Toertocht (25-40-55-70 km) van het Bruski Off Road Team te Pepingen op zondag 23-09-2012.

We waren deze zondag met twee sprookjesvertellers in Pepingen en reden er elk afzonderlijk onze rit. Het verhaal van JNbike vindt u ook op de site van dit Huis van Vertrouwen, mijn relaas volgt hieronder. JNbike zal wel overal voor de optie “extreme” gekozen hebben, terwijl de versie “poessies” bedoeld was voor pannenkoeken zoals ondergetekende!

Het was op deze zondag weer vroeger opstaan dan tijdens de werkweek om niet al te laat in Pepingen te arriveren om voor mijn eerste keer deel te nemen aan de toertocht van het Bruski Off Road Team. Het is vanaf de snelweg toch nog een eindje rijden, tot voorbij Vlezenbeek, bekend van de Hoebelbike, alvorens in Pepingen te arriveren. Het is vermoedelijk tijdens de Hoebelbike dat ik de naam Pepingen al eens was tegengekomen. De weg er naartoe is al de moeite waard, alhoewel het moeilijk kruisen is op de smalle landelijke baantjes. Voor mij hing op een bepaald ogenblik dan nog een hele groep wielertoeristen. Toen ik aan de voetbalvelden arriveerde was ik al direct gerustgesteld over het vinden van een parkeerplek, want daar was een immens groot en pas geoogst maïsveld voor ter beschikking achter de terreinen. Er stonden wel niet al te veel wagens, terwijl men al vanaf een uur eerder was kunnen starten. Achteraf kreeg ik te horen dat er zo’n 720 deelnemers opdaagden. Er was regen voorspeld, dus het was zaak van op tijd te vertrekken in de hoop van droog weer toe te komen! Me ingeschreven voor de 70 km met drie bevoorradingen, maar met de gedachte van vermoedelijk de 55 km te zullen volgen, eveneens met drie bevoorradingen.

Me ingeschreven, een polsbandje met noodnummer gekregen en om 8.50 u kon ik op weg. Het ging het dorp uit langsheen een aantal servitudepaadjes tussen huizen, tuinen en kleine velden om dan een eerste steile afdaling te treffen over een weg met gladde kasseien, overgaand in een natte veldweg. Ik werd tussen de weiden over grindpaden gestuurd en op 4,5 km over een pad van houten planken. Ook enkele keren via kleine houten bruggetjes over brede beken. Slechts heel zelden stak een andere biker me voorbij, terwijl ik hier eerder een grote toeloop had verwacht. Er volgde een vochtig pad over dode bladeren doorheen een bos met Canadapopulieren, gevolgd door enkele veldwegen en smalle grassporen op en af doorheen het glooiende landschap. Terwijl ik even halt hield aan de kant kwamen er dan toch enkele groepjes bikers voorbij, waaronder twee mij niet bekende leden van Straf in Bergaf uit Opwijk. Op 8 km kreeg ik dat tweetal en anderen opnieuw te zien omwille van een agrarisch oponthoud, lees een aantal koeien die de weg overstaken om naar hun weide gebracht te worden. Met een boer en een boerin die ik in mijn leven nooit nog terug zal zien!

Na 9 km volgde aan het einde van een weidespoor de eerste splitsing waar de 25 km apart ging van de 40-55-70 km. Voor de langere afstanden ging het lekker naar beneden over een weidepaadje om te arriveren op een kwistig met fijn grind bestrooid paadje. In de verte zag ik de bekende kerktoren van Halle opdoemen. Ik werd begroet door twee voorbijrijdende Goodfellas, vermoedelijk Flaming-Jakke en Kristof Huyck die bij de Straf in Bergaffers stonden na afloop van de Hoebelbike nightride. Even verder passeerde ik na 10 km omstreeks 9.30 u AZ Sint-Maria, het ziekenhuis van Halle. Daaraan blijft een anekdote uit augustus 2009 verbonden. Sik liet verstaan dat er voor hem geen toertocht in zat omdat zijn auto in reparatie was. Ik ben hem toen gaan ophalen om mee te kunnen doen aan de Hoebelbike-dagrit in Vlezenbeek. Hij stoof er met rubber-12 vandoor, ik reed alleen. Kwam hij toch wel ernstig ten val zeker, zodat wij hem na afloop van de rit op de spoedafdeling van het ziekenhuis van Halle konden gaan ophalen!

We reden even door het centrum van Halle om via een zeer brede baan toe te komen aan een track die zich onder een grote brug (van de snelweg?) in de diepte stort en overgaat in een eerder technisch moeilijker te berijden paadje. Ik herkende de plek van andere toertochten. Vlezenbeek? Gooik? Ik meen er zelfs ooit tijdens een nachtrit te zijn gepasseerd. Dat moet geweest zijn in september 2010 tijdens een nachtrit van de politie vanuit Halle. Toen vertrokken om 21.30 u! Goed zot! En dat is bij een eenmalige uitgave gebleven! Het pad geeft uit op het jaagpad langsheen het kanaal Brussel-Charleroi. Gedurende een kilometer reden we over het betonnen jaagpad naast de blinde betonnen muren van de achterzijde van een bedrijf doorheen een desolaat landschap. Op 14 km kruisten we een smalle brug over het kanaal om te arriveren in een groezelige straat met tegen elkaar leunende oude krochten, de Malheide in Halle. Sommigen vertoonden sporen van pogingen tot enige opsmuk. Niet dat mijn eigen bescheiden optrekje een toonbeeld is van verfijning en esthetiek! Bij het aanschouwen van deze bizarre omgeving werd het me meteen duidelijk waarom Witse zo vele zondagavonden heeft nodig gehad om misdaden op te lossen, sommigen zelfs tot twee of drie keren toe! We reden er zelfs over een Berendries en die straat klom ook ferm naar boven! Bij het uitkomen van een smalle servitude schrok een automobilist die aan de kant ging voor een tegenligger zich bijna een hoedje, maar ik ben altijd alert wanneer ik een straat nader. Op die plek troffen we ter hoogte van de Kasteelbrakelsesteenweg de splitsing tussen de 55 en de 70 km. Voor de 70 km volgde hier een eerste afzonderlijke lus. Even getwijfeld en van alle bikers die toen uit het steegje kwamen koos er maar één voor de langste afstand. Op veilig gespeeld in deze onbekende streek en gekozen voor de 55 km wat achteraf een verstandige keuze bleek te zijn. Eens het hoekje om troffen we na 16 km onmiddellijk de eerste bevoorrading op een parking onder een klein tentje. De twee vrijwilligers daar hadden hun handen vol met het snijden van bananen, wafels en rozijnencakejes en het vullen van bekertjes. Ik werd er begroet door twee mij onbekende bikers, maar bij het zien van hun vestjes viel mijn eurocent. Het waren twee mannen van MTB Herfelingen die ik ontmoet had na de nightride in Vlezenbeek en die het toen hadden over het verhaaltje dat ik over hun eigen nightride van het plaatselijke Waanzinnig Weekend had geschreven. Geproefd van het aanbod in weinig hoopgevend weer: kil en met redelijk wat wind. Ik had voor het eerst sinds de zomer m’n lange broek weer aan! 10.00 u.

Snel weer op weg over een weidepaadje om na 17 km de splitsing te treffen tussen de routes van 40 km en 55-70 km. Voor de langste afstanden werden de deelnemers over een smal door boomwortels opgestuwd asfaltspoor langs een weide gestuurd. Om weer enkele straten in Halle te doorkruisen, waarvan er één ferm de hoogte in klom! Een kilometer verder volgde de eerste zware bosklim die ik aanvatte in het gezelschap van een man en een vrouw. Het was zaak van niet stil te vallen in de goed van stenen voorziene voren. De beloning kwam boven onder de vorm van een felle afdaling over een weidepaadje. Om dan weer onverbiddelijk over een zware asfaltklim gejaagd te worden, overgaand in off-road over stevige wortels op bijna 20 km van de start. Voor de als gevaarlijk gemarkeerde afdaling achteraf heb ik gepast en ben ik te voet naar beneden gewandeld. Het steile pad met dikke wortels, plotse hoogteverschillen en geulen is goed voor jonge gasten. Ook de biker voor me daalde er te voet af. De jongere knullen achter me gingen er wel voor! Opvallend was dat beneden alle aanduidingen in het Frans waren. We hadden de taalgrens overschreden. Na een asfaltbaantje werd ons een kilometer verder de keuze gelaten tussen “extreme” en “poessies”. Even de richting poessies gevolgd om de extreme te aanschouwen. De bikers werden er over enkele zeer hoge puisten in een bos gestuurd. Ik zag er een vrouw naar beneden sukkelen. Terug naar extreme, het bos in gereden en de aanzet meegedaan. Vermoedend dat ik dadelijk als een houten Pinoccio ook naar beneden zou sukkelen heb ik dan maar definitief voor “poessies” gekozen. Ik kan altijd mijn leeftijd als excuus gebruiken! Het was beter van mijn rit verder te kunnen zetten dan van naar Halle afgevoerd te moeten worden! Ik ben wel het kasseienbaantje achter de hoogste puist eens opgereden. Een prachtige plek was het daar. En mijn helm af voor de kleine jongen die wel de extreme af kwam gereden. Dat was iemand die nog een heel leven plezier aan zijn fiets gaat beleven!

Deze megabangelijke bospuisten waren de opener voor wat het koninginnenstuk was van deze toertocht. Er volgde namelijk een ferme afdaling langs smalle paden doorheen een stuk bos om beneden uit te komen in een straat die diende gekruist te worden. De omgeving trok mijn aandacht en ik ben even rechts de straat in gereden om te weten te komen waar ik me ergens bevond. Ik passeerde daarbij een oude watermolen, de Moulin Banal (de Banmolen) op het riviertje Le Hain, om even verder uit te komen op een drukkere baan aan de kerk van Braine-le-Château, Kasteelbrakel voor de Vlamingen. Een schilderachtige omgeving, zelfs bij dit sombere weer. Dit alles op luttele 23 km na de start. Een zachtjes stijgende servitude tussen velden, vanaf een kasteel tussen de bomen aan onze rechterhand, en huizen zorgde omwille van zijn lengte voor een zware klim. Om daarna vergast te worden op al even fel stijgende asfaltbaantjes door de bewoonde wereld. Het was intussen duidelijk dat de taalgrens ook samenvalt met een geografische grens. De hoogteverschillen waren nu veel meer uitgesproken dan na het begin van de rit! Er volgde een zware klim doorheen een bos om uit te komen in een soort ondiepe holle weg. Maar door het mulle zand moesten alle bikers die er toen passeerden van de fiets, hoeveel moeite ze ook probeerden te doen om overeind te blijven. Ik vermoed dat daar niemand volledig rijdend tot boven geraakt is. We arriveerden boven in een straat die luistert naar de poëtische naam Sentier Au Bouclettes. Genoteerd om later eens op kaart op te zoeken. 25,5 km na aanvang. Bijna halverwege!

De speeltuin ging definitief open met een afdaling, recht op recht, door het bos, een stevige klim over asfalt en nog een leuke afdaling in het bos over uit de kluiten gewassen bultjes en wortels. Dit alles totdat we een grote baan dienden te kruisen om een lange grasklim aan te vatten. Een biker liet me passeren, niet wetende dat hij met een pannenkoek te doen had wiens snelheid tijdens de klim zienderogen zou zakken! Eens boven ging het rechtsaf om een mooi pad te volgen dat de rand van het bos volgde om rechtsachter een prachtig vergezicht te hebben over het daarstraks doorkruiste Kasteelbrakel. Toen ik even halt hield stak de biker van daarnet me weer voorbij om na bijna 29 km samen met enkele anderen over de top in het landschap te verdwijnen. Verderop leidden servitudes en enkele asfaltstraten ons op en af door een stukje bewoonde wereld, afgesloten door een plezante afdaling over een smal asfaltpaadje, overgaand in een ruwer off-road-paadje naar een bos en natuurgebied toe.

Op deze plek doken we na bijna 31 km een kleine oase in, luisterend naar de naam Le Site Naturel de l’Ermitage. Op het grondgebied van Braine-le-Château. Met een houten terras voor een kleine vijver. Het ging de bossen in via een vrij vochtig paadje waar ik even het gezelschap kreeg van een kranige jongere dame. De echte aanzet kwam er dan onder de vorm van enkele korte maar zeer stevige klimmetjes over een bospad. Aan mij niet direct besteed, ook al omdat ik met de reservebike onderweg was die al een tijdje weigert om naar het kleinste verzet over te schakelen. Maar beter zo dan helemaal geen fiets! Ik heb ook al een tijd last van een pijnlijke knie en let daarom wat op bij het kracht zetten. Maar deze plek was wel een feest voor de rijder op zoek naar hoogtemeters. Voor mij toch niet getreurd, want verderop volgden in de bossen nog vele plezante paden met hoogteverschillen op en af die wel aan mij besteed waren. Tot 32,5 km konden we genieten van dit mooie bos. Het feest bleef duren, want tot 35 km bereed ik mooie paden en tracks door de imposante bossen. Vanaf de plek waar we de bebouwde kom van Braine-le-Château hadden verlaten, vanaf km 25, tot aan het bereiken van een grote baan op 35 km, doorkruisten we een pracht van een gebied met indrukwekkende bossen. Met onderweg ook een zeer plezante afdaling op de grens van weide en bos. Dit waren de mooiste 10 km van deze tocht.

Op het middaguur arriveerde ik in het gehuchtje Les Mélèzes wat volgens Google deel uitmaakt van de gemeente Ittre, om er een snelle afdaling over een weidepaadje voorgeschoteld te krijgen. Op 36,5 km was daar een splitsing tussen de routes van 55 km en van 70 km met een extra lusje voor de die-hards van de lange afstand. Voor mij kwam een halve kilometer verder de tweede bevoorrading (37 km) met hetzelfde aanbod als aan de eerste stop, aangevuld met door twee bevallige jongedames aangeboden Aquarius. En voor de derde keer op rij trof ik daar, na de Oeterdalmarathon en de toer van de Brandweer Leuven vanuit Heverlee, biker Danny uit Erpe-Mere. Zoals steeds op pad voor de grootste afstand! Er zijn er dus nog die elke zondag verre oorden opzoeken om zich uit te leven met de fiets. Er waren nog enkele andere bikers present. De locatie van de tweede stop was even indrukwekkend als de bossen van daarstraks, al was het op een heel andere wijze. We stonden er namelijk aan de rand van een diepe sluis met een aanzienlijk hoogteverschil. De schepen rechts leken wel speelgoedboten in de diepte. Naast de sluis stond een grote uitkijktoren. Samen met mij was er nog een andere biker die rondreed op het complex om alles van nabij te bekijken. Het geheel was afgesloten door draaipoortjes waardoor we ons met de bike dienden te wurmen. De fiets boven het hoofd uitsteken ging nog het beste. Na het tweede poortje troffen we weer een splitsing tussen de 55 en de 70 km.

Voor mij ging het rechtsaf de dieperik in, naar het kanaal toe, om naast de speelgoedboten van daarnet te rijden en dan linksaf het bos in te duiken. Er volgde een pad tussen aan de linkerkant een soort met bomen begroeide aarden wal en rechts het kanaal. Waar de aarden wal eindigde zag ik erachter een rijbaan liggen met een bordje dat de grens met de gemeente Tubize (Tubeke of Tweebeek) aangaf. Een pad voerde ons weer richting kanaal ter hoogte van een brug (40 km). Er volgde een servitude door Tubize. Daar lag evenwijdig met een straat een graspaadje dat zich met enkele bochten ook doorheen een strook bos slingerde. Ik schat de resten van een indertijd door kinderen aangelegd crossparcours boven op de boorden van de helling langs het kanaal. We werden door de bebouwde kern van Tubize gestuurd om nadien een asfaltbaantje te beklimmen richting de open ruimte, gevolgd door een smal asfalt paadje tussen de weiden tot aan een grote baan. We doorkruisten een open landelijk landschap in de richting van een eerder desolate omgeving waar een paadje in dolomiet ons langsheen de achterzijde van een aantal nieuwgebouwde roodkleurige appartementsblokken met getto-allures voerde. Na een stukje groezelig bos reden we in de richting van een spoorweg en doorkruisten we het ongezellige centrum van de gemeente. De lokale pompiers zouden hun tot op de draad versleten Belgische vlag eens mogen vervangen door een nieuwe! Het tellertje toonde 45 km. Van 46 tot 47 km verlieten we via een klim over asfalt en beton de bewoonde kern van Tubize om weer een landelijke omgeving met vergezichten te bereiken. Met als storend element de pylonen van een hoogspanningslijn. Het grauwe dorp zag er van daaruit in elk geval liefelijker uit.

Het betonbaantje leidde voorbij een witte vierkantshoeve tot aan een treinspoor dat er afgeschermd werd door een betonnen wand. Op 48,5 km werd daar weer de keuze gelaten tussen de opties “extreme” links en “poessies” rechts. Een groepje van vier pleegde er overleg. “Ik kom er voor uit om voor poessies te kiezen”, zei ik. Het groepje splitste zich in twee keer twee rijders voor elke kant. De optie “extreme” bleek te bestaan uit een smal paadje vlak naast de betonnen muur, langzaam de hoogte in, om dan inderdaad op een steil stukje helling weer naar de voet van een spoorwegbrug toe te dalen. Met verderop ook de optie “extreme” over een aantal zavelhopen onder de brug. Een asfalt baantje voerde ons voorbij enkele stokoude gebouwen tussen grasvelden. Mijn aandacht werd getrokken door een oude metalen constructie naast een oude hoeve in de verte, wat bij nader toezien een heiligenbeeld bleek te zijn op een soort van metalen sokkel. Het schilderachtige dorpscentrum was in schril contrast met de desolate entree. Rond de kerk was een mooie tuin aangelegd. Even rondgereden om te achterhalen waar ik me bevond. Het bleek om Saintes te gaan. Nog nooit van gehoord! Een wegwijzer in de buurt van de kerk verwees naar het beeld van daarnet, zijnde Sainte Renelde. Even opgezocht. Sint-Renelde is de Nederlandstalige naam van Saintes, een deelgemeente van Tubize. Een bedevaartplaats omwille van het reliekschrijn van de heilige Reinildis. Waarmee het raadsel van het bizarre beeld opgelost is! Zonder Scherpenheuveltoestanden! Rond de kerk een aantal volkse cafeetjes. Intussen toonde mijn tellertje 51 km, het einde kwam in zicht! Althans, dat dacht ik!

Na de oversteek van een grote baan naar een weide toe, kwamen alle routes weer samen. Het ging er een paadje af doorheen een maïsveld tot aan en langsheen een spoorlijn. Om even verder tot mijn verbazing op 53 km nog een derde bevoorrading te treffen. De drie dames achter de bevoorradingstafel stonden daar allerminst tegen hun zin, geassisteerd door een man die in de weer was achter de bestelwagen. Nog een babbeltje gemaakt met nog een tweede man van de organiserende club die benieuwd was naar de reacties van de bikers en hun goedvinden van het parcours. Mij kon vooral het stuk rond de 30 km bekoren, vanaf l’Hermitage, zowel wat parcours als omgeving betrof. Van hem vernam ik dat er 720 deelnemers waren en daar was hij tevreden over, zeker gezien het twijfelachtige weer. Omdat de kans groot was dat ik weer tot de laatsten behoorde, werd met de opruim begonnen. Toch kwamen er nog twee jonge kerels toe, één uit Leuven en één uit Hasselt die in Leuven woonde. Ik vermoed studenten of ex-studenten die in Leuven zijn blijven hangen. We zouden nog een 8 km voor de boeg hebben volgens de mensen ter plekke! Maar eerder vlak.

Weer op pad, de spoorweg over om een hobbelig graspad naast een maïsveld te bereiken, waarover de man aan de stop het gehad had. Via een asfaltbaantje werden we een private oprit in gestuurd met achter het huis een soort bizar nieuw huis in aanbouw en een rommelnest van jewelste. Sommige mensen kunnen rondom hun territorium nogal wat brol verzamelen! Het containerpark op de Luchtbal in Antwerpen ziet er fraaier uit! Een landelijk graspaadje bracht me na 56 km weer tot in straten van Pepingen en het door rioleringswerken geteisterde Bellingen (Pepingen) waar een auto zich vast reed. Een servitude bracht me langs nog meer rommelige lange achtertuinen tot aan de kerk van Bellingen. Asfalt en grove beton tot in het open veld van waaruit men zicht had op vijf kerktorens van de omliggende gehuchten, enkele gsm-masten en een opstijgend vliegtuig. Er woei een onaangename koude wind. Gelukkig was het tot hiertoe, ondanks de grijze hemel, op een paar druppels na droog gebleven. 59 km. Een servitude leidde me langsheen tuinen met tot mijn verbazing een soort zitbank die deel scheen uit te maken van een oefening van de plaatselijke fitometer! Geplaatst in een uitsparing tussen tuinen vol geiten en schapen! Alsof ik in een uitzending van dieren in nesten was gestapt! Een bank om sit-ups te doen tussen de schapenkeutels! De ene biker die me met een groet passeerde zal zich wel afgevraagd hebben waarom ik zo bedenkelijk naar dat bankje stond te kijken! Enfin, toen ik het hoekje om reed was ik weer aan de voetbalvelden! Met 60 km op het tellertje.

Toen maakte ik de vergissing van mijn leven! Eerst mijn sporttas opgehaald en een deugddoende warme douche genomen! Om dan tot mijn afgrijzen te moeten vaststellen dat het hamburgerkraam van Jos en Nina dat voor de kantine had postgevat intussen het luik gesloten had! Hoe lomp toch van niet eerst aan mijn inwendige mens gedacht te hebben alvorens mijn uitwendige te wassen! Een reden te meer om op 11 november bij de Dworpse Bikers in Huizingen te gaan rijden. Daar staat dat kraam ook, aldus de affiche in de kantine! Ik herinner me inderdaad van daar vorig jaar een hamburger verslonden te hebben, en een broodje braadworst als surplus! Uitzonderlijk in het gezelschap van meerdere clubgenoten. Nog twee drankjes genoten terwijl de renners op tv zich afbeulden met het oog op het wereldkampioenschap. Achteraf vernomen dat Philippe Gilbert de nieuwe kampioen werd. Het stof van het maïsveld had zich op mijn auto vermengd met de schaarse regendruppels die er gevallen waren. Toen ik mijn fiets stond op te laden stonden er nog slechts vier auto’s op het veld. Ik ben als voorlaatste weggereden, een wagen met Duitse nummerplaat achterlatend. Het bleek toch een eind rijden! Ik was blij dat ik weer thuis was! Bij hevige wind mijn fiets nog gekuist en net op tijd binnen voor een onweer losbarstte.

Het was een speciale toer daar in Pepingen met een aanzet in landelijk gebied, de doortocht van enkele drukkere woonkernen, een bijzondere kennismaking met Braine-le-Château en Saintes met de indrukwekkende bossen en een slot doorheen een eerder desolaat gebied met redelijk wat asfalt. Niet dat ik daar boos voor was, want het middengedeelte in Waals-Brabant was vermoeiend genoeg. Een paar uitdagingen voor de durvers met poessie-alternatieven voor wie minder risico wenst te nemen op nekbreuk! Er is een deelnemer die 1028 hoogtemeters registreerde op de 55 km en een biker die ook 60 km opmat! Een pittig tochtje dus!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!