Tweede Halloweentocht nightride (17-30 km) van MTB De Wiekers te Wiekevorst op 28-10-2011.

Na de dagtaak en het afronden van de werkweek snel een boterham achter de kiezen gestoken en dan linea recta huiswaarts om de bike en de fietsspullen op te halen en naar Wiekevorst te vertrekken.  Alles viel mee deze avond, want overal kalm verkeer en geen files.  Het is ooit anders op een vrijdagavond.

Om 19.45 u was ik ter plaatse en vond ik een parkeerplaatsje voor een huis en onder een straatlantaarn.  Licht genoeg dus om de lampen op m’n fiets te monteren.  Me ingeschreven en aangesproken door een biker uit een delegatie van een club die nog op andere ploegmakkers stond te wachten.  Ik had al gemerkt dat ik hun aandacht had getrokken.  Van zodra ik “Suskewiet” op hun pakken zag staan, wist ik direct hoe laat het was, buiten vijf voor acht!  Dat kon niet anders dan Dirty Daddy zijn van de Slijkfretters uit Westerlo.  Spijtig dat ze hun mooie blauwe pakken van destijds ingeruild hebben voor een lichtere kleur!  Er was ook een Slijkfretster in hun midden!  Dat moet Vickster geweest zijn.  Na een kort babbeltje een berichtje gestuurd naar rubber-12 om m’n vertrek te melden, omdat hij misschien ook ging rijden, maar ik kreeg direct antwoord dat hij er niet in geslaagd was van nog te komen.  Misschien maar beter zo, want stel dat hij nog één of ander zou voorhebben de avond voor zijn afreis naar Afrika voor zijn deelname aan een tocht in Burkina Fasso ten voordele van broederlijk delen!

Om klokslag 20.00 u m’n fietske opgehaald bij de bewaakte parking en op pad, benieuwd naar wat De Wiekers voor ons uit hun hoge hoed getoverd hadden met hun tweede Halloweentocht.  De juiste weg werd al direct aangewezen door een met kaarsjes van binnenuit verlichte pompoen.  Zulke pompoenen zouden ons verder tijdens de rit nog op andere cruciale punten de juiste weg wijzen, terwijl ze op andere plaatsen opdoken in donkere bossen.  Het pad over een gemaaid maïsveld werd aangegeven door theelichtjes in glazen bokalen.  Enkele wortels en gevaarlijke stronkjes waren gemarkeerd met reflecterende verf.  Een met een oliejekker aangeklede pompoen stond naast het pad te spoken.  De eerste vijf kilometers bereden we tracks door weiden en enkele plezante stukken bos, afgewisseld met veldwegen en asfaltbaantjes.  Zo ging het richting Morkhoven.

Geregeld werd ik nog ingehaald door groepjes bikers, waaronder zelfs een groep van meer dan twintig rijders.  Als je zo’n groep ziet aankomen, dan heb je met al die sterke lampen de indruk dat er een vrachtwagen of trein op je afkomt!  Lagen de paden er tot dan toe lekker droog bij, ter hoogte van Heist-op-den-Berg werden we door de vettige en slijkerige Glazenstraat gestuurd.  Ik denk dat de pap afkomstig was van bouwwerken aan een huis in het begin van die zandweg.

Mijn kilometertellertje had het weer laten afweten na een kilometer of vijf, het batterijtje zal dan toch ten einde zijn, maar ik had het vervangen door een tweede exemplaar dat ik op zak had gestoken.  Ik vermoed dus dat enkele kilometers niet geregistreerd zullen geweest zijn!  Een tiental kilometer na de start werden we over een singeltrack gestuurd die zich met vele bochten door een loofbos slingerde.  De stammen stonden wel heel dicht tegen elkaar, zodat je op bepaalde plaatsen weinig ruimte had om je met je fiets door te wurmen.  Even verder stond een ruime bevoorrading met lekkere soep, sportdrank, bananen, cake en suikerwafels.  Een generator zorgde er voor de nodige energie om er de lampen te doen branden.  De groep Slijkfretters arriveerde toen ik mij aan het lekkers te goed had gedaan en zo kwam ik Vickster nog eens tegen.  De club viel wel op met in hun midden een kerel die voor de gelegenheid een pompoen over z’n helm had getrokken, deze zag er betrekkelijk zwaar uit, en dan heb ik het over de pompoen, en een collega die zijn helm en rug getooid had met kerstboomverlichting!  Wat mensen al niet uitvinden om opgemerkt te worden!

De soep van De Wiekers, een halve banaan, een stuk cake en een bekertje sportdrank hadden amper kennis gemaakt met mijn maag, of wij werden een maïsveld opgestuurd waar de zachte ondergrond er voor zorgde dat je er stevig diende te trappen om vooruit te komen.  De twee bikers die me ingehaald hadden gingen plots iets minder snel vooruit en een “oeps” van één hunner liet zien dat hier een tandje diende bij gestoken te worden!  Wie dacht dat het na de bocht gedaan was, werd al snel duidelijk gemaakt dat dit bijlange nog niet het geval was!  Zwaar naar adem happend bereikte ik dan toch weer de weg.  Maar niet voor lang!  Nauwelijks was de ademhaling weer wat tot rust gekomen, of we werden een dennenbos in gestuurd waar de track weer danig smal was en zich rond de boomstammen slingerde.  Aan het begin van het pad hingen een paar spoken in de bomen.  Jammer genoeg beschik ik niet over de nodige techniek om daar zonder voet aan de grond doorheen te komen!  Zo kort waren de bochtjes!  Een verlichte pompoen stond weer wat te spoken.  En het is de eerste keer dat ik tijdens een mountainbiketocht geconfronteerd word met matrassen op het parcours!  Enkele diepere putten op de track waren immers opgevuld met matrassen!  Daarover rijden gaf wel een vreemd gevoel!  En je ging toch de dieperik in als je er over reed!  Een plots vanuit het niets blaffende hond achter een draadafsluiting van een tuin deed de haren op m’n rug recht naar boven veren!  Na een plaspauze al m’n lampen eens gedoofd om vast te stellen dat het daar zonder licht verrekt donker was!  Ik was nochtans eerder op de tocht twee rijders gepasseerd die maar weinig licht mee hadden!

Verder vonden we op ons pad asfaltbaantjes en kregen we aantal tracks door weiden, velden en stukjes bos voor de wielen geschoven, waaronder een aantal leuke paadjes.  En steeds doken ze weer op, die vele verlichte pompoenen.  Toen ik in een straat met winkels in een dorpscentrum de batterijen van m’n lampen aan het vervangen was, vermits ik er voldoende bij heb kan ik ze even goed eens vervangen, stak de groep Slijkfretters met pompoen en kerstboom, me voorbij.  De weg was gemarkeerd met pijltjes waarop reflecterende strips waren aangebracht, bijwijlen met strips op bomen of palen.  Gevaarlijke punten of punten waar je diende af te slaan, werden gemarkeerd met een pompoen of met rode flikkerende lampjes.  Ik kwam op 27 kilometer, maar door het uitvallen van m’n tellertje heb ik er vermoedelijk een aantal niet geregistreerd, zodat we de beloofde 30 km gekregen hebben.  Er zou een splitsing geweest zijn, maar die heb ik niet opgemerkt!

Bij aankomst m’n lampen en spullen in de auto gelegd, m’n fiets toevertrouwd aan de mannen van de bewaakte parking en in de kantine aangesproken door een biker die op jinba ittai stond te wachten, ten einde zijn na de nightride in Bergen-op-Zoom vergeten schoenen te recupereren.  Me bij deze mens aan tafel gezet en luttele ogenblikken later kwamen jinba en patje2 binnen.  Zij hadden de grote en aansluitend de kleine toer gereden.  Heroïsche verhalen over buitenlands trips kwamen samen met glazen edel vocht op tafel.  De mannen van een club die naast ons zaten waren al goed boven hun theewater, maar konden toch nog de link leggen tussen de papegaai op m’n trui en de verhaaltjes op het web!  Toen het aantal decibels van dit groepje rechtevenredig met de inhoud van de geledigde glazen begon te stijgen en de klok genadeloos het laatste uur van deze vrijdag in ging, heb ik afscheid genomen en was het tijd om weer huiswaarts te rijden.

Het was een leuk ritje dat het mee moet hebben van de sfeer die er gecreëerd werd.  Al die pompoenen uithollen, klaarleggen en doen branden moet toch wel wat tijd gekost hebben.  In ieder geval een plezante manier om op een vrijdagavond een lang weekend met een groot aanbod aan toertochten in te zetten!

Het verhaaltje over deze nightride kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

29-10-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

25-10-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-45 km) van WTC Zomerlust te Wouwse Plantage op 16-10-2011.

Het was weer vroeg opstaan vanochtend, want voor vandaag had ik een toertocht over de grens in Nederland uitgekozen en ik was zinnens van met de bike van thuis uit naar ginder te rijden, goed voor een 30 km enkel.  Omdat het zeker geen slijkrit zou worden en ik wat problemen had met de Turner-bike, was dit de uitgelezen kans voor een maidentrip met de gloednieuwe Lapierre Zesty, die nog alleen is buiten geweest om de Grensparkroute eens te rijden.  Wonder boven wonder was ik klaar op het vooropgestelde tijdstip, zodat ik om 8.00 u op weg kon voor een lange rit.  Ik was van mening dat het mijn jaarlijkse koninginnenrit was, de langste die ik rijd, maar ik zat er naast.  Want Wouwse Plantage is dichterbij dan Wouw, dus het is deze laatste die mijn jaarlijkse langste is!

Via binnenwegen richting Ravenhof in Stabroek gereden.  Net voor de kruising met de ’s Hertogendijk kwam de zon boven de horizon piepen en wierp een zeer lange schaduw van een mountainbiker, eenzaam op weg in de koude ochtend.  Aan de horizon de wolken boven de kerncentrale van Doel.  In de buurt van het Elzenbos zag ik gele pijlen hangen van de toertocht vanuit Kapellen.  En aan het Ravenhof kwam ik zowaar tussen de rijders van deze toertocht terecht.  Ik werd zelfs voorbijgestoken door een clubmakker die niet zal geweten hebben dat ik eigenlijk maar op doortocht was!

Op de Putseweg even halt gehouden om wat te prutsen aan mijn kilometertellertje dat net nu voor deze lange toer forfait gaf!  Batterijtje leeg?  Een andere biker stak me voorbij en ik heb lange tijd in diens spoor kunnen rijden.  Hij was duidelijk ook op weg naar De Pin, zoals de Nederlanders Wouwse Plantage noemen.  Aan de start was het een drukte van jewelste alwaar een dame aan de inschrijving met veel overtuiging soepbonnetjes, inclusief een gratis massage, aan de deelnemers overhandigde.  Rubber-12 tikte op m’n schouder, hij was ook al present en met de fiets tot hier gekomen.  Om 9.30 u konden we van start gaan via een stukje fietspad om dan de Plantagebaan over te steken en de bossen in te duiken over een smal paadje dat er nog vrij vochtig bij lag.  Ik had soms wel wat last van de lage zon die in m’n ogen scheen, waardoor ik soms niet goed zag waar ik reed!  Gedurende de eerste kilometers kon ik rubber nog goed volgen, alsof de nieuwe bike me vleugels gaf, maar ik voelde al snel dat ik dit tempo niet zou blijven volhouden.  Op een bepaald ogenblik werd ik ingehaald door een sneller groepje dat rubber mee opslokte, en ik zag hem wegstuiven, de volgende bossen tegemoet.  Want op deze tocht duik je na honderd meter de bossen en in om er nooit meer uit te komen.  Zo goed als voor de volle honderd procent off-road.  De enige verharding die je tegenkomt is het asfalt bij het oversteken van de verkeerswegen.  Aan al deze oversteken hadden mannen van de club postgevat.  Zelfs op de ongevaarlijke kruisingen stond er wel iemand eenzaam op post, zijn bike tegen een boom geparkeerd.  Op een kruispunt van zandwegen midden de bossen waren zelfs nadarhekkens geplaatst en stond er iemand op de uitkijk.  Met dank aan die mensen voor deze service!

De toer bracht een afwisseling van bospaden, smalle tracks, paadjes door weiden en velden en stukjes heide.  De ondergrond lag er goed berijdbaar bij.  Geen modder en geen los zand.  Het begin van de tocht voerde ons richting Zoomland waar de biker zijn hart kan ophalen door over de verschillende bulten te razen.  Door de lage zon koos ik op één van die bulten toch voor de verkeerde kant, waardoor ik in los zand kwam vast te zitten.  Van het drietal dat me klakkeloos volgde kwam de eerste ook vast te zitten!  En dan weer over de wortels naar beneden razen.

Verder werden we gedurende een aantal kilometers over de groene vaste route gestuurd die ons bij momenten door prachtige landschappen en bossen stuurde.  Wat een mooie streek hier!  Ineens zag ik naast mij een grijs koppeke opdoemen.  SilverFokske had blijkbaar dan toch voor deze rit gekozen.  Een korte babbel, want we konden moeilijk naast elkaar blijven rijden, teneinde de snelle jongens ruim baan te geven!  Nadat hij gevraagd had of ik het niet erg vond dat hij er vandoor ging en ik hem geantwoord had dat ik m’n best zou doen om niet te veel later aan te komen, stoof hij weg als een pijl uit een boog.  Door m’n trage tempo ben ik gewend van “alleen” te rijden, tussen de vele anderen!  Want er reden heel wat bikes door de plaatselijke bossen.  Maar op enkele singletracks na konden de snelleren de trageren zonder veel problemen voorbij.

Een oudere biker die een tijdje achter me had gereden op een track, kwam naast me rijden toen we een brede zandweg op draaiden.  “We treffen het met het weer”, zei hij in het voorbijrijden.  Zeg dat wel, zo’n mooie zonnige zondag!  De brede zandweg kwam me bekend voor en even later passeerden we de in de bossen gelegen “Nieuwe Kloof”, een domein met feestzalen.  In de buurt van De Kloof lag de ondergrond er iets natter bij, maar de grote plassen konden gemakkelijk ontweken worden.  De vorige rijders hadden er al mooie paadjes gevormd.  Bijzonder mooi was de plek waar een infobord de toegang tot de Wouwse Plantage markeerde midden de bossen.  Links en rechts van het pad stonden de dennenbomen op een reeks lage heuvels, een zeer merkwaardige omgeving.  Paadjes door bossen en heide werden ons deel.

De bevoorrading stond in het midden van een grote zandvlakte die ingenomen werd door de vele bikers in hun bontgekleurde pakken, hun fietsen in het zand gelegd of tegen de bomen geplaatst.  De sportdrank smaakte lekker naar citroen en je kon er granenrepen eten.  Maar ik koos voor de lekkere gevulde koeken die je bij ons niet vindt.  Rubber en SilverFokske hadden elkaar gevonden en dronken hun bekertjes in de warme zon.  Ondanks dat kon je zeker vanochtend een lange broek of beenstukken verdragen.

Allen weer op pad, maar na enkele kilometers moest ik de twee anderen lossen en zag ze in de bossen verdwijnen.  Paadjes door de bossen en over stukjes heide met af en toe wat los zand, werden ons voor de wielen geworpen.  Na de stop zijn me opmerkelijk minders bikers voorbijgestoken.  De snelle jongens zullen dan al verder op het parcours gezeten hebben!  Een track die door het bos evenwijdig liep met een rijbaan kruiste via twee houten bruggen een diep uitgesneden waterloop.  Misschien de Zoom?  Even halt gehouden op de eerste brug.  Een passerende biker vroeg of ik pech had!  Neen, gewoon even kijken hier naar de mooie omgeving.  Verderop kreeg je schuin achter je de lichtbakens te zien van de vlieghaven van Woensdrecht.  Een tijdje in het wiel gehangen van een trage rijder op een mooie singletrack, om tenslotte toch voorbij te steken.  Toen ik het fietspad van de baan van Huijbergen naar Wouwse Plantage onder mijn fietsbanden zag passeren, dacht ik dat het einde naderde!  Maar niets daarvan!  Even verder doken we weer de bossen in over paadjes en tracks.  Om nadien over een fietspad gestuurd te worden dat weer naast een diep uitgesneden beek liep.  Om tenslotte toch Café De Reebok te bereiken.

Rubber en Fokske genoten al van een glas gerstenat.  Ook Pcdoc en Liesje waren present.  Het was een drukte van belang voor het café.  Tot zelfs de middenberm van de straat werd ingenomen door de bikers.  Door het zonnige weer zullen velen geen zin gehad hebben om al naar huis te vertrekken.  Pcdoc deed weer zijn best om de sfeer op deze mooie zondag met zijn fototoestel vast te leggen voor de eeuwigheid.  Als de ouderdom ons van de fiets wegjaagt, kunnen we zo nog eens terugdenken aan de tijd van toen en aan het fietske dat mij weer levensvreugde heeft gegeven.  SilverFokske hoopte met zijn wagen over de lokale wegen weer thuis te geraken teneinde de wegenwerken op de snelwegen in Nederland en België te omzeilen.  Met rubber-12 via één van de toegangen tot de Plantage en de Verbindingsstraat door Essen-Hoek, Kalmthout-Hoek en de heide naar Heide-Kalmthout gereden.  De door de brand eind juni verwoeste bomen waren thans omgehakt.  Toch heel wat, te zien aan de grote hopen verzaagde boomstammen die opgestapeld waren.  Waarom niet gewacht om ze nog een kans te geven om misschien weer tot leven te komen de volgende lente?  Het was er superdruk met veel fietsers en wandelaars!  In Heide afscheid genomen en naast de spoorweg Antwerpen-Roosendaal richting Kapellen gefietst.  In Kapellen was het alsof de achtertrein van m’n fiets begon te zwalpen.  Verdekke, ik zat met een lekke achterband!  Dat is al zo lang geleden, en tijdens zijn eerste rit heb ik prijs met de nieuwe bike!  De notubes deed dan toch niet zijn werk!  Al goed dat dit gebeurde aan het einde van de rit!  Omdat ik niet ver meer van huis was, een paar keren bijgepompt om het thuisfront te bereiken.  Fietske proper gemaakt, de douche in en m’n kleren gewassen.  Die lekke band, dat zijn zorgen voor tijdens de week!  Door het niet werkende tellertje kan ik enkel gokken op de totale afstand, zegge 30 + 45 + 30 = 105 km!  Meer moet dat niet zijn!  Mooie toer, ik heb me geamuseerd vandaag!

Het verslag van deze toer is ook te lezen op mtb-you en op Stander.info!

Foto’s vind je op Stander.info!

17-10-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-35-45 km) van KFC De Vrede te Wechelderzande op 15-10-2011.

Op deze zonnige zaterdag, na een korte nacht wegens de nightride te Bergen-op-Zoom de avond voordien, en na snel wat boodschappen gedaan te hebben, kwestie van iets eetbaars in huis te hebben, ook afgezakt naar de Voetbalstraat in Wechelderzande.  Het was al filerijden hier op de grote baan en toen ik de Antwerpse ring op reed waren daar twee rijstroken afgezet en was het daar ook aanschuiven geblazen.  In de richting Nederland was het nog erger!  Dus een knoop in m’n zakdoek gelegd om na afloop zeker niet langs de snelweg weer naar huis te keren!  In de lawaaierige kantine zaten al veel bikers die de toer achter de rug hadden.  Me ingeschreven en om 12.55 u zat ik op m’n fietske nadat ik een biker er op attent had gemaakt dat de start vlak naast het voetbalveld was, want deze mens had dat niet gezien en reed daar te zoeken.

Twee kilometer verder doken we al een singletrack op en vervoegden zo de rode vaste route.  Omstreeks vijf kilometer reden we over één van de nieuwe stukken die onlangs voor deze route werden uitgestippeld.  Die nieuwe tracks liggen er nu toch al wat vaster bij dan kort na de aanleg, ook al houd ik nu niet zo direct van al die wasbord-hobbels die deze track rijk is.  Dat is niet ideaal voor de rug!  Twee kilometer verder kwam de splitsing voor de 45 km en kwamen we op een track van de vaste blauwe route die zich door mooie bossen slingerde.  De herfstzon viel tussen de bladeren in de kruinen van de bomen die al last beginnen te krijgen van de eerste kaalheid, nu de winter voor de deur staat.  Het tellertje klokte 13 km af wanneer we de hoofdingang van de Lilse Bergen voorbijreden.

Ongemerkt kwamen we op de groene vaste route nadat we de rotonde met de op- en afrit Beerse van de E34 rechts van ons tussen de bomen hadden kunnen zien liggen.  De groene route bestaat uit een aaneenschakeling van eerder veldwegen, afgewisseld met paadjes door loofbossen.  Men rijdt hier door een meer open landschap in tegenstelling tot de dennenbossen van bij de aanvang.  Op 19 km ging het de snelweg over en aan de omgeving merkte ik dat het koninginnenstuk van de vaste route in het verschiet lag.  En inderdaad, een kilometer verder konden we genieten van de bekende slingerende track in de buurt van het golfterrein op de vaste rode route.  Eerst een treintje snelrijders laten passeren om deze geliefde track aan m’n eigen tempo te kunnen berijden.  Ik kreeg toch nog bikers achter me aan!  Na de track ging de vaste route vroeger rechtdoor, terwijl nu links afgeslagen wordt om weer een mooi smal paadje op te gaan met halverwege een hoge bult, waarna men de Achtzalighedenboom te zien krijgt.  Als men er tenminste niet achteloos voorbijvliegt zoals mijn voorganger!  Prijsvraag van deze week: waarom heet die boom zo?  De eerlijkheid gebiedt wel te vertellen dat er intussen al een aantal zaligheden zijn afgestorven!  Niets of niemand heeft het eeuwig leven, zelfs niet met zo’n naam!  Omdat ik weet hoe je weer aan het begin van de koninginnentrack kunt geraken, op mijn stappen teruggekeerd om er nog eens een tweede keer van te genieten.  De biker die in de buurt van de Achtzalighedenboom op de grond was gaan zitten om aan z’n bike te kunnen prutsen, was intussen verdwenen.

Na nog een stuk van de groene route voor de wielen te hebben gekregen, kwamen we weer op een nieuw stuk van de rode route waar een singletrack is aangelegd met bultjes en korte bochtjes.  Daar is iets meer techniek voor vereist om geen voetje aan de grond te moeten zetten wanneer men om een boomstam heen moet draaien.  We doken het struikgewas in om in een bos te komen naast een gracht en passeerden het hutje aan de vijver, de klassieke plek waar de toertochten in deze streek hun bevoorrading opstellen.  Niets van dat deze keer, er stond enkel een koets met twee paarden en een echtpaar menners.  We maakten een lusje en kwamen een tweede keer voorbij de vijver gereden.  Mijn tellertje gaf 27 km aan.  Zelfs rekening gehouden met de extra kilometers die ik gemaakt had, was ik al over halverwege.  Waren de paden die we tot dan toe voor de wielen hadden gekregen me vrij bekend van de vaste routes en uit andere toertochten, nu doken we een onbekende track in.  Die slingerde zich door een loofbos om tenslotte weer uit te komen aan de voetbalvelden van aan de start.  Die mannen van de voetbal hebben het wel goed bekeken van hun bevoorrading op te stellen in de buurt van de start.  Dat bespaart een hoop verhuis van materiaal!  Er konden bananen, partjes appelsien, koeken en sneden cake gegeten worden.  Er stonden nog andere bikers en er kwamen er tijdens m’n pauze nog toe.  Ik was zeker niet alleen op pad in de bossen, want ik schat over de gehele rit toch wel ingehaald te zijn geworden door een 60 tot 80 bikers.  Ik ben de tel kwijtgeraakt!  Voor mij kwam de stop op 30 km.

Het gedeelte van de toer na de rust was voor mij het meest interessante omdat ik over onbekende paadjes kon rijden en er geen gebruik gemaakt werd van de paden van de vaste routes.  Het begon al vrij snel met een plezante over en weer slingerende track door de bossen, alwaar ik het gezelschap kreeg van een jonge vrouw op de bike.  Intussen was ik zo’n 35 km onderweg.  We werden verder door de bossen geloodst over een afwisselend parcours van smalle tracks en bredere wegen.  Het geluid van wagens verried dat we de E34 naderden.  We reden er over een track vlak naast de snelweg.  Op 37 km via een brug de snelweg over om het grondgebied van het Kasteeldorp Vorselaar binnen te rijden en weer een mooie track in het bos voor de wielen te krijgen.  En er waren nog steeds veel andere bikers onderweg, geregeld haalden groepjes me in.  Volgde weer een mooie track doorheen de bossen met heuveltjes op en af om dan een breder bospad op te gaan dat overging in een veldweg en uitkwam op de plek met de 14 kapelletjes.  Ik ben daar ooit eens beland toen ik hier enkele jaren geleden in het wilde weg in de buurt was komen rijden.  Mijn tellertje gaf bijna 43 km aan, dus het einde moest zo stilaan in zicht beginnen komen.

Het parcours bracht ons over bos- en veldwegen voorbij het motorcrossterrein van Lille waar je in de verte die kerels met hun moto’s over de bergjes zag vliegen.  Het motorengeronk weerklonk in de omgeving tot we weer het bos in doken.  Er reed een hele tijd een biker achter me aan op zo’n honderd meter afstand.  Een asfaltbaantje bracht ons weer in de richting van de snelweg E34 waar een groot bord de afrit Lille aankondigde.  Even verderop kondigde een klein bordje voor ons de laatste drie kilometers aan!  En zelfs op dat laatste stukje kregen we nog leuke tracks te berijden in de bossen en passeerden we “De Zevende Hemel”, een gebouw met bijhorende stalling, een soort ontmoetingsplaats.  Doordat ik er even halt hield, kon de biker die al een hele tijd een eind achter me reed, me bijbenen.  Er passeerde nog een groepje mannen en vrouwen.  Snel aangepikt en mee de grote baan overgestoken.  We reden het kerkhof voorbij en dat was het sein dat we dra weer aan de voetbalterreinen zouden zijn.  Ik had in totaal 52 km gereden.

Geen gebruik gemaakt van de bikewash.  Binnen in de kantine drie flesjes ijsthee soldaat gemaakt en een broodje kaas naar binnen gewerkt!  Op de velden waren tegelijkertijd twee voetbalwedstrijden aan de gang.  Nog bijna een uurtje blijven uitrusten met het gedacht van jinba ittai nog te zien.  Hij moest vandaag werken, maar zou nog net voor sluitingstijd proberen te starten.  Geen jinba te zien gekregen.  Terug naar mijn auto die geparkeerd stond in een nette straat met keurig onderhouden voortuintjes, voor hetzelfde huis waar ik een aantal jaren eerder al eens was komen parkeren.  Het was niet nodig geweest, want de grote parking voor de voetbalvelden blijkt nu netjes aangelegd te zijn met een gloednieuwe toegangsweg.  Via de secundaire wegen naar huis teruggekeerd en geen last gehad van de files op de snelwegen rond Antwerpen!

Mooie toer, waarbij in het gedeelte voor de rust bijna uitsluitend de paden van de vaste routes worden aangedaan.  De tweede kleinere helft komen minder bekende paadjes aan bod.  Veel afwisseling, veel bos, veel off-road en een prachtig herfstweer!

Dit verslag is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto: de 14 kapellekens te Vorselaar.

16-10-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (20 km) van de Mellowbikers te Bergen-op-Zoom op 14-10-2011.

Wanneer de dagstaak er omstreeks 16.30 u op zat, iedereen weg was en de rust weerkeerde, was het alle hens aan dek om alles in gereedheid te brengen voor de afreis naar Bergen-op-Zoom.  Alles de auto in, de fiets die al op m’n werkplek stond opgeladen en nog snel een kop soep en wat overschot van stoofvlees met een paar boterhammen naar binnen gewerkt.  Mijn vrees voor files op de E19 werd bewaarheid ter hoogte van Sint-Job-in-‘t-Goor.  Dus daar snel de afrit op en via de lokale wegen naar huis, de spullen die ik niet nodig had snel binnen gezet en dan via de nachtelijke Putseweg en over Huijbergen naar de Boslustweg in Bergen-op-Zoom, op een boogscheut van de Belgisch-Nederlandse grens.  Meteen weet ik hoe je daar moet geraken, voor een groot stuk identiek aan de route naar Wouw en Wouwse Plantage.

Bij aankomst aan de Stayokay viel me het grote aantal geparkeerde wagens op!  Dit was niet langer het ritje van vorig jaar voor een select gezelschap, getuige de 203 bikers die voor dit nachtelijk amusement naar hier waren gekomen.  M’n lampen gemonteerd, m’n schoenen aan en naar de inschrijving.  Terwijl ik me stond klaar te maken, kwam jinba ittai voorbijgereden, hij was aan z’n toer begonnen.  In de Stayokay was het zelfs drummen geblazen om tot bij de inschrijftafel te komen!  Ik zag onvoldoende in het schemerlicht om m’n inschrijvingsbewijsje in te vullen!  Wat zat ik nou te sukkelen terwijl er zo’n megaverlichting op m’n helm pronkte!  Terwijl ik vruchteloos naar het schakelaartje tastte, merkte ik dat ik de lamp gewoon achterstevoren op m’n helm gemonteerd had!  Van de stress om me te haasten!  Gelukkig hangt ze maar vast met klittenband, zodat ze snel omgedraaid was!  Het verwonderde mij dat er nog geen Nederlanders geweest waren die dat gezien hadden en er opmerkingen over gemaakt!

Om 20.45 u was ik goed en wel op pad, reed voorbij de twee mannen die op het kruispunt post hadden gevat, om even verderop het bos in te duiken op een plek waar twee mensen met een fototoestel in de weer waren.  Wat me al direct opviel waren de mooie, verzorgde pijltjes die het parcours aanduidden.  Allemaal even netjes en eenvormig en duidelijk van ver te zien.  Soms bescheen je lamp een hele rij dergelijke pijltjes die in een bos aan boomstammen en paaltjes bevestigd waren.  Het moet een hele klus geweest zijn om die allemaal te maken.  Er waren nog redelijk wat starters en ik maakte me soms wel wat zenuwachtig wanneer een sneller treintje in m’n zog naderde!  Amper vijf minuten na m’n vertrek kondigde mijn gsm de ontvangst van een berichtje aan.  “Dat zal de rubber zijn die zijn vertrek aankondigt!”  Niet gestopt om te antwoorden, “hij zal me seffens wel zien”, heb ik toen gedacht.

In het begin van de tocht werden we over een pad gestuurd dat bestraat was met brede stenen, waartussen de voegen alsmaar groter werden!  Ik vermoed dat er aan het einde zelfs ronde houten stammen gebruikt waren.  Dat de spleten tussen de stenen steeds groter werden, boezemde me weinig vertrouwen in!  We reden de bossen in en kregen bospaden en tracks voor onze wielen geworpen in het nachtelijke duister.  Hier en daar diende een bultje overwonnen te worden.  De ondergrond was vrij droog, op hier een daar een grote plas na.  Op bepaalde plaatsen lag er zelfs nog veel los zand!  Bij aanvang vlotte het niet al te goed en voelde ik me wat opgejaagd.  Bovendien zat er speling op de trapas van m’n fiets!  Ja, iets dat veel gebruikt wordt, slijt!  En m’n kilometertellertje werkte weer niet!  Altijd last mee bij nachtritten!  Dat toestelletje wordt gestoord door de batterijen van de lampen, vermoed ik.  De stress van de werkweek zinderde nog na en eigenlijk was dit een goed begin van het weekend om deze letterlijk uit je lichaam te trappen.  Af en toe even aan de kant of me smal gemaakt om snelleren te laten passeren.  Toen ik even aan de kant stond te lurken aan m’n drinkzak, hoorde ik achter me een bekende stem.  Achterom kijkend zag ik niemendal omwille van het sterke licht dat me bescheen.  Het was rubber-12 die me had ingehaald.

Van dan af ging het beter.  De motivatie om rubber-12 te proberen te blijven volgen deed me nu sneller trappen en overal over vliegen.  Want er lagen wel redelijk wat wortels op ons pad.  Licht in het bos bewees dat we de bevoorrading bereikten.  Ik zag daar licht flikkeren tussen de bomen en ben gaan kijken.  Er hing een fiets in een boom en het kader ervan was omwikkeld met een lichtslang.  Aan de stop kreeg elke biker een blikje Redbull en een reep krachtvoer van Isostar.  Rubber was in gesprek met een deelnemer die op een paaltje was gereden en wiens voorwiel verbogen was.  Vandaar dat de seingevers op bepaalde plaatsen een fluojasje rond de paal aan het einde van een pad hadden vastgemaakt.

Na de rust weer op pad door de nachtelijke bossen.  Rijdend over een tapijt van dennennaalden reflecteerden de pijltjes het licht van m’n lampen die ik aan de stop van een nieuwe batterij voorzien had.  Bredere boswegen wisselden af met smalle tracks tussen boomstammen.  We slaagden er zelfs in van enkele bikers in te halen!  Niet alleen het licht, maar ook het naar elkaar roepen achter ons, toonde dat er een groep mannen naderde.  Volgde een lange strook los zand.  De rubber was er door geraakt, maar ik bleef steken, kon m’n evenwicht niet houden en viel op de grond.  Daardoor stak de groep mannen me voorbij.  Die werd gevolgd door een biker die zonder licht was komen te zitten.  Omdat deze ook moeilijker door het zand geraakte, speelde hij de groep kwijt en kwam dan bij mij in het wiel hangen.  Maar na verloop van tijd merkte ik dat hij niet meer volgde.  Soms reed ik over open plekken of aan de rand van de bossen en zag ik het licht van de opkomende maan.  Ik kwam de biker zonder licht weer tegen.  Ik vermoed dat hij de streek kende en binnenwegeltjes had genomen.  Nadat we de laatste twee seingevers gepasseerd waren, kwamen we weer uit in de Boslustweg en even later zat de rit er op.

Een korte babbel met Waldo die buiten stond bij zijn vrienden.  De rubber was intussen bij weetabix en zijn twee kompanen, die ik had zien starten toen ik me ging inschrijven, gaan zitten, buiten op het terras.  Het gezelschap vervoegd en binnen de kop stevige soep en een boterham gaan halen.  Vanuit het raam riep iemand me toe.  Offshore was dan toch naar hier gekomen!  “Dan zal dat daarstraks toch Patje geweest zijn die mijn naam riep toen hij voorbijvloog!”  Weetabix en zijn maten vertrokken huiswaarts en de koude joeg ons naar binnen.  Aan tafel bij jinba ittai, Patje en Offshore gaan zitten.  Daar zaten ook twee mannen die uit het verre Oostende en Heist naar hier waren gekomen voor deze nachtrit.  Nog een babbel met Viperworldcup, mee het brein achter dit evenement, en later nog met LeoV, de bezemrijder die het parcours schoonveegde.  Ook Pcdoc en Liesje gespot.  Het was al over één uur eer we huiswaarts vertrokken.  Ter hoogte van de afslag naar Wouw ben ik rubber nog voorbijgestoken die met de bike gekomen was en er dus weer terug mee naar huis moest.  Ik kreeg zijn sterke licht nog een hele tijd in m’n achteruitkijkspiegel te zien.  Tot ik Huijbergen weer naderde.  En zo was ik op deze vrijdag weer pas laat te bed!

Mooi tochtje van de Mellowbikers die in hun vrije tijd de bossen van Bergen-op-Zoom en het Nederlandse mountainbikersforum onveilig maken.  Degelijk afgepijld met duidelijke pijltjes die goed opvallen in het donker.  Volledig off-road in de bossen met seingevers aan oversteken met (rustige) verkeerswegen.  Een tocht, georganiseerd door mensen met een hart voor mountainbiken en die anderen willen laten kennismaken met de streek waarin ze wonen en rijden.  De tocht had iets langer mogen zijn dan een dikke 20 km, maar sommigen hebben dat handig opgelost door de toer een tweede keer te rijden of door met de bike van thuis naar ginder te komen.  Leuke sfeer onder gelijkgezinden na aankomst.  De ideale manier om na een week werken content het weekend in te gaan!  Met dank voor dit initiatief en de gezellige avond.

Het verslag van deze nightride kan je lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op Stander.info!

Topic op het Nederlandse forum: klik hier!

16-10-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Mellowbikers Nightride op vrijdag 14 oktober 2011 te Bergen-op-Zoom.

Bomen, wortels, blubber. Voor de deelnemers van mountainbiketocht Nightride in Bergen op Zoom komt daar nog een obstakel bij: de duisternis.

Met je mtb in het donker door het bos crossen. Het moet niet veel gekker worden. Toch is dat precies wat op 14 oktober staat te gebeuren. Want dan is de Nightride oftewel nachtrit van de Mellowbikers. En daar hebben zich inmiddels al ruim honderd mtb'ers voor aangemeld. "We denken dat we uiteindelijk uitkomen op zo'n tweehonderd. Ze komen uit heel Zuid-Nederland", vertelt Paul Graafmans van de Mellowbikers.

Wie overdag met een mtb rijdt moet al goed oppassen dat ie niet tegen een boom 'aankwakt' of onderuit gaat in de modder. In het donker rijden vereist nog veel meer kundigheid. Een steeds groter wordende groep mtb'ers ziet hierin de nieuwe uitdaging. "Van dit soort ritten komen er steeds meer", zegt Graafmans. Maar het is nog lang niet zo ver dat er elk weekeinde zo'n rit is, zoals dat wel met de gewone toertochten het geval is. Dat seizoen is inmiddels weer begonnen. "Juist omdat er relatief weinig ritten zijn, komen mensen ook van elders naar hier om door het bos te rijden."

De Mellowbikers houden zo'n Nightride nu voor de tweede keer. "Vorig jaar hebben het onder ons gedaan. Met zo'n dertig deelnemers. Op uitnodiging."  Nu kan in principe iedereen meedoen. Aan de fiets worden geen bijzondere eisen gesteld, wel aan de verlichting, alhoewel dat de verantwoordelijkheid van elke deelnemer zelf is. "Heel veel van deze jongens trainen ook 's avonds op de weg en hebben daarom al goede verlichting. Maar je houdt niet voor mogelijk wat er met de moderne led-techniek aan verlichting op fietsen mogelijk is."

Op YouTube circuleren de nodige filmpjes van dit soort ritten. En wat meteen opvalt is de enorme batterij licht die de deelnemers voeren. Niet alleen op de fiets, maar vaak ook nog op de helm om gericht te kunnen schijnen. "Je moet erg goed uitkijken in het donker. Een pad dat je misschien al duizend keer overdag hebt gereden ziet er dan totaal anders uit", weet Graafmans uit ervaring.

En al is de verlichting nog zo goed, de deelnemers moeten over goede ogen beschikken. "We hadden de vorige keer een deelnemer die nachtblind bleek te zijn. Die stapte na een kilometer of zo al af."

's Nachts door het bos rijden is niet alleen een kwestie van licht, maar ook van aangepast tempo. "Als je normaal 25 kilometer in een uur doet, doe je daar nu twee uur over. Het is heel intensief rijden. Je moet op de omgeving letten, op de ondergrond, maar ook op je voorliggers."

Daarom is die afstand ook een mooie lengte voor de avondrit door de Bergse bossen. "Bovendien concentreren we de rit in een klein gebied om zo min mogelijk overlast te geven. Dat betekent veel rondjes draaien."

Om dat goed te laten verlopen komen er wel zeven- à achthonderd reflecterende routepijlen in het bos ten zuiden van de Stayokay. De Mellowbikers hebben voor de avondrit vergunning gekregen van de gemeente, want normaal gesproken is het verboden na zonsondergang door het bos te fietsen. De rit speelt zich ook helemaal af op gemeentelijk grondgebied. "We willen als vereniging mountainbiken op een positieve manier onder de aandacht brengen. Vaak wordt er negatief gedaan over mtb'ers. Wij willen laten zien dat we verantwoord gebruik kunnen maken van het bos."

De leden van de club fietsen niet mee. Zij zorgen er voor dat alles vlot verloopt. De deelnemers kunnen op 14 oktober tussen 20.00 en 21.00 uur op pad gaan.

Op de foto: Waldo baant zich met verlichting op helm en stuur door het donkere bos. Zo gaat dat 14 oktober ook tijdens Nightride. Veel mountainbikers zien in nachtelijke bostochten een nieuwe uitdaging. foto's Tonny Presser/het fotoburo

Bron: BN De Stem

BERGEN OP ZOOM - Mellowbikers noemen ze zich. Met dat mellow willen ze vooral aangeven dat mountainbiken iets ontspannends is. Geen wedstrijd.

Vooral genieten. Wat twee jaar geleden begon als een klein groepje mtb'ers dat afsprak om samen te gaan fietsen op zondagochtend is inmiddels sinds afgelopen zomer uitgegroeid tot een vereniging, alleen bedoeld voor mtb'ers.  En dat is uniek in deze regio waar wel tal van toerclubs zijn maar geen vereniging zich puur op de mtb richt.

Woordvoerder Paul Graafmans van de Mellowbikers: "We hebben een vereniging opgericht omdat we toch ook activiteiten willen organiseren zoals onze Nightride. Dan gaat het al snel om aansprakelijkheid. Een vereniging is dan verstandiger. Ook is het eenvoudiger bij het aanvragen van een vergunning."

Maar in feite blijft de formule van de Mellowbikers onveranderd. Een groepje dat elke zondagochtend om 8.30 uur vanaf de Stayokay aan de Boslustweg vertrekt voor een rit door de bossen in de omgeving. "We hebben nu twaalf leden, maar ook zo'n 20 à 25 man die op los-vaste basis met ons meerijden", aldus Graafmans.

Door een vereniging te worden willen de leden ook hun enthousiasme voor en kennis van de sport met anderen delen. "Omdat we ons nu meer naar buiten richten gaan we ook onze website aanpakken."

Bron: BN De Stem

13-10-2011 om 23:54 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-45 km) van de Tripple Bikers te Halle-Zoersel.

Mijn plan was eigenlijk om vandaag de toertocht in Mol te rijden, maar omdat ik van elders kwam na een avond en nachtje onvoorzien tappen (en niet stappen!) op een feest en daar was blijven slapen, moest ik thuis m’n bike en spullen nog gaan ophalen. Zo werd het te laat om nog tijdig in Mol te geraken en koos ik voor het dichterbije Halle-Zoersel waar je tot 11.00 u kon starten. Vorig jaar ben ik hier de jubileumeditie komen rijden. Toen hadden de Tripple Bikers overal metalen bruggen op het parcours en aan de finish opgebouwd! Wanneer ik alles ingeladen had en de fiets op de drager stond, klaar om te vertrekken, begon het weer hard te regenen! Me ingeschreven en om 10.50 u voor de toer vertrokken. We doken vanaf de Lotelinglaan links een smal servitudenpaadje in naast een huis en kwamen al snel op een bospaadje terecht. Even aan de kant en moeten prutsen aan m’n kilometertellertje omdat één van de knopjes ingedrukt was geraakt toen het in het zakje van m’n fietstruitje zat bij het inschrijven en het daarom de afgelegde weg niet registreerde. Een groepje van drie stak me toen voorbij. De eerste tien kilometers kregen we een afwisseling van bospaden en veldwegen voor de wielen. Ondanks de regen van gisteren en vandaag viel de toestand van de ondergrond nog goed mee, ook al kregen we af te rekenen met hier en daar een plas en wat slijkstroken. Op een bepaald bospad waren een aantal putten gedempt met hakselhout en dat rijdt toch niet zo gemakkelijk.

Na 9 km bereikten we de Knodbaan in Oelegem en ging het een stukje naast de antitankgracht, dan er over en langs de andere kant terug tot voorbij het Fort van Oelegem op 12 km. Even tot over de brug gereden tot aan de toegang tot het fort. Er hing een gedenkplaat van een in 1896 geboren en in 1917 gesneuvelde kanonnier. Eens het fort voorbij volgde een funstukje over het door putten en bulten gehavende pad naast de gracht. Als je het vanuit de andere richting moet berijden, dan is de passage lastiger. De diepe putten stonden vol water. Dit plezante stukje werd gevolgd door een modderig pad in het bos en leuke paadjes door de bossen. Wegen door bossen werden aan elkaar geregen door stukjes asfalt. Volgde een zeer lang en recht pad doorheen een bos, aan weerszijden afgeboord door een draad aan paaltjes, wegens privé, om uit te komen aan de Lievekenshoeve. Tijdens dit deel van de rit hadden me nog drie individuele rijders voorbijgestoken. Paadjes door de bossen, al dan niet verhard, werden ons deel.

Na 15 km reden we het Sniederspad op, gevolgd door een smalle track die zich naast een zandweg tussen de bomen slingerde met aan de linkerkant de door hagen aan het zicht onttrokken achtertuinen van grote villa’s. Een leuk paadje in ieder geval. Na 17 km bereikten we het park van Zoersel waarin een imposant kasteel stond, wat we even later van dichtbij zouden te zien krijgen. We reden er over de verharde paadjes door het park om na 20 km van zeer dichtbij dit Hallehof te passeren. Volgde de passage van een villawijk in Halle, met daarna een lange en eerder saaie asfaltweg, gevolgd door een al even lange bosweg.

De bevoorrading ben ik vermoedelijk voorbijgereden, deze zal in ieder geval niet goed aangeduid geweest zijn. Want toen ik omstreeks 22 km in het bos een splitsing tegenkwam tussen de verschillende afstanden, vermoedde ik dat hier de afstanden na de stop weer uit elkaar gingen. Ik vermoed dat de bevoorrading in de voortuin van een hoeve stond omdat ik er in het voorbijrijden een biker had zien staan babbelen met mensen op het erf. Maar verder was daar niets te zien waaruit men kon besluiten dat daar de stop was! En de grote meute was al lang gepasseerd, want dan valt een bevoorrading direct op. De moeite niet gedaan om op m’n stappen terug te keren. Het was intussen ook weer aan het regenen! We doken weer het Zoerselbos in en passeerden de ruwbouw van een verblijf voor verstandelijk gehandicapten. Ik veronderstel dat daar een instelling is, te merken aan de gebouwen die we daarna nog te zien kregen. Ik vond de inplanting van de nieuwbouw zo in het bos tussen de bomen toch ietwat ongelukkig omdat zo weer een stuk bos ten prooi valt aan bebouwing. Aan het begin van een wandelpaadje in het Zoerselbos stond een plakkaat van de Pol en Mariette-wandeling.

Op 30 km, nadat we kort tevoren een groot wit kasteel waren gepasseerd, zag ik de biker die me net ingehaald had op z’n stappen terugkeren. Op het kruispunt van de Zoerselbosdreef en de Rodendijk in Zoersel waren de pijlen verdwenen! Een derde biker aangesproken, maar die was op eigen houtje onderweg. Toen de andere biker rechtsomkeer had gemaakt en ik hetzelfde wilde doen, zag ik aan een boom het bekende gele gevarenbordje hangen! Dat was een aanduiding dat de toer hier passeerde en een flauwe plezante vermoedelijk de pijlen had verwijderd. De andere biker was al te ver weg om hem nog terug te roepen. Een gokje gewaagd en naar rechts afgeslagen in de richting van de bekende handelszaken langs de Rodendijk in de richting van de oprit van de snelweg. Net voor de oprit van de E34 zag ik aan restaurant ’t Lopend Vuurtje weer pijlen hangen in een straat die Sjauwel heet.

We reden naast de snelweg en op km 33 zag ik midden in de weiden de metalen brug opdoemen die voor de gelegenheid was opgetrokken. Een brug zoals men ze ook tegenkomt op grote professionele veldritten. Ze was wel wat overkill in vergelijking met het beekje dat diende gekruist te worden. Ik ben boven op de brug blijven staan en het was leuk van de reacties van de passanten op de snelweg te zien. Ze stond ter hoogte van de grote ietwat vervallen hoeve die van op de snelweg goed te zien is en wanneer ik van verder af kom voor mij het teken is dat ik het thuisfront zo stilaan nader. Ik wou eens tot aan die hoeve rijden, maar heb het toch maar niet gedaan omdat aan de ingang van de lange weg die er naartoe leidt een bordje “verboden toegang, privé” stond. De brug nog eens een tweede keer overgestoken en na de zompige weide doken we weer het bos in om even verderop na 34 km op enige afstand te passeren aan het Boshuisje van Hendrik Conscience te Zoersel. De route even verlaten en tot aan het Boshuisje gereden. Het is de plek waar “De Loteling” zijn geschiedenis vertelt heeft aan Hendrik Conscience. Het is tijdens het weekend geopend en men kan er een boerenbloementuin bezoeken. Het Boshuisje ziet er toch maar krakkemikkig uit, getuige de met harde plastiekplaten dichtgenagelde ramen. Ik veronderstel dat de oude ramen niet alle vocht buiten houden.

Ik vroeg me af of de biker die me daarstraks had ingehaald en ook met de verdwenen pijlen te maken kreeg en rechtsomkeer had gemaakt, het parcours teruggevonden had. En op een zompig pad tussen de weiden zag ik hem in de verte achter me naderen. Hij bleek toch ook via de brug naast de snelweg gepasseerd te zijn. Toen ik korte tijd later in zijn kielzog weer straten met huizen in reed en auto’s met fietsdragers geparkeerd zag staan, was ik een beetje teleurgesteld dat de rit al voorbij was, terwijl ik nog maar 38 km op m’n tellertje had staan. Maar omdat de eerste kilometers niet geregistreerd werden, zal ik wel op een kilometer of 40 uitgekomen zijn. Spijtig van de regen, het sombere weer en de verdwenen pijlen. De afpijling was duidelijk, er hingen gevarenbordjes en de splitsingen waren zeer goed aangeduid. Misschien de bevoorrading ook wat meer doen opvallen? M’n fiets even afgespoten met de hogedrukreinigers met zachte straal en hem toevertrouwd aan de mannen van de bewaakte fietsparking.

Net zoals vorig jaar had naast de voetbalkantine een man postgevat met zijn hamburgerkraam om zo een graantje mee te pikken op deze sombere zondag. Vorig jaar had hij nog iemand om extra broodjes moeten sturen. Een frisdrank besteld in de kantine en een broodje braadworst met ajuin en mosterd smaakten na de vochtige rit. Binnen was men al volop bezig met het afvoeren van de tafels en de banken. Omstreeks 14.00 u huiswaarts. Toen was de bikewash ook al opgedoekt, op één hogedrukreiniger na, die gebruikt werd om een quad af te spuiten. Thuis in de gietende regen m’n fiets nog verder proper gemaakt en m’n schoenen afgespoten. Ik was blij dat ik onder de warme douche kon. Vandaag voor het eerst terug gereden met lange broek en na aankomst thuis de verwarming opgezet! Het was koud en nat! De winter is in aantocht!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en mountainbike.be!

10-10-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Camba-toertocht (25-45 km) in samenwerking met MTB Club De Joker’s te Genk en ten voordele van Begeleidingscentrum Ter Heide.

Ondanks het feit dat er op deze zondag ook toertochten waren dichter bij huis, toch naar Genk afgezakt om deel te nemen aan de Camba-toertocht ten voordele van Begeleidingscentrum Ter Heide in samenwerking met MTB De Joker’s. Dat was ook nog eens de gelegenheid om samen te rijden met Nidecker, een fietsmakker uit m’n omgeving, die kort na onze kennismaking, zijn ware liefde vond in het verre Hasselt. De ware liefde bestijgt thans mee de mountainbike en vergezelt hem op zijn pad door bos en velden. Meer nog, Misses Nidecker is zelfs werkzaam op de plek waarvoor deze benefiet bedoeld is en steunde met haar inspanningen dus haar eigen werkgever! Thuis goed op tijd vertrokken voor een autorit van ruim 90 km en daardoor iets vroeger dan voorzien op de plaats van afspraak. Die bleek zich te bevinden aan een bedrijf in een industriezone waarvan de naburige bedrijven hun terreinen hadden opengesteld als parkeerplaats. De metalen constructies waartegen je uw bike kon plaatsen waren allemaal omwikkeld met plastieken verpakkingsmateriaal om schade aan de fiets te voorkomen. Dat moet al een heel werk geweest zijn. Me ingeschreven even over halftien en binnen gewacht op de medebikers. Bij de inschrijving kreeg je een mooi stuurplaatje en een plastiek kaartje met het noodnummer, na afloop in te ruilen tegen een T-shirt.

Gedrieën even over tienen vertrokken, maar attent als hij is, stopte Nidecker al direct aan de man die met een doos in de hand, de inschrijvingsbewijzen in ontvangst nam en iedereen een goede rit wenste. Want daar stonden twee jonge kerels, waarvan één problemen had met remplaatjes van de schijfremmen van z’n bike. Ondanks zijn verwoede pogingen kon het probleem niet opgelost worden. Hopelijk hebben die twee jongens nog hulp kunnen krijgen bij de organisatoren en zijn ze alsnog kunnen starten. Het is immers jammer van de moeite te doen van te komen en dan niet te kunnen vertrekken wegens technische problemen. Dat alles maakte dat wij pas om 10.20 u goed en wel op pad konden gaan. Maar op zo’n mooie zonnige zondag hoef je niet op de klok te kijken!

We doken onmiddellijk de bossen in achter het industrieterrein, naast de afsluitingen achter de bedrijven en dan ging het naar links een track op die ons doorheen een bos met statige loofbomen loodste. Het zien van een aantal vakantiehuisjes aan de rand van dat bos, deed een belletje rinkelen! Hier was ik onlangs nog gepasseerd, maar dan komend van de andere kant, was zelfs verkeerd gereden door een slecht geplaatst pijltje en op m’n stappen moeten terugkeren om een door gevallen bladeren bijna onzichtbare singletrack te moeten nemen over de helling van een heuvel! Ik had dat vermeld in m’n verhaaltje! Mijn grijze cel even aan het werk gezet om te achterhalen tijdens welke toer dit kon geweest zijn! Bingo! Het was de Ter Dolen Fietshappening vanuit Helchteren! In ieder geval rijd je op die plek door een prachtig bos. Even verder passeerden we een uitloper van de zwemvijver van Hengelhoef en reden we over een track op een soort heuvelrug tussen de bomen, met links de zwemvijver en rechts in de diepte een gracht en een drukkere baan. De geluiden van rond de zwemvijver spelende kinderen bleven thans afwezig, nu zij de vakantie weer hebben moeten inruilen tegen de schoolbanken. Het tellertje toonde 5 km.

Vrij kort na de start werden we aan een zanderige heuvel op de gevoelige plaat vastgelegd. Door de zanderigheid en de plotse ophoping van bikers, was het voetje aan de grond. De fotograaf moet ook een goed oog voor esthetiek en schoonheid gehad hebben, want hij ving enkel Misses Nidecker in zijn lens! En hij maakte ook een mooie foto van zegge m’n forumvriend Bruce Wayne in het gezelschap van zijn bikemaat Mr. C. Onlangs elkaar nog gezien tijdens de marathon in Overpelt en nu hier, toen ik plots de mij bekende stem van de vleermuis achter me te horen kreeg! Maar Batman is te snel voor een ouwe Papegaai!

Via een brede rijweg passeerden we de ingang van Hengelhoef om dan rechts weer off-road te gaan over verharde paadjes en tracks in de bossen. Misses Nidecker reed netjes tussen haar twee metgezellen in, den deze achteraan, zodat ik geregeld nog de hete adem voelde van snellere kerels die toch hoffelijk hun kans om voorbij te steken afwachtten! Na tien kilometer kwam ik weer op bekend Ter Dolen-terrein toen we het natuurgebied De Teut in doken en onze evenwichtskunsten op de proef werden gesteld wanneer onze fietsbanden het mulle zand doorkliefden. De heide zag er op deze plek wel niet purper uit, maar de omgeving heeft toch wel een apart uitzicht. De grond was overal droog en goed te berijden. Op een bospad reden we achter een moeder met haar dochtertje. De bos- en bladgrond vol dode dennennaalden gaf op de tracks de indruk dat je in een bloempot reed, zeker op de plaatsen waar minder frequent gereden wordt en de voorgangers de grond met hun wielen hadden losgewoeld. Gelukkig kregen we op deze bloedhete oktoberdag na een grijze zomer de koelte van de bossen er gratis bovenop!

De tocht voerde ons richting Zonhoven. De bevoorrading kwam daar na 20 km en er lagen nog redelijk wat fietsen in het gras waarvan de berijders zich te goed deden aan bananen, appelsienen, koeken en wafels. Onze aandacht werd er getrokken door een aantal rijders, mannen en vrouwen, die erg professioneel uitgerust en gekleed waren, met helm en bril inclusief, maar waarvan de dracht van een paar beenstukken, als netkousen zonder jarretellen en met een bloot bovenbeen, aantoonde dat het eerder gelegenheidsbikers waren. De dame die haar beenstukken op deze bizarre wijze had aangetrokken, zou zangeres Zohra geweest zijn. Er is nochtans een redelijk verschil tussen een mountainbiketocht en een potje paaldansen! Alhoewel je daar ook kan aan twijfelen, het logo van de mannen van Secret Trails in gedachten! Voor wie dat niet kent: een paaldanseres die zich rond een voorvorkpoot slingert! Nadien viel mijn eurocent dat ik ergens gelezen had dat een aantal BV’s van onze welbekende televisiekanalen hier hun opwachting kwamen maken. Ze hadden wel zeer mooie fietspakken aan, in zwart met oranje. Maar ja, zo’n pluimgewichten ogen zelfs mooi in een jute aardappelzak! Steek een nijlpaard zoals ik in zo’n kostuum en het lijkt nergens op! Anderen moeten daar ook zo over gedacht hebben, want toen het groepje vertrok, gingen er direct een aantal mannen achter aan! Dat zal wel niet voor die pakken geweest zijn zeker? En ineens waren de meeste fietsen van het grasveld verdwenen.

Na de stop volgde een zeer mooi en amusant stuk over de open heide. Doordat ik een groepje snelrijders had laten passeren, mijn ingewanden geconfronteerd werden met het aanbod van de bevoorrading, mijn aandacht getrokken werd door een immense diepe, zanderige put alwaar een wandelaar met hond vertelde dat op die plek cyclocrosswedstrijden werden gehouden en ik af te rekenen kreeg met een aantal kuitenbijters over kwistig van los zand voorziene paadjes, raakte ik meteen achterop! Man, man, heb ik moeten trappen om Misses Nidecker weer bij te kunnen benen! Om dan nog met afgrijzen te moeten vaststellen dat zij wortels naast boomstammen overschrijdt waar ik begin te stuntelen als een bejaard konijn met Nordic-walking-stokken, bang om letterlijk op den Teut te gaan! We slaagden er zelfs in van twee zwart-oranje mannen van het BV-team in te halen en deze hebben gedurende vele kilometers in mijn wiel gehangen. Tot ze er op een bepaald ogenblik naar het einde toe toch in slaagden om ons weer te vloeren.

Toen we bij het beklimmen van een brug over de snelweg onze voorrijder volgden over het krakkemikkige voetpad in plaats van de fietsstrook te nemen, en daarbij de takken van de bermbegroeiing in onze tronie gekatapulteerd kregen, met het risico van van de hoge stoeprand te vliegen, wist deze snoodaard te melden dat we hem niet noodzakelijk hadden hoeven te volgen! De plaats waar we dan de baan over moesten kwam me bekend voor! Zo ook de heuvelrug waar we over reden. Daar was ik ooit met dichtgeknepen billen steil naar beneden geraasd over een helling vol grind, denkend dat mijn laatste uur geslagen was. Om gelukkig dan toch niet overkop te gaan! We bevonden ons namelijk aan de voet van de mijnterril van Winterslag. Deze keer was er geen toestemming verleend om de terril te mogen beklimmen, niet dat ik daar zo verdrietig om was. Maar anderen hadden deze speeltuin waarschijnlijk wel graag betreden! We gingen er dus rakelings omheen, over een track die de moeite waard was, tussen laag struikgewas en bomen. Met de hete adem van de twee zwart-oranje BV’s in mijn nek! We kregen de torens van de mijnliften te zien, evenals de gebouwen van destijds, sommigen gerenoveerd, anderen in staat van verval. Verder voerde de tocht ons doorheen de vele bossen en open plekken die deze streek rijk is. Meer naar het einde toe kwamen we weer in het vaarwater van de Ter Dolen-tocht toen we hoog onder een snelwegbrug en over een grote open plek reden, vol stronkjes van recent gerooide bomen. Zelfs na het bordje dat de laatste vijf kilometers aankondigde, kregen we nog plezante paadjes aangeboden. Om dan weer via het bos achter het bedrijventerrein de plek van Camba te bereiken en een punt te zetten achter deze puik georganiseerde tocht.

De stapel T-shirts was al flink geslonken, maar toch elk nog gevonden wat we graag hadden willen hebben! Niet dat ik dit noodzakelijk vind, maar er zal wel een sponsor achter schuil gaan die deze zaken ter beschikking stelt. Een fris drankje, broodjes kaas en een stuk gebak gingen vlot naar binnen. Achteraf in Hasselt nog een stuk aan deze après gebreid met een wandeling in het gezelschap van het huisdier Blacky-Killer, een vinnig mormeltje dat zijn naam toch wel gestolen heeft, wegens noch zwart noch dodersinstinct hebbende. Een drankje in de Kwaakvos en een pizza bij de plaatselijke Turk sloten de dag voor mij dan af! En dat alles omdat Misses Nidecker vandaag jarig was! Ik hoop alleen dat ik daardoor geen roet in het eten van m’n bikemakker heb gestrooid. Hij had misschien andere plannen op de verjaardag van z’n groene blaadje? Met op deze zonnige oktoberdag in m’n hart de gedachten aan een, weliswaar bejaarde, kameraad, werkmakker en bondgenoot die helaas vrijdagavond is overleden na gedurende 25 jaar deel uitgemaakt te hebben van mijn dagelijkse leven en aan wie ik m’n avonturen van op de bike niet meer kond zal kunnen doen. Ook dat is ’t leven! Jammer, zeer jammer!

Je kan het verhaal ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto's: de vijver van Hengelhoef, De Teut en de mijn van Winterslag!

Camba-toertocht te Genk op 02-10-2011 by Fons Moors (deel 3)

04-10-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

7^de Houtumse mountainbiketoertocht (28-38-44 km) te Kasterlee van de Wielertoeristen Kasterlee op 01-10-2011.

Na wat over en weer rijden, want een mens heeft naast de bike ook nog een leven waarin zaken dienen in orde gebracht, op deze zonnige zaterdag thuis m’n spullen opgehaald, in Turnhout Devil Biker gaan ophalen en dan regelrecht naar Kasterlee om me in te schrijven voor de toertocht vanuit de feesttent in Houtum. Ik dacht dat het al een tijd geleden was dat ik deze toer nog was komen rijden, maar bij nazicht blijkt dat ik hier vorig jaar ook aanwezig was. Toen was het zeer slecht weer en stond ik me klaar te maken in de gietende regen. Dat was nu wel even anders. Op de valreep ook afgesproken met Sik die al aan de bewaakte fietsparking stond te wachten. Het was zeer lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden. Elkaar leren kennen tijdens de tien uren van Grobbendonk, nadat we ons hadden aangesloten bij een team waar twee renners waren uitgevallen. Later nog wel eens samen gereden tijdens toertochten. Sik had ooit een defect aan z’n wagen en toen ben ik hem gaan ophalen om in Vlezenbeek de Hoebelbike te gaan rijden. Komt hij daar toch niet zwaar ten val in een afdaling! Ik kon hem gaan afhalen op de spoed in het ziekenhuis van Halle! Hij heeft lange tijd last gehad van zijn geraakte schouder, maar nu blijkt het leed geleden.

Vertrokken omstreeks 12.15 u. Den Devil moet er zin in gehad hebben, want hij was direct uit het zicht verdwenen. Sik, op een nieuwe bike, een 29er, paste zich aan m’n tempo aan, zodat ik niet met de tong op de tenen diende te trappen om bij te blijven. Op de bredere paden was er kans voor een babbeltje tijdens het rijden. Gedurende de eerste kilometers hebben we niet veel bikers ons zien inhalen, alhoewel ik tijdens de hele rit toch nog heel wat andere deelnemers heb gezien. Het eerste deel van de tocht werden we in de watten gelegd met bospaden en veldwegen, smal en breed, een bonte mengeling van allerlei wegeltjes off-road. Bij momenten was de ondergrond zanderig, niet voor niets dragen vele plaats- en straatnamen hier de vermelding “zand” in hun naam. Op andere plekken reden we over kurkdroge bosgrond die als teelaarde op de tracks tussen de dennenbomen lag. Op één zo’n track was het draaien en keren rond de boomstammetjes over een bochtig parcours in een bos.

Na 13 kilometer reden we voorbij een stilstaand water waar de oever werd ingenomen door vissers. De Kleine Nete hadden we ook al gekruist. Daarna weer de bossen in, gevolgd door smalle paadjes door weiden en velden. Op 17 km kregen we weer een zeer bochtige track in het bos voor de wielen gegooid. Daar was het voor mij soms voetje aan de grond, want zo’n korte bochtjes nemen lukt me niet altijd zo goed. Na 20 km diende de bevoorrading zich aan in een uit betonplaten opgetrokken kampeerverblijf midden de bossen. Vorig jaar was het zodanig koud en nat dat hier toen binnen een kachel stond te branden en het veel moed vroeg om weer op pad te gaan. Nu was het zalig warm, van één van de deelnemers gutste het zweet van z’n gezicht. Binnen was er een rijkelijk gevulde tafel met bananen, appelsienen, cake en allerlei koeken en verzorgd door een aantal mensen van de club. Wie daar niets naar zijn zin kon vinden is een moeilijke mens! Toen we aan de babbel waren kwam den Devil toe, verwonderd dat wij daar al stonden! Hij beweerde dat wij een stuk gemist hadden, want hij had al 22 km op z’n tellertje staan! Het was perfect mogelijk dat wij door ons babbelen ergens een lusje gemist hadden, alhoewel! Maar nadien kwam ter sprake dat Devil ergens verkeerd was gereden en op z’n stappen was moeten terugkeren! Dan heb je al snel een paar kilometers meer!

Na de stop volgde een zeer mooi stuk van de toertocht over zanderige paden op en af tussen de dennenbomen in de bossen van de Hoge Mouw. Een echte speeltuin voor de mountainbikers die hier en daar een stevige wortel dienden te trotseren of uit de weg te gaan! Door de klimmetjes raakte ik al snel achterop en toen ik even aan de kant ging om een sneller treintje van clubmakkers te laten passeren, verdween Sik uit het zicht de wijde bossen tegemoet. Nog even in het spoor van Devil tot die ook opgeslokt werd door een sneller groepje en niet meer te bespeuren was. Dan maar alleen verder op pad. Tot aan kilometer 30 werden veld- en boswegen ons deel met hier en daar flinke porties los zand waar je toch nog vrij goed door kon geraken. Als afwisseling kuitenbijtertjes, aangekondigd met een bordje waarop “helling” vermeld stond! Attent, maar grappig en misschien ook overbodig! Lint dat na een afdaling gespannen was om de onopvallende prikkeldraad te markeren was wel een goed idee, net zoals de poortjes die met linten gemaakt waren aan gevaarlijker oversteken om te vermijden dat de bikers ineens uit het bos de straat op zouden rijden! Dat bespaart in ieder geval seingevers en is even effectief. Tussen 30 en 32 km volgde een zeer leuk stukje over een zich door het bos voortslingerende track over bulten en door putten en waardoor je dezelfde bikers voor en achter een aantal keren tegenkwam. Even verder een paadje door de weiden van waaruit je in de verte de rotonde-met-kunstwerk aan de ingang van het dorpscentrum kon zien staan. Onmiddellijk daarna dienden we de grote baan Turnhout-Kasterlee over te steken aan een huis dat al lang in verbouwing is, en een grindweg in te rijden die Bergakkers heet. Om weer de bossen in te duiken en een mengeling van paadjes, tracks, veldwegen, smalle paadjes door weiden en verbindingsstukjes in asfalt voor de wielen te krijgen. Soms op en af en door stoffig zand.

Ik herkende nog redelijk wat paadjes terug van toen ik ze onlangs gereden had tijdens de marathon van MTB Mastentop uit Kasterlee op 28 augustus toen ik de 100 km rond gemaakt heb! Zo volgde op 35 km weer die woeste, weinig bereden track over een privé domein waar wat stuurmanskunst nodig is om je met je fiets tussen de dicht op elkaar staande bomen te wurmen en te hopen dat je met je stuur de stammen niet raakt! Draaien en keren tot aan een zelfgemaakt bruggetje over een gracht om dan terug te keren over een smal paadje door gras en tussen bomen. En zo kwamen er ook tijdens de laatste tien kilometers nog diverse leuke stukken over smalle tracks door de bossen met bijwijlen hellingen die je deden voelen dat je gefietst had. Geregeld herkende ik plekken van tijdens de marathon. Op 40 km volgde zelfs nog een splitsing voor de verschillende afstanden en doken we weer de speelbossen in om er vlak bij de tent in Houtum weer uit tevoorschijn te komen!

Een koele ijsthee en een pistolet met kaas smaakten zo goed dat ik er nog van elk een tweede ben gaan bij halen. Me onder de tent uit de zon gezet, die was me te heet! De bikematen waren al verdwenen, Sik had nog boodschappen te doen en den Devil was zinnens van met de bike weer naar Turnhout te rijden. Uit het berichtje dat Sik me stuurde toen ik m’n fiets weer ging ophalen om huiswaarts te trekken, kon ik opmaken dat hij een klein halfuur eerder was toegekomen. Het was in ieder geval plezant dat ik tijdens de rit eens wat gezelschap had, want gewoonlijk rijd ik alleen, als ik den rubber niet op mijn weg ontmoet! Er was met dit mooie weer nog veel leven rond de tent en rond de grote totempaal die een trui van de organiserende club droeg en waaronder alle grote pijlen die verwezen naar de inschrijving, bikeparking en douches, bevestigd waren. Het zag er allemaal heel profi uit! Net zoals de rest van de organisatie met een mooi uitgekozen parcours en een prima afpijling. En dat alles op een bloedhete dag in oktober!

Je kan het verslag ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

01-10-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax