De straat over om een schilderachtig plekje te bereiken en over een zacht klimmend paadje te rijden dat voorbij een fris groen grasveld en een oude witgeschilderde hoeve met watermolen leidde.  Het Molenhof van Huldenberg.  Dan de grote baan over om al van bij aanvang de hoogte in gestuurd te worden over een vrij stevige klim in de Dreefstraat, voorbij enkele huizen en een kampeerterrein om zo een off-road-paadje te bereiken dat er omzoomd was door lage bomen.  Eens die bomen voorbij kreeg ik zicht op een knappe hoogvlakte.  Daar diende zich na 3 km het eerste probleem al aan, vermits er een splitsing was tussen de zwarte en de blauwe vaste route zonder verdere aanwijzingen.  Er stond een kaartje van Bloso, maar de rode bol “u bevindt zich hier” ontbrak op die kaart, dus dat was al niet erg handig.  Gekeken naar de mogelijk te rijden routes en afstanden.  De blauwe route was 30 km lang, dus dat leek me een goede optie.  Maar zoals nadien zou blijken ook de verkeerde!  Want dit was de blauwe route van Duisburg, terwijl de nieuwe routes van Huldenberg te bereiken waren via de zwarte route!  Linksaf gegaan terwijl ik dus rechts aan had moeten houden!

Er volgde een pad doorheen een knap open landschap met kleurrijke velden over een betonbaantje en een holle kasseiweg tot in Duisburg.  Daar voegde er zich na 5,5 km een rode route bij.  De omgeving was er knap, met mooie vergezichten.  Het ging er de knappe Raffelbergweg op, zacht klimmend in een open, glooiend, zonovergoten frisgroen landschap.  Op 7,50 km kwam dit pad uit in de Bredeweg te Vossem (Tervuren) waar een eenzame wielertoerist de enige levende ziel was.  Het loonde de moeite om eens achterom te kijken en het pad dat ik bereden had van hieruit in het landschap te zien liggen.  Aan het einde van de Bredeweg diende ik een baan te kruisen naar een stoffig off-road pad, de Dorreweg, waar het naar beneden ging  over grote stenen.  Daar stak me een andere biker voorbij, een neger dan nog wel, en die kom je maar zelden tegen op een bike!  Hij dook aldus net voor mijn wiel de Dorre Dondersteen in op 9 km na de start.  Dit is een knappe smalle buurtweg op de rand tussen bos en velden, bij aanvang lekker naar beneden hellend, waarna het oppassen is voor een aantal wortels en een geul links die wat door de begroeiing verstopt ligt, om tenslotte over te gaan in een goed berijdbaar smal paadje.  Dit alles doorheen een prachtige omgeving, even prachtig als de naam van het paadje!

Waar de Dorre Dondersteen weer de open velden bereikte, trof ik twee wandelaars en aan het volgende kruispunt van veldwegen twee vrouwen die aan Nordic Walking deden.  De open veldweg die ik diende te volgen ging over in een holle weg, zijnde Ten Hertswegen in Duisburg (Tervuren) op 10,5 km van de start.  De rode route die tot hier nog steeds samen had gelopen met mijn  blauwe parcours maakte zich daarvan los, maar er kwam nu een groene route bij.  Er volgde een mooi bospad dat langsheen een lange, deels door de tand des tijds ingestorte en weelderig met klimop begroeide muur doorheen een bos liep om weer uit te komen in de velden.  Daar reed ik even langsheen een vijver doorheen een prachtig landschap.  De rit voerde me dan naar en doorheen Vossem over een knappe servitude achter tuinen en langsheen een waterloop, ik vermoed de Voer.  12,90 km om 11.40 u.  Het ging door enkele straten en via een holle kasseiweg tot aan de Boterstraat in Vossem (14 km).  Om de rit verder te zetten over een afdaling  over een spoor in een bijzonder knappe holle weg waarvan de wanden steeds hoger en hoger werden.  In de hoogte grenzen de tuinen van de mensen die er wonen tot aan de bijna verticale wanden.  Het paadje luisterde er naar de naam Kerselaarstraat.

Eens deze holle weg weer uit ging het doorheen enkele woonstraten en diende ik een grote baan te kruisen aan een met verkeerslichten beveiligd kruispunt.  Aan de overzijde per vergissing rechtdoor gereden in een brede straat met mooie villa’s.  Op mijn stappen teruggekeerd, want de pijlen wezen in de richting van een paadje naast de grote baan dat Bosdelle gedoopt was.  Ik reed er een stukje in een kleine door bossen omzoomde vlakte, daarna door een stukje bos om een zacht klimmende holle weg te bereiken die me weer tot in de open velden bracht.  Een kasseibaantje voerde me tot in een straat, nog steeds in Vossem, na 17,86 km en om 12.05 u.  Links de baan op en weer rechtsaf om te zien dat de groene route en de blauwe route van elkaar scheidden.  Zoals gepland de blauwe route blijven volgen.  Na een kort stukje over het asfaltbaantje ging het na 19 km opnieuw de velden in om er gedurende anderhalve kilometer een mooie vlakke veldweg te treffen die er doorheen een open landschap met knappe vergezichten voerde.  Deze veldweg bracht me tot aan de Everbergsesteenweg, een rustig betonbaantje, om daarna de drukke Tervuursesteenweg in Leefdaal te moeten kruisen.  Een asfaltbaantje op doorheen een groene omgeving tot aan een soort kasteelhoeve waar het even zoeken was naar het volgende pijltje.  Er waren daar namelijk wegenwerken aan de gang en vermoedelijk was daardoor een pijltje verdwenen.

Het was rechtsaf een pad in dat doorheen een soort van parkdomein voerde.  Eens het parkbos uit werd het paadje smaller en liep het evenwijdig met een waterloopje, vermoedelijk weer de Voer.  Verderop was het gissen geblazen, want daar waren op een paaltje twee blauwe pijltjes bevestigd.  Het ene wees naar links, de waterloop over, het andere rechtdoor verder langs het water.  Even linksaf gereden, maar aan de volgende straat, ter hoogte van het parochiaal centrum, trof ik geen pijlen meer.  Wel een groen van een route die van de andere kant kwam en een blauw aan de waterloop dat naar links wees.  Geopteerd om de blauwe route evenwijdig met de beek te blijven volgen.  Tot dik 24 km bleef ik naast de kabbelende waterloop rijden over een plezant smal paadje tot het linksaf ging aan het kruispunt met een betonbaantje.

Het ging dan Leefdaal uit over een superknap smal paadje en stevig klimmend de hoogte in om uit te komen op een hoogvlakte met weer eens mooie vergezichten.  12.50 u.  Dan ging het verder over deze hoogvlakte tot ik op 27 km een assenweg bereikte.  Deze weg voerde me langsheen private bossen tot aan het kruispunt met een andere onverharde bosweg.  Even van het parcours afgeweken en links in plaats van rechts afgedraaid.  Ik bereikte een grote kalme baan (de Langestraat volgens een nadien bekeken kaartje) op de grens tussen Leefdaal-Bertem en Neerijse-Huldenberg aan een met klimop begroeid kapelletje.  Rechtsomkeer gemaakt en weer naar het parcours gereden.  Daar ging het lekker naar beneden over een kwistig van rotsen en stenen voorziene paadje dat er nog steeds de grens volgde tussen een privaat bos en de velden tot aan een grote witte hoeve in een knappe omgeving.  28,75 km om 13.20 u.  Ik vervolgde mijn weg over een landelijk kasseibaantje, de Ganzemanstraat in Neerijse.  Om via de Biezenstraat, een zacht klimmend betonwegeltje doorheen de velden, rechtsaf het bos in te rijden over het Ijsewandelpad.  30,82 km om 13.30 u.  Dit pad ging van een holle weg over in een veldweg.  Eens van tussen de bomen zag ik in de verte een watertoren staan die ik nabij de start had opgemerkt.  Ik reed dus terug in de richting van Huldenberg.

