Toertocht (25-45-60-75 km) van Zelem Cycling te Zelem-Halen op zondag 30-09-2012.

Ik lag op zaterdag pas laat in m’n bed en ondanks het feit dat ik zondag om halfzeven op was, geraakte ik maar moeilijk op dreef. Even over negen uur arriveerde ik in Zelem en vond er een parkeerplek in de Linkhoutstraat. Toen ik naar het sportcentrum De Kambergen reed, vertrok daar net Bulls69 met zijn maat! Me ingeschreven voor de toer van 75 km, een polsbandje met noodnummer gekregen en een kort woordje gewisseld met de voorzitter van Zelem Cycling. Pas om 9.20 u was ik op weg, eigenlijk wat laat om tegen mijn tempo nog aan zo’n lange rit te beginnen. Ik had beter moeten weten, want ook vorig jaar werd ik naar het einde van de rit toe geconfronteerd met reeds opgehaalde pijlen en was ik ook om 9.30 u vertrokken.

Het ging de straten van Zelem uit om reeds na een kilometer de off-road op te zoeken onder de vorm van een weidepaadje waar ik even een Forestbiker uit Langdorp in mijn wiel kreeg. Ik had er zin in, er scheen een stralende zon, ook al was het vrij frisjes en was ik blij dat ik m’n beenstukken had aangetrokken. Het weidepaadje leidde ons naar een bos waar we tot 3 km een mooi pad gepresenteerd kregen. Daarna ging het een asfaltbaantje op in de richting van de spoorweg om rechtsaf een volgend smal weidespoor in te rijden dat evenwijdig met de spoorweg langzaam de hoogte in ging. Daar kreeg ik dan eindelijk Edg eens te zien, een biker die na de toertocht Afrit 16 vanuit Heverlee op 9 september gereageerd had op een schrijfseltje omdat hij mij tijdens het inhalen begroet had, terwijl ik niet wist wie het was. Ik had dat vermeld in de hoop dat daar reactie op zou komen. En die kwam! Hij was met de bike vanuit Erps-Kwerps gekomen, zou de tocht van 75 km rijden en daarna terugkeren! Een hele prestatie! Hij is me eventjes blijven volgen, maar tegen mijn slakkengang is niemand opgewassen! Hopelijk herken is hem wanneer onze wegen elkaar nog eens kruisen. Ik zal eens zoeken tussen de gemaakte foto’s! Intussen gevonden! Ik had het gevoel deze paadjes nog niet zo heel lang geleden bereden te hebben, ik vermoed tijdens de marathon van de Demervallei op 2 september waar Edg me blijkbaar ook had zien rijden. Tijdens het naar Zelem rijden vanochtend was ik namelijk voorbij het kapelletje gereden dat herinnert aan de aanval van de Duitsers op de villa op de Sint-Jansberg, met Gusta als overlevende, en die plek was ik tijdens de marathon vanuit Diest gepasseerd! Het verhaal van Gusta kan je samen met andere wetenswaardigheden over de omgeving van de Sint-Jansberg hier lezen!

Op 5 km passeerden we de grens met Schaffen-Diest. Even een asfaltbaantje gekruist en dan het bos in over een smal paadje naast een draadafsluiting. Een biker die me twijfelend tegemoet kwam gereden op de straat kwam achter me aan. Hij wou hier inpikken op het parcours en vroeg welke route ik reed. Het maakte weinig uit, want er was nog geen splitsing geweest en ik had slechts 5 km op m’n tellertje staan. Het bospad maakte een haakse bocht naar rechts en een groepje bikers stak me voorbij. Een dikke twee kilometer verder kregen we een mooi stukje parcours voor de wielen geworpen. Een track ging er op en af door het bos en het parcours was er iets of wat technisch. We kwamen er aan de diepe put waar beneden een beekje door stroomt en waar fotografe Connie zich vorig jaar had opgesteld met haar camera. Er stond daar toen maar weinig water in, maar door een lek in de waterleiding stroomde de beek in de loop van de voormiddag goed vol, wat toen een aantal mooie actiefoto’s opleverde! Toen ben ik los door het water gereden, kwestie van op de foto te staan. Deze keer heb ik toch voor het naastliggende bruggetje gekozen om al niet van bij aanvang met natte schoenen te zitten. Maar een van twee bikers die de lus achter de rug hadden en het bos weer via het bruggetje verlieten, protesteerde luid! Door het water moest ik!

