We verlieten het domein van de school langs de zijde van de grote kapel, bijna een kerk, met boven op de toren een immens heiligenbeeld.  Die toren had ik bij eerdere tochten in deze streek al wel eens in de verte zien staan.  Het college ligt er trouwens vrij afgelegen midden imposante bossen.  De eerste kilometers verliepen over verharde assenwegen doorheen bossen waarin tussen de bomen huizen en buitenverblijven gebouwd staan.  Wat aan een mij passerende Nederlander de opmerking ontlokte “dat wij hier zelfs geen gewone weg hebben”.  Als ik hem goed begrepen heb tenminste, want ik kon hem niet al te best verstaan.  Al snel kwam er op 3 km een splitsing tussen de routes van 15-39 km en de tocht van 25 km op een kruispunt van assenwegen in het bos.  Er sloegen heel wat rijders af naar de 25 km.  Begrijpelijk vermits de rijders op de langere routes gewoonlijk vroeger vertrekken.  De inschrijvingen sloten hier om tien uur!

Een kilometer verder ging het een veldweg op om omstreeks 4,5 km een paadje te bereiken langsheen de spoorweg van Antwerpen naar Roosendaal.  Het paadje kwam uit op een asfaltbaantje dat we dienden te volgen.  Het kwam me bekend voor, we werden naar de Wildertse Duintjes geleid!  Aan het einde van het baantje was een parking waar heel veel mensen met stadsfietsen stonden.  Daar was duidelijk afgesproken voor een fietsuitstap op zondag.  Het weer was er ook naar, met een prachtige herfstzon.  Voor de bikers ging het rechtsaf een paadje in tegenover de parking om de bossen van de Wildertse Duintjes te betreden.  Van 6 tot 9 km hadden de Hoekse Trappers hier een traject uitgepijld over de vele plezante singletracks met bochtjes, bultjes en heuveltjes op en af.  Een echte speeltuin voor bikers is het daar!  Ze hadden er echt alles uitgehaald wat er uit te halen viel, want het betreft hier per slot van rekening een gebied dat zich slechts over een kleine oppervlakte uitstrekt.  Het viel me op dat er ondanks m’n late start nog steeds grote groepen bikers op komst waren.  Omstreeks 10.15 u lagen de Wildertse Duintjes achter me en reed ik opnieuw over verharde assenwegen tussen huizen en bungalows.  Ik zou er zelf toch niet zo voor te vinden zijn om in zo’n bos te wonen.  Met alle smurrie en natte afgevallen bladeren rondom uw stek!  Er waren mensen bladeren aan het vegen.  Het zal veel uitgehaald hebben met het pak dat nog moest komen te vallen!

Exact 10 km na m’n vertrek kwam ik vanuit een assenweg uit op het betonbaantje waarlangs ik daarstraks naar het college was gereden en waarin ik enkele kilometers verder geparkeerd stond.  Ik had toen moeten inhouden voor bikers die plots van achter de hoek kwamen gereden en even moeten wachten om enkele treintjes te laten passeren.  Een gevaarlijk punt!  Die eerste tien kilometers waren mij al uitstekend bevallen en als er nog van dat zou komen, dan kon deze dag niet meer stuk!  Er volgde onmiddellijk een splitsing voor de routes van 25-39 km en 15 km waar we door seingevers de Nolsebaan over werden geholpen.  Die mannen was ik daarstraks met de auto gepasseerd.  Het ging opnieuw de bossen in door een brede dreef vol plassen en afgevallen bladeren waar zich op de zijkant naast de boomstammen een track gevormd had.  In een bocht van het bospad zag ik het eenzame jagershuis staan.  Dat betekende dat wij de Kalmthoutse Heide naderden in de omgeving van Stappersven en de Verbindingsstraat.  Ik had er geen benul van dat deze plek zo dicht bij Essen-Hoek gelegen was.  11,5 km om 10.30 u.  Inderdaad, na nog een bospad bereikte ik na 13 km de kale heide die vorig jaar einde juni op die plek door een brand verwoest werd.  De verbrande bomen waren gerooid en afgevoerd.  Enkel de zwarte stronken getuigden nog van de natuurramp.  In de verte glinsterde het Stappersven in de najaarszon.

Het paadje door de heide bracht me tot aan de Verbindingsstraat, dit is een autoluwe asfaltbaan die dwars door de heide loopt en op zonnige dagen als vandaag gebruikt wordt door wandelaars en wielertoeristen.  Het ging ruim anderhalve kilometer langsheen het asfaltbaantje naast de plaatsen waar de brand gewoed heeft, waardoor één van de meest bekende plekken van de heide gedurende jaren een kale en desolate aanblik zal bieden.  Jammer.  De omgeving ziet al weer groen, maar vele dennen zijn gestorven en afgevoerd.  Eens de “hoofdingang” aan de parkeerplaats en de zitbanken voorbij, ging het linksaf het bos aan de heide in over een plezante mij onbekende singletrack op en af over bultjes en doorheen hoog opgeschoten heidegras.  Daarna volgden mooie bospaden.  Ik kreeg er even het gezelschap van een Nederlander die me vroeg of ik de toer van Essen aan het rijden was.  Ja, de route van 40 km waarvan ik er ongeveer 17 achter de wielen had.  Even verder was er een splitsing tussen de routes van 39 km en 25 km op een kruispunt van zandwegen op de grens tussen velden en bos.  De Nederlander ging linksaf richting de 25 km een zandweg in.  Er reed ook een trio oudere mannen, waarvan één met een opvallend gele fluojas, en die kwamen nog trager vooruit dan ik.  Voor mij was het rechtdoor het bos in over een zandweg die luisterde naar de naam Groenendriesstraat op het grondgebied van Kalmthout.

Na een ritje doorheen het bos bereikte ik op bijna 19 km een kruispunt van zandwegen waar van links een biker naderde.  Dat was dus het paadje voor de shortcut van de route van 25 km.  Voor de langste route was hier dus een extra lusje van een 2 km uitgezet geworden geweest doorheen de bossen rond de Kalmthoutse Heide.  We moesten een smal zanderig paadje in waarvoor een dikke wortel lag.  Even halt gehouden en gezien hoe drie Nederlanders de wortel overwonnen.  Er volgde een iets moeilijker paadje over veel boomwortels dat ons langsheen veld en bos stuurde.  Even verderop trof ik weer een splitsing tussen de routes van 25 km en van 39 km midden op een bospad en op 20 km na het vertrek.

Het ging rechtsaf naar een mooie singeltrack toe, rijdend doorheen hoog heidegras met hier een daar een te overwinnen bultje.  Er volgden plezante zanderige bospaden met pukkels op en af.  De kleine groene bordjes maakten me intussen duidelijk dat ik het gebied van de Nederlandse Brabantse Wal had bereikt, een zanderig natuurgebied met voormalige zeeduinen en dat aansluit bij de Kalmthoutse Heide.  Ik trof er vele wandelaars, een aantal keren hetzelfde viertal, en een aantal tegenliggers per bike.  Van 22 tot 23 km kon ik samen met nog enkele anderen mijn hartje ophalen over een mooie singletrack op en af langsheen de bosrand.  Ergens halverwege was het even oppassen voor een fiks uit de kluiten gewassen opstekende wortel.  Er volgden nog mooie bospaden.  Even voor 24 km stond ik even aan de kant na een bocht in een bospad en staken vier bikers van La Pipe uit Stabroek me voorbij.  Zo af en toe kom ik er wel eens iemand van tegen op de lokale toertochten.  Het was intussen 11.30 u geworden.  Omstreeks 25 km reed ik over een open heidevlakte.  Die had ik daarstraks bij aanvang van de lus in de verte voor me zien liggen en er bikers zien rijden.  En ondanks m’n late start reed ik hier nog steeds niet alleen.

Een lange zandweg leidde me tot de bevoorrading op 26 km na de start.  Daar moet ik toch wel bij de laatsten geweest zijn.  Een banaan gegeten en een kommetje soep en een beker sportdrank gedronken.  Mannen en vrouwen die er voor het lekkers zorgden, waren fel aan de praat met een biker van De Heidestoempers uit Kalmthout die er was toegekomen.  Die man had veel te vertellen.  Hij ergerde zich onder meer aan de mogelijke komst van windmolens nabij zijn woonst.  Dat waren volgens hem fameus grote wieken die je hoort zoeven in de wind.  En dan telkens de schaduw ervan in uw keuken: licht, donker, licht, donker, …  Hij illustreerde zijn verhaal met duidelijke gebaren!  Tot hij merkte dat hij er de laatste was!  “Dan kan ik misschien meteen al een deel van pijlen wegnemen”, grapte hij.  Na een korte rust weer op weg.  Een bord ter plekke meldde dat ik voor de grote toer nog zo’n 17 km te gaan had.  Ik kreeg al direct een bezemrijder van de Hoekse Trappers in mijn wiel!  Verdikke, ik hoopte dat deze mens geen 17 km achter me aan zou zitten!  Hij zei dat er nog iemand achter was, maar dat was een ex-renner, die zou zijn plan wel trekken.  Hij had het over de Heidestoemper met de windmolen!

Tot 30,5 km volgde eerst een leuke singletrack doorheen bruin geworden afgestorven varens en smalle bospaden tot aan de Staartse Duinen.  De bezemrijder had ik gelukkig kunnen afschudden dank zij een traag stel bikers die gestopt waren midden een zandpad om aan één hunner fietsen te morrelen.  Het was intussen middag geworden.  Ik kwam vanachter enkele laaghangende takken een stokoud wandelend echtpaar tegen, waarvan de vrouw midden het paadje stil bleef staan in plaats van een stapje opzij te zetten.  Gevolgd door haar oude man.  Voetje voor voetje op wandel in hun zondagse kleren in de herfst van hun leven, op de plek waar ze misschien heel hun leven gewoond hebben.  Ik kon niet goed verstaan wat ze in het voorbijrijden zegden.  Even verder kwam ik dan toch in de bewoonde wereld.  Ik vroeg me al af hoe die twee oude mensen daar terecht waren gekomen, want lange wandelingen zaten er voor hen duidelijk niet meer in.  Ik naderde het bekende plekje aan het groene poortje naast het beeld van de Heilige Teresia achter het muurtje tegenover het Vijverstraatje in Huijbergen, nabij het voormalige klooster.  Dat opende perspectieven!  De Tiestenberg kwam er aan!

Van 31 tot bijna 34 km hadden de Hoekse Trappers voor ons een prachtig ritje uitgezet over de twee meest bekende bulten van de Tiestenberg, maar we reden er nadien ook aan de voet rond, via een paadje vlak naast de velden van een tennisterrein, om nog meer singletracks te treffen achter de berg.  Het ging nog een iets minder uit de kluiten gewassen zandbult over om nog meer leuke paadjes te treffen over pukkels op en af rond de Tiestenberg.  Singletracks die ik nog nooit bereden had, ook al passeren wel meerdere tochten deze locatie.  Echt super, deze enkele zeer genietbare kilometers van de toertocht.  Omstreeks 12.15 u verliet ik deze lokale speeltuin via een brede klinkerstraat in de richting van de Moerkantsebaan op de grens tussen België en Nederland.  De Heidestoemper van aan de stop, met een trui van Renault Van Trier aan, had me intussen bijgebeend en riep in het voorbijrijden dat “de laatste de voorlaatste had ingehaald”!  Helaas moeten wij daar een pijltje over het hoofd gezien hebben, zodat ik samen met hem via enkele asfaltbaantjes weer naar af gereden ben.  Hij kende er de weg en we zagen de toren van het college in de verte boven de bomen uitsteken.

Mijn gelegenheidsmakker voor de laatste kilometers merkte op dat mijn fiets niet zo smerig kon zijn geworden van deze toertocht!  Neen, dat vuil was van de nightride gisterenavond in Bonheiden.  Daar waren een aantal zeer vettige stroken te overbruggen geweest!  Ik kon mijn fiets niet meer staan schoonspuiten in het holst van de nacht!  Van nachttochten had de Heidestoemper nog nooit gehoord.  Dan moet je toch wel degelijke verlichting hebben!  Van wanneer tot wanneer wordt er dan gewoonlijk vertrokken?  Doen daar ook vrouwen aan mee?  Jazeker, ik had er gisteren in ieder geval een aantal zien rijden.  Om 12.30 u arriveerden we samen aan het college.

De mannen aan de afspuitstand waren de afspuitplaats aan het schoonspuiten, maar één ervan wenkte me om met m’n fiets langs te komen, ook al moest ik eerlijkheidshalve toegeven dat het vuil van in Bonheiden afkomstig was.  Met zijn drukspuit was de fiets snel weer toonbaar.  Nog even met de vriendelijke man blijven praten, tot er een lichte vrachtwagen met de afwas van de bevoorrading arriveerde en hij zijn makkers ging helpen met het proper maken van de uitgeladen spullen.  De afwas met een hogedrukreiniger doen is zo eens wat anders!  Bij deze mijn groeten en dank voor de propere fiets en de knappe toertocht.  Binnen in de grote sporthal was er nog een gezellige drukte.  De Heidestoemper had bekenden getroffen en zat al met een stevige kuip gerstenat.  Zelf een icetea gedronken en uiteraard geproefd van de lekkere kibbeling die er aan de ingang van de zaal werd gebakken.  Iets eetbaars na een tocht is altijd meegenomen.  Richard en Lies uit Roosendaal huiswaarts zien vertrekken.  Toen de zaal dan toch zo stilaan leeg liep, kwam een Hoekse Trapper de nog resterende bananen van de bevoorrading uitdelen.  Vermoedelijk heb ik deze tocht toch al wel eens eerder gereden, vanaf een andere startlocatie, want de blonde dame met de groene trui die de bikers vinnig van drank voorzag in de zaal had ik vroeger nog al gezien.

Mijn auto die onder de imposante bomen geparkeerd stond weer opgezocht en tevreden weer naar huis gereden.  Het was een mooie toertocht bij prachtig weer, met de nodige afwisseling en met toch weer andere paadjes in vergelijking met de andere tochten in deze streek.  Alles was organisatorisch tip-top in orde.  Een aanrader!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mtb-you.nl en mountainbike.be en mountainbike.nl!

Toertocht te Essen-Hoek op 28-10-12 door Johnny Uitterhoeve (FLatbeat)

31-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het systeem dat de Wandelaars uitgedokterd hebben voor hun bewaakte fietsparking begrijp ik nog altijd niet zo goed!  De twee mannen daar waren trouwens meer aan de babbel dan dat ze uw fiets aannamen!  Daarom heb ik hem vastgelegd aan een hekken.  Om dan binnen op het inschrijvingsbriefje te moeten aanduiden of je uw fiets al dan niet in bewaring had gegeven.  Neen dus!  Aan de inschrijvingstafel kreeg ik dan te horen dat dit niet kon!  Want zonder een nummertje van de bikeparking kon ik niet ingeschreven worden!  Zij hebben daar immers plastieken hoesjes liggen waarin een bonnetje met fietsnummer, noodnummer, bonnetje voor soep en bonnetje voor jenever.  Het nummer van het zakje dat je krijgt moet overeenstemmen met het nummer dat je aan de fietsbewaking krijgt!  Om dan na terugkomst je fiets weer onder hetzelfde nummer te kunnen afgeven en terugkrijgen!  Een ingewikkeld systeem als je het mij vraagt!  En dat papieren strookje dat aan je fiets hangt speel je bij slecht en ruw weer zo weer kwijt!  Enfin, toen het hele ritueel van de inschrijving achter de rug was, kon ik omstreeks 19.30 u van start gaan.

De start ging via een met theelichtjes afgebakend pad omheen het voetbalveld en langsheen een geïmproviseerd zwak verlicht kerkhof om bij het inrijden van het bos aan het schrikken gebracht te worden door het gillen van een heks die vanachter een boom tevoorschijn sprong!  Natuurlijk was ik al op voorhand gewaarschuwd, want ik had de heks al tekeer horen gaan wanneer de voorgangers er passeerden.  Zelfs toen ik nog aan de auto stond had ik ze gehoord bij het vertrek van de eerste biker!  Het moet een hele opgave geweest zijn voor deze vrouw om zich daar een hele avond schor te hebben staan gillen.  Het is natuurlijk ook een middel om een vrouwmens nadien voor enige tijd het zwijgen op te kunnen leggen!  Alles heeft zijn voordelen!  Enfin, het pad leidde me door een bos en tot 4 km door enkele straten van Bonheiden.  Daar ging het weer een donker bos in.  De witte fluostrepen op de grond bleken afkomstig van reflecterende tape die op daar liggende autobanden was gekleefd.  De banden maakten deel uit van een opdracht van de plaatselijke fitometer.  Rondom waren witte spoken kwistig aan de takken van bomen gehangen.  De quasi volle maan gaf het geheel nog een bijzonder accent.

Er volgde een vettig stuk modderig bos met aansluitend rustige asfaltbaantjes en onverharde zandwegen door een landelijke omgeving.  Geregeld werden we getrakteerd op een zeer donker stuk.  Ook op 7 km na de start reed ik over een onverharde weg in volstrekte duisternis.  Mijn sterke verlichting kwam daar goed van pas!  Halverwege en midden het bos stond er toch een eenzame paal met straatverlichting.  Vermoedelijk stond daar een huis, verscholen in de duistere bossen rondom.  Naar het einde van de weg toe passeerde ik nog een woonhuis.  De Krankhoevelei in Putte voerde de bikers naar het donkere en zompige Peulterbos, na de oversteek van een grote baan op 8 km, ik vermoed de baan waarlangs ik de start bereikt had.  Van 10 tot 11,5 km volgde een leuke singletrack met draai- en keerwerk tussen de bomen.  Het ging er over heuveltjes op en af.  De track slingerde zich over een weer doorheen het bos, zodat men de lichtjes van de bikers voor en achter te zien kreeg, telkens wanneer je elkaar op de lussen passeerde!  Ik herinnerde me dit leuke stukje nog van vorige keer!  Na elk heuveltje dook je als het ware een donker gat in, omdat wat er achter lag verborgen bleef in de schaduw van de bult.  Intussen was het al 20.20 geworden.  Even halt gehouden op een assenweg na het verlaten van het bos.  Ik hoorde er het geritsel van de bikers die over de bladeren reden op een stuk van de track dat er achter een soort dijk voorbij kwam en zag hun lichtjes voorbij flitsen.

We bereikten de Peulisbaan in Rijmenam, alwaar mijn leraar tekenen uit het lager middelbaar woonde.  Eigenaardig dat een mens dat blijft onthouden!  Die mens moest ook een heel eind rijden naar zijn werk in Merksem.  Vermoedelijk geniet deze intussen al lang van zijn pensioen.  Ik heb er anders geen goede herinneringen aan.  Zo’n kwaaie vent!  De enige die me ooit een straf deed schrijven!  Meneer Backx, bij deze mijn groeten!  Van 12 tot 14 km reden we door de straten van Rijmenam, donkere straten met villa’s verscholen tussen het groen, overdag althans, want nu zag alles zwart!  We bereikten een stuk bos.  In één zo’n lange straat staken drie bikers me voorbij.  Ik vermoed van het Waasland Mountainbike Team en School.  Misschien het trio, man, vrouw en jongen, dat ik begin dit jaar enkele keren tijdens toertochten zag voorbij vliegen!  Geen gewoon in ieder geval!  Ik had de indruk dat de jongen ervan twijfelde of ik het was die ze gezien hadden.  Want ik heb er ooit mee staan praten aan een bevoorrading en na een toertocht.  Hun rode lichtjes verdwenen om 20.30 u in een maanverlichte nacht.

Op 16 km kwam er net voor het bereiken van het Weyneshof een track die naast een vervaarlijk diepe voor leidde.  Ik kon mijn handjes wel kussen dat ik er zonder schuiven voorbij was geraakt.  Na een lang stuk langsheen een grote drukke baan ging het op 19 km weer over een track het bos in.  Moet net daar een biker in mijn zog komen te hangen!  Toen ik hem wilde laten passeren hoorde ik een bekende stem!  Het was Patje2, de fervente nachtpatser, die omstreeks 21.00 u eventjes achter me hing.  Hij had me zien vertrekken toen hij zich ging inschrijven!  En omwille van m’n slakkentempo haalde hij me dus al snel bij!  Er volgden paden in stukjes bos en tussen bomen om op 21 km geconfronteerd te worden met een niet al te best aangeduide afslag aan de inrit van een villa tussen de bomen.  Achter een groepje aan, waarvan sommigen even later terugkeerden wegens geen pijlen te zien.  We moesten schuin rechtdoor in plaats van af te slaan, de donkere Eekhoornlaan in.  Op die plek de batterijen van m’n lampen vervangen, want het licht begon fel te verzwakken.  Terwijl ik daar bezig was nog verschillende anderen op de juiste richting moeten wijzen.  Een tijd later kwam er nog een hele groep toe die teruggekeerd was na de verkeerde richting te zijn op gegaan.  Die moeten dus een heel stuk verkeerd gereden zijn!

Op 22 km bereikte ik de dijk langsheen een waterloop.  Dat kan alleen de Dijle geweest zijn.  Na een lang stuk over een grindpad langsheen de Dijle bereikte ik een brug in de Brugstraat, hoe kan het ook anders, alwaar zich de splitsing tussen de routes van 30 en van 45 km bevond.  De rijders van de 30 km moesten recht oversteken en langs de Dijle verder, voor mij ging het schuin de brug over om op de andere oever van de rivier verder te rijden.  Tot 24 km volgde een eentonig en donker stuk over het grindpad over de dijk, terwijl ik de lichtjes van de bikers op de 30 km-route op de andere oever weg zag duiken.  Het pad op de oever van de Dijle maakte er deel uit van het zogenaamde Pikhakendonkwandelpad!  Een hele mond vol!  Het was 21.30 u en ik reed er moederziel alleen in de duisternis.  Het traject verliet de oever van de rivier en er volgden off-road-paden in volstrekte duisternis.

Op 24 km maakte ik een lelijke slip in plots opdoemende smurrie toen een biker van een groepje dat in mijn zog kwam te hangen het logo op m’n fietspak had gespot en vroeg of ik uit Stabroek kwam.  Ik kon me maar net staande houden!  Of ik met die mannen reed of enkel in het pak van hun club!  Een belediging aan het adres van de clubgenoot die het meeste rijdt en De Papegaai Bike Team wereldberoemd heeft gemaakt!  En mij daarbij dan nog ei zo na met m’n tronie in de smurrie deed duiken!  Al snel stoven die mannen weg toen ik mij een weg probeerde te banen doorheen de vettige strook.  Verderop bereikte ik de bewoonde wereld aan een in oranje licht badende kerk.  Ik werd er aangesproken door een vrouw die me vroeg “of er ergens iets te doen was”.  Van waar toch al die mannen met hun felle lichtjes!  Uitgelegd dat er een mountainbike-nachtrit aan de gang was vanuit Bonheiden en dat ik daarnet vanaf een brug langsheen de Dijle was gereden.  “Vanaf Pikhakendonk?”, vroeg ze.  Kon zijn, ik ken de streek niet!  Ze was danig geïnteresseerd!  Vertrok iedereen dan samen?  Tussen welke tijdstippen kon je dan vertrekken?  Had je daar geen speciale lampen voor nodig?  Hoeveel kilometer?  Enfin, het hele verhaal van de nightrides uit de doeken gedaan!  “Nu weet ik het ineens allemaal”, hoorde ik haar tegen haar compagnon zeggen nadat ik afscheid had genomen.  En zij kon me vertellen waar ik me ergens bevond.  In het centrum van Hever.  Een naam mij bekend van het gelijknamige treinstationnetje op de lijn van Antwerpen naar Brussel!  Tot 26 km reden we door de bewoonde wereld van Hever waar af en toe hobbelige graspaadjes en servitudes werden meegepikt.

Van 26 tot 27 km reed ik in het volstrekte donker over een bospad dat luisterde naar de naam Broekstraat.  Mijn voeten waren ijskoud.  In het licht van m’n lampen zag ik ook de witte rijp op het gras glinsteren.  Het was stevig aan het vriezen.  Om 22.00 u volgde een technische stukje in een donker bos na de passage van nog eens een slijkpoel.  Donkere straten voerden me tot aan het landelijke Hoogdonk in de gemeente Haacht op 28,5 km na de start.  Het ging er een donkere weg op met een zijsprongetje over enkele heuveltjes in een naastliggend bos.  Van 28 tot 30,5 km gevolgd door een lang donker en saai stuk over het grinten jaagpad langsheen de Dijle.  Om weer uit te komen aan de brug in de Brugstraat in Bonheiden, waarmee de extra lus voor de langste route eindigde waar ze begonnen was!

Op 32 km trof ik dan toch de bevoorrading.  Althans omdat ik van de vorige editie nog wist dat ze aan Café De Wandeling was.  Want buiten was er van bevoorrading nog aanwijzing er naartoe geen spoor te bekennen.  Bikers die dat niet wisten zijn hier vermoedelijk gewoon voorbij gereden!  Omdat er buiten nog een aantal bikes stonden en ik binnen het schijnsel van felle lampjes zag, ben ik naar binnen gestapt.  Daar kon je inderdaad soep of glühwein drinken.  Dat laatste ging er bij mij goed in.  Het interieur van het oude café was het bekijken waard.  Met flessen en muziekinstrumenten langs de muren.  Het rookverbod was er blijkbaar niet van toepassing, want er zaten er enkelen binnen ferm te dampen!  Er was niets voorzien om te knabbelen en dat had voor vijf euro inschrijvingsgeld wel gemogen!  Van enige Halloweensfeer was evenmin sprake.  Geen spook, geen heks en geen pompoen!  Dan hadden De Wiekers vrijdagavond in Wiekevorst toch veel meer moeite gedaan om wat sfeer te scheppen in de donkere nacht!  Na mij kwamen er nog een man en een vrouw binnen.

Om 22.45 u weer op weg in het zog van het koppel en de drie mannen die bij mijn aankomst al binnen zaten in het café en zich niet hadden beperkt tot de glühwein.  De man aan de bevoorrading beweerde dat we nog een zevental kilometer te rijden hadden, terwijl mijn tellertje bijna het dubbele deed vermoeden!  Toen ik weer vertrok merkte ik dat het verdomde ding het niet meer deed!  Misschien door de koude?  Nog eens aan het wiel gedraaid en gekeken of de verklikker op de juiste hoogte aan de spaak was vastgemaakt.  Geen leven meer in te krijgen.  Ik word dan altijd wat kregelig omdat ik technisch niet zo handig ben en dan weer iemand moet aanspreken om één en ander terug aan de praat te krijgen.  Gelukkig zou de volgende dag blijken dat een lege batterij in de verklikker aan de vork de reden was van het uitvallen van het tellertje.  Ik was al wat teleurgesteld omdat ik hier weer alleen reed rond te kletsen, nooit iemand vind om eens mee te willen gaan en het intussen zelfs al heb opgegeven om er nog iemand voor aan te spreken!  En mijn ijskoude voeten deden me geen deugd!  Dan maar op weg zonder tellertje voor de laatste etappe die nadien eerder bij de zeven dan wel bij de veertien kilometer bleek aan te leunen.  Gelukkig, want ik had het hier zo wel stilaan gehad en begon te verlangen naar het einde, terwijl De Wandelaars me blijkbaar nog alle straten en paden van Bonheiden wilden laten zien!  Omstreeks 23.30 u ben ik dan toch weer aan de Krankhoeve gearriveerd!  Een bikewash heb ik er niet bespeurd en die kon anders goed van pas komen, want mijn fiets zag er lief uit en ik was zinnens om de dag nadien nog een tocht op zondag mee te pikken!  Dat is er ene geworden met een vuil vehikel!

Vorig jaar moet het warmer geweest zijn, want toen was er buiten nog meer drukte, terwijl iedereen nu binnen zat.  Toen was het een hele onderneming om er aan een drankje te geraken, maar dat viel deze keer beter mee.  Ik hoorde m’n schuilnaam roepen en trof Offshore en Patje2 nog aan.  Ook Koppigaard zat nog binnen bij zijn maten aan een andere tafel.  Hem had ik bij het inschrijven al ontmoet.  Het is trouwens hier dat ik Koppigaard na de vorige editie voor het eerst te zien kreeg.  Ik was content dat ik toch nog enkele bekenden trof.  Offshore en Patje waren gisteren de avondtocht in Mazy gaan rijden!  Met natte sneeuwvlokken over hun zip!  Zij hadden op een toer van 27 km meer afgezien dan hier op de route van 45 km!  Omwille van de vele blubber!  Maar ze waren vooral te spreken over de vier bevoorradingen!  De eerste met Chimay, de tweede met Maredsous, de derde met glühwein, witte, rode en rosé wijn en tenslotte eentje met jenever. Daar kan je al dronken worden voor de après begint!  En het opent perspectieven voor volgend jaar misschien!  Patje en Offshore waren enthousiaster over de rit van vandaag dan ikzelf.  Ze vonden de toer beter dan vorig jaar met minder bloso.  Ik vond die van vorig jaar beter, alhoewel ik me er eigenlijk niet zo veel meer van kan herinneren.  Het kan ook zijn omdat het toen allemaal nieuw was en omdat ik vandaag wat had rijden piekeren tijdens de rit!  De toer werd deze keer ook in omgekeerde richting gereden, want vorig jaar kwam de bevoorrading al na 8 km na de start.  De toer was toen ook maar 28 km lang, terwijl 45 km al vrij veel is voor een doorsnee nachttocht.  Ik had er globaal gezien toch iets meer van verwacht!

Eens weer thuis mijn vuile fiets op de drager laten staan, de rest van mijn besmeurde spullen weer proper gemaakt en een hete douche genoten terwijl de wasmachine haar werk deed.  Het zou een korte nacht worden, want een toertocht op zondag laten voorbij gaan zou doodzonde zijn!  Wat een biker lijden kan!  Lijden om te kunnen rijden!

Het verslag van deze nightride kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

30-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

We verlieten de sportterreinen via de straat in heraanleg om even verder het park van Merksplas in te duiken.  Via een brugje en harde assenwegen bereikte ik het grasspoor dat me zoals elk jaar naar een straat voerde.  Rechtsaf en linksaf de Lochtenberg in om na 3,5 km door twee seingevers de baan naar Hoogstraten over te worden geholpen en via een verhard kiezelpad langsheen een strook bos de aan de rand van de bossen gelegen KMO-zone en recreatiedomein Molenzijdse Heide te bereiken.  Daar ging het over het terrein van een mountainbikeminnend bedrijf om via een poortje de singletracks te bereiken in een weinig betreden uitloper van de bossen van Merkplas-Kolonie achter de KMO-zone.  De tracks liggen daar altijd superdroog, alsof men door bladgrond van een bloempot rijdt en ze slingeren zich in grote bochten tussen de bomen over een bruin tapijt van kwistig gevallen bladeren.  Omdat we het terrein via nog een poortje weer verlieten, vermoed ik dat het privaat eigendom is en daarom zo weinig bereden wordt.

Via het poortje kwamen we uit op het mooie pad dat naast de Gracht doorheen de Kolonie loopt.  Er stond weinig water in de gracht en ze was overdekt door gevallen bladeren.  Vanaf 5 km reden we langsheen de Gracht in de richting van de grote baan die Rijkevorsel met Merksplas verbindt.  De kleurrijke herfstbladeren werden beschenen door de laagstaande zon.  Even reden we rakelings langsheen het fietspad van de grote baan om weer het bos in te duiken en het funstukje mee te pikken aan de overzijde van de Gracht en de vijver, zijnde een reeks heuveltjes met enkele uit de kluiten gewassen boomwortels.  De collega waarvan eerder sprake is daar ooit eens ferm tegen de grond gegaan over een onder de bladeren verstopte wortel, net toen hij eens ging tonen hoe het dan wel moest!  Zo in ieder geval dus niet!  Hij heeft dagen nadien nog de pijn gevoeld nadat zijn buik toen kennismaakte met het stuur van zijn fiets!  Na de heuveltjes trof ik midden de bossen de splitsing tussen enerzijds de kidstoer en de 25 km en anderzijds de langere routes van 40 en 50 km.  Dit op 7 km na de start.  Gekozen voor de tweede optie.

Ik werd door twee seingevers de drukke baan van Merksplas naar Rijkevorsel over geholpen om er weer de bossen in te duiken en het vervolg van de track naast de Gracht voor de wielen te krijgen.  Op deze plek maakt dit pad deel uit van de vaste rode route die het grondgebied van Hoogstraten, Wortel en Merksplas aandoet.  Tot 10 km reden we over dit mooie pad tegengesteld aan de richting van het vaste parcours.  Aan de overzijde van de Gracht was een bostuig bezig met het verzagen van gevelde boomstammen.  Even blijven kijken hoe dat machinaal in zijn werk ging.  De singletrack kwam uit in een bredere dreef op de rand van Merksplas-Kolonie met links de terreinen van een grote boomkwekerij.  Even een zijsprongetje gemaakt om te gaan kijken naar het nieuwe huis in aanbouw van een andere collega.  Zij kocht daar enkele jaren geleden een oud huis en heeft daar een tijd gewoond om het nadien te laten slopen en te vervangen door een nieuwbouw.  Een mooie plek om te wonen, zo aan de rand van de bossen.  Terug naar het parcours dat ons verder doorheen de dreef tot aan de Ossenweg leidde om daar even over het dolomieten fietspad te moeten en na de bocht een weidepad in te slaan.  Via een bospad bereikte ik daarna de omgeving van de Blakheide op de grens met Beerse en Rijkevorsel.  De toer was daar uitgestippeld over het enkele jaren geleden aangelegde fietspad in aangestampte aarde.  Even getwijfeld of ik niet het bos in zou rijden om de mooie singletrack die ik daar weet liggen mee te pikken.  Goed dat ik het niet gedaan heb, want aan het einde van het fietspad werden we rechts het bos in gestuurd om deze track te bereiken.  Eigenaardig genoeg kan hij nu bereden worden.  Tot voor enkele jaren stonden er borden die de toegang aan fietsers ontzegden.  Maar ik kende de paadjes om deze borden te omzeilen, zeker nadat dit aan de ene kant na de werkzaamheden aan het fietspad was verdwenen.  Deze track leidde ons over een aantal bultjes en tussen boomstammen aan de rand van het bos naast een manege doorheen de bosstrook achter de camping Breebos.  Dit om 13.40 u en op 13 km na de start.

Het ging kort over de helaas sinds enkele jaren geasfalteerde toegangsweg naar de manege om het bos in te duiken via een smal pad over een eenmalig toegankelijk privaat domein om weer uit te komen op de grote baan van Merksplas naar Rijkevorsel.  Twee seingevers hielpen me na 15 km naar de overkant.  Daar betrad ik het volgende mij bekende terrein.  Er loopt daar een smalle track over een soort heuvelrug of dijk tot aan een militaire gedenksteen die voor een vervallen schuur van de Kolonie staat.  De schuur gaat gerenoveerd worden, maar als dat nog lang duurt, dan ligt ze zo tegen de vlakte!  Het is jammer hoe het patrimonium van de vroegere Rijksweldadigheidskolonie daar overal staat te verkrotten.  Al goed dat de woningen van de Kolonie in erfpacht zijn gegeven en intussen opgesmukt zijn en een tweede leven leiden.  Op de plek aan de schuur stonden de pijltjes wat verwarrend opgesteld, vermoedelijk om een vervaarlijke wortel te ontwijken.  Vanaf de schuur gaat de track weer over de rode vaste route die we nu in tegengestelde richting bereden.  Er volgde een mooie track doorheen de bossen over de gevallen herfstbladeren.  Bij nat weer kan het daar soms een echte zooi zijn.  De track gaf uit op een breder zandpad langs hetwelk we de Zandweg in Rijkevorsel bereikten, dit is een pad dat vanaf Bolk in Rijkevorsel richting Kolonie loopt.  Evenwijdig ermee ligt in het bos een mooie singletrack verstopt.  Van de Zandweg ging het de Steenweg op Wortel op, één van de karakteristieke brede klinkerwegen doorheen de bossen van de Kolonie en die naar de gevangenis leidt ettelijke kilometers verderop.

Door nog eens twee seingevers in fluojasjes werden we de grote baan van Merksplas naar Hoogstraten over geholpen om even verderop de Diepte te bereiken, dat is het beginpunt van weer zo’n klinkerweg die ook naar een gevangenis leidt, maar dan deze in Wortel-Kolonie!  In plaats van de richting van de gevangenis uit te gaan, werden we rechtsaf naast het kapelletje gestuurd naar een betonpad dat overging in verhard zand op de rand van bos en open veld.  Aan het volgende kruispunt van wegen stond op 20 km na de start de bevoorrading opgesteld.  Op een andere plek dan gewoonlijk, want vroeger stond ze midden in het bos op een kruispunt van paden.  Terwijl ik een banaan en een wafel stond door te spoelen met een beker sportdrank, werd ik gespot door een collega die met een bikemaat ook was komen rijden.  Voor hem op zeer goed bekend terrein, want hij woont daar in de omgeving en rijdt hier wekelijks zijn rondjes.  Omstreeks 14.15 u weer vertrokken van aan de stop.

Via een assenweg door de velden met afsteker over een heuveltje aan de linkerkant van het pad, werden de bikers in de richting van de bossen van Wortel-Kolonie gestuurd.  Op een brede bosdreef met midden een paadje als een singletrack kwam de splitsing tussen de 25-40 km en de 50 km rechtdoor.  Gekozen voor de langste route met twee snelle jonge kerels die me voorbij vlogen.  Eén ervan droeg een pak van Rabobank, wat binnen afzienbare tijd een relikwie zal zijn uit het verleden!  Na 23 km ging het de bossen van Wortel in, gevolgd door lange grasdreven om uit te komen recht tegenover het mangrovebos dat eertijds onder water werd gezet en waarvan de meeste bomen thans afgestorven zijn of in het water gevallen.  Het ziet er jaar na jaar steeds kaler uit.  Daar ging het linksaf om even verderop voorbij Bootjesven te rijden.  Deze bosvijver stond thans goed vol water en met de herfstzon erbij was het een idyllisch plekje dat vele wandelaars lokte.  Hopelijk krijgen we tijdens de komende winter ook enkele zeer koude ijsdagen zodat we het ijs van deze vijver nog eens kunnen betreden om te schaatsen en te glijden.  Dan zal ik weer aangesproken worden om tegen een uur of vier naar ginder te komen met hete chocomelk voor het zich amuserende volkje!

Van Bootjesven ging het na 25 km rechtsaf richting het Grenspad, een zanderig pad dat aan de rand van het bos over de grens tussen het Belgische Wortel en Minderhout en het Nederlandse Castelré (Baarle-Nassau)  loopt.  Halverwege het Grenspad richting Minderhout doken we rechts een singletrack in het bos in richting één van de zanderige dreven op Nederlands grondgebied.  Ik heb me laten wijsmaken dat hier de eigenaardige situatie geldt dat de bomen die er destijds geplant zijn eigendom zijn van België!  Tot 29,5 km volgt een lusje over enkele bospaden, gevolgd door enkele kenmerkende zanderige veldwegen die deze streek rijk is, om weer uit te komen aan de plek waar we eerder het Grenspad waren op gereden.  Een grote groep zeer vinnige jonge kerels stak me gezwind voorbij.  Het Grenspad weer op, maar nu linksaf van Minderhout weg in de richting van de Rode Weg, de volkse benaming van de kronkelende gevaarlijke asfaltbaan die van Minderhout naar Baarle-Hertog voert.  Weinig verkeer, maar men durft hier het gaspedaal wel eens te diep induwen omwille van het verlaten karakter van deze streek met weinig bebouwing.

Even voor de Rode Weg rechtsaf een zandpaadje in om zo een lus omheen Bootjesven rond te maken en uit te komen aan het einde van de dreef waarlangs deze bosvijver gelegen is.  Daar gaat het rechtdoor een pad in richting Staakheuvel.  Vroeger was dit een bijna onopvallend smal gehavend graspaadje vol putten en bulten, alleen gekend door de locals, maar het is thans omgetoverd tot een breed pad met grote brokken grind.  Jammer!  Groot was ook mijn verbazing om vast te stellen dat het verzakte kasseibaantje Staakheuvel, aan het einde van één van de grote dreven door Wortel Kolonie, vervangen is door een betonbaantje, glad als een biljartlaken!  De werken in de omgeving waren nog niet voltooid.  Spijtig!  Weer een uitdaging minder!  Maar het bereiken van deze plek maakte duidelijk dat ik zo dadelijk de speeltuin op een stukje van de groene vaste route zou bereiken.  Na 32,5 km om 15.00 u.

Want in het volgende bos ligt een lange singletrack met vele korte bochtjes en heuveltjes op en af.  Ik zou hier toch nog eens moeten komen oefenen, want het ging na zo vele jaren biken minder goed dan verwacht!  Die korte bochtjes en dat draaien en keren zijn toch niet zo m’n ding!  Hier verloor ik vroeger ook altijd meteen terrein toen m’n collega me hier destijds mee op sleeptouw nam.  De vaste route is er gekomen kort nadat ik mij m’n eerste bike had aangeschaft.  En het was daarom des te leuker om al de plekjes van toen nog eens terug te zien.  Veel kom ik hier niet meer, het kan goed al van de vorige toertocht in Merksplas geleden zijn dat mijn wielen de bodem in de buurt van Poeleinde nog beroerden.  De doortocht van deze bijzondere track nam een einde na 35 km, waarna we de verf- en tapijtenhandel Reva, samen met een aantal buitenverblijven en huizen midden in de bossen gelegen, passeerden.  Om aan een villa in aanbouw naast een tuinbouwbedrijf waarvan de uitbaters thans nog in de uit de kluiten gewassen garage wonen, rechtsaf te gaan op een assenweg door de velden tegen de richting van de vaste groene route in.

Enkele verharde veldwegen brachten me dan over het parcours van de groene vaste route in een meer open landschap tussen enkele schaarse landbouwbedrijven naar een volgende stukje bos.  Op 38,5 km dook ik een paadje van de lokale Graafsbossen in om er zo’n kilometer lang doorheen te rijden, met nog steeds andere bikers op pad.  Jammer genoeg begon het even fiks te regenen.  Ik had de bui daarnet in de verte al zien hangen onder de donkere wolken.

Nog een eenzame biker stak me voorbij.  Kreeg ik bij aanvang nog redelijk wat anderen te zien, door mijn trage tempo was ik vermoedelijk nu nog bij de laatsten op het parcours.  Na het bos kregen we op 40 km ter hoogte van een manege de verrassing en nieuwigheid in deze editie van de toertocht.  Meer bepaald een enorme hoop zand waar met een bulldozer een spoor op gegraven was.  Voor mij was het na 40 km wat zwaar om nog fietsend helemaal tot boven te geraken.  Weer naar beneden om nog een bultje over gejaagd te worden.  Om weer naar het parcours te geraken hadden de organiserende clubleden vermoedelijk de zaag en snoeischaar moeten bovenhalen, want we werden een singletrack op gestuurd die vermoedelijk eerst een snoeibeurt had moeten ondergaan om berijdbaar gemaakt te worden.  Het was duidelijk dat hier niet vaak gereden werd en de boomstronkjes midden het pad waren groen gespoten om ze duidelijk te markeren teneinde de bikers te behoeden voor nekbreuk!  Tot 41 km dokkerde ik over deze verse singletrack om kort daarop een splitsing te treffen tussen de 25 km en de 40-50 km.  Alle bikers, uitgezonderd de kids, werden dus over de zandhoop gejaagd!

Tot 44 km volgden een aantal lange paden door de eenzame bossen die zich uitstrekken langsheen de grote baan die van Merksplas naar Weelde voert.  De lage zon die door het kaler wordende bladerdek scheen verblindde me bij wijlen, zodat ik goed moest opletten om de pijlen te zien.  We reden er in de buurt van de rode vaste route door een omgeving die me minder bekend is wegens al verder af gelegen van de plek van waaruit de tochtjes met m’n collega indertijd begonnen.  Ondanks het reeds latere uur stonden er nog twee seingevers om me naar de overkant van de baan van Merkplas naar Weelde te helpen om via de bizarre poort het domein Zwartgoor binnen te rijden.  Want dit private domein is ook elk jaar weer toegankelijk ter gelegenheid van deze tocht.  Het is een dienstverleningscentrum voor volwassenen met een handicap die niet in aanmerking komen om te werken in een beschutte werkplaats.  Nog een rijder alleen haalt me er in.  Na het passeren van enkele gebouwen van het centrum duik ik een bospad in.  Even verder biedt de vijver Zwart Goor met de lage waterzon en de vele herfstkleuren een mysterieuze aanblik.  Het paadje erlangs ligt er altijd wat natter bij.  Verderop is het draaien en keren over een leuk paadje doorheen een donker bos.

Het gaat een zelfgemaakt bruggetje over om een brede gracht te kruisen om daarna weer gebouwen van het domein te bereiken.  Daarna gaat het na 45,5 km weer de bossen van het Zwart Goor in om er de vele paden te berijden.  Lange paden, recht op recht, met de laagstaande zon in m’n ogen.  Na 48 km kom ik weer uit aan de andere kant van de vijver aan de in onbruik geraakte oude stenen brug.  De laatste bos- en veldwegen brengen me in de buurt van de baan Weelde-Merksplas weer naar het park en de nabijgelegen sporthal.  De twee mannen die elk jaar aan de bikewash staan hadden de brandweerslang al ontmanteld, maar m’n fiets was niet erg vuil en zou straks nog moeten dienen.  De ene die me daarstraks had zien vertrekken stak z’n duim op, de andere die me altijd toeroept met “bedankt om te komen”, was in de weer met het oprollen van de slang en heeft me deze keer dus niet gezien!  Omstreeks 16.30 u was ik weer bij af.

Binnen in het gildelokaal naast de sporthal zaten nog redelijk wat deelnemers te genieten van een kuip gerstenat.  Zelf nog twee blikjes icetea naar binnen gegoten.  Het was weer een mooie toer geweest, voor een groot deel over voor mij bekend terrein.  Geen hoogtemeters, maar ik kan me inbeelden dat iemand die de streek niet kent toch wel geïmponeerd kan raken door de uitgestrekte bossen van Merkplas-Kolonie en Wortel-Kolonie.  Want in deze toer zit beslist heel veel off-road.  En dan zijn er nog mooie stukken meer naar Hoogstraten en Nederland op die niet in deze toer zitten.  In deze streek kan men heel wat kilometers door bossen en velden bollen en tochten uitstippelen doorheen een zeer afwisselend landschap.  Verder was de organisatie zoals elk jaar weer prima in orde.

In Wortel een frietje gaan steken en een curryworst verorberd, want de dag was nog niet voorbij.  Ik ben namelijk linea recta van daar naar Bonheiden gereden om er de tweede editie van de Halloween-nightride van MTB De Wandelaars te gaan rijden!  Net zoals vorig jaar twee tochten op dezelfde dag!  En ik was niet de enige, want bij aankomst aan de inschrijving werd ik direct aangesproken door een biker die me in Merkplas had zien rijden!  Het zijn drukke dagen zo rond Allerheiligen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Toertocht te Merksplas op 27-10-12 door Mtbsdvd

29-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Halloween-nightride (17-30 km) van MTB De Wiekers te Wiekevorst op vrijdag 26-10-2012.

Omdat een mens na zijn dagtaak niet zo maar alles kan laten vallen en in de steek laten, omdat ik nog 40 km auto moet rijden om thuis te geraken, en liefst langs de secundaire wegen om niet het risico te lopen van in een file op de snelweg te komen stil te staan en omdat de bike nog diende opgeladen te worden en de fietskleren aangetrokken, was het 21.00 u eer ik aan de inschrijvingstafel stond in Wiekevorst.  Nog even een van een ferme knevel voorziene biker te woord gestaan die me vroeg wanneer de nightride van m’n eigenste club was.  Helaas, er zal er dit jaar geen zijn!  Even later dook ik vanaf het voetbalveld een naastliggende singeltrack in en kon de Halloween-nightride van MTB De Wiekers beginnen.  Enkele verlichte pompoenen toonden dat het herfst en bijna november was!

Het ging het dorp uit via enkele straten, een veldweg en een assenweg, waarbij ik gadegeslagen werd door maskers met reflecterende oogjes!  Aan het einde van een veldweg hing tegen een boom een geraamte te flikkeren dat beschenen werd door een knipperende fietslamp die aan een boomtak was vastgemaakt.  Daar ging het linksaf om even verderop een waterloop te moeten kruisen op 2,5 km na de start.  Spektakel op het water onder de vorm van een spokende visser die in het licht van nog een knipperlicht was vastgemaakt op een vlot dat in het water heftig lag te dobberen onder invloed van de sterke stroming.  Het moet heel wat werk gekost hebben om dat daar allemaal in elkaar te knutselen.  Ik vermoed dat het riviertje de Wimp betrof, een bijriviertje van de Grote Nete in de buurt van Morkhoven.

Maar naast het scheppen van de juiste sfeer voor een griezeltocht was er ook gedacht aan de essentie van het mountainbiken.  Want op 3,5 km kregen we een bijna kilometer lange singletrack in een donker bos voor de wielen.  Met het nodige draai- en keerwerk tussen de boomstammen en enkele leuke bultjes om over te wippen.  Daarna brachten donkere veldwegen en rustige betonbaantjes met zwakke straatverlichting ons na 6 km tot in Morkhoven.  Om vervolgens over afwisselend asfaltbaantjes, veldwegen en stroken beton het fietspad te bereiken dat aangelegd is op het tracé van een vroegere spoorwegbedding, mij bekend van de dagtochten die ik in Wiekevorst al ben komen rijden.  Het tellertje toonde 8 km en het was duidelijk dat ik als laatste was vertrokken, vermits ik geen andere rijders meer op m’n weg trof.  Uitgezonderd een tegenligger, ik vermoed een Wieker die het parcours controleerde en me wist te vertellen dat het een eindje verder linksaf ging.

Inderdaad.  Straten en servitudes voerden me doorheen een donkere wereld waarin ik hier en daar in de verte de twinkelende oogjes van een verlichte pompoen, wiens kaars nog niet gedoofd was, kon ontwaren.  Na 9 km diende ik een grote baan te kruisen en volgde een pad doorheen een zeer donker stuk bos wat me tot aan de schilderachtige Zandkapel in Noorderwijk voerde.  Met bijna 10 km had ik om 21.30 u niet slecht gereden voor mijn doen!  Vanaf de kapel voerden servitudes me tot aan een bos waar een smalle singletrack zich tussen de dicht op elkaar staande dennenboomstammen heen slingerde.  In de korte bochtjes werd je aangekeken door glinsterende oogjes van maskers en pompoenen.  De eigenaar van dit bos moet mountainbikers goed gezind zijn, want ik meen hier tijdens een dagtocht ooit gepasseerd te zijn toen de takken pas van de bomen gezaagd waren om een doorgang te forceren.

Er volgden nog enkele mooie stukjes route doorheen stroken bos, voorzien van de nodige pompoenen om na 12 km uit te komen in een woonwijk.  Daar stak me dan toch nog een biker voorbij.  En dat zou Dickie geweest zijn.  Al goed dat hij niet in mijn zog was komen te hangen toen ik daarnet reed te stuntelen tussen de dicht op elkaar staande bomen in dat bos!  Ik bereikte weer het asfalt fietspad op de voormalige spoorwegbedding.  Na enkele veldwegen volgde op 14 km een modderig stukje aan Broekhoven, midden de nachtelijke velden.  Een kilometer verder bereikte ik omstreeks 22.00 u de bevoorrading op een open plekje achter enkele bomen langsheen de straatkant naast een oude chalet.  Aan de rechterkant van de weg was een hele stelling opgebouwd met verlichte pompoenen en andere Halloween-toestanden.  Een vrouw en een man, die al met opruimen gestart was, zorgden er voor spijs en drank.  Ik heb er twee koppen warme soep, een banaan en een beker sportdrank soldaat gemaakt en kreeg er nog een wafel mee voor onderweg.  Zelfs als laatste kon ik nog van het hele aanbod genieten.  Terwijl ik m’n beker soep stond te lurken, zagen we nog een fel lichtje naderen.  Het bleek van een biker van de Wiekers te zijn, op pad op zijn deel van het parcours en misschien degene die ik daarstraks als tegenligger te zien had gekregen.

Na de stop ging het weer even langsheen het fietspad op de spoorwegbedding tot aan de landelijke Spoorwegstraat op het grondgebied van Westerlo, in het midden van nergens.  Deze veldweg leidde me in het duister tot in Heist-op-den-Berg waar een betonbaantje me op 17 km weer naar een track doorheen de velden voerde.  Het begin van die track lag er vrij modderig bij en het spoor werd afgebakend door bokalen met elektrische theelichtjes, waarvan ik er nog één terug in zijn bokaal gezet heb na omgevallen te zijn.  Vermoedelijk omver gereden door een vinnige biker.  Omstreeks 18 km wees de pijl in de richting van een donker bosje waar we welkom werden geheten door een wit spook.  Er volgden vele korte bochtjes tussen de bomen.  In een put was een kussen onder de bladgrond en dennennaalden verstopt, maar het was door de passage van de voorgangers bloot komen te liggen.  Ze hadden mij deze keer dus niet liggen!  Want bij een eerdere editie was hier zelfs een hele matras onder de aarde verstopt, wat bij het passeren toch een raar gevoel geeft wanneer je de dieperik in gaat.  Het was dus draaien en keren tot we door een tweede spook weer uitgeleide gedaan werden om het bos te verlaten en een asfaltbaantje te bereiken.

Even verder kwam ik toe aan een drukke baan, de Louis Van Bouwelstraat te Heist-op-den-Berg.  Om er na 19 km de splitsing te treffen tussen de routes van 17 en van 30 km.  Gekozen voor de langste route die me eerst doorheen een wijk met statige villa’s loodste.  Via een strook vettige blubber bereikte ik een zompig graspad.  In de verte zag ik voor een bocht aan struikgewas een scherp wit lichtje.  Dus toch niet alleen in deze donkere verlaten wereld!  Want daar stond een biker te wachten.  Hij beantwoordde mijn begroeting niet, zodat ik even gestopt ben om te zien of het wel een echte biker was, vermits ik eerder al een opgezet exemplaar op een koersfiets was gepasseerd!  Er kwam beweging in, het was een echte!  Toen ik een veldweg bereikte zag ik het lichtje van de biker in de verte volgen.  Even halt gehouden aan het kruispunt met een grote rustige baan, alwaar een hond zich naar mij schor stond te blaffen vanachter een afsluiting.  De zwijgzame biker stak me voorbij en ik dook een stukje bos in waar de pompoenen het hadden opgegeven van nog voor flikkerlichtjes te zorgen.  Even later haalde ik de biker weer in toen hij in de weer was met zaken in een plastiek tasje te stoppen.  Het was dus een Wieker die bezig was met het verzamelen van de voor de tocht gebruikte attributen en uitgedoofde theelichtjes.  Ik heb hem na afloop nog in de kantine zien binnenkomen.

Van 21 tot 23 km voerde de route me doorheen donkere bossen waar enkel de inrijpoorten verrieden dat er tussen de bomen villa’s en buitenverblijven verstopt waren.  Veel licht viel er niet te bespeuren, zelfs niet aan of in de huizen.  Veldwegen en baantjes brachten me dan tot in de Wilgenweg in Heist-op-den-Berg.  Dat straatje herinnerde ik me nog van tijdens de laatste dagrit op één van de betere zomerdagen, toen een kleine jongen er in het gezelschap van zijn moeder geïnteresseerd naar de voorbijrijdende bikers stond te kijken.  Het is een pittig kasseibaantje met Parijs-Roubaix-allures.  Hier kon ik mijn achtervolger afschudden, want toen ik het einde van het kasseibaantje bereikte, was het felle lichtje verdwenen.  Het tellertje toonde 26,5 km, zodat er zo stilaan een einde kwam aan mijn nachtelijke uitstapje.  Er volgde een landbouwweg met twee sporen beton, mij bekend van de dagtochten die hierlangs vertrekken.  Tijdens de laatste kilometers kregen de bikers echter nog een leuke singletrack doorheen een strook bos en met enkele S-bochten over een open plek waar hen de weg werd gewezen met opgespannen linten en theelichtjes.  Daar stonden twee Wiekers die in de loop van de avond hun deel van het parcours hadden gecontroleerd.  Vermits ik vermoedelijk de laatste passant was, konden zij beschikken.  Het ging de grote baan over en het bos in naast het straatje met de parking waar m’n wagen stond om via het paadje naast de hondenschool, waar het bij mijn vertrek daarstraks zeer druk was met leerlingen, even over 23.00 u de kantine aan het voetbalveld weer te bereiken.

Binnen geen bekenden gespot, maar terwijl ik een drankje zat te lurken kwamen er twee Modderfokkers uit Kalken bij me zitten.  Bij nader toezien was het het tweetal dat daarstraks naast me op de parking was komen staan!  Zij kenden net als ik een aantal fervente nachtrijders, zoals Jinba Ittai, Patje2 en Offshore.  Jinba was komen rijden, maar Patje en Offshore hadden deze keer gekozen voor de nachtrit in Mazy.  En ’s anderendaags zou ik van hen vernemen dat ze daar geconfronteerd werden met veel blubber en zelfs natte sneeuwvlokken!  De winter is niet ver meer!  Eén van de Modderfokkers was in zijn jonge jaren nog profrenner geweest, zodat het onderwerp van gesprek niet ver te zoeken was: wielrennen, mountainbiken en nachtritten.  Hoe zou het ook anders kunnen!  Wie weet kom ik de twee deze week tegen in Zele op de druk bezochte Halloweenrit.  Om middernacht afscheid genomen van de Modderfokkers die nog een uur auto rijden voor de boeg hadden.  En zelf huiswaarts getrokken.  Gelukkig was het een vrij propere rit geweest, zodat de bike bruikbaar was voor de volgende dag.  Ik was toch blij dat ik na een lange dag in mijn bed kon gaan knorren.

Het was een plezante belevenis daar bij de Wiekers in Wiekevorst.  Het is zo dat deze streek geen spectaculaire toestanden in petto heeft voor de mountainbiker, maar voor een nachttocht heb je geen halsbrekend parcours nodig.  De pompoenen, de visser, het geraamte en de spoken brachten de nodige sfeer.  Het moet veel werk gekost hebben om dat allemaal voor te bereiden en ter plekke te brengen.  De reflecterende pijlen waren goed zichtbaar in het donker.  De organisatie was in orde.  Het vroeg wat moed om op een kille vochtige herfstavond op de laatste dag van een werkweek de knusse warme zetel in te ruilen voor een rit in het donker, maar het was de moeite waard van te komen.

Het verslag van deze nachtrit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

28-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

24-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht te Wijchmaal-Peer op 20-10-2012 door Chagoiginrin



Toertocht te Bilzen op 21-10-2012 door Mrmtbjo



Toertocht te Zonhoven op 21-10-2012 door Rony Rabijns (Dabbers Neerpelt)



My cat can ride a bike better than you can by RudiElias86 in Philadelphia

22-10-2012 om 22:27 geschreven door StrammerMax

18-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride Mellowbikers Bergen-op-Zoom op 12-10-2012 door Magic2002



Nightride Mellowbikers Bergen-op-Zoom op 12-10-2012 door Ro Drie

17-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-50-60-70 km) van MTB Goe Bezig te Arendonk op zondag 07-10-2012.

Op deze zondag na een door regen verzopen zaterdag ander potentieel moois laten liggen om een toer te komen rijden waaraan ik nog nooit eerder had meegedaan, meer bepaald de toer van MTB Goe Bezig vanuit Arendonk. Zoals zo vaak weer veel te vroeg moeten opstaan voor een zondag, gevolgd door een lang proces van ontwaken. Veel moeite gehad met het verorberen van veel te droge sandwiches. Daardoor weer laat aan de start gearriveerd. Hoe luidt dat ook weer van die ezel en de steen? Na het verlaten van de snelweg werd ik over smalle landelijke baantjes naar de Broekkant gestuurd, een plek die dicht bij de recent gebouwde windmolens naast de E34 bleek te liggen! Netjes aangesloten achter de vorige auto en me in de grasberm langsheen de Loopbeemden geparkeerd. Me op de valreep nog ingeschreven voor de lange afstand van 70 km, vermits de inschrijvingen daarvoor om halftien sloten! Groot was dan ook mijn verbazing toen niemand aan de inschrijving vroeg naar de gekozen afstand. Het zou anders toch nuttig kunnen zijn van te weten in hoeverre de langste route in trek is en weet te hebben van het aantal deelnemers dat op de lange omloop onderweg is.

Gedurende de eerste anderhalve kilometer werden we langsheen een brede beek over een hobbelig graspaadje gestuurd, over een bospad, weer over een graspad met enkele diepe modderige putten, om naar een privaat bos gestuurd te worden. Daar was het draaien en keren geblazen omdat we in korte bochtjes omheen de stammen van bomen werden geleid. Dat is voor mij in gewone omstandigheden al niet zo eenvoudig en omdat de bodem nu goed zompig was, alsof met door een bloempot die te veel water heeft gekregen reed, alsof ik dat ooit al ervaren zou hebben, heb ik binnensmonds wel eens gevloekt. Als klap op de vuurpijl brak bij het afstappen het plastieken spatbord van m’n bike af. Waarschijnlijk mijn poot niet hoog genoeg opgeheven! De onderdelen bij elkaar gezocht van tussen de modder, ook al was het duidelijk dat het ding definitief afgeschreven was! Gelukkig voerde de route ons na de doortocht van een hobbelig graspaadje weer tot op de straat en passeerde ik m’n auto, zodat ik de restanten daar kon achterlaten.

Tot 3,5 km werden we over landelijke betonbaantjes gestuurd om daarna weer een privaat bos in te duiken waar we tot 5 km leuke singletracks voor de wielen kregen tot we uitkwamen op een drukke baan. Meer bepaald Schotelven op de grens tussen Arendonk en Oud-Turnhout. Er waren seingevers om ons veilig over te helpen tot in een volgend bospad. Daar stond een biker te wachten op z’n trage maat. Ofwel voelde die laatste zich niet al te best, ofwel had hij problemen met z’n bike, want hij maakte rechtsomkeer en draaide rechtsaf de grote baan op, terwijl zijn maat de tocht vervolgde. Die leidde ons over een goed van grote plassen voorziene bosweg die achter de tuinen van grote villa’s van rijke mensen liep, de villa’s door de bomen grotendeels aan ons zicht onttrokken. Op 5,5 km troffen we een eerste splitsing waar de route van 25 km zich losmaakte van de rest, zijnde 40-50-60-70 km. De grote routes gingen linksaf een pad op dat afgesloten was door dikke betonnen witgeschilderde zuilen. Een grote groep van een club stond er te wachten nadat ze eerder al een keer of twee haasje-over met me hadden gespeeld. We vervolgden het plasrijke bospad dat overging in een zanderig pad. Door de aanzuigende vochtige ondergrond moest je er ferm trappen. Zo zouden er nog vele paden komen. De zandweg heette Hoge Mierde en voerde ons op een bepaald ogenblik voorbij een zone waar het dennenbos gerooid was. Waarschijnlijk weer zo’n project om de heide weer kans te geven! Verderop stonden er weer huizen verscholen tussen de bomen. Van 7,75 km tot 11 km brachten zanderige veldwegen en paden doorheen stukken bos ons over een lus weer tot aan de splitsing met de betonnen zuilen van daarnet. Aan deze splitsing zag ik nu een bord staan dat de wandelaars welkom heette in het natuurgebied De Liereman.

Tot 12,5 km vervolgden we onze weg over een betonbaan in het bos langsheen De Liereman om daarna een veldweg in te slaan, gevolgd door een kort stukje singletrack in een donker bosje. Om daarna weer uit te komen in een woonstraat met mooie villa’s die uitkijken op een bos aan de overkant van de straat. Een kilometer verder troffen we een bijzonder mooie singletrack doorheen een dennenbos waarvan de bodem volledig begroeid was met groen mos. Alsof men er over een tapijt fietste. Met plezante bultjes om over te wippen. Zeer merkwaardig. Tot 14,5 km volgden mooie bospaden, om uit te komen op een zandweg tussen de velden en op een landelijk betonbaantje. Ik werd er ingehaald door één biker en twee Koerskamelen, althans toch volgens het opschrift op een hunner achterwerken. Intikken op Google leert me dat de Koerskamelen een wielerclub is uit Arendonk. Zij reden dus een thuiswedstrijd. Omstreeks 16 km doken we weer een pad in op de grens van bossen en velden. Twee kilometer verder troffen we een zeer technische singletrack in een privaat bos. Daar hadden de mannen van Goe Bezig een draaiende en kerende singletrack opengewerkt in het bos. Doordat hier anders waarschijnlijk nooit gereden wordt, zag de bodem er uit als losgewoelde bladgrond, wat het rijden nog een stuk moeilijker maakte. Enige behendigheid was hier dus nodig! En dat is nu net wat ik miste. Een andere biker riep dat hij “hier niet genoeg profiel voor had”. Maar hij bracht het er eigenlijk alles behalve slecht van af. Mijn gesukkel had weinig met ontbrekend profiel vandoen! Maar het is een welkome uitvlucht die ik moet onthouden voor later! Enfin, na dik een kilometer verliet ik weer de technische bloempot. Hij was er in ieder geval het bewijs van dat de mannen van Goe Bezig hun naam alle eer aan gedaan hadden en zich geen moeite gespaard hadden om hier een pad uit hun hoge hoed te toveren waar de technisch meer onderlegde biker zijn stuurvaardigheid kon uittesten op de opengewoelde tracks vol korte bochtjes. Na het verlaten van het bochtige gedeelte volgde nog een lange rechte singletrack door het bos, hier met een meer vaste ondergrond, tot we op 20 km door drie seingevers werden over geholpen.

Een leuk bospaadje voerde ons gedurende een dikke kilometer op en af over kleine bultjes over delen van het parcours van een fitometer om twee kilometer verder weer geconfronteerd te worden met een goed van grote plassen voorziene veldweg. Ik schrok me daar samen met een andere biker wel een helm toen er van achter de bocht plots een grote landbouwmachine opdook. Want zelfs op de veldwegen moest je wat uitkijken voor mogelijk verkeer. Op diverse plaatsen werd de oogst binnengehaald. Het was hier wat slalommen om de grote plassen te kunnen ontwijken, waarna een redelijk vettig weidespoor volgde. Daar moest ik moeite doen om te trappen over de zompige bodem en over een smal middenspoor, omdat de zijkanten vol water stonden. Het pad bracht me naar een betonbaantje dat ons naar een moderne kerk met afzonderlijke toren leidde. Om even verder voor het chirolokaal de eerste bevoorrading te treffen na 25 km. Daar stonden nog slechts twee andere deelnemers. De voorraad bananen moet bijna verslonden geweest zijn, want de stukjes waren amper vijf centimeter lang. Wie het gatteke had, hield na schillen nog twee centimeter banaan over! Maar er lag nog cake met en zonder noten genoeg om van te snoepen. Ik zag twee toekomende bikers de fout maken die ik op het laatste nippertje had vermeden. Het nadarhekken met “bevoorrading” stond op enkele meters voor de plek in kwestie, zodat die twee de verkeerde oprit aan het hekken in sloegen! Na twee bekertjes zoete drank snel weer op pad, want het was al kwart over elf. Ik had er mijn tijd weer voor genomen. Naar het liedje van Conny Vandenbos zaliger. Het is al kwart over elf, ik word langzaam mezelf, ik ga zorgeloos om met de tijd, heel royaal, je snapt het helemaal. Kon het maar zo blijven!

Er begon voor mij een eenzame tocht, want na de stop heb ik geen enkele andere deelnemer meer gezien. Want aan de splitsing kort daarop kreeg ik twee bikers in mijn wiel die de richting van de kortere toeren op gingen. Het zal het tweetal van aan de stop geweest zijn. Voor mij ging het via een brug een kanaal over. Aan de voet van de brug stonden twee vriendelijke seingevers om me over te helpen. Het ging dan even langs een drukkere baan om verderop weer door twee mannen over geholpen te worden. Dan ging het een grindpad in om er op 27 km de volgende mooie singletrack draaiend en kerend door een bos te treffen. Gevolgd door twee smalle bospaadjes door een gebied dat luisterde naar de naam Hoge Vijvers. Een lange zandweg voerde me dan doorheen het bos naast een omheining van een militair domein. Ook hier veel grote plassen die meestal wel konden ontweken worden. Waar dat niet kon, de zijkant gekozen en er gewoon door! Onder zo’n plas is de bodem gewoonlijk hard. Op één plek was het water toch dieper dan verwacht! Op 30 km sinds de start trof ik de plek waar de route van 40 km zich losmaakte van de trajecten van 50-60-70 km en dit midden in de bossen. In het eerstvolgende paadje ging op een Y-splitsing ook de 50 km haar eigen weg. Gekozen voor de 60-70 km om over een brede zanderige bosdreef met plassen gevoerd te worden. Deze dreef voerde me recht op recht door het bos om er op één plek geconfronteerd te worden met een stevige modderstrook. Even te voet in plaats van me Lazarus te trappen. Kwestie van de energie te sparen voor later. Tot 32 km reden we door het gebied van de Hoge Vijvers om uit te komen op een betonnen toeristisch fietspad naast een zandweg in het bos. Daar kwamen uit een zijweg een viertal jeeps met Nederlandse nummerplaat. Zo amuseert ieder zich met zijn voertuig naar keuze. Gekwetter met een Nederlandse tongval kwam van een groepje wandelaars in zondagse kleren.

Daarnaast was ook het wild tekeer gaan van mijn gsm in de rugzak met de nodige berichten over roaming het bewijs dat ik de landsgrens had overschreden om het natuurgebied De Utrecht te bereiken. Hier heb ik nog al gereden tijdens andere toertochten. De Utrecht staat garant voor leuke paadjes doorheen de schier eindeloze bossen. Een ideaal territorium voor ondergetekende. Veel bos, geen te lastige en goed berijdbare paden, afgewisseld met een paar funstukjes. Alles lag er hier vrij droog bij, rekening houdend met de zondvloed van de vorige dagen. In de putten op de wasbord-paadjes stond wel wat water, maar gewoon er doorheen was het gemakkelijkste. Ik had al snel door dat de uitwijkmanoevers om ze te omzeilen meer energie vroegen! En wat modderspatten betreft moet alles goed meegevallen zijn, vermits mijn rugzakje na afloop nog zo goed als proper was, ondanks het ontbrekende spatbord. Aan een zitbank ging het naar rechts een graspaadje in om nog een grote lus te treffen doorheen dit mooie gebied. Toen ik weer op diezelfde plek arriveerde, reden er nog twee bikers de lus op. maar ze zijn me niet meer voorbijgereden. Ik veronderstel dat ze de route van 60 km gevolgd hebben, vermits ik onmiddellijk daarna een splitsing trof tussen de 60 km en de 70 km. Anders hadden ze mij zeker ingehaald. Geen enkele andere biker kan immers op tegen mijn traagheid!

Na 37,5 km reed ik eenzaam de brede zanderige bosweg ergens midden De Utrecht in waar een bordje me nog eens diets maakte dat ik me op het parcours van de 70 km bevond. Paadjes die men in de veelheid van wegeltjes links diende te laten liggen waren “afgesloten” door takken sprokkelhout. Ik meen ergens gelezen te hebben dat men in Nederland geen kalklijnen mag gebruiken. Het heeft me op sommige plekken toch op het juiste spoor gehouden toen het pijltje pas op het laatst te zien was en ik mijn slakkentempo iets had opgekrikt. Tot ruim 39 km werden leuke bospaden m’n deel. Het bos uit en een veldweg in. Bij gebrek aan ander bevestigingsmateriaal was daar zelfs een verloren gelopen half lege zak cement aan de rand van een veld benut om een pijltje aan vast te maken. Even grappig als inventief. Na een kort stukje over deze veldweg volgden van 40 tot 42 km niets dan singletracks en bospaadjes, allen goed te berijden met slechts hier en daar een plas. Op 42 km passeerde ik een door een draad afgesloten domein met een soort recreatievijver waarin een betonnen sokkel stond. Hier ben ik nog al gepasseerd! In de verte klonk motorengeronk en een omgewoeld spoor verried de recente passage van een crossmoto. Na een intermezzo over een veldweg naast de rand van het bos volgde van 43 tot 44 km weer een prachtige singletrack. Ik zou gezworen hebben hier ooit al gereden te hebben. Vermoedelijk tijdens het rijden van de vaste routes in deze streek vanuit Bladel, Eersel of Reusel. En ik heb hier ooit eens op een vrije donderdag een toer gereden van de regiopolitie van Brabant die de vaste routes volgde met zelf uitgekiende verbindingsstukken. Mooie routes om te rijden trouwens, vlak, maar in een paradijs van singletracks. Omstreeks 44 km voerden mooie paden me op en af doorheen de bossen.

Op 46 km trof ik de tweede bevoorrading, althans het bordje ervan. De bevoorrading zelf was reeds met de noorderzon vertrokken! Geen nood, de vetreserves waren toereikend, het water in de lurkzak idem dito en ik heb altijd een paar energierepen op zak. Ik bevond me aan een gebied dat Zwartven heet in de Kattestraat, een zandweg aan de rand van het bos die uitkwam in het Turnhoutsepad op de grens van Hooge Mierde, een Nederlands dorp dat deel uitmaakt van de gemeente Reusel – De Mierden. Dat bevestigde in ieder geval mijn vermoeden van daarnet. Het ging over een asfaltbaantje even het dorp door. Het viel me op dat er nogal wat panden leeg of te koop stonden. Bij één ervan was zelfs het inruilen van de eigen woning mogelijk! We doken het andere einde van de Kattestraat in, zegge een redelijk vettige bosweg in het gebied Zwartven, waarbij ik aan mijn linkerhand tussen de bomen door de velden van een plantenkwekerij zag liggen. Het bospad ging over in een zandpad op de grens tussen bos en veld. Op 49 km trof ik na de doortocht van enkele meters hobbelige weide een stukje betonnen fietspad en kreeg ik even het gezelschap van twee gewone fietsers. Een kilometer verder weer het bos in over een pad met te omzeilen plassen. Aan een opengemaakte plek meldde een bordje dat het toegestaan was om berkenboompjes en kleine dennen uit te trekken om de heide kansen te geven. De uitgetrokken boompjes mochten aan de paal van het wandelnetwerk verzameld worden. Wie zijn frustraties kwijt wil kan hier bij gelegenheid dus wat bomen komen uittrekken!

Ik verliet op 51 km de Hoge Vijvers via een bospad om een grenspaal tussen België en Nederland voorbij te rijden. Dezelfde palen zoals ze op tien kilometer van mijn woonplaats in de bossen van de Brabantse Wal en het Moretusbos in Stabroek te vinden zijn. Met het kasteel Ravenhof op Belgische en het zomerhuis of gloriètte op Nederlandse bodem! Ik merkte dat op deze plaats een kortere route zich weer bij het traject voegde. Er volgde een zeer lang en smal pad naast een draadomheining, vermoedelijk het militaire domein van daarstraks. Dit pad bleef niet van hindernissen gespeend. Wat een mooi woord! Er werd gewaarschuwd voor wat een diepe put met wortels bleek te zijn, daarna volgde een eindje modderdabben naast een beek die er de vorige dagen vermoedelijk buiten haar oevers was getreden, wat een plechtige uitdrukking is om te zeggen dat ze alles nat en smerig had gezet, om even verder dan weer gewaarschuwd te worden voor prikkeldraad! Dat was er over! Dit uiterst smalle paadje tussen stekelige takken links en ongezellige prikkeldraad rechts, waarin halverwege de doorgang nog eens extra versmald werd door een betonnen paal waarvan de bedoeling in vraag kan gesteld worden, was niet bemeten op de doortocht van een manspersoon met enige omvang! Enkel goed voor pluimgewichten bikertjes van 20 tot 25 jaar! Halverwege afgestapt met het risico van daardoor met mijn persoonlijke achtervering in het prikkeldraad te blijven hangen! Een singletrack met bulten en bochtjes leidde me op 53,5 km tot aan een grote baan. Het deed me denken aan de everzwijnenpaadjes van daarstraks, maar de bodem lag er hier veel vaster bij, zodat het beter rijden was. Even de grote baan over om weer een technischer track met bochtjes, putten en bulten te treffen. Getwijfeld of ik nog wel juist zat op een plek waar een omgevallen boom het pad versperde en ik midden een bos scheen beland te zijn. Geen pijltje! Op mijn stappen teruggekeerd. Er was geen alternatief! Dus nog eens terug om vast te stellen dat de track achter de omgevallen boom dan toch verder liep. Het paadje leidde me door hoog en dicht gras. Blijkbaar weinig bereden.

Op 55 km reed ik weer voorbij een typische grenspaal een vettig bos tegemoet waaruit twee op eigen houtje rijdende (het is te zeggen, ze reden op een fiets) bikers me tegemoet kwamen. Er volgde een partijtje ploeteren en modderdabben, wat te verwachten was nadat de honderden, lees alle, andere deelnemers van de toertocht deze plek waren gepasseerd. Na het modderbad volgde een splitsing tussen de 40-60 km en de 50-70 km aan een uit sprokkelhout opgetrokken poortje. Een smal pad leidde me tussen een bos en een maïsveld. Er stonden een paar schuilhutten, uitkijktorentjes voor wildobservatie, thans onbruikbaar door de te hoog gegroeide maïs. Een weidepaadje leidde me naar een asfaltbaantje. Op dat weidepaadje kreeg ik nog eens twee tegenliggers. Om uit te komen aan een manege, toch één of ander paardengedoe, met de mogelijkheid tot het rijden van huifkarrentochten. 57,5 km. Een vettige veldweg met enkele zeer grote plassen leidde met tot aan een bos met oude in onbruik geraakte chalets. Door een hunner daken was zelfs een grote afgeknakte tak gevallen. Er stonden ook nog chalets in betere staat. Ik stel me toch de vraag over het plezier dat men kan beleven aan het verblijf in zo’n houten vochtkot dat nauwelijks toegankelijk is door of licht krijgt omwille van de zeer dicht op elkaar staande bomen! Niet mijn stuk gebak! Er volgde en vettig maar toch nog doenbaar stukje langsheen nog enkele quasi overwoekerde chalets.

Vanaf 60 km volgde een plezante singletrack, gevolgd door een groezelig door het bos weer overwoekerde betonpaadje, misschien de bovenkant van een ingebuisde waterloop, om een boshut, ik vermoed een chirolokaal, te passeren. Daar was even twijfel welke richting de pijl uit wees, maar enkele kinderen die zich amuseerden met het opstoken van hout in een betonnen tuinkachel, wezen me de weg. Er volgde een breder pad met keuriger buitenverblijven omstreeks 61 km om dan tot 63 km weer geconfronteerd te worden met een nare omgeving met oude in onbruik geraakte buitenhuisjes, de typische Vlaamse koterijen. Hier en daar eentje in betere staat en een paar wandelende mensen in zondagse kleren. Probeer je kleren maar proper te houden in deze natte zooi. Aan het einde van het pad stond een bordje dat de naam van dit oord verklapte. De Rodedel in Arendonk. Rode del? Het zal daarom zijn dat een alleenstaande man van 61 jaar er een briefje had gehangen. Op zoek naar een woonst om de kosten te delen en een domicilie te hebben. Zal misschien wel iets anders in gedachten gehad hebben! Een zeer vettig pad doemde op aan de ingang van een bos.

De Rodedel ging over in een bredere betonbaan naast een KMO-zone waar ballons en kinderen getuigden dat het vandaag ook openbedrijvendag was! Er reden redelijk wat auto’s in de Rodedel. Via een brug ging het de vaart over waar we de weg dienden te kruisen om naast het bruggenhoofd de diepte in gestuurd te worden waar Goe Bezig nog een terrein had weten te vinden alwaar we over een soort van dijk gestuurd werden. Kwestie van de er beschikbare putten en bultjes mee te kunnen nemen. De brug onder en voorbij een druk bezocht café waar ook twee huifkarren stonden te wachten. Na een stukje grote baan weer het bos in om op 66 km nog een leuk paadje te treffen dat zich met vele S-vormige bochten tussen de bomen slingerde. Ik begon me af te vragen waar men alle paadjes bleef halen! Als konijnen uit een hoge hoed getoverd! Een assenweg leidde me voorbij het natuurgebied Goorken dat we figuurlijk links en letterlijk rechts lieten liggen. Om er daarna toch in te rijden ter hoogte van een bizarre betonnen uitkijktoren die ten prooi is gevallen aan graffiti! 70,5 km! Een aantal jonge kereltjes stonden er naast hun twee auto’s de tijd op zondag te doden. Een hangjongerenplek! Vanaf daar voerde een lang smal paadje me naast een waterloop en een eenzame wandelaarster. Er kwam nog een konijn uit de hoge trackhoed wanneer ik op 72 km over een klein crossparcours op en af door een dennenbos gejaagd werd.

Servitudes leidden me tot de meer bewoonde wereld waar ik aan een heuse oude windmolen, deze keer niet zo’n nieuwe lange, een bordje met “nog 5 km” zag staan! Jeetje, en ik zat al over de 70 en begon toch naar het einde te verlangen! Ik werd zelfs een beetje boos op Goe Bezig! Alsof ze mij niet wilden laten gaan. Er volgde zelfs nog de doortocht over een in het plaatselijke “park” uitgekiende parcours over paadjes waarvan ik me afvroeg waar ze ze bleven halen! 73 km. Een man met een kruisje als oorbel, die in het bos op wandel was met twee honden en zijn vrouw, sprak me aan. Nu nog op pad? Ja, zoals altijd de laatste! Hij was op de weg gaan rijden met dit natte weer. Hoeveel km ik gereden had? Hoeveel nog te gaan? Ik had er al moeten zijn! Ge zult seffens dan wel afslaan richting Broekkant, verzekerde hij me. Betonbaantjes en veldwegen brachten me voorbij het verlossende “nog 1 km” weer tot aan de voetbalvelden. En wiens auto stond daar nog eenzaam te wezen? Het antwoord is duidelijk.

Het minste wat men van deze toertocht kan zeggen is dat hij met zorg voorbereid en uitgekiend werd, eigenlijk op het randje van perfect af. Zelfs tot op het laatste, toen ik moe gereden naar het einde verlangde, liet men mij nog alle paadjes uit de omtrek zien! Ik dacht dat er geen einde aan zou komen! Op enkele private terreinen hadden de mannen van Goe Bezig als everzwijnen de bodem losgewoeld om tracks door het bos met een meer technisch karakter open te leggen. Een vlakke tocht, maar door zijn lengte en technische intermezzo’s meer dan vermoeiend genoeg. Alle paadjes van Arendonk en omstreken kregen we te zien. Duidelijk afgepijld, perfect gemarkeerde splitsingen met waarschuwing vooraf, bordje aan de splitsing en bordje na de splitsing met nog eens een herhaling van de gekozen route. Wie er hier in geslaagd is van zich van route te vergissen consulteert best een oogarts. Gevarenbordjes aan door het hoge gras aan het zicht onttrokken geulen of diepe putten om overkop gaan te vermijden. Waarschuwingen aan oversteken en seingevers tot 12.00 uur, aldus de aankondiging aan de start. De rest van de organisatie, zoals bikewash en après zullen ook in orde geweest zijn, maar daar heb ik niks meer van te zien gekregen. Van de gratis friet en curryworst heb ik nog enkel de ketel waarin ze bereid geworden geweest zijn te zien gekregen. Maar dat zal me worst wezen en komt daarenboven mijn pens ten goede. Voor mijn wagen trof ik op de grond nog een bonnetje voor gratis friet. Er is dus nog iemand die zijn portie gemist heeft! En ik waardeer zeer dat de pijltjes lang genoeg bleven hangen om ook deze schildpad de toer te laten afwerken zonder de opruimploeg in het wiel te krijgen. Warm aanbevolen! Daar in Arendonk zijn ze in ieder geval Goe Bezig! In dit filmpje kan je zien hoe ik het er van af bracht op de technische tracks! Héhé!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

09-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45-60-75 km) van Zelem Cycling te Zelem-Halen op zondag 30-09-2012.

Ik lag op zaterdag pas laat in m’n bed en ondanks het feit dat ik zondag om halfzeven op was, geraakte ik maar moeilijk op dreef. Even over negen uur arriveerde ik in Zelem en vond er een parkeerplek in de Linkhoutstraat. Toen ik naar het sportcentrum De Kambergen reed, vertrok daar net Bulls69 met zijn maat! Me ingeschreven voor de toer van 75 km, een polsbandje met noodnummer gekregen en een kort woordje gewisseld met de voorzitter van Zelem Cycling. Pas om 9.20 u was ik op weg, eigenlijk wat laat om tegen mijn tempo nog aan zo’n lange rit te beginnen. Ik had beter moeten weten, want ook vorig jaar werd ik naar het einde van de rit toe geconfronteerd met reeds opgehaalde pijlen en was ik ook om 9.30 u vertrokken.

Het ging de straten van Zelem uit om reeds na een kilometer de off-road op te zoeken onder de vorm van een weidepaadje waar ik even een Forestbiker uit Langdorp in mijn wiel kreeg. Ik had er zin in, er scheen een stralende zon, ook al was het vrij frisjes en was ik blij dat ik m’n beenstukken had aangetrokken. Het weidepaadje leidde ons naar een bos waar we tot 3 km een mooi pad gepresenteerd kregen. Daarna ging het een asfaltbaantje op in de richting van de spoorweg om rechtsaf een volgend smal weidespoor in te rijden dat evenwijdig met de spoorweg langzaam de hoogte in ging. Daar kreeg ik dan eindelijk Edg eens te zien, een biker die na de toertocht Afrit 16 vanuit Heverlee op 9 september gereageerd had op een schrijfseltje omdat hij mij tijdens het inhalen begroet had, terwijl ik niet wist wie het was. Ik had dat vermeld in de hoop dat daar reactie op zou komen. En die kwam! Hij was met de bike vanuit Erps-Kwerps gekomen, zou de tocht van 75 km rijden en daarna terugkeren! Een hele prestatie! Hij is me eventjes blijven volgen, maar tegen mijn slakkengang is niemand opgewassen! Hopelijk herken is hem wanneer onze wegen elkaar nog eens kruisen. Ik zal eens zoeken tussen de gemaakte foto’s! Intussen gevonden! Ik had het gevoel deze paadjes nog niet zo heel lang geleden bereden te hebben, ik vermoed tijdens de marathon van de Demervallei op 2 september waar Edg me blijkbaar ook had zien rijden. Tijdens het naar Zelem rijden vanochtend was ik namelijk voorbij het kapelletje gereden dat herinnert aan de aanval van de Duitsers op de villa op de Sint-Jansberg, met Gusta als overlevende, en die plek was ik tijdens de marathon vanuit Diest gepasseerd! Het verhaal van Gusta kan je samen met andere wetenswaardigheden over de omgeving van de Sint-Jansberg hier lezen!

Op 5 km passeerden we de grens met Schaffen-Diest. Even een asfaltbaantje gekruist en dan het bos in over een smal paadje naast een draadafsluiting. Een biker die me twijfelend tegemoet kwam gereden op de straat kwam achter me aan. Hij wou hier inpikken op het parcours en vroeg welke route ik reed. Het maakte weinig uit, want er was nog geen splitsing geweest en ik had slechts 5 km op m’n tellertje staan. Het bospad maakte een haakse bocht naar rechts en een groepje bikers stak me voorbij. Een dikke twee kilometer verder kregen we een mooi stukje parcours voor de wielen geworpen. Een track ging er op en af door het bos en het parcours was er iets of wat technisch. We kwamen er aan de diepe put waar beneden een beekje door stroomt en waar fotografe Connie zich vorig jaar had opgesteld met haar camera. Er stond daar toen maar weinig water in, maar door een lek in de waterleiding stroomde de beek in de loop van de voormiddag goed vol, wat toen een aantal mooie actiefoto’s opleverde! Toen ben ik los door het water gereden, kwestie van op de foto te staan. Deze keer heb ik toch voor het naastliggende bruggetje gekozen om al niet van bij aanvang met natte schoenen te zitten. Maar een van twee bikers die de lus achter de rug hadden en het bos weer via het bruggetje verlieten, protesteerde luid! Door het water moest ik!

Na de beek volgden enkele mooie singletracks doorheen het bos en even verderop hadden de grote bazen van MTB-You postgevat om alle passerende bikers digitaal te vereeuwigen. Er was daar op dat ogenblik ook een man van Zelem Cycling present. Ik vermoed dat het de persoon was die dat deel van het parcours in de gaten hield. Even halt gehouden voor een babbel. We verwonderden ons over het feit dat er niet zo’n grote opkomst was voor deze nochtans als pareltje bekend staande toertocht. Er was wel wat concurrentie van de tocht in Houthalen en van de gloednieuwe rit in het Nederlandse Beek. Weer op pad om een langzaam klimmende zandweg te treffen, gevolgd door een singletrack op 8 km na het vertrek. Tot 10 km reden we over het asfalt van de rustige Barenbergse weg om er de splitsing te treffen tussen de 25 km en de 40-60-75 km. Mee de richting van de lange afstanden uit. Tot 12 km kregen we weer een knappe singletrack die zachtjes vanuit het bos tot naast een maïsveld klom. Er was me net een groepje snelle jonge gasten voorbijgestoken dat in de smalle track achter een trio oudere bikers was komen te hangen. Eén van die gasten probeerde rechts voorbij te steken, maar het spoor dat hij koos werd dieper en dieper, zodat hij noodgedwongen moest stoppen. Hij keek eens schaapachtig lachend naar ons om, goed wetend dat hij er zichzelf in geluisd had! Bijna boven kwam het spoor gelijk te liggen met het geoogste veld links en stoven de jonge kerels over de stoppels om de bocht naar links af te snijden en voorbij te kunnen. We reden vanaf het veld weer een bos in om af te dalen tot aan de Postbaan.

Een volgende track doorheen het bos kwam daar weer uit tevoorschijn en ging over in een kiezelpad over het netjes verzorgde erf van een huis, tussen het huis en een hondenhok door. Dat beest moet zich een halve dag schor hebben staan blaffen en zal de volgende nacht wel bijzonder goed geslapen hebben! Ik ben hier vroeger nog al gepasseerd en misschien ook tijdens andere tochten. We bereikten zonnige veldwegen van waaruit we mooie vergezichten hadden en die deel uitmaken van het Kelbergen Wandelpad. Ook MTB Kelberg (Diest, 10 juni) en de United Bikers (Diest, 2 september) tapten uit het vaatje van het Kelbergen Wandelpad waarop een paar mooie holle wegen liggen. Omstreeks 13 km reden we rakelings naast een uitloper van de grote boomkwekerij in Schaffen om de afdaling van de eerste holle weg op het parcours aan te vatten. Een goed van kiezel voorziene holle weg die ons tot aan de Waterstraat in Schaffen voerde om daar het mooie gerestaureerde grote huis in rode baksteen te zien staan. Omstreeks 15 km doorkruisten we dan de brede zandwegen van de boomkwekerij over het traject van een vaste route. Een plekje dat door alle toertochten in deze regio wordt aangedaan. Met een mooie aanzet doorheen een holle singletrack die uitgeeft op de brede zandwegen van het domein. Tot 17,5 km reden we over het terrein van de boomkwekerij. Daarna een straat schuin over in, mij bekend uit andere tochten, om in het volgende bos weer een singletrack op te zoeken. Vanaf hier kregen we de ene na de andere prachtige track voor de wielen, de reden waarom deze tocht zo bij bikers geliefd is.

Op 19 km werden we voor de eerste keer echt aan het klimmen gezet en mijn geheugen had me niet in de steek gelaten. Dit was het Steenkot aan de Kruisberg in Veugt (Schaffen), zijnde de begroeide restanten van een voormalige ijzerzandsteengroeve. Dat is voor mij een zware dobber en ook de biker die voor me reed had het er knap lastig en moest zijn klim meermaals net voor de top staken! 11.00 u. Beneden aan de straat waar een bord de historiek van het Steenkot beschrijft, moesten we direct weer het bos in naar boven, terwijl er aan de andere kant bikers naar beneden kwamen. Het was duidelijk dat hier een korte lus uitgezet was over de bulten en de dalen die dit oord rijk is. Eerst kreeg je er een machtige holle weg die spijtig genoeg niet gespaard blijft van een weinig sluikafval! Er was de keuze gelaten tussen “gemakkelijk” links en “moeilijk” rechts en omdat gemakkelijk voor mij meestal al moeilijk genoeg is, was mijn keuze snel gemaakt. Alleen de superbikers raken die steile helling al rijdend tot boven op! Ik kwam weer beneden ter hoogte van het bord om de straat eventjes te volgen en dan weer machtige singletracks te treffen op en af doorheen het bos waarvan de bodem dan nog eens met laag struikgewas begroeid was. Het feest hier duurde tot 21 km. We kwamen weer uit het bos tevoorschijn aan de voet van de Schellekensberg in Veugt (Schaffen) nabij de grens met Lummen. Dit is een ferm naar boven klimmende straat met mooie villa’s. Voor het eerste huis rechts naast de bosrand staat op de oprit telkens de bevoorrading van een andere toertocht die ik al meerdere keren gereden heb. Het viel me op dat er redelijk wat nieuwe villa’s tussen de bestaanden in opbouw zijn. Indien ik genoeg centen zou hebben, zou ik hier mijn keuze voor een stulpje wel kunnen maken! Want daar staan pareltjes tussen.

Sommige tochten duiken halverwege de klim links een smal pad tussen twee tuinen in, nu ging het verder tot aan een drukkere straat boven om er na 22 km een splitsing te treffen tussen de 45-60 km en de 75 km. Ik was gekomen voor de 75 km en ik zou ze doen ook, wat achteraf gezien omwille van m’n latere start toch niet zo’n goede keuze was! Even langsheen de drukkere baan om een veldweg te bereiken en na de oversteek van nog een weg verderop in een weide de eerste bevoorrading te treffen op 23 km. De mensen daar stonden er met een zwerfwagen. Een betere uitrusting is ondenkbaar! Alles direct bij de hand. En het weer was uitermate geschikt om daarmee naar buiten te komen! Een banaan, een wafel en een snede cake doorgespoeld met een beker zoete sportdrank. Er stond nog een biker aan de stop, een inboorling die aan het vertellen was dat hij dadelijk in de buurt van zijn huis passeerde en daar zijn winteroutfit zou wisselen tegen een korte broek. Want vanochtend was het vrij koud, nu begon het een stuk warmer te worden. Even later kwam er nog een biker toe. Daarmee zullen wij veruit de laatsten geweest zijn om er te passeren. Voor mij was het de enige bevoorrading van de drie die voorzien waren. De reden daarvan volgt.

De man aan de stop had ons gezegd dat er een mooi stuk volgde. We reden al snel het bos weer in en kregen tot 25 km bijzondere paadjes voor de wielen. We reden tussen de reeds bruin wordende varens over een tapijt van dennennaalden. Deze plek herkende ik nog van de vorige editie en mogelijk uit een andere tocht. Ik arriveerde aan een drukkere baan in Schaffen, de Rothstraat. Daar ging het even over asfalt tot aan de grens met Beringen-Paal. Rechtsaf een veldweg in waar ik te maken kreeg met een man die met zijn auto met aanhangwagen het pad versperde. Hij wond zich op over het feit dat er een auto voor de poort naar zijn weide geparkeerd stond. Althans, dat vermoedde ik, want ik verstond niets van wat hij zei toen ik voorbijreed. Na de veldweg arriveerde ik in een Beringen-Paalse wijk en de straatnaam maakte al snel duidelijk waarom de tocht ons eventjes over het asfalt tot hier bracht! Want via de Klitsbergstraat werden we de gelijknamige berg op gestuurd! Die was me meer dan bijgebleven van na de vorige editie. Van de steile klimmetjes waren er voor mij bij die te zwaar waren, mede omdat ik mijn pijnlijke knie wat wilde ontzien. Kwestie van een uitvlucht te vinden om mijn onkunde te vergoelijken! Van 28 tot ruim 32 km werden we zonder mededogen de hellingen van de Klitsberg op en weer afgejaagd. Naar boven strompelend en dan weer naar beneden om bijna op hetzelfde punt weer uit te komen. Daarna weer van dat. Ik denk dat we alle kanten ervan gezien hebben, want boven stond, verdoken tussen de bomen, een kolossale watertoren die we zeker drie keren van nabij zijn gepasseerd!

Er kwam nog een jonge kerel achter me aan en die vloog daar naar boven alsof hij niet behoefde te trappen! Ach ja, indien ik dertig jaar geleden een meer sportief leven had geleid, dan had dit misschien ook tot mijn mogelijkheden behoord! Ik heb er intussen al vrede mee genomen dat ik het Pinoccio-niveau helaas nooit zal overstijgen! Die jongen zal allicht de laatste geweest zijn op de langste route. Eens definitief boven borrelde een herinnering op in mijn brein. Stond daar niet ergens een groot kruisbeeld met twee geknielde beelden, een calvarie? Of een kapelletje? Het laatste bleek het geval. Want een pad dwars door het bos bracht me op 30 km voorbij een witte kapel waar ik de vorige keer een tijdje halt had gehouden. Even gestopt. Twee ogen van een stuk van wat ooit het gezicht van een beeld geweest moet zijn, keken me van op een paaltje aan. Tiens? En dan zag ik op de grond resten liggen van een kapotgeslagen beeld. Crapuul houdt zich blijkbaar overal op! Nog een paar paden op en af in het bos om tot de voet van de watertoren te rijden. Zwaar voor den deze! Via een grasspoor verliet ik na 32 km op het middaguur de Klitsberg.

Tot 35 km volgden landelijke asfaltbaantjes tot aan een straat die Kriekelswarande gedoopt werd. Om de bossen in te gaan naast de door een draad afgesloten tuin van een huis. Gelukkig! Een overmoedige eekhoorn moest er lopen voor zijn leven toen een woeste hond kwam afgelopen naar de draad wanneer ik er voorbij reed. Het scheelde niet veel of de eekhoorn was zijn staart kwijt! Een stukje bos, gevolgd door veldwegen in een prachtige omgeving, brachten me weer tot het andere einde van de Kriekelswarande, waar op het kruispunt met de drukke Beringenbaan een bord stond met publiciteit voor bedenbokes.be! Een plaatselijke bed and breakfast die misschien perspectieven opent voor een volgende keer! Daar blijven slapen om ’s morgens zeer vroeg aan de start te verschijnen! Straks zou ik hier op weg weer naar huis met de auto passeren! Had de GPS me voor de heenrit over de verkeerswisselaar van Lummen gestuurd, op de terugweg stuurde hij me naar de oprit van de E313 in Beringen. Na bijna 37 km ging het schuin de Beringenbaan over om aan de overkant een assenweg in te moeten slaan. Even onder de bomen en daarna de velden in over een zacht klimmend pad naar de grens met Meldert-Lummen toe, een plekje dat ik me nog van de vorige keer kon herinneren. Te meer omdat er wel meerdere plaatsen in Vlaanderen zijn die Meldert heten. Er is nog een Meldert nabij Hoegaarden en een Meldert nabij Aalst. Beide plaatsen hebben reeds kennis gemaakt met de wielen van m’n bike.

Eens boven bereikten we een open vlak plateau, zijnde de Venusberg in de vallei van de Zwarte Beek. Een bord vermeldde de geografische historiek van deze plaats. Aan de einders rondom overal bomen. Ik reed een mooi stuk bos in, kreeg een afdaling doorheen een holle weg voor de wielen om na een kort stukje asfalt een weidetrack in te duiken tot aan een baan. Daar was met twee nadarhekkens een poortje geplaatst om te vermijden dat de bikers de rijweg op zouden vliegen. Op 40,5 km trof ik een mooie holle track waar het lekker afdalen was tot aan enkele straten in Meldert om er een asfaltbaantje te treffen tot in Halen. Op 42 km stak ik de drukkere Heesstraat in Meldert over om een kilometer verder in het bos een man aan het werk te zien met het verwijderen van pijlen! Neen, geen spelbreker, maar een Zelemse Cyclist die daar al aan het opruimen was. Het was weer van dat! Hij legde me uit hoe ik moest rijden, maar die kerel kan zich dat natuurlijk allemaal voorstellen, en omdat de lus na afloop terug hier passeerde, vond ik het raadzamer van dit reeds ontpijlde deel van de toer links te laten liggen. Anders liep ik misschien het risico van tegen mijn terugkeer helemaal niets meer te vinden!

Paadjes leidden me daarna door de bossen, waarbij we in de buurt reden van een vaste route. Aan de paaltjes te zien een route van recente datum. Op 45 km overschreed ik de grens met Linkhout-Lummen en reed ik even achter een man die op de fiets met de hond aan een leiband door het bos over de track reed. Ik had wel eens willen zien dat de hond de andere kant van een boom koos dan zijn baas! Dat zou pas spektakel gegeven hebben! Er volgden bospaden met enkele bulten op de grens tussen Zelem-Halen en Lummen. Ik kwam het bos weer uit op een pad dat de naam Mierenbergstraat droeg. Waar ik aan de voet van de snelweg een splitsing trof tussen enerzijds de 60-75 km naar links en anderzijds de 25-45 km naar rechts. Gekozen voor het eerste. Ik kwam uit op een grote baan, op een plek die ik me nog enigszins kon herinneren. Maar ik zag geen pijl meer hangen! Teruggekeerd. In de verte stond een renner op een eigenaardige manier langs de kant! Was hij nu iets op dat bord aan het lezen? Een pijl aan het bestuderen? Toen ik passeerde zag ik tot mijn verbazing dat hij stond te pissen, met de fiets nog tussen zijn benen! Zoals de echten in de koers zeker? Als ik dat zo zou proberen was mijn buis (ge moogt kiezen dewelke) gegarandeerd nat!

Langs de kant van de 45 km hingen nog wel pijlen, zodat het me raadzamer leek van die te gaan volgen, niet wetend hoeveel kilometers van die route nog voor me lagen. Ik kwam uit aan een grote brug waar de snelweg de spoorweg kruist. Ik moest naast de sporen de brug onderdoor om daarna een track op de nieuwe rode route te volgen. Vorig jaar heb ik hier ook wat moeten zoeken en gokken omdat de pijlen al weg waren, maar de kalklijnen hebben me toen op de juiste weg gehouden. Via een tunneltje ging het na 50 km de spoorweg onder en naar rechts. Er kwamen me een aantal bikers tegemoet waarvan ik vermoed dat ze terugkeerden van de après. Om uit te komen aan een bocht in een brede rustige straat met aparte fietspaden erlangs. Hier had ik vorig jaar de weg gevraagd aan twee vrouwen, maar die wisten evenmin waar ze ergens waren! Linksaf en rechtsaf kom je weer in Zelem. Mijn eerste optie toen was rechtsaf een pad in dat overgaat in off-road, maar dat betrouwde ik toen niet omdat het weer van de bewoonde wereld weg ging. Nu bleek dat toch de goede optie geweest te zijn, want de pijltjes wezen naar ginds. Het pad lag er wat vettig bij. Vermoedelijk had het hier gisteren ook wat geregend zoals in Mol. Ik overschreed weer de grens tussen Zelem-Halen en Linkhout-Lummen ter hoogte van twee eenzame huizen met de snelweg op een hoge berm aan de linkerkant. Dit op 51 km na de start.

Mijn keuze om de richting van de 45 km uit te gaan bleek zo slecht nog niet! Want tot 55 km kreeg ik weer zeer leuke singletracks door dichte bossen voor mijn Fat Albert-voorband geworpen. Met nog wat draai- en keerwerk tussen dicht op elkaar staande stammen en een paar onverwachte bultjes! Ik kwam uit op een door een haag van de baan afgescheiden fietspad waar een bordje de laatste kilometer aankondigde. Toen ik even halt hield alvorens onder de brug van de snelweg te rijden, stak me nog een biker voorbij. Dat zal de laatste geweest zijn die de 75 km had kunnen rijden zoals het hoorde. Maar ik was content, want het laatste stuk van de 45 km was nog de moeite waard geweest. En als dat vorig jaar ook deel uitmaakte van de route van 75 km heb ik dat toen gemist. Door mijn korte versie had ik wel twee bevoorradingen gemist, maar mijn drinkzak lurk ik zelden volledig leeg en ik heb altijd enkele energierepen bij voor in noodgevallen. En mijn vetreserves zijn van die aard dat mijn natuurlijke zelfbevoorrading nog een tijdje meekan in onvoorziene omstandigheden. En als ik mijn verhaaltje van vorig jaar lees, dan kan ik me nog perfect voorstellen wat ik nu niet gezien heb.

Het voordeel van mijn kortere versie vandaag was dat er toch nog wat leven was aan De Kambergen. De laatste bikers genoten er nog van een pint in de herfstzon op misschien één van de laatste mooie warmere dagen die ons gegund zijn. Me ook buiten gezet met een drankje. Er kwam een meisje rond met een plateau broodjes. En hoe kan je nu weerstaan aan de twinkelende ogen van een braaf meisje dat misschien alle moed in haar kinderhart bijeen heeft moeten schrapen toen ze met die schotel op pad gestuurd werd. Morgen zit ze weer op school, ze zal opgroeien in Zelem en de kans is groot dat mijn pad het hare nooit meer zal kruisen. Meer dan redenen genoeg om twee broodjes te kopen. En omdat ze de laatsten niet meer aan de man kon brengen heb ik er nog twee gegeten en had ik meteen een middagmaal binnen! Met de 56 gereden kilometers was het toch de moeite geweest om tot hier te komen. En nu had ik het laatste deel van de toer nog kunnen rijden, een stuk dat ik de vorige keer vermoedelijk gemist heb. En dat was met een reeks knappe singletracks zeker nog de moeite waard. De bikewash was al opgeruimd bij aankomst, omdat de wasser van dienst ook nog de rit wenste te rijden. Het was hem gegund en de fiets was toch nauwelijks vuil geworden. Die heb ik zoals altijd thuis nog proper gemaakt.

De toer in Zelem-Halen blijft één van de mooisten op mijn palmares. Veel afwisseling van wegen en paden, een ruim off-road-gehalte en een paar venijnige stukken met stevig klimwerk aan het Steenkot en de Klitsberg, zodat ook de rijders op zoek naar wat hoogtemeters aan hun trekken komen, zonder dat voor wie dit te zwaar is hier weg hoeft te blijven. Met stukjes die ook aan bod komen in andere mooie tochten vanuit Diest en Herk-de-Stad. In een streek die nooit gaat vervelen. Met een haast perfecte organisatie. Een parcours dat degelijk afgepijld is en waar het gebruik van kalklijnen het de biker gemakkelijk maakt om het juiste spoor te volgen. Spijtig genoeg wordt er redelijk snel met de opruim van het parcours begonnen. Het is misschien ook beter van het parcours op te ruimen van begin tot einde, in plaats van de lussen tussenin al te ontmantelen. Wat niet altijd evident is omdat de meeste clubs verschillende ploegen inzetten die elk hun deel van de tocht opruimen. En anders moet ik volgend jaar nog vroeger opstaan of toch eens overwegen om daags voordien af te zakken naar de bedenbokes! Want sneller rijden is een optie die ik helaas niet in overweging moet nemen! Mijn foto is ook vrij goed gelukt. Van een oude knol kan je natuurlijk geen jong veulen maken, maar het kan ermee door! Bestel al maar de broodjes voor volgend jaar!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

03-10-2012 om 20:49 geschreven door StrammerMax

Vanaf het voetbalveld doken we het bos in en volgden tracks en wegen in de bossen die rondom het Zilvermeer liggen. Daar was een vader met zijn dochtertje op pad. Vastgesteld dat m’n tellertje de eerste, vermoedelijk een tweetal, kilometers niet had geregistreerd omdat het metalen verklikkertje omgekeerd zat! Reeds na 2,5 km troffen we een eerste splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de routes van 25-45 km. Na de oversteek van een klein houten brugje bereikten we via een bospad de boorden van een kanaal, zijnde de Sluizenstraat op het grondgebied van Lommel. Even verder ging het rechtsaf om in het bos als het ware op onze stappen te moeten terugkeren in de richting van waaruit we kwamen om er tijdens een lusje een mooie track voorgeschoteld te krijgen in de strook bos die langsheen het kanaal ligt. Na 4 km bleef ik op de track met m’n voorwiel steken in mul zand dat zich achter een hoog dropke over een uit de kluiten gewassen wortel bevond en ging bijna over de kop! Zonder veel erg. Het knarsen van de schijfremmen omwille van het natte zand baarde me meer zorgen. Het pad kwam uit in de Blauwe Keidreef te Mol en een dikke kilometer verder reden we over een zanderig pad naast een kale zandvlakte en klein meer op het terrein van een zandgroeve. Ik heb hier ooit eens gereden tijdens droog weer met hevige wind waardoor er op dit terrein een heuse zandstorm woedde! Eens de zandkuil voorbij ging het linksaf de dennenbossen in om tot ongeveer 7 km de paden en tracks te berijden die zich uitstrekken over het domein rond de groeve en om te eindigen met een mooie singletrack op en af over bultjes. Spijtig van het vuil, lege flessen en blikjes, bij het binnenrijden van het bos. Daar was het ook uitkijken voor stevige boomwortels. We reden weer even langsheen een meer om de boorden van een kanaal te bereiken. 13.00 u.

Even ging het langs het jaagpad, waarbij je bikers op de andere oever kon zien rijden. We werden linksaf het gras in gestuurd om achter de bomen een helling op gejaagd te worden om over een soort van aarden dijk, evenwijdig met het kanaal, te rijden en om via een smal paadje weer naar beneden te komen tot op het jaagpad. Tijdens het rijden over de dijk kregen we een korte fikse bui over ons uitgestort. Na een paadje werden we via een brug naar de andere oever van het kanaal gestuurd om er over een brede grindweg teruggestuurd te worden in de richting van waaruit we kwamen. Nu konden we de bikers zien die aan de andere kant van het kanaal van de dijk kwamen gereden, op het jaagpad reden of aan hun klim gingen beginnen. Vanaf het grindpad ging het opnieuw de bossen in over leuke tracks op en af tot omstreeks 10 km. Dan bleek dat we een lusje in de buurt van het kanaal voor de wielen hadden gekregen, want we kwamen weer uit de bossen tevoorschijn en dienden de blauwe fietsbrug te kruisen die we daarnet ook al hadden kunnen zien liggen. Er volgden een singletrack in een strook bos en een stukje asfalt over een aanloopstrook van een brug onder de bomen naar boven toe om via een track een duik naar beneden te maken om uit te komen op de andere oever van het kanaal op grondgebied Lommel. Ik reed er de visser voorbij die ik daarnet van op de andere oever had zien zitten toen ik aanstalten maakte om de blauwe brug over te rijden. Vanaf het kanaal ging het weer het bos in om na 12,5 een bospad te treffen dat er glad en slijkerig bij lag na de buien van daarstraks.

Aan het einde van het glibberige pad viel mijn oog op iets dat ik herkende! Ja, het was hem! De Steen der Zeven Heerlijkheden! Op 13,5 km na de start! Ik was voor eerdere toertochten en ook de keren dat ik met een kameraad naar Lommel was gereden om er te helpen tijdens het jaarlijkse criterium, diens broer verzorgt er de catering voor de VIPS, al zo vaak de wegwijzer naar de Steen der Zeven Heerlijkheden op de baan van Mol naar Postel gepasseerd! Tot ik op een zekere keer met de wagen dat pad ben in gereden om te gaan kijken wat voor steen dat dan eigenlijk wel was! Ik was er achter een auto aan gereden die over de asfaltstrook naast het zandpad reed, wat dus eigenlijk het fietspad is! Om dan vast te stellen dat er aan die steen eigenlijk niet zo veel te zien is. Het betreft een oude grensmarkering op een plaats waar de zeven heerlijkheden Mol, Balen, Dessel, Postel, Lommel, Luyksgestel en Bergeijk aan elkaar grensden. En het is de plek waar de provincies Antwerpen, Limburg en Brabant elkaar raken. Ik ben toen met de auto verder gereden over de kiezelpaden in Nederland. Een verlaten streek met bijna nergens bebouwing.

De meeste bikers reden de steen achteloos voorbij, maar als je de moeite doet om even rechtdoor te rijden tot op de betonnen brug zonder leuningen, dan krijg je een prachtig zicht over een waterloop die zich tussen het groen doorheen het landschap slingert. Een knappe plek, zeker nu de zon weer vanuit een blauwe hemel over het landschap scheen! We werden over de asfalt fietsstrook naast het zandpad in de richting van de baan van Mol naar Postel gestuurd om halverwege linksaf te moeten over een vettige veldweg die dan nog gehavend was door een vrachtwagen die naar een veld was gereden en wilde terugkeren. Verderop stond ook een tractor naast een container die met geoogst materiaal gevuld werd. Een al even vettige singletrack bracht de bikers na 15 km weer tot aan het kanaal. Daar reden we een tijdje naast over het grindpad, de plassen trotserend. Er reden hier heel wat bikers, ik was alles behalve alleen op pad! Ik kreeg er even het gezelschap van Wannes61, de “onbekende biker” die me tijdens de toertocht van de Off-Road-Bikers op 15 september vanuit het Sint-Paulusinstituut te Mol tijdens het voorbijrijden begroet had. “Of ik dan zo vaak in Mol kom rijden?” Ik heb inderdaad al redelijk wat toeren in Mol en omstreken gereden. Het is hier mooi, er zijn veel bossen en Mol is redelijk gemakkelijk te bereiken vanuit Antwerpen, op een uur rijden. Bovendien krijg je vaak een heel andere omgeving te zien, afhankelijk van de startplaats! Mol is niet voor niks de meest uitgestrekte gemeente van België. Een toertocht in Mol kan eigenlijk nooit tegenvallen!

Afscheid genomen van Wannes61 alvorens het treintje bikers vanaf het jaagpad een singletrack in dook. Na deze korte track en een gehavend kasseibaantje door het bos bereikten we de Postelsesteenweg met de Baileybrug aan onze linkerhand. We werden er echter naar rechts gestuurd, van de brug weg, om er eventjes over de fietsstrook van deze gevaarlijke baan te rijden. Het was me bij het naar hier rijden al opgevallen dat er veel takken op de fietsstroken lagen. Verderop was men trouwens met een hoogtewerker aan de slag om gevaarlijke takken van boven de rijbaan te verwijderen en die mannen waren nog bezig toen ik weer huiswaarts reed. We dwarsten de baan en reden een singletrack in die zich tussen een veld voor de kweek van rolgazon en een betonbaantje van het domein Zilvermeer door een strook bos slingerde. Ik had er het gezelschap van nog redelijk veel andere rijders. Na 17,5 km omstreeks 14.00 u. Over natte tracks werden we in een lusje weer tot aan het kanaal gevoerd om er aan de tegenoverliggende oever de restaurantboot De Kleppende Klipper te zien liggen. Dat betekende dus dat we de Baileybrug naderden. Daar troepten een aantal bikers samen om te wachten op het groene licht en om voor de auto’s de brug op te rijden. Eens de brug over bereikten we de bevoorrading in het gebouw langsheen de Postelsesteenweg ter hoogte van De Kleppende Klipper. Mijn fiets tegen een boom geparkeerd. De Rauwtrappers hadden hun bevoorradingstafel in een garagepoort staan, zodat het wat drummen was voor de kleine opening om aan iets eetbaars te geraken. Want op het moment dat ik er arriveerde was het er vrij druk. Verderop was er ook een activiteit van één of andere jeugdbeweging met K3-muziektoestanden. Er stonden veel auto’s met Nederlandse nummerplaten, zag ik bij het naar huis rijden. Naast de bananen, de suikerwafels en de sportdrank, begint nu ook de soep weer haar intrede te doen! Hier met lekker veel groenten, vermicelli en balletjes! Om 14.15 u van alles wat geproefd en weer op pad.

De rijbaan over en eerst even tot aan de Kleppende Klipper gereden. Vanaf de restaurantboot kon je in de verte de Sas-4-Toren in Dessel boven de bomen uit zien steken! Daar had ik exact een week geleden nog gestaan aan de bevoorrading tijdens de toertocht van de Free-Bikers vanaf het Campinastrand in Dessel. Om er na de rit in de kantine nog een delegatie Rauwtrappers te zien zitten. We werden van De Klipper weg een breed zandpad op gestuurd in de richting van het Zilvermeer. Een singletrack bracht ons in een groene strook tussen het meer en het kanaal tot op het jaagpad tot vlak bij de Sas-4-toren die aan de overkant van het kanaal stond. Even langsheen dat jaagpad om verderop naar links gestuurd te worden. Daar dienden we na 22 km op onze stappen terug te keren via een zanderig pad met de allures van een singletrack. Op het pad links kregen we de bikers te zien die van de bevoorrading waren vertrokken. Net voor De Kleppende Klipper ging het dan op 24 km rechtsaf richting Zilvermeer. Eerst over een paadje evenwijdig met de betonbaan die doorheen het recreatiedomein loopt en daarna op een mooie track met links het meer en rechts de achter het groen verscholen omheining van het recreatiedomein. Spijtig dat er hier en daar redelijk wat zwerfvuil lag. Lege plastieken flessen, blikjes en van die toestanden. We bereikten het fietspad langsheen de Postelsesteenweg om op 27 km via de hoofdingang het domein Zilvermeer binnen te rijden. Er volgde een bospaadje langsheen het natuurgebied Buitengoor. Tot 29 km reden we doorheen het domein Zilvermeer, eerst over een bospad, een houten brugje over, gevolgd door een asfaltbaantje langsheen de caravans en de buitenverblijven en eindigend met paden van mul zand naast een visvijver. Op een bospad kwamen we via een achterpoortje het recreatieoord weer uit. Wat me deed vermoeden dat de richting van de tocht omgekeerd was in vergelijking met de vorige editie. Toen kwamen we via dit poortje het Zilvermeer binnen. Even aan de kant voor een sanitaire stop.

Er volgde een mooie singletrack en we troffen er een splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km. Daar kwam iemand met een wapen op me toegestapt! Hij maakte deel uit van een gezelschap dat aanstalten maakten met het begin van een spelletje paintball. Een aantal gewapende mannen versperden de track aan de uitgang van het bos en ze spraken een bizar taaltje dat alles behalve op Nederlands geleek! Het ging eventjes langsheen het kanaal tot aan een industriezone met een Renault-garage en via de curryworstenfabriek Mora, waarbij je ook het houtbedrijf Vanderhoydonck kon zien staan. Mij nog bekend van de toertocht van de Off-road-bikers op 15 september, maar nu in de omgekeerde richting. Na dit industrieel intermezzo ging het opnieuw de bossen in om er plezante singletracks te treffen. Op een breder bospad ging ik bijna opnieuw onderuit toen ik met mijn trapper een iets te hoog onder de bladeren verstopt boomstronkje raakte. Even gestopt om te zien of er geen schade was. En terwijl ik daar stond had ik de indruk dat de volgende biker dat stronkje ook raakte. Het tellertje toonde 31,5 km en hier begon het stuk van de toertocht dat voor mij het mooiste was en waar ik het meest heb van genoten. Want de laatste 15 km waren de knapste van de tocht.

Mooie singletracks voerden me tot 33 km op en af over zandpuisten en doorheen putten tot aan de Berkensingel, een straat van een woonwijk in Balen, en waarvan het laatste huis bijna tot in het bos staat. Er volgde de doortocht van een straat met enkele zeer grote oudere huizen om daarna weer de bossen in te duiken en dezelfde paadjes te treffen van tijdens de toertocht van de Off-road-bikers, maar nu in de omgekeerde richting. Omstreeks 34 km moeten we in de buurt gereden hebben van de Kievitsheide op de grens tussen Mol en Balen en dus niet zo ver af van Mol-Gompel. Tot 36,5 km volgden enkele vettige bospaden die het water van de regenbuien omstreeks het middaguur nog niet verteerd hadden. Vanaf een spoorwegovergang tot aan een volgende spoorwegovergang volgden zeer mooie leuke singletracks door deze bosrijke streek. Een plezant en prachtig stukje tot aan de Zwarte Dreef in Balen. De baan over om een volgende prachtige track te treffen die me langsheen de vervallen chalet aan de oever van een mooi bosmeertje bracht. Dit alles mij nog bekend van de toer op 15 september. Nogmaals de spoorweg over in de Spoorwegdreef, een brede grindweg in de bossen van Mol, om tot 38 km te kunnen genieten van nog meer bospaden. Er volgde daarna nog ruim voor een kilometer knappe singletracks doorheen een bos- en heidelandschap. Omstreeks 40 km arriveerde ik samen met enkele anderen aan de drukke grote baan van Mol naar Lommel die we dienden over te steken. Nadat we een bordje met “nog 5 km” gepasseerd waren. De beloofde 40 km waren er dus 45!

De baan over en doorheen een woonwijk om vanaf een mooi huis van rijke mensen (ook gepasseerd op 15 september) weer leuke paden te treffen op de rand van bos en veld. Tot aan een golfterrein waar het rechtsaf ging met een golfwagentje in mijn zog. Na enkele woonstraten volgde een superleuk paadje in een dennenbos met dicht op elkaar staande dunne stammen en wat draai- en keerwerk. Er volgden zo nog een aantal van die paadjes naast het Zilvermeer tot 43,5 km. Bij het begin van de laatste kilometer werd nog de keuze gelaten tussen een “zeer technisch” paadje langs de oever van het meer of een gewoon bospad. Ik kwam weer uit het bos achter het voetbalveld en zag nog vele bikers buiten in de zon zitten genieten van een drankje. In de laatste meters werd ik nog ingehaald door een biker die eerst bij de bikewash in een naburige straat wilde zijn. De zes slangen waren nog allemaal druk in gebruik. Na even wachten en spuiten was de vuile bike weer relatief schoon. Mijn sporttas opgehaald en onder de douche gekropen. Ook daar was het nog druk onder de vier karig water spuitende douches. Maar het water was wel warm. In de drukte vergat iemand er z’n fietsschoenen en sokken. Ze werden meegenomen door iemand die de eigenaar kende van ziens om ze terug te bezorgen. Buiten in de zon nog twee blikjes icetea leeggedronken terwijl de Rauwtrappers zo stilaan met de opruim begonnen. Om dan met de zon in de ogen weer huiswaarts te bollen vanaf het intussen bijna leeggelopen plein voor de kerk van Rauw. En daar heb ik al lang geen GPS meer voor nodig. Aan het Sportpaleis in Antwerpen was het wriemelen geblazen omdat de afrit er de grote toestroom niet de baas kon. Het is een wonder dat daar niet meer ongevallen gebeuren! En ook aan de volgende afrit moest ik alles dichtsmijten wegens file. Eens thuis, mijn fiets nog proper en rijklaar gemaakt om morgen naar Zelem-Halen te trekken.

Een mooie toertocht van de Rauwtrappers met vele singletracks en bospaden. Alles duidelijk afgepijld, gevaarlijke plaatsen en oversteken gemarkeerd door bordjes. Spijtig dat de lange regenbui op het middaguur het parcours nat maakte. Wat de organisatie betreft was alles in orde met voldoende parking, een bewaakte fietsparking, bikewash, douches en een kantine om na de rit nog iets te drinken.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Toertocht te Mol-Rauw op 29-02-2012 door ThaDoc Kevin Keyken

02-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax