|
Toertocht (15-30-40 km) van de Wijnegem Bicycle Club te Wijnegem op zondag 17-11-2013.
Het was een moeilijke keuze voor deze zondag. Er viel moois te beleven in Kalmthout, in Vorselaar en verder van huis in Leernes, Roosdaal en Rotselaar. Over de grens ook tochten in Budel en Galder. Maar omdat ik er via het forum indertijd enkele bikers van leerde kennen, viel mijn keuze voor het derde opeenvolgende jaar op de toertocht van de Wijnegem Bicycle Club vanuit hun thuisbasis Wijnegem. Het is niet voor de hand liggend om vanuit een gemeente, gelegen aan de rand van een grootstad, een toertocht te organiseren. De uitwijkmogelijkheden zijn beperkt! Thuis met de bike vertrokken om 8.00 u en een uur later en 17 km verder was ik aan de start in de lagere school nabij het Albertkanaal. Ondanks het feit dat de tochten in Kalmthout en Vorselaar elk jaar veel deelnemers aantrekken, bleek in Wijnegem toch ook een groot aantal bikers present. Na afloop hoorde ik spreken van een 900 deelnemers. De inschrijving verliep vlot en om 9.15 u was ik op weg.
Het ging Wijnegem uit via enkele straten en door twee seingevers werden we de drukke Turnhoutsebaan over geholpen om er het gemeentelijke park in te duiken. Natte boswegen voerden me doorheen het park. Ook hier had een knoest van een boom de eerste najaarsstorm van enkele weken geleden niet overleefd. Ik passeerde het vervallen Wijnegemhof. De Jan Vlemincktoren in het park van Wijnegem vormt een overblijfsel van het 16de-eeuws kasteel Wijnegemhof, dat gebouwd werd door de familie Vleminck. Blijkbaar is er geen interesse om het gebouw te restaureren. Of geen geld! Het staat jammerlijk te verkommeren. Bij het verlaten van het park over een dolomieten wegeltje werden we de baan over geholpen door een seingever, om even verderop de baan nogmaals te moeten kruisen bij een volgende seingever. Een natte veldweg bracht me tot aan een volgend baantje waar ook een seingever op wacht stond in een bocht van de weg. Met dank aan deze mensen om daar voor ons op deze grijze zondagochtend post te vatten! Even verder passeerde ik een groot oud verlaten herenhuis en dook ik de landelijke Sumbekestraat in op het grondgebied van Wommelgem. De straat ging verderop over in een zandweg ter hoogte van een eenzaam huis. In de verte hoorde ik het geluid van de snelweg E313-E34. 3,20 km.
Aan de Keerbaan in Wommelgem kruisten we via een kalme brug de snelweg ter hoogte van de parking die gelegen is tussen de afrit Wommelgem en de verkeerswisselaar van de E313 en E34 te Ranst. Na 4 km doken we een zanderig pad vol plassen in dat ons over het terrein van een boomkwekerij voerde. Voorzichtig langs de zijkanten doorheen de wegbrede plassen gelaveerd omdat ik geen zin had om al van bij aanvang met natte voeten te zitten! Kwam daar dan toch een kwast voorbijgevlogen die het water naar alle kanten deed spatten! Het zandpad werd gevolgd door een stukje asfalt om ter hoogte van de Taverne Klein Schawijck een smalle track in te duiken die me langsheen struikgewas naar het wandelbos Zevenbergen leidde. 6 km. Ter hoogte van een kerkhof doken we het Zevenbergenbos in. Een mooie lange singletrack, recht op recht, en een bospad leidden me naar het einde toe tot vlak naast de snelweg waar ik de grote borden richting Luik-Aachen en Turnhout-Eindhoven tussen de herfstbladeren door kon ontwaren. Eens het bos uit dienden we nogmaals de snelweg te kruisen ter hoogte van de verkeerswisselaar in Ranst op 7,50 km van de start.
In de Vaartstraat troffen we een eerste splitsing tussen de kidstoer (15 km) en de ritten van 30-40 km op 8 km van het vertrek. 9.50 u. Voor ons ging het rechtsaf in een autoluw pad en daar stond iemand van de organiserende club zich te verkneukelen op wat voor ons komen ging! “Smeer de beentjes maar al in”! Op 8,50 km doken we een koker onder de E34 in om uit te komen in de zone die ingesloten wordt door het op- en afrittencomplex van de verkeerswisselaar Ranst. Daarin liggen enkele paadjes die wel de moeite zijn, maar het offer om er te geraken is toch van bedenkelijk allooi! Omdat het pad er naartoe één grote blubber en zooi is waar geen mens al fietsend doorheen komt! Eén biker van een duo jonge kerels dat even voor mij op pad was, heeft dat aan den lijve moeten ondervinden. Het kan te maken gehad hebben met de in Nederland over Zwarte Piet gevoerde polemiek, maar die kerel was toch iets te vroeg en had geen schmink nodig gehad! Ik heb het niet zien gebeuren, maar de onfortuinlijke kerel is vermoedelijk over de kop gegaan, met zijn tronie regelrecht de wakke blubber in! Zijn gezicht zag echt compleet zwart! Er werd nochtans niet mee gelachen. Ik vermoed dat iedereen die er strompelde of reed met de gedachte speelde dat het net zo goed hem of haar had kunnen overkomen! De meerwaarde van deze vettige strook, buiten het kunnen bereiken van de zogenaamde Leffeberg, ontgaat me volledig. Wat een smurrie daar tussen de bomen met dan nog een diepe put waarin een stuk rioolbuis lastig ligt te wezen en een afsluiter met een onmogelijk vettige klim tot het natte graspaadje waarover iedereen naar de Leffeberg slierde. Daar was het even aanschuiven en omdat het spoor over de Leffeberg door de mannen van Wijnegem onder handen was genomen, lees gesaboteerd was geweest met de plaatsing van houten balkjes, raakte niemand er boven. Zeker niet in deze natte omstandigheden. Veel bonnetjes voor een gratis Leffe zullen er dus niet uitgedeeld geworden geweest zijn!
We reden nog een rondje in dit niemandsland van waaruit je de verkeerswisselaar eens uit een heel andere hoek te zien krijgt en passeerden weer de top van de Leffeberg om er naar beneden te rijden. Daarna de brug van de verkeerswisselaar weer onderdoor en dan over een stuk vangrail kruipen om uit te komen op een asfaltbaantje. 10 km om 10.10 u! Dat is kunnen! We reden richting de bewoonde wereld en over de brug over het Albertkanaal te Oelegem waar de weg open ligt voor wegenwerken. Daar is namelijk onlangs een nieuwe brug over het kanaal geschoven, pal naast de oude, en men is bezig met het maken van de aansluitingen op de bestaande weg! Van 11 tot 12 km volgde de doortocht van de bewoonde kern van Oelegem tot aan de gelijknamige op- en afrit van de E34. Aan de overkant van de straat doken we een stuk bos in over een smal paadje dat er naast een nog ongerept stuk van de antitankgracht ligt. Op de plek waar wij weer uit het bos kwamen liepen veel tegenliggende wandelaars van een georganiseerde tocht en arriveerden we op 14 km in de landelijke Knodbaan (Oelegem).
Linksaf een vettig bospad in met vele plassen. Dat moet in de omgeving van het Fort van Oelegem geweest zijn. Op 14,50 km trof ik er omstreeks 10.30 u de splitsing tussen de 30 km en de 40 km op een kruispunt van bospaden. Ondanks het ongezellige, mistige, donkere en groezelige weer toch maar gekozen voor de langste toer. Rechtsaf een paadje in over enkele hoogteverschillen. Er volgden natte bospaadjes en bredere wegen in de met herfstbladeren getooide bossen die er met dit sombere weer alles behalve gezellig bij lagen. Op 16,50 km bereikte ik een bekende plek waar de tocht de Liefkenshoek kruist en waar wel meerdere tochten in deze regio passeren om er de bossen van Halle-Zoersel in te duiken. Tot 17,75 km bereed ik paden in de nu troosteloze bossen om uit te komen aan Halmolen in Halle-Zoersel. Na de doortocht van een bosrijke villawijk volgde op 19 km een zeer plezant slingerpaadje, nog steeds in de Halse Bossen aan Liefkenshoek, de straat die we nogmaals kruisten. Ik kreeg er nog eens een Zwarte Piet te zien, maar deze keer een echte! Donkerkleurige types kom je niet zo vaak tegen op toertochten. En dit was dan nog een vriendelijke jongen, want één van de weinigen die me begroette tijdens het passeren!
In diens zog reed ik door de bosrijke wijken van Halle en voorbij de Lievekenshoeve om het er tegenover gelegen servitudepaadje in te slaan. Dat leidde me voorbij het Domein Martinus, een in de bossen gelegen complex met hotel en conferentie- en feestzalen. Via een vrij goed te berijden pad door de Halse Bossen bereikte ik op 22,50 km het Renier Schniederspad aan de antitankgracht in Schilde. 11.00 u. We kregen er onverharde bospaden onder de wielen waarlangs jammer genoeg achter het groen verborgen villa’s van rijke mensen gebouwd werden. Vele stukken bos zijn hier dan ook privé en bijgevolg verboden terrein. Op 23 km troffen we er toch enkele leuke speelbultjes in een lokaal speelbos waar ook kleine scoutsjongens zich aan het amuseren waren. Als laatste wagon van een treintje reed ik er op en af over de heuveltjes! We kwamen weer uit op het pad naast de antitankgracht en bereikten zo het Fort van Schilde met opnieuw enkele springbultjes in de buurt van de chalet van Vissersclub De Zonnebaars. Daar stond zoals tijdens de vorige edities de bevoorrading opgesteld op 25 km van het vertrek. 11.15 u. Zoals voorheen werd de soep er luidkeels aangeprezen door een Wijnegemnaar. Ook de andere clubleden hadden veel te vertellen tegen elkaar en stonden op wacht bij de vuilbakken opdat het afval netjes gescheiden zou blijven! Elke nonchalante biker kon dusdanig onmiddellijk bij zijn lurf gevat worden! Op het menu stonden naast de soep ook bananen, suikerwafels en sportdrank. Er was nog redelijk wat beweging aan de stop.
De tocht vervolgde op de andere oever van de antitankgracht waarbij we kort daarna de drukke Turnhoutsebaan dienden te kruisen naar de Prins Boudewijnlaan toe, nog steeds in Schilde. Verder langsheen de zich door de bossen slingerende gracht tot aan de oversteek van een kruispunt van wegen ter hoogte van de Brasserie Mano en Café Den Inslag om er op 27 km de Loze Visser in te duiken. Dat is een paadje dat langsheen de antitankgracht loopt en waarlangs aan beide zijden buitenverblijven, het ene al krottiger dan het andere, gebouwd staan. Ze werden bewaakt door ganzen die zich vijandig en blazend opstelden naar de passanten toe. Het ging nog een eindje naast de antitankgracht tot aan de splitsing tussen de 30 en de 40 km aan een bunker ter hoogte van de Ketelstraat die doodloopt op de gracht in ’s Gravenwezel op 29 km van het vertrek. 11.45 u.
Een kleine kilometer verder, na de oversteek van een baantje, draaide het parcours weg van de antitankgracht. We reden een dolomieten paadje op dat zich doorheen een strook bos en langsheen twee kleine vijvertjes slingerde. Vanaf een brede dreef met imposante beuken draaiden we het Kwikaardstraatje in, een lange smalle assenweg tussen enkele grote domeinen om uit te komen in de Zevenbunderstraat in ’s Gravenwezel. Na de oversteek van een betonbaantje reed ik over een smal grasspoor het kerkhof voorbij. Er reden nog steeds andere bikers in mijn nabijheid. 32 km. Na een eindje door een soort van parkdomein, de kruising tussen een park en een bos, dienden we de drukke baan nabij het centrum van ’s Gravenwezel te kruisen. Rechts van mij zag ik in de verte de kerk staan. Weer de bossen in om op 33,50 km voorbij het Kasteel van ’s Gravenwezel te rijden, verstopt achter hoge hagen. 12.00 u.
Ik kreeg nog steeds andere deelnemers te zien en vanaf 35 km kreeg ik zelfs het gezelschap van Jari wiens pad de laatste tijd het mijne wel eens meer kruist. Om bij te blijven moest ik mijn tempo wel de hoogte in jagen. Maar vanaf hier reden we voornamelijk over asfalt in een meer bewoonde wereld. Na een bosdreef waarlangs villa’s gebouwd staan in de omgeving van het Schildewandelpad staken we de drukke Gillès de Pélichylei over en reden we de Boterlaarbaan in. Op 22 september reed ik nog in deze omgeving naar het einde van de toertocht vanuit Schoten toe. We bereden nog bosrijke straten met grote villa’s van rijke mensen. Omstreeks 39 km kwamen we uit op de drukke Houtlaan om er via de grote brug het Albertkanaal over te steken. Een bordje kondigde de laatste twee kilometers aan en luttele tijd later reden we naast het Albertkanaal en omstreeks 12.30 u waren we na 41,50 km weer bij af.
Het voordeel van het feit dat ik Jari pas tegen het einde van de rit ontmoette was dat er nu wat tijd was voor nog een babbel bij een glaasje. Over de gereden tocht, over onze fiets en over zaken waarmee we momenteel bezig zijn in ons leven naast de fiets. Ik rijd meestal en eigenlijk nog het liefst alleen, aan mijn eigen tempo, maar het is altijd plezant van na de rit nog bekenden te zien voor een babbeltje als afsluiter. Daarom dat een deelname aan een toertocht toch nog altijd een meerwaarde biedt dan een ritje op eigen houtje. Zelfs al kom je geen bekenden tegen, je ziet dan nog altijd gelijkgezinden om je heen of leert nieuwe mensen kennen. Na het vertrek van Jari nog een redelijke lange babbel gehad met Cheeseman! Hij leek van de aardbodem verdwenen, maar blijkt levend en wel. De mannen uit Wijnegem zijn eigenlijk een wielertoeristenclub met slechts enkele mountainbikers en Cheeseman had zich op de koersfiets gestort als voorbereiding voor een intussen gereden rit naar Assisië! Zoals zijn naam doet vermoeden waren de lekkere kaasblokjes op de tafels afkomstig uit zijn zaak. Bent u in de buurt, breng dan eens een bezoekje aan www.kaashandelfransen.be in de Schildedreef 21 te Schilde of aan zijn kraam op één van de lokale markten. Of zet eens een kaasplank op tafel voor uw bikemakkers of de vergadering van uw club! Ik weet nu ook wie Bikesmurf is! Een schuilnaam krijgt daardoor een gezicht!
Op de bevoorrading hoorde ik één van de helpers zeggen “dat het raar ging zijn van hier volgend jaar niet meer te staan”. En toen ik me klaarmaakte om weer huiswaarts te trekken ving ik nogmaals met een half oor op dat dit voorlopig de laatste editie was van de tocht vanuit Wijnegem. Waarschijnlijk een beetje het bekende verhaal: te weinig helpers, mensen die in shiften of weekends moeten werken of gewoon geen zin hebben en waardoor de organisatie te veel gedragen moet worden door een kleine groep. Als deelnemer valt dat niet op, want alles leek me hier zeer goed geregeld en met voldoende helpers, maar je ziet natuurlijk niet wat er allemaal aan vooraf is gegaan. Wie weet krijgen ze er later toch weer terug zin in om een tocht op poten te zetten. Misschien is het onvermijdelijke toch te vermijden! Dat hoopte ik ook voor een private aangelegenheid, maar tijdens de rit naar Wijnegem merkte ik dat mijn hoop vruchteloos is gebleken. Dat bezwaarde wel mijn gemoed tijdens de tocht en het sombere weer op deze grijze zondag deed daar nog een schepje bovenop! De tocht in Schoten op 22 september en deze in Wijnegem op 17 november zullen altijd verbonden blijven met deze nare herinnering! Ach ja, elk einde is ook weer een nieuw begin en na de grijze dagen schijnt ooit weer de zon…
Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!
|
Groetjes
Elina
