Toertocht (25-30-40-60 km) van MTB Kelberg te Schaffen-Diest op zondag 09-06-2013.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het was een beetje sneu van ’s ochtends vast te stellen dat het eerder bewolkt was met weinig zon, terwijl het daags voordien zo’n prachtig zomers weer was geweest.  Ik had weer veel tijd nodig om wakker te worden zodat ik thuis veel later dan voorzien vertrok.  Ik kreeg een plekje toegewezen in een parkeerweide op enige afstand van de inschrijving.  Aan die inschrijving kwam ik Marcel tegen.  Het was sinds het pinksterweekend, georganiseerd door een gemeenschappelijke bekende, dus veertien dagen geleden dat ik nog een bike onder m’n billen gevoeld had!  Omdat het werk om den brode nu eenmaal moet voorgaan en een ontsteking in de knie weer de kop dreigde op te steken.  Teruggedrongen met de pillen die ik nog over had van de vorige keer!  Buiten stond een vrouwelijke Bierbiker klaar voor het vertrek.  De zoon was er niet bij!  Hij zal aan het blokken geweest zijn voor de examens!  Me ingeschreven voor de toer van 60 km en om 9.45 u kon ik van start gaan.  Het was fris zo in de ochtend, maar de beslissing om met korte mouwen te vertrekken bleek de juiste, want het was al snel puffen geblazen van de inspanning.

Tijd om figuurlijk warm te lopen kregen we van MTB Kelberg namelijk niet, het was direct volle bak en letterlijk zweten.  Want reeds na 500 meter doken we het bos in en kregen we al direct enkele serieuze kuitenbijters op een knappe singletrack voor de wielen!  Na 2,5 km arriveerde ik aan het bekende bordje aan de voet van het Steenkot, zijnde de beboste resten van een voormalige ijzerzandsteengroeve in Kelbergen (Vleugt).  Daar kregen we de keuze tussen “moeilijk” doorheen een diepe put, of “gemakkelijk” erlangs.  Tot 3,5 km volgden enkele ferme bulten op en af over de singletrack doorheen het bos van het Steenkot.  Daarna ging het even over de terreinen van de uitgestrekte Schaffense boomkwekerij om weer de bossen in te duiken.  Ondanks mijn late uur van vertrek kwamen er nog veel bikers voorbijgestoken.  Tot 6 km konden we genieten van bospaden.  Enkele rustige asfaltwegen en brede landelijke kiezelpaden brachten me tot aan een grote baan waarnaast een beek liep.  Hier passeerde de tocht vorig jaar ook en was ik bij het naar de start rijden gestopt om bikers te laten oversteken.  Door een hoge boordsteen is het er immers moeilijk om het fietspad aan de linkerzijde op te raken.  Het ging dan eventjes langsheen deze baan tot op de grens met Engsbergen (Tessenderlo).  Op 9 km ging het doorheen een knap bos aan de Steenovenstraat dat we in doken vanaf een gerestaureerd eenzaam huis en een kapelletje.

Van daar ging het naar de bossen van het natuurgebied Dassenaarde, een kruising tussen een bos en een park.  Doorheen dit gebied loopt een weg, gedeeltelijk asfalt en gedeeltelijk kiezelpad, die Asdonkstraat heet (Tessenderlo).  Het was daar redelijk druk met mensen te paard, een grote groep wielertoeristen op het geasfalteerde deel, joggers en wandelaars.  Ik trof er in het onverharde deel van de Asdonkstraat een splitsing tussen de routes van 25-30 km en van 40-60 km op 11 km van de start.  Ik herinnerde me nog van eerdere passages dat hier vele bordjes verwijzen naar het “Bolhuis”.  Dat is een natuurboerderij in de oudste boerderij van Molenstede bij Diest.  Wat me doet vermoeden dat de Asdonkstraat zowel op het grondgebied van Molenstede (Diest) als van Engsbergen (Tessenderlo) ligt.  Vanaf de Asdonkstraat ging het rechtsaf en smal zanderig heidepaadje op.  Van 12,5 tot 13 km volgde een knappe singletrack doorheen een bos, weliswaar recht op recht.  Dan ging het heel eventjes langsheen een drukke baan om de Eikelenberg (Molenstede?) in te slaan.  Een jonge vrouw stak me voorbij toen ik even halt hield en even later nog een kerel in een zwart pak met gele opschriften.  Het aantal medebikers was intussen fel verminderd.

Het ging dan over een graspaadje tussen paardenweiden en doorheen een stuk bos om weer in de Asdonkstraat te arriveren aan de plek waar daarnet de lus begonnen was.  Dit op 15 km na de start omstreeks 10.45 u.  Even voorbij het witte Bolhuiskapelletje, waar supporters de joggers aanmoedigden, ging het rechtsaf een veldpaadje in om dwars doorheen de bevoorradingspost van de joggers te moeten rijden.  Na een stukje door het bos bereikte ik het einde van de Asdonkstraat en reed ik over een smal wegeltje op de rand tussen bos en velden.  Daar hingen pijltjes voor de joggers en even verder trof ik de splitsing 25-30-40 km en 60 km ter hoogte van de voetbalvelden van KFC Diest.  Twee bikers sloegen de eerstgenoemde richting in, terwijl ik even stond te twijfelen om voor de 40 dan wel voor de 60 km te gaan.  Ik voelde me nog niet uitgesproken vermoeid en tijd had ik genoeg, dus gekozen voor het onderste uit de kan.  20 km om 11.00 u.  Er volgden bredere assenwegen die me tot op het schilderachtige dorpsplein van Molenstede voerden waar tegenover de kerk het cafeetje “Cheers” ligt.  Aan de kerk hing een affiche waarop ene zekere Felix gelukwensen kreeg voor zijn 76 ste keer te voet naar Scherpenheuvel met de parochie Sint-Jozef Molenstede op 18 mei 2013.  Het ging de Blaasberg op, een assenweg waarlangs in de hoogte villa’s staan van rijke mensen.

Mijn vermoeden werd bevestigd en spoedig werden we via het Crauwelsbos naar het Grasbos gestuurd, straten die deel uitmaken van een peperdure villawijk waar de huizen op de flanken van de heuvel zijn gebouwd.  Een plek die me intrigeert, omdat ik er zo goed als zeker van ben dat mijn oom hier ooit een stuk grond kocht op het steilste stuk van de helling en dat ik hier als kind toen gestaan heb!  Er staat nog steeds geen huis op.  Een oom waar ik als kind enig ontzag voor had, vermits hij werkte in het verre Zuid-Afrika en gehuwd was met een telg van een geslacht uit Vorst-Kempen.  Mijn tante had zussen die reeds gehuwd waren voor haar geboorte waardoor zij de tante was van mensen die ouder waren dan zij!  Hij zal wel goed geboerd hebben met zijn werk in het buitenland!  Net zoals de profrenner Sergej Ivanov die hier in het Grasbos woont en er de oorzaak van is dat deze straat zo graag bestegen wordt door wielertoeristen!  Tijdens de vorige editie van deze toertocht had ik hier een déjà-vue-gevoel uit mijn kindertijd!  Hoe mijn vader naar beneden liep over het afhellend stuk grond en zich probeerde tegen te houden aan een boomstam die afknapte!  Nooit gedacht dat ik die plek bij toeval nog zou terugzien!  En zeker niet al fietsend!  Ook nu reden er wielertoeristen puffend naar boven.  Voor mij ging het naar beneden om vanaf een langs weerskanten door struiken overwoekerd asfaltbaantje zonder bestemming en evenwijdig met de spoorweg aan de voet van de heuvel een smalle track te bereiken.  Met zicht op de dure huizen tegen de bergflank.  Eindelijk stak me nog eens een biker voorbij.

De track boog van het spoor weg de hoogte en het bos in om vergast te worden op een vrij zware klim in een pracht van een holle weg die enkel boven aan de top geasfalteerd is en luistert naar de naam Hellestraat.  Daar waar de Hellestraat uitkomt op een asfaltbaan begint ook het Grasbos.  23,75 km om 11.30 u, slechts traag gevorderd tijdens de overtocht van deze riante heuvel!  Asfaltbaantjes brachten me op 26 km tot aan een stuk bos om er een zachte klim te treffen tot aan de bevoorrading op 26,5 km van de start en voor een witte villa onder de bomen.  Alles was er nog voorhanden: versneden bananen, wafels, twee soorten cake, in dikke hompen gesneden, en peperkoek.  Aan het relaas van de bekenden die ik na afloop trof te horen moet er op een bepaald ogenblik wel schaarste geweest zijn, waarna nieuwe voorraad werd aangevoerd.  Zij kwamen op het verkeerde moment en hadden dus pech!  Ondanks het al gevorderde uur, omzeggens op de middag, kwamen er nog steeds bikers toe.  In de loop van de voormiddag moet het op een bepaald ogenblik aanschuiven geweest zijn, te zien aan een door een biker geposte foto!

Na de stop was het klimmen over een smal grasspoor dat deel uitmaakt van het Vliegveldwandelpad.  Ik arriveerde in de Merelstraat en zag tussen de bomen het vliegveld voor me liggen.  Een militair vliegveld dat tijdens het weekend ook gebruikt wordt voor zweefvliegen (Diest Aero Club), parachutespringen en modelvliegen.  Een drukke plek blijkbaar!  Tijdens de après zou ik nog een lading parachutisten gedropt zien worden.  Assenwegen voerden me vanaf 27 km doorheen een bos om er na 28 km een splitsing te treffen waar de 25 km zich weer losmaakte van de rest.  Ik arriveerde in een verstedelijkte omgeving en reed voorbij het station van Diest (29 km) en doorheen het stadspark.  Om zo de paadjes op en af naast de oude stadswallen te bereiken.  Er loopt hier ook een vaste route.  Hier en daar eens gaan kijken in de oude gangen die erg in verval zijn en schreeuwen om restauratie.  Achter de resten van de omwalling lopen de Demer en de spoorweg, omzoomd door een groen lint van bomen.  De moeite om eens te gaan kijken.  Tot 30 km konden we er genieten van de smalle paadjes met enkele verraderlijke korte steile afdalingen over wortels.

Even halt gehouden op de Teerlingbrug over de spoorweg alwaar ik in de rug werd aangevallen door Bruce Wayne die zo achter mijn geheim is gekomen!  De snoodaard!  Wij hadden elkaar verwacht omdat wij elkaar al wel eens meer in deze streek op onze weg ontmoeten.  Deze streek valt waarschijnlijk nog binnen een acceptabele actieradius rond zijn woonplaats Gotham City.  Zijn kompaan, Mr. C, was er niet bij, daarom deed hij het rustig aan!  Maar zijn “rustig” zorgde er al na vijf kilometer voor dat mijn tong over mijn Nobby Nic schuurde.  Daarom zijn onze ontmoetingen altijd kort van duur.  Maar we weten in ieder geval dat we nog altijd alive zijn en biking!  Of hoe mensen elkaar toch een warm hart kunnen toedragen, ook al kennen ze elkaar verder van haar noch pluim!  Alzo reed ik tot 35 km in het zog van het alter-ego van Batman over veldpaden en asfaltbaantjes tot we de bossen in de vallei van de Zwarte Beek bereikten.  Na het doorkruisen van de bossen kwam ik op 36,5 km op een rustig asfaltbaantje, de Barenbergseweg, om vanaf een mooi huis de Molenstraat in te draaien.  Ik dook er een holle weg in die overspannen werd door een gemetseld bruggetje in een bosrijke omgeving.  Ik kreeg nog steeds geregeld het gezelschap van inhalende bikers, ook al was het intussen 12.30 u geworden.

Op 38 km bereikte ik het Kelbergen Wandelpad dat we bereden vanaf een groot, knap, goed onderhouden oud huis, bijna een kasteeltje, aan de rand van de terreinen van de grote boomkwekerij in Schaffen.  Op een meer open terrein werd ik ingehaald door een snelle jongen in een pak van het team Lingier-Versluys die verderop op de sukkel geraakte met zijn pedalen en mij staande hield.  Of ik geen gereedschap bij had, een zeskantig sleuteltje!  En zo kwam mijn multitool nog eens van pas om iemand uit de nood te helpen.  Met zijn excuses dat hij mij gestoord had!  Dat was geen erg!  Ik ben al jaar en dag gestoord!  Dat wordt toch beweerd door kwatongen die mij beter menen te kennen!  Landelijke zandwegen in een open vlakte voerden mij tot aan een splitsing 25-30 km en 40-60 km op 40 km na de start om 12.50 u.  Even halt gehouden om twee mij bekende Bierbikers voorbij te zien vliegen, waaronder de niet te onderschatten Hilde!  En toch nog galant genoeg om tijdens het voorbij sjezen te vragen of alles in orde was!  De ontmoetingen met dit tweetal zijn nog meer blits dan deze met Bruce Wayne!  Hen kan ik geen vijf meter volgen!  Zij volgden de route van 25-30 km, maar ik ben er bijna zeker van dat zij al aan een tweede ronde bezig waren.

Het parcours voerde mij even later dwars over het met kiezel bestrooide erf van een hoeve waar men tussen het woonhuis en het hondenhok door rijdt!  De hond zal zich schor geblaft hebben op deze zondag, vermits ik aan de tweede bevoorrading te horen kreeg dat er 1600 bikers gepasseerd zijn!  Dat beest moet heel wat decibels geproduceerd hebben!  Hij was tijdens de après zelfs nog even onderwerp van gesprek!  Het was geen Duitse scheper, maar een Mechelaar!  Het is even voorbij zijn hondenhok dat de vermoedelijke fout in de afpijling is geslopen waardoor de rijders op de route van 60 km bij aankomst maar aan 50 km kwamen!  Dat was de splitsing tussen de 40 km en de 60 km op een kruispunt van twee smalle weidesporen op 41 km na het vertrek.  Een halve kilometer verder verzorgden twee vrouwen en een man de tweede bevoorrading met hetzelfde ruime aanbod.  Daar even blijven babbelen.  Ik kon me namelijk de andere vertrekplaats van vorig jaar niet meer herinneren.  Bij opzoeken van het verhaaltje van toen moet dat vanaf het sportcentrum tegenover het Provinciaal Domein De Halve Maan geweest zijn, aan de rand van de stad en nabij het begijnhof.  De mensen waren blij met de opkomst van 1600 bikers na, omwille van de weersomstandigheden, twee mindere voorgaande edities.  Aan de plek van de bevoorrading te zien had ik deze tocht al eerder gereden.  Maar het is niet eenvoudig om één en ander uit elkaar te houden, omdat in de tocht van de United Bikers (Diest) en deze van Zelem-Cycling ook delen van dit parcours opgenomen zijn, ook al lijken geen twee tochten in deze streek op elkaar!

Mooie veldwegen en bospaden brachten me op 44 km weer eventjes tot in de bewoonde wereld, gevolgd door nog bossen en velden tot aan de klim naar de Venusberg in Meldert (Lummen).  De streek van Meldert is een uitloper van het Hageland, waar holle wegen en heuvels het landschap domineren. Hier bepalen de Venusberg, Hertenrodeberg en Willekensberg tot zo’n 50m hoog het uitzicht. Het zijn zogenaamde ‘getuigenheuvels’ die zo’n 26 miljoen jaar geleden ontstonden. De kustlijn lag toen net ten zuiden van Halen en de heuvels die we vandaag zien, waren toen zandbanken. Vandaag bestaan de heuvels niet meer alleen uit zand, maar uit ‘ijzerzandsteen’: het zand is bij wijze van spreken “samengeroest”. IJzerzandsteen werd in deze streek trouwens gebruikt voor het bouwen van huizen en kerken.  De kerk van Zichem als voorbeeld.  Vanaf de Venusberg in de Vallei van de Zwarte Beek zie je geen bebouwing staan, enkel het groen van de bossen er omheen.

Korte tijd later diende ik een drukke weg te kruisen die pal op die plek veranderde van Beringenbaan in Schaffen-Diest in Grote Baan in Meldert-Lummen!  Ik stond niet alleen op de grens van twee gemeenten, maar bovendien op deze van de provincies Vlaams-Brabant en Limburg.  En dan te bedenken dat de provincie Antwerpen niet ver af is.  Ik kwam onderweg trouwens een bordje tegen van de Drie Provinciënroute.  Mijn tellertje klokte 46,5 km af, de klok wees 13.30 u aan.  Een halve kilometer verder diende ik rechtsaf te gaan op een iets grotere baan zonder fietspad en zag ik mannen in de weer met het opladen van bikes!  Tot mijn verwondering zag ik de parkeerweide met daarop mijn eigen voertuig staan!  Zou ik me ergens vergist hebben?  We doken naast de wei een lager gelegen semi holle weg in om naar een speelbosje gevoerd te worden waar een traject was uitgezet met rood-witte linten over een plezant paadje dat zich door het bos draaide en keerde.  Het pad verwijderde zich opnieuw van de startplaats, dus ik verwachte het begin van de laatste lus.  Tot ik dan toch weer rechtsomkeer diende te maken om het bos weer uit te rijden en na het oversteken van de baan de plek van de start weer te bereiken.  Met op de kop 50,00 km op het tellertje.

Marcel, Peter en hun prettig gestoord gezelschap van nog vier anderen, waaronder ene Guy die ik al eerder te zien had gekregen, waren nog ter plekke en wisten me te vertellen dat iedereen die voor de langste route had gekozen met een tien kilometer minder was gearriveerd.  Er was ergens een vergissing gemaakt bij het afpijlen of het plaatsen van de splitsingsborden.  Eigenlijk vond ik dat minder erg dan dat ik door een eigen missing tien kilometer minder waar voor mijn geld zou gekregen hebben.  En doordat ik hier en daar eens het parcours even had verlaten om te gaan kijken naar zaken die me konden interesseren, kwam ik toch nog op 50 km.  En zo kon ik nog wat uitblazen in het gezelschap van enkele mij bekende gelijkgezinden.  Ook Karel in het gezelschap van nog andere Bierbikers gespot.

Ik verwonder mij nog steeds over het feit dat ik Koppigaard en Peter leerde kennen nadat ik hen eens in een verslagje vermeld had, dat ik later Offshore leerde kennen via enkele andere fervente nachtritrijders en dat drie genoemden elkaar ook bleken te kennen!  We zijn allemaal uit verschillende streken afkomstig!  En omdat Offshore elk jaar een bikeweekend organiseert voor een dertigtal mensen die hij via de mountainbike leerde kennen, liepen wij elkaar daar tegen het lijf!  En zo lagen wij veertien dagen geleden met Pinksteren samen op een kamer te stinken!  De rest van wat tijdens de après door reeds lichtjes aangeschoten mannen verteld geworden geweest is, werd als niet voor publicatie vatbaar bestempeld!  We hebben zelfs de Bierbikers kunnen overklassen en zijn als allerlaatsten huiswaarts vertrokken!  Er stond toen nog één tafeltje buiten!  Ik heb me goed weten te amuseren en ik was blij dat ik nog eens met de fiets kon buiten komen na twee weekends de bike op stal te hebben moeten laten, zodat de afpijlingsfout en de daardoor tien gemiste kilometers bij deze vergeven zijn.  Van de rest van de voorzieningen zoals bikewash en douches heb ik geen gebruik gemaakt, dat zal wel in orde geweest zijn.  Ik heb nog een geste gedaan en de achteloos weggeworpen flyers van de parkeerweide verzameld en ze thuis bij het oud papier gevoegd.  Kwestie van ook volgend jaar nog te kunnen rekenen op een parkeerplek!  Tevreden weer naar huis gebold.  Het was ook eens plezant van thuis nog weinig poetswerk te hebben.  Buiten wat stof was de fiets proper gebleven!  Gaan we dan toch nog zomer krijgen?

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!