Toertocht (29-42 km) van de Hoekse Trappers te Essen op zondag 30-10-2016.

De toertocht van de Hoekse Trappers te Essen vertrok de vorige jaren vanuit het College. Daarvoor nog van elders, maar ik weet niet meer waar. Het was voor mij de eerste keer dat ik er aan deelnam sinds men vertrekt vanuit het Parochiecentrum van Essen-Statie. Een parkeerplekje gevonden in een naburige woonwijk en om 09.45 u was ik ingeschreven en op pad. Vrij laat, want men kon slechts tot tien uur inschrijven. We reden door enkele woonstraten en servitudes tot in Essen-Heikant waar we de spoorweg van Antwerpen naar Amsterdam kruisten. Omstreeks 4 km kregen we de eerste echte off-road onder de vorm van een assenweg doorheen een strook bos en evenwijdig met de spoorweg. Ik vermoed hier nog al gereden te hebben op het grasspoor naast de spoorweg, maar dan in de andere richting. Vermoedelijk tijdens de toertocht vanuit Wildert. Een asfaltbaantje leidde ons door het bos naar de Wildertse Duintjes. Op dat baantje troffen we een eerste splitsing tussen de ritten van 29 km en van 42 km. De korte afstand ging rechts het bos in, de lange afstand rechtdoor tot aan de parking van de Duintjes om dan ook rechtsaf een bospad in te slaan. Van 5,50 km tot 8,50 km konden we genieten van de knappe singletracks in het bos van de Wildertse Duintjes. Deze plek staat garant voor een amusant stukje parcours!

Via de onverharde bosdreven, zoals de Platanenlaan, waarlangs woonhuizen en chalets staan, reden we naar de Velodreef in de bosrijke omgeving van het Essens College. Op het kruispunt ging het rechtdoor en dan linksaf een brede zandweg in waar het omwille van de putten enkel deftig rijden is over de sporen aan de zijkanten. Zoals ik aan de omgeving te zien vermoedde passeerden we even verder het boswachtershuis, ik vermoed thans een onderkomen van Natuurpunt, op de grens met de Kalmthoutse Heide. 11 km. De plek is in vogelvlucht niet ver van het college en ook niet ver van de grens met Huijbergen in Nederland. Aan het boswachtershuis volgden we de bocht mee naar links en reden we over het zandpad in de richting van het Stappersven. Daar gekomen ging het niet linksaf richting Kalmthout, maar rechtsaf verder langsheen de bosrand om dan dwars over de Kalmthoutse Heide de Verbindingsstraat te bereiken. Dat is een verkeersluwe asfaltbaan die Kalmthout met het afgelegen Kalmthout-Hoek verbindt. Hier ligt het meest bekende gedeelte van de Kalmthoutse Heide, omdat veel fietsers via deze baan passeren. Helaas werd net deze plek op 25 mei 2011 geteisterd door een zware brand die twee dagen woedde en 600 hectare verwoestte. Ik herinner me nog de rookwolken die ik vanaf mijn werkplek in Hoogstraten kon zien. Alle verbrande bomen zijn nu opgeruimd, er rest voorlopig een kale desolate zandvlakte. Terwijl de rit een eindje deze asfaltbaan volgde in de richting van Kalmthout-Hoek, kreeg ik even het gezelschap van een biker die deze verslagen leest. Ik heb er eigenlijk nog weinig tijd voor om ze te schrijven.

Na de parking voor wandelaars ging het linksaf het bos weer in voor een mooie track over de heide. Dit is bij mijn weten de enige toertocht die zo over de heide mag. Op 15 km kwam de mooie singletrack midden de bossen in de buurt van de Groenendriesstraat en vlak bij de grens met Huijbergen. Na een spoor op de rand van een zanderig pad bereikte ik de splitsing tussen de 29 km en de 42 km op de plaats waar de Groenendriesstraat het bos in duikt. De kleinste afstand ging linksaf naar “de wortel”, de 42 km rechtdoor naar de onverharde Groenendriesstraat waar enkele eenzame huizen staan in dit godvergeten oord op de landsgrens. We reden tot vlak voor de grenspaal en sloegen linksaf in de straat waar een hooischuur met beweegbaar dak staat op het terrein van een manege. Even verder doken we opnieuw het bos in voor een knap extra lusje. Daar kwam op 17,75 km een einde aan toen ik toekwam aan het zandpaadje met “de wortel”. We sloegen er rechtsaf het paadje in en aan het begin ervan ligt namelijk een stevige wortel. 10.55 u. We doorkruisten verder het bos waar ik op 19 km een volgende splitsing trof. Op 20 km reed ik over een bospad pal op de landsgrens tussen Kalmthout (Kalmthoutse Heide in België) en Huijbergen (Staartse Heide in Nederland). 11.10 u. De lange rit kreeg daar een extra lus die aanving met een mooie singletrack, gevolgd door knappe bospaden, en eindigde met een andere mooie singletrack, om weer toe te komen op het gemeenschappelijke parcours. Er is een toertocht waarvan de kortere afstanden hier een bospad recht op recht volgen, terwijl de langere afstanden op geregelde plekken rechtsaf het bos in duiken voor extra lussen over deze knappe tracks.

Intussen reed ik op Nederlands grondgebied over de Staartse Heide. Hier passeren meerdere Belgische en Nederlandse toertochten. Op 22,50 km bereikte ik vanuit het bos (aan een groene poort) de lange zandweg op de grens tussen een bos en de open heide en reed er in de richting van Huijbergen. Waar de zandweg opnieuw volop bos in dook trof ik op 24 km de bevoorrading. Ik arriveerde er samen met nog enkele anderen, waaronder een gezin met kinderen, omstreeks 11.25 u. Er viel nog weinig te rapen, enkel stukken banaan, cola en sportdrank. Jammer dat er niet meer keuze was, maar anderzijds dient ook gezegd dat er maar drie euro inschrijving gevraagd wordt en daar koop je niks meer voor! Na een knabbel en een drankje weer op pad. Op de plek van de stop was meteen een splitsing. Eerst even de richting van de 29 km uit gereden omdat ik in de verte meende te zien dat we vlak bij de camping Staartse Duinen waren! Dat ik dat nu pas ontdek na toch al een aantal keren deze rit gereden te hebben!

Op mijn stappen teruggekeerd tot de stop waar je voor de langste rit een bocht van bijna 360 graden diende te maken om een bospad in te slaan. In het zog van een andere biker, en dat was meteen de laatste die ik zou te zien krijgen! Het gezin met kinderen reed de richting van de 29 km uit. We kregen een knap stukje parcours over een zanderig en minder dicht bebost gebied van de Staartse Heide. Na de oversteek van een kalme baan waar toch seingevers stonden bereikten we dichter bos. Volgens mij reden we langsheen de voet van de Nootjesberg om door het bos na een bijzonder knap stuk parcours het groene poortje te bereiken aan het beeld van de Heilige Teresia op de rand van de bebouwde kom van Huijbergen en nabij het voormalige tot woningen omgebouwde klooster. 29,50 km. We kruisten de Staartsestraat en reden het Vijverstraatje in om een splitsing te treffen tussen de 29 km en de 42 km aan de voet van de Pilberg. 11.50 u.

De langste rit dook er het bos in over een singletrack. Op 30 km beklommen we de Pilberg en op 31 km de zandflank van de Tiestenberg en kregen we tot 32 km enkele mooie paadjes in het bos waarin deze zandheuvels gelegen zijn. We bereikten de Schoeliebergseweg en de Hollandseweg nabij de grens tussen Huijbergen en Essen-Hoek. Daarna reden we over een veldpad dat hier ook Vijverstraat heet en voorbij de Vijverhoeve. Een grasspoor door de velden leidde opnieuw de grens over tot in België. Na een baantje kregen we een redelijk grote portie eerder lastige veldwegen voor de wielen om op 35 km de Moerkantsebaan te kruisen. Aan de overkant bereden we een volgende lading veldwegen. Waarvan sommige herinneringen opriepen aan eerdere deelnames of andere toertochten. Onder anderen de veldweg met enkele haakse bochten waar in één daarvan bij nat weer altijd een megagrote plas staat! Via het Noordeneind reden we door de velden en nog eventjes een eindje door Nederland. We kruisten daar de Zoom ter hoogte van een groot domein met vijver. Het is aan deze kleine waterloop dat de Nederlandse stad Bergen-op-Zoom haar naam dankt! De oude zandduinen, restanten van toen de zee nog tot hier kwam, verklaren de Bergen.

Ik bereikte een zanddreef waarlangs een betonnen fietspad was aangelegd, de Hollandsedreef, en dat bracht me tot op het kruispunt met de Grensstraat in Essen (België) en de Ottermeerweg in Wouwse Plantage (Nederland). Er liepen daar groepen wandelaars. 41 km om 12.40 u. Het was de eerste keer dat ik deze plek passeerde. Zo stilaan bereikte ik de meer bewoonde wereld en via een graspaadje en straten ging het weer naar af. Daarbij passeerden we het spoorwegemplacement op de grens en kreeg ik in de verte de oude wagenwerkplaats van Essen te zien. Geklasseerd maar totaal verkommerd, las ik ooit in de krant. Om 12.50 u kwam ik met 43 km op het tellertje toe op de plek waar ik vertrokken was. De bikewash was overbodig, de fiets niet vuil en die moest daags nadien weer gebruikt worden voor de griezel-avondrit in Gierle. Binnen nog een drankje genoten maar geen bekenden getroffen. Wel een aantal mensen gezien die ik vaak op andere toertochten in eigen streek te zien krijg. En de blonde dame die altijd zeer actief drank rondbrengt in de zaal kon ik me ook herinneren van eerdere deelnames. Mooie toertocht en tevreden dat ik de heuvels in Huijbergen nog eens te zien had gekregen. Want de toertochten daar in Nederland laat ik de laatste tijd links liggen wegens te druk.

StrammerMax

31-10-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-31-38-48-55 km) van de Haaibikers te Ulicoten op zondag 09-10-2016.

Op zondag van thuis uit met de fiets de grens met Nederland over om deel te nemen aan de toertocht van de Haaibikers in Ulicoten (Baarle-Nassau). Vanuit Hoogstraten was dat over het gehucht Hal van Minderhout goed voor 14,50 km. Ik was tevreden dat ik handschoenen met lange vingers had aangetrokken en zo te merken zal de korte broek ook stilaan kunnen opgeborgen worden! Het was ’s ochtends vroeg al danig koud! De start was in de hoofdstraat even voorbij de kerk en goed aangegeven door een grote opblaasboog. Me ingeschreven in het Eetcafé De Kluis en om 09.40 u kon ik van start gaan. Aan de start zaten twee Haaibikers om uw inschrijfstrookje in ontvangst te nemen en daar ging het al direct een grasspoor in.

Het ging al vrij snel naar het bos toe en van 1,50 km tot 4 km kregen we een aantal leuke singletracks voor de wielen met bochten en heuveltjes op en af. We passeerden daarbij drie stroken bos. Na een eindje over asfalt kon je kiezen voor een extraatje. Daar was een soort crossparcours aangelegd over hoge zandhopen op het terrein van een bedrijf voor zandwinning. De aanlopen waren soms vrij steil en je kon ze moeilijk zien op de plaatsen waar de lage zon recht in je ogen scheen. Van 4 km tot 5,50 km konden we genieten van dit leuke intermezzo waar allicht speciaal voor deze gelegenheid was voor gezorgd. De poort van het bedrijf, ik vermoed een achteringang, was gelegen in de Nieuwe Strumptsebaan en dat is ergens tussen Ulicoten en Castelré, niet ver van de grens met België. Tot 8 km volgde een voor mij iets lastiger stukje over een beenharde singletrack met harde bulten en putten in een bos. Eens daar voorbij kwam er een splitsing tussen de routes van 25 km en van 31-38-48-55 km. Na een bosfietspad kwam er op 9 km een volgende splitsing tussen de 31-38 km en de 48-55 km. Gekozen voor de langste ritten.

We volgden landelijke baantjes zoals de Oude Strumptsebaan, het Castelsch Baantje en de Postelbaan om het Landgoed Postel te bereiken en kregen daarbij redelijk wat verhard en enkele veldwegen onder de wielen. Op 12 km doken we de bossen van het Landgoed Postel in waar enkele meer technische tracks over heuveltjes en bultjes op ons lagen te wachten. De tocht bracht ons dan heel even in België waar we op 15 km de straat Gouverneursbossen in reden en er het pad door het gelijknamige bos in sloegen. Dat lange pad lag er nu goed droog bij. Tijdens natte periodes kan het daar een modderpoel zijn met heel veel plassen. Er stak me een biker voorbij die een heel eind verder halt hield om met zijn smartphone een filmpje te maken van zijn twee achteropkomende bikemakkers. Twee daarvan droegen een fietspak met de vermelding “Limburgs Mooiste”, maar dat verwees allicht niet naar hun persoon zelf! De villa daar in het bos staat nog steeds te koop, al verschillende jaren intussen. We kwamen het Gouverneursbos weer uit ter hoogte van Hal waar we linksaf sloegen. Vanaf daar kregen we redelijk veel landelijk asfalt en enkele zandwegen te slikken. De verschillende afstanden kwamen omstreeks 19 km weer samen in het Castelsch Baantje.

Een kilometer verder reden we opnieuw bos in voor enkele lussen over poederdroge paadjes en tracks op en af over veel bultjes. Ik vermoed dat er daar weinig over gereden wordt zodat het er niet gemakkelijk rijden is over de losse aarde. Er waren wel meer singletracks waarvan ik vermoedde dat ze voor de gelegenheid opengemaakt waren en verder weinig benut worden, ook al omdat er een aantal van op privaat grondgebied is gelegen. Ik kwam uit het bos tevoorschijn op een plek waar twee seingevers stonden om de oversteek van de Hoogstratensebaan te beveiligen. In de volksmond bekend als de “Rooie Weg”, de lange baan die van Minderhout naar Baarle-Nassau/Hertog voert. Met weinig maar soms zeer snel rijdend verkeer, ook al staan er sinds enige tijd snelheidsbeperkende borden. We staken over ter hoogte van de varkensstal. Hij zal net leeg gestaan hebben, want ik hoorde geen geschreeuw van varkens en er hing deze keer niet de gebruikelijke stank! 21,50 km om 11.15 u. Aan de andere kant van de baan kregen we de bekende brede mulle zandwegen met een kort intermezzo doorheen een strook bos. We kruisten voor een tweede keer de Rooie Weg ter hoogte van de Wildertsebaan waar ook twee seingevers stonden in het gezelschap van een derde man die er foto’s maakte. Ik passeerde er op 24,75 km in het gezelschap van twee andere bikers. 11.30 u.

Op 25 km voerde de rit ons dwars doorheen een koeienstal waar de dieren zich niet door de bikers lieten verstoren. Op het terrein van het landbouwbedrijf was ook een grote zandhoop aangelegd om over te rijden. Daarna reden we over grassporen en zandwegen en volgde de doortocht van de Hollandse Bossen. Tot 29 km kwam er een droge singletrack door het bos, alsof men over bladgrond reed! Na een zandweg kruiste de tocht een rijbaan om een volgende bos in te duiken. Daar troffen we nog een portie poederdroge singletracks die ons over enkele heuvels voerden aan de rand van de bewoonde wereld. Hier liepen dan ook meer wandelaars met honden rond of mensen die aan het joggen waren. Vanuit de assenweg Het Goordonk bereikte ik de Oude Bredasebaan aan de rand van de bewoonde kern van Baarle-Nassau. Aan de overkant van de baan ging het een zandpad in om daar op 31,50 km de pauzeplaats te treffen onder een open hut aan de rand van een visvijver. Vermits ik tot de laatsten van de 901 deelnemers behoorde was de voorraad al goed geslonken. Stukjes banaan, sinaasappel, peperkoek en sportdrank stonden er op het menu, verzorgd door enkele dames. Twee mannen informeerden bij een Haaibiker of ze de rit van 55 km nog konden rijden vermits het intussen reeds middag was. Het kon nog en dat opende voor mij perspectieven omdat ik ook mijn zinnen op de langste rit had gezet.

Direct na de stop ging het over een heuveltje het bos in en konden we tot maar liefst 37 km genieten van mooie singletracks in een knappe omgeving. Het gedeelte na de stop moet veruit het knapste gedeelte van de rit geweest zijn met mooie tracks en paden en af en toe een heuvel om enkele hoogtemeters te realiseren. Ergens tussen de 35 km en de 40 km kwam ik de Haaibiker tegen die als laatste het parcours reed. Hij liet met zijn smartphone weten dat er nog bikers onderweg waren. Tot 42 km volgden dan opnieuw eerder brede zandwegen, af en toe onderbroken door een singletrack in een lokaal bos. Op 42 km kwam er een splitsing tussen de 25-31-38 km en de 48-55 km. Kiezend voor de langste ritten dook ik er om 12.50 u het bos in. Er volgden opnieuw brede zandwegen met geregeld een zijsprongetje over singletracks in een strook bos. Op 49 km kruiste ik de grote baan die richting Ulicoten voerde en waarlangs ik naar de start was gereden. We reden het terrein van ik vermoed een tuincentrum of boomkwekerij op waar een parcours was uitgezet over zandheuveltjes. Kwestie van de afwisseling te garanderen. Erna kwam een splitsing tussen de 38-48 km en de 55 km op 49,50 km van het vertrek. 13.20 u. De Haaibiker die als laatste het parcours reed stond even verderop te wachten om te zien welke richting ik uit reed en liet dat weten aan zijn clubmakkers die de pijlen aan het ophalen waren. Hij vertelde me dat ik nog zo’n 5 km voor de boeg had.

De laatste etappe van de langste rit voerde me naar een private dreef en door een idem dito bos om uit te komen in de rustige baan Heerle die van Minderhout over Meerle naar Ulicoten voert. Dat betekende dat ik even over Belgisch grondgebeid reed. Ik was langs hier naar de start gereden en had toen gemerkt dat er bordjes langs de weg stonden om de automobilisten te wijzen op overstekende bikers. Even ging het over Heerle in de richting van Minderhout om dan linksaf een assenweg in te slaan. Die voerde naar een bos waar het pad een drietal keren versperd werd door omgevallen bomen. Of bewust omgelegd om motoren uit het bos te weren. Eens weer uit het bos ging het over een grasspoor tussen bos en velden. Dan volgden nog enkele veldwegen alsof er geen einde aan de rit ging komen! Een zandweg en een grasspoor voerden me tenslotte toch terug naar het Café De Kluis. Met 57,31 km op het tellertje kwam ik daar om 13.45 toe.

Er stonden nog enkele bikes, maar de nadarhekkens van de bewaakte parking werden opgeruimd zodat ik m’n fiets aan een paal heb vastgelegd. De bikewash was ook al opgeruimd, maar die was overbodig. Buiten wat stof was mijn fiets niet vuil en ik had toch nog de rit huiswaarts voor de boeg. Voor de soep en het worstenbroodje bij aankomst was ik te laat, maar ik heb toch nog een drinkbus kunnen versieren met het logo van de club die uitgedeeld werden als aandenken aan de tiende editie van deze veldtoertocht. Nog op adem gekomen in het Café De Kluis bij een drankje of twee terwijl enkele dames daar al bezig waren met vegen en dweilen om het meeste zand weer buiten te krijgen! Via een deels andere route weer naar Hoogstraten, goed voor nog eens 16 km. 87 km in totaal kon tellen voor deze zonnige herfstzondag. Mooie toertocht, afwisselend passages door veld en bossen, door een aantal private domeinen en enkele aangelegde funstukjes zoals de zandhopen en de koeienstal. Af en toe wel lange verbindingsstukken over asfalt, wat aannemelijk is voor een rit van 55 km en steeds over rustige wegen in een schaars bewoonde streek. Zeer tevreden dat de pijlen lang genoeg bleven hangen, want in Nederland is men gewoonlijk nogal snel met opruimen. Vriendelijke mensen, duidelijke afpijling en splitsingsborden. Mooie toertocht waar duidelijk veel moeite gedaan is om het de deelnemers naar de zin te maken en te zorgen voor een boeiende zondag.

StrammerMax

15-10-2016 om 20:49 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-50-75-100 km) van WTC Onze Hoop te Turnhout op zaterdag 08-10-2016.

Op zaterdag present getekend voor de toertocht van WTC Onze Hoop te Turnhout. Door een vergetelheid opnieuw huiswaarts moeten keren en daardoor een half uur kwijtgespeeld en pas om 14.00 u aan de start verschenen. We verlieten de stad Turnhout vanaf het Sint-Pietersinstituut en de ring (Noord-Brabantlaan) en doken naast de brug over de vaart het struikgewas in over het talud recht naar beneden. Dan een eindje over een grasspoor naast een desolate beek en voorbij de straten van een nieuw te bouwen woonwijk waar slechts een tweetal huizen reeds in aanbouw is. Dan passeerden we de kale vlakten van de stadsrand met wat industrie, reden langsheen het kanaal en kruisten het via een fietsbrug. De eerste echte bosdreef troffen we op 5 km van de start en vanaf hier werd de omgeving meer landelijk en meer genietbaar. Tijdens die eerste kilometers troffen we twee keren een splitsing waar de 25 km zich losmaakte van de 50-75-100 km.

We reden het Turnhoutse Vennengebied in via de assenweg Elzenstraat. Vanaf dan werden stoffige bosdreven ons deel. Op 8 km troffen we een eerste echte singletrack in het speelbos aan de Klein Engelandhoeve. Na een kort intermezzo over asfalt kregen we opnieuw een portie singletracks in een bos tot aan de oversteek van het zogenaamde Bels Lijntje, een toeristisch fietspad dat gelegen is op een oude treinbedding van Turnhout tot Tilburg. 11 km. Onmiddellijk daarna kruisten we de drukke baan Kastelein (Turnhout) en bereikten we de Dombergheide. Dit is een reservaat dat beheerd wordt door De Wielewaal. We kregen er een paadje doorheen het bos en bereikten een bredere assenweg die ons voorbij de camping Baalse Hei voerde. Even verder kwam er een splitsing tussen de ritten van 25-100 km (tweede keer) enerzijds en 50-75-100 km (eerste keer). Bij nader toezien was deze aanwijzing voor de rijders van de 100 km geen al te beste keuze, zoals sommigen opmerkten. Iemand die niet van de streek is kan zich mogelijk de passage van zo’n plaats niet meer herinneren! De splitsing kwam op 14 km van het vertrek na enkele zandwegen door een open en verlaten gebied zonder sporen van gebouwen of bewoning.

Op 17 km reden we door de velden over een gehavend spoor dat afgezoomd was door bomen; Een kilometer verder passeerde ik een oud huis met rode ramen dat samen met enkele schuren eenzaam in het bos stond. Een zandweg voerde tot een betonbaan en na de oversteek ervan volgden boswegeltjes doorheen hoog gras. De streek was compleet verlaten en maakt deel uit van een voormalig militair domein waarvan we een poort passeerden die we na een lus in het bos een tweede keer te zien kregen. Deze militaire domeinen zijn nog de enige ongerepte gebieden in Vlaanderen. Op 21 km kwam ik na een eenzame rit door de bossen toe op een betonbaantje. 15.20 u. Even verder passeerde ik een bord van de Smokkelaarsroute dat bevestigd was aan een grote gebeeldhouwde klomp langsheen een assenweg door de velden. Die weg leidde opnieuw naar een bos. Op 23 km reden we voorbij het Grafveld Het Heike te Klein-Ravels. Hier liggen een aantal historische grafheuvels. Vanaf deze plek tot maar liefst 29 km kregen we niets anders dan mooie bospaden en singletracks voor de wielen die ons doorheen een knappe omgeving voerden. Van 27 km tot 28 km stond er een lange, bochtige singletrack op het menu die min of meer evenwijdig liep met een zandpad. Eens daar voorbij ging het op 29 km een private bosweg in. 15.55 u.

De tocht liep daar door een privaat bos waarin enkele zeer knappe grote vijvers lagen, begroeid met waterlelies. Dit tot aan een splitsing tussen de 25-100 km (tweede keer) en de 50-75-100 km (eerste keer). De splitsing bevond zich op een plaats waar we vanuit een singletrack door een natuurgebied een asfaltbaantje op reden. Er liep daar een grote groep luidruchtige gepensioneerden op wandel. We maakten er een ommetje over enkele grassporen tot aan de Pannenfabriek, een straat in Oud-Turnhout. De rit voerde naar de rand van de bebouwde kom van Ravels in een straat met villa’s langsheen het kanaal gelegen (Vaartstraat?). Op 33 km staken we daar via het fietspad langsheen een grote baan via een brug het kanaal over. We reden een industriezone in om op één van de bedrijventerreinen (tractoren en graafwerken) de bevoorrading te treffen. Ze kwam op 34,50 km van het vertrek. Vermits ik als één van de laatsten vertrokken was, was ik ook bij de laatsten om er te passeren. Ik had onderweg slechts nog een zestal bikers gezien. Alles was al opgeruimd, de sportdrank net weggegoten. Maar ik heb water genoeg bij. Er lagen nog bananen, cake met en zonder chocolade en wafels waarvan ik nog kon eten. Ik had zelfs verwacht dat de hele bevoorrading al opgedoekt zou zijn geweest. 16.15 u.

Na de stop trof ik een mooie singletrack naast vermoedelijk het kanaal Schoten-Dessel. Dan voerde de rit door meer open landelijk landbouwgebied met enkele grote hoeven. We reden er over voornamelijk bredere zandpaden. Het ging opnieuw het bos in ter hoogte van een splitsing tussen de 25-50-100 km (tweede maal) en de 75-100 km (eerste maal). Dat op 40,50 km van het vertrek omstreeks 16.50 u. De splitsing was aan de rand van het Landschap De Liereman ter hoogte van de Schuurhovenstraat in Oud-Turnhout. Een assenweg voerde door het bos en kort na de vorige kwam er een splitsing tussen de 25-100 km (tweede maal) en de 50-75-100 km (eerste maal) aan een kapelletje in de Schuurhovenberg. 42,50 km. Op 43 km doorkruisten we het dorpscentrum van Oud-Turnhout en reden er voorbij de kerk om het Pierelierebinkenpad te bereiken. Dat is de vaste route in deze streek. Ze werd genoemd naar de inwoners van de drie gemeenten waar doorheen ze loopt: de Pieren (Ravels), Liere (verwijzend naar De Liereman in Oud-Turnhout) en de Binken (inwoners van Turnhout). Het is een weinig uitdagende route wat niet te verwonderen is nabij een grootstad, maar alles is beter dan niks! We passeerden het grote ISC (Indoor Sport Center) van Oud-Turnhout en reden er over de singletrack die zich naast een crossparcours voor BMX in enkele lussen doorheen een klein bos slingert.

Een grasspoor dat deel uitmaakt van het Pierelierebinkenpad leidde naar Oosthoven (Turnhout). In een straat was er een splitsing tussen de 25-50-75-100 km (tweede maal) en de 100 km (eerste maal). Vanaf hier kregen de lange afstandsrijders hun extra lus. Ik heb het bij de rit van 50 km gehouden! De splitsing kwam op 47,50 km van het vertrek, dus de rit zat er voor mij om 17.20 u bijna op. Via voornamelijk de bewoonde wereld reden we opnieuw naar Turnhout. Zelfs door de Driessensstraat waar mijn auto geparkeerd stond. Na de Steenweg op Oosthoven kregen we nog een laatste grasspoor voor de wielen om dan uitgespuwd te worden op de ring rond Turnhout. Na de oversteek aan de verkeerslichten was ik weer bij af. Om 17.30 u met 51 km op het tellertje. Omdat ik vermoedde dat alles al zo goed als opgeruimd zou zijn heb ik de pannenkoek bij aankomst maar gelaten voor wat hij was en ben direct weer naar de auto gereden. De fiets bleef proper op wat stof na! Omdat ik in het wilde weg door de doodlopende straatjes en servitudes van de nieuwere woonwijk was gereden had ik wat moeite om de auto weer te vinden! Ik had deze tocht vorig jaar voor de eerste keer gereden en toen al verwonderde het mij van in de nabijheid van een relatief grote stad nog zo veel off-road en bos te treffen. Er zijn mooiere streken, maar er zijn ook plaatsen waar men het met veel minder moet stellen. Tevreden dat ik ondanks de hindernissen toch nog aan de start geraakt was en deze tocht nog eens heb kunnen rijden!

StrammerMax

13-10-2016 om 22:22 geschreven door StrammerMax