Na de beek volgden enkele mooie singletracks doorheen het bos en even verderop hadden de grote bazen van MTB-You postgevat om alle passerende bikers digitaal te vereeuwigen. Er was daar op dat ogenblik ook een man van Zelem Cycling present. Ik vermoed dat het de persoon was die dat deel van het parcours in de gaten hield. Even halt gehouden voor een babbel. We verwonderden ons over het feit dat er niet zo’n grote opkomst was voor deze nochtans als pareltje bekend staande toertocht. Er was wel wat concurrentie van de tocht in Houthalen en van de gloednieuwe rit in het Nederlandse Beek. Weer op pad om een langzaam klimmende zandweg te treffen, gevolgd door een singletrack op 8 km na het vertrek. Tot 10 km reden we over het asfalt van de rustige Barenbergse weg om er de splitsing te treffen tussen de 25 km en de 40-60-75 km. Mee de richting van de lange afstanden uit. Tot 12 km kregen we weer een knappe singletrack die zachtjes vanuit het bos tot naast een maïsveld klom. Er was me net een groepje snelle jonge gasten voorbijgestoken dat in de smalle track achter een trio oudere bikers was komen te hangen. Eén van die gasten probeerde rechts voorbij te steken, maar het spoor dat hij koos werd dieper en dieper, zodat hij noodgedwongen moest stoppen. Hij keek eens schaapachtig lachend naar ons om, goed wetend dat hij er zichzelf in geluisd had! Bijna boven kwam het spoor gelijk te liggen met het geoogste veld links en stoven de jonge kerels over de stoppels om de bocht naar links af te snijden en voorbij te kunnen. We reden vanaf het veld weer een bos in om af te dalen tot aan de Postbaan.

Een volgende track doorheen het bos kwam daar weer uit tevoorschijn en ging over in een kiezelpad over het netjes verzorgde erf van een huis, tussen het huis en een hondenhok door. Dat beest moet zich een halve dag schor hebben staan blaffen en zal de volgende nacht wel bijzonder goed geslapen hebben! Ik ben hier vroeger nog al gepasseerd en misschien ook tijdens andere tochten. We bereikten zonnige veldwegen van waaruit we mooie vergezichten hadden en die deel uitmaken van het Kelbergen Wandelpad. Ook MTB Kelberg (Diest, 10 juni) en de United Bikers (Diest, 2 september) tapten uit het vaatje van het Kelbergen Wandelpad waarop een paar mooie holle wegen liggen. Omstreeks 13 km reden we rakelings naast een uitloper van de grote boomkwekerij in Schaffen om de afdaling van de eerste holle weg op het parcours aan te vatten. Een goed van kiezel voorziene holle weg die ons tot aan de Waterstraat in Schaffen voerde om daar het mooie gerestaureerde grote huis in rode baksteen te zien staan. Omstreeks 15 km doorkruisten we dan de brede zandwegen van de boomkwekerij over het traject van een vaste route. Een plekje dat door alle toertochten in deze regio wordt aangedaan. Met een mooie aanzet doorheen een holle singletrack die uitgeeft op de brede zandwegen van het domein. Tot 17,5 km reden we over het terrein van de boomkwekerij. Daarna een straat schuin over in, mij bekend uit andere tochten, om in het volgende bos weer een singletrack op te zoeken. Vanaf hier kregen we de ene na de andere prachtige track voor de wielen, de reden waarom deze tocht zo bij bikers geliefd is.

Op 19 km werden we voor de eerste keer echt aan het klimmen gezet en mijn geheugen had me niet in de steek gelaten. Dit was het Steenkot aan de Kruisberg in Veugt (Schaffen), zijnde de begroeide restanten van een voormalige ijzerzandsteengroeve. Dat is voor mij een zware dobber en ook de biker die voor me reed had het er knap lastig en moest zijn klim meermaals net voor de top staken! 11.00 u. Beneden aan de straat waar een bord de historiek van het Steenkot beschrijft, moesten we direct weer het bos in naar boven, terwijl er aan de andere kant bikers naar beneden kwamen. Het was duidelijk dat hier een korte lus uitgezet was over de bulten en de dalen die dit oord rijk is. Eerst kreeg je er een machtige holle weg die spijtig genoeg niet gespaard blijft van een weinig sluikafval! Er was de keuze gelaten tussen “gemakkelijk” links en “moeilijk” rechts en omdat gemakkelijk voor mij meestal al moeilijk genoeg is, was mijn keuze snel gemaakt. Alleen de superbikers raken die steile helling al rijdend tot boven op! Ik kwam weer beneden ter hoogte van het bord om de straat eventjes te volgen en dan weer machtige singletracks te treffen op en af doorheen het bos waarvan de bodem dan nog eens met laag struikgewas begroeid was. Het feest hier duurde tot 21 km. We kwamen weer uit het bos tevoorschijn aan de voet van de Schellekensberg in Veugt (Schaffen) nabij de grens met Lummen. Dit is een ferm naar boven klimmende straat met mooie villa’s. Voor het eerste huis rechts naast de bosrand staat op de oprit telkens de bevoorrading van een andere toertocht die ik al meerdere keren gereden heb. Het viel me op dat er redelijk wat nieuwe villa’s tussen de bestaanden in opbouw zijn. Indien ik genoeg centen zou hebben, zou ik hier mijn keuze voor een stulpje wel kunnen maken! Want daar staan pareltjes tussen.

Sommige tochten duiken halverwege de klim links een smal pad tussen twee tuinen in, nu ging het verder tot aan een drukkere straat boven om er na 22 km een splitsing te treffen tussen de 45-60 km en de 75 km. Ik was gekomen voor de 75 km en ik zou ze doen ook, wat achteraf gezien omwille van m’n latere start toch niet zo’n goede keuze was! Even langsheen de drukkere baan om een veldweg te bereiken en na de oversteek van nog een weg verderop in een weide de eerste bevoorrading te treffen op 23 km. De mensen daar stonden er met een zwerfwagen. Een betere uitrusting is ondenkbaar! Alles direct bij de hand. En het weer was uitermate geschikt om daarmee naar buiten te komen! Een banaan, een wafel en een snede cake doorgespoeld met een beker zoete sportdrank. Er stond nog een biker aan de stop, een inboorling die aan het vertellen was dat hij dadelijk in de buurt van zijn huis passeerde en daar zijn winteroutfit zou wisselen tegen een korte broek. Want vanochtend was het vrij koud, nu begon het een stuk warmer te worden. Even later kwam er nog een biker toe. Daarmee zullen wij veruit de laatsten geweest zijn om er te passeren. Voor mij was het de enige bevoorrading van de drie die voorzien waren. De reden daarvan volgt.

De man aan de stop had ons gezegd dat er een mooi stuk volgde. We reden al snel het bos weer in en kregen tot 25 km bijzondere paadjes voor de wielen. We reden tussen de reeds bruin wordende varens over een tapijt van dennennaalden. Deze plek herkende ik nog van de vorige editie en mogelijk uit een andere tocht. Ik arriveerde aan een drukkere baan in Schaffen, de Rothstraat. Daar ging het even over asfalt tot aan de grens met Beringen-Paal. Rechtsaf een veldweg in waar ik te maken kreeg met een man die met zijn auto met aanhangwagen het pad versperde. Hij wond zich op over het feit dat er een auto voor de poort naar zijn weide geparkeerd stond. Althans, dat vermoedde ik, want ik verstond niets van wat hij zei toen ik voorbijreed. Na de veldweg arriveerde ik in een Beringen-Paalse wijk en de straatnaam maakte al snel duidelijk waarom de tocht ons eventjes over het asfalt tot hier bracht! Want via de Klitsbergstraat werden we de gelijknamige berg op gestuurd! Die was me meer dan bijgebleven van na de vorige editie. Van de steile klimmetjes waren er voor mij bij die te zwaar waren, mede omdat ik mijn pijnlijke knie wat wilde ontzien. Kwestie van een uitvlucht te vinden om mijn onkunde te vergoelijken! Van 28 tot ruim 32 km werden we zonder mededogen de hellingen van de Klitsberg op en weer afgejaagd. Naar boven strompelend en dan weer naar beneden om bijna op hetzelfde punt weer uit te komen. Daarna weer van dat. Ik denk dat we alle kanten ervan gezien hebben, want boven stond, verdoken tussen de bomen, een kolossale watertoren die we zeker drie keren van nabij zijn gepasseerd!

Er kwam nog een jonge kerel achter me aan en die vloog daar naar boven alsof hij niet behoefde te trappen! Ach ja, indien ik dertig jaar geleden een meer sportief leven had geleid, dan had dit misschien ook tot mijn mogelijkheden behoord! Ik heb er intussen al vrede mee genomen dat ik het Pinoccio-niveau helaas nooit zal overstijgen! Die jongen zal allicht de laatste geweest zijn op de langste route. Eens definitief boven borrelde een herinnering op in mijn brein. Stond daar niet ergens een groot kruisbeeld met twee geknielde beelden, een calvarie? Of een kapelletje? Het laatste bleek het geval. Want een pad dwars door het bos bracht me op 30 km voorbij een witte kapel waar ik de vorige keer een tijdje halt had gehouden. Even gestopt. Twee ogen van een stuk van wat ooit het gezicht van een beeld geweest moet zijn, keken me van op een paaltje aan. Tiens? En dan zag ik op de grond resten liggen van een kapotgeslagen beeld. Crapuul houdt zich blijkbaar overal op! Nog een paar paden op en af in het bos om tot de voet van de watertoren te rijden. Zwaar voor den deze! Via een grasspoor verliet ik na 32 km op het middaguur de Klitsberg.

Tot 35 km volgden landelijke asfaltbaantjes tot aan een straat die Kriekelswarande gedoopt werd. Om de bossen in te gaan naast de door een draad afgesloten tuin van een huis. Gelukkig! Een overmoedige eekhoorn moest er lopen voor zijn leven toen een woeste hond kwam afgelopen naar de draad wanneer ik er voorbij reed. Het scheelde niet veel of de eekhoorn was zijn staart kwijt! Een stukje bos, gevolgd door veldwegen in een prachtige omgeving, brachten me weer tot het andere einde van de Kriekelswarande, waar op het kruispunt met de drukke Beringenbaan een bord stond met publiciteit voor bedenbokes.be! Een plaatselijke bed and breakfast die misschien perspectieven opent voor een volgende keer! Daar blijven slapen om ’s morgens zeer vroeg aan de start te verschijnen! Straks zou ik hier op weg weer naar huis met de auto passeren! Had de GPS me voor de heenrit over de verkeerswisselaar van Lummen gestuurd, op de terugweg stuurde hij me naar de oprit van de E313 in Beringen. Na bijna 37 km ging het schuin de Beringenbaan over om aan de overkant een assenweg in te moeten slaan. Even onder de bomen en daarna de velden in over een zacht klimmend pad naar de grens met Meldert-Lummen toe, een plekje dat ik me nog van de vorige keer kon herinneren. Te meer omdat er wel meerdere plaatsen in Vlaanderen zijn die Meldert heten. Er is nog een Meldert nabij Hoegaarden en een Meldert nabij Aalst. Beide plaatsen hebben reeds kennis gemaakt met de wielen van m’n bike.

Eens boven bereikten we een open vlak plateau, zijnde de Venusberg in de vallei van de Zwarte Beek. Een bord vermeldde de geografische historiek van deze plaats. Aan de einders rondom overal bomen. Ik reed een mooi stuk bos in, kreeg een afdaling doorheen een holle weg voor de wielen om na een kort stukje asfalt een weidetrack in te duiken tot aan een baan. Daar was met twee nadarhekkens een poortje geplaatst om te vermijden dat de bikers de rijweg op zouden vliegen. Op 40,5 km trof ik een mooie holle track waar het lekker afdalen was tot aan enkele straten in Meldert om er een asfaltbaantje te treffen tot in Halen. Op 42 km stak ik de drukkere Heesstraat in Meldert over om een kilometer verder in het bos een man aan het werk te zien met het verwijderen van pijlen! Neen, geen spelbreker, maar een Zelemse Cyclist die daar al aan het opruimen was. Het was weer van dat! Hij legde me uit hoe ik moest rijden, maar die kerel kan zich dat natuurlijk allemaal voorstellen, en omdat de lus na afloop terug hier passeerde, vond ik het raadzamer van dit reeds ontpijlde deel van de toer links te laten liggen. Anders liep ik misschien het risico van tegen mijn terugkeer helemaal niets meer te vinden!

Paadjes leidden me daarna door de bossen, waarbij we in de buurt reden van een vaste route. Aan de paaltjes te zien een route van recente datum. Op 45 km overschreed ik de grens met Linkhout-Lummen en reed ik even achter een man die op de fiets met de hond aan een leiband door het bos over de track reed. Ik had wel eens willen zien dat de hond de andere kant van een boom koos dan zijn baas! Dat zou pas spektakel gegeven hebben! Er volgden bospaden met enkele bulten op de grens tussen Zelem-Halen en Lummen. Ik kwam het bos weer uit op een pad dat de naam Mierenbergstraat droeg. Waar ik aan de voet van de snelweg een splitsing trof tussen enerzijds de 60-75 km naar links en anderzijds de 25-45 km naar rechts. Gekozen voor het eerste. Ik kwam uit op een grote baan, op een plek die ik me nog enigszins kon herinneren. Maar ik zag geen pijl meer hangen! Teruggekeerd. In de verte stond een renner op een eigenaardige manier langs de kant! Was hij nu iets op dat bord aan het lezen? Een pijl aan het bestuderen? Toen ik passeerde zag ik tot mijn verbazing dat hij stond te pissen, met de fiets nog tussen zijn benen! Zoals de echten in de koers zeker? Als ik dat zo zou proberen was mijn buis (ge moogt kiezen dewelke) gegarandeerd nat!

Langs de kant van de 45 km hingen nog wel pijlen, zodat het me raadzamer leek van die te gaan volgen, niet wetend hoeveel kilometers van die route nog voor me lagen. Ik kwam uit aan een grote brug waar de snelweg de spoorweg kruist. Ik moest naast de sporen de brug onderdoor om daarna een track op de nieuwe rode route te volgen. Vorig jaar heb ik hier ook wat moeten zoeken en gokken omdat de pijlen al weg waren, maar de kalklijnen hebben me toen op de juiste weg gehouden. Via een tunneltje ging het na 50 km de spoorweg onder en naar rechts. Er kwamen me een aantal bikers tegemoet waarvan ik vermoed dat ze terugkeerden van de après. Om uit te komen aan een bocht in een brede rustige straat met aparte fietspaden erlangs. Hier had ik vorig jaar de weg gevraagd aan twee vrouwen, maar die wisten evenmin waar ze ergens waren! Linksaf en rechtsaf kom je weer in Zelem. Mijn eerste optie toen was rechtsaf een pad in dat overgaat in off-road, maar dat betrouwde ik toen niet omdat het weer van de bewoonde wereld weg ging. Nu bleek dat toch de goede optie geweest te zijn, want de pijltjes wezen naar ginds. Het pad lag er wat vettig bij. Vermoedelijk had het hier gisteren ook wat geregend zoals in Mol. Ik overschreed weer de grens tussen Zelem-Halen en Linkhout-Lummen ter hoogte van twee eenzame huizen met de snelweg op een hoge berm aan de linkerkant. Dit op 51 km na de start.

Mijn keuze om de richting van de 45 km uit te gaan bleek zo slecht nog niet! Want tot 55 km kreeg ik weer zeer leuke singletracks door dichte bossen voor mijn Fat Albert-voorband geworpen. Met nog wat draai- en keerwerk tussen dicht op elkaar staande stammen en een paar onverwachte bultjes! Ik kwam uit op een door een haag van de baan afgescheiden fietspad waar een bordje de laatste kilometer aankondigde. Toen ik even halt hield alvorens onder de brug van de snelweg te rijden, stak me nog een biker voorbij. Dat zal de laatste geweest zijn die de 75 km had kunnen rijden zoals het hoorde. Maar ik was content, want het laatste stuk van de 45 km was nog de moeite waard geweest. En als dat vorig jaar ook deel uitmaakte van de route van 75 km heb ik dat toen gemist. Door mijn korte versie had ik wel twee bevoorradingen gemist, maar mijn drinkzak lurk ik zelden volledig leeg en ik heb altijd enkele energierepen bij voor in noodgevallen. En mijn vetreserves zijn van die aard dat mijn natuurlijke zelfbevoorrading nog een tijdje meekan in onvoorziene omstandigheden. En als ik mijn verhaaltje van vorig jaar lees, dan kan ik me nog perfect voorstellen wat ik nu niet gezien heb.

Het voordeel van mijn kortere versie vandaag was dat er toch nog wat leven was aan De Kambergen. De laatste bikers genoten er nog van een pint in de herfstzon op misschien één van de laatste mooie warmere dagen die ons gegund zijn. Me ook buiten gezet met een drankje. Er kwam een meisje rond met een plateau broodjes. En hoe kan je nu weerstaan aan de twinkelende ogen van een braaf meisje dat misschien alle moed in haar kinderhart bijeen heeft moeten schrapen toen ze met die schotel op pad gestuurd werd. Morgen zit ze weer op school, ze zal opgroeien in Zelem en de kans is groot dat mijn pad het hare nooit meer zal kruisen. Meer dan redenen genoeg om twee broodjes te kopen. En omdat ze de laatsten niet meer aan de man kon brengen heb ik er nog twee gegeten en had ik meteen een middagmaal binnen! Met de 56 gereden kilometers was het toch de moeite geweest om tot hier te komen. En nu had ik het laatste deel van de toer nog kunnen rijden, een stuk dat ik de vorige keer vermoedelijk gemist heb. En dat was met een reeks knappe singletracks zeker nog de moeite waard. De bikewash was al opgeruimd bij aankomst, omdat de wasser van dienst ook nog de rit wenste te rijden. Het was hem gegund en de fiets was toch nauwelijks vuil geworden. Die heb ik zoals altijd thuis nog proper gemaakt.

De toer in Zelem-Halen blijft één van de mooisten op mijn palmares. Veel afwisseling van wegen en paden, een ruim off-road-gehalte en een paar venijnige stukken met stevig klimwerk aan het Steenkot en de Klitsberg, zodat ook de rijders op zoek naar wat hoogtemeters aan hun trekken komen, zonder dat voor wie dit te zwaar is hier weg hoeft te blijven. Met stukjes die ook aan bod komen in andere mooie tochten vanuit Diest en Herk-de-Stad. In een streek die nooit gaat vervelen. Met een haast perfecte organisatie. Een parcours dat degelijk afgepijld is en waar het gebruik van kalklijnen het de biker gemakkelijk maakt om het juiste spoor te volgen. Spijtig genoeg wordt er redelijk snel met de opruim van het parcours begonnen. Het is misschien ook beter van het parcours op te ruimen van begin tot einde, in plaats van de lussen tussenin al te ontmantelen. Wat niet altijd evident is omdat de meeste clubs verschillende ploegen inzetten die elk hun deel van de tocht opruimen. En anders moet ik volgend jaar nog vroeger opstaan of toch eens overwegen om daags voordien af te zakken naar de bedenbokes! Want sneller rijden is een optie die ik helaas niet in overweging moet nemen! Mijn foto is ook vrij goed gelukt. Van een oude knol kan je natuurlijk geen jong veulen maken, maar het kan ermee door! Bestel al maar de broodjes voor volgend jaar!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-youxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> en op mountainbike.be!