Toertocht (25-45 km) van de Royal Antwerp Bicycle Club te Brasschaat op zondag 27-01-2013.

Op zaterdag thuis gebleven omwille van de verwachte sneeuwval en gladde wegen. Met de bike in de sneeuw rijden schrikt me niet af, maar een auto in puin rijden voor niet noodzakelijke verplaatsingen zou ik mezelf nadien niet vergeven! Ook al is hij zelfs niet veilig wanneer hij op privaat terrein geparkeerd staat, vermits er vrijdagavond iemand tegen had gereden, maar gelukkig zo galant was om zijn gegevens achter te laten! Jammer voor de mooie tocht in Lommel-Kattenbos die ik ooit gereden heb toen alle bomen prachtig wit berijpt waren door de aangevroren mist in een sneeuwlandschap! Het weekend voordien ook al thuis gebleven omwille van de barre weersomstandigheden en de vele afgelastingen!

Op zondag de wekker dan toch maar vroeg doen aflopen en omwille van de afgelasting van de toertocht in het nabije Huijbergen, voor Brasschaat als alternatief gekozen. Daar kon ik van thuis uit met de bike naartoe. Ik had deze tocht ooit al gereden, maar dat was al enkele jaren geleden toen ik nog geen kennis gemaakt had met de Brabantse Wal van vlak over de grens. Het was op het eerste gevoel een stuk minder koud dan de vorige veertien dagen en er bleek tijdens de nacht al veel sneeuw gesmolten. Op verhard terrein tenminste. Het tikken van de regen op de koepel nodigde anders eerder uit om weer in bed te kruipen! Maar omdat ik het binnen blijven zo stilaan beu was, toch maar op weg gegaan. En ondanks de regen en de kou heeft dat me goed gedaan. Gelukkig op tijd op mijn stappen teruggekeerd om m’n vestje met lange mouwen nog onder m’n regenjasje aan te doen! Ik zou het nodig hebben! Een dik halfuur later was ik in Brasschaat en m’n lidkaart van 2012 bleek nog geldig, zodat ik voor luttele drie euro van start kon gaan bij de mannen van de Antwerp Bicycle Club voor hun tocht van 25 en 45 km.

Om 9.00 u van start om het tegenover de straat van de start gelegen park aan het kasteel van Brasschaat in gestuurd te worden. Daar kwam ik Dennis tegen die naar de start trok om z’n maten op te wachten, ook al wist hij niet exact wie er al dan niet zou komen. De brede paden in het park waren lastig te berijden omwille van de dikke laag half bevroren en half gesmolten sneeuw waarin nu diepe sporen waren getrokken. Op een enkeling na reed iedereen er traag om glijdpartijen te vermijden. Na 3 km geconcentreerd rijden arriveerde ik aan een brede gracht midden het bos. Aan de andere kant reden tegenliggers. Even verder moesten de bikers inderdaad linksomkeer maken over een brugje om nieuwe bospaden te bereiken die uiteindelijk weer tot naast de gracht leidden. Ik vermoed dat we intussen de paden in het Peerdsbos bereikt hadden. Ik passeerde de bekende Melkerij.

Op 5,75 km kwamen we even uit het bos tevoorschijn ter hoogte van een verkeersarme brug over de snelweg E19 en kreeg ik de betonnen muur van de koker waardoor de TGV rijdt te zien. Het ging weer het bos in over paden en tracks waarvan de bodem bestond uit een mengeling van doornatte bladgrond en half gesmolten sneeuw. Ik werd er bovendien getrakteerd op een ferme bui ijsregen. Ik was nochtans niet de enige gek die niet thuis was gebleven op deze barre zondag, want vier joggers, twee mannen en twee vrouwen, kwamen me er tegemoet gelopen. Omstreeks 7 km bereikte ik weer een stukje bewoonde wereld aan een straat met grote villa’s van rijke mensen. Intussen was het 9.45 u. Even later bleek dat ik als lid van het Papegaai Bike Team het grondgebied van Schoten had bereikt in de omgeving van de Buizerddreef, dreven met de namen van andere vogels en de Hertendreef, allen gelegen in een bosrijke omgeving.

Er volgde een vettig slijkpad doorheen een lokaal stukje bos om weer een andere straat te bereiken en daar weer vrij snel de bossen in gestuurd te worden. Deze keer over een vettig en van water oververzadigd paadje met vele wortels in een besneeuwd dennenbos. Ik kwam weer uit dat bos tevoorschijn ter hoogte van het zwembad van Brasschaat. Daar werd ik na 10 km door twee seingevers en een politieagente de drukke Elshoutbaan over geholpen. Deze laatste moest danig lachen met het snerpende geluid van de schijfremmen van m’n fiets. Aan de overkant ging het de rustige straat De Heuvels in nabij de E19 in een wijk die luistert naar de naam Het Leeg – De Rietbeemden. Daar werden we weer naast de snelweg gestuurd om er op 11 km een braakliggend terrein te treffen waarop een soort crossparcours met allerlei heuveltjes was aangelegd. De passage ervan was lastig nu alles er bedekt lag met smeltende sneeuw en ijswater! Dit stukje was vandaag met een verhoogd risico op nekbreuk niet aan mij besteed! Aan de sporen te zien werd er even veel naast als over de heuveltjes gereden. We arriveerden in de Valeriaan, een straatje dat uitgeeft in de Miksebaan en waar een bord stond dat verwees naar “De Driehoekjes”, een speelplein voor kinderen.

Het ging rechtsaf in de Miksebaan over het fietspad richting Brecht om er ettelijke honderden meters verder de natte bossen in te slaan en via de Kleine Mik de E10-plas te bereiken. Helaas gingen we er deze keer niet omheen de vijver. Even later stak Dennis me voorbij, zeggend dat Rubber-12 en SilverFokske op komst waren. Hij had nog een halfuur op hen staan wachten. Zij waren ook met de fiets tot aan de start gekomen. Ik moet hen beiden dan gemist hebben doordat ik even van het parcours afweek om mij onder een tunneltje voor landbouwverkeer onder de spoorweg en de E19 te zetten. Het tellertje toonde 14,5 km en de klok 10.30 u. Ondanks de dooi was het onaangenaam koud, mijn handschoenen waren doorweekt van de regen en mijn waterdichte sokken waren niet bestand gebleven tegen de overvloed van ijzig smeltwater, met ijskoude tenen tot gevolg.

