Toertocht (25-45 km) van Go 4 Duchenne te Wintelre op zondag 19-04-2015.

De opties voor zondag 19 april 2015 in België waren de toertocht in Haacht en de zeer mooie toertocht in Tangissart (Court-Saint-Etienne) in Waals-Brabant. Deze laatste stond de vorige jaren aangestipt als niet te missen, maar dit keer heb ik La Trace d’Hez zoals hij heet toch eens links laten liggen. Omdat ik het goede doel wilde steunen! Eerlijkheidshalve omdat mijn conditie niet van aard was om te klimmen en ik geen zin had in een zware inspanning. Daarom trok ik naar het vermoedelijke eenmalige evenement van de toertocht in het Nederlandse Wintelre, ergens tussen Tilburg en Eindhoven. Een groepje bikers dat onder de naam Go 4 Duchenne fondsen inzamelt voor hun deelname aan Duchenne Heroes, een zware benefiet-mountainbiketocht ten voordele van het onderzoek naar de ziekte van Duchenne, had hier een toertocht georganiseerd om geld in het bakje te krijgen. Omdat Jari en ik de laatste tijd al een aantal zeer genietbare tochten in deze streek hadden gereden, waaronder Hooge Mierde, Hilvarenbeek, Esbeek en Vessem, kon deze tocht niet tegenvallen. Omdat Jari nog elders verwacht werd is hij naar Haacht getrokken, dat was dichterbij en dan kon hij rijden zo snel als hij wou. Aldus trok ik nog eens zoals vroeger in mijn eentje naar de start.

Het was even zoeken naar de startplaats in de Taverne D’n Hut omdat de GPS in de wagen mij naar Wintelre wilde sturen dwars door het bos, terwijl een bord aangaf dat de weg verderop afgesloten was voor gemotoriseerd verkeer. Toen ik terugkeerde kwamen anderen voorbij die even later ook rechtsomkeer maakten, het had dus geen zin van voorbij het verbodsbord te rijden. Een derde man die hetzelfde lot onderging en de streek blijkbaar kende kon ik met de wagen blijven achtervolgen om zo de start te vinden. De weg er naartoe liep dwars door een knap bos net op dezelfde wijze zoals ik enige tijd terug naar Hooge Mierde reed, maar dat ligt elders. Het betrof meer bepaald de Goirlesedijk en in Hooge Mierde was het de Poppelsedijk! Ik passeerde plekken die me bekend waren vanuit de toertocht in Vessem. Parkeren kon op een weide tegenover de in het midden van nergens tussen de velden gelegen taverne met speeltuin. Inschrijven kon in de vaste tent en om 9.50 u was ik op pad. Dat was tien minuten voor het sluiten van de inschrijvingen en in Nederland is het geen goed idee van laat te vertrekken. Men begint daar altijd vrij snel aan het weer ophalen van de pijlen! Omdat ik naast mijn gewone job ook nog inwonend huisbewaarder ben van een aantal zalen die uitzonderlijk die zondag gebruikt werden kon ik niet eerder weg.

We werden weggeleid over een asfaltbaantje naast het kampeerterrein Chalet Park Dennenoord met vaste chalet-woonwagens en na 1 km dook de tocht al resoluut het bos in! En wat voor een bos! Een bos met zeer knappe paden over een aantal uit de kluiten gewassen heuvels! In principe kon de tocht al niet meer stuk! Ik heb er nochtans toch gevloekt, want de ondergrond was er zodanig droog en zanderig dat het er niet aangenaam rijden was en ik regelmatig kwam stil te vallen in het losse zand. Ik hoopte maar dat het niet overal zo zou zijn! Tot 4 km had ik het dus al knap lastig tijdens de zeer vermoeiende intro die je geen kans had gegeven tot enig opwarmen! Letterlijk en figuurlijk, want het was vrij koud ondanks de schitterende ochtendzon. Op 5 km ging het een donker bos in. We reden er over een droge ondergrond tot we uitkwamen op het parcours van een rode vaste route. Daar zouden we in de loop van de rit nog stukken van meepikken zonder het parcours ervan klakkeloos te volgen. Tijdens de doortocht van De Klampbergen kruisten we een asfaltbaantje. Een jongen foeterde er op zijn vader die voor hem reed omdat die plots zonder teken stopte waardoor de zoon omviel.

Na een droge singletrack door het bos kruisten we de meer open heide. Mooie singletracks, soms deel uitmakend van de rode vaste route, volgden. Ondanks de droge en zanderige ondergrond viel er behoorlijk goed te rijden. Op 11 km van het vertrek was er een duidelijk aangegeven splitsing tussen de ritten van 25 km en van 45 km op een kruispunt van dreven aan de rand van het bos. Ik had het gevoel hier al eens geweest te zijn, maar ik ben niet zeker. Als het zo was, dan was het tijdens de tocht vanuit Vessem vorige zondag. Twee mannen die achter me reden kozen voor de kleine toer, ik reed de richting van de 45 km uit. 10.45 u. Ook vanaf hier omzeggens niks anders dan bossen. Op 12,50 km werd de oversteek van een grote baan geregeld door twee seingevers. Aan de overkant troffen we een iets meer technische track over een moeilijker singletrack met wat bulten en wortels. Dit alles werd gevolgd door een mix van singletracks en brede zandwegen door de bossen. Op 15 km doorkruiste ik een oud dennenbos en reed voorbij de in onbruik geraakte staties van een trimparcours langsheen kwistig met keien bestrooide boswegen. Ook de tocht van Vessem passeert hier, zo niet dan toch op een gelijkaardige plek.

Omstreeks 17 km bereikte ik een plek die gelegen is op een groene vaste route. Onmiddellijk daarna kwam ik uit het bos tevoorschijn in een meer open landelijke omgeving met zo goed als geen bebouwing. 11.10 u. Wat me meer zorgen baarde was het feit dat ik twee mannen achter me aan kreeg die achter me bleven hangen, wat uitzonderlijk is. Ondanks het feit dat we nog door twee afzonderlijke snelle jongens werden ingehaald, werd mijn vrees door één van die mannen bevestigd. Het waren de bezemrijders die als laatsten het parcours bereden! Dat baarde me zorgen want dit betekende dat ik nog meer dan de helft van de rit met die kerels in mijn zog diende af te leggen terwijl ik er gewoonlijk een traag tempo op na houd!

We reden een eind door een bijzonder mooi stuk bos en enkele op elkaar volgende zeer knappe singletracks leidden tot de pauze. Deze kwam op 24 km van het vertrek en ik arriveerde er om 11.30 u. Het aanbod aan de bevoorrading had de allures van een buffet met sportdrank, thee, aspergesoep, hardgekookte eieren van een lokale eierenboer www.lekkernei.eu (inventief gekozen naam), met kaas, ham en worst belegde broodjes, krentenbollen, cake en koeken. Alles zorgvuldig uitgestald op tafels onder een tent en aangeprezen door enkele dames op post. De tijd genomen voor een bekertje soep, een broodje kaas en een krentenbol. Lekker! Aan de stop stonden nog enkele bikers, waarvan twee vrouwen met kinderen.

De bezemrijders bleven nog wat napraten aan de stop zodat ik wat voorsprong kon opbouwen. Na de stop ging het over een singletrack die in het bos evenwijdig liep met een asfaltbaan, ik veronderstel de baan naar Vessem. Op deze track was er een splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km. De vrouwen met de kinderen sloegen rechtsaf op de kleine toer. Voor mij ging het de baan over en aan de andere kant opnieuw het bos in. Ik kwam weer uit het bos tevoorschijn op de oever van de waterloop de Kleine Beerze. Na even langs de Kleine Beerze te hebben gereden diende ik deze te kruisen ter hoogte van een bruggetje naast een smalle pijpleiding, eerder een smalle metalen balk die naast de pijp lag. Op deze plek was ik nog niet zo lang geleden geweest tijdens de GPS-rit vanuit Hilvarenbeek. 26,50 km. Het ging opnieuw het bos in waar ik op 27,50 km een baantje diende te kruisen. Tegen de twee seingevers gezegd dat de bezemrijders aan de stop waren en dat ik dus de laatste was op het parcours. Zij zouden snel kunnen beschikken! Omstreeks 29 km bereikte ik de mooie bochtige singletrack die bij aanvang door een stuk gerooid bos voert en zich daarna met vele kombochtjes door het bos slingert. Hij maakt deel uit van de vaste rode route en vorige zondag werd hij ook bereden tijdens de Beerze Brave Veldtoertocht vanuit Vessem. Intussen hadden de bezemrijders mij weer ingehaald.

Op 30 km reed ik voor de tweede zondag op rij voorbij de nieuwe uitkijktoren naast de vennen Kromven en Keijenhurk op de Landschotse Heide. We kregen enkele knappe bospaden op en in de buurt van de rode vaste route in de dennenbossen in de omgeving van de uitkijktoren. Ik dook er een grasspoor in waar ik vorige zondag tijdens de tocht van Vessem ook gereden had. Ik kwam weer uit het bos tevoorschijn op een grote baan die ik diende te kruisen om dan aan de rand van de bebouwde kom van Middelbeers de Hillestraat in te rijden, exact zoals vorige zondag! Eén van de bezemrijders kwam naast me rijden en een praatje maken. Na weer een eindje bos kwam ik met die twee weer uit op een baan, exact zoals vorige zondag. Ik diende ze op dezelfde plaats te kruisen. Maar er hing geen pijl meer! Aan de overkant ging het weer het bos in en een eindje verderop was inderdaad al een in fluokleuren getooide biker bezig met het wegnemen van de pijlen. Waar ik op gehoopt had gebeurde, de twee bezemrijders bleven bij die kerel hangen zodat ik voorsprong kon opbouwen!

Een tandje bij gestoken opdat ik het tweetal voor kon blijven! Niks dan mooie bospaden passeerden de revue met zowel op 37 km als op 39 km bijzonder knappe singletracks op en af enkele heuveltjes! Daarna werd de tocht verder gezet door een meer zanderig heidegebied. Naar het einde toe reed ik over een zeer lange zanderige singletrack met zeer veel lage bultjes. Wij noemen dat een wasbord. Dat is leuk voor eventjes, maar ik kreeg er op de duur wel mijn bekomst van! Al dat schokken is niet zo ideaal voor mijn ouder wordende knoken! Het pad liep evenwijdig met een meer in de diepte gelegen asfaltbaantje dat mij de indruk gaf van een toeristisch fietspad door het natuurgebied te zijn, eerder dan een gewone rijweg waar het mij te smal voor leek. We reden er een hele tijd naast, van 45 km tot 48,50 km. Onderweg kwamen er als afwisseling nog enkele hoge bulten om over te rijden.

Om 13.10 u arriveerde ik weer aan D’n Hut. Daar waren niet veel bikers meer, wel mensen die er buiten op het terras van het restaurant zaten te tafelen. De bikers die er nog zaten waren vermoedelijk medewerkers omdat ze de bezemrijders en de afpijler die ik onderweg gezien had bleken te kennen. Even later kwamen ook de Duchenne Heroes voor en door wie dit alles op poten gezet was toe. Nog net voor de tent haar deuren sloot nog een drankje kunnen kopen. We hadden bij de inschrijving een bonnetje gekregen waarvan ik niet had verstaan waar het voor diende. Blijkbaar om in te ruilen tegen een gratis ijsje, maar de ijsventer was alweer vertrokken, dus daar heb ik geen gebruik meer van kunnen maken. Na aan een tafeltje nog even genoten te hebben van het mooie lenteweer en van de dreumesen die in de speeltuin hun gangen gingen, de auto weer opgezocht en tevreden weer naar de andere kant van de grens gebold!

De organisatie kan prat gaan op een perfecte, duidelijke en overvloedige afpijling, zelden zo goed gedaan! Een bevoorrading om u tegen te zeggen met fruit, koeken, tot krentenbollen en belegde broodjes met ham en kaas toe! Ik was al blij dat ik bij de inschrijving uit sympathie voor het goede doel iets meer betaald had dan nodig. De organisatoren hebben hun centen dubbel en dik verdiend want zij hebben in ruil voor onze sponsoring een toertocht aangeboden die op alle vlak perfect georganiseerd was: de parking, de afpijling, het knappe bosrijke parcours, bijna volledig off-road, seingevers op enkele gevaarlijke plekken, bezemrijders die nagaan of niemand achterblijft en de prima bevoorrading aan de stop! Er daagden zo’n 350 deelnemers op en deze tocht verdiende meer dan dat! Respect voor de organisatie. Het enige minpunt voor mij was dat ik de bezemrijders lange tijd achter me aan had zodat ik niet veel kans had om eens te stoppen. Het ware misschien ook zinvol geweest van bij de start een noodnummer mee te hebben gegeven zodat in geval van problemen onderweg contact kon opgenomen worden met iemand van de organisatie. Hopelijk blijft het niet bij een eenmalige uitgave want deze rit was er eentje om niet te vergeten en beslist nog eens over te doen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.nl!

StrammerMax

22-04-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Heirnistochten (20-25-35-50) van WTC Heirnis Gent te Gentbrugge op 18-04-2015.

Op zaterdag 18 april 2015 eens komen rijden in een streek die ik zelden aandoe voor een toertocht die ik nog nooit gereden had, meer bepaald de Heirnistochten van MTB Heirnis Gent vanuit Gentbrugge. Mijn maat Jari onderweg opgepikt in Waasmunster en voor de eerste keer in mijn leven ook eens onder het snelwegviaduct in Gentbrugge gestaan, want de start was vanuit de aldaar gelegen Vierde Zaal, pal naast de snelweg! Ingeschreven en om 12.45 u waren we op weg voor de tocht met een kidstoer en afstanden van 25-35-50 km. Ook wielertoeristen konden hier aan hun trekken komen, want tegelijk werden ook wegritten georganiseerd.

De tocht voerde ons vanaf het vertrek door een park met enkele leuke grindpaadjes. Onmiddellijk splitsten de kidstoer en de rit van 25 km zich af van de 35-50 km. We reden onder het viaduct van de snelweg E17, door een woonwijk en via servitudes tot aan de boorden van de Schelde op 3,50 km. We vroegen ons af of het wel de Schelde was omdat er meer slik dan water in de bedding stond! Gent-Zeehaven is duidelijk niet langs deze weg bereikbaar! We reden op een pad tussen de Schelde en het enorm grote kerkhof van Gentbrugge om de stroom te kruisen aan de eerstvolgende brug in het centrum van Gentbrugge. Daar reden we opnieuw evenwijdig met de Schelde in de richting van waaruit we kwamen maar dan op de andere oever. We maakten er gebruik van het jaagpad dat er in heraanleg was en ons voorbij een fabriek in afbraak leidde. Grote borden kondigden er de bouw van appartementsblokken aan die op de site met industriële archeologie zullen oprijzen. Met zicht op het slik in de Schelde! Residentie Slikzicht zou als naam kunnen dienen! Op 6 km troffen we op dit jaagpad de splitsing tussen de 25 km en de 50 km.

Voor de langste toer lieten we de Schelde achter ons om de bewoonde wereld van Destelbergen te doorkruisen. Op 7 km reden we meer off-road op een assenweg evenwijdig met een beek of kleinere waterloop tot de grens met Sint-Amandsberg. Hier kregen we op 8 km van de start de eerste twee andere bikers te zien. In de Kwadenplasstraat te Destelbergen troffen we een bord van de mountainbikeroutes die deel uitmaken van het vaste netwerk Schelde-Durme. We reden voorbij de Gallische Hoeve ’t Haeseveld, een plek met een lange historiek. Het betreft een gebouw, met een villa in Engelse cottagestijl met aanpalend een oud-industriële remise (inpakhal) en watertoren. Het oostelijk gedeelte van dit gebouw is momenteel het gelijknamige "Gasthof 't Haeseveld". Sinds 10 jaar bevindt zich op het zuidoostelijke gedeelte van het terrein eveneens de enige reconstructie van een Keltische hoeve in Vlaanderen uit de Laat-Ijzertijd (periode van 450-52 v. Chr.). Dit laatste gedeelte van het terrein (2000m²) wordt door de eigenaars van het Haeseveld, de familie De Gusseme-Martens, verhuurd voor 1 symbolische euro per jaar aan de VZW Gallisch Dorp.

We reden de Spoorwegstraat op, reden even verderop effectief naast de spoorweg om dan op 12 km off-road op te gaan ter hoogte van een stokoud hoevetje waarvan je niet gelooft dat ze nog bestaan! Zo’n oud krocht en blijkbaar nog bewoond! Vanaf deze plek voerden landelijke wegen over asfalt, grassporen en assenwegen ons over het grondgebied van Destelbergen. Vanuit de Groenstraat dienden we de drukkere Haenhoutstraat te kruisen ter hoogte van een bizarre villa met grote poorten en slotgracht! 16 km om 13.45 u. Rond 18 km reden we opnieuw door de meer bewoonde wereld van Destelbergen, voorbij zeer oude rijhuisjes en nieuwe villa’s. Een servitudepaadje over keitjes leidde ons achter de tuinen van huizen en villa’s.

Via deze weg arriveerden we op 19,50 km aan de oever van het Damvalleimeer. Daar waar we het park rond de vijver in reden werd een enorm appartementsgebouw opgetrokken met een diepe bouwput achter de tuintjes en koterijen van oude huizen. We kregen hier een mooi pad dat ons omheen een deel van de vijver loodste en voorbij nog andere waterpartijen en visvijvers. Eens daar voorbij staken we op 21 km de snelweg E17 over. We passeerden het restaurant Palinghuis Stapsteen aan de Lagen Heirweg nabij het Damslootmeer te Destelbergen. Vanaf deze schilderachtige plek stond de doortocht van Heusden op het programma. Daar kregen we het gezelschap van een meisje dat twee pony’s meevoerde. De doortocht van Heusden verliep voornamelijk over asfalt met af en toe een assenweg en een servitude. Op 25 km kregen we een bos voor de wielen. Het eerste gedeelte was een gloednieuw aangeplant bos op een plek waar het oude bos gerooid was, het tweede gedeelte ging door het resterende deel van het oorspronkelijke oude bos. Op 27 km kruisten we de ringweg R4 halverwege tussen de afritten van Laarne en Melle. 14.25 u.

Even verderop kwam de bevoorrading op 27 km van het vertrek op het terrein van een kleine manege met oude paardenstallen op de rand tussen de bewoonde wereld en weiden. Onder een tentje zorgden enkele mannen voor fruit, cake, koeken, sportdrank en water. Keuze genoeg en voor ieder wat wils. Een stralende zon kregen we er nog bovenop. Er was nog wat beweging van vertrekkende en toekomende bikers, ook al hadden we onderweg slechts sporadisch deelnemers ons weten inhalen. De meer gespreide vertrekuren op zaterdag geven natuurlijk aanleiding tot minder drukte op het parcours.

Na de stop maakte de kidstoer zich weer los van de ritten van 25-35-50 km en reden we door het landelijke Heusden tot de grens met Wetteren. In tegenstelling tot het eerste gedeelte van de toertocht over veelal verharde wegen, kregen we nu meer onverharde wegen, veldpaden en servitudes voor de wielen. Op 33 km reden we over de terreinen van een uitgestrekte boomkwekerij en kregen we veel letterlijke tegenwind in een assenweg. Op 34 km was er een splitsing waar de door ons gekozen route van 50 km apart ging van de 25-35 km. 15.00 u. Vanaf het gehucht Ten Ede (Wetteren) ging het afwisselend over onverharde paden en landelijke betonwegeltjes. Omstreeks 38 km werd onze aandacht getrokken door een tent met witte en rode strepen en veel spelende kinderen. We reden rakelings langs het zogenaamde Prullenbos waarin zich onder anderen een boomklimparcours bevindt, een speelbos, speeltuin en taverne. Op 37 km raakte het parcours de bewoonde wereld van Laarne ter hoogte van de buurtweg Veldekenslos en voerde een landelijk baantje ons naar het bedrijventerrein van Recticel. Daar worden isolatiepanelen gemaakt waarmee onder anderen één van de gebouwen op mijn werkplek werden ingepakt. 41 km.

Een ritje over mooie landelijke wegen en paden werd afgesloten met een mooi stukje parcours door een klein bos dat uitgaf in een villawijk van Destelbergen. Met uit de kluiten gewassen huizen van rijke mensen. Servitudes tussen groen leidden opnieuw tot de oever van de Schelde. 44,75 km. Daar liep een hond in zijn eentje rond. Het ging rechtsaf het jaagpad op en een eindje langsheen de oever van de Schelde. Het parcours boog van de Schelde weg ter hoogte van Melle. Mooie veldwegen en sporen voerden ons door een mooie landelijke streek. We reden rakelings opnieuw langs de plek van de bevoorrading wat verklaart dat ik in de verte bikers zag rijden toen ik daar was. Dat waren dus mensen geweest die de rit bijna achter de rug hadden. Op 48 km doken we een strook bos in en toen we daar even halt hielden kwam er een bekende toe! Hij had van de hele tocht voor ons slechts één enkele andere biker te zien gekregen! Het was Danny, ooit ontmoet tijdens het laatste gedeelte van een marathonafstand en sindsdien een aantal keren tegengekomen op andere tochten op uiteenlopende plaatsen in Vlaanderen, onder anderen na de intussen helaas ter ziele gegane toertocht Afrit 16 van de brandweer Leuven vanuit Heverlee Gasthuisberg.

Na de doortocht van het kleine bos bereikten we opnieuw het jaagpad langsheen de Schelde omstreeks 50 km van de start. 16.10 u. Na enkele landelijke wegen reden we naast de Schelde de snelweg R4 onderdoor, onder de brug via dewelke deze baan de stroom kruist. We reden dan even vlak naast de snelweg over een grasspoor om de rit te vervolgen quasi evenwijdig met de Schelde. We reden eerst onder en dan over dezelfde brug om de Schelde te kruisen. Aan de andere kant ging het lekker naar beneden om weer de velden in te duiken ter hoogte van het Kasteel Konincksdonk. 52 km. Eens daar voorbij doorkruisten we een open vlakte en werd onze aandacht getrokken door een jong geboortebos. Daar was het uitkijken voor een plotse afdaling naar een put met een bruggetje over een beek en een plotse klim over een pad met uitgedroogde diepe sporen en wortels! Een kerel op een bank vertelde dat hij van alle passanten niemand tot boven had zien geraken.

Het geboortebos ging naadloos over in het natuurgebied de Gentbrugse Meersen. Door het parkbos van vanochtend reden we opnieuw in de richting van de snelweg en het viaduct van Gentbrugge. Met deze mooie afsluiter bereikten we de finish omstreeks 16.30 u met 56 km op het tellertje. Binnen in een bijna opgeruimde zaal en in het gezelschap van Danny nog de in de prijs begrepen donkere uitgedronken. Ondanks het hoge gehalte verharde wegen en asfalt, zeker in het gedeelte voor de stop, hadden we in deze minder voor mountainbike geschikte streek toch een mooie en afwisselende rit voor de wielen gekregen. Het prachtige lenteweer maakte de tocht nog eens zo genietbaar. Wachtte nog de lange rit weer huiswaarts.

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Tom de Moor maakte een compilatie op beeld van de mooiste stukjes: klik hier of kijk onderaan!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

Heirnistochten Gentgrugge 18-04-2015 door Tom de Moor

21-04-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Beerze Brave Veldtoertocht (25-35-50 km) van ATB Vessem te Vessem op zondag 12-04-2015.

Voor het derde jaar op rij hadden Jari en ik onze zinnen gezet op de mooie toertocht van Vessem, de Beerze Brave Veldtoertocht. De eerste keer kenden we elkaar nog niet, de tweede keer wel maar kwamen we elkaar toevallig onderweg tegen en nu rijden we al bijna een jaar omzeggens elke zaterdag en zondag samen. Omdat wij uit ondervinding weten dat er in Nederland nogal snel wordt gestart met het weer ophalen van de pijlen en ik dichter bij de start woon dan hij, hadden we afgesproken dat ik als trage vroeger zou vertrekken. Jari zou me dan wel inhalen! Althans, dat hoopte hij! Omdat hij enige tijd geleden in gelijkaardige omstandigheden mij duidelijk had laten verstaan dat hij me toch vrij snel had weten in te halen na drie kwartier later te zijn gestart, hoopte ik dat het deze keer eens anders zou zijn! Het is nog gelukt ook, ondanks het feit dat mijn conditie daags voordien in het heuvelachtige Rillaar (Aarschot) nul was. Desondanks reden we daar toch nog 50 km. Ik vond een ideaal parkeerplekje, als laatste in een lange rij, de bestelwagen na mij had dus pech, vlak bij het kapelletje aan de bosrand. Me ingeschreven en m’n vertrekuur doorgestuurd zodat Jari wist dat ik om 9.20 u van start ging.

De toer dook vanaf het midden in de bossen gelegen Sportpark De Lille over een poederdroge singeltrack langsheen de voetbalvelden het bos in. Daar kwam al direct een eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 35-50 km. We reden eventjes over een stukje heide en kregen daarna een mix van zandwegen, bospaden en smalle wegeltjes. Op 6 km voerde de tocht even over een paadje op de rand tussen bos en velden om dan weer resoluut voor het bos te kiezen. Een kleine kilometer verder reed ik voorbij enkele door palen afgeboorde grafheuvels. Op 7 km ging het eventjes door de bewoonde wereld ter hoogte van een plek die Halfmijl heet waar we langsheen de terreinen van een boomkwekerij reden. Een zandweg voerde opnieuw naar het bos toe.

Op 8,50 km raakte het parcours weer eventjes de bewoonde wereld ter hoogte van Het Postelke waar enkele mooie huizen in het groen staan. Seingevers hielpen me een rustige baan oversteken om op 11 km weer de bossen in te duiken. 10.00 u. Ik reed dan eventjes langsheen een waterloop om een afwisseling van paden doorheen stroken bos en velden voor de wielen te krijgen. Op 13,50 km passeerde ik een aantal in het bos gelegen buitenhuizen en leidde een zompig pad me naar een heidevlakte. 14 km. Na een lange zanderige weg dwars door de velden over een soort van smalle richel en een asfaltbaantje bereikte ik de pauzeplaats op de oprit van een hoeve op 21 km van het vertrek omstreeks 10.45 u. Je kon er hete thee en sportdrank drinken. Op het menu stonden fruit, peperkoek en honingwafels. Er was nog redelijk wat volk en ambiance aan de stop en iedereen genoot er van de rustpauze onder een stralende zon en blauwe hemel.

Om 11.00 u verliet ik de stop en kreeg in de bocht van het asfaltbaantje direct de splitsing tussen de 25-35 km en de 50 km. Gekozen voor de langste tocht. We kregen een zeer knappe singletrack op en af enkele heuvels in het bos. Die leidde naar een door het bos lopende assenweg die fungeerde als toeristisch fietspad. Om dan een volgende mooie singletrack te treffen die deel uitmaakte van een rode vaste route. We volgden een stuk van dit vaste parcours dat op 25 km voorbij een gloednieuwe uitkijktoren kwam naast het zeer groot ven Keienhurk dat deel uitmaakt van de Landschotse Heide. De tocht voerde er over leuke paadjes doorheen een knap dennenbos. 11.15 u. Tot 28,50 km kregen we knappe bospaden op de rode vaste route in de wijde omgeving van de uitkijktoren. Seingevers stonden daar op wacht aan de kruising van een grote baan naar de Hillestraat in Middelbeers toe. Dan reden we een stukje langsheen het riviertje de Kleine Beerze. Ook al stroomt het riviertje langsheen de rand van het dorp, we reden er doorheen een knappe strook bos over een niet evident te berijden paadje dat ook rakelings langsheen een voetbalveld kwam. We reden daarna even door de bewoonde wereld om de rode vaste route weer te vervoegen. Leuke singletracks en zandwegen door de bossen tot ongeveer 34 km. Na lang alleen gereden te hebben kreeg ik er nog eens een andere deelnemer te zien, gekleed in een smetteloos wit pak, evenals twee bikers die afsloegen op de vaste route. 34 km om 12.00 u.

We konden genieten van zeer mooie bospaden. Een biker die me daarstraks begroet had tijdens het inhalen en dan stond te wachten alvorens een grasspoor op te rijden stak me geruime kilometers verder na een singletrack weer voorbij. “Het is echt genieten hier”, riep hij me toe. “Ja, zeer mooi”, antwoordde ik, zowel doelend op het parcours, de omgeving als het prachtige lenteweer! Zanderige bospaden werden ons deel en van 37 km tot 38 km konden we genieten van een zeer leuke singletrack met vele bochtjes en op en af enkele heuveltjes. We reden toen op en in de omgeving van een rode vaste route. Op 39 km kwam ik toe op een grote baan met een fietspad en zeer brede berm. We dienden de baan even te volgen. Ik werd er voorbijgestoken door nog een late deelnemer. Ter hoogte van een schuilhut ging het rechtsaf een grind bosfietspad op. De plek herinnerde ik me van eerdere deelnames. Ooit zaten daar in de hut mannen van MTB Vessem te wachten om pijlen op te halen. Het fietspad maakt deel uit van het parcours van een groene vaste route. Deze voerde me door een bos met stroken omgekapte bomen.

Toen ik op 42 km aan de rand van het bos uit een pad kwam stond er een groepje bikers van MTB Vessem waarvan één een pijl in de hand hield in de te volgen richting. Ik diende een zandweg in te slaan op de rand tussen bos en velden. Dan ging het linksaf naar een eerder technische singletrack in het bos. Dit voerde naar een pad doorheen een oud dennenbos met hoge statige bomen in een knappe omgeving. De vermoeidheid begon stilaan toe te slaan. Op 45,50 km kwam ik toe op een breed met keien verhard bospad. Bij mijn eerste deelname moeten die toen pas gestort geweest zijn, nu lag alles al meer uiteengereten. Het brede bospad leidde langsheen enkele oefeningen van een in onbruik geraakt trimparcours. 12.45 u. Op 46 km hoorde ik in het bos mijn naam roepen en werd ik ingehaald door Jari. Hij had al mannen achter zich gehad die de pijlen aan het weghalen waren. De laatste kilometers over een mix van paden door een dennenbos hebben we dan samen afgemaald. Zo stilaan begon de omgeving er uit te zien zoals in de bossen nabij de start. Het einde naderde. We bereikten het bewoonde centrum en via de poort reden we de binnenkoer van de Brouwerij van Vessem, De Gouden Leeuw, binnen omstreeks 13.00 u en met 51 km op het tellertje. Daar zaten de laatste deelnemers en een delegatie van de inrichtende club te genieten van de lentezon. Hier kon je het bij de inschrijving ontvangen bonnetje inruilen tegen een glas Beerze, het streekbier van Vessem. Dat hebben we dan leeggedronken met nog een broodje kaas erbij en in het gezelschap van de ouders van Jari die een kleinere afstand hadden gereden. Nog wat nagepraat op het tuinterras van De Gouden Leeuw. Alvorens huiswaarts te vertrekken met Jari nog een belegd broodje gaan eten in de Smulhoek verderop.

Zoals de biker onderweg me toeriep was het inderdaad echt genieten vandaag. Van het mooie lenteweer en van het prachtige parcours dat MTB Vessem voor de 750 deelnemers had uitgezet in deze bosrijke streek. Met dank aan de seingevers die op post waren aan de verschillende oversteekplaatsen van rijwegen. Allicht tot volgend jaar. Dan zal de tocht een eerder weekend komen dan nu het geval was omwille van Pasen dat deze keer op de gebruikelijke datum viel!

Jari had de GPS niet bij (en dat is een verhaal apart!), dus helaas hebben we de route niet op Google-Maps!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.nl!

StrammerMax

17-04-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-67 km) van de Rillaarse Bikers te Rillaar op zaterdag 11-04-2015.

De grootste stommiteit die een mens kan doen heb ik gedaan, meer bepaald na er een ganse zomer en winter niks in uitgevoerd te hebben, mijn tuintje proper gemaakt op vrijdag, daags voor de avond- en nachttocht van de Rillaarse Bikers. Het zou die dag mooi weer zijn en ik zou er voor gewed hebben dat het de week nadien bijzonder slecht weer zou worden indien ik het niet deed zodat het er niet meer van zou komen! Het is dus dank zij mij dat het deze week al alle dagen schitterend weer is geweest! Omdat Jari en ik ook onze zinnen hadden gezet op de mooie toertocht in het Nederlandse Vessem op zondag, hadden we besloten van op zaterdag goed op tijd te vertrekken in Rillaar. Het zou dus geen echte nachtrit worden, waar deze tocht uiteindelijk voor bedoeld is, maar toch hebben we onze lampen gemonteerd, waaronder voor elk een splinternieuw exemplaar dat we tijdens de afgelopen week via het web besteld en ontvangen hadden! Uiteindelijk hebben we ze niet nodig gehad, maar we zijn toch tergend lang onderweg geweest en hebben het laatste stuk dan nog afgesneden om uit te komen op zo’n 50 km. Omdat ik moe was van het opruimen van de wildernis en omdat ik na een winter lang tochten in de eigen streek geen hoogtemeters meer gewend ben! Bovendien had het parcours wat last gehad van de regen van de afgelopen dag terwijl het de vorige dagen redelijk mooi weer was geweest! Lang geleden dat ik nog zo heb afgezien! Om 15.15 u waren we op pad en we kregen al direct een bekende te zien, de Willy uit Poppel. Wat ga ik met Pinksteren afzien op het bikeweekend waar Willy ook bij is! In Luxemburg, met zo veel hoogtemeters! Op sleeptouw te nemen door lokale bikers van de club uit Erneuville! Jakkes!

Het ging vanaf de Kortakker het dorp uit om op 3 km reeds een splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en van 40-65 km. Daar werden we al direct een stevige helling op gejaagd! Man, man, wat een gesukkel om boven te geraken, alsof ik voor de eerste keer in mijn leven op een bike zat! Er volgde al snel een tweede zware beklimming waar mijn vermoeide leden het zwaar te verduren kregen! Op 7 km bereikten we de veldwegen die in de hoogte naast de snelweg E314 liggen en waar we over de kiezelweg Tienbunder lekker naar beneden konden razen. Na via de brug onder de snelweg te zijn door gereden ging het rechtsaf verder naast de snelweg om er een tweede splitsing te treffen tussen de 25 km rechtdoor en de 40-65 km linksaf van de snelweg weg. Ze kwam op 8,75 km van het vertrek.

Na een veldpaadje volgde een stukje asfalt en een stevige klim in de Solleweg op het grondgebied van Hauwaert (Tielt-Winge). We bereikten er de op een hoogte in de bossen gelegen onverharde straten van de Kaaskorf en de splitsing tussen de routes van 40 km en van 67 km op 11 km van het vertrek. Ondanks mijn lijdensweg hier toch gekozen voor de langste tocht! We hadden tijd en we hadden licht! Van 13 tot 15 km werden we diverse keren de Hauwaertseberg op en af gestuurd, zowel over road als over off-road! Op 16 km werden we het bos in gestuurd en daar lag redelijk wat slijk. Paden voerden door een wijngaard en op 18,50 km kregen we nogmaals een zware klim in het bos voor de wielen. Dan kwamen de afstanden weer samen. Na een passage door het bos arriveerden we opnieuw in de Kaaskorf. Naast de modder kregen we nu ook nog af te rekenen met regen! De rit voerde ons weer in de richting van de snelweg waar we een splitsing vonden tussen de 25-40 km en de 67 km ter hoogte van het kapelletje aan de Jennekensstraat op 21 km van het vertrek.

Even getwijfeld welke afstand we zouden volgen, de 40 km of de 67 km. Omdat ik vermoedde dat we voor de langste afstand dadelijk een bevoorrading zouden treffen toch maar voor de langste toer geopteerd. We werden inderdaad naar de zogenaamde Zwitserse weide gestuurd, een weide op privaat terrein en gelegen op een helling. Aldus werd ze in de commentaren op het forum ooit zo gedoopt! Na de doortocht van een strookje bos naast de weide op dezelfde helling ging het een poortje door en bereikten we inderdaad de eerste bevoorrading op 22 km van de start. Fruit, koeken, granenrepen, chocolade, water en sportdrank stonden er onder een tentje en werden verzorgd door een jongen en een meisje. Er stond nog een derde jongen te overpeinzen hoe hij voor de zondag alles zou opstellen om de bevoorrading zo vlot mogelijk te laten verlopen. Allicht zou het dan drukker zijn! Er kwamen nog enkele andere bikers toe die zich ook misrekend hadden wat het moddergehalte en de regen betrof. Maar eentje had net zoals wij de laatste editie van de 24 uren van Westerlo meegereden en daar lag pas modder nadat het bijna 20 van de 24 uren aan één stuk door had geregend!

Na de bevoorrading kwam er een mooie holle singletrack en een knap stuk op en af over een singletrack doorheen een bos tot we uitkwamen op een grote baan. 26 km. Tot 28 km was het stevig klimmen over de kasseien van de Kratenberg in Nieuwrode (Holsbeek). Een mix van verharde wegen en off-road-paden op en af door Holsbeek leidden naar een stevige klim op 31 km. Er volgden off-road-wegen tot aan de oversteek van een grote baan op 34 km. Hier kregen we eindelijk nog eens twee andere deelnemers te zien. Op 36 km werden we geconfronteerd met stevige slijksporen! Via een veldweg bereikten we opnieuw de snelweg om opnieuw uit te komen aan de brug nabij het kapelletje in de Jennekensstraat waar we daarstraks de splitsing naar de 67 km waren opgegaan.

Het ging linksaf de brug over om er een volgende splitsing te vinden tussen de routes van 25 km en van 40-65 km op 37 km van het vertrek. Voor de langste afstanden ging het opnieuw linksaf tot naast de snelweg. We reden daar een hele tijd naast, eerst over een betonbaantje en dan over een grasspoor en mee in de richting van het verkeer op de snelweg, We kregen er nog een eenzame biker te zien. Van 39 km tot 40 km kregen we een leuk stukje op een privaat terrein waar een soort van crossparcours lag. Een pad slingerde er zich in grote lussen en over enkele bulten door het bos zodat ik Jari en de twee andere bikers die toen in onze buurt reden en voorop waren diverse keren te zien kreeg. Op 41 km dook de tocht een groot dennenbos in.

Eens het dennenbos weer uit vervolgde de tocht door een meer open landschap met mooie vergezichten over de velden in het felle licht van de ondergaande zon die in onze ogen scheen. 43 km. Op 45,75 km kwamen we toe aan de tweede bevoorrading die was ondergebracht in de schuur op het erf van een boerderij met de enige koe die er stond op de achtergrond. Het kerstlicht was weer van de zolder gehaald voor de gelegenheid maar het was nog te licht om er op dat moment al veel van te zien! De aandacht aan de stop werd vooral getrokken door een rechtopstaande brandende boomstronk waarin met de kettingzaag de sculptuur van een aangezicht was uitgewerkt door Art of Nature. Als ik het goed heb stond de tweede bevoorrading in de Mottestraat. We verlieten ze letterlijk via de achterdeur en de garage. Na de stop werden we in de richting van de bossen op de hellingen aan de Wijnberg en de Rommelaar gestuurd. Omdat we moe waren, reeds lang onderweg en we uit vroegere deelnames wisten dat daar een technische singletrack ligt en voor mij zeer zware paden in een bos op de flanken van een heuvel, hebben we het laatste deel van de avondrit gelaten voor wat het was. Op de GPS konden we zien dat we slechts een vijfhonderd meter van de start waren! Aldus waren we zo weer aan de zaal in de Kortakker met 50 km op het tellertje.

De bikewash was één van de besten die je kan hebben, want er staan grote statieven waar je uw fiets aan kan ophangen zodat je hem grondig kan schoonspuiten en dat was deze keer wel nodig. De statieven stonden wel wat dicht bij elkaar zodat een douche van of voor de buurman tot de mogelijkheden behoorde. Binnen zagen we de twee bikers zitten die we vanaf de eerste bevoorrading een aantal keren hadden zien rijden. Net als zij hebben we ons een spaghetti besteld die er aan een democratische prijs werd opgediend. Slim gezien van die mannen om zo wat zaad in ’t bakje te krijgen, want iedereen lust na zo’n rit wel een bord spaghetti!

Nog voor we ervan konden eten kreeg we Bruce Wayne en zijn metgezel Mr. C. te zien! Na vele jaren de korte recensies van Bruce Wayne over zijn gereden tochten op het forum te hebben gelezen en me al die tijd afgevraagd te hebben wie er achter het alter-ego van Batman schuilging, ontmoette ik hem voor het eerst in levende lijve tijdens een eerdere editie van deze nachttocht! Sindsdien ontmoeten we elkaar zo af en toe eens op toertochten in Vlaams-Brabant of Limburg. Deze keer waren we vooral geïnteresseerd in de wijze waarop hij zijn lamp op zijn helm bevestigd had. Want nadat we tijdens de lichtjestocht in Esbeek alle Nederlanders daar hadden zien rijden met een Led 24/7-lamp op hun dak, hadden wij er ons in de loop van de week eentje via het wereldwijde web besteld en reeds ontvangen! Mijn vroegere megasterke lampen zijn aan het verslijten en verzwakken! Het systeem om de lamp op je kop te zetten werkt echter niet met een helm! Bruce had het opgelost door de lamp vast te zetten op een met tiewraps aan zijn helm bevestigd stuk pechelbuis met dezelfde kromming. Ik heb het probleem naderhand eenvoudiger kunnen oplossen door het opzetstukje met een colsonbandje aan mijn helm te bevestigen. Het was leuk van Bruce Wayne nog eens gezien te hebben en eindelijk heb ik ook Mr. C. eens duidelijk te zien gekregen, want die rijdt zodanig snel dat ik nooit de kans had van hem te zien.

Doordat we vroeg vertrokken waren konden we ook relatief op tijd weer naar huis om daags nadien te genieten van de ook zeer mooie toertocht in het Nederlandse Vessem die al drie jaren op rij op ons lijstje van niet te missen tochten voorkomt! De tocht in Rillaar is uiteraard knap en op alle vlakken perfect georganiseerd. Hij is voor mij zo al zwaar en daags voordien de tuin in orde brengen na de winter was geen goed idee gebleken. Omwille van vermoeidheid werd deze uitgave dan ook super zwaar! Bovendien maakte de regen die we tijdens de rit een tijdje over ons heen kregen het nog lastiger en de ondergrond glibberiger. Uiteindelijk toch nog 50 km bij elkaar gefietst en content dat we er ook dit jaar weer bij waren.

Onderaan een filmpje van MTB Forza.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

Toertocht te Rillaar op 12-04-2015 door MTB Forza

16-04-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-50 km) van RoPaRunteam Thorrunners te Roosendaal op maandag 06-04-2015.

De stichting RoPaRun organiseert jaarlijks een estafetteloop van Parijs naar Rotterdam, over 525 kilometer. Een sportevenement waarin gezonde mensen geld bijeenbrengen ter ondersteuning van projecten die het leven van terminale kankerpatiënten zo aangenaam mogelijk maken. De RoPaRun wordt gelopen in het pinksterweekend. Thorrunners is een Roosendaals team en neemt deel onder nummer 146. Door het organiseren van een aantal leuke evenementen zamelen de Thorrunners zoveel mogelijk geld in. Vooral de slagzin van RoPaRun treft me na mijn eigenste (stief)moeder na een vier jaar lange strijd tegen de aftakeling veel te jong te hebben moeten verliezen aan kanker! Want het motto is: "Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".

De city-toertocht van de Kaaimannen in het Nederlandse Roosendaal heb ik deze winter eens links laten liggen ten voordele van Ravels-Eel in België omdat ik deze nog wel eens wilde rijden en hij jaarlijks met de toer van de Kaaimannen samenvalt. Daarom op paasmaandag dan toch eens naar de toertocht Supermonday van het RoPaRunteam de Thorrunners in datzelfde Roosendaal gekomen omdat ik deze tocht nog nooit eerder gereden had ten voordele van dan weer ander moois. Het was de vijfde editie van deze tocht, want ik heb hem ooit nog in het leven weten roepen, en hij was meteen ook steeds de laatste toertocht van onze lokale winterkalender waarin de bikers uit de provincies Antwerpen en het westen van Noord-Brabant hun niet te missen toertochten opnemen. Dit seizoen hebben we binnenkort nog een extraatje met de Trans Brabantse Wal in Bergen-op-Zoom, maar dat is een buitenbeentje omdat het een GPS-toertocht is en deze zijn nog niet zo ingeburgerd, getuige de slechts 35 deelnemers op een gelijkaardig initiatief in Hilvarenbeek enkele weken geleden.

Met m’n fietsmakker Jari was afgesproken dat ik mijn uur van vertrek zou doorsturen, hij zou me wel weten in te halen. Meteen vermeld hoe hij van de parking aan het Sportpark Vierhoeven tot aan de Thorhonk achterin moest rijden. Na afloop heb ik aan één van de mensen in de cafetaria gevraagd waarvoor Thorhonk dan eigenlijk wel staat! Thor: tot heil onzer ribbenkast en honk is hun pleisterplaats, de cafetaria dus! Bij de inschrijving werd gemeld dat je de gele pijlen diende te volgen en de pijlen van de vaste mountainbikeroutes van zodra deze zich aandienden! Mijn teleurstelling dat we over vaste routes zouden geleid worden bleek na afloop gelukkig ongegrond! Om 9.10 u was ik ingeschreven en op pad.

De tocht vertrok via de Turfvaartweg, een lange zandweg naast een waterloop, een turfvaart uit vroegere tijden, die ik nog al bereden had tijdens toertochten vanuit België, onlangs nog de tocht van Pek en Slik op 8 maart. Vele tochten in deze streek zijn immers al snel grensoverschrijdend en deze plek ligt dicht nabij het Belgische Essen-Horendonk. Ik reed de Visdonkhoeve voorbij en dook na 2,50 km een bosje in van het landgoed Visdonk. Een lang zandpad voerde me tot op de vaste route waar we op 4 km van de start een bos in reden. Een vrij zompig pad leidde de bikers tot aan de splitsing tussen de 30 km en de 50 km op 5 km van het vertrek ter hoogte van de zandweg Muizendreef, op een plek die ik nog al gepasseerd ben tijdens andere tochten. Gekozen voor de langste rit. In de Grensstraat in de Nispense Achterhoek reden we voorbij een veld vol kleurrijke hyacinten, elke kleur netjes in een ander plantvak, alhoewel er in elk vak wel anderskleurige vreemde eenden in de bijt zaten! Vanaf hier reden we over landelijke asfalt- en zandwegen.

Op 8 km doken we een knap bizar bos in met singletracks die ons tot de Marantvijver voerden, de visvijver van de visclub Maresvik aan de Raaiberg in Essen. We hadden dus de grens overschreden en reden in België, hetgeen verklaarde waarom ik de Belgische plaatjes van vaste mountainbikeroutes te zien kreeg! Ook hier had ik gereden tijdens Pek en Slik op 8 maart. Aan het kruispunt van een bospad met een asfaltbaantje was er een probleem met de pijlen. Er hingen daar geen gele pijlen meer, tenzij dezen van een wandelclub! Er kwam nog een groep bikers toe en die volgde de pijlen van de groene vaste route maar keerden even later op hun stappen terug! Dan kreeg ik links in de verte wel de gele pijlen te zien, maar het leek me onlogisch van die te moeten volgen. Zo dacht ook een nog toekomende biker er over, zeggend dat uitgelegd was van bij gebrek aan gele pijlen dezen van de vaste route te moeten volgen. Hij koos voor rechts en ik heb dat ook gedaan. Dat bleek nadien de juiste keuze, bevestigd door een seingever die enkele kilometers verderop op een kalm asfaltbaantje door het bos had postgevat. De groep die teruggekeerd was heeft daardoor de hele lus op Belgisch grondgebied gemist! Een hele tijd later zou ik namelijk dezelfde plek weer passeren en dan zou blijken dat de plaats van twijfel vlak bij de zogenaamde strontpaal gelegen was!

Ik was er anders een hele tijd niet gerust in omdat ik in de verste verte geen enkele andere biker zag rijden! Het stukje van de Belgische groene vaste route wat we voor de wielen kregen liep door een knap bos met een singletrack naast dewelke je enkele lage heuvels mee kon pikken. Mooie tracks en paadjes waarvan ik vermoedde ze nog nooit bereden te hebben, leidden tot de zogenaamde weekendzone met een mix van huizen en uit de kluiten gewassen buitenverblijven die vaak permanent bewoond zijn! In België kan echt alles! 13 km om 10.00 u. Op een gegeven ogenblik passeerde ik een kleine leegstaande villa waar ik tijdens de tocht van Pek en Slik was gestopt. 15 km. Hard aangereden boswegen voerden tussen de buitenhuizen. Na de zandweg Larikslaan en de oversteek van een asfaltbaantje in wat nadien de bossen van Klein Horendonk bleken te zijn, trof ik weer enkele gele pijlen en kreeg ik eindelijk nog eens twee bikers te zien! Dat was voor mij de geruststelling dat ik daarstraks samen met de andere biker de juiste keuze had gemaakt! 15,50 km.

Er diende zich nog veel bos aan waarbij we af en toe toch een modderige strook dienden te passeren. Omstreeks 19 km reed ik voorbij de bizarre plek die ik “het stort” gedoopt heb omdat ik vermoed dat hier vroeger bedrijvigheid was en dat de grote met bomen begroeide heuvelrug en zandhopen hier niet zomaar gekomen zijn. De groene vaste route passeert hier tussen die zandhopen en de plek ligt volgens de kaart pal op de grens nabij het kruispunt van de straten Horendonk en Achtmaalsebaan. Tijdens de tocht van Pek en Slik werd Jari hier door een ongelukkig inhalende biker in een grote plas gedreven. De omgeving is er woest en de paden gehavend. Recent is in de omgeving een houtsculptuur en zitbank geplaatst aan een nieuw geboortebos. Men had wel een andere locatie kunnen kiezen dan deze groezelige plaats!

Op 19,50 km kwam ik weer toe op de plaats waar daarstraks twijfel was gerezen over de te volgen richting op het bosfietspad en reed ik voorbij de beruchte strontpaal. Hij staat op de grens van het Belgische Horendonk (Essen) en het Nederlandse Schijf (Rucphen). Het is de plek waar de smokkelaar Klaveren Vrouwke aan zijn einde kwam tijdens de Eerste Wereldoorlog. Er is zelfs een heuse strontpaal fietsroute en het leven van Klaveren Vrouwke wordt bezongen in dit filmpje!

Hier staat de “Strontpaal', de legendarische grenspaal tussen België en Nederland bij Horendonk. Deze grenspaal dankt zijn naam aan de douaniers die de grenspaal tijdens de Eerste Wereldoorlog gebruikten om er hun behoefte achter te doen. Het is ook de plek waar op 5 met 1916 de smokkelaar Geert Schrauwen, alias “Klaveren Vrouwke”, op 37-jarige leeftijd werd doodgeschoten door een soldaat-commies. Ter herinnering aan de legendarische smokkelaar uit Sint-Willebrord zijn een kruis en de letters K.V. van "Klaveren Vrouwke" in de ongenummerde vierkante arduinen grenspaal gekerfd. Het is de schuilnaam van die beruchte smokkelaar, die net als de troefkaart in het kaartspel steeds van vermomming veranderde. In 1973 verdween de legendarische paal uit de bossen bij Horendonk. Een andere paal is ter vervanging geplaatst tot onlangs de originele grenspaal weer opdook. Op 6 mei 2006, negentig jaar nadat smokkelaar Geert Schrauwen de dood vond aan de Nederlands-Belgische grens, keert de legendarische en originele grenspaal op zijn oorspronkelijke plaats terug. Ook is ernaast een rood-wit wachthuisje geplaatst, waarin de geschiedenis van “Klaveren Vrouwke” en het regionale smokkelwezen wordt belicht.

Het ging vanaf de strontpaal over het bosfietspad van 20,75 km tot 22,75 km waarna we eventjes over de Achtmaalsebaan reden om deze ter hoogte van de Postweg met de hulp van een seingever te kruisen om zo de Rucphense Bossen in te rijden. Ook de tocht van Pek en Slik dook op dezelfde plaats de bossen in. 11.00 u. We kwamen toe op het vaste parcours van Rucphen dat op sommige plaatsen te lijden heeft gehad van recente boswerken. De omgeving is er anders zeer de moeite waard. Om 11.10 u werd ik er op een foto vereeuwigd! Ik dook na de foto vanuit het bos de zandweg De Oliepot in en na een afslag naar rechts kwam ik toe aan de pauze in De Schietbaan op 26 km van het vertrek omstreeks 11.15 u. De bevoorrading werd onder een tentje verzorgd door twee jongedames. Terwijl ik er in het gezelschap van nog slechts enkele anderen stond te knabbelen van de bananen en de wafels zag ik Jari toekomen. Hij werd wel bijna geveld door een oudere man die zonder kijken het autoportier opengooide!

Na de pauze dook de tocht opnieuw de mooie Rucphense Bossen in. Op 30 km passeerden we daarbij de Gasterij De Posthoorn en verderop de bonte beestenboel van de Gele Berg. Daar loopt op een afgesloten terrein van alles rond, van pluimvee tot ezels. Vanaf hier kregen we een mooi stukje route doorheen de Rucphense Bossen. Op 34,50 km van het vertrek kwamen we er toe aan een splitsing tussen de 30 km en de 50 km. Voor de langste rit ging het de Rucphense Heide op, een bosgebied dat militair domein is maar vrij toegankelijk. Leuke droge paden voerden ons door het bos waarbij we ook een iets woester singletrack over vers afgezaagde groene dennentakken voorgeschoteld kregen evenwijdig lopend met de Nederheidsebaan. Op 39 km kregen we de diep in de bosgrond uitgesneden singletrack op de vaste route, bijna een soort holle weg. Er waren nu in de zijkant putten gegraven om het water af te voeren. Aansluitend kwam er nog een mooi stuk over de Rucphense Heide tot we op 41,50 km het bos verlieten ter hoogte van het kruispunt van de Roosendaalsebaan en de Achtmaalsebaan. 12.30 u.

Hier stonden we opnieuw aan de rand van de bewoonde wereld. We reden een eindje langsheen de Roosendaalsebaan om ter hoogte van de Zundertseweg het domein Visdonk in te rijden. In de verte zagen we de Brasserie Lodge Visdonk staan waar de Kaaimannen hun bevoorrading opstellen. Het groene vaste parcours leidt hier over een aantal hard aangereden bultjes. Na nog een eindje door het parkbos arriveerden we na 45 km omstreeks 13.00 u aan de Thorhonk.

We kregen een kommetje soep aangeboden alwaar we nogmaals vaststelden dat Nederlanders blijkbaar moeilijk hun beurt kunnen afwachten als ze ergens moeten aanschuiven! Aan de bikewash in Esbeek hadden we hetzelfde vastgesteld! Wat ze al niet uithalen om voor te kunnen kruipen! In de cafetaria nog drankjes en broodjes gekocht om bij de soep te eten. We konden zelfs nog een tweede kommetje versieren vermits er aan het einde van het evenement nog voldoende over bleef! Intussen tot de slotsom gekomen dat we ons goed geamuseerd hadden vandaag. We waren zeer opgetogen over de wijze waarop de organisatoren de diverse stukken van de vaste routes op een originele manier met elkaar verbonden hadden. Het gebruik van eigen pijlen in combinatie met deze van de vaste routes vroeg bij aanvang wat gewenning, maar na enige tijd was het geen enkel probleem om de route te rijden. Ook al was het vergaren van fondsen de hoofdreden van dit evenement, de deelnemers kregen toch mooi waar voor hun geld. De man die instond voor de tombola moet ons hebben zien toekomen want hij kwam vragen of wij geïnteresseerd waren om onze kans te wagen, zoniet zou hij beginnen opruimen. Uit sympathie voor het goed doel waarvoor deze Supermonday georganiseerd werd nog loten gekocht waarvan de helft een prijsje opleverde. Ook niet-mountainbikers waren hier welkom want op hetzelfde ogenblik kon je hier ook meedoen aan een estafette-loopwedstrijd en een wegrit voor baanrenners van 75 km lang. Voor ons eindigde hiermee het paasweekeinde met een rit op eigen houtje in het Zoniënwoud te Sint-Genesius-Rode en Groenendaal (Brussel) op zaterdag, de toertocht in Balen-Olmen op Pasen en Supermonday op paasmaandag!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Beeldverslag van Guy Heesakker: klik hier of kijk onderaan!

Dit verslag is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.nl!

StrammerMax

Toertocht Thorrunners Roosendaal op 06-04-2015 door Guy Heesakker

15-04-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (26-32-45 km) van OVC Olmen te Balen-Olmen op zondag 05-04-2015.

Dat ook een club van niet-mountainbikers een degelijke toertocht kan organiseren bewees de Olmense Volleybalclub OVC Olmen nogmaals op de zondag van Pasen op 5 april 2015. De Olmense Markt wordt dan ingepalmd door een grote tent waarin men de spots en installaties van vermoedelijk de fuif van de avond voordien aan het opruimens was. Buiten was een bewaakte fietsparking ingericht. Mijn fietsmakker Jari zou elders gaan rijden, dichter bij huis, maar ik toen ik me aan de auto had klaargemaakt voor het vertrek, kwam hij daar toch toe met de wagen. Omdat hij op tijd weer thuis wilde zijn omwille van een uitnodiging op een feestje zouden we wel niet samen rijden. Zo kon hij aan een iets sneller tempo rijden terwijl het voor mij onnodig was van me af te jakkeren. De tijd dat ik ergens paaseieren zou moeten gaan rapen ligt immers al driekwart van een doorsnee mensenleven achter mij! Met zijn moderne snufjes en apps op zijn smartphone stond Jari anders eerst op de markt in Balen! In m’n eentje vertrokken om 9.25 u.

Het ging van de Olmense Markt en de Schoolstraat het dorp uit om via de brug van de Meerhoutsebaan het kanaal Dessel-Kwaadmechelen te kruisen. Op 2,50 km troffen we een eerste zompige singletrack in een strook van de Straalse Bossen en reden we het grondgebied van Meerhout in. Een mix van veldwegen en singletracks in enkele stroken bos werd van daar af ons deel tot zo’n 6,50 km van het vertrek. 9.45 u. Tot 7,50 km reden we op een pad naast een waterloopje. We raakten het centrum van Meerhout om na het kruisen van de Borgerhoutsendijk veldpaden te treffen die ons tot op de groene vaste route loodsten. Op een zompig bospad kregen we er af te rekenen met een korte strook modder. Omstreeks 11 km bereikten we een uitloper van de Belse Bossen op een plek waar bossen tussen aanhalingstekens kan geplaatst worden vermits een groot deel van de bomen er gekapt is. We passeerden er het terrein van de Kempense Modelclub waar een man aan het spelen was met zijn duur speelgoed, een telegeleide miniatuurhelikopter! Op 12 km werd ik er ingehaald door Jari.

We kwamen weer uit op de Borgerhoutsendijk die we even dienden te volgen en te kruisen. Verderop bereikten we een zompig slijkpad in de Volsbergenbossen. Omdat het ploeteren in de modder voor mij wat lastiger was kwam hier al snel het afscheid van mijn fietsmakker. Mooie maar natte paden voerden over enkele zandheuvels op en af door het bos over het parcours van de rode vaste Landduinenroute. Ik kreeg er af te rekenen met enkele tegenliggers. Mooie singletracks met hier en daar natte plaatsen en plassen op en in de omgeving van de vaste rode route werden er ons voor de wielen geworpen. Hier en daar raakten de heen en de terug van het parcours elkaar en zag je bikers rijden die al voor je waren en nog achter je waren. Op 17 km reed ik voorbij het boomkapelletje aan de rand van de immense zandvlakte aan de Kopberg in het gehucht Hulsen. De knappe singletrack die hier omheen loopt werd niet aangedaan. Deze is blijkbaar enkel bestemd voor de Molse toertocht op 21 juli! Die mannen weten deze wel liggen! 10.30 u. Via de Schommelstraat bereikte ik weer eventjes de bewoonde wereld.

Het grasspoor Greesveld en de verharde bosweg Karrestraat leidden nogmaals tot op de Borgerhoutsendijk waar we in de richting van het intussen afgebroken afgebrande huisje op de hoek met de Bremdoornstraat reden. Het perceel grond waar het huisje stond staat te koop. Op deze plek was er een splitsing tussen de routes van 26 km en 32-45 km op 19,50 km van het vertrek. De kortste route ging van hieruit recht naar de bevoorrading zo zou nadien blijken, want die stond halverwege de Bremdoornstraat. 10.45 u. De langere routes kruisten nogmaals de Borgerhoutsendijk om de Volmolenweg in te rijden waarna dit asfaltbaantje ons tot aan het bos leidde. In dit bos kregen we een mooi pad voor de wielen met enkele stevige wortels en bultjes. Na dit extra rondje bereikten we via de Dasstraat nogmaals de Borgerhoutsendijk tegenover de goktent Magic Dice op 21,50 km om 11.00 u. Na een eindje langsheen de grote baan en de oversteek ervan bereikte ik de bevoorrading in de Bremdoornstraat aan de rand van een bosrijke wijk met mooie villa’s. Het huis op de hoek getuigde wel van een bizarre alternatieve architectuur!

Aan de stop was het gebruikelijke aanbod van koeken, wafels, fruit en sportdrank voorhanden en er was nog redelijk wat beweging. Na de stop kregen we de singletrack rechts in de Bremdoornstraat voor de wielen, reden we door de Greesstraat om de zandweg naar rechts in te slaan en troffen we de splitsing tussen de 26 km en de 32-45 km op 24 km van het vertrek. Voor de langste routes ging het voorbij de voetbalvelden van VV Hei Mol en de gemeentelijke opslagplaats in de omgeving van de rode vaste route. We reden daar eventjes tegen de richting van het vaste parcours in over een stukje zanderige heide en door een knap dennenbos. Op 25 km was daar de splitsing tussen de 32 km en de 45 km ter hoogte van het Technisch Instituut Sint-Paulus waar men bezig is aan een nieuwbouw. De plek bevindt zich aan de bosrand in Mol-Heidehuizen.

Via Kruisven staken we de drukke Molderdijk over nabij de nieuwe fietsrotonde onder de nog drukkere Zuiderring en via de Lieven Heerstraat bereikten we opnieuw de bossen. Hier konden we ons hart ophalen op enkele knappe bospaden met heuveltjes om na een lus toe te komen in de Molderloopstraat ter hoogte van de spoorwegovergang. De meeste toeren duiken hier in de andere rijrichting het bos in! Letterlijk, want nu dienden we naar boven te klauteren! Op 28,50 km passeerde ik het huis waar altijd een perpetuüm mobile op de vensterbank heen en weer staat te wiegen. Na hier al zo vaak met de bike te zijn gepasseerd kreeg ik ooit de bewoners van het huis te zien en vertelde hen dat ik het altijd over hun huis had in deze verslagen. Zij gaven me meteen de verklaring waarom er in de loop van die jaren een ander kleinood voor hun venster stond te wiegen! Het vorige was bij het stof afnemen stuk gevallen! Zij wonen met een grote tuin op een zeer rustige groene plek waar de stilte mogelijk enkel door een passerende trein wordt verbroken, ergens tussen de Zuiderring en het kanaal van Dessel naar Kwaadmechelen.

Na een veldweg en een paadje over een soort dijkje kwam ik op 29,50 km uit op de oever van het kanaal. Het ging dan even langsheen het kanaal om het via de brug op de Gompelbaan te kruisen en zo het gehucht Mol-Gompel te bereiken. 30,50 km. Ter hoogte van de glasfabriek AGC doken we vanaf de grote baan de cité met arbeiderswoningen in die vroeger eigendom waren van de glasfabriek. We reden recht naar het zogenaamde Hotel-Casino van de glasfabriek toe, een groot gebouw in art-deco-stijl dat jammerlijk staat te verkommeren. Sommige ramen en deuren waren nu dichtgetimmerd of voorzien van een betonnen afsluiting om vandalen buiten te houden. De grote houten rolluiken op het gelijkvloers waren gesloten. Ruim te laat in ieder geval! We reden het achter de voetbalvelden en casino gelegen pad in dat doorheen een waterrijke strook bos, doorsneden met beken, loopt. Op 33 km reden we over een pad langsheen een private tuin waar heel wat grote cipressen geveld waren door de wind. Hun uitgerukte wortelkluiten hadden zelfs op sommige plaatsen delen van het pad meegesleurd. Na een betonbaantje troffen we een knap stukje bos met op 35 km enkele stevige heuvels ter hoogte van Wildenest. Na de doortocht van een villawijk volgde nog een te smaken stuk bos tot we uitkwamen in de straat Driehuizen naast café ’t Hoekse in Balen. 36 km. Via Wolfsvennen bereikten we opnieuw de bossen en reed ik achter de in het bos gelegen grote moderne witte villa die ik eerder was gepasseerd om toe te komen aan de bizarre met betonplaten ommuurde strook bos, deels met gekapte bomen, waar paarden en ezels in rondlopen.

Op 37 km reed ik weer naast het kanaal Kwaadmechelen-Dessel en voorbij de grote zandhopen voor een verlaten grote witte villa. Via de brug van de Molsesteenweg kruisten we het kanaal om via Tenderlo de bewoonde wereld van Balen-Rosselaar te bereiken. 12.30 u. Vanaf 40 km reden we door een stukje meer bewoonde wereld , een strook bos, over veldwegen en smalle sporen. Ondanks het intussen gevorderde uur waren er nog steeds bikers onderweg. Op 43,50 km kruiste het parcours een baan en konden we nog genieten van een mooie singletrack door een bos. Afwisselend veldsporen en bospaden, waaronder er een aantal nog zeer modderig bij lagen, in de omgeving van het kanaal, voerden ons naar het jaagpad dat deels heraangelegd wordt. Via dezelfde brug waarlangs we vanochtend vertrokken waren kruisten voor de laatste keer het kanaal om zo de Olmense Markt weer te bereiken. Om 13.00 u stond ik met 47,50 km weer aan de start. In de tent zaten nog enkele bikers waaronder enkele mannen uit Oelegem, nog al gezien, en het tweetal van de Garage Felix in Brecht die ik onlangs in Ravels-Eel nog te zien kreeg en die ik naar het einde van de tocht toe vandaag in de verte had zien rijden. Mezelf nog een drankje gepresenteerd, de broodjes met ham en kaas waren uitverkocht. Een jongen kwam me vragen of hij met mijn gsm mocht bellen wegens de zijne vergeten. Ik vermoed dat hij wenste opgehaald te worden. Misschien pech gehad met de fiets. Ik heb er niet om gevraagd, het zijn mijn zaken niet. Hopelijk werd hij op deze paaszondag niet aan zijn lot overgelaten. Een man kwam vragen of wij de bikewash nog nodig hadden, want men zou die gaan opruimen. Niet gezien en niet gebruikt! Stond verderop aan de sporthal in de Schoolstraat, achteraf gezien op de flyer.

Deze tocht was een mooi paasei op deze zonnige paaszondag. De verdienste van de organisatie bestaat er vooral in van gebruik gemaakt te hebben van delen van de bestaande vaste routes maar deze toch op een originele manier aan elkaar geknoopt te hebben. Elke tocht in deze streek ziet er daarom altijd anders uit. Ook daags nadien, op paasmaandag, reden we zo’n tocht in het Nederlandse Roosendaal waar delen van de vaste routes in Essen en Rucphen op een originele wijze aan elkaar gebreid werden. Zij hadden de stukken op de vaste routes zelfs niet afgepijld maar hadden toch een zeer knap parcours weten te presenteren. De opbrengst daar was voor een goed doel. Met enige creativiteit kan men gebruik makend van de vaste routes een origineel parcours uit de hoge hoed toveren!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

256 prachtige foto’s van Herder Alex (waarvan drie hieronder uitgekozen): klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

14-04-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax