Toertocht (15-25-35-55 km) van Club VTT Awenne te Awenne op 15-08-2012.

Voor deze keer de mooie toertocht te Schulen Herk-de-Stad links laten liggen om eens kennis te maken met een rit verder van huis. Een hele onderneming, want Awenne, deelgemeente van Saint-Hubert, ligt op 180 km van de voordeur en breekt daarmee het record van de langste verplaatsing voor een toertocht op zich! Ik heb met Pinksteren wel een weekend in de streek doorgebracht en toen de toertocht van Libin gereden, wat daar niet ver vandaan is. Om halvijf opgestaan, en om zes uur met een klein hartje vertrokken. Want uit het verslag van vorig jaar kon ik opmaken dat deze tocht geen makkie zou worden. Rustig naar ginder gereden. Ondanks het vroege uur was ik niet de enige die al onderweg was. De afrit die ik diende te nemen was natuurlijk afgesloten omwille van werken, maar om even over achten was ik ter plekke. De inschrijving was in een klein zaaltje van de Cercle des Sabotiers, met een podium achter een oud gordijn, alles zeer gemoedelijk en kleinschalig. Er was zelfs koffie voor de liefhebbers, kopjes en een thermos stonden klaar. De inschrijvingsformulieren waren in twee talen opgesteld, zelfs hier in de provincie Luxemburg. Ik heb er trouwens meer Nederlands dan Frans horen praten! Vijf euro voor een rit van 55 km die volgens de formuliertjes eerder tegen de 60 km aan zou zitten. Wie wenste kon er een Ardeense schotel bestellen voor na de rit tegen de schappelijke prijs van 8 euro. Omdat ik niet wist hoe ik het er hier van af zou brengen heb ik dat niet gedaan. Om 8.30 u kon ik in het zog van enkele Franstaligen vertrekken, benieuwd hoe ik het er van af zou brengen!

Het ging vanaf de Cercle des Sabotiers recht de straat over om tussen twee huizen een servitudenpaadje in te rijden. Dat slingerde zich met enkele haakse bochten achter huizen en naast tuinen om uit te komen in een fris groen grasveld dat we over moesten. Ik reed er in het zog van een traagrijdende jonge knul die ik nog ettelijke keren zou tegenkomen wanneer hij puffend aan de kant zat. Die had het soms zwaar en aan zijn gezicht te zien had hij het niet naar zijn zin! Misschien op sleeptouw genomen door meer geoefende vrienden? Daarna ging het naar beneden over een pad vol keien en doken we na 1,5 km het bos in ter hoogte van een Mariagrot. Het beeld stond er onder een overhangende rots. Tot 3 km volgde een prachtig pad doorheen het bos langsheen een riviertje, op en af over bultjes en wortels. Dit kon als opener wel tellen! Er volgde honderd meter asfalt en een weidepaadje dat naar boven klom. Dan was het omstreeks 4 km even zoeken in het bos. De kalkpijlen op de grond stuurden iedereen over een smal pad op de flank van een helling en waarover een aantal omgevallen bomen lagen. Even voor mij ontstond een samenscholing van bikers die niet meer wisten waar naartoe. Sommigen kwamen op hun stappen terug, anderen liepen tussen de bomen de helling af. Ik ben teruggekeerd en samen met anderen naar beneden gewandeld over een steile helling over iets wat een pad kon voorstellen. Dan rechts een bosweg op en even later kwamen we uit op een asfaltbaantje waar weer gekalkte pijlen te vinden waren. Het te volgen traject was uitgezet door middel van pijlen in kalk uitgestrooid op de grond, dwarse strepen voor paadjes waarvan het de bedoeling was dat je ze gewoon passeerde en blauwe opgehangen pijlen.

Van 5 tot 6 km volgde een zachte, maar lange en dus vermoeiende bosklim door een mooi beukenbos over een breed pad met hier en daar een vochtige strook. Iedereen reed hier tegen een traag tempo naar boven. Naar het einde toe was er een bocht naar links en volgde een laatste steiler stuk naar boven. Net voor de bocht kwam me een biker voorbij die zijn tocht aflegde met één been! Ik heb al bikers gezien met een prothese, hier vlak over de grens in Nederland is er zo iemand, maar nog nooit met één been! Zijn enige been moest ferm trappen om de aanloop naar boven te nemen. Op zijn broek stonden de letters DZM, het logo van De Zwette Maanen, een club uit Aalst. Hij haalde de klim niet en werd door twee anderen die daar net reden tussen hen in op sleeptouw genomen. Er ging dan toch iets fout, waardoor het trio ten val kwam. Die mens kan natuurlijk niet afstappen en moet zijn fiets als tweede been gebruiken! Respect voor zo’n moedige kerel! Eens boven reden we door het groene gras over een open hoogvlakte met overal bossen rondom. Een blauwe lucht en een stralende zon op deze prachtige ochtend! De jonge kerel achter wie ik was vertrokken zag er niet happy uit! Hij zal het te zwaar gevonden hebben!

Er volgde een zacht klimmend betonbaantje waar ik net zoals de anderen rustig naar boven fietste om daarna een keienpad in het bos op te gaan. Daar werd ik voorbijgestoken door een snel rijdende Erika’s Baaiker die verderop stil hield en zich omdraaide om enkele foto’s te maken. Daar zou ik dus ergens op moeten staan! Direct daarna volgde na 9 km de splitsing waar de route van 60 km zich losmaakte van de rest. Met de gedachte dat ik na een autorit van 180 km het aan mezelf verplicht was om voluit te gaan, rechtdoor de richting van de langste route opgegaan. Er volgde een ferme klim over een assenweg. Niet de helling maakte deze zwaar, maar wel de lengte ervan. Het laatste stuk heb ik dan ook al wandelend gedaan. En ik was niet de enige! Intussen was het al bijna 9.45 u, dus het zag er naar uit dat het een lange rit ging worden vandaag! Het vijftal bikers dat met mij de richting van de 60 was uitgegaan verdween uit het zicht. Vanaf de brede assenweg ging het over een smaller bospad vol stenen verder zacht klimmend tussen de dennenbomen. Op een bepaald moment moest ik dan het pad verlaten en naar links gewoon tussen de bomen over de begroeiing rijden om een ander pad, evenwijdig met dat wat ik bereden had, te bereiken. Daar ging het dan terug in de richting van waaruit we kwamen. Deze keer naar beneden over een smal spoor in een soort van brandgang waar ondergrondse leidingen in het bos getrokken waren, te zien aan de plakkaatjes en palen die hier en daar stonden. Hier en daar waren wat oude plassen en modderplekken te vermijden. De afdaling duurde een tijdje, zodat de kilometers zonder veel moeite opliepen! De lage takken zwiepten hier en daar wel in uw gezicht, maar de omgeving was om van te snoepen. Ik reed er volledig alleen, geen andere bikers meer te zien. Op 13 km was ik beneden.

Op 14 km kwam ik weer uit het bos tevoorschijn en ging het even klimmend en dalend over asfalt om daarna gedurende twee kilometer mooie veldwegen te treffen tussen glooiende weiden waar de koeien zich tegoed deden aan het malse gras. Een groepje van drie en een biker alleen staken me voorbij. Dit stukje van het traject eindigde met een leuke afdaling over een veldweg die uitgaf in een bos. Het groepje van drie stond even verderop stil. De twee jonge gasten moedigden het meisje aan om er door het riviertje te rijden, maar ze stapte toch af. Dus kon ik me niet laten kennen en moest het risico van een paar natte schoenen er bij nemen. De verfrissing van het opspattende water was welkom, vermits het intussen al behoorlijk warm was geworden, zeker buiten de bossen. We arriveerden aan een asfalt baantje ter hoogte van een bord dat verwees naar Fourneau Saint-Michel, dit is een domein dat drie musea herbergt en gelegen is in een prachtige omgeving. De baan over en links het bos weer in. Van 16 tot 17 km volgde er een lange zware beklimming in het bos die ik gelukkig al fietsend tot een goed einde kon brengen, maar wel door onderweg twee keren even te stoppen om bij te komen. Naar het einde ervan toe kwamen we uit het bos tevoorschijn en doorheen laag struikgewas in een blakende zon bereikten we op 19 km de eerste bevoorrading. De twee mannen die daar stonden hadden op hun kleine tafeltje de handen vol met het uitgieten van drinken en het snijden van partjes appelsienen en cake. Er was daar nog wat beweging van bikers, zonder dat het een grote troep betrof. Zo stond er een delegatie van negen Copains, een mountainbikeclub uit Middelkerke. 10.55 u.

Na de stop ging het een paadje tussen de weiden in en zacht klimmend tussen struikgewas naar boven. Beneden kon je het tentje van de bevoorrading zien staan en het gepraat van de bikers droeg tot boven. Tot aan de eerste stop had ik geen enkel gebouw, huis of boerderij zien staan! Overal alles stil en rustig! Na het klimmetje ging de route van 60 km weer haar eigen richting uit. Terwijl de bikers van de andere afstanden nog wat verder moesten klimmen kreeg ik een plezante afdaling over een assenweg voor de wielen. Gevolgd door nog een afdaling over een pad op de grens tussen een bos en weiden. Ik dook naar beneden het bos in over een smal paadje met wortels dat beneden uitkwam aan een riviertje waar een bord naast een houten brugje me leerde dat ik mij aan het begin van het Pad van de Goffe bevond alwaar men langsheen het riviertje de Masblette kon genieten van een geluidsspektakel van vogelgefluit en murmelend water. Een schilderachtig plekje na 20 km rijden in dit paradijs. Terwijl ik er even halt hield zag ik de eerste twee Copains naar beneden komen gereden. We verlieten het riviertje om tussen de bomen door uit te komen op een kiezelweg tussen netjes gemaaide grasvelden. Er liepen daar redelijk wat wandelaars rond en er stond een speeltuig voor kinderen. Ik veronderstel dat we er door het domein Fourneau Saint-Michel reden. Van de assenweg ging het weer de bossen in en volgde tot 22,5 km een zachte klim over een breed pad. Hier en daar diende een modderstrook ontweken te worden en er hingen bordjes van een vaste blauwe route. Er staken me weer een paar Copains voorbij.

Een knap bospad voerde me op en af over rotsige stenen waarbij enkele keren door een beekje diende gereden te worden. Om dan een ferme helling te zien opduiken over een zeer smalle track, recht naar boven, tussen struiken en veldbloemen. Met veel moed er aan begonnen. Er scheen geen einde aan te komen en op een bepaald moment was het vat af, zodat ik de rest te voet heb gedaan. Boven kwamen we uit onder enkele bomen. Er kwam een groep wandelaars naar beneden, terwijl er achter me dan toch een moedige kerel nog fietsend tot helemaal boven geraakte. Eens boven kregen we enkele nieuwere huizen te zien in een nette straat en klommen we verder over een stukje asfalt in het dorpje Nasogne. De rest van de Copains stak me voorbij en eens boven stonden ze allemaal onder een boom te wachten. Zo kon ik ze tellen. Het waren er negen. En er waren er ook nog enkele anderen op pad. Na nog een stukje asfalt ging het naar rechts over een weidepaadje op een hoogvlakte. Daar was het al goed heet. Rondom zag je overal dennenbossen. Mooi!

Op 27 km doken we weer de bossen in en volgde een megabangelijke lange afdaling over een prachtig paadje met hier en daar ferme steile stukjes. Het bospad ging over in een uitgehold paadje dat een halve meter dieper lag dan de omgeving. Door deze lange afdaling kon het tellertje even lekker kilometers maken zonder moeite. Dan ging het een stukje tussen een bomenrij en een prikkeldraad waar het even uitkijken was voor wortels. De ondergrond van het bos was hier begroeid met mooie bloemen. Het tellertje klokte 27,5 km af op de middag. Een kilometer daarna reed ik voorbij het kerkje van en een stukje door de dorpskern van Masbourg, gelegen op 4 km van het misschien meer bekende Mormont. Een eerst zachtjes en daarna steiler klimmende veldweg, omzoomd door struiken en bloemen, bracht me op 30 km naar een bos op de berg Melaimont (240 m) waar we op een kruispunt van boswegen in de richting van Grupont gestuurd werden. Het rook er sterk naar dennengeur en die kwam beslist niet uit een flesje! Een mooi grindpad, dat evenwijdig liep met een spoorweg, bracht me daarna door bos en groen tot aan het kerkhof van Grupont (Tellin), net buiten het centrum. 32 km.

Naar links werd ik naar boven gejaagd over een asfaltbaantje in de richting van een bos. Eens tussen de bomen ging het dan via een poort een parkdomein in over weinig gebruikte paden om boven uit te komen aan enkele grote gebouwen van een gîte. Daar troffen we na 33 km de tweede bevoorrading, opgesteld in de poort van een grote schuur. De mensen die voor de bevoorrading zorgden waren uitgeweken Vlamingen en de vijf bikers die er nog arriveerden spraken ook Nederlands! Sommigen waren goed moe, want vroegen of het mogelijk was van op een kortere route over te schakelen. Dat kon, want alle afstanden passeerden deze stop. Bananen, appelsienen, rozijnen en chocolade stonden er op het menu. En water met grenadine om te drinken. 12.30 u.

Na een korte rust verliet ik voor de anderen het terrein van de gîte om via de achterkant een zacht klimmende veldweg tussen bos en weide te treffen, gevolgd door een pad in het bos en overgaand in een zacht klimmende, maar lange track doorheen een mooi en groot beukenbos. De lengte van de track maakte de klim zwaar. De hemel was intussen meer bewolkt, de felle zon van daarstraks verdwenen. De mannen van aan de stop staken me voorbij. Op een plek die Au Bois de Machi (390 m) heet, trof ik de splitsing tussen de verschillende afstanden. Voor de 25 km ging het rechtdoor, de andere routes moesten rechtsomkeer maken. De meest afgepeigerde van aan de bevoorrading kwam daar ook net toe. Hij had al een tijdje niet meer gereden, zijn maten hadden hem warm gemaakt voor deze rit en hij besloot van verder de 25 km te volgen. Dan moest hij in ieder geval nog minder ver rijden dan wanneer hij de langste route zou blijven volgen. Zelf was ik blij voor de langste route gekozen te hebben, zo niet was er al een einde gekomen aan de tocht. Ik had toch tijd genoeg en ik was nog niet moe. 36 km en 13.05 u.

Er volgde een twee kilometer lange leuke afdaling over een rotspad in de bossen, waar ik twee meisjes voorbijstak die met de rugzak op trektocht waren. Toen ik het pijltje naar rechts zag staan, vielen mijn ogen bijna uit hun kassen. Nog eens gekeken! Ja, het klopte! Er gaapte me een onmogelijk steile helling over keien aan! Daar moest ik niet al rijdend aan beginnen, zeker niet na 38 km in zo’n streek. Al goed dat ik daarnet geen show had verkocht bij het voorbijsteken van de twee meisjes, want hier kon ik te poot naar boven! Om daarna verder te rijden over een brede bosweg waar nog veel takken lagen omdat hier nog niet zo heel lang geleden bomen gerooid waren. Tot 39 km volgde een afdaling doorheen de bossen waarbij we nog eens door een beekje dienden te rijden om uit te komen op een grote baan. Bij het naar huis rijden zou ik deze baan met de auto passeren en de pijltjes nog eens te zien krijgen! Via deze baan bereikten we het dorpje Grupont op 40,5 km.

Net voor een brug moesten we naar links een bospad in. Dat was zo steil dat het voor mij even te voet was. Gelukkig was het kort van duur. Van tussen de bomen kwamen we in het gras terecht en ging het een straat van Grupont in. Even verder naar rechts een graspaadje in. Daar stond een grote moderne open kapel met een Mariabeeld. Toepasselijk voor de dag van Maria Hemelvaart. Het gras rondom was netjes gemaaid, evenals in het paadje dat we op werden gestuurd richting de bossen. In het bos reden we op een breed pad naast een diepte met een bijna verticale wand. Beneden stroomde een riviertje. Op dat pad trof ik na 42 km de splitsing tussen de routes van 38 km en van 60 km. Voor mij ging het verder op het bospad, zachtjes dalend tot op de hoogte van het riviertje en dan weer zacht naar boven klimmend. Met weer een bijna verticale afgrond. Uiteindelijk reed ik weer op het niveau van het riviertje tot aan een plek waar er zich een meertje had gevormd, ter hoogte van een bruggetje dat leidde naar een privé eigendom. Een Nederlander speelde er met zijn twee honden in het water, terwijl zijn vrouw foto’s maakte. 44 km en 13.55 u.

Daarna was het weer even naar boven klimmen over een brede kiezelweg om het volgende bos te bereiken. Daar voerde een pracht van een smal bospad op de zijflank van een helling me gedurende zeker een dikke kilometer naast een riviertje. Op diverse plaatsen waren houten bruggetjes uit boomstammen gemaakt om de beekjes te kruisen die uit de smalle kloven in de helling naar beneden kwamen. Verderop liep het paadje langs een afgrond, maakte er een paar haakse bochten en passeerde een diep uitgesneden kloof waar je recht in kon kijken. Het was een belevenis om met de bike door dit schitterende gebied te rijden. Eén van de mooiste stukjes van de toertocht. Het deed me denken aan de wandeltochten in Duitsland vroeger. Tot 46 km konden we genieten van de doortocht van een prachtig bos. Een rijbaan over om te eindigen met een voor mij onmogelijke klim. Beneden in de diepte lag een picknickplaats aan een grote houten hut. Het pad vervolgde zijn weg naast een diepe beek waarvan de oevers door stenen muurtjes versterkt waren. We reden er weer eventjes evenwijdig met de spoorweg. Aan een splitsing zag ik geen pijlen hangen, maar mijn gok van gewoon rechtdoor te blijven rijden tussen de lage struiken bleek de juiste te zijn. Ik kwam weer uit het groen tevoorschijn ter hoogte van een stenen brugje op een schilderachtig plekje, een kruispunt van wegen in het bos. Daar trof ik weer kalksporen op de grond. 47 km en 14.20 u. Een bospad bracht me verder tot aan de derde bevoorrading op 48 km na de start.

De derde stop stond onder een tentje dat op een kleine houten steiger met tafel en zitbank boven een meer stond opgesteld. Met overal bossen rondom die in de vijver weerspiegeld werden. Een prachtige plek om te vertoeven. Het water, de bomen, de blauwe lucht en prachtig weer. Deze dag kon niet meer stuk. Een man, drie vrouwen en even zo veel kleine kinderen zorgden er voor de knabbeltjes en het drinken. Er liep ook een kleine hond rond. En ook hier deed de man moeite om mij in het Nederlands te woord te staan! Ik krijg hoe langer hoe meer de indruk dat de aversie tegen Vlamingen geen probleem is van Wallonië, maar enkel van de francofone Brusselaars! En dan vooral diegenen met een dikke nek. Mij even op de bank gezet om wat te eten en te rusten. Ik vroeg aan de man of het nog zwaar was en of er nog veel diende geklommen te worden. Want ik begon moe te worden. Hij sprak van nog een kilometer of dertien met enkel in het begin nog klimwerk.

Dat begin omvatte toch wel enkele kilometers! Gedurende één kilometer ging het langzaam klimmend naar boven over een breed pad vol stenen. Langs de linkerkant waren de bomen gerooid zodat ik niet in de schaduw kon rijden. Dan ging het linksaf in de blakende zon over een voor mij onmogelijk steile klim richting Mormont. Te voet naar boven kruipen was de boodschap. Omdat de bomen er gerooid waren had je in de diepte een mooi zicht over het pad waarlangs je naar boven was gereden. Tussen de jong opgeschoten berkenboompjes stonden kleine dennen en langsheen het pad stond de heide in volle bloei. Tot 50 km ging het dan weer minder steil klimmend over een kiezelpad doorheen de bossen. Ik kreeg het zwaar te verduren! De klimmetjes waren niet steil, maar mijn pijp was op de laatste bevoorrading uitgegaan! Af en toe stoppen en rusten of stappen was de boodschap. 15.00 u en 51 km. Na een bospad en een asfaltbaantje in minder dichte loofbossen kwam ik na 52 km toe op de plek waar de route van 38 km zich vanuit een wegje links weer bij de lange afstand voegde. Daar ging het een smal en zacht klimmend bospad in dat weer overging in een bredere weg vol keien. Het was er stil en rustig, geen mens te zien. Intussen was er wel meer wind dan vanochtend zodat ik nog een extra tegenstander te bekampen kreeg.

Ik kreeg het hoe langer hoe zwaarder zodat ik even gestopt ben om een gel te eten en mij vol te proppen met een paar stukken druivensuiker! Anders was ik misschien voor donker nog niet binnen! Het had niet gehoeven! Eens het keienpad ten einde kwam ik beneden toe aan een grote baan waarlangs ik vanochtend naar Awenne gereden was. Op de grond maande een grote pijl met de vermeldingen “retour 60 km 38 km” in koeien van letters me aan om over te steken. Het nadarhekken met “deviation” stond er nog, de linten waren al opgeruimd. Het verkeersbord leerde me dat Awenne nog 2 km verwijderd lag. Tenzij er hier nog een lusje te rijden was, zou ik dus snel weer bij af zijn. Er was geen lusje meer en het asfaltbaantje bracht me door de bossen en voorbij m’n geparkeerde auto linea recta weer tot de plaats waar ik vanochtend was vertrokken. Op m’n tellertje stonden 56 km. Toen ik toekwam zag ik een bestelwagen van Pijnen Race uit het Nederlandse Hoogerheide wegrijden! Dat is op een boogscheut van mijn voordeur en de club van de eenbenige rijder waar ik het over had! De wereld is klein!

Op straat lagen twee tuinslangen als bikewash. Fiets afgespoten en rijder wat opgefrist met een nat washandje. Op het terras voor de Cercle des Sabotiers had ik al direct aanspraak bij de Vlamingen die er nog zaten. Een man uit Sint-Niklaas en mensen uit het Antwerpse. Deze laatsten moeten wel habitués zijn, want van één van de mannen was het zijn moeder die aan de tweede stop mee voor alles zorgde. Nog een uurtje uitgerust bij een drankje, geen zin om al op te stappen. Onder een afdak en achter een plastiek zeil was een doucheruimte geïmproviseerd. Primitief, maar effectief en met lekker warm water. Na het opladen van m’n bike ben ik omstreeks 17.00 u weer naar huis gereden door een streek waar de mensen op een zonnige dag nog op straat aan hun voordeur zitten. Slechts op één plek was er in Luxemburg wat file door wegenwerken. En tot op de ring van Brussel heb ik in het zog gereden van een auto, beladen met drie bikes en een grote sticker van de Copains Middelkerke. Dat waren dus vast mensen die ik tijdens mijn rit had gezien.

Een prachtige rit daar in Awenne doorheen de mooiste bossen van Wallonië. Zwaar voor mij, maar toch doenbaar. Ik maak er geen probleem van om te lopen op de plaatsen waar ik niet naar boven raak en als je 180 km moet autorijden hoef je de toer ook niet snel af te haspelen, maar kijk je rond naar het moois dat de streek te bieden heeft. Ik heb er dus ruim de tijd voor genomen. Duidelijke afpijling met opgehangen pijlen, kalkpijlen en aanwijzingen op de grond en kalklijnen voor wegen die je niet in mocht rijden. Drie bevoorradingen zoals op de meeste tochten met fruit, koeken, cake, rozijnen en chocolade. Een charmante, kleinschalige organisatie die niet mikt op een grote massa, want aan de tweede stop hoorde ik dat men ongeveer 250 deelnemers had en men op maximaal 300 rekent om doenbaar te blijven. Warm aanbevolen.

Gemakkelijk te combineren met een week gezinsvakantie met in de nabijheid een grote camping waar men tenten, chalets of caravans kan huren, overnachting in een gîte is mogelijk en de nabijheid van wandelwegen en vaste routes. Een bezoek aan Le Fourneau Saint-Michel en een wandeling langsheen de Masblette zullen ook wel de moeite waard zijn. Ook te combineren met de avondrit in het nabije Arville (dit jaar op vrijdag 17/08/2012).

Nuttige links:

Camping Parc La Clusure van de ANWB

Overnachting in een gîte, mail naar: gîte.awenne1@base.be

Vakantiewoningen nabij Saint-Hubert

Domaine Le Fourneau Saint-Michel

Mountainbiketocht vanaf Le Fourneau Saint-Michel tussen de Masblette en de Lhomme

Foto’s van Erika’s Baaikers: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you!

Toertocht te Awenne op 15-08-12 door Spiermassa (deel 1)



Toertocht te Awenne op 15-08-12 door Spiermassa (deel 2)



Toertocht te Awenne op 15-08-12 door Spiermassa (deel 3)