Het ging de dorpskernen van Wijgmaal en Herent uit langsheen straten, een zeldzame servitude en een korte zandweg. Na 4,50 km trof ik de eerste echte off-road onder de vorm van veldwegen en graspaadjes. Op 6 km trof ik een knap smal paadje tussen de weiden en doorheen een stukje bos waar de ondergrond goed voorzien was van wortels met hier en daar nog enkele ferm vochtige plekken. 7 km om 9.00 u. Een graspad doorheen hoog gras leidde me tot aan een kapelletje aan Wijtham in Winksele (Herent). Vanaf 9 km was het gedurende een kilometer zacht klimmen geblazen doorheen gras en een mooie holle weg. Er volgden opnieuw enkele straten, een klimmend graspad en een leuke afdaling met een bultje tot aan een kort tunneltje onder een rijweg. Dat tunneltje is een herkenbaar plekje, want bij slecht weer staat het er vaak tot kniehoog onder water! Ooit kon je hier een optionele lus rijden, maar dat kan bij een andere toertocht geweest zijn. Bovendien werd je er toen voor gewaarschuwd dat het omwille van de modder een lastige lus was. Nu lag alles er kurkdroog bij!

Na het tunneltje ging het rechtsaf om over een grasspoor te moeten klimmen tot aan de grote baan, de N2 Brusselsesteenweg volgens een kaart. 11,50 km. Daarna ging het de straten in van de heuvelachtige omgeving van de Toverberg en was het tot 13 km even flink klimmen. Er volgden een servitude over kasseitjes en een bospad. Een kilometer verder was het klimmen geblazen over een zeer knap bospad dat goed voorzien was van wortels om er op 14 km op een open hoogvlakte de splitsing te treffen tussen de route van 30 km en de routes van 43-60 km ter hoogte van een zendmast. 9.30 u. Tot 15 km reden we door een knap woest bos over beenharde droge paden waar zich diepe groeven in gevormd hadden die nog steeds en waarschijnlijk bijna permanent vol water stonden. In datzelfde bos kreeg ik een plezante afdaling voor de wielen, maar daar moet ik ergens een pijl gemist hebben en met mij, in hun rush neerwaarts, een hele zwik bikers die op enige afstand volgde. Beneden op linksaf gegokt en weer op het parcours geraakt.

Van uit het bos kwamen we opnieuw in een meer open landschap waar de felle zomerzon al ongenadig met de opwarming begonnen was. Op 17 km volgde een vrij lange, en voor mij dus trage, klim over een smal betonnen paadje tussen de velden links en struikgewas rechts. Tijdens die klim werd ik begroet door Joepie en Annemarie, vorige week ook nog te zien gekregen tijdens de tocht vanuit Bekkevoort. Ook daar was ik vroeger dan naar gewoonte vertrokken, vandaar waarschijnlijk dat ik hen anders zelden ontmoet. Er reden nog heel wat deelnemers rond en het was eens plezant van deel uit te maken van deze stroom bikers. Het paadje kwam uit in een op een hoogvlakte gelegen landelijke straat van Meerbeek met enkele huizen op de Chimaera-splitsing. Die heb ik zo gedoopt omdat ik tijdens deze tocht enkele jaren geleden (in 2010) voor het eerst, en voorlopig ook nog steeds voor het laatst, biker Chimaera ontmoette. Toen kwamen we uit de andere richting en was hier een splitsing. Omwille van beroepsredenen had hij toen een hele tijd niet meer kunnen rijden en hij was hier danig pompaf dat hij toen de richting van de kortere routes uitgegaan is.

Tijdens een klimmetje tot op de hoogvlakte kreeg ik aan mijn linkerkant één van de radars van Bertem te zien. Hier passeren immers de vliegtuigen vanaf Zaventem. Beenharde veldwegen leidden me er tenslotte naartoe om er omstreeks 20 km pal voorbij te rijden. Een assenweg, een zanderig hol kasseibaantje en een klim doorheen het gras voerden me doorheen de hete omgeving. Het deed me plezier van hier Kevin nog eens op mijn pad te treffen. Het was lang geleden dat ik deze Duchenne Heroe nog eens gezien had. Omdat hij zijn maat niet wilde kwijtspelen en ik liever aan mijn eigen tragere tempo rijd, was de ontmoeting niet van lange duur. Maar nu weet ik dat hij nog altijd alive and biking is! Kort daarop kwam ik, net zoals vorige week in Bekkevoort, Ward, Frans en nog twee van hun kompanen van 3D-CAD-Works tegen. Niemand had durven verwachten dat Ward na een zwaar werkongeval zo relatief snel weer te been zou zijn en zijn geliefde sport weer zou kunnen opnemen. De grens tussen leven en dood is broos! Omdat ik de plek van Bertem radar al meerdere keren gepasseerd ben vermoedde ik dat we zo dadelijk naar Bertembos zouden gestuurd worden. Na het speelterrein aan de rand ervan doken we rechtsaf het bos effectief in. 21 km om 10.00 u. Even verder stonden drie van de vier CAD-mannen in het bos naast de kant met een lekke band. Frans had al wat voorsprong genomen. Eventjes gestopt en dan weer vertrokken, want die bikkels zouden me zo weer inhalen!

Er volgden enkele mooie paden doorheen Bertembos en een knappe holle weg op en af tot ik uitkwam op een asfaltbaan. Ik herkende de plek en dook onmiddellijk de kasseitjes op van de Oude Bertembosstraat. Omdat de richting van de toer jaar na jaar omgekeerd wordt, konden we deze keer lekker naar beneden dokkeren. Andersom heb je hier een heel stevige klim te overwinnen! Aan de voet van dit bijzonder kasseibaantje stond zoals steeds de bevoorrading opgesteld op het beton voor de schuur van een moderne hoeve. De plek wemelde er van de in de hete zon etende en drinkende bikers. Er waren fruit, cake en lekkernijen om te eten, water en sportdrank tegen de dorst. Nog even bij de CAD-mannen gestaan en dan weer op pad. Het ging de baan over en een knap bospad in dat er super droog bij lag. Ik heb het er in deze omgeving al anders weten uitzien, alsof er een bergrivier naar beneden stroomde. Omdat de richting nu andersom was, betekende het hier ferm klimmen over wortels en daarbij droge voren proberen te ontwijken. Het was voor mij een zware dobber en ben halverwege even aan de kant gaan staan om uit te blazen alvorens het tweede deel van de klim aan te vatten. Eens boven kwam er een splitsing tussen de routes van 30 km en van 43-60 km op 24 km van het vertrek. Er volgde nog een lange kasseibaan door het midden van nergens, in deze richting lekker naar beneden dokkerend, in de andere richting is het meestal een lange, saaie klim. Het baantje is eerst een holle weg om dan uit te komen in een meer open omgeving. 25 km om 10.40 u.

We doken weer de bossen in, ik vermoed hetzelfde Bertembos, en reden er voorbij het Chimaera-boshuisje aan de voet van een watertoren tussen de bomen. Het is op deze plek dat ik deze biker voor het eerst op mijn weg trof tijdens de editie van deze toer in 2010. Als de toer in de andere richting loopt is hier de splitsing. Tot 30 km volgden plezante afdalingen en klimmetjes doorheen knappe holle wegen elkaar op. Na dit zeer te smaken stukje van de toertocht arriveerde ik op de Tervuursesteenweg in Heverlee. 30 km en 11.10 u. Even gestopt omdat mijn gsm al twee keren van jetje had gegeven, maar het bleek geen dringende oproep! Tot 32,50 km voerde de tocht me over een open vlakte in de blakende zon en reed ik in de Sellekensstraat, zijnde een assenweg die, ervan gescheiden door een strook bomen, evenwijdig met de E314 loopt. Je komt dan voorbij de zijgevel van een witgeschilderd huis dat in een woonwijk het dichtst bij de snelweg staat. Ik ben die straat eens in gereden en dat bleek de Predikherenberg te zijn op het grondgebied van Winksele-Herent, aldus een klein meisje dat er woonde. Aan de andere kant van de snelweg ligt de rand van de stad Leuven.

Aan het einde van de assenweg dienden we de drukke Brusselsesteenweg te kruisen ter hoogte van de afrit 17 Winksele om aan de overkant een splitsing te treffen tussen de route van 30 km en dezen van 43-60 km. Voor de langste afstanden ging het linksaf de onverharde Bieststraat (Herent) in. Toen ik tijdens de beklimming daarvan van onder het bomenloof uitkwam, kwam ik oog in oog te staan met De Bereklauw, niet de plant, maar de naam van de bizarre plek waar een soort van internationale geitenwollensokkengemeenschap in een aantal bizarre gebouwen is neergestreken onder de vleugels van eigenaar Gosse. Het woonhuis staat pal in de holle weg. Wie zich van Gosse een beeld wil vormen en van mijn generatie is moet maar eens terugdenken aan het grappige jeugdfeuilleton over Catweazle, de tovenaar die als gevolg van een mislukte toverspreuk om te ontsnappen aan gevangenneming door de Normandiërs van de elfde in de twintigste eeuw terechtkomt! Anders moet je maar eens gaan kijken op de site van De Bereklauw en naar dit fragment uit een aflevering over Catweazle! Er stond een bizar kunstwerk, een soort voertuig, gemaakt uit oude materialen. Gosse was net buiten toen ik er passeerde en ik heb hem in het voorbijrijden begroet. En al lijkt Gosse op een tovenaar uit de elfde eeuw, zijn Bereklauw heeft een eigen website, hij heeft een mailadres en hij staat op enkele YouTube-filmpjes!

Het was nog stevig klimmen in de Bieststraat voorbij de Berenklauw in een off-road holle weg om uit te komen in de Godelindestraat in een wijk met nette villa’s. 34,50 km om 11.30 u. Eens de bewoonde wereld weer uit kreeg ik een prachtig bospad voor de wielen. Verderop kreeg ik toch nog een auto als tegenligger midden in het bos! De rit voerde me op en af over leuke bultjes om daarna te kunnen genieten van een megalange plezante afdaling in een diepe holle weg. Daar heb ik een pijltje gemist en kwam ik weer uit in de bewoonde wereld op een kasseiwegeltje dat de toepasselijke naam van Keeromstraat droeg! Ik zag in de straat ernaast pijlen hangen, maar ik ben voor alle zekerheid teruggekeerd. Goed dat ik dit gedaan heb, anders had ik het mooie stuk dat ging komen gewoon gemist! Halverwege de afdaling moesten we naar rechts een kort paadje steil naar boven op. En eens boven herkende ik de plek. Ik ben er al meerdere keren van de andere kant genaderd vanaf een graspaadje waar je dan aan het bos gekomen plots de dieperik in moet naar die holle weg toe. Ik ben nooit scheutig om daar naar beneden te rijden! 37 km. Eens uit de holle weg reed ik op een veldweg, kruiste ik een maïsveld en ging het over asfalt tot aan de Grote Molenweg (Herent).

Omstreeks 38 km ging het de Mollekensberg op om er een bos in te duiken. Daar was het op en af over een singletrack met een stevige klim die ik buiten verwachting tot boven haalde en eens weer beneden nog een extra steil dropke. Dan weer steil naar boven, daar was het even te voet, en ook de volgende klim heb ik halverwege moeten staken wegens te zwaar. We verlieten het bos via een knappe afdaling in een prachtige holle weg tot in de Keizerstraat. 40 km om 12.00 u. Vanaf hier voerde de tocht ons doorheen een meer bewoonde wereld. Het ging Herent uit en Wilsele in om het industrieterrein en de nieuw aangelegde wegen onder het viaduct van de E314 te passeren. Dan ging het even over een fietspad naast de Dijle om aan een bruggetje in Wilsele de splitsing te vinden tussen de routes van 30-45 km en deze van 60 km op 43,75 km van de start. Voor de kleinere afstanden was het linksaf in een woonwijk. De rijders van die routes zouden snel weer bij af zijn. Voor mij ging het rechtdoor en na het oversteken van de Aarschotsesteenweg in Wilsele-Putkapel bereikte ik de tweede bevoorrading die opgesteld stond aan de voet van een talud waarop de E314 ligt. 44 km om 12.20 u. Er stonden nog twee bikers en er kwamen er nog twee toe. Twee mannen zorgden er voor alle lekkers waaronder bananen, suikerwafels en cake. De sportdrank was er zelfs gekoeld wat welkom was bij deze hitte. Hetgeen ik er te horen kreeg stemde me minder gerust, meer bepaald het feit dat het zwaarste stuk van de tocht nog voor me lag! Dat bleek nadien niet gelogen te zijn! Er zou nog een stuk van een 12 km met redelijk wat hoogtemeters volgen en een vlakkere uitloop van 6 km, aldus de Biekes aan de bevoorrading.

Na de stop ging het over een onverhard pad evenwijdig met de snelweg die daar in de hoogte ligt en waarvan je niks te zien of te horen kreeg! Na de passage van een grote parking van de Delhaize ging het de Leuvensebaan in Holsbeek over om een kasseiwegeltje te bereiken. Vanaf een watertoren ging het daar de Kesselberg op en trof ik singletracks op en af om zo het Begijnenbos in Holsbeek te bereiken. De Kesselberg is een natuurgebied in eigendom van en beheerd door de Stad Leuven. Deze 75m hoge heuveltop torent met de steile flanken uit boven Kesseldal (Kessel-Lo) en Wilsele. De Kesselberg maakt deel uit van een aaneengesloten heuvelketen met onder andere de Lemingsberg, het Begijnenbos en het Chartreuzenbos. Hij strekt zich uit over een lengte van 300 m en is bovenaan afgevlakt. Er volgden enkele voor mij zware beklimmingen in dit bos met woningen en weekendverblijven die ik noodgedwongen te voet heb moeten doen. Ineens was mijn pijp uit! Tot aan de tweede stop was mijn rit meer dan vlot verlopen. Want ik was op zaterdagavond gaan helpen tappen op een bruiloft en dat had tot halvijf ’s ochtends geduurd. Ik ben dan naar huis gereden en omdat ik me eigenlijk niet al te moe noch slaperig voelde, vond ik het raadzamer van niet te gaan slapen in plaats van kort te slapen, dan wordt je alleen maar suf wakker! Na enkele boterhammen te hebben gegeten ben ik onmiddellijk naar Wijgmaal vertrokken. Ondanks de slapeloze nacht was het rijden me zeer goed afgegaan, maar nu kreeg ik het zwaar.

Na een aantal zware klimpartijen kreeg ik een voor mij onmogelijk steil kasseibaantje voor mijn wielen. Een biker die me nog voorbijstak haalde het daar net niet tot boven. Voor mij was het al veel eerder afstappen. Het bleek het zogenaamde Sukkelpad in een bos van Kessel-Lo te zijn! Daar had ik al ooit van gehoord. Boven stond er een geel straatnaambordje. Zo kwam ik in het Verbrandenbos, een bosdreef in Kessel-Lo waarlangs buitenhuizen staan. 48 km om 13.00 u. Het ging nog verder doorheen het bos over knappe paden. Omstreeks 50 km bereikte ik heel even het open veld op het grondgebied van Holsbeek om na twee keren linksaf te zijn gegaan weer naar het Begijnenbos toe te rijden. Ik herkende de plaats en herinnerde me van eerdere passages dat ik dra één van de knapste plekjes van deze toertocht zou passeren. Meer bepaald een pracht van een tweeledige holle weg die rechts in de diepte ligt. Tussen de twee gelijklopende holle wegen staan bomen waarvan de wortels gedeeltelijk bloot zijn komen te liggen. Het is de moeite waard om er eens even halt te houden.

Verderop staan villa’s midden in het bos. Van mensen die zeker geen honger zullen lijden! Ik bereed er een aantal knappe bosdreven met vogel- en dierennamen, vaak gevolgd door het woordje berg, dus dat zei al genoeg over het reliëf! Op 50,50 km zonk de moed me in de schoenen bij het zien van de helling waar ik na zo veel kilometers nog op gejaagd werd! Daar moest ik niet meer aan beginnen. Eens tot boven gestrompeld werd me bij het zien van het straatnaambord, ja, zelfs dit met een gewone auto niet te berijden pad had een naam, heel veel duidelijk! Dit was de beruchte en in mountainbikekringen veelbesproken Zounk in Holsbeek! Ik ben er bij nader toezien nochtans ooit in geslaagd van hem bijna tot boven te kunnen bedwingen! Maar toen kwam hij in het begin van een tocht en reden er veel bikers rond en dat geeft me altijd meer moed om te proberen! Als je alleen rijdt dan heb je altijd de neiging om het sneller op te geven. Na 50 km raak ik zo’n helling in geen geval nog rijdend tot boven op! Nu weet ik eindelijk waar deze beruchte helling ligt! In het Sint-Gertrudisbos in Holsbeek! In Holsbeek kan je ook de vaste Pynnonckroute rijden (13-27-37-53 km). Ik heb in deze omgeving inderdaad bordjes van vaste routes zien staan. Het ging nog op en af, op en af, op en af, en op en af door het bos tot ik helemaal pompaf was!

Op 52,50 km kwam ik het bos weer uit en overschreed er om 13.40 u de grens met Holsbeek-Plein. Asfaltbaantjes voerden me dan doorheen een open en meer bewoond landschap in de hitte door Holsbeek. Op 55,50 km ging het via een kalme brug de snelweg over ter hoogte van de afrit Haacht – Holsbeek – Rotselaar. Terwijl ik boven op de brug even halt hield kwam er nog een late biker voorbij. Daarna reed ik door straten van Wilsele om omstreeks 58,75 km de grens met Rotselaar te overschrijden. Van 60 tot 61,50 km kreeg ik achtereenvolgens een assenweg en een graspad langsheen de Dijle voor de wielen. Daarna voerde een verhard fietspad me over een open vlakte en een brugje aan een soort rietkraag over een waterloopje om tenslotte uit te komen in de Weggevoerdenstraat en m’n auto te passeren! Dus alle bikers zijn StrammerMax’s happy familycar gepasseerd! Om 14.15 u liep ik na 63,40 km binnen.

De bikewash was al opgeruimd en overbodig en de laatste bikers vertrokken huiswaarts, waaronder Karel en zijn collega Bierbiker die ik aan de eerste stop al te zien had gekregen en me verweet dat ik iedereen aan het misleiden was door niet in mijn gebruikelijke tenue te rijden. Binnen wat verkoeling gezocht bij een ijskoude frisdrank. Terwijl ik aan mijn flesje zat te lurken kwam er een bekende uit de douches tevoorschijn! De bionische man Peter! Omdat Peter altijd te vinden is voor een gesprek had ik meteen nog voor een dik uur gezelschap. En zelfs nadat hij aanstalten gemaakt had om huiswaarts te vertrekken, kwam hij even later terug naar binnen! Om dan toch nog maar een drankje te drinken nadat hij mijn aanbod eerst drie keren geweigerd had! Zo konden we deze mooie rit op de gepaste wijze afsluiten. Ik heb genoten van deze dag, van een rit waarvan ik niet meer wist dat deze zo knap was, evenmin nog wist dat deze zo zwaar was, vooral de laatste 17 km dan en tevreden omdat ik enkele bijzondere plekjes zoals De Bereklauw nog eens te zien had gekregen. ’s Avonds voor de tv in slaap gevallen en wakker geworden toen wat ik wou zien al half voorbij was! Op maandag liet de vermoeidheid zich dan toch goed voelen en heb ik de hele dag rondgelopen als een houten Pinocchio!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mountainbike.be!

Catweazle: the sun in a bottle (part 1)



Catweazle: the sun in a bottle (part 2)

26-07-2013 om 14:53 geschreven door StrammerMax

Het ging vanaf de tent op de waanzinnige feestweide het dorp uit via enkele straten, langsheen de kerk, over een klimmende servitude, smalle grassporen tussen weiden en een stoffige veldweg. De lage avondzon scheen over het knappe glooiende landschap. Ze zorgde er wel voor dat de pijlen soms moeilijk zichtbaar waren, evenals de ondergrond op plaatsen waar de zon recht in de ogen scheen. Het veel stof makende duo en de groep van zeven bikers die me daarnet waren voorbijgestoken keerden op hun stappen terug. De pijl linksaf hing inderdaad wel heel ongelukkig hoog aan een boomtak. Ik had hem evenmin opgemerkt en ben niet verkeerd gereden omdat ik die mannen zag terugkeren. Een veldweg bracht ons na 2,50 km tot aan een grote hoeve in de Hondsbergstraat. Daar was ik vorige zaterdag nog gepasseerd tijdens de eerste toertocht van de Reinaertvrienden vanuit Pepingen-Heikruis. De pijlen van hun tocht hingen er trouwens nog! Een asfaltbaantje bracht me tot aan een oversteek van de drukkere Langestraat en met twee bikers dook ik het baantje aan de overkant in. Een afgevallen pijl aan de kant gelegd. 5,50 km. Van 6 tot 6,50 km volgde een zeer smalle assenweg met overwoekerde kasseitjes me doorheen een veld naar de kapel van de Heilige Guido en de Maagd Maria, ook vorige zaterdag te zien gekregen. Twee jonge gasten waren er een lekke band aan het vervangen.

Er volgde een smal graspad, lichtjes glooiend op en af tot ik op 7 km uitkwam op een met kiezel bestrooide oprit naast een (leegstaand?) magazijn. 20.30 u. Daar keerde een biker op zijn stappen terug, op zoek naar zijn twee achtergebleven makkers met pech aan de kapel. Even later zou het drietal me weer passeren. Ik reed voorbij een klein kapelletje, zo staan er hier veel, en merkte dat ik me op het grondgebied van Gooik bevond. Een oudere man zat er in zijn onderhemd in zijn rolstoel aan de rand van zijn tuin naast het parcours. Bikers zien passeren is eens wat anders dan de Ronde van Frankrijk en het weer was ideaal om buiten te zitten! Er passeerden nog twee bikers. Er volgde een asfaltbaantje, een klimmend graspad dat naast een tuintje liep waar een ouder echtpaar ook buiten zat te genieten van de prachtige zomeravond, en een klimmetje over asfalt. Ik kwam uit in de schilderachtige Bergstraat in Oetingen en reed een oude overwoekerde poort voorbij die toegang geeft tot het bos van het kasteeldomein Steenhault, gelegen op het grondgebied van Vollezele (Galmaarden) en Oetingen (Gooik). Aan de huizen stonden borden om te protesteren tegen de afbraak van het boswachtershuis van dit domein door Natuur en Bos. Die woning stond temidden van groen en leek me nog in behoorlijke staat te verkeren. Het zou jammer zijn indien ze zou verdwijnen. Ik reed nog een oude kapel aan de bosrand en een tussen de bomen in het groen verscholen watertoren voorbij. Even gestopt op het kruispunt van de Bergstraat en de Vollezelestraat waar een vader met zijn twee zoontjes me voorbijstak, gevolgd door een groepje van vier bikers. 9 km om 20.40 u.

Een halve kilometer verder overschreed ik de grens met Vollezele (Galmaarden). Het ging een asfaltbaantje in waarna een weidespoor me op 11,5 km tot aan een paadje doorheen een privaat bos bracht. Hier kreeg ik nog eens drie bikers te zien en na een volgend weidespoor zag ik het drietal de richting van de 30 km uit gaan. De splitsing tussen de ritten van 30 km en van 50 km kwam op 12,50 km van de start. Terwijl ik daar even aan de kant stond, zag ik twee bikers de 50 km uit gaan, maar die gooiden de remmen toe en kwamen vragen waar de 30 km dan wel was! De andere kant uit! 21.00 u. Op 13 km ging het heel eventjes over de grote baan (Assesteenweg?) waarlangs ik daarnet naar Herfelingen was gereden om naast een huis een nauwelijks zichtbare servitude of kerkwegel in te duiken langsheen schuingezakte betonpalen van de vroegere omheining van één of ander bedrijf. Een smal wegeltje met een ondergrond van beton. Ik bereikte zo de Repingenstraat in Galmaarden. Daar heb ik even halt gehouden en ben eens op de binnenkoer gaan kijken van de oude stoeterij en Hoeve Haras de Vollezele uit 1906. Hier woonde ooit “Remi Van Der Schueren die het Belgisch trekpaard wereldberoemd maakte, samen met zijn hengst Brillant”, aldus een plakkaat aan de zijgevel. De hoeve is wel dringend aan een opknapbeurt toe, te zien aan een aantal gebroken en dichtgetimmerde ramen! 14 km en 21.00 u.

Ik reed nog het Hof Ter Haegen voorbij, een bed and breakfast, waarna ik op een landelijk baantje net voor de grens met Tollembeek (Galmaarden) rechtsaf gestuurd weg. De zon stond intussen laag boven het knappe glooiende groene landschap. Er volgde van 15 tot 16 km een stevige klim, eerst over een smal off-roadpaadje tussen hoog struikgewas en daarna over het asfalt van de Errebekstraat in Galmaarden. Ik moest rechtsaf, maar ik zag links van mij ook bikers een graspaadje in slaan, dus ik vermoedde hier een lus. Er staken me nog drie bikers voorbij. Een smalle betonnen servitude leidde me tot in de Steenstraat waar ik even ben gaan kijken naar het schilderachtige en rustige dorpsplein voor de kerk van Vollezele. 17,75 km omstreeks 21.30 u. Op 19 km dook ik een zeer donker bos met hoge loofbomen in waar de te volgen weg verduidelijkt werd door opgespannen rood-witte linten. De grond was er poederdroog zoals bladgrond in een bloempot! Net voor de uitgang van het bos stond de bevoorrading opgesteld, alwaar een man en een vrouw voor knabbeltjes en sportdrank zorgden. Deze stop was enkel voor de route van 50 km. Een stuk banaan en een suikerwafel doorgespoeld met een bekertje sportdrank en water. Er stonden nog twee van de drie mannen die me daarnet ingehaald hadden. Eventjes staan praten met de mensen ter plekke. Omdat er tot 22.00 u kon ingeschreven worden, zouden zij daar pas om 23.00 u kunnen opkramen! Na mijn helmlamp gemonteerd te hebben, vertrokken in het zog van de twee andere bikers waar het in de Congobergstraat naar boven kruipen was over eerst asfalt en daarna een weidepad. Daarna ging het de Congoberg weer af over nog een weidepaadje tot ik opnieuw arriveerde aan het kapelletje op de hoek met de Errebekstraat waar ik daarnet voor de stop gepasseerd was. 21 km om 21.45 u.

Van 22 tot 23 km volgde een plezant off-road graspaadje dat zich afwisselend tussen de velden, weiden en doorheen enkele stroken bos slingerde. Eerst lekker naar beneden, daarna echter weer stevig klimmend. Het was er leuk rijden in een knappe omgeving. Met als enige gezelschap onderweg een vader, moeder en zoon die in de avondschemering op wandel waren met hun gehoorzame hond die braaf terugkeerde toen hij geroepen werd. Op 24 km passeerde ik het in het open veld naast een assenweg gelegen onderkomen en kantine van de Pajotse Roofvogelvrienden. 22.00 u en nog steeds voldoende licht. Omstreeks 25 km bereikte ik een “stiltepad”, zijnde een leuk smal weidepaadje dat uitkwam tussen twee gebouwen in de Sint-Leonardusstraat. Na enkele straten volgde rond 28 km een stukje weide tussen twee draaipoortjes alwaar twee honden me vanuit een tuin gadesloegen. Op een assenweg ontsnapte een kikker ternauwernood aan de noppen van mijn fietsbanden. Omstreeks 30 km bereikte ik het centrum van Tollembeek (Galmaarden) en passeerde via een grote parking aan een voetbalveld het lokaal van een jeugdbeweging. Ik kreeg de achterzijde van een bizar standbeeld te zien. Dat bleek Urbanus te zijn in het gezelschap van twee gedrochten van dieren. Blijkbaar woont Urbanus al jaar en dag in Tollembeek, vandaar! 22.30 u en zo stilaan tijd om de lampen aan te steken!

Dat was niets te vroeg, want er volgde een donker bos en een lichtjes klimmende veldweg tot 32 km. Toen ik op die veldweg even halt wilde houden om de omgeving eens te bekijken, merkte ik dat de biker zonder licht die ik daarnet aan het voetbalveld op de weg had zien komen, pal achter mij reed. Toch niet al te snugger van een nachtrit te rijden zonder licht! Vanaf 33 km ging het gedurende een kilometer over het linkse fietspad van een grote baan om dan weer de velden in te duiken. De biker zonder licht stak me voorbij en verdween in de duisternis over een mix van asfalt en veldwegen. Ik diende de Langestraat weer te kruisen ter hoogte van de grens tussen Galmaarden en Herne (?) op 36,75 km van de start. 23.00 u. Ik werd in de richting van een donker bos gestuurd waar mijn fietslampen goed van pas kwamen. Terwijl ik daar reed zag ik tussen de bomen het licht van nog een biker in aantocht. Ik was dus niet de laatste! Ik kwam dat bos weer uit ter hoogte van een door de parcoursbouwers geïmproviseerd brugje over een gracht, gemarkeerd door een aantal brandende fakkels, om even verderop de tweede bevoorrading te treffen onder een witte tent. Tussen de struiken stond een aggregaat voor elektriciteit te ronken. 38 km.

Van de vriendelijke mensen ter plekke, vader, moeder en zoon vermoed ik, kreeg ik een beker sportdrank aangeboden. Verder waren er bananen, suikerwafels en cake om te eten. De biker van daarnet kwam toe, even later gevolgd door diens vriend en nog een derde jonge kerel. De biker zonder licht van daarnet was al gepasseerd, waarmee wij de vijf laatsten waren die nog onderweg waren. Buiten de kerel zonder licht had ik tussen de twee stops geen andere deelnemers meer te zien gekregen. Nog even met de mensen ter plekke blijven praten, zodat ik iets langer ben blijven hangen dan voorzien. Ik had geschat van om middernacht weer terug te zijn, maar dat begon krap te worden! De mensen aan de stop vroegen ons van ons bij aankomst te melden, zodat ze quasi zeker konden zijn dat iedereen weer binnen was. Om 23.15 u weer op pad.

Een veldweg en een asfaltbaantje brachten me tot in de Kapellestraat te Herne waar ik in de richting van het Kartuizerklooster gestuurd werd. Geen klooster gespot. 40 km om 23.30 u. Vanaf nu volgde redelijk veel asfalt, waaronder een zware klim in een straat die Ponneken (Herne) heet. 42,75 km. Eens puffend boven geraakt, reed ik een donker weidepaadje op. Het geritsel rechts bleek afkomstig van twee paarden die in de weide met me mee liepen. Ik dook even een donker bos in om daarna weer tussen de weiden te rijden. Het smalle paadje passeerde vlak langsheen twee eenzame huizen. Bij het tweede huis floepten alle lampen aan toen ik een bewegingsdetector passeerde. Ik vraag me af hoe die huizen deftig te bereiken zijn! Het pad eindigde met een reeks trapjes naar beneden tot aan een straat. Tot 43,50 km had ik hiermee een leuk stukje van de rit achter de rug. Het asfaltbaantje kroop tussen de weiden naar boven en daar stond ik oog in oog met een kleine uil die op een weipaal zat en wiens silhouet ik in het maanlicht van ver kon zien. 44,50 km.

Het ging de doodlopende Beeldekensstraat in waar asfalt ter hoogte van een eenzaam huis overging in een graspad. Aan het volgende T-kruispunt voor een maïsveld stond geen pijl naar links of naar rechts. Voor alle zekerheid op mijn stappen teruggekeerd tot de vorige pijl, maar er was weinig alternatief, links en rechts waren enkel toegangen naar weiden of velden. Gegokt op rechts en dat bleek een goede gok te zijn. Een pijltje meer had hier gemogen! Ik hoopte van na een vlotte rit niet meer voor verrassingen te komen te staan, het was intussen al 00.10 u en ik begon op 48,50 km naar het einde te verlangen. Linksaf het asfalt op om een plekje te bereiken dat ik ook gepasseerd was tijdens de toertocht vanuit Pepingen-Heikruis de zaterdag voordien, meer bepaald de kapel op het kruispunt van de Molenstraat en de Twee Kapellenstraat. Daar stopte een man met zijn wagen om te vragen of alles in orde was! Ik vermoed dat het de man was die voor de tweede bevoorrading zorgde. Ja, alles was in orde en ver kon het niet meer zijn. In de verte hoorde ik de muziek vanuit de tent van het Waanzinnig Weekend.

Er volgde toch nog een behoorlijk mooi, maar zwaar stuk off-road over onder anderen een hobbelig weidepaadje en ik kreeg de indruk dat ik weer van de tent weg reed. Vanaf een weidepaadje kreeg ik in de hoogte een hoog gebouw te zien, omringd door oranje straatlampen en mijn vermoeden bleek te kloppen. Het was het Rust- en Verzorgingstehuis Mater Dei in Heikruis. 51,50 km. De hoek om en een asfaltbaantje bracht me na 53,50 km omstreeks 00.30 u weer tot de weide met alle voorzieningen voor het Waanzinnig Weekend. Er kwam onmiddellijk iemand van de inrichters naar me toe om me in ruil voor het bonnetje met noodnummer een Lustrum Tripel te bezorgen. Dit biertje was speciaal voor de gelegenheid gebrouwen, omdat het de vijftiende keer was dat het Waanzinnig Weekend plaats vond op de weide. Vroeger had alles meer in het centrum plaats, maar dat zorgde al wel eens voor overlast voor de bewoners. Me er nog een broodje hamburger met ajuin en ketchup bij gekocht en verorberd op de tonen van de muziek die uit de tent kwam. Er zaten nog enkele medewerkers en een groepje bikers aan de tafeltjes in de zwoele zomernacht. Om 01.30 u huiswaarts vertrokken voor een rit van ruim een uurtje. Mijn kleren in de wasmachine gestopt en onder de douche gekropen. Het was ruim 04.30 u eer ik te bed ging, buiten begon het alweer licht te worden. Ondanks de hitte toch vrij vast geslapen tot de volgende middag. Het zou een zwaar weekend worden, want ik ging op zaterdagavond helpen tappen op een bruiloft. Zoiets kan lang uitlopen en ik hoopte van zondag toch te kunnen gaan biken in Wijgmaal. Dat tappen heeft tot halfvijf ’s ochtends geduurd. Ik ben naar huis gereden, heb enkele boterhammen gegeten en ben recht naar Wijgmaal gereden zonder mijn bed nog te zien!

Wat onthouden we van deze vierde editie in Herfelingen? Toch redelijk wat asfalt, wat me voor een avond- en nachtrit niet stoort en wat ook ruim gecompenseerd wordt door het mooie landschap dat men doorkruist. Een leuke afwisseling van veldwegen en graspaadjes met enkele knappe stukken bos als intermezzo. Een goede bepijling met reflecterende strips op de pijltjes die van ver te zien zijn in het schijnsel van uw fietslampen. Een pijltje meer op bepaalde plaatsen en lange rechte stukken had gemogen. Bikewash overbodig en douches niet gebruikt. Een supervriendelijke ontvangst bij de inschrijving, op de tussenstops en bij aankomst. Voldoende bevoorrading en de mogelijkheid om bij aankomst nog iets te eten (hamburger, frieten, …) bij uw gratis drankje. Elk jaar een ander parcours en voor deze editie voor mij een aangename kennismaking met het mooie Galmaarden. Door de verkeersperikelen in Antwerpen is het uiteindelijk een nachttocht geworden zoals ik ze graag rijd, dit betekent half in het licht om wat te zien te krijgen van de streek en half in het donker. Bij het zien van de verkeerschaos in Antwerpen heb ik nog overwogen van terug naar huis te keren, maar ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

23-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Kort na het vertrek kreeg ik al een eerste bekende te zien, Sik, leren kennen als ploegmaat tijdens de 10 uren van Grobbendonk. Het was lang geleden dat onze paden nog eens samen liepen, hij had tijdens de slechte winter niet veel gereden, meldde hij. Hij werd al snel opgeslokt in een snel voorbij vliegend groepje. Die snelle jongens, dat was voor mij bij aanvang zowel wat frustrerend, waarom kom ik zelf zo traag vooruit, terwijl ik vermoedelijk toch even veel moeite doe, als lastig, want je kan niet voortdurend achterom zitten kijken! Het had ook zijn voordelen, je wordt er door meegezogen, en het was plezant van eens deel uit te maken van die kleurrijke bende, terwijl ik meestal later vertrek en daardoor alleen op pad ben.

De eerste 5 km werden we over zanderige stoffige veldwegen geleid, tussen boomgaarden en weiden, met omstreeks 4 km een intermezzo over een dokkerend kasseiwegeltje. We passeerden de achterzijde van de parkeerweide met de schotelantennes verder in de hoogte op de heuvel en arriveerden op het grondgebied van Molenbeek-Wersbeek, een deelgemeente van Bekkevoort. Na 8 km splitste de kidstoer van 15 km zich af van de rest. Op het volgende stoffige veldwegeltje begroette Karel van de Bierbikers me terwijl hij voorbij vloog. Op een plek waar we een brede betonbaan dienden te kruisen en schuin linksaf te gaan, ontmoette ik dan weer vijf mensen van het gezelschap waarmee ik, op uitnodiging van een biker die ik had leren kennen, al twee keren het Pinksterweekend al bikend mee heb doorgebracht in de provincie Luxemburg. Ik kom deze mensen omzeggens nooit tegen op toertochten, enkel de drie eersten heb ik ooit al wel eens te zien gekregen. Bij deze mijn groeten aan Joepie, Annemarie, Harry, Chantal en Erling. Zij werden gevolgd door nog twee kompanen van Bierbiker Karel. Het zijn allemaal laagvliegers, dus de ontmoeting was kort van duur!

Er werd inderdaad door de meesten stevig doorgetrokken over de veldwegen, wat het stof ferm deed opwaaien. Omstreeks 11 km volgde een knappe, maar stevige klim in open veld en in het gezelschap van vele anderen en zag ik eerder genoemde bikers uit mijn zicht verdwijnen. Ik vreesde niet boven te geraken, maar ik wilde mij in het zicht van zoveel andere rijders niet laten kennen! Op de top heb ik wel even uit staan blazen bij anderen die daar aan de kant stonden. Er kwam een beloning onder de vorm van een leuke afdaling tot aan een asfaltbaantje waar we de splitsing troffen tussen de 25 km en de 35-41-55-73 km op een 13 km na het vertrek omstreeks 9.50 u in de Zelliksebaan aan een kapelletje op het kruispunt met de Leemkuilstraat. Die plek heb ik al meerdere keren te zien gekregen tijdens toertochten en vanuit verschillende richtingen. De toer vanuit Waanrode had hier ooit een optionele lus. Ik meen dat, als je de Zelliksebaan volgt, je dan uitkomt in Assent-Bekkevoort en het natuurgebied van de Begijnenbeek bereikt. En in één van de holle wegen in deze omgeving staat ook een Mariagrot tegen een rots onder bomen verborgen.

Het ging de Leemkuilstraat in en zoals ik vermoedde kregen we daar een fiks klimmetje over een gehavende ondergrond vol losse stenen in een knappe holle weg, nu droog en stoffig. Eens de klim in de holle weg achter de rug kreeg ik vanaf de hoogvlakte de windmolens die sinds een jaar of twee naast de snelweg E314 staan op het grondgebied van Halen en Bekkevoort te zien aan mijn linkerkant. Met een knap zicht over de groene zonovergoten omgeving. We doken een boomgaard in en het ging daarna nog een aantal keren stevig op en af in al even knappe holle wegen en paadjes die van veldweg overgaan in holle weg en omgekeerd, kenmerkend voor deze streek en iets wat je in mijn contreien niet vindt. Ik reed er ook voorbij een wit kapelletje dat op het kruispunt van twee holle wegen staat en sinds een jaar of twee gerenoveerd is. Ik ben er gepasseerd toen het metselwerk pas hersteld en het voegwerk overgedaan was. Het is wel jammer dat het geschilderd is.

Er volgde een zware klim over het asfalt van een deel van de Struikstraat in Assent. Op een veldweg kwam er een biker naast me rijden met de mededeling “dat ik hem niet kende, maar…”. Ik kende hem nog wel! Hij had me ooit aangesproken vlak voor en tijdens de bevoorrading van een toertocht. Na opzoeken bleek dat de tocht te zijn van MTBC@Bekkevoort op 5 augustus 2012, dus in dezelfde streek en omzeggens een jaar geleden. Hij had gereageerd op m’n verhaaltje en het heeft me toen niet veel moeite gekost om te achterhalen hoe hij heette. Gewoon moeite doen om wat te zoeken op het web en logisch nadenken! Er kwam een lichtere klim over een asfalt fietspad, waarna het een lage brug van de snelweg onderdoor ging, exclusief voor fietsers. Daar stonden metalen sluisjes om ander verkeer te weren en omdat er net een groep laagvliegers volgde was het er even hectisch! Een tegenligger foeterde “dat ze allemaal zodanig rap rijden dat ze elkaar bijna van de weg maaien of verongelukken”! Ik kon hem geen ongelijk geven, want voor hetzelfde geld knalt er iemand in zo’n groep tegen die metalen poortjes. Door de verwarring speelde ik Sandy kwijt, en hoeveel moeite ik ook deed om hem weer bij te benen, het lukte niet! Ik vervloekte mijn traag zijn, want het heeft als nadeel dat ik bijna nooit met anderen samen kan rijden! Ontmoetingen met “bekenden” tijdens de rit zijn dus altijd kort van duur! Ik had anders graag nog wat langer met die kerel gebabbeld. Alhoewel ik eigenlijk niet zo’n prater ben en m’n aandacht op het rijden dien toe te spitsen! Hopelijk zien we elkaar eens na een rit!

Mijn hoop om Sandy bij te benen werd dan definitief de grond in geboord aan de voet van de heuvel waar een bordje stond dat de Pannenhoefdreef die ons over asfalt naar boven stuurde een helling heeft van 7%. Waaruit ik kon besluiten dat ik deze tocht in het verleden nog al wel eens gereden heb, want ik meen dat dit de enige toer in de streek is waar de hellingen op deze manier worden vermeld. We reden er over het traject van een groene vaste route tot aan een eenzaam huis op de top dat te koop stond. Indien ik rijk was, ik kocht het als buitenhuis. Vanaf het huis gaat asfalt over in een onverharde holle weg waar het ook klimmen geblazen is. Ooit deed een andere biker me hier de moed in de schoenen zinken door te zeggen dat het “nog lastiger werd”. Gelukkig kreeg hij geen gelijk. Het blijft klimmen, maar minder steil dan over het asfalt! 18,50 km om 10.15 u. Eens de holle weg uit bereikten de bikers een hoogvlakte en reden zij tussen de boomgaarden.

Op 20 km volgde een plezante singletrack met bulten en heuveltjes doorheen een knap stuk bos. Hij werd gevolgd door een te smaken graspaadje dat overging in nog een singletrack door weer een stuk bos, deze keer lekker naar beneden! Na een bocht rechtsaf kwam er nog een track lekker naar beneden. De knappe groene omgeving kwam me bekend voor, hier had ik nog al gereden, en het werd al snel duidelijk waarom. Hier reden we midden in het natuurgebied en de bossen van de Begijnenbeekvallei in Assent. Vanaf de kapel aan de Leemkuilstraat hadden we dus een hele lus achter de rug. 22 km en 10.30 u. Mijn gemiddelde snelheid was gedurende de hele rit al constant gebleven en dat zou zo blijven tot aan het einde. Het ging me goed af, ik amuseerde me te pletter en genoot van de gezellige drukte op het parcours. Het aantal voorbijstekenden minderde gestaag.

Op 22 km volgde nog een korte klim van 11% in een holle weg en volgens het bordje zo’n 85 m lang. Een lange genietbare afdaling over een graspaadje bracht me tot op een grote drukkere baan. Op een zijarm daarvan was de eerste bevoorrading neergepoot onder een tent en die was ik daarstraks met de auto gepasseerd toen ik naar de start reed. 23,5 km om 11.00 u. Het was er nog redelijk druk, de medewerkers ter plekke hadden hun handen vol. Er was nog voldoende aanbod aan fruit, peperkoek, cake, sportdrank en water. Met een bekertje sportdrank en een knabbeltje postgevat in de schaduw van de tent, want het was intussen al behoorlijk warm geworden! Vanaf de stop doken we weer de velden in om er op 24 km in een boomgaard een splitsing te treffen tussen de routes van 25-35 km en 41-55-73 km. Een kilometer verder trof ik een leuke afdaling in een holle weg, een stukje betonbaan waarlangs ik vanochtend naar de start was gereden en een graspaadje. Op 27,75 km passeerde ik de Sint-Quirinuskerk van Wersbeek. Ik trof ook weer blauwe pijlen van de kidstoer op mijn weg.

In een holle asfaltbaan stond “gevaar” op de grond geschreven waar het parcours linksaf ging in een bocht. Er volgde een zware klim waarbij een passerend biker me aanmoedigde door te zeggen dat we bijna boven waren. Op 29 km maakte de kidstoer zich weer los van mijn route en ging het lekker naar beneden over een baantje met fietspad, gevolgd door een klim over een servitudepaadje met kasseitjes. 30,70 km om 11.30 u. Na een plezante afdaling in een holle weg reed ik omstreeks 31 km in de omgeving van de plaats waar de toertocht van MTBC@Bekkevoort van start gaat (Oude Tiensebaan). Daar waren vorig jaar per vergissing bij het opruimen al een paar pijlen van de terugtocht weggehaald, zodat ik toen aan mensen die in hun achtertuin zaten de weg heb moeten vragen. Eén van die mannen wist me haarfijn uit te leggen hoe ik moest rijden en na enkele keren afslaan trof ik weer pijlen. Nu bereed ik diezelfde wegeltjes. Na de oversteek van een drukke baan (Staatsbaan – Diestsesteenweg?) volgde van 32,5 tot 34,5 km een knap stuk bos naast een betonbaantje, de Heuvelstraat in Tiel-Winge, waar we konden genieten van singletracks die zich bochtig door het bos slingerden. Na een graspaadje volgde de doortocht van een stukje privaat bos waar ik na 37 km op de middag een splitsing trof tussen de routes van 35-41 km en 55-73 km.

Toegekomen op een grote baan, ik vermoed de Schoonderbukenseweg, trof ik op 38 km geen pijl meer en ik merkte nog andere bikers op die daar vergeefs zochten. Gegokt op rechtsaf richting Scherpenheuvel en langs de grote baan in de richting van de op- en afrit van de snelweg E314 gereden, vermoedelijk deze van Tielt-Winge. Halverwege, met enkele anderen in mijn zog, zag ik in een zandweg aan de rechterkant pijltjes staan die naar links richting de grote baan wezen. Vermoedelijk hadden we daarnet en smal wegeltje aan de rand van een maïsveld en evenwijdig met de grote baan moeten inslaan. Het ging de brug van de snelweg onderdoor om even voorbij het op- en afrittencomplex de baan over te moeten steken naar de Beurtstraat (?).

Een zandweg naast de E314 bracht me eerst klimmmend en dan lekker dalend naar de tweede bevoorrading op exact 41,00 km na het vertrek. 12.15 u. Toen ik tijdens het lessen van de dorst een praatje maakte met de medewerkers, waarvan ik er na afloop nog een gesproken heb bij het toekomen, arriveerde daar Guy uit Beerzel (Putte bij Mechelen), een bikemakker van Peter die dan weer een bikemakker is van Koppigaard en die beiden bikemakkers zijn van JP die het jaarlijkse Pinksterweekeinde organiseert! De wereld is klein! Er kwamen nog twee jonge gasten toe. Guy was in het gezelschap van een biker waarvan ik kan vermoeden dat het G-Stoel is, op te maken uit zijn forumreactie op de toertocht. Gunther was met de bike vanuit Beerzel gekomen, had ingepikt op het parcours en was bijna terug gearriveerd op de plek van waar hij weer huiswaarts kon keren. De mannen aan de bevoorrading beweerden dat het zwaarste deel nu nog moest komen en Gunther beaamde dat. “Verrek”, heb ik toen uitgeroepen, want ik hoopte voor de volle afstand te gaan, dus daar moest nog eens over nagedacht worden! Intussen was ook Peter gearriveerd.

Na de stop ging het verder over de beenharde zandweg naast de snelweg die links in de hoogte lag. Toen ik de brug onder de snelweg door was zag ik de twee jonge snaken van aan de stop staan. Lekke band! Doorgereden, wroeging gekregen omdat ik niet gestopt was en teruggekeerd. Maar de twee hadden materiaal bij om het probleem op te lossen. Nadat ik hen aangemaand had van wat verderop te gaan staan in plaats van op die gevaarlijke drukke baan (Tieltseweg?), wat ze ook gedaan hebben, ben ik weer vertrokken. Het ging de Tienbunder op naast de snelweg en daar was het weer naar boven rijden. Op 42 km kwam er een voor mij zware klim in het bos, aangekondigd als zijnde 11% en 100 meter lang, gevolgd door nog eentje en die was voor mij te zwaar wegens te lang! Dus was het even te voet. Ook de technische singletrack die dan volgde was eigenlijk niet aan mij besteed. Zo’n korte bochtjes en dan nog tijdens klimmetjes, dat haal ik niet! Gelukkig reed of liep ik er in niemands weg! Degenen die goed kunnen biken zullen zich hier wel uitgeleefd hebben. Uiteindelijk arriveerde ik weer in een meer open landschap en daalde af naar de voetbalterreinen van Houwaart. 44 km. Een grasspoor leidde me naar een baantje dat Tienbunder heet op 45 km van de start omstreeks 13.00 u en op het grondgebied van Tielt-Winge. Er volgde nogmaals een stevige klim vanaf de snelweg, off-road in een knappe holle weg, maar voor mij te zwaar!

Ik arriveerde boven op een verhard pad dat Kaaskorf heet in het Tienbundersbos waar buitenhuizen staan. Een knappe singletrack voerde me over bultjes en wortels naast een kleine diepte weer naar beneden. Maar dat betekent in deze streek ook dat men spoedig weer moet klimmen. Dat was rond 47 km het geval, in open veld, overgaand in een knappe holle bosweg. Toen ik halverwege even naar adem stond te happen staken Guy en Peter me weer voorbij. Zo veel als mogelijk mijn best gedaan, maar ik haalde het niet al rijdend tot boven. Na een bocht ging de klim nog verder en daar waren zeer diepe groeven in het pad die nog vol stonden met groen water. Ik zag Peter ook te voet. Later zou hij vertellen dat hij er het verkeerde spoor had gekozen en noodgedwongen was moeten stoppen. Over die diepe groeven wippen is niet meer aan ons besteed, dat laten we over aan de jonge gasten. Dan was het nog even zweten over een volgende maar wel doenbare klim tot op de top van de Houwaartse Berg om uit te komen in de gelijknamige straat van Tielt-Winge.

Het ging eventjes licht naar beneden en op een grasspoor stak me nog een jonge biker voorbij. Even verderop moest ik rechtsaf en zonk de moed me bijna in de mountainbikeschoenen toen ik die jonge knul in de verte naar boven zag kruipen in de blakende zon over weliswaar asfalt. De man van een ouder koppel die op gewone fietsen naar beneden kwamen sprak me wat moed in. “Het is hier zwaar hé”! Zeker nu de hete zon ongenadig op mijn bolleke scheen! 49 km en 13.30 u. Eens boven volgde een leuke off-road afdaling over een singletrack vol stenen en een weidespoor tot aan de splitsing tussen de 55 km en de 73 km op 49,50 km van de start. Het leek mij het verstandigst van niet het onderste uit de kan te willen en te kiezen voor de route van 55 km. Niet dat ik echt doodmoe was, maar mijn benen willen toch zo slecht mee tijdens het klimmen. Ik vreesde voor de 73 km nog een verbindingsstuk te krijgen naar wellicht ander moois maar met klimwerk dat ik dan misschien toch niet zou halen. Achteraf was ik blij met mijn beslissing, want de 55 km bleken iets langer te zijn en bij aankomst had ik omzeggens 60 km op mijn tellertje staan.

Er volgde gelukkig een iets vlakker gedeelte over een assenweg en kasseibaantje op een vaste groene route. In de verte zag ik een kerkje staan, ik vermoed dat van Tielt. De rit voerde me immers tot op het grondgebied van Tielt. Plots staken me op 53 km op een graspad tegen hoge snelheid twee bikers voorbij, gevolgd door nog een viertal. Die laatsten met de drie apen (horen, zien en zwijgen) op hun truitjes. Ik kom er geregeld op tochten zulke tegen. Ik vermoed dat de route hier weer samen liep met die van 73 km want die apen hadden mij eerder op de dag al eens ingehaald. Plots was er voor mij enige opschudding en zag ik één van de apen in de maïs liggen! Gehinderd door iemand van het tweetal die bijna uit het spoor was gevlogen de maïs in, waardoor hij was moeten uitwijken en zelf onderuit gegaan in de maïs. “Kom, dames”, zei één van de andere apen, wat bij mij de opmerking ontlokte dat deze dame altijd uit de weg gaat als ze zo’n gevaarlijke kerels ziet afkomen!

Via de Oude Pastoriestraat bereikte ik het bos aan de Alsberg. Daar was men een grote tent van één of andere feestelijkheid aan het afbreken. We troffen er knappe singletracks die vertrokken achter het restaurant (als dat daar al een restaurant was!). Op een klimmend graspaadje kreeg ik af te rekenen met twee tegenliggers, twee kleine jongens, en eens over het bultje zag ik in de verte een vreemd roestig bouwwerk staan waarvan ik meende het vorige week op de televisie gezien te hebben! Dat klopte, meer bepaald op dinsdag 9 juli! Vroeger stond daar een houten niet onknappe uitkijktoren en die bleek thans vervangen door een metalen gedrocht dat in labiel evenwicht als een trap de hoogte in gaat! De stoel van het zomers tv-programma op één "1000 zonnen" stond gisteren opgesteld aan de Vlooybergtoren. De opdracht bestond erin zo snel mogelijk met een slaapzak een plaatsje in de stoel te bemachtigen. Aan de moderne uitkijktrap in Tielt-Winge daagden zo'n 30 mensen op met een slaapzak onder de arm. De jonge Dante Pierre was de eerste en mag als jongste winnaar van dit stoelseizoen op vakantie naar Agadir in Marokko. Bron: Hageland Expres Nieuws. Het is al de tweede keer dat ik zo’n “plaats van de stoel” tijdens een toertocht passeer! De andere plek was het grote Heilig Hartbeeld in Wezemaal. Even de toren beklommen, de trappen worden in het donker zelfs verlicht door met een zonnepaneel gevoede lampjes. Ik vertelde het verhaaltje van de stoel aan een nog arriverend biker, maar hij wist daar niks van af. Toen ik nog even met de man stond te praten hoorde ik aan zijn uitspraak dat hij Franstalig was, vandaar waarschijnlijk. Hij had de route van 73 km gereden.

Er volgde vanaf de toren nog een afdaling in een holle weg en een veldweg. Een bordje kondigde de laatste klim aan! Met “oef” als onderschrift! En even verder stond een bordje aan een grote stok met een rode vlag die over het pad hing om de laatste kilometer aan te kondigen. Op 59 km was ik weer aan de voetbalvelden van Sporting Molenbeek. Het stof van m’n bike even geblust aan de bikewash met gewone slangen die iets verderop in de straat onder een heiligenbeeld was opgesteld. Terwijl de Muggenbergse Stoempers al bezig waren met de opruim en opgehaalde borden en pijltjes met de quad werden binnengebracht, nog een drankje genoten met Guy en Peter, want de Bierbikers vertrokken huiswaarts. ’s Avonds en de volgende dag gemerkt dat het al lang geleden was dat ik na een toertocht zo moe was! Maar het was een amusante en goed georganiseerde tocht die bij iedereen wel in de smaak zal gevallen zijn.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

18-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Veldwegen, een graspaadje en een smalle servitude tussen huizen brachten me tot op de schilderachtige Heikruisplaats aan de kerk van Heikruis en op deze dikke 3 km kreeg ik al een tiental andere bikers te zien. Ik reed er in een landelijk en glooiend landschap. Tot 4,75 km volgde een stukje rustige asfalt, een korte holle weg en off-road onder de vorm van veldwegen met een beenharde ondergrond, typisch voor het Pajottenland. Keihard bij droog weer en een modderbrij na veel regen! Ik arriveerde in de Schoonscheenstraat en passeerde er ter hoogte van een kapelletje tegenover een hoeve omstreeks 5,50 km de grens tussen Boogaarden-Pepingen en Kester-Gooik. Hier was ik al eens gepasseerd tijdens een andere toertocht. Vanaf 6 km volgende gedurende bijna een kilometer lang een afdaling over een leuk smal paadje dat zich tussen laag groen slingerde, gevolgd door een kort stukje over een landelijk betonbaantje. Het ging dan rechtsaf weer de velden in over een smal grasspoor naast een weide en servitudes om tussen twee zijgevels uit te komen vlak voor de kerk van Pepingen. Ik ben er daar zelfs in geslaagd van een biker in te halen, iets wat me nooit overkomt! Het zal een beginner geweest zijn! Aan de kerk even gestopt om van een man die daar stond te vernemen dat er al heel wat bikers waren gepasseerd.

Al snel dook de tocht weer de velden in en passeerde ik de enige nog in goede staat overeind gebleven gerestaureerde muur van een brug die stond op de in 1966 opgeheven tramverbinding van Leerbeek naar Halle, aldus een plakkaat ter plekke. Een veldweg en een asfaltbaantje brachten me doorheen een landelijke omgeving met veel canadabomen op 10,75 km tot aan de splitsing tussen de 30 km en de 45 km aan de Lossestraat in Pepingen. 10.00 u. Gekozen voor de grote toer vermits Heikruis op een dikke 90 km van de voordeur ligt, dus hoe langer de rit, hoe meer gerechtvaardigd de verplaatsing. Een plezant smal assenwegeltje tussen struiken en een bredere assenweg voerden me op 13 km tot aan een grote witte hoeve. Er volgde nog een mix van veld- en assenwegen tot ik na 17 km de grens met Sint-Kwintens-Lennik bereikte in de brede maar verkeersarme Gustaaf Van der Steenstraat waar twee wel heel snelle jongens en twee tragere rakkers me inhaalden. 10.30 u. Gedurende anderhalve kilometer volgde de doortocht van Sint-Kwintens-Lennik over een aantal leuke servitudes, iets wat je in de streek waar ik woon niet vindt!

Na de passage van het dorp trof ik weer veldwegen met rond 19 km een wel heel bizar paadje onder de bomen tussen een beek en achtertuinen van huizen. Na de oversteek van een baan kwam er een onverwachte stevige klim over een smal pad dat me tot aan de kapel Onze-Lieve-Vrouw-van-de-Saffelberg bracht op een kruispunt van landelijke baantjes. 20,50 km om 10.45 u. Volgens de legende is de kapel gebouwd in 1333 door een Vlaamse ridder die ternauwernood aan het slagveld op 't Nelleken kon ontsnappen. Na de vreselijke slag daar tussen Brabanders en Vlamingen, kon de ridder zich hier op de Saffelberg verschuilen. Hij beloofde een kapel te bouwen ter ere van OLV als hij weer heelhuids thuis geraakte. Zo geschiedde en de ridder hield zijn belolfte. Het huidige gebouwtje is echter niet zo oud, het dateert van 1879 en werd in neogotische stijl opgetrokken. De kapel is omgeven door linden. In de meimaand wordt de kapel vaak bezocht door bedevaarders. 'Saffelberg' betekent 'Zavelberg'. De verhoging waarop de kapel staat ligt op 80 meter hoogte en domineert de weg Asse - Edingen, een oeroude weg die minstens terug gaat tot de Romeinse periode. Het is dus niet onmogelijk dat op de Saffelberg voor de middeleeuwen nog een heidense constructie stond.
Bron: http://www.trekkings.be/vip1sintkwintenslennik.html

Links naast de kapel verder op een assenweg, waarna een dicht begroeid graspad me naar een asfaltbaantje bracht waar we aan een kruispunt de richting van Pamel en Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek uit gingen. Over een assenweg daalde ik af tot in de Oplombeekstraat in Gooik. 23 km en 11.00 u. Veldpaadjes tussen de weiden leidden me tot naast een kasteelvijver waar me twee jonge kerels inhaalden en in hun zog bereikte ik een asfaltbaantje, de Dreefstraat, in Gooik. Daar werd ik aangesproken door een vader die zijn zoontje was gaan oppikken zodat deze nog de helft van de toer mee zou kunnen rijden. Of ik het parcours van de rit uit Heikruis volgde? Dan hoefde hij niet terug te rijden tot de plek waar hij het parcours had verlaten. De tocht voerde ons even door de bewoonde kern tot aan een kapelletje aan de Zijpstraat in Gooik. Daar doken we het Guukeveld in, een voor wagens verboden veldweg, tot in Leerbeek (Gooik). Daar trof ik op 27 km de bevoorrading. Een grote groep bikers van een club in dezelfde blauwe pakken, waaronder ook enkele kleine jongens, stond er vertrekkenklaar. De bevoorrading was al goed gezet, de bananen en de wafels reeds opgepeuzeld door de vorige passanten, groter in aantal dan verwacht. Er waren nog appels, even fris als de blauwe en gele sportdrank Gatorade, want alles kwam uit een ijskast die op het asfalt van de straat gezet was en van stroom werd voorzien vanuit het huis aan de overkant! Met zo’n grote flessen sportdrank was de maag al weer snel gevuld en de dorst gelest. Nog even staan praten met de mensen ter plekke en een tiental bikers die nog arriveerden. Naar hun zeggen hadden we nog 17 km te rijden. Om 11.30 u was ik weer op pad.

Vanaf de bevoorrading ging het een onverhard zijwegeltje in dat me langsheen de randen van de natuurgebieden Paddenbroek en Lombergveld tot aan een asfaltbaan leidde. Er was een plezante pukkel te overwinnen waarna het doorheen een stukje bos ging en een graspad me deed klimmen tot op het traject van een groene vaste route. 29 km. Het geluid dat ik plots hoorde zal afkomstig geweest zijn van een geweer, want even verder kwam ik op een veldweg twee jagers tegen die daar net hun wagens hadden geparkeerd en hun geweren aan het uitladen waren. Op een ietwat gehavend smal pad trof ik een dood konijntje, maar dat had niets met die jagers te maken! Uit piëteit voor het slachtoffer heb ik het wat opzij geschoven opdat het niet in het midden van het pad zou blijven liggen en waardoor de achteropkomende biker dacht dat ik het had doodgereden! Ik bereikte de Treehoef, een straat in heraanleg, waarna het klimmen was in de Zwartschaapstraat in het godvergeten Strijland-Gooik. 31,50 km om 12.00 u. Tot 33 km volgde de doortocht van Strijland en staken me drie jonge in fluopakken gestoken jongens voorbij.

Een lange assenweg leidde me langsheen velden en koeweiden doorheen een groen, glooiend zonovergoten landschap op de echte boerenbuiten, gevolgd door een leuk smal spoor over totaal overwoekerde kasseitjes. 34,50 km. Een assenweg leidde me tot in de Turkeyestraat in Oetingen-Gooik waar ik bordjes zag staan van een blauwe vaste route. Ik arriveerde aan de voormalige tramstatie op een grote, maar rustige baan door het dorp en daar stond een foto van hoe de huizen aan de overkant er in die tijd uit zagen. Als je goed keek kon je daarin de huizen die er nu stonden herkennen, maar dan gerenoveerd of verbouwd. Het dorp door en een servitude in die overging in een smal graspaadje tot aan een stokoude kapel uit 1886, toegewijd aan de Heilige Guido en de Maagd Maria aan de Viergatenstraat in het midden van nergens. Het gebouwtje stond echt te verkommeren. Indien ik gefortuneerd was en op geen euro diende te letten, ik liet het renoveren. Helaas, ik vrees dat de Heilige Guido niet op mij zal hoeven te rekenen! Ik ben tijdens de rit trouwens heel wat kapelletjes tegengekomen, dat viel echt op! En ook veel enorm grote, oude, al dan niet gerestaureerde boerderijen!

Er volgde een plezante afdaling over een overwoekerd kasseispoor tot aan een asfaltbaantje in Herne waar het De Motte in ging omstreeks 40 km. Eens de Langestraat voorbij ging het asfalt weer over in onverhard onder de vorm van een leuk graspad, waarna het eventjes klimmen was over een kwistig met stenen bestrooid pad en uit de grond stekende rotsjes. Ik passeerde een grote nieuwe hoeve in de Hondsbergstraat en kreeg er nog een eenzame biker te zien. 41 km om 12.45 u. Een zacht klimmend pad voerde me doorheen gras, dan onder wat bomen en tussen de velden tot aan een grote zendmast en voorbij een huis met een prachtig onderhouden bloementuin. Ik bereikte een kruispunt van drie wegen waarop weer een kapelletje stond. De straten waren onder anderen de Molenstraat en de Twee Kapellenstraat (hoe kan het ook anders) in Herne. “Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht” stond er op een ingemetselde steen. Er kwam nog een oudere biker voorbij, even later gevolgd door een tweetal jonge gasten dat ik aan de aankomst nog zou te zien krijgen. Daar was het even uitkijken tijdens de klim over een asfaltbaantje voor een tegenliggende tractor. Ik moet dan altijd even denken aan Viper, de forumnaam van de Ternats duursporter Jan Nuyttens die vrij actief was met raad en daad op het forum en in 2004 tijdens een rit werd doodgereden door een tractor. Toen was ik zelf nog niet actief met de mountainbike. In Ternat is de vaste Viperroute naar hem genoemd en zijn website is nog altijd online.

Ik vond het eigenaardig van op 43,75 km nog een splitsing te treffen tussen de beide afstanden. Als ik er zeker van had geweest dat het stuk van de 30 km langer zou geweest zijn dan dat van de 45 km, zou ik daarvoor gekozen hebben, vermits ik nog geen zin had om al naar huis te gaan, maar veiligheidshalve ben ik toch maar de gekozen afstand blijven volgen. Ik kreeg er nog een vader en zijn zoon te zien en dacht eerst dat het dezelfden waren van daarstraks, maar dat bleek niet zo. Zij woonden in Kester, maar wisten evenmin of het nog resterende traject van de 30 km langer was dan dit van de 45. Ik zou dra samen met hen weer arriveren aan de tent. Het ging nog een veldweg op en een stukje doorheen een bos, klimmend tot aan een aardappelveld. In de verte zag ik een soort klooster staan, een zeer hoog gebouw met een toren achter. Dat zal ooit een klooster geweest zijn, maar was nu het Rust- en verzorgingstehuis Mater Dei en de toren was van de er achter gelegen kerk van Heikruis. De ouderlingen die op de bovenste verdieping een kamer hebben moeten wel een prachtig uitzicht hebben over de streek! 44 km. Eventjes tot aan de kerk gereden en gemerkt dat we daar kort na de start gepasseerd waren vanuit een smal steegje dat uitkomt op het schilderachtige kerkplein.

Het ging nog een stukje door de velden en over een asfaltbaantje om ter hoogte van weer een kapel de grens met Herfelingen (Herne) te overschrijden. Dan zag ik weer een gebouw met toren staan. Een zandweg voerde me voorbij een park met vijver en achter de bomen verscholen kasteel, het Hof Ter Rijst. Toen doemde de tent van de Reinaertvrienden op en om 13.30 u was ik weer bij af met bijna 50 km op het tellertje. Het bij de inschrijving meegekregen bonnetje kon ingeruild worden voor een drankje. Buiten werd er kooivoetbal gespeeld, dat had ik nog nooit gezien! Aan een kraam kon je “gratis zout” verkrijgen, stond er in grote letters te lezen, de frieten waren 2,50 euro! Zo’n bakje ging er best in. Er begon een kaartwedstrijd, maar er waren maar vier deelnemende ploegen en op het podium was een man in de weer met het testen van de micro voor kinderspelen later op de namiddag. Buiten stonden springkastelen. Gedurende drie dagen was er op deze weide van alles en nog wat te doen! Ferm dat er nog jeugd op deze wereld rondloopt die in staat is om meer te organiseren dan alleen maar een fuif! De jongens die er aan de slag waren zagen er bekwame kerels uit. Blijkbaar is de jeugd op het platteland nog van een andere kaliber dan in een stad! Eén die aan de slag wilde blijven kwam aan de tafels en de kaarters vragen of er nog drank mocht komen. De beste manier om zaad in ’t bakske te krijgen! Als je uw hand opstak, dan zou hij langskomen.

Voor een eerste editie was dit een geslaagde toertocht in een prachtige streek. Doenbaar voor iedereen. Hopelijk wordt dit een blijvertje. De streek biedt nog mogelijkheden genoeg voor uitbreiding of verzwaring van het parcours, zeker in het nabije Waals-Brabant. Tips voor de volgende keer: een paar pijlen plaatsen naar de start vanaf de hoofdweg. Bij de bepijling altijd een pijl voorzien voor de afslag, uiteraard, maar ook eentje ter bevestiging na de afslag, dan ben je zeker dat je juist rijdt. Briefjes met een noodnummer meegeven (nu moest je er eigenlijk zelf om vragen) is altijd handig om in geval van problemen op zijn minst iemand van de organisatie te kunnen bereiken. Een bikewash heb ik niet gezien, was ook overbodig, evenmin als douches die er volgens de flyer wel zouden geweest zijn.

Omdat ik nog geen zin had om al huiswaarts te keren, ben ik nog op mijn stappen teruggekeerd en na de kinderjogging van 500 meter gezien te hebben in het naburige park, niet toegankelijk per fiets, nog een rondje ter plekke gaan rijden. Eerst vanaf de kerk in Heikruis-Pepingen langs de baan tot in Boogaarden-Pepingen en tot aan de spoorweg. Daar een veldweg en een onbetreden bos in en dan op mijn stappen teruggekeerd. Onderweg reed ik even de provinciegrens met Waals-Brabant over en kort over het grondgebied van Saintes (Tubize). Daarna ben ik vanuit Heikruis naar Bierghes (of Bierk in het Nederlands) gefietst, een deelgemeente van het Waals-Brabantse Rebecq en via de Rue Mont Plaisir, de Pretbergstraat dus, dezelfde spoorweg over, tot aan de kerk van Bierghes die op een hoogte is gelegen. Die kerk is in zeer slechte staat, rot als snot! Bierghes grenst ook aan Lettelingen en Edingen in de provincie Henegouwen. Ik stond daar dus op de grens van drie provincies en bovendien op de taalgrens! Waarmede mijn aardrijkskundige kennis weer enigszins is aangevuld! Onderweg terug naar Heikruis kreeg ik de volwassen joggers van het Reinaertweekend nog op mijn pad, begeleid door een politiewagen!

Een interessante site met wandelingen in het Pajottenland:

http://www.trekkings.be/ of http://www.trekkings.be/vip1sintkwintenslennik.html

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

16-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging de bewoonde wereld uit via een aantal straten waar het even opletten was voor groepjes bikers die op een tweerichtingsfietspad nog naar de start reden. Na 2 km kreeg ik de eerste off-road voor de wielen. Het viel me op dat deze veldweg over de ganse lengte bezaaid lag met zeer kleine stukjes glas. Vreemd! Dat kon niet van een na een uit de hand gelopen drinkpartij stuk geworpen fles zijn! De veldweg leidde me naar een bos waar de ondergrond er nog redelijk vettig bij lag. De warme zon kon door de schaduw van de bomen haar drogende werking hier niet doen! Wat ik vermoed had gebeurde, ik arriveerde op de oever van de Grote Nete. Van 2,75 km tot 4 km was het parcours uitgezet over een graspaadje op de oever langs de Nete. Dan ging het van de rivier weg een veldweg op naar een klein stuk bos toe. Er was daar nergens bebouwing te zien, maar ik vermoedde wel buitenhuizen, verscholen achter de bomen. Een plezant knap grasspoor over velden en doorheen enkele stukken bos kon me tot 5,50 km zeer bekoren. Een wel zeer snelle biker vloog me er voorbij. 9.50 u. Dan ging het weer even kort langsheen de Grote Nete tot aan een brug van een straat die we dienden te kruisen. Ik kreeg er even het gezelschap van een hele groep andere deelnemers, degenen die ik daarstraks naar de start had zien rijden toen ik vertrok. We reden dan tussen de Nete en het Domeinbos Herebossen. Verder op de oever van de Nete over een grasspoor en grindwegen in het zog van een andere traag rijdende biker met blauw shirt en zwarte broek. Ergens op een grasveld langsheen de Nete zat een koppeltje lekker te ontbijten naast hun zwerfwagen onder het groen van de bomen! Geen betere plek denkbaar!

Op 9,5 km arriveerde ik aan een bruggetje over de Nete dat me bekend voorkwam! Ter hoogte van een visvijver. Hier heb ik ooit m’n multitool geleend aan een vader om een schroef vast te zetten op de fiets van z’n kleine zoon tijdens een toertocht vanuit Wiekevorst. En het toeval wou dat ik dat tweetal luttele weken voordien te zien had gekregen in Mol op de nationale feestdag. Sindsdien hebben onze wegen niet meer gekruist! Ik zie dat klein ventje in gedachten nog driftig trappen met zijn klein fietske! We dienden de brug en de straat te kruisen om weer naast de Nete te komen, maar nu op de andere oever. De volgende brug bevond zich op de grens met Heultje-Westerlo en op die plek staat altijd een kleine bevoorrading van de toer vanuit Wiekevorst. Tijdens die tocht steek je daar de brug over om op de andere oever weer op je stappen te moeten terugkeren. Deze keer ging het gewoon langsheen de Nete verder rechtdoor, eventjes weer in het gezelschap van een tiental andere bikers. Op 10,5 km boog het parcours dan uiteindelijk van de Nete weg en via een knap bospaadje, het Koekenbakkenstraatje, bereikte ik een grote baan in Westmeerbeek (Hulshout). De baan over en een villawijk in om er de splitsing te treffen tussen de routes van 30 km en van 45-60 km op 11,50 km na het vertrek. Er kwam een biker toe die op zijn stappen terugkeerde en me kwam vragen hoe het kwam dat men hier twee kanten uit kon! Dat zal iemand geweest zijn die nog niet veel toertochten gereden had en niet wist dat je hier uw gewenste afstand kon kiezen! Ik had me nochtans zodanig aan de kant gezet dat het splitsingsbord zichtbaar bleef! 30 km zou voor hem wel genoeg zijn, riep hij. Zo ook voor de biker die volgde. Er kwam nog een trio potige jongere kerels toe en die twijfelden ook over de te volgen afstand. Ik vermoed dat ze ook voor de 30 gegaan zijn, want ik heb ze me niet meer zien inhalen nadat ik zelf voor de langste routes gekozen had. 10.20 u.

Aan de omgeving te zien vermoedde ik al waar de rit me naartoe zou brengen en dat bleek te kloppen. Zo kreeg ik onverwacht een mij bekend plekje te zien, meer bepaald het voormalige moerasgebied met de bizarre grachtenstelsels en de nu private vijvers met buitenhuizen in de omgeving van de Goorstraat, de Spaarpot en Binnengoor in Westmeerbeek. Een zeer speciale omgeving. Een kikker die op het asfalt zat ontsnapte slechts op het nippertje aan de noppen van mijn Fat Albert en Nobby Nick! Het eigenaardig gebouwde lang smal buitenverblijf met de roestige blinde muur stond er nog steeds! Ik kwam uit op een grote baan die Heide heet op de grens van Westmeerbeek en Herselt. Rechtsaf en even later reed ik over de Provinciebaan en passeerde er de visvijver en taverne ’t Looze Vissertje en de discotheek Millennium. Eens daar voorbij diende de grote baan gekruist te worden en dook de toer de bossen in. Het pad dat we daar bereden was goed voorzien van wortels en op een bepaalde plek reden we er over een houten bruggetje om tenslotte uit te komen naast de Nete (15 km). Het ging de grens tussen Herselt en Zoerle-Parwijs (Westerlo) voorbij en we dienden een rijweg te kruisen ter hoogte van het Restaurant ’t Kempisch Pallet dat er vlak naast de Nete ligt. Op 16,50 km verwijderde het parcours zich weer van de rivier. Na het kruisen van een baan volgden natte boswegels en veldwegen op het grondgebied van Herselt. Het was eventjes zacht klimmen geblazen ter hoogte van de speeltuin Flipperland om dan aan de camping Dry Eycken het bos in te duiken om er een stukje van de groene vaste route door Herselt mee te pikken. Die voert daar over paadjes waarlangs buitenhuisjes staan, onder anderen de Kleine Hees. Op een bospad trof ik na 20,50 km de splitsing tussen de routes van 45 en van 60 km. Een man en een vrouw sloegen rechtsaf richting de 45 km en voor mij ging het voor de langste toer rechtdoor. Ik was benieuwd hoeveel bikers ik vanaf nu nog zou te zien krijgen. 11.00 u.

Ik reed vanaf dan een vrij groot stuk van de groene route door de bossen van Herselt. Tijdens het rijden over de mooie bospaadjes werd deze trage oude slak ingehaald door een jonge vrouw op de fiets. Ik heb me getroost met de gedachte dat ze een pak jonger was dan ik. Op 23 km na het vertrek bereikte ik na het oversteken van een rijbaan het grondgebied van de deelgemeente Bergom. Ik ben daar eventjes gestopt omdat ik de plek aan een houten slagboom herkende, want daar staat dan de bevoorrading van een andere toertocht. Wiekevorst? Hulshout? Onder het bordje van de vaste route hing een gelamineerd blad met de mededeling dat de route verlegd was! Na nog een bospad arriveerde ik op 24 km aan de eerste bevoorrading ter hoogte van een voetbalveld. 11.20 u. Buiten de medewerkers en enkele bikers van de inrichtende club die het parcours hadden gecontroleerd of al stonden te wachten om te pijlen weer op te ruimen was enkel het meisje dat me daarnet had ingehaald nog aanwezig. Ze vroeg naar de betekenis van de mededeling die we daarnet onder het pijltje van de vaste route te zien hadden gekregen. Het had niets met de toertocht te maken! Blijkbaar woont verderop aan een nieuwe verkaveling een eigenaar van een stuk grond die het eigendomsrecht van een daar lopende servitude betwist. Aan de stop was nog ruim voorraad aan bananen, twee soorten cake, peperkoek, sportdrank en water.

Het ging een steegje door en voorbij de lagere school van Bergom om uit te komen op een drukkere baan tegenover de Kapel van de Maarschalk uit 1798. Daar hing geen pijl, maar in de verte zag ik er rechts eentje hangen. 25 km. Via de grote baan ging het voorbij de grens met Westerlo. Daar was het zeer druk in de omgeving van het kasteel de Merode. De poort was open en op de grote grasvelden stonden enorm veel tenten. Toen ik daar achteraf aan de tweede stop naar informeerde, wist iemand me te vertellen dat het de jaarlijkse kasteelfeesten betrof. Men kan daar zelfs inschrijven voor watersteekspelen! Dat is eens wat anders dan mountainbike! Vlak voor het kasteeldomein ging het rechtsaf een smal bospaadje in en kreeg ik aan mijn linkerkant het kasteel in al zijn glorie te zien. Dan kreeg ik te zien wat ik deze ochtend in geen geval had kunnen vermoeden! Want de paadjes die ik hier voor de wielen kreeg waren mij meer dan bekend vermits ik de vorige drie jaren deelgenomen heb aan de 24 uren van Westerlo! We reden er over de grindpaadjes en een stukje naast de Nete vanaf het bruggetje waar dan altijd strobalen staan tegen enkele paaltjes die mogelijk voor ongelukken kunnen zorgen. Er stak me toen een langharige biker voorbij. Ik reed nog doorheen de Hoge Dreef van het parkdomein en voorbij een eigenaardig groot oud huis dat daar staat en dat ik me herinner vanuit andere toertochten, zonder te weten dat dit in Westerlo was! 28 km om 11.45 u.

Zelfs de bekende singletrack door het bos van de 24 uren werd integraal mee in de rit opgenomen! Je zag dat hij intensief gebruikt was vorig weekend! Alvorens ik er in dook stak me nog een andere late biker voorbij. Zelfs de boomstam waar met enkele planken een brugje was geïmproviseerd waar ik over had gelezen, lag er nog! Helaas kregen we met de club dit jaar geen ploeg bij elkaar! Langs de ene kant ben ik daar een beetje door misnoegd, hoewel ik zelf misschien iets meer moeite had kunnen doen om gegadigden te ronselen, anderzijds komt dit evenement na een voor mij superdrukke periode op m’n werk en ben ik in wezen altijd al doodmoe aan de start verschenen! Ik vond het bijzonder plezant dat ik deze paadjes dan toch nog eens te zien kreeg! Dat was een mooie verrassing! Tot 29 km kon ik dus onverwacht nog eens genieten van deze speciale singletrack uit de 24 uren van MTB Westel. Er volgden nog knappe bospaden op een groene vaste route waarop ik heel wat paarden als tegenliggers kreeg!

Omstreeks 31 km arriveerde ik aan de rand van het bos en kreeg ik in de verte een weide te zien die vol stond met landbouwtractoren! Daar wist men aan de tweede stop niets over te vertellen, uitgenomen dat ook andere bikers dat gezien en gemeld hadden. Het moet één of andere tractorpullingwedstrijd geweest zijn. Ik heb wat opgezocht op het wereldwijde web en er staat in een kalender inderdaad een wedstrijd vermeld op die plaats. Er zou daar sinds 2011 ook een testbaan liggen voor liefhebbers die daar hun materiaal willen komen uitproberen. Voor meer info over dit soort bezigheden, zie www.truckpulling.nl en lees er daar meer over. Ik heb daar even halt gehouden aan de toegang tot het spektakel en ik stond toen op de Varendonksebaan op de grens tussen Veerle-Laakdal en Blauberg-Herselt. Aan het volgende kruispunt ontbrak een pijltje, maar ik heb gegokt op rechts, richting de groene route, en dat bleek een goede gok. Voor mij volgde nog een knap stuk bos waarbij ik het parcours van een groene vaste route bereed. Toen ik de bosrand naderde bleek het pad daar geblokkeerd door de bestelwagen van een groep die op het parcours zat te picknicken! Het bleek een nest Hollanders te zijn! Daar kunt ge ook alles van verwachten! Omstreeks 35,5 km doorkruiste ik de bewoonde kern van Blauberg om naderhand weer een mix van diverse paden op de groene vaste route te treffen. Op een paadje onder hoge bomen waar de ondergrond wat gehavend was, nog nat en met enkele wortels, werd ik ingehaald door de vierde en meteen de laatste biker die me sinds de afsplitsing van de 60 km nog voorbijgestoken is. Ik belandde op het kruispunt van de assenwegen Grote Hees en Kleine Hees, een naam die ik daarstraks nog al te lezen had gekregen. Daar stonden zogenaamde buitenhuizen, want ik vermoed dat deze uit de kluiten gewassen chalets wel permanent bewoond worden! Het ging er even lekker lang naar beneden over het asfalt van een straatje dat daar Waterheide heet op het grondgebied van Herselt (39,5 km om 12.40 u).

De Blaubergsteenweg over en de Kapittelbergstraat in om tot bijna 41 km weer bos te treffen op een rode vaste route. Een halve kilometer verder trof ik daar een diepe put in het bos, dus even lekker naar beneden en weer naar boven. Eens weer in de zonovergoten open velden trof ik na 42,5 km de tweede bevoorrading onder het afdak naast een schuurtje van een eenzaam huis. Vijf mensen hadden er de dienst verzorgd en zaten lekker bij elkaar in de schaduw. Twee bikers, een man en een vrouw, stonden er vertrekkenklaar! 13.00 u. Eventjes gebabbeld met de mensen ter plaatste terwijl ik me te goed kon doen aan hetzelfde ruime aanbod als aan de eerste pauze. Na de rust werd ik opnieuw naar de Kapittelbergstraat (Herselt) geleid om de rode vaste route opnieuw te vervoegen. Diverse paden en wegen, waaronder een smalle bosweg tussen laag groen, brachten me tot aan het natuurdomein De Langdonken. Langdonken is een natuurgebied in de gemeente Herselt. Het gebied is eigendom van Natuurpunt en wordt ook door hen beheerd. Het reservaat bestaat vooral uit moerassen en is gelegen op de overgang van de arme zandgronden van de Kempen en de rijkere gronden van het Hageland. 46 km om 13.15 u. Die grens tussen Kempen en Hageland was zo goed als letterlijk te nemen, want op 46,5 km overschreed ik tot mijn verbazing de grens met Langdorp (Aarschot) en meteen deze van de provincies Antwerpen en Vlaams-Brabant en dit ter hoogte van een bruggetje over een waterloop, ik vermoed, na opzoeken, de Kalsterloop. Er liepen daar twee kleine meisjes met elk hun kleine hondje. Vakantie, de zon en de zorgeloosheid van de kindertijd…

Er volgde een landelijk betonbaantje met vele bochtjes op het grondgebied van Langdorp. De met publiciteit beschilderde muur uit betonplaten aan een voetbalveld aan de Wevelsstraat en de Ruitersstraat kwam me bekend voor. Daar ben ik al meermaals gepasseerd, vermoedelijk tijdens toertochten vanuit Aarschot, Langdorp of Wolfsdonk. Op bijna 48 km ging de toertocht daar een smal grasspoor op waarbij ik vermoedelijk de provinciegrens weer overschreed. Op 50 km ging het vanuit de Donkstraat de Aarschotsesteenweg over tot in de Lindenstraat om na deze straat weer een drukkere baan te moeten kruisen in Ramsel (Herselt). Sinds km 45 had ik al veel verhard onder de wielen gehad, maar nu volgde dan toch nog een relatief kort stukje off-road over een smal paadje tussen hoge struiken dat op een gegeven ogenblik zelfs een eenzaam kippenhok passeerde. Ik vermoed dat dit een paadje op het privaat terrein van één of andere hoeve moet geweest zijn. Een asfaltbaantje bracht me op 51,50 km op een fietspad dat over een oude spoorwegbedding liep. Dat werd al vrij snel weer verlaten en op 52,50 km ging het weer off-road over een grindweg en een graspaadje dat deel uitmaakt van het Meetshoven Wandelpad. Er volgde nog een knap stukje bos tot aan de spoorweg die ik diende te kruisen, gevolgd door een assenweg langsheen een boomkwekerij (53,50 km) op de grens tussen Ramsel (Herselt) en Begijnendijk. Het ging dan het terrein van de boomkwekerij over en een veldweg op waarna enkele straten me tot de bewoonde wereld van Begijnendijk voerden. Waardoor ik weer eventjes in Vlaams-Brabant reed!

In Begijnendijk diende ik ter hoogte van het station de drukke Haltestraat te kruisen. Op een volgende servitude kwam ik een biker van de inrichtende club tegen die me vroeg of alles in orde was. Ik vermoed dat hij over dit deel van het parcours diende te waken. Ik kwam uit op een asfaltbaantje en diende nogmaals de spoorweg te kruisen, waarna een graspaadje, een straat, een kort bospad en een wegeltje doorheen het gras naast de spoorweg me tot aan het station van Booischot voerden. 58,50 km. Hoofdzakelijk landelijke asfaltwegen brachten me op 61 km tot in Zonderschot. Een fietssuggestiestrook waarvan de dikke rode laag verf op vele plaatsen weggesleten was en enkele straten brachten me om 14.30 u na 64,50 km weer bij af.

Zoals kon verwacht worden was alles aan de start al opgeruimd, daar was geen leven meer te bespeuren, uitgezonderd de mensen die in de cafetaria van het sportcomplex werkzaam waren. Ik vermoed dat er niet zo heel veel de grootste toer gereden hebben en de meesten zullen ook wel vroeger dan ik vertrokken zijn. Buiten onder een grote parasol nog een ruim uurtje genoten van een drankje en het prachtige warme zomerweer. De rit naar huis verliep vlot en thuis mijn fiets nog een wasbeurt gegeven. Met zo’n weer is die in een wip ook weer droog! Ik heb genoten van deze vlakke rit en was blij verrast van onverwacht toch een aantal bekende plekken aan te hebben gedaan zoals Westerlo en zelfs even in Langdorp te komen! Een eerder eentonige aanzet langsheen de Grote Nete, alhoewel de omgeving er bij dit mooie weer zeker te genieten was, een knap middenstuk in de bossen van Herselt en Westerlo en helaas wel veel asfalt, toch zo’n dikke 15 km, als uitloop. De bevoorrading was ruim en in orde, net zoals de rest van de organisatie. De afpijling was in orde, op een drietal kruisingen trof ik geen pijltje, maar dat kan het werk van flauwe plezanten geweest zijn. Ook op de bekende singletrack van de 24 uren in Westerlo lagen op twee plaatsen een aantal pijlen op de grond die vermoedelijk door iemand waren verwijderd, maar daar kon je eigenlijk niet missen. Ik heb ze dan maar aan de kant gelegd in het zicht van de bikers die daar de pijlen zouden komen ophalen.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

Watersteekspelen tijdens de Kasteelfeesten te Westerlo (reportage RTV 2011)

10-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Op 4 km voerde de tocht me doorheen een dreef met mooie bomen wiens schaduw er voor gezorgd had dat de bodem er hier nog vrij nat bij lag, ondanks de stralende zon. Ik werd in de richting van de drukke N44 gestuurd. Dat is de baan die Aalter met Maldegem verbindt en luistert naar de namen Knokkeweg, Knokseweg en Aalterbaan. Even over het van de baan afgescheiden fietspad tot aan de grens met Maldegem. Hier was ik bij het toekomen met de auto gepasseerd. We dienden de baan over te steken en aan de overkant ging het na 5,50 km het domeinbos Drongengoed in om daar een stukje van een groene vaste route te berijden. De smallere, soms met hoog gras begroeide, wandelpaadjes werden ons ontzegd, want we reden doorheen het bos over de eerder brede grindwegen. Op 6 km trof ik er een eerste splitsing tussen de routes van 15 km (kidstoer) en 25-38-48 km. Ik speelde er wat haasje-over met een andere traag rijdende biker, omdat ik af en toe eens stopte, en ik kon geen woord verstaan van zijn streektaaltje! Tot 8,5 km werden de bikers over de brede assenwegen doorheen het Drongengoed gestuurd om weer uit te komen op de N44.

Na enkele tientallen meters over het fietspad van deze drukke verkeersweg werden we rechtsaf de Haakdreef van Maldegem in gestuurd waarbij asfalt even verder overging in een assenweg die uitkwam in de Oude Eekloweg. Aan enkele verloren gelopen huizen die daar bijeen stonden hing de was te drogen op draden die aan de overkant van de weg tussen de dikke boomstammen waren gespannen! Waar komt men dat nog tegen? Linksaf en rechtsaf een dreef in waar zich onder zeer hoge bomen twee smalle sporen hadden gevormd. De dreef maakt deel uit van de Drongengoedfietsroute en ik kreeg er twee oudere echtparen op stadsfietsen als tegenliggers. Het pad kwam tegenover het Hotel Cleythil, ondergebracht in een gerestaureerde hoeve in Maldegem, uit op een asfaltbaantje en daar ging het linksaf, nogmaals tot op de N44 die daar Aalterbaan heet, op 10,75 km na de start omstreeks 14.00 u.

Het ging een dreef in om er de splitsing te treffen tussen de 25 km en de 38-48 km op 11,5 km van de start. De splitsingen waren altijd zeer goed aangegeven en na het nemen ervan stond steeds een herinneringsbordje dat de gekozen afstand nog eens vermeldde, zodat vergissingen uitgesloten waren. Gekozen voor de grootste route waarna ik Maldegem-Kleit binnen reed. Enkele asfaltbaantjes door de bewoonde wereld brachten me naar een assenweg die me doorheen het speelbos Maldegemveld voerde. Daarna volgde een bosdreef met veel plassen. Toen ik even aan de kant was gaan staan passeerde er een biker die vroeg of alles in orde was. Soms zijn er toch nog goede zielen die zich afvragen of je geen stukken hebt! Maar dat was gelukkig niet zo. Ik kreeg een mooi bospad voor de wielen omstreeks 15,50 km en reed dan over een weg door aan beide kanten afgesloten bosgebied, vermoedelijk nog steeds het Maldegemveld. Een halve kilometer verder was een splitsing tussen de routes van 25-38 km en 48 km aan de Langedreef, dit is een assenweg doorheen de velden. Gekozen voor de langste route. Een rustig asfaltbaantje voerde me in een bocht voorbij de Kapel Onze-Lieve-Vrouw-van-de-doorn, een hele mond vol voor zo’n klein bouwwerk! Twee jonge meisjes kwamen aan hun vader vragen of ze om een ijsje mochten gaan. Die was aan het werk op het veld met een tractor, een nog kleinere zoon op de schoot. Ze spraken elkaar toe met de gsm! Moderne tijden! Er kwam nog een biker voorbij, gevolgd door een groep van vijf.

Vanaf de kapel werden veldwegen m’n deel tot ik omstreeks 19 km een asfaltbaantje bereikte aan een Bed and Breakfast Prinsenveld. Een kilometer verderop konden we nog genieten van de doortocht van een mooi stukje bos van Maldegemveld. Er lag daar wel wat slijk. Na de mooie Urselweg kwam er een splitsing tussen de 25 km en 38-48 km op 21,5 km van het vertrek. Daar kwam ook het parcours van een groene en blauwe vaste route. Er stond een kaart van het mountainbikenetwerk Meetjesland. Ik herkende de plek nog van toen ik hier vorig jaar in augustus passeerde, maar dan komende van de andere kant. Het ging een stukje over betonwegen in Adegem en ik passeerde een plek waar oude landingslichten van een vlieghaven in de velden staan. Die kreeg ik vorig jaar ook te zien. Er steeg een vliegtuigje op van achter de bomen. Ik diende een veldweg in te slaan en reed er over deels overwoekerde oude kasseien en grote plavuizen. De drukke Zwepe over, een hoofdweg door Anzegem, en de Vlamingstraat in om te genieten van een landelijke omgeving. 24,50 km om 15.00 u.

Mooie assenwegen leidden me doorheen een bos tot aan het zogenaamde Veldkruis, een vergulde Christus die aan zijn kruis hangt onder de bomen. Dit kruis staat in Ursel aan de rand van de Keigatbossen. Een aantal oudere mannen zat er te buurten. De bevoorrading van de tocht vorig jaar in augustus was op deze plek neergepoot. Tot 27 km volgde een mooi stukje bos. Daarna voelde ik het beton van de Keigatstraat onder mijn wielen en dook ik opnieuw de velden in. Tot 31,50 km volgden redelijk veel asfaltwegen vanaf een aantal in het midden van nergens schilderachtig gelegen oude huizen, slechts één maal onderbroken door een assenweg, om te arriveren in Ursel.

In het zog van een biker mee een drukke baan over, waarbij een aanstormende auto iets sneller reed dan ik vermoedde! Oef! Er volgden nog drie andere deelnemers. Op 31,50 km bereikte ik de drukke Urselseweg in Ursel-Knesselare. We dienden een stukje langsheen de drukke baan te rijden tot aan een toegang van het voormalige militaire vliegveld van Ursel. Naast de ingang stond een villa jammerlijk te verkommeren! Op één van de oude overwoekerde betonwegen in het domein stond de bevoorrading op 33 km van de start. Er waren nog vier bikers aanwezig, waarvan een vrouw. Het viertal waarmee ik daarstraks de drukke weg had gekruist! De enige medewerker ter plekke begon met de opruim, terwijl hij naar de commentaar over de Ronde van Frankrijk luisterde. Ik zal de laatste geweest zijn, want vanaf hier kreeg ik geen andere bikers meer te zien. Toch nog een partje banaan, een partje appelsien en een prinskoek doorgespoeld met een bekertje cola. Een bordje meldde dat ik nog 17 km te rijden had. Er was daar zelfs een pijltje bevestigd aan een stevige distel die in een spleet tussen het beton was opgeschoten! Na de stop reden we een rondje over de in onbruik geraakte betonbaan en bij het verlaten van het domein troffen we aan de slagbomen aan de Urselseweg een splitsing tussen de 15-25 km rechtsaf en de 38-48 km linksaf.

Voor de langste afstanden dienden we terug te keren op onze stappen en de baan te kruisen. Ik had bij het toekomen al gemerkt dat er pijltjes naar de overkant wezen. We doken er een stukje bos in om even verder het bospad te zien overgaan in een lange assenweg doorheen de velden van Ursel. Aan het einde ervan was de splitsing tussen de 38 en de 48 km op 36 km van de start. 15.50 u. De tocht voerde mij verder door straten van Ursel, zoals de drukke Middelweg en de rustige IJzeren Hand. Smalle straatjes leidden me onder anderen voorbij een in onbruik geraakte molen, waarvan enkel nog de romp overbleef. De wieken en zelfs de ramen waren weg! 38,50 km. Vanaf hier volgde eerst redelijk wat asfalt en een bijzonder leuk lang smal grasspoor doorheen hoog gras tussen de velden omstreeks 41 km. Daarna veel beton en asfalt door het landelijke Ursel, op sommige plaatsen goed voorzien van koeienvlaaien! En stinken die stallen waar je passeerde!

Op 44 km stond aan de rand van een boerenhof een afgedankte metalen constructie die er uitzag als een verkleind model van de Eiffeltoren! Misschien om in een Tour-De-France-stemming te komen! Dat was op een plek die Wessegem heette. We werden er eerst verwelkomd en bij het buiten komen begroet door een bord met “salut en de kost”! Vlaamse humor? Tussen de twee borden in reed ik voorbij het oude Hof van Wessegem, een oude nederzetting waarvan reeds sprake was in de tiende eeuw, toen luisterend naar de naam Wissingim. Het gebouw telt zeven traveeën! Dat behoeft een woordenboek! Een travee (afgeleid van het Franse woord travée) is onder andere een deel van een gebouw, dat wordt bepaald door twee opvolgende steunpunten in de lengterichting van het gebouw. Een travee is ook een begrip in de vlakverdeling van een gevel. De travee is dan de afstand waarbij de gevel zich in de lengterichting begint te herhalen, dit komt dan overeen met de breedtes van deuren en vensters. Met een travee wordt ook een gedeelte van een schoolklas aangeduid, gemarkeerd door een reeks bijeenhorende tafeltjes. Zo bestaat de traditionele 'busopstelling' in een klaslokaal uit drie traveeën van tien tafeltjes, waarbij elke travee bestaat uit vijf gepaarde tafeltjes, ruimte biedend aan tien leerlingen. Er waren inderdaad zeven gelijkaardige ramen naast elkaar in de voorgevel!

Het ging weer eventjes over de drukke Middelweg tot aan de grens met Aalter om daar in de richting van de Pietendriesmolen gestuurd te worden. De Piet en den Dries, de Piet zijnen dries of den Dries zijne piet? Wie zal het weten? Omdat we al rechtsaf gestuurd werden nog voor ik enig spoor van een molen had gezien, ben ik daar even rechtdoor gereden om hem na de bocht te treffen. Hij is gerestaureerd en werkzaam. Helaas staan sommige schuren van de belendende hoeve op instorten. Ook het woonhuis zelf is nodig aan opsmuk toe. Dat zal voor de volgende eigenaar zijn! Via de Driepikkel ging het de Urselsebaan weer over en volgden asfaltbaantjes en een assenweg tot aan de Donkerstraat (50 km). Na nog een aantal asfaltbaantjes bereikte ik na 54,50 km omstreeks 17.00 u weer de sportvelden.

Mijn niet al te vuil geworden fiets even afgespoten met de tuinslang. Het kaartje met het noodnummer kon je omruilen voor een Ename. Buiten kon je nog een hot-dog kopen die ik doorgespoeld heb met een icetea. Omdat er nog wielertoeristen buiten zaten (je kon hier ook wegritten rijden: 25, 60, 105 en 148km en een familietocht van 25 km) nog een tijd genoten van het mooie weer om daarna de bijna 90 km huiswaarts weer aan te vatten. De tocht was goed georganiseerd: een degelijke afpijling, gevarenbordjes, duidelijke markering van de splitsingen, bevoorrading met fruit en knabbeltjes en bikewash met tuinslangen. Omdat ik graag in de bossen rijd kunnen tochten in Oost-Vlaanderen me minder bekoren als er elders alternatieven zijn, maar ik heb me toch goed geamuseerd en genoten van het prachtige weer!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

09-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De tochten in Asse en Halle-Breedhout waren voor deze zondag ook mogelijke opties, doch na een vermoeiende maand toch maar gekozen voor een toertocht dichter bij huis. Dus thuis om 8.00 u met de bike vertrokken naar Sint-Job-in-‘t-Goor om er deel te nemen aan de toertocht van de Sint-Jobse Pedaalridders met opties voor 15, 25 en 45 km. Een uur later en 18 km verder was ik aan de voetbalvelden en in de nabijheid van de start was er nog veel drukte. Het feit dat hier ook een wegrit van 75 km werd aangeboden, zal hier wel de oorzaak van geweest zijn, ook al kwamen er ook nog mountainbikers toe. Aan de start nog een bekende getroffen uit een gezelschap dat ik al een hele tijd niet meer te zien heb gekregen. De man met het smalle baardje op de kin, ik ken zijn naam niet. Er waren afzonderlijke inschrijvingen in de kantine en om 9.15 u was ik op weg.

Het ging zoals gebruikelijk vanaf deze vertrekplaats achter de voetbalvelden het bos in over een vochtige singletrack, waarna een idem dito bospad me tot op een drukkere baan op de grens met ’s Gravenwezel voerde. Daar trof ik meteen de eerste splitsing tussen de routes van 25 km en 15-45 km op anderhalve kilometer van de start. Brede grindpaden in het bos deden me vermoeden dat ik in de omgeving van de antitankgracht reed. Ze brachten me naar een villawijk van ’s Gravenwezel. Daar reed ik het onverharde Kwikaardstraatje voorbij en sloeg het Caterstraatje in. Daaruit en uit de aanblik van de omgeving kon ik afleiden dat ik me aan de achterzijde van het domein van het Kristus Koninginstituut bevond, een school voor buitengewoon secundair onderwijs. 4 km. Eens de baan over reed ik voorbij het reuzengrote standbeeld van een kat het bos in alwaar ik te maken kreeg met een groep tegenliggers op stadsfietsen.

Van 6 tot 7 km was het slalommen geblazen over een redelijk brede zandweg waarop zeer grote plassen stonden die niet allemaal konden ontweken worden. Soms was het er aan de zijkanten gewoon doorheen, hopend dat de put niet te diep was! In de verte voor en achter reden nog bikers. Links en rechts van het pad lagen de terreinen van de Antwerp International Golf and Country Club Rinkven op de grens tussen Sint-Job en ’s Gravenwezel. Het is pas recent dat ik tot de ontdekking gekomen ben dat hier een golfterrein ligt, ook al was ik hier vroeger in de buurt al meermaals met de bike gepasseerd. Omstreeks 9 km bereikte ik een in de bossen gelegen betonnen fietspad en kwam ik uit in de Koeistraat, een asfaltbaantje dat naast de golfterreinen loopt vanaf de school Kristus Koning. Ter hoogte van de school werden we door een seingever naar de overkant geholpen.

Tot 11 km voerde de tocht me over het domein van de school Kristus Koning, eerst langsheen de typische gebouwen in gele baksteen, waar een geur van frietvet hing. Eten voor de Broeders van Liefde! Ondanks de aanvang van de vakantie was hier dus nog leven! Daarna doken we het grote bos in dat tot het domein van de school behoort, maar voor meerdere toertochten opengesteld wordt. Er liggen hier namelijk heel wat paadjes verscholen, want geen enkele toertocht die toestemming vraagt om hier te mogen rijden kiest hier dezelfde wegeltjes uit! Door de vele greppels die hier liggen rijd je er op sommige plaatsen als over een wasbord. De tocht verliet het domein via het achterpoortje dat uitgeeft in de Caterskapeldreef in ’s Gravenwezel (Schilde). Even verder ging het weer het bos in over een singletrack en trof ik een splitsing tussen de routes van 15 km en van 25-45 km op 12 km van de start omstreeks 10.00 u.

Het ging een stukje dennenbos in waarin enkele open stukken heide liggen en een half opgedroogde vijver waar nu waterlelies op lagen. Meerdere tochten in de streek passeren deze plek. Nog niet zo heel lang geleden, vorige winter vermoed ik, ben ik hier nog eens gepasseerd en toen had een flauwe plezante hier de pijltjes aan het verhangen geweest! Toen was hier in de omgeving een lus uitgetekend en passeerden we twee keren de vijver. De rit voerde me nu vanaf de vijver doorheen het bos naar wat ik vermoedde Het Examen te zijn. Dat is tenminste de naam die men zou kunnen geven aan een gebied waarin een aantal paden liggen die luisteren naar namen als de Kleine Vraagstraat, de Grote Vraagstraat, de Vraagstraat en dergelijke meer! Ik reed er over een vrij lang en breed pad met bij wijlen zeer grote plassen waar zich in de loop der tijden op de zijkanten smalle paadjes hebben ontwikkeld om deze te ontwijken. Er staken me daar nog redelijk wat andere deelnemers voorbij en ik kreeg er ook af te rekenen met tegenliggers. Mijn vermoeden bleek te kloppen, want aan het einde van het pad stond een bordje dat me toonde dat ik in de Kleine Vraagstraat reed, maar niet in de gebruikelijke richting. Even verder bereikte ik het kruispunt met de bekende grote baan die ongeveer op die plek de grens van Brecht met Schilde overschrijdt en overgaat van Abdijlaan in Waterstraat. Daar stond een seingever om de bikers tegen te houden in geval van naderend verkeer. Hij riep ook iedereen toe dat er daar een splitsing was. De 25 km ging rechtdoor een zandweg in die, naar ik meen, richting Drieboomkensberg voert en de 45 km ging rechtsaf een stukje over het asfalt fietspad naast de baan. Dit op ongeveer 15 km van het vertrek.

Aldus reed ik vanuit Brecht weer Schilde binnen om kort daarna linksaf gestuurd te worden, recht het Molenbos in, het bos waarin Drieboomkensberg verscholen ligt. Maar daar waren we nog niet aan toe, want via brede bosdreven werd ik eerst in de richting van de Trappistenabdij van Westmalle gestuurd die ik na 19 km aan de achterzijde ervan passeerde. Daar reden we over de typische zanderige dreven die er omwille van de recente regen vast en goed berijdbaar bij lagen. Uiteindelijk arriveerde ik in de Oude Baan op het grondgebied van Westmalle (20 km) omstreeks 10.40 u. Het ging de Wijngaardstraat in en aan de Molenbaan linksaf onverhard op. Een veldweg voerde me weer naar het Molenbos en aan de omgeving te zien zou ik dra de paadjes van Drieboomkensberg bereiken. Nadat ik nog twee wandelaars als tegenligger kreeg bereikte ik op 22 km het begin van de speeltuin! Op een nat pad met enkele plassen en wat modder er naartoe reden drie Weetabixboys me voorbij. Weetabix zelf was er niet bij. Goed dat de laatste me begroette, anders had ik ze niet herkend! Ze droegen namelijk alle drie eenzelfde gloednieuwe pak in opvallende kleuren! Ze zien er echt knap uit zo! Héhé!

Elke zichzelf respecterende toertocht in deze streek gaat niet aan de wirwar van paadjes die in dit stukje van het Molenbos liggen voorbij! Daar wordt door de parcoursbouwers altijd dankbaar gebruik van gemaakt om lussen uit te zetten op de singletracks die zich hier door de nodige putten en sporadische bultjes tussen de bomen en de struiken slingeren. Ik denk zelfs dat enige kennis van de paadjes nodig is om er voor te zorgen dat het parcours zichzelf niet kruist! De wegeltjes lagen er zeer goed berijdbaar bij, een vettige strook hier en daar niet te na gesproken. En in de putten stond soms ook nog wel wat water of half opgedroogd slijk. Tijdens de wintermaanden of na slecht weer kan deze speeltuin er vaak veel lastiger, want modderiger, bij liggen! Gedurende een dikke twee kilometer reden we zo over de paadjes van Drieboomkensberg. We verlieten het bos ter hoogte van het kruisbeeld en de tussen de bomen verscholen bidplaats met klein kapelletje aan de zanderige bult vol wortels. Ik had op die plek de bevoorrading verwacht, omdat ze daar vaak bij toertochten neergepoot wordt, maar dat was deze keer niet zo. Omstreeks 11.00 u kwam ik na 24 km uit het bos tevoorschijn ter hoogte van de onverharde Oude Liersebaan. Toen ik even halt hield op het kruispunt met de Heikantstraat kwam er een traag rijdende Greenbiker voorbij. Dat moet iemand uit de streek van Bornem geweest zijn. Even later bleek dat hij traag reed om te wachten op een man en een vrouw waarmee hij de tocht samen reed, die me op Drieboomkensberg waren voorbij gereden en daarna langs de kant stonden te prutsen aan één van hun fietsen.

Over veldwegen bereikte ik in het zog van dit drietal opnieuw de Abdijlaan, deze keer het begin/einde ervan op het grondgebied van Brecht. We passeerden het Café Trapke Op, reden het Kempisch Kanaal Schoten-Dessel over via het ophaalbruggetje om op de andere oever linksaf te slaan naar het bos toe. 28 km. Het ging van onverhard de Lochtsebaan in en aan het kruispunt met de Tilburgbaan ging het linksaf om er de bevoorrading te treffen op het grasveldje voor de kapel op ongeveer 29 km van de start omstreeks 11.20 u. De Sint-Theobalduskapel ligt op de kruising van de Tilburgbaan en de Lochtsebaan in Brecht. Ze wordt ook wel 'de kapel op de Locht' of het 'Lochts kapelleke' genoemd. De kapel is toegewijd aan Sint-Theobaldus of Sint-Eewout. De bevolking kwam naar de kapel om er gezegend water te halen tegen kinkhoest. De kapel uit 1436 werd vernietigd door Spaanse troepen in 1584 en werd in 1613 gerestaureerd. Het is een laat-gotische kapel. In de 20ste eeuw werd de kapel enkele malen in zijn oude glorie hersteld. In 1986 werd de kapel beschermd als monument. Aan de stop kon je partjes appelsien en wafels eten en was er sportdrank voorzien. Twee mannen zorgden er voor alles.

Na de pauze ging het de Tilburgbaan op, daar stonden borden van wegenwerken. We bereden er een vrij lange assenweg in de buurt van het kanaal en omstreeks 31 km ging het de bossen aan De Merel in. Daar hing aan een boom een splitsingsbord voor de routes van 25 km en van 45 km. Tot 34,5 km konden we genieten van het bos in de omgeving van Tennis De Merel met de vele natte paadjes tussen de boomstammen, met bultjes, putten, wortels en springbultjes die het iets technischer maakten. Enkele plezante kilometers tijdens deze tocht op een plek die ik nog nooit bereden had. Ik kwam uit het bos tevoorschijn in de Van Bavellaan tussen huizen en buitenhuizen. Het ging de Tilburgbaan in en op deze assenweg waren wegenwerken aan de gang. Met fluoverf bespoten paaltjes markeerden de plaatsen waren kabels lagen die bij het graven moesten ontzien worden. Een kwistig van stenen voorzien bospaadje leidde me daarna achter huizen.

Inmiddels was de Greenbiker me weer voorbijgestoken en ik vroeg me af of zijn metgezellen voor de kleinere toer gekozen hadden. Maar toen ik even halt hield op een kruispunt van bospaden, staken ze me na twee andere bikers voorbij. Omstreeks 37 km volgde een vrij vettig stuk bos waardoor de vrouw van het duo het wat lastiger kreeg en ik op een iets breder stuk weer kon inhalen. Een weinig verder lag een nog vettiger strook met modder en leek het me raadzamer van even van de fiets te gaan en te lopen, eerder dan mij te pletter te trappen! Samen met enkele anderen bereikte ik opnieuw de Tilburgbaan en ging het het asfalt jaagpad naast het kanaal Schoten-Dessel op ter hoogte van de plaats waar enkele woonboten liggen. Via het bruggetje boven op de sasdeuren moesten we het kanaal over en op onze stappen terugkeren over een graspaadje naast het kanaal in de richting van een oude bunker. Daar zat de Greenbiker langs de kant te wachten op zijn twee kompanen. Toen ik de bunker voorbij was zag ik het tweetal over het jaagpad op de andere oever rijden. Ik had verwacht hen na aankomst nog te zien te krijgen, maar dat zou niet het geval blijken. 38 km om 12.10 u.

Ik passeerde opnieuw de woonboten en even verder ging het rechtsaf het bos in langsheen een afsluiting waarachter een kampeerterrein ligt. Assenwegen voerden me langsheen in de bossen gelegen huizen en chalets. Aan de bosrijke Polderdreef trof ik na 40,5 km nog een splitsing tussen de routes van 25 en van 45 km. Er volgde een redelijk lang stuk recht op recht over de onverharde Sint-Jobbaan die op een gegeven ogenblik uit de bossen tevoorschijn komt en de open velden in duikt. Daar ligt links van de nochtans verkeersarme weg een door betonnen boordstenen afgescheiden fietsstrook. Midden in de velden ging het rechtsaf de Korhoendreef in. Vanaf deze landelijke zandweg kan je het klooster van de Trappistinnen aan de Abdijlaan in Brecht in de verte zien liggen, alsook de drie nieuwe windmolens die recent langsheen de E19 in Brecht-Overbroek zijn neergepoot.

Er volgde nog een vrij lange eentonige zandweg en samen met een andere biker arriveerde ik aan een “poortje” waarachter een smal pad vol wortels en een betonnen brugje lag dat me in de richting van Klein Zwitserland voerde zoals het gebied achter Kristus Koning hier genoemd wordt. 45,5 km. Ik arriveerde in de Kleine Vraagstraat en via een mooie singletrack die er evenwijdig met de weg loopt en door sommige tochten “vergeten” wordt arriveerde ik op de zandbulten die achter Kristus Koning liggen. Ik arriveerde weer ter hoogte van de toegang tot de school waar ik daarstraks gepasseerd was en de pijltjes intussen reeds opgeruimd waren. De grote baan over waar de seingever intussen zijn biezen had gepakt en dan ging het eventjes weer door de Koeistraat waar we daarstraks vanaf de andere kant door waren gereden. Even nog kreeg ik het gezelschap van twee anderen en na de bocht en een kort zandwegeltje kwam ik uit aan de achterzijde van de voetbalvelden en was ik om 12.55 u na 47,5 km weer bij af. Een mooi tochtje zoals men het hier in de streek kan verwachten en eens de andere kant uit in plaats van Brasschaat en de E19-plas en de doortocht van andere stukjes van het bos tussen het kanaal en de Schotensteenweg dan gebruikelijk.

Buiten aan de kantine zag ik al van ver de drie Weetabixboys in hun fluopakjes zitten! Mijn fiets, alhoewel niet al te vuil, werd vakkundig afgespoten aan de bikewash. Nadat ik de Weetabixboys begroet had, vertrokken deze huiswaarts maar kwam er nog een biker toe die ik sinds vrij recent heb kunnen toevoegen aan mijn kring “bekende” trouwe toertochtrijders. Jari had niet veel tijd voor een babbel, want had nog werk voor de boeg en was langer onderweg geweest dan voorzien. De tocht die hij daags voordien met een maat in Maastricht had gereden was zwaarder uitgevallen dan ingeschat! En hij was dan nog gevallen ook. Allicht kruisen onze paden elkaar nog wel eens in het kort, want zo’n sympathieke kerel kom ik beslist graag nog wel eens tegen. Afscheid genomen en nog een tweede glas gedronken alvorens huiswaarts te vertrekken. Intussen had een ijverige medewerkster de kantine bijna volledig weer proper gemaakt en zag ik één van de bikewashers het materiaal naar een schuurtje dragen.

Bij het naar huis rijden in Brasschaat nog even staan kijken naar de sportmannen die bezig waren met een triatlon in de omgeving van het park en de afgesloten Bredabaan. Op de Hoogboomsteenweg een zijsprongetje gemaakt in een lange gekasseide dreef “De Oude Gracht” en door de achterliggende bossen gereden, waarin één dreef met vrij bizarre bomen. Bij het weer naar buiten rijden gemerkt dat ik het bordje “privaat domein” niet had opgemorken! Ja, er zijn hier wel meer zulke mooie bossen en domeinen die helaas privaat bezit zijn en aan het oog der gewone stervelingen worden onttrokken! Bij thuiskomst had ik 91 km op het tellertje staan. Mijn maag riep “eten”, maar als je geen boodschappen doet, dan kan je op je bakkes kloppen! ’t Hoeveke in Hoevenen was dicht, dus dan maar meteen een tiental kilometer verder gereden en een gezondere toast gegeten in ’t Koetshuis aan het kasteel Ravenhof in Stabroek. Het zaakje doorgespoeld en nog even genoten van de zondagnamiddag. Bij thuiskomst had ik 109 km op het tellertje waarmee ik mijn vakantie op de best denkbare wijze had ingezet!

05-07-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-25-40-50-65 km) van Le Petit Godefroid te Baisy-Thy op zondag 23-06-2013.

Na enkele vermoeiende werkweken met meerdere te halen deadlines, waardoor de bike tijdens het weekend noodgedwongen een aantal keren op stal bleef, op deze zondag met mijn vermoeide leden dan toch vroeg op om eindelijk nog eens te kunnen gaan rijden.  Het weer nodigde niet uit om weg te gaan, net nu het tijdens de afgelopen week zo mooi en warm was geweest en ik er niet van had kunnen genieten!  Mijn keuze was gevallen op de toertocht van de Gemeenteschool Le Petit Godefroid te Baisy-Thy, deelgemeente van het Waals-Brabantse Genappe (Genepiën), en dit voor de tweede keer op rij.  Op de heenweg was het even voor Genappe vertragen langsheen de grote baan.  Daar liepen mensen rond met klederdracht zoals in de tijd van Napoleon.  Die werd hier op 18 juni 1815 definitief verslagen en dat werd hier vermoedelijk herdacht.  De kramen met hamburgers en hotdogs zullen er in die tijd niet gestaan hebben.  Bij het naar huis rijden kreeg ik op die plek aan mijn linkerzijde de heuvel met de Leeuw van Waterloo te zien, ik reed er zelfs rakelings langs, ook al was mij dat ’s ochtends bij het toekomen niet opgevallen!  Het was niet eenvoudig van een parkeerplekje te vinden in de omgeving van de lagere school.  Aan de start nog even gesproken met twee Vlamingen die ook naar daar waren afgezakt en waarvan één met een Turner reed, net zoals ik.  Het aanbod betrof een kidstoer van 12 km en verder ritten van 25-40-50-65 km.  Bij de inschrijving trof ik een stuurplaatje met het nummer 327 en omstreeks 9.45 u was ik op weg.

Het ging het dorp uit via enkele veldwegen om na 1,75 km een splitsing te treffen waar de kidstoer apart ging van de rest.  Een Waalse vader reed er met zijn zoontje linksaf.  De eerste 5 km van de tocht bestonden uit veldwegen, zachtjes op en af en een overwoekerd kasseibaantje.  Het werd afgesloten met een strook vol grote en moeilijk te omzeilen plassen.  Ik kreeg gedurende dat eerste stukje nog een tien tot vijftien andere bikers te zien.  Een mooie, maar korte holle weg voerde me naar de splitsing tussen de 25-40 km en 50-60 km aan de rand van Sart-Dames-Avelines op 7 km na het vertrek.  Daar was ook een jogging en een wandeltocht aan de gang.  Samen met twee anderen sloeg ik de richting van de langste routes in.  Een veldweg voerde me al snel naar een knap bos waarin gekozen was voor een singletrack en enkele bredere paden.  Ik kon er de dennenbomen ruiken!  Ook hier redelijk wat slijk en plassen na het onweer dat vorige vrijdagochtend het hele land trof met bakken water.  Op één zo’n vettig paadje schoof ik een biker voorbij die langs de kant stond met pech, zijn fiets ondersteboven gezet.  Even verder werd ik ingehaald door twee mannen van MTB Overijse.

Eens het vettige paadje voorbij kreeg ik aan de linkerkant de achterzijde van mooie grote huizen te zien, waarvan de tuinen op een helling lagen naar het bos toe waardoor ik reed.  In sommige tuinen lagen grote vijvers.  Op omzeggens 10 km bereikte ik even de bewoonde wereld van Genappe in de Rue Ry d’Hez, dat is de naam van het plaatselijke riviertje.  Er volgde nog een knap, maar nat, stuk bos tot aan de Rue Fosty, de naam van een lokaal gehuchtje.  Op een breed donker bospad stonden daar twee bikers te wachten, vermoedelijk op de pechvogel die ik daarnet gezien had.  Later zou het drietal mij inderdaad weer inhalen.  Het ging voor mij een lange dag worden, want om 10.45 u, dus een uur na mijn vertrek, had ik nog maar 11 km achter de wielen!  Het ging een beekje over via een smal betonnen brugje vlak naast een muur om vanaf de straat een mooi stuk bos te bereiken waarin het te volgen smalle paadje langsheen een riviertje liep.  Een knap stukje waar ik even aan de kant ben gegaan om drie tegenliggers te laten passeren.

Via twee draaipoortjes ging het een weide over om een volgend stuk bos te bereiken.  Daar was het even klimmen en kort technisch naar beneden over een dropke in een bocht.  Ik kon me de plek van vorig jaar herinneren omdat daar toen een biker van zijn fiets wipte omdat hij onderuit dreigde te gaan!  Net op die plaats kwam het drietal van daarnet, waaronder de pechvogel, voorbij.  Na dit knappe stuk bos volgde een wel erg vettig en modderig geworden paadje tussen lage struiken waarvan de takken doorhingen omwille van het nat.  Omdat ik geen zin had van me te pletter te trappen, heb ik daar maar even gewandeld.  Ik kwam er ei zo na in botsing met twee tegenliggers die het wel al rijdend probeerden.  Ik had ze niet zien aankomen!  Ik kwam uit op de terreinen van wat volgens mij een boomkwekerij is, ook al zijn de bomen er al redelijk groot opgeschoten.  Het deed me vermoeden dat we in de omgeving van Villers-La-Ville reden.  Het slijkdabben werd beloond met de doortocht van een prachtig bos.  13 km.  Daar kreeg ik enkele zware beklimmingen voor de wielen en nog een eenzame biker te zien.  Via een steile afdaling over rotsjes en stenen bereikte ik de bocht in de grote baan ter hoogte van Villers-La-Ville, op de grens van Villers met Baisy-Thy en Court-Saint-Etienne.  Mijn vermoeden bleek dus te kloppen.  Zoals altijd stonden daar weer veel motorrijders samengetroept.  Helaas kregen we van de abdijruïnes niets te zien, wat jammer is voor de bikers die hier voor het eerst rijden of de streek niet “kennen”.  14,5 km.

Want het ging meteen linksaf naast de grote baan richting Tangissart (Court-Saint-Etienne en vertrekplaats van een mooie jaarlijkse tocht).  Even voorbij het eenzame grote huis aan de linkerkant van de baan, waar ik onlangs nog naar boven gestuurd werd tijdens de tocht vanuit Mont-Saint-Guibert, ook de moeite van het rijden waard, ging het rechtsaf van de grote baan weg.  Even gestopt op het bruggetje over La Thyle waar twee vissers in de weer waren en een tegenliggende biker ook even halt hield.  Een brugje onder de spoorweg door.  Die loopt er naast het riviertje.  Vanaf de brug ging het klimmend een bos in.  Ik was al zodanig murw dat het voor een deel te voet was, ook al was het er niet bepaald steil.  Ik liep er in het spoor van een wandelaar en er stonden daar effectief bordjes van een uitgezette wandeltocht.  Eens weer op de fiets stak me nog een biker voorbij en reed ik een tweede wandelaar voorbij.  Ik kon er genieten van een knap bos en gelukkig ook van een lange afdaling.  Deze werd al snel opgevolgd door een redelijk zware klim die ik in twee stukken overwonnen heb.  Ik stak er zelfs een jongere biker in groene trui voorbij die al twee keren gestopt was en aan zijn gezicht te zien helemaal pompaf!  Hij zal een beginneling geweest zijn, want koos na de stop voor de toer van 25 km.

Eens boven arriveerde ik weer op het terrein van de volgens mij boomkwekerij en na de afslag rechtsaf trof ik er de eerste bevoorrading op 18 km van de start om 11.30 u.  Ik kon er de hand leggen op het laatste partje appelsien en terwijl ik van zelfgebakken muffins met bosbessen proefde, kwamen er nog zeven andere bikers toe.  De zaak werd er door één medewerker gerund en die mens had geen tent om in geval van regen onder te schuilen.  De stopplaats stond opgesteld in een pad dat uitkwam in de Rue d’Heuval op het grondgebied van  La Roche, deelgemeente van Court-Saint-Etienne en gelegen tegenover Tangissart aan de andere kant van de spoorweg.  Als ik het me goed herinner ging het vorig jaar de veldweg op tegenover de stopplaats, deze keer was het voor de langste routes rechtsaf zacht klimmend de Rue d’Heuval in om uit te komen op een bredere rustige betonbaan op een hoogvlakte.  Linksaf bereikte ik een bekende plek in deze streek, meer bepaald de plaats waar een enorm hoge zendmast staat naast een witte gesloten hoeve.  Langsheen die hoeve ging het linksaf weer naar de bossen toe.

Daar ging het even lekker snel naar beneden over een bospad en via een paadje op de rand tussen bos en velden ging het tot aan de rand van een woonwijk (Rue des Couteliers, Court-Saint-Etienne), de zendmast achter me.  23 km.  Daar ging het de velden in waar het koolzaad intussen zijn gele pracht verloren had wegens uitgebloeid.  Ik vermoed dat we in de omgeving van La Chapelle-du-try-au-chêne te Bousval reden, maar ik kon het kapelletje, waarvan de lengte van de naam omgekeerd evenredig is met de grootte van het gebouw, niet zien staan.  Na een bocht in een veldweg reed ik voorbij het bizarre huis “La maison du Pâturage” waar me een biker voorbij reed.  Er volgde een veldweg op een open vlakte waar ik letterlijk af te rekenen kreeg met veel tegenwind.  Uit de andere richting kwam een traag rijdende gehelmde biker met loslopende hond die een vrouw te paard vergezelde.  Even later reed ik rakelings langs een autoweg, geen echte snelweg, aan een bord dat een afrit naar Court-Saint-Etienne en Mont-Saint-Guibert aankondigde.  Vorig jaar stuurde de GPS me via die baan huiswaarts, deze keer heb ik rechtsomkeer gemaakt en ben ik via dezelfde weg naar de snelweg gereden.  Er stond ook een pijl naar de Ferme de Beaurieux, nog een gehucht van Court-Saint-Etienne.  Er reed me nog een jonge biker voorbij.  Die heb ik nog teruggezien aan de tweede stop, vermoed ik.  De mannen aan die stop lieten daar een deel bevoorrading voor achter, ik weet niet waarom, misschien nog vrienden op komst.  Ik heb de kerel na de stop in ieder geval niet meer gezien.  In de mooie holle weg die volgde kreeg ik nog eens even gezelschap.  Er volgden een klim, een veldpad, een straat en een grasspoor dat overging in een knappe holle weg tot aan een aantal oude statige huizen in Court-Saint-Etienne.  Die stonden in de bocht van een drukkere baan waar een vader en dochter driftig flessen in een glasbak keilden.  Het ging kort even langs die grote baan, de Rue du Tienne, en ter hoogte van een garagehouder het riviertje de L’Orne over, weer in een bocht.

Ik diende de grote baan te kruisen waarna een knappe holle wegel me naar een uitgedund bos voerde.  29,5 km.  In een bocht keek ik even om en zag nog iemand met een opvallend rode helm naar boven komen geklommen.  Ik bereikte de spoorweg in Court-Saint-Etienne, waar het even langs ging tot aan een brug voor voetgangers en fietsers over het spoor.  Zigzaggend op en af de brug om rechtsaf over een zandbultje gestuurd te worden om een grote open kale vlakte te bereiken waar duidelijk een motorentreffen aan de gang was.  Het zag daar zwart van de moto’s!  Vorig jaar had hier een circus zijn tenten opgesteld.  Met twee bikers, waaronder de roodgehelmde, in mijn zog diende ik de kale plek te kruisen, dwars door het hier en daar hoog opgeschoten gras.  Samen met die twee eventjes doorheen het centrum van Court-Saint-Etienne.  Ik zou ze nog aan de tweede stop te zien krijgen en zij waren meteen de laatste bikers die ik vandaag op mijn pad ontmoette.  We werden het straatje Avenue Paul Henricot naar boven in gestuurd op 32 km na de start.  Er volgde een klim doorheen een donker woest bos over een relatief breed pad en hijgend bereikte ik boven aan de rand van een open vlakte de tweede stop op 33 km om 13.00 u.  Zoals gezegd waren er nog drie andere bikers ter plekke.  Het aanbod was hier minder aangesproken dan op de eerste stop, want er lagen nog partjes appelsien en banaan en weer de muffins met bosbessen.  Een stel vriendelijke vrolijke kerels was al met de opruim begonnen.  Vorig jaar hadden zich hier twee mensen in de kofferbak van een bestelwagentje gezet om uit de regen te zitten!  Toen was het nog slechter weer dan vandaag!  Want met het weer heeft De Kleine Godfried blijkbaar geen geluk!

Na de stop ging het over een smal grasspoor tussen een rij struiken en de afsluiting van een weide.  Het paadje lag er bezaaid met redelijk grote stenen en klom gedurende ruim een kilometer lichtjes doorheen een mooie omgeving.  Eens boven bereikte ik een in het groen gelegen statige villawijk in Genappe en een straat die luisterde naar de ronkende naam Drève du Château de la Motte.  Heb dat op je adreskaartje staan!  Het klinkt wel chiquer dan Mottenkasteeldreef!  Een redelijk lange afdaling over een oude semiholle kasseiweg met gehavende ondergrond en verzakte kasseien bracht me naar het grondgebied van Bousval (Genappe).  36 km.  Een smal asfaltbaantje voerde me doorheen een groene omgeving met hier en daar verscholen liggende buitenhuizen en de vorig jaar uitgefreesde stukken kapotte asfalt waren intussen vervangen.  Op 38 km trof ik een splitsing tussen de 40 km en de 50-65 km aan de Chemin de l’Alfer.  Ondanks het late uur toch geopteerd voor de 50 km, ik had tijd genoeg vandaag en nog geen zin om al naar huis te gaan.  Een hamburger of braadworst kon ik daarmee definitief op mijn buik schrijven (écrire sur le ventre?), maar dat komt enkel die buik ten goede.  Voor mij ging het aldus rechtsaf over een smal paadje, waar ik eerst even afgestapt ben aan een plots hoogteverschil met dikke wortels, en dat zich nadien langsheen een diepte over enkele wortels doorheen een bos slingerde.  Ik herinnerde me deze plek van de toertocht vanuit Mont-Saint-Guibert (9 mei) toen ik achter een reeds murwe biker reed!  Eens boven ging het toen linksaf een hol graspad in tot een kruispunt van veldwegen dat “Les quatre chênes” heet.  Het gras was intussen nog hoger opgeschoten dan toen, het pad was nauwelijks nog te zien.  Nu ging het rechtdoor een stuk bos in, gevolgd door een paadje langs struiken en bramen dat deel uitmaakt van het “wandelpad Bousval”.  Die bramen zijn wel niet gezond voor uw fietskleding.

Er volgde een zeer smalle knappe holle weg, eerst zacht klimmend, maar naar het einde toe zwaar naar boven kruipend tot op een winderige hoogvlakte met knappe vergezichten.  39 km en 13.45 u.  Er volgden veldwegen en assenwegen en ik diende een baantje te kruisen ter hoogte van een elektrische installatie.  Aan de andere kant reed ik voorbij een installatie voor drinkwatervoorziening.  Het ging een servitudenpaadje in, zijnde een smal grasspoor, dat me langsheen een aantal villa’s voerde, doorheen een stukje bos, en weer voorbij nog grotere villa’s.  Op 42,50 km van de start bereikte ik omstreeks 14.00 u de splitsing tussen de routes van 50 km en 65 km ter hoogte van een grote vijver aan de Rue du Chêne au Corbeau in Couture-Saint-Germain, een deelgemeente van Lasne.  De rijders van de langste toer werden rechtsaf de hoogte in gestuurd over een knap steil bospad dat aan mij niet besteed zou geweest zijn.  De 50 km blijven volgen.  Even van het parcours afgeweken en de Rue de la Croix Rolland in gereden, een steil kasseiwegeltje, om eens te gaan kijken wat er voorbij de bocht te zien was.  Niets dan bomen en de afsluiting van één of ander groot privaat domein van rijke mensen!  Op mijn stappen teruggekeerd en het parcours weer opgezocht.  Het ging de drukkere Rue de l’Abbaye over waarna ik het beekje Ru Milhoux overstak via een bruggetje.

Via enkele straten van Maransart (Lasne) en veldwegen bereikte ik het natuurgebied van Maransart.  Sedert 2003 staat de Koning Boudewijnstichting in voor het onderhoud van dit patrimonium in de geest van de oprichter van het Fonds André Ganshof Van Der Meersch. Daarbij wordt vooral aandacht besteed aan de vierdubbele bestemming als landbouw-, bos-, wandel- en jachtgebied.  De paden waren voorzien van palen met naambordjes en er stonden paaltjes met uitgestippelde wandelingen.  Het ging rechtsaf en de tocht voerde me doorheen een mooi landschap met vergezichten.  Ter hoogte van Waterloo Golf, na het passeren van het gebouw van een privéclub, allicht voor rijke Brusselaars, kreeg ik een fikse regenbui over me uitgestort.  Gelukkig was ik enigszins beschermd door de takken van de bomen die over het asfaltbaantje hingen.  Ook vorig jaar reed ik hier in de gietende regen over dit stevig klimmend asfaltbaantje!  Het tellertje toonde 47 km en ik begon zo stilaan naar het einde te verlangen!

Eens boven op het asfaltbaantje ben ik dan nog verkeerd rechtsaf gegaan. Daar hing een pijltje hoog boven aan een betonnen paal te wapperen in de wind. Ik ben de kiezelweg naar een eenzaam huis op gegaan en kwam op een pad waar metershoog gras stond om uit te komen voor de snelweg. Teruggekeerd om vast te stellen dat ik een smal weidepaadje, een grasspoor, had moeten nemen. Daarna moest je over een stuk weide tussen een rood draaipoortje en een tweede verroest poortje. Rechts zag je de golfterreinen in de diepte liggen. Ik heb daar wel oog in oog gestaan met een vos die een dood konijn in zijn muil had hangen en mij niet had zien naderen! Die croste nogal weg toen hij mij in de gaten kreeg.  52 km om 15.10 u.  Het paadje doorheen het grasveld werd gevolgd door een smalle track die er vrij beslijkt bij lag!  De bui van daarnet had er dan nog een schepje bovenop gedaan!  Ik arriveerde opnieuw in de bewoonde wereld, diende een straat over te steken en een betonbaantje in te slaan dat verderop overging in een veldweg.  Daar was het weer stevig klimmen geblazen.  Ik kwam uit op een pad naast de snelweg, vermoedelijk hetzelfde, maar op een andere plek, dat ik daarstraks op mijn weg getroffen had nadat ik verkeerd rechtsaf was gegaan.  Het ging een stukje naast de snelweg, via een brug er onder door en aan de andere kant weer even erlangs.  Een grasspoor bracht me in een afdaling tot aan het kerkhof van Genappe.  Vlak bij de ingang stond een oud metalen kruis op een graf van een in 1914 overledene!  Die mens ligt daar dus al bijna honderd jaar onder de grond en de eerste wereldoorlog bleef hem bespaard!

Een lange zachte, maar vermoeiende klim over een gehavend kasseibaantje en een landelijk betonbaantje voerden me weer tot in Baisy-Thy.  Na 60 km, dus merkelijk meer dan aangekondigd, en pas om 16.00 u, uitzonderlijk laat!  Zo laat ben ik nog niet vaak gearriveerd!  De lange werkdagen met veel te weinig slaap van de afgelopen maand hebben duidelijk hun tol geëist!  En dan mag ik nog van geluk spreken dat in deze tocht toch redelijk wat asfalt en makkelijk te berijden veldwegen voorkwamen!  Want de tochten vanuit het naburige Tangissart en Mont-Saint-Guibert zijn van een zwaarder kaliber!  Ik heb me toch goed geamuseerd en was blij dat ik nog eens met de fiets kon buiten komen.  Aan het schooltje was niemand meer te bespeuren, ik zag nog een medewerker een tuinslang van de bikewash wegdragen en daar stond een andere vrijwilliger zijn bestelwagen schoon te spuiten.  Mijn ietwat ongelukkig in de drukkere straat geparkeerde wagen even op de oprit naar een bedrijf gezet om daar rustig alles weer te kunnen inpakken en opladen.  Ik werd er nog aangesproken door een oudere mentaal gehandicapte man, maar hij sprak moeilijk verstaanbaar en dan nog in het Frans uiteraard!  Toen ik hem vroeg of hij in de omgeving woonde, wees hij naar de straat tegenover.  Ik ben daarna eens in die smalle straat naar de velden toe gaan kijken en daar stond een kast van een huis!  Er zal dus wel goed voor die kerel gezorgd worden!  Hij liep er trouwens netjes gekleed bij!  Na een lange rit huiswaarts, een dikke 90 km, nog tot laat werk gehad met het proper maken en opruimen van m’n spullen.  Nog één week hard werken en dan heb ik vakantie!  En omdat ik effectief nog heel wat werk had is dit verhaaltje ook met behoorlijk wat uitstel geplaatst!

Het verslag van deze toertocht vind je ook op mtb-you.be en op mountainbike.be!

30-06-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-30-40-60 km) van MTB Kelberg te Schaffen-Diest op zondag 09-06-2013.

Het was een beetje sneu van ’s ochtends vast te stellen dat het eerder bewolkt was met weinig zon, terwijl het daags voordien zo’n prachtig zomers weer was geweest.  Ik had weer veel tijd nodig om wakker te worden zodat ik thuis veel later dan voorzien vertrok.  Ik kreeg een plekje toegewezen in een parkeerweide op enige afstand van de inschrijving.  Aan die inschrijving kwam ik Marcel tegen.  Het was sinds het pinksterweekend, georganiseerd door een gemeenschappelijke bekende, dus veertien dagen geleden dat ik nog een bike onder m’n billen gevoeld had!  Omdat het werk om den brode nu eenmaal moet voorgaan en een ontsteking in de knie weer de kop dreigde op te steken.  Teruggedrongen met de pillen die ik nog over had van de vorige keer!  Buiten stond een vrouwelijke Bierbiker klaar voor het vertrek.  De zoon was er niet bij!  Hij zal aan het blokken geweest zijn voor de examens!  Me ingeschreven voor de toer van 60 km en om 9.45 u kon ik van start gaan.  Het was fris zo in de ochtend, maar de beslissing om met korte mouwen te vertrekken bleek de juiste, want het was al snel puffen geblazen van de inspanning.

Tijd om figuurlijk warm te lopen kregen we van MTB Kelberg namelijk niet, het was direct volle bak en letterlijk zweten.  Want reeds na 500 meter doken we het bos in en kregen we al direct enkele serieuze kuitenbijters op een knappe singletrack voor de wielen!  Na 2,5 km arriveerde ik aan het bekende bordje aan de voet van het Steenkot, zijnde de beboste resten van een voormalige ijzerzandsteengroeve in Kelbergen (Vleugt).  Daar kregen we de keuze tussen “moeilijk” doorheen een diepe put, of “gemakkelijk” erlangs.  Tot 3,5 km volgden enkele ferme bulten op en af over de singletrack doorheen het bos van het Steenkot.  Daarna ging het even over de terreinen van de uitgestrekte Schaffense boomkwekerij om weer de bossen in te duiken.  Ondanks mijn late uur van vertrek kwamen er nog veel bikers voorbijgestoken.  Tot 6 km konden we genieten van bospaden.  Enkele rustige asfaltwegen en brede landelijke kiezelpaden brachten me tot aan een grote baan waarnaast een beek liep.  Hier passeerde de tocht vorig jaar ook en was ik bij het naar de start rijden gestopt om bikers te laten oversteken.  Door een hoge boordsteen is het er immers moeilijk om het fietspad aan de linkerzijde op te raken.  Het ging dan eventjes langsheen deze baan tot op de grens met Engsbergen (Tessenderlo).  Op 9 km ging het doorheen een knap bos aan de Steenovenstraat dat we in doken vanaf een gerestaureerd eenzaam huis en een kapelletje.

Van daar ging het naar de bossen van het natuurgebied Dassenaarde, een kruising tussen een bos en een park.  Doorheen dit gebied loopt een weg, gedeeltelijk asfalt en gedeeltelijk kiezelpad, die Asdonkstraat heet (Tessenderlo).  Het was daar redelijk druk met mensen te paard, een grote groep wielertoeristen op het geasfalteerde deel, joggers en wandelaars.  Ik trof er in het onverharde deel van de Asdonkstraat een splitsing tussen de routes van 25-30 km en van 40-60 km op 11 km van de start.  Ik herinnerde me nog van eerdere passages dat hier vele bordjes verwijzen naar het “Bolhuis”.  Dat is een natuurboerderij in de oudste boerderij van Molenstede bij Diest.  Wat me doet vermoeden dat de Asdonkstraat zowel op het grondgebied van Molenstede (Diest) als van Engsbergen (Tessenderlo) ligt.  Vanaf de Asdonkstraat ging het rechtsaf en smal zanderig heidepaadje op.  Van 12,5 tot 13 km volgde een knappe singletrack doorheen een bos, weliswaar recht op recht.  Dan ging het heel eventjes langsheen een drukke baan om de Eikelenberg (Molenstede?) in te slaan.  Een jonge vrouw stak me voorbij toen ik even halt hield en even later nog een kerel in een zwart pak met gele opschriften.  Het aantal medebikers was intussen fel verminderd.

Het ging dan over een graspaadje tussen paardenweiden en doorheen een stuk bos om weer in de Asdonkstraat te arriveren aan de plek waar daarnet de lus begonnen was.  Dit op 15 km na de start omstreeks 10.45 u.  Even voorbij het witte Bolhuiskapelletje, waar supporters de joggers aanmoedigden, ging het rechtsaf een veldpaadje in om dwars doorheen de bevoorradingspost van de joggers te moeten rijden.  Na een stukje door het bos bereikte ik het einde van de Asdonkstraat en reed ik over een smal wegeltje op de rand tussen bos en velden.  Daar hingen pijltjes voor de joggers en even verder trof ik de splitsing 25-30-40 km en 60 km ter hoogte van de voetbalvelden van KFC Diest.  Twee bikers sloegen de eerstgenoemde richting in, terwijl ik even stond te twijfelen om voor de 40 dan wel voor de 60 km te gaan.  Ik voelde me nog niet uitgesproken vermoeid en tijd had ik genoeg, dus gekozen voor het onderste uit de kan.  20 km om 11.00 u.  Er volgden bredere assenwegen die me tot op het schilderachtige dorpsplein van Molenstede voerden waar tegenover de kerk het cafeetje “Cheers” ligt.  Aan de kerk hing een affiche waarop ene zekere Felix gelukwensen kreeg voor zijn 76 ste keer te voet naar Scherpenheuvel met de parochie Sint-Jozef Molenstede op 18 mei 2013.  Het ging de Blaasberg op, een assenweg waarlangs in de hoogte villa’s staan van rijke mensen.

Mijn vermoeden werd bevestigd en spoedig werden we via het Crauwelsbos naar het Grasbos gestuurd, straten die deel uitmaken van een peperdure villawijk waar de huizen op de flanken van de heuvel zijn gebouwd.  Een plek die me intrigeert, omdat ik er zo goed als zeker van ben dat mijn oom hier ooit een stuk grond kocht op het steilste stuk van de helling en dat ik hier als kind toen gestaan heb!  Er staat nog steeds geen huis op.  Een oom waar ik als kind enig ontzag voor had, vermits hij werkte in het verre Zuid-Afrika en gehuwd was met een telg van een geslacht uit Vorst-Kempen.  Mijn tante had zussen die reeds gehuwd waren voor haar geboorte waardoor zij de tante was van mensen die ouder waren dan zij!  Hij zal wel goed geboerd hebben met zijn werk in het buitenland!  Net zoals de profrenner Sergej Ivanov die hier in het Grasbos woont en er de oorzaak van is dat deze straat zo graag bestegen wordt door wielertoeristen!  Tijdens de vorige editie van deze toertocht had ik hier een déjà-vue-gevoel uit mijn kindertijd!  Hoe mijn vader naar beneden liep over het afhellend stuk grond en zich probeerde tegen te houden aan een boomstam die afknapte!  Nooit gedacht dat ik die plek bij toeval nog zou terugzien!  En zeker niet al fietsend!  Ook nu reden er wielertoeristen puffend naar boven.  Voor mij ging het naar beneden om vanaf een langs weerskanten door struiken overwoekerd asfaltbaantje zonder bestemming en evenwijdig met de spoorweg aan de voet van de heuvel een smalle track te bereiken.  Met zicht op de dure huizen tegen de bergflank.  Eindelijk stak me nog eens een biker voorbij.

De track boog van het spoor weg de hoogte en het bos in om vergast te worden op een vrij zware klim in een pracht van een holle weg die enkel boven aan de top geasfalteerd is en luistert naar de naam Hellestraat.  Daar waar de Hellestraat uitkomt op een asfaltbaan begint ook het Grasbos.  23,75 km om 11.30 u, slechts traag gevorderd tijdens de overtocht van deze riante heuvel!  Asfaltbaantjes brachten me op 26 km tot aan een stuk bos om er een zachte klim te treffen tot aan de bevoorrading op 26,5 km van de start en voor een witte villa onder de bomen.  Alles was er nog voorhanden: versneden bananen, wafels, twee soorten cake, in dikke hompen gesneden, en peperkoek.  Aan het relaas van de bekenden die ik na afloop trof te horen moet er op een bepaald ogenblik wel schaarste geweest zijn, waarna nieuwe voorraad werd aangevoerd.  Zij kwamen op het verkeerde moment en hadden dus pech!  Ondanks het al gevorderde uur, omzeggens op de middag, kwamen er nog steeds bikers toe.  In de loop van de voormiddag moet het op een bepaald ogenblik aanschuiven geweest zijn, te zien aan een door een biker geposte foto!

Na de stop was het klimmen over een smal grasspoor dat deel uitmaakt van het Vliegveldwandelpad.  Ik arriveerde in de Merelstraat en zag tussen de bomen het vliegveld voor me liggen.  Een militair vliegveld dat tijdens het weekend ook gebruikt wordt voor zweefvliegen (Diest Aero Club), parachutespringen en modelvliegen.  Een drukke plek blijkbaar!  Tijdens de après zou ik nog een lading parachutisten gedropt zien worden.  Assenwegen voerden me vanaf 27 km doorheen een bos om er na 28 km een splitsing te treffen waar de 25 km zich weer losmaakte van de rest.  Ik arriveerde in een verstedelijkte omgeving en reed voorbij het station van Diest (29 km) en doorheen het stadspark.  Om zo de paadjes op en af naast de oude stadswallen te bereiken.  Er loopt hier ook een vaste route.  Hier en daar eens gaan kijken in de oude gangen die erg in verval zijn en schreeuwen om restauratie.  Achter de resten van de omwalling lopen de Demer en de spoorweg, omzoomd door een groen lint van bomen.  De moeite om eens te gaan kijken.  Tot 30 km konden we er genieten van de smalle paadjes met enkele verraderlijke korte steile afdalingen over wortels.

Even halt gehouden op de Teerlingbrug over de spoorweg alwaar ik in de rug werd aangevallen door Bruce Wayne die zo achter mijn geheim is gekomen!  De snoodaard!  Wij hadden elkaar verwacht omdat wij elkaar al wel eens meer in deze streek op onze weg ontmoeten.  Deze streek valt waarschijnlijk nog binnen een acceptabele actieradius rond zijn woonplaats Gotham City.  Zijn kompaan, Mr. C, was er niet bij, daarom deed hij het rustig aan!  Maar zijn “rustig” zorgde er al na vijf kilometer voor dat mijn tong over mijn Nobby Nic schuurde.  Daarom zijn onze ontmoetingen altijd kort van duur.  Maar we weten in ieder geval dat we nog altijd alive zijn en biking!  Of hoe mensen elkaar toch een warm hart kunnen toedragen, ook al kennen ze elkaar verder van haar noch pluim!  Alzo reed ik tot 35 km in het zog van het alter-ego van Batman over veldpaden en asfaltbaantjes tot we de bossen in de vallei van de Zwarte Beek bereikten.  Na het doorkruisen van de bossen kwam ik op 36,5 km op een rustig asfaltbaantje, de Barenbergseweg, om vanaf een mooi huis de Molenstraat in te draaien.  Ik dook er een holle weg in die overspannen werd door een gemetseld bruggetje in een bosrijke omgeving.  Ik kreeg nog steeds geregeld het gezelschap van inhalende bikers, ook al was het intussen 12.30 u geworden.

Op 38 km bereikte ik het Kelbergen Wandelpad dat we bereden vanaf een groot, knap, goed onderhouden oud huis, bijna een kasteeltje, aan de rand van de terreinen van de grote boomkwekerij in Schaffen.  Op een meer open terrein werd ik ingehaald door een snelle jongen in een pak van het team Lingier-Versluys die verderop op de sukkel geraakte met zijn pedalen en mij staande hield.  Of ik geen gereedschap bij had, een zeskantig sleuteltje!  En zo kwam mijn multitool nog eens van pas om iemand uit de nood te helpen.  Met zijn excuses dat hij mij gestoord had!  Dat was geen erg!  Ik ben al jaar en dag gestoord!  Dat wordt toch beweerd door kwatongen die mij beter menen te kennen!  Landelijke zandwegen in een open vlakte voerden mij tot aan een splitsing 25-30 km en 40-60 km op 40 km na de start om 12.50 u.  Even halt gehouden om twee mij bekende Bierbikers voorbij te zien vliegen, waaronder de niet te onderschatten Hilde!  En toch nog galant genoeg om tijdens het voorbij sjezen te vragen of alles in orde was!  De ontmoetingen met dit tweetal zijn nog meer blits dan deze met Bruce Wayne!  Hen kan ik geen vijf meter volgen!  Zij volgden de route van 25-30 km, maar ik ben er bijna zeker van dat zij al aan een tweede ronde bezig waren.

Het parcours voerde mij even later dwars over het met kiezel bestrooide erf van een hoeve waar men tussen het woonhuis en het hondenhok door rijdt!  De hond zal zich schor geblaft hebben op deze zondag, vermits ik aan de tweede bevoorrading te horen kreeg dat er 1600 bikers gepasseerd zijn!  Dat beest moet heel wat decibels geproduceerd hebben!  Hij was tijdens de après zelfs nog even onderwerp van gesprek!  Het was geen Duitse scheper, maar een Mechelaar!  Het is even voorbij zijn hondenhok dat de vermoedelijke fout in de afpijling is geslopen waardoor de rijders op de route van 60 km bij aankomst maar aan 50 km kwamen!  Dat was de splitsing tussen de 40 km en de 60 km op een kruispunt van twee smalle weidesporen op 41 km na het vertrek.  Een halve kilometer verder verzorgden twee vrouwen en een man de tweede bevoorrading met hetzelfde ruime aanbod.  Daar even blijven babbelen.  Ik kon me namelijk de andere vertrekplaats van vorig jaar niet meer herinneren.  Bij opzoeken van het verhaaltje van toen moet dat vanaf het sportcentrum tegenover het Provinciaal Domein De Halve Maan geweest zijn, aan de rand van de stad en nabij het begijnhof.  De mensen waren blij met de opkomst van 1600 bikers na, omwille van de weersomstandigheden, twee mindere voorgaande edities.  Aan de plek van de bevoorrading te zien had ik deze tocht al eerder gereden.  Maar het is niet eenvoudig om één en ander uit elkaar te houden, omdat in de tocht van de United Bikers (Diest) en deze van Zelem-Cycling ook delen van dit parcours opgenomen zijn, ook al lijken geen twee tochten in deze streek op elkaar!

Mooie veldwegen en bospaden brachten me op 44 km weer eventjes tot in de bewoonde wereld, gevolgd door nog bossen en velden tot aan de klim naar de Venusberg in Meldert (Lummen).  De streek van Meldert is een uitloper van het Hageland, waar holle wegen en heuvels het landschap domineren. Hier bepalen de Venusberg, Hertenrodeberg en Willekensberg tot zo’n 50m hoog het uitzicht. Het zijn zogenaamde ‘getuigenheuvels’ die zo’n 26 miljoen jaar geleden ontstonden. De kustlijn lag toen net ten zuiden van Halen en de heuvels die we vandaag zien, waren toen zandbanken. Vandaag bestaan de heuvels niet meer alleen uit zand, maar uit ‘ijzerzandsteen’: het zand is bij wijze van spreken “samengeroest”. IJzerzandsteen werd in deze streek trouwens gebruikt voor het bouwen van huizen en kerken.  De kerk van Zichem als voorbeeld.  Vanaf de Venusberg in de Vallei van de Zwarte Beek zie je geen bebouwing staan, enkel het groen van de bossen er omheen.

Korte tijd later diende ik een drukke weg te kruisen die pal op die plek veranderde van Beringenbaan in Schaffen-Diest in Grote Baan in Meldert-Lummen!  Ik stond niet alleen op de grens van twee gemeenten, maar bovendien op deze van de provincies Vlaams-Brabant en Limburg.  En dan te bedenken dat de provincie Antwerpen niet ver af is.  Ik kwam onderweg trouwens een bordje tegen van de Drie Provinciënroute.  Mijn tellertje klokte 46,5 km af, de klok wees 13.30 u aan.  Een halve kilometer verder diende ik rechtsaf te gaan op een iets grotere baan zonder fietspad en zag ik mannen in de weer met het opladen van bikes!  Tot mijn verwondering zag ik de parkeerweide met daarop mijn eigen voertuig staan!  Zou ik me ergens vergist hebben?  We doken naast de wei een lager gelegen semi holle weg in om naar een speelbosje gevoerd te worden waar een traject was uitgezet met rood-witte linten over een plezant paadje dat zich door het bos draaide en keerde.  Het pad verwijderde zich opnieuw van de startplaats, dus ik verwachte het begin van de laatste lus.  Tot ik dan toch weer rechtsomkeer diende te maken om het bos weer uit te rijden en na het oversteken van de baan de plek van de start weer te bereiken.  Met op de kop 50,00 km op het tellertje.

Marcel, Peter en hun prettig gestoord gezelschap van nog vier anderen, waaronder ene Guy die ik al eerder te zien had gekregen, waren nog ter plekke en wisten me te vertellen dat iedereen die voor de langste route had gekozen met een tien kilometer minder was gearriveerd.  Er was ergens een vergissing gemaakt bij het afpijlen of het plaatsen van de splitsingsborden.  Eigenlijk vond ik dat minder erg dan dat ik door een eigen missing tien kilometer minder waar voor mijn geld zou gekregen hebben.  En doordat ik hier en daar eens het parcours even had verlaten om te gaan kijken naar zaken die me konden interesseren, kwam ik toch nog op 50 km.  En zo kon ik nog wat uitblazen in het gezelschap van enkele mij bekende gelijkgezinden.  Ook Karel in het gezelschap van nog andere Bierbikers gespot.

Ik verwonder mij nog steeds over het feit dat ik Koppigaard en Peter leerde kennen nadat ik hen eens in een verslagje vermeld had, dat ik later Offshore leerde kennen via enkele andere fervente nachtritrijders en dat drie genoemden elkaar ook bleken te kennen!  We zijn allemaal uit verschillende streken afkomstig!  En omdat Offshore elk jaar een bikeweekend organiseert voor een dertigtal mensen die hij via de mountainbike leerde kennen, liepen wij elkaar daar tegen het lijf!  En zo lagen wij veertien dagen geleden met Pinksteren samen op een kamer te stinken!  De rest van wat tijdens de après door reeds lichtjes aangeschoten mannen verteld geworden geweest is, werd als niet voor publicatie vatbaar bestempeld!  We hebben zelfs de Bierbikers kunnen overklassen en zijn als allerlaatsten huiswaarts vertrokken!  Er stond toen nog één tafeltje buiten!  Ik heb me goed weten te amuseren en ik was blij dat ik nog eens met de fiets kon buiten komen na twee weekends de bike op stal te hebben moeten laten, zodat de afpijlingsfout en de daardoor tien gemiste kilometers bij deze vergeven zijn.  Van de rest van de voorzieningen zoals bikewash en douches heb ik geen gebruik gemaakt, dat zal wel in orde geweest zijn.  Ik heb nog een geste gedaan en de achteloos weggeworpen flyers van de parkeerweide verzameld en ze thuis bij het oud papier gevoegd.  Kwestie van ook volgend jaar nog te kunnen rekenen op een parkeerplek!  Tevreden weer naar huis gebold.  Het was ook eens plezant van thuis nog weinig poetswerk te hebben.  Buiten wat stof was de fiets proper gebleven!  Gaan we dan toch nog zomer krijgen?

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

29-06-2013 om 18:50 geschreven door StrammerMax

Dank zij het feit dat er in deze wereld nog mensen zijn die belangeloos een evenement organiseren voor gelijkgezinde vrienden en bekenden, kwam er dit jaar weer een groepje van 28 mensen samen om het verlengd weekend van Pinksteren door te brengen in elkaars gezelschap en met de mountainbike.  Ik keek er met gemengde gevoelens tegenaan, ten eerste omdat ik de zwakste ben van de groep en ten tweede omdat het rotslecht weer was!  Op vrijdag 17 mei 2013 zakten zij druppelsgewijze af naar een gîte in het gehuchtje Le Breux van Chassepièrre, gelegen op de route van Neufchâteau naar Florenville in de provincie Luxemburg.  Dat betekende voor de meesten een stevige autorit.  Eerst vanaf mijn werk in Hoogstraten naar huis om de daags voordien klaargezette spullen op te laden, waarbij ik bijna m’n bike vergat, goed voor 40 km.  De rit van aan de voordeur tot de gîte was goed voor 224 km.  Ik was de voorlaatste om er omstreeks 23.00 u te arriveren.  Geparkeerd in een grasveldje tegenover de gîte, waarbij Jan teken deed van niet te ver te rijden, anders had ik met de neus van de auto in de Semois gestoken!  Na het uitladen van m’n spullen kon ik nog genieten van een lekker stukje lasagne.  Bij toeval had ik enkele weken geleden Harry nog ontmoet toen hij zijn auto voor de mijne parkeerde voor de toertocht in Tangissart en Willy, Jan, Peter en Marcel nog recenter bij de start in Mont-Saint-Guibert.  Wij bleken ook allemaal dezelfde kamer te hebben toegewezen gekregen met als zevende kamergenoot Nicky.  Maurice ontbrak helaas, hij likte thuis zijn wonden na een valpartij tijdens de toertocht in Rotselaar de week voordien!  Iedereen kroop tijdig in zijn slaapzak, er wachtte een inspannend weekend!

Dat werd op zaterdag 18 mei ingezet met het door middel van de GPS narijden van de toertocht van het nabij gelegen Izel, deelgemeente van Chiny in de Gaume.  Bij het ontbijt was het meteen een picknick klaarmaken die naar de rustplaats gevoerd werd.  Het stemde gerust dat buiten de zon heerlijk scheen!  Omdat er bij de start vanaf de gîte wat verwarring was over wie er nu al dan niet al vertrokken was, me aangesloten bij de trage groep van 14 deelnemers.  Bij het moeten doorwaden van een riviertje met daarachter een korte helling, kreeg Sabine af te rekenen met een afgebroken derailleur.  Op Daniel, Annemarie, JP en ik na was de rest van de groep al boven en weg.  Joepie keerde terug omdat hij zijn Annemarie miste en heeft samen met Daniel de schade kunnen herstellen.  Omdat het geen zin had dat wij er bleven wachten en de anderen ons zo weer zouden inlopen, zijn JP en ik dan weer op pad gegaan!  Onderweg hebben we later ook Peter en Marcel opgepikt.  De rit voerde ons in de voormiddag via het Bois de Meussin naar Herbeumont om er het immense Forêt de Herbeumont te dwarsen.  Niets dan bossen werden er ons deel.  Voor mij was het op enkele stevige klimmetjes soms te voet, waarbij ik even snel boven geraakte als de JP al rijdend!  Ook al beweerde hij niet over een behoorlijke conditie te beschikken, hij geraakte meestal overal rijdend boven!  Langzaam, maar zeker.  Via de Fagne Florie en het Bois de Cléchamps bereikten we na een 36 km het dorpje Suxy waar we aan de oever van de Semois onze picknick konden aanspreken.  Tijdens de namiddag reden de kleppers verder de mountainbikerit.  Het trage groepje (JP, Peter, Marcel, Nicky en ondergetekende) keerde via een stuk bos en de weg terug naar de gîte.  Er was even oponthoud toen JP af te rekenen kreeg met een lekke band na de afdaling van een keienpad met dwarsbalkjes om erosie tegen te gaan.  We kregen ook over asfalt de ene kuitenbijter na de andere te verwerken.  Bij aankomst in Chassepièrre omstreeks 15.00 u hadden we toch 56 km op het tellertje staan.  De gerant van de gîte had zijn hogedrukreiniger ter beschikking gesteld voor de bikewash!  Jan en Willy kregen er niet genoeg van, zij breidden aan de rit ook nog de nachtrit die voor vrijdagavond voorzien was geweest, doch niet gereden werd, om zo een dikke 105 km af te klokken.  ’s Avonds konden we tot het invallen van de duisternis buiten zitten voor een barbecue die werd ingezet met een glaasje cava, een gesmaakte attentie vanwege Ann die deze dag haar vijftigste verjaardag vierde.  En er mag gezegd worden dat veel vrouwen er geld voor zouden geven om er dan nog zo goed uit te zien.  Vorig jaar heb ik in haar gezelschap de toertocht van Libin gereden tijdens het pinksterweekeinde en ik heb toen ferm op mijn tanden moeten bijten!  Of hoe een mountainbike meer vermag dan rimpelzalf!  Een soort gewapende boswachters, natuurwachters, kwamen kajaks uit de Semois plukken!  Varen mag slechts tot 17.00 uur!  Daarna is het aan de vissers!  Nadat de flesjes Orval aan een sneller tempo dan voorzien achter de kiezen waren gegoten zochten de meesten voor middernacht hun kamer op.  Marcel had de venster op een kier gezet, wat wel nodig is als zeven mannen op een kamer liggen te stinken, en midden in de nacht werden we gewekt door een vreemdsoortig gerommel in de verwarmingsbuizen!

Op zondagochtend 19 mei was er al vroeg gerommel op de kamers.  Iedereen zal op hete kolen gezeten hebben voor de toertocht Randonnée de la Comète (25-33-47-60 km) te Robelmont, georganiseerd door het oudercomité van het plaatselijke schooltje La Comète.  Robelmont is een gehuchtje van Meix-Devant-Virton, waarmee meteen gesteld is dat we ons in het meest zuidelijke puntje van België bevonden op zo’n 30 km van onze verblijfplaats Chassepièrre.  Groot was mijn opluchting dat het geluid van stromend water enkel afkomstig bleek van de Semois die aan de overkant van de straat voorbij de gîte stroomt.  De hemel was betrokken, maar het was droog!  Het zal weer worden zoals gisteren, maar met minder zon, sprak een optimistische kamergenoot.  Na het gezamenlijk ontbijt met de door Marcel gezette koffie met de auto naar de start en me geparkeerd op de berm tussen een nieuw huis en een stokoud exemplaar in het Quartier Camille Naisse.  Een ronkende naam voor een straat met stokoude huisjes en waar een degelijke handrem geen overbodige luxe is.  Het inschrijvingsgeld was in de deelnameprijs begrepen, werd afgerekend door JP en de inschrijvingsformuliertjes waren daags voordien door ons al ingevuld.  We konden dus snel van start gaan.  Het moet ongeveer 9.15 u geweest zijn.  Alleen op pad, JP zou me wel inhalen en de anderen zijn toch een maat te sterk voor mij.  Na 1 km ging het al direct een donker bos in over een singletrack, gevolgd door een ferme afdaling over een spoor in een klein smal hol wegeltje over een tapijt van afgevallen bladeren.

Er volgde tot 2,75 km een licht stijgende bosklim die voor mij toch zwaar was met de rit van gisteren nog in de benen.  Nicky bleef eerst achter mij hangen en stak me nadien voorbij.  Hij was ook alleen onderweg.  Even later volgde een groepje met Geert die me toeriep dat “ze” op komst waren.  “Ze”, dat waren mijn oudere lotgenoten uit het gezelschap die toch nog een hele tijd op zich zouden laten wachten!  Er kwam een lichte afdaling doorheen een mooi bos als recuperatie, dan een stukje effen met een kleine modderstrook om dan op te klimmen tot aan de eerste splitsing tussen de routes van 10-25 km en 33-47-60 km.  Op 5,75 km na het vertrek om 9.45 u.  Ik werd er ingehaald door Erling, Chantal, Alain en Birgit (bier in de gîte als ezelsbruggetje voor Willy, kwestie van niet te verwarren met Brigitte)!  Er volgde een plezante afdaling over een singletrack en aan de voet daarvan troffen we opnieuw een splitsing tussen de 33-47 km en 60 km.  Het viertal sloeg rechtsaf richting de 60 km.  Even getwijfeld en met de rit van gisteren nog in de benen en de streek niet kennende, leek het me veiliger van links de route van de 47 km te kiezen die er over een graspad doorheen het bos liep over het traject van een vaste route.  Het graspad had een aanzienlijke lengte en maakte van de zachte klim voor mij een zware bosklim die eindigde op een grotere asfaltbaan die er doorheen het bos liep.  Om 10.00 u had ik daarmee 7 km op het tellertje en sinds de laatste splitsing had ik vier bikers te zien gekregen.

Na enkele tientallen meters langsheen deze baan ging het al snel weer het bos in om er tijdens een zachte afdaling te maken te krijgen met een eerder glibberige singletrack die overging in een bredere modderstrook waar ik van hot naar her slierde en het hier en daar voetje aan de grond was in tegenstelling tot twee waaghalzen die zich lekker lieten gaan.  Intussen was het me opgevallen dat het parcours hier niet uitgezet wordt met pijlen zoals bij ons, doch met markeringen in kalk op de grond.  Een lijn met een punt achter.  Dit punt wijst naar de te volgen richting.  Handig is dat, want nadien hoeven geen pijlen opgeruimd te worden.  Enkel de route van 10 km was gemarkeerd met witte pijltjes.  De wandeltochten met gele en rode pijltjes.  In Wallonië organiseert men samen met een toertocht vaak ook wandeltochten, hier van 5 km en van 10 km.  Toen ik me aan de auto stond klaar te maken had ik nog twee oudere dames begroet die aan de wandeltocht begonnen.  Het pad ging over in een holle weg met nog steeds modder onder de wielen om daarna een klim aan te vatten tot aan een asfaltbaantje.  Dat baantje diende gekruist te worden om aan de overkant doorheen een beekje te moeten rijden of lopen.  Op die plek kreeg ik na bijna 9 km Peter en Marcel te zien bij wie ik me dan ettelijke kilometers aan heb kunnen sluiten.  10.15 u.  Vele goed berijdbare boswegen, waaronder enkele brede assenwegen, werden ons deel.  Omstreeks 13 km moesten we op een zachte klim veel moeite doen om een joggende jonge vrouw in te halen.  Volgens Peter liep ze 15 km/h, te zien aan zijn tellertje toen hij er even naast reed voor een babbeltje, de oude snoeper!  Ze liep marathons, wist hij ons nadien te vertellen.  Zelf moest ik ferm gas geven om ze in te kunnen halen.  Op 13,75 km volgde er een splitsing tussen de 25 km rechtdoor en de 33-47-60 km die rechtsaf tussen de struiken wegdook.

Er volgde een leuke afdaling over een knappe singletrack doorheen struikgewas, waarbij ik Peter en Marcel tijdelijk kwijtspeelde, een stevige klim en de doortocht van een natte modderstrook omstreeks 16 km.  Een kilometer later liep het traject over een pad op de rand tussen bos en open veld.  Even later kwam ik op een plaats die aanleiding gaf tot twijfel.  Linksaf of rechtsaf, want langs beide kanten waren kalkmarkeringen te zien.  Voor linksaf gekozen, maar honderd meter verder kreeg ik de plaats van de splitsing van daarnet weer te zien!  We hadden dus een extra lus gereden.  Rechtsomkeer gemaakt en de andere kant dan maar weer uit.  De markering die ik voor een pijl links had gehouden bleek een halve cirkel te moeten voorstellen met een punt achter die de te volgen richting naar rechts uit wees.  17,75 km om 11.00 u.  Er volgde een zeer plezante afdaling die me op 19 km aan de eerste bevoorrading bracht om er Peter en Marcel weer te treffen.  Voor de bikers van de 60 km was dit de tweede stop.

Aan de stop waren buiten Peter en Marcel nog enkele bikers aanwezig.  Er lag het gebruikelijke aanbod van bananen, appelsienen, peperkoek en wafels, zij het allemaal versneden tot minuscule partjes!  Twee mannen verzorgden er de dienst, hun terreinwagen met aanhangwagen nog vol bidons met water en een zak appelsienen.  Aan de stop werd ook het geheim van de blauw-wit-rode markeringen op de bomen opgelost.  Deze markeringen zijn vaak vergezeld van een witte rechthoek waarin cijfergegevens zijn opgenomen.  Dat waren aanduidingen van jachtzones, hadden de mannen van de stop aan Peter verteld.  Even over elven weer op pad in het zog van Peter en Marcel.  Even aan de kant op een breed bospad om drie paardenkoetsen te laten passeren.  Zo amuseerde ieder zich op deze zondag met zijn geliefkoosde vervoermiddel!  We kregen twee keren kort na elkaar twee zeer steile afdalingen over een bospaadje dat naar beneden dook over een met fris groen gras en idem dito mos begroeide bodem.  Peter betrouwde het niet, wandelde te voet naar beneden en dat leek me ook de meest veilige optie voor een pannenkoek van mijn kaliber en onkunde, liever dan met gebroken botten opgenomen te worden in een Waalse kliniek!  Omstreeks 22 km konden we met volle teugen genieten van een leuke lange ferme afdaling om beneden een splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en 33-47-60 km.  Op dat ogenblik reden we door knappe imposante bossen.

Naar beneden bollen is fijn, maar in deze streken moet men dat meestal al snel bekopen met een fikse klim en dat was nu niet anders.  Na een vrij lastige klim en de doortocht van een zeer modderig pad trof ik een splitsing tussen de ritten van 33 km en van 47-60 km midden in het bos.  Ik voelde er nattigheid onder de vorm van lichte regen.  11.45 u.  We kregen een zachte klim over een breed bospad voor de wielen en omstreeks 25 km een woest en weinig bereden bospad en singletrack, versopt onder een tapijt van afgevallen bladeren.  Op sommige plekken was het pad niet te onderscheiden van de omgeving en kon je niet zien welke eventuele onzaligheden zoals takken of stenen het in zijn petto had!  Maar dat viel mee!  Ik arriveerde op een knappe stille open plek in het bos en ben er even blijven staan om de schoonheid van de omgeving op te nemen in mijn herinnering.  Intussen waren mijn kompanen al een tijd uit het zicht verdwenen en reed ik moederziel alleen mijn rit.  Ik kreeg er enkel het onzalige gezelschap van meer regen!  Wat het weer betrof hadden we voor vandaag blijkbaar het beste gehad!  Een grasspoor leidde me op en af tot aan een asfaltbaantje op 26,75 km.  Met stevige regen!

Links het asfaltbaantje op en vrij snel weer naar rechts voor een voor mij onmogelijk steile klim over een met stenen bezaaid pad.  Daar werd ik begroet door eindelijk nog eens een andere biker.  Ik had mijn “bonjour” even goed in het Nederlands kunnen doen, want het bleek Lothar van onze groep te zijn.  Ik had hem gisterenavond over zijn sportieve prestaties horen vertellen en hij had beslist niet met spek geschoten.  Dat is gene gewone!  Lothar reed naar boven aan een snelheid die ik hier op vlak terrein aanhield!  Terwijl ik te voet naar boven strompelde!  Maar ook al ben ik de zwakste van de hoop, ik denk te mogen stellen dat mijn prestatie nog altijd beter was dan deze van de mannen die nu met een zak chips en een pint in de zetel voor de tv hingen!  Eens boven op een zacht klimmend bospad stak me nog een biker voorbij die plots stopte toen hij over een hoop losse takken reed en daarbij een tak in zijn derailleur trok!  Gelukkig zonder schade!  Een kort babbeltje gemaakt met deze Franstalige licht gebaarde biker.  Toen hij vroeg welke route ik volgde, de 47 km, vermoedde hij dat ik niet zo veel kilometers meer zou te doen hebben!  Maar dat was verkeerd gedacht!  Ik had nog redelijk wat voor de boeg.  Hij wenste me een goede verdere rit en verdween in de regen en in het bos.  Er volgde een afdaling doorheen bos en laag struikgewas tot aan een pijl die verwees naar “Gros Cron”.  Een steil rotsachtig paadje leidde me verder tot aan de spoorweg die ik diende te kruisen om mijn weg te vervolgen op nog een steil met losse stenen bezaaid pad.  28 km om 12.10 u.

Eens beneden bereikte ik een ware sprookjeswereld in de Vallée de la Chevratte (195 m).  Alleen de dansende elfjes ontbraken in deze wondermooie omgeving met alle tinten groen aan de bomen en op de glooiende bodem van dit bos.  Een watervalletje stroomde langsheen een rots naar beneden en in het bos waren nog kleine watervalletjes te zien!  Het prachtigste plekje van de gehele toer!  Machtig!  Opzoeken op internet leert me dat “Gros Cron” de naam is van de rots die we passeerden.  La Crânière of Gros Cron is een steile rots nabij de voormalige halte van Lahage in de Chevrattevallei. Deze rotsheuvel bestaat uit talrijke cronlagen, een sponsachtig en grijs gesteente dat door de eeuwen heen gevormd is door de kalkafzetting van een waterbron. De Romeinen hadden een openbare badplaats aangelegd in de nabijheid van de bron. Van de Middeleeuwen tot de Franse revolutie diende de uitholling onderaan de rots als kluizenaarswoning. De omgeving van La Crânière valt onder de bescherming van de Commissie voor monumenten en landschappen. (bron tekst: tintigny.be)  Dat laatste is te begrijpen als je de pracht van deze plek bekijkt.  Die rots op dit schilderachtig plekje aan de oever van de Chevratte zorgde ook voor een ferm klimmetje, gedeeltelijk te voet!  Er passeerde daar ook een groene vaste route.

Een smal grasspoor leidde me over de flank van een helling tussen de struiken evenwijdig aan de in de diepte gelegen spoorweg.  Ik moest er even aan de kant voor een tegenligger die me wist te melden dat er nog zo’n tiental op komst waren!  Het ging het bos weer in over een stevige klim die me tot op een open plek bracht.  Toen ik er even halt hield reed me iemand van m’n groep voorbij, Geert, altijd herkenbaar aan zijn BMC-fietspak.  12.30 u na 30 km.  Na een smal paadje volgden een aantal bredere wegen op en af doorheen de bossen, een leuke afdaling over stenen en weer een bredere bosweg.  Op 31,75 km zag ik daar een biker in een geel regenjak te voet wandelen.  Het bleek Marcel te zijn die had af te rekenen met een gescheurde buitenband en een punt kon zetten achter zijn rit.  Gelukkig had hij het grootste deel droog kunnen rijden, want de regen maakte alles natter en natter.  Peter was op weg naar de tweede stop voor hulp.  Later zou ik horen dat Lothar Marcel zonder verpinken was voorbijgereden, te zwaar verdiept in zijn rit!  Vanaf het brede grindpad ging het rechtsaf een bosweg in voor een stevige klim.  Boven kwam ik in het bos een auto tegen met fietsdrager, waarin een passagier zat met een omzwachtelde pols.  De pechdienst voor Marcel!  Op 35 km kwam ik uit de bossen tevoorschijn in de bewoonde wereld en trof ik er de tweede bevoorrading onder een tentzeil, geen overbodige luxe in de regen.  Hier was het aanbod niet gemillimeterd zoals daarstraks.

Er stonden twee mannen in het gezelschap van een derde die met het tweetal een praatje was komen maken.  Aan diens uitleg te horen had hij laat moeten werken en kon hij daarom niet rijden.  Zijn dochter zou de 25 km rijden, maar hij had haar verwittigd dat rijden in het bos niet hetzelfde was als op de weg!  De drie leutige mannen ter plekke hadden het over Beerschot toen ze mijn plek van afkomst vernamen.  Hoogstraten, m’n werkplek, wisten ze ook liggen!  Want twee weken geleden was Hoogstraten tegen Virton komen spelen in tweede klasse!  Eén van de meest noordelijke gemeenten tegen één van de meest zuidelijke, het hele land moeten doorkruisen voor een voetbalmatch!  Ook Torgny, ten zuiden van Virton, kwam ter sprake.  Daar ben ik in 1999 naartoe gereisd omdat het de enige plek in België was van waaruit een zonsverduistering in haar totaliteit te zien was, een unieke kans in mijn leven om het life mee te maken!  Er ging een siddering doorheen de samengetroepte mensen toen de zon volledig achter de maan verdween en de vogels vlogen paniekerig uit de bomen.  De dieren, de koeien in de weiden, voelden dat er iets niet klopte!  Weer op pad in de regen, het dorp door en naar beneden over een steile servitude.  Eens gaan kijken in de achtertuin van een huis dat te koop stond.  Een oud, gedeeltelijk gerenoveerd huis met een achtergevel in grove steen.  Daar was nog veel werk aan!  Een brug en de spoorweg over, waar een bord toonde dat ik me in Meix-Devant-Virton bevond, een gemeente waar Robelmont deel van uitmaakt, samen met nog andere woonkernen zoals Sommethonne en Gérouville (Meix telt met zijn 2500 inwoners toch acht deelgemeenten).  13.15 u.

Eens de bossen weer in diende ik mijn rit verder te zetten over een intussen goed nat en slijkerig geworden ondergrond.  Toen ik even halt hield zag ik een biker arriveren.  Het was Peter.  In zijn zog gereden tijdens een zeer lange zachte klim over een smal en bij wijlen gehavend grasspoor, om te eindigen met een korte stevige klim.  “Als je samen rijdt, dan blijf je doorgaan”, zei hij, “als je alleen bent dan ben je geneigd om af te stappen”!  Ik kon niet anders dan het beamen, vermits ik het zelf ook al zo ervaren heb.  Een mens geeft minder gemakkelijk op, wil zich meten, in het bijzijn van anderen.  Eens boven op een bredere grindweg kwamen er na ons nog twee bekenden van tussen de struiken geslopen: Harry en John, een gelegenheids joint-venture tussen een gezapige Antwerpenaar en een levendige Bruggeling!  Peter direct mee in hun kielzog.  Het tweetal zou hem daar achteraf tijdens het avondeten mee plagen, zeggend dat hij dat maar 2 km had volgehouden!  Na 37,5 km arriveerde ik weer op de plek waar ik daarstraks de splitsing tussen de 33 km en de 47-60 km had getroffen.  Dit betekende dat ik een lus van zo’n 15 km achter de wielen had en nu het parcours van de 33 km weer vervoegde.

Na een korte zachte klim volgde een afdaling tot op een asfaltbaantje om daar een splitsing te treffen tussen de 25 km en 33-47-60 km op 39 km van de start en midden in het bos.  13.45 u.  Intussen was het behoorlijk fel beginnen te regenen, maar ik probeerde er mij niet door te laten ontmoedigen!  Omstreeks 40 km zonken de moed en de modder me toch even in de schoenen toen ik een zware en lange modderstrook diende te passeren.  Voor mij was te voet de enige optie teneinde mij niet de pleuris te trappen!  14.00 u.  Eens daar voorbij volgde een afdaling over een breed pad naast een riviertje dat verderop over ging in een soort van mangrove waar de bomen met hun voeten in het water stonden.  In ieder geval een knappe omgeving op de rand van de bewoonde wereld en de bossen.  42 km.  Ik bereikte de Rue de la Chapelle met recentere huizen in Meix-Devant-Virton om daar in de straat een splitsing te zien tussen de 25 km en 33-46-60 km.  Het dorp uit over een oud asfaltbaantje, enkele trappen af en weer het bos in.  Daarna ging het over een hobbelig grasspoor op de rand tussen bos en door een draad afgespannen velden in een knappe omgeving die er nu troosteloos bij lag in de nog feller geworden regen.  44 km om 14.30 u.  Ik begon te verlangen naar het einde.

Vanaf een asfaltbaantje waar ik op de terugweg naar Chassepièrre nog zou passeren werd ik toch nog de hoogte in gejaagd naar een groene hoogvlakte waar een redelijk lang paadje te berijden viel.  Ik arriveerde in een straat met vrij recent gebouwde mooie woningen en luttele ogenblikken later arriveerde ik op de speelplaats van de school La Comète.  Om 14.50 u, druipnat van de regen en met applaus van de groepsleden die nog ter plekke waren gebleven om zich te goed te doen aan kuipen Orval.  Twintig minuten later arriveerden de bikkels (M/V) van de 60 km en tenslotte onze chef-organisator OD JP, telkens onthaald op applaus!  Marcel stopte me het bonnetje voor een pain-saucisse toe en die smaakte me zo dat ik er nog een tweede verorberd heb en doorgespoeld met een trappist van Orval.  Willy was al goed vrolijk en boven zijn theewater.  Nog even gepraat met de Waalse rakkers die de toer georganiseerd hadden en niet zullen verwacht hebben dat hier een zwerm rare Vlaamse vogels zou neerstrijken.  Er daagden slechts 247 rijders op in tegenstelling tot 400 vorig jaar.  Toen ik eens humeurig was tijdens een reis en een bezoek aan de Rheinfalls in Schaffhausen heeft iemand me gezegd: je moet ervan genieten, want het is misschien de enige keer in je leven dat je hier komt!  Ik ben die frase nooit vergeten, heb deze wijze les toegepast en ondanks de regen genoten van de rit in deze bosrijke streek.  De gezichten van de mensen uit Robelmont vastgelegd in mijn geheugen en afscheid genomen met een “à la prochaine”, ook al is de kans helaas groot dat ik hier nooit meer zal komen.  250 km van thuis en ik word er niet jonger op.  De GPS stuurde me via een andere weg over derderangswegen langsheen het boerendorpje Sommethonne weer naar het verblijf in Chassepièrre en die route was beslist de moeite waard.

Harry en Erling zorgden ’s avonds voor lekker eten met stoofvlees, pasta en aardappelen in de schil.  Annemarie verklooide haar nagellak aan de aanzienlijke afwas en ik hielp samen met enkele andere mannen afdrogen.  Terwijl het buiten kletterde van de regen werd de avond doorgebracht in het warme zaaltje tot iedereen zijn slaapzak weer opzocht.  Peter kwam vertellen dat zijn vrouw gebeld had met de melding “dat ze hem miste”!  “Een zekering gesprongen”, dacht hij.  “Neen, om mijn rug in te smeren”!  In Vlaanderen was het vandaag blijkbaar zonniger geweest, terwijl wij hier in de regen reden!  Zelfs op 200 km afstand plagen mensen elkaar nog!  Op pinkstermaandag hadden slechts drie moedigen omwille van de doorweekte omstandigheden nog zin om de toertocht in Harinsart te gaan rijden, de anderen vertrokken na het ontbijt en de opruim richting thuisfront.  Met z’n zessen hebben we nog een bezoek gebracht aan de abdij van Orval en belangrijker, aan de nabijgelegen taverne om nog twee kuipjes groene van ’t vat te ledigen in het gezelschap van gehaktballen etende Japanse toeristen.  In de gîte nog een homp Frans brood achter de kiezen gestoken en na een lange maar vlotte rit weer naar huis viel het doek over een amusant pinksterweekeinde!  Met dank aan allen voor het gezelschap tijdens deze driedaagse en hopelijk weer tot gauw!

Toertocht te Robelmont op 19-05-2013 door macflan08

25-05-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging de veldweg op achter de voetbalvelden naar een grasspoor toe. Daar liepen wandelaars met drie honden. We bereikten al snel een knap stuk bos naast de snelweg waar het fel naar beneden ging met als gevolg dat er al een overmoedige biker die me daarvoor had ingehaald onderuit ging. Ik denk dat de mens zich ferm bezeerd had, zijn maat stond er bij. Rechtsaf kregen we al direct een stevige klim over een breed keienpad in het bos naar velden toe, een opwarmertje werd ons niet gegund, het was direct volle bak tot omzeggens 2 km. Na een stukje vlakkere assenweg doken we tot 3 km een bos in met een aantal eerder technische paadjes in een afdaling afgewisseld met enkele klimmetjes over een glibberige singletrack met een aantal korte bochtjes. Niet zo m’n ding, zeker niet omwille van de glibberigheid en het zien van de valpartij van daarnet! Ik kwam uit in een asfaltbaantje, de Kalfsborre. Wat is eigenlijk een borre? In Asse is er de Kruisborre! En af en toe kom ik nog andere borres of borren tegen! Intussen gevonden: een oud woord voor bron! Borrelen is dus de bron (lees fles) leegdrinken!

Een smal klimmend servitudenpaadje bracht me naar een woonstraat met ferm hellingspercentage en waar ik bij een eerdere editie ooit geparkeerd stond! Daar trof ik toen een mij bekend biker aan die al te kampen had met een kettingbreuk! Tijdens deze editie geen enkele bekende gespot! Tot 6 km troffen we een fel klimmende servitude en enkele kasseiwegen, klimmend en dalend, in de buurt van twee voetbalvelden waar de wedstrijden in volle gang waren. Zwaar! Na de passage van een plek met wegenwerken volgden een betonbaantje en een veldweg in een meer open landschap. Samen met een duo snelle jongens en een groepje van vijf, twee mannen en drie vrouwen, de extra lus van 5 km op gereden op 7 km van de start omstreeks 10.20 u. Er volgde een megabangelijke afdaling in een pracht van een holle weg waarover een voetgangersbrug hing! Eén van de mannen keerde weer omdat de drie vrouwen niet volgden, afgeschrikt door het gevarenbordje boven. Achteraf heb ik het vijftal toch nog teruggezien. Ik arriveerde aan een drukkere baan met afgescheiden fietspaden waar ik op weg naar Huldenberg nog gepasseerd was met de auto. De baan over naar een grindpad evenwijdig met de IJse en de waterloop over. Een snelle kerel vloog me voorbij en verdween direct weer uit het zicht. Bij eerdere edities moet ik dit extraatje ook meegepikt hebben, want alles kwam me bekend voor. Ook de zware asfaltklim die volgde! Asfalt ging over in een holle keienweg waar het vijftal weer in mijn zog kwam.

Ik vraag me af of deze dieren hier leven, maar tijdens de afdaling in een holle weg meende ik een vos te zien wegspringen in de kant. Ik ken weinig van beesten, het had een vrij platte staart en voor een eekhoorn leek het me wat groot te zijn! Dat was omstreeks 9,5 km en ik kwam uit in de Walravenbosstraat, een weet voor de locals die naar vossen willen speuren! Op 11 km werd ons weer geen rust gegund tijdens een zware klim in wel een prachtige holle weg over semi-verhard met een grote bocht naar boven toe. Twee bikers staken me tijdens de klim voorbij, maar ik ben toch boven geraakt. De plek luisterde naar de naam Stokkemstraat, er waren poorten naar grote domeinen toe, want geen gebouwen te zien. Ik kwam uit op een veldweg op een hoogvlakte om een leuke afdaling te treffen over een smal veldpaadje, onder enkele lage bomen en uit te komen in een woonkern te Huldenberg op 13,5 km omstreeks 11.00 u. Er volgde een lange klim, eerst off-road, daarna over een betonbaantje in Huldenberg en voor maar liefst 2 km lang! Eens boven ging het de Zavelstraat in, en dat is geen gewone straat, maar een prachtige enorm diepe holle weg met halverwege effectief een ondergrond van zavel, alsof iemand het er was komen storten! Zulke knappe plekken, dat vindt men in mijn contreien nergens! Begrijpelijk dat zelfs mij bekende Nederlandse bikers uit Bergen-op-Zoom verzot zijn op (de vaste routes nabij) Overijse! Ik hoorde trouwens Nederlands van over de landsgrens kwebbelen toen ik me stond klaar te maken aan de auto.

Beneden aan de Zavelstraat trof ik de splitsing tussen de routes van 25 km en 35-50-60 km op 16 km van de start, de extra 5 km inclusief. Het vijftal van daarnet was ergens blijven staan en heb ik niet meer opgemorken. Een afdaling over verhard en in een weidepaadje bracht me tot in het Staatsnatuurreservaat Rodebos- en Laanvallei op een paadje, vermoedelijk langs de Laan! 17 km. Er volgde een stukje bos, aan het eind ervan diende je uw bike te tillen over een bareel en ik had deze plek ook te zien gekregen tijdens mijn rit vanuit Huldenberg vorige zondag. Zo ook de plek waar ik uitkwam op een asfaltbaantje, maar nu ging het direct twee keren linksaf om langs de andere kant van de waterloop een fel klimmend spoor te nemen en uit te komen op een plek die men nooit vergeet! Meer bepaald een voor mij onmogelijke klim in dat Rodebos over wortels, waar men geen aanloop kan nemen omwille van een houten bareel onderaan. Van een trio raakte de eerste bikkel volgens mij helemaal rijdend tot boven, de tweede ging al snel te voet en de derde haalde net niet de top! Het is dus niet onmogelijk, maar aan mij is het niet meer besteed, als het dat ooit al zou geweest zijn. Op 18,5 km kwam ik puffend en hijgend te voet boven. Als slak was ik al exact anderhalf uur onderweg geweest!

Er volgde een brede bosweg, zachtjes klimmend tot aan een camping in Ottenburg (Huldenberg). Na enkele asfaltbaantjes rond die camping en buitenverblijven ging het met twee anderen een graspaadje in. Er stond daar een huisje te koop “in een groen kader” volgens de affiche! Dat was letterlijk te nemen, want het gebouwtje was door planten overwoekerd! Omstreeks 21 km dienden zich een aantal zware klimmetjes aan over een smal paadje op de grens tussen bos en velden. Het ging enkele huizen voorbij waar aan een afslag nog een pijl hing van tijdens de inhuldigingsrit vanuit Huldenberg, gevolgd door een gevaarlijke afdaling aan de ingang van een bos op de vaste route ter hoogte van een roze geschilderd huis. Alhoewel het mij voorkwam dat de plek er minder gevaarlijk bij lag dan bij eerdere passages want ik ben er zonder extra pak in de broek naar beneden gebold. Op 22,50 km en omstreeks de middag. Naar beneden rijden betekent meestal ook meteen weer afgepeigerd worden tijdens een zware klim tot 23 km doorheen een bos om uit te komen in de Losstraat te Ottenburg. Daar trof ik op 23,5 km op een pleintje aan een bizar kapelletje de bevoorrading die door de lange afstanden twee keren wordt aangedaan. Er was daar nog wat beweging, vooral van bikers op de lange routes. Veel keuze ook met bananen, appelsienen, cake, wafeltjes en lekkere koekjes met chocolade. Waar worden die koekjes verkocht? Wie daar niets naar zijn zin vond is een lastige mens! Er was ook een jonge knul present die van onder zijn tentje Aquarius uitdeelde. Ik meen dat het dezelfde jongen was die er vorig jaar of nog eerder ook stond. Om 12.10 u had ik mijn buikje weer wat gevuld en kon ik eenzaam op pad richting de 50-60 km. Tot aan de aankomst kreeg ik nog slechts drie bikers te zien, waarvan ik zelfs betwijfel of ze aan de toertocht deelnamen dan wel op eigen houtje reden.

Het ging al snel een wel zeer smal servitudepaadje in tot aan een knap bos, zachtjes klimmend tot de eertijds gerooide strook bos op de top. Bij mijn eerste deelname zaten daar toen mensen te schoften die in de weer waren met het zagen en verzamelen van het hout. Een megaknappe afdaling in een prachtige holle weg die alsmaar smaller werd bracht me op 25 km naar een asfaltbaantje op de rode vaste route. Dit baantje overschrijdt vanuit Ottenburg (Huldenberg) als Florivalstraat de taalgrens met Archennes (Grez-Doiceau) als Rue de Florival! Het was niet de eerste keer dat ik deze plek te zien kreeg en aan de andere kant van de spoorweg ligt een waar mountainbikeparadijs in een knap bos dat door verschillende toertochten op telkens weer andere manieren doorkruist wordt! Deze keer ging het niet via de gebruikelijke weg de spoorweg over, maar was het eerst linksaf voor een ommetje over een private weg achter huizen. Er stond daar een oud aanhangwagentje geparkeerd met een bizarre onbekende nummerplaat. De landafkorting was ZA! Zaïre? Van een oud-koloniaal?

Het doel van het ommetje werd direct duidelijk, want het ging een pracht van een singletrack op die hoog op de spoorwegberm langsheen een bijna loodrechte afgrond tussen de bomen slingert. Toch maar wat voorzichtig geweest om niet de dieperik in te gaan! Zoals te verwachten was ging het al klimmend de holle weg in waarin halverwege een gedenksteen staat als herinnering aan de burgerslachtoffers die tijdens de tweede wereldoorlog stierven bij een bombardement van het nabijgelegen Gastuche. Tijdens de toer vanuit Loonbeek ben ik hier ooit in de gietende regen naar boven gereden als door een riviertje! Goed gek toen! Soms raak ik er met veel moeite volledig rijdend tot boven, er liggen nogal wat wortels, maar deze keer lukte het voor geen meter! Er staken me een jonge kerel en zijn meisje voorbij die het beter deden dan ondergetekende. Eindelijk nog eens een levende ziel op mijn pad. Bijna 28 km om 12.20 u. Er volgde een mooie afdaling, zelfs over een aantal oude jumpkes en niet te vertrouwen schans, doorheen het bos en ik kwam uit aan de smalle overweg, speciaal bedoeld voor bikers en wandelaars, ter hoogte van het schilderachtige stationnetje van Florival (lijn Leuven-Ottignies). Er stopte net een trein, maar niemand stapte op noch af. Vanaf het stationnetje ging het een zanderig pad op en volgde een voor mij zeer zware bosklim, deels te voet dus, tot aan een vlakker stuk. Daar waar het gemakkelijker rijden had kunnen zijn, speelden modder en grote plassen me dan weer parten. Veiligheidshalve aan de kant gegaan toen ik motorengeronk hoorde aanzwellen. Drie kerels kwamen er op hun motoren voorbij en zij maakten minder problemen met die plassen, hun gezichten onherkenbaar door helm en brillenmaskers!

Op 29,5 km kwam ik uit in open veld waarna een klimmende veldweg en een singletrack me een kilometer verder tot op een hoogvlakte voerden aan gele koolzaadvelden en een netjes gemaaid grasveld met windzak, vermoedelijk een vliegveldje voor modelvliegen. Met een knap vergezicht over de streek en in de verte voor me een kerktorentje. Daar zag ik in de verte een biker rijden, waarschijnlijk één van de laatsen op de langste route. Achter mij zag ik nog een biker naderen die de 50 km op ging. Hem zou ik later nog te zien krijgen toen hij uit een wegje kwam dat niet in het parcours was opgenomen (ter hoogte van het waterzuiveringstation). Ik trof er effectief de splitsing tussen de ritten van 50 en 60 km op 31 km van het vertrek. De extra lus voor de 60 km begon en eindigde op deze plek. Ik heb deze letterlijk en figuurlijk links laten liggen. Het is zo dat ik deze vroeger wel gereden heb, maar 55 km kon voor vandaag volstaan! Ik was al murw genoeg. Een veldweg rechts voerde me naar een bos om een plezante afdaling te treffen over een smal met stenen bezaaid paadje. Ik passeerde een korte strook kasseitjes in het midden van nergens waar een wandelaar op een reeks boomstammen zat te schoften. De afdaling eindigde in de Rue de L’Hézidelle (hoe chique) in vermoedelijk Archennes. Eventjes in de bewoonde wereld een straat door en via een afdaling over kasseitjes een vettig bos in. Er volgde een paadje naast het spoor, het spoor onder via een bruggetje, het spoor weer over via een overweg, om een straatje met twee huizen te bereiken, waarvan het tweede een soort kasteeltje is met een indrukwekkende inrijpoort. 34,5 km. Eventjes doorheen de bewoonde wereld en weer naast het spoor waar kippen rondlopen op een spie grond en dat duidelijk eigendom is van een rommelmaker! Ter hoogte van de beek Le Pisselet, die tussen de straat en de huizen erlangs loopt, bereikbaar via bruggetjes er naartoe, ging het weer de spoorweg over. 36,5 km.

Een breed grindpad leidde me over La Dyle naar een langzaam klimmend lang grasspoor naast een met frisgroen gras begroeide heuvel. Reeds moe van dit langzaam naar boven kruipen, volgde in het bos een voor mij ondoenbare klim tot aan een huis in een straat in Huldenberg waar in de loop der jaren ooit een garage met trapgeveltje naast gebouwd was. Eventjes te voet was de enige oplossing. Ongemerkt had ik de taalgrens weer gekruist. Na een smal paadje bereikte ik opnieuw de kapel in Ottenburg waar de bevoorrading stond. Drie mannen waren er de laatste spullen aan het opruimen en hun tent aan het opvouwen. De jongen van Aquarius was vertrokken. Ik heb toch nog twee suikerwafeltjes en drinken toegestopt gekregen alvorens om 14.00 u de laatste etappe aan te vatten. Nog 17 km werd me verteld en dat kon kloppen, want met 38 km op de teller zou ik dan exact op 55 km eindigen. Het zouden er nog iets meer worden. Het begon met een ietwat lastige veldweg met in de verte een grote zendmast met flikkerende lampen. Ik kreeg ook af te rekenen met meer wind. Omstreeks 40 km doorkruiste ik het centrum van Ottenburg (Huldenberg) om op 41,5 km een klein stukje bos te treffen. Ik schrok toen ik uit het bospad in een half holle weg plots twee pony’s zag komen gelopen. Deze dieren liepen daar gewoon los rond, er was verder geen levende ziel te bespeuren!

Weer een stukje bewoonde wereld door om in een veldwegeltje twee bikers als tegenliggers te treffen. Omstreeks 42 km passeerde ik een vijver en kreeg ik in de verte dezelfde pyloon weer te zien met nog een tweede smaller exemplaar in de buurt. Eens weer beneden kwam ik aan een waterzuiveringstation met Franstalige mededelingen. Daar reden twee jonge gasten elk met een moto, gevolgd door een kleine jongen op een kleiner exemplaar. Grappig! Links en rechts kreeg je een muur van bomen in lentegroen te zien. Een prachtig zicht met een knappe lichtinval! Het ging dan langsheen een iets grotere baan. Daar kwam de biker die ik daarstraks aan de splitsing van de 50 en 60 km had zien rijden een privaat pad uit gereden. Misschien op eigen houtje aan het toeren? Het ging tot aan een bruggetje op de grens met Overijse om een zware klim over asfalt aan te moeten vatten in de Schaatbroekboswegel, een bijzonder knappe holle weg op 44 km. Het veld in aan enkele eenzame huizen voor een vrij lange veldweg, de Schaatbroekstraat tot aan de Nijvelsebaan in Overijse. 45,5 km.

Het ging linksaf een trage weg in om halverwege een pad naar een privaat domein op gestuurd te worden. Daar kregen we eerst een knap lang smal paadje omheen een groene grasvlakte voor de wielen. Net voor ik naar beneden toe het bos in dook heb ik een uit een achterzakje gevallen leeg flesje Aquarius opgeraapt, kwestie dat de eigenaar geen afval in zijn domein aan zou treffen en de toegang tot dit prachtig stukje natuur de volgende keren zou ontzeggen. Ik dook een machtig bos in met paden op en af, vrij goed te berijden, maar knap vermoeiend. Een echt plezier om hier te rijden! Ik vond weer een verloren en deze keer een vol flesje Aquarius. Dus weer even gestopt als excuus om uit te kunnen blazen! Dat deed herinneringen van vroeger weer naar boven komen, want in 2009 heb ik exact hetzelfde gedaan op bijna exact dezelfde plaats! Bij nader toezien is het de vierde keer dat ik deze tocht rijd. Alhoewel hij vroeger vanaf een andere plek nabij het station in Overijse vertrok, als ik het goed voor heb! Met mijn achterzakjes vol petflesjes heb ik dan verder met volle teugen genoten van de doortocht van dit prachtige bos welke toch een extra dimensie toevoegt aan deze al niet te versmaden tocht en garant staat voor 5 km biken op anders ontoegankelijk terrein! Bij het uitkomen van het bos arriveerde ik op een plek tegenover de Waaienbergstraat in Overijse op 49 km van de start.

Daar gebeurde dan waar ik al voor begon te vrezen. Ik zag een biker van MTB Overijse met een ferme rugzak naderen om zo stilaan met het weghalen van de pijlen te beginnen. Maar hij stelde me gerust, want hij zou eerst nog naar de plek rijden waar zijn op te ruimen zone begon. Nog even met de kerel staan praten en hem al gefeliciteerd met hun immer knappe maar voor mij zware tocht en de knappe 5 km die ik zonet achter mij had. En zeggen dat ik bij eerdere edities de volle afstand, extra lus incluis, gereden heb! Het ging dan een zwaar klimmende verharde trage weg in, Papendelle genoemd. Omstreeks 50 km de Waversesteenweg over om Tombeek (Huldenberg) binnen te rijden over een klimmend kasseitje, overgaand in een knappe singletrack op de flank van een boomrijke helling met een straat en huizen links in de diepte en de achterkant van tuinen rechts. Dan kwam ik twee jonge snaken van MTB Overijse tegen die met de opruim van de pijlen waren begonnen. Daarom maar alle moed en energie bijeen gezocht om de langzaam maar zeker stijgende Venusberg te beklimmen doorheen een knappe holle weg met een aantal dwarse balken om erosie tegen te gaan. Was me dat puffen en blij dat ik boven was!

Met die twee pijlenophalende snaken in mijn zog nogmaals alles gegeven om een klimmetje tot boven te halen! Zucht! Ik kon even terrein winnen tijdens een afdaling in nog eens een prachtige holle weg, maar verloor dat weer tijdens een zeer nijdig klimmetje over een betonbaantje dat overging in een meer vlakke veldweg. Samen met de twee Overijse bikers heb ik dan de laatste kilometers door servitudes en straatjes afgelegd tot weer bij af met 58 km op het tellertje. Ik herinner me nog van vroeger dat er na een vermoeiende tocht nog enkele kilometers door straten gereden wordt, alsof de jongens van Overijse de bikers niet willen laten gaan! In de kantine was nog beweging, zodat ik nog iets fris heb kunnen drinken, terwijl ik er nog een pistolet bovenop kreeg. Zelfs een tros bananen meegekregen. Die waren al redelijk rijp, dus ze hadden niet lang meer gehouden. Ik heb ze vandaag uitgedeeld op mijn werk. Daar lopen genoeg apen rond! Men wou zelfs de douches weer openmaken, maar ik kon me even goed thuis wassen! Er waren een 700 bikers komen rijden. Gewoonlijk valt de tocht een week eerder, nu was er concurrentie met Rotselaar. De regen elders zal misschien ook bikers (ten onrechte) thuis hebben gehouden! Afscheid genomen van de mannen in Overijse en vrij vlot weer naar huis kunnen rijden met wat vertraagd verkeer en daardoor een kwartier extra op de E19. Thuis de dag afgesloten zoals gewoonlijk met het opruimen en proper maken van al m’n spullen. Een mooie maar vermoeiende dag beleefd. En zeggen dat ik bijna was thuisgebleven omwille van de regen!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

15-05-2013 om 14:11 geschreven door StrammerMax

De intro bestond uit een 3 km asfaltwegen, weliswaar rustige baantjes. Ik had al zin om terug te keren om te vragen of ik wel de juiste pijlen aan het volgen was! Er waren hier immers ook wegritten te rijden en het is me ooit in dergelijk geval overkomen dat ik de wegrit aan het volgen was in plaats van de mountainbiketocht! Asfalt ging dan toch over in onverhard over een assenweg, dunne bandjes worden daar doorgaans niet over gestuurd, en op 3,5 km dook het parcours het bos in over een lange singletrack die na een eerste stukje en na een bocht recht op recht door het bos liep voor een dikke kilometer lang. Er volgde een strook asfalt en op 5,5 km reed ik over een assenweg tussen buitenhuizen. Om daarna een lang pad voor de wielen te krijgen in het zogenaamde Pidpabos. Een plakkaat maakte melding van ontoegankelijkheid door werken aan nieuw te boren waterputten die intussen al geboord waren, te zien aan sommige omgewoelde zijpaadjes en nieuwe deksels waaruit buizen staken.

Er volgden bredere bosdreven in de buurt van een dreef die ’t Withof heette (6 km) en asfalt tot bijna 9 km met onder anderen een grote baan en de Waterlaatstraat die door een fris groen bos loopt. Voor zolang het nog duurt, want er stond een gele plakkaat met een verkavelingaanvraag vanwege IOK voor de bouw van 127 huizen! Alstublieft! Een prachtige plek die dus spoedig teloor zal gaan! Ook op de plek waar het bos aan een woonstraat grensde stond een aanvraag voor de bouw van drie woningen op grond vol bomen. Terwijl ik er even halt hield kreeg ik de eerste bikers van vandaag te zien: eentje alleen en een duo. 10.45 u. Samen met nog twee bikers, waarvan een in een pak van CSC en een tweede met een wit regenjasje, ging het eerst door een straat, dan over een rondpunt om via enkele bizarre huizen die niet naast, maar achter elkaar gebouwd waren, opnieuw bos te bereiken.

Daar kregen we een mooi pad voor de wielen door een prachtig stukje bos met imposante beukenbomen die een fris groen bladerdek droegen. Helaas vandaag in de regen! Er volgden mooie bospaden tot zo’n 11 km met als enige levende zielen twee wandelaars die evenmin thuis gebleven waren voor wat nattigheid. Tot 13 km kregen we nog van dat: knappe bospaden tussen forse beuken, afgewisseld met enkele singletracks. Daar waar het een asfaltbaantje op ging werd ik voorbijgestoken door een vader met zijn dochtertje die het natte weer trotseerden. We doken weer het bos in over gelijkaardige wegen tot aan het kruispunt met een grote baan door het bos ter hoogte van een wit kapelletje. De pijl wees naar rechts, maar verderop kwam ik in de bewoonde wereld en trof daar niks meer aan! Teruggekeerd om vast te stellen dat het de bedoeling was om het paadje dat aan de overzijde van de baan lag schuin in te slaan! Er stond daar een wit kruis dat herinnert aan een verongelukt meisje van 17 jaar (1987-2004). Toen ik daar even stil hield, twee andere bikers teruggeroepen en behoed voor de vergissing die ik gemaakt had.

De tweede daarvan vroeg of ik was wie ik ben! Ja dus! En ik had deze kerel al eerder op toertochten in de eigen streek gezien afgelopen winter! Meer nog, sinds op mountainbike.be in de sidebar Facebook-gebruikers zichtbaar zijn, klik ik soms wel eens op die miniatuurtjes en toevallig verscheen daar diens foto, het is te zeggen, ik was er quasi zeker van dat dit de biker was die ik al eens gezien had! Hij heet Jari en deze man is een echte kei! Tenzij ik het mis heb! Héhé! Hij leest de verslagen op mtb-you en was nu onderweg met de bike van zijn vader omdat de zijne aan nazicht toe was. Een tijdje in diens zog gereden waarbij we bospaden en singletracks voor de wielen kregen in vermoedelijk Vorselaar. Soms waren de pijlen wel eens twijfelachtig, zoals daarnet aan dat kruisbeeld en op een bepaald ogenblik ging het rechtdoor terwijl ik in een pad aan de linkerkant ook een pijl zag hangen! Jari had zo ook ergens gemist, was daardoor na 18 km weer aan de start toegekomen en dan maar opnieuw aan de rit begonnen. Er volgden leuke paadjes tot 18 km toen we een stukje asfalt langsheen velden bereikten.

Via een brede assenweg doken we op 19,5 km de bossen van de Lovenhoek in. De naam verwijst naar de toenmalige eigenaars die uit Leuven kwamen. Het was eertijds een gehucht van Vorselaar met enkele hoeven. Thans is het gebied eigendom van Natuurpunt. Twee bikers staken me er voorbij. Op het asfalt fietspad naast de zandweg door het bos liep een man in regenjas achter een rolstoel met zijn vrouw daarin. Alleen haar gezicht was zichtbaar, voor de rest zat ze volledig onder een regenzeil. De regen hield zelfs deze mensen niet binnen! Later zou ik hen nog terugzien aan de Vispluk en toen had het inmiddels opgehouden te regenen! In de verte zag ik Jari in het bos verdwijnen, gevolgd door de twee anderen. Voor mij ging het dan ook rechtsaf de bossen in om uit te komen in velden tot aan de bevoorrading omstreeks 22,5 km om 11.45 u. Ze stond opgesteld op het terrein achter Taverne De Roos van Casablanca in Vorselaar. De bevoorrading was meer dan ruim met ananas, partjes appelsienen, bananen, wafels, pakjes gel van Concap en gele sportdrank van Concap! Van alles eens geproefd en ik kon er weer tegen. Jari vertrok met de twee anderen die me daarnet waren voorbijgestoken en ik heb hen niet meer weergezien. Allicht kruisen onze paden nog wel eens tijdens een volgende toertocht. Hij leek me een toffe knul te zijn.

Onmiddellijk na de stop kwam er een bordje dat de splitsing aangaf van de beide routes: 45 km naar links over een asfaltbaantje en 25 km naar rechts over een assenweg. De lange toer was aangekondigd als zijnde 40 km, stond hier vermeld als zijnde 45 km en was volgens een man aan de bevoorrading 48 km! Hij zat het dichtst bij de werkelijkheid! Ik ben uiteindelijk toegekomen met 58 km op het tellertje, maar ik heb tijdens het tweede deel wel een aantal zijsprongetjes gemaakt, maar zeker geen 10 km! Veldwegeltjes leidden me tot aan de Groenstraat in Vorselaar (24 km). Een kilometer verder dook ik een beukenbos in waar op een grote zandhoop een vader en moeder met hun kleine kinderen aan het spelen waren. Van 25 tot 26 km volgden hier plezante paadjes en singletracks met enkele bultjes op en af. Omstreeks 27 km kwam ik weer uit de bossen tevoorschijn op een mij bekend plekje waar ik ooit eens naartoe ben gereden bij het zien van een wegwijzer die naar de plek verwees, toen ik in het wilde weg aan het rijden was in een mij onbekende streek! Joost mag weten waar ik toen vertrokken ben en nog meer waar ik gearriveerd ben! Meer bepaald de 14 kapellekens, die er eigenlijk 15 zijn, aan het Visplukveld in Vorselaar, langsheen een zandweg in het midden van nergens.

We dienden de zandweg verder te volgen en ik kwam uit op de plaats waar de Molenbaan verandert in Vispluk (nog steeds in Vorselaar)! In deze laatste straat moet ergens een gepensioneerd collega wonen. Er staan eerst een paar KMO-bedrijven en verder door woningen. Weer naar het parcours en toen kreeg ik de man met zijn vrouw in de rolwagen op wandel weer te zien! Het ging een brede bosweg in en van 29 tot 30 km volgden er leuke paadjes rondom een kleine vijver in een soort van parkdomein. Het had intussen opgehouden met regenen en de zon brak zelfs een weinig door. 12.30 u. Vanaf een paadje zag ik tussen de bomen een klein kapelletje staan, de Kapel van De Dreef genaamd. Ik kwam inderdaad uit in een brede dreef en ben die even uitgereden in de richting tegengesteld aan het parcours. Om uit te komen aan de kerk met daarachter de normaalschool van de Zusters van Vorselaar. Ik bevond me in de Kasteeldreef en er lag daar een klein fietsparcours dat ik even uitgetest heb. Veel stelde het niet voor. Men werd verzocht in de aangegeven richting te rijden. Het zou dan wel handig zijn indien deze zou aangegeven worden!

Rechtsomkeer gemaakt en het parcours weer opgezocht. Dat bracht me even later effectief voorbij het knappe kasteel van Vorselaar met slotgracht en voorgebouwen. De moeite waard om even te stoppen en eens rond te neuzen in de omgeving. 33 km. Via nog een bosdreef werden we een klein stukje langsheen de drukke Dennenlaan gestuurd, om dan een volgend pad te moeten nemen dat er naast een woeste beek liep aan de rand van het kasteeldomein. 13.00 u. Na een kort stukje betonbaan bracht een lange zandweg me omstreeks 37 km tot aan de grens met Poederlee in een straat die Zittaart heet. Ik had er geen benul van dat Poederlee zo dicht bij Grobbendonk ligt (9 km volgens de routeplanner). Het ging dan voorbij het kapelletje van de Zittaart, een plek waar ik bij andere tochten al wel eens gepasseerd ben. Het staat op een graspleintje midden op een kruispunt van enkele landelijke wegen. De rit voerde me over een mooie veldweg langsheen de bosrand en op 39 km over een vrij natte singletrack het bos in. Dan een drukke baan over, ik gok op de baan die Poederlee met Oostmalle verbindt (rood fietspad aan één kant), doorheen een stukje bos, over een veldweg en een betonbaantje tot aan de grens tussen Poederlee en Vorselaar in een straat die Hoeven heet. Tot 40,5 km kreeg ik een assenweg door de velden onder de wielen en ging het een riviertje over. Ik kwam uit aan enkele huizen en zag daar zwerfwagens van wielrenners staan zoals op koersen en veldritten. Ik meende te zijn aangekomen, maar niets daarvan! Daar werd gewoon een koers gereden. Juniores, te zien aan de prille leeftijd van de deelnemers. Het moet wel voor echt geweest zijn, want er was er eentje wiens kuiten stevig werden gemasseerd! Het was wat oppassen bij het laveren tussen de mensen die daar rondliepen, de pijltjes in de gaten houdend, omdat die verstopt hadden kunnen zijn achter de geparkeerde wagens!

Eens het bos weer in, nog volk gezien dat zich op een zandvlakte met andere voertuigen ledig hield. Daar moet één of ander “paardenkamp” bezig geweest zijn! Een brede zandweg voerde me door het bos. Aanlokkelijke paadjes liet men er letterlijk en figuurlijk links liggen! 42 km. Intussen was ik op een rode vaste route beland (43,5 km) en kwam ik uit in een asfaltstraatje met enkele huizen. Even van het parcours af in de hoop te kunnen zien waar ik me bevond. Het straatje heette Wijngaard en kwam uit in de Kapittelbossen in Herentals! Dat deed een belletje rinkelen! Ook daar woont een collega! Geprobeerd van het huis weer te vinden, want ik ben er ooit wel eens geweest, maar dat is jaren geleden! Bovendien zag dat huis er toen uit als een Oostenrijkse chalet, maar daar moest verplicht nog een gevel rond gebouwd worden. Dus onherkenbaar nu! Terug naar het parcours en dat deed me een frisgroen bosje in duiken. Met weliswaar een goed vettige ondergrond vol slijk en plassen. Een servitude voerde me tussen huizen en tuinen, onder anderen deze van het doodlopend deel van de Kapittelbossen waarin ik daarnet gaan kijken was! Op 46 km ging het dan de grote baan naar Herentals over. En dan begon het knapste stuk uit de gehele toer, want tot maar liefst 49,5 km kregen we niets dan bossen te zien en konden we genieten van mooie bospaden en plezante singletracks. Met als enige gezelschap 2 vrouwen die met hun hond op wandel waren en een oudere man, eveneens op wandel, met in zijn handen een kleine radio om naar de koers te luisteren! Het feestje eindigde op een asfaltbaantje omstreeks 14.10 u.

Na het oversteken van het asfaltbaantje ging het een donker bos in om uit te komen op een smal jaagpad langsheen de Kleine Nete, langs beide kanten omzoomd door fris groen. Ruim gedurende 2 km werd dit paadje gevolgd om te arriveren op een grens met Vorselaar. 52 km. Daar ging het de Nete over via een bruggetje, er reden enkele wielertoeristen voorbij, om uit te komen op een asfaltbaantje. De wielertoeristen stonden te wachten aan een bord dat mijn aandacht trok en verwees naar de “Ruïne Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troon”! Een ruïne op deze plek? Dus even gaan kijken. Er staat daar inderdaad een ruïne van een voormalige priorij met zelfs graven uit de jaren 1400 en 1500! De zerken waren wel gloednieuw! Bovendien was daar een poort naar een uitloper van het militaire domein. Ik diende het asfaltbaantje te volgen dat langs de omheining van het militair domein loopt. Zoals te verwachten kreeg ik daar enkele wielertoeristen op dunnen bandjes te zien. Er werd nog een zijsprongetje gemaakt over een assenweg en een vrij woest gehavend paadje doorheen de velden en een stukje bos om dan weer op het asfaltbaantje naast het militair domein uit te komen. Even later bereikte ik de bewoonde wereld van Grobbendonk en na het passeren van een rondpunt was ik weer op de plek waar ik was vertrokken!

Aan de start was geen levende ziel meer te bespeuren, met uitzondering van een eenzame wielertoerist die er nog arriveerde of vertrok. Toen ik weer naar de auto reed was daar iemand druk bezig met een soort plastiek bidon uit te spoelen! Pas toen merkte ik dat daar speciale parkeerplaatsen zijn voor zwerfwagens, met mogelijkheid tot aansluiting op de elektriciteit en voorzieningen om de septische tank, lees beerput, van de caravan te ledigen en te spoelen! Tegen mijn gewoonte in toch even naast de auto in mijne pure gestaan met mijne blote strammer ten aanschouwe van glurend Grobbendonk om mijn natte spullen te ruilen voor een droog trainingspak. En toen begon het opnieuw te regenen! Het was een leuk tochtje, langer dan voorzien, en ik was content dat ik mij niet thuis had laten houden door de regen! Pas achteraf heb ik gelezen dat dit de eerste editie was van een gloednieuwe toertocht, de eerste VTT Classic Herman Vanspringel! Ik vermoed dat er ten onrechte weinig deelnemers waren!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

14-05-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het schooltje bleek net om de hoek te liggen. Op de kleine speelplaats voor het gebouw stond een grote tent, ernaast werd al een barbecue in gang gestoken. Daar trof ik nog bekenden, Peter uit Bertem met twee maten. De ontvangst kon niet beter zijn, want bij het inschrijven werd je zelfs gewezen op een tafel waarop allerlei lekkers lag om zelf een ontbijt samen te stellen. Ontbijten had ik thuis al gedaan, maar toch eens geproefd van een spie cake en een wafel. Omstreeks 9.45 u vertrokken met Peter en zijn maten. Via een oud asfaltbaantje ging het dan stevig klimmend het dorp uit om het gehuchtje Beaurieu van Court-Saint-Etienne te bereiken. Na 1,5 km dook een asfaltbaantje onder een smal bruggetje om over te gaan in een off-road-paadje waar we een eerste stevige klim voor de wielen kregen en waardoor ik al snel achterop geraakte. Na de klim troffen we omstreeks 3 km mooie veldpaden.

We doken een klein stukje bos in over een smal paadje dat er tussen de boomstammen naast een afgrond liep. Beneden in de diepte hoorde ik het geluid van vele spelende kinderen, maar door de frisgroene bomen kon ik niks zien. Het paadje was kort van duur en werd gevolgd door servitudes doorheen het dorp. Op 4,5 km trof ik er zo eentje met een asfalt onderlaag dat na een aantal trappen stevig de hoogte in ging om boven uit te komen tussen enkele huizen. 10.00 u. Op 6 km kruiste ik een riviertje en ging het naast een bedrijf een graspaadje op in een mooi hol wegeltje tussen groen en bomen en waar het verdomd een hele tijd zwaar klimmen was! Via een brug voor landbouwverkeer, want er was geen verharde ondergrond, ging het de spoorweg over. Om van 7 tot 8 km, na het passeren van een bareel, vergast te worden op een lange, zware klim over een autovrij betonbaantje in een knap open landschap. Had ik tot hiertoe slechts zeven bikers gezien, toen ik na de klim even aan de kant stond om op adem te komen en te zien dat er ook pijlen hingen voor een jogging, kwam er een groepje van tien het asfalt op geklommen. Het ging rechtsaf richting een bewoonde kern om daar het kerkhof van Hévillers, een gehuchtje van Mont-Saint-Guibert, te passeren. Onmiddellijk daarna bereikte ik aan het einde van die straat met drie andere bikers de eerste splitsing waar de 15 km apart ging van de 25-35-50-65 km en op 9 km van het vertrek. Omdat ik me had voorgenomen van de route van 50 km te volgen zat er hier voor mij omstreeks 10.30 u het eerste vijfde van de toer zo goed als op.

Een lange brede betonbaan bracht me tot in Villeroux (Chastre) dat ik samen met drie anderen bereikte. Een oudere man die me aan koning Boudewijn deed denken en die er in zijn wagen stapte begroette me. De kans dat ik de inwoner van dit godvergeten plaatsje nog ooit te zien krijg is nihil! In het gezelschap van acht andere deelnemers volgde de doortocht van dit dorpje doorheen enkele straten om ter hoogte van een wit kapelletje de velden in te duiken omstreeks 11,50 km. Er volgden twee lange zacht klimmende vermoeiende smalle grassporen om midden de velden na 13,75 km de splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en 35-50-65 km. Van het vijftal waarmee ik de splitsing omstreeks 11.00 u bereikte kozen er drie voor de 25 km.

Een lastig grasspoor met hobbels en putten werd omstreeks 16 km gevolgd door een holle weg onder bomen waar het rijden was over een glad spoor. Onderweg slechts vier anderen te zien gekregen, vader, moeder en twee kinderen. Het ging een knap bos in waar we van 17 tot 18 km konden genieten van twee stevige beklimmingen, de tweede naast een kleine kloof, en een blauw tapijt van wilde boshyacinten in volle bloei. Omstreeks 18 km kwam ik toe op een kruispunt van boswegen op het terrein van wat volgens mij een boomkwekerij is in Villers-la-Ville. Op een bank zat een oudere vrouw in het gezelschap van haar twee hondjes te genieten van de zon. Ook de toertocht vanuit Tangissart passeert deze omgeving. Toen moesten we aan het kruispunt van het bospad met een kasseibaantje, ter hoogte van een kapelletje, naar rechts dat baantje op om even verderop de ruïnes van de abdij te passeren. Nu was het recht oversteken om een steile asfaltklim op te gaan. Boven rechtsaf naast een mooi in het groen gelegen villa waar de bewoners de indruk gaven aan het verhuizen te zijn.

Na een stukje bos ging het enkele straten van Villers-La-Ville door tot over de spoorweg. Naast een waterloop, ik vermoed de Ry d’Hez of La Thyle, ging het over een kiezelpaadje naar het bos toe. Langsheen dit pad stond bij mijn eerste deelname de bevoorrading van de toertocht La Trace d’Hez vanuit Tangissart. Maar het traject van die tocht wordt jaar na jaar gewijzigd. Er volgde een zware bosklim op 20,50 km waar het voor mij dan toch even te voet was. Toen ik boven even stond uit te blazen kwamen er drie bikers voorbij, twee mannen en een vrouw. Er volgde nog een biker die te voet naar boven kwam en even bleef wachten. Volgens deze Franstalige man had het onweer van gisteren geen goed gedaan. We hadden inderdaad al een aantal zompige plaatsen te zien gekregen. Hij vroeg hoeveel kilometers we al achter de rug hadden, wenste me nog “un bon promenade” en vertrok. Een knappe holle weg leidde me naar de bevoorrading die opgesteld was op de parkeerplaats tegenover de taverne nabij de ruïnes van de abdij van Viller-La-Ville, gelegen op de grens tussen deze gemeente en Baisy-Thy (Genappe) en Court-Saint-Etienne (21 km).

Aan de stop was keuze genoeg uit peperkoek, cake, wafels, alles weliswaar in zeer kleine partjes gesneden, fruit, water en water met grenadine. Na lang kwam ik er SilverFokske en Dennis nog eens tegen! Zij waren omstreeks 8.30 u gestart, reden de grote toer en passeerden voor de tweede keer aan de stop met nog een dikke 15 km te gaan. Aan de stop was ook de splitsing tussen de routes van 35 km en deze van 50-65 km. Om 12.00 u weer op weg en direct het Bois d’Hez in voor een stevige klim, gevolgd door een zware singletrack waarin een diepe geul is uitgesleten. Ik heb hier ooit in de andere richting gereden bij zeer slecht weer, alsof men er door een riviertje moest rijden! De track eindige op een hoogvlakte waar koolzaadvelden de omgeving geel kleurden. Een stevige klim over een grasspoor in een holle weg, waar ook twee wandelaars liepen, leidde me tot aan een kruispunt van veldwegen op een plek die “Les quatre chênes” heette. Op elk van de vier hoeken van het kruispunt stond effectief een forse eik. Volgens een wegwijzer was ik op anderhalve kilometer van de abdij van Villers-La-Ville. De singletrack liep verder voorbij het kruispunt, stevig op en af, gehavend met putten, plassen, wortels en langsheen prikkeldraad om een volgende knappe hoogvlakte te bereiken. Het was er windstil zodat de zonnewarmte duidelijk voelbaar werd. Ik kreeg er de eerste twee bikers sinds de stop te zien.

Het was rustig naar beneden bollen in een brede holle weg op 24 km, om weer een hoogvlakte te passeren, en een aantal zachte klimmetjes voor de wielen te krijgen, afgesloten met een vrij vettig pad tot aan een straat in Baisy-Thy die La Houlette heet. Daar had je een knap uitzicht over de streek. Ik moet er op de grens van Sart-Dames-Avelines (Villers-La-Ville) en Baisy-Thy (Genappe) gestaan hebben. Plaatsen waarvan geen sterveling zal gehoord hebben, tenzij hij er ooit ging wandelen of met de bike passeerde! Ik kreeg er nog eens twee bikers te zien op 26 km van het vertrek omstreeks 12.40 u. Een asfaltbaantje leidde me tot aan een volgend knap bos waar we van 27 tot 28 km bij aanvang door een zone met pas gevelde bomen reden en daarna over een woest paadje werden gestuurd waar het klimmen was over wortels. Daar ben ik even aan de kant gegaan om twee oudere echtparen op wandel te laten passeren. Een zeer stevige klim over een lang keienpad bracht me weer naar een door koolzaadvelden geel gekleurde hoogvlakte in de lentezon. Een knap breed maar doornat bospad met grote plassen voerde me naar een betonbaantje in een meer open omgeving om de rand van de bewoonde wereld van het kleine Baisy-Thy te bereiken. Daar diende een kasseibaantje te worden overgestoken om een assenweg te bereiken. Deze leidde naast een oude witte hoeve met achterliggende nieuwe stallingen en loodsen naar een hoogvlakte. De hoeve herkende ik van eerdere tochten in deze streek. 29,75 km om 13.00 u. Daarna ging het weer eventjes de bewoonde wereld in om het schilderachtige langgerekte dorpsplein van Baisy-Thy over te steken. Hier passeerde ooit de Trace d’Hez en stonden er toen seingevers.

Na de doortocht van Baisy-Thy volgde tot 32 km een knap stukje bos over een vrij vlak smal paadje dat er naast het riviertje La Falise loopt. Het paadje lag er na de regen van gisteren redelijk nat bij. Ik kwam uit het bos tegenover een huisje dat er vrij eenzaam aan de rand van de bossen staat en waar een hond driftig kwam blaffen toen ik er even halt hield. Rechtsaf weer de bossen in en na een klim bereikte ik aan het einde van een holle weg de plek waar de 65 km zich van de route van 50 km afscheidde. Ik kreeg er één biker te zien die de extra lus voor de langste toer achter de rug had en één die er nog aan begon. Even getwijfeld om toch de volledige toer te rijden, maar toch maar bij mijn keuze voor de 50 km gebleven. Voor mij ging het rechtsaf en tot 34,5 km volgden enkele stevige klimmen in holle wegen, afgewisseld met zachter stijgende bospaden. Tijdens een zachte klim moet ik dan toch een pijltje gemist hebben, want eens het bos uit aan een straat, trof ik geen pijlen. Ik vond het ook al raar dat een biker die me volgde ineens niet meer te bespeuren was. Toen ik op mijn stappen terugkeerde zag ik dat deze man in de verte had halt gehouden en teken deed dat ik rechts had moeten aanhouden op een splitsing. Er volgde een leuke steile afdaling in een smal bospaadje waarna er na 34,50 km om 13.30 u een einde kwam aan een mooi bosrijk stuk van deze tocht.

Eventjes raakte het parcours weer de bewoonde wereld van Baisy-Thy aan de grens met Fosty op een plaats die ik recent nog passeerde tijdens La Trace d’Hez vanuit Tangissart om er opnieuw de velden in te duiken. Vanuit de velden ging het weer de bossen in en volgde op 36 km een zware klim over een met wortels bezaaide track naast een kleine kloof. Daar was het even te voet. Dit pad is te zien in een filmpje van een toertocht in deze streek enkele jaren geleden. Het ging een strook met jongere bomen in om nogmaals een zware wortelklim te moeten trotseren. Ik herkende de plek waar ik in 2011 mij knie ferm bezeerd had tijdens de tocht vanuit Tangissart toen ik viel bij het trotseren van een wortel waarachter een hoogteverschil van enkele tientallen centimeters. Toen kwamen we van de andere kant en hadden we hier dus een afdaling voor de wielen. Nu was het naar boven strompelen. Te voet, want je moet al flink wat jus in de benen hebben om hier rijdend op te geraken. De beloning kwam dan toch onder de vorm van een lange, zachte afdaling doorheen een prachtig bos vol geurige blauwe wilde hyacinten. Er liepen daar ook redelijk wat wandelaars met kleine kinderen te genieten van al dat moois. Gekozen voor de zijpaadjes want de centrale bredere bosweg was onberijdbaar door het vele slijk.

Het pad ging over in een dalend bospad met een meer rotsachtige bodem en ik meende de plek te herkennen, ook al kom ik er meestal van de andere kant en is het er klimmen geblazen. Mijn vermoeden bleek te kloppen toen ik beneden op een asfaltbaantje arriveerde dat een zijstraat is van de grote weg die langsheen Villers-La-Ville passeert. Hier had ik op 21 april nog gereden, want deze plek wordt traditioneel ook aangedaan tijdens de Trace d’Hez. De mensen aan de bevoorrading waren al bezig met de opruim, de tent lag al op een aanhangwagentje en ik ben er niet meer gestopt. 38 km om 14.00 u. Zoals ik daarstraks tegen SilverFokske en Dennis zei was de kans groot dat zij al thuis in de zetel zouden zitten wanneer ik hier terug zou passeren! En dat zal niet veel gescheeld hebben! Het ging eventjes langsheen de grote baan, de Rue de Chévelipont, richting Tangissart. Langs deze weg staat het tijdens La Trace d’Hez vol geparkeerde wagens bij gebrek aan parking elders. Men rijdt er naast La Thyle, niet de Dijle, maar wel een zijriviertje ervan, en overschrijdt binnen de honderd meter zowel de grens met Baisy-Thy als met Court-Saint-Etienne. Aan het eenzame huis langsheen deze baan dienden we over te steken, dook het parcours weer de bossen in en was het ferm klimmen geblazen op een steile helling over oude asfalt, overgaand in onverhard. Na enige tijd bereikte ik enkele huizen aan de rand van de bebouwde kern van Tangissart, waar kinderen zich luidruchtig amuseerden op een trampoline. 39 km.

De felle verblindende lichtjes bleken de weerkaatsing van de zon op een metalen band rond een betonnen paal te zijn. Ik bereikte een lang en steil kasseibaantje dat tot in het centrum voerde. Een bizarre straat eigenlijk, met aan weerszijden lintbebouwing met huizen waarvan het volgende altijd een stuk lager staat dan het vorige! En hier en daar geparkeerde wagens die best uitgerust zijn met een stevige handrem! Je moet het toch gewend zijn van in zo’n straat te wonen! Strompel maar naar uw huis als je oud en slecht te been bent! Maar goed dat La Trace d’Hez niet langs hier vertrekt, want dan ben je na de eerste kilometer al compleet murw! Eens beneden ging het voorbij de kerk, de grote baan van daarnet weer over om aan de overzijde van de weg de bossen van La Roche, net zoals Tangissart een gehucht van Court-Saint-Etienne, in te duiken. Eens de spoorweg over veranderde de ondergrond weer in onverhard en kreeg ik een zware grasklim voor de wielen naar een bos op een heuvel toe. Deze klim zat ooit in het begin van La Trace d’Hez waardoor mijn tong al van bij aanvang over de grond sleepte! Ondanks het feit dan ik nu al 40 km achter de rug had ging het vandaag beter als toen! Links staan verderop nog een paar huizen met een mooi uitzicht op de vallei en de huizen van Tangissart op de helling aan de overkant van La Thyle in de lentezon onder een blauwe hemel. Knap! Voor mij ging het rechtsaf het bos in voor nog een stevig vervolg van de klim. Eens die overwonnen, volgde een brede natte bosweg en ging het in een straat van La Roche lekker naar beneden om dan weer naar boven te moeten strompelen in een smal steil servitudenpaadje en uit te komen tot bijna in de tuin van de mensen die op de helling wonen. Rechtsaf achter de tuinen van enkele huizen na 42,50 km om 14.35 u.

Het servitudenpad ging over in een echt bospad om er na 43,5 km nog een splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en 35-50-60 km, waarschijnlijk omdat al deze afstanden de bevoorrading in Villers-La-Ville moesten kunnen passeren. In de diepte hoorde ik water stromen, vermoedelijk van het riviertje La Thyle, maar door het overvloedige groen kon ik er niets van zien. Het ging verder het bos in en na enige tijd volgde een korte, maar zware klim in een bocht van een half holle weg. Zwaar omdat de bodem er één wakke modderbrij was. Het was dus te voet naar boven. Ik kreeg er na de modder getrotseerd te hebben eindelijk nog eens een biker te zien en was opgelucht van vast te stellen dat ook hij te voet naar boven kwam. Er volgde nog een lange klim doorheen het bos tot ik uitkwam aan de witte vierkantshoeve en de enorm grote zendmast die ik onlangs nog gepasseerd was tijdens La Trace d’Hez. Heel in de verte zag ik de gele koolzaadvelden van waaruit ik daarstraks de mast al had zien staan. De biker van daarnet stak me hier voorbij. Even de betonbaan op om daarna het bos weer in te duiken naast de mast via de plek waar vorig jaar Tangissart een bevoorrading had staan. 45,22 km om 14.55 u en ik begon te verlangen naar het einde.

Het ging weer richting het bos over een zacht klimmend pad tussen bos en velden. Even een privaat overwoekerd zijwegeltje ingeslagen voor een sanitaire stop en terwijl ik daar stond zag ik op het pad nog drie bikers voorbijkomen. Ik was dus niet de enige die nog zo laat op weg was. De bosweg ging over in een servitude tussen huizen en tuinen in Court-Saint-Etienne en na een zachte afdaling bereikte ik weer gele koolzaadvelden en ging het een betonwegeltje op van waaraf ik de grote zendmast weer kon zien staan. Er volgde een plezant grasspoor tot aan een kasseibaantje dat diende gekruist te worden om een grindpad in te slaan dat er door een bos liep. Er stak me daar nog een snelle biker in een geel truitje voorbij. 49 km om 15.25 u. Twee lekker lopende veldwegen en een betonklim brachten mij weer naar Mont-Saint-Guibert waarbij ik in de verte en in de diepte het Institut Notre Dame des Hayeffes zag staan, de startplaats van de tweede tocht vanuit deze gemeente, dit jaar op 2 juni. Een mooie holle kasseiweg bracht me weer tot in het dorp. Er volgden nog enkele straten, waaronder de Rue de l’Orne in een vrij nieuwe wijk met mogelijkheid tot parkeren! Straatjes, afgewisseld met enkele servitudes brachten me weer tot de school in de Rue des Ecoles.

Daar was geen enkele biker meer te bespeuren, enkel lege tafels en banken onder de tent, en een man van de organisatie, ik vermoed een onderwijzer van de school, vertelde me dat “mijn vrienden” intussen vertrokken waren. Allicht! Ik veronderstel dat Peter gemeld heeft dat er nog een trage op komst was! Ze weten dat ik er een dagtocht van maak! Ik kreeg er nog water en twee wafels aangeboden en heb nog even gepraat met enkele mensen ter plekke. De jonge onderwijzer kende de site www.mtb-you.be omdat hij er deze tocht in de kalender plaatst. Een dame vertelde me nog dat er dit jaar vierhonderd deelnemers waren tegenover zeshonderd vorig jaar, maar dat men toch tevreden was met de opkomst. En dat er moeite gedaan wordt om wat de paden betreft niet uit hetzelfde vaatje te tappen als de toertocht Les Hayeffes. Afscheid genomen toen de medewerkers buiten kwamen om hun organisatie met een drink af te sluiten met de mededeling dat er over de tocht een verslag zou volgen, wel in het Nederlands. Mais je passe le bonjour à toutes les personnes qui ont organisées le VTT Du Bon Départ et merci pour l’accueil cordial, cet excellent rando et un dimanche superbe dans les environs de Mont-Saint-Guibert. Allicht rijd ik hier op 2 juni weer rond tijdens de VTT Des Hayeffes. En dat zal wel iets bijzonders worden omdat het daarvan de tiende editie is!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

11-05-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De straat over om een schilderachtig plekje te bereiken en over een zacht klimmend paadje te rijden dat voorbij een fris groen grasveld en een oude witgeschilderde hoeve met watermolen leidde.  Het Molenhof van Huldenberg.  Dan de grote baan over om al van bij aanvang de hoogte in gestuurd te worden over een vrij stevige klim in de Dreefstraat, voorbij enkele huizen en een kampeerterrein om zo een off-road-paadje te bereiken dat er omzoomd was door lage bomen.  Eens die bomen voorbij kreeg ik zicht op een knappe hoogvlakte.  Daar diende zich na 3 km het eerste probleem al aan, vermits er een splitsing was tussen de zwarte en de blauwe vaste route zonder verdere aanwijzingen.  Er stond een kaartje van Bloso, maar de rode bol “u bevindt zich hier” ontbrak op die kaart, dus dat was al niet erg handig.  Gekeken naar de mogelijk te rijden routes en afstanden.  De blauwe route was 30 km lang, dus dat leek me een goede optie.  Maar zoals nadien zou blijken ook de verkeerde!  Want dit was de blauwe route van Duisburg, terwijl de nieuwe routes van Huldenberg te bereiken waren via de zwarte route!  Linksaf gegaan terwijl ik dus rechts aan had moeten houden!

Er volgde een pad doorheen een knap open landschap met kleurrijke velden over een betonbaantje en een holle kasseiweg tot in Duisburg.  Daar voegde er zich na 5,5 km een rode route bij.  De omgeving was er knap, met mooie vergezichten.  Het ging er de knappe Raffelbergweg op, zacht klimmend in een open, glooiend, zonovergoten frisgroen landschap.  Op 7,50 km kwam dit pad uit in de Bredeweg te Vossem (Tervuren) waar een eenzame wielertoerist de enige levende ziel was.  Het loonde de moeite om eens achterom te kijken en het pad dat ik bereden had van hieruit in het landschap te zien liggen.  Aan het einde van de Bredeweg diende ik een baan te kruisen naar een stoffig off-road pad, de Dorreweg, waar het naar beneden ging  over grote stenen.  Daar stak me een andere biker voorbij, een neger dan nog wel, en die kom je maar zelden tegen op een bike!  Hij dook aldus net voor mijn wiel de Dorre Dondersteen in op 9 km na de start.  Dit is een knappe smalle buurtweg op de rand tussen bos en velden, bij aanvang lekker naar beneden hellend, waarna het oppassen is voor een aantal wortels en een geul links die wat door de begroeiing verstopt ligt, om tenslotte over te gaan in een goed berijdbaar smal paadje.  Dit alles doorheen een prachtige omgeving, even prachtig als de naam van het paadje!

Waar de Dorre Dondersteen weer de open velden bereikte, trof ik twee wandelaars en aan het volgende kruispunt van veldwegen twee vrouwen die aan Nordic Walking deden.  De open veldweg die ik diende te volgen ging over in een holle weg, zijnde Ten Hertswegen in Duisburg (Tervuren) op 10,5 km van de start.  De rode route die tot hier nog steeds samen had gelopen met mijn  blauwe parcours maakte zich daarvan los, maar er kwam nu een groene route bij.  Er volgde een mooi bospad dat langsheen een lange, deels door de tand des tijds ingestorte en weelderig met klimop begroeide muur doorheen een bos liep om weer uit te komen in de velden.  Daar reed ik even langsheen een vijver doorheen een prachtig landschap.  De rit voerde me dan naar en doorheen Vossem over een knappe servitude achter tuinen en langsheen een waterloop, ik vermoed de Voer.  12,90 km om 11.40 u.  Het ging door enkele straten en via een holle kasseiweg tot aan de Boterstraat in Vossem (14 km).  Om de rit verder te zetten over een afdaling  over een spoor in een bijzonder knappe holle weg waarvan de wanden steeds hoger en hoger werden.  In de hoogte grenzen de tuinen van de mensen die er wonen tot aan de bijna verticale wanden.  Het paadje luisterde er naar de naam Kerselaarstraat.

Eens deze holle weg weer uit ging het doorheen enkele woonstraten en diende ik een grote baan te kruisen aan een met verkeerslichten beveiligd kruispunt.  Aan de overzijde per vergissing rechtdoor gereden in een brede straat met mooie villa’s.  Op mijn stappen teruggekeerd, want de pijlen wezen in de richting van een paadje naast de grote baan dat Bosdelle gedoopt was.  Ik reed er een stukje in een kleine door bossen omzoomde vlakte, daarna door een stukje bos om een zacht klimmende holle weg te bereiken die me weer tot in de open velden bracht.  Een kasseibaantje voerde me tot in een straat, nog steeds in Vossem, na 17,86 km en om 12.05 u.  Links de baan op en weer rechtsaf om te zien dat de groene route en de blauwe route van elkaar scheidden.  Zoals gepland de blauwe route blijven volgen.  Na een kort stukje over het asfaltbaantje ging het na 19 km opnieuw de velden in om er gedurende anderhalve kilometer een mooie vlakke veldweg te treffen die er doorheen een open landschap met knappe vergezichten voerde.  Deze veldweg bracht me tot aan de Everbergsesteenweg, een rustig betonbaantje, om daarna de drukke Tervuursesteenweg in Leefdaal te moeten kruisen.  Een asfaltbaantje op doorheen een groene omgeving tot aan een soort kasteelhoeve waar het even zoeken was naar het volgende pijltje.  Er waren daar namelijk wegenwerken aan de gang en vermoedelijk was daardoor een pijltje verdwenen.

Het was rechtsaf een pad in dat doorheen een soort van parkdomein voerde.  Eens het parkbos uit werd het paadje smaller en liep het evenwijdig met een waterloopje, vermoedelijk weer de Voer.  Verderop was het gissen geblazen, want daar waren op een paaltje twee blauwe pijltjes bevestigd.  Het ene wees naar links, de waterloop over, het andere rechtdoor verder langs het water.  Even linksaf gereden, maar aan de volgende straat, ter hoogte van het parochiaal centrum, trof ik geen pijlen meer.  Wel een groen van een route die van de andere kant kwam en een blauw aan de waterloop dat naar links wees.  Geopteerd om de blauwe route evenwijdig met de beek te blijven volgen.  Tot dik 24 km bleef ik naast de kabbelende waterloop rijden over een plezant smal paadje tot het linksaf ging aan het kruispunt met een betonbaantje.

Het ging dan Leefdaal uit over een superknap smal paadje en stevig klimmend de hoogte in om uit te komen op een hoogvlakte met weer eens mooie vergezichten.  12.50 u.  Dan ging het verder over deze hoogvlakte tot ik op 27 km een assenweg bereikte.  Deze weg voerde me langsheen private bossen tot aan het kruispunt met een andere onverharde bosweg.  Even van het parcours afgeweken en links in plaats van rechts afgedraaid.  Ik bereikte een grote kalme baan (de Langestraat volgens een nadien bekeken kaartje) op de grens tussen Leefdaal-Bertem en Neerijse-Huldenberg aan een met klimop begroeid kapelletje.  Rechtsomkeer gemaakt en weer naar het parcours gereden.  Daar ging het lekker naar beneden over een kwistig van rotsen en stenen voorziene paadje dat er nog steeds de grens volgde tussen een privaat bos en de velden tot aan een grote witte hoeve in een knappe omgeving.  28,75 km om 13.20 u.  Ik vervolgde mijn weg over een landelijk kasseibaantje, de Ganzemanstraat in Neerijse.  Om via de Biezenstraat, een zacht klimmend betonwegeltje doorheen de velden, rechtsaf het bos in te rijden over het Ijsewandelpad.  30,82 km om 13.30 u.  Dit pad ging van een holle weg over in een veldweg.  Eens van tussen de bomen zag ik in de verte een watertoren staan die ik nabij de start had opgemerkt.  Ik reed dus terug in de richting van Huldenberg.

Een proefveldje voorbij waar de gezaaide gewassen voorzien waren van naambordjes.  Om daarnaast op 32 km linksaf een afdaling te treffen doorheen een knap hol pad tussen de bomen.  Ik bereikte weer de open velden waar aan een kruispunt van veldwegen een mountainbikekaart stond.  De zwarte route kwam er van de andere kant.  De “Veldweg” in waar ik een tegenligger trof die vermoedelijk op de zwarte route reed.  De baan over en weer linksaf om op 33,5 km een leuk paadje te treffen dat pijlsnel naar beneden voerde over een kwistig met stenen en rotsen bezaaid pad, één van de weinige technische stukjes op het parcours.  Ik bereikte de voetbalterreinen van VK Huldenberg en na 35,5 km was ik weer aan de sporthal De Kronkel.  14.15 u.  De rit was door mijn zijsprongetjes dus iets langer geworden dan de voorziene 30 km.

Geen zin om al naar huis terug te keren ben ik dan opnieuw vertrokken om de zwarte route van 15 km nog te rijden.  Het ging dus weer langsheen de fel klimmende Dreefstraat tot aan de splitsing op de grens met Overijse waar zwart en blauw scheidden.  Er kwamen twee jonge wielertoeristen aan die daar afstapten omdat beton er plots overging in kiezel en zij geen lekke smalle bandjes wilden riskeren!  De veldweg bracht me nu tot in Loonbeek-Huldenberg na ongeveer 40 km.  Over asfalt ging het dan de Vranksberg af en een grote baan over alwaar de groene vaste route de zwarte voor heel even vervoegde.  Onderweg kruiste ik daarbij de Jan Van der Vorstlaan, een naam die een belletje deed rinkelen.  Beneden aan de grote baan werd duidelijk waarom.  Daar heb ik namelijk al een aantal keren geparkeerd voor de jaarlijkse toertocht vanuit Loonbeek.  Aan die parkeerplek heb ik een slechte herinnering!  Door het afrijden van een borduur werd het plaatje waarop het stopcontact voor m’n fietsdrager is bevestigd verwrongen en in de achterbumper gedrukt, met scheuren in de bumper voor gevolg.  Maar onlangs heb ik het geluk gehad dat iemand m’n auto achteraan aanreed waardoor de hele bumper, en alleen de bumper, in gruizelementen lag.  Het zaakje is intussen netjes hersteld!  Er was al eens iemand tegen gereden, maar die had het hazenpad gekozen.  De laatste was eerlijk en heeft wel zijn gegevens achtergelaten.  Hij maakte ook de meeste brokken!

Er volgde een redelijk zware klim over een brede assenweg in het Margijsbos waarbij ik een eenzaam in het bos gebouwd huis passeerde.  Op 41,5 km bereikte ik weer een open vlakte.  Via de Grote Keistraat, een smal betonbaantje, ging het dan lekker neerwaarts.  Ter hoogte van het kruispunt met een grotere baan stonden enkele nieuwgebouwde huizen.  Er was daar ook een waterpoel vol gekwaak van brulkikkers.  Hier kreeg ik dan voor het eerst een pijl te zien die speciaal voor deze gelegenheid was aangebracht.  Indien ik vanochtend dus de andere richting zou hebben gekozen, dan had ik de toer kunnen rijden zoals hij bedoeld was!

Want een asfaltbaantje bracht me tot aan de plek waar speciaal voor deze maidentrip een splitsing was voorzien voor de routes van 36-48 km (zwart-blauw volgen voor de 36 km en zwart-blauw-rood volgen voor de 48 km) enerzijds en de routes van 15-27 km (zwart voor de 15 km en zwart-rood voor de 27 km) anderzijds.  Omdat ik er al 44 km op had zitten, leek het mij verstandig om bij mijn keuze te blijven en dus gewoon de zwart route verder te blijven volgen.  Ik bereikte dan over asfalt de bewoonde wereld van Sint-Agatha-Rode waar eveneens aanduidingen voor de gelegenheid waren aangebracht.  Omstreeks 45 km kreeg ik een leuk servitudenpaadje voor de wielen dat me langsheen een stukje bos en voorbij tuinen voerde vanaf een plek die “Onderbos” heette.  Met een mooi uitzicht over de omgeving.  Hier kreeg zwart het gezelschap van een rode route, maar aan de verkleurde pijlen te zien, was dat geen van recente datum.  Op palen waar zwarte pijlen waren bevestigd stonden er ook nieuwe rode bij.  Op 46 km ging het daar weer de velden in.  Om daarna een stuk bos te doorkruisen dat deel uitmaakt van het Staatsnatuurreservaat Rodebos- en Laanvallei (47 km).  Deze naam riep bij mij herinneringen op van andere toertochten, ik vermoed deze vanuit Loonbeek.  Het was niet de eerste keer dat ik in deze omgeving reed, maar deze tochten gingen meestal meer zuidelijk de richting van Waals-Brabant uit, naar de omgeving van Pecrot en Nethen, terwijl ik nu meer noordelijk had gereden in de richting van Tervuren en Bertem.

Op 48 km bereikte ik de bewoonde wereld van Terlanen (Overijse) waar ik een pijltje over het hoofd zag en daardoor even verkeerd reed.  Ik kreeg er eindelijk nog eens een andere biker te zien.  Ik kreeg er af te rekenen met een nijdige klim over een servitude, overgaand in een nog zwaardere klim over een kasseistrook in de Daleborreweg.  Omdat mijn pijp zo stilaan uit was ben ik over de kasseien te voet naar boven gestrompeld.  Eens boven gingen de kasseien over in een knappe veldweg, eerst vrij vlak en daarna lekker zacht naar beneden.  Hier liep de zwarte route samen met een groene.  Op 51,50 km reed ik het grondgebied van Huldenberg weer binnen en in een stukje bewoonde wereld gingen zwart en groen weer uit elkaar.  Zwart rechtdoor blijven volgen, ook al ging groen linksaf de hoogte in over een veelbelovend paadje.  Luttele ogenblikken later bereikte ik de sporthal De Kronkel, exact om 16.00 u en na 55,73 km.

Ik heb de route dus niet helemaal gereden zoals bedoeld was, maar dat kon de pret niet drukken.  Ik meende de oorzaak te leggen bij mijn late vertrek, maar blijkbaar waren er nog deelnemers die de verkeerde kant uit gingen kort na het vertrek na de klim in de Dreefstraat.  Daar in de omgeving liggen namelijk nog vaste routes die met dezelfde kleuren zijn aangeduid en iemand die niet van de streek is kan niet weten over welke routes het gaat.  Temeer daar op de kaarten de rode bol “u bevindt zich hier” overal ontbreekt!  Van de bevoorrading, de bikewash, de gratis consumptie en de andere faciliteiten die voor deze opening voorzien waren door de sportdienst Huldenberg in samenwerking met MTB Team Loonbeek, heb ik dus geen gebruik gemaakt.  De toer zelf is niet al te technisch en kan door elke mountainbiker gereden worden.  Er komen een aantal pittige beklimmingen in voor, men berijdt een aantal knappe holle wegen en het doorkruiste landschap is danig mooi dat het de moeite loont om eens in deze streek te komen biken.  Wie kennis wil maken met deze streek kan op 31 mei komen rijden vanuit Duisburg, begin augustus vanuit Loonbeek en ook de club Voervallei Vossem organiseert een jaarlijkse toertocht in december.

Het verslag van deze rit is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

06-05-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het was even gesukkel om een parkeerplaats te vinden, want in het straatje waar ik vorig jaar stond bleek een parkeerverbod te zijn.  Uiteindelijk een plekje toegewezen gekregen in de weide aan de andere kant van de Steenweg op Vilvoorde.  Daar was al direct hilariteit toen enkele deelnemers de banden van hun auto stevig bevuild door vrij verse koeienvlaaien aantroffen!  Ik ontsnapte zelf slechts op het nippertje aan de vegetarische taart die ik naast mijn wagen ter hoogte van het portier aantrof!  Wardje en zijn maat van 3-Cad-Systems gespot terwijl ze zich klaarmaakten.  Me ingeschreven bij Crash Biker voor de 75 km.  Elke deelnemer kreeg als praktisch aandenken een buff mee met als tekst “Straf in Bergaf en een bleke achteraf”, waarmee zij hun godendrank, die ze zelf Blaff doopten (bleke Affligem n.v.d.r.), promoten.  De Straf-in-Bergaf-Blaff-buff met andere woorden.  Nog een praatje gemaakt met Bergaffer Streets, tijdelijk op non-actief gezet na een ongelukkige smak op deze aardkloot.  Net zoals vorig jaar gaf hij voor wie dat wenste uitleg bij de grote routekaart aan de start.  Bij het vertrek Catwomen en haar gezelschap nog te zien gekregen.  Voor het eerst ontmoet toen ze een petotter had gemaakt in de Patotterij in Waasmunster (juli 2011)!  De eerste kilometers van de toer zou ik in hun nabijheid blijven rijden.

Het was 9.30 u toen ik vertrok, een uur later dan vorig jaar!  Mijn lot was dus al van bij de start bezegeld: ik zou hier als laatste arriveren!  Het ging de Steenweg op Vilvoorde op om een honderd meter verder rechtsaf een veldbaantje in te slaan.  Reeds na 750 m troffen we daar een eerste splitsing waar de twee kleinste routes zich losmaakten van de rest.  Er volgde een korte singletrack in een strook bos waar de bodem bedekt was met honderden witte anemonen.  Nu de temperaturen iets hoger zijn ziet men alles letterlijk groeien en open barsten.  Ook de paardenbloemen en margrietjes waren reeds overal tegenwoordig.  Het weer was mooi, beter dan voorspeld, de zon beloofde er een mooie dag van te maken!  Tot 2 km volgde een hobbelig veldpad.  Tot 5 km volgde een mooi smal veldpad tussen frisgroene velden, naast een bosrand, om uit te komen aan de Waaienberg in Droeshout, de plek waar tijdens het laatste weekend van juli de Waaienbergkermis met de Boerenbike neerstrijkt!  Wie dit nog nooit meegemaakt heeft, moet beslist eens naar daar komen!  Eventjes ging het er over de landelijke asfaltbaantjes om op 6 km opnieuw een splitsing te treffen tussen de 15-30 km en de rest.  Er volgde een singletrack op de rand van bos en veld, dus tussen bomen en prikkeldraad.  Even uitkijken dus!  Een moeder ontfermde zich over haar wenend kind.  Verderop stonden in een bocht nog een broertje en zusje te wachten.  Vanaf het smalle veldwegeltje doken we een bos in.

Van 8 tot 9 km volgden de eerste twee echt stevige klimmetjes in het open veld.  Het gezelschap van Catwomen had het daardoor te warm gekregen en stond aan de kant om hun jas uit te trekken.  Had ik tot dan toe in hun zog gereden, hier speelde ik hen definitief kwijt.  We reden toen over de buurtweg of kerkwegel Bosveldweg.  Vele paadjes dragen hier een naam, vermeld op kleine bordjes.  10.00 u.  Tijdens een afdaling over een stukje asfalt ter recuperatie stoven enkele mannen met de drie apen “horen, zien en zwijgen” op hun truitjes me voorbij.  Na een veldweg trof ik na 11 km de splitsing waar de 30 km apart ging van de rest.

Via een assenweg naast de spoorlijn ging het lekker naar beneden om een stukje bewoonde wereld te bereiken, een kruispunt van een iets drukkere weg over te steken (volgens mij was ik hier met de auto gepasseerd) en om daarna een klim aan te vatten in een veldweg na 12,5 km.  Die weg leidde naar de rand van een klein natuurgebied, waar we een bos in doken over een iets vochtiger paadje.  Na een volgende veldweg volgde weer een stevige klim waar ik achter een biker kwam te rijden die hetzelfde trage tempo aanhield als ik.  Op 15 km kwam een splitsing waar de 55 km zich losmaakte van de 65-75-95-105 km.  Ik reed intussen in het Heierveld op het grondgebied van Asse.  Toen ik in een open vlakte met hoogspanningsmast kwam, herkende ik de plek waar ooit de bevoorrading van de Boerenbike stond.  Toen ik er even halt hield stopte een Strafinbergaffer met zoontje er met zijn terreinwagen.  Om te melden dat ik nog een heel stuk te rijden had!  Dat klopte, dus ik hoopte dat de pijlen niet te snel opgeruimd zouden worden!  Via de veldweg reed ik Kobbegem binnen waar op een plein nabij de kerk ook ooit een bevoorrading stond van de Boerenbike editie 2011.  Toen kwam ik er de Weetabix-boys en Hookipa tegen.

Het was even klimmen door de straten in het centrum van Kobbegem.  De school/jeugdhuis ’t Ressorke voorbij om puffend de volgende landelijke veldweg te bereiken.  Deze bracht me naar een prachtig glooiende hoogvlakte en tot de splitsing waar de 65 km haar eigen weg op ging.  Voor mij was het linksaf en in de verte zag ik na 19 km de gele tentjes van de eerste bevoorrading staan op dezelfde plek als vorig jaar.  De tragere biker van daarnet was de enige andere present.  Eén van de mannen ter plekke wist me te vertellen dat ik er vorig jaar als laatste was gepasseerd!  Dat was nu niet het geval, want er kwamen nog twee bikers toe.  Dit jaar waren er blijkbaar meer latere vertrekkers, ook voor de grotere afstanden.  Misschien omwille van het mooie weer!  Vorig jaar was het een hondenweer en lag alles er zeer zwaar bij nadat het de ganse nacht van vrijdag op zaterdag geregend had!  Modderdabben van begin tot einde was het toen!  Zwaar afgezien!  Ik had nu vrij behoorlijk gefietst.  Mijn gemiddelde lag hoger dan gewoonlijk, maar het zou tijdens de rest van de rit naar de gebruikelijke lage waarde zakken!  Fruit, cake en sportdrank stonden op het menu.  Groot was mijn verbazing van aan de horizon de basiliek van Koekelberg en de bollen van het Atomium te zien!  Wat een tegenstelling!  Vanuit zo’n landelijke omgeving deze kenmerkende gebouwen van ’s lands hoofdstad te kunnen aanschouwen!  10.45 u.

Onmiddellijk na de stop kwam er een splitsing tussen de ritten van 95 km en 75-105 km.  De vooropgestelde 75 km gevolgd, linksaf en nog eens linksaf over de hoogvlakte om de tentjes van de stop weer in de verte te zien staan.  Ik reed er over het Dertienbunderswandelpad!  Klimmend over een betonbaantje en klimmend en dalend over een veldweg kreeg ik het Atomium nog van dichterbij te zien.  Op 22,5 km kwam er even een stukje bewoonde wereld en werd ik in een bizarre servitude gestuurd die via het rommelige erf  van een hoeve en langsheen dito tuinen naar de achterliggende velden voerde.  Alsof ik door de mensen hun tuin reed!  Er lag daar wel veel brol en puin.  In het opmerkelijke paadje werd ik verder geconfronteerd met wortels, lage takken waarin ik bijna met m’n helm bleef hangen en schrikdraad die ik op een haar na miste!  Het was er plezant rijden omdat het zo bizar was!  Het geluid van de nabije snelweg zwol aan en even later reed ik over een graspad dat er naast liep, goed voorzien van wortels, stenen en diepe sporen, vanaf de Obbergenstraat in Asse.  Ik heb hier nog al gereden, ook tijdens andere tochten (Ganshoren?) en op dat paadje over een schuine helling heb ik het niet zo begrepen.  Me even opzij gezet om een meer zelfzekere biker te laten passeren.  Eigenlijk was het deze keer bij dit droge weer behoorlijk te doen.  Maar je moet er toch opletten voor de soms diepe sporen en als het er nat bij ligt is het andere koek!  Verderop rijd je dan voorbij de Health City.  Eens daar voorbij ging het de brug van de snelweg onder.  25 km om 11.15 u.

Direct na de brug weer linksaf tussen de struiken.  Het is zeer jammer dat daar een enorm sluikstort te bewonderen is!  Dat mensen zich daar mee bezig houden!  Naar daar komen om uw gewoon huisvuil te dumpen!  Sommigen zijn nergens voor verlegen!  Het paadje leidde me naar nog meer bos en samen met twee anderen bereikte ik het crossparcours dat daar in de loop der jaren aan de rand van het Laarbeekbos is ontstaan.  Ook hier plaatsen met rotzooi en achtergelaten flessen.  Er lag ook een helm naast een halfvol flesje cola.  Daarom maar even opgelet om geen downhiller voorbij te zien stuiven!  Dat zou nogal vonken geven!  Want er liggen daar enkele stevige heuvels!  Echte bikkels en meer begenadigde bikers kunnen hier hun hart ophalen over de bulten, putten en steile afdalingen.  Aan deze stramme ondergetekende is het minder besteed!  Ook omdat ik alleen rijd en na een eventuele val niet zieltogend zou blijven liggen!  En omdat ik in het dagelijks leven op mezelf ben aangewezen kan ik me geen gebroken ledematen permitteren!  En omdat ik een pannenkoek ben!  Naar het einde toe kwam er een voor mij onmogelijke klim!  Terwijl ik naar boven strompelde kwam er nog een biker toe.  Mij aan de kant gezet om te zien dat deze kerel zonder verpinken naar boven reed!  Hij dreigde even in moeilijkheden te komen aan een dikke wortel, maar smeet zich er met een extra krachtinspanning over om fietsend helemaal tot boven te geraken!  Ik kan daar enkel van dromen!  Van 26 tot 27 km reden we doorheen dit stukje van het Laarbeekbos in Jette, vlak naast de snelweg ter hoogte van de verkeerswisselaar van Groot-Bijgaarden.  Het bos wordt er met verdwijning bedreigd mocht de snelweg ooit verbreed worden.  Een groepje van vijf bikkels vloog me voorbij.

Het ging dan onder een brug van de snelweg over onverhard terrein om dan zacht klimmend een open landschap te bereiken.  Links een knap zicht op de verkeerswisselaar en de skyline van Brussel.  Men ziet er ook de grote appartementsblokken met gekleurde gevelplaten staan op het grondgebied van Ganshoren.  Het Laarbeekbos gaat daar over in een prachtig park dat op zonnige zondagen veel wandelaars uit de stad aantrekt.  Daar vertrekt ook een toertocht.  Dit jaar helaas afgelast omwille van de onberijdbare ondergrond na het vele smeltwater.  In een glooiend open landschap met knalgroene velden bereikte ik de plek waar de Neerzellikstraat in Relegem-Asse overgaat in de Schapenbaan in Zellik-Asse.  De toer voerde me door Relegem om daar omstreeks 29 km zeer mooie landelijke wegen te treffen.  Aan een kruispunt van veldwegen bemerkte ik rechts in de verte een wit kapelletje waar ik tijdens een Boerenbike (2010) mijn blaas ooit geledigd heb.  31 km en 11.50 u.  Op 33 km kruiste ik een grote baan in Asse-Zellik.  Dan ging het op, af en nog eens stevig naar boven in een asfaltbaantje dat luistert naar de naam Kortemansstraat in Bekkerzeel.  Plaatsnamen waar ik nog nooit van gehoord heb!  Waar schapen zich te goed deden aan mals gras ging het links op een smal spoor de velden in.  Nadat ik vijf motorrijders had laten passeren.  De bodem lag zodanig hard dat hun doortocht geen sporen naliet.  Vanaf het smalle zacht klimmende paadje tussen nog meer groene weiden met grazende schapen bereikte ik het Sint-Bavowandelpad.  Even achteromgekeken naar het wegeltje dat ik bereden had.  Soms moet je eens stoppen en omkijken om de pracht van de omgeving op te nemen.

Omstreeks 35,5 km hoorde ik het geluid van de snelweg weer aanzwellen om deze op 37 km te kunnen zien liggen wanneer ik door een open weidevlakte reed.  Ik kreeg hier nog eens twee bikers te zien.  Het ging een smal brugje onder waar ik vanochtend met de wagen ook gepasseerd was in mijn zoektocht naar de start toen ik in Merchtem met een omleiding werd geconfronteerd.  Aan de andere kant van het brugje was een manege, gelegen aan de voet van de snelweg.  Ik herinnerde me deze plek van een vorige uitgave.  Van zodra ik het brugje onderdoor was, bevond ik me op een schilderachtig plekje in het Pajottenland op het grondgebied van Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek).  Een veldweg voerde me naar de plaats van de tweede bevoorrading op een kleine parkeerplaats naast een grotere maar kalme baan.  Het aanbod was hier nog ruimer dan aan de eerste stop, met fruit, cake met en zonder chocolade, ander lekkers, water en sportdrank.  Aan de lege bidons in de kant te zien hadden de bikers hier al veel verzet!  De bikkels van de 95 en de 105 km passeerden hier een tweede keer na hun extra lus.  Ik zag nog net één van de mannen van 3-Dad-Systems wegrijden.  Even later kwamen enkele rijders van de Goodfellas uit Dendermonde toe, waaronder Flaming-Jakke, Boxer en twee mannen die op foto’s stonden die ik bij mijn verhaaltje over hun toertocht in Sint-Gillis-bij-Dendermonde had geplaatst.  Zij hadden de extra lus van de grootste afstand achter de rug en hadden het over een naar look ruikend bos dat ze gezien hadden.  Omwille van de bloemen die er nu open stonden!  Jakke vertelde dat de lus de moeite waard was, maar 75 km zou voor mij wel volstaan vandaag!  Na een babbel met de Goodfellas en de helpers van Straf in Bergaf die de stop bemanden, weer op weg.  12.30 u.

Na deze stop dook ik het Borréboske in en het was beter berijdbaar dan voorheen.  De vele omgevallen boomstammen bleken opgeruimd.  Het was wel uitkijken voor stronken en de korte bochtjes tussen dicht op elkaar staande boomstammen speelden me parten.  Er liggen daar op diverse plaatsen ook een aantal diepe sporen en putten waar ik het niet zo op begrepen heb.  De Goodfellas haalden me in en ik heb ze aan een gevaarlijk dropke met wortel wijselijk laten voorgaan.  Ze hoeven mijn geklungel niet te zien.  De doortocht van deze strook bos eindigde met een moeilijk weidespoor vol putten en groeven naast de snelweg om uit te komen in de Assestraat te Sint-Ulriks.  Samen met een andere eenzame biker de velden weer in over een smal spoor en de buurtweg Kerselaarsweg die er eerder vochtig bij lag.  Het smalle paadje met wortels dook een bos in en liep er naast een kabbelend beekje.  Een knap plekje omstreeks 41 km.  Tot 43 km volgden een aantal servitudepaadjes langs weiden, langs tuinen en tussen huizen.  Sommigen daarvan gingen stevig op en af.  Ik trof paden met wortels, stenen en tussen prikkeldraden, passeerde twee wandelaars die met hun hond op schok waren om dan de hoogte in gestuurd te worden op de smalle buurtweg Mulweg.  Na dit zacht klimmend pad arriveerde ik op de Boterberg in Bekkerzeel-Asse.

Net zoals tevoren al het geval was geweest, werd ik over het Petrus Ascanuswandelpad gezonden dat zich in Bekkerzeel tussen de paardenweiden slingerde.  Aan een bos gekomen trof ik weer diep uitgesleten sporen en een weinig slijk.  44,5 km om 13.30 u.  Een knap weidespoor voerde me op en af tot aan een moderne boerderij waar eendenlever wordt geproduceerd.  Arme eenden!  Daar even halt gehouden en eens achterom gekeken met een prachtig zicht over de omgeving die ik was gepasseerd, het paadje dat ik bereden had nu in de diepte gelegen.  Op 46,5 km trof ik nog eens een andere biker.  Vermoeidheid begon toe te slaan.  Tussen de 40 en de 50 km vorderde ik slechts langzaam en duurde het lang eer elke volgende kilometer zich op het tellertje afklokte.  Een smal paadje voerde me lekker naar beneden in een knap glooiend landschap.  Alles ziet er veel mooier uit in een badende zon en met fris lentegroen.  Ik vermoedde in de omgeving van een vijver te rijden, maar kon me de naam ervan niet meer herinneren.  Ik bleek gelijk te krijgen toen ik het bordje “Terlindenvijverstraat” (Asse) te zien kreeg.  Samen met een andere biker dook ik leuke woeste servitudes in tot 48 km.  Daar was een splitsing tussen de 40 km en de 55-65-75-95-105 km op het traject van het Kruisborrewandelpad.  Ik kreeg de Terlindenvijver zelf te zien en kort na de vorige volgde weer een splitsing (nummer 10) waar nu de 55 km apart ging van de rest.  Handig was de vermelding van de nog te rijden afstanden voor elk gekozen traject.  Vermoeide zielen gaan immers soms van hun route over op een vermeend kortere afstand, maar komen dan bedrogen uit.  Want de 55 km had nog 33 km voor de boeg, terwijl dat er voor de langere afstanden nog slechts 27 km te rijden waren!  Ik kreeg mooie landelijke paden in het land van Asse voor de wielen en kon er genieten van prachtige vergezichten.  Knap!

Van 51 tot 52 km was het puffen in de zon bij een zware klim over een betonbaantje tot in de landelijke Museumstraat.  Er kwamen fietsers, bikers en een jogger naar beneden.  Toen ik even stond uit te hijgen aan de kant naast een huis staken twee bikkels me voorbij.  Er kwamen mooie paden, soms ferm klimmend en het loonde de moeite van af en toe eens te stoppen en achterom te kijken naar de knappe omgeving.  Na 53,75 km bereikte ik met nog een biker de Terlindenweg.  Ondanks het feit dat het al 14.15 u was, bleken er nog steeds anderen onderweg.  Een veldweg en servitudes voerden me doorheen een iets meer bewoonde wereld waar blijkbaar veel paardenliefhebbers wonen, te zien aan deze dieren die er veelvuldig in weiden stonden.  Omstreeks 55 km diende ik een grote baan te kruisen en bereikte ik een woonwijk waarachter een groot, schijnbaar verlaten gebouw stond.  Dat moet een stuk geweest zijn van de school die ik daarna passeerde toen ik door een stukje bos reed.  De rotzooi die er vorige keren over de omheining lag was weg, er zullen strafstudies geweest zijn!  Op 53 km bemerkte ik de kleine parking waar een vorige keer een bevoorrading stond.  Deze keer al opgedoekt?  In het volgende landelijke paadje was het uitkijken voor spoorvorming en een groep wandelaars waarvan de kinderen met walkie-talkies speelden.  Nogmaals een eenzame biker te zien gekregen die informeerde of alles in orde was, omdat ik even aan de kant stond.

Omstreeks 57 km trof ik een ferm beslijkt paadje waar het ook nog uitkijken en bukken was voor laaghangende takken.  In de woonstraat die daarop volgde lagen de gedroogde brokken slijk van de voorgangers.  Servitudes en weidepaadjes voerden me naar de derde stop.  Niet opgedoekt, maar op een andere plek waar hij vroeger nog al had gestaan.  Op het erf van een eenzaam huis tussen de velden.  Het aanbod was er even ruim als aan de vorige stops.  En dat voor vier luttele euro’s inschrijving!  De biker van daarnet was nog present en er arriveerde nog een late Nederlander.  Ook de groep wandelaars kwam toe.  De kinderen kregen ook van het lekkers aangeboden, ook al was de kleine jongen er blijkbaar eerst niet gerust in toen ik met mijn ontzagwekkende blik iets te dicht bij de schaal met de geprefereerde sneden cake bleek te staan!  Cake waarover ik niets in de pap te brokken had!  Door de groep was er meteen wat ambiance.  De stop stond op 60,75 km van de start en inmiddels was het 15.00 u.  De Nederlander haalde me kort na mijn vertrek weer in en zo was ik de laatste op het parcours.

In de omgeving van de prachtige tussen de bomen gelegen kastelen Borghstadt en Putberg (Asse) was er in het bos de keuze tussen “technisch” en “gewoon”.  Vermits gewoon voor mij soms al technisch genoeg is, gekozen voor het laatste.  Ook tegenover het kasteel Putberg liggen een aantal knappe tracks die ik al tijdens andere tochten voor de wielen kreeg.  Op 61,5 km kwam er een splitsing waar de 30 km apart ging van de rest.  Een bordje toonde dat ik nog 14 km te gaan had!  Het aftellen kon beginnen.  Een veldweg bracht me na een zeer stevige off-road-klim tot in de Platijn in Asse om voorbij de taverne Hof Ten Eenhoorn te rijden en de volgende zware klim aan te vatten.  Dit voor ruim een kilometer over een assenweg.  Als recuperatie volgden daarna enkele meer vlakke of zachter klimmende veldwegen.  Op 64 km passeerde ik twee keren de Kruisborrekapel en enkele kleinere kapelletjes in de omgeving daarvan.  Ook de voor mij ondoenbare klim aan het Kruis van Sjat stond op het menu.  Er zaten twee wandelaars op het bankje.  De doortocht van deze schilderachtige plek met de vele witte kapelletjes eindigde met de forse beklimming van de Kruisborreweg tot de Edingsesteenweg die we kruisten ter hoogte van Café De Koekoek.  Het mooie paadje langsheen het bos naar beneden en voorbij de blinde muur van een hoeve herinnerde ik me nog levendig van eerdere passages.  Tijdens de Boerenbike kregen we hier ooit hele horden bikers van de toertocht vanuit Borchtlombeek-Roosdaal als tegenliggers!  We kregen een aantal private paden over velden en domeinen voor de wielen om een pad te bereiken tussen de weiden van waaraf men mooie vergezichten te zien kreeg.  66 km en 15.40 u.

Er volgde een plezant paadje dat zelfs dwars door een tuin liep.  De bewoners hadden er een bordje gehangen met de vraag om voorlopig het bospaadje te nemen tot het gras weer volgroeid was na de heraanleg.  Het pad dook daarna tussen twee dicht op elkaar staande huisgevels een straat in.  En zo arriveerde ik na 66,75 km in Asbeek.  Aan het einde van een smal paadje trof ik nog een splitsing waar de 30 en de 55 km apart gingen.  Nog 8 km te gaan!  Aan een bocht voor een boomgaard kwamen de herinneringen aan de zware editie van vorig jaar weer boven.  Hier had ik toen zin om in zitstaking te gaan, compleet afgepeigerd van het modderdabben!  Op deze plek heeft Phille81 me toen opgeraapt en mee op sleeptouw genomen!  Niet te schatten dat dit al een jaar geleden is!  69 km om 16.00 u.  Er volgden nog een lastig grasspoor, hier en daar zacht klimmend, en een zeer vervelend hobbelig paadje.  Daar trof ik inboorlingen, een vader met vier kinderen.  Hij ontfermde zich over een huilende jongen die het niet meer zag zitten, het meisje reed achter hem en boven aan de zachte klim stonden twee andere zoontjes te wachten.  Na het kruisen van een grote baan, nog steeds in Asse, volgde een veldweg in een meer open landschap.  Deze leidde me naar een singletrack op de rand van bos en veld.  Goed voorzien van diepe sporen en verraderlijke putten en met een verhoogd risico op nekbreuk.  72 km.  De Nederlander van aan de derde stop bleek dan toch niet de laatste, want er stak me hier nog iemand voorbij.  Om 16.30 u passeerde ik het knap gerestaureerde kerkje van Mazenzele na exact 73,73 km.  In het schooltje was er vermoedelijk opendeurdag, te zien aan de springkastelen en de vele mensen op de speelplaats.

Na nog een stukje door de velden en straatjes kreeg ik de grote kerk van Droeshout en het einde van de tocht in het vizier!  Na 76 km was het welletjes geweest!  Er zaten medewerkers en nog enkele bikers van de 1110 deelnemers die vandaag in deze contreien rond hadden getoerd.  Nog nagepraat met enkele bikers van Straf in Bergaf bij het genieten van een Blaff en twee pistolets met kaas.  Daarna begon de opruim van de tenten en de geïmproviseerde douche.  Er komt heel wat bij zo’n organisatie kijken en na afloop duurt het nog een paar dagen eer alle materiaal terug is waar het wezen moet.  Traditiegetrouw zouden de Bergaffers deze dag afsluiten met een barbecue voor iedereen die geholpen had.  Het vuur was al aangestoken.  Zoals zo vaak trof ik mijn auto nog moederziel alleen aan in de parkeerweide!  Vlot en tevreden over de A12 weer richting Antwerpen gebold.  Met de vele positieve reacties over hun toertocht en organisatie kunnen de mannen uit Opwijk weer een punt zetten achter de editie 2013.  Allicht tot met de Boerenbike van de KWB vanuit de grote tent met orgel op de weide aan de Waaienberg op de laatste zondag van juli!  Met mijn excuses dat het verhaaltje wat op zich heeft laten wachten omwille van een zeer drukke werkweek!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

03-05-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De klok voor de tijdsregistratie toonde dat de chronorijders al meer dan een uur onderweg waren.  Aan de start kreeg ik nog twee bekenden te zien.  Karel van de Bierbikers die, naar ik achteraf te lezen kreeg, alle lof kreeg omdat hij zich over een zwaar ten geval gekomen man had ontfermd.  Ook Koppigaard kreeg ik te zien en te spreken.  Groot was mijn verbazing toen ik de lange rijen wachtenden zag staan aan de inschrijving in de Salle Notre Dame, de plaatselijke parochiezaal!  Even geduld was dus nodig.  Als aandenken kreeg men een t-shirt.  De eerste keer was dat een speciale sleutelhanger-flesopener, de twee volgende keren heb ik zelf niets gekregen.  Pas om 9.45 u kon ik vertrekken, dat was ruim later dan gehoopt.  De tocht begon al direct met een klim tot 2,75 km (verplaatsing naar de start van 1,75 km inbegrepen) over een betonbaantje.  Linksaf een servitude lekker naar beneden en een hobbelig paadje tussen lage struiken om een singletrack in het eerste bos te bereiken.  De singletrack liep er in een prachtige maar vochtige omgeving evenwijdig met een riviertje, vermoedelijk de Ry d’Hez, dat we via een aantal betonnen en geïmproviseerde bruggetjes hier en daar dienden te kruisen.  Voor de chronorijders zullen deze smalle brugjes wel voor opstoppingen gezorgd hebben.  Maar de omgeving was zo knap dat ik direct weer wist waarom ik zo graag naar hier kom.

Knap, maar ook zwaar voor mij!  Op 4 km diende zich een zware off-road klim aan over een kiezelpad met als beloning een leuke afdaling in een eerste holle weg.  Ik hoorde een bekende stem naar me roepen en daar stoven de Bierbikers voorbij met aan kop Pierrot Le Fou en Hilde die voor haar mannelijke clubgenoten niet moet onderdoen!  Ik wou dat ik ook zo kon vlammen!  Van uit het bos kruisten we kort een open grasvlakte en zag ik het gezelschap het volgende bos in duiken.  Daar was het nu klimmen in weer een holle weg na 6 km.  Mooie paden passeerden onder de wielen, dan ging het naar beneden en naar boven in een holle weg.  Tijdens een vlak stukje in een vochtig bos naast een beek kreeg ik een hele tijd het gezelschap van een jong koppel, man en vrouw, waarvan de man telkens zijn meisje opwachtte omdat ze nog niet al te zelfzeker was om hindernissen zoals een vettige plek, een wortel of gevallen boomstam te bedwingen.  Ergens ben ik hen dan toch definitief kwijtgespeeld.

Dat zal wel geweest zijn tijdens de zware beklimming van een holle weg over een smal spoor aan de zijkant.  Het feit dat ik opgeslokt was door een treintje gaf me vleugels.  Met de moed der wanhoop ben ik boven geraakt.  Ik mocht niet stilvallen omdat anders iedereen had moeten afstappen!  De aanwezigheid van anderen geeft me vaak de motivatie om door te gaan in plaats van bij voorbaat al te denken dat het toch niet zal lukken!  Ik was toch opgelucht van boven te zijn.  We kwamen uit het pad tevoorschijn op een asfaltbaantje in een stukje bewoonde wereld van Baisy-Thy, deelgemeente van Genappe.  Om 10.35 u had ik slechts 9 km afgelegd!  Chronorijden is voor mij dus een verloren zaak en weggegooid geld!  Langsheen enkele huizen van Baisy-Thy ging het tot in een open veld om er getrakteerd te worden op een zacht hellende afdaling, zodat de kilometerstand iets sneller en zonder moeite de hoogte in ging.  Seingevers bewaakten de oversteek van een straat en aan de overkant ging het een afdaling op van een servitudepad in de richting van een bos.  Op dat pad was het uitkijken voor wat slijk, wortels en prikkeldraad.  Ook de twee Franstaligen achter mij hadden het niet begrepen op de “barbelé”.  10,5 km.

Er volgde een zachte klim in de velden waarbij ik achter een vader met zijn twee kleine zonen reed.  Die kereltjes waren het blijkbaar gewend van hier te fietsen, want die geraakten zonder veel problemen de helling op.  Eens boven bereikten we een veldweg in een open vlakte.  Het deed me denken aan de omgeving van dat eenzame kapelletje in Bousval.  Om daarna weer lekker naar beneden te kunnen bollen over die veldweg die overging in een holle weg vol keien.  Daar schrok ik wel twee keren van jonge kerels die in volle afdaling plots nog voorbij staken.  Op 12 km bereikte ik weer een stukje bewoonde wereld en reed ik naast een lange muur in de Rue de Thy (Genappe).  Even van het parcours afgeweken om te zien wat dat daar kon wezen.  De ommuring van een soort kasteelhoeve.  In ieder geval geen gewoon huizeke, maar verder geen aanwijzingen wat naam of plaats betrof.  Er volgde een klim over asfalt langsheen enkele huizen, gevolgd door een leuke off-road afdaling over veld en een hol steenpad om te arriveren in Bousval (Genappe).  Kort daarna trof ik op 15 km en na een ferme klim een splitsing tussen de 15 km (kids/initiatie) en de 32-51-72 km.  11.00 u.

Na een door seingevers beveiligde oversteek volgde een klim in een assenweg en holle weg, reden we op een assenweg een brugje van de autoweg onder en volgde een lange, knappe genietbare afdaling over afwisselende ondergrond, dan weer in een meer open omgeving, gevolgd door een stuk bos en holle wegen.  Ik kwam uit op een plek waarvan men uit de hoogte een mooi vergezicht had over een groene omgeving met daarin enkele prachtig gelegen grote witgeschilderde huizen.  Bij het in gaan van een bos was het eerst even te voet over een paar te dikke wortels om dan te kunnen genieten van een volgende singletrack.  Hier kreeg ik nog eens wat meer bikers te zien.  18 km.  De ondergrond werd zeer zanderig om getrakteerd te worden op een vermoeiende klim tussen de struiken op een eerder gehavend pad vol stenen, wortels en dood hout.  Eens het bos uit stond daar een grote hoeve aan een weide vol koeien die naar de bikers kwamen toe gelopen en ging het lichtjes naar beneden.  Aan het kruispunt van veldwegen was het linksaf en daar stonden twee Bierbikers even aan de kant, ik veronderstel een moeder en haar zoon.  Omdat ze recent nieuwe pakken dragen had ik dat te laat gezien.  Vanaf toen bleef ik een hele tijd in hun buurt rijden omdat ik af en toe eens halt hield om uit te blazen en zij hetzelfde deden.  Zo staken we elkaar afwisselend voorbij.  Ik vermoed dat het tweetal rustig een kleinere afstand reed terwijl de bikkels van de Bierbikers de grote toer vlamden.  Om samen te arriveren.

Er doemde weer een zware bosklim op doorheen een holle weg, gevolgd door een plattere assenweg en een licht klimmend bospad tot aan de eerste bevoorrading op 21 km.  Intussen was het omzeggens middag.  Het aanbod op de lange tafel was ruim: van bananen en appelsienen, over zoete cake, koeken, m&m’s tot zoute hapjes.  Als drank groen en rood gekleurd water, typisch voor de tochten in de streek.  Blijkbaar waren de mensen er zo goed als door hun voorraad bekertjes heen.  Na de rust werden weer de registers open getrokken en volgde er tot 22,5 km een pittige klim in het bos, licht stijgend in een mooie omgeving.  Helaas was het goed te zien dat de chronorijders Aquarius hadden toegestopt gekregen, getuige de weggeworpen flesjes.  Ook verder op het parcours kwam ik er soms nog tegen.  Het zou niet mogen.  Die mannen rijden natuurlijk voor hun tijd, dus ergens kan je dit verwachten.  Misschien beter niet uitdelen!  Uiteraard kunnen bekers ook worden weggeworpen.  Men kan moeilijk een tuinslang in die mannen hun bek steken om te laten drinken!  Allicht zullen de mensen die de pijlen weer ophalen dit zien en ze opruimen of laten opruimen.  Ik had het gevoel plots alleen te rijden.  Ik zag enkel één biker voor me in de verte de veldweg beklimmen.  Die sloeg aan de volgende kruising verkeerd af en keerde op zijn stappen terug.  Een biker achter me zag dat ik daardoor twijfelde, maar de pijl wees toch duidelijk naar rechts en was voorzien van een onderbordje met “Cap Nord” op geschreven, wat dat ook moge zijn.

Misschien was dit de naam van het prachtige private bos dat we bereikten.  Eén pad dat er door liep was gemarkeerd als “publiek wandelpad” en dat werden we op gestuurd.  Ik reed er tussen imposante kale beukenbomen, terwijl de bosanemonen op de grond hun gele jasjes aan begonnen te trekken.  Over een week à twee weken kleuren vele bossen hier geel en wit door de anemonen en blauw door de wilde “blauwe druifjes”.  Even opzij gaan staan voor een groepje wandelaars dat me tegemoet kwam op een plek waar het pad zeer smal was.  Eens deze knappe plek voorbij arriveerde ik in de Rue Bois des Conins te Bousval (25 km).  De Konijnenbosstraat zal het wel niet zijn.  Genoteerd om de plek nadien te kunnen lokaliseren.  Wat volgde was een megaplezante afdaling van een bospaadje tussen twee poortjes waar je uw fiets over diende te tillen.  Ik reed er weer in het zog van moeder en zoon Bierbiker.  Op een stukje asfalt ging het de beek “Le Gala” over.  Op deze schilderachtige plek stonden enkele mooie oude huizen.  Een paradijselijke plek om te wonen!  Er kwam een zware klim op een pad tussen prikkeldraad.  Daar liepen veel koeien rond.  In de verte zag ik de twee Bierbikers op de top staan.  Pech?  Dat bleek niet het geval, wel rust- en drinkpauze.  Het pad luisterde naar de naam Chemin de la Terre Franche.  Een hele mond vol voor zo’n nijdig smal onverhard wegeltje.  26,75 km.

Thans volgden als recuperatie enkele vlakkere wegen in een open landschap tot een met seingevers beveiligde kruising en een leuke afdaling op 29 km.  Wie daalt dient daarna weer te klimmen en deze keer over een oud smal kasseibaantje.  Samen met de Bierbikers even aan de kant in een inham om een tractor te laten afdalen.  Die moet wel in conflict gekomen zijn met de bikers die op enige afstand volgden en ook al op de kasseien reden.  Er was geen plek om uit te wijken, het pad net zo breed als de tractor en tussen twee verticale wanden.  Ik heb niet gezien hoe ze het hebben opgelost!  In het zog van de Bierbikers ging het een zacht klimmend bospad op (na 30 km om 12.50 u), gevolgd door een klim in een holle weg.  Na een beveiligde oversteek lekker naar beneden over een grindpad richting een bewoonde wereld.  Daar kwam een vlak paadje dat in een strook bos achter eendere huizen van een nieuwgebouwde wijk in Bousval naast een kronkelend beekje voerde.  Knap en goed berijdbaar.  Weer het open veld in om te klimmen over een zandweg die overging in een zware klim over een smal paadje dat op de rand van een privaat bos naast de velden de hoogte in ging.  Te zien aan de pijlen, die ook van elders kwamen, voegden alle afstanden zich hier weer samen.  De klim was afmattend, maar de prachtige omgeving maakte dat ruim goed.  Ik arriveerde in meer open velden en trof daar de splitsing tussen de 15-32 km en 51-72 km op 33 km van de start.  Nog net op tijd om te zien dat de twee Bierbikers naar boven kropen richting de 32 km.  Aldus scheidden onze wegen.  13.10 u.

Voor mij was het linksaf de velden in, en omdat ik een biker me tegemoet zag komen vermoedde ik hier een grote lus.  De route van 51 km leek me voldoende voor vandaag teneinde voor donker binnen te lopen!  Aan mijn tempo zou zelfs de klok van de chrono het tegen de duur opgeven van te wachten!  Ik vermoedde vanaf hier niet veel bikers meer te zullen zien.  Na een stukje veld volgde een afdaling in een knappe woeste holle weg tot in Bousval.  Op 34,5 km ging het even over een voormalige treinbedding en bereikte ik een plek waar ik laatst nog eens aan gedacht heb, maar niet meer wist in welke tocht ze kwam.  Daar moesten we tussen de hoge brugpijlers onder een viaduct van de snelweg naar beneden en dan kort steil naar boven.  Dat was even lopen.  Tijdens vorige edities kwamen we van de andere kant en ging het er angstwekkend steil naar beneden.  Wat volgde was een voor mij onmogelijke klim over een pad met keien.  Dus te voet!  De eenzame biker achter me hield het langer vol, maar staakte zijn poging toch ook.  Halverwege op een iets vlakker stuk geprobeerd om weer te rijden, maar de poging was van korte duur.  Hijgend bereikte ik de top.  Eens boven bereikte ik een bospad dat me tot in Court-Saint-Etienne bracht.  Genoteerd voor opzoeken op de kaart: Chemin des Tombelles.

Als recuperatie van het zwaar naar boven kruipen kregen we hier een lange afdaling over een asfaltstraat waar mooie nieuwere villa’s op de hellingen links en rechts stonden.  De knappe woonplaats van rijke mensen.  Het was al snel opnieuw flink trappen geblazen voor een lange klim in een lange aarden holle weg.  Helaas lag hier in het begin wat bouwpuin en afval (een zak met steentjes voor in bloempotten) in de zijkanten gestort.  Deze keer geen flesjes van Aquarius, maar geen respect voor de schoonheid van de eigen streek.  Eens boven ging de holle weg over in een veldweg op open terrein en zoals ik vermoedde bereikte ik na 38 km opnieuw de plek waar ik 5 km eerder aan de extra lus was begonnen.  13.40 u.  In de verte zag ik het kapelletje staan met een naam die ik altijd ben blijven onthouden en waarvan de lengte omgekeerd evenredig is met de grootte van het gebouw: la chapelle-du-try-au-chêne (de kapel van de dries aan de eik) in Bousval.  De boom, die geen eik was, werd in 2010 geveld door een zomerstorm en in 2012 vervangen door een jonge eik.  Voor mij ging het weer op de gemeenschappelijke route die echter onmiddellijk weer splitste in 15-32 km en 51-72 km.  Er stond geen herinneringsbordje “51-72” zoals elders en ik hoopte dus van niet op de 72 km te zijn beland!

Er kwam een lange snelle afdaling in een goed met stenen bezaaide diepe holle weg waarbij één biker me voorbij vloog.  Ik arriveerde op de grote baan die voorbij Tangissart passeert en was dus op een boogscheut van de start!  Seingevers hielpen me tot aan de overkant.  Het tellertje klokte 39 km af zodat de laatste etappe kon beginnen.  Na enkele straten met huizen volgde een smalle servitude die door een sluisje was afgesloten om te vermijden dat fietsers die afdaalden de straat op zouden schieten.  Voor mij was het er over de kasseitjes naar boven kruipen, al wandelend.  Het paadje voerde naast een rij hoge struiken en bomen achter eerder krottige huizen tot aan een bos waar het weer wat vlakker werd.  Op 40 km volgde een singletrack.  Toen ik even halt hield kwam daar een jonge biker voorbij die twee pittig rijdende kleine jongens op sleeptouw had.  In het volgende klimmetje gaven ze me het nakijken.  Ik kreeg het trio te zien aan de tweede bevoorrading die eigenlijk opgeruimd was.  Het bleken Vlamingen uit Grobbendonk te zijn.  De drie dames aan de stop konden hun zeg ook in het Nederlands doen.  Taalkundige onwil is blijkbaar enkel eigen aan politiekers en misschien enkele koppige Brusselaars!  Het trio liet zijn drinkbussen bijvullen, ik had nog genoeg voorraad in mijn lurkzak.  Ik kreeg een Leo-wafel en nog eentje extra om mee te nemen voor onderweg.  Er kwam nog een rijder toe waarna de vrouwen er het blok op legden!  Tijd om zelf te drinken en water te lozen!  Want een sanitaire stop tussen de bomen hadden ze niet zien zitten met al dat passerend mansvolk op de fiets!  14.00 u.

Er wenkte een stevige steile klim over een breed bospad en als die twee jongens dat konden, dan moest ik zien van niet onder te moeten doen.  Met veel moeite is me dat gelukt.  Er volgde een eerder vlak graspaadje en een zware klim in het bos met anemonen die nog niet in bloei stonden.  Vorige keer zat deze plek meer in het begin, een bewijs dat de toer in de omgekeerde richting was uitgezet.  Ik kwam op 42 km uit op een veldweg tussen een immense zendmast (hoe blijft zoiets recht staan bij storm!) en een witte vierkantshoeve.  Vorig jaar stond hier de bevoorrading en kreeg ik er de snelle Bierbikers te zien.  Even enkele meters over een betonbaantje om dan samen met nog een biker het pad richting de witte hoeve op te gaan.  Tot 43,50 km volgde een mooie afdaling over een singletrack doorheen een woest bos en naast een riviertje in een knappe omgeving!  Om van te genieten!  Maar na het gezellige afdalen volgde zoals te verwachten was een zware bosklim, deels over een zeer smal spoor.  Een kilometer verder werd ik op een kasseibaantje richting La Roche (Court-Saint-Etienne) ingehaald door nog een eenzame late rijder.  Weer het bos in over vlakkere paden met een zanderige ondergrond en langsheen jonge bossen met lorken, vermoedelijk van een boomkwekerij.  Zeer leuke afdalingen door een aantal holle wegen brachten me tot aan een spoorwegovergang.  De vorige keren stond hier ook een seingever, maar er was aangekondigd dat de “signaleurs” er om halftwee mee ophielden.  Er was daar trouwens geen verkeer.  14.30 u.

Het smalle paadje naast het spoor, met op sommige plaatsen een rotsachtige ondergrond, herinnerde ik me nog van eerdere edities.  De spoorweg over waarna een singletrack volgde waar je doorheen een riviertje diende te rijden.  48 km.  Aan een mooie vijver gekomen ging het linksaf over een onverhard pad en via een bruggetje onder de spoorweg naar een plek waar de kleine routes de grote opnieuw vervoegden.  Na een smal pad ging het even een modderige strook door.  Daar liepen wandelaars met honden die ik later nog eens zou tegenkomen.  Echt moe was ik niet, maar ik heb vaak geen jus in de benen, zodat het op een volgende stevige klim dan maar even te voet was tot aan de grens tussen bos en velden.  Ik had er in een lusje gereden, want ik zag de wandelaars opnieuw achter me.  Rechtsaf een kasseiweg op, direct weer rechtsaf een zandweg in en opnieuw door jonge bossen met dennen en beukenhagen van de boomkwekerij.  Ter hoogte van een kapelletje aan een kasseibaan met iets meer verkeer kwam de splitsing tussen de 72 km en de 51 km op 50 km na de start.  De plek heette Bois Pinchet in Villers-La-Ville.  Zoals te verwachten was reed ik korte tijd later over het kasseiwegeltje naar en onder de machtige ruïnes van de abdij.

Nog niet naar af en zoals ik verwachtte ging het een klim op over een rotsachtig paadje.  Dat lukte nog vrij aardig.  Ik heb er ooit in de gietende regen gereden, vermoedelijk tijdens de toertocht vanuit het onooglijke schooltje van Baisy-Thy vorig jaar.  Nog meer klimmen in het bos om dan eerder effen paden te bereiken in weer meer open en jonge bossen, gevolgd door een mooie afdaling in een loofbos.  52,5 km.  Ik kreeg hetzelfde wandelend koppel met de hond te zien.  “Il fait le dépannage”, zei de man, terwijl de hond voor m’n fiets post vatte.  Hetgeen hij in zijn muil meezeulde was niet zijn leiband maar de binnenband van een fiets!  Een woeste track voerde me tussen boompjes en takken, over bultjes en doorheen plassen.  Even halt gehouden om vijf wandelaars te laten passeren.  Er kwam blijkbaar geen einde aan het spoor van Hez en de moed zonk me in de schoenen bij het zien van een klim over een zeer smal hol pad tussen lage struiken en een prikkeldraad.  Ik vraag me af wie hier fietsend tot boven is geraakt, vermits er halverwege nog een knoert van een rotsblokje stak!  Groot was mijn opluchting toen ik boven de bewoonde wereld te zien kreeg.  Dan was het naar beneden toe uitbollen over kasseitjes.  Eens daar kreeg ik de dranghekkens te zien waarlangs de chronorijders waren gestart  en met enige opluchting bereikte ik de aankomst met 53,89 km op het tellertje.  Ik had er weer een dagtocht van gemaakt.

Koppigaard nog even te zien gekregen alvorens hij huiswaarts vertrok.  Ook de delegatie Bierbikers was nog present.  Bonnetjes gekocht voor twee cola’s en een rode Chimay van de tapwagen.  De pain saucisse bleek uitverkocht maar uit sympathie met het ouder echtpaar dat onder een tentje in de weer was met bakken, een bakje friet gaan kopen.  Pierrot Le Fou de woorden uit de mond genomen door te zeggen “dat het inderdaad ongezond is” met als excuus dat het maar een klein bakje was met niet te veel mayonaise!  Ik ben daar nog dik een uur blijven zitten op dat binnenpleintje, geen zin om al op te krassen.  Zoals ik vanochtend tegen Harry gezegd had stond mijn auto nog als enige in de berm.  Het was druk op de snelweg richting Brussel en ik had de pech van op de E19 tot in Zemst twintig minuten te verliezen in een file.  Laat thuis en na fiets, kleren en rijder gewassen te hebben nog gezorgd voor iets eetbaars en bedtijd.  Het was mooi, het was af, het was La trace d’Hez.  Ik heb tijdens de rit nog gedacht “Ik ben er toch weer bij dit jaar”.  Ooit zal het immers de laatste keer zijn…

Wie kennis wil maken met deze streek kan nog terecht in Mont-Saint-Guibert (09/05 en 02/06), Chaumont-Gistoux (16/06), Baisy-Thy (23/06), Villers-La-Ville (25/08) en Genappe (29/09).

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

23-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging het dorp uit richting de dijk naast de Durme.  Na 3 km het jaagpad op, aanvankelijk over een asfalt paadje, daarna overgaand in onverhard.  Ik kreeg een hele bikende familie achter mij waarvan één van de zonen op een cyclocrossfiets niet te houden was!  Op 3 km verlieten we de dijk en ging het via een servitude achter enkele huizen.  Om even verder weer dezelfde dijk te bereiken.  Van 5 tot 8 km voerde de route ons langs en over deze dijk, waarbij af en toe een zijsprongetje gemaakt werd voor mooie stukjes off-road.  Dan trof ik de eerste splitsing waar de route van 35 km zich losmaakte van de 45-55 km.  Er volgde een goed te berijden paadje tussen de bomen in een lagergelegen gebied.  Een vettiger paadje leidde me zacht klimmend tot in de landelijke Pelkenstraat waar het verder over asfalt zwetend naar boven kruipen was.

Tot 13 km volgden afwisselend asfaltbaantjes en onverharde paadjes elkaar op, terwijl we in een bosrijke omgeving langsheen de villa’s van rijke mensen reden.  Dan kwam er een leuk spoor van zo’n halve kilometer in het gras langsheen een afsluiting en doorheen de open velden, badend in de zon.  Tot 15,5 km hetzelfde verhaaltje als daarnet.  We troffen er asfaltbaantjes, onverharde servitudes en wandelpaadjes doorheen een bosrijke bewoonde wereld en reden er op sommige plaatsen tegen de richting van de vaste blauwe route in.  Op 15,5 km ging het op deze blauwe route een houten trapje af naast een ferme boomstam om zo op een voormalige spoorwegbedding, omzoomd door bomen, terecht te komen.  Op 17 km ging het ter hoogte van een kapelletje het bos weer in.  Er volgde een nog knapper, woester stuk doorheen de oude spoorbedding die er de allures had van een holle weg.  Ik meen hier ooit gepasseerd te zijn tijdens de Halloween-nachtrit vanuit Zele op 31 oktober 2011.  Toen hingen daar spoken in de bomen te flikkeren!

Op 20,75  km volgde een strook bos waarin enkele singletracks werden aangedaan.  De plek lag niet ver van de snelweg ter hoogte van de afrit Sint-Niklaas.  Op een van de paadjes lag een houten bruggetje, geconstrueerd met twee zeer dikke houten balken en voorzien van een leuning.  De spleet tussen de balken was zodanig breed dat het me veiliger leek van de brug te voet te kruisen, eerder dan met de fietsbanden in de spleet terecht te komen!  Er volgden nog enkele knappe singletracks naast de snelweg en dan was het naar boven kruipen om uit te komen op een asfaltbaantje naar een brug over de snelweg toe.  Aan de overkant ging het weer de zijkant in om via een steil paadje naar beneden te duiken in de richting van een stukje bos.  Uiteindelijk arriveerde ik op een asfaltbaantje dat er evenwijdig liep met de snelweg en dat we dienden te volgen.  Bij het naar Waasmunster rijden had ik van op de snelweg al gezien dat daar bikers reden.  Aan het einde van dit baantje trof ik de splitsing tussen de routes van 35-45 km en van 55 km, dit op bijna 25 km van de start.  Het was toen 11.40 u.

Ik had me voorgenomen om de toer van 45 km te rijden, aangezien ik al twee vermoeiende nachtritten had gereden tijdens de voorgaande nachten met weinig slaap!  Maar zoals zo vaak heb ik dan toch maar gekozen voor het onderste uit de kan en ben ik de richting van de 55 km op gegaan.  Soms moet ik dat aan het einde van een rit bekopen door nog amper vooruit te kunnen, soms lukt het zonder veel problemen.  Deze keer had ik na afloop geen spijt van mijn keuze, ook al had ik het gevoelen dat de extra lussen voor de grote toer eerder neerkwamen op kilometers vreten.  De rit werd verder gezet op landelijke asfaltbaantjes waar op dat ogenblik ook een wandeltocht aan de gang was.  Er liepen daar heel wat wandelaars rond, al dan niet met kinderen of honden.  Het asfaltbaantje ging over in een kiezelweg.  Even verder passeerde ik een plek waar bij een eerdere toertocht mijn ogen bijna uit hun kassen vielen.  Er staat daar namelijk een bizar langwerpig kasteel en op het grote grasplein er voor lopen in- en uitheemse dieren rond, waaronder lama’s!  De plek luistert naar de naam “Kennel van Rialfo”.  Eens de kennel voorbij stond er een bordje dat een bevoorrading aankondigde, maar dat bleek deze voor de wandelaars te zijn!

Na een bocht naar links ging asfalt weer over in onverhard.  Figuurlijk, want het zandpad lag er kurkdroog en beenhard bij en voorzien van een aantal diepe sporen.  Ook hier nog steeds wandelaars waarmee ik bij wijlen hetzelfde spoor moest delen, teneinde de diepe groeven in het pad, waar dan toch water was blijven in staan, te kunnen ontwijken.  Eens de laatste wandelaars ingehaald arriveerde ik na een kort stukje tussen de bomen op een asfaltbaantje vlak naast de snelweg.  Aan het grote bord te zien op 400 meter van de afrit Waasmunster.  Het ging rechtsaf om dit asfaltbaantje naast de snelweg te blijven volgen.  Voor de wandelaars was het aan een afsluiting rechtsaf, voor mij ging het rechtdoor om een smal grasspoor op het talud van de snelweg op te gaan, in de richting van het oprittencomplex.  Daar had ik bij het toekomen van op de snelweg de treintjes bikers naar boven zien rijden.  Die waren toen dus ruim halverwege!

Het ging via de brug de snelweg over en aan de andere kant rechtsaf het bos in.  De pijl daar was zodanig opgehangen dat hij de indruk gaf dat je de afrit op moest rijden als spookbiker!  In het bos lagen zeer knappe singletracks en paden.  Ik kreeg er twee tegenliggers.  Een jonge knaap die zijn nog kleinere broer richtlijnen gaf.  Beiden in een mooi nieuw rood-wit fietstenue gestoken.  Jong geleerd is oud gedaan.  Zij hebben nog een heel leven om van hun bike te genieten!  Mijn clubtenue is door het overvloedig gebruik zo stilaan aan vervanging toe, de kleuren flets geworden.  Ik kon van dit mooie stukje parcours genieten tot zo’n 31 km.  Een assenweg voerde me nadien doorheen een bos met aan mijn rechterkant een grote poort naar een enorme villa, eerder een kasteel, toe.  Even later bereikte ik de bevoorrading op 31,5 km van de start.  Ze stond van het pad af opgesteld in de tuin van vermoedelijk een klooster, ondergebracht in een vrij modern gebouw met weinig ramen en witte muren.  Er stonden nog een zevental bikers te eten van de bananen, koeken en letterkoekjes.  Sommigen hadden interesse voor mijn Lapierre-fiets.  Aan de start stond er iemand met een standje van deze fietsen.  Aangezien ik samen met enkele andere bikers de richting van de 55 km was op gegaan en sindsdien geen andere deelnemers meer te zien had gekregen, vermoed ik dat ik als laatste arriveerde.  Vandaar kreeg ik van één van de mannen ter plekke de nog twee overgebleven hele bananen mee voor onderweg!  Omstreeks 12.15 u weer op weg.

Er volgden zandwegen waarvan op kleine bordjes de naam van de buurtweg vermeld stond.  Dat zie je tegenwoordig meer in bepaalde streken.  En gelukkig is er voor gezorgd dat die bordjes overal gelijkvormig zijn!  Zo bereed ik de zanderige Baudelodreef en bereikte ik het natuurgebied De Vaag.  Dit is het speelbos van de gemeente Waasmunster, grenzend aan een stukje schrale heide.  De Vaag is gelegen tussen de E17, de Oudeheerweg-Heide en de Baudelodreef. Sinds kort staat Natuurpunt Zuid-Waasland in voor het natuurbeheer van het 9 hectare grote gebied, om de bijzondere natuurrijkdom van het gebied met heide en bossen de beste kansen te geven, terwijl de speelfunctie gestimuleerd wordt.  Ik vermoed deze zanderige paadjes ook al bereden te hebben tijdens de nachttocht vanuit Zele.  Omstreeks 34 km ging het de snelweg over en trof ik een track hoog boven op de berm, de snelweg in de diepte, om terug te keren in de richting van de afrit Waasmunster.  Het ging dan over leuke paden het bos in dat hier bezaaid lag met zeer veel dood hout en afgevallen takken, nog steeds in de richting van de afrit en tot achter de kleine parking die daar ligt.  Daar gebeuren in het bos ook andere dingen dan biken, te zien aan wat er op de grond ligt!

Op 36 km kon ik genieten van een knappe singletrack in een dennenbos, nog steeds in de nabijheid van de snelweg.  Een kilometer later reed ik voorbij enkele grote domeinen met grote huizen, eerder kastelen, over asfalt, afgewisseld met assenwegen.  Tot 38 km kreeg ik op een veldweg in een meer open gebied af te rekenen met felle tegenwind.  Landelijke wegen over een afwisselende ondergrond werden mijn deel, de felle wind ook!  Omstreeks 40 km volgde een zachte klim voorbij de renstal Bouchouthoeve.  In de verte hoorde ik het geluid van de snelweg.  Een assenweg in, voorbij een mooi gelegen huis, om van daar de snelweg ook te kunnen zien liggen.  Via een brug er onder door om een pad over een met gras begroeide dijk achter een aantal huizen te bereiken.  Hier ligt het gebied Ten Rieland aan de Durme.  Er volgde een redelijk lang stuk asfalt, evenwijdig met de snelweg die op die plaats op een zeer hoge berm gelegen is aan de rechterkant.  Links een open landelijke omgeving met toch ook wat bomen.  Ik arriveerde aan de derde splitsing tussen de 35-45 km en de 55 km op 43,5 km na het vertrek.  De 35-45 km werden naar links gestuurd, van de snelweg weg, doorheen een met bomen omzoomde dreef.  13.00 u.

Voor mij ging het verder rechtdoor over het asfalt evenwijdig met de snelweg, en dit voor toch wel ettelijke kilometers.  Op 45 km ging het linksaf het jaagpad langsheen de Durme op.  Dat eerst over een strookje gras, dan over beenharde sporen en over gebarsten oude asfalt om op 47 km een grote vijver aan de linkerkant te passeren.  Naar het einde toe volgde weer een grasspoor om van de dijk af te rijden aan de rand van een KMO-zone.  Hier grenst de natuur aan de “beschaving”, want naast het laatste bedrijf lag een soort rietkraag.  Het tellertje toonde 48 km om 13.30 u.  Na het doorkruisen van het bedrijventerrein volgden tot 49 km zanderige veldwegen, waaronder een stuk van de reeds eerder bereden Baudelodreef en de Uilenhoek.  Vanaf de Damsakker zag ik de grote kasteelvilla van vlak voor de bevoorrading weer staan tussen de bomen.  Ik had dus een grote lus achter de rug.  Daarom dat ik daarstraks van kort na de start aan de bevoorrading bikers in de open velden zag rijden, terwijl ik zelf de andere kant werd uit gestuurd.  Op 50 km zaaide ik als een hond in een kegelspel enige onrust in een groot gezelschap dames die elk met hun hond of honden op wandel waren!

Ik passeerde in een strook bos het kapelletje van Onze-Lieve-Vrouw-hulp-der-christenen dat ik vroeger al wel eens te zien heb gekregen om dan het Schietakkerstraatje in te duiken en over de kasseitjes naar beneden te dokkeren in het bizarre hellende straatje met rijhuizen.  Hiermee had ik weer de meer bewoonde wereld bereikt.  Ik arriveerde in een pas met klinkers heraangelegde straat om het kasteelpark Blauwendael met fontein in te gaan.  Enkele dolomietpaadjes voerden me voorbij een vrij nieuwe fitometer.  Het tellertje toonde 53 km zodat ik niet verwacht had weer bij af te zijn.  Daardoor moest ik mijn remmen dichtknijpen voor een kleine dreumes die met zijn loopfietsje uit het steegje naar de speelplaats van de school toe kwam gereden.

Er zaten nog enkele groepjes bikers aan de tafeltjes op de speelplaats, maar de meesten waren inmiddels al weer thuis.  De wind had de flyers over de speelplaats verspreid.  De mensen die deze tocht op poten hadden gezet begonnen zo stilaan met de opruim.  De tuinslangen aan de bikewash gaven weinig druk, daar kreeg je de fiets niet mee schoon.  Erg vuil was hij trouwens niet geworden op het droge parcours.  Nog twee flesjes frisdrank soldaat gemaakt, kort even gebabbeld met één van de inrichters, genoten van het zonnetje en omstreeks 14.30 u mijn auto weer opgezocht.  Die stond nu eenzaam in de berm langsheen de grote baan geparkeerd.  Thuis de fiets nog schoongemaakt in een stralende zon, waarmede een einde kwam aan een vrij druk fietsweekend!  Deze toer van de Vierschaarfeesten in Waasmunster was goed uitgepijld en er kwamen een aantal mooie stroken bos en singletracks in.  De warme zon deed deugd en de mensen in Waasmunster hebben me in ieder geval een mooie zondag bezorgd.  Waarvoor dank.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

18-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het ging het centrum uit via het intussen gekende grasspoor achter de zaal, dan een stukje over asfalt om de fel klimmende smalle servitude tussen een bos en de vervuilde zijgevel van een huis in te gaan.  Na een klim doorheen een weide trof ik op 3 km reeds de eerste splitsing tussen de 26 km en de routes van 36-43-62 km.  De optie was 43 km, voor de 62 km diende je ten laatste om 17.00 u te zijn vertrokken.  Toch een groepje van 5 rijders dat voorbijkwam.  Vanaf 3,5 km volgde een lekker snelle afdaling over een iets drukker betonbaantje van zo’n kilometer lang.  Om dan ferm te moeten trappen voor een vrij zware klim in een veldweg naar een bos toe.  Aan het geluid te horen was ik nu in de buurt van de snelweg.  Bij het bereiken van het bos op 5 km zag ik bordjes staan die wezen op elkaar kruisende bikers, maar ik ben later zelf niet meer langs deze plek gepasseerd.  Twee groepjes van twee kwamen ook de helling op.  Eens weer aan de rand van het bos gekomen reed ik eventjes pal naast de snelweg om dan rechtsaf te gaan en het bedrijf Better Fruit te passeren aan de Steenberg.  Een zacht klimmende assenweg bracht me weer tot vermoedelijk dezelfde betonbaan via dewelke ik de grens met Aarschot overschreed.  De lucht grijs en donker met zachte regen.  Er volgde een knappe recent geasfalteerde holle weg, een stukje beton en een korte strook asfalt.

Omstreeks 20.15 u arriveerde ik in het zog van een andere eenzame biker op een prachtig kruispunt van semi holle wegen, afgeboord met bomen, in een zeer landelijke omgeving om er de splitsing tussen de routes van 26-43-62 km en 36 km te treffen.  Dit op 8,5 km na de start.  Van 10,5 tot 11,5 km ging het een privaat bos in en kon ik genieten van een mooie singletrack waar het wel uitkijken was voor de boomwortels.  Na een voor mij zware klim in een knap bos kwam er een splitsing tussen de 26 km en de 36-43-62 km.  Een enkeling raasde me voorbij, gevolgd door een groepje van twee.  Eens het bos uit ter hoogte van een kapelletje herkende ik de plek uit andere toertochten.  Verderop ligt een zeer steile straat met nieuwe huizen met aan het einde de bizarre Orleanstoren op de Kouterberg.  Eventjes ging het de straten van een woonwijk door om de Leiberg te bereiken (12,5 km).  Meteen wist ik wat ik te zien ging krijgen!  Een pracht van een singletrack, doorheen een machtig stukje woest bos, die langs de rand van een diepte loopt.  Goed berijdbaar zodat je niet moet vrezen van naar beneden te stuiken.  Er was nog altijd schemering.  Ik heb hier ooit in het pikdonker gereden waarbij mijn lampen recht de dieperik in schenen.

Op 13 km reed ik nog eens door een prachtig bos, kreeg ik nog twee eenzame rijders te zien en een duo waarmee ik op 15 km een vettige holle weg bereikte.  In een volgend bos ging het over een knappe singletrack die zich met vele S-vormige bochtjes als een sinuskromme tussen de bomen trok.  Er diende wel eerste een ferme strook slijk gepasseerd te worden om van dit moois, dat er droger bij lag, te kunnen genieten.  En dat voor anderhalve kilometer lang.  Ik had het pad voor mij alleen, want pas toen ik weer in de richting van de snelweg reed, kreeg ik nog eens twee keren een duo te zien.  Intussen was het 21.10 u geworden.  Van 17,5 km tot 18,5 km volgde een grasspoor dat vlak naast de snelweg liep en tegen de rijrichting van de wagens in.  De chauffeurs op de snelweg zullen zich afgevraagd hebben welke voertuigen daar met die fel schijnende lichtjes reden.  Want ik zag achter me nog felle lampjes van bikers in aantocht.  We reden in de buurt van de afrit Tielt-Winge en Aarschot van de E314.  De felle lichtjes die me achtervolgden bleken afkomstig van een treintje van vijf en van vier!  Het grasspoor ging over in een smal betonbaantje van nog een kilometer lang naast de snelweg om deze dan via een brug te kruisen.  Aan het kapelletje links staan vaak de bevoorradingen van plaatselijke toertochten.

Op 20 km hadden de Rillaarse Bikers gezorgd voor een met linten afgespannen weidespoor op een zachte helling vol technische bochtjes.  Na nog een reeks ferme bulten op en af bereikte ik het tentje van de bevoorrading op 21,5 km na het vertrek.  Eerst werken, dan eten, is het devies in Rillaar.  De stop stond ergens op een privaat terrein, met zoals vroeger wat muziek en gekleurde spots.  Bananen en koeken om te eten en vooral het fris drinken deed deugd.  Er werden zelfs curryworsten gebakken.  Bruce Wayne en zijn bikemakker Mr. C kwamen toe.  Hij had mij in Rillaar verwacht en ik had me daarstraks ook al afgevraagd of hij hier zou komen rijden.  Ik heb Bruce Wayne hier voor het eerst ontmoet nadat we, zonder dat van elkaar te weten, blijkbaar belangstelling hadden voor wat we over een gereden toertocht te vertellen hadden!  Sindsdien kruisen onze wegen zo af en toe, al was het na een wat het weer betreft slechte winter en de toertochten meer in de eigen streek, al een tijd geleden.  Lang zijn we niet aan de stop blijven staan, er wachtte ons immers nog een stevig stuk van de rit!

We werden al weer direct naar boven gestuurd op een paadje om een donker bos te bereiken waar het brede pad er goed modderig bij lag, met sporen en diepe plassen.  Een lichtkleurige smurrie vloog je er om de oren terwijl ik de rode lichtjes van Bruce en Mr. C in de verte zag verdwijnen.  Er volgde een zachte klim over een smaller bospad.  Eens het bos weer uit trof ik op een kruispunt van veldwegen, waar een mega grote plas stond, de splitsing tussen de 26-36-62 km en de 43 km op 21,5 km na de start.  Aanvankelijk de verkeerde richting uit gereden en zo twee keren voor niks de grote plas moeten doorkruisen.  Het was 21.50 u en toch maar de richting van de 45 km aangehouden.  Ik vermoedde al dat ik weer lang onderweg zou zijn, maar ik had er de tijd voor.  Ik kreeg het lastig op een wel zeer vettige bosweg vol plassen, gevolgd door een natte veldweg.  Ik kreeg een straatnaambordje met Nijsstraat te zien en dat me ook toonde dat ik in Holsbeek reed.  Ik dokkerde er lekker naar beneden over een kasseiwegeltje op 24 km.  Ik werd begroet door drie of vier bikers, waarvan ik vermoed dat het Bulls69 en zijn gezelschap waren.  Zij reden op het thuisfront en zouden laat vertrekken had ik gelezen.

In Holsbeek volgde een knap stukje bos, een snelle afdaling en de doortocht van een gekasseide holle weg, ook weer lekker naar beneden.  Om daarna over een meer beslijkt spoor weer te moeten klimmen in een volgende holle weg!  Op het laatste nippertje kunnen vermijden dat een argeloze kikker kennis zou maken met een van dikke noppen voorziene Fat Albert, om vast te stellen dat er op dit pad nog wel meer kikkers met hun leven speelden door op het parcours te komen zitten!  Op 25 km kwam er een singletrack in een bos, daarna een lastiger exemplaar vol plassen tot aan de Zandstraat in Holsbeek, op het kruispunt met het Hauwaerts Gat.  In het schaarse oranje licht van een straatlantaarn de batterijen van mijn lampen gewisseld alvorens het bos in te duiken.  Duiken is veel gezegd, het was eerder naar boven kruipen.  Mijn fiets begon tegen te pruttelen omwille van de aangeklitte modder en het door de plassen rijden, het schakelen werd lastig, de ketting wou niet mee.  Er volgde een afdaling in het bos, overgaand in open veld tussen fruitgaarden om het kapelletje van Sint-Jozef-onder-de-linden te passeren.  Groot was mijn opluchting van toch nog drie lichtjes te zien naderen.  Maar dat waren jonge snelle kerels die ook zo weer uit het zicht verdwenen op 28 km.  De volgende veldweg lag er betrekkelijk droog bij en ik kon er wat recupereren tijdens een lange zachte afdaling tot aan de veldwegen op De Hauwaert op 30 km.  Met redelijk wat plassen.

Toen ik achterom keek zag ik redelijk wat felle lichtjes in het open veld.  Na een bocht stak me iemand voorbij, gevolgd door een groepje van vier.  De stem die ik te horen kreeg herkende ik.  Ze behoorde toe aan Dirty Daddy die samen met andere Slijkfretters uit Westerlo blijkbaar ook nog laat op pad was!  Ik speelde die groep al snel weer kwijt tijdens een vermoeiende klim in een holle weg.  Wat volgde was zo mogelijk nog erger.  Het ging naar beneden over een gladde veldweg met drie zeer diepe sporen.  Daar was het van “blij dat ik glij over de klei”!  Op de meest lastige stukken was het even te voet, om nekbreuk te vermijden.  In de verte zag ik dat één van de Slijkfretters voor dezelfde optie had gekozen.  Intussen was het al 23.00 u geworden!  Waar het vanaf een asfaltbaantje weer overging naar onverhard stonden de Slijkfretters te wachten.  Onverhard is het woord, want het pad stond er bij aanvang vol smurrie in diepe sporen.  Ineens lag er een fiets met knipperend achterlichtje op de grond en hoorde ik Dirty Daddy sappig lachen!  Een van de Slijkfretters had zijn naam eer aan gedaan en was uitgeschoven in de blubber!  En dan verdwenen ze op 33 km in het bos.

De blubber was hier gelukkig kort van duur en maakte plaats voor een mooi pad en dito singletrack doorheen het bos.  Om te arriveren op een plek die ik al eerder tijdens tochten in deze regio had te zien gekregen, maar dan bij daglicht.  Ik reed er in de zogenaamde Kaaskorf in Tielt-Winge, een onverhard pad met zijpaden waar buitenhuizen gebouwd zijn.  Dan nogmaals lekker slibberen over een natte veldweg tot aan de snelweg op 36,5 km.  Tot 40 km ging het daar over de bekende lange kiezelwegen evenwijdig met de snelweg.  Eerst lekker lang naar beneden, voorbij het Mariakapelletje dat er vlak naast de pechstrook staat aan de bosrand, dan de brug van de snelweg onder en langs de andere kant weer naar boven, verder langs de E314.  Eerst gezwind, maar naarmate de top nadert wordt ook de helling steiler en komt de snelweg in de diepte te liggen.  Met veel moeite bereikte ik dan toch de top.  Asfalt en vettige veldwegen leidden me tot de splitsing 26-36-43 km en 62 km.  Die 62 km was niet meer voor mij, dat was voor de rijders bij daglicht die deze namiddag een droger parcours zullen getroffen hebben!  Ze kwam op 41 km na de start.  Er volgde nog een knappe singletrack aan de rand van een bos, met korte bochtjes in hellingen.  Ik was echter uitgeteld en omdat de ondergrond er super glibberig bij lag, moet ik bekennen dat ik er een groot stuk van gelopen heb!  Er volgde nogmaals een splitsing 26-43 km en 36 km en toen had mijn tellertje er al 45 geregistreerd.  Het was een opluchting van weer de bewoonde wereld te bereiken en het groene schijnsel te zien van de verkeerslichten op het kleine kruispunt van de Kortakker.

Bijzonder groot was mijn vreugde toen ik zag dat de bikewash op dit late uur nog operationeel was!  Zo kon ik mijn fiets weer bruikbaar maken voor zondag!  Het vuil kwam goed los en het schakel- en kettingprobleem was weer achter de rug.  Gewoon te wijten aan overdadige modder en water!  Zelfs de douche had ik nog mogen gebruiken, maar omdat ik een eindje van daar geparkeerd stond heb ik de Rillaarse Biker alles doen afsluiten.  Voor deze mens kwam er immers nog een dag met vermoedelijk veel werk.  Aan de auto mijn natte kleren verwisseld voor een trainingspak.  Een uur later was ik thuis en ik heb de gewoonte van mijn spullen direct proper te maken, tijdens de week komt dat er niet van!  Na de nachtrit op vrijdag in Borchtlombeek volgde na deze in Rillaar weer een bijzonder korte nacht!  Om acht uur was ik weer op.  De vettige paden van Rillaar nogmaals bedwingen, dat zag ik niet zitten.  Thuis blijven met het beloofde zonnige weer evenmin.  Daarom gekozen voor het meer vlakke Waasmunster, alhoewel er daar ook hellingen zijn.  Het was een verstandige keuze.  Ik heb genoten van de rit in Rillaar, er mijn tijd voor genomen, maar het was een zware dobber.  Het zal weer even wennen worden aan de meer heuvelachtige streken dan thuis.  De organisatie was zoals naar gewoonte volledig in orde, de afpijling met fluopijlen duidelijk en verzorgd.  Tijdens de zomer rijd ik hier allicht nog wel eens ergens rond.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

17-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Vertrokken in het gezelschap van een vijftal leden van eenzelfde club, allen in hetzelfde pak gestoken.  Het ging de eerste 1,5 km naast Café ’t Lof met het gezellige achterliggende terras met kaarslichtjes en voorbij de plek van de bikewash om daar rechtsaf te slaan op het parcours van een vaste route.  Tijdens het klimmen op de daaropvolgende smalle servitude voelde ik aan mijn adem dat mijn conditie niet optimaal was.  Het beloofde een zwaar tochtje te worden!  Er volgde een asfalt straat als recuperatie en dan doken we linksaf een nat graspaadje in.  Daar was het ook stompen over een vals plat.  De groep van daarnet die even was gestopt kwam terug voorbij, gevolgd door leden van nog een andere club.  Op 3,5 km volgde een uitdagender singletrack die gelegen was tussen een nat bos, de bomen stonden op sommige plekken met hun voeten in het water, en een prikkeldraad.  De ondergrond was wak en dus was het wat schuiven geblazen.  De drie Weetabix-boys kwamen voorbij gereden.  Vanuit deze landelijke omgeving ging het een grote spoorwegbrug onder.  Op die plek waren grote werken aan de gang.  Ik vermoed dat men er een nieuwe brug voor extra sporen aan het naast bouwen is.  Er was daar op geen kubieke meter beton bespaard!

Linksaf over een weidepaadje naast het spoor om een landelijke straat te bereiken.  Asfaltbaantjes en smalle betonbaantjes voerden me doorheen een mooie omgeving tot aan de grens met Wambeek (Ternat).  Daar maande een drietal mannen van de organisatie me aan om iets trager te rijden.  Ik dacht voor een foto, maar ik vermoed dat ze een stukje film opnamen.  Het was toen 20.40 u en ik reed nog steeds zonder licht.  Van 6,75 km tot 9 km volgden natte weidepaadjes en smalle betonnen kerkwegeltjes op de blauwe vaste route.  Op 10 km moest ik stevig naar boven kruipen over een pas aangelegde straat in een nieuwe verkaveling in Roosdaal.  Drie bikers staken me er voorbij.  Achter me hoorde ik een klokje negen uur slaan, maar intussen was het al zodanig donker dat ik geen kerk kon zien staan.  Tijd om de lichten aan te steken!  Linksaf een smal donker spoor in om te merken dat ik mijn lichten beter uit had gelaten omdat ik de eerste stop bereikte.

Die was ondergebracht in het betonnen onderkomen van een plaatselijke voetbalclub waarvan de ramen voor de gelegenheid met zwart plastiek waren geblindeerd!  Kwestie van alles niet open en bloot te vertonen!  In het donker weet men maar nooit waar iemand zich zou kunnen verschuilen om met diens loensende blikken alles gratis te aanschouwen, terwijl wij inschrijvingsgeld betaald hadden!  Binnen kreeg ik van de schone van dienst een bekertje drank aangeboden.  Het ging er vrij zedig aan toe, alles voldoende bedekt zodat de aanwezige bikers hun verbeelding dienden te laten werken!  Dus die zwarte plastiek was eigenlijk overbodig!  Of toch wel, want op een gegeven ogenblik liet het lieve kind meer zien dan alleen haar sexy hoge hakken!  Twee grote roze ogen keken de bikers aan.  Zo pril en zo jong, dat kan niet anders dan schoon zijn!  Ik heb de reactie van de mannen eens geobserveerd!  Om te besluiten dat de bikers te lande allemaal brave jongens zijn!  Het zou bijna doen vergeten te vertellen dat de bevoorrading een meer dan voldoende keuze bood van fruit over koekjes en paaseitjes tot, hoe kan het ook anders, de bekende negerinnentetjes!  Dat was lang geleden dat ik nog een mellowcake had gegeten!  Patje2 was samen met een maat gespot.  En zoals ik vermoedde was hij als fervent nightride-rijder het rondje al voor de tweede keer aan het afwerken.  En dat had niets met de dame te maken, want zij was bij zijn eerste passage nog niet present!

Bij mijn vertrek stond er een stevige wind.  Patje had me verteld dat er een ferme afdaling volgde en zijn GPS-toestelletje getoond dat 53 km/h had opgetekend.  Dan zou ik mijn remmen wel moeten dichtknijpen!  Het ging effectief lekker snel over asfalt naar beneden en in de verte zag ik de lichtjes van de bikers die linksaf een vettig weidespoor in doken.  Tot 13 km was het ferm dabben over paden die door de regenbuien van vandaag op sommige plaatsen in een modderpoel waren herschapen.  Dat maakte er een zwaar tochtje van.  Na een stukje recuperatie over asfalt volgde een onmogelijke klim over een modderig bospad waar Patje het aan de stop ook over gehad had.  Hij was tot halverwege geraakt, maar de tweede keer toch rijdend tot boven!  Ik ben zo goed als beneden al moeten stoppen.  Ik kan de schuld in de schoenen van de biker schuiven die voor me reed en stil viel!  Zelfs zonder dat zou ik toch niet boven geraakt zijn!  En ik zag zijn voorgangers ook te voet naar boven kruipen.  Die kerel had het bij momenten moeilijk om zijn groep te kunnen blijven volgen en die mannen stonden hem hier en daar op te wachten.  Intussen was ook de bezembiker toegekomen.  Hij reed als laatste over het parcours om de goede afloop te controleren.

Na de modderige klim ging het over een weidepad dat er op deze plek vrij droog bij lag.  Ik arriveerde in de Wolvenstraat, daar waren rioleringswerken bezig, en kreeg daar een stevige asfaltklim voor de wielen!  Om dan rechtsaf een verharde servitude in te moeten.  Na nog een stukje asfalt bereikte ik na 17 km samen met de groep van daarnet de plek waaraan ik niet meer gedacht had, maar die ik me bij het zien ervan nog levendig kon herinneren vanuit de eerste editie.  Meer bepaald de steile klim over kasseitjes, luisterend naar de naam Kluisberg.  Een aanloop nemen is bovendien nog moeilijk omdat er beneden een metalen sluisje is voorzien om te beletten dat wie er naar beneden raast de weg op zou schieten.  En daar stonden ze weer net als vorig jaar langs de kant van de klim: schaars geklede en idem dito verlichte dames!  Er zat nochtans niet heel veel beweging in.  Als je wil weten hoe dat komt, moet je volgende keer maar zelf komen rijden!  Patje moet hier of daar gewacht hebben (een cafeetje binnen gegaan voor een extra Leffe), want wist me in het voorbijrijden te zeggen dat mijn fiets diende om te rijden en niet om er naast te stappen!  Het wou niet lukken vandaag!  Geraakt ik vorige keer dan nog met de nodige moeite tot halverwege de Kluisberg, ik kon het vandaag niet opbrengen, geen fut!  Boven belde de bezembiker naar een medewerker om te melden “dat de dames mochten opgehaald worden op de Kluisberg”.  Daar kwam het toch op neer!

Boven op de Kluisberg arriveerden we in een stukje bewoonde wereld, er is daar zelfs een school!  Stel u voor dat je elke dag via die Kluisberg naar school moet kruipen!  Het ging een vrij vettige singletrack in en een weidespoor op om een stukje fietspad langsheen een grotere baan te bereiken op bijna 19 km.  Vanaf nu werd het duidelijk dat er een aantal gelegenheidsbikers bij waren, want ik slaagde er in van er hier en daar enkelen in te halen, iets wat me nooit overkomt, of zag er uitgeteld aan de kant staan uitblazen.  Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat ik zelf zo’n held ben!  Linksaf een weidespoor in, wat er bij aanvang goed modderig bij lag.  In de verte zag ik achter me de lichtjes van de rijders die ik daarnet was gepasseerd, voor me de rode achterlichtjes van hun sterkere kompanen.  Daar bleef er ook een wachten op een plek waar zich een gevaarlijk dropke aandiende, direct gevolgd door het moeten kruisen van een half boven de grond stekende rioolbuis.  “Hier ga ik veiligheidshalve maar te poot”, zei ik tegen die man.  Dan volgde een behoorlijk te berijden weidespoor.  Bij het opgaan van asfalt stond een groepje te wachten met de vraag of ik hun zwaardere, minder goed rijdende makker had gezien.  Ik kon hen vertellen dat er nog wel meerderen op komst waren.

Van 20 tot 21 km volgde een zwaar stukje dat toch veel van mijn krachten vroeg!  Het ging daar dwars over een omgeploegd veld.  De bodem lag vrij vast, maar zoog wel goed aan, zodat het zwaar stompen was.  En dan had ik nog het geluk dat de voorgangers enigszins een spoor hadden gebaand.  Er werd ons geen rust gegund, want na de overtocht van dit veld volgde een vermoeiende klim over asfalt.  Gevolgd door een glibberig smal paadje dat vanaf een gegeven ogenblik naast een soort dijk kwam te liggen in een strook bos.  Het was er pikdonker.  De beste bikkel van het groepje van daarnet haalde me in toen ik even langs de kant op adem stond te komen.  Ook hij was van mening dat de ondergrond er zwaar bij lag!

Ik kwam toe in een straat en hoorde muziek in de verte.  Daar was in een tentje de tweede stop ondergebracht op 23,5 km van de start.  Het was toen omstreeks 22.30 u.  De bezembiker kwam ook toe in het gezelschap van de laatste rijders en wist me te zeggen dat er na de stop nog een viertal kilometers te rijden waren.  Er stonden daar nog redelijk wat bikes, maar terwijl ik mijn ros parkeerde vertrok het grootste deel van die mensen.  De bunny van dienst had hier ook al het hazenpad al gekozen, vermoedelijk opgevorderd voor een act tijdens de après.  Het alternatief als troost mocht er anders wel wezen!  Het was namelijk de eerste keer dat ik tijdens een bevoorrading op een toertocht schuimwijn kreeg aangeboden.  In echte glazen dan nog wel!  Het aanbod was hier nog groter dan daarstraks met wafels en cake er bij!  Achter de haag van de buren stond een bierbak voor de medewerkers ter plekke verstopt!  Mannen en bier, het gaat overal goed samen!

Er volgden enkele asfaltstraten en verharde servitudes die van tussen de huizen het achterliggende landschap in doken.  Terwijl ik na 24 km bezig was aan een zachte afdaling in een donker zandpaadje zag ik verderop een licht schijnen en iemand staan zwaaien met een vlammende salami.  Ik werd door een agent met lange haren staande gehouden!  Of ik het reglement dan wel gelezen had?  Want een helmlamp, dat mocht niet!  Even twijfel, want het is effectief zo dat de verlichting die voor mountainbikes in de handel is niet goedgekeurd is voor gebruik op de openbare weg!  En of ik geen doping had genomen?  En dat mijn adem een walm van cava was!  Toen de agent zei dat ik ter plekke een boete zou moeten betalen heb ik hem geantwoord dat er dan niets anders op zat dan volgend jaar maar thuis te blijven.  Alleen de locatie van de controle deed al snel vermoeden dat hier een staaltje acteerwerk werd opgevoerd!  Indien een plek op de openbare weg zou uitgekozen geworden zijn, of met een combi er bij, zou er meer reden tot twijfel kunnen geweest zijn!  De agent begon anders ook wel even te twijfelen toen ik zei dat ik volgend jaar niet zou terugkomen!  Direct erna was er effectief alcoholcontrole door twee pittige verpleegsters waarvan ik voor hen hoop dat ze flanellen ondergoed hadden aangetrokken.  Want ik had het behoorlijk warm van het rijden, maar de mensen die daar de hele avond stonden zullen het niet al te warm gehad hebben!  Ik kon kiezen tussen een spuit in de mond, of een spuit in de kont!  Twee shots zelfs!  Het bleek Jägermeister te zijn!  Je kreeg er nog een polsbandje dat bij aankomst kon ingeruild worden voor een hotdog!  Het was goed gevonden en het toont dat zelfs in volwassen mensen nog altijd een kind schuilt dat wil spelen!

Naar het einde toe reed ik nog door een straat waarvan de mooie nieuwe huizen een knap vergezicht moeten hebben over het dorp aan de linkerkant.  Want daar zag ik in de diepte de oranje lichtjes van de straten.  Verderop ging het dan ook linksaf naar beneden en na 28 km kreeg ik de kerktoren in zicht, welke het einde van deze nachtrit aankondigde.  Ik kon mij niet goed oriënteren en heb even moeten zoeken naar de plek van de bikewash, vermits de pijl er naartoe al weggenomen was.  Patje en zijn metgezel kwamen net proper gewassen voorbij en wezen me de plek.  Met de krachtige straal van gewone tuinslangen was de fiets zo weer toonbaar en ontdaan van de kleverige modder uit deze streek.  Teneinde de parochiezaal niet te veel te vervuilen eerst aan de auto mijn bikeschoenen gaan uitdoen.  Het was even drummen in het tjokvolle zaaltje met luide muziek om eerst aan bonnetjes en dan aan iets drinkbaars te geraken.  Toen ik de eerste beet in mijn hete worst zette kwam er leven op het podium en wie wil weten welk nummertje daar ten tonele gebracht werd, moet volgend jaar zelf maar naar hier afzakken!  Het was de moeite en iets dat mooi is mag gezien worden!  In de bijbel staat toch ook ergens geschreven dat “men geen licht aansteekt om het dan onder een korenmaat te verstoppen”!  Onbegrijpelijk dat men daar in sommige landen een boerka over hangt!

Niet te lang meer blijven hangen, want er wachtte me nog een autorit van een dik uur huiswaarts.  Ondanks de niet zo grote afstand was het toch een pittige toertocht.  Het zal even wennen zijn nu de tochten in de eigen streek ten einde zijn en ik weer oorden zal opzoeken met meer hoogteverschillen!  De bepijling was duidelijk en in orde en goed zichtbaar met behulp van reflecterende stroken, de bevoorradingen meer dan ruim, de bikewash zeer goed en de thematische inkleding meer dan origineel.

Eigenlijk zouden die mannen van ’t Lof zich toch moreel verplicht moeten voelen om ook eens een “Ladies erotic bike avondtoertocht” te organiseren.  Zij kunnen dan zelf fungeren als toyboys!  Huur nog een paar buffboys en een beefcake in en de dames zijn tevreden.  Moest ik jonger zijn, ik zou me kandidaat stellen, maar in de huidige omstandigheden ben ik enkel nog bruikbaar met ofwel een boevenmuts over mijn kop getrokken, zodat niet geweten is van wie dat lelijk lijf er onder is, ofwel met een plastieken zak over mijn corpus!  Dat laatste als beste keuze, kwestie dat de dames nog smaak zouden hebben van hun bevoorrading!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

13-04-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Vermits de sportvelden van waaraf de toer vertrok eigenlijk midden in de bossen lagen, reden we dus ook onmiddellijk vanaf de start de bossen in. Ik werd er ook dadelijk op de gevoelige plaats vastgelegd door een in het struikgewas verscholen fotograaf. Gedurende de eerste 3,5 km reed ik over singletracks en droge, zanderige paden doorheen knappe bossen. Er waren heel wat deelnemers zodat ik mij geregeld smal diende te maken om snellere treintjes of solo’s te laten passeren. Sommigen maken er een koers van (en draaien dan bij de eerste splitsing af richting de 25 km)! Ik arriveerde op een plek die Vossendijk heet. Vandaar volgden weer bospaden tot aan de splitsing tussen de routes van 25 km en van 35-50 km op 4 km van de start ter hoogte van een kleine bosvijver. Gekozen voor de langste route die me naar een meer open omgeving voerde. Even ging het over een stuk van een rustig, landelijk asfaltbaantje dat bewaakt werd door twee seingevers bij het oprijden en door nog eens twee seingevers op het kruispunt met een ander baantje waar het linksaf ging. Een vriendelijke goedemorgen gewenst als dank voor deze extra service. Ik passeerde de aanplantingen van een boomkwekerij.

Op 6,5 km dook ik samen met andere rijders opnieuw de bossen in over brede zandpaden, afgewisseld met mooie singletracks. Van 7,5 tot 8,5 km volgde een knappe track doorheen een donker dennenbos waar de bomen dicht op elkaar stonden. Ik heb me daar wel even bezeerd aan laaghangende dode takken bij het uitwijken voor twee groepjes raceduivels. Die hoor je namelijk altijd naderen. Nederlanders kwebbelen veel meer met elkaar tijdens het rijden of roepen elkaar zaken toe. Tot 11,5 km niets anders dan bos om door te rijden om weer een meer open gebied te bereiken. Daar ging het opnieuw over een brede zandweg langsheen de velden van de boomkwekerij. Op een bepaalde plaats was men bezig geweest met het in potten steken van jonge coniferen voor de verkoop. Twee seingevers hielden het verkeer in de gaten aan de oversteek van een asfaltbaantje. Ik betreurde mijn keuze voor Vessem niet, want we hadden al een knap stukje route achter de wielen. Intussen had de zon de kilte verdreven en konden we eindelijk genieten van lenteweer!

De zandweg die we dienden in te rijden luisterde naar de bizarre naam Toterfout en in de bocht stond een biker al zijn blaas te ledigen. We reden op paden op de rand tussen bos en velden om dan omstreeks 14 km een machtig stukje te krijgen in een bos met imposante beukenbomen over een stuk van een groene vaste route, goed voor een dikke kilometer. Rond 17 km volgden enkele bospaden waar je kon jumpen over bultjes, paadjes als een wasbord, op de groene route. De ondergrond lekker droog in deze knappe dennenbossen. Verder tijdens de toer zouden we nog een aantal keren zulke paadjes voor de wielen krijgen. Intussen waren de groepjes bikers ook veel meer uit elkaar getrokken zodat ik minder moest opletten of plaats maken voor snellere jongens.

Omstreeks 19 km kwam ik even uit de bossen tevoorschijn in een soort grote open heidevlakte met daar middenin een ven. Ik hoorde een toekomend biker tegen zijn maten zeggen dat hij op deze plek ooit in moeilijkheden was gekomen. We moesten daar inderdaad een zanderige heuvel tussen enkele struiken op. De enige moeilijkheid was dat er op de top oponthoud was van stoppende bikers omdat de afdaling inderdaad verraderlijk steil was en door los zand. Aan het einde van een paadje tussen lage struiken had een tweede fotograaf zich neergezet voor nog een plaatje. 10.40 u. Het ging weer de bossen in en een baan over aan een kruispunt dat door vier seingevers werd bemand. Even verderop trof ik in het bospad de splitsing tussen de routes van 35 km en van 50 km op 20,5 km na de start. Het was toen 10.45 u en samen met twee andere bikers koos ik er voor de afslag naar de langste route, terwijl de meeste anderen rechtdoor reden.

Er volgden een aantal kiezelpaden doorheen de bossen. Ik vermoed dat hieronder nieuwe leidingen liggen. Op diverse plaatsen stonden paaltjes met bordjes waarop nummers stonden. Die leken nog vrij nieuw. De bomen of ondergrond vertoonden geen sporen van graafwerken. Er volgde de doortocht van een donker bos en mooie bospaden door dennenbossen. Het tellertje klokte 25 km af, halverwege dus, toen ik doorheen een jong dennenbos reed. Na een kort pad doorheen een ouder donker dennenbos met dikke stammen bereikte ik omstreeks 11.15 u de rustpost op een open plekje midden in de bossen. Daar was keuze te over uit bananen, krentenkoeken, honingwafels, peperkoek, thee, bouillon en sportdrank. Vanaf de stop zag je in de nabijheid veel bikers rijden over een soort lus met een dropke. Vermoedelijk passeerden die daar op de terugweg, maar ik kan me niet herinneren daar zelf voorbij te zijn gekomen!

Brede en smalle bospaden brachten me tot de oversteek van een grote baan, beveiligd door drie seingevers om aan de overkant in een bospad de splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en van 35-50 km op 29 km na de start omstreeks 11.30 u. We kwamen het bos niet meer uit! Van 31 tot 32 km volgde een prachtige singletrack op en neer over bultjes op het traject van een rode vaste route. Daar was behendigheid vereist bij het overschrijden van de bulten en het nemen van de soms korte bochten. Laat nu net daar een andere biker achter mij hangen! De track kwam uit op een zandpad op de rand tussen bos en veld, nog steeds op de rode vaste route. Op bijna 33 km trof ik een splitsing waar de 35 en de 50 km elk hun weg op gingen. 11.50 u. Tot op de kop 35,35 km volgden enkele knappe stukken op het parcours en in de buurt van de rode vaste route elkaar op. Ik kreeg er een zestal bikers te zien, drie die duidelijk de vaste route aan het rijden waren, vermits ze niet overal de pijltjes volgden, en drie die deelnamen aan de toertocht. Eén van de vaste routerijders die ik had laten voorbijsteken hing daardoor korte tijd later weer achter me! Zo had ik op het middaguur een knap stukje parcours achter de rug. Tot 37,5 km volgde een mengeling van allerlei bospaden en tot 39 km een knappe singletrack die me doorheen een oud bos loodste, deel uitmaakte van nog steeds de rode vaste route en tussen de bomen door evenwijdig liep met een zandweg waarnaast een asfalt fietspad was aangelegd.

Op een bepaalde plek dienden we die bosweg te kruisen naar een zandweg toe die we van 40 tot 41 km zo goed als recht op recht bereden. Daarna volgde een niet minder dan een kilometer lange singletrack door een prachtig stukje bos, gelegen op de rode vaste route, tot aan de oversteek van een baantje. Twee snelle voorbijstekende bikers vroegen me of ik een camera had lopen. Neen, hetgeen op mijn helm stond, was enkel het opzetstukje voor een helmlamp. Wanneer ik in de winter in de eigen streek over de grens in Nederland ga biken en thuis vertrek in het donker, dan monteer ik altijd een helmlamp. Tijdens de toertocht word ik dan meer dan eens aangesproken, meestal door Nederlanders, met de vraag of het een camera betreft! Maar hier wordt zelfs het opzetstuk voor een camera gehouden! Ook één van de drie seingevers die ik korte tijd daarna te zien kreeg stelde dezelfde vraag! Het tellertje klokte toen 42 km af, de rit begon te korten en pas nu kreeg ik nog eens een stukje bewoonde wereld te zien! Ik diende het fietspad te volgen dat gescheiden naast een iets drukkere baan lag. 12.30 u.