Toertocht van MTB Mastentop (18-25-45-70-100) te Kasterlee op 28-08-2011.

Gewoontegetrouw valt m’n keuze eind augustus op de toertocht in Bekkevoort, indertijd vanuit Tielt-Winge, en waar ik ooit eens overkop ben gegaan tijdens een afdaling over een kiezelpaadje.  Mijn handen opengereten door die kleine steentjes en waardoor ik sindsdien altijd handschoenen draag.  Omdat ik enkele weken geleden nog in Bekkevoort gestart was en ik mijn oog had laten vallen op de mooie afstand van 100 km bij MTB Mastentop, als afsluiter van de zomervakantie, is het op deze zondag Kasterlee geworden.  Reeds op de E34 zag ik twee auto’s waarvan de chauffeurs hun geliefde schatjes op de fietsdrager meevoerden, de schijfremmen schitterend in het zonlicht.  Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid trokken deze mannen ook naar daar.  Op de grote baan van Turnhout naar Kasterlee zag ik een vijftal stoere rijders van een club stevig doortrappen op weg naar de start.  Verder nog een duo in identieke pakken gestoken, tot de bandana en fietshelm toe!  Mooi om zien.  Ik ben er zeker van dat God eerst de fiets heeft geschapen en daarna pas de man om hem er op te zetten.  Waarschijnlijk is Adam bij één van z’n eerste ritten ten val gekomen met gebroken ribben als gevolg en heeft God dan uit één dezer voor hem een tweede geneugte geschapen.  De rest van het verhaal is gekend.

Me luid en duidelijk ingeschreven voor de 100 km en fier het rode armbandje om gedaan!  Terugkrabbelen zou vanaf nu enkel een afgang betekenen!  Toen ik een berichtje stuurde naar rubber-12 om mijn vertrek te melden en de jacht voor open te verklaren, hoorde ik zeggen “bespaar u de moeite van een berichtje”!  Hij kwam de sporthal al binnen!  De bike afgehaald aan de bewaking, waar de twee mannen het superdruk hadden, en om 9.10 u op pad voor een lange dag.  Al vanaf honderd meter na de start ging het paradijs open!  Want we doken het bos in over een schijnbaar eindeloze singletrack met bulten op en af.  De eerste vijf kilometer was eigenlijk één lange track die zich door het bos slingerde.  Dra had rubber me ingehaald.  Velen misten een pijltje links aan een straat, in de waan dat ze pas aan de volgende linksaf moesten.  Wie de toer van 25 km reed miste zo wel de splitsing een eind verderop in die straat.  Na elkaar een goede rit gewenst te hebben, stoof de rubber er aan z’n hogere tempo vandoor.  Ik kreeg wel het gezelschap van een rijder die in m’n wiel kwam hangen, maar na een slijkerig stukje met plassen op tien kilometer na de start, bleef hij achter.  Naast één van die diepe plassen bleef links naast bomen nog een uiterst smalle strook vrij die iets hoger lag!  Maar middenin een stuk uitstekende wortel!  Gelukkig ging het niet mis, want daar vallen betekende een modderbad en kliedernat pak!  “Waar sturen ze ons toch door”, was de reactie van een deelnemer!  Maar aan z’n glimlach te zien genoot hij van het spektakel van de dabbende bikers.

Landelijke betonbaantjes en veldwegen wisselden elkaar af.  We doken ook een privédomein in, eenmalig opengesteld voor deze tocht, en kregen daar in open stroken in de bossen enkele lange smalle paadjes in het gras voor de wielen.  Ondanks een koude wind zweette ik me te pletter in m’n regen- en windvestje.  Het bos maakte weer plaats voor veldwegen.  Na vijftien kilometer doken we weer een privépaadje in naast een maïsveld.  Het gesukkel van de bikers voor me steeg rechtevenredig met de diepte van de slijkpoel.  Toen ik de laatste in het rijtje zag omvallen in het slijk, was dit voor mij het teken tot afstappen!  Mij gaan ze hier niet hebben!  Daar was rijdend geen doorkomen aan.  Zelfs de moedigen een eindje achter me werden uiteindelijk tot afstappen gedwongen.  Het meest vervelende was dat je tot je enkels in de blubber zakte, waardoor je schoenen nat waren voor de rest van de rit!  Ik droeg gelukkig waterdichte sokken.  Na de ploeterpartij even aan de kant voor een stevige drink uit de lurkzak en het opbergen van m’n regenjasje waarin ik me te pletter zweette.

Na 26 km diende zich de eerste bevoorrading aan.  Met een ruime keuze aan bananen, appelsienen, koeken en wafels.  De passanten op de grote baan verderop zullen zich wel verwonderd hebben over dat gewriemel van al die gehelmde mannen met hun fietsen.  Twee clubmakkers, Cracra en Bever, kwamen er ook toe.  Dus ruimte gemaakt voor een korte babbel met hen en Tony, een intussen gepensioneerde collega die de rit reed in het gezelschap van een maat.  Daarna iedereen weer aan eigen tempo op pad.

Na een stukje langsheen de grote baan doken we na de pauze opnieuw de bossen in en kwamen terecht in een speeltuin vol singletracks waar menig biker zijn hartje kon ophalen.  Strookjes met los zand speelden me al wel eens parten!  We bereden paadjes door de schier eindeloze bossen en doorkruisten af en toe straten met huizen.  Volgde een smalle track vlak naast, ik vermoed, de Kleine Nete.  Er was wat oponthoud aan een bord dat aanmaande tot afstappen.  Het paadje maakte daar een diepe put naast een afsluiting en daar door rijden had voor een fikse duik in het water kunnen zorgen!  Op 40 km kwamen we de bossen weer uit en volgden enkele kilometers langsheen een grote rijbaan.  Op 43 km kwam de splitsing voor de 70 en de 100 km.

Na enkele asfaltbaantjes kregen we weer leuke tracks door de bossen.  Op 45 km een plezante private track tussen de bomen.  De lange afstandsrijders, zegge de echte beren van deze toertocht, werden hier mee over het parcours van de kidstoer geleid, getuige daarvan de blauwe pijltjes.  Zelfs voor de kleinsten waren leuke paadjes uitgekozen!  Een stevige wind voelde toch maar frisjes aan!  Even paniek omdat ik veel geparkeerde auto’s met fietsdragers zag staan in een bospad!  Ik zal toch niet al weer bij af zijn?  Verkeerd gereden?  Maar even later kwam de tweede bevoorrading op 51 km.  Ik vermoed dat de wagens waren van mensen die deelnamen aan de fietshappening De Schakel.  Op de grote baan van Turnhout naar Kasterlee was daarvan een stopplaats waar massa's pompoenen waren uitgestald.  Aan de tweede stop weer evenveel lekkers.  Na de splitsing was ik slechts door twee bikers ingehaald, waarvan één nu ook aan de stop stond, maar er kwamen er nog toe.  Er waren er dus nog onderweg op de grote afstanden.  Hooguit een 15 bikers heb ik in het totaal vanaf de splitsing nog gezien, waaronder één vrouw.

De singletracks maakten nu plaats voor bredere platte kiezelwegen door de bossen in de vallei van de Grote Kaliebeek.  We reden via een poortje het militair domein van Tielen binnen.  Eerst over een smal pad naast de omheining tussen jonge opgeschoten zilverberken, daarna over een paadje door een grasvlakte.  De pijltjes waren hier op grote in de grond gestoken stokken bevestigd.  In de verte zag ik het gezelschap van aan de bevoorrading naderen.  Op het militair domein deden de oude vervallen loodsen vermoeden dat hier niet veel activiteit meer is!  Wie weet welke taferelen zich hier in deze loodsen ooit hebben afgespeeld en hoeveel jonge gasten hier destijds hun broek hebben versleten tijdens hun dienstplicht!  We reden er over weinig gebruikte wegeltjes.  Militaire domeinen herbergen meestal nog veel ongerepte natuur.  Aan nog een poortje volgde een aparte lus voor de 100 km rondom een stukje purperen heide langsheen de randen van een grote kaalgekapte vlakte.  Je kon horen hoe magere schichtige schapen, die niet gewend zijn van veel menselijke aanwezigheid te zien binnen dit militaire domein, de begroeiing uit de bodem rukten.  De restanten van stronken en het losse zand maakten het terrein ruw om er over te rijden.  De doortocht eindigde aan hetzelfde poortje en het tellertje klokte 60 km af!

Aan de uitgang van het militair domein stond een biker zonder fiets een krant te lezen!  Ik had moeten vragen wat hij daar stond te doen!  In het zog van een eenzame rijder gevolgd, om twee mannen te zien die op zoek waren naar het volgende pijltje!  Door elkaar te volgen hadden we gevieren hetzelfde pijltje gemist!  Volgden een aantal langere stukken en wegen door de bossen.  De automatische piloot ingeschakeld en trappen was de boodschap!  Ik was intussen toch al een behoorlijk aantal uren onderweg!  Op 70 km vervoegden we weer een stukje van de kidstoer over een mooi kronkelend paadje naast een beek om uit te komen aan de ingang van De Hoge Rielen, een centrum voor jeugdkampen.  Even verder kwam weer een splitsing.  Daar stonden twee Mastentoppers te wachten om te kunnen beginnen met het weghalen van de pijlen.  Dat ik de laatste was, dat was niet zeker, vermits de mensen aan de bevoorrading ook de 70 km hadden kunnen rijden.  Ik was trouwens niet de laatste, want kort voor de derde bevoorrading, toen mijn tellertje 75 km afklokte, staken nog twee mannen me voorbij toen ik even aan de kant stond om een zakje gel leeg te drinken dat Cracra me aan de bevoorrading gegeven had.  In de hoop dat ik vleugels zou krijgen van dit drankje!  Vermoedelijk ben ik de laatste geweest om de derde bevoorrading eer aan te doen.  De mensen die daar voor spijs en drank zorgden, waren al door rubber getipt over de komst van “nog ene met een papegaai op z’n truitje”!  Op dat moment ontving ik van hem een schalks berichtje waarin hij zijn aankomst meldde met de mededeling dat hij mijn komst op de stop gemeld had en dat ik waarschijnlijk de allerlaatste zou zijn om daar te passeren.  Smilies inclusief!  Ik heb zijn berichtje er dan ook integraal voorgelezen!

Na de derde bevoorrading bleven er nog 20 km te rijden.  En voor dit laatste gedeelte leidde de toer ons over een groot deel van de groene en een stukje blauwe vaste route door de bossen van Kasterlee.  De afpijling was schaarser dan voorheen, maar het was al snel duidelijk dat het de bedoeling was de vaste route te volgen.  Op zeker drie plaatsen kregen we lange bochtige singletracks voor de wielen waar het een plezier was van te rijden.  We passeerden de bekende plekjes op deze route die ik vroeger al wel eens een paar keren ben komen rijden: de kapelletjes, de residentiële wijk aan Boskant en de holle weg met de imposante villa’s.  Na 90 km begon ik toch te verlangen naar het einde en telde ik de kilometers één na één af.  Temeer omdat het intussen was beginnen regenen, wat gelukkig niet al te lang duurde.  Ik was nog niet aan het einde van mijn krachten, maar wanneer er een helling te bedwingen was, dan begonnen de benen pijn te doen.  Ik kwam onderweg nog een biker tegen die traag reed.  Hij had zich danig bezeerd bij een val.  Ik vroeg hem of hij de toertocht reed, maar ik denk dat hij me niet goed begrepen had.  Onderaan een zanderige afdaling kwam ik nog een jong koppel tegen die ik vermoedelijk aan de tweede stop heb gezien, maar ik ben niet zeker.  Een bordje kondigde de laatste vijf kilometers aan en dat waren er lange!  We kregen nog een aantal flinke kuitenbijters voorgeschoteld, waaronder een bergje op een terrein waar veel bomen gerooid waren, in de buurt van een grote weg.  Mijn benen vertelden me dat het welletjes geweest was!  En na op de kop 100 km kwam ik vele uren later weer uit in de straat tegenover de sporthal.

De Mastentoppers waren al begonnen met de opruim, de mensen van aan de derde bevoorrading waren ook ter plekke.  Aan de tapwagen nog twee blikjes icetea besteld en me nog even onder de tent gezet.  Gedurende het halfuur dat ik daar gebleven ben niemand anders nog zien arriveren.  Afscheid genomen van de mensen ter plekke en na thuiskomst toch nog de moed gehad om m’n bike te wassen, m’n schoenen proper te spuiten en spullen op te ruimen.  Net op tijd klaar voor de regen kwam!  En na deze mooie dag heeft het niet lang geduurd eer ik in mijn bed lag te knorren!

Prijsvraag van deze rit: welke tekst stond er op de pijltjes van MTB Mastentop?  Deze was beslist niet gelogen!

Toevallig gevonden op het traject 70-100 (grasvlakte militair domein), opgeraapt en mee gewassen: armstuk in zwart en rood!  Te bekomen na een berichtje!

Lees ook het verslag van deze toer door biker Peter!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

29-08-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Opening van de Dries- en dalroute (48 km) met een gratis toertocht in Lubbeek.

Vandaag naar Lubbeek gekomen om deel te nemen aan de toertocht over de nieuwe vaste Dries- en dalroute die officieel werd geopend.  Voor de plechtige opening was ik te laat, maar men kon tot de middag inschrijven voor deelname aan de gratis tocht vanaf de sporthal naast het gemeentehuis en het politiebureau.  Vertrokken omstreeks 11.10 u, samen met twee andere bikers die ik al snel uit het oog verloor.  Onderweg heb ik in totaal elf deelnemers nog gezien.  Aangezet met de groene hoofdlus die van start gaat met een stevige klim over een betonbaantje tussen de velden, gevolgd door betonnen landbouwwegen.  Na 3 km volgt een mooie holle weg over een pad met losliggende stenen.  Daarna weerom een reeks betonbaantjes met een aantal korte hellingen op en af.  De eerste echte off-road betreft een pad dat een kruising is tussen een singletrack, een graspad en een holle weg, eindigend op een korte maar stevige klim.  Boven stak ik een moeder met haar zoontje voorbij.  Het tellertje klokte toen 5 km af.  Volgde weer een betonbaantje dat aan een weide met paarden overgaat in een mooie holle weg en een leuk stukje track tussen een aantal bomen.

Na 7 km kan men kiezen voor het voortzetten van de groene route, of overschakelen op rood, wat ik dan ook gedaan heb.  De route leidde me dan over met gras begroeide paadjes in de richting van het Lindenbos.  Daar heb ik een pijltje gemist omdat vlak naast een nieuwe straat met gloednieuw gebouwde huizen links ook een smal paadje begint naast een miniatuurhuisje.  Het inrijden van die nieuwe wijk heeft me een stevige klim gekost, om dan op mijn stappen te moeten terugkeren!  Het smalle paadje leidt regelrecht naar een mooi stukje van het Lindenbos dat achter deze woonwijk ligt.  Het betreft maar een vrij kort stukje, maar dit bos wordt verder op de toer nog doorkruist.  Wat me op die plek opviel waren de vele paadjes links op en af.  Wie even van de route afwijkt vindt daar beslist ook mooie paadjes om te berijden.  De rode lus biedt meer off-road met een afwisseling van met gras begroeide paadjes, korte stukjes tracks onder de bomen of tussen de struiken en boomgaarden, met daarin een aantal stevige klimmetjes.  Door het afwisselend patroon van wegen krijgt men soms mooie vergezichten over de landelijke omgeving.  Mijn tellertje toonde 13,5 km.

Op de grens met Kortrijk-Dutsel krijgt men een mooi stukje bos voor de wielen geschoven, doch het is maar kort van duur.  Ook hier kan de nieuwsgierige biker van het parcours afwijken om andere paadjes door het bos te verkennen.  Daarna voert de route de fiets door een aantal straten met dure villa’s van mensen die beslist geen armoede lijden!  Aan een kruispuntje gaat het dan rechtsaf en heb ik me een tweede keer vergist door de straat naar beneden af te rijden, terwijl men aan het begin van de straat direct naar links een smalle track dient in te slaan!  Ik was er niet alleen om die pijl te missen, want toen ik op mijn stappen terugkeerde omdat ik beneden geen pijl meer vond, kwam er nog een andere biker de straat naar beneden gestoven.  Die heeft me later weer ingehaald.  De vergissing was snel vergeten, want na het paadje volgt een mooi stukje route door vermoedelijk hetzelfde Lindenbos.

Ook na 20 km duikt de route weer dat Lindenbos in om er pas 3 tot 4 km verder weer uit te komen.  Een uitdagend bospaadje met aan het begin een stevig klimmetje, gevolgd door enkele kuitenbijtertjes en een amusante afdaling over een paadje waar men diverse wortels dient te trotseren.  Kort daarna, op 23 km en in een woonwijk van de gemeente Linden (Lubbeek), dient men weer over te schakelen op de groene hoofdlus.  Daar heb ik me samen met nog een biker weer vergist omdat het paaltje nu langs de linkerkant van de weg stond en ook omdat er twee vrouwen net voor dat paaltje stonden te kwebbelen!  Op 25 km volgt de doortocht van Pellenberg over een baantje naast de kerk met pittige kasseitjes om weer uit te komen in een wijk met duren huizen.  Daar wijst dan een pijltje naar links en dient men goed op te letten om niet de opritten van de villa’s te kiezen, doch wel een zeer smal paadje daartussenin!  Ik had het paadje niet direct opgemerkt!  Men raast vervolgens naar beneden over een vrij woest met stenen bezaaid paadje met enkele geïmproviseerde trapjes.  Beneden dient men toch uit te kijken, omdat sommige stenen van die trapjes door erosie zijn weggespoeld en men uitkomt in een gewone straat.  Men komt uit aan een kleine visvijver, verscholen tussen de bomen.  Daarna onmiddellijk weer naar links, zacht klimmend naar boven.  De ingang van de stortplaats Pellenberg ben ik al eens gepasseerd tijdens een toertocht.  Van het stort zelf krijgt men niets te zien!  Volgt een weidepaadje naast een bosrand, terwijl men rechts in de hoogte een groot gebouw ziet staan.  Ik vermoed het ziekenhuis van Pellenberg.  Op het weidepaadje treft men enkele slijkerige plekken zo rond kilometer 31.

Rond 35 km volgt een passage door een woest bos over een track vol wortels en stenen.  Eens het bos uit rijdt men tussen de maïsstengels door tot aan een betonnen baantje.  Vanaf hier treffen we weer de klassieke betonnen baantjes zoals bij het begin van toer.  Na een stevige klim in de Bergendriesstraat kan men de groene route vervolgen, of overschakelen op blauw.  We hebben dan 38 km in de benen.  De biker die ik daarstraks ook verkeerdelijk de straat zag naar beneden razen kwam het pad tegenover uitgereden.  Hij had de blauwe lus dus al achter de rug!  De blauwe lus is voor de verwoede biker de minst interessante omdat er veel verhard in voorkomt, weliswaar onderbroken door enkele amusante stukjes.  We vangen aan met 2 km asfalt om dan het bos ter hoogte van de Heurebeekstraat in te duiken, alwaar de woonhuizen verborgen staan tussen de bomen.  De omgeving moet zwaar te lijden gehad hebben van de recente onweders, vermits de elektriciteitsdraden er op ooghoogte hangen en zelfs hier en daar voorlopig op de grond liggen!  Afgerukt door vallende takken en bomen.  Het tellertje toont 40 km.  Eens het bos weer uit zie je links in de verte dikke boomstammen die als lucifers zijn versplinterd.  Er liggen afgeknakte bomen en afgewaaide takken.  De wind moet hier hevig te keer zijn gegaan!  Ook langsheen onze weg treffen we omgewaaide bomen en afgerukte kruinen, reeds gedeeltelijk opgeruimd.  We worden langs een drukkere straat gestuurd, naar rechts langs een straat naar boven om dan langs een smalle track weer naar beneden uit te komen in die drukkere straat, recht op de rijweg.  Daar moet je dus wel even uitkijken!  Een gevarenbordje zou daar niet misstaan!  Via een smalle track komen we in een weide terecht die dient overgestoken te worden om dan de volgens mij zwaarste klim aan te vatten over een track in het bos tot boven een Calvarieberg met kruisbeeld.  De aanwezigheid van het kruisbeeld heeft stormschade hier toch niet kunnen verhinderen!  Dan rijden we naar rechts door het Calvariebos de berg weer af.  Het kruisbeeld staat op 46 km van het vertrek.  Intussen was het tijdens deze laatste kilometers jammer genoeg beginnen regenen.  Via een lang pad door het bos komen we weer uit op hetzelfde kruispunt waar we daarstraks de blauwe lus zijn gestart om weer over te schakelen op groen.  Na nog enkele straten kom je aan de achterzijde van de sporthal weer uit aan de start.

Voor de gelegenheid was er een afspuitstand voorzien met diverse tuinslangen, een mooi gebaar na een kostenloze rit!  Een mooie toer, ondanks de verharde stukken toch de moeite waard om er eens voor naar hier te komen en de ideale manier om kennis te maken met deze landelijke streek.  Veel afwisseling van paden en een aantal klimmetjes die niet in de kleren kruipen.  Het is wel zinvol van op bepaalde plaatsen waar drukkere wegen dienen worden gekruist, de pijltjes te voorzien van een bijkomend gevarenbordje, wat op sommige plaatsen al wel werd gedaan.

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

28-08-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

23-08-2011 om 18:52 geschreven door StrammerMax

Toertocht (35-55 km) van De Lebbeekse Fietshappening van Handbalclub Elita te Lebbeke op 21-08-2011.

Op zondag 21 augustus 2011 afgezakt naar de Lebbeekse Fietshappening.  Toen ik hier vier jaren geleden ben komen rijden in de tijd dat ik pas aan toertochten begon deel te nemen, ben ik hier tijdens de laatste kilometers aangereden geweest door een wagen.  Buiten wat schaafwonden en gescheurde fietskleding ben ik er toen wel mijn bike bij ingeschoten, want het kader was door de botsing uit de haak geraakt.  Hier eindigde het leven van m’n eerste fietske.  De kosten zijn vergoed geweest door de verzekering van de autobestuurder die mij geen voorrang van rechts verleend had.  Hij woonde daar trouwens op het kruispunt!  Vier jaar en vier bikes later had ik zin om hier nog eens terug te starten, ook al was er dit weekend enorm veel keuze aan tochten!  Maar omdat ik de vorige jaren deze tocht had gelaten voor wat hij was ten voordele van anderen, kwam hij nu nog eens op de eerste plaats.

Omdat ik me nog van toen herinnerde dat het vertrek gelegen was in een straat met weinig parkeermogelijkheden, de eerste de beste parking die ik tegenkwam opgedraaid.  Dat was in de Poststraat op 600 m van de start.  Het was niet nodig geweest, want er was bitter weinig beweging aan de sporthal.  Me ingeschreven en om 09.50 u vertrokken.  De eerste 6 km brachten boerenwegeltjes door weiden, servitudenpaadjes en redelijk wat verharde wegen en asfalt ons richting Opstal en Buggenhout.  Als de rest van de tocht er ook zo zou uitzien, dan zou ik vandaag niet zo erg vermoeid toekomen, ging er door mijn hoofd, maar dik 60 km later zou ik wel anders piepen!  Dra reed ik in het spoor van de twee mannen die zich even voor mij hadden ingeschreven.  Ze reden traag, het zullen gelegenheidsbikers geweest zijn, alhoewel ze beiden toch over een mountainbike en fietskleding beschikten, uitgezonderd een helm!  Er kwam ook iemand achter me rijden.  Het is uitzonderlijk dat ik gevolgd wordt zonder voorbij te worden gestoken!  Omdat ik het niet prettig vind dat er iemand in m’n wiel hangt, even gedemarreerd en de twee mannen voorbijgegaan.  Maar de biker bleef zijn haas volgen!

Op 7,50 km doken we het mooie en donkere Buggenhoutbos in en reden over de brede kiezelpaden in het gezelschap van de vele joggers die er hun rondjes liepen!  Zo veel lopers op zo’n beperkte oppervlakte krijg je zelden te zien!  We reden zo’n dikke twee kilometer tussen de statige bomen.  Wanneer we het bos uitkwamen zag ik niet direct pijltjes staan tot ik aan de overkant van de weg bordjes zag hangen die de splitsing aangaven tussen de 35 km en de 55 km.  De man die me was blijven volgen koos voor de korte route.  Toen ik even halt hield om aan een jogger te vragen welke de naam was van dit bos, sloegen ook de twee andere bikers af voor de korte toer.  Even gewacht en aan het darmpje van m’n drinkzak gelurkt.  Er koos nog een koppel bikers voor de korte route.  En van dan af begon voor mij een eenzame tocht, want het zou tot aan de bevoorrading duren eer ik nog deelnemers te zien kreeg!  Ik dook weer het Buggenhoutbos in aan de andere zijde van een straat om er na gelijkaardige grindpaadjes op km 13 uit te komen in een meer open vlakte, omringd door groen en bomen.

Ik werd de Kasteelstraat van Buggenhout in gestuurd.  Aan het begin ervan staat een schilderachtig gelegen hoeve.  Rechts van mij reed een man rondjes met zijn paardenracewagentje.  De kasseitjes gingen over in kiezel en onverhard.  Een fazant vluchtte er van het pad het veld in.  Dan ging het rechtsaf en was het even klimmen over een mooie veldweg vol steenbrokken.  Door de lichte helling kon je het pad mooi voor je zien liggen baden in de zon.  Hier kwam de eerste echte inspanning die zich liet voelen in de beentjes.  Eens boven, een kort stukje over een asfaltbaantje waar veel mannen op de racefiets passeerden en waarbij m’n aandacht getrokken werd door een merkwaardige plompe toren.  Het parcours even verlaten en er naartoe.  Want ik ben nooit benieuwd, maar wil wel alles weten!  Achter de toren stond een aanbouw van zeer recente datum.  Aan een volgend kruispunt gaf een plakkaat mij de gezochte uitleg!  Het betrof de woontoren of donjon van het Hof ten Houte in Ten Houte, de oudste woonkern van Peisegem.  De vervallen boerderij die er ooit achter was gebouwd werd door de eigenaar afgebroken en vervangen door een nieuwbouw.  De toren zelf werd gerenoveerd.  Toch een merkwaardige combinatie!  De mannen van de MTB-club Straf in Bergaf uit Opwijk hebben het in hun forum soms over Peisegem!  Zou ik hun heimat nabij zijn?

Inderdaad, na de doortocht van de veldweg kwam ik terecht in Opwijkse straten om via een volgende smalle veldweg, geprangd tussen twee prikkeldraden, richting Leireken gestuurd te worden.  Ik heb het toch niet zo begrepen op die paadjes tussen prikkeldraden!  En er zouden er nog een paar komen, zelfs eentje tussen een rij wilgen en prikkeldraad waar je bijna geen plaats meer had om te rijden!  Eén schuivertje en je kon Johnny Hoogerland achterna!  Eens de kern Leireken bereikt, werden we een veldweg naast de spoorweg op gestuurd.  Gevolgd door een korte, maar plezante een uiterst smalle track tussen kleine geknotte wilgen waar je hun wortels en andere hobbels diende te trotseren.  Daarna ging het door een uiterst smal en laag tunneltje onder de spoorweg richting natuurgebied Broevink.

Toen ik me even aan de kant had gezet voor een minuut rust en ter consumptie van een slok uit m’n lurkzak, kwamen me vier bikers voorbij gereden.  Aangepikt tot aan de bevoorrading na 21 km op het grondgebied van Merchtem.  Aan het gezicht van de laatste van de vier was te merken dat de inspanningen niet in z’n fietskleren gekropen waren toen hij afstapte aan de pauze.  Het kan ook zijn dat de mens last begon te krijgen van de opkomende warmte die me later ook parten zou spelen.  Hij vroeg me of ik was wie ik ben!  Ik vroeg hem of hij ook op het forum actief was.  Buiten lezen niet, maar één van z’n makkers was VaMalder.  Aan de bevoorrading kon je u te goed doen aan bananen, allerlei granenkoeken, water en gekleurde drankjes.  Er stonden ook drie mannen met pakken van Blackberry-Mobistar, maar het waren niet m’n streekgenoten.

Iets vroeger vertrokken in de hoop onderweg nog voorbijgestoken te worden door het sympathieke VaMalder-viertal, maar buiten één ervan heb ik hen niet meer te zien gekregen.  Vermoedelijk kozen zij voor de kortere route.  Jammer, anders was ik niet vertrokken zonder nog wat gezegd te hebben.  Intussen was ook mijn eurocent gevallen dat VaMalder de biker is met de van kleur veranderende avatar in de vorm van een soort doolhof.  Mijn fotografisch geheugen liet me niet in de steek.  Even voorbij de splitsing tussen de twee afstanden stak het trio Blackberrybikers me voorbij.  Volgde weer een paadje tussen twee prikkeldraden en een tweede kleine tunneltje onder de spoorweg om in een smalle track tussen de weiden te belanden.  Daar ben ik even aan de kant gegaan om tegenliggers te laten passeren, een fietsend echtpaar, hun kind door de vader op sleeptouw genomen op een soort derde wiel dat je aan een gewone fiets kan bevestigen.  Via een paadje tussen muren van maïsstengels bereikten we de Waaienberg in Opwijk, een plek mij bekend van de Boerenbike en de gezellige Wayenbergkermis die mij nauw aan het hart liggen.  We reden over een asfaltbaantje het kruispunt met die enkele huizen voorbij, die in het midden van nergens gelegen zijn.  Zo ook de weide waar de Wayenbergtent staat.  In een bocht schrok ik me een hoedje (waarom kan men zich geen pet of helm schrikken?) omdat er plots een auto opdook en ik wat te veel het midden van de weg gekozen had!  Gelukkig had de bestuurder zijn vaart al geminderd omwille van een honderd meter voor mij rijdend trio stadsfietsers.  Zelfs in dit godvergeten gat moet je uitkijken op de weg!

We kregen een aantal veldwegen à la Boerenbike voor de wielen geschoven en ik voelde het in de benen dat het parcours hier veel heuvelachtiger was dan bij aanvang!  We zouden er niet zonder de nodige inspanningen onderuit komen!  Amusante paadjes leidden ons richting Merchtem en Asse, inclusief een plezante en lekker snelle afdaling over een smalle track om daarna de spoorweg te kruisen aan de stopplaats van Mollem.  Even aan de kant voor een minuutje pauze nadat de slagbomen achter m’n rug naar beneden waren gegaan.  Naar rechts ging het dan richting de grens tussen Mollem en Brussegem waar ik bijna de afslag naar links in een servitudenpaadje miste!  De voor deze streek klassieke paadjes door de weiden en servituden tussen velden en tuinen leidden ons door het land van Asse.  Zo omstreeks het middaguur was het intussen ook behoorlijk warm geworden!  Goed dat er een stevige wind stond die voor verkoeling zorgde.  Een eenzame biker met een pak van De Zwette Maanen stak me voorbij.  Ik kon het waarderen dat de man me groette en me niet achteloos voorbij reed.  Ik was blij van nog eens een andere rijder te zien.  Even gestopt omdat ik twee bikers die ik aan de inschrijving gezien had, te voet op hun stappen zag terugkeren en in deze godvergeten wereld zou ik zelf blij zijn indien men zou stoppen wanneer ik in de puree zat of stukken had aan de fiets!  Bleek dat één van de mannen gevallen was en mogelijk wat gebroken had!  Ze hadden al maatregelen genomen voor overbrenging naar het ziekenhuis.  Hopelijk valt het voor de onfortuinlijke kerel nog mee.

Vanaf een asfaltbaantje doken we rechts naar beneden een track in naar de Molen van Ichelgem, gelegen langs de Grote Molenbeek te Sleeuwagen, een gehucht van Mollem.  Even gestopt om het gedruis van de beek aan de watermolen gade te slaan.  Het oorspronkelijke rad zou door een in een storm ontwortelde boom vernield zijn, de brokstukken afgevoerd door de beek.  Ik werd voorbijgereden door één van de vier VaMalder-bikers, degene die het veelkleurige truitje droeg.  Hij hield er een stevige vaart in en verdween al snel uit het zicht tijdens de stevige klimmetjes die we over beton- en grindbaantjes voor de wielen kregen.  Omstreeks km 30 reden we over het grondgebied van Asse over de servitudenpaadjes mij bekend van de Boerenbike en voorbij het kerkhof van ik vermoed Mollem, tegenover een voetbalveld.  Daar waren we daarstraks al gepasseerd, maar dan aan de achterzijde via een track die een bochtje maakt omheen een huis.  Aan het voetbalveld ging het rechtdoor, waardoor ik weer onbekende oorden in dook, vermits de Boerenbike daar niet komt.  Een mix van wegen leidde ons door het land van Asse.

Op de Boegtweg, want de buurtwegen worden hier aangegeven door bordjes met hun namen, kwam ik twee wandelaars tegen.  Boegtweg?  Iedereen gooit zijn bucht na verloop van tijd toch weg!  Behalve mijn pas verhuisde overburen!  Toen hun bedrijfje onlangs over de kop ging heeft een deurwaarder daar acht vrachtwagens niet meer te verkopen materiaal laten afvoeren!  De Boegtweg slingerde zich als een kleiachtig pad tussen de maïsvelden om uit te geven op een asfaltbaan aan een eenzaam gerenoveerd huis waar de barbecue stond te smeulen.  Het tellertje op m’n stuur toonde 38 km.  Op kilometer 39 dokkerde mijn bike naar beneden over een smal paadje vol oude overwoekerde steenbrokken van iemand die de zaak hier ooit verhard heeft met bouwafval, om uit te komen aan een woonwijk met enkele recentere woningen, gegroepeerd rond een oud krocht dat in betere tijden het café “In de kilo” huisvestte.  Een weidepaadje, inclusief voor, waar je banden wel durven uitschieten, leidde ons naar een grote baan die we dienden te kruisen.  Rond km 42 volgde een kort technisch stukje met te overwinnen putten, geulen en wortels, tussen bomen aan de rand van een bos.  Ik ben hier ooit nog al geweest, vermoed ik.  Enkele zachte klimmetjes stelden de intussen vermoeid geworden benen op de proef.  Gerommel in m’n darmen voorspelde niet veel goeds, maar dat ging gelukkig over.  Het zal van de warmte geweest zijn.  Een verraderlijke warmte.  Door de wind had je immers niet het gevoel dat de zon genadeloos op je bolleke scheen!

We arriveerden na 44 km aan het donkere Kravaalbos op de grens met Aalst, alwaar een groot bord de toegang aan fietsers ontzegde.  Meer dan wandelen mocht je er niet doen en de pakkemannen zouden er zelfs op de loer liggen om je te vatten!  We kregen toch de kans om langsheen de rand van het bos te genieten van een track die tussen de bomen door wat behendigheid vroeg, vooral om plassen en wat slijk te kunnen ontwijken.  Om daarna weer de open velden in te duiken op een plek met bijzonder weinig bebouwing.  Een groep wandelaars troepte er op een kruispunt van veldwegen samen.  De veldweg ging over in een straat waarin drie kapelletjes stonden naast enkele mooie grote en goed onderhouden oudere huizen.  Meer bepaald het Houwelgat in Baardegem (Aalst) op 48 km van de start.

De Strammer begon zo stilaan zijn stal te ruiken!  Dus een tandje bij gestoken om de laatste kilometers rond te maken.  Op 50 km overschreden we weer de grens met Lebbeke op een pad dat door de vaste Millenniumroute wordt aangedaan, doch in de andere richting.  Een zeer grote groep fietsers kwam me er tegemoet.  We doorkruisten enkele straten in Wieze.  Enkele kilometers verder smeet ik alle remmen dicht!  Ik herkende de plek waar ik vier jaar geleden was aangereden.  Het is het kruispunt van de Waaitjesstraat, Romestraat, Pollepelstraat en Baardegemsestraat.  Het zag er daar nog allemaal hetzelfde uit, inclusief het oude verlaten huis en de gerenoveerde schuur tegenover op de hoeken en die het zicht op het kruispunt verhinderen.  Zelfs de laatste kilometers brachten ons nog via allerlei kleine paadjes achter en tussen de huizen weer naar af.  Door hier en daar van het parcours te gaan of terug te keren om zaken te bekijken, had ik een mooie 60 km rond gemaakt.

Nauwelijks stond ik onder de tent en werden we getrakteerd op een regenbui, gelukkig kort van duur.  Drie flesjes icetea en een hot-dog gingen vlot naar binnen.  Bier leek me geen goed alternatief met het vooruitzicht van de autorit naar huis in deze warmte.  Er kwamen nog mensen toe met de koers- en de stadsfiets.  Waarbij één mijn bike nog tegen het asfalt keilde bij het wegnemen van z’n fiets.  Ik heb op een andere manier genoten van deze rit dan vier jaar geleden, omdat ik deze streek met haar eigen charmes nu al wat beter ken na m’n deelname aan de toertochten vanuit Opwijk en Asse.  En de voorspelde onweders bleven uit!  De organisatie was tot in de puntjes verzorgd met een duidelijke afpijling van het parcours.

Op de foto's het Buggenhoutbos, het Hof Ten Houte te Peisegem, een bruggetje in het bos en de watermolen van Ichelgem.

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

22-08-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht van de Ter Dolen Fietshappening (30-40 km) te Helchteren.

Het was druk op de E313 en ter hoogte van de parking langs de E314, op 3 km voor de afrit Helchteren, was een aanrijding gebeurd met file tot gevolg.  Daarom was ik pas om 14.00 u op pad voor de toertocht.  Er waren er toch nog die zich kwamen inschrijven.  Het vertrek was net zoals de vorige keren over de speelplaats van de school, via de Technische Schoolstraat waar ik geparkeerd stond en dan via een paadje langs een stuk bos en door een weide die bij m’n eerste deelname indertijd ook als parking fungeerde, waardoor de bikers en de auto’s toen met elkaar in conflict kwamen!

Ik kwam maar zeer moeilijk op dreef en ging maar tergend traag vooruit.  Dat had dan wel als voordeel dat ik eens zo lang kon genieten van de quasi ononderbroken reeks singletracks die ons voor de wielen werden geworpen.  Leuke smalle paadjes door eindeloze bossen.  De eerste 13 km van de tocht, tot aan de splitsing, bestond eigenlijk uit niets anders dan singletracks en hier en daar een bospaadje om weer naar de volgende track te rijden.  Twee keren moesten we een smal brugje over, bestaande uit telkens twee planken.  Tijdens het eerste gedeelte van de tocht zijn me zo’n 35 bikers voorbijgestoken, waarvan één grote groep die geregeld halt hield om te wachten op achterblijvers of te overleggen aan de splitsing.

Van kilometer 13 tot 17 kregen we op de lange toer mooie heidepaadjes voorgeschoteld nadat we een veerooster waren gekruist en een golfterrein, waarvan het gras er mooi fris en groen uitzag, waren voorbijgereden.  De heide stond in bloei en kleurde de omgeving paars.  Ik bemerkte ook pijltjes van een vaste route die daar passeert.  Het uitgestippelde parcours leidde ons over diverse zanderige paadjes die goed te berijden waren.  Mijn ego werd gestreeld toen ik over een top met los zand bleek te geraken waar ik een biker die voor me reed in het mulle zand had zien neerploffen.  Bij het verlaten van de heide via een asfaltweg leerde een groot bord me dat we het natuurgebied “Teut en Ten Haagdoorn” hadden doorkruist.  “Het paarse hart van Limburg” stond er nog bij, en dat was beslist niet gelogen.  Men kan De Teut trouwens zien liggen vanaf de snelweg, kort nadat men verkeerswisselaar Lummen is gepasseerd.  Ik kan me niet herinneren dat we bij vorige edities dit gebied op deze wijze voor de wielen kregen.  Toen reden we er over een lange saaie weg gewoon dwars doorheen!

Het parcours bracht ons inderdaad in de richting van de snelweg over een iets technischer track door een donker bos met wat draai- en keerwerk.  Een deel van de grote groep die halt had gehouden aan de splitsing stak me hier weer voorbij.  Even later moesten we naast de snelweg naar boven en onder een brug door rijden die zich op die plek vlak boven onze hoofden bevond.  Tracks door de bossen brachten ons in de richting van Hengelhoef.  Er stak me een biker voorbij en ik slaagde er in om in diens zog te blijven rijden.  We doken een bospad in en het lage struikgewas langs de kanten bewees dat dit pad niet zo vaak bereden wordt.  Er kwamen trouwens nog paadjes in de toer voor die aan hun toestand te zien toch niet zo frequent bereden worden.  Mijn ego werd een tweede keer gestreeld toen de biker die me daarnet had ingehaald forfait diende te geven op een korte zanderige klim met enkele wortels, terwijl ik met een extra krachtinspanning er toch in slaagde deze wortel te bedwingen en de top te bereiken!  Dat gaf een boost aan m’n zelfvertrouwen!  In een bos met een rechthoekig padenpatroon moesten we aan een omheining rond één of ander bedrijf naar rechts, maar haalde de man me weer in omdat ik twijfelde aan de richting die ik uit moest.  Er hing een pijltje aan de omheining, maar net als elders viel het zo moeilijk op in het bos!  Er stak ons nog een derde biker voorbij.  Veel meer dan vijf deelnemers heb ik na de splitsing niet meer gezien, de grotere groep niet meegeteld.  Toen ik voor me een mooie vijver zag liggen heb ik de biker laten gaan en ben ik even gestopt om tot aan het water te rijden.  Vorig jaar zaten hier een aantal mensen te vissen.

Het pad voerde ons verder door bossen en omstreeks 25 km over een soort wal of dijk die tussen de vijver en een gracht liep in de richting van het strand van Hengelhoef.  Daarna weer het bos in om weer over een aarden wal te moeten rijden terwijl er links een holle weg of droge gracht in de diepte gaapte.  Even verder stond een gevarenbordje.  Links lagen de resten van wat eens een brug over de holle weg was geweest, terwijl wij naar rechts een tunneltje door gestuurd werden.  Om uiteindelijk via een korte lus aan de andere kant van de holle weg uit te komen alwaar we een bruggetje met steile aan- en afloop dienden over te rijden.  Het zag er naar uit dat hier vroeger een treintje gereden heeft over een spoor in de holle weg.  De omgeving was er woest en prachtig.  Het pad vervolgde nu aan de andere kant van de “kloof”.  Zoals elders lagen ook hier een paar stammen over het pad, maar een bunnyhop is aan een stram konijn als den deze niet meer besteed zonder het risico op ongelukken!  Mijn bunnyhops lijken eerder op de gang van een konijn met krukken!

Het pad raakte nog eens aan het strand van Hengelhoef om dan weer het bos in te duiken over een singletrack die maar weinig wordt gebruikt, te zien aan het kreupelhout dat er ligt en het feit dat de track zich zelfs maar moeilijk onderscheidt van de rest van de omgeving.  Je zag wel dat er nu bikers waren over gereden.  Volgde nog een stuk zigzaggend over een pad in een vlakte die kaalgekapt was ter wille van de er aanwezige hoogspanningsmasten.  Weer de bossen in om uiteindelijk te arriveren op een brede bosweg tegenover een soort hoeve.  Daar naar rechts om via een kasteelhoeve die luistert naar de naam “Kasteel Engelhof” weer de bossen in te duiken.  Daar raakte ik het spoor bijster!  De laatste pijl die ik zag wees rechtdoor, maar ik kwam uit in de tuinen van enkele huisjes van Hengelhoef.  Op mijn stappen teruggekeerd, maar geen pijlen te zien!  Tot ik ineens op de grond een pijl zag die vastgemaakt was aan een dode tak en schuin naar links wees.  De tak was waarschijnlijk verplaatst geweest waardoor die pijl niet opviel.  Ik heb hem zelf dan maar gedraaid en wat meer in het zicht gelegd.  Verderop wezen pijlen inderdaad richting een singletrack naar boven.  Ook deze track viel niet op in de omgeving, maar dat maakte hem des te mooier.  Ik reed nu weer de huisjes voorbij die nu rechts van me in de diepte stonden.

Uiteindelijk bereikte ik na 32 km de bevoorrading die toch vrij laat kwam op een toer van 45 km die er uiteindelijk 42 bleken te zijn!  Twee van de drie mannen ter plaatse waren al aan het opruimen.  Er was sportdrank en er lagen appelsienen om te eten.  Bij het vertrek had je een suikerwafel meegekregen.  Ik zal er één van de laatsten geweest zijn, alhoewel men er wist te vertellen dat er nog een oudere persoon vertrokken was om drie uur.  De man die naast de appelsienen zat vroeg me wat ik van de toer vond.  Zeer mooi, ik kon me van vorige edities niet meer herinneren dat het zo’n mooi parcours was met zoveel singeltracks en bossen.  Maar de bepijling was ondermaats.  De pijltjes vielen niet op, er zat geen logica in, soms zag je pas op een kruising zelf het pijltje hangen, soms hing het meters voor de afslag, dan weer vlak er bij.  Vaak was er geen bevestigingspijltje na de afslag.  Soms moest je aan splitsingen verderop kijken in elk pad om dan daar een pijltje te kunnen zien hangen en te weten welke kant je uit moest!  Ik ben maar een trage rijder, maar ik kan me best voorstellen dat dit voor snellere jongens veel ergernis heeft veroorzaakt.  De man ter plekke wist me te zeggen dat ik niet de enige was die opmerkingen maakte over de afpijling.  Vermoedelijk gebeurd door mannen die de omgeving op hun duimpje kennen, maar dan toch niet gewend zijn van zelf veel toertochten elders te rijden.

Ik meen me van vroegere edities te herinneren dat men deze bevoorrading eigenlijk twee keren passeert als men de lange toer volgt, maar dat ze de eerste keer een beetje op afstand van de route ligt waardoor ze niet opvalt als er geen bikers samengetroept staan.  Voor de grote toer is er dan een extra lus die weer uitkomt op dezelfde bevoorrading.  Want de kerel aan de appelsienen vroeg me trouwens of ik er pas de eerste keer passeerde!  Soit, we doken weer naar rechts de bossen in om tussen de bomen door een oud lemen huisje met kleine ramen en groengeschilderde luiken te ontwaren dat aan een vijver ligt.  Er stonden nadars rond het huisje met de melding dat het “verboden toegang” was.  We moesten kort langsheen een drukkere baan om voorbij een ingang van Hengelhoef en een oprit naar de snelweg te rijden, en even verder rechts weer over een track naar beneden het bos in te duiken.  Rechts lag de grote vijver van Hengelhoef.  Volgde nog een kort technisch stukje met draai- en keerwerk tussen boompjes en over bultjes terwijl men in de verte het geroep hoorde van de kinderen die zich aan het strand amuseerden.  De laatste tien kilometers bestonden weer uit een speeltuin van singletracks.  Aan de Kruisvenstraat, met huizen die een gouden medaille verdienen voor het meest smetteloze grasperk, moesten we schuin een drukke weg oversteken om dan weer het bos in te rijden over een afwisseling van bospaden en singeltracks.

De aanduiding van de laatste kilometer was een teleurstelling omdat het tellertje toen 41 km afklokte en ik nog wel gerust had kunnen doorgaan!  Maar omdat ik zeer traag had gereden was de tijd intussen toch al goed verstreken!  Mijn fiets was niet zo vuil, alhoewel we hier en daar toch enkele natte stroken hadden moeten trotseren, zodat ik toch van de tuinslangen aan de bikewash gebruik gemaakt heb om de bosgrond van m’n fiets te spuiten.  Een Ter Dolen Triple en een boterham met kaas sloten voor mij deze dag op de gepaste wijze af.  Echt zonde was dat één van de meisjes die er aan het helpen waren een glas met dit gouden vocht uitkieperde over de rok van haar moeder.  De dames die jetons verkochten verdwenen, de tenten werden zo langzamerhand gesloten en de deelnemers voor de Italiaanse avond gingen de zaal binnen.  Nog een groet aan de eenzame man die nog steeds parkeerplekken aanwees om dan de 90 autokilometers naar huis weer aan te vatten over een snelweg met weinig verkeer en met de zon in de ogen!  Een prachtig parcours in de bossen, een echte speeltuin voor de singletrack-liefhebber, maar de afpijling kan stukken beter!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

Een mooi filmpje van de Ter Dolen Fietshappening Helchteren 2011 door Rony Rabijns van MTB De Dabbers uit Neerpelt, ook te zien op www.dabbers.be en op de site van fietspromo!

21-08-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

17-08-2011 om 12:28 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45 km) van MTB Palmzondag te Herk-de-Stad op maandag 15-08-2011.

Ondanks de zondag toch zwaar afgezien te hebben tijdens de Oeterdalmarathon in barslechte weersomstandigheden en nog veel schoonmaakwerk en was gehad te hebben, de maandag toch weer vroeg uit de veren om de tocht in Herk-de-Stad te komen rijden.  Ik had deze vroeger al een keer of twee gereden en deze rit was me telkens zeer goed bevallen.  Ik zou er spijt van gehad hebben hem deze keer zonder deelname te hebben laten voorbijgaan.  Toch weer een lange autorit zoals daags voordien.

Ingeschreven en even over 10.00 u van start gegaan.  Na 3 km verharde wegen om het dorp uit te komen via de grote baan langs dewelke ik daarnet in Schulen was gearriveerd, doken we het Lummens Broek in over een kiezelpad dat langs een schilderachtige oude hoeve passeerde.  Volgden een aantal verharde paden, afgewisseld met korte strookjes off-road om na 7 km dan het bos in te duiken over de eerste echte singletrack die we voor de wielen geworpen kregen.  Ik werd voorbijgereden door een biker die er een stevige vaart in hield en wiens gespierde gladde kuiten deden vermoeden dat hij een geoefend rijder was.  Kon ik toch ook maar zo’n tempo halen!  Even later stond de kerel langs de kant en riep me wat toe tijdens het passeren.  Ik kon zijn taaltje niet zo goed verstaan, maar ik vermoed dat hij wilde zeggen dat wat komen ging er moeilijk bij lag!  Dat was niet overdreven, want dra dook ik een holle weg in waarvan ik me afvroeg wie daar fietsend doorheen gekomen is.  De bodem was verzadigd van het nat en vormde één grote zachte slijkerige brij!  Toch maar even te voet er doorheen geploeterd teneinde mijn krachten niet al direct van bij aanvang te verspelen!  Daarna werd de ondergrond weer beter, ook al lag alles er na de regen van gisterenochtend nog vettig bij.  Omdat mijn remmen het in de eerste twintig kilometer van de rit in Opoeteren reeds begeven hadden en ik bovendien nog problemen had met de versnellingen achteraan, had ik voor vandaag mijn oude ros nog eens van stal gehaald.  Eigenlijk zijn alleen het stuur en de wielen nog origineel.  De rest is onlangs nog allemaal vervangen, zelfs het frame.  Maar als je intussen het comfort van een fully gewend bent, dan valt zo’n hardstaart toch dik tegen als je door een hobbelig weidepaadje fietst en het zadel in je kont geramd krijgt!  Het was toch ettelijke kilometers wennen aan mijn oude vriend!  Na 9 km reden we door Lummen.

Vettigheid maakte weer plaats voor een degelijke ondergrond en na een eerste stevige klim toonde een bord aan dat we de top van de Willekensberg bereikt hadden.  Met Opoeteren nog in de beentjes was ik blij dat ik bovengeraakt was!  Even de baan over om aan de Kapel van Onze-Lieve-Vrouw-van-de-Beukenboom weer het bos in te duiken!  Men zou gaan vermoeden dat zelfs de Moeder Gods de vrienden van Natuurpunt een warm hart toedroeg!  En ook de bikers, want vanaf kilometer 7 tot en met kilometer 13 werden we vergast op een aaneenschakeling van leuke singletracks door donkere bossen.  Het aanzwellend geluid van voertuigen bewees dat we in de buurt van de snelweg reden.  Na een veldweg bereikten we na 14 km de Duizendjarige Eik die in het middelpunt staat van een cirkelvormige houten afsluiting.  Even gestopt om deze oude reus eens goed te bekijken.  Ik was er niet de enige, want de boom genoot ook de belangstelling van wandelaars wiens pad we nog zouden kruisen.  Oranje pijltjes toonden dat op een deel van “ons” traject ook een wandeltocht was uitgestippeld.  Tot aan de eerste bevoorrading op 21 km werden we vergast op vele kleine singletracks, afgewisseld door andere wegen en paadjes.  Twee stoere potige bikers stoven me voorbij en deze gasten lieten zich blijkbaar niet verschalken door een plots klimmetje dat zich achter een bocht aandiende en ondergetekende wel te grazen had!

Die bevoorrading werd bevolkt door vriendelijke mensen.  Er lagen peperkoek, cake en koeken en er was sportdrank om de dorst te lessen.  De potige bikers stonden er ook en ik vermoed dat één ervan aan het zeggen was dat deze toer niet de belangstelling geniet die hij verdient.  Toen ik een stuk peperkoek achter de kiezen stak arriveerden twee mij bekende personen die ik al een tijdje niet meer te zien had gekregen.  Dus een leuk weerzien met Nidecker en Nideckerin!  Laatstgenoemde kunnen overtuigen om toch te kiezen voor de langste afstand!  Want volgens de blonde schone aan de bevoorrading zouden we een mooi stukje voor de wielen krijgen.  Inderdaad konden we genieten van vele plezante tracks door de bossen.  Bij een stevige klim en na enkele bultjes, was Nidecker ineens een stuk voorop en zag ik hem in de verte rijden terwijl de pijlen naar rechts wezen!  Toch niet verkeerd gereden zeker?  Op de volgende bochtige tracks speelde ik ook Nideckerin kwijt!  Zou zij op zoek gegaan zijn naar haar verdwenen beer?  Met de gedachte dat ze nog achterop waren even halt gehouden op een met prachtige bloemen begroeide open plek in het bos.  Een man en een vrouw die ik aan de bevoorrading had zien toekomen aangesproken met de vraag of ze mijn metgezellen niet gezien hadden!  Neen!  Toch maar verder gereden om vast te stellen dat zij al voorop waren en op mij stonden te wachten!

Rond kilometer 30 reden we door een dorpscentrum van vermoedelijk een Lummense wijk met mooie huizen, om dan lekker naar beneden te kunnen razen over een semi holle weg die zich tussen de tuinen van huizen naar beneden stortte.  Tot groot ongenoegen van de honden die deze tuinen bevolkten en dat lieten merken door luidkeels geblaf alsof ze ons ter plekke met fietspak en al zouden verslinden!  In het zog van het duo dat ik in het bloemenveld had ontmoet verder gereden.  Toen deze mensen halt hielden bij een aantal ezels in een weide, riep Nidecker dat ze zijn broer met rust moesten laten!  Zelfkennis is het begin van de wijsheid!  Met z’n vijven, ik als laatste,  doken we een mooie bochtige track door de bossen in.  Aan de eerste grote bult goed aangezet, om dan bovenop te moeten stoppen achter de twee bloemenveldbikers.  Nideckerin krabbelde namelijk recht.  Zij was net voor hen gevallen en had daarbij een boomstammetje op luttele centimeters gemist!  Een zwart en zanderig smoeleke en idem dito fietspak, waren buiten enkele schaafwondjes aan kin en lip, het enige gevolg van deze buiteling.  Vermits alle tanden nog in de eetkamer stonden, kon de rit in gemoede, doch met iets minder zekerheid vanwege de gevallene, worden voortgezet!

Toen het tellertje rond de 40 km aantikte, passeerden we het mooi gelegen en thans in de zon badende Schulensmeer!  Bootjes spelevaarden er op het water en surfers hoopten er tevergeefs op een weinig wind.  We vervolgden onze weg over een kiezelpad naast het meer en langs vissers die zich daar hadden neergezet.  Grote plassen dienden te worden ontweken!  Via een pad door gras, onder een warme zon, tussen een dijk langs het meer en een waterloop, ik vermoed de Demer, keerden we terug naar de startplaats.  Daar zaten mij nog bekende fietsliefhebbers, meer bepaald Carlito en zijn kompanen van de Bierbikers.  Wat is de wereld klein!  Nideckerin deed bij het genieten van een frisdrank nog eens uitvoerig het verhaal over haar te intieme kennismaking met de lokale bosgrond.  Want ondanks de ook ietwat geschonden lip bleek ze toch enkel letterlijk op het mondje gevallen te zijn!  Wat bij ons de idee opwekte dat zij, en wij, misschien ook gebaat zouden zijn bij een soort helm voor op de mond!  Een soort muilkorfje voor bikers! Dat kleinood zou meteen twee doelen heiligen.  Het zou lippen en tanden beschermen bij een val en ten tweede ook de stilte alle eer aandoen!  Alvorens afscheid te nemen deden we ook het hamburgerkraam eer aan.  Als laatsten, want wij verorberden er de drie nog resterende broodjes, zodat deze mens zijn winkeltje kon sluiten.  Zijn kraampje stond er al toen ik vertrok.

Mooie tocht, eindelijk nog eens mooi weer, zorgvuldig afgepijld en gebruik gemaakt van kalklijnen om het ons gemakkelijk te maken en een zeer afwisselend aanbod van paadjes en tracks.  Vriendelijke mensen aan start, pauze en aankomst.  En plezant gezelschap onderweg!  Van de bikewash en douches geen gebruik gemaakt.

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

17-08-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Oeterdalmarathon (25-40-75-100-115 km)  van WTC Blijf Jong en WTC De Wringers te Opoeteren op 14-08-2011.

Toen ik op deze zondagochtend bij het krieken van de dag opstond en naar buiten keek, verdwenen door de neergutsende regen als bij donderslag alle illusies en hoop op een mooie zomerdag en veelbelovende rit met de bike als sneeuw voor de zon!  Toen ik met kleine oogjes mijn ontbijt verorberde kletterde de regen hoe langer hoe harder op het dak van de veranda.  Omdat ik de toer met Vos in de bossen zou meerijden, met de moed der wanhoop vertrokken voor een autorit van 110 km nadat ik op de radio vernomen had dat er door het hondenweer op diverse plaatsen al ongevallen gebeurd waren.  Vloekend door het feit dat ik de computer nog had aangezet om het forum te raadplegen, uiteindelijk was vergeten te kijken en het ding had laten op staan!  Wegenwerken in Wommelgem en in Ham met de elektronische dreiging dat er verhoogde snelheidscontroles waren!  Het feit dat ik een parkeerplek kreeg toegewezen zo dicht bij de start, bewees dat er nog niet veel deelnemers waren opgedaagd.  De inspanningen van de inrichtende clubs verzopen letterlijk en figuurlijk in de voorspelde twintig liter water per vierkante meter!  Bovendien nog een kwartier te laat aan de start!  De Vos had reeds het hazenpad gekozen!  Ik kwam niet toe met de op voorhand voorziene tien euro in mijn achterzakje omwille van de vijf euro waarborg voor het nummerbordje!  Rugzakje dus weer helemaal open moeten doen!  In de gietende regen mijn stuurbordje bevestigd!  Gekkenwerk om nu te gaan fietsen!

Vijfhonderd meter na de start zag ik er al uit alsof ik door de inhoud van een beerton besproeid was geworden geweest!  Mijn eurocent viel!  Dat noodnummer op de achterkant van het stuurbordje even op een papiertje genoteerd!  Want door het water begon de inkt van dat etiketje al uit te lopen!  En misschien zou het vandaag wel eens van pas kunnen komen!  De bossen die er hier bij mooi weer zo mooi bij liggen boden een troosteloze indruk in een verzopen landschap.  De illusie op het rijden van de 100 km werd al snel afgezwakt tot de hoop de 75 km rond te maken!  Het zouden 75 km worden doorheen een waar slijkparadijs, van de eerste tot de laatste centimeter!  Al goed dat de Fat Albert en de Nobby Nick bij eerdere tochten mijn vertrouwen hebben kunnen winnen om het slijk zonder glijpartijen te kunnen trotseren.  Het eerste klimmetje herkende ik van bij vorige edities en noopte mij net zoals toen tot afstappen.  Idem dito voor de twee bikers die volgden en mij moed inspraken door te zeggen dat het verder tijdens de rit nog veel meer klimmen geblazen zou zijn!  Deze opkikker kon ik nu echt gebruiken!  Verderop voelde ik de hete adem van twee bikers in m’n nek, net op het moment dat ik een enorme plas naderde!  Om niet voor watje versleten te worden, er regelrecht doorheen gereden, gevolgd door de twee bikers die op dit nat leken te kicken!  Maar de plas was dieper dan verwacht!  Tot aan onze knieën stonden we in het water!  Om een volgende passant te horen zeggen en tonen dat er naast de plas een paadje was!  En waterdichte sokken hebben nog slechts weinig nut als men zo diep in het water staat!  Verder op m’n pad kwam er iemand naast me rijden.  Het bleek Sofeurken te zijn.  Deze mens zal zich zijn kennismaking met deze streek en ondergetekende in het verre Limburg wel in betere omstandigheden voorgesteld hebben.  Omdat mijn tempo lager ligt dan dat van de gemiddelde biker zit samen rijden er voor mij zelden in.  Maar ik zou hem later nog ontmoeten aan de bikewash en aan z’n auto.

We kwamen de bossen uit in een straat die ik herkende van toen ik met een Limburgse clubgenoot hier eens een nachtrit gereden heb.  Zijn huwelijk met een vrouw uit onze contreien is de reden dat hij Papegaai is geworden.  Het was de Hoevestraat in Dilsen-Stokkem en ik zal ze nooit nog vergeten omdat ik tijdens die nachtrit niet gezien had dat er in de straat verkeersremmers geplaatst zijn in de vorm van halve cirkels waarover ik toen bijna met mijn klikken en klakken gevlogen ben!  Na nog enkele straten in Dilsen-Stokkem arriveerden we aan een diepe groeve.  De poorten van de hel gingen open, want we werden door een extreem vettig pad gestuurd waarvan de bodem omgewoeld was geworden geweest door machines en bulldozers!  Vermengd met zoveel regenwater was daar voor mij geen doorkomen aan!  Mijn tellertje toonde amper 20 km en de moed zonk samen met de modder in mijn schoenen!  De fietsbanden vol slijk, de remmen die al weggesleten waren en alsof dit nog niet genoeg was weigerden de versnellingen achteraan alle dienst!  Een aanslag op het materiaal was een feit!  Als een gek moest ik op een kleine versnelling verder!  De eerste bevoorrading diende zich aan na 23 km aan het stationnetje van As.  Twee mannen van aan de bevoorrading hebben me geholpen om de versnellingen op een aanvaardbare stand te zetten zodat ik toch op een deftige wijze mijn rit kon vervolgen.  Een van m’n redders in nood zou ik later nog treffen aan de toog bij aankomst.

Van rubber-12 verwonderde het mij dat hij via een berichtje liet weten dat hij vertrokken was voor de 75 km om 10.00 u met als aanvulling “goed zot”.  Want bij regen zou hij niet gekomen zijn!  Zijn boodschap beantwoord met “me too”, maar dat had enkel betrekking op “goed zot” en niet op het tijdstip van vertrek!  En hij maar trappen om me in te halen.  Het slechte weer zal zijn achtervolging ook wel vertraagd hebben!  Verzopen paadjes maakten kennis met m’n banden, verstand op nul, de blik op oneindig.  Nog een geluk dat het nat enkel van onder kwam!  Het had intussen toch opgehouden met fel regenen.  De keuze “met of zonder terrils” was deze keer voor mij snel gemaakt!  Wat kan een pannenkoek daar boven nu gaan doen, laat staan in deze omstandigheden.  Na een houten trap diende zich na een 40 km de tweede stop aan.  Daar had iemand naar me gevraagd, ik dacht rubber-12 die me eventueel via de terrils zou hebben ingehaald, maar ik vermoed dat het Vos in de bossen geweest is.  En de rubber overal maar vragen of die met zijne Papegaai al gepasseerd was, zich afvragend of ik soms dope geslikt had omdat hij er maar niet in slaagde me in te halen!  Aan de tweede stop onder een hutje met een eigen weerstation (als de steen nat is, regent het, ziet hij wit, dan sneeuwt het, zwiept hij heen en weer dan is er wind, …) waren de mannen blij dat zo stilaan de laatsten zich aandienden.  Verderop stonden twee mannen van de clubs al klaar om de pijlen weer weg te halen.  Ze wisten me te zeggen dat ik nog niet de laatste was!  De biker met stuurnummer 76 had die eer en dat was de rubber bleek nadien.

Na 50 kilometer wist hij me dan toch in te halen, fulminerend over het feit dat ik hem in de waan gelaten had op quasi hetzelfde ogenblik te zijn vertrokken, terwijl ik drie kwartier voorsprong had genomen!  Hij zag er even verzopen uit als ik, waardoor hem de zin verging om ook de Vos nog te vloeren.  Wij deden als hekkensluiters de derde bevoorrading aan en daar ontspon zich een geanimeerd gesprek over zaken die niet voor publicatie in aanmerking komen!  Met dank aan de mensen die zo lang op ons gewacht hebben met hun lekkernijen.  Want aan de bevoorradingen was een overdadige keuze aan koeken en bananen.  Het laatste derde van de tocht afgemaald.  Zelden heb ik zo de kilometers afgeteld, zo uitgekeken naar de aankomst!  Een pittige helling gaf me de doodsteek waardoor de rubber een aanzienlijke voorsprong kreeg en ik hem enkel nog op langere rechte stukken in de verte door het bos zag klieven.  Als apotheose kregen we nog een lastig paadje naast diepe voren die vol water stonden!  De aanblik van het voetbalveld was een verlossing, maar tegelijk ook een overwinning, omdat ik het al na twintig kilometer eigenlijk niet meer zag zitten en toch doorgebeten heb in plaats van aan de eerste de beste die ik ontmoette de snelste weg naar af te vragen!  Ik ben trouwens een aantal keren wandelaars tegengekomen die het natte weer evenmin schuwden!

De lekker warme douche deed de modder verdwijnen en vergeten.  Aan de toog ontstond al snel een geanimeerd gesprek tussen Rubber, de Vos en twee Wringers, overgoten met een blonde of bruine, waardoor wij weer als allerlaatsten bijna letterlijk met de bezem buitengeveegd werden!  Zelf was ik te moe om nog veel te zeggen!  Zelfs buiten gingen de discussies nog verder!  De voorzitter van de Wringers herinnerde me zich nog van vorig jaar, omdat hij me toen tijdens een stortbui de snelste weg naar af gewezen had.  Ik ben toen nog ergens gaan aanbellen om te vragen waar de Dornerstationstraat ergens was nadat ik er 107 km op had zitten, mijn op twee na langst gereden afstand.  Thuis nog wat werk gehad om fiets en spullen proper te krijgen.  En omdat rubber me aangeboden heeft om de mankementen aan remmen en versnellingen onder handen te nemen, is dat ook weer een zorg minder!  Of in nood leert men zijn vrienden kennen!  Jammer voor de clubs die met een 70 marathonrijders en een 105 toertochtrijders het aantal deelnemers terug zagen lopen tot één derde van het verwachte aantal.  De tijd, moeite en centen die er in gestoken zijn blijven immers hetzelfde!  Maar aan ons heeft het dus niet gelegen!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

17-08-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Flyer Nightride Mellowbikers 14 oktober 2011

11-08-2011 om 17:07 geschreven door StrammerMax

14-10-2011: Nightride Bergen op Zoom:

Na het daverende succes van vorig jaar organiseren de Mellowbikers wederom een unieke
Nightride in de bossen van Bergen op Zoom. De route zal helemaal gepijld zijn, dus
individueel of in groepjes te rijden! De tocht start en eindigt bij de Stayokay te Bergen op Zoom

Wanneer: Vrijdag 14 oktober
Vertrekpunt: Stayokay Bergen op Zoom | Boslustweg 1
Starttijd: 20:30 - 21:00
Afstand: Tussen de 25 a 30 km
Kosten: € 5,-

Na afloop heerlijk genieten van een GRATIS kop soep!

Let op:

Topic op het Nederlandse forum: klik hier!

 

Filmpje: Eerste Mellowbikers Nightride oktober 2010

10-08-2011 om 01:44 geschreven door StrammerMax

08-08-2011 om 22:29 geschreven door StrammerMax

Toertocht te Bekkevoort (15-25-40-48-65 km) van de Megabikers op 07-08-2011.

Vandaag zondag de toertocht “De Parel van ’t Hageland” van de Megabikers gereden in Bekkevoort.  Eerst en vooral de GPS van de auto wat om de tuin geleid, want die wil me altijd over Lummen sturen en dat is dik 20 km meer.  Via Geel-Zammel, Westerlo en Averbode gaat het immers ook!  Me ingeschreven en voor een luttele drie euro zou ik vandaag mijn hart weer kunnen ophalen.  Een bericht gestuurd naar rubber-12 om mijn vertrek te melden, terwijl hij letterlijk achter m’n rug stond!  Dus zijn we samen vertrokken omstreeks 9.45 u, maar lang zouden we niet samen blijven, vermits mijn tempo een stuk lager ligt.  Via de achterkant van het voetbalveld en een stukje rustige betonbaan werden we het Hondstraatje in gestuurd.  Reeds na een kleine vier kilometer volgde al een eerste kuitenbijter.  Het voordeel ervan is wel dat ze meestal gevolgd worden door een plezante afdaling, dus ging het even later inderdaad lekker snel weer naar beneden.  In wat volgde kregen we een mengeling van veld- en assenwegen voor de wielen geschoven.  Het traject volgde min of meer de richting van de snelweg.  Rustige paadjes, alhoewel je soms diende uit te kijken bij het kruisen van verkeerswegen.  Daar waar we een brug over de snelweg over moesten, even gestopt om het noodnummer te noteren.  Op diverse plekken hingen immers bordjes met het nummer van de oppikplaats in geval van problemen en het te bellen noodnummer.

Na tien kilometer moesten we rechtsaf de velden in en leidde het paadje ons over een korte maar stevige klim, gevolgd door een lekker lange en snelle afdaling over een kasseiweg in een mooie holle weg.  Ik ben verzot op die holle wegen in Brabant.  Bij ons vind je dat niet.  Er kwam een zware klim in de buurt van de snelweg, eerst over asfalt en aan een huis boven overgaand in een aarden weg.  Ik ben hier nog al over gereden bij een toertocht.  Toen stond er beneden een bordje met de naam van de klim en de hellingsgraad.  Dat was vorig jaar tijdens de toer van de Tieltse Wielervrienden eind augustus.  Het was de moeite om boven even te stoppen en eens achterom te kijken naar het mooie vergezicht.  Eens boven reden we een tijd door boomgaarden waarvan de bomen vele vruchten droegen, appelen en peren.  Aan de andere kant van de snelweg kon je grote windmolens in aanbouw zien staan.  Ze zouden een hele tijd het uitzicht blijven beheersen, want de toer slingerde zich in deze omgeving heen en weer.  We kregen ze zelfs van zeer dichtbij te zien.  Op een gegeven ogenblik reden we pal naast de snelweg en moesten we naar boven het gras in.  Dat was daar even te voet.  Via een brug voor landbouwverkeer moesten we de snelweg over aan een boomgaard waarvan de rode appelen mooi afkleurden tegen het groen van de bladeren.  Een opgespannen lint toonde aan dat we hier op de terugweg nog eens zouden passeren.  We volgden nu het traject van de vaste rode route van Diest.  Na 22 km kwam de bevoorrading aan de voet van de snelweg die een stuk hoger lag en onder een partytent die het hard te verduren kreeg van de wind in de open vlakte!  Er was daar keuze genoeg om te smullen: bananen, appelsien, cake, rozijnencakejes en roodbruine en groene drankjes.  Dat rode had toch wel een speciale smaak!

Na de bevoorrading ging het verder naast de snelweg en was het optornen tegen de felle wind in over een zachte opwaartse helling.  De snelweg weer over via dezelfde brug met het opgespannen lint.  Dan keerden we langs de andere kant op onze stappen terug.  Deze keer lekker naar beneden zoeven met de wind in de rug.  Eens weer beneden op de grens met Halen, bemerkte ik een brug onder de snelweg waar auto’s geparkeerd stonden.  Ik zag er ook een biker voorbijkomen en vroeg me af of we daar zonet gepasseerd waren en of daar de bevoorrading stond!  Even onder de brug doorgereden en ik bleek gelijk te hebben.  We hadden dus een rondje om gereden.  Maar op diezelfde plek werd ik even met de neus op de harde realiteit geduwd en liepen de koude rillingen even over m’n rug.  Er stond daar een kruis achter witte kiezelsteentjes ter herinnering aan Shana Appeltans en Kevin Paulus die daar op 2 januari 2010 werden vermoord!  Ik ben nu wel content dat ik onder die brug gereden ben, anders had ik het niet gezien.  De volgende kilometers moest ik daar toch even aan denken.  Als er nu in een handgemeen of een ruzie iemand een duw krijgt, ongelukkig valt en het leven laat, dat kan ik nog begrijpen.  Maar voor een doorsnee sterveling zal het nooit duidelijk zijn wat er in de geest omgaat van een persoon die zonder enige reden zo’n moorden pleegt.  Ik zou geen mes in iemands lijf kunnen ploffen, tenzij het een kwestie zou zijn van hij of ik misschien!  Met deze griezelige gedachten vervolgde ik m’n weg tussen de perenbomen.

In het eerste gedeelte van de tocht zaten nogal wat verharde wegen en vermits ik er tot aan de bevoorrading iets meer dan een uur over gedaan had, moet mijn gemiddelde een stuk hoger gelegen hebben dan gewoonlijk.  Daar zou in het tweede gedeelte snel verandering in komen.  De eerste 12 km na de rust kregen we namelijk een zeer mooi stuk voorgeschoteld.  Bijna uitsluitend off-road met een afwisseling van wegen en paadjes, dan weer door holle wegen, soms lekker snel naar beneden, dan weer puffend naar boven, en op de toppen telkens afgewisseld met de doortocht van boomgaarden.  Een bepaald stuk reed ik een tijdje achter een blonde schoonheid die vrij traag reed, ook op de vlakkere stukken, maar schijnbaar zonder moeite traag maar zeker elke klim bedwong!  Sommige van die lange klimmetjes konden toch wel tellen, zeker zo omstreeks 35 km.  Daardoor zakte mijn gemiddelde snel weer tot de normale proportie die ik gewend ben te halen.  Aan een afslag naar links door een klein stukje bos, stond een bordje met de mededeling: “Losvliegende bijen!  Als de bijen komen: plat op de grond gaan liggen en wachten op hulp.  Indien geen hulp komt: sterkte!”  En dan nog iets in de stijl van wie graag fruit eet ook bijen moet kunnen verdragen!  Het zal de plezantste thuis zijn die dat daar gezet heeft!  Mijn tellertje stond toen op 39 km.

Het parcours bleef eigenlijk best mooi, soms had je prachtige vergezichten.  Op een plek kon je in de verte verschillende dorpen zien liggen.  Geregeld moest je opboksen tegen de wind en tegen de hellingen, soms tegen beiden tegelijk.  En als de wind door je helm waait, dan hoor je niks meer van de omgeving.  Aan een kapelletje hoorde ik dan toch toevallig dat m’n gsm een berichtje aankondigde.  Er kwamen nog twee bikers voorbij, ik had er al een hele tijd geen meer gezien.  Rubber-12 meldde dat hij gearriveerd was.  Ik had er toen nog maar zo’n 46 km op zitten en nog steeds geen splitsing voor de 65 km gezien.  Even later kwam die dan toch.  Een rekensommetje leerde me dat ik nog zeker een uur onderweg zou zijn voor de grootste toer en dan weer zou toekomen als alles opgeruimd was!  Vermoeidheid begon ook de kop op te steken, ook al was ik tot hiertoe overal vlot op en af geraakt.  Bovendien had ik de vorige twee dagen ook al tochten gereden.  Met de gedachte niet altijd het onderste uit de kan te hoeven hebben, ben ik dan de 48 km opgedraaid om vrij snel daarna de startplaats weer te treffen.

Rubber was al aan de trappist.  Nog elk twee glazen en een lekkere pistolet soldaat gemaakt.  Het was daar goed zitten in de zon en uit de wind!  Ook de delegatie Bierbikers die we zo bij wijlen ontmoeten op toertochten in deze streek, bleek present te zijn.  Het zag er naar uit dat we weer in ons doel, dit is als laatsten opkrassen, zouden slagen!  Dat lukte zeker toen we onze bikes gingen halen, de laatsten die er nog stonden, en in een geanimeerd gesprek raakten met de Megabikers.  En zo maakten we kennis met GPSteven en z’n kompanen.  Het is altijd leuk van een biker van het forum eens te ontmoeten.  Ik heb op die manier toch al verschillende mensen uit diverse streken in Vlaanderen te zien gekregen.  En soms kom je die dan wel eens tegen op toertochten.

Men kan van mij bezwaarlijk zeggen dat ik een diepgelovig mens ben, maar als ik naar deze streek kom om te fietsen, dan rijd ik op de terugweg wel eens om langs Scherpenheuvel.  Auto geparkeerd, fiets er weer afgehaald en naar de basiliek gereden.  Deze is intussen uit de steigers, de gevels netjes opgekuist, de gouden sterren op het dak schitterend in de zon.  Ik heb een kaars aangestoken ten bate van alle bekende en onbekende bikers, voor veilige tochten zonder valpartijen of ongevallen.  Jullie zouden dus een tijdje safe moeten zijn, zeker omdat ik meer in de offerblok heb gestoken dan nodig!  En dan nog eentje voor persoonlijke intenties.  Ondanks de werken op de E313 toch vlot weer thuis geraakt.  Fietske nog proper gemaakt, deze was eigenlijk niet zo heel vuil geworden.  Plezant tochtje, goed afgepijld, mooi weer en gezellig toeven na afloop.  Zo moet elke zondag zijn!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

08-08-2011 om 22:18 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van WTC De Gildetrappers te Wiekevorst op 06-08-2011.

Vandaag naar Wiekevorst gekomen voor het rijden van de toertocht van WTC De Gildetrappers.  Het vertrek was nu vanaf het voetbalterrein en niet meer vanuit de zaal in dezelfde straat.  Daarom dat er daar zo weinig auto’s geparkeerd stonden!  Me ingeschreven en exact om 13.00 u vertrokken voor de rit van 45 km die er voor mij 52 zouden worden!  Langsheen veldwegen en paadjes door de weiden werden we in de richting van Heist-op-den-Berg gestuurd.  In de Leistraat aldaar werd mijn aandacht getrokken door de mooi aangelegde tuinen van ik vermoed een villa, want men kan door de keurig onderhouden en sierlijk geknipte hagen moeilijk zien wat voor gebouw er eigenlijk staat.  Het geheel doet me eerder denken aan een park met een grote serre.  Eigenaardig genoeg strekt het domein zich uit langs weerskanten van de kasseiweg.  Ik heb dat bij eerdere edities daar ook al gezien en ik vraag me af wat dat daar eigenlijk dan wel is.  Toen ik op m’n stappen terugkeerde zag ik de delegatie van de United Bikers uit Diest passeren, een groepje van een biker of vijf.  Ik had ze al gezien aan de inschrijving met hun nieuwe blauwe pakken in tegenstelling tot de oranje van vroeger.

Na de Leistraat volgde een kasseiweg naast een boerderij en dan ging het weer de velden in.  Ik herkende de plaatsen van de vorige twee keren dat ik hier al ben komen rijden.  Nochtans was de tocht niet helemaal hetzelfde als de vorige editie, vermits ik een aantal zaken die ik vermoedde tegen te komen deze keer niet gezien heb.  Een bospad leidde ons naar de Peerdenkerkhofstraat en na enkele straten doken we de Herenbossen in om er over de met kiezelsteentjes verharde paden te rijden.  Vorig jaar stak hier bijna een hond onder m’n wielen!  Er viel een regenbui, maar op het goede ogenblik, vermits ik onder de bomen reed.  Het bospad gaf uit op de dijk langsheen de Nete.  Een andere eenzame deelnemer stak me voorbij.

Via een bruggetje dienden we de Nete te kruisen en hield ik even halt.  Er kwamen een biker en zijn zoontje naar me toe.  Of ik toevallig geen inbussleutel bij me had!  Aldus kwam mijn multitool die ik altijd bij me heb nog eens van pas.  Het heeft al meer gediend om anderen uit de nood te helpen dan mezelf!  De kleine jongen had last met de versnellingen omdat er een schroef gelost was.  Met een paar keren draaien was het probleem van de baan.  En dan viel mijn eurocent, want het duo kwam me vrij bekend voor!  Het waren de vader en zijn zoontje die ik had zien vertrekken bij de toertocht in Mol-Millegem op 21 juli en onderweg nog was tegengekomen niet ver van de bevoorrading en op de bevoorrading zelf!  Ik heb daar toen nog over geschreven in het verslag van die tocht!  In Mol werden onmiddellijk na de bevoorrading foto’s gemaakt en ik heb de foto’s van deze mensen nog gezien omdat ik vlak na hen vertrokken was en wij dus na elkaar op de gevoelige plaat werden vastgelegd!  Het tweetal was afkomstig van Wiekevorst, ze reden dus een thuisrit, en de vader vertelde dat ze van plan waren om naar de grootvader van de jongen te rijden die in de buurt woonde om het zaakje te laten vastschroeven.  Maar dat was dus niet meer nodig!  De kans dat ge op een volgende tocht onbekende mensen een tweede keer ontmoet is quasi nihil!  Maar blijkbaar kan het dus toch gebeuren!  Trouwens, bij nader toezien had ik ze ook zien starten, want toen ik van de parking naar de inschrijving reed zag ik in de verte een vader en kind vertrekken.  Even verderop scheidden echter onze wegen, want daar kwam de splitsing tussen de beide afstanden.

De kleine toer ging verder langs de Nete en ik vermoed dat daar een bevoorrading voor was ter hoogte van de grens met Heultje-Westerlo.  Volgens mij heb ik hier ooit zowel de grote als de kleine toer na elkaar gereden.  Voor mij ging het langs een track richting Westmeerbeek (Hulshout)  alwaar mijn aandacht getrokken werd door de ruïne van de oude kerk die zich achter de huidige kerk bevindt.  Volgde een kort stukje langs de hoofdweg die ik al diverse keren bereden heb met de auto op weg naar Westerlo of Aarschot omwille van de jarenlange omleiding in Herselt wegens van de heraanleg van het centrum aldaar.  We werden het bosrijke gebied ingestuurd in de merkwaardige omgeving van de Goorstraat, de Spaarpot en Binnengoor.  Daar rijd je in een bos langsheen een soort van grachtenstelsel waarachter zich heel wat buitenverblijven met tuinen en vijvers bevinden.  De grachten stonden zo goed als droog.  Ik heb ooit geweten dat ze tot op de rand gevuld waren.  Het eigenaardige lange hoge “huis” dat over een vijver gebouwd is stond er nog altijd.  Zeer bizar.  De kant die je te zien krijgt lijkt te bestaan uit één grote verroeste metalen plaat!  Het vloekt eigenlijk met de omgeving!

Volgde een kort stukje langsheen de drukke Provinciebaan te Herselt ter hoogte van de visvijvers en taverne Het Loze Vissertje.  Na enkele rustige baantjes dienden we een drukke weg over te steken.  Dat was daar niet evident!  Aan de overzijde stond een groepje van drie vrouwen ook te wachten om over te geraken!  Geen auto die stopte!  Daarna het smalle Vijverstraatje in, waar ik bij de beide vorige edities bijna van mijn sokken gereden werd door automobilisten die niet goed uit hun doppen keken!  Deze keer was er niemand om een aanslag op m’n leven te beramen!  We doken de mooie bossen in ter hoogte van Wouwers.  Jammer dat hier zo veel buitenverblijven staan.  Ze worden dan nog permanent bewoond.  En sommigen kunnen van hun bostuin nogal een zootje maken.  Hier wat rommel, daar een stapel hout, ginder resten van bouwmaterialen!  De Suikerberg in Herstelt leidde ons naar camping en recreatiedomein Dry Eiken.  Het parcours even verlaten omdat mijn aandacht getrokken werd door opvallende plakkaten, alsof er circuswagens stonden.  Het bleken de schreeuwerige reclameborden te zijn van Flipperland, een grote speeltuin.

Intussen waren we op de groene vaste route geraakt en moesten we linksaf een breed bospad in via een slagboom.  Het glooiende pad zag er veelbelovend uit, maar de vreugde werd al snel getemperd!  Verderop immers geen pijlen meer te zien!  Het hele pad blijven volgen tot het uitgaf op een grote baan.  Niks meer van pijlen!  Een flauwe plezante aan het werk geweest?  Op mijn stappen teruggekeerd.  Even gewacht in de hoop dat er nog bikers zouden komen!  Niemand natuurlijk.  Nog eens geprobeerd!  Niks te vinden!  Toen ik weer terugkeerde zag ik dan toch een kerel afkomen, wit tenueke van Mobistar aan.  Hij had iets horen zeggen over verdwenen pijlen en men had gesuggereerd van de groene route te blijven volgen.  Zo gezegd, zo gedaan.  En het lukte.  Meer zelfs, we arriveerden aan de bevoorrading.  Inmiddels had ik er 27 km op zitten in plaats van de voorziene 22,5!  Slechts een 25 andere bikers te zien gekregen tijdens de eerste helft.  Om de honger te stillen kreeg je een wafel en een bekertje sportdrank.  Ik vraag me wel af waarom de mensen die aan de bevoorrading zaten geen maatregelen getroffen hebben om het euvel van de verdwenen pijlen op de één of andere wijze op te lossen!  Dat was vlak bij hen in de buurt!  Desnoods een papier gehangen met “volg de vaste route”!

We werden naar Bergom gestuurd en even verderop een bos in.  Ook daar was de afpijling naar links verre van duidelijk omdat de weg er splitste in een pad en een singletrack.  En dan liet men die mooie singletrack nog letterlijk links liggen.  Spijtig dat ik hem niet gevolgd heb, want ik vermoed dat hij zelfs terug op het traject uitkwam!  In plaats daarvan de brede bosweg!  Uiteindelijk arriveerden we in het centrum van Bergom tegenover het Kapelletje van de Maarschalk (anno 1798) met in het paadje er naartoe een gedenktegel voor het 1000-jarig bestaan van Bergom.  Verderop ging het richting Westerlo en een kort stukje langsheen de grote baan, zij het op een paadje door het gras, ter hoogte van het Kasteel De Merode.  De baan over, een assenweg in naast een beek in een natuurgebied dat luistert naar de naam Beeltjens en Kwarekken.

Ik vermoed dat we daarna de statige Merodebossen werden in gestuurd.  Zelfs een bomma op de fiets koos voor de singletrack, die een verbindingswegeltje bleek te zijn naar de brede paden in de bossen.  De bossen maakten weer plaats voor veldwegen in een meer open landschap, waardoor ik moest optornen tegen een stevige wind.  Toen ik Zoerle-Parwijs binnenreed had ik 36 km op m’n tellertje.  En ondanks het feit dat in dit godvergeten gat de wereld dichtgekleefd is met krantenpapier, opdat men er niet af zou vallen, stonden daar toch mooie huizen.  Ik werd staande gehouden door een mentaal gehandicapte jongen per fiets die me wist te vertellen “dat ik goed bezig was”.  Hij vroeg me of ik de koers ging winnen!  Wel, vermits ik meestal alleen rijd, win ik eigenlijk altijd!  Met de wetenschap dat het morgen voetbal is in Zoerle en hij zou gaan kijken, nam ik afscheid van de jongen.

We draaiden het fietspad in dat een oude spoorwegbedding volgt in de richting van Morkhoven.  Dat kwam me bekend voor.  Ik kon voorpellen dat we dadelijk naar links een betonbaan op moesten en aan een hoeve weer naar rechts.  Het klopte!  Veldwegen brachten me tot aan de schilderachtige Berteneindsehoeve.  Donkere wolken aan de hemel voorspelden weinig goeds!  Toen de stortbui losbrak kon ik gaan schuilen in de lege stal aan een boerderij.  Ik diende er wel enige koeienvlaaien voor te trotseren.  Omdat het niet wilde stoppen en er geen open hemel te bespeuren viel, mijn regenjasje aangetrokken en toch maar verder gereden.  Een koppel per fiets stond zo goed en zo kwaad het kon, onder hun zeilen te schuilen onder een boom.  Volgde een pad met rode kiezel dat vol plassen stond, waardoor de rode smurrie me rond de oren vloog!  Verrek toch, en dat voor die laatste vijf kilometers!  In een vettig paadje vol plassen door het bos was weer geen pijl meer te vinden!  Paadje op, paadje af!  Niemendal!  Er kwamen nog twee verzopen bikers toe!  Het bleken de mannen te zijn die de pijlen aan het ophalen waren!  Maar hier was duidelijk een pijl verdwenen.  Me gehaast om het duo voor te blijven.  Naar het einde toe waren de pijlen ook al weg en ben ik op sleeptouw genomen door één van die mannen.  Twee straten verder waren we weer bij af.

Omdat ik moeilijk als een verzopen haan zo in mijn auto kon kruipen, toch maar gepolst of ik nog kon douchen!  En omdat de voetballers al bezit genomen hadden van de kleedkamers, werd ik verwezen naar de douche van de scheidsrechter, zodat ik toch proper weer naar huis kon!  Geen superparcours, maar al bij al toch een mooie en afwisselende tocht.  Veel rustige baantjes en naast de asfaltstroken en verharde paden toch ook mooie stukken off-road.  Spijtig van de verdwenen pijltjes en de doorweekte aankomst!  Ik heb deze keer wel mijn vriend uit de twee vorige edities gemist: de ezel in een kleine weide aan een verlaten huisje in Heist-op-den-Berg die zich twee keren te goed heeft gedaan aan mijn energierepen!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

08-08-2011 om 22:17 geschreven door StrammerMax

Hoebelbike nightride (30-40 km) te Vlezenbeek op 05-08-2011.

Mijn aanwezigheid op de vrijdagavondeditie van de Hoebelbike in Vlezenbeek begint een jaarlijkse traditie te worden.  Omwille van de aanvang van de werken op de E19 en het viaduct te Vilvoorde geopteerd voor de A12, wat een goede gok bleek te zijn.  Wanneer de bollen van het Atomium opdoemden en verder de Basiliek van Koekelberg kon het niet ver meer zijn.  Na een vlotte rit van exact een uur was ik ter plekke.  Er was al enige hilariteit op de parkeerweide wanneer de toegekomen bikers hun autobanden vol koeiendrek aantroffen of er bij het uitstappen recht in stonden!  Lampen gemonteerd en me ingeschreven op de binnenkoer van de oude Baljuwhoeve, zodat ik om 20.30 u kon vertrekken.  De avondzon scheen laag boven de horizon en terwijl ik tussen de velden reed, tekende zich achter mij de skyline van Brussel met de basiliek af tegen de hemel!  Een echte tegenstelling!  Bij aanvang werden we zelfs een aantal keren letterlijk de maïs in gestuurd.  De stengels knalden tegen je armen terwijl je wielen het te verduren kregen van de stoppels van afgeknakte stengels.  Koeien aten ongestoord hun maaltijd in hun weide.  Een landelijke omgeving op een boogscheut van de hoofdstad!  De eersten die me inhaalden waren zeven Dworpse Bikers.  Mooie pakken dragen die mannen!  Alhoewel niemand op kan tegen onze papegaai.

Na een zestal kilometer kregen we een mooie track door een bos voor de wielen geworpen.  Twee kleine jongens waren zich op de track aan het amuseren met hun fietsen.  Eén daarvan zat me verderop op de hielen en kwam in het Frans vragen waar ik vandaan kwam en naartoe reed.  Mijn beste Frans bovengehaald, wat niet evident is voor iemand die afkomstig is van La Ville Biscuit, de Koekenstad.  Eh bien, je viens de Ruiseau de Viande, Fleishbach en ik volg die oranje pijltjes!  Even verder reden we voorbij een grote boomgaard vol perenbomen.

Aan het einde van een bospad maakten twee kleine honden bijna kennis met mijn Fat Albert en Nobby Nick!  Zij stoven achter elkaar vanachter een haag een veld af waarop een aantal mensen met hun honden stonden.  Maar die plek was niet afgesloten zodat die beesten de weg op kwamen gelopen!  Een bord liet zien dat ik me in de Laarbeekvallei bevond.  Toen ik even halt hield hoorde ik m’n schuilnaam roepen.  Het bleek Enigma te zijn in het gezelschap van drie andere bikers van het Blackberry-Mobistar-team.  MTBiker from Berendrecht was er deze keer niet bij.  Na 15 km was het donker genoeg om alvast mijn achterlichtje aan te steken.  Niks te laat, want verderop doken we donkere bossen in.  Ter hoogte van Sint-Martens-Lennik tekende een scherpe torenspits zich boven de bomen af tegen de hemel.

Na 20 km haalde ik een koppel met dochtertje in nadat ik er even was achter blijven hangen op een smal en slijkerig paadje.  Ik was deze mensen ook al kort na de start voorbijgegaan.  Zij volgden waarschijnlijk de kleine toer, vandaar.  Na dit paadje volgde een gehavend stukje modderige track vol kuilen en groeven.  Even te voet leek me beter dan m’n nek hier te breken!  Een korte gil in de avondschemering verried dat het meisje ook die plek bereikt had!  Het plaatselijke voetbalveld rond op een smalle track.  Daar was het oppassen geblazen voor een gat dat ontstaan was na het wegspoelen van klinkers.  Volgden servitudewegeltjes tussen huizen en tuinen.  Na 25 km bereikte ik de bevoorrading in het tuincentrum Inter-Arbo, waarvan we bij de start een bon gekregen hadden voor het later afhalen van een gratis Hoebelboom!  Daar lag allerlei lekkers: appelsien, koeken, wafels en cake.  Vriendelijke dames vulden de voorraad bij.  Korte babbel met Bulls69 en z’n maat die me een tijd tevoren waren voorbijgestoken.  Zij vroegen zich af of er deze keer geen wasbord was uitgegraven in het tuincentrum.  Het zal nog moeten komen, vermoedde ik, vermits we de toer andersom reden dan vorig jaar!

Inderdaad, nadat we ons tegoed gedaan hadden aan het lekkers werden we welkom geheten in de hel!  Het was alsof we een pijp in moesten.  Zoiets is minder aan mij besteed, maar ik ben toch de hel ingereden en tien bulten later lag ik in de grootste put tegen de grond!  Ik kan het steken op de fotograaf die me plots met zijn flits overviel!  Een close-up van mijn lelijke bakkes!  Mij toch niet laten ontmoedigen en de hel verder uitgereden.  Daarna het bos in over glibberige paadjes die me toch niet veel vertrouwen inboezemden vermits ik hier compleet alleen rondreed.  Na de hel volgde het vagevuur onder de vorm van een smal en vettig slijkpaadje vol plassen.  De vettige kleigrond bleef steken tussen de noppen van de banden zodat je geen grip meer had en je uw banden voelde wegschuiven, terwijl de modder om uw oren vloog.  Maar van de hel ging het dan linea recta naar de hemel, want we moesten met de bike via de voordeur een café binnen rijden en er via de zijdeur weer naar buiten komen.  Omdat ik net achter een grote groep hing ben ik maar even te voet door het café gewandeld.  Er waren heel wat bikers die er aan de toog hun tweede bevoorrading namen!  Mijn tellertje klokte 27 km af.

Al snel was de grote groep weer uit het zicht verdwenen en vervolgde ik eenzaam deze nachtelijke tocht.  Een beschrijving van het landschap was eenvoudig: het zag overal zwart van de duisternis.  In de verte zag ik een trein rijden en even later reden we naast een enorm viaduct waar werken aan de gang waren.  Waren het herstellingswerken, of was men langs weerskanten aan het verbreden, Joost mag het weten.  Nog verder passeerden we een aantal uitnodigend verlichte cafés en eethuizen waar mensen op de terrassen zaten.  Een paar honderd meter verder werden we de Breugelroute op gestuurd en volgde een klim en afdaling ter hoogte van Dilbeek.  Dilbeek doet me altijd denken aan Brussel, maar we reden gewoon op de boerenbuiten!  We passeerden nog een park waar een aantal nieuwe Belgen de ramadan aan het vieren waren, gevolgd door een fel van wortels voorziene singeltrack tussen de bomen.  Oranje licht en geluid van autoverkeer, voor ons een aantal met gras begroeide heuvels om te overwinnen.  Ik vermoed dat we aan Bruski waren.  Ik was moe en geraakte niet fietsend tot boven.

In een weide kreeg ik rode achterlichtjes te zien.  Ik was de grote groep van een man of negen weer bijgebeend en ben samen met hen aan de Baljuwhoeve gearriveerd.  Ik heb tijdens de hele rit zo’n 62 bikers me weten passeren, dus er zijn er nog redelijk wat laat vertrokken.  Ik werd bij het betreden van de binnenkoer al direct door een Hoebelbiker aangesproken met de vraag of ik mijn benen al had laten masseren!  Dat moest ik beslist laten doen, daarvoor diende het kaartje dat je bij de inschrijving had gekregen.  Ik moest nog even mijn beurt afwachten.  Ja, als die meisjes een stramme spier beroeren, dan voelt ge dat in heel uw been.  Goed dat het er niet al te licht was, want mijn benen konden niet wedijveren met deze van al die jonge kerels die daar ook op de massagetafels lagen.  Terwijl ik daar lag meende ik zo even voor middernacht het silhouet te herkennen van rubber-12 die arriveerde.  Inderdaad!  Patje2, Jinba Ittai en nog een aantal bikers in hun gezelschap waren er ook.  Terwijl die mannen druk in gesprek waren de goede afloop van deze nachtrit gevierd met een Lindebier en een broodje zwarte en witte pens!  Het was dik over halftwee toen we huiswaarts vertrokken.  Even voor drieën thuis, en mijn spullen nog proper gemaakt en gewassen voor de rit op zaterdag.  En na een warme douche onder de lakens voor een korte nacht!

Dit verslag is ook te lezen op mountainbike.be en op mtb-you!

08-08-2011 om 21:37 geschreven door StrammerMax

In Antwerpen heeft de Fransman Vincent Hermance de derde wereldbekermanche biketrial op zijn naam geschreven. Hermance haalde het voor zijn landgenoot Gilles Coustelier, de winnaar van vorig jaar. Kenny Belaey kwam voor eigen volk niet verder dan de derde plaats. De regerende Belgische, Europese en wereldkampioen kreeg tot tweemaal toe af te rekenen met materiaalpech.

Kenny Belaey slaagde er dus voor het tweede jaar op rij niet in om de Belgische wereldbekermanche op zijn naam te schrijven. Net als in 2010 delfde hij het onderspit voor twee Fransen. Belaey, die de voorbereiding op deze wedstrijd combineerde met de organisatie zelf, behaalde weliswaar amper drie strafpunten, maar nog altijd twee meer dan zijn Franse rivalen. Zowel Vincent Hermance als Gilles Coustelier behaalden een erg hoog niveau en maakten op de twaalf af te werken zones amper één foutje. De zege ging zo naar Hermance die met gelijke punten eindigde als Coustelier, maar in de halve finale voor zijn landgenoten wist te eindigen.

Belaey diende in 'zijn' wedstrijd dus vrede te nemen met de derde plaats maar, in tegenstelling tot vorig jaar, gooide ditmaal materiaalpech roet in het eten. "Ik reed liefst tweemaal lek. Hierdoor verloor ik telkens tien minuten. Ik verkoos lichter materiaal en betaal daar nu de tol voor. Toch hoor materiaalpech bij topsport. Het zag er nochtans goed uit tot ik in zone zes met mijn voorwiel wegschoof, mijn voorrem werkte immers niet meer 100% procent na al dat 'bandengewissel. Het resultaat was dat ik twee extra strafpunten aangesmeerd kreeg, punten die allesbepalend zouden zijn. Zonder die twee extra punten zouden we alle drie slechts één strafpunt behaald hebben en ging ik, na mijn eerste plaats in de halve finale, met de zege aan de haal. Ik ben echter al blij dat de toeschouwer hier vandaag massaal aanwezig waren. en ik mijn geliefkoosde sport opnieuw in the picture hebben kunnen plaatsen", aldus Belaey.

In wat voor Iciar Van Den Bergh zijn allereerste WB-finale ooit was eindigde de Tremelonaar als zevende. VDB kreeg 36 strafpunten achter zijn naam en wist enkel Nicolas Vuillermot achter zich te houden. "Ik was heel blij dat ik eindelijk de finale had gehaald, en dat ook nog eens voor eigen publiek! Op vrijdag had ik ook al de kwartfinale gewonnen en ik voelde me sterk dit weekend! Natuurlijk wilde ik mezelf bewijzen in de finale. Achteraf bekeken vloog ik er misschien té gretig in. Ik had wellicht beter wat langer gewacht tussen sommige zones terwijl ook de vermoeidheid van de voorbije twee dagen een rol begon te spelen. Maar het bilan van de World Cup in Antwerpen is alvast positief, dit smaakt zeker naar meer", sprak VDB.

In de tussenstand van de Wereldbeker neemt 'Supermance' de leiding over van Coustellier, Belaey is nu derde op 45 punten van leider Hermance. Volgende weekend al gaan de beste trialbikers ter wereld opnieuw aan de slag in Polen. Op 21 augustus staat de UCI World Cup finale op het programma in het Franse Pra-Loup.

In de 20" categorie ging de Spanjaard Benito Ros Charral (13 ptn) op overtuigende wijze met de zege aan de haal, voor zijn landgenoot Abel Mustieles Garcia (32 ptn) en de Nederlander Rock Koekoek (38 ptn). De Zwitserse Karin Moor was andermaal de sterkste bij de dames. Onze jonge landgenote Perrine Devahive legde beslag op de zevende plaats.

Finale 26 inch:
1. Vincent HERMANCE (Fra) 1 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 1
2. Gilles COUSTELLIER (Fra) 0 0 1 0 0 0 0 0 0 0 0 0 1
3. Kenny BELAEY (Bel) 0 0 0 1 0 2 0 0 0 0 0 0 3
4. Aurelien FONTENOY (Fra) 5 2 1 5 1 2 0 0 0 0 0 1 17
5. Giacomo COUSTELLIER (Fra) 3 1 0 0 5 3 1 0 0 0 5 0 18
6. Hannes HERRMANN (Dui) 2 0 5 3 5 2 5 0 5 0 5 3 35
7. Iciar VAN DEN BERGH (Bel) 0 1 5 3 5 5 5 0 5 4 3 0 36
8. Nicolas VUILLERMOT (Fra) 5 0 5 5 5 5 5 0 5 5 5 5 50

Finale 20 inch:
1. Benito ROS CHARRAL (Spa) 0 0 0 5 1 2 0 0 0 0 4 1 13
2. Abel MUSTIELES GARCIA (Spa) 1 1 1 5 5 5 0 2 1 5 1 5 32
3. Rick KOEKOEK (Ned) 0 4 2 5 5 5 0 3 2 5 4 3 38
4. Ion AREITIO AGIRRE (Spa) 4 0 4 5 4 5 3 1 4 5 5 5 45
5. Loris BRAUN (Zwi) 3 5 5 5 5 5 1 2 3 5 4 5 48
6. Theau COURTES (Fra) 5 5 5 5 2 5 1 4 3 5 5 4 49 1x1
7. Matthias MROHS (Dui) 5 3 5 5 2 5 5 2 5 5 2 5 49 0x1
8. Marius MERGER (Fra) 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 3 5 58

Bron: Gert Van Horebeek in nieuws uit www.mountainbike.be