Het systeem dat de Wandelaars uitgedokterd hebben voor hun bewaakte fietsparking begrijp ik nog altijd niet zo goed!  De twee mannen daar waren trouwens meer aan de babbel dan dat ze uw fiets aannamen!  Daarom heb ik hem vastgelegd aan een hekken.  Om dan binnen op het inschrijvingsbriefje te moeten aanduiden of je uw fiets al dan niet in bewaring had gegeven.  Neen dus!  Aan de inschrijvingstafel kreeg ik dan te horen dat dit niet kon!  Want zonder een nummertje van de bikeparking kon ik niet ingeschreven worden!  Zij hebben daar immers plastieken hoesjes liggen waarin een bonnetje met fietsnummer, noodnummer, bonnetje voor soep en bonnetje voor jenever.  Het nummer van het zakje dat je krijgt moet overeenstemmen met het nummer dat je aan de fietsbewaking krijgt!  Om dan na terugkomst je fiets weer onder hetzelfde nummer te kunnen afgeven en terugkrijgen!  Een ingewikkeld systeem als je het mij vraagt!  En dat papieren strookje dat aan je fiets hangt speel je bij slecht en ruw weer zo weer kwijt!  Enfin, toen het hele ritueel van de inschrijving achter de rug was, kon ik omstreeks 19.30 u van start gaan.

De start ging via een met theelichtjes afgebakend pad omheen het voetbalveld en langsheen een geïmproviseerd zwak verlicht kerkhof om bij het inrijden van het bos aan het schrikken gebracht te worden door het gillen van een heks die vanachter een boom tevoorschijn sprong!  Natuurlijk was ik al op voorhand gewaarschuwd, want ik had de heks al tekeer horen gaan wanneer de voorgangers er passeerden.  Zelfs toen ik nog aan de auto stond had ik ze gehoord bij het vertrek van de eerste biker!  Het moet een hele opgave geweest zijn voor deze vrouw om zich daar een hele avond schor te hebben staan gillen.  Het is natuurlijk ook een middel om een vrouwmens nadien voor enige tijd het zwijgen op te kunnen leggen!  Alles heeft zijn voordelen!  Enfin, het pad leidde me door een bos en tot 4 km door enkele straten van Bonheiden.  Daar ging het weer een donker bos in.  De witte fluostrepen op de grond bleken afkomstig van reflecterende tape die op daar liggende autobanden was gekleefd.  De banden maakten deel uit van een opdracht van de plaatselijke fitometer.  Rondom waren witte spoken kwistig aan de takken van bomen gehangen.  De quasi volle maan gaf het geheel nog een bijzonder accent.

Er volgde een vettig stuk modderig bos met aansluitend rustige asfaltbaantjes en onverharde zandwegen door een landelijke omgeving.  Geregeld werden we getrakteerd op een zeer donker stuk.  Ook op 7 km na de start reed ik over een onverharde weg in volstrekte duisternis.  Mijn sterke verlichting kwam daar goed van pas!  Halverwege en midden het bos stond er toch een eenzame paal met straatverlichting.  Vermoedelijk stond daar een huis, verscholen in de duistere bossen rondom.  Naar het einde van de weg toe passeerde ik nog een woonhuis.  De Krankhoevelei in Putte voerde de bikers naar het donkere en zompige Peulterbos, na de oversteek van een grote baan op 8 km, ik vermoed de baan waarlangs ik de start bereikt had.  Van 10 tot 11,5 km volgde een leuke singletrack met draai- en keerwerk tussen de bomen.  Het ging er over heuveltjes op en af.  De track slingerde zich over een weer doorheen het bos, zodat men de lichtjes van de bikers voor en achter te zien kreeg, telkens wanneer je elkaar op de lussen passeerde!  Ik herinnerde me dit leuke stukje nog van vorige keer!  Na elk heuveltje dook je als het ware een donker gat in, omdat wat er achter lag verborgen bleef in de schaduw van de bult.  Intussen was het al 20.20 geworden.  Even halt gehouden op een assenweg na het verlaten van het bos.  Ik hoorde er het geritsel van de bikers die over de bladeren reden op een stuk van de track dat er achter een soort dijk voorbij kwam en zag hun lichtjes voorbij flitsen.

We bereikten de Peulisbaan in Rijmenam, alwaar mijn leraar tekenen uit het lager middelbaar woonde.  Eigenaardig dat een mens dat blijft onthouden!  Die mens moest ook een heel eind rijden naar zijn werk in Merksem.  Vermoedelijk geniet deze intussen al lang van zijn pensioen.  Ik heb er anders geen goede herinneringen aan.  Zo’n kwaaie vent!  De enige die me ooit een straf deed schrijven!  Meneer Backx, bij deze mijn groeten!  Van 12 tot 14 km reden we door de straten van Rijmenam, donkere straten met villa’s verscholen tussen het groen, overdag althans, want nu zag alles zwart!  We bereikten een stuk bos.  In één zo’n lange straat staken drie bikers me voorbij.  Ik vermoed van het Waasland Mountainbike Team en School.  Misschien het trio, man, vrouw en jongen, dat ik begin dit jaar enkele keren tijdens toertochten zag voorbij vliegen!  Geen gewoon in ieder geval!  Ik had de indruk dat de jongen ervan twijfelde of ik het was die ze gezien hadden.  Want ik heb er ooit mee staan praten aan een bevoorrading en na een toertocht.  Hun rode lichtjes verdwenen om 20.30 u in een maanverlichte nacht.

Op 16 km kwam er net voor het bereiken van het Weyneshof een track die naast een vervaarlijk diepe voor leidde.  Ik kon mijn handjes wel kussen dat ik er zonder schuiven voorbij was geraakt.  Na een lang stuk langsheen een grote drukke baan ging het op 19 km weer over een track het bos in.  Moet net daar een biker in mijn zog komen te hangen!  Toen ik hem wilde laten passeren hoorde ik een bekende stem!  Het was Patje2, de fervente nachtpatser, die omstreeks 21.00 u eventjes achter me hing.  Hij had me zien vertrekken toen hij zich ging inschrijven!  En omwille van m’n slakkentempo haalde hij me dus al snel bij!  Er volgden paden in stukjes bos en tussen bomen om op 21 km geconfronteerd te worden met een niet al te best aangeduide afslag aan de inrit van een villa tussen de bomen.  Achter een groepje aan, waarvan sommigen even later terugkeerden wegens geen pijlen te zien.  We moesten schuin rechtdoor in plaats van af te slaan, de donkere Eekhoornlaan in.  Op die plek de batterijen van m’n lampen vervangen, want het licht begon fel te verzwakken.  Terwijl ik daar bezig was nog verschillende anderen op de juiste richting moeten wijzen.  Een tijd later kwam er nog een hele groep toe die teruggekeerd was na de verkeerde richting te zijn op gegaan.  Die moeten dus een heel stuk verkeerd gereden zijn!

Op 22 km bereikte ik de dijk langsheen een waterloop.  Dat kan alleen de Dijle geweest zijn.  Na een lang stuk over een grindpad langsheen de Dijle bereikte ik een brug in de Brugstraat, hoe kan het ook anders, alwaar zich de splitsing tussen de routes van 30 en van 45 km bevond.  De rijders van de 30 km moesten recht oversteken en langs de Dijle verder, voor mij ging het schuin de brug over om op de andere oever van de rivier verder te rijden.  Tot 24 km volgde een eentonig en donker stuk over het grindpad over de dijk, terwijl ik de lichtjes van de bikers op de 30 km-route op de andere oever weg zag duiken.  Het pad op de oever van de Dijle maakte er deel uit van het zogenaamde Pikhakendonkwandelpad!  Een hele mond vol!  Het was 21.30 u en ik reed er moederziel alleen in de duisternis.  Het traject verliet de oever van de rivier en er volgden off-road-paden in volstrekte duisternis.

Op 24 km maakte ik een lelijke slip in plots opdoemende smurrie toen een biker van een groepje dat in mijn zog kwam te hangen het logo op m’n fietspak had gespot en vroeg of ik uit Stabroek kwam.  Ik kon me maar net staande houden!  Of ik met die mannen reed of enkel in het pak van hun club!  Een belediging aan het adres van de clubgenoot die het meeste rijdt en De Papegaai Bike Team wereldberoemd heeft gemaakt!  En mij daarbij dan nog ei zo na met m’n tronie in de smurrie deed duiken!  Al snel stoven die mannen weg toen ik mij een weg probeerde te banen doorheen de vettige strook.  Verderop bereikte ik de bewoonde wereld aan een in oranje licht badende kerk.  Ik werd er aangesproken door een vrouw die me vroeg “of er ergens iets te doen was”.  Van waar toch al die mannen met hun felle lichtjes!  Uitgelegd dat er een mountainbike-nachtrit aan de gang was vanuit Bonheiden en dat ik daarnet vanaf een brug langsheen de Dijle was gereden.  “Vanaf Pikhakendonk?”, vroeg ze.  Kon zijn, ik ken de streek niet!  Ze was danig geïnteresseerd!  Vertrok iedereen dan samen?  Tussen welke tijdstippen kon je dan vertrekken?  Had je daar geen speciale lampen voor nodig?  Hoeveel kilometer?  Enfin, het hele verhaal van de nightrides uit de doeken gedaan!  “Nu weet ik het ineens allemaal”, hoorde ik haar tegen haar compagnon zeggen nadat ik afscheid had genomen.  En zij kon me vertellen waar ik me ergens bevond.  In het centrum van Hever.  Een naam mij bekend van het gelijknamige treinstationnetje op de lijn van Antwerpen naar Brussel!  Tot 26 km reden we door de bewoonde wereld van Hever waar af en toe hobbelige graspaadjes en servitudes werden meegepikt.

Van 26 tot 27 km reed ik in het volstrekte donker over een bospad dat luisterde naar de naam Broekstraat.  Mijn voeten waren ijskoud.  In het licht van m’n lampen zag ik ook de witte rijp op het gras glinsteren.  Het was stevig aan het vriezen.  Om 22.00 u volgde een technische stukje in een donker bos na de passage van nog eens een slijkpoel.  Donkere straten voerden me tot aan het landelijke Hoogdonk in de gemeente Haacht op 28,5 km na de start.  Het ging er een donkere weg op met een zijsprongetje over enkele heuveltjes in een naastliggend bos.  Van 28 tot 30,5 km gevolgd door een lang donker en saai stuk over het grinten jaagpad langsheen de Dijle.  Om weer uit te komen aan de brug in de Brugstraat in Bonheiden, waarmee de extra lus voor de langste route eindigde waar ze begonnen was!

Op 32 km trof ik dan toch de bevoorrading.  Althans omdat ik van de vorige editie nog wist dat ze aan Café De Wandeling was.  Want buiten was er van bevoorrading nog aanwijzing er naartoe geen spoor te bekennen.  Bikers die dat niet wisten zijn hier vermoedelijk gewoon voorbij gereden!  Omdat er buiten nog een aantal bikes stonden en ik binnen het schijnsel van felle lampjes zag, ben ik naar binnen gestapt.  Daar kon je inderdaad soep of glühwein drinken.  Dat laatste ging er bij mij goed in.  Het interieur van het oude café was het bekijken waard.  Met flessen en muziekinstrumenten langs de muren.  Het rookverbod was er blijkbaar niet van toepassing, want er zaten er enkelen binnen ferm te dampen!  Er was niets voorzien om te knabbelen en dat had voor vijf euro inschrijvingsgeld wel gemogen!  Van enige Halloweensfeer was evenmin sprake.  Geen spook, geen heks en geen pompoen!  Dan hadden De Wiekers vrijdagavond in Wiekevorst toch veel meer moeite gedaan om wat sfeer te scheppen in de donkere nacht!  Na mij kwamen er nog een man en een vrouw binnen.

Om 22.45 u weer op weg in het zog van het koppel en de drie mannen die bij mijn aankomst al binnen zaten in het café en zich niet hadden beperkt tot de glühwein.  De man aan de bevoorrading beweerde dat we nog een zevental kilometer te rijden hadden, terwijl mijn tellertje bijna het dubbele deed vermoeden!  Toen ik weer vertrok merkte ik dat het verdomde ding het niet meer deed!  Misschien door de koude?  Nog eens aan het wiel gedraaid en gekeken of de verklikker op de juiste hoogte aan de spaak was vastgemaakt.  Geen leven meer in te krijgen.  Ik word dan altijd wat kregelig omdat ik technisch niet zo handig ben en dan weer iemand moet aanspreken om één en ander terug aan de praat te krijgen.  Gelukkig zou de volgende dag blijken dat een lege batterij in de verklikker aan de vork de reden was van het uitvallen van het tellertje.  Ik was al wat teleurgesteld omdat ik hier weer alleen reed rond te kletsen, nooit iemand vind om eens mee te willen gaan en het intussen zelfs al heb opgegeven om er nog iemand voor aan te spreken!  En mijn ijskoude voeten deden me geen deugd!  Dan maar op weg zonder tellertje voor de laatste etappe die nadien eerder bij de zeven dan wel bij de veertien kilometer bleek aan te leunen.  Gelukkig, want ik had het hier zo wel stilaan gehad en begon te verlangen naar het einde, terwijl De Wandelaars me blijkbaar nog alle straten en paden van Bonheiden wilden laten zien!  Omstreeks 23.30 u ben ik dan toch weer aan de Krankhoeve gearriveerd!  Een bikewash heb ik er niet bespeurd en die kon anders goed van pas komen, want mijn fiets zag er lief uit en ik was zinnens om de dag nadien nog een tocht op zondag mee te pikken!  Dat is er ene geworden met een vuil vehikel!

Vorig jaar moet het warmer geweest zijn, want toen was er buiten nog meer drukte, terwijl iedereen nu binnen zat.  Toen was het een hele onderneming om er aan een drankje te geraken, maar dat viel deze keer beter mee.  Ik hoorde m’n schuilnaam roepen en trof Offshore en Patje2 nog aan.  Ook Koppigaard zat nog binnen bij zijn maten aan een andere tafel.  Hem had ik bij het inschrijven al ontmoet.  Het is trouwens hier dat ik Koppigaard na de vorige editie voor het eerst te zien kreeg.  Ik was content dat ik toch nog enkele bekenden trof.  Offshore en Patje waren gisteren de avondtocht in Mazy gaan rijden!  Met natte sneeuwvlokken over hun zip!  Zij hadden op een toer van 27 km meer afgezien dan hier op de route van 45 km!  Omwille van de vele blubber!  Maar ze waren vooral te spreken over de vier bevoorradingen!  De eerste met Chimay, de tweede met Maredsous, de derde met glühwein, witte, rode en rosé wijn en tenslotte eentje met jenever. Daar kan je al dronken worden voor de après begint!  En het opent perspectieven voor volgend jaar misschien!  Patje en Offshore waren enthousiaster over de rit van vandaag dan ikzelf.  Ze vonden de toer beter dan vorig jaar met minder bloso.  Ik vond die van vorig jaar beter, alhoewel ik me er eigenlijk niet zo veel meer van kan herinneren.  Het kan ook zijn omdat het toen allemaal nieuw was en omdat ik vandaag wat had rijden piekeren tijdens de rit!  De toer werd deze keer ook in omgekeerde richting gereden, want vorig jaar kwam de bevoorrading al na 8 km na de start.  De toer was toen ook maar 28 km lang, terwijl 45 km al vrij veel is voor een doorsnee nachttocht.  Ik had er globaal gezien toch iets meer van verwacht!

Eens weer thuis mijn vuile fiets op de drager laten staan, de rest van mijn besmeurde spullen weer proper gemaakt en een hete douche genoten terwijl de wasmachine haar werk deed.  Het zou een korte nacht worden, want een toertocht op zondag laten voorbij gaan zou doodzonde zijn!  Wat een biker lijden kan!  Lijden om te kunnen rijden!

Het verslag van deze nightride kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

30-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

We verlieten de sportterreinen via de straat in heraanleg om even verder het park van Merksplas in te duiken.  Via een brugje en harde assenwegen bereikte ik het grasspoor dat me zoals elk jaar naar een straat voerde.  Rechtsaf en linksaf de Lochtenberg in om na 3,5 km door twee seingevers de baan naar Hoogstraten over te worden geholpen en via een verhard kiezelpad langsheen een strook bos de aan de rand van de bossen gelegen KMO-zone en recreatiedomein Molenzijdse Heide te bereiken.  Daar ging het over het terrein van een mountainbikeminnend bedrijf om via een poortje de singletracks te bereiken in een weinig betreden uitloper van de bossen van Merkplas-Kolonie achter de KMO-zone.  De tracks liggen daar altijd superdroog, alsof men door bladgrond van een bloempot rijdt en ze slingeren zich in grote bochten tussen de bomen over een bruin tapijt van kwistig gevallen bladeren.  Omdat we het terrein via nog een poortje weer verlieten, vermoed ik dat het privaat eigendom is en daarom zo weinig bereden wordt.

Via het poortje kwamen we uit op het mooie pad dat naast de Gracht doorheen de Kolonie loopt.  Er stond weinig water in de gracht en ze was overdekt door gevallen bladeren.  Vanaf 5 km reden we langsheen de Gracht in de richting van de grote baan die Rijkevorsel met Merksplas verbindt.  De kleurrijke herfstbladeren werden beschenen door de laagstaande zon.  Even reden we rakelings langsheen het fietspad van de grote baan om weer het bos in te duiken en het funstukje mee te pikken aan de overzijde van de Gracht en de vijver, zijnde een reeks heuveltjes met enkele uit de kluiten gewassen boomwortels.  De collega waarvan eerder sprake is daar ooit eens ferm tegen de grond gegaan over een onder de bladeren verstopte wortel, net toen hij eens ging tonen hoe het dan wel moest!  Zo in ieder geval dus niet!  Hij heeft dagen nadien nog de pijn gevoeld nadat zijn buik toen kennismaakte met het stuur van zijn fiets!  Na de heuveltjes trof ik midden de bossen de splitsing tussen enerzijds de kidstoer en de 25 km en anderzijds de langere routes van 40 en 50 km.  Dit op 7 km na de start.  Gekozen voor de tweede optie.

Ik werd door twee seingevers de drukke baan van Merksplas naar Rijkevorsel over geholpen om er weer de bossen in te duiken en het vervolg van de track naast de Gracht voor de wielen te krijgen.  Op deze plek maakt dit pad deel uit van de vaste rode route die het grondgebied van Hoogstraten, Wortel en Merksplas aandoet.  Tot 10 km reden we over dit mooie pad tegengesteld aan de richting van het vaste parcours.  Aan de overzijde van de Gracht was een bostuig bezig met het verzagen van gevelde boomstammen.  Even blijven kijken hoe dat machinaal in zijn werk ging.  De singletrack kwam uit in een bredere dreef op de rand van Merksplas-Kolonie met links de terreinen van een grote boomkwekerij.  Even een zijsprongetje gemaakt om te gaan kijken naar het nieuwe huis in aanbouw van een andere collega.  Zij kocht daar enkele jaren geleden een oud huis en heeft daar een tijd gewoond om het nadien te laten slopen en te vervangen door een nieuwbouw.  Een mooie plek om te wonen, zo aan de rand van de bossen.  Terug naar het parcours dat ons verder doorheen de dreef tot aan de Ossenweg leidde om daar even over het dolomieten fietspad te moeten en na de bocht een weidepad in te slaan.  Via een bospad bereikte ik daarna de omgeving van de Blakheide op de grens met Beerse en Rijkevorsel.  De toer was daar uitgestippeld over het enkele jaren geleden aangelegde fietspad in aangestampte aarde.  Even getwijfeld of ik niet het bos in zou rijden om de mooie singletrack die ik daar weet liggen mee te pikken.  Goed dat ik het niet gedaan heb, want aan het einde van het fietspad werden we rechts het bos in gestuurd om deze track te bereiken.  Eigenaardig genoeg kan hij nu bereden worden.  Tot voor enkele jaren stonden er borden die de toegang aan fietsers ontzegden.  Maar ik kende de paadjes om deze borden te omzeilen, zeker nadat dit aan de ene kant na de werkzaamheden aan het fietspad was verdwenen.  Deze track leidde ons over een aantal bultjes en tussen boomstammen aan de rand van het bos naast een manege doorheen de bosstrook achter de camping Breebos.  Dit om 13.40 u en op 13 km na de start.

Het ging kort over de helaas sinds enkele jaren geasfalteerde toegangsweg naar de manege om het bos in te duiken via een smal pad over een eenmalig toegankelijk privaat domein om weer uit te komen op de grote baan van Merksplas naar Rijkevorsel.  Twee seingevers hielpen me na 15 km naar de overkant.  Daar betrad ik het volgende mij bekende terrein.  Er loopt daar een smalle track over een soort heuvelrug of dijk tot aan een militaire gedenksteen die voor een vervallen schuur van de Kolonie staat.  De schuur gaat gerenoveerd worden, maar als dat nog lang duurt, dan ligt ze zo tegen de vlakte!  Het is jammer hoe het patrimonium van de vroegere Rijksweldadigheidskolonie daar overal staat te verkrotten.  Al goed dat de woningen van de Kolonie in erfpacht zijn gegeven en intussen opgesmukt zijn en een tweede leven leiden.  Op de plek aan de schuur stonden de pijltjes wat verwarrend opgesteld, vermoedelijk om een vervaarlijke wortel te ontwijken.  Vanaf de schuur gaat de track weer over de rode vaste route die we nu in tegengestelde richting bereden.  Er volgde een mooie track doorheen de bossen over de gevallen herfstbladeren.  Bij nat weer kan het daar soms een echte zooi zijn.  De track gaf uit op een breder zandpad langs hetwelk we de Zandweg in Rijkevorsel bereikten, dit is een pad dat vanaf Bolk in Rijkevorsel richting Kolonie loopt.  Evenwijdig ermee ligt in het bos een mooie singletrack verstopt.  Van de Zandweg ging het de Steenweg op Wortel op, één van de karakteristieke brede klinkerwegen doorheen de bossen van de Kolonie en die naar de gevangenis leidt ettelijke kilometers verderop.

Door nog eens twee seingevers in fluojasjes werden we de grote baan van Merksplas naar Hoogstraten over geholpen om even verderop de Diepte te bereiken, dat is het beginpunt van weer zo’n klinkerweg die ook naar een gevangenis leidt, maar dan deze in Wortel-Kolonie!  In plaats van de richting van de gevangenis uit te gaan, werden we rechtsaf naast het kapelletje gestuurd naar een betonpad dat overging in verhard zand op de rand van bos en open veld.  Aan het volgende kruispunt van wegen stond op 20 km na de start de bevoorrading opgesteld.  Op een andere plek dan gewoonlijk, want vroeger stond ze midden in het bos op een kruispunt van paden.  Terwijl ik een banaan en een wafel stond door te spoelen met een beker sportdrank, werd ik gespot door een collega die met een bikemaat ook was komen rijden.  Voor hem op zeer goed bekend terrein, want hij woont daar in de omgeving en rijdt hier wekelijks zijn rondjes.  Omstreeks 14.15 u weer vertrokken van aan de stop.

Via een assenweg door de velden met afsteker over een heuveltje aan de linkerkant van het pad, werden de bikers in de richting van de bossen van Wortel-Kolonie gestuurd.  Op een brede bosdreef met midden een paadje als een singletrack kwam de splitsing tussen de 25-40 km en de 50 km rechtdoor.  Gekozen voor de langste route met twee snelle jonge kerels die me voorbij vlogen.  Eén ervan droeg een pak van Rabobank, wat binnen afzienbare tijd een relikwie zal zijn uit het verleden!  Na 23 km ging het de bossen van Wortel in, gevolgd door lange grasdreven om uit te komen recht tegenover het mangrovebos dat eertijds onder water werd gezet en waarvan de meeste bomen thans afgestorven zijn of in het water gevallen.  Het ziet er jaar na jaar steeds kaler uit.  Daar ging het linksaf om even verderop voorbij Bootjesven te rijden.  Deze bosvijver stond thans goed vol water en met de herfstzon erbij was het een idyllisch plekje dat vele wandelaars lokte.  Hopelijk krijgen we tijdens de komende winter ook enkele zeer koude ijsdagen zodat we het ijs van deze vijver nog eens kunnen betreden om te schaatsen en te glijden.  Dan zal ik weer aangesproken worden om tegen een uur of vier naar ginder te komen met hete chocomelk voor het zich amuserende volkje!

Van Bootjesven ging het na 25 km rechtsaf richting het Grenspad, een zanderig pad dat aan de rand van het bos over de grens tussen het Belgische Wortel en Minderhout en het Nederlandse Castelré (Baarle-Nassau)  loopt.  Halverwege het Grenspad richting Minderhout doken we rechts een singletrack in het bos in richting één van de zanderige dreven op Nederlands grondgebied.  Ik heb me laten wijsmaken dat hier de eigenaardige situatie geldt dat de bomen die er destijds geplant zijn eigendom zijn van België!  Tot 29,5 km volgt een lusje over enkele bospaden, gevolgd door enkele kenmerkende zanderige veldwegen die deze streek rijk is, om weer uit te komen aan de plek waar we eerder het Grenspad waren op gereden.  Een grote groep zeer vinnige jonge kerels stak me gezwind voorbij.  Het Grenspad weer op, maar nu linksaf van Minderhout weg in de richting van de Rode Weg, de volkse benaming van de kronkelende gevaarlijke asfaltbaan die van Minderhout naar Baarle-Hertog voert.  Weinig verkeer, maar men durft hier het gaspedaal wel eens te diep induwen omwille van het verlaten karakter van deze streek met weinig bebouwing.

Even voor de Rode Weg rechtsaf een zandpaadje in om zo een lus omheen Bootjesven rond te maken en uit te komen aan het einde van de dreef waarlangs deze bosvijver gelegen is.  Daar gaat het rechtdoor een pad in richting Staakheuvel.  Vroeger was dit een bijna onopvallend smal gehavend graspaadje vol putten en bulten, alleen gekend door de locals, maar het is thans omgetoverd tot een breed pad met grote brokken grind.  Jammer!  Groot was ook mijn verbazing om vast te stellen dat het verzakte kasseibaantje Staakheuvel, aan het einde van één van de grote dreven door Wortel Kolonie, vervangen is door een betonbaantje, glad als een biljartlaken!  De werken in de omgeving waren nog niet voltooid.  Spijtig!  Weer een uitdaging minder!  Maar het bereiken van deze plek maakte duidelijk dat ik zo dadelijk de speeltuin op een stukje van de groene vaste route zou bereiken.  Na 32,5 km om 15.00 u.

Want in het volgende bos ligt een lange singletrack met vele korte bochtjes en heuveltjes op en af.  Ik zou hier toch nog eens moeten komen oefenen, want het ging na zo vele jaren biken minder goed dan verwacht!  Die korte bochtjes en dat draaien en keren zijn toch niet zo m’n ding!  Hier verloor ik vroeger ook altijd meteen terrein toen m’n collega me hier destijds mee op sleeptouw nam.  De vaste route is er gekomen kort nadat ik mij m’n eerste bike had aangeschaft.  En het was daarom des te leuker om al de plekjes van toen nog eens terug te zien.  Veel kom ik hier niet meer, het kan goed al van de vorige toertocht in Merksplas geleden zijn dat mijn wielen de bodem in de buurt van Poeleinde nog beroerden.  De doortocht van deze bijzondere track nam een einde na 35 km, waarna we de verf- en tapijtenhandel Reva, samen met een aantal buitenverblijven en huizen midden in de bossen gelegen, passeerden.  Om aan een villa in aanbouw naast een tuinbouwbedrijf waarvan de uitbaters thans nog in de uit de kluiten gewassen garage wonen, rechtsaf te gaan op een assenweg door de velden tegen de richting van de vaste groene route in.

Enkele verharde veldwegen brachten me dan over het parcours van de groene vaste route in een meer open landschap tussen enkele schaarse landbouwbedrijven naar een volgende stukje bos.  Op 38,5 km dook ik een paadje van de lokale Graafsbossen in om er zo’n kilometer lang doorheen te rijden, met nog steeds andere bikers op pad.  Jammer genoeg begon het even fiks te regenen.  Ik had de bui daarnet in de verte al zien hangen onder de donkere wolken.

Nog een eenzame biker stak me voorbij.  Kreeg ik bij aanvang nog redelijk wat anderen te zien, door mijn trage tempo was ik vermoedelijk nu nog bij de laatsten op het parcours.  Na het bos kregen we op 40 km ter hoogte van een manege de verrassing en nieuwigheid in deze editie van de toertocht.  Meer bepaald een enorme hoop zand waar met een bulldozer een spoor op gegraven was.  Voor mij was het na 40 km wat zwaar om nog fietsend helemaal tot boven te geraken.  Weer naar beneden om nog een bultje over gejaagd te worden.  Om weer naar het parcours te geraken hadden de organiserende clubleden vermoedelijk de zaag en snoeischaar moeten bovenhalen, want we werden een singletrack op gestuurd die vermoedelijk eerst een snoeibeurt had moeten ondergaan om berijdbaar gemaakt te worden.  Het was duidelijk dat hier niet vaak gereden werd en de boomstronkjes midden het pad waren groen gespoten om ze duidelijk te markeren teneinde de bikers te behoeden voor nekbreuk!  Tot 41 km dokkerde ik over deze verse singletrack om kort daarop een splitsing te treffen tussen de 25 km en de 40-50 km.  Alle bikers, uitgezonderd de kids, werden dus over de zandhoop gejaagd!

Tot 44 km volgden een aantal lange paden door de eenzame bossen die zich uitstrekken langsheen de grote baan die van Merksplas naar Weelde voert.  De lage zon die door het kaler wordende bladerdek scheen verblindde me bij wijlen, zodat ik goed moest opletten om de pijlen te zien.  We reden er in de buurt van de rode vaste route door een omgeving die me minder bekend is wegens al verder af gelegen van de plek van waaruit de tochtjes met m’n collega indertijd begonnen.  Ondanks het reeds latere uur stonden er nog twee seingevers om me naar de overkant van de baan van Merkplas naar Weelde te helpen om via de bizarre poort het domein Zwartgoor binnen te rijden.  Want dit private domein is ook elk jaar weer toegankelijk ter gelegenheid van deze tocht.  Het is een dienstverleningscentrum voor volwassenen met een handicap die niet in aanmerking komen om te werken in een beschutte werkplaats.  Nog een rijder alleen haalt me er in.  Na het passeren van enkele gebouwen van het centrum duik ik een bospad in.  Even verder biedt de vijver Zwart Goor met de lage waterzon en de vele herfstkleuren een mysterieuze aanblik.  Het paadje erlangs ligt er altijd wat natter bij.  Verderop is het draaien en keren over een leuk paadje doorheen een donker bos.

Het gaat een zelfgemaakt bruggetje over om een brede gracht te kruisen om daarna weer gebouwen van het domein te bereiken.  Daarna gaat het na 45,5 km weer de bossen van het Zwart Goor in om er de vele paden te berijden.  Lange paden, recht op recht, met de laagstaande zon in m’n ogen.  Na 48 km kom ik weer uit aan de andere kant van de vijver aan de in onbruik geraakte oude stenen brug.  De laatste bos- en veldwegen brengen me in de buurt van de baan Weelde-Merksplas weer naar het park en de nabijgelegen sporthal.  De twee mannen die elk jaar aan de bikewash staan hadden de brandweerslang al ontmanteld, maar m’n fiets was niet erg vuil en zou straks nog moeten dienen.  De ene die me daarstraks had zien vertrekken stak z’n duim op, de andere die me altijd toeroept met “bedankt om te komen”, was in de weer met het oprollen van de slang en heeft me deze keer dus niet gezien!  Omstreeks 16.30 u was ik weer bij af.

Binnen in het gildelokaal naast de sporthal zaten nog redelijk wat deelnemers te genieten van een kuip gerstenat.  Zelf nog twee blikjes icetea naar binnen gegoten.  Het was weer een mooie toer geweest, voor een groot deel over voor mij bekend terrein.  Geen hoogtemeters, maar ik kan me inbeelden dat iemand die de streek niet kent toch wel geïmponeerd kan raken door de uitgestrekte bossen van Merkplas-Kolonie en Wortel-Kolonie.  Want in deze toer zit beslist heel veel off-road.  En dan zijn er nog mooie stukken meer naar Hoogstraten en Nederland op die niet in deze toer zitten.  In deze streek kan men heel wat kilometers door bossen en velden bollen en tochten uitstippelen doorheen een zeer afwisselend landschap.  Verder was de organisatie zoals elk jaar weer prima in orde.

In Wortel een frietje gaan steken en een curryworst verorberd, want de dag was nog niet voorbij.  Ik ben namelijk linea recta van daar naar Bonheiden gereden om er de tweede editie van de Halloween-nightride van MTB De Wandelaars te gaan rijden!  Net zoals vorig jaar twee tochten op dezelfde dag!  En ik was niet de enige, want bij aankomst aan de inschrijving werd ik direct aangesproken door een biker die me in Merkplas had zien rijden!  Het zijn drukke dagen zo rond Allerheiligen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Toertocht te Merksplas op 27-10-12 door Mtbsdvd

29-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Halloween-nightride (17-30 km) van MTB De Wiekers te Wiekevorst op vrijdag 26-10-2012.

Omdat een mens na zijn dagtaak niet zo maar alles kan laten vallen en in de steek laten, omdat ik nog 40 km auto moet rijden om thuis te geraken, en liefst langs de secundaire wegen om niet het risico te lopen van in een file op de snelweg te komen stil te staan en omdat de bike nog diende opgeladen te worden en de fietskleren aangetrokken, was het 21.00 u eer ik aan de inschrijvingstafel stond in Wiekevorst.  Nog even een van een ferme knevel voorziene biker te woord gestaan die me vroeg wanneer de nightride van m’n eigenste club was.  Helaas, er zal er dit jaar geen zijn!  Even later dook ik vanaf het voetbalveld een naastliggende singeltrack in en kon de Halloween-nightride van MTB De Wiekers beginnen.  Enkele verlichte pompoenen toonden dat het herfst en bijna november was!

Het ging het dorp uit via enkele straten, een veldweg en een assenweg, waarbij ik gadegeslagen werd door maskers met reflecterende oogjes!  Aan het einde van een veldweg hing tegen een boom een geraamte te flikkeren dat beschenen werd door een knipperende fietslamp die aan een boomtak was vastgemaakt.  Daar ging het linksaf om even verderop een waterloop te moeten kruisen op 2,5 km na de start.  Spektakel op het water onder de vorm van een spokende visser die in het licht van nog een knipperlicht was vastgemaakt op een vlot dat in het water heftig lag te dobberen onder invloed van de sterke stroming.  Het moet heel wat werk gekost hebben om dat daar allemaal in elkaar te knutselen.  Ik vermoed dat het riviertje de Wimp betrof, een bijriviertje van de Grote Nete in de buurt van Morkhoven.

Maar naast het scheppen van de juiste sfeer voor een griezeltocht was er ook gedacht aan de essentie van het mountainbiken.  Want op 3,5 km kregen we een bijna kilometer lange singletrack in een donker bos voor de wielen.  Met het nodige draai- en keerwerk tussen de boomstammen en enkele leuke bultjes om over te wippen.  Daarna brachten donkere veldwegen en rustige betonbaantjes met zwakke straatverlichting ons na 6 km tot in Morkhoven.  Om vervolgens over afwisselend asfaltbaantjes, veldwegen en stroken beton het fietspad te bereiken dat aangelegd is op het tracé van een vroegere spoorwegbedding, mij bekend van de dagtochten die ik in Wiekevorst al ben komen rijden.  Het tellertje toonde 8 km en het was duidelijk dat ik als laatste was vertrokken, vermits ik geen andere rijders meer op m’n weg trof.  Uitgezonderd een tegenligger, ik vermoed een Wieker die het parcours controleerde en me wist te vertellen dat het een eindje verder linksaf ging.

Inderdaad.  Straten en servitudes voerden me doorheen een donkere wereld waarin ik hier en daar in de verte de twinkelende oogjes van een verlichte pompoen, wiens kaars nog niet gedoofd was, kon ontwaren.  Na 9 km diende ik een grote baan te kruisen en volgde een pad doorheen een zeer donker stuk bos wat me tot aan de schilderachtige Zandkapel in Noorderwijk voerde.  Met bijna 10 km had ik om 21.30 u niet slecht gereden voor mijn doen!  Vanaf de kapel voerden servitudes me tot aan een bos waar een smalle singletrack zich tussen de dicht op elkaar staande dennenboomstammen heen slingerde.  In de korte bochtjes werd je aangekeken door glinsterende oogjes van maskers en pompoenen.  De eigenaar van dit bos moet mountainbikers goed gezind zijn, want ik meen hier tijdens een dagtocht ooit gepasseerd te zijn toen de takken pas van de bomen gezaagd waren om een doorgang te forceren.

Er volgden nog enkele mooie stukjes route doorheen stroken bos, voorzien van de nodige pompoenen om na 12 km uit te komen in een woonwijk.  Daar stak me dan toch nog een biker voorbij.  En dat zou Dickie geweest zijn.  Al goed dat hij niet in mijn zog was komen te hangen toen ik daarnet reed te stuntelen tussen de dicht op elkaar staande bomen in dat bos!  Ik bereikte weer het asfalt fietspad op de voormalige spoorwegbedding.  Na enkele veldwegen volgde op 14 km een modderig stukje aan Broekhoven, midden de nachtelijke velden.  Een kilometer verder bereikte ik omstreeks 22.00 u de bevoorrading op een open plekje achter enkele bomen langsheen de straatkant naast een oude chalet.  Aan de rechterkant van de weg was een hele stelling opgebouwd met verlichte pompoenen en andere Halloween-toestanden.  Een vrouw en een man, die al met opruimen gestart was, zorgden er voor spijs en drank.  Ik heb er twee koppen warme soep, een banaan en een beker sportdrank soldaat gemaakt en kreeg er nog een wafel mee voor onderweg.  Zelfs als laatste kon ik nog van het hele aanbod genieten.  Terwijl ik m’n beker soep stond te lurken, zagen we nog een fel lichtje naderen.  Het bleek van een biker van de Wiekers te zijn, op pad op zijn deel van het parcours en misschien degene die ik daarstraks als tegenligger te zien had gekregen.

Na de stop ging het weer even langsheen het fietspad op de spoorwegbedding tot aan de landelijke Spoorwegstraat op het grondgebied van Westerlo, in het midden van nergens.  Deze veldweg leidde me in het duister tot in Heist-op-den-Berg waar een betonbaantje me op 17 km weer naar een track doorheen de velden voerde.  Het begin van die track lag er vrij modderig bij en het spoor werd afgebakend door bokalen met elektrische theelichtjes, waarvan ik er nog één terug in zijn bokaal gezet heb na omgevallen te zijn.  Vermoedelijk omver gereden door een vinnige biker.  Omstreeks 18 km wees de pijl in de richting van een donker bosje waar we welkom werden geheten door een wit spook.  Er volgden vele korte bochtjes tussen de bomen.  In een put was een kussen onder de bladgrond en dennennaalden verstopt, maar het was door de passage van de voorgangers bloot komen te liggen.  Ze hadden mij deze keer dus niet liggen!  Want bij een eerdere editie was hier zelfs een hele matras onder de aarde verstopt, wat bij het passeren toch een raar gevoel geeft wanneer je de dieperik in gaat.  Het was dus draaien en keren tot we door een tweede spook weer uitgeleide gedaan werden om het bos te verlaten en een asfaltbaantje te bereiken.

Even verder kwam ik toe aan een drukke baan, de Louis Van Bouwelstraat te Heist-op-den-Berg.  Om er na 19 km de splitsing te treffen tussen de routes van 17 en van 30 km.  Gekozen voor de langste route die me eerst doorheen een wijk met statige villa’s loodste.  Via een strook vettige blubber bereikte ik een zompig graspad.  In de verte zag ik voor een bocht aan struikgewas een scherp wit lichtje.  Dus toch niet alleen in deze donkere verlaten wereld!  Want daar stond een biker te wachten.  Hij beantwoordde mijn begroeting niet, zodat ik even gestopt ben om te zien of het wel een echte biker was, vermits ik eerder al een opgezet exemplaar op een koersfiets was gepasseerd!  Er kwam beweging in, het was een echte!  Toen ik een veldweg bereikte zag ik het lichtje van de biker in de verte volgen.  Even halt gehouden aan het kruispunt met een grote rustige baan, alwaar een hond zich naar mij schor stond te blaffen vanachter een afsluiting.  De zwijgzame biker stak me voorbij en ik dook een stukje bos in waar de pompoenen het hadden opgegeven van nog voor flikkerlichtjes te zorgen.  Even later haalde ik de biker weer in toen hij in de weer was met zaken in een plastiek tasje te stoppen.  Het was dus een Wieker die bezig was met het verzamelen van de voor de tocht gebruikte attributen en uitgedoofde theelichtjes.  Ik heb hem na afloop nog in de kantine zien binnenkomen.

Van 21 tot 23 km voerde de route me doorheen donkere bossen waar enkel de inrijpoorten verrieden dat er tussen de bomen villa’s en buitenverblijven verstopt waren.  Veel licht viel er niet te bespeuren, zelfs niet aan of in de huizen.  Veldwegen en baantjes brachten me dan tot in de Wilgenweg in Heist-op-den-Berg.  Dat straatje herinnerde ik me nog van tijdens de laatste dagrit op één van de betere zomerdagen, toen een kleine jongen er in het gezelschap van zijn moeder geïnteresseerd naar de voorbijrijdende bikers stond te kijken.  Het is een pittig kasseibaantje met Parijs-Roubaix-allures.  Hier kon ik mijn achtervolger afschudden, want toen ik het einde van het kasseibaantje bereikte, was het felle lichtje verdwenen.  Het tellertje toonde 26,5 km, zodat er zo stilaan een einde kwam aan mijn nachtelijke uitstapje.  Er volgde een landbouwweg met twee sporen beton, mij bekend van de dagtochten die hierlangs vertrekken.  Tijdens de laatste kilometers kregen de bikers echter nog een leuke singletrack doorheen een strook bos en met enkele S-bochten over een open plek waar hen de weg werd gewezen met opgespannen linten en theelichtjes.  Daar stonden twee Wiekers die in de loop van de avond hun deel van het parcours hadden gecontroleerd.  Vermits ik vermoedelijk de laatste passant was, konden zij beschikken.  Het ging de grote baan over en het bos in naast het straatje met de parking waar m’n wagen stond om via het paadje naast de hondenschool, waar het bij mijn vertrek daarstraks zeer druk was met leerlingen, even over 23.00 u de kantine aan het voetbalveld weer te bereiken.

Binnen geen bekenden gespot, maar terwijl ik een drankje zat te lurken kwamen er twee Modderfokkers uit Kalken bij me zitten.  Bij nader toezien was het het tweetal dat daarstraks naast me op de parking was komen staan!  Zij kenden net als ik een aantal fervente nachtrijders, zoals Jinba Ittai, Patje2 en Offshore.  Jinba was komen rijden, maar Patje en Offshore hadden deze keer gekozen voor de nachtrit in Mazy.  En ’s anderendaags zou ik van hen vernemen dat ze daar geconfronteerd werden met veel blubber en zelfs natte sneeuwvlokken!  De winter is niet ver meer!  Eén van de Modderfokkers was in zijn jonge jaren nog profrenner geweest, zodat het onderwerp van gesprek niet ver te zoeken was: wielrennen, mountainbiken en nachtritten.  Hoe zou het ook anders kunnen!  Wie weet kom ik de twee deze week tegen in Zele op de druk bezochte Halloweenrit.  Om middernacht afscheid genomen van de Modderfokkers die nog een uur auto rijden voor de boeg hadden.  En zelf huiswaarts getrokken.  Gelukkig was het een vrij propere rit geweest, zodat de bike bruikbaar was voor de volgende dag.  Ik was toch blij dat ik na een lange dag in mijn bed kon gaan knorren.

Het was een plezante belevenis daar bij de Wiekers in Wiekevorst.  Het is zo dat deze streek geen spectaculaire toestanden in petto heeft voor de mountainbiker, maar voor een nachttocht heb je geen halsbrekend parcours nodig.  De pompoenen, de visser, het geraamte en de spoken brachten de nodige sfeer.  Het moet veel werk gekost hebben om dat allemaal voor te bereiden en ter plekke te brengen.  De reflecterende pijlen waren goed zichtbaar in het donker.  De organisatie was in orde.  Het vroeg wat moed om op een kille vochtige herfstavond op de laatste dag van een werkweek de knusse warme zetel in te ruilen voor een rit in het donker, maar het was de moeite waard van te komen.

Het verslag van deze nachtrit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

28-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

24-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht te Wijchmaal-Peer op 20-10-2012 door Chagoiginrin



Toertocht te Bilzen op 21-10-2012 door Mrmtbjo



Toertocht te Zonhoven op 21-10-2012 door Rony Rabijns (Dabbers Neerpelt)



My cat can ride a bike better than you can by RudiElias86 in Philadelphia

22-10-2012 om 22:27 geschreven door StrammerMax

18-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride Mellowbikers Bergen-op-Zoom op 12-10-2012 door Magic2002



Nightride Mellowbikers Bergen-op-Zoom op 12-10-2012 door Ro Drie

17-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-50-60-70 km) van MTB Goe Bezig te Arendonk op zondag 07-10-2012.

Op deze zondag na een door regen verzopen zaterdag ander potentieel moois laten liggen om een toer te komen rijden waaraan ik nog nooit eerder had meegedaan, meer bepaald de toer van MTB Goe Bezig vanuit Arendonk. Zoals zo vaak weer veel te vroeg moeten opstaan voor een zondag, gevolgd door een lang proces van ontwaken. Veel moeite gehad met het verorberen van veel te droge sandwiches. Daardoor weer laat aan de start gearriveerd. Hoe luidt dat ook weer van die ezel en de steen? Na het verlaten van de snelweg werd ik over smalle landelijke baantjes naar de Broekkant gestuurd, een plek die dicht bij de recent gebouwde windmolens naast de E34 bleek te liggen! Netjes aangesloten achter de vorige auto en me in de grasberm langsheen de Loopbeemden geparkeerd. Me op de valreep nog ingeschreven voor de lange afstand van 70 km, vermits de inschrijvingen daarvoor om halftien sloten! Groot was dan ook mijn verbazing toen niemand aan de inschrijving vroeg naar de gekozen afstand. Het zou anders toch nuttig kunnen zijn van te weten in hoeverre de langste route in trek is en weet te hebben van het aantal deelnemers dat op de lange omloop onderweg is.

Gedurende de eerste anderhalve kilometer werden we langsheen een brede beek over een hobbelig graspaadje gestuurd, over een bospad, weer over een graspad met enkele diepe modderige putten, om naar een privaat bos gestuurd te worden. Daar was het draaien en keren geblazen omdat we in korte bochtjes omheen de stammen van bomen werden geleid. Dat is voor mij in gewone omstandigheden al niet zo eenvoudig en omdat de bodem nu goed zompig was, alsof met door een bloempot die te veel water heeft gekregen reed, alsof ik dat ooit al ervaren zou hebben, heb ik binnensmonds wel eens gevloekt. Als klap op de vuurpijl brak bij het afstappen het plastieken spatbord van m’n bike af. Waarschijnlijk mijn poot niet hoog genoeg opgeheven! De onderdelen bij elkaar gezocht van tussen de modder, ook al was het duidelijk dat het ding definitief afgeschreven was! Gelukkig voerde de route ons na de doortocht van een hobbelig graspaadje weer tot op de straat en passeerde ik m’n auto, zodat ik de restanten daar kon achterlaten.

Tot 3,5 km werden we over landelijke betonbaantjes gestuurd om daarna weer een privaat bos in te duiken waar we tot 5 km leuke singletracks voor de wielen kregen tot we uitkwamen op een drukke baan. Meer bepaald Schotelven op de grens tussen Arendonk en Oud-Turnhout. Er waren seingevers om ons veilig over te helpen tot in een volgend bospad. Daar stond een biker te wachten op z’n trage maat. Ofwel voelde die laatste zich niet al te best, ofwel had hij problemen met z’n bike, want hij maakte rechtsomkeer en draaide rechtsaf de grote baan op, terwijl zijn maat de tocht vervolgde. Die leidde ons over een goed van grote plassen voorziene bosweg die achter de tuinen van grote villa’s van rijke mensen liep, de villa’s door de bomen grotendeels aan ons zicht onttrokken. Op 5,5 km troffen we een eerste splitsing waar de route van 25 km zich losmaakte van de rest, zijnde 40-50-60-70 km. De grote routes gingen linksaf een pad op dat afgesloten was door dikke betonnen witgeschilderde zuilen. Een grote groep van een club stond er te wachten nadat ze eerder al een keer of twee haasje-over met me hadden gespeeld. We vervolgden het plasrijke bospad dat overging in een zanderig pad. Door de aanzuigende vochtige ondergrond moest je er ferm trappen. Zo zouden er nog vele paden komen. De zandweg heette Hoge Mierde en voerde ons op een bepaald ogenblik voorbij een zone waar het dennenbos gerooid was. Waarschijnlijk weer zo’n project om de heide weer kans te geven! Verderop stonden er weer huizen verscholen tussen de bomen. Van 7,75 km tot 11 km brachten zanderige veldwegen en paden doorheen stukken bos ons over een lus weer tot aan de splitsing met de betonnen zuilen van daarnet. Aan deze splitsing zag ik nu een bord staan dat de wandelaars welkom heette in het natuurgebied De Liereman.

Tot 12,5 km vervolgden we onze weg over een betonbaan in het bos langsheen De Liereman om daarna een veldweg in te slaan, gevolgd door een kort stukje singletrack in een donker bosje. Om daarna weer uit te komen in een woonstraat met mooie villa’s die uitkijken op een bos aan de overkant van de straat. Een kilometer verder troffen we een bijzonder mooie singletrack doorheen een dennenbos waarvan de bodem volledig begroeid was met groen mos. Alsof men er over een tapijt fietste. Met plezante bultjes om over te wippen. Zeer merkwaardig. Tot 14,5 km volgden mooie bospaden, om uit te komen op een zandweg tussen de velden en op een landelijk betonbaantje. Ik werd er ingehaald door één biker en twee Koerskamelen, althans toch volgens het opschrift op een hunner achterwerken. Intikken op Google leert me dat de Koerskamelen een wielerclub is uit Arendonk. Zij reden dus een thuiswedstrijd. Omstreeks 16 km doken we weer een pad in op de grens van bossen en velden. Twee kilometer verder troffen we een zeer technische singletrack in een privaat bos. Daar hadden de mannen van Goe Bezig een draaiende en kerende singletrack opengewerkt in het bos. Doordat hier anders waarschijnlijk nooit gereden wordt, zag de bodem er uit als losgewoelde bladgrond, wat het rijden nog een stuk moeilijker maakte. Enige behendigheid was hier dus nodig! En dat is nu net wat ik miste. Een andere biker riep dat hij “hier niet genoeg profiel voor had”. Maar hij bracht het er eigenlijk alles behalve slecht van af. Mijn gesukkel had weinig met ontbrekend profiel vandoen! Maar het is een welkome uitvlucht die ik moet onthouden voor later! Enfin, na dik een kilometer verliet ik weer de technische bloempot. Hij was er in ieder geval het bewijs van dat de mannen van Goe Bezig hun naam alle eer aan gedaan hadden en zich geen moeite gespaard hadden om hier een pad uit hun hoge hoed te toveren waar de technisch meer onderlegde biker zijn stuurvaardigheid kon uittesten op de opengewoelde tracks vol korte bochtjes. Na het verlaten van het bochtige gedeelte volgde nog een lange rechte singletrack door het bos, hier met een meer vaste ondergrond, tot we op 20 km door drie seingevers werden over geholpen.

Een leuk bospaadje voerde ons gedurende een dikke kilometer op en af over kleine bultjes over delen van het parcours van een fitometer om twee kilometer verder weer geconfronteerd te worden met een goed van grote plassen voorziene veldweg. Ik schrok me daar samen met een andere biker wel een helm toen er van achter de bocht plots een grote landbouwmachine opdook. Want zelfs op de veldwegen moest je wat uitkijken voor mogelijk verkeer. Op diverse plaatsen werd de oogst binnengehaald. Het was hier wat slalommen om de grote plassen te kunnen ontwijken, waarna een redelijk vettig weidespoor volgde. Daar moest ik moeite doen om te trappen over de zompige bodem en over een smal middenspoor, omdat de zijkanten vol water stonden. Het pad bracht me naar een betonbaantje dat ons naar een moderne kerk met afzonderlijke toren leidde. Om even verder voor het chirolokaal de eerste bevoorrading te treffen na 25 km. Daar stonden nog slechts twee andere deelnemers. De voorraad bananen moet bijna verslonden geweest zijn, want de stukjes waren amper vijf centimeter lang. Wie het gatteke had, hield na schillen nog twee centimeter banaan over! Maar er lag nog cake met en zonder noten genoeg om van te snoepen. Ik zag twee toekomende bikers de fout maken die ik op het laatste nippertje had vermeden. Het nadarhekken met “bevoorrading” stond op enkele meters voor de plek in kwestie, zodat die twee de verkeerde oprit aan het hekken in sloegen! Na twee bekertjes zoete drank snel weer op pad, want het was al kwart over elf. Ik had er mijn tijd weer voor genomen. Naar het liedje van Conny Vandenbos zaliger. Het is al kwart over elf, ik word langzaam mezelf, ik ga zorgeloos om met de tijd, heel royaal, je snapt het helemaal. Kon het maar zo blijven!

Er begon voor mij een eenzame tocht, want na de stop heb ik geen enkele andere deelnemer meer gezien. Want aan de splitsing kort daarop kreeg ik twee bikers in mijn wiel die de richting van de kortere toeren op gingen. Het zal het tweetal van aan de stop geweest zijn. Voor mij ging het via een brug een kanaal over. Aan de voet van de brug stonden twee vriendelijke seingevers om me over te helpen. Het ging dan even langs een drukkere baan om verderop weer door twee mannen over geholpen te worden. Dan ging het een grindpad in om er op 27 km de volgende mooie singletrack draaiend en kerend door een bos te treffen. Gevolgd door twee smalle bospaadjes door een gebied dat luisterde naar de naam Hoge Vijvers. Een lange zandweg voerde me dan doorheen het bos naast een omheining van een militair domein. Ook hier veel grote plassen die meestal wel konden ontweken worden. Waar dat niet kon, de zijkant gekozen en er gewoon door! Onder zo’n plas is de bodem gewoonlijk hard. Op één plek was het water toch dieper dan verwacht! Op 30 km sinds de start trof ik de plek waar de route van 40 km zich losmaakte van de trajecten van 50-60-70 km en dit midden in de bossen. In het eerstvolgende paadje ging op een Y-splitsing ook de 50 km haar eigen weg. Gekozen voor de 60-70 km om over een brede zanderige bosdreef met plassen gevoerd te worden. Deze dreef voerde me recht op recht door het bos om er op één plek geconfronteerd te worden met een stevige modderstrook. Even te voet in plaats van me Lazarus te trappen. Kwestie van de energie te sparen voor later. Tot 32 km reden we door het gebied van de Hoge Vijvers om uit te komen op een betonnen toeristisch fietspad naast een zandweg in het bos. Daar kwamen uit een zijweg een viertal jeeps met Nederlandse nummerplaat. Zo amuseert ieder zich met zijn voertuig naar keuze. Gekwetter met een Nederlandse tongval kwam van een groepje wandelaars in zondagse kleren.

Daarnaast was ook het wild tekeer gaan van mijn gsm in de rugzak met de nodige berichten over roaming het bewijs dat ik de landsgrens had overschreden om het natuurgebied De Utrecht te bereiken. Hier heb ik nog al gereden tijdens andere toertochten. De Utrecht staat garant voor leuke paadjes doorheen de schier eindeloze bossen. Een ideaal territorium voor ondergetekende. Veel bos, geen te lastige en goed berijdbare paden, afgewisseld met een paar funstukjes. Alles lag er hier vrij droog bij, rekening houdend met de zondvloed van de vorige dagen. In de putten op de wasbord-paadjes stond wel wat water, maar gewoon er doorheen was het gemakkelijkste. Ik had al snel door dat de uitwijkmanoevers om ze te omzeilen meer energie vroegen! En wat modderspatten betreft moet alles goed meegevallen zijn, vermits mijn rugzakje na afloop nog zo goed als proper was, ondanks het ontbrekende spatbord. Aan een zitbank ging het naar rechts een graspaadje in om nog een grote lus te treffen doorheen dit mooie gebied. Toen ik weer op diezelfde plek arriveerde, reden er nog twee bikers de lus op. maar ze zijn me niet meer voorbijgereden. Ik veronderstel dat ze de route van 60 km gevolgd hebben, vermits ik onmiddellijk daarna een splitsing trof tussen de 60 km en de 70 km. Anders hadden ze mij zeker ingehaald. Geen enkele andere biker kan immers op tegen mijn traagheid!

Na 37,5 km reed ik eenzaam de brede zanderige bosweg ergens midden De Utrecht in waar een bordje me nog eens diets maakte dat ik me op het parcours van de 70 km bevond. Paadjes die men in de veelheid van wegeltjes links diende te laten liggen waren “afgesloten” door takken sprokkelhout. Ik meen ergens gelezen te hebben dat men in Nederland geen kalklijnen mag gebruiken. Het heeft me op sommige plekken toch op het juiste spoor gehouden toen het pijltje pas op het laatst te zien was en ik mijn slakkentempo iets had opgekrikt. Tot ruim 39 km werden leuke bospaden m’n deel. Het bos uit en een veldweg in. Bij gebrek aan ander bevestigingsmateriaal was daar zelfs een verloren gelopen half lege zak cement aan de rand van een veld benut om een pijltje aan vast te maken. Even grappig als inventief. Na een kort stukje over deze veldweg volgden van 40 tot 42 km niets dan singletracks en bospaadjes, allen goed te berijden met slechts hier en daar een plas. Op 42 km passeerde ik een door een draad afgesloten domein met een soort recreatievijver waarin een betonnen sokkel stond. Hier ben ik nog al gepasseerd! In de verte klonk motorengeronk en een omgewoeld spoor verried de recente passage van een crossmoto. Na een intermezzo over een veldweg naast de rand van het bos volgde van 43 tot 44 km weer een prachtige singletrack. Ik zou gezworen hebben hier ooit al gereden te hebben. Vermoedelijk tijdens het rijden van de vaste routes in deze streek vanuit Bladel, Eersel of Reusel. En ik heb hier ooit eens op een vrije donderdag een toer gereden van de regiopolitie van Brabant die de vaste routes volgde met zelf uitgekiende verbindingsstukken. Mooie routes om te rijden trouwens, vlak, maar in een paradijs van singletracks. Omstreeks 44 km voerden mooie paden me op en af doorheen de bossen.

Op 46 km trof ik de tweede bevoorrading, althans het bordje ervan. De bevoorrading zelf was reeds met de noorderzon vertrokken! Geen nood, de vetreserves waren toereikend, het water in de lurkzak idem dito en ik heb altijd een paar energierepen op zak. Ik bevond me aan een gebied dat Zwartven heet in de Kattestraat, een zandweg aan de rand van het bos die uitkwam in het Turnhoutsepad op de grens van Hooge Mierde, een Nederlands dorp dat deel uitmaakt van de gemeente Reusel – De Mierden. Dat bevestigde in ieder geval mijn vermoeden van daarnet. Het ging over een asfaltbaantje even het dorp door. Het viel me op dat er nogal wat panden leeg of te koop stonden. Bij één ervan was zelfs het inruilen van de eigen woning mogelijk! We doken het andere einde van de Kattestraat in, zegge een redelijk vettige bosweg in het gebied Zwartven, waarbij ik aan mijn linkerhand tussen de bomen door de velden van een plantenkwekerij zag liggen. Het bospad ging over in een zandpad op de grens tussen bos en veld. Op 49 km trof ik na de doortocht van enkele meters hobbelige weide een stukje betonnen fietspad en kreeg ik even het gezelschap van twee gewone fietsers. Een kilometer verder weer het bos in over een pad met te omzeilen plassen. Aan een opengemaakte plek meldde een bordje dat het toegestaan was om berkenboompjes en kleine dennen uit te trekken om de heide kansen te geven. De uitgetrokken boompjes mochten aan de paal van het wandelnetwerk verzameld worden. Wie zijn frustraties kwijt wil kan hier bij gelegenheid dus wat bomen komen uittrekken!

Ik verliet op 51 km de Hoge Vijvers via een bospad om een grenspaal tussen België en Nederland voorbij te rijden. Dezelfde palen zoals ze op tien kilometer van mijn woonplaats in de bossen van de Brabantse Wal en het Moretusbos in Stabroek te vinden zijn. Met het kasteel Ravenhof op Belgische en het zomerhuis of gloriètte op Nederlandse bodem! Ik merkte dat op deze plaats een kortere route zich weer bij het traject voegde. Er volgde een zeer lang en smal pad naast een draadomheining, vermoedelijk het militaire domein van daarstraks. Dit pad bleef niet van hindernissen gespeend. Wat een mooi woord! Er werd gewaarschuwd voor wat een diepe put met wortels bleek te zijn, daarna volgde een eindje modderdabben naast een beek die er de vorige dagen vermoedelijk buiten haar oevers was getreden, wat een plechtige uitdrukking is om te zeggen dat ze alles nat en smerig had gezet, om even verder dan weer gewaarschuwd te worden voor prikkeldraad! Dat was er over! Dit uiterst smalle paadje tussen stekelige takken links en ongezellige prikkeldraad rechts, waarin halverwege de doorgang nog eens extra versmald werd door een betonnen paal waarvan de bedoeling in vraag kan gesteld worden, was niet bemeten op de doortocht van een manspersoon met enige omvang! Enkel goed voor pluimgewichten bikertjes van 20 tot 25 jaar! Halverwege afgestapt met het risico van daardoor met mijn persoonlijke achtervering in het prikkeldraad te blijven hangen! Een singletrack met bulten en bochtjes leidde me op 53,5 km tot aan een grote baan. Het deed me denken aan de everzwijnenpaadjes van daarstraks, maar de bodem lag er hier veel vaster bij, zodat het beter rijden was. Even de grote baan over om weer een technischer track met bochtjes, putten en bulten te treffen. Getwijfeld of ik nog wel juist zat op een plek waar een omgevallen boom het pad versperde en ik midden een bos scheen beland te zijn. Geen pijltje! Op mijn stappen teruggekeerd. Er was geen alternatief! Dus nog eens terug om vast te stellen dat de track achter de omgevallen boom dan toch verder liep. Het paadje leidde me door hoog en dicht gras. Blijkbaar weinig bereden.

Op 55 km reed ik weer voorbij een typische grenspaal een vettig bos tegemoet waaruit twee op eigen houtje rijdende (het is te zeggen, ze reden op een fiets) bikers me tegemoet kwamen. Er volgde een partijtje ploeteren en modderdabben, wat te verwachten was nadat de honderden, lees alle, andere deelnemers van de toertocht deze plek waren gepasseerd. Na het modderbad volgde een splitsing tussen de 40-60 km en de 50-70 km aan een uit sprokkelhout opgetrokken poortje. Een smal pad leidde me tussen een bos en een maïsveld. Er stonden een paar schuilhutten, uitkijktorentjes voor wildobservatie, thans onbruikbaar door de te hoog gegroeide maïs. Een weidepaadje leidde me naar een asfaltbaantje. Op dat weidepaadje kreeg ik nog eens twee tegenliggers. Om uit te komen aan een manege, toch één of ander paardengedoe, met de mogelijkheid tot het rijden van huifkarrentochten. 57,5 km. Een vettige veldweg met enkele zeer grote plassen leidde met tot aan een bos met oude in onbruik geraakte chalets. Door een hunner daken was zelfs een grote afgeknakte tak gevallen. Er stonden ook nog chalets in betere staat. Ik stel me toch de vraag over het plezier dat men kan beleven aan het verblijf in zo’n houten vochtkot dat nauwelijks toegankelijk is door of licht krijgt omwille van de zeer dicht op elkaar staande bomen! Niet mijn stuk gebak! Er volgde en vettig maar toch nog doenbaar stukje langsheen nog enkele quasi overwoekerde chalets.

Vanaf 60 km volgde een plezante singletrack, gevolgd door een groezelig door het bos weer overwoekerde betonpaadje, misschien de bovenkant van een ingebuisde waterloop, om een boshut, ik vermoed een chirolokaal, te passeren. Daar was even twijfel welke richting de pijl uit wees, maar enkele kinderen die zich amuseerden met het opstoken van hout in een betonnen tuinkachel, wezen me de weg. Er volgde een breder pad met keuriger buitenverblijven omstreeks 61 km om dan tot 63 km weer geconfronteerd te worden met een nare omgeving met oude in onbruik geraakte buitenhuisjes, de typische Vlaamse koterijen. Hier en daar eentje in betere staat en een paar wandelende mensen in zondagse kleren. Probeer je kleren maar proper te houden in deze natte zooi. Aan het einde van het pad stond een bordje dat de naam van dit oord verklapte. De Rodedel in Arendonk. Rode del? Het zal daarom zijn dat een alleenstaande man van 61 jaar er een briefje had gehangen. Op zoek naar een woonst om de kosten te delen en een domicilie te hebben. Zal misschien wel iets anders in gedachten gehad hebben! Een zeer vettig pad doemde op aan de ingang van een bos.

De Rodedel ging over in een bredere betonbaan naast een KMO-zone waar ballons en kinderen getuigden dat het vandaag ook openbedrijvendag was! Er reden redelijk wat auto’s in de Rodedel. Via een brug ging het de vaart over waar we de weg dienden te kruisen om naast het bruggenhoofd de diepte in gestuurd te worden waar Goe Bezig nog een terrein had weten te vinden alwaar we over een soort van dijk gestuurd werden. Kwestie van de er beschikbare putten en bultjes mee te kunnen nemen. De brug onder en voorbij een druk bezocht café waar ook twee huifkarren stonden te wachten. Na een stukje grote baan weer het bos in om op 66 km nog een leuk paadje te treffen dat zich met vele S-vormige bochten tussen de bomen slingerde. Ik begon me af te vragen waar men alle paadjes bleef halen! Als konijnen uit een hoge hoed getoverd! Een assenweg leidde me voorbij het natuurgebied Goorken dat we figuurlijk links en letterlijk rechts lieten liggen. Om er daarna toch in te rijden ter hoogte van een bizarre betonnen uitkijktoren die ten prooi is gevallen aan graffiti! 70,5 km! Een aantal jonge kereltjes stonden er naast hun twee auto’s de tijd op zondag te doden. Een hangjongerenplek! Vanaf daar voerde een lang smal paadje me naast een waterloop en een eenzame wandelaarster. Er kwam nog een konijn uit de hoge trackhoed wanneer ik op 72 km over een klein crossparcours op en af door een dennenbos gejaagd werd.

Servitudes leidden me tot de meer bewoonde wereld waar ik aan een heuse oude windmolen, deze keer niet zo’n nieuwe lange, een bordje met “nog 5 km” zag staan! Jeetje, en ik zat al over de 70 en begon toch naar het einde te verlangen! Ik werd zelfs een beetje boos op Goe Bezig! Alsof ze mij niet wilden laten gaan. Er volgde zelfs nog de doortocht over een in het plaatselijke “park” uitgekiende parcours over paadjes waarvan ik me afvroeg waar ze ze bleven halen! 73 km. Een man met een kruisje als oorbel, die in het bos op wandel was met twee honden en zijn vrouw, sprak me aan. Nu nog op pad? Ja, zoals altijd de laatste! Hij was op de weg gaan rijden met dit natte weer. Hoeveel km ik gereden had? Hoeveel nog te gaan? Ik had er al moeten zijn! Ge zult seffens dan wel afslaan richting Broekkant, verzekerde hij me. Betonbaantjes en veldwegen brachten me voorbij het verlossende “nog 1 km” weer tot aan de voetbalvelden. En wiens auto stond daar nog eenzaam te wezen? Het antwoord is duidelijk.

Het minste wat men van deze toertocht kan zeggen is dat hij met zorg voorbereid en uitgekiend werd, eigenlijk op het randje van perfect af. Zelfs tot op het laatste, toen ik moe gereden naar het einde verlangde, liet men mij nog alle paadjes uit de omtrek zien! Ik dacht dat er geen einde aan zou komen! Op enkele private terreinen hadden de mannen van Goe Bezig als everzwijnen de bodem losgewoeld om tracks door het bos met een meer technisch karakter open te leggen. Een vlakke tocht, maar door zijn lengte en technische intermezzo’s meer dan vermoeiend genoeg. Alle paadjes van Arendonk en omstreken kregen we te zien. Duidelijk afgepijld, perfect gemarkeerde splitsingen met waarschuwing vooraf, bordje aan de splitsing en bordje na de splitsing met nog eens een herhaling van de gekozen route. Wie er hier in geslaagd is van zich van route te vergissen consulteert best een oogarts. Gevarenbordjes aan door het hoge gras aan het zicht onttrokken geulen of diepe putten om overkop gaan te vermijden. Waarschuwingen aan oversteken en seingevers tot 12.00 uur, aldus de aankondiging aan de start. De rest van de organisatie, zoals bikewash en après zullen ook in orde geweest zijn, maar daar heb ik niks meer van te zien gekregen. Van de gratis friet en curryworst heb ik nog enkel de ketel waarin ze bereid geworden geweest zijn te zien gekregen. Maar dat zal me worst wezen en komt daarenboven mijn pens ten goede. Voor mijn wagen trof ik op de grond nog een bonnetje voor gratis friet. Er is dus nog iemand die zijn portie gemist heeft! En ik waardeer zeer dat de pijltjes lang genoeg bleven hangen om ook deze schildpad de toer te laten afwerken zonder de opruimploeg in het wiel te krijgen. Warm aanbevolen! Daar in Arendonk zijn ze in ieder geval Goe Bezig! In dit filmpje kan je zien hoe ik het er van af bracht op de technische tracks! Héhé!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

09-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45-60-75 km) van Zelem Cycling te Zelem-Halen op zondag 30-09-2012.

Ik lag op zaterdag pas laat in m’n bed en ondanks het feit dat ik zondag om halfzeven op was, geraakte ik maar moeilijk op dreef. Even over negen uur arriveerde ik in Zelem en vond er een parkeerplek in de Linkhoutstraat. Toen ik naar het sportcentrum De Kambergen reed, vertrok daar net Bulls69 met zijn maat! Me ingeschreven voor de toer van 75 km, een polsbandje met noodnummer gekregen en een kort woordje gewisseld met de voorzitter van Zelem Cycling. Pas om 9.20 u was ik op weg, eigenlijk wat laat om tegen mijn tempo nog aan zo’n lange rit te beginnen. Ik had beter moeten weten, want ook vorig jaar werd ik naar het einde van de rit toe geconfronteerd met reeds opgehaalde pijlen en was ik ook om 9.30 u vertrokken.

Het ging de straten van Zelem uit om reeds na een kilometer de off-road op te zoeken onder de vorm van een weidepaadje waar ik even een Forestbiker uit Langdorp in mijn wiel kreeg. Ik had er zin in, er scheen een stralende zon, ook al was het vrij frisjes en was ik blij dat ik m’n beenstukken had aangetrokken. Het weidepaadje leidde ons naar een bos waar we tot 3 km een mooi pad gepresenteerd kregen. Daarna ging het een asfaltbaantje op in de richting van de spoorweg om rechtsaf een volgend smal weidespoor in te rijden dat evenwijdig met de spoorweg langzaam de hoogte in ging. Daar kreeg ik dan eindelijk Edg eens te zien, een biker die na de toertocht Afrit 16 vanuit Heverlee op 9 september gereageerd had op een schrijfseltje omdat hij mij tijdens het inhalen begroet had, terwijl ik niet wist wie het was. Ik had dat vermeld in de hoop dat daar reactie op zou komen. En die kwam! Hij was met de bike vanuit Erps-Kwerps gekomen, zou de tocht van 75 km rijden en daarna terugkeren! Een hele prestatie! Hij is me eventjes blijven volgen, maar tegen mijn slakkengang is niemand opgewassen! Hopelijk herken is hem wanneer onze wegen elkaar nog eens kruisen. Ik zal eens zoeken tussen de gemaakte foto’s! Intussen gevonden! Ik had het gevoel deze paadjes nog niet zo heel lang geleden bereden te hebben, ik vermoed tijdens de marathon van de Demervallei op 2 september waar Edg me blijkbaar ook had zien rijden. Tijdens het naar Zelem rijden vanochtend was ik namelijk voorbij het kapelletje gereden dat herinnert aan de aanval van de Duitsers op de villa op de Sint-Jansberg, met Gusta als overlevende, en die plek was ik tijdens de marathon vanuit Diest gepasseerd! Het verhaal van Gusta kan je samen met andere wetenswaardigheden over de omgeving van de Sint-Jansberg hier lezen!

Op 5 km passeerden we de grens met Schaffen-Diest. Even een asfaltbaantje gekruist en dan het bos in over een smal paadje naast een draadafsluiting. Een biker die me twijfelend tegemoet kwam gereden op de straat kwam achter me aan. Hij wou hier inpikken op het parcours en vroeg welke route ik reed. Het maakte weinig uit, want er was nog geen splitsing geweest en ik had slechts 5 km op m’n tellertje staan. Het bospad maakte een haakse bocht naar rechts en een groepje bikers stak me voorbij. Een dikke twee kilometer verder kregen we een mooi stukje parcours voor de wielen geworpen. Een track ging er op en af door het bos en het parcours was er iets of wat technisch. We kwamen er aan de diepe put waar beneden een beekje door stroomt en waar fotografe Connie zich vorig jaar had opgesteld met haar camera. Er stond daar toen maar weinig water in, maar door een lek in de waterleiding stroomde de beek in de loop van de voormiddag goed vol, wat toen een aantal mooie actiefoto’s opleverde! Toen ben ik los door het water gereden, kwestie van op de foto te staan. Deze keer heb ik toch voor het naastliggende bruggetje gekozen om al niet van bij aanvang met natte schoenen te zitten. Maar een van twee bikers die de lus achter de rug hadden en het bos weer via het bruggetje verlieten, protesteerde luid! Door het water moest ik!

Na de beek volgden enkele mooie singletracks doorheen het bos en even verderop hadden de grote bazen van MTB-You postgevat om alle passerende bikers digitaal te vereeuwigen. Er was daar op dat ogenblik ook een man van Zelem Cycling present. Ik vermoed dat het de persoon was die dat deel van het parcours in de gaten hield. Even halt gehouden voor een babbel. We verwonderden ons over het feit dat er niet zo’n grote opkomst was voor deze nochtans als pareltje bekend staande toertocht. Er was wel wat concurrentie van de tocht in Houthalen en van de gloednieuwe rit in het Nederlandse Beek. Weer op pad om een langzaam klimmende zandweg te treffen, gevolgd door een singletrack op 8 km na het vertrek. Tot 10 km reden we over het asfalt van de rustige Barenbergse weg om er de splitsing te treffen tussen de 25 km en de 40-60-75 km. Mee de richting van de lange afstanden uit. Tot 12 km kregen we weer een knappe singletrack die zachtjes vanuit het bos tot naast een maïsveld klom. Er was me net een groepje snelle jonge gasten voorbijgestoken dat in de smalle track achter een trio oudere bikers was komen te hangen. Eén van die gasten probeerde rechts voorbij te steken, maar het spoor dat hij koos werd dieper en dieper, zodat hij noodgedwongen moest stoppen. Hij keek eens schaapachtig lachend naar ons om, goed wetend dat hij er zichzelf in geluisd had! Bijna boven kwam het spoor gelijk te liggen met het geoogste veld links en stoven de jonge kerels over de stoppels om de bocht naar links af te snijden en voorbij te kunnen. We reden vanaf het veld weer een bos in om af te dalen tot aan de Postbaan.

Een volgende track doorheen het bos kwam daar weer uit tevoorschijn en ging over in een kiezelpad over het netjes verzorgde erf van een huis, tussen het huis en een hondenhok door. Dat beest moet zich een halve dag schor hebben staan blaffen en zal de volgende nacht wel bijzonder goed geslapen hebben! Ik ben hier vroeger nog al gepasseerd en misschien ook tijdens andere tochten. We bereikten zonnige veldwegen van waaruit we mooie vergezichten hadden en die deel uitmaken van het Kelbergen Wandelpad. Ook MTB Kelberg (Diest, 10 juni) en de United Bikers (Diest, 2 september) tapten uit het vaatje van het Kelbergen Wandelpad waarop een paar mooie holle wegen liggen. Omstreeks 13 km reden we rakelings naast een uitloper van de grote boomkwekerij in Schaffen om de afdaling van de eerste holle weg op het parcours aan te vatten. Een goed van kiezel voorziene holle weg die ons tot aan de Waterstraat in Schaffen voerde om daar het mooie gerestaureerde grote huis in rode baksteen te zien staan. Omstreeks 15 km doorkruisten we dan de brede zandwegen van de boomkwekerij over het traject van een vaste route. Een plekje dat door alle toertochten in deze regio wordt aangedaan. Met een mooie aanzet doorheen een holle singletrack die uitgeeft op de brede zandwegen van het domein. Tot 17,5 km reden we over het terrein van de boomkwekerij. Daarna een straat schuin over in, mij bekend uit andere tochten, om in het volgende bos weer een singletrack op te zoeken. Vanaf hier kregen we de ene na de andere prachtige track voor de wielen, de reden waarom deze tocht zo bij bikers geliefd is.

Op 19 km werden we voor de eerste keer echt aan het klimmen gezet en mijn geheugen had me niet in de steek gelaten. Dit was het Steenkot aan de Kruisberg in Veugt (Schaffen), zijnde de begroeide restanten van een voormalige ijzerzandsteengroeve. Dat is voor mij een zware dobber en ook de biker die voor me reed had het er knap lastig en moest zijn klim meermaals net voor de top staken! 11.00 u. Beneden aan de straat waar een bord de historiek van het Steenkot beschrijft, moesten we direct weer het bos in naar boven, terwijl er aan de andere kant bikers naar beneden kwamen. Het was duidelijk dat hier een korte lus uitgezet was over de bulten en de dalen die dit oord rijk is. Eerst kreeg je er een machtige holle weg die spijtig genoeg niet gespaard blijft van een weinig sluikafval! Er was de keuze gelaten tussen “gemakkelijk” links en “moeilijk” rechts en omdat gemakkelijk voor mij meestal al moeilijk genoeg is, was mijn keuze snel gemaakt. Alleen de superbikers raken die steile helling al rijdend tot boven op! Ik kwam weer beneden ter hoogte van het bord om de straat eventjes te volgen en dan weer machtige singletracks te treffen op en af doorheen het bos waarvan de bodem dan nog eens met laag struikgewas begroeid was. Het feest hier duurde tot 21 km. We kwamen weer uit het bos tevoorschijn aan de voet van de Schellekensberg in Veugt (Schaffen) nabij de grens met Lummen. Dit is een ferm naar boven klimmende straat met mooie villa’s. Voor het eerste huis rechts naast de bosrand staat op de oprit telkens de bevoorrading van een andere toertocht die ik al meerdere keren gereden heb. Het viel me op dat er redelijk wat nieuwe villa’s tussen de bestaanden in opbouw zijn. Indien ik genoeg centen zou hebben, zou ik hier mijn keuze voor een stulpje wel kunnen maken! Want daar staan pareltjes tussen.

Sommige tochten duiken halverwege de klim links een smal pad tussen twee tuinen in, nu ging het verder tot aan een drukkere straat boven om er na 22 km een splitsing te treffen tussen de 45-60 km en de 75 km. Ik was gekomen voor de 75 km en ik zou ze doen ook, wat achteraf gezien omwille van m’n latere start toch niet zo’n goede keuze was! Even langsheen de drukkere baan om een veldweg te bereiken en na de oversteek van nog een weg verderop in een weide de eerste bevoorrading te treffen op 23 km. De mensen daar stonden er met een zwerfwagen. Een betere uitrusting is ondenkbaar! Alles direct bij de hand. En het weer was uitermate geschikt om daarmee naar buiten te komen! Een banaan, een wafel en een snede cake doorgespoeld met een beker zoete sportdrank. Er stond nog een biker aan de stop, een inboorling die aan het vertellen was dat hij dadelijk in de buurt van zijn huis passeerde en daar zijn winteroutfit zou wisselen tegen een korte broek. Want vanochtend was het vrij koud, nu begon het een stuk warmer te worden. Even later kwam er nog een biker toe. Daarmee zullen wij veruit de laatsten geweest zijn om er te passeren. Voor mij was het de enige bevoorrading van de drie die voorzien waren. De reden daarvan volgt.

De man aan de stop had ons gezegd dat er een mooi stuk volgde. We reden al snel het bos weer in en kregen tot 25 km bijzondere paadjes voor de wielen. We reden tussen de reeds bruin wordende varens over een tapijt van dennennaalden. Deze plek herkende ik nog van de vorige editie en mogelijk uit een andere tocht. Ik arriveerde aan een drukkere baan in Schaffen, de Rothstraat. Daar ging het even over asfalt tot aan de grens met Beringen-Paal. Rechtsaf een veldweg in waar ik te maken kreeg met een man die met zijn auto met aanhangwagen het pad versperde. Hij wond zich op over het feit dat er een auto voor de poort naar zijn weide geparkeerd stond. Althans, dat vermoedde ik, want ik verstond niets van wat hij zei toen ik voorbijreed. Na de veldweg arriveerde ik in een Beringen-Paalse wijk en de straatnaam maakte al snel duidelijk waarom de tocht ons eventjes over het asfalt tot hier bracht! Want via de Klitsbergstraat werden we de gelijknamige berg op gestuurd! Die was me meer dan bijgebleven van na de vorige editie. Van de steile klimmetjes waren er voor mij bij die te zwaar waren, mede omdat ik mijn pijnlijke knie wat wilde ontzien. Kwestie van een uitvlucht te vinden om mijn onkunde te vergoelijken! Van 28 tot ruim 32 km werden we zonder mededogen de hellingen van de Klitsberg op en weer afgejaagd. Naar boven strompelend en dan weer naar beneden om bijna op hetzelfde punt weer uit te komen. Daarna weer van dat. Ik denk dat we alle kanten ervan gezien hebben, want boven stond, verdoken tussen de bomen, een kolossale watertoren die we zeker drie keren van nabij zijn gepasseerd!

Er kwam nog een jonge kerel achter me aan en die vloog daar naar boven alsof hij niet behoefde te trappen! Ach ja, indien ik dertig jaar geleden een meer sportief leven had geleid, dan had dit misschien ook tot mijn mogelijkheden behoord! Ik heb er intussen al vrede mee genomen dat ik het Pinoccio-niveau helaas nooit zal overstijgen! Die jongen zal allicht de laatste geweest zijn op de langste route. Eens definitief boven borrelde een herinnering op in mijn brein. Stond daar niet ergens een groot kruisbeeld met twee geknielde beelden, een calvarie? Of een kapelletje? Het laatste bleek het geval. Want een pad dwars door het bos bracht me op 30 km voorbij een witte kapel waar ik de vorige keer een tijdje halt had gehouden. Even gestopt. Twee ogen van een stuk van wat ooit het gezicht van een beeld geweest moet zijn, keken me van op een paaltje aan. Tiens? En dan zag ik op de grond resten liggen van een kapotgeslagen beeld. Crapuul houdt zich blijkbaar overal op! Nog een paar paden op en af in het bos om tot de voet van de watertoren te rijden. Zwaar voor den deze! Via een grasspoor verliet ik na 32 km op het middaguur de Klitsberg.

Tot 35 km volgden landelijke asfaltbaantjes tot aan een straat die Kriekelswarande gedoopt werd. Om de bossen in te gaan naast de door een draad afgesloten tuin van een huis. Gelukkig! Een overmoedige eekhoorn moest er lopen voor zijn leven toen een woeste hond kwam afgelopen naar de draad wanneer ik er voorbij reed. Het scheelde niet veel of de eekhoorn was zijn staart kwijt! Een stukje bos, gevolgd door veldwegen in een prachtige omgeving, brachten me weer tot het andere einde van de Kriekelswarande, waar op het kruispunt met de drukke Beringenbaan een bord stond met publiciteit voor bedenbokes.be! Een plaatselijke bed and breakfast die misschien perspectieven opent voor een volgende keer! Daar blijven slapen om ’s morgens zeer vroeg aan de start te verschijnen! Straks zou ik hier op weg weer naar huis met de auto passeren! Had de GPS me voor de heenrit over de verkeerswisselaar van Lummen gestuurd, op de terugweg stuurde hij me naar de oprit van de E313 in Beringen. Na bijna 37 km ging het schuin de Beringenbaan over om aan de overkant een assenweg in te moeten slaan. Even onder de bomen en daarna de velden in over een zacht klimmend pad naar de grens met Meldert-Lummen toe, een plekje dat ik me nog van de vorige keer kon herinneren. Te meer omdat er wel meerdere plaatsen in Vlaanderen zijn die Meldert heten. Er is nog een Meldert nabij Hoegaarden en een Meldert nabij Aalst. Beide plaatsen hebben reeds kennis gemaakt met de wielen van m’n bike.

Eens boven bereikten we een open vlak plateau, zijnde de Venusberg in de vallei van de Zwarte Beek. Een bord vermeldde de geografische historiek van deze plaats. Aan de einders rondom overal bomen. Ik reed een mooi stuk bos in, kreeg een afdaling doorheen een holle weg voor de wielen om na een kort stukje asfalt een weidetrack in te duiken tot aan een baan. Daar was met twee nadarhekkens een poortje geplaatst om te vermijden dat de bikers de rijweg op zouden vliegen. Op 40,5 km trof ik een mooie holle track waar het lekker afdalen was tot aan enkele straten in Meldert om er een asfaltbaantje te treffen tot in Halen. Op 42 km stak ik de drukkere Heesstraat in Meldert over om een kilometer verder in het bos een man aan het werk te zien met het verwijderen van pijlen! Neen, geen spelbreker, maar een Zelemse Cyclist die daar al aan het opruimen was. Het was weer van dat! Hij legde me uit hoe ik moest rijden, maar die kerel kan zich dat natuurlijk allemaal voorstellen, en omdat de lus na afloop terug hier passeerde, vond ik het raadzamer van dit reeds ontpijlde deel van de toer links te laten liggen. Anders liep ik misschien het risico van tegen mijn terugkeer helemaal niets meer te vinden!

Paadjes leidden me daarna door de bossen, waarbij we in de buurt reden van een vaste route. Aan de paaltjes te zien een route van recente datum. Op 45 km overschreed ik de grens met Linkhout-Lummen en reed ik even achter een man die op de fiets met de hond aan een leiband door het bos over de track reed. Ik had wel eens willen zien dat de hond de andere kant van een boom koos dan zijn baas! Dat zou pas spektakel gegeven hebben! Er volgden bospaden met enkele bulten op de grens tussen Zelem-Halen en Lummen. Ik kwam het bos weer uit op een pad dat de naam Mierenbergstraat droeg. Waar ik aan de voet van de snelweg een splitsing trof tussen enerzijds de 60-75 km naar links en anderzijds de 25-45 km naar rechts. Gekozen voor het eerste. Ik kwam uit op een grote baan, op een plek die ik me nog enigszins kon herinneren. Maar ik zag geen pijl meer hangen! Teruggekeerd. In de verte stond een renner op een eigenaardige manier langs de kant! Was hij nu iets op dat bord aan het lezen? Een pijl aan het bestuderen? Toen ik passeerde zag ik tot mijn verbazing dat hij stond te pissen, met de fiets nog tussen zijn benen! Zoals de echten in de koers zeker? Als ik dat zo zou proberen was mijn buis (ge moogt kiezen dewelke) gegarandeerd nat!

Langs de kant van de 45 km hingen nog wel pijlen, zodat het me raadzamer leek van die te gaan volgen, niet wetend hoeveel kilometers van die route nog voor me lagen. Ik kwam uit aan een grote brug waar de snelweg de spoorweg kruist. Ik moest naast de sporen de brug onderdoor om daarna een track op de nieuwe rode route te volgen. Vorig jaar heb ik hier ook wat moeten zoeken en gokken omdat de pijlen al weg waren, maar de kalklijnen hebben me toen op de juiste weg gehouden. Via een tunneltje ging het na 50 km de spoorweg onder en naar rechts. Er kwamen me een aantal bikers tegemoet waarvan ik vermoed dat ze terugkeerden van de après. Om uit te komen aan een bocht in een brede rustige straat met aparte fietspaden erlangs. Hier had ik vorig jaar de weg gevraagd aan twee vrouwen, maar die wisten evenmin waar ze ergens waren! Linksaf en rechtsaf kom je weer in Zelem. Mijn eerste optie toen was rechtsaf een pad in dat overgaat in off-road, maar dat betrouwde ik toen niet omdat het weer van de bewoonde wereld weg ging. Nu bleek dat toch de goede optie geweest te zijn, want de pijltjes wezen naar ginds. Het pad lag er wat vettig bij. Vermoedelijk had het hier gisteren ook wat geregend zoals in Mol. Ik overschreed weer de grens tussen Zelem-Halen en Linkhout-Lummen ter hoogte van twee eenzame huizen met de snelweg op een hoge berm aan de linkerkant. Dit op 51 km na de start.

Mijn keuze om de richting van de 45 km uit te gaan bleek zo slecht nog niet! Want tot 55 km kreeg ik weer zeer leuke singletracks door dichte bossen voor mijn Fat Albert-voorband geworpen. Met nog wat draai- en keerwerk tussen dicht op elkaar staande stammen en een paar onverwachte bultjes! Ik kwam uit op een door een haag van de baan afgescheiden fietspad waar een bordje de laatste kilometer aankondigde. Toen ik even halt hield alvorens onder de brug van de snelweg te rijden, stak me nog een biker voorbij. Dat zal de laatste geweest zijn die de 75 km had kunnen rijden zoals het hoorde. Maar ik was content, want het laatste stuk van de 45 km was nog de moeite waard geweest. En als dat vorig jaar ook deel uitmaakte van de route van 75 km heb ik dat toen gemist. Door mijn korte versie had ik wel twee bevoorradingen gemist, maar mijn drinkzak lurk ik zelden volledig leeg en ik heb altijd enkele energierepen bij voor in noodgevallen. En mijn vetreserves zijn van die aard dat mijn natuurlijke zelfbevoorrading nog een tijdje meekan in onvoorziene omstandigheden. En als ik mijn verhaaltje van vorig jaar lees, dan kan ik me nog perfect voorstellen wat ik nu niet gezien heb.

Het voordeel van mijn kortere versie vandaag was dat er toch nog wat leven was aan De Kambergen. De laatste bikers genoten er nog van een pint in de herfstzon op misschien één van de laatste mooie warmere dagen die ons gegund zijn. Me ook buiten gezet met een drankje. Er kwam een meisje rond met een plateau broodjes. En hoe kan je nu weerstaan aan de twinkelende ogen van een braaf meisje dat misschien alle moed in haar kinderhart bijeen heeft moeten schrapen toen ze met die schotel op pad gestuurd werd. Morgen zit ze weer op school, ze zal opgroeien in Zelem en de kans is groot dat mijn pad het hare nooit meer zal kruisen. Meer dan redenen genoeg om twee broodjes te kopen. En omdat ze de laatsten niet meer aan de man kon brengen heb ik er nog twee gegeten en had ik meteen een middagmaal binnen! Met de 56 gereden kilometers was het toch de moeite geweest om tot hier te komen. En nu had ik het laatste deel van de toer nog kunnen rijden, een stuk dat ik de vorige keer vermoedelijk gemist heb. En dat was met een reeks knappe singletracks zeker nog de moeite waard. De bikewash was al opgeruimd bij aankomst, omdat de wasser van dienst ook nog de rit wenste te rijden. Het was hem gegund en de fiets was toch nauwelijks vuil geworden. Die heb ik zoals altijd thuis nog proper gemaakt.

De toer in Zelem-Halen blijft één van de mooisten op mijn palmares. Veel afwisseling van wegen en paden, een ruim off-road-gehalte en een paar venijnige stukken met stevig klimwerk aan het Steenkot en de Klitsberg, zodat ook de rijders op zoek naar wat hoogtemeters aan hun trekken komen, zonder dat voor wie dit te zwaar is hier weg hoeft te blijven. Met stukjes die ook aan bod komen in andere mooie tochten vanuit Diest en Herk-de-Stad. In een streek die nooit gaat vervelen. Met een haast perfecte organisatie. Een parcours dat degelijk afgepijld is en waar het gebruik van kalklijnen het de biker gemakkelijk maakt om het juiste spoor te volgen. Spijtig genoeg wordt er redelijk snel met de opruim van het parcours begonnen. Het is misschien ook beter van het parcours op te ruimen van begin tot einde, in plaats van de lussen tussenin al te ontmantelen. Wat niet altijd evident is omdat de meeste clubs verschillende ploegen inzetten die elk hun deel van de tocht opruimen. En anders moet ik volgend jaar nog vroeger opstaan of toch eens overwegen om daags voordien af te zakken naar de bedenbokes! Want sneller rijden is een optie die ik helaas niet in overweging moet nemen! Mijn foto is ook vrij goed gelukt. Van een oude knol kan je natuurlijk geen jong veulen maken, maar het kan ermee door! Bestel al maar de broodjes voor volgend jaar!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

03-10-2012 om 20:49 geschreven door StrammerMax

Vanaf het voetbalveld doken we het bos in en volgden tracks en wegen in de bossen die rondom het Zilvermeer liggen. Daar was een vader met zijn dochtertje op pad. Vastgesteld dat m’n tellertje de eerste, vermoedelijk een tweetal, kilometers niet had geregistreerd omdat het metalen verklikkertje omgekeerd zat! Reeds na 2,5 km troffen we een eerste splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de routes van 25-45 km. Na de oversteek van een klein houten brugje bereikten we via een bospad de boorden van een kanaal, zijnde de Sluizenstraat op het grondgebied van Lommel. Even verder ging het rechtsaf om in het bos als het ware op onze stappen te moeten terugkeren in de richting van waaruit we kwamen om er tijdens een lusje een mooie track voorgeschoteld te krijgen in de strook bos die langsheen het kanaal ligt. Na 4 km bleef ik op de track met m’n voorwiel steken in mul zand dat zich achter een hoog dropke over een uit de kluiten gewassen wortel bevond en ging bijna over de kop! Zonder veel erg. Het knarsen van de schijfremmen omwille van het natte zand baarde me meer zorgen. Het pad kwam uit in de Blauwe Keidreef te Mol en een dikke kilometer verder reden we over een zanderig pad naast een kale zandvlakte en klein meer op het terrein van een zandgroeve. Ik heb hier ooit eens gereden tijdens droog weer met hevige wind waardoor er op dit terrein een heuse zandstorm woedde! Eens de zandkuil voorbij ging het linksaf de dennenbossen in om tot ongeveer 7 km de paden en tracks te berijden die zich uitstrekken over het domein rond de groeve en om te eindigen met een mooie singletrack op en af over bultjes. Spijtig van het vuil, lege flessen en blikjes, bij het binnenrijden van het bos. Daar was het ook uitkijken voor stevige boomwortels. We reden weer even langsheen een meer om de boorden van een kanaal te bereiken. 13.00 u.

Even ging het langs het jaagpad, waarbij je bikers op de andere oever kon zien rijden. We werden linksaf het gras in gestuurd om achter de bomen een helling op gejaagd te worden om over een soort van aarden dijk, evenwijdig met het kanaal, te rijden en om via een smal paadje weer naar beneden te komen tot op het jaagpad. Tijdens het rijden over de dijk kregen we een korte fikse bui over ons uitgestort. Na een paadje werden we via een brug naar de andere oever van het kanaal gestuurd om er over een brede grindweg teruggestuurd te worden in de richting van waaruit we kwamen. Nu konden we de bikers zien die aan de andere kant van het kanaal van de dijk kwamen gereden, op het jaagpad reden of aan hun klim gingen beginnen. Vanaf het grindpad ging het opnieuw de bossen in over leuke tracks op en af tot omstreeks 10 km. Dan bleek dat we een lusje in de buurt van het kanaal voor de wielen hadden gekregen, want we kwamen weer uit de bossen tevoorschijn en dienden de blauwe fietsbrug te kruisen die we daarnet ook al hadden kunnen zien liggen. Er volgden een singletrack in een strook bos en een stukje asfalt over een aanloopstrook van een brug onder de bomen naar boven toe om via een track een duik naar beneden te maken om uit te komen op de andere oever van het kanaal op grondgebied Lommel. Ik reed er de visser voorbij die ik daarnet van op de andere oever had zien zitten toen ik aanstalten maakte om de blauwe brug over te rijden. Vanaf het kanaal ging het weer het bos in om na 12,5 een bospad te treffen dat er glad en slijkerig bij lag na de buien van daarstraks.

Aan het einde van het glibberige pad viel mijn oog op iets dat ik herkende! Ja, het was hem! De Steen der Zeven Heerlijkheden! Op 13,5 km na de start! Ik was voor eerdere toertochten en ook de keren dat ik met een kameraad naar Lommel was gereden om er te helpen tijdens het jaarlijkse criterium, diens broer verzorgt er de catering voor de VIPS, al zo vaak de wegwijzer naar de Steen der Zeven Heerlijkheden op de baan van Mol naar Postel gepasseerd! Tot ik op een zekere keer met de wagen dat pad ben in gereden om te gaan kijken wat voor steen dat dan eigenlijk wel was! Ik was er achter een auto aan gereden die over de asfaltstrook naast het zandpad reed, wat dus eigenlijk het fietspad is! Om dan vast te stellen dat er aan die steen eigenlijk niet zo veel te zien is. Het betreft een oude grensmarkering op een plaats waar de zeven heerlijkheden Mol, Balen, Dessel, Postel, Lommel, Luyksgestel en Bergeijk aan elkaar grensden. En het is de plek waar de provincies Antwerpen, Limburg en Brabant elkaar raken. Ik ben toen met de auto verder gereden over de kiezelpaden in Nederland. Een verlaten streek met bijna nergens bebouwing.

De meeste bikers reden de steen achteloos voorbij, maar als je de moeite doet om even rechtdoor te rijden tot op de betonnen brug zonder leuningen, dan krijg je een prachtig zicht over een waterloop die zich tussen het groen doorheen het landschap slingert. Een knappe plek, zeker nu de zon weer vanuit een blauwe hemel over het landschap scheen! We werden over de asfalt fietsstrook naast het zandpad in de richting van de baan van Mol naar Postel gestuurd om halverwege linksaf te moeten over een vettige veldweg die dan nog gehavend was door een vrachtwagen die naar een veld was gereden en wilde terugkeren. Verderop stond ook een tractor naast een container die met geoogst materiaal gevuld werd. Een al even vettige singletrack bracht de bikers na 15 km weer tot aan het kanaal. Daar reden we een tijdje naast over het grindpad, de plassen trotserend. Er reden hier heel wat bikers, ik was alles behalve alleen op pad! Ik kreeg er even het gezelschap van Wannes61, de “onbekende biker” die me tijdens de toertocht van de Off-Road-Bikers op 15 september vanuit het Sint-Paulusinstituut te Mol tijdens het voorbijrijden begroet had. “Of ik dan zo vaak in Mol kom rijden?” Ik heb inderdaad al redelijk wat toeren in Mol en omstreken gereden. Het is hier mooi, er zijn veel bossen en Mol is redelijk gemakkelijk te bereiken vanuit Antwerpen, op een uur rijden. Bovendien krijg je vaak een heel andere omgeving te zien, afhankelijk van de startplaats! Mol is niet voor niks de meest uitgestrekte gemeente van België. Een toertocht in Mol kan eigenlijk nooit tegenvallen!

Afscheid genomen van Wannes61 alvorens het treintje bikers vanaf het jaagpad een singletrack in dook. Na deze korte track en een gehavend kasseibaantje door het bos bereikten we de Postelsesteenweg met de Baileybrug aan onze linkerhand. We werden er echter naar rechts gestuurd, van de brug weg, om er eventjes over de fietsstrook van deze gevaarlijke baan te rijden. Het was me bij het naar hier rijden al opgevallen dat er veel takken op de fietsstroken lagen. Verderop was men trouwens met een hoogtewerker aan de slag om gevaarlijke takken van boven de rijbaan te verwijderen en die mannen waren nog bezig toen ik weer huiswaarts reed. We dwarsten de baan en reden een singletrack in die zich tussen een veld voor de kweek van rolgazon en een betonbaantje van het domein Zilvermeer door een strook bos slingerde. Ik had er het gezelschap van nog redelijk veel andere rijders. Na 17,5 km omstreeks 14.00 u. Over natte tracks werden we in een lusje weer tot aan het kanaal gevoerd om er aan de tegenoverliggende oever de restaurantboot De Kleppende Klipper te zien liggen. Dat betekende dus dat we de Baileybrug naderden. Daar troepten een aantal bikers samen om te wachten op het groene licht en om voor de auto’s de brug op te rijden. Eens de brug over bereikten we de bevoorrading in het gebouw langsheen de Postelsesteenweg ter hoogte van De Kleppende Klipper. Mijn fiets tegen een boom geparkeerd. De Rauwtrappers hadden hun bevoorradingstafel in een garagepoort staan, zodat het wat drummen was voor de kleine opening om aan iets eetbaars te geraken. Want op het moment dat ik er arriveerde was het er vrij druk. Verderop was er ook een activiteit van één of andere jeugdbeweging met K3-muziektoestanden. Er stonden veel auto’s met Nederlandse nummerplaten, zag ik bij het naar huis rijden. Naast de bananen, de suikerwafels en de sportdrank, begint nu ook de soep weer haar intrede te doen! Hier met lekker veel groenten, vermicelli en balletjes! Om 14.15 u van alles wat geproefd en weer op pad.

De rijbaan over en eerst even tot aan de Kleppende Klipper gereden. Vanaf de restaurantboot kon je in de verte de Sas-4-Toren in Dessel boven de bomen uit zien steken! Daar had ik exact een week geleden nog gestaan aan de bevoorrading tijdens de toertocht van de Free-Bikers vanaf het Campinastrand in Dessel. Om er na de rit in de kantine nog een delegatie Rauwtrappers te zien zitten. We werden van De Klipper weg een breed zandpad op gestuurd in de richting van het Zilvermeer. Een singletrack bracht ons in een groene strook tussen het meer en het kanaal tot op het jaagpad tot vlak bij de Sas-4-toren die aan de overkant van het kanaal stond. Even langsheen dat jaagpad om verderop naar links gestuurd te worden. Daar dienden we na 22 km op onze stappen terug te keren via een zanderig pad met de allures van een singletrack. Op het pad links kregen we de bikers te zien die van de bevoorrading waren vertrokken. Net voor De Kleppende Klipper ging het dan op 24 km rechtsaf richting Zilvermeer. Eerst over een paadje evenwijdig met de betonbaan die doorheen het recreatiedomein loopt en daarna op een mooie track met links het meer en rechts de achter het groen verscholen omheining van het recreatiedomein. Spijtig dat er hier en daar redelijk wat zwerfvuil lag. Lege plastieken flessen, blikjes en van die toestanden. We bereikten het fietspad langsheen de Postelsesteenweg om op 27 km via de hoofdingang het domein Zilvermeer binnen te rijden. Er volgde een bospaadje langsheen het natuurgebied Buitengoor. Tot 29 km reden we doorheen het domein Zilvermeer, eerst over een bospad, een houten brugje over, gevolgd door een asfaltbaantje langsheen de caravans en de buitenverblijven en eindigend met paden van mul zand naast een visvijver. Op een bospad kwamen we via een achterpoortje het recreatieoord weer uit. Wat me deed vermoeden dat de richting van de tocht omgekeerd was in vergelijking met de vorige editie. Toen kwamen we via dit poortje het Zilvermeer binnen. Even aan de kant voor een sanitaire stop.

Er volgde een mooie singletrack en we troffen er een splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km. Daar kwam iemand met een wapen op me toegestapt! Hij maakte deel uit van een gezelschap dat aanstalten maakten met het begin van een spelletje paintball. Een aantal gewapende mannen versperden de track aan de uitgang van het bos en ze spraken een bizar taaltje dat alles behalve op Nederlands geleek! Het ging eventjes langsheen het kanaal tot aan een industriezone met een Renault-garage en via de curryworstenfabriek Mora, waarbij je ook het houtbedrijf Vanderhoydonck kon zien staan. Mij nog bekend van de toertocht van de Off-road-bikers op 15 september, maar nu in de omgekeerde richting. Na dit industrieel intermezzo ging het opnieuw de bossen in om er plezante singletracks te treffen. Op een breder bospad ging ik bijna opnieuw onderuit toen ik met mijn trapper een iets te hoog onder de bladeren verstopt boomstronkje raakte. Even gestopt om te zien of er geen schade was. En terwijl ik daar stond had ik de indruk dat de volgende biker dat stronkje ook raakte. Het tellertje toonde 31,5 km en hier begon het stuk van de toertocht dat voor mij het mooiste was en waar ik het meest heb van genoten. Want de laatste 15 km waren de knapste van de tocht.

Mooie singletracks voerden me tot 33 km op en af over zandpuisten en doorheen putten tot aan de Berkensingel, een straat van een woonwijk in Balen, en waarvan het laatste huis bijna tot in het bos staat. Er volgde de doortocht van een straat met enkele zeer grote oudere huizen om daarna weer de bossen in te duiken en dezelfde paadjes te treffen van tijdens de toertocht van de Off-road-bikers, maar nu in de omgekeerde richting. Omstreeks 34 km moeten we in de buurt gereden hebben van de Kievitsheide op de grens tussen Mol en Balen en dus niet zo ver af van Mol-Gompel. Tot 36,5 km volgden enkele vettige bospaden die het water van de regenbuien omstreeks het middaguur nog niet verteerd hadden. Vanaf een spoorwegovergang tot aan een volgende spoorwegovergang volgden zeer mooie leuke singletracks door deze bosrijke streek. Een plezant en prachtig stukje tot aan de Zwarte Dreef in Balen. De baan over om een volgende prachtige track te treffen die me langsheen de vervallen chalet aan de oever van een mooi bosmeertje bracht. Dit alles mij nog bekend van de toer op 15 september. Nogmaals de spoorweg over in de Spoorwegdreef, een brede grindweg in de bossen van Mol, om tot 38 km te kunnen genieten van nog meer bospaden. Er volgde daarna nog ruim voor een kilometer knappe singletracks doorheen een bos- en heidelandschap. Omstreeks 40 km arriveerde ik samen met enkele anderen aan de drukke grote baan van Mol naar Lommel die we dienden over te steken. Nadat we een bordje met “nog 5 km” gepasseerd waren. De beloofde 40 km waren er dus 45!

De baan over en doorheen een woonwijk om vanaf een mooi huis van rijke mensen (ook gepasseerd op 15 september) weer leuke paden te treffen op de rand van bos en veld. Tot aan een golfterrein waar het rechtsaf ging met een golfwagentje in mijn zog. Na enkele woonstraten volgde een superleuk paadje in een dennenbos met dicht op elkaar staande dunne stammen en wat draai- en keerwerk. Er volgden zo nog een aantal van die paadjes naast het Zilvermeer tot 43,5 km. Bij het begin van de laatste kilometer werd nog de keuze gelaten tussen een “zeer technisch” paadje langs de oever van het meer of een gewoon bospad. Ik kwam weer uit het bos achter het voetbalveld en zag nog vele bikers buiten in de zon zitten genieten van een drankje. In de laatste meters werd ik nog ingehaald door een biker die eerst bij de bikewash in een naburige straat wilde zijn. De zes slangen waren nog allemaal druk in gebruik. Na even wachten en spuiten was de vuile bike weer relatief schoon. Mijn sporttas opgehaald en onder de douche gekropen. Ook daar was het nog druk onder de vier karig water spuitende douches. Maar het water was wel warm. In de drukte vergat iemand er z’n fietsschoenen en sokken. Ze werden meegenomen door iemand die de eigenaar kende van ziens om ze terug te bezorgen. Buiten in de zon nog twee blikjes icetea leeggedronken terwijl de Rauwtrappers zo stilaan met de opruim begonnen. Om dan met de zon in de ogen weer huiswaarts te bollen vanaf het intussen bijna leeggelopen plein voor de kerk van Rauw. En daar heb ik al lang geen GPS meer voor nodig. Aan het Sportpaleis in Antwerpen was het wriemelen geblazen omdat de afrit er de grote toestroom niet de baas kon. Het is een wonder dat daar niet meer ongevallen gebeuren! En ook aan de volgende afrit moest ik alles dichtsmijten wegens file. Eens thuis, mijn fiets nog proper en rijklaar gemaakt om morgen naar Zelem-Halen te trekken.

Een mooie toertocht van de Rauwtrappers met vele singletracks en bospaden. Alles duidelijk afgepijld, gevaarlijke plaatsen en oversteken gemarkeerd door bordjes. Spijtig dat de lange regenbui op het middaguur het parcours nat maakte. Wat de organisatie betreft was alles in orde met voldoende parking, een bewaakte fietsparking, bikewash, douches en een kantine om na de rit nog iets te drinken.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Toertocht te Mol-Rauw op 29-02-2012 door ThaDoc Kevin Keyken

02-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-55-70 km) van het Bruski Off Road Team te Pepingen op zondag 23-09-2012.

We waren deze zondag met twee sprookjesvertellers in Pepingen en reden er elk afzonderlijk onze rit. Het verhaal van JNbike vindt u ook op de site van dit Huis van Vertrouwen, mijn relaas volgt hieronder. JNbike zal wel overal voor de optie “extreme” gekozen hebben, terwijl de versie “poessies” bedoeld was voor pannenkoeken zoals ondergetekende!

Het was op deze zondag weer vroeger opstaan dan tijdens de werkweek om niet al te laat in Pepingen te arriveren om voor mijn eerste keer deel te nemen aan de toertocht van het Bruski Off Road Team. Het is vanaf de snelweg toch nog een eindje rijden, tot voorbij Vlezenbeek, bekend van de Hoebelbike, alvorens in Pepingen te arriveren. Het is vermoedelijk tijdens de Hoebelbike dat ik de naam Pepingen al eens was tegengekomen. De weg er naartoe is al de moeite waard, alhoewel het moeilijk kruisen is op de smalle landelijke baantjes. Voor mij hing op een bepaald ogenblik dan nog een hele groep wielertoeristen. Toen ik aan de voetbalvelden arriveerde was ik al direct gerustgesteld over het vinden van een parkeerplek, want daar was een immens groot en pas geoogst maïsveld voor ter beschikking achter de terreinen. Er stonden wel niet al te veel wagens, terwijl men al vanaf een uur eerder was kunnen starten. Achteraf kreeg ik te horen dat er zo’n 720 deelnemers opdaagden. Er was regen voorspeld, dus het was zaak van op tijd te vertrekken in de hoop van droog weer toe te komen! Me ingeschreven voor de 70 km met drie bevoorradingen, maar met de gedachte van vermoedelijk de 55 km te zullen volgen, eveneens met drie bevoorradingen.

Me ingeschreven, een polsbandje met noodnummer gekregen en om 8.50 u kon ik op weg. Het ging het dorp uit langsheen een aantal servitudepaadjes tussen huizen, tuinen en kleine velden om dan een eerste steile afdaling te treffen over een weg met gladde kasseien, overgaand in een natte veldweg. Ik werd tussen de weiden over grindpaden gestuurd en op 4,5 km over een pad van houten planken. Ook enkele keren via kleine houten bruggetjes over brede beken. Slechts heel zelden stak een andere biker me voorbij, terwijl ik hier eerder een grote toeloop had verwacht. Er volgde een vochtig pad over dode bladeren doorheen een bos met Canadapopulieren, gevolgd door enkele veldwegen en smalle grassporen op en af doorheen het glooiende landschap. Terwijl ik even halt hield aan de kant kwamen er dan toch enkele groepjes bikers voorbij, waaronder twee mij niet bekende leden van Straf in Bergaf uit Opwijk. Op 8 km kreeg ik dat tweetal en anderen opnieuw te zien omwille van een agrarisch oponthoud, lees een aantal koeien die de weg overstaken om naar hun weide gebracht te worden. Met een boer en een boerin die ik in mijn leven nooit nog terug zal zien!

Na 9 km volgde aan het einde van een weidespoor de eerste splitsing waar de 25 km apart ging van de 40-55-70 km. Voor de langere afstanden ging het lekker naar beneden over een weidepaadje om te arriveren op een kwistig met fijn grind bestrooid paadje. In de verte zag ik de bekende kerktoren van Halle opdoemen. Ik werd begroet door twee voorbijrijdende Goodfellas, vermoedelijk Flaming-Jakke en Kristof Huyck die bij de Straf in Bergaffers stonden na afloop van de Hoebelbike nightride. Even verder passeerde ik na 10 km omstreeks 9.30 u AZ Sint-Maria, het ziekenhuis van Halle. Daaraan blijft een anekdote uit augustus 2009 verbonden. Sik liet verstaan dat er voor hem geen toertocht in zat omdat zijn auto in reparatie was. Ik ben hem toen gaan ophalen om mee te kunnen doen aan de Hoebelbike-dagrit in Vlezenbeek. Hij stoof er met rubber-12 vandoor, ik reed alleen. Kwam hij toch wel ernstig ten val zeker, zodat wij hem na afloop van de rit op de spoedafdeling van het ziekenhuis van Halle konden gaan ophalen!

We reden even door het centrum van Halle om via een zeer brede baan toe te komen aan een track die zich onder een grote brug (van de snelweg?) in de diepte stort en overgaat in een eerder technisch moeilijker te berijden paadje. Ik herkende de plek van andere toertochten. Vlezenbeek? Gooik? Ik meen er zelfs ooit tijdens een nachtrit te zijn gepasseerd. Dat moet geweest zijn in september 2010 tijdens een nachtrit van de politie vanuit Halle. Toen vertrokken om 21.30 u! Goed zot! En dat is bij een eenmalige uitgave gebleven! Het pad geeft uit op het jaagpad langsheen het kanaal Brussel-Charleroi. Gedurende een kilometer reden we over het betonnen jaagpad naast de blinde betonnen muren van de achterzijde van een bedrijf doorheen een desolaat landschap. Op 14 km kruisten we een smalle brug over het kanaal om te arriveren in een groezelige straat met tegen elkaar leunende oude krochten, de Malheide in Halle. Sommigen vertoonden sporen van pogingen tot enige opsmuk. Niet dat mijn eigen bescheiden optrekje een toonbeeld is van verfijning en esthetiek! Bij het aanschouwen van deze bizarre omgeving werd het me meteen duidelijk waarom Witse zo vele zondagavonden heeft nodig gehad om misdaden op te lossen, sommigen zelfs tot twee of drie keren toe! We reden er zelfs over een Berendries en die straat klom ook ferm naar boven! Bij het uitkomen van een smalle servitude schrok een automobilist die aan de kant ging voor een tegenligger zich bijna een hoedje, maar ik ben altijd alert wanneer ik een straat nader. Op die plek troffen we ter hoogte van de Kasteelbrakelsesteenweg de splitsing tussen de 55 en de 70 km. Voor de 70 km volgde hier een eerste afzonderlijke lus. Even getwijfeld en van alle bikers die toen uit het steegje kwamen koos er maar één voor de langste afstand. Op veilig gespeeld in deze onbekende streek en gekozen voor de 55 km wat achteraf een verstandige keuze bleek te zijn. Eens het hoekje om troffen we na 16 km onmiddellijk de eerste bevoorrading op een parking onder een klein tentje. De twee vrijwilligers daar hadden hun handen vol met het snijden van bananen, wafels en rozijnencakejes en het vullen van bekertjes. Ik werd er begroet door twee mij onbekende bikers, maar bij het zien van hun vestjes viel mijn eurocent. Het waren twee mannen van MTB Herfelingen die ik ontmoet had na de nightride in Vlezenbeek en die het toen hadden over het verhaaltje dat ik over hun eigen nightride van het plaatselijke Waanzinnig Weekend had geschreven. Geproefd van het aanbod in weinig hoopgevend weer: kil en met redelijk wat wind. Ik had voor het eerst sinds de zomer m’n lange broek weer aan! 10.00 u.

Snel weer op weg over een weidepaadje om na 17 km de splitsing te treffen tussen de routes van 40 km en 55-70 km. Voor de langste afstanden werden de deelnemers over een smal door boomwortels opgestuwd asfaltspoor langs een weide gestuurd. Om weer enkele straten in Halle te doorkruisen, waarvan er één ferm de hoogte in klom! Een kilometer verder volgde de eerste zware bosklim die ik aanvatte in het gezelschap van een man en een vrouw. Het was zaak van niet stil te vallen in de goed van stenen voorziene voren. De beloning kwam boven onder de vorm van een felle afdaling over een weidepaadje. Om dan weer onverbiddelijk over een zware asfaltklim gejaagd te worden, overgaand in off-road over stevige wortels op bijna 20 km van de start. Voor de als gevaarlijk gemarkeerde afdaling achteraf heb ik gepast en ben ik te voet naar beneden gewandeld. Het steile pad met dikke wortels, plotse hoogteverschillen en geulen is goed voor jonge gasten. Ook de biker voor me daalde er te voet af. De jongere knullen achter me gingen er wel voor! Opvallend was dat beneden alle aanduidingen in het Frans waren. We hadden de taalgrens overschreden. Na een asfaltbaantje werd ons een kilometer verder de keuze gelaten tussen “extreme” en “poessies”. Even de richting poessies gevolgd om de extreme te aanschouwen. De bikers werden er over enkele zeer hoge puisten in een bos gestuurd. Ik zag er een vrouw naar beneden sukkelen. Terug naar extreme, het bos in gereden en de aanzet meegedaan. Vermoedend dat ik dadelijk als een houten Pinoccio ook naar beneden zou sukkelen heb ik dan maar definitief voor “poessies” gekozen. Ik kan altijd mijn leeftijd als excuus gebruiken! Het was beter van mijn rit verder te kunnen zetten dan van naar Halle afgevoerd te moeten worden! Ik ben wel het kasseienbaantje achter de hoogste puist eens opgereden. Een prachtige plek was het daar. En mijn helm af voor de kleine jongen die wel de extreme af kwam gereden. Dat was iemand die nog een heel leven plezier aan zijn fiets gaat beleven!

Deze megabangelijke bospuisten waren de opener voor wat het koninginnenstuk was van deze toertocht. Er volgde namelijk een ferme afdaling langs smalle paden doorheen een stuk bos om beneden uit te komen in een straat die diende gekruist te worden. De omgeving trok mijn aandacht en ik ben even rechts de straat in gereden om te weten te komen waar ik me ergens bevond. Ik passeerde daarbij een oude watermolen, de Moulin Banal (de Banmolen) op het riviertje Le Hain, om even verder uit te komen op een drukkere baan aan de kerk van Braine-le-Château, Kasteelbrakel voor de Vlamingen. Een schilderachtige omgeving, zelfs bij dit sombere weer. Dit alles op luttele 23 km na de start. Een zachtjes stijgende servitude tussen velden, vanaf een kasteel tussen de bomen aan onze rechterhand, en huizen zorgde omwille van zijn lengte voor een zware klim. Om daarna vergast te worden op al even fel stijgende asfaltbaantjes door de bewoonde wereld. Het was intussen duidelijk dat de taalgrens ook samenvalt met een geografische grens. De hoogteverschillen waren nu veel meer uitgesproken dan na het begin van de rit! Er volgde een zware klim doorheen een bos om uit te komen in een soort ondiepe holle weg. Maar door het mulle zand moesten alle bikers die er toen passeerden van de fiets, hoeveel moeite ze ook probeerden te doen om overeind te blijven. Ik vermoed dat daar niemand volledig rijdend tot boven geraakt is. We arriveerden boven in een straat die luistert naar de poëtische naam Sentier Au Bouclettes. Genoteerd om later eens op kaart op te zoeken. 25,5 km na aanvang. Bijna halverwege!

De speeltuin ging definitief open met een afdaling, recht op recht, door het bos, een stevige klim over asfalt en nog een leuke afdaling in het bos over uit de kluiten gewassen bultjes en wortels. Dit alles totdat we een grote baan dienden te kruisen om een lange grasklim aan te vatten. Een biker liet me passeren, niet wetende dat hij met een pannenkoek te doen had wiens snelheid tijdens de klim zienderogen zou zakken! Eens boven ging het rechtsaf om een mooi pad te volgen dat de rand van het bos volgde om rechtsachter een prachtig vergezicht te hebben over het daarstraks doorkruiste Kasteelbrakel. Toen ik even halt hield stak de biker van daarnet me weer voorbij om na bijna 29 km samen met enkele anderen over de top in het landschap te verdwijnen. Verderop leidden servitudes en enkele asfaltstraten ons op en af door een stukje bewoonde wereld, afgesloten door een plezante afdaling over een smal asfaltpaadje, overgaand in een ruwer off-road-paadje naar een bos en natuurgebied toe.

Op deze plek doken we na bijna 31 km een kleine oase in, luisterend naar de naam Le Site Naturel de l’Ermitage. Op het grondgebied van Braine-le-Château. Met een houten terras voor een kleine vijver. Het ging de bossen in via een vrij vochtig paadje waar ik even het gezelschap kreeg van een kranige jongere dame. De echte aanzet kwam er dan onder de vorm van enkele korte maar zeer stevige klimmetjes over een bospad. Aan mij niet direct besteed, ook al omdat ik met de reservebike onderweg was die al een tijdje weigert om naar het kleinste verzet over te schakelen. Maar beter zo dan helemaal geen fiets! Ik heb ook al een tijd last van een pijnlijke knie en let daarom wat op bij het kracht zetten. Maar deze plek was wel een feest voor de rijder op zoek naar hoogtemeters. Voor mij toch niet getreurd, want verderop volgden in de bossen nog vele plezante paden met hoogteverschillen op en af die wel aan mij besteed waren. Tot 32,5 km konden we genieten van dit mooie bos. Het feest bleef duren, want tot 35 km bereed ik mooie paden en tracks door de imposante bossen. Vanaf de plek waar we de bebouwde kom van Braine-le-Château hadden verlaten, vanaf km 25, tot aan het bereiken van een grote baan op 35 km, doorkruisten we een pracht van een gebied met indrukwekkende bossen. Met onderweg ook een zeer plezante afdaling op de grens van weide en bos. Dit waren de mooiste 10 km van deze tocht.

Op het middaguur arriveerde ik in het gehuchtje Les Mélèzes wat volgens Google deel uitmaakt van de gemeente Ittre, om er een snelle afdaling over een weidepaadje voorgeschoteld te krijgen. Op 36,5 km was daar een splitsing tussen de routes van 55 km en van 70 km met een extra lusje voor de die-hards van de lange afstand. Voor mij kwam een halve kilometer verder de tweede bevoorrading (37 km) met hetzelfde aanbod als aan de eerste stop, aangevuld met door twee bevallige jongedames aangeboden Aquarius. En voor de derde keer op rij trof ik daar, na de Oeterdalmarathon en de toer van de Brandweer Leuven vanuit Heverlee, biker Danny uit Erpe-Mere. Zoals steeds op pad voor de grootste afstand! Er zijn er dus nog die elke zondag verre oorden opzoeken om zich uit te leven met de fiets. Er waren nog enkele andere bikers present. De locatie van de tweede stop was even indrukwekkend als de bossen van daarstraks, al was het op een heel andere wijze. We stonden er namelijk aan de rand van een diepe sluis met een aanzienlijk hoogteverschil. De schepen rechts leken wel speelgoedboten in de diepte. Naast de sluis stond een grote uitkijktoren. Samen met mij was er nog een andere biker die rondreed op het complex om alles van nabij te bekijken. Het geheel was afgesloten door draaipoortjes waardoor we ons met de bike dienden te wurmen. De fiets boven het hoofd uitsteken ging nog het beste. Na het tweede poortje troffen we weer een splitsing tussen de 55 en de 70 km.

Voor mij ging het rechtsaf de dieperik in, naar het kanaal toe, om naast de speelgoedboten van daarnet te rijden en dan linksaf het bos in te duiken. Er volgde een pad tussen aan de linkerkant een soort met bomen begroeide aarden wal en rechts het kanaal. Waar de aarden wal eindigde zag ik erachter een rijbaan liggen met een bordje dat de grens met de gemeente Tubize (Tubeke of Tweebeek) aangaf. Een pad voerde ons weer richting kanaal ter hoogte van een brug (40 km). Er volgde een servitude door Tubize. Daar lag evenwijdig met een straat een graspaadje dat zich met enkele bochten ook doorheen een strook bos slingerde. Ik schat de resten van een indertijd door kinderen aangelegd crossparcours boven op de boorden van de helling langs het kanaal. We werden door de bebouwde kern van Tubize gestuurd om nadien een asfaltbaantje te beklimmen richting de open ruimte, gevolgd door een smal asfalt paadje tussen de weiden tot aan een grote baan. We doorkruisten een open landelijk landschap in de richting van een eerder desolate omgeving waar een paadje in dolomiet ons langsheen de achterzijde van een aantal nieuwgebouwde roodkleurige appartementsblokken met getto-allures voerde. Na een stukje groezelig bos reden we in de richting van een spoorweg en doorkruisten we het ongezellige centrum van de gemeente. De lokale pompiers zouden hun tot op de draad versleten Belgische vlag eens mogen vervangen door een nieuwe! Het tellertje toonde 45 km. Van 46 tot 47 km verlieten we via een klim over asfalt en beton de bewoonde kern van Tubize om weer een landelijke omgeving met vergezichten te bereiken. Met als storend element de pylonen van een hoogspanningslijn. Het grauwe dorp zag er van daaruit in elk geval liefelijker uit.

Het betonbaantje leidde voorbij een witte vierkantshoeve tot aan een treinspoor dat er afgeschermd werd door een betonnen wand. Op 48,5 km werd daar weer de keuze gelaten tussen de opties “extreme” links en “poessies” rechts. Een groepje van vier pleegde er overleg. “Ik kom er voor uit om voor poessies te kiezen”, zei ik. Het groepje splitste zich in twee keer twee rijders voor elke kant. De optie “extreme” bleek te bestaan uit een smal paadje vlak naast de betonnen muur, langzaam de hoogte in, om dan inderdaad op een steil stukje helling weer naar de voet van een spoorwegbrug toe te dalen. Met verderop ook de optie “extreme” over een aantal zavelhopen onder de brug. Een asfalt baantje voerde ons voorbij enkele stokoude gebouwen tussen grasvelden. Mijn aandacht werd getrokken door een oude metalen constructie naast een oude hoeve in de verte, wat bij nader toezien een heiligenbeeld bleek te zijn op een soort van metalen sokkel. Het schilderachtige dorpscentrum was in schril contrast met de desolate entree. Rond de kerk was een mooie tuin aangelegd. Even rondgereden om te achterhalen waar ik me bevond. Het bleek om Saintes te gaan. Nog nooit van gehoord! Een wegwijzer in de buurt van de kerk verwees naar het beeld van daarnet, zijnde Sainte Renelde. Even opgezocht. Sint-Renelde is de Nederlandstalige naam van Saintes, een deelgemeente van Tubize. Een bedevaartplaats omwille van het reliekschrijn van de heilige Reinildis. Waarmee het raadsel van het bizarre beeld opgelost is! Zonder Scherpenheuveltoestanden! Rond de kerk een aantal volkse cafeetjes. Intussen toonde mijn tellertje 51 km, het einde kwam in zicht! Althans, dat dacht ik!

Na de oversteek van een grote baan naar een weide toe, kwamen alle routes weer samen. Het ging er een paadje af doorheen een maïsveld tot aan en langsheen een spoorlijn. Om even verder tot mijn verbazing op 53 km nog een derde bevoorrading te treffen. De drie dames achter de bevoorradingstafel stonden daar allerminst tegen hun zin, geassisteerd door een man die in de weer was achter de bestelwagen. Nog een babbeltje gemaakt met nog een tweede man van de organiserende club die benieuwd was naar de reacties van de bikers en hun goedvinden van het parcours. Mij kon vooral het stuk rond de 30 km bekoren, vanaf l’Hermitage, zowel wat parcours als omgeving betrof. Van hem vernam ik dat er 720 deelnemers waren en daar was hij tevreden over, zeker gezien het twijfelachtige weer. Omdat de kans groot was dat ik weer tot de laatsten behoorde, werd met de opruim begonnen. Toch kwamen er nog twee jonge kerels toe, één uit Leuven en één uit Hasselt die in Leuven woonde. Ik vermoed studenten of ex-studenten die in Leuven zijn blijven hangen. We zouden nog een 8 km voor de boeg hebben volgens de mensen ter plekke! Maar eerder vlak.

Weer op pad, de spoorweg over om een hobbelig graspad naast een maïsveld te bereiken, waarover de man aan de stop het gehad had. Via een asfaltbaantje werden we een private oprit in gestuurd met achter het huis een soort bizar nieuw huis in aanbouw en een rommelnest van jewelste. Sommige mensen kunnen rondom hun territorium nogal wat brol verzamelen! Het containerpark op de Luchtbal in Antwerpen ziet er fraaier uit! Een landelijk graspaadje bracht me na 56 km weer tot in straten van Pepingen en het door rioleringswerken geteisterde Bellingen (Pepingen) waar een auto zich vast reed. Een servitude bracht me langs nog meer rommelige lange achtertuinen tot aan de kerk van Bellingen. Asfalt en grove beton tot in het open veld van waaruit men zicht had op vijf kerktorens van de omliggende gehuchten, enkele gsm-masten en een opstijgend vliegtuig. Er woei een onaangename koude wind. Gelukkig was het tot hiertoe, ondanks de grijze hemel, op een paar druppels na droog gebleven. 59 km. Een servitude leidde me langsheen tuinen met tot mijn verbazing een soort zitbank die deel scheen uit te maken van een oefening van de plaatselijke fitometer! Geplaatst in een uitsparing tussen tuinen vol geiten en schapen! Alsof ik in een uitzending van dieren in nesten was gestapt! Een bank om sit-ups te doen tussen de schapenkeutels! De ene biker die me met een groet passeerde zal zich wel afgevraagd hebben waarom ik zo bedenkelijk naar dat bankje stond te kijken! Enfin, toen ik het hoekje om reed was ik weer aan de voetbalvelden! Met 60 km op het tellertje.

Toen maakte ik de vergissing van mijn leven! Eerst mijn sporttas opgehaald en een deugddoende warme douche genomen! Om dan tot mijn afgrijzen te moeten vaststellen dat het hamburgerkraam van Jos en Nina dat voor de kantine had postgevat intussen het luik gesloten had! Hoe lomp toch van niet eerst aan mijn inwendige mens gedacht te hebben alvorens mijn uitwendige te wassen! Een reden te meer om op 11 november bij de Dworpse Bikers in Huizingen te gaan rijden. Daar staat dat kraam ook, aldus de affiche in de kantine! Ik herinner me inderdaad van daar vorig jaar een hamburger verslonden te hebben, en een broodje braadworst als surplus! Uitzonderlijk in het gezelschap van meerdere clubgenoten. Nog twee drankjes genoten terwijl de renners op tv zich afbeulden met het oog op het wereldkampioenschap. Achteraf vernomen dat Philippe Gilbert de nieuwe kampioen werd. Het stof van het maïsveld had zich op mijn auto vermengd met de schaarse regendruppels die er gevallen waren. Toen ik mijn fiets stond op te laden stonden er nog slechts vier auto’s op het veld. Ik ben als voorlaatste weggereden, een wagen met Duitse nummerplaat achterlatend. Het bleek toch een eind rijden! Ik was blij dat ik weer thuis was! Bij hevige wind mijn fiets nog gekuist en net op tijd binnen voor een onweer losbarstte.

Het was een speciale toer daar in Pepingen met een aanzet in landelijk gebied, de doortocht van enkele drukkere woonkernen, een bijzondere kennismaking met Braine-le-Château en Saintes met de indrukwekkende bossen en een slot doorheen een eerder desolaat gebied met redelijk wat asfalt. Niet dat ik daar boos voor was, want het middengedeelte in Waals-Brabant was vermoeiend genoeg. Een paar uitdagingen voor de durvers met poessie-alternatieven voor wie minder risico wenst te nemen op nekbreuk! Er is een deelnemer die 1028 hoogtemeters registreerde op de 55 km en een biker die ook 60 km opmat! Een pittig tochtje dus!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

26-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De eerste 2 km werden we over een lange track gestuurd die naast een met groen eendenkroos bedekte gracht met stilstaand water voerde, luisterend naar de toepasselijke naam “De Gracht”. Daarbij troffen we reeds na 1,8 km de eerste splitsing tussen de routes van 25-35 km en van 45 km. Er waren nog redelijk wat andere bikers die vertrokken, vaak in groepen van eenzelfde club. Tot 2,7 km volgden singletracks doorheen het bos om uit te komen op het fietspad van de Postelsebaan waarlangs ik daarnet per auto was toegekomen. Op 4 km ging het dan rechtsaf de straat in die ik daarnet ook was ingeslagen om naar de start te rijden. Met aan weerskanten een soort geïmproviseerd fietspad met op de grond gespoten afbeeldingen van een fiets en een kleinere versie van de groter-dan-tekens die op snelwegen zijn geschilderd om de afstand in te schatten bij mist.

Er volgden weer singletracks in de strook bos op de oevers van de Zwarte Nete tot we na 5,5 km rechtsaf het bos in sloegen om een weidepaadje tussen de bomen op te gaan. Ik werd er voorbijgestoken door een groep koerskonijnen. Van 6 tot 8 km volgde een pad dat van asfalt overging in een bospad en weerom in asfalt doorheen een wijk waar de straten de namen van bloemen dragen met mooie huizen van rijke mensen. Het ging dan zeer kort even rakelings langsheen het kanaal om een track te berijden die deel uitmaakt van de vaste route Campinapad. We bereikten de Seringenlaan waar nog grotere huizen stonden van nog rijkere mensen! Om daarna het koninginnenstuk van deze toer te bereiken, zijnde een prachtige singeltrack die zich over de smalle kam van een soort natuurlijke dijk in het bos slingert. Er was wat oponthoud aan het einde, waar de track zich op een zanderig paadje weer naar beneden stort. Een meisje dat met haar vader en diens clubmakkers onderweg was, twijfelde om er naar beneden te rijden. En in plaats van even te wachten tot het kind naar beneden reed, zijn er toch altijd die zich er voorbij wringen. Uiteindelijk ging ze dan toch letterlijk de dieperik in, gevolgd door de enkelen die het geduld hadden gehad van eventjes te wachten.

De track gaf uit op het kanaal waar we een grote brede houten brug met dwarse aanloopstroken voor fietsers en wandelaars over reden om het te kruisen. Dit na ongeveer 9 km om 13.40 u. Afwisselend brachten een aantal bospaden en tracks in het bos doorheen hoog gras me tot een splitsing tussen de 25 km en de 35-45 km op 12 km na het vertrek en midden in de bossen. Voor mij ging het voor de route van 45 km linksaf een bospad in dat naast een gracht liep. Het bos weer uit en tot 14 km volgden wegeltjes en leuke paden doorheen de open velden. Rechts van ons kregen we een grote appelboomgaard te zien waar geoogste werd, links van ons zag de hemel prachtig blauw met witte wolken. Op die plek reden nog redelijk veel bikers. Rechtsaf rond de boomgaard waar een vrouw met een tractor in de weer was met pas gevulde houten kisten vol appels. Zij plukte dus nu letterlijk de vruchten van haar werk sinds het begin van de lente! Eens de boomgaard voorbij doken we weer het bos in, waarbij we tot 15 km bredere boswegen langsheen de bosrand voorgeschoteld kregen en een kort stukje asfalt tot aan de Taverne De Witte Haas. Daar kwamen bikers uit de tegenovergestelde richting, wat betekende dat hier een lusje gereden werd. Na 16 km omstreeks 14.00 u.

Naast de taverne ging het een breed kiezelpad op om aan het huis met zicht op het bos rechtsaf een paadje in te slaan, gevolgd door een wasbord-singletrack met een aantal opeenvolgende bultjes en putten. Na een houten poortje volgde er nog zo’n track om weer uit te komen aan De Witte Haas. Ik heb dat stukje nog eens overgedaan en één van de pijltjes dat aan het houten poortje intussen op de grond was gevallen weer opgehangen om te vermijden dat het stuk zou worden gereden. Ik werd er begroet door een voorbijrijdende biker, maar ik weet niet wie het was. Ik gok op een biker van de club van m’n collega uit Westmalle, alhoewel het me zou verwonderen dat er daar iemand is die me kent. Tot 19 km volgden zeer leuke singletracks op en af door de bossen in de buurt van een kanaal om via de assenweg Groesgoor het kanaal zelf te bereiken. Tot dik 22,5 km volgden mooie tracks en bospaden, omstreeks 20 km kort onderbroken door een stukje van enkele honderden meters over een betonbaantje, om dan weer het bos in te duiken. Even verder passeerden we een wegwijzer naar de pannenkoekenboot aan de voet van een brug. Omdat ik beneden links mensen zag staan en daarnet een bordje “bevoorrading” had gezien, dook ik naar beneden in de richting van het kanaal. Daar lag de pannenkoekenboot. De mensen die er stonden betrof een groep kwetterende dames per fiets die vermoedelijk een pannenkoek achter de kiezen hadden. What a mistake to make! Niks bevoorrading! Eerst nog de brug over om de Sas-4-toren te passeren. Deze hoge uitkijktoren is gelegen in Dessel op het kruispunt van de kanalen Schoten-Dessel, Dessel-Kwaadmechelen en Bocholt-Herentals. Een indrukwekkende plek van waar je recht in de drie kanalen kan kijken! Via een paadje naar beneden langsheen een draadafsluiting bereikte ik dan toch de stop die na 23 km omzeggens aan de voet van de toren opgesteld stond.

Aan de stop stonden twee soorten zoete sportdrank, appelsienen, bananen, wafels en suikerwafels. Twee stukken banaan en van elke soort een wafel doorgespoeld met twee bekers sportdrank. Er arriveerden een vader, moeder en twee kinderen in een pak van MacDonalds, maar de vader wandelde direct met zijn twee kinderen naar de toren om deze te beklimmen. Ik heb vorig jaar aan de stop met mensen in zo’n uitrusting gesproken en ik vermoed dat het om hetzelfde gezin ging. Om 14.45 u weer op weg om direct na de bevoorrading de splitsing te treffen tussen de 25 km en de 35-45 km. De langste routes kregen een lus voorgeschoteld over de privéterreinen van zandwinning Sibelco. Te beginnen met een mooie singletrack tussen de dicht op elkaar staande stammen van de dennenbomen naast een grote visvijver. Even langsheen het kanaal om weer het bos in te duiken. Tot 27 km volgde een zeer lange singletrack die zich met vele bochtjes rond boomstammen doorheen het bos langs de oever van het kanaal slingerde. Er reden daar nog een aantal bikers van de toertocht. Naar het einde van de bochtige track toe stond er laag struikgewas en een vader met zijn twee kleine zonen die daar toen net met gewone fietsen passeerden maakten zich smal om de bikers te laten voorbijrijden. De track eindigde op een veldweg waar het linksaf ging. De vader reed met zijn zoontjes de andere kant uit.

Vanaf de veldweg bereikten we weer de terreinen van Sibelco waar we rondom een stuk vijver en een zandvlakte over een graspad konden rijden. Dit pad loopt er over een soort dijk omheen het domein. Halverwege een diepe put om van de ene naar de volgende dijk te rijden. Met twee bikers in mijn zog. Die speelde ik kwijt nadat ik in het gras terechtkwam omdat ik een aan het zicht onttrokken haakse bocht naar rechts miste en verkeerdelijk rechtdoor reed tussen de hoge graspollen. Na 29 km waren we Sibelco voorbij en reden we over een asfaltbaantje, de Almenstraat, tot aan het kanaal op 30 km. Tot 33 km ging het weer over de tracks langsheen De Gracht, of was het de door eendenkroos bedekte groene Zwarte Nete? Ik kreeg er het gezelschap van een vader en zijn zoon. Ter hoogte van de straat Taaihoek was er even wat twijfel omdat we er naast de gracht weer op onze stappen dienden terug te keren op de andere oever, terwijl er rechtdoor op de linkse oever ook pijltjes hingen. Sommigen reden op de linkse oever gewoon rechtdoor, anderen keerden op hun stappen terug en dan zag ik nog bikers uit de Taaihoek komen. Ik vermoedde hier een lusje en heb er voor gekozen van op mijn stappen terug te keren en de in roze verf op de grond gespoten pijl te volgen. En dat was inderdaad de bedoeling! Er volgde nog een stukje langsheen de gracht om dan bos- en veldwegen te treffen richting Dessel-Heide. Na 35,5 km bereikte ik opnieuw de plek aan de gracht in de Taaihoek waar ik daarnet had staan twijfelen. Degenen die daar rechtdoor gereden zijn hadden dus zo’n 2,5 km minder waar voor hun geld!

Tot 37 km kregen we weer een stuk van de lange singletrack in de smalle strook bos waar de Zwarte Nete zich doorheen slingert. Recht op recht, maar toch mooi. Op 37 km trof ik weer een splitsing tussen de routes van 25-35 km en 45 km. Gelukkig, want ik begon al ongerust te worden en me af te vragen of ik geen splitsing gemist had en op de route van 35 km was terechtgekomen. Ik herinnerde me namelijk van de vorige keer dat we over de track langs die gracht weer naar het Campinastrand waren gereden. En het zou jammer zijn om tien kilometer te moeten missen op zo’n zonnige zaterdag! Samen met nog een biker de richting van de 45 km uitgegaan. Eventjes over het fietspad langsheen een grotere baan, vermoedelijk de Zanddijk, dus niet ver van de start, om dan weer de bossen in te rijden. Tot ruim 39 km volgden leuke bospaden, afgewisseld met mooie singletracks die aan het begin en het einde voorzien waren van uit sprokkelhout opgebouwde poortjes. Daarna kreeg ik zo’n één kilometer asfalt voor de wielen over een rustig baantje om ter hoogte van een voetbalveld een assenweg en veldweg in te duiken.

Op 41 km trof ik onder een tentje een extra drankpost waar nog een vijftal andere bikers stonden om een bekertje sportdrank te lurken. Om daarna een mooie singletrack te treffen van een kilometer lengte die me tot aan het kanaal voerde. Aan de afwerking van de randen te zien was dit het kanaal Schoten-Dessel dat ook door mij beter bekende plaatsen als Sint-Job, Brecht, Sint-Lenaarts, Rijkevorsel en Beerse komt en waar ik een aantal jaren geleden vaak ’s avonds een rondje ging rijden. Ter hoogte van het kanaal stond een bord dat de laatste vijf kilometer aankondigde. Er volgde nog een mooie singletrack om dan weer op de bosrijke oever van het kanaal te arriveren. Tot 45 km werden we over een smal pad langsheen de vaart gestuurd alwaar nog enkele snelle jongens me voorbijstaken. Linksaf ging het weer naar een meer open omgeving toe, waarna enkele veldwegen ons weer naar de Zanddijk brachten om voorbij het chalet van de vissersclub en een pad over de camping de kantine van het Campinastrand weer te bereiken. Met 47,5 km op het tellertje.

De fiets was nauwelijks vuil, dus de bikewash was overbodig. En na dit superdroge parcours zou het kuiswerk dus beperkt blijven! De Free Bikers waren al een deel van de bewaakte parking aan het opruimen. Mijn fiets met een slot vastgelegd. In de kantine met zicht op de vijver viel de zon door de grote ramen naar binnen. Nog twee flesje icetea soldaat gemaakt alvorens de rit huiswaarts weer aan te vatten. Op deze zonnige zaterdag een leuke tocht beleefd met een aantal mooie stroken bos en singletracks. De tocht was geen exacte kopie van deze van vorig jaar, want toen ben ik het huis van een collega in Dessel gepasseerd en dat was deze keer niet het geval. Er loopt een servitudepaadje achter diens huis in de Bergenstraat waar de groene vaste route passeert. De afpijling was duidelijk, op die ene plek aan de Taaihoek in Dessel-Heide na. Een mooie namiddag beleefd en tevreden weer naar huis!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Toertocht te Dessel op 22-09-12 door Frits Motaar



Toertocht te Dessel op 22-09-12 door ThaDoc Kevin Keyken

25-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

www.mellowbikers.nl

19-09-2012 om 14:38 geschreven door StrammerMax

De eerste 2,5 km voerde het uitgezette traject ons doorheen enkele straten in het centrum en een nieuwere wijk van Westmalle om het dorp uit te komen, waarbij ook een verharde en onverharde servitude achter huizen en tussen tuinen benut werden. Daarbij kregen we eventjes de Scherpenbergmolen te zien. De huizen maakten plaats voor meer bos, wat we ter hoogte van enkele uit de kluiten gewassen villa’s van rijke mensen in doken over asfaltbaantjes en een bospad in de richting van Huize Walden. Op 4,5 km ging het een grote dreef in waarvan ik wist dat ze in de richting van de Trappistenabdij liep. Die kreeg ik sneller dan verwacht te zien en net ervoor doken we rechtsaf een mooie singletrack onder de bomen in met de abdij aan onze linkerhand. De Trappist moet goed opbrengen, want de paters laten er een kolossale stal bouwen. Waarschijnlijk om koeien te houden en kaas te fabriceren. Van 5 tot 6 km kregen we de typische zandwegen omheen de abdij voor de wielen en konden we vlak naast de abdijmuren rijden op een track die de bikers er in de loop der jaren naast de zandweg hebben gevormd. Daarop volgden tot bijna 7 km twee statige dreven met machtige bomen, weliswaar over asfalt, en asfaltbaantjes in het bos tot voorbij enkele mooi gelegen domeinen met grote huizen. In juni ben ik hier nog voorbijgekomen tijdens een dauwwandeling op een onchristelijk vroeg uur en begin september in het donker tijdens de nightride vanuit Kristus Koning in Sint-Job-in-‘t-Goor. Vanaf hier kregen we een aantal mooie tracks en paadjes in de indrukwekkende bossen voor de wielen. Ondanks mijn late start kreeg ik geregeld nog andere deelnemers te zien. In één van de smalle paden kreeg ik als tegenligger een jogger met grijze baard. Ik durf er voor wedden dat het een pater van de abdij was!

Tot 10,5 km reden we over mooie bospaden en door bredere dreven tot aan de Abdijlaan en tot over de grens met Brecht. Via een kort stukje over het fietspad bereikte ik de eerste splitsing waar de 42 km en de 25 km apart gingen op 11 km na het vertrek om 10.40 u. Van een koppel jonge meisjes in idem dito fietspak, scheidden hier de wegen toen ze elk een andere kant uit reden. Tot 13,5 km reed ik in het zog van een andere biker door de zanderige lange Kleine Vraagstraat waar zich op sommige plaatsen aan de rechterkant achter een strook bomen aparte singeltracks hebben gevormd. Om daarna regelrecht een nog dichter bos in te duiken. Daar werden we links en rechts over een wirwar van bospaadjes gestuurd en werden onze stuurmanskunsten op de proef gesteld bij de passage van een meer open plek met mul zand ter hoogte van een half uitgedroogde bosvijver. Een mooie en rustige zonovergoten plek op deze warme septemberdag. Op 14,5 km verried een straatnaambordje langsheen een zandpad me dat ik aan de Caterskapeldreef in Schilde gearriveerd was. Ik vermoed dat de nachttocht vanuit Sint-Job me ook doorheen deze omgeving gevoerd had. Bij nacht ziet alles er anders uit en heb je meer de indruk van door dichte bossen te rijden. Dat zal wel kloppen want even verder brachten brede dreven me tot aan het zogenaamde Klein Zwitserland tot enkele zandhopen vlak achter de gebouwen van de school Kristus Koning. Hier had mijn kameraad bij het uitpijlen aan de linkerkant wel een mooie singeltrack, evenwijdig lopend met de assenweg, onbenut gelaten! Toen ik deze spotte ben ik op mijn stappen teruggekeerd om deze alsnog te berijden. En ik trof er drie bikende tegenliggers op mijn weg! Zij amuseerden zich op eigen houtje in de bossen. Tijdens de nachtrit van Sint-Job reden we langs hier weer naar af. Ik had 16 km op m’n tellertje om 11.00 u.

Enkele brede bosdreven onder imposante bomen brachten me weer weg van Kristus Koning om te arriveren op een assenweg waar het aan een zitbank rechtsaf naast een maïsveld ging. Daar werd ik door één van een stel passerende bikemakkers aangesproken met de vraag of ik een inbussleutel bij had. Het zadel van z’n fiets stond los! En zo kon ik weer iemand verder helpen met m’n multitool. Het heeft al meer gediend om anderen dan wel mezelf uit de nood te helpen! De twee stoven al snel weer weg maar na afloop kreeg ik hen nog aan de aankomst te zien. Het paadje naast het maïsveld ging over in een leuk minder evident te berijden bospad, op en af over wortels. Ik diende er even aan de kant te gaan voor een tegenliggende koets met paarden die ik al eerder in het bos had zien rijden. Zo amuseert ieder zich op een zonnige zondag met zijn voertuig naar keuze! Ik bereikte twee opeenvolgende dreven van grind, waaronder de Korhoendreef in Brecht, die halverwege weer uit de bossen tevoorschijn komt om daar over te gaan in een zandweg. Door het mooie weer lag alles er droog bij. In de verte kreeg ik in dit open landschap boven de bomen aan de horizon zelfs de gloednieuwe windmolens te zien die ter hoogte van Brecht-Overbroek langsheen de E19 zijn gebouwd. Rechtsaf een zandweg in. Omstreeks 21 km voerden brede veldwegen door ongerepte velden me doorheen een weinig bebouwd open gebied weer tot aan de Abdijlaan. Ik kreeg er de toren van het Trappistinnenklooster van Brecht aan mijn linkerhand te zien. Bekend geworden door de aangrijpende dubbelaflevering uit “In Godsnaam” van Annemie Struyf op de televisie. En waaruit bleek dat de zusters zeker niet zo wereldvreemd zijn als wij zouden kunnen denken.

De Abdijlaan weer over, even naar links en dan linksaf een lange veldweg in om na een bocht van bijna 360 graden de nog nakomende bikers te zien rijden tussen de rijen lage bomen langsheen het pad. Dan ging het over de Oude Liersebaan, een landelijke assenweg, recht op recht naar de bossen van Drieboomkensberg. Daar bereikte ik na 27 km de bevoorrading op de gebruikelijke open plek, op het kruispunt van boswegen, ter hoogte van een kruisbeeld en een achter de rododendrons verstopte bidplaats met Mariabeeldje. 11.45 u, dus tijd voor een hapje. Veel keuze was er niet meer. Ik heb er enkele partjes sinaasappel en een volgens het opschrift op de kartonnen doos twee “artisanale wafels” opgegeten. Alles doorgespoeld met twee bekertjes sportdrank. Er kwamen nog enkele rijders toe, de laatste deelnemers van deze toertocht.

Na de stop volgden uiteraard de leuke smalle technischer tracks van het door de bikers uit de lokale toertochten bekende stukje van Drieboomkensberg. Voor ons werd hier ruim anderhalve kilometer uit de hoge hoed getoverd. Volgens mijn collega liggen achter de plaats van de bevoorrading ook vele mooie paden op en af, gebruikt als trainingsparcours door enkele professionele mountainbikers uit de Kempen, maar krijgen de toertochten geen vergunning om daar te rijden. Een individuele rijder zal er wel zijn gangen kunnen gaan. In ieder geval kregen we hier toch een aantal leuke paden en tracks over de plaatselijke zandpuisten voorgeschoteld. Alles lag er goed droog bij, want bij nat weer is het hier minder gemakkelijk rijden wanneer de putten en greppels vol water staan. Vanaf 28,5 km reden we het zogenaamde Molenbos van Drieboomkensberg weer uit en volgde een veldweg tot ik op het middaguur linksaf de Geuzenstraat, een assenweg in Malle, in reed. Assenwegen en veldwegen leidden me doorheen een meer open omgeving waarbij ik links van me de wieken van de nieuwe windmolens in de verte boven de bomen uit zag steken. Het parcours even verlaten om over een goed van oud bakstenengruis voorziene pad in de richting van een aantal oude fabrieksschoorstenen te rijden, vermoedelijk van een (voormalige?) steenbakkerij. Het paadje liep langzaam klimmend naar boven tot aan een asfaltbaantje. Terug naar het parcours. Een landelijk asfaltbaantje voerde me voorbij oude hoeven met naam tot aan het kruispunt met de grotere baan die Sint-Lenaarts met Westmalle verbindt. De baan gekruist en tegenover een assenweg tussen de weiden in. Ik vreesde ergens een splitsing te hebben gemist omdat ik nog slechts 34,5 km gereden had, terwijl de kerktoren van Westmalle in het zicht kwam. Maar dat bleek na afloop niet zo te zijn! Er volgde nog een lusje rond het dorp.

De assenweg voerde me effectief weer naar het centrum van de gemeente, maar we werden een servitudeweg tussen een draadafsluiting en een diepe gracht in gestuurd. Om verder het kerkhof in de Oude Molenstraat te passeren (36 km en 12.30 u). De baan gekruist waarin meer naar de dorpskern toe de grote school Mariagaarde gesitueerd is. Aan de andere kant van de baan liggen in een rijkelijk van bomen voorziene omgeving een paar zeer grote statige hoeven waarvan we de grootste passeerden om een stuk bos te bereiken. Daar rechtsaf een ruwe brede bosweg in die er altijd natter bij ligt dan elders om aan het einde ervan een splitsing tussen de routes van 25 km en 42 km te treffen op 37 km na de start. De plek was me bekend uit eerdere edities, ik heb zelfs ooit een keer mee geholpen om dit stuk af te pijlen. Na een asfaltbaantje ging het weer een bos in over een onverharde weg die Guut heet, gevolgd door een weidepaadje met hobbels en overgaand in een veldweg met smalle sporen tussen gras en waarvan de bodem redelijk vol stak met oude stenen. Er reed daar ook een echtpaar oudere mensen met hun gewone stadsfietsen tijdens hun zondagse uitje. Aan een asfaltbaantje met haakse bocht ging het linksaf op bijna 40 km na het vertrek. Er volgde een stukje asfalt, het hoekje om naast enkele hoeven om een hobbelig graspaadje te bereiken. Waarna een veldweg met kiezelsteentjes me weer tot de bewoonde wereld en de sporthal in de Berckhovenstraat bracht met ruim 44 km fietsplezier op het tellertje.

Er zaten buiten nog bikers te genieten van hun après, waaronder vermoedelijk een aantal oudere leiders van de jeugdbeweging die zelfs een oud salon uit hun naastliggende lokalen hadden buitengehaald om in te zitten. Ook een grote groep wielertoeristen had hier de bron van lichte en donkere Westmalle ontdekt en was neergestreken op het zonnige terras. Mijn fiets in bewaring gegeven en de inwendige mens versterkt met twee mokken lekkere witloofsoep en vier pistolets, dit alles goed voor een middagmaal. Met als dessert een kuip donkere Westmalle. Binnen tot de ontdekking gekomen dat mijn naam vermeld was bij de winnaars van een tombolaprijs, met trekking in twee beurten, zodat de vroege vogels niet hoefden te wachten om hun eventuele winst mee naar huis te nemen. Ik heb gekozen voor een sporttas die ik direct in gebruik heb genomen om mee te nemen naar mijn volgende bestemmingen.

In Westmalle heeft men niet de mogelijkheden om een toer aan te bieden die de bikers grote ogen doet opzetten van verbazing, het zijn de Ardennen niet, maar wie tevreden is met minder kan altijd meer genieten van wat hij krijgt. Een zonnige nazomerdag, een plezante degelijk afgepijlde rit door bossen en velden, een lekker biertje na afloop en een broodje om te knabbelen. Begin september waren we aangenaam verrast door het hoge off-road-gehalte van de nachttocht vanuit Sint-Job, terwijl de tocht vanuit Westmalle dezelfde regio aandoet. Een bewijs dat een nachttocht toch een heel andere ervaring is dan een tocht bij daglicht. Het hele parcours werd uitgepijld en weer opgeruimd door slechts drie bikers, waaronder mijn collega, dus hij zal content zijn van in de beoordelingen te lezen dat de afpijling als zeer goed werd bevonden. Tevreden weer naar huis. Onderweg reden er veel mensen per fiets omwille van het mooie weer, de terrassen zaten overal goed vol. Omdat de verplaatsing korter was dan gebruikelijk was ik veel vroeger thuis. Omwille van het mooie weer ben ik nadien nog een lokaal toertje gaan rijden in de bossen op de Nederlandse grens, nog eens goed voor 47 km. Kwestie van de zondag zo lang mogelijk te laten duren en plezier te hebben van de zorgeloze dagen die me in mijn leven gegund zijn!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

17-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

We vertrokken via een zijingang van de school en doken direct het asfalt fietspad op dat door het bosgebied Heidehuizen loopt. Om al snel rechtsaf de vele singletracks in deze dennenbossen op te zoeken. Plezante droge paadjes met bultjes en wortels om te berijden. We volgden er een stukje van de rode vaste Landduinenroute die de gemeenten Mol, Balen en Meerhout beroert. We passeerden de ingang van Mol Tennis, die eigenlijk op Balen gelegen is, om er 2 km na de start in het bos de splitsing te treffen tussen de routes van 25-35 km en 42 km. Gekozen voor de langste route. Leuke tracks over bultjes door de bossen en langsheen een zanderige vlakte, leidden de bikers tot voorbij de gemeentelijke stelplaats van Mol die achter de terreinen van Mol Tennis gelegen is. Na 5 km staken we ter hoogte van Casino Magic Dice de Borgerhoutsedijk over en troffen we paadjes die ons voerden over de rand van bos en velden. Om dan echt volop de bossen in te duiken in de buurt van de grote baan die Geel met Mol en Lommel verbindt, althans te horen aan het geluid van passerende auto’s. Ik ben even tot aan die baan gereden, maar ze lag er iets hoger en betonnen vangrails verhinderden het zicht. Ik herkende de plek waar het haaks linksaf ging. Tot 8,5 km volgden leuke paden en tracks over de pukkels in de lokale bossen. De toer kon toch rekenen op belangstelling, want op dit korte stuk staken me 12 anderen voorbij, solo of in groep.

Op 9 km kruisten we weer de Borgerhoutsedijk, ter hoogte van de destijds in brand gestoken vervallen kleine hoeve op de hoek met de spijtig genoeg intussen verharde Bremdoornstraat. De Off-road-bikers weten hun paadjes goed liggen, want ook de track die halverwege de straat rechts te vinden is, werd meegepikt. Er is een tocht vanuit Mol die dat paadje gewoon figuurlijk links en letterlijk rechts laat liggen! Het wegeltje loopt er op de rand van het bos en een maïsveld en maakt naar het einde toe een scherpe bocht. Na een korte strook verhard ging het een breed zanderig pad op om na 11 km weer de plek van de splitsing te passeren. Ik had er geen benul van dat dit alles zo dicht bij elkaar gelegen is. Het was toen 13.00 u, ik had tijd genoeg, het weer was mooi en ik heb die lus nog eens een tweede keer gereden, goed voor 8 km extra voor dezelfde prijs! Wanneer ik weer op de plaats van de splitsing toekwam had ik 19 km op het tellertje staan. Veldwegen naast weiden en maïsvelden voerden me daarna tot in Balen-Rosselaar en naast de ruïne van wat eens een kapel moet geweest zijn (21 km). Een groepje snelle jongens stak me daar gezwind voorbij. Tot 24 km kregen de banden van m’n bike verharde weg te verwerken, waaronder een stuk beton en het asfalt jaagpad naast het kanaal om dan via de brug van de grote baan het kanaal te kruisen. De mij onbekende biker die samen het kanaal overstak verwachtte ’s avonds een uitgebreid verslag op het forum te kunnen lezen, maar heeft dus iets langer moeten wachten! Eens goed en wel het kanaal over, troffen we de straat Vossenvelden in Balen en doken we weer een off-road-paadje in naast Café ’t Hoekske waar een schilder de gevels mooi wit aan het verven was. Een likje verf kan wonderen doen!

Er volgden tracks doorheen stukjes bos die gelegen zijn in de nabijheid van een villawijk met mooie huizen, waarvan we sommige straten dienden te kruisen. Met op 26 km een prachtig stukje bos met plezante tracks over heuveltjes op en af, vanaf het Wildnest tot aan de plek waar midden in het bos een terrein afgebakend is met betonplaten. Toen ik er even halt hield werd ik opgeschrikt door het zware geritsel van dorre bladeren. Drie donkerbruine kalveren liepen in de zone tussen de betonplaten en kwamen speels afgelopen. Omstreeks 28 km volgde een bospaadje dat langsheen enkele mooie vijvers liep en een waterloop vol groene waterplanten kruiste. Een mooi plekje nu de zon er scheen. Er lag zelfs een met pompoenen bezaaid veld waarvan één van de planten zich een weg naar boven in een boom gezocht had, zodat er een pompoen als een reuzenappel in die boom hing. Mijn vermoeden werd bevestigd. We kwamen uit het bos tevoorschijn aan het voetbalveld dat achter het in onbruik geraakte casino van Mol-Gompel gelegen is. Ik rijd dan altijd eens tot aan dat gebouw met de bizarre torentjes in de Owenslei (29 km). Het is wraakroepend dat het staat te verkommeren en ten prooi is gevallen aan nutteloos vandalisme. Het zou zelfs onduidelijk zijn wiens eigendom het is. Terug het parcours op en in het gezelschap van enkele jonge rijders de drukke baan op die naar Mol-Gompel leidt.

Dan ging het de grote baan over om even verder aan de andere kant een straat in te duiken en weer een groot eigenaardig gebouw te passeren. Het ziet er ook verlaten uit, maar alles is intact en onderhouden. De Kievitsheide in op de grens tussen Mol en Balen, deze keer niet via het smalle paadje, maar verder door tot naast een plek waar werken bezig waren. Daar is een heel terrein vrijgemaakt voor Joost mag weten wat. Er volgde een smal wegeltje doorheen laag struikgewas rechts van een spoorweg. Om daarna opnieuw de bossen in te duiken voor ettelijke kilometers singletrackplezier. Ik deelde er de leuke paadjes samen met enkele andere bikers. Dit plezier bleef duren tot 33 km toen we een asfaltbaantje bereikten. Even over een drukkere baan om in Balen aan de verkeerslichten over te steken en een weinig verderop linksaf weer de bossen te bereiken. Na een kort stukje doorheen deze bossen bereikte ik de bevoorrading die op de klassieke plaats voor een gebouwtje aan de rand ervan was opgesteld. De stop kwam op 34 km na de start (minus 8 km om correct te zijn) en ik arriveerde er omstreeks 14.45 u.

Het tentje aan de rustplaats bood voor ieder wat wils: partjes appelsien, bananen, wafels met en zonder chocolade en zelfs snoepgoed zoals brokjes Snickers en Mars, sportdrank en water. Twee bikers gespot die me bekend voorkwamen, maar ik moest even nadenken van waar ik hen kende! Van het pinksterweekeinde door een gemeenschappelijke bikevriend georganiseerd in Daverdisse (provincie Luxemburg) en waar we op zondag de toertocht van Libin zijn gaan rijden. Waar van een toertocht nog een dorpsfeest gemaakt wordt, of aan het dorpsfeest een toertocht gekoppeld wordt. Na afloop konden we er everzwijn van het spit eten. We doopten de tocht dan ook om naar “de rush naar le sanglier”! Dus Willy en Jan even gaan begroeten!

Na de stop doken we onmiddellijk weer de bossen in en volgden tracks en een kiezelweg tot aan een spoorwegovergang. Net ervoor doken we naar links weer tussen de bomen en voerde een mooi pad ons langsheen een grote vijver in de bossen. Met aan onze linkerkant een vervallen bungalow die uitkijkt over deze vijver. De paadjes brachten ons weer tot bij de spoorweg aan een grote baan. Na de doortocht van een Balense villawijk ging het weer de bossen in om na 38 km een splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en van 35-42 km. Plezante tracks voerden me er op en af over zandpuisten met enkele uit de kluiten gewassen wortels. Ik kwam na 40 km uit de bossen tevoorschijn bezijden de curryworstenfabriek Mora. De waterzuiveringstank op het bedrijfsterrein verspreidt een geur die niet direct aanzet tot het consumeren van een mmm-product! We werden in de richting van het kanaal gestuurd om er het langs de oever gelegen houtbedrijf (?) Vanderhoydonck te passeren. Reeds vanuit de weg naar het kanaal toe bemerkte ik in de verte veel bikers die bij nader toezien aan de andere zijde van het kanaal bleken te rijden. Straks zou ik daar ook uit de bossen duiken en er voorbij rijden! Even langsheen het kanaal en opnieuw de bossen in om een volgende kilometer tracks voor de wielen te krijgen. Eens daar voorbij ging het langsheen de grote baan Mol-Lommel mee de brug over het kanaal over om aan de andere kant rechtsaf het volgende paadje in de bossen te bereiken en er weerom leuke tracks te treffen.

In dat bos werd ik staande gehouden door een biker wiens fiets ondersteboven gekeerd stond. Of ik geen pompje bij had! Altijd! Hij had zijn lekke band vervangen, maar zonder lucht ben je daar niks mee! Hoe hard de mens ook pompte, er kwam geen lucht in de binnenband. Ook eens geprobeerd! Noppes! Dat was niet normaal, vermits ik al meerdere keren van pechvogels te horen had gekregen dat ik een goed pompje had! Het kon niet missen! Deze kerel zijn reserveband eens aan een inspectie onderworpen om vast te stellen dat er ook een ferme fit in zat! Opdat de mens zijn tocht niet te voet zou dienen verder te zetten heb ik dan maar één van m’n twee meegevoerde binnenbanden gegeven. Ik had er pas vier nieuwe gekocht en heb er op korte tijd al twee pechvogels mee kunnen helpen. Ik zou er geen boterham minder voor hebben hoeven te eten, maar hij heeft me er toch enkele euro’s die hij op zak had voor gegeven. We zijn er om mekaar, om mekaar, om te helpen, niewaar! Aldus de tekst uit een liedje uit de tijd dat de Vlamingen nog veel naar de Nederlandse televisie keken! Korte tijd later stak de man me weer voorbij en verdween uit m’n leven.

Na nog een prachtig stukje bos vol tracks op en af tussen de bomen kwam ik ook uit op de plek waar ik daarstraks de bikers aan de overkant van het kanaal uit de bossen zag komen gereden. Het tellertje klokte toen 47 km af. Via het asfalt fietspad passeerden we het terrein van transportfirma Gheys, met tankwagens en vrachtwagens in alle maten en soorten, en wat je ook vanaf de grote baan Mol-Lommel kan zien liggen. In plaats van het fietspad te volgen ging het rechtdoor een smalle mooie track doorheen het bos in, met een haakse bocht naar links om weer het fietspad te bereiken tot aan het jaagpad langsheen het kanaal. Daar rechtsaf enkele kilometers naast het kanaal om dan aan een maïsveld rechtsaf een smal pad in te slaan dat overgaat in een mooie track over enkele stevige bulten. Alsof het zo gepland was bereikte ik de Molderloopstraat in Balen op het ogenblik dat ik er aan dacht dat we die plek nog niet te zien hadden gekregen! Het ging voorbij het huis met het perpetuüm mobile op de vensterbank waar vooraan in de tuin enkele pompoenen volgens een plakkaatje gratis ter beschikking lagen gesteld. Ze waren wat groot voor in het achterzakje! Daarstraks hingen ze in de bomen, nu lagen ze op de grond! 51,75 km.

Een plakkaat kondigde de laatste vijf kilometer aan, maar na afloop waren dat er minder. In ieder geval ging het in de Molderloopstraat de spoorweg over in de bocht en doken we aan de andere kant via een dropke het bos weer in. De laatste mooie tracks van deze tocht voerden me doorheen de bossen tot in een woonstraat en voorbij de nieuwe ondergrondse fietsrotonde na bijna 55 km weerom naar de school. Ik had met volle teugen genoten van deze mooie tocht op een zonnige zaterdag en waarvoor ik elk jaar graag weer naar hier kom. De bikewash werd opgeruimd, maar die was overbodig. De douches opgezocht. Intussen weet ik dat de derde van links het meest overvloedig water geeft! Nog een icetea gedronken terwijl de Off-road-bikers met de opruim van tafels en stoelen gestart waren. En laat toekomen kan ook zijn voordelen hebben, want ik kreeg van één van de mannen een kop soep met brood aangeboden. Anders werd ze weggegoten. Mijn betaling werd geweigerd, ook al steun ik met plezier de clubkas van mensen die me een leuke dag weten te bezorgen. Een rit met veel mooie tracks, door bos en groen, degelijk afgepijld en met een rimpelloze organisatie. Van Mol keer je zelden ontevreden weer!

Bij het naar huis vertrekken bemerkte ik op de speelplaats een metalen dinosaurus, allicht een vroeger werkstuk van de leerlingen metaal van deze technische school. Een snoodaard had er niet beter op gevonden dan in de bek van het dier een wafel te steken! Samen met de school zijn ook de schelmenstreken weer begonnen! Huiswaarts gereden via Postel om in Mol mijn geliefkoosde frituur Paseo nog eens te bezoeken. Op een slecht moment! Ik heb er een half uur moeten aanschuiven en mijn portie smaakte me in tegenstelling tot gewoonlijk niet zo. Te kwistig geweest met mayonaise! Het kan ook zijn dat de geur van mmm nog in mijn neusgaten hing! Een brood meegenomen vanuit de automaat. Morgen eet ik geen groenten, maar boterhammen uit Balen-Wezel! Via de Baileybrug, het bosrijke Postel en de rustige E34 weer naar huis getuft.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

16-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

We werden het centrum uitgeleid via een uiterst smalle servitude met enkele haakse bochten achter huizen en tussen tuinen. Daar kreeg ik al direct een aantal bikers achter me aan, waaronder de hele kudde Herders. Een dame in fluojasje hielp ons ter hoogte van de kerk de baan over. Dan ging het over een pad door de weiden om te arriveren op een asfaltbaantje, gevolgd door een keienpad. Op 4 km na de start trof ik een mooi weidepad waar het langzaam afdalen was. Om nadien een lekker snelle afdaling over een asfaltbaantje met enkele bochtjes te treffen en af te slaan in een afdaling over een volgend smal pad door de weiden. Na 6 km reed ik voorbij de kerk van Schorisse-Maarkedal. En dat verklaart meteen de grote delegatie Herders wiens jaarlijkse Herdermarathon als uitvalsbasis Maarkedal heeft. Na de oversteek van het dorpsplein volgde al direct een anderhalve kilometer lange zware klim over een weidepaadje en asfalt. Om dan een snelle afdaling te treffen over asfalt in een soort van holle weg in een mooie omgeving met bomen op de zijflanken. Intussen was het 21.00 u geworden. Twee jonge kerels die hun bike en wielen versierd hadden met gekleurde lichtjes reden me voorbij. Vanuit de velden bemerkte ik in de verte blauwe zwaailichten! Toch geen biker aangereden? Neen, er stond daar een politieman om de bikers veilig een grotere baan over te helpen, ook al was het er niet meer al te druk van verkeer.

Wat we dan voor de wielen kregen betrof een afwisseling van asfaltbaantjes en tracks door de weiden op en af. We kwamen op één van die weidepaadjes voorbij een plek waar op twee plaatsen in een afdaling een aantal gevaarlijke obstakels, lees paaltjes, goed gemarkeerd waren met linten en reflectoren om ongelukken te vermijden. Die reflectoren waren telkens goed te zien met m’n helmlamp. Kort nadat we er voorbij waren, troffen we na 11 km de splitsing tussen de routes van 25 km en van 35 km. Gekozen voor de langste afstand om al direct geconfronteerd te worden met een dikke kilometer lange zware klim over asfalt. Weidepaadjes en asfaltbaantjes voerden me langsheen oude hoeven en kapelletjes in en schilderachtige omgeving. De vergezichten beperkten zich tot het zien van de lichtjes van de dorpen die er in het glooiende landschap gelegen zijn. We reden door een straat die “Doorn” heet en dienden af te slaan in een paadje tussen de weiden. Even verderop werd elke biker door een bord verplicht van af te stappen op een plek waar de volgende weide een heel stuk lager lag en een steil soort, door erosie aangetast, trapje diende afgedaald te worden. Er reden twee bikers voorbij waarvan één op de plaats van de bidonhouder een blauw licht meevoerde. Misschien een lamp in een blauwe drinkbus gestoken? Het was toen 21.40 u en ik had er 15 km op zitten. Op 17 km bemerkte ik pijltjes van een vaste route en diende ik, rijdend op een veldweg, een straat te kruisen die luisterde naar een Franstalige naam. Blijkbaar hadden we de taalgrens gekruist en reden we even in Ellezelles. Tuinkaarsen markeerden er de hoeken van het kruispunt. We reden opnieuw het grondgebied van Schorisse op en van dan af kregen we meer off-road en paden voor de wielen geworpen. Brede paden, smalle paadjes, op en af, alles passeerde de revue. Hier en daar reden we ook doorheen een stukje bos of langs paden die door bomen omzoomd waren, zoals een off-road-pad dat Boekzitting heette en gelegen was in Ronse. Om 22.00 u na 20 km.

We arriveerden weer even in de bewoonde wereld en reden over het grote plein voor de kerk van Louise-Marie, een gehucht op de grens van Ronse en Maarkedal. Een groot bord aan de kerk trok de aandacht op wandelingen door het plaatselijke Muziekbos. Dat bos heb ik wel eens zien vermelden in berichten van bikers op de fora. Als er al niet elders ook Muziekbossen zouden zijn! De kerk stond in de steigers voor herstellingen. Vanaf Louise-Marie werden we over een smal pad langsheen weiden gevoerd. Het liep er vlak naast een diepe greppel met rechts prikkeldraad en links hier en daar dikke bomen. Bij momenten staken er ook heel wat stenen in de grond. Voorzichtigheid was hier dus geboden om niet in de greppel verzeild te geraken en een onaangename kennismaking met de prikkeldraad te vermijden! Op 23 km was ik deze plek voorbij om een kilometer verder de bevoorrading te treffen. De nachtridders moeten hongerig geweest zijn, want buiten partjes appelsien was daar niets meer te rapen. Geen erg, voor een rit van 35 km hoef je halverwege niet op krachten te komen. En het belangrijkste was nog aanwezig! Hier konden we twee bonnetjes uit het meegekregen boekje verzilveren voor twee bekers Ename. De vorige keer had ik me laten vangen. Omdat ik alcohol niet direct een goed idee vind voor tijdens de rit, had ik de bonnetjes gespaard voor na afloop. Maar daar kon je ze niet kwijt! Het was dus hier of nooit! Ondanks het intussen toch gevorderde uur, zo omstreeks 22.30 u, was er nog beweging aan de stop en een behoorlijke productie van menselijke decibels, evenredig stijgend met de hoeveelheid uitgedronken vocht. Na de Ename in mijn maag te hebben voelen afdalen en de bijwerkingen op een quasi nuchtere maag lichtelijk naar het hoofd te hebben voelen stijgen, afscheid genomen van de mensen ter plekke en weer op pad.

Voor deze nachtrit was dan toch niet iedereen reeds bij licht vertrokken, want toen ik weer op de fiets zat, kwamen er nog steeds rijders toe richting hun beker Ename. Het was leuk dat ik gedurende de hele rit altijd andere bikers te zien kreeg. Na de stop ging het een tijdje over een lastige gehavende singletrack door het gras met de nodige putten en bulten, kwestie van de beker bier in de man nog eens goed te schudden. Om daarna goed afgepeigerd te worden op een stevige off-road klim! Na die forse klim bereikten we een betonbaantje door de velden. Dat diende een hele tijd gevolgd te worden. Het kleine blauwe lichtje dat ik al een hele tijd aan de horizon had opgemorken bleek een zwaailicht te zijn van een politiewagen. We kregen het rechts ver van ons te zien, aan de andere kant van de velden. Misschien de plek van daarstraks, alhoewel alle bikers daar nu toch al gepasseerd moesten zijn. We reden nog steeds op het grondgebied van Maarkedal. Om 23.00 u overschreed ik de 27 km. Een kilometer verder konden we genieten van een leuke afdaling over de weg, overgaand in off-road over een pad vol stenen en enkele uit de kluiten gewassen wortels. Beneden kwamen we uit op het schilderachtige dorpsplein van Etikhove. De bastonen van muziek kwamen uit het plaatselijke café annex danszaal. Dansen zat er voor de bikers niet in, want zij werden nog eens op de proef gesteld en van 30 tot 31 km via de kasseitjes over de Eikenberg gejaagd! Toen een kameraad me vandaag vroeg waar ik was gaan rijden en ik hem over Horebeke en Maarkedal vertelde, vroeg hij me direct of we de Eikenberg voor de wielen hadden gekregen, net zoals in de Ronde van Vlaanderen. Hij kan het weten, want hij is ooit semi-prof wielrenner geweest. Het is hij die me indertijd bij het nekvel naar de fietsenwinkel heeft gesleurd om mij een mountainbike te doen kopen! En zie, zes jaar later houd ik het rijden nog altijd vol, zelfs meer dan ooit tevoren, maak ik zelfs bij nacht de paden onveilig en maakte ik kennis met zoveel streken in Vlaanderen waar ik anders nooit zou gekomen zijn!

Eens de Eikenberg overwonnen, volgden weidepaadjes op en af met op 34 km een amusante afdaling over een leuk pad vol stenen, greppels en voren. Om dan naar rechts afslaand aangemaand te worden tot het overschakelen op een klein verzet om een steil en smal kasseiwegeltje op te rijden. Vanaf halverwege was het voor den deze toch even te voet. Als inboorling van een vlakke streek ben ik al dat naar boven kruipen niet gewend. De beloning na de klim was navenant, want in een schuurtje kon je één van uw meegekregen bonnetjes inruilen tegen een glaasje jenever! Het tellertje toonde 35 km om 23.30 u. De inhoud van het glaasje moest de boost geven om na enkele veldpaden de laatste stevige klim aan te vatten. Ik bereikte opnieuw de tent even voor middernacht. Te horen aan het geluid binnen en te zien aan het grote aantal bikes in de bewaakte parking, waren velen nog niet zinnens om al naar huis te vertrekken. Even naar de auto om mijn lampen op te bergen en mijn rugzakje achter te laten. Het was donker bij het vrouwke met de kamerjas. Zij lag al lang te pitten. Achter mijn wagen stonden er nog anderen geparkeerd die later waren vertrokken.

Terug naar de tent om daar een groepje verstokte nachtrijders samen te zien, meer bepaald Offshore, Patje2 en Bulls69 en zijn bikemaat. De twee laatsten vertrokken korte tijd nadien, want hadden nog een lange autorit voor de boeg. Nog een babbel met Offshore en Patje2 bij een glas Ename. Ik was content van nog een voorraad broodjes te zien liggen om het voorlaatste bonnetje nog te kunnen gebruiken voor een hete hond. Want iets eetbaar is altijd welgekomen na de inspanning. De twee nachtraven die ik enkele jaren geleden na nachtritten leerde kennen zijn even over halfeen huiswaarts vertrokken. Het is altijd plezant wanneer ze mijn pad kruisen tijdens het afschuimen van de nachtelijke Vlaamse paadjes. Ik had geen zin om al op te stappen en bovendien had Patje me een drankbon in de handen gestopt waarmee ik nog een kuip Ename kon bestellen en in alle rust opdrinken. En terwijl al denken aan wat morgen en overmorgen in het verschiet lag. Een toertocht in Mol en in Westmalle. De Herders bleven ook lekker zitten en plaatsten hun fietsen in de tent toen de bewaakte parking er zoals aangekondigd om 01.00 u mee stopte. En voor het laatste bonnetje kreeg ik nog de beloofde “attentie bij aankomst”. Een doosje met een binnenband die altijd van pas kan komen, en een staaltje broekzalf. Voor luttele vijf euro kreeg elke deelnemer die avond Horebeke by night, een parcours uitgezet met reflecterende pijltjes, flessen met theelichtjes en tuinkaarsen, twee glazen Ename van ’t vat, een jeneverke, een hotdog en een binnenbandje als cadeau. Het kon tellen als opener van het weekend!

Om halftwee heb ik m’n fiets op de drager geplaatst, heb ik nog eens omgekeken naar de deur waar daarstraks de vrouw in kamerjas stond, om drie uur was ik thuis en om halfvier te bed! Een mens moet al eens moeite doen om ergens te komen! Het leven kan zwaar zijn!

Het verslag van deze nachtrit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

15-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De start was in de richting van de brug aan de oprit van de snelweg waar we een paadje in doken dat er evenwijdig mee liep en waar ik daarnet van op de afrit bij het toekomen al bikers naar beneden had zien rijden. De ondergrond lag er kurkdroog bij, zodat je zonder problemen naar beneden kon rijden. Zelfs het steile dropke kon me deze keer niet verontrusten. Ik heb het daar al anders geweten en ben er bij slecht weer ooit tot aan de enkels in de modder gezakt! Na 100 meter toertocht zat toen alles en iedereen al onder de smurrie! Na enkele straten door Heverlee doken we na 4 km het bos in, waarna een breed kiezelpad ons door een natuurgebied leidde. Het breed pad ging over in een smal spoor dat ons naast een draadafsluiting voorbij een snelwegparking leidde. Even verder herkende ik een gehavende track vol putten, bulten, en wortels die deel uitmaakt van de vaste route. Nu was het rijden er geen probleem, bij slecht weer kan het er glad zijn. Een lange donkere lage tunnel bracht ons tot aan de andere kant van de snelweg waar het rechtsaf ging over het Dijlepad, een wandelpad dat eerst naast struikgewas en daarna door de velden loopt, omzeggens evenwijdig met de Dijle. Het maakt deel uit van één van de trajecten van de vaste Meerdaalwoudroute. Daar waar het pad de Dijle raakte stonden weer mensen die zinnens waren van met kajaks te gaan varen. Waar de vaste route de smalle kasseiweg richting Korbeek-Dijle op gaat, ging het voor ons rechtdoor over een smal paadje tussen laag struikgewas aan de rand van een bos en een afsluiting van een weide. Ik zag er een paar bikers staan, waaronder iemand die me bekend voorkwam en pas aan de tweede stop zou m’n eurocent vallen!

Van 9 tot 10 km werden de registers pas echt opengetrokken met een zware klim over een holle weg, beginnend met kasseitjes en overgaand in zand. Gevolgd door een lekker snelle afdaling over een veldweg waar het stof door de bikers werd opgejaagd. Beneden troepten enkele jonge gasten samen en stond een biker midden het pad om de afdalers tot kalmte aan te manen. Aan de kant zat het slachtoffer van een valpartij. In het voorbijrijden hoorde ik de jonge vrouw zeggen dat ze niet wist wat er verkeerd was gelopen. Het meiske zat terdege onder het stof! Het moet dus een serieuze buiteling geweest zijn. Omdat er al andere bikers bij waren had het geen zin om de hoop te vergroten en er te blijven staan. Hopelijk liep het goed af en blijft het bij de nare herinnering aan een verpeste toertocht. Er volgde weer een stevige klim, goed voor één kilometer, om na 11,5 km de plek te treffen waar de 72-92 km apart gingen. Even getwijfeld over wat ik zou doen. Met de gedachte dat het beter was van na een nacht met te weinig rust te genieten van een kortere rit, dan het onderste uit de kan te willen en af te zien, toch maar voor alle zekerheid gekozen voor de 52 km. Kort na de splitsing kwam er een biker op zijn stappen terug die vroeg naar de gevallen vrouw, of ze nog ter plekke was en of het nog veraf was. Ja, ze was er nog en ’t was hooguit 2 km. Stoffige veldwegen brachten me dan tot aan de eerste bevoorrading op 14,5 km. Deze stond op een kruispunt van onverharde wegen, aan de voet van een holle weg. Bananen, appelsienen, koeken, peperkoek en wafels om te eten, sportdrank en water om te drinken. Het was intussen al 10.45 u, maar toch was er nog veel beweging aan de stop. Aan de kleur van de polsbandjes te zien waren er ook nog bikers van de lange afstanden die de extra lus van daarnet achter de rug hadden. Waarvan ene met forse poten die ik ook wel onder mijn romp zou willen zien staan teneinde wat sneller vooruit te geraken! Een stevig bazeke!

Na de stop ging het de zacht klimmende mooie donkere holle weg in. Op de brede weg had zich een spoor als een track ontwikkeld. De holle weg gaf uit op een veldpad en op 15,5 km was er een splitsing waar de 92 km apart ging van de rest. Voor de kortere routes ging het even over een hoogvlakte waarbij we links voor ons in de verte de radar van Bertem konden zien liggen. Er steeg ook een vliegtuig op. Er volgde een asfaltbaantje en dan ging het naar rechts een zanderige veldweg in die ter hoogte van een bocht naar links overging in een smal graspad. Ik herinnerde me de plek van tijdens de editie 2010. Toen reed ik de toer in het gezelschap van Nidecker en hij heeft daar twee jongens geholpen die problemen hadden met de schijfremmen van één van hun bikes. Toen was het enorm slecht weer en hebben we van miserie de 38 km gereden in plaats van de vooropgestelde 50! De omgeving baadde nu in de zon en zag er zo heel wat knapper uit. Het graspad voerde naar een holle weg met drie sporen in het gras, waarvan het middelste en smalste iets hoger lag dan de rest. We arriveerden in de bewoonde wereld op de grens met Korbeek-Dijle. Na 19 km kregen we een zachte klim over een semi holle weg voor de wielen. Ik reed er even in het gezelschap van een jonge kerel die met twee meisjes op pad was.

Na de klim reden we over een graspaadje naast een open plek en eventjes tot rakelings naast de snelweg waar we in een grote opening tussen de struiken de wagens zagen passeren. Het pad kwam uit in de Paardenstraat in Bertem. Daar ging het de brug van de snelweg onder om daarna vergast te worden op een zeer stevige klim. Het tellertje toonde er een kleine 21 km en de klok 11.15 u. Tijdens de daaropvolgende afdaling over kasseitjes vlogen twee mannen me voorbij. Tot 22 km reden we doorheen enkele Bertemse straten om een volgende holle weg te bereiken na een klimmetje doorheen de velden (23 km). Daarna was het eerst klimmen en dan dalen over een smal pad om de drukke Tervurensteenweg te kruisen. We doken een smal paadje in over een supersnelle afdaling waar ik eventjes een kort treintje snelle rakkers achter me kreeg (24 km). Even verder zal menig biker een zucht geslaakt hebben, want er doemde een zeer steile helling op over een pad met losse stenen! Als klap op de vuurpijl stond er een bord dat de fotograaf van Mtb-You aankondigde! Alles gegeven om er voor te zorgen van niet wandelend op die foto te staan! En het is me gelukt ook! Het waren de big chiefs themselves die er stonden! Kort nadat ik hen in Kasterlee te zien kreeg, kruisten hier weer onze wegen. Even aan de kant voor een korte babbel. Mijn neus krulde toen ik merkte hoe jongere kerels halverwege voet aan de grond dienden te zetten! En hij krulde nog meer toen één van hen vroeg hoeveel kilometer hij hier had afgelegd en content was dat er nog slechts twee te gaan waren! Hij volgde de toer van 28 km! Newbees die mij binnen afzienbare tijd op grotere afstanden zullen voorbijvliegen! Ook al heb ik dan geen sportief figuur, mijn conditie blijkt dan toch niet zo slecht te zijn. Terwijl ik even met de fotografen stond te praten stopte er plots een biker die een teken van herkenning gaf! Het was de man uit Erpe-Mere die ik tijdens de Oeterdalmarathon in augustus een paar keren op mijn pad en bij de aankomst had getroffen! Een fervent biker van de lange afstanden, want hij nam de 92 km voor zijn rekening! Sympathiek dat hij gestopt is. Ik heb ook nog even met hem gepraat na aankomst. Omstreeks 11.45 u afscheid genomen van de crew van Mtb-You en weer op pad.

Mooie holle wegen op en af voerden de bikers tot in het Bertembos, kort na een splitsing waar de 28 km apart ging op 26 km na de start. De schaduw van de bomen was welgekomen toen we over de mooie dreven reden. Dan volgde de voor mij ondoenbare korte klim over een goed van wortels voorziene spoor waar enkel de van stevige kuiten voorziene of technisch begaafde rijders raad mee weten. Even verder troffen we het Chimaera-huisje. Ik heb dat huisje zo gedoopt nadat ik er Chimeara ontmoette op 18 juli 2010 tijdens de toertocht vanuit Wijgmaal. Hij berijdt een bike van het merk Turner en ontwierp zelf een bijhorend fietspak dat door enkele Turner-rijders gedragen wordt en zelfs tot bij de geestelijke vader van Turner Bikes in the States belandde! En Chimaera haalde met zijn bike de Turner website! We horen niet veel meer van hem. Allicht dringen andere prioriteiten zich op dit ogenblik op! Een biker stak me voorbij net voor we na het huisje via de mooie goed berijdbare singletrack in het bos de dieperik in doken. Er volgde een plezante afdaling over een holle kasseiweg en op 29 km een zware klim over nog meer kasseitjes. Om daarna weer naar beneden te kunnen vliegen over een track aan de rand van het bos, goed voorzien van voren en wortels. Nu lag alles er lekker vast. Bij nat weer moet je hier beter uitkijken! Ik heb hier onlangs nog gereden op 27 juli tijdens de toertocht vanuit Wijgmaal, maar dan in de andere richting! En dan wordt dit pad een zware klim. Maar de kasseiweg nadien dan wel een makkie naar beneden! Beneden na de afdaling trof ik weer een splitsing op 38 km. Voor de afstanden 52-72-92 ging het rechtdoor naar boven over een korte kasseistrook, de andere afstanden sloegen rechtsaf een prachtige holle weg in. Daarin heb ik ooit eens gereden in slechte weersomstandigheden! Alsof men er door een riviertje reed!

Een bordje kondigde de tweede bevoorrading aan. En bovengekomen herkende ik de plek! De tentjes stonden links in de verte op de betonnen oprit van een moderne hoeve. Wijgmaal stond daar ook! Die boer krijgt jaarlijks ettelijke toertochten op zijn erf! Na 30 km bereikte ik omstreeks 12.15 u de tweede stop aan de voet van de Oude Bertembosstraat in Bertem. De biker die ik daarstraks aan de Dijle had gezien en ook toen ik bij de fotograaf stond, kwam toe! Is hij het of is hij het niet! Hij was het! Eigenaardig, het zou de eerste keer zijn dat ik hem zonder zijn maat zie! Maar zijn maat was er! Deze stond zich al te goed te doen aan fruit en koeken! Een onafscheidelijk duo dat ik voor het eerst te zien kreeg op de Herdermarathon (in 2010) en sindsdien zo af en toe mijn pad kruist! Laatst nog gezien in Tangissart (een schitterende tocht in april in Waals-Brabant). De Oeterdalmarathonrijder uit Erpe-Mere was ook nog aan de stop. Ik ben duidelijk niet de enige die zijn zondagen vult met het afschuimen van de toertochten. In tegenstelling tot tijdens de toer vanuit Wijgmaal moesten we de kwistig van kasseien voorziene Oude Bertembosstraat nu beklimmen! In Gazet van Antwerpen heeft iemand deze straat in het kader van Parijs-Roubaix ooit genomineerd als “kasseistrook in Antwerpen”. Zal niet geweten hebben dat Bertem in Vlaams-Brabant ligt! Eens boven, de grote baan over en de veldweg tegenover in, richting Bertembos. Op 33 km passeerden we Bertem Radar van nabij aan onze linkerhand en waarschuwde een bordje ons dat we het eigen parcours kruisten. Er kwam me inderdaad een biker tegemoet gereden. Er volgde een stukje bos waarna een zandweg in een meer open vlakte ons onder een brandende nazomerzon voorbij de grens met Meerbeek (Kortenberg) voerde.

Weer een baan over naar een smalle stijgende kasseitrack toe. Tussen hoge met gras begroeide bermen. Met twee mannen in mijn zog. Ik herkende dit paadje. Het geeft boven uit aan een kruispunt van zanderige buurtwegen ter hoogte van een zitbank op een open hoogvlakte. Andere tochten in deze streek passeren hier ook, één ervan zelfs met een bevoorrading ter plekke. De 72-92 km-rijders werden naar rechts gestuurd. Dat betekende dat zij een aantal brede veldwegen voorgeschoteld kregen in de richting van Everberg, te beginnen met een snelle plezante afdaling. Voor de 52 km, dus voor mij, ging het gewoon rechtdoor om honderd meter verder bikers te zien die van de andere kant kwamen. De twee grootste afstanden maakten hier dus een grote lus, net zoals de tocht vanuit Wijgmaal.

Samen met de binken van de marathon linksaf over een lekker dalend zalig graspaadje tot aan de snelweg. Even naast de snelweg waarna het voor de 92 km linksaf ging. Ik kreeg er drie rijders te zien waarmee ik omzeggens samen gestart was en die de 92 km in sloegen. Doordat ik later gestart was en een kleinere route had gekozen kreeg ik geregeld nog het gezelschap van de lange afstandsrijders. En zonder overdreven drukte. Het was intussen al bijna 13.00 u en gewoonlijk rijd ik dan nog alleen rond, terwijl ik nu toch ook eens andere rijders op het parcours te zien kreeg! Voor mij ging het rechtdoor om even verder linksaf te gaan voor een stukje langsheen een drukke baan. Verderop rechtsaf, waarna een asfaltbaantje en een lange klim over een holle kasseiweg, gevolgd door nog een tweede kasseiklim, maar dan doorheen de velden, me na 40 km weer tot vlak voorbij Bertem Radar voerden. Over het traject van een vaste rode route. Daarna passeerde ik speelbos Vossenhol aan de rand van Bertembos om zo weer de plek te bereiken weer het parcours zichzelf kruiste. Dan ging het linksaf een mooi glooiend bospad in alwaar het trio van daarnet me weer inhaalde. De eerste rijder begroette me met m’n schuilnaam, maar ik zou niet weten wie het was! Het bospad leidde naar een lange smalle holle kasseiweg, overspannen door boomtakken en waar je lekker naar beneden kon bollen. Ik diende me smal te maken voor een aankomende wagen. Ik vraag me af wat daar moet gebeuren als twee tegenliggers elkaar halverwege ontmoeten. Kruisen is er onmogelijk.

Omstreeks 43 km reed ik al klimmend in het bos in een woeste holle weg vol takken en stronken en over een track rond enkele waterpoelen. Daarna kwam er een mooie afdaling over een track die naar het einde toe passeerde langsheen een kleine kloof waarin beneden een holle weg lag. Een prachtig plekje om te zien. 43,5 km. Een pad vol keien bracht me dan weer even tot in de bewoonde wereld om een kleine track in te gaan na het terrein van een manege te zijn gepasseerd. Daar troepten veel mensen samen onder een tentje, daar was duidelijk één of ander te doen. Er volgde een smalle grastrack rechts van een baan de diepte in om beneden uit te komen aan een bruggetje onder die baan. De toer van Wijgmaal kwam van de andere kant en bood daar een extra optie van 1 km met de waarschuwing dat het daar dabben was na een natte periode! Als ik het bij het rechte eind heb is dat op het grondgebied van Herent. Ik heb meermaals geweten dat de plek onder dat bruggetje volledig overstroomd was en ik er tot aan mijn knieën in het water stond! Rubber-12 heeft daar ooit met zijn gsm een fotootje van mij gemaakt wanneer ik daar liep te dabben! Het kleine afdrukje staat thuis nog ergens op de kast! De ondergrond is nu egaal gemaakt met beton en dat lijkt pas recent te zijn gedaan. Ik had gemerkt dat er in de verte een biker naderde en toen ik na het passeren van het bruggetje even halt hield zag ik aan de andere kant een grote stofwolk passeren! Tiens, hij volgt dan toch niet het parcours! Knarsen van grind en remmen! In al zijn hevigheid het bruggetje voorbij gestoven! Tijdens het passeren vroeg hij me of het nog ver zou zijn. Volgens mijn tellertje nog een kilometer of zes, volgens het zijne nog veertien. Het zou uiteindelijk het gemiddelde van de twee blijken te zijn! Aan dat bruggetje had ik 46,5 km gereden. En de hevige jongen verdween al weer snel uit mijn zicht.

Na een veldweg bereikte ik nog eens de bewoonde wereld waar ik op een Y-kruispunt met kapelletje begroet werd door een eenzame wandelaar met ontbloot bovenlijf. Jakkes, die kerel zijn rug zag bruin! Een neger had er niks tegen! Een holle weg werd gevolgd door een zanderig graspad om na 49 km een bos te bereiken na een gevaarlijk dropke naar een holle weg toe. Niks voor mij, deze plek met een verhoogd risico op nekbreuk! Ik werd moe en mijn tempo vertraagde aanzienlijk! Ik was blij dat ik voor geen grotere afstand had gekozen. Er volgde een mooie holle weg op het Mollekensbergwandelpad, gevolgd door een kort klimmetje en doorheen een stukje bos. We konden dus niet ver van De Bereklauw zijn, de woonplaats van Gosse, de plaatselijke Catweazle wiens peperkoeken huisje in één van de holle wegen van Herent staat. We arriveerden in een woonwijk en kregen een afdaling over kasseien voorgeschoteld. Een bordje waarschuwde er voor gladheid. Maar dat zal bedoeld geweest zijn voor het geval van nat weer! Eén biker kwam me al dokkerend over de kasseien voorbij gestoven. Om na 50 km een volgende holle weg en bos te treffen. 14.00 u. Volgen een stukje straat, een kasseiklim, een bosklim en een afdaling.

Jeetje, dit was het bos en de afdaling met het indertijd op het forum fel becommentarieerde dropke! De rubber zat er ooit in de aanslag om mijn potentiële val voor het nageslacht op foto te vereeuwigen, maar ik betrouwde het niet en stapte af! Wel, nu ben ik er gewoon af gereden! En zonder dat mijn smoelwerk kennis maakte met de beenharde ondergrond. Het stelde eigenlijk niks voor! Onmiddellijk een bocht en weer naar boven! Dat lukte me na 50 km en slechts drie uren slaap niet meer! Twee jonge gastjes, hooguit veertien jaar, waren ook aan het einde van hun Latijn. Toch ferm dat ze aan zo’n tocht meedoen! Ik denk dat er zelfs een paar jonge gastjes de 92 km gereden hebben! Een paar keren te zien gekregen! Andere bikers kwamen toe en we zagen hoe ze er ter plekke over een aantal lussen reden. Met telkens dat dropke over een korte steile wand. Ik ben nog één keer naar boven gekropen en naar beneden gereden om dan weer een kort steil stuk op te moeten waar ik zelfs te voet nauwelijks op geraakte! En heb me dan, uitgeteld dat ik was, een chickenway naar boven gezocht, net zoals de twee jongens en gevolgd door een andere oudere biker waarmee ik samen ben gearriveerd. Er volgde een klimmetje over een kwistig van wortels voorziene pad naast een in onbruik geraakte garagebox in het bos. We kwamen even het bos uit aan de houten trap op het Mollekensbergwandelpad (te zien in het filmpje onder deze link). Beneden aan de trap rechtsaf een volgende holle weg in om uit te komen op een afdaling over een keienweg naar beneden. Een wandelend echtpaar met hond er voor de tweede keer gepasseerd. De keienweg is de Galgenbergstraat die beneden eindigt aan de voet van de snelweg ter hoogte van een bruggetje er onder. Ook voor de toer vanuit Wijgmaal was op deze plek een grote lus voorzien die in de Galgenbergstraat eindigde met een splitsing ter hoogte van het bruggetje.

Wanneer ik een track op reed voor een volgend klimmetje krijg ik de oudere biker van aan de Mollekensberg in mijn zog en samen bereiken we een bordje dat de laatste twee kilometer aankondigt. Intussen reden we weer naast de snelweg, verstopt achter het struikgewas, en voorbij een woonstraat waarvan het laatste huis tegen de snelweg pas een lik witte verf heeft gekregen. Ik ben hier al meermaals gepasseerd (onder anderen Wijgmaal) en heb pas nu gemerkt dat het pad waarop we reden luistert naar de naam Sellekensstraat. Het bordje zat verstopt achter de bladeren. Korte tijd later was ik na 56 km weer bij de brandweermannen. Daar zaten de laatste deelnemers nog in de zon te genieten van een drankje. M’n fiets was niet vuil, maar aangezien een bikewash nergens zo goed kan zijn als bij de brandweer, heb ik die mannen hun krachtige waterstraal eens goed op mijn vehikel gericht. En er volgden nog bikers die met water kwamen spelen en de lans richtten tot op de naastliggende parkeerplaats of op hun vrouwelijke fietspartner!

Ik had dan nog het geluk van op de après een aanzienlijke delegatie Bierbikers te treffen, waaronder Pierrot Le Fou. En bij goed gezelschap smaakt een drankje eens zo lekker! Het duo onafscheidelijken was ook reeds netjes gewassen present en de Oeterdalmarathonrijder uit Erpe-Mere kwam iets na mij nog toe. Eén van de brandweermannen kwam de onverkochte pistolets uitdelen. Het heeft soms zijn voordelen van laat toe te komen! Bij de mannen van Opoeteren heeft me dat al twee keren een spie Limburgse vlaai opgeleverd! Eens getest of de brandweermannen die met de opruim waren begonnen alert waren! Toen ik mijn fiets ging halen uit de reeds half ontmantelde bewaakte parking, stond er direct ene naast mij om te zien of ik geen bike aan het verdonkeremanen (wat een mooi woord) was! Top! Het moet al 17.00 u geweest zijn toen ik Gasthuisberg verliet op deze zonovergoten nazomerdag. Veel poetswerk had ik thuis niet meer en ik lag ’s avonds snel te ronken in m’n bed. Ik was vandaag, maandag, wel goed moe! En zeggen dat het weekend dient om uit te rusten! Kort samengevat: blij dat ik gekomen ben voor deze mooie tocht, prima organisatie, duidelijke afpijling, alles prima geregeld en plezant dat enkele bekenden vandaag mijn pad kruisten! Een tien op tien voor Afrit 16!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

11-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (28-38 km) van BuSO Kristus Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor op vrijdag 07-09-2012.

Na de dagtaak op het werk snel nog een paar boterhammen achter de kiezen gestoken en dan huiswaarts om m’n bike en spullen op te halen. Het zekere voor het onzekere genomen en de snelweg op een vrijdagavond vermeden. Even getwijfeld om van thuis uit met de bike naar Sint-Job-in-‘t-Goor te rijden, maar dan zou ik er al vrij laat zijn toegekomen, dus toch maar beter met de auto. Deze avondtocht van de School voor Buitengewoon Secundair Onderwijs Kristus Koning is eigenlijk de klassieke opener van het herfstseizoen waarbij alle tochten in de eigen streek weer op de kalender komen! Er was een omlegging in Sint-Job, dus was het even zoeken naar de correcte ingang om het grote schooldomein binnen te rijden. Ik zag rubber-12 op het fietspad rijden, op weg naar de start. Hij was wel thuis met de fiets vertrokken. Buiten zaten en stonden al veel bikers die de toer al achter de rug hadden en genoten van een frisse pint en een hamburger. Veel echte nachtrijders zullen er niet geweest zijn, want ik trok blijkbaar toch enige aandacht toen ik met mijn lampenwinkel op helm en stuur aan de bikeparking arriveerde. Aan de inschrijving Weetabix gespot die de toer kwam rijden met een maat. Jinba Ittai had de toer al gereden, maar stond te wachten op Patje2 om nog eens een tweede keer te starten. Zelfs Beuk was present en hem heb ik al heel lang niet meer gezien! Hij had de toer al gereden. En blijkbaar waren er ook een aantal andere bekenden reeds iets vroeger gestart.

Samen met rubber-12 vertrokken om via de paden op het schooldomein de er achter liggende bossen in te duiken. De zelf aangelegde hoogtemeter onder de vorm van een hoopje zand op het pad lag er nog steeds en op die plek had een fotograaf postgevat. De bossen achter Kristus Koning stonden al direct garant voor een aantal leuke tracks en bospaden, waaronder de doortocht van een diepe put. Alles lag nu goed droog, een heel verschil met de rit van vorig jaar die toen overdag was op zondag. Toen lag alles er doornat bij omwille van nachtelijke regen en slecht weer bij aanvang van de rit. Maar ondanks dat was de meute bekende bikende streekgenoten toen ook present! Vorig jaar lag deze put erbij als een slijkpoel. Het was goed rijden op de vele paadjes doorheen de bossen, af en toe wat draaien en keren en opletten voor enkele wortels, kleine oude stronkjes en een over het pad gevallen boomstam die niet mocht worden geruimd. Na 5 km merkte ik aan de straatnaambordjes dat we het grondgebied van Schilde hadden betreden. De straten op die plek waren trouwens niet meer dan assenwegen.

Ik ken de streek niet zo heel goed, zeker niet datgene wat buiten de gewone wegen is gelegen, zodat het niet evident was te weten waar ik me ergens bevond. We passeerden wel een strook bos waar ik vroeger al wel eens met een kameraad reed vanuit Hoogstraten naar Sint-Job om dan ergens aan Kristus Koning uit de bossen tevoorschijn te komen. Niets dan bossen werden ons deel. Er volgde een veldweg in een iets opener omgeving en ik vermoed dat we op de plek waar dit pad een haakse bocht naar links maakt, de landelijke verbindingsweg voorbijreden die Sint-Lenaarts met Schilde verbindt. Toen we een tussen de bomen verscholen paviljoen van een tehuis voorbijreden, vermoedde ik dat we op het grondgebied van Westmalle reden. We hadden er toen zo’n 10 km op zitten. Enkele mooi gelegen eenzame huizen die even verderop stonden herinnerde ik me van een dauwwandeling begin juni toen ik op het onzalige tijdstip van vijf uur in de ochtend uit mijn nest moest om met een groepje naar ginder te rijden. Om vanaf de abdij te vertrekken voor een wandeltocht door de bossen en daarna het ochtendgebed van de paters Trappisten bij te wonen. Even later reden we effectief voorbij de kloostermuren over een breed zanderig pad met rechts vlak naast de muur een track met iets vastere ondergrond. En met zicht op de toch wel opvallende kerktoren, een herkenningspunt in deze streek. In de verte de drukke Turnhoutsebaan, de grote baan die Antwerpen met Turnhout verbindt. Een bruggetje over dat in dezelfde stijl als de toren is gebouwd. Ook die bruggetjes zijn een herkenningsteken voor de nabijheid van de abdij.

Weer de bossen in waar het nu toch al behoorlijk donker werd en de lampen goed van pas kwamen. Zo stilaan naderden we omstreeks km 15 de lokale speeltuin in de bossen waar op een beperkte oppervlakte onnoemelijk veel singletracks liggen met bulten en putten. Het is er wat laveren tussen soms dicht op elkaar staande bomen. Het viel me op dat ook de bodembegroeiing ferm hoog stond, zodat je het pad soms niet zag liggen. Tijdens de wintermaanden zie je de paadjes beter liggen. Alles lag er droog, goed en snel berijdbaar bij. Alhoewel men in het donker toch beter maar wat oplet aan de bulten met wortels. Bij nat weer kan deze plek herschapen worden in een modderpoel en is het er soms minder leuk rijden. En deze speeltuin voor bikers heet Drieboomkensberg. Rubber-12 miste ergens een pijltje rechtdoor, keerde op zijn stappen terug en reed dan toch nog verkeerd in plaats van mij te volgen. Ik wist waar we gemist hadden en dat was nog enkele meters verder.

Ik reed er dus even alleen over de smalle tracks door het bos en zag af en toe tussen de bomen het schijnsel van de lampen van andere bikers. Omstreeks 17 km zag ik links tussen de bomen lichtjes branden, de kaarsen aan het kapelletje dat tussen het groen verstopt ligt aan een grote zandpuist met wortels, om even verder de bevoorrading te treffen. Deze stond op het kruispunt van boswegen aan een kruisbeeld. De klassieke plek waar toertochten in deze streek hun pauze opstellen. Ik arriveerde er omstreeks 21.00 u. Er stond nog een biker en ook rubber-12 kwam er toe. Medewerkers, ik veronderstel leraars van de school, zorgden er voor lekkers en drinken. Ook Stresskip was ter plekke, één van de drijvende krachten achter de toertochten van Kristus Koning. Ik heb ze zonder uitzondering allemaal van sinds de eerste uitgave gereden! Dit zou de vijfde geweest zijn, maar ik weet niet of de dagrit van vorig jaar daarin meegeteld is. Aan de donkere stop was keuze genoeg: bananen, ananas, peperkoek en cake. Water en sportdrank om te drinken. Korte tijd later kwamen Patje2 en Jinba Ittai ook toe. Verder nog een tweetal dat de mensen van aan de stop bleken te kennen en vermoedelijk als laatste een groep van vijf die allen goed voorzien waren van schijnwerpers! In het donker was de afpijling minder goed zichtbaar omdat geen gebruik gemaakt werd van fluorescerende strips. Stresskip had wel een rol fluorescerend lint bij dat we ter plekke getest hebben. Misschien kunnen de schoolkinderen eens aan het knutselen gezet worden om strips op de pijlen te kleven! De ambiance aan de stop was in ieder geval verzekerd!

Na een banaan en een stuk cake zijn we dan met vier, rubber-12, Jinba Ittai, Patje2 en ik, weer van start gegaan. Verder door het bos om dan uit te komen op kiezelwegen op een meer open terrein. We reden een kapelletje voorbij. Ook daar was ooit de stop van een toertocht, intussen al ettelijke jaren geleden in het begin van mijn mountainbikend leven. Het was donker en de hemel links bleef nog een weinig roodgekleurd door de ondergegane zon. Vanaf het kiezelpad ging het een zanderige veldweg in. Ik volgde op enkele tientallen meters achter de drie anderen toen het vijftal van aan de stop naderde en sommigen daarvan me aan hoge snelheid voorbij reden. Daardoor hapte ik als laatste wel al het stof dat de anderen deden opwaaien. Een tandje bij gestoken om het trio weer te kunnen vervoegen. We arriveerden in de buurt van de grens tussen Brecht en Schilde aan het café Trapke Op, alwaar we het kanaal weer overstaken via de smalle ophaalbrug. Dan ging het in de richting van het kruispunt van de Westmallebaan en de Abdijlaan waar een klein kapelletje staat. Even verderop staat het Trappistinnenklooster, bekend geworden van op de televisie. Na de brug ging het links weer de bossen in over een bij aanvang hobbelig paadje. Het tellertje toonde toen zo’n 20 km. Het was er plezant rijden, we kregen niets dan bospaden en tracks voor de wielen. Soms verloor ik wat terrein, dan weer kon ik de anderen bijhalen. Op een plek waar we het terrein van een gebouw met poort van binnenuit naderden, mistte Patje2 een pijltje, waardoor wij ook even verkeerd reden. Rubber-12 was als kopman wel de juiste richting uitgegaan en van daar af hebben we hem niet meer teruggezien. Patje2 viel goed op in het donker omwille van de fluorescerende rietjes die hij over de spaken van z’n wielen had getrokken! Dat zouden wij ook wel willen hebben!

Niks dan bossen met als enige herkenningspunt een wegwijze naar “De Merel”, ik vermoed een sport- of tennisterrein waarvan ik weet dat het gelegen is in het langgerekte bos dat zich uitstrekt in de ruimte tussen het kanaal van Schoten naar Dessel en de baan die Sint-Lenaarts (Brecht) met Sint-Job en Schoten verbindt. Op een bepaald moment liep het pad over een plek met enkele putten en ferme bulten en verderop ook door een zone die er door vermoedelijke eerdere boswerken wat gehavend bij lag. Met enige moeite kon ik toch in het wiel van Jinba blijven rijden.

Op een iets lastiger paadje dat door het bos draaide en keerde raakte ik dan toch wat achterop. In een smalle track doorheen dicht struikgewas verloor ik Jinba uit het oog. Ik verloor ook wat tijd omdat ik de pijlen niet altijd zo goed kon zien hangen en me soms afvroeg of ik nergens gemist had. En als m’n haas weg is, begin ik altijd trager te rijden. Op een bepaald moment arriveerden we op het jaagpad naast het kanaal Schoten-Dessel en ging het via het smalle sluisbruggetje naar de andere oever. Daar lag een pijltje op de grond. Moest ik naast het kanaal verder of rechts van de dijk af rijden? Naast het kanaal verder gereden. Ik bemerkte iemand die twee keren met een licht knipperde en toen ik dichterbij kwam zag ik fietsen glinsteren in het licht van mijn lampen. Jinba die stond te wachten? Neen dus, het waren de fietsen van een groepje jongens die met z’n allen boven op een betonnen bunker naast de vaart stonden! Een weinig verder trof ik weer pijlen. Er volgde een smal paadje waar het wat uitkijken was voor een betonnen duiker (Stresskip had ons gewaarschuwd) en verderop een paar betonnen palen die langs de kant op de grond lagen. Bovendien reden we er dicht naast een prikkeldraad. Na een oversteek raakte ik even het spoor bijster in een wirwar van tracks. Ik zag geen pijl en wist niet goed meer langs welk pad ik gekomen was. Daar stond ik dan midden een donker bos vol kreupelhout! Al snel toch een pijl gespot en weer op weg over een smal pad aan de rand van de bossen met rechts in de verte sporen van een bewoonde wereld. Er volgde nog een plezant zanderig paadje op en af in de bossen dat uitgaf op een brede zandweg naast het domein van Kristus Koning aan een paar zandhopen. Het terrein van de school weer op en even verder was ik na 38 km weer aan de sporthal.

De man aan de fietsparking was in verwondering voor de megaverlichting waarover de nachtelijke bikers beschikten en vroeg me of dat zo goed te doen was in het donker. Ja, dat is geen probleem, als je over degelijk licht beschikt. Een gewone fietslamp voldoet meestal niet. Ik heb twee lampen op m’n stuur om het pad te verlichten en een helmlamp om licht te hebben in de kijkrichting. Jinba had in de sporthal bekend gezelschap gevonden (dat moet Dickie geweest zijn), Patje2 was als gerenommeerd nachtrijder in gesprek met Stresskip en rubber-12 duwde me een strookje bonnetjes in de handen voor een donkere Trappist en ging even bij Weetabix en z’n maat zitten. Het vijftal dat ik aan de stop had zien toekomen was ook present. En aan een lange tafel zaten MTBiker from Berendrecht, Patrick, Dennis en Jan in het gezelschap van een delegatie 3D-Cad-Works waarvan ik enkel Frans en Ward bij naam ken. Rubber-12, SilverFokske en ik hebben Ward na deze nightride in 2009 leren kennen en sindsdien kruisten onze wegen geregeld op toertochten. Na een zwaar arbeidsongeval begin dit jaar nam Ward vandaag voor het eerst weer deel aan een georganiseerde toertocht en hebben we hem weer in ons midden! Hij maakte al plannen voor de toer volgende zondag in Minderhout! De nachttocht van Sint-Job-in-‘t-Goor zal dus ook een symbolische betekenis blijven behouden zodat ik al naar de volgende editie uitkijk. Content dat ik de moeite gedaan had om te komen rijden. Genoten van de rit. Het was plezant om iedereen nog eens even te zien zodat we toch tot omstreeks middernacht als mee van de laatsten zijn blijven hangen.

Een mooie toer om de werkweek te besluiten en het weekend te beginnen. Met een degelijke en vriendelijke organisatie. Over een bosrijk parcours met vele plezante paadjes. Volgens Patje2 had de organisatie wel gelogen! Er was geen 90 maar 95 procent bos! Fluorescerende pijltjes zouden voor de late vertrekkers die de tocht voor een groot stuk in het donker afleggen wel duidelijker zijn. Maar daar wordt naar de toekomst toe aan gewerkt! Er zouden iets meer dan 400 bikers deelgenomen hebben. Bikewash en douches voorhanden maar niet gebruikt. Gezellige après met Westmalle en lekkers verkrijgbaar om te knabbelen. Deze keer hamburgers en rijsttaart. Kristus-Koning in Sint-Job wordt al een klassieker op de kalender van menig biker!

Het verslag van deze nachtrit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

08-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

10de Marathon van de Demervallei (23-30-34-44-62-84-104 km) van de United Bikers te Diest op zondag 02-09-2012.

Vorig jaar organiseerden de United Bikers geen toertocht, maar dit jaar waren zij er weer. De start was weliswaar niet meer op de vertrouwde weide aan de voetbalvelden, doch vanaf het sportcentrum Karteria. Wat mij van vroeger bijgebleven was waren de grote belangstelling voor de tocht en marathon en die keer in 2009 dat je na de tocht je polsbandje kon inruilen voor een beker spaghetti. Er liep daar toen een kleine vinnige hond rond met een rode kop omdat hij alle lege potjes die binnen zijn bereik kwamen schoonlikte en zo onder de spaghettisaus kwam te zitten omdat hij zijn kop telkens in de achtergelaten potjes probeerde te wurmen! Ik was vroeg opgestaan en op tijd vertrokken, maar had wat pech omwille van de afsluiting van de E313 waardoor iedereen de snelweg in Herentals diende te verlaten. Gelukkig was het nog niet al te druk op deze zondagochtend.

Parkeren kon vlak bij de start en in de cafetaria werd het al duidelijk dat er nog steeds even veel belangstelling was voor deze tiende uitgave van de Marathon van de Demervallei. Omdat er aan de inschrijving voor de marathon (84 en 104 km) geen bikers stonden, was mijn inschrijving zo gepiept. Voor uw 8 euro inschrijving kon je rekenen op drie bevoorradingen en kreeg je er nog een presentje bovenop, te kiezen uit een stel bandenlichters of een reparatiesetje voor lekke banden. De bewaakte fietsparking was onder een grote hangar en de mannen die daar stonden hadden de handen vol. Om 9.00 u kon ik op pad. De eerste anderhalve kilometer voerde ons over een industrieterrein en een aantal straten voorbij het station tot aan de oude vestingmuren van de stad. Daar werden we onder de oude tunnels en over de bruggen gestuurd om de paadjes tussen de muren en de vesten voor de wielen te krijgen. Daar zaten een paar korte klimmetjes en steile afdalingen over wortels in die zo kort na de start nog niet aan mij besteed waren. Reeds na 3,75 km splitsten de 84 en 104 km zich af van de rest ter hoogte van een brug (over de Demer?). Dat had als voordeel dat het daar meteen een stuk rustiger werd, maar als nadeel dat ik het gemeenschappelijke parcours met de kleinere routes pas veel later bereikte en het daar voor mij een eenzame tocht werd.

We werden een lange kiezelweg op gestuurd en die kwam me bekend voor van tijdens de toertocht van MTB Kelberg op 10 juni. Ik had het bij het rechte eind, want aan het einde van het kiezelpad bereikten we twee kilometer verder het natuurgebied Webbekoms Broek en het bekende kasseiwegeltje aan de sluis op 6 km. Bij een eerdere editie of andere tocht werd daar ooit Redbull uitgedeeld. Vier andere bikers waren met mij de richting van de langste afstanden uitgegaan. Via enkele straten en paadjes bereikten we na 8,5 km een weidepaadje dat rakelings voorbij een gigantische bouwwerf liep. Over een grote oppervlakte stonden grote kranen aan verschillende gelijkaardige gebouwen in opbouw. Nieuwe appartementen of een woonwijk? In de verte kregen we de grote windmolens te zien die op de grens van Bekkevoort en Halen langs de snelweg staan. Terwijl ik even halt hield kwamen er nog zes marathonrijders voorbij, de meesten alleen op pad. Meteen mijn jasje uitgedaan, want na een frisse ochtend werd het tijdens het rijden toch behoorlijk warm. Na 8 km diende de eerste echt stevige klim zich aan, gevolgd door een leuke afdaling in een holle weg om uit te komen aan een elektriciteitstoren, ik gok aan de Papenbroekstraat in Webbekom. De plek kwam me bekend voor uit eerdere tochten. Drie andere bikers reden voorbij.

Een assenweg leidde me voorbij het kapelletje van Onze-Lieve-Vrouw van het Grotteke, een beeldje onder een uitstekende rots in deze holle weg. Even verder ging het naar rechts een smal paadje in. Het tellertje verhoogde met 8 bikers. Achtereenvolgens voerde een assenweg, een holle weg, een smal paadje en een kasseistrook in de richting van de windmolens aan onze linkerkant. In dit mooie landschap bereden we zo een stukje van het Mierenbergwandelpad. Het tellertje klokte 13 km af, de klok 9.50 u en het aantal bikers verhoogde nog eens met twee. Een dikke kilometer later volgde een zware klim in een holle weg en reden we op de hoogvlakte met de windmolens. Meteen werd het duidelijk dat ik een mengeling van de toertochten van MTB Kelberg (Diest) en MTB@Bekkevoort van 5 augustus aan het rijden was. Een kiezelpad voerde me doorheen de boomgaarden recht naar de snelweg waar nog twee andere deelnemers passeerden. De snelweg over via een brug voor landbouwverkeer om de beboste Struikstraat in te rijden en te klimmen tot aan de voet van één van de windmolens die ferm hoog zijn wanneer gezien in kikkerperspectief. Tot 19 km voerden assenwegen me over de hoogvlakte tussen de appel- en perengaarden, tot zelfs een akker met druivelaars toe. De doortocht van de fruitboomgaarden werd afgesloten met een plezante afdaling in een mooie holle weg tot in de Hagelandstraat op de grens met Loksbergen (Halen) en meteen de grens tussen de provincies Vlaams-Brabant en Limburg. Ook de mannen uit Bekkevoort stuurden hun toertocht over deze weg. In Loksbergen liggen namelijk een aantal prachtige holle wegen, uitgesneden in de Kluisberg, Molenberg en Mettenberg. Ter hoogte van een kapelletje in de Hagelandstraat staken twee mannen voorbij. Ik vermoedde dat het dadelijk linksaf zou gaan en dat bleek te kloppen. We werden er de woeste holle weg met rotspartijen en luchtwortels in gestuurd, wat garant stond voor een meer dan stevige klim. Spijtig genoeg lag het trio autobanden nog steeds in de kant. Nestbevuilers! De beklimming werd beloond met een lekker lange snelle afdaling doorheen een volgende holle weg om samen met drie andere marathonrijders een straat te bereiken. Er volgde een holle kiezelweg op en af. Tijdens de toer vanuit Bekkevoort kwam ik hier Bruce Wayne tegen en ik vroeg me af hoe groot de kans was dat hij hier nu ook zou passeren. Geen Bruce deze keer, alhoewel ik achteraf las dat hij ook was komen rijden!

De brug onder de snelweg door, een plek die ik nu zo stilaan begin te kennen. Bekkevoort had hier een splitsing. Nabij de plek waar Kevin en Shana werden vermoord met op de achtergrond een in het groen verstopte helihaven aan de rand van het industrieterrein van Webbekom en in de buurt van de afrit Halen. Twee andere bikers reden er achteloos voorbij. Even verder diende zich de eerste bevoorrading aan onder een tentje na 24 km op een assenweg aan een boerderij in Webbekom. Vermits de inschrijving voor de marathon om halftien stopte, waren de bikers die er toekwamen de laatste passanten. Er was daar keuze genoeg uit bananen, appelsienen, wafels, koeken en frangipane, water en zoete sportdrank. Een United Biker (Beny) kwam lunchpakketten brengen voor de medewerkers en wist te vertellen dat een deelnemer na een val met een gebroken sleutelbeen was afgevoerd. Na de stop werd de volle maag op de proef gesteld met een stevige klim over een smalle track van overwoekerd beton naast een aan het zicht onttrokken industriezone. Een mooie afdaling in een holle weg voerde me terug tot aan het Webbekoms Broek ter hoogte van een visvijver. Een betonpad over de dijk bracht de deelnemers langsheen het mooi groene natuurgebied wat niet ver van de snelweg blijkt te liggen. Op een kort stukje langsheen een grote baan even halt gehouden aan een bord naast een kapelletje dat herinnert aan Gusta, een vrouw die een aanval van de Duitsers op de zogenaamde Villa op de Sint-Jansberg in Zelem overleefde (1944). Haar vader, verzetsstrijder, overleefde de aanval niet. Gusta keerde weer vanuit een concentratiekamp. Ze overleed op 11 maart 2007. Gusta stond er op een foto met de kinderen van de plaatselijke lagere school die een project maakten over haar beproevingen tijdens de oorlog. Het verhaal van Gusta kan je samen met andere wetenswaardigheden over de omgeving van de Sint-Jansberg hier lezen! 27 km en één snelle biker.

Vanaf hier werd de toer voor mij dubbel interessant omdat ik onbetreden paden op ging in een voor mij totaal onbekende streek, ingeleid met een assenweg door de velden die me naar een mooi stuk woest dennenbos leidde. Asfaltbaantjes voorbij mooi gelegen villa’s van meer gefortuneerde mensen op de flanken van een zachte helling leidden tot smalle lange tracks door de velden, door bomen omzoomd. Een bord leerde me dat ik door de Vallei van de Zwarte Beek reed. Na 31 km omstreeks 11.00 u in het gezelschap van 5 bikers. Ik deelde er het bospad met groepjes paardenkoetsen voor wie daar ook een parcours was uitgezet. Geduld geoefend en voorzichtig ingehaald om geen paarden aan het schrikken te brengen. In A zeggen ze dat ’t stad van iedereen is (de rest is parking) en hetzelfde geldt voor de bossen! Kort erna trof ik een splitsing waar de 25 km apart ging. Dus was ik weer op het gemeenschappelijke parcours. Na een veldweg volgde op 33,5 km de plek waar aan een volgende splitsing de 104 km de andere routes verliet. Ik stond aan de rand van een woonwijk van Zelem. Wijselijk geopteerd voor de toer van 84 km en dus naar links. Tot 37 km kon ik m’n hart ophalen op de plezante wegeltjes op en af door elkaar opeenvolgende stukken bos, afgewisseld met korte stukjes veldweg. Ook hier deelde ik het pad met paardenkoetsen en twee voorbijstekende bikers. Op sommige plekken lag de ondergrond er behoorlijk zanderig bij. Na dit bosrijke intermezzo kwam ik uit in de Galgenbergstraat en volgden een paar asfaltbaantjes waar nog enkele koetsen reden. Een zandpad voerde mij dan tot de grens met Meldert (Lummen) midden de velden en op bijna 39 km van de start. 11.45 u. Van daar reden we op een gele vaste route doorheen een bosrijk gebied, volgens een klein plakkaatje boven één van de pijltjes een verbindingsweg met routes in Diest. Na 41 km bereikte ik omstreeks de middag de tweede bevoorrading. Met eenzelfde uitgebreid aanbod en de aanwezigheid van wc’s en plaszuil met de uitdrukkelijke schriftelijke vraag van niet tegen de afsluiting te wateren! Toen ik me daar tegoed stond te doen aan fruit en koeken arriveerde daar een oude bekende. Het was lang geleden dat ik Sik nog in levenden lijve gezien had. Hij volgde de langste route en wist me te vertellen dat hij een 30 km in het gezelschap van rubber-12 gereden had tot waar de 104 km apart ging.

Na een babbeltje samen op weg, maar lang heb ik hem niet kunnen volgen. Aan de eerste fikse kuitenbijter moest ik al snel terrein prijsgeven. Vanaf 45 km kregen we een twee tot drie kilometer lange track doorheen een groot bos voor de wielen tot aan het zogenaamde Steenkot in Lummen, een voormalige ijzerzandsteengroeve. Ik denk dat de kerk van Zichem met zulke stenen gebouwd is, vandaar haar roestige uitzicht. Gedurende anderhalve kilometer volgden de voor mij lastige klimmetjes en afdalingen over de stevige pukkels van dit Steenkot terwijl de acht bikers die me er passeerden schijnbaar zonder moeite overal boven raakten. Er volgden mooie tracks en de passage over het terrein van de grote boomkwekerij, ik vermoed op de grens met Schaffen. Er loopt een vaste route over de dreven in dit domein en het was niet de eerste keer dat ik er reed. De mannen van MTB Kelberg-Diest stuurden hun toer van 10 juni ook over het Steenkot en de boomkwekerij. Tot 47,5 km volgden leuke singletracks in een dennenbos om uit te komen aan het voetbalveld van de Heuvelboys. Tot 49 km reden we door delen van de boomkwekerij, afgewisseld met brede paden naast maïsvelden om dan de bossen in te duiken over een stukje van het Kelbergen-wandelpad over een charmant smal hol wegeltje tussen het groen. Een zweefvliegtuig boven de boomkruinen wees op de nabijheid van het vliegveld van Schaffen. Een knap gelegen veldweg tussen groen en bomen bracht me daarna tot aan een druk kruispunt van wegen op de grens met Engsbergen-Tessenderlo. De Kelbergers stuurden ons ook langs daar en ik was er toen met de auto op weg naar de start gepasseerd. 52 km. Anderhalve kilometer asfaltbaantjes leidden naar een volgend bos waarlangs we de mooie loofbossen van het Natuurdomein Dassenaarde bereikten om de onverharde Asdonkstraat in te slaan. Hier in de buurt staat het zogenaamde Bolhuis, de oudste boerderij van Molenstede. Laatst was er op tv een interview van iemand die naast een wegwijzer naar Het Bolhuis stond, maar ik weet niet meer in welke context. Een verharde weg leidde naast mooie bossen met diep ingesneden grachten en waterpoelen, beschermd door Natuurpunt. Een zanderig klimmetje over wortels leidde me voorbij een kapelletje op een heuveltop om na 56 km een splitsing te treffen tussen de 23-30 km en de andere routes. Tijdens dit traject toch nog drie bikers gespot.

Er volgden enkele voor mij onmogelijke klimmetjes in het bos, dus even te voet, om daarna tot 59 km te kunnen genieten van mooie bospaden en tracks in de buurt van de Eikelenberg in Molenstede-Diest. Het parcours diende er wel gedeeld te worden met groepjes wandelaars wiens route hier op sommige stukken samenviel met de toertocht. Na een volgende splitsing dook ik de mooie bossen in ter hoogte van Restaurant Katsenberg. Ook hier nog wandelaars op de leuke paden door de loofbossen en tracks waarvan we tot ruim 63 km konden genieten. We reden zelfs voorbij de parkeerweide voor de wandelaars. 13.35 u. Ter hoogte van Camping De Vijvers in Averbode staken me nog twee late bikers voorbij. Ook hier veel beweging van mensen op zondagse uitstap. Omstreeks 64 km reed ik op tracks tussen de bomen omheen een grote zandvlakte op een plek die Vossenhol heet. De bikers binnen de draadafsluiting, de wandelaars van de tocht er buiten. Ook hier was een parkeerplek voor dagjesmensen. Ik bemerkte mensen aan een klein gebouw tussen de bomen op een heuveltop. Het bleek een kapel te zijn. Verderop nog een kapelletje. Mijn eurocent begon te vallen. Zo veel heiligdommen dicht bij elkaar kon alleen betekenen dat we op het terrein van de abdij van Averbode reden! En dan kreeg ik de indrukwekkende toren te zien. Aan de voet van de abdij, naast de toegang tot het parkeerterrein, trof ik de derde bevoorrading op 65 km. Daar stonden dezelfde helpers van aan de eerste stop. De twee bikers die me daarnet hadden ingehaald waren er nog. Ik meende dat ik ze al eerder gezien had, dus waarschijnlijk reden ze de 104 km. De jongste van de twee deed zich tegoed aan de chocomousse. Want zelfs dat was er op de stops te eten! En ze keken al uit naar de beloofde braadworst bij aankomst. Er kwam nog een derde rijder toe en dat was de laatste deelnemer die ik te zien kreeg. 14.00 u.

Er volgden mooie paden door de Averboodse bossen met op 67 km een voor mij onmogelijke klim waar de derde biker van daarnet gezwind naar boven reed. Voor mij was dat na 67 km niet denkbaar. En zo zou ik weer als laatste arriveren. Zoals te verwachten volgde al snel een steile afdaling over een poederdroge track doorheen het dennenbos welke uitkwam in een straat. Dit alles over een rode vaste route om op 68 km het grondgebied van Scherpenheuvel-Zichem te bereiken. Zichemse straten leidden naar een veldweg en singletrack door de bossen. Hier nog eens de wandelroute, maar nu als tegenligger, doch ik kreeg er maar één late wandelaar te zien. Omstreeks 70 km brachten bospaden me voorbij buitenhuisjes in alle maten en soorten. Tot 73 km reden we over de Oude Mechelsebaan in Scherpenheuvel-Zichem met geregeld enkele lussen in de bossen erlangs. Met enkele klimmetjes over een paar uit de kluiten gewassen pukkels. Nog meer buitenhuisjes en een stukje over het Testelt-wandelpad. Tot 75 km reden we dan inderdaad een stukje door de meer bewoonde wereld van Testelt (Scherpenheuvel-Zichem). Afgesloten met een zware asfaltklim, overgaand in een kasseiwegel naar een bos toe, gevolgd door een afdaling over een riskant want gehavend paadje op de spoorwegberm naar een overweg toe. Daar had ik nog al gereden, want het bord voor de vaste route uit het MTB Netwerk “De Merode” had ik al eens gezien. Aan de Wijngaardstraat (assenweg) in Scherpenheuvel. Even opgezocht in mijn geschiedenis (handig die zoekfunctie)! De 3-Action-Classic van Wolfsdonk Oep Wiele (Langdorp) passeerde hier op 20 mei. De toertocht waarna sommigen hun auto niet meer terugvonden op de vele parkeerweides! Maar mij hadden ze niet bij de lurf! Ik kijk altijd naar de straatnaam!

In Testelt ging het een brugje (over de Demer?) over en door een bos met buitenverblijven (77 km) om via een aantal woonstraten uit te komen op de grote baan door het centrum van Zichem nabij de kerk (79 km). Er volgde een stevige klim over een kiezelpad vol stenen onder de bomen, gevolgd door een hobbelig graspaadje om uit te komen op een verhard fietspad dat door een bos liep. Dat leidde naar een rare brug over de Demer ter hoogte van een grote watertoren (geen watertoren, maar de Maagdentoren in Zichem) in restauratie. Gedurende ettelijke kilometers reden we op een assenweg naast de oever van de Demer. Ik begon ongerust te worden omdat ik al een hele tijd geen pijlen meer gezien had. Toch nergens een zijwegeltje gemist? Oef, daar stond dan toch een pijltje eenzaam op een stokje te wezen! Het jaagpad naderde een spoorlijn en links stonden villa’s tegen een bosrijke helling geplakt! Verdikke, door die villawijk hadden de Kelbergers ons ook gestuurd! Meer bepaald het Grasbos in Molenstede. Een door wielertoeristen fel bezochte plek om er de helling op en af te rijden! Profrenner Serguei Ivanov woont daar, vandaar de belangstelling. Ik had volgens m’n tellertje 85 km in de benen, dus het kon niet ver meer zijn! Ik begon ook moe te worden, dus er mocht zo stilaan een einde aan komen!

De spoorwegovergang over en een kleine jongen begroet die me van op zijn fiets gadesloeg toen ik me even aan de kant had gezet. Daarna een klimmetje om via een brug nogmaals het spoor te kruisen. Rechtsaf een weinig gebruikt asfaltbaantje op dat aan de voet van de heuvel van Grasbos ligt tussen de bomen op de helling en het spoor. Dat pad gaat over in een smalle track tussen weelderig struikgewas. Ik meen dat er zelfs een vaste route loopt (dat blijkt niet zo te zijn). Ik kwam toe in een holle weg en er volgde nog een stevige klim in het bos die me het restje energie dat ik nog had kostte. Deze plek heet niet voor niks Het Hellegat! Maar de omgeving was er prachtig. Uiteindelijk kwam ik weer uit het bos tevoorschijn op een kruispunt van de straat Grasbos met een grotere asfaltbaan. Verdikke, daar hingen geen pijlen meer! Ik herinnerde me vaag dat de toer van MTB Kelberg hier rechtsaf ging. En dat bleek een goede gok. Aan het einde van de straat meende ik vlak boven de grond een pijltje te ontwaren. Dag Jan! Het was een hoopje reeds opgeruimde pijltjes op stokjes! Tegenover een assenweg gespot en als mountainbiker gegokt op onverhard. Dat bleek een juiste keuze. Even verder stond een United Biker als reddende engel op een kruispunt van smalle baantjes die me kon vertellen hoe het verder moest. Rechtsaf en verder zou ik weer pijltjes treffen. Na een straat ging het over een brug de Demer over en kreeg ik het rondpunt aan de straat van het sportcentrum te zien. Na 88 km was ik weer bij af als laatste.

Veel beweging was er niet meer aan het sportcentrum. Er zaten nog twee bikers samen en de man die me als laatste op de helling in Averbode had ingehaald zat met een ferme kuip lichtbruine uit te rusten in de zon. Verder nog een groep helpers die teruggekeerd waren van de bevoorradingen. Binnen wat fris te drinken gehaald. Het polsbandje kon je inruilen voor een broodje met barbecueworst. Er waren nog enkele worsten over, weliswaar reeds koud, maar het broodje heeft me daarom niet minder gesmaakt. Iets eetbaars is altijd welgekomen na zo’n tocht. Nog even gerust in een lekker warm zonnetje. De verloren materiaalbus die ik onderweg gevonden, opgeraapt en meegevoerd had, afgegeven aan een United Biker mocht de eigenaar er naar informeren. Op de terugweg zoals naar gewoonte even halt gehouden in Scherpenheuvel. Een kaars voor een goed werkjaar. Over Zichem, Geel-Zammel, een stukje Tessenderlo en Westerlo tot in Geel gereden en van daar de snelweg huiswaarts.

Een mooie afwisselende tocht met stukjes die ik zo stilaan begin te herkennen na de toertochten in Waanrode, Bekkevoort, Langdorp en Diest-Kelberg. En andere gebieden waarmee ik voor het eerst kennismaakte met de bike, zoals de Vallei van de Zwarte Beek en de omgeving van Averbode. Organisatie, afpijling, ruime bevoorradingen, bewaakte bikeparking, bikewash (niet gebruikt) en braadworst na afloop allemaal dik in orde! Moe en tevreden weer terug naar huis. Spijtig genoeg viel met deze tocht voor mij ook het doek over de vakantieperiode. Maandag helaas weer op post met als enige troost de herinneringen aan de zomertochten…

Het verslag van deze marathon is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

10^de Marathon van de Demervallei op 02-09-12 door ThaDoc Kevin Keyken

05-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Lozerbosveldtoertocht (35-40-55 km) van WTC Lozer te Kruishoutem-Lozer op zaterdag 01-09-2012 (en zondag 02-09-2012).

Vorig jaar was ik er jammer genoeg niet geraakt omdat ik op weg naar huis om m’n fiets op te halen in een file terechtkwam en het te laat was om het afsluiten van de inschrijvingen nog te halen! Dus keek ik er al twee jaar naar uit om weer eens naar Kruishoutem-Lozer te komen. En net zoals bij de voorgaande edities was er één zekerheid: mooi weer! Mijn parkeerplekje in de wijk met de witte huizen was deze keer reeds door iemand ingenomen, maar verderop was nog plaats genoeg. Me ingeschreven in het café De Leeuw van Vlaanderen en om 12.15 u kon ik vertrekken! De eerste 2,5 km ging het het dorp uit via enkele straten, servitudes en weidepaadjes. Daarna kregen we al een voorsmaakje van de afsluiter met 600 meter tracks en paadjes door het kasteelpark van de baron. Draaien en keren rond de bomen over paadjes met een bodembedekking van droge bladgrond. Een bordje meldde: “600 m lichtlopend bos, op het einde wacht nog zo’n kilometer”. Inhaalcoëfficiënt: 2 bikers. Via een betonbaantje ging het dan over een assenweg doorheen een privédomein met paardenstallen en weiden. Een keienweg en een asfaltbaantje brachten ons doorheen de schilderachtige omgeving van Zingem met oude huisjes en nieuwe villa’s. Na 5 km bereikten we het einde van de Gansstraat, met een gans aan de paal van het straatnaambord, aan café-restaurant d’Ouwe Smisse.

Een leuke track leidde ons naast een reeks knotwilgen tot voorbij een beerputtenfabriek. Een betonfabriek dus. Inhaalcoëfficiënt: 2 bikers. Op 8 km passeerde ik de wiekenloze Huisekoutermolen in Huise (Zingem) waar enkele mannen die bezig waren met onderhoudswerken hun pauze namen. Ik zou niet graag op de ladder gestaan hebben zoals ze daar stond opgesteld in het niets! We reden er door de velden met prachtige vergezichten over deze streek. Even verder keerden we in de Wannegemstraat terug in de richting van waar we kwamen en konden we de molen nog eens zien staan. Een bord in een voortuin riep op om naar een feest te komen waarvan de opbrengst bedoeld was om de molen in stand te kunnen houden. De mensen die daar wonen hebben een prachtig uitzicht over de streek. Even verder bereikten we het mooie centrum rond de kerk van Huise en reden voorbij een gloednieuw rustoord achter een (voormalig) klooster. Een deel van de kloostermuur was voor de bouw ervan neergehaald. Ik herinner me de vroegere bouwwerken. Toen kwamen we er toe van de andere kant, wat me deed vermoeden dat de richting van de toer voor een deel omgekeerd was in vergelijking met vroeger.

De betontegels van het Wilgenpad brachten me naast knotwilgen naar een plek met enkele huizen aan de rand van een bewoonde kern van Zingem. Een kasseiwegeltje, een kerkwegel met betonnen tegels en een betonnen fietspad voerden me daarna tot aan een gloednieuwe fietstunnel onder de baan van Oudenaarde naar Gent. Net voor de tunnel ging het voor ons rechtsaf en even naast die baan tot aan de Bekemolen op de grens met Mullem (Oudenaarde). Om 13.00 u stonden hier ook exact 13 km op m’n tellertje. Een kerkwegel tussen de bomen en langsheen een groene vallei met paardenweiden leidde dan naar het centrum van Mullem. Daar zijn de pittoreske oude gerestaureerde huizen in dezelfde kleuren geschilderd. Een plek als op een postkaart uit verre oorden. Een paadje voerde voorbij een stokoude hoeve die ik me nog van een eerdere editie kon herinneren. Ik ben eens tot op de binnenplaats gereden. Alles was er verlaten en onbewoond. Het zou ook niet meer voldoen aan de gewoontes van deze tijd. Het vervallen gebouw stond langsheen het Prinsenhof, een straat in Zingem. Terwijl ik er even halt hield staken 6 bikers me voorbij. 15,5 km.

Vanaf de graspaadjes die we rond Huise bereden konden we in de verte de kerk zien staan. 17 km en 1 medebiker op m’n pad. Na 19 km passeerden we de kerk in het rustige Lede over Lededorp in Wannegem-Lede. Kerkwegels en graspaden voerden me dan over Zingem en Mullem. Er waren toch nog latere vertrekkers, want ik deelde het parcours met 8 andere rijders. Na een brede veldweg was het een heel eind dokkeren over een oude kasseiweg die “Doorn” genoemd was. Daarna sloegen we links een kerkwegel in. De herinnering van twee jaren geleden zat nog precies in m’n geheugen, want ik meende dat ik dra de eerste bevoorrading zou treffen en dat bleek te kloppen. Ze kwam op 27 km na de start. Zoals de vorige jaren was de bevoorrading eerder een buffet met bananen en appelsienen, rozijnen, koeken en cake in allerlei soorten, tot potjes yoghurt toe! Er was sportdrank en fris gekoeld water om te drinken. Er was nog redelijk wat beweging aan de stop en er kwamen nog groepen toe. Dezelfde man als de vorige jaren nam er de afscheurstrookjes van uw inschrijfkaart in ontvangst. Er stond een redelijke delegatie van bikers die zich de Zewieties noemen. Ik heb ooit de verklaring van deze bizarre naam op hun site gelezen. Rustig de tijd genomen aan de stop en om 14.25 u weer op weg.

Een stevig klimmende kerkwegel tussen bomen en dicht struikgewas, onmiddellijk na de stop, bracht enkele hoogtemeters in deze tocht. Twee tragere klimmers veroorzaakten er een kleine file. Het paadje kwam uit op een asfaltbaan naast een kapelletje. Dit jaar in april reed ik een toertocht vanuit Zulte en die passeerde hier ook. Verder klimmend op een smal paadje doorheen het gras kwamen we op de Huisepontweg om linksaf naast een privaat kasteeldomein de Schietsjampettermolen van Kruishoutem te bereiken. Deze plek is bekend uit de Ronde van Vlaanderen die hier passeert. Aan de molen troffen we op 29 km de splitsing tussen enerzijds de 35 km naar rechts en de 40-50 km naar links. Een biker en een bikend koppel kozen mee voor de langste routes en doken mee een smalle servitude ter breedte van een stuur tussen hagen in. Na een lastiger hobbelig graspaadje ging het even langsheen een grote baan om een fikse klim doorheen het gras te moeten aanvatten. Inhaalcoëfficiënt: 5 bikers. Op 33,5 km kwam dan in Wannegem de splitsing tussen de routes van 40 en van 50 km.

Paden door de velden leidden me tot aan een sinds jaar en dag verlaten hoeve. Bij m’n eerste deelname stond een half ingevallen loods nog vol oud landbouwgetuig dat het jaar nadien allemaal opgeruimd was. Ook hier eens tot op de binnenkoer gereden. Het woonhuis ziet er nog vrij behoorlijk uit. Indien ik gefortuneerd was, ik kocht het zaakje op en maakte er een buitenverblijf van. Rust, stilte en mooie vergezichten gegarandeerd. En elk jaar een toertocht die passeerde! Even verder kwamen we uit op een plek waar de Karmstraat in Wortegem-Petegem overgaat in de Ooikestraat in Nokere (Kruishoutem). Genoteerd voor het geval me een onverwacht fortuin in de schoot geworpen zou worden! Een groepje van vier en een aanzienlijk ploegje van zeven komen er voorbij wanneer ik even halt houd. Een stukje net aangelegde asfalt brengen me doorheen de Mottestraat en de Turkstraat. Men had er één straat van kunnen maken: de Turk krijgt Mottestraat. De rustige straten leiden naar een prachtig stukje privaat bos dat op een helling gelegen is met even verder een villa. Ik dook de Koninginnestraat in voor een leuke afdaling die overgaat in een keienpad. Een mooie veldweg bracht me dan verder naar beneden in de richting van een mooi huis met in blauw en geel geschilderde luiken in een groen aangelegd domein.

Rechtsaf kreeg ik bikers tegen die me daarstraks hadden ingehaald. De reden was al snel duidelijk. Even verder kwam na 39 km de tweede bevoorrading op een stukje door hagen omzoomde weide. Een hoopje redelijk verse keutels toonde aan dat de bewoner, een schaap of een geit, zijn weide tijdelijk werd ontzegd! Dames en heren stonden er met hetzelfde aanbod als aan de eerste stop en ook hier had men wat last van de wespen die in de blakende zon op het zoete lekkers afkwamen. Ook de wielertoeristen hadden hier een pauzeplaats. Vandaar dat wij even op onze stappen dienden terug te keren om weer langsheen het huis met de mooi geschilderde luiken te rijden. 15.00 u. De Vijverdamstraat leidde me langsheen een kasteel dat door vijvers werd omringd. Een man stond er foto’s te maken van deze mooie plek. Voor mij volgde een bosklim langsheen enkele domeinen met statige huizen en lekker onder de bomen. Boven kwam ik uit op een grotere baan aan een voetbalveld en een huis. Daar hing net zoals twee jaar geleden het dekbed nog in vol ornaat uit de venster op de eerste verdieping. Ofwel woont daar een stinkerd, ofwel iemand die laat uit z’n nest komt!

De straat voerde me tot in het prachtige Nokere. Het parcours even verlaten en de kasseiweg richting centrum af gebold om deze nadien weer te beklimmen. 41,75 km. Bij m’n eerste deelname enkele jaren geleden stond de tweede stop er achter de kerk. Naast een huis, ik dacht het cultureel centrum, een smal paadje in dat overgaat in een veldpaadje en kerkwegel. Om straten te bereiken die luisteren naar bizarre namen zoals Lindeknokstraat en Nokeregat. Daar reden we voorbij zeker drie oude hoeven die in verbouwing waren. 44 km. Daarna ging het even door een woonwijk en over een fel afdalend graspaadje. Vanaf een betonbaantje konden we op 47 km genieten van prachtige vergezichten. Een kilometer verder volgde de kruising van een grote baan ter hoogte van een kasteeltje met park om deze even te moeten volgen en tegenover een volgende kasteelpoort een graspad in te rijden. Via deze baan was ik daarstraks naar Kruishoutem gereden en had ik toen al bikers opgemorken. Ook de tocht vanuit Zulte kwam hier voorbij.

Op 51 km bereikte ik weer de plek waar ik kort na de start uit het kasteelpark was gekomen en ons de bijkomende kilometer bos beloofd was. Goed dat ik er stond, want een biker volgde eerst de asfaltbaan om op zijn stappen terug te keren en dan de pijl te willen volgen die diende voor het begin van de toer, in plaats van het graspaadje links van het lint in te slaan. Eens het graspaadje achter de rug doken we het kasteelbos in over de paden en tracks tussen de bomen. Hier lagen nog een paar verloren gelopen modderstroken zodat het wat laveren was om de proper gebleven fiets ook proper te houden! We reden zelfs tot vlak voorbij het kasteel over de oprijlaan uit grind. Dan toch een baron die mountainbikers goed gezind is en zijn domein openstelt voor de bikers uit Lozer in plaats van iedereen die in de buurt van zijn stulpje komt te weren. Na 53 km verlieten we het domein via een veldweg om via een stukje asfalt rechtsaf het Lozerbos in te rijden. Daar liepen ook joggers en wandelaars rond. Jammer genoeg werden twee bredere paden recht op recht bereden, terwijl links en rechts kleinere paadjes op en neer elke biker deden watertanden. Want in het Lozerbos zitten hier en daar wel wat hoogteverschillen. Net zoals na de start stonden er op de drukkere punten enkele seingevers om ons over te helpen tot in het bos tegenover de Leeuw Van Vlaanderen. Daar liepen links en rechts van de centrale dreef nog een paar plezante singletracks met enkele bulten en putten om tenslotte via een wortelpaadje naast een afsluiting de finish te bereiken na zo’n 55 km. Bikewash overbodig wegens fiets niet vuil.

Er is nog een reden waarom ik zo graag naar hier kom. De après is op een zonnig grasveld achter De Leeuw van Vlaanderen in de figuurlijke schaduw van de kerktoren. Een Rodenbach van het vat voor 1 euro en aan de inschrijvingskaart een strookje voor een broodje braadworst. Aangeboden door twee vriendelijke dames. Voor 2,50 euro heb ik nog een tweede braadworst verorberd en doorgespoeld met nog een Rodenbach. Me onder de tent in de schaduw gezet met zicht op de bonte bende rijders die van de zon genoot. En aan de afvoer van lege glazen te zien zat niemand droog! Zelfs de kinderen waren mee ingeschakeld tijdens het laatste weekend van de grote vakantie. Die weide in de zon met eten en drinken is een plek waar men hoopt dat de tijd stil zou blijven staan. Maar het slaan van de kerkklok toonde dat dit maar ijdele hoop was. Ik had koud water in de douchewagen, maar ik vermoed dat de gasfles al afgekoppeld was. Stond daar vroeger trouwens geen vaste barak met douches? Met mooie foto’s binnenin? Zo kon ik in ieder geval proper de lange terugweg naar huis aanvatten.

Deze toer is er eentje met redelijk wat asfalt, maar het gebruik van de vele kerkwegels geeft er een speciaal accent aan en men rijdt door een prachtige streek. Ik kom elk jaar graag weer terug naar hier en al die keren was het prachtig weer.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

03-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax