Toertocht (25-35-45-55 km) van Joggingclub Ganshoren te Ganshoren op zondag 25-03-2012.

Na een rit naar Ganshoren (Corne d’Oie pour les phrancophones sans doute) en het even zoeken naar een parkeerplekje, kon ik me omstreeks 09.30 u inschrijven en vertrekken voor de toertocht van de Joggingclub Ganshoren vanuit hun clublokaal aan de Bosstraat. Dat lokaal ligt tussen twee spoorlijnen in en in de nabijheid van het Laarbeekbos. We werden dus na de spoorwegovergang naar rechts gestuurd richting de dreven en paden in dat bewuste bos en voorbij de grote villa die daar middenin gebouwd staat. Vermits het voor mij de eerste tocht was na de winterperiode met veel vlakke tochten in de eigen streek, viel dat klimwerk in dit bos toch wel even tegen! Want vlak kan je het hier toch niet noemen! Vele paden op en af voerden ons gedurende 2,5 km doorheen het Laarbeekbos en in de richting van de snelweg, waarvan je het geluid kon horen aanzwellen.

Daarmee lieten we meteen de verstedelijkte kern van Ganshoren achter ons en werd de omgeving landelijker. Ook al werden de open ruimten aan de horizon omzoomd door bebouwing. Hier gaat de stad hand in hand met de natuur en de landbouw. Op 3,75 km ging het nogmaals de spoorweg over, maar nu via een fietspad dat als een spiraal omheen een centrale paal naar boven kronkelde. Daarmee bevonden we ons intussen op het grondgebied van Asse waar we het schilderachtige kerkje van Sint-Bavo passeerden. Meteen werd de omgeving nog landelijker en werden we over een pad vol steenpuin gevoerd. Op 6 km ging het steenpad over in een wegeltje dat glooiend doorheen de weiden liep zodat je de bikers voor je naar boven kon zien kruipen tot ze tussen de struiken verdwenen.

Aan het einde van dit pad ging het naar links over een brug om de snelweg te kunnen kruisen. Aan de andere kant lag het Hotel Waerboom aan onze linkerzijde. Een nog redelijk nieuw imposant gebouw. De gasten zullen er het geluid van de snelweg bij moeten nemen. Voor ons volgde de eerste langere afdaling over een veldweg richting Bekkerzeel (Asse). Na 7,5 km passeerden we de Sint-Godarduskerk, waarna landelijke wegen en smalle paden kennis maakten met m’n fietsbanden. Een groepje van drie snelle rakkers van diverse leeftijden stak me voorbij. Ik kon ze weer bijbenen omdat ze op het smalle hobbelige paadje tussen groen niet voorbij twee dames geraakten die het wat lastig hadden op die bultjes. Of om van het uitzicht te kunnen genieten, natuurlijk. Eens het pad ten einde, zetten de twee dames zich aan de kant om op adem te komen en het sliertje achtervolgende mannen te laten passeren. Op 11 km ging het het Kerselaarspad op. Want in Asse hebben alle paadjes of buurtwegen hun eigen naam. Dat pad lag er vrij vettig bij en voor het eerst maakten we kennis met wat slijk. We zouden tijdens de rit nog een vijftal plaatsen passeren waar het wat vettiger was. Verder lag de bodem er beenhard bij. Ik was verwonderd over het feit van op 12 km reeds de eerste stop te treffen.

Daar kon je je te goed doen aan brokjes chocolade, stukken wafels, frangipanegebakjes en bananen. Het viel me op dat ik meer dan gewone belangstelling genoot van een deelneemster ter plaatse. Omwille van mijn sexappeal, als ik dat ooit al gehad zou hebben, kon dat niet zijn! Het bleek een dame te zijn die tot een groepje behoorde wat ik ooit in een verhaaltje vermeld had als het Fereyn-kwartet omwille van een val op een singletrack en in wiens zog ik de rest van de toer had gereden! Zij herinnerde zich nog dat verhaaltje. Enig opzoekwerk in mijn elektronisch geschiedenisboek en het gebruik van de zoekfunctie met het woord “lama” leert me dat dit tijdens de toertocht in Waasmunster was op 24 juli 2011. Ik herinnerde me namelijk dat we toen een zeer bizarre plek gepasseerd waren, meer bepaald de Kennel van Rialfo, een vreemdsoortig kasteel waar allerlei dieren, vooral lama’s, graasden. Als ik het bij het rechte eind heb, moet één van de dames uit het gezelschap dan Catwomen zijn. Catman (?) was ook present, alhoewel hij niet weer samen met de twee dames vertrok. Misschien kregen ze wat voorsprong?

Na de stop splitste de 25 km zich af van de rest, ging het voor ons de brug over de snelweg over en doken we het mooie en heuvelachtige Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek) in. Over veldwegen op en af, soms tussen twee prikkeldraden die weiden afsloten en klimmend over een kasseiwegeltje. We deden ook een klein stukje van een lokale vaste route aan. Na 18 km volgde de splitsing tussen enerzijds de 35 km en anderzijds de routes van 45 en 55 km. Dat was vlak voor de plek waar al die kleine witte kapelletjes staan. Het was toen 10.50 u, dus ik was al een hele tijd op pad aan mijn gebruikelijke slakkentempo. Mijn vermoeden werd snel bevestigd, want dra volgde de korte maar nijdige klim aan het Kruis van Sjat. Waarom Sjat zijn kruis daar vereerd wordt, is me een raadsel. De smalle track eindigde in de Kruisborrestraat op het grondgebied van Asse. In die buurt kan je Sjat dus vinden! Tegenover de Kruisborrestraat is een grote parking van een café dat langsheen een drukke weg is gelegen.

We doken een singletrack op naast de parking om omstreeks 20 km de doortocht van Asbeek aan te vatten en er te kunnen genieten van een mooie en schilderachtige streek. De tweede stop diende zich na 22 km op een al even idyllische plek aan, tegenover een gerestaureerde hoeve die luistert naar de naam “De Hoge Bomen”. De bevoorrading stond opgesteld naast een vijvertje. In de verte stond nog een gerestaureerde boerderij. Het aanbod was identiek als aan de eerste stop en ook hier werden de twee voertalen gesproken en hoorde ik bikers praten in een dialect dat uit mijn contreien komt. De rit werd verder gezet over een stoffige veldweg tussen de weiden om aan het einde ervan de splitsing tussen de 45 en de 55 km te vinden. Het duo voor mij sloeg af voor de 45 km en ik rechtdoor voor de lange afstand, beer die ik ben!

Het begon al goed, want er volgde al snel een stukje langsheen een weide dat er vettig en zompig bij lag. Dat was de vorige keer, al twee jaar geleden, ook zo. Er waren daar toen een vader en zijn zoontje aan het werk in een boomgaard. Daarna volgde de doortocht van Meldert (Aalst), nog enkele wegen die er wat vettiger bij lagen, beenharde veldwegen en een stukje bos in een schilderachtige streek. We arriveerden na 27,5 km in de Huizekensstraat te Meldert en terwijl ik even aan de kant stond, werd ik voorbijgestoken door een man en een vrouw die aan de tweede stop waren toegekomen toen ik er vertrok. Het waren wellicht de laatste deelnemende bikers die ik tegenkwam. De Huizekensstraat heeft haar naam niet gestolen! Alle maten en soorten stonden er, van kleine vervallen en gerestaureerde, tot kasten van villa’s! En geen twee op dezelfde rooilijn! Een typischer Vlaams landschap kan men niet bedenken!

Een veldweg, aanvankelijk met grote stukken bouwpuin en overgaand in grote keien, leidde ons naar Baardegem. De landbouwwegen verharden met steenpuin is blijkbaar een Brabantse gewoonte. Ik begrijp er het nut niet van, tenzij om van het puin verlost te zijn. We reden er vermoedelijk over de resten van wat eens huizen waren geweest! We sloegen een brede veldweg in, een keihard biljartlaken waar met wat wind in de rug snelheid kon gemaakt worden. Het tellertje klokte 30 km af. Het deel van de tocht tussen de 30 en de 40 km was het mooiste stuk wat het landschap betreft. Met als opener een mooi stuk statig beukenbos waar je een vals plat diende te beklimmen om dan linksaf te slaan naar een zachte wortelklim, waar ik af te rekenen kreeg met een tegenligger. Tot 35 km reed ik door godverlaten velden met bitter weinig sporen van bebouwing. Het ging zelfs over een vers omgeploegd en bemest stuk landbouwgrond. Boeren ploegen hier vaak de servitudewegen mee om! Om dan geconfronteerd te worden met een kort technisch stukje vol putten en boomwortels. Hier ben ik nog ooit gepasseerd, vermoedelijk tijdens tochten vanuit Opwijk, Droeshout of Asse.

Maar de bewoonde wereld is nooit veraf en een veldweg ging over in een woonstraat. Op die veldweg kreeg ik te maken met vier mensen te paard om in te halen. In de straat vond ik geen pijl. Omdat er daar mensen waren en spelende kinderen hoopte ik dat deze het niet in hun peer gehaald hadden om een pijl weg te nemen! Even terug gereden en de paardrijders daardoor nog eens moeten lastigvallen! Gewoon het pijltje niet zien hangen! Het wees naar rechts naar een servitudepaadje tussen twee huizen. Dergelijke servitudes naast huizen en tuinen, afgewisseld met buurtwegen met naam, werden ons deel. Ik vermoed dat de routes van 45 en 55 km zich na 39 km weer samenvoegden.

Van 40 tot 42,5 km volgden leuke tracks tussen bomen in een glooiend landschap, om uit te komen aan twee kastelen. Even de asfaltweg naar rechts genomen. Aan de andere kant van de weg stond nog een derde kasteel! Hier wordt geen armoede geleden! Ik hoorde roepen! Toch geen pijlenophalers die mij de verkeerde kant hadden zien uitgaan! Neen, het waren wielertoeristen die even stopten! Rechtsomkeer gemaakt om vast te stellen dat het ene kasteel de naam “Putberg” droeg en in de gelijknamige straat in Asse was gelegen. Tegenover het kasteel werden we de heuvel op en het bos ingejaagd over een steile track tussen wilde bosanemonen in bloei. De lente is uitgebroken! Volgde een zware off-road klim over een aangereden pad naast een eenzaam huis in het bos. Hier had ik nog al gereden.

Intussen was de streek weer heuvelachtiger geworden op een ogenblik dat de vermoeidheid zich begon te laten voelen! Ik werd over servitudepaadjes gestuurd die boven tussen twee huizen doken, dan de velden in om dan onderaan weer tussen twee huizen uit te komen in een straat. Omstreeks 45 km genoot ik van een bospad tussen bomen op een door draad afgesloten terrein waarvan de bodem begroeid was met meiklokjes die nog niet in bloei stonden. Dat moet er daar over een paar weken prachtig uit zien. Een zware klim over een paadje tussen de velden gaf me even de doodsteek! Ik kreeg af te rekenen met een dipje! Ik raakte niet meer vooruit! Even gestopt om een energiereep achter de kiezen te steken. Twee Franstalige tegenliggers stopten om te informeren of alles in orde was. De klim ging over in een lange afdaling zodat ik een drietal kilometers gratis kreeg zonder er moeite voor te moeten doen. Want tussen de 45 km en de 55 km kreeg ik het toch zwaar!

Omstreeks 50 km volgde een meer bewoonde wereld met smalle paadjes tussen huizen en langsheen tuinen en velden. Na 52 km bereikte ik de derde rustplaats. Het verwonderde mij dat de twee dames ter plekke nog niet opgekraamd hadden. Buiten het duo in de Huizekensstraat en tegenliggers, had ik niemand meer gezien, zodat ik vermoedelijk de laatste was. De in de zon half gesmolten chocolade kon dus opgeruimd worden en ik kon me zonder blozen te goed doen aan de stukken koek die er nog lagen. De taalverhoudingen waren ook hier fifty-fifty! Ik had nog een 8 km voor de boeg, vermits de tocht 60 km was in plaats van de aangekondigde 55! Ondanks de vermoeidheid moest dat nog haalbaar zijn.

Even verderop passeerde ik een schuur alwaar de bevoorrading van de Boerenbike vanuit Droeshout ooit stond. Aan een grote open plek onder knetterende hoogspanningslijnen aan een straat die Heerveld heet op de grens van Asse en Kobbegem. Er staat een filmpje op YouTube waarop ik aan die stop te zien ben! Een biker met een tas op z’n rug kwam me op de brede zandweg vanuit de andere richting tegemoet. Dat zou later een pijlenophaler blijken te zijn! Vanuit het bos doken we een straat in. Daar stond twee jaar terug de bevoorrading op de oprit van een huis. Toen ging de toer in de andere richting. Tijdens een lange zachte klim over eerst asfalt en daarna verhard zand, doemden aan de horizon plots de bollen van het Atomium op. Een grotere tegenstelling kan men niet bedenken! De hoofdstad zien liggen vanuit zo’n landelijke omgeving! Ik vergeet nooit dat ene beeld aan het begin van de editie in 2010 die ik ook ben komen rijden. Ik zag een boer met z’n tractor in de weer op z’n veld, keerde me om en keek recht op de basiliek van Koekelberg! Onwezenlijk. Het tellertje toonde 55,84 km. We reden over het 13-bunders wandelpad, een naam me bekend van de Boerenbike. Op 57 km passeerden we het Sint-Gudulakerkje te Hamme-Merchtem, op de grens met Relegem (Aalst) dat ik in m’n verslag over de Boerenbike van vorig jaar vermeld heb. Nu stond het in de steigers voor restauratie. Die was ook nodig.

De bollen van het Atomium werden groter, het silhouet van de grootstad doemde hoe langer hoe meer op en het vat was leeg toen ik het Laarbeekbos weer bereikte. Daar vond ik geen pijlen meer toen ik de grote open plek aan de villa bereikte! Deze ochtend lag deze plek er verlaten bij, nu krioelde het er van de wandelaars die genoten van de warme lentezon. Ik heb wel tien keren gevraagd naar de Bosstraat en niemand kon me helpen. Ik wist dat ik de spoorwegen diende te kruisen, wat ik dan ook gedaan heb. Ik werd te woord gestaan in het Frans, door een Duitstalige dame en zelfs in het Engels, mais on m’a envoyé de l’armoir jusqu’au mur! Paniek sloeg toe! Niet zozeer omwille van het niet vinden van de plek, maar omdat ik doodmoe was! De laatste inboorlinge kon me dan toch verder helpen en stuurde me in de richting van de bontgekleurde wolkenkrabbers. Groot was mijn opluchting toen ik herkende waar ik wezen moest! Ik had er 70 km op zitten! Aan de chalet van de jogging waren geen bikers meer. Toen ik even stond uit te blazen aan de spoorwegovergang en de laatste energiereep verslond, kwam de ontpijler er met zijn kniptang langs om de laatste sporen van de toertocht uit te wissen!

Wat ik zeer sympathiek vond aan deze toer is dat ik ondanks mijn trage tempo en latere start toch nog heb kunnen genieten van de drie bevoorradingen, maar vooral dat ik mij niet te pletter moest trappen om de pijlenophalers voor te blijven en de hele rit heb kunnen rijden zoals ik dat graag doe. Mede omwille van het mooie weer beleefde ik een mooie, maar vermoeiende zondag! Of hoe men zelfs aan de rand van de hoofdstad een genietbare toer uit de hoge hoed kan toveren!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto: het Laarbeekbos nabij Ganshoren.

27-03-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Tot even over 7 km volgden leuke off-road-paadjes en tracks op en af door de bossen over het parcours van de vaste route. We arriveerden in de Spinstersstraat aan de rand van het bos en waar enkele kasten van huizen staan van mensen die beslist geen armoede lijden! De moeder en een kind van de Resibikers staken me voorbij, de twee anderen waren er niet meer bij, en ik zou ze niet meer te zien krijgen, net zo min als de vader met het tweede kind. Asfaltbaantjes brachten ons op 9 km naar een straat die Manheuvels heet. Die naam klonk me bekend in de oren, in die omgeving was ik nog al gepasseerd. We reden door Geel-Bel en konden de kenmerkende stompe kerktoren boven de huizen zien uitsteken! Tot dan hadden we al redelijk wat asfalt onder de wielen gekregen en slechts enkele stukken bos. We reden intussen over de rode vaste route voorbij de in de bossen gelegen kampplaats De Kievit. Even verder trof ik op 9,5 km de splitsing van de routes van 25 km en 45 km even voorbij de open plek in de heide ter hoogte van de Kapucienenberg in de Belse Bossen.

Spijtig genoeg liet men daar links voorbij het huisje een aantal mooie tracks liggen. Indien ik geweten had dat de vaste route zou gevolgd worden, dan was ik er toch in gereden, vermits ik ongeveer weet waar die track weer op het vaste parcours komt. We bleven op het brede zandpad door de bossen rijden om uit te komen aan de Kruiskwacht. Daar reed een grote groep te paard. Even verder ging het de baan van Geel naar Meerhout over om het sportcentrum De Lissenvijver voorbij te rijden. Ik had toen 13,5 km afgelegd. Een assenweg bracht ons door de bossen vanaf de Lissenvijver naar het domein Scherpenbergen-De Hutten waar we over de groene vaste route reden in een meer open landschap. Na 16 km ging het ter hoogte van een huisje weer de bossen in. Volgde een kort funstukje over een track op en af in de buurt van de Meerhoutse Bredestraat die daar als een zandweg door de bossen loopt. We passeerden het kruispunt van zandwegen midden de bossen. Een kilometer verder kwamen we weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van restaurant De Luihoeve in Meerhout.

Op 20 km volgde een leuk stukje over een iets moeilijkere zandweg met een paar opeenvolgende klimmetjes en afdalingen in bochten. Het viel me op dat de bodem er hier nog droger bij lag dan tot hiertoe reeds het geval geweest was. In de afdaling waren de boomwortels bloot gereden door de vaste routerijders. Een man wandelde er met zijn hond terwijl hij aan z’n gsm liep te prutsen zoals zo veel mensen tegenwoordig. We arriveerden aan een visvijver en reden het zandpad naast, ik vermoed, de Grote Nete op. Een stoffige en zanderige assenweg bracht ons voorbij de Grote Hoeve die in een bocht van de weg en voor een bruggetje op de oever van de Grote Nete ligt en die er dwars doorheen het domein vloeit. De metalen toegangspoort bleek nu netjes geschilderd te zijn. Van hieruit gezien ziet de oude hoeve er eerder uit als een klein kasteeltje. Het gebouw ligt in een straat die Hoevendijk heet op het grondgebied van Lil-Meerhout. We reden er nog steeds over de groene route en het tellertje klokte bijna 22 km af.

Op 24 km en om 16.00 u trof ik de bevoorrading die ik al van op afstand kon zien staan vermits er op die plek een heel bos gerooid was. Enkel nog stompjes stammen stonden er op een stoffig maanlandschap. Na een bocht in het zandpad arriveerde ik aan de stop. Drie vrouwen en een man namen er de honneurs waar. Eentje was al in de weer met het proper maken van de plastiek vaten waarin de sportdrank had gezeten. Me tegoed gedaan aan een banaan en stukken lekkere energierepen. Ik zal de laatste passant geweest zijn. Toen ik zei dat de laatsten die ik te zien had gekregen een moeder en kind waren, kreeg ik te horen dat dit tweetal zonet hier gestaan had. Dat ik de vader en het tweede kind niet meer te zien had gekregen, was te wijten aan het feit dat deze de korte route hadden gekozen, voegde men er nog aan toe. Eens weer op pad en de bocht naar rechts om, reed ik korte tijd later voorbij de chalet van de Kempense Modelclub aan de Volmolenweg op de grens van Meerhout en Balen. Geen modellenbureau voor catwalk-wandelingen, doch een vereniging voor modelvliegtuigbouw. Een viertal volwassen mannen waren er met hun miniatuurhelikopters aan het spelen. Hun speelgoed stond er uitgestald op de vaste tafeltjes en één was duchtig aan het stuntvliegen!

Zandwegen leidden me door de bossen. Na het oversteken van een drukke baan even voorbij de helikopters volgden van 26 tot 30 km zeer mooie tracks op en af en waarvan sommigen zich over heuvelruggen door de bossen slingerden. Hier en daar werd zelfs even van de vaste rode route afgeweken om een extraatje mee te pikken. Dit was het mooiste stukje van de tocht. We passeerden het kleine kapelletje dat tegen een boom hangt aan de rand van een open plek in het bos. Tijdens een andere tocht werd hier omheen die open plek een mooie lus gemaakt via een track die er over een heuvel loopt. Dat was een tocht op een donderdag toen ik toevallig vrij was. Die toer vertrok toen vanaf de Tennisclub Mol. Aan het kapelletje zat toen een groep rare snuiters. Nu niets van dat! Geen extraatje. Jammer! Indien het niet al zo laat was geweest had ik de lus proberen terug te vinden en te rijden. Even voorbij het kapelletje ging de zandweg over in een straat die Kopberg heet en in Balen gelegen is. Dat zal de naam zijn van de plaatselijke heuvel.

Aan Greesveld in Balen volgde het enige natte stukje van de tocht. We dienden er over een vettig paadje naast een weide te rijden, waardoor de fietsbanden dan toch vuil werden. Dit paadje gaf uit op de drukkere Borgerhoutsedijk in Mol. De vaste route en deze toer doken er even verder naast het vervallen uitgebrande huisje de recent met beton verharde Bremdoornstraat in. Ook daar liet men een lusje door het bos, wat door de meeste toertochten hier wordt meegepikt, figuurlijk links en letterlijk rechts liggen. Het tellertje klokte 32 km af. De Bremdoornstraat ging over in een brede bruinkleurige zandweg alwaar dan als verrassing toch een zijsprongetje gemaakt werd over een stukje singletrack doorheen de bossen. Om dan weer de zandweg te volgen tot aan de Tennisclub Mol in Heidehuizen op de grens tussen Mol en Balen. Dat schiep verwachtingen, want ik herinnerde me nog de mooie aanvang van de tocht die hier toen vertrok. We doken inderdaad een mooie track in die ons over de plaatselijke heide voerde. Ik vermoed dat men op deze plek meer uit de bossen had kunnen halen, getuige de tocht van indertijd. Na 37 km reden we voorbij de gemeentelijke opslagplaats van Mol waar de aanvang van de laatste vijf kilometers werd aangekondigd. Nadat we de tennisterreinen langs de achterzijde weer voorbijgereden waren. We waren dus in een lus doorheen dit bos gereden.

In plaats van de rode route naar links mee te volgen, moesten we naar rechts afslaan om verder voorbij de afsluiting van de opslagplaats te rijden. Even verder kwamen we uit in een straat en reden het Technische Sint-Paulusinstituut voorbij dat aan de rand van de bossen van Heidehuizen is gelegen en waarlangs menige toertocht passeert. Ook hier bleef het paadje achter de school onbenut. We werden naar het drukke kruispunt gestuurd om er de gloednieuwe ondergrondse fietsrotonde te benutten om aan de andere zijde van de drukke weg te geraken. Volgde een stukje over een weg die parallel met de grote baan loopt. Om dan enkele schilderachtig gelegen plekjes te passeren toen we naast vermoedelijk de Grote Nete reden. We kwamen uit op een weg naast de spoorweg. Het oversteken van een straat was een koud kunstje omdat de auto’s er moesten stoppen voor de gesloten slagbomen. Volgde een naast de spoorweg gelegen fietspad achter de huizen en voorbij grote oude slecht onderhouden schoolgebouwen. Rechts afslaan om de spoorweg te kruisen. Daar rechtdoor gereden in plaats van onmiddellijk na het kruisen van de sporen weer rechtsaf te slaan. Pijltje niet zien hangen! Omdat ik wist dat de school niet ver van de spoorweg was gelegen, vertrouwde ik het zaakje niet en ben op m’n stappen teruggekeerd. Even later was ik weer bij af.

Volgde nog een babbeltje met het viertal Resibikers dat vanuit Sint-Niklaas naar hier was afgezakt. Toen de vader de laatste van de vier fietsen op de drager zette, viel mijn eurocent. Die wagen was me even voorbij Wommelgem op de snelweg voorbijgestoken! Toch leuk dat het hele gezin dezelfde passie deelt. Zelfs onze nightride in december waren deze mensen komen rijden en de mooie toeren in de streek van Woensdrecht en Huijbergen waren hen niet onbekend. Zelf moest ik nog even zoeken naar m’n wagen die ik buiten het domein van de school ter hoogte van de bikewash had geparkeerd. Een bordje op de terugweg verried dat er in het Atheneum “Het Spoor” vandaag ook opendeurdag was. De rit weer naar huis verliep rustig en vlot. Gekozen voor de E34, ook al zijn er werken ter hoogte van Lille.

De tocht op zich was genietbaar, maar bij de aanvang zat er redelijk wat asfalt in en het is jammer dat de vaste routes bijna klakkeloos worden gevolgd. Vier euro vragen en de mensen dan over de vaste route sturen is eigenlijk niet netjes. Het feit dat ik na een uur als traagrijder al halverwege was, zegt veel. Maar het weer was mooi, de korte broek en korte mouwen zaten lekker en het was plezant om buiten te kunnen komen nadat de bike vorig weekend op stal had moeten blijven.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto's: de kerk van Geel-Bel en de Kapucienenberg in de Belse Bossen.

26-03-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

16-03-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45-55 km) van WTC-MTB Den Eel te Ravels-Eel op zondag 11-03-2012.

Of hoe een Papegaai achtervolgd wordt door kanaries! Omdat ik op zaterdagavond had deelgenomen aan een dropping met fikse nachtwandeling, was het weer een korte nacht geweest toen de zondagochtend de wekker afliep. Zoals gewoonlijk had ik weer meer tijd dan verwacht nodig om me klaar te maken en wakker te worden en was het al ruim 10.00 u toen ik voor de rit van WTC-MTB Den Eel kon vertrekken, een rit die ik enkele jaren geleden nog al gereden had. We verlieten het terrein over het zompige gras rondom de voetbalvelden van Eel. De vermoeidheid van gisteren zat nog duidelijk in mijn benen! Eens van het voetbalterrein af kregen we landelijke betonpaadjes voor de wielen. Na 3,5 km doken we dan van een asfaltbaantje zo goed als definitief de bossen in, want we zouden er nauwelijks nog uit tevoorschijn komen! Mijn vermoeide leden werden al direct weer op de proef gesteld, want het bospad lag er zeer zompig bij zodat het ferm stompen geblazen was gedurende de 1,5 km dat dit pad lang was! Daarna ging het tot 6 km over een brede bosweg. Wat me opviel was dat je de bossen hier nog echt kunt ruiken. De kruidige geur van dennenhout. Na een vochtiger paadje passeerden we op 7,5 km een grenspaal die in een veld op de rand van de Gewestbossen van Ravels stond. Ik heb hem ooit eens vermeld in een ander verslagje over een toertocht in deze streek, maar toen kwamen we van de andere kant en kwam hij meer naar het einde van de tocht toe. Even opzoeken leert me dat dit tijdens de toer van De Rappe Wielen uit Weelde was, op de zonnige eerste november van vorig jaar, toen we een prachtig najaar beleefden! Geen wonder dat het witte kapelletje van daarnet me bekend voorkwam! Aan de grenspaal troffen we ook de afsplitsing van de kidstoer.

Na 7 km zag ik vanaf een open veld aan de rand van het bos in de verte de fotograaf zitten die zich aan de andere kant van de open plek aan de bosrand had gezet met zijn toestel in de aanslag. Even gestopt omdat onze wegen elkaar zowel op internet als in de realiteit recentelijk al een paar keren gekruist hadden! Dus kon ik het niet maken van niet even te stoppen. Bovendien zou ik zo evenmin de foto van anderen vergallen, vermits men van daar alle bikers al van ver zag afkomen. Wat tijd gemaakt voor een babbel over mountainbike en natuurbehoud, twee niet altijd in vrede te verenigen zaken. Toch maar weer op pad, vermits ik al redelijk laat vertrokken was en graag de lange afstand had uitgereden.

Zompige paden doorheen de bossen dienden zich aan. Hier en daar dienden nog plassen en natte plekken ontweken te worden. Omstreeks 11,5 km volgde een mooie singletrack, gevolgd door veldwegen en bredere paden in het bos. Om een halve kilometer verder aan het einde van een smal paadje dat uitgaf op een asfaltbaantje de splitsing te treffen tussen enerzijds de 35 km en anderzijds de 45 en 55 km. Drie mannen in rode pakken stonden er langsheen de kant te wachten. Ik had hen daarstraks ook al de fotograaf zien passeren toen ik daar halt had gehouden. Ik werd er aangesproken door een man in een fluogeelgroen pak met de vraag of ik zinnens was de 55 km te rijden. Ach neen, dacht ik, toch niemand van de club die al in de aanslag staat om de pijlen op te ruimen! Het was inderdaad de bezembiker die als opdracht had na te gaan of niemand zich nog op de route van 55 km bevond! Ik zou me dus weer mogen reppen nadat ik nog geen kwart van de toer had afgelegd!

Op 15 km trof ik de splitsing tussen de routes van 45 en van 55 km. De route voerde ons op dat ogenblik door een soort heidelandschap met dennenbomen waartussen je een met hoog gras begroeide open plek kon ontwaren. Lange en vrij zompige wegen leidden me doorheen deze schier eindeloze bossen. Na 19 km was er een kleine bevoorrading met wafels en waar me door mannen in dezelfde fluogele pakken een flesje sportdrank werd aangereikt. De bevoorrading stond er verstopt onder de bomen naast een drukke baan. Er stond nog een late vertrekker en na mijn aankomst konden twee fluomannen die ook hun bike bij hadden, beginnen met het opruimen van de pijlen op dit deel van het parcours. De grote baan over en na een zompige aanloop volgden gelukkig drogere wegen. Via een bruggetje staken we het riviertje de Reusel over en kreeg ik er het gezelschap van vele wandelaars die er rondliepen op deze zonnige zondag met aangename temperaturen. Blij dat ik m’n windvest had thuis gelaten, want daarin zou ik me nu te pletter gezweet hebben!

Even later doken we een donker dennenbos in waar de lage takken in je gezicht gezwiept werden, om uit te komen op een plek in een bos met imposante dennenbomen. We moesten er van de fiets om via een versmalling de merkwaardige houten Koevoirtbrug over de Reusel op te kunnen gaan. Deze zou liggen op de grens van Esbeek en Hooge Mierde. Een viertal jonge Nederlandse kerels die met hun bikes aan de brug staan, vragen me welke toer ik aan het volgen ben. Ik kan hun dialect moeilijk verstaan. Vanuit Ravels ben ik gekomen! Dat is duidelijk geen optie voor hen. Eens de brug over even halt gehouden om eens te kijken naar het grote infobord naast de brug. Er staat een Nederlands echtpaar met twee kleine dreumesen die van onder moeders vleugels enigszins wantrouwig kijken naar die rare man op die fiets! Waar is de tijd dat ik met m’n zusje aan de hand door het Stadspark wandelde. Er bestaat nog een filmopname van, wat voor die tijd zeer uitzonderlijk was! Nog eens gezwaaid naar de jongen en het meisje die zullen opgroeien zonder mijn levensweg ooit nog te kruisen. Maar enkele meters verder wordt mijn pad wel plots gekruist door een wegvluchtende ree die het bos in duikt! Het gebeurt niet gauw dat ik ze van zo dichtbij te zien krijg! Het tellertje klokt een 22 km af.

Het stukje van de route vanaf de Koevoirtbrug kan me in ieder geval bekoren. Want we worden er over een zanderig paadje gestuurd met een aantal opeenvolgende stevige heuveltjes om te overwinnen. En met de gedachte dat fluobiker me dra weer op de hielen zal zitten gaat het eens zo goed na een tandje te hebben bij gestoken. Eens dit funstukje achter de rug, volgt een breder bospad en zie ik in de verte twee mannen in fluojasjes staan. We moeten er na 24 km weer dezelfde grote baan van daarnet over om na deze lus over de heuveltjes onze weg verder te zetten. Een bospad brengt ons na 25 km voorbij een kampeerterrein met vaste chalets waar mannen in hun tuintjes staan te koteren. Er staan grote bouwsels tussen die nog amper de naam chalet waardig zijn. Eerder luxe buitenverblijven! Na 27 km krijgen we nog een mooie zanderige track voor de wielen en op 28 km een track doorheen het bos die uitgeeft op een asfaltbaantje aan pechpunt nummer negen. Want op diverse plaatsen waren bordjes geplaatst voor mogelijke pechvogels. Omstreeks 30 km, tussen de pechpunten negen en tien, leidt de route ons over een smal pad dat deel uitmaakt van de wandelroute Pannenven. Ik merk voor me een biker of drie die reeds gezwind met hun kniptang pijlen aan het weghalen zijn. Even wachten daarmee, want er is hier nog ene onderweg! Daar waar het pad wat breder wordt, komt me een grote groep wandelaars tegemoet! En een vriendelijke groet wordt dan altijd insgelijks beantwoord. Het paadje geeft uit op een asfaltbaantje en even verderop tref ik de tweede bevoorrading op 34 km van de start. Daar wordt al volop opgeruimd. Een stuk banaan, een wafel en een bekertje drank achter de kiezen gestoken en snel weer op pad!

Na de stop duiken we de bossen in van een domein dat luistert naar de naam “De Mierden” op het grondgebied van Reusel. Ik kom plaatsen tegen met oefeningen van een fit-o-meter. Het is intussen 12.30 u geworden. Enkele kilometers verder rijd ik voorbij een soort van zwemvijver met een grote betonnen sokkel midden in het water. Ik ben ooit nog al voorbij deze plek gefietst. Van km 35 tot 37 volgt een zeer mooie singletrack die vanaf de zwemvijver door het bos evenwijdig loopt met een wandelpad. Ik meen me te herinneren dat men hier ooit tijdens een toertocht bezig was met het rooien van bomen. Maar intussen is alles al weer begroeid geraakt. Tenzij ik verwar met een andere plek. Intussen zie ik fluobiker weer dichterbij komen en deze keer heeft hij zelfs zijn fluo-maatje meegebracht! Ik stomp me te pletter, opgejaagd door deze twee gele kanaries van de inrichtende club!

Het parcours volgt de schijnbaar onuitputtelijke paadjes in de bossen, soms met een aantal lange stroken, dan weer afgewisseld met stroken door losser zand in heidelandschappen. Omstreeks 40 km rijden we doorheen bossen die luisteren naar de naam Zwarteven. Te zien aan de aard van de bordjes bevinden we ons nog steeds op Nederlandse bodem, ik vermoed in de omgeving van Hooge Mierde. Ik merk ook dat de twee fluoboys, die zich onderweg blijkbaar verstoppen tot ik weer gepasseerd ben, intussen het gezelschap hebben gekregen van een derde clubmakker, doch deze keer niet in een fluopak gehuld, maar in een pak met publiciteit voor de sponsorende fietsenhandel “De Tweewieler”! En deze biker zal me tot op het einde blijven vergezellen. In de vlucht zie ik een bordje voorbij schieten met de vermelding “Landgoed Den Utrecht”. Nog niet zo heel lang geleden ben ik hier nog doorheen komen rijden tijdens een toertocht. Vele bospaden worden ons deel.

Vanaf 45 km volgt een gloednieuwe pas aangelegde singletrack die door m’n begeleider aangekondigd wordt met de mededeling “nu wordt het technisch”. De track loopt evenwijdig met een wandelpad. Het is goed te zien dat het paadje nog niet lang bestaat en door anderen smalend het “everzwijnenpaadje” wordt genoemd. Het geeft inderdaad de indruk van omgewoeld te zijn door varkens en het resultaat te zijn van een everzwijnelijke zoektocht naar lekker voedsel. Veel draaien en keren en oppassen voor wortels, putten en stroken slijk. Het tweede deel van het paadje wordt me door m’n begeleider bespaard. “Het loopt gewoon nog even verder door en dan moet je op je stappen terugkeren”, zegt de man.

Maar alsof ik nog niet moe genoeg ben, wordt er toch nog een laatste krachtinspanning gevraagd. En wat voor een! Want de laatste singletrack slingert zich gedurende enkele kilometers doorheen de bossen. Het is eveneens een in het recente verleden aangelegde track. Waarschijnlijk daarom is hij nog niet zo eenvoudig te berijden en zit hij nog vol putten en bulten. Ik neem aan dat dit zal beteren eens de track meer ingereden zal zijn. Ik meen trouwens dat ik er tijdens de afgelopen winter tijdens een andere toertocht ook over gestuurd werd! Volgens m’n begeleider maakt deze track deel uit van het PiereLiereBinkenpad, bestaande uit drie vaste routes in de omgeving van Turnhout. En meteen onthult hij voor mij de betekenis van de bizarre naam die aan dit pad werd gegeven. Het is een samenvoeging van de bijnamen van de inwoners van de drie gemeenten waarin deze route gelegen is: de Pieren (inwoners van Ravels), de Lieren (inwoners van Oud-Turnhout) en de Binken (inwoners van Turnhout). Dat deze laatsten Binken werden genoemd, dat wist ik. Ook het allerlaatste stukje bleef me bespaard met de melding dat dit er door boswerkzaamheden zeer lastig bij lag.

Een bospad en enkele asfaltbaantjes brachten ons weer naar de tent. Afscheid genomen van m’n gelegenheidsmakker. Binnen in de tent werd al volop opgeruimd en ook al was de tap eigenlijk al gesloten, ik heb er van een goedhartige ziel toch nog twee cola’s kunnen bekomen. Vermits ik kon passen hoefde men het geldkoffertje niet weer boven te halen! Dan weer naar de auto die geparkeerd stond op een toegangspaadje naar een weide naast de tent. Er stonden nog vier auto’s. Toen ik m’n fiets weer op de drager zette kwam de biker van de auto die voor me stond toe. Een jonge vader in het gezelschap van zijn twee zoontjes, beiden gehuld in een echt fietspak. Of hoe de microbe overgaat van vader op zoon. Eén van de twee werd wel aangesproken met de vraag of hij toch niet zinnens was van zo vuil in de auto te kruipen en werd terstond onder handen genomen. De koeien in de naastgelegen weide keken maar bedenkelijk toen ze twee wagens met fietsdragers zagen vertrekken, terwijl ze verveeld hun maaginhoud lagen te herkauwen.

Langs binnenwegen over Weelde-Statie en Hoogstraten weer naar huis gereden om daar het zondagse ritueel verder te zetten: fiets kuisen, de auto maar meteen mee onder handen genomen, wat doorgaans sneller gaat dan de fiets en de wasmachine aan het werk gezet. Na de zaterdagse dropping en vandaag achtervolgd te zijn geweest door knalgele kanaries die exponentieel in aantal toenamen, heeft het geen vijf minuten geduurd eer ik lag te knorren!

Besluit: de organisatie was zeker in orde. In het parcours kwamen vele rechte stukken voor, trouwens een beetje eigen aan tochten in deze streek. Bredere paadjes die door spoorvorming toch de allure hadden van een singletrack. Een belangrijk pluspunt is dat men de bossen in duikt en er gedurende de hele rit niet meer uit komt. Een paar mooie stukken op Nederlands grondgebied. De tocht was ook voorzien van een aantal lastiger passages die voor anderen dan misschien net amusant zijn. Met het goed weer er bovenop was dit een amusante, maar vermoeiende zondag!

Het verslag van deze toertocht kan je al lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op VTT & Toertochten!

Inrijden tracks Pierelierebinkenpad (maart 2012) door Rawepo

Toertocht te Ravels-Eel op 11-03-2012 door VTT & Toertochten

13-03-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Cross for the Crocus te Oosterhout (NL) op zondag 04-03-2012.

’s Morgens vroeg uit de veren om met de auto vanuit Antwerpen naar Oosterhout nabij Breda te rijden. De mooie foto op de site met een in een kleurrijk pak gehulde biker tegen de achtergrond van een donker bos had de doorslag gegeven voor mijn keuze voor de “Cross for the Crocus”. Een deels bekende route richting Breda, vermits ik werkzaam ben in een plaats nabij de grens. Ik had wat moeite om de inschrijving te kunnen vinden, vermits ik langsheen de Bredaseweg op diverse plaatsen bikers zag rijden. De twee mannen die er als seingever de oversteek van deze drukke weg bewaakten, zag je in hun opvallende fluojassen al van zeer ver staan. Omdat ik de indruk had dat ze me naar links verwezen, naar een straat waar de bikers uit kwamen, vermoedde ik dat de start daar ergens was, doch die bleek een eindje verder langsheen de hoofdweg te zijn. Wat tijd verloren met het zoeken naar de start. Mijn eigen schuld, ik had wel de straat, maar niet het huisnummer genoteerd. Een eerste parkeerplek aan de andere kant van de weg werd me ontzegd wegens privéterrein, zodat het even zoeken was om achterom onder de brug door te rijden. Daar was nog parkeerplaats op de parking van De Warande naast het Wilhelminakanaal.

Me op de valreep nog kunnen inschrijven, vermits de start voor de route van 75 km om 10.00 u werd gesloten. Daardoor was ik vermoedelijk ook de laatste die voor de lange afstand vertrok, wat me achteraf toch wat in de problemen zou brengen. Ik was namelijk niet enkel de laatste, maar bovendien ook de traagste! We vertrokken achter de Warande over een stukje fietspad langsheen het kanaal om reeds na amper 600 m de bossen in te duiken om er te kunnen genieten van de smalle paadjes op en af. Een mooie opener die u de smaak te pakken deed krijgen. Na 3 km maakten de paadjes plaats voor een track doorheen dichte bossen die er nog vrij vochtig bij lag, echter zonder dat de modder je om de oren vloog. Het was er ook wat uitkijken voor gladde wortels die door de passage van de vorige rijders bloot waren komen te liggen. We vervolgden onze weg over een breed zandpad dat naast een volgens mij indertijd uitgegraven grote vijver lag en passeerden na 5 km een groot golfterrein. Tijdens de intro van deze rit hadden we op deze korte afstand al veel moois voor de wielen gekregen.

We kwamen weer uit in een geasfalteerde wereld ter hoogte van een brug over het Wilhelminakanaal en werden er door een seingever verwezen naar een zanderig pad langsheen het kanaal op je linkerzijde. Een eerder saai stukje dat toch een tweetal kilometer bedroeg. Gelukkig kon je op een spoor links rijden, want het zand in het midden van het pad was al vrij mul geworden. Dan werden we toch naar rechts gestuurd en doken een geoogst maïsveld in en reden tussen het woonhuis en de stallen van een hoeve. Een bordje meldde dat we privéterrein betraden, een mooie geste van de eigenaar, omdat daardoor de eentonigheid van het pad naast het kanaal werd doorbroken. We konden onze route vervolgen over leuke tracks op de grens van bossen en velden om weer naast het kanaal uit te komen. Aan een brug over het kanaal troffen we op 8 km de eerste splitsing tussen enerzijds de route van 25 km en anderzijds de 45 en de 75 km. Volgde een lusje van ongeveer 1 km over een singletrack tussen lage struiken en een paadje langsheen het kanaal. Een brug over om langs de andere kant van het kanaal het talud van de brug af te duiken en onze weg te vervolgen in de tegenovergestelde richting over een fietspad naast een zanderig pad. Even verder werden we naar rechts de bossen in gestuurd om een track te berijden die evenwijdig liep met de zandweg. Het tellertje klokte een 12 km af.

Na deze bochtige track konden we weer even op adem komen terwijl we gedurende 2,5 km over grotendeels verharde paden reden die het golfterrein van daarnet doorkruisten. Al de golfspelers met hun caddies en in hun zondags pak, het is toch een gek gezicht! Deze sport zou aan mij niet besteed zijn. Zo rond 16 km diende zich een prachtige singletrack aan die zich vanaf een chalet over uit de kluiten gewassen heuvels en naast een imposante rij bomen over een heuvelrug slingerde. Omdat we het begin ervan weer voorbijreden heb ik deze nog eens een tweede keer bereden, goed voor 1 km extra. Mooie bossen werden ons deel tot aan een splitsing tussen de korte route en de toeren van 45 en 75 km, ongeveer op 18 km na de start. Tot 23 km konden we ons hartje ophalen op de vele paadjes door dennenbossen en langsheen zandvlakten op de Vrachelse Heide. Een feest voor elke mountainbiker. De doortocht van de heide eindigde aan de grote manege Hoeveneind, gevolgd door een asfaltbaantje dat ons op 25 km naar Oosterhout voerde. We doken weer de heide in en kregen een mengeling van bospaadjes en zanderige wegen voor de wielen geworpen. Op 28 km hadden zich twee fotografen in de open vlakte naast het pad geïnstalleerd. Ik vrees dat mijn foto wel eens mislukt zou kunnen zijn door de chaos van het ogenblik. Want door wandelaars die uit de tegenovergestelde richting kwamen kon de man mij moeilijk in zijn lens vangen, terwijl hij daarna bijna uit zijn schoenen werd gereden door een groepje bikers die me net daar voorbij kwamen gevlogen nadat ik al zo lang alleen op pad was geweest! Hij moest echt opzij springen om zijn hachje te redden! Als de foto al gelukt is, moeten deze snelle en niets ontziende kerels zeker op de achtergrond te zien zijn! Noot: de foto is gelukt en zoals verwacht zie je de snelheidsduivels voorbij vliegen. Ik had wel wat vriendelijker kunnen kijken!

Onmiddellijk na de foto moesten we een grote zandvlakte kruisen. Niet genoeg power om er door te geraken. Gepauzeerd onder de enige boom op een heuveltje. Daar kreeg ik het gezelschap van een groep sympathieke mannen van alle leeftijden: ouder, jonger en jong, ik vermoed een man met zijn vader en zijn zonen. Hij toonde belangstelling voor de plek waar ik m’n bike gekocht had, een Lapierre, een merk dat je hier niet zo courant vindt. Uiteraard bij de enige echte BikeAholic in Stabroek, op luttele kilometers van de Nederlandse grens, nabij Bergen-op-Zoom. De mannen haalden net iets te vroeg hun koeken boven water, want eens de zandvlakte nog een tweede keer overwonnen, arriveerden we na 29 km aan de pauze. Daar kon je genoeg vinden om te knabbelen en te drinken: bananen, appels, peperkoek, wafeltjes met honing, warme en koude chocomelk en sportdrank. Een biker die af en toe m’n schrijfseltjes op de sites leest, sprak me aan. Dat heb je met een opvallend clublogo! Hij raadde me aan van stevig te eten, want zo dadelijk kwam er een mooi, maar technisch zwaarder stuk van de tocht. De oudste van de groep van daarnet kwam me hetzelfde vertellen. Intussen kwamen er ook vele bikers uit de andere richting die achter de bevoorrading het bos in reden.

Zo maakte ik na de pauze kennis met het vaste parcours van Dorst. Dat technische viel eigenlijk zeer goed mee, alhoewel je hier en daar een tandje bij mocht steken als er heuveltjes in het vizier kwamen. Maar wat een lust om door alle opeenvolgende kombochtjes te kunnen rijden. Ik vermoed wel dat dit parcours veelvuldig bereden wordt, te zien aan de goed vast gereden bodem, hier en daar verstevigd met matten metalen gaas. Wat me opviel was dat sommige paadjes verboden toegang waren voor wandelaars. Iedereen vindt in Dorst dus zijn plekje. Want het parcours kruiste geregeld wandelwegen die ook druk bezocht werden op deze sombere maar droge zondag. Van kilometer 29 tot 35 konden we genieten van de vaste route van Dorst.

We kwamen weer uit de bossen ter hoogte van een kruispunt van asfaltbaantjes. Daar stonden groepjes bikers. Het ging er naar links over een lusje om weer op dezelfde plek te arriveren. Het werd duidelijk waarom daar een aantal bikers stonden. Vermoedelijk wachtend op kameraden. Hier was namelijk de splitsing tussen de routes van 45 km en van 75 km. Ik was wel laat vertrokken, maar kiezen voor de 45 km zou betekenen dat mijn plezier nog slechts tien kilometer zou duren. In het andere geval nog 30! Dus heel gezwind de lange afstand op. En dat was achteraf gezien op een bepaalde manier misschien niet zo’n goede keuze. Tot 44 km volgden veel bos en snelle paadjes. Eerder saai en eentonig en om kilometers te maken, wat onvermijdelijk is als je een tocht van die lengte op de kaart zet. Men kan niet eindeloos singletracks verwachten. Dus even de automatische piloot op om wat voort te maken en wat tijd te winnen. Want bij aanvang was ik vrij goed gevorderd, maar tussen de 30 en de 40 km wou het minder goed opschieten! Zo omstreeks de 41 km dienden zich vele bultjes aan, net toen ik even een dipje doormaakte en vermoeidheid begon toe te slaan.

Eens deze heuveltjes achter de rug zag ik twee mannen in hun paarse krokusjasjes in het gezelschap van een jongen. Zij hadden daar al een deel van de pijlen opgeruimd omdat de vorige rijder al veertig minuten geleden gepasseerd was! Even geduveld over het feit dat tegenwoordig alles zo snel opgeruimd wordt terwijl ik niet meer de fysiek heb van een vijfentwintigjarige! Geen nood, ik werd diets gemaakt hoe weer op het parcours te geraken en kon mijn weg vervolgen. Boswegen werden mijn deel, tot ik weer een biker in de weer zag met een kniptang aan een boom! Die jonge knullen rijden natuurlijk heel wat sneller en houden geen rekening met een pannenkoek zoals deze op hun parcours! Met een duidelijke uitleg tot het volgende punt geraakt en het bos uitgekomen aan een grote baan. Daar stond een biker uit te leggen hoe een andere late starter weer naar af kon geraken. Gewoon het fietspad langsheen de grote baan volgen! Daar had ik nog geen zin voor. Het alternatief was 2 km verder doorrijden en het eerste het beste verharde paadje naar rechts inslaan tot aan een wildrooster in het bos. Daar zou ik weer pijlen aantreffen. Inderdaad, wildrooster en pijlen gevonden! Het tellertje klokte 48 km af toen ik weer de bossen in dook.

Op 51 km trof ik de tweede pauze aan. Waarschijnlijk waren het vijftal mensen daar al getipt over mijn komst en waren ze blijven wachten naast de auto waarin reeds alle opgeruimde materiaal gestouwd was. Ik werd er verwend met een bekertje cola, peperkoek en ik kreeg nog sultanakoekjes mee voor onderweg. Ik ben nog nooit op een toertocht door zoveel mensen tegelijk in de watten gelegd. Alhoewel men in Halsteren en Woensdrecht ook al “de Belg” kent die elk jaar weer paraat is en als één van de laatsten de stop op de lange route aandoet! Toch maar vlug weer op pad. Al snel dook de route het vrij toegankelijke deel van het militaire domein De Vijf Eiken in. Goed dat ik daarstraks niet linea recta weer naar af gereden was, anders had ik dit mooie stuk van de tocht gemist. Vele en lange paadjes leidden me door dit mooie heide- en duinengebied en doorheen dennenbossen om omstreeks 57 km uit te komen in een woonwijk in Dorst.

Na enkele straten zag ik een biker in de weer met het verwijderen van een pijl van een lantaarnpaal. Hij zette me weer op de goede weg, waarbij ik dan wel een kort stukje van de route zou missen. Aan de zitbank naar rechts, dan de spoorweg over en aan een stel nadarhekkens zou ik weer toekomen op de plek waar daarstraks de 45 en de 75 km van elkaar splitsten. Probleemloos tot daar geraakt. Het bordje “tweede passage 75 km” hing er nog. Het traject vervoegde nu de route van 45 km en dook terug de vaste route van Dorst op. Die heb ik dan gevolgd tot ik 65 km op het tellertje zag verschijnen. Nog twee grote witte pijlen zien hangen en vanaf dan niets meer. Vermoedelijk had ik de plek van de eerste stop weer moeten passeren, maar niets daarvan. Ik vertrouwde het zaakje niet meer, merkte dat ik plekken te zien kreeg die ik daarstraks al gehad had, en nadat twee jongens in mijn kielzog hadden gehangen, bij het kruisen van een asfalten wandelweg in een open vlakte, aan de eerste de beste wandelaar de weg terug naar Oosterhout gevraagd. Ik had twee alternatieven, waarvan het tweede volgens de man het mooiste was om te rijden. Even verder naar rechts afslaan op een smal asfalten paadje. Het paadje aan de hand van de beschrijving van de wandelaar gevonden. Het kwam na enkele haakse bochten uit op een rijbaan. Naar links of rechts? Een gokje gewaagd op links. De weg maakte een bocht naar links over een brug en eens de bocht voorbij trof ik een fietspad in rode asfalt. Nogmaals de weg naar De Jonge Renner gevraagd aan een ouder echtpaar. Ik bleek goed gegokt te hebben. Verder tot aan de verkeerslichten en dan rechtsaf. Na 74 km stond ik terug op de parking naast m’n wagen die daar nog moederziel alleen was achtergebleven!

Het begon lichtjes te regenen en hoe meer ik de grens naderde, hoe grijzer de hemel werd. En hoe meer ik België binnen reed, hoe harder het regende en hoe dikker het gordijn van opspattend water. Ik had dus geluk gehad van de tocht droog uit te kunnen rijden. Mijn plezier was enigszins vergald door de ongerustheid omtrent de reeds weggehaalde pijlen. Een zware werkweek en bovendien uitzonderlijk op zaterdag van 7 uur ’s ochtends tot 7 uur ’s avonds moeten opdraven, zal er ook wel wat mee te maken gehad hebben. Dank zij de aanwijzingen van de bikers die bezig waren met de opruim toch nog het grootste gedeelte van de tocht uit kunnen rijden. Ik ben ooit eens per wagen vanuit Hoogstraten naar Breda gereden via de lokale wegen en stond versteld van het grote bos dat ik net voor het naderen van de stad doorkruiste. Deze toer was dan ook een kans om eens van naderbij kennis te maken met deze streek. Een volgende keer proberen om wat vroeger te vertrekken. Het inschrijvingsgeld ligt wel wat hoger dan normaal, maar wordt besteed aan een nobel doel. Warm aanbevolen en op luttele afstand van de Belgische grens, dus gemakkelijk te bereiken.

Het verslag van deze tocht kan je ook lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.nl en op mountainbike.be en op VTT & Toertochten!

Voor een verslag van MTB-Peter: klik hier!

05-03-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax