Het ging de veldweg op achter de voetbalvelden naar een grasspoor toe. Daar liepen wandelaars met drie honden. We bereikten al snel een knap stuk bos naast de snelweg waar het fel naar beneden ging met als gevolg dat er al een overmoedige biker die me daarvoor had ingehaald onderuit ging. Ik denk dat de mens zich ferm bezeerd had, zijn maat stond er bij. Rechtsaf kregen we al direct een stevige klim over een breed keienpad in het bos naar velden toe, een opwarmertje werd ons niet gegund, het was direct volle bak tot omzeggens 2 km. Na een stukje vlakkere assenweg doken we tot 3 km een bos in met een aantal eerder technische paadjes in een afdaling afgewisseld met enkele klimmetjes over een glibberige singletrack met een aantal korte bochtjes. Niet zo m’n ding, zeker niet omwille van de glibberigheid en het zien van de valpartij van daarnet! Ik kwam uit in een asfaltbaantje, de Kalfsborre. Wat is eigenlijk een borre? In Asse is er de Kruisborre! En af en toe kom ik nog andere borres of borren tegen! Intussen gevonden: een oud woord voor bron! Borrelen is dus de bron (lees fles) leegdrinken!

Een smal klimmend servitudenpaadje bracht me naar een woonstraat met ferm hellingspercentage en waar ik bij een eerdere editie ooit geparkeerd stond! Daar trof ik toen een mij bekend biker aan die al te kampen had met een kettingbreuk! Tijdens deze editie geen enkele bekende gespot! Tot 6 km troffen we een fel klimmende servitude en enkele kasseiwegen, klimmend en dalend, in de buurt van twee voetbalvelden waar de wedstrijden in volle gang waren. Zwaar! Na de passage van een plek met wegenwerken volgden een betonbaantje en een veldweg in een meer open landschap. Samen met een duo snelle jongens en een groepje van vijf, twee mannen en drie vrouwen, de extra lus van 5 km op gereden op 7 km van de start omstreeks 10.20 u. Er volgde een megabangelijke afdaling in een pracht van een holle weg waarover een voetgangersbrug hing! Eén van de mannen keerde weer omdat de drie vrouwen niet volgden, afgeschrikt door het gevarenbordje boven. Achteraf heb ik het vijftal toch nog teruggezien. Ik arriveerde aan een drukkere baan met afgescheiden fietspaden waar ik op weg naar Huldenberg nog gepasseerd was met de auto. De baan over naar een grindpad evenwijdig met de IJse en de waterloop over. Een snelle kerel vloog me voorbij en verdween direct weer uit het zicht. Bij eerdere edities moet ik dit extraatje ook meegepikt hebben, want alles kwam me bekend voor. Ook de zware asfaltklim die volgde! Asfalt ging over in een holle keienweg waar het vijftal weer in mijn zog kwam.

Ik vraag me af of deze dieren hier leven, maar tijdens de afdaling in een holle weg meende ik een vos te zien wegspringen in de kant. Ik ken weinig van beesten, het had een vrij platte staart en voor een eekhoorn leek het me wat groot te zijn! Dat was omstreeks 9,5 km en ik kwam uit in de Walravenbosstraat, een weet voor de locals die naar vossen willen speuren! Op 11 km werd ons weer geen rust gegund tijdens een zware klim in wel een prachtige holle weg over semi-verhard met een grote bocht naar boven toe. Twee bikers staken me tijdens de klim voorbij, maar ik ben toch boven geraakt. De plek luisterde naar de naam Stokkemstraat, er waren poorten naar grote domeinen toe, want geen gebouwen te zien. Ik kwam uit op een veldweg op een hoogvlakte om een leuke afdaling te treffen over een smal veldpaadje, onder enkele lage bomen en uit te komen in een woonkern te Huldenberg op 13,5 km omstreeks 11.00 u. Er volgde een lange klim, eerst off-road, daarna over een betonbaantje in Huldenberg en voor maar liefst 2 km lang! Eens boven ging het de Zavelstraat in, en dat is geen gewone straat, maar een prachtige enorm diepe holle weg met halverwege effectief een ondergrond van zavel, alsof iemand het er was komen storten! Zulke knappe plekken, dat vindt men in mijn contreien nergens! Begrijpelijk dat zelfs mij bekende Nederlandse bikers uit Bergen-op-Zoom verzot zijn op (de vaste routes nabij) Overijse! Ik hoorde trouwens Nederlands van over de landsgrens kwebbelen toen ik me stond klaar te maken aan de auto.

Beneden aan de Zavelstraat trof ik de splitsing tussen de routes van 25 km en 35-50-60 km op 16 km van de start, de extra 5 km inclusief. Het vijftal van daarnet was ergens blijven staan en heb ik niet meer opgemorken. Een afdaling over verhard en in een weidepaadje bracht me tot in het Staatsnatuurreservaat Rodebos- en Laanvallei op een paadje, vermoedelijk langs de Laan! 17 km. Er volgde een stukje bos, aan het eind ervan diende je uw bike te tillen over een bareel en ik had deze plek ook te zien gekregen tijdens mijn rit vanuit Huldenberg vorige zondag. Zo ook de plek waar ik uitkwam op een asfaltbaantje, maar nu ging het direct twee keren linksaf om langs de andere kant van de waterloop een fel klimmend spoor te nemen en uit te komen op een plek die men nooit vergeet! Meer bepaald een voor mij onmogelijke klim in dat Rodebos over wortels, waar men geen aanloop kan nemen omwille van een houten bareel onderaan. Van een trio raakte de eerste bikkel volgens mij helemaal rijdend tot boven, de tweede ging al snel te voet en de derde haalde net niet de top! Het is dus niet onmogelijk, maar aan mij is het niet meer besteed, als het dat ooit al zou geweest zijn. Op 18,5 km kwam ik puffend en hijgend te voet boven. Als slak was ik al exact anderhalf uur onderweg geweest!

Er volgde een brede bosweg, zachtjes klimmend tot aan een camping in Ottenburg (Huldenberg). Na enkele asfaltbaantjes rond die camping en buitenverblijven ging het met twee anderen een graspaadje in. Er stond daar een huisje te koop “in een groen kader” volgens de affiche! Dat was letterlijk te nemen, want het gebouwtje was door planten overwoekerd! Omstreeks 21 km dienden zich een aantal zware klimmetjes aan over een smal paadje op de grens tussen bos en velden. Het ging enkele huizen voorbij waar aan een afslag nog een pijl hing van tijdens de inhuldigingsrit vanuit Huldenberg, gevolgd door een gevaarlijke afdaling aan de ingang van een bos op de vaste route ter hoogte van een roze geschilderd huis. Alhoewel het mij voorkwam dat de plek er minder gevaarlijk bij lag dan bij eerdere passages want ik ben er zonder extra pak in de broek naar beneden gebold. Op 22,50 km en omstreeks de middag. Naar beneden rijden betekent meestal ook meteen weer afgepeigerd worden tijdens een zware klim tot 23 km doorheen een bos om uit te komen in de Losstraat te Ottenburg. Daar trof ik op 23,5 km op een pleintje aan een bizar kapelletje de bevoorrading die door de lange afstanden twee keren wordt aangedaan. Er was daar nog wat beweging, vooral van bikers op de lange routes. Veel keuze ook met bananen, appelsienen, cake, wafeltjes en lekkere koekjes met chocolade. Waar worden die koekjes verkocht? Wie daar niets naar zijn zin vond is een lastige mens! Er was ook een jonge knul present die van onder zijn tentje Aquarius uitdeelde. Ik meen dat het dezelfde jongen was die er vorig jaar of nog eerder ook stond. Om 12.10 u had ik mijn buikje weer wat gevuld en kon ik eenzaam op pad richting de 50-60 km. Tot aan de aankomst kreeg ik nog slechts drie bikers te zien, waarvan ik zelfs betwijfel of ze aan de toertocht deelnamen dan wel op eigen houtje reden.

Het ging al snel een wel zeer smal servitudepaadje in tot aan een knap bos, zachtjes klimmend tot de eertijds gerooide strook bos op de top. Bij mijn eerste deelname zaten daar toen mensen te schoften die in de weer waren met het zagen en verzamelen van het hout. Een megaknappe afdaling in een prachtige holle weg die alsmaar smaller werd bracht me op 25 km naar een asfaltbaantje op de rode vaste route. Dit baantje overschrijdt vanuit Ottenburg (Huldenberg) als Florivalstraat de taalgrens met Archennes (Grez-Doiceau) als Rue de Florival! Het was niet de eerste keer dat ik deze plek te zien kreeg en aan de andere kant van de spoorweg ligt een waar mountainbikeparadijs in een knap bos dat door verschillende toertochten op telkens weer andere manieren doorkruist wordt! Deze keer ging het niet via de gebruikelijke weg de spoorweg over, maar was het eerst linksaf voor een ommetje over een private weg achter huizen. Er stond daar een oud aanhangwagentje geparkeerd met een bizarre onbekende nummerplaat. De landafkorting was ZA! Zaïre? Van een oud-koloniaal?

Het doel van het ommetje werd direct duidelijk, want het ging een pracht van een singletrack op die hoog op de spoorwegberm langsheen een bijna loodrechte afgrond tussen de bomen slingert. Toch maar wat voorzichtig geweest om niet de dieperik in te gaan! Zoals te verwachten was ging het al klimmend de holle weg in waarin halverwege een gedenksteen staat als herinnering aan de burgerslachtoffers die tijdens de tweede wereldoorlog stierven bij een bombardement van het nabijgelegen Gastuche. Tijdens de toer vanuit Loonbeek ben ik hier ooit in de gietende regen naar boven gereden als door een riviertje! Goed gek toen! Soms raak ik er met veel moeite volledig rijdend tot boven, er liggen nogal wat wortels, maar deze keer lukte het voor geen meter! Er staken me een jonge kerel en zijn meisje voorbij die het beter deden dan ondergetekende. Eindelijk nog eens een levende ziel op mijn pad. Bijna 28 km om 12.20 u. Er volgde een mooie afdaling, zelfs over een aantal oude jumpkes en niet te vertrouwen schans, doorheen het bos en ik kwam uit aan de smalle overweg, speciaal bedoeld voor bikers en wandelaars, ter hoogte van het schilderachtige stationnetje van Florival (lijn Leuven-Ottignies). Er stopte net een trein, maar niemand stapte op noch af. Vanaf het stationnetje ging het een zanderig pad op en volgde een voor mij zeer zware bosklim, deels te voet dus, tot aan een vlakker stuk. Daar waar het gemakkelijker rijden had kunnen zijn, speelden modder en grote plassen me dan weer parten. Veiligheidshalve aan de kant gegaan toen ik motorengeronk hoorde aanzwellen. Drie kerels kwamen er op hun motoren voorbij en zij maakten minder problemen met die plassen, hun gezichten onherkenbaar door helm en brillenmaskers!

Op 29,5 km kwam ik uit in open veld waarna een klimmende veldweg en een singletrack me een kilometer verder tot op een hoogvlakte voerden aan gele koolzaadvelden en een netjes gemaaid grasveld met windzak, vermoedelijk een vliegveldje voor modelvliegen. Met een knap vergezicht over de streek en in de verte voor me een kerktorentje. Daar zag ik in de verte een biker rijden, waarschijnlijk één van de laatsen op de langste route. Achter mij zag ik nog een biker naderen die de 50 km op ging. Hem zou ik later nog te zien krijgen toen hij uit een wegje kwam dat niet in het parcours was opgenomen (ter hoogte van het waterzuiveringstation). Ik trof er effectief de splitsing tussen de ritten van 50 en 60 km op 31 km van het vertrek. De extra lus voor de 60 km begon en eindigde op deze plek. Ik heb deze letterlijk en figuurlijk links laten liggen. Het is zo dat ik deze vroeger wel gereden heb, maar 55 km kon voor vandaag volstaan! Ik was al murw genoeg. Een veldweg rechts voerde me naar een bos om een plezante afdaling te treffen over een smal met stenen bezaaid paadje. Ik passeerde een korte strook kasseitjes in het midden van nergens waar een wandelaar op een reeks boomstammen zat te schoften. De afdaling eindigde in de Rue de L’Hézidelle (hoe chique) in vermoedelijk Archennes. Eventjes in de bewoonde wereld een straat door en via een afdaling over kasseitjes een vettig bos in. Er volgde een paadje naast het spoor, het spoor onder via een bruggetje, het spoor weer over via een overweg, om een straatje met twee huizen te bereiken, waarvan het tweede een soort kasteeltje is met een indrukwekkende inrijpoort. 34,5 km. Eventjes doorheen de bewoonde wereld en weer naast het spoor waar kippen rondlopen op een spie grond en dat duidelijk eigendom is van een rommelmaker! Ter hoogte van de beek Le Pisselet, die tussen de straat en de huizen erlangs loopt, bereikbaar via bruggetjes er naartoe, ging het weer de spoorweg over. 36,5 km.

Een breed grindpad leidde me over La Dyle naar een langzaam klimmend lang grasspoor naast een met frisgroen gras begroeide heuvel. Reeds moe van dit langzaam naar boven kruipen, volgde in het bos een voor mij ondoenbare klim tot aan een huis in een straat in Huldenberg waar in de loop der jaren ooit een garage met trapgeveltje naast gebouwd was. Eventjes te voet was de enige oplossing. Ongemerkt had ik de taalgrens weer gekruist. Na een smal paadje bereikte ik opnieuw de kapel in Ottenburg waar de bevoorrading stond. Drie mannen waren er de laatste spullen aan het opruimen en hun tent aan het opvouwen. De jongen van Aquarius was vertrokken. Ik heb toch nog twee suikerwafeltjes en drinken toegestopt gekregen alvorens om 14.00 u de laatste etappe aan te vatten. Nog 17 km werd me verteld en dat kon kloppen, want met 38 km op de teller zou ik dan exact op 55 km eindigen. Het zouden er nog iets meer worden. Het begon met een ietwat lastige veldweg met in de verte een grote zendmast met flikkerende lampen. Ik kreeg ook af te rekenen met meer wind. Omstreeks 40 km doorkruiste ik het centrum van Ottenburg (Huldenberg) om op 41,5 km een klein stukje bos te treffen. Ik schrok toen ik uit het bospad in een half holle weg plots twee pony’s zag komen gelopen. Deze dieren liepen daar gewoon los rond, er was verder geen levende ziel te bespeuren!

Weer een stukje bewoonde wereld door om in een veldwegeltje twee bikers als tegenliggers te treffen. Omstreeks 42 km passeerde ik een vijver en kreeg ik in de verte dezelfde pyloon weer te zien met nog een tweede smaller exemplaar in de buurt. Eens weer beneden kwam ik aan een waterzuiveringstation met Franstalige mededelingen. Daar reden twee jonge gasten elk met een moto, gevolgd door een kleine jongen op een kleiner exemplaar. Grappig! Links en rechts kreeg je een muur van bomen in lentegroen te zien. Een prachtig zicht met een knappe lichtinval! Het ging dan langsheen een iets grotere baan. Daar kwam de biker die ik daarstraks aan de splitsing van de 50 en 60 km had zien rijden een privaat pad uit gereden. Misschien op eigen houtje aan het toeren? Het ging tot aan een bruggetje op de grens met Overijse om een zware klim over asfalt aan te moeten vatten in de Schaatbroekboswegel, een bijzonder knappe holle weg op 44 km. Het veld in aan enkele eenzame huizen voor een vrij lange veldweg, de Schaatbroekstraat tot aan de Nijvelsebaan in Overijse. 45,5 km.

Het ging linksaf een trage weg in om halverwege een pad naar een privaat domein op gestuurd te worden. Daar kregen we eerst een knap lang smal paadje omheen een groene grasvlakte voor de wielen. Net voor ik naar beneden toe het bos in dook heb ik een uit een achterzakje gevallen leeg flesje Aquarius opgeraapt, kwestie dat de eigenaar geen afval in zijn domein aan zou treffen en de toegang tot dit prachtig stukje natuur de volgende keren zou ontzeggen. Ik dook een machtig bos in met paden op en af, vrij goed te berijden, maar knap vermoeiend. Een echt plezier om hier te rijden! Ik vond weer een verloren en deze keer een vol flesje Aquarius. Dus weer even gestopt als excuus om uit te kunnen blazen! Dat deed herinneringen van vroeger weer naar boven komen, want in 2009 heb ik exact hetzelfde gedaan op bijna exact dezelfde plaats! Bij nader toezien is het de vierde keer dat ik deze tocht rijd. Alhoewel hij vroeger vanaf een andere plek nabij het station in Overijse vertrok, als ik het goed voor heb! Met mijn achterzakjes vol petflesjes heb ik dan verder met volle teugen genoten van de doortocht van dit prachtige bos welke toch een extra dimensie toevoegt aan deze al niet te versmaden tocht en garant staat voor 5 km biken op anders ontoegankelijk terrein! Bij het uitkomen van het bos arriveerde ik op een plek tegenover de Waaienbergstraat in Overijse op 49 km van de start.

Daar gebeurde dan waar ik al voor begon te vrezen. Ik zag een biker van MTB Overijse met een ferme rugzak naderen om zo stilaan met het weghalen van de pijlen te beginnen. Maar hij stelde me gerust, want hij zou eerst nog naar de plek rijden waar zijn op te ruimen zone begon. Nog even met de kerel staan praten en hem al gefeliciteerd met hun immer knappe maar voor mij zware tocht en de knappe 5 km die ik zonet achter mij had. En zeggen dat ik bij eerdere edities de volle afstand, extra lus incluis, gereden heb! Het ging dan een zwaar klimmende verharde trage weg in, Papendelle genoemd. Omstreeks 50 km de Waversesteenweg over om Tombeek (Huldenberg) binnen te rijden over een klimmend kasseitje, overgaand in een knappe singletrack op de flank van een boomrijke helling met een straat en huizen links in de diepte en de achterkant van tuinen rechts. Dan kwam ik twee jonge snaken van MTB Overijse tegen die met de opruim van de pijlen waren begonnen. Daarom maar alle moed en energie bijeen gezocht om de langzaam maar zeker stijgende Venusberg te beklimmen doorheen een knappe holle weg met een aantal dwarse balken om erosie tegen te gaan. Was me dat puffen en blij dat ik boven was!

Met die twee pijlenophalende snaken in mijn zog nogmaals alles gegeven om een klimmetje tot boven te halen! Zucht! Ik kon even terrein winnen tijdens een afdaling in nog eens een prachtige holle weg, maar verloor dat weer tijdens een zeer nijdig klimmetje over een betonbaantje dat overging in een meer vlakke veldweg. Samen met de twee Overijse bikers heb ik dan de laatste kilometers door servitudes en straatjes afgelegd tot weer bij af met 58 km op het tellertje. Ik herinner me nog van vroeger dat er na een vermoeiende tocht nog enkele kilometers door straten gereden wordt, alsof de jongens van Overijse de bikers niet willen laten gaan! In de kantine was nog beweging, zodat ik nog iets fris heb kunnen drinken, terwijl ik er nog een pistolet bovenop kreeg. Zelfs een tros bananen meegekregen. Die waren al redelijk rijp, dus ze hadden niet lang meer gehouden. Ik heb ze vandaag uitgedeeld op mijn werk. Daar lopen genoeg apen rond! Men wou zelfs de douches weer openmaken, maar ik kon me even goed thuis wassen! Er waren een 700 bikers komen rijden. Gewoonlijk valt de tocht een week eerder, nu was er concurrentie met Rotselaar. De regen elders zal misschien ook bikers (ten onrechte) thuis hebben gehouden! Afscheid genomen van de mannen in Overijse en vrij vlot weer naar huis kunnen rijden met wat vertraagd verkeer en daardoor een kwartier extra op de E19. Thuis de dag afgesloten zoals gewoonlijk met het opruimen en proper maken van al m’n spullen. Een mooie maar vermoeiende dag beleefd. En zeggen dat ik bijna was thuisgebleven omwille van de regen!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!