Toertocht (18-25-45-70-100 km) van MTB Mastentop te Kasterlee op zondag 26-08-2012.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik was tijdens de nacht al een paar keren wakker geworden door hevige stortbuien en toen ik ’s morgens mijn prutogen open deed keek ik recht op een grijze hemel en hoorde ik het roffelen van de regen.  Na een week met redelijk mooi weer dikke pech op deze zondag!  Mijn plannen om naar Anderlues te gaan rijden opgeborgen.  Geen zin voor anderhalf uur autorijden om dan in de regen te gaan fietsen over het voor mij onbekende en vermoedelijk zware parcours van de Transsambrienne.  Dan liever wat dichter bij huis en een langere tocht doorheen de Kempense bossen.  Mijn keuze voor Kasterlee was dus snel gemaakt.  Tijdens het ontbijt en mijn langgerekt wakkerwordingsproces bleef het buiten droog.  Maar van zodra ik een voet buiten zette om de auto uit de garage te rijden begon het te gieten!  Het alternatief was een hele zondag thuis zitten en dat zag ik echt niet zitten!  Aan de oprit van de snelweg was zoals vorig jaar één en ander te doen.  Ik was van mening dat dit een stopplaats voor “De Schakel” was, maar die vindt enkel plaats in de Antwerpse Kempen.  Het zal een rommelmarkt geweest zijn.  Ik had in ieder geval te doen met de mensen die daar met hun standjes in de gietende regen stonden.  Mijn gedachten gingen naar Roeselare waar ik gisteren was gaan biken.  Ter gelegenheid van “Westvlaanderens Mooiste”  was het daar vandaag de belangrijkste dag met naast het mountainbiken en wegritten ook de familietochten.  En in Kasterlee reed ik dan toch voorbij een stopplaats van “De Schakel” waar maar weinig beweging was.  Zo veel moeite en voorbereiding voor al deze initiatieven weggespoeld door de regen!  De mountainbikers hadden zich in Kasterlee wel niet thuis laten houden door het slechte weer, want er stonden al heel wat wagens geparkeerd.  Mijn plekje van vorig jaar achter de Aldi was niet meer beschikbaar.  Ik kon hem niet vinden.  Ik vermoed dat hij afgebroken is en plaats gemaakt heeft voor nieuwe appartementen.

Mijn fiets in bewaring gegeven aan de bewaakte parking waar de mensen hun taak deden in de regen en me binnen in de sporthal ingeschreven voor de route van 70 km.  Geen noodnummer meegekregen voor in het geval van onoverkomelijke pech.  Om 9.30 u was ik op weg, vrij laat dus, alhoewel er nog redelijk wat anderen zich kwamen inschrijven.  Het feest kon al direct beginnen, want we werden de singletracks op gestuurd achter de sporthal Duineneind.  Er zijn weinig toertochten die kunnen uitpakken met een opener van dik 4,5 km tracks op en af door de bossen!  Op 3 km van de start hadden vader en zoon Devlaminck, de breinen achter mtb-you, in het bos postgevat.  Vanuit het verre Harelbeke waren ze naar de Antwerpse Kempen afgezakt om foto’s te maken van de deelnemers.  Even gestopt voor een babbel, want Harelbeke is niet bij de deur, zodat het slechts de tweede maal is dat ik deze mensen te zien krijg.  En er intussen toch voor gezorgd dat niemand die toen passeerde zijn foto hoefde te missen!  Intussen was het al tien uur geworden, zodat het tijd werd om verder te rijden indien ik mijn optie voor de 70 km nog wilde rond krijgen zonder ingehaald te worden door de mannen die de pijlen weer opruimden!

Vlak daarna trof ik aan een kruispunt van straten aan de rand van de bossen de splitsing waar de route van 25 km zich losmaakte van de 45-70-100 km.  In het zog van drie anderen reed ik een tijdje over een betonbaantje en via een bruggetje over de Kleine Nete, waarna het een twee tot drie kilometer weer door de bossen ging.  In het gehucht Oosteneind zag ik bikers uit de andere richting komen.  Die hadden er vermoedelijk al het grootste deel van de toer op zitten.  Een betonbaantje dat luisterde naar de naam Netevallei voerde me dan doorheen een meer open landschap om dan vlak voor een volgend bruggetje over de mooie Kleine Nete opnieuw de bossen in te duiken op zo’n 8,5 km na de start.  Het bleef regenen, maar het genot van de bospaden maakte veel goed en ik was blij dat ik me niet door de nattigheid had laten afschrikken.  Tot 9,5 km reden we over een smal graspaadje langsheen de Nete aan onze rechterkant en de bossen links.  Om daarna een betonnen fietspad te bereiken naast een zanderige weg.  Verderop ging het naar links een eenmalig opengesteld privaat bospad in dat ons door ongerepte natuur voerde.  Het pad was wel goed voorzien van plassen.  Proper zouden we vandaag niet blijven, maar ik heb al tochten in vettiger omstandigheden gereden.  Tot 12,5 km werden bospaadjes en singletracks ons deel.  En de regen bleef maar vallen om 10.30 u in de ochtend.

Vanaf 14 km volgden een aantal veldwegen.  Op een lange zanderige veldweg bemerkte ik verse voetsporen en dra kreeg ik het fluojasje van de dader in het vizier.  Samen met hem bereikte ik even verder in het bos diens drankpost waar een groep uitgeregende lopers bijeen troepte.  Moedige mannen en vrouwen die evenmin thuis waren gebleven in dit hondenweer.  Voor de bikers ging het naar rechts over een veldweg naast de rand van het bos.  Ik genoot er nog steeds het gezelschap van andere rijders.  Op 18 km bereikte ik het begin van een korte lus doorheen de bossen van de Beverdonkse Heide en trof daardoor een groepje dat me eerder ingehaald had en dat de lus reeds achter de wielen had.  Het betreft hier een voormalig heidegebied met stuifduinen, op de grens tussen Kasterlee en Retie, dat later bebost werd.  Het is voor een deel in privaat bezit, maar in samenspraak met de eigenaars werden de bossen toch opengesteld voor wandelaars en mountainbikers.  Bij het verlaten van de Beverdonkse Heide bemerkte ik een plakkaatje dat verwijst naar een monument voor een neergestorte Halifax.  Omdat het al laat was daar niet even naartoe gereden, maar nadien even gezocht op het internet.  Het betreft één van de 569 bommenwerpers die in de nacht van 22 op 23 oktober 1943 deelnam aan een raid op Kassel en door de Duitsers werd neergehaald boven het grensgebied tussen Kasterlee en Retie.  Ronald Stephen Sitch, de radio-operator van het toestel, is het enige lid van de bemanning dat op het kerkhof van Retie begraven ligt.  De andere gesneuvelden hebben geen persoonlijk graf of werden begraven op het Antwerpse Schoonselhof.  Wie meer wil weten over deze gebeurtenis uit de oorlog kan het uitgebreid verhaal over toestel JN920 lezen door hier te klikken.  Een duo dat me daarstraks al eens ingehaald had stak me opnieuw voorbij, waardoor ik mij afvroeg of ik ergens een lus zou gemist hebben.  Maar aan de gereden kilometers te zien kan dit dan toch niet veel geweest zijn!

Van 20 tot 21 km volgden mooie tracks over de vaste groene route en doken we weer de bossen in.  Het betreft de gloednieuwe Zeven Netenroute in Retie die op 17 maart 2012 werd ingehuldigd.  De vertrekplaats is in de Boesdijkhofstraat in Retie (groene lus 20 km en rode lus 25 km met aansluitingen op andere vaste routes).  Van 23,5 tot 24,5 km kwamen we even in de bewoonde wereld en reden we langs de mooie huizen van rijke mensen om daarna weer op de groene route het bos in te duiken.  Intussen was het 11.30 u en kreeg ik nog eens te maken met een fikse regenbui.  Paadjes op en af brachten me doorheen het speelbos, Boseindse Bergen, beheerd door het gemeentebestuur van Retie.  Waarna een paadje op de grens tussen bos en weide me in de richting van een grote baan stuurde.  Daar trof ik na 28 km de eerste bevoorrading op het terrein van één of andere motorclub.  Vorig jaar stond de bevoorrading ook langsheen deze baan, maar op een andere plek.  Er waren bananen en appelsienen, wafels en koeken om te eten.  Keuze genoeg en aan de voorraad die nog ingepakt klaarstond te zien werden er nog veel bikers verwacht.  Er lag ook een tuinslang klaar die door sommigen dankbaar gebruikt werd om het grootste vuil van hun fiets te spuiten.

Na een stukje langsheen de grote baan en een betonbaantje, doken we na de pauze opnieuw de bossen in en kwamen terecht in een speeltuin vol singletracks waar menig biker zijn hartje kon ophalen.  We bereden paadjes op en af door de schier eindeloze bossen en doorkruisten af en toe straten met huizen.  De tracks bleven maar komen tot ruim 32,5 km, waardoor het stukje na de bevoorrading als één der mooiste van deze tocht gold.  Boswegen en veldwegen voerden ons over de nieuwe groene vaste route naar weer een volgende mooie singletrack door de prachtige bossen op 34,5 km om 12.15 u.  In de verte hoorde ik motorengeronk.  Tot 39 km volgden niets anders dan singletracks doorheen de bossen, waarbij het af en toe kort langsheen een assenweg ging of pal naast een maïsveld.  Daar was het wat oppassen voor rallyrijders.  Niet dat we over hun parcours moesten rijden, maar sommigen verplaatsten zich met hun racewagens over de paden en de wegen in de buurt.  Net voor ik vanuit het bos een asfaltbaan diende te kruisen zag ik in de verte een paar bikers staan in het pad tegenover.  Zou daar een bevoorrading zijn?  Het bleken twee mannen te zijn waarvan één al voor de tweede keer te maken kreeg met een lekke band.  De band die hij van een vorige passant gekregen had bleek ook lek te zijn.  Dus heb ik één van m’n twee reservebanden afgegeven.  Hij zou me aan de aankomst opwachten, maar toen hij hoorde dat ik zinnens was om de 70 km te rijden heeft hij me wat kleingeld gegeven, omdat zijn maat op tijd weer thuis moest zijn.  Niet dat dit nodig was, ik heb nog al banden weggegeven aan mannen die anders hadden moeten lopen!  Toen ik hen zei dat ik op de baan daarnet een bord “Kasterlee” had zien staan, en wij dus op de grens stonden, zouden ze langs de baan weer naar af rijden.  Ik sprak de wandelaar die bij hen stond aan over de aan gang zijnde rally.  Hij wist me te vertellen dat er twee parcours waren en dat de rallyrijders van het ene naar het andere parcours reden via de gewone wegen.  Er zou wel ergens politie gestaan hebben om de snelheid te controleren en een overtreding zou onmiddellijke diskwalificatie betekend hebben!  Ik vroeg aan de twee bikers of ze al een splitsing gezien hadden voor de grote afstanden en ze wisten me te zeggen dat de 45 km een aparte lus was die eerst weer in Kasterlee toekwam en waar je dan een tweede lus op ging voor de 70 en de 100 km.

Om 12.40 u afscheid genomen van het trio en weer op pad.  Hopelijk zijn ze goed thuisgeraakt.  Volgde een smalle track vlak naast de Kleine Nete, van hetzelfde kaliber als kort na de start.  Vorig jaar was hier ergens een groot gat uitgespoeld omwille van werken aan een rioolbuis.  Daar was nu niets meer van te merken.  Op 40 km kwamen we de bossen weer uit en volgden gedurende drie kilometers het fietspad langsheen een grote rijbaan.  Op twee plaatsen stonden daar kleine posten van De Schakel met mensen in fluojasjes.  Op 43 km doken we weer rechts de velden in en volgden enkele stroken bos tot aan de splitsing voor enerzijds de 45 km en anderzijds de 25-70-100 km langsheen de Boekweitbaan in Kasterlee.  De rijders van de 45 km werden links de Zavelduin in gestuurd, een assenweg, de anderen rechtdoor even over het asfalt.  Op mijn tellertje stonden toen 44,95 km, dus we konden niet ver van de startplaats zijn, zodat de uitleg over de aparte lussen van de twee bikers van daarnet bleek te kloppen.  Net voor de splitsing werd ik aangesproken door een man van MTB Mastentop in een bestelwagen met de vraag of ik de laatste was.  Die kans was groot, maar ze zouden toch nog maar even wachten met de opruim.

Omstreeks 48 km trof ik een weinig bereden track die doorheen een eenmalig opengesteld privaat bos liep en volgde een mooi stukje keer- en draaiwerk tussen de bomen.  Toen ik aan het einde van een zandweg even halt hield stak me nog een biker voorbij.  Even verder wachtte hij op een asfaltbaan omdat hij twijfelde aan de richting waarin de pijl wees.  Hij vroeg of het nog ver was.  Hij vertelde me dat hij de route van 45 km volgde, maar daarnet aan de splitsing gekozen had voor de richting 25 km met de gedachte van sneller weer aan de aankomst te zijn.  Ik vertelde hem dat hij dat beter niet had gedaan, want dat hij vanaf de splitsing direct aan de aankomst zou zijn toegekomen op de route van 45 km terwijl de kans er nu in zat dat hij het grootste deel van de route van 25 km nog te doen had.  Vermits 45 + 25 = 70 verwachtte ik me zelf aan die volledige route van 25 km, alhoewel ik verderop toch nog een splitsing voor de 25 apart zou treffen.  Deze mens zou zich beter een kilometertellertje aanschaffen om een idee te hebben van de afgelegde afstand!  Hij zag nog 20 km extra niet zitten en is voor alle zekerheid op zijn stappen teruggekeerd.  Ik denk dat de mens moe was.

Op 50 km volgden een aantal mooie tracks op en af tot ik vanuit het bos toekwam op de drukke Turnhoutsebaan, de weg van Turnhout naar Kasterlee.  Indien ik het geweten had, dan had de biker van daarnet vanaf hier via de grote baan weer naar de start kunnen rijden.  We dienden de grote baan over te steken en aan de overkant de assenweg Zandhoef in te rijden.  51,5 km en 13.40 u.  Ik herinnerde me dat we hier vorig jaar ook passeerden.  Ik werd nogmaals aangesproken door twee mannen in een bestelwagen.  Of ik de laatste was?  Misschien!  Gevraagd of ze al pijlen aan het opruimen waren, want anders zou ik via de grote baan terugkeren!  Neen, ik kon gerust gewoon verder rijden en zou dadelijk de tweede bevoorrading treffen.  Er volgde een mooi stukje op en af over een singletrack die zich doorheen het bos slingerde en waarbij de weg was aangeduid met behulp van stroken plastiek lint van de KBC die hier en daar aan de bomen waren opgehangen.  Even verder kwam ik weer uit het bos tevoorschijn op het pad waar de bestelwagen stond om dan kort daarna de tweede stop te treffen op 53 km.  Die plaats herinnerde ik me ook van vorig jaar.

De enige man nog ter plaatse had alles opgeruimd, maar een schotel met bananen, appelsien, cake en een vat sportdrank stonden nog klaar binnen handbereik.  Hij wist me ook te zeggen dat ik niet de laatste onderweg was.  De laatste bikers die aan de eerste stop waren gepasseerd betrof een koppel in rode shirts.  Toen de twee mannen met hun bestelwagen van daarnet ook aan de stop waren toegekomen, zagen we de man en de vrouw met de rode shirts in de verte naderen.  Toen er ook nog twee Mastentoppers in hun groene pakkies toekwamen om na ons de pijlen op te ruimen, was er al meteen ambiance op de stopplaats.  Die mannen hadden nog niet in het bos gereden, zij waren nog te proper!  Volgens de dame in het rode shirt “zat er te veel verhard in de toertocht”!  Ik was dus niet de enige die zich al afgevraagd had hoe men in deze contreien in staat was om zo een lange tocht uit te zetten in bijna uitsluitend de bossen!  Na een banaan en een stuk cake doorgespoeld te hebben met twee bekertjes zoete sportdrank weer op pad om de ontpijlers voor te blijven!

Op 54,5 km trof ik al snel de splitsing tussen de 25 km en de 70-100 km.  Blijkbaar volgde de route van 70 km dan toch niet het volledige parcours van de 25 km, maar ik vermoed dat de biker van daarstraks er toch goed aan gedaan had van terug te keren.  Er volgde een moeilijk berijdbaar pad van zo’n kilometer lang waar het losse zand nat geworden was van de regen, waardoor de banden van de bike er vrij diep in wegzonken en het veel energie vergde om vooruit te komen.  Mijn voorsprong op het koppel met de rode shirts werd al snel teniet gedaan, want toen ik aan het einde van de lastige zandweg even halt hield, zag ik ze achter me naderen en inhalen.  Ik hoopte dit duo bij te kunnen houden tot de finish en dat is me ook gelukt.  Met veel moeite, want de dame in kwestie kon behoorlijk goed rijden!

De singletracks maakten nu plaats voor bredere platte kiezelwegen door de bossen in de vallei van de Grote Kaliebeek.  Op 58 km reden we via een poortje het militair domein van Tielen binnen, de Rielenheide, een ongeschonden en ontoegankelijk bosgebied.  Eerst over een smal pad naast de omheining tussen jonge opgeschoten boompjes, daarna over een paadje door een grasvlakte.  Deze plek herinnerde ik me van vorige keer.  Op het militair domein deden de oude vervallen loodsen vermoeden dat hier niet veel activiteit meer is!  Alhoewel het nabijgelegen Tielenkamp nog intensief zou gebruikt worden door de para’s.  We reden er over weinig gebruikte wegeltjes.  Militaire domeinen herbergen meestal nog veel ongerepte natuur.  Aan nog een poortje volgde een aparte lus voor de 100 km rondom een stukje purperen heide langsheen de randen van een grote kaalgekapte vlakte.  Vorig jaar heb ik de volledige toer gereden, maar deze keer achtte ik 70 km voldoende, ook al omwille van de late start.  En zo kon ik mijn twee gelegenheidsmetgezellen blijven volgen.  Aan de stop had één van de bikers ons verteld dat we voorzichtig moesten zijn aan de rand van het militair domein bij het kruisen van een onbewaakte spoorwegovergang zonder bareel en lichten.  Want daar reed dagelijks nog een trein voorbij!  Er stond daar wel een Mastentopper voor toezicht, maar die zou al weg hebben kunnen zijn.  En hij was inderdaad al vertrokken.  Ik dacht eerst dat het een grapje was, maar er liep inderdaad een geëlektrificeerde spoorlijn.  Daarmee kreeg ik meteen een antwoord op de vraag die ik me vorig jaar stelde toen ik daar een biker zonder fiets een krant zag staan lezen!  Dat moet toen de bewaker van de overweg geweest zijn!  Eigenlijk zou men daar even goed een paar grote waarschuwingsborden kunnen zetten in de aanloop naar de overweg om te vermijden dat er iemand de hele dag moet postvatten!  Op 63 km verlieten we het militaire domein en reden we de volgende bossen in.  We reden er in de omgeving van de Hoge Rielen.

Na 66 km meldde een bordje dat we een privaat eigendom binnen reden.  Een mooi pad leidde er ons doorheen een loofbos.  Daar stonden grote plassen die soms niet te ontwijken waren.  Tot hiertoe was het wat plassen betreft nog meegevallen.  De tracks lagen uiteraard niet droog, maar ik had al vettiger toestanden meegemaakt.  Intussen was de hemel blauw en scheen de zon.  Kwam het nat daarstraks van boven, dan kwam het nu van beneden!  Ik moest weer goed van katoen geven om het duo te kunnen blijven volgen.  Op de drogere stukken won het tweetal terrein en op de nattere stukken kon ik ze weer wat bijbenen.  Uiteindelijk arriveerden we op een betonbaantje en vlak voor een lage brug vonden we geen pijlen meer.  Er stond wel een paaltje met een pijl van een blauwe vaste route dat richting een zandweg wees.  Ver kon het niet meer zijn, want achter de brug zagen we de bewoonde wereld.  We zijn dan in de richting van de kerk gereden om er de grote baan door Kasterlee te treffen en van daar kende ik de weg richting sporthal.  Omstreeks 15.15 u toegekomen met 73 km op het tellertje.

Direct gedrieën gebruik gemaakt van de bikewash nu die nog operationeel was.  Ik houd niet zo van hoge druk op m’n bike, maar voor een enkele keer kan dat geen kwaad.  Meteen ook m’n benen en schoenen proper gespoten.  Mijn sporttas gaan ophalen in de auto die in een straat verderop aan het voetbalveld geparkeerd stond en de douches opgezocht.  Het warm water deed deugd en het nog overgebleven Kempense slijk verdween mee door het putteke.  Toen ik klaar was kwam de mannelijke helft van het duo waarmee ik de laatste etappe had afgelegd zich ook wassen.  Toen ik weer buiten kwam moeten schuilen voor een stevige regenbui en ook terwijl ik onder de tent nog zat uit te rusten met een drankje viel de volgende stortbui uit de hemel.  Onder de tent zaten mannen die al goed boven hun theewater waren, alhoewel het niet van thee zal geweest zijn!  Mijn gelegenheidsmakkers uit ’s Gravenwezel zegden dat ze op zoek gingen naar iets eetbaars.  Een Mastentopper kwam me vertellen dat ik met m’n polsbandje nog een gratis drankje kon krijgen.  Omdat ik er al twee achter de kiezen had heb ik dat blikje mee naar huis genomen.  Als ik het straks uitdrink zal ik nog eens met plezier aan deze prachtige tocht in het paradijs van de singletracks terugdenken.  Ik was meer dan blij dat ik niet was thuisgebleven omwille van het slechte weer deze ochtend en gekozen had voor deze feilloze organisatie van MTB Mastentop.

Toen ik op de snelweg huiswaarts Wommelgem naderde werd de hemel pikzwart en reed ik als het ware door een muur van water!  Ik was niet gerust om te rijden in deze wolkbreuk.  Het kon wel gelden als een gratis carwash!  Aan de afrit Leugenberg op de A12 naar Bergen-op-Zoom had een auto een slippertje gemaakt.  De auto op de afrit en de bumper lag op de pechstrook van de snelweg!  Die mensen hun zondag eindigde in mineur.  Een stukgewaaide paraplu was nog de enige getuige van de uitgeregende rommelmarkt aan het kruispunt.  Nog een paar keren gevloekt omdat buien de poetsbeurt van m’n fiets kwamen verstoren.  Moe maar voldaan vanuit m’n zetel nog naar Witse gekeken om daarna als een blok in slaap te vallen op de singletracks van m’n dromen…

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you!

Nog een verslag van deze toertocht: MTB Goe Bezig Arendonk!