Het ging de dorpskernen van Wijgmaal en Herent uit langsheen straten, een zeldzame servitude en een korte zandweg. Na 4,50 km trof ik de eerste echte off-road onder de vorm van veldwegen en graspaadjes. Op 6 km trof ik een knap smal paadje tussen de weiden en doorheen een stukje bos waar de ondergrond goed voorzien was van wortels met hier en daar nog enkele ferm vochtige plekken. 7 km om 9.00 u. Een graspad doorheen hoog gras leidde me tot aan een kapelletje aan Wijtham in Winksele (Herent). Vanaf 9 km was het gedurende een kilometer zacht klimmen geblazen doorheen gras en een mooie holle weg. Er volgden opnieuw enkele straten, een klimmend graspad en een leuke afdaling met een bultje tot aan een kort tunneltje onder een rijweg. Dat tunneltje is een herkenbaar plekje, want bij slecht weer staat het er vaak tot kniehoog onder water! Ooit kon je hier een optionele lus rijden, maar dat kan bij een andere toertocht geweest zijn. Bovendien werd je er toen voor gewaarschuwd dat het omwille van de modder een lastige lus was. Nu lag alles er kurkdroog bij!

Na het tunneltje ging het rechtsaf om over een grasspoor te moeten klimmen tot aan de grote baan, de N2 Brusselsesteenweg volgens een kaart. 11,50 km. Daarna ging het de straten in van de heuvelachtige omgeving van de Toverberg en was het tot 13 km even flink klimmen. Er volgden een servitude over kasseitjes en een bospad. Een kilometer verder was het klimmen geblazen over een zeer knap bospad dat goed voorzien was van wortels om er op 14 km op een open hoogvlakte de splitsing te treffen tussen de route van 30 km en de routes van 43-60 km ter hoogte van een zendmast. 9.30 u. Tot 15 km reden we door een knap woest bos over beenharde droge paden waar zich diepe groeven in gevormd hadden die nog steeds en waarschijnlijk bijna permanent vol water stonden. In datzelfde bos kreeg ik een plezante afdaling voor de wielen, maar daar moet ik ergens een pijl gemist hebben en met mij, in hun rush neerwaarts, een hele zwik bikers die op enige afstand volgde. Beneden op linksaf gegokt en weer op het parcours geraakt.

Van uit het bos kwamen we opnieuw in een meer open landschap waar de felle zomerzon al ongenadig met de opwarming begonnen was. Op 17 km volgde een vrij lange, en voor mij dus trage, klim over een smal betonnen paadje tussen de velden links en struikgewas rechts. Tijdens die klim werd ik begroet door Joepie en Annemarie, vorige week ook nog te zien gekregen tijdens de tocht vanuit Bekkevoort. Ook daar was ik vroeger dan naar gewoonte vertrokken, vandaar waarschijnlijk dat ik hen anders zelden ontmoet. Er reden nog heel wat deelnemers rond en het was eens plezant van deel uit te maken van deze stroom bikers. Het paadje kwam uit in een op een hoogvlakte gelegen landelijke straat van Meerbeek met enkele huizen op de Chimaera-splitsing. Die heb ik zo gedoopt omdat ik tijdens deze tocht enkele jaren geleden (in 2010) voor het eerst, en voorlopig ook nog steeds voor het laatst, biker Chimaera ontmoette. Toen kwamen we uit de andere richting en was hier een splitsing. Omwille van beroepsredenen had hij toen een hele tijd niet meer kunnen rijden en hij was hier danig pompaf dat hij toen de richting van de kortere routes uitgegaan is.

Tijdens een klimmetje tot op de hoogvlakte kreeg ik aan mijn linkerkant één van de radars van Bertem te zien. Hier passeren immers de vliegtuigen vanaf Zaventem. Beenharde veldwegen leidden me er tenslotte naartoe om er omstreeks 20 km pal voorbij te rijden. Een assenweg, een zanderig hol kasseibaantje en een klim doorheen het gras voerden me doorheen de hete omgeving. Het deed me plezier van hier Kevin nog eens op mijn pad te treffen. Het was lang geleden dat ik deze Duchenne Heroe nog eens gezien had. Omdat hij zijn maat niet wilde kwijtspelen en ik liever aan mijn eigen tragere tempo rijd, was de ontmoeting niet van lange duur. Maar nu weet ik dat hij nog altijd alive and biking is! Kort daarop kwam ik, net zoals vorige week in Bekkevoort, Ward, Frans en nog twee van hun kompanen van 3D-CAD-Works tegen. Niemand had durven verwachten dat Ward na een zwaar werkongeval zo relatief snel weer te been zou zijn en zijn geliefde sport weer zou kunnen opnemen. De grens tussen leven en dood is broos! Omdat ik de plek van Bertem radar al meerdere keren gepasseerd ben vermoedde ik dat we zo dadelijk naar Bertembos zouden gestuurd worden. Na het speelterrein aan de rand ervan doken we rechtsaf het bos effectief in. 21 km om 10.00 u. Even verder stonden drie van de vier CAD-mannen in het bos naast de kant met een lekke band. Frans had al wat voorsprong genomen. Eventjes gestopt en dan weer vertrokken, want die bikkels zouden me zo weer inhalen!

Er volgden enkele mooie paden doorheen Bertembos en een knappe holle weg op en af tot ik uitkwam op een asfaltbaan. Ik herkende de plek en dook onmiddellijk de kasseitjes op van de Oude Bertembosstraat. Omdat de richting van de toer jaar na jaar omgekeerd wordt, konden we deze keer lekker naar beneden dokkeren. Andersom heb je hier een heel stevige klim te overwinnen! Aan de voet van dit bijzonder kasseibaantje stond zoals steeds de bevoorrading opgesteld op het beton voor de schuur van een moderne hoeve. De plek wemelde er van de in de hete zon etende en drinkende bikers. Er waren fruit, cake en lekkernijen om te eten, water en sportdrank tegen de dorst. Nog even bij de CAD-mannen gestaan en dan weer op pad. Het ging de baan over en een knap bospad in dat er super droog bij lag. Ik heb het er in deze omgeving al anders weten uitzien, alsof er een bergrivier naar beneden stroomde. Omdat de richting nu andersom was, betekende het hier ferm klimmen over wortels en daarbij droge voren proberen te ontwijken. Het was voor mij een zware dobber en ben halverwege even aan de kant gaan staan om uit te blazen alvorens het tweede deel van de klim aan te vatten. Eens boven kwam er een splitsing tussen de routes van 30 km en van 43-60 km op 24 km van het vertrek. Er volgde nog een lange kasseibaan door het midden van nergens, in deze richting lekker naar beneden dokkerend, in de andere richting is het meestal een lange, saaie klim. Het baantje is eerst een holle weg om dan uit te komen in een meer open omgeving. 25 km om 10.40 u.

We doken weer de bossen in, ik vermoed hetzelfde Bertembos, en reden er voorbij het Chimaera-boshuisje aan de voet van een watertoren tussen de bomen. Het is op deze plek dat ik deze biker voor het eerst op mijn weg trof tijdens de editie van deze toer in 2010. Als de toer in de andere richting loopt is hier de splitsing. Tot 30 km volgden plezante afdalingen en klimmetjes doorheen knappe holle wegen elkaar op. Na dit zeer te smaken stukje van de toertocht arriveerde ik op de Tervuursesteenweg in Heverlee. 30 km en 11.10 u. Even gestopt omdat mijn gsm al twee keren van jetje had gegeven, maar het bleek geen dringende oproep! Tot 32,50 km voerde de tocht me over een open vlakte in de blakende zon en reed ik in de Sellekensstraat, zijnde een assenweg die, ervan gescheiden door een strook bomen, evenwijdig met de E314 loopt. Je komt dan voorbij de zijgevel van een witgeschilderd huis dat in een woonwijk het dichtst bij de snelweg staat. Ik ben die straat eens in gereden en dat bleek de Predikherenberg te zijn op het grondgebied van Winksele-Herent, aldus een klein meisje dat er woonde. Aan de andere kant van de snelweg ligt de rand van de stad Leuven.

Aan het einde van de assenweg dienden we de drukke Brusselsesteenweg te kruisen ter hoogte van de afrit 17 Winksele om aan de overkant een splitsing te treffen tussen de route van 30 km en dezen van 43-60 km. Voor de langste afstanden ging het linksaf de onverharde Bieststraat (Herent) in. Toen ik tijdens de beklimming daarvan van onder het bomenloof uitkwam, kwam ik oog in oog te staan met De Bereklauw, niet de plant, maar de naam van de bizarre plek waar een soort van internationale geitenwollensokkengemeenschap in een aantal bizarre gebouwen is neergestreken onder de vleugels van eigenaar Gosse. Het woonhuis staat pal in de holle weg. Wie zich van Gosse een beeld wil vormen en van mijn generatie is moet maar eens terugdenken aan het grappige jeugdfeuilleton over Catweazle, de tovenaar die als gevolg van een mislukte toverspreuk om te ontsnappen aan gevangenneming door de Normandiërs van de elfde in de twintigste eeuw terechtkomt! Anders moet je maar eens gaan kijken op de site van De Bereklauw en naar dit fragment uit een aflevering over Catweazle! Er stond een bizar kunstwerk, een soort voertuig, gemaakt uit oude materialen. Gosse was net buiten toen ik er passeerde en ik heb hem in het voorbijrijden begroet. En al lijkt Gosse op een tovenaar uit de elfde eeuw, zijn Bereklauw heeft een eigen website, hij heeft een mailadres en hij staat op enkele YouTube-filmpjes!

Het was nog stevig klimmen in de Bieststraat voorbij de Berenklauw in een off-road holle weg om uit te komen in de Godelindestraat in een wijk met nette villa’s. 34,50 km om 11.30 u. Eens de bewoonde wereld weer uit kreeg ik een prachtig bospad voor de wielen. Verderop kreeg ik toch nog een auto als tegenligger midden in het bos! De rit voerde me op en af over leuke bultjes om daarna te kunnen genieten van een megalange plezante afdaling in een diepe holle weg. Daar heb ik een pijltje gemist en kwam ik weer uit in de bewoonde wereld op een kasseiwegeltje dat de toepasselijke naam van Keeromstraat droeg! Ik zag in de straat ernaast pijlen hangen, maar ik ben voor alle zekerheid teruggekeerd. Goed dat ik dit gedaan heb, anders had ik het mooie stuk dat ging komen gewoon gemist! Halverwege de afdaling moesten we naar rechts een kort paadje steil naar boven op. En eens boven herkende ik de plek. Ik ben er al meerdere keren van de andere kant genaderd vanaf een graspaadje waar je dan aan het bos gekomen plots de dieperik in moet naar die holle weg toe. Ik ben nooit scheutig om daar naar beneden te rijden! 37 km. Eens uit de holle weg reed ik op een veldweg, kruiste ik een maïsveld en ging het over asfalt tot aan de Grote Molenweg (Herent).

Omstreeks 38 km ging het de Mollekensberg op om er een bos in te duiken. Daar was het op en af over een singletrack met een stevige klim die ik buiten verwachting tot boven haalde en eens weer beneden nog een extra steil dropke. Dan weer steil naar boven, daar was het even te voet, en ook de volgende klim heb ik halverwege moeten staken wegens te zwaar. We verlieten het bos via een knappe afdaling in een prachtige holle weg tot in de Keizerstraat. 40 km om 12.00 u. Vanaf hier voerde de tocht ons doorheen een meer bewoonde wereld. Het ging Herent uit en Wilsele in om het industrieterrein en de nieuw aangelegde wegen onder het viaduct van de E314 te passeren. Dan ging het even over een fietspad naast de Dijle om aan een bruggetje in Wilsele de splitsing te vinden tussen de routes van 30-45 km en deze van 60 km op 43,75 km van de start. Voor de kleinere afstanden was het linksaf in een woonwijk. De rijders van die routes zouden snel weer bij af zijn. Voor mij ging het rechtdoor en na het oversteken van de Aarschotsesteenweg in Wilsele-Putkapel bereikte ik de tweede bevoorrading die opgesteld stond aan de voet van een talud waarop de E314 ligt. 44 km om 12.20 u. Er stonden nog twee bikers en er kwamen er nog twee toe. Twee mannen zorgden er voor alle lekkers waaronder bananen, suikerwafels en cake. De sportdrank was er zelfs gekoeld wat welkom was bij deze hitte. Hetgeen ik er te horen kreeg stemde me minder gerust, meer bepaald het feit dat het zwaarste stuk van de tocht nog voor me lag! Dat bleek nadien niet gelogen te zijn! Er zou nog een stuk van een 12 km met redelijk wat hoogtemeters volgen en een vlakkere uitloop van 6 km, aldus de Biekes aan de bevoorrading.

Na de stop ging het over een onverhard pad evenwijdig met de snelweg die daar in de hoogte ligt en waarvan je niks te zien of te horen kreeg! Na de passage van een grote parking van de Delhaize ging het de Leuvensebaan in Holsbeek over om een kasseiwegeltje te bereiken. Vanaf een watertoren ging het daar de Kesselberg op en trof ik singletracks op en af om zo het Begijnenbos in Holsbeek te bereiken. De Kesselberg is een natuurgebied in eigendom van en beheerd door de Stad Leuven. Deze 75m hoge heuveltop torent met de steile flanken uit boven Kesseldal (Kessel-Lo) en Wilsele. De Kesselberg maakt deel uit van een aaneengesloten heuvelketen met onder andere de Lemingsberg, het Begijnenbos en het Chartreuzenbos. Hij strekt zich uit over een lengte van 300 m en is bovenaan afgevlakt. Er volgden enkele voor mij zware beklimmingen in dit bos met woningen en weekendverblijven die ik noodgedwongen te voet heb moeten doen. Ineens was mijn pijp uit! Tot aan de tweede stop was mijn rit meer dan vlot verlopen. Want ik was op zaterdagavond gaan helpen tappen op een bruiloft en dat had tot halvijf ’s ochtends geduurd. Ik ben dan naar huis gereden en omdat ik me eigenlijk niet al te moe noch slaperig voelde, vond ik het raadzamer van niet te gaan slapen in plaats van kort te slapen, dan wordt je alleen maar suf wakker! Na enkele boterhammen te hebben gegeten ben ik onmiddellijk naar Wijgmaal vertrokken. Ondanks de slapeloze nacht was het rijden me zeer goed afgegaan, maar nu kreeg ik het zwaar.

Na een aantal zware klimpartijen kreeg ik een voor mij onmogelijk steil kasseibaantje voor mijn wielen. Een biker die me nog voorbijstak haalde het daar net niet tot boven. Voor mij was het al veel eerder afstappen. Het bleek het zogenaamde Sukkelpad in een bos van Kessel-Lo te zijn! Daar had ik al ooit van gehoord. Boven stond er een geel straatnaambordje. Zo kwam ik in het Verbrandenbos, een bosdreef in Kessel-Lo waarlangs buitenhuizen staan. 48 km om 13.00 u. Het ging nog verder doorheen het bos over knappe paden. Omstreeks 50 km bereikte ik heel even het open veld op het grondgebied van Holsbeek om na twee keren linksaf te zijn gegaan weer naar het Begijnenbos toe te rijden. Ik herkende de plaats en herinnerde me van eerdere passages dat ik dra één van de knapste plekjes van deze toertocht zou passeren. Meer bepaald een pracht van een tweeledige holle weg die rechts in de diepte ligt. Tussen de twee gelijklopende holle wegen staan bomen waarvan de wortels gedeeltelijk bloot zijn komen te liggen. Het is de moeite waard om er eens even halt te houden.

Verderop staan villa’s midden in het bos. Van mensen die zeker geen honger zullen lijden! Ik bereed er een aantal knappe bosdreven met vogel- en dierennamen, vaak gevolgd door het woordje berg, dus dat zei al genoeg over het reliëf! Op 50,50 km zonk de moed me in de schoenen bij het zien van de helling waar ik na zo veel kilometers nog op gejaagd werd! Daar moest ik niet meer aan beginnen. Eens tot boven gestrompeld werd me bij het zien van het straatnaambord, ja, zelfs dit met een gewone auto niet te berijden pad had een naam, heel veel duidelijk! Dit was de beruchte en in mountainbikekringen veelbesproken Zounk in Holsbeek! Ik ben er bij nader toezien nochtans ooit in geslaagd van hem bijna tot boven te kunnen bedwingen! Maar toen kwam hij in het begin van een tocht en reden er veel bikers rond en dat geeft me altijd meer moed om te proberen! Als je alleen rijdt dan heb je altijd de neiging om het sneller op te geven. Na 50 km raak ik zo’n helling in geen geval nog rijdend tot boven op! Nu weet ik eindelijk waar deze beruchte helling ligt! In het Sint-Gertrudisbos in Holsbeek! In Holsbeek kan je ook de vaste Pynnonckroute rijden (13-27-37-53 km). Ik heb in deze omgeving inderdaad bordjes van vaste routes zien staan. Het ging nog op en af, op en af, op en af, en op en af door het bos tot ik helemaal pompaf was!

Op 52,50 km kwam ik het bos weer uit en overschreed er om 13.40 u de grens met Holsbeek-Plein. Asfaltbaantjes voerden me dan doorheen een open en meer bewoond landschap in de hitte door Holsbeek. Op 55,50 km ging het via een kalme brug de snelweg over ter hoogte van de afrit Haacht – Holsbeek – Rotselaar. Terwijl ik boven op de brug even halt hield kwam er nog een late biker voorbij. Daarna reed ik door straten van Wilsele om omstreeks 58,75 km de grens met Rotselaar te overschrijden. Van 60 tot 61,50 km kreeg ik achtereenvolgens een assenweg en een graspad langsheen de Dijle voor de wielen. Daarna voerde een verhard fietspad me over een open vlakte en een brugje aan een soort rietkraag over een waterloopje om tenslotte uit te komen in de Weggevoerdenstraat en m’n auto te passeren! Dus alle bikers zijn StrammerMax’s happy familycar gepasseerd! Om 14.15 u liep ik na 63,40 km binnen.

De bikewash was al opgeruimd en overbodig en de laatste bikers vertrokken huiswaarts, waaronder Karel en zijn collega Bierbiker die ik aan de eerste stop al te zien had gekregen en me verweet dat ik iedereen aan het misleiden was door niet in mijn gebruikelijke tenue te rijden. Binnen wat verkoeling gezocht bij een ijskoude frisdrank. Terwijl ik aan mijn flesje zat te lurken kwam er een bekende uit de douches tevoorschijn! De bionische man Peter! Omdat Peter altijd te vinden is voor een gesprek had ik meteen nog voor een dik uur gezelschap. En zelfs nadat hij aanstalten gemaakt had om huiswaarts te vertrekken, kwam hij even later terug naar binnen! Om dan toch nog maar een drankje te drinken nadat hij mijn aanbod eerst drie keren geweigerd had! Zo konden we deze mooie rit op de gepaste wijze afsluiten. Ik heb genoten van deze dag, van een rit waarvan ik niet meer wist dat deze zo knap was, evenmin nog wist dat deze zo zwaar was, vooral de laatste 17 km dan en tevreden omdat ik enkele bijzondere plekjes zoals De Bereklauw nog eens te zien had gekregen. ’s Avonds voor de tv in slaap gevallen en wakker geworden toen wat ik wou zien al half voorbij was! Op maandag liet de vermoeidheid zich dan toch goed voelen en heb ik de hele dag rondgelopen als een houten Pinocchio!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mountainbike.be!

Catweazle: the sun in a bottle (part 1)



Catweazle: the sun in a bottle (part 2)