Bij nader toezien ligt Droeshout niet heel ver van Antwerpen, zo’n 58 km, en de rit er naartoe op een zondagochtend verliep vlot. Deze keer geen omleiding in Wolvertem, noch in Merchtem, daar stonden wel nadarhekkens voor vermoedelijk een wielerwedstrijd, en de laatste landelijke baantjes brachten me in een oogwenk tot op de parkeerweide. Er stonden twee lange rijen geparkeerde wagens, maar een grote toeloop bleek het niet te zijn. Er was wel de concurrentie van nog twee andere toertochten in deze regio, meer bepaald in Borchtlombeek-Roosdaal (valt elk jaar samen met de Boerenbike) en in Itterbeek, maar blijkbaar was er daar evenmin een grote opkomst. Bovendien viel deze tocht dit jaar samen met de toertocht in Loonbeek-Neerijse die ook jaarlijks op mijn lijstje staat. Ik vermoed dat velen zijn thuisgebleven uit schrik voor een parcours vol blubber na de doortocht van twee zware onweders met bakken regen de dag voordien. Twee jaar terug was de toertocht van Straf in Bergaf vanuit Droeshout inderdaad loodzwaar, maar toen had het een ganse nacht aan één stuk door geregend. Nu was er misschien even veel regen gevallen, maar in korte tijd, zodat alles nog de hele nacht in de kurkdroge grond is kunnen trekken. Op een paar vettige stroken na lag de ondergrond er goed berijdbaar bij.

Me ingeschreven in de tent die het noodweer blijkbaar goed had doorstaan, ook al zou één van de grote steunpijlers op een bepaald ogenblik zo’n 20 cm de hoogte zijn in getild. Om 9.00 u was ik op weg voor mijn vijfde Boerenbike (30-40-50-60 km) op rij. Het ging weg van Droeshout over enkele natte veldpaden en soms hobbelige graswegeltjes, doorheen een stukje bos en via enkele servitudes. De start verliep anders dan vorig jaar, dus het zou al zeker niet exact eenzelfde uitgave worden. Een eind achter de grote kerk van Droeshout, die ik rechts in de verte zag staan, trof ik op 2,50 km een eerste splitsing tussen de routes van 30-40 km en van 50-60 km. Veldwegen en graspaden leidden me dan over het grondgebied van Droeshout en op 4,50 km volgde een veldweg na de oversteek van een grotere baan. Na een stukje asfalt dook ik een bos in over een pad dat deel uitmaakt van een groene vaste route. De doortocht van het bos verliep over een natte beslijkte ondergrond maar was kort van duur. In een bos duurt het opdrogen na regen altijd langer dan in open lucht. 6 km en 9.30 u. Een asfaltbaantje en een kiezelpad brachten mij tot de splitsing waar de grote toer van 60 km zich losmaakte van de 30-40-50 km. Dit op 8 km van het vertrek. Ik moest dus al vroeg de keuze maken van al of niet voor de grootste afstand te gaan. Omdat er geen reden was om er niet voor te gaan, gekozen voor de langste toer.

Een kiezelweg, luisterend naar de naam Meysberg, bracht me in een open landschap tot in Baardegem (Aalst). Hier stak me nog een eenzame biker voorbij. Een volgende assenweg kwam voorbij het knap gelegen huis “Nooit Gedacht” van de familie Bal-Tombeur, in grote letters boven de brievenbus aangebracht. Deze plek ben ik nog al gepasseerd bij eerdere edities. Zo ook de straat waarin in arriveerde, de Huizekensstraat in Meldert (Aalst) op 10 km na de start. In deze straat staan een aantal gerenoveerde hoevetjes en boerenhuisjes met daartussen soms uit de kluiten gewassen villa’s aan de rand van het Kravaalbos. Ik vermoedde hierdoor dat de richting van de toertocht omgekeerd was in vergelijking met vorige editie wanneer we deze plek naar het einde toe passeerden. Zoals ik vermoedde ging het linksaf in de richting van het bos, zacht klimmend over een pad door de velden en doorheen twee stroken bos. Een biker stak me voorbij en we kregen twee meisjes te paard als tegenliggers. Ik kwam uit aan een kapelletje naast een kasseibaantje met fietspad aan de rand van de bewoonde wereld.

De baan over en even verderop ging het de Putveldweg in, een landelijk asfaltbaantje dat me tot de meer bewoonde wereld van Meldert voerde (13 km). Een nat pad bracht me over een stuk van een blauwe vaste route doorheen de velden waar ik twee wandelaars voorbij stak. Ik bereikte een stuk bos waar enkele stevige natte plekken goed te omzeilen waren. Ik kwam dat bos uit aan de rand van een woonwijk met eendere huizen op het grondgebied van Asse aan de Woestijnweg en de Heidekouter waar een wit kapelletje stond (14 km). De Heidekouter leidde me tot de grens met Essene (Affligem) die ik in de Oudebaan overschreed. Vanaf dit baantje had men aan de linkerkant een knap vergezicht over de streek. De Trommelveldweg leidde me tot aan het kerkhof van Essene waar nog eens een kapelletje stond. Er reed me daar een snelle biker voorbij waarvan ik zeker ben dat ik hem nog al op toertochten heb gezien. Toen ik er even halt hield passeerde er nog een tegenliggend biker die de blauwe vaste route aan het rijden was. Het ging linksaf over een vrij brede asfaltweg waarlangs mooie villa’s in het groen stonden. De straat daalde eerst om daarna weer te klimmen en beneden in de “put” was het asfalt bedolven door zand dat met het regenwater was meegesleurd. Naast de inrit van een villa lagen ook stukken van een omgewaaide dennenboom. Rechtsaf was het weer klimmen in een volgende straat en stak een groepje van vier me voorbij.

Omstreeks 19 km ging het de Gootberg op en leidde een asfaltbaantje me tot aan de grens tussen Essene-Affligem en Hekelgem-Affligem. Hier kregen we een knappe afdaling in of langsheen de rand van een privaat bos. Ik kwam weer uit het bos ter hoogte van de buurtwegen Kleineksteren en Blijstraat in Essene-Affligem en reed er tegen de blauwe route in. Ik trof er twee tegenliggende bikers waarvan de tweede zijn losgekomen spaak van zijn achterwiel aan het bestuderen was. 20 km om 10.45 u. Ik werd een vrij hobbelig paadje door hoog gras op gestuurd, waar het te berijden spoor door het hoge gras aan het zicht werd onttrokken. Vanaf de veld- en voetwegen die ik dan bereed hoorde ik het geluid van de nabije snelweg. Omstreeks 21 km reed ik de voetweg Langeweg in om een kilometer verder een klim aan te moeten vatten tot aan een plek waar enkele tennisvelden en het voetbalveld van EMI Essene lagen. Daar was een voetbalwedstrijd aan de gang en ik kreeg er nog een eenzame biker te zien. Een servitudepad leidde met tot aan de kerk van Essene met het beeldje van De Papeter.

De Teralfense kunstenaar Patrick Van Craenenbroeck maakte de Papeter in 2007 in opdracht van het Handelscomité van Essene. Het was het afscheidscadeau van het comité aan het dorp. De Essenaren danken hun spotnaam ‘papeters’ aan hun rijke hopverleden. Volgens de overlevering was het de regel dat tegen de kleine kermis een teil (rijst)pap werd gemaakt voor elke hopstaak waar op 29 juni, de feestdag van Sint-Pieter en Sint-Paulus, de hop was gegroeid tot een meter van het eindpunt. De Papeter werd op vrijdag 13 januari 2012 van zijn sokkel gereden door een wegreus! Een deuk in het hoofd en een schram op de arm van het bronzen beeldje dienden hersteld te worden. Op 7 september 2012 werd het beeld teruggeplaatst op het vernieuwde kerkplein. Papeter zou ook een synoniem zijn van bangerd en lafaard! Ik ben ook het kleine steegje naast de kerk eens in gereden. Eens de kerk voorbij trof ik de plek van de eerste bevoorrading op 22 km van de start.

Naast de medewerkers, bananen, appelsienen, cake, peperkoek en zoete drank trof ik er naast vier bikers ook Mojobiker van Straf in Bergaf uit Opwijk aan. Na de stop kwam er iets bijzonders in deze toertocht, meer bepaald de passage van een lang houten pad doorheen een bos, vergelijkbaar met de paadjes in de Hoge Venen. Een bordje waarschuwde voor eventuele gladheid, maar het pad was al goed opgedroogd. Enkel het laatste stuk lag nog wat vochtig. Ik ben in de Hoge Venen ooit eens te voet serieus onderuit gegaan op zo’n houten paadje. 23,5 km. Ik reed er op het traject van een rode vaste route. Veldpaadjes en servitudepaadjes brachten me tot aan de Heilsborre in Asse, waarmee we een knap stukje achter de wielen hadden. Aan de pijlen te zien kwam ik in de Assestraat weer op de gemeenschappelijke route voor alle afstanden. 26 km om 11.30 u. Omstreeks 27 km volgde een knap pad tussen glooiende weiden, langs alle kanten omzoomd door bomen, geen bebouwing te zien. Er volgde een klim in het bos tot aan een eenzaam huis waar nooit leven is. Ik denk niet dat het voor gewone bewoning dient. Een assenweg leidde me tot aan de splitsing van de 30-40 km en 50-60 km ter hoogte van restaurant/feestzaal Hof ten Eenhoorn op het kruispunt van de Platijn en de Keierberg in Asse. 28 km.

Voor mij ging het de assenweg rechts in om de grens met Asbeek (Asse) te bereiken. Daar liep het pad dwars door de tuin van mensen, eerst over een kiezelpaadje, dan over het gazon. Enkele jaren gelden hadden de bewoners hier een “omleiding” gemaakt door het naastliggende bosje omdat ze pas gras ingezaaid hadden. Het was de toegang naar een mooi graspad dat er naast in de diepte gelegen weiden loopt. 29,75 km. Het ging het grindpad Zavellos (Asbeek) in om uit te komen aan een bekend plekje op de groene vaste route. Linksaf over een graspaadje in een soort dreef tussen twee bomenrijen, dan klimmend en dalend doorheen een stuk bos naast de blinde zijgevel van een hoeve om tenslotte even stevig te klimmen tot op de Edingsesteenweg naast Café De Koekoek. Ik ben hier al vaker gepasseerd, maar meestal in de andere richting. De drukke Edingsesteenweg over en zoals te verwachten was werden we ter hoogte van het eerste witte kapelletje de Kruisborreweg in gestuurd. 30,75 km om 12.00 u.

We bereden de knappe paadjes van de schilderachtige Kruisborre waar een aantal kleine kapelletjes staan in de buurt van de grotere Kruisborrekapel. Die reden we voorbij en daar was het eventjes kort maar stevig klimmen! Toen ik even halt hield aan de kapel zelf kwam er nog een biker naar boven gereden. Het voor mij ondoenbare wortelklimmetje aan het Kruis van Sjat bleef ons bespaard. Op die plek staat een overluifeld houten kruis met smeedijzeren Christus, tijdens de Tweede Wereldoorlog gesmeed door Sjat, alias Louis Moerenhout (1868-1957), smid en wagenmaker van het gehucht. Hersteld door de plaatselijke heemkring Ascania op 7/7/1976. Hier trof ik ook smalle gele pijltjes met publiciteit voor Schwalbe fietsbanden op. Ik vermoed dat dit de pijltjes waren van de toertocht vanuit Itterbeek. Blijkbaar waren er enkele bikers van Itterbeek die ook de bevoorrading van Opwijk hadden aangedaan! En om het geheel compleet te maken hingen er nog pijltjes van een wandeltocht van Manke Fiel (Theofiel Van Vaerenbergh 1889 -1971, was in de tweede helft van de 20ste eeuw een begrip in Asse)!

Eens voorbij de kapel volgde nog een stevige klim over een assenweg tot aan een splitsing van de 30-40 km en de 50-60 km op 32 km van het vertrek. Er kwam nu een plezante afdaling over een smal graspad en een kort stukje doorheen een nat bos tot op een betonpad, de Hoogpoort in Asse. 33 km. Op 34 km kwam er een afdaling tot in de Terlindenweg en reed ik de door bomen aan het zicht onttrokken Terlindenvijver voorbij. Een zware klim over beton en asfalt leidde me tot een punt in de Terlindenweg waarvan ik vermoed dat de routes er weer samen kwamen. Dan was het klimmen over een smal pad onder te lage begroeiing, zelfs van de fiets gestapt raakte ik er met moeite onderdoor. Zo bereikte ik op 35 km de straat Witteramsdal in Asse. Een kilometer later reden we door het park van Asse met enkele korte klimmetjes over de kiezelpaden. Ik ben hier indertijd gepasseerd toen deze plek pas aangelegd was met jonge bomen en kiezelpaden, je keek dwars door het bos heen. Na een vijftal jaren is de omgeving al goed dichtgegroeid en een bos geworden. Ik had het ook behoorlijk warm gekregen en voelde het zweet over m’n rug lopen.

De rit voerde me dan voorbij de achterzijde van een kinderopvang en lokalen van scouts en gidsen aan de voet van een watertoren, om dan over de grote parking die er voor ligt gestuurd te worden. Op de servitudepaadjes door Asse kreeg ik een aantal wandelaars als tegenliggers. Aan een grote baan Huinegem gekomen ging het een rondpunt over om er onmiddellijk een assenweg in te slaan. Ook hier wandelaars. 37,50 km om 12.45 u. Een smal paadje voerde me langsheen weiden en door een stukje bos. Weer een groepje wandelaars en de drie soorten pijlen weer bij elkaar: de pijlen voor de boerenbike, voor de toertocht vanuit Itterbeek en voor de wandeltocht! 40 km. Eens het zacht klimmetje over het smalle paadje achter de rug was er twijfel. De pijl wees naar links maar ik zag pijlen van links komen en in de verte een pijl rechtdoor wijzen. Pijltje verkeerd geplaatst? Achteraf begon ik te vermoeden wat de reden van deze situatie was, namelijk dat de tweede bevoorrading een eindje linksaf van het parcours af stond! Ik ben rechtdoor gereden en heb deze daarom gemist. Misschien in het vervolg een onderbordje “bevoorrading” ter verduidelijking toevoegen. Niet dat het een ramp was, want ik heb altijd water genoeg bij in mijn lurkzak. Als dit zo was, dan stonden de bevoorradingen in ieder geval netjes op exact 20 km van elkaar en dus mooi verdeeld over de tocht.

Ik kwam uit op een bekend plekje ter hoogte van Heierveld waar een aantal grote hoogspanningsmasten staan en waar bij een eerdere editie ooit de bevoorrading stond voor de schuur van een oude hoeve. Dat was zo in 2010 en toen werd daar een filmpje opgenomen waarin ik eventjes te zien ben! Er is ook nog een promofilmpje voor de editie 2012. De grindweg voerde me naar Kobbegem (Asse) en bij eerdere edities stond de bevoorrading nabij het centrum. Nu was die plaats ingenomen door een grote en kleinere tenten. Hier was één of ander evenement op til! Het ging deze keer niet rechtsaf langs de kerk en de school, maar rechtdoor om er op 41,5 km een splitsing te treffen tussen de routes van 30 km en 40-50-60 km. Er kwam een lange afdaling over een betonnen spoor naast het bosgebied Bollebeek en voorbij een oude schrijnwerkerij in de Kluysenstraat te Brussegem (Merchtem) tot aan de Brusselsesteenweg. Daar was het even zoeken naar de juiste richting, want een auto op een parking naast een café belemmerde het zicht op de volgende pijl. Linksaf door straatjes van Brussegem en voorbij de kerk. Eens weer uit het dorp volgde een stevige klim in een knap bospad met stenen, plassen en wat slijk tot op een hoogvlakte waarop twee grote zendmasten en een watertoren te zien waren. 45,50 km en 13.20 u.

Rond 46 km reed en wandelde ik over een fel gehavend pad vol diepe voren met slijk en water en deel uitmakend van de rode vaste route, gevolgd door een afdaling door de velden. Dan was het stevig klimmen over een rotsachtig pad vol grote stenen naast een haag van hoge cipressen in de buurt van het kasteel van Wolvendael te Brussegem. Ik herinnerde me dat we hier bij eerdere edities van de andere kant kwamen en naar beneden dokkerden over die rotsachtige ondergrond in het zicht van de vele deelnemers aan een wandeltocht die hier toen ook passeerde. 47,50 km. Er volgde een lusje over de hoogvlakte in de buurt van de zendmasten, door open veld en doorheen een stukje bos en tot pal voorbij de watertoren aan de Romeinsebaan, om daarna enkele wegen en servitudes op een rode vaste route door de dorpskern van Brussegem te treffen. 50 km om 14.00 u.

Een landelijk pad bracht me tot een grote baan waar op de hoek een omheinde ruimte is die volgestouwd staat met schotelantennes. Het was even uitkijken bij het oversteken van die baan omdat daar een wielerwedstrijd bezig was, te zien aan de supporters langs de kant. Het ging dan een landelijk tweesporig betonbaantje op. Toen ik even halt hield en achterom keek richting Brussegem zag ik aan de horizon enkele bollen van het Atomium boven het groen uit steken en na even verder tot een hoger punt gereden te zijn boven de maïs. Wat een tegenstelling! Vanuit zo’n landelijke omgeving het symbool van een drukke hoofdstad te kunnen zien! De grootste tegenstelling beleefde ik nochtans tijdens de (dit jaar afgelaste) toertocht vanuit Ganshoren. Na een klim hield ik even halt aan een veld waar een boer aan het ploegen was, ik keek achterom en zag de basiliek van Koekelberg staan alsof ik ze kon aanraken! Zeer bizar! Ik zag ook de twee zendmasten van daarnet staan. Ook al was ik er pas daarnet gepasseerd, ze leken nu al zo ver af! Het loont af en toe de moeite om eens te stoppen en rond te kijken naar het landschap dat men doorkruist. 52,50 km.

Een mooi landelijk off-road-pad dat deel uitmaakt van de Steenbergpadwandeling deed me klimmen naar twee mooie grote huizen in de hoogte toe. Achter die huizen ligt een groot domein op een helling. Vroeger kon je er veel meer van zien, maar de knotwilgen die het domein afboorden zijn intussen al zodanig groot geworden dat ze het witte huis aan het zicht onttrekken. Het ging rechtsaf een betonbaantje op, lekker naar beneden, en zoals ik vermoedde passeerde ik eerst een eerder bescheiden, maar knap gelegen huis en het uitkijkpunt van Brussegem. Helaas kan men van daar het Atomium niet zien staan. Er zat een man op de bank een boek te lezen. Vorig jaar kwamen we hier vanuit de andere richting en kwam Sofeurken me voorbij geraasd toen ik op dat uitkijkpunt stond. Zo te lezen zit hij nu thuis met een kniebreuk! Beterschap! 53,50 km. De richting van de tocht was dus duidelijk omgekeerd in vergelijking met vorig jaar, maar aan mijn verhaaltje van toen te zien toch niet exact het spiegelbeeld ervan! Er zitten elk jaar wel andere stukken in! Voorbij het uitkijkpunt ging het linksaf een klimmend kasseibaantje op en kwam ik bordjes voor de omloop met paardenkoetsen van de Wayenbergkermis tegen. Het einde kwam dus in zicht!

Rond 55 km kruiste ik een grote baan en ging het een zeer smalle servitude tussen tuinen en gebouwen in die naast een oud huis dat als chirolokaal fungeert, uitkam op een betonbaantje. Even verder reed ik voorbij het voetbalveld van VW Mollem. Ook hier hingen pijltjes van de wandeltocht. Het ging deze keer niet rechtsaf langsheen het kerkhof maar rechtdoor een assenweg op, de velden in. Er vlamden me nog twee bikers voorbij nadat ik al zo lang helemaal alleen onderweg was geweest! Ze joegen twee wandelaars verderop bijna de stuipen op het lijf! Vanaf de eerste splitsing voor de 60 km op 8 km van het vertrek tot mijn aankomst had ik slechts 15 boerenbikers te zien gekregen! Het was dus een vrij eenzame tocht, wat ik wel jammer vond. 56 km. Er volgden nog een aantal landelijke buurtwegen met naam zoals de Bosveldweg. Daar werd mijn aandacht getrokken door de manier waarop het plantgoed op een veld was gezet. Prei? Ik heb weinig verstand van groenten en fruit! Het stond in zeer hoog opgewerkte voren en het waren telkens twee kleine stijve sprieten die uit de grond kwamen.

Ik reed tussen een stuk bos en een maïsveld over een veldweg en in een haakse bocht lag in de hoek alle maïs plat omwille van de onweders van zaterdagochtend en zaterdagnacht. Zeer eigenaardig dat alleen alles in de hoek plat lag. Alsof de wind door het bos teruggekaatst was en de maïs geveld had. Ik had onderweg nog wel meer sporen van het noodweer gezien, waaronder enkele knoesten van afgerukte takken. Na nog een veldweg herkende ik het graspaadje dat vlak naast een prikkeldraad loopt tussen een maïsveld en de bosrand met halverwege een haakse bocht. Dat zit gewoonlijk in het begin van de toertocht. Op 60 km bereikte ik de Weyenberg op de grens tussen Merchtem en Opwijk. In de verte stond de grote kerk van Droeshout en bij het ingaan van de bocht zag ik achter de maïs de twee vlaggen staan die de ingang van de parkeerweide markeerden. Om 15.00 u stond ik weer op de Wayenbergkermis na exact de beloofde afstand van 60 km.

Op de parkeerweide nog even het megavoertuig van de Weetabixboys staande gehouden. Deze trouwe deelnemers komen ook elk jaar naar deze weide in Droeshout afgezakt. Toen ik het pijltje richting de bikewash in de gaten kreeg, kreeg ik meteen de Goodfellas uit Dendermonde in het vizier en ontspon zich al snel een gesprek met deze kerels die ook elk jaar komen genieten van deze tocht en de gezelligheid in en om de kermistent. Toen zij huiswaarts vertrokken heb ik de bikewash opgezocht en werd m’n fiets schoongespoten door de enige echte Salto Mortale, de geestelijke vader van de boerenbike! De Goodfellas kwamen ook nog allemaal naar de bikewash afgezakt zodat het gesprek nog even kon verdergaan. Tot deze mannen de terugtocht huiswaarts met hun propere fietskes aan konden vatten. Dendermonde ligt zo’n 12 km van de weide. Bijzonder sympathieke goedgezinde kerels! Ook Mojo kwam afscheid nemen toen ik weer aan de tent was, hij keerde weer naar huis. Het zien van enkele bekende gezichten na afloop maakte de eenzame rit meteen weer goed. Mezelf getrakteerd op een frisse Blaff van het vat, een biefstuk met pepersaus van de barbecue en een potje rijstpap als dessert. Terwijl bleef het orgel lustig bekende en minder bekende wijsjes spelen. Ik had geen zin om al naar huis te gaan en vanaf mijn strategische plek kon ik het gewemel in en rond de tent goed in de gaten houden! Allemaal mensen die op deze nog zonnige en minder hete zondagnamiddag kwamen proeven van de sfeer en het lekkers op deze boerenkermis. Nog een broodje witte pens doorgespoeld met nog een Blaff, een donkere Affligem uitgeprobeerd en een ijsje gegeten. Het is de langste après ooit geworden, want ik ben daar tot 19.30 u blijven zitten! Ik was niet de enige, want ik zag nog twee mij onbekende Strafinbergaffers zitten waarvan eentje wat te veel geBlafft had! Hij viel gewoon met fiets en al om toen hij vertrok! Nog eens een laatste keer omgekeken naar de tent en op de tonen van het Antwerpse orgel viel voor mij dan toch het doek over de Wayenbergkermis van 2013. Blij dat ik er toch weer bij was! “Keep the laughter in your eyes, soon your long awaited prize, we'll forget about our sorrows, and think about a brighter day, cause life is beautiful that way!”

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

31-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging de dorpskernen van Wijgmaal en Herent uit langsheen straten, een zeldzame servitude en een korte zandweg. Na 4,50 km trof ik de eerste echte off-road onder de vorm van veldwegen en graspaadjes. Op 6 km trof ik een knap smal paadje tussen de weiden en doorheen een stukje bos waar de ondergrond goed voorzien was van wortels met hier en daar nog enkele ferm vochtige plekken. 7 km om 9.00 u. Een graspad doorheen hoog gras leidde me tot aan een kapelletje aan Wijtham in Winksele (Herent). Vanaf 9 km was het gedurende een kilometer zacht klimmen geblazen doorheen gras en een mooie holle weg. Er volgden opnieuw enkele straten, een klimmend graspad en een leuke afdaling met een bultje tot aan een kort tunneltje onder een rijweg. Dat tunneltje is een herkenbaar plekje, want bij slecht weer staat het er vaak tot kniehoog onder water! Ooit kon je hier een optionele lus rijden, maar dat kan bij een andere toertocht geweest zijn. Bovendien werd je er toen voor gewaarschuwd dat het omwille van de modder een lastige lus was. Nu lag alles er kurkdroog bij!

Na het tunneltje ging het rechtsaf om over een grasspoor te moeten klimmen tot aan de grote baan, de N2 Brusselsesteenweg volgens een kaart. 11,50 km. Daarna ging het de straten in van de heuvelachtige omgeving van de Toverberg en was het tot 13 km even flink klimmen. Er volgden een servitude over kasseitjes en een bospad. Een kilometer verder was het klimmen geblazen over een zeer knap bospad dat goed voorzien was van wortels om er op 14 km op een open hoogvlakte de splitsing te treffen tussen de route van 30 km en de routes van 43-60 km ter hoogte van een zendmast. 9.30 u. Tot 15 km reden we door een knap woest bos over beenharde droge paden waar zich diepe groeven in gevormd hadden die nog steeds en waarschijnlijk bijna permanent vol water stonden. In datzelfde bos kreeg ik een plezante afdaling voor de wielen, maar daar moet ik ergens een pijl gemist hebben en met mij, in hun rush neerwaarts, een hele zwik bikers die op enige afstand volgde. Beneden op linksaf gegokt en weer op het parcours geraakt.

Van uit het bos kwamen we opnieuw in een meer open landschap waar de felle zomerzon al ongenadig met de opwarming begonnen was. Op 17 km volgde een vrij lange, en voor mij dus trage, klim over een smal betonnen paadje tussen de velden links en struikgewas rechts. Tijdens die klim werd ik begroet door Joepie en Annemarie, vorige week ook nog te zien gekregen tijdens de tocht vanuit Bekkevoort. Ook daar was ik vroeger dan naar gewoonte vertrokken, vandaar waarschijnlijk dat ik hen anders zelden ontmoet. Er reden nog heel wat deelnemers rond en het was eens plezant van deel uit te maken van deze stroom bikers. Het paadje kwam uit in een op een hoogvlakte gelegen landelijke straat van Meerbeek met enkele huizen op de Chimaera-splitsing. Die heb ik zo gedoopt omdat ik tijdens deze tocht enkele jaren geleden (in 2010) voor het eerst, en voorlopig ook nog steeds voor het laatst, biker Chimaera ontmoette. Toen kwamen we uit de andere richting en was hier een splitsing. Omwille van beroepsredenen had hij toen een hele tijd niet meer kunnen rijden en hij was hier danig pompaf dat hij toen de richting van de kortere routes uitgegaan is.

Tijdens een klimmetje tot op de hoogvlakte kreeg ik aan mijn linkerkant één van de radars van Bertem te zien. Hier passeren immers de vliegtuigen vanaf Zaventem. Beenharde veldwegen leidden me er tenslotte naartoe om er omstreeks 20 km pal voorbij te rijden. Een assenweg, een zanderig hol kasseibaantje en een klim doorheen het gras voerden me doorheen de hete omgeving. Het deed me plezier van hier Kevin nog eens op mijn pad te treffen. Het was lang geleden dat ik deze Duchenne Heroe nog eens gezien had. Omdat hij zijn maat niet wilde kwijtspelen en ik liever aan mijn eigen tragere tempo rijd, was de ontmoeting niet van lange duur. Maar nu weet ik dat hij nog altijd alive and biking is! Kort daarop kwam ik, net zoals vorige week in Bekkevoort, Ward, Frans en nog twee van hun kompanen van 3D-CAD-Works tegen. Niemand had durven verwachten dat Ward na een zwaar werkongeval zo relatief snel weer te been zou zijn en zijn geliefde sport weer zou kunnen opnemen. De grens tussen leven en dood is broos! Omdat ik de plek van Bertem radar al meerdere keren gepasseerd ben vermoedde ik dat we zo dadelijk naar Bertembos zouden gestuurd worden. Na het speelterrein aan de rand ervan doken we rechtsaf het bos effectief in. 21 km om 10.00 u. Even verder stonden drie van de vier CAD-mannen in het bos naast de kant met een lekke band. Frans had al wat voorsprong genomen. Eventjes gestopt en dan weer vertrokken, want die bikkels zouden me zo weer inhalen!

Er volgden enkele mooie paden doorheen Bertembos en een knappe holle weg op en af tot ik uitkwam op een asfaltbaan. Ik herkende de plek en dook onmiddellijk de kasseitjes op van de Oude Bertembosstraat. Omdat de richting van de toer jaar na jaar omgekeerd wordt, konden we deze keer lekker naar beneden dokkeren. Andersom heb je hier een heel stevige klim te overwinnen! Aan de voet van dit bijzonder kasseibaantje stond zoals steeds de bevoorrading opgesteld op het beton voor de schuur van een moderne hoeve. De plek wemelde er van de in de hete zon etende en drinkende bikers. Er waren fruit, cake en lekkernijen om te eten, water en sportdrank tegen de dorst. Nog even bij de CAD-mannen gestaan en dan weer op pad. Het ging de baan over en een knap bospad in dat er super droog bij lag. Ik heb het er in deze omgeving al anders weten uitzien, alsof er een bergrivier naar beneden stroomde. Omdat de richting nu andersom was, betekende het hier ferm klimmen over wortels en daarbij droge voren proberen te ontwijken. Het was voor mij een zware dobber en ben halverwege even aan de kant gaan staan om uit te blazen alvorens het tweede deel van de klim aan te vatten. Eens boven kwam er een splitsing tussen de routes van 30 km en van 43-60 km op 24 km van het vertrek. Er volgde nog een lange kasseibaan door het midden van nergens, in deze richting lekker naar beneden dokkerend, in de andere richting is het meestal een lange, saaie klim. Het baantje is eerst een holle weg om dan uit te komen in een meer open omgeving. 25 km om 10.40 u.

We doken weer de bossen in, ik vermoed hetzelfde Bertembos, en reden er voorbij het Chimaera-boshuisje aan de voet van een watertoren tussen de bomen. Het is op deze plek dat ik deze biker voor het eerst op mijn weg trof tijdens de editie van deze toer in 2010. Als de toer in de andere richting loopt is hier de splitsing. Tot 30 km volgden plezante afdalingen en klimmetjes doorheen knappe holle wegen elkaar op. Na dit zeer te smaken stukje van de toertocht arriveerde ik op de Tervuursesteenweg in Heverlee. 30 km en 11.10 u. Even gestopt omdat mijn gsm al twee keren van jetje had gegeven, maar het bleek geen dringende oproep! Tot 32,50 km voerde de tocht me over een open vlakte in de blakende zon en reed ik in de Sellekensstraat, zijnde een assenweg die, ervan gescheiden door een strook bomen, evenwijdig met de E314 loopt. Je komt dan voorbij de zijgevel van een witgeschilderd huis dat in een woonwijk het dichtst bij de snelweg staat. Ik ben die straat eens in gereden en dat bleek de Predikherenberg te zijn op het grondgebied van Winksele-Herent, aldus een klein meisje dat er woonde. Aan de andere kant van de snelweg ligt de rand van de stad Leuven.

Aan het einde van de assenweg dienden we de drukke Brusselsesteenweg te kruisen ter hoogte van de afrit 17 Winksele om aan de overkant een splitsing te treffen tussen de route van 30 km en dezen van 43-60 km. Voor de langste afstanden ging het linksaf de onverharde Bieststraat (Herent) in. Toen ik tijdens de beklimming daarvan van onder het bomenloof uitkwam, kwam ik oog in oog te staan met De Bereklauw, niet de plant, maar de naam van de bizarre plek waar een soort van internationale geitenwollensokkengemeenschap in een aantal bizarre gebouwen is neergestreken onder de vleugels van eigenaar Gosse. Het woonhuis staat pal in de holle weg. Wie zich van Gosse een beeld wil vormen en van mijn generatie is moet maar eens terugdenken aan het grappige jeugdfeuilleton over Catweazle, de tovenaar die als gevolg van een mislukte toverspreuk om te ontsnappen aan gevangenneming door de Normandiërs van de elfde in de twintigste eeuw terechtkomt! Anders moet je maar eens gaan kijken op de site van De Bereklauw en naar dit fragment uit een aflevering over Catweazle! Er stond een bizar kunstwerk, een soort voertuig, gemaakt uit oude materialen. Gosse was net buiten toen ik er passeerde en ik heb hem in het voorbijrijden begroet. En al lijkt Gosse op een tovenaar uit de elfde eeuw, zijn Bereklauw heeft een eigen website, hij heeft een mailadres en hij staat op enkele YouTube-filmpjes!

Het was nog stevig klimmen in de Bieststraat voorbij de Berenklauw in een off-road holle weg om uit te komen in de Godelindestraat in een wijk met nette villa’s. 34,50 km om 11.30 u. Eens de bewoonde wereld weer uit kreeg ik een prachtig bospad voor de wielen. Verderop kreeg ik toch nog een auto als tegenligger midden in het bos! De rit voerde me op en af over leuke bultjes om daarna te kunnen genieten van een megalange plezante afdaling in een diepe holle weg. Daar heb ik een pijltje gemist en kwam ik weer uit in de bewoonde wereld op een kasseiwegeltje dat de toepasselijke naam van Keeromstraat droeg! Ik zag in de straat ernaast pijlen hangen, maar ik ben voor alle zekerheid teruggekeerd. Goed dat ik dit gedaan heb, anders had ik het mooie stuk dat ging komen gewoon gemist! Halverwege de afdaling moesten we naar rechts een kort paadje steil naar boven op. En eens boven herkende ik de plek. Ik ben er al meerdere keren van de andere kant genaderd vanaf een graspaadje waar je dan aan het bos gekomen plots de dieperik in moet naar die holle weg toe. Ik ben nooit scheutig om daar naar beneden te rijden! 37 km. Eens uit de holle weg reed ik op een veldweg, kruiste ik een maïsveld en ging het over asfalt tot aan de Grote Molenweg (Herent).

Omstreeks 38 km ging het de Mollekensberg op om er een bos in te duiken. Daar was het op en af over een singletrack met een stevige klim die ik buiten verwachting tot boven haalde en eens weer beneden nog een extra steil dropke. Dan weer steil naar boven, daar was het even te voet, en ook de volgende klim heb ik halverwege moeten staken wegens te zwaar. We verlieten het bos via een knappe afdaling in een prachtige holle weg tot in de Keizerstraat. 40 km om 12.00 u. Vanaf hier voerde de tocht ons doorheen een meer bewoonde wereld. Het ging Herent uit en Wilsele in om het industrieterrein en de nieuw aangelegde wegen onder het viaduct van de E314 te passeren. Dan ging het even over een fietspad naast de Dijle om aan een bruggetje in Wilsele de splitsing te vinden tussen de routes van 30-45 km en deze van 60 km op 43,75 km van de start. Voor de kleinere afstanden was het linksaf in een woonwijk. De rijders van die routes zouden snel weer bij af zijn. Voor mij ging het rechtdoor en na het oversteken van de Aarschotsesteenweg in Wilsele-Putkapel bereikte ik de tweede bevoorrading die opgesteld stond aan de voet van een talud waarop de E314 ligt. 44 km om 12.20 u. Er stonden nog twee bikers en er kwamen er nog twee toe. Twee mannen zorgden er voor alle lekkers waaronder bananen, suikerwafels en cake. De sportdrank was er zelfs gekoeld wat welkom was bij deze hitte. Hetgeen ik er te horen kreeg stemde me minder gerust, meer bepaald het feit dat het zwaarste stuk van de tocht nog voor me lag! Dat bleek nadien niet gelogen te zijn! Er zou nog een stuk van een 12 km met redelijk wat hoogtemeters volgen en een vlakkere uitloop van 6 km, aldus de Biekes aan de bevoorrading.

Na de stop ging het over een onverhard pad evenwijdig met de snelweg die daar in de hoogte ligt en waarvan je niks te zien of te horen kreeg! Na de passage van een grote parking van de Delhaize ging het de Leuvensebaan in Holsbeek over om een kasseiwegeltje te bereiken. Vanaf een watertoren ging het daar de Kesselberg op en trof ik singletracks op en af om zo het Begijnenbos in Holsbeek te bereiken. De Kesselberg is een natuurgebied in eigendom van en beheerd door de Stad Leuven. Deze 75m hoge heuveltop torent met de steile flanken uit boven Kesseldal (Kessel-Lo) en Wilsele. De Kesselberg maakt deel uit van een aaneengesloten heuvelketen met onder andere de Lemingsberg, het Begijnenbos en het Chartreuzenbos. Hij strekt zich uit over een lengte van 300 m en is bovenaan afgevlakt. Er volgden enkele voor mij zware beklimmingen in dit bos met woningen en weekendverblijven die ik noodgedwongen te voet heb moeten doen. Ineens was mijn pijp uit! Tot aan de tweede stop was mijn rit meer dan vlot verlopen. Want ik was op zaterdagavond gaan helpen tappen op een bruiloft en dat had tot halvijf ’s ochtends geduurd. Ik ben dan naar huis gereden en omdat ik me eigenlijk niet al te moe noch slaperig voelde, vond ik het raadzamer van niet te gaan slapen in plaats van kort te slapen, dan wordt je alleen maar suf wakker! Na enkele boterhammen te hebben gegeten ben ik onmiddellijk naar Wijgmaal vertrokken. Ondanks de slapeloze nacht was het rijden me zeer goed afgegaan, maar nu kreeg ik het zwaar.

Na een aantal zware klimpartijen kreeg ik een voor mij onmogelijk steil kasseibaantje voor mijn wielen. Een biker die me nog voorbijstak haalde het daar net niet tot boven. Voor mij was het al veel eerder afstappen. Het bleek het zogenaamde Sukkelpad in een bos van Kessel-Lo te zijn! Daar had ik al ooit van gehoord. Boven stond er een geel straatnaambordje. Zo kwam ik in het Verbrandenbos, een bosdreef in Kessel-Lo waarlangs buitenhuizen staan. 48 km om 13.00 u. Het ging nog verder doorheen het bos over knappe paden. Omstreeks 50 km bereikte ik heel even het open veld op het grondgebied van Holsbeek om na twee keren linksaf te zijn gegaan weer naar het Begijnenbos toe te rijden. Ik herkende de plaats en herinnerde me van eerdere passages dat ik dra één van de knapste plekjes van deze toertocht zou passeren. Meer bepaald een pracht van een tweeledige holle weg die rechts in de diepte ligt. Tussen de twee gelijklopende holle wegen staan bomen waarvan de wortels gedeeltelijk bloot zijn komen te liggen. Het is de moeite waard om er eens even halt te houden.

Verderop staan villa’s midden in het bos. Van mensen die zeker geen honger zullen lijden! Ik bereed er een aantal knappe bosdreven met vogel- en dierennamen, vaak gevolgd door het woordje berg, dus dat zei al genoeg over het reliëf! Op 50,50 km zonk de moed me in de schoenen bij het zien van de helling waar ik na zo veel kilometers nog op gejaagd werd! Daar moest ik niet meer aan beginnen. Eens tot boven gestrompeld werd me bij het zien van het straatnaambord, ja, zelfs dit met een gewone auto niet te berijden pad had een naam, heel veel duidelijk! Dit was de beruchte en in mountainbikekringen veelbesproken Zounk in Holsbeek! Ik ben er bij nader toezien nochtans ooit in geslaagd van hem bijna tot boven te kunnen bedwingen! Maar toen kwam hij in het begin van een tocht en reden er veel bikers rond en dat geeft me altijd meer moed om te proberen! Als je alleen rijdt dan heb je altijd de neiging om het sneller op te geven. Na 50 km raak ik zo’n helling in geen geval nog rijdend tot boven op! Nu weet ik eindelijk waar deze beruchte helling ligt! In het Sint-Gertrudisbos in Holsbeek! In Holsbeek kan je ook de vaste Pynnonckroute rijden (13-27-37-53 km). Ik heb in deze omgeving inderdaad bordjes van vaste routes zien staan. Het ging nog op en af, op en af, op en af, en op en af door het bos tot ik helemaal pompaf was!

Op 52,50 km kwam ik het bos weer uit en overschreed er om 13.40 u de grens met Holsbeek-Plein. Asfaltbaantjes voerden me dan doorheen een open en meer bewoond landschap in de hitte door Holsbeek. Op 55,50 km ging het via een kalme brug de snelweg over ter hoogte van de afrit Haacht – Holsbeek – Rotselaar. Terwijl ik boven op de brug even halt hield kwam er nog een late biker voorbij. Daarna reed ik door straten van Wilsele om omstreeks 58,75 km de grens met Rotselaar te overschrijden. Van 60 tot 61,50 km kreeg ik achtereenvolgens een assenweg en een graspad langsheen de Dijle voor de wielen. Daarna voerde een verhard fietspad me over een open vlakte en een brugje aan een soort rietkraag over een waterloopje om tenslotte uit te komen in de Weggevoerdenstraat en m’n auto te passeren! Dus alle bikers zijn StrammerMax’s happy familycar gepasseerd! Om 14.15 u liep ik na 63,40 km binnen.

De bikewash was al opgeruimd en overbodig en de laatste bikers vertrokken huiswaarts, waaronder Karel en zijn collega Bierbiker die ik aan de eerste stop al te zien had gekregen en me verweet dat ik iedereen aan het misleiden was door niet in mijn gebruikelijke tenue te rijden. Binnen wat verkoeling gezocht bij een ijskoude frisdrank. Terwijl ik aan mijn flesje zat te lurken kwam er een bekende uit de douches tevoorschijn! De bionische man Peter! Omdat Peter altijd te vinden is voor een gesprek had ik meteen nog voor een dik uur gezelschap. En zelfs nadat hij aanstalten gemaakt had om huiswaarts te vertrekken, kwam hij even later terug naar binnen! Om dan toch nog maar een drankje te drinken nadat hij mijn aanbod eerst drie keren geweigerd had! Zo konden we deze mooie rit op de gepaste wijze afsluiten. Ik heb genoten van deze dag, van een rit waarvan ik niet meer wist dat deze zo knap was, evenmin nog wist dat deze zo zwaar was, vooral de laatste 17 km dan en tevreden omdat ik enkele bijzondere plekjes zoals De Bereklauw nog eens te zien had gekregen. ’s Avonds voor de tv in slaap gevallen en wakker geworden toen wat ik wou zien al half voorbij was! Op maandag liet de vermoeidheid zich dan toch goed voelen en heb ik de hele dag rondgelopen als een houten Pinocchio!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mountainbike.be!

Catweazle: the sun in a bottle (part 1)



Catweazle: the sun in a bottle (part 2)

26-07-2013 om 14:53 geschreven door StrammerMax

Het ging vanaf de tent op de waanzinnige feestweide het dorp uit via enkele straten, langsheen de kerk, over een klimmende servitude, smalle grassporen tussen weiden en een stoffige veldweg. De lage avondzon scheen over het knappe glooiende landschap. Ze zorgde er wel voor dat de pijlen soms moeilijk zichtbaar waren, evenals de ondergrond op plaatsen waar de zon recht in de ogen scheen. Het veel stof makende duo en de groep van zeven bikers die me daarnet waren voorbijgestoken keerden op hun stappen terug. De pijl linksaf hing inderdaad wel heel ongelukkig hoog aan een boomtak. Ik had hem evenmin opgemerkt en ben niet verkeerd gereden omdat ik die mannen zag terugkeren. Een veldweg bracht ons na 2,50 km tot aan een grote hoeve in de Hondsbergstraat. Daar was ik vorige zaterdag nog gepasseerd tijdens de eerste toertocht van de Reinaertvrienden vanuit Pepingen-Heikruis. De pijlen van hun tocht hingen er trouwens nog! Een asfaltbaantje bracht me tot aan een oversteek van de drukkere Langestraat en met twee bikers dook ik het baantje aan de overkant in. Een afgevallen pijl aan de kant gelegd. 5,50 km. Van 6 tot 6,50 km volgde een zeer smalle assenweg met overwoekerde kasseitjes me doorheen een veld naar de kapel van de Heilige Guido en de Maagd Maria, ook vorige zaterdag te zien gekregen. Twee jonge gasten waren er een lekke band aan het vervangen.

Er volgde een smal graspad, lichtjes glooiend op en af tot ik op 7 km uitkwam op een met kiezel bestrooide oprit naast een (leegstaand?) magazijn. 20.30 u. Daar keerde een biker op zijn stappen terug, op zoek naar zijn twee achtergebleven makkers met pech aan de kapel. Even later zou het drietal me weer passeren. Ik reed voorbij een klein kapelletje, zo staan er hier veel, en merkte dat ik me op het grondgebied van Gooik bevond. Een oudere man zat er in zijn onderhemd in zijn rolstoel aan de rand van zijn tuin naast het parcours. Bikers zien passeren is eens wat anders dan de Ronde van Frankrijk en het weer was ideaal om buiten te zitten! Er passeerden nog twee bikers. Er volgde een asfaltbaantje, een klimmend graspad dat naast een tuintje liep waar een ouder echtpaar ook buiten zat te genieten van de prachtige zomeravond, en een klimmetje over asfalt. Ik kwam uit in de schilderachtige Bergstraat in Oetingen en reed een oude overwoekerde poort voorbij die toegang geeft tot het bos van het kasteeldomein Steenhault, gelegen op het grondgebied van Vollezele (Galmaarden) en Oetingen (Gooik). Aan de huizen stonden borden om te protesteren tegen de afbraak van het boswachtershuis van dit domein door Natuur en Bos. Die woning stond temidden van groen en leek me nog in behoorlijke staat te verkeren. Het zou jammer zijn indien ze zou verdwijnen. Ik reed nog een oude kapel aan de bosrand en een tussen de bomen in het groen verscholen watertoren voorbij. Even gestopt op het kruispunt van de Bergstraat en de Vollezelestraat waar een vader met zijn twee zoontjes me voorbijstak, gevolgd door een groepje van vier bikers. 9 km om 20.40 u.

Een halve kilometer verder overschreed ik de grens met Vollezele (Galmaarden). Het ging een asfaltbaantje in waarna een weidespoor me op 11,5 km tot aan een paadje doorheen een privaat bos bracht. Hier kreeg ik nog eens drie bikers te zien en na een volgend weidespoor zag ik het drietal de richting van de 30 km uit gaan. De splitsing tussen de ritten van 30 km en van 50 km kwam op 12,50 km van de start. Terwijl ik daar even aan de kant stond, zag ik twee bikers de 50 km uit gaan, maar die gooiden de remmen toe en kwamen vragen waar de 30 km dan wel was! De andere kant uit! 21.00 u. Op 13 km ging het heel eventjes over de grote baan (Assesteenweg?) waarlangs ik daarnet naar Herfelingen was gereden om naast een huis een nauwelijks zichtbare servitude of kerkwegel in te duiken langsheen schuingezakte betonpalen van de vroegere omheining van één of ander bedrijf. Een smal wegeltje met een ondergrond van beton. Ik bereikte zo de Repingenstraat in Galmaarden. Daar heb ik even halt gehouden en ben eens op de binnenkoer gaan kijken van de oude stoeterij en Hoeve Haras de Vollezele uit 1906. Hier woonde ooit “Remi Van Der Schueren die het Belgisch trekpaard wereldberoemd maakte, samen met zijn hengst Brillant”, aldus een plakkaat aan de zijgevel. De hoeve is wel dringend aan een opknapbeurt toe, te zien aan een aantal gebroken en dichtgetimmerde ramen! 14 km en 21.00 u.

Ik reed nog het Hof Ter Haegen voorbij, een bed and breakfast, waarna ik op een landelijk baantje net voor de grens met Tollembeek (Galmaarden) rechtsaf gestuurd weg. De zon stond intussen laag boven het knappe glooiende groene landschap. Er volgde van 15 tot 16 km een stevige klim, eerst over een smal off-roadpaadje tussen hoog struikgewas en daarna over het asfalt van de Errebekstraat in Galmaarden. Ik moest rechtsaf, maar ik zag links van mij ook bikers een graspaadje in slaan, dus ik vermoedde hier een lus. Er staken me nog drie bikers voorbij. Een smalle betonnen servitude leidde me tot in de Steenstraat waar ik even ben gaan kijken naar het schilderachtige en rustige dorpsplein voor de kerk van Vollezele. 17,75 km omstreeks 21.30 u. Op 19 km dook ik een zeer donker bos met hoge loofbomen in waar de te volgen weg verduidelijkt werd door opgespannen rood-witte linten. De grond was er poederdroog zoals bladgrond in een bloempot! Net voor de uitgang van het bos stond de bevoorrading opgesteld, alwaar een man en een vrouw voor knabbeltjes en sportdrank zorgden. Deze stop was enkel voor de route van 50 km. Een stuk banaan en een suikerwafel doorgespoeld met een bekertje sportdrank en water. Er stonden nog twee van de drie mannen die me daarnet ingehaald hadden. Eventjes staan praten met de mensen ter plekke. Omdat er tot 22.00 u kon ingeschreven worden, zouden zij daar pas om 23.00 u kunnen opkramen! Na mijn helmlamp gemonteerd te hebben, vertrokken in het zog van de twee andere bikers waar het in de Congobergstraat naar boven kruipen was over eerst asfalt en daarna een weidepad. Daarna ging het de Congoberg weer af over nog een weidepaadje tot ik opnieuw arriveerde aan het kapelletje op de hoek met de Errebekstraat waar ik daarnet voor de stop gepasseerd was. 21 km om 21.45 u.

Van 22 tot 23 km volgde een plezant off-road graspaadje dat zich afwisselend tussen de velden, weiden en doorheen enkele stroken bos slingerde. Eerst lekker naar beneden, daarna echter weer stevig klimmend. Het was er leuk rijden in een knappe omgeving. Met als enige gezelschap onderweg een vader, moeder en zoon die in de avondschemering op wandel waren met hun gehoorzame hond die braaf terugkeerde toen hij geroepen werd. Op 24 km passeerde ik het in het open veld naast een assenweg gelegen onderkomen en kantine van de Pajotse Roofvogelvrienden. 22.00 u en nog steeds voldoende licht. Omstreeks 25 km bereikte ik een “stiltepad”, zijnde een leuk smal weidepaadje dat uitkwam tussen twee gebouwen in de Sint-Leonardusstraat. Na enkele straten volgde rond 28 km een stukje weide tussen twee draaipoortjes alwaar twee honden me vanuit een tuin gadesloegen. Op een assenweg ontsnapte een kikker ternauwernood aan de noppen van mijn fietsbanden. Omstreeks 30 km bereikte ik het centrum van Tollembeek (Galmaarden) en passeerde via een grote parking aan een voetbalveld het lokaal van een jeugdbeweging. Ik kreeg de achterzijde van een bizar standbeeld te zien. Dat bleek Urbanus te zijn in het gezelschap van twee gedrochten van dieren. Blijkbaar woont Urbanus al jaar en dag in Tollembeek, vandaar! 22.30 u en zo stilaan tijd om de lampen aan te steken!

Dat was niets te vroeg, want er volgde een donker bos en een lichtjes klimmende veldweg tot 32 km. Toen ik op die veldweg even halt wilde houden om de omgeving eens te bekijken, merkte ik dat de biker zonder licht die ik daarnet aan het voetbalveld op de weg had zien komen, pal achter mij reed. Toch niet al te snugger van een nachtrit te rijden zonder licht! Vanaf 33 km ging het gedurende een kilometer over het linkse fietspad van een grote baan om dan weer de velden in te duiken. De biker zonder licht stak me voorbij en verdween in de duisternis over een mix van asfalt en veldwegen. Ik diende de Langestraat weer te kruisen ter hoogte van de grens tussen Galmaarden en Herne (?) op 36,75 km van de start. 23.00 u. Ik werd in de richting van een donker bos gestuurd waar mijn fietslampen goed van pas kwamen. Terwijl ik daar reed zag ik tussen de bomen het licht van nog een biker in aantocht. Ik was dus niet de laatste! Ik kwam dat bos weer uit ter hoogte van een door de parcoursbouwers geïmproviseerd brugje over een gracht, gemarkeerd door een aantal brandende fakkels, om even verderop de tweede bevoorrading te treffen onder een witte tent. Tussen de struiken stond een aggregaat voor elektriciteit te ronken. 38 km.

Van de vriendelijke mensen ter plekke, vader, moeder en zoon vermoed ik, kreeg ik een beker sportdrank aangeboden. Verder waren er bananen, suikerwafels en cake om te eten. De biker van daarnet kwam toe, even later gevolgd door diens vriend en nog een derde jonge kerel. De biker zonder licht van daarnet was al gepasseerd, waarmee wij de vijf laatsten waren die nog onderweg waren. Buiten de kerel zonder licht had ik tussen de twee stops geen andere deelnemers meer te zien gekregen. Nog even met de mensen ter plekke blijven praten, zodat ik iets langer ben blijven hangen dan voorzien. Ik had geschat van om middernacht weer terug te zijn, maar dat begon krap te worden! De mensen aan de stop vroegen ons van ons bij aankomst te melden, zodat ze quasi zeker konden zijn dat iedereen weer binnen was. Om 23.15 u weer op pad.

Een veldweg en een asfaltbaantje brachten me tot in de Kapellestraat te Herne waar ik in de richting van het Kartuizerklooster gestuurd werd. Geen klooster gespot. 40 km om 23.30 u. Vanaf nu volgde redelijk veel asfalt, waaronder een zware klim in een straat die Ponneken (Herne) heet. 42,75 km. Eens puffend boven geraakt, reed ik een donker weidepaadje op. Het geritsel rechts bleek afkomstig van twee paarden die in de weide met me mee liepen. Ik dook even een donker bos in om daarna weer tussen de weiden te rijden. Het smalle paadje passeerde vlak langsheen twee eenzame huizen. Bij het tweede huis floepten alle lampen aan toen ik een bewegingsdetector passeerde. Ik vraag me af hoe die huizen deftig te bereiken zijn! Het pad eindigde met een reeks trapjes naar beneden tot aan een straat. Tot 43,50 km had ik hiermee een leuk stukje van de rit achter de rug. Het asfaltbaantje kroop tussen de weiden naar boven en daar stond ik oog in oog met een kleine uil die op een weipaal zat en wiens silhouet ik in het maanlicht van ver kon zien. 44,50 km.

Het ging de doodlopende Beeldekensstraat in waar asfalt ter hoogte van een eenzaam huis overging in een graspad. Aan het volgende T-kruispunt voor een maïsveld stond geen pijl naar links of naar rechts. Voor alle zekerheid op mijn stappen teruggekeerd tot de vorige pijl, maar er was weinig alternatief, links en rechts waren enkel toegangen naar weiden of velden. Gegokt op rechts en dat bleek een goede gok te zijn. Een pijltje meer had hier gemogen! Ik hoopte van na een vlotte rit niet meer voor verrassingen te komen te staan, het was intussen al 00.10 u en ik begon op 48,50 km naar het einde te verlangen. Linksaf het asfalt op om een plekje te bereiken dat ik ook gepasseerd was tijdens de toertocht vanuit Pepingen-Heikruis de zaterdag voordien, meer bepaald de kapel op het kruispunt van de Molenstraat en de Twee Kapellenstraat. Daar stopte een man met zijn wagen om te vragen of alles in orde was! Ik vermoed dat het de man was die voor de tweede bevoorrading zorgde. Ja, alles was in orde en ver kon het niet meer zijn. In de verte hoorde ik de muziek vanuit de tent van het Waanzinnig Weekend.

Er volgde toch nog een behoorlijk mooi, maar zwaar stuk off-road over onder anderen een hobbelig weidepaadje en ik kreeg de indruk dat ik weer van de tent weg reed. Vanaf een weidepaadje kreeg ik in de hoogte een hoog gebouw te zien, omringd door oranje straatlampen en mijn vermoeden bleek te kloppen. Het was het Rust- en Verzorgingstehuis Mater Dei in Heikruis. 51,50 km. De hoek om en een asfaltbaantje bracht me na 53,50 km omstreeks 00.30 u weer tot de weide met alle voorzieningen voor het Waanzinnig Weekend. Er kwam onmiddellijk iemand van de inrichters naar me toe om me in ruil voor het bonnetje met noodnummer een Lustrum Tripel te bezorgen. Dit biertje was speciaal voor de gelegenheid gebrouwen, omdat het de vijftiende keer was dat het Waanzinnig Weekend plaats vond op de weide. Vroeger had alles meer in het centrum plaats, maar dat zorgde al wel eens voor overlast voor de bewoners. Me er nog een broodje hamburger met ajuin en ketchup bij gekocht en verorberd op de tonen van de muziek die uit de tent kwam. Er zaten nog enkele medewerkers en een groepje bikers aan de tafeltjes in de zwoele zomernacht. Om 01.30 u huiswaarts vertrokken voor een rit van ruim een uurtje. Mijn kleren in de wasmachine gestopt en onder de douche gekropen. Het was ruim 04.30 u eer ik te bed ging, buiten begon het alweer licht te worden. Ondanks de hitte toch vrij vast geslapen tot de volgende middag. Het zou een zwaar weekend worden, want ik ging op zaterdagavond helpen tappen op een bruiloft. Zoiets kan lang uitlopen en ik hoopte van zondag toch te kunnen gaan biken in Wijgmaal. Dat tappen heeft tot halfvijf ’s ochtends geduurd. Ik ben naar huis gereden, heb enkele boterhammen gegeten en ben recht naar Wijgmaal gereden zonder mijn bed nog te zien!

Wat onthouden we van deze vierde editie in Herfelingen? Toch redelijk wat asfalt, wat me voor een avond- en nachtrit niet stoort en wat ook ruim gecompenseerd wordt door het mooie landschap dat men doorkruist. Een leuke afwisseling van veldwegen en graspaadjes met enkele knappe stukken bos als intermezzo. Een goede bepijling met reflecterende strips op de pijltjes die van ver te zien zijn in het schijnsel van uw fietslampen. Een pijltje meer op bepaalde plaatsen en lange rechte stukken had gemogen. Bikewash overbodig en douches niet gebruikt. Een supervriendelijke ontvangst bij de inschrijving, op de tussenstops en bij aankomst. Voldoende bevoorrading en de mogelijkheid om bij aankomst nog iets te eten (hamburger, frieten, …) bij uw gratis drankje. Elk jaar een ander parcours en voor deze editie voor mij een aangename kennismaking met het mooie Galmaarden. Door de verkeersperikelen in Antwerpen is het uiteindelijk een nachttocht geworden zoals ik ze graag rijd, dit betekent half in het licht om wat te zien te krijgen van de streek en half in het donker. Bij het zien van de verkeerschaos in Antwerpen heb ik nog overwogen van terug naar huis te keren, maar ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

23-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Kort na het vertrek kreeg ik al een eerste bekende te zien, Sik, leren kennen als ploegmaat tijdens de 10 uren van Grobbendonk. Het was lang geleden dat onze paden nog eens samen liepen, hij had tijdens de slechte winter niet veel gereden, meldde hij. Hij werd al snel opgeslokt in een snel voorbij vliegend groepje. Die snelle jongens, dat was voor mij bij aanvang zowel wat frustrerend, waarom kom ik zelf zo traag vooruit, terwijl ik vermoedelijk toch even veel moeite doe, als lastig, want je kan niet voortdurend achterom zitten kijken! Het had ook zijn voordelen, je wordt er door meegezogen, en het was plezant van eens deel uit te maken van die kleurrijke bende, terwijl ik meestal later vertrek en daardoor alleen op pad ben.

De eerste 5 km werden we over zanderige stoffige veldwegen geleid, tussen boomgaarden en weiden, met omstreeks 4 km een intermezzo over een dokkerend kasseiwegeltje. We passeerden de achterzijde van de parkeerweide met de schotelantennes verder in de hoogte op de heuvel en arriveerden op het grondgebied van Molenbeek-Wersbeek, een deelgemeente van Bekkevoort. Na 8 km splitste de kidstoer van 15 km zich af van de rest. Op het volgende stoffige veldwegeltje begroette Karel van de Bierbikers me terwijl hij voorbij vloog. Op een plek waar we een brede betonbaan dienden te kruisen en schuin linksaf te gaan, ontmoette ik dan weer vijf mensen van het gezelschap waarmee ik, op uitnodiging van een biker die ik had leren kennen, al twee keren het Pinksterweekend al bikend mee heb doorgebracht in de provincie Luxemburg. Ik kom deze mensen omzeggens nooit tegen op toertochten, enkel de drie eersten heb ik ooit al wel eens te zien gekregen. Bij deze mijn groeten aan Joepie, Annemarie, Harry, Chantal en Erling. Zij werden gevolgd door nog twee kompanen van Bierbiker Karel. Het zijn allemaal laagvliegers, dus de ontmoeting was kort van duur!

Er werd inderdaad door de meesten stevig doorgetrokken over de veldwegen, wat het stof ferm deed opwaaien. Omstreeks 11 km volgde een knappe, maar stevige klim in open veld en in het gezelschap van vele anderen en zag ik eerder genoemde bikers uit mijn zicht verdwijnen. Ik vreesde niet boven te geraken, maar ik wilde mij in het zicht van zoveel andere rijders niet laten kennen! Op de top heb ik wel even uit staan blazen bij anderen die daar aan de kant stonden. Er kwam een beloning onder de vorm van een leuke afdaling tot aan een asfaltbaantje waar we de splitsing troffen tussen de 25 km en de 35-41-55-73 km op een 13 km na het vertrek omstreeks 9.50 u in de Zelliksebaan aan een kapelletje op het kruispunt met de Leemkuilstraat. Die plek heb ik al meerdere keren te zien gekregen tijdens toertochten en vanuit verschillende richtingen. De toer vanuit Waanrode had hier ooit een optionele lus. Ik meen dat, als je de Zelliksebaan volgt, je dan uitkomt in Assent-Bekkevoort en het natuurgebied van de Begijnenbeek bereikt. En in één van de holle wegen in deze omgeving staat ook een Mariagrot tegen een rots onder bomen verborgen.

Het ging de Leemkuilstraat in en zoals ik vermoedde kregen we daar een fiks klimmetje over een gehavende ondergrond vol losse stenen in een knappe holle weg, nu droog en stoffig. Eens de klim in de holle weg achter de rug kreeg ik vanaf de hoogvlakte de windmolens die sinds een jaar of twee naast de snelweg E314 staan op het grondgebied van Halen en Bekkevoort te zien aan mijn linkerkant. Met een knap zicht over de groene zonovergoten omgeving. We doken een boomgaard in en het ging daarna nog een aantal keren stevig op en af in al even knappe holle wegen en paadjes die van veldweg overgaan in holle weg en omgekeerd, kenmerkend voor deze streek en iets wat je in mijn contreien niet vindt. Ik reed er ook voorbij een wit kapelletje dat op het kruispunt van twee holle wegen staat en sinds een jaar of twee gerenoveerd is. Ik ben er gepasseerd toen het metselwerk pas hersteld en het voegwerk overgedaan was. Het is wel jammer dat het geschilderd is.

Er volgde een zware klim over het asfalt van een deel van de Struikstraat in Assent. Op een veldweg kwam er een biker naast me rijden met de mededeling “dat ik hem niet kende, maar…”. Ik kende hem nog wel! Hij had me ooit aangesproken vlak voor en tijdens de bevoorrading van een toertocht. Na opzoeken bleek dat de tocht te zijn van MTBC@Bekkevoort op 5 augustus 2012, dus in dezelfde streek en omzeggens een jaar geleden. Hij had gereageerd op m’n verhaaltje en het heeft me toen niet veel moeite gekost om te achterhalen hoe hij heette. Gewoon moeite doen om wat te zoeken op het web en logisch nadenken! Er kwam een lichtere klim over een asfalt fietspad, waarna het een lage brug van de snelweg onderdoor ging, exclusief voor fietsers. Daar stonden metalen sluisjes om ander verkeer te weren en omdat er net een groep laagvliegers volgde was het er even hectisch! Een tegenligger foeterde “dat ze allemaal zodanig rap rijden dat ze elkaar bijna van de weg maaien of verongelukken”! Ik kon hem geen ongelijk geven, want voor hetzelfde geld knalt er iemand in zo’n groep tegen die metalen poortjes. Door de verwarring speelde ik Sandy kwijt, en hoeveel moeite ik ook deed om hem weer bij te benen, het lukte niet! Ik vervloekte mijn traag zijn, want het heeft als nadeel dat ik bijna nooit met anderen samen kan rijden! Ontmoetingen met “bekenden” tijdens de rit zijn dus altijd kort van duur! Ik had anders graag nog wat langer met die kerel gebabbeld. Alhoewel ik eigenlijk niet zo’n prater ben en m’n aandacht op het rijden dien toe te spitsen! Hopelijk zien we elkaar eens na een rit!

Mijn hoop om Sandy bij te benen werd dan definitief de grond in geboord aan de voet van de heuvel waar een bordje stond dat de Pannenhoefdreef die ons over asfalt naar boven stuurde een helling heeft van 7%. Waaruit ik kon besluiten dat ik deze tocht in het verleden nog al wel eens gereden heb, want ik meen dat dit de enige toer in de streek is waar de hellingen op deze manier worden vermeld. We reden er over het traject van een groene vaste route tot aan een eenzaam huis op de top dat te koop stond. Indien ik rijk was, ik kocht het als buitenhuis. Vanaf het huis gaat asfalt over in een onverharde holle weg waar het ook klimmen geblazen is. Ooit deed een andere biker me hier de moed in de schoenen zinken door te zeggen dat het “nog lastiger werd”. Gelukkig kreeg hij geen gelijk. Het blijft klimmen, maar minder steil dan over het asfalt! 18,50 km om 10.15 u. Eens de holle weg uit bereikten de bikers een hoogvlakte en reden zij tussen de boomgaarden.

Op 20 km volgde een plezante singletrack met bulten en heuveltjes doorheen een knap stuk bos. Hij werd gevolgd door een te smaken graspaadje dat overging in nog een singletrack door weer een stuk bos, deze keer lekker naar beneden! Na een bocht rechtsaf kwam er nog een track lekker naar beneden. De knappe groene omgeving kwam me bekend voor, hier had ik nog al gereden, en het werd al snel duidelijk waarom. Hier reden we midden in het natuurgebied en de bossen van de Begijnenbeekvallei in Assent. Vanaf de kapel aan de Leemkuilstraat hadden we dus een hele lus achter de rug. 22 km en 10.30 u. Mijn gemiddelde snelheid was gedurende de hele rit al constant gebleven en dat zou zo blijven tot aan het einde. Het ging me goed af, ik amuseerde me te pletter en genoot van de gezellige drukte op het parcours. Het aantal voorbijstekenden minderde gestaag.

Op 22 km volgde nog een korte klim van 11% in een holle weg en volgens het bordje zo’n 85 m lang. Een lange genietbare afdaling over een graspaadje bracht me tot op een grote drukkere baan. Op een zijarm daarvan was de eerste bevoorrading neergepoot onder een tent en die was ik daarstraks met de auto gepasseerd toen ik naar de start reed. 23,5 km om 11.00 u. Het was er nog redelijk druk, de medewerkers ter plekke hadden hun handen vol. Er was nog voldoende aanbod aan fruit, peperkoek, cake, sportdrank en water. Met een bekertje sportdrank en een knabbeltje postgevat in de schaduw van de tent, want het was intussen al behoorlijk warm geworden! Vanaf de stop doken we weer de velden in om er op 24 km in een boomgaard een splitsing te treffen tussen de routes van 25-35 km en 41-55-73 km. Een kilometer verder trof ik een leuke afdaling in een holle weg, een stukje betonbaan waarlangs ik vanochtend naar de start was gereden en een graspaadje. Op 27,75 km passeerde ik de Sint-Quirinuskerk van Wersbeek. Ik trof ook weer blauwe pijlen van de kidstoer op mijn weg.

In een holle asfaltbaan stond “gevaar” op de grond geschreven waar het parcours linksaf ging in een bocht. Er volgde een zware klim waarbij een passerend biker me aanmoedigde door te zeggen dat we bijna boven waren. Op 29 km maakte de kidstoer zich weer los van mijn route en ging het lekker naar beneden over een baantje met fietspad, gevolgd door een klim over een servitudepaadje met kasseitjes. 30,70 km om 11.30 u. Na een plezante afdaling in een holle weg reed ik omstreeks 31 km in de omgeving van de plaats waar de toertocht van MTBC@Bekkevoort van start gaat (Oude Tiensebaan). Daar waren vorig jaar per vergissing bij het opruimen al een paar pijlen van de terugtocht weggehaald, zodat ik toen aan mensen die in hun achtertuin zaten de weg heb moeten vragen. Eén van die mannen wist me haarfijn uit te leggen hoe ik moest rijden en na enkele keren afslaan trof ik weer pijlen. Nu bereed ik diezelfde wegeltjes. Na de oversteek van een drukke baan (Staatsbaan – Diestsesteenweg?) volgde van 32,5 tot 34,5 km een knap stuk bos naast een betonbaantje, de Heuvelstraat in Tiel-Winge, waar we konden genieten van singletracks die zich bochtig door het bos slingerden. Na een graspaadje volgde de doortocht van een stukje privaat bos waar ik na 37 km op de middag een splitsing trof tussen de routes van 35-41 km en 55-73 km.

Toegekomen op een grote baan, ik vermoed de Schoonderbukenseweg, trof ik op 38 km geen pijl meer en ik merkte nog andere bikers op die daar vergeefs zochten. Gegokt op rechtsaf richting Scherpenheuvel en langs de grote baan in de richting van de op- en afrit van de snelweg E314 gereden, vermoedelijk deze van Tielt-Winge. Halverwege, met enkele anderen in mijn zog, zag ik in een zandweg aan de rechterkant pijltjes staan die naar links richting de grote baan wezen. Vermoedelijk hadden we daarnet en smal wegeltje aan de rand van een maïsveld en evenwijdig met de grote baan moeten inslaan. Het ging de brug van de snelweg onderdoor om even voorbij het op- en afrittencomplex de baan over te moeten steken naar de Beurtstraat (?).

Een zandweg naast de E314 bracht me eerst klimmmend en dan lekker dalend naar de tweede bevoorrading op exact 41,00 km na het vertrek. 12.15 u. Toen ik tijdens het lessen van de dorst een praatje maakte met de medewerkers, waarvan ik er na afloop nog een gesproken heb bij het toekomen, arriveerde daar Guy uit Beerzel (Putte bij Mechelen), een bikemakker van Peter die dan weer een bikemakker is van Koppigaard en die beiden bikemakkers zijn van JP die het jaarlijkse Pinksterweekeinde organiseert! De wereld is klein! Er kwamen nog twee jonge gasten toe. Guy was in het gezelschap van een biker waarvan ik kan vermoeden dat het G-Stoel is, op te maken uit zijn forumreactie op de toertocht. Gunther was met de bike vanuit Beerzel gekomen, had ingepikt op het parcours en was bijna terug gearriveerd op de plek van waar hij weer huiswaarts kon keren. De mannen aan de bevoorrading beweerden dat het zwaarste deel nu nog moest komen en Gunther beaamde dat. “Verrek”, heb ik toen uitgeroepen, want ik hoopte voor de volle afstand te gaan, dus daar moest nog eens over nagedacht worden! Intussen was ook Peter gearriveerd.

Na de stop ging het verder over de beenharde zandweg naast de snelweg die links in de hoogte lag. Toen ik de brug onder de snelweg door was zag ik de twee jonge snaken van aan de stop staan. Lekke band! Doorgereden, wroeging gekregen omdat ik niet gestopt was en teruggekeerd. Maar de twee hadden materiaal bij om het probleem op te lossen. Nadat ik hen aangemaand had van wat verderop te gaan staan in plaats van op die gevaarlijke drukke baan (Tieltseweg?), wat ze ook gedaan hebben, ben ik weer vertrokken. Het ging de Tienbunder op naast de snelweg en daar was het weer naar boven rijden. Op 42 km kwam er een voor mij zware klim in het bos, aangekondigd als zijnde 11% en 100 meter lang, gevolgd door nog eentje en die was voor mij te zwaar wegens te lang! Dus was het even te voet. Ook de technische singletrack die dan volgde was eigenlijk niet aan mij besteed. Zo’n korte bochtjes en dan nog tijdens klimmetjes, dat haal ik niet! Gelukkig reed of liep ik er in niemands weg! Degenen die goed kunnen biken zullen zich hier wel uitgeleefd hebben. Uiteindelijk arriveerde ik weer in een meer open landschap en daalde af naar de voetbalterreinen van Houwaart. 44 km. Een grasspoor leidde me naar een baantje dat Tienbunder heet op 45 km van de start omstreeks 13.00 u en op het grondgebied van Tielt-Winge. Er volgde nogmaals een stevige klim vanaf de snelweg, off-road in een knappe holle weg, maar voor mij te zwaar!

Ik arriveerde boven op een verhard pad dat Kaaskorf heet in het Tienbundersbos waar buitenhuizen staan. Een knappe singletrack voerde me over bultjes en wortels naast een kleine diepte weer naar beneden. Maar dat betekent in deze streek ook dat men spoedig weer moet klimmen. Dat was rond 47 km het geval, in open veld, overgaand in een knappe holle bosweg. Toen ik halverwege even naar adem stond te happen staken Guy en Peter me weer voorbij. Zo veel als mogelijk mijn best gedaan, maar ik haalde het niet al rijdend tot boven. Na een bocht ging de klim nog verder en daar waren zeer diepe groeven in het pad die nog vol stonden met groen water. Ik zag Peter ook te voet. Later zou hij vertellen dat hij er het verkeerde spoor had gekozen en noodgedwongen was moeten stoppen. Over die diepe groeven wippen is niet meer aan ons besteed, dat laten we over aan de jonge gasten. Dan was het nog even zweten over een volgende maar wel doenbare klim tot op de top van de Houwaartse Berg om uit te komen in de gelijknamige straat van Tielt-Winge.

Het ging eventjes licht naar beneden en op een grasspoor stak me nog een jonge biker voorbij. Even verderop moest ik rechtsaf en zonk de moed me bijna in de mountainbikeschoenen toen ik die jonge knul in de verte naar boven zag kruipen in de blakende zon over weliswaar asfalt. De man van een ouder koppel die op gewone fietsen naar beneden kwamen sprak me wat moed in. “Het is hier zwaar hé”! Zeker nu de hete zon ongenadig op mijn bolleke scheen! 49 km en 13.30 u. Eens boven volgde een leuke off-road afdaling over een singletrack vol stenen en een weidespoor tot aan de splitsing tussen de 55 km en de 73 km op 49,50 km van de start. Het leek mij het verstandigst van niet het onderste uit de kan te willen en te kiezen voor de route van 55 km. Niet dat ik echt doodmoe was, maar mijn benen willen toch zo slecht mee tijdens het klimmen. Ik vreesde voor de 73 km nog een verbindingsstuk te krijgen naar wellicht ander moois maar met klimwerk dat ik dan misschien toch niet zou halen. Achteraf was ik blij met mijn beslissing, want de 55 km bleken iets langer te zijn en bij aankomst had ik omzeggens 60 km op mijn tellertje staan.

Er volgde gelukkig een iets vlakker gedeelte over een assenweg en kasseibaantje op een vaste groene route. In de verte zag ik een kerkje staan, ik vermoed dat van Tielt. De rit voerde me immers tot op het grondgebied van Tielt. Plots staken me op 53 km op een graspad tegen hoge snelheid twee bikers voorbij, gevolgd door nog een viertal. Die laatsten met de drie apen (horen, zien en zwijgen) op hun truitjes. Ik kom er geregeld op tochten zulke tegen. Ik vermoed dat de route hier weer samen liep met die van 73 km want die apen hadden mij eerder op de dag al eens ingehaald. Plots was er voor mij enige opschudding en zag ik één van de apen in de maïs liggen! Gehinderd door iemand van het tweetal die bijna uit het spoor was gevlogen de maïs in, waardoor hij was moeten uitwijken en zelf onderuit gegaan in de maïs. “Kom, dames”, zei één van de andere apen, wat bij mij de opmerking ontlokte dat deze dame altijd uit de weg gaat als ze zo’n gevaarlijke kerels ziet afkomen!

Via de Oude Pastoriestraat bereikte ik het bos aan de Alsberg. Daar was men een grote tent van één of andere feestelijkheid aan het afbreken. We troffen er knappe singletracks die vertrokken achter het restaurant (als dat daar al een restaurant was!). Op een klimmend graspaadje kreeg ik af te rekenen met twee tegenliggers, twee kleine jongens, en eens over het bultje zag ik in de verte een vreemd roestig bouwwerk staan waarvan ik meende het vorige week op de televisie gezien te hebben! Dat klopte, meer bepaald op dinsdag 9 juli! Vroeger stond daar een houten niet onknappe uitkijktoren en die bleek thans vervangen door een metalen gedrocht dat in labiel evenwicht als een trap de hoogte in gaat! De stoel van het zomers tv-programma op één "1000 zonnen" stond gisteren opgesteld aan de Vlooybergtoren. De opdracht bestond erin zo snel mogelijk met een slaapzak een plaatsje in de stoel te bemachtigen. Aan de moderne uitkijktrap in Tielt-Winge daagden zo'n 30 mensen op met een slaapzak onder de arm. De jonge Dante Pierre was de eerste en mag als jongste winnaar van dit stoelseizoen op vakantie naar Agadir in Marokko. Bron: Hageland Expres Nieuws. Het is al de tweede keer dat ik zo’n “plaats van de stoel” tijdens een toertocht passeer! De andere plek was het grote Heilig Hartbeeld in Wezemaal. Even de toren beklommen, de trappen worden in het donker zelfs verlicht door met een zonnepaneel gevoede lampjes. Ik vertelde het verhaaltje van de stoel aan een nog arriverend biker, maar hij wist daar niks van af. Toen ik nog even met de man stond te praten hoorde ik aan zijn uitspraak dat hij Franstalig was, vandaar waarschijnlijk. Hij had de route van 73 km gereden.

Er volgde vanaf de toren nog een afdaling in een holle weg en een veldweg. Een bordje kondigde de laatste klim aan! Met “oef” als onderschrift! En even verder stond een bordje aan een grote stok met een rode vlag die over het pad hing om de laatste kilometer aan te kondigen. Op 59 km was ik weer aan de voetbalvelden van Sporting Molenbeek. Het stof van m’n bike even geblust aan de bikewash met gewone slangen die iets verderop in de straat onder een heiligenbeeld was opgesteld. Terwijl de Muggenbergse Stoempers al bezig waren met de opruim en opgehaalde borden en pijltjes met de quad werden binnengebracht, nog een drankje genoten met Guy en Peter, want de Bierbikers vertrokken huiswaarts. ’s Avonds en de volgende dag gemerkt dat het al lang geleden was dat ik na een toertocht zo moe was! Maar het was een amusante en goed georganiseerde tocht die bij iedereen wel in de smaak zal gevallen zijn.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

18-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Veldwegen, een graspaadje en een smalle servitude tussen huizen brachten me tot op de schilderachtige Heikruisplaats aan de kerk van Heikruis en op deze dikke 3 km kreeg ik al een tiental andere bikers te zien. Ik reed er in een landelijk en glooiend landschap. Tot 4,75 km volgde een stukje rustige asfalt, een korte holle weg en off-road onder de vorm van veldwegen met een beenharde ondergrond, typisch voor het Pajottenland. Keihard bij droog weer en een modderbrij na veel regen! Ik arriveerde in de Schoonscheenstraat en passeerde er ter hoogte van een kapelletje tegenover een hoeve omstreeks 5,50 km de grens tussen Boogaarden-Pepingen en Kester-Gooik. Hier was ik al eens gepasseerd tijdens een andere toertocht. Vanaf 6 km volgende gedurende bijna een kilometer lang een afdaling over een leuk smal paadje dat zich tussen laag groen slingerde, gevolgd door een kort stukje over een landelijk betonbaantje. Het ging dan rechtsaf weer de velden in over een smal grasspoor naast een weide en servitudes om tussen twee zijgevels uit te komen vlak voor de kerk van Pepingen. Ik ben er daar zelfs in geslaagd van een biker in te halen, iets wat me nooit overkomt! Het zal een beginner geweest zijn! Aan de kerk even gestopt om van een man die daar stond te vernemen dat er al heel wat bikers waren gepasseerd.

Al snel dook de tocht weer de velden in en passeerde ik de enige nog in goede staat overeind gebleven gerestaureerde muur van een brug die stond op de in 1966 opgeheven tramverbinding van Leerbeek naar Halle, aldus een plakkaat ter plekke. Een veldweg en een asfaltbaantje brachten me doorheen een landelijke omgeving met veel canadabomen op 10,75 km tot aan de splitsing tussen de 30 km en de 45 km aan de Lossestraat in Pepingen. 10.00 u. Gekozen voor de grote toer vermits Heikruis op een dikke 90 km van de voordeur ligt, dus hoe langer de rit, hoe meer gerechtvaardigd de verplaatsing. Een plezant smal assenwegeltje tussen struiken en een bredere assenweg voerden me op 13 km tot aan een grote witte hoeve. Er volgde nog een mix van veld- en assenwegen tot ik na 17 km de grens met Sint-Kwintens-Lennik bereikte in de brede maar verkeersarme Gustaaf Van der Steenstraat waar twee wel heel snelle jongens en twee tragere rakkers me inhaalden. 10.30 u. Gedurende anderhalve kilometer volgde de doortocht van Sint-Kwintens-Lennik over een aantal leuke servitudes, iets wat je in de streek waar ik woon niet vindt!

Na de passage van het dorp trof ik weer veldwegen met rond 19 km een wel heel bizar paadje onder de bomen tussen een beek en achtertuinen van huizen. Na de oversteek van een baan kwam er een onverwachte stevige klim over een smal pad dat me tot aan de kapel Onze-Lieve-Vrouw-van-de-Saffelberg bracht op een kruispunt van landelijke baantjes. 20,50 km om 10.45 u. Volgens de legende is de kapel gebouwd in 1333 door een Vlaamse ridder die ternauwernood aan het slagveld op 't Nelleken kon ontsnappen. Na de vreselijke slag daar tussen Brabanders en Vlamingen, kon de ridder zich hier op de Saffelberg verschuilen. Hij beloofde een kapel te bouwen ter ere van OLV als hij weer heelhuids thuis geraakte. Zo geschiedde en de ridder hield zijn belolfte. Het huidige gebouwtje is echter niet zo oud, het dateert van 1879 en werd in neogotische stijl opgetrokken. De kapel is omgeven door linden. In de meimaand wordt de kapel vaak bezocht door bedevaarders. 'Saffelberg' betekent 'Zavelberg'. De verhoging waarop de kapel staat ligt op 80 meter hoogte en domineert de weg Asse - Edingen, een oeroude weg die minstens terug gaat tot de Romeinse periode. Het is dus niet onmogelijk dat op de Saffelberg voor de middeleeuwen nog een heidense constructie stond.
Bron: http://www.trekkings.be/vip1sintkwintenslennik.html

Links naast de kapel verder op een assenweg, waarna een dicht begroeid graspad me naar een asfaltbaantje bracht waar we aan een kruispunt de richting van Pamel en Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek uit gingen. Over een assenweg daalde ik af tot in de Oplombeekstraat in Gooik. 23 km en 11.00 u. Veldpaadjes tussen de weiden leidden me tot naast een kasteelvijver waar me twee jonge kerels inhaalden en in hun zog bereikte ik een asfaltbaantje, de Dreefstraat, in Gooik. Daar werd ik aangesproken door een vader die zijn zoontje was gaan oppikken zodat deze nog de helft van de toer mee zou kunnen rijden. Of ik het parcours van de rit uit Heikruis volgde? Dan hoefde hij niet terug te rijden tot de plek waar hij het parcours had verlaten. De tocht voerde ons even door de bewoonde kern tot aan een kapelletje aan de Zijpstraat in Gooik. Daar doken we het Guukeveld in, een voor wagens verboden veldweg, tot in Leerbeek (Gooik). Daar trof ik op 27 km de bevoorrading. Een grote groep bikers van een club in dezelfde blauwe pakken, waaronder ook enkele kleine jongens, stond er vertrekkenklaar. De bevoorrading was al goed gezet, de bananen en de wafels reeds opgepeuzeld door de vorige passanten, groter in aantal dan verwacht. Er waren nog appels, even fris als de blauwe en gele sportdrank Gatorade, want alles kwam uit een ijskast die op het asfalt van de straat gezet was en van stroom werd voorzien vanuit het huis aan de overkant! Met zo’n grote flessen sportdrank was de maag al weer snel gevuld en de dorst gelest. Nog even staan praten met de mensen ter plekke en een tiental bikers die nog arriveerden. Naar hun zeggen hadden we nog 17 km te rijden. Om 11.30 u was ik weer op pad.

Vanaf de bevoorrading ging het een onverhard zijwegeltje in dat me langsheen de randen van de natuurgebieden Paddenbroek en Lombergveld tot aan een asfaltbaan leidde. Er was een plezante pukkel te overwinnen waarna het doorheen een stukje bos ging en een graspad me deed klimmen tot op het traject van een groene vaste route. 29 km. Het geluid dat ik plots hoorde zal afkomstig geweest zijn van een geweer, want even verder kwam ik op een veldweg twee jagers tegen die daar net hun wagens hadden geparkeerd en hun geweren aan het uitladen waren. Op een ietwat gehavend smal pad trof ik een dood konijntje, maar dat had niets met die jagers te maken! Uit piëteit voor het slachtoffer heb ik het wat opzij geschoven opdat het niet in het midden van het pad zou blijven liggen en waardoor de achteropkomende biker dacht dat ik het had doodgereden! Ik bereikte de Treehoef, een straat in heraanleg, waarna het klimmen was in de Zwartschaapstraat in het godvergeten Strijland-Gooik. 31,50 km om 12.00 u. Tot 33 km volgde de doortocht van Strijland en staken me drie jonge in fluopakken gestoken jongens voorbij.

Een lange assenweg leidde me langsheen velden en koeweiden doorheen een groen, glooiend zonovergoten landschap op de echte boerenbuiten, gevolgd door een leuk smal spoor over totaal overwoekerde kasseitjes. 34,50 km. Een assenweg leidde me tot in de Turkeyestraat in Oetingen-Gooik waar ik bordjes zag staan van een blauwe vaste route. Ik arriveerde aan de voormalige tramstatie op een grote, maar rustige baan door het dorp en daar stond een foto van hoe de huizen aan de overkant er in die tijd uit zagen. Als je goed keek kon je daarin de huizen die er nu stonden herkennen, maar dan gerenoveerd of verbouwd. Het dorp door en een servitude in die overging in een smal graspaadje tot aan een stokoude kapel uit 1886, toegewijd aan de Heilige Guido en de Maagd Maria aan de Viergatenstraat in het midden van nergens. Het gebouwtje stond echt te verkommeren. Indien ik gefortuneerd was en op geen euro diende te letten, ik liet het renoveren. Helaas, ik vrees dat de Heilige Guido niet op mij zal hoeven te rekenen! Ik ben tijdens de rit trouwens heel wat kapelletjes tegengekomen, dat viel echt op! En ook veel enorm grote, oude, al dan niet gerestaureerde boerderijen!

Er volgde een plezante afdaling over een overwoekerd kasseispoor tot aan een asfaltbaantje in Herne waar het De Motte in ging omstreeks 40 km. Eens de Langestraat voorbij ging het asfalt weer over in onverhard onder de vorm van een leuk graspad, waarna het eventjes klimmen was over een kwistig met stenen bestrooid pad en uit de grond stekende rotsjes. Ik passeerde een grote nieuwe hoeve in de Hondsbergstraat en kreeg er nog een eenzame biker te zien. 41 km om 12.45 u. Een zacht klimmend pad voerde me doorheen gras, dan onder wat bomen en tussen de velden tot aan een grote zendmast en voorbij een huis met een prachtig onderhouden bloementuin. Ik bereikte een kruispunt van drie wegen waarop weer een kapelletje stond. De straten waren onder anderen de Molenstraat en de Twee Kapellenstraat (hoe kan het ook anders) in Herne. “Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht” stond er op een ingemetselde steen. Er kwam nog een oudere biker voorbij, even later gevolgd door een tweetal jonge gasten dat ik aan de aankomst nog zou te zien krijgen. Daar was het even uitkijken tijdens de klim over een asfaltbaantje voor een tegenliggende tractor. Ik moet dan altijd even denken aan Viper, de forumnaam van de Ternats duursporter Jan Nuyttens die vrij actief was met raad en daad op het forum en in 2004 tijdens een rit werd doodgereden door een tractor. Toen was ik zelf nog niet actief met de mountainbike. In Ternat is de vaste Viperroute naar hem genoemd en zijn website is nog altijd online.

Ik vond het eigenaardig van op 43,75 km nog een splitsing te treffen tussen de beide afstanden. Als ik er zeker van had geweest dat het stuk van de 30 km langer zou geweest zijn dan dat van de 45 km, zou ik daarvoor gekozen hebben, vermits ik nog geen zin had om al naar huis te gaan, maar veiligheidshalve ben ik toch maar de gekozen afstand blijven volgen. Ik kreeg er nog een vader en zijn zoon te zien en dacht eerst dat het dezelfden waren van daarstraks, maar dat bleek niet zo. Zij woonden in Kester, maar wisten evenmin of het nog resterende traject van de 30 km langer was dan dit van de 45. Ik zou dra samen met hen weer arriveren aan de tent. Het ging nog een veldweg op en een stukje doorheen een bos, klimmend tot aan een aardappelveld. In de verte zag ik een soort klooster staan, een zeer hoog gebouw met een toren achter. Dat zal ooit een klooster geweest zijn, maar was nu het Rust- en verzorgingstehuis Mater Dei en de toren was van de er achter gelegen kerk van Heikruis. De ouderlingen die op de bovenste verdieping een kamer hebben moeten wel een prachtig uitzicht hebben over de streek! 44 km. Eventjes tot aan de kerk gereden en gemerkt dat we daar kort na de start gepasseerd waren vanuit een smal steegje dat uitkomt op het schilderachtige kerkplein.

Het ging nog een stukje door de velden en over een asfaltbaantje om ter hoogte van weer een kapel de grens met Herfelingen (Herne) te overschrijden. Dan zag ik weer een gebouw met toren staan. Een zandweg voerde me voorbij een park met vijver en achter de bomen verscholen kasteel, het Hof Ter Rijst. Toen doemde de tent van de Reinaertvrienden op en om 13.30 u was ik weer bij af met bijna 50 km op het tellertje. Het bij de inschrijving meegekregen bonnetje kon ingeruild worden voor een drankje. Buiten werd er kooivoetbal gespeeld, dat had ik nog nooit gezien! Aan een kraam kon je “gratis zout” verkrijgen, stond er in grote letters te lezen, de frieten waren 2,50 euro! Zo’n bakje ging er best in. Er begon een kaartwedstrijd, maar er waren maar vier deelnemende ploegen en op het podium was een man in de weer met het testen van de micro voor kinderspelen later op de namiddag. Buiten stonden springkastelen. Gedurende drie dagen was er op deze weide van alles en nog wat te doen! Ferm dat er nog jeugd op deze wereld rondloopt die in staat is om meer te organiseren dan alleen maar een fuif! De jongens die er aan de slag waren zagen er bekwame kerels uit. Blijkbaar is de jeugd op het platteland nog van een andere kaliber dan in een stad! Eén die aan de slag wilde blijven kwam aan de tafels en de kaarters vragen of er nog drank mocht komen. De beste manier om zaad in ’t bakske te krijgen! Als je uw hand opstak, dan zou hij langskomen.

Voor een eerste editie was dit een geslaagde toertocht in een prachtige streek. Doenbaar voor iedereen. Hopelijk wordt dit een blijvertje. De streek biedt nog mogelijkheden genoeg voor uitbreiding of verzwaring van het parcours, zeker in het nabije Waals-Brabant. Tips voor de volgende keer: een paar pijlen plaatsen naar de start vanaf de hoofdweg. Bij de bepijling altijd een pijl voorzien voor de afslag, uiteraard, maar ook eentje ter bevestiging na de afslag, dan ben je zeker dat je juist rijdt. Briefjes met een noodnummer meegeven (nu moest je er eigenlijk zelf om vragen) is altijd handig om in geval van problemen op zijn minst iemand van de organisatie te kunnen bereiken. Een bikewash heb ik niet gezien, was ook overbodig, evenmin als douches die er volgens de flyer wel zouden geweest zijn.

Omdat ik nog geen zin had om al huiswaarts te keren, ben ik nog op mijn stappen teruggekeerd en na de kinderjogging van 500 meter gezien te hebben in het naburige park, niet toegankelijk per fiets, nog een rondje ter plekke gaan rijden. Eerst vanaf de kerk in Heikruis-Pepingen langs de baan tot in Boogaarden-Pepingen en tot aan de spoorweg. Daar een veldweg en een onbetreden bos in en dan op mijn stappen teruggekeerd. Onderweg reed ik even de provinciegrens met Waals-Brabant over en kort over het grondgebied van Saintes (Tubize). Daarna ben ik vanuit Heikruis naar Bierghes (of Bierk in het Nederlands) gefietst, een deelgemeente van het Waals-Brabantse Rebecq en via de Rue Mont Plaisir, de Pretbergstraat dus, dezelfde spoorweg over, tot aan de kerk van Bierghes die op een hoogte is gelegen. Die kerk is in zeer slechte staat, rot als snot! Bierghes grenst ook aan Lettelingen en Edingen in de provincie Henegouwen. Ik stond daar dus op de grens van drie provincies en bovendien op de taalgrens! Waarmede mijn aardrijkskundige kennis weer enigszins is aangevuld! Onderweg terug naar Heikruis kreeg ik de volwassen joggers van het Reinaertweekend nog op mijn pad, begeleid door een politiewagen!

Een interessante site met wandelingen in het Pajottenland:

http://www.trekkings.be/ of http://www.trekkings.be/vip1sintkwintenslennik.html

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

16-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging de bewoonde wereld uit via een aantal straten waar het even opletten was voor groepjes bikers die op een tweerichtingsfietspad nog naar de start reden. Na 2 km kreeg ik de eerste off-road voor de wielen. Het viel me op dat deze veldweg over de ganse lengte bezaaid lag met zeer kleine stukjes glas. Vreemd! Dat kon niet van een na een uit de hand gelopen drinkpartij stuk geworpen fles zijn! De veldweg leidde me naar een bos waar de ondergrond er nog redelijk vettig bij lag. De warme zon kon door de schaduw van de bomen haar drogende werking hier niet doen! Wat ik vermoed had gebeurde, ik arriveerde op de oever van de Grote Nete. Van 2,75 km tot 4 km was het parcours uitgezet over een graspaadje op de oever langs de Nete. Dan ging het van de rivier weg een veldweg op naar een klein stuk bos toe. Er was daar nergens bebouwing te zien, maar ik vermoedde wel buitenhuizen, verscholen achter de bomen. Een plezant knap grasspoor over velden en doorheen enkele stukken bos kon me tot 5,50 km zeer bekoren. Een wel zeer snelle biker vloog me er voorbij. 9.50 u. Dan ging het weer even kort langsheen de Grote Nete tot aan een brug van een straat die we dienden te kruisen. Ik kreeg er even het gezelschap van een hele groep andere deelnemers, degenen die ik daarstraks naar de start had zien rijden toen ik vertrok. We reden dan tussen de Nete en het Domeinbos Herebossen. Verder op de oever van de Nete over een grasspoor en grindwegen in het zog van een andere traag rijdende biker met blauw shirt en zwarte broek. Ergens op een grasveld langsheen de Nete zat een koppeltje lekker te ontbijten naast hun zwerfwagen onder het groen van de bomen! Geen betere plek denkbaar!

Op 9,5 km arriveerde ik aan een bruggetje over de Nete dat me bekend voorkwam! Ter hoogte van een visvijver. Hier heb ik ooit m’n multitool geleend aan een vader om een schroef vast te zetten op de fiets van z’n kleine zoon tijdens een toertocht vanuit Wiekevorst. En het toeval wou dat ik dat tweetal luttele weken voordien te zien had gekregen in Mol op de nationale feestdag. Sindsdien hebben onze wegen niet meer gekruist! Ik zie dat klein ventje in gedachten nog driftig trappen met zijn klein fietske! We dienden de brug en de straat te kruisen om weer naast de Nete te komen, maar nu op de andere oever. De volgende brug bevond zich op de grens met Heultje-Westerlo en op die plek staat altijd een kleine bevoorrading van de toer vanuit Wiekevorst. Tijdens die tocht steek je daar de brug over om op de andere oever weer op je stappen te moeten terugkeren. Deze keer ging het gewoon langsheen de Nete verder rechtdoor, eventjes weer in het gezelschap van een tiental andere bikers. Op 10,5 km boog het parcours dan uiteindelijk van de Nete weg en via een knap bospaadje, het Koekenbakkenstraatje, bereikte ik een grote baan in Westmeerbeek (Hulshout). De baan over en een villawijk in om er de splitsing te treffen tussen de routes van 30 km en van 45-60 km op 11,50 km na het vertrek. Er kwam een biker toe die op zijn stappen terugkeerde en me kwam vragen hoe het kwam dat men hier twee kanten uit kon! Dat zal iemand geweest zijn die nog niet veel toertochten gereden had en niet wist dat je hier uw gewenste afstand kon kiezen! Ik had me nochtans zodanig aan de kant gezet dat het splitsingsbord zichtbaar bleef! 30 km zou voor hem wel genoeg zijn, riep hij. Zo ook voor de biker die volgde. Er kwam nog een trio potige jongere kerels toe en die twijfelden ook over de te volgen afstand. Ik vermoed dat ze ook voor de 30 gegaan zijn, want ik heb ze me niet meer zien inhalen nadat ik zelf voor de langste routes gekozen had. 10.20 u.

Aan de omgeving te zien vermoedde ik al waar de rit me naartoe zou brengen en dat bleek te kloppen. Zo kreeg ik onverwacht een mij bekend plekje te zien, meer bepaald het voormalige moerasgebied met de bizarre grachtenstelsels en de nu private vijvers met buitenhuizen in de omgeving van de Goorstraat, de Spaarpot en Binnengoor in Westmeerbeek. Een zeer speciale omgeving. Een kikker die op het asfalt zat ontsnapte slechts op het nippertje aan de noppen van mijn Fat Albert en Nobby Nick! Het eigenaardig gebouwde lang smal buitenverblijf met de roestige blinde muur stond er nog steeds! Ik kwam uit op een grote baan die Heide heet op de grens van Westmeerbeek en Herselt. Rechtsaf en even later reed ik over de Provinciebaan en passeerde er de visvijver en taverne ’t Looze Vissertje en de discotheek Millennium. Eens daar voorbij diende de grote baan gekruist te worden en dook de toer de bossen in. Het pad dat we daar bereden was goed voorzien van wortels en op een bepaalde plek reden we er over een houten bruggetje om tenslotte uit te komen naast de Nete (15 km). Het ging de grens tussen Herselt en Zoerle-Parwijs (Westerlo) voorbij en we dienden een rijweg te kruisen ter hoogte van het Restaurant ’t Kempisch Pallet dat er vlak naast de Nete ligt. Op 16,50 km verwijderde het parcours zich weer van de rivier. Na het kruisen van een baan volgden natte boswegels en veldwegen op het grondgebied van Herselt. Het was eventjes zacht klimmen geblazen ter hoogte van de speeltuin Flipperland om dan aan de camping Dry Eycken het bos in te duiken om er een stukje van de groene vaste route door Herselt mee te pikken. Die voert daar over paadjes waarlangs buitenhuisjes staan, onder anderen de Kleine Hees. Op een bospad trof ik na 20,50 km de splitsing tussen de routes van 45 en van 60 km. Een man en een vrouw sloegen rechtsaf richting de 45 km en voor mij ging het voor de langste toer rechtdoor. Ik was benieuwd hoeveel bikers ik vanaf nu nog zou te zien krijgen. 11.00 u.

Ik reed vanaf dan een vrij groot stuk van de groene route door de bossen van Herselt. Tijdens het rijden over de mooie bospaadjes werd deze trage oude slak ingehaald door een jonge vrouw op de fiets. Ik heb me getroost met de gedachte dat ze een pak jonger was dan ik. Op 23 km na het vertrek bereikte ik na het oversteken van een rijbaan het grondgebied van de deelgemeente Bergom. Ik ben daar eventjes gestopt omdat ik de plek aan een houten slagboom herkende, want daar staat dan de bevoorrading van een andere toertocht. Wiekevorst? Hulshout? Onder het bordje van de vaste route hing een gelamineerd blad met de mededeling dat de route verlegd was! Na nog een bospad arriveerde ik op 24 km aan de eerste bevoorrading ter hoogte van een voetbalveld. 11.20 u. Buiten de medewerkers en enkele bikers van de inrichtende club die het parcours hadden gecontroleerd of al stonden te wachten om te pijlen weer op te ruimen was enkel het meisje dat me daarnet had ingehaald nog aanwezig. Ze vroeg naar de betekenis van de mededeling die we daarnet onder het pijltje van de vaste route te zien hadden gekregen. Het had niets met de toertocht te maken! Blijkbaar woont verderop aan een nieuwe verkaveling een eigenaar van een stuk grond die het eigendomsrecht van een daar lopende servitude betwist. Aan de stop was nog ruim voorraad aan bananen, twee soorten cake, peperkoek, sportdrank en water.

Het ging een steegje door en voorbij de lagere school van Bergom om uit te komen op een drukkere baan tegenover de Kapel van de Maarschalk uit 1798. Daar hing geen pijl, maar in de verte zag ik er rechts eentje hangen. 25 km. Via de grote baan ging het voorbij de grens met Westerlo. Daar was het zeer druk in de omgeving van het kasteel de Merode. De poort was open en op de grote grasvelden stonden enorm veel tenten. Toen ik daar achteraf aan de tweede stop naar informeerde, wist iemand me te vertellen dat het de jaarlijkse kasteelfeesten betrof. Men kan daar zelfs inschrijven voor watersteekspelen! Dat is eens wat anders dan mountainbike! Vlak voor het kasteeldomein ging het rechtsaf een smal bospaadje in en kreeg ik aan mijn linkerkant het kasteel in al zijn glorie te zien. Dan kreeg ik te zien wat ik deze ochtend in geen geval had kunnen vermoeden! Want de paadjes die ik hier voor de wielen kreeg waren mij meer dan bekend vermits ik de vorige drie jaren deelgenomen heb aan de 24 uren van Westerlo! We reden er over de grindpaadjes en een stukje naast de Nete vanaf het bruggetje waar dan altijd strobalen staan tegen enkele paaltjes die mogelijk voor ongelukken kunnen zorgen. Er stak me toen een langharige biker voorbij. Ik reed nog doorheen de Hoge Dreef van het parkdomein en voorbij een eigenaardig groot oud huis dat daar staat en dat ik me herinner vanuit andere toertochten, zonder te weten dat dit in Westerlo was! 28 km om 11.45 u.

Zelfs de bekende singletrack door het bos van de 24 uren werd integraal mee in de rit opgenomen! Je zag dat hij intensief gebruikt was vorig weekend! Alvorens ik er in dook stak me nog een andere late biker voorbij. Zelfs de boomstam waar met enkele planken een brugje was geïmproviseerd waar ik over had gelezen, lag er nog! Helaas kregen we met de club dit jaar geen ploeg bij elkaar! Langs de ene kant ben ik daar een beetje door misnoegd, hoewel ik zelf misschien iets meer moeite had kunnen doen om gegadigden te ronselen, anderzijds komt dit evenement na een voor mij superdrukke periode op m’n werk en ben ik in wezen altijd al doodmoe aan de start verschenen! Ik vond het bijzonder plezant dat ik deze paadjes dan toch nog eens te zien kreeg! Dat was een mooie verrassing! Tot 29 km kon ik dus onverwacht nog eens genieten van deze speciale singletrack uit de 24 uren van MTB Westel. Er volgden nog knappe bospaden op een groene vaste route waarop ik heel wat paarden als tegenliggers kreeg!

Omstreeks 31 km arriveerde ik aan de rand van het bos en kreeg ik in de verte een weide te zien die vol stond met landbouwtractoren! Daar wist men aan de tweede stop niets over te vertellen, uitgenomen dat ook andere bikers dat gezien en gemeld hadden. Het moet één of andere tractorpullingwedstrijd geweest zijn. Ik heb wat opgezocht op het wereldwijde web en er staat in een kalender inderdaad een wedstrijd vermeld op die plaats. Er zou daar sinds 2011 ook een testbaan liggen voor liefhebbers die daar hun materiaal willen komen uitproberen. Voor meer info over dit soort bezigheden, zie www.truckpulling.nl en lees er daar meer over. Ik heb daar even halt gehouden aan de toegang tot het spektakel en ik stond toen op de Varendonksebaan op de grens tussen Veerle-Laakdal en Blauberg-Herselt. Aan het volgende kruispunt ontbrak een pijltje, maar ik heb gegokt op rechts, richting de groene route, en dat bleek een goede gok. Voor mij volgde nog een knap stuk bos waarbij ik het parcours van een groene vaste route bereed. Toen ik de bosrand naderde bleek het pad daar geblokkeerd door de bestelwagen van een groep die op het parcours zat te picknicken! Het bleek een nest Hollanders te zijn! Daar kunt ge ook alles van verwachten! Omstreeks 35,5 km doorkruiste ik de bewoonde kern van Blauberg om naderhand weer een mix van diverse paden op de groene vaste route te treffen. Op een paadje onder hoge bomen waar de ondergrond wat gehavend was, nog nat en met enkele wortels, werd ik ingehaald door de vierde en meteen de laatste biker die me sinds de afsplitsing van de 60 km nog voorbijgestoken is. Ik belandde op het kruispunt van de assenwegen Grote Hees en Kleine Hees, een naam die ik daarstraks nog al te lezen had gekregen. Daar stonden zogenaamde buitenhuizen, want ik vermoed dat deze uit de kluiten gewassen chalets wel permanent bewoond worden! Het ging er even lekker lang naar beneden over het asfalt van een straatje dat daar Waterheide heet op het grondgebied van Herselt (39,5 km om 12.40 u).

De Blaubergsteenweg over en de Kapittelbergstraat in om tot bijna 41 km weer bos te treffen op een rode vaste route. Een halve kilometer verder trof ik daar een diepe put in het bos, dus even lekker naar beneden en weer naar boven. Eens weer in de zonovergoten open velden trof ik na 42,5 km de tweede bevoorrading onder het afdak naast een schuurtje van een eenzaam huis. Vijf mensen hadden er de dienst verzorgd en zaten lekker bij elkaar in de schaduw. Twee bikers, een man en een vrouw, stonden er vertrekkenklaar! 13.00 u. Eventjes gebabbeld met de mensen ter plaatste terwijl ik me te goed kon doen aan hetzelfde ruime aanbod als aan de eerste pauze. Na de rust werd ik opnieuw naar de Kapittelbergstraat (Herselt) geleid om de rode vaste route opnieuw te vervoegen. Diverse paden en wegen, waaronder een smalle bosweg tussen laag groen, brachten me tot aan het natuurdomein De Langdonken. Langdonken is een natuurgebied in de gemeente Herselt. Het gebied is eigendom van Natuurpunt en wordt ook door hen beheerd. Het reservaat bestaat vooral uit moerassen en is gelegen op de overgang van de arme zandgronden van de Kempen en de rijkere gronden van het Hageland. 46 km om 13.15 u. Die grens tussen Kempen en Hageland was zo goed als letterlijk te nemen, want op 46,5 km overschreed ik tot mijn verbazing de grens met Langdorp (Aarschot) en meteen deze van de provincies Antwerpen en Vlaams-Brabant en dit ter hoogte van een bruggetje over een waterloop, ik vermoed, na opzoeken, de Kalsterloop. Er liepen daar twee kleine meisjes met elk hun kleine hondje. Vakantie, de zon en de zorgeloosheid van de kindertijd…

Er volgde een landelijk betonbaantje met vele bochtjes op het grondgebied van Langdorp. De met publiciteit beschilderde muur uit betonplaten aan een voetbalveld aan de Wevelsstraat en de Ruitersstraat kwam me bekend voor. Daar ben ik al meermaals gepasseerd, vermoedelijk tijdens toertochten vanuit Aarschot, Langdorp of Wolfsdonk. Op bijna 48 km ging de toertocht daar een smal grasspoor op waarbij ik vermoedelijk de provinciegrens weer overschreed. Op 50 km ging het vanuit de Donkstraat de Aarschotsesteenweg over tot in de Lindenstraat om na deze straat weer een drukkere baan te moeten kruisen in Ramsel (Herselt). Sinds km 45 had ik al veel verhard onder de wielen gehad, maar nu volgde dan toch nog een relatief kort stukje off-road over een smal paadje tussen hoge struiken dat op een gegeven ogenblik zelfs een eenzaam kippenhok passeerde. Ik vermoed dat dit een paadje op het privaat terrein van één of andere hoeve moet geweest zijn. Een asfaltbaantje bracht me op 51,50 km op een fietspad dat over een oude spoorwegbedding liep. Dat werd al vrij snel weer verlaten en op 52,50 km ging het weer off-road over een grindweg en een graspaadje dat deel uitmaakt van het Meetshoven Wandelpad. Er volgde nog een knap stukje bos tot aan de spoorweg die ik diende te kruisen, gevolgd door een assenweg langsheen een boomkwekerij (53,50 km) op de grens tussen Ramsel (Herselt) en Begijnendijk. Het ging dan het terrein van de boomkwekerij over en een veldweg op waarna enkele straten me tot de bewoonde wereld van Begijnendijk voerden. Waardoor ik weer eventjes in Vlaams-Brabant reed!

In Begijnendijk diende ik ter hoogte van het station de drukke Haltestraat te kruisen. Op een volgende servitude kwam ik een biker van de inrichtende club tegen die me vroeg of alles in orde was. Ik vermoed dat hij over dit deel van het parcours diende te waken. Ik kwam uit op een asfaltbaantje en diende nogmaals de spoorweg te kruisen, waarna een graspaadje, een straat, een kort bospad en een wegeltje doorheen het gras naast de spoorweg me tot aan het station van Booischot voerden. 58,50 km. Hoofdzakelijk landelijke asfaltwegen brachten me op 61 km tot in Zonderschot. Een fietssuggestiestrook waarvan de dikke rode laag verf op vele plaatsen weggesleten was en enkele straten brachten me om 14.30 u na 64,50 km weer bij af.

Zoals kon verwacht worden was alles aan de start al opgeruimd, daar was geen leven meer te bespeuren, uitgezonderd de mensen die in de cafetaria van het sportcomplex werkzaam waren. Ik vermoed dat er niet zo heel veel de grootste toer gereden hebben en de meesten zullen ook wel vroeger dan ik vertrokken zijn. Buiten onder een grote parasol nog een ruim uurtje genoten van een drankje en het prachtige warme zomerweer. De rit naar huis verliep vlot en thuis mijn fiets nog een wasbeurt gegeven. Met zo’n weer is die in een wip ook weer droog! Ik heb genoten van deze vlakke rit en was blij verrast van onverwacht toch een aantal bekende plekken aan te hebben gedaan zoals Westerlo en zelfs even in Langdorp te komen! Een eerder eentonige aanzet langsheen de Grote Nete, alhoewel de omgeving er bij dit mooie weer zeker te genieten was, een knap middenstuk in de bossen van Herselt en Westerlo en helaas wel veel asfalt, toch zo’n dikke 15 km, als uitloop. De bevoorrading was ruim en in orde, net zoals de rest van de organisatie. De afpijling was in orde, op een drietal kruisingen trof ik geen pijltje, maar dat kan het werk van flauwe plezanten geweest zijn. Ook op de bekende singletrack van de 24 uren in Westerlo lagen op twee plaatsen een aantal pijlen op de grond die vermoedelijk door iemand waren verwijderd, maar daar kon je eigenlijk niet missen. Ik heb ze dan maar aan de kant gelegd in het zicht van de bikers die daar de pijlen zouden komen ophalen.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

Watersteekspelen tijdens de Kasteelfeesten te Westerlo (reportage RTV 2011)

10-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Op 4 km voerde de tocht me doorheen een dreef met mooie bomen wiens schaduw er voor gezorgd had dat de bodem er hier nog vrij nat bij lag, ondanks de stralende zon. Ik werd in de richting van de drukke N44 gestuurd. Dat is de baan die Aalter met Maldegem verbindt en luistert naar de namen Knokkeweg, Knokseweg en Aalterbaan. Even over het van de baan afgescheiden fietspad tot aan de grens met Maldegem. Hier was ik bij het toekomen met de auto gepasseerd. We dienden de baan over te steken en aan de overkant ging het na 5,50 km het domeinbos Drongengoed in om daar een stukje van een groene vaste route te berijden. De smallere, soms met hoog gras begroeide, wandelpaadjes werden ons ontzegd, want we reden doorheen het bos over de eerder brede grindwegen. Op 6 km trof ik er een eerste splitsing tussen de routes van 15 km (kidstoer) en 25-38-48 km. Ik speelde er wat haasje-over met een andere traag rijdende biker, omdat ik af en toe eens stopte, en ik kon geen woord verstaan van zijn streektaaltje! Tot 8,5 km werden de bikers over de brede assenwegen doorheen het Drongengoed gestuurd om weer uit te komen op de N44.

Na enkele tientallen meters over het fietspad van deze drukke verkeersweg werden we rechtsaf de Haakdreef van Maldegem in gestuurd waarbij asfalt even verder overging in een assenweg die uitkwam in de Oude Eekloweg. Aan enkele verloren gelopen huizen die daar bijeen stonden hing de was te drogen op draden die aan de overkant van de weg tussen de dikke boomstammen waren gespannen! Waar komt men dat nog tegen? Linksaf en rechtsaf een dreef in waar zich onder zeer hoge bomen twee smalle sporen hadden gevormd. De dreef maakt deel uit van de Drongengoedfietsroute en ik kreeg er twee oudere echtparen op stadsfietsen als tegenliggers. Het pad kwam tegenover het Hotel Cleythil, ondergebracht in een gerestaureerde hoeve in Maldegem, uit op een asfaltbaantje en daar ging het linksaf, nogmaals tot op de N44 die daar Aalterbaan heet, op 10,75 km na de start omstreeks 14.00 u.

Het ging een dreef in om er de splitsing te treffen tussen de 25 km en de 38-48 km op 11,5 km van de start. De splitsingen waren altijd zeer goed aangegeven en na het nemen ervan stond steeds een herinneringsbordje dat de gekozen afstand nog eens vermeldde, zodat vergissingen uitgesloten waren. Gekozen voor de grootste route waarna ik Maldegem-Kleit binnen reed. Enkele asfaltbaantjes door de bewoonde wereld brachten me naar een assenweg die me doorheen het speelbos Maldegemveld voerde. Daarna volgde een bosdreef met veel plassen. Toen ik even aan de kant was gaan staan passeerde er een biker die vroeg of alles in orde was. Soms zijn er toch nog goede zielen die zich afvragen of je geen stukken hebt! Maar dat was gelukkig niet zo. Ik kreeg een mooi bospad voor de wielen omstreeks 15,50 km en reed dan over een weg door aan beide kanten afgesloten bosgebied, vermoedelijk nog steeds het Maldegemveld. Een halve kilometer verder was een splitsing tussen de routes van 25-38 km en 48 km aan de Langedreef, dit is een assenweg doorheen de velden. Gekozen voor de langste route. Een rustig asfaltbaantje voerde me in een bocht voorbij de Kapel Onze-Lieve-Vrouw-van-de-doorn, een hele mond vol voor zo’n klein bouwwerk! Twee jonge meisjes kwamen aan hun vader vragen of ze om een ijsje mochten gaan. Die was aan het werk op het veld met een tractor, een nog kleinere zoon op de schoot. Ze spraken elkaar toe met de gsm! Moderne tijden! Er kwam nog een biker voorbij, gevolgd door een groep van vijf.

Vanaf de kapel werden veldwegen m’n deel tot ik omstreeks 19 km een asfaltbaantje bereikte aan een Bed and Breakfast Prinsenveld. Een kilometer verderop konden we nog genieten van de doortocht van een mooi stukje bos van Maldegemveld. Er lag daar wel wat slijk. Na de mooie Urselweg kwam er een splitsing tussen de 25 km en 38-48 km op 21,5 km van het vertrek. Daar kwam ook het parcours van een groene en blauwe vaste route. Er stond een kaart van het mountainbikenetwerk Meetjesland. Ik herkende de plek nog van toen ik hier vorig jaar in augustus passeerde, maar dan komende van de andere kant. Het ging een stukje over betonwegen in Adegem en ik passeerde een plek waar oude landingslichten van een vlieghaven in de velden staan. Die kreeg ik vorig jaar ook te zien. Er steeg een vliegtuigje op van achter de bomen. Ik diende een veldweg in te slaan en reed er over deels overwoekerde oude kasseien en grote plavuizen. De drukke Zwepe over, een hoofdweg door Anzegem, en de Vlamingstraat in om te genieten van een landelijke omgeving. 24,50 km om 15.00 u.

Mooie assenwegen leidden me doorheen een bos tot aan het zogenaamde Veldkruis, een vergulde Christus die aan zijn kruis hangt onder de bomen. Dit kruis staat in Ursel aan de rand van de Keigatbossen. Een aantal oudere mannen zat er te buurten. De bevoorrading van de tocht vorig jaar in augustus was op deze plek neergepoot. Tot 27 km volgde een mooi stukje bos. Daarna voelde ik het beton van de Keigatstraat onder mijn wielen en dook ik opnieuw de velden in. Tot 31,50 km volgden redelijk veel asfaltwegen vanaf een aantal in het midden van nergens schilderachtig gelegen oude huizen, slechts één maal onderbroken door een assenweg, om te arriveren in Ursel.

In het zog van een biker mee een drukke baan over, waarbij een aanstormende auto iets sneller reed dan ik vermoedde! Oef! Er volgden nog drie andere deelnemers. Op 31,50 km bereikte ik de drukke Urselseweg in Ursel-Knesselare. We dienden een stukje langsheen de drukke baan te rijden tot aan een toegang van het voormalige militaire vliegveld van Ursel. Naast de ingang stond een villa jammerlijk te verkommeren! Op één van de oude overwoekerde betonwegen in het domein stond de bevoorrading op 33 km van de start. Er waren nog vier bikers aanwezig, waarvan een vrouw. Het viertal waarmee ik daarstraks de drukke weg had gekruist! De enige medewerker ter plekke begon met de opruim, terwijl hij naar de commentaar over de Ronde van Frankrijk luisterde. Ik zal de laatste geweest zijn, want vanaf hier kreeg ik geen andere bikers meer te zien. Toch nog een partje banaan, een partje appelsien en een prinskoek doorgespoeld met een bekertje cola. Een bordje meldde dat ik nog 17 km te rijden had. Er was daar zelfs een pijltje bevestigd aan een stevige distel die in een spleet tussen het beton was opgeschoten! Na de stop reden we een rondje over de in onbruik geraakte betonbaan en bij het verlaten van het domein troffen we aan de slagbomen aan de Urselseweg een splitsing tussen de 15-25 km rechtsaf en de 38-48 km linksaf.

Voor de langste afstanden dienden we terug te keren op onze stappen en de baan te kruisen. Ik had bij het toekomen al gemerkt dat er pijltjes naar de overkant wezen. We doken er een stukje bos in om even verder het bospad te zien overgaan in een lange assenweg doorheen de velden van Ursel. Aan het einde ervan was de splitsing tussen de 38 en de 48 km op 36 km van de start. 15.50 u. De tocht voerde mij verder door straten van Ursel, zoals de drukke Middelweg en de rustige IJzeren Hand. Smalle straatjes leidden me onder anderen voorbij een in onbruik geraakte molen, waarvan enkel nog de romp overbleef. De wieken en zelfs de ramen waren weg! 38,50 km. Vanaf hier volgde eerst redelijk wat asfalt en een bijzonder leuk lang smal grasspoor doorheen hoog gras tussen de velden omstreeks 41 km. Daarna veel beton en asfalt door het landelijke Ursel, op sommige plaatsen goed voorzien van koeienvlaaien! En stinken die stallen waar je passeerde!

Op 44 km stond aan de rand van een boerenhof een afgedankte metalen constructie die er uitzag als een verkleind model van de Eiffeltoren! Misschien om in een Tour-De-France-stemming te komen! Dat was op een plek die Wessegem heette. We werden er eerst verwelkomd en bij het buiten komen begroet door een bord met “salut en de kost”! Vlaamse humor? Tussen de twee borden in reed ik voorbij het oude Hof van Wessegem, een oude nederzetting waarvan reeds sprake was in de tiende eeuw, toen luisterend naar de naam Wissingim. Het gebouw telt zeven traveeën! Dat behoeft een woordenboek! Een travee (afgeleid van het Franse woord travée) is onder andere een deel van een gebouw, dat wordt bepaald door twee opvolgende steunpunten in de lengterichting van het gebouw. Een travee is ook een begrip in de vlakverdeling van een gevel. De travee is dan de afstand waarbij de gevel zich in de lengterichting begint te herhalen, dit komt dan overeen met de breedtes van deuren en vensters. Met een travee wordt ook een gedeelte van een schoolklas aangeduid, gemarkeerd door een reeks bijeenhorende tafeltjes. Zo bestaat de traditionele 'busopstelling' in een klaslokaal uit drie traveeën van tien tafeltjes, waarbij elke travee bestaat uit vijf gepaarde tafeltjes, ruimte biedend aan tien leerlingen. Er waren inderdaad zeven gelijkaardige ramen naast elkaar in de voorgevel!

Het ging weer eventjes over de drukke Middelweg tot aan de grens met Aalter om daar in de richting van de Pietendriesmolen gestuurd te worden. De Piet en den Dries, de Piet zijnen dries of den Dries zijne piet? Wie zal het weten? Omdat we al rechtsaf gestuurd werden nog voor ik enig spoor van een molen had gezien, ben ik daar even rechtdoor gereden om hem na de bocht te treffen. Hij is gerestaureerd en werkzaam. Helaas staan sommige schuren van de belendende hoeve op instorten. Ook het woonhuis zelf is nodig aan opsmuk toe. Dat zal voor de volgende eigenaar zijn! Via de Driepikkel ging het de Urselsebaan weer over en volgden asfaltbaantjes en een assenweg tot aan de Donkerstraat (50 km). Na nog een aantal asfaltbaantjes bereikte ik na 54,50 km omstreeks 17.00 u weer de sportvelden.

Mijn niet al te vuil geworden fiets even afgespoten met de tuinslang. Het kaartje met het noodnummer kon je omruilen voor een Ename. Buiten kon je nog een hot-dog kopen die ik doorgespoeld heb met een icetea. Omdat er nog wielertoeristen buiten zaten (je kon hier ook wegritten rijden: 25, 60, 105 en 148km en een familietocht van 25 km) nog een tijd genoten van het mooie weer om daarna de bijna 90 km huiswaarts weer aan te vatten. De tocht was goed georganiseerd: een degelijke afpijling, gevarenbordjes, duidelijke markering van de splitsingen, bevoorrading met fruit en knabbeltjes en bikewash met tuinslangen. Omdat ik graag in de bossen rijd kunnen tochten in Oost-Vlaanderen me minder bekoren als er elders alternatieven zijn, maar ik heb me toch goed geamuseerd en genoten van het prachtige weer!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

09-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De tochten in Asse en Halle-Breedhout waren voor deze zondag ook mogelijke opties, doch na een vermoeiende maand toch maar gekozen voor een toertocht dichter bij huis. Dus thuis om 8.00 u met de bike vertrokken naar Sint-Job-in-‘t-Goor om er deel te nemen aan de toertocht van de Sint-Jobse Pedaalridders met opties voor 15, 25 en 45 km. Een uur later en 18 km verder was ik aan de voetbalvelden en in de nabijheid van de start was er nog veel drukte. Het feit dat hier ook een wegrit van 75 km werd aangeboden, zal hier wel de oorzaak van geweest zijn, ook al kwamen er ook nog mountainbikers toe. Aan de start nog een bekende getroffen uit een gezelschap dat ik al een hele tijd niet meer te zien heb gekregen. De man met het smalle baardje op de kin, ik ken zijn naam niet. Er waren afzonderlijke inschrijvingen in de kantine en om 9.15 u was ik op weg.

Het ging zoals gebruikelijk vanaf deze vertrekplaats achter de voetbalvelden het bos in over een vochtige singletrack, waarna een idem dito bospad me tot op een drukkere baan op de grens met ’s Gravenwezel voerde. Daar trof ik meteen de eerste splitsing tussen de routes van 25 km en 15-45 km op anderhalve kilometer van de start. Brede grindpaden in het bos deden me vermoeden dat ik in de omgeving van de antitankgracht reed. Ze brachten me naar een villawijk van ’s Gravenwezel. Daar reed ik het onverharde Kwikaardstraatje voorbij en sloeg het Caterstraatje in. Daaruit en uit de aanblik van de omgeving kon ik afleiden dat ik me aan de achterzijde van het domein van het Kristus Koninginstituut bevond, een school voor buitengewoon secundair onderwijs. 4 km. Eens de baan over reed ik voorbij het reuzengrote standbeeld van een kat het bos in alwaar ik te maken kreeg met een groep tegenliggers op stadsfietsen.

Van 6 tot 7 km was het slalommen geblazen over een redelijk brede zandweg waarop zeer grote plassen stonden die niet allemaal konden ontweken worden. Soms was het er aan de zijkanten gewoon doorheen, hopend dat de put niet te diep was! In de verte voor en achter reden nog bikers. Links en rechts van het pad lagen de terreinen van de Antwerp International Golf and Country Club Rinkven op de grens tussen Sint-Job en ’s Gravenwezel. Het is pas recent dat ik tot de ontdekking gekomen ben dat hier een golfterrein ligt, ook al was ik hier vroeger in de buurt al meermaals met de bike gepasseerd. Omstreeks 9 km bereikte ik een in de bossen gelegen betonnen fietspad en kwam ik uit in de Koeistraat, een asfaltbaantje dat naast de golfterreinen loopt vanaf de school Kristus Koning. Ter hoogte van de school werden we door een seingever naar de overkant geholpen.

Tot 11 km voerde de tocht me over het domein van de school Kristus Koning, eerst langsheen de typische gebouwen in gele baksteen, waar een geur van frietvet hing. Eten voor de Broeders van Liefde! Ondanks de aanvang van de vakantie was hier dus nog leven! Daarna doken we het grote bos in dat tot het domein van de school behoort, maar voor meerdere toertochten opengesteld wordt. Er liggen hier namelijk heel wat paadjes verscholen, want geen enkele toertocht die toestemming vraagt om hier te mogen rijden kiest hier dezelfde wegeltjes uit! Door de vele greppels die hier liggen rijd je er op sommige plaatsen als over een wasbord. De tocht verliet het domein via het achterpoortje dat uitgeeft in de Caterskapeldreef in ’s Gravenwezel (Schilde). Even verder ging het weer het bos in over een singletrack en trof ik een splitsing tussen de routes van 15 km en van 25-45 km op 12 km van de start omstreeks 10.00 u.

Het ging een stukje dennenbos in waarin enkele open stukken heide liggen en een half opgedroogde vijver waar nu waterlelies op lagen. Meerdere tochten in de streek passeren deze plek. Nog niet zo heel lang geleden, vorige winter vermoed ik, ben ik hier nog eens gepasseerd en toen had een flauwe plezante hier de pijltjes aan het verhangen geweest! Toen was hier in de omgeving een lus uitgetekend en passeerden we twee keren de vijver. De rit voerde me nu vanaf de vijver doorheen het bos naar wat ik vermoedde Het Examen te zijn. Dat is tenminste de naam die men zou kunnen geven aan een gebied waarin een aantal paden liggen die luisteren naar namen als de Kleine Vraagstraat, de Grote Vraagstraat, de Vraagstraat en dergelijke meer! Ik reed er over een vrij lang en breed pad met bij wijlen zeer grote plassen waar zich in de loop der tijden op de zijkanten smalle paadjes hebben ontwikkeld om deze te ontwijken. Er staken me daar nog redelijk wat andere deelnemers voorbij en ik kreeg er ook af te rekenen met tegenliggers. Mijn vermoeden bleek te kloppen, want aan het einde van het pad stond een bordje dat me toonde dat ik in de Kleine Vraagstraat reed, maar niet in de gebruikelijke richting. Even verder bereikte ik het kruispunt met de bekende grote baan die ongeveer op die plek de grens van Brecht met Schilde overschrijdt en overgaat van Abdijlaan in Waterstraat. Daar stond een seingever om de bikers tegen te houden in geval van naderend verkeer. Hij riep ook iedereen toe dat er daar een splitsing was. De 25 km ging rechtdoor een zandweg in die, naar ik meen, richting Drieboomkensberg voert en de 45 km ging rechtsaf een stukje over het asfalt fietspad naast de baan. Dit op ongeveer 15 km van het vertrek.

Aldus reed ik vanuit Brecht weer Schilde binnen om kort daarna linksaf gestuurd te worden, recht het Molenbos in, het bos waarin Drieboomkensberg verscholen ligt. Maar daar waren we nog niet aan toe, want via brede bosdreven werd ik eerst in de richting van de Trappistenabdij van Westmalle gestuurd die ik na 19 km aan de achterzijde ervan passeerde. Daar reden we over de typische zanderige dreven die er omwille van de recente regen vast en goed berijdbaar bij lagen. Uiteindelijk arriveerde ik in de Oude Baan op het grondgebied van Westmalle (20 km) omstreeks 10.40 u. Het ging de Wijngaardstraat in en aan de Molenbaan linksaf onverhard op. Een veldweg voerde me weer naar het Molenbos en aan de omgeving te zien zou ik dra de paadjes van Drieboomkensberg bereiken. Nadat ik nog twee wandelaars als tegenligger kreeg bereikte ik op 22 km het begin van de speeltuin! Op een nat pad met enkele plassen en wat modder er naartoe reden drie Weetabixboys me voorbij. Weetabix zelf was er niet bij. Goed dat de laatste me begroette, anders had ik ze niet herkend! Ze droegen namelijk alle drie eenzelfde gloednieuwe pak in opvallende kleuren! Ze zien er echt knap uit zo! Héhé!

Elke zichzelf respecterende toertocht in deze streek gaat niet aan de wirwar van paadjes die in dit stukje van het Molenbos liggen voorbij! Daar wordt door de parcoursbouwers altijd dankbaar gebruik van gemaakt om lussen uit te zetten op de singletracks die zich hier door de nodige putten en sporadische bultjes tussen de bomen en de struiken slingeren. Ik denk zelfs dat enige kennis van de paadjes nodig is om er voor te zorgen dat het parcours zichzelf niet kruist! De wegeltjes lagen er zeer goed berijdbaar bij, een vettige strook hier en daar niet te na gesproken. En in de putten stond soms ook nog wel wat water of half opgedroogd slijk. Tijdens de wintermaanden of na slecht weer kan deze speeltuin er vaak veel lastiger, want modderiger, bij liggen! Gedurende een dikke twee kilometer reden we zo over de paadjes van Drieboomkensberg. We verlieten het bos ter hoogte van het kruisbeeld en de tussen de bomen verscholen bidplaats met klein kapelletje aan de zanderige bult vol wortels. Ik had op die plek de bevoorrading verwacht, omdat ze daar vaak bij toertochten neergepoot wordt, maar dat was deze keer niet zo. Omstreeks 11.00 u kwam ik na 24 km uit het bos tevoorschijn ter hoogte van de onverharde Oude Liersebaan. Toen ik even halt hield op het kruispunt met de Heikantstraat kwam er een traag rijdende Greenbiker voorbij. Dat moet iemand uit de streek van Bornem geweest zijn. Even later bleek dat hij traag reed om te wachten op een man en een vrouw waarmee hij de tocht samen reed, die me op Drieboomkensberg waren voorbij gereden en daarna langs de kant stonden te prutsen aan één van hun fietsen.

Over veldwegen bereikte ik in het zog van dit drietal opnieuw de Abdijlaan, deze keer het begin/einde ervan op het grondgebied van Brecht. We passeerden het Café Trapke Op, reden het Kempisch Kanaal Schoten-Dessel over via het ophaalbruggetje om op de andere oever linksaf te slaan naar het bos toe. 28 km. Het ging van onverhard de Lochtsebaan in en aan het kruispunt met de Tilburgbaan ging het linksaf om er de bevoorrading te treffen op het grasveldje voor de kapel op ongeveer 29 km van de start omstreeks 11.20 u. De Sint-Theobalduskapel ligt op de kruising van de Tilburgbaan en de Lochtsebaan in Brecht. Ze wordt ook wel 'de kapel op de Locht' of het 'Lochts kapelleke' genoemd. De kapel is toegewijd aan Sint-Theobaldus of Sint-Eewout. De bevolking kwam naar de kapel om er gezegend water te halen tegen kinkhoest. De kapel uit 1436 werd vernietigd door Spaanse troepen in 1584 en werd in 1613 gerestaureerd. Het is een laat-gotische kapel. In de 20ste eeuw werd de kapel enkele malen in zijn oude glorie hersteld. In 1986 werd de kapel beschermd als monument. Aan de stop kon je partjes appelsien en wafels eten en was er sportdrank voorzien. Twee mannen zorgden er voor alles.

Na de pauze ging het de Tilburgbaan op, daar stonden borden van wegenwerken. We bereden er een vrij lange assenweg in de buurt van het kanaal en omstreeks 31 km ging het de bossen aan De Merel in. Daar hing aan een boom een splitsingsbord voor de routes van 25 km en van 45 km. Tot 34,5 km konden we genieten van het bos in de omgeving van Tennis De Merel met de vele natte paadjes tussen de boomstammen, met bultjes, putten, wortels en springbultjes die het iets technischer maakten. Enkele plezante kilometers tijdens deze tocht op een plek die ik nog nooit bereden had. Ik kwam uit het bos tevoorschijn in de Van Bavellaan tussen huizen en buitenhuizen. Het ging de Tilburgbaan in en op deze assenweg waren wegenwerken aan de gang. Met fluoverf bespoten paaltjes markeerden de plaatsen waren kabels lagen die bij het graven moesten ontzien worden. Een kwistig van stenen voorzien bospaadje leidde me daarna achter huizen.

Inmiddels was de Greenbiker me weer voorbijgestoken en ik vroeg me af of zijn metgezellen voor de kleinere toer gekozen hadden. Maar toen ik even halt hield op een kruispunt van bospaden, staken ze me na twee andere bikers voorbij. Omstreeks 37 km volgde een vrij vettig stuk bos waardoor de vrouw van het duo het wat lastiger kreeg en ik op een iets breder stuk weer kon inhalen. Een weinig verder lag een nog vettiger strook met modder en leek het me raadzamer van even van de fiets te gaan en te lopen, eerder dan mij te pletter te trappen! Samen met enkele anderen bereikte ik opnieuw de Tilburgbaan en ging het het asfalt jaagpad naast het kanaal Schoten-Dessel op ter hoogte van de plaats waar enkele woonboten liggen. Via het bruggetje boven op de sasdeuren moesten we het kanaal over en op onze stappen terugkeren over een graspaadje naast het kanaal in de richting van een oude bunker. Daar zat de Greenbiker langs de kant te wachten op zijn twee kompanen. Toen ik de bunker voorbij was zag ik het tweetal over het jaagpad op de andere oever rijden. Ik had verwacht hen na aankomst nog te zien te krijgen, maar dat zou niet het geval blijken. 38 km om 12.10 u.

Ik passeerde opnieuw de woonboten en even verder ging het rechtsaf het bos in langsheen een afsluiting waarachter een kampeerterrein ligt. Assenwegen voerden me langsheen in de bossen gelegen huizen en chalets. Aan de bosrijke Polderdreef trof ik na 40,5 km nog een splitsing tussen de routes van 25 en van 45 km. Er volgde een redelijk lang stuk recht op recht over de onverharde Sint-Jobbaan die op een gegeven ogenblik uit de bossen tevoorschijn komt en de open velden in duikt. Daar ligt links van de nochtans verkeersarme weg een door betonnen boordstenen afgescheiden fietsstrook. Midden in de velden ging het rechtsaf de Korhoendreef in. Vanaf deze landelijke zandweg kan je het klooster van de Trappistinnen aan de Abdijlaan in Brecht in de verte zien liggen, alsook de drie nieuwe windmolens die recent langsheen de E19 in Brecht-Overbroek zijn neergepoot.

Er volgde nog een vrij lange eentonige zandweg en samen met een andere biker arriveerde ik aan een “poortje” waarachter een smal pad vol wortels en een betonnen brugje lag dat me in de richting van Klein Zwitserland voerde zoals het gebied achter Kristus Koning hier genoemd wordt. 45,5 km. Ik arriveerde in de Kleine Vraagstraat en via een mooie singletrack die er evenwijdig met de weg loopt en door sommige tochten “vergeten” wordt arriveerde ik op de zandbulten die achter Kristus Koning liggen. Ik arriveerde weer ter hoogte van de toegang tot de school waar ik daarstraks gepasseerd was en de pijltjes intussen reeds opgeruimd waren. De grote baan over waar de seingever intussen zijn biezen had gepakt en dan ging het eventjes weer door de Koeistraat waar we daarstraks vanaf de andere kant door waren gereden. Even nog kreeg ik het gezelschap van twee anderen en na de bocht en een kort zandwegeltje kwam ik uit aan de achterzijde van de voetbalvelden en was ik om 12.55 u na 47,5 km weer bij af. Een mooi tochtje zoals men het hier in de streek kan verwachten en eens de andere kant uit in plaats van Brasschaat en de E19-plas en de doortocht van andere stukjes van het bos tussen het kanaal en de Schotensteenweg dan gebruikelijk.

Buiten aan de kantine zag ik al van ver de drie Weetabixboys in hun fluopakjes zitten! Mijn fiets, alhoewel niet al te vuil, werd vakkundig afgespoten aan de bikewash. Nadat ik de Weetabixboys begroet had, vertrokken deze huiswaarts maar kwam er nog een biker toe die ik sinds vrij recent heb kunnen toevoegen aan mijn kring “bekende” trouwe toertochtrijders. Jari had niet veel tijd voor een babbel, want had nog werk voor de boeg en was langer onderweg geweest dan voorzien. De tocht die hij daags voordien met een maat in Maastricht had gereden was zwaarder uitgevallen dan ingeschat! En hij was dan nog gevallen ook. Allicht kruisen onze paden elkaar nog wel eens in het kort, want zo’n sympathieke kerel kom ik beslist graag nog wel eens tegen. Afscheid genomen en nog een tweede glas gedronken alvorens huiswaarts te vertrekken. Intussen had een ijverige medewerkster de kantine bijna volledig weer proper gemaakt en zag ik één van de bikewashers het materiaal naar een schuurtje dragen.

Bij het naar huis rijden in Brasschaat nog even staan kijken naar de sportmannen die bezig waren met een triatlon in de omgeving van het park en de afgesloten Bredabaan. Op de Hoogboomsteenweg een zijsprongetje gemaakt in een lange gekasseide dreef “De Oude Gracht” en door de achterliggende bossen gereden, waarin één dreef met vrij bizarre bomen. Bij het weer naar buiten rijden gemerkt dat ik het bordje “privaat domein” niet had opgemorken! Ja, er zijn hier wel meer zulke mooie bossen en domeinen die helaas privaat bezit zijn en aan het oog der gewone stervelingen worden onttrokken! Bij thuiskomst had ik 91 km op het tellertje staan. Mijn maag riep “eten”, maar als je geen boodschappen doet, dan kan je op je bakkes kloppen! ’t Hoeveke in Hoevenen was dicht, dus dan maar meteen een tiental kilometer verder gereden en een gezondere toast gegeten in ’t Koetshuis aan het kasteel Ravenhof in Stabroek. Het zaakje doorgespoeld en nog even genoten van de zondagnamiddag. Bij thuiskomst had ik 109 km op het tellertje waarmee ik mijn vakantie op de best denkbare wijze had ingezet!

05-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax