Het schooltje bleek net om de hoek te liggen. Op de kleine speelplaats voor het gebouw stond een grote tent, ernaast werd al een barbecue in gang gestoken. Daar trof ik nog bekenden, Peter uit Bertem met twee maten. De ontvangst kon niet beter zijn, want bij het inschrijven werd je zelfs gewezen op een tafel waarop allerlei lekkers lag om zelf een ontbijt samen te stellen. Ontbijten had ik thuis al gedaan, maar toch eens geproefd van een spie cake en een wafel. Omstreeks 9.45 u vertrokken met Peter en zijn maten. Via een oud asfaltbaantje ging het dan stevig klimmend het dorp uit om het gehuchtje Beaurieu van Court-Saint-Etienne te bereiken. Na 1,5 km dook een asfaltbaantje onder een smal bruggetje om over te gaan in een off-road-paadje waar we een eerste stevige klim voor de wielen kregen en waardoor ik al snel achterop geraakte. Na de klim troffen we omstreeks 3 km mooie veldpaden.

We doken een klein stukje bos in over een smal paadje dat er tussen de boomstammen naast een afgrond liep. Beneden in de diepte hoorde ik het geluid van vele spelende kinderen, maar door de frisgroene bomen kon ik niks zien. Het paadje was kort van duur en werd gevolgd door servitudes doorheen het dorp. Op 4,5 km trof ik er zo eentje met een asfalt onderlaag dat na een aantal trappen stevig de hoogte in ging om boven uit te komen tussen enkele huizen. 10.00 u. Op 6 km kruiste ik een riviertje en ging het naast een bedrijf een graspaadje op in een mooi hol wegeltje tussen groen en bomen en waar het verdomd een hele tijd zwaar klimmen was! Via een brug voor landbouwverkeer, want er was geen verharde ondergrond, ging het de spoorweg over. Om van 7 tot 8 km, na het passeren van een bareel, vergast te worden op een lange, zware klim over een autovrij betonbaantje in een knap open landschap. Had ik tot hiertoe slechts zeven bikers gezien, toen ik na de klim even aan de kant stond om op adem te komen en te zien dat er ook pijlen hingen voor een jogging, kwam er een groepje van tien het asfalt op geklommen. Het ging rechtsaf richting een bewoonde kern om daar het kerkhof van Hévillers, een gehuchtje van Mont-Saint-Guibert, te passeren. Onmiddellijk daarna bereikte ik aan het einde van die straat met drie andere bikers de eerste splitsing waar de 15 km apart ging van de 25-35-50-65 km en op 9 km van het vertrek. Omdat ik me had voorgenomen van de route van 50 km te volgen zat er hier voor mij omstreeks 10.30 u het eerste vijfde van de toer zo goed als op.

Een lange brede betonbaan bracht me tot in Villeroux (Chastre) dat ik samen met drie anderen bereikte. Een oudere man die me aan koning Boudewijn deed denken en die er in zijn wagen stapte begroette me. De kans dat ik de inwoner van dit godvergeten plaatsje nog ooit te zien krijg is nihil! In het gezelschap van acht andere deelnemers volgde de doortocht van dit dorpje doorheen enkele straten om ter hoogte van een wit kapelletje de velden in te duiken omstreeks 11,50 km. Er volgden twee lange zacht klimmende vermoeiende smalle grassporen om midden de velden na 13,75 km de splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en 35-50-65 km. Van het vijftal waarmee ik de splitsing omstreeks 11.00 u bereikte kozen er drie voor de 25 km.

Een lastig grasspoor met hobbels en putten werd omstreeks 16 km gevolgd door een holle weg onder bomen waar het rijden was over een glad spoor. Onderweg slechts vier anderen te zien gekregen, vader, moeder en twee kinderen. Het ging een knap bos in waar we van 17 tot 18 km konden genieten van twee stevige beklimmingen, de tweede naast een kleine kloof, en een blauw tapijt van wilde boshyacinten in volle bloei. Omstreeks 18 km kwam ik toe op een kruispunt van boswegen op het terrein van wat volgens mij een boomkwekerij is in Villers-la-Ville. Op een bank zat een oudere vrouw in het gezelschap van haar twee hondjes te genieten van de zon. Ook de toertocht vanuit Tangissart passeert deze omgeving. Toen moesten we aan het kruispunt van het bospad met een kasseibaantje, ter hoogte van een kapelletje, naar rechts dat baantje op om even verderop de ruïnes van de abdij te passeren. Nu was het recht oversteken om een steile asfaltklim op te gaan. Boven rechtsaf naast een mooi in het groen gelegen villa waar de bewoners de indruk gaven aan het verhuizen te zijn.

Na een stukje bos ging het enkele straten van Villers-La-Ville door tot over de spoorweg. Naast een waterloop, ik vermoed de Ry d’Hez of La Thyle, ging het over een kiezelpaadje naar het bos toe. Langsheen dit pad stond bij mijn eerste deelname de bevoorrading van de toertocht La Trace d’Hez vanuit Tangissart. Maar het traject van die tocht wordt jaar na jaar gewijzigd. Er volgde een zware bosklim op 20,50 km waar het voor mij dan toch even te voet was. Toen ik boven even stond uit te blazen kwamen er drie bikers voorbij, twee mannen en een vrouw. Er volgde nog een biker die te voet naar boven kwam en even bleef wachten. Volgens deze Franstalige man had het onweer van gisteren geen goed gedaan. We hadden inderdaad al een aantal zompige plaatsen te zien gekregen. Hij vroeg hoeveel kilometers we al achter de rug hadden, wenste me nog “un bon promenade” en vertrok. Een knappe holle weg leidde me naar de bevoorrading die opgesteld was op de parkeerplaats tegenover de taverne nabij de ruïnes van de abdij van Viller-La-Ville, gelegen op de grens tussen deze gemeente en Baisy-Thy (Genappe) en Court-Saint-Etienne (21 km).

Aan de stop was keuze genoeg uit peperkoek, cake, wafels, alles weliswaar in zeer kleine partjes gesneden, fruit, water en water met grenadine. Na lang kwam ik er SilverFokske en Dennis nog eens tegen! Zij waren omstreeks 8.30 u gestart, reden de grote toer en passeerden voor de tweede keer aan de stop met nog een dikke 15 km te gaan. Aan de stop was ook de splitsing tussen de routes van 35 km en deze van 50-65 km. Om 12.00 u weer op weg en direct het Bois d’Hez in voor een stevige klim, gevolgd door een zware singletrack waarin een diepe geul is uitgesleten. Ik heb hier ooit in de andere richting gereden bij zeer slecht weer, alsof men er door een riviertje moest rijden! De track eindige op een hoogvlakte waar koolzaadvelden de omgeving geel kleurden. Een stevige klim over een grasspoor in een holle weg, waar ook twee wandelaars liepen, leidde me tot aan een kruispunt van veldwegen op een plek die “Les quatre chênes” heette. Op elk van de vier hoeken van het kruispunt stond effectief een forse eik. Volgens een wegwijzer was ik op anderhalve kilometer van de abdij van Villers-La-Ville. De singletrack liep verder voorbij het kruispunt, stevig op en af, gehavend met putten, plassen, wortels en langsheen prikkeldraad om een volgende knappe hoogvlakte te bereiken. Het was er windstil zodat de zonnewarmte duidelijk voelbaar werd. Ik kreeg er de eerste twee bikers sinds de stop te zien.

Het was rustig naar beneden bollen in een brede holle weg op 24 km, om weer een hoogvlakte te passeren, en een aantal zachte klimmetjes voor de wielen te krijgen, afgesloten met een vrij vettig pad tot aan een straat in Baisy-Thy die La Houlette heet. Daar had je een knap uitzicht over de streek. Ik moet er op de grens van Sart-Dames-Avelines (Villers-La-Ville) en Baisy-Thy (Genappe) gestaan hebben. Plaatsen waarvan geen sterveling zal gehoord hebben, tenzij hij er ooit ging wandelen of met de bike passeerde! Ik kreeg er nog eens twee bikers te zien op 26 km van het vertrek omstreeks 12.40 u. Een asfaltbaantje leidde me tot aan een volgend knap bos waar we van 27 tot 28 km bij aanvang door een zone met pas gevelde bomen reden en daarna over een woest paadje werden gestuurd waar het klimmen was over wortels. Daar ben ik even aan de kant gegaan om twee oudere echtparen op wandel te laten passeren. Een zeer stevige klim over een lang keienpad bracht me weer naar een door koolzaadvelden geel gekleurde hoogvlakte in de lentezon. Een knap breed maar doornat bospad met grote plassen voerde me naar een betonbaantje in een meer open omgeving om de rand van de bewoonde wereld van het kleine Baisy-Thy te bereiken. Daar diende een kasseibaantje te worden overgestoken om een assenweg te bereiken. Deze leidde naast een oude witte hoeve met achterliggende nieuwe stallingen en loodsen naar een hoogvlakte. De hoeve herkende ik van eerdere tochten in deze streek. 29,75 km om 13.00 u. Daarna ging het weer eventjes de bewoonde wereld in om het schilderachtige langgerekte dorpsplein van Baisy-Thy over te steken. Hier passeerde ooit de Trace d’Hez en stonden er toen seingevers.

Na de doortocht van Baisy-Thy volgde tot 32 km een knap stukje bos over een vrij vlak smal paadje dat er naast het riviertje La Falise loopt. Het paadje lag er na de regen van gisteren redelijk nat bij. Ik kwam uit het bos tegenover een huisje dat er vrij eenzaam aan de rand van de bossen staat en waar een hond driftig kwam blaffen toen ik er even halt hield. Rechtsaf weer de bossen in en na een klim bereikte ik aan het einde van een holle weg de plek waar de 65 km zich van de route van 50 km afscheidde. Ik kreeg er één biker te zien die de extra lus voor de langste toer achter de rug had en één die er nog aan begon. Even getwijfeld om toch de volledige toer te rijden, maar toch maar bij mijn keuze voor de 50 km gebleven. Voor mij ging het rechtsaf en tot 34,5 km volgden enkele stevige klimmen in holle wegen, afgewisseld met zachter stijgende bospaden. Tijdens een zachte klim moet ik dan toch een pijltje gemist hebben, want eens het bos uit aan een straat, trof ik geen pijlen. Ik vond het ook al raar dat een biker die me volgde ineens niet meer te bespeuren was. Toen ik op mijn stappen terugkeerde zag ik dat deze man in de verte had halt gehouden en teken deed dat ik rechts had moeten aanhouden op een splitsing. Er volgde een leuke steile afdaling in een smal bospaadje waarna er na 34,50 km om 13.30 u een einde kwam aan een mooi bosrijk stuk van deze tocht.

Eventjes raakte het parcours weer de bewoonde wereld van Baisy-Thy aan de grens met Fosty op een plaats die ik recent nog passeerde tijdens La Trace d’Hez vanuit Tangissart om er opnieuw de velden in te duiken. Vanuit de velden ging het weer de bossen in en volgde op 36 km een zware klim over een met wortels bezaaide track naast een kleine kloof. Daar was het even te voet. Dit pad is te zien in een filmpje van een toertocht in deze streek enkele jaren geleden. Het ging een strook met jongere bomen in om nogmaals een zware wortelklim te moeten trotseren. Ik herkende de plek waar ik in 2011 mij knie ferm bezeerd had tijdens de tocht vanuit Tangissart toen ik viel bij het trotseren van een wortel waarachter een hoogteverschil van enkele tientallen centimeters. Toen kwamen we van de andere kant en hadden we hier dus een afdaling voor de wielen. Nu was het naar boven strompelen. Te voet, want je moet al flink wat jus in de benen hebben om hier rijdend op te geraken. De beloning kwam dan toch onder de vorm van een lange, zachte afdaling doorheen een prachtig bos vol geurige blauwe wilde hyacinten. Er liepen daar ook redelijk wat wandelaars met kleine kinderen te genieten van al dat moois. Gekozen voor de zijpaadjes want de centrale bredere bosweg was onberijdbaar door het vele slijk.

Het pad ging over in een dalend bospad met een meer rotsachtige bodem en ik meende de plek te herkennen, ook al kom ik er meestal van de andere kant en is het er klimmen geblazen. Mijn vermoeden bleek te kloppen toen ik beneden op een asfaltbaantje arriveerde dat een zijstraat is van de grote weg die langsheen Villers-La-Ville passeert. Hier had ik op 21 april nog gereden, want deze plek wordt traditioneel ook aangedaan tijdens de Trace d’Hez. De mensen aan de bevoorrading waren al bezig met de opruim, de tent lag al op een aanhangwagentje en ik ben er niet meer gestopt. 38 km om 14.00 u. Zoals ik daarstraks tegen SilverFokske en Dennis zei was de kans groot dat zij al thuis in de zetel zouden zitten wanneer ik hier terug zou passeren! En dat zal niet veel gescheeld hebben! Het ging eventjes langsheen de grote baan, de Rue de Chévelipont, richting Tangissart. Langs deze weg staat het tijdens La Trace d’Hez vol geparkeerde wagens bij gebrek aan parking elders. Men rijdt er naast La Thyle, niet de Dijle, maar wel een zijriviertje ervan, en overschrijdt binnen de honderd meter zowel de grens met Baisy-Thy als met Court-Saint-Etienne. Aan het eenzame huis langsheen deze baan dienden we over te steken, dook het parcours weer de bossen in en was het ferm klimmen geblazen op een steile helling over oude asfalt, overgaand in onverhard. Na enige tijd bereikte ik enkele huizen aan de rand van de bebouwde kern van Tangissart, waar kinderen zich luidruchtig amuseerden op een trampoline. 39 km.

De felle verblindende lichtjes bleken de weerkaatsing van de zon op een metalen band rond een betonnen paal te zijn. Ik bereikte een lang en steil kasseibaantje dat tot in het centrum voerde. Een bizarre straat eigenlijk, met aan weerszijden lintbebouwing met huizen waarvan het volgende altijd een stuk lager staat dan het vorige! En hier en daar geparkeerde wagens die best uitgerust zijn met een stevige handrem! Je moet het toch gewend zijn van in zo’n straat te wonen! Strompel maar naar uw huis als je oud en slecht te been bent! Maar goed dat La Trace d’Hez niet langs hier vertrekt, want dan ben je na de eerste kilometer al compleet murw! Eens beneden ging het voorbij de kerk, de grote baan van daarnet weer over om aan de overzijde van de weg de bossen van La Roche, net zoals Tangissart een gehucht van Court-Saint-Etienne, in te duiken. Eens de spoorweg over veranderde de ondergrond weer in onverhard en kreeg ik een zware grasklim voor de wielen naar een bos op een heuvel toe. Deze klim zat ooit in het begin van La Trace d’Hez waardoor mijn tong al van bij aanvang over de grond sleepte! Ondanks het feit dan ik nu al 40 km achter de rug had ging het vandaag beter als toen! Links staan verderop nog een paar huizen met een mooi uitzicht op de vallei en de huizen van Tangissart op de helling aan de overkant van La Thyle in de lentezon onder een blauwe hemel. Knap! Voor mij ging het rechtsaf het bos in voor nog een stevig vervolg van de klim. Eens die overwonnen, volgde een brede natte bosweg en ging het in een straat van La Roche lekker naar beneden om dan weer naar boven te moeten strompelen in een smal steil servitudenpaadje en uit te komen tot bijna in de tuin van de mensen die op de helling wonen. Rechtsaf achter de tuinen van enkele huizen na 42,50 km om 14.35 u.

Het servitudenpad ging over in een echt bospad om er na 43,5 km nog een splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en 35-50-60 km, waarschijnlijk omdat al deze afstanden de bevoorrading in Villers-La-Ville moesten kunnen passeren. In de diepte hoorde ik water stromen, vermoedelijk van het riviertje La Thyle, maar door het overvloedige groen kon ik er niets van zien. Het ging verder het bos in en na enige tijd volgde een korte, maar zware klim in een bocht van een half holle weg. Zwaar omdat de bodem er één wakke modderbrij was. Het was dus te voet naar boven. Ik kreeg er na de modder getrotseerd te hebben eindelijk nog eens een biker te zien en was opgelucht van vast te stellen dat ook hij te voet naar boven kwam. Er volgde nog een lange klim doorheen het bos tot ik uitkwam aan de witte vierkantshoeve en de enorm grote zendmast die ik onlangs nog gepasseerd was tijdens La Trace d’Hez. Heel in de verte zag ik de gele koolzaadvelden van waaruit ik daarstraks de mast al had zien staan. De biker van daarnet stak me hier voorbij. Even de betonbaan op om daarna het bos weer in te duiken naast de mast via de plek waar vorig jaar Tangissart een bevoorrading had staan. 45,22 km om 14.55 u en ik begon te verlangen naar het einde.

Het ging weer richting het bos over een zacht klimmend pad tussen bos en velden. Even een privaat overwoekerd zijwegeltje ingeslagen voor een sanitaire stop en terwijl ik daar stond zag ik op het pad nog drie bikers voorbijkomen. Ik was dus niet de enige die nog zo laat op weg was. De bosweg ging over in een servitude tussen huizen en tuinen in Court-Saint-Etienne en na een zachte afdaling bereikte ik weer gele koolzaadvelden en ging het een betonwegeltje op van waaraf ik de grote zendmast weer kon zien staan. Er volgde een plezant grasspoor tot aan een kasseibaantje dat diende gekruist te worden om een grindpad in te slaan dat er door een bos liep. Er stak me daar nog een snelle biker in een geel truitje voorbij. 49 km om 15.25 u. Twee lekker lopende veldwegen en een betonklim brachten mij weer naar Mont-Saint-Guibert waarbij ik in de verte en in de diepte het Institut Notre Dame des Hayeffes zag staan, de startplaats van de tweede tocht vanuit deze gemeente, dit jaar op 2 juni. Een mooie holle kasseiweg bracht me weer tot in het dorp. Er volgden nog enkele straten, waaronder de Rue de l’Orne in een vrij nieuwe wijk met mogelijkheid tot parkeren! Straatjes, afgewisseld met enkele servitudes brachten me weer tot de school in de Rue des Ecoles.

Daar was geen enkele biker meer te bespeuren, enkel lege tafels en banken onder de tent, en een man van de organisatie, ik vermoed een onderwijzer van de school, vertelde me dat “mijn vrienden” intussen vertrokken waren. Allicht! Ik veronderstel dat Peter gemeld heeft dat er nog een trage op komst was! Ze weten dat ik er een dagtocht van maak! Ik kreeg er nog water en twee wafels aangeboden en heb nog even gepraat met enkele mensen ter plekke. De jonge onderwijzer kende de site www.mtb-you.be omdat hij er deze tocht in de kalender plaatst. Een dame vertelde me nog dat er dit jaar vierhonderd deelnemers waren tegenover zeshonderd vorig jaar, maar dat men toch tevreden was met de opkomst. En dat er moeite gedaan wordt om wat de paden betreft niet uit hetzelfde vaatje te tappen als de toertocht Les Hayeffes. Afscheid genomen toen de medewerkers buiten kwamen om hun organisatie met een drink af te sluiten met de mededeling dat er over de tocht een verslag zou volgen, wel in het Nederlands. Mais je passe le bonjour à toutes les personnes qui ont organisées le VTT Du Bon Départ et merci pour l’accueil cordial, cet excellent rando et un dimanche superbe dans les environs de Mont-Saint-Guibert. Allicht rijd ik hier op 2 juni weer rond tijdens de VTT Des Hayeffes. En dat zal wel iets bijzonders worden omdat het daarvan de tiende editie is!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!