De klok voor de tijdsregistratie toonde dat de chronorijders al meer dan een uur onderweg waren.  Aan de start kreeg ik nog twee bekenden te zien.  Karel van de Bierbikers die, naar ik achteraf te lezen kreeg, alle lof kreeg omdat hij zich over een zwaar ten geval gekomen man had ontfermd.  Ook Koppigaard kreeg ik te zien en te spreken.  Groot was mijn verbazing toen ik de lange rijen wachtenden zag staan aan de inschrijving in de Salle Notre Dame, de plaatselijke parochiezaal!  Even geduld was dus nodig.  Als aandenken kreeg men een t-shirt.  De eerste keer was dat een speciale sleutelhanger-flesopener, de twee volgende keren heb ik zelf niets gekregen.  Pas om 9.45 u kon ik vertrekken, dat was ruim later dan gehoopt.  De tocht begon al direct met een klim tot 2,75 km (verplaatsing naar de start van 1,75 km inbegrepen) over een betonbaantje.  Linksaf een servitude lekker naar beneden en een hobbelig paadje tussen lage struiken om een singletrack in het eerste bos te bereiken.  De singletrack liep er in een prachtige maar vochtige omgeving evenwijdig met een riviertje, vermoedelijk de Ry d’Hez, dat we via een aantal betonnen en geïmproviseerde bruggetjes hier en daar dienden te kruisen.  Voor de chronorijders zullen deze smalle brugjes wel voor opstoppingen gezorgd hebben.  Maar de omgeving was zo knap dat ik direct weer wist waarom ik zo graag naar hier kom.

Knap, maar ook zwaar voor mij!  Op 4 km diende zich een zware off-road klim aan over een kiezelpad met als beloning een leuke afdaling in een eerste holle weg.  Ik hoorde een bekende stem naar me roepen en daar stoven de Bierbikers voorbij met aan kop Pierrot Le Fou en Hilde die voor haar mannelijke clubgenoten niet moet onderdoen!  Ik wou dat ik ook zo kon vlammen!  Van uit het bos kruisten we kort een open grasvlakte en zag ik het gezelschap het volgende bos in duiken.  Daar was het nu klimmen in weer een holle weg na 6 km.  Mooie paden passeerden onder de wielen, dan ging het naar beneden en naar boven in een holle weg.  Tijdens een vlak stukje in een vochtig bos naast een beek kreeg ik een hele tijd het gezelschap van een jong koppel, man en vrouw, waarvan de man telkens zijn meisje opwachtte omdat ze nog niet al te zelfzeker was om hindernissen zoals een vettige plek, een wortel of gevallen boomstam te bedwingen.  Ergens ben ik hen dan toch definitief kwijtgespeeld.

Dat zal wel geweest zijn tijdens de zware beklimming van een holle weg over een smal spoor aan de zijkant.  Het feit dat ik opgeslokt was door een treintje gaf me vleugels.  Met de moed der wanhoop ben ik boven geraakt.  Ik mocht niet stilvallen omdat anders iedereen had moeten afstappen!  De aanwezigheid van anderen geeft me vaak de motivatie om door te gaan in plaats van bij voorbaat al te denken dat het toch niet zal lukken!  Ik was toch opgelucht van boven te zijn.  We kwamen uit het pad tevoorschijn op een asfaltbaantje in een stukje bewoonde wereld van Baisy-Thy, deelgemeente van Genappe.  Om 10.35 u had ik slechts 9 km afgelegd!  Chronorijden is voor mij dus een verloren zaak en weggegooid geld!  Langsheen enkele huizen van Baisy-Thy ging het tot in een open veld om er getrakteerd te worden op een zacht hellende afdaling, zodat de kilometerstand iets sneller en zonder moeite de hoogte in ging.  Seingevers bewaakten de oversteek van een straat en aan de overkant ging het een afdaling op van een servitudepad in de richting van een bos.  Op dat pad was het uitkijken voor wat slijk, wortels en prikkeldraad.  Ook de twee Franstaligen achter mij hadden het niet begrepen op de “barbelé”.  10,5 km.

Er volgde een zachte klim in de velden waarbij ik achter een vader met zijn twee kleine zonen reed.  Die kereltjes waren het blijkbaar gewend van hier te fietsen, want die geraakten zonder veel problemen de helling op.  Eens boven bereikten we een veldweg in een open vlakte.  Het deed me denken aan de omgeving van dat eenzame kapelletje in Bousval.  Om daarna weer lekker naar beneden te kunnen bollen over die veldweg die overging in een holle weg vol keien.  Daar schrok ik wel twee keren van jonge kerels die in volle afdaling plots nog voorbij staken.  Op 12 km bereikte ik weer een stukje bewoonde wereld en reed ik naast een lange muur in de Rue de Thy (Genappe).  Even van het parcours afgeweken om te zien wat dat daar kon wezen.  De ommuring van een soort kasteelhoeve.  In ieder geval geen gewoon huizeke, maar verder geen aanwijzingen wat naam of plaats betrof.  Er volgde een klim over asfalt langsheen enkele huizen, gevolgd door een leuke off-road afdaling over veld en een hol steenpad om te arriveren in Bousval (Genappe).  Kort daarna trof ik op 15 km en na een ferme klim een splitsing tussen de 15 km (kids/initiatie) en de 32-51-72 km.  11.00 u.

Na een door seingevers beveiligde oversteek volgde een klim in een assenweg en holle weg, reden we op een assenweg een brugje van de autoweg onder en volgde een lange, knappe genietbare afdaling over afwisselende ondergrond, dan weer in een meer open omgeving, gevolgd door een stuk bos en holle wegen.  Ik kwam uit op een plek waarvan men uit de hoogte een mooi vergezicht had over een groene omgeving met daarin enkele prachtig gelegen grote witgeschilderde huizen.  Bij het in gaan van een bos was het eerst even te voet over een paar te dikke wortels om dan te kunnen genieten van een volgende singletrack.  Hier kreeg ik nog eens wat meer bikers te zien.  18 km.  De ondergrond werd zeer zanderig om getrakteerd te worden op een vermoeiende klim tussen de struiken op een eerder gehavend pad vol stenen, wortels en dood hout.  Eens het bos uit stond daar een grote hoeve aan een weide vol koeien die naar de bikers kwamen toe gelopen en ging het lichtjes naar beneden.  Aan het kruispunt van veldwegen was het linksaf en daar stonden twee Bierbikers even aan de kant, ik veronderstel een moeder en haar zoon.  Omdat ze recent nieuwe pakken dragen had ik dat te laat gezien.  Vanaf toen bleef ik een hele tijd in hun buurt rijden omdat ik af en toe eens halt hield om uit te blazen en zij hetzelfde deden.  Zo staken we elkaar afwisselend voorbij.  Ik vermoed dat het tweetal rustig een kleinere afstand reed terwijl de bikkels van de Bierbikers de grote toer vlamden.  Om samen te arriveren.

Er doemde weer een zware bosklim op doorheen een holle weg, gevolgd door een plattere assenweg en een licht klimmend bospad tot aan de eerste bevoorrading op 21 km.  Intussen was het omzeggens middag.  Het aanbod op de lange tafel was ruim: van bananen en appelsienen, over zoete cake, koeken, m&m’s tot zoute hapjes.  Als drank groen en rood gekleurd water, typisch voor de tochten in de streek.  Blijkbaar waren de mensen er zo goed als door hun voorraad bekertjes heen.  Na de rust werden weer de registers open getrokken en volgde er tot 22,5 km een pittige klim in het bos, licht stijgend in een mooie omgeving.  Helaas was het goed te zien dat de chronorijders Aquarius hadden toegestopt gekregen, getuige de weggeworpen flesjes.  Ook verder op het parcours kwam ik er soms nog tegen.  Het zou niet mogen.  Die mannen rijden natuurlijk voor hun tijd, dus ergens kan je dit verwachten.  Misschien beter niet uitdelen!  Uiteraard kunnen bekers ook worden weggeworpen.  Men kan moeilijk een tuinslang in die mannen hun bek steken om te laten drinken!  Allicht zullen de mensen die de pijlen weer ophalen dit zien en ze opruimen of laten opruimen.  Ik had het gevoel plots alleen te rijden.  Ik zag enkel één biker voor me in de verte de veldweg beklimmen.  Die sloeg aan de volgende kruising verkeerd af en keerde op zijn stappen terug.  Een biker achter me zag dat ik daardoor twijfelde, maar de pijl wees toch duidelijk naar rechts en was voorzien van een onderbordje met “Cap Nord” op geschreven, wat dat ook moge zijn.

Misschien was dit de naam van het prachtige private bos dat we bereikten.  Eén pad dat er door liep was gemarkeerd als “publiek wandelpad” en dat werden we op gestuurd.  Ik reed er tussen imposante kale beukenbomen, terwijl de bosanemonen op de grond hun gele jasjes aan begonnen te trekken.  Over een week à twee weken kleuren vele bossen hier geel en wit door de anemonen en blauw door de wilde “blauwe druifjes”.  Even opzij gaan staan voor een groepje wandelaars dat me tegemoet kwam op een plek waar het pad zeer smal was.  Eens deze knappe plek voorbij arriveerde ik in de Rue Bois des Conins te Bousval (25 km).  De Konijnenbosstraat zal het wel niet zijn.  Genoteerd om de plek nadien te kunnen lokaliseren.  Wat volgde was een megaplezante afdaling van een bospaadje tussen twee poortjes waar je uw fiets over diende te tillen.  Ik reed er weer in het zog van moeder en zoon Bierbiker.  Op een stukje asfalt ging het de beek “Le Gala” over.  Op deze schilderachtige plek stonden enkele mooie oude huizen.  Een paradijselijke plek om te wonen!  Er kwam een zware klim op een pad tussen prikkeldraad.  Daar liepen veel koeien rond.  In de verte zag ik de twee Bierbikers op de top staan.  Pech?  Dat bleek niet het geval, wel rust- en drinkpauze.  Het pad luisterde naar de naam Chemin de la Terre Franche.  Een hele mond vol voor zo’n nijdig smal onverhard wegeltje.  26,75 km.

Thans volgden als recuperatie enkele vlakkere wegen in een open landschap tot een met seingevers beveiligde kruising en een leuke afdaling op 29 km.  Wie daalt dient daarna weer te klimmen en deze keer over een oud smal kasseibaantje.  Samen met de Bierbikers even aan de kant in een inham om een tractor te laten afdalen.  Die moet wel in conflict gekomen zijn met de bikers die op enige afstand volgden en ook al op de kasseien reden.  Er was geen plek om uit te wijken, het pad net zo breed als de tractor en tussen twee verticale wanden.  Ik heb niet gezien hoe ze het hebben opgelost!  In het zog van de Bierbikers ging het een zacht klimmend bospad op (na 30 km om 12.50 u), gevolgd door een klim in een holle weg.  Na een beveiligde oversteek lekker naar beneden over een grindpad richting een bewoonde wereld.  Daar kwam een vlak paadje dat in een strook bos achter eendere huizen van een nieuwgebouwde wijk in Bousval naast een kronkelend beekje voerde.  Knap en goed berijdbaar.  Weer het open veld in om te klimmen over een zandweg die overging in een zware klim over een smal paadje dat op de rand van een privaat bos naast de velden de hoogte in ging.  Te zien aan de pijlen, die ook van elders kwamen, voegden alle afstanden zich hier weer samen.  De klim was afmattend, maar de prachtige omgeving maakte dat ruim goed.  Ik arriveerde in meer open velden en trof daar de splitsing tussen de 15-32 km en 51-72 km op 33 km van de start.  Nog net op tijd om te zien dat de twee Bierbikers naar boven kropen richting de 32 km.  Aldus scheidden onze wegen.  13.10 u.

Voor mij was het linksaf de velden in, en omdat ik een biker me tegemoet zag komen vermoedde ik hier een grote lus.  De route van 51 km leek me voldoende voor vandaag teneinde voor donker binnen te lopen!  Aan mijn tempo zou zelfs de klok van de chrono het tegen de duur opgeven van te wachten!  Ik vermoedde vanaf hier niet veel bikers meer te zullen zien.  Na een stukje veld volgde een afdaling in een knappe woeste holle weg tot in Bousval.  Op 34,5 km ging het even over een voormalige treinbedding en bereikte ik een plek waar ik laatst nog eens aan gedacht heb, maar niet meer wist in welke tocht ze kwam.  Daar moesten we tussen de hoge brugpijlers onder een viaduct van de snelweg naar beneden en dan kort steil naar boven.  Dat was even lopen.  Tijdens vorige edities kwamen we van de andere kant en ging het er angstwekkend steil naar beneden.  Wat volgde was een voor mij onmogelijke klim over een pad met keien.  Dus te voet!  De eenzame biker achter me hield het langer vol, maar staakte zijn poging toch ook.  Halverwege op een iets vlakker stuk geprobeerd om weer te rijden, maar de poging was van korte duur.  Hijgend bereikte ik de top.  Eens boven bereikte ik een bospad dat me tot in Court-Saint-Etienne bracht.  Genoteerd voor opzoeken op de kaart: Chemin des Tombelles.

Als recuperatie van het zwaar naar boven kruipen kregen we hier een lange afdaling over een asfaltstraat waar mooie nieuwere villa’s op de hellingen links en rechts stonden.  De knappe woonplaats van rijke mensen.  Het was al snel opnieuw flink trappen geblazen voor een lange klim in een lange aarden holle weg.  Helaas lag hier in het begin wat bouwpuin en afval (een zak met steentjes voor in bloempotten) in de zijkanten gestort.  Deze keer geen flesjes van Aquarius, maar geen respect voor de schoonheid van de eigen streek.  Eens boven ging de holle weg over in een veldweg op open terrein en zoals ik vermoedde bereikte ik na 38 km opnieuw de plek waar ik 5 km eerder aan de extra lus was begonnen.  13.40 u.  In de verte zag ik het kapelletje staan met een naam die ik altijd ben blijven onthouden en waarvan de lengte omgekeerd evenredig is met de grootte van het gebouw: la chapelle-du-try-au-chêne (de kapel van de dries aan de eik) in Bousval.  De boom, die geen eik was, werd in 2010 geveld door een zomerstorm en in 2012 vervangen door een jonge eik.  Voor mij ging het weer op de gemeenschappelijke route die echter onmiddellijk weer splitste in 15-32 km en 51-72 km.  Er stond geen herinneringsbordje “51-72” zoals elders en ik hoopte dus van niet op de 72 km te zijn beland!

Er kwam een lange snelle afdaling in een goed met stenen bezaaide diepe holle weg waarbij één biker me voorbij vloog.  Ik arriveerde op de grote baan die voorbij Tangissart passeert en was dus op een boogscheut van de start!  Seingevers hielpen me tot aan de overkant.  Het tellertje klokte 39 km af zodat de laatste etappe kon beginnen.  Na enkele straten met huizen volgde een smalle servitude die door een sluisje was afgesloten om te vermijden dat fietsers die afdaalden de straat op zouden schieten.  Voor mij was het er over de kasseitjes naar boven kruipen, al wandelend.  Het paadje voerde naast een rij hoge struiken en bomen achter eerder krottige huizen tot aan een bos waar het weer wat vlakker werd.  Op 40 km volgde een singletrack.  Toen ik even halt hield kwam daar een jonge biker voorbij die twee pittig rijdende kleine jongens op sleeptouw had.  In het volgende klimmetje gaven ze me het nakijken.  Ik kreeg het trio te zien aan de tweede bevoorrading die eigenlijk opgeruimd was.  Het bleken Vlamingen uit Grobbendonk te zijn.  De drie dames aan de stop konden hun zeg ook in het Nederlands doen.  Taalkundige onwil is blijkbaar enkel eigen aan politiekers en misschien enkele koppige Brusselaars!  Het trio liet zijn drinkbussen bijvullen, ik had nog genoeg voorraad in mijn lurkzak.  Ik kreeg een Leo-wafel en nog eentje extra om mee te nemen voor onderweg.  Er kwam nog een rijder toe waarna de vrouwen er het blok op legden!  Tijd om zelf te drinken en water te lozen!  Want een sanitaire stop tussen de bomen hadden ze niet zien zitten met al dat passerend mansvolk op de fiets!  14.00 u.

Er wenkte een stevige steile klim over een breed bospad en als die twee jongens dat konden, dan moest ik zien van niet onder te moeten doen.  Met veel moeite is me dat gelukt.  Er volgde een eerder vlak graspaadje en een zware klim in het bos met anemonen die nog niet in bloei stonden.  Vorige keer zat deze plek meer in het begin, een bewijs dat de toer in de omgekeerde richting was uitgezet.  Ik kwam op 42 km uit op een veldweg tussen een immense zendmast (hoe blijft zoiets recht staan bij storm!) en een witte vierkantshoeve.  Vorig jaar stond hier de bevoorrading en kreeg ik er de snelle Bierbikers te zien.  Even enkele meters over een betonbaantje om dan samen met nog een biker het pad richting de witte hoeve op te gaan.  Tot 43,50 km volgde een mooie afdaling over een singletrack doorheen een woest bos en naast een riviertje in een knappe omgeving!  Om van te genieten!  Maar na het gezellige afdalen volgde zoals te verwachten was een zware bosklim, deels over een zeer smal spoor.  Een kilometer verder werd ik op een kasseibaantje richting La Roche (Court-Saint-Etienne) ingehaald door nog een eenzame late rijder.  Weer het bos in over vlakkere paden met een zanderige ondergrond en langsheen jonge bossen met lorken, vermoedelijk van een boomkwekerij.  Zeer leuke afdalingen door een aantal holle wegen brachten me tot aan een spoorwegovergang.  De vorige keren stond hier ook een seingever, maar er was aangekondigd dat de “signaleurs” er om halftwee mee ophielden.  Er was daar trouwens geen verkeer.  14.30 u.

Het smalle paadje naast het spoor, met op sommige plaatsen een rotsachtige ondergrond, herinnerde ik me nog van eerdere edities.  De spoorweg over waarna een singletrack volgde waar je doorheen een riviertje diende te rijden.  48 km.  Aan een mooie vijver gekomen ging het linksaf over een onverhard pad en via een bruggetje onder de spoorweg naar een plek waar de kleine routes de grote opnieuw vervoegden.  Na een smal pad ging het even een modderige strook door.  Daar liepen wandelaars met honden die ik later nog eens zou tegenkomen.  Echt moe was ik niet, maar ik heb vaak geen jus in de benen, zodat het op een volgende stevige klim dan maar even te voet was tot aan de grens tussen bos en velden.  Ik had er in een lusje gereden, want ik zag de wandelaars opnieuw achter me.  Rechtsaf een kasseiweg op, direct weer rechtsaf een zandweg in en opnieuw door jonge bossen met dennen en beukenhagen van de boomkwekerij.  Ter hoogte van een kapelletje aan een kasseibaan met iets meer verkeer kwam de splitsing tussen de 72 km en de 51 km op 50 km na de start.  De plek heette Bois Pinchet in Villers-La-Ville.  Zoals te verwachten was reed ik korte tijd later over het kasseiwegeltje naar en onder de machtige ruïnes van de abdij.

Nog niet naar af en zoals ik verwachtte ging het een klim op over een rotsachtig paadje.  Dat lukte nog vrij aardig.  Ik heb er ooit in de gietende regen gereden, vermoedelijk tijdens de toertocht vanuit het onooglijke schooltje van Baisy-Thy vorig jaar.  Nog meer klimmen in het bos om dan eerder effen paden te bereiken in weer meer open en jonge bossen, gevolgd door een mooie afdaling in een loofbos.  52,5 km.  Ik kreeg hetzelfde wandelend koppel met de hond te zien.  “Il fait le dépannage”, zei de man, terwijl de hond voor m’n fiets post vatte.  Hetgeen hij in zijn muil meezeulde was niet zijn leiband maar de binnenband van een fiets!  Een woeste track voerde me tussen boompjes en takken, over bultjes en doorheen plassen.  Even halt gehouden om vijf wandelaars te laten passeren.  Er kwam blijkbaar geen einde aan het spoor van Hez en de moed zonk me in de schoenen bij het zien van een klim over een zeer smal hol pad tussen lage struiken en een prikkeldraad.  Ik vraag me af wie hier fietsend tot boven is geraakt, vermits er halverwege nog een knoert van een rotsblokje stak!  Groot was mijn opluchting toen ik boven de bewoonde wereld te zien kreeg.  Dan was het naar beneden toe uitbollen over kasseitjes.  Eens daar kreeg ik de dranghekkens te zien waarlangs de chronorijders waren gestart  en met enige opluchting bereikte ik de aankomst met 53,89 km op het tellertje.  Ik had er weer een dagtocht van gemaakt.

Koppigaard nog even te zien gekregen alvorens hij huiswaarts vertrok.  Ook de delegatie Bierbikers was nog present.  Bonnetjes gekocht voor twee cola’s en een rode Chimay van de tapwagen.  De pain saucisse bleek uitverkocht maar uit sympathie met het ouder echtpaar dat onder een tentje in de weer was met bakken, een bakje friet gaan kopen.  Pierrot Le Fou de woorden uit de mond genomen door te zeggen “dat het inderdaad ongezond is” met als excuus dat het maar een klein bakje was met niet te veel mayonaise!  Ik ben daar nog dik een uur blijven zitten op dat binnenpleintje, geen zin om al op te krassen.  Zoals ik vanochtend tegen Harry gezegd had stond mijn auto nog als enige in de berm.  Het was druk op de snelweg richting Brussel en ik had de pech van op de E19 tot in Zemst twintig minuten te verliezen in een file.  Laat thuis en na fiets, kleren en rijder gewassen te hebben nog gezorgd voor iets eetbaars en bedtijd.  Het was mooi, het was af, het was La trace d’Hez.  Ik heb tijdens de rit nog gedacht “Ik ben er toch weer bij dit jaar”.  Ooit zal het immers de laatste keer zijn…

Wie kennis wil maken met deze streek kan nog terecht in Mont-Saint-Guibert (09/05 en 02/06), Chaumont-Gistoux (16/06), Baisy-Thy (23/06), Villers-La-Ville (25/08) en Genappe (29/09).

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

23-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging het dorp uit richting de dijk naast de Durme.  Na 3 km het jaagpad op, aanvankelijk over een asfalt paadje, daarna overgaand in onverhard.  Ik kreeg een hele bikende familie achter mij waarvan één van de zonen op een cyclocrossfiets niet te houden was!  Op 3 km verlieten we de dijk en ging het via een servitude achter enkele huizen.  Om even verder weer dezelfde dijk te bereiken.  Van 5 tot 8 km voerde de route ons langs en over deze dijk, waarbij af en toe een zijsprongetje gemaakt werd voor mooie stukjes off-road.  Dan trof ik de eerste splitsing waar de route van 35 km zich losmaakte van de 45-55 km.  Er volgde een goed te berijden paadje tussen de bomen in een lagergelegen gebied.  Een vettiger paadje leidde me zacht klimmend tot in de landelijke Pelkenstraat waar het verder over asfalt zwetend naar boven kruipen was.

Tot 13 km volgden afwisselend asfaltbaantjes en onverharde paadjes elkaar op, terwijl we in een bosrijke omgeving langsheen de villa’s van rijke mensen reden.  Dan kwam er een leuk spoor van zo’n halve kilometer in het gras langsheen een afsluiting en doorheen de open velden, badend in de zon.  Tot 15,5 km hetzelfde verhaaltje als daarnet.  We troffen er asfaltbaantjes, onverharde servitudes en wandelpaadjes doorheen een bosrijke bewoonde wereld en reden er op sommige plaatsen tegen de richting van de vaste blauwe route in.  Op 15,5 km ging het op deze blauwe route een houten trapje af naast een ferme boomstam om zo op een voormalige spoorwegbedding, omzoomd door bomen, terecht te komen.  Op 17 km ging het ter hoogte van een kapelletje het bos weer in.  Er volgde een nog knapper, woester stuk doorheen de oude spoorbedding die er de allures had van een holle weg.  Ik meen hier ooit gepasseerd te zijn tijdens de Halloween-nachtrit vanuit Zele op 31 oktober 2011.  Toen hingen daar spoken in de bomen te flikkeren!

Op 20,75  km volgde een strook bos waarin enkele singletracks werden aangedaan.  De plek lag niet ver van de snelweg ter hoogte van de afrit Sint-Niklaas.  Op een van de paadjes lag een houten bruggetje, geconstrueerd met twee zeer dikke houten balken en voorzien van een leuning.  De spleet tussen de balken was zodanig breed dat het me veiliger leek van de brug te voet te kruisen, eerder dan met de fietsbanden in de spleet terecht te komen!  Er volgden nog enkele knappe singletracks naast de snelweg en dan was het naar boven kruipen om uit te komen op een asfaltbaantje naar een brug over de snelweg toe.  Aan de overkant ging het weer de zijkant in om via een steil paadje naar beneden te duiken in de richting van een stukje bos.  Uiteindelijk arriveerde ik op een asfaltbaantje dat er evenwijdig liep met de snelweg en dat we dienden te volgen.  Bij het naar Waasmunster rijden had ik van op de snelweg al gezien dat daar bikers reden.  Aan het einde van dit baantje trof ik de splitsing tussen de routes van 35-45 km en van 55 km, dit op bijna 25 km van de start.  Het was toen 11.40 u.

Ik had me voorgenomen om de toer van 45 km te rijden, aangezien ik al twee vermoeiende nachtritten had gereden tijdens de voorgaande nachten met weinig slaap!  Maar zoals zo vaak heb ik dan toch maar gekozen voor het onderste uit de kan en ben ik de richting van de 55 km op gegaan.  Soms moet ik dat aan het einde van een rit bekopen door nog amper vooruit te kunnen, soms lukt het zonder veel problemen.  Deze keer had ik na afloop geen spijt van mijn keuze, ook al had ik het gevoelen dat de extra lussen voor de grote toer eerder neerkwamen op kilometers vreten.  De rit werd verder gezet op landelijke asfaltbaantjes waar op dat ogenblik ook een wandeltocht aan de gang was.  Er liepen daar heel wat wandelaars rond, al dan niet met kinderen of honden.  Het asfaltbaantje ging over in een kiezelweg.  Even verder passeerde ik een plek waar bij een eerdere toertocht mijn ogen bijna uit hun kassen vielen.  Er staat daar namelijk een bizar langwerpig kasteel en op het grote grasplein er voor lopen in- en uitheemse dieren rond, waaronder lama’s!  De plek luistert naar de naam “Kennel van Rialfo”.  Eens de kennel voorbij stond er een bordje dat een bevoorrading aankondigde, maar dat bleek deze voor de wandelaars te zijn!

Na een bocht naar links ging asfalt weer over in onverhard.  Figuurlijk, want het zandpad lag er kurkdroog en beenhard bij en voorzien van een aantal diepe sporen.  Ook hier nog steeds wandelaars waarmee ik bij wijlen hetzelfde spoor moest delen, teneinde de diepe groeven in het pad, waar dan toch water was blijven in staan, te kunnen ontwijken.  Eens de laatste wandelaars ingehaald arriveerde ik na een kort stukje tussen de bomen op een asfaltbaantje vlak naast de snelweg.  Aan het grote bord te zien op 400 meter van de afrit Waasmunster.  Het ging rechtsaf om dit asfaltbaantje naast de snelweg te blijven volgen.  Voor de wandelaars was het aan een afsluiting rechtsaf, voor mij ging het rechtdoor om een smal grasspoor op het talud van de snelweg op te gaan, in de richting van het oprittencomplex.  Daar had ik bij het toekomen van op de snelweg de treintjes bikers naar boven zien rijden.  Die waren toen dus ruim halverwege!

Het ging via de brug de snelweg over en aan de andere kant rechtsaf het bos in.  De pijl daar was zodanig opgehangen dat hij de indruk gaf dat je de afrit op moest rijden als spookbiker!  In het bos lagen zeer knappe singletracks en paden.  Ik kreeg er twee tegenliggers.  Een jonge knaap die zijn nog kleinere broer richtlijnen gaf.  Beiden in een mooi nieuw rood-wit fietstenue gestoken.  Jong geleerd is oud gedaan.  Zij hebben nog een heel leven om van hun bike te genieten!  Mijn clubtenue is door het overvloedig gebruik zo stilaan aan vervanging toe, de kleuren flets geworden.  Ik kon van dit mooie stukje parcours genieten tot zo’n 31 km.  Een assenweg voerde me nadien doorheen een bos met aan mijn rechterkant een grote poort naar een enorme villa, eerder een kasteel, toe.  Even later bereikte ik de bevoorrading op 31,5 km van de start.  Ze stond van het pad af opgesteld in de tuin van vermoedelijk een klooster, ondergebracht in een vrij modern gebouw met weinig ramen en witte muren.  Er stonden nog een zevental bikers te eten van de bananen, koeken en letterkoekjes.  Sommigen hadden interesse voor mijn Lapierre-fiets.  Aan de start stond er iemand met een standje van deze fietsen.  Aangezien ik samen met enkele andere bikers de richting van de 55 km was op gegaan en sindsdien geen andere deelnemers meer te zien had gekregen, vermoed ik dat ik als laatste arriveerde.  Vandaar kreeg ik van één van de mannen ter plekke de nog twee overgebleven hele bananen mee voor onderweg!  Omstreeks 12.15 u weer op weg.

Er volgden zandwegen waarvan op kleine bordjes de naam van de buurtweg vermeld stond.  Dat zie je tegenwoordig meer in bepaalde streken.  En gelukkig is er voor gezorgd dat die bordjes overal gelijkvormig zijn!  Zo bereed ik de zanderige Baudelodreef en bereikte ik het natuurgebied De Vaag.  Dit is het speelbos van de gemeente Waasmunster, grenzend aan een stukje schrale heide.  De Vaag is gelegen tussen de E17, de Oudeheerweg-Heide en de Baudelodreef. Sinds kort staat Natuurpunt Zuid-Waasland in voor het natuurbeheer van het 9 hectare grote gebied, om de bijzondere natuurrijkdom van het gebied met heide en bossen de beste kansen te geven, terwijl de speelfunctie gestimuleerd wordt.  Ik vermoed deze zanderige paadjes ook al bereden te hebben tijdens de nachttocht vanuit Zele.  Omstreeks 34 km ging het de snelweg over en trof ik een track hoog boven op de berm, de snelweg in de diepte, om terug te keren in de richting van de afrit Waasmunster.  Het ging dan over leuke paden het bos in dat hier bezaaid lag met zeer veel dood hout en afgevallen takken, nog steeds in de richting van de afrit en tot achter de kleine parking die daar ligt.  Daar gebeuren in het bos ook andere dingen dan biken, te zien aan wat er op de grond ligt!

Op 36 km kon ik genieten van een knappe singletrack in een dennenbos, nog steeds in de nabijheid van de snelweg.  Een kilometer later reed ik voorbij enkele grote domeinen met grote huizen, eerder kastelen, over asfalt, afgewisseld met assenwegen.  Tot 38 km kreeg ik op een veldweg in een meer open gebied af te rekenen met felle tegenwind.  Landelijke wegen over een afwisselende ondergrond werden mijn deel, de felle wind ook!  Omstreeks 40 km volgde een zachte klim voorbij de renstal Bouchouthoeve.  In de verte hoorde ik het geluid van de snelweg.  Een assenweg in, voorbij een mooi gelegen huis, om van daar de snelweg ook te kunnen zien liggen.  Via een brug er onder door om een pad over een met gras begroeide dijk achter een aantal huizen te bereiken.  Hier ligt het gebied Ten Rieland aan de Durme.  Er volgde een redelijk lang stuk asfalt, evenwijdig met de snelweg die op die plaats op een zeer hoge berm gelegen is aan de rechterkant.  Links een open landelijke omgeving met toch ook wat bomen.  Ik arriveerde aan de derde splitsing tussen de 35-45 km en de 55 km op 43,5 km na het vertrek.  De 35-45 km werden naar links gestuurd, van de snelweg weg, doorheen een met bomen omzoomde dreef.  13.00 u.

Voor mij ging het verder rechtdoor over het asfalt evenwijdig met de snelweg, en dit voor toch wel ettelijke kilometers.  Op 45 km ging het linksaf het jaagpad langsheen de Durme op.  Dat eerst over een strookje gras, dan over beenharde sporen en over gebarsten oude asfalt om op 47 km een grote vijver aan de linkerkant te passeren.  Naar het einde toe volgde weer een grasspoor om van de dijk af te rijden aan de rand van een KMO-zone.  Hier grenst de natuur aan de “beschaving”, want naast het laatste bedrijf lag een soort rietkraag.  Het tellertje toonde 48 km om 13.30 u.  Na het doorkruisen van het bedrijventerrein volgden tot 49 km zanderige veldwegen, waaronder een stuk van de reeds eerder bereden Baudelodreef en de Uilenhoek.  Vanaf de Damsakker zag ik de grote kasteelvilla van vlak voor de bevoorrading weer staan tussen de bomen.  Ik had dus een grote lus achter de rug.  Daarom dat ik daarstraks van kort na de start aan de bevoorrading bikers in de open velden zag rijden, terwijl ik zelf de andere kant werd uit gestuurd.  Op 50 km zaaide ik als een hond in een kegelspel enige onrust in een groot gezelschap dames die elk met hun hond of honden op wandel waren!

Ik passeerde in een strook bos het kapelletje van Onze-Lieve-Vrouw-hulp-der-christenen dat ik vroeger al wel eens te zien heb gekregen om dan het Schietakkerstraatje in te duiken en over de kasseitjes naar beneden te dokkeren in het bizarre hellende straatje met rijhuizen.  Hiermee had ik weer de meer bewoonde wereld bereikt.  Ik arriveerde in een pas met klinkers heraangelegde straat om het kasteelpark Blauwendael met fontein in te gaan.  Enkele dolomietpaadjes voerden me voorbij een vrij nieuwe fitometer.  Het tellertje toonde 53 km zodat ik niet verwacht had weer bij af te zijn.  Daardoor moest ik mijn remmen dichtknijpen voor een kleine dreumes die met zijn loopfietsje uit het steegje naar de speelplaats van de school toe kwam gereden.

Er zaten nog enkele groepjes bikers aan de tafeltjes op de speelplaats, maar de meesten waren inmiddels al weer thuis.  De wind had de flyers over de speelplaats verspreid.  De mensen die deze tocht op poten hadden gezet begonnen zo stilaan met de opruim.  De tuinslangen aan de bikewash gaven weinig druk, daar kreeg je de fiets niet mee schoon.  Erg vuil was hij trouwens niet geworden op het droge parcours.  Nog twee flesjes frisdrank soldaat gemaakt, kort even gebabbeld met één van de inrichters, genoten van het zonnetje en omstreeks 14.30 u mijn auto weer opgezocht.  Die stond nu eenzaam in de berm langsheen de grote baan geparkeerd.  Thuis de fiets nog schoongemaakt in een stralende zon, waarmede een einde kwam aan een vrij druk fietsweekend!  Deze toer van de Vierschaarfeesten in Waasmunster was goed uitgepijld en er kwamen een aantal mooie stroken bos en singletracks in.  De warme zon deed deugd en de mensen in Waasmunster hebben me in ieder geval een mooie zondag bezorgd.  Waarvoor dank.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

18-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging het centrum uit via het intussen gekende grasspoor achter de zaal, dan een stukje over asfalt om de fel klimmende smalle servitude tussen een bos en de vervuilde zijgevel van een huis in te gaan.  Na een klim doorheen een weide trof ik op 3 km reeds de eerste splitsing tussen de 26 km en de routes van 36-43-62 km.  De optie was 43 km, voor de 62 km diende je ten laatste om 17.00 u te zijn vertrokken.  Toch een groepje van 5 rijders dat voorbijkwam.  Vanaf 3,5 km volgde een lekker snelle afdaling over een iets drukker betonbaantje van zo’n kilometer lang.  Om dan ferm te moeten trappen voor een vrij zware klim in een veldweg naar een bos toe.  Aan het geluid te horen was ik nu in de buurt van de snelweg.  Bij het bereiken van het bos op 5 km zag ik bordjes staan die wezen op elkaar kruisende bikers, maar ik ben later zelf niet meer langs deze plek gepasseerd.  Twee groepjes van twee kwamen ook de helling op.  Eens weer aan de rand van het bos gekomen reed ik eventjes pal naast de snelweg om dan rechtsaf te gaan en het bedrijf Better Fruit te passeren aan de Steenberg.  Een zacht klimmende assenweg bracht me weer tot vermoedelijk dezelfde betonbaan via dewelke ik de grens met Aarschot overschreed.  De lucht grijs en donker met zachte regen.  Er volgde een knappe recent geasfalteerde holle weg, een stukje beton en een korte strook asfalt.

Omstreeks 20.15 u arriveerde ik in het zog van een andere eenzame biker op een prachtig kruispunt van semi holle wegen, afgeboord met bomen, in een zeer landelijke omgeving om er de splitsing tussen de routes van 26-43-62 km en 36 km te treffen.  Dit op 8,5 km na de start.  Van 10,5 tot 11,5 km ging het een privaat bos in en kon ik genieten van een mooie singletrack waar het wel uitkijken was voor de boomwortels.  Na een voor mij zware klim in een knap bos kwam er een splitsing tussen de 26 km en de 36-43-62 km.  Een enkeling raasde me voorbij, gevolgd door een groepje van twee.  Eens het bos uit ter hoogte van een kapelletje herkende ik de plek uit andere toertochten.  Verderop ligt een zeer steile straat met nieuwe huizen met aan het einde de bizarre Orleanstoren op de Kouterberg.  Eventjes ging het de straten van een woonwijk door om de Leiberg te bereiken (12,5 km).  Meteen wist ik wat ik te zien ging krijgen!  Een pracht van een singletrack, doorheen een machtig stukje woest bos, die langs de rand van een diepte loopt.  Goed berijdbaar zodat je niet moet vrezen van naar beneden te stuiken.  Er was nog altijd schemering.  Ik heb hier ooit in het pikdonker gereden waarbij mijn lampen recht de dieperik in schenen.

Op 13 km reed ik nog eens door een prachtig bos, kreeg ik nog twee eenzame rijders te zien en een duo waarmee ik op 15 km een vettige holle weg bereikte.  In een volgend bos ging het over een knappe singletrack die zich met vele S-vormige bochtjes als een sinuskromme tussen de bomen trok.  Er diende wel eerste een ferme strook slijk gepasseerd te worden om van dit moois, dat er droger bij lag, te kunnen genieten.  En dat voor anderhalve kilometer lang.  Ik had het pad voor mij alleen, want pas toen ik weer in de richting van de snelweg reed, kreeg ik nog eens twee keren een duo te zien.  Intussen was het 21.10 u geworden.  Van 17,5 km tot 18,5 km volgde een grasspoor dat vlak naast de snelweg liep en tegen de rijrichting van de wagens in.  De chauffeurs op de snelweg zullen zich afgevraagd hebben welke voertuigen daar met die fel schijnende lichtjes reden.  Want ik zag achter me nog felle lampjes van bikers in aantocht.  We reden in de buurt van de afrit Tielt-Winge en Aarschot van de E314.  De felle lichtjes die me achtervolgden bleken afkomstig van een treintje van vijf en van vier!  Het grasspoor ging over in een smal betonbaantje van nog een kilometer lang naast de snelweg om deze dan via een brug te kruisen.  Aan het kapelletje links staan vaak de bevoorradingen van plaatselijke toertochten.

Op 20 km hadden de Rillaarse Bikers gezorgd voor een met linten afgespannen weidespoor op een zachte helling vol technische bochtjes.  Na nog een reeks ferme bulten op en af bereikte ik het tentje van de bevoorrading op 21,5 km na het vertrek.  Eerst werken, dan eten, is het devies in Rillaar.  De stop stond ergens op een privaat terrein, met zoals vroeger wat muziek en gekleurde spots.  Bananen en koeken om te eten en vooral het fris drinken deed deugd.  Er werden zelfs curryworsten gebakken.  Bruce Wayne en zijn bikemakker Mr. C kwamen toe.  Hij had mij in Rillaar verwacht en ik had me daarstraks ook al afgevraagd of hij hier zou komen rijden.  Ik heb Bruce Wayne hier voor het eerst ontmoet nadat we, zonder dat van elkaar te weten, blijkbaar belangstelling hadden voor wat we over een gereden toertocht te vertellen hadden!  Sindsdien kruisen onze wegen zo af en toe, al was het na een wat het weer betreft slechte winter en de toertochten meer in de eigen streek, al een tijd geleden.  Lang zijn we niet aan de stop blijven staan, er wachtte ons immers nog een stevig stuk van de rit!

We werden al weer direct naar boven gestuurd op een paadje om een donker bos te bereiken waar het brede pad er goed modderig bij lag, met sporen en diepe plassen.  Een lichtkleurige smurrie vloog je er om de oren terwijl ik de rode lichtjes van Bruce en Mr. C in de verte zag verdwijnen.  Er volgde een zachte klim over een smaller bospad.  Eens het bos weer uit trof ik op een kruispunt van veldwegen, waar een mega grote plas stond, de splitsing tussen de 26-36-62 km en de 43 km op 21,5 km na de start.  Aanvankelijk de verkeerde richting uit gereden en zo twee keren voor niks de grote plas moeten doorkruisen.  Het was 21.50 u en toch maar de richting van de 45 km aangehouden.  Ik vermoedde al dat ik weer lang onderweg zou zijn, maar ik had er de tijd voor.  Ik kreeg het lastig op een wel zeer vettige bosweg vol plassen, gevolgd door een natte veldweg.  Ik kreeg een straatnaambordje met Nijsstraat te zien en dat me ook toonde dat ik in Holsbeek reed.  Ik dokkerde er lekker naar beneden over een kasseiwegeltje op 24 km.  Ik werd begroet door drie of vier bikers, waarvan ik vermoed dat het Bulls69 en zijn gezelschap waren.  Zij reden op het thuisfront en zouden laat vertrekken had ik gelezen.

In Holsbeek volgde een knap stukje bos, een snelle afdaling en de doortocht van een gekasseide holle weg, ook weer lekker naar beneden.  Om daarna over een meer beslijkt spoor weer te moeten klimmen in een volgende holle weg!  Op het laatste nippertje kunnen vermijden dat een argeloze kikker kennis zou maken met een van dikke noppen voorziene Fat Albert, om vast te stellen dat er op dit pad nog wel meer kikkers met hun leven speelden door op het parcours te komen zitten!  Op 25 km kwam er een singletrack in een bos, daarna een lastiger exemplaar vol plassen tot aan de Zandstraat in Holsbeek, op het kruispunt met het Hauwaerts Gat.  In het schaarse oranje licht van een straatlantaarn de batterijen van mijn lampen gewisseld alvorens het bos in te duiken.  Duiken is veel gezegd, het was eerder naar boven kruipen.  Mijn fiets begon tegen te pruttelen omwille van de aangeklitte modder en het door de plassen rijden, het schakelen werd lastig, de ketting wou niet mee.  Er volgde een afdaling in het bos, overgaand in open veld tussen fruitgaarden om het kapelletje van Sint-Jozef-onder-de-linden te passeren.  Groot was mijn opluchting van toch nog drie lichtjes te zien naderen.  Maar dat waren jonge snelle kerels die ook zo weer uit het zicht verdwenen op 28 km.  De volgende veldweg lag er betrekkelijk droog bij en ik kon er wat recupereren tijdens een lange zachte afdaling tot aan de veldwegen op De Hauwaert op 30 km.  Met redelijk wat plassen.

Toen ik achterom keek zag ik redelijk wat felle lichtjes in het open veld.  Na een bocht stak me iemand voorbij, gevolgd door een groepje van vier.  De stem die ik te horen kreeg herkende ik.  Ze behoorde toe aan Dirty Daddy die samen met andere Slijkfretters uit Westerlo blijkbaar ook nog laat op pad was!  Ik speelde die groep al snel weer kwijt tijdens een vermoeiende klim in een holle weg.  Wat volgde was zo mogelijk nog erger.  Het ging naar beneden over een gladde veldweg met drie zeer diepe sporen.  Daar was het van “blij dat ik glij over de klei”!  Op de meest lastige stukken was het even te voet, om nekbreuk te vermijden.  In de verte zag ik dat één van de Slijkfretters voor dezelfde optie had gekozen.  Intussen was het al 23.00 u geworden!  Waar het vanaf een asfaltbaantje weer overging naar onverhard stonden de Slijkfretters te wachten.  Onverhard is het woord, want het pad stond er bij aanvang vol smurrie in diepe sporen.  Ineens lag er een fiets met knipperend achterlichtje op de grond en hoorde ik Dirty Daddy sappig lachen!  Een van de Slijkfretters had zijn naam eer aan gedaan en was uitgeschoven in de blubber!  En dan verdwenen ze op 33 km in het bos.

De blubber was hier gelukkig kort van duur en maakte plaats voor een mooi pad en dito singletrack doorheen het bos.  Om te arriveren op een plek die ik al eerder tijdens tochten in deze regio had te zien gekregen, maar dan bij daglicht.  Ik reed er in de zogenaamde Kaaskorf in Tielt-Winge, een onverhard pad met zijpaden waar buitenhuizen gebouwd zijn.  Dan nogmaals lekker slibberen over een natte veldweg tot aan de snelweg op 36,5 km.  Tot 40 km ging het daar over de bekende lange kiezelwegen evenwijdig met de snelweg.  Eerst lekker lang naar beneden, voorbij het Mariakapelletje dat er vlak naast de pechstrook staat aan de bosrand, dan de brug van de snelweg onder en langs de andere kant weer naar boven, verder langs de E314.  Eerst gezwind, maar naarmate de top nadert wordt ook de helling steiler en komt de snelweg in de diepte te liggen.  Met veel moeite bereikte ik dan toch de top.  Asfalt en vettige veldwegen leidden me tot de splitsing 26-36-43 km en 62 km.  Die 62 km was niet meer voor mij, dat was voor de rijders bij daglicht die deze namiddag een droger parcours zullen getroffen hebben!  Ze kwam op 41 km na de start.  Er volgde nog een knappe singletrack aan de rand van een bos, met korte bochtjes in hellingen.  Ik was echter uitgeteld en omdat de ondergrond er super glibberig bij lag, moet ik bekennen dat ik er een groot stuk van gelopen heb!  Er volgde nogmaals een splitsing 26-43 km en 36 km en toen had mijn tellertje er al 45 geregistreerd.  Het was een opluchting van weer de bewoonde wereld te bereiken en het groene schijnsel te zien van de verkeerslichten op het kleine kruispunt van de Kortakker.

Bijzonder groot was mijn vreugde toen ik zag dat de bikewash op dit late uur nog operationeel was!  Zo kon ik mijn fiets weer bruikbaar maken voor zondag!  Het vuil kwam goed los en het schakel- en kettingprobleem was weer achter de rug.  Gewoon te wijten aan overdadige modder en water!  Zelfs de douche had ik nog mogen gebruiken, maar omdat ik een eindje van daar geparkeerd stond heb ik de Rillaarse Biker alles doen afsluiten.  Voor deze mens kwam er immers nog een dag met vermoedelijk veel werk.  Aan de auto mijn natte kleren verwisseld voor een trainingspak.  Een uur later was ik thuis en ik heb de gewoonte van mijn spullen direct proper te maken, tijdens de week komt dat er niet van!  Na de nachtrit op vrijdag in Borchtlombeek volgde na deze in Rillaar weer een bijzonder korte nacht!  Om acht uur was ik weer op.  De vettige paden van Rillaar nogmaals bedwingen, dat zag ik niet zitten.  Thuis blijven met het beloofde zonnige weer evenmin.  Daarom gekozen voor het meer vlakke Waasmunster, alhoewel er daar ook hellingen zijn.  Het was een verstandige keuze.  Ik heb genoten van de rit in Rillaar, er mijn tijd voor genomen, maar het was een zware dobber.  Het zal weer even wennen worden aan de meer heuvelachtige streken dan thuis.  De organisatie was zoals naar gewoonte volledig in orde, de afpijling met fluopijlen duidelijk en verzorgd.  Tijdens de zomer rijd ik hier allicht nog wel eens ergens rond.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

17-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Vertrokken in het gezelschap van een vijftal leden van eenzelfde club, allen in hetzelfde pak gestoken.  Het ging de eerste 1,5 km naast Café ’t Lof met het gezellige achterliggende terras met kaarslichtjes en voorbij de plek van de bikewash om daar rechtsaf te slaan op het parcours van een vaste route.  Tijdens het klimmen op de daaropvolgende smalle servitude voelde ik aan mijn adem dat mijn conditie niet optimaal was.  Het beloofde een zwaar tochtje te worden!  Er volgde een asfalt straat als recuperatie en dan doken we linksaf een nat graspaadje in.  Daar was het ook stompen over een vals plat.  De groep van daarnet die even was gestopt kwam terug voorbij, gevolgd door leden van nog een andere club.  Op 3,5 km volgde een uitdagender singletrack die gelegen was tussen een nat bos, de bomen stonden op sommige plekken met hun voeten in het water, en een prikkeldraad.  De ondergrond was wak en dus was het wat schuiven geblazen.  De drie Weetabix-boys kwamen voorbij gereden.  Vanuit deze landelijke omgeving ging het een grote spoorwegbrug onder.  Op die plek waren grote werken aan de gang.  Ik vermoed dat men er een nieuwe brug voor extra sporen aan het naast bouwen is.  Er was daar op geen kubieke meter beton bespaard!

Linksaf over een weidepaadje naast het spoor om een landelijke straat te bereiken.  Asfaltbaantjes en smalle betonbaantjes voerden me doorheen een mooie omgeving tot aan de grens met Wambeek (Ternat).  Daar maande een drietal mannen van de organisatie me aan om iets trager te rijden.  Ik dacht voor een foto, maar ik vermoed dat ze een stukje film opnamen.  Het was toen 20.40 u en ik reed nog steeds zonder licht.  Van 6,75 km tot 9 km volgden natte weidepaadjes en smalle betonnen kerkwegeltjes op de blauwe vaste route.  Op 10 km moest ik stevig naar boven kruipen over een pas aangelegde straat in een nieuwe verkaveling in Roosdaal.  Drie bikers staken me er voorbij.  Achter me hoorde ik een klokje negen uur slaan, maar intussen was het al zodanig donker dat ik geen kerk kon zien staan.  Tijd om de lichten aan te steken!  Linksaf een smal donker spoor in om te merken dat ik mijn lichten beter uit had gelaten omdat ik de eerste stop bereikte.

Die was ondergebracht in het betonnen onderkomen van een plaatselijke voetbalclub waarvan de ramen voor de gelegenheid met zwart plastiek waren geblindeerd!  Kwestie van alles niet open en bloot te vertonen!  In het donker weet men maar nooit waar iemand zich zou kunnen verschuilen om met diens loensende blikken alles gratis te aanschouwen, terwijl wij inschrijvingsgeld betaald hadden!  Binnen kreeg ik van de schone van dienst een bekertje drank aangeboden.  Het ging er vrij zedig aan toe, alles voldoende bedekt zodat de aanwezige bikers hun verbeelding dienden te laten werken!  Dus die zwarte plastiek was eigenlijk overbodig!  Of toch wel, want op een gegeven ogenblik liet het lieve kind meer zien dan alleen haar sexy hoge hakken!  Twee grote roze ogen keken de bikers aan.  Zo pril en zo jong, dat kan niet anders dan schoon zijn!  Ik heb de reactie van de mannen eens geobserveerd!  Om te besluiten dat de bikers te lande allemaal brave jongens zijn!  Het zou bijna doen vergeten te vertellen dat de bevoorrading een meer dan voldoende keuze bood van fruit over koekjes en paaseitjes tot, hoe kan het ook anders, de bekende negerinnentetjes!  Dat was lang geleden dat ik nog een mellowcake had gegeten!  Patje2 was samen met een maat gespot.  En zoals ik vermoedde was hij als fervent nightride-rijder het rondje al voor de tweede keer aan het afwerken.  En dat had niets met de dame te maken, want zij was bij zijn eerste passage nog niet present!

Bij mijn vertrek stond er een stevige wind.  Patje had me verteld dat er een ferme afdaling volgde en zijn GPS-toestelletje getoond dat 53 km/h had opgetekend.  Dan zou ik mijn remmen wel moeten dichtknijpen!  Het ging effectief lekker snel over asfalt naar beneden en in de verte zag ik de lichtjes van de bikers die linksaf een vettig weidespoor in doken.  Tot 13 km was het ferm dabben over paden die door de regenbuien van vandaag op sommige plaatsen in een modderpoel waren herschapen.  Dat maakte er een zwaar tochtje van.  Na een stukje recuperatie over asfalt volgde een onmogelijke klim over een modderig bospad waar Patje het aan de stop ook over gehad had.  Hij was tot halverwege geraakt, maar de tweede keer toch rijdend tot boven!  Ik ben zo goed als beneden al moeten stoppen.  Ik kan de schuld in de schoenen van de biker schuiven die voor me reed en stil viel!  Zelfs zonder dat zou ik toch niet boven geraakt zijn!  En ik zag zijn voorgangers ook te voet naar boven kruipen.  Die kerel had het bij momenten moeilijk om zijn groep te kunnen blijven volgen en die mannen stonden hem hier en daar op te wachten.  Intussen was ook de bezembiker toegekomen.  Hij reed als laatste over het parcours om de goede afloop te controleren.

Na de modderige klim ging het over een weidepad dat er op deze plek vrij droog bij lag.  Ik arriveerde in de Wolvenstraat, daar waren rioleringswerken bezig, en kreeg daar een stevige asfaltklim voor de wielen!  Om dan rechtsaf een verharde servitude in te moeten.  Na nog een stukje asfalt bereikte ik na 17 km samen met de groep van daarnet de plek waaraan ik niet meer gedacht had, maar die ik me bij het zien ervan nog levendig kon herinneren vanuit de eerste editie.  Meer bepaald de steile klim over kasseitjes, luisterend naar de naam Kluisberg.  Een aanloop nemen is bovendien nog moeilijk omdat er beneden een metalen sluisje is voorzien om te beletten dat wie er naar beneden raast de weg op zou schieten.  En daar stonden ze weer net als vorig jaar langs de kant van de klim: schaars geklede en idem dito verlichte dames!  Er zat nochtans niet heel veel beweging in.  Als je wil weten hoe dat komt, moet je volgende keer maar zelf komen rijden!  Patje moet hier of daar gewacht hebben (een cafeetje binnen gegaan voor een extra Leffe), want wist me in het voorbijrijden te zeggen dat mijn fiets diende om te rijden en niet om er naast te stappen!  Het wou niet lukken vandaag!  Geraakt ik vorige keer dan nog met de nodige moeite tot halverwege de Kluisberg, ik kon het vandaag niet opbrengen, geen fut!  Boven belde de bezembiker naar een medewerker om te melden “dat de dames mochten opgehaald worden op de Kluisberg”.  Daar kwam het toch op neer!

Boven op de Kluisberg arriveerden we in een stukje bewoonde wereld, er is daar zelfs een school!  Stel u voor dat je elke dag via die Kluisberg naar school moet kruipen!  Het ging een vrij vettige singletrack in en een weidespoor op om een stukje fietspad langsheen een grotere baan te bereiken op bijna 19 km.  Vanaf nu werd het duidelijk dat er een aantal gelegenheidsbikers bij waren, want ik slaagde er in van er hier en daar enkelen in te halen, iets wat me nooit overkomt, of zag er uitgeteld aan de kant staan uitblazen.  Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat ik zelf zo’n held ben!  Linksaf een weidespoor in, wat er bij aanvang goed modderig bij lag.  In de verte zag ik achter me de lichtjes van de rijders die ik daarnet was gepasseerd, voor me de rode achterlichtjes van hun sterkere kompanen.  Daar bleef er ook een wachten op een plek waar zich een gevaarlijk dropke aandiende, direct gevolgd door het moeten kruisen van een half boven de grond stekende rioolbuis.  “Hier ga ik veiligheidshalve maar te poot”, zei ik tegen die man.  Dan volgde een behoorlijk te berijden weidespoor.  Bij het opgaan van asfalt stond een groepje te wachten met de vraag of ik hun zwaardere, minder goed rijdende makker had gezien.  Ik kon hen vertellen dat er nog wel meerderen op komst waren.

Van 20 tot 21 km volgde een zwaar stukje dat toch veel van mijn krachten vroeg!  Het ging daar dwars over een omgeploegd veld.  De bodem lag vrij vast, maar zoog wel goed aan, zodat het zwaar stompen was.  En dan had ik nog het geluk dat de voorgangers enigszins een spoor hadden gebaand.  Er werd ons geen rust gegund, want na de overtocht van dit veld volgde een vermoeiende klim over asfalt.  Gevolgd door een glibberig smal paadje dat vanaf een gegeven ogenblik naast een soort dijk kwam te liggen in een strook bos.  Het was er pikdonker.  De beste bikkel van het groepje van daarnet haalde me in toen ik even langs de kant op adem stond te komen.  Ook hij was van mening dat de ondergrond er zwaar bij lag!

Ik kwam toe in een straat en hoorde muziek in de verte.  Daar was in een tentje de tweede stop ondergebracht op 23,5 km van de start.  Het was toen omstreeks 22.30 u.  De bezembiker kwam ook toe in het gezelschap van de laatste rijders en wist me te zeggen dat er na de stop nog een viertal kilometers te rijden waren.  Er stonden daar nog redelijk wat bikes, maar terwijl ik mijn ros parkeerde vertrok het grootste deel van die mensen.  De bunny van dienst had hier ook al het hazenpad al gekozen, vermoedelijk opgevorderd voor een act tijdens de après.  Het alternatief als troost mocht er anders wel wezen!  Het was namelijk de eerste keer dat ik tijdens een bevoorrading op een toertocht schuimwijn kreeg aangeboden.  In echte glazen dan nog wel!  Het aanbod was hier nog groter dan daarstraks met wafels en cake er bij!  Achter de haag van de buren stond een bierbak voor de medewerkers ter plekke verstopt!  Mannen en bier, het gaat overal goed samen!

Er volgden enkele asfaltstraten en verharde servitudes die van tussen de huizen het achterliggende landschap in doken.  Terwijl ik na 24 km bezig was aan een zachte afdaling in een donker zandpaadje zag ik verderop een licht schijnen en iemand staan zwaaien met een vlammende salami.  Ik werd door een agent met lange haren staande gehouden!  Of ik het reglement dan wel gelezen had?  Want een helmlamp, dat mocht niet!  Even twijfel, want het is effectief zo dat de verlichting die voor mountainbikes in de handel is niet goedgekeurd is voor gebruik op de openbare weg!  En of ik geen doping had genomen?  En dat mijn adem een walm van cava was!  Toen de agent zei dat ik ter plekke een boete zou moeten betalen heb ik hem geantwoord dat er dan niets anders op zat dan volgend jaar maar thuis te blijven.  Alleen de locatie van de controle deed al snel vermoeden dat hier een staaltje acteerwerk werd opgevoerd!  Indien een plek op de openbare weg zou uitgekozen geworden zijn, of met een combi er bij, zou er meer reden tot twijfel kunnen geweest zijn!  De agent begon anders ook wel even te twijfelen toen ik zei dat ik volgend jaar niet zou terugkomen!  Direct erna was er effectief alcoholcontrole door twee pittige verpleegsters waarvan ik voor hen hoop dat ze flanellen ondergoed hadden aangetrokken.  Want ik had het behoorlijk warm van het rijden, maar de mensen die daar de hele avond stonden zullen het niet al te warm gehad hebben!  Ik kon kiezen tussen een spuit in de mond, of een spuit in de kont!  Twee shots zelfs!  Het bleek Jägermeister te zijn!  Je kreeg er nog een polsbandje dat bij aankomst kon ingeruild worden voor een hotdog!  Het was goed gevonden en het toont dat zelfs in volwassen mensen nog altijd een kind schuilt dat wil spelen!

Naar het einde toe reed ik nog door een straat waarvan de mooie nieuwe huizen een knap vergezicht moeten hebben over het dorp aan de linkerkant.  Want daar zag ik in de diepte de oranje lichtjes van de straten.  Verderop ging het dan ook linksaf naar beneden en na 28 km kreeg ik de kerktoren in zicht, welke het einde van deze nachtrit aankondigde.  Ik kon mij niet goed oriënteren en heb even moeten zoeken naar de plek van de bikewash, vermits de pijl er naartoe al weggenomen was.  Patje en zijn metgezel kwamen net proper gewassen voorbij en wezen me de plek.  Met de krachtige straal van gewone tuinslangen was de fiets zo weer toonbaar en ontdaan van de kleverige modder uit deze streek.  Teneinde de parochiezaal niet te veel te vervuilen eerst aan de auto mijn bikeschoenen gaan uitdoen.  Het was even drummen in het tjokvolle zaaltje met luide muziek om eerst aan bonnetjes en dan aan iets drinkbaars te geraken.  Toen ik de eerste beet in mijn hete worst zette kwam er leven op het podium en wie wil weten welk nummertje daar ten tonele gebracht werd, moet volgend jaar zelf maar naar hier afzakken!  Het was de moeite en iets dat mooi is mag gezien worden!  In de bijbel staat toch ook ergens geschreven dat “men geen licht aansteekt om het dan onder een korenmaat te verstoppen”!  Onbegrijpelijk dat men daar in sommige landen een boerka over hangt!

Niet te lang meer blijven hangen, want er wachtte me nog een autorit van een dik uur huiswaarts.  Ondanks de niet zo grote afstand was het toch een pittige toertocht.  Het zal even wennen zijn nu de tochten in de eigen streek ten einde zijn en ik weer oorden zal opzoeken met meer hoogteverschillen!  De bepijling was duidelijk en in orde en goed zichtbaar met behulp van reflecterende stroken, de bevoorradingen meer dan ruim, de bikewash zeer goed en de thematische inkleding meer dan origineel.

Eigenlijk zouden die mannen van ’t Lof zich toch moreel verplicht moeten voelen om ook eens een “Ladies erotic bike avondtoertocht” te organiseren.  Zij kunnen dan zelf fungeren als toyboys!  Huur nog een paar buffboys en een beefcake in en de dames zijn tevreden.  Moest ik jonger zijn, ik zou me kandidaat stellen, maar in de huidige omstandigheden ben ik enkel nog bruikbaar met ofwel een boevenmuts over mijn kop getrokken, zodat niet geweten is van wie dat lelijk lijf er onder is, ofwel met een plastieken zak over mijn corpus!  Dat laatste als beste keuze, kwestie dat de dames nog smaak zouden hebben van hun bevoorrading!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

13-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Vermits de sportvelden van waaraf de toer vertrok eigenlijk midden in de bossen lagen, reden we dus ook onmiddellijk vanaf de start de bossen in. Ik werd er ook dadelijk op de gevoelige plaats vastgelegd door een in het struikgewas verscholen fotograaf. Gedurende de eerste 3,5 km reed ik over singletracks en droge, zanderige paden doorheen knappe bossen. Er waren heel wat deelnemers zodat ik mij geregeld smal diende te maken om snellere treintjes of solo’s te laten passeren. Sommigen maken er een koers van (en draaien dan bij de eerste splitsing af richting de 25 km)! Ik arriveerde op een plek die Vossendijk heet. Vandaar volgden weer bospaden tot aan de splitsing tussen de routes van 25 km en van 35-50 km op 4 km van de start ter hoogte van een kleine bosvijver. Gekozen voor de langste route die me naar een meer open omgeving voerde. Even ging het over een stuk van een rustig, landelijk asfaltbaantje dat bewaakt werd door twee seingevers bij het oprijden en door nog eens twee seingevers op het kruispunt met een ander baantje waar het linksaf ging. Een vriendelijke goedemorgen gewenst als dank voor deze extra service. Ik passeerde de aanplantingen van een boomkwekerij.

Op 6,5 km dook ik samen met andere rijders opnieuw de bossen in over brede zandpaden, afgewisseld met mooie singletracks. Van 7,5 tot 8,5 km volgde een knappe track doorheen een donker dennenbos waar de bomen dicht op elkaar stonden. Ik heb me daar wel even bezeerd aan laaghangende dode takken bij het uitwijken voor twee groepjes raceduivels. Die hoor je namelijk altijd naderen. Nederlanders kwebbelen veel meer met elkaar tijdens het rijden of roepen elkaar zaken toe. Tot 11,5 km niets anders dan bos om door te rijden om weer een meer open gebied te bereiken. Daar ging het opnieuw over een brede zandweg langsheen de velden van de boomkwekerij. Op een bepaalde plaats was men bezig geweest met het in potten steken van jonge coniferen voor de verkoop. Twee seingevers hielden het verkeer in de gaten aan de oversteek van een asfaltbaantje. Ik betreurde mijn keuze voor Vessem niet, want we hadden al een knap stukje route achter de wielen. Intussen had de zon de kilte verdreven en konden we eindelijk genieten van lenteweer!

De zandweg die we dienden in te rijden luisterde naar de bizarre naam Toterfout en in de bocht stond een biker al zijn blaas te ledigen. We reden op paden op de rand tussen bos en velden om dan omstreeks 14 km een machtig stukje te krijgen in een bos met imposante beukenbomen over een stuk van een groene vaste route, goed voor een dikke kilometer. Rond 17 km volgden enkele bospaden waar je kon jumpen over bultjes, paadjes als een wasbord, op de groene route. De ondergrond lekker droog in deze knappe dennenbossen. Verder tijdens de toer zouden we nog een aantal keren zulke paadjes voor de wielen krijgen. Intussen waren de groepjes bikers ook veel meer uit elkaar getrokken zodat ik minder moest opletten of plaats maken voor snellere jongens.

Omstreeks 19 km kwam ik even uit de bossen tevoorschijn in een soort grote open heidevlakte met daar middenin een ven. Ik hoorde een toekomend biker tegen zijn maten zeggen dat hij op deze plek ooit in moeilijkheden was gekomen. We moesten daar inderdaad een zanderige heuvel tussen enkele struiken op. De enige moeilijkheid was dat er op de top oponthoud was van stoppende bikers omdat de afdaling inderdaad verraderlijk steil was en door los zand. Aan het einde van een paadje tussen lage struiken had een tweede fotograaf zich neergezet voor nog een plaatje. 10.40 u. Het ging weer de bossen in en een baan over aan een kruispunt dat door vier seingevers werd bemand. Even verderop trof ik in het bospad de splitsing tussen de routes van 35 km en van 50 km op 20,5 km na de start. Het was toen 10.45 u en samen met twee andere bikers koos ik er voor de afslag naar de langste route, terwijl de meeste anderen rechtdoor reden.

Er volgden een aantal kiezelpaden doorheen de bossen. Ik vermoed dat hieronder nieuwe leidingen liggen. Op diverse plaatsen stonden paaltjes met bordjes waarop nummers stonden. Die leken nog vrij nieuw. De bomen of ondergrond vertoonden geen sporen van graafwerken. Er volgde de doortocht van een donker bos en mooie bospaden door dennenbossen. Het tellertje klokte 25 km af, halverwege dus, toen ik doorheen een jong dennenbos reed. Na een kort pad doorheen een ouder donker dennenbos met dikke stammen bereikte ik omstreeks 11.15 u de rustpost op een open plekje midden in de bossen. Daar was keuze te over uit bananen, krentenkoeken, honingwafels, peperkoek, thee, bouillon en sportdrank. Vanaf de stop zag je in de nabijheid veel bikers rijden over een soort lus met een dropke. Vermoedelijk passeerden die daar op de terugweg, maar ik kan me niet herinneren daar zelf voorbij te zijn gekomen!

Brede en smalle bospaden brachten me tot de oversteek van een grote baan, beveiligd door drie seingevers om aan de overkant in een bospad de splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en van 35-50 km op 29 km na de start omstreeks 11.30 u. We kwamen het bos niet meer uit! Van 31 tot 32 km volgde een prachtige singletrack op en neer over bultjes op het traject van een rode vaste route. Daar was behendigheid vereist bij het overschrijden van de bulten en het nemen van de soms korte bochten. Laat nu net daar een andere biker achter mij hangen! De track kwam uit op een zandpad op de rand tussen bos en veld, nog steeds op de rode vaste route. Op bijna 33 km trof ik een splitsing waar de 35 en de 50 km elk hun weg op gingen. 11.50 u. Tot op de kop 35,35 km volgden enkele knappe stukken op het parcours en in de buurt van de rode vaste route elkaar op. Ik kreeg er een zestal bikers te zien, drie die duidelijk de vaste route aan het rijden waren, vermits ze niet overal de pijltjes volgden, en drie die deelnamen aan de toertocht. Eén van de vaste routerijders die ik had laten voorbijsteken hing daardoor korte tijd later weer achter me! Zo had ik op het middaguur een knap stukje parcours achter de rug. Tot 37,5 km volgde een mengeling van allerlei bospaden en tot 39 km een knappe singletrack die me doorheen een oud bos loodste, deel uitmaakte van nog steeds de rode vaste route en tussen de bomen door evenwijdig liep met een zandweg waarnaast een asfalt fietspad was aangelegd.

Op een bepaalde plek dienden we die bosweg te kruisen naar een zandweg toe die we van 40 tot 41 km zo goed als recht op recht bereden. Daarna volgde een niet minder dan een kilometer lange singletrack door een prachtig stukje bos, gelegen op de rode vaste route, tot aan de oversteek van een baantje. Twee snelle voorbijstekende bikers vroegen me of ik een camera had lopen. Neen, hetgeen op mijn helm stond, was enkel het opzetstukje voor een helmlamp. Wanneer ik in de winter in de eigen streek over de grens in Nederland ga biken en thuis vertrek in het donker, dan monteer ik altijd een helmlamp. Tijdens de toertocht word ik dan meer dan eens aangesproken, meestal door Nederlanders, met de vraag of het een camera betreft! Maar hier wordt zelfs het opzetstuk voor een camera gehouden! Ook één van de drie seingevers die ik korte tijd daarna te zien kreeg stelde dezelfde vraag! Het tellertje klokte toen 42 km af, de rit begon te korten en pas nu kreeg ik nog eens een stukje bewoonde wereld te zien! Ik diende het fietspad te volgen dat gescheiden naast een iets drukkere baan lag. 12.30 u.

Op 43 km ging het rechtsaf het bos in aan een tafel met zitbanken. Daar zat een hele groep bikers van ATB Vessem, vermoedelijk te wachten om te beginnen met het ophalen van de pijlen. Het ging er over een met fijne steenslag verhard pad over het traject van een groene vaste route. Ik kreeg er enkele tegenliggers, zowel mountainbikers als oudere mensen met stadsfietsen. Ook nog op de bredere bospaden die volgden. Ik kreeg singletracks en bospaden op de groene vaste route voor de wielen geworpen. Dan volgde een stukje langsheen velden en door een bos. Op 45 km kreeg ik nog twee voorbijstekende bikers te zien. Het kunnen mannen van de club geweest zijn.

Zo stilaan kwam ik in de meer bewoonde wereld van Vessem en langsheen enkele straten en, hoe kan het anders, een molen. Dat had een welbepaald doel waaraan ik intussen niet meer gedacht had! Want op anderhalve kilometer voor de finish was een pint Beerze Bier beloofd. Ik passeerde het terras langs de straatkant van taverne De Gouden Leeuw en werd prompt rechtsaf de binnenplaats op gestuurd. Daar stond de biertoog! Er zaten nog bikers die het, te zien aan de grote flessen op de tafels en de hoeveelheid geproduceerde decibels, niet bij één pint gelaten hadden. Mijn fiets tegen een omheining geposteerd en mijn bonnetje ingeleverd voor een pint frisse Beerze. 13.00 u.

Even later werd ik aangesproken door een biker van ATB Vessem die daar met enkele clubmakkers en bekenden zat. Al snel werd het ons beiden duidelijk dat hij het was die me in Esbeek de flyer van deze tocht had gegeven! De wereld is klein! Ik kon hem in ieder geval al vertellen dat de tocht mij zeer goed bevallen was. Ik rijd zeer graag in streken met veel bos en deze toer ging voor 99% doorheen de bossen! Die ene procent road was om aan deze pint te kunnen geraken! Hij wist me te vertellen dat deze toertocht gewoonlijk de week na de lichtjestocht in Esbeek georganiseerd wordt. Dit jaar had Esbeek de datum met één week vervroegd omdat de lichtjestocht anders op goede vrijdag had plaats gevonden en gevreesd werd dat dit zijn weerslag zou hebben op het aantal deelnemers. De mannen van Vessem mikken ook op Belgische deelnemers en kiezen daarom een datum op dewelke er over de grens in Vlaanderen weinig te versieren valt! Maar ze komen zelf ook vaak in België rijden in Arendonk, Retie, Lichtaart, Kasterlee en Mol. Mol ligt op amper een half uur autorijden van hier. Dus zij komen ook geregeld naar de Antwerpse Kempen afgezakt. Door dit gesprek duurde mijn rustpauze langer dan voorzien, maar ik had alle tijd van de wereld. Omstreeks 13.30 u ben ik als één van de laatsten vertrokken.

Het feest was nog niet gedaan, want eens weer langs de achterzijde over het grasveld weg van het terras, volgden nog zandpaden en een mooie singletrack op de groene vaste route. Tot ik vanaf een zandweg het grote spandoek met “finish” zag hangen, hoog boven het pad opgespannen tussen twee bomen. Na 53 km was ik weer bij af. Met een bordje dankte ATB Vessem de bikers voor hun deelname en sprak de hoop uit hen volgend jaar weer te mogen ontvangen. En ik dank bij deze Vessem voor de puike organisatie en de amusante rit die zij voor ons hebben uitgezet. Er was niet veel leven meer aan de chalet van de korfbal. De bikewash was overbodig, de fiets bleef proper en omdat ik redelijk ver van de start stond, ben ik niet teruggekeerd om te douchen, maar heb dat thuis gedaan. Het was me kort na de start al opgevallen dat hier vrij grote vliegtuigen laag overkwamen! Aan enkele wandelaars gevraagd waar hier dan wel zo’n grote luchthaven kon zijn! In Eindhoven! Ik wist niet eens dat daar een luchthaven was! Daarna de exact 90 km lange autorit huiswaarts weer aangevat!

Een feilloze organisatie: overal seingevers, een duidelijke afpijling met vermelding van de gevolgde route na elke splitsing, waarschuwingsbordjes op gevaarlijke plaatsen en overal vriendelijke medewerkers! Hoogtemeters kan je hier niet rapen, niet iedereen heeft daar trouwens behoefte aan, en dit wordt ruim gecompenseerd door het feit dat men omzeggens de ganse rit in de bossen vertoeft. Afwisselende bospaden en leuke singletracks. Een aanrader! Wie niet kan wachten tot de volgende editie kan alvast de vaste routes eens gaan uitproberen! Kijk daarvoor op http://www.mtbroutes.nl/ en http://www.bikespot.nl/5/kempen/

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Toertocht te Vessem op 07-04-2013 door Hansdegebruiker (deel 1).



Toertocht te Vessem op 07-04-2013 door Hansdegebruiker (deel 2).



Toertocht te Vessem op 07-04-2013 door Hansdegebruiker (deel 3).



Toertocht te Vessem op 07-04-2013 door Hansdegebruiker (deel 4).



Toertocht te Vessem op 07-04-2013 door Hansdegebruiker (deel 5).



Toertocht te Vessem op 07-04-2013 door Hansdegebruiker (deel 6).



Toertocht de Vessem: promofilmpje van KempenTV (editie 2010).

09-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Ik werd terug de straat in gestuurd waar ik geparkeerd stond, de spoorweg over en dan linksaf het veld in om er vanaf 3,5 km (stuk naar de start inclusief) een zompig graspad van een dikke kilometer voor de wielen te krijgen. Dat was al zwaar trappen geblazen en ik hoopte dat het niet de hele tijd van dit zou zijn! Ik arriveerde aan een rustige asfaltbaan midden in een groot bedrijventerrein op de grens van Zulte, Kruishoutem en Waregem! Ik kreeg er de vele wielertoeristen op de terugweg als tegenliggers! Een mengeling van would-be-Cancellara’s in bontgekleurde pakken die deze eenzame mountainbiker onderzoekend aankeken.

Op 5 km ging het via een brug de snelweg over, nog steeds tegen de stroom van de wielrenners in, om dan rechtsaf weer het gras in gestuurd te worden, gevolgd door de overtocht van twee maïs-stoppelvelden waar het te volgen spoor nauwelijks te zien was. Twee bikers reden voorop en er kwamen nog drie snelle jongens na. Ik arriveerde in de Relegemweg, dit is een zandweg in de open velden, te Kruishoutem. Want ik herinnerde me nog wel dat deze toer voor het grootste gedeelte het grondgebied van Kruishoutem aandeed. Op 8 km was het gedurende driekwart kilometer langzaam naar boven kruipen in de vals platte Bredestraat (Kruishoutem), gevolgd door een zompig grasspoor tot het kruispunt van dezelfde Bredestraat met de Beerstraat. Op die plek kwam de omgeving me bekend voor, vermoedelijk vanuit de Lozerbosveldtoertocht begin september in Kruishoutem.

Voor mij doemde een eenzaam in het bos staande kasteeltoren op, zo eentje uit de sprookjes, recht tegenover de Oude Molenweg ter hoogte van het kruispunt met de Waregemsestraat die we rechtsaf in moesten. Er volgde een iets steviger klim over het asfalt van de Vijverdamstraat om de eerste splitsing tussen de routes van 45 km en van 60 km te treffen op 10,75 km na de start. Omdat Zulte toch zo’n 95 km van de voordeur ligt, gekozen voor de langste toer, dat rechtvaardigt meer de verplaatsing! Ik werd linksaf de hoogte in gestuurd over een toch wel stevige off-road-klim in een strook bos waar toch nog twee huizen staan, goed voor bijna een kilometer. De toertocht vanuit Kruishoutem-Lozer kruipt hier ook naar boven, maar komt vanaf de andere kant in de schilderachtige Vijverdamstraat. De klim kwam uit op een drukkere baan aan een huis naast een voetbalveld. Bij de Lozerbosveldtoertocht hangt hier steevast het dekbed nog uit de venster! Deze keer niet!

Rechtsaf de baan op om snel daarna rechtsaf de kasseitjes af gestuurd te worden doorheen het prachtige Nokere. Hier kwamen de wielertoeristen me weer tegemoet. Die mannen moesten hier over de kasseien naar boven kruipen! 12 km. Eens beneden ging het rechtsaf een asfaltwegje op en de velden in. De villa met de gesloten luiken tegen een helling naast een bos links in de verte kwam me bekend voor. Het bleek te kloppen, want ik passeerde het mooie oude huis met de geel-blauwe luiken en werd linksaf een zandweg op gestuurd voor een klim in de richting van de verlaten villa in de Koninginnestraat. De Lozerbosveldtoertocht duikt hier naar beneden in de richting van waaruit ik kwam. De villa voorbij om in een bocht van de straat rechtdoor gestuurd te worden voor een stukje off-road in een privaat bos, lekker naar beneden op 14 km. We kregen er een stukje zompige weide voor de wielen, gevolgd door een stukje bos met een stevig klimmetje en afdaling. Een prachtig plekje. Hier was het plots even drukker, want ik kreeg er op korte tijd 7 metgezellen te zien. Ik kwam het bos weer uit op dezelfde plek als waar ik het was ingereden. Er was daar een lint gespannen. Nog teken gedaan naar twee bikers dat ze de andere kant van het lint moesten kiezen! Na 15 km ging het dan lekker snel naar beneden over het asfalt van de Turkestraat (Nokere-Kruishoutem) waar een paar kasten van huizen staan, door grote hagen aan het zicht van ongenode blikken onttrokken!

Het betonnen Gaverestraatje in om direct de Kasteelstraat op de grens met Wortgem-Petegem te bereiken. Daar ging het een zacht klimmende veldweg in op de rode en blauwe vaste route tot 17,5 km. Ik reed voorbij een aantal mooie eenzame villa’s in Wortegem-Petegem en tussen de aanplantingen van de boomkwekerij Nick De Meester die zijn zaak pal op de grens van Wortegem-Petegem (Kapellestraat) en Waregem (Bergstraat) heeft. 19 km. Een kort ommetje over diens privaat domein. De snelweg over ter hoogte van de afrit Waregem om er naast de brug een aantal singletracks in een dun bos te vinden. Pal naast de pechstrook! Het ging de hoogte in op de berm langs de snelweg die hier in de diepte komt te liggen. De boompjes en struiken op de bermen waren gerooid en overal staken de verse stronken boven de grond uit. Het paadje kwam uit naast een brug in de Galgewegel (Waregem 21,5 km). Het ging rechts de straat in en dan weer linksaf om weer het talud langs de snelweg te bereiken, op onze stappen te moeten terugkeren, en tussen de boomstronken te laveren tot we weer op dezelfde plek aan de brug uitkwamen. De brug over en weer op het talud tussen de stronken en een afsluiting, maar nu aan de andere kant van de snelweg. Ik betrouwde dat daar niet met al die verse boomstronken! Eens de hoek om trof ik daar de eerste bevoorrading op 23 km omstreeks 13.15 u. Bananen, wafels, peperkoek, rozijnen, sportdrank en water op het menu. Twee vrouwen zorgden er voor het aanbod op de tafel, hun twee kleine meisjes speelden er met hun fiets. Er stonden ook een paar mensen met stadsfietsen van wie één uit de nood geholpen werd met een lekke band. Weinig bikers, nog geen tien deelnemers. De koude nodigde niet uit om er lang te blijven staan.

Het ging verder over het industrieterrein, via enkele straten, voorbij een aantal villa’s aan de voet van de snelweg waar we daarnet ook gepasseerd waren, over een bosweg vol te omzeilen putten en over een grotere betonbaan om tenslotte een veldweg te bereiken die over het terrein van de boomkwekerij Nick De Meester liep om op dezelfde plek van daarnet te arriveren op de grens van Waregem en Wortegem-Petegem binnen te rijden (25,75 km). De Pontstraat in, zacht klimmend tot aan een kapelletje aan de rand van velden en rechtsaf richting Wortegem. Van 26,5 tot 28 km konden we genieten van de doortocht van een mooi stuk privaat bos, het Oud Moregembos met metalen uitkijktoren en voorbij een strook jonge boompjes in jasjes, en rijden over zacht hellende paden tussen imposante dennenbomen en loofbomen. Een mooi stukje tijdens deze tocht. Assenwegen en asfaltbaantjes voerden mij dan voorbij uitgestrekte private domeinen en grote al dan niet gerestaureerde hoeven en gebouwen in Wortegem-Petegem. Op 29,5 km werden we een private veldweg in gestuurd en kreeg ik nog eens twee bikers te zien. Veldwegen, waarvan vermoedelijk een aantal private, voerden me doorheen een landelijke streek. Op 31,75 km ging het weer een privédomein in via een smal pad tussen struiken om het daar achter liggende prachtige bos te bereiken. We bereden er de weinig gebruikte paden in dit ongerepte bos en de doortocht werd afgesloten met een ferme klim. Knap! Eens het bos weer uit voerde een zanderig pad me tot aan een betonbaantje waar we in twee opeenvolgende bochtje gewaarschuwd werden voor de wielertoeristen die we er eventjes als tegenliggers kregen!

Een veldweg voerde me over een winderige vlakte in de richting van een oude omgebouwde molen, zonder kap en zonder wieken op de grens van Wortegem-Petegem en Nokere-Kruishoutem (33 km). In de Gapaardstraat was een enorme nieuwe hoeve in aanbouw. Aan het kapelletje op het kruispunt met een grotere baan ging het linksaf om een plek te bereiken, mij bekend uit de Lozerbosveldtoertocht, meer bepaald weer op de grens van Nokere (Ooikestraat) en Wortegem-Petegem (Karmstraat) op 36 km. Daar staat een door de oude schuren aan het oog onttrokken verlaten hoeve naast een nieuwere stal en een oude loods met ingestorte metalen dakplaten. Ik rijd dan altijd eens over de binnenplaats. Het woongedeelte ziet er anders nog in redelijke staat uit. Indien ik gefortuneerd was, ik kocht het zaakje op, liet alles restaureren en maakte er mijn zomerresidentie van! Toen ik er enkele jaren geleden voor het eerst passeerde stond de loods nog vol afgedankt landbouwmateriaal, het jaar nadien was alles opgeruimd. Een zaak van boer te oud of dood en geen opvolger waarschijnlijk! Daarnaast stond nog een hoeve waar een gloednieuw woonhuis gebouwd werd. Een oude man hield alles er in de gaten, want ook de vele wielertoeristen passeerden deze plek. Terwijl ik er even halt hield passeerden er toch een zestal bikers. Ik was dus niet alleen nog op pad!

Het ging voorbij de vervallen loods een zandweg in tussen de open velden om na 37 km de splitsing te treffen tussen de ritten van 45 en van 60 km. Voor mij ging het rechtsaf langs de drukke Oudenaardsesteenweg in Kruishoutem, een stukje doorheen Ooike (Wortegem-Petegem) om de Duytstraat op het grondgebied van de stad Oudenaarde te bereiken. Ja, stad, ook al betrof het een zandweg die kwistig van stenen voorzien was. Een asfaltbaantje leidde me voorbij een mooi gerestaureerd huis dat tegenover een nieuwere grote villa met grote loods staat. Een servitudenpaadje, eerst tussen weiden en dan tussen hoge hagen, voerde me naar boven in een mooie omgeving met kleine en grote al dan niet gerestaureerde oude huizen. Dat plekje was me bekend en boven tekende de Schietsjampettermolen van Wannegem-Lede zich af tegen de grijze hemel met blauwe flarden. Halverwege de klim naar de molen ging het rechtsaf over asfalt om aan een klein kapelletje een kerkwegel op te gaan, typisch voor de streek van Kruishoutem. Via deze met betonklinkers bestrate kerkwegel tussen knotwilgen bereikte ik de oude hoeve waar de bevoorrading van de Lozerbosveldtoertocht altijd opgesteld staat. De straat lag er nu open voor vermoedelijk rioleringswerken en dat leverde dus een extra stukje klimmende off-road op!

Eens de hoek om aan het einde van de straat trof ik de tweede bevoorrading in de gemeenschapslokalen van Wannegem-Lede. Vorig jaar stonden deze mensen met hun bevoorrading iets verderop onder een tentzeil voor de kleuterschool in de snijdende koude wind! Eén man zorgde er nu voor drank en hetzelfde aanbod aan versnaperingen als aan de eerste stop. Er stonden een vijftal bikers. De man vertelde dat het vooral tussen halftwaalf en halfeen druk was geweest. En toen kwam Sinterklaas in het lokaaltje binnen! Een niet meer zo jonge biker met lang grijs haar en dito baard! Doe deze man een kazuifel om en zet een mijter op diens hoofd, dan is alles in orde voor 6 december! Of hij een zwarte piet heeft, dat weet ik niet, het is ongepast om zoiets te vragen! Van het stof misschien, kan zijn! Ik rijd zelden tochten in Oost-Vlaanderen en toch ben ik deze man met 99 procent zekerheid al eerder tegengekomen! Twee jaren na elkaar op dezelfde toertocht in Oosterzele eind juli! Ik meende hem tegen de man van de bevoorrading te horen zeggen dat hij uit Oostakker kwam.

Even over drieën weer op pad en via de straat weer tot hetzelfde kapelletje van daarnet waar we de kerkwegel op werden gestuurd. Nu ging het de andere kant uit om over een grasspoor naar boven te kruipen en uit te komen in een straat die zelfs een vermelding op Wikipedia haalt! De Huisepontweg in Kruishoutem die van Wannegem-Lede naar Huise voert. Beschermd dorpsgezicht en bekend als kasseistrook uit de Ronde van Vlaanderen, heraangelegd in 2008 en te zien in een korte sequens in de tv-serie van nog niet zo lang geleden! Ik passeerde het in een bos verscholen kasteel van Wannegem-Lede en even verderop de Schietsjampettermolen. Daar stopte een auto met mensen die naar hier waren gekomen om vermoedelijk communiefoto’s te maken aan de molen. 44 km om 15.15 u.

Na de molen rechtsaf de weidse open velden in om een kilometer verder een pas omgeploegd veld door gestuurd te worden met de molen en de kerktoren van Wannegem aan de rechterhand boven op de helling. Een mooi vergezicht, maar veel wind ter plekke. Een asfaltbaantje bracht me daarna tot aan een volgende kasteel met vier ajuintorens en tot op een redelijk drukke grote baan in Kruishoutem die toepasselijk Kasteelstraat heet. De poort goed beschermd met licht en een camera. 47,5 km. Een veldweg in tegenover de hoofdingang van het kasteel, waarna asfaltbaantjes me langsheen een grote uitkijktoren leidden (49,5 km). Straten door Kruishoutem met op 51,5 km een zacht klimmende veldweg. Twee kilometer verder zag ik een bordje staan dat verwees naar het bekende Hof Van Cleve van sterrenchef Peter Goossens. Vorig jaar ben ik even tot daar gereden. Buiten het feit dat het op een hoogvlakte gelegen is, valt daar weinig te zien. Zeer bescheiden zelfs, wat van de chef niet kan gezegd worden! Op 54,5 km ging het via een brug weer de snelweg over wat het begin van het einde betekende. Wanneer ik daar even halt hield, staken me nog een zes bikers voorbij, waaronder Sinterklaas.

Vorig jaar had ik in mijn verhaaltje geschreven dat de laatste tien kilometer een afknapper waren. Dat is blijkbaar niet in blindemansogen (iets dat geschreven is kan moeilijk in dovemansoren vallen) gevallen, want de afsluiter van de rit was compleet verschillend van deze van vorige editie. Zo kregen we van 55 tot 57 km nog twee keren een extra kurkdroge singletrack met de nodige bulten en putten voor de wielen geschoven doorheen een privaat stukje bos langsheen de Blauwdreef (Zulte). Die bultjes waren niet allemaal aan mij besteed, zeker niet aan het slot van een lange rit. En ook Sinterklaas zag het niet overal zitten. Toen ik hem zei dat die korte bultjes niet meer bestemd waren voor een pannenkoek van mijn leeftijd en kaliber, antwoordde hij dat hij daar vroeger overal over reed, maar dat die tijd nu voorbij was! Was de rit vrij eenzaam geweest, in het totaal 49 rijders weten inhalen, net op deze voor mij lastiger plek kwamen de bikers uit het niets opzetten. Een zevental reden er op dat ogenblik rond. De laatste kilometers verliepen nog over een grasspoor, enkele smalle servitudenpaadjes en straten. Eens de spoorweg weer over bereikte ik in het zog van Sinterklaas de eindmeet. Met de verplaatsingen heen en terug naar de auto goed voor bijna 63 km.

De fiets was nauwelijks vuil, maar omdat ik nog andere mannen in de weer zag aan de bikewash, heb ik toch de tuinslang eens op mijn vehikel gericht. Met handige spuitlansen zonder hoge druk was de fiets zo weer schoon. Mijn fiets in bewaring gezet en mezelf direct op een lekkere braadworst getrakteerd. De grote sportzaal zat nog tjokvol renners. De braadworst doorgespoeld met een glas donkere. Genoten van de gezellige drukte, tot de ontdekking gekomen dat er rijsttaartjes verkrijgbaar waren, eentje geproefd en doorgespoeld met een frisdrank. Dan werd de prijslijst mij duidelijk en herinnerde ik me van vorig jaar dat alles aangeboden werd aan één euro! Dat compenseerde de iets hogere inschrijvingsprijs die deels aan een goed doel wordt geschonken. Er zijn streken die meer mountainbikewaardig zijn, maar ik heb me op deze Oost-Vlaamse toertocht toch goed geamuseerd. De toer was beter dan deze van vorig jaar, ook al zal hij voor het grootse deel hetzelfde geweest zijn, maar het slot was in elk geval knapper en dat blijft altijd in het geheugen hangen. De organisatie was prima geregeld, zo’n evenement op poten zetten moet veel werk vragen, er zijn een aantal private plaatsen toegankelijk voor de gelegenheid en het was plezant van daar nog eens geweest te zijn.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

08-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Me in Zele geparkeerd op nagenoeg dezelfde plek als vorig jaar in de Veldekensstraat. Ik was daar nog met de bike gepasseerd tijdens de Halloween-nachtrit op 31 oktober vanuit het centrum! Aan de start kreeg ik Patje2 nog even te zien, maar hij was al ingeschreven en vertrok omdat hij thuis beloofd had van tijdig weer terug te zijn. Er vertrok ook een delegatie van het Waasland Mountainbike Team en dito School. Daar had ik vorig jaar bij toeval bij een aantal toertochten hetzelfde trio (man, vrouw en zoon) van te zien gekregen, onder anderen in Anderlues en hier in Zele. Ik denk dat ze er nu weer bij waren, want nadat hij vertrokken was, stak er iemand zijn hand op. Nog een kort babbeltje met twee vrouwen uit Lennik die hier voor de eerste keer kwamen rijden en zich afvroegen of ze de tocht van 40 km wel zouden aankunnen. Zij hadden de modderige tocht van Liedekerke nog vers in het geheugen. Maar als ze gewend zijn van in hun eigenste Vlaams-Brabant te rijden, dan moesten ze hier de 40 km zeker aankunnen!

Het ging vanaf Veldeken de nog vrij rustige hoofdweg Keltenlaan over en via een poederdroge zandweg en asfaltbaantje richting de dijk. Even verderop ging het de dijk op om deze te berijden van 2,5 tot 4 km, aanvankelijk over beton, daarna over een natter graspaadje. De dijk weer af naar de lager gelegen velden, weer eventjes op en af, om na 5 km op een asfaltbaantje de eenzaam aan de voet van de dijk gelegen cafés De Waterhoek en ’t Veerhuis te passeren. Dit laatste herbergt een supportersclub van wielrenner Greg Van Avermaet, aldus een groot bord boven de ingang. Een halve kilometer verder ging het een beenharde veldweg op en trof ik midden de velden de eerste splitsing tussen de routes van 30 km en 40-60 km op 6,5 km na het vertrek omstreeks 9.40 u.

Gekozen voor de langste route die me over een asfaltbaantje voorbij Taverne Den Draver bracht. Intussen reden we over het grondgebied van Berlare. Vanaf de Quote ging het dan over asfalt en droge assenwegen om op 9,5 km rakelings langs de bewoonde kern van Berlare te passeren ter hoogte van een straat die Blanquartsveld heet. Daar reden we dan doorheen een klein stukje bos met enkele buitenhuizen en over het traject van een vaste blauwe route. Deze plek kon ik me nog van vorig jaar herinneren. Het ging dan over een smal paadje door het gras het bos weer uit om linksaf te slaan en een iets vettiger stukje off-road te treffen tot aan de Kamershoek in Berlare op 11 km.

We reden er het Berlarebroek binnen, dat is een waterrijk voormalig turfontginningsgebied, daterend uit de tijd dat turf nog als brandstof werd gebruikt, thans een natuurgebied met wandelwegen. Van 11,5 tot 13,5 km reden we er een lusje over een breder bospad, gevolgd door een smal grasspoor en bredere zandwegen. Vanaf de bredere zandweg zag je de achteropkomende bikers op het grasspoor rijden. Er liepen daar ook joggers en wandelaars rond! De zandweg kwam uit aan de rand van een villawijk op 14,5 km. 10.10 u. De villawijk door om op 15 km de Oude Dreef in Overmer-Donk te bereiken. Deze dreef doet denken aan de toegang tot een kasteel en leidt voorbij een bizarre maar prachtige hoeve. Na het passeren van een poort die voor de gelegenheid op een kier was opengezet, reden we weer een stukje voorbij de rand van Berlarebroek. Na enkele bomen en struiken rond een waterplas kon je de achterkanten van de huizen in de hoogte zien staan en reden we weer Berlare binnen. 16 km. Er volgden vanaf de Turfputstraat enkele bizarre steegjes en smalle straatjes om de verharde Kasteeldreef tussen rijen bomen te bereiken. Op 18,5 reed ik het centrum van Berlare weer uit om off-road te bereiken op een veldwegel tot aan de Vlietwegel.

Daar ging het de Hoenderstraat in, dat is één van de plaatselijke buurtwegels die er allemaal een naam dragen, vermeld op kleine bordjes. Via een villawijk bereikte ik daarna op 20 km de basisschool Ten Berge. Van de vorige keer kon ik me herinneren dat hier enkele zandhopen liggen op een braakliggend terrein met los zand. En daar werd natuurlijk dankbaar gebruik van gemaakt om de bikers over te sturen. We kregen er dus enkele uit de kluiten gewassen en soms vrij zanderige pukkels voor de wielen. Vanaf daar ging het dan verder over landelijke buurtwegels, met soms bizarre namen, zoals de Saros-Neringwegel op 22 km na het vertrek omstreeks 10.50 u. Een zandweg voerde voorbij een plek waar graafwerken bezig waren aan een dijk, vermoedelijk in verband met de deltawerken langsheen de Schelde. Daar ligt tegen een hoogte een mooi stukje bos dat privaat is en dus niet kan gebruikt worden in de tocht. Op 25 km bereikte ik via landelijke paadjes weer een uithoek van bewoond Berlare en passeerde ik het Riekend Rustpunt.

Het Riekend Rustpunt is een klein museum, uniek in Vlaanderen, dat een totaal onbekend en weinig bestudeerd aspect van de geschiedenis belicht: mesttransport over water van de stad naar het platteland. Het ligt aan het Sluis, op een knooppunt van fiets- en wandelroutes. Onder de titel ‘Van stadsstront naar zandgrond’ is er een permanente tentoonstelling, gewijd aan de beer- en mesthandel van de 17de eeuw tot ergens in de jaren ’30 van vorige eeuw. De steden hadden grote afval- en mestproblemen en de buiten kon die producten goed gebruiken voor de bemesting van de landbouwgrond. Overal langs de waterwegen ontstond dan ook een drukke handel tussen de stad en de buiten. Je kan het gebouwtje vrij in en uit lopen elke namiddag van het fiets- en wandelseizoen. Dit project is een initiatief van Heem- en Oudheidkundige Kring Berlare en wordt gefinancierd met Europees, Vlaams, provinciaal en gemeentelijk geld.

Er volgde dan een vrij lang stuk asfalt tot aan de Scheldedijk in het schilderachtige Uitbergen (Berlare) om er na een bochtje naar rechts de bevoorrading te treffen op 27,75 km van de start. 11.20 u. Er stonden sportdrank, peperkoek, speculaas, bananen en appelsienen op het menu. Ik heb daar Nothing’s Impossible van de Zwette Maanen aangesproken. Hij is me ooit voorbijgevlogen tijdens een toertocht in Awenne op 15 augustus van vorig jaar en via een ander forumlid ben ik te weten gekomen wie die bikkel was. Er is nu eenmaal iets waardoor hij opvalt! Aan de stop was ook de splitsing tussen de routes van 30-40 km en de route van 60 km. Eerder op de voormiddag was daar een fout gebeurd en stond het bordje voor de 40 km bij dat van de 60 km, waardoor een aantal bikers meer kilometers reden dan gepland!

Na de stop ging het over asfalt verder tot de grens met Schellebelle (Wichelen) ter hoogte van een bruggetje over een waterloop. 30 km. Veldwegen, assenwegen en stroken asfalt voerden me door Schellebelle, wat prat gaat op de mooiste plaatsnaam in Vlaanderen. Ter hoogte van de Aard reed ik vlak naast de door wielertoeristen bereden dijk naast de Schelde en vanaf de sluis aldaar ging het rechtsaf naast de Kalkenvaart. 32,5 km. Vanaf de sluis had men er een mooi zicht op. Hier staken de eerste twee bikers sinds de rust me voorbij. Gewoonlijk krijg ik tijdens het tweede deel van de tocht nog weinig deelnemers te zien, zeker op de langste afstand, en dan begin ik uit nieuwsgierigheid te tellen! Het ging een betonbaantje naast de vaart op en daar kreeg ik af te rekenen met stevige koude tegenwind. Links kreeg ik de drassige omgeving van de Kalkense Meersen te zien, waar de bomen met hun voeten in het water stonden.

Ik verliet het betonbaantje linksaf in het zog van een snelle biker in een spierwitte broek, maar de kerel betrouwde het gehavende smalle spoor met diepe voren tussen een brede gracht en een prikkeldraad evenmin als ik. Hij bleef wel op z’n fiets zitten, maar duwde zich voort met de voet aan de grond. Even afstappen leek me handiger om gespaard te blijven van een duik in koud water! Toen ik de plek voorbij was kwamen er nog twee bikers met de nodige commentaar over het onbetrouwbare paadje dat we op 33,5 km voorgeschoteld kregen! Tot 35 km volgde een zeer lange veldweg met enkele bochten en een paar diepe sporen waar ik werd ingehaald door nog een wel zeer snelle jongen en nog een groepje van drie te zien kreeg. Het ging weer even tot vlak aan de rand van de Kalkense Meersen, voorbij een strook met kale bomen van waarachter een imposante kerk met mooie toren opdoemde. Exact op het middaguur na 36 km.

Bij het bereiken van de eerste huizen de afslag rechts in een smalle servitude even voorbij gereden om te zien waar ik me ergens bevond. Het bleek Wetteren te zijn. Straten en veldwegen voerden me tot aan een grote baan op de grens van Wetteren en Kalken (Laarne). 39 km. Ik kreeg er af te rekenen met veel tegenwind. Toen ik even halt hield kwam er nog een biker voorbij, gevolgd door een duo. Van de grote baan ging het onmiddellijk naar een betonbaantje in een winderige open vlakte om een veldweg te bereiken die Kleystraatje heette. En maar stompen in het zog van de twee bikers. Even later ging het door het centrum van Kalken, door onder anderen een nieuwe woonwijk, en reed ik na 41 km de kerk voorbij. Een kilometer verder bereikte ik na de doortocht van het dorp een grote baan.

Samen met nog een eenzame rijder reed ik vanuit Kalken over landelijke wegen en een winderige veldweg tot aan de sporthal van Overmere op 45 km. Met drie bikers in m’n zog ging het over een stokoud kasseibaantje en over de buurtweg Galgenstraatje. 12.45 u. Er volgde een brede assenweg naar de ingang van het recreatiedomein Nieuwdonk op 47,5 km. Toen ik even halt hield reed me nog een snelle jongen voorbij. Het ging linksaf een paadje in om het Donkmeer te bereiken. Het was bitter koud waardoor er weinig mensen te bespeuren waren op dit toeristisch pleisterplekje. Samen met vijf andere bikers, de laatsten die ik vandaag te zien kreeg onderweg, waardoor het totaal na de stop op 22 kwam te staan, reed ik omheen het Donkmeer en de hoofdstraat over om de volgende landelijke asfaltbaantjes te bereiken.

Omstreeks 50 km ging het weer off-road over paden met een harde ondergrond. De omgeving kwam me bekend voor van de vorige editie en ik bevond me inderdaad op het traject van het Bareldonkpad, een plaatselijke wandelroute, en reed tegen de richting van de blauwe vaste route in. Ik passeerde een private visvijver tussen de bomen, waarna een lange harde zandweg me voorbij een strook bos voerde op 52 km na het vertrek. Het was daar een eenzaam stukje zonder bebouwing tot ik uitkwam aan een enkele huizen. Het ging na 54 km de Kamershoekwegel op, dit is één van de lokale buurtwegen. Hierdoor wist ik dat het einde zo stilaan in zicht kwam. Ik was ook stilaan moe aan het worden. Op 54,5 km stond er inderdaad een bordje met “laatste loodjes” en kwam de Keltenlaan in zicht waar het nu drukker was dan vanochtend. Na nog een veldweg diende ik deze te kruisen en kwam ik voorbij een parking voor vrachtwagens. Daar onderbrak ik als een hond in een kegelspel het gesprek van de jonge chauffeurs van twee wagens die naast elkaar de doorgang versperden.. Om 13.30 u was ik na 57,5 km weer aan de tent in Veldeken. De bikewash was net ontmanteld, twee mannen droegen de slang naar de tent. Mijn fiets was ook niet al te vuil en kon zo mee naar huis.

Het kraampje met de frieten, braadworsten en hamburgers was nog operationeel, er werden zelfs verse pistolets aangevoerd. Het ijzer dus gesmeed terwijl het heet was en een puntzakje frieten en een hamburger besteld. Terwijl ik daar op wachtte kwam er nog een groep van vijf toe! Ik was dus niet de laatste! Ik had honger en de frietjes smaakten! Alles doorgespoeld met twee blikjes icetea. Omdat er een groep van vier mannen binnen kwam die elk een paasei vast hadden, dacht ik er aan dat we bij aanvang een bonnetje hadden gekregen voor een paasei. Een sympathieke attentie vanwege de organiserende club. Het moet toch allemaal extra werk meegebracht hebben om zakjes te vullen met een groot ei en enkele kleintjes. Buiten scheen de zon, het was goed zitten in de verwarmde tent en ik ben daar nog bijna een uur blijven uitblazen, geen zin om al naar huis te gaan. Maar ook aan dit mooie liedje kwam een eind. Allicht tot volgend jaar.

Het was een Oost-Vlaamse tocht met redelijk wat verhard, weinig bos en veel veldwegen. Maar omwille van de grote afstand en de felle tegenwind tijdens het tweede deel was ik toch goed moe. De organisatie door ’t Zonhoekje was prima in orde, van de bikewash en douches heb ik geen gebruik gemaakt. Ik heb me in ieder geval goed kunnen amuseren. Terug naar huis via de Konijnenpijp om de ring rond Antwerpen te vermijden. Midden op de Noorderlaan stond een auto stil. Ik moest nog uitwijken omdat de auto op het rijvak links van me dat ook deed! In de achteruitkijkspiegel zag ik een ferm gedeukte koffer en brokstukken op de grond liggen. Maar geen andere voertuigen te zien! Er stonden enkele mensen samen aan de oversteekplaats. Twee ongevallen op één dag passeren, een mens is dan blij van veilig weer thuis te komen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

Foto: de Kalkenvaart aan de Kalkense Meersen (foto Vilda - Yves Adams).

05-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het begon in ieder geval veelbelovend, want het ging al direct over enkele bultjes en gedurende een dikke kilometer kregen we de singletracks in het bos achter de voetbalvelden voor de wielen. Een amusante opener voor deze tocht over kurkdroge paadjes, soms bijna bladgrond, tussen de dennenbomen. Tot 3 km volgde nadien een afwisseling van veldwegen en asfaltbaantjes door een open omgeving. Dan ging het dokkerend over een kasseiwegeltje dat eventjes naast de hoofdweg liep waarlangs ik daarstraks naar Olen was gereden en waar ik bikers had zien rijden. Dat was nabij de grens met Herentals. Even verder staken Ward en Frans van 3D-Cad-Systems me voorbij. Het was al een tijdje geleden dat ik hen te zien had gekregen na een wat weer betreft weinig interessante winter. Veldwegen, singletracks door stukjes bos en bij wijlen een asfaltbaantje voerden me daarna door een landelijke streek.

Op 5 km kruiste ik een spoorweg en diende ik een grote baan over te steken. Er waren nergens seingevers, een luxe op sommige andere tochten die voor mij niet direct hoeft. Ik kijk liever zelf goed uit en het is maar een gevaarlijke taak als je er mee belast wordt! Aan de andere kant ging het recht het Boudewijnspad in, een lokale zandweg. 5,75 km om 9.45 u. Langsheen dit pad passeerden we even verder de vervallen Brannekenshoeve, één van de oudste huizen van Sint-Jozef-Olen. Na de korte passage van het Brannekensbos arriveerde ik aan een kanaal, vermoedelijk dat van Herentals naar Bocholt, om er een splitsing te treffen tussen de routes van 15-30 km naar links en 50 km naar rechts, dit op 6,5 km na het vertrek. Even gestopt en dan rechtsaf de richting van de 50 km uit gereden. Een passerende biker riep me grappend toe dat de andere optie “toch maar de kidstoer was”! Van daar ging het tot 8,75 km over het onverharde, kurkdroge, goed van putten voorziene pad langsheen het kanaal. Er lag een dunne ijslaag op het water! We reden voorbij de muren die achter de bedrijven naast het kanaal zijn gebouwd. Via een brug het kanaal over in Sint-Jozef-Olen om aan de andere oever op onze stappen terug te moeten keren. Nu had je een beter zicht op de bedrijven achter de muren en kon je de groepjes bikers aan de overkant goed zien rijden. Aan deze kant van het kanaal lag er een asfaltbaantje dat we gedurende een halve kilometer bereden. Op de plek waar een man vanuit de deuropening van zijn bestelwagen de bikers op de andere oever gadesloeg, ging het rechtsaf een soort heide in. Daar konden de bikers tot 10,5 km genieten van een mooi stukje over zanderige paden en iets lastiger, schijnbaar weinig gebruikte, grassporen. Naar het einde ervan toe werd ik voorbij gestoken door twee mij bekende Bierbikers uit de streek van Heverlee en Leuven en twee mij onbekende rijders van Garage Felix uit Brecht. Vanaf het paadje over de heide arriveerde ik weer aan het kanaal.

Het ging zo’n halve kilometer langsheen dit kanaal om dan weer een zijsprongetje te maken dat ons doorheen een natte grasvlakte, voorbij een bizarre vijver en over een nat pad langsheen een moerassig gebied voerde. Daarna volgde een pad op en af doorheen een dennenbos tot aan de stortplaats De Rendelaer van Umicore. Daar kwam ik drie Weetabix-boys tegen, zonder Weetabix zelf, en waarvan ik de derde nog niet eerder gezien had. Tot 13 km volgde een leuk stuk met veel bulten op en af doorheen een dennenbos. Aan de linkerkant kon je tussen de bomen door het netjes opgehoogde “stort” zien liggen. Op 14,5 km ging het via een brug het kanaal over om in een volgend bos mooie singletracks en paadjes te treffen. Twee kilometer verder ging het weer even vlak langsheen het kanaal waar aan de overzijde een kleine jachthaven ligt. Daar reed ik even door een bos op een plek waar natuur en bewoning elkaar raken. De bewoonde wereld was trouwens nergens ver af! Want korte tijd later reed ik voorbij de Decap Orgelfabriek in Herentals. Daar was een splitsing tussen enerzijds de route van 15 km en anderzijds de toeren van 30 en 50 km, op 17 km van de start. Even twijfel, samen met drie andere bikers, omdat verderop enkel vermeld werd dat men zich op de route van 50 km bevond. Van 30 km was geen sprake.

Het ging terug in de richting van waaruit ik kwam over leuke paden die evenwijdig liepen met het kanaal doorheen een smalle strook bos. Op 18,5 km dienden de bikers een grote baan te kruisen. 10.45 u. Asfalt ging over in een onverharde assenweg doorheen de velden. Aan het einde van deze assenweg kwam op 19,5 km een splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de rest. Van hier af ging het omstreeks 21 km over een kwistig van putten voorziene veldweg naast het kanaal, deze keer het Albertkanaal. Daar werd ik plots bij de schouder vastgepakt door iemand die zich wilde laten voorttrekken en kreeg ik Pierrot Le Fou van de Bierbikers te zien! Dat was lang geleden! Tijd voor een korte babbel, waarbij ik noodgedwongen mijn tempo even moest opdrijven op een kasseibaantje! Even later kwam er een groep voorbij waarbij ik door nog een bekende Bierbiker werd begroet. Zij gingen achter Pierrot aan en al snel verdwenen deze bikers uit mijn gezicht met een lichte stofwolk achter hen op de droge veldweg. Deze weg bracht me na 23 km tot vlak bij de snelweg E313 ter hoogte van de afrit Olen-Herentals.

We dienden over de veldweg te rijden die naast de snelweg loopt om dan een fietspad te bereiken dat ons van 24,5 tot 25 km langsheen een drukkere baan voorbij een KMO-zone langsheen het Albertkanaal bracht. Dan een weg in naar beneden richting het kanaal om rechtsaf een smal paadje op gestuurd te worden. Een gespannen lint deed vermoeden dat we hier tegenliggers gingen krijgen. De reden werd al snel duidelijk. Langs dit paadje ging het naar en van de bevoorrading. Die stond op 25,5 km opgesteld voor de chalet van de Waterskiclub Olen op de oever van het Albertkanaal. Het was daar lekker koud! Op het menu stonden appelsienen, bananen, wafels en uiteraard paaseitjes. Warme soep was welkom geweest, maar niemand rekent eind maart nog op zo’n extreem koud weer! We moesten het dus stellen met sportdrank. Er was nog wat beweging op de zonneweide (sic) voor de chalet. Aan de overkant van het kanaal kon je bikers zien rijden die daar de steile dijk op moesten. Sommigen deden een poging met de bike, maar moesten die staken. Je kon zo goed als geen aanloop nemen. Dus ging het verder via de houten trap. Later zou ik ook deze plek passeren, en dat was tegen het einde van de rit. Een tiental minuten uitgetrokken voor een knabbeltje en twee bekertjes drinken en dan weer op pad omstreeks 11.25 u.

Na de stop ging het verder over singletracks die op een terrein lagen achter de bedrijven langs de snelweg. Daarna over een lastiger grasspoor gelegen tussen de straat van het bedrijventerrein en de E313. Het paadje eindigde zeer smal tussen een afsluiting en een gracht. Daarna via een brug de E313 over om het natuurgebied Teunenberg te bereiken op 28 km na de start. Dit is een voormalig militair domein (van 1954 tot 2000) van het Britse leger en thans vrij toegankelijk. Via een brede, in onbruik geraakte betonbaan die doodloopt op de snelweg, reden we het gebied binnen om daarna een bosweg te treffen. Er volgde een plezante singletrack met enkele korte steile afdalingen en bochtjes. Al snel stierf het motorengeronk van de snelweg uit en reden we een waar stiltegebied binnen. Mooie singletracks en bospaden stonden er op het menu. We reden een hele tijd in Teunenberg over een gesmaakte afwisseling van bospaden, smalle wegeltjes en betonwegeltjes door de bossen die dateren uit de tijd dat het hier nog een militair domein was, doch nog in zeer goede staat verkeren. Vanaf een bospad zag ik aan de linkerkant een aantal grote in onbruik geraakte loodsen staan. Op een singletrack bemerkte ik een geel pijltje van een vaste mountainbikeroute. Gewoonlijk worden die gele pijltjes gebruikt om de verbindingsweg aan te geven tussen twee vaste routes. Ook de mountainbikers hebben de Teunenberg dus duidelijk in gebruik genomen. Niet verwonderlijk, want we kregen er een zeer mooi stukje parcours van ettelijke kilometers voor de wielen. Door het feit dat er in lussen werd gereden waarvan de paadjes soms in elkaars nabijheid kruisten, kreeg ik twee kerels die ik aan de bevoorrading had zien staan nog een paar keren te zien op plaatsen waar de te volgen paden elkaar raakten.

Op het middaguur trof ik aan de rand van het bos en na een singletrack een splitsing tussen de 30 en de 50 km op 33,5 km na de start. De rijders van de langste route werden naar een lange singletrack gestuurd die evenwijdig liep met een straat in het bos aan de rand van Teunenberg. We konden er daarna nog genieten van een mooi stuk bos. Na het oversteken van een grote drukkere baan doken we opnieuw de bossen in om er leuke paadjes te kunnen berijden. Er stonden daar kleine witte bordjes die een plaatselijke fietsroute markeerden. Plezante wegeltjes slingerden er zich door het bos. Daardoor kreeg ik hetzelfde tweetal van aan de stop nog eens te zien. Op 36,5 km kwam ik na dit mooie intermezzo weer uit de bossen tevoorschijn en ging het verder over een landelijk pad dat Olense Heide heet op het grondgebied van Westerlo-Oevel. Via de Schuurveldstraat arriveerde ik weer op dezelfde plek van de laatste splitsing en van daar ging het dan verder over de gezamenlijke route met de 30 km. 37,5 km om 12.20 u.

Het ging terug in de richting van de bossen van de Teunenberg en dat stond garant voor nog een zeer leuk pad met gelijkaardige korte steile dropkes en klimmetjes om weer naast de E313 te komen. Ik reed rakelings langs de plek waar ik de Teunenberg was binnen gekomen over een bospaadje evenwijdig met de betonbaan, om er een biker te zien die het gebied nog voor zich had en nog aan deze mooie lus van een dikke tien kilometer moest beginnen.

Het ging het bos uit over een lange singletrack die recht op recht evenwijdig met een betonbaan liep op de rand van het gebied Teunenberg. Eens het bos weer uit bracht een veldweg me tot aan de volgende splitsing tussen de 30 en de 50 km op 40 km na het vertrek. Daar begon voor mij de laatste etappe van tien kilometer. We kregen er nogmaals een stuk bos aan de rand van de Teunenberg voor de wielen. Om daarna een stukje bewoonde wereld te doorkruisen langsheen enkele straten met villa’s op het grondgebied van Westerlo-Oevel. Een gehavende singletrack voerde over een vlakte waar recent bomen moeten gerooid zijn, te zien aan de achtergebleven resten, om op 43 km weer de bossen in te gaan. Daar konden we genieten van een over en weer slingerend paadje met enkele plezante kombochtjes. Tot 44,75 km kregen we een opeenvolging van vele mooie genietbare paadjes in de bosrijke streek van Westerlo-Oevel. We passeerden er onder anderen een afgedankte fit-o-meter. Om weer de bewoonde wereld, die trouwens nergens ver af was, te bereiken. Servitudenpaadjes tussen huizen en langs tuinen leidden ons door Oevel tot aan een straat met nieuwe villa’s die aan de voet van het talud van de E313 ligt. De snelweg ligt daar op een hoogte achter geluidsschermen. Het tellertje toonde 44 km.

We werden dan weer in de richting van het Albertkanaal gestuurd, even er langs, om daarna een weinig gebruikte spoorweg langs het kanaal letterlijk over te moeten kruipen om zo een brug over het kanaal te kunnen bereiken. 47,75 km en 13.00 u. Het kanaal over via Neerbuul (?) om dan een bochtje van 360 graden te moeten nemen om de Kanaaldijk in te slaan, een kasseiwegeltje dat naar beneden voert tot aan het kanaal. Daar ging het een houten trapje af om het jaagpad te bereiken. Dan ging het eventjes langs het kanaal over het asfalt om op exact 48,48 km de grote trap te bereiken waar iedereen naar boven gestuurd werd. Recht tegenover de chalet van de waterskiclub op de flanken van de andere oever van het Albertkanaal waar de bevoorrading was opgesteld. Je moest al moeite doen om de chalet te spotten, wat iets zegt over de breedte van het kanaal en de hoogte van de dijken op die plek.

Een poging gewaagd om al rijdend naar boven te geraken, maar als het al de anderen niet lukte, waarom deze pannenkoek dan wel! Het ging dus verder gewoon te voet. Eens boven zag ik nog drie anderen met hun fiets naar boven komen geklauterd. Van daar ging het naar de Boskant in Olen om weer op en af van de kanaaldijk gestuurd te worden. De laatste kilometers voerden me over de nieuwe vaste route van de Slijkdabbers uit Olen, aangegeven door geplastificeerde blauwe pijltjes. Na 51,81 km bereikte ik weer de voetbalpleinen van Hezewijk. De fiets schoon spuiten was niet nodig omdat hij niet heel vuil was geworden en op paasmaandag nog zou gebruikt worden. In de kantine was niet veel leven meer, ik zal weer de laatste geweest zijn om te arriveren. Omdat hij met zijn rug naar mij zat en omdat de Bierbikers blijkbaar nieuwe pakken dragen, had ik niet gezien dat Pierrot Le Fou en zijn gezelschap daar nog zaten, tot op het ogenblik dat zij huiswaarts vertrokken!

Nog twee drankjes binnengegoten en eens gevraagd aan één van de bikers achter de toog waarvoor die TAZ dan wel moest staan! Het verwijst gewoon naar Taz, de Tasmanian Devil, een figuurtje uit de tekenfilms van Looney Tunes van Warner Bros, afgebeeld op hun fietspakken. Tasmanian Devil is, zoals zijn naam al aangeeft, een antropomorf (dit betekent mensvormige) Tasmaanse duivel. Zijn uiterlijk is echter sterk afwijkend van dat van de Tasmaanse duivel, een vraatzuchtig dier dat enkel in Tasmanië leeft: hij loopt op twee benen, heeft een woester uiterlijk, en een naar verhouding erg grote mond. Bovenop zijn hoofd heeft hij twee plukken haar die sterk lijken op hoorns, als referentie aan de echte duivel. Taz is een echte alleseter. Hij peuzelt alles, maar dan ook alles, wat hij tegenkomt op. Hij staat ook vaak in conflict met de andere Looney Tunes-/Merrie Melodiesfiguren, zoals Bugs Bunny en Daffy Duck. Als hij op het verorberingspad is, dan neemt hij de vorm van een kleine tornado aan. Zijn pogingen om meer voedsel te vinden zijn een centrale plot in de filmpjes waarin hij meespeelt. Taz's woordenschat is niet erg groot. Meestal is het een raar soort gebrabbel wat hij uitkraamt.

Hopelijk hebben de bikers uit Herentals niet hetzelfde karakter als Taz! Hun toertocht mocht er in ieder geval wezen! Het kan niet eenvoudig zijn van in de druk bewoonde en geïndustrialiseerde omgeving van het Albertkanaal en de E313 een tocht uit te zetten met zo veel bos en off-road. Daarvoor moet je de eigen streek al goed kennen! De organisatie was op alle vlak in orde. Eindelijk ook nog eens een droog parcours na een doornatte winter. Eindelijk ook de zon, ook al was het bitter koud.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

02-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax