Toertocht (25-44-50 km) van MBC Campina te Dessel op zondag 17-04-2016.

De derde zondag van april word je vaak voor een moeilijke keuze geplaatst! Er is dan veel potentieel moois te beleven. Dit jaar waren er maar liefst vier opties: La Trace d’Hez te Tangissart, dit jaar allicht omwille van plaatselijke wegenwerken vanuit het naburige Villers-la-Ville, Haacht, Lot en Dessel. Omdat we moddertoestanden vreesden is onze keuze gevallen op de streek waarvan we weten dat ze het droogste parcours garandeert en dat was Dessel. Ik weet niet of ik deze toer in Dessel al ooit gereden heb, de startplaats kwam me niet direct bekend voor, en als het zo is dan is het al zeer lang geleden. Ook in Dessel was er een omleiding omwille van wegenwerken. Parkeren kon in de berm langsheen één van de landelijke wegen en inschrijven gebeurde in de voetbalkantine van Witgoor Sport. Toen ik ingeschreven was kwam er een grote delegatie bikers van RTC Hilvarenbeek binnen en aan de tafeltjes zat een groep bikers uit Esbeek te wachten. Op beiden plaatsen in Nederland waren we onlangs gaan rijden! Om wat voorsprong te hebben vertrok ik om 09.20 u op het ogenblik dat Jari toekwam en zich nog moest klaarmaken en inschrijven.

Het ging vanaf de voetbalvelden onmiddellijk het bos in voor een aantal leuke singletracks op en af enkele zanderige paadjes. Ons vermoeden bleek te kloppen, de ondergrond was hier poederdroog! Reeds op 2 km kwam er een splitsing tussen de ritten van 25 km en van 44-50 km. Gekozen voor de langste rit. We staken in de drukkere Meistraat het kanaal Schoten – Dessel over en doken aan de overkant de bossen van het Groesgoor in. Daar reden we een lusje in het bos dat er doorkruist wordt door een aantal rustige asfaltbaantjes. Op 4 km reden we daarbij de Taverne De Witte Haas voorbij en doken we aan het er achter gelegen huis met een grote raam die uitzicht geeft op het achterliggende bos het bos in. Daar bereden we enkele mooie singletracks die deel uitmaken van de groene vaste route. Er waren veel deelnemers onderweg, soms werd ik ingehaald door grote groepen bikers. Op 6 km kwam er een tweede splitsing, nu tussen de 44 km en de 50 km, op een kruispunt van wegen aan de bosrand. Er waren nog relatief veel bikers die de richting van de 50 km uit gingen.

We kregen paden voorgeschoteld op de grens tussen bos en velden en kruisten de baan Diel op de grens met Mol. Dit betekende dat we niet ver van de bekende Baileybrug in Postel waren. Terwijl ik er even halt hield kreeg ik Willy VDS uit Poppel en diens maat te zien. Hij wist me te zeggen dat Jari onderweg was. Een lang, iets vochtiger bospad en een eindje asfalt leidden ons tot aan de Pannenkoekenboot die gelegen is aan het bekende kruispunt van kanalen in Dessel. We kruisten één van de kanalen en passeerden de Sas-vier-toren, een uitkijktoren die uitzicht biedt op de hele streek. 11,80 km om 10.10 u. We doken er snel weer het bos in en het geroep dat ik hoorde bleek deze keer niet afkomstig van een voetbalveld. Op het kanaal bleek een soort waterpolo, maar dan vanuit kajaks, aan de gang te zijn. De eerste manche van het Belgisch kampioenschap kajakpolo! Het verklaarde meteen waarom ik daarnet drie mannen in wetsuits over straat had zien wandelen! Tot ruim 13,50 km konden wij genieten van een zeer lange knappe singletrack die zich in vele korte bochten doorheen een strook bos slingerde. Met aan de ene kant het kanaal Bocholt – Herentals en aan de andere kant de terreinen van de zandwinning Sibelco.

Een assenweg en een asfaltbaantje voerden ons naar de KMO-zone aan Schans te Dessel en op 15 km doken we er het bos in. Daar reden we over een paadje langsheen de Witte Nete, staken ze aan een houten bruggetje over en reden aan de overkant terug in de richting van waaruit we kwamen. Zo bereikten we het jaagpad langsheen het kanaal Bocholt – Herentals. Van 16 km tot 18,50 km volgde een lang stuk over het asfalt van het jaagpad om dan rechtsaf het bos weer in te duiken voor een tweede lange en zeer bochtige singletrack. We reden daar tegen de richting van een rode vaste route in. De strook bos waarin we reden was gelegen tussen het kanaal en een grote vijver van Sibelco aan onze rechterkant en de terreinen van Belgoprocess aan onze linkerhand. Het was er leuk draaien en keren. We reden dan even door de Gravenstraat, over het rondpunt naar de Boeretangsedreef en door de Kleine Boeretang. Op 20 km doken we daar opnieuw het bos in. Even verder troffen we een aantal lopers op de bospaadjes en kwamen we uit ter hoogte van de Finse piste naast het Sportpark Brasel langsheen de gelijknamige straat in Dessel. Daar was er een derde splitsing tussen de 25-44 km en de 50 km op 21 km van de start. 10.50 u. Een groepje van drie dat me volgde reed rechtdoor voor de 44 km, “dan konden ze bij aankomst nog wat drinken”! Zelf diende ik Brasel te kruisen voor de toer van 50 km. Toen ik omkeek zag ik Jari naderen.

We doorkruisten een woonwijk met keurige huizen en reden een tijdje door een strook bos met singletracks voor een extra lusje. Want spoedig kruisten we opnieuw Brasel om het bos naast het sportpark te bereiken. Hier reden we een hele tijd over knappe singletracks, op en af lage heuvels en met redelijk wat bochtenwerk. Het was er knap rijden maar ook uitkijken geblazen. We deelden het pad met veel mensen die er een oriëntatieloop hielden met papiertjes in de handen en op de tracks liepen of ze kruisten. Er was ook een kerel die er met een brommertje over de zandpaden toerde en bovendien zagen we langs de paadjes tekeningen van sprookjesfiguren hangen op een parcours dat met blauwe linten was uitgezet. Allicht een spel voor een jeugdbeweging later op de dag. Het was druk in dit bos! Na dit leuke stukje parcours bereikten we de bevoorrading die was opgesteld aan een chirolokaal.

De bevoorrading kwam op 27 km van het vertrek en we arriveerden er om 11.15 u. Zowel op het goede als op het slechte moment! Goed omdat er op dat ogenblik bijna niemand aan de stop was, maar onder die enkelen wel Tom Boonen en Rob Peeters! Slecht omdat de aandacht van de twee mannen die voor de bevoorrading zorgden daardoor niet naar het snijden van bananen ging! Want zij hadden hun zoontjes bij en dus moest er uiteraard een foto gemaakt worden met Tom. Die jongens hun dag kon niet meer stuk! Tom Boonen is wel meer te zien op toertochten in deze streek, laatst op oudejaar nog in Retie, ook in het gezelschap van Rob Peeters. Sympathiek dat zij ook opdagen op ritten voor gewone stervelingen. Het moet leuk zijn voor een club om Tom Boonen aan de inschrijvingstafel te zien opdagen!

Vrij snel na de stop kwam er een splitsing tussen de ritten van 25-44 km en van 50 km. Voor de langste tocht werden we over een nat spoor gestuurd dat over een grote grasvlakte naast een natuurgebied liep. Er zijn toertochten in deze streek die langs hier vertrekken. Eens het natte grasspoor achter ons ging het geruime tijd door een meer bewoonde wereld. Op 32,50 km doken we opnieuw bos in en reden we over de smalle track evenwijdig met een waterloop, ik vermoed de Zwarte Nete die langsheen het gehucht Dessel-Heide loopt. Op 34 km verlieten we de waterloop, reden over een veldpad, ging het over een smal bruggetje en kwamen we toe aan een grote baan, de Zanddijk. Daar was een splitsing tussen de ritten van 25 km en 44-50 km op 35 km van het vertrek. Wij arriveerden daar exact op het middaguur. We passeerden het recreatiedomein Campinastrand en reden in de richting van Retie. Een veldweg bracht ons weer tot aan een beek, ofwel opnieuw de Zwarte Nete of De Gracht. Ook hier troffen we een goed van wortels voorziene singletrack die langs de oever van de beek liep. Ter hoogte van de Nachtegaallaan maakten we rechtsomkeer om de track op de andere oever te bereiken en deze te volgen in de richting van waaruit we kwamen. Een hele tijd konden we genieten van dit knappe stukje parcours. We kwamen uit op een grote baan ter hoogte van een visvijver. Ik vermoed de baan Brand – Postelsebaan. 38,75 km. We dienden deze baan over te steken en het straatje tegenover in te rijden. Aan het volgende T-kruispunt was geen pijl te bespeuren. Een bewoner die met zijn wagen de straat kwam ingereden wist ons te vertellen in welke richting we dienden te rijden, gewoon rechtsaf. Het parcours ging net tegenover diens huis een veldpad in.

Op 40 km bereikten we de derde beek die deze streek rijk is, de op diverse plaatsen met eendenkroos bedekte Gracht. Ook hier reden we een hele tijd langsheen de beek over een goed van wortels voorziene spoor. Op 41 km kruisten we nogmaals de grote weg Brand ter hoogte van de Camping Berkenstrand. Ook langs deze kant van de baan volgden we nog een hele tijd de loop van de Gracht in een bosrijk gebied. Alhoewel ik de indruk had dat er gekapt was, want je kon de caravans van de camping veel beter dan vroeger zien staan. De camping strekt zich een heel eind langsheen de beek uit. Op 42,50 km bogen we linksaf van de beek weg en na een eindje door het bos bereikten we een landelijk betonbaantje, zo eentje dat uit twee betonnen sporen bestaat zoals ze wel meer voorkomen in deze streek. Na een stukje over asfalt en een smal spoor door het bos bereikten we een oever van het kanaal Schoten – Dessel. 45 km om 12.45 u. Na een eindje langsheen het kanaal gereden te hebben ging het plots steil de hoogte in voor een kort, maar misschien wel het knapste stukje van het hele parcours, meer bepaald een singletrack die over de kam van een beboste heuvelrug loopt. De plek moet in de omgeving van de Zanddijk en het Campinastrand liggen. Er loopt daar ook een kasseibaantje door het bos.

Toen ik er weer naar beneden reed merkte ik dat er plots iemand achter mij was komen te hangen die mijn naam riep. We kregen er Bruce Wayne en diens maat Mister C. nog eens te zien. Omdat die mannen stevig doorrijden zijn die ontmoetingen altijd van zeer korte duur. Met een beetje geluk zouden we hen aan de aankomst misschien nog te zien krijgen. We zagen het tweetal wegstuiven over de veldsporen waarover we toen reden. Verderop kregen we nog een portie knappe droge singletracks voor de wielen. Op 48,50 km stond er een bord dat de laatste vijf kilometers aankondigde. Dat kon twee zaken betekenen. Ofwel was de rit een eind langer dan voorzien, misschien wel 55 km, ofwel stond het bord niet op de goede plaats! We reden nog een eindje langsheen het kanaal Schoten – Dessel en enkele paadjes doorheen een laatste strook bos voerden ons opnieuw tot aan de kantine van Witgoor Sport. Het bord stond dus verkeerd opgesteld, want we klokten goed 51 km af bij aankomst om 13.00 u. Nog even een korte babbel met Bruce Wayne en Mr. C. die zich aan hun auto stonden klaar te maken voor de terugrit huiswaarts. Aan de kantine was niet veel leven meer te bespeuren. Er stonden nog enkele bikes met nummers aan het stuur, wij hebben onze vehikels vastgeklonken om de mensen van de intussen zo goed als opgeruimde bewaakte fietsparking niet tot last te zijn. Binnen nog een drankje genoten en al overlopen wat de opties voor volgend weekend waren!

Wij hadden in ieder geval genoten van deze toertocht van MBC Campina. Wij waren zeer tevreden van een zeer droog parcours te hebben getroffen zoals we gehoopt hadden na de toch wel zeer natte periode. We hebben de laatste tijd toch wel erg veel door de modder moeten dabben. Ondanks de soms dreigende donkere luchten na een zeer zonnige ochtend en het voelen van enkele verloren gelopen regendruppels hielden we het de hele rit droog. De organisatie was verder in orde en het parcours afwisselend. Ook al tappen de meeste tochten hier in de streek uit hetzelfde vaatje, onder anderen de lange tracks naast de verschillende waterlopen, door de wijze waarop alles aan elkaar gebreid wordt krijg je toch altijd een andere tocht.

Onderaan een filmpje van Den jjag.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

18-04-2016 om 22:09 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-30-40-50 km) van Les Blancs Bastons d'Borniveau te Bornival op zondag 10-04-2016.

Het kost me een autorit van 127 km enkel, maar ik had graag de VTT Jean Michel vanuit Bornival (Nijvel) nog eens gereden. In 2014 was ik hier ook aangetreden en de toertocht was me goed bevallen. Allicht ook omdat het een kennismaking was met een streek waar ik nog nooit eerder was geweest. Afgesproken met Jari en we kwamen zo goed als tegelijk toe op de parkeerweide nadat ik het dorpje vanaf de snelweg via een smalle landelijke weg bereikt had. Ingeschreven in het zaaltje van Les Blancs Bastons d’Borniveau, de organiserende club, en om 10.00 u waren we op pad.

Het ging zacht klimmend het dorp uit over asfalt en voorbij het kleine kasteel van Bornival. Op een graspaadje dienden we een poortje te nemen en was de prikkeldraad afgeschermd met twee houten platen om zonder problemen je fiets over de afsluiting te kunnen tillen. Het poortje of sluis was immers niet geschikt om met de fiets door te kunnen. Elke biker hielp de volgende door diens fiets aan de andere kant aan te nemen. Het graspad door een weide gaf uit in een baantje met oude kasseitjes. Deze weg leidde tot een eerste splitsing waar de 12 km zich losmaakte van de 30-40-50 km op 2,50 km van het vertrek.

Vanaf hier voerden veldpaden ons op en af doorheen een open landschap. Hier en daar lag de ondergrond er nat bij. Blijkbaar had het hier de nacht voordien nog flink geregend. Eventjes reden we door de bewoonde wereld van Fauquez, een gehucht van Virginal-Ittre. Deze plek was ooit bekend omwille van de uitvinding van het marbriet door Maurice Brancart. Marbriet is ondoorzichtig gekleurd glas dat het uitzicht heeft van marmer. Het werd er geproduceerd van 1919 tot 1979. Even verder reden we op de grens met Ronquières (Braine-le-Comte) en dus op de grens tussen Waals-Brabant en Henegouwen. Daar troffen we op een asfaltbaantje een tweede splitsing, nu tussen de ritten van 30 km en van 40-50 km op 7,50 km van het vertrek. Gekozen voor de 40-50 km. Voor ons dook het parcours onmiddellijk het Bois des Rocs in. Het begon met een steile afdaling over een modderige singletrack met keien en wortels. Voor mij was dat veiligheidshalve deels te voet! Eens beneden konden we genieten van een bijzonder knap stukje bos met rotspartijen en rijden naast een beekje, het riviertje La Senette, dat zich met vele bochtjes doorheen het bos slingerde. We dienden zelfs even door het water te rijden. De bodem in het bos was bedekt met blauwe hyacinthen. Het was er knap rijden.

We dienden weer naar boven te klimmen, en dat was behoorlijk te doen, en vervoegden opnieuw de afstand van 30 km die het mooie Bois des Rocs gewoon via de weg was gepasseerd. Want verderop troffen we een derde splitsing, nu tussen de 30-40 km en de 50 km aan het einde van een holle weg door de velden. De splitsing kwam op 9 km van de start en we stonden daar om 10.40 u. Gekozen voor de 40 km omdat Jari zware benen had. Hij had daags voordien de avondrit in Rillaar gereden en had er door een verkeerd opgehangen pijl 65 km in plaats van 60 km gereden quasi zonder bevoorrading! Door die pijl waren vele bikers op het parcours van de dagtocht op zondag terechtgekomen! Zelf had ik tegen mijn gewoonte in de rit in Rillaar deze keer laten passeren. Dat is daar zware kost voor mij! Ik zag ook wat op tegen de verplaatsing na op vrijdag al veel tijd verloren te hebben bij aanschuiven in een file. Het is tegenwoordig ergerlijk als je ergens wezen moet!

Ik vermoed dat we door onze keuze voor de 40 km een lus door Virginal-Samme (Ittre) gemist hebben. Ik had intussen al opgemerkt dat het parcours in de andere richting verliep in vergelijking met dat van 2014. Vanaf de Rue Mon Plaisir reden we ongemerkt het Bois de la Houssière in. Dit indrukwekkende bos ligt grotendeels op het grondgebied van Braine-le-Comte (’s Gravenbrakel) en dus op de grens tussen Waals-Brabant en Henegouwen.

Het Bos van Houssière is vooral bekend door de Bende van Nijvel, die het als uitvalsbasis zou hebben gebruikt en er in ieder geval hun Volkswagen Golf GTI achterlieten na hem in brand gestoken te hebben. De Bende van Nijvel (in het Frans aangeduid als Tueurs fous du Brabant) was een groep misdadigers die in 1982, 1983 en 1985 in België een reeks moorden, inbraken, diefstallen en overvallen pleegde. Daarbij vielen in totaal 28 doden en ruim 40 gewonden. Met name de bloedige roofovervallen op supermarkten van de Delhaize-keten in 1985 schokten de Belgen. De leden van de Bende van Nijvel werden niet ontmaskerd en ook hun motieven zijn tot op heden niet bekend. Het politieonderzoek verliep in de beginfase volgens sommigen chaotisch en onzorgvuldig. Hierdoor én omdat het aantal doden en gewonden hoog was maar de buit relatief gering, werd de bende vaak gezien als een organisatie met politieke motieven die bescherming genoot van hogerhand. Bewijzen voor deze stelling zijn nooit gevonden.

Van 10 km tot 13 km konden we genieten en afzien tijdens een eerste etappe door het Bois de la Houssière. We kregen eerst een zware klim voor de wielen en door de modder slipten de wielen van uw bike door en kreeg je moeilijk grip. De daaropvolgende afdaling was al even hachelijk omwille van de modder en de wortels. Ik heb het niet zo begrepen op wortels op een natte ondergrond, dat betekent slipgevaar! De omgeving is er wel bijzonder knap en het bos is beschermd opdat het niet zou verdwijnen. Vandaag de dag is het nog ongeveer 650 ha groot en is gelegen tussen de dorpen Henripont, Ronquières en Virginal-Samme. De naam van het bos verwijst naar een oude boerderij, genaamd La Houssière. Zowel de gemeente 's Gravenbrakel, de provincie Waals-Brabant als het Waalse Gewest bezitten een deel van het Bos van Houssière. Een ander deel is privé-eigendom.

Het was dus even op de tanden bijten tot aan de eerste bevoorrading ter hoogte van een soort jachthut op een kruispunt van wegen in het bos. De stop kwam op 13 km van het vertrek en we stonden daar omstreeks 11.00 u. Water en sportdrank, bananen, partjes appelsien, wafels, cake en brokken chocolade stonden er op tafels onder een tentje klaar. Na de stop trokken we opnieuw lichtjes klimmend het bos in, vertrekkende vanaf een modderig spoor waar mijn achterwiel weer lustig doorslipte. We vervolgden de rit over natte paden en sporen die het rijden zwaar maakten. In één van de smalle natte sporen zag ik Jari omvallen net toen ik omkeek! Recht de bramen in! Hij zal ’s avonds nog plezier beleefd hebben aan de doornen in zijn lijf. Op 14,50 km volgde een vrij steile bosklim over een breed modderig pad in een woeste omgeving. Op een enkele man na liep iedereen er te voet. Boven stond een groep van drie jonge gasten die we aan het einde van de tocht nog zouden terugzien. Eén ervan zag er een regelmatig biker uit, de andere twee waren eerder toeristen of beginners.

We kwamen uit in een asfaltbaantje dat doorheen het Bois de la Houssière loopt en reden tot 18 km een korte lus vanaf de Sentier de Mon Plaisir en de Sentier Henripont, wandelwegen die er deze keer erg nat bij lagen. Na een nat spoor volgde een mooie afdaling, een stukje vlak door het bos en een doenbare zachte klim weer naar de plek waar de lus begonnen was. Onder meer deze plek kon ik me van twee jaar geleden herinneren. Het was een knap stukje parcours, maar deze keer zwaar en met veel modder. Aan het einde van de lus was er een splitsing tussen de 30 km en de 40-50 km. 18 km om 12.00 u. Gekozen voor de 40-50 km. Vanaf daar verliep de tocht over een meer vlakke ondergrond op het lange drogere pad van de Sentier de la Maison des Gardes. Links en rechts kleurde de bodem blauw door de duizenden wilde hyacinthen. Het is beslist niet enkel in het Hallerbos dat deze bloemenpracht te bewonderen is! Tussen de bomen door ontwaarden we aan onze linkerzijde de toren van het hellend vlak van Ronquières. Een leuke snelle afdaling voerde ons tot een door het bos lopende asfaltbaan.

We konden nog even verder genieten van de pracht van het Bois de la Houssière. De doortocht werd van 23 km tot 24 km afgesloten met een waar koninginnenstuk onder de vorm van een prachtige afdaling over een op een heuvelkam gelegen singletrack. De singletrack eindigde aan de voet van een met bomen begroeide kleine zandheuvel waarop de zogenaamde Bonhomme de Fer staat. De Bonhomme de Fer is de naam van een ietwat bizarre plompe borne of geodetische grenspaal die diende om België in kaart te brengen tijdens de negentiende eeuw. Hij markeert de zuidpunt van het zogenaamde Bois de la Houssière in Braine-Le-Comte, het machtige woud waar we in vertoefd hadden en nu verlieten. We kwamen toe in de Rue du Cochant (du soleil dans l’ouest) en sloegen linksaf een lange afdalende assenweg in die ons half verzonken in de velden in de richting van Ronquières voerde.

We sloegen dan een smal spoor in dat na enige tijd breder en nog later verhard werd. Het pad lag op de plek van een oude spoorwegbedding die was aangelegd op een soort aarden wal. Hier liep ooit de spoorlijn van Braine-Le-Comte naar Enghien, getuige de oude seinen en betonnen palen die hier en daar stonden te kwijnen onder de tand des tijds. Opgeheven in 1984. Het pad voerde ons door een mooie streek en een heuvelachtig landschap met nette groene grasvelden alsof ze gemaaid werden! We reden evenwijdig met het meanderende beekje La Senette (de Zinnik) dat met vele bochtjes tussen de bomen doorheen het landschap slingerde. Hier en daar hadden zich kleine vijvers gevormd. Dit deel van het traject kon ik me nog goed herinneren van de toer in 2014, maar dan rijdend in de andere richting. Mountainbiketechnisch was de rit hier iets minder, maar de knappe omgeving maakte dat weer goed.

Waar de oude spoorwegbedding van onder de bomen tevoorschijn kwam troffen we de tweede bevoorrading op de grens van Ronquières met Ecaussinnes-d’Enghien. Op 29,50 km zorgden een vader, moeder en dochter er voor hetzelfde lekkers als aan de eerste stop. Er waren nog twee bikers die vertrokken toen wij er om 12.45 u toekwamen. Na de stop ging het verder over de oude treinbedding die voorbij een door klimop overwoekerd oud seinhuisje voerde. Even verder verlieten we de spoorbedding via een steil trapje. 31,50 km. Een weidespoor en een woeste servitude tussen tuinen spuwde ons van tussen twee dicht op elkaar staande zijgevels het dorp van Ronquières in. Een ongeduldige chauffeur wou toch de oprit naar het paadje in rijden terwijl wij er uit kwamen! We passeerden de Sint-Gérykerk, reden door een straat met oude rijhuizen en zochten opnieuw de oude spoorwegbedding op tussen het voormalige station van Ronquières en het kanaal Brussel – Charleroi. 33 km om 13.00 u. Even ging het door een drukkere omgeving om via een brug het kanaal te kunnen kruisen. We kregen er een goede kijk op het indrukwekkende Hellend Vlak van Ronqières ofte Le Plan Incliné de Ronquières. 34 km.

De constructie bestaat uit 2 bakken gevuld met water van 91 m op 12 m, en die tussen de 5.000 en 5.700 ton wegen, die volledig onafhankelijk werken en waarin de boten binnenvaren. Het zijn als het ware badkuipen op wieltjes die de vaartuigen vervoeren over een afstand van 1432 m die het hoge en het lage niveau van het hellend vlak scheiden. Dit hellend vlak maakt dat de binnenschippers aanzienlijk veel tijd kunnen winnen als je dit vergelijkt met de tijd om langs de andere sluizen te gaan. Op het einde van de Tweede Wereldoorlog start België werken om de vaarwateren toegankelijk te maken tot 1350 ton. Voor de verbinding Charleroi-Brussel worden er tal van oplossingen en trajecten overwogen met in het bijzonder de uitdaging om een verval van 68 m te overbruggen bij het dorpje Ronquières. De werken starten op 15 maart 1962 en de constructie wordt in werking gesteld in april 1968. Oorspronkelijk werd het kanaal Charleroi-Brussel gebruikt voor de steenkoolontginning, maar nu is het vooral een transitweg naar Frankrijk, Nederland en Duitsland. Bij de plaatsen Ronquières, Arquennes en Seneffe nam het bochtige kanaal een hoogteverschil van meer dan 60 meter. In de 19e eeuw waren hier 16 sluizen aangelegd om dit hoogteverschil te overbruggen. Het passeren van al deze sluizen, over een afstand van circa twee kilometer, kon tot twee dagen oplopen. Modernisering van het kanaal vereiste een oplossing voor dit probleem in de vorm van een soort scheepslift. Van dit hellend vlak wordt wel eens gezegd dat het tot de grote nutteloze werken behoort, omdat het gebruik van het kanaal na de opening van het hellend vlak stelselmatig afnam. De sluiting van de Waalse steenkolenmijnen was hier zeker een oorzaak van. Het hellend vlak werd in 1968 in gebruik genomen. Vandaar dat ik er in mijn kindertijd één en ander over vernam. In de chocolade Jacques zaten toen prentjes die wij verzamelden en op één ervan stond een foto van dit bouwwerk. Nog in Henegouwen, in Strépy, staat ook een scheepslift die gebouwd werd van 1982 tot 2002, die vier keer zo veel gekost heeft als geraamd en eigenlijk ook tot de categorie nutteloze bouwwerken kan gerekend worden! Het oude kanaal in Strépy, met twee sluizen en vier historische scheepsliften, dat volgens de plannen uit de jaren zestig gedempt zou worden, werd een beschermd monument en werd op 2 december 1998 door UNESCO als werelderfgoed erkend.

We reden even langsheen de grote baan om opnieuw de oude spoorwegbedding op te zoeken. De spoorwegbedding ging over in een assenweg langsheen de door het hellend vlak opgeheven oude arm van het kanaal Brussel – Charleroi. Deze kanaalarm is verworden tot een natuurgebied en oase van rust. Er groeien reusachtige oude bomen naast. We reden er langsheen enkele van de zestien opgeheven sluizen met bijbehorende nog steeds bewoonde sluiswachterswoningen. Aan één van de sluizen kruisten we via een smalle brug het oude kanaal. We kwamen opnieuw in een meer landelijke omgeving en sneden een zachte klim aan in een veldweg met een rotsachtige bodem vol stenen. We kwamen hier opnieuw de drie jongens die we daarstraks na de stop in het Bois de la Houssière boven aan de modderhelling hadden zien staan terug tegen. De lange smalle met de baard was duidelijk gewend van te biken, te zien aan zijn fiets en tenue, en stond al boven te wachten, zijn twee kompanen liepen te voet! Hun pijp was uit. Op gebied van biken ben ik slechts een pannenkoek, maar deze twee jonge gasten stak ik als oude knar toch met glans al rijdend voorbij! Een door zeer diepe sporen gehavende veldweg en een assenweg door de velden voerden ons tot een splitsing tussen de 12-50 km en de 30-40 km op 38,50 km van het vertrek. Zoals steeds gekozen voor de rit van 40 km.

Het ging een asfaltweg op, een baantje in en nog eens linksaf de hoogte in over een smalle servitude in de richting van het dorp. Om 14.00 u waren we met exact de beloofde 40 km opnieuw aan de salle des fêtes, een ietwat te ronkende naam voor een soort parochiezaaltje uit Jezukes tijd waar nog een landkaart uit 1958 aan de muur hing! Ik was boos op mezelf dat ik gisteren te tam was geweest om naar Rillaar te gaan rijden, maar zeer tevreden dat ik deze tocht in Bornival nog eens gereden had, nadat ik in 2014 gevreesd had hier misschien nooit nog te zullen komen. Zonder de mountainbike zou ik allicht nooit in mijn leven hier geweest zijn. Het is altijd boeiend van te kunnen rijden in een streek waar je zelden of nooit komt. Het prachtige Bois de la Houssière, gecombineerd met de door de natuur weer ingenomen industriële archeologie langsheen het kanaal Brussel – Charleroi, het mysterie van de bende van Nijvel en de knipoog naar mijn kindertijd met de prentjes die bij de repen chocolade zaten maakten deze dag tot een mooie belevenis! Dat alles vanuit een godvergeten gat ergens tussen de glooiende velden dat niemand weet zijn, genietend van de veel rustiger mentaliteit van de Waalse toertochten. Geen raceduivels die u langs alle kanten voorbijvliegen, maar iedereen gemoedelijk bikend op een zonnige zondag in bossen met blauwe bloementapijten en veel maretakken in de bomen. Afgesloten met een rustige après op de binnenkoer van een oud feestzaaltje.

De bikewash was prima met tuinslangen die overvloedig water spoten. Toch nog twee bekenden gespot: Daniël en Dirk van het jaarlijkse pinksterweekend. Na afloop nog een drankje genuttigd en een hot-dog omdat de pain saucisse helaas uitverkocht was. Om dan weer 127 km huiswaarts te bollen! Gereden langs de manege waar ik vorige keer geparkeerd stond. Daar was het ook druk omwille van een wedstrijd. Ik werd tegengehouden opdat eerst een paardentrailer zou kunnen passeren in het smalle kasseibaantje. De man die me tegenhield had horen zeggen dat er 800 bikers opgedaagd waren. Bizar van de GPS: heenrit ring Brussel richting Charleroi over het viaduct van Vilvoorde en langsheen Halle, en terug vanuit de andere richting Waterloo en de Vier Armen, met andere woorden de volledige Brusselse ring gehad! Bij het passeren van Zaventem kreeg ik een raar buikgevoel, denkend aan de bomaanslag van 22 maart terwijl er een vliegtuig bijzonder laag over de snelweg naar beneden kwam om te landen! Denkend aan de mensen die op het verkeerde ogenblik op de verkeerde plaats waren!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

13-04-2016 om 20:09 geschreven door StrammerMax

14^de Beerze Brave Veldtoertocht (25-35-50 km) van ATB Vessem te Vessem op zondag 03-04-2016.

Het wordt een traditie want sinds mijn eerste deelname aan de lichtjestocht van Esbeek waar ik van een biker van ATB Vessem een flyer toegestopt kreeg van hun toertocht enkele weken later, heb ik, noch van de lichtjestocht, noch van de toertocht in Vessem, geen enkele uitgave meer gemist. Je vindt er geen technische hoogstandjes en de hoogtemeters blijven beperkt tot het overschrijden van enkele bultjes, maar de toertocht gaat integraal door de bossen en zo zie ik het graag. Vessem ligt een eindje over de grens tussen België en Nederland en nabij Eindhoven. Je ziet er dan ook geregeld laag vliegende vliegtuigen en dan denk je in deze barre tijden aan de bomaanslag op de luchthaven van Zaventem. De inschrijving verliep dit keer niet in het sportcentrum maar op de binnenkoer van de Herberg Brouwerij De Gouden Leeuw. Dit is een voormalige brouwerij die tot herberg en restaurant omgebouwd werd. De inschrijving was buiten aan twee tafeltjes, er was veel drukte op de binnenkoer en om 9.15 u was ik op pad.

We verlieten de herberg door de grote inrijpoort waar het rechtsaf de Jan Smuldersstraat in ging. Die straat voert vanuit het centrum van Vessem naar de bossen toe die we vanaf de kapel dan ook direct insloegen. Tot 2 km kregen we zanderige wegen voor de wielen. Enkele van die paden hadden met hun kort opeenvolgende bultjes de allure van een wasbord. We passeerden de vroegere startplaats aan de sportvelden van het sportpark De Lille en vanaf 3 km kregen we bredere bospaden en reden we voorbij een groot ven in de bossen. 9.30 u. We werden daar meteen op de foto gezet. Een halve kilometer verder reden we rakelings langsheen dit mooie ven. Er volgde een paadje door een donker bos waarop zich sporen als singletracks hadden gevormd. Bredere zandwegen, soms op de rand tussen bos en velden, voerden tot de zandweg Klein Halfmijl. We reden rechtdoor door de Grote Vliet en rechtsaf door de Kleine Vliet, twee zandwegen door het bos. Op 7 km bereikten we zo de splitsing tussen de ritten van 25 km en van 35-50 km. Het viel me op dat er redelijk wat bikers voor de kortste rit van 25 km kozen! 9.45 u.

Voor de grootste ritten volgde een singletrack doorheen het bos die op 8 km voorbij enkele prehistorische grafheuvels liep. Er liggen er daar zo wel meer in deze streek. Onmiddellijk na de vorige splitsing kwam deze tussen de 35 km en de 50 km nadat we voorbij een bosvijver waren gereden. Gekozen voor de langste rit. Vanaf hier reden we door een meer open landschap. Even ging het over asfalt landelijke wegen in de Hoge Weijerseweg en de Hoogeloonsedijk waar aan twee kruispunten telkens twee seingevers stonden. Op 10 km dook het parcours via een zandweg weer de bossen in. Daar konden we genieten van een mix van boswegen en singletracks langsheen de bosrand. Op 12,75 km passeerden we daarbij rakelings het vakantiepark Molenvelden (Banstraat, Veldhoven). Er volgden paden doorheen het bosgebied Molenveld. Het ging dieper het bos in over afwisselend paden en tracks. Op 15 km zagen we heel even de bewoonde wereld ter hoogte van de Paddevenweg in Veldhoven.

Na dank zij de hulp van twee seingevers een baan gekruist te hebben reden we via Toterfout naar de bossen van Halfmijl. Hier deelden we de paden met redelijk wat wandelaars. Bij aanvang van de rit door Halfmijl lagen de paden er vrij modderig bij. 17 km. De volgende lading bospaden en singletracks voerden doorheen het bos tot op een grote open vlakte. 20,85 km om 10.40 u. Na een modderige gehavende singletrack waar het wat sukkelen geblazen was zag ik een biker uit een zijpad komen. Op 21,50 km kwamen daar alle afstanden weer samen. Even verder reden we langsheen de Groote en de Kleine Meer, twee vennen in het bos. Aan de toegang tot dit gebied beginnen vaste mountainbikeroutes en wandelwegen. We deelden er de paden dus even met wandelaars en bikers op de vaste route. Twee seingevers hielden de wacht aan de kruising met een grotere weg.

We doken opnieuw het bos in voor singletracks die er bij momenten vrij nat bij lagen. We reden over delen van of in de nabijheid van een groene vaste route. Er volgden wasbordwegeltjes in de omgeving van een trimparcours in een woest dennenbos van 23 tot 24 km. Op 25 km kwam de pauzeplaats exact in het midden van de rit. Daar stonden een tentje en een bestelwagen opgesteld op een kruispunt van boswegen. Ik kwam er toe om 11.00 u en heb er een kwartiertje staan rusten en knabbelen. Op het menu stonden bananen, peperkoek, lekkere honingwafels, thee, soep en sportdrank. Enkele mannen en vrouwen van ATB Vessem zorgden er voor het aanvullen van de voorraad. Even werd onze aandacht opgeëist door een vliegtuig dat in een grote bocht laag over het bos vloog.

Na de pauze konden we ons hart ophalen bij het rijden over mooie singletracks. Bij momenten werden we geconfronteerd met plassen, de resten van de voorbije natte periode. Op 28,80 km bewaakten twee seingevers de kruising van een door het bos lopende rijbaan. Aan het einde van het pad dat we in reden kwam een splitsing tussen de 25 km en de 35-50 km. 11.30 u. Een droge zanderige weg leidde naar een volgende door seingevers bemande oversteek. Vanaf 32 km doken we weer volop de bossen in. We reden over enkele lage heuvels die lagen op een pad dat behoorde tot of in de buurt lag van een rode vaste route. Een bordje van de vaste route wees in de richting van een mogelijke verkorting naar Oirschot toe. Van 33 tot 34 km doorkruisten we een zanderig heidegebied om te arriveren aan de splitsing tussen de ritten van 35 km en van 50 km. Deze was gelegen op de rand tussen bos en velden. Om 11.50 u koos ik er voor de langste afstand.

Een singletrack waarop enkele hogere heuvels dienden overschreden te worden en een zanderig pad over de open heide voerden tot een in het bos gelegen fietspad. We reden hier door het natuurgebied Sint-Martensberg nabij Oirschot op de Oirschotse of Oostelbeerse Heide. Te zien aan de pijlen in een zijweg kwamen alle afstanden hier weer samen. Mooie bospaden en singletracks, waaronder enkele woeste exemplaren met heuveltjes en wortels voerden ons door de bossen over of in de omgeving van een rode vaste route. Ondanks het intussen gevorderde uur waren er nog steeds bikers onderweg. Alhoewel het niet altijd een goed idee was van deze te volgen. Zo miste ik op 41 km een pijl door een biker te blijven volgen die bij nader toezien de rode vaste route reed. Ik diende rechtsaf te slaan en een bosfietspad te kruisen, weg van het vaste parcours. Ik reed daarna naast een veld waar landbouwers in de weer waren met het uitzetten van plantgoed onder plastiek banen die met een tractor werden getrokken. Een hele tijd geleden waren we hier ook gepasseerd, maar helemaal aan de andere kant van het grote veld.

Het ging verder over een zandweg om op 41,75 km opnieuw een bos in te rijden. Aan het einde van het smalle paadje dat uitkwam in een bredere zandweg trof ik geen pijlen meer. Rechts geprobeerd, maar geen pijlen te vinden. Op mijn stappen teruggekeerd en links geprobeerd. Een groepje van drie kwam me tegemoet gereden maar die mannen heb ik niet weergezien. Zij zullen op eigen houtje aan het toeren geweest zijn. Toen ik opnieuw de andere kant uit reed had ik het geluk van twee bikers van ATB Vessem te zien naderen. Ik moest die snelle kerels wel abrupt doen stoppen! Mijn vrees dat de pijlen vanaf hier al opgehaald waren bleek gegrond! Door mijn tenue herkenden ze in mij de schrijver van de verslagen wat bij één van de mannen de opmerking ontlokte “dat de club geen slechte beurt kon maken” in het verslag van deze editie. Er werd dus gebeld met één van de bikers die bezig waren met de opruim. “Ze waren al voorbij de schuilhut en er waren al twee groepjes gefusioneerd”, dus wachten met opruimen had geen zin meer, was het verdict! Ik wist dat de schuilhut naast de grote baan bedoeld werd, daar had ik bij vorige edities bikers zien wachten om te beginnen met het ophalen van de pijlen. Aan de opruimers was gemeld dat er als laatste een groepje van drie onderweg was en dat men na hun passage kon opruimen. Wat niemand kon weten is dat dit groepje van drie mij ingehaald had en dat ik dus de laatste was geworden! Prompt kreeg ik een escorte over het uitgestippelde parcours! Ik mocht zelf het tempo bepalen, maar op een bepaald ogenblik reed de biker voor me dik 27 km/h en zulke snelheden haal ik zelden! Ik moest dus wel een tandje bijsteken!

We bereikten vanuit het bos de grote baan met de schuilhut en doken daar opnieuw het bos in om te rijden over dolomieten paadjes die deel uitmaken van een groene vaste route. Er volgden nog enkele mooie paden en tracks door het bos, deze keer aan een veel hoger tempo dan gewend! Omstreeks 47 km haalden we het groepje in dat bezig was met het opruimen van de pijlen! De man die me indertijd de flyer van deze toertocht had toegestopt bij mijn eerste deelname aan de lichtjestocht in Esbeek was er bij. Afscheid genomen van mijn escorte, van hier af kon ik weer gewoon de pijlen volgen. De laatste kilometers verliepen nog over mooie genietbare paden door de bossen van Vessem. Uiteindelijk bereikte ik de bewoonde wereld. Daar werden we door de loods van Graafmachines Verkooyen (verhuur en verkoop) geleid, één van de sponsors van de club. We reden er langsheen nieuwe graafmachines die een fortuin moeten vertegenwoordigen! Ik reed het dorp in, voorbij de Jacobusmolen en zo weer tot het Hotel Brouwerij De Gouden Leeuw. Om 13.10 u stond ik daar na 52 km weer op de binnenkoer.

Er zaten nog enkele deelnemers en veel leden van de organiserende club waarvan sommigen langskwamen voor een babbel. Aan de tap buiten kon je uw bij de inschrijving gekregen jeton, of muntje voor de Nederlanders, inruilen tegen een beker Beerzebier. Intussen waren anderen in de weer met de opruim en kwamen de mannen toe die de pijlen hadden opgehaald. De mensen zagen er tevreden uit met hun 750 deelnemers en het mooie weer dat hen tijdens hun toertocht gegund was geworden geweest. Zoals de vorige keren had ik met volle teugen genoten van deze knappe toertocht, omzeggens integraal door de bossen in deze schilderachtige streek. Met dank voor de escorte, de vele seingevers en de prima organisatie.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

StrammerMax

06-04-2016 om 23:23 geschreven door StrammerMax

Toertocht (26-32-45 km) van OVC Olmen te Balen-Olmen op zondag 27-03-2016.

De zondag van Pasen is traditiegetrouw voorbehouden voor de toertocht van de Olmense Volleybalclub OVC Olmen vanuit de tent op de Olmense Markt. Een parkeerplaats gevonden op een open plek op een graspleintje naast het kanaal Dessel-Kwaadmechelen op de plaats waar de Polderstraat uitgeeft op het kanaal. Dat bleek de straat te zijn waar ik vroeger al wel eens parkeerde maar dan op het kruispunt met de Meerhoutsebaan aan de voet van de brug over het kanaal. Zo bleek nadien toen ik er met de wagen een rondje reed. Een weet voor later! Ik zag de auto van Jari staan, hij was al onderweg vermits hij nog andere plannen had op deze zondag en dus alleen zou rijden. Zelf had ik wat afgewacht omdat het bij het opstaan ’s morgens vroeg zeer hevig regende en ik niet bepaald zin had om in de gietende regen te vertrekken. Daarom was ik pas om 10.30 u ingeschreven en op pad. Ik was niet de laatste, want er zijn er mij achteraf toch nog heel wat voorbijgestoken.

Het ging het dorp uit en de Schoolstraat in om zo de brug over het kanaal Dessel-Kwaadmechelen te kruisen op de Meerhoutsebaan. Ik meende dat we aan de overkant zouden hebben moeten oversteken en een smal paadje in rijden maar dat bleek niet zo. Het ging nog even gewoon rechtdoor, ook al was de aanduiding boven op de brug wat verwarrend vermits de bikers die op de terugweg waren daar vanaf het jaagpad naar boven op de brug kwamen en dienden over te steken. De pijlen aan de overkant waren dus voor de terugweg bedoeld. Op 2 km ging het een bos in en daar werd ik direct geconfronteerd met een wel zeer modderig pad. Drie jonge kerels haalden me in, van die magere gasten die geen gewicht mee te zeulen hebben en nog niet half zo oud waren als ik! Zij ploegden iets sneller door de modder!

Ik kwam uit het bos tevoorschijn op het grondgebied van Meerhout waar ik eerst een stukje asfalt en dan een natte veldweg voor de wielen gepresenteerd kreeg! Op 4 km ging het opnieuw een nat bos in en werden we over een even natte veldweg naast de Grote Nete gestuurd. Het pad eindigde aan de watermolen van Meerhout waar de fietsroute ’t Geleeg passeert. Een geleeg is het geheel van gebouwen van een private boerderij. De fietsroute leidt langsheen een aantal historische hoeven. We passeerden de watermolen op 7 km van de start en op dit traject hadden me nog zes bikers ingehaald. We reden door een smal straatje, staken een straat over en troffen weer onverharde paden langsheen velden en stroken bos. Op 11 km reden we voorbij een bekende plek in de Volmolenweg, een zandweg te Meerhout, waar de Kempense Modelclub haar clubhuis en vliegveld voor miniatuurvliegtuigjes en helikopters heeft staan. Ik kreeg intussen nog zes bikers te zien en reed een tijd achter een vader en zijn zoontje die beiden hetzelfde fietspak droegen. Op 12,50 km kwam ik uit het bos tevoorschijn en kruiste de drukke Borgerhoutsendijk op het grondgebied van Mol.

Aan de overkant reden we een smal paadje in waar ik meen ooit eens twee bikers met pech voortgeholpen te hebben. Er zijn toertochten die hier in de omgekeerde richting rijden. Via het paadje bereikten we de rode vaste route die deel uitmaakt van de Landduinenroute in Balen, Mol en Meerhout. In het begin kregen we hier enkele knappe uit de kluiten gewassen heuvels voor de wielen. Het plezier was van korte duur want de singletracks die volgden waren herschapen in modderpoelen. Het moet dus een groot deel van de voorbije nacht geregend hebben, want zo nat heb ik het hier nog niet vaak gezien. Bij droog weer is het hier knap rijden, maar dat was deze keer anders! Het was dabben geblazen tot 15,50 km op de nochtans mooi gelegen tracks. Om 11.40 u kreeg ik er even het gezelschap van nog een late biker. De ondergrond werd opnieuw droger en even verder bereikte ik het boomkapelletje aan de zitbanken op de rand van een grote zandvlakte in het gehucht Hulsen van Balen. Er ligt een mooi heuvelachtig pad omheen de zandvlakte maar dat wordt enkel benut door de toertocht vanuit Mol op 21 juli, een toertocht die vorig jaar helaas niet meer georganiseerd werd! We verlieten de Volsbergenbossen via het zandwegeltje Kopberg en reden rechtdoor Hulsen in over Greesveld en de Karrestraat, een veldweg die me opnieuw tot op de Borgerhoutsendijk voerde.

Op het kruispunt met de Bremdoornstraat ter hoogte van het intussen gesloopte afgebrande huisje kwam de splitsing tussen de ritten van 26 km en van 32-46 km op 19 km van het vertrek. De korte route ging linea recta naar de bevoorrading in de Bremdoornstraat, de langere routes gingen rechtdoor over de Borgerhoutsendijk om deze ter hoogte van de goktent Magic Dice te kruisen. Aan de overkant ging het de Dasstraat in die na het passeren van enkele huizen overging in onverhard naar het bos toe. Vanaf daar kregen we tot 21 km een knap rondje over een deel van de rode vaste route en passeerden we enkele bekende heuveltjes onder dennenbomen. We kwamen weer uit het bos ter hoogte van een asfaltbaantje en dienden opnieuw de Borgerhoutsendijk te kruisen om recht tegenover de Bremdoornstraat in te rijden.

Dieper in deze straat stond de bevoorrading op 22,50 km van het vertrek. Ik arriveerde er om 12.15 u. Het viertal mannen dat er voor zorgde was al in de weer met de afbraak van de tent, de zeilen flapperend in de wind, maar er was nog mondvoorraad en sportdrank beschikbaar. Partjes appel en appelsien en suikerwafels met en zonder chocolade om te eten. Kort even staan praten met die mensen. Er waren een vierhonderd deelnemers opgedaagd en daar waren zij gezien het slechte weer niet mistevreden over. Alles was wel laat op gang gekomen daardoor.

Na de bevoorrading had ik pech. Aan de gekende singletrack rechts halverwege de straat stond geen pijl. Ook verderop geen pijlen meer. Teruggereden naar de stop om de weg te vragen. Nog eens geprobeerd, zonder succes. Ik vermoed dat de pijlen daar al opgehaald waren. Dat was dan toch snel, te meer omdat de mannen aan de stop gezegd hadden dat alles pas laat op gang was gekomen. Je zou dan toch denken dat men de pijlen langer gaat laten hangen! Blijkbaar niet. Weer naar de stopplaats gereden waar intussen de mensen klaar stonden om weg te rijden! Een van die mannen heeft me dan uitgelegd hoe ik kon rijden om de brug over het kanaal en de Olmense Markt weer te bereiken. Gereden zoals uitgelegd.

In de Leemkuilstraat zag ik tegenliggende bikers rijden waaronder een moeder met zoon die ik al diverse keren op tochten heb ontmoet. Gevraagd of zij het parcours van de toertocht volgden. Dat was zo en zij hadden nog een vijf kilometer voor de boeg. Daarom rechtsomkeer gemaakt en vanaf daar opnieuw de pijlen gevolgd. Door het over en weer rijden was mijn aantal afgelegde kilometers op dat ogenblik opgelopen tot 30 km. Een asfaltweg door een woonwijk leidde naar een strook bos. Bospaden en singletracks voerden tot op de oever van het kanaal Dessel-Kwaadmechelen. 33 km. We dienden het asfalt jaagpad te volgen en aan het eerste wegeltje ging het rechtsaf en beneden aan de dijk linksaf om verder evenwijdig met het kanaal achter de dijk in de richting van Olmen te rijden. We bereikten de Oude Brugstraat en reden voorbij eethuis Herberg ’t Rustpunt in een straat die Sint-Anneke heet langsheen het kanaal. We dienden opnieuw het kanaal te kruisen via de brug waarlangs de toertocht vertrokken was. Een steil paadje leidde vanaf het bruggenhoofd weer naar beneden en via de andere kanaaloever bereikten we onmiddellijk terug de Olmense Markt. Vreemd was dat de auto van Jari er nog stond. Ik had natuurlijk een heel stuk van de tocht gemist, het deel van de rit via Mol-Gompel. Al bij al had ik toch nog 36,50 km op mijn tellertje staan en was tevreden van alsnog tot hier te zijn gekomen. Aan een hele zondag thuis zitten zou ik niks gehad hebben en het gemiste deel van de toertocht zal ik bij een volgende rit in deze streek nog wel eens voor de wielen krijgen.

Er stonden nog enkele bikes in de bewaakte parking en in de tent zaten nog enkele bikers, waaronder de moeder met zoon en Bierbiker Theo die elkaar ook bleken te kennen. Allicht omdat het ook mensen zijn die net als ik bijna elk weekend diverse toertochten afschuimen! Nog een frisdrank gedronken tot iedereen huiswaarts keerde. Toen ik mijn fiets weer opgehaald had zag ik Jari van de bikewash terugkeren. Van hem vernam ik wel deel van de tocht ik gemist had. Thuisgekomen nog werk gehad om mijn fiets en schoenen weer proper te maken voor de volgende rit vermits alles onder de modder zat. Die rit was normaal voorzien voor de volgende dag, paasmaandag, in het Nederlandse Valkenswaard of eventueel in Zele, maar de nieuwe nachtelijke regen, de stormwind en de modderpoel die we vandaag ook al hadden moeten trotseren hebben ons doen besluiten van thuis te blijven. Helaas.

Deze rit in Olmen is misschien niet de beste die men in deze streek kan rijden, ook al komen de meeste toertochten hier langsheen de Borgerhoutsendijk, door Heidehuizen en Gompel. Er komen nogal wat harde paden in voor, alhoewel dat deze keer omwille van de nattigheid van de vorige nacht wel anders was, maar het blijft altijd leuk rijden in deze streek. Hopelijk is het volgend jaar met Pasen beter weer en kan ik de volledige rit uitrijden! Ik had me toch geamuseerd en alles was beter dan thuis te blijven!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

01-04-2016 om 00:00 geschreven door StrammerMax