Me in Zele geparkeerd op nagenoeg dezelfde plek als vorig jaar in de Veldekensstraat. Ik was daar nog met de bike gepasseerd tijdens de Halloween-nachtrit op 31 oktober vanuit het centrum! Aan de start kreeg ik Patje2 nog even te zien, maar hij was al ingeschreven en vertrok omdat hij thuis beloofd had van tijdig weer terug te zijn. Er vertrok ook een delegatie van het Waasland Mountainbike Team en dito School. Daar had ik vorig jaar bij toeval bij een aantal toertochten hetzelfde trio (man, vrouw en zoon) van te zien gekregen, onder anderen in Anderlues en hier in Zele. Ik denk dat ze er nu weer bij waren, want nadat hij vertrokken was, stak er iemand zijn hand op. Nog een kort babbeltje met twee vrouwen uit Lennik die hier voor de eerste keer kwamen rijden en zich afvroegen of ze de tocht van 40 km wel zouden aankunnen. Zij hadden de modderige tocht van Liedekerke nog vers in het geheugen. Maar als ze gewend zijn van in hun eigenste Vlaams-Brabant te rijden, dan moesten ze hier de 40 km zeker aankunnen!

Het ging vanaf Veldeken de nog vrij rustige hoofdweg Keltenlaan over en via een poederdroge zandweg en asfaltbaantje richting de dijk. Even verderop ging het de dijk op om deze te berijden van 2,5 tot 4 km, aanvankelijk over beton, daarna over een natter graspaadje. De dijk weer af naar de lager gelegen velden, weer eventjes op en af, om na 5 km op een asfaltbaantje de eenzaam aan de voet van de dijk gelegen cafés De Waterhoek en ’t Veerhuis te passeren. Dit laatste herbergt een supportersclub van wielrenner Greg Van Avermaet, aldus een groot bord boven de ingang. Een halve kilometer verder ging het een beenharde veldweg op en trof ik midden de velden de eerste splitsing tussen de routes van 30 km en 40-60 km op 6,5 km na het vertrek omstreeks 9.40 u.

Gekozen voor de langste route die me over een asfaltbaantje voorbij Taverne Den Draver bracht. Intussen reden we over het grondgebied van Berlare. Vanaf de Quote ging het dan over asfalt en droge assenwegen om op 9,5 km rakelings langs de bewoonde kern van Berlare te passeren ter hoogte van een straat die Blanquartsveld heet. Daar reden we dan doorheen een klein stukje bos met enkele buitenhuizen en over het traject van een vaste blauwe route. Deze plek kon ik me nog van vorig jaar herinneren. Het ging dan over een smal paadje door het gras het bos weer uit om linksaf te slaan en een iets vettiger stukje off-road te treffen tot aan de Kamershoek in Berlare op 11 km.

We reden er het Berlarebroek binnen, dat is een waterrijk voormalig turfontginningsgebied, daterend uit de tijd dat turf nog als brandstof werd gebruikt, thans een natuurgebied met wandelwegen. Van 11,5 tot 13,5 km reden we er een lusje over een breder bospad, gevolgd door een smal grasspoor en bredere zandwegen. Vanaf de bredere zandweg zag je de achteropkomende bikers op het grasspoor rijden. Er liepen daar ook joggers en wandelaars rond! De zandweg kwam uit aan de rand van een villawijk op 14,5 km. 10.10 u. De villawijk door om op 15 km de Oude Dreef in Overmer-Donk te bereiken. Deze dreef doet denken aan de toegang tot een kasteel en leidt voorbij een bizarre maar prachtige hoeve. Na het passeren van een poort die voor de gelegenheid op een kier was opengezet, reden we weer een stukje voorbij de rand van Berlarebroek. Na enkele bomen en struiken rond een waterplas kon je de achterkanten van de huizen in de hoogte zien staan en reden we weer Berlare binnen. 16 km. Er volgden vanaf de Turfputstraat enkele bizarre steegjes en smalle straatjes om de verharde Kasteeldreef tussen rijen bomen te bereiken. Op 18,5 reed ik het centrum van Berlare weer uit om off-road te bereiken op een veldwegel tot aan de Vlietwegel.

Daar ging het de Hoenderstraat in, dat is één van de plaatselijke buurtwegels die er allemaal een naam dragen, vermeld op kleine bordjes. Via een villawijk bereikte ik daarna op 20 km de basisschool Ten Berge. Van de vorige keer kon ik me herinneren dat hier enkele zandhopen liggen op een braakliggend terrein met los zand. En daar werd natuurlijk dankbaar gebruik van gemaakt om de bikers over te sturen. We kregen er dus enkele uit de kluiten gewassen en soms vrij zanderige pukkels voor de wielen. Vanaf daar ging het dan verder over landelijke buurtwegels, met soms bizarre namen, zoals de Saros-Neringwegel op 22 km na het vertrek omstreeks 10.50 u. Een zandweg voerde voorbij een plek waar graafwerken bezig waren aan een dijk, vermoedelijk in verband met de deltawerken langsheen de Schelde. Daar ligt tegen een hoogte een mooi stukje bos dat privaat is en dus niet kan gebruikt worden in de tocht. Op 25 km bereikte ik via landelijke paadjes weer een uithoek van bewoond Berlare en passeerde ik het Riekend Rustpunt.

Het Riekend Rustpunt is een klein museum, uniek in Vlaanderen, dat een totaal onbekend en weinig bestudeerd aspect van de geschiedenis belicht: mesttransport over water van de stad naar het platteland. Het ligt aan het Sluis, op een knooppunt van fiets- en wandelroutes. Onder de titel ‘Van stadsstront naar zandgrond’ is er een permanente tentoonstelling, gewijd aan de beer- en mesthandel van de 17de eeuw tot ergens in de jaren ’30 van vorige eeuw. De steden hadden grote afval- en mestproblemen en de buiten kon die producten goed gebruiken voor de bemesting van de landbouwgrond. Overal langs de waterwegen ontstond dan ook een drukke handel tussen de stad en de buiten. Je kan het gebouwtje vrij in en uit lopen elke namiddag van het fiets- en wandelseizoen. Dit project is een initiatief van Heem- en Oudheidkundige Kring Berlare en wordt gefinancierd met Europees, Vlaams, provinciaal en gemeentelijk geld.

Er volgde dan een vrij lang stuk asfalt tot aan de Scheldedijk in het schilderachtige Uitbergen (Berlare) om er na een bochtje naar rechts de bevoorrading te treffen op 27,75 km van de start. 11.20 u. Er stonden sportdrank, peperkoek, speculaas, bananen en appelsienen op het menu. Ik heb daar Nothing’s Impossible van de Zwette Maanen aangesproken. Hij is me ooit voorbijgevlogen tijdens een toertocht in Awenne op 15 augustus van vorig jaar en via een ander forumlid ben ik te weten gekomen wie die bikkel was. Er is nu eenmaal iets waardoor hij opvalt! Aan de stop was ook de splitsing tussen de routes van 30-40 km en de route van 60 km. Eerder op de voormiddag was daar een fout gebeurd en stond het bordje voor de 40 km bij dat van de 60 km, waardoor een aantal bikers meer kilometers reden dan gepland!

Na de stop ging het over asfalt verder tot de grens met Schellebelle (Wichelen) ter hoogte van een bruggetje over een waterloop. 30 km. Veldwegen, assenwegen en stroken asfalt voerden me door Schellebelle, wat prat gaat op de mooiste plaatsnaam in Vlaanderen. Ter hoogte van de Aard reed ik vlak naast de door wielertoeristen bereden dijk naast de Schelde en vanaf de sluis aldaar ging het rechtsaf naast de Kalkenvaart. 32,5 km. Vanaf de sluis had men er een mooi zicht op. Hier staken de eerste twee bikers sinds de rust me voorbij. Gewoonlijk krijg ik tijdens het tweede deel van de tocht nog weinig deelnemers te zien, zeker op de langste afstand, en dan begin ik uit nieuwsgierigheid te tellen! Het ging een betonbaantje naast de vaart op en daar kreeg ik af te rekenen met stevige koude tegenwind. Links kreeg ik de drassige omgeving van de Kalkense Meersen te zien, waar de bomen met hun voeten in het water stonden.

Ik verliet het betonbaantje linksaf in het zog van een snelle biker in een spierwitte broek, maar de kerel betrouwde het gehavende smalle spoor met diepe voren tussen een brede gracht en een prikkeldraad evenmin als ik. Hij bleef wel op z’n fiets zitten, maar duwde zich voort met de voet aan de grond. Even afstappen leek me handiger om gespaard te blijven van een duik in koud water! Toen ik de plek voorbij was kwamen er nog twee bikers met de nodige commentaar over het onbetrouwbare paadje dat we op 33,5 km voorgeschoteld kregen! Tot 35 km volgde een zeer lange veldweg met enkele bochten en een paar diepe sporen waar ik werd ingehaald door nog een wel zeer snelle jongen en nog een groepje van drie te zien kreeg. Het ging weer even tot vlak aan de rand van de Kalkense Meersen, voorbij een strook met kale bomen van waarachter een imposante kerk met mooie toren opdoemde. Exact op het middaguur na 36 km.

Bij het bereiken van de eerste huizen de afslag rechts in een smalle servitude even voorbij gereden om te zien waar ik me ergens bevond. Het bleek Wetteren te zijn. Straten en veldwegen voerden me tot aan een grote baan op de grens van Wetteren en Kalken (Laarne). 39 km. Ik kreeg er af te rekenen met veel tegenwind. Toen ik even halt hield kwam er nog een biker voorbij, gevolgd door een duo. Van de grote baan ging het onmiddellijk naar een betonbaantje in een winderige open vlakte om een veldweg te bereiken die Kleystraatje heette. En maar stompen in het zog van de twee bikers. Even later ging het door het centrum van Kalken, door onder anderen een nieuwe woonwijk, en reed ik na 41 km de kerk voorbij. Een kilometer verder bereikte ik na de doortocht van het dorp een grote baan.

Samen met nog een eenzame rijder reed ik vanuit Kalken over landelijke wegen en een winderige veldweg tot aan de sporthal van Overmere op 45 km. Met drie bikers in m’n zog ging het over een stokoud kasseibaantje en over de buurtweg Galgenstraatje. 12.45 u. Er volgde een brede assenweg naar de ingang van het recreatiedomein Nieuwdonk op 47,5 km. Toen ik even halt hield reed me nog een snelle jongen voorbij. Het ging linksaf een paadje in om het Donkmeer te bereiken. Het was bitter koud waardoor er weinig mensen te bespeuren waren op dit toeristisch pleisterplekje. Samen met vijf andere bikers, de laatsten die ik vandaag te zien kreeg onderweg, waardoor het totaal na de stop op 22 kwam te staan, reed ik omheen het Donkmeer en de hoofdstraat over om de volgende landelijke asfaltbaantjes te bereiken.

Omstreeks 50 km ging het weer off-road over paden met een harde ondergrond. De omgeving kwam me bekend voor van de vorige editie en ik bevond me inderdaad op het traject van het Bareldonkpad, een plaatselijke wandelroute, en reed tegen de richting van de blauwe vaste route in. Ik passeerde een private visvijver tussen de bomen, waarna een lange harde zandweg me voorbij een strook bos voerde op 52 km na het vertrek. Het was daar een eenzaam stukje zonder bebouwing tot ik uitkwam aan een enkele huizen. Het ging na 54 km de Kamershoekwegel op, dit is één van de lokale buurtwegen. Hierdoor wist ik dat het einde zo stilaan in zicht kwam. Ik was ook stilaan moe aan het worden. Op 54,5 km stond er inderdaad een bordje met “laatste loodjes” en kwam de Keltenlaan in zicht waar het nu drukker was dan vanochtend. Na nog een veldweg diende ik deze te kruisen en kwam ik voorbij een parking voor vrachtwagens. Daar onderbrak ik als een hond in een kegelspel het gesprek van de jonge chauffeurs van twee wagens die naast elkaar de doorgang versperden.. Om 13.30 u was ik na 57,5 km weer aan de tent in Veldeken. De bikewash was net ontmanteld, twee mannen droegen de slang naar de tent. Mijn fiets was ook niet al te vuil en kon zo mee naar huis.

Het kraampje met de frieten, braadworsten en hamburgers was nog operationeel, er werden zelfs verse pistolets aangevoerd. Het ijzer dus gesmeed terwijl het heet was en een puntzakje frieten en een hamburger besteld. Terwijl ik daar op wachtte kwam er nog een groep van vijf toe! Ik was dus niet de laatste! Ik had honger en de frietjes smaakten! Alles doorgespoeld met twee blikjes icetea. Omdat er een groep van vier mannen binnen kwam die elk een paasei vast hadden, dacht ik er aan dat we bij aanvang een bonnetje hadden gekregen voor een paasei. Een sympathieke attentie vanwege de organiserende club. Het moet toch allemaal extra werk meegebracht hebben om zakjes te vullen met een groot ei en enkele kleintjes. Buiten scheen de zon, het was goed zitten in de verwarmde tent en ik ben daar nog bijna een uur blijven uitblazen, geen zin om al naar huis te gaan. Maar ook aan dit mooie liedje kwam een eind. Allicht tot volgend jaar.

Het was een Oost-Vlaamse tocht met redelijk wat verhard, weinig bos en veel veldwegen. Maar omwille van de grote afstand en de felle tegenwind tijdens het tweede deel was ik toch goed moe. De organisatie door ’t Zonhoekje was prima in orde, van de bikewash en douches heb ik geen gebruik gemaakt. Ik heb me in ieder geval goed kunnen amuseren. Terug naar huis via de Konijnenpijp om de ring rond Antwerpen te vermijden. Midden op de Noorderlaan stond een auto stil. Ik moest nog uitwijken omdat de auto op het rijvak links van me dat ook deed! In de achteruitkijkspiegel zag ik een ferm gedeukte koffer en brokstukken op de grond liggen. Maar geen andere voertuigen te zien! Er stonden enkele mensen samen aan de oversteekplaats. Twee ongevallen op één dag passeren, een mens is dan blij van veilig weer thuis te komen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

Foto: de Kalkenvaart aan de Kalkense Meersen (foto Vilda - Yves Adams).