Het ging het centrum uit via het intussen gekende grasspoor achter de zaal, dan een stukje over asfalt om de fel klimmende smalle servitude tussen een bos en de vervuilde zijgevel van een huis in te gaan.  Na een klim doorheen een weide trof ik op 3 km reeds de eerste splitsing tussen de 26 km en de routes van 36-43-62 km.  De optie was 43 km, voor de 62 km diende je ten laatste om 17.00 u te zijn vertrokken.  Toch een groepje van 5 rijders dat voorbijkwam.  Vanaf 3,5 km volgde een lekker snelle afdaling over een iets drukker betonbaantje van zo’n kilometer lang.  Om dan ferm te moeten trappen voor een vrij zware klim in een veldweg naar een bos toe.  Aan het geluid te horen was ik nu in de buurt van de snelweg.  Bij het bereiken van het bos op 5 km zag ik bordjes staan die wezen op elkaar kruisende bikers, maar ik ben later zelf niet meer langs deze plek gepasseerd.  Twee groepjes van twee kwamen ook de helling op.  Eens weer aan de rand van het bos gekomen reed ik eventjes pal naast de snelweg om dan rechtsaf te gaan en het bedrijf Better Fruit te passeren aan de Steenberg.  Een zacht klimmende assenweg bracht me weer tot vermoedelijk dezelfde betonbaan via dewelke ik de grens met Aarschot overschreed.  De lucht grijs en donker met zachte regen.  Er volgde een knappe recent geasfalteerde holle weg, een stukje beton en een korte strook asfalt.

Omstreeks 20.15 u arriveerde ik in het zog van een andere eenzame biker op een prachtig kruispunt van semi holle wegen, afgeboord met bomen, in een zeer landelijke omgeving om er de splitsing tussen de routes van 26-43-62 km en 36 km te treffen.  Dit op 8,5 km na de start.  Van 10,5 tot 11,5 km ging het een privaat bos in en kon ik genieten van een mooie singletrack waar het wel uitkijken was voor de boomwortels.  Na een voor mij zware klim in een knap bos kwam er een splitsing tussen de 26 km en de 36-43-62 km.  Een enkeling raasde me voorbij, gevolgd door een groepje van twee.  Eens het bos uit ter hoogte van een kapelletje herkende ik de plek uit andere toertochten.  Verderop ligt een zeer steile straat met nieuwe huizen met aan het einde de bizarre Orleanstoren op de Kouterberg.  Eventjes ging het de straten van een woonwijk door om de Leiberg te bereiken (12,5 km).  Meteen wist ik wat ik te zien ging krijgen!  Een pracht van een singletrack, doorheen een machtig stukje woest bos, die langs de rand van een diepte loopt.  Goed berijdbaar zodat je niet moet vrezen van naar beneden te stuiken.  Er was nog altijd schemering.  Ik heb hier ooit in het pikdonker gereden waarbij mijn lampen recht de dieperik in schenen.

Op 13 km reed ik nog eens door een prachtig bos, kreeg ik nog twee eenzame rijders te zien en een duo waarmee ik op 15 km een vettige holle weg bereikte.  In een volgend bos ging het over een knappe singletrack die zich met vele S-vormige bochtjes als een sinuskromme tussen de bomen trok.  Er diende wel eerste een ferme strook slijk gepasseerd te worden om van dit moois, dat er droger bij lag, te kunnen genieten.  En dat voor anderhalve kilometer lang.  Ik had het pad voor mij alleen, want pas toen ik weer in de richting van de snelweg reed, kreeg ik nog eens twee keren een duo te zien.  Intussen was het 21.10 u geworden.  Van 17,5 km tot 18,5 km volgde een grasspoor dat vlak naast de snelweg liep en tegen de rijrichting van de wagens in.  De chauffeurs op de snelweg zullen zich afgevraagd hebben welke voertuigen daar met die fel schijnende lichtjes reden.  Want ik zag achter me nog felle lampjes van bikers in aantocht.  We reden in de buurt van de afrit Tielt-Winge en Aarschot van de E314.  De felle lichtjes die me achtervolgden bleken afkomstig van een treintje van vijf en van vier!  Het grasspoor ging over in een smal betonbaantje van nog een kilometer lang naast de snelweg om deze dan via een brug te kruisen.  Aan het kapelletje links staan vaak de bevoorradingen van plaatselijke toertochten.

Op 20 km hadden de Rillaarse Bikers gezorgd voor een met linten afgespannen weidespoor op een zachte helling vol technische bochtjes.  Na nog een reeks ferme bulten op en af bereikte ik het tentje van de bevoorrading op 21,5 km na het vertrek.  Eerst werken, dan eten, is het devies in Rillaar.  De stop stond ergens op een privaat terrein, met zoals vroeger wat muziek en gekleurde spots.  Bananen en koeken om te eten en vooral het fris drinken deed deugd.  Er werden zelfs curryworsten gebakken.  Bruce Wayne en zijn bikemakker Mr. C kwamen toe.  Hij had mij in Rillaar verwacht en ik had me daarstraks ook al afgevraagd of hij hier zou komen rijden.  Ik heb Bruce Wayne hier voor het eerst ontmoet nadat we, zonder dat van elkaar te weten, blijkbaar belangstelling hadden voor wat we over een gereden toertocht te vertellen hadden!  Sindsdien kruisen onze wegen zo af en toe, al was het na een wat het weer betreft slechte winter en de toertochten meer in de eigen streek, al een tijd geleden.  Lang zijn we niet aan de stop blijven staan, er wachtte ons immers nog een stevig stuk van de rit!

We werden al weer direct naar boven gestuurd op een paadje om een donker bos te bereiken waar het brede pad er goed modderig bij lag, met sporen en diepe plassen.  Een lichtkleurige smurrie vloog je er om de oren terwijl ik de rode lichtjes van Bruce en Mr. C in de verte zag verdwijnen.  Er volgde een zachte klim over een smaller bospad.  Eens het bos weer uit trof ik op een kruispunt van veldwegen, waar een mega grote plas stond, de splitsing tussen de 26-36-62 km en de 43 km op 21,5 km na de start.  Aanvankelijk de verkeerde richting uit gereden en zo twee keren voor niks de grote plas moeten doorkruisen.  Het was 21.50 u en toch maar de richting van de 45 km aangehouden.  Ik vermoedde al dat ik weer lang onderweg zou zijn, maar ik had er de tijd voor.  Ik kreeg het lastig op een wel zeer vettige bosweg vol plassen, gevolgd door een natte veldweg.  Ik kreeg een straatnaambordje met Nijsstraat te zien en dat me ook toonde dat ik in Holsbeek reed.  Ik dokkerde er lekker naar beneden over een kasseiwegeltje op 24 km.  Ik werd begroet door drie of vier bikers, waarvan ik vermoed dat het Bulls69 en zijn gezelschap waren.  Zij reden op het thuisfront en zouden laat vertrekken had ik gelezen.

In Holsbeek volgde een knap stukje bos, een snelle afdaling en de doortocht van een gekasseide holle weg, ook weer lekker naar beneden.  Om daarna over een meer beslijkt spoor weer te moeten klimmen in een volgende holle weg!  Op het laatste nippertje kunnen vermijden dat een argeloze kikker kennis zou maken met een van dikke noppen voorziene Fat Albert, om vast te stellen dat er op dit pad nog wel meer kikkers met hun leven speelden door op het parcours te komen zitten!  Op 25 km kwam er een singletrack in een bos, daarna een lastiger exemplaar vol plassen tot aan de Zandstraat in Holsbeek, op het kruispunt met het Hauwaerts Gat.  In het schaarse oranje licht van een straatlantaarn de batterijen van mijn lampen gewisseld alvorens het bos in te duiken.  Duiken is veel gezegd, het was eerder naar boven kruipen.  Mijn fiets begon tegen te pruttelen omwille van de aangeklitte modder en het door de plassen rijden, het schakelen werd lastig, de ketting wou niet mee.  Er volgde een afdaling in het bos, overgaand in open veld tussen fruitgaarden om het kapelletje van Sint-Jozef-onder-de-linden te passeren.  Groot was mijn opluchting van toch nog drie lichtjes te zien naderen.  Maar dat waren jonge snelle kerels die ook zo weer uit het zicht verdwenen op 28 km.  De volgende veldweg lag er betrekkelijk droog bij en ik kon er wat recupereren tijdens een lange zachte afdaling tot aan de veldwegen op De Hauwaert op 30 km.  Met redelijk wat plassen.

Toen ik achterom keek zag ik redelijk wat felle lichtjes in het open veld.  Na een bocht stak me iemand voorbij, gevolgd door een groepje van vier.  De stem die ik te horen kreeg herkende ik.  Ze behoorde toe aan Dirty Daddy die samen met andere Slijkfretters uit Westerlo blijkbaar ook nog laat op pad was!  Ik speelde die groep al snel weer kwijt tijdens een vermoeiende klim in een holle weg.  Wat volgde was zo mogelijk nog erger.  Het ging naar beneden over een gladde veldweg met drie zeer diepe sporen.  Daar was het van “blij dat ik glij over de klei”!  Op de meest lastige stukken was het even te voet, om nekbreuk te vermijden.  In de verte zag ik dat één van de Slijkfretters voor dezelfde optie had gekozen.  Intussen was het al 23.00 u geworden!  Waar het vanaf een asfaltbaantje weer overging naar onverhard stonden de Slijkfretters te wachten.  Onverhard is het woord, want het pad stond er bij aanvang vol smurrie in diepe sporen.  Ineens lag er een fiets met knipperend achterlichtje op de grond en hoorde ik Dirty Daddy sappig lachen!  Een van de Slijkfretters had zijn naam eer aan gedaan en was uitgeschoven in de blubber!  En dan verdwenen ze op 33 km in het bos.

De blubber was hier gelukkig kort van duur en maakte plaats voor een mooi pad en dito singletrack doorheen het bos.  Om te arriveren op een plek die ik al eerder tijdens tochten in deze regio had te zien gekregen, maar dan bij daglicht.  Ik reed er in de zogenaamde Kaaskorf in Tielt-Winge, een onverhard pad met zijpaden waar buitenhuizen gebouwd zijn.  Dan nogmaals lekker slibberen over een natte veldweg tot aan de snelweg op 36,5 km.  Tot 40 km ging het daar over de bekende lange kiezelwegen evenwijdig met de snelweg.  Eerst lekker lang naar beneden, voorbij het Mariakapelletje dat er vlak naast de pechstrook staat aan de bosrand, dan de brug van de snelweg onder en langs de andere kant weer naar boven, verder langs de E314.  Eerst gezwind, maar naarmate de top nadert wordt ook de helling steiler en komt de snelweg in de diepte te liggen.  Met veel moeite bereikte ik dan toch de top.  Asfalt en vettige veldwegen leidden me tot de splitsing 26-36-43 km en 62 km.  Die 62 km was niet meer voor mij, dat was voor de rijders bij daglicht die deze namiddag een droger parcours zullen getroffen hebben!  Ze kwam op 41 km na de start.  Er volgde nog een knappe singletrack aan de rand van een bos, met korte bochtjes in hellingen.  Ik was echter uitgeteld en omdat de ondergrond er super glibberig bij lag, moet ik bekennen dat ik er een groot stuk van gelopen heb!  Er volgde nogmaals een splitsing 26-43 km en 36 km en toen had mijn tellertje er al 45 geregistreerd.  Het was een opluchting van weer de bewoonde wereld te bereiken en het groene schijnsel te zien van de verkeerslichten op het kleine kruispunt van de Kortakker.

Bijzonder groot was mijn vreugde toen ik zag dat de bikewash op dit late uur nog operationeel was!  Zo kon ik mijn fiets weer bruikbaar maken voor zondag!  Het vuil kwam goed los en het schakel- en kettingprobleem was weer achter de rug.  Gewoon te wijten aan overdadige modder en water!  Zelfs de douche had ik nog mogen gebruiken, maar omdat ik een eindje van daar geparkeerd stond heb ik de Rillaarse Biker alles doen afsluiten.  Voor deze mens kwam er immers nog een dag met vermoedelijk veel werk.  Aan de auto mijn natte kleren verwisseld voor een trainingspak.  Een uur later was ik thuis en ik heb de gewoonte van mijn spullen direct proper te maken, tijdens de week komt dat er niet van!  Na de nachtrit op vrijdag in Borchtlombeek volgde na deze in Rillaar weer een bijzonder korte nacht!  Om acht uur was ik weer op.  De vettige paden van Rillaar nogmaals bedwingen, dat zag ik niet zitten.  Thuis blijven met het beloofde zonnige weer evenmin.  Daarom gekozen voor het meer vlakke Waasmunster, alhoewel er daar ook hellingen zijn.  Het was een verstandige keuze.  Ik heb genoten van de rit in Rillaar, er mijn tijd voor genomen, maar het was een zware dobber.  Het zal weer even wennen worden aan de meer heuvelachtige streken dan thuis.  De organisatie was zoals naar gewoonte volledig in orde, de afpijling met fluopijlen duidelijk en verzorgd.  Tijdens de zomer rijd ik hier allicht nog wel eens ergens rond.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!