Nightride Mellowbikers Bergen-op-Zoom op 12-10-2012 door Magic2002



Nightride Mellowbikers Bergen-op-Zoom op 12-10-2012 door Ro Drie

17-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-50-60-70 km) van MTB Goe Bezig te Arendonk op zondag 07-10-2012.

Op deze zondag na een door regen verzopen zaterdag ander potentieel moois laten liggen om een toer te komen rijden waaraan ik nog nooit eerder had meegedaan, meer bepaald de toer van MTB Goe Bezig vanuit Arendonk. Zoals zo vaak weer veel te vroeg moeten opstaan voor een zondag, gevolgd door een lang proces van ontwaken. Veel moeite gehad met het verorberen van veel te droge sandwiches. Daardoor weer laat aan de start gearriveerd. Hoe luidt dat ook weer van die ezel en de steen? Na het verlaten van de snelweg werd ik over smalle landelijke baantjes naar de Broekkant gestuurd, een plek die dicht bij de recent gebouwde windmolens naast de E34 bleek te liggen! Netjes aangesloten achter de vorige auto en me in de grasberm langsheen de Loopbeemden geparkeerd. Me op de valreep nog ingeschreven voor de lange afstand van 70 km, vermits de inschrijvingen daarvoor om halftien sloten! Groot was dan ook mijn verbazing toen niemand aan de inschrijving vroeg naar de gekozen afstand. Het zou anders toch nuttig kunnen zijn van te weten in hoeverre de langste route in trek is en weet te hebben van het aantal deelnemers dat op de lange omloop onderweg is.

Gedurende de eerste anderhalve kilometer werden we langsheen een brede beek over een hobbelig graspaadje gestuurd, over een bospad, weer over een graspad met enkele diepe modderige putten, om naar een privaat bos gestuurd te worden. Daar was het draaien en keren geblazen omdat we in korte bochtjes omheen de stammen van bomen werden geleid. Dat is voor mij in gewone omstandigheden al niet zo eenvoudig en omdat de bodem nu goed zompig was, alsof met door een bloempot die te veel water heeft gekregen reed, alsof ik dat ooit al ervaren zou hebben, heb ik binnensmonds wel eens gevloekt. Als klap op de vuurpijl brak bij het afstappen het plastieken spatbord van m’n bike af. Waarschijnlijk mijn poot niet hoog genoeg opgeheven! De onderdelen bij elkaar gezocht van tussen de modder, ook al was het duidelijk dat het ding definitief afgeschreven was! Gelukkig voerde de route ons na de doortocht van een hobbelig graspaadje weer tot op de straat en passeerde ik m’n auto, zodat ik de restanten daar kon achterlaten.

Tot 3,5 km werden we over landelijke betonbaantjes gestuurd om daarna weer een privaat bos in te duiken waar we tot 5 km leuke singletracks voor de wielen kregen tot we uitkwamen op een drukke baan. Meer bepaald Schotelven op de grens tussen Arendonk en Oud-Turnhout. Er waren seingevers om ons veilig over te helpen tot in een volgend bospad. Daar stond een biker te wachten op z’n trage maat. Ofwel voelde die laatste zich niet al te best, ofwel had hij problemen met z’n bike, want hij maakte rechtsomkeer en draaide rechtsaf de grote baan op, terwijl zijn maat de tocht vervolgde. Die leidde ons over een goed van grote plassen voorziene bosweg die achter de tuinen van grote villa’s van rijke mensen liep, de villa’s door de bomen grotendeels aan ons zicht onttrokken. Op 5,5 km troffen we een eerste splitsing waar de route van 25 km zich losmaakte van de rest, zijnde 40-50-60-70 km. De grote routes gingen linksaf een pad op dat afgesloten was door dikke betonnen witgeschilderde zuilen. Een grote groep van een club stond er te wachten nadat ze eerder al een keer of twee haasje-over met me hadden gespeeld. We vervolgden het plasrijke bospad dat overging in een zanderig pad. Door de aanzuigende vochtige ondergrond moest je er ferm trappen. Zo zouden er nog vele paden komen. De zandweg heette Hoge Mierde en voerde ons op een bepaald ogenblik voorbij een zone waar het dennenbos gerooid was. Waarschijnlijk weer zo’n project om de heide weer kans te geven! Verderop stonden er weer huizen verscholen tussen de bomen. Van 7,75 km tot 11 km brachten zanderige veldwegen en paden doorheen stukken bos ons over een lus weer tot aan de splitsing met de betonnen zuilen van daarnet. Aan deze splitsing zag ik nu een bord staan dat de wandelaars welkom heette in het natuurgebied De Liereman.

Tot 12,5 km vervolgden we onze weg over een betonbaan in het bos langsheen De Liereman om daarna een veldweg in te slaan, gevolgd door een kort stukje singletrack in een donker bosje. Om daarna weer uit te komen in een woonstraat met mooie villa’s die uitkijken op een bos aan de overkant van de straat. Een kilometer verder troffen we een bijzonder mooie singletrack doorheen een dennenbos waarvan de bodem volledig begroeid was met groen mos. Alsof men er over een tapijt fietste. Met plezante bultjes om over te wippen. Zeer merkwaardig. Tot 14,5 km volgden mooie bospaden, om uit te komen op een zandweg tussen de velden en op een landelijk betonbaantje. Ik werd er ingehaald door één biker en twee Koerskamelen, althans toch volgens het opschrift op een hunner achterwerken. Intikken op Google leert me dat de Koerskamelen een wielerclub is uit Arendonk. Zij reden dus een thuiswedstrijd. Omstreeks 16 km doken we weer een pad in op de grens van bossen en velden. Twee kilometer verder troffen we een zeer technische singletrack in een privaat bos. Daar hadden de mannen van Goe Bezig een draaiende en kerende singletrack opengewerkt in het bos. Doordat hier anders waarschijnlijk nooit gereden wordt, zag de bodem er uit als losgewoelde bladgrond, wat het rijden nog een stuk moeilijker maakte. Enige behendigheid was hier dus nodig! En dat is nu net wat ik miste. Een andere biker riep dat hij “hier niet genoeg profiel voor had”. Maar hij bracht het er eigenlijk alles behalve slecht van af. Mijn gesukkel had weinig met ontbrekend profiel vandoen! Maar het is een welkome uitvlucht die ik moet onthouden voor later! Enfin, na dik een kilometer verliet ik weer de technische bloempot. Hij was er in ieder geval het bewijs van dat de mannen van Goe Bezig hun naam alle eer aan gedaan hadden en zich geen moeite gespaard hadden om hier een pad uit hun hoge hoed te toveren waar de technisch meer onderlegde biker zijn stuurvaardigheid kon uittesten op de opengewoelde tracks vol korte bochtjes. Na het verlaten van het bochtige gedeelte volgde nog een lange rechte singletrack door het bos, hier met een meer vaste ondergrond, tot we op 20 km door drie seingevers werden over geholpen.

Een leuk bospaadje voerde ons gedurende een dikke kilometer op en af over kleine bultjes over delen van het parcours van een fitometer om twee kilometer verder weer geconfronteerd te worden met een goed van grote plassen voorziene veldweg. Ik schrok me daar samen met een andere biker wel een helm toen er van achter de bocht plots een grote landbouwmachine opdook. Want zelfs op de veldwegen moest je wat uitkijken voor mogelijk verkeer. Op diverse plaatsen werd de oogst binnengehaald. Het was hier wat slalommen om de grote plassen te kunnen ontwijken, waarna een redelijk vettig weidespoor volgde. Daar moest ik moeite doen om te trappen over de zompige bodem en over een smal middenspoor, omdat de zijkanten vol water stonden. Het pad bracht me naar een betonbaantje dat ons naar een moderne kerk met afzonderlijke toren leidde. Om even verder voor het chirolokaal de eerste bevoorrading te treffen na 25 km. Daar stonden nog slechts twee andere deelnemers. De voorraad bananen moet bijna verslonden geweest zijn, want de stukjes waren amper vijf centimeter lang. Wie het gatteke had, hield na schillen nog twee centimeter banaan over! Maar er lag nog cake met en zonder noten genoeg om van te snoepen. Ik zag twee toekomende bikers de fout maken die ik op het laatste nippertje had vermeden. Het nadarhekken met “bevoorrading” stond op enkele meters voor de plek in kwestie, zodat die twee de verkeerde oprit aan het hekken in sloegen! Na twee bekertjes zoete drank snel weer op pad, want het was al kwart over elf. Ik had er mijn tijd weer voor genomen. Naar het liedje van Conny Vandenbos zaliger. Het is al kwart over elf, ik word langzaam mezelf, ik ga zorgeloos om met de tijd, heel royaal, je snapt het helemaal. Kon het maar zo blijven!

Er begon voor mij een eenzame tocht, want na de stop heb ik geen enkele andere deelnemer meer gezien. Want aan de splitsing kort daarop kreeg ik twee bikers in mijn wiel die de richting van de kortere toeren op gingen. Het zal het tweetal van aan de stop geweest zijn. Voor mij ging het via een brug een kanaal over. Aan de voet van de brug stonden twee vriendelijke seingevers om me over te helpen. Het ging dan even langs een drukkere baan om verderop weer door twee mannen over geholpen te worden. Dan ging het een grindpad in om er op 27 km de volgende mooie singletrack draaiend en kerend door een bos te treffen. Gevolgd door twee smalle bospaadjes door een gebied dat luisterde naar de naam Hoge Vijvers. Een lange zandweg voerde me dan doorheen het bos naast een omheining van een militair domein. Ook hier veel grote plassen die meestal wel konden ontweken worden. Waar dat niet kon, de zijkant gekozen en er gewoon door! Onder zo’n plas is de bodem gewoonlijk hard. Op één plek was het water toch dieper dan verwacht! Op 30 km sinds de start trof ik de plek waar de route van 40 km zich losmaakte van de trajecten van 50-60-70 km en dit midden in de bossen. In het eerstvolgende paadje ging op een Y-splitsing ook de 50 km haar eigen weg. Gekozen voor de 60-70 km om over een brede zanderige bosdreef met plassen gevoerd te worden. Deze dreef voerde me recht op recht door het bos om er op één plek geconfronteerd te worden met een stevige modderstrook. Even te voet in plaats van me Lazarus te trappen. Kwestie van de energie te sparen voor later. Tot 32 km reden we door het gebied van de Hoge Vijvers om uit te komen op een betonnen toeristisch fietspad naast een zandweg in het bos. Daar kwamen uit een zijweg een viertal jeeps met Nederlandse nummerplaat. Zo amuseert ieder zich met zijn voertuig naar keuze. Gekwetter met een Nederlandse tongval kwam van een groepje wandelaars in zondagse kleren.

Daarnaast was ook het wild tekeer gaan van mijn gsm in de rugzak met de nodige berichten over roaming het bewijs dat ik de landsgrens had overschreden om het natuurgebied De Utrecht te bereiken. Hier heb ik nog al gereden tijdens andere toertochten. De Utrecht staat garant voor leuke paadjes doorheen de schier eindeloze bossen. Een ideaal territorium voor ondergetekende. Veel bos, geen te lastige en goed berijdbare paden, afgewisseld met een paar funstukjes. Alles lag er hier vrij droog bij, rekening houdend met de zondvloed van de vorige dagen. In de putten op de wasbord-paadjes stond wel wat water, maar gewoon er doorheen was het gemakkelijkste. Ik had al snel door dat de uitwijkmanoevers om ze te omzeilen meer energie vroegen! En wat modderspatten betreft moet alles goed meegevallen zijn, vermits mijn rugzakje na afloop nog zo goed als proper was, ondanks het ontbrekende spatbord. Aan een zitbank ging het naar rechts een graspaadje in om nog een grote lus te treffen doorheen dit mooie gebied. Toen ik weer op diezelfde plek arriveerde, reden er nog twee bikers de lus op. maar ze zijn me niet meer voorbijgereden. Ik veronderstel dat ze de route van 60 km gevolgd hebben, vermits ik onmiddellijk daarna een splitsing trof tussen de 60 km en de 70 km. Anders hadden ze mij zeker ingehaald. Geen enkele andere biker kan immers op tegen mijn traagheid!

Na 37,5 km reed ik eenzaam de brede zanderige bosweg ergens midden De Utrecht in waar een bordje me nog eens diets maakte dat ik me op het parcours van de 70 km bevond. Paadjes die men in de veelheid van wegeltjes links diende te laten liggen waren “afgesloten” door takken sprokkelhout. Ik meen ergens gelezen te hebben dat men in Nederland geen kalklijnen mag gebruiken. Het heeft me op sommige plekken toch op het juiste spoor gehouden toen het pijltje pas op het laatst te zien was en ik mijn slakkentempo iets had opgekrikt. Tot ruim 39 km werden leuke bospaden m’n deel. Het bos uit en een veldweg in. Bij gebrek aan ander bevestigingsmateriaal was daar zelfs een verloren gelopen half lege zak cement aan de rand van een veld benut om een pijltje aan vast te maken. Even grappig als inventief. Na een kort stukje over deze veldweg volgden van 40 tot 42 km niets dan singletracks en bospaadjes, allen goed te berijden met slechts hier en daar een plas. Op 42 km passeerde ik een door een draad afgesloten domein met een soort recreatievijver waarin een betonnen sokkel stond. Hier ben ik nog al gepasseerd! In de verte klonk motorengeronk en een omgewoeld spoor verried de recente passage van een crossmoto. Na een intermezzo over een veldweg naast de rand van het bos volgde van 43 tot 44 km weer een prachtige singletrack. Ik zou gezworen hebben hier ooit al gereden te hebben. Vermoedelijk tijdens het rijden van de vaste routes in deze streek vanuit Bladel, Eersel of Reusel. En ik heb hier ooit eens op een vrije donderdag een toer gereden van de regiopolitie van Brabant die de vaste routes volgde met zelf uitgekiende verbindingsstukken. Mooie routes om te rijden trouwens, vlak, maar in een paradijs van singletracks. Omstreeks 44 km voerden mooie paden me op en af doorheen de bossen.

Op 46 km trof ik de tweede bevoorrading, althans het bordje ervan. De bevoorrading zelf was reeds met de noorderzon vertrokken! Geen nood, de vetreserves waren toereikend, het water in de lurkzak idem dito en ik heb altijd een paar energierepen op zak. Ik bevond me aan een gebied dat Zwartven heet in de Kattestraat, een zandweg aan de rand van het bos die uitkwam in het Turnhoutsepad op de grens van Hooge Mierde, een Nederlands dorp dat deel uitmaakt van de gemeente Reusel – De Mierden. Dat bevestigde in ieder geval mijn vermoeden van daarnet. Het ging over een asfaltbaantje even het dorp door. Het viel me op dat er nogal wat panden leeg of te koop stonden. Bij één ervan was zelfs het inruilen van de eigen woning mogelijk! We doken het andere einde van de Kattestraat in, zegge een redelijk vettige bosweg in het gebied Zwartven, waarbij ik aan mijn linkerhand tussen de bomen door de velden van een plantenkwekerij zag liggen. Het bospad ging over in een zandpad op de grens tussen bos en veld. Op 49 km trof ik na de doortocht van enkele meters hobbelige weide een stukje betonnen fietspad en kreeg ik even het gezelschap van twee gewone fietsers. Een kilometer verder weer het bos in over een pad met te omzeilen plassen. Aan een opengemaakte plek meldde een bordje dat het toegestaan was om berkenboompjes en kleine dennen uit te trekken om de heide kansen te geven. De uitgetrokken boompjes mochten aan de paal van het wandelnetwerk verzameld worden. Wie zijn frustraties kwijt wil kan hier bij gelegenheid dus wat bomen komen uittrekken!

Ik verliet op 51 km de Hoge Vijvers via een bospad om een grenspaal tussen België en Nederland voorbij te rijden. Dezelfde palen zoals ze op tien kilometer van mijn woonplaats in de bossen van de Brabantse Wal en het Moretusbos in Stabroek te vinden zijn. Met het kasteel Ravenhof op Belgische en het zomerhuis of gloriètte op Nederlandse bodem! Ik merkte dat op deze plaats een kortere route zich weer bij het traject voegde. Er volgde een zeer lang en smal pad naast een draadomheining, vermoedelijk het militaire domein van daarstraks. Dit pad bleef niet van hindernissen gespeend. Wat een mooi woord! Er werd gewaarschuwd voor wat een diepe put met wortels bleek te zijn, daarna volgde een eindje modderdabben naast een beek die er de vorige dagen vermoedelijk buiten haar oevers was getreden, wat een plechtige uitdrukking is om te zeggen dat ze alles nat en smerig had gezet, om even verder dan weer gewaarschuwd te worden voor prikkeldraad! Dat was er over! Dit uiterst smalle paadje tussen stekelige takken links en ongezellige prikkeldraad rechts, waarin halverwege de doorgang nog eens extra versmald werd door een betonnen paal waarvan de bedoeling in vraag kan gesteld worden, was niet bemeten op de doortocht van een manspersoon met enige omvang! Enkel goed voor pluimgewichten bikertjes van 20 tot 25 jaar! Halverwege afgestapt met het risico van daardoor met mijn persoonlijke achtervering in het prikkeldraad te blijven hangen! Een singletrack met bulten en bochtjes leidde me op 53,5 km tot aan een grote baan. Het deed me denken aan de everzwijnenpaadjes van daarstraks, maar de bodem lag er hier veel vaster bij, zodat het beter rijden was. Even de grote baan over om weer een technischer track met bochtjes, putten en bulten te treffen. Getwijfeld of ik nog wel juist zat op een plek waar een omgevallen boom het pad versperde en ik midden een bos scheen beland te zijn. Geen pijltje! Op mijn stappen teruggekeerd. Er was geen alternatief! Dus nog eens terug om vast te stellen dat de track achter de omgevallen boom dan toch verder liep. Het paadje leidde me door hoog en dicht gras. Blijkbaar weinig bereden.

Op 55 km reed ik weer voorbij een typische grenspaal een vettig bos tegemoet waaruit twee op eigen houtje rijdende (het is te zeggen, ze reden op een fiets) bikers me tegemoet kwamen. Er volgde een partijtje ploeteren en modderdabben, wat te verwachten was nadat de honderden, lees alle, andere deelnemers van de toertocht deze plek waren gepasseerd. Na het modderbad volgde een splitsing tussen de 40-60 km en de 50-70 km aan een uit sprokkelhout opgetrokken poortje. Een smal pad leidde me tussen een bos en een maïsveld. Er stonden een paar schuilhutten, uitkijktorentjes voor wildobservatie, thans onbruikbaar door de te hoog gegroeide maïs. Een weidepaadje leidde me naar een asfaltbaantje. Op dat weidepaadje kreeg ik nog eens twee tegenliggers. Om uit te komen aan een manege, toch één of ander paardengedoe, met de mogelijkheid tot het rijden van huifkarrentochten. 57,5 km. Een vettige veldweg met enkele zeer grote plassen leidde met tot aan een bos met oude in onbruik geraakte chalets. Door een hunner daken was zelfs een grote afgeknakte tak gevallen. Er stonden ook nog chalets in betere staat. Ik stel me toch de vraag over het plezier dat men kan beleven aan het verblijf in zo’n houten vochtkot dat nauwelijks toegankelijk is door of licht krijgt omwille van de zeer dicht op elkaar staande bomen! Niet mijn stuk gebak! Er volgde en vettig maar toch nog doenbaar stukje langsheen nog enkele quasi overwoekerde chalets.

Vanaf 60 km volgde een plezante singletrack, gevolgd door een groezelig door het bos weer overwoekerde betonpaadje, misschien de bovenkant van een ingebuisde waterloop, om een boshut, ik vermoed een chirolokaal, te passeren. Daar was even twijfel welke richting de pijl uit wees, maar enkele kinderen die zich amuseerden met het opstoken van hout in een betonnen tuinkachel, wezen me de weg. Er volgde een breder pad met keuriger buitenverblijven omstreeks 61 km om dan tot 63 km weer geconfronteerd te worden met een nare omgeving met oude in onbruik geraakte buitenhuisjes, de typische Vlaamse koterijen. Hier en daar eentje in betere staat en een paar wandelende mensen in zondagse kleren. Probeer je kleren maar proper te houden in deze natte zooi. Aan het einde van het pad stond een bordje dat de naam van dit oord verklapte. De Rodedel in Arendonk. Rode del? Het zal daarom zijn dat een alleenstaande man van 61 jaar er een briefje had gehangen. Op zoek naar een woonst om de kosten te delen en een domicilie te hebben. Zal misschien wel iets anders in gedachten gehad hebben! Een zeer vettig pad doemde op aan de ingang van een bos.

De Rodedel ging over in een bredere betonbaan naast een KMO-zone waar ballons en kinderen getuigden dat het vandaag ook openbedrijvendag was! Er reden redelijk wat auto’s in de Rodedel. Via een brug ging het de vaart over waar we de weg dienden te kruisen om naast het bruggenhoofd de diepte in gestuurd te worden waar Goe Bezig nog een terrein had weten te vinden alwaar we over een soort van dijk gestuurd werden. Kwestie van de er beschikbare putten en bultjes mee te kunnen nemen. De brug onder en voorbij een druk bezocht café waar ook twee huifkarren stonden te wachten. Na een stukje grote baan weer het bos in om op 66 km nog een leuk paadje te treffen dat zich met vele S-vormige bochten tussen de bomen slingerde. Ik begon me af te vragen waar men alle paadjes bleef halen! Als konijnen uit een hoge hoed getoverd! Een assenweg leidde me voorbij het natuurgebied Goorken dat we figuurlijk links en letterlijk rechts lieten liggen. Om er daarna toch in te rijden ter hoogte van een bizarre betonnen uitkijktoren die ten prooi is gevallen aan graffiti! 70,5 km! Een aantal jonge kereltjes stonden er naast hun twee auto’s de tijd op zondag te doden. Een hangjongerenplek! Vanaf daar voerde een lang smal paadje me naast een waterloop en een eenzame wandelaarster. Er kwam nog een konijn uit de hoge trackhoed wanneer ik op 72 km over een klein crossparcours op en af door een dennenbos gejaagd werd.

Servitudes leidden me tot de meer bewoonde wereld waar ik aan een heuse oude windmolen, deze keer niet zo’n nieuwe lange, een bordje met “nog 5 km” zag staan! Jeetje, en ik zat al over de 70 en begon toch naar het einde te verlangen! Ik werd zelfs een beetje boos op Goe Bezig! Alsof ze mij niet wilden laten gaan. Er volgde zelfs nog de doortocht over een in het plaatselijke “park” uitgekiende parcours over paadjes waarvan ik me afvroeg waar ze ze bleven halen! 73 km. Een man met een kruisje als oorbel, die in het bos op wandel was met twee honden en zijn vrouw, sprak me aan. Nu nog op pad? Ja, zoals altijd de laatste! Hij was op de weg gaan rijden met dit natte weer. Hoeveel km ik gereden had? Hoeveel nog te gaan? Ik had er al moeten zijn! Ge zult seffens dan wel afslaan richting Broekkant, verzekerde hij me. Betonbaantjes en veldwegen brachten me voorbij het verlossende “nog 1 km” weer tot aan de voetbalvelden. En wiens auto stond daar nog eenzaam te wezen? Het antwoord is duidelijk.

Het minste wat men van deze toertocht kan zeggen is dat hij met zorg voorbereid en uitgekiend werd, eigenlijk op het randje van perfect af. Zelfs tot op het laatste, toen ik moe gereden naar het einde verlangde, liet men mij nog alle paadjes uit de omtrek zien! Ik dacht dat er geen einde aan zou komen! Op enkele private terreinen hadden de mannen van Goe Bezig als everzwijnen de bodem losgewoeld om tracks door het bos met een meer technisch karakter open te leggen. Een vlakke tocht, maar door zijn lengte en technische intermezzo’s meer dan vermoeiend genoeg. Alle paadjes van Arendonk en omstreken kregen we te zien. Duidelijk afgepijld, perfect gemarkeerde splitsingen met waarschuwing vooraf, bordje aan de splitsing en bordje na de splitsing met nog eens een herhaling van de gekozen route. Wie er hier in geslaagd is van zich van route te vergissen consulteert best een oogarts. Gevarenbordjes aan door het hoge gras aan het zicht onttrokken geulen of diepe putten om overkop gaan te vermijden. Waarschuwingen aan oversteken en seingevers tot 12.00 uur, aldus de aankondiging aan de start. De rest van de organisatie, zoals bikewash en après zullen ook in orde geweest zijn, maar daar heb ik niks meer van te zien gekregen. Van de gratis friet en curryworst heb ik nog enkel de ketel waarin ze bereid geworden geweest zijn te zien gekregen. Maar dat zal me worst wezen en komt daarenboven mijn pens ten goede. Voor mijn wagen trof ik op de grond nog een bonnetje voor gratis friet. Er is dus nog iemand die zijn portie gemist heeft! En ik waardeer zeer dat de pijltjes lang genoeg bleven hangen om ook deze schildpad de toer te laten afwerken zonder de opruimploeg in het wiel te krijgen. Warm aanbevolen! Daar in Arendonk zijn ze in ieder geval Goe Bezig! In dit filmpje kan je zien hoe ik het er van af bracht op de technische tracks! Héhé!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

09-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45-60-75 km) van Zelem Cycling te Zelem-Halen op zondag 30-09-2012.

Ik lag op zaterdag pas laat in m’n bed en ondanks het feit dat ik zondag om halfzeven op was, geraakte ik maar moeilijk op dreef. Even over negen uur arriveerde ik in Zelem en vond er een parkeerplek in de Linkhoutstraat. Toen ik naar het sportcentrum De Kambergen reed, vertrok daar net Bulls69 met zijn maat! Me ingeschreven voor de toer van 75 km, een polsbandje met noodnummer gekregen en een kort woordje gewisseld met de voorzitter van Zelem Cycling. Pas om 9.20 u was ik op weg, eigenlijk wat laat om tegen mijn tempo nog aan zo’n lange rit te beginnen. Ik had beter moeten weten, want ook vorig jaar werd ik naar het einde van de rit toe geconfronteerd met reeds opgehaalde pijlen en was ik ook om 9.30 u vertrokken.

Het ging de straten van Zelem uit om reeds na een kilometer de off-road op te zoeken onder de vorm van een weidepaadje waar ik even een Forestbiker uit Langdorp in mijn wiel kreeg. Ik had er zin in, er scheen een stralende zon, ook al was het vrij frisjes en was ik blij dat ik m’n beenstukken had aangetrokken. Het weidepaadje leidde ons naar een bos waar we tot 3 km een mooi pad gepresenteerd kregen. Daarna ging het een asfaltbaantje op in de richting van de spoorweg om rechtsaf een volgend smal weidespoor in te rijden dat evenwijdig met de spoorweg langzaam de hoogte in ging. Daar kreeg ik dan eindelijk Edg eens te zien, een biker die na de toertocht Afrit 16 vanuit Heverlee op 9 september gereageerd had op een schrijfseltje omdat hij mij tijdens het inhalen begroet had, terwijl ik niet wist wie het was. Ik had dat vermeld in de hoop dat daar reactie op zou komen. En die kwam! Hij was met de bike vanuit Erps-Kwerps gekomen, zou de tocht van 75 km rijden en daarna terugkeren! Een hele prestatie! Hij is me eventjes blijven volgen, maar tegen mijn slakkengang is niemand opgewassen! Hopelijk herken is hem wanneer onze wegen elkaar nog eens kruisen. Ik zal eens zoeken tussen de gemaakte foto’s! Intussen gevonden! Ik had het gevoel deze paadjes nog niet zo heel lang geleden bereden te hebben, ik vermoed tijdens de marathon van de Demervallei op 2 september waar Edg me blijkbaar ook had zien rijden. Tijdens het naar Zelem rijden vanochtend was ik namelijk voorbij het kapelletje gereden dat herinnert aan de aanval van de Duitsers op de villa op de Sint-Jansberg, met Gusta als overlevende, en die plek was ik tijdens de marathon vanuit Diest gepasseerd! Het verhaal van Gusta kan je samen met andere wetenswaardigheden over de omgeving van de Sint-Jansberg hier lezen!

Op 5 km passeerden we de grens met Schaffen-Diest. Even een asfaltbaantje gekruist en dan het bos in over een smal paadje naast een draadafsluiting. Een biker die me twijfelend tegemoet kwam gereden op de straat kwam achter me aan. Hij wou hier inpikken op het parcours en vroeg welke route ik reed. Het maakte weinig uit, want er was nog geen splitsing geweest en ik had slechts 5 km op m’n tellertje staan. Het bospad maakte een haakse bocht naar rechts en een groepje bikers stak me voorbij. Een dikke twee kilometer verder kregen we een mooi stukje parcours voor de wielen geworpen. Een track ging er op en af door het bos en het parcours was er iets of wat technisch. We kwamen er aan de diepe put waar beneden een beekje door stroomt en waar fotografe Connie zich vorig jaar had opgesteld met haar camera. Er stond daar toen maar weinig water in, maar door een lek in de waterleiding stroomde de beek in de loop van de voormiddag goed vol, wat toen een aantal mooie actiefoto’s opleverde! Toen ben ik los door het water gereden, kwestie van op de foto te staan. Deze keer heb ik toch voor het naastliggende bruggetje gekozen om al niet van bij aanvang met natte schoenen te zitten. Maar een van twee bikers die de lus achter de rug hadden en het bos weer via het bruggetje verlieten, protesteerde luid! Door het water moest ik!

Na de beek volgden enkele mooie singletracks doorheen het bos en even verderop hadden de grote bazen van MTB-You postgevat om alle passerende bikers digitaal te vereeuwigen. Er was daar op dat ogenblik ook een man van Zelem Cycling present. Ik vermoed dat het de persoon was die dat deel van het parcours in de gaten hield. Even halt gehouden voor een babbel. We verwonderden ons over het feit dat er niet zo’n grote opkomst was voor deze nochtans als pareltje bekend staande toertocht. Er was wel wat concurrentie van de tocht in Houthalen en van de gloednieuwe rit in het Nederlandse Beek. Weer op pad om een langzaam klimmende zandweg te treffen, gevolgd door een singletrack op 8 km na het vertrek. Tot 10 km reden we over het asfalt van de rustige Barenbergse weg om er de splitsing te treffen tussen de 25 km en de 40-60-75 km. Mee de richting van de lange afstanden uit. Tot 12 km kregen we weer een knappe singletrack die zachtjes vanuit het bos tot naast een maïsveld klom. Er was me net een groepje snelle jonge gasten voorbijgestoken dat in de smalle track achter een trio oudere bikers was komen te hangen. Eén van die gasten probeerde rechts voorbij te steken, maar het spoor dat hij koos werd dieper en dieper, zodat hij noodgedwongen moest stoppen. Hij keek eens schaapachtig lachend naar ons om, goed wetend dat hij er zichzelf in geluisd had! Bijna boven kwam het spoor gelijk te liggen met het geoogste veld links en stoven de jonge kerels over de stoppels om de bocht naar links af te snijden en voorbij te kunnen. We reden vanaf het veld weer een bos in om af te dalen tot aan de Postbaan.

Een volgende track doorheen het bos kwam daar weer uit tevoorschijn en ging over in een kiezelpad over het netjes verzorgde erf van een huis, tussen het huis en een hondenhok door. Dat beest moet zich een halve dag schor hebben staan blaffen en zal de volgende nacht wel bijzonder goed geslapen hebben! Ik ben hier vroeger nog al gepasseerd en misschien ook tijdens andere tochten. We bereikten zonnige veldwegen van waaruit we mooie vergezichten hadden en die deel uitmaken van het Kelbergen Wandelpad. Ook MTB Kelberg (Diest, 10 juni) en de United Bikers (Diest, 2 september) tapten uit het vaatje van het Kelbergen Wandelpad waarop een paar mooie holle wegen liggen. Omstreeks 13 km reden we rakelings naast een uitloper van de grote boomkwekerij in Schaffen om de afdaling van de eerste holle weg op het parcours aan te vatten. Een goed van kiezel voorziene holle weg die ons tot aan de Waterstraat in Schaffen voerde om daar het mooie gerestaureerde grote huis in rode baksteen te zien staan. Omstreeks 15 km doorkruisten we dan de brede zandwegen van de boomkwekerij over het traject van een vaste route. Een plekje dat door alle toertochten in deze regio wordt aangedaan. Met een mooie aanzet doorheen een holle singletrack die uitgeeft op de brede zandwegen van het domein. Tot 17,5 km reden we over het terrein van de boomkwekerij. Daarna een straat schuin over in, mij bekend uit andere tochten, om in het volgende bos weer een singletrack op te zoeken. Vanaf hier kregen we de ene na de andere prachtige track voor de wielen, de reden waarom deze tocht zo bij bikers geliefd is.

Op 19 km werden we voor de eerste keer echt aan het klimmen gezet en mijn geheugen had me niet in de steek gelaten. Dit was het Steenkot aan de Kruisberg in Veugt (Schaffen), zijnde de begroeide restanten van een voormalige ijzerzandsteengroeve. Dat is voor mij een zware dobber en ook de biker die voor me reed had het er knap lastig en moest zijn klim meermaals net voor de top staken! 11.00 u. Beneden aan de straat waar een bord de historiek van het Steenkot beschrijft, moesten we direct weer het bos in naar boven, terwijl er aan de andere kant bikers naar beneden kwamen. Het was duidelijk dat hier een korte lus uitgezet was over de bulten en de dalen die dit oord rijk is. Eerst kreeg je er een machtige holle weg die spijtig genoeg niet gespaard blijft van een weinig sluikafval! Er was de keuze gelaten tussen “gemakkelijk” links en “moeilijk” rechts en omdat gemakkelijk voor mij meestal al moeilijk genoeg is, was mijn keuze snel gemaakt. Alleen de superbikers raken die steile helling al rijdend tot boven op! Ik kwam weer beneden ter hoogte van het bord om de straat eventjes te volgen en dan weer machtige singletracks te treffen op en af doorheen het bos waarvan de bodem dan nog eens met laag struikgewas begroeid was. Het feest hier duurde tot 21 km. We kwamen weer uit het bos tevoorschijn aan de voet van de Schellekensberg in Veugt (Schaffen) nabij de grens met Lummen. Dit is een ferm naar boven klimmende straat met mooie villa’s. Voor het eerste huis rechts naast de bosrand staat op de oprit telkens de bevoorrading van een andere toertocht die ik al meerdere keren gereden heb. Het viel me op dat er redelijk wat nieuwe villa’s tussen de bestaanden in opbouw zijn. Indien ik genoeg centen zou hebben, zou ik hier mijn keuze voor een stulpje wel kunnen maken! Want daar staan pareltjes tussen.

Sommige tochten duiken halverwege de klim links een smal pad tussen twee tuinen in, nu ging het verder tot aan een drukkere straat boven om er na 22 km een splitsing te treffen tussen de 45-60 km en de 75 km. Ik was gekomen voor de 75 km en ik zou ze doen ook, wat achteraf gezien omwille van m’n latere start toch niet zo’n goede keuze was! Even langsheen de drukkere baan om een veldweg te bereiken en na de oversteek van nog een weg verderop in een weide de eerste bevoorrading te treffen op 23 km. De mensen daar stonden er met een zwerfwagen. Een betere uitrusting is ondenkbaar! Alles direct bij de hand. En het weer was uitermate geschikt om daarmee naar buiten te komen! Een banaan, een wafel en een snede cake doorgespoeld met een beker zoete sportdrank. Er stond nog een biker aan de stop, een inboorling die aan het vertellen was dat hij dadelijk in de buurt van zijn huis passeerde en daar zijn winteroutfit zou wisselen tegen een korte broek. Want vanochtend was het vrij koud, nu begon het een stuk warmer te worden. Even later kwam er nog een biker toe. Daarmee zullen wij veruit de laatsten geweest zijn om er te passeren. Voor mij was het de enige bevoorrading van de drie die voorzien waren. De reden daarvan volgt.

De man aan de stop had ons gezegd dat er een mooi stuk volgde. We reden al snel het bos weer in en kregen tot 25 km bijzondere paadjes voor de wielen. We reden tussen de reeds bruin wordende varens over een tapijt van dennennaalden. Deze plek herkende ik nog van de vorige editie en mogelijk uit een andere tocht. Ik arriveerde aan een drukkere baan in Schaffen, de Rothstraat. Daar ging het even over asfalt tot aan de grens met Beringen-Paal. Rechtsaf een veldweg in waar ik te maken kreeg met een man die met zijn auto met aanhangwagen het pad versperde. Hij wond zich op over het feit dat er een auto voor de poort naar zijn weide geparkeerd stond. Althans, dat vermoedde ik, want ik verstond niets van wat hij zei toen ik voorbijreed. Na de veldweg arriveerde ik in een Beringen-Paalse wijk en de straatnaam maakte al snel duidelijk waarom de tocht ons eventjes over het asfalt tot hier bracht! Want via de Klitsbergstraat werden we de gelijknamige berg op gestuurd! Die was me meer dan bijgebleven van na de vorige editie. Van de steile klimmetjes waren er voor mij bij die te zwaar waren, mede omdat ik mijn pijnlijke knie wat wilde ontzien. Kwestie van een uitvlucht te vinden om mijn onkunde te vergoelijken! Van 28 tot ruim 32 km werden we zonder mededogen de hellingen van de Klitsberg op en weer afgejaagd. Naar boven strompelend en dan weer naar beneden om bijna op hetzelfde punt weer uit te komen. Daarna weer van dat. Ik denk dat we alle kanten ervan gezien hebben, want boven stond, verdoken tussen de bomen, een kolossale watertoren die we zeker drie keren van nabij zijn gepasseerd!

Er kwam nog een jonge kerel achter me aan en die vloog daar naar boven alsof hij niet behoefde te trappen! Ach ja, indien ik dertig jaar geleden een meer sportief leven had geleid, dan had dit misschien ook tot mijn mogelijkheden behoord! Ik heb er intussen al vrede mee genomen dat ik het Pinoccio-niveau helaas nooit zal overstijgen! Die jongen zal allicht de laatste geweest zijn op de langste route. Eens definitief boven borrelde een herinnering op in mijn brein. Stond daar niet ergens een groot kruisbeeld met twee geknielde beelden, een calvarie? Of een kapelletje? Het laatste bleek het geval. Want een pad dwars door het bos bracht me op 30 km voorbij een witte kapel waar ik de vorige keer een tijdje halt had gehouden. Even gestopt. Twee ogen van een stuk van wat ooit het gezicht van een beeld geweest moet zijn, keken me van op een paaltje aan. Tiens? En dan zag ik op de grond resten liggen van een kapotgeslagen beeld. Crapuul houdt zich blijkbaar overal op! Nog een paar paden op en af in het bos om tot de voet van de watertoren te rijden. Zwaar voor den deze! Via een grasspoor verliet ik na 32 km op het middaguur de Klitsberg.

Tot 35 km volgden landelijke asfaltbaantjes tot aan een straat die Kriekelswarande gedoopt werd. Om de bossen in te gaan naast de door een draad afgesloten tuin van een huis. Gelukkig! Een overmoedige eekhoorn moest er lopen voor zijn leven toen een woeste hond kwam afgelopen naar de draad wanneer ik er voorbij reed. Het scheelde niet veel of de eekhoorn was zijn staart kwijt! Een stukje bos, gevolgd door veldwegen in een prachtige omgeving, brachten me weer tot het andere einde van de Kriekelswarande, waar op het kruispunt met de drukke Beringenbaan een bord stond met publiciteit voor bedenbokes.be! Een plaatselijke bed and breakfast die misschien perspectieven opent voor een volgende keer! Daar blijven slapen om ’s morgens zeer vroeg aan de start te verschijnen! Straks zou ik hier op weg weer naar huis met de auto passeren! Had de GPS me voor de heenrit over de verkeerswisselaar van Lummen gestuurd, op de terugweg stuurde hij me naar de oprit van de E313 in Beringen. Na bijna 37 km ging het schuin de Beringenbaan over om aan de overkant een assenweg in te moeten slaan. Even onder de bomen en daarna de velden in over een zacht klimmend pad naar de grens met Meldert-Lummen toe, een plekje dat ik me nog van de vorige keer kon herinneren. Te meer omdat er wel meerdere plaatsen in Vlaanderen zijn die Meldert heten. Er is nog een Meldert nabij Hoegaarden en een Meldert nabij Aalst. Beide plaatsen hebben reeds kennis gemaakt met de wielen van m’n bike.

Eens boven bereikten we een open vlak plateau, zijnde de Venusberg in de vallei van de Zwarte Beek. Een bord vermeldde de geografische historiek van deze plaats. Aan de einders rondom overal bomen. Ik reed een mooi stuk bos in, kreeg een afdaling doorheen een holle weg voor de wielen om na een kort stukje asfalt een weidetrack in te duiken tot aan een baan. Daar was met twee nadarhekkens een poortje geplaatst om te vermijden dat de bikers de rijweg op zouden vliegen. Op 40,5 km trof ik een mooie holle track waar het lekker afdalen was tot aan enkele straten in Meldert om er een asfaltbaantje te treffen tot in Halen. Op 42 km stak ik de drukkere Heesstraat in Meldert over om een kilometer verder in het bos een man aan het werk te zien met het verwijderen van pijlen! Neen, geen spelbreker, maar een Zelemse Cyclist die daar al aan het opruimen was. Het was weer van dat! Hij legde me uit hoe ik moest rijden, maar die kerel kan zich dat natuurlijk allemaal voorstellen, en omdat de lus na afloop terug hier passeerde, vond ik het raadzamer van dit reeds ontpijlde deel van de toer links te laten liggen. Anders liep ik misschien het risico van tegen mijn terugkeer helemaal niets meer te vinden!

Paadjes leidden me daarna door de bossen, waarbij we in de buurt reden van een vaste route. Aan de paaltjes te zien een route van recente datum. Op 45 km overschreed ik de grens met Linkhout-Lummen en reed ik even achter een man die op de fiets met de hond aan een leiband door het bos over de track reed. Ik had wel eens willen zien dat de hond de andere kant van een boom koos dan zijn baas! Dat zou pas spektakel gegeven hebben! Er volgden bospaden met enkele bulten op de grens tussen Zelem-Halen en Lummen. Ik kwam het bos weer uit op een pad dat de naam Mierenbergstraat droeg. Waar ik aan de voet van de snelweg een splitsing trof tussen enerzijds de 60-75 km naar links en anderzijds de 25-45 km naar rechts. Gekozen voor het eerste. Ik kwam uit op een grote baan, op een plek die ik me nog enigszins kon herinneren. Maar ik zag geen pijl meer hangen! Teruggekeerd. In de verte stond een renner op een eigenaardige manier langs de kant! Was hij nu iets op dat bord aan het lezen? Een pijl aan het bestuderen? Toen ik passeerde zag ik tot mijn verbazing dat hij stond te pissen, met de fiets nog tussen zijn benen! Zoals de echten in de koers zeker? Als ik dat zo zou proberen was mijn buis (ge moogt kiezen dewelke) gegarandeerd nat!

Langs de kant van de 45 km hingen nog wel pijlen, zodat het me raadzamer leek van die te gaan volgen, niet wetend hoeveel kilometers van die route nog voor me lagen. Ik kwam uit aan een grote brug waar de snelweg de spoorweg kruist. Ik moest naast de sporen de brug onderdoor om daarna een track op de nieuwe rode route te volgen. Vorig jaar heb ik hier ook wat moeten zoeken en gokken omdat de pijlen al weg waren, maar de kalklijnen hebben me toen op de juiste weg gehouden. Via een tunneltje ging het na 50 km de spoorweg onder en naar rechts. Er kwamen me een aantal bikers tegemoet waarvan ik vermoed dat ze terugkeerden van de après. Om uit te komen aan een bocht in een brede rustige straat met aparte fietspaden erlangs. Hier had ik vorig jaar de weg gevraagd aan twee vrouwen, maar die wisten evenmin waar ze ergens waren! Linksaf en rechtsaf kom je weer in Zelem. Mijn eerste optie toen was rechtsaf een pad in dat overgaat in off-road, maar dat betrouwde ik toen niet omdat het weer van de bewoonde wereld weg ging. Nu bleek dat toch de goede optie geweest te zijn, want de pijltjes wezen naar ginds. Het pad lag er wat vettig bij. Vermoedelijk had het hier gisteren ook wat geregend zoals in Mol. Ik overschreed weer de grens tussen Zelem-Halen en Linkhout-Lummen ter hoogte van twee eenzame huizen met de snelweg op een hoge berm aan de linkerkant. Dit op 51 km na de start.

Mijn keuze om de richting van de 45 km uit te gaan bleek zo slecht nog niet! Want tot 55 km kreeg ik weer zeer leuke singletracks door dichte bossen voor mijn Fat Albert-voorband geworpen. Met nog wat draai- en keerwerk tussen dicht op elkaar staande stammen en een paar onverwachte bultjes! Ik kwam uit op een door een haag van de baan afgescheiden fietspad waar een bordje de laatste kilometer aankondigde. Toen ik even halt hield alvorens onder de brug van de snelweg te rijden, stak me nog een biker voorbij. Dat zal de laatste geweest zijn die de 75 km had kunnen rijden zoals het hoorde. Maar ik was content, want het laatste stuk van de 45 km was nog de moeite waard geweest. En als dat vorig jaar ook deel uitmaakte van de route van 75 km heb ik dat toen gemist. Door mijn korte versie had ik wel twee bevoorradingen gemist, maar mijn drinkzak lurk ik zelden volledig leeg en ik heb altijd enkele energierepen bij voor in noodgevallen. En mijn vetreserves zijn van die aard dat mijn natuurlijke zelfbevoorrading nog een tijdje meekan in onvoorziene omstandigheden. En als ik mijn verhaaltje van vorig jaar lees, dan kan ik me nog perfect voorstellen wat ik nu niet gezien heb.

Het voordeel van mijn kortere versie vandaag was dat er toch nog wat leven was aan De Kambergen. De laatste bikers genoten er nog van een pint in de herfstzon op misschien één van de laatste mooie warmere dagen die ons gegund zijn. Me ook buiten gezet met een drankje. Er kwam een meisje rond met een plateau broodjes. En hoe kan je nu weerstaan aan de twinkelende ogen van een braaf meisje dat misschien alle moed in haar kinderhart bijeen heeft moeten schrapen toen ze met die schotel op pad gestuurd werd. Morgen zit ze weer op school, ze zal opgroeien in Zelem en de kans is groot dat mijn pad het hare nooit meer zal kruisen. Meer dan redenen genoeg om twee broodjes te kopen. En omdat ze de laatsten niet meer aan de man kon brengen heb ik er nog twee gegeten en had ik meteen een middagmaal binnen! Met de 56 gereden kilometers was het toch de moeite geweest om tot hier te komen. En nu had ik het laatste deel van de toer nog kunnen rijden, een stuk dat ik de vorige keer vermoedelijk gemist heb. En dat was met een reeks knappe singletracks zeker nog de moeite waard. De bikewash was al opgeruimd bij aankomst, omdat de wasser van dienst ook nog de rit wenste te rijden. Het was hem gegund en de fiets was toch nauwelijks vuil geworden. Die heb ik zoals altijd thuis nog proper gemaakt.

De toer in Zelem-Halen blijft één van de mooisten op mijn palmares. Veel afwisseling van wegen en paden, een ruim off-road-gehalte en een paar venijnige stukken met stevig klimwerk aan het Steenkot en de Klitsberg, zodat ook de rijders op zoek naar wat hoogtemeters aan hun trekken komen, zonder dat voor wie dit te zwaar is hier weg hoeft te blijven. Met stukjes die ook aan bod komen in andere mooie tochten vanuit Diest en Herk-de-Stad. In een streek die nooit gaat vervelen. Met een haast perfecte organisatie. Een parcours dat degelijk afgepijld is en waar het gebruik van kalklijnen het de biker gemakkelijk maakt om het juiste spoor te volgen. Spijtig genoeg wordt er redelijk snel met de opruim van het parcours begonnen. Het is misschien ook beter van het parcours op te ruimen van begin tot einde, in plaats van de lussen tussenin al te ontmantelen. Wat niet altijd evident is omdat de meeste clubs verschillende ploegen inzetten die elk hun deel van de tocht opruimen. En anders moet ik volgend jaar nog vroeger opstaan of toch eens overwegen om daags voordien af te zakken naar de bedenbokes! Want sneller rijden is een optie die ik helaas niet in overweging moet nemen! Mijn foto is ook vrij goed gelukt. Van een oude knol kan je natuurlijk geen jong veulen maken, maar het kan ermee door! Bestel al maar de broodjes voor volgend jaar!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

03-10-2012 om 20:49 geschreven door StrammerMax

Vanaf het voetbalveld doken we het bos in en volgden tracks en wegen in de bossen die rondom het Zilvermeer liggen. Daar was een vader met zijn dochtertje op pad. Vastgesteld dat m’n tellertje de eerste, vermoedelijk een tweetal, kilometers niet had geregistreerd omdat het metalen verklikkertje omgekeerd zat! Reeds na 2,5 km troffen we een eerste splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de routes van 25-45 km. Na de oversteek van een klein houten brugje bereikten we via een bospad de boorden van een kanaal, zijnde de Sluizenstraat op het grondgebied van Lommel. Even verder ging het rechtsaf om in het bos als het ware op onze stappen te moeten terugkeren in de richting van waaruit we kwamen om er tijdens een lusje een mooie track voorgeschoteld te krijgen in de strook bos die langsheen het kanaal ligt. Na 4 km bleef ik op de track met m’n voorwiel steken in mul zand dat zich achter een hoog dropke over een uit de kluiten gewassen wortel bevond en ging bijna over de kop! Zonder veel erg. Het knarsen van de schijfremmen omwille van het natte zand baarde me meer zorgen. Het pad kwam uit in de Blauwe Keidreef te Mol en een dikke kilometer verder reden we over een zanderig pad naast een kale zandvlakte en klein meer op het terrein van een zandgroeve. Ik heb hier ooit eens gereden tijdens droog weer met hevige wind waardoor er op dit terrein een heuse zandstorm woedde! Eens de zandkuil voorbij ging het linksaf de dennenbossen in om tot ongeveer 7 km de paden en tracks te berijden die zich uitstrekken over het domein rond de groeve en om te eindigen met een mooie singletrack op en af over bultjes. Spijtig van het vuil, lege flessen en blikjes, bij het binnenrijden van het bos. Daar was het ook uitkijken voor stevige boomwortels. We reden weer even langsheen een meer om de boorden van een kanaal te bereiken. 13.00 u.

Even ging het langs het jaagpad, waarbij je bikers op de andere oever kon zien rijden. We werden linksaf het gras in gestuurd om achter de bomen een helling op gejaagd te worden om over een soort van aarden dijk, evenwijdig met het kanaal, te rijden en om via een smal paadje weer naar beneden te komen tot op het jaagpad. Tijdens het rijden over de dijk kregen we een korte fikse bui over ons uitgestort. Na een paadje werden we via een brug naar de andere oever van het kanaal gestuurd om er over een brede grindweg teruggestuurd te worden in de richting van waaruit we kwamen. Nu konden we de bikers zien die aan de andere kant van het kanaal van de dijk kwamen gereden, op het jaagpad reden of aan hun klim gingen beginnen. Vanaf het grindpad ging het opnieuw de bossen in over leuke tracks op en af tot omstreeks 10 km. Dan bleek dat we een lusje in de buurt van het kanaal voor de wielen hadden gekregen, want we kwamen weer uit de bossen tevoorschijn en dienden de blauwe fietsbrug te kruisen die we daarnet ook al hadden kunnen zien liggen. Er volgden een singletrack in een strook bos en een stukje asfalt over een aanloopstrook van een brug onder de bomen naar boven toe om via een track een duik naar beneden te maken om uit te komen op de andere oever van het kanaal op grondgebied Lommel. Ik reed er de visser voorbij die ik daarnet van op de andere oever had zien zitten toen ik aanstalten maakte om de blauwe brug over te rijden. Vanaf het kanaal ging het weer het bos in om na 12,5 een bospad te treffen dat er glad en slijkerig bij lag na de buien van daarstraks.

Aan het einde van het glibberige pad viel mijn oog op iets dat ik herkende! Ja, het was hem! De Steen der Zeven Heerlijkheden! Op 13,5 km na de start! Ik was voor eerdere toertochten en ook de keren dat ik met een kameraad naar Lommel was gereden om er te helpen tijdens het jaarlijkse criterium, diens broer verzorgt er de catering voor de VIPS, al zo vaak de wegwijzer naar de Steen der Zeven Heerlijkheden op de baan van Mol naar Postel gepasseerd! Tot ik op een zekere keer met de wagen dat pad ben in gereden om te gaan kijken wat voor steen dat dan eigenlijk wel was! Ik was er achter een auto aan gereden die over de asfaltstrook naast het zandpad reed, wat dus eigenlijk het fietspad is! Om dan vast te stellen dat er aan die steen eigenlijk niet zo veel te zien is. Het betreft een oude grensmarkering op een plaats waar de zeven heerlijkheden Mol, Balen, Dessel, Postel, Lommel, Luyksgestel en Bergeijk aan elkaar grensden. En het is de plek waar de provincies Antwerpen, Limburg en Brabant elkaar raken. Ik ben toen met de auto verder gereden over de kiezelpaden in Nederland. Een verlaten streek met bijna nergens bebouwing.

De meeste bikers reden de steen achteloos voorbij, maar als je de moeite doet om even rechtdoor te rijden tot op de betonnen brug zonder leuningen, dan krijg je een prachtig zicht over een waterloop die zich tussen het groen doorheen het landschap slingert. Een knappe plek, zeker nu de zon weer vanuit een blauwe hemel over het landschap scheen! We werden over de asfalt fietsstrook naast het zandpad in de richting van de baan van Mol naar Postel gestuurd om halverwege linksaf te moeten over een vettige veldweg die dan nog gehavend was door een vrachtwagen die naar een veld was gereden en wilde terugkeren. Verderop stond ook een tractor naast een container die met geoogst materiaal gevuld werd. Een al even vettige singletrack bracht de bikers na 15 km weer tot aan het kanaal. Daar reden we een tijdje naast over het grindpad, de plassen trotserend. Er reden hier heel wat bikers, ik was alles behalve alleen op pad! Ik kreeg er even het gezelschap van Wannes61, de “onbekende biker” die me tijdens de toertocht van de Off-Road-Bikers op 15 september vanuit het Sint-Paulusinstituut te Mol tijdens het voorbijrijden begroet had. “Of ik dan zo vaak in Mol kom rijden?” Ik heb inderdaad al redelijk wat toeren in Mol en omstreken gereden. Het is hier mooi, er zijn veel bossen en Mol is redelijk gemakkelijk te bereiken vanuit Antwerpen, op een uur rijden. Bovendien krijg je vaak een heel andere omgeving te zien, afhankelijk van de startplaats! Mol is niet voor niks de meest uitgestrekte gemeente van België. Een toertocht in Mol kan eigenlijk nooit tegenvallen!

Afscheid genomen van Wannes61 alvorens het treintje bikers vanaf het jaagpad een singletrack in dook. Na deze korte track en een gehavend kasseibaantje door het bos bereikten we de Postelsesteenweg met de Baileybrug aan onze linkerhand. We werden er echter naar rechts gestuurd, van de brug weg, om er eventjes over de fietsstrook van deze gevaarlijke baan te rijden. Het was me bij het naar hier rijden al opgevallen dat er veel takken op de fietsstroken lagen. Verderop was men trouwens met een hoogtewerker aan de slag om gevaarlijke takken van boven de rijbaan te verwijderen en die mannen waren nog bezig toen ik weer huiswaarts reed. We dwarsten de baan en reden een singletrack in die zich tussen een veld voor de kweek van rolgazon en een betonbaantje van het domein Zilvermeer door een strook bos slingerde. Ik had er het gezelschap van nog redelijk veel andere rijders. Na 17,5 km omstreeks 14.00 u. Over natte tracks werden we in een lusje weer tot aan het kanaal gevoerd om er aan de tegenoverliggende oever de restaurantboot De Kleppende Klipper te zien liggen. Dat betekende dus dat we de Baileybrug naderden. Daar troepten een aantal bikers samen om te wachten op het groene licht en om voor de auto’s de brug op te rijden. Eens de brug over bereikten we de bevoorrading in het gebouw langsheen de Postelsesteenweg ter hoogte van De Kleppende Klipper. Mijn fiets tegen een boom geparkeerd. De Rauwtrappers hadden hun bevoorradingstafel in een garagepoort staan, zodat het wat drummen was voor de kleine opening om aan iets eetbaars te geraken. Want op het moment dat ik er arriveerde was het er vrij druk. Verderop was er ook een activiteit van één of andere jeugdbeweging met K3-muziektoestanden. Er stonden veel auto’s met Nederlandse nummerplaten, zag ik bij het naar huis rijden. Naast de bananen, de suikerwafels en de sportdrank, begint nu ook de soep weer haar intrede te doen! Hier met lekker veel groenten, vermicelli en balletjes! Om 14.15 u van alles wat geproefd en weer op pad.

De rijbaan over en eerst even tot aan de Kleppende Klipper gereden. Vanaf de restaurantboot kon je in de verte de Sas-4-Toren in Dessel boven de bomen uit zien steken! Daar had ik exact een week geleden nog gestaan aan de bevoorrading tijdens de toertocht van de Free-Bikers vanaf het Campinastrand in Dessel. Om er na de rit in de kantine nog een delegatie Rauwtrappers te zien zitten. We werden van De Klipper weg een breed zandpad op gestuurd in de richting van het Zilvermeer. Een singletrack bracht ons in een groene strook tussen het meer en het kanaal tot op het jaagpad tot vlak bij de Sas-4-toren die aan de overkant van het kanaal stond. Even langsheen dat jaagpad om verderop naar links gestuurd te worden. Daar dienden we na 22 km op onze stappen terug te keren via een zanderig pad met de allures van een singletrack. Op het pad links kregen we de bikers te zien die van de bevoorrading waren vertrokken. Net voor De Kleppende Klipper ging het dan op 24 km rechtsaf richting Zilvermeer. Eerst over een paadje evenwijdig met de betonbaan die doorheen het recreatiedomein loopt en daarna op een mooie track met links het meer en rechts de achter het groen verscholen omheining van het recreatiedomein. Spijtig dat er hier en daar redelijk wat zwerfvuil lag. Lege plastieken flessen, blikjes en van die toestanden. We bereikten het fietspad langsheen de Postelsesteenweg om op 27 km via de hoofdingang het domein Zilvermeer binnen te rijden. Er volgde een bospaadje langsheen het natuurgebied Buitengoor. Tot 29 km reden we doorheen het domein Zilvermeer, eerst over een bospad, een houten brugje over, gevolgd door een asfaltbaantje langsheen de caravans en de buitenverblijven en eindigend met paden van mul zand naast een visvijver. Op een bospad kwamen we via een achterpoortje het recreatieoord weer uit. Wat me deed vermoeden dat de richting van de tocht omgekeerd was in vergelijking met de vorige editie. Toen kwamen we via dit poortje het Zilvermeer binnen. Even aan de kant voor een sanitaire stop.

Er volgde een mooie singletrack en we troffen er een splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km. Daar kwam iemand met een wapen op me toegestapt! Hij maakte deel uit van een gezelschap dat aanstalten maakten met het begin van een spelletje paintball. Een aantal gewapende mannen versperden de track aan de uitgang van het bos en ze spraken een bizar taaltje dat alles behalve op Nederlands geleek! Het ging eventjes langsheen het kanaal tot aan een industriezone met een Renault-garage en via de curryworstenfabriek Mora, waarbij je ook het houtbedrijf Vanderhoydonck kon zien staan. Mij nog bekend van de toertocht van de Off-road-bikers op 15 september, maar nu in de omgekeerde richting. Na dit industrieel intermezzo ging het opnieuw de bossen in om er plezante singletracks te treffen. Op een breder bospad ging ik bijna opnieuw onderuit toen ik met mijn trapper een iets te hoog onder de bladeren verstopt boomstronkje raakte. Even gestopt om te zien of er geen schade was. En terwijl ik daar stond had ik de indruk dat de volgende biker dat stronkje ook raakte. Het tellertje toonde 31,5 km en hier begon het stuk van de toertocht dat voor mij het mooiste was en waar ik het meest heb van genoten. Want de laatste 15 km waren de knapste van de tocht.

Mooie singletracks voerden me tot 33 km op en af over zandpuisten en doorheen putten tot aan de Berkensingel, een straat van een woonwijk in Balen, en waarvan het laatste huis bijna tot in het bos staat. Er volgde de doortocht van een straat met enkele zeer grote oudere huizen om daarna weer de bossen in te duiken en dezelfde paadjes te treffen van tijdens de toertocht van de Off-road-bikers, maar nu in de omgekeerde richting. Omstreeks 34 km moeten we in de buurt gereden hebben van de Kievitsheide op de grens tussen Mol en Balen en dus niet zo ver af van Mol-Gompel. Tot 36,5 km volgden enkele vettige bospaden die het water van de regenbuien omstreeks het middaguur nog niet verteerd hadden. Vanaf een spoorwegovergang tot aan een volgende spoorwegovergang volgden zeer mooie leuke singletracks door deze bosrijke streek. Een plezant en prachtig stukje tot aan de Zwarte Dreef in Balen. De baan over om een volgende prachtige track te treffen die me langsheen de vervallen chalet aan de oever van een mooi bosmeertje bracht. Dit alles mij nog bekend van de toer op 15 september. Nogmaals de spoorweg over in de Spoorwegdreef, een brede grindweg in de bossen van Mol, om tot 38 km te kunnen genieten van nog meer bospaden. Er volgde daarna nog ruim voor een kilometer knappe singletracks doorheen een bos- en heidelandschap. Omstreeks 40 km arriveerde ik samen met enkele anderen aan de drukke grote baan van Mol naar Lommel die we dienden over te steken. Nadat we een bordje met “nog 5 km” gepasseerd waren. De beloofde 40 km waren er dus 45!

De baan over en doorheen een woonwijk om vanaf een mooi huis van rijke mensen (ook gepasseerd op 15 september) weer leuke paden te treffen op de rand van bos en veld. Tot aan een golfterrein waar het rechtsaf ging met een golfwagentje in mijn zog. Na enkele woonstraten volgde een superleuk paadje in een dennenbos met dicht op elkaar staande dunne stammen en wat draai- en keerwerk. Er volgden zo nog een aantal van die paadjes naast het Zilvermeer tot 43,5 km. Bij het begin van de laatste kilometer werd nog de keuze gelaten tussen een “zeer technisch” paadje langs de oever van het meer of een gewoon bospad. Ik kwam weer uit het bos achter het voetbalveld en zag nog vele bikers buiten in de zon zitten genieten van een drankje. In de laatste meters werd ik nog ingehaald door een biker die eerst bij de bikewash in een naburige straat wilde zijn. De zes slangen waren nog allemaal druk in gebruik. Na even wachten en spuiten was de vuile bike weer relatief schoon. Mijn sporttas opgehaald en onder de douche gekropen. Ook daar was het nog druk onder de vier karig water spuitende douches. Maar het water was wel warm. In de drukte vergat iemand er z’n fietsschoenen en sokken. Ze werden meegenomen door iemand die de eigenaar kende van ziens om ze terug te bezorgen. Buiten in de zon nog twee blikjes icetea leeggedronken terwijl de Rauwtrappers zo stilaan met de opruim begonnen. Om dan met de zon in de ogen weer huiswaarts te bollen vanaf het intussen bijna leeggelopen plein voor de kerk van Rauw. En daar heb ik al lang geen GPS meer voor nodig. Aan het Sportpaleis in Antwerpen was het wriemelen geblazen omdat de afrit er de grote toestroom niet de baas kon. Het is een wonder dat daar niet meer ongevallen gebeuren! En ook aan de volgende afrit moest ik alles dichtsmijten wegens file. Eens thuis, mijn fiets nog proper en rijklaar gemaakt om morgen naar Zelem-Halen te trekken.

Een mooie toertocht van de Rauwtrappers met vele singletracks en bospaden. Alles duidelijk afgepijld, gevaarlijke plaatsen en oversteken gemarkeerd door bordjes. Spijtig dat de lange regenbui op het middaguur het parcours nat maakte. Wat de organisatie betreft was alles in orde met voldoende parking, een bewaakte fietsparking, bikewash, douches en een kantine om na de rit nog iets te drinken.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Toertocht te Mol-Rauw op 29-02-2012 door ThaDoc Kevin Keyken

02-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-55-70 km) van het Bruski Off Road Team te Pepingen op zondag 23-09-2012.

We waren deze zondag met twee sprookjesvertellers in Pepingen en reden er elk afzonderlijk onze rit. Het verhaal van JNbike vindt u ook op de site van dit Huis van Vertrouwen, mijn relaas volgt hieronder. JNbike zal wel overal voor de optie “extreme” gekozen hebben, terwijl de versie “poessies” bedoeld was voor pannenkoeken zoals ondergetekende!

Het was op deze zondag weer vroeger opstaan dan tijdens de werkweek om niet al te laat in Pepingen te arriveren om voor mijn eerste keer deel te nemen aan de toertocht van het Bruski Off Road Team. Het is vanaf de snelweg toch nog een eindje rijden, tot voorbij Vlezenbeek, bekend van de Hoebelbike, alvorens in Pepingen te arriveren. Het is vermoedelijk tijdens de Hoebelbike dat ik de naam Pepingen al eens was tegengekomen. De weg er naartoe is al de moeite waard, alhoewel het moeilijk kruisen is op de smalle landelijke baantjes. Voor mij hing op een bepaald ogenblik dan nog een hele groep wielertoeristen. Toen ik aan de voetbalvelden arriveerde was ik al direct gerustgesteld over het vinden van een parkeerplek, want daar was een immens groot en pas geoogst maïsveld voor ter beschikking achter de terreinen. Er stonden wel niet al te veel wagens, terwijl men al vanaf een uur eerder was kunnen starten. Achteraf kreeg ik te horen dat er zo’n 720 deelnemers opdaagden. Er was regen voorspeld, dus het was zaak van op tijd te vertrekken in de hoop van droog weer toe te komen! Me ingeschreven voor de 70 km met drie bevoorradingen, maar met de gedachte van vermoedelijk de 55 km te zullen volgen, eveneens met drie bevoorradingen.

Me ingeschreven, een polsbandje met noodnummer gekregen en om 8.50 u kon ik op weg. Het ging het dorp uit langsheen een aantal servitudepaadjes tussen huizen, tuinen en kleine velden om dan een eerste steile afdaling te treffen over een weg met gladde kasseien, overgaand in een natte veldweg. Ik werd tussen de weiden over grindpaden gestuurd en op 4,5 km over een pad van houten planken. Ook enkele keren via kleine houten bruggetjes over brede beken. Slechts heel zelden stak een andere biker me voorbij, terwijl ik hier eerder een grote toeloop had verwacht. Er volgde een vochtig pad over dode bladeren doorheen een bos met Canadapopulieren, gevolgd door enkele veldwegen en smalle grassporen op en af doorheen het glooiende landschap. Terwijl ik even halt hield aan de kant kwamen er dan toch enkele groepjes bikers voorbij, waaronder twee mij niet bekende leden van Straf in Bergaf uit Opwijk. Op 8 km kreeg ik dat tweetal en anderen opnieuw te zien omwille van een agrarisch oponthoud, lees een aantal koeien die de weg overstaken om naar hun weide gebracht te worden. Met een boer en een boerin die ik in mijn leven nooit nog terug zal zien!

Na 9 km volgde aan het einde van een weidespoor de eerste splitsing waar de 25 km apart ging van de 40-55-70 km. Voor de langere afstanden ging het lekker naar beneden over een weidepaadje om te arriveren op een kwistig met fijn grind bestrooid paadje. In de verte zag ik de bekende kerktoren van Halle opdoemen. Ik werd begroet door twee voorbijrijdende Goodfellas, vermoedelijk Flaming-Jakke en Kristof Huyck die bij de Straf in Bergaffers stonden na afloop van de Hoebelbike nightride. Even verder passeerde ik na 10 km omstreeks 9.30 u AZ Sint-Maria, het ziekenhuis van Halle. Daaraan blijft een anekdote uit augustus 2009 verbonden. Sik liet verstaan dat er voor hem geen toertocht in zat omdat zijn auto in reparatie was. Ik ben hem toen gaan ophalen om mee te kunnen doen aan de Hoebelbike-dagrit in Vlezenbeek. Hij stoof er met rubber-12 vandoor, ik reed alleen. Kwam hij toch wel ernstig ten val zeker, zodat wij hem na afloop van de rit op de spoedafdeling van het ziekenhuis van Halle konden gaan ophalen!

We reden even door het centrum van Halle om via een zeer brede baan toe te komen aan een track die zich onder een grote brug (van de snelweg?) in de diepte stort en overgaat in een eerder technisch moeilijker te berijden paadje. Ik herkende de plek van andere toertochten. Vlezenbeek? Gooik? Ik meen er zelfs ooit tijdens een nachtrit te zijn gepasseerd. Dat moet geweest zijn in september 2010 tijdens een nachtrit van de politie vanuit Halle. Toen vertrokken om 21.30 u! Goed zot! En dat is bij een eenmalige uitgave gebleven! Het pad geeft uit op het jaagpad langsheen het kanaal Brussel-Charleroi. Gedurende een kilometer reden we over het betonnen jaagpad naast de blinde betonnen muren van de achterzijde van een bedrijf doorheen een desolaat landschap. Op 14 km kruisten we een smalle brug over het kanaal om te arriveren in een groezelige straat met tegen elkaar leunende oude krochten, de Malheide in Halle. Sommigen vertoonden sporen van pogingen tot enige opsmuk. Niet dat mijn eigen bescheiden optrekje een toonbeeld is van verfijning en esthetiek! Bij het aanschouwen van deze bizarre omgeving werd het me meteen duidelijk waarom Witse zo vele zondagavonden heeft nodig gehad om misdaden op te lossen, sommigen zelfs tot twee of drie keren toe! We reden er zelfs over een Berendries en die straat klom ook ferm naar boven! Bij het uitkomen van een smalle servitude schrok een automobilist die aan de kant ging voor een tegenligger zich bijna een hoedje, maar ik ben altijd alert wanneer ik een straat nader. Op die plek troffen we ter hoogte van de Kasteelbrakelsesteenweg de splitsing tussen de 55 en de 70 km. Voor de 70 km volgde hier een eerste afzonderlijke lus. Even getwijfeld en van alle bikers die toen uit het steegje kwamen koos er maar één voor de langste afstand. Op veilig gespeeld in deze onbekende streek en gekozen voor de 55 km wat achteraf een verstandige keuze bleek te zijn. Eens het hoekje om troffen we na 16 km onmiddellijk de eerste bevoorrading op een parking onder een klein tentje. De twee vrijwilligers daar hadden hun handen vol met het snijden van bananen, wafels en rozijnencakejes en het vullen van bekertjes. Ik werd er begroet door twee mij onbekende bikers, maar bij het zien van hun vestjes viel mijn eurocent. Het waren twee mannen van MTB Herfelingen die ik ontmoet had na de nightride in Vlezenbeek en die het toen hadden over het verhaaltje dat ik over hun eigen nightride van het plaatselijke Waanzinnig Weekend had geschreven. Geproefd van het aanbod in weinig hoopgevend weer: kil en met redelijk wat wind. Ik had voor het eerst sinds de zomer m’n lange broek weer aan! 10.00 u.

Snel weer op weg over een weidepaadje om na 17 km de splitsing te treffen tussen de routes van 40 km en 55-70 km. Voor de langste afstanden werden de deelnemers over een smal door boomwortels opgestuwd asfaltspoor langs een weide gestuurd. Om weer enkele straten in Halle te doorkruisen, waarvan er één ferm de hoogte in klom! Een kilometer verder volgde de eerste zware bosklim die ik aanvatte in het gezelschap van een man en een vrouw. Het was zaak van niet stil te vallen in de goed van stenen voorziene voren. De beloning kwam boven onder de vorm van een felle afdaling over een weidepaadje. Om dan weer onverbiddelijk over een zware asfaltklim gejaagd te worden, overgaand in off-road over stevige wortels op bijna 20 km van de start. Voor de als gevaarlijk gemarkeerde afdaling achteraf heb ik gepast en ben ik te voet naar beneden gewandeld. Het steile pad met dikke wortels, plotse hoogteverschillen en geulen is goed voor jonge gasten. Ook de biker voor me daalde er te voet af. De jongere knullen achter me gingen er wel voor! Opvallend was dat beneden alle aanduidingen in het Frans waren. We hadden de taalgrens overschreden. Na een asfaltbaantje werd ons een kilometer verder de keuze gelaten tussen “extreme” en “poessies”. Even de richting poessies gevolgd om de extreme te aanschouwen. De bikers werden er over enkele zeer hoge puisten in een bos gestuurd. Ik zag er een vrouw naar beneden sukkelen. Terug naar extreme, het bos in gereden en de aanzet meegedaan. Vermoedend dat ik dadelijk als een houten Pinoccio ook naar beneden zou sukkelen heb ik dan maar definitief voor “poessies” gekozen. Ik kan altijd mijn leeftijd als excuus gebruiken! Het was beter van mijn rit verder te kunnen zetten dan van naar Halle afgevoerd te moeten worden! Ik ben wel het kasseienbaantje achter de hoogste puist eens opgereden. Een prachtige plek was het daar. En mijn helm af voor de kleine jongen die wel de extreme af kwam gereden. Dat was iemand die nog een heel leven plezier aan zijn fiets gaat beleven!

Deze megabangelijke bospuisten waren de opener voor wat het koninginnenstuk was van deze toertocht. Er volgde namelijk een ferme afdaling langs smalle paden doorheen een stuk bos om beneden uit te komen in een straat die diende gekruist te worden. De omgeving trok mijn aandacht en ik ben even rechts de straat in gereden om te weten te komen waar ik me ergens bevond. Ik passeerde daarbij een oude watermolen, de Moulin Banal (de Banmolen) op het riviertje Le Hain, om even verder uit te komen op een drukkere baan aan de kerk van Braine-le-Château, Kasteelbrakel voor de Vlamingen. Een schilderachtige omgeving, zelfs bij dit sombere weer. Dit alles op luttele 23 km na de start. Een zachtjes stijgende servitude tussen velden, vanaf een kasteel tussen de bomen aan onze rechterhand, en huizen zorgde omwille van zijn lengte voor een zware klim. Om daarna vergast te worden op al even fel stijgende asfaltbaantjes door de bewoonde wereld. Het was intussen duidelijk dat de taalgrens ook samenvalt met een geografische grens. De hoogteverschillen waren nu veel meer uitgesproken dan na het begin van de rit! Er volgde een zware klim doorheen een bos om uit te komen in een soort ondiepe holle weg. Maar door het mulle zand moesten alle bikers die er toen passeerden van de fiets, hoeveel moeite ze ook probeerden te doen om overeind te blijven. Ik vermoed dat daar niemand volledig rijdend tot boven geraakt is. We arriveerden boven in een straat die luistert naar de poëtische naam Sentier Au Bouclettes. Genoteerd om later eens op kaart op te zoeken. 25,5 km na aanvang. Bijna halverwege!

De speeltuin ging definitief open met een afdaling, recht op recht, door het bos, een stevige klim over asfalt en nog een leuke afdaling in het bos over uit de kluiten gewassen bultjes en wortels. Dit alles totdat we een grote baan dienden te kruisen om een lange grasklim aan te vatten. Een biker liet me passeren, niet wetende dat hij met een pannenkoek te doen had wiens snelheid tijdens de klim zienderogen zou zakken! Eens boven ging het rechtsaf om een mooi pad te volgen dat de rand van het bos volgde om rechtsachter een prachtig vergezicht te hebben over het daarstraks doorkruiste Kasteelbrakel. Toen ik even halt hield stak de biker van daarnet me weer voorbij om na bijna 29 km samen met enkele anderen over de top in het landschap te verdwijnen. Verderop leidden servitudes en enkele asfaltstraten ons op en af door een stukje bewoonde wereld, afgesloten door een plezante afdaling over een smal asfaltpaadje, overgaand in een ruwer off-road-paadje naar een bos en natuurgebied toe.

Op deze plek doken we na bijna 31 km een kleine oase in, luisterend naar de naam Le Site Naturel de l’Ermitage. Op het grondgebied van Braine-le-Château. Met een houten terras voor een kleine vijver. Het ging de bossen in via een vrij vochtig paadje waar ik even het gezelschap kreeg van een kranige jongere dame. De echte aanzet kwam er dan onder de vorm van enkele korte maar zeer stevige klimmetjes over een bospad. Aan mij niet direct besteed, ook al omdat ik met de reservebike onderweg was die al een tijdje weigert om naar het kleinste verzet over te schakelen. Maar beter zo dan helemaal geen fiets! Ik heb ook al een tijd last van een pijnlijke knie en let daarom wat op bij het kracht zetten. Maar deze plek was wel een feest voor de rijder op zoek naar hoogtemeters. Voor mij toch niet getreurd, want verderop volgden in de bossen nog vele plezante paden met hoogteverschillen op en af die wel aan mij besteed waren. Tot 32,5 km konden we genieten van dit mooie bos. Het feest bleef duren, want tot 35 km bereed ik mooie paden en tracks door de imposante bossen. Vanaf de plek waar we de bebouwde kom van Braine-le-Château hadden verlaten, vanaf km 25, tot aan het bereiken van een grote baan op 35 km, doorkruisten we een pracht van een gebied met indrukwekkende bossen. Met onderweg ook een zeer plezante afdaling op de grens van weide en bos. Dit waren de mooiste 10 km van deze tocht.

Op het middaguur arriveerde ik in het gehuchtje Les Mélèzes wat volgens Google deel uitmaakt van de gemeente Ittre, om er een snelle afdaling over een weidepaadje voorgeschoteld te krijgen. Op 36,5 km was daar een splitsing tussen de routes van 55 km en van 70 km met een extra lusje voor de die-hards van de lange afstand. Voor mij kwam een halve kilometer verder de tweede bevoorrading (37 km) met hetzelfde aanbod als aan de eerste stop, aangevuld met door twee bevallige jongedames aangeboden Aquarius. En voor de derde keer op rij trof ik daar, na de Oeterdalmarathon en de toer van de Brandweer Leuven vanuit Heverlee, biker Danny uit Erpe-Mere. Zoals steeds op pad voor de grootste afstand! Er zijn er dus nog die elke zondag verre oorden opzoeken om zich uit te leven met de fiets. Er waren nog enkele andere bikers present. De locatie van de tweede stop was even indrukwekkend als de bossen van daarstraks, al was het op een heel andere wijze. We stonden er namelijk aan de rand van een diepe sluis met een aanzienlijk hoogteverschil. De schepen rechts leken wel speelgoedboten in de diepte. Naast de sluis stond een grote uitkijktoren. Samen met mij was er nog een andere biker die rondreed op het complex om alles van nabij te bekijken. Het geheel was afgesloten door draaipoortjes waardoor we ons met de bike dienden te wurmen. De fiets boven het hoofd uitsteken ging nog het beste. Na het tweede poortje troffen we weer een splitsing tussen de 55 en de 70 km.

Voor mij ging het rechtsaf de dieperik in, naar het kanaal toe, om naast de speelgoedboten van daarnet te rijden en dan linksaf het bos in te duiken. Er volgde een pad tussen aan de linkerkant een soort met bomen begroeide aarden wal en rechts het kanaal. Waar de aarden wal eindigde zag ik erachter een rijbaan liggen met een bordje dat de grens met de gemeente Tubize (Tubeke of Tweebeek) aangaf. Een pad voerde ons weer richting kanaal ter hoogte van een brug (40 km). Er volgde een servitude door Tubize. Daar lag evenwijdig met een straat een graspaadje dat zich met enkele bochten ook doorheen een strook bos slingerde. Ik schat de resten van een indertijd door kinderen aangelegd crossparcours boven op de boorden van de helling langs het kanaal. We werden door de bebouwde kern van Tubize gestuurd om nadien een asfaltbaantje te beklimmen richting de open ruimte, gevolgd door een smal asfalt paadje tussen de weiden tot aan een grote baan. We doorkruisten een open landelijk landschap in de richting van een eerder desolate omgeving waar een paadje in dolomiet ons langsheen de achterzijde van een aantal nieuwgebouwde roodkleurige appartementsblokken met getto-allures voerde. Na een stukje groezelig bos reden we in de richting van een spoorweg en doorkruisten we het ongezellige centrum van de gemeente. De lokale pompiers zouden hun tot op de draad versleten Belgische vlag eens mogen vervangen door een nieuwe! Het tellertje toonde 45 km. Van 46 tot 47 km verlieten we via een klim over asfalt en beton de bewoonde kern van Tubize om weer een landelijke omgeving met vergezichten te bereiken. Met als storend element de pylonen van een hoogspanningslijn. Het grauwe dorp zag er van daaruit in elk geval liefelijker uit.

Het betonbaantje leidde voorbij een witte vierkantshoeve tot aan een treinspoor dat er afgeschermd werd door een betonnen wand. Op 48,5 km werd daar weer de keuze gelaten tussen de opties “extreme” links en “poessies” rechts. Een groepje van vier pleegde er overleg. “Ik kom er voor uit om voor poessies te kiezen”, zei ik. Het groepje splitste zich in twee keer twee rijders voor elke kant. De optie “extreme” bleek te bestaan uit een smal paadje vlak naast de betonnen muur, langzaam de hoogte in, om dan inderdaad op een steil stukje helling weer naar de voet van een spoorwegbrug toe te dalen. Met verderop ook de optie “extreme” over een aantal zavelhopen onder de brug. Een asfalt baantje voerde ons voorbij enkele stokoude gebouwen tussen grasvelden. Mijn aandacht werd getrokken door een oude metalen constructie naast een oude hoeve in de verte, wat bij nader toezien een heiligenbeeld bleek te zijn op een soort van metalen sokkel. Het schilderachtige dorpscentrum was in schril contrast met de desolate entree. Rond de kerk was een mooie tuin aangelegd. Even rondgereden om te achterhalen waar ik me bevond. Het bleek om Saintes te gaan. Nog nooit van gehoord! Een wegwijzer in de buurt van de kerk verwees naar het beeld van daarnet, zijnde Sainte Renelde. Even opgezocht. Sint-Renelde is de Nederlandstalige naam van Saintes, een deelgemeente van Tubize. Een bedevaartplaats omwille van het reliekschrijn van de heilige Reinildis. Waarmee het raadsel van het bizarre beeld opgelost is! Zonder Scherpenheuveltoestanden! Rond de kerk een aantal volkse cafeetjes. Intussen toonde mijn tellertje 51 km, het einde kwam in zicht! Althans, dat dacht ik!

Na de oversteek van een grote baan naar een weide toe, kwamen alle routes weer samen. Het ging er een paadje af doorheen een maïsveld tot aan en langsheen een spoorlijn. Om even verder tot mijn verbazing op 53 km nog een derde bevoorrading te treffen. De drie dames achter de bevoorradingstafel stonden daar allerminst tegen hun zin, geassisteerd door een man die in de weer was achter de bestelwagen. Nog een babbeltje gemaakt met nog een tweede man van de organiserende club die benieuwd was naar de reacties van de bikers en hun goedvinden van het parcours. Mij kon vooral het stuk rond de 30 km bekoren, vanaf l’Hermitage, zowel wat parcours als omgeving betrof. Van hem vernam ik dat er 720 deelnemers waren en daar was hij tevreden over, zeker gezien het twijfelachtige weer. Omdat de kans groot was dat ik weer tot de laatsten behoorde, werd met de opruim begonnen. Toch kwamen er nog twee jonge kerels toe, één uit Leuven en één uit Hasselt die in Leuven woonde. Ik vermoed studenten of ex-studenten die in Leuven zijn blijven hangen. We zouden nog een 8 km voor de boeg hebben volgens de mensen ter plekke! Maar eerder vlak.

Weer op pad, de spoorweg over om een hobbelig graspad naast een maïsveld te bereiken, waarover de man aan de stop het gehad had. Via een asfaltbaantje werden we een private oprit in gestuurd met achter het huis een soort bizar nieuw huis in aanbouw en een rommelnest van jewelste. Sommige mensen kunnen rondom hun territorium nogal wat brol verzamelen! Het containerpark op de Luchtbal in Antwerpen ziet er fraaier uit! Een landelijk graspaadje bracht me na 56 km weer tot in straten van Pepingen en het door rioleringswerken geteisterde Bellingen (Pepingen) waar een auto zich vast reed. Een servitude bracht me langs nog meer rommelige lange achtertuinen tot aan de kerk van Bellingen. Asfalt en grove beton tot in het open veld van waaruit men zicht had op vijf kerktorens van de omliggende gehuchten, enkele gsm-masten en een opstijgend vliegtuig. Er woei een onaangename koude wind. Gelukkig was het tot hiertoe, ondanks de grijze hemel, op een paar druppels na droog gebleven. 59 km. Een servitude leidde me langsheen tuinen met tot mijn verbazing een soort zitbank die deel scheen uit te maken van een oefening van de plaatselijke fitometer! Geplaatst in een uitsparing tussen tuinen vol geiten en schapen! Alsof ik in een uitzending van dieren in nesten was gestapt! Een bank om sit-ups te doen tussen de schapenkeutels! De ene biker die me met een groet passeerde zal zich wel afgevraagd hebben waarom ik zo bedenkelijk naar dat bankje stond te kijken! Enfin, toen ik het hoekje om reed was ik weer aan de voetbalvelden! Met 60 km op het tellertje.

Toen maakte ik de vergissing van mijn leven! Eerst mijn sporttas opgehaald en een deugddoende warme douche genomen! Om dan tot mijn afgrijzen te moeten vaststellen dat het hamburgerkraam van Jos en Nina dat voor de kantine had postgevat intussen het luik gesloten had! Hoe lomp toch van niet eerst aan mijn inwendige mens gedacht te hebben alvorens mijn uitwendige te wassen! Een reden te meer om op 11 november bij de Dworpse Bikers in Huizingen te gaan rijden. Daar staat dat kraam ook, aldus de affiche in de kantine! Ik herinner me inderdaad van daar vorig jaar een hamburger verslonden te hebben, en een broodje braadworst als surplus! Uitzonderlijk in het gezelschap van meerdere clubgenoten. Nog twee drankjes genoten terwijl de renners op tv zich afbeulden met het oog op het wereldkampioenschap. Achteraf vernomen dat Philippe Gilbert de nieuwe kampioen werd. Het stof van het maïsveld had zich op mijn auto vermengd met de schaarse regendruppels die er gevallen waren. Toen ik mijn fiets stond op te laden stonden er nog slechts vier auto’s op het veld. Ik ben als voorlaatste weggereden, een wagen met Duitse nummerplaat achterlatend. Het bleek toch een eind rijden! Ik was blij dat ik weer thuis was! Bij hevige wind mijn fiets nog gekuist en net op tijd binnen voor een onweer losbarstte.

Het was een speciale toer daar in Pepingen met een aanzet in landelijk gebied, de doortocht van enkele drukkere woonkernen, een bijzondere kennismaking met Braine-le-Château en Saintes met de indrukwekkende bossen en een slot doorheen een eerder desolaat gebied met redelijk wat asfalt. Niet dat ik daar boos voor was, want het middengedeelte in Waals-Brabant was vermoeiend genoeg. Een paar uitdagingen voor de durvers met poessie-alternatieven voor wie minder risico wenst te nemen op nekbreuk! Er is een deelnemer die 1028 hoogtemeters registreerde op de 55 km en een biker die ook 60 km opmat! Een pittig tochtje dus!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

26-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De eerste 2 km werden we over een lange track gestuurd die naast een met groen eendenkroos bedekte gracht met stilstaand water voerde, luisterend naar de toepasselijke naam “De Gracht”. Daarbij troffen we reeds na 1,8 km de eerste splitsing tussen de routes van 25-35 km en van 45 km. Er waren nog redelijk wat andere bikers die vertrokken, vaak in groepen van eenzelfde club. Tot 2,7 km volgden singletracks doorheen het bos om uit te komen op het fietspad van de Postelsebaan waarlangs ik daarnet per auto was toegekomen. Op 4 km ging het dan rechtsaf de straat in die ik daarnet ook was ingeslagen om naar de start te rijden. Met aan weerskanten een soort geïmproviseerd fietspad met op de grond gespoten afbeeldingen van een fiets en een kleinere versie van de groter-dan-tekens die op snelwegen zijn geschilderd om de afstand in te schatten bij mist.

Er volgden weer singletracks in de strook bos op de oevers van de Zwarte Nete tot we na 5,5 km rechtsaf het bos in sloegen om een weidepaadje tussen de bomen op te gaan. Ik werd er voorbijgestoken door een groep koerskonijnen. Van 6 tot 8 km volgde een pad dat van asfalt overging in een bospad en weerom in asfalt doorheen een wijk waar de straten de namen van bloemen dragen met mooie huizen van rijke mensen. Het ging dan zeer kort even rakelings langsheen het kanaal om een track te berijden die deel uitmaakt van de vaste route Campinapad. We bereikten de Seringenlaan waar nog grotere huizen stonden van nog rijkere mensen! Om daarna het koninginnenstuk van deze toer te bereiken, zijnde een prachtige singeltrack die zich over de smalle kam van een soort natuurlijke dijk in het bos slingert. Er was wat oponthoud aan het einde, waar de track zich op een zanderig paadje weer naar beneden stort. Een meisje dat met haar vader en diens clubmakkers onderweg was, twijfelde om er naar beneden te rijden. En in plaats van even te wachten tot het kind naar beneden reed, zijn er toch altijd die zich er voorbij wringen. Uiteindelijk ging ze dan toch letterlijk de dieperik in, gevolgd door de enkelen die het geduld hadden gehad van eventjes te wachten.

De track gaf uit op het kanaal waar we een grote brede houten brug met dwarse aanloopstroken voor fietsers en wandelaars over reden om het te kruisen. Dit na ongeveer 9 km om 13.40 u. Afwisselend brachten een aantal bospaden en tracks in het bos doorheen hoog gras me tot een splitsing tussen de 25 km en de 35-45 km op 12 km na het vertrek en midden in de bossen. Voor mij ging het voor de route van 45 km linksaf een bospad in dat naast een gracht liep. Het bos weer uit en tot 14 km volgden wegeltjes en leuke paden doorheen de open velden. Rechts van ons kregen we een grote appelboomgaard te zien waar geoogste werd, links van ons zag de hemel prachtig blauw met witte wolken. Op die plek reden nog redelijk veel bikers. Rechtsaf rond de boomgaard waar een vrouw met een tractor in de weer was met pas gevulde houten kisten vol appels. Zij plukte dus nu letterlijk de vruchten van haar werk sinds het begin van de lente! Eens de boomgaard voorbij doken we weer het bos in, waarbij we tot 15 km bredere boswegen langsheen de bosrand voorgeschoteld kregen en een kort stukje asfalt tot aan de Taverne De Witte Haas. Daar kwamen bikers uit de tegenovergestelde richting, wat betekende dat hier een lusje gereden werd. Na 16 km omstreeks 14.00 u.

Naast de taverne ging het een breed kiezelpad op om aan het huis met zicht op het bos rechtsaf een paadje in te slaan, gevolgd door een wasbord-singletrack met een aantal opeenvolgende bultjes en putten. Na een houten poortje volgde er nog zo’n track om weer uit te komen aan De Witte Haas. Ik heb dat stukje nog eens overgedaan en één van de pijltjes dat aan het houten poortje intussen op de grond was gevallen weer opgehangen om te vermijden dat het stuk zou worden gereden. Ik werd er begroet door een voorbijrijdende biker, maar ik weet niet wie het was. Ik gok op een biker van de club van m’n collega uit Westmalle, alhoewel het me zou verwonderen dat er daar iemand is die me kent. Tot 19 km volgden zeer leuke singletracks op en af door de bossen in de buurt van een kanaal om via de assenweg Groesgoor het kanaal zelf te bereiken. Tot dik 22,5 km volgden mooie tracks en bospaden, omstreeks 20 km kort onderbroken door een stukje van enkele honderden meters over een betonbaantje, om dan weer het bos in te duiken. Even verder passeerden we een wegwijzer naar de pannenkoekenboot aan de voet van een brug. Omdat ik beneden links mensen zag staan en daarnet een bordje “bevoorrading” had gezien, dook ik naar beneden in de richting van het kanaal. Daar lag de pannenkoekenboot. De mensen die er stonden betrof een groep kwetterende dames per fiets die vermoedelijk een pannenkoek achter de kiezen hadden. What a mistake to make! Niks bevoorrading! Eerst nog de brug over om de Sas-4-toren te passeren. Deze hoge uitkijktoren is gelegen in Dessel op het kruispunt van de kanalen Schoten-Dessel, Dessel-Kwaadmechelen en Bocholt-Herentals. Een indrukwekkende plek van waar je recht in de drie kanalen kan kijken! Via een paadje naar beneden langsheen een draadafsluiting bereikte ik dan toch de stop die na 23 km omzeggens aan de voet van de toren opgesteld stond.

Aan de stop stonden twee soorten zoete sportdrank, appelsienen, bananen, wafels en suikerwafels. Twee stukken banaan en van elke soort een wafel doorgespoeld met twee bekers sportdrank. Er arriveerden een vader, moeder en twee kinderen in een pak van MacDonalds, maar de vader wandelde direct met zijn twee kinderen naar de toren om deze te beklimmen. Ik heb vorig jaar aan de stop met mensen in zo’n uitrusting gesproken en ik vermoed dat het om hetzelfde gezin ging. Om 14.45 u weer op weg om direct na de bevoorrading de splitsing te treffen tussen de 25 km en de 35-45 km. De langste routes kregen een lus voorgeschoteld over de privéterreinen van zandwinning Sibelco. Te beginnen met een mooie singletrack tussen de dicht op elkaar staande stammen van de dennenbomen naast een grote visvijver. Even langsheen het kanaal om weer het bos in te duiken. Tot 27 km volgde een zeer lange singletrack die zich met vele bochtjes rond boomstammen doorheen het bos langs de oever van het kanaal slingerde. Er reden daar nog een aantal bikers van de toertocht. Naar het einde van de bochtige track toe stond er laag struikgewas en een vader met zijn twee kleine zonen die daar toen net met gewone fietsen passeerden maakten zich smal om de bikers te laten voorbijrijden. De track eindigde op een veldweg waar het linksaf ging. De vader reed met zijn zoontjes de andere kant uit.

Vanaf de veldweg bereikten we weer de terreinen van Sibelco waar we rondom een stuk vijver en een zandvlakte over een graspad konden rijden. Dit pad loopt er over een soort dijk omheen het domein. Halverwege een diepe put om van de ene naar de volgende dijk te rijden. Met twee bikers in mijn zog. Die speelde ik kwijt nadat ik in het gras terechtkwam omdat ik een aan het zicht onttrokken haakse bocht naar rechts miste en verkeerdelijk rechtdoor reed tussen de hoge graspollen. Na 29 km waren we Sibelco voorbij en reden we over een asfaltbaantje, de Almenstraat, tot aan het kanaal op 30 km. Tot 33 km ging het weer over de tracks langsheen De Gracht, of was het de door eendenkroos bedekte groene Zwarte Nete? Ik kreeg er het gezelschap van een vader en zijn zoon. Ter hoogte van de straat Taaihoek was er even wat twijfel omdat we er naast de gracht weer op onze stappen dienden terug te keren op de andere oever, terwijl er rechtdoor op de linkse oever ook pijltjes hingen. Sommigen reden op de linkse oever gewoon rechtdoor, anderen keerden op hun stappen terug en dan zag ik nog bikers uit de Taaihoek komen. Ik vermoedde hier een lusje en heb er voor gekozen van op mijn stappen terug te keren en de in roze verf op de grond gespoten pijl te volgen. En dat was inderdaad de bedoeling! Er volgde nog een stukje langsheen de gracht om dan bos- en veldwegen te treffen richting Dessel-Heide. Na 35,5 km bereikte ik opnieuw de plek aan de gracht in de Taaihoek waar ik daarnet had staan twijfelen. Degenen die daar rechtdoor gereden zijn hadden dus zo’n 2,5 km minder waar voor hun geld!

Tot 37 km kregen we weer een stuk van de lange singletrack in de smalle strook bos waar de Zwarte Nete zich doorheen slingert. Recht op recht, maar toch mooi. Op 37 km trof ik weer een splitsing tussen de routes van 25-35 km en 45 km. Gelukkig, want ik begon al ongerust te worden en me af te vragen of ik geen splitsing gemist had en op de route van 35 km was terechtgekomen. Ik herinnerde me namelijk van de vorige keer dat we over de track langs die gracht weer naar het Campinastrand waren gereden. En het zou jammer zijn om tien kilometer te moeten missen op zo’n zonnige zaterdag! Samen met nog een biker de richting van de 45 km uitgegaan. Eventjes over het fietspad langsheen een grotere baan, vermoedelijk de Zanddijk, dus niet ver van de start, om dan weer de bossen in te rijden. Tot ruim 39 km volgden leuke bospaden, afgewisseld met mooie singletracks die aan het begin en het einde voorzien waren van uit sprokkelhout opgebouwde poortjes. Daarna kreeg ik zo’n één kilometer asfalt voor de wielen over een rustig baantje om ter hoogte van een voetbalveld een assenweg en veldweg in te duiken.

Op 41 km trof ik onder een tentje een extra drankpost waar nog een vijftal andere bikers stonden om een bekertje sportdrank te lurken. Om daarna een mooie singletrack te treffen van een kilometer lengte die me tot aan het kanaal voerde. Aan de afwerking van de randen te zien was dit het kanaal Schoten-Dessel dat ook door mij beter bekende plaatsen als Sint-Job, Brecht, Sint-Lenaarts, Rijkevorsel en Beerse komt en waar ik een aantal jaren geleden vaak ’s avonds een rondje ging rijden. Ter hoogte van het kanaal stond een bord dat de laatste vijf kilometer aankondigde. Er volgde nog een mooie singletrack om dan weer op de bosrijke oever van het kanaal te arriveren. Tot 45 km werden we over een smal pad langsheen de vaart gestuurd alwaar nog enkele snelle jongens me voorbijstaken. Linksaf ging het weer naar een meer open omgeving toe, waarna enkele veldwegen ons weer naar de Zanddijk brachten om voorbij het chalet van de vissersclub en een pad over de camping de kantine van het Campinastrand weer te bereiken. Met 47,5 km op het tellertje.

De fiets was nauwelijks vuil, dus de bikewash was overbodig. En na dit superdroge parcours zou het kuiswerk dus beperkt blijven! De Free Bikers waren al een deel van de bewaakte parking aan het opruimen. Mijn fiets met een slot vastgelegd. In de kantine met zicht op de vijver viel de zon door de grote ramen naar binnen. Nog twee flesje icetea soldaat gemaakt alvorens de rit huiswaarts weer aan te vatten. Op deze zonnige zaterdag een leuke tocht beleefd met een aantal mooie stroken bos en singletracks. De tocht was geen exacte kopie van deze van vorig jaar, want toen ben ik het huis van een collega in Dessel gepasseerd en dat was deze keer niet het geval. Er loopt een servitudepaadje achter diens huis in de Bergenstraat waar de groene vaste route passeert. De afpijling was duidelijk, op die ene plek aan de Taaihoek in Dessel-Heide na. Een mooie namiddag beleefd en tevreden weer naar huis!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Toertocht te Dessel op 22-09-12 door Frits Motaar



Toertocht te Dessel op 22-09-12 door ThaDoc Kevin Keyken

25-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

www.mellowbikers.nl

19-09-2012 om 14:38 geschreven door StrammerMax

De eerste 2,5 km voerde het uitgezette traject ons doorheen enkele straten in het centrum en een nieuwere wijk van Westmalle om het dorp uit te komen, waarbij ook een verharde en onverharde servitude achter huizen en tussen tuinen benut werden. Daarbij kregen we eventjes de Scherpenbergmolen te zien. De huizen maakten plaats voor meer bos, wat we ter hoogte van enkele uit de kluiten gewassen villa’s van rijke mensen in doken over asfaltbaantjes en een bospad in de richting van Huize Walden. Op 4,5 km ging het een grote dreef in waarvan ik wist dat ze in de richting van de Trappistenabdij liep. Die kreeg ik sneller dan verwacht te zien en net ervoor doken we rechtsaf een mooie singletrack onder de bomen in met de abdij aan onze linkerhand. De Trappist moet goed opbrengen, want de paters laten er een kolossale stal bouwen. Waarschijnlijk om koeien te houden en kaas te fabriceren. Van 5 tot 6 km kregen we de typische zandwegen omheen de abdij voor de wielen en konden we vlak naast de abdijmuren rijden op een track die de bikers er in de loop der jaren naast de zandweg hebben gevormd. Daarop volgden tot bijna 7 km twee statige dreven met machtige bomen, weliswaar over asfalt, en asfaltbaantjes in het bos tot voorbij enkele mooi gelegen domeinen met grote huizen. In juni ben ik hier nog voorbijgekomen tijdens een dauwwandeling op een onchristelijk vroeg uur en begin september in het donker tijdens de nightride vanuit Kristus Koning in Sint-Job-in-‘t-Goor. Vanaf hier kregen we een aantal mooie tracks en paadjes in de indrukwekkende bossen voor de wielen. Ondanks mijn late start kreeg ik geregeld nog andere deelnemers te zien. In één van de smalle paden kreeg ik als tegenligger een jogger met grijze baard. Ik durf er voor wedden dat het een pater van de abdij was!

Tot 10,5 km reden we over mooie bospaden en door bredere dreven tot aan de Abdijlaan en tot over de grens met Brecht. Via een kort stukje over het fietspad bereikte ik de eerste splitsing waar de 42 km en de 25 km apart gingen op 11 km na het vertrek om 10.40 u. Van een koppel jonge meisjes in idem dito fietspak, scheidden hier de wegen toen ze elk een andere kant uit reden. Tot 13,5 km reed ik in het zog van een andere biker door de zanderige lange Kleine Vraagstraat waar zich op sommige plaatsen aan de rechterkant achter een strook bomen aparte singeltracks hebben gevormd. Om daarna regelrecht een nog dichter bos in te duiken. Daar werden we links en rechts over een wirwar van bospaadjes gestuurd en werden onze stuurmanskunsten op de proef gesteld bij de passage van een meer open plek met mul zand ter hoogte van een half uitgedroogde bosvijver. Een mooie en rustige zonovergoten plek op deze warme septemberdag. Op 14,5 km verried een straatnaambordje langsheen een zandpad me dat ik aan de Caterskapeldreef in Schilde gearriveerd was. Ik vermoed dat de nachttocht vanuit Sint-Job me ook doorheen deze omgeving gevoerd had. Bij nacht ziet alles er anders uit en heb je meer de indruk van door dichte bossen te rijden. Dat zal wel kloppen want even verder brachten brede dreven me tot aan het zogenaamde Klein Zwitserland tot enkele zandhopen vlak achter de gebouwen van de school Kristus Koning. Hier had mijn kameraad bij het uitpijlen aan de linkerkant wel een mooie singeltrack, evenwijdig lopend met de assenweg, onbenut gelaten! Toen ik deze spotte ben ik op mijn stappen teruggekeerd om deze alsnog te berijden. En ik trof er drie bikende tegenliggers op mijn weg! Zij amuseerden zich op eigen houtje in de bossen. Tijdens de nachtrit van Sint-Job reden we langs hier weer naar af. Ik had 16 km op m’n tellertje om 11.00 u.

Enkele brede bosdreven onder imposante bomen brachten me weer weg van Kristus Koning om te arriveren op een assenweg waar het aan een zitbank rechtsaf naast een maïsveld ging. Daar werd ik door één van een stel passerende bikemakkers aangesproken met de vraag of ik een inbussleutel bij had. Het zadel van z’n fiets stond los! En zo kon ik weer iemand verder helpen met m’n multitool. Het heeft al meer gediend om anderen dan wel mezelf uit de nood te helpen! De twee stoven al snel weer weg maar na afloop kreeg ik hen nog aan de aankomst te zien. Het paadje naast het maïsveld ging over in een leuk minder evident te berijden bospad, op en af over wortels. Ik diende er even aan de kant te gaan voor een tegenliggende koets met paarden die ik al eerder in het bos had zien rijden. Zo amuseert ieder zich op een zonnige zondag met zijn voertuig naar keuze! Ik bereikte twee opeenvolgende dreven van grind, waaronder de Korhoendreef in Brecht, die halverwege weer uit de bossen tevoorschijn komt om daar over te gaan in een zandweg. Door het mooie weer lag alles er droog bij. In de verte kreeg ik in dit open landschap boven de bomen aan de horizon zelfs de gloednieuwe windmolens te zien die ter hoogte van Brecht-Overbroek langsheen de E19 zijn gebouwd. Rechtsaf een zandweg in. Omstreeks 21 km voerden brede veldwegen door ongerepte velden me doorheen een weinig bebouwd open gebied weer tot aan de Abdijlaan. Ik kreeg er de toren van het Trappistinnenklooster van Brecht aan mijn linkerhand te zien. Bekend geworden door de aangrijpende dubbelaflevering uit “In Godsnaam” van Annemie Struyf op de televisie. En waaruit bleek dat de zusters zeker niet zo wereldvreemd zijn als wij zouden kunnen denken.

De Abdijlaan weer over, even naar links en dan linksaf een lange veldweg in om na een bocht van bijna 360 graden de nog nakomende bikers te zien rijden tussen de rijen lage bomen langsheen het pad. Dan ging het over de Oude Liersebaan, een landelijke assenweg, recht op recht naar de bossen van Drieboomkensberg. Daar bereikte ik na 27 km de bevoorrading op de gebruikelijke open plek, op het kruispunt van boswegen, ter hoogte van een kruisbeeld en een achter de rododendrons verstopte bidplaats met Mariabeeldje. 11.45 u, dus tijd voor een hapje. Veel keuze was er niet meer. Ik heb er enkele partjes sinaasappel en een volgens het opschrift op de kartonnen doos twee “artisanale wafels” opgegeten. Alles doorgespoeld met twee bekertjes sportdrank. Er kwamen nog enkele rijders toe, de laatste deelnemers van deze toertocht.

Na de stop volgden uiteraard de leuke smalle technischer tracks van het door de bikers uit de lokale toertochten bekende stukje van Drieboomkensberg. Voor ons werd hier ruim anderhalve kilometer uit de hoge hoed getoverd. Volgens mijn collega liggen achter de plaats van de bevoorrading ook vele mooie paden op en af, gebruikt als trainingsparcours door enkele professionele mountainbikers uit de Kempen, maar krijgen de toertochten geen vergunning om daar te rijden. Een individuele rijder zal er wel zijn gangen kunnen gaan. In ieder geval kregen we hier toch een aantal leuke paden en tracks over de plaatselijke zandpuisten voorgeschoteld. Alles lag er goed droog bij, want bij nat weer is het hier minder gemakkelijk rijden wanneer de putten en greppels vol water staan. Vanaf 28,5 km reden we het zogenaamde Molenbos van Drieboomkensberg weer uit en volgde een veldweg tot ik op het middaguur linksaf de Geuzenstraat, een assenweg in Malle, in reed. Assenwegen en veldwegen leidden me doorheen een meer open omgeving waarbij ik links van me de wieken van de nieuwe windmolens in de verte boven de bomen uit zag steken. Het parcours even verlaten om over een goed van oud bakstenengruis voorziene pad in de richting van een aantal oude fabrieksschoorstenen te rijden, vermoedelijk van een (voormalige?) steenbakkerij. Het paadje liep langzaam klimmend naar boven tot aan een asfaltbaantje. Terug naar het parcours. Een landelijk asfaltbaantje voerde me voorbij oude hoeven met naam tot aan het kruispunt met de grotere baan die Sint-Lenaarts met Westmalle verbindt. De baan gekruist en tegenover een assenweg tussen de weiden in. Ik vreesde ergens een splitsing te hebben gemist omdat ik nog slechts 34,5 km gereden had, terwijl de kerktoren van Westmalle in het zicht kwam. Maar dat bleek na afloop niet zo te zijn! Er volgde nog een lusje rond het dorp.

De assenweg voerde me effectief weer naar het centrum van de gemeente, maar we werden een servitudeweg tussen een draadafsluiting en een diepe gracht in gestuurd. Om verder het kerkhof in de Oude Molenstraat te passeren (36 km en 12.30 u). De baan gekruist waarin meer naar de dorpskern toe de grote school Mariagaarde gesitueerd is. Aan de andere kant van de baan liggen in een rijkelijk van bomen voorziene omgeving een paar zeer grote statige hoeven waarvan we de grootste passeerden om een stuk bos te bereiken. Daar rechtsaf een ruwe brede bosweg in die er altijd natter bij ligt dan elders om aan het einde ervan een splitsing tussen de routes van 25 km en 42 km te treffen op 37 km na de start. De plek was me bekend uit eerdere edities, ik heb zelfs ooit een keer mee geholpen om dit stuk af te pijlen. Na een asfaltbaantje ging het weer een bos in over een onverharde weg die Guut heet, gevolgd door een weidepaadje met hobbels en overgaand in een veldweg met smalle sporen tussen gras en waarvan de bodem redelijk vol stak met oude stenen. Er reed daar ook een echtpaar oudere mensen met hun gewone stadsfietsen tijdens hun zondagse uitje. Aan een asfaltbaantje met haakse bocht ging het linksaf op bijna 40 km na het vertrek. Er volgde een stukje asfalt, het hoekje om naast enkele hoeven om een hobbelig graspaadje te bereiken. Waarna een veldweg met kiezelsteentjes me weer tot de bewoonde wereld en de sporthal in de Berckhovenstraat bracht met ruim 44 km fietsplezier op het tellertje.

Er zaten buiten nog bikers te genieten van hun après, waaronder vermoedelijk een aantal oudere leiders van de jeugdbeweging die zelfs een oud salon uit hun naastliggende lokalen hadden buitengehaald om in te zitten. Ook een grote groep wielertoeristen had hier de bron van lichte en donkere Westmalle ontdekt en was neergestreken op het zonnige terras. Mijn fiets in bewaring gegeven en de inwendige mens versterkt met twee mokken lekkere witloofsoep en vier pistolets, dit alles goed voor een middagmaal. Met als dessert een kuip donkere Westmalle. Binnen tot de ontdekking gekomen dat mijn naam vermeld was bij de winnaars van een tombolaprijs, met trekking in twee beurten, zodat de vroege vogels niet hoefden te wachten om hun eventuele winst mee naar huis te nemen. Ik heb gekozen voor een sporttas die ik direct in gebruik heb genomen om mee te nemen naar mijn volgende bestemmingen.

In Westmalle heeft men niet de mogelijkheden om een toer aan te bieden die de bikers grote ogen doet opzetten van verbazing, het zijn de Ardennen niet, maar wie tevreden is met minder kan altijd meer genieten van wat hij krijgt. Een zonnige nazomerdag, een plezante degelijk afgepijlde rit door bossen en velden, een lekker biertje na afloop en een broodje om te knabbelen. Begin september waren we aangenaam verrast door het hoge off-road-gehalte van de nachttocht vanuit Sint-Job, terwijl de tocht vanuit Westmalle dezelfde regio aandoet. Een bewijs dat een nachttocht toch een heel andere ervaring is dan een tocht bij daglicht. Het hele parcours werd uitgepijld en weer opgeruimd door slechts drie bikers, waaronder mijn collega, dus hij zal content zijn van in de beoordelingen te lezen dat de afpijling als zeer goed werd bevonden. Tevreden weer naar huis. Onderweg reden er veel mensen per fiets omwille van het mooie weer, de terrassen zaten overal goed vol. Omdat de verplaatsing korter was dan gebruikelijk was ik veel vroeger thuis. Omwille van het mooie weer ben ik nadien nog een lokaal toertje gaan rijden in de bossen op de Nederlandse grens, nog eens goed voor 47 km. Kwestie van de zondag zo lang mogelijk te laten duren en plezier te hebben van de zorgeloze dagen die me in mijn leven gegund zijn!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

17-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

We vertrokken via een zijingang van de school en doken direct het asfalt fietspad op dat door het bosgebied Heidehuizen loopt. Om al snel rechtsaf de vele singletracks in deze dennenbossen op te zoeken. Plezante droge paadjes met bultjes en wortels om te berijden. We volgden er een stukje van de rode vaste Landduinenroute die de gemeenten Mol, Balen en Meerhout beroert. We passeerden de ingang van Mol Tennis, die eigenlijk op Balen gelegen is, om er 2 km na de start in het bos de splitsing te treffen tussen de routes van 25-35 km en 42 km. Gekozen voor de langste route. Leuke tracks over bultjes door de bossen en langsheen een zanderige vlakte, leidden de bikers tot voorbij de gemeentelijke stelplaats van Mol die achter de terreinen van Mol Tennis gelegen is. Na 5 km staken we ter hoogte van Casino Magic Dice de Borgerhoutsedijk over en troffen we paadjes die ons voerden over de rand van bos en velden. Om dan echt volop de bossen in te duiken in de buurt van de grote baan die Geel met Mol en Lommel verbindt, althans te horen aan het geluid van passerende auto’s. Ik ben even tot aan die baan gereden, maar ze lag er iets hoger en betonnen vangrails verhinderden het zicht. Ik herkende de plek waar het haaks linksaf ging. Tot 8,5 km volgden leuke paden en tracks over de pukkels in de lokale bossen. De toer kon toch rekenen op belangstelling, want op dit korte stuk staken me 12 anderen voorbij, solo of in groep.

Op 9 km kruisten we weer de Borgerhoutsedijk, ter hoogte van de destijds in brand gestoken vervallen kleine hoeve op de hoek met de spijtig genoeg intussen verharde Bremdoornstraat. De Off-road-bikers weten hun paadjes goed liggen, want ook de track die halverwege de straat rechts te vinden is, werd meegepikt. Er is een tocht vanuit Mol die dat paadje gewoon figuurlijk links en letterlijk rechts laat liggen! Het wegeltje loopt er op de rand van het bos en een maïsveld en maakt naar het einde toe een scherpe bocht. Na een korte strook verhard ging het een breed zanderig pad op om na 11 km weer de plek van de splitsing te passeren. Ik had er geen benul van dat dit alles zo dicht bij elkaar gelegen is. Het was toen 13.00 u, ik had tijd genoeg, het weer was mooi en ik heb die lus nog eens een tweede keer gereden, goed voor 8 km extra voor dezelfde prijs! Wanneer ik weer op de plaats van de splitsing toekwam had ik 19 km op het tellertje staan. Veldwegen naast weiden en maïsvelden voerden me daarna tot in Balen-Rosselaar en naast de ruïne van wat eens een kapel moet geweest zijn (21 km). Een groepje snelle jongens stak me daar gezwind voorbij. Tot 24 km kregen de banden van m’n bike verharde weg te verwerken, waaronder een stuk beton en het asfalt jaagpad naast het kanaal om dan via de brug van de grote baan het kanaal te kruisen. De mij onbekende biker die samen het kanaal overstak verwachtte ’s avonds een uitgebreid verslag op het forum te kunnen lezen, maar heeft dus iets langer moeten wachten! Eens goed en wel het kanaal over, troffen we de straat Vossenvelden in Balen en doken we weer een off-road-paadje in naast Café ’t Hoekske waar een schilder de gevels mooi wit aan het verven was. Een likje verf kan wonderen doen!

Er volgden tracks doorheen stukjes bos die gelegen zijn in de nabijheid van een villawijk met mooie huizen, waarvan we sommige straten dienden te kruisen. Met op 26 km een prachtig stukje bos met plezante tracks over heuveltjes op en af, vanaf het Wildnest tot aan de plek waar midden in het bos een terrein afgebakend is met betonplaten. Toen ik er even halt hield werd ik opgeschrikt door het zware geritsel van dorre bladeren. Drie donkerbruine kalveren liepen in de zone tussen de betonplaten en kwamen speels afgelopen. Omstreeks 28 km volgde een bospaadje dat langsheen enkele mooie vijvers liep en een waterloop vol groene waterplanten kruiste. Een mooi plekje nu de zon er scheen. Er lag zelfs een met pompoenen bezaaid veld waarvan één van de planten zich een weg naar boven in een boom gezocht had, zodat er een pompoen als een reuzenappel in die boom hing. Mijn vermoeden werd bevestigd. We kwamen uit het bos tevoorschijn aan het voetbalveld dat achter het in onbruik geraakte casino van Mol-Gompel gelegen is. Ik rijd dan altijd eens tot aan dat gebouw met de bizarre torentjes in de Owenslei (29 km). Het is wraakroepend dat het staat te verkommeren en ten prooi is gevallen aan nutteloos vandalisme. Het zou zelfs onduidelijk zijn wiens eigendom het is. Terug het parcours op en in het gezelschap van enkele jonge rijders de drukke baan op die naar Mol-Gompel leidt.

Dan ging het de grote baan over om even verder aan de andere kant een straat in te duiken en weer een groot eigenaardig gebouw te passeren. Het ziet er ook verlaten uit, maar alles is intact en onderhouden. De Kievitsheide in op de grens tussen Mol en Balen, deze keer niet via het smalle paadje, maar verder door tot naast een plek waar werken bezig waren. Daar is een heel terrein vrijgemaakt voor Joost mag weten wat. Er volgde een smal wegeltje doorheen laag struikgewas rechts van een spoorweg. Om daarna opnieuw de bossen in te duiken voor ettelijke kilometers singletrackplezier. Ik deelde er de leuke paadjes samen met enkele andere bikers. Dit plezier bleef duren tot 33 km toen we een asfaltbaantje bereikten. Even over een drukkere baan om in Balen aan de verkeerslichten over te steken en een weinig verderop linksaf weer de bossen te bereiken. Na een kort stukje doorheen deze bossen bereikte ik de bevoorrading die op de klassieke plaats voor een gebouwtje aan de rand ervan was opgesteld. De stop kwam op 34 km na de start (minus 8 km om correct te zijn) en ik arriveerde er omstreeks 14.45 u.

Het tentje aan de rustplaats bood voor ieder wat wils: partjes appelsien, bananen, wafels met en zonder chocolade en zelfs snoepgoed zoals brokjes Snickers en Mars, sportdrank en water. Twee bikers gespot die me bekend voorkwamen, maar ik moest even nadenken van waar ik hen kende! Van het pinksterweekeinde door een gemeenschappelijke bikevriend georganiseerd in Daverdisse (provincie Luxemburg) en waar we op zondag de toertocht van Libin zijn gaan rijden. Waar van een toertocht nog een dorpsfeest gemaakt wordt, of aan het dorpsfeest een toertocht gekoppeld wordt. Na afloop konden we er everzwijn van het spit eten. We doopten de tocht dan ook om naar “de rush naar le sanglier”! Dus Willy en Jan even gaan begroeten!

Na de stop doken we onmiddellijk weer de bossen in en volgden tracks en een kiezelweg tot aan een spoorwegovergang. Net ervoor doken we naar links weer tussen de bomen en voerde een mooi pad ons langsheen een grote vijver in de bossen. Met aan onze linkerkant een vervallen bungalow die uitkijkt over deze vijver. De paadjes brachten ons weer tot bij de spoorweg aan een grote baan. Na de doortocht van een Balense villawijk ging het weer de bossen in om na 38 km een splitsing te treffen tussen de routes van 25 km en van 35-42 km. Plezante tracks voerden me er op en af over zandpuisten met enkele uit de kluiten gewassen wortels. Ik kwam na 40 km uit de bossen tevoorschijn bezijden de curryworstenfabriek Mora. De waterzuiveringstank op het bedrijfsterrein verspreidt een geur die niet direct aanzet tot het consumeren van een mmm-product! We werden in de richting van het kanaal gestuurd om er het langs de oever gelegen houtbedrijf (?) Vanderhoydonck te passeren. Reeds vanuit de weg naar het kanaal toe bemerkte ik in de verte veel bikers die bij nader toezien aan de andere zijde van het kanaal bleken te rijden. Straks zou ik daar ook uit de bossen duiken en er voorbij rijden! Even langsheen het kanaal en opnieuw de bossen in om een volgende kilometer tracks voor de wielen te krijgen. Eens daar voorbij ging het langsheen de grote baan Mol-Lommel mee de brug over het kanaal over om aan de andere kant rechtsaf het volgende paadje in de bossen te bereiken en er weerom leuke tracks te treffen.

In dat bos werd ik staande gehouden door een biker wiens fiets ondersteboven gekeerd stond. Of ik geen pompje bij had! Altijd! Hij had zijn lekke band vervangen, maar zonder lucht ben je daar niks mee! Hoe hard de mens ook pompte, er kwam geen lucht in de binnenband. Ook eens geprobeerd! Noppes! Dat was niet normaal, vermits ik al meerdere keren van pechvogels te horen had gekregen dat ik een goed pompje had! Het kon niet missen! Deze kerel zijn reserveband eens aan een inspectie onderworpen om vast te stellen dat er ook een ferme fit in zat! Opdat de mens zijn tocht niet te voet zou dienen verder te zetten heb ik dan maar één van m’n twee meegevoerde binnenbanden gegeven. Ik had er pas vier nieuwe gekocht en heb er op korte tijd al twee pechvogels mee kunnen helpen. Ik zou er geen boterham minder voor hebben hoeven te eten, maar hij heeft me er toch enkele euro’s die hij op zak had voor gegeven. We zijn er om mekaar, om mekaar, om te helpen, niewaar! Aldus de tekst uit een liedje uit de tijd dat de Vlamingen nog veel naar de Nederlandse televisie keken! Korte tijd later stak de man me weer voorbij en verdween uit m’n leven.

Na nog een prachtig stukje bos vol tracks op en af tussen de bomen kwam ik ook uit op de plek waar ik daarstraks de bikers aan de overkant van het kanaal uit de bossen zag komen gereden. Het tellertje klokte toen 47 km af. Via het asfalt fietspad passeerden we het terrein van transportfirma Gheys, met tankwagens en vrachtwagens in alle maten en soorten, en wat je ook vanaf de grote baan Mol-Lommel kan zien liggen. In plaats van het fietspad te volgen ging het rechtdoor een smalle mooie track doorheen het bos in, met een haakse bocht naar links om weer het fietspad te bereiken tot aan het jaagpad langsheen het kanaal. Daar rechtsaf enkele kilometers naast het kanaal om dan aan een maïsveld rechtsaf een smal pad in te slaan dat overgaat in een mooie track over enkele stevige bulten. Alsof het zo gepland was bereikte ik de Molderloopstraat in Balen op het ogenblik dat ik er aan dacht dat we die plek nog niet te zien hadden gekregen! Het ging voorbij het huis met het perpetuüm mobile op de vensterbank waar vooraan in de tuin enkele pompoenen volgens een plakkaatje gratis ter beschikking lagen gesteld. Ze waren wat groot voor in het achterzakje! Daarstraks hingen ze in de bomen, nu lagen ze op de grond! 51,75 km.

Een plakkaat kondigde de laatste vijf kilometer aan, maar na afloop waren dat er minder. In ieder geval ging het in de Molderloopstraat de spoorweg over in de bocht en doken we aan de andere kant via een dropke het bos weer in. De laatste mooie tracks van deze tocht voerden me doorheen de bossen tot in een woonstraat en voorbij de nieuwe ondergrondse fietsrotonde na bijna 55 km weerom naar de school. Ik had met volle teugen genoten van deze mooie tocht op een zonnige zaterdag en waarvoor ik elk jaar graag weer naar hier kom. De bikewash werd opgeruimd, maar die was overbodig. De douches opgezocht. Intussen weet ik dat de derde van links het meest overvloedig water geeft! Nog een icetea gedronken terwijl de Off-road-bikers met de opruim van tafels en stoelen gestart waren. En laat toekomen kan ook zijn voordelen hebben, want ik kreeg van één van de mannen een kop soep met brood aangeboden. Anders werd ze weggegoten. Mijn betaling werd geweigerd, ook al steun ik met plezier de clubkas van mensen die me een leuke dag weten te bezorgen. Een rit met veel mooie tracks, door bos en groen, degelijk afgepijld en met een rimpelloze organisatie. Van Mol keer je zelden ontevreden weer!

Bij het naar huis vertrekken bemerkte ik op de speelplaats een metalen dinosaurus, allicht een vroeger werkstuk van de leerlingen metaal van deze technische school. Een snoodaard had er niet beter op gevonden dan in de bek van het dier een wafel te steken! Samen met de school zijn ook de schelmenstreken weer begonnen! Huiswaarts gereden via Postel om in Mol mijn geliefkoosde frituur Paseo nog eens te bezoeken. Op een slecht moment! Ik heb er een half uur moeten aanschuiven en mijn portie smaakte me in tegenstelling tot gewoonlijk niet zo. Te kwistig geweest met mayonaise! Het kan ook zijn dat de geur van mmm nog in mijn neusgaten hing! Een brood meegenomen vanuit de automaat. Morgen eet ik geen groenten, maar boterhammen uit Balen-Wezel! Via de Baileybrug, het bosrijke Postel en de rustige E34 weer naar huis getuft.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

16-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

We werden het centrum uitgeleid via een uiterst smalle servitude met enkele haakse bochten achter huizen en tussen tuinen. Daar kreeg ik al direct een aantal bikers achter me aan, waaronder de hele kudde Herders. Een dame in fluojasje hielp ons ter hoogte van de kerk de baan over. Dan ging het over een pad door de weiden om te arriveren op een asfaltbaantje, gevolgd door een keienpad. Op 4 km na de start trof ik een mooi weidepad waar het langzaam afdalen was. Om nadien een lekker snelle afdaling over een asfaltbaantje met enkele bochtjes te treffen en af te slaan in een afdaling over een volgend smal pad door de weiden. Na 6 km reed ik voorbij de kerk van Schorisse-Maarkedal. En dat verklaart meteen de grote delegatie Herders wiens jaarlijkse Herdermarathon als uitvalsbasis Maarkedal heeft. Na de oversteek van het dorpsplein volgde al direct een anderhalve kilometer lange zware klim over een weidepaadje en asfalt. Om dan een snelle afdaling te treffen over asfalt in een soort van holle weg in een mooie omgeving met bomen op de zijflanken. Intussen was het 21.00 u geworden. Twee jonge kerels die hun bike en wielen versierd hadden met gekleurde lichtjes reden me voorbij. Vanuit de velden bemerkte ik in de verte blauwe zwaailichten! Toch geen biker aangereden? Neen, er stond daar een politieman om de bikers veilig een grotere baan over te helpen, ook al was het er niet meer al te druk van verkeer.

Wat we dan voor de wielen kregen betrof een afwisseling van asfaltbaantjes en tracks door de weiden op en af. We kwamen op één van die weidepaadjes voorbij een plek waar op twee plaatsen in een afdaling een aantal gevaarlijke obstakels, lees paaltjes, goed gemarkeerd waren met linten en reflectoren om ongelukken te vermijden. Die reflectoren waren telkens goed te zien met m’n helmlamp. Kort nadat we er voorbij waren, troffen we na 11 km de splitsing tussen de routes van 25 km en van 35 km. Gekozen voor de langste afstand om al direct geconfronteerd te worden met een dikke kilometer lange zware klim over asfalt. Weidepaadjes en asfaltbaantjes voerden me langsheen oude hoeven en kapelletjes in en schilderachtige omgeving. De vergezichten beperkten zich tot het zien van de lichtjes van de dorpen die er in het glooiende landschap gelegen zijn. We reden door een straat die “Doorn” heet en dienden af te slaan in een paadje tussen de weiden. Even verderop werd elke biker door een bord verplicht van af te stappen op een plek waar de volgende weide een heel stuk lager lag en een steil soort, door erosie aangetast, trapje diende afgedaald te worden. Er reden twee bikers voorbij waarvan één op de plaats van de bidonhouder een blauw licht meevoerde. Misschien een lamp in een blauwe drinkbus gestoken? Het was toen 21.40 u en ik had er 15 km op zitten. Op 17 km bemerkte ik pijltjes van een vaste route en diende ik, rijdend op een veldweg, een straat te kruisen die luisterde naar een Franstalige naam. Blijkbaar hadden we de taalgrens gekruist en reden we even in Ellezelles. Tuinkaarsen markeerden er de hoeken van het kruispunt. We reden opnieuw het grondgebied van Schorisse op en van dan af kregen we meer off-road en paden voor de wielen geworpen. Brede paden, smalle paadjes, op en af, alles passeerde de revue. Hier en daar reden we ook doorheen een stukje bos of langs paden die door bomen omzoomd waren, zoals een off-road-pad dat Boekzitting heette en gelegen was in Ronse. Om 22.00 u na 20 km.

We arriveerden weer even in de bewoonde wereld en reden over het grote plein voor de kerk van Louise-Marie, een gehucht op de grens van Ronse en Maarkedal. Een groot bord aan de kerk trok de aandacht op wandelingen door het plaatselijke Muziekbos. Dat bos heb ik wel eens zien vermelden in berichten van bikers op de fora. Als er al niet elders ook Muziekbossen zouden zijn! De kerk stond in de steigers voor herstellingen. Vanaf Louise-Marie werden we over een smal pad langsheen weiden gevoerd. Het liep er vlak naast een diepe greppel met rechts prikkeldraad en links hier en daar dikke bomen. Bij momenten staken er ook heel wat stenen in de grond. Voorzichtigheid was hier dus geboden om niet in de greppel verzeild te geraken en een onaangename kennismaking met de prikkeldraad te vermijden! Op 23 km was ik deze plek voorbij om een kilometer verder de bevoorrading te treffen. De nachtridders moeten hongerig geweest zijn, want buiten partjes appelsien was daar niets meer te rapen. Geen erg, voor een rit van 35 km hoef je halverwege niet op krachten te komen. En het belangrijkste was nog aanwezig! Hier konden we twee bonnetjes uit het meegekregen boekje verzilveren voor twee bekers Ename. De vorige keer had ik me laten vangen. Omdat ik alcohol niet direct een goed idee vind voor tijdens de rit, had ik de bonnetjes gespaard voor na afloop. Maar daar kon je ze niet kwijt! Het was dus hier of nooit! Ondanks het intussen toch gevorderde uur, zo omstreeks 22.30 u, was er nog beweging aan de stop en een behoorlijke productie van menselijke decibels, evenredig stijgend met de hoeveelheid uitgedronken vocht. Na de Ename in mijn maag te hebben voelen afdalen en de bijwerkingen op een quasi nuchtere maag lichtelijk naar het hoofd te hebben voelen stijgen, afscheid genomen van de mensen ter plekke en weer op pad.

Voor deze nachtrit was dan toch niet iedereen reeds bij licht vertrokken, want toen ik weer op de fiets zat, kwamen er nog steeds rijders toe richting hun beker Ename. Het was leuk dat ik gedurende de hele rit altijd andere bikers te zien kreeg. Na de stop ging het een tijdje over een lastige gehavende singletrack door het gras met de nodige putten en bulten, kwestie van de beker bier in de man nog eens goed te schudden. Om daarna goed afgepeigerd te worden op een stevige off-road klim! Na die forse klim bereikten we een betonbaantje door de velden. Dat diende een hele tijd gevolgd te worden. Het kleine blauwe lichtje dat ik al een hele tijd aan de horizon had opgemorken bleek een zwaailicht te zijn van een politiewagen. We kregen het rechts ver van ons te zien, aan de andere kant van de velden. Misschien de plek van daarstraks, alhoewel alle bikers daar nu toch al gepasseerd moesten zijn. We reden nog steeds op het grondgebied van Maarkedal. Om 23.00 u overschreed ik de 27 km. Een kilometer verder konden we genieten van een leuke afdaling over de weg, overgaand in off-road over een pad vol stenen en enkele uit de kluiten gewassen wortels. Beneden kwamen we uit op het schilderachtige dorpsplein van Etikhove. De bastonen van muziek kwamen uit het plaatselijke café annex danszaal. Dansen zat er voor de bikers niet in, want zij werden nog eens op de proef gesteld en van 30 tot 31 km via de kasseitjes over de Eikenberg gejaagd! Toen een kameraad me vandaag vroeg waar ik was gaan rijden en ik hem over Horebeke en Maarkedal vertelde, vroeg hij me direct of we de Eikenberg voor de wielen hadden gekregen, net zoals in de Ronde van Vlaanderen. Hij kan het weten, want hij is ooit semi-prof wielrenner geweest. Het is hij die me indertijd bij het nekvel naar de fietsenwinkel heeft gesleurd om mij een mountainbike te doen kopen! En zie, zes jaar later houd ik het rijden nog altijd vol, zelfs meer dan ooit tevoren, maak ik zelfs bij nacht de paden onveilig en maakte ik kennis met zoveel streken in Vlaanderen waar ik anders nooit zou gekomen zijn!

Eens de Eikenberg overwonnen, volgden weidepaadjes op en af met op 34 km een amusante afdaling over een leuk pad vol stenen, greppels en voren. Om dan naar rechts afslaand aangemaand te worden tot het overschakelen op een klein verzet om een steil en smal kasseiwegeltje op te rijden. Vanaf halverwege was het voor den deze toch even te voet. Als inboorling van een vlakke streek ben ik al dat naar boven kruipen niet gewend. De beloning na de klim was navenant, want in een schuurtje kon je één van uw meegekregen bonnetjes inruilen tegen een glaasje jenever! Het tellertje toonde 35 km om 23.30 u. De inhoud van het glaasje moest de boost geven om na enkele veldpaden de laatste stevige klim aan te vatten. Ik bereikte opnieuw de tent even voor middernacht. Te horen aan het geluid binnen en te zien aan het grote aantal bikes in de bewaakte parking, waren velen nog niet zinnens om al naar huis te vertrekken. Even naar de auto om mijn lampen op te bergen en mijn rugzakje achter te laten. Het was donker bij het vrouwke met de kamerjas. Zij lag al lang te pitten. Achter mijn wagen stonden er nog anderen geparkeerd die later waren vertrokken.

Terug naar de tent om daar een groepje verstokte nachtrijders samen te zien, meer bepaald Offshore, Patje2 en Bulls69 en zijn bikemaat. De twee laatsten vertrokken korte tijd nadien, want hadden nog een lange autorit voor de boeg. Nog een babbel met Offshore en Patje2 bij een glas Ename. Ik was content van nog een voorraad broodjes te zien liggen om het voorlaatste bonnetje nog te kunnen gebruiken voor een hete hond. Want iets eetbaar is altijd welgekomen na de inspanning. De twee nachtraven die ik enkele jaren geleden na nachtritten leerde kennen zijn even over halfeen huiswaarts vertrokken. Het is altijd plezant wanneer ze mijn pad kruisen tijdens het afschuimen van de nachtelijke Vlaamse paadjes. Ik had geen zin om al op te stappen en bovendien had Patje me een drankbon in de handen gestopt waarmee ik nog een kuip Ename kon bestellen en in alle rust opdrinken. En terwijl al denken aan wat morgen en overmorgen in het verschiet lag. Een toertocht in Mol en in Westmalle. De Herders bleven ook lekker zitten en plaatsten hun fietsen in de tent toen de bewaakte parking er zoals aangekondigd om 01.00 u mee stopte. En voor het laatste bonnetje kreeg ik nog de beloofde “attentie bij aankomst”. Een doosje met een binnenband die altijd van pas kan komen, en een staaltje broekzalf. Voor luttele vijf euro kreeg elke deelnemer die avond Horebeke by night, een parcours uitgezet met reflecterende pijltjes, flessen met theelichtjes en tuinkaarsen, twee glazen Ename van ’t vat, een jeneverke, een hotdog en een binnenbandje als cadeau. Het kon tellen als opener van het weekend!

Om halftwee heb ik m’n fiets op de drager geplaatst, heb ik nog eens omgekeken naar de deur waar daarstraks de vrouw in kamerjas stond, om drie uur was ik thuis en om halfvier te bed! Een mens moet al eens moeite doen om ergens te komen! Het leven kan zwaar zijn!

Het verslag van deze nachtrit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

15-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De start was in de richting van de brug aan de oprit van de snelweg waar we een paadje in doken dat er evenwijdig mee liep en waar ik daarnet van op de afrit bij het toekomen al bikers naar beneden had zien rijden. De ondergrond lag er kurkdroog bij, zodat je zonder problemen naar beneden kon rijden. Zelfs het steile dropke kon me deze keer niet verontrusten. Ik heb het daar al anders geweten en ben er bij slecht weer ooit tot aan de enkels in de modder gezakt! Na 100 meter toertocht zat toen alles en iedereen al onder de smurrie! Na enkele straten door Heverlee doken we na 4 km het bos in, waarna een breed kiezelpad ons door een natuurgebied leidde. Het breed pad ging over in een smal spoor dat ons naast een draadafsluiting voorbij een snelwegparking leidde. Even verder herkende ik een gehavende track vol putten, bulten, en wortels die deel uitmaakt van de vaste route. Nu was het rijden er geen probleem, bij slecht weer kan het er glad zijn. Een lange donkere lage tunnel bracht ons tot aan de andere kant van de snelweg waar het rechtsaf ging over het Dijlepad, een wandelpad dat eerst naast struikgewas en daarna door de velden loopt, omzeggens evenwijdig met de Dijle. Het maakt deel uit van één van de trajecten van de vaste Meerdaalwoudroute. Daar waar het pad de Dijle raakte stonden weer mensen die zinnens waren van met kajaks te gaan varen. Waar de vaste route de smalle kasseiweg richting Korbeek-Dijle op gaat, ging het voor ons rechtdoor over een smal paadje tussen laag struikgewas aan de rand van een bos en een afsluiting van een weide. Ik zag er een paar bikers staan, waaronder iemand die me bekend voorkwam en pas aan de tweede stop zou m’n eurocent vallen!

Van 9 tot 10 km werden de registers pas echt opengetrokken met een zware klim over een holle weg, beginnend met kasseitjes en overgaand in zand. Gevolgd door een lekker snelle afdaling over een veldweg waar het stof door de bikers werd opgejaagd. Beneden troepten enkele jonge gasten samen en stond een biker midden het pad om de afdalers tot kalmte aan te manen. Aan de kant zat het slachtoffer van een valpartij. In het voorbijrijden hoorde ik de jonge vrouw zeggen dat ze niet wist wat er verkeerd was gelopen. Het meiske zat terdege onder het stof! Het moet dus een serieuze buiteling geweest zijn. Omdat er al andere bikers bij waren had het geen zin om de hoop te vergroten en er te blijven staan. Hopelijk liep het goed af en blijft het bij de nare herinnering aan een verpeste toertocht. Er volgde weer een stevige klim, goed voor één kilometer, om na 11,5 km de plek te treffen waar de 72-92 km apart gingen. Even getwijfeld over wat ik zou doen. Met de gedachte dat het beter was van na een nacht met te weinig rust te genieten van een kortere rit, dan het onderste uit de kan te willen en af te zien, toch maar voor alle zekerheid gekozen voor de 52 km. Kort na de splitsing kwam er een biker op zijn stappen terug die vroeg naar de gevallen vrouw, of ze nog ter plekke was en of het nog veraf was. Ja, ze was er nog en ’t was hooguit 2 km. Stoffige veldwegen brachten me dan tot aan de eerste bevoorrading op 14,5 km. Deze stond op een kruispunt van onverharde wegen, aan de voet van een holle weg. Bananen, appelsienen, koeken, peperkoek en wafels om te eten, sportdrank en water om te drinken. Het was intussen al 10.45 u, maar toch was er nog veel beweging aan de stop. Aan de kleur van de polsbandjes te zien waren er ook nog bikers van de lange afstanden die de extra lus van daarnet achter de rug hadden. Waarvan ene met forse poten die ik ook wel onder mijn romp zou willen zien staan teneinde wat sneller vooruit te geraken! Een stevig bazeke!

Na de stop ging het de zacht klimmende mooie donkere holle weg in. Op de brede weg had zich een spoor als een track ontwikkeld. De holle weg gaf uit op een veldpad en op 15,5 km was er een splitsing waar de 92 km apart ging van de rest. Voor de kortere routes ging het even over een hoogvlakte waarbij we links voor ons in de verte de radar van Bertem konden zien liggen. Er steeg ook een vliegtuig op. Er volgde een asfaltbaantje en dan ging het naar rechts een zanderige veldweg in die ter hoogte van een bocht naar links overging in een smal graspad. Ik herinnerde me de plek van tijdens de editie 2010. Toen reed ik de toer in het gezelschap van Nidecker en hij heeft daar twee jongens geholpen die problemen hadden met de schijfremmen van één van hun bikes. Toen was het enorm slecht weer en hebben we van miserie de 38 km gereden in plaats van de vooropgestelde 50! De omgeving baadde nu in de zon en zag er zo heel wat knapper uit. Het graspad voerde naar een holle weg met drie sporen in het gras, waarvan het middelste en smalste iets hoger lag dan de rest. We arriveerden in de bewoonde wereld op de grens met Korbeek-Dijle. Na 19 km kregen we een zachte klim over een semi holle weg voor de wielen. Ik reed er even in het gezelschap van een jonge kerel die met twee meisjes op pad was.

Na de klim reden we over een graspaadje naast een open plek en eventjes tot rakelings naast de snelweg waar we in een grote opening tussen de struiken de wagens zagen passeren. Het pad kwam uit in de Paardenstraat in Bertem. Daar ging het de brug van de snelweg onder om daarna vergast te worden op een zeer stevige klim. Het tellertje toonde er een kleine 21 km en de klok 11.15 u. Tijdens de daaropvolgende afdaling over kasseitjes vlogen twee mannen me voorbij. Tot 22 km reden we doorheen enkele Bertemse straten om een volgende holle weg te bereiken na een klimmetje doorheen de velden (23 km). Daarna was het eerst klimmen en dan dalen over een smal pad om de drukke Tervurensteenweg te kruisen. We doken een smal paadje in over een supersnelle afdaling waar ik eventjes een kort treintje snelle rakkers achter me kreeg (24 km). Even verder zal menig biker een zucht geslaakt hebben, want er doemde een zeer steile helling op over een pad met losse stenen! Als klap op de vuurpijl stond er een bord dat de fotograaf van Mtb-You aankondigde! Alles gegeven om er voor te zorgen van niet wandelend op die foto te staan! En het is me gelukt ook! Het waren de big chiefs themselves die er stonden! Kort nadat ik hen in Kasterlee te zien kreeg, kruisten hier weer onze wegen. Even aan de kant voor een korte babbel. Mijn neus krulde toen ik merkte hoe jongere kerels halverwege voet aan de grond dienden te zetten! En hij krulde nog meer toen één van hen vroeg hoeveel kilometer hij hier had afgelegd en content was dat er nog slechts twee te gaan waren! Hij volgde de toer van 28 km! Newbees die mij binnen afzienbare tijd op grotere afstanden zullen voorbijvliegen! Ook al heb ik dan geen sportief figuur, mijn conditie blijkt dan toch niet zo slecht te zijn. Terwijl ik even met de fotografen stond te praten stopte er plots een biker die een teken van herkenning gaf! Het was de man uit Erpe-Mere die ik tijdens de Oeterdalmarathon in augustus een paar keren op mijn pad en bij de aankomst had getroffen! Een fervent biker van de lange afstanden, want hij nam de 92 km voor zijn rekening! Sympathiek dat hij gestopt is. Ik heb ook nog even met hem gepraat na aankomst. Omstreeks 11.45 u afscheid genomen van de crew van Mtb-You en weer op pad.

Mooie holle wegen op en af voerden de bikers tot in het Bertembos, kort na een splitsing waar de 28 km apart ging op 26 km na de start. De schaduw van de bomen was welgekomen toen we over de mooie dreven reden. Dan volgde de voor mij ondoenbare korte klim over een goed van wortels voorziene spoor waar enkel de van stevige kuiten voorziene of technisch begaafde rijders raad mee weten. Even verder troffen we het Chimaera-huisje. Ik heb dat huisje zo gedoopt nadat ik er Chimeara ontmoette op 18 juli 2010 tijdens de toertocht vanuit Wijgmaal. Hij berijdt een bike van het merk Turner en ontwierp zelf een bijhorend fietspak dat door enkele Turner-rijders gedragen wordt en zelfs tot bij de geestelijke vader van Turner Bikes in the States belandde! En Chimaera haalde met zijn bike de Turner website! We horen niet veel meer van hem. Allicht dringen andere prioriteiten zich op dit ogenblik op! Een biker stak me voorbij net voor we na het huisje via de mooie goed berijdbare singletrack in het bos de dieperik in doken. Er volgde een plezante afdaling over een holle kasseiweg en op 29 km een zware klim over nog meer kasseitjes. Om daarna weer naar beneden te kunnen vliegen over een track aan de rand van het bos, goed voorzien van voren en wortels. Nu lag alles er lekker vast. Bij nat weer moet je hier beter uitkijken! Ik heb hier onlangs nog gereden op 27 juli tijdens de toertocht vanuit Wijgmaal, maar dan in de andere richting! En dan wordt dit pad een zware klim. Maar de kasseiweg nadien dan wel een makkie naar beneden! Beneden na de afdaling trof ik weer een splitsing op 38 km. Voor de afstanden 52-72-92 ging het rechtdoor naar boven over een korte kasseistrook, de andere afstanden sloegen rechtsaf een prachtige holle weg in. Daarin heb ik ooit eens gereden in slechte weersomstandigheden! Alsof men er door een riviertje reed!

Een bordje kondigde de tweede bevoorrading aan. En bovengekomen herkende ik de plek! De tentjes stonden links in de verte op de betonnen oprit van een moderne hoeve. Wijgmaal stond daar ook! Die boer krijgt jaarlijks ettelijke toertochten op zijn erf! Na 30 km bereikte ik omstreeks 12.15 u de tweede stop aan de voet van de Oude Bertembosstraat in Bertem. De biker die ik daarstraks aan de Dijle had gezien en ook toen ik bij de fotograaf stond, kwam toe! Is hij het of is hij het niet! Hij was het! Eigenaardig, het zou de eerste keer zijn dat ik hem zonder zijn maat zie! Maar zijn maat was er! Deze stond zich al te goed te doen aan fruit en koeken! Een onafscheidelijk duo dat ik voor het eerst te zien kreeg op de Herdermarathon (in 2010) en sindsdien zo af en toe mijn pad kruist! Laatst nog gezien in Tangissart (een schitterende tocht in april in Waals-Brabant). De Oeterdalmarathonrijder uit Erpe-Mere was ook nog aan de stop. Ik ben duidelijk niet de enige die zijn zondagen vult met het afschuimen van de toertochten. In tegenstelling tot tijdens de toer vanuit Wijgmaal moesten we de kwistig van kasseien voorziene Oude Bertembosstraat nu beklimmen! In Gazet van Antwerpen heeft iemand deze straat in het kader van Parijs-Roubaix ooit genomineerd als “kasseistrook in Antwerpen”. Zal niet geweten hebben dat Bertem in Vlaams-Brabant ligt! Eens boven, de grote baan over en de veldweg tegenover in, richting Bertembos. Op 33 km passeerden we Bertem Radar van nabij aan onze linkerhand en waarschuwde een bordje ons dat we het eigen parcours kruisten. Er kwam me inderdaad een biker tegemoet gereden. Er volgde een stukje bos waarna een zandweg in een meer open vlakte ons onder een brandende nazomerzon voorbij de grens met Meerbeek (Kortenberg) voerde.

Weer een baan over naar een smalle stijgende kasseitrack toe. Tussen hoge met gras begroeide bermen. Met twee mannen in mijn zog. Ik herkende dit paadje. Het geeft boven uit aan een kruispunt van zanderige buurtwegen ter hoogte van een zitbank op een open hoogvlakte. Andere tochten in deze streek passeren hier ook, één ervan zelfs met een bevoorrading ter plekke. De 72-92 km-rijders werden naar rechts gestuurd. Dat betekende dat zij een aantal brede veldwegen voorgeschoteld kregen in de richting van Everberg, te beginnen met een snelle plezante afdaling. Voor de 52 km, dus voor mij, ging het gewoon rechtdoor om honderd meter verder bikers te zien die van de andere kant kwamen. De twee grootste afstanden maakten hier dus een grote lus, net zoals de tocht vanuit Wijgmaal.

Samen met de binken van de marathon linksaf over een lekker dalend zalig graspaadje tot aan de snelweg. Even naast de snelweg waarna het voor de 92 km linksaf ging. Ik kreeg er drie rijders te zien waarmee ik omzeggens samen gestart was en die de 92 km in sloegen. Doordat ik later gestart was en een kleinere route had gekozen kreeg ik geregeld nog het gezelschap van de lange afstandsrijders. En zonder overdreven drukte. Het was intussen al bijna 13.00 u en gewoonlijk rijd ik dan nog alleen rond, terwijl ik nu toch ook eens andere rijders op het parcours te zien kreeg! Voor mij ging het rechtdoor om even verder linksaf te gaan voor een stukje langsheen een drukke baan. Verderop rechtsaf, waarna een asfaltbaantje en een lange klim over een holle kasseiweg, gevolgd door nog een tweede kasseiklim, maar dan doorheen de velden, me na 40 km weer tot vlak voorbij Bertem Radar voerden. Over het traject van een vaste rode route. Daarna passeerde ik speelbos Vossenhol aan de rand van Bertembos om zo weer de plek te bereiken weer het parcours zichzelf kruiste. Dan ging het linksaf een mooi glooiend bospad in alwaar het trio van daarnet me weer inhaalde. De eerste rijder begroette me met m’n schuilnaam, maar ik zou niet weten wie het was! Het bospad leidde naar een lange smalle holle kasseiweg, overspannen door boomtakken en waar je lekker naar beneden kon bollen. Ik diende me smal te maken voor een aankomende wagen. Ik vraag me af wat daar moet gebeuren als twee tegenliggers elkaar halverwege ontmoeten. Kruisen is er onmogelijk.

Omstreeks 43 km reed ik al klimmend in het bos in een woeste holle weg vol takken en stronken en over een track rond enkele waterpoelen. Daarna kwam er een mooie afdaling over een track die naar het einde toe passeerde langsheen een kleine kloof waarin beneden een holle weg lag. Een prachtig plekje om te zien. 43,5 km. Een pad vol keien bracht me dan weer even tot in de bewoonde wereld om een kleine track in te gaan na het terrein van een manege te zijn gepasseerd. Daar troepten veel mensen samen onder een tentje, daar was duidelijk één of ander te doen. Er volgde een smalle grastrack rechts van een baan de diepte in om beneden uit te komen aan een bruggetje onder die baan. De toer van Wijgmaal kwam van de andere kant en bood daar een extra optie van 1 km met de waarschuwing dat het daar dabben was na een natte periode! Als ik het bij het rechte eind heb is dat op het grondgebied van Herent. Ik heb meermaals geweten dat de plek onder dat bruggetje volledig overstroomd was en ik er tot aan mijn knieën in het water stond! Rubber-12 heeft daar ooit met zijn gsm een fotootje van mij gemaakt wanneer ik daar liep te dabben! Het kleine afdrukje staat thuis nog ergens op de kast! De ondergrond is nu egaal gemaakt met beton en dat lijkt pas recent te zijn gedaan. Ik had gemerkt dat er in de verte een biker naderde en toen ik na het passeren van het bruggetje even halt hield zag ik aan de andere kant een grote stofwolk passeren! Tiens, hij volgt dan toch niet het parcours! Knarsen van grind en remmen! In al zijn hevigheid het bruggetje voorbij gestoven! Tijdens het passeren vroeg hij me of het nog ver zou zijn. Volgens mijn tellertje nog een kilometer of zes, volgens het zijne nog veertien. Het zou uiteindelijk het gemiddelde van de twee blijken te zijn! Aan dat bruggetje had ik 46,5 km gereden. En de hevige jongen verdween al weer snel uit mijn zicht.

Na een veldweg bereikte ik nog eens de bewoonde wereld waar ik op een Y-kruispunt met kapelletje begroet werd door een eenzame wandelaar met ontbloot bovenlijf. Jakkes, die kerel zijn rug zag bruin! Een neger had er niks tegen! Een holle weg werd gevolgd door een zanderig graspad om na 49 km een bos te bereiken na een gevaarlijk dropke naar een holle weg toe. Niks voor mij, deze plek met een verhoogd risico op nekbreuk! Ik werd moe en mijn tempo vertraagde aanzienlijk! Ik was blij dat ik voor geen grotere afstand had gekozen. Er volgde een mooie holle weg op het Mollekensbergwandelpad, gevolgd door een kort klimmetje en doorheen een stukje bos. We konden dus niet ver van De Bereklauw zijn, de woonplaats van Gosse, de plaatselijke Catweazle wiens peperkoeken huisje in één van de holle wegen van Herent staat. We arriveerden in een woonwijk en kregen een afdaling over kasseien voorgeschoteld. Een bordje waarschuwde er voor gladheid. Maar dat zal bedoeld geweest zijn voor het geval van nat weer! Eén biker kwam me al dokkerend over de kasseien voorbij gestoven. Om na 50 km een volgende holle weg en bos te treffen. 14.00 u. Volgen een stukje straat, een kasseiklim, een bosklim en een afdaling.

Jeetje, dit was het bos en de afdaling met het indertijd op het forum fel becommentarieerde dropke! De rubber zat er ooit in de aanslag om mijn potentiële val voor het nageslacht op foto te vereeuwigen, maar ik betrouwde het niet en stapte af! Wel, nu ben ik er gewoon af gereden! En zonder dat mijn smoelwerk kennis maakte met de beenharde ondergrond. Het stelde eigenlijk niks voor! Onmiddellijk een bocht en weer naar boven! Dat lukte me na 50 km en slechts drie uren slaap niet meer! Twee jonge gastjes, hooguit veertien jaar, waren ook aan het einde van hun Latijn. Toch ferm dat ze aan zo’n tocht meedoen! Ik denk dat er zelfs een paar jonge gastjes de 92 km gereden hebben! Een paar keren te zien gekregen! Andere bikers kwamen toe en we zagen hoe ze er ter plekke over een aantal lussen reden. Met telkens dat dropke over een korte steile wand. Ik ben nog één keer naar boven gekropen en naar beneden gereden om dan weer een kort steil stuk op te moeten waar ik zelfs te voet nauwelijks op geraakte! En heb me dan, uitgeteld dat ik was, een chickenway naar boven gezocht, net zoals de twee jongens en gevolgd door een andere oudere biker waarmee ik samen ben gearriveerd. Er volgde een klimmetje over een kwistig van wortels voorziene pad naast een in onbruik geraakte garagebox in het bos. We kwamen even het bos uit aan de houten trap op het Mollekensbergwandelpad (te zien in het filmpje onder deze link). Beneden aan de trap rechtsaf een volgende holle weg in om uit te komen op een afdaling over een keienweg naar beneden. Een wandelend echtpaar met hond er voor de tweede keer gepasseerd. De keienweg is de Galgenbergstraat die beneden eindigt aan de voet van de snelweg ter hoogte van een bruggetje er onder. Ook voor de toer vanuit Wijgmaal was op deze plek een grote lus voorzien die in de Galgenbergstraat eindigde met een splitsing ter hoogte van het bruggetje.

Wanneer ik een track op reed voor een volgend klimmetje krijg ik de oudere biker van aan de Mollekensberg in mijn zog en samen bereiken we een bordje dat de laatste twee kilometer aankondigt. Intussen reden we weer naast de snelweg, verstopt achter het struikgewas, en voorbij een woonstraat waarvan het laatste huis tegen de snelweg pas een lik witte verf heeft gekregen. Ik ben hier al meermaals gepasseerd (onder anderen Wijgmaal) en heb pas nu gemerkt dat het pad waarop we reden luistert naar de naam Sellekensstraat. Het bordje zat verstopt achter de bladeren. Korte tijd later was ik na 56 km weer bij de brandweermannen. Daar zaten de laatste deelnemers nog in de zon te genieten van een drankje. M’n fiets was niet vuil, maar aangezien een bikewash nergens zo goed kan zijn als bij de brandweer, heb ik die mannen hun krachtige waterstraal eens goed op mijn vehikel gericht. En er volgden nog bikers die met water kwamen spelen en de lans richtten tot op de naastliggende parkeerplaats of op hun vrouwelijke fietspartner!

Ik had dan nog het geluk van op de après een aanzienlijke delegatie Bierbikers te treffen, waaronder Pierrot Le Fou. En bij goed gezelschap smaakt een drankje eens zo lekker! Het duo onafscheidelijken was ook reeds netjes gewassen present en de Oeterdalmarathonrijder uit Erpe-Mere kwam iets na mij nog toe. Eén van de brandweermannen kwam de onverkochte pistolets uitdelen. Het heeft soms zijn voordelen van laat toe te komen! Bij de mannen van Opoeteren heeft me dat al twee keren een spie Limburgse vlaai opgeleverd! Eens getest of de brandweermannen die met de opruim waren begonnen alert waren! Toen ik mijn fiets ging halen uit de reeds half ontmantelde bewaakte parking, stond er direct ene naast mij om te zien of ik geen bike aan het verdonkeremanen (wat een mooi woord) was! Top! Het moet al 17.00 u geweest zijn toen ik Gasthuisberg verliet op deze zonovergoten nazomerdag. Veel poetswerk had ik thuis niet meer en ik lag ’s avonds snel te ronken in m’n bed. Ik was vandaag, maandag, wel goed moe! En zeggen dat het weekend dient om uit te rusten! Kort samengevat: blij dat ik gekomen ben voor deze mooie tocht, prima organisatie, duidelijke afpijling, alles prima geregeld en plezant dat enkele bekenden vandaag mijn pad kruisten! Een tien op tien voor Afrit 16!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

11-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (28-38 km) van BuSO Kristus Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor op vrijdag 07-09-2012.

Na de dagtaak op het werk snel nog een paar boterhammen achter de kiezen gestoken en dan huiswaarts om m’n bike en spullen op te halen. Het zekere voor het onzekere genomen en de snelweg op een vrijdagavond vermeden. Even getwijfeld om van thuis uit met de bike naar Sint-Job-in-‘t-Goor te rijden, maar dan zou ik er al vrij laat zijn toegekomen, dus toch maar beter met de auto. Deze avondtocht van de School voor Buitengewoon Secundair Onderwijs Kristus Koning is eigenlijk de klassieke opener van het herfstseizoen waarbij alle tochten in de eigen streek weer op de kalender komen! Er was een omlegging in Sint-Job, dus was het even zoeken naar de correcte ingang om het grote schooldomein binnen te rijden. Ik zag rubber-12 op het fietspad rijden, op weg naar de start. Hij was wel thuis met de fiets vertrokken. Buiten zaten en stonden al veel bikers die de toer al achter de rug hadden en genoten van een frisse pint en een hamburger. Veel echte nachtrijders zullen er niet geweest zijn, want ik trok blijkbaar toch enige aandacht toen ik met mijn lampenwinkel op helm en stuur aan de bikeparking arriveerde. Aan de inschrijving Weetabix gespot die de toer kwam rijden met een maat. Jinba Ittai had de toer al gereden, maar stond te wachten op Patje2 om nog eens een tweede keer te starten. Zelfs Beuk was present en hem heb ik al heel lang niet meer gezien! Hij had de toer al gereden. En blijkbaar waren er ook een aantal andere bekenden reeds iets vroeger gestart.

Samen met rubber-12 vertrokken om via de paden op het schooldomein de er achter liggende bossen in te duiken. De zelf aangelegde hoogtemeter onder de vorm van een hoopje zand op het pad lag er nog steeds en op die plek had een fotograaf postgevat. De bossen achter Kristus Koning stonden al direct garant voor een aantal leuke tracks en bospaden, waaronder de doortocht van een diepe put. Alles lag nu goed droog, een heel verschil met de rit van vorig jaar die toen overdag was op zondag. Toen lag alles er doornat bij omwille van nachtelijke regen en slecht weer bij aanvang van de rit. Maar ondanks dat was de meute bekende bikende streekgenoten toen ook present! Vorig jaar lag deze put erbij als een slijkpoel. Het was goed rijden op de vele paadjes doorheen de bossen, af en toe wat draaien en keren en opletten voor enkele wortels, kleine oude stronkjes en een over het pad gevallen boomstam die niet mocht worden geruimd. Na 5 km merkte ik aan de straatnaambordjes dat we het grondgebied van Schilde hadden betreden. De straten op die plek waren trouwens niet meer dan assenwegen.

Ik ken de streek niet zo heel goed, zeker niet datgene wat buiten de gewone wegen is gelegen, zodat het niet evident was te weten waar ik me ergens bevond. We passeerden wel een strook bos waar ik vroeger al wel eens met een kameraad reed vanuit Hoogstraten naar Sint-Job om dan ergens aan Kristus Koning uit de bossen tevoorschijn te komen. Niets dan bossen werden ons deel. Er volgde een veldweg in een iets opener omgeving en ik vermoed dat we op de plek waar dit pad een haakse bocht naar links maakt, de landelijke verbindingsweg voorbijreden die Sint-Lenaarts met Schilde verbindt. Toen we een tussen de bomen verscholen paviljoen van een tehuis voorbijreden, vermoedde ik dat we op het grondgebied van Westmalle reden. We hadden er toen zo’n 10 km op zitten. Enkele mooi gelegen eenzame huizen die even verderop stonden herinnerde ik me van een dauwwandeling begin juni toen ik op het onzalige tijdstip van vijf uur in de ochtend uit mijn nest moest om met een groepje naar ginder te rijden. Om vanaf de abdij te vertrekken voor een wandeltocht door de bossen en daarna het ochtendgebed van de paters Trappisten bij te wonen. Even later reden we effectief voorbij de kloostermuren over een breed zanderig pad met rechts vlak naast de muur een track met iets vastere ondergrond. En met zicht op de toch wel opvallende kerktoren, een herkenningspunt in deze streek. In de verte de drukke Turnhoutsebaan, de grote baan die Antwerpen met Turnhout verbindt. Een bruggetje over dat in dezelfde stijl als de toren is gebouwd. Ook die bruggetjes zijn een herkenningsteken voor de nabijheid van de abdij.

Weer de bossen in waar het nu toch al behoorlijk donker werd en de lampen goed van pas kwamen. Zo stilaan naderden we omstreeks km 15 de lokale speeltuin in de bossen waar op een beperkte oppervlakte onnoemelijk veel singletracks liggen met bulten en putten. Het is er wat laveren tussen soms dicht op elkaar staande bomen. Het viel me op dat ook de bodembegroeiing ferm hoog stond, zodat je het pad soms niet zag liggen. Tijdens de wintermaanden zie je de paadjes beter liggen. Alles lag er droog, goed en snel berijdbaar bij. Alhoewel men in het donker toch beter maar wat oplet aan de bulten met wortels. Bij nat weer kan deze plek herschapen worden in een modderpoel en is het er soms minder leuk rijden. En deze speeltuin voor bikers heet Drieboomkensberg. Rubber-12 miste ergens een pijltje rechtdoor, keerde op zijn stappen terug en reed dan toch nog verkeerd in plaats van mij te volgen. Ik wist waar we gemist hadden en dat was nog enkele meters verder.

Ik reed er dus even alleen over de smalle tracks door het bos en zag af en toe tussen de bomen het schijnsel van de lampen van andere bikers. Omstreeks 17 km zag ik links tussen de bomen lichtjes branden, de kaarsen aan het kapelletje dat tussen het groen verstopt ligt aan een grote zandpuist met wortels, om even verder de bevoorrading te treffen. Deze stond op het kruispunt van boswegen aan een kruisbeeld. De klassieke plek waar toertochten in deze streek hun pauze opstellen. Ik arriveerde er omstreeks 21.00 u. Er stond nog een biker en ook rubber-12 kwam er toe. Medewerkers, ik veronderstel leraars van de school, zorgden er voor lekkers en drinken. Ook Stresskip was ter plekke, één van de drijvende krachten achter de toertochten van Kristus Koning. Ik heb ze zonder uitzondering allemaal van sinds de eerste uitgave gereden! Dit zou de vijfde geweest zijn, maar ik weet niet of de dagrit van vorig jaar daarin meegeteld is. Aan de donkere stop was keuze genoeg: bananen, ananas, peperkoek en cake. Water en sportdrank om te drinken. Korte tijd later kwamen Patje2 en Jinba Ittai ook toe. Verder nog een tweetal dat de mensen van aan de stop bleken te kennen en vermoedelijk als laatste een groep van vijf die allen goed voorzien waren van schijnwerpers! In het donker was de afpijling minder goed zichtbaar omdat geen gebruik gemaakt werd van fluorescerende strips. Stresskip had wel een rol fluorescerend lint bij dat we ter plekke getest hebben. Misschien kunnen de schoolkinderen eens aan het knutselen gezet worden om strips op de pijlen te kleven! De ambiance aan de stop was in ieder geval verzekerd!

Na een banaan en een stuk cake zijn we dan met vier, rubber-12, Jinba Ittai, Patje2 en ik, weer van start gegaan. Verder door het bos om dan uit te komen op kiezelwegen op een meer open terrein. We reden een kapelletje voorbij. Ook daar was ooit de stop van een toertocht, intussen al ettelijke jaren geleden in het begin van mijn mountainbikend leven. Het was donker en de hemel links bleef nog een weinig roodgekleurd door de ondergegane zon. Vanaf het kiezelpad ging het een zanderige veldweg in. Ik volgde op enkele tientallen meters achter de drie anderen toen het vijftal van aan de stop naderde en sommigen daarvan me aan hoge snelheid voorbij reden. Daardoor hapte ik als laatste wel al het stof dat de anderen deden opwaaien. Een tandje bij gestoken om het trio weer te kunnen vervoegen. We arriveerden in de buurt van de grens tussen Brecht en Schilde aan het café Trapke Op, alwaar we het kanaal weer overstaken via de smalle ophaalbrug. Dan ging het in de richting van het kruispunt van de Westmallebaan en de Abdijlaan waar een klein kapelletje staat. Even verderop staat het Trappistinnenklooster, bekend geworden van op de televisie. Na de brug ging het links weer de bossen in over een bij aanvang hobbelig paadje. Het tellertje toonde toen zo’n 20 km. Het was er plezant rijden, we kregen niets dan bospaden en tracks voor de wielen. Soms verloor ik wat terrein, dan weer kon ik de anderen bijhalen. Op een plek waar we het terrein van een gebouw met poort van binnenuit naderden, mistte Patje2 een pijltje, waardoor wij ook even verkeerd reden. Rubber-12 was als kopman wel de juiste richting uitgegaan en van daar af hebben we hem niet meer teruggezien. Patje2 viel goed op in het donker omwille van de fluorescerende rietjes die hij over de spaken van z’n wielen had getrokken! Dat zouden wij ook wel willen hebben!

Niks dan bossen met als enige herkenningspunt een wegwijze naar “De Merel”, ik vermoed een sport- of tennisterrein waarvan ik weet dat het gelegen is in het langgerekte bos dat zich uitstrekt in de ruimte tussen het kanaal van Schoten naar Dessel en de baan die Sint-Lenaarts (Brecht) met Sint-Job en Schoten verbindt. Op een bepaald moment liep het pad over een plek met enkele putten en ferme bulten en verderop ook door een zone die er door vermoedelijke eerdere boswerken wat gehavend bij lag. Met enige moeite kon ik toch in het wiel van Jinba blijven rijden.

Op een iets lastiger paadje dat door het bos draaide en keerde raakte ik dan toch wat achterop. In een smalle track doorheen dicht struikgewas verloor ik Jinba uit het oog. Ik verloor ook wat tijd omdat ik de pijlen niet altijd zo goed kon zien hangen en me soms afvroeg of ik nergens gemist had. En als m’n haas weg is, begin ik altijd trager te rijden. Op een bepaald moment arriveerden we op het jaagpad naast het kanaal Schoten-Dessel en ging het via het smalle sluisbruggetje naar de andere oever. Daar lag een pijltje op de grond. Moest ik naast het kanaal verder of rechts van de dijk af rijden? Naast het kanaal verder gereden. Ik bemerkte iemand die twee keren met een licht knipperde en toen ik dichterbij kwam zag ik fietsen glinsteren in het licht van mijn lampen. Jinba die stond te wachten? Neen dus, het waren de fietsen van een groepje jongens die met z’n allen boven op een betonnen bunker naast de vaart stonden! Een weinig verder trof ik weer pijlen. Er volgde een smal paadje waar het wat uitkijken was voor een betonnen duiker (Stresskip had ons gewaarschuwd) en verderop een paar betonnen palen die langs de kant op de grond lagen. Bovendien reden we er dicht naast een prikkeldraad. Na een oversteek raakte ik even het spoor bijster in een wirwar van tracks. Ik zag geen pijl en wist niet goed meer langs welk pad ik gekomen was. Daar stond ik dan midden een donker bos vol kreupelhout! Al snel toch een pijl gespot en weer op weg over een smal pad aan de rand van de bossen met rechts in de verte sporen van een bewoonde wereld. Er volgde nog een plezant zanderig paadje op en af in de bossen dat uitgaf op een brede zandweg naast het domein van Kristus Koning aan een paar zandhopen. Het terrein van de school weer op en even verder was ik na 38 km weer aan de sporthal.

De man aan de fietsparking was in verwondering voor de megaverlichting waarover de nachtelijke bikers beschikten en vroeg me of dat zo goed te doen was in het donker. Ja, dat is geen probleem, als je over degelijk licht beschikt. Een gewone fietslamp voldoet meestal niet. Ik heb twee lampen op m’n stuur om het pad te verlichten en een helmlamp om licht te hebben in de kijkrichting. Jinba had in de sporthal bekend gezelschap gevonden (dat moet Dickie geweest zijn), Patje2 was als gerenommeerd nachtrijder in gesprek met Stresskip en rubber-12 duwde me een strookje bonnetjes in de handen voor een donkere Trappist en ging even bij Weetabix en z’n maat zitten. Het vijftal dat ik aan de stop had zien toekomen was ook present. En aan een lange tafel zaten MTBiker from Berendrecht, Patrick, Dennis en Jan in het gezelschap van een delegatie 3D-Cad-Works waarvan ik enkel Frans en Ward bij naam ken. Rubber-12, SilverFokske en ik hebben Ward na deze nightride in 2009 leren kennen en sindsdien kruisten onze wegen geregeld op toertochten. Na een zwaar arbeidsongeval begin dit jaar nam Ward vandaag voor het eerst weer deel aan een georganiseerde toertocht en hebben we hem weer in ons midden! Hij maakte al plannen voor de toer volgende zondag in Minderhout! De nachttocht van Sint-Job-in-‘t-Goor zal dus ook een symbolische betekenis blijven behouden zodat ik al naar de volgende editie uitkijk. Content dat ik de moeite gedaan had om te komen rijden. Genoten van de rit. Het was plezant om iedereen nog eens even te zien zodat we toch tot omstreeks middernacht als mee van de laatsten zijn blijven hangen.

Een mooie toer om de werkweek te besluiten en het weekend te beginnen. Met een degelijke en vriendelijke organisatie. Over een bosrijk parcours met vele plezante paadjes. Volgens Patje2 had de organisatie wel gelogen! Er was geen 90 maar 95 procent bos! Fluorescerende pijltjes zouden voor de late vertrekkers die de tocht voor een groot stuk in het donker afleggen wel duidelijker zijn. Maar daar wordt naar de toekomst toe aan gewerkt! Er zouden iets meer dan 400 bikers deelgenomen hebben. Bikewash en douches voorhanden maar niet gebruikt. Gezellige après met Westmalle en lekkers verkrijgbaar om te knabbelen. Deze keer hamburgers en rijsttaart. Kristus-Koning in Sint-Job wordt al een klassieker op de kalender van menig biker!

Het verslag van deze nachtrit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

08-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

10de Marathon van de Demervallei (23-30-34-44-62-84-104 km) van de United Bikers te Diest op zondag 02-09-2012.

Vorig jaar organiseerden de United Bikers geen toertocht, maar dit jaar waren zij er weer. De start was weliswaar niet meer op de vertrouwde weide aan de voetbalvelden, doch vanaf het sportcentrum Karteria. Wat mij van vroeger bijgebleven was waren de grote belangstelling voor de tocht en marathon en die keer in 2009 dat je na de tocht je polsbandje kon inruilen voor een beker spaghetti. Er liep daar toen een kleine vinnige hond rond met een rode kop omdat hij alle lege potjes die binnen zijn bereik kwamen schoonlikte en zo onder de spaghettisaus kwam te zitten omdat hij zijn kop telkens in de achtergelaten potjes probeerde te wurmen! Ik was vroeg opgestaan en op tijd vertrokken, maar had wat pech omwille van de afsluiting van de E313 waardoor iedereen de snelweg in Herentals diende te verlaten. Gelukkig was het nog niet al te druk op deze zondagochtend.

Parkeren kon vlak bij de start en in de cafetaria werd het al duidelijk dat er nog steeds even veel belangstelling was voor deze tiende uitgave van de Marathon van de Demervallei. Omdat er aan de inschrijving voor de marathon (84 en 104 km) geen bikers stonden, was mijn inschrijving zo gepiept. Voor uw 8 euro inschrijving kon je rekenen op drie bevoorradingen en kreeg je er nog een presentje bovenop, te kiezen uit een stel bandenlichters of een reparatiesetje voor lekke banden. De bewaakte fietsparking was onder een grote hangar en de mannen die daar stonden hadden de handen vol. Om 9.00 u kon ik op pad. De eerste anderhalve kilometer voerde ons over een industrieterrein en een aantal straten voorbij het station tot aan de oude vestingmuren van de stad. Daar werden we onder de oude tunnels en over de bruggen gestuurd om de paadjes tussen de muren en de vesten voor de wielen te krijgen. Daar zaten een paar korte klimmetjes en steile afdalingen over wortels in die zo kort na de start nog niet aan mij besteed waren. Reeds na 3,75 km splitsten de 84 en 104 km zich af van de rest ter hoogte van een brug (over de Demer?). Dat had als voordeel dat het daar meteen een stuk rustiger werd, maar als nadeel dat ik het gemeenschappelijke parcours met de kleinere routes pas veel later bereikte en het daar voor mij een eenzame tocht werd.

We werden een lange kiezelweg op gestuurd en die kwam me bekend voor van tijdens de toertocht van MTB Kelberg op 10 juni. Ik had het bij het rechte eind, want aan het einde van het kiezelpad bereikten we twee kilometer verder het natuurgebied Webbekoms Broek en het bekende kasseiwegeltje aan de sluis op 6 km. Bij een eerdere editie of andere tocht werd daar ooit Redbull uitgedeeld. Vier andere bikers waren met mij de richting van de langste afstanden uitgegaan. Via enkele straten en paadjes bereikten we na 8,5 km een weidepaadje dat rakelings voorbij een gigantische bouwwerf liep. Over een grote oppervlakte stonden grote kranen aan verschillende gelijkaardige gebouwen in opbouw. Nieuwe appartementen of een woonwijk? In de verte kregen we de grote windmolens te zien die op de grens van Bekkevoort en Halen langs de snelweg staan. Terwijl ik even halt hield kwamen er nog zes marathonrijders voorbij, de meesten alleen op pad. Meteen mijn jasje uitgedaan, want na een frisse ochtend werd het tijdens het rijden toch behoorlijk warm. Na 8 km diende de eerste echt stevige klim zich aan, gevolgd door een leuke afdaling in een holle weg om uit te komen aan een elektriciteitstoren, ik gok aan de Papenbroekstraat in Webbekom. De plek kwam me bekend voor uit eerdere tochten. Drie andere bikers reden voorbij.

Een assenweg leidde me voorbij het kapelletje van Onze-Lieve-Vrouw van het Grotteke, een beeldje onder een uitstekende rots in deze holle weg. Even verder ging het naar rechts een smal paadje in. Het tellertje verhoogde met 8 bikers. Achtereenvolgens voerde een assenweg, een holle weg, een smal paadje en een kasseistrook in de richting van de windmolens aan onze linkerkant. In dit mooie landschap bereden we zo een stukje van het Mierenbergwandelpad. Het tellertje klokte 13 km af, de klok 9.50 u en het aantal bikers verhoogde nog eens met twee. Een dikke kilometer later volgde een zware klim in een holle weg en reden we op de hoogvlakte met de windmolens. Meteen werd het duidelijk dat ik een mengeling van de toertochten van MTB Kelberg (Diest) en MTB@Bekkevoort van 5 augustus aan het rijden was. Een kiezelpad voerde me doorheen de boomgaarden recht naar de snelweg waar nog twee andere deelnemers passeerden. De snelweg over via een brug voor landbouwverkeer om de beboste Struikstraat in te rijden en te klimmen tot aan de voet van één van de windmolens die ferm hoog zijn wanneer gezien in kikkerperspectief. Tot 19 km voerden assenwegen me over de hoogvlakte tussen de appel- en perengaarden, tot zelfs een akker met druivelaars toe. De doortocht van de fruitboomgaarden werd afgesloten met een plezante afdaling in een mooie holle weg tot in de Hagelandstraat op de grens met Loksbergen (Halen) en meteen de grens tussen de provincies Vlaams-Brabant en Limburg. Ook de mannen uit Bekkevoort stuurden hun toertocht over deze weg. In Loksbergen liggen namelijk een aantal prachtige holle wegen, uitgesneden in de Kluisberg, Molenberg en Mettenberg. Ter hoogte van een kapelletje in de Hagelandstraat staken twee mannen voorbij. Ik vermoedde dat het dadelijk linksaf zou gaan en dat bleek te kloppen. We werden er de woeste holle weg met rotspartijen en luchtwortels in gestuurd, wat garant stond voor een meer dan stevige klim. Spijtig genoeg lag het trio autobanden nog steeds in de kant. Nestbevuilers! De beklimming werd beloond met een lekker lange snelle afdaling doorheen een volgende holle weg om samen met drie andere marathonrijders een straat te bereiken. Er volgde een holle kiezelweg op en af. Tijdens de toer vanuit Bekkevoort kwam ik hier Bruce Wayne tegen en ik vroeg me af hoe groot de kans was dat hij hier nu ook zou passeren. Geen Bruce deze keer, alhoewel ik achteraf las dat hij ook was komen rijden!

De brug onder de snelweg door, een plek die ik nu zo stilaan begin te kennen. Bekkevoort had hier een splitsing. Nabij de plek waar Kevin en Shana werden vermoord met op de achtergrond een in het groen verstopte helihaven aan de rand van het industrieterrein van Webbekom en in de buurt van de afrit Halen. Twee andere bikers reden er achteloos voorbij. Even verder diende zich de eerste bevoorrading aan onder een tentje na 24 km op een assenweg aan een boerderij in Webbekom. Vermits de inschrijving voor de marathon om halftien stopte, waren de bikers die er toekwamen de laatste passanten. Er was daar keuze genoeg uit bananen, appelsienen, wafels, koeken en frangipane, water en zoete sportdrank. Een United Biker (Beny) kwam lunchpakketten brengen voor de medewerkers en wist te vertellen dat een deelnemer na een val met een gebroken sleutelbeen was afgevoerd. Na de stop werd de volle maag op de proef gesteld met een stevige klim over een smalle track van overwoekerd beton naast een aan het zicht onttrokken industriezone. Een mooie afdaling in een holle weg voerde me terug tot aan het Webbekoms Broek ter hoogte van een visvijver. Een betonpad over de dijk bracht de deelnemers langsheen het mooi groene natuurgebied wat niet ver van de snelweg blijkt te liggen. Op een kort stukje langsheen een grote baan even halt gehouden aan een bord naast een kapelletje dat herinnert aan Gusta, een vrouw die een aanval van de Duitsers op de zogenaamde Villa op de Sint-Jansberg in Zelem overleefde (1944). Haar vader, verzetsstrijder, overleefde de aanval niet. Gusta keerde weer vanuit een concentratiekamp. Ze overleed op 11 maart 2007. Gusta stond er op een foto met de kinderen van de plaatselijke lagere school die een project maakten over haar beproevingen tijdens de oorlog. Het verhaal van Gusta kan je samen met andere wetenswaardigheden over de omgeving van de Sint-Jansberg hier lezen! 27 km en één snelle biker.

Vanaf hier werd de toer voor mij dubbel interessant omdat ik onbetreden paden op ging in een voor mij totaal onbekende streek, ingeleid met een assenweg door de velden die me naar een mooi stuk woest dennenbos leidde. Asfaltbaantjes voorbij mooi gelegen villa’s van meer gefortuneerde mensen op de flanken van een zachte helling leidden tot smalle lange tracks door de velden, door bomen omzoomd. Een bord leerde me dat ik door de Vallei van de Zwarte Beek reed. Na 31 km omstreeks 11.00 u in het gezelschap van 5 bikers. Ik deelde er het bospad met groepjes paardenkoetsen voor wie daar ook een parcours was uitgezet. Geduld geoefend en voorzichtig ingehaald om geen paarden aan het schrikken te brengen. In A zeggen ze dat ’t stad van iedereen is (de rest is parking) en hetzelfde geldt voor de bossen! Kort erna trof ik een splitsing waar de 25 km apart ging. Dus was ik weer op het gemeenschappelijke parcours. Na een veldweg volgde op 33,5 km de plek waar aan een volgende splitsing de 104 km de andere routes verliet. Ik stond aan de rand van een woonwijk van Zelem. Wijselijk geopteerd voor de toer van 84 km en dus naar links. Tot 37 km kon ik m’n hart ophalen op de plezante wegeltjes op en af door elkaar opeenvolgende stukken bos, afgewisseld met korte stukjes veldweg. Ook hier deelde ik het pad met paardenkoetsen en twee voorbijstekende bikers. Op sommige plekken lag de ondergrond er behoorlijk zanderig bij. Na dit bosrijke intermezzo kwam ik uit in de Galgenbergstraat en volgden een paar asfaltbaantjes waar nog enkele koetsen reden. Een zandpad voerde mij dan tot de grens met Meldert (Lummen) midden de velden en op bijna 39 km van de start. 11.45 u. Van daar reden we op een gele vaste route doorheen een bosrijk gebied, volgens een klein plakkaatje boven één van de pijltjes een verbindingsweg met routes in Diest. Na 41 km bereikte ik omstreeks de middag de tweede bevoorrading. Met eenzelfde uitgebreid aanbod en de aanwezigheid van wc’s en plaszuil met de uitdrukkelijke schriftelijke vraag van niet tegen de afsluiting te wateren! Toen ik me daar tegoed stond te doen aan fruit en koeken arriveerde daar een oude bekende. Het was lang geleden dat ik Sik nog in levenden lijve gezien had. Hij volgde de langste route en wist me te vertellen dat hij een 30 km in het gezelschap van rubber-12 gereden had tot waar de 104 km apart ging.

Na een babbeltje samen op weg, maar lang heb ik hem niet kunnen volgen. Aan de eerste fikse kuitenbijter moest ik al snel terrein prijsgeven. Vanaf 45 km kregen we een twee tot drie kilometer lange track doorheen een groot bos voor de wielen tot aan het zogenaamde Steenkot in Lummen, een voormalige ijzerzandsteengroeve. Ik denk dat de kerk van Zichem met zulke stenen gebouwd is, vandaar haar roestige uitzicht. Gedurende anderhalve kilometer volgden de voor mij lastige klimmetjes en afdalingen over de stevige pukkels van dit Steenkot terwijl de acht bikers die me er passeerden schijnbaar zonder moeite overal boven raakten. Er volgden mooie tracks en de passage over het terrein van de grote boomkwekerij, ik vermoed op de grens met Schaffen. Er loopt een vaste route over de dreven in dit domein en het was niet de eerste keer dat ik er reed. De mannen van MTB Kelberg-Diest stuurden hun toer van 10 juni ook over het Steenkot en de boomkwekerij. Tot 47,5 km volgden leuke singletracks in een dennenbos om uit te komen aan het voetbalveld van de Heuvelboys. Tot 49 km reden we door delen van de boomkwekerij, afgewisseld met brede paden naast maïsvelden om dan de bossen in te duiken over een stukje van het Kelbergen-wandelpad over een charmant smal hol wegeltje tussen het groen. Een zweefvliegtuig boven de boomkruinen wees op de nabijheid van het vliegveld van Schaffen. Een knap gelegen veldweg tussen groen en bomen bracht me daarna tot aan een druk kruispunt van wegen op de grens met Engsbergen-Tessenderlo. De Kelbergers stuurden ons ook langs daar en ik was er toen met de auto op weg naar de start gepasseerd. 52 km. Anderhalve kilometer asfaltbaantjes leidden naar een volgend bos waarlangs we de mooie loofbossen van het Natuurdomein Dassenaarde bereikten om de onverharde Asdonkstraat in te slaan. Hier in de buurt staat het zogenaamde Bolhuis, de oudste boerderij van Molenstede. Laatst was er op tv een interview van iemand die naast een wegwijzer naar Het Bolhuis stond, maar ik weet niet meer in welke context. Een verharde weg leidde naast mooie bossen met diep ingesneden grachten en waterpoelen, beschermd door Natuurpunt. Een zanderig klimmetje over wortels leidde me voorbij een kapelletje op een heuveltop om na 56 km een splitsing te treffen tussen de 23-30 km en de andere routes. Tijdens dit traject toch nog drie bikers gespot.

Er volgden enkele voor mij onmogelijke klimmetjes in het bos, dus even te voet, om daarna tot 59 km te kunnen genieten van mooie bospaden en tracks in de buurt van de Eikelenberg in Molenstede-Diest. Het parcours diende er wel gedeeld te worden met groepjes wandelaars wiens route hier op sommige stukken samenviel met de toertocht. Na een volgende splitsing dook ik de mooie bossen in ter hoogte van Restaurant Katsenberg. Ook hier nog wandelaars op de leuke paden door de loofbossen en tracks waarvan we tot ruim 63 km konden genieten. We reden zelfs voorbij de parkeerweide voor de wandelaars. 13.35 u. Ter hoogte van Camping De Vijvers in Averbode staken me nog twee late bikers voorbij. Ook hier veel beweging van mensen op zondagse uitstap. Omstreeks 64 km reed ik op tracks tussen de bomen omheen een grote zandvlakte op een plek die Vossenhol heet. De bikers binnen de draadafsluiting, de wandelaars van de tocht er buiten. Ook hier was een parkeerplek voor dagjesmensen. Ik bemerkte mensen aan een klein gebouw tussen de bomen op een heuveltop. Het bleek een kapel te zijn. Verderop nog een kapelletje. Mijn eurocent begon te vallen. Zo veel heiligdommen dicht bij elkaar kon alleen betekenen dat we op het terrein van de abdij van Averbode reden! En dan kreeg ik de indrukwekkende toren te zien. Aan de voet van de abdij, naast de toegang tot het parkeerterrein, trof ik de derde bevoorrading op 65 km. Daar stonden dezelfde helpers van aan de eerste stop. De twee bikers die me daarnet hadden ingehaald waren er nog. Ik meende dat ik ze al eerder gezien had, dus waarschijnlijk reden ze de 104 km. De jongste van de twee deed zich tegoed aan de chocomousse. Want zelfs dat was er op de stops te eten! En ze keken al uit naar de beloofde braadworst bij aankomst. Er kwam nog een derde rijder toe en dat was de laatste deelnemer die ik te zien kreeg. 14.00 u.

Er volgden mooie paden door de Averboodse bossen met op 67 km een voor mij onmogelijke klim waar de derde biker van daarnet gezwind naar boven reed. Voor mij was dat na 67 km niet denkbaar. En zo zou ik weer als laatste arriveren. Zoals te verwachten volgde al snel een steile afdaling over een poederdroge track doorheen het dennenbos welke uitkwam in een straat. Dit alles over een rode vaste route om op 68 km het grondgebied van Scherpenheuvel-Zichem te bereiken. Zichemse straten leidden naar een veldweg en singletrack door de bossen. Hier nog eens de wandelroute, maar nu als tegenligger, doch ik kreeg er maar één late wandelaar te zien. Omstreeks 70 km brachten bospaden me voorbij buitenhuisjes in alle maten en soorten. Tot 73 km reden we over de Oude Mechelsebaan in Scherpenheuvel-Zichem met geregeld enkele lussen in de bossen erlangs. Met enkele klimmetjes over een paar uit de kluiten gewassen pukkels. Nog meer buitenhuisjes en een stukje over het Testelt-wandelpad. Tot 75 km reden we dan inderdaad een stukje door de meer bewoonde wereld van Testelt (Scherpenheuvel-Zichem). Afgesloten met een zware asfaltklim, overgaand in een kasseiwegel naar een bos toe, gevolgd door een afdaling over een riskant want gehavend paadje op de spoorwegberm naar een overweg toe. Daar had ik nog al gereden, want het bord voor de vaste route uit het MTB Netwerk “De Merode” had ik al eens gezien. Aan de Wijngaardstraat (assenweg) in Scherpenheuvel. Even opgezocht in mijn geschiedenis (handig die zoekfunctie)! De 3-Action-Classic van Wolfsdonk Oep Wiele (Langdorp) passeerde hier op 20 mei. De toertocht waarna sommigen hun auto niet meer terugvonden op de vele parkeerweides! Maar mij hadden ze niet bij de lurf! Ik kijk altijd naar de straatnaam!

In Testelt ging het een brugje (over de Demer?) over en door een bos met buitenverblijven (77 km) om via een aantal woonstraten uit te komen op de grote baan door het centrum van Zichem nabij de kerk (79 km). Er volgde een stevige klim over een kiezelpad vol stenen onder de bomen, gevolgd door een hobbelig graspaadje om uit te komen op een verhard fietspad dat door een bos liep. Dat leidde naar een rare brug over de Demer ter hoogte van een grote watertoren (geen watertoren, maar de Maagdentoren in Zichem) in restauratie. Gedurende ettelijke kilometers reden we op een assenweg naast de oever van de Demer. Ik begon ongerust te worden omdat ik al een hele tijd geen pijlen meer gezien had. Toch nergens een zijwegeltje gemist? Oef, daar stond dan toch een pijltje eenzaam op een stokje te wezen! Het jaagpad naderde een spoorlijn en links stonden villa’s tegen een bosrijke helling geplakt! Verdikke, door die villawijk hadden de Kelbergers ons ook gestuurd! Meer bepaald het Grasbos in Molenstede. Een door wielertoeristen fel bezochte plek om er de helling op en af te rijden! Profrenner Serguei Ivanov woont daar, vandaar de belangstelling. Ik had volgens m’n tellertje 85 km in de benen, dus het kon niet ver meer zijn! Ik begon ook moe te worden, dus er mocht zo stilaan een einde aan komen!

De spoorwegovergang over en een kleine jongen begroet die me van op zijn fiets gadesloeg toen ik me even aan de kant had gezet. Daarna een klimmetje om via een brug nogmaals het spoor te kruisen. Rechtsaf een weinig gebruikt asfaltbaantje op dat aan de voet van de heuvel van Grasbos ligt tussen de bomen op de helling en het spoor. Dat pad gaat over in een smalle track tussen weelderig struikgewas. Ik meen dat er zelfs een vaste route loopt (dat blijkt niet zo te zijn). Ik kwam toe in een holle weg en er volgde nog een stevige klim in het bos die me het restje energie dat ik nog had kostte. Deze plek heet niet voor niks Het Hellegat! Maar de omgeving was er prachtig. Uiteindelijk kwam ik weer uit het bos tevoorschijn op een kruispunt van de straat Grasbos met een grotere asfaltbaan. Verdikke, daar hingen geen pijlen meer! Ik herinnerde me vaag dat de toer van MTB Kelberg hier rechtsaf ging. En dat bleek een goede gok. Aan het einde van de straat meende ik vlak boven de grond een pijltje te ontwaren. Dag Jan! Het was een hoopje reeds opgeruimde pijltjes op stokjes! Tegenover een assenweg gespot en als mountainbiker gegokt op onverhard. Dat bleek een juiste keuze. Even verder stond een United Biker als reddende engel op een kruispunt van smalle baantjes die me kon vertellen hoe het verder moest. Rechtsaf en verder zou ik weer pijltjes treffen. Na een straat ging het over een brug de Demer over en kreeg ik het rondpunt aan de straat van het sportcentrum te zien. Na 88 km was ik weer bij af als laatste.

Veel beweging was er niet meer aan het sportcentrum. Er zaten nog twee bikers samen en de man die me als laatste op de helling in Averbode had ingehaald zat met een ferme kuip lichtbruine uit te rusten in de zon. Verder nog een groep helpers die teruggekeerd waren van de bevoorradingen. Binnen wat fris te drinken gehaald. Het polsbandje kon je inruilen voor een broodje met barbecueworst. Er waren nog enkele worsten over, weliswaar reeds koud, maar het broodje heeft me daarom niet minder gesmaakt. Iets eetbaars is altijd welgekomen na zo’n tocht. Nog even gerust in een lekker warm zonnetje. De verloren materiaalbus die ik onderweg gevonden, opgeraapt en meegevoerd had, afgegeven aan een United Biker mocht de eigenaar er naar informeren. Op de terugweg zoals naar gewoonte even halt gehouden in Scherpenheuvel. Een kaars voor een goed werkjaar. Over Zichem, Geel-Zammel, een stukje Tessenderlo en Westerlo tot in Geel gereden en van daar de snelweg huiswaarts.

Een mooie afwisselende tocht met stukjes die ik zo stilaan begin te herkennen na de toertochten in Waanrode, Bekkevoort, Langdorp en Diest-Kelberg. En andere gebieden waarmee ik voor het eerst kennismaakte met de bike, zoals de Vallei van de Zwarte Beek en de omgeving van Averbode. Organisatie, afpijling, ruime bevoorradingen, bewaakte bikeparking, bikewash (niet gebruikt) en braadworst na afloop allemaal dik in orde! Moe en tevreden weer terug naar huis. Spijtig genoeg viel met deze tocht voor mij ook het doek over de vakantieperiode. Maandag helaas weer op post met als enige troost de herinneringen aan de zomertochten…

Het verslag van deze marathon is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

10^de Marathon van de Demervallei op 02-09-12 door ThaDoc Kevin Keyken

05-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Lozerbosveldtoertocht (35-40-55 km) van WTC Lozer te Kruishoutem-Lozer op zaterdag 01-09-2012 (en zondag 02-09-2012).

Vorig jaar was ik er jammer genoeg niet geraakt omdat ik op weg naar huis om m’n fiets op te halen in een file terechtkwam en het te laat was om het afsluiten van de inschrijvingen nog te halen! Dus keek ik er al twee jaar naar uit om weer eens naar Kruishoutem-Lozer te komen. En net zoals bij de voorgaande edities was er één zekerheid: mooi weer! Mijn parkeerplekje in de wijk met de witte huizen was deze keer reeds door iemand ingenomen, maar verderop was nog plaats genoeg. Me ingeschreven in het café De Leeuw van Vlaanderen en om 12.15 u kon ik vertrekken! De eerste 2,5 km ging het het dorp uit via enkele straten, servitudes en weidepaadjes. Daarna kregen we al een voorsmaakje van de afsluiter met 600 meter tracks en paadjes door het kasteelpark van de baron. Draaien en keren rond de bomen over paadjes met een bodembedekking van droge bladgrond. Een bordje meldde: “600 m lichtlopend bos, op het einde wacht nog zo’n kilometer”. Inhaalcoëfficiënt: 2 bikers. Via een betonbaantje ging het dan over een assenweg doorheen een privédomein met paardenstallen en weiden. Een keienweg en een asfaltbaantje brachten ons doorheen de schilderachtige omgeving van Zingem met oude huisjes en nieuwe villa’s. Na 5 km bereikten we het einde van de Gansstraat, met een gans aan de paal van het straatnaambord, aan café-restaurant d’Ouwe Smisse.

Een leuke track leidde ons naast een reeks knotwilgen tot voorbij een beerputtenfabriek. Een betonfabriek dus. Inhaalcoëfficiënt: 2 bikers. Op 8 km passeerde ik de wiekenloze Huisekoutermolen in Huise (Zingem) waar enkele mannen die bezig waren met onderhoudswerken hun pauze namen. Ik zou niet graag op de ladder gestaan hebben zoals ze daar stond opgesteld in het niets! We reden er door de velden met prachtige vergezichten over deze streek. Even verder keerden we in de Wannegemstraat terug in de richting van waar we kwamen en konden we de molen nog eens zien staan. Een bord in een voortuin riep op om naar een feest te komen waarvan de opbrengst bedoeld was om de molen in stand te kunnen houden. De mensen die daar wonen hebben een prachtig uitzicht over de streek. Even verder bereikten we het mooie centrum rond de kerk van Huise en reden voorbij een gloednieuw rustoord achter een (voormalig) klooster. Een deel van de kloostermuur was voor de bouw ervan neergehaald. Ik herinner me de vroegere bouwwerken. Toen kwamen we er toe van de andere kant, wat me deed vermoeden dat de richting van de toer voor een deel omgekeerd was in vergelijking met vroeger.

De betontegels van het Wilgenpad brachten me naast knotwilgen naar een plek met enkele huizen aan de rand van een bewoonde kern van Zingem. Een kasseiwegeltje, een kerkwegel met betonnen tegels en een betonnen fietspad voerden me daarna tot aan een gloednieuwe fietstunnel onder de baan van Oudenaarde naar Gent. Net voor de tunnel ging het voor ons rechtsaf en even naast die baan tot aan de Bekemolen op de grens met Mullem (Oudenaarde). Om 13.00 u stonden hier ook exact 13 km op m’n tellertje. Een kerkwegel tussen de bomen en langsheen een groene vallei met paardenweiden leidde dan naar het centrum van Mullem. Daar zijn de pittoreske oude gerestaureerde huizen in dezelfde kleuren geschilderd. Een plek als op een postkaart uit verre oorden. Een paadje voerde voorbij een stokoude hoeve die ik me nog van een eerdere editie kon herinneren. Ik ben eens tot op de binnenplaats gereden. Alles was er verlaten en onbewoond. Het zou ook niet meer voldoen aan de gewoontes van deze tijd. Het vervallen gebouw stond langsheen het Prinsenhof, een straat in Zingem. Terwijl ik er even halt hield staken 6 bikers me voorbij. 15,5 km.

Vanaf de graspaadjes die we rond Huise bereden konden we in de verte de kerk zien staan. 17 km en 1 medebiker op m’n pad. Na 19 km passeerden we de kerk in het rustige Lede over Lededorp in Wannegem-Lede. Kerkwegels en graspaden voerden me dan over Zingem en Mullem. Er waren toch nog latere vertrekkers, want ik deelde het parcours met 8 andere rijders. Na een brede veldweg was het een heel eind dokkeren over een oude kasseiweg die “Doorn” genoemd was. Daarna sloegen we links een kerkwegel in. De herinnering van twee jaren geleden zat nog precies in m’n geheugen, want ik meende dat ik dra de eerste bevoorrading zou treffen en dat bleek te kloppen. Ze kwam op 27 km na de start. Zoals de vorige jaren was de bevoorrading eerder een buffet met bananen en appelsienen, rozijnen, koeken en cake in allerlei soorten, tot potjes yoghurt toe! Er was sportdrank en fris gekoeld water om te drinken. Er was nog redelijk wat beweging aan de stop en er kwamen nog groepen toe. Dezelfde man als de vorige jaren nam er de afscheurstrookjes van uw inschrijfkaart in ontvangst. Er stond een redelijke delegatie van bikers die zich de Zewieties noemen. Ik heb ooit de verklaring van deze bizarre naam op hun site gelezen. Rustig de tijd genomen aan de stop en om 14.25 u weer op weg.

Een stevig klimmende kerkwegel tussen bomen en dicht struikgewas, onmiddellijk na de stop, bracht enkele hoogtemeters in deze tocht. Twee tragere klimmers veroorzaakten er een kleine file. Het paadje kwam uit op een asfaltbaan naast een kapelletje. Dit jaar in april reed ik een toertocht vanuit Zulte en die passeerde hier ook. Verder klimmend op een smal paadje doorheen het gras kwamen we op de Huisepontweg om linksaf naast een privaat kasteeldomein de Schietsjampettermolen van Kruishoutem te bereiken. Deze plek is bekend uit de Ronde van Vlaanderen die hier passeert. Aan de molen troffen we op 29 km de splitsing tussen enerzijds de 35 km naar rechts en de 40-50 km naar links. Een biker en een bikend koppel kozen mee voor de langste routes en doken mee een smalle servitude ter breedte van een stuur tussen hagen in. Na een lastiger hobbelig graspaadje ging het even langsheen een grote baan om een fikse klim doorheen het gras te moeten aanvatten. Inhaalcoëfficiënt: 5 bikers. Op 33,5 km kwam dan in Wannegem de splitsing tussen de routes van 40 en van 50 km.

Paden door de velden leidden me tot aan een sinds jaar en dag verlaten hoeve. Bij m’n eerste deelname stond een half ingevallen loods nog vol oud landbouwgetuig dat het jaar nadien allemaal opgeruimd was. Ook hier eens tot op de binnenkoer gereden. Het woonhuis ziet er nog vrij behoorlijk uit. Indien ik gefortuneerd was, ik kocht het zaakje op en maakte er een buitenverblijf van. Rust, stilte en mooie vergezichten gegarandeerd. En elk jaar een toertocht die passeerde! Even verder kwamen we uit op een plek waar de Karmstraat in Wortegem-Petegem overgaat in de Ooikestraat in Nokere (Kruishoutem). Genoteerd voor het geval me een onverwacht fortuin in de schoot geworpen zou worden! Een groepje van vier en een aanzienlijk ploegje van zeven komen er voorbij wanneer ik even halt houd. Een stukje net aangelegde asfalt brengen me doorheen de Mottestraat en de Turkstraat. Men had er één straat van kunnen maken: de Turk krijgt Mottestraat. De rustige straten leiden naar een prachtig stukje privaat bos dat op een helling gelegen is met even verder een villa. Ik dook de Koninginnestraat in voor een leuke afdaling die overgaat in een keienpad. Een mooie veldweg bracht me dan verder naar beneden in de richting van een mooi huis met in blauw en geel geschilderde luiken in een groen aangelegd domein.

Rechtsaf kreeg ik bikers tegen die me daarstraks hadden ingehaald. De reden was al snel duidelijk. Even verder kwam na 39 km de tweede bevoorrading op een stukje door hagen omzoomde weide. Een hoopje redelijk verse keutels toonde aan dat de bewoner, een schaap of een geit, zijn weide tijdelijk werd ontzegd! Dames en heren stonden er met hetzelfde aanbod als aan de eerste stop en ook hier had men wat last van de wespen die in de blakende zon op het zoete lekkers afkwamen. Ook de wielertoeristen hadden hier een pauzeplaats. Vandaar dat wij even op onze stappen dienden terug te keren om weer langsheen het huis met de mooi geschilderde luiken te rijden. 15.00 u. De Vijverdamstraat leidde me langsheen een kasteel dat door vijvers werd omringd. Een man stond er foto’s te maken van deze mooie plek. Voor mij volgde een bosklim langsheen enkele domeinen met statige huizen en lekker onder de bomen. Boven kwam ik uit op een grotere baan aan een voetbalveld en een huis. Daar hing net zoals twee jaar geleden het dekbed nog in vol ornaat uit de venster op de eerste verdieping. Ofwel woont daar een stinkerd, ofwel iemand die laat uit z’n nest komt!

De straat voerde me tot in het prachtige Nokere. Het parcours even verlaten en de kasseiweg richting centrum af gebold om deze nadien weer te beklimmen. 41,75 km. Bij m’n eerste deelname enkele jaren geleden stond de tweede stop er achter de kerk. Naast een huis, ik dacht het cultureel centrum, een smal paadje in dat overgaat in een veldpaadje en kerkwegel. Om straten te bereiken die luisteren naar bizarre namen zoals Lindeknokstraat en Nokeregat. Daar reden we voorbij zeker drie oude hoeven die in verbouwing waren. 44 km. Daarna ging het even door een woonwijk en over een fel afdalend graspaadje. Vanaf een betonbaantje konden we op 47 km genieten van prachtige vergezichten. Een kilometer verder volgde de kruising van een grote baan ter hoogte van een kasteeltje met park om deze even te moeten volgen en tegenover een volgende kasteelpoort een graspad in te rijden. Via deze baan was ik daarstraks naar Kruishoutem gereden en had ik toen al bikers opgemorken. Ook de tocht vanuit Zulte kwam hier voorbij.

Op 51 km bereikte ik weer de plek waar ik kort na de start uit het kasteelpark was gekomen en ons de bijkomende kilometer bos beloofd was. Goed dat ik er stond, want een biker volgde eerst de asfaltbaan om op zijn stappen terug te keren en dan de pijl te willen volgen die diende voor het begin van de toer, in plaats van het graspaadje links van het lint in te slaan. Eens het graspaadje achter de rug doken we het kasteelbos in over de paden en tracks tussen de bomen. Hier lagen nog een paar verloren gelopen modderstroken zodat het wat laveren was om de proper gebleven fiets ook proper te houden! We reden zelfs tot vlak voorbij het kasteel over de oprijlaan uit grind. Dan toch een baron die mountainbikers goed gezind is en zijn domein openstelt voor de bikers uit Lozer in plaats van iedereen die in de buurt van zijn stulpje komt te weren. Na 53 km verlieten we het domein via een veldweg om via een stukje asfalt rechtsaf het Lozerbos in te rijden. Daar liepen ook joggers en wandelaars rond. Jammer genoeg werden twee bredere paden recht op recht bereden, terwijl links en rechts kleinere paadjes op en neer elke biker deden watertanden. Want in het Lozerbos zitten hier en daar wel wat hoogteverschillen. Net zoals na de start stonden er op de drukkere punten enkele seingevers om ons over te helpen tot in het bos tegenover de Leeuw Van Vlaanderen. Daar liepen links en rechts van de centrale dreef nog een paar plezante singletracks met enkele bulten en putten om tenslotte via een wortelpaadje naast een afsluiting de finish te bereiken na zo’n 55 km. Bikewash overbodig wegens fiets niet vuil.

Er is nog een reden waarom ik zo graag naar hier kom. De après is op een zonnig grasveld achter De Leeuw van Vlaanderen in de figuurlijke schaduw van de kerktoren. Een Rodenbach van het vat voor 1 euro en aan de inschrijvingskaart een strookje voor een broodje braadworst. Aangeboden door twee vriendelijke dames. Voor 2,50 euro heb ik nog een tweede braadworst verorberd en doorgespoeld met nog een Rodenbach. Me onder de tent in de schaduw gezet met zicht op de bonte bende rijders die van de zon genoot. En aan de afvoer van lege glazen te zien zat niemand droog! Zelfs de kinderen waren mee ingeschakeld tijdens het laatste weekend van de grote vakantie. Die weide in de zon met eten en drinken is een plek waar men hoopt dat de tijd stil zou blijven staan. Maar het slaan van de kerkklok toonde dat dit maar ijdele hoop was. Ik had koud water in de douchewagen, maar ik vermoed dat de gasfles al afgekoppeld was. Stond daar vroeger trouwens geen vaste barak met douches? Met mooie foto’s binnenin? Zo kon ik in ieder geval proper de lange terugweg naar huis aanvatten.

Deze toer is er eentje met redelijk wat asfalt, maar het gebruik van de vele kerkwegels geeft er een speciaal accent aan en men rijdt door een prachtige streek. Ik kom elk jaar graag weer terug naar hier en al die keren was het prachtig weer.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

03-09-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-25-45-70-100 km) van MTB Mastentop te Kasterlee op zondag 26-08-2012.

Ik was tijdens de nacht al een paar keren wakker geworden door hevige stortbuien en toen ik ’s morgens mijn prutogen open deed keek ik recht op een grijze hemel en hoorde ik het roffelen van de regen.  Na een week met redelijk mooi weer dikke pech op deze zondag!  Mijn plannen om naar Anderlues te gaan rijden opgeborgen.  Geen zin voor anderhalf uur autorijden om dan in de regen te gaan fietsen over het voor mij onbekende en vermoedelijk zware parcours van de Transsambrienne.  Dan liever wat dichter bij huis en een langere tocht doorheen de Kempense bossen.  Mijn keuze voor Kasterlee was dus snel gemaakt.  Tijdens het ontbijt en mijn langgerekt wakkerwordingsproces bleef het buiten droog.  Maar van zodra ik een voet buiten zette om de auto uit de garage te rijden begon het te gieten!  Het alternatief was een hele zondag thuis zitten en dat zag ik echt niet zitten!  Aan de oprit van de snelweg was zoals vorig jaar één en ander te doen.  Ik was van mening dat dit een stopplaats voor “De Schakel” was, maar die vindt enkel plaats in de Antwerpse Kempen.  Het zal een rommelmarkt geweest zijn.  Ik had in ieder geval te doen met de mensen die daar met hun standjes in de gietende regen stonden.  Mijn gedachten gingen naar Roeselare waar ik gisteren was gaan biken.  Ter gelegenheid van “Westvlaanderens Mooiste”  was het daar vandaag de belangrijkste dag met naast het mountainbiken en wegritten ook de familietochten.  En in Kasterlee reed ik dan toch voorbij een stopplaats van “De Schakel” waar maar weinig beweging was.  Zo veel moeite en voorbereiding voor al deze initiatieven weggespoeld door de regen!  De mountainbikers hadden zich in Kasterlee wel niet thuis laten houden door het slechte weer, want er stonden al heel wat wagens geparkeerd.  Mijn plekje van vorig jaar achter de Aldi was niet meer beschikbaar.  Ik kon hem niet vinden.  Ik vermoed dat hij afgebroken is en plaats gemaakt heeft voor nieuwe appartementen.

Mijn fiets in bewaring gegeven aan de bewaakte parking waar de mensen hun taak deden in de regen en me binnen in de sporthal ingeschreven voor de route van 70 km.  Geen noodnummer meegekregen voor in het geval van onoverkomelijke pech.  Om 9.30 u was ik op weg, vrij laat dus, alhoewel er nog redelijk wat anderen zich kwamen inschrijven.  Het feest kon al direct beginnen, want we werden de singletracks op gestuurd achter de sporthal Duineneind.  Er zijn weinig toertochten die kunnen uitpakken met een opener van dik 4,5 km tracks op en af door de bossen!  Op 3 km van de start hadden vader en zoon Devlaminck, de breinen achter mtb-you, in het bos postgevat.  Vanuit het verre Harelbeke waren ze naar de Antwerpse Kempen afgezakt om foto’s te maken van de deelnemers.  Even gestopt voor een babbel, want Harelbeke is niet bij de deur, zodat het slechts de tweede maal is dat ik deze mensen te zien krijg.  En er intussen toch voor gezorgd dat niemand die toen passeerde zijn foto hoefde te missen!  Intussen was het al tien uur geworden, zodat het tijd werd om verder te rijden indien ik mijn optie voor de 70 km nog wilde rond krijgen zonder ingehaald te worden door de mannen die de pijlen weer opruimden!

Vlak daarna trof ik aan een kruispunt van straten aan de rand van de bossen de splitsing waar de route van 25 km zich losmaakte van de 45-70-100 km.  In het zog van drie anderen reed ik een tijdje over een betonbaantje en via een bruggetje over de Kleine Nete, waarna het een twee tot drie kilometer weer door de bossen ging.  In het gehucht Oosteneind zag ik bikers uit de andere richting komen.  Die hadden er vermoedelijk al het grootste deel van de toer op zitten.  Een betonbaantje dat luisterde naar de naam Netevallei voerde me dan doorheen een meer open landschap om dan vlak voor een volgend bruggetje over de mooie Kleine Nete opnieuw de bossen in te duiken op zo’n 8,5 km na de start.  Het bleef regenen, maar het genot van de bospaden maakte veel goed en ik was blij dat ik me niet door de nattigheid had laten afschrikken.  Tot 9,5 km reden we over een smal graspaadje langsheen de Nete aan onze rechterkant en de bossen links.  Om daarna een betonnen fietspad te bereiken naast een zanderige weg.  Verderop ging het naar links een eenmalig opengesteld privaat bospad in dat ons door ongerepte natuur voerde.  Het pad was wel goed voorzien van plassen.  Proper zouden we vandaag niet blijven, maar ik heb al tochten in vettiger omstandigheden gereden.  Tot 12,5 km werden bospaadjes en singletracks ons deel.  En de regen bleef maar vallen om 10.30 u in de ochtend.

Vanaf 14 km volgden een aantal veldwegen.  Op een lange zanderige veldweg bemerkte ik verse voetsporen en dra kreeg ik het fluojasje van de dader in het vizier.  Samen met hem bereikte ik even verder in het bos diens drankpost waar een groep uitgeregende lopers bijeen troepte.  Moedige mannen en vrouwen die evenmin thuis waren gebleven in dit hondenweer.  Voor de bikers ging het naar rechts over een veldweg naast de rand van het bos.  Ik genoot er nog steeds het gezelschap van andere rijders.  Op 18 km bereikte ik het begin van een korte lus doorheen de bossen van de Beverdonkse Heide en trof daardoor een groepje dat me eerder ingehaald had en dat de lus reeds achter de wielen had.  Het betreft hier een voormalig heidegebied met stuifduinen, op de grens tussen Kasterlee en Retie, dat later bebost werd.  Het is voor een deel in privaat bezit, maar in samenspraak met de eigenaars werden de bossen toch opengesteld voor wandelaars en mountainbikers.  Bij het verlaten van de Beverdonkse Heide bemerkte ik een plakkaatje dat verwijst naar een monument voor een neergestorte Halifax.  Omdat het al laat was daar niet even naartoe gereden, maar nadien even gezocht op het internet.  Het betreft één van de 569 bommenwerpers die in de nacht van 22 op 23 oktober 1943 deelnam aan een raid op Kassel en door de Duitsers werd neergehaald boven het grensgebied tussen Kasterlee en Retie.  Ronald Stephen Sitch, de radio-operator van het toestel, is het enige lid van de bemanning dat op het kerkhof van Retie begraven ligt.  De andere gesneuvelden hebben geen persoonlijk graf of werden begraven op het Antwerpse Schoonselhof.  Wie meer wil weten over deze gebeurtenis uit de oorlog kan het uitgebreid verhaal over toestel JN920 lezen door hier te klikken.  Een duo dat me daarstraks al eens ingehaald had stak me opnieuw voorbij, waardoor ik mij afvroeg of ik ergens een lus zou gemist hebben.  Maar aan de gereden kilometers te zien kan dit dan toch niet veel geweest zijn!

Van 20 tot 21 km volgden mooie tracks over de vaste groene route en doken we weer de bossen in.  Het betreft de gloednieuwe Zeven Netenroute in Retie die op 17 maart 2012 werd ingehuldigd.  De vertrekplaats is in de Boesdijkhofstraat in Retie (groene lus 20 km en rode lus 25 km met aansluitingen op andere vaste routes).  Van 23,5 tot 24,5 km kwamen we even in de bewoonde wereld en reden we langs de mooie huizen van rijke mensen om daarna weer op de groene route het bos in te duiken.  Intussen was het 11.30 u en kreeg ik nog eens te maken met een fikse regenbui.  Paadjes op en af brachten me doorheen het speelbos, Boseindse Bergen, beheerd door het gemeentebestuur van Retie.  Waarna een paadje op de grens tussen bos en weide me in de richting van een grote baan stuurde.  Daar trof ik na 28 km de eerste bevoorrading op het terrein van één of andere motorclub.  Vorig jaar stond de bevoorrading ook langsheen deze baan, maar op een andere plek.  Er waren bananen en appelsienen, wafels en koeken om te eten.  Keuze genoeg en aan de voorraad die nog ingepakt klaarstond te zien werden er nog veel bikers verwacht.  Er lag ook een tuinslang klaar die door sommigen dankbaar gebruikt werd om het grootste vuil van hun fiets te spuiten.

Na een stukje langsheen de grote baan en een betonbaantje, doken we na de pauze opnieuw de bossen in en kwamen terecht in een speeltuin vol singletracks waar menig biker zijn hartje kon ophalen.  We bereden paadjes op en af door de schier eindeloze bossen en doorkruisten af en toe straten met huizen.  De tracks bleven maar komen tot ruim 32,5 km, waardoor het stukje na de bevoorrading als één der mooiste van deze tocht gold.  Boswegen en veldwegen voerden ons over de nieuwe groene vaste route naar weer een volgende mooie singletrack door de prachtige bossen op 34,5 km om 12.15 u.  In de verte hoorde ik motorengeronk.  Tot 39 km volgden niets anders dan singletracks doorheen de bossen, waarbij het af en toe kort langsheen een assenweg ging of pal naast een maïsveld.  Daar was het wat oppassen voor rallyrijders.  Niet dat we over hun parcours moesten rijden, maar sommigen verplaatsten zich met hun racewagens over de paden en de wegen in de buurt.  Net voor ik vanuit het bos een asfaltbaan diende te kruisen zag ik in de verte een paar bikers staan in het pad tegenover.  Zou daar een bevoorrading zijn?  Het bleken twee mannen te zijn waarvan één al voor de tweede keer te maken kreeg met een lekke band.  De band die hij van een vorige passant gekregen had bleek ook lek te zijn.  Dus heb ik één van m’n twee reservebanden afgegeven.  Hij zou me aan de aankomst opwachten, maar toen hij hoorde dat ik zinnens was om de 70 km te rijden heeft hij me wat kleingeld gegeven, omdat zijn maat op tijd weer thuis moest zijn.  Niet dat dit nodig was, ik heb nog al banden weggegeven aan mannen die anders hadden moeten lopen!  Toen ik hen zei dat ik op de baan daarnet een bord “Kasterlee” had zien staan, en wij dus op de grens stonden, zouden ze langs de baan weer naar af rijden.  Ik sprak de wandelaar die bij hen stond aan over de aan gang zijnde rally.  Hij wist me te vertellen dat er twee parcours waren en dat de rallyrijders van het ene naar het andere parcours reden via de gewone wegen.  Er zou wel ergens politie gestaan hebben om de snelheid te controleren en een overtreding zou onmiddellijke diskwalificatie betekend hebben!  Ik vroeg aan de twee bikers of ze al een splitsing gezien hadden voor de grote afstanden en ze wisten me te zeggen dat de 45 km een aparte lus was die eerst weer in Kasterlee toekwam en waar je dan een tweede lus op ging voor de 70 en de 100 km.

Om 12.40 u afscheid genomen van het trio en weer op pad.  Hopelijk zijn ze goed thuisgeraakt.  Volgde een smalle track vlak naast de Kleine Nete, van hetzelfde kaliber als kort na de start.  Vorig jaar was hier ergens een groot gat uitgespoeld omwille van werken aan een rioolbuis.  Daar was nu niets meer van te merken.  Op 40 km kwamen we de bossen weer uit en volgden gedurende drie kilometers het fietspad langsheen een grote rijbaan.  Op twee plaatsen stonden daar kleine posten van De Schakel met mensen in fluojasjes.  Op 43 km doken we weer rechts de velden in en volgden enkele stroken bos tot aan de splitsing voor enerzijds de 45 km en anderzijds de 25-70-100 km langsheen de Boekweitbaan in Kasterlee.  De rijders van de 45 km werden links de Zavelduin in gestuurd, een assenweg, de anderen rechtdoor even over het asfalt.  Op mijn tellertje stonden toen 44,95 km, dus we konden niet ver van de startplaats zijn, zodat de uitleg over de aparte lussen van de twee bikers van daarnet bleek te kloppen.  Net voor de splitsing werd ik aangesproken door een man van MTB Mastentop in een bestelwagen met de vraag of ik de laatste was.  Die kans was groot, maar ze zouden toch nog maar even wachten met de opruim.

Omstreeks 48 km trof ik een weinig bereden track die doorheen een eenmalig opengesteld privaat bos liep en volgde een mooi stukje keer- en draaiwerk tussen de bomen.  Toen ik aan het einde van een zandweg even halt hield stak me nog een biker voorbij.  Even verder wachtte hij op een asfaltbaan omdat hij twijfelde aan de richting waarin de pijl wees.  Hij vroeg of het nog ver was.  Hij vertelde me dat hij de route van 45 km volgde, maar daarnet aan de splitsing gekozen had voor de richting 25 km met de gedachte van sneller weer aan de aankomst te zijn.  Ik vertelde hem dat hij dat beter niet had gedaan, want dat hij vanaf de splitsing direct aan de aankomst zou zijn toegekomen op de route van 45 km terwijl de kans er nu in zat dat hij het grootste deel van de route van 25 km nog te doen had.  Vermits 45 + 25 = 70 verwachtte ik me zelf aan die volledige route van 25 km, alhoewel ik verderop toch nog een splitsing voor de 25 apart zou treffen.  Deze mens zou zich beter een kilometertellertje aanschaffen om een idee te hebben van de afgelegde afstand!  Hij zag nog 20 km extra niet zitten en is voor alle zekerheid op zijn stappen teruggekeerd.  Ik denk dat de mens moe was.

Op 50 km volgden een aantal mooie tracks op en af tot ik vanuit het bos toekwam op de drukke Turnhoutsebaan, de weg van Turnhout naar Kasterlee.  Indien ik het geweten had, dan had de biker van daarnet vanaf hier via de grote baan weer naar de start kunnen rijden.  We dienden de grote baan over te steken en aan de overkant de assenweg Zandhoef in te rijden.  51,5 km en 13.40 u.  Ik herinnerde me dat we hier vorig jaar ook passeerden.  Ik werd nogmaals aangesproken door twee mannen in een bestelwagen.  Of ik de laatste was?  Misschien!  Gevraagd of ze al pijlen aan het opruimen waren, want anders zou ik via de grote baan terugkeren!  Neen, ik kon gerust gewoon verder rijden en zou dadelijk de tweede bevoorrading treffen.  Er volgde een mooi stukje op en af over een singletrack die zich doorheen het bos slingerde en waarbij de weg was aangeduid met behulp van stroken plastiek lint van de KBC die hier en daar aan de bomen waren opgehangen.  Even verder kwam ik weer uit het bos tevoorschijn op het pad waar de bestelwagen stond om dan kort daarna de tweede stop te treffen op 53 km.  Die plaats herinnerde ik me ook van vorig jaar.

De enige man nog ter plaatse had alles opgeruimd, maar een schotel met bananen, appelsien, cake en een vat sportdrank stonden nog klaar binnen handbereik.  Hij wist me ook te zeggen dat ik niet de laatste onderweg was.  De laatste bikers die aan de eerste stop waren gepasseerd betrof een koppel in rode shirts.  Toen de twee mannen met hun bestelwagen van daarnet ook aan de stop waren toegekomen, zagen we de man en de vrouw met de rode shirts in de verte naderen.  Toen er ook nog twee Mastentoppers in hun groene pakkies toekwamen om na ons de pijlen op te ruimen, was er al meteen ambiance op de stopplaats.  Die mannen hadden nog niet in het bos gereden, zij waren nog te proper!  Volgens de dame in het rode shirt “zat er te veel verhard in de toertocht”!  Ik was dus niet de enige die zich al afgevraagd had hoe men in deze contreien in staat was om zo een lange tocht uit te zetten in bijna uitsluitend de bossen!  Na een banaan en een stuk cake doorgespoeld te hebben met twee bekertjes zoete sportdrank weer op pad om de ontpijlers voor te blijven!

Op 54,5 km trof ik al snel de splitsing tussen de 25 km en de 70-100 km.  Blijkbaar volgde de route van 70 km dan toch niet het volledige parcours van de 25 km, maar ik vermoed dat de biker van daarstraks er toch goed aan gedaan had van terug te keren.  Er volgde een moeilijk berijdbaar pad van zo’n kilometer lang waar het losse zand nat geworden was van de regen, waardoor de banden van de bike er vrij diep in wegzonken en het veel energie vergde om vooruit te komen.  Mijn voorsprong op het koppel met de rode shirts werd al snel teniet gedaan, want toen ik aan het einde van de lastige zandweg even halt hield, zag ik ze achter me naderen en inhalen.  Ik hoopte dit duo bij te kunnen houden tot de finish en dat is me ook gelukt.  Met veel moeite, want de dame in kwestie kon behoorlijk goed rijden!

De singletracks maakten nu plaats voor bredere platte kiezelwegen door de bossen in de vallei van de Grote Kaliebeek.  Op 58 km reden we via een poortje het militair domein van Tielen binnen, de Rielenheide, een ongeschonden en ontoegankelijk bosgebied.  Eerst over een smal pad naast de omheining tussen jonge opgeschoten boompjes, daarna over een paadje door een grasvlakte.  Deze plek herinnerde ik me van vorige keer.  Op het militair domein deden de oude vervallen loodsen vermoeden dat hier niet veel activiteit meer is!  Alhoewel het nabijgelegen Tielenkamp nog intensief zou gebruikt worden door de para’s.  We reden er over weinig gebruikte wegeltjes.  Militaire domeinen herbergen meestal nog veel ongerepte natuur.  Aan nog een poortje volgde een aparte lus voor de 100 km rondom een stukje purperen heide langsheen de randen van een grote kaalgekapte vlakte.  Vorig jaar heb ik de volledige toer gereden, maar deze keer achtte ik 70 km voldoende, ook al omwille van de late start.  En zo kon ik mijn twee gelegenheidsmetgezellen blijven volgen.  Aan de stop had één van de bikers ons verteld dat we voorzichtig moesten zijn aan de rand van het militair domein bij het kruisen van een onbewaakte spoorwegovergang zonder bareel en lichten.  Want daar reed dagelijks nog een trein voorbij!  Er stond daar wel een Mastentopper voor toezicht, maar die zou al weg hebben kunnen zijn.  En hij was inderdaad al vertrokken.  Ik dacht eerst dat het een grapje was, maar er liep inderdaad een geëlektrificeerde spoorlijn.  Daarmee kreeg ik meteen een antwoord op de vraag die ik me vorig jaar stelde toen ik daar een biker zonder fiets een krant zag staan lezen!  Dat moet toen de bewaker van de overweg geweest zijn!  Eigenlijk zou men daar even goed een paar grote waarschuwingsborden kunnen zetten in de aanloop naar de overweg om te vermijden dat er iemand de hele dag moet postvatten!  Op 63 km verlieten we het militaire domein en reden we de volgende bossen in.  We reden er in de omgeving van de Hoge Rielen.

Na 66 km meldde een bordje dat we een privaat eigendom binnen reden.  Een mooi pad leidde er ons doorheen een loofbos.  Daar stonden grote plassen die soms niet te ontwijken waren.  Tot hiertoe was het wat plassen betreft nog meegevallen.  De tracks lagen uiteraard niet droog, maar ik had al vettiger toestanden meegemaakt.  Intussen was de hemel blauw en scheen de zon.  Kwam het nat daarstraks van boven, dan kwam het nu van beneden!  Ik moest weer goed van katoen geven om het duo te kunnen blijven volgen.  Op de drogere stukken won het tweetal terrein en op de nattere stukken kon ik ze weer wat bijbenen.  Uiteindelijk arriveerden we op een betonbaantje en vlak voor een lage brug vonden we geen pijlen meer.  Er stond wel een paaltje met een pijl van een blauwe vaste route dat richting een zandweg wees.  Ver kon het niet meer zijn, want achter de brug zagen we de bewoonde wereld.  We zijn dan in de richting van de kerk gereden om er de grote baan door Kasterlee te treffen en van daar kende ik de weg richting sporthal.  Omstreeks 15.15 u toegekomen met 73 km op het tellertje.

Direct gedrieën gebruik gemaakt van de bikewash nu die nog operationeel was.  Ik houd niet zo van hoge druk op m’n bike, maar voor een enkele keer kan dat geen kwaad.  Meteen ook m’n benen en schoenen proper gespoten.  Mijn sporttas gaan ophalen in de auto die in een straat verderop aan het voetbalveld geparkeerd stond en de douches opgezocht.  Het warm water deed deugd en het nog overgebleven Kempense slijk verdween mee door het putteke.  Toen ik klaar was kwam de mannelijke helft van het duo waarmee ik de laatste etappe had afgelegd zich ook wassen.  Toen ik weer buiten kwam moeten schuilen voor een stevige regenbui en ook terwijl ik onder de tent nog zat uit te rusten met een drankje viel de volgende stortbui uit de hemel.  Onder de tent zaten mannen die al goed boven hun theewater waren, alhoewel het niet van thee zal geweest zijn!  Mijn gelegenheidsmakkers uit ’s Gravenwezel zegden dat ze op zoek gingen naar iets eetbaars.  Een Mastentopper kwam me vertellen dat ik met m’n polsbandje nog een gratis drankje kon krijgen.  Omdat ik er al twee achter de kiezen had heb ik dat blikje mee naar huis genomen.  Als ik het straks uitdrink zal ik nog eens met plezier aan deze prachtige tocht in het paradijs van de singletracks terugdenken.  Ik was meer dan blij dat ik niet was thuisgebleven omwille van het slechte weer deze ochtend en gekozen had voor deze feilloze organisatie van MTB Mastentop.

Toen ik op de snelweg huiswaarts Wommelgem naderde werd de hemel pikzwart en reed ik als het ware door een muur van water!  Ik was niet gerust om te rijden in deze wolkbreuk.  Het kon wel gelden als een gratis carwash!  Aan de afrit Leugenberg op de A12 naar Bergen-op-Zoom had een auto een slippertje gemaakt.  De auto op de afrit en de bumper lag op de pechstrook van de snelweg!  Die mensen hun zondag eindigde in mineur.  Een stukgewaaide paraplu was nog de enige getuige van de uitgeregende rommelmarkt aan het kruispunt.  Nog een paar keren gevloekt omdat buien de poetsbeurt van m’n fiets kwamen verstoren.  Moe maar voldaan vanuit m’n zetel nog naar Witse gekeken om daarna als een blok in slaap te vallen op de singletracks van m’n dromen…

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you!

Nog een verslag van deze toertocht: MTB Goe Bezig Arendonk!

26-08-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-50-80 km) Westvlaanderens Mooiste van VZW Sportevenementen te Roeselare op zaterdag 25-08-2012 (en zondag 26-08-2012).

O krinklende winklende waterding met 't zwarte kabotseken aan, wat zien ik toch geren uw kopke flink al schrijven op 't waterke gaan!  Roeselare bleef voor mij tot op heden een blinde vlek op de Belgische landkaart.  Ergens onderaan links in het zuidwesten!  Enkel bekend uit de lessen Nederlands indertijd, wegens verbonden met Guido Gezelle.  Omdat ik er de tijd voor had, omdat een mens nu eenmaal zelf de moeite moet doen om ergens te komen, omdat er elders niets te beleven viel en omdat de zon scheen, de lange dik 140 km naar ginds aangevat.  Ik vond het eigenaardig dat de routeplanner me vanaf Gent over Kortrijk naar ginds stuurde, terwijl de GPS in de auto me richting Brugge en Oostende liet rijden.  Ik reed Lichtervelde voorbij, mij bekend van de treinreis indertijd richting Koksijde, waar ik een half leven geleden mijn militaire opleiding onderging tijdens één van de koudste februarimaanden ooit!  Ter plekke was het even zoeken naar de startplaats omdat ik de verkeerde kant van de Diksmuidensesteenweg was opgereden.  Ik heb het daar dan gevraagd aan een agent die bikers over de drukke steenweg heen hielp ter hoogte van een oversteek.  Parkeerplaats was er genoeg voor de grote Expohallen en de bewaakte bikeparking was binnen in de hallen zelf.

Me ingeschreven en spijtig genoeg geen noodnummer ontvangen, wat een must zou moeten zijn voor elke toertocht, kwestie van tijdens de tocht in geval van problemen iemand van de organisatie te kunnen bereiken.  Voor luttele drie euro kon je meedoen en kreeg je aan een promostandje nog een drinkbus van twee bevallige jongedames van de politie.  Intussen had ik al snel door dat dit meer was dan alleen een mountainbiketocht, want de vorige twee dagen kon je hier al tochten maken volgens het fietsknopennetwerk, er waren tochten voor de racefiets, familietochten en een kinderfietstocht op zondag.  Voor alle fietsliefhebbers dus, met wat voor type fiets dan ook.  Dit alles luisterend naar de naam “Westvlaanderens Mooiste”.  Dus oppassen geblazen, want ik ben er in het prille begin als toertochtenrijder ooit ergens in geslaagd van de wegrit te rijden in plaats van de mountainbiketocht.  Dat had ik toen wel snel door, maar ik heb de tocht toen maar gewoon uitgereden.  Tegenover de inschrijving stond een groot bord met een voorbeeld van de pijlen die voor elk type tocht dienden gevolgd te worden.  Voor mij waren het zwarte pijlen op een gele achtergrond.  Eerst de drinkbus nog opgehaald, want ik neem altijd mijn tijd voor een toertocht en vis dan meestal ook achter het net als er na afloop nog iets te rapen valt.  Niet dat ik verlegen zit om drinkbussen, ik gebruik een lurkzak, maar als aanwinst voor de verzameling.

Om 11.30 u kon ik op pad.  We dienden de grote drukke baan te kruisen en na enkele tientallen meters er naast te hebben gereden, doken we rechts een graspad in.  Dit leidde naar een aantal veldwegen die me door de maïsvelden loodsten.  Ik kwam uit op een asfaltbaantje en op 4 km na de start werden we een graspaadje in gestuurd dat door een klein natuurgebied leidde tussen laag struikgewas.  Een kilometer verder werden we over een uitgestorte zandhoop geleid, kwestie van enkele hoogtemeters toe te voegen aan de tocht.  Ik merkte dat we intussen op een groene vaste route reden over het grondgebied van Oostnieuwkerke.  Daar volgde een kort graspaadje dat luisterde naar de naam “Ondankweg” en vele asfaltbaantjes en verharde wegen tot aan de Brouwerijstraat.  Dit is een breed kiezelpad dat naast een tuinbouwbedrijf loopt met grote serres in glas en plastiek.  We bereden dit pad van de tiende tot de elfde kilometer en ik kreeg er de eerste andere biker gedurende deze tocht te zien.  Een pijltje gemist waardoor ik op een betonbaan tussen grote bedrijfshallen in het midden van nergens terechtkwam!  Geen aanwijzingen over wat voor bedrijf het was.  Er reed een tractor rond.  Rechtsomkeer gemaakt en de gemiste pijl ontdekt.  Vandaar dat de andere biker ook ineens in het niets scheen opgelost!  Hij had de juiste afslag gekozen!  Na een paadje op de vaste groene/rode route stak me nog een rijder voorbij en die kreeg ik opnieuw te zien op de plek van de eerste bevoorrading, reeds op 15 km na de start aan de voetbalvelden van Westrozebeke.  Het was omstreeks 12.30 u.  Op de stop was keuze genoeg om te knabbelen: bananen, appelsien, peperkoek, granenrepen, tot zelfs zakjes honing en voorverpakte sandwiches!  Drie mannen namen er de honneurs waar onder een grote tent.  Er kwamen nog twee bikers toe waarvan ik vermoed dat ze de rit van 80 km reden.  Voor de grootste afstand vertrok en eindigde op deze plek een extra lus.

Onmiddellijk na de stop volgde dan ook de splitsing voor de route van 80 km.  Even getwijfeld, maar om ook voor de zondag nog wat energie over te houden, deze keer geopteerd voor de toer van 50 km.  We werden de Tiendenberg op gestuurd vanaf een kapelletje, de enige verhevenheid in dit vlakke land.  Servitudepaadjes brachten me door het schilderachtige Westrozebeke met mooie huizen, keurig onderhouden tuintjes en de fraaie kerktoren met één grote toerenspits en vier kleinere.  Al snel ging het weer de velden in en reden we over een deel van een vaste route.  In de Oude Passendalestraat ging asfalt over in een weidespoor.  De twee bikers van aan de stop staken me er in het gezelschap van een derde voorbij.  Het pad leidde me naar Zonnebeke-Passendale, waar op 20 km een grote drukke baan diende gevolgd te worden.  Tijdens mijn eenzame rit kreeg ik hier ook nog twee anderen te zien en even later nog een groepje van drie.  Na een assenweg in Zonnebeke trof ik na 23 km de splitsing waar de routes van 50 en 80 km de basislus van 30 km verlieten.  Een man en een vrouw die me daarstraks al eens ingehaald hadden, misschien ergens gemist, reden tegen hoge snelheid voorbij, maar wel de richting van de 30 km uit!  Dan liever trager en langer!

Na een asfaltbaantje ging het omstreeks 13.00 u links een veldweg op aan enkele hoeven (25 km).  Daarna bracht een asfaltbaantje me tot net voor het centrum van Passendale waar het aan een kapelletje linksaf ging.  De route even verlaten en tot aan de kerk van Passendale gereden.  Buiten nieuwe huizen en een rusthuis met naastliggende smurfenhuisjes voor bejaarden was daar weinig te zien.  Terug naar de toer waarbij enkele veld- en assenwegen me doorheen wat groen stuurden.  Van achter enkele bomen doemde daar plots de grote kaasfabriek op.  Even tot aan de straat gereden waar werkmannen druk doende waren met de renovatie van het interieur van een stokoud huis.  De buitengevel was boven de deur onderstut, wat weinig goeds deed vermoeden!  Tussen het huis en de fabriek plakte nog een gebouw met een soort van appartementen.  Een bizarre en ongezellige, verwaarloosde plek.

Kwestie van het patroon van de elkaar opvolgende asfaltbaantjes en de weidepaden te doorbreken, hadden de parcoursbouwers op een grof terrein naast de fabriek een kort parcours uitgezet met paadjes op en af over enkele oude begroeide zandhopen.  Hier kon de liefhebber van technische tracks even zijn hart ophalen, ook al was het kort van duur.  Toen ik na het passeren van de zandhopen vanuit het weidepaadje eens omkeek, kreeg ik nog een eenzame rijder te zien die zich amuseerde op deze pukkels.  Een veldweg bracht ons tot de Scherminkelstraat!  Ik weet niet wat men in West-Vlaanderen onder een scherminkel (scharminkel) verstaat, maar bij ons is dat synoniem van een lelijk of schraal persoon.  Of van een mormel als het een dier betreft.  Heb zo’n straatnaam op je adreskaartje staan!  Er reden me twee bikers voorbij die net zoals ik de regen trotseerden.  Want ondanks het vrij behoorlijke weer bleven een paar regenbuien niet uit.  En gedurende de ganse rit had ik ook af te rekenen met een stevige tegenwind!  Het tellertje toonde 30,5 km en de klok 13.30 u.

Van 31 tot 32 km werd ik door het centrum van Moorslede gestuurd.  Op het eerste zicht een weinig gezellige plek!  Misschien omwille van de grijze lucht en de lichte regen.  Twee bikers reden er in m’n zog.  Via een grote baan en servitudes werden we doorheen het dorp gestuurd.  Hierbij dienden we een aantal keren in te houden alvorens steeds dezelfde drukke straat weer te moeten kruisen.  Oppassen moest je trouwens overal doen, zelfs op de schijnbaar verlaten veldwegen waar dan toch plots hier of daar een auto opdook.  Via een assenweg verlieten we Moorslede.  Daar stak de biker die tegenover mij geparkeerd stond me voorbij.  Ik herkende hem aan het opvallende rood met witte truitje.  Hij zal zeker de route van 80 km gereden hebben, wat wel kon, vermits hij voor me was vertrokken en er een aanzienlijke snelheid op na hield!  Hij was anders niet meer van de jongste.  Even verder dienden we een grote rustige baan te kruisen aan een paar verloren gelopen oude huizen, waarvan één met een bizar torentje.  Achter de huizen stond een stokoud schoolgebouw uit Jezukes tijd.  De poort stond open, er stonden mensen op de binnenkoer en ik meende een soort zwembad of vijver te kunnen zien.  Er kwam nog een eenzame biker voorbij.  Tot 37 km volgden asfalt- en assenwegen en reden we zelfs voorbij en honderd meter doorheen een stukje bos, zo omstreeks 38 km.  Een biker reed voorbij en hield wat verder halt voor een sanitaire stop nu we enkele bomen te zien kregen.

De tweede stop diende zich aan na 40 km.  Daar stond ook de biker met de lege blaas.  Het meisje aan de bevoorrading vroeg naar m’n stempelkaart, kwestie van ze straks te kunnen afgeven voor deelname aan de tombola.  Er kwamen nog een negental rijders toe, zodat er samen met de mensen van de stop toch wat ambiance was.  Want de dame aan de stop stond daar allesbehalve tegen haar zin!  Hier dan, naast een banaan en een wafeltje, toch eens die verpakte sandwiches geprobeerd!  Ze bleken gevuld met een soort van confituur.  Nog nooit elders gezien.  De tweede stop was aan één of ander voetbalveld, volgens de site www.westvlaanderensmooiste.be de stek van Krachtbal Beitem.  Om 14.30 u weer op pad.

Kort daarna passeerde ik over een asfaltbaantje de grens met Rumbeke (Roeselare) en Ledegem.  Op 44 km zag ik de hemel plots angstvallig donker worden en ondanks het feit dat ik een tandje bij stak kon ik een fikse regenbui niet voor blijven.  Jammer, want fiets en rijder waren tot hiertoe nog behoorlijk proper gebleven en thans vloog de modder me om de oren.  Van 45 tot 47 km volgde een mooi stukje off-road over paadjes die over enkele bulten in het landschap liepen, tussen hoog gras, in het groen, en over het parcours van een vaste route.  Een bord leerde me dat dit een beschermd natuurgebied was op het terrein van voormalige kleiputten in Roeselare en alzo genoemd.  Spijtig dat de regenbui de ondergrond nat gemaakt had.  De groepjes bikers van aan de stop reden er in mijn zog.  Via de vaste groene route werd ik naar Zilverberg (Rumbeke) geleid.  Weinig zilver en nog minder berg te bespeuren, alhoewel dit het hoogste punt van Roeselare zou zijn, vandaar.  Via straten en servitudes werden we doorheen deze streek gestuurd.  Grappig was het beeldje dat voor het raam van een huis stond waar we vlak naast een smal pad dienden in te rijden.  Ik weet niet of het er bewust zo gezet was.  Een houten beeldje met het gezicht van een mannetje dat vanonder het gordijn met een verschrikt gezichtje kwam loeren!  Als om te zeggen “wat komen al die bikers hier doen”!  We werden vanaf een grote baan een betonnen fietspad, tussen een strook bomen gelegen, op gestuurd.  Met moderne verlichtingspalen erlangs.  Om verder uit te komen op een grote baan ter hoogte van een Decathlon.  Daar was een poging gedaan om op een met gras begroeide dijk naast de parking een parcours uit te zetten met linten.  Maar de stevige wind had de linten aan flarden geblazen zodat de te volgen richting niet meer duidelijk was.  Het nut van een dijk zo op en af te berijden ontging me ook volledig!

In een volgende straat vervoegden we weer de groene vaste route en meldde een bord dat het nog 5 km was, ook al toonde mijn tellertje reeds 56 afgelegde kilometers.  In het stukje bos dat volgde kreeg ik nog een eenzame rijder te zien, waarna we omstreeks 57 km het stadspark in doken.  Ik passeerde voetbalvelden in Roeselare waar een match gespeeld werd, om dan via een ommetje over een kunstmatige zandhoop gestuurd te worden.  Dan ging het doorheen een stukje bos waar met behulp van linten een technisch parcours was uitgezet op de smalle paadjes tussen de dicht op elkaar staande bomen en met een aantal zeer korte bochtjes.  59,5 km.  Om zo op 60 km een soort van cyclocrossparcours te bereiken op een reeks heuveltjes tussen een mooie vijver en een grote baan.  Daar was wat behendigheid vereist om de zanderige heuveltjes en putten te overwinnen.  Een bord aan het einde ervan leerde me dat het hier het Technisch Mountainbikeparcours Schiervelde betreft, vrij toegankelijk voor iedere rijder die zijn techniek wenst te oefenen.  Op de parking was iemand zich met zijn cyclocrosser warm aan het rijden.  Zijn materiaal, fietspak en postuur zagen er vrij professioneel uit!  Hier reden nog een aantal deelnemers rond, sommigen die Schiervelde nog moesten aanvatten, anderen die het achter de rug hadden.  Van hieraf was ik snel weer aan de Expohallen waar we nog op een paadje tussen de struiken omheen de parking gestuurd werden om te eindigen met een bochtig paadje tussen dicht op elkaar staande bomen.  “Bedankt voor uw deelname en hopelijk tot volgend jaar” stond er naast een bordje dat naar de bikewash verwees.  Omstreeks 16.00 u was ik na 60 km weer bij af.

Aan de bikewash lagen zes slangen te wachten op de vuile fietsen.  Dat klusje was snel geklaard.  M’n fiets in bewaring gegeven en de douches opgezocht.  Net en met lekker warm water.  Aan de tafeltjes in de hal nog een Rodenbach en een Cola soldaat gemaakt.  De voorbije dag overpeinsd en genoten van het moment ter plekke.  Het is misschien de enige keer in mijn leven dat ik hier kom.  Een duo gaf liedjes ten gehore op het podium en hun muziek was goed te pruimen!  Een man was er zijn standje met koersfietsen en helmen aan het afsluiten voor de volgende dag.  Het deelnameformuliertje van een wedstrijd van de lokale radio ingevuld.  Wie goed keek kon de antwoorden op de gestelde vragen ter plekke vinden!  Niets eetbaars te bespeuren tot ik na geruime tijd toch iemand met een broodje zag binnenkomen.  Poolshoogte genomen buiten aan de achterzijde van de hal om vast te stellen dat een jonge kerel daar met zijn hamburgerkraam had postgevat naast een frietkraam.  Dus eerst een hamburger gegeten en dan nog een bakje frieten.  Geen al te grote portie, maar wel lekker!  Na een dik uur ben ik omstreeks 18.00 u vertrokken voor de lange rit huiswaarts.

Ik had me de streek van Guido Gezelle anders voorgesteld.  Ondanks het landelijke karakter duiken soms plots vanuit het niets van die grote bedrijven op waardoor de streek een rommelig uitzicht biedt.  Niet dat het wat ruimtelijke ordening betreft rond mijn eigenste stek beter is!  Het parcours kon me niet zo bekoren.  Ik heb geen vergelijkingspunten met andere tochten in de streek, vermits het de eerste keer is dat ik hier kom.  En vergelijken met de toertocht in het bosrijke Kasterlee van daags nadien gaat natuurlijk niet op.  Ik ga ervan uit dat de parcoursbouwers hun best gedaan hebben om een voor de streek interessante tocht uit te zetten.  Organisatie, accommodatie en randanimatie waren tiptop in orde.  Er in ieder geval geen spijt van dat ik eens tot in Roeselare ben geraakt.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you!

Bron foto's: http://blog.seniorennet.be/fotoblogjeswestvlaanderen/ en meer bepaald Kleiputten Rumbeke-Roeselare

Promofilmpje Westvlaanderens Mooiste 2012

25-08-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45-65 km) van de Forestbikers Langdorp te Aarschot op zondag 19-08-2012.

Na de rit van de Ter Dolen Fietshappening in een bloedheet Helchteren op zaterdag en na een nacht met slaaptekort omwille van de warmte, had ik het op zondagochtend niet gemakkelijk om op te staan en had ik veel tijd nodig om wakker te worden.  Dus later de deur uit dan goed was om naar Aarschot te rijden om er deel te nemen aan de toertocht van de Forestbikers uit Langdorp.  De GPS stuurde me enigszins anders naar de Bekaflaan, via enkele straten in de stad, om dan een parkeerplekje te vinden even verderop.  Het was al ruim 9.35 u toen ik ingeschreven was, een armbandje met noodnummer omgedaan kreeg en kon vertrekken.  Ik moet één van de laatsten geweest zijn, want tot de eerste stop zijn me hooguit een 15 bikers nog gepasseerd.  Iedereen was vroeg vertrokken om de voorspelde hitte voor te blijven.  Zo snugger was ik niet geweest en dat zou ik geweten en gevoeld hebben!

Reeds van bij de start ging de lange toer van 65 km afzonderlijk zijn weg, los van de ritten van 25 en 45 km.  Vanaf de parochiezaal ging het recht naar de er achter liggende Demer.  De kleinste afstanden sloegen linksaf en bleven langs deze kant van het water, terwijl ik rechtsaf moest om na een tunneltje de Demer te kruisen via een gloednieuwe fietsbrug en dan ook naar links af te slaan.  De extra lus van 20 km kwam volledig in het begin van de tocht.  Gedurende 2 km reed ik op het grinten jaagpad naast de Demer om dan een bospad in te slaan dat ons na 3 km tot enkele straten in Aarschot bracht.  Spoedig volgde een eerste holle weg en brachten zandpaden ons na 5 km na een eerste klim over asfalt tot op de grens met Rillaar, alwaar een grote baan diende gekruist te worden.  9.55 u.  Het ging de Jennekensstraat in, een naam die ik onthouden heb omdat hij me deed terugdenken aan de schrijver van de leerboeken van wiskunde uit mijn schooltijd.  Een betonbaan bracht me er tot aan het kapelletje waar al wel eens de bevoorrading staat van andere tochten en van de nachttocht uit Rillaar.

Daar ging het een assenweg in die ons tot naast de snelweg bracht.  Ik wist niet dat het kapelletje zo dicht bij de snelweg lag!  Je hoort deze niet of nauwelijks, omdat hij er in een sleuf voorbijkomt.  Tot 8 km ging het lekker naar beneden evenwijdig met de snelweg, waarbij we nogmaals een kapelletje passeerden dat je in principe van op de snelweg vlak bij zou moeten kunnen zien staan aan de bosrand.  Eens beneden ging het de brug onder en aan de andere zijde van de autoweg verder over een gelijkaardige assenweg, maar nu klimmend naar boven.  Het begon al ferm heet te worden in de zon!  Ik begon te vermoeden dat de richting van de toer omgekeerd was in vergelijking met vroeger, maar later zou ik te horen krijgen dat de wintertocht van de Forestbikers in de omgekeerde richting gaat.  Via een graspaadje en een veldweg ging het weer weg van de snelweg.

We reden daarna over een betonbaantje met fietspad en op 12 km volgde een korte stevige klim naast een huis naar het bos toe om daarna velden te bereiken.  Een weidepaadje werd gevolgd door een korte track door een bos, waarna een afdaling over asfalt ons in Rillaar bracht.  Een langzaam klimmend weidepaadje en een afdaling doorheen een bos brachten ons weer tot nabij de snelweg.  Het was toen 10.40 u en het tellertje toonde 15,5 km.  Veldwegen, soms tussen hoge maïsstengels, en een smal paadje brachten me dan na 20 km voorbij enkele huizen tot aan de voet van de bosrijke Konijnenberg.  Daar ging het naar boven het bos in, te beginnen met een korte zware klim, en voorbij het vervallen huisje op de flanken.  Er kwam een tegenliggende biker het pad afgereden.  De Konijnenberg op en af over de er gekende singletracks en de steile afdaling halverwege, opgenomen in elke zichzelf respecterende toertocht in deze contreien.  Na de passage van deze plek ging het een veldweg in en volgde een snelle afdaling over asfalt.  Paden van diverse pluimage brachten me na 24 km tot aan de eerste bevoorrading in het open veld aan enkele eenzame huizen in de buurt van de Demer.  Daar trof ik als enige nog de biker die me op de Konijnenberg tegemoet was gereden, toen op zoek naar zijn vriendin.  Vriendelijke mensen aan de stop die zorgden voor zoete sportdrank, fruit en wafels.  Vooral de frisse watermeloen was welgekomen.  Water was er genoeg, want er werd rechtstreeks getapt met een kraan vanuit de waterleiding.

Om 11.20 u weer op pad om uit te komen aan de Demer.  De fiets- en wandelbrug over om uit te komen achter de kerk van Langdorp en de routes van 25-45 km te vervoegen.  Enkele straten door met het korte klimmetje over de rode klinkers.  Dan volgde het bekende servitudepaadje tussen de bomen, al klimmend vertrekkend achter enkele huizen, om via een wortelklimmetje en een weidepaadje tussen prikkeldraad een betonbaantje te bereiken.  Ter hoogte van de Kleine Meur ging het weer de bossen in op 26 km na de start.  Na een stevige klim voerden leuke slingerende tracks ons tot 29 km op en af door de bossen.  De ondergrond lag er zeer droog en zanderig bij.  De doortocht van dit bos eindigde met een klimmetje over een kiezelpad om dan weer een track in de bossen op te rijden.  Tot 30 km voerden singletracks me doorheen de bossen om te eindigen met een als gevaarlijk gemarkeerde afdaling over wortels en uitgesleten voren tot aan de spoorweg.  Daar werden we weer over een track al klimmend het bos in gestuurd.  Ik begon hoe langer hoe meer last te krijgen van de hitte!  Tot 32 km reden we naast de spoorweg, waarbij we op een aantal plaatsen een zijsprongetje maakten over de holle wegjes in de naastliggende bossen.  12.25 u.

Dan ging het even het bos uit om er op 33 km weer in te duiken over paadjes met een stevige portie los zand.  Een uitermate zanderig pad bracht me dan tot vlak bij de Heimolen op de Molenheide (34 km) in de landelijke Windmolenstraat op Den Ouden Stok.  Ik hoorde een trein passeren achter de bossen.  De twee molenaars zaten werkloos in de schaduw van hun molen die elke zondag tussen 10.00 u en 13.00 u kan bezocht worden.  Er wordt dan gemalen als er wind is.  De molen dateert uit 1662, werd in 1999 volledig gerestaureerd en staat op het grondgebied van Gijmel-Langdorp.  Vanaf de molen voerde de tocht me tot 38,5 km over een zeer mooi traject door de bossen.  Buiten enkele glooiingen en een paar ferme puisten die dienden overwonnen te worden, was de omgeving hier redelijk vlak, zodat ik de snelheid wat kon opkrikken zonder extra energieverlies.  Een plezant stukje op deze hete zondag.  Slechts één keer ging het kort over een betonbaan aan een mooie villa met grote tuin en een stuk omheind bos.  Om 13.00 u bereikte ik een grote baan

Tot 42,5 km reed ik in een meer bewoonde wereld en scheen de zon ongenadig op me neer.  Ik was veruit de enige sterveling buiten.  Dan ging het weer de bossen in over een paar bultjes en twee mooie holle wegen, de eerste naar beneden en de tweede klimmend naar boven.  Om 2 km verder na een straat weer uit te komen in de open velden.  We bereikten de zeer drukke Ter Heidelaan waar een drankautomaat aan een carwash zich als een geschenk uit de hemel aandiende.  Daar een ijskoude Sprite gedronken, vermits de Cola uitverkocht was.  Ik vroeg me af waarom men een toertocht over een viertal kilometers langsheen zo’n drukke baan stuurde, maar ik zou het antwoord weldra toevallig vernemen!  Want op 48 km trof ik de tweede bevoorrading op het parkeerterrein voor een garage van Volkswagen.  De Forestbikers ter plekke maakten aanstalten om er met alle materiaal in hun auto’s en de dranghekkens op een aanhangwagen, te vertrekken.  Alles was er opgeruimd.  Dat had ik wel verwacht, want sinds de vorige stop, 24 km eerder, had ik geen enkele biker meer te zien gekregen!  Vriendelijk als ze waren hebben deze mannen me nog twee bananen, twee granenrepen en een wafel gegeven.  Alles lag binnen handbereik.  En binnen in de garage werden nog twee bekertjes water getapt.  Eén van de mannen vertelde me dat het handig is van de stop op deze plek te houden omdat er in de garage de beschikking is over fris leidingwater en omdat de zakken met afval in de container achteraan mogen geworpen worden.  Dat spaart een hoop werk en verhuis uit.  Zaak is van alles dus proper achter te laten om er de volgende keer weer te mogen komen staan.  En dat verklaart meteen het stukje route langsheen deze drukke weg.  Deze mens wist me ook te vertellen dat het de wintertocht is die in de omgekeerde richting loopt.  Terwijl de mannen met het materiaal vertrokken, kon ik op pad voor de laatste etappe.  Het was al 13.45 u!  Deze tocht is voor mij van een zwaar kaliber en de hitte was van aard om nog trager te zijn dan gewoonlijk.  Het feit dat ik er compleet alleen reed was ook niet motiverend om een tandje bij te steken!

Het ging nog even verder over de drukke baan om uit te komen aan de Duracell-rotonde met de reuzengrote batterijen op de grens met Begijnendijk (Betekom).  Links over de rotonde werden we naar beneden een zandweg op gestuurd om even verder weer op straat uit te komen om via de brug de Demer te kruisen.  Dan ging het rechtsaf naast de rivier.  Van 49 tot 51 km voerde de route me over het jaagpad langsheen de Demer, voorbij het grote complex met feestzalen, om even verderop linksaf de dijk te verlaten en via een straatje een stuk bos en een veldpaadje te bereiken.  Daar ging het langsheen struikgewas over de rode vaste route.  Het was er snikheet.  Een zandpad eindigde aan een onderdoorsteek voor fietsers en voetgangers onder de spoorweg.  Daar stond een Forestbiker met z’n wagen.  Hij had het splitsingsbord weggenomen en legde me uit hoe ik verder moest.  Na de doorsteek linksaf en daar zou ik weer pijlen treffen.  Dat klopte en ik werd er richting Nieuwrode gestuurd.  Na 54 km reed ik even verder voorbij de Moedermolen.  Dit was al de derde molen die ik tijdens de tocht te zien kreeg, want ik was al eerder ook een witte, eerder onderkomen, molen gepasseerd.  Daar ben ik bij het huiswaarts rijden ook met de auto gepasseerd.  Hij staat niet ver van het vernieuwde kruispunt aan een nieuwe brug waar jarenlang een omleiding geweest is en in de nabijheid van de spoorweg.

Voorbij de Moedermolen ging het over een kasseiklim om rechtsaf een assenweg te bereiken die me door een boomgaard leidde.  Na een betonbaantje ging het links een buurtweg op die luisterde naar de naam Waterloospad.  Ik was gelukkig nog niet waterloos.  Integendeel, ik had relatief weinig van m’n lurkzak gedronken ondanks de hitte.  Via het paadje doken we de bossen in doorheen een holle weg.  55,75 km.  Tot 59 km volgde de beklimming van de Wijngaardberg over de singletracks doorheen het bos.  Omwille van de hitte en de vermoeidheid werd dit voor mij een lastige onderneming en was het hier en daar te voet naar boven kruipen.  Vanuit het bos ging het een veldweg op doorheen een boomgaard in de brandende zon.  Beneden links kon je de snelweg zien liggen.  Ik meen dat hier ook de vaste route passeert.  Weer aan het bos gekomen stond ik aan de voet van een voor mij onmogelijke klim.  Dus even van de fiets en te voet naar boven.  Er volgden plezante tracks die zich er door de bossen slingerden.  De plek kwam me bekend voor uit eerdere of andere tochten.  De doortocht van de bossen werd afgesloten met een leuke snelle afdaling over een asfalt holle weg, zijnde de Donkerstraat in Gelrode op 59,75 km na de start.

Van 61 tot 62 km ging het klimmend over een kasseitje de Eikelberg op, naast een paar mooi gelegen huizen, gevolgd door een off-road afdaling.  Even verder kregen we twee mooie holle wegen voor de wielen, de eerste klimmend naar boven en over de tweede lekker naar beneden.  Daarna volgden paadjes in de open velden tot aan het Kloesbos op 64,5 km.  Daar staan enkele mooie buitenhuizen in de bossen.  Er volgde een twee kilometer lange asfaltklim vanaf het mooie witte huis dat op een hoogte tussen de bomen staat, over het traject van de rode vaste route, tot aan het kruispunt van wegen aan de oprit van de snelweg E314.  Het kruispunt over om een steile track op te gaan naar het bos toe.  Aan die track heb ik nare herinneringen omdat ik er ooit eens zwaar gevallen ben met gedurende lange tijd een pijnlijke knie tot gevolg!  Nochtans ben ik er achteraf ooit in geslaagd om er al rijdend tot boven te geraken.  Maar nu zag ik het in deze hitte en na 67,75 km niet meer zitten om hier een poging voor te wagen.  Ik was uitgeteld!

Ik was doodmoe en geraakte nog amper vooruit.  Toch werd ik nog een stuk over de rode vaste route gejaagd en kreeg ik nog diverse tracks en paadjes voor de wielen.  Elke keer wanneer ik een stukje bewoonde wereld te zien kreeg, hoopte ik op het einde, maar werd ik toch nog een volgende bosje in gestuurd.  Wat was ik blij dat ik de nieuwe fietsbrug over de Demer van deze ochtend weer in het vizier kreeg!  Even verder kon ik de poort aan de chirolokalen achter de parochiezaal binnen rijden en was ik weer bij af.  Er was geen teken van leven meer te bespeuren, alles was afgesloten.  De enige getuige van de toertocht was een aanhangwagen vol dranghekkens.  De binnen- en buitenspeeltuin er naast was open.  De hitte hield zelfs de kinderen weg, want er waren daar bitter weinig mensen, terwijl het er anders gonst van de spelende kinderen.  Ik heb er tegelijk drie icetea besteld en nog eens twee Gini en me buiten op het terras onder een parasol gezet.  Ik ben er ruim een uur blijven zitten alvorens de auto weer op te zoeken en huiswaarts te rijden.  Het werd een eenzame tocht, want op 50 van de 70 afgelegde kilometers heb ik geen levende ziel bespeurd, uitgezonderd een groepje wandelaars die zich afvroegen waarom er aan het einde van een paadje zo’n rare constructie gemaakt was met plastiek en betonijzers.  Ik heb hen bij het voorbijrijden uitgelegd dat dit “poortjes” waren om te beletten dat mountainbikers onverhoeds een rijweg op zouden schieten vanuit het bos.  Want alle gevaarlijke punten waren op deze wijze beveiligd.

De Forestbikers hadden weer een mooi parcours in elkaar gestoken.  Ze weten er de zware off-road-klimmetjes in ieder geval goed te vinden!  Ik ben altijd bekaf na de toertocht vanuit de Bekaflaan, want het was niet de eerste keer dat ik deze reed.  Zeker al minstens drie keren meegedaan.  Twee jaar terug zijn we hier ooit tot vijf uur blijven hangen met een delegatie Bierbikers.  Toen hebben de Forestbikers bijna letterlijk de stoel van onder onze kont uitgehaald, omdat de parochiezaal diende afgesloten te worden!  De hitte maakte de tocht deze keer nog eens zo zwaar.  Een duidelijke bepijling met de klassieke en goed opvallende zwarte pijlen op een gele achtergrond.  Verzorgde bevoorradingen met fris drinken en watermeloen.

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you!

Nog een verslag van deze tocht: MTB Goe Bezig Arendonk!

22-08-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Na 11 km kwam ik even uit de bossen tevoorschijn ter hoogte van de camping “De Binnenvaart”. Gedurende de aanvang van deze toer had ik niet meer dan 10 bikers op m’n weg getroffen. Het ging weer de bossen in om na 12 km een lastige zandstrook te treffen. Daar was het traject niet al te best en twijfelachtig uitgepijld. De witte pijlen vielen trouwens moeilijk op in de donkerte van de bossen waarbinnen het zonlicht speelde. Intussen werd ik nog steeds geconfronteerd met het euvel van een over en weer zwiepende derailleur, hetgeen ik niet had kunnen oplossen met het uitnemen en terugplaatsen van het achterwiel. Tot het probleem zich plots vanzelf oploste. We kregen niets dan bos voor de wielen en passeerden op 13 km een mooie private vijver achter een poortje op een schilderachtig plekje. Wat verder was het weer even pijltjes zoeken en gissen hoe het verder moest na het passeren van een singletrack. Daar werden we in de richting van het heidegebied “De Teut en Ten Haagdoorn” gestuurd, aangeprezen als het paarse hart van Limburg. Dat was niet gelogen, want de heide stond in bloei. De pijl rechts verwees naar een singletrack (die liep in de richting van waar we kwamen) terwijl het de bedoeling was de eerstvolgende asfaltweg op te rijden. Een biker kiest uiteraard voor de track! Aan de linkerkant liep een drukke baan. Ik diende dus op m’n stappen terug te keren. Omstreeks 15 km kreeg ik tussen de bomen door golfspelers te zien en bereikte ik de eerste bevoorrading aan de ingang van het golfterrein. Lauwe sportdrank, een stuk banaan en een wafel stonden er op het menu. Tot 18 km werden we langsheen De Teut gestuurd onder een brandende zon om daarna de bossen en de heide in te rijden. Tot 23 km werden assenwegen, zandpaden en een verloren gelopen asfaltbaantje binnen het domein De Teut ons deel. De zon scheen ongenadig op de open vlakte.

Om uit te komen op een drukke baan ter hoogte van de ingang van Kelchterhoef. Daar ging het de oprit van de snelweg voorbij en de brug over om aan de andere zijde weer de bossen in te duiken. Er volgden enkele meer technische tracks op en af tussen de bomen op een helling naast de snelweg. Ook daar was de afpijling beneden alle peil! Na 24 km reden we dan vlak naast de snelweg op een verhoogde berm en zo mee een brug onderdoor. Daar heb ik altijd de neiging van me te bukken omdat je er zo laag onderdoor rijdt! Een bizarre plek in ieder geval, maar toch gekend door de lokale bikers. Ik meen zelfs dat er een vaste route loopt. Het ging dan weg van de snelweg om een strook te bereiken waar enkele jaren geleden vele bomen gerooid werden omwille van de hoogspanningslijnen die er boven lopen. Intussen is die kale vlakte begroeid geraakt met fris groen. We bereden er de paadjes die zich ook doorheen de bossen aan weerskanten van deze strook slingerden. Het was er mooi, zeker nu alles baadde in de zon. Maar ik kreeg het er omwille van de hitte ook lastig! Met een draaierig gevoel tot gevolg. Slechts één biker deelde met mij de tracks. Even verder kregen we opnieuw wat verkoeling toen we de bossen indoken die zich achter de terreinen van een houthandel uitstrekken. Ook hier weer een ondermaatse bepijling. Soms te laat in de bocht, zodat je er voorbij was alvorens je de pijl te zien kreeg, of zelfs helemaal geen pijl!

Maar het aanbod van mooie paden maakte veel goed. Ze gingen op en af over leuke heuveltjes in de bossen. Geregeld diende een zandstrook overwonnen te worden of was het uitkijken voor boomwortels. Zo ging het tot voorbij een eenzame boskapel. Deze lag op een heuveltje van waaruit men uitkeek over een meer. Overal bomen rondom en alles badend in de zon. Het tellertje toonde 28,5 km en de klok 15.50 u. Er volgden enkele plezante singletracks over enkele puisten waarna we tot 30 km over een soort talud of dijk reden, begroeid met bomen en struiken en gelegen tussen de vijver links en een gracht rechts. Het pad leidde ons zo tot aan de zwemvijver van Hengelhoef. Daar leidden meer woeste en minder bereden tracks ons doorheen het bos om uit te komen over een pad naast een diep uitgesneden gracht. Een laag tunneltje onder aan een in onbruik geraakte brug die de indruk geeft in een ver verleden gebruikt te zijn geworden geweest voor een miniatuurtrein. Dat alles midden de bossen. 31,75 km. Het pad leidde ons nogmaals tot vlak bij het strand rond de zwemvijver waar vele mensen met kinderen genoten van het prachtige weer. Na rechtsomkeer weer het bos in en over een bruggetje achter het tunneltje van daarnet. Bij het oversteken van dit brugje had ik de pech van weg te schuiven en bezeerde ik m’n knie bij het maken van een verkeerde beweging om een valpartij te vermijden. Omdat ik eerder nog al wel eens wat last had met die knie tijdens het rijden deed dat deze keer allesbehalve deugd!

Langs de andere zijde van de diepe gracht weer verder om dan rechts een stukje holle weg in te duiken, overgaand in een graspaadje over een in onbruik geraakt voetbalveld. Daar vroegen twee nieuwe Belgen me de weg naar de zwemvijver van Hengelhoef. Maar het zagen er brave jongens uit! Een duik in het water zal in deze omstandigheden deugd gedaan hebben! Doordat ik nogmaals een pijl miste reed ik rechtdoor in plaats van rechts af te slaan. Eindelijk kreeg ik nog eens een andere deelnemer te zien! Op 34 km reed ik weer over mooie tracks en werd ik een heuvel in het bos over gestuurd, gelegen achter een aantal vakantiehuisjes aan de rand van Hengelhoef. Even voor het kasteel Engelhof kwamen we weer even uit de bossen tevoorschijn, vlakbij een ingang van het domein Hengelhoef. Volgde een stukje bos over tracks die tot aan een grote baan leidden nabij een ingang van het domein. Op die plek reden we weer de heide van De Teut binnen. Tracks doorheen de schier eindeloze bossen leidden me na 39 km weer tot dezelfde bevoorrading aan de ingang van het golfterrein. Hiermee eindigde een bijna 25 km lange lus. Vermoedelijk was ik de laatste biker die hier omstreeks 16.30 u passeerde.

Na de stop ging het de grote baan over waar op dat ogenblik wegenwerken bezig waren met afgeschraapte asfalt en een betonnen fietspad in wording. Naar links, de baan over en even verder weer de bossen in ter hoogte van Kelchterhoef. Daar kreeg ik het stokoude boshuisje met groene luiken nog eens te zien. Er ligt een grote vijver voor waarover thans een houten wandelpad bleek gebouwd te zijn. Wie is daar ook eens met zijn bike over gereden? Ik wel! Een stuurfout zou hier een nat pak en een natte bike als gevolg gehad hebben! We kwamen nogmaals voorbij de zwemvijver om op 42 km even naar links het bos in gestuurd te worden over een paadje dat lager ligt dan de omgeving, daar wat draait en keert en zo de indruk geeft dat je in een holle weg rijdt! Ik herkende de plek vanuit een andere toertocht in Helchteren. Toen kwamen we van de andere kant en ik herinnerde me nog dat we toen net daarvoor een pad hadden getroffen als een soort wasbord met bulten en dalen die toen na een natte periode vol diepe plassen stonden. Een pad met een aantal opeenvolgende bochten. Dit kregen we nu ook op het menu, maar nu in de andere richting en in andere omstandigheden: poederdroog en met veel stof. Plassen ontwijken was er deze keer niet bij.

Ter hoogte van een militair domein ging het even een fietspad op en meldde een bordje me dat ik nog 5 km te doen had, terwijl mijn tellertje toch reeds de 45 beloofde kilometers toonde. Het ging er een smalle track op die er evenwijdig liep met een brede zanderige weg. Oranje paaltjes vertelden dat hier ook een gasleiding door de bossen liep. Linksaf, waarna paden doorheen een mooi stuk bos me tot in de Kruisvenstraat brachten. Daar staan een aantal lage villa’s met keurig onderhouden tuintjes en grasperken. Spijtig genoeg moeten ze het eertijdse mooie uitzicht op het bos tegenover ontberen nadat bomen er gerooid werden. Na 48 km ging het er rechtsaf een grote baan over om even verder aan de andere kant weer de bossen in te rijden. Met een dikke 50 km op het tellertje bereikte ik weer de speelplaats van Don Bosco. Veel beweging was er niet meer. Het was intussen ook al 17.45 u geworden. De technische problemen met m’n fiets, de pijn in m’n knie, het hete weer en de zoektocht naar pijltjes op diverse plekken hadden van deze uitstap een lange tocht gemaakt. Ruim de tijd genomen om nog te genieten van drie kuipjes Ter Dolen Kriek, waardoor de douches al gesloten waren. Om daarna de dikke 90 autokilometers huiswaarts weer aan te vatten. Een beetje misnoegd over de ondermaatse afpijling, de problemen met de fiets en gebukt gaande onder de grote warmte met daardoor slaaptekort ben ik dan even mijn geduld verloren aan het tankstation. Gewacht tot de dame in kwestie haar pomp gekozen had, uitgerekend degene waar ik mijn zinnen op gezet had, om dan te moeten vaststellen dat zij zich van nummer vergist had waardoor ik geen toegang kreeg tot de pomp die ik gekozen had! Maar de mooie tracks in het bosrijke Helchteren deden al snel de negatieve puntjes vergeten. Misschien volgend jaar hier en daar toch eens wat alternatieve paadjes zoeken, want de toer was een exacte kopie van deze van het vorige jaar. Dat is misschien ook de reden waarom er minder deelnemers waren. Deze keer kon de toer ook op zondag gereden worden, wat de vorige keren niet het geval was. Dat kan ook de indruk van minder deelnemers gewekt hebben! Maar bossen en singletracks waren er in overvloed en maken deze plek tot een speeltuin voor elke mountainbiker.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you!

21-08-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-35-55 km) van Club VTT Awenne te Awenne op 15-08-2012.

Voor deze keer de mooie toertocht te Schulen Herk-de-Stad links laten liggen om eens kennis te maken met een rit verder van huis. Een hele onderneming, want Awenne, deelgemeente van Saint-Hubert, ligt op 180 km van de voordeur en breekt daarmee het record van de langste verplaatsing voor een toertocht op zich! Ik heb met Pinksteren wel een weekend in de streek doorgebracht en toen de toertocht van Libin gereden, wat daar niet ver vandaan is. Om halvijf opgestaan, en om zes uur met een klein hartje vertrokken. Want uit het verslag van vorig jaar kon ik opmaken dat deze tocht geen makkie zou worden. Rustig naar ginder gereden. Ondanks het vroege uur was ik niet de enige die al onderweg was. De afrit die ik diende te nemen was natuurlijk afgesloten omwille van werken, maar om even over achten was ik ter plekke. De inschrijving was in een klein zaaltje van de Cercle des Sabotiers, met een podium achter een oud gordijn, alles zeer gemoedelijk en kleinschalig. Er was zelfs koffie voor de liefhebbers, kopjes en een thermos stonden klaar. De inschrijvingsformulieren waren in twee talen opgesteld, zelfs hier in de provincie Luxemburg. Ik heb er trouwens meer Nederlands dan Frans horen praten! Vijf euro voor een rit van 55 km die volgens de formuliertjes eerder tegen de 60 km aan zou zitten. Wie wenste kon er een Ardeense schotel bestellen voor na de rit tegen de schappelijke prijs van 8 euro. Omdat ik niet wist hoe ik het er hier van af zou brengen heb ik dat niet gedaan. Om 8.30 u kon ik in het zog van enkele Franstaligen vertrekken, benieuwd hoe ik het er van af zou brengen!

Het ging vanaf de Cercle des Sabotiers recht de straat over om tussen twee huizen een servitudenpaadje in te rijden. Dat slingerde zich met enkele haakse bochten achter huizen en naast tuinen om uit te komen in een fris groen grasveld dat we over moesten. Ik reed er in het zog van een traagrijdende jonge knul die ik nog ettelijke keren zou tegenkomen wanneer hij puffend aan de kant zat. Die had het soms zwaar en aan zijn gezicht te zien had hij het niet naar zijn zin! Misschien op sleeptouw genomen door meer geoefende vrienden? Daarna ging het naar beneden over een pad vol keien en doken we na 1,5 km het bos in ter hoogte van een Mariagrot. Het beeld stond er onder een overhangende rots. Tot 3 km volgde een prachtig pad doorheen het bos langsheen een riviertje, op en af over bultjes en wortels. Dit kon als opener wel tellen! Er volgde honderd meter asfalt en een weidepaadje dat naar boven klom. Dan was het omstreeks 4 km even zoeken in het bos. De kalkpijlen op de grond stuurden iedereen over een smal pad op de flank van een helling en waarover een aantal omgevallen bomen lagen. Even voor mij ontstond een samenscholing van bikers die niet meer wisten waar naartoe. Sommigen kwamen op hun stappen terug, anderen liepen tussen de bomen de helling af. Ik ben teruggekeerd en samen met anderen naar beneden gewandeld over een steile helling over iets wat een pad kon voorstellen. Dan rechts een bosweg op en even later kwamen we uit op een asfaltbaantje waar weer gekalkte pijlen te vinden waren. Het te volgen traject was uitgezet door middel van pijlen in kalk uitgestrooid op de grond, dwarse strepen voor paadjes waarvan het de bedoeling was dat je ze gewoon passeerde en blauwe opgehangen pijlen.

Van 5 tot 6 km volgde een zachte, maar lange en dus vermoeiende bosklim door een mooi beukenbos over een breed pad met hier en daar een vochtige strook. Iedereen reed hier tegen een traag tempo naar boven. Naar het einde toe was er een bocht naar links en volgde een laatste steiler stuk naar boven. Net voor de bocht kwam me een biker voorbij die zijn tocht aflegde met één been! Ik heb al bikers gezien met een prothese, hier vlak over de grens in Nederland is er zo iemand, maar nog nooit met één been! Zijn enige been moest ferm trappen om de aanloop naar boven te nemen. Op zijn broek stonden de letters DZM, het logo van De Zwette Maanen, een club uit Aalst. Hij haalde de klim niet en werd door twee anderen die daar net reden tussen hen in op sleeptouw genomen. Er ging dan toch iets fout, waardoor het trio ten val kwam. Die mens kan natuurlijk niet afstappen en moet zijn fiets als tweede been gebruiken! Respect voor zo’n moedige kerel! Eens boven reden we door het groene gras over een open hoogvlakte met overal bossen rondom. Een blauwe lucht en een stralende zon op deze prachtige ochtend! De jonge kerel achter wie ik was vertrokken zag er niet happy uit! Hij zal het te zwaar gevonden hebben!

Er volgde een zacht klimmend betonbaantje waar ik net zoals de anderen rustig naar boven fietste om daarna een keienpad in het bos op te gaan. Daar werd ik voorbijgestoken door een snel rijdende Erika’s Baaiker die verderop stil hield en zich omdraaide om enkele foto’s te maken. Daar zou ik dus ergens op moeten staan! Direct daarna volgde na 9 km de splitsing waar de route van 60 km zich losmaakte van de rest. Met de gedachte dat ik na een autorit van 180 km het aan mezelf verplicht was om voluit te gaan, rechtdoor de richting van de langste route opgegaan. Er volgde een ferme klim over een assenweg. Niet de helling maakte deze zwaar, maar wel de lengte ervan. Het laatste stuk heb ik dan ook al wandelend gedaan. En ik was niet de enige! Intussen was het al bijna 9.45 u, dus het zag er naar uit dat het een lange rit ging worden vandaag! Het vijftal bikers dat met mij de richting van de 60 was uitgegaan verdween uit het zicht. Vanaf de brede assenweg ging het over een smaller bospad vol stenen verder zacht klimmend tussen de dennenbomen. Op een bepaald moment moest ik dan het pad verlaten en naar links gewoon tussen de bomen over de begroeiing rijden om een ander pad, evenwijdig met dat wat ik bereden had, te bereiken. Daar ging het dan terug in de richting van waaruit we kwamen. Deze keer naar beneden over een smal spoor in een soort van brandgang waar ondergrondse leidingen in het bos getrokken waren, te zien aan de plakkaatjes en palen die hier en daar stonden. Hier en daar waren wat oude plassen en modderplekken te vermijden. De afdaling duurde een tijdje, zodat de kilometers zonder veel moeite opliepen! De lage takken zwiepten hier en daar wel in uw gezicht, maar de omgeving was om van te snoepen. Ik reed er volledig alleen, geen andere bikers meer te zien. Op 13 km was ik beneden.

Op 14 km kwam ik weer uit het bos tevoorschijn en ging het even klimmend en dalend over asfalt om daarna gedurende twee kilometer mooie veldwegen te treffen tussen glooiende weiden waar de koeien zich tegoed deden aan het malse gras. Een groepje van drie en een biker alleen staken me voorbij. Dit stukje van het traject eindigde met een leuke afdaling over een veldweg die uitgaf in een bos. Het groepje van drie stond even verderop stil. De twee jonge gasten moedigden het meisje aan om er door het riviertje te rijden, maar ze stapte toch af. Dus kon ik me niet laten kennen en moest het risico van een paar natte schoenen er bij nemen. De verfrissing van het opspattende water was welkom, vermits het intussen al behoorlijk warm was geworden, zeker buiten de bossen. We arriveerden aan een asfalt baantje ter hoogte van een bord dat verwees naar Fourneau Saint-Michel, dit is een domein dat drie musea herbergt en gelegen is in een prachtige omgeving. De baan over en links het bos weer in. Van 16 tot 17 km volgde er een lange zware beklimming in het bos die ik gelukkig al fietsend tot een goed einde kon brengen, maar wel door onderweg twee keren even te stoppen om bij te komen. Naar het einde ervan toe kwamen we uit het bos tevoorschijn en doorheen laag struikgewas in een blakende zon bereikten we op 19 km de eerste bevoorrading. De twee mannen die daar stonden hadden op hun kleine tafeltje de handen vol met het uitgieten van drinken en het snijden van partjes appelsienen en cake. Er was daar nog wat beweging van bikers, zonder dat het een grote troep betrof. Zo stond er een delegatie van negen Copains, een mountainbikeclub uit Middelkerke. 10.55 u.

Na de stop ging het een paadje tussen de weiden in en zacht klimmend tussen struikgewas naar boven. Beneden kon je het tentje van de bevoorrading zien staan en het gepraat van de bikers droeg tot boven. Tot aan de eerste stop had ik geen enkel gebouw, huis of boerderij zien staan! Overal alles stil en rustig! Na het klimmetje ging de route van 60 km weer haar eigen richting uit. Terwijl de bikers van de andere afstanden nog wat verder moesten klimmen kreeg ik een plezante afdaling over een assenweg voor de wielen. Gevolgd door nog een afdaling over een pad op de grens tussen een bos en weiden. Ik dook naar beneden het bos in over een smal paadje met wortels dat beneden uitkwam aan een riviertje waar een bord naast een houten brugje me leerde dat ik mij aan het begin van het Pad van de Goffe bevond alwaar men langsheen het riviertje de Masblette kon genieten van een geluidsspektakel van vogelgefluit en murmelend water. Een schilderachtig plekje na 20 km rijden in dit paradijs. Terwijl ik er even halt hield zag ik de eerste twee Copains naar beneden komen gereden. We verlieten het riviertje om tussen de bomen door uit te komen op een kiezelweg tussen netjes gemaaide grasvelden. Er liepen daar redelijk wat wandelaars rond en er stond een speeltuig voor kinderen. Ik veronderstel dat we er door het domein Fourneau Saint-Michel reden. Van de assenweg ging het weer de bossen in en volgde tot 22,5 km een zachte klim over een breed pad. Hier en daar diende een modderstrook ontweken te worden en er hingen bordjes van een vaste blauwe route. Er staken me weer een paar Copains voorbij.

Een knap bospad voerde me op en af over rotsige stenen waarbij enkele keren door een beekje diende gereden te worden. Om dan een ferme helling te zien opduiken over een zeer smalle track, recht naar boven, tussen struiken en veldbloemen. Met veel moed er aan begonnen. Er scheen geen einde aan te komen en op een bepaald moment was het vat af, zodat ik de rest te voet heb gedaan. Boven kwamen we uit onder enkele bomen. Er kwam een groep wandelaars naar beneden, terwijl er achter me dan toch een moedige kerel nog fietsend tot helemaal boven geraakte. Eens boven kregen we enkele nieuwere huizen te zien in een nette straat en klommen we verder over een stukje asfalt in het dorpje Nasogne. De rest van de Copains stak me voorbij en eens boven stonden ze allemaal onder een boom te wachten. Zo kon ik ze tellen. Het waren er negen. En er waren er ook nog enkele anderen op pad. Na nog een stukje asfalt ging het naar rechts over een weidepaadje op een hoogvlakte. Daar was het al goed heet. Rondom zag je overal dennenbossen. Mooi!

Op 27 km doken we weer de bossen in en volgde een megabangelijke lange afdaling over een prachtig paadje met hier en daar ferme steile stukjes. Het bospad ging over in een uitgehold paadje dat een halve meter dieper lag dan de omgeving. Door deze lange afdaling kon het tellertje even lekker kilometers maken zonder moeite. Dan ging het een stukje tussen een bomenrij en een prikkeldraad waar het even uitkijken was voor wortels. De ondergrond van het bos was hier begroeid met mooie bloemen. Het tellertje klokte 27,5 km af op de middag. Een kilometer daarna reed ik voorbij het kerkje van en een stukje door de dorpskern van Masbourg, gelegen op 4 km van het misschien meer bekende Mormont. Een eerst zachtjes en daarna steiler klimmende veldweg, omzoomd door struiken en bloemen, bracht me op 30 km naar een bos op de berg Melaimont (240 m) waar we op een kruispunt van boswegen in de richting van Grupont gestuurd werden. Het rook er sterk naar dennengeur en die kwam beslist niet uit een flesje! Een mooi grindpad, dat evenwijdig liep met een spoorweg, bracht me daarna door bos en groen tot aan het kerkhof van Grupont (Tellin), net buiten het centrum. 32 km.

Naar links werd ik naar boven gejaagd over een asfaltbaantje in de richting van een bos. Eens tussen de bomen ging het dan via een poort een parkdomein in over weinig gebruikte paden om boven uit te komen aan enkele grote gebouwen van een gîte. Daar troffen we na 33 km de tweede bevoorrading, opgesteld in de poort van een grote schuur. De mensen die voor de bevoorrading zorgden waren uitgeweken Vlamingen en de vijf bikers die er nog arriveerden spraken ook Nederlands! Sommigen waren goed moe, want vroegen of het mogelijk was van op een kortere route over te schakelen. Dat kon, want alle afstanden passeerden deze stop. Bananen, appelsienen, rozijnen en chocolade stonden er op het menu. En water met grenadine om te drinken. 12.30 u.

Na een korte rust verliet ik voor de anderen het terrein van de gîte om via de achterkant een zacht klimmende veldweg tussen bos en weide te treffen, gevolgd door een pad in het bos en overgaand in een zacht klimmende, maar lange track doorheen een mooi en groot beukenbos. De lengte van de track maakte de klim zwaar. De hemel was intussen meer bewolkt, de felle zon van daarstraks verdwenen. De mannen van aan de stop staken me voorbij. Op een plek die Au Bois de Machi (390 m) heet, trof ik de splitsing tussen de verschillende afstanden. Voor de 25 km ging het rechtdoor, de andere routes moesten rechtsomkeer maken. De meest afgepeigerde van aan de bevoorrading kwam daar ook net toe. Hij had al een tijdje niet meer gereden, zijn maten hadden hem warm gemaakt voor deze rit en hij besloot van verder de 25 km te volgen. Dan moest hij in ieder geval nog minder ver rijden dan wanneer hij de langste route zou blijven volgen. Zelf was ik blij voor de langste route gekozen te hebben, zo niet was er al een einde gekomen aan de tocht. Ik had toch tijd genoeg en ik was nog niet moe. 36 km en 13.05 u.

Er volgde een twee kilometer lange leuke afdaling over een rotspad in de bossen, waar ik twee meisjes voorbijstak die met de rugzak op trektocht waren. Toen ik het pijltje naar rechts zag staan, vielen mijn ogen bijna uit hun kassen. Nog eens gekeken! Ja, het klopte! Er gaapte me een onmogelijk steile helling over keien aan! Daar moest ik niet al rijdend aan beginnen, zeker niet na 38 km in zo’n streek. Al goed dat ik daarnet geen show had verkocht bij het voorbijsteken van de twee meisjes, want hier kon ik te poot naar boven! Om daarna verder te rijden over een brede bosweg waar nog veel takken lagen omdat hier nog niet zo heel lang geleden bomen gerooid waren. Tot 39 km volgde een afdaling doorheen de bossen waarbij we nog eens door een beekje dienden te rijden om uit te komen op een grote baan. Bij het naar huis rijden zou ik deze baan met de auto passeren en de pijltjes nog eens te zien krijgen! Via deze baan bereikten we het dorpje Grupont op 40,5 km.

Net voor een brug moesten we naar links een bospad in. Dat was zo steil dat het voor mij even te voet was. Gelukkig was het kort van duur. Van tussen de bomen kwamen we in het gras terecht en ging het een straat van Grupont in. Even verder naar rechts een graspaadje in. Daar stond een grote moderne open kapel met een Mariabeeld. Toepasselijk voor de dag van Maria Hemelvaart. Het gras rondom was netjes gemaaid, evenals in het paadje dat we op werden gestuurd richting de bossen. In het bos reden we op een breed pad naast een diepte met een bijna verticale wand. Beneden stroomde een riviertje. Op dat pad trof ik na 42 km de splitsing tussen de routes van 38 km en van 60 km. Voor mij ging het verder op het bospad, zachtjes dalend tot op de hoogte van het riviertje en dan weer zacht naar boven klimmend. Met weer een bijna verticale afgrond. Uiteindelijk reed ik weer op het niveau van het riviertje tot aan een plek waar er zich een meertje had gevormd, ter hoogte van een bruggetje dat leidde naar een privé eigendom. Een Nederlander speelde er met zijn twee honden in het water, terwijl zijn vrouw foto’s maakte. 44 km en 13.55 u.

Daarna was het weer even naar boven klimmen over een brede kiezelweg om het volgende bos te bereiken. Daar voerde een pracht van een smal bospad op de zijflank van een helling me gedurende zeker een dikke kilometer naast een riviertje. Op diverse plaatsen waren houten bruggetjes uit boomstammen gemaakt om de beekjes te kruisen die uit de smalle kloven in de helling naar beneden kwamen. Verderop liep het paadje langs een afgrond, maakte er een paar haakse bochten en passeerde een diep uitgesneden kloof waar je recht in kon kijken. Het was een belevenis om met de bike door dit schitterende gebied te rijden. Eén van de mooiste stukjes van de toertocht. Het deed me denken aan de wandeltochten in Duitsland vroeger. Tot 46 km konden we genieten van de doortocht van een prachtig bos. Een rijbaan over om te eindigen met een voor mij onmogelijke klim. Beneden in de diepte lag een picknickplaats aan een grote houten hut. Het pad vervolgde zijn weg naast een diepe beek waarvan de oevers door stenen muurtjes versterkt waren. We reden er weer eventjes evenwijdig met de spoorweg. Aan een splitsing zag ik geen pijlen hangen, maar mijn gok van gewoon rechtdoor te blijven rijden tussen de lage struiken bleek de juiste te zijn. Ik kwam weer uit het groen tevoorschijn ter hoogte van een stenen brugje op een schilderachtig plekje, een kruispunt van wegen in het bos. Daar trof ik weer kalksporen op de grond. 47 km en 14.20 u. Een bospad bracht me verder tot aan de derde bevoorrading op 48 km na de start.

De derde stop stond onder een tentje dat op een kleine houten steiger met tafel en zitbank boven een meer stond opgesteld. Met overal bossen rondom die in de vijver weerspiegeld werden. Een prachtige plek om te vertoeven. Het water, de bomen, de blauwe lucht en prachtig weer. Deze dag kon niet meer stuk. Een man, drie vrouwen en even zo veel kleine kinderen zorgden er voor de knabbeltjes en het drinken. Er liep ook een kleine hond rond. En ook hier deed de man moeite om mij in het Nederlands te woord te staan! Ik krijg hoe langer hoe meer de indruk dat de aversie tegen Vlamingen geen probleem is van Wallonië, maar enkel van de francofone Brusselaars! En dan vooral diegenen met een dikke nek. Mij even op de bank gezet om wat te eten en te rusten. Ik vroeg aan de man of het nog zwaar was en of er nog veel diende geklommen te worden. Want ik begon moe te worden. Hij sprak van nog een kilometer of dertien met enkel in het begin nog klimwerk.

Dat begin omvatte toch wel enkele kilometers! Gedurende één kilometer ging het langzaam klimmend naar boven over een breed pad vol stenen. Langs de linkerkant waren de bomen gerooid zodat ik niet in de schaduw kon rijden. Dan ging het linksaf in de blakende zon over een voor mij onmogelijk steile klim richting Mormont. Te voet naar boven kruipen was de boodschap. Omdat de bomen er gerooid waren had je in de diepte een mooi zicht over het pad waarlangs je naar boven was gereden. Tussen de jong opgeschoten berkenboompjes stonden kleine dennen en langsheen het pad stond de heide in volle bloei. Tot 50 km ging het dan weer minder steil klimmend over een kiezelpad doorheen de bossen. Ik kreeg het zwaar te verduren! De klimmetjes waren niet steil, maar mijn pijp was op de laatste bevoorrading uitgegaan! Af en toe stoppen en rusten of stappen was de boodschap. 15.00 u en 51 km. Na een bospad en een asfaltbaantje in minder dichte loofbossen kwam ik na 52 km toe op de plek waar de route van 38 km zich vanuit een wegje links weer bij de lange afstand voegde. Daar ging het een smal en zacht klimmend bospad in dat weer overging in een bredere weg vol keien. Het was er stil en rustig, geen mens te zien. Intussen was er wel meer wind dan vanochtend zodat ik nog een extra tegenstander te bekampen kreeg.

Ik kreeg het hoe langer hoe zwaarder zodat ik even gestopt ben om een gel te eten en mij vol te proppen met een paar stukken druivensuiker! Anders was ik misschien voor donker nog niet binnen! Het had niet gehoeven! Eens het keienpad ten einde kwam ik beneden toe aan een grote baan waarlangs ik vanochtend naar Awenne gereden was. Op de grond maande een grote pijl met de vermeldingen “retour 60 km 38 km” in koeien van letters me aan om over te steken. Het nadarhekken met “deviation” stond er nog, de linten waren al opgeruimd. Het verkeersbord leerde me dat Awenne nog 2 km verwijderd lag. Tenzij er hier nog een lusje te rijden was, zou ik dus snel weer bij af zijn. Er was geen lusje meer en het asfaltbaantje bracht me door de bossen en voorbij m’n geparkeerde auto linea recta weer tot de plaats waar ik vanochtend was vertrokken. Op m’n tellertje stonden 56 km. Toen ik toekwam zag ik een bestelwagen van Pijnen Race uit het Nederlandse Hoogerheide wegrijden! Dat is op een boogscheut van mijn voordeur en de club van de eenbenige rijder waar ik het over had! De wereld is klein!

Op straat lagen twee tuinslangen als bikewash. Fiets afgespoten en rijder wat opgefrist met een nat washandje. Op het terras voor de Cercle des Sabotiers had ik al direct aanspraak bij de Vlamingen die er nog zaten. Een man uit Sint-Niklaas en mensen uit het Antwerpse. Deze laatsten moeten wel habitués zijn, want van één van de mannen was het zijn moeder die aan de tweede stop mee voor alles zorgde. Nog een uurtje uitgerust bij een drankje, geen zin om al op te stappen. Onder een afdak en achter een plastiek zeil was een doucheruimte geïmproviseerd. Primitief, maar effectief en met lekker warm water. Na het opladen van m’n bike ben ik omstreeks 17.00 u weer naar huis gereden door een streek waar de mensen op een zonnige dag nog op straat aan hun voordeur zitten. Slechts op één plek was er in Luxemburg wat file door wegenwerken. En tot op de ring van Brussel heb ik in het zog gereden van een auto, beladen met drie bikes en een grote sticker van de Copains Middelkerke. Dat waren dus vast mensen die ik tijdens mijn rit had gezien.

Een prachtige rit daar in Awenne doorheen de mooiste bossen van Wallonië. Zwaar voor mij, maar toch doenbaar. Ik maak er geen probleem van om te lopen op de plaatsen waar ik niet naar boven raak en als je 180 km moet autorijden hoef je de toer ook niet snel af te haspelen, maar kijk je rond naar het moois dat de streek te bieden heeft. Ik heb er dus ruim de tijd voor genomen. Duidelijke afpijling met opgehangen pijlen, kalkpijlen en aanwijzingen op de grond en kalklijnen voor wegen die je niet in mocht rijden. Drie bevoorradingen zoals op de meeste tochten met fruit, koeken, cake, rozijnen en chocolade. Een charmante, kleinschalige organisatie die niet mikt op een grote massa, want aan de tweede stop hoorde ik dat men ongeveer 250 deelnemers had en men op maximaal 300 rekent om doenbaar te blijven. Warm aanbevolen.

Gemakkelijk te combineren met een week gezinsvakantie met in de nabijheid een grote camping waar men tenten, chalets of caravans kan huren, overnachting in een gîte is mogelijk en de nabijheid van wandelwegen en vaste routes. Een bezoek aan Le Fourneau Saint-Michel en een wandeling langsheen de Masblette zullen ook wel de moeite waard zijn. Ook te combineren met de avondrit in het nabije Arville (dit jaar op vrijdag 17/08/2012).

Nuttige links:

Camping Parc La Clusure van de ANWB

Overnachting in een gîte, mail naar: gîte.awenne1@base.be

Vakantiewoningen nabij Saint-Hubert

Domaine Le Fourneau Saint-Michel

Mountainbiketocht vanaf Le Fourneau Saint-Michel tussen de Masblette en de Lhomme

Foto’s van Erika’s Baaikers: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you!

Toertocht te Awenne op 15-08-12 door Spiermassa (deel 1)



Toertocht te Awenne op 15-08-12 door Spiermassa (deel 2)



Toertocht te Awenne op 15-08-12 door Spiermassa (deel 3)

17-08-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht en Oeterdalmarathon (20-40-75-100-115 km) van WTC Blijf Jong en De Wringers te Opoeteren-Dorne op zondag 12-08-2012.

Oeterdalmarathon van WTC Blijf Jong en De Wringers in Opoeteren-Dorne begint al een klassieker te worden op mijn lijstje jaarlijkse tochten, vermits het al de derde opeenvolgende keer is dat ik naar hier kom. In juli was ik hier ook om de (laatste) zomertoertocht van dezelfde organisatie te rijden. Een hele onderneming toch, vermits mijn parkeerplekje in de Dornerstationstraat op exact 111 km van mijn garagepoort ligt! En overal waar je in Vlaanderen rijdt, stoot je op wegenwerken! Omdat ik opteerde voor een afstand met drie cijfertjes, was het zaak van vroeg op te staan. Een stevig ontbijt achter de kiezen en om halfzeven was ik op weg. Fiets afgegeven aan de bewaakte parking en me aangesloten bij het rijtje wachtenden langs de kant van de marathon. Het nummerbordje dat je meekreeg om aan uw stuur te bevestigen gaf je het gevoel van “ik ben er bij dit jaar”. Om 8.20 u zat ik op de fiets en kon ik links afslaan op het brede grindpad richting de bossen.

Grindpaden in het bos en langs de maïsvelden en een smal bospad brachten me samen met vele anderen na 2;5 km tot aan de Driepaal. Daar stonden tenten van het kamp van een jeugdbeweging en zaten de kinderen buiten aan een grote houten tafel. Het was nog fris, zelfs koud, zo vroeg in de ochtend, maar de blauwe lucht en de zon beloofden een mooie dag in het vooruitzicht. Na een kort stukje over een asfaltbaan doken we dan definitief de bossen in. Op 5 km volgde de eerste echte singletrack tussen hoog opgeschoten struiken. Die bracht ons tot een brede brandgang in de bossen waarop een smal spoor loopt. Ik herkende de omgeving en wist dat het weldra rechtsaf zou gaan op een korte maar nijdige helling. Die kwam er effectief op 7 km en ondanks het feit dat ik er op gerekend had, had ze me ook deze keer toch weer liggen! Maar ik was er niet de enige die een stukje te voet mocht lopen. Even kwamen de herinneringen van de vorige uitgeregende editie terug naar boven. Ik stond er uit te hijgen in de gietende regen toen een biker me vertelde dat er verderop (in Opitter?) nog meer hellingen kwamen! Kwestie van een mens moed in te spreken! Vorig jaar was het zeer slecht weer en kwamen er maar bitter weinig gegadigden opdagen voor de marathon, wat zeer teleurstellend was voor de inrichters.

Van tussen de bomen reden we een lang graspaadje op in een brede brandgang tussen de bossen. Een jonge kerel in een blauw pak begroette me in het voorbijrijden. Ik vermoed dat hij het parcours controleerde, want onderweg heb ik hem aan de tweede en derde bevoorrading zien staan bij de mensen die daar aan het werk waren. Even verder volgde een paadje met los zand. Een herkenningspunt omdat het naast een afsluiting loopt die gemaakt is van houten stammen en gevlochten takken. Kwestie van in het natuurlijke kader te passen! Volgden een track die kwistig bezaaid lag met keien, om dan plots rechtsaf te moeten over een bultje tussen twee bomen waarvan de takken je in het gezicht sloegen. Door m’n ogen te beschermen had ik te laat gezien dat zich een korte nijdige helling over steentjes aandiende! Singletracks en bospaden wisselden elkaar af. Op 9 km diende zich een zwaar klimmende track aan. Maar ik moest naar boven en op m’n tanden bijten, vermits ik op de hielen gezeten werd door andere bikers die ik tegen elkaar hoorde praten. Halverwege zag ik toch de kans om even aan de kant te gaan. Het tweetal achter me bleek een vader te zijn die de nodige aanwijzingen gaf aan z’n zoontje. En het kind geraakte nog probleemloos boven ook!

Na een iets lastiger singletrack volgde op 12 km nogmaals een stevig klimmende track in een soort van holle weg. 9.00 u en 12,5 km achter de wielen. De vermoeiende klim werd beloond met een leuke en snelle afdaling waar je je lekker kon laten gaan over een ondergrond van keien. Beneden troffen we aan een asfaltbaantje de plek waar de route van 40 km zich losmaakte van de grotere afstanden. De kleinste route had dat al kort na de start gedaan. Het pijltje van mijn keuze wees naar rechts, maar daar waren twee wegen, eentje van asfalt en eentje het bos in. De logische conclusie dat een biker altijd voor het off-road-paadje kiest bleek niet te kloppen. “Een beetje onduidelijk hier”, zei een jongedame uit een groepje tijdens het voorbijrijden, terwijl ze me zag zoeken. Ik zou hier verder tijdens de toer nog een aantal keren mee geconfronteerd worden. Een pijltje wijst naar links of rechts, maar daar zie je twee wegen, waarbij het niet duidelijk is welke van de twee je dient in te slaan. Het volgende pijltje hangt dan pas verder in het pad, onzichtbaar vanaf de afslag. Op zich geen probleem, maar als naar het einde toe de kilometers in de benen beginnen te zitten, dan wekt dat wel eens ongenoegen op.

Er volgden enkele zware kuitenbijters, stevige klimmetjes over tracks en enkele steile afdalingen over kwistig met stenen bezaaide paadjes die gemarkeerd waren met een bordje “gevaarlijke afdaling”. Degenen die ik niet vertrouwde, deed ik te voet naar beneden. Wie mij daarover smalend bejegend krijgt een uitnodiging om mij te komen verzorgen indien ik immobiel ben door gebroken armen of benen! Ik was goed moe van het naar boven kruipen. Toen ik even halt hield, kreeg ik een schouderklopje van Phille81 die in een treintje voorbij stoof. Welke afstand ik ging rijden? De 100 en als het niet lukt de 75! Minder kon niet meer! Even paniek! Nog maar 15 km gereden en benen die al niet meer goed mee wilden! En dan wou deze pannenkoek een marathon rijden! En dan zo’n treintje zien voorbij stuiven met mannen die vooruit schijnen te komen zonder trappen! Op 18 km passeerde ik een bekende plek in de bossen, meer bepaald een diepe U-vormige put waar het paadje naar beneden en naar boven gaat. Als je tijdens het afdalen wat bij trapt, dan kan je zelfs zonder te trappen weer tot boven geraken. Dus lekker naar beneden vliegen was de boodschap! Even verder passeerden we het in de bossen gelegen Restaurant De Mechelse Bresse. Over die naam moet nagedacht zijn, want het zal wel wat te maken hebben met een Mechelse Koekoek en een Poulet de Bresse! Er is zelfs een doctor honoris causa van de unief Hasselt die zich bezig houdt met het kruisen van die twee kiekens! Koen Vanmechelen!

Na een zanderig paadje was het met twee anderen even uitkijken voor de volgende pijl. Een klimmende track en een dropke werden ons voor de wielen geworpen. Daarna ging het rechts over de keien. Aan een volgende stevige klim was het voor mij weer even te voet. Boswegen met leuke bultjes op en af brachten me na 20 km tot in een open vlakte. Daar reden we op een smal pad dat door het hoge gras aan het zicht werd onttrokken. Met overal kleurrijke veldbloemen. De bossen hier zijn een zegen, want op die open plek was het al ferm warm in de blakende zon. Aan de overkant ging het weer de bossen in. We reden er in een donker bos tussen de varens om daarna een lange zandweg in te slaan. Op 24 km moesten we onze fiets over het spoor van de railbike tillen. De paadjes die ik er voor de wielen kreeg kwamen me bekend voor. “Vos in de bossen” heeft me hier al een paar keren in zijn habitat mee op sleeptouw genomen. Leuke en snelle singletracks zorgden hier voor het amusement. Aan het stationnetje van Eisden troffen we de eerste bevoorrading op 26 km na de start. Voor de derde keer op korte tijd trof ik Frans van 3D-Cadworks op een toertocht. Deze keer in het gezelschap van een jongere bikemaat. Hij reed hier ook tijdens de tocht in juli. En hij was me na de open plek met de veldbloemen voorbijgestoken. Aan de stop lagen fruitrepen en wafels en kon je sportdrank en water drinken. Een Wringer zorgde er voor de voorraad.

Na de stop dienden zich paadjes van allerlei slag aan: bospaden, grindwegen en singletracks. Sommigen overwoekerd of door dicht begroeid gebied. Ook enkele zware beklimmingen. Omstreeks 30 km reed ik over een lange woeste singletrack pal naast een draadafsluiting. Op 32 km waarschuwde een bordje ons voor de intrede van een gebied met loslopende Highland runderen. Voorlopig kreeg ik er enkel de uitwerpselen van te zien. Sommigen voorzien van een bandenspoor door een biker die ze niet had (kunnen) ontwijken. Er volgde een mooie singletrack. Op 34,5 km kwam ik toe op een open plek met zicht op een meer, een terril en een plompe stompe kerktoren die boven de bomen uit stak. De Maasvallei. 11.00 u. Een halve kilometer verder volgde een zware klim over keien en gaf een bordje de keuze tussen “met terrils” en “zonder terrils”. We hadden dus de voet van de terril bestegen. Bij m’n eerste deelname heb ik twee van de drie terrils bezocht. Nu liet ik ze letterlijk links liggen. Ik raak er toch niet fietsend tot boven op. Vorig jaar waren er een aantal op hun bek gegaan over de houten dwarsbalkjes die glibberig waren geworden door de regen. Op de eerste terril is er bij het afdalen ook een steil paadje vol stenen dat in één lijn naar beneden gaat. Niets voor mij! Te voet naar beneden gaan is er lastig, vermits er bijna geen uitwijken mogelijk is als er iemand naar benden komt, tenzij in het hoge gras te kruipen en uw fiets naar je toe te trekken! Ik blijf er liever weg, eerder dan bikers die er al fietsend naar benden rijden in gevaar te brengen. Want stoppen in de rush neerwaarts is niet evident zonder het risico over de kop te gaan!

Van een Nederlands koppel dat me voorbij stak en ook voor “zonder” koos, vroeg de vrouw me wat een terril was! Een hoop oude steenkool! De onbruikbare inhoud van een voormalige mijn! Nederlanders schijnen dat niet te kennen! Twee jaar terug stelden twee Nederlanders me dezelfde vraag op dezelfde plaats! Die weten dat nu, want ze kozen toen voor “met”! Even verder stonden de twee stil. Een rund versperde er het pad! Een stier, ik weet het niet. Het beest droeg horens, maar ik heb nagelaten van tussen de poten te kijken! Er stond een kalf bij! Voor op de hoorns genomen te worden had ik geen schrik, wel van een eventuele stamp van de poten! Het dier behoedzaam langs achter proberen te passeren. Maar daardoor draaide het zich om. Het kalf liep een paadje naar beneden op en de stier volgde. De baan was vrij! In het zog van de Nederlanders en een jonge kerel die zijn fiets als een prof over de schouder wierp, moest ik op 36 km een houten trap op. Weer het bos in. Van 36 tot 38 km reden we over een pad langsheen het meer. Asfalt dat door de vele boomwortels opgestuwd was. Er volgde een zware klim over een pad vol stenen. Ik werd er aangesproken door een voorbijstekende biker die vroeg of ik was wie ik ben. We kwamen uit op een breed stenen pad om de tweede stop te bereiken op 40 km. In Dilsen-Stokkem aan de toegang tot de Maasvallei. Deze keer onder een tentje. De houten hut was ingenomen door een medische hulppost. Om de op de terril gevallenen der aarde te verzorgen. Er liepen veel wandelaars rond met honden in alle maten en soorten, waaronder een koddig exemplaar dat het moeilijk had om te volgen op z’n korte pootjes tussen de keien. Het aanbod hier was uitgebreid met lekkere eierkoeken en cake. Er liepen mannen rond in militaire uitrusting. Terroristen? Welk spel zij speelden blijft me een raadsel! Eén van de bikers die aan de stop stond zou ik verder tijdens m’n rit nog een aantal keren treffen.

Een brede stoffige assenweg leidde ons uit de Maasvallei naar een industrieterrein met betonwegen en een rondpunt in aanleg. Van 42 tot 44 km reden we over dit terrein om uit te komen op een drukke verkeersweg. Anderhalve kilometer over het fietspad om daarna rechtsaf het Dilserbos in te duiken over een grindpad. De automatische piloot opgezet in de bossen en achter een biker aan die iets sneller reed dan mijn tempo, maar me hier en daar opwachtte omdat hij geen pijlen zag hangen. Een memorabel ogenblik was het overschrijden van de 50 km omstreeks 12.20 u. Halverwege! Mijn gelegenheidsmakker stond te wachten aan het kruispunt van het bospad met een rijweg. Geen pijltje te bespeuren. Enkel een bordje met “gevaarlijke oversteek”! Dus vermoedelijk gewoon oversteken en weer het bos in. Inderdaad. Op 53 km moesten we onder een smal bruggetje en volgde een stevige klim over een pad vol stenen. De bomen waren er langs één kant gerooid zodat we in de blakende zon moesten puffen, mijn gelegenheidsmaat in m’n kielzog. Boven gekomen ging het naar rechts over een kiezelweg en zag ik mijn makker van de voorbije tien kilometer uit mijn leven verdwijnen. Na 56 km troffen we een lange singletrack die deel uitmaakte van het parcours van een fit-o-meter. Hier in de buurt zou ik later op de dag nog passeren. Van 57 tot 59 km reden we door de Bergervenstraat in Maaseik, dit is een assenweg in het bos waar op het einde enkele villa’s van rijke mensen verscholen liggen in het groen. Om uit te komen op de oever van een kanaal, de Zuid-Willemsvaart. Een schilderachtig plekje.

We doken echter onmiddellijk weer de bossen in om na 60 km de splitsing te treffen tussen de routes 25-40 km en 75-100-115 km in Bergerven. Klokslag 13.00 u. Er volgden paadjes op en af door de bossen. Na een stevige afdaling raasde ik letterlijk de derde stop binnen. Daar trof ik weer de jonge biker in het blauwe pak die me vanochtend was voorbijgereden. Er was nog een tiental deelnemers ter plekke, waaronder een koppel jonge mensen uit Eindhoven. Aan de gesprekken te horen kozen de meesten voor de route van 75 km, waardoor voor hen het einde in zicht kwam. Twee bikers die na mij de helling af kwamen gereden gingen voor het volle pond, voor de 115 km. Er waren fruitrepen en wafels, wie wenste kon zijn drinkbus laten vullen. Eén man zorgde er voor het aanbod. Na de stop kwam er een stevig klimmende track, bijna een soort holle weg die een meter dieper ligt dan de omgeving. Daar is het doorbijten wanneer iemand in je zog rijdt. Dat had ik ervaren tijdens de toertocht in juli. Er is immers geen kans om te laten voorbijsteken. Maar ik had geluk, want ik had deze keer niemand achter me. Zelfs de stevige wortel die aan het einde ervan ligt kon me niet uit m’n lood slaan. Het ging hier beter dan de vorige keer, zelfs boven uithijgen was niet nodig!

Kort na de stop volgde het moment van de waarheid en trof ik de splitsing tussen de routes van 75 km en van 100-115 km. Als ik voor de 75 koos zou ik dra weer bij af zijn en misschien nog kunnen genieten van enige après! Het alternatief was minstens 25 km meer en vermoedelijk weer als hekkensluiter arriveren! Een afstand van drie cijfers heeft het gewonnen van de après! En de beloning was navenant onder de vorm van een mooie en plezante lange afdaling over een singletrack door een imposant bos, tot aan een baantje waarlangs een vijver lag. Aan de voet van deze heuvel liggen de Volmolen, een oude watermolen, en de gelijknamige manege. Tot 70 km volgden gemengde paden in het bos, in open veld of langs de bosrand. Op de open plekken was het verdomd warm! Enkele leuke singletracks brachten me tot aan asfalt fietspad dat er naast een assenweg liep. De dagjesmensen op hun zondagse fietsuitstap en de mannen op hun racert zullen zich wel afgevraagd hebben waarom deze klojo op de kiezelweg reed en niet over het naastliggende biljartlaken! Kwestie van een maximaal off-road gehalte te bekomen! Omstreeks 14.00 u klokte m’n tellertje 70 km af. Van 72 tot 75 km volgden enkele woeste singletracks over bulten op en af, boomwortels inbegrepen in de prijs, afgesloten met een stevige klim en met als beloning een leuke afdaling. Wat me daar opviel waren de vele jonge eiken die hier opgeschoten waren na het rooien van hun voorouders. De plek kwam me bekend voor en de bordjes met “kogelgevaar bij rode vlag” gaven uitsluitsel. Dit was een stukje van het Glimburgerbos. Glimburger is de schuilnaam van een plaatselijke biker die de paadjes in ere houdt in zijn speeltuin te Opitter. We verlieten het bos via een track die naast een afgrond loopt. In de diepte zie je er sportvelden liggen. Ik vermoed dat deze plek een voormalige zandwinning betreft die weer door de natuur is ingenomen. Toch eigenaardig dat hier zo’n grote hoogteverschillen zijn. Vermoeidheid begon toe te slaan, want over sommige korte klimmetjes ging ik te voet.

Tot 80 km volgden vrij goed berijdbare paden, afgewisseld met singletracks in de bossen of tussen de maïsvelden. Met minder hoogteverschillen, zodat ik wat kon recupereren. We doken er de Gruitroderheide in, midden de bossen. Assenwegen en graspaadjes werden er ons deel. Op 82 km trof ik midden het bos de splitsing tussen de 100 en de 115 km. Het onderste uit de kan hoefde ik niet te hebben, dus ging het naar links de route van 100 km op. Ik schrok me een helm, een biker draagt geen hoedje, toen er een biker uit het tegenoverliggende pad kwam gevlogen. Het was de man die ik aan de tweede stop in de Maasvallei had gezien. Hij had net de extra lus van 15 km achter zich! Die eindigde waar ze begonnen was! Samen bereikten we de vierde bevoorrading aan het einde van het bospad. Ik was content van te zien dat er nog bikers zijn die van hun rit een daguitstap maken. Aan de stop trof ik Leikepeij, het brein achter de Oeterdalmarathon, in het gezelschap van een gezellige bende clubgenoten, mannen die zaten te wachten om hun deel van de route weer te ontdoen van pijlen. 15.00 u.

Samen met m’n gelegenheidsmetgezel weer op pad en hem nog twee keren bijgebeend op een plek waar er wat onduidelijkheid was over de te volgen richting. Ik trof leuke paden en tracks door het bos tot ik na 86 km De Oudsberg bereikte op de grens van Opglabbeek en Louwel (Opoeteren). Het is een natuurgebied met beschermde landduinen. Een kilometer verder trof ik een brede bruinrode kiezelweg. Daar liepen jongeren van een jeugdbeweging gepakt en gezakt rond. Hun kamp zal voorbij geweest zijn. Op 89 km bereikte ik even de bewoonde wereld, de enige plek waar de toertocht doorheen een woonkern trok. En zelfs daar moest stevig geklommen worden over het asfalt van de Nullensstraat in Opoeteren. Om daarna weer de bossen en de velden in te duiken. Ik hoorde mijn gsm bellen, maar eer ik hem uit de rugzak heb, is het meestal te laat. Het was Vos in de bossen. Hij zal zich afgevraagd hebben waar ik bleef. Omdat ik het te bellen nummer van de voicemail niet goed kon lezen heb ik gewoon snel een berichtje gestuurd om te melden dat ik nog 6 km te gaan had. Even later reed ik Opoeteren Tennis voorbij. Van op de top van een heuveltje op een bospad zag ik op 96 km beneden langs het pad een man of vijf zitten. Neen, geen deelnemers die een extra rustpauze hadden ingelast, maar mannen die zaten te wachten om de pijlen weer op te halen. Ik was de laatste geweest aan de vierde stop, wat achteraf niet zo zou blijken te zijn! Ze wisten me te zeggen dat ik nog 9 km te gaan had, dus nog meer dan dubbel zo veel als de vier die ik verwacht had! En het bleek achteraf te kloppen. Op 100 km kreeg ik nog een onmogelijke klim voor de wielen op de plaats waar ik tijdens de toertocht in juli even had staan praten met drie jonge kerels die daar met hun fiets op tocht waren. Daarna de track door het gras met een paar diepe voren. Tijdens de vorige editie was het hier alsof je door een beek reed! De laatste kilometers wogen zwaar, elk klimmetje was een beproeving en deed de moed in m’n schoenen zinken! Er kwam geen einde aan, de singletracks en paadjes bleven maar komen, ik vroeg me af waar ze ze bleven halen! Wat was ik blij dat ik na 105,5 km het voetbalveld kon op rijden!

In de kantine zat nog een leutige groep Wringers, waaronder enkelen waar ik ook vorig jaar nog bij heb staan napraten na de rit. Die mannen waren al wat boven hun theewater. Degene die nog de kans had gehad om zijn benen te laten masseren zag er het gelukkigst uit! Ik heb nog een uur bij die mannen gezeten om wat uit te blazen alvorens de lange rit naar huis aan te vatten. Ook de biker die ik aan de tweede en de vierde stop had gezien was nog ter plekke. Afkomstig uit Erpe-Mere! Deze man had een nog langere rit huiswaarts voor de boeg. Hij vermoedde dat hij me ook gezien had tijdens de Boerernbike in Opwijk van twee weken terug. Blijkbaar ook een fervent rijder. Hij vertelde me dat ik niet de laatste was, want dat er nog niet zo heel lang geleden nog rijders aan de vierde rustpost waren gepasseerd! Er kwamen inderdaad nadien nog een man en een vrouw toe die aan het einde nog verloren waren gereden. Zij hadden daardoor 125 km op hun actief! Laat toekomen heeft als nadeel dat de sfeer van de après voorbij is, maar ook zijn voordelen onder de vorm van een stuk Limburgse vlaai en een belegd broodje, overschot van het rantsoen van de medewerkers met een glas bruine er boven op. En na zo’n lange dag was iets eetbaars welgekomen. Er waren zo’n 400 bikers opgedaagd voor de marathon (75 km en meer) en ongeveer eenzelfde aantal voor de toertochten. Om halfzeven ben ik na het opladen van m’n fiets huiswaarts gereden! Van een marathon gesproken!

Een mooie dag beleefd op een plaats waar elke biker zijn hart kan ophalen in de schier eindeloze bossen. Er zal wel wat kritiek komen op het feit dat de voorraad bananen te snel uitgeput was, een inschattingsfout van de aankoper. En dat op een aantal kruispunten de bepijling aanleiding kon geven tot twijfel. De afpijling was op sommige plekken ook schaars. Men kan voor een marathon natuurlijk niet om de vijf meter een pijltje hangen. Zelf heb ik nergens gemist, soms wel eens getwijfeld. Zo reed ik naar het einde toe door een bospad, terwijl ik de evenwijdig lopende straat had moeten volgen tot aan een kapelletje. Dat weegt allemaal niet op tegen het feit dat de mensen uit Opoeteren kosten nog moeite gespaard hebben om voor de deelnemers een prachtige rit uit te zetten. Het was druk op de snelwegen huiswaarts, en dan nog wegenwerken op enkele plaatsen. Als ik bedenk dat ik bijna dezelfde afstand per fiets heb afgelegd, dan is dat toch wel een medaille waard! Mijn groeten aan de mensen uit Opoeteren en de biker uit Erpe-Mere.

Het verslag van deze marathon is ook te lezen op mtb-you!

Voor een verslag van MTB_Peter: klik hier!

13-08-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax