Toertocht (18-30-42 km) van WTC ’t Pedalleke te Essen-Wildert op zondag 22-02-2015.

Alleen al de zaal achter het café De Volksvriend in Essen-Wildert is een reden om deze gemoedelijke toertocht elk jaar te komen rijden en de massamanifestatie in Balen-Wezel links te laten liggen! Een oude danszaal met podium en pilaren waarin spiegels zijn verwerkt. Nostalgie uit vervlogen tijden. Met Jari vertrokken om 10.15 u met diens moeder in ons zog die een kortere afstand kwam rijden. Het ging het centrum uit en de spoorweg over om via enkele straten het naast de spoorlijn gelegen bos met de Wildertse Duintjes te bereiken. In deze kleine strook bos liggen vele singletracks die zich met bochten en heuveltjes tussen de bomen slingeren. Je kan de plek een beetje vergelijken met het bos waarin het vaste parcours van ATB Kempen gelegen is, ook al biedt dat laatste nog iets meer spektakel! Tot 3 km konden we ons hart ophalen in deze mooie speeltuin voor bikers. Als opener kon het zoals altijd wel tellen!

Na de doortocht van de Wildertse Duintjes bereden we onverharde straten door het bos, want daar staan ook huizen. Nabij het kruispunt van de Velodreef en de Nolsebaan ging het een straatje in dat overging in een asfalt fietspad tussen de velden. 6 km. Links van ons zagen we de toren van het College (van het Eucharistisch Hart) van Essen boven de bomen uit steken. Bovenop staat een immens groot Heilig Hartbeeld! We zagen zoals alle andere jaren een met linten afgespannen parcours en veel vlaggen. Deze veldloop valt blijkbaar altijd samen met deze toertocht! Op 7 km reden we het slijkpad in ter hoogte van de Rouwmoer nabij het college om een volgende asfaltbaantje te bereiken. Watje Danny stak ons daar voorbij.

Op 10 km bereikten we de bewoonde kern van het godvergeten Essen-Hoek en ben ik even op het kerkhof geweest. Vlak bij de ingang en vlak naast de kerk ligt daar mijn vriend en collega begraven onder een boom. Na het voorbijrijden van het kruispunt met de pas heraangelegde Moerkantsebaan sloegen we enkele veldwegen in. Die lagen er enorm modderig bij. Het eerste gedeelte was nog redelijk te doen met grote plassen en stroken slijk. Een binnenlopend berichtje op m’n gsm deed me vermoeden dat we intussen de grens met Nederland hadden gekruist. Achter me zag ik inderdaad een grenspaal in de velden staan. Het tweede gedeelte, een onverhard gedeelte van de Hollandsedreef, was de dooddoener van deze tocht. De gevolgen van het modderdabben ben ik de ganse tocht blijven voelen. Ik raakte nog redelijk ver, maar halverwege heb ik toch een stukje gelopen kwestie van mijn energie niet volledig op te souperen in het begin van de rit! Het was een verdomd lange veldweg met veel modder! Eens weer op asfalt stonden vele bikers te wachten op hun makkers die achterop waren geraakt door het ploeteren! 12 km om 11.00 u.

Via de Moerkantsebaan bereikten we de Weg naar Wouw en staken we over aan het kruispunt met de Moerkantsebaan die naar Bergen-op-Zoom voert. Eventjes reden we met tegenwind over het fietspad in de richting van het Nederlandse Huijbergen. Dan ging het rechtsaf de Walsestraat in en dat betekent door het veld richting de bossen! Nog voor we aan het bos toekwamen troffen we de splitsing tussen de routes van 30 km en van 40 km op 14 km van de start. Voor ons ging het rechtdoor naar het bos toe wat we in reden ter hoogte van een achter het groen verscholen villa. De enkele jaren geleden kaalgekapte zone werd door jonge boompjes aan het zicht onttrokken. Het ging rechtsaf de knappe strook bos in. Ook hier lagen de paden toch vrij nat. We reden enkele uit de kluiten gewassen heuvels over en bereikten de Bergsebaan aan de rand van de bossen op de Kooiheide, niet ver van de vliegbasis Woensdrecht. De track die we insloegen deed me vermoeden dat we in de richting van de Nootjesberg reden, maar zoals elk jaar slagen de parcoursbouwers van deze tocht er in de bikers omheen in plaats van over de heuvel te loodsen! We kwamen weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van de Overbergse Hoeve op het kruispunt van de Overbergseweg en de Weg naar Wouw. 18 km.

Seingevers deden ons de Weg naar Wouw kruisen en aan onze rechterhand zagen wij de zanderige flank van de Tiestenberg liggen. Ook deze heuvel bleef onaangeroerd. Rechtsaf een nat weidespoor in en opnieuw het bos in om uit te komen op de singletrack die op de rand tussen bos en velden langsheen de Pilberg voert! De Pilberg werd evenmin beklommen. Toen we uitkwamen in het Vijverstraatje stootten we op de moeder van Jari. We passeerden het groene poortje aan het beeld van de Heilige Teresia nabij de voormalige abdij van Huijbergen en sloegen er linksaf de Staartsestraat in. Even verderop kwam de bevoorrading op 19,50 km van het vertrek op dezelfde plaats waar ze altijd staat voor de poort naar een weide toe en bijna pal op de grens tussen Nederland en België. Enkele mensen waren onder een tent in de weer. Het aanbod was elementair met hete soep, wafels en sportdrank. Voor een rit van veertig kilometer heb je geen buffet nodig! We waren er omstreeks 11.40 u en we hebben er even staan praten met de moeder van Jari en Petruske die na een tijd uitzieken weer op de fiets zat.

Na de stop kwam ter hoogte van de grenspaal de splitsing tussen de 30 km en de 40 km. Petruske reed rechtdoor en wij sloegen rechtsaf het bos tegemoet. De bossen hier maken deel uit van het gebied Staartse Heide. We kregen de mooie en deze keer vrij natte singletrack voor de wielen waar de toertochten vanuit Kalmthout vaak passeren om zo in het meer open binnengebied te arriveren. Daar liggen paadjes genoeg om een mooi stukje parcours te garanderen. We reden er over de zandwegen en bospaden om uiteindelijk toe te komen aan de ingang van de camping Staartse Duinen op 23 km van het vertrek. We reden de camping voorbij en dan een hele tijd over de brede zandweg op de rand tussen de bossen en het meer open gebied van de Staartse Heide aan onze linkerkant. Het bos maakte plaats voor meer open heide en we kwamen opnieuw toe aan de bosrand in de omgeving van de Groote Meer op de plek waar ik tijdens een toertocht vanuit Essen-Hoek ooit geschuild had voor een stortbui! Iedereen kwam toen zeiknat toe op de bevoorrading. We reden toen in de andere richting.

Het parcours maakte er een ruime bocht en we vergisten ons door een heidepaadje in te slaan in plaats van het bospad. Even later zagen we nog een eenzame biker in een opvallend geel fluopak door het gras ploegen nadat hij dezelfde vergissing begaan had. Vanaf hier kregen we het eerder zwaar te verduren. Het bospad lag bezaaid met grote plassen die bijna de hele breedte van de weg innamen en werd gevolgd door nog zeer modderige paden en doornatte singletracks terwijl we in de richting van de grens met Kalmthout reden. Omstreeks 27,75 km merkte Jari pijlen op die vanuit een andere richting kwmen. Om 12.40 u bereikten we dus de plek waar de beide afstanden zich weer samenvoegden. We bevonden ons toen in het bos in het onverharde gedeelte van de Groenendriesstraat nabij de Achterstehoevestraat, een afgelegen plek die deel uitmaakt van de Belgische gemeente Kalmthout.

Het ging rechtsaf opnieuw het bos in, op en af over deze keer toch iets drogere paden. Omstreeks 29 km ruimde het bos plaats voor velden en via een veldweg bereikten we de Verbindingsstraat in Kalmthout-Hoek. Dit is een afgelegen plek die door de heide van de rest van de gemeente is afgescheiden. Op het kruispunt van de veldweg met het asfaltbaantje kwam de splitsing tussen de 30 km en de 40 km op 29,85 km van het vertrek. De kortste afstand werd richting Hoek gestuurd, voor ons ging het rechtsaf de lange Verbindingsstraat in die ons langsheen het bekendste stuk van de Kalmthoutse Heide voerde, helaas enkele jaren geleden vernield door een grote heidebrand. Grassen hebben de kale bodem weer ingenomen en de enige getuigen van de brand zijn nog enkele zwartgeblakerde bomen die uiteindelijk toch gestorven zijn. De rest van de verbrande bomen werd opgeruimd en afgevoerd.

Op 33,45 km bereikten we het einde van de Verbindingsstraat waardoor we toch zo’n 4 km over asfalt hadden gereden. Het ging linksaf het bos weer in en over een brede bosweg die we dienden te delen met wandelaars op deze Nationale Wandeldag (opening van het wandelseizoen) reden we het grote Stappersven voorbij. Het stond boordenvol water, zelfs sommige zitbanken aan de rand stonden met hun voeten in het nat! Na een lang stuk bospad evenwijdig met het ven ging het rechtsaf een imposante dreef in waar een ouder echtpaar met een gewone fiets op pad was! Dat was niet simpel met alle putten die daar liggen! Op 36 km reden we het in perfecte staat verkerende jachthuis voorbij waarin aan de bordjes te zien Natuurpunt zijn intrek genomen heeft. Het pad lag er hier nog relatief droog bij!

We bereikten opnieuw de bewoonde maar bosrijke wereld in de omgeving van het Essens College op het kruispunt van de Huijbergsebaan, de Velodreef en de Nolsebaan. In de verte zag ik een biker met een paars regenjasje staan en vroeg aan Jari of dat zijn moeder niet was! Op datzelfde ogenblik werd hij door haar opgebeld! Zij was net als andere bikers het noorden kwijt, was door een pijl richting College gestuurd om daar geen aanwijzingen meer te vinden. Onverlaten hadden hier met de pijlen geprutst! Ik herinnerde me vaag uit eerdere edities dat we rechtdoor moesten rijden in de Veldodreef en dat bleek te kloppen. We kwamen dan via enkele straatjes weer uit aan de Wildertse Duintjes. Daar hingen geen pijlen meer, maar ik vermoedde dat het parcours eindigde met nog een eindje door de duintjes. We zijn dan voortgegaan op de GPS waarin Jari de route van vorig jaar had opgeladen. Even verder zagen we een man met kruiwagen die de pijlen hier aan het ophalen was. Hij wist ons te zeggen dat er inderdaad op diverse plekken met de pijlen geknoeid was. Niet door kinderen, maar door volwassen mensen die met hun wandelstok soms de pijlen van de bomen kloppen of er plezier in vinden van de scheidingslinten te verhangen zodat iedereen verkeerd rijdt!

We beëindigden aldus de rit met een mooie afsluiter door de Wildertse Duintjes en omstreeks 14.00 u waren we na 42,50 km weer bij af. De bikewash was nog operationeel. Er stond zelfs nog een Nederlands echtpaar die hier een daar extra’s aan de tocht had gebreid en waren gaan kijken naar een kind dat meedeed aan de veldloop aan het College. Binnen in de zaal achter De Volksvriend waren de tafels al aan de kant geschoven en werd er duchtig geveegd. De eerste keer dat ik dat meemaak omwille van onze late start. De zaal ziet er veel kleiner uit als alle tafels aan de kant gestapeld staan! Na nog een drankje afscheid genomen van Jari en diens moeder om weer huiswaarts te trekken. Het was geen leuke gedachte van na een week vrij morgen weer te moeten beginnen werken, wetend dat er een zeer zware week voor de boeg stond en waardoor dit verhaaltje met enige vertraging pas komt! De toertocht vanuit Essen-Wildert is geen tocht waarvan men kan zeggen dat men hem absoluut niet mag missen, maar ik kom altijd graag rijden vanaf deze gemoedelijke plek. Een eerder kleinschalig initiatief, alhoewel het verdomd lastig was om nog een parkeerplek te vinden en we de hele tijd bikers onderweg gezien hebben. Deze editie was omwille van de modder en onze idem dito ploetertocht van zaterdag bij de Peltercrossers in Overpelt zwaar genoeg. Tevreden weer naar huis en na het opruimen mij voort aan een werkje gezet dat ik had gehoopt tijdens de afgelopen week in orde te brengen. Maar zoals zo veel mensen stel ik de onaangename zaken ook altijd uit tot het echt niet langer meer kan!

Route op Google-Maps (editie 2014 en omzeggens identiek): klik hier!

De huisfotograaf Guy van mtb-you is overgestapt op zwaarder materiaal! Ik heb hem aan de start gezien, maar hij was zodanig in de weer met zijn filmcamera dat hij me niet opgemorken heeft!

Reportage van de hand van Guy: klik hier of kijk onderaan dit verslag!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be!

StrammerMax

Beeldverslag toertocht Essen-Wildert 22-02-2015 door Guy Heesakker

27-02-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (kids-23-33-40-52 km) van de Peltercrossers te Overpelt op zaterdag 21-02-2015.

De toertocht van de Peltercrossers vanuit Overpelt-Holheide is een klassieker op het jaarlijkse lijstje van de niet te missen ritten. Me thuis nog moeten haasten om alles op tijd in kannen en kruiken te krijgen en Jari opgepikt in Wommelgem. We werden uitgebreid verwelkomd aan de fietsparking alsof het de eerste keer was dat we hier kwamen! Ik hoef zelfs geen GPS meer op te zetten wanneer ik naar ginder rijd! Om 12.25 u waren we ingeschreven en op pad. Zoals steeds vertrok de tocht via het bos naast de voetbalvelden waar sinds korte tijd ook een vaste route passeert. We kregen er het wortelpaadje op de rand van het bos en bereikten via de woonwijk van Holheide een veldweg die ons naar de Hunnenbergstraat voerde. Zelfs de straatnamen begin ik hier al van buiten te kennen! Daar ging het rechtsaf het bos in en na een lang bospad kruisten we een asfaltbaantje om verder door het bos te rijden. Aan een kruispunt van boswegen werd een kleine lus gereden over een singletrack. Op 5,50 km troffen we een eerste splitsing tussen de kidstoer en de 23 km enerzijds en de ritten van 33-40-52 km anderzijds aan een kruising van boswegen.

We reden door wat ik het “lichte bos” noem, in de buurt van een brug over de Noord – Zuidverbinding, omdat de mengeling van dennen en dunstammige loofbomen nog veel licht doorlaat op de paadjes. Reeds op 6,50 km kwam er een tweede splitsing waar de rit van 33 km zich losmaakte van de 40-52 km. De paden in het “lichte bos” lagen er zeer nat bij en we kregen dus af te rekenen met slijk en plassen. We verlieten het bos ter hoogte van een oude grenspaal die niet origineel op die plek stond, reden door een rustige villawijk van Hechtel-Eksel om in de Diestersebaan rechtsaf te slaan in het volgende bos. 9,50 km. Natte paden voerden ons tot aan de rand tussen bos en velden om zo op 12 km het goed van wortels voorziene zandwegeltje te bereiken. Na een afslag naar links werd ons de keuze gelaten tussen de 40 km en de 52 km op iets meer dan 12 km van het vertrek. Omstreeks 13.20 u sloegen we daar linksaf op het parcours van de grootste afstand.

We vervolgden onze weg door het bos en kwamen aan de rand van een grote baan toe aan het witte Kapelletje van het Vlasmeer (Onze-Lieve-Vrouw-Van-Rust) ter hoogte van de Weverstraat in Eksel. 13,50 km. Natte bospaden voerden ons op een gegeven ogenblik voorbij een voetbalveld waar een wedstrijd aan de gang was en waar ons een groepje bikers inhaalde. Een mooie maar door boswerken ietwat gehavende singletrack ging er op en af enkele heuveltjes ter hoogte van de voet van een enorme hoogspanningsmast. Op 17 km van het vertrek kruisten we de grote baan die van Hasselt naar Eindhoven voert om een kilometer verder een tweede weg te dwarsen. Daar staat nog een zeer grote pyloon van de hoogspanningsleiding waarlangs een zeer knappe singletrack voert. Deze track loopt min of meer evenwijdig met de baan Hasselt - Eindhoven en het is er amusant rijden over enkele heuvels en door bochten in een knappe omgeving. Een nat bospad leidde dan tot de oversteek van het asfaltbaantje waarvan ik vermoed dat het naar Overpelt-Lindel voert. Een bevriend collega is van daar afkomstig!

Aan de overkant doken we in het zog van enkele snelle jonge rakkers een volgende singletrack in. Van 25 km tot 27 km reden we dan over zeer natte slijkerige bospaden. We kruisten nogmaals de baan Hasselt – Eindhoven en reden voorbij de plek waarvan ik me herinner dat er ooit bomen gekapt waren en de mensen die het hout aan het verzagen en wegvoeren waren zaten te picknicken. Dat is al enkele jaren geleden en er staan nu al opnieuw veel jonge dennen. De plek is bijna niet meer te herkennen. 28 km om 14.45 u. Na de overtocht van een doornatte track bereikten we op 30 km de zeer mooie singletrack die over enkele uit de kluiten gewassen zandheuvels in de richting van de Witte Berg voert. Dit pad lag er in vergelijking met de rest van het parcours superdroog bij. Zoals bij de vorige edities bereikten we de bevoorrading aan de voet van de Witte Berg. De Peltercrossers sturen de bikers eerst over deze kant van de helling alvorens ze iets te eten en te drinken krijgen! Ondanks de vermoeidheid raakte ik zonder moeilijkheden boven en weer beneden! Een mens wil niet afgaan als een gieter in het zicht van de andere bikers! De bevoorrading kwam op 31 km van het vertrek en we waren er om 15.00 u. Het waren dezelfde twee mannen als vorige keer die er de dienst uitmaakten. Ze vertelden ons dat het allicht de meest natte en modderige editie was die we hier kwamen rijden. Dat kon ook moeilijk anders nadat het een ganse vrijdag en nacht geregend had! Er was soep, fruit en allerlei lekkere koeken om van te knabbelen, meer dan keus genoeg. Vooral de kokoskoeken gingen er bij mij goed in! Het was al van de ochtend geleden dat ik nog wat gegeten had.

Na de stop werden we naar de achterkant van de Witte Berg gestuurd nadat de kidstoer zich weer van de rest had afgescheiden. Het ging opnieuw de helling op en langs de zavelrijke achterkant weer naar beneden, naar boven, naar beneden en naar boven! De Witte Berg bestaat namelijk uit twee vlak achter elkander gelegen zandheuvels. De bospaden en tracks die we vanaf hier kregen waren in vergelijking met de rest droog te noemen. We reden er door de knappe bosrijke streek om na 35 km de omheining van de Ford testbaan te bereiken. Nadat we over een kort deel van een pad tegenliggers hadden getroffen die aan de andere zijde van het scheidingslint reden op een plek waar het parcours zichzelf kruist, konden we genieten van een bijzonder mooie lus van 36 km tot 37 km. Nadat we de lus achter ons hadden en ook aan de andere kant van het lint voorbij waren gereden kwam er zoals te verwachten was de voor mij eerder moeilijke singletrack over een heuvelachtig parcours tussen de bomen waar de combinatie van zeer korte bochtjes met korte steile hellingen mij altijd de das om doet. Daar kwamen deze keer dan nog de modder en de plassen bij! Zoals steeds stond Jari mij aan het einde van de singletrack op te wachten.

Via een natte zandweg reden we naar de splitsing tussen de 23 km en de 33-40-52 km op 38 km van het vertrek aan de rand van de zandgroeve Lommelzand. Intussen zullen we veruit de laatsten op het parcours geweest zijn. Er kwam toch nog een biker toe die ons vroeg of hij korter af was indien hij de route van 23 km zou blijven volgen. Een slimme dus, want sommigen denken sneller weer bij af te zijn wanneer ze de kortste afstand volgen. Dat kan echter tegenvallen want het kan best zijn dat het langste stuk van de kortste route dan nog moet komen! Zonder kennis van het parcours is het altijd riskant om van de gekozen afstand af te wijken! Jari heeft dan op zijn GPS de zaal Holheide gelokaliseerd en de 23 km volgen was hier effectief het kortst! De mens was moe van het ploeteren tijdens deze zware editie! Achteraf zouden we de man nog ontmoeten in de zaal in het gezelschap van zijn makker. Die had al een punt achter de rit gezet ter hoogte van de bevoorrading! 16.00 u.

Wij waren ook moe en ik had de indruk dat Jari ook wel zin had om in te korten en weer naar af te rijden, maar we zijn uiteindelijk toch de richting van de gekozen afstand van 52 km uit gereden. We reden over het bospad evenwijdig met de zandgroeve en tussen Lommelzand en de Ford Testbaan in. Die kregen we nog even te zien alvorens het bos in te duiken en nogmaals vanaf het paadje dat op de rand tussen bos en velden naast een metalen uitkijkpost voor reeën loopt. Het parcours was hier een stuk droger dan voorheen. Op 40 km passeerden we de manege die langs de zandweg tussen Overpelt en Lommel-Kattenbos (linksaf) ligt en nog in aanbouw was toen ik hier destijds mijn eerste ritten kwam rijden. Toch nog een eenzame biker die ons inhaalde! We kwamen uit naast de spoorweg om er het lange grasspoor dat er evenwijdig mee loopt te volgen. In de verte zagen we een biker van een duo ten val komen en toen we hen passeerden bleken het een vader en zoon te zijn. “Het is zwaar hé”, riep de vader ons bij het passeren toe. Dat is het minste dat we over deze rit kunnen zeggen! We reden voorbij de overweg op het kruispunt van zandwegen waarnaast een rood asfalt fietspad ligt om dan linksaf te gaan op de plek waar ik tijdens de vorige editie met zeer veel geluk een verloren gsm zag blinken in het gras. Die is toen weer bij zijn eigenaar geraakt.

Via de lange sporen door lage begroeiing reden we evenwijdig met de spoorweg om op 43 km uit te komen nabij het kruispunt van de Napoleonweg, dit is de baan Hasselt – Eindhoven, en de Noord – Zuidverbinding vanuit Mol en Lommel. Er staken ons nog twee late bikers voorbij. 16.30 u. We reden rechtsaf de bossen naast de Napoleonweg in en hier lag het parcours er redelijk droog bij. In deze bossen liggen ettelijke paden waarover de bikers in lussen over en weer worden gestuurd, dus goed voor nog ettelijke kilometers rijden! Na een laatste keer de Napoleonweg gekruist te hebben doken we de bossen nabij Holheide in. De doornatte tracks waren hier zoals na de start herschapen in modderpoelen waarover nog nauwelijks te rijden viel! Voor mij was het daarom hier en daar even te voet! Omdat we beiden moe waren van het modderdabben en Jari al een tijd af te rekenen had met spierkrampen hebben we een laatste lusje links laten liggen. Na 50,50 km konden we alzo een punt zetten achter deze zeer natte editie van deze toertocht! De bikewash was nog beschikbaar, er waren zelfs nog bikers in de weer, zodat we onze smerige fietsen weer toonbaar konden maken voor de rit van morgen! Niet te schatten hoeveel slijk, bladeren en dennennaalden bijeengeklit zaten! 17.00 u.

In de zaal Holheide waren de Peltercrossers al volop in de weer met het opruimen terwijl de laatste deelnemers nog van een drankje genoten. Zoals steeds was er ook voor de laatsten op het parcours nog de beloofde gratis curryworst voorhanden en die smaakt wel na zo’n rit, ook al is het geen sportvoeding! Bij invallende duisternis afscheid genomen van Overpelt-Holheide en via Postel weer huiswaarts. Onderweg aan de Frituur Paseo in Mol-Rauw nog halt gehouden voor een belegd broodje. We moesten er wel even geduld oefenen want er stonden veel klanten binnen! We waren deze keer dan ook vrij laat pas weer thuis! Ondanks het feit dat we moe waren en het parcours er zeer vettig bij lag hadden wij ons toch goed geamuseerd. Een geluk dat het ondanks de grijze hemel, met af en toe toch een streepje zon, niet geregend had onderweg, op een korte hagelbui na. De weersomstandigheden hadden gezorgd voor een lage opkomst wat jammer is, vermits de energie die in het werk dient gestoken te worden hetzelfde is! Wij waren er toch weer bij en hadden er zeker geen spijt van!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

26-02-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (kids-25-35-43 km) van MTB De Jachthoorn te Lichtaart op zondag 15-02-2015.

De keuze was niet zo eenvoudig op deze zondag vermits er op diverse plaatsen toertochten waren die de moeite waard konden zijn. Omdat Jari de toertocht van MTB Team De Jachthoorn nog nooit gereden had trokken we naar Lichtaart. Voor mij was het niet de eerste keer dat ik deze tocht reed, vermits ik ook present was in 2011 en in 2014. Parkeren kon ik op dezelfde weide als vorig jaar en ik kwam er pal naast de bondscoach veldrijden Rudy De Bie te staan! Het was niet de eerste keer dat ik deze man in levende lijve te zien kreeg. Ook een man die flyers van de toertocht in Mol-Wezel van komende zondag kwam uitdelen herkende de man van op de televisie. Omdat je voor kleine herstellingen gratis terecht kon aan een standje van Monsieur Vélo (Olmenlaan 26 te Lichtaart) en ik gisteren problemen ondervond met m’n fiets raadde Jari me aan van er even te passeren en de voor- en achtervering eens te laten checken. Vooraan was alles in orde, maar deze achteraan diende te worden opgepompt. Tijdens de rit ondervond ik dan inderdaad niet meer datzelfde rare gevoel van gisteren. Met dank aan www.monsieur-velo.be! Om 9.45 u waren we ingeschreven en op weg. Het was prachtig zonnig weer, je kreeg er warempel een zomergevoel van!

We verlieten de sportvelden via landelijke asfaltbaantjes en via het veldpaadje Lammerschot kruisten we de drukke hoofdweg Tielendorp waar, net zoals op diverse andere plaatsen, seingevers het verkeer ophielden. Ik was er kort voordien nog met de wagen gepasseerd op weg naar de start. We reden het baantje Harredonken in en vlak naast de Grote Kaliebeek. Op 4,50 km bereikten we dan echt de bossen en troffen er de splitsing tussen de kidstoer en de route van 25 km enerzijds en de routes van 35-48 km anderzijds. We reden het bos in en kregen al direct de eerste hoogtemeters voor de wielen tijdens enkele fikse klimmetjes, afgewisseld met paadjes met toch wel stevige wortels. Het ging een bospad in dat deel uitmaakt van de groene vaste route om op 9 km de plek te bereiken waar de kidstoer zich losmaakte van de andere afstanden.

Even verder werd ik in een zandweg twee keren op de schouder getikt door passerende bikers. Dat bleken twee Bierbikers te zijn, waaronder Pierrot Le Fou. Verderop ging het een bochtige singletrack van de groene vaste route op. De ondergrond van het spoor lag er beenhard bij en het was er leuk rijden in een knappe omgeving. In een volgende nog smallere track werden we op een heuveltje staande gehouden door het groepje van vijf bikers, jonge gasten die ons eerder al een keer of twee hadden ingehaald nadat ze langs de kant hadden staan prutsen aan één van hun fietsen. Of we geen pompje bij hadden dat ze konden gebruiken na het vervangen van een lekke band! Terwijl we daar stonden passeerde mijn collega Peter met zijn clubje Modderfokkers uit Rijkevorsel (niet dezen uit Kalken). Na de onvoorziene rustpauze leidde het bospad ons naar het open veld om dan weer de bossen in te duiken aan een splitsing tussen de kids-25 km en 35-48 km op 13 km van de start. Eens het bos goed en wel in kwam de plaats waar de 35 km en de 48 km elk hun eigen weg op gingen. Toch gekozen voor de 48 km ook al had Jari kort na aanvang geopperd eventueel de 35 km te volgen wegens last van hoofdpijn en nog niet volledig weer op zijn plooi na een week uitzieken en de rit van gisteren in Houthalen-Helchteren. 10.50 u.

Het ging een door boswerken gehavend pad op dat ons uiteindelijk naast de spoorweg tot aan de overweg voerde. Het viel op dat er in de bossen duchtig te keer gegaan was, op sommige plaatsen stond er bijna niks meer overeind! Na het kruisen van de spoorweg ging het verder over asfalt naar het volgende bos toe. Op 17 km kregen we daar een stevige klim over een zandweg voor de wielen en reden er over een stuk van de rode vaste route. 10.00 u. Mooie paden en singletracks voerden ons doorheen de bossen in de omgeving van de grote toeristentoren. Uiteindelijk reden we langsheen de afsluiting van het kerkhof om er de iets gevaarlijker afdaling over het wortelpad aan te vatten en uit te komen op het asfaltbaantje naast het spoor. Ter hoogte van de toegang tot het kerkhof staken we de spoorweg over. 20 km. We kruisten de Lichtaartseweg twee keren om de villawijk aan de Lavendelweg te bereiken. Deze straat klimt vrij fel naar het bos toe. Althans naar wat er nog van rest! Want hier was de omgeving fel verminkt! Een achtergebleven bord meldde dat het pad ontoegankelijk was “wegens bosexploitatie”! Dat was inderdaad de correcte omschrijving! Of zijn het hier weer zogezegde “groenen” die alles platleggen “om de oorspronkelijke heide opnieuw in ere te herstellen”! Als je zo redeneert zou je ook een poging kunnen doen om de dinosaurussen weer tot leven te wekken! Want die hebben hier misschien ook ooit rondgelopen! 12.30 u. We reden een bokkensik dragende biker van De Jachthoorn voorbij die langs de kant stond en allicht als taak had van dit deel van het parcours in de gaten te houden.

Omstreeks 22 km kregen we een wel zeer stevige bosklim voor de wielen! Een door de kapwerken gehavend bospad ging een brede zandweg vooraf. Aan de kant van de weg, nabij de oprit naar een villa aan de rand van het bos toe, troffen we de bevoorrading op 24 km van het vertrek omstreeks 11.45 u. Er was nog wat beweging, ook al zal de grote toeloop hier al achter de rug geweest zijn. Ondanks het feit dat er enorm grote vuilzakken stonden, waren er toch bikers geweest die er in geslaagd waren van hun wafelverpakking op de grond te gooien of hun bekertjes achter te laten op de slagboom naar het bos toe! Te tam om tot aan de vuilzak te wandelen! De bevoorrading bood suikerwafels, wafels met chocolade, bananen, appelsienen, sportdrank en vooral lekkere soep! Van alles was er nog genoeg voorhanden en een aantal medewerkers, groot en klein, waren actief achter de tafels.

Na de stop kwam er een splitsing tussen de kidstoer en de andere afstanden. Omstreeks 30 km werden we op de proef gesteld tijdens enkele zware klimmetjes na een zandweg. We bereikten de grote diepe zavelput waar de tocht doorheen gejaagd werd, maar daar ben ik wijselijk om heen gereden. Dat is niet meer voor mij bestemd! Er waren daar een aantal jonge mensen pogingen aan het doen om meerdere keren al rijdend tot boven te geraken. Waaronder een jong meisje, professioneel mountainbiker, en haar vriend die ik nog al op toertochten gezien heb en een andere jonge kerel die ons al wippend over een reeks boomstammen had ingehaald, aan zijn manier van rijden te zien ook geen gewone amateur! Na de put kwam er een splitsing tussen de route van 48 km en de 25-35 km. 12.20 u.

De rijders op de 48 km werden naar het zwarte cyclocrossparcours over de Witte Bergen gestuurd! Hier komen Sven Nijs en Bart Wellens trainen. Er liggen daar namelijk een aantal hoge met dennen begroeide zandheuvels. Het kostte me enige moeite, maar ik raakte toch overal boven, met uitzondering van een steile klim over los zand waar iedereen afstapte. De lus met veel op en af over uit de kluiten gewassen bulten eindigde na 4 km op 34 km van het vertrek. 12.40 u. Na de doortocht van de Witte Bergen kwam er nog een knappe korte lus over een eerder lastige en technische singletrack met vele bochtjes tussen de bomen en bultjes om over te rijden. De pijl richting “kids en gemakkelijk” toch maar links laten liggen en het parcours blijven volgen. Met tevredenheid, want ik kon zonder veel moeilijkheden alle bochten en hindernissen aan!

We verlieten het bos via een korte afdaling naar een straat toe, staken de baan over en sloegen linksaf de achtergelegen straat met villa’s in. Het asfalt ging aan de rand van het bos weer over in onverhard. Deze zandweg vergastte ons op een zachte maar langdurige en daardoor vermoeiende klim. We bereikten het in de bossen gelegen onverharde gedeelte van de Pastoor Dergentstraat waar op de flanken van de bosrijke heuvel een aantal knappe villa’s neergepoot staan, om zo een natte singletrack op de groene vaste route te bereiken in het Koningsbos. Na de oversteek van een baan volgde een splitsing tussen de kidstoer en de andere afstanden op 37 km van het vertrek. We reden dan eventjes door de bewoonde wereld over de blauwe vaste route. In een holle bosweg op het vast parcours ging de kidstoer nogmaals apart om even verderop, net voor een kruispunt van holle wegen, een splitsing te treffen tussen de 25 km en de 35-48 km op 39 km van het vertrek. Na de oversteek van de door de bossen lopende Goorseweg kwamen we in het mooie parkbos waar een pad ons naast de indrukwekkende boomstammen tot op de plek voerde waar enkele hoge zandheuvels op de vaste route liggen. Ondanks het feit dat de vermoeidheid begon op te steken raakte ik hier overal zonder voet aan de grond op en over!

We kruisten de gloednieuwe noord-zuidverbinding om het deel van de bossen van De Hoge Mouw aan de andere kant ervan te bereiken. We reden door een bosrijke villawijk en voorbij het MPI De Mast op 41 km. 13.15 u. We kruisten dan voor een tweede keer de noord-zuidverbinding om nog enkele hoge heuvels op de blauwe route in het domein De Hoge Mouw voor de wielen te krijgen. Na het kruisen van de drukke Lichtaartsebaan sloegen we het Sint-Lutgardiswandelpad in voor de laatste vier kilometer. Via het Kabouterpad reden we door de boswegen waarlangs hier en daar buitenhuizen staan. Het bos ruimde plaats voor open veld en de aanwezigheid van wandelaars die hun hond uitlieten toonde dat we weer in de richting van de bewoonde wereld reden. Eén van die mormeltjes bleek niet aangelijnd en meende de aanval in te zetten. Het kleine beestje mocht van geluk spreken geen kennis te hebben moeten maken met mijn fietsbanden! Het heeft weinig gescheeld of die man kon met twee halve hondjes naar huis! Om 14.45 u arriveerden we met 48 km op het tellertje opnieuw aan de kantine naast het voetbalveld.

De bikewash, met zelf in elkaar gelaste statieven op de velgen van afgedankte autowielen, was nog operationeel zodat we onze fiets proper konden maken. De broodjes kaas en ham waren helaas uitverkocht, zodat we ons tevreden dienden te stellen met een frisdrank. Intussen was Monsieur Vélo buiten zijn laatste spullen en tentje aan het opruimen. Een groepje bikers dat buiten aan een tafeltje zat kreeg van één van de mannen van De Jachthoorn te horen dat het winter was en ze eigenlijk binnen dienden te zijn! Het prachtige weer, de zon en de milde temperatuur gaven inderdaad de indruk dat het zomer was! Wij waren moe, want ondanks het feit dat de Antwerpse Kempen vlak kunnen genoemd worden, hadden wij toch zo’n 200 hoogtemeters overwonnen. We hadden genoten van deze zoals steeds mooie rit met een afwisselend parcours, enkele technische stroken en uitdagingen voor de durvers en de bosrijke streek. Tevreden onze auto’s weer opgezocht op de parkeerweide en afscheid genomen tot volgende zaterdag. Dan zijn we bij leven en welzijn te vinden bij de Peltercrossers in Overpelt.

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

Toertocht te Lichtaart op 15-02-2015 door Mike Van de Put

18-02-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht van 10 WTAC (10^de Tactische Wing van Kleine Brogel) en MTB Peer te Houthalen-Helchteren op zaterdag 14-02-2015.

Valentijn is de dag waarop we onze liefde dienen te verwennen en in ons geval is dat in de eerste plaats onze stalen merrie! Jari opgepikt op de carpool in Wommelgem en van daar de dikke 90 km snelweg aangevat naar Houthalen-Helchteren. Vanaf De Plas nabij Kelchterhoef vertrok daar namelijk de toertocht van de 10^de Tactische Wing van Kleine Brogel en MTB Peer. Om 12.30 u waren we op pad. De tocht ging schier onmiddellijk het bos in over een redelijk droge singletrack die wel goed voorzien was van kleine wortels! Even verder reden we het militaire domein in waar we vele singletracks en bospaadjes voor de wielen kregen. We reden er door een diepe put en over een smalle richel naast een diepte. Tot 10 km konden we zo ons hart ophalen in de bossen. 13.10 u.

We kwamen uit op een betonbaantje in het militaire domein om er de splitsing te treffen tussen de routes van 20 km en van 30-40 km op 11,50 km van de start. 13.15 u. De rit voerde ons over een open heide en voorbij een klein ven. Een brede zandweg liep over de grens tussen het militaire domein, een heidegebied, en de naastgelegen landbouwvelden. In die velden stonden een soort mobiele wachthuisjes, kleine hokjes op aanhangwagentjes! Op 12 km reden we voorbij een weinig gebruikte militaire uitkijktoren en een in onbruik geraakt verkeerslicht midden een grasvlakte! 13.45 u. Op die plek reden we het vrij desolate open heidegebied in over brede zandwegen en dat bleef een hele tijd zo duren. We passeerden een vliegveld voor modelvliegtuigen  en korte tijd later een voor echte toestellen. Even verderop kwam de bevoorrading in een loods van de brandweer op 16,50 km van het vertrek. Alles was voorhanden en werd aangeprezen door vriendelijke mensen: suikerwafels, bananen, appelsienen, lekkere soep en sportdrank. 13.45 u.

Na de stop ging het weer over de vlakte van het militaire domein en door de bossen. Op 22 km troffen we het zavelpad dat zich met enkele grote bochten tussen dennenbomen slingert. Er liggen een aantal bulten op alsof men over een wasbord rijdt. De grote plassen die er gewoonlijk liggen waren thans al goed opgedroogd. Na een week van relatief droog weer begint alles eindelijk op te drogen! Een hele verademing na de natte toertochten van de laatste weken! Er zijn wel meer toertochten die dit pad aan de rand van een dennenbos aandoen. Verderop bereikten we opnieuw de waterplas nabij de startplaats en reden we doorheen de bizarre put die daar naast het asfaltbaantje ligt en waardoorheen zich een singletrack slingert! Deze track loopt dan verder evenwijdig met het asfaltbaantje doorheen het dunne bos. Nadat we op en af enkele lage heuveltjes gereden hadden en een paadje over een smalle richel achter ons hadden, bereikten we na 25 km de omgeving van het domein Kelchterhoef. We reden de smetteloos wit geschilderde Abdijhoeve, een restaurant, voorbij om op een kruispunt van rustige wegen de splitsing te treffen tussen de 20-30 km en de 40 km.

We doorkruisten een bos en reden daarna over een zompig bosspoor en weidepad. Omstreeks 27 km staken ons drie snelle jongens op een cyclocrossfiets voorbij. Wat me opviel waren de vele letterlijke molshopen langsheen het grasspoor. De kleur van het zand was bizar, alsof die dieren cement naar de oppervlakte hadden gewerkt! Als bouwvakkers die hun onderaardse pijpen afwerken met een bezetting van beton! We kwamen uit aan de rand van een woonwijk in Houthalen-Oost (Huttestraat, Berkenstraat en Wildekersstraat) en doken direct een grasspoor in dat door een jong dennenbos liep, ’t Martensbos in het natuurgebied De Hutte. We hobbelden er over een bultig graspaadje en dat was vrij vermoeiend. Ook hier veel molshopen! De omgeving gaf de aanblik van een verlaten boomkwekerij waar alle bomen en groen ongebreideld opgeschoten waren. Het betreft hier een jong bos, aangelegd omstreeks 2002. 30 km.

We bereikten het rondpunt op de kruising met de Weg naar Zwartberg nabij één van de toegangen tot Kelchterhoef, reden even langsheen de drukke Donderslagweg en sloegen opnieuw het bos in over een track evenwijdig met de Weg naar Zwartberg. We passeerden de toegang tot de Limburg Golf en Countryclub. Er lagen grote zandhopen op de bosparking waar destijds de bevoorrading van de Ter Dolen Fietshappening opgesteld stond. Er werd een nieuw gebouw opgetrokken op het domein van de Golf. Het ging de assenweg in die langs de rand van het natuurgebied De Teut en Ten Haagdoorn loopt. In plaats van rechtsaf het bos in te slaan zoals ik verwacht had omwille van andere toertochten die hier passeren, werden we rechtdoor gestuurd om de bewoonde wereld te bereiken ter hoogte van De Genaderse Watermolen op de hoek met de Springstraat. De molen, waarvan enkel het draaiende rad nog bestaat, het binnenwerk van de molen is verdwenen, fungeert als restaurant en is momenteel gesloten wegens verbouwingen. De Genaderse Molen, ook Genaderse Watermolen of Molen van Tenhaagdoorn, is een voormalige watermolen op de Laambeek. Deze is gelegen ten zuiden van de Houthalense wijk Meulenberg aan de Springstraat 10. 35 km om 15.10 u.

We reden een tijdje door de bewoonde kern van Houthalen. Eens daar voorbij ging het opnieuw een bos in en kregen we aan het einde van de rit nog een aantal zeer fikse hellingen voor de wielen! Tijdens zo’n klim haalden wij twee bikers in die ons even tevoren waren voorbijgestoken. Die twee waren duidelijk aan het einde van hun krachten toen ze boven na een beklimming langs de kant stonden. Nadat wij een lusje achter de rug hadden en op de Weg naar Zwartberg uitkwamen zagen wij het tweetal het bos uit komen. Zij hadden de lus met beklimming afgesneden en voor een chickenway gekozen! Na de oversteek van de drukke baan kregen we nog een zeer mooie singletrack als afsluiter. We kwamen er samen met het tweetal van daarnet achter een vader en zoon te hangen die langzaam maar zeker vorderden. Tot de zoon ten val kwam op een korte steile helling met dikke wortel. Toen we het bos uit kwamen waren we vlak bij De Plas en kwam er na 42 km een einde aan de tocht omstreeks 15.30 u.

We konden nog gebruik maken van de bikewash en de bewaakte fietsparking om daarna binnen in de kantine de rit te af te sluiten met een drankje. We waren moe. Jari omdat hij nog niet volledig hersteld was na een week uitzieken, maar toch was gaan rijden omdat hij het binnen zitten zo stilaan moe was. Ik omdat ik gedurende de hele rit het gevoel had gehad dat er iets niet in de haak was met mijn pas gereviseerde fiets. Alsof ik overkop zou gaan wanneer mijn voorwiel werd afgeremd in een modderstrook! Ik voelde metaal op metaal bij het rijden doorheen diepe putten! Achteraf bleek dat er niet voldoende lucht in de achtervering zat. Mijn lichaamsgewicht was duidelijk fel onderschat geworden geweest!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

16-02-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-20-30-45 km) van Team PeSa voor KiKa te Gilze-Rijen op zondag 08-02-2015.

Uit BN De Stem

“Vliegbasis Gilze-Rijen opende zondag gedeeltelijk haar deuren voor een MTB Toertocht. Ongeveer 2.500 mountainbikers lieten de kans om de basis van dichtbij te zien niet schieten en namen deel aan de sponsortocht over en rond de vliegbasis. De toertocht is opgezet door Team PeSa voor KiKa. Dat bestaat uit vier militairen die gaan deelnemen aan de Giro di Kika: een zesdaagse sponsortocht door het noorden van Italië. Alle 175 deelnemers worden geacht minimaal 2.500 euro sponsorgeld in te leggen ten bate van de stichting Kinderen Kankervrij (KiKa). Een van de teamleden is kapitein Sander van Eekelen. Zijn dochter werd in 2013 getroffen door kinderkanker.”

De toertocht van de BuSo-school Berkenbeek te Wuustwezel, waarvan de opbrengst bestemd is voor de schoolwerking, staat op mijn jaarlijkse lijstje, maar omdat de toertocht vanaf de Vliegbasis te Gilze-Rijen in Nederland als een eenmalig evenement aangekondigd stond, dit jaar Wuustwezel toch maar eens links laten liggen. Jari was ziek, dus werd het deze keer een tochtje alleen. Gilze bleek niet zo ver van mijn thuisbasis te liggen, want op een klein halfuurtje was ik ginder! Twee Nederlanders in een auto die ik op de snelweg had ingehaald deden teken dat ik aan de afrit links in plaats van rechts diende af te slaan en ik ben die mannen dan blijven volgen tot aan de ingang van de vliegbasis. Achter mij volgden nog gegadigden met de bike op de auto. Bij aankomst bleek al direct dat ik er niet alleen was! Een grote menigte bikers stond buiten en het overkomt me bijna nooit dat ik aan de inschrijving moet aanschuiven! Ondanks de grote toeloop verliep de inschrijving vlot. Toen ik ingeschreven was stond de rij wachtenden tot buiten! Om 9.15 u kon ik samen met nog vele anderen aan de rit beginnen.

Vanaf de start reden we over brede paden en asfaltbanen van de vliegbasis waarbij het asfalt rond 3 km overging in een natte assenweg. Langs die assenweg lagen twee hoge zandhopen waar de bikers over gejaagd werden. Maar er was zo’n drukte dat er een hele rij bikers stond aan te schuiven! Omdat ik toch niet rijdend zo’n steile helling op kom heb ik de beide heuvels gemeden door het alternatief voor de beginners te volgen! Ik was daar niet rouwig om vermits boven op de tweede heuvel een hele rij deelnemers aanschoof om weer naar beneden te rijden. Op die steile afdaling was net iemand ongelukkig ten val gekomen, want die man werd door zijn clubmakkers afgevoerd. Dat zou wel eens een sleutelbeenbreuk kunnen geweest zijn. Voor die kerel eindigde de rit al na 5 km! We vervolgden de tocht en kregen een aantal singletracks over enkele kleine bulten voor de wielen in de stroken bos die her en der op de vliegbasis gesitueerd zijn.

Op 7 km werden we een grashelling op gestuurd, waaronder mogelijk een bunker gelegen was. Daarna volgde nogmaals een helling over een breed klinkerpad dat boven eindigde op een kunstmatig aangelegde heuvel, een plaats voor luchtafweergeschut. Later op de rit kregen we nog een tweede keer dergelijke helling te beklimmen. Het was boven aanschuiven, zodat een onverlaat onder het scheidingslint kroop met de boze reactie van een afdalend biker die daardoor gehinderd werd tot gevolg. Helaas waren de muren boven te hoog om een vergezicht over de omgeving toe te laten! Dan was het lekker langs de andere zijde van het lint weer naar beneden. Een pad en singletrack over enkele heuveltjes sloten hierbij aan. Tot 10 km reden we dan over een pad dat langs de rand van het domein naast de omheining liep, kort over een stuk heide en langsheen veel bos. 10 km om 10.00 u. Op een plek waar een aantal hangars stonden was er een splitsing tussen de routes van 12-30 km en 20-45 km op 11 km van het vertrek. Gekozen voor de langste route.

Kort na de splitsing reden we langs en doorheen twee fel verlichte loodsen met een ellipsvormige dwarsdoorsnede. Platte brede hangars. Allicht werkplaatsen waarin aan vliegtuigen kan gesleuteld worden. Een straaljager zou er netjes in passen. Via een smalle doorgang reden we van de eerste naar de tweede loods. Na de doortocht van de loodsen volgden stukken asfalt en natte zandwegen. Omstreeks 13 km werden we een strook bos in gestuurd om er te rijden over een korte ietwat gehavende singletrack door kort gras. Vervolgens reden we tot 14,75 km opnieuw over het pad evenwijdig met de draadomheining van het domein. Op 16 km troffen we iets meer bos toen we reden over een ondergrond van oude, deels door de natuur weer overwoekerde asfaltbanen. Dan ging het opnieuw langs de bosrand evenwijdig met de omheining van het militair domein waarlangs een grote baan voerde tot op 19 km van de start. Daar volgden twee korte singletracks doorheen een bos dat gelegen was aan een parkeerplaats voor legervrachtwagens. Een zeer lange asfaltbaan en een harde zandweg leidden ons dan opnieuw evenwijdig met de draadafsluiting. 22 km.

We reden nu tussen gewone gebouwen, allicht de slaapplaatsen en de administratieve gebouwen van de legerbasis, waarbij ik mijn geparkeerde auto passeerde, wat betekende dat we vlak bij de startplaats waren. Aan de achterzijde van het gebouw waar we gestart waren stond de bevoorrading naast een groot sportveld op 23 km van het vertrek. Ik arriveerde er omstreeks 10.50 u. De opstelling van de tenten, als een winkelhaak, was niet goed uitgedacht om zo’n massa bikers te ontvangen. De ruimte voor de tenten was bovendien te krap voor zoveel mensen inclusief al hun fietsen! Het was er dan ook aanschuiven en een gewriemel van jewelste! Bovendien moest je zelf een bekertje thee of sportdrank tappen, wat de wachttijd enkel maar verhoogde. Alleen een luxeprobleem natuurlijk, want op het aanbod zelf viel niets aan te merken: wafels, peperkoek en bananen. Een halve wafel, een snede peperkoek en een halve banaan doorgespoeld met een bekertje gesuikerde thee. Niet al te lang blijven staan omwille van het gewemel en de drukte!

Na de stop konden we genieten van amusante singletracks die ons in de richting van de uitgang van de vliegbasis brachten. Daar werd ik op 24 km uitgeleide gedaan door twee militairen, heer en dame. Mooi volk hebben ze daar op de basis! En die mensen waren nog vriendelijk ook! Na een kort eindje over het fietspad naast de weg bereikte ik de Boswachterij Dorst die deel uitmaakt van de Baronie van Breda. In Dorst had ik al wel eens gereden tijdens deelnames aan de Cross voor de krokus vanuit Oosterhout waar Dorst een deelgemeente van is. De Baronie van Breda was me bekend van tijdens de toertochten vanuit Chaam. Beide namen klonken veelbelovend! Dat was ook zo, want knappe singletracks en boswegen voerden de bikers naar de bewoonde kern van Dorst die we omstreeks 28,50 km bereikten. Een kilometer verder kruisten we de drukke spoorlijn, ik heb tijdens de tocht ettelijke treinen zien en horen rijden, en reden we een knap parkbos in met imposante bomen en mooie dreven. Leuke paadjes voerden ons doorheen het bos. Eigenaardig genoeg reed ik na de stop omzeggens alleen terwijl het voor de pauze zo druk was geweest op het parcours!

Deze bospaadjes brachten me tot de plek waarvan ik me afvroeg of we er zouden komen, meer bepaald de vaste mountainbikeroute van Dorst. Hier kreeg ik plots weer veel meer metgezellen op mijn pad! Voor de bikers die er geregeld rijden zal deze route niet veel geheimen meer hebben, maar voor wie er zelden of nooit kwam is dit vast parcours een belevenis en voor mij het hoogtepunt van deze toertocht. Dat parcours is niet anders dan één lange singletrack met heuveltjes op en af en vele goed te nemen kombochten. Er wordt veel gereden zodat de ondergrond er dan ook beenhard en poederdroog is, zodat je er tegen een aanzienlijke snelheid over kan rijden. Ik amuseerde me er te pletter. Op 33 km van het vertrek was er op dat parcours een splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km. 11.50 u. Toen ik er aan de kant even halt hield zag ik er toch veel de richting van de 30 km uit rijden! Op de langste toer kreeg ik leuke heuveltjes en knappe singletracks op het vast parcours van Dorst voor de wielen!

Gedurende maar liefst 5 km was het genieten van de singletracks en bospaadjes in Dorst tot aan de volgende splitsing tussen de 30 km en de 45 km op 38 km van het vertrek. 12.10 u. Tot 39 km kregen we nog een amusant stuk van de vaste route onder de wielen. Bij het oversteken van een drukke baan werden we, net zoals op enkele andere plekken, door een man van de organisatie aangemaand tot voorzichtigheid. Aan de overkant van de weg doken we opnieuw het bos in. De laatste vijf kilometer van de tocht waren zwaar. Ze verliepen over lange natte singletracks die meestal recht op recht door het bos voerden en die ons vergastten op slijk en wortels. Bovendien begon vanaf 40 km de vermoeidheid de kop op te steken. Natte bospaden leidden me in de richting van en naast de spoorweg. We kruisten die spoorweg en een baan omstreeks 45 km om weer uit te komen op de rijksweg waarlangs de vliegbasis gelegen is. Er was geen uitgesproken controle bij het weer binnen rijden. Klokslag 13.00 u was ik na 48,50 km weer bij af. De bikewash kon ik ondanks een bord er naartoe niet vinden. Misschien was deze al ontmanteld?

De moeder en dochtertje die ik onderweg enkele keren had ingehaald stonden bij de dames die de drankmunten verkochten. Ik hoorde hen vertellen dat zij zinnens waren geweest van de 12 km te rijden, maar op de route van 30 km verzeild waren geraakt. Zij hadden dus meer dan het dubbele van hun vooropgestelde aantal kilometers gereden! Dat kind zal wel moe geweest zijn! Binnen in de cafetaria nog twee drankjes naar binnen gegoten. Even over halftwee mijn fiets weer opgeladen en na een laatste groet naar de militairen die nog op post waren aan de uitgang huiswaarts. Een klein halfuur later was ik alweer thuis, tevreden over de belevenissen van deze zondag.

Van het parcours binnen de basis had ik iets meer verwacht, meer bos en meer off-road. Er zaten nogal wat asfalt en verharde paden in. Dat neemt niet weg dat er zeer veel moeite gedaan was om er iets leuk van te maken zoals de beklimmingen van de afweergeschutheuvels en de doortocht van de loodsen. Het was een unieke gelegenheid om hier eens te komen en kennis te maken met deze plek! Het bosrijke parcours buiten de basis maakte dat allemaal weer goed. Het hele opzet was prima georganiseerd en ging allicht gepaard met veel voorbereiding en hulp van vrijwilligers. Waarvoor dank! Hopelijk brachten de 2500 deelnemers goed wat zaad in het bakje voor de beoogde doelstelling. Succes gewenst aan de vier militairen bij hun deelname aan de Giro di Kika voor Kinderen Kankervrij.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

11-02-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-27-45 km) van de Hoogstraatse Wielertoeristen te Hoogstraten op zondag 01-02-2015.

Er was sneeuw voorspeld, maar die bleef uit en de temperatuur bleek mee te vallen. De enige spelbreker was lichte regen ’s ochtends en de belangrijkste vraag was hoe het parcours er bij zou liggen vermits er maar geen einde kwam aan de natte winter! We hadden zo stilaan genoeg van het modderdabben. Ik kon een thuismatch rijden bij de Hoogstraatse Spurters en Jari stuurde me een berichtje toen hij thuis met de wagen vertrok. Me omkleden verliep niet vlot omdat ik m’n fietstrui niet direct kon vinden terwijl ze al tussen de rest op tafel lag en omdat ik bij het aandoen van mijn zo goed als gloednieuwe winterschoenen een gesp over trok! Dat materiaal is blijkbaar niet bestand tegen het afgebeuld worden tijdens onze weekendritten! Om 9.45 u waren we ingeschreven en op weg en behoorden daarmee tot de laatsten van de ongeveer 950 vertrekkers die het nat trotseerden. Buiten een lange trein hebben we ons nog weinig bikers weten inhalen!

We verlieten de stad (!) via de Gelmelstraat richting Wortel en sloegen even verder op deze gevaarlijke drukke weg linksaf de onverharde assenweg in die naast de gevangenis van Hoogstraten de waterloop De Mark kruist. Eens daar voorbij sloegen we in een nattte veldweg linksaf een oude buurtweg in die hier de allure heeft van een singletrack. Dit pad voerde ons voorbij de Laarmolen, het gerestaureerde en weer in werking gestelde deel van een watermolen langs de Mark, en het kasteeltje Withof tot aan de kapel in Minderhout. Op 5 km bereikten we de grens met het Nederlandse Castelré, een landelijk gehucht van Baarle-Nassau waarvan het grondgebied binnenin de middelste “bult” van de provincie Antwerpen steekt. Daarom dat de landsgrenzen hier grillig lopen en dan hebben we het nog niet over de vele piepkleine enclaves! We reden de Schooreindseweg in die al snel overging in een natte zandweg met aanzuigende ondergrond, in de zomer een echte zandbak! We reden door het schilderachtige Castelré en na het kruisen van Het Merkske, zijriviertje van De Mark, kregen we een eerste singletrack in een privaat bos voor de wielen! Aan dit bos houd ik nog steeds een slechte herinnering en een litteken over na een valpartij toen ik er tijdens een rit op eigen houtje in het gezelschap van een maat met m’n schoen achter een verloren gelopen ijzerdraad bleef haken, overkop ging en de trapper van m’n fiets in m’n scheenbeen gedrukt kreeg! Na de doortocht van het bosje kwamen we opnieuw uit in de zandweg om verderop het gehucht Hal, opnieuw in België, te bereiken.

Daar troffen we op 7,75 km van het vertrek de splitsing tussen de 18 km en de 27-45 km. Een asfaltbaantje en een kort weidespoor voerden ons tot aan het volgende bos waar we na een nat en van plassen voorziene bospad de mooie singletracks in het “bos van de Duitse nonnen” voor de wielen kregen! De vele singletracks waren hier, gezien de nattigheid, nog vrij behoorlijk te berijden en wij hadden er het gezelschap van enkele kleinere jongens die zich er goed uit de slag trokken! Op 10 km bereikten we de splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km. Pal achter het voormalige klooster van de “Duitse nonnen” waaraan de plek haar naam dankt en bekend is bij de locals. Hier werd destijds (eerste wereldoorlog?) een woning uitgebreid tot een klein klooster. Na het op rust gaan van de laatste Duitse non werd het geheel verkocht en opnieuw verdeeld in twee woonhuizen, thans netjes gerenoveerd. Het gebouw ligt langsheen de Bredaseweg, de baan die Minderhout met Meerle verbindt.

Eens het bos uit reden we een eindje over de Bredaseweg richting Meerle om ter hoogte van Café-Taverne ’t Heike het knappe private bos van Heerles Hof te bereiken. De toegangspoort stond wagenwijd open ten behoeve van de bikers die daar van 11 km tot 16 km konden genieten van de paden, sporen en tracks doorheen dit indrukwekkende bos dat elk jaar voor deze toertocht toegankelijk gesteld wordt. We verlieten het bos via de natte veldweg Paddegracht en reden tussen het bos en een diepe beek richting de baan Heerle die van Minderhout (B) naar Ulicoten (NL) voert. 11.00 u.

We werden over Heerle gestuurd en bereikten op 19 km de steenbakkerij Desta waar de rit even over het privaat terrein van het bedrijf voerde om via de zandweg naast de visvijvers de zandhopen aan de Goorkensdreef te bereiken. Hier werd tot over twee jaar geleden de veldrit Superprestige Hoogstraten beslecht nadat deze verhuisd was vanaf De Mosten naar de terreinen van de steenbakkerij annex manege Desmedt. We werden over de gemakkelijkst te beklimmen heuvel gestuurd. De andere zandhopen moeten met de kliedernatte ondergrond onberijdbaar geweest zijn! We reden naast de manege en de tegenoverliggende Blauwbossen in. Na een nat zompig bospad bereikten we één van de pronkstukken van deze en andere toertochten in de streek, meer bepaald de singletrack die zich met vele ruime bochten door een, helaas privaat, bos slingert! Privaat, maar blijkbaar toch eigendom van mensen die bikers gunstig gezind zijn. 21 km om 11.30 u.

We verlieten de Blauwbossen via Habelaar om langs enkele landelijke baantjes de Gouverneursbossen vanaf de gelijknamige straat te bereiken. Het Gouverneursbos is een langgerekte strook bos waardoorheen een lang bospad recht op recht loopt. Het lag er deze keer zeer vettig bij met zeer grote plassen, veruit één van de meest modderige stroken van de hele toertocht. De villa met schuren die in het bos gebouwd is staat nog steeds te koop! Voor wie veel geld heeft allicht! We kruisten opnieuw het baantje Gouverneursbossen en reden de oprit naar het “huis met de kerkramen” in om via de achterliggende en steeds zompige weide een mooie track in een klein bos te bereiken. Eens het bos uit waren we opnieuw in het gehucht Hal om er de bevoorrading te treffen. Deze stond zoals voorheen na 25 km opgesteld in de schuur van een hoeve. 11.45 u. Ondanks onze late komst was alles nog voorhanden zoals soep, sportdrank, fruit en wafels. Er stonden nog enkele vaders met hun kinderen, waaronder een nog zeer kleine dreumes. Na ons kwam er nog een biker toe en dat moet de laatste geweest zijn op het parcours. Na de stop werden we door niemand nog ingehaald.

Na de stop reden we voorbij het kapelletje van Hal. Tijdens eigen ritjes indertijd ging ik daar al wel eens op de bank zitten tegenover de stokoude vervallen hoeve. De bejaarde boer heeft duidelijk zijn hoeve verlaten en verkocht, want buiten de voorgevel is alles ervan met de grond gelijk gemaakt! Een keerpunt in de geschiedenis van deze plek. We reden opnieuw de hier grillige grens met Nederland over en kruisten via de zandweg Haldijk opnieuw Het Merkske. Dan linksaf en rechtsaf het bos van Langven in. Daar bereden we tot 27,75 km een zeer lange singletrack die zich evenwijdig met de Haldijk door het bos slingert. Om dan uit te komen op de rustige, maar wegens de hoge snelheden gevaarlijke Hoogstratensebaan, lokaal de Rode Weg genoemd, de baan die Minderhout met Baarle-Hertog verbindt. We reden heel even in de richting van Baarle om aan de overkant de eerstvolgende zandweg in te slaan om de bossen van de Schootsenhoek te bereiken. Via een oververzadigd bospad, waar een dame met hond onze mededabbers waren, ging het naar het Grenspad, een zandweg die pal op de landsgrens tussen België en Nederland voert. Daar stond de splitsing tussen de routes van 18-27 km en van 45 km op 29 km van het vertrek. Nog steeds gekozen voor de lange toer. Na nog een ommetje in het bos van Schootsenhoek bereikten we via het Grenspad een dreef aan de rand van Wortel Kolonie. 30 km.

Omdat deze dreef herschapen was in een ware modderzooi hebben we gebruik gemaakt van de grasberm achter de bomen, waar vroeger trouwens ooit een paadje lag, om het Bootjesven te bereiken. Dit schilderachtige ven met eilandje in de bosrijke kolonie van Wortel stond boordenvol water. Zelfs de zitbanken naast het schuilhuis stonden met hun poten in het water! Bij mooi weer in de zomer is dit een schilderachtige plek, bij zware vorst in de winter een drukbezochte plaats om te schaatsen. We reden de dreef tegenover het ven in en daar was het zwaar rijden over de aanzuigende ondergrond van doornat los zand. We staken het klinkerbaantje van de Kolonie over om via een volgende meer gehavende dreef de bossen te bereiken. Rechtsaf de dreef in waar in een ver verleden over de volledige lengte ooit het steenpuin van een afbraak moet gestort geweest zijn. De bodem zit er vol oude bakstenen. Aan het einde ervan voerde de tocht ons eventjes over een singletrack die in een privaat bos gelegen is.

Een bospad bracht ons na 33 km naar het gebied Eindepoel op de grens met Merksplas en niet ver van Zondereigen, een afgelegen en door Nederland omsloten gehucht van Baarle-Hertog. Hier lopen een aantal betonbaantjes door een dennenbos waarlangs buitenhuizen en permanent bewoonde huizen gebouwd zijn. Er passeert ook een zeer bochtige singletrack die deel uitmaakt van de groene vaste route van Hoogstraten en Merksplas. Deze slingert zich doorheen de percelen bos zonder dat je veel van de bebouwing te zien krijgt! Het is geen eenvoudig te berijden track omwille van de vele korte bochtjes en nu lag hij er bovendien nog zeer nat bij. Al bij al heb ik het er niet slecht van afgebracht, ook al diende ik enkele keren voet aan de grond te zetten. Ook de put waardoor we tijdens de toertocht vanuit Minderhout nog lekker droog gereden hadden stond nu tjokvol water! Ik heb wel nooit begrepen waarom de mensen die indertijd het parcours van de vaste route uitgetekend hebben zo veel bochten in die track hebben gemaakt! Bijna alle toertochten uit de regio maken er gebruik van!

We verlieten de bosrijke plek via de baantjes waarlangs de buitenhuizen staan op de rand tussen bos en velden. Eén van de laatste nieuwgebouwde chalets kan me anders wel bekoren. Een mooi plekje om te wonen in het Eendenpad! We sloegen de Pampaweg in, een assenweg door de uitlopers van de bossen van Wortel Kolonie en maakten nog een ommetje over een singletrack om opnieuw de Pampaweg te bereiken. Dan ging het in de richting van de Langenberg in Wortel om via enkele lange dreven van de Kolonie die min of meer evenwijdig lopen met de grote baan die Hoogstraten met Merksplas verbindt, uit te komen op het kruispunt van de Beukendreef met de lange bosdreef die naar Bootjesven loopt. Deze plek is niet ver van het Grenspad dat we daarstraks bereden hadden en ligt vlak bij de Nederlandse grens. In Café In Holland kan je lekker à volonté spek met eieren eten! We reden Poeleinde in en maakten een ommetje over een servitudepaadje dat naast een villa voert en enkele modderige veldwegen in de omgeving om zo uit te komen achter de gevangenis van Hoogstraten. Daar waren de pijlen vermoedelijk al weggehaald. Op het kruispunt met de grote baan Hoogstraten – Merksplas stond wel nog het bordje met het nummer van de pechzone! Omdat ik daarstraks kort na de start seingevers had zien staan aan het kruispunt met de Lindendreef zijn we dan op eigen houtje langs daar weer naar de start gereden. Enkel het smalle servitudepaadje naar de Achtelsestraat toe zullen we daardoor gemist hebben! Om 14.00 u waren we na 46,50 km weer aan het Klein Seminarie van waaruit de toer gestart was!

De bikewash was al opgeruimd, dus maar gebruik gemaakt van mijn eigen private voorzieningen, zelfs met warm water, om onze spullen proper te spuiten. Met Jari nog een hap gaan eten in een eethuisje. Na diens vertrek sloot de gebruikelijke opruim van mijn beslijkte spullen de zondag af. Aan deze mooie en afwisselende toertocht, deze keer ook zeer nat en modderig, zal helaas vanaf nu ook een droeve herinnering verbonden blijven. Bij aankomst vernam ik dat Arthur even na de middag overleden was na een veel te kort leven. Een goede gezondheid en een dosis geluk zijn jammer genoeg niet voor iedereen weggelegd in deze wereld!

StrammerMax

06-02-2015 om 23:07 geschreven door StrammerMax