Vertrokken in het gezelschap van een vijftal leden van eenzelfde club, allen in hetzelfde pak gestoken.  Het ging de eerste 1,5 km naast Café ’t Lof met het gezellige achterliggende terras met kaarslichtjes en voorbij de plek van de bikewash om daar rechtsaf te slaan op het parcours van een vaste route.  Tijdens het klimmen op de daaropvolgende smalle servitude voelde ik aan mijn adem dat mijn conditie niet optimaal was.  Het beloofde een zwaar tochtje te worden!  Er volgde een asfalt straat als recuperatie en dan doken we linksaf een nat graspaadje in.  Daar was het ook stompen over een vals plat.  De groep van daarnet die even was gestopt kwam terug voorbij, gevolgd door leden van nog een andere club.  Op 3,5 km volgde een uitdagender singletrack die gelegen was tussen een nat bos, de bomen stonden op sommige plekken met hun voeten in het water, en een prikkeldraad.  De ondergrond was wak en dus was het wat schuiven geblazen.  De drie Weetabix-boys kwamen voorbij gereden.  Vanuit deze landelijke omgeving ging het een grote spoorwegbrug onder.  Op die plek waren grote werken aan de gang.  Ik vermoed dat men er een nieuwe brug voor extra sporen aan het naast bouwen is.  Er was daar op geen kubieke meter beton bespaard!

Linksaf over een weidepaadje naast het spoor om een landelijke straat te bereiken.  Asfaltbaantjes en smalle betonbaantjes voerden me doorheen een mooie omgeving tot aan de grens met Wambeek (Ternat).  Daar maande een drietal mannen van de organisatie me aan om iets trager te rijden.  Ik dacht voor een foto, maar ik vermoed dat ze een stukje film opnamen.  Het was toen 20.40 u en ik reed nog steeds zonder licht.  Van 6,75 km tot 9 km volgden natte weidepaadjes en smalle betonnen kerkwegeltjes op de blauwe vaste route.  Op 10 km moest ik stevig naar boven kruipen over een pas aangelegde straat in een nieuwe verkaveling in Roosdaal.  Drie bikers staken me er voorbij.  Achter me hoorde ik een klokje negen uur slaan, maar intussen was het al zodanig donker dat ik geen kerk kon zien staan.  Tijd om de lichten aan te steken!  Linksaf een smal donker spoor in om te merken dat ik mijn lichten beter uit had gelaten omdat ik de eerste stop bereikte.

Die was ondergebracht in het betonnen onderkomen van een plaatselijke voetbalclub waarvan de ramen voor de gelegenheid met zwart plastiek waren geblindeerd!  Kwestie van alles niet open en bloot te vertonen!  In het donker weet men maar nooit waar iemand zich zou kunnen verschuilen om met diens loensende blikken alles gratis te aanschouwen, terwijl wij inschrijvingsgeld betaald hadden!  Binnen kreeg ik van de schone van dienst een bekertje drank aangeboden.  Het ging er vrij zedig aan toe, alles voldoende bedekt zodat de aanwezige bikers hun verbeelding dienden te laten werken!  Dus die zwarte plastiek was eigenlijk overbodig!  Of toch wel, want op een gegeven ogenblik liet het lieve kind meer zien dan alleen haar sexy hoge hakken!  Twee grote roze ogen keken de bikers aan.  Zo pril en zo jong, dat kan niet anders dan schoon zijn!  Ik heb de reactie van de mannen eens geobserveerd!  Om te besluiten dat de bikers te lande allemaal brave jongens zijn!  Het zou bijna doen vergeten te vertellen dat de bevoorrading een meer dan voldoende keuze bood van fruit over koekjes en paaseitjes tot, hoe kan het ook anders, de bekende negerinnentetjes!  Dat was lang geleden dat ik nog een mellowcake had gegeten!  Patje2 was samen met een maat gespot.  En zoals ik vermoedde was hij als fervent nightride-rijder het rondje al voor de tweede keer aan het afwerken.  En dat had niets met de dame te maken, want zij was bij zijn eerste passage nog niet present!

Bij mijn vertrek stond er een stevige wind.  Patje had me verteld dat er een ferme afdaling volgde en zijn GPS-toestelletje getoond dat 53 km/h had opgetekend.  Dan zou ik mijn remmen wel moeten dichtknijpen!  Het ging effectief lekker snel over asfalt naar beneden en in de verte zag ik de lichtjes van de bikers die linksaf een vettig weidespoor in doken.  Tot 13 km was het ferm dabben over paden die door de regenbuien van vandaag op sommige plaatsen in een modderpoel waren herschapen.  Dat maakte er een zwaar tochtje van.  Na een stukje recuperatie over asfalt volgde een onmogelijke klim over een modderig bospad waar Patje het aan de stop ook over gehad had.  Hij was tot halverwege geraakt, maar de tweede keer toch rijdend tot boven!  Ik ben zo goed als beneden al moeten stoppen.  Ik kan de schuld in de schoenen van de biker schuiven die voor me reed en stil viel!  Zelfs zonder dat zou ik toch niet boven geraakt zijn!  En ik zag zijn voorgangers ook te voet naar boven kruipen.  Die kerel had het bij momenten moeilijk om zijn groep te kunnen blijven volgen en die mannen stonden hem hier en daar op te wachten.  Intussen was ook de bezembiker toegekomen.  Hij reed als laatste over het parcours om de goede afloop te controleren.

Na de modderige klim ging het over een weidepad dat er op deze plek vrij droog bij lag.  Ik arriveerde in de Wolvenstraat, daar waren rioleringswerken bezig, en kreeg daar een stevige asfaltklim voor de wielen!  Om dan rechtsaf een verharde servitude in te moeten.  Na nog een stukje asfalt bereikte ik na 17 km samen met de groep van daarnet de plek waaraan ik niet meer gedacht had, maar die ik me bij het zien ervan nog levendig kon herinneren vanuit de eerste editie.  Meer bepaald de steile klim over kasseitjes, luisterend naar de naam Kluisberg.  Een aanloop nemen is bovendien nog moeilijk omdat er beneden een metalen sluisje is voorzien om te beletten dat wie er naar beneden raast de weg op zou schieten.  En daar stonden ze weer net als vorig jaar langs de kant van de klim: schaars geklede en idem dito verlichte dames!  Er zat nochtans niet heel veel beweging in.  Als je wil weten hoe dat komt, moet je volgende keer maar zelf komen rijden!  Patje moet hier of daar gewacht hebben (een cafeetje binnen gegaan voor een extra Leffe), want wist me in het voorbijrijden te zeggen dat mijn fiets diende om te rijden en niet om er naast te stappen!  Het wou niet lukken vandaag!  Geraakt ik vorige keer dan nog met de nodige moeite tot halverwege de Kluisberg, ik kon het vandaag niet opbrengen, geen fut!  Boven belde de bezembiker naar een medewerker om te melden “dat de dames mochten opgehaald worden op de Kluisberg”.  Daar kwam het toch op neer!

Boven op de Kluisberg arriveerden we in een stukje bewoonde wereld, er is daar zelfs een school!  Stel u voor dat je elke dag via die Kluisberg naar school moet kruipen!  Het ging een vrij vettige singletrack in en een weidespoor op om een stukje fietspad langsheen een grotere baan te bereiken op bijna 19 km.  Vanaf nu werd het duidelijk dat er een aantal gelegenheidsbikers bij waren, want ik slaagde er in van er hier en daar enkelen in te halen, iets wat me nooit overkomt, of zag er uitgeteld aan de kant staan uitblazen.  Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat ik zelf zo’n held ben!  Linksaf een weidespoor in, wat er bij aanvang goed modderig bij lag.  In de verte zag ik achter me de lichtjes van de rijders die ik daarnet was gepasseerd, voor me de rode achterlichtjes van hun sterkere kompanen.  Daar bleef er ook een wachten op een plek waar zich een gevaarlijk dropke aandiende, direct gevolgd door het moeten kruisen van een half boven de grond stekende rioolbuis.  “Hier ga ik veiligheidshalve maar te poot”, zei ik tegen die man.  Dan volgde een behoorlijk te berijden weidespoor.  Bij het opgaan van asfalt stond een groepje te wachten met de vraag of ik hun zwaardere, minder goed rijdende makker had gezien.  Ik kon hen vertellen dat er nog wel meerderen op komst waren.

Van 20 tot 21 km volgde een zwaar stukje dat toch veel van mijn krachten vroeg!  Het ging daar dwars over een omgeploegd veld.  De bodem lag vrij vast, maar zoog wel goed aan, zodat het zwaar stompen was.  En dan had ik nog het geluk dat de voorgangers enigszins een spoor hadden gebaand.  Er werd ons geen rust gegund, want na de overtocht van dit veld volgde een vermoeiende klim over asfalt.  Gevolgd door een glibberig smal paadje dat vanaf een gegeven ogenblik naast een soort dijk kwam te liggen in een strook bos.  Het was er pikdonker.  De beste bikkel van het groepje van daarnet haalde me in toen ik even langs de kant op adem stond te komen.  Ook hij was van mening dat de ondergrond er zwaar bij lag!

Ik kwam toe in een straat en hoorde muziek in de verte.  Daar was in een tentje de tweede stop ondergebracht op 23,5 km van de start.  Het was toen omstreeks 22.30 u.  De bezembiker kwam ook toe in het gezelschap van de laatste rijders en wist me te zeggen dat er na de stop nog een viertal kilometers te rijden waren.  Er stonden daar nog redelijk wat bikes, maar terwijl ik mijn ros parkeerde vertrok het grootste deel van die mensen.  De bunny van dienst had hier ook al het hazenpad al gekozen, vermoedelijk opgevorderd voor een act tijdens de après.  Het alternatief als troost mocht er anders wel wezen!  Het was namelijk de eerste keer dat ik tijdens een bevoorrading op een toertocht schuimwijn kreeg aangeboden.  In echte glazen dan nog wel!  Het aanbod was hier nog groter dan daarstraks met wafels en cake er bij!  Achter de haag van de buren stond een bierbak voor de medewerkers ter plekke verstopt!  Mannen en bier, het gaat overal goed samen!

Er volgden enkele asfaltstraten en verharde servitudes die van tussen de huizen het achterliggende landschap in doken.  Terwijl ik na 24 km bezig was aan een zachte afdaling in een donker zandpaadje zag ik verderop een licht schijnen en iemand staan zwaaien met een vlammende salami.  Ik werd door een agent met lange haren staande gehouden!  Of ik het reglement dan wel gelezen had?  Want een helmlamp, dat mocht niet!  Even twijfel, want het is effectief zo dat de verlichting die voor mountainbikes in de handel is niet goedgekeurd is voor gebruik op de openbare weg!  En of ik geen doping had genomen?  En dat mijn adem een walm van cava was!  Toen de agent zei dat ik ter plekke een boete zou moeten betalen heb ik hem geantwoord dat er dan niets anders op zat dan volgend jaar maar thuis te blijven.  Alleen de locatie van de controle deed al snel vermoeden dat hier een staaltje acteerwerk werd opgevoerd!  Indien een plek op de openbare weg zou uitgekozen geworden zijn, of met een combi er bij, zou er meer reden tot twijfel kunnen geweest zijn!  De agent begon anders ook wel even te twijfelen toen ik zei dat ik volgend jaar niet zou terugkomen!  Direct erna was er effectief alcoholcontrole door twee pittige verpleegsters waarvan ik voor hen hoop dat ze flanellen ondergoed hadden aangetrokken.  Want ik had het behoorlijk warm van het rijden, maar de mensen die daar de hele avond stonden zullen het niet al te warm gehad hebben!  Ik kon kiezen tussen een spuit in de mond, of een spuit in de kont!  Twee shots zelfs!  Het bleek Jägermeister te zijn!  Je kreeg er nog een polsbandje dat bij aankomst kon ingeruild worden voor een hotdog!  Het was goed gevonden en het toont dat zelfs in volwassen mensen nog altijd een kind schuilt dat wil spelen!

Naar het einde toe reed ik nog door een straat waarvan de mooie nieuwe huizen een knap vergezicht moeten hebben over het dorp aan de linkerkant.  Want daar zag ik in de diepte de oranje lichtjes van de straten.  Verderop ging het dan ook linksaf naar beneden en na 28 km kreeg ik de kerktoren in zicht, welke het einde van deze nachtrit aankondigde.  Ik kon mij niet goed oriënteren en heb even moeten zoeken naar de plek van de bikewash, vermits de pijl er naartoe al weggenomen was.  Patje en zijn metgezel kwamen net proper gewassen voorbij en wezen me de plek.  Met de krachtige straal van gewone tuinslangen was de fiets zo weer toonbaar en ontdaan van de kleverige modder uit deze streek.  Teneinde de parochiezaal niet te veel te vervuilen eerst aan de auto mijn bikeschoenen gaan uitdoen.  Het was even drummen in het tjokvolle zaaltje met luide muziek om eerst aan bonnetjes en dan aan iets drinkbaars te geraken.  Toen ik de eerste beet in mijn hete worst zette kwam er leven op het podium en wie wil weten welk nummertje daar ten tonele gebracht werd, moet volgend jaar zelf maar naar hier afzakken!  Het was de moeite en iets dat mooi is mag gezien worden!  In de bijbel staat toch ook ergens geschreven dat “men geen licht aansteekt om het dan onder een korenmaat te verstoppen”!  Onbegrijpelijk dat men daar in sommige landen een boerka over hangt!

Niet te lang meer blijven hangen, want er wachtte me nog een autorit van een dik uur huiswaarts.  Ondanks de niet zo grote afstand was het toch een pittige toertocht.  Het zal even wennen zijn nu de tochten in de eigen streek ten einde zijn en ik weer oorden zal opzoeken met meer hoogteverschillen!  De bepijling was duidelijk en in orde en goed zichtbaar met behulp van reflecterende stroken, de bevoorradingen meer dan ruim, de bikewash zeer goed en de thematische inkleding meer dan origineel.

Eigenlijk zouden die mannen van ’t Lof zich toch moreel verplicht moeten voelen om ook eens een “Ladies erotic bike avondtoertocht” te organiseren.  Zij kunnen dan zelf fungeren als toyboys!  Huur nog een paar buffboys en een beefcake in en de dames zijn tevreden.  Moest ik jonger zijn, ik zou me kandidaat stellen, maar in de huidige omstandigheden ben ik enkel nog bruikbaar met ofwel een boevenmuts over mijn kop getrokken, zodat niet geweten is van wie dat lelijk lijf er onder is, ofwel met een plastieken zak over mijn corpus!  Dat laatste als beste keuze, kwestie dat de dames nog smaak zouden hebben van hun bevoorrading!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!