Een proefveldje voorbij waar de gezaaide gewassen voorzien waren van naambordjes.  Om daarnaast op 32 km linksaf een afdaling te treffen doorheen een knap hol pad tussen de bomen.  Ik bereikte weer de open velden waar aan een kruispunt van veldwegen een mountainbikekaart stond.  De zwarte route kwam er van de andere kant.  De “Veldweg” in waar ik een tegenligger trof die vermoedelijk op de zwarte route reed.  De baan over en weer linksaf om op 33,5 km een leuk paadje te treffen dat pijlsnel naar beneden voerde over een kwistig met stenen en rotsen bezaaid pad, één van de weinige technische stukjes op het parcours.  Ik bereikte de voetbalterreinen van VK Huldenberg en na 35,5 km was ik weer aan de sporthal De Kronkel.  14.15 u.  De rit was door mijn zijsprongetjes dus iets langer geworden dan de voorziene 30 km.

Geen zin om al naar huis terug te keren ben ik dan opnieuw vertrokken om de zwarte route van 15 km nog te rijden.  Het ging dus weer langsheen de fel klimmende Dreefstraat tot aan de splitsing op de grens met Overijse waar zwart en blauw scheidden.  Er kwamen twee jonge wielertoeristen aan die daar afstapten omdat beton er plots overging in kiezel en zij geen lekke smalle bandjes wilden riskeren!  De veldweg bracht me nu tot in Loonbeek-Huldenberg na ongeveer 40 km.  Over asfalt ging het dan de Vranksberg af en een grote baan over alwaar de groene vaste route de zwarte voor heel even vervoegde.  Onderweg kruiste ik daarbij de Jan Van der Vorstlaan, een naam die een belletje deed rinkelen.  Beneden aan de grote baan werd duidelijk waarom.  Daar heb ik namelijk al een aantal keren geparkeerd voor de jaarlijkse toertocht vanuit Loonbeek.  Aan die parkeerplek heb ik een slechte herinnering!  Door het afrijden van een borduur werd het plaatje waarop het stopcontact voor m’n fietsdrager is bevestigd verwrongen en in de achterbumper gedrukt, met scheuren in de bumper voor gevolg.  Maar onlangs heb ik het geluk gehad dat iemand m’n auto achteraan aanreed waardoor de hele bumper, en alleen de bumper, in gruizelementen lag.  Het zaakje is intussen netjes hersteld!  Er was al eens iemand tegen gereden, maar die had het hazenpad gekozen.  De laatste was eerlijk en heeft wel zijn gegevens achtergelaten.  Hij maakte ook de meeste brokken!

Er volgde een redelijk zware klim over een brede assenweg in het Margijsbos waarbij ik een eenzaam in het bos gebouwd huis passeerde.  Op 41,5 km bereikte ik weer een open vlakte.  Via de Grote Keistraat, een smal betonbaantje, ging het dan lekker neerwaarts.  Ter hoogte van het kruispunt met een grotere baan stonden enkele nieuwgebouwde huizen.  Er was daar ook een waterpoel vol gekwaak van brulkikkers.  Hier kreeg ik dan voor het eerst een pijl te zien die speciaal voor deze gelegenheid was aangebracht.  Indien ik vanochtend dus de andere richting zou hebben gekozen, dan had ik de toer kunnen rijden zoals hij bedoeld was!

Want een asfaltbaantje bracht me tot aan de plek waar speciaal voor deze maidentrip een splitsing was voorzien voor de routes van 36-48 km (zwart-blauw volgen voor de 36 km en zwart-blauw-rood volgen voor de 48 km) enerzijds en de routes van 15-27 km (zwart voor de 15 km en zwart-rood voor de 27 km) anderzijds.  Omdat ik er al 44 km op had zitten, leek het mij verstandig om bij mijn keuze te blijven en dus gewoon de zwart route verder te blijven volgen.  Ik bereikte dan over asfalt de bewoonde wereld van Sint-Agatha-Rode waar eveneens aanduidingen voor de gelegenheid waren aangebracht.  Omstreeks 45 km kreeg ik een leuk servitudenpaadje voor de wielen dat me langsheen een stukje bos en voorbij tuinen voerde vanaf een plek die “Onderbos” heette.  Met een mooi uitzicht over de omgeving.  Hier kreeg zwart het gezelschap van een rode route, maar aan de verkleurde pijlen te zien, was dat geen van recente datum.  Op palen waar zwarte pijlen waren bevestigd stonden er ook nieuwe rode bij.  Op 46 km ging het daar weer de velden in.  Om daarna een stuk bos te doorkruisen dat deel uitmaakt van het Staatsnatuurreservaat Rodebos- en Laanvallei (47 km).  Deze naam riep bij mij herinneringen op van andere toertochten, ik vermoed deze vanuit Loonbeek.  Het was niet de eerste keer dat ik in deze omgeving reed, maar deze tochten gingen meestal meer zuidelijk de richting van Waals-Brabant uit, naar de omgeving van Pecrot en Nethen, terwijl ik nu meer noordelijk had gereden in de richting van Tervuren en Bertem.

Op 48 km bereikte ik de bewoonde wereld van Terlanen (Overijse) waar ik een pijltje over het hoofd zag en daardoor even verkeerd reed.  Ik kreeg er eindelijk nog eens een andere biker te zien.  Ik kreeg er af te rekenen met een nijdige klim over een servitude, overgaand in een nog zwaardere klim over een kasseistrook in de Daleborreweg.  Omdat mijn pijp zo stilaan uit was ben ik over de kasseien te voet naar boven gestrompeld.  Eens boven gingen de kasseien over in een knappe veldweg, eerst vrij vlak en daarna lekker zacht naar beneden.  Hier liep de zwarte route samen met een groene.  Op 51,50 km reed ik het grondgebied van Huldenberg weer binnen en in een stukje bewoonde wereld gingen zwart en groen weer uit elkaar.  Zwart rechtdoor blijven volgen, ook al ging groen linksaf de hoogte in over een veelbelovend paadje.  Luttele ogenblikken later bereikte ik de sporthal De Kronkel, exact om 16.00 u en na 55,73 km.

Ik heb de route dus niet helemaal gereden zoals bedoeld was, maar dat kon de pret niet drukken.  Ik meende de oorzaak te leggen bij mijn late vertrek, maar blijkbaar waren er nog deelnemers die de verkeerde kant uit gingen kort na het vertrek na de klim in de Dreefstraat.  Daar in de omgeving liggen namelijk nog vaste routes die met dezelfde kleuren zijn aangeduid en iemand die niet van de streek is kan niet weten over welke routes het gaat.  Temeer daar op de kaarten de rode bol “u bevindt zich hier” overal ontbreekt!  Van de bevoorrading, de bikewash, de gratis consumptie en de andere faciliteiten die voor deze opening voorzien waren door de sportdienst Huldenberg in samenwerking met MTB Team Loonbeek, heb ik dus geen gebruik gemaakt.  De toer zelf is niet al te technisch en kan door elke mountainbiker gereden worden.  Er komen een aantal pittige beklimmingen in voor, men berijdt een aantal knappe holle wegen en het doorkruiste landschap is danig mooi dat het de moeite loont om eens in deze streek te komen biken.  Wie kennis wil maken met deze streek kan op 31 mei komen rijden vanuit Duisburg, begin augustus vanuit Loonbeek en ook de club Voervallei Vossem organiseert een jaarlijkse toertocht in december.

Het verslag van deze rit is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!