De intro bestond uit een 3 km asfaltwegen, weliswaar rustige baantjes. Ik had al zin om terug te keren om te vragen of ik wel de juiste pijlen aan het volgen was! Er waren hier immers ook wegritten te rijden en het is me ooit in dergelijk geval overkomen dat ik de wegrit aan het volgen was in plaats van de mountainbiketocht! Asfalt ging dan toch over in onverhard over een assenweg, dunne bandjes worden daar doorgaans niet over gestuurd, en op 3,5 km dook het parcours het bos in over een lange singletrack die na een eerste stukje en na een bocht recht op recht door het bos liep voor een dikke kilometer lang. Er volgde een strook asfalt en op 5,5 km reed ik over een assenweg tussen buitenhuizen. Om daarna een lang pad voor de wielen te krijgen in het zogenaamde Pidpabos. Een plakkaat maakte melding van ontoegankelijkheid door werken aan nieuw te boren waterputten die intussen al geboord waren, te zien aan sommige omgewoelde zijpaadjes en nieuwe deksels waaruit buizen staken.

Er volgden bredere bosdreven in de buurt van een dreef die ’t Withof heette (6 km) en asfalt tot bijna 9 km met onder anderen een grote baan en de Waterlaatstraat die door een fris groen bos loopt. Voor zolang het nog duurt, want er stond een gele plakkaat met een verkavelingaanvraag vanwege IOK voor de bouw van 127 huizen! Alstublieft! Een prachtige plek die dus spoedig teloor zal gaan! Ook op de plek waar het bos aan een woonstraat grensde stond een aanvraag voor de bouw van drie woningen op grond vol bomen. Terwijl ik er even halt hield kreeg ik de eerste bikers van vandaag te zien: eentje alleen en een duo. 10.45 u. Samen met nog twee bikers, waarvan een in een pak van CSC en een tweede met een wit regenjasje, ging het eerst door een straat, dan over een rondpunt om via enkele bizarre huizen die niet naast, maar achter elkaar gebouwd waren, opnieuw bos te bereiken.

Daar kregen we een mooi pad voor de wielen door een prachtig stukje bos met imposante beukenbomen die een fris groen bladerdek droegen. Helaas vandaag in de regen! Er volgden mooie bospaden tot zo’n 11 km met als enige levende zielen twee wandelaars die evenmin thuis gebleven waren voor wat nattigheid. Tot 13 km kregen we nog van dat: knappe bospaden tussen forse beuken, afgewisseld met enkele singletracks. Daar waar het een asfaltbaantje op ging werd ik voorbijgestoken door een vader met zijn dochtertje die het natte weer trotseerden. We doken weer het bos in over gelijkaardige wegen tot aan het kruispunt met een grote baan door het bos ter hoogte van een wit kapelletje. De pijl wees naar rechts, maar verderop kwam ik in de bewoonde wereld en trof daar niks meer aan! Teruggekeerd om vast te stellen dat het de bedoeling was om het paadje dat aan de overzijde van de baan lag schuin in te slaan! Er stond daar een wit kruis dat herinnert aan een verongelukt meisje van 17 jaar (1987-2004). Toen ik daar even stil hield, twee andere bikers teruggeroepen en behoed voor de vergissing die ik gemaakt had.

De tweede daarvan vroeg of ik was wie ik ben! Ja dus! En ik had deze kerel al eerder op toertochten in de eigen streek gezien afgelopen winter! Meer nog, sinds op mountainbike.be in de sidebar Facebook-gebruikers zichtbaar zijn, klik ik soms wel eens op die miniatuurtjes en toevallig verscheen daar diens foto, het is te zeggen, ik was er quasi zeker van dat dit de biker was die ik al eens gezien had! Hij heet Jari en deze man is een echte kei! Tenzij ik het mis heb! Héhé! Hij leest de verslagen op mtb-you en was nu onderweg met de bike van zijn vader omdat de zijne aan nazicht toe was. Een tijdje in diens zog gereden waarbij we bospaden en singletracks voor de wielen kregen in vermoedelijk Vorselaar. Soms waren de pijlen wel eens twijfelachtig, zoals daarnet aan dat kruisbeeld en op een bepaald ogenblik ging het rechtdoor terwijl ik in een pad aan de linkerkant ook een pijl zag hangen! Jari had zo ook ergens gemist, was daardoor na 18 km weer aan de start toegekomen en dan maar opnieuw aan de rit begonnen. Er volgden leuke paadjes tot 18 km toen we een stukje asfalt langsheen velden bereikten.

Via een brede assenweg doken we op 19,5 km de bossen van de Lovenhoek in. De naam verwijst naar de toenmalige eigenaars die uit Leuven kwamen. Het was eertijds een gehucht van Vorselaar met enkele hoeven. Thans is het gebied eigendom van Natuurpunt. Twee bikers staken me er voorbij. Op het asfalt fietspad naast de zandweg door het bos liep een man in regenjas achter een rolstoel met zijn vrouw daarin. Alleen haar gezicht was zichtbaar, voor de rest zat ze volledig onder een regenzeil. De regen hield zelfs deze mensen niet binnen! Later zou ik hen nog terugzien aan de Vispluk en toen had het inmiddels opgehouden te regenen! In de verte zag ik Jari in het bos verdwijnen, gevolgd door de twee anderen. Voor mij ging het dan ook rechtsaf de bossen in om uit te komen in velden tot aan de bevoorrading omstreeks 22,5 km om 11.45 u. Ze stond opgesteld op het terrein achter Taverne De Roos van Casablanca in Vorselaar. De bevoorrading was meer dan ruim met ananas, partjes appelsienen, bananen, wafels, pakjes gel van Concap en gele sportdrank van Concap! Van alles eens geproefd en ik kon er weer tegen. Jari vertrok met de twee anderen die me daarnet waren voorbijgestoken en ik heb hen niet meer weergezien. Allicht kruisen onze paden nog wel eens tijdens een volgende toertocht. Hij leek me een toffe knul te zijn.

Onmiddellijk na de stop kwam er een bordje dat de splitsing aangaf van de beide routes: 45 km naar links over een asfaltbaantje en 25 km naar rechts over een assenweg. De lange toer was aangekondigd als zijnde 40 km, stond hier vermeld als zijnde 45 km en was volgens een man aan de bevoorrading 48 km! Hij zat het dichtst bij de werkelijkheid! Ik ben uiteindelijk toegekomen met 58 km op het tellertje, maar ik heb tijdens het tweede deel wel een aantal zijsprongetjes gemaakt, maar zeker geen 10 km! Veldwegeltjes leidden me tot aan de Groenstraat in Vorselaar (24 km). Een kilometer verder dook ik een beukenbos in waar op een grote zandhoop een vader en moeder met hun kleine kinderen aan het spelen waren. Van 25 tot 26 km volgden hier plezante paadjes en singletracks met enkele bultjes op en af. Omstreeks 27 km kwam ik weer uit de bossen tevoorschijn op een mij bekend plekje waar ik ooit eens naartoe ben gereden bij het zien van een wegwijzer die naar de plek verwees, toen ik in het wilde weg aan het rijden was in een mij onbekende streek! Joost mag weten waar ik toen vertrokken ben en nog meer waar ik gearriveerd ben! Meer bepaald de 14 kapellekens, die er eigenlijk 15 zijn, aan het Visplukveld in Vorselaar, langsheen een zandweg in het midden van nergens.

We dienden de zandweg verder te volgen en ik kwam uit op de plaats waar de Molenbaan verandert in Vispluk (nog steeds in Vorselaar)! In deze laatste straat moet ergens een gepensioneerd collega wonen. Er staan eerst een paar KMO-bedrijven en verder door woningen. Weer naar het parcours en toen kreeg ik de man met zijn vrouw in de rolwagen op wandel weer te zien! Het ging een brede bosweg in en van 29 tot 30 km volgden er leuke paadjes rondom een kleine vijver in een soort van parkdomein. Het had intussen opgehouden met regenen en de zon brak zelfs een weinig door. 12.30 u. Vanaf een paadje zag ik tussen de bomen een klein kapelletje staan, de Kapel van De Dreef genaamd. Ik kwam inderdaad uit in een brede dreef en ben die even uitgereden in de richting tegengesteld aan het parcours. Om uit te komen aan de kerk met daarachter de normaalschool van de Zusters van Vorselaar. Ik bevond me in de Kasteeldreef en er lag daar een klein fietsparcours dat ik even uitgetest heb. Veel stelde het niet voor. Men werd verzocht in de aangegeven richting te rijden. Het zou dan wel handig zijn indien deze zou aangegeven worden!

Rechtsomkeer gemaakt en het parcours weer opgezocht. Dat bracht me even later effectief voorbij het knappe kasteel van Vorselaar met slotgracht en voorgebouwen. De moeite waard om even te stoppen en eens rond te neuzen in de omgeving. 33 km. Via nog een bosdreef werden we een klein stukje langsheen de drukke Dennenlaan gestuurd, om dan een volgend pad te moeten nemen dat er naast een woeste beek liep aan de rand van het kasteeldomein. 13.00 u. Na een kort stukje betonbaan bracht een lange zandweg me omstreeks 37 km tot aan de grens met Poederlee in een straat die Zittaart heet. Ik had er geen benul van dat Poederlee zo dicht bij Grobbendonk ligt (9 km volgens de routeplanner). Het ging dan voorbij het kapelletje van de Zittaart, een plek waar ik bij andere tochten al wel eens gepasseerd ben. Het staat op een graspleintje midden op een kruispunt van enkele landelijke wegen. De rit voerde me over een mooie veldweg langsheen de bosrand en op 39 km over een vrij natte singletrack het bos in. Dan een drukke baan over, ik gok op de baan die Poederlee met Oostmalle verbindt (rood fietspad aan één kant), doorheen een stukje bos, over een veldweg en een betonbaantje tot aan de grens tussen Poederlee en Vorselaar in een straat die Hoeven heet. Tot 40,5 km kreeg ik een assenweg door de velden onder de wielen en ging het een riviertje over. Ik kwam uit aan enkele huizen en zag daar zwerfwagens van wielrenners staan zoals op koersen en veldritten. Ik meende te zijn aangekomen, maar niets daarvan! Daar werd gewoon een koers gereden. Juniores, te zien aan de prille leeftijd van de deelnemers. Het moet wel voor echt geweest zijn, want er was er eentje wiens kuiten stevig werden gemasseerd! Het was wat oppassen bij het laveren tussen de mensen die daar rondliepen, de pijltjes in de gaten houdend, omdat die verstopt hadden kunnen zijn achter de geparkeerde wagens!

Eens het bos weer in, nog volk gezien dat zich op een zandvlakte met andere voertuigen ledig hield. Daar moet één of ander “paardenkamp” bezig geweest zijn! Een brede zandweg voerde me door het bos. Aanlokkelijke paadjes liet men er letterlijk en figuurlijk links liggen! 42 km. Intussen was ik op een rode vaste route beland (43,5 km) en kwam ik uit in een asfaltstraatje met enkele huizen. Even van het parcours af in de hoop te kunnen zien waar ik me bevond. Het straatje heette Wijngaard en kwam uit in de Kapittelbossen in Herentals! Dat deed een belletje rinkelen! Ook daar woont een collega! Geprobeerd van het huis weer te vinden, want ik ben er ooit wel eens geweest, maar dat is jaren geleden! Bovendien zag dat huis er toen uit als een Oostenrijkse chalet, maar daar moest verplicht nog een gevel rond gebouwd worden. Dus onherkenbaar nu! Terug naar het parcours en dat deed me een frisgroen bosje in duiken. Met weliswaar een goed vettige ondergrond vol slijk en plassen. Een servitude voerde me tussen huizen en tuinen, onder anderen deze van het doodlopend deel van de Kapittelbossen waarin ik daarnet gaan kijken was! Op 46 km ging het dan de grote baan naar Herentals over. En dan begon het knapste stuk uit de gehele toer, want tot maar liefst 49,5 km kregen we niets dan bossen te zien en konden we genieten van mooie bospaden en plezante singletracks. Met als enige gezelschap 2 vrouwen die met hun hond op wandel waren en een oudere man, eveneens op wandel, met in zijn handen een kleine radio om naar de koers te luisteren! Het feestje eindigde op een asfaltbaantje omstreeks 14.10 u.

Na het oversteken van het asfaltbaantje ging het een donker bos in om uit te komen op een smal jaagpad langsheen de Kleine Nete, langs beide kanten omzoomd door fris groen. Ruim gedurende 2 km werd dit paadje gevolgd om te arriveren op een grens met Vorselaar. 52 km. Daar ging het de Nete over via een bruggetje, er reden enkele wielertoeristen voorbij, om uit te komen op een asfaltbaantje. De wielertoeristen stonden te wachten aan een bord dat mijn aandacht trok en verwees naar de “Ruïne Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troon”! Een ruïne op deze plek? Dus even gaan kijken. Er staat daar inderdaad een ruïne van een voormalige priorij met zelfs graven uit de jaren 1400 en 1500! De zerken waren wel gloednieuw! Bovendien was daar een poort naar een uitloper van het militaire domein. Ik diende het asfaltbaantje te volgen dat langs de omheining van het militair domein loopt. Zoals te verwachten kreeg ik daar enkele wielertoeristen op dunnen bandjes te zien. Er werd nog een zijsprongetje gemaakt over een assenweg en een vrij woest gehavend paadje doorheen de velden en een stukje bos om dan weer op het asfaltbaantje naast het militair domein uit te komen. Even later bereikte ik de bewoonde wereld van Grobbendonk en na het passeren van een rondpunt was ik weer op de plek waar ik was vertrokken!

Aan de start was geen levende ziel meer te bespeuren, met uitzondering van een eenzame wielertoerist die er nog arriveerde of vertrok. Toen ik weer naar de auto reed was daar iemand druk bezig met een soort plastiek bidon uit te spoelen! Pas toen merkte ik dat daar speciale parkeerplaatsen zijn voor zwerfwagens, met mogelijkheid tot aansluiting op de elektriciteit en voorzieningen om de septische tank, lees beerput, van de caravan te ledigen en te spoelen! Tegen mijn gewoonte in toch even naast de auto in mijne pure gestaan met mijne blote strammer ten aanschouwe van glurend Grobbendonk om mijn natte spullen te ruilen voor een droog trainingspak. En toen begon het opnieuw te regenen! Het was een leuk tochtje, langer dan voorzien, en ik was content dat ik mij niet thuis had laten houden door de regen! Pas achteraf heb ik gelezen dat dit de eerste editie was van een gloednieuwe toertocht, de eerste VTT Classic Herman Vanspringel! Ik vermoed dat er ten onrechte weinig deelnemers waren!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!