Het ging de bossen naast de snelweg in om even verder langsheen de antitankgracht achter de gebouwen van Sanatorium De Mik te rijden. Hier was ik in december nog gepasseerd tijdens de toertocht vanuit Sint-Job, maar in de andere richting. Toen ook in zeer natte, maar milder omstandigheden wat de temperatuur betreft! Nu ging het net zoals toen de Kerkedreef in en langsheen de grote domeinen van rijke mensen, door weelderig groen aan het oog van de ongenode blikken onttrokken. We bereikten het Natuurdomein De Inslag naast de boorden van de antitankgracht en staken in Maria-Ter-Heide de Bredabaan over naast ’t Dakhuus. Dit omstreeks 10.45 u en na 18 km ijsdabben. Het ging opnieuw de bossen in om na enige tijd in het centrum van Maria-Ter-Heide door een seingever weer naar de overzijde van de Bredabaan geholpen te worden en er de bossen te bereiken waarin de statige voormalige militaire woonhuizen, horend bij het Kamp van Brasschaat, in het weelderige groen oud staan te wezen.

Na 20 km bereikte ik doornat en half verkleumd de bevoorrading om er Dennis, Rubber-12 en SilverFokske te treffen. Zij maakten al aanstalten om hun rit verder te zetten terwijl ik me op de warme soep stortte. Mij ook te goed gedaan aan een banaan, een stuk cake en een gevulde prins. Ik hoorde het kletterende geluid van op de grond spattend water toen iemand al lachend zijn handschoenen stond uit te wringen! Er stonden ook de vrouw en de kleine jongen in wiens buurt ik al omzeggens sinds het begin van de tocht gereden had. Omdat ik hier en daar halt hield, staken ze me telkens weer voorbij. Zo te horen reden zij de kleine toer en hadden daarom nog een vijf kilometer te gaan. De bevoorrading was opgesteld onder een afdak ter hoogte van de chirolokalen van Bethanië. Lang ben ik er niet blijven staan teneinde niet te veel af te koelen.

De tocht bracht me verder doorheen de natte witte bossen naar het Fort van Brasschaat en naast de antitankgracht in de richting van het militaire vliegveld. Daar trof ik na 22 km de splitsing tussen de route van 25 km en deze van 45 km. Op de bekende plek ging het op de betonweg rechtsaf en daar kwamen vele natte bikers me tegemoet gereden. Zij hadden de extra lus over het Klein Schietveld al achter de wielen. Op de betonbaan kreeg ik even het gezelschap van een vierde bikemakker van Dennis, ik vermoed dat hij Jan heet. Degene die tijdens de 24 uren van Westerlo Beaker en de Swedish Cook uit de Muppetshow stond na te doen! Ook hij was doornat terwijl hij hier gisteren nog in zachte verse sneeuw had gereden. Hoe alles op één nacht toch kan veranderen! Hoe verder ik over de betonbaan reed, hoe dieper de sporen smeltwater werden en hoe meer mijn banden de ijzige bovenlaag deden kraken. Water dat niet weg kon door de nog niet gesmolten sneeuw. Op 23 km bereikte ik de resten van de oude militaire spoorlijn waar de toertochten de betonbaan verlaten om er de bossen van het Klein Schietveld in te duiken.

Van 23 tot 35 km voerde de route over het Klein Schietveld over een mengeling van smalle en brede bospaden, singletracks en paden door meer open heide. Sommigen nog goed besneeuwd en anderen door de voorgangers omgetoverd in een wakke mengeling van sneeuw en bosgrond. Aan sporen vol water geen gebrek. Een singletrack door een open gebied was door het overvloedige smeltwater omgetoverd in een kleine beek, waardoor broek en schoenen nog natter werden, terwijl de Sealskinz het al lang hadden opgegeven om waterdicht te blijven! Het was niet te geloven dat tijdens de natte toertocht vanuit Sint-Job in december deze extra lus het droogste stuk was van de rit toen! Nu was het hier een even grote natte zooi! Door het nat en de koude had ik nog slechts weinig oog voor de omgeving waarvan ik in december zo genoten had! Ik herkende stukken terug van toen, zoals de villa’s die je op een bepaald ogenblik aan de rand van het domein passeert om er daarna een stuk open heide in te duiken waar een weerstationnetje staat. De brede bosdreven naar het einde toe lagen er compleet verzopen bij. Intussen hadden de laatste bikers me op deze extra lus bijna allemaal ingehaald zodat het voor mij een eenzaam vervolg werd. Het was een opluchting dat ik de oude spoorweg weer in het vizier kreeg en de brede betonbaan op het militaire domein weer bereikte.

Na het lange stuk van de betonbaan van het Klein Schietveld weg weer te hebben bereden werd ik opnieuw de bossen in gestuurd om er tot vlak naast het Fort van Brasschaat te komen na de imposante villa die daar door een rijke mens neergepoot is te zijn gepasseerd. Omstreeks 38 km kwam ik uit in de Sionkloosterlaan om er over de kasseitjes te dokkeren naast de riante kasteeltjes van superrijken. Na over een bospad gebaggerd te hebben werd ik toch nog door een late vogel voorbijgestoken. Even verder zag ik hem aan het einde van een straat halt houden. Daar moeten we ergens een pijltje gemist hebben. Op het gevoel rechtsaf gedraaid. Even verder herkende ik de plek waar we daarstraks na de bevoorrading direct de bossen waren in gedoken. We reden opnieuw in de Miksebaan. Een heel stuk verderop was in een zijstraat rechts de start. Maar ik trof weer pijltjes. De biker uit Putte-Kapellen verkoos recht naar de start te rijden en dus scheidden onze wegen.

Voor mij ging het linksaf naast de antitankgracht om er na 40 km een bord te treffen dat de laatste vijf kilometer aankondigde. Het ging voorbij een bord van het natuurdomein De Inslag en naast de bunker die midden op het pad staat. Eens weer in de bewoonde wereld ging het even over een stukje fietspad in de Miksebaan alwaar ik toch nog een laatste biker te zien kreeg, diens gezicht bespat met modder. En toch werd ik niet linea recta naar af gestuurd, maar nog doorheen enkele straten en een servitudepad. Om verkleumd van de kou vermoedelijk als laatste toe te komen. Dennis, Rubber en SilverFokske hadden hun fiets vast om huiswaarts te vertrekken. Twee bikers die pijlen hadden opgehaald kwamen toe. Ik was dus net op tijd weer binnen! Opdat de mensen de hekkens zouden kunnen opruimen heb ik m’n fiets dan vastgelegd aan een hekken van de fietsenstalling van de school om binnen nog snel iets te gaan drinken.

