We werden het centrum uitgeleid via een uiterst smalle servitude met enkele haakse bochten achter huizen en tussen tuinen. Daar kreeg ik al direct een aantal bikers achter me aan, waaronder de hele kudde Herders. Een dame in fluojasje hielp ons ter hoogte van de kerk de baan over. Dan ging het over een pad door de weiden om te arriveren op een asfaltbaantje, gevolgd door een keienpad. Op 4 km na de start trof ik een mooi weidepad waar het langzaam afdalen was. Om nadien een lekker snelle afdaling over een asfaltbaantje met enkele bochtjes te treffen en af te slaan in een afdaling over een volgend smal pad door de weiden. Na 6 km reed ik voorbij de kerk van Schorisse-Maarkedal. En dat verklaart meteen de grote delegatie Herders wiens jaarlijkse Herdermarathon als uitvalsbasis Maarkedal heeft. Na de oversteek van het dorpsplein volgde al direct een anderhalve kilometer lange zware klim over een weidepaadje en asfalt. Om dan een snelle afdaling te treffen over asfalt in een soort van holle weg in een mooie omgeving met bomen op de zijflanken. Intussen was het 21.00 u geworden. Twee jonge kerels die hun bike en wielen versierd hadden met gekleurde lichtjes reden me voorbij. Vanuit de velden bemerkte ik in de verte blauwe zwaailichten! Toch geen biker aangereden? Neen, er stond daar een politieman om de bikers veilig een grotere baan over te helpen, ook al was het er niet meer al te druk van verkeer.

Wat we dan voor de wielen kregen betrof een afwisseling van asfaltbaantjes en tracks door de weiden op en af. We kwamen op één van die weidepaadjes voorbij een plek waar op twee plaatsen in een afdaling een aantal gevaarlijke obstakels, lees paaltjes, goed gemarkeerd waren met linten en reflectoren om ongelukken te vermijden. Die reflectoren waren telkens goed te zien met m’n helmlamp. Kort nadat we er voorbij waren, troffen we na 11 km de splitsing tussen de routes van 25 km en van 35 km. Gekozen voor de langste afstand om al direct geconfronteerd te worden met een dikke kilometer lange zware klim over asfalt. Weidepaadjes en asfaltbaantjes voerden me langsheen oude hoeven en kapelletjes in en schilderachtige omgeving. De vergezichten beperkten zich tot het zien van de lichtjes van de dorpen die er in het glooiende landschap gelegen zijn. We reden door een straat die “Doorn” heet en dienden af te slaan in een paadje tussen de weiden. Even verderop werd elke biker door een bord verplicht van af te stappen op een plek waar de volgende weide een heel stuk lager lag en een steil soort, door erosie aangetast, trapje diende afgedaald te worden. Er reden twee bikers voorbij waarvan één op de plaats van de bidonhouder een blauw licht meevoerde. Misschien een lamp in een blauwe drinkbus gestoken? Het was toen 21.40 u en ik had er 15 km op zitten. Op 17 km bemerkte ik pijltjes van een vaste route en diende ik, rijdend op een veldweg, een straat te kruisen die luisterde naar een Franstalige naam. Blijkbaar hadden we de taalgrens gekruist en reden we even in Ellezelles. Tuinkaarsen markeerden er de hoeken van het kruispunt. We reden opnieuw het grondgebied van Schorisse op en van dan af kregen we meer off-road en paden voor de wielen geworpen. Brede paden, smalle paadjes, op en af, alles passeerde de revue. Hier en daar reden we ook doorheen een stukje bos of langs paden die door bomen omzoomd waren, zoals een off-road-pad dat Boekzitting heette en gelegen was in Ronse. Om 22.00 u na 20 km.

We arriveerden weer even in de bewoonde wereld en reden over het grote plein voor de kerk van Louise-Marie, een gehucht op de grens van Ronse en Maarkedal. Een groot bord aan de kerk trok de aandacht op wandelingen door het plaatselijke Muziekbos. Dat bos heb ik wel eens zien vermelden in berichten van bikers op de fora. Als er al niet elders ook Muziekbossen zouden zijn! De kerk stond in de steigers voor herstellingen. Vanaf Louise-Marie werden we over een smal pad langsheen weiden gevoerd. Het liep er vlak naast een diepe greppel met rechts prikkeldraad en links hier en daar dikke bomen. Bij momenten staken er ook heel wat stenen in de grond. Voorzichtigheid was hier dus geboden om niet in de greppel verzeild te geraken en een onaangename kennismaking met de prikkeldraad te vermijden! Op 23 km was ik deze plek voorbij om een kilometer verder de bevoorrading te treffen. De nachtridders moeten hongerig geweest zijn, want buiten partjes appelsien was daar niets meer te rapen. Geen erg, voor een rit van 35 km hoef je halverwege niet op krachten te komen. En het belangrijkste was nog aanwezig! Hier konden we twee bonnetjes uit het meegekregen boekje verzilveren voor twee bekers Ename. De vorige keer had ik me laten vangen. Omdat ik alcohol niet direct een goed idee vind voor tijdens de rit, had ik de bonnetjes gespaard voor na afloop. Maar daar kon je ze niet kwijt! Het was dus hier of nooit! Ondanks het intussen toch gevorderde uur, zo omstreeks 22.30 u, was er nog beweging aan de stop en een behoorlijke productie van menselijke decibels, evenredig stijgend met de hoeveelheid uitgedronken vocht. Na de Ename in mijn maag te hebben voelen afdalen en de bijwerkingen op een quasi nuchtere maag lichtelijk naar het hoofd te hebben voelen stijgen, afscheid genomen van de mensen ter plekke en weer op pad.

Voor deze nachtrit was dan toch niet iedereen reeds bij licht vertrokken, want toen ik weer op de fiets zat, kwamen er nog steeds rijders toe richting hun beker Ename. Het was leuk dat ik gedurende de hele rit altijd andere bikers te zien kreeg. Na de stop ging het een tijdje over een lastige gehavende singletrack door het gras met de nodige putten en bulten, kwestie van de beker bier in de man nog eens goed te schudden. Om daarna goed afgepeigerd te worden op een stevige off-road klim! Na die forse klim bereikten we een betonbaantje door de velden. Dat diende een hele tijd gevolgd te worden. Het kleine blauwe lichtje dat ik al een hele tijd aan de horizon had opgemorken bleek een zwaailicht te zijn van een politiewagen. We kregen het rechts ver van ons te zien, aan de andere kant van de velden. Misschien de plek van daarstraks, alhoewel alle bikers daar nu toch al gepasseerd moesten zijn. We reden nog steeds op het grondgebied van Maarkedal. Om 23.00 u overschreed ik de 27 km. Een kilometer verder konden we genieten van een leuke afdaling over de weg, overgaand in off-road over een pad vol stenen en enkele uit de kluiten gewassen wortels. Beneden kwamen we uit op het schilderachtige dorpsplein van Etikhove. De bastonen van muziek kwamen uit het plaatselijke café annex danszaal. Dansen zat er voor de bikers niet in, want zij werden nog eens op de proef gesteld en van 30 tot 31 km via de kasseitjes over de Eikenberg gejaagd! Toen een kameraad me vandaag vroeg waar ik was gaan rijden en ik hem over Horebeke en Maarkedal vertelde, vroeg hij me direct of we de Eikenberg voor de wielen hadden gekregen, net zoals in de Ronde van Vlaanderen. Hij kan het weten, want hij is ooit semi-prof wielrenner geweest. Het is hij die me indertijd bij het nekvel naar de fietsenwinkel heeft gesleurd om mij een mountainbike te doen kopen! En zie, zes jaar later houd ik het rijden nog altijd vol, zelfs meer dan ooit tevoren, maak ik zelfs bij nacht de paden onveilig en maakte ik kennis met zoveel streken in Vlaanderen waar ik anders nooit zou gekomen zijn!

Eens de Eikenberg overwonnen, volgden weidepaadjes op en af met op 34 km een amusante afdaling over een leuk pad vol stenen, greppels en voren. Om dan naar rechts afslaand aangemaand te worden tot het overschakelen op een klein verzet om een steil en smal kasseiwegeltje op te rijden. Vanaf halverwege was het voor den deze toch even te voet. Als inboorling van een vlakke streek ben ik al dat naar boven kruipen niet gewend. De beloning na de klim was navenant, want in een schuurtje kon je één van uw meegekregen bonnetjes inruilen tegen een glaasje jenever! Het tellertje toonde 35 km om 23.30 u. De inhoud van het glaasje moest de boost geven om na enkele veldpaden de laatste stevige klim aan te vatten. Ik bereikte opnieuw de tent even voor middernacht. Te horen aan het geluid binnen en te zien aan het grote aantal bikes in de bewaakte parking, waren velen nog niet zinnens om al naar huis te vertrekken. Even naar de auto om mijn lampen op te bergen en mijn rugzakje achter te laten. Het was donker bij het vrouwke met de kamerjas. Zij lag al lang te pitten. Achter mijn wagen stonden er nog anderen geparkeerd die later waren vertrokken.

Terug naar de tent om daar een groepje verstokte nachtrijders samen te zien, meer bepaald Offshore, Patje2 en Bulls69 en zijn bikemaat. De twee laatsten vertrokken korte tijd nadien, want hadden nog een lange autorit voor de boeg. Nog een babbel met Offshore en Patje2 bij een glas Ename. Ik was content van nog een voorraad broodjes te zien liggen om het voorlaatste bonnetje nog te kunnen gebruiken voor een hete hond. Want iets eetbaar is altijd welgekomen na de inspanning. De twee nachtraven die ik enkele jaren geleden na nachtritten leerde kennen zijn even over halfeen huiswaarts vertrokken. Het is altijd plezant wanneer ze mijn pad kruisen tijdens het afschuimen van de nachtelijke Vlaamse paadjes. Ik had geen zin om al op te stappen en bovendien had Patje me een drankbon in de handen gestopt waarmee ik nog een kuip Ename kon bestellen en in alle rust opdrinken. En terwijl al denken aan wat morgen en overmorgen in het verschiet lag. Een toertocht in Mol en in Westmalle. De Herders bleven ook lekker zitten en plaatsten hun fietsen in de tent toen de bewaakte parking er zoals aangekondigd om 01.00 u mee stopte. En voor het laatste bonnetje kreeg ik nog de beloofde “attentie bij aankomst”. Een doosje met een binnenband die altijd van pas kan komen, en een staaltje broekzalf. Voor luttele vijf euro kreeg elke deelnemer die avond Horebeke by night, een parcours uitgezet met reflecterende pijltjes, flessen met theelichtjes en tuinkaarsen, twee glazen Ename van ’t vat, een jeneverke, een hotdog en een binnenbandje als cadeau. Het kon tellen als opener van het weekend!

Om halftwee heb ik m’n fiets op de drager geplaatst, heb ik nog eens omgekeken naar de deur waar daarstraks de vrouw in kamerjas stond, om drie uur was ik thuis en om halfvier te bed! Een mens moet al eens moeite doen om ergens te komen! Het leven kan zwaar zijn!

Het verslag van deze nachtrit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!