Zeer snel volgde dan na 5 km een technisch stukje over een amusante bochtige singletrack doorheen de bossen. Omdat dit nu in het begin van de toer kwam, ging het hier nu een stuk vlotter dan tijdens de rit vanuit Overpelt. Want dat er daar velen reden te knoeien was een feit! Op 6 km reden we een zeer kort stukje rakelings naast de afsluiting van de Ford testbaan om dan weer de bossen in te duiken. Volgden een reeks tweesporige brede bospaden, die door het feit dat er twee sporen gevormd werden, de allure hebben van een singletrack. Op 9 km bereikten we de recent aangelegde singletrack met leuke bochtjes en heuveltjes. Enkel een kort zanderig klimmetje wist me te vloeren. Moet net daar op de top een biker staan wachten op zijn maat. Maar het is er leuk rijden over de bultjes op en af, zeker nu de bodem er al wat meer aangereden is.

Omdat ik in deze mooie en bosrijke streek toch al wat toertochten achter de wielen heb, kan ik soms aan de omgeving zien waar er gereden wordt en wat ik dadelijk voor mijn wielen mag verwachten. Zo verried de zanderige ondergrond dat de Witte Berg in aantocht was. Daar gaat het eerst naar boven over een fikse klim. Tijdens de toer van twee weken terug heb ik geleerd dat wanneer ik er links houd, ik zonder problemen boven geraak, terwijl ik vroeger altijd tot afstappen werd gedwongen. Eens boven naar rechts uitwijken om via het paadje en niet door het losse zand weer naar beneden te rijden. Het lukte nu weer zonder veel problemen. Even later word je dan weer naar links voor een tweede keer een heuvel op gestuurd. Daar ligt halverwege een venijnige wortel. Eens boven gaat het door het losse zand weer naar beneden en naar rechts. Door de vochtigheid lag het zand nu goed vast. In de zomer is het er andere koek. Hiermee was het hoogste punt van deze toer overwonnen en doken we vanaf de open plek naar rechts weer de dennenbossen in. Het tellertje toonde 11 km.

Paadjes voerden ons doorheen de bossen in de richting van Lommelzand waar we na 13 km arriveerden om er de track te nemen die evenwijdig met de baan Hasselt-Eindhoven loopt ter hoogte van het grote kruispunt met de baan richting Lommel en in de nabijheid van Overpelt-Holheide. We dienden de spoorweg die net voor dat kruispunt ligt over te steken en werden direct naar links gestuurd over de kale vlakte naast de spoorlijn. Vroeger stonden hier vele dennenbomen en reed je door een bos dat in een recent verleden werd platgelegd omwille van de hoogspanningslijn die er loopt. Een brede strook bomen werd daarvoor gerooid. Aan dezelfde spoorwegovergang van daarnet, maar nu aan de andere kant, werden we na 15 km rechts de bossen in gestuurd die tussen de spoorweg en de baan Lommel-Overpelt in liggen. Net voor die grote baan ging het naar links mooie singletracks op om op 17 km weer de spoorweg te bereiken. Even door de steentjes over de berm naast het spoor om uit te komen tussen enkele huizen in de bewoonde wereld. Daar ging het een grote baan over ter hoogte van het Mariaziekenhuis. Ik herinnerde mij nog van eerdere edities en vanuit de marathon van de Eijsbikers dat er in de omgeving van dit ziekenhuis een speeltuin ligt met mooie paadjes en tracks op en af. Van 19 tot 23 km kregen we effectief vele leuke paadjes met bultjes op en af voor de wielen. Ik genoot hoe langer hoe meer van de rit en de beslommeringen van de voorbije week verdwenen als sneeuw voor de zon. Fotografe Connie had zich kort na het Mariaziekenhuis in een paadje opgesteld om kiekjes te maken. Omstreeks 12.00 u werd ik op de gevoelige plaat vastgelegd. Ik kom haar de laatste tijd vaak tegen, vorige zondag nog in Wechelderzande!

Vanuit de bossen bereikten we het treinstation van Lommel dat niet ver van Kattenbos is gelegen. Het spoor over en weer naar rechts in de richting vanwaar we kwamen. Zo zag je de bikers rijden aan de andere zijde van het spoor. Er waren nog heel wat deelnemers onderweg, snellen en tragen, groot en klein. Zo reed ik even achter een groepje die met vrouw en kinderen onderweg waren. Na het stukje langsheen de spoorweg ging het naar links de bossen in om op onze stappen terug te keren over een mooie singletrack. Aan het einde ervan was het even aanzetten voor twee heuveltjes om na 26,5 km omstreeks 14.30 u de bevoorrading te bereiken. Bij het zien van de plek waar ze opgesteld stond, de parkeerplaats voor een schoolgebouw, kwamen de herinneringen van vorige edities weer boven. Want het is zeker al de derde keer dat ik deze toer rijd, misschien zelfs al meer.

Er was nog heel wat beweging aan de stop en er bleven nog bikers toekomen. Ze konden zich tegoed doen aan lekkere soep, die met het nodige enthousiasme werd aangeprezen, bananen, appelsienen, wafels, koeken en sportdrank. Keuze genoeg! Wie daar niks naar zijn zin kon vinden is een moeilijke mens! Van alles eens geproefd en even uitgerust. Na de bevoorrading wachtte ons een prachtig stukje dat aanving met een stevig klimmetje, inclusief venijnige wortel. Die wortel bracht een Nederlandse dame, en daardoor mij die volgde, tot stilstand. Ook omdat het zonlicht er recht in de ogen scheen, waardoor je niet zag waar je reed! Nog een Nederlandse dame probeerde de wortel te bedwingen, maar dat lukte niet en ze viel om! Ze excuseerde zich voor de vloek die met haar val gepaard ging! Een derde dame stond hen op te wachten en even verder stond het trio kwetterend aan de volgende splitsing voor de kidstoer!

We bereden mooie paden in de bossen, de rit was één en al amusement. Na 30 km bereikten we de heide en kwam er iemand in m’n wiel hangen die me niet meer zou lossen tot even voor de finish, zodat ik zelfs niet heb kunnen zien wie het was! Dat had wel zo zijn voordelen, want daardoor probeerde ik er een stevig tempo in te houden en ondernam ik pogingen om de volger af te schudden. Dat lukte soms aan de heuveltjes, maar hij/zij wist me altijd weer bij te benen. Toen ik bij aanvang van de laatste kilometers achterom keek was m’n belager ineens spoorloos verdwenen! Gedurende de laatste tien kilometer van de tocht kregen we nog vele paadjes door de bossen en over de heide voor de wielen geschoven en leuke tracks à volonté, een lust voor elke biker. Er waren er nog steeds veel onderweg. Ik hoorde ook regelmatig de taal van over de grens spreken. Nederlandse mannen hebben onderweg meer lawaai bij dan Vlamingen, zij kwebbelen meer of roepen elkaar toe.

Op 37 km reden we langsheen de terreinen en de hoofdingang van Camping De Blauwe Meer en volgden een paar uit de kluiten gewassen heuvels. Van 36 tot 42 km volgden niets dan singletracks doorheen de bossen, afgesloten met een paar stevige klimmetjes. Zoals gezegd was aan het einde van de toer de wieltjeszuiger ineens weg toen we het bos uitkwamen en naar links toe een zandweg naast de weiden dienden op te gaan. Dan ging het nog even de bossen in om korte tijd later uit te komen in de Oude Diestersebaan in Kattenbos. Om 15.30 u kwam daarmee voor mij een einde aan deze niet te versmaden rit. Na nog een drankje in de kantine huiswaarts gereden omdat ik ’s avonds nog elders verwacht werd.

Slotsom. Een zeer mooi parcours, veel tracks en bos, zorgzaam en duidelijk afgepijld, bewaakte bikeparking, afspuitstand (niet gebruikt) en degelijk georganiseerd. Ondanks de toeren die in deze streek veelvuldig georganiseerd worden, toch weer andere stukjes gezien en bereden. Een aanrader!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Hieronder staan twee filmpjes over deze toertocht.  Als je op de link onder de filmpjes klikt, dan krijg je het origineel te zien!

MTB Lommel-Kattenbos op 28-01-2012 from frits motaar on Vimeo

31-01-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45 km) van Liever Bergaf te Wechelderzande op 22-01-2012.

Zoals elke zondag weer vroeg uit de veren om omstreeks 09.15 u toe te komen in Wechelderzande om deel te nemen aan de toertocht van Liever Bergaf. Het is niet de eerste keer dat ik een tocht rijd die vanaf de voetbalterreinen start. Mijn gebruikelijke parkeerplek bleek reeds ingenomen, maar ik vond in de buurt al snel een andere plaats. Aan de inschrijving trof ik SilverFokske en van Jinba Ittai, die mee instond voor de bewaakte fietsparking, kreeg ik te horen dat Rubber-12 al een half uur geleden vertrokken was. Samen met SilverFokske gestart.

Het feest kon al van bij aanvang beginnen, want na het passeren van het kerkhof en het oversteken van hoofdweg door Wechel, gemarkeerd door een zwaailicht op een olievat, doken we schier onmiddellijk de bossen in. Gedurende de eerste kilometers volgde een drietal zeer mooie singletracks door kale loofbossen. De paadjes lagen goed vrij en redelijk droog ondanks de natte week die we achter de rug hadden. Het was alsof ze zelfs voor de gelegenheid proper gemaakt waren! Het was enkel wat uitkijken voor kleine stukjes wortel die hier en daar boven de grond uit staken. Want die kunnen bij vochtig weer wel eens voor een uitschuiver zorgen. Na deze leuke tracks kregen we een aantal bospaden voor de wielen geschoven. Na drie kilometer passeerden we De Zevende Hemel, een gerestaureerde schuur, aan de rand van de bossen, die een soort cultureel centrum is geworden. Na 6 km kwamen we in de buurt van de snelweg. Voorlopig afscheid genomen van SilverFokske die er tegen zijn eigen snellere tempo vandoor ging.

Bos- en veldwegen voerden ons na 8 km naar een bosweg waarlangs een bord stond met de melding “brug in slechte staat” en doken we een privédomein in dat zich uitstrekte vanaf de snelweg. Motorengeronk verried immers dat we in de buurt van de E34 reden waarbij we op een gegeven moment inderdaad korte tijd de auto’s naast ons zagen passeren, terwijl we toch tussen de bomen reden. Zompige tracks voerden ons langsheen lussen doorheen private bossen. Midden een brandgang stond een imposante boom eenzaam en alleen te wezen! Op 12 km ging het een geïmproviseerd bruggetje over en werden de meesten tot afstappen gedwongen omwille van een fikse modderstrook. Ik stap dan ook liever af dan mijn energie te verspelen door te stompen. Enkele gespierde kerels raakten er langs de zijkanten toch doorheen met het risico kennis te maken met de prikkeldraad die naast het pad stond. Bospaadjes brachten ons na 13 km tot een asfaltbaantje ter hoogte van een wit huis dat de kruising is tussen een oude villa en een kasteeltje met aan de overzijde van de weg een wit kapelletje. Intussen was mijn eurocent gevallen en had ik gemerkt dat het niet de eerste keer was dat ik deze toer had uitgekozen voor mijn zondagse uitstap.

Van 14 tot 18 km volgde het asfaltbaantje wat overging in een aantal lange verharde veldwegen. Na 15,5 km kwamen we op dat asfaltbaantje aan een kruispunt waar je in de verte in het bos een groot kruisbeeld kon zien staan. Daar passeren ook andere toeren in deze streek. Ik vermoed dat dit in de buurt van Zoersel is. De weg waarop we reden was de Kluisbaan en de weg naar het kruisbeeld toe heette toepasselijk Kruisdreef. Drie kinderen reden er tegen een stevig tempo in het gezelschap van twee mannen. Deze laatsten heb ik nadien nog teruggezien in de buurt waar Connie post had gevat met haar camera. Ik vermoed dat ze de kleine toer gereden hebben met de kinderen en daarna nog stukken van het parcours zonder afgelegd hebben.

Na 19 km passeerde de verharde veldweg doorheen een kort stukje bos met imposante bomen en arriveerden we op een baantje waar kwistig zavel was gestrooid omwille van wegenwerken. Eens de zavel voorbij werd het duidelijk dat we het militaire vliegveld van Malle hadden bereikt, getuige daarvan de asfalt landingsbaan die voor ons te zien was. Op 20 km volgde dan een splitsing tussen de verschillende afstanden. Bijna iedereen reed rechtdoor naast de bosrand voor de 25-35 km, slechts enkelingen doken de bossen in voor de route van 45 km. Dat laatste was geen slechte keuze, want we kregen smalle kronkelende bospaadjes voor de wielen op het terrein van de vlieghaven. Eens het bos weer uit stonden we oog in oog met de bevoorrading omstreeks 22 km. De wijze waarop de wafels met chocolade, met en zonder suiker, en de appelsienen waren uitgestald, maakten duidelijk dat ik deze toer vroeger nog al gereden had. Een legertje kleine vrachtwagens had alle materiaal aangevoerd. Een Liever Bergaffer promootte er de tomatensoep met ballen op zijn eigen wijze! Afgekookt met varkenskop en dito poten! “Als ze dat horen, moet ik minder scheppen”, voegde de schalkse grapjas er nog aan toe! Dat brengt mij niet van de wijs! Ik heb enkel ooit met lange tanden gegeten in Tunesië toen de vrouw des huizes me een schapenkop had getoond waarvan het haar afgebrand was geworden geweest en die ’s avonds mee in het overigens lekkere stoofpotje bleek afgekookt! Er kwam een biker toe waarvan ik me afvroeg “is hij het of is hij het niet”! Hij was het! Josk. Na elkaar lange tijd niet meer gezien te hebben was het de derde keer op korte tijd dat we elkaar op de bike ontmoetten. Hij vertelde dat zijn vrouwke ook onderweg was. Ik meende inderdaad niet zo lang geleden op een asfaltbaantje een vrouw gezien te hebben waarvan ik vermoedde ze nog al op tochten te hebben zien rijden. In Nederland? In Limburg? Maar dat kan, want zij kiezen ook die streken uit om te gaan rijden. Er arriveerde ook een delegatie Bierbikers. Ik had even tevoren al een jongen zien staan waarvan ik vermoedde dat hij een broek van de Bierbikers aan had. Maar zijn trui was drie maten te groot en verhulde het logo op de broekspijpen!

Samen met Josk weer op pad en na nog een korte babbel raakte ik al snel weer achterop. Het was genieten geblazen, want kort na de rust volgden, exclusief voor de 45 km, de mooiste tracks van de hele tocht. Zanderige paadjes door bos en heide, met bultjes op en af tussen de dennenbomen. Een plezier om ze te berijden. En dit nog steeds op het terrein van de vlieghaven. Ze werden gevolgd door iets zwaardere paadjes, weliswaar vlak, maar over een aanzuigende natte ondergrond. En dat feestje duurde maar liefst tot 28 km! We kwamen weer uit de bossen tevoorschijn op een grote open plek, in de nabijheid van een aantal hangars en niet ver van de plek van de rust. De fotografe Connie zat er op een open plek in het zand. Vanaf een betonbaantje werden we eerst het zand in gestuurd om er weer een splitsing te treffen. De route van 45 km deed ons op onze stappen terugkeren in de richting van Connie voor een plaatje en daarna de bossen in duiken over een aantal amusante lusjes op en af. Daardoor kreeg je de bikers voor en achter een aantal keren te zien. Niets zo mooi om zien dan een biker die sierlijk over de bospaadjes rijdt, bij gebrek aan rijdend vrouwelijk schoon welteverstaan. Het tellertje toonde 30 km. Na de lussen doorheen het bos werden we een zompig paadje op gestuurd dat verstopt lag tussen zeer jonge dennenboompjes en rakelings voorbij een soort ven of moeras voerde. Uitglijden over een worteltje had een nat pak kunnen opleveren. Eén boompje toonde de sporen van te brede fietssturen! We werden nog een zandheuveltje over gejaagd en arriveerden opnieuw aan de plek van de splitsing.

Ik heb dat leuke lusje nog twee keren over gedaan. De tweede keer was Connie aan het opkramen maar legde ze me nog samen met een paar snelle jongens vast op de gevoelige plaat. De derde keer stond ze haar laarzen uit te doen aan haar wagen en toen ik dat rondje achter de rug had was de wagen weg. Toen ik het lusje voor de derde keer aanvatte reed ik achter een biker aan en dat was de laatste die ik zou te zien krijgen. De rit vervolgde over het pad evenwijdig met de landingsbaan met op een drie tot viertal plaatsen extra lusjes doorheen de mooie bossen voor de grootste afstand. De kerels van Liever Bergaf hebben heel wat splitsingsborden op hun route moeten uitzetten! Allemaal voorzien van grappige cartoons! Ik ben er hier en daar zelfs even voor gestopt! Om naar de prentjes te kijken! Eigenlijk kan je tijdens deze toer gemakkelijk tussenafstanden rijden door één of meerdere van die lusjes mee te nemen of te laten liggen. Op 39 km volgde na een splitsing een lange track over een bosdreef en voorbij een boom met een reuzengroot kankergezwel onderaan de stam. Die boom heb ik ooit nog gezien. Zelfs als boom kan een ziek leven je mogelijk niet bespaard blijven! Bochtje om en via een ander smal paadje doorheen de eenzame bossen weer terug.

Aan een metalen poortje volgde weer een splitsing voor de 45 km en werden we over een omheind terrein over een aantal half ingegraven bunkers en zandhopen gejaagd. Korte steile klimmetjes en balanceren over de smalle richeltjes die over de rug van de zandhopen voerden. De rijders voor de langste afstand werden nog over twee lussen doorheen woeste ongerepte bossen gestuurd. Het viel mij op dat daar een aantal stevige met bomen begroeide heuvels lagen waarbij van sommige bomen de grillige wortels op de flanken bloot waren komen te liggen. Er liepen geen paadjes over de heuvels. Een waterzonnetje brak door de grijze hemel. Op 43,5 km kondigde een bordje aan dat we het privéterrein verlieten via een betonwegeltje dat buiten de omheining weer naast het terrein met de bunkers liep om uit te komen aan een straat waar een vervallen in onbruik geraakt wachthuis stond. Veel militaire activiteit zal hier niet meer zijn!

We vervolgden onze weg over een track evenwijdig met de rijweg die bij mij nog vage herinneringen van een eerdere editie opriep. Na 45 km arriveerden we aan het einde van deze track aan de grens tussen Wechelderzande en Malle op een kruispunt van de straten Bruul (Malle), Blommerschot (Malle) en Blommerschotsestraat (Wechel). Een mountainbike stond er eenzaam zonder baasje tegen een paal!? Na een bruggetje over een beek kondigde een bordje de laatste drie kilometers aan. Maar nog niet het einde van het plezier! We volgden een zeer kort stukje van de vaste route Haarlebeekpad in tegengestelde richting over een hobbelige draaiende track. Daarna ging het door een aantal woonstraten met recent gebouwde huizen. Aan een reeks in onbruik geraakte buitenverblijven met annex koterijen, door bomen en struiken aan het oog onttrokken rommel en een afgedankte auto werden we nog over een smalle S-vormige track tussen dicht op elkaar staande bomen gestuurd! En na een paar woonstraten werden we in het zicht van het voetbalveld nog eens de bossen in gestuurd over een paar draaiende en kerende tracks alsof men geen punt wilde zetten achter deze rit!

Bij het toekomen Wardje nog gespot die me wist te vertellen dat Rubber-12 en SilverFokske al op het punt stonden de reddingshelikopter te laten uitrukken! De weinig bereden tracks over de private domeinen hadden mijn gemiddelde fel naar beneden gehaald en het drie keer rijden van de Connie-lus had mij aankomst enigszins verlaat! Ik zal weer de laatste geweest zijn! Ik was nog net op tijd om afscheid te nemen van Rubber-12 die stond te klappertanden van de kou en van SilverFokske die nog 20 km huiswaarts voor de boeg had. De Bierbikers zaten proper gewassen nog in de kantine en na een drankje heb ik de auto weer opgezocht.

Een mooie tocht over een aantal domeinen die anders voor het publiek gesloten zijn, weg van de vaste routes in deze streek (die trouwens ook de moeite waard zijn om eens te rijden). Een hoofdroute met een aantal extra lussen voor de grotere afstanden. De rest van de organisatie was keurig in orde: bewaakte fietsparking, duidelijke afpijling met humoristische gevarenborden (er werd op geen bordje gekeken), ruime bevoorrading, afspuitstand zonder natte voeten (waar ik geen gebruik van heb gemaakt). Kortom, een tocht waarvoor tijd noch moeite werden bespaard! Op de terugweg had ik minder mazzel toen m’n fietske van de drager viel, maar dat is een ander verhaal dat gelukkig al bij al nog goed afliep! Ik word de laatste tijd echt door pech achtervolgd!

Het verslag van deze rit is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Onderstaande foto’s uit "Blommerschot" vind je hier!

23-01-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-45-60 km) van Roparunteam “14 in ’t uur” te Hoogerheide op 15-01-2012.

Eigenlijk kan ik nooit nog uitslapen, want tijdens de week moet je vroeg opstaan om te gaan werken en tijdens het weekend om te gaan fietsen!  Zo begon de wekkerradio deze zondag weer om 6.30 u van katoen te geven!  Alles lag al klaar of hing nog van gisteren op het droogrek na de toer in Overpelt, zodat ik om 7.40 u op pad was om van thuis uit met de fiets tot Hoogerheide te rijden, goed voor 20 km enkel.  De helmlamp die ik meevoerde omwille van m’n vertrek in het duister zorgde nadien weer voor de nodige verwarring.  Ofwel flauwe Vlaamse Antwerpse opmerkingen van “hij gaat het vandaag lang trekken” ofwel de vraag van Nederlanders “wanneer het filmpje op YouTube komt”!  Wellicht zijn er die nog vruchteloos op zoek zijn naar de opname!  Aan de bevoorrading was het welletjes toen de tiende biker de vraag stelde naar het filmpje!  Alles was nog donker, stil en koud, zelfs geen wandelaars die in de vroegte hun viervoeter buiten lieten.  Mijn enige gezelschap tussen De Neus in Stabroek en het Ravenhof in Putte was het laatste kwartier van de maan!

Even voor 9.00 u was ik ter plekke.  Reeds van ver stonden de auto’s geparkeerd en de plaats van inschrijven voor de manege Stevenshof werd overspoeld door een zondvloed van gehelmde mensen.  Daar moet voor een fortuin aan fietskes gestaan hebben!  Ik zou vandaag ook bijna iedereen uit m’n streek of die ik heb leren kennen via de fora in België en Nederland op mijn weg ontmoeten.  De eerste die ik voor het eerst in levende lijven tegenkwam was Peter Willeboordse, tot dan toe enkel een naam achter de site waarop diens mountainbikebelevenissen de wereld kond gedaan worden.  Ondanks de overrompeling verliep het inschrijven van een leien dakje.  Van SilverFokske was het een tijd geleden dat ik hem nog gezien had en terwijl ik hem een berichtje wilde sturen kwam Rubber-12 daar ook al toe.  Richard en Lies, met eigen website, hadden mij ook gespot.  Enkel de clubgenoten Papegaaien ontbraken op het appel.  Omdat ik toch traag van snelheid ben, maar meteen vertrokken om klokslag 9.00 u, om dan toch twee Papegaaien te zien die naar de inschrijving reden.

We werden naar het rondpunt gestuurd aan de rand van de industriezone De Kooi en door enkele straten van Hoogerheide om dan na 4 km het zogenaamde Fokkerbos in te duiken en reeds een eerste echte singletrack voor de wielen geworpen te krijgen.  Ik voelde mij danig opgejaagd door de vele rijders.  Aan een diepe put doorheen een slijkplas was er oponthoud.  Daar even aan de kant gaan staan was geen slimme zet, want er volgde één lange keten van bikers zodat ik geen kans kreeg om weer in te voegen.  Gewoonlijk vertrek ik later om de drukte te ontlopen, maar omdat ik anders de anderen niet meer tref na afloop, was ik vroeger op pad.  De reden dat er zo veel mensen op deze tocht afkomen zou al snel duidelijk worden, alsof ik dat al niet wist, want deze rit is een parel aan de kroon van de toertochten in eigen streek, ook al is het dan over de grens!

Eens het bos weer uit volgde een kort stukje langsheen een asfaltbaantje.  Ik hoorde stemgeluiden van mannen die afkomstig waren van mijn kant van de landsgrens met als concluderende opmerking “goed tempo zo, mannen”.  Even nors omgekeken naar de persoon die zich smalend uitliet over mijn slakkentempo om tot mijn afgrijzen vast te stellen dat de hele meute streekgenoten die ik de afgelopen jaren tijdens het fietsend deel van m’n leven ontmoet heb, in mijn wiel bleek te hangen!  Er werd gedreigd mij zo te blijven volgen en opjagen, tenzij ieder een vermelding zou krijgen in dit verslag!  Ik voelde mij weer even in de tijd van de plagerijen van collega’s, een episode waaraan jammer genoeg een einde is gekomen door de veranderde omstandigheden op het werk.  MTBiker from Berendrecht, Rubber-12, Enigma (mooi hé, eerst mijn multitool komen schooien en mij daarna opjagen!), er is een Dennis bij, de Jan, samengevat het Blackberry Mobistar Team, zonder dat ze een club zijn!  Hiermee moet de belofte ingelost zijn!  Na 6 km kregen we van dichtbij vliegtuigen te zien op de militaire luchthaven van Woensdrecht en reden we op de track die naast de afsluiting van het domein loopt.  Eén van de ingangen van de luchthaven ligt trouwens vlak tegenover de manege Stevenshof.  Vermits de groep mij nog niet had ingehaald, bleef die hele Blackberrybende gedurende die volledige track in mijn wiel hangen.  En in het slechte stuk zaten toch enkele verraderlijke putten waarvan ik nu genoodzaakt was ze “te nemen” met de hoop op een goede afloop.  Eens het bos weer in stoof de hele bende voorbij, waarmee een einde kwam aan het grappige intermezzo tijdens deze rit.

Een goed van wortels voorziene track bracht ons over bultjes op en neer doorheen de bossen van het domein Mattenburgh en zorgde voor een feestelijke noot en bikersplezier tot de kaap van 10 km.  Toen we de rit vervolgden over een asfalt fietspad midden de bossen, stak SilverFokske me groetend voorbij, meegezogen door een sliert andere bikers.  Volgde een reeks verharde brede zandwegen door de bossen die ons langsheen een camping voerden.  Om daarna te arriveren in het gehucht Molenheide van Bergen-op-Zoom.  Amusante tracks brachten ons naar een door seingevers bewaakte oversteek van een drukkere weg, om onmiddellijk daarna op 14 km de eerste splitsing te treffen tussen enerzijds de route van 30 km en de routes van 45 en 60 km anderzijds.  Vermoedelijk was dat in de buurt van de Stayokay, de uitvalsbasis van de nieuwe vaste routes.  Daar was veel drukte omwille van een loopwedstrijd.  Een leuke glooiende track voerde ons via een bosrand over het talud van de snelweg.  Daar staken de vier andere clubmakkers me voorbij.  Van 15 tot 20 km reden we door de prachtige speeltuin van tracks met kuitenbijters op en af en kregen we nog meer dan in andere tochten de genietbare paadjes in Zoomland voor de wielen!  Altijd prettig rijden daar over de megabangelijke superpaadjes!  Een keten van tracks voerde ons dan naar het boerenhof aan de Balsedreef in Bergen-op-Zoom waar onder anderen de tocht vanuit Halsteren haar stopplaats heeft.  Die plek ligt niet ver van De Zoom, de waterloop waaraan de stad haar naam ontleent.  Het tellertje klokte 22 km af en de klok 10.30 u!  Terwijl ik even halt hield voor een stevige trek aan de lurkzak stak Josk me voorbij.  Blijkbaar wilde niemand deze rit missen!  Na de hoeve gaat het naar links de Balsedreef op en daarna weer onmiddellijk rechts een bospaadje op.

Tracks brachten ons doorheen de bossen in de buurt van Zoomland en over open plekken van de zanderige heide in de richting van de bevoorrading.  Een biker begroette me en ik was in staat deze enkele kilometers te blijven volgen.  Tot aan een oversteekplaats, waar we even staande werden gehouden door de seingevers, duidelijk werd dat het Gerard Butter was!  De stop kwam na 27 km en stond opgesteld vlak bij Feestzalen De Nieuwe Kloof, gelegen midden de bossen.  Het was er druk, het wemelde er van de bikers.  Even aangeschoven voor een bekertje lekkere hete soep, sportdrank, een stuk banaan en een soort taai koekje met chocolade.  Toen ook boterkoeken en wafels werden aangevoerd, opende dat weer andere perspectieven!  Lekker!  Benieuwde blikken keken naar m’n helmlamp en deden de hoop naar een filmpje koesteren!  Door de drukte Gerard Butter pas laat gespot en evenmin gezien dat de clubgenoten Papegaaien verderop vertrekkenklaar stonden!  Een verharde bosweg bracht ons naar de splitsing tussen 30 en 45-60 km, ter hoogte van een straat die Zurenhoek heet.  De naam opgeschreven om die later eens op kaart op te sporen.

We kwamen weer op de groene route om Bergen-op-Zoom en waarvan we voor de stop ook al enkele stukken bereden hadden.  Leuke en iets vlakkere paden passeerden onder onze wielen.  En nog steeds waren we de bossen niet uitgekomen.  Ook al heb ik nu toch al vaak toertochten in deze streek gereden, toch verwonder ik me nog steeds over de prachtige bossen die de Brabantse Wal rijk is.  Omstreeks 35 km was het even wat zwaarder trappen over zompige paadjes met aanzuigende ondergrond, alsof een onzichtbare hand m’n fiets probeerde tegen te houden.  Daarna naderden we weer een stuk van de omheining omheen de luchthaven van Woensdrecht om er over een natte track naast de draad te rijden.  Verderop twijfelde ik even over de te volgen richting, vermits er ook een groepje bikers op eigen houtje rondreed en rechtdoor ging in plaats van linksaf te slaan.  Er zijn immers andere tochten die daar rechtdoor gaan of daar vanuit de tegengestelde richting passeren.  Op 37 km ging het dan over de zanderige heide naast de plekken waarop grote lampen de landingsbanen markeren.  Volgden nog een aantal leuke hoge bultjes op de groene route om na 38 km nog een splitsing 30 en 45-60 km te treffen.  Nog 2 km verder splitste de 60 km zich dan van de 45 af.  Het viertal jonge snaken in blauwe pakken, dat met twee oudere begeleiders voor mij had staan aanschuiven aan de stop, had me intussen weer bijgebeend en sloeg af naar de route van 45 km.  “Het zijn de echten die nu rechtdoor rijden”, riep de enige biker die mee de lange toer op ging me toe.  Hij zal zich niet gerealiseerd hebben zich tot een pannenkoek gericht te hebben!  Het was intussen ook middag geworden, dus ik was al drie uren onderweg!

De biker van daarnet had gelijk, want een paar honderd meter verder doemde de voet van de Nootjesberg op.  Deze uit de kluiten gewassen heuvel is niet van de poes nadat men reeds 40 km in de benen heeft zitten.  Aangezet, maar ik kwam net dat kleine beetje te kort om het laatste extra knikje van deze ferme zandhoop mee te kunnen overwinnen!  Lekker weer naar beneden!  Volgden nog twee dergelijke klimmetjes en dito afdalingen om via het bos aan Grondwerken Van Gastel te arriveren aan een drukkere baan, beveiligd door seingevers.  Ik heb aan één van die mensen dan gevraagd waar ik me ergens bevond.  Om bij het oversteken van de straat de plek te herkennen, meer bepaald de Weg Naar Wouw, aan de rand van Huijbergen.  Rechts kon je de molen Johanna zien staan.  Ik passeer hier jaarlijks twee keren per fiets op weg naar Wouwse Plantage en Wouw, nog twee parels aan de kroon van de Brabantse Wal.  Goed om weten.  Ik zal tijdens een volgende vakantie eens naar hier komen om die Nootjesberg figuurlijk plat te krijgen!  Even verderop grenst Huijbergen trouwens aan het Belgische Essen.

Het feestje ging nog verder aan de andere kant van de baan, want daar ging het weer enkele stevige heuvels op en af.  Een grote werd ons blijkbaar bespaard, want toen ik even achterom keek zag ik een hoge zanderige afdaling.  Achteraf zou duidelijk worden dat we langsheen de Tiestenberg geloodst werden, blijkbaar genoemd naar de bewoner van de hoeve die men van tussen de bomen aan de voet van deze zanderige heuvel kan zien staan.  Beneden aan de hoeve even gemist en terechtgekomen achter de draad omheen een grasveld.  Jammer genoeg is de hoeve enkel bereikbaar via zandwegen zodat ik geen straatnaam kon noteren om de plek later weer te vinden.  We werden dan door de doodlopende Vijverstraat in Huijbergen gestuurd naar het bekende groene poortje in de buurt van het voormalige klooster.  Enkele jaren geleden waren daar tijdens een tocht metsers aan het werk om de steunpijlers van dat poortje te herstellen.  Er zijn wel meer tochten die hier passeren.  Even gestopt en gekeken welk bouwwerkje daar nu eigenlijk staat.  Het is de achterkant van een muurtje dat fungeert als sokkel voor een beeld van de Heilige Teresia.  Het heilig Trezeke van Lisieux!  Het paadje er naartoe geeft uit achter een paar identieke huizen.  Een eenzame biker zal zich afgevraagd hebben waarom ik uit dat paadje kwam!  Terwijl uit zijn opmerkingen bleek dat hij de stevige heuvels van daarnet niet op zijn pad verwacht had!

Een tijdje in diens spoor gereden doorheen een prachtig bos met hier een daar een bultje.  Op 46 km kwamen we een biker tegen die op zijn stappen terugkeerde!  Geen pijltje meer gevonden!  Inderdaad, aan een T-kruising hing niks!  Mijn oog ontwaarde een pijltje in het gras!  Van de boom gevallen.  Intussen waren er nog twee anderen toegekomen, waarvan ene het pijltje weer ophing.  Rechtsaf om aan het volgende kruispunt niets te vinden.  De biker van de Heilige Teresia zag in de verte een pijltje hangen en ging die richting uit, maar de twee betrouwden dat niet!  Dat hing te ver!  Dan had er hier ook eentje moeten hangen!  Dus mee met het tweetal de andere kant uit, het gevallen pijltje omgedraaid, en dat was bingo!  Verderop troffen we weer pijltjes aan.  Het tweetal stoof ervandoor en de biker die daarnet op zijn stappen was teruggekeerd was intussen ook weer op het rechte pad geraakt.  Tot 48 km volgde weer een prachtige singletrack over een smal richeltje door het bos.  Om duimen en vingers van af te likken!  Wat lastig was met handschoenen aan!

De aard van de paadjes die we voor de wielen kregen en het zien van paaltjes waarop een wandelweg aangeduid werd met plaatjes van een konijntje, deden me vermoeden dat we in de omgeving van de Staartse Duinen waren beland.  Dit gebied van het Markiezaat Brabantse Wal ligt op de grens met Essen en Kalmthout.  Toen ik even halt hield voor een minuut rust, staken me nog andere mannen voorbij.  Ik was dus niet de enige die nog onderweg was.  Maar waarschijnlijk wel de traagste!  Even verderop gaf het pad inderdaad uit aan de rand van de camping Staartse Duinen.  In deze omgeving liggen bossen die ontelbare paadjes rijk zijn.  En waarvan er ook een deel waren uitgekozen voor deze rit.  Het terrein is hier weer wat vlakker, wat welgekomen was na zovele kilometers en vermits de heenrit ook al in mijn benen zat!  We kwamen weer op een asfaltbaantje terecht om zo het rondpunt voor het dorpscentrum van Huijbergen te bereiken.

Daar werden we half rond gestuurd en de Westerstraat in.  Even verder naar rechts een paadje op waar de toer vanuit Huijbergen op oudejaar ook passeerde.  Even verder kwamen we toen ook rakelings voorbij het terrein van de basis Woensdrecht, maar nu ging het een veldweg op om te arriveren aan een nieuwgebouwd huis annex grote schuur.  Van recessie hier duidelijk geen sprake!  Daar rechtsaf om na een volgend paadje door de velden uit te komen in een straat.  In de verte zag ik geparkeerde auto’s staan!  Ik was terug bij af, ook al toonde mijn tellertje 73 km en niet de verwachte 80!  Gelukkig niet verkeerd gereden, want de toer bleek iets korter dan voorzien.  Drie Papegaaien stonden nog buiten met een belangrijke vraag!  Of het hier was dat vorig jaar mijn geliefde vehikel gestolen werd!  Neen dus!  Dat was ook in Hoogerheide, maar niet na deze toer!  Het heeft den Leslie alvast twee bakken Leffe opgeleverd en den deze een uitnodiging om een fleske te komen drinken!  Het peloton streekgenoten trok eveneens huiswaarts, maar binnen in de nog drukke cafetaria trof ik nog Rubber-12, SilverFokske en Wardje aan.  Aan de reactie van een binnenkomend kind te zien moet er een zweetluchtje binnen gehangen hebben van bikers die na de rit in hun pakken zaten te stinken!  Men had het venster dat uitgaf op de ruiterhal kunnen openen, maar dat kon men die paarden niet aandoen!  Aan de bevoorrading was het me ook al opgevallen dat de rijders door de koude buitenlucht tijdens het aanschuiven letterlijk in hun pakken stonden te dampen!

Het feestje kon niet blijven duren en het vroeg zowel moet als moed om de rit huiswaarts weer aan te vatten.  Een knorrende maag voerde mij langsheen de Putseweg weer naar mijn vaderland.  Deze keer aan het Joodse kerkhof niet richting Moretusbos, maar doorheen het centrum van Putte!  Want aan de grens staat daar op zondag een kraam met gebraden kippen!  Het is daar altijd druk op zondag vermits de winkels hier dan ook open zijn en op koopjes beluste mensen hun rooftocht kunnen combineren met een wandeling in het Moretusbos of een glaasje in één van de vele cafeetjes!  Om enigszins aan het oog der winkelende voorbijgangers onttrokken te worden, mij verstopt op een bank achter enkele geparkeerde wagens om mijn halve kip ter plekke te verslinden!  Sinds Café Toerist en intussen blijkbaar ook twee naastliggende woningen met de grond gelijk zijn gemaakt, kan men vanaf de parking het frietkraam van Mieke zien staan!  Ik heb mij toch kunnen bedwingen, karakter getoond en de puntzak friet aan mij laten voorbijgaan.  Eens benieuwd welke nieuwe gebouwen hier zullen verrijzen.  Want Putte is een schoolvoorbeeld van de urbanistische miskleunen die België rijk is.  Afgrijselijk lelijk en uitgedijd op Nederlandse bodem!  De vettige handjes weer in de handschoenen om de laatste etappe richting thuis aan te vatten.  En na het wassen van de fiets en de kleren en een warme douche had ik nog enkel de moet (en dat is geen taalfout) om mijn werk voor maandag nog voor te bereiden en Witse te zien op tv.  Na 95 km was het welletjes geweest!  En dan knus in mijn nestje om vijf minuten later te liggen knorren!  Samenvatting van dit verhaal: een megabangelijke rit, af van in het begin tot aan het einde, want ik heb beslist mijn duimen en vingers niet enkel afgelikt vanwege de halve gebraden kip!  Nog van dat!  Laat maar komen!  De rit werd georganiseerd door het Roparunteam “14 in ’t uur” om zo fondsen te verzamelen voor hun deelname aan een loopwedstrijd estafette Rotterdam-Parijs (RoPa) waarbij de deelnemende teams geld inzamelen voor het kankerfonds onder het motto “Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".  Een zondag plezier beleven en tegelijk de minder fortuinlijke medemens steunen.

Het verslag van deze rit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en tenslotte op Stander.info!

Op de foto's: het monument voor de Heilige Teresia en bikers op de Tiestenberg.

 

18-01-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-25-40 km) van De Bokkerijders te Overpelt op zaterdag 14-01-2012.

Op deze frisse zaterdag met eindelijk nog eens wat droog weer naar Overpelt afgezakt om er de toer van De Bokkerijders te komen rijden vanuit de mij nu stilaan vertrouwde Zaal Holheide.  Lekker doorgesjeesd met de auto, want op een uur tijd was ik ter plekke!  Toen ik me ging inschrijven stond er zelfs een rij aan te schuiven van bikers die allen in hetzelfde blauwe pak waren gestoken.  De mannen aan de bewaakte fietsparking hadden hun handen vol met fietsen aannemen en terugbezorgen!  Om 13.15 u was ik op pad en doken we al direct de bossen naast de voetbalvelden in om de daar gelegen tracks mee te pikken.  De bodem was vochtig maar van slijk was geen sprake meer.  Een heel verschil met de vorige weken!  Na 2 km kwamen we weer de bossen uit om enkele asfaltstraten mee te pikken op de plaats waar de kidstoer zijn eigen weg op ging.  De hoofdbaan overgestoken en even verder ging het dan naar rechts een veldweg in.  De omgeving kwam me nog bekend voor van een eerdere editie en bij nader toezien ben ik deze toer ook vorig jaar komen rijden.

Vrij rechte bosdreven werden ons deel en deze werden na 5 km afgewisseld met een leuke track die zich tussen een bos en een weide door het landschap slingerde.  Halverwege liep er dwars over het pad een diepe voor waarin nog een stuk betonnen afvoerbuis zat.  Dat betrouwde ik daar toch niet goed.  Ik had toen ik stopte niet gemerkt dat een andere biker me op de hielen zat.  Maar die werd daardoor niet van de wijs gebracht, stond zo goed als stil op zijn fiets om daarna gezwind over de buis te gaan en zonder voet aan de grond te moeten zetten.  Op 5,75 km kwam de splitsing tussen de 25 en de 40 km.  Gekozen voor de grootste afstand, anders loont de lange autorit niet!  Leuke bospaden volgden en ondanks mijn vrij late start genoot ik nog het gezelschap van andere deelnemers, vaak in groepjes onderweg.  Na 7 km kwamen we uit de bossen tevoorschijn ter hoogte van de straat Het Hobos die er naast de ringweg naar Lommel loopt.

Naar het einde toe klimt Het Hobos naar de verkeersarme Groenstraat toe, alwaar er een brug over de ringweg is.  Even naar rechts en dan de Groenstraat over om aan de andere zijde de bossen in te duiken.  Ik herinnerde me dat van de vorige keer en wist nog dat er in deze bossen met lage bomen lange rechte smalle paadjes lopen.  Een duo in blauw zat me op de hielen en een dwars over het pad gevallen boom met dikke stam noopte ons tot afstappen.  De track ging over in een bospaadje dat uitkwam in een woonstraat.  Naar links en weer naar rechts de Diestersebaan in op het grondgebied van Hechtel-Eksel.  Het tellertje toonde toen 10 km.

Tot 15 km volgden zeer leuke tracks doorheen statige dennenbossen met bultjes op en af.  Ik genoot er met volle teugen van.  Zulke leuke paadjes in de bossen doen me altijd likkebaarden.  De tracks ruimden weer plaats voor bospaadjes en wegen op de grens tussen bos en weiden om na 19 km uit te komen aan een onverzorgd terrein van een boomkwekerij.  Het landschap was hier weer meer open.  Terug de bossen in om na 20 km weer toe te komen op de plek waar de eerste splitsing tussen de beide afstanden was en daar het traject van de 25 km weer te vervoegen.  Het was toen 14.30 u.  Van uit de bossen kwamen we weer op meer open terrein en zag je in de verte de tentjes van de bevoorrading staan naast een zandweg, geflankeerd door een fietspad in asfalt.  De rust kwam na 23 km.  Een tractor diende er over het fietspad uit te wijken omdat bikers, bikes en een vuurkorf de zandweg hadden ingenomen!  Maar de kerel die achter het stuur zat loodste zijn machine probleemloos overal voorbij.  Er was nog redelijk wat beweging aan de tussenstop.  Er waren lekkere hete soep, suikerwafels en wafels met chocolade, partjes appelsien en sportdrank om de inwendige mens te versterken.  Het was welgekomen, want ik had ’s middags niet de tijd gehad om te eten, eigenlijk was ik het gewoon vergeten, vermits ik nog van elders was gekomen en m’n bike thuis nog was moeten gaan oppikken.  Er ging een gsm af met dezelfde toon als de mijne.  Ja, die man had net hetzelfde toestelletje!  Hij riep zo hard en enthousiast door zijn telefoon dat men het net zo goed zo had kunnen horen!

Na de stop ging de speeltuin pas echt open en doken we de prachtige bossen in over tracks en bospaden waarop de smalle sporen ook de allure hadden van singletracks.  We deden ook recent aangelegde tracks aan die er nu toch al vaster bij lagen.  Tijdens de afgelopen zomer ben ik hier een toer komen rijden en die liep gedeeltelijk over tracks die de indruk gaven speciaal voor die gelegenheid te zijn aangelegd.  Gloednieuw waren ze toen!  Ik kon een tijdje in het spoor blijven van een trio iets oudere bikers.  Plots doemde ze links op, de voor mij onmogelijke helling die de eerste aanloop is naar de Witte Berg.  Nog nooit ben ik hier fietsend op geraakt, maar in het spoor van twee anderen ben ik er wonderwel tot boven op gereden.  We hielden ons links van de middelste zandstrook.  Misschien zat er in de soep hetzelfde product als wat de slagersgast uit Van Vlees en Bloed in zijn banaan gespoten kreeg!  Aan de andere kant gaat het er via overvloedig los zand weer naar beneden, maar ik weet intussen dat er tussen de bomen een smal paadje loopt waar het beter fietsen is.  De twee voorgangers wisten dat ook en zo konden we de zandstrook probleemloos ontwijken.  Weer naar beneden om de plek te bereiken waar de Peltercrossers tijdens hun toertocht hun bevoorrading neerpoten om dan naar links weer de berg op te rijden.  Daar is het me wel al gelukt om zonder voet aan de grond boven te geraken over het paar nijdige wortels dat er ligt, en dat was nu ook het geval!  Zelfs weer naar beneden door het mulle zand lukte zonder voet aan de grond in het spoor van de twee anderen.  Een kinderhand is gauw gevuld, maar ik was toch blij met m’n prestatie!  Dan ging het naar rechts de brede bosweg op.

Even verder stak ik een vrouw en een man voorbij.  Deze laatste reed moeizaam.  Ik denk dat bij die mens het vat al af was!  Het deed me denken aan mijn eerste ritjes met de bike waar ik ook na 10 km bekaf was!  Ik werd al snel weer met beide voeten op de grond gezet en de euforie van er in geslaagd te zijn de Witte Berg zonder voet aan de grond bedwongen te hebben, was van korte duur.  Want op 27 km volgde een technisch stukje over tracks in de bossen met vele opeenvolgende korte bochtjes rond stammen van bomen.  Vaak nog gevolgd door een kort klimmetje!  Dat was toch niet zo mijn ding.  De vermoeide biker van daarnet liep met z’n fiets tussen de bomen.  Toen ik na het bochtenwerk even halt hield aan de kant van de weg, volgde hij even later zwaar hijgend mijn voorbeeld!  De vrouw die bij hem was had meer energie in haar mars.  Op 29,50 km kwam er weer een splitsing tussen de 25 en de 40 km en werden we een paadje naast een zandgroeve op gestuurd.  Ik herinnerde mij vaag de plek van vorige keer of misschien uit andere tochten.  Aan een open plek doemde de afsluiting op rond het terrein van de Ford testbaan en doken we even de bossen in om dan weer uit te komen in de buurt van de draad.  Daar ging het de bekende track op tussen een bos en een veld met een lage prikkeldraad en voorbij een metalen uitkijktorentje.

Aan de omgeving en de verlaten asfaltweg die we een tweetal keren te zien kregen tussen de bomen in de bossen, vermoedde ik dat we de omgeving van Lommelzand genaderd waren en dus weer in de richting van Holheide reden.  We arriveerden na 32 km aan een gloednieuwe kolossale villa met bijhorende schuur alwaar een biker me gezwind voorbijstak.  Een weidepaadje voerde ons naar de track die naast de spoorlijn loopt.  Terwijl ik onderweg was op deze lange rechte singletrack kreeg ik zelfs een voorbijrijdende trein te zien.  We passeerden de overweg aan de grote zandvlakte om kort het fietspad op te gaan en weer de bossen in te duiken.  En nog was het niet gedaan, want gedurende de laatste kilometers kregen we nog een deel van de vele paadjes en tracks voor de wielen geschoven in de bossen achter de voetbalvelden van Holheide.  Daarbij passeerden we de midden de bossen gelegen parkeerplaatsen waarvan het nut me ontgaat!  Als afsluiter volgde nog een draaiende en kerende track die zich tussen de bomen slingerde en waar het wat opletten was voor wortels in de bochtjes.  Ik heb daar alles moeten bovenhalen wat er aan stuurmanskunsten in mijn mars zat omdat ik op de hielen gezeten werd door een drietal waarvoor ik niet wilde onderdoen!  Om dan uit de bossen tevoorschijn te komen in de straten van de woonwijk rond de zaal Holheide.

De fiets was niet zo heel vuil, dus geen gebruik gemaakt van de bikewash.  Wel van de douches met lekker warm water.  En omdat zelfs na m’n douche de mannen van de bewaakte fietsparking nog present waren, heb ik binnen in de zaal nog even kunnen genieten van een drankje en een broodje kaas om er de zon te zien ondergaan.  Samen met de laatste mensen in de zaal opgestapt zodat het doek kon vallen over deze mooie tocht van De Bokkerijders.

Mooie toer met een parcours dat bijna voor de volle honderd procent door de bossen loopt.  Een aantal langere rechte stukken die afwisselen met mooie singletracks.  Duidelijk afgepijld, de splitsingen waren goed aangegeven en gevaarlijke oversteken degelijk aangeduid met gevarenbordjes.  Bewaakte fietsparking aanwezig.  Verzorgde bevoorrading.  Tussen de vele toeren die jaarlijks vanuit Holheide vertrekken heeft deze zijn eigen charme.

Het verslag van deze tocht kan je ook lezen op mtb-you of op mountainbike.be!

Toertocht te Overpelt op 14-01-2012 door Phille81

15-01-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht 19^de Adrie van der Poel Classic (28-42 km) van WTC De Spartaan te Putte (NL) op zondag 08-01-2012.

Om 7.00 u uit de veren om na een stevig ontbijt omstreeks 8.30 u met de bike naar het Nederlandse Putte te vertrekken. Dat is een kort ritje van 10 km via de Parijseweg in Hoevenen en het autovrije lange betonbaantje vanaf De Neus in de richting van het Moretusbos en het Ravenhof in Stabroek. Op dat baantje zag ik in de verte een samenscholing. Ik had het even tevoren dus wel degelijk goed gehoord, dat motorengeronk. Een tiental mannen stond daar gehelmd naast hun crossmotoren. Hun ogen keken me vanuit de opening in hun valhelm onderzoekend aan! Eens ik gepasseerd was, kwamen ze achter me aan en staken me langs alle kanten voorbij, zelfs over het gras in de zijkanten. Misschien wilden zij mij wat imponeren met hun machientjes? Een half uur later was ik aan de start in Putte, vijf minuutjes later dan afgesproken met de clubmakkers! Een echte exodus was het vandaag, want we waren met z’n zessen en later tijdens de rit zou ik er nog drie ontmoeten! Ik had ter hoogte van het Ravenhof ook een berichtje ontvangen. Ik vermoed van Rubber-12, want bij aankomst hoorde ik luidkeels m’n schuilnaam roepen. Rubber stond daar in het gezelschap dat ook de rit vanuit Huijbergen op oudejaar gereden had, waaronder MTBiker from Berendrecht en Enigma. Er stonden nog andere bekenden “van ziens”, zoals een aantal mannen van V’lox Kapellen die zich verwonderden over mijn vroege startuur. Me snel ingeschreven en samen met de clubmakkers vertrokken omstreeks 9.10 u.

De eerste kilometers kon ik de anderen bijhouden, maar zoals steeds is dat van korte duur. Gewoonlijk vertrek ik iets later, zodat ik niet zoals nu als trage het gevoelen heb opgejaagd te worden door de andere bikers! Nu moest ik wel mee met de stroom. Na een straat doken we het bos in over een brede verharde weg met enkele plassen en volgden gedurende een tweetal kilometers reeds de eerste leuke tracks in de bossen. Na 4 km reden we over een aantal bredere paden midden het gebied van de Groote Meer om er even later enkele stevige heuvels op en af te rijden. Van 8 tot 10 km kwamen we uit de bossen tevoorschijn om een heidegebied te doorkruisen waar in een recent verleden nog bossen stonden die helaas gekapt zijn, getuige de stompjes stronken die er overal nog staan. Dat alles om de landduinen weer in ere te herstellen, aldus een inderhaast opgehangen plakkaat. Zo’n kale vlakte kan misschien ook haar charmes hebben, maar geef mij toch maar de bossen! Ik hoop dat er in deze prachtige streek toch niet te veel dergelijke ingrepen gaan gebeuren! Laatst op de terugweg van de toertocht in Wouwse Plantage kwam ik ook een plek tegen waar een prachtig bos tegen de grond werd gelegd! Op een duinentop stond een groepje bikers te wachten op achterblijvers. En van daar zag je de vele deelnemers rijden over de zandpaadjes, de plassen ontwijkend, om weer het volgende bos te bereiken. Op 12 km volgde een zeer leuke track met heuveltjes op en af door de bossen en ik was duidelijk niet de enige die daarvan genoot, te horen aan de commentaren van het duo dat me op de hielen zat.

Vanuit het bos ging het weer even de heide in tot het volgende bos. Ook al lag het parcours er verwonderlijk droog bij na de vele regen van de afgelopen twee weken, hier lag in een bocht een stevige portie slijk. Er voorzichtig doorheen, want ik merkte tussen het slijk een opstekende wortel die op de loer lag om een biker letterlijk liggen te hebben! Toen ik de bocht om was hoorde ik een bangelijk gekletter van iemand die tegen een redelijke snelheid rijdend, in de modderstrook onderuit ging! Even later passeerden me twee mannen op een crossfiets. Die cyclocrossers razen maar door met het gekende gevolg! Want er waren toch weer redelijk wat deelnemers onderweg met de crossfiets. Een breder pad voerde ons omstreeks km 16 naar een uitgang van de Groote Meer op de Putseweg ter hoogte van Het Puts Meuleke, op het kruispunt met de weg naar Ossendrecht. Aan dat kruispunt was ook de splitsing. De rijders voor de kleine toer werden de baan over gestuurd richting Ossendrecht. Voor mij ging het verder langsheen de Putseweg over het fietspad dat apart ligt van de rijweg in de richting van Hoogerheide. Volgde zo 2 km asfalt tot aan het rondpunt aan het Restaurant Jagersrust aan de afslag richting Huijbergen. We werden door seingevers het rondpunt rondgeleid om de Putseweg over te steken. Even verder ging het vanaf de weg dan weer de bossen in die zich uitstrekken rondom de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen.

Daar kregen we een drietal stevige en zanderige heuvels voor de wielen geworpen. Ik was er achter twee vrouwen van middelbare leeftijd komen te hangen, zodat ik er hen de schuld van kan geven dat ik niet tot boven geraakte! Ik heb daarna een hele tijd in het kielzog van het duo gereden over mooie lange tracks die ons doorheen de prachtige bossen leidden. Op 22 km volgde een amusante track vol wortels, eerst in de bossen, daarna op rand van de bossen langsheen een met prikkeldraad afgespannen weide. Ik heb op sommige plaatsen toch maar bedenkelijk in de richting van die prikkeldraad gekeken! Als je daar op een wortel onderuit zou gaan, zou je er wel eens op een onaangename wijze kennis mee kunnen maken! Nog steeds reed ik achter de twee vrouwen aan en omdat voorbijsteken er niet mogelijk was, voelde ik de hete adem van een sliert bikers in m’n nek die hun kans afwachtten om voorbij te kunnen steken! Bovendien liep er nog een wandelaar met twee loslopende honden, een piepkleine die veel lawaai bij had en een groter exemplaar dat met een dennenappel in z’n muil rondliep! Later tijdens de tocht zou ik nog enkele keren belaagd worden door luidkeels blaffende viervoetertjes! Een kilometer verder passeerden we het vakantieverblijf De Luchtballon voor kinderen met astma. Bizarre gebouwen op een voormalig militair terrein. Ook hier was het droog! Ooit was hier bij een toertocht vanuit De Luchtballon de hele weg overstroomd door een naastgelegen beek en zie je in een filmpje van de lokale televisie een biker kopje onder gaan bij het willen passeren van de plas. Wie de toestand daar niet kent zag immers niet dat er naast de weg een beek loopt! En laat nu net daar schijnbaar het minste water gestaan hebben!

Op 23 km worden we geconfronteerd met een schuin over het pad hellende boomstam. Diep buigen is de boodschap! Even halt gehouden om op adem te komen. Een biker stopt en wacht er op een vrouw die in aantocht is. Respect, want zij was niet meer van de jongste. Na de oversteek van een bospad volgt een modderiger stukje. De vrouw blijft in de modder steken, terwijl ik, die achter haar aan rijd, nog net genoeg kracht heb om de pedalen nog eens rond te krijgen om er doorheen te gaan. Het tellertje toont 23 km. Ik blijf rijden in het zog van de man die daarnet op de vrouw wachtte. Op 26 km passeren we een midden de bossen gelegen vijver. Dan gaat het een door seingevers bewaakte grotere baan over en rechtdoor over een track tussen de bomen. Sommige stukjes liggen er iets vettiger bij. Aan de draadafsluiting en de borden te zien passeren we de voormalige zandwinning van Ossendrecht. Dan zal de stevige klim hier in de buurt er ook wel in zitten! Het zandpad ligt er nu goed vast bij. In de zomer is het hier duwen geblazen door het losse zand. We krijgen enkele klimmetjes voor de wielen, gevolgd door een mooie track tussen de bomen, met wortels, enkele putten en bulten en wat draai- en keerwerk! En ja, daar komt hij dan, de stevige klim in een wijde bocht op een smalle track. Het laatste stuk is dan toch even te voet, maar ik ben er niet de enige! Boven even aan de kant. De oudere vrouw van daarnet steekt me weer voorbij en verdwijnt voorgoed uit m’n leven. Na de stevige klim volgt de bekende track tussen de rododendrons. Hij ligt er wat zompig bij, maar is goed te berijden. Halverwege passeren we nog een open plek in het bos om even verder dan weer uit het bos tevoorschijn te komen op de Putseweg na 28,5 km.

Na een kort stukje over het fietspad bereiken we de afslag naar Ossendrecht en vervoegen we de kleine afstand. Even verder is de bevoorrading in en voor de loods van een bedrijf op het industrieterrein Driehoeven. Op het menu staan soep met vermicelli, suikerwafels en zoete sportdrank. Een massa gevulde bekertjes siert de tafels. De bananen zullen al verslonden geweest zijn door de bikers die eerder passeerden! Een kommetje soep, een wafel en twee bekertjes drinken gaan vlot naar binnen. Een biker herstelt er de gebroken ketting van de fiets van z’n maat. Er komt nog een clubmakker toe in het gezelschap van z’n vrienden. Hij weet me te zeggen dat er nog ene op komst is. Het is nog vrij druk aan de start, maar wanneer ik om 11.30 u weer op pad ga, zijn de meesten ook al weer weg.

We worden verder de straat op gestuurd, waarna het linksaf gaat. Daar valt me op dat in een tuintje nog een bloem open staat, en dat midden de winter! Maar ja, echt gevroren heeft het eigenlijk nog niet. Begin december stonden er zelfs nog rozen in bloei. We passeren een toegang tot de politieschool. In tegenstelling tot wat ik verwacht had, worden we niet de track in de bossen naast de school op gestuurd, maar gaat het even verder naar links een zandweg op die er evenwijdig mee loopt aan de rand van het bos. Waarschijnlijk ligt de track er te modderig bij en wordt ons een partijtje ploeteren bespaard! De zandweg tussen bos en veld is ook best genietbaar en op een paar verloren gelopen plassen na ligt hij er goed droog bij. Hij brengt ons naar de prachtige speelbossen in het domein Stoppelbergen, gelegen op de grens tussen het Nederlandse Ossendrecht en het Belgische Zandvliet. Deze bossen herbergen oneindig veel leuke paadjes en boswegen waar elke biker naar uitkijkt. Ik heb er ooit eens in het wilde weg rondgereden, mijn materiaalbus verloren en ze twee dagen later gaan zoeken. Net toen ik het wilde opgeven lag ze aan mijn voeten op de grond, als manna uit de hemel gevallen! De zandpaden die in de zomer moeilijk te berijden zijn omwille van het mulle zand, liggen er nu goed vast bij. Dit gebied is me beter bekend omdat ik er al wel eens op eigen houtje kom rijden, vertrekkend vanaf het Ravenhof in Stabroek. Maar bekende paadjes werden afgewisseld met ongekende en het valt me nog meer dan anders op hoe leuk rijden het hier is. We worden de brede boswegen op gestuurd, afgewisseld met smalle funpaadjes op en af. Er volgt nog een splitsing tussen de beide afstanden aan een zitbank die staat op het kruispunt van zandwegen in het bos.

We passeren de betonnen afsluiting rond de camping Athena. Paadjes loodsen ons naar het fietspad dat naast de zandweg Grote Stoppelbergen loopt, en dat is pal op de grens, getuige daarvan de grenspaal die staat aan het achterpoortje van De Ruige Heide. Daar gaat het naar links, waaruit ik besluit dat er nog leuke paadjes gaan komen! Hier komt ook de nightride van m’n eigenste Papegaai Bike Team voorbij. De constructie van tegen elkaar geplaatste boomstammetjes waaraan we op een kruispuntje van zandwegeltjes toen een pijl hadden gehangen blijkt intussen uit elkaar te zijn gevallen. Ik was even gestopt en word aangesproken door een biker met de vraag of alles in orde is! Deze keer liet mijn geheugen me dan toch niet in de steek, want het bleek Josk te zijn! Afgelopen week was ik nog aan het denken dat ik een aantal mensen al zo lang niet meer gezien had en hun namen niet meer was tegengekomen op het forum. Blij dat ik hem nog eens op mijn pad ontmoet heb! Het tellertje toonde 37 km, dus het einde kwam in zicht.

Eventjes in het spoor van Josk gereden over een paadje doorheen een diepe put met klimmetje dat ook door onze nightride wordt aangedaan. Vroeger geraakte ik hier niet boven en nu lijkt het een fluitje van een cent! Een mens leert dus toch bij! Aan een volgend klimmetje een pijltje gemist, zo gewend van daar naar links te gaan! En alzo Josk kwijtgespeeld. Even verder merk ik aan de manier waarop de pijlen zijn opgehangen dat ik van de andere kant verwacht werd! Dus op mijn stappen teruggekeerd. Wanneer ik dan de goede richting uitga, komt daar nog een clubmakker voorbijgereden waarvan achteraf zou blijken dat hij de kleine en de grote toer na elkaar gereden heeft. Goed dat ik op m’n stappen terugkeerde, want anders had ik nog een mooi stukje gemist! Een stukje over een open plek op de heide en dan weer de bossen in om de volgende leuke paadjes te bedwingen. Na een kort klimmetje gaat het naar rechts en word ik voorbijgestoken door drie bikers. Dan gaat het weer in de richting van de zitbank waar de splitsing was tussen de beide afstanden om weer aansluiting te vinden met de hoofdlus. Ik slaag er in van de laatste biker die me daarnet voorbijstak weer bij te benen en hem zelfs het gevoel te geven dat ik zo vaak heb wanneer ik de hete adem van snelleren in mijn nek voel. De kerel draagt een broek van P-magazine. Hij kijkt een paar keren snel achterom en zegt dat ik voorbij mag als ik wil. Neen, hoeft niet, het gaat lekker zo. Ik verlies even terrein op een modderig stuk, maar kan daarna weer aansluiten en ik zal samen met hem de eindmeet bereiken. De kerel kunnen blijven volgen was de beste motivatie om tijdens de laatste kilometers nog een tandje bij te steken. En ondertussen passeert een ware speeltuin van wegeltjes onder onze wielen.

Leuke paadjes op en af brengen ons doorheen de bossen, ook al zegt het tellertje me dat we er al hadden moeten zijn! We komen een paadje uit naast een houten beeldhouwwerkje aan een huis en rijden zo het Moretusbos in dat gedeeltelijk in België en in Nederland gelegen is. In dit bos staat het kasteel Ravenhof op Belgische bodem, terwijl de Gloriètte of zomerhuisje op Nederlands grondgebied staat. We duiken de straten in die aan de rand van het Moretusbos liggen en worden de drukke hoofdstraat van Putte over geholpen door seingevers. Na nog twee straatjes zijn we weer bij af. Daar tref ik nog een clubmakker aan. Dus met negen op pad geweest vandaag! Een unicum! MTBiker from Berendrecht en Enigma maken al aanstalten om weer naar huis te vertrekken. Binnen in de zaal is het nog vrij druk. Het tombolalootje levert me zoals meestal geen prijs op! De vroege clubmakkers vertrekken vrij spoedig huiswaarts, maar de twee late vertrekkers hebben nog zin in een glas. Ondertussen vergapen we ons aan de uitgestalde fietsen en wielsets die zo veel kosten als mijn volledige bike! Dat is voor een gewone sterveling niet weggelegd! Rubber komt nog even bij ons staan wanneer zijn gezelschap vertrokken is. Van één van de organisatoren krijgen we nog een lunchpakketje dat niet door de medewerkers werd verorberd. De sandwiches smaken na zo’n rit. Om 14.00 u afscheid genomen van de bikevrienden en huiswaarts, alles goed voor een rit van 65 km. Mijn tellertje geeft tien kilometer meer, maar dat kan zijn omdat ik het maar net uit de wasmachine had kunnen redden! Ook al controleer ik eerst alle zakken van jas en truitje!

Mooie toer, een prachtig parcours dat bijna volledig off-road is in de bossen op de Belgisch-Nederlandse grens. Duidelijk afgepijld en met seingevers aan de enkele oversteken van drukkere wegen. Bikewash aanwezig, met hogedruklansen en gewone slangen, maar geen gebruik van gemaakt. Het enige minpunt is het ontbreken van een bewaakte fietsparking, zoals meestal bij tochten in Nederland. Zoals alle vorige edities is de Adrie van der Poel Classic van WTC De Spartaan vanuit de grensgemeente Putte (NL) een tocht om van te snoepen! Een aanrader! En volgende keer is het de twintigste uitgave! Prijsvraag van deze week: waarom staat er omheen Athena een betonnen afsluiting?

Het verslag van deze mooie rit kan je ook lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Op de foto's: het Puts Meuleke en het gebied van De Groote Meer.

Toertocht te Calfven op 29-11-2009 waarbij op 1:19 een biker een duik neemt in een beek!

08-01-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van Cycling4Helchteren te Helchteren op maandag 02-01-2012.

Bij het opstaan ’s morgens was het buiten niet droog, maar er viel geen water uit de hemel. Ik had me voorgenomen me vandaag niet thuis te laten houden door eventueel slecht weer, ook al viel het water vorige nacht met bakken uit de hemel. Even voor tienen was ik aan het Don Bosco-instituut, een mij bekende locatie vermits hier ook de mountainbikeritten van de Ter Dolen Fietshappening vertrekken, een evenement dat jaarlijks op m’n kalender staat. Ik vond nog een parkeerplaatsje in de vakken voor de school. De biker die naast me kwam staan merkte op dat hij blijkbaar niet de enige gek was die vandaag kwam rijden. Ja, maar druk was het evenmin, vermits de inschrijvingen om halfelf stopten en ik nog een plek vond zo dicht bij de start! Me ingeschreven en om exact 10.00 u kon ik m’n formuliertje droppen in de doos van de man die eenzaam aan de start stond, maar zijn humeur niet liet vergallen door de grijze hemel.

Er werd aangezet langsheen de straat naast de school en in tegenstelling tot de toer van Ter Dolen ging het rechtsaf en de grote baan over. Na 2 km asfalt doken we dan de bossen in over een track die er zeer modderig bij lag. “Daar heb je het”, dacht ik bij mezelf, “hopelijk is het niet de hele toer van dat!” Hoe kon ik toen weten dat deze rit een tergend lang partijtje modderdabben zou worden, van bij het begin tot aan het einde! De volgende 5 km reden we over tracks door de bossen. Het was een tijdje haasje-over spelen met een trio bestaande uit een kleine jongen en zijn ouders. Ik had hen over het eerste technische stukje zien rijden waarvoor ik zelf gepast heb. Vader en zoon reden vrij goed doorheen de modder en wachtten geregeld op hun moeder. Omdat ik zelf bij momenten wat reed te stuntelen tijdens het berijden van de modderbrij, stak het drietal met geregeld weer voorbij.

Van 7 tot 9 km volgde een leuk stukje over bredere paden met een zavelkleurige ondergrond, lekker naar beneden toe en waarbij men met enige behendigheid en wat heen en weer slingeren, de vele brede plassen netjes kon ontwijken. Plots hoorde ik achter me het piepen van remmen. Een jonge biker op een cyclocrossfiets werd achter een bochtje met mijn trage aanwezigheid geconfronteerd en verkoos te remmen in plaats van voorbij te steken door de plas! Dan stak hij voorbij en vervolgde zijn rit met sierlijke bochtjes om het water te ontwijken. Indien ik mij eerder of tijdens mijn jonge jaren op het biken zou gestort hebben, dan zou ik dat misschien ook gekund hebben. Want ik moet vaak zo veel moeite doen om minder snel vooruit te komen dan anderen die schijnbaar zonder veel inspanningen hoge snelheden ontwikkelen. Nu moet ik tevreden zijn met wat ik er nog kan uithalen. De moeder van daarnet ging langzaam door een bochtje en werd dan opgenomen in een groepje dat sneller vooruitkwam toen ik even halt hield. Ik ben het drietal dan toch kwijtgespeeld en vermoedelijk hebben zij gekozen voor de kleine toer zodat ik hen niet meer te zien heb gekregen.

Het zavelpad vol plassen eindigde op een asfaltbaantje dat langsheen een draadafsluiting liep. Ik vermoed dat achter die draad de terreinen van een voormalige mijn liggen, maar het berust louter op een gok! Even verderop had je weer de keuze tussen “niet technisch”, waarbij men gewoon het asfaltpaadje kon blijven volgen, of de optie “technisch”. Deze keer voor het tweede gekozen en dat bleek een goede gok. Een track slingerde zich in een lager gelegen terrein over enkele bultjes en tussen heuveltjes. Waar ik een modderige helling op moest was het even te voet, maar dat kon de pret niet drukken. Het smalle paadje vervolgde zijn weg tussen boompjes om 2 km verder weer uit te geven op het asfaltbaantje. We dienden onze weg te vervolgen doorheen een bos waar de bodem omgetoverd was tot een vettige modderige brij om na 11 km de splitsing te treffen tussen de 25 en de 45 km aan een open plek aan een oud vervallen huisje met groene luiken, mij bekend van de Ter Dolen Fietshappening, waarvan de mountainbikerit hier ook passeert. Voor de 45 km ging het dan even door een grasveld om een stukje bos mee te pikken met weer dezelfde slijkerige paadjes en een aantal korte bochtjes. Een biker trok met zijn ranke lijfje zijn fiets gezwind door de modder terwijl ik reed te stompen als een gek om mijn lichaam door de modder te trekken. We passeerden een beeldhouwwerk met bijhorend moeilijk leesbare gedicht op een metalen plaat die er opgehangen was.

Tot 18 km reden we in de bossen over beslijkte tracks waarbij we tussen de 15 en de 18 km over een S-vormige lus gestuurd werden over de paadjes doorheen de brede gangen van eenzelfde bos waarlangs een fietspad liep. Vanaf het fietspad naar rechts, rechtdoor, naar links, rechtoor, naar links, rechtdoor tot aan het fietspad en weer van voren af aan hetzelfde. Dat zal geweest zijn om kilometers te maken, maar in de gegeven natte omstandigheden werkte dat eerder wat enerverend. Op het fietspad kreeg ik steeds hetzelfde koppel wandelaars te zien telkens ik dat weer bereikte. De eentonigheid werd op een bepaald ogenblik echter doorbroken door een geschenk uit de hemel, want op een paar meter voor m’n bike staken ineens twee reeën de track over om in het naastgelegen bos weg te vluchten! De lus eindigde op het terrein van een bedrijf in aanbouw of renovatie. Er waren werkzaamheden bezig in de lege gebouwen. Een eenzame biker kwam ook uit de bossen tevoorschijn en stak me voorbij.

Op 19 km bereikten we de uitgestrekte parkeerterreinen van Kelchterhoef en werden we de bossen in gestuurd. Die lagen er zwaar en geaccidenteerd bij omwille van boswerkzaamheden. Een kraan was er in de weer om boomstammen te laden naast een pad waarover we in een lusje werden gestuurd. Want er werden tijdens de toer wel meer lusjes gemaakt om alle paadjes mee te pikken die er konden meegepikt worden. Net voor mij doken een vader en zijn zoontje de bossen in. Daar was ook gewerkt waardoor de track diepe putten vertoonde die in deze slijkerige omstandigheden niet zo eenvoudig te bedwingen waren. De kleine jongen had het er lastig en deze grote ook! Maar het drietal jonge knullen dat mij op de voet volgde bleef toch ook steken in de eerste diepe put. Het paadje gaf uit op een trap naar een grote baan toe, alwaar ik nog een andere biker trof. Trap af, de baan over en weer het bos in over een korte track die uitkwam aan een golfterrein. Daar stond de bevoorrading op 21 km van de start. Op deze plek slaat ook Ter Dolen zijn tenten op. Maar deze keer was de poort open en was de bevoorrading aan de ingang van een grote schuur. Het is trouwens de eerste keer dat ik merk dat het hier om een golfterrein gaat! De bevoorrading werd er verzorgd door drie vrouwen in het gezelschap van één man die er voor de nodige ambiance zorgde. Vuurkorven gaven er wat warmte. Er lagen bananen, partjes appelsien en wafels die je kon eten nadat je een beker lekkere warme soep achter de kiezen had! Iets warm om binnen te gieten was in deze vochtige omstandigheden welgekomen!

Even halt gehouden in het gezelschap van nog andere bikers. Het vroeg wat moed om weer te vertrekken. Tot 25 km reden we over een brede verharde weg langsheen het golfterrein en een ingang tot het domein De Teut waarlangs de rit van Ter Dolen de heide in duikt. Nu reden we er voorbij. Dit stukje was het enige droge paadje van de gehele toer! Dan verlieten we langs rechts het brede pad, doken we weer de bossen in en tot 27 km volgde een beslijkte track die zich doorheen een prachtige omgeving slingerde. Net voor we een wei in doken stond er veel blubber op de weg en mijn pogingen om daar doorheen te geraken werden bekroond met een val! Ik kon me niet op tijd uit m’n klikpedaal losmaken en viel netjes naar links de smurrie in! Beslijkte handschoenen waren het resultaat! Op 29 km en na veel slijk op tracks doorheen de bossen ging het een grote baan over en kwam er een splitsing tussen de beide afstanden. De route van de 43 km op, wadend door een smurrie van zand, water en boomtakken. Vettige tracks gingen over in iets drogere exemplaren. Op 31 km arriveerde ik op de grote parking voor een vijver “De Plas” voor watersporten. Even halt gehouden. Een bestelwagen stopte naast me. Het waren twee mannen van de organisatie die vroegen of alles in orde was! Ja, alles was in orde! Alleen had mijn achterste rem het intussen begeven en had ik geregeld last van kettingzuig! Dat maakte de beproeving erger, maar ik zou er wel geraken, zei ik tegen de mannen. We reden langs de vijver, werden enkele malen de flanken van de heuvel ernaast op en af gestuurd en passeerden de cafetaria en een loods voor bootjes.

Toch ging nu de automatische piloot op nadat we weer in de bossen waren. Eén van de weinige slijkdabbers die ik nog te zien zou krijgen haalde me hier in. Tot 39 km volgde niets anders dan tracks en paden door de bossen! Bij mooi en droog weer zou het een plezier geweest zijn om hier te kunnen rijden. Nu was het een echte beproeving! Modder en slijk van bij de aanvang tot aan het einde. Mijn ongenoegen hierover steeg bij elke overwonnen kilometer! Er scheen geen einde te komen aan dit partijtje dabben! Bovendien reed ik hier moederziel alleen rond, geen levende ziel was er te bespeuren. Er volgde nog een keuze tussen “technisch” en “niet-technisch”. De tweede optie leek me de beste, ook al moest ik daardoor afgaan voor de twee mannen die daar wandelden! Volgde nog een hobbelige track met bultjes, putten en wortels en het alomtegenwoordige slijk. We reden toen naast een draadafsluiting.

Een blik op m’n tellertje leerde me dat het nu toch niet lang meer kon duren. Het zien van bewoonde wereld en later een bordje met “nog 5 km” was een geruststelling. Dan Jan! We doken een bosje in en werden nog door een kolossale put gestuurd! Twee keren zelfs! Naar boven was te voet, de tweede put heb ik omzeild via een chicken-way. Het vat was af! En nog waren we niet thuis! Weer ging het een bos in om nog een lusje te rijden. Dat het een lusje betrof viel me op omdat ik nog drie andere bikers zag rijden. Eén ervan riep me toe met de vraag waar de aankomst was! Een andere zei hem dat er hier waarschijnlijk nog een lusje gemaakt werd! “Jonge, jonge”, zei de eerste! Ik denk dat hij ook naar het einde verlangde! Dan nog werden we een aantal keren op en af een soort dijk langsheen een pad gestuurd! Dat zal geweest zijn om ons helemaal klein te krijgen. Samen met het drietal de grote baan overgestoken en linea recta naar de bikewash. Die was gelukkig nog operationeel. Ik heb er niet alleen m’n bike, maar ook m’n schoenen en m’n broek afgespoten, terwijl ik er nog in zat! En mijn voorbeeld kreeg navolging met dat verschil dat die twee bikemakkers elkaar konden proper spuiten!

De douches waren gelukkig ook nog beschikbaar. “Ik zou graag nog douchen als het kan, en als het niet kan ook”, zei ik tegen de man die met een emmertje slijk naar buiten kwam. In de douche trof ik nog een duo slijkdabbers aan. Een ervan bleek me te kennen vanwege m’n schrijfseltjes. Bij nader toezien zou dat Koppigaard kunnen geweest zijn. Ik heb hem één keer ontmoet na de eerste Halloweentocht van MTB De Wandelaars in Bonheiden op 29 oktober 2011. Maar nu stond hij in zijne pure en dat geeft toch een andere beeld van een mens! Bij deze dan m’n groeten. De douche gaf overvloedig warm water en het was een zegen om er te kunnen onder staan!

Binnen in de zaal was er nog slechts weinig beweging: een tafel met mensen van de organisatie Cycling4Helchteren en een tafel bikers uit de streek die het blijkbaar erg naar hun zin hadden. Ik kon er gelukkig nog wat te drinken krijgen, ook al was het meeste al opgeruimd en was een vrouw bezig met het buiten vegen van het laatste zand. Toen ik m’n glas dronk kwam ze even een praatje maken en zo kwam ik te weten dat er een 400 deelnemers waren komen rijden, terwijl ze anders soms duizend bikers over de vloer krijgen. En dat nadat er zo veel moeite gedaan was om het parcours af te pijlen en ’s ochtends alles nog eens te gaan controleren! Het weer heeft niemand in de hand. Jammer, want het uitgezette traject op zich zou in droge omstandigheden garant staan voor een zeer mooie tocht met veel paadjes en tracks in de bossen en een afwisselend parcours! Daar kon je vandaag minder van genieten, vermits alle aandacht ging naar het zo efficiënt mogelijk stompen door de modder, wat toch wel zeer vermoeiend en tegen de duur frustrerend was! En dan nog een niet werkende achterrem en chainsuck er bovenop!

De organisatie was dik in orde: de afpijling overal duidelijk en in orde, ontvangst en après in een ruime zaal, bikewash en douches met warm water. Ik hoop deze toer nog eens te kunnen rijden bij beter weer, want het parcours is meer dan de moeite waard, maar liever niet in deze omstandigheden! Jammer dat de mensen die zich hiervoor ingespannen hebben hun voorbereidingen in het slijk hebben zien vallen!

Het verslag van deze rit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

TT te Helchteren op 02-01-2012: een filmpje van Frits Motaar!
 

TT Helchteren 02-01-2012 from Frits Motaar on Vimeo.

03-01-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van Wielercomité Huijbergen in samenwerking met vriendengroep “9 uur bij de kerk” te Huijbergen (NL) op zaterdag 31-12-2011.

De allerlaatste dag van het jaar 2011 zou een lange en een zware dag worden, vermoeiender dan een gewone werkdag! Reeds om 6.30 u uit de veren, want ik had het plan opgevat om van thuis uit met de bike te vertrekken en ik moest er ook voor zorgen tijdig weer terug te zijn omdat ik voor oudejaar verwacht werd bij m’n zus thuis. Ook al had ik alles daags voordien reeds klaargelegd, ik had weer meer tijd dan voorzien nodig om me klaar te maken. Het vroeg enige tijd om een paar intussen enigszins oudbakken geworden uit de kluiten gewassen sneden Postels brood naar binnen te werken! M’n helmlamp had ik al gemonteerd, en wel om twee redenen. Ten eerste omdat ik nog bij duisternis om halfacht wilde vertrekken en ten tweede om er de Nederlanders mee te kunnen plagen! Want zij denken vaak dat ze te maken hebben met een helmcamera! Ik had er toch weer enkele bij de lurven! Vlamingen zijn meer gereserveerd: zij zien maar vragen zelden! Nederlanders vragen altijd op de man af! “Staat ie aan?”, vragen ze dan tijdens het inhalen! Soms wordt ik intensief bekeken en valt dan pas later mijn eurocent dat het omwille van die lamp is die opvallend boven m’n helm uitsteekt! Na de laatste prop Postels brood doorgespoeld te hebben met een glas water kon ik dan een kwartier later dan gehoopt op pad. Ik had amper mijn fiets buiten gezet of het begon te miezeren. En dat zou het blijven doen tot bij aankomst aan de start. Eenzaam fietste deze halve gek via de Parijseweg in Hoevenen, een stukje Elzenbos en de Neus in Stabroek voorbij het Ravenhof om ter hoogte van de kerkhoven uit te komen op de Putseweg in Nederlands Putte. De miezer weerkaatste in het licht van m’n lamp. In de duisternis trof ik enkel twee mensen die hun viervoeter uitlieten, verder baadde alles nog in ultieme rust.

In tegenstelling tot anders zag ik geen wagens, beladen met bikes, Nederland binnen rijden. En pas ter hoogte van Restaurant Jagersrust, aan de afslag richting Huijbergen, staken twee kompanen me op het fietspad voorbij en die voor vandaag dezelfde keuze hadden gemaakt. Mijn tellertje klokte 20 km af bij aankomst aan de startplaats in Huijbergen en het was tien voor negen. Aan de start was er toch wat beweging. Jammer, Rubber-12 was al binnen, dus kon ik niet vroeger vertrekken om de jacht te openen! Dat droog Postels brood was de boosdoener! Mijn 4 eurokes afgegeven en om klokslag 9 uur van start gegaan voor de omloop van 45 km.

Na een paar straten om de woonwijk uit te geraken doken we al snel een bos in waar de paadjes er behoorlijk vettig bij lagen. Zo veel regen in een maand kan zelfs deze zanderige streek niet blijven slikken! Het duurde niet lang of we kregen al direct waar voor ons geld en voor de moeite om naar hier te komen onder de vorm van een uit de kluiten gewassen zanderige bult, inclusief te bedwingen wortels! Een kranige dame in een knalgeel fluojasje had het niet zo begrepen op de modderige stroken op de smalle tracks. We verlieten weer de bossen om geconfronteerd te worden met een doornatte en aanzuigende veldweg tussen de weiden. Sliertjes bikers draaiden in de verte linksaf en je zag ze tegen de grijze lucht in de motregen naarstig trappen om de zompige bodem te bedwingen. Eens we weer even voor kort asfalt onder de wielen kregen, bemerkte ik aan de straatnaambordjes dat we op Belgische bodem reden in Kalmthout.

Na 7 km doken we al snel weer de bossen in over een breed pad dat verzoop in de grote plassen. Speurend naar een doorgang hoorde ik den Rubber mijn naam roepen. Ik koos voor de verkeerde kant en bleef steken! Op datzelfde ogenblik arriveerde daar de voltallige delegatie bikende streekgenoten waarbij Rubber zich had aangesloten. De immer joviale MTBiker from Berendrecht, Enigma en Wardje, de mij meest bekenden, met hun hele vriendenkring op sleeptouw. Jammer genoeg had ik maar weinig voorsprong kunnen opbouwen. Het treintje verdween al snel in de doorweekte druilerige bossen waar de bomen tranen schenen te huilen voor alle leed van het afgelopen jaar. De eindeloze bossen en stukjes heide op open plekken werden ons deel. Droge stroken wisselden plaats met doornatte stukken. Er staken me nogal wat mannen voorbij die de toer reden met een cyclocrossfiets. MTBiker from Berendrecht stond met twee makkers aan de kant en het drietal stak me een tijdje later weer voorbij, net op het moment dat ik even halt hield om te rusten en water te lurken. Wardje riep me toe dat het niet de bedoeling was dat ik vandaag de toerist kwam uithangen! Na 13 km en omstreeks 10.00 u, kon ik aan een bordje zien dat we het gebied van de Groote Meer bereikt hadden, een domein dat zich ten oosten van de Putseweg uitstrekt. We reden er onder anderen over een smalle track die zich over een lage heuvelrug, een soort natuurlijke dijk, door de bossen slingert. Ik voelde de hete adem van jongere snellere snaken in mijn nek! In de verte hoorde ik knallende geluiden. Ofwel waren dat vroege nieuwjaarsvierders, ofwel hield men schietoefeningen in het militair domein, maar dat leek me op deze dag onwaarschijnlijk! Aan de plaatjes voor wandelwegen te zien vermoedde ik in de bossen te rijden in de omgeving van de Staartse Duinen.

Na 19 km konden we ons uitleven op een wel zeer mooie heuvelachtige track, zalig om te berijden. Hier was een splitsing tussen de route van 25 en van 45 km. Een kilometer verder arriveerden we op het ronde punt net voor het centrum van Huijbergen, doken de Westerstraat in om even verder naar rechts een paadje op te gaan dat ons naast de omheining van het militair domein van Woensdrecht voerde. Dit domein zouden we verder tijdens de toer ook nog van dichtbij voorbij rijden, onder anderen ter hoogte van de militaire vliegschool en op de plek waar de lichten die de landingsbanen markeren tot buiten de omheining staan, midden op de heide. Omstreeks 22 km reden we een kort stukje door enkele straten met weinig bebouwing om even verder, exact in het midden van de tocht dus, de pauzeplaats te bereiken. Bananen en wafels, hete bouillon en sportdrank, stonden er op het menu op de binnenplaats van een boerenhof. MTBiker from Berendrecht zat er op de grond aan z’n fiets te sleutelen. Hij had te veel kracht gezet en de achterderailleur van z’n bike naar de verdoemenis geholpen. “Ik ga er een singlespeed van maken en dan naar de start bollen”, wist hij me vertellen, terwijl hij op weg was naar de tuinslang die een bezorgde ziel er klaargelegd had om Huijbergse bodem van je fiets te kunnen spuiten. Op deze plek heb ik enkele jaren geleden voor het eerst in levenden lijve kennis gemaakt met Rubber-12 die me er tussen uit wist te halen op basis van m’n beschrijving op het forum. Want ik droeg nog niet het pak met de opvallende papegaai, omdat ik toen nog geen lid was van dat team.

Ik was vergeten te kijken naar de naam van de straat waarin de bevoorrading stond, maar besloot toch maar niet van op m’n stappen terug te keren. Crapton heeft me op het Nederlandse forum het antwoord gegeven zonder dat ik de vraag diende te stellen! Hij heeft het namelijk over de Vossenholstraat. Interessant om weten, temeer omdat er direct na de stop een ware speeltuin open ging onder de vorm van leuke tracks die zich over heuveltjes door de bossen slingeren en waarvoor menig mountainbiker naar Huijbergen afzakt. Dat zou de Tiestenberg zijn. Een aantal mannen dat er met een tractor stond, verkneukelde zich bij het zien van de met slijk besmeurde bikers die naar boven kropen. De tracks begeleidden ons in de richting van de militaire vlieghaven van Woensdrecht waar we het paadje naast de afsluiting op werden gestuurd en daarna weer de bossen in doken. Na 29 km volgde de tweede splitsing tussen de routes van 25 km en 45 km.

Vanaf hier heb ik dan een tijdje de automatische piloot op gezet, want het terrein lag er zwaar bij door het vele slijk op de boswegen. Ook het gehavende stukje track naast de draad van de basis Woensdrecht lag er moeilijk bij door de vele putten waarin water en slijk stonden. En zeggen dat ik hier een dikke maand geleden nog gepasseerd ben toen alles er uitstekend berijdbaar bij lag tijdens de toeren vanuit Halsteren, Wouw en Wouwse Plantage. Wat een verschil nu! Net op dit smalle moeilijke stukje kwam ik een tegenligger tegen die daar ook reed te dabben! Op de heide naast de vlieghaven kwam weer een splitsing en later zou de grote toer hier weer arriveren om verder samen te lopen met de kleine richting aankomst. Een vader en zijn zoontje die ik daarstraks was voorbijgestoken kozen voor de kleine toer toen ik aan de splitsing even halt hield! Dat ventje had dus ondanks de modder goed gereden! Op 35 km ging het een grote baan over, met dank aan de doorweekte seingevers, en troffen we een breed slijkpad over een aantal heuveltjes. Hier had ik onlangs nog al gereden tijdens de eerder genoemde toertochten. De omgeving werd woester, de bomen rondom stonden op met dennennaalden bedekte heuveltjes. Het deed me denken aan de omgeving van Wouwse Plantage, maar ik kon moeilijk geloven dat de toer daar zou komen. Even later werd mijn vermoeden toch bevestigd door een bordje dat midden in het bos stond! We reden effectief doorheen de ongerepte bossen van deze voormalige plantage voor houtproductie.

Nog tien kilometers scheidden mij van de aankomst! Maar het zouden er nog zeer zware worden! Soms sakkerend diende ik zware modderstroken te bedwingen. Het was intussen ook heviger beginnen regenen. Ik deed intussen al geen moeite meer om plassen te ontwijken. Er gewoon doorheen vroeg minder moeite! De mogelijkheid verrast te worden door onverwachte diepte kon me worst wezen. Ik schat dat ik over de laatste 8 km wel een uur gereden heb! We werden er zelfs over een track op een soort heuvelrug gestuurd die de indruk gaf speciaal voor deze rit te zijn aangelegd! Het was zwaar trappen over de losgewoelde bosgrond op deze bizarre plek in deze ongerepte natuur. We werden nogmaals door seingevers een baan over geholpen, ik vermoed de Abdijlaan die naar Huijbergen voert. Over een door water verzopen weide werden we weer in de richting van de landingsbanen van de vlieghaven Woensdrecht gestuurd. Mijn pijp was uit, ik raakte nog nauwelijks vooruit! Mijn tellertje naderde de 65 km, inclusief de 20 km van de heenrit. We kwamen ook weer in de bewoonde wereld, waardoor ik terug gerustgesteld werd van spoedig de eindbestemming te bereiken! Niets was minder waar! We werden opnieuw de bossen in gestuurd over een track die ons alle hoeken en kanten, en vooral hoogten en laagten, van het plaatselijke bos liet zien! Met mijn laatste krachtinspanningen probeerde ik alles te geven om overal boven te geraken. Boven op één van de pukkels kwam ik een biker tegen die compleet uitgeteld was! Ik zei hem dat ik begon te denken dat men ons hier wilde houden tot na Nieuwjaar! Er leek immers geen einde te komen aan het smalle paadje op en af! Een laatste deelnemer stak me voorbij. De track eindigde naast het voetbalveld van Huijbergen en twee straten verder werd ik hijgend uit mijn lijden verlost! De knallen bleken inderdaad afkomstig van nieuwjaarsvierders die in de weer waren op een grasperk. Misschien een Nederlandse gewoonte om zo oudejaar in te luiden?

Ik had er verdomd lang over gedaan, een uur meer dan ingeschat! Maar alle bekenden zaten nog binnen bij elkaar aan een grote tafel. Zij hadden het ook zwaar te verduren gekregen! Enigma had op een bepaald moment alles zwart gezien voor de ogen en moeten braken! En had zich nadien gewoon even op de grond gelegd! Zijn maat (Jan?) die later passeerde was er gaan naast liggen! Enigma verweet zich niet naar MTBiker from Berendrecht geluisterd te hebben om ook goedkope Chinese derailleurwieltjes te steken! Want dan was zijn rit misschien ook eerder afgelopen geweest en had hij ook kunnen rusten! MTBiker toonde beteuterd de kromgetrokken derailleurkooi die zijn rit tot de helft van de voorzien afstand had ingekort! De ene kwinkslag bracht de andere mee en ik genoot van de ambiance onder de acht mannen rond de tafel. Sommigen smeedden al plannen voor de Houffamarathon en de 24 uren van Westerlo van het komende jaar! Een broodje curryworst doorgespoeld met een drankje. Om 14.00 u is iedereen dan opgestapt. Want oudejaarsavond wenkte! Het afscheid was hartelijk en ik hoop deze mensen nog vaak tegen te komen tijdens m’n ritten volgend jaar. Volgden nog 20 minder vermoeiende kilometers huiswaarts over de luxueuze Nederlandse fietspaden en de rustige autoloze baantjes vanaf het Ravenhof. Thuis na 87 km. Snel m’n fiets nog proper gemaakt, onder de douche gekropen en mijn met slijk besmeurde spullen aan de wasmachine toevertrouwd, uitkijkend naar een gezellige oudejaarsavond. Bij deze m’n beste wensen aan alle bekende en onbekende bikers in België en Nederland die ik tijdens m’n omzwervingen op mijn pad ontmoet of die m’n verhaaltjes hier komen lezen! Van harte.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op Stander.info!

01-01-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax