Het begon in ieder geval veelbelovend, want het ging al direct over enkele bultjes en gedurende een dikke kilometer kregen we de singletracks in het bos achter de voetbalvelden voor de wielen. Een amusante opener voor deze tocht over kurkdroge paadjes, soms bijna bladgrond, tussen de dennenbomen. Tot 3 km volgde nadien een afwisseling van veldwegen en asfaltbaantjes door een open omgeving. Dan ging het dokkerend over een kasseiwegeltje dat eventjes naast de hoofdweg liep waarlangs ik daarstraks naar Olen was gereden en waar ik bikers had zien rijden. Dat was nabij de grens met Herentals. Even verder staken Ward en Frans van 3D-Cad-Systems me voorbij. Het was al een tijdje geleden dat ik hen te zien had gekregen na een wat weer betreft weinig interessante winter. Veldwegen, singletracks door stukjes bos en bij wijlen een asfaltbaantje voerden me daarna door een landelijke streek.

Op 5 km kruiste ik een spoorweg en diende ik een grote baan over te steken. Er waren nergens seingevers, een luxe op sommige andere tochten die voor mij niet direct hoeft. Ik kijk liever zelf goed uit en het is maar een gevaarlijke taak als je er mee belast wordt! Aan de andere kant ging het recht het Boudewijnspad in, een lokale zandweg. 5,75 km om 9.45 u. Langsheen dit pad passeerden we even verder de vervallen Brannekenshoeve, één van de oudste huizen van Sint-Jozef-Olen. Na de korte passage van het Brannekensbos arriveerde ik aan een kanaal, vermoedelijk dat van Herentals naar Bocholt, om er een splitsing te treffen tussen de routes van 15-30 km naar links en 50 km naar rechts, dit op 6,5 km na het vertrek. Even gestopt en dan rechtsaf de richting van de 50 km uit gereden. Een passerende biker riep me grappend toe dat de andere optie “toch maar de kidstoer was”! Van daar ging het tot 8,75 km over het onverharde, kurkdroge, goed van putten voorziene pad langsheen het kanaal. Er lag een dunne ijslaag op het water! We reden voorbij de muren die achter de bedrijven naast het kanaal zijn gebouwd. Via een brug het kanaal over in Sint-Jozef-Olen om aan de andere oever op onze stappen terug te moeten keren. Nu had je een beter zicht op de bedrijven achter de muren en kon je de groepjes bikers aan de overkant goed zien rijden. Aan deze kant van het kanaal lag er een asfaltbaantje dat we gedurende een halve kilometer bereden. Op de plek waar een man vanuit de deuropening van zijn bestelwagen de bikers op de andere oever gadesloeg, ging het rechtsaf een soort heide in. Daar konden de bikers tot 10,5 km genieten van een mooi stukje over zanderige paden en iets lastiger, schijnbaar weinig gebruikte, grassporen. Naar het einde ervan toe werd ik voorbij gestoken door twee mij bekende Bierbikers uit de streek van Heverlee en Leuven en twee mij onbekende rijders van Garage Felix uit Brecht. Vanaf het paadje over de heide arriveerde ik weer aan het kanaal.

Het ging zo’n halve kilometer langsheen dit kanaal om dan weer een zijsprongetje te maken dat ons doorheen een natte grasvlakte, voorbij een bizarre vijver en over een nat pad langsheen een moerassig gebied voerde. Daarna volgde een pad op en af doorheen een dennenbos tot aan de stortplaats De Rendelaer van Umicore. Daar kwam ik drie Weetabix-boys tegen, zonder Weetabix zelf, en waarvan ik de derde nog niet eerder gezien had. Tot 13 km volgde een leuk stuk met veel bulten op en af doorheen een dennenbos. Aan de linkerkant kon je tussen de bomen door het netjes opgehoogde “stort” zien liggen. Op 14,5 km ging het via een brug het kanaal over om in een volgend bos mooie singletracks en paadjes te treffen. Twee kilometer verder ging het weer even vlak langsheen het kanaal waar aan de overzijde een kleine jachthaven ligt. Daar reed ik even door een bos op een plek waar natuur en bewoning elkaar raken. De bewoonde wereld was trouwens nergens ver af! Want korte tijd later reed ik voorbij de Decap Orgelfabriek in Herentals. Daar was een splitsing tussen enerzijds de route van 15 km en anderzijds de toeren van 30 en 50 km, op 17 km van de start. Even twijfel, samen met drie andere bikers, omdat verderop enkel vermeld werd dat men zich op de route van 50 km bevond. Van 30 km was geen sprake.

Het ging terug in de richting van waaruit ik kwam over leuke paden die evenwijdig liepen met het kanaal doorheen een smalle strook bos. Op 18,5 km dienden de bikers een grote baan te kruisen. 10.45 u. Asfalt ging over in een onverharde assenweg doorheen de velden. Aan het einde van deze assenweg kwam op 19,5 km een splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de rest. Van hier af ging het omstreeks 21 km over een kwistig van putten voorziene veldweg naast het kanaal, deze keer het Albertkanaal. Daar werd ik plots bij de schouder vastgepakt door iemand die zich wilde laten voorttrekken en kreeg ik Pierrot Le Fou van de Bierbikers te zien! Dat was lang geleden! Tijd voor een korte babbel, waarbij ik noodgedwongen mijn tempo even moest opdrijven op een kasseibaantje! Even later kwam er een groep voorbij waarbij ik door nog een bekende Bierbiker werd begroet. Zij gingen achter Pierrot aan en al snel verdwenen deze bikers uit mijn gezicht met een lichte stofwolk achter hen op de droge veldweg. Deze weg bracht me na 23 km tot vlak bij de snelweg E313 ter hoogte van de afrit Olen-Herentals.

We dienden over de veldweg te rijden die naast de snelweg loopt om dan een fietspad te bereiken dat ons van 24,5 tot 25 km langsheen een drukkere baan voorbij een KMO-zone langsheen het Albertkanaal bracht. Dan een weg in naar beneden richting het kanaal om rechtsaf een smal paadje op gestuurd te worden. Een gespannen lint deed vermoeden dat we hier tegenliggers gingen krijgen. De reden werd al snel duidelijk. Langs dit paadje ging het naar en van de bevoorrading. Die stond op 25,5 km opgesteld voor de chalet van de Waterskiclub Olen op de oever van het Albertkanaal. Het was daar lekker koud! Op het menu stonden appelsienen, bananen, wafels en uiteraard paaseitjes. Warme soep was welkom geweest, maar niemand rekent eind maart nog op zo’n extreem koud weer! We moesten het dus stellen met sportdrank. Er was nog wat beweging op de zonneweide (sic) voor de chalet. Aan de overkant van het kanaal kon je bikers zien rijden die daar de steile dijk op moesten. Sommigen deden een poging met de bike, maar moesten die staken. Je kon zo goed als geen aanloop nemen. Dus ging het verder via de houten trap. Later zou ik ook deze plek passeren, en dat was tegen het einde van de rit. Een tiental minuten uitgetrokken voor een knabbeltje en twee bekertjes drinken en dan weer op pad omstreeks 11.25 u.

Na de stop ging het verder over singletracks die op een terrein lagen achter de bedrijven langs de snelweg. Daarna over een lastiger grasspoor gelegen tussen de straat van het bedrijventerrein en de E313. Het paadje eindigde zeer smal tussen een afsluiting en een gracht. Daarna via een brug de E313 over om het natuurgebied Teunenberg te bereiken op 28 km na de start. Dit is een voormalig militair domein (van 1954 tot 2000) van het Britse leger en thans vrij toegankelijk. Via een brede, in onbruik geraakte betonbaan die doodloopt op de snelweg, reden we het gebied binnen om daarna een bosweg te treffen. Er volgde een plezante singletrack met enkele korte steile afdalingen en bochtjes. Al snel stierf het motorengeronk van de snelweg uit en reden we een waar stiltegebied binnen. Mooie singletracks en bospaden stonden er op het menu. We reden een hele tijd in Teunenberg over een gesmaakte afwisseling van bospaden, smalle wegeltjes en betonwegeltjes door de bossen die dateren uit de tijd dat het hier nog een militair domein was, doch nog in zeer goede staat verkeren. Vanaf een bospad zag ik aan de linkerkant een aantal grote in onbruik geraakte loodsen staan. Op een singletrack bemerkte ik een geel pijltje van een vaste mountainbikeroute. Gewoonlijk worden die gele pijltjes gebruikt om de verbindingsweg aan te geven tussen twee vaste routes. Ook de mountainbikers hebben de Teunenberg dus duidelijk in gebruik genomen. Niet verwonderlijk, want we kregen er een zeer mooi stukje parcours van ettelijke kilometers voor de wielen. Door het feit dat er in lussen werd gereden waarvan de paadjes soms in elkaars nabijheid kruisten, kreeg ik twee kerels die ik aan de bevoorrading had zien staan nog een paar keren te zien op plaatsen waar de te volgen paden elkaar raakten.

Op het middaguur trof ik aan de rand van het bos en na een singletrack een splitsing tussen de 30 en de 50 km op 33,5 km na de start. De rijders van de langste route werden naar een lange singletrack gestuurd die evenwijdig liep met een straat in het bos aan de rand van Teunenberg. We konden er daarna nog genieten van een mooi stuk bos. Na het oversteken van een grote drukkere baan doken we opnieuw de bossen in om er leuke paadjes te kunnen berijden. Er stonden daar kleine witte bordjes die een plaatselijke fietsroute markeerden. Plezante wegeltjes slingerden er zich door het bos. Daardoor kreeg ik hetzelfde tweetal van aan de stop nog eens te zien. Op 36,5 km kwam ik na dit mooie intermezzo weer uit de bossen tevoorschijn en ging het verder over een landelijk pad dat Olense Heide heet op het grondgebied van Westerlo-Oevel. Via de Schuurveldstraat arriveerde ik weer op dezelfde plek van de laatste splitsing en van daar ging het dan verder over de gezamenlijke route met de 30 km. 37,5 km om 12.20 u.

Het ging terug in de richting van de bossen van de Teunenberg en dat stond garant voor nog een zeer leuk pad met gelijkaardige korte steile dropkes en klimmetjes om weer naast de E313 te komen. Ik reed rakelings langs de plek waar ik de Teunenberg was binnen gekomen over een bospaadje evenwijdig met de betonbaan, om er een biker te zien die het gebied nog voor zich had en nog aan deze mooie lus van een dikke tien kilometer moest beginnen.

Het ging het bos uit over een lange singletrack die recht op recht evenwijdig met een betonbaan liep op de rand van het gebied Teunenberg. Eens het bos weer uit bracht een veldweg me tot aan de volgende splitsing tussen de 30 en de 50 km op 40 km na het vertrek. Daar begon voor mij de laatste etappe van tien kilometer. We kregen er nogmaals een stuk bos aan de rand van de Teunenberg voor de wielen. Om daarna een stukje bewoonde wereld te doorkruisen langsheen enkele straten met villa’s op het grondgebied van Westerlo-Oevel. Een gehavende singletrack voerde over een vlakte waar recent bomen moeten gerooid zijn, te zien aan de achtergebleven resten, om op 43 km weer de bossen in te gaan. Daar konden we genieten van een over en weer slingerend paadje met enkele plezante kombochtjes. Tot 44,75 km kregen we een opeenvolging van vele mooie genietbare paadjes in de bosrijke streek van Westerlo-Oevel. We passeerden er onder anderen een afgedankte fit-o-meter. Om weer de bewoonde wereld, die trouwens nergens ver af was, te bereiken. Servitudenpaadjes tussen huizen en langs tuinen leidden ons door Oevel tot aan een straat met nieuwe villa’s die aan de voet van het talud van de E313 ligt. De snelweg ligt daar op een hoogte achter geluidsschermen. Het tellertje toonde 44 km.

We werden dan weer in de richting van het Albertkanaal gestuurd, even er langs, om daarna een weinig gebruikte spoorweg langs het kanaal letterlijk over te moeten kruipen om zo een brug over het kanaal te kunnen bereiken. 47,75 km en 13.00 u. Het kanaal over via Neerbuul (?) om dan een bochtje van 360 graden te moeten nemen om de Kanaaldijk in te slaan, een kasseiwegeltje dat naar beneden voert tot aan het kanaal. Daar ging het een houten trapje af om het jaagpad te bereiken. Dan ging het eventjes langs het kanaal over het asfalt om op exact 48,48 km de grote trap te bereiken waar iedereen naar boven gestuurd werd. Recht tegenover de chalet van de waterskiclub op de flanken van de andere oever van het Albertkanaal waar de bevoorrading was opgesteld. Je moest al moeite doen om de chalet te spotten, wat iets zegt over de breedte van het kanaal en de hoogte van de dijken op die plek.

Een poging gewaagd om al rijdend naar boven te geraken, maar als het al de anderen niet lukte, waarom deze pannenkoek dan wel! Het ging dus verder gewoon te voet. Eens boven zag ik nog drie anderen met hun fiets naar boven komen geklauterd. Van daar ging het naar de Boskant in Olen om weer op en af van de kanaaldijk gestuurd te worden. De laatste kilometers voerden me over de nieuwe vaste route van de Slijkdabbers uit Olen, aangegeven door geplastificeerde blauwe pijltjes. Na 51,81 km bereikte ik weer de voetbalpleinen van Hezewijk. De fiets schoon spuiten was niet nodig omdat hij niet heel vuil was geworden en op paasmaandag nog zou gebruikt worden. In de kantine was niet veel leven meer, ik zal weer de laatste geweest zijn om te arriveren. Omdat hij met zijn rug naar mij zat en omdat de Bierbikers blijkbaar nieuwe pakken dragen, had ik niet gezien dat Pierrot Le Fou en zijn gezelschap daar nog zaten, tot op het ogenblik dat zij huiswaarts vertrokken!

Nog twee drankjes binnengegoten en eens gevraagd aan één van de bikers achter de toog waarvoor die TAZ dan wel moest staan! Het verwijst gewoon naar Taz, de Tasmanian Devil, een figuurtje uit de tekenfilms van Looney Tunes van Warner Bros, afgebeeld op hun fietspakken. Tasmanian Devil is, zoals zijn naam al aangeeft, een antropomorf (dit betekent mensvormige) Tasmaanse duivel. Zijn uiterlijk is echter sterk afwijkend van dat van de Tasmaanse duivel, een vraatzuchtig dier dat enkel in Tasmanië leeft: hij loopt op twee benen, heeft een woester uiterlijk, en een naar verhouding erg grote mond. Bovenop zijn hoofd heeft hij twee plukken haar die sterk lijken op hoorns, als referentie aan de echte duivel. Taz is een echte alleseter. Hij peuzelt alles, maar dan ook alles, wat hij tegenkomt op. Hij staat ook vaak in conflict met de andere Looney Tunes-/Merrie Melodiesfiguren, zoals Bugs Bunny en Daffy Duck. Als hij op het verorberingspad is, dan neemt hij de vorm van een kleine tornado aan. Zijn pogingen om meer voedsel te vinden zijn een centrale plot in de filmpjes waarin hij meespeelt. Taz's woordenschat is niet erg groot. Meestal is het een raar soort gebrabbel wat hij uitkraamt.

Hopelijk hebben de bikers uit Herentals niet hetzelfde karakter als Taz! Hun toertocht mocht er in ieder geval wezen! Het kan niet eenvoudig zijn van in de druk bewoonde en geïndustrialiseerde omgeving van het Albertkanaal en de E313 een tocht uit te zetten met zo veel bos en off-road. Daarvoor moet je de eigen streek al goed kennen! De organisatie was op alle vlak in orde. Eindelijk ook nog eens een droog parcours na een doornatte winter. Eindelijk ook de zon, ook al was het bitter koud.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!