Vrijdag 5 augustus 6e Hoebelbike avond/nacht MTB

Beste biker,

Van harte uitgenodigd op de zesde editie van onze jaarlijkse avond/nacht toertocht. Deze gaat door op vrijdag 5 augustus.

Afstand: 30-40 km.
Bevoorrading: 1
Vertrekplaats: Baljuwhoeve, Nederstraat 55, 1602 Vlezenbeek
Inschrijving: 18:00-22:00 u
Prijs: 5 euro

Als de weersomstandigheden het toelaten, rijden we door café 'In De Linde'.

Geschenk voor elke deelnemer, onder de vorm van een waardebon voor een saunabeurt en een bon voor een inheemse boom naar keuze. (Af te halen op een later tijdstip).

Ook voorzien:

-bikewash
-massage
-après bike
-broodje met pens

Zie www.hoebelbike.be voor meer info.

Zondag 7 augustus 15e Hoebelbike MTB tocht

Beste biker,

Van harte uitgenodigd op de vijftiende editie van onze jaarlijkse MTB-Toertocht. Deze gaat door op zondag 7 augustus.

Afstand: 27-41-46-68-90-110-125 km.
Bevoorrading: 1 tot 5 naargelang de afstand
Vertrekplaats: Baljuwhoeve Nederstraat 55, 1602 Vlezenbeek
Inschrijving: 110-125 km: 07:00-09:00 u en 8 euro
Inschrijving: 68-90 km : 07:00-10:00 u en 6 euro
Inschrijving: 27-41-46 km: 08:00-10:30 u en 5 euro

Geschenk voor de deelnemers, zolang de voorraad strekt, onder de vorm van een waardebon voor een saunabeurt en een inheemse boom naar keuze (boom af te halen op een later tijdstip)

Binnenband voor deelnemers die de 125 meerijden in O2 Marathon Challenge verband.

Ook voorzien:

- bikewash
- massage (vanaf 11:00 u)
- après bike
- broodje met pens

Zie www.hoebelbike.be voor meer info.

28-07-2011 om 04:07 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-40-50 km) van mountainbikeclub Just Ridin’ te Waasmunster.

Vandaag ook naar het zoete Waasland afgezakt om de toer in Waasmunster te komen rijden.  Waasmunster bleek dichter bij de deur te liggen dan verwacht, de GPS liet me de snelweg al verlaten via de afrit Sint-Niklaas, zodat ik om 9.15 u aan de inschrijving stond.  Daar was al veel lawaai onder de tent van mannen die op dit vroege uur al met een Chouffe in de hand stonden.  Om 9.30 u vertrokken voor de rit van 50 km.

De eerste tien kilometer werden we over straten en paden gestuurd in een bosrijke omgeving die echter ingenomen werd door statige villa’s.  Niet te schatten wat voor paleizen dat daar tussen stonden!  De mensen die daar wonen lijden beslist geen armoede!  Asfaltbaantjes en smalle paadjes door de bossen wisselden elkaar af.  De eerste splitsing was in een pad in een donker bos en die had ik met moeite gezien.  Ik vond het vreemd dat niet iedereen dezelfde richting koos en daarom keerde ik op m’n stappen terug.  De bordjes die de splitsingen aanduidden waren zo netjes en professioneel dat ik dacht dat ze voor de vaste route bedoeld waren!  Een groepje jonge gasten die na mij ingeschreven hadden, sloeg af richting 30 km.  Dertigers met dure fietsen, een blits pak en bijpassende helm en een zonnebril op!  En dan toch de kortste toer!  We werden langzaam maar zeker richting de singletracks gestuurd die liggen in de bossen naast de snelweg E17 en waar ook de vaste route passeert.  Een gedeelte van de eerste echte track lag er gehavend en vettig bij.  Er zitten daar een aantal diepe groeven in.  Ik was niet de enige die het niet betrouwde!  Via een weinig gebruikte brug kruisten we de snelweg.  Er stond daar een vader met zijn dochtertje.  Dat kleine meisje zal het op die track toch niet gemakkelijk gehad hebben denk ik!  Omdat er hier meer bikers reden vermoedde ik dat alle afstanden langs deze tracks gestuurd werden.  Met reden!  Weer doken we een track in aan de overzijde van de snelweg.

De singletrack ging over in een pad dat boven op de flank van een helling naast de snelweg gelegen was.  Het was mega om van daaruit de drukte op de weg onder je te zien.  Aan de linkerkant stonden in het bos nog steeds een aantal grote villa’s die je door die helling dus nooit kunt zien staan van op de snelweg!  Curieus dat er in dit vlakke land op die plek zo’n hoogteverschil is.  Of werd de snelweg daar indertijd om de één of andere reden uitgegraven?  In ieder geval arriveerden we aan de afrit Waasmunster en moesten we naar rechts via de brug de snelweg weer kruisen.  Verderop splitste de grotere afstanden zich weer af van de 30 km.

We doken weer een stukje bos in en ik ben dan even gestopt aan een klein kapelletje.  Toen ik er rond reed zag ik dat een onverlaat de pas vervangen raampjes in gewapend glas had stukgegooid.  Zelfs het Mariabeeldje was daardoor beschadigd!  Men kan zich de vraag stellen welk plezier men er aan beleeft van zulke zaken te vernielen!  Het bospad ging over in een gezellige lange, smalle straat, geplaveid met kleine kasseitjes en waarin de huizen tegen elkaar aanleunden, de Schietakkerstraat!  We werden naar het centrum geloodst over het mooi aangelegde kerkplein en reden door het Marollenstraatje.  De oude koterijen hier stonden in schril contrast met de kasten van huizen van daarnet.  Het was leuk dat we even kort door het centrum werden geleid.  Volgde weer een stukje bos en een smal pad, om dan geconfronteerd te worden met een prachtig geschilderd kasteel op een immens grote gazon.  Ik heb het even opgezocht op internet, dat was het kasteel Ortegat.  Na nog enkele paadjes volgde nog een kasteel, Blauwendael (ik ben even gaan kijken naar de inrijpoort in plaats van er gewoon voorbij te vlammen) en dat zou eigendom zijn van de gemeente.  Vandaar dat het park er vrij toegankelijk was en we zonder problemen gebruik konden maken van de paadjes.

Aan de bevoorrading was er nog redelijk wat beweging.  Onderweg trouwens ook.  Ik ben een late vertrekker en dus is de grote meute meestal al voorbij wanneer ik start.  Het was leuk van eens niet alleen onderweg te zijn en anderen met hun bikes te zien voorbij crossen.  Ik heb een stuk banaan en wat peperkoek gegeten.  Er kwamen zes bikers toe die op hun pak drie apen hebben staan.  Ik heb even gekeken op internet en dat zou een team zijn uit Sint-Niklaas.

Na de bevoorrading werden we een asfaltbaantje dat bovenop een dijk lag, opgestuurd en even verder volgde de afsplitsing van de 50 km.  Ik vermoed dat het een dijk naast de Durme is, maar ik ben niet zeker, vermits ik geen water kon zien.  Het asfaltbaantje werd smaller en ging over in een paadje dat langs weerskanten begroeid was met mooie bloemen op lange stengels die de omgeving aan het gezicht onttrokken.  Verder kwamen in het gedeelte na de pauze redelijk wat rustige asfaltbaantjes voor.  Soms reden we in de buurt van de snelweg, te horen aan het aanzwellende geluid.  Een bizarre plek was het “Oud Vliegveld” waar we over een brede betonbaan in een soort niemandsland gestuurd werden.  Aan het einde ervan was een grote poort en zag je links een overwoekerde caravan onder een ingestorte overkapping staan.  Ooit iemands buitenverblijf in betere tijden?  Naast die poort doken we het bos in en reden over een paadje naast een beek.  Terug uit het bos stonden nog een paar mooi gelegen huizen met netjes aangelegde tuinen.  De aapmannen staken me voorbij.

We arriveerden weer op de singletracks in de bossen in de buurt van de afrit Waasmunster.  Daar lag een vrouw op de track die nog even aan het bekomen was.  Ze was gevallen over een boomstronkje.  Ze maakte deel uit van een gezelschap van drie vrouwen en een man, allen gestoken in een fietspak van Fereyn.  Buiten een verwrongen bidonhouder was er geen schade aan bike of rijdster.  De laatste 15 kilometer ben ik in hun zog blijven rijden.  De vrouw had haar plek om te vallen anders mooi uitgekozen, want even verder moesten we de grote baan oversteken naar links toe.  Die draagt daar de naam van Patotterij!  Een petotter in de Patotterij!  Dat zou trouwens ook de naam zijn van de aldaar gelegen bossen op de grens met Belsele.  Wat me in dat laatste gedeelte de ogen nog ferm deed open trekken was de passage van de Kennel van Rialfo!  Wat was dat daar!  Van opzij gezien was dat zo’n raar bouwsel, maar even verderop bleek dat een soort langgerekt modern kasteel te zijn!  Het grasveld er voor zag zwart van de lama’s!  Een bizarre plek!  Enkele kilometers verder lagen in een weide onder een boom schapen met zwarte smoelekes.  Witte schapen waarvan het uiteinde van de bek zwart gekleurd was!  Volgde nog een paadje in het gras om over een brug te rijden en dan ineens de dieperik in.  Ik had het groepje van vier inmiddels weer bijgebeend en zij voelden mijn hete adem in hun nek.  Daarna nog een singletrack waarvan de passage een laatste krachtinspanning vroeg van den deze en van het Fereyn-kwartet, om dan weer een dijk opgestuurd te worden.  De aanblik van mooi gelegen villa’s en de afstand op het fietscomputertje lieten uitschijnen dat het einde nakend was.  Het viel me daar trouwens in die laatste straat (Potaardestraat?) op dat daar een groot hoogteverschil was, een dal, met nog een soort glooiing middenin.  Maar het werd ingenomen door privé-eigendommen.

Van de bikewash heb ik geen gebruik gemaakt, maar er kwam wel een megastraal uit die brandweerslang.  Een lekkere hamburger en een idem dito Chouffeke onder een tent waar nog veel ambiance, in ieder geval nog veel lawaai was, sloten deze rit af.  En voor de verandering was ik eens wat vroeger thuis dan gewoonlijk.  Waasmunster is blijkbaar niet zo heel ver van de voordeur!  Mooie tocht, wel redelijk wat verhard en asfalt, onderbroken door mooie passages, er was veel te zien onderweg en de inspanning liet zich voelen.  Alles degelijk afgepijld en een leuke afsluiter onder de tent.

Je kan dit ook lezen op mountainbike.be!

Op de foto’s: het kapelletje van Onze-Lieve-Vrouw hulp der Christenen en de kastelen Ortegat en Blauwendael te Waasmunster:

25-07-2011 om 00:32 geschreven door StrammerMax

18^de Polder- en krekentocht (30-50-60 km) van WTC Bentille te Sint-Jan-in-Eremo (Bentille-Kaprijke).

Op zaterdag 23 juli naar hier gekomen om deze toer te rijden vanuit het Café Tramstatie.  Inschrijving in een zaaltje achter het café, je fiets kon je plaatsen naast een duivenhok uit grootvaders tijd!  Ik had bij het binnenkomen iets meer bekijks dan gewoonlijk, want een biker met een levensgrote papegaai op z’n truitje hadden ze hier waarschijnlijk nog nooit gezien in deze vergeten uithoek van Vlaanderen.  Vertrokken omstreeks 12.45 u.

Het begin van de toer zag er veelbelovend uit, want we reden naast het Leopoldkanaal, langs beide zijden omzoomd door twee rijen uit de kluiten gewassen canadabomen.  Het was wel duwen tegen een stevige wind in, en dat zou een constante worden in deze toertocht.  Daar waar we een brugje over het kanaal over moesten werd mijn aandacht getrokken door een vreemd bouwsel aan de linkerkant van de weg.  Dus even daar naartoe.  Mijn vermoeden werd bevestigd, het was een kunstwerk dat op een dijk stond.  De houten trapjes er naartoe waren glad en schuingezakt, zodat het geen sinecure was van er op je fietsschoenen met stijve zolen zonder glijden naar boven te geraken.  Het kunstwerk luisterde naar de naam “Het Geheim”.  En die naam had het niet gestolen, want het blijft een geheim wat het ding in godsnaam moest voorstellen.  Een soort ronde constructie die deed denken aan het rad van een watermolen en waarop in alle richtingen planken waren getimmerd!

Het bleef moede stompen tegen de wind in.  Het landschap bood hier en daar schilderachtige plekjes, kleine huizen die naast de dijk stonden, waterpartijen en waterlopen.  Verder een onbeperkt vergezicht in dit zuinig bebouwde uiterst vlakke land.  De vele witte en grijze wolken tekenden zich grillig af tegen de blauwe hemel.  De weg naast het kanaal maakte plaats voor veldwegen, begroeid met gras of bezaaid met grind.  We naderden een gehucht van Sint-Laureins dat luisterde naar de bizarre naam van Waterland-Oudeman!  Meteen vroeg ik me af hoe de inwoners zich hier dan wel noemden!  Zijn het Waterlanders of Oudemannen?  Of oude Waterlanders of waterlandse Oudemannen?  Joost mag het weten!

In ieder geval was ik van mening dat de keuze van zo’n naam eerder iets was voor Nederlanders, en eigenlijk was ik er nog niet zo ver naast, want bij de terugkeer bleek dat dit gehuchtje inderdaad op de grens met onze noorderburen gelegen is.  De straatnaamborden verrieden op een bepaald ogenblik effectief dat het traject de grens had overschreden.  De bevoorrading kwam na 20 km en was opgesteld onder een tentje.  Je kon er sportdrank en water drinken, er waren koeken en wafels om te eten.  Voor de lange afstanden volgde nu een lus en de manier waarop de pijlen en borden waren gehangen liet zien dat we straks een tweede keer via deze bevoorrading zouden passeren.  Twee mannen die me daarstraks hadden ingehaald en in wiens zog ik was blijven rijden, stonden hier ook.  Ze hadden me ingehaald ter hoogte van de “tiendenpaal”, die de grens aanduidde tussen de gebieden van Sint-Baafs en Doornik.  Van de tienden of pacht die de boeren dienden af te dragen was één derde voor het loon van de pastoor, één derde voor het onderhoud van de kerk en waarvoor het overige derde nog diende ben ik intussen vergeten, ik veronderstel voor het bisdom.  Even opgezocht:  in de wijde omgeving van Sint-Margriete kom je 4 grenspalen of tiendenpalen tegen.  Dit waren afbakeningen tussen de bezittingen van de Gentse Sint-Baafsabdij (initialen SB), de Sint-Pietersabdij en de gronden van het bisdom Doornik.  Het zijn overblijfselen uit de 15de en de 16de eeuw.  Ik ben iets vroeger vertrokken in de hoop dat ik in hun buurt zou kunnen blijven rijden, wat ook gelukt is.  Want bij de tweede passage kreeg ik hen weer te zien, ik ben hen de hele tijd iets voor kunnen blijven.  Verder heb ik tijdens de hele tocht hooguit een 20 bikers gezien.

Het gedeelte van de toer na de eerste bevoorrading voerde ons naar Sint-Margriete (NL).  We passeerden het domein Spreeuwenburg.  Toen we een kort stukje over een aan de linkerkant van een grotere baan gelegen fietspad werden gestuurd, werd mijn aandacht getrokken door de activiteiten in een aanpalende weide.  Dat grasveld bulkte daar namelijk van de konijnen!  Ze zaten zelfs tot tegen de haag aan de kant van weg!  Verder werden we een soort dijk opgestuurd en zag ik in een gemaaid veld twee reigers zitten.  Groot was echter mijn verbazing toen ik nog wat verder reed!  In datzelfde veld stonden op diverse plekken tientallen reigers.  Zo veel heb ik er nog nooit bij elkaar gezien.  Het was ook al het enige wat hier te zien was, want het viel me op dat hier nog veel minder bebouwing was dan aan de Vlaamse kant van de grens.  Niets dan velden met een zicht tot op oneindig met hier en daar een verloren gelopen hoeve.  Weinig bomen ook.  Een geluk dat het niet regende, want indien je daar een stortbui over je zip zou krijgen, zou je nergens een plek kunnen vinden om te schuilen.  In dat geval ben je nat tot op de huid!

Verder was er daar weinig te beleven.  Het parcours verliep over veldwegen in de open vlakte, afgewisseld met betonbaantjes.  De wind beukte genadeloos op je in.  Indien je in dit vlakke land zonder het minste hoogteverschil de tegenwerking van de wind in equivalenten hoogtemeters had kunnen uitdrukken, dan had je er heel wat gehad!  Ik vermoed trouwens dat deze rit bij slecht weer, bij regen en wind, een zware karwei zou zijn!  Ja, het gedeelte van de rit in Nederland bood weinig verrassingen en de eentonige wegen en het optornen tegen de wind in begon tegen de duur saai en vervelend te worden.  De lus was rond en ik bereikte opnieuw de plek van de bevoorrading na 41 km.  Het duo kwam ook toe en den deze snel weer weg teneinde weer niet als laatste te arriveren.

Op de grens in Waterland-Oudeman stonden oude huisjes waarvan je je afvraagt wie daar nog zijn tijd en geld in steekt om dat te renoveren.  Van dan af kregen we veel betonbaantjes onder de wielen geschoven.  We passeerden een café dat luisterde naar de naam Roste Muis, wat nog altijd beter is dan Rosse Muis!  Alhoewel het dat volgens de site wel betekent!  Het bleek wel een uitvalsbasis voor ritjes met de stadsfiets, want er stonden diverse wagens met fietsdragers geparkeerd en er liepen gepensioneerden rond.  De waterlopen welke we passeerden braken de eentonigheid van de omgeving.  Na een brug die we over moesten stonden een aantal piepkleine huizen, sommigen mooi gerenoveerd en wit geschilderd, anderen vielen bijna uit elkaar van ouderdom en gebrek aan onderhoud.  Een schilderachtige plek was het in ieder geval.  Vlak in de buurt daarvan lag een reusachtige appelboomgaard en stonden honderden zonnebloemen.  Volgde weer een lang stuk naast het Leopoldkanaal om dan te moeten vaststellen dat we naar de andere oever gestuurd werden om dan weer helemaal terug te rijden.  Want ik passeerde nu een verlaten huisje dat ik daarstraks over het water had zien staan.  Deze keer weer tegen de harde wind in!  De twee mannen van daarstraks wisten me weer in te halen, ondanks het feit dat ik daarnet geprofiteerd had van de wind in de rug om snelheid te maken.  Luttele vijf kilometer verder waren we weer aan Café Tramstatie.

Het bonnetje met het noodnummer kon je inruilen tegen een boterham.  Daar nog twee glazen icetea bij gedronken en even uitgerust.  Er zaten nog rijders binnen, maar de gezellige drukte van daarstraks bij de start was intussen achter de rug.  Bij de plaatselijke bakker nog een brood en wat koffiekoeken gekocht.  Morgen eet ik brood van Bentille-Kaprijke bij het ontbijt.  De rit naar huis via de expresweg verliep vlot met weinig verkeer.  Het viel me op dat mijn GPS niet werkte in de Konijnenpijp, de Antwerpse tunnel!  Ik ben deze Oost-Vlaamse toertochten niet gewend, maar ik weet op voorhand dat ik hier niet ga vinden wat de tochten in de Kempen of Brabant te bieden hebben.  Men kan geen bossen aanbieden als ze er niet zijn.  Maar men moet met alle streken eens kennismaken en de fiets is daar ideaal voor.  Er is daar trouwens een vaste route.  Bepijling en organisatie waren in orde en ik heb me geamuseerd.

Lees dit verslag ook op mountainbike.be!

Op de foto's: het Leopoldkanaal, het kunstwerk "Het Geheim", een veldweg, Roste Muis en een tiendenpaal!

Leopoldkanaal

Het Geheim

Een veldweg

Café Roste Muis

Een tiendenpaal

24-07-2011 om 01:18 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-24-43-63 km) van WT Millegem te Mol.

Traditiegetrouw op 21 juli naar Mol gekomen om deze toertocht te rijden.  Met wat geluk een ideaal parkeerplekje gevonden in de straat waar de tent voor de inschrijvingen stond.  Toen ik daar naartoe reed zag ik een vader met zijn zoontje vertrekken en ik zou deze mensen later tijdens de toer nog tegenkomen.  Het was nog een heel kleine dreumes en zijn beentjes moesten flink trappen om zijn pa te kunnen volgen.  Me ingeschreven en omstreeks 10.00 u was ik op weg.  Ik zal weer bij de laatsten geweest zijn, want tot aan de eerste bevoorrading zijn me exact 29 bikers voorbijgestoken (27 eigenlijk, want ik heb de vader en de zoon hier bijgeteld), na de eerste bevoorrading heb ik nog 10 bikers gezien en na de splitsing waar de 60 apart ging nog 9.  Ik vermoed dat ik als laatste gearriveerd ben, want korte tijd daarna kwamen de eerste mannen toe, beladen met opgehaalde pijlen.

De tocht stuurde ons deze keer bij de start niet het maïsveld in, maar de veldweg schuin tegenover.  Het zou dus best kunnen dat de toer in tegenovergestelde richting verliep dan vorig jaar.  We werden eerst de bossen van de Europawijk in gestuurd, waar singletracks en korte strookjes beton elkaar afwisselden.  We passeerden daarbij de Europese school.  Dat verklaart meteen waarom de straten er de namen van Europese landen dragen.  Verder kregen we een afwisseling van bospaden, singletracks, veldwegen, hobbelpaadjes door weiden en rustige baantjes op het grondgebied van Mol, Geel, Balen en Meerhout.  Ik herkende bepaalde stukken terug vanuit vorige edities.  Soms zelfs tot in detail!  Zo wist ik bij het inrijden van de Molderloopstraat in Balen (ik ben wel even teruggekeerd om naar de straatnaam te kijken) dat ik seffens voorbij het huis zou rijden waar voor de venster een perpetuum mobile over en weer stond te zwieren.  En het stond er nog altijd over en weer te zwieren!  Dat was de straat waar je in een bocht de spoorweg diende te kruisen en aan de andere kant via een dropke het bos in reed.  Dat was kort voor de tweede bevoorrading.  Er stak me net een trio bikers uit Hamont voorbij, die mannen in hun mooie rood-gele pakken.

Het was zalig rijden in de bossen en we kregen geregeld leuke stukjes en tracks voor de wielen geschoven.  De eerste bevoorrading stond op 20 km van de start en zoals de vorige keren aan een voetbalveld.  De vader en zijn zoontje waar ik een tijdje op de tracks was blijven achter rijden en dan was voorbijgegaan, kwamen hier ook toe.  “Moet gij niks eten”, vroeg hij als een grote aan z’n vader, terwijl hij zich tegoed deed aan een halve banaan!  Grappig eigenlijk!  Er stond daar nog een vader met z’n twee klein mannen.  Je kon bananen en granenrepen eten, er was sportdrank om te drinken.  Er was nog redelijk wat beweging aan de bevoorrading.  Een biker keerde op zijn stappen terug, want had z’n helm laten hangen.  Ik ben tegelijk met de vaders en hun kinderen weer vertrokken en dra was er wat oponthoud aan de bult die we op moesten, temeer omdat daar een bord stond dat er wat verder een fotograaf van mtb-you had postgevat en die iedereen op de gevoelige plaat vastlegde.  Wie niet weet op welke site hij naar de foto’s moet gaan zoeken was ofwel nog niet goed wakker, of moet anders dringend een brilletje kopen, want er stonden zeker vijf borden waarop de site in grote letters vermeld stond!  De vaders met hun kinderen voorbijgestoken waar het kon.  Van dan af reed ik zo goed als alleen, voorbij het SCK, het Studiecentrum voor Kernenergie, gelegen in een straat met de bizarre naam Boeretang!  Ze weten daar in Mol hun straatnamen wel te kiezen, want ik heb er nog gelezen die tot de verbeelding spreken.  Ik arriveerde aan de plek waar de 60 km zich afsplitste van de andere afstanden.  Volgde een leuk stukje door de bossen op een slingerende track met enkele kombochten en heuveltjes op en af.  We reden ook enkele kilometers naast een kanaal.  Ik gok op het kanaal van Dessel naar Kwaadmechelen!

In een rustige straat wandelde een oud echtpaar, hij zo krom als een banaan met een loopwagentje en zij met een stok!  En dat deed me denken aan het liedje van de betreurde Conny Vandenbos.  Ook al loopt hij in dat liedje alleen door het straatje en staat stil bij de dropjesdrogist, en koopt daar wat snoep voor een kleintje, dat niet weet dat hij oma zo mist!  De vrouw leek me iets jonger dan de man!  Hij zal misschien een echte Blauwbaard geweest zijn in betere tijden, tuk op een groen blaadje!

Dan passeerde ik plekken waar ik al eerder gefietst had, want het traject zocht aansluiting met een gedeelte van de Landduinenroute op het grondgebied van Mol, Dessel en Meerhout.  We reden langsheen de Technische School Sint-Paulus om het natuurgebied Heidehuizen te bereiken en passeerden de achterzijde van Meubelen Odrada.  Ik herkende het uiteinde van de Bremdoornstraat, vroeger een zandweg en thans voorzien van een betonnen onderlaag.  We reden er een rondje en kwamen op de grote baan uit.  Tot mijn verbazing bleek het oude vervallen huis op de hoek van de Bremdoornstraat nu ook uitgebrand te zijn!  Dat zal wel in de fik gestoken zijn door mensen die niks beter te doen hadden!  We passeerden de gemeentelijke opslagplaats van Mol met zandhopen en wrakken van afgedankte brandweerwagens om dan door de bossen een stukje van de rode lus van de Landduinenroute mee te pikken.  Enkele moeders lieten hun kinderen spelen in de zandvlakte aan de Kapucienenberg waarlangs het traject passeerde.  In de Volmolenstraat in Meerhout reden we voorbij het terrein van de Kempense Modelclub.  En voor de geilaards onder u is dat jammer genoeg geen modellenbureau, doch een club voor radiobestuurd modelvliegen.  Er was geen beweging.  Slechts één man had er één van de vaste tafeltjes ingenomen en er zijn helikoptertjes uitgezet.  Sommigen amuseren zich met de fiets, anderen vinden hun plezier in het vliegen met telegeleide helikopters.  Leuke paadjes dienden zich aan in een afwisselend landschap.

Ik moet de laatste geweest zijn aan de tweede bevoorrading op een boerenhof. Ja, ik ben maar een trage rijder! "Iemand die nog van de bossen geniet", zei de man ter plekke. "Ja, maar eigenlijk ook omdat ik gewoon niet rapper kan"! Mijn bike genoot er wat belangstelling, want een Turner hadden ze nog nooit gezien.

Uiteindelijk arriveerde ik dan toch op de plek die ik al eerder in de toer verwacht had, meer bepaalde de Belse Bossen van het gehucht Bel in Geel.  Eén van m’n collega’s woont daar in een gerestaureerde hoeve.  De bossen werden er nu ingenomen door jeugdbewegingen die er hun kampen hadden opgezet.  Bossen?  Ik schrok toch wel danig van de kaalkap die daar heeft plaatsgevonden en nog aan de gang was!  Ik had daar echt geen goed gevoel bij!  Een bordje van Natuurpunt meldde dat men de bossen uitdunde om minder bomen meer kansen te geven en te zorgen voor licht tot op de bodem voor plantengroei.  En om weer te zorgen voor een open heidelandschap in plaats van de volgens hen saaie begroeiing met naaldbomen.  Sommige stukken waren volledig kaalgekapt en veranderd in een zandwoestijn.  Op een stuk waren zelfs de wortels van de bomen uitgegraven en op hopen bijeengeveegd!  Binnen tien of twintig jaar stelt men vast dat alle zand is weggestoven of weggespoeld en gaat men weer bomen planten om erosie tegen te gaan!  Wedden?

Ik was me er niet van bewust dat Bel zo dicht bij de start lag, want na de doortocht van de bossen en een straat die Manheuvels heette verried mijn tellertje dat ik nog hooguit een dikke vijf kilometers te rijden had.  Bossen maakten plaats voor het rechthoekig patroon van veldwegen, waaruit je kon opmaken dat we Millegem weer bereikt hadden na een stevige rit van 63 km.  Bij aankomst hoorde ik m’n naam roepen en bleek rubber-12 daar te zitten in het gezelschap van Ippe.  Het is van einde mei geleden dat ik rubber nog gezien had.  We hebben nog twee glazen Grimbergen achter de kiezen gegoten en waren daarmee weer de laatsten om op te krassen.  Via Postel en de rustige E34 ben ik weer naar huis getuft.  Ik passeerde Mol-Achterbos.  Ik ben vroeger tijdens tochten een paar keren voorbij de “vijftien kapelletjes van Mol-Achterbos” gereden en sinds ik weet dat die zo heten heb ik ze nooit meer te zien gekregen!

Een mooie afwisselende toer, veel bossen, duidelijk afgepijld en overal gevarenbordjes aan de kruisingen waar enige oplettendheid geboden was!  Ideaal voor mij: een afstand die de moeite waard is om er voor naar hier te komen, want ik moet toch een uur autorijden, en lekker vlak om niet afgepeigerd weer toe te komen.

Lees dit artikel ook op mountainbike.be

22-07-2011 om 17:50 geschreven door StrammerMax

Doorheen het Dijleland, toertocht (30-44-63 km) te Wijgmaal van WTC De Biekes Wakkerzeel.

Uit het filmpje van Phille vermoed ik dat ik de bestelwagen aan de tweede bevoorrading nog net heb zien wegrijden. Die zou dan op een tiental kilometer voor het einde gestaan hebben. Kan dat? Daar stond toen ook een wagen met fietsdrager. Vermoedelijk van degene die daar de pijlen is gaan weghalen. Dat laatste ploeterstuk uit het filmpje betreft volgens mij een singletrack met veel geulen die ook in andere toertochten voorkomt. Laatst nog in de TT vanuit Oud-Heverlee op 3 juli 2011. Maar toen lag alles droog. Ik heb daar ooit eens tot aan mijn knieën in het water gestaan. Ik vermoed dat dit tijdens de TT vanuit Loonbeek was, twee jaar geleden. Het was toen zeer slecht weer met veel regen en wind. Vorig jaar heb ik die toer opnieuw gereden bij mooi weer en toen lag alles er beenhard bij, ook de stukken waar je het jaar voordien tot aan je enkels in de modder zakte!

Doordat de pijlen op dat stuk al weggenomen waren ben ik aan die modder ontsnapt. Ik kwam daar nog een andere late biker tegen en samen zijn wij via de gewone weg weer naar Wijgmaal gereden.

Hetgeen ik in mijn verhaaltje van hieronder het "peperkoeken huizeken" genoemd heb, krijg je in het begin van het filmpje te zien op tijdstip 00:40 seconden (ladders tegen een huis, geparkeerde fietsen, een kip, eend, hond lopen er rond). Blijkbaar was dat nog voor de bevoorrading. De toer van Oud-Heverlee kwam hier volgens mij ook voorbij. Het was in ieder geval niet de eerste keer dat ik er passeerde. Ik zou wel eens willen weten wat dat daar eigenlijk is! Een woonhuis of het clubhuis van één of andere bende? Ik heb bij een eerdere passage daar eens een zonderlinge oude man op een stoel zien zitten, iemand die goed in het geheel daar paste! Een soort van Catweazle, voor degenen die deze nog kennen!

Catweazle!

Catweazle: the sun in a bottle!

Dat peperkoeken huisje blijkt "De Bereklauw" te zijn, een gezellige hippie bedoening in Herent!

http://www.bereklauw.be/

En Catweazle blijkt Gosse te heten, de eigenaar. Ik moet hem dus toen in hoogsteigen persoon gezien hebben! Zouden ze daar ook bouwvergunningen nodig hebben? Verbazingwekkend anno 2011! En met eigen website! De Bereklauw is een gevestigde waarde in het Leuvense, en de Gosse een fenomeen (waarschijnlijk een mei '68 maatje van Louis). 't Is daar best gezellig en er wordt van alles georganiseerd.

Op de website van WTC De Biekes staan een aantal foto's van de toertocht!

http://sites.google.com/site/websitewtcdebiekes/home/toertocht-2011

20-07-2011 om 18:20 geschreven door StrammerMax

Doorheen het Dijleland, toertocht (30-44-63 km) te Wijgmaal van WTC De Biekes Wakkerzeel.

Vandaag naar Wijgmaal gekomen om daar de toertocht van 65 km te rijden.  Bij het opstaan zag het weer er toch veelbelovend uit ondanks de sombere voorspellingen van wisselvalligheid en veel regen.  Me ingeschreven en vertrokken omstreeks 9.45 u.  We werden langs de spoorweg Wijgmaal uitgestuurd en gedurende de eerste zeven kilometers kregen we redelijk wat asfaltbaantjes onder de wielen geschoven om tot aan de leuke stukken te geraken.  Want daarna doken we de bossen en de velden in.  Ondanks de regen van gisteren lag alles er nog redelijk behoorlijk bij en de plassen kon je gemakkelijk ontwijken.  Maar het zou zo niet blijven duren, want na afloop zag mijn fietske er wel lief uit en het kan best zijn dat er nu wat minder Hageland is, want dat is hier thuis tijdens het poetsen van m’n bike mee door het putteke gespoeld!

Nadat de kleinste afstand zich van de rest had afgesplitst werden we een behoorlijk vermoeiende helling op gestuurd.  En er zouden er nog zulke komen.  Boven gekomen werden we het Mollekensbos ingestuurd over een draaiende en kerende singletrack, op en af.  Daar was wat behendigheid vereist terwijl de natte bodem onder je banden knisperde.  Na enkele paden door bos en velden kwamen we aan de Mollekensberg.  Een hele tijd later zag je rechts in de verte de spoorweg weer liggen waarlangs we kort na de start gepasseerd waren.  We hadden dus een grote lus gereden.

De toer bracht verder wat we in deze streek kunnen verwachten: een afwisseling van de beenharde veldwegen met een door de regen zacht geworden bovenlaagje.  Want bij regenweer kan de keiharde bodem veranderen in een echte vettige modderpoel.  Ik heb hier ooit al in andere omstandigheden, lees bij zeer slecht weer, gereden!  De veldwegen werden afgewisseld met de mooie holle wegen, hetzij off-road, hetzij over de bekende kasseitjes.  Soms was het naar boven stompen, en er waren toch een paar langere stroken bij, op andere plekken kon je lekker naar beneden dokkeren, terwijl de achtervering van de fully het gedaver van het over de kasseitjes rijden temperde.  Passages door bossen werden afgewisseld met het rijden door velden waar je kon genieten van mooie vergezichten.

Ik heb een tijdje aan het rijden geweest in het kielzog van een vrouw met achter mij een biker in een fietsbroek met fluogele zijpanden.  Maar omdat ik na een stevige klim even aan de kant moest om naar adem te happen, speelde ik ze na een tijd toch kwijt.  Hier en daar herkende ik stukjes van vorige edities, zo de plek waar vorig jaar rubber-12 en Chimaera op een bankje zaten, op de plek waar de 65 en de 45 zich van de 30 km afsplitsten.  Dat was aan een huisje in een bos.  Zou dat Bertembos kunnen zijn?  Een Shortmountainbiker stak me voorbij.  Verderop herkende ik een plek waar ik al een aantal keren naar rechts ben moeten afslaan in een mooie holle weg.  Maar dat was dan tijdens toertochten die vanuit Waals-Brabant vertrokken.  Twee jaar geleden ben ik daar ook gepasseerd tijdens de toer vanuit Loonbeek.  Toen was het zeer slecht weer en het was alsof ik er door een beek moest rijden!  Deze keer werden we rechtdoor gestuurd om te klimmen over een korte helling met kasseien.  Even verderop stond de eerste bevoorrading.  Ik had er toen zo’n 25 km op zitten.  De biker die daarstraks achter mij hing maakte er aanstalten om weer te vertrekken.  Ik vermoed dat hij de toer van 30 km volgde.  Misschien een nieuweling in ’t biken, want het gebeurt zelden dat iemand achter mij blijft hangen.  Er was nog slechts weinig beweging op de bevoorrading.  Er kwamen er nog twee toe na mij.  Alles was nog voorhanden: sportdrank, appelsienen, bananen en cake.  De tent waaronder de mensen stonden werd op een bepaald ogenblik wel bijna meegenomen door de wind!

Na de bevoorrading werden we de steile kasseiweg op gestuurd die ik ook ken uit andere tochten in deze streek.  Dan splitste de 45 en de 65 km zich weer af van de 30.  Achter de bomen ontwaarde ik de draaiende radar van Bertem.  Ik had al in de beginne gemerkt dat er vliegtuigen voor Zaventem landden en opstegen.  Twee bikers die op eigen houtje hun rondje reden kwamen uit de tegenovergestelde richting.  Verder begon vanaf de bevoorrading voor mij een eenzame tocht, want ik heb geen enkele biker meer gezien.  Ik heb zelfs bijna niemand meer gezien, hooguit nog twee keren iemand die op pad was met z’n hond en een groepje van vier wandelaars.  Het was overal even doods.  Zo’n slecht weer was het anders niet, er zat blauw in de lucht en er stond wel een stevige wind.  Sommige klimmen moest ik in twee stukken doen om halverwege even te kunnen uithijgen en te lurken aan het slangetje van m’n drinkzak.  We reden herhaaldelijk in de buurt van de E314.  Daar lagen leuke paadjes.  We passeerden het witte huis dat het dichtst bij de snelweg ligt.  Meerdere toeren in deze regio passeren daar.  Soms zaten we tot vlak naast de snelweg, zo aan een bord dat de afrit Bertem aankondigde.  Even verder werden we over een eenzame brug over de snelweg gestuurd.  Als je op de snelweg rijdt heb je er geen benul van dat in de bossen die je passeert de paadjes op luttele meters van de vangrails lopen.  We reden op amper een meter van de pechstrook en toch tussen de bomen!  Aan de straatnaamborden kon ik zien dat we een tijdje in Meerbeek op pad waren.  Een straat met villa’s, waaronder een paar afgrijselijk kitscherige met de allures van een Griekse tempel, bleek pas geasfalteerd te zijn.  Het zag er allemaal zeer netjes uit.  De plek waar de 65 km van de 45 km scheidde, herkende ik nog van vorig jaar.  Ik heb toen nog even getwijfeld voor dewelke ik zou gaan.  Chimaera is toen de 45 opgegaan en rubber-12 en ik de langste toer.  Nu was ik daar alleen.  Toen we vanuit een modderig stuk aan het einde van een veldweg de grote baan op moesten klimmen en na de top naar beneden konden razen, vlogen de klodders modder me om de oren!

Toen ik vanuit het bos een woonwijk met mooie huizen op het grondgebied Everberg in reed kreeg ik een ferme regenbui, inclusief windvlaag, over m’n zip.  Toch maar even geschuild onder een berkenboom, want de gedachte aan een doornatte zeem tussen m’n benen deed me huiveren.  En zo maalde ik tegen m’n trage tempo de kilometers van deze toertocht af.  We passeerden ook weer dat “peperkoeken huizeken”, een krocht ergens in een holle weg.  Man, man, wat een rommel dat daar ligt, tot een reeks autowrakken toe!  Er stonden daar een hele reeks fietsen geparkeerd.  Ik vraag me af wat dat daar eigenlijk is!

Terug in Meerbeek kregen we in een leuke afdaling in een holle weg de kasseitjes van de Onze-Lieve-Vrouwstraat onder de wielen.  Daarna moest je rechts afslaan en weer naar boven klimmen.  Om vast te stellen dat er geen pijlen meer waren!  Er was weinig twijfel dat je na de klim het bos in moest om daar weer naar boven te kruipen.  Ik was moe en dus was dat even te voet.  Geen pijlen te zien en de sporen gevolgd doorheen het bos.  Je zag waar er gereden was.  Aan de rand van het bos was een pad met de keuze links of rechts!  Maar geen pijlen te zien!  Nog eens terug gereden tot aan de Lieve-Vrouwstraat.  Neen, ik had me niet vergist, het was naar rechts!  Waarschijnlijk waren de pijlen op dit gedeelte al weggenomen!  Dan was ik wel goed gezien in een streek die ik niet ken!  Terug richting bos gereden.  Daar zag ik een biker met een zwart-rode vest op zijn stappen terugkeren.  Hij had hetzelfde probleem!  Hij was laat vertrokken, volgde ook de 65 km en vond geen pijlen meer.  Deze biker was afkomstig uit Hove.  Hij had dan nog de pech dat hij in het bos van daarnet over de kop was gegaan waardoor hij zijn knie gekwetst had.

Ik had toen een 55 km op m’n tellertje, het over en weer rijden inclusief.  Samen zijn we dan teruggekeerd richting Onze-Lieve-Vrouwstraat en honderd meter verder gereden tot een kruispunt in de bewoonde wereld.  Men had inderdaad de pijlen al weggenomen, want de pijl naar rechts van daarnet was intussen ook verdwenen!  Een auto doen stoppen om de weg te vragen, maar die mensen wisten ook niet zeker hoe tot het station van Wijgmaal te geraken.  Een biker uit de streek die daar op eigen houtje rondreed heeft ons dan mee op sleeptouw genomen tot in Herent en ons daar op weg gezet.  Altijd rechtdoor, aan Juwelier Huybrechts naar links, dan weer rechts.  We passeerden Winksele.  Ik had het moeilijk om mijn lotgenoot uit Hove bij te houden, maar hij was zo galant van op de cruciale plekken even te wachten.  Voor alle zekerheid nog eens iemand aangesproken voor de juiste weg.  Die maakte meteen sluikreclame voor het bedrijf waar hij werkte, naast het kanaal.  Daar moesten we voorbij.  De Mechelsesteenweg over en daar stonden borden naar Wijgmaal.  Nog drie kilometer!  We moesten de brug over aan het kanaal.  Eigenaardig genoeg hingen daar nog wel de pijltjes!  De herinnering aan vorig jaar kwam weer boven.  Toen ben ik langs de verkeerde kant van het kanaal verder gefietst, maar de maat van Cheeseman is me toen achternagekomen.  Het is toen dat ik Cheeseman van de oranje brigade met reclame voor Oudendijk op hun pakken voor het eerst ontmoet heb.  Aan de parking aan het station afscheid genomen van m’n vriendelijke gelegenheidsmakker die me de laatste tien kilometer vergezeld had.  Aan het voetbalterrein viel niet veel meer te beleven, de bikewash was al opgeruimd, en dus maar m’n auto opgezocht die in de Weggevoerdenstraat geparkeerd stond, voor het huis waar ik twee jaar geleden ook stond.  Want ik heb deze tocht al minstens drie keren komen rijden.  De rit naar huis verliep vlot.

Er kleefde toch redelijk wat vettig Hageland aan m’n bike en schoenen en dan kreeg ik tijdens het schoonmaken van m’n fiets nog een fikse regenbui met veel wind over m’n lijf, zodat ik noodgedwongen even drogere oorden diende op te zoeken.  Maar nu is alles weer proper gekuist en gewassen voor de volgende keer.  Mooie tocht, voor mij toch redelijk zwaar in deze streek, alhoewel er hier nog zwaarder zijn.  Als er al een tweede bevoorrading was, dan was die al opgekraamd.  Afpijling was in orde, op bepaalde stukken soms karig.  Maar in het vervolg misschien het laatste gedeelte van het traject ook pas het laatst ontpijlen!  Vorige zondag ben ik in Hamont-Lo ook zo goed als samen met de ontpijlers binnengelopen.  Maar die mannen hadden iemand op pad gestuurd om te zien of er niemand meer op het traject reed.  Die man verwittigde dat ik nog op komst was en ze dus nog even dienden te wachten!  Ik heb in ieder geval een mooie zondag beleefd.  Met m’n groeten aan de biker uit Hove, mocht hij dit lezen!

18-07-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

13-07-2011 om 16:23 geschreven door StrammerMax

Davy Coenen was een professionele mountainbiker uit Neerpelt die vorig jaar op 29-jarige leeftijd is overleden tengevolge van een hersentumor.  Sinds zijn dood herdoopten de Peltercrossers hun 4-uren endurance om tot de "Memorial Davy Coenen". Davy Coenen werd geboren te Neerpelt op 2 april 1980 en is er overleden op 9 februari 2010.

De Peltercrossers presenteren:

4 u MTB ENDURANCE Overpelt
13 augustus 2011
Start 16.00 u
Overpelt

De 4U MTB Endurance Overpelt gaat zijn 6de editie in. Ook dit jaar zullen we ervoor gaan. Met € 500 euro prijzengeld voorzien voor de eerste 5 teams en naturaprijzen, prachtige tent voor een goei pint achteraf werd er ook weer gedacht aan de kleintjes die meekomen om te supporteren enz...

4U MTB Endurance Overpelt is een wedstrijd op recreatieve basis die verschillende teams van maximum 3 en minimum 2 renners de mogelijkheid biedt om het tegen elkaar op te nemen in een 4 uur durende endurance over een uitdagend, tegelijk technisch en snel parkoers van ca. 3,5 km. De renners kiezen zelf wanneer en hoe vaak zij elkaar aflossen. Het team met de meeste rondjes na 4 uren is de winnaar. De perfecte situatie om aan teambuilding of gewoon om er een mooie MTB dag van de maken..

Ook kan er vanaf dit jaar Solo gereden worden, we zijn zeer benieuwd wie deze uitdaging aandurft.

Het registreren van de rondes van de 4 Uur gebeurt via een elektronisch systeem. Elk team krijgt hiervoor één chip die de renner in koers steeds bij zich moet hebben. Aan de finish moet elke renner langs een chip passeren zodat bij passage van de biker (met chip) de gegevens per team worden bijgehouden in een centrale computer.

Deze informatie vind je hier op de site van de Peltercrossers:

http://users.skynet.be/peltercrossers/4u%20Endurance.htm

Topic op mountainbike.be:

http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?t=91848

13-07-2011 om 16:22 geschreven door StrammerMax

12-07-2011 om 18:28 geschreven door StrammerMax

Toertocht (22-28-45-65 km) van het Hamont MTB Team te Hamont-Lo.

Vandaag in Hamont de toer van 65 km komen rijden.  Na een etentje gisteren had ik niet bepaald zin om op een zondag voor dag en dauw op te staan, en omdat ik bovendien nogal veel tijd nodig heb om wakker te worden, was ik tergend laat aan de start.  In tijd viel de verplaatsing anders nog mee.  Ik werd naar de parkeerplaatsen voor het Salvatorcollege verwezen en bij het zien van deze school merkte ik dat ik hier een aantal jaren geleden ook ben komen rijden.  Na opzoeken in m’n “dagboek” blijk ik er zelfs al twee keren geweest te zijn, meer bepaald in 2007 (toen schreef ik nog niet veel tekst) en in 2008.  Ik had inderdaad het gevoel dat ik ook ooit geparkeerd gestaan heb in een weide vlak bij de kapel (gewijd in 1921 stond er op een gedenkplaat) waar we aan het einde van de rit zijn gepasseerd.  Ik was maar net op tijd voor het sluiten van de inschrijvingen want ben om 10.25 u vertrokken!  Toch maar eens duidelijk gevraagd of ik nog kon vertrekken voor de langste afstand met de melding dat ik bovendien maar een trage rijder was!  Maar het kon, als ik maar voor donker weer terug was!  Ik heb dan ook maar een vijftal bikers nog gezien onderweg, en vanaf de eerste bevoorrading geen enkele meer!

Het parcours was eigenlijk uitermate geschikt voor mij op deze dag.  Een overwegend vlakke tocht en vaak in de bossen.  Bij momenten waren er wel langere eentonige stukken of wegen, maar die werden geregeld onderbroken door leuke paadjes en singletracks, paadjes door mooie bossen en smalle tracks tussen varens of waarbij je de lage takken tegen je armen voelde schuren.  Een aantal keren werden singletracks benut die, ervan gescheiden door  een strook bomen en groen, parallel liepen met toeristische fietspaden.  Een eenzame wielertoerist die me voorbijstak zal gedacht hebben van “wat rijdt die kwibus nu op dat paadje, terwijl er hier een biljartlaken voor de wielen ligt!”

Na een kilometer of 15, een eindje voor de eerste ravito, diende zich een technisch stukje aan met bochten en heuveltjes die niet zo evident waren omwille van het mulle zand.  Het meisje van een koppel jonge rijders dat me daarstraks voorbijgestoken was, raakte hier wat op de sukkel en liet me weer passeren.  Ik ben hen dan voor kunnen blijven tot aan de eerste bevoorrading op 19 km.  Daar lagen nog stukjes banaan, wafels en lekkere cake met chocolade en kon je nog sportdrank drinken.  Er sloegen nog een aantal rijders naar links af voor de grootste afstanden, maar ik vermoed dat ik even verderop de laatste zal geweest zijn die voor de 65 km koos.  Na de eerste stop heb ik geen bikers me nog weten inhalen.  Ik was wel niet alleen in de bossen, want er liepen ook wandelaars, al dan niet met honden, rond en net voor de afsplitsing van de grote afstand diende ik een koets met boerenpaard in te halen op een bospad.

De splitsing tussen de 65 en de 45 km lag aan een baan.  Ik ben daar even gestopt om het noodnummer dat op bepaalde gemakkelijk te bereiken plekken was opgehangen op bordjes met een zonenummer, even te bewaren in m’n gsm.  Als je dat niet doet, heb je het misschien nodig, doe je het wel, misschien niet!  En dat is altijd beter.  Daardoor stak de paardenkoets met weer voorbij.  Ik heb dan de route even verlaten om eens tot aan de poort en de kerk van de Achelse Kluis te rijden.  Want ik had de toren daarnet boven de bomen uit zien steken en hoorde de klok het uur slaan.  Dat Trappistenklooster is van dezelfde orde als de abdij in Westmalle, waardoor de link met het thuisfront weeral gelegd was.  Spijtig genoeg is de Achelse Kluis niet toegankelijk voor een bezoek.  We werden de grens over gestuurd naar een natuurgebied van Staatsbosbeheer Nederland, aangeduid door een bord zoals dat in m’n eigenste kontreien ook gebruikelijk is.  Ik houd van eenvormigheid!  Zoals in heel Duitsland de straatnaamborden er overal gelijkaardig uitzien!  Niet de zooi van verschillende borden per gemeente zoals in België.

Dra reden we door de vlakten en de bossen van de Leenderheide.  Het landschap daar is wat te vergelijken met wat hier ten noorden van Antwerpen op de grens met Nederland ligt in het natuurgebied De Zoom – Kalmthoutse Heide in de streek rond Bergen-op-Zoom.  Alleen ziet de heide er daar nu wat zwarter uit na de branden!  En op de Brabantse Wal zijn er ook meer hoogteverschillen dan in Leende.  Ook de zanderigheid is vergelijkbaar met hier, daarom dat er hier in de grensstreek in de zomer geen toertochten zijn.  Er is soms geen doorkomen aan.  Er stak me een biker voorbij die me vroeg of ik de toer vanuit Hamont-Lo aan het rijden was.  Het was één van de leden van het Hamont Mountainbiketeam die het parcours afreed om te controleren of er nog bikers onderweg waren.  Ja dus!  Toch nog even wachten met ontpijlen tot den deze voorbij was!  Hij zou aan de tweede bevoorrading wachten.  Alhoewel niet meer van de jongste, reed die kerel gezwind door en kon ik hem niet blijven volgen.  Na het doorkruisen van de heide en de bossen in Leende kwam er dan het lastige stukje met een aantal brede wegen vol mul zand naast de Baronie Cranendonck.  Het vroeg wat moeite om er door te komen.  Gelukkig boden de met gras begroeide zijkantjes nog de mogelijkheid om het zand wat te mijden.  Verderop stond de tweede bevoorrading met twee vrouwen voor een zwerfwagen (handig zoiets) en vier Hamontse bikers die konden beginnen met het wegnemen van de pijlen na mijn passage!  Intussen was het ook knap warm geworden nu de zon was doorgebroken.  Ik had nog een 20 km voor de boeg.

Op een bepaald ogenblik bemerkte ik pijltjes van een Nederlandse vaste route.  Dewelke is dat?  Er lagen daar een aantal leuke smalle paadjes in de bossen.  Aan het bord dat de laatste 5 km aankondigde stonden nog twee bikers van de club te wachten om met ontpijlen te kunnen beginnen.  Ze vroegen of de toer me was bevallen.  “Bergen hebben we hier natuurlijk niet!”  Daar had ik vandaag ook geen nood aan, dan zou ik te veel afgezien hebben.  Toen ik het industrieterrein naderde was het hoogwater en moest ik een boom opzoeken.  Ik hoorde stemmen en bemerkte twee bikers van aan de tweede stop die pijlen wegnamen!  “Oei, we zijn te snel!”  Grappig eigenlijk!  Dan passeerde ik de straten waarlangs ik vanochtend met de auto naar de start was gereden.  Nog twee grote pijlen van de splitsing opgeraapt van het midden van de straat, vermoedelijk uit de rugzak gevallen van de biker die ze was gaan weghalen.  En dan ben ik met die twee knoesten in de hand quasi gelijktijdig gearriveerd met de groep mannen die de pijlen waren gaan weghalen.

Bij een drankje binnen nog even een babbel met die mannen.  Ze hadden vandaag een 500 deelnemers, waarvan een 100 voor de 65 km.  Ik was eigenlijk benieuwd naar met hoeveel leden het Hamonts team was om dit alles te organiseren.  Slechts met 23!  Toch een heel prestatie om zo’n afstand uit te zetten en een toer te organiseren met zo weinig mensen.  Voor het hangen van pijlen waren die mannen twee dagen op pad geweest.  Maar ze hebben dat goed gedaan en mogen dat in de toekomst nog doen!  En het waren nog vriendelijke kerels ook!  Een mooie dag beleefd en tevreden dat ik de grote toer heb kunnen rijden, want voor een rit van 65 km was het zeker de moeite van de verre verplaatsing waard.

Bruce Wayne, ik had me nog afgevraagd of je hier zou komen rijden, want ik had op de routeplanner gezien dat Gotham City dichter bij Hamont gelegen is dan de plek waar ik vandaan diende te komen!  Maar om u te zien te krijgen had ik vroeger uit m’n nest moeten komen!  En ik rijd vermoedelijk ook veel te traag om Mr. C te hebben kunnen vervangen!

Dit verhaal kan je ook lezen op het Belgische forum en op het Nederlandse forum:

http://forum.mountainbike.be/viewtopic.php?p=1237872#1237872

http://www.mountainbike.nl/forum/viewtopic.php?f=5&t=81079&p=1338260#p1338260


Filmpjes van Rony Rabijns, van MTB Club De Dabbers uit Neerpelt, ook te zien op www.dabbers.be:

 

11-07-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

19de Meerdael Classic (28-45-60-75-100 km) van de Downhillbikers te Oud-Heverlee.

Vandaag ook naar Oud-Heverlee afgezakt voor de eerste toertocht sinds een dikke maand stilliggen, op de 24 uren van Westerlo vorig weekend na.  Er zijn nu eindelijk een aantal straten open die tot de vorige keer ontoegankelijk waren, zodat ik de vertrekplaats naderde vanuit Korbeek-Dijle.  De vaste route kruist daar de spoorweg, die plek kwam me bekend voor, en vrezend geen parking te vinden in de smalle stijgende straat, mijn auto daar naast de spoorweg achtergelaten.  Daardoor enige verwarring veroorzakend voor anderen die mij daar met m’n bike in de weer zagen en vroegen of er verder parkeergelegenheid was.  De start bleek te zijn aan de sportvelden tegenover Don Bosco en daar is in wezen heel wat parking, alhoewel ze goed vol stond!  Ik ben hier nog al geweest om toen een bijna onmogelijke parkeerplek slechts te vinden op die nochtans grote parking!

Omstreeks 10.00 u vertrokken voor de toer van 60 km.  De eerste 20 km, tot aan de eerste bevoorrading, gingen vrij vlot, ook al was ik voor de start al bekaf van die steile Korbeekdamstraat naar de start te hebben moeten beklimmen!  Van aan de voetbalkantine doken we eigenlijk direct de bossen in.  Ik meen dat de vaste Meerdaalwoudroute daar ook passeert.  Er kwamen daar trouwens stukken van in de tocht voor, maar ze werden in de tegengestelde richting bereden.  Zo dat stukje naast de snelweg vol putten en geulen, waar vaak water in blijft staan.  Maar nu lag de plek er bijzonder goed droog bij.  In het eerste deel kregen we een aantal brede boswegen voorgeschoteld, soms lange rechte stukken, hetzij lichtjes klimmend of dalend.  Ook de holle wegen die rijkelijk aanwezig zijn in deze streek, werden ons deel.  Aan de eerste bevoorrading kon je fruit eten, cake, wafels en stukjes snoepgoed met chocolade.  Er was sportdrank en water.

Bijna onopvallend veranderde de voertaal van Nederlands in Frans en doorkruisten we een gehucht dat luisterde naar de naam Mille.  Zeer schilderachtig was de witte vierkantshoeve die jammer genoeg gedeeltelijk in staat van verval verkeerde, ook al was ze nog in gebruik.  Het zal ook niet min zijn van zo’n groot gebouw te beschermen tegen de tand des tijds.  Tegenover stond een kleine witte kapel.  Ondanks het feit dat ik nog al tochten in deze streek heb gereden, was ik hier nog nooit geweest.  Er volgden nog andere paden die voor het eerst kennis maakten met m’n bike en het zware gewicht dat deze moet torsen.  Aan de kruising met een drukke weg hield een Downhillbiker me tegen.  Hij wist me te zeggen dat het parcours plaatselijk was omgelegd omwille van een brand.  Dat het een woningbrand betrof wist ik toen nog niet.  Enkele weken geleden ben ik in Stekene tijdens een toertocht ook moeten omrijden omwille van een bermbrand.  De brandweer liet me niet passeren.  Maar daar heb ik wel zelf mijn plan moeten trekken om weer op het parcours te geraken.  Hier waren de pijltjes al verhangen!

De doortocht van Nethen zal me bijblijven.  We kregen een pracht van een holle weg voor de wielen, waar je weliswaar goed moest uitkijken voor de vele stenen die er lagen.  Toen ik even stopte zag ik op de bermen planten staan waarvan de bloemen bestaan uit een soort langwerpige tros rode bessen.  Volgens mij zijn dat beschermde planten, ik meen zelfs dat het een soort orchideeën betreft.  Toen ik na aankomst aan Offshore vroeg of die beruchte lianenklim, waarover ik op dit forum al wel eens gelezen had, in de tocht zat, bleek dat inderdaad het geval en ik vermoed dat het deze holle weg was.  Lianen waren er wel niet meer te zien.  Daarna moesten we naast de tuinen van enkele huizen een als “gevaarlijk” gemarkeerde afdaling nemen.  Halverwege was daar een dropke en deed ik veiligheidshalve hetzelfde als de biker voor me gedaan had!  Afstappen!  Het bleek een man te zijn die ik nog iets ouder schatte dan mezelf.  Ook verderop zag ik het niet echt zitten om met mijn oude knoken naar beneden te razen, ook al moest ik me even tegen de kant drukken toen een vijftal naar beneden kwam gereden.  Allemaal netjes achter elkaar, het zou een mooie actiefoto opgeleverd hebben!  Het goed van wortels voorziene spoor ging over in een asfaltbaantje.  We reden weer door een straat van Nethen en moesten dan links een smalle track in waarvan de ondergrond eerst uit zand bestond en dan uit kasseitjes.  Een kaarsrecht paadje, niet breder dan een singletrack, gelegen in een door bomen overgroeide holle weg en bestraat met kasseien!  Het was een zachte klim, maar een verdomd lange.  Aan het einde kwam je het open veld in en moesten we rechts afslaan zodat je de bomen kon zien waaronder we gereden hadden.  Toch eigenaardig dat zo’n holle weg zo stiekem verstopt ligt in een verder open landschap.

We doken weer de bossen in en kwamen ongemerkt op de klim die vertrekt vanaf de spoorweg en gelegen is op de vaste route in weer een holle weg.  Halverwege staat een gedenksteen en ik ben gestopt om nu eindelijk eens te lezen wat er op staat.  Het betreft een monument dat herinnert aan een aantal inwoners van Gastuche (er ligt een stationnetje met deze naam langs de spoorweg) die in 1944 zijn gestorven na de ontploffing van een bom.  Een andere eenzame biker reed me voorbij en dat was het sein om weer op pad te gaan.  Hijgend toch boven geraakt om quasi onmiddellijk weer naar beneden te moeten over een track die voorzien was van een bordje “bochten”!  Een zeer leuk paadje van waaruit je recht de holle weg in kon kijken om de bikers die nog in aantocht waren naar boven te zien kruipen, terwijl je zelf lekker naar beneden kon razen door de bochtjes en over de bergjes wippen die op het pad lagen.  Om dan beneden weer uit te komen aan de spoorweg en over te steken via een speciaal voor fietsers aangelegde overweg aan het stationnetje van Florival.  Een naam die me deed denken aan een bloemenwinkel!  Volgens Wikipedia is Florival een gehucht van Ottenburg, deelgemeente van Huldenberg, en dus Vlaams.  Het is ook de naam van een bier, genoemd naar de toenmalige abdij in de “vallei der bloemen”.  Het was me intussen ook opgevallen dat het gedeelte van de toer over Franstalige bodem een stuk zwaarder was dan in het begin, dat ik daardoor heel wat minder snel vooruitkwam en het weer een daguitstap ging worden!  Puffend trok ik me naar boven, terwijl ik werd voorbijgereden door snelle jonge snaken die de indruk gaven zelfs niet te moeten trappen!  In een steil klimmend smal straatje in Nethen stonden mooie huizen, waarvan één roze geschilderd als ware het een peperkoeken huisje uit een sprookje.  De smalle weg dook het bos in en veranderde aan een eveneens roze kapelletje in een van wortels voorziene bospad.

We kruisten weerom de taalgrens en reden via de Florivalstraat Huldenberg binnen.  Af en toe werd ik nog ingehaald door bikers, ik vermoed de laatste straffe mannen die de toer van 100 km hadden gekozen.  Aan de voor mij tweede bevoorrading, op 51 km, ontmoette ik Pierrot le Fou, die me dan steevast vraagt of “m’n vriend” ook onderweg is.  Neen, de rubber koos vandaag voor Boom.  Ik had kort na het vertrek al een Bierbiker opgemerkt, maar Pierrot was later vertrokken na een korte nacht.  Werkend bij de hulpdiensten bij de brandweer van Heverlee-Leuven had hij nogal wat dronken jeugd moeten afvoeren van de festivalweide in Werchter!  Te veel zaken gezopen die ze anders niet gewend zijn!  Toen hij vertrok zag ik z’n naambordje van de LCMT nog fier op z’n stuur hangen.  Daar zal ik straks wel eens naar vragen, heb ik gedacht, maar ik heb Pierrot na aankomst niet meer gezien.

Ik vond de tweede bevoorrading nogal laat komen, zo luttele negen kilometer voor het einde.  Groot was dan ook mijn verbazing toen ik een bordje met “nog 5 km” zag staan, terwijl mijn tellertje de 60 km al had overschreden!  Het einde was dus nog niet in zicht!  Ik was anders al knap moe!  Nog even doorbijten terwijl we weer het Meerdaalwoud doorkruisten, rakelings de Zoete Waters passeerden en een laatste klim in een holle weg voor de wielen kregen geworpen.  Na een laatste smal paadje vol venijnige wortels, was ik toch blij dat ik na 65 km de sportvelden weer te zien kreeg.

Uitgekeken naar Pierrot, maar die was al pleitte.  En toen ik m’n naam hoorde roepen, zag ik Offshore daar zitten bij z’n gezelschap en in het gezelschap van edel vocht.  Offshore heb ik leren kennen na een nightride, samen met enkele andere trouwe nachtridders die elkaar op zo’n gelegenheden te zien krijgen.  Bij dat gezelschap was een zekere Peter, een bionische man, omwille van twee ingeplante knieprothesen, maar die blijkbaar nog lustig de bike beklimt en aan een hoger tempo dan den deze!  Want ik vermoed dat hij me voorbijgestoken is onderweg.  Deze Peter kent dan weer rubber-12 en een tijd terug was er hier op het forum zo wat te doen over wie nu het langst op de après blijft plakken!  Rubber en ik eisen vaak die eer op, maar deze Peter doet net hetzelfde!  Voilà, hiermee zou ruber-12 moeten weten over wie het gaat.  Vandaag hadden Offshore en ik deze eer, want wij zijn nog even blijven babbelen en buiten mijn bike stonden er nog slechts twee te wachten op hun baasje.  Ik heb door het biken mensen leren kennen uit verschillende streken en het is altijd leuk als je ze dan eens tegenkomt.

Ik heb vrienden die me uitlachen omdat ik ga biken om mijn massa enigszins onder controle te houden, terwijl ik dan na afloop een pak frieten sta te smikkelen!  Maar vandaag kon ik er niet aan weerstaan van op de terugweg naar huis niet even langs de Zoete Waters te rijden om daar aan het gelijknamige frituur een pakje naar binnen te werken in de avondzon!  Dat is zo’n beetje mijn “vaste stek” geworden voor die enkele keren per jaar dat ik hier kom.  Daarna de lange rit huiswaarts en m’n bike nog grondig gekuist.  Dat was niet gebeurd na de laatste rit in Mont-Saint-Guibert op 29 maart en hij is zelfs smerig mee naar de 24 uren van Westerlo genomen!  Voor daar te winnen was het toch niet nodig!

Lees dit verslag ook op mountainbike.be!

Een filmpje van Phille van MTB Zoenk:

 

OH from Philippe Duthoit on Vimeo.

08-07-2011 om 17:57 geschreven door StrammerMax

De 24 uren van MTB Westel!

Toen ik zaterdagochtend 25 juni wakker werd was de teleurstelling groot toen ik merkte dat het hard aan het regenen was.  Een regen die niet ophoudt en waardoor alles kliedernat wordt!  Al goed dat ik donderdag nog snel een kleine tent had gekocht, of ik zou daar vandaag mooi staan met m’n spullen in de regen!  Tijdens de voormiddag nog wat aankopen gedaan zodat ik wat sandwiches met beleg zou kunnen meenemen.  Mijn spullen die ik donderdag al klaargezet had ingeladen en om 13.00 u kon ik naar Westerlo vertrekken.

Zoals overal was het ginder een probleem om een parkeerplekje te vinden.  Ik stond aan de andere zijde van de grote baan en dus een heel eindje van de camping.  Met m’n fiets en tent op weg.  Ik had mijn ploegmakkers al snel gelokaliseerd.  Met drie andere Papegaaien, Sammy, Werner en Steve, en twee gelegenheidsmakkers, Manuel en Kevin, zouden we de kleuren van onze club komen verdedigen.  We waren in de loop van de week nog dringend op zoek moeten gaan naar twee vervangers, vermits twee deelnemers dienden af te haken.  De ene was onlangs onverwacht onder het mes gemoeten voor het wegnemen van de blindedarm, de tweede kreeg zijn medisch attest niet van zijn huisarts!  Daarom dat ik Kevin had gecontacteerd.  Ik had hem twee jaar geleden leren kennen via het forum op mountainbike.be en was hem onlangs nog op een toertocht tegengekomen.  Hij had toen laten verstaan dat hij wel eens mee wou doen in Westerlo!  De vriendin van Kevin en de partners van Sammy en Werner waren ook het hele weekend paraat voor de morele ondersteuning.  Kevin had een klein rolwagentje bij en hielp me om m’n spullen van aan de auto tot op de camping te krijgen.

Daarna dienden we ons allemaal aan te bieden aan de inschrijving en kregen we elk een polsbandje om voor eventuele controle op het parcours.  We spraken af in welke volgorde we zouden rijden: Manuel zou als jongste en vermoedelijk beste de start voor z’n rekening nemen, opgevolgd door Steve, mezelf, Kevin, Werner en Sammy.  Ons doel was per beurt drie rondjes te rijden, wat overeenkwam met een 18 km.  Zo konden we tussendoor lang genoeg rusten, want je kon per beurt op ongeveer drie kwartier tot een uur per rijder rekenen, al naargelang de conditie, de leeftijd (ik ben dubbel zo oud als sommige ploegmakkers), het tijdstip (dag-nacht) en de duur van de wedstrijd!  De spanning en de zenuwen stegen telkens uw beurt naderde, om dan enigszins vol stress met kloppend hart in de wisselzone te staan om uw voorganger in de gaten te houden en af te lossen.  Ik heb uiteindelijk drie keer drie ronden, één keer twee ronden en één keer één ronde gereden, om 18.00 u, om 00.00 u, om 06.30 u, om 12.30 u en om 14.45 u.  Bij aanvang deed ik een twintig minuten over één rondje.  Over mijn nachtelijke drie rondjes deed ik een uur en twintig minuten!  Ik geraakte slechts moeizaam door de modderstroken!

Ik had wat schrik omdat men op het marktplein, vlak voor de centrale tent, over een brug moest die niets anders was dan de laadbak van een vrachtwagen, bekleed met een rode loper!  Maar dat was geen probleem.  In de bocht tussen de dranghekkens ervoor even inhouden, terugschakelen en dan hard trappen om boven te komen.  Even verder hoorde je de biep wanneer je met de chip voorbij de detectoren reed.  Mijn steen des aanstoots kwam in het begin van het rondje waar je aan de camping steil naar boven de dijk naast de Nete op moest rijden.  Daar geraakte ik moeilijk boven.  Toen de zone ervoor in een slijkpoel veranderde na de passage van de vele deelnemers, lukte het helemaal niet meer.  Afstappen en de dijk oplopen ging voor mij beter, dat kostte me minder energie.  Want die had ik beslist nodig voor de rest van het parcours.  Bij m’n laatste rondje wou ik kosten wat kost de dijk op kunnen rijden, en het lukte nog ook!  De andere duiken en klimmetjes kwamen in de andere richting als vorig jaar en gingen nu beter.  Omdat de richting van het parcours omgekeerd was in vergelijking met vorig jaar, was het deze keer klimmen geblazen op de bochtige singletrack in het bos.

Omwille van de regen op zaterdag lag het parcours er bij aanvang zeer beslijkt bij.  Na één rondje zat je onder de modder!  Er waren een paar stroken die er gedurende het hele evenement bleven uitzien als een slijkpoel met diepe sporen.  Het vroeg heel wat energie om daar door te geraken.  In de loop van de nacht en zondag droogde de ondergrond toch wat op.  ’s Morgens kreeg je dan te de stenen te zien die door de vele rijders bloot waren komen te liggen en waaraan je ’s nachts in het donker als bij wonder ontsnapt was!  Op bepaalde plaatsen werden ook voren uitgesleten door de vele passages.  Op het ergste ploeterstuk waren de nadarhekkens op zondagmorgen wat opgeschoven, zodat je er comfortabeler kon rijden, wat een zegen was op het moment dat de vermoeidheid meer en meer begon toe te slaan.

Van slapen tijdens de nacht kwam weinig in huis!  Een tentje beschermt wel tegen de regen en de koude, maar niet tegen het lawaai dat er gedurende die 24 uren ook steeds rondom je is.  Ik kon het gesprek van de rijders van de ploeg die naast m’n tent in hun partytent zaten woord voor woord volgen!  En de kreten op de camping als men een ploegmakker zag passeren!  Bovendien slaap je niet gerust omdat je bang bent te laat te zijn voor de aflossing!  Ook al wekte iedereen zijn opvolger op het ogenblik dat hij naar de wisselzone vertrok.  Tegen dat ik eindelijk wat kon inslapen werd het ook alweer vroeg licht.  Rond vijf uur kwam Steve me wekken.  Maar omdat zijn voorganger nog niet lang geleden vertrokken was, had ik nog meer dan een uur de tijd om weer bij m’n positieven te komen.  Ik heb op dit vroege uur wel eens gedacht van “wat kom ik hier nu in godsnaam doen”!  Na een leven zonder sport zou ik iemand voor gek versleten hebben indien deze zou beweerd hebben dat ik ooit nog aan een mountainbikewedstrijd mee zou doen, ook al is het maar voor de fun en de belevenis!  Met een houten kop naar de aflossing om daar m’n hart weer te voelen kloppen tot in m’n keel!  Als ik door vermoeidheid maar geen stommiteiten doe en val!

Nadat ik en na mij Kevin onze middagrondjes hadden gereden en de douchewagen opgezocht, zijn we samen met z’n vriendin onze portie spaghetti gaan eten bij Suskewiet.  De anderen hadden dat al gedaan toen wij onze rondjes reden.  Toen we daar buiten op het terras zaten brak de zon voor het eerst goed door, wat bij mij de herinnering opriep aan de vorige hete en daardoor stoffige editie!  Steve vertrok na z’n middagrondjes huiswaarts, zodat we iets sneller elkaar dienden op te volgen, waarbij ik nu Manuel diende af te lossen.  Het leek ons ook zinvoller van nog slechts twee rondjes te rijden omwille van de vermoeidheid.  Om in schoonheid te eindigen met één!  Terwijl Werner en Sammy met hun echtgenotes de prijsuitreiking en de trial-demonstratie bijwoonden, waren wij al bezig met het oprommelen van onze kampeerplaats, wat na een vermoeiende 24 uren rijden een vervelende klus is.  Goed dat Kevin wist hoe m’n Quechua-tentje weer netjes in een cirkel diende opgeplooid te worden!  Bij inleveren van de chip die het aantal rondes registreerde, kregen we een fles Cava.  Die hebben we tijdens een babbel in de schaduw van de bomen gezamenlijk gekraakt en leeggedronken.  Om dan afscheid te nemen en weer huiswaarts te vertrekken.  Want maandag was het weer voor de meesten werken geblazen!

Wij eindigden in het algemeen klassement uiteindelijk op plaats 82 op 103 (solorijders inbegrepen) met 65 rondes en op plaats 62 van 64 mannenploegen.  Met dank aan de ploegmakkers van De Papegaai Bike Team, Steve, Werner en Sammy, voor het samen voleinden van deze 24 uren en voor de aanmoedigingen langs het parcours.  En aan de rijders van de bevriende teams met streekgenoten, 3 D Cadworks (Masters en een mooie plaats 38 in het algemeen klassement en vierde op zeven Masters-ploegen met 81 ronden) en het Blackberry Mobistar MTB Team (Mannen en plaats 49 in het algemeen en 39 in het klassement mannen-ploegen met 79 rondes) voor de babbels tussendoor.  Eén van de rijders van 3 Cadworks had dan nog af te rekenen met een afgebroken zadelpen!  Maar omdat ze ons op een zo korte tijd uit de nood hielpen, een bijzonder woord van waardering voor Kevin V uit Mechelen, en die trouwens reeds twee keren deelnam aan Duchenne Heroes, evenals aan Manuel uit Stabroek, die niet alleen een goed rijder maar ook een joviale kerel bleek te zijn.  Hopelijk kom ik hem nog eens tegen tijdens een lokaal toertje vanuit het Moretusbos in Stabroek.  Met dank ook voor het sportieve gedrag van alle rijders om mij als tragere niet weggedrumd te hebben op onmogelijke plekken en respect voor Jan De Busser als overwinnaar bij de solorijders met 71 rondes!  Allicht tot volgend jaar…

Lees dit verslag ook op mountainbike.be!

08-07-2011 om 17:35 geschreven door StrammerMax