Kort na het vertrek kreeg ik al een eerste bekende te zien, Sik, leren kennen als ploegmaat tijdens de 10 uren van Grobbendonk. Het was lang geleden dat onze paden nog eens samen liepen, hij had tijdens de slechte winter niet veel gereden, meldde hij. Hij werd al snel opgeslokt in een snel voorbij vliegend groepje. Die snelle jongens, dat was voor mij bij aanvang zowel wat frustrerend, waarom kom ik zelf zo traag vooruit, terwijl ik vermoedelijk toch even veel moeite doe, als lastig, want je kan niet voortdurend achterom zitten kijken! Het had ook zijn voordelen, je wordt er door meegezogen, en het was plezant van eens deel uit te maken van die kleurrijke bende, terwijl ik meestal later vertrek en daardoor alleen op pad ben.

De eerste 5 km werden we over zanderige stoffige veldwegen geleid, tussen boomgaarden en weiden, met omstreeks 4 km een intermezzo over een dokkerend kasseiwegeltje. We passeerden de achterzijde van de parkeerweide met de schotelantennes verder in de hoogte op de heuvel en arriveerden op het grondgebied van Molenbeek-Wersbeek, een deelgemeente van Bekkevoort. Na 8 km splitste de kidstoer van 15 km zich af van de rest. Op het volgende stoffige veldwegeltje begroette Karel van de Bierbikers me terwijl hij voorbij vloog. Op een plek waar we een brede betonbaan dienden te kruisen en schuin linksaf te gaan, ontmoette ik dan weer vijf mensen van het gezelschap waarmee ik, op uitnodiging van een biker die ik had leren kennen, al twee keren het Pinksterweekend al bikend mee heb doorgebracht in de provincie Luxemburg. Ik kom deze mensen omzeggens nooit tegen op toertochten, enkel de drie eersten heb ik ooit al wel eens te zien gekregen. Bij deze mijn groeten aan Joepie, Annemarie, Harry, Chantal en Erling. Zij werden gevolgd door nog twee kompanen van Bierbiker Karel. Het zijn allemaal laagvliegers, dus de ontmoeting was kort van duur!

Er werd inderdaad door de meesten stevig doorgetrokken over de veldwegen, wat het stof ferm deed opwaaien. Omstreeks 11 km volgde een knappe, maar stevige klim in open veld en in het gezelschap van vele anderen en zag ik eerder genoemde bikers uit mijn zicht verdwijnen. Ik vreesde niet boven te geraken, maar ik wilde mij in het zicht van zoveel andere rijders niet laten kennen! Op de top heb ik wel even uit staan blazen bij anderen die daar aan de kant stonden. Er kwam een beloning onder de vorm van een leuke afdaling tot aan een asfaltbaantje waar we de splitsing troffen tussen de 25 km en de 35-41-55-73 km op een 13 km na het vertrek omstreeks 9.50 u in de Zelliksebaan aan een kapelletje op het kruispunt met de Leemkuilstraat. Die plek heb ik al meerdere keren te zien gekregen tijdens toertochten en vanuit verschillende richtingen. De toer vanuit Waanrode had hier ooit een optionele lus. Ik meen dat, als je de Zelliksebaan volgt, je dan uitkomt in Assent-Bekkevoort en het natuurgebied van de Begijnenbeek bereikt. En in één van de holle wegen in deze omgeving staat ook een Mariagrot tegen een rots onder bomen verborgen.

Het ging de Leemkuilstraat in en zoals ik vermoedde kregen we daar een fiks klimmetje over een gehavende ondergrond vol losse stenen in een knappe holle weg, nu droog en stoffig. Eens de klim in de holle weg achter de rug kreeg ik vanaf de hoogvlakte de windmolens die sinds een jaar of twee naast de snelweg E314 staan op het grondgebied van Halen en Bekkevoort te zien aan mijn linkerkant. Met een knap zicht over de groene zonovergoten omgeving. We doken een boomgaard in en het ging daarna nog een aantal keren stevig op en af in al even knappe holle wegen en paadjes die van veldweg overgaan in holle weg en omgekeerd, kenmerkend voor deze streek en iets wat je in mijn contreien niet vindt. Ik reed er ook voorbij een wit kapelletje dat op het kruispunt van twee holle wegen staat en sinds een jaar of twee gerenoveerd is. Ik ben er gepasseerd toen het metselwerk pas hersteld en het voegwerk overgedaan was. Het is wel jammer dat het geschilderd is.

Er volgde een zware klim over het asfalt van een deel van de Struikstraat in Assent. Op een veldweg kwam er een biker naast me rijden met de mededeling “dat ik hem niet kende, maar…”. Ik kende hem nog wel! Hij had me ooit aangesproken vlak voor en tijdens de bevoorrading van een toertocht. Na opzoeken bleek dat de tocht te zijn van MTBC@Bekkevoort op 5 augustus 2012, dus in dezelfde streek en omzeggens een jaar geleden. Hij had gereageerd op m’n verhaaltje en het heeft me toen niet veel moeite gekost om te achterhalen hoe hij heette. Gewoon moeite doen om wat te zoeken op het web en logisch nadenken! Er kwam een lichtere klim over een asfalt fietspad, waarna het een lage brug van de snelweg onderdoor ging, exclusief voor fietsers. Daar stonden metalen sluisjes om ander verkeer te weren en omdat er net een groep laagvliegers volgde was het er even hectisch! Een tegenligger foeterde “dat ze allemaal zodanig rap rijden dat ze elkaar bijna van de weg maaien of verongelukken”! Ik kon hem geen ongelijk geven, want voor hetzelfde geld knalt er iemand in zo’n groep tegen die metalen poortjes. Door de verwarring speelde ik Sandy kwijt, en hoeveel moeite ik ook deed om hem weer bij te benen, het lukte niet! Ik vervloekte mijn traag zijn, want het heeft als nadeel dat ik bijna nooit met anderen samen kan rijden! Ontmoetingen met “bekenden” tijdens de rit zijn dus altijd kort van duur! Ik had anders graag nog wat langer met die kerel gebabbeld. Alhoewel ik eigenlijk niet zo’n prater ben en m’n aandacht op het rijden dien toe te spitsen! Hopelijk zien we elkaar eens na een rit!

Mijn hoop om Sandy bij te benen werd dan definitief de grond in geboord aan de voet van de heuvel waar een bordje stond dat de Pannenhoefdreef die ons over asfalt naar boven stuurde een helling heeft van 7%. Waaruit ik kon besluiten dat ik deze tocht in het verleden nog al wel eens gereden heb, want ik meen dat dit de enige toer in de streek is waar de hellingen op deze manier worden vermeld. We reden er over het traject van een groene vaste route tot aan een eenzaam huis op de top dat te koop stond. Indien ik rijk was, ik kocht het als buitenhuis. Vanaf het huis gaat asfalt over in een onverharde holle weg waar het ook klimmen geblazen is. Ooit deed een andere biker me hier de moed in de schoenen zinken door te zeggen dat het “nog lastiger werd”. Gelukkig kreeg hij geen gelijk. Het blijft klimmen, maar minder steil dan over het asfalt! 18,50 km om 10.15 u. Eens de holle weg uit bereikten de bikers een hoogvlakte en reden zij tussen de boomgaarden.

Op 20 km volgde een plezante singletrack met bulten en heuveltjes doorheen een knap stuk bos. Hij werd gevolgd door een te smaken graspaadje dat overging in nog een singletrack door weer een stuk bos, deze keer lekker naar beneden! Na een bocht rechtsaf kwam er nog een track lekker naar beneden. De knappe groene omgeving kwam me bekend voor, hier had ik nog al gereden, en het werd al snel duidelijk waarom. Hier reden we midden in het natuurgebied en de bossen van de Begijnenbeekvallei in Assent. Vanaf de kapel aan de Leemkuilstraat hadden we dus een hele lus achter de rug. 22 km en 10.30 u. Mijn gemiddelde snelheid was gedurende de hele rit al constant gebleven en dat zou zo blijven tot aan het einde. Het ging me goed af, ik amuseerde me te pletter en genoot van de gezellige drukte op het parcours. Het aantal voorbijstekenden minderde gestaag.

Op 22 km volgde nog een korte klim van 11% in een holle weg en volgens het bordje zo’n 85 m lang. Een lange genietbare afdaling over een graspaadje bracht me tot op een grote drukkere baan. Op een zijarm daarvan was de eerste bevoorrading neergepoot onder een tent en die was ik daarstraks met de auto gepasseerd toen ik naar de start reed. 23,5 km om 11.00 u. Het was er nog redelijk druk, de medewerkers ter plekke hadden hun handen vol. Er was nog voldoende aanbod aan fruit, peperkoek, cake, sportdrank en water. Met een bekertje sportdrank en een knabbeltje postgevat in de schaduw van de tent, want het was intussen al behoorlijk warm geworden! Vanaf de stop doken we weer de velden in om er op 24 km in een boomgaard een splitsing te treffen tussen de routes van 25-35 km en 41-55-73 km. Een kilometer verder trof ik een leuke afdaling in een holle weg, een stukje betonbaan waarlangs ik vanochtend naar de start was gereden en een graspaadje. Op 27,75 km passeerde ik de Sint-Quirinuskerk van Wersbeek. Ik trof ook weer blauwe pijlen van de kidstoer op mijn weg.

In een holle asfaltbaan stond “gevaar” op de grond geschreven waar het parcours linksaf ging in een bocht. Er volgde een zware klim waarbij een passerend biker me aanmoedigde door te zeggen dat we bijna boven waren. Op 29 km maakte de kidstoer zich weer los van mijn route en ging het lekker naar beneden over een baantje met fietspad, gevolgd door een klim over een servitudepaadje met kasseitjes. 30,70 km om 11.30 u. Na een plezante afdaling in een holle weg reed ik omstreeks 31 km in de omgeving van de plaats waar de toertocht van MTBC@Bekkevoort van start gaat (Oude Tiensebaan). Daar waren vorig jaar per vergissing bij het opruimen al een paar pijlen van de terugtocht weggehaald, zodat ik toen aan mensen die in hun achtertuin zaten de weg heb moeten vragen. Eén van die mannen wist me haarfijn uit te leggen hoe ik moest rijden en na enkele keren afslaan trof ik weer pijlen. Nu bereed ik diezelfde wegeltjes. Na de oversteek van een drukke baan (Staatsbaan – Diestsesteenweg?) volgde van 32,5 tot 34,5 km een knap stuk bos naast een betonbaantje, de Heuvelstraat in Tiel-Winge, waar we konden genieten van singletracks die zich bochtig door het bos slingerden. Na een graspaadje volgde de doortocht van een stukje privaat bos waar ik na 37 km op de middag een splitsing trof tussen de routes van 35-41 km en 55-73 km.

Toegekomen op een grote baan, ik vermoed de Schoonderbukenseweg, trof ik op 38 km geen pijl meer en ik merkte nog andere bikers op die daar vergeefs zochten. Gegokt op rechtsaf richting Scherpenheuvel en langs de grote baan in de richting van de op- en afrit van de snelweg E314 gereden, vermoedelijk deze van Tielt-Winge. Halverwege, met enkele anderen in mijn zog, zag ik in een zandweg aan de rechterkant pijltjes staan die naar links richting de grote baan wezen. Vermoedelijk hadden we daarnet en smal wegeltje aan de rand van een maïsveld en evenwijdig met de grote baan moeten inslaan. Het ging de brug van de snelweg onderdoor om even voorbij het op- en afrittencomplex de baan over te moeten steken naar de Beurtstraat (?).

Een zandweg naast de E314 bracht me eerst klimmmend en dan lekker dalend naar de tweede bevoorrading op exact 41,00 km na het vertrek. 12.15 u. Toen ik tijdens het lessen van de dorst een praatje maakte met de medewerkers, waarvan ik er na afloop nog een gesproken heb bij het toekomen, arriveerde daar Guy uit Beerzel (Putte bij Mechelen), een bikemakker van Peter die dan weer een bikemakker is van Koppigaard en die beiden bikemakkers zijn van JP die het jaarlijkse Pinksterweekeinde organiseert! De wereld is klein! Er kwamen nog twee jonge gasten toe. Guy was in het gezelschap van een biker waarvan ik kan vermoeden dat het G-Stoel is, op te maken uit zijn forumreactie op de toertocht. Gunther was met de bike vanuit Beerzel gekomen, had ingepikt op het parcours en was bijna terug gearriveerd op de plek van waar hij weer huiswaarts kon keren. De mannen aan de bevoorrading beweerden dat het zwaarste deel nu nog moest komen en Gunther beaamde dat. “Verrek”, heb ik toen uitgeroepen, want ik hoopte voor de volle afstand te gaan, dus daar moest nog eens over nagedacht worden! Intussen was ook Peter gearriveerd.

Na de stop ging het verder over de beenharde zandweg naast de snelweg die links in de hoogte lag. Toen ik de brug onder de snelweg door was zag ik de twee jonge snaken van aan de stop staan. Lekke band! Doorgereden, wroeging gekregen omdat ik niet gestopt was en teruggekeerd. Maar de twee hadden materiaal bij om het probleem op te lossen. Nadat ik hen aangemaand had van wat verderop te gaan staan in plaats van op die gevaarlijke drukke baan (Tieltseweg?), wat ze ook gedaan hebben, ben ik weer vertrokken. Het ging de Tienbunder op naast de snelweg en daar was het weer naar boven rijden. Op 42 km kwam er een voor mij zware klim in het bos, aangekondigd als zijnde 11% en 100 meter lang, gevolgd door nog eentje en die was voor mij te zwaar wegens te lang! Dus was het even te voet. Ook de technische singletrack die dan volgde was eigenlijk niet aan mij besteed. Zo’n korte bochtjes en dan nog tijdens klimmetjes, dat haal ik niet! Gelukkig reed of liep ik er in niemands weg! Degenen die goed kunnen biken zullen zich hier wel uitgeleefd hebben. Uiteindelijk arriveerde ik weer in een meer open landschap en daalde af naar de voetbalterreinen van Houwaart. 44 km. Een grasspoor leidde me naar een baantje dat Tienbunder heet op 45 km van de start omstreeks 13.00 u en op het grondgebied van Tielt-Winge. Er volgde nogmaals een stevige klim vanaf de snelweg, off-road in een knappe holle weg, maar voor mij te zwaar!

Ik arriveerde boven op een verhard pad dat Kaaskorf heet in het Tienbundersbos waar buitenhuizen staan. Een knappe singletrack voerde me over bultjes en wortels naast een kleine diepte weer naar beneden. Maar dat betekent in deze streek ook dat men spoedig weer moet klimmen. Dat was rond 47 km het geval, in open veld, overgaand in een knappe holle bosweg. Toen ik halverwege even naar adem stond te happen staken Guy en Peter me weer voorbij. Zo veel als mogelijk mijn best gedaan, maar ik haalde het niet al rijdend tot boven. Na een bocht ging de klim nog verder en daar waren zeer diepe groeven in het pad die nog vol stonden met groen water. Ik zag Peter ook te voet. Later zou hij vertellen dat hij er het verkeerde spoor had gekozen en noodgedwongen was moeten stoppen. Over die diepe groeven wippen is niet meer aan ons besteed, dat laten we over aan de jonge gasten. Dan was het nog even zweten over een volgende maar wel doenbare klim tot op de top van de Houwaartse Berg om uit te komen in de gelijknamige straat van Tielt-Winge.

Het ging eventjes licht naar beneden en op een grasspoor stak me nog een jonge biker voorbij. Even verderop moest ik rechtsaf en zonk de moed me bijna in de mountainbikeschoenen toen ik die jonge knul in de verte naar boven zag kruipen in de blakende zon over weliswaar asfalt. De man van een ouder koppel die op gewone fietsen naar beneden kwamen sprak me wat moed in. “Het is hier zwaar hé”! Zeker nu de hete zon ongenadig op mijn bolleke scheen! 49 km en 13.30 u. Eens boven volgde een leuke off-road afdaling over een singletrack vol stenen en een weidespoor tot aan de splitsing tussen de 55 km en de 73 km op 49,50 km van de start. Het leek mij het verstandigst van niet het onderste uit de kan te willen en te kiezen voor de route van 55 km. Niet dat ik echt doodmoe was, maar mijn benen willen toch zo slecht mee tijdens het klimmen. Ik vreesde voor de 73 km nog een verbindingsstuk te krijgen naar wellicht ander moois maar met klimwerk dat ik dan misschien toch niet zou halen. Achteraf was ik blij met mijn beslissing, want de 55 km bleken iets langer te zijn en bij aankomst had ik omzeggens 60 km op mijn tellertje staan.

Er volgde gelukkig een iets vlakker gedeelte over een assenweg en kasseibaantje op een vaste groene route. In de verte zag ik een kerkje staan, ik vermoed dat van Tielt. De rit voerde me immers tot op het grondgebied van Tielt. Plots staken me op 53 km op een graspad tegen hoge snelheid twee bikers voorbij, gevolgd door nog een viertal. Die laatsten met de drie apen (horen, zien en zwijgen) op hun truitjes. Ik kom er geregeld op tochten zulke tegen. Ik vermoed dat de route hier weer samen liep met die van 73 km want die apen hadden mij eerder op de dag al eens ingehaald. Plots was er voor mij enige opschudding en zag ik één van de apen in de maïs liggen! Gehinderd door iemand van het tweetal die bijna uit het spoor was gevlogen de maïs in, waardoor hij was moeten uitwijken en zelf onderuit gegaan in de maïs. “Kom, dames”, zei één van de andere apen, wat bij mij de opmerking ontlokte dat deze dame altijd uit de weg gaat als ze zo’n gevaarlijke kerels ziet afkomen!

Via de Oude Pastoriestraat bereikte ik het bos aan de Alsberg. Daar was men een grote tent van één of andere feestelijkheid aan het afbreken. We troffen er knappe singletracks die vertrokken achter het restaurant (als dat daar al een restaurant was!). Op een klimmend graspaadje kreeg ik af te rekenen met twee tegenliggers, twee kleine jongens, en eens over het bultje zag ik in de verte een vreemd roestig bouwwerk staan waarvan ik meende het vorige week op de televisie gezien te hebben! Dat klopte, meer bepaald op dinsdag 9 juli! Vroeger stond daar een houten niet onknappe uitkijktoren en die bleek thans vervangen door een metalen gedrocht dat in labiel evenwicht als een trap de hoogte in gaat! De stoel van het zomers tv-programma op één "1000 zonnen" stond gisteren opgesteld aan de Vlooybergtoren. De opdracht bestond erin zo snel mogelijk met een slaapzak een plaatsje in de stoel te bemachtigen. Aan de moderne uitkijktrap in Tielt-Winge daagden zo'n 30 mensen op met een slaapzak onder de arm. De jonge Dante Pierre was de eerste en mag als jongste winnaar van dit stoelseizoen op vakantie naar Agadir in Marokko. Bron: Hageland Expres Nieuws. Het is al de tweede keer dat ik zo’n “plaats van de stoel” tijdens een toertocht passeer! De andere plek was het grote Heilig Hartbeeld in Wezemaal. Even de toren beklommen, de trappen worden in het donker zelfs verlicht door met een zonnepaneel gevoede lampjes. Ik vertelde het verhaaltje van de stoel aan een nog arriverend biker, maar hij wist daar niks van af. Toen ik nog even met de man stond te praten hoorde ik aan zijn uitspraak dat hij Franstalig was, vandaar waarschijnlijk. Hij had de route van 73 km gereden.

Er volgde vanaf de toren nog een afdaling in een holle weg en een veldweg. Een bordje kondigde de laatste klim aan! Met “oef” als onderschrift! En even verder stond een bordje aan een grote stok met een rode vlag die over het pad hing om de laatste kilometer aan te kondigen. Op 59 km was ik weer aan de voetbalvelden van Sporting Molenbeek. Het stof van m’n bike even geblust aan de bikewash met gewone slangen die iets verderop in de straat onder een heiligenbeeld was opgesteld. Terwijl de Muggenbergse Stoempers al bezig waren met de opruim en opgehaalde borden en pijltjes met de quad werden binnengebracht, nog een drankje genoten met Guy en Peter, want de Bierbikers vertrokken huiswaarts. ’s Avonds en de volgende dag gemerkt dat het al lang geleden was dat ik na een toertocht zo moe was! Maar het was een amusante en goed georganiseerde tocht die bij iedereen wel in de smaak zal gevallen zijn.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!