Lichtjestocht (35 km) van MTB Esbeek te Esbeek op zaterdag 28-03-2015.

Aan een ticket geraken voor deelname aan de jaarlijkste lichtjestocht van MTB Esbeek in samenwerking met de lokale bedrijven en het hele dorp, is geen sinecure. Vorig jaar waren de gewone deelnamebewijzen op 30 minuten uitverkocht, dit jaar was je na zes minuten al te laat! In de loop der jaren leerde ik via de fora en door hen op tochten te zien een aantal fervente nachtrijders kennen. Eentje daarvan, Bulls69, houdt één en ander goed in de gaten en had vorig jaar het lumineuze idee van op voorhand de potentieel geïnteresseerden te contacteren en tickets te kopen voor een hele groep. Wij kopen de tickets dan over. Gezien de meesten ook nog een fietsmakker hebben die wel eens wil meegaan, raakt hij zijn kaartjes zo weer kwijt! Aldus geschiedde ook weer dit jaar en kon ik dank zij de attente biker die me indertijd advies gaf over aan te kopen verlichting voor nachtritten aan twee kaartjes geraken voor Esbeek. Omdat ik er ooit bijna drie kwartier heb moeten aanschuiven aan de start voor het laten scannen van de streepjescode op uw deelnamebewijs waren we goed op tijd vertrokken. Daardoor stonden we om 18.15 u al op de parkeerweide, vlak bij een in- en uitgang, omdat we op dat ogenblik al een wagen zichzelf zagen vastrijden in het zompige gras! Het begon te regenen toen we ons aan het klaarmaken waren en nog harder toen we in de loods van Geert Jan de Kok Landbouwmechanisatie stonden. Deze loods was leeggemaakt en omgebouwd tot feestzaal voor dit evenement, een discobar inclusief.

Om exact 19.00 u werd de start geopend en konden we samen met de eerste deelnemers naar buiten, terwijl de rij wachtenden achter ons intussen ook al weer tot buiten reikte! Het eerste gedeelte van de lichtjestocht is gewoonlijk zonder licht, je eigen licht op de fiets buiten beschouwing gelaten. We kregen enkele veldwegen aan de rand van het dorp voor de wielen, afgewisseld met enkele singletracks en een leuk pad dat zich met veel S-vormige bochten door een bos slingerde. Eens het dorp goed en wel uit bereikten we de donkere bossen van het landgoed Gorp en Roovert. Op 7 km van het vertrek reden we rakelings langs de grens met het Belgische Poppel ter hoogte van de gasinstallaties aan de Tulderheyde en de uitlopers van het landgoed De Utrecht. Daar stonden een aantal toevallige passanten onder hun papaplu’s te kijken naar het voorbijrijdende geweld.

De bikers werden tot 12 km door een vrij modderig bos gestuurd. Modder was de constante in deze toertocht. Dat terwijl we de zaterdag voordien hadden deelgenomen aan de GPS-toertocht vanuit Hilvarenbeek en in deze streek een superdroog parcours hadden getroffen! Na een natte vrijdag was alles nu herschapen in een modderpoel! Na de doortocht van de donkere bossen reden we voorbij de mooie uit de kluiten gewassen huizen van het domein Gorp en Roovert. Ik vermoed dat daar de eigenaars wonen, want alhoewel vrij toegankelijk voor wandelaars en fietsers zijn deze bossen privaat eigendom. We bereikten de Tuldensedijk en kregen het beeldhouwwerk “De verroeste pk’s” van Hannes Verhoeven naar een ets van Andreas Schotel te zien. Andreas Schotel was en Hannes Verhoeven is een Esbeeks kunstenaar. Het beeldhouwwerk symboliseert de eenheid tussen werkpaard, boer en werktuig. 13 km.

Na een aantal klinkerwegen omheen Gorp en Roovert en in de nabijheid van het ven De Broekeling, waar nog een beeld van Verhoeven staat, bereikten we op 14,50 km de pauzeplaats op het erf van de hoeve De Koekoek. Daar was het nog heel druk. Ook de discobar was weer present. Het orkestje hebben we niet aan het werk gezien, maar we zagen blaasinstrumenten staan en zelfs die waren uitgerust met lichtjes! Fruit, peperkoek, wafels, sportdrank en thee stonden op het menu en de potjes chocoladen dragees op de partytafeltjes werden à volonté bijgevuld! De omgeving van de stop was mooi versierd met alle licht wat men uit de kast had kunnen halen!

Na de stop doken we opnieuw het bos van het landgoed De Utrecht in om na enige tijd de drukke Lage Mierdseweg, de N269, te kruisen om aan de overkant onze tocht in de bossen verder te zetten. De paden lagen er daar wel zeer modderig bij zodat rijden een echte uitputtingsslag werd. Er was even wat oponthoud aan de houten Koevoirtbrug over de Reusel omdat dit bruggetje langs weerzijden voorzien is van een soort sluis om te vermijden dat er zonder mee over gefietst wordt. Zulke houten bruggetjes kunnen bij nat weer vervaarlijk glad zijn en een valpartij zou hier wel eens nare gevolgen kunnen hebben vermits je recht de dieperik en het water in valt! Wie geen geduld had kon het wad naast de brug door rijden, maar dan wel opgezadeld zitten met natte voeten! 18 km om 21.00 u. Vanaf de Koevoirtbrug ging het verder door de donkere bossen. Een dreef was afgeboord met lichtgevende kegels en op bepaalde plekken hingen piepkleine lampjes in de bomen. We kregen ook een stukje met enkele uit de kluiten gewassen heuvels maar in tegenstelling tot tijdens mijn eerste deelname drie jaar geleden, hing hier geen licht meer in de bomen.

Ter hoogte van De Kievit aan de rand van het bos na een zoveelste lastige slijkweg zijn we even gestopt om mijn batterijen te vervangen. Dan ging het verder door een meer open landelijke omgeving met sporadisch hoeven en huizen. Vanaf hier begon ook het meer ludieke deel van de tocht. We werden door de schuren van boerderijen geloodst waar een parcours was afgebakend tussen balen stro. Ondanks de passage van de bikers dwars door de koeienstallen genoten de dieren ongestoord verder van hun maaltijd. Op een andere plek waren de contouren van een tractor duidelijk gemaakt met lichtslangen en reden we over het erf. We staken opnieuw de grote baan N269 over en reden op een graspaadje waar brandende fakkels neergezet waren. We konden dan genieten van een wel heel speciale open bedrijvendag want we werden door een aantal grote loodsen van lokale vestigingen gestuurd, waaronder een grote houtzagerij, een tuincentrum en de grote renstal van een manege. Stellingenbouwers hadden er op de terreinen van deze bedrijven zelfs bruggen gebouwd waar we over dienden te rijden. Eén van die bruggen was redelijk steil en tricky maar ik ben er in het zog van een andere biker toch op en af gereden. Op een andere plek waren dan weer hindernissen aangelegd binnen in de loods of had men een rookgordijn aangelegd zodat je geen steek meer zag! Op goed geluk er gewoon doorheen dus!

Na het bedrijventerrein ging het dan in de richting van het dorpscentrum. We reden er door straten waarin de mensen hun huizen en tuinen vol licht hadden geplaatst. Half doorgesneden plastieken bussen fungeerden in een bepaalde straat als lampenkappen. Mensen hadden partytentjes en vuurkorven op hun oprit geplaatst en bouwden een feestje met vrienden en buren. Ook hier werden we vergast op een aantal attracties waaronder de doortocht van een schuimbad. We werden tegengehouden door een stationschef die een nep-slagboom neerliet om er een ingebeelde trein te laten passeren waarbij het geluid van de trein geproduceerd werd door grote boxen! De kerstverlichting was weer van de zolder gehaald, want zelfs de kerktoren was getooid met een verlichte ster die er allicht ook hangt rond kerst en nieuwjaar! De meest opvallende attractie was wel de constructie met de verschillende naast elkaar staande wippen waar je er eentje uit kon kiezen om over te rijden! Dat gaf wel een bizar gevoel zo naar boven te moeten rijden en zich dan af te vragen welk effect het kantelen van de wip zou geven! Omdat ik deze keer veel vroeger was vertrokken dan de vorige twee edities waren alle attracties nog actief terwijl men de vorige keren op bepaalde plekken vaak al was begonnen met de opruim, zeker in de bedrijven.

Door het vele ploeterwerk in de natte bossen na een vrijdag vol regen werd het een zware en dus memorabele editie! Aldus was het toch alweer 22.30 u eer we weer binnen reden, ook al waren we bij de eersten vertrokken! Met 33,75 km op het tellertje kwamen we weer toe in de loods van de Kok (deze keer dus niet met c-o-c-k zoals in Baantjer) waar zich een massa volk verzameld had, zowel bikers als dorpelingen, en de disco vol aan de gang was! We zijn er nog een drankje gaan halen en hebben ons wat te eten gekocht aan het frieten- en hamburgerkraampje. Lang zijn we niet meer blijven hangen omdat we daags nadien onze zinnen gezet hadden op de toertocht in Aarschot. Omdat het op zondagochtend fel aan het regenen was hebben we uiteindelijk besloten van thuis te blijven, wetend dat het in Esbeek al zo’n zooi was geweest en je in Aarschot dan nog rekening moet houden met serieuze hoogtemeters er bovenop! Het bleek een goede beslissing want het is de hele zondag blijven regenen wat natuurlijk jammer was voor alle clubs die voor die dag hun toertocht gepland hadden!

Onderweg heb ik in Esbeek tegen Jari gezegd dat het misschien voor mij wel eens de laatste keer zou kunnen geweest zijn dat ik hier reed. Omdat het ploeterwerk toch veel van mijn krachten gevergd had! Uiteraard wordt de soep nooit zo warm gegeten als dat ze opgediend wordt en allicht zal ik volgend jaar weer hier zijn als Bulls69 voor ons kaartjes kan versieren. Want ik blijf het wel bijzonder ferm vinden dat een hele dorpsgemeenschap, de landbouwers en de lokale bedrijven in samenwerking met een mountainbikeclub elk jaar opnieuw weer gemotiveerd zijn om dit alles op poten te zetten. Alleen al het bouwen van de stellingbruggen en die wip moet al veel tijd gevraagd hebben. Dat moet niet alleen werken maar ook veilig zijn als er 1500 bikers met hun fietsen over gejaagd worden! Hele straten aankleden met, vaak dan nog uniforme verlichting moet allemaal veel voorbereiding en tijd kosten! In Esbeek maken de mensen er elk jaar opnieuw weer een groot feest van! Niet voor niks zijn de kaartjes via het internet op zes minuten tijd uitverkocht!

Jari legde alles vast op Google-Maps: klik hier!

Foto’s kan je bekijken op de site van MTB Esbeek: klik hier!

Hieronder een hele reeks filmpjes over deze lichtjestocht!

Dit verslag is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.nl!

StrammerMax

29-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-25-45-55 km) van WTC De Heggestoempers te Poederlee op zondag 22-03-2015.

Ik had graag eens de toertocht in het Nederlandse Spoordonk (Oirschot) gereden. Omdat we gisteren al een stevige rit achter de rug hadden in dezelfde streek, meer bepaald in Hilvarenbeek, en omdat Spoordonk voor Jari een heel eind rijden is, werd het de rit van De Heggestoempers in Poederlee. Als je met een maat rijdt kan het niet altijd zijn wat je zelf wil en dit keer was het mijn beurt om eens water in de wijn te doen. Over het algemeen matchen onze keuzes gelukkig meestal wel. Poederlee is niet zo ver van mijn verblijfplaats, dus was ik ook als eerste ginder en zoals afgesproken ben ik na het melden van mijn vertrekuur alleen vertrokken. Dan had ik wat voorsprong en met zijn jongere benen zou Jari mijn wel inhalen. Tenzij hij ergens een stuk zou missen zoals in Ravels-Eel vorige zondag en we elkaar net daar misten!

Om 9.20 u was ik op weg en het was ondanks het toch al gevorderd uur nog vrij druk aan het vertrek. Het ging rond het voetbalveld van Poederlee om de singletrack in het achterliggende bos te bereiken. Eens het bos weer uit kwam de tocht op 1,35 km voorbij de Heggekapel, gelegen aan de rand van een parkbos. Hier is elk jaar de zogenaamde Heggeprocessie, maar ik heb deze nog nooit gezien! Bospaden en singletracks werden ons deel. Op één van deze tracks troffen we na het kruisen van een grote baan, de Poederleeseweg - Herentalsesteenweg, een uit de kluiten gewassen heuvel. Boswegen, tracks en veldsporen leidden ons tot het baantje Schrieken waar we op 5 km direct opnieuw de bossen in doken. 9.50 u. Op 6 km reden we langs een aantal buitenhuizen om het volgende bos te bereiken. Tot 7,50 km kregen we daar de volgende lading bospaden, afgewisseld met singletracks, voor de wielen. Op een in het bos gelegen asfaltbaantje werd ik ingehaald door een zeer grote groep bikers.

Boswegen werden geregeld afgewisseld met korte singletracks waarna we door enkele straten van een villawijk reden. Op 9 km ging het weer vol de bossen in om een halve kilometer verderop twee keren over eenzelfde heuvel gejaagd te worden. 10.10 u. Terwijl ik even halt hield werd ik voorbijgereden door een biker in een pak van BikeAholic, de fietsenwinkel in Stabroek. Volgens mij was het Bart, vroegere clubmakker van De Papegaai Bike Team waar op dit ogenblik zo goed als geen leven meer in zit! In het team welteverstaan! Hij zal me niet herkend hebben met m’n blauwe regenjasje aan. We kruisten twee keren een asfaltbaantje en op 11 km van het vertrek was er een eerste splitsing tussen de routes van 18-25 km en van 45-55 km. Ik herkende de plek waar ik tijdens mijn deelname aan de wintertocht op 26 december 2013, mijn Turner-Flux naar de haaien hielp! De scharnier die de verbinding maakt van de achtervering met het fietskader brak doormidden! Die onderdelen worden niet meer gefabriceerd en sindsdien hangt die fiets werkloos aan een haak in de werkplaats van de winkel in Stabroek! Al bijna anderhalf jaar dus! Jammer, dat was een prima mountainbike, ook al had ik hem tweedehands van rubber-12 gekocht met bijna een volledig nieuwe afmontering! 10.15 u.

Een veldweg voerde ons voorbij een vijver naar de Visbeekvallei. Ik hoorde het geluid van crossmotoren en kreeg ze even later heel in de verte ook te zien. Tot 15 km reden we een hele tijd over een zandweg die wel twee tot drie kilometer lang was! Het ging dan rechtsaf een klein brugje over om een smal spoor naast een omheining rond een bos op te rijden ter hoogte van de Berkelheide. Het was er niet makkelijk rijden over de aanzuigende ondergrond en het was uitkijken voor wortels, stronken, bulten en putten. Blijkbaar hadden hier vroeger bomen gestaan die tot tegen de grond afgezaagd waren. Een bord aan het einde van het pad leerde me dat het de Lilse Voetweg was en die is vorig jaar heropend. Het pad leidde naar de Vispluk in Vorselaar en naar een grote baan ter hoogte van de Brasserie De Wingerd. Op 17 km reed ik een parkbos in en het kasteel van Vorselaar voorbij. Toen ik er even halt hield kwam Jari daar toe.

Vanaf het kasteel van Vorselaar kregen we eerst een aantal dreven door het park voor de wielen en dan voornamelijk een overaanbod aan zanderige veldwegen. Die brachten ons tot de oversteek van de drukke baan Sassenhout die beveiligd was door een seingever. Op 23 km van de start staken we daar over naar de Kweek in Vorselaar. 11.15 u. Een veldweg leidde ons dan naar de bevoorrading op 23,50 km op een plekje naast de Poederleeseweg, de grote baan van Poederlee naar Herentals. In de zomer staat hier altijd een kraam waar aardbeien worden verkocht! Aan de uitgebreide bevoorrading was keuze genoeg uit soep, twee smaken sportdrank, wafels, koeken en fruit! Vooral het zelf in elkaar geknutselde soepvat was de moeite om te zien: een grote kookpot waaraan poten gesoldeerd waren om hem boven een gasvuur te kunnen zetten. Er was ook een wc-huisje geplaatst op het naburige veld! Vermoedelijk met daaronder een in de grond gegraven put! Er was nog veel beweging en er kwamen nog steeds nieuwe bikers toe.

Na de stop dienden we de drukke baan te kruisen. Er stond een seingever. Een zandweg voerde tot de splitsing tussen de 18-25 km en de 45-55 km ter hoogte van een sluisje op de Kleine Nete. 11.35 u. Gekozen voor de langste routes. Bij aanvang kregen we daar op 26 km een heuvelachtig parcours in de bossen van Herentals en een idem dito stukje in de omgeving van de vaste route om via de gekende afdaling naast het kerkhof uit te komen op een asfaltbaantje naast de spoorweg. Na de rit van gisteren was dit stukje met veel hoogtemeters beslist redelijk zwaar, maar ik geraakte toch overal op en over! 29 km. We kregen enkele straten van Herentals voor de wielen en na een stukje bos bereikten we de door de vaste routerijders bekende spoorwegovergang op de grens met Poederlee. Daar splitsten de routes van 45 km en van 55 km op 32 km van het vertrek. 12.00 u.

Een zandweg leidde ons in de bossen naar de vaste groene route nabij Lichtaart. We konden er rijden over een mooie singletrack en kregen er enkele stevige klimmetjes te verwerken tot we omstreeks 38 km de camping Floreal bereikten. Omstreeks 40 km reden we over de zeer lange en bochtige singletrack die deel uitmaakt van de groene vaste route. Het pad lag goed droog en het was er amusant rijden door de verschillende bochtjes. We vervolgden de groene vaste route waarbij de routes van 45 km en van 55 km weer samenkwamen op 43 km van het vertrek. Even later kruisten we opnieuw de spoorweg. 44 km om 13.00 u. Een tergend lange zandweg waar we veel tegenwind te verduren kregen leidde ons naar de Kleine Nete en tot de Verkenshoek. Daar reden we op 48 km het bos weer in om nogmaals een lange zandweg van ruim een kilometer af te malen. Enkele bospaden en een singletrack voerden ons door het bos van de Polderheide tot de Poeyelheide. Hier bereikten we de rand van de bewoonde wereld. Straten en een laatste zandweg, waarvan we er zo stilaan genoeg gezien hadden, voerden ons opnieuw naar het centrum van Poederlee waar we na 55,50 km omstreeks 13.45 u weer toekwamen aan de voetbalvelden.

De bikewash en de bewaakte fietsenstalling waren al ontmanteld en in de kantine was de opruim al aan de gang. Telkens er een groepje bikers opstapte werden de tafels en stoelen opgeruimd. We hebben toch nog een drankje genuttigd en waren content dat we van één van de dames een belegde boterham kregen, overschot die uitgedeeld werd. We hadden honger gekegen van de rit!

Toen we nog zo’n tien kilometer te gaan hadden belde de moeder van Jari, die een kleinere toer gereden had, op om te vragen of het de moeite loonde van op ons te wachten. Niet dus! Van haar vernamen we dat er tijdens de rit een mountainbiker was gestorven en dat het parcours daarom een tijd omgelegd was. Wij kenden de persoon in kwestie niet en hebben ook niets van het voorval gezien. Het stemt wel tot nadenken! Deze mens is ’s morgens vertrokken voor zijn rit op zondag en is nooit meer thuis gekomen! Hij zal het zelf niet meer geweten hebben, maar zijn familie en vrienden die achterblijven des te meer! Een groot persoonlijk drama, een klein artikeltje in de krant. De dood van deze mens liet me niet onberoerd…

Uit Gazet Van Antwerpen:

In Gierle (Lille) is zondag een 56-jarige man uit Olen overleden terwijl hij deelnam aan een veldtoertocht. De hulpdiensten probeerden hem nog te reanimeren, maar de man stierf ter plaatse. Wielertoeristenclub De Heggestoempers uit Poederlee (Lille) hielden zondagochtend hun jaarlijkse Lente Veldtoertocht, een sportief evenement voor mountainbikers over afstanden van 18 tot 45 kilometer. Luc Bleys uit Olen nam zondag in zijn eentje deel. In de Watermolenstraat op de grens van Gierle en Tielen (Kasterlee) werd hij plots onwel en viel op de grond. Hij werd opgemerkt door andere deelnemers van de rit. “We kregen het signaal dat onze eigen pechdienst naar de Water­molenstraat moest komen om de fiets van het slachtoffer op te halen”, vertelt voorzitter Jef Van Steenbergen van De Heggestoempers. “De hulpdiensten hebben hem nog proberen te reanimeren, maar toen onze pechdienst arriveerde, was de man al overleden.” Vermoedelijk stierf de mountainbiker aan een hartinfarct.

Uit N-Nieuws Neteland-Kempen:

De begrafenisplechtigheid van de 55-jarige Olenaar Luc Bleys vindt zaterdag 28 maart plaats in de Sint-Bavokerk in Noorderwijk. Bleys overleed zondag aan een hartinfarct toen hij meereed in een toertocht van de Heggestoempers uit Poederlee. Luc Bleys was lid van de wielertoeristenclub 't Scheef Kaderke in Noorderwijk.

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

28-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Eerste Hotel Brabant van Leeuwen GPS veldtoertocht (65 km) van de Rijwiel-Toerclub Hilvarenbeek te Hilvarenbeek op zaterdag 21-03-2015.

Die zaterdag was het vroeg uit de veren geblazen voor de eerste editie van de Hotel Brabant van Leeuwen GPS veldtoertocht van de Rijwiel-Toerclub Hilvarenbeek in Hilvarenbeek. De lengte van de naam van de tocht bleek omgekeerd evenredig met het, ten onrechte, lage aantal deelnemers. Blijkbaar zijn de toertochtrijders nog altijd verknocht aan de gebruikelijke pijltjes! Nu ja, ook voor ons was het de eerste keer dat we aan zulke rit met GPS en zonder pijlen deelnamen! De inschrijving was tussen 9.00 u en 10.00 u, dus hadden we in alle vroegte afgesproken op de carpoolparking naast de E19 in het Belgische Loenhout om van daar samen verder naar Hilvarenbeek te rijden. Inschrijven kon in het Hotel-Restaurant Brabant van Leeuwen alwaar de te volgen route op uw GPS werd gezet. Goed dat Jari zijn verbindingskabeltje had meegenomen, want niet alle kabeltjes blijken compatibel met een GPS van Garmin. Hij heeft het dan ook ter plekke in bruikleen gegeven aan de mensen aan de inschrijving voor het geval het nog voor andere deelnemers nodig was. Omdat we ruim op tijd waren was er nog gelegenheid voor het drinken van een koffie. Om 9.15 u waren we op weg voor de tocht, bij aanvang in het zog van een club in geelgroen fluo gehulde mountainbikers, vermoedelijk leden van de organiserende vereniging zelf!

Het ging het dorp uit en eventjes langsheen grote wegen om na 3 km een eerste strook bos te bereiken, luisterend naar de naam Landgoed Annanina’s Rust. De doortocht van het bos was van korte duur en via de Biestsedijk bereikten we op 4 km het grondgebied van Diessen. Zanderige landbouwwegen leidden tot aan een grote baan, de N395, waarna we een strook bos bereikten alwaar we een singletrack voor de wielen kregen. Deze singletrack was aan het begin en het einde voor de veiligheid afgesloten door houten barelen en voerde ons door het natuurgebied Turkaa naast een vijver. 7,50 km. Vanaf hier reden we geruime tijd en gedurende ettelijke kilometers over grassporen in zuidelijke richting naast de Reusel, een waterloop die hier de aanblik bood van een smal kanaaltje. De grassporen waren niet overal even duidelijk te zien en we dienden de Reusel een aantal keren te kruisen via bruggetjes aan straten. Tijdens onze rit langsheen de waterloop kregen drie keren een enkeling en een groepje van vijf bikers te zien. Hier en daar dienden we op onze stappen terug te keren omdat Jari nog niet gewend was van het parcours op GPS te volgen, totdat hij de ideale schermgrootte had gevonden. Van dan af ging het meer dan vlot!

Zo keerden we op 11,50 km even op onze stappen terug om van de Reusel weg een strook bos in te duiken, ook al zagen we verderop de bikers van daarnet rijden. We waren bevreesd anders een mooi stukje parcours door het bos te zullen missen! Na de doortocht van de bospaadjes volgde een korte lus over een aantal zandwegen. Brede boswegen voerden ons dan door de van beken doorsneden Goorbossen om uit te komen op een toeristisch fietspad dat aangelegd was tussen de bosrand en een groot meer, het Goorven. Dat ven maakte deel uit van een natuurreservaat met verboden toegang. 10.40 u. Even verderop reden we over de open vlakte van de Neterselse Heide waar we te kampen kregen met stevige tegenwind. We kregen er nog een eenzame deelnemer te zien die ons voorbij reed. Een zandpad waarover dwars greppeltjes gegraven waren ter wille van de waterafvoer leidde tot een asfaltbaantje dat we in het zog van een groepje van vijf bereikten. Tot 22 km reden we over de open heidevlakte.

Er volgde een zeer mooie singletrack, deels door het bos en deels over de open Neterselse Heide en goed voorzien van wortels. Een bospad leidde tot op een grote baan op 24 km van het vertrek. 11.15 u. In het gezelschap van nog twee bikers overschreden we de grens met Baarschot (Hilvarenbeek). Het parcours boog van de grote baan weg waarna we een lange lus over zandwegeltjes door een bos voor de wielen kregen. Hierbij passeerden we samen met nog twee bikers de camping Rakelbos op 27,75 km van de start.

Aan de rand van het dorp Westelbeers (Oirschot) reden we ter hoogte van de Mariakapel uit 1637 het Westelbeersche Broek in op een paadje naast de waterloop de Groote Beerze. We vervolgden de rit over een bijzonder lastig te berijden nat en bultig grasspoor evenwijdig met de Groote Beerze tot we ter hoogte van het asfaltbaantje Fons van der Heijdenstraat een “oversteekplaats voor wild en grote grazers” te zien kregen. Daar ligt een soort onder elektrische spanning staande mat over de weg die de grote grazers te grazen moet nemen indien ze hun territorium zouden willen verlaten! Met schoenen aan of per fiets kan je gewoon over de mat heen, voor honden en paarden is een knop voorzien die de elektrische stroom een minuut uitschakelt om de mat te kunnen kruisen! Een slimme grote grazer kan dus best wachten op iemand met een hond of paard! We reden eventjes door de landelijke straat om dan weer het bos in te gaan.

Ter hoogte van het natuurreservaat De Grijze Steen dienden we de Groote Beerze te kruisen over de meest eigenaardige brug die ik ooit gezien heb! Het was niet meer dan een smalle metalen balk waar langs beide zijden een reling aan vastgelast was! Het had wel wat voeten in de aarde eer ik er met de fiets over was, want dat ding begon vervaarlijk te wiebelen! Wat ben ik soms toch een sukkel! We reden aan de overkant van de waterloop in de richting van waaruit we kwamen. Over een nat en vrij lastig spoor evenwijdig met het water. Een zeer afwisselend pad door gras, over zompige stukken en langs bomen met zeer laaghangende takken! Zeer mountainbikewaardig en avontuurlijk! Op 33 km van de start kruisten we nogmaals de Groote Beerze en deze keer over een normale brug! Het ging heel even terug in de richting van waaruit we gekomen waren over een omwille van een sterk aanzuigende ondergrond vermoeiend pad!

Even later bereikten we de bevoorrading die op 35 km van de start opgesteld was in de schuur van een groot landbouwbedrijf in Netersel. Gezien het kleine aantal deelnemers hadden de mensen de passanten hier kunnen tellen en wisten zij en wij meteen dat we de laatsten waren om er toe te komen! Tijdens een nuttigen van een banaan, een stuk peperkoek, een suikerwafel en een beker hete thee, een praatje gemaakt met de mensen ter plekke. Netjes gedeeld met een doodbrave hond die het al snel doorhad dat hij bij mij het gemakkelijkst wat los kon krijgen en reikhalzend kwam zitten schooien voor een hapje koek! Na de stop reden we even door de bewoonde wereld van Netersel en kregen we afwisselend veel landelijke zandwegen en enkele stroken asfalt fietspad langsheen grotere wegen door een agrarisch gebied met nog veel grote hoeves. We hadden af te rekenen met soms forse tegenwind en gedurende het eerste deel van de rit na de pauze ook met regen die tijdens onze rustpauze begonnen was!

Op 43 km sloegen we een veldweg in waar een bordje ons duidelijk maakte dat we het landgoed De Utrecht weer binnen reden. 13.00 u. We reden dan langsheen de bosrand over een pad, overgaand in een dolomieten fietspad waarbij we op 45 km het landgoed Wellenseind passeerden. In de verte zag ik links van mij een oude schuur staan waarvan het pannendank half ingestort was. We doken het bos in en kwamen toe aan de bekende houten Koevoirtbrug die de kruising van het riviertje de Reusel verzekert. De brug lijkt me wel aan renovatie toe. In de zomer is de omgeving er ook veel mooier wegens helemaal groen. Met dit grijze weer zag de plek er nu eerder somber uit en een den met een recent gespleten stam maakte het uitzicht er niet mooier op. Het is niet de eerste keer dat ik er kom. Ooit passeerde de Lichtjestocht van Esbeek hier. Die vindt volgende zaterdag plaats.

Een pad voerde ons door de bossen naar de grote baan, de N269, die we kruisten ergens tussen Esbeek en Lage Mierde om recht aan de overkant de Scheidijk in te rijden in de bossen van De Utrecht. We vonden het bizar dat er links en rechts van het brede pad een strook dennenbomen leek gerooid te zijn terwijl men langs de kant nieuwe laanbomen had geplant. We kregen enkele paden door het bos onder de wielen en via de Duivelrijtse baan, een zeer lange zandweg, reden we in de richting van het ven De Broekeling. Aan deze bosvijver kregen we voor de tweede keer op korte tijd de beeldengroep “Baadster in Broekeling” te zien. Dit is één van de beeldhouwwerken die gemaakt zijn door Hannes Verhoeven naar etsen van Andreas Schotel, beiden kunstenaars uit Esbeek.

Op 50 km kwamen we het bos weer uit om gedurende een 2 km te rijden over het asfalt van de Tuldensedijk, weg van het andere beeld van Verhoeven, een boer met paard dat “Verroeste pk’s” gedoopt werd! Via de Roovertsebaan reden we in de richting van de bossen die deel uitmaken van het knappe landgoed Gorp en Roovert. Dit landgoed is in privaat bezit maar toch vrij toegankelijk. Het wordt bespoelt door het beekje de Roovertsche Leij. We reden er voorbij de mooie gerenoveerde in dezelfde stijl opgetrokken huizen van het landgoed. Na een lus door het bos kregen we deze gebouwen nogmaals in de verte te zien. We kwamen terug even op de Scheidijk, de landweg die van de N269 komt, en reden vanaf een grenspaal op 53 km pal op de grens tussen België en Nederland. 14.00 u. Vanaf hier troffen we leuke paden in heel veel bos op de Roovertsche Heide. Op 59 km van het vertrek konden we er genieten van een kilometerlange singletrack, gevolgd door knappe bospaden. Na dit prachtige sluitstuk arriveerden we op 62,50 km aan een bosparking. De vermoeidheid begon stilaan toe te slaan.

Via een het gelijknamige straatje in het gehucht Hoog Spul bereikten we de bewoonde wereld van Hilvarenbeek. Na een kort bezoek van Jari aan het plaatselijke Kruidvat voor een aankoop bereikten we met 65 km op het tellertje de aankomst. We werden al direct te woord gestaan door een man van de organiserende club met de melding dat de tuinslang voor het reinigen van onze fiets nog beschikbaar was. Een andere man kwam met het uitgeleende kabeltje en een tros bananen achter ons aan toen we naar de auto liepen! Maar wij waren nog niet van plan om op te stappen! Enkel onze schoenen gaan verwisselen om niet met slijkvoeten in het hotel-restaurant binnen te gaan! Want op zo’n plek kan je eten en dat laten wij niet voorbijgaan! Een boerenschnitzel met groentekrans, een spiegeleitje er bovenop en frietjes kon ons zeer bekoren. Na een mooie lange rit en lekker eten kon onze zondag niet meer stuk!

Wij hadden genoten van deze knappe rit, ook al hadden we meer bos verwacht. Het parcours ligt iets meer naar het noorden in vergelijking met andere tochten in de streek zodat enkel de uitlopers van De Utrecht en Gorp en Roovert aangedaan worden. Dichter naar de grens toe, nabij het Belgische Poppel, rijd je meer door de bossen. Enkel de lange zandwegen na de pauze werden na enige tijd wat saai. Voor ons was het ook nieuw, maar ritten met de GPS zijn als toertocht blijkbaar nog niet ingeburgerd, want er daagden slechts 35 deelnemers op. Dat is jammer voor de vereniging, ook al had ik het gevoel dat ze zeker niet mikken op veel deelnemers. Allicht zal het daardoor vermoedelijk toch niet bij deze ene uitgave blijven, want naar zeggen van de man aan de afspuitstand wil de club mee gangmaker zijn van de nieuwe trend om met de GPS op pad te gaan. Volgende keer dus allen daarheen!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Voor foto’s: klik hier!

Dit verslag is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

StrammerMax

25-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-33-45-55 km) van WTC-MTB Den Eel te Ravels-Eel op zondag 15-03-2015.

Voor zondag 15 maart was onze keuze gevallen op de toertocht van WTC-MTB Den Eel vanuit Ravels-Eel. Het was al enkele jaren geleden dat ik hier was komen rijden ten voordele van Roosendaal. Na een droge week begon het dan toch wel net te regenen op het moment dat ik thuis mijn fiets aan het opladen was! Me aan de start klaargemaakt in de regen, maar tegen dat ik goed en wel op pad was hield het op! Omdat ik trager rijd en ik vroeger ter plaatse was ben ik zonder mijn fietsmaat Jari vertrokken na mijn uur van vertrek gemeld te hebben. Hij zou me wel inhalen! Om 9.10 u had ik me ingeschreven in de tent en kon ik op pad. De tocht voerde me de eerste 2 km over enkele landelijke asfaltbaantjes tot aan het kapelletje van de Mosdijk. De meeste tochten passeren hier naar het einde toe. De landbouwweg uit betonsporen voerde ons dan in de richting van de bossen. Eerst werden we nog van het pad af geleid voor een korte singletrack in een bosje naast de weg. Een track met veel bochtjes en een droge ondergrond van bladgrond. In dit bos had zich de fotograaf van mtb-you verstopt om ons digitaal te vereeuwigen.

We kwamen toe in het Gewestbos Ravels en kregen er het altijd natte brede bospad voor de wielen. Daar was het slalommen om de plassen en modderplekken te kunnen mijden. We deelden er het pad met een paardenkoets. Brede bosdreven voerden ons tot aan de rand van het bos waar een grenspaal staat, geflankeerd door een windmolentje in de velden. Vermoedelijk op zo’n 6 km van het vertrek. Mijn draadloos kilometertellertje had het intussen laten afweten, vermoedelijk is de batterij ervan leeg! 09.40 u. Even verder kwam er een eerste splitsing tussen de 18 km en de 33-45-55 km. Diverse paden voerden ons door de bossen op Nederlands grondgebied, soms met plassen, soms met wat slijk, maar alles lag er veel beter bij dan tijdens de afgelopen natte weekends! Ter hoogte van een asfaltbaantje kregen we een tweede splitsing tussen de 33 km en de 45-55 km. 10.00 u. Een kwartier later reed ik over een zeer mooie rechte singletrack op een soort dijkje naast een beek om toe te komen aan een huis in het bos. In de buurt stond weer een grenspaal. Ik ben er nog al gepasseerd, maar in de andere richting.

Een grasspoor leidde tot de oversteek van een grotere baan die beveiligd was door twee seingevers terwijl een derde man in het tenue van de organiserende club foto’s maakte van de passanten. Hij riep me toe dat het handig was dat ik zo traag reed! Aan de overkant van de weg reden we naast een overvolle beek. Halverwege het pad dienden we door de beek te rijden. Er was geen alternatief. Verder door was er immers nog meer modder en kon je niet verder omwille van een beek die dwars op de eerste liep! Springen met de fiets in de hand was voor mij de beste optie, eerder dan het risico te lopen van op mijn bek te gaan! In het dennenbos dat we in reden kwam er een splitsing tussen de routes van 45 km en van 55 km. 10.30 u. Gekozen voor de langste tocht. We vervolgden onze weg door een donker dennenbos tot aan een eenzame grote hoeve aan de rand ervan. Niets dan bospaden werden ons deel. De 45 km en de 55 km kwamen weer samen en gingen weer apart. We reden in de bossen van het landgoed De Utrecht.

Enige tijd later arriveerde ik aan de eerste bevoorrading op de plek waar het bospad uitgaf op een grote baan, de N269. Die baan kreeg ik nog al te zien tijdens toertochten in deze streek. Twee mannen zorgden er voor eierkoeken en lekkere sportdrank met citroensmaak. Naar hun zeggen was deze stopplaats op 22 km van het vertrek gelegen. Op mijn kilometertellertje had ik niet meer kunnen rekenen! We dienden de weg te kruisen, reden een tijdje over het apart gelegen fietspad om dan rechtsaf verder De Utrecht in te slaan, deze keer over meer open terrein. Ter hoogte van de Spie-Hoeve doken we opnieuw de bossen in. Dat betekende dat we op het grondgebied van Esbeek reden. Een mooi stukje parcours over heuveltjes op en af leidde ons naar het Landgoed Wellenseind. We dienden de grote baan Wellenseind, dezelfde N269 van daarnet, te dwarsen. Ook hier stond een seingever. Het ging opnieuw de bossen van De Utrecht in. Ik reed voorbij de afsluiting van een kampeerterrein met vaste chalets waar ik nog al ooit gereden had. Vanaf deze plek konden we genieten van leuke bospaden waarvan sommigen door bruin afgestorven gras voerden, alsof men over een bodem van turf reed. We reden door een knap bos over een mix van verschillende soorten paden om uit te komen op het asfaltbaantje Beekakkersweg ter hoogte van een straat die Kruisvelden heet. 11.5 u.

Aan een schuilhut reden we de bossen van het domein Panneven in. Paden als een wasbord voerden ons door het bos tot aan een kalm asfaltbaantje, de Poppelsedijk in Hooge Mierde. We reden er voorbij een hoeve aan de rand van de bewoonde wereld. Een zeer lang pad voerde ons dan over de rand tussen bos en velden. In het bos zag ik de twee bikers met publiciteit van Garage Felix in Brecht rijden. Zij hadden me daarstraks ingehaald. Ik diende op een bepaalde plek inderdaad rechtsomkeer te maken om de hele weg weer terug te rijden, maar nu over een singletrack door het bos. Deze track bracht ons naar het mooie bos aan de Spartelvijver , een recreatieoord in Reusel-De Mierden. We konden er rijden over de vele knappe tracks die hier en daar over heuveltjes gaan. Daar stond op een open plek in het bos, vlak bij de ingang van de Spartelvijver, de tweede bevoorrading. Volgens een biker met een pak van Secret Trails stond ze op een 35 km van het vertrek. Hij was de tocht al voor de tweede keer aan het rijden en had zo’n 85 km afgeklokt. Er lagen bananen, wafels en eierkoeken om te eten en dezelfde sportdrank als daarstraks om te drinken. Twee jonge kerels maakten er de dienst uit. 12.15 u.

Na de tweede stop konden we nog genieten van enkele paadjes aan de Spartelvijver. De mooie lange singletrack die ons er bij andere tochten naartoe voert leidde er ons deze keer van weg. Halverwege even plaats gemaakt voor de Secret Trails-biker die na mij aan de stop weer was vertrokken. Afwisselende paden, breed en smal, leidden ons dan door een bosrijke streek in de omgeving van het Zwartven om uit te komen in de straat Eendengoor te Hooge-Mierde. Er volgden niets anders dan bospaden over de Turnhoutse Heide en De Utrecht. Ik reed intussen omzeggens alleen en werd nog heel af en toe ingehaald door andere late bikers. Het werd hoe langer hoe vreemder dat Jari mij intussen nog steeds niet ingehaald had! Een telefoontje maakte duidelijk dat hij intussen alweer aangekomen was! Hoe kon dat nu terwijl ik eerder was gestart en wij elkaar onderweg niet gezien hadden? Omdat ik bij gebrek aan werkende teller geen flauw benul had van hoeveel kilometers ik nog te gaan had, beloofde hij van nog een kwartier te wachten in de tent. 13.00 u.

Even later kwam ik uit het bos tevoorschijn aan de andere kant van het veld van vanochtend. Aan de overkant zag ik in de verte de grenspaal en het windmolentje staan. Dat betekende dat ik zo stilaan weer op de terugweg was. Ik kruiste de grens om opnieuw België en het Gewestbos Ravels in te rijden. In mijn zog kreeg ik een aantal mannen van de inrichtende club, vermoedelijk schoonvegers van het parcours, want het antwoord op mijn vraag of zij het waren die de pijlen kwamen opruimen was negatief! Na enkele brede bosdreven kwam er een keuzemogelijkheid tussen “lastig” en “gemakkelijk”. Aan de omgeving te zien vermoedde ik dat “lastig” de bultige singletrack door een na boswerken gehavende strook bos op de rode vaste route was. Die had ik nog niet zo heel lang geleden gereden en heb ik links laten liggen in de hoop nog tijdig toe te komen. Het bleek inderdaad die bewuste track te zijn! Nog een tandje bij gestoken. Brede boswegen met hier en daar ferme modderplekken werden mijn deel. Samen met de bikers van Eel haalde ik de jongedame in die me gepasseerd was toen ik met Jari stond te bellen. Assenwegen en landelijke asfaltbaantjes voerden me dan terug naar de tent in Ravels-Eel.

Jari had zich al omgekleed en zat gelukkig nog te wachten in de tent. Aldus had ik er niet voor niks zoveel vaart achter gezet nadat ik het grootse deel van de tocht rustig afgemaald had in de hoop dat hij mij zou inhalen! Toen ik hem vroeg wanneer hij aan de eerste stop was werd duidelijk dat hij een stuk van het parcours gemist had. Hij had maar één bevoorrading gehad. In de buurt van de eerste stop moeten we elkaar dus gemist hebben! Dat verklaart misschien meteen ook waarom ik kort na die eerste stop een grote groep bikers van rechts uit een pad zag komen terwijl ik vanuit een heel andere richting kwam! Ik ben nog teruggekeerd en het pad in gereden om te zien of daar pijlen hingen, maar dat was niet zo. Het was dus geen plek waar de 45 km en de 55 km weer samen kwamen! Er zijn er misschien nog verkeerd gereden! In ieder geval was dit een zeer mooie toertocht, bijna uitsluitend in de bossen. Misschien ook de mooiste in de streek omdat de startplaats het dichtst bij de bossen gelegen is. Het parcours ligt wel voor het grootste deel in Nederland. De hele organisatie was prima. De enige domper op deze zondag was het sombere grijze weer. Bij zon ziet deze streek er nog eens zo knap uit!

Route op Google-Maps (editie 2014): klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be!

StrammerMax

17-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-35-42 km) van Pek en Slik te Essen op zondag 08-03-2015.

Op zondag was er de afspraak met de toertocht van Pek en Slik te Essen, één van de laatste toertochten op de kalender met de tochten in de eigen streek. Er zijn er nog twee in Roosendaal en dan hebben we alles van het afgelopen winterseizoen gehad! De tocht vertrok vanuit de Garage Akkermans aan de rand van het bedrijventerrein langsheen de Nieuwmoersesteenweg. Ik kreeg een parkeerplek toegewezen op het terrein van een naastgelegen bedrijf en kon aldus niet dichter dan daar bij het vertrek staan! Jari en anderen die nog na mij arriveerden kregen een meer risicovolle plek toegewezen in een zompige weide en voelden hun auto wegzakken! Vandaar achtte men het raadzaam van veiligheidshalve naar een andere locatie uit te kijken voor wie nog arriveerde! Om te vermijden dat straks iedereen zou moeten losgetrokken worden! Ondanks het late uur waren er nog veel vertrekkende deelnemers. De kinderen stonden al klaar voor de kidstoer! Om 9.40 u waren we ingeschreven en op weg. Er stond voor de eerste keer dit jaar een echt stralende zon en het beloofde een prachtige dag te worden!

We verlieten het bedrijventerrein over de asfaltbaantjes en kregen al een eerste kleine stukje bos voor de wielen. Hier was de ondergrond poederdroog, als bladgrond uit een bloempot, wat het rijden niet gemakkelijk maakte! Eens het bos uit reden we eventjes over het private terrein van een boomkwekerij en een vrij natte veldweg om een volgende asfaltbaantje te bereiken. We reden een kapelletje voorbij en in een volgend smal paadje tussen een bos en een prikkeldraad hadden een vader en zijn zoontje zich in de kant gedrukt om de hele troep waarin we verzeild waren geraakt te laten passeren! Die kleine jongen zal wat onzeker geworden zijn met die hele meute volwassenen in zijn zog! Een servitudepad leidde ons dan door een klein bos met heuvelachtige bodem over een soort van crossparcours in Horendonk. 3,50 km. Na weer een eindje asfalt overschreden we de grens tussen België en Nederland. We staken over naar de Turfvaartstraat in het Nederlandse Nispen, een zeer lange zandweg door een strook bos met sporadische bewoning en allicht gelegen op het tracé van een voormalige turfvaart op de rand van het landgoed Visdonnk. In een ver verleden stond deze streek bekend voor het winnen van turf!

Aan het kruispunt met een volgende dreef op het grondgebied van Roosendaal ging het rechtsaf en weer rechtsaf opnieuw de bossen van Visdonk in om op een paadje weer op onze stappen terug te keren. Dit pad lag er nog nat bij met inbegrip van een portie slijk! Ter hoogte van een grote plas versperde een groepje pechvogels het nog enige resterende berijdbare spoor! Vanaf de Muizendreef bereikten we het vaste parcours van Rucphen. Een lange assenweg – zandweg voerde er ons door het bos. Op 9 km kregen we een eerder lastig stukje parcours voor de wielen met veel putten, wortels en een portie slijk in de omgeving van het Rozenven. Ik werd er op een ongelukkige plek aan een versmalling van het spoor ingehaald door een jongedame waarna toch iedereen van de fiets moest omdat één van de kinderen uit het groepje voor ons in de modder van een diepe slijkput kwam vast te zitten! Na dit eerder technische intermezzo bereikten we de Nederheide en werd ons een strook asfalt ter recuperatie aangeboden tot aan de oversteek van de Achtmaalsebaan, beveiligd door twee goed uitziende jongedames. 12 km om 10.30 u en nog steeds veel bikers onderweg!

Het ging een onverhard pad op in de richting van de Rucphense Bossen waarbij we bij aanvang een heidelandschap doorkruisten. Op 13 km kwam er een splitsing tussen de ritten van 35 km en van 42 km. Gekozen voor de langste rit. We reden over anderhalve kilometer lange door grote boswerken fel gehavende singletracks en dat was bij momenten lastig. Dit deel van de Rucphense Bossen is alvast voor een hele tijd naar de haaien! Weidesporen voerden tot aan een baantje en na de oversteek daarvan volgde een zeer goed berijdbare, hard aangereden singletrack met bochtjes. De tracks van daarnet in het omgewoelde bos hebben er vroeger vermoedelijk ook zo uitgezien! Nog steeds reden we in de Rucphense Bossen. Tracks voerden ons soms door donkere delen daarvan met uit de kluiten gewassen oude bomen.

Een brede bosweg voerde ons opnieuw in de richting van de bewoonde wereld en na even over een asfaltbaantje gereden te hebben doken we op 18,75 km opnieuw de bossen in op het vaste parcours. We reden voorbij de Gasterij en Camping De Posthoorn en nadat we opnieuw de bossen hadden opgezocht kwamen we rakelings voorbij de stek van het Dierenhoekje De Gele Berg, een soort bonte beestenboel of kinderboerderij aan de rand van het bos waar ezels, pauwen en walibi’s rondlopen. 19,75 km. Een mix van uiteenlopende paden, waaronder bospaden, zand- en veldwegen, voerden ons door het vrij toegankelijke bosrijke militaire domein van Rucphen. Van 22,50 km tot 24,50 km troffen we daarbij een wel uitzonderlijk knap stukje parcours dat deel uitmaakt van de vaste route. We reden er over hoge zandheuvels die soms goed van dikke wortels voorzien waren! 11.30 u. Tot 25 km volgde nog zo’n knap en eerder technisch stukje over wortels, over bulten en door putten.

Van 25 km tot 26,50 km reden we door de in het bos diep uitgesneden singletrack, een soort semi holle weg ter breedte van een singletrack met enkele haakse bochten. De bodem rondom was bedekt met verdorde varens. Dit opvallende pad werd gevolgd door een zeer knap stukje parcours op en af over enkele heuveltjes. We kregen er ook af te rekenen met veel bulten, putten en slijk. Korte tijd later bereikten we de bevoorrading op een open plekje in het bos ter hoogte van het kruispunt van de Nederheidsebaan met de Antwerpsebaan nabij het gehucht Schijf van Rucphen. De pauze kwam vrij laat op 28 km van de start en we arriveerden er omstreeks 11.50 u. Er stonden dunne koffiewafels, peperkoek, koeken en sportdrank op het menu. Er waren een aantal Pek en Slikkers aanwezig, ook al bikers die straks de pijlen weer zouden verzamelen, terwijl er één jongen aan het werk was met het vullen van de bekertjes sportdrank. Een oosteuropeaans type die gebroken Nederlands sprak. Er was toch nog wat beweging van late bikers.

Na de stop ging het via de Antwerpsebaan het bos in om uit te komen op het asfalt bosfietspad op de vaste route van Rucphen. Daar reden we een tijd over tot we op de grens met Essen kwamen ter hoogte van de Strontpaal op de plek waar de smokkelaar Klaveren Vrouwke werd neergeschoten tijdens de Eerste Wereldoorlog. De Strontpaal is een oude grenspaal waarachter de douaniers hun behoeften pleegden te doen!

Tijdens de Eerste Wereldoorlog op 5 mei 1916 werd de legendarische smokkelaar Geert Schrauwen op 37-jarige leeftijd doodgeschoten. Omdat bij verschillende kaartspellen klaveren vrouw altijd troef was kreeg hij de schuilnaam Klaveren Vrouwke. Geert Schrauwen trok vaak vermomd als (zwangere) vrouw de grens over. De Sint-Willebrordse smokkelaar was bijzonder creatief, vooral in verkleedpartijen. Hij ging verkleed als non op bedeltocht of als pastoor op ziekenbezoek. Soms trok hij met andere smokkelaars met grote zakken op de rug over de grens. Bij de zogenaamde ontdekking werden de zakken achter gelaten. In de zakken vond de douane alleen stro, terwijl de echte smokkelwaar elders inmiddels over de grens was gebracht. Het sterkste staaltje was toch wel, dat Klaveren Vrouwke, verkleed als officier de grenswachten inspecteerde. Terwijl de grenswachten keurig in het gelid stonden en salueerden brachten handlangers van Klaveren Vrouwke de gesmokkelde goederen over de grens. Klaveren Vrouwke was niet alleen een plaag voor de douaniers maar hij maakte hun werk tot een blamage.

De jacht op de beroemde en beruchte smokkelaar werd steeds fanatieker tot hij, op Belgisch grondgebied, aan de grens, zoals een bron vermeld, in de rug werd doodgeschoten. Echter een nog betrouwbaardere bron is dat Huub Heitzer en later zijn zoon Michel uit Essen een handgeschreven brief, van de hospitaalsoldaat die bij de lijkschouwing aanwezig was, in hun bezit hebben die vermeld dat Klaveren Vrouwke door zijn keel was geschoten. Zo ook wordt dit vermeld door de heemkundekring Essen. Bevreesd voor een grensincident sleepte men het lichaam naar Nederlands grondgebied. Nederland was toen neutraal gebied terwijl België verwikkeld was in de Eerste Wereldoorlog. Het is bekend dat het lichaam versleept werd omdat toentertijd Sok van Ginneken, van den Horendonk, 'de Sok' genoemd, getuige was van het incident. In die tijd was het nog niet zo eenvoudig om de grens te passeren. De grens werd bewaakt met een draad waarop 2000 tot 5000 volt stond. Verschillende slachtoffers vonden de dood tegen deze dodendraad, ze werden geëlektrocuteerd. Van twee zusjes is bekend dat ze gescheiden door de draad, brieven en levensmiddelen aan elkaar aan het uitwisselden waren, toen een windvlaag hen naar voren duwde. Ze waren allebei op hetzelfde moment dood. Het gevaar van de dodendraad werd onderschat omdat toen nog geen 10% van de bevolking wist wat elektrische stroom was. In die tijd kende men wel gas en straatlantaarns die op petroleum licht gaven.

Vanaf hier reden we door stroken bos op Belgisch grondgebied op of nabij de groene vaste route. We troffen hier enkele heuvels op onze tocht. Omstreeks 33 km bereikten we de plek die ik de vuilnisbelt noem omdat er naar ik vermoed onder de hoge met bomen begroeide zandheuvels stort verborgen ligt. De vaste route passeert er door een woest stuk bos. Ik werd er wel aan de kant en Jari in een plas geduwd door een ongeduldige biker die net op een moeilijke plek wou voorbijsteken! Het bos ligt pal op de grens. Na het kruisen van de straat Horendonk reden we door een hobbelige dreef. Van 35 km tot 37 km konden we nog genieten van een leuk stuk bos waar een pad ons over enkele zeer hoge heuvels voerde. We kregen er ook wel enkele ferme slijkplekken op ons brood.

Op 37 km bereikten we de meer bewoonde maar nog steeds bosrijke wereld op een plaats waar uit de kluiten gewassen chalets in de bossen staan. Zogezegde buitenverblijven langsheen onverharde straten. We verlieten deze plek via de Koekoekstraat en doken de Mezenstraat in, de tegenoverliggende veldweg. Daar werden we nog eens zwaar op de proef gesteld door een lang aanzuigend grasspoor en tegenwind. We bereikten de gemeente Kalmthout en reden er door de Venetiaanse Heide, een landelijke asfaltbaan. Na nog een strook bos bereikten we de Magermansstraat en een kleine KMO-zone en reden er over een crossparcours letterlijk in de schaduw van enkele windmolens. Een bord kondigde daar de laatste kilometer aan waarna we via een asfaltbaan weer toekwamen op het bedrijventerrein en garage Akkermans. Omstreeks 13.15 u met bijna 44 km op het tellertje.

Onze fiets afgegeven aan de bewaakte bikeparking met afspuitservice door de clubleden en ons een plekje uitgezocht aan een tafel in de zon. De pannenkoek bij aankomst konden we op onze buik schrijven. Wegens de hoge opkomst waren die allemaal de deur uit. Maar we hoeven niet te klagen, want vorig jaar waren er veel over en werden die uitgedeeld aan de late bikers. We hebben er daar toen goed van kunnen eten! In plaats van de pannenkoek kregen we trouwens een drankje. Zo werd het een mooie zondag met een amusante rit in de eerste lentezon.

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

De huisfotograaf van mtb-you maakte een reportage: klik hier of kijk hieronder!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be!

StrammerMax

Videoreportage van de toertocht van Pek en Slik te Essen op 08-03-2015 door Guy Heesakker

15-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-45-65 km) van Bike Action Team Lommel te Lommel op zaterdag 07-03-2015.

Het was zeer lang geleden dat ik nog eens in Lommel gestart was voor een toertocht. Ik kende nog wel de naam van de startplaats, Sporthal De Souverein, maar was van mening dat deze sporthal meer in het centrum van de stad gelegen was. Allicht verwarde ik ze met de Heuvelhal in Essen, ook al een plek die ik sinds lang niet meer gezien heb. Die zaterdag 7 maart was ik iets te laat op de afspraak met Jari nadat ik een parkeerplekje had gevonden op de grote parking tegenover de sporthal. Om 12.00 u waren we ingeschreven en konden we vertrekken voor de rit van het Bike Action Team Lommel. We doken bijna onmiddellijk het bos in waarna een eerste singletrack ons tot aan het kanaal Bocholt-Herentals voerde. Op 2 km van het vertrek kwam daar de eerste splitsing tussen de routes van 25-45 km en van 15-65 km.

Vanaf daar reden we een hele tijd op een dijk over een singletrack tussen de bomen evenwijdig met het kanaal in de richting van Neerpelt. Het was er wat uitkijken voor wortels, enkele gehavende stukken en half opgedroogde modderplassen. Het was toch een verademing van na de vele natte weekends eens over wat meer opgedroogd terrein te kunnen rijden! Hier en daar was de dijk onderbroken voor een doorgang van het achterland tot aan het kanaal en was het op en af rijden geblazen. Tot 6,50 km reden we zo recht op recht naast het kanaal. We maakten dan rechtsomkeer om over een breder bospad en enkele smallere sporen weer op onze stappen terug te keren waarbij de zojuist bereden singletrack aan onze rechterhand af en toe te zien kregen. Op 9,50 km sloegen we linksaf om een brug te bereiken via dewelke we het kanaal kruisten. Ik vermoed dat de eerste bevoorrading onder deze brug was opgesteld! Onmiddellijk na het kruisen van het kanaal kregen we op 9,75 km de splitsing tussen de 15 km en de 65 km.

We verlieten de grote baan en sloegen een veldweg in waar onze aandacht getrokken werd door een hoeve waar diverse dieren in aparte omheinde ruimten rondliepen. De meest opvallende waren kangoeroes of walibi’s. Er zaten er donkergekleurde en witte! Verderop bereikten we een smalle waterloop waar we over een door bomen afgeboord grasspoor, overgaand in een assenweg, naast reden. Ter hoogte van het natuurgebied De Watering doken we een dun bos in en reden we over de groene vaste route. 14 km. De tocht voerde ons over een pad dat naast de grote vijver van een zandwinning liep en gedeeltelijk door het bos. Van 17 tot 18 km reden we dan letterlijk rond de open vlakte van de Heuvelse Heide. Een zeer droog bospad leidde weer naar de oever van het kanaal Bocholt-Herentals waarvan we na de start de tegenoverliggende kant hadden bereden. Korte tijd later bereikten we na 19,50 km de eerste bevoorrading onder de brug via dewelke we daarstraks het kanaal gekruist hadden. Enkele mannen zaten op een vangrail in de zon terwijl op een tafel nog te groene bananen, sappige appelsienen, wafels en sportdrank beschikbaar waren voor de bikers die met mondjesmaat passeerden. 13.30 u.

Na de stop werden we geconfronteerd met een eerder lastig te berijden singletrack die ons weer gedurende geruime tijd evenwijdig met het kanaal loodste in de richting van waaruit we na de start waren gekomen. Het pad had ferm te lijden gehad van boswerkzaamheden en bomenkap! Je moest goed geconcentreerd rijden om alle hindernissen en wortels in de gaten te houden! Op 22 km kwam er een splitsing waar de 15 km apart ging van de 25-45-65 km. Ter hoogte van “In de putten”, een wel zeer toepasselijke naam, reden we van het kanaal weg een bos in en gingen even aan de kant om een wel zeer grote groep te laten passeren. Haast ongemerkt kruisten we in het bosgebied van de Blekerheide op ongeveer 23 km de grens tussen België en Nederland. Aan de bordjes te zien hadden we de vaste route van Luijksgestel bereikt die we vermoedelijk bijna in haar geheel gereden hebben. Op de zanderige bospaden die door de vele regen van de afgelopen weken goed vast lagen staken ons enkele snelle dames en heren voorbij. Zo reden we onder anderen over het wel zeer speciale Quo Vadispad dat zich vol bolle heuveltjes als een wasbord door het bos slingerde. We moesten er wel oppassen voor een groep van een vijftal motorrijders die met hun machines een deel van het parcours van de vaste route naar de verdoemenis aan het rijden waren!

Op 30 km raakte het parcours heel even de bewoonde wereld ter hoogte van de Postelhoef en het Openluchttheater De Hunnebergen in het gehucht Boscheind. We kregen een zeer leuke singletrack op en af door het bos voor de wielen. Daarna kregen we eerder zandwegen te verwerken tot we op 33 km de plek bereikten waar de route van 25 km zich losmaakte van de 45-65 km. 14.30 u. Op 35 km reden we over amusante singletracks op en af over enkele heuvels in een mooi bos nabij Weebosch (Bergeijk), goed voor een knap stukje parcours van 2,50 km lang over de zogenaamde Rijsheuvel en de Bergeijksche Stukken! Zandwegen leidden ons vervolgens doorheen de bossen naar de tweede bevoorrading langs de kant van een zandweg nabij een asfaltbaantje, de Postelscheheideweg, op 41,50 km van het vertrek. We arriveerden er omstreeks 15.00 u en er was nog steeds wat leven van vertrekkende en toekomende bikers. De ontvangst aan deze stop was vriendelijk en gemoedelijk. Alles was nog voorhanden zoals fruit, wafels, sportdrank en zelfs soep. Uitgerekend daar kwamen we de moeder van Jari tegen. Zij was apart naar hier gekomen omdat zij de kleine toer reed, terwijl wij de grootste afstand voor onze rekening namen. Zijn moeder zou dan te lang op ons hebben moeten wachten na aankomst.

Na de stop vervolgden we onze weg door het bosrijke natuurdomein De Kempen. Bij aanvang kregen we een wel zeer modderige singletrack op de vaste route te verwerken zodat onze bike uiteindelijk toch niet zuiver bleef. Daarna volgden mooie, maar op de duur toch eentonige paadjes op de vaste route van Luijksgestel. Om exact 16.00 u overschreden we de afstand van 50 km. We bereikten een asfaltbaantje waar een grenspaal stond omstreeks 48 km, waarna we opnieuw de bossen in doken op het vaste parcours, pal op de landsgrens, tot aan de volgende bekende grenspaal op de grens met Lommel op een kruispunt van asfalt fietspaden door het bos. Op 52,50 km van de start kwam daar een splitsing tussen de ritten van 25 km en van 45-65 km. We reden nog een tijd door de Nederlandse bossen. Het uitgestippelde parcours verliet dan de vaste omloop van Luijksgestel om weer het grondgebied van België op te gaan ter hoogte van de Blekerheide.

Rond 55 km reden we over de Blekerheide en doorheen een strook bos. Op 57 km kregen we de technisch lastige singletrack over de kanaaldijk langsheen het kanaal Bocholt-Herentals te verwerken. Op een paar modderige plekken na lag hij er behoorlijk berijdbaar bij. Het is een moeilijk pad omwille van de diepe putten en bulten. Er zijn wel meer tochten in deze streek die hier passeren, onder anderen indertijd deze vanuit Stevensvennen die ik niet meer op de kalender terugvind. Een bospad leidde in de richting van het kanaal wat we op 58,50 km kruisten via de zeer knappe nog vrij nieuwe fietsbrug. Dan ging het weer een eindje evenwijdig met het kanaal over een over een dijk lopende singletrack die beschadigd was door recente boswerkzaamheden en achtergebleven resten van dennentakken. De tocht liep ten einde toen we weer de meer bewoonde wereld naderden. We passeerden de bij elkaar gelegen lokalen van enkele Lommelse jeugdbewegingen en voor we het goed en weel beseften kwamen we na 61 km om 17.00 u opnieuw toe aan De Souverein. We konden nog gebruik maken van een prima bikewash met zachte hogedrukreinigers om onze fiets weer proper mee naar huis te kunnen nemen. In de cafetaria was nog weinig leven, buiten de leden van de organiserende club. We hadden de indruk dat ook de vloer al zuiver gemaakt was zodat we niet met onze vuile schoenen zijn binnen gestapt. Dat ging trouwens niet, want de glazen deur was op slot! De drankautomaat bevatte nog enkel water, maar dat is goed om de planten mee te gieten. We zijn dan maar huiswaarts vertrokken!

De organisatie en alle voorzieningen waren uitstekend. Het parcours door deze bosrijke streek was zeer knap en de moeite waard. Het viel wel op dat omzeggens niet afgeweken werd van het traject van de vaste routes van Lommel en Luijksgestel. We reden een hele tijd in Nederland! Voor ons was dat geen probleem omdat we niet in deze streek wonen. We waren blij met het mooie weer en het rijden ging me goed af ondanks het achter de rug hebben van een drukke werkweek met lange dagen en weinig slaap! We zijn tevreden weer naar huis gekeerd en door het mooie weer hadden we eindelijk wat minder werk om alles weer proper te maken voor de rit van daags nadien!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be!

StrammerMax

10-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht Renault Van Trier Classic (30-45 km) te Kalmthout op zondag 01-03-2015.

’s Ochtends bleek het wat beter gesteld met mijn verkoudheid in vergelijking met gisteren. De indruk dat het buiten aan het regenen was bleek gelukkig niet met de realiteit te stroken, de hemel zag er zelfs vrij helder uit, ook al begon het na verloop van tijd te overtrekken. Ik was vrij vroeg op en had dus nog tijd genoeg om rustig wakker te worden alvorens richting Kalmthout te vertrekken voor mijn jaarlijkse afspraak op de Renault Van Trier Classic van WTC De Heidestoempers. Een parkeerplekje gevonden in de berm voor één van de bedrijven van de KMO-zone. Daar had zich al iemand vast gereden in het zeer zompige gras en die wagen blokkeerde de helft van de weg! Me ingeschreven en een berichtje gestuurd naar Jari dat ik vertrok. Dat was zo afgesproken, hij zou me wel inhalen. Uit zijn reactie bleek dat hij net was gearriveerd. De toertocht vertrok niet zoals gewoonlijk via de Brasschaatsteenweg, maar dook achter het bedrijventerrein een asfalt fietspad door het bos in.

Na enige tijd ging het linksaf een nat bospad in en bereikten we de rand van het militair domein door bos overgaand in meer open heide. In dit militaire heidegebied kregen we goed van slijk voorziene natte zandwegen en een spoor naast een zandweg voor de wielen. Daarna ging het opnieuw de bossen in en bereikten we het parcours zoals het vroeger vertrok, onder anderen door een strook bos naast de Brasschaatsteenweg, de grote baan die van Kalmthout naar Maria-Ter-Heide (Brasschaat) voert. Het was niet simpel rijden door het bos. De paden lagen er zeer gehavend bij met diepe bandensporen en veel plassen en modder! Vooral van 7 tot 9 km kreeg ik het wel zwaar te verduren tijdens het ploeteren door het slijk. Ik dreigde al mijn energie al te verspelen bij aanvang van de rit en ik hoopte van harte dat het niet van dit zou blijven gedurende de rest van de tocht! Na reeds verschillende opeenvolgende weekends meer modder te hebben gezien dan me lief was keek ik echt uit naar iets beter berijdbare wegen! Gelijk waar men deze dagen reed, het lag er overal zo bij, de grond compleet verzopen. Het regende niet meer dan anders, maar tussen de korte periodes van regen door kreeg de grond nooit de kans om op te drogen! Zowel de brede paden als de singletracks waren een langgerekt modderspoor! 10.00 u.

Op 8,75 km van het vertrek reden we tot vlak naast de Essensteenweg, dezelfde weg van Brasschaat naar Kalmthout. Het parcours boog af naar rechts, weg van de baan en na de doortocht van nog een eind bos bereikten we de Antwerpenlei in een aan de rand van de bossen gelegen woonwijk van Brasschaat. 10 km. Een halve kilometer verder bereikten we het grote stervormige kruispunt van grote wegen in Maria-Ter-Heide, waaraan dit gehucht zijn bijnaam Polygoon ontleent. Maria-ter-Heide wordt ook wel in de volksmond ‘Polygoon’ genoemd. Deze naam verwijst naar het militaire (veelhoekig) oefenterrein. De naam "Polygone" betekent in het Frans zowel veelhoekig als oefenterrein voor artillerie of schietterrein. Sinds het verdwijnen van de militaire activiteiten in het eens zo bekende militaire domein is het gebruik van deze naam ook weer terug verdwenen. Op deze plaats was er de splitsing tussen de ritten van 30 km en van 45 km. De kortste afstand ging langs de Sint-Jobsesteenweg terwijl ik diende over te steken om het zogenaamde Groot Schietveld in te rijden. De Polygoon dus! Dit vroegere militaire terrein, thans natuurgebied, strekt zich uit tot in Wuustwezel en Brecht. Het ging dan 3 km lang rechtdoor over de bekende assenweg die daar min of meer evenwijdig met de Bredabaan loopt. Af en toe kregen we aan onze linkerhand villa’s te zien die gelegen zijn in de enkele meestal op het schietveld doodlopende zijstraten van deze hoofdweg die de stad Antwerpen met Nederland verbindt. 13,50 km.

Na de drie kilometer rechtdoor ging het rechtsaf het meer open gebied van het schietveld in om tot 14,75 km weer rechtdoor te rijden tot het aan de rand van een bos nogmaals rechtsaf ging. Ik herkende in de verte de achterkant van een hoeve met torentje die langsheen de landelijke baan van Brasschaat naar Brecht-Overbroek staat. We reden een tijd doorheen een smal spoor en een assenweg aan de rand van het bos waardoor het voor mij duidelijk werd dat we dadelijk het spookhuis nog eens zouden zien! Vanaf de assenweg ging het links een modderig grasspoor in. Eens toegekomen op de Brechtsebaan staken we over en reden de poort binnen naast het nog bewoonde poortgebouw van een privaat domein dat enkel voor deze toertocht toegankelijk is. 16,50 km om 10.30 u. In de verte zag ik aan het einde van de lange dreef de rondbogen van het spookhuis. Halverwege sloegen we linksaf waarna dreven en zandpaden ons vrij recht op recht door het domein Nottebohm voerden.

Eens weer tussen de imposante bomen dook dan van dichtbij het spookhuis op, het kasteel Hof van Nottebohm, ooit buitenhuis van deze rijke mecenas van de stad Antwerpen! Het gebouw, dat volgens een gevelsteen dateert uit 1908 en dus maar een kleine honderd jaar oud is, staat er hopeloos te verkommeren met een half ingestort dak, de gevels overwoekerd door klimop en ingesloten door bomen. Het kwam onlangs nog eens in de belangstelling omdat een filmregisseur uit Hollywood zijn oog op het gebouw had laten vallen als decor voor een film. Maar in plaats van hier te komen filmen heeft men het Hof van Nottebohm ginder nagebouwd! 18 km. Eens het spookhuis voorbij meende ik ook het spook te zien, maar het bleek Jari te zijn die me intussen had ingehaald!

Via een zandweg verlieten we het domein Nottebohm en bereikten zo de lichten aan de Sint-Jobsesteenweg om deze in het gezelschap van een aantal andere bikers te kruisen in de richting van de Miksebaan in Brasschaat. Het ging links de bossen in om voorbij één van de gebouwen van het Sanatorium De Mik te rijden. We bereikten de antitankgracht, reden er over een vettig spoor even naast en kruisten ze ter hoogte van de brug van de snelweg E19 en de hogesnelheidslijn. Van 22,50 km af konden we gedurende een kilometer lang genieten van een rit omheen de zogenaamde E10-plas, ontstaan na uitgravingen voor de aanleg van de snelweg die later omgedoopt werd tot E19. Er voert een wortelpad met enkele putten en bulten rondom deze vijver die bewaakt wordt door kwade zwanen. Na nog een eindje langsheen de antitankgracht kwamen we toe in de statige Kerkedreef om zo de bevoorrading in Brasschaat-Maria-Ter-Heide te bereiken op 25,75 km van het vertrek omstreeks 11.15 u. Op het menu stonden lauwe bouillon, sportdrank, bananen en een suikerwafel. Er stond zodanig veel wind dat de bikes omver gekeild werden door de weggeblazen spandoeken die aan een afsluitdraad van de naastgelegen school waren bevestigd.

Na de stop kruisten we de Bredabaan en reden door de bosrijke wijk met de grote statige huizen waar vroeger de militairen woonden. Daar kregen we in een strook bos een leuk parcours met singletracks op en af enkele heuvels voor de wielen! Gelukkig lagen de paadjes er hier droger bij dan bij aanvang van de tocht! Via een pad langs de antitankgracht bereikten we het oude Fort van Brasschaat. Aan onze linkerkant zagen we één van de kasteelvilla’s van de Sionkloosterlaan, een plek waar vermoedelijk de rijkste mensen van Brasschaat wonen aan de rand van het militaire domein. 29 km. Er kwamen knappe paden, we kruisten de antitankgracht en reden op en af over het pad dat er over een aantal hoogteverschillen rond de vijver voert. Hierbij reden we voorbij het monument van de Cavalerieschool dat thans in erbarmelijke staat verkeert! Omdat enkele bikende streekgenoten zich ooit afvroegen wat het bouwsel daar voorstelde, ben ik dat toen gaan opzoeken. Er is een fait-divers uit de geschiedenis van het Kamp van Brasschaat aan verbonden, maar een persoonlijk drama voor een aantal militairen!

Op woensdagnamiddag, 24 februari 1937 in de Cavalerieschool, doet zich een zware ontploffing voor in de buurt van het fort van Brasschaat. Leerlingen van de vervolmakingscursus ‘genie’, twee promoties jonge officieren van ‘36 en ’37, volgen een cursus ‘pionier’. Het is een praktische oefening op de polygoon naast het fort. Er nemen voor de gelegenheid ook rijkswachtofficieren deel aan de demonstratie. Er wordt een vernieling voorbereid met 20 kg TNT (in die tijd toniet genoemd). De lading wordt aangebracht in de mijnkamer (een vooraf met kleine lading gegraven put), de ontsteker geplaatst en de trage lont wordt tot op honderd meter afgerold, terwijl de put met aarde dichtgestampt wordt. Luitenant Evrard activeert de ontsteking. Maar er gebeurt niets. Zoals voorzien in de reglementen wordt de nodige wachttijd, twintig minuten, in acht genomen. Na de wachttijd gaat de onderrichter alles controleren en vindt hij geen abnormaliteiten. Met de leerlingen besluit hij het geheel te ontmantelen. Dan gebeurt het onvermijdelijke: de lading komt tot ontploffing. Zeven officieren zijn op slag dood, tien anderen zijn al dan niet zwaar gekwetst. Ook verschillende onderofficieren behoren tot de gekwetsten.

Op donderdag 24 februari 1938 wordt in het Kamp van Brasschaat een gedenkteken onthuld ter ere van de slachtoffers van de ontploffing van 24 februari 1937. Door de geallieerde luchtaanvallen en later door de beschietingen vanuit de Duitse stellingen op de Canadese militairen worden de wijk en het Kamp zwaar geteisterd. Vooral de V-bommen (V1 en V2) van de Duitsers doen van begin oktober 1944 tot einde maart 1945 hun verwoestende werk. Ook de Ruiterijschool ontsnapt hieraan niet. Op 27 januari 1945 om 7 uur ’s morgens valt de eerste V-bom op de Ruiterijkazerne. Een tweede V-bom valt op 30 januari 1945 op de kazerne en maakt de verwoesting compleet. In Maria-ter-Heide vallen 44 V1’s en V2’s waardoor er geen enkel huis of gebouw onbeschadigd bleef. Het duurt vrij lang vooraleer al het puin geruimd is en men met de heropbouw kan beginnen. De Cavalerieschool zal nooit meer naar Brasschaat terugkeren… In de wijk Sint-Mariaburg te Ekeren is een straat genoemd naar één van de slachtoffers van de ontploffing op 24 februari 1937: de Frans Standaertlei! Deze mens was 26 jaar toen hij er stierf! In Ekeren zijn wel meer straten genoemd naar gesneuvelden, zo de Jaak Van Haesendonckstraat, de eerste tijdens de eerste wereldoorlog gesneuvelde soldaat uit de gemeente.

Waar vroeger artillerie bulderde reden wij nu met de mountainbike over een mooi pad met bulten en heuveltjes. Dat duurde zo tot 31 km om dan van tussen enkele verlaten militaire gebouwen op de betonbaan te komen van het vroegere vliegveld. Blijkbaar is dit deel van het terrein openbaar geworden, want er stond nu zelfs een straatnaambord en het is de eerste keer dat ik dat zie! De betonbaan werd Lichtvliegwezenlaan gedoopt! Ter hoogte van de plek die als parking voor hondenbezitters en wandelaars fungeert kregen we de splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km op 33 km van het vertrek. 12.00 u. Wij vreesden het ergste voor de langste toer, want wij hebben het hier ooit vreselijk slecht en nat bij weten liggen. De club die de tocht toen organiseerde had er zelfs een bordje geplaatst met “welkom in de hel”! Dat beloofde dus voor vandaag! Maar de hel bleek de hemel, want we kregen hier wonderwel het meest droge deel van de toer voor de wielen! We doken het bos in en bereden de paden die nog steeds de diepe sporen vertonen van het destijds bereden te worden met tanks en ander materieel! Er lagen plassen maar die waren overal te passeren en de rest van de ondergrond was vrij droog! De plek stond garant voor een knap stukje toertocht. We kwamen soms in het meer open gebied waar een draadafsluiting staat rond wat ik vermoed de enige nog resterende plek te zijn waar militaire activiteit is!

Op 37 km zag ik de villa met klokkentoren staan in één van de straten van Kapellenbos (Kapellen) die aan het militair domein grenzen (Feniksdreef?). Na enkele tracks rond het heidegebied bereikten we op 38 km opnieuw de betonbaan Lichtvliegwezenlaan. 12.30 u. Vanuit het Groot Schietveld bereikten we de Kolibriedreef in Kapellen waar we in een haakse bocht van de smalle straat bijna in aanrijding kwamen met een auto! Onoplettend en niets horen aankomen! Gelukkig reden wij noch de auto zeer snel! We kruisten de grens met Kalmthout in de Esdoornlaan en doken nog heel even de bossen langs het Groot Schietveld in om het bosfietspad te bereiken via hetwelk we vanochtend vertrokken waren! Luttele tijd later bereikten we de KMO-zone en waren we na 43,50 km om 12.45 u weer bij af!

De bikewash was nog operationeel, de hogedruklansen iets te krachtig! De garagewerkplaats van Van Trier fungeerde als cafetaria. Groot was mijn vreugde toen ik zag dat er nog dames in de weer waren met het bakken van vermeende braadworsten. De vorige twee keren werd de laatste vlak voor mijn neus verkocht! Helaas, deze keer waren het hotdogs! Niettemin was het goed van nog iets te kunnen eten en drinken! Er zaten nog veel deelnemers binnen en de Zadelbeukers naast ons hadden al ferm diep in het glas gekeken, te horen aan het aantal decibels dat ze produceerden! De Heidestoempers/stoempsters zijn slimmer dan bij vele andere clubs! Ze komen rond om te vragen of je nog wat wil drinken in plaats van af te wachten tot je er zelf om vraagt! De Zadelbeukers werden in ieder geval daardoor goed bevoorraad! Al eens gekeken naar de opties voor volgende zaterdag en omstreeks 14.00 u afscheid genomen van Jari en weer huiswaarts na een vermoeiende rit met een wel zeer zware modderige intro van dik tien kilometer waarna we het historische Groot Schietveld nog eens onveilig konden maken en plaatsen passeerden van verloren gegane glorie! Mijn achterband bleek gedeeltelijk leeggelopen tijdens de après, maar de latex binnenin had zijn werk gedaan en het gaatje gedicht!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

04-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

a

03-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax