Toertocht (20-30-40 km) van de 10 de Wing TAC en MTB Peer te Houthalen-Helchteren op zaterdag 13-02-2016.

Op zaterdag richting de Binnenvaartstraat aan De Plas nabij Kelchterhoef in Houthalen-Helchteren voor de toertocht van de militairen van Kleine Brogel en MTB Peer. Ooit vetrok deze toer vanaf de luchtmachtbasis zelf. Jari opgepikt op de carpoolparking in Wommelgem en om 11.45 u waren we ingeschreven. Het weer was niet veelbelovend na een natte week en ook bij het vertrek viel er lichte motregen. We doken onmiddellijk het bos in vanaf de grote parking en een achteringang tot Kelchterhoef en een camping. Tot 6,50 km was het één al singletrack dat we voorgeschoteld kregen. Het was zeer zwaar rijden over de tracks die onder het natte weer te lijden hadden gehad. Wij trapten de ziel uit ons lijf door modderstroken en over heel veel wortels. Het parcours was vermoeiend omdat uiterste concentratie nodig was bij het rijden over deze ondergrond! We reden dan langs de randen van het militaire domein. Ik herkende bepaalde plekken van andere tochten en eerdere deelnames.

Op 9 km troffen we een singeltrack met enkele zeer diepe putten en passeerden we enkele vervallen kleine gebouwen. Het ging er stevig op en af. Vanaf 10 km voerde een betonweg ons in de richting van een meer open heidegebied waar we op 12 km een splitsing troffen tussen de 20 km en de 30-40 km. 12.40 u. Het rijden was tot dan toe zwaar geweest. Er volgden brede zandpaden op het militair domein die er gelukkig droger bij lagen dan de tracks bij aanvang. We reden er over een kale en bij dit grijze weer eerder desolate open vlakte. Op 15 km passeerden we het bizarre verkeerslicht dat er nabij een uitkijktoren eenzaam en alleen in de open vlakte staat! Dat herinnerden we ons van vorige keer. Er volgde een hobbelig spoor over een pad vol harde graspollen en brede zandwegen in de richting van de bevoorrading. We passeerden daarbij nog het lokaal van een modelvliegclub en arriveerden aan de brandweerpost waar enkele gebouwen en loodsen staan. In één daarvan stonden de bevoorradingstafels opgesteld. 17,75 km om 13.10 u.

Zoals vorige keer werd de soep letterlijk en figuurlijk warm aanbevolen en konden we snoepen van bananen, appelsienen, wafels en koeken. Bij dit vochtige en sombere weer deed een hete kop soep effectief deugd. We vervolgden onze rit over de desolate open vlakte om op 20 km opnieuw het bos in te duiken. Op 21 km reden we over het brede pad dat zich in enkele grote bochten licht hellend naar beneden tussen de dennenbomen slingert over een zavelkleurige ondergrond. Er staan daar ook altijd zeer grote plassen die je gelukkig goed kunt ontwijken. Er zijn wel meer tochten in de streek die hier passeren. Intussen hadden we de andere kant van De Plas bereikt. Daar ligt naast een asfaltbaantje een zeer diepe met bomen begroeide put waardoorheen een singletrack kronkelt. Uiteraard werden we daar doorheen gestuurd. Maar dat is niet zo mijn ding, die korte bochten en klimmetjes. Na de oversteek van een baan volgde er op 23 km een gelijkaardige put met singletracks over enkele bulten. De tocht leidde ons verder doorheen het bos tot aan een splitsing tussen de 20-30 km en de rit van 40 km ter hoogte van de Abdijhoeve, een groot restaurant in het domein Kelchterhoef. De splitsing kwam op 24 km om 14.00 u. We misten er even een pijl en reden ons vast op de achterzijde van de Abdijhoeve!

Een bosfietspad leidde ons in de richting van een in 2002 aangeplant bos in het gebied “t Martensbos – De Hutte. Daar reden we van 26 km tot 29 km over bultige harde grassporen en dat was vrij vermoeiend. We kwamen uit aan de rand van een godvergeten woonwijk in Houthalen-Oost (Huttestraat, Berkenstraat en Wildekersstraat) en doken opnieuw ’t Martensbos in voor nog een rondje over graspaadjes. Daarna volgde een singletrack evenwijdig met een straat door het bos. We reden in de richting van een grote weg en passeerden op 30 km een grote toegang tot het domein Kelchterhoef. Tot 31,50 km vervolgden we onze tocht over een bospad dat naast een groot golfterrein ligt om zo het natuurgebied De Teut – Ten Haagdoorn te bereiken. Dit is een groot gebied met open heide dat langs alle kanten door bos omringd wordt.

Tot 37 km reden we door De Teut over brede assenwegen en maakten we een grote lus weer in de richting van waaruit we kwamen. Want nadien passeerden we de ingang van het golfterrein. Er stond redelijk wat wind en er viel lichte regen waardoor we hoopten de tocht alsnog droog uit te kunnen rijden. 14.50 u. We kruisten een grote gevaarlijke baan die er door de bossen loopt en waar omwille van de afwezigheid van bewoning vrij snel gereden wordt! Aan de overkant doken we opnieuw de bossen in en troffen er natte singletracks zoals we ze bij aanvang ook onder de wielen hadden gekregen! Dat was het teken dat we zo stilaan opnieuw in de richting van de startplaats reden. Met 39 km op het tellertje en goed moe van de inspanning bereikten we om 15.00 u opnieuw de kantine aan De Plas. De bikewash kwam goed van pas om de fiets weer toonbaar te maken. Er stonden nog mensen hun fietsen proper te maken en ook na ons kwamen er nog bikers toe. Er werd hier druppelsgewijze gestart en toegekomen vermits de inschrijvingen liepen van 10.30 u tot 14.00 u. In de kantine nog een kop soep en een drankje genoten. Daar hoorden we vertellen dat er zo’n 750 bikers naar hier waren afgezakt. Gisteren konden de militairen hier de tocht rijden. Het was een mooie en vermoeiende tocht en degelijk georganiseerd en uitgepijld. De enige spelbreker was het sombere weer, maar we konden ons gelukkig prijzen dat we zo goed als geen regen hadden gezien tijdens de rit.

Onderaan vind je een filmpje van Den jjag.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

29-02-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-25-35-44 km) van Blijf Jong te Schilde op zondag 07-02-2016.

De toertocht van Schilde moest vroeger altijd wijken ofwel voor de rit in Bergen-op-Zoom die intussen van datum gewijzigd is of de toertocht van de school Berkenbeek in Wuustwezel. Jari wou eens in Schilde gaan rijden, dus van mijn hart een steen gemaakt en Wuustwezel deze keer links laten liggen. Ik meende ooit al in Schilde aan een tocht te hebben deelgenomen, maar de startplaats aan de voetbalvelden van ’s Gravenwezel op de Rozenhoek aan de Oelegemsteenweg kwamen mij helemaal niet bekend voor. In gedachten had ik een heel andere locatie met de afspuitstand voor een kleuterschooltje. Na enig opzoekwerk betrof dit de toertocht van WTC De Spildoren waaraan ik in 2010 en 2011 deelnam begin januari vanuit de Kasteeldreef. Na de derde editie van deze tocht in 2011 heb ik hem niet meer op de kalender aangetroffen! En van de makkers Robby en Beuk waarmee ik toen reed heb ik al jaren niks meer gehoord of gezien! Parkeren was niet simpel in de Rozenhoek, er was heel wat gewriemel in de omgeving en de parkeerwachters waren geen overbodige luxe! Ik kreeg een plek toegewezen naast de smalle weg vlak bij de startplaats, ook al vertrouwde ik die plaats niet. De auto’s die aan de andere kant op een parking stonden hadden nog weinig ruimte over om achteruit van hun plek weg te raken! Groot was ook mijn verbazing van te zien dat deze toertocht heel wat deelnemers op de been wist te brengen ondanks de concurrentie van andere organisaties. Tot buiten werd aangeschoven om in te schrijven! Dus moest het hier wel goed zijn! Daar werd ik nog meer van overtuigd toen ik Ward en Frans van 3-D Cad-Systems aan de inschrijving te zien kreeg. Tevreden dat ik hen nog eens levend en wel gezien heb.

Om 9.20 u samen met Jari vertrokken. We kruisten de Oelegemsteenweg waarna een natte veldweg ons naar de Speelbosstraat voerde. Dan kregen we even asfalt onder de wielen tot aan de splitsing tussen enerzijds de kidstoer en de 25 km en anderzijds de ritten van 35-44 km op 1,50 km van het vertrek. Natte sporen en harde zandwegen voerden ons doorheen het gebied van de antitankgracht. Even verder passeerden we op 3,50 km het Domein Martinus, een complex met feestzalen, conferentiezalen en een hotel in Halle-Zoersel. Er zijn nog andere tochten die hier passeren, eentje heeft er zelfs een stop. Op 4 km gingen de tochten van 35 km en 45 km elk hun eigen weg vanaf het Renier Sniederspad. Tot 6 km kregen de bikers op de 45 km het genot van een zeer leuke bochtige singletrack tussen de bomen. Nadien volgde een zeer lang smal bospad recht op recht tussen de draden van afsluitingen aan weerskanten, mij ook bekend uit andere tochten. Wij kregen daardoor al snel een hele trein snellere bikers achter ons die hun kans om voor te steken noodgedwongen dienden af te wachten. Vettige bospaden leidden ons opnieuw tot de antitankgracht in de omgeving van het Fort van Oelegem.

We reden daar over de zandweg naast de antitankgracht. Op sommige plekken zitten daar een aantal zeer diepe putten in en moet je wat evenwichtskunsten beoefenen om te rijden over het smalle spoor ernaast. 10 km om 10.00 u. We vervolgden de rit over natte bospaden en enkele singletracks in de buurt van de antitankgracht om zo de Zandhovensteenweg in Oelegem te bereiken. 12,75 km. Even verder reden we over het zanderige terrein onder de bruggen van het op- en afrittencomplex Oelegem-Ranst van de E34. 13 km. Aan een baan ging het rechtsaf en een weinig verder weer rechtsaf een privaat bos in. Daar reden we over een nat bospad. Eens deze strook bos achter de rug doorkruisten we het centrum van de gemeente Zandhoven. Na dit stukje bewoonde wereld doken we op 16 km het Begijnenbos in. Van 17 km tot 19 km was het zwaar rijden en stompen over natte paden, volgde de overtocht van een natte weide en de doortocht van nog een privaat domein. Daarna ging het door het speelbos van Halle-Zoersel. Op 20,50 km arriveerden we om 11.00 u op de bevoorrading aan het Reigersnest te Zandhoven. Daar kon je knabbelen van fruit, energierepen, wafels en koekjes. Er was soep en sportdrank om te drinken. Ik werd er bij aankomst aangesproken door een biker die mij de zondag voordien had zien toekomen na de toertocht in Hoogstraten en hier ook present was met dezelfde twee makkers. Ik zat toen in hun buurt in de zaal mijn hamburger te verorberen. Biken moet toch in het bloed kruipen, want ik ben dus beslist niet de enige die weekend na weekend de toertochten afschuimt. Er was nog redelijk wat beweging aan de stop, alhoewel wij tijdens het tweede deel van de tocht direct veel minder andere bikers nog te zien kregen.

Na de stop volgden leuke bospaden en singletracks, soms goed voorzien van modder, in het speelbos op de grens tussen Halle-Zoersel en Zandhoven. Dan kwamen we toe aan de splitsing tussen de ritten van 25-35 km en de kidstoer en de tocht van 44 km op 23 km van het vertrek. In deze omgeving was ook een wandeltocht aan de gang want deelden wij de bospaden en veldsporen met groepen wandelaars. Wij kregen er ook een tijd het gezelschap van een in fluopak gestoken jogger die er een flink tempo op nahield. Op 26 km reden wij zo over een mooie singletrack door het bos terwijl wij de jogger op de weg ernaast van tussen de bomen zagen lopen. Op 27 km staken we in diens zog de snelweg E34 over. Aan de overkant bereikten we via de Boshuisweg het Zoerselbos. We reden verderop over een strook oude asfalt pal naast de E34 en maakten een korte lus over een singletrack met enkele hoge bulten in het naastliggende bos. Een veldpad voerde ons dan naar het kruipunt van de Schegelbaan en de Peggerstraat waar het restaurant “In de wandeling” staat. Daar zijn we na de toertocht van De Doortrappers in Halle-Zoersel vorige zomer op 23 augustus iets wezen eten. Die tocht passeerde hier ook, vandaar dat de omgeving me enigszins bekend voorkwam. Vandaag hier eten kon niet, de zaak was deze week gesloten. Misschien met skivakantie? 29 km.

We vervolgden onze rit over veldpaden en weidesporen in Halle-Zoersel, onder anderen het Emmapad op 31 km, waarna een betonbaantje ons naar de meer bewoonde wereld van Halle-Zoersel voerde. 32 km. Van 35 km tot 37 km reden we door het parkbos van het kasteel Hallehof, het (voormalige) gemeentehuis van Halle. De paden lagen er nat bij met enkele ferme modderpartijen. We reden in een grote lus omheen de indrukwekkende kasteelvijver. We kregen er het gezelschap van nog enkele andere bikers, waarvan twee in een knalgeel regenjasje. Zij stonden op een gegeven moment te wachten op één van hun metgezellen en diens reactie bij aankomst sprak boekdelen. Omdat we zo veel moeite hadden moeten doen tijdens het stompen door de modder om dan na een lange lus op nagenoeg dezelfde plek weer aan het kasteel uit te komen! We doken opnieuw het park in en kregen hetzelfde kasteel nog eens vanuit de verte en nu achter de vijver te zien. Wij herinnerden ons één en ander van tijdens de toertocht van De Doortrappers. 12.10 u.

Na het verlaten van het kasteelpark kruisten we de drukke baan Driesheide in Halle en reden we een paadje in dat zich tussen de bomen heen en weer slingerde achter de tuinen van villa’s. Hier had ik nog ooit al wel gereden. 37,50 km. We vervolgden onze weg in een bosrijk gebied en passeerden enkele bij bikers gekende plekken zoals het Renier Sniederspad en de omgeving van Liefkenshoek. Op 39 km zagen we een groepje bikers samengetroept staan en zo goed als het paadje versperren. In de verte zagen we de mannen met de gele regenjasjes rijden, dus wij daar achteraan. De ondergrond werd hoe langer hoe lastiger met een pad dat nog amper te herkennen was, een doorgezaagde omgevallen boomstam en een modderplek. De fluobikers en hun maten hielden halt. Geen pijlen meer te bespeuren op een splitsing van wegeltjes! Omdat aan de ondergrond, alhoewel avontuurlijk, te zien was dat hier weinig mensen kwamen, leek het iedereen veiliger van rechtsomkeer te maken. Het verklaarde meteen het groepje bikers dat daarnet samengetroept stond. Het was duidelijk dat hier een pijl ontbrak! Aan de sporen op de grond te zien hadden we rechtsaf moeten slaan. In de verte reden inderdaad de bikers van daarnet en troffen we opnieuw een pijl. Allicht had iemand met een slecht karakter een pijl weggenomen!

Op 40 km bereikten we opnieuw de antitankgracht. We reden op het brede bospad naast de gracht en dat pad lag er hier fel gehavend bij met veel slijk, putten en plassen. Het was dus balanceren over een smal spoor op de zijkant. We reden tot aan de drukke Turnhoutsebaan in Schilde en maakten er rechtsomkeer om via de andere oever de Schans van Schilde naast de antitankgracht te bereiken. 41 km om 12.40 u. De Schans zijn de restanten van een fort uit de eerste wereldoorlog en thans een speeltuin voor mountainbikers omdat er een aantal hoge zandheuvels over de oude bunkers liggen. Het is er klimmen en naar beneden razen geblazen. Ook in het bos dat er in de omgeving ligt was het plezant rijden. Omstreeks 43 km troffen we nog een aantal amusante heuveltjes. Ik begon goed moe te worden terwijl we intussen de vooropgestelde afstand van 44 km al ruim overschreden hadden. Toch werden we nog van links naar rechts gestuurd en werd elk beschikbaar paadje nog in de tocht opgenomen. Via een laatste strook bos bereikten we om 13.00 u opnieuw de Rozenhoek met 47 km op het tellertje.

De bikewash was nog beschikbaar en dat was nodig! Uw fiets werd er vakkundig met hogedruk onder handen genomen zodat zijn kleur weer zichtbaar werd! Onze fiets toevertrouwd aan de bewaakte parking en in de cafetaria de inwendige mens nog versterkt. Met een grote bol soep kreeg je waar voor uw geld en de sandwich met kaas was ook voorzien van sla en tomaat. De man van de toertocht in Hoogstraten die me daarstraks aan de bevoorrading aansprak zat nog met zijn twee makkers aan een tafeltje en zag ons binnenkomen. Een joviale kerel zo te zien. Uit Hove. Allicht krijgen we elkaar nog wel eens te zien op een toertocht, zou leuk zijn. Nog al boeiende mensen leren kennen dank zij de bike! Wij hadden in ieder geval genoten van deze rit die onze verwachtingen in alle opzichten ver overtrof op alle vlak vermits ik met gemengde gevoelens naar hier was afgezakt. De tocht situeert zich wel voornamelijk in de buurgemeenten Oelegem, Zandhoven en Halle-Zoersel. Een te smaken parcours met meer dan voldoende offroad, veelvuldige bospassages en prima georganiseerd. Eentje om te onthouden en later nog eens over te doen.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

13-02-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-24-34-44 km) van WTC De Spoortrekkers te Balen-Keiheuvel op zaterdag 06-02-2016.

Het was intussen al twee jaar geleden dat ik deze toertocht gereden had en het vroeg me wat zelfoverredingskracht om na een drukke werkweek de moed bijeen te rapen om richting Balen-Keiheuvel te trekken. Even over dertien uur arriveerde ik op het zanderige domein en vond ik een parkeerplekje achter de auto van Jari. Hij was al onderweg en zou alleen rijden vermits hij nog andere zaken op zijn agenda had staan voor vandaag. Om 13.10 u was ik ingeschreven in de kleine kantine waar een rij tot buiten stond aan te schuiven vermits de inschrijvingstafel vlak naast de deur staat. Om 13.10 u was ik op pad. We doken direct de heide in tegenover de kantine waar een man de inschrijvingsbewijzen in ontvangst nam. We overschreden de eerste zandheuvels en troffen snel een splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de 24-34-44 km.

Er dienden zich singletracks aan, afgewisseld met zandpaden in het bos van Keiheuvel. Na het overschrijden van enkele heuvels reden we omstreeks 5 km over een open zandvlakte. Op 7,75 km kwam er een splitsing tussen de kidstoer-24 km en de 34-44 km in een gebied waar de mooie bossen onlangs gerooid werden. Tijdens mijn vorige deelname had ik al gemerkt dat hier toen zeer veel bomen gemarkeerd waren voor de kap! Van 8 km tot 10 km reden we doorheen een bosrijke zone met weekendhuisjes en langsheen een plek waar bos gerooid was. Op 10,50 km gingen de 34 km en de 44 km elk hun eigen weg. 13.50 u. Op 11 km bereikten we even de bewoonde wereld van Balen-Wezel en volgden stroken bos tot aan de hoek van de Kapelstraat en de Overmaai aan de rand ervan. Daarbij passeerden we in de bossen gelegen villa’s aan de randen van het gebied Keiheuvel.

Vanaf 14 km doken we opnieuw volop de bossen in en reden vanaf een centraal bosfietspad diverse lussen over tracks en mooie paden om telkens weer op dat fietspad uit te komen. Het feestje in de zanderige bossen bleef maar duren. Omstreeks 18 km reden we nogmaals door een bos met vervallen en verlaten chalets en weekendhuisjes. Hier en daar met tuinen die vol rommel en koterijen stonden, tot een aftandse en half uiteengereten caravan toe. Sommige mensen kunnen van hun woonplek nogal een rommelnest maken! 14.30 u. Leuke paden die bij momenten over uit de kluiten gewassen zandheuvels voerden leidden tot de bevoorrading die in vogelvlucht vlak bij de start opgesteld stond. Hiermee hadden we het knapste stuk van de tocht over het domein Keiheuvel achter ons. Sommige bikers rijden de eerste helft zelfs twee keren omdat dit integraal door de bossen van Keiheuvel voert.

De bevoorrading kwam op 22 km van het vertrek en stond opgesteld onder een open schuur op een paardenweide. Er was ruim keuze uit fruit, granenrepen, wafels met en zonder chocolade en drank. Ondanks het intussen gevorderde uur van 14.45 u was er nog redelijk wat beweging. Je kon hier inschrijven tot 14.30 u. Onmiddellijk na de stop kwamen we uit de bossen tevoorschijn nabij de Bosbessenweg en de Rothveldweg in Gerheide-Balen. We reden daar even door de bewoonde wereld tot aan de splitsing tussen de kidstoer en de 24-34-44 km ter hoogte van een grote baan op 23,50 km van het vertrek nabij een opvallende watertoren. Via de Lariëndijk bereikten we het grondgebied van de gemeente Mol. Daar staken we een baan over en doken er op 25 km opnieuw de bossen in. Leuke paden voerden ons op en af enkele heuvels op de rand met de bewoonde wereld. Op 28 km kwam er een splitsing tussen de 24 km en de 34-44 km en direct erna nog een tussen de 34 km en de 44 km op een rijbaan.

Na het kruisen ervan op 29 km ging het nogmaals het bos in en reden we daarna over een veldweg op de grens tussen Balen en Mol. We doorkruisten een woonwijk en mijn oog viel daarbij op een krantenwinkel met een speciale etalage voor Sexy Toys! Condooms, een leren pakje en zweepje samen met de krant van vandaag alstublieft! Voor de geïnteresseerden, de winkel was nabij de Stappersdijk op de rand van de bewoonde wereld van Balen. 31 km om 15.30 u. Via een stukje bewoonde wereld aan Driehuizen bereikten we het meer bosrijke gebied van Wildenest nabij het kanaal Dessel – Kwaadmechelen. Daar doken we het bos in voor een leuke singletrack op en af over enkele bulten. Op deze track in dit bos aan Wildenest kreeg ik ook effectief een wilde nest bikers achter me aan. Net daar dook een verraderlijke plek op aan een plots dropke waar we over een zelfgemaakt houten bruggetje de dieperik in gejaagd werden. Met die hele trein achter me aan was aarzelen geen optie. Gewoon naar beneden en hopen heelhuids de overkant te bereiken en de korte bocht zonder problemen door te geraken was de enige optie. 33,50 km.

Na dit amusante stukje bos bereikten we de bizarre met betonplaten ommuurde ruimte in het bos. In de omgeving staat een grote moderne villa eenzaam tussen de bomen. We maakten een haakse bocht en bereden de track naast de muren. 35 km. De nattigheid van de omgeving verderop en de aanwezigheid van waterpartijen die een kruising zijn tussen kleine vijvers en moerassen verrieden dat we in de richting Mol-Gompel reden. We reden voorbij de voetbalvelden achter het vervallen casino. Er was een wedstrijd aan de gang met twee man en een paardenkop als toeschouwers! Even van het parcours afgeweken om naar het vervallen gebouw te gaan kijken. Om indringers te weren werden voor de deuren en ramen grote betonnen blokken en zuilen neergepoot. Wraakroepend hoe zo’n bijzonder gebouw al jaren staat te verkommeren. Jammer ook dat de nabijgelegen wijk met kleine arbeiderswoningen niet eenvormig gerenoveerd werd. Het geheel behoorde vroeger toe aan de glasfabriek, heden AGC, eertijds Glaverbel. Vergane industriële glorie. 36 km.

Gompel is vooral bekend vanwege de vensterglasfabriek van Glaverbel, waar anno 2010 rond de 500 mensen werkten. Deze ontstond als uitvloeisel van de zilverzandwinning in de directe omgeving. Eens was dit de grootste glasfabriek van Europa. Deze fabriek vestigde zich in 1923 in Gompel. In 1920 werd in Gompel een casino gebouwd in Biedermeierstijl. Hieromheen ligt een eveneens in Biedermeierstijl opgetrokken wijk. Het casino behoorde aanvankelijk tot de Glaverbel-fabriek. Later werd het casino een hotel en was eigendom van een familie, die echter in 1999 failliet ging. Sindsdien staat het casino leeg en is zwaar in verval. Het pand werd zelfs bedreigd met sloop, omdat de huidige eigenaar het pand verkocht aan een sloopfirma uit Retie. De laatste wilde de grond saneren om er een betoncentrale van te maken, inclusief loodsen. Het gemeentebestuur ontving tijdens deze aanvraagprocedure ruim 500 bezwaarschriften van buurtbewoners, die het pand wilde behouden. In december 2010 heeft de Vlaamse minister van Onroerend Erfgoed beslist om het 'Casino van Gompel' definitief te beschermen. Dit betekent dat van een afbraak geen sprake meer is. Het Casino is beschermd omwille van zijn historische, sociaal-culturele, architecturale en industriële waarde.

We sloegen rechtsaf de Colburnlei in, de hoofdweg door Gompel. Na een eindje over het fietspad van deze drukke weg staken we over om er de aldaar gelegen strook bos te bereiken. We konden er genieten van singletracks en paden, soms over enkele heuveltjes. Uiteindelijk kwamen we toe in de Kievitsheide (Mol) – Venetiëlaan (Balen) pal op de grens tussen beide gemeenten en reden langsheen de grote gerenoveerde witgeschilderde huizen waar vroeger de directieleden van de glasfabriek resideerden. We reden rechtdoor over de parking aan een achterpoort van de AGC-fabriek en kruisten de spoorweg. We reden dan evenwijdig met de spoorweg door een straat met villa’s om vervolgens een paadje te kiezen dat tussen het spoor en de tuinen van de villa’s liep. We kwamen toe op de Postelweg, de grote baan die van Balen naar Postel voert en kruisten zowel de spoorweg als deze baan. Aan de overkant ging het een veldpad in dat evenwijdig met het spoor loopt en waar ook andere toertochten passeren. Op 41 km stond daar een bordje dat de laatste 5 km aankondigde.

We reden rechtdoor en troffen nog een stuk mooi bos en reden langsheen een grote bosvijver. Daarna bereikten we de Spoorwegdreef, een grintweg door de bossen van Mol-Rauw. We reden nog even langsheen het spoor, tussen de spoorweg en het bos, een plek door bikers gekend uit andere tochten. Er liggen daar enkele vergeten zandhopen. Na nog een eindje door het bos reden we door de Schooldreef en de Kasteeldreef langsheen statige villa’s. Om zo stilaan opnieuw in de bossen van het domein Keiheuvel te komen. Na nog een laatste strook bos en de oversteek van een rondpunt kwam ik weer toe in Gerheide, in de Zeventiende Eskadrille van het Lichtvliegwezenlaan, de volledige naam van deze straat op de Keiheuvel! Met 47 km op het tellertje kwam ik omstreeks 16.45 u weer toe aan de start. De bikewash was nog beschikbaar en daar heb ik meteen als één van de laatsten gebruik van gemaakt. Mijn bike toevertrouwd aan de mannen van de bewaakte parking en in de kantine nog een drankje genoten als afsluiter van deze rit. Ik had mijn moed bijeen moeten rapen om op deze toch wel sombere zaterdag mijn knusse warme nest te verlaten om hier te komen rijden, maar was tevreden dat ik deze rit nog eens was komen rijden. Ik had er van genoten.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

12-02-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-27-45 km) van de Hoogstraatse Wielertoeristen te Hoogstraten op zaterdag 31-01-2016.

Op de laatste dag van januari een thuisrit gereden. Jari nam deel aan de toertocht van de Bosduiners in Kalmthout, maar voor mij was het onzinnig op verplaatsing te gaan vermits de bikewash van de toertocht in Hoogstraten zo goed als voor de voordeur opgesteld stond! De inschrijving was in de feestzaal van de school Klein Seminarie en de rit vertrok via de achteruitgang om zo voorbij de indrukwekkende kerktoren te rijden. We staken de Vrijheid over en reden in de Gelmelstraat voorbij het Spijker, een andere grote school in deze gemeente die zich stad mag noemen. Het ging dan een aardeweg in om in de richting van de gevangenis van Hoogstraten te rijden en er het riviertje de Mark te kruisen. Even verder doken we de trage weg Stipstappenpad in om in de richting van de deelgemeente Minderhout te rijden. We passeerden de gerestaureerde Laarmolen, een watermolen op de Mark en reden via een kerkwegeltje voorbij het kasteeltje Withof naar de kapel van Minderhout. 3,75 km.

Vanaf de Castelréweg kruisten we op 5,50 km de Mark en meteen de grens met Nederland in de zogenaamde Rooie Weg, de kalme maar gevaarlijke baan naar Baarle-Hertog-Nassau. Door de zware regenval van gisteren en de afgelopen week was de Mark hier zoals op andere plekken buiten zijn oevers getreden. Delen van weiden stonden blank. In het gehucht Castelré van Baarle doken we een zandpad in. Nat goed te berijden, in de zomer een regelrechte zandbak! Na nogmaals de Mark te zijn gekruist doken we een singletrack in een privaat bos in. Tijdens een rit op eigen houtje ben ik hier ooit zwaar gevallen door met mijn schoen in een losliggende ijzerdraad van een voormalige afsluiting te zijn blijven haken. Ik heb nog steeds de littekens in mijn been als aandenken voor deze straf privaat terrein te hebben betreden! Tot 7 km konden we rijden over de paadjes in dit bos. Uiteindelijk kwamen we uit in dezelfde zandweg.

Onmiddellijk daarna waren we opnieuw in België en troffen we op 7 km een eerste splitsing tussen de ritten van 18 km (kids) en de 27-45 km in Hal. Dat de landsgrenzen hier zo grillig verlopen is te wijten aan het feit dat de stad Hoogstraten en haar deelgemeenten gelegen zijn in de middelste “bult” van de provincie Antwerpen. Delen van Nederland steken daardoor als schiereilanden in België en omgekeerd. In Hal ging het linksaf een bos in waar leuke singletracks liggen. Hier en daar werden we geconfronteerd met vettige plaatsen vol modder. Er volgde een tweede splitsing tussen de 27 km en de 45 km in het deel van het bos dat achter het voormalige kloostertje Mariaveld van de zogenaamde Duitse nonnen gelegen is. Tijdens de eerste wereldoorlog streken hier effectief Duitse nonnen neer in drie woonhuizen die tot klooster werden omgebouwd. Tot vrij recent leefden daar zusters. Het klooster werd na de verkoop ervan opnieuw opgedeeld in drie woningen waar gezinnen wonen. 9,50 km om 10.00 u. We reden even door het achterste gedeelte van deze mensen hun tuin en via een poort tot op de Bredaseweg, de baan richting Meerle en Nederland.

Vanaf 10 km reden we een 750 meter over het fietspad van de Bredaseweg tot aan de poort van het private domein Heerles Hof. Die poort staat ter gelegenheid van deze toertocht altijd open. In dit prachtige parkbos liggen immers vele paden, sporen en tracks die aan de deelnemende mountainbikers niet onthouden worden! De doortocht van dit domein stond garant voor 6 km bikeplezier in woeste ongerepte bossen over paden die allicht slechts enkele keren per jaar worden beroerd! Het was er knap rijden, weliswaar over een fel aanzuigende ondergrond. Bovendien werden we geconfronteerd met lichte regen. De doortocht van het parkdomein eindige op een veldweg op de grens tussen bos en velden. We reden dan over een betonbaantje voorbij een achterpoot van Heerles Hof die ik daarstraks van tussen de bomen door opgemorken had. Enkele veldwegen tussen weiden en bospaden leidden naar de straat Heerle. We reden in de richting van de Bredaseweg en sloegen af naar de private terreinen van de steenbakkerij Desta annex manege Desmedt. 18 km. We reden er langsheen de visvijvers en over een zandheuvel van het trainingsparcours van de paarden. Tot een viertal jaren geleden werd hier de veldrit Superprestige Hoogstraten beslecht na zijn verhuis vanaf De Mosten. Thans wordt de rit al een aantal keren georganiseerd op de terreinen van de groenten- en fruitveiling in het centrum van Hoogstraten.

We reden voorbij de manege en doken aan de overkant de Blauwbossen in. Een nat bospad voerde ons naar één van de pareltjes van deze toertocht. Want van 20 km tot 21 km konden we rijden over de singletrack die zich met vele bochten door de Blauwbossen slingert. Het slingerpaadje ligt ook op privaat terrein. Na nog een strook bos kwam ik uit op een betonbaantje vlak bij de landsgrens met Nederland. We reden via de gelijknamige straat op 22 km de Gouverneursbossen in. We reden recht op recht door dit bos over een breed pad waarvan omwille van de nattigheid en de zeer grote plassen alleen de zijranden berijdbaar waren! De knappe villa annex paardenstellen waarvan de toegang in dit bos ligt staat nog steeds te koop! Bij de vorige editie van deze rit ook al! Ik vraag me soms af of dat rijke optrekje daar niet illegaal gebouwd is en vandaar niet verkocht geraakt! Het natte bospad eindige in het gehucht Hal op 23,23 km. In tegenstelling tot anders reden we niet over de oprit naar het “huis met de kerkramen” tegenover de Gouverneursbossen en door de achterliggende weide en bos. Misschien te nat. Die weide staat bij nat weer meestal compleet onder water en dat zal nu niet anders geweest zijn.

We reden over het asfaltbaantje naar Hal en troffen daar zoals de vorige jaren de bevoorrading in de schuur van een boerenhof op 24 km van de start. Ik arriveerde er omstreeks 11.10 u. De bevoorradingstafel bood naast lekkere tomatensoep ook bananen, wafels, cake en sportdrank. Alles nog in ruime mate voorhanden en aangevuld door een delegatie Hoogstraatse Wielertoeristen en medewerkers. Na de stop reden we door Hal. Tijdens mijn eerste ritjes op eigen houtje met de bike in deze streek ging ik doorgaans op de bank naast het kapelletje even uitrusten. Tegenover stond een oude hoeve die na te zijn verlaten door de stokoude boer op de voorgevel na met de grond gelijk werd gemaakt. Nu is ook de voorgevel tegen de vlakte gegaan. Ik vermoed dat de hele winkel omvergeblazen is tijdens een storm! De bouwwerken liggen sindsdien blijkbaar stil. Niks veranderd tegenover vorig jaar, buiten dat de gevel weg is en in brokken op de grond ligt!

We reden naar de zandweg en kruisten opnieuw de grens met Nederland. Niet zoals vroeger links het bos in, maar gewoon op het fietspad naast de zandweg Haldijk verder in de richting van Stoope Stede. Uiteindelijk reden we dan toch linksaf het bos in waar een Hoogstraatse Wielertoerist foto’s van de deelnemers maakte. Hij stond opgesteld aan het begin van de bochtige singletrack die zich evenwijdig met de Haldijk door het bos slingert. 12.35 u. Na de singletrack ging het dieper het bos in over enkele hoge heuvels en een zelfgemaakt bruggetje om in een volgende strook bos nog een zeer knappe track voor de wielen te krijgen. Uiteindelijk kwam ik uit op de Hoogstratensebaan, door de lokale bevolking gekend als de Rooie Weg naar Baarle. 26,50 km. Daar stonden enkele seingevers. Het betreft een rustige baan maar er wordt daardoor vrij snel gereden, ondanks het feit dat er enkele jaren geleden borden met 60 km/h verschenen. Na kort even de baan gevolgd te hebben ging het even verder in de richting van Baarle rechtsaf een zandweg in. In de verte zag ik de twee eenzame huisjes van Castelré staan. Nog voor we daar arriveerden ging het linksaf het bos van Schootsenhoek in. 27 km. De doortocht van dit lokale bos was kort van duur. We reden voorbij de twee huisjes op de rand van de Castelreesche Heide en doken de singletrack in die ons naar het Grenspad leidde. Deze track lag er vrij droog bij. Bij nat weer is het hier gewoonlijk modderdabben geblazen! Bij het verlaten van het bos troffen we op 28 km een splitsing op het Grenspad. De ritten van 18-27 km sloegen rechtsaf in de richting van Wortel, de 45 km ging linksaf in de richting van Wortel-Kolonie. Het Grenspad is een zanderige weg en ligt effectief vlak op de grens tussen België en Nederland.

Toen ik aan de splitsing even halt hield kwam er een biker voorbij gesjeesd die plots alle remmen dicht smeet! Om dag te komen zeggen, ook al kende ik de kerel niet. Hij was Moventoch, een schuilnaam van een biker uit Merelbeke, een naam die ik kende van de sites en fora. Ik had maar luttele seconden nodig om tijdens deze korte ontmoeting te beseffen van te doen te hebben met een gepassioneerd biker die zichtbaar genoot van deze rit in Hoogstraten. Een sympathieke deelgenoot van mijn eigenste passie. Wat kan het mij toch opbeuren van op mijn pad, hoe kort ook, zo af en toe nog eens een mens te treffen waarvan je direct voelt dat hij het hart op de juiste plaats heeft zitten. Te zien aan de snelheid waarmee hij daarna weer wegstoof zat meerijden er niet in voor deze trage wannes! Het deed me plezier van te horen dat hij zich amuseerde op de naar omstandigheden vrij droge paden in deze omgeving. Het zal niet voor niks zijn dat ik in deze streek de smaak voor het mountainbiken te pakken kreeg!

Terwijl Moventoch in de verte wegstoof vervolgde ik mijn weg over het Grenspad in de richting van Baarle-Nassau. We verlieten het pad rechtsaf ter hoogte van de eerste dreef van de Kolonie van Wortel. Ook hier was het in de kant rijden omwille van slijk en grote plassen. Dan ging het linksaf om de bosvijver Bootjesven met eilandje te passeren. Het water stond er zeer hoog. Bootjesven is een mooie pleisterplek in alle seizoenen. Bij zonnig weer in de lente of de zomer en om te schaatsen bij sneeuw en ijs! 30 km. We sloegen rechtsaf een dreef in die ons naar de bossen van de Kolonie voerde. Een zandspoor leidde ons achter de gevangenis van Wortel. 31,75 km op de middag. De bosdreef vol oude stenen in de grond voerde ons in de omgeving van Staakheuvel richting Merksplas. Daar reden we nog even over een track voorbij een houten hutje in een private strook bos om uit te komen in de Wortelbaan.

Daar werden we naar de bochtige singletrack in de bossen van Staakheuvel gestuurd. Deze track maakt deel uit van de groene vaste route van Hoogstraten en Merksplas. Aan de ingang van de track ben ik even gestopt aan de gedenksteen die hier recent is geplaatst. Het is een eerbetoon aan de Pilot Officer John Thould. Hij steeg die dag op van Deurne, en stortte bij de Staakheuvel te Merksplas neer met zijn Typhoon. Het jachtvliegtuig van John Thould werd op 13 oktober 1944 door de Duitsers in brand geschoten. Het vliegtuig stortte neer en de 24 jarige piloot werd begraven in Merksplas. Op 28 september 2014 werd er een gedenkplaat ingehuldigd. Allicht omdat deze mens er 70 jaar geleden de dood vond en 100 jaar geleden de eerste wereldoorlog begon. Van 33 km tot 35 km konden we rijden over de singletrack met de vele korte bochtjes. Deze keer slaagde ik er zelfs in van ondanks de natte ondergrond geen enkele keer voet aan de grond te moeten zetten! Het laatste deel van de track liet de tocht wel links liggen. Via de boswegeltjes langsheen de buitenhuizen van Merksplas aan Eindepoel en Egelspad in de bossen aan Staakheuvel bereikten we via een singletrack de Pampawegel. 36,50 km. We reden er even over deze grindwegel tot aan de Peedijk in de bossen op de grens tussen Merksplas-Kolonie en Wortel-Kolonie.

We sloegen dan na het kruisen van de klinkerbaan Kolonie rechtsaf één van de onverharde dreven in. In de verte stonden de typische witte huizen die in erfpacht werden gegeven. Het zijn de voormalige woningen van de vroegere gevangenisbewaarders van wat eens de Rijksweldadigheidskolonie of Landloperskolonie van Wortel genoemd werd tot de wet op de landloperij werd afgeschaft. Thans een prachtig domein dat hopelijk zo bewaard blijft voor het nageslacht. De koloniedreven voerden me in de richting van Wortel. Intussen was het steviger beginnen regenen! Ik kruiste de klinkerweg Molendreef die vanuit Wortel-city de kolonie in duikt. 12.45 u. De natte en goed van plassen voorziene zandweg voerde me in de richting van Wortel. Aan het einde ervan, aan het kruispunt met de dreef richting het Bootjesven, is een bedrijf waar enorme zandhopen liggen. Door het rijden met zwaar materiaal was het pad er herschapen in een grote modderpoel. Ik kruiste de Beukendreef op luttele afstand van de landsgrens richting Poeleinde in Wortel en werd er over het grasspoor voorbij een villa gestuurd. Zo bereikten we de veldwegen achter de gevangenis van Hoogstraten. Ik reed er voorbij het gerenoveerde huis van een collega die daar in een oase van rust woont en over een natte zandweg opnieuw in de richting van het Stipstappenpad.

Dan reden we over het gehavende kasseibaantje voorbij de achterpoort van de gevangenis en naast de Mark in de richting van de Klinketstraat, zo heet daar de grote baan die Hoogstraten met Wortel en Merksplas verbindt. 42,50 km. We reden er even over het fietspad en staken ter hoogte van de gevangenis, het Gelmelslot, ooit het kasteel van de graven de Lalaing, over in de richting van de statige Beukendreef met zich op de Sint-Katharinatoren van Hoogstraten. Een servitudenpaadje tussen twee dicht op elkaar staande zijgevels van huizen bracht me tot in de Achtelsestraat en zo weer naar het Seminarie in de Vrijheid te Hoogstraten. Met 45 km op het tellertje arriveerde ik daar omstreeks 13.00 u. Zoals steeds was het een mooie rit geweest. Technische hoogstandjes en hoogtemeters moet je hier niet komen zoeken, maar de organisatie zorgt elk jaar weer voor een aangename tocht met veel bos en weinig bewoonde wereld. Altijd tot in de puntjes georganiseerd. Die mannen waren daags voordien aan het uitpijlen in de gietende regen! Er daagden zo’n 750 bikers op, een honderd minder dan vorig jaar, allicht omwille van het weer.

Het was intussen al een tijd geleden dat mij nog een biker ingehaald had zodat ik de pluim van de laatst arriverende naar gewoonte weer op mijn helm kon steken. De nadarhekkens aan de bikewash waren al opgeruimd, maar de twee mannen van dienst die bezig waren met het wegspuiten van de achtergebleven modder namen mijn fiets nog onder handen. Aan de feestzaal uit sympathie nog een lekkere hamburger gekocht en binnen doorgespoeld met een Westmalle Triple! Intussen was het zeer hard beginnen regenen. Een geluk dat we de toer nog relatief droog hadden kunnen uitrijden en dat het parcours niet al te veel te lijden had gehad van de natte voorbije week en de stortbui die hier gisteren rond elf uur de streek teisterde. In de zaal waren de mensen van de organiserende club al volop bezig met de opruim. Ik zat er aan een tafeltje in de buurt van een trio dat ik de zondag nadien nog zou te zien en te spreken krijgen tijdens de toertocht in Schilde. Sympathieke gasten. Met mijn oprechte groeten aan Moventoch. Deze vriendelijke knul wil ik graag mijn pad nog wel eens zien kruisen…

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

11-02-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax