Toertocht (15-27-42-52 km) van de Rijkevorselse Wielertoeristen te Rijkevorsel op zondag 28-09-2014.

Voor deze zondag hadden we de toertocht van de Rijkevorselse Wielertoeristen met vertrek langsheen het Kempens Kanaal vanuit Sint-Jozef-Rijkevorsel uitgekozen. Vanuit Hoogstraten met de fiets tot ginder gereden, goed voor 11 km opwarming. Toen ik me ingeschreven had werd ik aangesproken door Leto, een biker die ik ooit al eens te zien had gekregen op de toertocht in Hoogstraten. Daarna nog even gewacht op m’n makker Jari waarmee ik had afgesproken. Toen we de voetbalkantine verlieten stond ik onverwacht oog in oog met Nidecker, een vroegere bikemakker die plots van het toneel verdween en van wie ik ruim twee jaar niks meer gehoord of gezien had, als van de aardbodem verdwenen! Tevreden dat hij gezond en wel is, teleurgesteld omdat hij zonder boe of bah verdween! Hij zal niet veel meer gereden hebben, was weer aan het opbouwen en zou een kleine toer rijden. Nu hij terug ten tonele verschenen is zal ik hem allicht nog wel eens te zien krijgen! Het is jammer dat ook een aantal andere vroegere bikematen niks meer van zich laten horen! Het leven is helaas een komen en gaan en vaak zijn er omstandigheden die een mensenleven doen veranderen en contacten doen verwateren. Niets is blijkbaar voor altijd!

Pas om 9.45 u gingen we van start, alhoewel er nog veel drukte aan de startplaats heerste. We reden de metalen brug over het kanaal in Sint-Jozef over en het dorp uit om de bossen van De Pomp, de Poelberg en de Blakheide te bereiken. Daar konden we rijden over de mooie singletrack die achter een manège en de terreinen van Breebos loopt. Die was vroeger verboden voor fietsers, maar dat verbodsbord is in de loop der jaren verdwenen. Na een lusje over privaat terrein bereikten we opnieuw de Blakheide en doken het bos naast de grote vijver in, een met water vol gelopen oude kleiput. 6,50 km om 9.55 u. Een zandweg voerde ons naar en voorbij de zandwinning en werd gevolgd door een singletrack doorheen gras tot aan de wijk Den Hout in Beerse. Van daar reden we eventjes over de betonbaar die van Rijkevorsel naar Beerse voert. We kruisten het kanaal via het ophaalbruggetje in Den Hout, dan rechtsaf en van 10 km tot 13 km reden we onder anderen over de drukke baan Antwerpen – Turnhout. Ter hoogte van het tuincentrum Rodenburg sloegen we op 15 km rechtsaf de bossen in en kwamen we op het parcours van de blauwe vaste route terecht, een route die deel uitmaakt van de routes op de Lilse Bergen.

We bereikten de bossen van het natuurgebied De Epelaar te Beerse en reden een eindje over een fietspad dat er dwars door de bossen loopt. Er kwam een splitsing tussen de routes van 27 km en van 40-52 km. Na een bocht in een zandweg bereikten we het begin van de lange knappe singletrak op de blauwe vaste route. Het is altijd leuk om er te rijden. Na nog een eindje door de bossen te hebben gereden, reden we omstreeks 21 km rakelings voorbij de rotonde met afzonderlijke fietspaden ter hoogte van de oprit Beerse van de snelweg E34. Even verder reden we naast een draadafsluiting, vermoedelijk de achterzijde van het domein De Lilse Bergen. 23 km om 10.50 u. Even verderop troffen we ter hoogte van een hutje, maar een ander dan het klassieke naast de waterpoel, de bevoorrading met lekkers en sportdrank. Op 24,24 km om 11.00 u.

Na de stop kregen we de amusante bochtige singletrack van de rode vaste route, gevolgd door een bospaadje tot 26 km. Daar moeten we een traag rijdende vader en zoon wat zenuwachtig gemaakt hebben, want net voor het bultje gingen ze plots aan de kant, wat ze voor ons niet hadden hoeven te doen! Op 27 km was er nogmaals een splitsing tussen de routes van 27 km en 40-52 km midden in het bos. We kregen één van de meer recente singletracks van de rode vaste route voorgeschoteld, eentje die redelijk goed te berijden was met niet al te veel putten en bulten. Na deze track gingen de 40 km en de 52 km elk hun kant op. Gekozen voor de langste tocht. Vanaf hier reden we over en in de omgeving van de rode vaste route met enkele mooie singletracks. Op 34 km kregen we dan toch één van de meer recente lastige tracks met veel putten en bulten voor de wielen. Enkele jaren terug werd het parcours van de vaste route immers hertekend en werden enkele nieuwe singletracks getrokken. Die waren kort na de aanleg ervan bijna niet te berijden omdat er danig veel putten en bulten op lagen. Om dan nog te zwijgen van de stronkjes van afgezaagde boompjes! Nu zijn ze al meer aangereden, maar er is weinig plezier aan om er te rijden met al dat schokken! Op 35 km kwam er een einde aan de extra lus voor de langste afstand. 11.50 u.

Vanaf de Visbeekvallei reden we opnieuw op de blauwe vaste route over brede zandwegen in het bos. Ik had al aan Jari gezegd dat ik me afvroeg of we ze te zien zouden krijgen en op 38 km was het dan zo ver! We kregen de drie evenwijdige paadjes waarop enkele hoge bulten liggen te berijden. Er volgden nog een aantal bospaden die ons uiteindelijk tot aan de grote baan Antwerpen – Turnhout voerden. Op 39,50 km dienden we die te kruisen. De politieman die daar gestaan had om de bikers naar de overkant te helpen zat net in zijn dienstwagen om weg te rijden! Na de oversteek en een eindje langsheen de grote baan te zijn gereden ging het rechtsaf en troffen we twee keren een grasspoor door het bos. Daarna een betonnen fietspad aan de rand van een assenweg richting Vlimmeren. Er volgde nog een strook bos met singletracks achter de villawijk aan Den Abt. Via de Rouwleegd doorkruisten we deze villawijk om uit te komen op de Vlimmersebaan, de weg van Sint-Jozef-Rijkevorsel naar Vlimmeren. Ter hoogte van de kapel doken we de bossen van de Eksterheide in. 44,75 km om 12.30 u.

We maakten nog een lusje aan het Gemeentebos doorheen het bos om tenslotte de kers op de taart van deze toertocht te krijgen! Meer bepaald de plezante paadjes op het crossparcours van Rijkevorsel! Gedurende ettelijke kilometers konden we ons hart ophalen met het rijden over de bulten, door de putten en de bochtjes! Op 51 km kwamen we om 12.50 u na een paadje weer uit op de straat naast het kanaal ter hoogte van de voetbalvelden en was het feestje uit. Buiten in de warme herfstzon nog een glas gedronken met m’n maat. Afscheid genomen aan zijn auto die naast het kanaal geparkeerd stond en met de bike weer naar mijn stek in Hoogstraten. Niet via de kortste weg, maar via het kanaal richting Beerse. Daarna linksaf en linksaf naar het bruggetje ter hoogte van de hondenschool en door het natuurgebied De Pomp – Poelberg over het parcours van de toertocht. De pijlen waren er al opgeruimd. De Pomp ligt op het grondgebied Beerse en de Poelberg op Rijkevorsel. Het zijn delen van de oude Abtsheide en sluiten aan bij de Blakheide op de grens met Merksplas waarover we daarstraks gereden hadden. Via een stuk van de rode vaste route van Merksplas, met aansluitend een verborgen singletrack die alleen locals weten liggen, Papenvoort, Bolk en Achtel weer huiswaarts. In Hoogstraten was een wielerwedstrijd aan de gang en daardoor werd ik in de Achtelsestraat samen met wandelaars tegengehouden door een seingever tot de renners gepasseerd waren. Het was een mooie dag, goed gezelschap, een mooie toertocht en alles was prima georganiseerd.

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

29-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-25-40 km) van de Rauwtrappers te Mol-Rauw op zaterdag 27-09-2014.

Omdat een mens zo af en toe ook nog wat anders te doen heeft dan te gaan rijden en de zondag in ieder geval al voorbehouden is voor de mountainbike, was ik op deze zaterdag vrij laat aan de start van de Molse Merentocht van de Rauwtrappers in Mol-Rauw. Gelukkig kon je er starten tot 14.30 u! Een parkeerplekje gevonden in een straat in de wijk nabij de kerk op luttele afstand van de start in de basisschool De Zandloper. Om 14.05 u was ik op pad om te genieten van de rit en de zonnige zaterdag. Jari was er vandaag niet bij, ook hij moet zo nu en dan eens tijd maken voor het opknappen van werkjes!

Het ging zoals we in deze streek kunnen verwachten direct het bos in over leuke paden en singletracks in de omgeving van een vijver. Reeds op 2 km trof ik een splitsing tussen de routes van 10-25 km en van 40 km. Ik was niet de enige late starter, want gedurende die eerste kilometers staken me achttal bikers voorbij. Na een lusje door het bos staken we de centrale grote baan door Mol-Rauw in de buurt van de startplaats over en ging het de Zwarte Schuurstraat in. Vanaf het golfterrein ging het een singletrack door een strook bos in om uit te komen in een woonwijk. Op 5 km diende ik de drukke ringweg die van Mol naar Lommel voert te kruisen. Daar ging het een bos in dat er thans vrij woest bij lag na recente bomenkap. Ik arriveerde in de onverharde Spoorwegdreef, een assenweg die er dwars door de bossen loopt. Daar ging het rechts het door kapwerken gehavende bos weer in achter een vijftal andere bikers aan. Tot 8,50 km konden we rijden over bospaden en tracks om te arriveren in een woonwijk. Van hieruit ging het naar de grote baan die van Balen naar Mol-Gompel voert.

Na het kruisen van het spoor en een baan trof ik een verharde weg tussen villa’s die na enige tijd overging in onverhard. Na het grote huis in de bocht ging het opnieuw een singletrack in en volgde een singletrack met dikke wortels op de grens tussen bos en velden. Bospaden en smalle sporen voerden me op 12,75 km tot aan de Mora-fabriek nabij het kanaal. Daar werd gekozen voor het jaagpad naast de Houthandel Vanhooydonck, een plek waar vele lokale toertochten passeren. Het ging dan rechtsaf de bossen van het Buitengoor in en over een eerder lastige singletrack naast een prikkeldraad tot aan de camping Zilverstrand. 14 km. We kruisten het terrein van de camping en reden over de zandsporen voorbij caravans en chalets die daar kunnen gehuurd worden. Eens het domein van het Zilverstrand weer uit kwamen de zanderige singletracks tot aan de baan van Mol naar Postel. Daar sloeg de toertocht linksaf een zanderig pad richting Dessel in. 16 km. Een singletrack leidde me door een bos voorbij een meer. We kruisten de bekende betonbaan aan de toegangen naar het Zilvermeer om aan de andere kant weer naast een meer te rijden.

We bereikten de zanderige paden in het gebied dat gelegen aan een vijver naast de baan van Mol naar Postel. In de omgeving van de restaurantboot De Kleppende Klipper was er een splitsing tussen de routes van 10 km (direct naar de bevoorrading) en de routes van 25-40 km op 19 km van het vertrek. Een singletrack doorheen een eerder desolate met bomen begroeide vlakte tussen het kanaal en het Zilvermeer voerde de tocht tot aan de Sas-4-toren van Dessel op de andere over van het kanaal. 20 km om 15.30 u. We dienden rechtsomkeer te maken op het jaagpad om via hetzelfde bos weer in de richting van Postel te rijden. Deze keer dan over de singletrack en de zandpaden die evenwijdig lopen met het spoor waarover we tot in Dessel waren gereden. Ik passeerde de Kleppende Klipper om op 22 km de bevoorrading te bereiken die zoals tijdens de vorige edities ondergebracht was in enkele gebouwen die daar eenzaam staan te wezen aan de toegang tot de bekende Baileybrug van Postel. Om 15.30 u kon ik daar gebruik maken van de bevoorrading met sportdrank en suikerwafel. Er waren nog bikers aanwezig en er kwamen er nog toe. Omdat ik laat gestart was niet al te lang blijven staan en weer op pad!

Net voor de Baileybrug was er een splitsing tussen de 10 km en de 25-40 km. Voor de langste tochten ging het de merkwaardige brug over om aan de overzijde rechts de bossen van Den Diel in te gaan in het zog van een aantal andere jongens. Na het rijden over een singletrack bereikten we het jaagpad naast het kanaal en zag ik het groepje van daarnet langzaam maar zeker in de verte verdwijnen. Aan de volgende sluis werd rechtsomkeer gemaakt en kwam een korte klim naar het bos toe. Een bospad door een privaat eigendom en een veldweg voerden me doorheen een knappe omgeving. Toen ik een brede veldweg tussen hoge maïs in reed zag ik in de verte een trio bikers aan een traag tempo rijden. Er bleek een kind bij te zijn. Het ging rechtsaf een zandweg met asfaltstrook voor fietsers op in de open velden nabij Postel. Toen ik hen voorbijstak werd duidelijk dat het drietal bikers Michelleke betrof in het gezelschap van vrouw en dochtertje. Hij is één van de organisatoren van de Noordergrensrit van de Powerbikers te Weelde (14-09-2014) en hij had me daar na de toertocht aangesproken. Het was de eerste keer dat ik die tocht in Weelde reed, vermoedelijk omdat hij altijd samenvalt met andere tochten van mijn to do lijstje! Zo leer je weer andere fervente mountainbikers kennen die je dan nadien op toertochten tegenkomt!

Met het fietsende gezinnetje in mijn zog ging het na 24,50 km aan de Steen der Zeven Heerlijkheden, een oude grenspaal die op een punt staat waar zeven heerlijkheden aan elkaar grensden, een zeer lange singletrack recht op recht op. De Steen der Zeven Heerlijkheden is een grenssteen uit 1648 die zich op de grens van de gemeenten Lommel, Mol, Dessel en Balen bevindt, een honderdtal meter ten noorden van de buurtschap Blauwe Kei. Ze werd al vermeld in 1331 als Paal van Schoongors. Deze grenssteen vormde vroeger een drielandenpunt, want hier kwamen de Republiek der Verenigde Nederlanden, met de heerlijkheden Bergeijk, Lommel, de Spaanse Nederlanden met Mol, Postel, Dessel en Balen, en het Prinsbisdom Luik met Luyksgestel, bij elkaar. Het was tot aan de Franse tijd het meest noordelijke punt van de vrijheid Mol, die samen met Balen en Dessel een voogdij vormde. Postel was een zelfstandig kloostergebied van de Abdij van Postel, dat bindingen had met de Meierij van 's-Hertogenbosch en mogelijk zelfs met Reusel. Sedert de uitruil van gebieden tussen Nederland en België in 1843 kwam deze grenssteen geheel in België te liggen, maar de ligging ervan is nog altijd aan de topografie te zien, terwijl de steen op de grens van de provincies Limburg en Antwerpen is gelegen.

Op 26,50 km gaf de singletrack uit op het jaagpad langsheen het kanaal. We reden vanaf daar in een strook bos die zich langsheen dat kanaal uitstrekt over een aantal bulten op en af. Ter hoogte van het Russendorp in Lommel ging het over de blauwe kanaalbrug richting Kerkhoven. Aan de overzijde troffen we een zeer mooie singletrack over lage heuveltjes. Die eindigde op het jaagpad van een ander, smaller kanaal waar enkele plezierbootjes aangemeerd lagen. Hier in de streek van Mol en Lommel lopen immers verschillende kanalen die een kruispunt hebben aan de bekende Sas-4-toren in Dessel. 30 km om 16.10 u. Ik reed nog steeds niet alleen, want zo nu en dan stak me een enkeling nog voorbij. De toer ging over het jaagpad tot aan de eerstvolgende brug die we over moesten. Daar was een splitsing tussen de routes van 25 km en van 40 km op 30,50 km van de start aan een zwaaikom. We reden de brug waar we het kanaal gekruist hadden nu onder om het jaagpad op de andere over te bereiken. Daar ging het op 31,50 km een privaat bos met een vijver in. De omgeving was er bijzonder knap, zeker met dit zonnige weer! Er volgde een mooie omloop met knappe singletracks rond die vijver en doorheen een prachtig groen bos. We reden er over smalle sporen en groene graspaden tot aan de grote zandhoop of uitloper van een dijk naast het kanaal dat we laatst gekruist hadden. Op 33 km van de start werden we hier de hoogte in gejaagd. In tegenstelling tot eerdere edities ging het de zandhoop niet af richting jaagpad, maar dienden we een bocht te volgen om dan linksaf een steile zanderige afdaling te nemen naar het bos in de diepte toe. Daar reden we dan over een pad naast een bovengrondse pijpleiding. Bospaadjes leidden me tot aan de zandgroeve van Sybelco.

Aan de uitgang van het private domein van Sybelco stond een bordje dat de laatste vijf kilometers aankondigde! 16.30 u. Het ging even langs een straat om aan de overkant een knap bos met mooie paden in te rijden. Ik deelde ze met drie wandelaars. Opnieuw werd ik een pad in gestuurd op privaat grondgebied, vermoedelijk van hetzelfde Sybelco. Ik reed er in een meer open omgeving tussen struikgewas naast een grote vijver. Ik had er een knap uitzicht over de groene omgeving en de blauwe lucht. Eens de open plaats voorbij trof ik weer een bospad naast een bovengrondse pijpleiding dat me naar een grote villa voerde die omzoomd werd door uitgestrekte grasvelden. Allicht eigendom van Sybelco. Ik passeerde een van de toegangen naar het domein Blauwe Kei en De Maat. 37 km. Daar ging het rechtsaf over het beton van de Blauwe Keidreef. Naar het einde toe doken we dan rechtsaf nog een strook bos in voor nog enkele knappe singletracks naast een vijver om alzo deze toertocht in schoonheid te eindigen. Met 39,50 km op het tellertje bereikte ik omstreeks 17.00 u opnieuw het terrein van de school.

De bikewash was al ontmanteld, maar gezien het droge weer was deze overbodig. Meer dan wat stof had mijn fiets niet te verduren gekregen. Mijn fiets toevertrouwd aan de mensen van de bewaakte parking en deze zonnige herfstdag afgesloten met een drankje in de refter van de school. Mooie toertocht met een rondje dat jaar na jaar nagenoeg identiek is maar toch niet gaat vervelen en een organisatie die steeds in orde is!

Jari was er niet bij, dus deze keer geen route op Google-Maps!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

28-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45-55 km) van WTC Papillion te Minderhout op zondag 21-09-2014.

Op zondag 21 september zijn mijn maat Jari en ik de toertocht van WTC Papillion gaan rijden in Minderhout. Toen ik er even voor het afgesproken uur met de bike arriveerde zag ik zijn auto al geparkeerd staan, maar kon ik hem nergens vinden! Na me ingeschreven te hebben nog eens naar die auto gaan kijken! Het bleek niet de zijne te zijn, maar een identieke met dan nog dezelfde opvallende letter in de nummerplaat! Dan maar binnen gewacht bij een kop koffie. Omstreeks 09.45 u zijn we vertrokken.

Het ging het dorp uit over servitudes en stille wegen die hier sinds enige tijd ook voorzien werden van naambordjes. We passeerden de Laarmolen op de Mark en reden via de Bosuil en een veldweg achter de gevangenis van Hoogstraten en via Poeleinde naar Wortel. We passeerden het knap gelegen en deels verbouwde huis van een collega. Na de oversteek van de Beukendreef waar seingevers stonden, reden we over een groene vaste route langsheen de bosrand richting Wortel-Kolonie en voorbij de in erfpacht gegeven te restaureren witte huizen die vroeger deel uitmaakten van de zogenaamde Rijksweldadigheidskolonie of Landloperskolonie! Via de Schooldreef en een onverharde dreef reden we voorbij de gevangenis van Wortel. We passeerden de Klapekster, een trefpunt van Natuurpunt, en de Bonte Beestenboel, ondergebracht in de gebouwen van het voormalige Rijkslandbouwbedrijf waar de landlopers en thuislozen indertijd tewerkgesteld waren.

Aan het einde van de dreef bereikten we het onverharde Grenspad dat pal op de grens tussen België en Nederland voert. Hier was er een eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 45-55 km op 10 km van het vertrek. Het was nog maar 10.15 u, dus we hadden snel gereden! Gekozen voor de langste toer Op het Grenspad ging het rechtsaf in de richting van Baarle-Hertog, evenwijdig met de grote baan die van Minderhout naar Baarle voert. Net voor het bereiken van deze baan, hier door de mensen de Rooie Weg genoemd, sloegen we rechtsaf een zandwegel in en nogmaals rechtsaf om op 13 km Bootjesven te bereiken. Dit is een grote bosvijver met middenin een eilandje. In de winter een geliefde plek om te schaatsen wanneer het enkele dagen na elkaar flink vriest.

Zanderige wegen, bosdreven, singletracks en assenwegen voerden ons in de richting van Merksplas. Grappig is dat naast één van deze assenwegen een zandduin ligt met enkele dennen en waarover een korte singletrack loopt, hooguit honderd meter lang, waarover alle lokale toertochten gestuurd worden! Om dan toch enkele hoogtecentimeters te realiseren! Na een asfaltbaantje (de Oude Baan in Merksplas?) troffen we op 17 km een splitsing tussen de 45 km en de 55 km. Voor de langste toer ging het een grasspoor rechts in om het Graafsbos te bereiken. Tot 21 km troffen we daar leuke ietwat vochtige singletracks in de buurt van de rode vaste route. Omstreeks 25 km arriveerden we in de omgeving van het kruispunt tussen Hoekeinde en de Pampaweg. Vanaf daar volgden bredere veldwegen en assenwegen aan de rand van het bosgebied Eindepoel op de grens tussen Merksplas en Wortel.

Zoals te verwachten was doken we op een gegeven ogenblik de groene vaste route op, meer bepaald de zeer bochtige singletrack door het dennenbos aan Staakheuvel. Eentje met veel draaien en keren door vaak zeer korte bochtjes en met de nodige putten en bulten. Hij lag er zeer goed berijdbaar en droog bij. Bij nat weer staan de putten vaak vol met plassen en is het er lastig rijden! Deze vaste routes zijn zo’n acht jaren geleden uitgezet rond de tijd dat ik met biken ben begonnen. De singletracks van Staakheuvel waren toen de nagel aan mijn doodskist wanneer m’n vriend, een collega, me mee op sleeptouw nam tijdens mijn eerste ritten nadat hij me letterlijk mee naar de fietsenwinkel gesleept had om een mountainbike te kopen! Ik zal hem daar altijd dankbaar voor blijven, want acht jaar later rijd ik nog altijd met even veel plezier rond, leerde er veel gelijkgezinde mensen door kennen en gaf het me nieuwe levensdoelen. Daar kwamen later het schrijven van deze verhaaltjes en het oprichten van een eigen website, waarvan hij het luik over wielrennen verzorgt, bij. Met als kers op de taart de kennismaking met m’n huidige fietsmakker die mijn weekends kleurt, het beste wat me in jaren is overkomen. De fiets heeft mijn hele leven ten goede veranderd en ik ben er een gelukkiger mens door geworden die elke week opnieuw iets heeft om naar uit te kijken! Geen betere compensatie dan de fiets in het weekend tegen de stress van tijdens de werkweek!

Zo reed ik van 26,50 km tot 29 km in het zog van m’n makker Jari over de bochtige singletrack op de groene vaste route door de bossen waarin van de kaalslag van enkele jaren geleden niks meer te merken is! Het ging ook stukken vlotter dan in de tijd van toen, alhoewel ik enigszins teleurgesteld was doordat ik uiteindelijk toch nog vier keren voetje aan de grond had moeten zetten in voor mij te korte bochtjes! 11.30 u. Aan het einde van de singletrack kwam er een splitsing tussen de routes van 45 km en van 50 km. Gekozen voor het langste traject.

Tot 30 km ging het over een mij onbekend bospad doorheen gras waar het er iets technischer aan toe ging over een natte ondergrond, door bochtjes en over bultjes. We kwamen uit het bos tevoorschijn op het betonbaantje aan de Ginhovense brug, een bruggetje over een beek op de grens tussen Merksplas en Zondereigen (Baarle-Hertog). We reden door het gehucht Zondereigen en eens daar voorbij volgde een zeer lange, rechte, natte zandweg met veel plassen waarbij we ongemerkt de grens met Nederland overschreden. We arriveerden op de Hoogstratensebaan, in de streek beter bekend als de Rooie Weg, de rustige maar omwille van snel rijden gevaarlijke baan die Minderhout met Baarle-Hertog verbindt. We reden dan een tijd langsheen deze baan in de richting van Castelré, een gehuchtje van Baarle-Nassau op de grens met België.

Op 35,75 km verlieten we de grote baan en sloegen linksaf een zandpad in dat op Nederlands grondgebied evenwijdig loopt met het Grenspad aan Bootjesven. 12.00 u. Vanaf hier bereden we een graspad tussen twee wildroosters. Rechtsaf bereikten we na een zandweg de bevoorrading op de hoek van een pad tussen bos en velden. Pas op 38 km, dus ruim over de helft van de afstand! Om 12.10 u. Daar kon je eten van cake en granenrepen en was er sportdrank om te drinken. Een babbeltje gemaakt met de drie jonge mannen ter plaatse, waarvan één mijn professioneel levenspad zo’n vijf jaar geleden kruiste en één met het typische Kempense accent!

Na de stop kruisten we nogmaals de Hoogstratensebaan (Rooie Weg) en ging het na een zandweg de mooie singletrack op die door een bos nabij het gehucht Hal (in België) evenwijdig loopt met de Haldijk (in Nederland). Tot 40 km konden we ons uitleven op deze track. Daarna doorkruisten we de bewoonde kern van Hal, waar niet meer dan een aantal boerderijen staan. Tijdens eigen ritjes indertijd in deze streek zette ik me altijd even te rusten op de bank aan het kapelletje in de bocht naar de Blauwbossen toe. In de schuur van de stokoude hoeve tegenover de kapel stonden geen ramen meer. Allicht ruimde de al even stokoude boer plaats voor iemand jonger die de vervallen gebouwen onder handen neemt! Net voor de kapel ging het rechtsaf in de straat Hal en dan rechtsaf de veldweg Gouverneursbossen in. Halverwege doken we dan effectief de Gouverneursbossen in, een smalle strook bos in Hal waardoor recht op recht een pad loopt waarop zich een singletrack heeft ontwikkeld. We reden over het erf en voorbij het huis met de “kerkramen” en door een private weide. De ondergrond van die weide lag er droog! Soms kan hier een echte slijkpoel staan! Zo bereikten we de mooie singletrack die over enkele bulten door de Gouverneursbossen loopt! Achter het huis begint namelijk die mooie singletrack. De villa met paardenstallen waarvan de toegangspoort in het bos staat, stond te koop! Voor een stevige prijs allicht!

Eens het bos weer uit passeerden we de landelijke wegen Habelaar (België) en Oude Strumpt (Nederland) en kregen we een splitsing tussen de routes van 25-45 km en van 50 km op 43,50 km van de start om 12.45 u. Bij het in rijden van de bossen aan Heerle troffen we de bikers die aanstalten maakten met het wegnemen van de bepijling. In dit bos ligt een singletrack die zich met vele grote bochten tussen de bomen slingert. Omdat er geen ondergroei is, zie je de bikers dan als een lange kronkelende trein door het bos rijden. Nu reden we er alleen! Ik vermoed dat het een privaat bos is, maar de meeste tochten in de streek krijgen dan blijkbaar toch de toestemming om het pad te gebruiken. Van 45 km tot 48 km konden we spelen in dit bos, eerst op die kronkelende singletrack, daarna over mooie bospaden en grassporen door het bos.

We kwamen uit deze Blauwbossen tevoorschijn in de gelijknamige straat tegenover de manege waar de bekende Antilliaanse Feesten tijdens de zomer georganiseerd worden. Van daar werden we naar en over een smal pad rond de visvijver gestuurd. Eens daar voorbij werd de keuze gelaten tussen “zwaar” en “gewoon”. De eerste optie bestond uit het moeten bedwingen van de grote zandhopen op de terreinen van de steenbakkerij Desta. Op deze plek werd ooit de veldrit Superprestige Hoogstraten beslecht. Omdat ook hier aanstalten gemaakt werd met het opruimen van de pijlen en ik er geen behoefte meer aan had om mij af te beulen op de voor mij onmogelijke zandhopen, heb ik er een deel van links laten liggen. Jari volgde al snel mijn voorbeeld. 50 km.

Via de assenweg door de open velden ging het dan opnieuw richting Hal om de singletracks aan te kunnen doen die gelegen zijn in het “bos achter de Duitse Nonnen”. In deze strook bos liggen een aantal mooie paadjes verborgen. Dat de plek zo in de volksmond bekend is, is een overblijfsel van de oorlogsjaren. Langsheen de Bredaseweg, de weg die van Minderhout naar Meerle en verder naar het Nederlandse Strijbeek en Ulvenhout voert, stond een klooster waar sinds de oorlogsjaren Duitse nonnen verbleven. Een aantal jaren geleden is het gebouw verkocht en opgedeeld in twee woningen voor gezinnen. Het waren oorspronkelijk ook twee woningen die indertijd tot een klooster werden samengevoegd. Achter het klooster ligt het dennenbos waarvan sprake. In dat bos liggen ook enkele buitenverblijven.

We verlieten het bos opnieuw via Hal en reden de Nederlandse grens weer over via een typische zandweg waarlangs een asfalt fietspad voert. Naast deze zandweg ligt ook een strook bos waarin een plezante track werd meegepikt. Hier ben ik ooit eens tijdens een private rit zwaar over de kop gegaan door met mijn schoen te blijven haken aan een in het groen verborgen stuk ijzerdraad. De littekens van waar de trapper van m’n fiets m’n been verwondde zijn een blijvende herinnering aan dit uitstapje! We kruisten de beek Het Merkske en bereikten het gehuchtje Castelré (Baarle-Nassau). Via de zeer lange zandweg door de open velden, waar bij droog weer bijna niet te rijden valt omwille van het losse zand, bereikten we het begin van de Rooie Weg op de grens met België. Via de Castelréweg ging het opnieuw naar de parochiezaal in de Koestraat en waren we na de beloofde 55 km als laatste deelnemers weer bij af.

Terwijl Jari zijn fiets aan een wasbeurt onderwierp, ben ik nog achter een wielertoerist aan gegaan. We hadden die kerel met zijn fiets tegen de grond zien stuiken toen hij de betonnen voet van een hekken had geraakt. Ik merkte dat hij zijn helm had laten vallen en niet weer opgeraapt alvorens verder te rijden! De reden was zoals ik vermoedde: die man was stomdronken. Meer dan hem de raad geven van maar beter te voet naar huis te keren kon ik niet doen! Ik begrijp niet dat zijn maten hem zo lieten gaan! Wij hebben ooit een metgezel onder escorte per fiets naar huis begeleid omdat zijn laatste glas er één te veel was geweest! Als je iemand zo alleen laat gaan en je leest achteraf in de krant dat hij verongelukt is, dan vergeef je dat je hele leven niet meer! Er zaten binnen trouwens nog renners die al goed boven hun theewater waren en bij vertrek aan de fietsbewaking stonden te lallen!

Jari had het parcours van de rit in Waasmunster daags voordien super gevonden, terwijl ik er iets minder enthousiast over was geweest! Vandaag was het net andersom! Er zaten hier wel meer stukken met bredere paden in, maar toch veel off-road en vaak buiten de bewoonde wereld, terwijl de rit in Waasmunster veel bos kent, maar bewoond bos met villa’s. Afhankelijk van de richting waarin men uit gaat kan met in de streek van Hoogstraten tochten uitstippelen doorheen afwisselende landschappen, zoals de bossen in Wortel en Merksplas en de meer open streek over de Nederlandse grens in Castelré. Omdat Minderhout dichter bij de grens ligt dan Hoogstraten, werden de bossen van Merksplas niet aangesneden en richtte de toer zich meer op de streek rond Hal en Castleré. Wij hadden ons in ieder geval goed geamuseerd, genoten van het mooie weer en ondanks de late start toch nog de hele rit kunnen rijden!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

22-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-40-50 km) van MTB ’t Vestjen te Waasmunster op zaterdag 20-09-2014.

Op deze zaterdag was onze keuze gevallen op de toertocht van MTB ’t Vestjen te Waasmuster. Toen ik het centrum van het dorp naderde waren de huizen versierd met gekleurde vlaggetjes. Het was duidelijk dat hier kermis was. Een parkeerplek gevonden op een parking voor een bedrijf en gezien dat mijn maat Jari met wie ik afgesproken had vlak bij geparkeerd stond. De tocht vertrok vanuit de werkplaats van een nabijgelegen garage waar ook een tent op de parking was opgesteld. Er was nog andere animatie buiten de toertocht, want binnen in de loods zaten veel mensen die duidelijk niet gekomen waren om te fietsen. Omstreeks 12.30 u waren we ingeschreven en op pad.

Bij aanvang voerde de tocht ons door straten en servitudes het dorpscentrum uit. Daarbij reden we voorbij het kasteel Blauwendael. In tegenstelling tot andere tochten kregen we de zanderige Baudelodreef, die deel uitmaakt van een vast parcours, al snel in het begin van de tocht. We reden tot naast de snelweg E17 om vervolgens de singletracks mee te pikken in het naastliggende bos tot aan de Abdij Roosenberg. Op omzeggens 4 km kwamen we de boskapel Onze-Lieve-Vrouw-hulp-der-Christenen (halleluja!) voorbij en reden we naar beneden in het zacht hellende Schietakkerstraatje om op 5,25 km weer even de bewoonde wereld aan te doen. Op een plek waar een kolonie eenden niet wilde wijken reden we het park van het Kasteel Ortegat in om na de doortocht ervan de splitsing te treffen tussen de routes van 30-40 km en van 50 km op de grote baan die Waasmunster met de oprit van de E17 verbindt, dit op 5,50 km van het vertrek. Na een servitudepad reden we eventjes weer door het centrum van Waasmunster. Ik werd er begroet door een voorbijrijdende biker, maar ik had geen flauw idee van wie het was!

In de Pontravelaan langs dewelke we de start bereikt hadden, reden we per vergissing het kerkhof op! Dat vonden we wel raar en het verwonderde ons niet dat we er geen volgende pijl meer vonden! Op onze stappen teruggekeerd en vastgesteld dat we een smalle track links naast het kerkhof in hadden moeten slaan! Op het kaartje van Jari is dat extra foute streepje duidelijk te zien! 7 km om 13.00 u. Van 7,50 km tot 9 km reden we over de dijk langs de Durme, eerst over een hobbelig grasspoor, dan over asfalt. We verlieten de dijk via een servtiude en reden vervolgens tot 10 km eventjes door een woonwijk. Daar troffen we een tweede splitsing tussen de 30-40 km en de 50 km. Buurtwegen met naam leidden ons voorbij Het Houten Kruis om via volgende zanderige servitudepaadjes zoals de Katteneekwegel, waar halen ze het, weer op de dijk langs de Durme te arriveren.

Na een eindje er over gereden te hebben ging het linksaf de dijk weer af via een betonnen trapje waarna een hobbelig en vochtig grasspoor naast enkele wilgen en een assenweg ons tot schapenweiden voerden. 15 km. Van 15,50 km reden we gedurende een dikke kilometer lang over de servitudepaadjes die doorheen een villawijk met doodlopende straten voeren. We passeerden een trapje dat naar een voormalige oude spoorwegbedding onder de bomen voert. Er volgden nog steeds smalle servitudepaadjes langsheen de tuinen van grote villa’s. Op 19,50 km reden we het Eekhoekbos in, maar de doortocht bedroeg niet meer dan 500 meter! Na nog enkele villa’s in de bosrijke Heidestraat te zijn gepasseerd reden we net voor de brug over de E17 linksaf hetzelfde bos in. Hier troffen we zeer genietbare singletracks op een parcours dat door meerdere tochten wordt aangedaan. Er ligt daar onder anderen een bruggetje bestaande uit twee halve boomstammen waartussen een spleet die net breed genoeg is om er met je fietsbanden in te sukkelen en te vallen! In ieder geval troffen we hier een knap stukje parcours. We bereikten het talud van de brug over de snelweg. Onderaan staat daar soms een zeer grote slijkplas, maar thans lag alles poederdroog. Via een diep spoor was het klimmen naar het bruggenhoofd toe. Toen we daar even halt hielden, stak ons een groepje bikers voorbij, de jongste van het gezelschap stevig trappend een eind voorop, de oudere makkers achteraan en de oudsten te voet naar boven stesselend! 21,50 km om 14.00 u.

Boven op de brug dienden we de rijweg te kruisen om aan de overkant een fel dalend zandspoor in te rijden van de brug naar beneden. Jari kon niet op tijd uitklikken voor de betonnen boordsteen en kletterde tegen de grond! Er volgde nog een eindje door het bos in de hoogte langsheen de snelweg. We reden dan door een landelijke bewoonde wereld en langsheen paardenweiden tot aan een splitsing tussen de 30-40 km en de 50 km op 23 km van de start. Zoals aan de vorige splitsingen gekozen voor de langste toer. Die leidde ons over landelijke assenwegen voorbij de bizarre Kennel van Rialfo, een bonte beestenboel met honden en lama’s op een grasveld voor een opvallende, langgerekte, kitscherige kasteelvilla! Vanaf daar werden we over de dolomieten wandelpaadjes in Belsele (Sint-Niklaas) gestuurd. Veruit de enige plek waar de toertocht buiten de gemeentegrenzen komt! We reden er over een kronkelend asfaltbaantje en een door diepe geulen gehavende veldweg, mij bekend uit andere tochten in Waasmunster.

Uiteindelijk kwamen we uit op het asfaltbaantje dat vlak naast de snelweg loopt in de richting van Sint-Niklaas en vlak bij de afrit Waasmunster. We sloegen linksaf, passeerden het boshuis Bosrand, reden evenwijdig met de snelweg in de richting van Sint-Niklaas en kruisten rechtsaf de snelweg aan de eerstvolgende brug. 27 km. Een kleine kilometer verder troffen we omstreeks 14.30 u de bevoorrading onder een tentje langs de kant van een asfaltbaantje. Terwijl we van het fruit en de cake knabbelden, kwamen er nog andere bikers toe. We zagen één ons bekende biker, het is te zeggen, we kennen zijn naam niet, maar hij sprak me ooit aan tijdens een toertocht in Merksplas en sindsdien heb ik hem nog gezien, onder anderen tijdens de vorige toer in Waasmunster. Na de stop ging het het Eekhoekbos weer even in en doorkruisten we opnieuw een stuk van de villawijk via de vele servitudes. We reden ook een heel eind door de voormalige spoorwegbedding die diep uitgesneden in het terrein onder de bomen loopt. In de hoogte zie je links en rechts tussen de bomen overal villa’s staan. Op 32,75 km reden we over de singletrack die boven op het talud evenwijdig met de snelweg loopt, volgden even de grote baan, reden we over het op- en afrittencomplex Waasmunster, om aan de andere zijde van de snelweg het smalle paadje rechts in te slaan. Daarstraks hadden we hier nog gereden, maar dan verderop in de richting van Sint-Niklaas. 34 km. Na een eindje de track gevolgd te hebben sloegen we linksaf de Eekhoekstraat in voor een kleine lusje, kruisten we de Patotterij op de grens met Belsele om aan de overkant het bos in te rijden. Daar reden we een aantal lussen over de vele paadjes die het knappe Patotterijbos rijk is. Het was duidelijk te merken dat dit bos, gelegen naast de snelweg en bereikbaar vanaf een carpoolparking, ook als afspreekplaats voor andere doeleinden gebruikt wordt. Helaas ligt er hier en daar ook wat rotzooi. Wij genoten in ieder geval van de leuke paadjes met bochtjes en wortels.

Uiteindelijk kwamen we op 37 km weer uit op een track die hoog op het talud naast de snelweg loopt. Ik verwonderde mij over het feit dat er twee jonge kerels met een bike reden terwijl die elk een kleine spade vast hadden! De reden zou snel duidelijk worden. Want we werden naar een plek gestuurd waar ik nog nooit gereden had. Blijkbaar ligt er hier aan de rand van het bos een crossparcours. We werden er over enkele stevige bulten gejaagd! Die twee jongens hadden dus een spade bij om bergjes te maken! We arriveerden in de Oudeheerweg-Ruiter nabij een brug over de E17 en kregen een splitsing tussen de 30 km en de 40-50 km op 39 km van de start. We zagen bikende tegenliggers naderen waaruit we konden besluiten dat we na een extra lus weer op deze plek zouden toekomen. Aan de overkant hingen inderdaad ook pijlen. Er volgde voor ons een lus over het zogenaamde Oud Vliegveld, een vlakke plek met weinig bebouwing, bomen en enkele stroken bos. We reden er over betonbaantjes, assenwegen, doorheen een strook bos en voorbij het omstreden domein van voormalige textielmagnaat De Clerck. Diens zoon werd vele jaren geleden ooit ontvoerd. “Anthonieke, wij houden van u”! Ik zie het nog zo voor me! Het schijnt dat deze mensen trouwens zelf geen al te propere lei hebben! Maar met veel geld krijg je alles gedaan! De lus eindigde met een compleet overwoekerd oud kasseibaantje waar we in een weide een merkwaardige ezel opmerkten. Met een vacht alsof hij zich een rastakapsel had aangemeten! 41 km om 15.40 u.

Aan de overzijde ging het een grindpad op waar we naast een mooi gelegen villaatje in de Hollestraat reden van waaruit men een zicht heeft op de daar door een sleuf lopende snelweg. Bijna de hele snelweg ligt ter hoogte van Waasmunster in de diepte. Voor de geluidsoverlast? Omwille van de vele bruggen? Wie zal het zeggen! We kruisten voor een laatste maal de snelweg en reden daarna door de zandwegen Uilenhoek en Baudelodreef. Het is bizar dat die Baudelodreef aan weerszijden van de snelweg ligt zonder verbinding tussen de beide delen. Ze bestaat op sommige plaatsen ook louter uit een veldweg van wit zand! 47 km. Na enkele straten en paden arriveerden we opnieuw in de Neerstraat aan de garageloods. Om 16.00 u na 48 km!

Door de kinderanimatie was er enorm veel lawaai in de loods zodat we, net als een aantal andere bikers, buiten voor de tent zijn gaan zitten. Een broodje braadworst gegeten en doorgespoeld met een drankje. De kinderen kwamen naar buiten met hun ballons voor een wedstrijd. Jari was vol lof over de tocht en het parcours. Mij had de toer minder kunnen bekoren omdat hij te veel door de bewoonde wereld voert! Alhoewel het een knappe verdienste is dat de clubs uit Waasmunster er blijkbaar allemaal in slagen van een toer uit te zetten die bijna integraal binnen de eigen gemeente valt. En de stukken worden altijd op een andere wijze aan elkaar gebreid, zodat je nooit twee keren exact dezelfde rit rijdt! Het is niet evident van in een weliswaar rijk beboste maar ook redelijk dicht bewoonde gemeente een toer uit te zetten met zo veel off-road en groen! Ik had me in ieder geval goed geamuseerd. Na een babbel hebben we onze auto’s opgezocht en afscheid genomen. Niet voor lang, want voor de dag nadien stond Minderhout op het programma. Vandaag gereden kort bij Jari thuis, morgen kort bij waar ik verblijf!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

21-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (25-30-35-40 km) te Horebeke door de Horebikers en Het Verzet op vrijdag 19-09-2014.

Zoals de voorgaande jaren vanuit Hoogstraten afgezakt naar de Vlaamse Ardennen richting Horebeke om er deel te nemen aan de nachtrit Horebeke by night van De Horebikers in samenwerking met de fietsenzaak Het Verzet. Deze keer werd niet vertrokken vanuit Sint-Maria-Horebeke zodat ik niet mijn gebruikelijke parkeerplekje tegenover een rij eenzame huizen aan de rand van het dorp kon innemen, doch vanuit Sint-Kornelis-Horebeke. Het moet de verste plek zijn die ik voor een toertocht aandoe, want Horebeke ligt op 130 km van hier! Het zekere voor het onzekere genomen en via de lokale wegen vanuit Hoogstraten tot Antwerpen-Linkeroever gereden. Om te vermijden van vast te komen te staan op de ring om Antwerpen! Het heeft me 2,5 uur rijden gekost, ook al had ik niet het gevoel van zo lang onderweg te zijn. Hoe dichter ik de start naderde, hoe heuvelachtiger het landschap werd. Deze keer werd niet gestart vanuit een tent, maar vanuit de lokalen van Jeugdclub Arcadia. Om 20.45 u was ik ingeschreven en klaar om te vertrekken.

Servitudes, sporen door velden en weiden en stoffige veldwegen leidden bij invallende duisternis tot de eerste splitsing tussen de 25 km en de 30-35-40 km op 4 km van het vertrek. Daar kregen we op de grens tussen Brakel en Zwalm een klim over asfalt te verwerken. Deze voerde me tot op het grondgebied van Sint-Blasius-Boekel. Er was geen goed weer voorspeld voor vandaag met de kans op onweders, maar op het thuisfront was het droog gebleven en hier duidelijk ook! Toch zag ik het in de verte aan de horizon fel weerlichten zonder donder te horen. Dat zorgde in ieder geval voor een bizarre sfeer. Wat het rijden betreft kregen we er enkele fikse hellingen voor de wielen en dat zowel over verhard als off-road! Het ging een privaat kolenveld over waar het laveren was tussen de groenten tot in Elst (Brakel) waar ik op 8 km arriveerde omstreeks 21.15 u. Op 10 km reed ik over een veldweg met vrij diepe voren en kreeg het stof van de voorgangers te verwerken! Er waren immers nog redelijk wat starters en het was een mooi zicht van al die bikers en hun felle lampjes op de fiets door het landschap te zien trekken.

Na 11 km werden we door politieagenten de baan van Michelbeke naar Elst over geholpen om aan de overkant een wel erg smalle servitude in te rijden. Na de doortocht van een feeëriek verlicht dorpscentrum, ik vermoed Elst, volgde een splitsing tussen de routes van 25-30 km en van 35-40 km op 12 km van het vertrek. Tot 15 km werden we vergast op een rondje Elst over donkere veldwegen, afgewisseld met betonbaantjes en grassporen. Ik kreeg er geen andere bikers meer te zien! Ik arriveerde op dezelfde plek waar de lus begonnen was om naar een servitudepaadje gezonden te worden. 21.50 u. Vanuit Elst ging het Michelbeke (Brakel) in en konden we lekker naar beneden rijden over het beton van de Rekelberg. 17 km. Zoals te verwachten was diende ik nadien weer te klimmen om vrij snel het gehucht Rozebeke van Zwalm te bereiken. Ik reed er toen over het traject van een vaste blauwe route.

Klievend door de Vlaams-Ardeense nacht met aan de einder het weerlichten van een stervend onweer, bereikte ik omstreeks 22.00 u op 18 km de bevoorrading die opgesteld stond in een open schuur van een hoeve te Brakel. De Horebikers hadden voor de tweede keer in een jaar tijd hun kerstverlichting van de zolder gehaald om één en ander aan te kleden! Er lag allerlei lekkers en fruit op een lange tafel tussen de flikkerende kerstlichtjes. Overvloedig veel! Met het bonnenboekje dat je bij de inschrijving had meegekregen kon je hier ook terecht voor twee glazen Adriaan Brouwer! Er stonden nog redelijk wat bikes tegen de dranghekkens, maar tegen dat ik goed en wel aan de knabbel was waren deze bikers inmiddels vertrokken. Nog een lange tijd staan praten met één van de drijvende organisatoren van het geheel. De man was tevreden met de 540 deelnemers die de toer hadden bezocht, want dat was meer dan vorig jaar, en met te veel bikers zou het organisatorisch een heksenketel worden. Hij was ook content dat, ondanks het weerlichten aan de hemel, de regen en de buien uit waren gebleven. Altijd goed dat de beide partijen tevreden zijn: de bikers omdat ze hun weekend aan kunnen vatten met een rit op vrijdagavond en de organisatoren die hun inspanningen voor hun evenement beloond zien met een ruime belangstelling! Het moet al bijna halfelf geweest zijn toen de aandacht van de man weggetrokken werd door zijn rinkelende gsm door iemand die uitleg behoefde. Kort voor ik vertrok kwamen er nog twee bikers toe die ik aan de aankomst nog te zien zou krijgen.

Na de stop was het lekker snel naar beneden bollen over een veldpad tot aan de splitsing tussen de 25-30-35 km en de 40 km op 18,50 km van de start. Ondanks het feit dat ik er zeker van kon zijn tot de laatsten op het parcours te behoren, toch maar de richting van de langste toer uitgegaan. Dat rechtvaardigt dan op zijn minst de lange verplaatsing! Ik kreeg inderdaad niemand meer te zien tot enkele kilometers voor de aankomst! Ik merkte dat ik over het parcours van een blauwe vaste route reed in de omgeving van de Wolvenhoek in Zottegem. Een klimmetje en een nat grasspoor voerden naar een bruggetje onder een in onbruik geraakte oude spoorbedding. Daar werden we door een bordje verplicht om af te stappen om het talud naar de bedding toe te kunnen beklimmen! Na een eindje over de oude spoorbedding te hebben gereden bereikten we de landelijke Krommestraat in Zottegem. Van daar leidde een zandweg me naar Sint-Gooiks-Oudenhove. Dat is waarschijnlijk een gehucht waarvan de lengte van de naam omgekeerd evenredig is met het aantal inwoners!

Na de doortocht van een reeds in diepe slaap gedompeld Oudenhove, het viel me op dat er in deze streek weinig licht in de huizen brandt en iedereen blijkbaar met de kippen op stok gaat, kreeg ik een wel zeer stevige klim in een veldweg voor de wielen. Deze veldweg gaf uit op een pleintje, waarna ik via een betonbaantje en een straat die Klappaardlos heet, Zottegem in reed. 24,50 km om 22.55 u. Op 25 km volgde er een stevige klim naar een strook bos toe. Een ietwat twijfelachtig opgehangen pijl bleek dan toch naar een overwoekerd graspaadje te verwijzen. Er volgde een vrij lang stuk, recht op recht, waar een bevestigingspijl niet zou misstaan hebben. Op het ogenblik dat ik arriveerde op het parcours van een rode vaste route hoorde ik de muziek van één of ander optreden. De zanger gaf er bekende deuntjes ten gehore, maar op een vrij monotone wijze! ‘De clown met de lach. Niemand kende de pijn, van zijn stille verdriet…” Ik kon er een tijd naar blijven luisteren toen ik in de omgeving reed. Daarbij passeerde ik een kapelletje in de Torenweg te Sint-Maria-Oudenhove (Zottegem). Eens het dorp uit volgde een plezante afdaling over een grasspoor met toch enkele tricky toestanden zoals wortels, geulen, bulten, putten en losliggende stenen! Het ging lekker snel en daardoor moest je goed uitkijken! Dat was omstreeks 27 km. Even verder bereikte ik opnieuw de bewoonde wereld.

Tijdens een klim over asfalt in een woonstraat met huizen en villa’s te Michelbeke (Brakel) werd ik begroet door drie buren die nog voor hun huis op een stoel zaten te genieten van de enigszins warme nazomeravond. Dus toch niet iedereen ging hier met de kippen op stok! Het zou me niet verwonderen dat deze straat de bekende Berendries was, te zien aan foto’s op het wereldwijde web! Na de vermoeiende klim in deze straat kwam er tot 28,50 km een eerder vervelend spoor tussen prikkeldraden die het er nog lastiger maakten! Vanaf een servitude kon ik nog eens lekker voluit gaan in een afdaling naast weiden met paarden en schapen. Een schaap dat dicht tegen de afsluiting stond deinsde verschrikt achteruit in het licht van mijn lampen. Wie toert er op dat nachtelijk uur immers nog rond! Tijdens de afdaling werd ik nog gedurende enige tijd over een wegeltje met deels weggespoelde kasseien gestuurd! Het ging dan over een metalen bruggetje en doorheen een strook bos tot aan een weidepad naast de Zwalmbeek om uit te komen in een rustige baan ter hoogte van het Sint-Franciscusinstituut te Brakel. 29,50 km om 23.30 u.

Een asfalt fietspad voerde me vervolgens weer tot in Michelbeke waarna we de dorpskern doorkruisten. Hier passeerde ik weer een grote school, Stella Matutina. Eens daar voorbij werd mijn uithoudingsvermogen op de proef gesteld tijdens een zware off-road-klim over een pad tussen wilgenbomen. Asfaltbaantjes voerden me vervolgens doorheen de velden aan de Hoogkouter en de Twaalfbunder in de landelijke omgeving van Brakel. 33 km. In een straat werd ik gevolgd door een biker die me maar niet voorbij wilde steken en door een auto die daar nog eens traag achter reed! Het bleken Horebikers te zijn die het parcours controleerden op pechvogels en achterblijvers! Het betekende meteen dat ik een tandje bij mocht beginnen steken! En dat net op een lastig hobbelig grasspoor tussen een rij bomen en een veld.

Verderop kreeg ik nog een stevige klim voor de wielen en een vrij lange afdaling over een asfaltbaantje met enkele bochten. Enkele zanderige veldwegen voerden me dan in het nachtelijke duister in de richting van een stopplaats in een schuurtje waar je nog een bonnetje kon inleveren tegen een glaasje jenever. Dat heb ik snel door mijn keelgat gegoten om weer te kunnen vertrekken terwijl de Horebikers stonden te babbelen met hun kompanen in het schuurtje. De laatste kilometers dienden te worden gereden over donkere veldwegen richting Sint-Kornelis-Horebeke waar ik even over middernacht arriveerde. Een man vroeg me of ik nog gebruik wilde maken van de bikewash, maar vermits er enkel stof aan de fiets hing en die de volgende dag weer zou moeten dienen, was dat overbodig! De rit had me deugd gedaan, het was goed geweest van uit te kunnen waaien en zo de zorgen van de afgelopen week achter me te kunnen laten. Geen beter manier om te ontstressen dan dit!

Er was nog veel beweging, zowel binnen als buiten, van bikers die bij een glas nog nagenoten van de rit en de vrijdagavond. In de zaal kon je de laatste bonnetjes uit je boekje nog inruilen tegen een hotdog en een drinkbus, aangeboden door Het Verzet. Mij een plekje uitgezocht van waaruit ik, knabbelend aan de hotdog, kon genieten van het gewemel in de uitgelaten zaal. De twee mannen die ik aan de stop had zien toekomen zaten vlak in mijn buurt te genieten van hun kuip gerstenat. Het was vriendelijk dat de man waarmee ik aan de stop had staan praten mij nog een glas wilde aanbieden, maar het werd stilaan tijd om op te stappen. Mij wachtte immers nog een lange rit huiswaarts. Met enige tegenzin dan toch opgestapt, want ik wist dat het allicht lang zou duren eer ik deze plek ver van huis weer zou te zien krijgen. Het had me enige zelfovertuiging gekost om de verre verplaatsing aan te gaan op een vrijdagavond na een werkweek, wetend dat het weer een kot in de nacht zou zijn eer ik thuis was, maar ik was content dat ik er ook deze keer weer bij was. Ik hoopte van deze maal op de terugweg niet geflitst te worden in Oosterzele zoals na de vorige editie en het moet al ruim drie uur geweest zijn eer ik mij te slapen gelegd heb! Met als troost dat dank zij het uitblijven van regen het poetswerk tot een minimum beperkt bleef! Voor een luttele 5 euro hadden we kunnen genieten van een afwisselende rit, een bevoorrading, twee glazen Adriaan Brouwer, een glaasje jenever, een hotdog en een drinkbus er bovenop. Of hoe sport en ontspanning hand in hand samengaan!

Wat me altijd blijft verwonderen is dat ik de mij bekende fervente nachtritrijders die vaak tot in de verste uithoeken rijden om in het donker te kunnen biken nooit in Horebeke te zien krijg! Bij al mijn deelnames nooit een bekende te zien gekregen!

Het verslag van deze nightride is oo te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

Toertocht te Sint-Kornelis-Horebeke 19-09-2014 door Tom De Moor

20-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

MTB Noordergrensrit (20-30-40-55 km) van WTC Powerbikers te Weelde op zondag 14-09-2014.

Ook al was ik al meermaals toertochten gaan rijden vanuit Weelde, deze die vertrekken vanaf de voetbalvelden aan de Baetenheide, aan de Noordergrensrit van WTC Powerbikers vanuit de sporthal Molenslop had ik nog nooit deelgenomen. Een goede reden om dat deze keer dus wel eens te doen! Ik had na de toertocht gisteren in Tielen met m’n maat afgesproken en die beleefde niet zijn meest aangename zondagochtend! Ik kreeg kort na mijn vertrek met de wagen een berichtje om te melden dat hij een half uur later zou zijn en dat ik eventueel al mocht vertrekken. Vermits ik ruim op tijd vertrokken was diende ik daardoor nog een drie kwartier te wachten, maar liever dat dan alleen te toeren. Zijn bike was onklaar en degene die hij gisteren in leen had gebruikt was een 29-er zonder klikpedalen. De pedalen op zijn eigen fiets zaten muurvast, dus nog snel een oude bike gaan ophalen ter vervanging. Zijn pech werd nog erger, want bij aankomst vertelde hij dat hij er op rekende dat ik hem na afloop zou helpen! Het portier van zijn wagen was dichtgevallen met de sleutel er nog in en de deuren op slot! Gelukkig had hij al zijn spullen al uit de auto gehaald, zodat we toch konden rijden! Ik had er niet meer op gerekend van zo laat nog voor de langste toer te kunnen starten, maar we hebben de 55 km toch nog kunnen rijden zonder de opruimploeg achter ons aan te zien komen! Dat maakte nadien het wachten goed zodat we ondanks alle troebels en een ochtend vol hindernissen nog een mooie dag mochten beleven! Het was ruim 10.20 u toen we vertrokken.

De aanzet van de tocht leidde ons gedurende een 4 km over hoofdzakelijk landelijke asfaltbaantjes, hier en daar onderbroken door een servitude of veldweg. Na een zandpad langsheen de bosrand bereikten we al een eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 20-40-55 km op 5 km van de start. Op 6,50 km bereikten we de rand van de Gewestbossen Ravels, de vroegere Staatsbossen, en konden we ons uitleven op singletracks en bredere sporen onder de imposante bomen. Op 8 km troffen we een door de bossen lopende assenweg. Halverwege dit pad werd aan de bikers de keuze gelaten om een ietwat gehavende singletrack al dan niet links te laten liggen. Ofwel rechtdoor, wat de tocht een kleine anderhalve kilometer korter zou maken, ofwel rechtsaf de track in. Voor mij was het niet direct duidelijk welke richting ik diende te kiezen om de track mee te pikken en of mijn maat er zin in had of niet. Er kwamen een man en een vrouw toe die met hetzelfde dilemma werden geconfronteerd. Uiteindelijk zijn we allemaal over de track gereden die deel uitmaakt van de rode vaste route. Jari zijn grijze cel had dus goed gewerkt en de juiste richting gekozen! De track was inderdaad enigszins gehavend met dikke wortels, putten, bulten en greppels, vermoedelijk het restant van vroegere boswerken. Bovendien kwam er nogal wat draaien en keren aan te pas, maar uiteindelijk was alles nog best te doen. Er ligt daar in de omgeving nog zo’n exemplaar dat kort na de stop van de tocht vanuit de Baetenheide wordt aangedaan en die ligt er nog lastiger bij. Tenzij het dezelfde betreft die we in de andere richting bereden!

Eens voorbij de track reden we over een brede bosweg waarna een zanderige veldweg volgde richting het volgende bos. In dat dennenbos troffen we een zachte, poederdroge ondergrond, bijna bladgrond uit een verdroogde bloempot, en reden we over een tapijt van dennennaalden. Op 13 km kwam er een tweede splitsing, dit keer tussen de 20 km en de 30-40-55 km. Een kilometer verder ging na het berijden van een bosweg ook de 30 km de eigen richting uit. Het koppel dat we daarnet ontmoet hadden alvorens de singletrack in te slaan ging de richting van de 30 km uit. Waaruit we konden besluiten dat we veruit de laatsten op het parcours zullen geweest zijn. Via bospaden kwamen we omstreeks 16 km toe in het Landgoed De Utrecht, dat zijn uitgestrekte bossen op Nederlands grondgebied nabij Esbeek. Daar liggen ontelbare paden en zandwegen en het is een uitgelezen speeltuin voor mountainbikers die van bossen houden, wel zonder enige hoogtemeters die in deze streek niet voorhanden zijn. Plezante singeltracks leidden ons tot op de plek waar de 55 km zich losmaakte van de 40 km op 16,75 km van het vertrek. Ondanks het feit dat het intussen al 11.20 u was geworden hebben we gekozen voor de langste toer. Dat bleek een goede keuze, want we konden al snel ons hart ophalen in de vele singletracks die de Domeinbossen Zwartven doorkruisen. Hier werden we dan toch dank zij enkele knappe bulten op en af op enkele hoogtemeters getrakteerd.

Tot 22 km troffen we niets anders dan singletracks in een knappe omgeving. Voor wie bossen en singletracks weet te smaken is deze streek de uitgelezen plek om te rijden. Hier kan je tientallen kilometers rijden en blijven rijden zonder de bewoonde wereld te zien! De locals zijn hier meer dan verwend op dat vlak! Bij het zien van één van de lange knappe tracks vermoedde ik het al, en even verder passeerden we inderdaad De Spartelvijver, een soort recreatieoord midden de bossen. Een muziekkapel bracht er op het terrein achter de vijver haar deuntjes ten gehore. Meteen was het de eerste keer dat ik hier bij het passeren leven bespeurde. Ik vermoed dat de plek enkel tijdens de hoogzomer geopend is. Vanaf de Spartelvijver doken we een volgend deel van de bossen op het grondgebied Reusel – De Mierden in, gelegen in het Nederlandse Hooge Mierden, niet ver van de grens met België. Even kregen we er het gezelschap van toch nog een eenzame late starter. Toen we korte tijd later de bevoorrading bereikten was deze kerel er alweer vertrokken!

De bevoorrading stond opgesteld naast de omheining van de Spartelvijver in de buurt van het bescheiden gebouwencomplex op het domein. Dit op zegge 23 km van het vertrek. De mensen die voor de knabbels en drank zorgden stonden er onder een klein tentje. Ook hier werd duidelijk dat de grens niet ver af was, want de leden spraken zowel met een Vlaamse als Nederlandse tongval. Jari was er nu zeker van dat hij deze tocht al eerder gereden had! 11.45 u. Onlangs onze late start lag er nog genoeg lekkers om van te snoepen. En er was plaats voor een babbeltje tijdens het knabbeltje met de mensen aan de stop. Tot het tijd was om weer op pad te gaan.

Kort na de stop troffen we de plek waar de 30 km zich losmaakte van de 40-55 km. Op de grote toer troffen wij van hier af niets anders dan knappe singletracks, een feest voor elke mountainbiker! Ze lagen er soms vrij zanderig bij. Omstreeks 27 km reden we ook enkele keren over paadjes door zeer hoog gras. Twee kilometer verder kwam er een splitsing tussen de 40 km en de 55 km midden in het bos. 12.15 u. We vervolgden ons pad door de schier eindeloze bossen tot we omstreeks 30 km een grote baan dienden te kruisen. Na een 500 meter deze Lage Mierdseweg gevolgd te hebben doken we opnieuw de bossen in. Ook hier troffen we vrij zanderige paden waarbij we enkele keren op en af over een aantal leuke zandheuvels werden gejaagd. Jari meende de hoeve te zien waar we in augustus tijdens een private rit met bevriende bikers uit Poppel tijdens een middagstop gegeten hadden. Maar het was een andere hoeve, meer bepaald de Spiehoeve, een knap tot woonhuis gerenoveerd boerenhof. Bij nader toezien zat Jari er niet ver naast, want op de kaart is te zien dat de bewuste eethoeve “In den Bockenreyder” te Esbeek daar niet ver vandaan is! In deze eenzaam in de bossen gelegen boerderij is het prettig vertoeven tijdens een fietstocht of wandeling! Je kan er diverse gerechten eten. De menukaart is opgesteld in het plaatselijke dialect wat veel weg heeft van Antwerps! Na een lus door deze speelbossen arriveerden we na 33 km aan een tweede stopplaats waar enkel drank voorzien was. Ze stond opgesteld in een zandweg die uitgaf op dezelfde grote baan die we daarnet gekruist hadden. We bevonden ons nog steeds in het domein De Utrecht. Er passeerden toch nog enkele andere bikers. We waren niet de enigen die zo laat vertrokken waren. Sommigen deden niet de moeite om nog te stoppen. Ook hier werd met opruimen gestart terwijl er nog enkele bekers aan de kant gezet werden voor laatkomers.

Na de drankstop vervolgden we onze tocht over bospaden waarbij we op 37 km een dwars door het bos lopende asfaltbaan kruisten. Op dit kruispunt met boswegen stond een grote paal met wegwijzers naar Weelde, Esbeek, Hooge Mierde en Poppel. Het betrof het kruispunt van de Prins Hendriklaan en de Poppelsedijk, niet ver van de grens tussen Nederland en België. Midden in de bossen! We vervolgden onze weg door het bos van de Turnhoutsche Heide en over een stukje asfalt om vervolgens weer een zeer zanderig pad op te gaan dat er evenwijdig liep met een beek! Op 40 km van het vertrek kregen we nog een splitsing tussen de routes van 40 km en van 55 km. We konden da laatste etappe van 15 km aanvatten!

Vanaf een asfaltbaantje ging het een zeer lange veldweg op die daar evenwijdig liep met de rand van het bos. We doken het bos in over een singletrack en dienden na enige tijd op onze stappen terug te keren na het nemen van een zeer ruime bocht op een kruispunt van zandwegen. Verderop dienden we een asfaltbaantje te kruisen om aan de overkant opnieuw het bos in te duiken voor nog een lading schier eindeloze singletracks! We kwamen uit op een punt waar we al eerder gepasseerd waren waardoor er op 44,50 km een einde kwam aan een grote lus. 13.30 u. We hadden er kunnen genieten van een bijzonder knap stuk van deze toertocht! Er volgden nog bospaden die ons doorheen hoog gras voerden rond 45 km en een vrij gehavend bospad tot aan een maïsveld op 48,50 km. Daar passeerden we de plek waar Jari het al sinds vanochtend over gehad had, terwijl ik wist wat hij bedoelde. Maar er zijn meerdere tochten in de streek die hier blijken te passeren. Ik had deze tocht immers nog nooit gereden. Het was meer bepaald de plek waar er een grenspaal staat aan de rand van de Gewestbossen Ravels op Belgisch grondgebied en een dit keer door de maïs bijna aan het zicht onttrokken half verroest metalen windmolentje op het naastliggende veld op Nederlands grondgebied!

Een zeer lang bospad met diepe plassen en plekken vol slijk voerde ons dan door het bos. Ik herinner me van hier ooit een beginnend biker te hebben zien rijden, een nog vrij jonge kerel, ik schat een dertiger, die bijna niet meer vooruit geraakte! Diens pijp was compleet uit! Hij was op de grootste afstand gesukkeld en zat zo goed als te sterven op zijn fiets! En toen lag er veel meer nat en slijk als nu! Uiteindelijk ging het bospad over in een verhard pad met twee betonsporen voor landbouwverkeer die doorheen een groen grasveld leidden. Op 51 km reden we zo door de laatste strook bos tot aan de Kapel van de Mosdijk waar de zogenaamde leugenbank staat. Een bank waar dorpelingen (te) straffe verhalen kwamen vertellen, aangedikt met onwaarheden om ze kracht bij te zetten! Via enkele landelijke baantjes bereikten we opnieuw de sporthal Molenslop. 14.00 u.

De mensen van de organiserende club hadden het meeste al opgeruimd en er werd een soort barbecue-fornuis buiten gehaald om spek en eieren te bakken voor de helpers. Ik zag Jari triomferend uit de cafetaria komen met een menukaart in de handen! Anders dan in de meeste cafetaria van sporthallen kon je hier degelijk eten en kiezen uit een redelijk uitgebreide menukaart! Wij hebben er dan naast drank ook een lasagne en een spaghetti Molenslop besteld. Een betere afsluiter van deze knappe toertocht en amusante dag was niet mogelijk. Naast wij twee zat er nog een trio in groene pakken gehulde bikers van een club uit Oelegem. Ik meen die mannen nog al gezien te hebben op toertochten. Zo te horen en te zien hadden zij zich ook goed geamuseerd. We hebben nog een paar woorden gewisseld met een Powerbiker die ik afgelopen weekend tijdens de toertocht in Mol-Rauw (27-09-2014) te zien kreeg in het gezelschap van vrouw en dochtertje in een zandweg richting de Steen der Zeven Heerlijkheden, niet zo ver van de beruchte Baileybrug in Postel. Ik gok op Michelleke. Helaas had ik tot dan toe nog niet de tijd gehad om dit verslag te schrijven! Maar bij deze dus uiteindelijk wel! Dat we ons tijdens de toertocht in Weelde super geamuseerd hebben, daar kan hij dus zeker van zijn! Alles prima georganiseerd, genoten van een knap parcours, ondanks de late start toch nog de langste toer kunnen rijden tegen ons tragere tempo zonder de hete adem van de opruimploeg in onze nek te voelen en kunnen afsluiten met een hap eten en een glas! Ondanks de valste start kon de zondag niet meer stuk!

Ik kijk een ganse week uit naar het volgende weekend! We rijden nu al meer dan een half jaar samen, we amuseren ons vaak op zaterdag én op zondag met de mountainbike tijdens de ritten die we in Vlaanderen afschuimen! Daardoor zijn we kameraden geworden. Een makker waarmee je de leuke dingen deelt laat je niet in de steek wanneer hij in de shit zit! Dus moesten we samen nog een oplossing zoeken voor de in de slotvaste wagen achtergebleven contactsleutel! Dat heeft wat tijd gekost, maar dat kon niet opwegen tegen de leuke belevenissen van de afgelopen dag. Jari had me evenmin in de steek gelaten toen mijn ketting doormidden brak bij een beklimming tijdens de toertocht vanuit Erneuville in augustus!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

15-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Ronde van Groot Kasterlee (15-29-42-53 km) van de Tielense Wielertoeristen te Tielen op zaterdag 13-09-2014.

Op een zonnige zaterdag naar de Kempen getrokken om deel te nemen aan een toertocht die ik nog nooit eerder gereden had. Volgens de organisatoren, de Tielense Wielertoeristen, werd hun Ronde van Groot Kasterlee uitzonderlijk op een zaterdag georganiseerd om niet samen te vallen met andere tochten. Dat zal allicht de reden zijn waarom ik voor de eerste keer deelnam aan deze tocht vanuit Tielen, een deelgemeente van Kasterlee. Ik kreeg een parkeerplekje toegewezen op enige afstand van de sporthal Tielenhei en net toen ik klaar was om te vertrekken arriveerde m’n compagnon. Ik was content dat ik na drie weekends ofwel helemaal niet ofwel alleen te hebben gereden, omwille van zijn vakantie, weer het gezelschap zou kunnen genieten van m’n makker.

Ingeschreven en vertrokken om 13.20 u. Het ging de bewoonde wereld van Tielen uit via enkele straten, afgewisseld door servitudes. Op 3,50 km reden we voorbij de prachtige watermolen van Tielen. Een halve kilometer verder ging het een dennenbos in. Op een bospad troffen we op 4,50 km een eerste splitsing tussen de routes van 29-42 km en de kidstoer-53 km. De kinderen werden dus samen met de “echten” op pad gestuurd! Zij konden net als wij vanaf hier genieten van zeer knappe singletracks en een zanderig bospad vanaf 8,50 km. Landelijke wegen voerden ons door een meer open landschap om na 10,50 km dan toch te zien dat de kidstoer zich losmaakte van de andere afstanden 29-42-53 km. Tot 12 km reden we op het jaagpad langs de boorden van een waterloop, ik vermoed de Nete. Nadat we de Nete de rug hadden toegekeerd en over een zandpad tussen weiden reden, werden we aangesproken door een ietwat paniekerige man met de vraag om te helpen een paard tegen te houden en weer in de wei te drijven! Ik had bij het passeren al opgemerkt dat het dier op zijn gemakje een openstaande poort kwam uitgewandeld! Ik was niet zo happig op het tegenhouden van een onbekend paard! Ik had eerst de indruk dat de man schrik had van zijn eigen paard, maar vermoedelijk vreesde hij dat het zou gaan lopen indien hij het benaderde. Door het pad te versperren liep het dier uiteindelijk terug naar de plek waar de man het hebben wou!

Vanaf 14 km konden we rijden over een mooie singletrack die deel uitmaken van de vaste routes van Kasterlee. Er waren daar veel (kom)bochtjes, putten en wortels. Je werd er bijna duizelig van het draaien en keren in de elkaar opvolgende bochten. Op omzeggens 16 km van het vertrek maakte de route van 29 km zich los van de 42-53 km en nog geen kilometer verder troffen we na een vrij zanderige bosweg de splitsing tussen de 42 km en de 53 km. 14.15 u. Gekozen voor de langste toer. Tot 17 km konden we ons daar uitleven op een volgende amusante singletrack met opnieuw veel bochtenwerk en behorend tot het vaste parcours. Niets anders dan een aaneenschakeling van boswegen op of in de omgeving van de vaste route werd ons deel tot ruim 20 km. Op zo’n brede weg zagen we een groep wandelaars staan die daar van een bevoorrading genoten. Met een drankje en een knabbeltje, net zoals bij mountainbikers. Een vrouw had meer oog voor een wel zeer mooie paddenstoel aan de andere kant van het pad en was bezig met deze in haar lens te vangen. We hadden tijdens de rit nog al wandelaars ontmoet. Wellicht was hier ook een georganiseerde wandeltocht, er hingen bij momenten oranje plastiek pijlen, maar die genoot dan toch geen massale belangstelling!

Vanaf 20 km voegden de kortere ritten zich weer bij de onze, wat als gevolg had dat we tijdelijk meer bikers te zien kregen. Omwille van ons vrij late vertrek hadden we tot hiertoe niet veel andere deelnemers zien inhalen. In hun zog doken we een volgende bochtige singletrack in en konden we tot 22 km lekker draaien en keren tussen de bomen. We kregen hier een knap en genietbaar stukje van de toertocht voor de wielen! Jari reed met de 29-er van zijn vader die hij daar nog was gaan ophalen nadat hij vastgesteld had dat de trapas van zijn eigen bike muurvast zat! Overmatig gebruik en een moddertocht in Dudzele tijdens zijn vakantie aan zee hadden blijkbaar tijdens de afgelopen week dan toch hun slopend werk gedaan! Vandaar waren we zo laat aan de start. Ik heb dan van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens met zo’n grote wielen te rijden! Het feit dat de fiets een hardtail was en de trappers niet voorzien waren op klikpedalen, viel me tijdens het rijden meer op dan de extra grote wielen! Bovendien moest ik de remhendels heel wat dieper indrukken dan bij m’n eigen fiets! En uitgerekend nu kregen we een stukje parcours voor de wielen met een singletrack over enkele ferm uit de kluiten gewassen zandheuvels met enkele dropkes aan wortels! Ik sjeesde met de fiets zodanig snel naar beneden dat ik al bijna vreesde mijn nek te zullen breken! Gewoonlijk voel ik niet zo veel verschil tussen verschillende fietsen, maar deze keer dus wel! Ik denk anders niet dat het aan de grotere wielen zal gelegen hebben! Geef mij maar een fully, alhoewel Jari beweert te voelen dat die achtervering toch wel verlies van energie betekent. Terwijl volgens hem de 29-er minder wendbaar is. Enfin, ik heb toch na enige tijd mijn eigen fiets weer gebruikt!

Na deze enkele elkaar opvolgende klimmetjes en afdalingen bereikten we het zwarte vaste cyclocrossparcours dat volgens een grote plakkaat enkel toegankelijk is van 1 september tot 1 maart. We reden slechts een kort stukje van dit zwarte parcours op een track over enkele zandheuvels. Nadien volgde tot 27 km een zeer mooi stukje route doorheen de bossen tot we omstreeks 27 km een grote baan in Kasterlee dienden te kruisen. 15.00 u. Na nog een eindje door de bossen bereikten we omstreeks 15.15 u de bevoorrading op 28 km van het vertrek en op het grondgebied van Lichtaart. Er was een zevental mannen van de Tielense Wielertoeristen aanwezig om voor alles te zorgen, maar ze zaten er werkloos op hun stoelen bij vermits de grote drukte intussen achter de rug was. Er was wel nog een delegatie van 13 bikers uit Geel-Zammel aan de stop, waaronder één enkele vrouw! Die hadden wij daarstraks uit een zijpad zien komen toen de door hen gevolgde route van 42 km zich weer bij de 53 km voegde. Er lagen fruit en verschillende soorten koeken en repen om te eten, meer dan keuze genoeg. De mensen van de organisatie waren teleurgesteld, want doordat hun toertocht op zaterdag was in plaats van op zondag, hadden ze maar half zo veel deelnemers. Volgend jaar zullen ze niet van datum veranderen indien er toch concurrentie van andere tochten zou zijn! Nog even staan praten met de mannen uit Tielen en Zammel.

Kort na de stop kwam er een splitsing waar de 53 km apart ging van de 29-42 km. Bijzonder zanderige veldwegen leidden ons in de richting van de Nete. Vanaf 30 km reden we zo’n anderhalve kilometer over het jaagpad langsheen de Nete. Daar kregen we af te rekenen met veel tegenwind zodat het ferm stompen geblazen was. We kruisten de rivier via een bruggetje in Lichtaart. Op 33 km troffen we een wel zeer lange zandweg, de Papendijk. Linksaf voerde een volgende zandweg, Koningshof, in de richting van het Koningsbos. Op 34 km reden we daar rakelings langs om het een kilometer verder in te duiken op het parcours van een blauwe vaste route. Hier vervoegden de kleinere afstanden weer het parcours van de grootste lus. Om direct daarna opnieuw een splitsing te treffen tussen de 29 km en de 42-53 km op 36 km van het vertrek op een bekend punt van de vaste routes. 15.55 u. Na de oversteek van een door het bos lopende rijweg doken we een beukenbos in onder imposante bomen, ook een bekend stukje van de vaste blauwe route. Even verder dienden we enkele uit de kluiten gewassen zandheuvels te overwinnen in een knappe strook bos. Uiteindelijk kwamen we van tussen de bomen tevoorschijn in de open strook waar de bomen gekapt werden voor de aanleg van de recent geopende noord-zuidverbinding richting Geel die daar door een lange tunnel loopt teneinde het natuurgebied Hoge Mouw enigszins te sparen. 37 km om 16.00 u.

We verlieten de vaste route die sinds de werken opnieuw dwars over de tunnel over haar oude traject voert en sloegen linksaf in de richting van de rand van het centrum van Kasterlee waar de tunnel begint. Langs hier voerde tijdens de werken de omlegging van het vaste parcours. We reden niet tot aan de ingang van de tunnel, kruisten wel nog een nieuw aangelegde asfaltbaan en sloegen dan linksaf de bossen van de Hoge Mouw in. Daar liggen zeer leuke paden in een donker dennenwoud. Tot ongeveer 40 km konden we er onze gang gaan over amusante paden en tracks. De ondergrond lag er op diverse plaatsen knap zanderig bij! We werden de Lichtaartsebaan over geholpen en reden het Sint-Lutgardispad in naar de zone met weekendhuizen en een kampplaats aan het Boskabouterpad, nog steeds in het Koningsbos. Na de doortocht van het bos leidden een lange assenweg en het Ossengoor tot aan de rijbaan van de Beukendreef die daar in een bocht onder een lage brug de nieuwe noord-zuidverbinding onder gaat. Ook de blauwe vaste route passeert hier en ik herkende de plek van een eerdere toertocht omdat daar toen de pijlen al waren weggenomen naar het einde van de tocht toe. Samen met een andere biker heb ik dan toch de aankomst gevonden door ons te oriënteren op de kerktoren. 42 km om 16.25 u.

Vanaf deze plek doken we het gebied de Hoge en de Lage Rielen in alwaar we één van de toegangen tot de kampplaats Hoge Rielen passeerden. Net voor de poort ging het rechtsaf de bossen in over een lang pad. Op 44 km kwam er weer een splitsing tussen de 29 km en de 42-53 km. Enkele lange grassporen, veldwegen en de doortocht van een strook bos voerden de bikers tot aan een betonbaantje ter hoogte van Busschoten. Vanaf deze plek kregen we tot 51 km veel grassporen en zandwegen te verwerken. We reden er langsheen de Grote Caliebeek om ze uiteindelijk te kruisen. Eens het bos weer in reden we een tijd langsheen de omheining van het militair domein van Tielen over een pad dat Volkers heet! Vol kers? Er was geen kers te bespeuren! De laatste zandwegen voerden ons doorheen een landelijke omgeving. Toen we een echtpaar met honden op wandel aantroffen in een veldweg tussen hoge maïs was dat het teken dat we de bewoonde wereld opnieuw naderden. Omstreeks 17.00 u waren we de laatste deelnemers die aan de sporthal arriveerden terwijl de Tielense Wielertoeristen al volop met het opruimen bezig waren! Toch kregen we het nog bij de start beloofde petje en een ijsje van Het IJsboerke tussen twee boterwafeltjes van Jules Destrooper! Goed dat Jari zei dat het een ijsje was, want ik had het pakje voor een koekje gehouden en het weg willen steken. Nog een drankje genuttigd in de avondzon en afscheid genomen. Niet voor lang, want voor de dag nadien stond de toertocht in Weelde op ons programma.

De Tielense Wielertoeristen hadden ons met hun Ronde van Groot Kasterlee weten te bekoren met een parcours door de lokale bossen en de mooiste stukken van de lokale vaste routes. Degelijk afgepijld en goed georganiseerd met bewaakte bikeparking en alles er op en er aan. Een toer die ik nog nooit gereden had en bij op mijn palmares kan plaatsen.

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

13-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (18-28-38 km) van BuSo Kristus-Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor op vrijdag 12-09-2014.

September is niet alleen de maand waarin de scholen opnieuw hun deuren open zetten, doch ook de maand waarin de school voor Buitengewoon Onderwijs Kristus-Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor haar intussen traditioneel geworden nightride organiseert. Ten voordele voor de kinderen met leermoeilijkheden, alhoewel men van de drie euro inschrijvingsgeld niet veel zal overhouden! Even traditioneel is dat er heel wat fervente mountainbikers uit onze regio naar daar komen om het weekend in te zetten met een rit en uiteraard een glas. Of twee, drie, … De kans van er bekenden te ontmoeten grenst dus aan de zekerheid. Dat was deze keer niet anders.

Een parkeerplekje gevonden op de directieparking, me ingeschreven en om 19.20 u kon ik op pad voor een tochtje, deels in de schemer en deels in volledige duisternis. Tot 2,75 km reden we door het bos dat deel uitmaakt van het schooldomein van de Broeders van Liefde. Zelfs de enige hoogtemeter, een kunstmatig aangelegde zandhoop bij de start, was extra onder handen genomen. We verlieten het domein via een achterpoortje naar de Caterskapeldreef en zaten meteen op het grondgebied van de buurgemeente Schilde. Daar staken twee mannen, wiens fietspak me niet onbekend leek, me voorbij. Pas toen ze me na het voorbijrijden begroetten merkte ik dat het Bulls69 en diens broer waren! Helemaal uit Rillaar naar hier gekomen voor een portie nachtrijden.

We reden door de bossen die zich achter het schooldomein op de grens met Schilde uitstrekken, onder anderen de dennenbossen in de buurt van een bosvijver die door de meeste tochten in deze omgeving worden benut. Mooie tracks brachten me zo tot in de Mathildedreef in Schilde. 4,50 km. Tot ruim 6,50 km konden we met volle teugen genieten van onbetreden paden in een knap privaat bos dat niet eerder in deze tocht aan bod was gekomen. Er waren nog steeds heel wat bikers die me inhaalden. Na dit niet te versmaden lusje arriveerden we in de Kotseheide waar we te maken kregen met knappe zandwegen. Eens daar voorbij volgde zeer veel bos met een afwisseling van paden en singletracks. Aan de omgeving te zien arriveerde ik omstreeks 9 km in de bossen op het grondgebied van Westmalle en dat bleek achteraf te kloppen. Daar kregen we de bizarre track die over bulten en door putten rond een zeer kleine met water gevulde krater loopt. Nu was de plek goed te berijden, bij nat weer is het er veel te glad en riskant. Ik ben daar ooit op de sukkel geweest in het zog van enkele Reetzweters! Die mannen waren vandaag ook present! In de loop der jaren gevormde tracks langs de stammen van de bomen van imposante bosdreven voerden de bikers in de richting van de abdij van Westmalle.

Korte tijd later passeerden we effectief de achterzijde van de abdij van de Trappisten te Westmalle. Daar reden we voorbij de gloednieuwe koeienstallen. De paters hebben blijkbaar ook twee negers in dienst die daar in de weer waren! Mannen uit de missies? Bestaat dat nog? We kwamen weer uit de bossen tevoorschijn ter hoogte van de Wijngaardstraat en de Heidemolenbaan, straten die vanaf de rand van het centrum van Westmalle in de richting van Drieboomkensberg voeren. De Heidemolenbaan ging verderop over in een assenweg richting het Molenbos. Bij het binnenrijden van het bos staken Patje2 en Jinba Ittai me voorbij en in hun zog dook ik mee een singletrack in. 15,50 km om 20.25 u. Het begon, zeker in de bossen, al donker genoeg te worden om de lichten te ontsteken. Het is duidelijk dat mijn lampen beginnen te verslijten. De tijd dat ik als een verstraler door de bossen reed is duidelijk voorbij! Zelfs een duo gelegenheidsrijders dat ik enkele keren tijdens de rit te zien kreeg had sterker licht!

Gedurende een dikke drie kilometer konden we rijden over de tracks in Drieboomkensberg. Ze waren vrij droog en goed te berijden. In de winter of bij nat weer kan het daar soms een gedoe zijn! Op sommige plaatsen stond het gras langs de zijkanten wel vrij hoog zodat wat voor je kwam soms een verrassing was wegens niet te zien! Overal zag je lichtjes van bikers tussen de bomen en op één plek heb ik een pijltje gemist en ben moeten terugkeren. Verder was het te volgen parcours goed aangeduid. Er was ook redelijk wat geroep in het nachtelijke bos, vooral door een groep in rode pakken gestoken mannen die aanwijzingen gaven aan een trio jonge meisjes. “Pas op, wortel! Putteke op komst!” Het was er plezant rijden tot aan de bevoorrading op de open plek nabij de achter de bomen verscholen bidplaats aan het kruisbeeld van Drieboomkensberg.

Ik bereikte de stop op 18 km omstreeks 20.35 u. Patje2 en Jinba Ittai stonden daar nog en zoals te verwachten was, waren zij al voor de tweede keer de toer aan het rijden. Zij knopen de lange en de korte toer aan elkaar! Patje2 moet wel de kampioen nachtritten van België zijn! Hij schrijft ze bijna allemaal op zijn palmares en legt de meesten dan nog twee keren af! Ook de Watjes (het ligt aan henzelf dat ze zich zo genoemd hebben) Weetabix en Danny kwamen toe. Een stuk fruit en een koek geknabbeld en doorgespoeld met wat sportdrank. Niet te lang blijven staan en vertrokken nog voor de rode lawaaierige rakkers vertrokken. Ik hoorde er ene aan de dames vragen of ze verder nog met hen mee zouden rijden. Onmiddellijk na de stop kwam, nog voor we het bos verlieten, de splitsing tussen de routes van 18 km en 28-38 km.

Daar ging het over de Oude Liersebaan, een assenweg, en voorbij het kruispunt met de Heikantstraat ter hoogte van een privaat domein met inrijpoort naar drie particuliere huizen. Vanuit het bos aan de Heikantstraat klonk het gejoel van kinderen. Daar ligt een kampplaats achter de bomen verscholen. In een goed van stenen voorziene veldweg die volgde zag ik een groepje bikers met pech staan. Hun blauw-rode pakken kwamen me bekend voor. Het was een groep Reetzweters! De uit de gemeente Reet afkomstige kerels kom ik wel vaker tegen op tochten ten noorden van Antwerpen of vlak over de grens in Nederland. Deze toer kon duidelijk rekenen op de aanwezigheid van de vele fervente bikers uit de wijde omtrek! Omdat ze met meerderen waren en mijn technische kunde toch niks voorstelt, ben ik niet gestopt. Een biker alleen met pech rijd ik nooit voorbij zonder te informeren naar wat er scheelt. Op 21 km en om 21.00 u gaf de met stenen bezaaide veldweg uit op een asfaltbaantje. Daar informeerde een meisje of ik geen hondje had zien lopen! Haar vrijdagavond zal met een verloren hondje minder aangenaam geweest zijn!

Ik arriveerde in de bocht aan het einde van de Abdijlaan in Brecht (de baan van Brecht naar Schilde) en vlak voor de brug over het Kempens kanaal Schoten-Dessel kwam de splitsing tussen de 28 km en de 38 km op een 22 km van de start. De rijders van de langste route dienden het bruggetje over het kanaal te volgen tot voorbij Café Trapke Op langsheen de Westmallebaan. We kregen daar aanwijzingen van reeds licht over hun theewater verkerende stamgasten op het terras naar het vervolg van de tocht. We dienden er vanaf een parkeerplek een paadje tussen de struiken in te slaan. Een singletrack door gras met bijwijlen diepe sporen en dito plassen waar het even uitkijken was, bracht me tot aan de Kapel van de Locht op de hoek van de Lochtsebaan. Het ging daar rechtsaf een assenweg in die ongeveer halverwege tussen het kanaal en de grote baan die van Brecht-Overbroek over Sint-Job naar Schoten voert, en er omzeggens evenwijdig mee loopt, ligt. Een leuk grasspoor leidde dan tot aan de achterzijde van de kampeerplaats De Groene Linden, ook vaak vertrekplaats van toertochten, en over een deel van de camping tot aan de grote baan. Net voor de toegangspoort ging het linksaf onder de bomen in plaats van de baan op te rijden. In de verte hoorde ik het geraas van de snelweg E19. 24 km.

Toen ik het pad tussen de struiken in reed werd ik begroet door een voorbijstekende biker die eventjes in mijn zog was blijven hangen. Het bleek Niels te zijn, een biker van de Kaaimannen uit Roosendaal die er hun city-mountainbiketrip organiseren. Ik moet zeggen dat hun vroegere groene pakken mooier en meer kaaimanachtig waren! Hun logo is een krokodil op wiens rug bikers rijden! Tot 29 km ben ik dan in het spoor van Niels blijven rijden, ook al moest ik daarvoor een tandje bij steken! De delegatie Reetzweters stak ons op een bepaald ogenblik voorbij. Zij hadden hun probleem dus kunnen oplossen! Tot 21.30 u reed ik zo achter Niels over de bijzonder leuke paden en tracks in de bossen nabij de tennisterreinen van De Merel, gelegen tussen de Schotensesteenweg – Brechtsebaan en het kanaal. Op een track over een door vroegere boswerken ietwat gehavende strook diende ik Niels te lossen. In de Tilburgbaan zag ik het rode achterlichtje van zijn fiets in de duisternis verdwijnen. Er volgde nog een lange aaneenschakeling van plezante tracks door de bossen in de buurt van de eerder genoemde straat.

Op 31 km kwam ik uit de bossen tevoorschijn op het jaagpad van het kanaal ter hoogte van Sluis 3. Aan het volgende bruggetje ging het dit kanaal over en keerden we aan de overkant op onze stappen terug over een grasspoor voorbij de bunker en de er vast voor anker liggende woonboten. Eens daar voorbij ging het rechtsaf de dijk af naar een bospad toe. Dat leidde voorbij een camping met caravans en chalets waar op vele plaatsen zwak licht brandde bij mensen die er het weekend doorbrachten. Het pad gaf uit in de Baan op Sas 3 van waaraf asfalt en hard aangereden assenwegen ons door de bosrijke villawijk voerden. Uiteindelijk kwam ik uit in de Polderdreef om van daar af de bosdreven te volgen die deel uitmaken van wat hier Klein Zwitserland wordt genoemd. 34 km om 22.00 u. De Sint-Jobbaan, een vrij lange pikdonkere assenweg, en een pad door een stukje bos leidden tot de Grote Vraagstraat.

Even verder doken we plots rechtsaf voorbij een hekje een smal spoor onder struikgewas en tussen bomen in. Dat betekende dat ik zo stilaan de eindstreep naderde. We pikten ook nog de mooie singletrack mee die over enkele bultjes evenwijdig loopt met de Kleine Vraagstraat. Vandaar noem ik deze omgeving Het Examen! Want er is hier ook nog ergens een Vraagstraat! Allemaal in de bossen achter Kristus Koning gelegen! Uiteindelijk kregen we nog de laatste zandheuvels van Klein Zwitserland te verwerken om uit te komen achter het domein van de school. De poort in en voorbij de wat architectuur betreft merkwaardige school- en kloostergebouwen om op 37,50 km de eindmeet te bereiken. Om 22.10 u, een pak vroeger dan vorig jaar!

Bulls69, diens broer, Patje2 en een onbekende gezel, waren de eersten die ik aan een tafeltje spotte. Toen ik voor het gezelschap om drank ging zag ik Niels bij gebrek aan bekenden alleen aan een tafeltje zitten. Hij is dan bij ons komen zitten en werd al direct mee in de gesprekken opgenomen. Want bikers hebben altijd wel gemeenschappelijke interesses om over te kwebbelen. Ik begon te vermoeden dat de onbekende vierde man Petruske wel eens zou hebben kunnen zijn! Het was nog zo ook. Na zo vaak zijn naam op het forum en de sites gezien te hebben, deze mens dan eindelijk eens ontmoet! Ik zou hem op zondag in Weelde ook nog even te zien krijgen! Nadat zijn twee makkers van 3D-CAD-Systems vertrokken waren is Ward nog bij ons komen zitten. De mens die er na een zwaar werkongeval dank zij zijn uitstekende fysiek als fervent mountainbiker toch door is gekomen! Hij had zijn laptop met foto’s bij die hij trots toonde. Hij zag er content uit en dat zijn wij ook omdat hij er nog is. Ondanks het feit dat zij elkaar van haar noch pluim kenden, bleven Ward en Patje2 nog lang in discussie. Zodanig dat men ons als laatsten bijna letterlijk aan de deur heeft moeten zetten! Om 01.00 u viel alzo het doek over deze editie van de nachtrit van Kristus Koning. Ik heb er nog geen enkele sinds het ontstaan van gemist!

Deze editie was super, nog beter dan de voorgaanden en met enkele wijzigingen in vergelijking met vroeger. Ik vroeg me geregeld af waar ze al die singletracks in deze streek bleven halen! Het was de ideale inzet van het weekend met een prachtig parcours doorheen de bossen, mooi weer, het ontmoeten van de vele trouwe en fervente nachtritrijders, met een gezellige après bij een glas en een hamburger om te smullen! Uw bike werd gewassen tijdens uw douche of drankje. De mijne niet, het was ook niet nodig en hij zou zaterdag en zondag nog moeten dienen. Als er dan toch minpunten zijn dan is het dat de fluorescerende stroken op de pijlen iets groter hadden mogen zijn en de prijs van de rit! Die is veel te laag! Vermits de opbrengst voor een goed doel is zou men voor deze nachtrit gerust al zeker een euro meer mogen vragen! Alles was prima georganiseerd en er waren duidelijk heel wat mensen die er hun vrije tijd in gestoken hadden om dit alles voor ons en ten bate van de schoolkinderen te organiseren!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

12-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Lozerbosveldtoertocht (35-40-55-70 km) van WTC Lozer te Kruishoutem-Lozer op zondag 07-09-2014.

De toertocht van Kruishoutem-Lozer die begin september op zaterdag en zondag georganiseerd wordt, staat op mijn jaarlijkse lijstje van niet te missen ritten. Het parcours is niet uitdagend, niet spectaculair, niet technisch, redelijk wat verhard, vrijwel elk jaar identiek, en toch heeft deze rit haar eigen charme. Zelfs zodanig dat ik de tochten in Diest en het dichterbije Gierle gewoon links heb laten liggen. Bovendien heb ik er al altijd schitterend weer gehad! Gewoonlijk rijd ik op zaterdag in Kruishoutem en pik dan op zondag een andere tocht mee. Maar ik kon op zaterdag toch moeilijk weg blijven van het huwelijk van de dochter van mijn zus! Een beeldige jonge vrouw die ooit meegedaan heeft aan missverkiezingen in trouwjurk zien, dat mocht ik toch niet missen! Heeft de man die haar kon krijgen geluk gehad zeg! Niet té lang blijven feesten om op zondag mee te kunnen doen aan de twintigste uitgave van de toertocht van WTC Lozer in Kruishoutem-Lozer, met voor dit jubileum het aanbod van een extra lange rit van 70 km die er in werkelijkheid 66 bleken te zijn! Omdat je maar kon starten tot 9.30 u en het Café De Vlaamse Leeuw op 95 km van de voordeur ligt, moest ik op tijd weer uit de veren! Hetzelfde parkeerplekje ingenomen in de wijk met de witte huizen achter de kerk!

Me ingeschreven met de mededeling dat ik voor de 55 km of voor de 70 km zou gaan! Waarop de man aan de inschrijvingsrafel grapte dat ik nog altijd voor de 70 kon kiezen indien de 55 niet zou lukken! Om 09.05 u was ik op pad voor de toertocht met ritten van 35-40-55-70 km. Voorbij de kerk rechtsaf het dorp uit over servitudes en weidesporen, evenals een kort stukje door het bos van het kasteel van de baron van Lozer! Voor de eerste 4 km in het spoor van een vader, moeder en zoon. De moeder had het wat moeilijk. Ik heb ze na de eerste stop nog teruggezien! Eens het kasteeldomein uit leidde een betonbaantje ons tot aan een manege waar voor de gelegenheid de bikers vrije toegang kregen om de achterliggende assenweg tussen de paardenweiden te bereiken. Die assenweg leidde ons tot aan de Gansstraat voorbij het café-eethuis Ouwe Smisse. Een singletrack voerde ons naast een rij uit de kluiten gewassen en dringend te knotten wilgen tot aan een kleine sluis van een beek.

Een fikse klim over een betonbaantje voerde me richting Huise (Zingem) waar we ter hoogte van een grote witte villa de Kloosterstraat kruisten. Aan de overkant ging het een assenweg op die ons op 8 km voorbij de gerestaureerde Huisekoutermolen voerde. Bij één van mijn eerste deelnames waren werkmannen toen bezig met timmerwerken om de molen op te frissen. Vanuit de straat lager op de helling, die we niet in reden, heeft men een prachtig zicht over de streek. Helaas hing er deze ochtend nog veel mist. Een leuke afdaling over een grasspoor bracht me na 9,50 km in Lede. Daar kregen we de eerste echte kerkwegel die typisch is voor deze streek en deze toertocht. Het zijn smalle paadjes uit betontegels die als linten door het landschap voeren. Dit was zelfs een knap exemplaar dat me langs struikgewas en zelfs doorheen een strook bos voerde. Dit tot op een plek waar enkele uit de kluiten gewassen villa’s staan. De stokoude vervallen hoeve die daar volgens mij ook stond bleek met de grond gelijk gemaakt! Bij mijn eerste deelname leek ze me nog bewoond! Daarna verlaten! Ik ben toen eens door één van de ramen gaan gluren! Thans stond er op de plek een grote villa in aanbouw! Het zijn beslist geen arme mensen die op deze plek wonen! Een dokkerend kasseibaantje en een assenweg brachten me tot in Zingem waar we de kerk passeerden. Na een rondje door Zingem kwam ik weer op dezelfde plaats uit, waardoor er op 12,50 km een einde kwam aan een plaatselijke lus door het dorp. 09.55 u.

Thans volgden enkele kerkwegels met de typische betontegels elkaar op. Zo was er een leuke afdaling in het Wilgenpad voorbij uit de kluiten gewassen knotwilgen, gevolgd door de Diepestraat, een landelijke onverharde weg, om daarna een stevige klim voor de wielen te krijgen in het Hagepreekpad. Daar stond een bordje met de vermelding “Nog niet opgewarmd? Dan zult ge het dadelijk zijn”! Het betrof inderdaad een fikse klim in een veldweg tot aan een asfaltbaantje in Huise. Dan ging het over een fietspad langsheen deze rustige baan tot aan een grote rotonde op het kruispunt met de drukke weg die Gent met Oudenaarde verbindt. Op de grens met Mullem (Oudenaarde) reden we voorbij de witte Bekemolen om daar rechtsaf vanaf de grote baan een kerkwegel in te slaan, vlak naast de molen. Die leidt langsheen een mooi groen natuurgebied. Via dit pad in betontegels bereikten we het schilderachtige Mullem met de authentieke huizen rond de kerk. We reden de kerk voorbij en dan rechtsaf tot vlak naast de tuin van een gerestaureerd oud huis.

“Mullem, het uniek dorp aan het einde van de wereld… Wie Mullem voor de eerste keer binnenkomt en halt houdt aan de kerk kan zijn ogen nauwelijks geloven: hier is de 19de eeuw blijven stilstaan. Hier is God nog niet voorbijgekomen, hier bevindt men zich, zoals de inwoners van de streek het zelf graag zeggen, "tenden de weireld". Mullem, is een Vlaams schilderachtig dorp zoals men het zich niet zou durven voorstellen aan het begin van de 21ste eeuw: een kerk te midden van het kerkhof, een dorpsplein met het voormalig dorpsschooltje,
een kasteel verscholen in een park, enkele prachtig goed bewaarde hoevetjes en verder de stilte, de rust, de natuur". Aldus Barones Lily de Gerlache de Gomery.

Vanaf het mooie Mullem leidde een kerkwegel me naar een grasspoor en tot aan de splitsing tussen de routes van 35 km en van 40-55-70 km op 18 km van het vertrek. 10.15 u. Het graspad waar ik over reed maakte deel uit van een blauwe vaste route van het netwerk Oudenaarde. Enkele bikers staken me voorbij en keerden wat verder, ter hoogte van een grotere maar rustige baan, op hun stappen terug. Daar was ter hoogte van een schooltje een pijl enigszins twijfelachtig opgehangen. We dienden er zo goed als op onze stappen terug te keren. Na de doortocht van velden bereikte ik de villawijk Vaddenhoek (Mullem) en op 20,75 km het gehucht Eine van Oudenaarde. De Beekwegel, één van de vele lokale kerkwegels en een assenweg brachten me te midden van de velden tot op de plaats waar de 35 km zich weer bij de langere afstanden voegde. Aan de omgeving te zien vermoedde ik het en op 25 km bereikte ik na een smal betonnen paadje effectief de eerste bevoorrading naast een schuur te Wannegem-Lede. Spijtig dat er naast het paadje een groot huis in aanbouw was. Weer een stukje groen minder!

Aan de inschrijving had iedereen een kaartje meegekregen met af te scheuren strookjes voor de bevoorradingen en de braadworst bij aankomst. De man die de strookjes in ontvangst nam was dezelfde persoon van de vorige jaren en vermoedelijk één van de bestuursleden van de club. De kleurrijke papegaai op m’n truitje trok z’n aandacht en hij vroeg me van waar ik afkomstig was. Hij had vroeger nog in het Antwerpse Deurne gewoond. De bevoorrading was ruim als altijd met appelsienen, bananen, rozijnen, wafels, koeken, cake, tot zelfs potjes yoghurt toe. Verder water en sportdrank waarvan de smaak me niet zo kon bekoren. Er kwam een duo bikers toe waarvan ik vermoedde hen nog al gezien te hebben. Een van die mannen leek bijzonder sterk op één van m’n vroegere fietsmakkers. Wie weet was het diens broer, want die woonde in Lede! De man van daarnet wenste me bij m’n vertrek nog een amusante rit en voortzetting van de zondag toe. “Dat zal geen probleem zijn”, heb ik toen gedacht. Ik zou hem bij aankomst nog te zien krijgen!

Na de stop werden we direct weer met onze neus op de feiten gedrukt en met onze fiets een fel klimmende kerkwegel op gestuurd. De vorige keer kwam ik hier achter een groepje mannen te hangen die traag reden omdat ze het knap lastig hadden met deze klim. We dienden een baantje te kruisen ter hoogte van een stenen kapelletje en daar kwam ik de moeder tegen in wiens zog ik vanochtend vertrokken was. De klim werd nog verder gezet over een spoor door de weiden aan de andere kant van de weg. Om dan toe te komen in de uit de Ronde van Vlaanderen bekende Huisepontweg te Wannegem-Lede (Kruishoutem). We reden er voorbij het kasteeldomein en de Schietsjampettermolen! 27 km. Dan daalden we weer af voor de doortocht van Wannegem-Lede in soms zeer smalle servitudes tussen hoge struiken en over een afdalend grasspoor. Vanaf 29,75 km reden we voor een volle kilometer langsheen een grote drukke baan, vermoedelijk dezelfde weg van Gent naar Oudenaarde.

Het ging rechtsaf de velden in en voorbij de kitscherige villa-met-torentje met de stenen vogels op de pilaren van de inrijpoort. Verderop was het lastig klimmen in een smal graspaadje met spoorvorming tussen twee prikkeldraden om boven in een smal wegeltje tussen twee huisgevels uit te komen in een straat. Daar trof ik de splitsing tussen de routes van 35-40 km en van 55-70 km op 31,50 km van het vertrek. Slechts kort na het vertrek aan de bevoorrading had ik nog redelijk wat bikers gezien, daarna reed ik alleen en vanaf deze plek zou ik geen andere deelnemers meer te zien krijgen tot aan de tweede stop! Helemaal alleen reed ik door het mooie Vlaamse landschap over asfaltbaantjes richting Nokere. Korte tijd later trof ik aan het einde van een veldspoor de splitsing tussen de ritten van 55 km en van 70 km op 34 km van de start. “De echten gaan rechtsaf, voor de mietjes is het linksaf” meldde een bordje. Ik vermoed anders dat een rit van 55 km voor sommige mensen ook al een hele prestatie is! Op dit soort parcours is een lange rit gemakkelijk te doen zonder dat je tong bij aankomst op je schoenen hangt, maar niet iedereen is even getraind! Me even afgevraagd of ik niet te laat was om nog voor de langste afstand te gaan. Ik had zo goed als exact 2,5 uur gereden, was hier halverwege en het was 11.30 u. Dat moest nog te doen zijn! Ik zou dan om 14.00 u binnenlopen! Ik had zeer goed getimed, want ik ben ook effectief dan gearriveerd! Dus hop naar de 70 km!

Na de splitsing volgden redelijk veel asfaltbanen naar en door Wortegem-Petegem met van 37 km tot 38 km een grasspoor dat deel uitmaakte van een rood-blauwe vaste route. Omstreeks 39 km reed ik over een asfaltbaantje Anzegem in vanuit de Bouvelostraat in Wortegem-Petegem. Hiermee reed ik vanuit Oost-Vlaanderen eventjes de provincie West-Vlaanderen in. Na een eindje langsheen een grote baan gereden te hebben volgden landelijke wegen op de grens met en in Wortegem-Petegem. Op 41 km trof ik daarbij dan toch een strook bos waar ik kon rijden over het Bouvelo-ruiterpad. De doortocht van het bos was kort van duur tot aan de Tsjammelstraat in Wortegem-Petegem. Wat een gekke naam! Ik diende een grote baan te kruisen ter hoogte van de Taverne d’Oude Stokerij. Aan de overkant ging het door een bizarre dreef met steenslag en zelfs kleine stukjes glas als grondbedekking! Op 44 km reed ik tussen weiden en struiken over een zanderige veldweg die gehavend was door gestort bouwpuin, nog steeds in Wortegem-Petegem, en deel uitmakend van een rood-blauwe vaste route. 12.10 u. De tocht voerde me verder over asfaltbanen voorbij enkele grote domeinen in dezelfde gemeente en dit tot ik na 47,50 km de grens met Nokere (Kruishoutem) bereikte.

Hier kwam ik in een mij enigszins bekende omgeving van het Gaverstraatje en de Turkestraat waar het landschap enkele grote hoogteverschillen kent. We dienden te klimmen in de Koninginnestraat en in de hoogte kon ik de villa zien waarvan de rolluiken altijd neergelaten zijn! We reden er niet voorbij, een andere toertocht die hier passeert doet dat wel. Een assenweg deed me weer afdalen tot vlak voor de mooie gerestaureerde villahoeve met de blauw-geel geschilderde luiken. Zoals ik verwachtte ging het rechtsaf en trof ik de tweede bevoorrading op 49 km van het vertrek op een door hagen omzoomd graspleintje naast een hoeve. Ondanks mijn laattijdige komst was alles nog voorhanden van partjes appelsien, wafels, cake en heb ik er zelfs een potje yoghurt gegeten. De sportdrank met citroensmaak kon me hier meer bekoren dan daarstraks! De mensen ter plekke waren bijzonder vriendelijk. Vermits ik vermoedelijk tot de laatste deelnemers behoorde werd ik door een dame aangespoord om mijn buikje goed te vullen teneinde zo weinig mogelijk versneden overschot te hebben! Er kwam nog een koppel rijders toe, een man en een vrouw, vermoedelijk mensen uit de streek, want ze schenen de mensen aan de stop te kennen. Intussen begonnen de mannen met het opruimen van de tent.

Met een volle buik begonnen aan de laatste etappe van de toertocht. We dienden op onze stappen terug te keren in de Spichtestraat en reden opnieuw voorbij het domein met het huis met de geel-blauwe luiken tot aan het kapelletje midden op het kruispunt met de Turkestraat. Dan ging het rechtsaf de Vijverdonkstraat in. Die leidt effectief voorbij een groot kasteel met vijver. Eens daar voorbij volgde zoals ik verwacht had een stevige klim in een strook bos naast het domein. Om uit te komen naast een ouder huis aan de voetbalvelden van Nokere. We reden het schilderachtige centrum van Nokere, met huizen die gelegen zijn op een helling, voorbij. Het loont de moeite om hier het parcours even te verlaten en die kasseistraat, de Nokeredorpstraat, eens af te dalen en weer te beklimmen en te rijden langs de oude witgeschilderde huizen. Even verder ging het dan via een smalle singeltrack naast een pas geschoren haag de dieperik in. Helaas verschijnt hier in de naastliggende weide ook nieuwbouw! Uit de kluiten gewassen stulpjes van mensen die blijkbaar om geen euro verlegen zitten! Het paadje geeft uit op het gekasseide pleintje rond de kerk waar we het intussen verharde paadje naast de jeugdlokalen in reden. Ooit stond op deze plek de tweede bevoorrading.

De kerkwegel bracht me tot aan de oversteek van een grote baan, de Waregemsestraat, om dan de Lindenknokstraat van Nokere (Kruishoutem) te bereiken. Via het Nokeregat en de Pontstraat bereikte ik, rijdend in een open landelijke omgeving, de drukkere Waregemsesteenweg. 54 km om 13.00 u. Een kilometer verder trof ik vrij zanderige veldwegen en een assenspoor tot aan de kruising met de Olsensesteenweg. Daar was het uitkijken voor een auto en een stel aanstormende motorrijders. Aan de overkant de Maaigemstraat in, een landelijke betonnen wegel die me naar de Machelsestraat voerde, nog steeds in een mooie landelijke streek. Rechtsaf en direct weer linksaf aan een huis om een bekend stukje off-road over een klimmend met stenen bezaaid pad voor de wielen te krijgen, nog steeds luisterend naar de naam Maaigemstraat! Ik kwam uit in de netjes aangelegde Deinsestraat, bijna in het hart van Kruishoutem-city zelf. Het ging rechtsaf om over te steken naar een oude, door bomen omzoomde en met gras overwoekerde voormalige kasteeldreef die uitgaf in de Kasteelstraat tegenover een oude toegangspoort naar het kasteel van Kruishoutem. Daar werden we eventjes over het fietspad gestuurd. 59,50 km om 13.20 u. Na een eindje Kasteelstraat ging het rechtsaf de Moerasstraat in om een pad te bereiken dat over een soort van dijk naast een uitgedroogd en met planten begroeid water liep. Dat zal dan dat moeras geweest zijn! Er naast stroomt de Wallebeek.

Via de Wedekensdries en de Akkerdriesstraat ging het in de richting van het kasteel van Lozer alwaar we op 62,50 km op een plek arriveerden waar we kort na de start het kasteelpark verlaten hadden. Tot 63,50 km konden we genieten van de kurkdroge bospaden op het private domein van het kasteel van Baron della Faille waar de mensen van WTC Lozer een parcours hadden uitgestippeld met linten. We reden zelfs rakelings langsheen het kasteel. Via het poortgebouw en de grote toegangspoort verlieten we het kasteel om er de baan over te steken naar de tegenoverliggende dreef. Vanaf 64,50 km konden we ons uitleven en rijden over off-road-paden rond Lozer en genieten van de doortocht van het Lozerbos waaraan deze veldtoertocht zijn naam dankt. Misschien was het ter gelegenheid van de jubileumeditie, maar het viel me op dat deze keer niet de klassieke rechte paden (noodgedwongen) werden gevolgd, terwijl zich links en rechts leuke paadjes over bulten door het bos slingeren die men links moet laten liggen. Nu werden ook zijpaadjes aangesneden met bij wijlen kleine hoogteverschillen. Tot 66 km konden we zo proeven van het mooie Lozerbos.

Aan de rand van het bos zag ik de witte huizen van de woonwijk achter de kerk opdoemen en dat luidde het einde van de toertocht in. Er volgde nog een laatste stuiptrekking over de bochtige singletrack over een aantal hellingen, de wanden van een soort geul, in het bos dat tegenover het Café De Vlaamse Leeuw ligt. Zoals ik aan de splitsing voor de 70 km voorspeld had kwam ik om 14.05 u toe in Lozer. Met 66 km op het tellertje. De man van aan de eerste stop en de mensen van de tweede bevoorrading nog even gezien die me sommeerden om de beloofde braadworst te gaan eten! Dat kon op de weide achter het café. Er zat nog welgeteld één biker aan een tafeltje terwijl twee anderen net opstapten. Aan diens uitleg te horen had hij pech gehad met één van de trappers van z’n fiets en was daarom zo laat. Nadien kwamen er toch nog twee jonge gasten toe. De mensen van WTC Lozer waren al druk in de weer met het opruimen van tafels en stoelen. Er waren nog braadworsten, gratis te bekomen met het afscheurstrookje van je deelnamekaartje, en ik heb me meteen een tweede gekocht. Alles doorgespoeld met twee drankjes met achter mij twee ezels in een afgesloten stukje van de weide! Het voordeel van de rit op zaterdag te rijden is dat er dan nog veel meer mensen op de après aanwezig zijn en er dus nog ambiance is. Ik was blij dat ik voor de langste toer had gekozen zonder geconfronteerd te zijn geweest met reeds opgehaalde pijlen! Tevreden weer naar huis gekeerd. Lozer biedt zeker niet de meest uitdagende toertocht, maar de tocht heeft zijn eigen bijzondere charme die ik elk jaar weer weet te waarderen: van de mooie streek, de schilderachtige plekken die men passeert, tot het gezellig na kunnen genieten op de weide in de schaduw van de kerk en de vriendelijkheid van de mensen die alles organiseren. Ook altijd al schitterend weer gehad bij alle deelnames!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m’n site mtbwijzer.be!

11-09-2014 om 23:55 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van Tour de Tube te Bergen-op-Zoom op zondag 24-08-2014.

Op zondag 24 augustus 2014 ben ik de toertocht van Tour de Tube gaan rijden te Bergen-op-Zoom met ritten van 25 km en 45 km. Eigenlijk ben ik een trouwe klant van de Oeterdalmarathon die ook deze zondag werd georganiseerd, maar na enkele slopende weken met veel werk, zorgen en weinig slaap, zag ik een autorit van 120 km naar Opoeteren niet zitten! De mens met wie ik vorig jaar de rit van 75 km afhaspelde overleed begin januari na een hartstilstand hem overkomen tijdens de toertocht in Lummen daags voor Kerstmis! Om hem nog eens te ontmoeten hoefde ik het niet meer te doen! Een motivatie minder om naar ginds te gaan rijden! Bovendien had ik op 12 juli de knappe toertocht van Deireleire Fieste vanuit Dorne-Maaseik gereden zodat ik nog niet zo lang geleden toch had kunnen genieten van de bossen rond Maaseik. Daarom gekozen voor het dichterbije Bergen-op-Zoom in Nederland, nabij de grens met België.

Omdat ik van elders dan thuis diende te komen was ik op tijd opgestaan, maar ik geraakte maar niet op dreef, zodat ik pas zeer laat aan de start aan de Stayokay, een soort jeugdherberg, opdaagde. De kalenders vermeldden de mogelijkheid om tot 11.00 te kunnen starten, maar dat bleek een fout te zijn. Toen ik me om 10.30 u aan het tentje buiten had ingeschreven bij een vriendelijke dame, kwam er een medewerker zeggen dat men aanstalten ging maken met het verwijderen van de pijlen! Ik zou nog hebben mogen vertrekken, maar de ziel uit mijn lijf trappen om die mannen voor te blijven, dat zag ik niet zitten! Omdat de bevoorrading ook op de startplaats was, kon ik wel het tweede deel van de tocht nog rijden, zijnde de rit van 25 km. Dat was weinig, maar beter dan niets! Het lag aan mij dat ik zo laat was, dus ik kon er mee leven! Het was wel vriendelijk dat ik mijn inschrijvingsgeld prompt terugbetaald kreeg!

Vanaf de Stayokay ging het rechtsaf en kwam ik korte tijd later voorbij de ietwat vervallen hoeve waar op het erf vaak de bevoorrading staat van andere toertochten in deze streek, ik vermoed in de Balsedreef op de rand van het bos. Achter de hoeve stroomt de Zoom, een diep ingesneden beek. We reden tot achter de hoeve en gingen linksaf het bos in naast de Zoom. Op 3,50 km reed ik voorbij een soort mangrove, een strook bos die in het verleden bewust onder water werd gezet, waardoor de bomen afstierven. De dode bomen staan er met hun voeten permanent in het water! Ik vermoed dat deze bizarre plek de zogenaamde Zeezuiper is! Niet het Belgische bier dat in Meer (Hoogstraten) gebrouwen wordt door de Scheldebrouwerij, maar het restant van een voormalig moeras!

De Zeezuiper is een overblijfsel van een uitgestrekt moerasgebied dat zich ten Oosten van de Brabantse Wal uitstrekte van Huijbergen in het Zuiden tot Steenbergen in het Noorden. Uit het (Zuid-)Oosten komende beken botsten op de Brabantse Wal en moesten, om af te wateren in zee, een lange en trage weg in noordwestelijke richting gaan. Moerassig land of “sooma” (soo=moeras en ma=land) was het gevolg. Vanaf de dertiende eeuw beijverden de Wilhelmieten in Huijbergen zich met vervening, een eeuw later volgden de markiezen van Bergen op Zoom. Ze lieten in 1430 de Sooma of Zoom graven waarover turf, een belangrijke brandstof, naar de stad ging. Nadat alle veen was weg gegraven, bleven grote plassen achter die zich onder invloed van de overheersende Zuidwestenwind in Noordoostelijke richting uitbreidden. In de zestiende eeuw bereikten ze hun grootste oppervlakte. Nu voorzag de Zoom de vestingstad Bergen op Zoom van drinkwater, terwijl ze in tijden van belegering ook diende om de directe omgeving onder water te zetten.

Op 4 km kwam ik het bos weer uit aan de Mastendreef waar we de snelweg dienden te kruisen. Aan de overkant reden we een stuk bos in, gevolgd door een strook asfalt om zo op een singletrack pal naast de spoorweg te komen. Deze mooie track maakt deel uit van de zwarte vaste route die aan de Stayokay vertrekt. Op 6 km reden we daar weer het bos in om gedurende een kilometer te kunnen genieten van een knap bospad! Van 7 tot 8,50 km kwam er een leuk stukje route over zandduinen waar we konden rijden over goed van wortels voorziene paadjes. Na de oversteek van de Zanddreef ging het opnieuw het bos in. Even verder reden we voorbij de manege De Paardenhoeve. We kruisten opnieuw de snelweg via de smalle brug waar het verkeer geregeld wordt door zelf te bedienen verkeerslichten. De brug is te smal om tegelijk verkeer toe te laten in de beide richtingen en ligt bovendien in een bocht waardoor de zichtbaarheid erg slecht is. Vandaar het beurtelings verkeer! Aan de overkant doken we de bossen in van het domein Buitenlust. Daar reden we tot 11,50 km in rond en passeerden daarbij enkele grote bosvijvers.

Na de oversteek van een baantje reed ik weer over een deel van het traject van de zwarte vaste route in de omgeving van een nieuw trimparcours. Daar miste ik op 12 km een pijl die bijna horizontaal aan een over en weer zwiepende twijg was vastgemaakt. Er waren er daar nog die verkeerd reden toen ik op mijn stappen terugkeerde. Het ging het bos door tot aan het Fort De Roovere omstreeks 13 km. Dat zogenaamde fort, een oude legerplaats waar de soldaten achter dijken schuilden, werd een aantal jaren geleden in zijn zogezegd oorspronkelijke staat weer hersteld. Tot 15 km konden we daar rijden over een aantal leuke paadjes in het nog woeste deel van het fort. Die paadjes lopen omheen een grote vijver. Wat ik wel bedenkelijk vond was dat het parcours er zichzelf kruiste en dat er op dat kruispunt van singletracks geen waarschuwingsbord was geplaatst! Via dezelfde weg keerden we terug en reden weer over de speciale brug waar het verkeer geregeld wordt door lichten die slechts beurtelings verkeer toelaten omwille van de smalle doorgang en slechte zichtbaarheid. Helaas kreeg ik er een fikse regenbui te verwerken zo omstreeks 11.45 u en met mij nog redelijk wat anderen die nog onderweg waren.

Er volgde een strook asfalt en ter hoogte van de Delweg dook ik opnieuw de bossen in en reed er over paadjes van de zwarte vaste route, op en af over een aantal leuke bultjes. In het bijzonder troffen we rond 18 km een leuke wegel op en af over een aantal zandheuvels aan de rand van een mooie open heidevlakte. Hier kreeg ik ondanks het al gevorderde uur nog het gezelschap van redelijk wat andere bikers! We staken de heide over en ik meende dat er aan de tocht abrupt een voortijdig einde kwam omdat ik het café De Berk voor de Stayokay aanzag! Omwille van de geparkeerde wagens van de klanten, het terras zat er goed vol, was het even uitkijken naar de volgende pijl. Het ging even het bos in om verderop langs en over de heide te rijden met knappe uitzichten over de omgeving!

Ter hoogte van de Bergsebaan staken we de spoorweg over om verderop het bos in te rijden waar we de Zoom kruisten. Ik kwam weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van een bocht in een asfaltbaan, mij bekend uit andere toertochten die hier vaak passeren. Het betreft de Gareelweg en de plek ligt niet ver van de snelweg! We reden de brug over de snelweg op en bereikten aan de overkant de Mastendreef ter hoogte van een kleine parking aan één van de toegangen tot de bossen van Zoomland. 22 km om 12.15 u. Hier in de omgeving ligt een singletrack die zich over enkele heuvels slingert die aan weerszijden van een centraal bospad liggen! Ik ben er verkeerdelijk over gereden in het zog van twee bikers die niet aan de georganiseerde tocht bleken deel te nemen en diende op mijn stappen terug te keren! Er wandelde een man met zijn hond. Na nog enkele bospaden arriveerde ik omstreeks 12.30 na 24,75 km aan de Stayokay en kwam er een einde aan de rit! Het was daar hectisch omdat er net drie grote reisbussen het pad blokkeerden. Met rug- en slaapzakken gepakte jeugd kwam er toe voor een kamp!

Ik zag het niet zitten om in die chaos op te zoek te gaan naar een drankje en heb direct weer de wagen opgezocht die verderop in het bos langs de wegrand geparkeerd stond. Ik had dan nog de tegenslag dat ik tijdens het weer opladen van m’n fiets een fikse stortbui over me heen kreeg! Ook andere bikers, wielertoeristen en joggers deelden in het natte pak! Een weinig teleurgesteld weer naar huis gereden, maar dat het zo’n korte rit werd was volledig aan mezelf te wijten! Omwille van de regen evenmin geopteerd om er op eigen houtje nog een vaste route aan vast te knopen. Tijdens de toertocht was immers al gebleken dat sommige paden er zeer beslijkt bij lagen en vol plassen stonden. Na deze stortbui zou de toestand beslist niet beter zijn! De maand augustus had veel regen bij en ondanks het feit dat ik toch vele tochten in aanvaardbare omstandigheden heb kunnen rijden tijdens de afgelopen zomer, zal deze er toch geen worden om in te kaderen wat het weer betreft! Ook de vermoeidheid na persoonlijke beslommeringen had me parten gespeeld. Waarschijnlijk ook het feit dat m’n fietsmakker met vakantie is waardoor ik de ritjes alleen moet rijden! Na vele jaren meestal alleen op pad te zijn geweest geniet ik het laatste ruime half jaar zijn gezelschap. Waardoor mijn plezier om te rijden heel wat minder is wanneer ik alleen op pad ben!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m’n site mtbwijzer.be en op m’n blog!

StrammerMax

04-09-2014 om 17:27 geschreven door StrammerMax