Binnen was men als een wervelwind al begonnen met het opruimen van de stoelen. Nadat ik m’n natte regenjas en helm had uitgedaan werd ik tijdens het zoeken naar enkele euro’s door een snoodaard op de gevoelige plaats vastgelegd! Ik ben hooguit een kwartier blijven zitten om dan rillend van de kou weer in mijn natte spullen te kruipen! Het ware best van thuis eerst een hete douche te nemen en pas daarna m’n fiets proper te maken! Maar gelukkig raakte ik onderweg weer naar huis terug wat opgewarmd zodat ik zoals gewoonlijk dan toch maar eerst m’n fiets weer proper gewassen heb. De zon brak zelfs door! En niets was zo heerlijk van mij thuis te kunnen ontdoen van alle natte fietskleren en onder een gloeiend hete douche te kunnen gaan staan! Ondanks het feit dat deze rit door het vele smeltwater een geseling was, was ik meer dan tevreden van na veertien dagen eindelijk nog eens buiten te zijn geweest! Sneeuw, het is mooi wit en het kan zorgen voor een prachtige rit met de bike, maar ik ben toch blij dat we er eventjes weer van af zijn!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

28-01-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Adrie van der Poel Classic (27-45 km) van WTC De Spartaan te Putte-Woensdrecht op zondag 13-01-2013.

Op deze koude dag kon ik voor de tweede zondag op rij genieten van een toertocht in de eigen streek, zelfs eentje met een naam! Meer bepaald de Adrie van der Poel Classic, genoemd naar de beroepsrenner uit Hoogerheide, van WTC De Spartaan vanuit het Nederlandse Putte-Woensdrecht, op een boogscheut van de Belgische grens gelegen. Deze tocht geniet altijd zeer veel belangstelling van vele bikers die langs de beide kanten van de grens wonen. Toen de wekker afliep lag ik anders nog zeer diep te knorren, zodat het enige moeite kostte om vanonder het warme dekbed uit te komen. Enkele broodjes achter de kiezen en om 07.45 u was ik, zoals gebruikelijk met m’n helmlamp gemonteerd, op pad. Er was nog weinig beweging in deze koude donkere ochtend. Ik meende enkele fijne verloren sneeuwvlokken te zien in het schijnsel van de straatlantaarns. Op een autovrije landbouwweg in Stabroek moest ik enkele capriolen uithalen om een plots in het duister opdoemende ferme paardenvijg nog op het laatste nippertje te kunnen ontwijken. Ondanks de droge week was het veldwegeltje ter hoogte van het Elzenbos nog goed voorzien van plassen met een laagje ijs, zodat mijn fiets niet langer smetteloos proper was. Ik kreeg last van ijskoude vingers! Op weg richting het Ravenhof vluchtte een uit de kluiten gewassen haas en enkele merels weg in het schijnsel van m’n lamp en werd ik begroet door een biker van La Pipe (Stabroek) die me voorbij reed! Mijn lamp deed de reflecterende strips op zijn overschoenen oplichten. Ik had het wel tamelijk zwaar en kon geen snelheid maken. Pas om 8.30 u was ik na 10,5 km aan de Sporthal De Biezen. Geen bekenden gespot, ook al was het al snel duidelijk dat ik hier niet de enige was die kwam rijden. Maar de inschrijving verliep vlot en om 8.45 u was ik op weg voor de tocht.

Deze tocht deed nog beter dan deze van vorige zondag in Huijbergen, want reeds na 500 m doken we het eerste smalle bospaadje in, terwijl we vorige zondag tot 750 m hadden moeten wachten! Maar het was niet van lange duur, want we kwamen langs de andere kant het bos weer uit om nog even de bewoonde wereld te raken en een veldweg in te slaan. Daarna ging het over een brede zandweg door het bos! Hier speelde ik vorig jaar al snel mijn ploegmakkers kwijt! Nu was ik voor hen op weg! Na 2 km bereikten we de bossen van de Groote Meer. Daar doken we de smallere boswegen in, goed voorzien van wortels en bij aanvang half bevroren sporen in wat tot dan modder was geweest. Na 4 km bereikte ik een plek waar ook bikers vanuit een andere richting naderden, zo te zien dus het beginpunt van een lus doorheen de plaatselijke bossen. Tot hiertoe had ik me altijd goed rechts gehouden om als tragere alle anderen te laten passeren. Zo voorbijgevlogen te worden was niet zo fijn, maar na enige tijd wende het wel. De koude deed geen deugd aan m’n tenen, maar dat zou in de loop van de dag verbeteren! Verder had ik geen last van het koude weer.

De rit ging verder door de Groote Meer waar we omstreeks 5 km een stukje open heide passeerden. Het lusje dat er ons werd aangeboden duurde tot 6 km waarbij we enkele mooie heuveltjes op en af voor de wielen kregen, dit alles voortdurend midden de bossen. Na 8 km bereikten de soms lange slierten bikers de recent kaalgekapte strook bos waar de heide nieuwe kansen zou moeten krijgen. De zanderige wegen konden worden gemeden door gebruik te maken van het smalle spoor dat er doorheen hoog gras naast loopt. Na 10 km bereikte ik de plek waar een mooie singletrack op een heuvelkam naast een diepe gracht loopt aan een pad dat uiteindelijk uitkomt op de Putseweg tegenover het Puts Meuleke. De plek grenst er aan de bossen rond de Kalmthoutse Heide, aldus een bordje. Toen ik daar even halt hield kwam Rubber-12 daar voorbij. Hij had zijn maten niet aan de start gezien en was alleen vertrokken. Hij wilde ze voor blijven, vermoed ik, want hij reed al snel weer verder. Toch als extraatje maar even een stukje over de mooie track gereden en daarna op mijn stappen teruggekeerd om het parcours weer te vervoegen. Het tellertje toonde 10 km en de klok 9.45 u.

Tot 14 km konden we genieten van bos en heide over soms redelijk zanderige paden, zelfs na zo’n uitermate natte periode! Dat verklaart meteen voor een deel waarom hier tijdens de zomer geen tochten georganiseerd worden! Dan is het hier een echte zandbak! Na een bocht stak Dennis, één van de maten van Rubber-12, me voorbij. En het klopje op m’n rug kwam van MTBiker from Berendrecht. En nog een wijle later haalde SilverFokske me in. Alle drie zaten ze achter hun haas! De bospaden wemelden er trouwens van de vele bikers. Er daagden 1936 deelnemers op! Vanaf dan volgden bredere paden. Af en toe was het wat laveren tussen en opletten voor half bevroren sporen op plaatsen waar nog wat slijk was blijven staan. Op één plek was het pad stukgereden geworden geweest door bostuigen, had ik de pech voor het verkeerde spoor te kiezen en kwam vast te zitten. Net dan staken vier clubgenoten me voorbij! Na 15 km omstreeks 10.00 u. Even verder en een kwartier later stonden Filip, Dennis, Davies en Kris dan toch te wachten. Want het bospad kwam uit op de Putseweg en daar was meteen de splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km op 17 km na het vertrek. Weer op weg na elkaar begroet en enkele woorden gewisseld te hebben.

De bikers op de route van 27 km dienden aan het Puts Meuleke de baan te kruisen richting Ossendrecht. Voor hen kwam al snel de bevoorrading. Wij reden tot 19 km verder over het brede fietspad langsheen de Putseweg. Het ligt er, zoals zo vaak in Nederland, volledig gescheiden van de rijbaan en wordt er piekfijn onderhouden! Delen waar boomwortels het asfalt omhoog duwen worden afgefreesd of vervangen! En als het sneeuwt worden de fietspaden er ook geruimd! Aan het rondpunt ter hoogte van Restaurant Jagersrust, waar ik vorige zondag nog rechtsaf sloeg naar Huijbergen toe, werden we door seingevers de weg over geholpen om er de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan in te rijden en er aan het enige huis de bossen aan de Volksabdij in te gaan. Daar is het altijd feest met enkele uit de kluiten gewassen heuvels. Al snel werden we er de hoogte in gejaagd en ik raakte niet helemaal tot boven. Even uitgeblazen op de top om er aangesproken te worden door een biker die me vroeg of ik de verhalenschrijver was! Ja dus! Daarnet vroeg nog iemand dat! Het is wel jammer dat er de laatste tijd minder bikers de moeite nemen om hun bevindingen over een gereden tocht kond te doen op de fora! De andere heuveltjes in de omgeving liet men hier ongemoeid.

Er volgden boswegen die er iets meer gehavend bij lagen met half opgedroogde modder die nu een weinig bevroren was. Toch was het al een hele verademing van de wegen veel droger aan te treffen in vergelijking met de vorige weken! Toen was het rijden zwaar! Vandaar waarschijnlijk dat zovelen vandaag hun turbo hadden ingeschakeld om nog eens lekker snel te kunnen gaan! Omstreeks 21 km kwam ik aan de rand van het bos om er een paadje op te gaan dat er tussen bos en velden loopt naast een diepe beek. Met nog steeds gezelschap voor en achter me. 10.45 u. Rechtsaf weer de bossen in om er omstreeks 23 km een plezante singletrack te treffen die toch wat inspanning vroeg omwille van enkele heuveltjes, wat bochtenwerk, het moeten ontwijken van wortels en het moeten opletten voor voren en sporen. Ik kreeg er een man een vrouw in mijn zog. Altijd een motivatie voor mij om m’n best te doen! Zelfs een pannenkoek wil niet afgaan als een gieter!

De track gaf uit op een breed zandpad waar ik Josk te zien kreeg die op weg was met een nog jonge snaak aan zijn zijde. Luttele tijd later reed ik voorbij de bizarre gebouwen van De Luchtballon, een vakantiecentrum voor kinderen met astma op een voormalig terrein van het leger. Vroeger startte van hieruit ook een toertocht. Een lokale zender maakte hier ooit een opname en toen was op die plek een beek buiten haar oevers getreden zodat de volledige zandweg er onder water stond. In de reportage zie je plots een biker kopje onder gaan in de beek die omwille van de grote plas niet meer te zien was! Het ging rechtsaf naast de omheining om onmiddellijk daarna weer een singletrack in te rijden. Ook hier weer wat lastiger omwille van dezelfde ingrediënten: wortels en licht bevroren slijkresten. Maar met leuke heuveltjes op en af! Ja, ook de bossen rond Calfven hebben heel wat in hun mars. Omstreeks 26 km veel geblaf van viervoeters op een grasveldje van een hondeschool, waarna ik de midden in de bossen gelegen visvijver van het Spanjooltje passeerde. Toen ik daar even halt hield passeerden er drie Weetabixboys die ik bij aankomst nog huiswaarts heb zien vertrekken. Er reed zelfs een kerel voorbij in korte broek! Kort na de start had ik er ook ene gezien met blote benen! Er volgde een breder zandpad waarop zich een spoor had gevormd met de allures van een singletrack. Het was toen 11.00 u met al beduidend minder bikers op het parcours. Alhoewel! De deelnemers troffen nog enkele zeer mooie boswegen.

Op 27 km werden we door enkele seingevers een rijweg over geholpen, volgens één van hen de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan. Dat betekende dat we een grote lus van zo’n 8 km achter de rug hadden. Eens de baan over stonden daar aan een barak naast een zandpad een aantal wagens geparkeerd. Aan het geblaf te horen moet de hondenschool ook hier een stek hebben. Samen met enkele jonge ranke snaken sloeg ik rechtsaf een paadje in dat naast de voormalige zandgroeve van Ossendrecht loopt. Er volgde een singletrack die er door zijn toestand wat technischer bij lag. Goed vochtig, wat gehavend, met redelijk wat wortels en korte bochtjes en tussen de rododendrons, evenwijdig lopend met een zandpad in de zandgroeve. Dat betekende dat we dadelijk de voor mij onmogelijke klim voor de wielen zouden krijgen. Een korte klim in redelijk mul zand en met enkele dikke wortels. Maar niets van dat. In plaats van naar die plek gestuurd te worden, ging het linksaf een track in die me weer tot op de Putseweg bracht. 28,5 km om 11.20 u.

Het ging in de richting van het Puts Meuleke om er rechtsaf de weg naar Ossendrecht in te slaan en er na 29,5 km de bevoorrading te treffen in een loods van een bedrijf in de KMO-zone Driehoeven. Ondanks het late uur was het er aanschuiven geblazen. De door een bordje aangekondigde soep zal op geweest zijn. En de hete thee was net op. Maar ik had geluk. Net toen ik ter hoogte van de bevoorradingstafels was, werden er nieuwe bekertjes gevuld! Een warme drank was welgekomen. Verder gesnoept van de energierepen en de bananen die hier in hun geheel werden aangeboden en niet in onooglijke partjes zoals zo vaak gebeurt. Alles doorgespoeld met een bekertje sportdrank. De uitgelaten man achter de tafel zoekt zich nu te pletter op YouTube naar het filmpje dat hij meende opgenomen te zien worden! Helaas, het toestelletje op m’n helm is slechts een lamp! Vooral Nederlanders nemen het vaak voor een camera! Ik had eerder op de tocht wel Djob gezien in zijn witte pak met helmcamera. Met zijn maten. Ik herkende hun pakken van op hun website en door Mtb-You gemaakte foto’s. Zo zal ik misschien weer een filmpje op m’n blog kunnen plaatsen bij dit verhaal.

Na de stop ging het verderop linksaf een straat in die Molenbossen heet tot pal voor de ingang van de politieacademie. Het paadje in het bos vlak achter de afsluiting liet men links liggen. Waarschijnlijk was het daar niet te doen. Dat pad ligt altijd extreem nat. Ik meende grote bevroren plassen te zien. Het ging verderop om dan linksaf een zandweg op te gaan op de rand van bos en velden. Eens de zandweg voorbij herkende ik de omgeving op de Belgisch-Nederlandse grens. We doken er de mooie speeltuin in van een bosgebied met zeer vele paadjes, luisterend naar de naam Stoppelbergen en gelegen op de grens tussen het Nederlandse Ossendrecht en het Belgische Zandvliet. Brede en smalle paden werden ons deel in een gebied dat mij niet onbekend is. Hier leerde ik een aantal jaren geleden een parcours kennen van zo’n 20 km dat ik na ettelijke keren uit het hoofd kon terugvinden. Op 34 km reden we de achterzijde van Athena voorbij. Dat is een nudistencamping die door een dubbele afsluiting van draad en betonplaten aan het ongewenste oog van passanten wordt onttrokken.. Het zal er toch wat te koud geweest zijn om er uw hobby uit te oefenen! Tenzij er een cafetaria is waar je in uw flikker kunt zitten koffie nippen! Ik genoot er van de ontelbare bekende en minder bekende paadjes die dit gebied rijk is. Op 36 km trof ik een ietwat onduidelijk gemarkeerde splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km. Dit ter hoogte van een zitbank op een kruispunt van zanderige boswegen. Een aantal felle jongens moest er in de rem omdat ze de afslag rechts voor de lange route te laat opmerkten. De korte route werd rechtdoor gestuurd naar een plek een honderd meter verder waar ik straks ook zou toekomen om ze weer te vervoegen.

Voor mij ging het rechtsaf een pad in dat ook deel uitmaakt van “mijn” plaatselijke rondje. Eerst door een donker stukje dennenbos en dan in een kaler bos en tussen hoge grassen. Even verder kwam ik uit op een asfalt fietspad dat er naast een zandweg loopt ter hoogte van de straten Grote en Kleine Stoppelbergen op Belgische bodem. Dat zijn een paar godvergeten zandwegen met enkele huizen en buitenverblijven. Even verder passeerde ik na 37,5 km de grenspaal aan een open zandvlakte en kruising van zandwegen in het bos. Een biker foeterde tegen mij over degene die hem en mij daarnet had ingehaald over diens ondoordacht inhaalmanoever! Daarstraks had ik ook af te rekenen met zo’n kwast! Ik hield toen uiterst rechts en deze dacht me dan ook nog rechts voorbij te geraken terwijl er links een andere meute voorbijvloog! Daardoor kwam hij tussen de heideplanten terecht! Gelukkig kon hij zijn fiets recht houden! Ik heb toch wel even hard gevloekt! Even verder aan de zandweg ligt het achterpoortje van de Ruige Heide, een bivakplaats met chalets voor jeugdkampen in Berendrecht. De ingang ervan ligt schuin tegenover de in 2010 deels afgebrande Bosschool, een voormalige basisschool. Dit alles op luttele afstand van de snelweg A12 waarvan je hier niets hoort. 12.20 u. Aan de grenspaal ging het linksaf van de Ruige Heide weg om er paden te treffen die ook voorkomen in onze eigenste nightride. Tot 39 km trof ik nog vele amusante paadjes op bekend terrein, enkele leuke singletracks en zandwegen. We reden er ook door de plaatselijke “put”. Vroeger hield ik daar altijd halt met de vraag “doe ik het of doe ik het niet?”. Nu vlam ik er gewoon naar beneden en weer naar boven! Dus toch iets bijgeleerd!

Dan rechtsaf de meer donkere bossen tegemoet en bukken voor de boomstam die daar al jaar en dag schuin hangt te wezen. Toen ik volgens een bordje de bosrijke Keutelheide in reed, dacht ik het bekend terrein te hebben verlaten, maar dat bleek even later toch niet het geval te zijn. Want ik kreeg de achterzijde en de uitlopers van de Camping De Watertoren (Berendrecht) te zien van tussen de bomen. Even later kwam ik weer op bekend terrein om er te kunnen genieten van de mooie paden die in de buurt liggen van “mijn” plaatselijke rondje! Eigenlijk zijn de bossen hier toch wel mooi en de paden leuk, met hier en daar een ferm bultje of een uit de kluiten gewassen wortel om te trotseren. En dit alles in de buurt van de landsgrenzen. Toen ik er 40 km op had zitten heb ik even ingehouden voor een vrouw die te voet was met een lekke band. Met een fiets die een kruising was tussen een stadsfiets en een mountainbike. Misschien een hybride zoals Rubber-12 er een heeft. Halt houden deed ze niet. Ze zag er tegen op om de band te fiksen en ze had tijd genoeg. Achteraf gezien heb ik wel spijt dat ik toch geen poging gewaagd heb om de klus zelf te klaren, want bij nader toezien had ze toch nog een eindje te wandelen!

Op 41,75 km om 12.40 u kwam ik weer uit op de plek niet ver van de zitbank in het bos op het kruispunt van zandwegen waar we daarnet de splitsing troffen om er het parcours van de kleine toer weer te vervoegen over een mij bekend pad. Aan een brede zandweg schuin rechts over om er een mij onbekende track op de bosrand te treffen. Om daarna toch weer op “mijn” parcours uit te komen. Waar ik dan altijd rechtdoor rijd ging het nu rechtsaf onbekende wegen tegemoet over paden doorheen de bossen. Op een bepaald ogenblik kreeg ik een eveneens traag rijdende biker in mijn zog. En net daar moest ik veel moeite doen om me recht te houden op een vrij gehavend pad met enkele pittige modderstroken, sporen en laaghangende takken. Het bleek een nog vrij jonge kerel te zijn en samen met hem heb ik de laatste kilometers van de tocht afgelegd. Vanuit het bos kwamen wij dan plotseling op bekend terrein op de paden die achteraan in het Moretusbos aan het kasteel Ravenhof in de buurt van de Geldberg lopen, om via een brede bosweg de hoofdstraat in Putte te bereiken. Na deze te hebben gekruist kwamen we na enkele woonstraten toe aan sporthal De Biezen.

Weetabix en zijn makkers kwamen buiten om huiswaarts te vertrekken. Binnen in de zaal waar de lokale fietsenhandelaar zijn lievelingen tentoon had gesteld, trof ik nog het gezelschap van MTBiker from Berendrecht en diens entourage! SilverFokske kreeg er nog de nodige complimenten omdat hij de rest van de groep had weten bij te benen. De Papegaaien van m’n eigenste team waren al gaan vliegen. Na nog een korte babbel zijn de mannen dan huiswaarts vertrokken. En zo ook ondergetekende na het ledigen van een flesje drank. Via de hoofdstraat tot aan de grens tussen Putte-Woensdrecht (NL), Putte-Stabroek en Putte-Kapellen (B). Het frietkraam van Mieke op de parking van een afgebroken taverne was zuidelijker verplaatst omwille van een grote bouwput. Maar het kraam met de gebraden kippen was present! Dus nog eens gedaan zoals vorige winter en ter plekke een halve kip verslonden! En dat beestje heeft me lekker gesmaakt ook al moest ik het buiten in de kou opeten! En de zitbanken waren door de bouwput verdwenen! Via het Ravenhof, de Danckerseweg, De Neus en de Parijseweg weer huiswaarts gereden. Om dan bij aanvang van de allerlaatste kilometer nog te maken te krijgen met een lekke achterband! Te voet tot thuis. Ik had me verheugd op een vroegere thuiskomst en weinig kuiswerk en dit plezier werd plots vergald! Nu kon ik nog tijd gaan steken in het vervangen van die achterband. En dan best toch maar alles eerst proper gemaakt om die vuile band er niet te moeten af halen! Want de banden waren veruit het enige wat echt vuil was geworden. Alhoewel de passage van de inmiddels gesmolten plassen aan het Elzenbos mijn proper gebleven fiets dan toch nog vuil had gemaakt.

Een mooie rit, meer in het zuiden van de Brabantse Wal en daardoor op ander terrein en misschien iets minder spectaculair dan de tochten vanuit Hoogerheide en Huijbergen. Maar het hoeft niet altijd over dezelfde paadjes te gaan! Per slot van rekening zaten er enkele bekende plaatsen in het parcours verwerkt, zoals de bossen aan de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen, de bossen van Calfven aan de Luchtballon en het mooie Stoppelbergen. Ik heb me in ieder geval goed geamuseerd tijdens de rit op deze zonnige koude winterse zondag. En de 1936 andere bikers vermoedelijk evenzeer!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mtb-you.nl en mountainbike.be en mountainbike.nl!

14-01-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Een beter vertrekpunt is niet denkbaar, want 750 meter verder doken we direct de bossen in en kregen we al een leuke entree onder de vorm van een zanderig pad op en neer over enkele kleine bultjes.  Na een verzopen maand december was enig slijk te verwachten en dat kregen we al snel, want gedurende zeker een dikke kilometer volgde tot 2,75 km een vettige veldweg met zompige grassporen en grote plassen.  We reden een kenmerkende grenspaal voorbij zoals die voorkomen over de gehele Belgisch-Nederlandse grens en ik was weer in het eigen apenland en, zoals ik vermoed had, op het grondgebied van de gemeente Kalmthout.  Op deze plek grenst de Brabantse Wal aan de Kalmthoutse Heide!  Tot 3,75 km reden we over de Groenendriesstraat over een stukje asfalt, overgaand in onverhard.  Gezien mijn vroege vertrek waren er veel bikers onderweg die mij langs alle kanten voorbijvlogen terwijl ik nog slaapdronken reed te dieselen.

Na dit korte intermezzo doorheen een open landschap doken we weer de bossen in om er te genieten van singletracks op en neer, afgewisseld met bospaden.  Met op 5 km de doortocht van een stukje open heide over een plezante singletrack, het volgende bos tegemoet.  Daar waar we een zandpad bereden en linksaf moesten herkende ik de plek van een recent gereden toertocht.  Toen was daar een splitsing tussen de afstanden, de kleinste route werd toen linksaf gestuurd.  Even rechtdoor gereden in plaats van linksaf te slaan, omdat ik wist dat er verderop een straatnaambordje langsheen dit pad stond.  Het bleek het uiteinde van dezelfde Groenendriesstraat te zijn.  We hadden dus een lus door het bos achter de wielen.  Mijn geheugen had me niet in de steek gelaten, want ik vermoedde dat we zodadelijk een paadje met lastige wortel op zouden gestuurd worden en aldus geschiedde.  Het tellertje toonde 7 km en ik was toen al een halfuurtje als traagrijder onderweg.

Vanaf deze plek volgde gedurende anderhalve kilometer een zeer vettig bospad, gevolgd door meer zanderige wegen.  Aan de toegangsbordjes tot de bospaden van de Brabantse Wal te zien was ik weer in Nederland.  Nog steeds midden in de bossen rijdend, kwam er na 9,5 km een splitsing tussen de route van 25 km en deze van 45 km.  Van 10 km tot 11,5 km reed ik over een singletrack die bedekt was met een laagje zachte modder die zonder dabben netjes week voor de noppen op de banden van m’n fiets.  Eens daar gepasseerd werden vrij droge bospaden m’n deel, bij wijlen onderbroken door een modderig intermezzo of een plasje water dat was blijven staan.  Op 12,5 km reed ik door een klein pas gerooid stuk bos, waar de stronken nog in de natte bodem staken.  Een bordje verklaarde het doel van deze bomenkap.  Ruimte creëren voor een nieuw jong bos.  Zo omstreeks 10 uur was ik blij verrast van te zien dat de hemel tekenen van blauw vertoonde en het lichter werd, alsof de zon vandaag dan misschien toch zin zou hebben van zich eens te laten zien!  Helaas, het zou vrij somber blijven.

Zoals de bordjes met dierensymbolen voor de wandelwegen deden vermoeden, reed ik intussen midden op de Staartse Heide en dus weer vlak bij de landsgrens.  Op mooie bospaden en vermakelijke (om eens een Nederlands woord te gebruiken) singletracks op en af over gesmaakte bultjes bedreven de bikers hier hun geliefde amusement.  Omstreeks 14 km werd ik begroet door twee bikers in een taal die de kruising was tussen die van bij ons en deze aan deze kant van de grens.  Helaas, ik weet niet wie zij waren.  Omstreeks 15 km kwam dan de singletrack waar halverwege het klassieke bordje “gevaar” wees op een linke wortel met dropke.  Helaas net voor de wortel gestopt voor een tegenligger, vermoedelijk van de inrichtende club.  Er zou daar daarnet iemand gevallen zijn.  Me even aan de kant gezet omdat net dan een hele trein passeerde.  Boeiend om eens te zien hoe elk op zijn manier komaf maakte met het worteltje.  Verdikke, na anderhalf uur rijden en stoppen was ik slechts 15 km gevorderd!  2,5 km verder bereikte ik vanuit de bossen de ingang van de camping De Staartse Duinen.

Het ging dan via een kort stukje asfalt tot aan het rondpunt net voor het centrum van Huijbergen om de straat tegenover, de Westerstraat / Huijbergseweg in te rijden om er het plaatselijke stukje bos in te duiken.  Daar reed ik even over mij “minder bekend” terrein om via een door werken gehavende veldweg uit te komen aan de Kooiweg alwaar één van de toegangen tot de militaire vlieghaven van Woensdrecht is.  We werden rechtsaf gestuurd over een paadje dat vlak naast de omheining van het terrein liep.  Paden langs bos en velden brachten me tot aan de bevoorrading die op 20,5 km na de start opgesteld was op de oprit van een boerenhof in de Vossenholstraat.  Ik herkende nog enkele gezichten van nijvere dames achter de voedertafel en een jong vriendelijk meisje zorgde er voor bouillon.  Het is hier dat ik de bouillon ooit voor thee genomen had en dat smaakt maar matig bij een banaan!  Bananen, granenrepen, cake, sportdrank en bouillon stonden er op het menu.  Het was er nog gezellig druk.

Omstreeks 11.00 u weer op pad om de Garage Van Oers te bereiken en even verderop de Bergsebaan te kruisen om er een bospad in gestuurd te worden.  Even later bereikten we aan een huis een kleine open plek waar het traject aangeduid was door geel-rode linten.  We werden er in een lusje over het gras gestuurd en ik kreeg er Patrick Enigma te zien die er naderhand gezien toen al het grootse deel van de tocht achter de wielen had!  Een echt racekonijn in vergelijking met deze slak!  Er waren bikers die een chickenway kozen en onder de linten kropen!  Maar die hebben zich toch lelijk vergist, want de toer passeerde hier pas opnieuw naar het einde toe, zodat zij al het moois dat nog komen ging hebben gemist!  We werden er van 21,5 km tot 22,5 km (vermoed ik) eerst de Pilberg op gestuurd over enkele zware klimmetjes en leuke afdalingen om daarna de uit de kluiten gewassen Nootjesberg te bereiken.  Daar naartoe was toch wel een zeer speciale toegang uitgezocht over een steil en zanderig pad.  Wie daar al rijdend tot boven is geraakt moet een kei zijn.  Van gerenommeerde bikers heb ik gelezen dat ze het niet tot boven gehaald hebben, dus ik hoef niet verlegen te zijn!  Bultjes over leuke tracks en zanderige paadjes stonden er op het menu.

Tot 24 km bereden we paden over de Kooiheide zoals de bossen daar volgens een plaatselijk bordje genoemd worden, gevolgd door een korte singletrack doorheen een donker bos met dicht op elkaar staande sparren.  Tot 26 km niets dan bospaden, groot en klein, afgewisseld met singletracks in de buurt van de vlieghaven van Woensdrecht.  Op de plek waar de landingslichten tot in de zanderige heide staan kwam na 26 km de tweede splitsing tussen de routes van 25 en 45 km.  Daar is het alle hens aan dek en stompen door het mulle zand, zelfs bij dit natte weer!  Een biker die me daarnet samen met enkele anderen had laten passeren voor een plots hoogteverschil naast de afsluiting, koos voor de kleine afstand.  Hij zal een beginneling geweest zijn, want de kans dat ik iemand overklas is nihil!  Binnen afzienbare tijd raast deze kerel me gewoon voorbij.  Helaas had ik ook enkele keren af te rekenen met pummels die me zonder wat te zeggen voorbij vlogen zodat ik me te pletter schrok!  Of de kwiet (om een Vlaams woord te gebruiken) die me op een onmogelijk smal pad tussen lage takken in een bocht langs rechts dan nog wilde inhalen!  Ze vergeten dat niet iedereen nog twintig jaar is en dat er aan het einde van de rit toch niks te winnen valt!

Tot 27,5 km volgden enkele singletracks die rakelings langsheen de omheining van de vlieghaven lopen, waaronder het gehavende en uiterst modderige exemplaar met de lastige wortels, mega putten en bulten.  En laat ik nu net daar twee tegenliggers op mijn weg treffen!  Bij droog weer lukt het me van hier zonder voet aan de grond te zetten te rijden, maar in deze modderige omstandigheden heb ik toch maar even gepast om nekbreuk te voorkomen.  Even verder ging het voorbij een loods van de vliegschool om een achterpoort van het domein te passeren.  Daar staat jaarlijks de (tweede?) stop van een andere tocht waar de bevoorradende dames al weten dat “deze Belg met de papegaai op z’n trui” altijd bij de laatsten arriveert!  Tot 31,5 km reed ik met minder gezelschap dan bij aanvang over de paden en singletracks door de bossen en de heide die deel uitmaken van het vrij toegankelijke militaire oefenterrein.  Via de Zuidgeest, een bospad,  arriveerde ik op een grote baan, de Moerkantsebaan aldus de seingever ter plekke, de weg die vanuit Huijbergen naar Bergen-op-Zoom leidt.  Volgens de routeplanner ligt de Zuidgeest reeds in Bergen-op-Zoom.  Het fietspad kruist er de grote weg.

Aan de overkant volgde eerst een vrij vettige singletrack met enkele grote plassen en bemerkte ik groene bordjes van een plaatselijke vaste route.  In Bergen-op-Zoom liggen sinds enkele jaren inderdaad enkele mooie vaste routes.  Het viel me op dat ik er plots weer meer bikers te zien kreeg!  Deze plek grenst aan de bossen van Wouwse Plantage en dat liet zich al snel zien!  Want er volgde een stukje prachtige natuur met woeste donkere bossen, waar de dennenbomen op ontelbare heuveltjes groeien en de bodem bedekt is met naalden en groen mos.  Omstreeks 34 km volgde een blubberstukje om dan weer rechtsomkeer te maken naar een pad doorheen dezelfde imposante bossen.  Verderop gaf een bord uitsluitsel dat ik me effectief in de Wouwse Plantage bevond en nog verder zag ik een wegwijzer naar de 2,5 km verder gelegen Nieuwe Kloof.  Dat is een midden in de bossen gelegen feestzaal.

Daar trof ik de aanzet naar een prachtige singletrack over een soort heuvelrug en reed twee wachtende bikers voorbij wiens gezelschap ik tot het einde toe zou genieten.  De track was helaas wat gehavend door recente boswerken zodat het een kort technisch en voor mij moeilijk intermezzo werd.  Het was blijkbaar voor iedereen wat lastig, want een snellere biker die me inhaalde ging verderop tot twee keren toe op de grond liggen!  De track werd gevolgd door een extreem vettig bospad met brede plassen en modderpoelen dat vanaf een bepaald moment evenwijdig liep met een grote baan.  Alwaar sommigen ter hoogte van een houten brugje kozen voor een chickenway en het fietspad naast de weg op gingen, aldus hun relaas.  Ik gok dat deze grote baan de Weg naar Wouw was.  In mijn modderspoor reed één van de twee mannen die ik daarnet aan het begin van de technische track had zien staan.  Nadat we na het ploeterwerk de baan bereikten werden we er door twee seingevers naar de overkant geholpen om er de uitlopers van de vlieghaven van Woensdrecht te bereiken.  Na 37,5 km.

Het was nog even ploeteren door het open veld naast een gracht richting het vliegeveld.  Na driekwart heb ik het opgegeven van door de modder te stompen, mijn pijp was zo stilaan uit en te voet leek me sneller te gaan.  Eens weer op droger zand meende ik in de verte de plaats naast de omheining te zien waar daarstraks de splitsing was!  De kleine afstand bleef dus gespaard van de baggerstrook!  We werden er gestuurd naar de plek waarvan ik daarstraks had verwacht ze al te krijgen, meer bepaald de mooie track met een drietal uit de kluiten gewassen zandheuvels met wortels.  Ik moet echt moe geweest zijn, want op de eerste bult raakte ik net niet boven, wat me hier anders niet overkomt, terwijl mijn volger zich wel over de bult sleepte.  Het was de andere van het tweetal van aan de technische track, in rood met wit pak.  Op het erna volgende zware modderpad kon ik hem weer inhalen.  De mens was aan het einde van zijn krachten.  Eens het bos uit stond zijn maat daar te wachten.  En toen ik zelf even aan de kant ging reed de man me al hijgend voorbij!

Even ging het in de richting van de bewoonde wereld over een asfaltbaantje, maar werden we tussen twee huizen weer naar het grasveld gestuurd waar het traject van daarstraks uitgezet was met linten die intussen reeds weggenomen waren!  Degenen die hier letterlijk door het lint gingen, misten dus bijna de helft van de tocht!  Na 40,5 km reden we dus weer aan de voet van de Pilberg en Nootjesberg!  Hij gaat komen, dacht ik, en hij kwam!  Want hij was beloofd!  O wee de hijgende man van daarnet!  Want na het kruisen van de Weg naar Wouw nabij het centrum van Huijbergen in het zicht van de Molen Johanna, met dank aan de laatste seingever, stonden we op 41 km aan de voet van de Tiestenberg!

Als bij wonder raakte ik met enige moeite tot boven op de top van de eerste stevige bult!  Daar stond het duo op adem te komen!  Zwaar hé!  Ook de andere hoogste toppen raakte ik met mijn laatste krachten boven en over.  Ik reed er nu over een heuvelkam vlak naast een zanderige helling die ik al een paar keren vanaf de nabijgelegen straat naast een nieuwe hoeve bij eerdere passages had zien liggen!  Fijn om dat nu eens vanuit deze hoek te zien!  Helaas kan ik niet schrijven dat ik de Tiestenberg overwon, want op de track nadien lagen nog enkele stevige doch lagere bulten en drie daarvan hadden me liggen, uitgeteld als ik was!  Samen met de twee gelegenheidsmakkers bereikte ik weer de bewoonde wereld van Huijbergen ter hoogte van een voetbalveld in volle actie en waar moeders glimlachend keken naar de drie voorbijrijdende modderduivels.  De straat luisterde er naar de naam Veenbes, omdat het pas kerstmis geweest is misschien (peer met veenbessen) en na een stukje Bergsestraat bereikte ik weer De Kloek met bijna 43 km op het tellertje.  Na de Tiestenberg als waardige afsluiter van deze tocht.

Er was geen bikewash voorzien, wie het wist kon terecht bij de carwash van een naburig tankstation.  Douches waren er vermoedelijk wel, ik zag toch een kleedkamer open staan.  Buiten stonden nog redelijk wat vuile fietsen te wachten op hun gerstenat drinkende baasjes.  De clubmakker die ik tijdens het laatste deel van de rit nog even gezien en gesproken had stond nog binnen met twee van z’n maten.  Een kommetje snert en twee drankjes gingen er vlot in terwijl ik even wat gerust heb alvorens de terugtocht weer aan te vatten.  Na 83 km was ik toch blij van weer thuis te zijn waarna een grote schoonmaak van fiets, kleren en rijder zich opdrong!  Moe en tevreden ben ik gaan slapen en zelfs in mijn bed had ik het gevoel van nog onderweg te zijn over de modderstroken.

Op maandagochtend liep de wekker weer om zes uur af!  Biken vandaag!  Dag Jan!  Dan ineens realiseerde ik me dat het maandag was en dat ik weer mocht beginnen werken!  Verdekke toch!  Geen nood!  Volgende zondag is er een toer vanuit het nabijgelegen Putte-Woensdrecht en zullen vele bikers weer likkebaardend naar hier afzakken om te kunnen bijten in de sappige appel in dit aards paradijs!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mtb-you.nl en mountainbike.be en mountainbike.nl!

08-01-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax