Toertocht en Oeterdalmarathon (20-40-75-100-115 km) van WTC Blijf Jong en De Wringers te Opoeteren-Dorne op zondag 12-08-2012.

Oeterdalmarathon van WTC Blijf Jong en De Wringers in Opoeteren-Dorne begint al een klassieker te worden op mijn lijstje jaarlijkse tochten, vermits het al de derde opeenvolgende keer is dat ik naar hier kom. In juli was ik hier ook om de (laatste) zomertoertocht van dezelfde organisatie te rijden. Een hele onderneming toch, vermits mijn parkeerplekje in de Dornerstationstraat op exact 111 km van mijn garagepoort ligt! En overal waar je in Vlaanderen rijdt, stoot je op wegenwerken! Omdat ik opteerde voor een afstand met drie cijfertjes, was het zaak van vroeg op te staan. Een stevig ontbijt achter de kiezen en om halfzeven was ik op weg. Fiets afgegeven aan de bewaakte parking en me aangesloten bij het rijtje wachtenden langs de kant van de marathon. Het nummerbordje dat je meekreeg om aan uw stuur te bevestigen gaf je het gevoel van “ik ben er bij dit jaar”. Om 8.20 u zat ik op de fiets en kon ik links afslaan op het brede grindpad richting de bossen.

Grindpaden in het bos en langs de maïsvelden en een smal bospad brachten me samen met vele anderen na 2;5 km tot aan de Driepaal. Daar stonden tenten van het kamp van een jeugdbeweging en zaten de kinderen buiten aan een grote houten tafel. Het was nog fris, zelfs koud, zo vroeg in de ochtend, maar de blauwe lucht en de zon beloofden een mooie dag in het vooruitzicht. Na een kort stukje over een asfaltbaan doken we dan definitief de bossen in. Op 5 km volgde de eerste echte singletrack tussen hoog opgeschoten struiken. Die bracht ons tot een brede brandgang in de bossen waarop een smal spoor loopt. Ik herkende de omgeving en wist dat het weldra rechtsaf zou gaan op een korte maar nijdige helling. Die kwam er effectief op 7 km en ondanks het feit dat ik er op gerekend had, had ze me ook deze keer toch weer liggen! Maar ik was er niet de enige die een stukje te voet mocht lopen. Even kwamen de herinneringen van de vorige uitgeregende editie terug naar boven. Ik stond er uit te hijgen in de gietende regen toen een biker me vertelde dat er verderop (in Opitter?) nog meer hellingen kwamen! Kwestie van een mens moed in te spreken! Vorig jaar was het zeer slecht weer en kwamen er maar bitter weinig gegadigden opdagen voor de marathon, wat zeer teleurstellend was voor de inrichters.

Van tussen de bomen reden we een lang graspaadje op in een brede brandgang tussen de bossen. Een jonge kerel in een blauw pak begroette me in het voorbijrijden. Ik vermoed dat hij het parcours controleerde, want onderweg heb ik hem aan de tweede en derde bevoorrading zien staan bij de mensen die daar aan het werk waren. Even verder volgde een paadje met los zand. Een herkenningspunt omdat het naast een afsluiting loopt die gemaakt is van houten stammen en gevlochten takken. Kwestie van in het natuurlijke kader te passen! Volgden een track die kwistig bezaaid lag met keien, om dan plots rechtsaf te moeten over een bultje tussen twee bomen waarvan de takken je in het gezicht sloegen. Door m’n ogen te beschermen had ik te laat gezien dat zich een korte nijdige helling over steentjes aandiende! Singletracks en bospaden wisselden elkaar af. Op 9 km diende zich een zwaar klimmende track aan. Maar ik moest naar boven en op m’n tanden bijten, vermits ik op de hielen gezeten werd door andere bikers die ik tegen elkaar hoorde praten. Halverwege zag ik toch de kans om even aan de kant te gaan. Het tweetal achter me bleek een vader te zijn die de nodige aanwijzingen gaf aan z’n zoontje. En het kind geraakte nog probleemloos boven ook!

Na een iets lastiger singletrack volgde op 12 km nogmaals een stevig klimmende track in een soort van holle weg. 9.00 u en 12,5 km achter de wielen. De vermoeiende klim werd beloond met een leuke en snelle afdaling waar je je lekker kon laten gaan over een ondergrond van keien. Beneden troffen we aan een asfaltbaantje de plek waar de route van 40 km zich losmaakte van de grotere afstanden. De kleinste route had dat al kort na de start gedaan. Het pijltje van mijn keuze wees naar rechts, maar daar waren twee wegen, eentje van asfalt en eentje het bos in. De logische conclusie dat een biker altijd voor het off-road-paadje kiest bleek niet te kloppen. “Een beetje onduidelijk hier”, zei een jongedame uit een groepje tijdens het voorbijrijden, terwijl ze me zag zoeken. Ik zou hier verder tijdens de toer nog een aantal keren mee geconfronteerd worden. Een pijltje wijst naar links of rechts, maar daar zie je twee wegen, waarbij het niet duidelijk is welke van de twee je dient in te slaan. Het volgende pijltje hangt dan pas verder in het pad, onzichtbaar vanaf de afslag. Op zich geen probleem, maar als naar het einde toe de kilometers in de benen beginnen te zitten, dan wekt dat wel eens ongenoegen op.

Er volgden enkele zware kuitenbijters, stevige klimmetjes over tracks en enkele steile afdalingen over kwistig met stenen bezaaide paadjes die gemarkeerd waren met een bordje “gevaarlijke afdaling”. Degenen die ik niet vertrouwde, deed ik te voet naar beneden. Wie mij daarover smalend bejegend krijgt een uitnodiging om mij te komen verzorgen indien ik immobiel ben door gebroken armen of benen! Ik was goed moe van het naar boven kruipen. Toen ik even halt hield, kreeg ik een schouderklopje van Phille81 die in een treintje voorbij stoof. Welke afstand ik ging rijden? De 100 en als het niet lukt de 75! Minder kon niet meer! Even paniek! Nog maar 15 km gereden en benen die al niet meer goed mee wilden! En dan wou deze pannenkoek een marathon rijden! En dan zo’n treintje zien voorbij stuiven met mannen die vooruit schijnen te komen zonder trappen! Op 18 km passeerde ik een bekende plek in de bossen, meer bepaald een diepe U-vormige put waar het paadje naar beneden en naar boven gaat. Als je tijdens het afdalen wat bij trapt, dan kan je zelfs zonder te trappen weer tot boven geraken. Dus lekker naar beneden vliegen was de boodschap! Even verder passeerden we het in de bossen gelegen Restaurant De Mechelse Bresse. Over die naam moet nagedacht zijn, want het zal wel wat te maken hebben met een Mechelse Koekoek en een Poulet de Bresse! Er is zelfs een doctor honoris causa van de unief Hasselt die zich bezig houdt met het kruisen van die twee kiekens! Koen Vanmechelen!

Na een zanderig paadje was het met twee anderen even uitkijken voor de volgende pijl. Een klimmende track en een dropke werden ons voor de wielen geworpen. Daarna ging het rechts over de keien. Aan een volgende stevige klim was het voor mij weer even te voet. Boswegen met leuke bultjes op en af brachten me na 20 km tot in een open vlakte. Daar reden we op een smal pad dat door het hoge gras aan het zicht werd onttrokken. Met overal kleurrijke veldbloemen. De bossen hier zijn een zegen, want op die open plek was het al ferm warm in de blakende zon. Aan de overkant ging het weer de bossen in. We reden er in een donker bos tussen de varens om daarna een lange zandweg in te slaan. Op 24 km moesten we onze fiets over het spoor van de railbike tillen. De paadjes die ik er voor de wielen kreeg kwamen me bekend voor. “Vos in de bossen” heeft me hier al een paar keren in zijn habitat mee op sleeptouw genomen. Leuke en snelle singletracks zorgden hier voor het amusement. Aan het stationnetje van Eisden troffen we de eerste bevoorrading op 26 km na de start. Voor de derde keer op korte tijd trof ik Frans van 3D-Cadworks op een toertocht. Deze keer in het gezelschap van een jongere bikemaat. Hij reed hier ook tijdens de tocht in juli. En hij was me na de open plek met de veldbloemen voorbijgestoken. Aan de stop lagen fruitrepen en wafels en kon je sportdrank en water drinken. Een Wringer zorgde er voor de voorraad.

Na de stop dienden zich paadjes van allerlei slag aan: bospaden, grindwegen en singletracks. Sommigen overwoekerd of door dicht begroeid gebied. Ook enkele zware beklimmingen. Omstreeks 30 km reed ik over een lange woeste singletrack pal naast een draadafsluiting. Op 32 km waarschuwde een bordje ons voor de intrede van een gebied met loslopende Highland runderen. Voorlopig kreeg ik er enkel de uitwerpselen van te zien. Sommigen voorzien van een bandenspoor door een biker die ze niet had (kunnen) ontwijken. Er volgde een mooie singletrack. Op 34,5 km kwam ik toe op een open plek met zicht op een meer, een terril en een plompe stompe kerktoren die boven de bomen uit stak. De Maasvallei. 11.00 u. Een halve kilometer verder volgde een zware klim over keien en gaf een bordje de keuze tussen “met terrils” en “zonder terrils”. We hadden dus de voet van de terril bestegen. Bij m’n eerste deelname heb ik twee van de drie terrils bezocht. Nu liet ik ze letterlijk links liggen. Ik raak er toch niet fietsend tot boven op. Vorig jaar waren er een aantal op hun bek gegaan over de houten dwarsbalkjes die glibberig waren geworden door de regen. Op de eerste terril is er bij het afdalen ook een steil paadje vol stenen dat in één lijn naar beneden gaat. Niets voor mij! Te voet naar beneden gaan is er lastig, vermits er bijna geen uitwijken mogelijk is als er iemand naar benden komt, tenzij in het hoge gras te kruipen en uw fiets naar je toe te trekken! Ik blijf er liever weg, eerder dan bikers die er al fietsend naar benden rijden in gevaar te brengen. Want stoppen in de rush neerwaarts is niet evident zonder het risico over de kop te gaan!

Van een Nederlands koppel dat me voorbij stak en ook voor “zonder” koos, vroeg de vrouw me wat een terril was! Een hoop oude steenkool! De onbruikbare inhoud van een voormalige mijn! Nederlanders schijnen dat niet te kennen! Twee jaar terug stelden twee Nederlanders me dezelfde vraag op dezelfde plaats! Die weten dat nu, want ze kozen toen voor “met”! Even verder stonden de twee stil. Een rund versperde er het pad! Een stier, ik weet het niet. Het beest droeg horens, maar ik heb nagelaten van tussen de poten te kijken! Er stond een kalf bij! Voor op de hoorns genomen te worden had ik geen schrik, wel van een eventuele stamp van de poten! Het dier behoedzaam langs achter proberen te passeren. Maar daardoor draaide het zich om. Het kalf liep een paadje naar beneden op en de stier volgde. De baan was vrij! In het zog van de Nederlanders en een jonge kerel die zijn fiets als een prof over de schouder wierp, moest ik op 36 km een houten trap op. Weer het bos in. Van 36 tot 38 km reden we over een pad langsheen het meer. Asfalt dat door de vele boomwortels opgestuwd was. Er volgde een zware klim over een pad vol stenen. Ik werd er aangesproken door een voorbijstekende biker die vroeg of ik was wie ik ben. We kwamen uit op een breed stenen pad om de tweede stop te bereiken op 40 km. In Dilsen-Stokkem aan de toegang tot de Maasvallei. Deze keer onder een tentje. De houten hut was ingenomen door een medische hulppost. Om de op de terril gevallenen der aarde te verzorgen. Er liepen veel wandelaars rond met honden in alle maten en soorten, waaronder een koddig exemplaar dat het moeilijk had om te volgen op z’n korte pootjes tussen de keien. Het aanbod hier was uitgebreid met lekkere eierkoeken en cake. Er liepen mannen rond in militaire uitrusting. Terroristen? Welk spel zij speelden blijft me een raadsel! Eén van de bikers die aan de stop stond zou ik verder tijdens m’n rit nog een aantal keren treffen.

Een brede stoffige assenweg leidde ons uit de Maasvallei naar een industrieterrein met betonwegen en een rondpunt in aanleg. Van 42 tot 44 km reden we over dit terrein om uit te komen op een drukke verkeersweg. Anderhalve kilometer over het fietspad om daarna rechtsaf het Dilserbos in te duiken over een grindpad. De automatische piloot opgezet in de bossen en achter een biker aan die iets sneller reed dan mijn tempo, maar me hier en daar opwachtte omdat hij geen pijlen zag hangen. Een memorabel ogenblik was het overschrijden van de 50 km omstreeks 12.20 u. Halverwege! Mijn gelegenheidsmakker stond te wachten aan het kruispunt van het bospad met een rijweg. Geen pijltje te bespeuren. Enkel een bordje met “gevaarlijke oversteek”! Dus vermoedelijk gewoon oversteken en weer het bos in. Inderdaad. Op 53 km moesten we onder een smal bruggetje en volgde een stevige klim over een pad vol stenen. De bomen waren er langs één kant gerooid zodat we in de blakende zon moesten puffen, mijn gelegenheidsmaat in m’n kielzog. Boven gekomen ging het naar rechts over een kiezelweg en zag ik mijn makker van de voorbije tien kilometer uit mijn leven verdwijnen. Na 56 km troffen we een lange singletrack die deel uitmaakte van het parcours van een fit-o-meter. Hier in de buurt zou ik later op de dag nog passeren. Van 57 tot 59 km reden we door de Bergervenstraat in Maaseik, dit is een assenweg in het bos waar op het einde enkele villa’s van rijke mensen verscholen liggen in het groen. Om uit te komen op de oever van een kanaal, de Zuid-Willemsvaart. Een schilderachtig plekje.

We doken echter onmiddellijk weer de bossen in om na 60 km de splitsing te treffen tussen de routes 25-40 km en 75-100-115 km in Bergerven. Klokslag 13.00 u. Er volgden paadjes op en af door de bossen. Na een stevige afdaling raasde ik letterlijk de derde stop binnen. Daar trof ik weer de jonge biker in het blauwe pak die me vanochtend was voorbijgereden. Er was nog een tiental deelnemers ter plekke, waaronder een koppel jonge mensen uit Eindhoven. Aan de gesprekken te horen kozen de meesten voor de route van 75 km, waardoor voor hen het einde in zicht kwam. Twee bikers die na mij de helling af kwamen gereden gingen voor het volle pond, voor de 115 km. Er waren fruitrepen en wafels, wie wenste kon zijn drinkbus laten vullen. Eén man zorgde er voor het aanbod. Na de stop kwam er een stevig klimmende track, bijna een soort holle weg die een meter dieper ligt dan de omgeving. Daar is het doorbijten wanneer iemand in je zog rijdt. Dat had ik ervaren tijdens de toertocht in juli. Er is immers geen kans om te laten voorbijsteken. Maar ik had geluk, want ik had deze keer niemand achter me. Zelfs de stevige wortel die aan het einde ervan ligt kon me niet uit m’n lood slaan. Het ging hier beter dan de vorige keer, zelfs boven uithijgen was niet nodig!

Kort na de stop volgde het moment van de waarheid en trof ik de splitsing tussen de routes van 75 km en van 100-115 km. Als ik voor de 75 koos zou ik dra weer bij af zijn en misschien nog kunnen genieten van enige après! Het alternatief was minstens 25 km meer en vermoedelijk weer als hekkensluiter arriveren! Een afstand van drie cijfers heeft het gewonnen van de après! En de beloning was navenant onder de vorm van een mooie en plezante lange afdaling over een singletrack door een imposant bos, tot aan een baantje waarlangs een vijver lag. Aan de voet van deze heuvel liggen de Volmolen, een oude watermolen, en de gelijknamige manege. Tot 70 km volgden gemengde paden in het bos, in open veld of langs de bosrand. Op de open plekken was het verdomd warm! Enkele leuke singletracks brachten me tot aan asfalt fietspad dat er naast een assenweg liep. De dagjesmensen op hun zondagse fietsuitstap en de mannen op hun racert zullen zich wel afgevraagd hebben waarom deze klojo op de kiezelweg reed en niet over het naastliggende biljartlaken! Kwestie van een maximaal off-road gehalte te bekomen! Omstreeks 14.00 u klokte m’n tellertje 70 km af. Van 72 tot 75 km volgden enkele woeste singletracks over bulten op en af, boomwortels inbegrepen in de prijs, afgesloten met een stevige klim en met als beloning een leuke afdaling. Wat me daar opviel waren de vele jonge eiken die hier opgeschoten waren na het rooien van hun voorouders. De plek kwam me bekend voor en de bordjes met “kogelgevaar bij rode vlag” gaven uitsluitsel. Dit was een stukje van het Glimburgerbos. Glimburger is de schuilnaam van een plaatselijke biker die de paadjes in ere houdt in zijn speeltuin te Opitter. We verlieten het bos via een track die naast een afgrond loopt. In de diepte zie je er sportvelden liggen. Ik vermoed dat deze plek een voormalige zandwinning betreft die weer door de natuur is ingenomen. Toch eigenaardig dat hier zo’n grote hoogteverschillen zijn. Vermoeidheid begon toe te slaan, want over sommige korte klimmetjes ging ik te voet.

Tot 80 km volgden vrij goed berijdbare paden, afgewisseld met singletracks in de bossen of tussen de maïsvelden. Met minder hoogteverschillen, zodat ik wat kon recupereren. We doken er de Gruitroderheide in, midden de bossen. Assenwegen en graspaadjes werden er ons deel. Op 82 km trof ik midden het bos de splitsing tussen de 100 en de 115 km. Het onderste uit de kan hoefde ik niet te hebben, dus ging het naar links de route van 100 km op. Ik schrok me een helm, een biker draagt geen hoedje, toen er een biker uit het tegenoverliggende pad kwam gevlogen. Het was de man die ik aan de tweede stop in de Maasvallei had gezien. Hij had net de extra lus van 15 km achter zich! Die eindigde waar ze begonnen was! Samen bereikten we de vierde bevoorrading aan het einde van het bospad. Ik was content van te zien dat er nog bikers zijn die van hun rit een daguitstap maken. Aan de stop trof ik Leikepeij, het brein achter de Oeterdalmarathon, in het gezelschap van een gezellige bende clubgenoten, mannen die zaten te wachten om hun deel van de route weer te ontdoen van pijlen. 15.00 u.

Samen met m’n gelegenheidsmetgezel weer op pad en hem nog twee keren bijgebeend op een plek waar er wat onduidelijkheid was over de te volgen richting. Ik trof leuke paden en tracks door het bos tot ik na 86 km De Oudsberg bereikte op de grens van Opglabbeek en Louwel (Opoeteren). Het is een natuurgebied met beschermde landduinen. Een kilometer verder trof ik een brede bruinrode kiezelweg. Daar liepen jongeren van een jeugdbeweging gepakt en gezakt rond. Hun kamp zal voorbij geweest zijn. Op 89 km bereikte ik even de bewoonde wereld, de enige plek waar de toertocht doorheen een woonkern trok. En zelfs daar moest stevig geklommen worden over het asfalt van de Nullensstraat in Opoeteren. Om daarna weer de bossen en de velden in te duiken. Ik hoorde mijn gsm bellen, maar eer ik hem uit de rugzak heb, is het meestal te laat. Het was Vos in de bossen. Hij zal zich afgevraagd hebben waar ik bleef. Omdat ik het te bellen nummer van de voicemail niet goed kon lezen heb ik gewoon snel een berichtje gestuurd om te melden dat ik nog 6 km te gaan had. Even later reed ik Opoeteren Tennis voorbij. Van op de top van een heuveltje op een bospad zag ik op 96 km beneden langs het pad een man of vijf zitten. Neen, geen deelnemers die een extra rustpauze hadden ingelast, maar mannen die zaten te wachten om de pijlen weer op te halen. Ik was de laatste geweest aan de vierde stop, wat achteraf niet zo zou blijken te zijn! Ze wisten me te zeggen dat ik nog 9 km te gaan had, dus nog meer dan dubbel zo veel als de vier die ik verwacht had! En het bleek achteraf te kloppen. Op 100 km kreeg ik nog een onmogelijke klim voor de wielen op de plaats waar ik tijdens de toertocht in juli even had staan praten met drie jonge kerels die daar met hun fiets op tocht waren. Daarna de track door het gras met een paar diepe voren. Tijdens de vorige editie was het hier alsof je door een beek reed! De laatste kilometers wogen zwaar, elk klimmetje was een beproeving en deed de moed in m’n schoenen zinken! Er kwam geen einde aan, de singletracks en paadjes bleven maar komen, ik vroeg me af waar ze ze bleven halen! Wat was ik blij dat ik na 105,5 km het voetbalveld kon op rijden!

In de kantine zat nog een leutige groep Wringers, waaronder enkelen waar ik ook vorig jaar nog bij heb staan napraten na de rit. Die mannen waren al wat boven hun theewater. Degene die nog de kans had gehad om zijn benen te laten masseren zag er het gelukkigst uit! Ik heb nog een uur bij die mannen gezeten om wat uit te blazen alvorens de lange rit naar huis aan te vatten. Ook de biker die ik aan de tweede en de vierde stop had gezien was nog ter plekke. Afkomstig uit Erpe-Mere! Deze man had een nog langere rit huiswaarts voor de boeg. Hij vermoedde dat hij me ook gezien had tijdens de Boerernbike in Opwijk van twee weken terug. Blijkbaar ook een fervent rijder. Hij vertelde me dat ik niet de laatste was, want dat er nog niet zo heel lang geleden nog rijders aan de vierde rustpost waren gepasseerd! Er kwamen inderdaad nadien nog een man en een vrouw toe die aan het einde nog verloren waren gereden. Zij hadden daardoor 125 km op hun actief! Laat toekomen heeft als nadeel dat de sfeer van de après voorbij is, maar ook zijn voordelen onder de vorm van een stuk Limburgse vlaai en een belegd broodje, overschot van het rantsoen van de medewerkers met een glas bruine er boven op. En na zo’n lange dag was iets eetbaars welgekomen. Er waren zo’n 400 bikers opgedaagd voor de marathon (75 km en meer) en ongeveer eenzelfde aantal voor de toertochten. Om halfzeven ben ik na het opladen van m’n fiets huiswaarts gereden! Van een marathon gesproken!

Een mooie dag beleefd op een plaats waar elke biker zijn hart kan ophalen in de schier eindeloze bossen. Er zal wel wat kritiek komen op het feit dat de voorraad bananen te snel uitgeput was, een inschattingsfout van de aankoper. En dat op een aantal kruispunten de bepijling aanleiding kon geven tot twijfel. De afpijling was op sommige plekken ook schaars. Men kan voor een marathon natuurlijk niet om de vijf meter een pijltje hangen. Zelf heb ik nergens gemist, soms wel eens getwijfeld. Zo reed ik naar het einde toe door een bospad, terwijl ik de evenwijdig lopende straat had moeten volgen tot aan een kapelletje. Dat weegt allemaal niet op tegen het feit dat de mensen uit Opoeteren kosten nog moeite gespaard hebben om voor de deelnemers een prachtige rit uit te zetten. Het was druk op de snelwegen huiswaarts, en dan nog wegenwerken op enkele plaatsen. Als ik bedenk dat ik bijna dezelfde afstand per fiets heb afgelegd, dan is dat toch wel een medaille waard! Mijn groeten aan de mensen uit Opoeteren en de biker uit Erpe-Mere.

Het verslag van deze marathon is ook te lezen op mtb-you!

Voor een verslag van MTB_Peter: klik hier!

13-08-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-30-55-70 km) VTT Kapellerit van Fiets en Fun te Knesselare op zaterdag 11-08-2012.

Het gebeurt niet gauw dat ik vanuit het Antwerpse westwaarts trek om een toertocht te rijden.  De enige constante in deze regio is mijn trouwe deelname aan de Lozerbosveldtoertocht te Kruishoutem.  In Zele en Zulte ben ik een tijd terug wel eens komen rijden, evenals dichter bij huis in Waasmunster.  Omdat er elders, noch dichter bij huis wat te beleven was, en omdat schitterend weer voorspeld werd, ideaal voor een tocht met de fiets, viel mijn keuze op de Kapellerit van Fiets en Fun te Knesselare.  Toch al snel goed voor een autorit van dik 100 km.  Op tijd opgestaan en na een stevig ontbijt was ik op pad.  De rit verliep vlot tussen Antwerpen en Gent.  Op de snelweg van Gent naar Oostende was het al zeer druk om 9.00 u.  Een parkeerplekje gevonden in de berm langs een straat en mijn fiets in bewaring gegeven bij de vriendelijke mannen bij de bewaakte parking.  Er waren al bikers bezig met het schoonmaken van hun fiets, die hadden hun rit al achter de wielen.  Het inschrijven was in een wip gebeurd en om exact 10.00 u kon ik vertrekken.

Alsof het een valstrik was, zat ik samen met een Herder en zijn dochtertje al van bij aanvang fout, en reden we het gras op naast een afsluiting.  Even verder zaten we vast.  We moesten achter de afsluiting zijn en dan rechts.  Daar stonden veel auto’s met tuinafval te wachten.  Het is de eerste keer dat ik voor een toertocht vertrek via het plaatselijke containerpark!  Het ging dan via enkele straten om het dorp te verlaten en na 2,5 km doken we de eerste graspaadjes in.  Een kilometer verder troffen we al de eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 55-70 km.  Er volgde een lange veldweg, maar gelukkig niet gewoon recht op recht, maar met de nodige bochtjes.  Daardoor kon je de bikers zien rijden die enkele honderden meters voorop waren en zien waar het parcours ons naartoe ging brengen.  De zon scheen ongestoord op de velden en de temperatuur was ideaal om te fietsen.  Na bijna 6 km en een kwartier rijden bereikte ik het kanaal Gent-Brugge op de grens met Sint-Joris (Beernem).

Daar ging het de kanaaloever op en volgde tot 9,5 km een zeer lange, smalle track die er naast het kanaal liep tussen bomen en struiken links en rechts.  Het groen was zodanig opgeschoten dat de takken hier en daar tegen je tronie gekatapulteerd werden.  Op een bepaald gedeelte staken veel stenen verstopt in de grond en op een ander stuk schuurden de bramen tegen armen en benen.  Het paadje had z’n charme en een biker volgde me in m’n kielzog.  Aan de overkant van het kanaal lag een kleine jachthaven.  Uiteindelijk kwamen we uit het groen tevoorschijn ter hoogte van een bontgekleurde hangbrug voor fietsers die we dienden op te rijden om het kanaal over te steken.  Een schilderachtige plek op deze zonnige zaterdag.  Eens de brug over dienden we op onze stappen terug te keren in de richting van waar we kwamen, maar op de andere oever.  We passeerden de ingang van de jachthaven en gingen een grindpaadje op te Beernem.

Vanaf het grindpad, dat ook door vele gewone fietsers werd bereden, moesten we op een bepaald ogenblik links naar beneden de dieperik in, om dichter bij het kanaal te komen.  Daar was het pijltje op een stokje omgevallen en heb ik het steviger in de grond gestoken.  Het paadje beneden was minder eenvoudig te berijden omwille van de putten en bulten en de wortels van bomen en struiken.  Het slingerde zich om stronken en stammen vanaf de tiende tot de elfde kilometer.  Verkeerdelijk reed, lees liep, ik verder achter iemand aan weer naar boven.  Bleek dat een visser te zijn die met zijn fiets en zijn hebben en houden op de rug, weer wegreed!  Geen mountainbiker dus!  Terug naar beneden en het paadje verder gevolgd tot we ter hoogte van een smal huis weer naar boven moesten, richting het grindpad.  Het tellertje toonde toen 11 km, de klok 10.40 u.  Het grindpaadje ging over in een asfaltbaantje en via een brug staken we na 13 km de spoorweg over.  We dienden een tijd de spoorweg te volgen over een assenweg en een asfaltbaantje.  Aan de linkerkant lagen grote bossen waar we niet welkom waren, te zien aan de bordjes die aan elke toegangsweg opgehangen waren.  Privaat domein, verboden toegang!

Op 15 km lieten we de spoorweg achter ons liggen en ging het naar rechts om een breed pad in te slaan dat omzoomd werd door imposante beukenbomen.  Met links en rechts nog steeds de bordjes die toonden dat we in dit bos niet welkom waren!  Aan de rechterkant lagen de grote gebouwen van één of andere hoeve waartoe het domein vermoedelijk behoorde.  In de verte zag ik aan het einde van het pad auto’s voorbij rijden.  We arriveerden namelijk weer in het open veld tot vlak bij de snelweg waar het filerijden was!  11.00 u.  Een graspaadje leidde ons door het open veld tot aan een straat om dan de grote baan op te moeten rijden om via een brug de snelweg te kruisen.  Na 17 km reden we Sint-Maria-Aalter binnen ter hoogte van werkzaamheden, waar het naar rechts een paadje op ging.  Een mooie track leidde ons tussen de bomen van de snelweg weg.  Ook hier was het uitkijken voor laaghangende takken.  De track ging over in een volgende, nog mooiere singletrack, tussen bomen en veld.  Deze maakte deel uit van een vaste blauwe route.  Het pad kwam uit op een recent aangelegd kasseibaantje, net voor de inrijpoort van één of ander kasteeltje dat door de vele bomen aan het zicht werd onttrokken.  Ernaast stond een poort naar een hoeve toe.  Een schilderachtig plekje.

We vervolgden het traject van de blauwe vaste route, of toch delen ervan, over veld- en assenwegen in Aalter.  Hier was weinig bebouwing.  Enkel een grote moderne hoeve, verder een reeks stallingen, een paar kleinere gerenoveerde oude huisjes en twee mooie nieuwe huizen met kleurrijke luiken.  Een paradijselijke plek om te wonen, maar wel afgelegen.  Ik ben tijdens de toer trouwens wel meerdere kleine stokoude huisjes voorbij gereden die nog altijd bewoond waren!  Dat zoiets nog bestaat!  Vanuit de open velden arriveerde ik na 22 km op een drukke betonbaan op de grens met Beernem en Wingene.  In Beernem heette deze baan Lindeveld en op Wingene was het de Vagevuurstraat.  11.25 u.  Deze betonbaan diende even gevolgd te worden om dan naar links over te steken.  Een veldwegeltje veranderde in een statige beukendreef die de bossen in dook.  In het bos ging het altijd rechtdoor over een lang, aanvankelijk vrij breed pad, dat steeds smaller werd.  Zijwegeltjes werden niet benut.  Bordjes met rode handjes stonden dit niet toe.  Tot ruim 25 km konden we genieten van deze mooie omgeving.  Bij het verlaten van het bos kreeg ik eindelijk nog eens twee bikers te zien.  Rechts bemerkte ik een plek met grote antennes en antennes die als een soort netwerk waren opgehangen.

Er stond daar ook een grote kraan die operationeel was.  Even een kijkje gaan nemen om vast te stellen dat een oud gebouw werd gerenoveerd tot een Centrum voor bijzondere jeugdbijstand.  Een grondige renovatie in elk geval.  Ik denk dat enkele de buitenmuren nog overeind stonden.  Ik vermoed dat het voormalige gebouwen van defensie betreft, want ik zag verderop, aan de ingang van een bos, een bordje staan dat de toegang tot een militair domein verbood.  De straatnaam genoteerd: Sint-Pietersveldstraat in Wingene.  Op m’n stappen teruggekeerd en het paadje rechts in om het parcours te vervolgen.  Veldwegen brachten ons na 29 km naar landelijke straten die Kliplo en Savooien heten.  Het ging een drukkere baan over op de grens van Aalter met Ruiselede.  Wanneer ik er even halt houd steken er vier bikers voorbij.  11.50 u.  Naar links een veldwegeltje op, gevolgd door een strook bos, om te arriveren in een woonwijk van Aalter.  We reden er door smalle straatjes met oude en nieuwe huizen, grote en piepkleine, die luisteren naar namen als Kleine Zoutstraat en Lantaarnstraatje.  Op het middaguur had ik 31 km op m’n tellertje.

In Aalter doken we via een poortje een parkdomein in van één of ander klooster.  Gedurende een dikke 2 km konden we daar ons hartje ophalen in de smalle paadjes die zich doorheen het bos slingeren.  Ik krijg er het gezelschap van nog vier andere bikers, waaronder een pronte dame met roze helm die ik nog aan de stop zou te zien krijgen.  We rijden de gebouwen van dichtbij voorbij en via een poort zonder opschriften of vermeldingen, verlieten we opnieuw het domein.  Opnieuw dezelfde brug over om de snelweg te kruisen.  Waarmee een einde kwam aan een lus van 16 km over Aalter.  Naar rechts een poortje door en een bos in om na een smal paadje met laaghangende takken de eerste bevoorrading te bereiken ter hoogte van een klein prieeltje op 33 km na de start.

Aan de stop was alles voorhanden: bananen, appelsienen, wafels en sultanakoeken.  Je kon er sportdrank drinken, maar ook icetea en cola.  Een drietal mannen vulden de voorraad aan.  Er was geen grote toeloop, dat is nooit het geval bij sterk gespreide starturen, maar er kwamen nog groepjes bikers toe.  Maria-Aalter!  Aan de mannen op de stop gevraagd of ik het bij het rechte eind had van te denken dat het klooster van daarnet van de Broeders van Liefde was.  Hij wist het niet, enkel dat er veel buitenlanders verbleven.  Hij haalde er zijn collega bij met de vraag of hij ooit misbruikt was geweest!  Of hoe de feiten van de afgelopen jaren in kerkelijke middens bij de mensen leven!  Hij had het bij het rechte eind wat de buitenlanders betreft, en mijn vermoeden klopte.  Even geGOOGLEd!  Het betreft namelijk het Internationaal Noviciaat van de Broeders van Liefde in de Blekkervijverstraat.  In mijn school van de Broeders werden indertijd leerlingen geronseld voor cursussen om leider te worden op een zomerkamp voor gehandicapte kinderen op de Westakkers in Haasdonk.  Ik ben zo elf jaar leider geweest en heb ooit een vervolmakingscursus in Maria-Aalter gevolgd.  Van die cursus kan ik me nog nauwelijks wat herinneren.  Maar die kampen in Haasdonk hebben een belangrijke rol gespeeld in mijn jeugdjaren.  En zie, de mountainbike brengt me letterlijk terug naar lang vervlogen tijden!

Weer op pad na de korte rust en de knabbeltjes.  Tot ruim 38 km volgde de doortocht van een pracht van een bos, op een bepaalde plek eventjes tot vlak naast de snelweg, over amusante paadjes.  Naar het einde toe was het hier wat moeilijker.  Met behulp van linten was een technisch parcours afgebakend over moeilijk te berijden paadjes, alsof je over bladgrond reed, met korte klimmetjes over bulten en het nodige bochtenwerk.  Niet zo mijn ding!  Vooral met die zachte ondergrond had ik het moeilijk.  Ik deelde er het pad met enkele andere deelnemers.  Om 12.40 u reed ik weer het bos uit en een paadje in dat toekwam aan het station van Maria-Aalter.  Rechtsaf over een kort stukje asfalt om daarna weer rechtsaf te slaan, alwaar we een leuk speelbosje voor de wielen geworpen kregen.  Met plezante paadjes op en af en met de nodige bochtjes, zo’n 40 km na de start.  Er volgden een asfaltbaantje en een assenweg, luisterend naar de naam Jezuïetengoed.  Wanneer we de weer even de snelweg raakten, staken een aantal rijders me voorbij, waaronder zes Hazesbikers die ik ook aan de stop gespot had.  We kregen weer de spoorweg in het vizier die we even verderop via een overweg dienden te kruisen.  42,5 km en 13.00 u.

Tot 45 km kregen we veel asfalt onder de wielen.  Daarbij passeerden we omstreeks 43 km een grote tent met veel muziek waarvan de bastonen uw ingewanden deden trillen.  Daar vond Plage à gogo plaats, de beachparty van de scouts van Aalter op de Kattenberg.  Eens daar voorbij ging het weer off-road de velden in, even in de richting van waaruit we kwamen en naast een smalle zijarm van het kanaal Gent-Brugge.  Eens aan het kanaal zelf gekomen, ging het rechtsaf en tot 48 km over het asfalt fietspad naast het kanaal waarin plezierboten vaarden.  Vanaf hier krijgen we een stuk met redelijk wat asfalt te verwerken.  We passeerden een zandwinning en betonfabriek.  Na 49 km moesten we via een grote brug het kanaal over in Aalter-Brug, hoe zou het ook anders kunnen!  Een extra pijltje had hier niet misstaan om twijfel te voorkomen.  Het ging een betonnen fietspad op dat andere betonbaantjes kruiste.  Een plakkaat toonde dat hier een bedrijventerrein gaat komen.  Weer open ruimte die ten prooi valt aan bebouwing.  De mensen uit de twee kleine huisjes die er stonden zullen er niet gelukkig mee zijn.  Op 51 km ging het weer meer off-road.  Want tussen de 40 km en de 50 km kregen we bijna uitsluitend asfalt te verwerken.  We bereikten Ursel (Knesselare) en troffen na 52 km en midden in de velden, een splitsing tussen de trajecten van 55 km en van 30-70 km.  Ik had me al wat ongerust gemaakt over het uitblijven van een splitsing voor de langste route die ik wenste te rijden.  13.40 u.

Na de splitsing ging het een assenweg op die deel uitmaakt van een vaste route en volgde een korte klim over een breed pad door een stukje bos (53 km).  Twee maal dienden we een behoorlijk drukke baan te dwarsen en volgde de doortocht van Ursel met zijn smalle straatjes.  Na 56 km doken we dan weer de velden in om er de assenwegen te berijden, gevolgd door smalle graspaadjes in de buurt van een groene en rode vaste route (58 km).  Naar rechts een betonbaantje op en dan links weer bossen in.  Even verderop kwam na exact 60 km de tweede bevoorrading.  Ze stond opgesteld naast het zogenaamde Veldkruis, een kruisbeeld tussen enkele lindebomen aan de rand van de Keigatbossen.  Even halt gehouden en genoten van hetzelfde aanbod als aan de eerste stop.  Na de stop doken we de Keigatbossen in over een mooi bospad.  Het bospad ging bij het verlaten van het bos over in een assenweg dat verderop een grote baan kruiste.  Dan een kasseiwegeltje tussen gras en bomen op.  Hier stak ik de vier mensen voorbij die ik met hun stadsfietsen ook aan de stop had zien staan.  De lange kasseiweg ging over in een assenweg die ons naar een bos leidde.  Ik zag er lichten staan die de landingsbaan van een vliegveld markeren, maar daarachter kwam een bos.  Ik had de indruk dat ze niet meer dienen.  Net voor het pad plots versmalde stak ik een moeder en haar dochtertje op hun bikes voorbij.  Er volgde een modderig stukje van een paar honderd meter, doorheen een bos met de nodige putten en plassen (omstreeks 63 km).  Dat zal voor dat kleine meisje een lastig stukje geweest zijn!  Een beetje jammer, vermits bike en rijder tot dan toe vrij proper waren gebleven!  Hier was de afpijling zeer mager, want op dat pad trof ik nergens een pijl.  Pas aan het einde van een grasspoor was het duidelijk dat ik op de goede weg reed.  Vermoedelijk waren er weinig alternatieven.

Aan een brede weg zag ik een plannetje van het MTB-netwerk Meetjesland waartoe de plaatselijke vaste routes behoren.  Ik trof er veel mensen met stadsfietsen en racefietsen.  Omstreeks 66 km volgde een mooi stukje bos.  Ook hier lag de ondergrond er vochtiger bij, met putjes en lage takken die mijn smoelwerk geselden.  Ik gok dat we in het Drongengoedbos reden.  Op 68 km kwam ik uit op een betonbaantje, midden de bossen, waarop een parkeerverbod gold.  In een bocht was een grote poort die me deed denken aan de ingang van een militair domein, maar zonder enige aanwijzingen.  Er reden redelijk wat fietsers rond en jammer genoeg ook auto’s.  En ’t was er niet breed.  Ik vermoed dat er hier of daar een evenement was en dat deze baan als toegangsweg fungeerde.  15.00 u.  We bereikten weer de bewoonde wereld en van 70 tot 72 km brachten straten in Knesselare me weer naar af!

Een mooie tocht en een aangename kennismaking met deze streek.  Geen spijt gehad van de verplaatsing naar Knesselare.  Vriendelijke medewerkers aan de bikeparking en de rustpunten.  Bewaakte parking, degelijke bikewash en douches voorhanden.  Een afwisselend parcours met veldwegen, assenwegen en enkele mooie bospassages.  De bepijling was bij momenten wel schaars!  Ze was zeker niet slecht, want ik heb nergens gemist.  Op een paar plaatsen was er reden tot twijfel, maar dat gebeurt op elke toertocht.  Maar er hingen weinig pijltjes.  Een pijltje ter bevestiging na een afslag en een herinneringspijltje hier en daar, had meer gerustgesteld.  Verder was alles organisatorisch tot in de puntjes geregeld!  Een opsteker, vermits één van de medewerkers me vertelde dat dit de eerste uitgave was van een tocht die ze overgenomen hadden van een plaatselijke vereniging en die vroeger enkel gereden werd door locals bij gebrek aan publiciteit.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you!

11-08-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Parel van het Hageland (15-25-40-50-65 km) van MTBC@Bekkevoort (De Megabikers) op zondag 05-08-2012.

De keuze voor deze zondag was niet gemakkelijk. Er was een toertocht in Lille, dus niet al te ver van thuis en met het aanbod van een route van 80 km. Maar in die streek kom ik al wel eens meer tijdens de wintermaanden en het vast parcours zal er wel mee in de tocht opgenomen geweest zijn. Wat geen probleem is, vermits het de moeite waard is. Bovendien rijd je hier veel in de bossen en krijg je mooie singletracks voor de wielen. Er was de toertocht in Loonbeek (Huldenberg) die dit jaar jammer genoeg samenviel met Bekkevoort, maximum afstand 58 km. Er was de Hoebelbike in Vlezenbeek, met een route van maximum 75 km, ook de moeite waard. Omdat ik op vrijdag de nachtrit in Vlezenbeek was komen rijden en omdat ik de tocht in Loonbeek al ettelijke keren heb gereden, heb ik de eer gelaten aan MTBC@Bekkevoort (De Megabikers). Deze toer had ik nog maar één keer gereden. De mannen van deze club hadden vorig jaar nogal wat kritiek moeten slikken over een saai parcours, te veel brede veldwegen en te veel lange rechte stukken. Ze pakten dit jaar daarom uit met een vernieuwd parcours.

Toen de wekkerradio begon te spelen hoorde ik buiten een teleurstellend geluid! Regendruppels en water dat in het rioolputje voor m’n deur wegstroomde! Verdorie, toch weer niet op een zondag! Ondanks de regen zat er toch wat kleur in de lucht en hoopte ik dat het in Bekkevoort droog zou zijn. Was het op de snelweg nog nat, hoe dichter ik de plaats van vertrek naderde, hoe droger de ondergrond. Omdat ik van vorig jaar wist dat men de auto’s hier schuin op de deels door nadarhekkens afgesloten Oude Tiensebaan, of op het fietspad, laat parkeren, mijn heil gezocht in de Meutelstraat, het laatste zijstraatje voor de start. Anders zou mijn wagen straks de enige zijn die hier nog moederziel alleen in de weg zou staan! De lucht was blauw, het was lekker warm in de zon en op hoop van zegen m’n regenvestje achtergelaten om een overvol rugzakje te vermijden. Fiets afgegeven aan de bewaakte parking waar ik nog herkend werd van vorig jaar, me ingeschreven en omstreeks 9.15 u kon ik op pad.

Vertrek achter het voetbalveld en de Oude Tiensebaan op, waar aan de nadarhekkens een man stond om de inschrijvingsbewijzen op te vangen in een emmer en de toekomende auto’s te verwijzen naar de parking. Na luttele 2 km doken we de velden in om tot omstreeks 5 km een afwisseling van zanderige veldwegen en graspaden te berijden, deels in de buurt van de snelweg. Een dikke kilometer verder troffen we de eerste splitsing, waarna de eerste afdaling in een mooie holle weg zich na 8 km aandiende. De zonnewarmte deed deugd, de ondergrond lag er zelfs stoffig bij, een heel verschil met de moddertoestanden na een fikse stortbui op het verkeerde moment in Vlezenbeek afgelopen vrijdagavond! Er volgde een stevige klim over een betonbaantje in de Oude Pastoriestraat die links naast de Oude Pastorie overging in een stevig klimmende track op de grens tussen bos en veld. Ik kroop er gezwind naar boven, in het gezelschap van vele anderen die de weg naar Bekkevoort hadden gevonden. Me halverwege even aan de kant gezet om uit te blazen alvorens het vervolg van de klim, verscholen tussen de maïsvelden, verder te zetten. Eens boven troffen we een uitkijktoren. Ik meen zelfs hier ooit de bevoorrading van een andere tocht te hebben weten staan. De moeite van de klim werd beloond met twee bangelijke afdalingen door een woeste holle weg en over een track doorheen het gras om uit te komen in Tielt-Winge en er een stuk van de groene vaste route te vervoegen. Het tellertje klokte 11 km af.

Lekker naar beneden dokkerend over een leuk kasseiwegeltje en stevig naar boven klimmend over een off-road-paadje naast perenboomgaarden, arriveerden we op een betonbaantje in Molenbeek-Wersbeek (Bekkevoort). Tot 17 km kregen we een gesmaakte afwisseling van kasseibaantjes en stoffige veldwegen voor de wielen. Ze brachten ons op en af door het glooiende en zonovergoten groene landschap om na een stevige klim over een smal graspaadje en in een knappe holle weg te arriveren op een hoogvlakte. 17 km om 10.20 u. Tot 19 km volgden plezante paden op en af over holle wegen die overgingen in veldwegen om dan weer af te dalen door een holle weg, afgewisseld met goed berijdbare tracks tussen de fruitboomgaarden of een rotspaadje. Naast een stevig klimmetje in een boomgaard stond een biker te wachten op z’n maat die wat lager aan z’n fiets stond te morrelen. Ik moet tijdens het klimwerk behoorlijk wat grimassen getrokken hebben, want de biker kwam even later naast me rijden om te vragen of alles in orde was! En of ik was wie ik ben! Ja dus! Een paar woordjes met elkaar gewisseld. Onmiddellijk daarna bereikten we samen de bevoorrading omstreeks 10.45 u. Die stond voor de brede garagepoort op de oprit van een huis. Er waren hekkens voorzien om je fiets tegen kwijt te kunnen. Vriendelijke medewerkers zorgden er voor het aanbod van bananen, appelsienen, cake met rozijnen, wafels en koeken. Ik heb er gesnoept van een reep (Twix?). Afscheid genomen van de sympathieke biker die weer op pad trok met z’n makker. Bij deze m’n groeten en hopelijk kruist uw weg nog eens de mijne.

Na de stop ging het weer direct de hoogte in doorheen een koele holle weg, gevolgd door een leuke afdaling die uitkwam in een straat. Daar ging het plots naar rechts een verdoken servitudepaadje in. Ik was er voorbij voor ik het zag. Het betrof een stevig klimmetje over een smal kasseiwegeltje tussen de tuinen van huizen. 25 km en 10.55 u. Op 26 km werden we vergast op een megabangelijke afdaling in een holle weg waar ik mij eens lekker zonder afremmen over de stenen naar beneden heb laten gaan! Super! Zanderige veldwegen, onderbroken door stukjes over smalle paadjes naast struikgewas en verloren gelopen bomen, brachten de deelnemers na 29 km naar een volgende te smaken afdaling over een goed van stenen voorziene paadje in weer een holle weg. Aan het kapelletje in de Leemkuilstraat, mij nog bekend van vorig jaar of uit andere tochten, splitste de route van 25 km zich af van de 40-50-65 km. Dit exact 30 km na de start. De twee bikers die me voorbijgingen in de holle weg stoven de 25 km op. Misschien dat zij al een rondje gereden hadden, want ze leken me meer in hun mars te hebben dan de kleinste route! De Leemkuilstraat is een mooie holle weg, op en af over wat steenpuin, die boven uitkomt aan nog een wit kapelletje. Vorige maand werd dit gerenoveerd, het bezetsel was toen nog vochtig! Aan het kapelletje ging het naar links verder in de holle weg om boven de splitsing te treffen tussen de 40 km en de 50-65 km. In de verte zag je de intussen welbekende en vorig jaar gebouwde windmolens langs de snelweg staan draaien in de wind. Het paadje gaat verderop door een stukje bos waar onlangs stevig moet gekapt zijn. De omgeving ligt er bezaaid met resten van schors en takken. Hier ben ik onlangs nog gepasseerd tijdens de toertocht vanuit Waanrode op 17 juni. Ik herkende het bordje met de tekst “Pas op, losvliegende bijen! Als de bijen komen, plat op de grond gaan liggen en op hulp wachten! Als er geen hulp komt… sterkte!” Pas deze keer zag ik dat er effectief een bijenkast opgesteld staat, iets dieper de boomgaard naast het bos in. Ik was zeker niet de enige die voor de grotere routes had gekozen, want op dit korte stukje kreeg ik al 11 bikers te zien.

Klimmend en dalend over de wegen doorheen het open glooiende landschap, bereikten we de windmolens op de hoogvlakte naast de snelweg. We reden er vlak naast en ik ben er even blijven staan. Die dingen zijn beslist hoog als je ze vanuit kikkerperspectief bekijkt! Zou een machtige foto voor een wedstrijd kunnen opleveren! 34 km en 11.40 u. Hier konden we eens lekker doortrekken over de assenwegen om de kilometers op te drijven. De passage van de perenboomgaarden op deze hoogvlakte werd op 37 km beloond en bekroond met een mooie afdaling in een holle weg om beneden te arriveren in de rustige Hagelandstraat in Loksbergen (Halen). De Limburgers heetten er ons welkom. Loksbergen is jammer genoeg bekend omwille van Het Beest en de moord op Shana Appeltans en Kevin Paulus, maar ook om zijn prachtige holle wegen die in de flanken van de getuigenheuvels Kluisberg, Mettenberg en Molenberg zijn uitgesneden. De zogenaamde Fransman in de Kluisberg is 12 meter diep en daarmee de diepste holle weg van Vlaanderen. De tocht vanuit Waanrode deed ook deze plek aan en dat stuk van de tocht kon me toen zeer bekoren! Het hollewegenfestival begon al direct met een prachtexemplaar met uitstekende rotspartijen in de wanden, jammer genoeg ontsierd door een achtergelaten autoband en resten van een krant. En spijtig genoeg reikten in het begin de koterijen van de huizen op de zijkanten tot vlak aan de randen. Twee bikers haalden me in tijdens mijn moeizame klim naar boven over een ondergrond met stenen. Daar was een Slijkfretter uit Westerlo bij. Boven ging het een volgende holle weg in, dit keer over een tapijt van grind. Dat knarste onder de wielen van een kerel die me volgde. Om dan met een schouderklop begroet te worden door niemand minder dan Bruce Wayne, deze keer zonder Mr. C. Ook al weet ik niet wat hem drijft in het dagelijkse leven, buiten zijn passie voor de bike en toertochten, en ook al zijn de ontmoetingen meestal kort van duur, het is altijd leuk van deze joviale vleermuis op m’n weg te zien te krijgen. Je hoeft niet alles van een mens te weten om hem te waarderen.

Ook deze keer was de ontmoeting kort van duur, want verderop troffen we de splitsing tussen de routes van 50 en van 65 km, aan de voet van een brug onder de snelweg. Omdat ik wist dat ik Bruce toch niet zou hebben kunnen blijven volgen en omdat ik er tijd genoeg voor had, ben ik de richting van de langste route uitgegaan, terwijl Bruce voor de iets kortere versie koos. Aldus scheidden hier onze wegen na 40 km op het middaguur. Er volgde een mooie donkere holle weg, eerst klimmend en daarna lekker naar beneden. Ik arriveerde aan een grote drukke baan, onder een brug van de snelweg, op de grens met Webbekom (Diest). Samen met een andere biker dook ik via gloednieuw aangelegde fietspaden de grote fietsrotonde onder de grote baan op (43 km). Dan stak me een biker voorbij wiens witte fietsbroek en opvallend truitje me bekend voorkwamen! Ik riep hem toe dat ik hem vorige zondag tijdens de Boerenbike in Droeshout (Opwijk) ook had zien rijden! De laatste kilometers had ik daar in zijn zog afgelegd! Veldwegen en een klim in een holle weg dienden zich aan in een afwisselend landschap. We reden weer in de richting van de windmolens en naderden de snelweg. Het pad kwam me bekend voor. Ernaast ligt een landingsplaats voor helikopters van Paramountheli, wist Phille81 me ooit te vertellen, nadat ik er een verkeersbordje met een helikopter had gespot tijdens de toertocht in Diest op 10 juni. Even verder staat, aan de voet van een brug onder de snelweg, een kruisbeeld op de plek waar Shana en Kevin vermoord werden. Daar kreeg ik het witte tentje van de tweede bevoorrading in het vizier op 46 km omstreeks 12.30 u.

Twee bikers van de club zorgden er voor het aanbod. Er stonden nog vijf andere bikers, waarvan er twee Frans spraken. Ik merkte dat twee bikers een blikje Redbull stonden te lurken en speurde naar de plastieken bak met de nog frisse blikjes, waar ik dan ook dankbaar gebruik van gemaakt heb! Er was aan alles gedacht, want ik zag onder het tentje ook een gereedschapskistje staan, een voetpomp en een voorraad binnenbanden voor eventuele pechvogels. Na mijn aankomst zou ik de twee mannen die voor de bevoorrading instonden nog te zien krijgen toen ze met hun aanhangwagen en materiaal weerkeerden. Daar vertelden ze dat de Redbull-babes moeilijkheden hadden gehad om de locatie van de stop te vinden en met hun bizarre autootje met reuzenblik tot zelfs over de velden sjeesden! Na de stop ging het de assenweg en een grasspoor op, langzaam klimmend tot op de hoogte van de snelweg. Op 48 km bevond zich daar boven een splitsing tussen de 50 en de 65 km. Bruce had dus ook Redbull kunnen lurken! De twee Franstalingen sloegen linksaf, de brug over de snelweg op, voor mij ging het naar rechts de velden in. Op en af reed ik er over het Mierenbergwandelpad, een lange weg die in een mooie omgeving constant van uitzicht verandert van veldweg naar holle weg en bosweg, afgesloten met een lekker lange afdaling tot 50 km. Ik werd een volgende holle weg in gestuurd, deel uitmakend van een vaste blauwe route en passeerde er Onze-Lieve-Vrouw van het Grotteke, een beeldje in een nis onder een uitstekende rotspunt. Het is niet de eerste keer dat ik dit bizarre kapelletje te zien krijg. Eens de holle weg uit arriveerde ik aan een elektriciteitstoren op het kruispunt van de Papenbroekstraat en de Reustraat te Webbekom. Deze plek heb ik ooit eens in een verhaaltje vermeld. Even verder kwamen we weer in de bewoonde wereld en reden naast de Carrefour, de Lunchgarden, Brico en Auto5. Ik meen dat hier altijd de bevoorrading staat van de Forest Marathon van de Forestbikers Langdorp met start aan de Bekaflaan in Aarschot. Die straatnaam vergeet ik nooit, want na die tocht ben ik effectief altijd bekaf! Nog te rijden op 18 en 19 augustus en helaas samenvallend met ander moois zoals de Ter Dolen Fietshappening in Helchteren. Aan de verkeerslichten ging het de Leuvensesteenweg over om toe te komen in Kaggevinne (Diest).

Aan het feest van de holle wegen kwam geen einde, want spoedig werden we een fameuze helling op gestuurd over een diep uitgesneden kasseiweg. Er volgde een assenweg waarlangs enkele grote domeinen van rijke mensen achter bomen en poorten verstopt lagen. De mensen die daar wonen hebben een prachtig vergezicht over de groene omgeving. Er stonden daar veel paarden, pony’s en ezels in de weiden. De windmolens tekenden zich af tegen een donkere hemel links van me. Het weer was aan het omslaan, de zon was weg en ik hoopte dat regen me bespaard zou blijven! Rechts van me meende ik gans in de verte een brede, plompe kasteeltoren met plat dak te zien staan. Het tellertje toonde 55 km. Aan het einde van de assenweg sloeg ik aan de Prinsenbosstraat in Scherpenheuvel-Zichem verkeerdelijk naar links af en bereikte ik de grens met Assent (Bekkevoort). De fikse afdaling over beton kwam uit op een grote baan. Dus volgde een extra klim om op mijn stappen terug te keren. Op 57 km volgde een mooie track die tussen dicht op elkaar staande boomstammen naast een weide met vijver en paarden liep. Een knappe plek die deel uitmaakte van het traject van een blauwe route. Aan het einde van het paadje was het wat onduidelijk hoe het nu verder moest. De blauwe pijl van de vaste route wees naar links, een duidelijk pad, de gele pijl rechtdoor naar een onduidelijk spoor in de weiden. Rechtdoor had hier ook kunnen betekenen: “volg het hoofdspoor”! We moesten dan toch de weide in en even verderop stond een pijltje ter bevestiging. Het pad liep er verder tussen de omheiningen van twee weiden.

Er viel nattigheid, maar dat bleef beperkt en duurde maar even. Na 60 km vervoegde ik de kidstoer op het grondgebied van Scherpenheuvel-Zichem, wat voor mij het sein was dat het einde in zicht kwam! Maar ik had beter moeten weten! Het ging naar beneden over een holle assenweg op de vaste groene route. Even verder koppelde het traject zich weer los van de kidstoer. Omstreeks 62 km passeerde ik het centrum van Assent ter hoogte van de kerk en volgde een zware klim naar een hoogvlakte. Vermoeidheid begon toe te slaan! Boven werd het pad versperd door een tractor met aanhangwagen. De hele familie was opgetrommeld om de oogst binnen te halen. Eén van de zonen had z’n blitse moto op het veld geparkeerd. Zelfs den bompa was present. Aanzwellend motorengeronk toonde dat ik opnieuw in de buurt van de snelweg kwam. Daar vervoegde ik na 64 km opnieuw de kortere afstanden, met uitzondering van deze voor de kids. De mannen uit Bekkevoort wilden mij echt helemaal afpeigeren, want er volgde een zware klim, weliswaar over asfalt, in de Pannenhoefstraat. Ik herinner me een toertocht waarbij aan elke helling de naam en het percentage stijgingsgraad vermeld stonden op een bordje. Die passeerde ook hier. Een andere biker sprak me toen moed in door te zeggen dat het na de bocht op de top nog zwaarder werd! Maar dat bleek toen nogal mee te vallen! Asfalt ging aan een eenzaam huis wel over in onverhard, maar minder steil. Het tellertje klokte 65 km af. Een mooie track stuurde ons tussen bomen naar beneden tot aan bochtje dat uitgaf op een andere track. Deze plek kwam me bekend voor! Van tijdens de tocht in Waanrode. Toen werd vanaf het kapelletje aan de Leemkuilstraat, waar we daarstraks ook passeerden, een extra optionele lus van 6 km aangeboden, die vertrok aan een track op de grens van Bekkevoort en Assent. Links ligt een groene vallei en rechts op de helling de bossen van de Begijnenbosvallei. Ik was dus niet ver van het kapelletje waar ik 35 km geleden was gepasseerd. Waarmee er een einde kwam aan een lange lus! Beneden aan het pad staat een huis in een schilderachtige omgeving.

De Bekkevoorders wilden mij niet laten gaan, want er dienden zich nog holle wegen en veldwegen aan. Telkens ik een strook asfalt bereikte dacht ik dat er een einde aan ging komen, maar dan werden we weer off-road gestuurd! Ik begon zo stilaan moe te worden zodat ik bij een stevig klimmetje toch even van de fiets moest! De laatste afdaling door een mooie holle weg eindigde op een asfaltbaantje! Verrek, daar stonden geen pijltjes meer! Naar rechts kwam er een bocht aan een huis waar een verkeersspiegel stond. Daar meende ik vanochtend gepasseerd te zijn! Dus de andere kant geprobeerd! Dat was een fiks klimmetje! Boven aan een straat geen pijlen! Ver kon het niet meer zijn, want ik had al 70 km bij elkaar gesprokkeld. Ik was moe en verlangde nu toch naar het einde. Geen zin om hier nog te rijden zoeken. Toen ik het noodnummer wilde intikken, hoorde ik mensen aan de praat in een achtertuin. Eén van die mannen was op de hoogte van de toertocht en wist me haarfijn uit te leggen hoe ik naar het voetbalveld aan de Oude Tiensestraat kon komen. Aan een rode postbus rechtsaf een veldweg in, dan een grote baan over en rechtdoor. Dank u, meneer! In die veldweg hingen terug pijlen en luttele ogenblikken was ik weer bij af. De reden van de ontbrekende pijlen was duidelijk. Net op die plek kruisten heen- en terugweg, en de mannen die de pijlen aan het ophalen waren, zullen hier per vergissing ook de pijlen voor de terugweg mee verwijderd hebben. Niet wetend dat er nog een slak onderweg was. Sinds de tweede stop had ik geen bikers meer gezien. Alhoewel ik volgens een man aan de aankomst niet de laatste was. Want de laatsten aan de tweede stop zouden een ex Belgische kampioen en zijn vrouw geweest zijn! Toegekomen met 73 km op het tellertje.

Het meeste was al opgeruimd en alvorens de vrouwen met het poetsen van de kantine begonnen, kon ik nog twee blikjes icetea kopen. En die gingen vlot binnen. Nog een babbeltje gedaan met de mensen ter plekke alvorens afscheid te nemen. Zoals vaak op de terugweg via Scherpenheuvel gepasseerd. Een kaars gebrand voor de Ward, opdat hij na een voorspoedig herstel na een zwaar werkongeval ook weer snel zijn bike als vanouds zou kunnen bestijgen. En tot heil van bikend Vlaanderen, voor veilige ritten. Een mooie toer beleefd, perfect op mijn niveau, met pittige en voor mij haalbare klimmetjes, maar ook paden waar je eens lekker van katoen kon geven en over een droog parcours. In een mooie streek met de typische holle wegen. En dat voor maar drie euro (en vier euro voor niet-leden van een bond). Van mij een dikke tien op tien voor deze Parel van het Hageland.

Het verslag van deze toertocht is ook te vinden op mtb-you en op mountainbike.be!

05-08-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van WTC De Gildetrappers te Wiekevorst op zaterdag 04-08-2012.

Na de modderige nachtrit in Vlezenbeek vrijdagavond was ik na het proper maken van m’n spullen pas om vijf uur te bed! Omstreeks tien uur werd ik wakker om vast te stellen dat het zonnetje zo heerlijk scheen! Deze zeldzame buitenkans tijdens een kwakkelzomer wou ik niet laten voorbijgaan. Ik voelde mij zelfs nog redelijk fit. Het fietske stond nog op de auto. Alles klaargelegd, een koppel boterhammen achter de kiezen gestoken en even over de middag was ik op weg naar Wiekevorst. Incognito met een pak van Caisse d’Epargne, Alejandro Valverde achterna, vermits mijne papegaai (sic) nog niet droog was! Door wegenwerken kon ik na het verlaten van de snelweg eerst helemaal terug naar van waar ik was gekomen! Puur tijdverlies! De pijlen voor de omleiding waren daarna ineens nergens meer te bespeuren. De GPS is een zegen! In de kantine van de voetbal aan de Dalstraat verzoop ik in een grote groep in dezelfde outfit gehulde wielertoeristen voor de wegritten die hier bij WTC De Gildetrappers ook konden gereden worden. Tot ik het tafeltje voor de inschrijvingen voor de mountainbiketocht in de gaten kreeg. Daar zaten de medewerkers werkloos te wachten. Om 13.20 u was ik pleite.

Ik vermoedde dat het tochtje gelijkaardig zou zijn aan dat van vorig jaar en dat bleek achteraf ook te kloppen, op enkele details na. We staken de grote baan over en doken een paadje door het bos in. Dat gaf uit op een tweesporige betonnen veldweg die ik me nog kon herinneren. Via veldwegen bereikte ik een assenweg waar een eerste biker me voorbij stak. Daarna ging het de Wortelbaan in, een kasseiwegeltje. Langsheen veldwegen en paadjes door de weiden werden we in de richting van Heist-op-den-Berg gestuurd. In de Leistraat aldaar, een schilderachtig kasseiwegeltje, werd mijn aandacht getrokken door de mooi aangelegde tuinen van, ik vermoed, een villa, want men kan door de keurig onderhouden en sierlijk geknipte hagen moeilijk zien wat voor gebouw er eigenlijk staat. Het geheel doet me eerder denken aan een park met een grote serre. Eigenaardig genoeg strekt het domein zich uit langs weerskanten van de kasseiweg. Ik heb dat bij eerdere edities daar ook al gezien en ik vraag me af wat dat daar eigenlijk is. Maar ik heb nog nooit een antwoord op m’n vraag gekregen en op het wereldwijde web kan ik er evenmin iets over vinden. Het tellertje toonde 3,75 km en de klok 13.30 u.

Na de Leistraat volgde een kasseiweg met bocht, naast een manege en dan ging het een maïsveld in over een hobbelig pad. Een lang en smal bospad leidde ons doorheen een groene omgeving. Een groepje van vijf eender geklede mannen van eenzelfde club stak me voorbij. Het bospad gaf op 7 km na de start uit op een assenweg waar we rechtsaf moesten. Hier kwamen me nog vier bikers voorbij, waarvan twee ook tot de club van daarnet behoorden. Ze waren beiden iets trager wegens wat ouder en meer gevleesd! Het brede grindpad bracht me naar de Peerdenkerkhofstraat (Heist-op-den-Berg). De Kaasstrooimolen die ergens in deze straat moet staan kregen we spijtig genoeg niet te zien. Achter de molen staat nog een mooi gerestaureerd lemen huis dat je van op straat niet kan zien omdat het wat lager staat dan de omgeving! We dienden een baan te kruisen en daarna ging het een straat in om via een asfaltpad de Herenbossen te bereiken en onze weg te vervolgen naast een gehavende strook waar bomen werden gerooid. In de Herenbossen reden we over de met kiezelsteentjes verharde paden. Ik kreeg er een aantal tegenliggers die op gezinsuitstap waren met gewone fietsen en met bikes. We maakten een klein ommetje in het bos om het dan recht op recht weer te verlaten. Een smalle veldweg leidde tot aan een asfaltbaantje, de Kleine Katelijnestraat, waar we naar rechts afsloegen om in een bocht van deze straat een manege te passeren. Het bospad dat we daarna in reden gaf uit op de dijk langsheen de Nete waar we linksaf moesten naast de rivier. Toen ik daar even halt hield stak me één biker voorbij, gevolgd door een groep op uitstap met stadsfietsen en die ik even verder weer inhaalde.

Het jaagpad naast de Nete ging dan steil naar boven naar een straat toe alwaar we via de brug naar rechts de Nete overstaken om verder te rijden langs de andere oever. Er was veel bedrijvigheid rond de visvijver die we er passeerden. Even verder troffen we de splitsing na 11 km. De kleine route liep verder langs de oever terwijl ik naar rechts een bosje diende in te rijden. Een singletrack bracht ons doorheen het bos tot langs de achtertuinen van enkele huizen om zo Westmeerbeek (Hulshout) te bereiken. We werden het bosrijke gebied ingestuurd in de merkwaardige omgeving van de Goorstraat, de Spaarpot en Binnengoor. Daar rijd je in een bos langsheen een soort van grachtenstelsel met waterpartijen waarachter zich heel wat buitenverblijven met tuinen en vijvers bevinden. Het eigenaardige lange hoge “huis” dat over een vijver gebouwd is stond er nog altijd. Zeer bizar. De kant die je te zien krijgt lijkt te bestaan uit één grote verroeste metalen plaat en de achterkant die op de vijver uitkijkt bestaat uit één grote glaspartij! En het is hooguit twee meter diep! Het vloekt eigenlijk met de omgeving! Vroeger was dit een groot moeras met bos, maar in de jaren 50 is dit verkaveld in verschillende kleine percelen waar men vijvers in uitgegraven heeft. Het overgrote gedeelte van deze huisjes zijn weekendhuisjes die permanent bewoond zijn, en daardoor geregeld in het (regionale) nieuws kwamen. Zo wist Wicked Uncle Ernie mij in 2008 te vertellen. Want het was al de vijfde keer op rij dat ik deze tocht kom rijden. Terwijl ik even halt hield naast het bizarre roesthuis staken me drie bikers voorbij. 14,50 km en 14.10 u.

Volgde een kort stukje langsheen de drukke Provinciebaan te Herselt ter hoogte van de visvijvers en taverne Het Loze Vissertje (16 km). Rechtsaf en na enkele rustige straten, een assenweg en een asfaltbaantje dienden we de Westerlosteenweg over te steken. Dit is een superdrukke baan, maar nu was er geen verkeer te bespeuren omwille van wegenwerken! De reden waarom ik daarstraks op mijn stappen diende terug te keren! Daarna het smalle Vijverstraatje in, waar ik bij twee opeenvolgende vorige edities bijna van mijn sokken gereden werd door automobilisten die niet goed uit hun doppen keken bij het uitkomen van het straatje! 18 km en 14.20 u. We doken de mooie bossen in ter hoogte van Wouwers. Jammer dat hier zo veel buitenverblijven staan. Ze worden dan nog permanent bewoond. En sommigen kunnen van hun bostuin nogal een zootje maken. Hier wat rommel, daar een stapel hout, ginder resten van bouwmaterialen! In de ferm klimmende Vijverstraat, een assenweg die naast buitenverblijven en huizen loopt, maakten we de enige hoogtemeters van deze toertocht. Eén biker stak me voorbij en reed gezwind linksaf het asfaltbaantje op. Tussen de bomen door zag je de schreeuwerige reclameborden van de speeltuin Flipperland staan. Net daarvoor ging het rechtsaf de Suikerberg (Herselt) op en de bossen in. Deze weg leidde ons voorbij camping en recreatiedomein Dry Eiken.

Intussen waren we op de groene vaste route geraakt en arriveerden we op een kruispunt van boswegen. Daar stond de bevoorrading op 20 km van de start. Het was intussen 14.30 u geworden. Vorig jaar kwam de stop pas na de passage van dit bos en waren hier alle pijlen door een flauwe plezante weggenomen! Je diende er gewoon de groene vaste route te volgen! Dat was toen blijkbaar op een papier aan de inschrijving aangekondigd, maar ik had dat niet gelezen. In plaats van dat stukje opnieuw af te pijlen! De bevoorrading werd verzorgd door een man en een vrouw. Je kon er fris flessenwater drinken en er lagen bananen en wafels om te knabbelen. Er stond nog een delegatie van vijf United Bikers uit Diest, waaronder een kleinere jongen. Blijkbaar zijn dat ook trouwe deelnemers, want vorig jaar heb ik ook vijf rijders van deze club aan de start gezien. Na een korte pauze mijn rit verder gezet. We moesten via een slagboom linksaf een breed bospad in. Tot 23 km volgden mooie bostracks over het parcours van een groene vaste route. Waar we een baan dienden te kruisen bemerkte ik de plek waar de bevoorrading de vorige jaren opgesteld stond. Daar ging het ook via een slagboom een grindpad door het bos in.

We werden naar Bergom (Herselt) gestuurd en even verderop een bos in. Een mooi bospad leidde me tot in het centrum van Bergom tegenover het Kapelletje van de Maarschalk (anno 1798) met in het paadje er naartoe een gedenktegel voor het [url=http://www.gva.be/antwerpen/herselt/bergom-viert-duizendste-verjaardag.aspx]1000-jarig bestaan van Bergom[/url]. Via een mooi stukje beukenbos ging het richting Westerlo en een kort stukje langsheen de grote baan, de Merodedreef, zij het op een paadje door het gras, ter hoogte van een poort naar het Kasteel De Merode. De baan over, een assenweg in naast een beek door een natuurgebied dat luistert naar de naam Beeltjens en Kwarekken. De delegatie van de United Bikers stak me er voorbij. Het tellertje toonde 25 km, de klok 14.55 u. Vanaf hier kregen we enkele mooie tracks en bospaden voor de wielen. Een van die paden liep rakelings langs een diep uitgesneden droge beek (27 km). In een groot wandelbos keken me van tussen de struiken kabouters aan (28 km). Op een stronk van een afgezaagde boom ligt zelfs een heus kabouterboek. Met de richtlijnen van het kabouterspel. Ik krijg er een zeer grote groep tegenliggers op de stadsfiets. Ik was niet de enige die het mooie weer had aangegrepen om buiten te komen!

Het bos uit en de weg op in Westerlo. Tot 31 km volgden een grindweg die luistert naar de naam Steine Hoevestraat en een betonbaantje in een open landelijke omgeving en passeren we Zoerle-Parwijs. Naar rechts de weiden in, gevolgd door een zeer lange asfaltbaan waarlangs vele nette villa’s met keurige tuintjes gebouwd werden. We reden de Balebossen in, een lang grindpad tussen de velden in Heultje. Halverwege was het pad versperd door een politiecombi. Ernaast stonden een Vlaamse jongeman en een kleurlinge. Een raar koppel! En de vrouw droeg schoenen met hoge hakken, niet erg geschikt om mee te fietsen! Joost mag weten wat daar gaande was. Verderop liepen ook groepjes van een jeugdkamp, telkens begeleid door een aantal ouderen. Ik had al gemerkt dat er hier en daar opdrachten verstopt waren! En ook eerder op het parcours kwam ik zulke groepjes tegen. Na een haakse bocht kwam het grindpad uit op een betonbaantje. Dat leidde ons naar een kruispunt van betonbaantjes in open veld waar we rechtdoor Goorheide in moesten.

We draaiden het fietspad in dat een oude spoorwegbedding volgt in de richting van Morkhoven. Dat kwam me bekend voor. Ik kon voorpellen dat we dadelijk naar links een betonbaan op moesten en aan een hoeve weer naar rechts. Het klopte niet! We dienden deze keer iets vroeger naar links af te slaan! Na een asfaltbaantje ging het een assenweg in, Broekhoven (in Morkhoven) genoemd. Dit om 15.45 u en na 38 km. Het pad versmalde tussen de struiken en ik diende even af te stappen om een wagen en een tractor met aanhangwegen te kunnen passeren. Op het naastliggende veld werden de gewassen geoogst. Veldwegen brachten me een kleine kilometer verder tot aan de schilderachtige Berteneindsehoeve. De straat tegenover de hoeve in. Na een veldweg herkende ik de stal waar ik vorig jaar voor een stortbui geschuild had tussen de koeiendrek. Tot 43 km volgden vele asfaltbaantjes en enkele stukjes bos. Ik herkende het pad door het bos waar vorig jaar geen pijlen meer te vinden waren. Terug de velden in tussen de paardenweiden en voorbij de enigszins onderkomen Leydaelhoeve (43 km om 16.00 u). Via een verhard paadje voor fietsers reden we door het open landschap waar we de Nete kruisten over een zeer smal bruggetje. Een oude kasseiweg leidde ons naast de voetbalvelden weer tot aan de kantine. Er stonden 45 km op m’n tellertje en het was 16.15 u.

Aan de kantine was niet veel drukte meer. Nog slechts enkele wagens stonden er geparkeerd. Er kwam nog een groep wielertoeristen toe die hoopten dat ze nog wat te drinken konden vinden. Dat was zo. Toen ik mijn rugzakje in de autokoffer legde, kwamen de mannen die de pijlen hadden opgeruimd toe. Ik was dus net op tijd terug! Binnen nog twee flesjes icetea soldaat gemaakt. De douches opgezocht om weer proper naar huis te kunnen. Typische douches van een plaatselijke voetbalploeg in een betonnen hok. Maar de vloer was er netjes en het water warm. Afscheid genomen van een man die nog bezig was met de opruim van enkele spullen. Mijn fiets was niet vuil, daar hoefde niets aan te gebeuren, vermits ik de volgende dag, zondag, gepland had van in Bekkevoort de Parel van het Hageland te gaan rijden.

In Wiekevorst mag je geen superparcours verwachten, deze streek leent zich daar minder toe. Een eenvoudige tocht met redelijk wat verhard, maar al bij al toch een mooie en afwisselende rit. Veel rustige baantjes en naast de asfaltstroken en verharde paden toch ook mooie stukken off-road. In ieder geval geen spijt gehad van de verplaatsing op deze zonnige zaterdag. En toch heb ik wat gemist. Bij twee eerdere edities passeerde de tocht een verlaten huisje aan de Grensstraat en de Westmeerbeeksesteenweg te Westerlo (even opgezocht in m’n archief). Daar stond telkens dezelfde ezel eenzaam in een kleine weide. Hij heeft toen mijn energiereep opgegeten. Het wordt tijd dat de parcoursbouwer de rit nog eens langs daar uitstippelt! Als je ooit een ezel op een mountainbike ziet rijden, en het is niet uw bikemakker, dan is het vast die ezel uit Westerlo!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

04-08-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

7^de Hoebelbike nightride te Vlezenbeek op vrijdag 03-08-2012.

De bedoeling was van omstreeks 20.00 u in Vlezenbeek te zijn om dan ten laatste om 20.30 u te kunnen vertrekken, maar een file op de Antwerpse ring stak daar een stokje voor. Een half uur aanschuiven en dus een half uur later dan voorzien op de parkeerweide aan de Baljuwhoeve in Vlezenbeek. Ik herinnerde me nog van vorig jaar dat je er moest opletten voor de koeienvijgen die er rijkelijk verspreid lagen, achtergebleven nadat de bewoners tijdelijk van hun habitat waren verdreven voor de zevende editie van de Hoebelbike nightride. Enigma, een bekende, gespot op de weide. Hij kwam rijden in het gezelschap van enkele anderen van “de bende van Berendrecht”! Lampen gemonteerd en me ingeschreven terwijl het eerst licht en daarna stevig begon te regenen! Voor de verandering in deze droevige zomer!

We vertrokken achter de hoeve over een weidepaadje dat vermoedelijk voor de gelegenheid opnieuw was opengewerkt en kregen de bikers die de rit al achter de wielen hadden even als tegenliggers op ons pad. Daarna ging het door enkele straten om tenslotte de boerenbuiten te bereiken. Enkele vettige veldwegen werden ons deel. Intussen was het stevig beginnen gieten en werd de ondergrond herschapen in een natte modderbrij. Ik was zeker niet alleen, want geregeld kwamen grote en kleine groepjes of individuele bikers voorbij gereden. Op 3 km volgde de doortocht van een donker privébos. Ook daar was het pad wat klaargestoomd voor deze gelegenheid, te zien aan de losse ondergrond die de allure had van bladgrond. Waarschijnlijk groeien deze paadjes dicht door gebrek aan passanten. Het ging daar op en af, met de nodige bochtjes rond de bomen en ik werd er achternagezeten door twee anderen. In het bos kon je al goed licht gebruiken.

Dan ging het lekker naar beneden over een holle veldweg om na 4,5 km uit te komen op een grote weg tegenover de Brouwerij Lindemans. Het was raar dat een pijltje aan de omheining van het bedrijf ons naar achter de gebouwen loodste. Daar was een heus doolhof opgebouwd tussen stapels bierkratten en een trap opgebouwd met paletten, voor de liefhebbers. We reden ook naast de waterzuivering van het bedrijf, waar een reukje hing dat niet zo onmiddellijk naar een frisse Lindemans doet verlangen! We kwamen weer op de baan uit en daar ging het weer de velden in. Een in de modder verzopen veldweg deed de klodders Vlezenbeekse bodem me rond de oren vliegen. Het spatbord dat ik voor het vertrek nog van m’n andere fiets had geplukt vermag daar niks tegen! We dienden de Brusselsestraat over te steken en bereikten een stuk bos waarin het pad afgesloten was door een aantal poortjes. Toen ik even halt hield viel er achter mij een ferme dode tak met veel gekletter vanuit een boom op de grond. Even verder kreeg ik een al even verzopen jogger als tegenligger. De mouwen van m’n vestje waren doorweekt door het schuren langsheen de doornatte maïsplanten.

Het bleef maar regenen! Had ik maar gedaan wat ik eerst van plan was geweest na vast te zijn komen zitten in de file in Antwerpen! Rechtsomkeer maken en in de zetel gaan zitten! Nu reed ik hier moederziel alleen over een vals platte veldweg naar een bos toe in de gietende regen! Maar gelukkig kwam er dan toch een einde aan de stortbui. Intussen was het al behoorlijk donker geworden zodat ik niets meer van de omgeving te zien kreeg, tenzij de gebouwen die we van dichtbij passeerden. De natte graspaadjes met hun hobbelige ondergrond waren niet overal m’n ding! Iemand begroette me in het voorbijrijden en noemde m’n naam. Ik vermoed dat het Patje2 was. Iets voor halfweg zag ik achter me het felle licht van een biker naderen op een graspaadje tussen de velden. En dan voelde ik een klopje op m’n schouder! Het bleek Jinba Ittai te zijn! Het was al een tijdje geleden dat ik hem nog te zien had gekregen. Hij vertelde me dat Offshore ook onderweg was en dat ik dus gezelschap zou hebben. En Bulls69 was ook nog op komst. Offshore haalde me bij en de rest van de rit hebben we samen afgelegd. Hij zat verveeld met het feit dat zijn helmlamp het niet deed en zijn achterlichtje gaf ook maar licht van niemendal. Op een bepaald ogenblik volgde een kort vrij technisch stukje over een paar uit de kluiten gewassen bulten in een bos. Daar hebben we ons omwille van de duisternis en de vettige ondergrond maar wat rustig gehouden. Alhoewel te voet naar boven en beneden geraken op de glibberige ondergrond evenmin simpel was!

Waar we van het veld op een grote baan kwamen hebben we een pijltje gemist, waardoor we de grote baan zijn blijven volgen in de verkeerde richting en reeds toekwamen aan het Café In de Linde. Rechtsomkeer gemaakt en het gemiste pijltje aan de overzijde van de baan in de andere richting gespot. Even verder kwamen we toe aan de bevoorrading in Boomkwekerij en Tuincentrum Inter-Arbo op de Lenniksebaan in Vlezenbeek. Daarvan kregen we bij de start een waardebon voor een gratis Hoebelboom. Ik heb mijn bon van vorig jaar onlangs nog weggedaan. Mijn tuintje is te klein voor grote bomen. In het licht van de serre werd pas duidelijk hoe bikers en bikes er aan toe waren! Ze zagen er allemaal eender uit, verstopt onder een dikke laag modder. Aan de stop was van alles te eten: appelsien, bananen, wafeltjes, cake en sportdrank. Een kleine jongen deelde er staaltjes uit van een flesje met een prestatiebevorderend drankje. Wat zal ik kunnen vliegen op de volgende toertocht! Ik zag er Bulls69 nog net vertrekken.

Van de voorgaande keren weten we dat op het terrein van Inter-Arbo altijd voor een specialleke wordt gezorgd en dat was nu niet anders. Patje2 kwam het ons al op voorhand verklappen! Hij keerde terug naar de serre. Zijn wiel had de doortocht van één van de putten niet doorstaan en stond regenscherm. Zijn Hoebelbike eindigde dus na 19 km. Omdat hij ze niet meer nodig had plaatste Patje zijn helmlamp op het hoofddeksel van Offshore, zodat deze uit de nood was. Die kunstmatig gegraven putten hoeven voor mij niet echt en om niet hetzelfde lot te ondergaan als Patje ben ik er naast gereden over het hobbelige modderige veld. In het bos volgde dan een moeilijk stuk op en af en voorzien van een aantal bochten. In droge omstandigheden is dat voor mij al een corvee, dus dat kon ik in deze slijkerige omstandigheden nu helemaal op m’n buik schrijven! Het was ook niet evident van het correcte parcours nog te volgen, want de linten die de te volgen weg markeerden waren op vele plaatsen gescheurd. Er zullen er waarschijnlijk een aantal in het decor gegleden zijn!

Een smal paadje bracht ons weg van het tuincentrum. En wat voor een paadje! Het had de allure gekregen van een beekje! En het rook ook niet al te fris! Verderop was er door de wakke modder al rijdend geen doorkomen meer aan. Dus werd het te voet baggeren door de modder. Ik ging aan de kant om degene die me volgde te laten passeren, denkend dat hij nog op zijn fiets zat! “Och, jij bent ook te voet”, zei ik. “Het is het beste dat je hier kunt doen”, zei de ploetergenoot. De vettige ondergrond kleefde aan fiets en schoenen. We hadden één troost! Het regende intussen niet meer! Vanaf we terug in de velden kwamen ging het weer beter vooruit. Even verder kwamen we uit in een straat en kregen we het Café In de Linde in het vizier. Je reed er langs de voordeur binnen en via de achterdeur weer buiten. Je komt echt alles tegen tijdens een toertocht! Wie er zin in had kon op zijn bike aan de toog gaan hangen!

En verder ging het in de nachtelijke duisternis. Op een bepaald ogenblik reden we naast en onder een imposante spoorwegbrug. Kan dat in Dilbeek geweest zijn? Ik meen daar ooit al eens gepasseerd te zijn tijdens een toertocht. Later wist Offshore me te vertellen dat we over het grondgebied van Anderlecht reden toen we straten met villa’s passeerden. Dadelijk zouden we de zandberg aan Bruski in Pede bereiken. We raapten een bikende man en vrouw op die zonder licht waren komen te zitten, lees, niet uitgerust waren zoals voor een nachttocht wenselijk is. Achter een bedrijf moesten we een dijk in het gras op en weer de velden in. De paden lagen hier wel droger dan bij aanvang. Van zodra we een oranje gloed van snelweglampen te zien kregen, doemde de helling aan Bruski voor ons op. Terwijl de andere drie naar boven strompelden, snel nieuwe batterijen in m’n lampen gestoken. We vroegen ons af wie hier rijdend naar boven geraakt zou zijn! Zelfs te voet was het een klus en enkel doenbaar wanneer je langs de kant over het gras liep. Het pad vervolgde zijn weg in de hoogte tussen opgeschoten struiken en bomen om net voor een brug weer op de weg uit te komen. Dan ging het weer de donkere velden in. Omdat het beter was voor de lichtlozen dat de verlichte geesten voorop reden, anders rijden ze in hun eigen schaduw, reden Offshore en ik voorop. Eens de volgende donkere velden in, kreeg ik wat voorsprong, ook al reed ik traag. Achter me het licht van Offshore met in zijn zog de twee anderen. In de verte zag ik op een bepaald ogenblik een gebouw staan met allemaal kleine blauwe flikkerende lichtjes. Vanuit de duisternis kwam muziek ons tegemoet. Na nog een stukje door de weide bereikten we opnieuw de Baljuwhoeve en werden recht naar de bikewash geleid. Het moet omstreeks middernacht geweest zijn.

Er was nog volop bedrijvigheid aan de bikewash. Eindelijk nog eens een nachtrit waar niet iedereen om 18.00 u al vertrekt! Want bij de vorige nachtritten was ik vaak nog alleen onderweg! De slangen aan de bikewash gaven overvloedig water en dat was ook nodig. Het voordeel van zulke natte rit is wel dat alle vuiligheid meteen van je fiets loskomt. Laverend tussen de koeienvlaaien, met mijn helmlamp speurend naar de verse resten van voorbije grasmaaltijden, mijn sporttas in de auto opgehaald en linea recta de douchewagen opgezocht. Met als kleedruimte een naastliggend tentje. Waartoe een mens toch in staat is! Om middernacht in zijne pure gaan staan tussen de koeiendrek! Primitief, maar de douches gaven overvloedig en warm water.

Op de binnenkoer klonken de laatste luide noten van een optreden. Op zoek naar iets eet- en drinkbaars, werd ik bij het nekvel gegrepen door Streets van Straf in Bergaf uit Opwijk. Hij was daar in het gezelschap van BoXer en een aantal bikers van de Goodfellas Dendermonde, een leutig gezelschap. Ik lees altijd hun afspraaktopic op het forum. De doortocht en de bevoorrading bij de bloemist werden druk becommentarieerd. Bloemist of bloemenist? Volgens Streets verkoopt de eerste bloem! Och ja, zijn filosofische ontboezemingen raken al wel eens meer kant noch wal! Vooral na enkele glazen Lindebier! Eens benieuwd of hier reactie op gaat komen! Ook Koppigaard was present. Na de halloweentocht in Bonheiden was dit zijn tweede nachtrit. Achteraf viel m’n eurocent. Ik heb Koppigaard toen in Bonheiden gezien en gesproken na de rit! Nadat ik hem eens had vermeld in een schrijfseltje over een andere toertocht. Bleek dan achteraf dat we beiden Offshore kenden! De wereld is klein, ook al wonen we alle drie in een andere provincie! Een Chimay en een Lindenbier achter de kiezen gegoten en de inwendige mens versterkt met een broodje witte pens.

Na de koeienvlaaien in het schijnsel van m’n lampje nogmaals omzeild te hebben zal het al ver 02.00 u geweest zijn eer ik van de weide weg reed, na m'n fiets weer op de drager gemonteerd te hebben. De twee jonge gasten die naast mij geparkeerd stonden, en waarvan er één Engels sprak, hadden duidelijk nog geen zin om al naar huis te gaan. Hun bikes aan de fietsdrager vastgeklonken met een slot! Om 03.00 u was ik thuis. Helm, lampen, kleren, schoenen, alles zat onder een vettige laag modder. Nog de moed gehad om alles proper te maken. Om zaterdag naar Wiekevorst te kunnen gaan rijden, wat ik ook gedaan heb. Toen ik om 05.00 u in mijn nest kroop begon het al licht te worden! Hoe gek kan een mens zijn? Ik heb onderweg tijdens de rit wel eens gesakkerd op de regen en de modder, maar achteraf gezien ben ik toch blij dat ik de weg naar de Baljuwhoeve nog eens heb teruggevonden. En het onverwachte gezelschap tijdens en na de rit was een modderbad waard!

Het verslag van deze nachtrit kan je ook lezen op mtb-you en mountainbike.be!

16de Hoebelbike te Vlezenbeek (dagrit op zondag 05-08-12) door Auguste002

03-08-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

7^de Boerenbike (30-40-50-80 km) van de KWB te Droeshout-Opwijk op zondag 29-07-2012.

Sinds ik die weide te Droeshout (Opwijk), gelegen in het midden van nergens, ontdekt heb, kijk ik altijd weer uit naar het laatste weekend van juli om er deel te nemen aan de Boerenbike van de KWB ter gelegenheid van de Wayenbergkermis. Ik hoop dat mij hetzelfde lot beschoren is als het paard dat ik hier twee jaar geleden zag sterven voor zijn koets. Ja, ook dat gebeurt nu eenmaal! Als ik mijn einde voel naderen, dan hoop ik dat het einde juli is. Dan laat ik me naar hier voeren, eet een koppel pensen met appelmoes en sluit mijn ogen op de tonen van de deuntjes van het Decap-orgel in de grote tent. Voor mijn laatste toertocht naar de eeuwigheid met op de bevoorradingen rijstpap met gouden lepeltjes!

Dit jaar werd zelfs de uitzonderlijke afstand van 80 km aangeboden, een reden te meer om hier present te zijn en op tijd uit de veren te komen! Na een stevig ontbijt op weg. De rit naar Opwijk verliep zonder problemen. En voor het eerst raakte ik na de A12 te hebben verlaten, zonder ommetjes door het centrum van Wolvertem. De GPS raakt daar immers een beetje het noorden kwijt omwille van de heraanleg van bepaalde wegen. Ook de tent op de Waaienberg bereikte ik zonder omwegen en langs dezelfde weg waarlangs ik ze die eerste keer ontdekt had! Aan de tent loop ik Frans van 3D-Cadworks tegen het lijf, net zoals een paar weken terug in Opoeteren! Me ingeschreven in de tent en om 8.45 u kon ik met de fiets op weg. Na het landelijke asfaltbaantje Paddenbroeken, waarlangs de weide met tent per wagen bereikbaar was, ging het via een veldweg tussen bos en prikkeldraad de wijde wereld in. Eén van de twee vrouwen die net voor mij met hun kinderen waren vertrokken, viel zonder veel erg in een diepe put naast het paadje! Bij aanvang staken me heel wat andere deelnemers voorbij. Ik was dus niet de enige die de weg naar de Waaienberg gevonden had. Veldwegen en een stukje bos brachten ons over een deel van een groene vaste route tot aan een spoorweg op 4,50 km. De slagbomen gingen voor mijn neus naar beneden voor een trein vanuit elke richting.

Eens de spoorweg over brachten een smalle veldweg tussen twee prikkeldraden, een pad doorheen een stukje bos en enkele pittige klimmetjes ons tot een betonbaantje dat na 7 km voorbij een uitzichtpunt in Brussegem komt. Daar even gestopt. Het toeval wil dat ik me tijdens mijn rit gisteren in Oosterzele nog afgevraagd had tijdens welke tocht men deze plek passeert. Want ik ben er al meerdere malen voorbij gekomen. Terwijl ik daar stond hoorde ik mijn schuilnaam roepen door een passerende biker. Pas naderhand zou ik te weten komen wie dat was! Even verder gaat het, na een paar grote huizen, rechts naar beneden. Vroeger had je dan een prachtig zicht op de achterkant van die huizen die boven aan een helling staan wanneer je even omkeek. De knotwilgen zijn intussen al zodanig groot geworden dat ze alles aan het zicht onttrekken! Na 9 km trof ik de eerste splitsing en werd ik een weg overgestuurd en een paadje in dat voorbij een plek met tientallen schotelantennes kwam, op het grondgebied Brussegem. Door een andere biker te volgen, had ik een pijltje naar rechts over het hoofd gezien. Omdat ik een biker, die toch een heel eind achter me kwam, hoorde roepen, ben ik op m’n stappen teruggekeerd, en dat was een goede ingeving! Dank u, biker! Volgde een mooie afdaling door bos en open velden en een stevig klimmend paadje op 12 km. Ferm was de plezante afdaling op zo’n 14 km na de start. Het ging er naar beneden over een paadje vol rotsachtige stenen, alsof we in de Ardennen reden. Ik moest er het pad wel delen met enkele wandelaars, waarvan sommigen mij niet hadden horen afkomen! Maar eens voorbij de laatste, kon ik me lekker laten gaan en over de stenen naar beneden vliegen. Wat show verkopend in het zicht van die wandelaars!

Volgde een moeilijker paadje met wat uit de kluiten gewassen hobbels. Hoe hij het geflikt heeft weet ik niet, misschien niet goed opgelet tijdens het babbelen, er waren daar wel wat putten, maar één van de twee bikers die voor me reden, maakte op nogal ruwe wijze kennis met de harde bodem. Over de kop en de grond op. Hij was er even niet goed van, maar ik denk dat het wel zal meegevallen zijn. Het brede pad versmalde en het vroeg toch een voelbare inspanning om de zachte stijging te overwinnen. Met als beloning een megabangelijke afdaling doorheen een stuk bos over een pad, doorkliefd met de nodige voren, om beneden uit te komen aan de kerk van Ossel (Merchtem). Het tellertje toonde 16,50 km omstreeks 10.00 u. Een klimmetje over een betonpaadje en een afdaling over kwistig uitgestrooid grind, brachten me na 19 km tot aan het kerkje van Sint-Gudula te Hamme-Merchtem. Merkte ik een aantal jaren geleden op dat dit kleine kerkje dringend aan restauratie toe was, nu stond het volop in de steigers, de toren reeds netjes opgekuist en de gouden wijzers van het uurwerk schitterend opgeblonken in de zon. Van Hamme reden we over een klein bruggetje een beek over, recht Relegem-Asse binnen. Na een zachte klim in het groen bereikten we een kilometer verder een glooiend landschap, om van daaruit links de glinsterende bollen van het Atomium te zien staan. Wat een tegenstelling! Het Atomium, symbool van een hoofdstad, te zien krijgen wanneer men naar beneden dokkert over een paadje vol stenen en rotsjes midden de bietenvelden. Het kunnen ook kolen geweest zijn. Ik ben plantkundig niet zo onderlegd! Een smal weidepad en een betonbaantje voerden me langsheen twee megadikke eiken tot in enkele straten van Asse (22 km).

Eens weer een beenhard pad tussen de velden in, word ik bijgehaald door een rijder van Straf in Bergaf uit Opwijk. Het weer is nu een stuk beter dan tijdens hun toertocht in april, waardoor het parcours ook heel wat aangenamer te berijden is! Een clubmaat van de Bergaffer staat verder te wachten bij iemand die aan het bekomen is van een buiteling. Samen bereiken we na 25 km de eerste stop in Kobbegem. Ook daar staat de kerk in de steigers. Het klassieke aanbod van appelsienen, bananen en partjes cake wordt er door de mensen van de KWB met veel plezier verzorgd voor de aanzienlijke groep bikers die er bijeen staan. Ik word er aangesproken door een biker die me schijnt te kennen, in het gezelschap van twee anderen. Het vraagt me enig denkwerk om ze te kunnen plaatsen! Het zijn de Weetabix-boys, maar zonder Weetabix zelf er bij! Het is ook lang geleden dat ik hen nog te zien kreeg! Ik heb hen trouwens hier op de Boerenbike voor het eerst ontmoet tijdens de editie van 2010. Ik dacht dat het al langer geleden zou zijn! Het zijn dus ook trouwe deelnemers! Na nog een bekertje zoet vocht weer op weg.

We passeren de plek waar de bevoorrading vroeger stond, voor de poort van een oude stal, nabij knetterende hoogspanningslijnen. Paadjes voeren me door het land van Asse en over servitudes vol grind doorheen het centrum. Eén van die paadjes gaat ferm klimmend de hoogte in! Na 30 km bereik ik het park van Asse. Toen ik hier een aantal jaren geleden passeerde, was dit park pas aangelegd, met schitterend witte paadjes in grind en spichtige bomen. Nu ziet alles er veel groter en woester uit, het gras langsheen de paden tot een halve meter hoog opgeschoten. De Bergaffers, met enkele neutralen in hun gezelschap, steken me weer voorbij wanneer we via het Kruisborrewandelpad weer de natuur in duiken. Na 31 km en omstreeks 11.00 u. Kort daarna treffen we de splitsing tussen de routes van 30-40 km en 50-80 km. Ik kies voor de langste trajecten en rijd voorbij de mooie Terlindenvijver, te midden de bomen om daarna een stevige helling voor de wielen te krijgen, over beton tot aan het kruispunt van Hoogland en de Museumstraat in Asse. Een smal weidepaadje brengt me na 34 km weer tot een splitsing met dezelfde opties nadat alle afstanden weer kort tezamen liepen.

Een wit kapelletje verraadt me dat we in de buurt van de Kruisborrekapel beland zijn. De zware klim die zich aandient zit me nog fris in het geheugen van tijdens de toertocht van de Bergaffers vanuit Opwijk op 29 april. Toen lag de ondergrond er zeer slecht bij omwille van de regen van tijdens de dagen ervoor en was ik compleet afgepeigerd! Na nog een wit kapelletje kom ik in de Kruisborrestraat en is het nog even naar boven kruipen tot aan Taverne De Koekoek op de drukke Edingsesteenweg. De grotere Kruisborrekapel zelf krijgen we niet te zien en ook het voor mij onmogelijke wortelklimmetje aan het Kruis van Sjat blijft me bespaard.

De grote baan over om naast de parking van De Koekoek het Kruisborrewandelpad weer op te rijden over het traject van een vaste route, deze keer naar beneden doorheen het bos, langsheen de blinde muur van een hoeve en over een paadje tussen twee bomenrijen. De ondergrond ligt er onder de bomen vrij zompig bij. Vorig jaar kwam de Boerenbike ook deze plek voorbij en kregen we hier op dit stukje vaste route enorm veel tegenliggers van de toertocht vanuit Borchtlombeek-Roosdaal. In 2010 liepen de beide parcours voor een stukje samen en daar stond net een fotograaf, zodat bikers van de beide tochten door elkaar op de foto’s stonden! Maar dit jaar hadden die mannen hun parcours uitgestippeld in een andere richting. Beneden gaat het naar rechts, van de vaste route weg, over een breed pad en een weidepaadje naar boven en beneden doorheen een mooie omgeving tot in Asbeek (Asse). Op 39 km bereik ik een straat die Platijn (Asse) heet. Op deze schilderachtige plek ligt, aan het kruispunt van landelijke baantjes in het Pajottenland, het gastronomisch restaurant Hof Ten Eenhoorn. Ik tref een splitsing na 40 km, ergens op een bosweg. Een bospad en veldweg brengen ons voorbij de gerestaureerde hoeve “De Hoge Bomen”, tegenover een vijver in een mooie omgeving, waar een bevoorrading van de tocht uit Ganshoren staat. Drie bikers rijden me er voorbij op de Budaweg, een lokale buurtweg. 42 km en 12.05 u. Gemakkelijk te berijden veldwegen, een leuke afdaling, een kort maar lastig gehavend technisch bospaadje met veel wortels, putten en groeven en een lastig wegje langs de bosrand en door een veld, mij bekend uit andere tochten, brengen me na 45 km op de plek waar de route van 80 km haar eigen weg op gaat.

Even getwijfeld om toch maar de richting van de 50 km op te gaan en spoedig neer te kunnen strijken op de weide in Droeshout. Maar het is pas middag en de barbecue en pensen zouden toch de hele namiddag beschikbaar blijven, dus er was geen reden tot haast. Ik was evenmin al uitgeteld, dus de 80 km uit rijden zonder leeg te zijn zat er beslist in. Dus toch de richting van de 80 km op gegaan en ik zou me mijn keuze niet beklagen! Een prachtig pad brengt me al snel tot aan, langs en doorheen het Kravaalbos. Links tussen de bomen zie ik zonovergoten groene velden liggen. Het pad is hier en daar zompig met wat half opgedroogde modderplassen en ik deel het met een jonge kerel met baard die er op wandel is met zijn hond, de enige levende zielen die ik op m’n weg ontmoet, naast het konijn dat net voor m’n wielen tussen de lage struiken wegvluchtte. Na een haakse bocht naast een afsluiting en aan een paaltje volgen een donker stukje bos en een plezante afdaling tot aan de Huizekensstraat in Meldert (Aalst). De Huizekensstraat heeft haar naam niet gestolen! Alle maten en soorten staan er, van kleine vervallen en gerestaureerde, tot kasten van villa’s! En geen twee op dezelfde rooilijn! Een typischer Vlaams landschap kan men niet bedenken! De plek is me bekend van de tocht vanuit Ganshoren. Even twijfel omdat de pijl naar links wees, terwijl ik iets verder rechts van me ook een pijl zag hangen. En een pijl is door pestkoppen snel omgedraaid. Ik vermoed dat de andere routes op die plek het Kravaalbos in gestuurd werden! Ik blijf het toch raar vinden dat die pijlen daar hingen! Ik kon me immers niet herinneren daar al gepasseerd te zijn!

Naar links afgeslagen en even verder kwam ik de volgende pijl al tegen. We werden linksaf weer naar boven kruipend het Kravaalbos in gestuurd. Een leuke afdaling in het bos, over wortels en door putten, waarop ik een joggende vrouw met hond trof, bracht me weer in de open velden naar beneden tot aan de tweede bevoorrading op 50 km na de start. Een aantal jonge mensen hadden daar met hun auto postgevat aan Café Het Kravaalbos bij Stinne. Ze hadden het zich daar naar hun zin gemaakt met hun stoeltjes in de zon en de autoradio aan. En het aanbod ter plekke bood als extraatje ook frisse watermeloen aan! Stinne, of Clementine Aelbrecht moet een begrip geweest zijn in deze streek. De cafébazin overleed vorig jaar op 31 juli op 91-jarige leeftijd, dus bijna dag op dag één jaar geleden. Het café staat in de Putsestraat in Meldert, op de grens met Asse en wordt nu uitgebaat door twee jonge kerels. Het is 12.40 u. Nog 30 km te gaan!

Tot 53 km volgen enkele straten door Meldert (Aalst), een veldweg en een lastige veldweg vol diepe voren. Aan het begin ervan passeerde ik een huis met een uitzinnig blaffende hond! Het beest ging zodanig te keer dat ik de kwijl tegen m’n benen voelde spatten! Een zacht klimmende veldweg brengt me dan door een mooi landschap en een stukje bos voorbij hopvelden van het Hopproject Faluintjes. “Deze regio stond ooit bekend als dé hopschuur van Europa. Op het hoogtepunt van de hopteelt, rond het jaar 1800, groeide tussen Asse en Aalst 2.000 ha hop. Bijna 9 gezinnen op de 10 in onze regio leefden toen van de opbrengst van het gewas. Na de Tweede Wereldoorlog ging het steil bergaf met de arbeidsintensieve hopteelt in onze regio en onze hopboeren moesten de buitenlandse concurrentie het hoofd bieden. Met het ‘Hopproject Faluintjes’ brengt de stad een eerbetoon aan dit (bijna) verdwenen ambacht en liet ze het hopveld van Roger en Irma Baert te Meldert heropbouwen, als levend stukje erfgoed.” Aldus het wereldwijde web! Ik krijg er de eerste biker sinds de afsplitsing van de 80 km te zien!

Een kilometerslange veldweg vanaf de grens met Hekelgem-Affligem voert me door een niet onaardige omgeving met groene vlakten en bomen. Aan de bladeren te zien stonden er ook druiven op de velden, maar ik vond het raar dat de planten gewoon over de grond groeiden zonder opgebonden te zijn! Ik had toen 57 km gereden om 13.15 u. Er volgden nog meer veldwegen, waaronder een met een door voren gehavend stuk over een beenharde ondergrond en die me tot in Moorsel (Aalst) voerden, over een stuk van een groene vaste route. Op 61 km stak de route een grote kalme baan over die de naam Pachting draagt. Er stonden een paar verloren gelopen huizen en een café. Zeer merkwaardig en nog nooit meegemaakt is dat de vaste route er gewoon schrijlings over het plaatselijke voetbalveld van Sporting Dressel (Moorsel) loopt, gewoon over de grasmat heen! Het zal dus geen ploeg uit eerste klasse zijn! Het parcours biedt hier de nodige afwisseling: veldwegen, een smal hobbelig graspaadje langs uit de kluiten gewassen knotwilgen en op 65 km de doortocht van een bosje met een door kinderen aangelegd en in onbruik geraakt bmx-parcours. Wanneer ik hier even halt houd, krijg ik eindelijk nog eens twee bikers te zien, een man en een vrouw, die ik even later nog eens te zien krijg wanneer ze zelf even halt houden om een energiereep op te knabbelen. Na het bosje volgt de doortocht van grote velden vol potten met chrysanten die hun leven zullen eindigen in november op één of ander kerkhof! De extra lus voert me door een mij onbekend gebied en ik geef mijn ogen volop de kost!

Er volgen een aantal veldpaadjes, het ene al smaller dan het andere. Na 68 km tref ik opvallend veel wandelaars op mijn pad en zie ik even later in de verte een grote tent staan. De Waaienberg kon het niet zijn! Blijkbaar is hier een evenement van hetzelfde kaliber aan de gang. Een grote plakkaat kondigt de Faubourgkermis aan van 24 tot 28 augustus. Aan een echtpaar met kind vraag ik in welke gemeente ik me bevind. Dat blijkt Baardegem (Aalst) te zijn! En hetgeen hier plaatsvindt is de Faluintjes Pikkeling. Dat is een jaarlijks terugkerend oogstfeest dat beurtelings in één van de faluintjesgemeenten georganiseerd wordt. Dat zijn allen deelgemeenten van Aalst, met name Baardegem, Moorsel, Meldert en Herdersem. Alles bij mekaar een vijfdaagse organisatie die op vrijdag begint op de Grote Markt in Aalst, dan twee dagen op een weide in één van de hoger vermelde gemeentes en dan nog een avond in Welle en Wieze. Gezellig samenzijn en vooral optredens van groepen uit exotische paradijzen staan op het programma. Samen met de voorstelling van oude ambachten, wedstrijden met paarden enzovoort. Een echte feestgemeente dus, want in Baardegem is er in april zelfs een waar Hopscheutenfestival! Het parcours loopt over een veldweg tussen twee prikkeldraden die als toegangsweg naar de tent fungeert. Aldus moet ik de kassa passeren, waar twee mannen met hun geldkoffertje zitten, maar wel van binnen naar buiten! Grappig! Eens daar voorbij gaat het een grote baan over. Het is 14.00 u.

Veldwegen worden m’n deel. Omstreeks 71 km volgt een moeilijk berijdbare, beenharde en naar boven klimmende weg die uitkomt naast een mooi gelegen huis dat luistert naar de naam “Nooit gedacht” en bewoond wordt door de familie Bal-Tombeur. Het naambord aan de gevel is groot genoeg om er niet naast te kijken. Men moet er bikers gewend zijn, want het is niet de eerste keer dat ik deze plek voorbij rijd. Nooit gedacht dat me hier nog een biker voorbij zou steken! Snel achter hem aan! Op 75 km tref ik een bekend paadje tussen een maïsveld en een prikkeldraad. Je rijdt er over een smalle strook tussen twee diepe voren! Een stuurfout maken betekent hier op je bek gaan! Bovendien liggen de voren verstopt onder het hoge gras! M’n gelegenheidsmakker zit weer achter me aan, omdat hij zich daarnet aan een afslag vergist had. Er volgt een betonwegeltje naast een betonnen goot, afgeschermd door paaltjes. Even verder passeren we het kleine kerkje van Mazenzele. Hier vertrok destijds de Daan-TT (fietsenzaak in Lebbeke), de voorloper van de toertocht van Straf in Bergaf. Mijn eerste deelname daaraan is een verhaal op zich! Nog nooit had ik zo’n lange afstand gereden (85 km die er 95 bleken te zijn), nog nooit had ik zo afgezien en nog nooit had ik er zo lang over gedaan! Het kerkje zag er toen verwaarloosd uit, het instorten nabij! Nu wordt het volop gerestaureerd en ziet het er al veel netter uit! Gelovig of niet, zulke zaken uit het bouwkundig patrimonium mogen niet verloren gaan. Het stemt me tot tevredenheid dat de kerkjes hier grondig onder handen worden genomen.

Mijn gelegenheidsmakker voor de laatste kilometers wint veld wanneer de grote kerk van Droeshout opduikt. Met daarachter de weide die fungeerde als startplaats voor de tocht van de Bergaffers. Het kan dus niet ver meer zijn! Wanneer ik een straatje in rijd zie ik hem het hoekje om rijden. Om daarna te zien dat de pijl naar de andere kant wijst. Heeft hij zich vergist of is hij een inboorling die linea recta naar huis rijdt? Hier was ik vanochtend met de wagen gepasseerd om naar de weide te rijden. Wanneer ik even halt houd alvorens een smalle servitude op te gaan, zie ik de andere biker op zijn stappen terugkeren! Waardoor ik niet de laatste ben, om toe te komen! Want ik bereik al snel de manege waarachter de feesttent is opgesteld. Het Decap-orgel speelt toepasselijk “J’aime j’aime la vie” van Sandra Kim! Op deze plek kan men niet anders dan van het leven houden. Ik word er zelfs even weemoedig van!

Aan de tent word ik aangesproken door de man die me daarstraks had toegeroepen aan het uitzichtpunt in Brussegem. Het blijkt Sofeurken te zijn! Uit Adegem. Waardoor toertochten in Brabant en Limburg voor hem minder gemakkelijk te bereiken zijn omwille van de verre verplaatsingen. Ik heb hem één keer al rijdend ontmoet tijdens de Oeterdalmarathon vanuit Opoeteren vorig jaar, nu bijna een jaar geleden. Een ontmoeting van zeer korte duur, dus niet verwonderlijk dat ik hem niet herkende. Na een babbeltje mijn rugzakje in de auto gelegd en de inwendige mens versterkt met twee witte pensen, appelmoes en een snede brood. In de tent op de tonen van het orgel. De hand geschud van Mojobiker, één van de drijvende krachten bij de Bergaffers en in wezen de mens waardoor Opwijk een constante in mijn leven is geworden. Buiten spelen de kinderen op een mechanische stier boven een luchtkussen. Gelukkig zijn de kapriolen van het dier op kindermaat afgestemd. Want door een te bruuske beweging zouden ze voor hetzelfde geld op de naastliggende mesthoop gekatapulteerd worden! Enfin, toch een hoop oud stro! Geen zin om al op te stappen en nog blijven kijken naar de behendigheidswedstrijd voor paardenkoetsen na beredeneerd te hebben op welke wijze het parcours diende afgelegd te worden: 1-2-3-4A-B-C-D-E-5-…! Fietske opgeladen en me nog eens een laatste keer omgedraaid richting het gewemel voor de tent onder een blauwe lucht vol witte wolken. De hemel bestaat echt! In een tent op de Waaienberg in Droeshout…

Mooie toer, knap uitgewerkt parcours met de nodige afwisseling en veel off-road. Degelijk uitgepijld (deels door de mannen van Straf in Bergaf). Twee tot drie keren heb ik even getwijfeld en één keer heb ik een pijltje gemist en diende op m’n stappen terug te keren. Waar niks was om pijltjes op te hangen, stonden ze vlak boven de grond op twee stokjes gemonteerd. Dat moet allemaal veel tijd en werk gekost hebben! Alles afgesloten met een après om duimen en vingers van af te likken, zowel letterlijk als figuurlijk. De lange lus van 80 km (mijn tellertje gaf er 78 aan bij aankomst) is een extra reden om naar hier te komen. Bij dit mooie weer vlot berijdbaar, bij slechter weer kan het er hier wel zwaarder bij liggen! Een aanrader die niet mag ontbreken op uw palmares!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Filmpjes van de editie 2010 en 2012:

Boerenbike 2010 by Tubertali

Boerenbike 2010 by Tubertali

Trailer Boerenbike 2012 by El Gino

01-08-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-50 km) 21 ste Rochustochten van WTC De Zwervers te Oosterzele op zaterdag 28-07-2012 (en zondag 29-07-2012).

Net zoals vorig jaar afgezakt naar het verre Oosterzele om er deel te nemen aan de eenentwintigste uitgave van de Rochustochten van WTC De Zwervers. Een organisatie waar zowel de biker als de wielertoerist aan zijn trekken komt. Uitzonderlijk had ik mijn verslag over de vorige editie er nog eens op nagelezen en kon ik me bepaalde zaken weer voor de geest halen. Dat de weide tegenover de sporthal als parking fungeerde kon ik me nog goed herinneren. Half uitgedroogde vlaaien op de grond verrieden dat de bewoners van deze morzel grond tijdelijk uit hun habitat waren verdreven. Hun souvenir kleeft thans nog aan mijn autobanden! Oosterzele heeft de troef van een overdekte bewaakte bikeparking binnen in de sporthal zelf, waar de volledige vloer overdekt is met beschermende matten. Me ingeschreven en om 10.30 u was ik onderweg.

Achter de sporthal ging het enkele straatjes in om de woonwijk te verlaten, via een veldweg en enkele servitudepaadjes achter de tuinen van nieuwe huizen. Na 3,5 km troffen we al een eerste splitsing tussen de kidstoer en 25 km enerzijds en de routes van 35-50 km anderzijds. Dit midden in de velden nadat we de spoorweg gekruist hadden ter hoogte van de Roosbroekstraat. Omwille van de ruime inschrijvingstijd, tot 14.00 u, waren de bikers niet zo dik gezaaid op het parcours. Een negental had me ingehaald, solo of in groepjes van twee en drie. Tot 5 km trof ik landelijke betonbaantjes, tot ik een gele pijl van een verbinding van vaste routes te zien kreeg. Een mooie veldweg bracht me eerst zacht klimmend en dan lekker afdalend door een landelijke omgeving naar de Asselkouter in Merelbeke. Daar ging het rechtsaf, van de gele pijl weg, en passeerden we op 6,5 km de schilderachtig gelegen hoeve Asselhof. We sloegen de buurtweg Doelwegel in om de hoeve Den Doel te bereiken op het grondgebied van Bottelare (Merelbeke), een voormalige stopplaats voor reizigers onderweg naar Gent. Ze behoorde samen met andere hoeven uit de omgeving tot het klooster van de geschoeide Karmelieten (1667). Terwijl ik even halt hield, kruisten twee bikers m’n pad. Via een verhard baantje bereikten we vanaf Den Doel de Driesbeekvallei en reden er De Zink op ter hoogte van het Kasteel Ter Zinkt. Daarvan kon je enkel vanaf de toegangspoort een glimp opvangen. In de omgeving ligt de zogenaamde Snijpaardwegel. Een snijpaard heeft niets met paarden van doen, doch was een werktuig om stro mee te hakken in vroegere tijden.

Voorbij het kasteel ging het de eerste veldweg links in en volgde de eerste en meteen de meest nijdige klim van de tocht. Dit over een kwistig van stevige rotsachtige stenen voorziene pad dat luisterde naar de naam Stuivenberglos. Het tellertje toonde 9 km en het was intussen 11.00 u geworden. Vanaf Den Doel hadden we inmiddels een stukje van de rode vaste route aangedaan. Boven op de Stuivenberg ging het rechtsaf over een smalle veldweg tussen maïs en bos, en via een servitude naast een oude witte villa bereikten we de Sint-Bonifatiuskerk (1861) te Munte (Merelbeke). Terwijl ik er even stond uit te blazen kwamen drie rijders voorbij gesjeesd. Het hoekje om en aan de Clays Van Muntestedehoeve (1643) ging het rechtsaf de velden in, samen met een vader en zijn zoontje op de bike. Ook al behoort de hoeve tot het bouwkundig erfgoed, ze verkeert in niet al te beste staat, toch niet aan de buitenzijde! We troffen na 10 km een splitsing tussen de kidstoer en de andere afstanden ter hoogte van een grote baan aan vijf zendmasten voor militaire doeleinden, één grote en vier kleinen van een bijzonder type. We reden nog steeds over het traject van de vaste rode route. Aan de laatste twee zendmasten stond zelfs een bord met plannetje. Beton ging over in onverhard. Drie bikers stuiven me er op de stoffige zandweg voorbij. Toch hier en daar een vettige plek, waar het uitwijken was en zo de maïsbladeren in je smoelwerk gekatapulteerd te krijgen! Aan het einde van de zandweg bereiken we de wiekenloze Prinsenmolen in Baaigem die thans een architectenbureau huisvest in de nieuwe woning die er naast gebouwd werd. Het straatje uit achter de molen om na 13 km de eerste stop te treffen op een pleintje in Baaigem. Appelsienen, bananen, peperkoek en lekkere honingwafels stonden er op het menu dat er door twee Zwervers verzorgd werd onder hun tentje. Twee bikers vertrokken er terug, één kwam er nog toe. Als je omkeek kon je weer de bizarre zendmasten zien staan vanaf de stop. 11.35 u.

Onmiddellijk na de stop trof ik op een grote rustige baan de splitsing waar de 50 km haar eigen weg op ging, naar links de velden in. Een mengeling van landelijke betonbaantjes, veldwegen, asfaltbaantjes en weidepaadjes brachten me tot het schilderachtige Dikkelvenne. Daar is voor de kerk een mooi plein met trappen aangelegd. Een ommetje omheen het gebouw deed me de sepulture (graf) van de Weledele Heer Louis Herman, Graaf van Lichtervelde ontdekken (1889-1959). Een notabele uit lang vervlogen tijden. Enkele fel klimmende servitudes en een iets gevaarlijker afdaling brachten me op de middag na 19 km weer naar de open velden. Daar tref ik een bikend jonge koppel op de vaste route. We passeren een schilderachtige plek met glooiende hellingen, aan een taverne en rijden er voorbij enkele in het groen gelegen domeinen, zoals het Hof Ter Rotse. We gingen er een assenweg en zandweg op, gelegen naast een mooie strook bos. Een verhard zandpad leidde me doorheen een mooi stukje bos en voorbij enkele vijvers en waterpartijen tot aan het voetbalterrein van Gavere-Asper. Tijdens een korte rustpauze kreeg ik daar nog drie keren een eenzame biker te zien. Het parcours voerde me daarna doorheen het centrum van de gemeente Gavere, langsheen een langgerekt marktplein en via steegjes voorbij grote en kleine huizen.

Eerst klimmend en daarna weer lekker naar beneden ging het na 23 km weer de velden in, zacht klimmend over een smal en door zand overspoeld kasseiwegeltje. Kasseitjes gingen over in zand, terwijl ik over het parcours van een vaste groene route reed om boven een stukje van de luchtmachtbasis van Semmerzake te bereiken. Daar staat een klein gebouw in de vorm van een halve bol. Even van het parcours afgeweken en tot aan het kerkje van Semmerzake gereden, een gebouw, opgetrokken in oude ruwe steen. Even ging het een grote baan op, om daarna rechts een zandweg op te gaan die me weer langsheen de witte bol leidde. Even overgaan tot een meetkundige studie van het bouwsel. De bedekking van de bol bestaat uit een aaneenschakeling van onregelmatige vijfhoeken, met hier en daar een verloren gelopen regelmatige zeshoek in gepast. Een staaltje van boldriehoeksmeetkunde, wat onderwerp zou kunnen zijn van een wiskundig eindwerk! Waar is de tijd van m’n eigenste legerdienst in de Meteo-Wing van de luchtmacht, toen nog in Wezembeek-Oppem? Drie bikers komen voorbij, waaronder het jonge koppel van daarnet.

Na een ommetje via een veldweg bereikten we na 27 km weer dezelfde grote baan om daarna Vurste binnen te rijden. Na enkele straatjes bereikten we via het landelijke “Ten Stroom”, met enkele rustig en mooi gelegen huizen, een natte track die ons doorheen een bos naast de oever van de Schelde loodste. We reden er door het Domein Teirlinck, naast een vijver aan de zogenaamde Merelberg in Merelbeke. Veel berg is er niet te zien, maar het pad geeft wel uit op een plek met enkele prachtig gelegen huizen. Rust is hier troef op een plek met straten zonder verkeer. Eens de huizen voorbij (de villa aan de rand van het bos stond vorig jaar te koop) ging het de Steenbakkerswegel op. Dit kwistig van stenen voorziene pad heeft zijn naam duidelijk niet gestolen en loopt er aan de rand van een bos parallel met een diepe gracht vol waterplanten. Er stonden ook redelijk wat plassen. De beste motivatie voor mij om er op, over en door te gaan was het achtervolgd worden door een andere biker. En spetteren dat de modder deed! Het paadje ging over in een assenweg die ons doorheen de lokale natuur loodste. Het pad luisterde naar de naam Meersstraat en gaf uit in de Langeweide te Merelbeke. Rechts een met gras begroeid pad op. In de verte zie ik drie jonge snaken achter me naderen, voor mij doemt een ranke toren op. Via een betonnen bruggetje over een stevig klimmende servitude bereikte ik, achtervolgd door de drie kerels, het mooie Schelderode.

De ranke toren behoort tot het Kasteel van Schelderode, gelegen achter de Sint-Martinuskerk. Het kasteel zou het decor kunnen zijn van een sprookje. Witte ballons, een rode loper en geluiden uit de kerk verraden er een bruiloft. Aan het kerkhof kan men gebruik maken van gieters die met een muntslot zijn beveiligd, zoals de winkelwagentjes in een supermarkt! Even grappig als inventief! De opsmuk van het kasteel is al verder gevorderd, zo niet voltooid. Het ging de Grepstraat tegenover de kerk in, waar huizen staan die ook enige opsmuk kunnen gebruiken, om dan links de buurtweg Moortselwegel in te slaan en uit te komen in een villawijk. In de eerste villa, gelegen naast een klimmetje, speelt de televisie in de grote veranda. Daar zal belangstelling geweest zijn voor de Olympische spelen en ligt de heer deze huizes in een tuinstoel te niksen! Villawijk? Kwam ik hier vorig jaar geen molen tegen? Het bleek te kloppen, want tussen de bomen door ontwaar ik de witte Schelderomolen (herbouwd in 1907). Het parcours even verlaten om tot daar te rijden. Tegenover de molen staan een paar oude huisjes. In één ervan woonde de laatste molenaar. De plek is een beschermd dorpsgezicht in Merelbeke. De molen is gebouwd met zogenaamde “knurren”, te hard gebakken Scheldesteen! De villawijk weer in en naast het huis van de vermoedelijke bruid, met witte ballons en idem dito rode loper, ging het het Luisdonkbospad op (30 km).

Het Luisdonkbospad bracht me tot aan de rand van het private Nerenbos. Vorig jaar ben ik daar eens in gereden. Het lag er toen zeer drassig bij. De straat Hogenbos bracht me tot aan de drukke Hundelgemsesteenweg. Na het kruisen ervan ging het even naar rechts en dan de Steenbergstraat in, overgaand in de Steenbergwegel, een buurtpaadje tussen de velden en met de doortocht van een maïsveld alwaar ik me even smal diende te maken, terwijl de bladeren mijn smoelwerk geselden. De smalle, gehavende en bultige Boerenwachtwegel in, alwaar op 38 km een oude bunker boven de maïs uittorende. Een pijltje aan een maïsstengel opgehangen, wees er naar links. Muntwegel en Drieswegel, aan wegels duidelijk geen gebrek in deze streek, brachten me door de maïsvelden, met zicht op een kerktoren, tot in de Diepestraat in Merelbeke (39 km). Aan het einde van de Drieswegel stond een oud huisje, onbereikbaar per auto. Bottelaredries en Dokterswegel voerden me dan doorheen een stuk bos en tot aan de Sint-Annakerk in Bottelare. Tegenover de kerk staat een mooi oud, met bloemen getooid huis. De Moortseelsewegel bracht me na 40 km tot aan de tweede rustplaats. Er waren nog drie andere bikers present aan het kleine tentje langs de kant van de weg. Genoten van hetzelfde aanbod als aan de eerste stop.

In een bocht van de straat stond een oud huis waarop een straatnaambord de vermelding “Highway to Hell” vermeldde. Daar ging het naar links de Bottelaarse Vijverwegel op, een brede veldweg, waarna de Kalbergwegel ons door een kort stukje bos loodste om tenslotte uit te komen op een betonbaantje tussen de velden. Via de Boterhoek werden we naar Moortsele (Oosterzele) geleid. Daar krijg ik nog eens het gezelschap van een andere rijder. Op de betonnen Schollaertweg volgde na het kruisen van de spoorweg een zeer stevige klim, voorbij een paardenrenstal om na 44 km een splitsing te treffen tussen de 25-35 en de 50 km ter hoogte van een aantal bunkers. Een leuke kiezelweg tussen de velden leidde voorbij een verlaten huis met gesloten, groene luiken. De tuin overwoekerd. Een plaatje op de oude poort vermeldde: “Dokter Van De Velde, oogziekten, op afspraak, tel. 62.73.82”. De achterbouw reikt bijna tot in het achterliggende bos. Daar wonen zou me wel aanstaan, alhoewel het er maar eenzaam is. Wie kent de eigenaar?

Na een veldweg kruisten we de Geraardsbergsesteenweg en ging het parcours richting Gijzenzele. Enkele straten door en via geurige rozenvelden passeren we de plantenkwekerij Kris De Backer. Aan nog een stel bunkers, er is hier een heuse bunkerwandelroute, ging het weer een veldweg op en wordt ik ingehaald door drie snelle jongens die ik meen eerder op de tocht al gezien te hebben. Via een stenen trapje met drie treden ging het na 49 km een singletrack op. Servitudes en straten voerden me door Oosterzele. Een lastig graspaadje leidde tot een straat met een molen die omgebouwd is tot woonhuis. Hij stond te huur. Net voor de molen een graspaadje in en dan de Keiberg op en af. Daar merk ik dat ik de halve natuur van Oosterzele meesleep met m’n achterwiel. Een pak gras zit tussen cassette en wiel gedraaid, tot tussen de schijfrem toe! Alles er van tussen gepeuterd. Intussen had ik al 55 km bij elkaar gereden en begon ik toch te verlangen naar de eindmeet. Ik reed nog langs een stokoud kapelletje langsheen een grote baan om via een betonpaadje de sporthal na 57 km weer te bereiken. Daar trof ik de opvallende biker met de lange grijze baard en dito haren en die ik vorig jaar ook op mijn weg had gezien. Nog een mijter en een staf en je hebt Sinterklaas! Eigenaardig! De kans dat men eenzelfde lukrake biker nog eens ontmoet is omzeggens nihil!

De bikewash benut, mijn fietske in bewaring gegeven en gebruik gemaakt van de voorziene catering door een hotdog door te spoelen met twee flesjes icetea. Het polsbandje kon je inwisselen tegen een kleinood. Deze keer gelukkig eens geen drinkbus, maar een klein draagtasje met klittenband. Ik heb immers geen plek voor een bidonhouder op m’n fiets! De douches gaven heerlijk warm water zodat ik netjes gewassen afscheid kon nemen van Scheldewindeke-Oosterzele. Afwisselend tochtje en puike organisatie door vriendelijke mensen.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto's: Kasteel Ter Zinkt in Munte - Prinsenmolen in Baaigem

31-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-30-42-62 km) van WTC De Biekes Wakkerzeel te Wijgmaal op zondag 22-07-2012.

Wat stemde het ’s morgens hoopvol om bij het opstaan vast te stellen dat de zon eindelijk van de partij was! Een parkeerplekje gevonden in de straat waar ik ook de vorige jaren gestaan had. Toen ik aan de inschrijving van de toertocht van WTC De Biekes Wakkerzeel in Wijgmaal toekwam, troepten daar nog heel wat bikers samen. Me ingeschreven en om 9.15 u kon ik vertrekken. We werden het dorp uit gestuurd via de straten, een veldweg, een nieuw aangelegd kasseibaantje op 3 km en nog een veldweg. Rekening houdend met de vele regen van deze maand lagen de paden er goed droog bij. Volgden een assenweg en een veldweg met drie sporen waar wel wat water en slijk in stonden. Toen we via een baan een lage spoorwegbrug onderdoor moesten, had ik de neiging van me te bukken! Alsof ik groter zou zijn dan een doorsnee voertuig! Het ging dan een veldweg op die er in het begin nog vrij vettig bij lag. Het tellertje klokte toen 8 km af. Even verder troffen we de eerste korte holle weg en een stevig klimmende veldweg in Herent.

Naar rechts een smal bruggetje onder. Daar werd een extra optie van 1 km aangeboden met de waarschuwing dat het er daar drassig bij lag. Terwijl ik daar even halt hield zag ik dat de meesten dit lusje letterlijk links lieten liggen, één biker waagde het er toch op! Zelf heb ik er voor gepast. De veldweg klom ferm naar boven en al puffend bereikte ik een brede straat. Ik was tot dan toe wat op mijn honger blijven zitten, want we hadden al redelijk wat asfalt, straten en weidepaadjes gezien, terwijl graspaadjes niet zo mijn ding zijn. Maar ik heb er toen wel bij gedacht van beter wat bescheiden te blijven, want dat het parcours verderop wel eens een pak zwaarder zou kunnen worden en ik misschien achteraf blij zou zijn van deze goed berijdbare intro. En ik zou gelijk krijgen!

Want het duurde niet lang eer alle registers open werden getrokken met een stevig klimmende veldweg en een idem dito holle weg. De namen van de straten waarin we reden of die we passeerden toonden dat we een meer heuvelachtige streek bereikt hadden: Toverberg, Hoogveld en Bergstraat. De doortocht van deze omgeving werd afgesloten met een servitudepaadje over kasseitjes. We doken een donker bos in waar de bodem er nog vrij vettig bij lag en reden er over een plaatselijke voetweg lekker naar beneden. Die voetwegen dragen hier allen een nummer. Op 12 km troffen we een redelijk zware klim over een prachtige holle weg met een vettige aanloop om er de splitsing te treffen tussen de 25 km en de 30-42-62 km. We reden er midden een mooi bos. We werden er een holle weg in gestuurd die eerder de allure had van een beek zonder water en een modderige bodem om u tegen te zeggen! Wat een slijkpoel. En stinken ook! Voor mij was het al snel afstappen. Er waren moedigen die er toch al rijdend probeerden door te komen, maar die vielen al snel om tegen de wanden! Achteraf heb ik door een local horen vertellen dat deze holle weg eigenlijk fungeert als riool van een chique woonwijk verderop! Geparfumeerde strxnt van rijke stinkerds dus! What’s in a word! De holle weg ging over in een pad en een veldweg waar iedereen weer op z’n bike sprong! We kwamen terug in een open en zonovergoten landschap.

Nadat ik een berichtje van rubber-12 had gelezen om te melden dat hij dan toch niet zou komen, trof ik Pierrot Le Fou van de Bierbikers op m’n pad! Zo lang elkaar niet meer gezien en nu kom ik hem twee opeenvolgende weekends tegen! Ik merkte dat we op het parcours van een vaste route met rode pijltjes reden. Kort daarna, op 13 km na de start, gingen de 42 en 62 km hun eigen weg, los van de rest, met een fikse opener onder de vorm van een zeer smalle en omhoog kruipende gekasseide track doorheen een met hoog gras afgeboorde holle weg, bekend als buurtweg nummer 3. Dit paadje kwam me bekend voor en ik gokte dat ik boven op een kruispunt van veldwegen in een open vlakte zou arriveren. Dat bleek te kloppen! Op die plek staan soms bevoorradingen van andere toertochten. Ik zag bikers uit het tegenoverliggende pad komen. Dus hier was duidelijk een lus uitgestippeld en straks zou ik hier weer passeren! De Biekes hadden als extra markering op de grond lijnen getrokken met snoeihout van cipressen dat in de nabijheid op een hoop gegooid lag. Grappig! Het is eens wat anders dan kalklijnen! Hoe inventief kan een mens zijn van het ter plaatse voorhanden materiaal te gebruiken! 16 km en 10.30 u. Er volgde een plezante afdaling over een veldweg die overging in een holle weg tot aan een woonwijk in Everberg. Halverwege was het even oppassen voor twee wandelaars die ik daarna nog eens te zien zou krijgen. In Everberg enkele straten door om aan de Kruisborrestraat weer een kiezelweg in te rijden. Daar kregen we een machtige holle weg in een bos voorgeschoteld. Met hier en daar een modderige strook.

Na 19 km arriveerden we weer op een hoogvlakte en kregen we enkele vlakke veldwegen als recuperatie aangeboden. Dat was welgekomen, want de tocht van gisteren in Mol was nog niet helemaal uit m’n benen! Anderhalve kilometer verder bereikten we weer het kruispunt van buurtwegen (takjes van cipressen) en kwam er een einde aan een lus van 4,5 km. Rechtsaf volgde een leuke afdaling doorheen een holle weg waar de zijkanten overvloedig begroeid waren met netels en stoven we verder naar beneden doorheen hoog gras. Een groepje van vier stoof me voorbij, maar ik kon de laatste ervan al snel weer bijbenen tijdens de daaropvolgende klim om uit te komen op een assenweg. Daar reden de bikers linksaf een weidepaadje in, maar verderop stonden er een aantal te wachten. Het pad liep dood op een korenveld. Sommigen reden toch verder. Anderen keerden terug. Terwijl we stonden te wachten keerde niemand weer, noch van de ene, noch van de andere kant. Omdat het niet de bedoeling kon zijn van een toertocht door een korenveld te jagen, zijn we op onze stappen teruggekeerd, om vast te stellen dat er vijf meter verder een pijltje hing dat ons door een holle weg stuurde. Die lag er vrij zompig bij, zodat het lekker naar boven stompen was! Maar de omgeving was er wel mooi! Eens boven ging het even door een weide tot aan de Meerbeeksesteenweg. 24 km en 11.00 u.

Het wordt klimmen doorheen de straten van een woonwijk in Meerbeek om dan weer een bosrijker gebied te bereiken waar enkele buitenverblijven op de hellingen in het groen staan. We bereiken een hoogvlakte en er volgt een stevige klim over een kasseibaantje tot Bertem Radar op 27 km. Daar word ik begroet door twee Bierbikers, ploegmakkers van Pierrot Le Fou. We rijden een stukje door een dreef van (vermoedelijk) Bertembos, waar joggers en wandelaars rondlopen. Even verderop komen we uit op een grote baan en gaat het naar links de Oude Bertembosstraat in, een kasseiweg om u tegen te zeggen. En het is de eerste keer dat ik deze straat eens van boven naar beneden af kan rijden, dokkerend over de kasseitjes! De meeste tochten die deze straat aandoen, doen dat in de omgekeerde richting. En dat betekent een stevige klim! De Biekes hadden deze keer de richting van hun tocht omgekeerd. Beneden troffen we na 29 km de bevoorrading op de betonnen oprit van een moderne boerderij. Daar was nog redelijk wat beweging. Alles was er voorhanden: partjes appelsien, bananen, cake, wafels, sportdrank en water.

Na de stop gaat het de grote baan over en volgt al snel een zeer stevige klim door een gehavende holle weg in het bos, goed voorzien van wortels en enkele vervaarlijke spleten, ontstaan door erosie. De vorige editie konden we hier lekker naar beneden sjezen. Er zijn ook andere tochten die hier passeren, sommigen draaien dan beneden rechtsaf in een andere donkere holle weg. Daar ben ik ooit eens door gemoeten in de gietende regen. Die weg bood toen eerder de aanblik van een rivier. Een jonge vrouw voor me heeft het ook knap zwaar om boven te geraken en heeft dan nog de pech van, zonder veel erg, te vallen omwille van een brede voor in de weg. Haar vriend stond boven te wachten aan de splitsing 35 km en 42-62 km. Het voordeel was nu dat we lekker naar beneden konden dokkeren over de lange kasseiweg die hier op volgde, gelegen te midden van nergens. In de omgekeerde richting is dit altijd een lange, saaie klim! Zeker bij slecht weer! Omstreeks 32 km kreeg ik op de middag een paar stevig klimmende veldwegen voorgeschoteld. Vermoeidheid en de warmte in het open veld speelden me parten. Daarna ging het weer de bossen in om het Chimaera-huisje te bereiken, hetgeen ik zo noem omdat het de plek is waar ik biker Chimaera de eerste, en voorlopig ook enige, keer te zien kreeg. We berijden daarna de mooie paden van Bertembos (?). Een plots dropke boezemt me weinig vertrouwen in en na gezien te hebben hoe de vorige biker van te dichtbij kennis maakte met de Bertemse bosgrond, lijkt me te voet naar beneden gaan een veiliger optie. Gebroken botten leken me geen goed alternatief! Even verder zie ik bij het verlaten van het bos een tweede biker tegen de grond gaan wanneer hij zich vergaloppeert aan de diepe groeven in het pad. 34 km.

Vlakke veldwegen waren welgekomen om even te kunnen recupereren. We naderen de snelweg die verstopt ligt achter de bomen en er in de hoogte gelegen is. We rijden er evenwijdig mee over een pad naast de velden naar beneden. We passeren een woonwijk en het laatste huis dat het dichtst bij de snelweg staat is pas geschilderd. Een heel ander zicht nu! De villa zag er vroeger wat verwaarloosd uit. Een likje verf kan wonderen doen! Beneden was een splitsing tussen de 30 km en de 42-62 km op 37 km na de start. Voor de langste afstanden is het naar links. Na het oversteken van een baan ter hoogte van de snelweg is het klimmen geblazen in een holle weg. We passeren er de bizarre plek met het rare huisje van De Bereklauw waar een alternatieveling met rastakapsel mijn groet beantwoordt. De Bereklauw is een soort van kunstenaarscollectief, het levenswerk van Gosse, en is gelegen in de buurt van de Mollekensberg (in het filmpje onder deze link kan je het houten trapje zien waar we af moesten rijden). Gosse kan je het best vergelijken met Catweazle, de tovenaar uit de elfde eeuw die door een toverspreuk in de eenentwintigste eeuw terechtkomt, voor degenen die deze nog uit hun jeugd kunnen herinneren! The sun in a bottle (een lamp)! Tot 38 km treffen we veldwegen!

Dan gaat het even door een woonwijk en duiken we een bos in waar aan de ingang een in onbruik geraakte garage staat, met de poort uit haar hengsels. Het gaat er op en af over zompige bospaadjes. Mijn uithoudingsvermogen werd daarna op de proef gesteld door een zware klim over asfalt en over een holle weg omstreeks km 41. In een bos krijgen we nog een stevig technisch stukje voor de wielen geschoven. Na dik 40 km waren de korte, steile klimmetjes over de omgewoelde bosgrond en met de nodige bochtjes er te veel aan voor mij. Er waren er nog die even van de fiets moesten. Eentje reed er toch gezwind op klein verzet naar boven. We eindigen terug waar we begonnen waren, aan de afsplitsing van de 30 km, aan de voet van de snelweg, maar honderd meter verderop (43 km) aan de Galgenbergstraat. Na een korte klim over asfalt naast de snelweg bereiken we op 44 km een drukke baan in Herent alwaar we door enkele vriendelijke seingevers naar de overkant worden geholpen. We rijden de Zavelputstraat in, dit is een zandspoor met het nodige bouwpuin er in, om op 45 km Wilsele te bereiken.

Even verderop verandert het landelijke karakter van de omgeving opeens in dat van een geïndustrialiseerde wereld! We passeren er een grote viaduct van de snelweg, waaronder dan nog een spoorweg en een kanaal lopen, met rechts een elektriciteitscentrale. De wegen waar we over rijden zijn recent heraangelegd met gloednieuwe fietspaden, naast een ingewikkeld kluwen van wegen en kruispunten. Ik vermoed dat ik over deze viaduct gereden ben toen ik daarstraks met de auto tot hier kwam! We bereiken een fietspad naast de Dijle en moeten enkele bruggetjes over. Het laatste smalle bruggetje voor fietsers en wandelaars leidt naar een woonwijk. Na deze brug gaat de toer van 60 km zijn eigen weg. Er arriveren nog bikers die er voor de lange toer kiezen. Even verder gaat het de Aarschotsesteenweg in Wilsele-Putkapel over. Dit betekent dat we niet ver van de start zijn. Na 48 km treffen we aan het einde van een zijstraatje de tweede bevoorrading. De snelweg loopt er in de hoogte naast.

De enkele bikers die me daarnet ingehaald hadden aan de brug waren ook aan de stop en er kwam nog iemand toe. Nadat ik even aan de praat geraakt was met de twee mannen ter plekke kwamen er twee Wakkerzeelse Biekes toe met het uitgetrokken splitsingsbord! Maar naar hun zeggen kon ik de rit nog verder uit rijden. De bikers die de pijlen gingen opruimen zouden mij niet inhalen. Anders was ik via de grote baan weer naar af gebold. Want de twee mannen aan de stop hadden me gezegd dat er toch nog enkele stevige korte hellingen op komst waren! Ze hadden niet gelogen. Na een effen paadje door het gras diende zich in het bos al snel een eerste stevige klim aan! Een groot bord heette me welkom in het Begijnenbos te Holsbeek. Volgden een mooie holle weg, wat asfalt en een leuke afdaling. De onverharde straten in het mooie bos droegen allen een naam en er stonden grote villa’s van rijke mensen tussen het groen verscholen. Het tellertje overschreed de 50 km. Wie weet hoe lang het nog duurt eer hier straten worden aangelegd zodat de bewoners hun stulpjes met propere voetjes kunnen betreden! We kwamen kort uit het bos tevoorschijn op een hoogvlakte om er direct op 53 km weer in te duiken. Op een prachtige plek! We reden de hoogte in en rechts in de diepte kon je twee holle wegen zien liggen die van elkaar gescheiden waren door een hoge zandberm, begroeid met bomen waarvan de wortels deels bloot waren komen te liggen! Na de doortocht van het bos bereikte ik weer de bewoonde wereld. Die laatste lus was meer dan de moeite waard geweest!

Een bordje met een foto van het beslijkte gezicht van een hijgende biker met uitgestoken tong kondigde de laatste helling aan. Meer bepaald een brug over de snelweg ter hoogte van de afrit Holsbeek. Bos maakte plaats voor een meer open en vlakker landschap. Op 57 km passeren we nog de grenzen met Haacht en Rotselaar. Betonnen paadjes, voorzien van smalle bruggen voor fietsers, brengen me door de velden na bijna exact 62 km weer naar Wijgmaal, nadat de laatste kilometer door een gelijkaardig bordje met hijgende biker was aangekondigd. Ik denk dat ik de laatste was om toe te komen. Een zeer mooie rit met veel afwisseling, bossen, open velden en de alomtegenwoordige holle wegen die deze streek rijk is.

Aan de aankomst nog een bekende gespot, Peter, de bionische man, leren kennen na een verhaaltje dat ik geschreven had. Hij was er nog aan de praat met enkele bikevrienden. En zo konden hij en ik onze doelstelling, zijnde als laatsten blijven hangen op de après, zonder problemen weer eens realiseren!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Foto’s: klik hier!

Foto's en filmpjes:

Toertocht te Wijgmaal op 22-07-12 door JB (deel 1)

Toertocht te Wijgmaal op 22-07-12 door JB (deel 2)

25-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-40-60 km) van WT Millegem te Mol op 21-07-2012.

Voor de derde keer op rij op 21 juli afgezakt naar Mol-Millegem om er de toertocht van WT Millegem te rijden vanaf de tent op het voetbalterrein van Stokt. Op tijd opgestaan en een ontbijt achter de kiezen gestoken. Toen ik toekwam stonden er nog niet al te veel wagens geparkeerd op het voetbalveld, amper vier rijen. Er was vandaag wel de concurrentie van een toertocht in Beringen die deels over het terrein van het Belgisch Kampioenschap mountainbike (zondag 22 juli) liep, maar blijkbaar was het daar evenmin een grote toeloop. Na me ingeschreven te hebben in de grote tent kon ik om 09.15 u van start gaan. Na een veldweg tussen de maïsvelden passeerden we een huis waar een kleine jongen veel belangstelling had voor al die bikers die er voorbij reden. Na 2,5 km doken we de bossen in over smalle tracks en assenwegen. Op 5,5 km kregen we een paadje langs een weide waar het laveren was tussen dicht op elkaar staande bomen en uitkijken was voor wortels.

Na 6 km bereikten we de Belgiëstraat (Geel), toepasselijk voor deze nationale feestdag. Deze straatnaam toonde dat we de Europese wijk bereikt hadden, gelegen nabij de Europese School, aan de rand van de bossen op de grens tussen Mol en Geel. Tot 9 km volgde een afwisseling van paden, assenwegen en korte stukjes betonbaan vanuit de bossen rond de Europese School naar de bossen die horen bij het Studiecentrum voor Kernenergie (SCK) te Mol. Op 11 km volgden twee lange vettige weidepaadjes waarover drie sporen liepen en het wat balanceren was op het middelste hoge spoor omdat de sporen links en rechts vol plassen stonden. Daar kon ik vier andere bikers overklassen, iets wat zelden gebeurt! Maar ik denk dat die mannen iets ouder waren dan ik. Volgde nog een track die goed voorzien was van wortels, om dan weer volop de bossen in te duiken over bredere wegen met sporen die de allure hadden van een singletrack. Om 10.10 u had ik er bijna 14 km op zitten. Het ging goed en het weer was eindelijk wat beter, ook al gaf de zon voorlopig nog forfait.

Van 15 tot 17 km volgden mooie singletracks die zich op en af door de bossen slingerden en hier en daar goed voorzien waren van wortels. Na 20 km bereikte ik de eerste bevoorrading die op dezelfde plek stond aan een voetbalveld, zoals de vorige jaren. Alleen was de plek moeilijker te herkennen, vermits de oude koterijen uit betonplaten plaats gemaakt hadden voor een prefabkantine op betonnen poten. Ze was nog in aanbouw. Er waren bananen en met kokos gevulde chocolade te eten, water en sportdrank. Ik hoorde iemand van de organisatoren zeggen dat er minder rijders waren opgedaagd. Aan de stop was toch redelijk wat beweging. De oudere biker met een uit de kluiten gewassen knevel en blauw truitje stond er ook. Ik had er wat haasje-over mee gespeeld omdat ik hier en daar al eens stopte, maar hij hield er duidelijk niet van dat anderen in zijn spoor reden, want dan ging hij aan de kant! Ik houd er evenmin van om lang achtervolgd te worden!

Na de stop ging het weer de bossen in, te beginnen met een kort klimmetje dat ineens van tussen de bomen voor je opdoemt. Een mooie singletrack slingerde zich hier op en neer door de bossen. De ondergrond lag er iets vettiger bij dan daarstraks. Groot was m’n verbazing van op 23 km links tussen de bomen door mensen met “kinderwagens” te ontwaren! Ik wist niet dat hier een golfterrein lag! Kort daarna trof ik de splitsing tussen enerzijds de 25 km en anderzijds de 40-60 km. Gekozen voor de grootste afstand om even later de installaties van het SCK langsheen de grote vijver te spotten. Daar ging het dan naast dit domein over een brede assenweg om een track door het bos op te gaan die uitgaf in een woonwijk. Daar hebben de huizen er ooit allemaal eender uitgezien, maar renovatie en nieuwe ramen gaven aan elk huis een eigen identiteit. Jammer dat er een kleine hoogspanningslijn over de wijk loopt met zelfs een mast in iemands tuin. Zouden die mensen daar ook huur voor krijgen zoals de boeren die een windmolen op hun velden toestaan? Ik herinner me deze plek van de voorgaande editie, maar als ik het verhaaltje daarvan herlees, dan was deze toer zeker geen exacte kopie daarvan. Want daarin vermeld ik plekken die we deze keer niet gezien hebben. Mijn aandacht werd getrokken door een wegwijzer naar de Sint-Antoniuskapel. Het steegje er naartoe ingereden. Het gebouw dateert uit 1898 en stond vroeger langsheen het zogenaamde Schokkelpadje, de baan van Sluis naar Mol. Het paadje verdween en door verkaveling voor de bouw van huizen was er zelfs geen toegang meer naar de kapel. In 2007 werd de kapel gerenoveerd en kocht de gemeente een stukje grond aan om er een nieuwe toegangsweg voor aan te leggen. Ondanks het feit dat het wat afgelegen is en niet zichtbaar vanaf de straat, blijft het blijkbaar toch gespaard van vandalisme of er rondslingerende rotzooi.

Het parcours weer opgezocht. We krijgen een mooi bospad voor de wielen en na exact 30 km trof ik even verderop de splitsing tussen de routes van 40 en van 60 km. Het was toen 11.30 u. Er volgde een mooie singletrack met enkele kombochten. Van de ene singletrack ging het naar de andere en dat voor zo’n 2 km, een plezant stukje in deze tocht. Uiteindelijk kwamen we uit aan de boorden van het Kempisch Kanaal. Voor we een singletrack naast het kanaal in doken, staken twee rijders me voorbij. Het jaagpad wordt onderbroken doordat het op het terrein van een bedrijf ligt. Daar rechtsaf en dan het fietspad op, voorbij het terrein waar al die vrachtwagens van transportbedrijf “Gheys” geparkeerd staan, rechtdoor een smalle track in en door het bos, weer een stukje op het fietspad om weer naast het kanaal te arriveren aan de andere kant van het bedrijf.

Van dan af gaat het een tijdje naast het kanaal. Naast het jaagpad stonden drie bikers die pech hadden met één van hun fietsen en daar mee in de weer waren. Een brug onder (daaronder staan soms bevoorradingen van andere toertochten) om daarna een singletrack evenwijdig met het jaagpad op te gaan, tot verwondering van de wielertoeristen. Waarom daar rijden als er naast het water een biljartlaken ligt? Net voor de track weer eindigt op het jaagpad, krijg ik een snelle jongen in m’n wiel! Van 34,5 tot 36 km gaat het dan over het asfalt van het jaagpad. Het plekje waar andere tochten vaak weer de velden in duiken, reden we deze keer gewoon voorbij. Om dan uiteindelijk toch rechts een asfaltbaantje in te slaan. We arriveren in de Molderloopstraat (Balen) waar voor het raam van het eenzame huis dat er in een grote tuin staat, een perpetuum mobile eeuwig heen en weer staat te zwiepen! Nu nog steeds. Terwijl ik er even aan de kant uit sta te blazen, rijden er toch nog zo’n biker of zeven voorbij. Er waren er dus nog onderweg, zo even voor de middag!

De plek daar was me bekend van andere tochten in deze streek. Het gaat er de spoorweg over om aan de andere kant via een kort dropke weer de bossen in te duiken. Inderdaad, zo ook deze keer, met dit verschil dat er onderaan het dropke nu een vettige slijkplas lag te wachten! Mooie singletracks op en af en eentje hobbelend over vele bultjes brachten ons dan tot achter de magazijnen van meubelen Odrada om daar het volgende bos in te duiken. Na 40 km bereikte ik zo op het middaguur de bossen van Heidehuizen en doken we aan het begin van de straat waarin de Tennisclub Mol ligt (ingang op grondgebied Balen!) via een track de bossen in. Hier krijg ik eindelijk nog eens een andere deelnemer te zien! Een pad leidt ons door het bos, om uiteindelijk uit te komen aan de achterzijde van het Technische Sint-Paulusinstituut. Daar naar links het betonbaantje door de bossen in, om even verder weer off-road op te zoeken doorheen dit zanderige gebied. Tot 44 km volgen we een stukje van de vaste Landduinenroute (rode pijltjes) om via het heidegebied tussen de achterzijde van Tennisclub Mol en de gemeentelijke opslagplaats het volgende bos in te duiken.

Op 45 km bereiken we het einde van de Bremdoornstraat. De parcoursbouwers kennen in ieder geval hun streek, want ook de track die in de Bremdoornstraat vertrekt wordt meegenomen. Er is een tocht vanuit Mol die deze gewoon laat liggen! Het uitgebrande vervallen huis op de hoek met de Borgerhoutsedijk krijgen we deze keer niet te zien! Een kilometer later kreeg ik de tweede bevoorrading in het vizier. En daar zijn we er op vooruitgegaan! In plaats van ontvangen te worden op het grasveld naast een luifel, is het deze keer in de achtertuin van de bewoner te doen! Je moet er zin voor hebben om een meute bikers op uw private grasperkje te ontvangen! Ik heb gespeurd naar de reden van deze verandering! Rond de wei staat nu, vlak naast de luifel, een nette omheining, zodat de wei niet meer gebruikt kan worden! Mannen van WT Millegem zaten er onder een afdak en er kwam nog een duo toe, waarvan één zijn arm bezeerd had na een valpartij. Er arriveerde ook nog een groepje van drie. 12.45 u. De stop was op het grondgebied Balen in een straat die Gooreersels heet.

De straatnamen die ik daarna tegenkwam (Greesveld, Schommelstraat en Kopberg) deden bij mij een belletje rinkelen! Inderdaad, we doken er de bossen in en even verderop trof ik het kleine kapelletje dat aan de middelste van drie bomen hangt, ter hoogte van een zandverstuiving in Hulsen (Balen). De rode vaste route passeert hier. Maar in plaats van die gewoon te volgen (in tegengestelde richting dan), hadden de parcoursbouwers hier een lus in het bos uitgewerkt om dan weer langs de zandverstuiving en het kapelletje te passeren en enkele mooie van wortels voorziene bultjes mee te pikken. Het is tijdens een tocht van de Politiesportbond vanuit de Tennisclub Mol dat ik ontdekt heb dat er omheen deze zandverstuiving leuke paadjes te vinden zijn! Heel wat zelfs, want we blijven een tijdje in dit gebied rondtoeren. De mannen die de weg hebben uitgestippeld moeten hun territorium hier wel goed kennen, wat niet altijd verwacht wordt van een wielertoeristenclub! Het stukje in deze omgeving was in ieder geval een gesmaakte verrassing, 48 km na de start.

Zo bleven we een tijdje op de minder bekende paadjes in de buurt van de vaste rode Landduinenroute om ze na 51 km weer op te pikken. Twee keer krijg ik hier nog een late deelnemer te zien. Want inmiddels is het 13.00 u geworden. Omstreeks 53 km duiken we vanuit Hulsen mooie tracks in die gelegen zijn in het natuurgebied Volsbergenbossen. We blijven er nog steeds in de buurt van de rode vaste route, zonder ze klakkeloos te volgen. Op de paden hier ligt wel meer drab en water. Een vrouw die met twee honden op wandel is zet zich daarom aan de kant wanneer ze deze spetser ziet afkomen. Zeer plezante tracks worden mijn deel, soms tegen de vaste route in, wat een heel ander beeld geeft. Ik ben de Landduinenroute al wel eens een paar keren komen rijden. We komen ter hoogte van een grote baan weer uit de bossen tevoorschijn na 56 km.

Eens de baan over komen we in het “Gebied Verloren Schaap”. Wanneer ik daar even aan de kant sta, komt er nog een eenzame rijder voorbij en dan het trio dat ik aan de tweede stop te zien had gekregen. Verloren Schaap? Ik had daarstraks wel een dier los zien rondlopen langsheen de kant van een weide, maar dat was een geit! Even later hebben de uitpijlers van Millegem me bij de lurven, want een tricky pijl naar rechts, die aan een draadafsluiting is bevestigd, heeft pas betrekking op het paadje na de draad! Ik duik dus met bike en al het gras in en met mijn smoelwerk bijna tegen de draad! Te zien aan de sporen op de grond waren er nog die zich hier hadden laten vangen! Een mooi paadje door het bos brengt ons voorbij enkele reuzengrote paddenstoelen die hier ooit door een knutselaar zijn neergepoot. We bereiken de bewoonde wereld in de Slagmolenstraat (Mol). De Volmolenbaan met de mooie huizen, brengt ons dan verder tot de grens met Geel-Bel, waar we via Manheuvels na 58 km een klein stukje van de Belse bossen meepikken.

Op 60 km arriveer ik aan verkeerslichten om de baan van Mol naar Lommel te kruisen op de plek waar er een afsplitsing is richting Mol-Rauw. Een biker op een cyclocrossfiets kijkt schalks lachend in mijn richting omdat hij via de baan is gereden in plaats van de gepijlde doorsteek door het gras te volgen! De baan over en wat verder de spoorweg over en naar links in de straat waar de huizen naast de spoorweg staan. Een bordje kondigt de laatste kilometer aan. Een paar wegen doorheen de maïsvelden brengen me weer tot bij het voetbalterrein. Het tellertje klokt 66 km af. M’n fiets schoongespoten samen met nog drie late deelnemers en de douche opgezocht om proper weer naar huis te kunnen. Primitief in een hok van betonplaten, maar lekker warm water. Nog een drankje in de tent terwijl de mensen daar met de opruim begonnen. Huiswaarts gereden via Postel, dat is een kleine omweg, om een bakje frieten te kunnen steken in Frituur Paseo (Postelsesteenweg 41, Mol). Nadat ik er al meermaals gepasseerd was, ben ik er ooit eens gestopt, en sindsdien is het een vaste waarde geworden wanneer ik naar Mol of Lommel kom. Vriendelijke mensen die dat uitbaten! Ik heb nog zo een vaste stek aan de Zoete Waters in Oud-Heverlee!

Mooie tocht met naast de vaste waarden in Mol ook een aantal leuke verrassingen. Er zouden een 500 deelnemers geweest zijn! Op 14 oktober 2012 is er de wintertocht van WT Millegem vanuit de Europese School met afstanden tot 80 km. Allen daarheen! En dan blijf ik nog met een prangende vraag zitten. Kwamen de kortere afstanden voorbij de 15 kapelletjes van Mol-Achterbos? Sinds ik weet dat die zo heten ben ik er NOOIT nog gepasseerd! Verdikke toch ): Op weg naar Postel ben ik door Achterbos gereden, maar nergens pijlen er naartoe zien staan!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

21-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-27-34-40-50-60 km) van WTC De Wringers te Opoeteren op zondag 15-07-2012.

Toen ik om 06.00 u opstond viel er geen regen en zat er wat kleur in de hemel en heb ik het besluit genomen om naar Opoeteren de zomertocht van De Wringers te komen rijden. Indien het ginder zou regenen of de ondergrond er te slecht bij zou liggen, kon ik nog altijd kiezen voor een korte afstand, ook al kost het me bijna anderhalf uur tijd om met de auto tot ginder te rijden. Vanaf Tessenderlo werd de hemel donkergrijs, maar buiten een korte bui viel er geen regen. Ik kon vrij dicht bij de start parkeren langsheen de kant van de Dornerstationsstraat. M’n fiets afgegeven aan de bewaakte parking, me ingeschreven en om 9.15 u was ik op pad. Bij het wegrijden van de voetbalvelden kwam Bruce Wayne me met z’n fietsmaten tegemoet. Ik meende onlangs nog een bericht te sturen met de vraag of hij nog leefde, want het bleef al een tijdje stil op het forum vanuit Gotham City!

Tot 3 km kregen we de bekende assenwegen en asfaltbaantjes tussen de maïsvelden in deze streek als opwarmer voor de wielen, gevolgd door twee korte, maar mooie singletracks door stukken bos. Ik kreeg kort het gezelschap van een rijder van 3D-Cadworks, een bevriende ploeg van de 24 uren van Westerlo, winnaars bij de masterploegen na de afgelopen editie. Ik vermoed dat het Jan was, die toen op de camping die zondagochtend de Zweedse kok nabootste tijdens het bakken van spek en eieren en zo de rijders op de dijk deed watertanden! Op 5 km doken we dan definitief de bossen in. Want eens je hier de bossen in rijdt, kom je er gegarandeerd pas aan het einde van de tocht weer uit! Een halve kilometer verder maakte ik me op een paadje smal om een aantal snellere rijders te laten passeren. Bruce Wayne en Mr. C. waren daarbij. Bruce stak zijn hand nog op terwijl hij aan het wiel van z’n voorganger bleef kleven. En weg was Batman. Op 7 km volgde een mooie amusante singletrack. Er weerklonk muziek vanuit het bos en aan de afslag naar links werd die intenser. Tussen de bomen door kon ik mensen ontwaren. Het zal er misschien een kampplaats geweest zijn van een jeugdbeweging, want die kwamen we wel meer tegen tijdens de rit. Het bospaadje gaf uit op een grote baan met fietspad aan een camping op de grens met Opoeteren. Tijdens de eerste 10 km toch nog redelijk wat deelnemers gespot die zich niet hadden laten thuis houden uit vrees voor regen of een nat parcours.

Tot 11,5 km volgden boswegen en een natte singletrack tot op de plek waar de route van 60 km zich afsplitste van de andere afstanden. Ik had er drie kwartier over gedaan. Een snelle berekening leerde me dat ik dan 4,5 uur onderweg zou zijn. Met nog een half uur marge zou ik dan rond 13.45 u weer bij af moeten zijn! Na de splitsing kwamen er af en toe open plekken in het landschap met van km 13 tot 14 de doortocht van een kale, recent gerooide vlakte waar de boomstronkjes nog boven het zand uitstaken. Om de heide weer kansen te geven? We reden toen volgens een bord doorheen het natuurgebied De Oudsberg. Na rechts een brede bosweg te zijn opgegaan hoorde ik omstreeks 16 km mijn schuilnaam roepen. En zo kreeg ik na lange tijd Pierrot Le Fou uit het Leuvense nog eens te zien! Ondanks het feit dat hij recht van zijn nachtshift naar hier was afgezakt en nog tot laat naar een interventie was gemoeten, zag hij er fris en monter uit. Zijn maten waren beter af, die zaten ergens in Frankrijk op de bike! De rit doorheen de uitgestrekte bossen was hem tot hiertoe al goed bevallen! Mij ook trouwens! Hier en daar zoog de gebluste zandgrond wel ferm aan zodat je stevig moest trappen om vooruit te komen. Maar de nattigheid viel al bij al goed mee. Niet zoals tijdens de vorige editie van de Oeterdalmarathon toen ik uren in de gietende regen heb gereden! Een beproeving!

Aan een afslag met meerdere wegen was een pijl wat twijfelachtig opgehangen omdat bikers altijd de neiging hebben het smalste pad te kiezen, likkebaardend naar singletracks! Pierrot is teruggekeerd om de pijl te verhangen voor wie nog volgden. Na de volgende bocht troffen we op 20 km de eerste stop, bemand door één Wringer. Een stuk banaan gegeten en twee bekers sportdrank leeggedronken. Snel weer op pad. Van 23 tot 26 km volgden een aantal mooie singletracks door dennenbossen en tussen de varens. Toen we even weer uit de bossen tevoorschijn kwamen, stoof Pierrot er in een veldweg vandoor. Mijn slakkengang is niet aan iedereen besteed! Maar het was plezant van hem nog eens ontmoet en het pad gedurende een dikke tien kilometer gedeeld te hebben! Laat ons hopen dat de zomer nog wat goed weer in petto heeft en ik de Bierbikers hier of daar nog eens op mijn ritten tegenkom! Op een natte singletrack tussen laag struikgewas voelde ik de hete adem van bikers in mijn nek. Toen ze op het volgende pad voorbij konden steken, merkte ik dat één van de twee een helmcamera bij had! Ik zal dus eens moeten zoeken op het web! De Rony van de Neerpeltse Dabbers zal het niet geweest zijn. Aan het einde van het paadje kwamen we weer even in de bewoonde wereld. Een paard liep er driftig heen en weer in een kleine weide. Het tellertje toonde 27 km en de klok 11.00 u.

Ik vervolgde m’n tocht alleen op een aantal bredere boswegen en een mooie track die zich na 29,5 km langsheen een diepte door het bos slingerde om dan naar rechts af te buigen over een aantal molshopen op en af. Zeer mooi! Beneden werden we een bospad op gestuurd waar een bord bij rode vlag waarschuwde voor “kogelgevaar”. Het pad klom daar stevig naar boven, waarna mooie tracks ons op en af doorheen het bos loodsten tot omstreeks 31 km. Ik vermoed dat dit het zogenaamde Glimburgerbos in Opitter was, genoemd naar de biker die de paadjes hier onderhoudt. Er liggen daar vele paadjes op en af over uit de kluiten gewassen bulten, maar die zijn eerder geschikt voor technisch onderlegde bikers. Vos in de bossen heeft me ooit eens naar daar op sleeptouw genomen. Ja, via het wereldwijde web leer je ook mensen kennen die niet naast de deur wonen! Het brede stijgende bospad naast een gerooide zone en waarlangs we de kern van het gebied verlieten, heb ik toen met de Vos bereden, ik vermoed zelfs toen twee keer. Tot 35 km worden we over een aantal lussen over smalle paadjes in de met gras begroeide brandgangen van de bossen gestuurd om uit te komen op een fietspad naast een zandweg aan de Gruitroderheide. Terwijl ik daar even halt hield, kwam er nog een biker voorbijgereden, de eerste die ik sinds het driftige paard te zien kreeg. Dus bijna vijftig minuten moederziel alleen door de bossen gebold!

Op het fietspad staken me nog bikers voorbij. Daarom vermoed ik dat de extra lus van de 60 km hier de andere afstanden weer vervoegde. Korte tijd later trof ik op 37,5 km de tweede bevoorrading. Er stonden daar nog bikers en er kwamen er ook nog toe. Het was op de kop middag! Er was daar nog genoeg aanbod: bananen, wafels, frangipanekoeken, een soort lekkere eierkoeken en sportdrank. Een tiental minuten uitgetrokken om te rusten en te drinken. Via en breed pad verlieten we het bos om uit te komen aan een grote baan in Neeroeteren. Even verder naar links de baan over om de Volmolenstraat in te rijden, genaamd naar de manege en de oude bouwvallige watermolen ernaast. Het bruggetje ben ik ooit eens per wagen gepasseerd onderweg naar de start van een toertocht. 40 km en 12.15 u.

Voorbij de watermolen ging het weer de bossen in over een stevige klim en enkele plezante singletracks. Gevolgd door twee leuke afdalingen en klimmetjes, onder anderen over een zeer smalle track die zeker een meter dieper lag dan het omgevende bos. Een soort holle weg, eerder een droge gracht die er wat vettiger bij lag nu! De drie bikers die net daar achter mij hingen moesten dus noodgedwongen wat geduld oefenen alvorens te kunnen passeren. Dat wegeltje eindigde met een klim over een vals plat, waardoor ik er even buiten adem was! Het tellertje toonde 43 km. Een kilometer verder scheidden de routes van 50 en 60 km zich af van de andere afstanden. We kregen er weer een prachtige singletrack op en af voorgeschoteld. Het was er wat oppassen voor de boomwortels. Naar het einde ervan toe passeerden we de achterzijde van een camping of vakantiedomein. Want ik meende ook identieke houten huisjes te kunnen zien staan. 45 km en 12.45 u. Enkele niet te onderschatten kuitenbijters brachten me doorheen de bossen tot aan de Ketelstraat in Neeroeteren, een kruispunt van zandwegen waar ook een verharde parking was voor wandelaars. Er kwamen nog twee bikers voorbij, waarvan de tweede een blauw truitje van de “brandweer Gent” droeg. Of zou het Genk geweest zijn? De zandweg over om een track in te slaan doorheen een mooi stukje bos om na 47 km uit te komen op een jaagpad naast een kanaal. Af en toe liet zich zelfs een waterzonnetje zien! Zon? Wat is dat? Het stuk van de tocht na de tweede stop was het mooiste wat de omgeving betrof, maar er kwamen een paar stevige klimmetjes in die toch zwaar begonnen door te wegen met bijna 50 km in de benen!

Na een korte wijle langsheen het kanaal ging het dan een assenweg in waarlangs enkele grote huizen te midden van de bossen stonden. Volgens een straatnaambordje reden we daar gedurende een kilometer door de Bergervenstraat. Omstreeks 50 km kregen we een aantal natte bospaadjes voor de wielen geschoven die zich zigzaggend, en vaak over uitputtend vals plat, doorheen de eindeloze bossen slingerden. Ik werd moe en begon zo stilaan naar het einde te verlangen. Op 52 km doemde dan plots een stevige bult voor me op. Daar was het noodgedwongen even te voet. Boven stonden drie jonge twintigers met gewone fietsen. Ze waren content van te zien dat ze niet de enigen waren die te voet naar boven hadden moeten wandelen. Een ervan was uit de streek afkomstig, kende de omgeving min of meer vanuit zijn kindertijd, maar wist me te zeggen dat er nu veel stukken bos waren afgesloten en hij daardoor de verbindingsstukken die hij vroeger volgde niet meer kon rijden. De tweede kerel kwam voor het eerst in deze streek en stond er van versteld dat het hier zo knap was met zoveel bos. De derde, met rastakapsel, was aan zijn spraak te horen, afkomstig van mijn eigenste Antwerpse contreien. Het zag er zo naar uit dat het studenten waren die elkaar op de hogeschool hadden leren kennen en door de Limburger op sleeptouw waren genomen voor een fietstocht. Vriendelijke kerels. Terwijl ik even met die jongens aan de praat was, kwam er toch een moedige rijder de korte helling tot boven op gefietst. Daarna nog een vader en zoontje te voet. Deze twee zou ik verder op m’n rit nog een paar keren in de verte zien rijden en er quasi gelijktijdig mee arriveren. 53 km en 13.30 u!

Wanneer ik weer op pad was werd het onheilspellend donker in de bossen. Ik vreesde dadelijk een fikse regenbui over m’n zip uitgestort te krijgen. Tijdens m’n oversteek van een meer open plek begon het inderdaad stevig te regenen. Weer het bos in en onder de bomen m’n jasje terug aangetrokken. Dat had ik daarstraks uitgedaan omdat ik mij te pletter zweette. Even geschuild voor de koude douche die gelukkig maar kort van duur was. Tot 58 km volgden vele paadjes doorheen de bossen elkaar op. Alles lag er nu iets natter bij na de bui. We passeerden een voetbalveld (Neeroeteren?) en ik hoopte dat ik weer bij af was! Niets van dat! Van 58 tot 60 km kregen we een zeer lang pad doorheen de weiden te verwerken, gevolgd door een even lange kiezelweg die luistert naar de naam Driepaalstraat en uitgaf op een kruispunt met een asfaltbaan, overgaand in een kasseiweg. Daar reden twee wielertoeristen. Na een kort stukje langsheen de kasseiweg doken we weer via een track met put rechts de bossen in. Aan de singletracks en paadjes leek hier geen einde te willen komen. Een lange rechte singletrack lag er zeer vettig bij, zo ook een van water verzadigd graspad. Waarschijnlijk had het hier daarnet steviger geregend en was ik aan het ergste van boven ontsnapt. Het had nog weinig nut van de plassen te proberen te mijden. Mijn benen zaten toch al helemaal onder de modder.

Nog enkele lange bospaden brachten mij weer naar de maïsvelden. Kiezelwegen voerden mij verder over de grens tussen bossen en velden. In de verte zag ik het gele jasje van de vader met de zoon die ik gezien had toen ik met de drie jongens aan de praat was. Ik begon echt naar het einde te verlangen. Na de doortocht van nog een bos kreeg ik de plaats van de start weer in het vizier!

De vader en de zoon keerden terug van de bikewash. Die was niet meer operationeel. Ook de hekkens van de bewaakte parking waren opgeruimd. M’n sporttas opgepikt in de auto. Het begon weer te regenen. Omdat ik het geluid van de bikewash hoorde, nog eens gaan kijken. Daar stond de biker die ik daarstraks aan de oversteek van een grote weg had zien staan. Het zal een Wringer geweest zijn die zijn deel van het parcours in de gaten had gehouden. Maar er kwam bijna niets meer uit de hogedrukreinigers, het water uit de containers zal op geweest zijn! Daarna zelden zo genoten van een warme douche om het slijk van en de vermoeidheid uit mijn lichaam weg te spoelen. In de kantine nog een cola gedronken en een spie vlaai van het rantsoen van De Wringers aangeboden gekregen. Moe, maar content dat ik mij niet door het weer thuis had laten houden! Er waren ondanks het droevige weer toch nog zo’n 449 deelnemers en 17 kinderen komen rijden. Een zeer mooie tocht, bijna voor de volle honderd procent in de bossen, maar toch met de nodige afwisseling. Het zou de laatste keer zijn dat De Wringers deze zomertocht organiseren. Jammer. Onderweg naar huis kreeg ik op de snelweg vanaf As tot aan Lummen een fikse stortbui te verwerken. Een gratis car- en bikewash! We hebben echt geluk gehad dat het tijdens de tocht zo goed als droog is gebleven! Thuis m’n fiets nog in de zon schoon kunnen maken! Wie kennis wil maken met deze mooie en bosrijke streek en wil genieten van een puik georganiseerde tocht, heeft binnenkort nog de kans tijdens de Oeterdalmarathon op 12 augustus 2012, ook een organisatie van De Wringers. Bij leven en welzijn rijd ik hier dan weer in de bossen rond.

Het verslag van deze toer is ook te lezen op mtb-you en mountainbike.be!

Toertocht te Opoeteren op 15-07-12 door Rony Rabijns (Dabbers Neerpelt)

18-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (31-47 km) van het Waanzinnig Weekend te Herfelingen op vrijdag 13-07-2012.

In het kader van het Waanzinnig Weekend Herfelingen werd voor de derde keer op rij een avondmountainbiketocht georganiseerd vanuit deze gemeente in het Pajottenland. De eerste editie heb ik ook gereden, deze van vorig jaar niet. Ik heb lang getwijfeld of ik zou afkomen, omdat ik vreesde voor moddertoestanden nadat het de vorige veertien dagen al overvloedig had geregend en er ook vandaag een aantal fikse buien waren gevallen. Mijn fiets met nieuw stuur en handvatten gaan ophalen bij BikeAholic en dan de knoop doorgehakt! Ik ga naar Herfelingen! Het werd tijd van nog eens buiten te komen, het was veertien dagen geleden dat ik de fiets nog van dichtbij gezien had. De verplaatsing richting Brussel viel mee, nergens files. Via enkele lokale wegen bereikte ik de straat met de feesttent. De zijbermen waren gemaaid om te zorgen voor parkeerplaatsen. Een overdreven toeloop was er niet, te zien aan het aantal geparkeerde wagens. Er reden bikers voorbij die de rit al achter de rug hadden. Sommigen zagen er nog vrij proper uit, anderen zaten onder de modder! Hoe de paden er gingen bij liggen, bleef dus een open vraag. Me ingeschreven en omstreeks 21.00 u was ik op pad.

Het vertrek was via de weide achter de tenten en daar werden we al direct op de foto vastgelegd door een jonge Waanzinnige Weekender die daar had postgevat. Veertien dagen stilliggen liet zich al snel voelen. Gedurende de eerste anderhalve kilometer volgden we een landelijk asfaltbaantje dat zich op en af doorheen de landelijke omgeving slingerde tot aan de grens met Kester (Gooik). Na een regenachtige dag kleurde de avondhemel blauw tussen de wolken die alle kleuren hadden, van wit, tot rood en grijs. Het voordeel van nog bij licht te vertrekken is dat je ook nog wat kan zien van de streek waarin je rijdt. Het mooie landelijke Pajottenland op plaatsen waar ik zelden kom. Via een veldweg bereikte ik langzaam dalend de grens met Bogaarden-Pepingen, ter hoogte van een kapelletje, waar een konijn zich amuseerde in een weide tegenover een eenzaam huis. Vijf bikers van eenzelfde club staken me voorbij.

Tot vijf kilometer konden de bikers zich amuseren op een veldweg en een smalle track die zich, omzoomd door struikgewas en gras, doorheen de velden slingerde. De track kwam uit op een grote baan tegenover het Fruitbedrijf Kestergat. Daar ging het de baan over en doken we naast het fruitbedrijf de grote appelboomgaarden in. Drie bikers staken me voorbij. Via goed berijdbare veldwegen waar je de eventuele plassen kon ontwijken door op de met gras begroeide middenstrook te rijden, kwamen we toe aan een bos. Het kort stukje weg door het bos lag er goed vettig bij, maar het bleef doenbaar. Slechts een groepje van twee en een groepje van drie bikers deelden mijn pad en op een veldweg met sporen stak een eenzame rijder me tegen een redelijke snelheid voorbij. Samen met twee anderen bereikte ik een grote weg die we dienden te kruisen op de grens tussen Kester-Gooik en Leerbeek-Gooik. Het was toen 21.30 u en het tellertje toonde 8 km. Eens de grote baan over sloegen we naar rechts de Nattebroekstraat in. Van een natte broek had ik voorlopig nog geen last, de gulp water die uit het slurfje van m’n drinkzak gelopen was buiten beschouwing gelaten. Vanaf dit landelijke en eenzame asfaltbaantje doken we via een poortje een smal paadje in dat me langsheen velden en laag struikgewas voerde om het via een tweede poortje weer te verlaten. Tot 11,5 km voerde een asfaltbaantje me doorheen een mooie omgeving met nog steeds de kleurrijke wolken aan de hemel in de avondschemering.

Een baantje dat Bree-Eik heet stuurde me in Sint-Kwintens-Lennik voorbij een grote oude witte hoeve waar de van de buitenmuren gevallen bepleistering op niet al te professionele wijze weer was bijgewerkt. De kosten om zulke grote gebouwen te onderhouden moeten niet min zijn. In deze streek staan wel meer dergelijke hoeven, sommigen mooi gerestaureerd, anderen in staat van verval en met daken die enkel de tand des tijds of een stevige storm nodig hebben om in te storten. Ik zag een groepje van drie mannen naderen. Om 21.50 u na 13 km rijden. Tot 15 km werden plezante veldwegen ons deel en kregen we tot twee maal een leuke afdaling over een kiezelpad voor de wielen. Een smalle track in hoog gras bracht me na 16,5 km tot aan de Kwakkelbeekstraat in Gooik. Daar stonden een aantal gloednieuwe huizen. Omstreeks km 17 voerde het traject door een donker bos van het domein Paddenbroek. Ik trotseerde er de slijkerige ondergrond en probeerde zonder licht het spoor te volgen dat de voorgangers er gebaand hadden. Na de doortocht van het bos bereikten we een meer open vlakte met boomgaarden. Er weerklonk muziek vanuit de boomgaard, maar ik kon er geen tekenen van leven bespeuren.

Om 22.15 u bereikte ik na 19,5 km de bevoorrading nadat ik de felle lampen gemerkt had van een andere eenzame rijder die me volgde. Reeds van op de weg had ik de fel verlichte tent in de verte zien staan. Men was daar inderdaad goed uitgerust met een eigen stroomaggregaat dat verderop in het veld was opgesteld en een frigo met fris drinken! Er was keuze genoeg om te knabbelen: bananen, appelsienen, chocoladecake, cake, wafels en peperkoek. Er was in ieder geval niets tekort, want er lagen nog grote zakken vol appelsienen te wachten op eters. Na tien minuten rust weer op pad om vanaf de Paddenbroekstraat een beslijkte klim op gestuurd te worden. Pas vanaf de stop mijn lichten aangestoken. Dat paadje ging over in een veldweg doorheen het gras. Er stonden daar twee bikers die me daarstraks nog ingehaald hadden en die aan de stop waren vertrokken toen ik er arriveerde. Ik heb ze niet meer gezien. Ik vermoed dat ze even verderop de richting van de 31 km zijn uitgegaan. Want aan het einde van het paadje was de splitsing tussen de beide afstanden waar ik naar rechts de 47 km ben opgegaan, startend met een licht klimmende track.

Tot 22,5 km volgden we het spoor van de vaste groene route van Gooik die ons vanaf een kruispunt aan een restaurant en enkele huizen over een mooie track doorheen de weiden voerde. Een aantal jaren geleden ben ik die vaste route komen rijden. Ik had tot dan toe nog nooit van Gooik gehoord. Van Herfelingen evenmin. In mei 2010 vond ik tijdens de toertocht in het Waals-Brabantse Lasne het kaartje van een ballonwedstrijd, ingericht door het ACV Herne! Ik had nog nooit van Herne gehoord! Anderhalve maand later streek ik dan op de nightride in Herfelingen neer om vast te stellen dat dit een deelgemeente is van Herne! En om de gekke naam Kokejane tegen te komen, waar ik op het forum al wel over gelezen had! De mountainbike heeft me zo al op vele plaatsen gebracht waar ik anders in mijn leven nooit iets van zou gezien hebben! Intussen was het al 22.45 u geworden! Ik had er tot dan een rustig ritje van gemaakt, maar ik mocht nu wel een tandje bij steken!

Rond 24 km sloegen we vanaf een baantje een papperig van water verzadigd weidepad in, waardoor de klodders modder van de natte bovenlaag me om de oren vlogen! Daarna doken we een maïsveld in waar het smalle paadje tussen de nog niet zo hoog opgeschoten stengels er vrij vast bij lag en goed te berijden was. Het viel me trouwens op dat op sommige plaatsen de grond de indruk geeft modderig te zijn, terwijl die gewoon keihard is als je er met je voet op trapt! Het paadje kwam uit aan een plek met enkele huizen. Daar beleefde een egel de schrik van zijn leven toen ik me opzij moest smijten en mijn banden hem op een haar na misten! Ik had hem niet gezien! Om daarna verblind te worden door mijn helmlamp wanneer ik het beest van naderbij bekeek! Ik had er 25 km op zitten om 23.00 u. Ter hoogte van het smalle paadje dat naast een beekje voer en waar het wat uitkijken geblazen was, vluchtte nog een egel voor mijn wielen weg!

Na 26 km werden we een smal glibberig paadje op gestuurd tussen een prikkeldraad aan de linkerkant en netels en struikgewas aan de rechterkant! Netels leken me bij een eventuele schuiver toch beter dan de kennismaking met de prikkeldraad! Na dit hachelijk intermezzo volgde tot 29 km een lange veldweg van een kilometer of twee. Goed te berijden ondanks de natte ondergrond, ook al was het voelbaar in de benen! In mijn ooghoeken bemerkte ik de felle lampen van nog een biker die me volgde. En al zag ik soms zijn licht voor me schijnen, het duurde toch een tijdje eer hij me ter hoogte van een grote baan ingehaald had. “Wie anders dan de Strammer kunnen we hier nu nog in het donker tegenkomen”, hoorde ik een bekende stem zeggen. Het was Patje2. Hij liet me voorgaan bij het volgende smalle wegeltje omdat hij naar zijn zeggen doodop was. Hij had mijn knipperende rode achterlichtje al opgemerkt vanaf het pad met de netels, maar dan had hij nog een kwartier nodig gehad om me bij te halen. Hij had de route van 31 km al gereden en was daarna aan die van 47 km begonnen.

Ondanks het feit dat hij moe was, moest ik nog alles geven om hem te kunnen blijven volgen. Enkele klimmen en afdalingen over kiezelwegen en weidepaadjes volgden elkaar op. Het middenspoor doorheen het gras was de beste keuze in de afdalingen om de plassen te kunnen ontwijken. Met als nadeel dat je eventuele putten in het gras niet kan opmerken! Ik heb me gewoon laten gaan en gehoopt dat geen putten me liggen zouden hebben, teneinde Patje te kunnen blijven volgen. De veldwegen en weidepaadjes gaven na 37 km uit op een grote baan. Daar moest ik Patje lossen, ik zag hem in de verte rijden. Vanaf de weg moesten we links een servitudewegeltje in. Het was 23.45 u. Op het ogenblik dat ik toch wel moe begon te worden van de nachtelijke rit, werd ik niet gespaard. Want er volgde een stevige klim, weliswaar over asfalt. Ik was blij dat ik boven was! Een smal bospad voerde ons, naar het einde ervan, rakelings voorbij twee huizen en eindigde in een trap naar beneden. 42 km en 00.10 u!

Ik kwam op een grote baan terecht en aan een huis wees een pijltje naar links. Daar was in het donker wel een pad doorheen het gras naar een bos toe, maar ik kon in het schijnsel van mijn helmlamp geen pijlen meer ontwaren! Er hingen wel pijlen voor een wandeling en bordjes die de keuze lieten tussen een traject “met hond” en “verboden voor de hond”. Nog eens op mijn stappen teruggekeerd! Verrek, geen pijlen! Aan het bos hing wel een pijl naar links voor de wandelingen, maar mijn gevoel vertelde me om rechtdoor het bos in te rijden. Daar lag de grond er redelijk vettig bij. Nergens pijlen te zien en gewoon rechtdoor gereden. In de verte zag ik het witte schijnsel van licht en daarna een felle lamp. Patje2 stond daar te wachten. Hij had het noodnummer al gebeld omwille van de afwezigheid van pijlen. Ze waren om een bepaalde reden daar al verwijderd. Aan het einde van het bos moesten we naar links en daar zouden we terug pijlen vinden.

Ik mocht weer stevig trappen om Patje bij te blijven. Wat moet dat zijn als hij er niet “door zit”! Bovendien begon mijn licht te verzwakken. Op een veldweg kreeg ik het daardoor lastig om de middenstrook te vinden en reed ik dus maar gewoon door de plassen in het spoor rechts. Patje won terrein in een snelle afdaling doorheen het gras, zodat ik noodgedwongen toch maar gestopt ben om voor die luttele laatste kilometers nog nieuwe batterijen te plaatsen. Volgde nog een moeizame klim over een smal paadje naar een straat toe. Daar stond mijn metgezel te wachten. De laatste kilometer verliep over de betonbaan waarlangs ik daarstraks was toegekomen en waar mijn auto geparkeerd stond. In de verte klonk de muziek van de fuif in de grote tent. We waren weer bij af! Oef! Het moet al 00.30 u geweest zijn! Ik had er mijn tijd voor genomen, meer dan ik geschat had en ondanks het feit dat ik de laatste 18 km door Patje op sleeptouw was genomen. Mijn tellertje gaf 51 km aan.

Aan de ingang van het terrein trof ik nog mijn clubmakker Steve die sinds enige tijd het Antwerpse heeft ingeruild voor Halle en de toer was komen rijden met enkele collega’s. Hij heeft hier zijn nieuwe werkstek en aan hetgeen hij vertelde te horen is zijn keuze voor Halle definitief. De liefde drijft mensen naar andere oorden. Diens leven is op korte tijd wel drastisch veranderd. En er is nog van dat op komst! De ooievaar! Patje heeft zelfs mijn fiets schoongespoten, voor zover dat in het donker nog kon! De vriendelijke Waanzinnige Weekender wou zelfs de douchewagen terug openmaken, maar omdat daar alles waarschijnlijk al proper gemaakt was hebben we er geen gebruik van gemaakt. Ons kaartje met noodnummer hebben we nog kunnen inruilen voor een gratis Leffe. We hebben er nog een tweede soldaat gemaakt terwijl we een praatje maakten met enkele mensen die dit weekend organiseerden. Tegen dat mijn fiets weer opgeladen was en mijn spullen in de auto lagen, was het al bijna halfdrie! Om 03.40 u was ik thuis. En dan heb ik alles nog proper gemaakt, uitgezonderd de fiets. Kleren in de wasmachine en rijder onder de douche. Om 05.30 u ben ik gaan slapen! Het begon alweer licht te worden! Van een lange dag gesproken!

Het traject in Herfelingen was vrij goed te berijden ondanks de overvloedige regen van de afgelopen veertien dagen. De fiets was wel snel vuil, maar er waren weinig stroken waar je door de modder moest dabben. Plassen waren te ontwijken. Naar het einde toe zag ik er wel lief uit omdat ik de plassen niet goed meer zag door mijn verzwakkend licht. Er waren een 245 deelnemers, maar ik heb er daar niet veel van gezien. De meesten moeten de toer dus nog bij licht gereden hebben. Mooie tocht, mooie streek, veel off-road voor een nightride, enkele pittige klimmen en afdalingen. Ik heb al een paar keren moeten denken aan de mensen in Herfelingen. Daar was zaterdag en zondag nog van alles en nog wat te doen. Naast de tent was een zandvlakte aangelegd voor beachvolleybal. "Zomerterras met streekbieren, auto- en tractorwijding, springkastelen, barbecue...", het zal daar helaas een natte bedoening geweest zijn, ondanks alle inspanningen en voorbereidingen. Ik denk dat vele mensen dit weer beu zijn! Allicht tot het volgende Waanzinnig Weekend!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Voor een verslag uit EditiePajot met enkele foto's: klik hier!

Foto's van Godelieve Deschuyffeleer:

Waanzinnig Weekend Herfelingen 2011 by DJRelactive

14-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

24 uren van MTB Westel te Westerlo op zaterdag 30-06-2012 en zondag 01-07-2012.

Na drie zware werkweken met weinig slaap en te halen deadlines, bovendien afgesloten met een personeelsfeest op vrijdagavond, waar ik toch langer bleef hangen dan voorzien, keek ik toch wat op tegen de 24 uren. Met een conditie van niemendal kan je aan zoiets beter niet beginnen! En het was niet omdat ik na het bezoek aan de dokter voor het invullen van het medisch attest goed bevonden was voor de sport, dat de vorm er ook was! Door de drukte moest ik op zaterdagochtend nog alle spullen bij elkaar zoeken. Gelukkig ligt alles wat met biken te maken heeft binnen handbereik en na het pinksterweekeinde in Daverdisse lagen ook mijn bruikbare fietskleren nog netjes bij elkaar. Na een klein halfuur was ik gepakt en gezakt. Alles de auto in, nog snel sandwiches gesmeerd om mee te nemen, er twee van achter de kiezen gestoken, fietsdrager gemonteerd en fiets opgeladen, en weg was ik. Onze groepsleider begon zich al zorgen te maken, zich afvragend of ik wel ging komen, vermits ik zelfs nauwelijks de tijd had gehad om mij te mengen in het e-mailverkeer van de afgelopen dagen! Na een geruststellende telefoon om 13.00 u thuis vertrokken.

Westerlo ligt bij nader toezien niet zo ver, vermits ik een kleine drie kwartier later ter plekke was. Me geparkeerd in de straat tegenover het zenuwcentrum, aan de andere kant van de drukke hoofdweg door de gemeente. Met de fiets aan de hand, twee zakken aan het stuur en m’n reistas met fietskleren op de rug, de camping opgezocht. Daar was het veel minder druk dan de vorige twee jaren, zodat mijn kompanen mij al van ver zagen toekomen. Er waren nog maar drie van de zes deelnemers van De Papegaai Bike Team present, Kris, Yasin en Robert. Deze laatste stond met z’n caravan op de daartoe voorziene plek. De twee bevriende ploegen (het Blackberry-Mobistar MTB Team en hun funploeg, ingeschreven als De Jeugd van Tegenwoordig) naast wie we opgesteld stonden waren al voltallig en volledig geïnstalleerd. Die mannen waren gisteren al gearriveerd, beschikken over een aanhangwagen en waren qua materiaal weer uitgerust alsof ze op hotel kwamen, campingvuur en barbecue inclusief! Wij moesten het met heel wat minder doen! Onze aanvoerder had wel een grote halfopen partytent opgesteld, maar we hadden weinig om er onder te zetten. Nog eens over en weer gelopen naar de auto om m’n tentje en veldbed op te halen. Daarbij Leslie op het lijf gelopen, de clubmakker van De Papegaai Bike Team die de uitdaging van de 24 uren als solorijder aanging! Mijn twee-seconden-tentje opengevouwen en m’n spullen er in ondergebracht. Daarna naar de grote inschrijvingstent in het centrum om me te melden en me mijn verplichte polsbandje te laten omdoen. Daar viel onmiddellijk de delegatie Slijkfretters op, vijf mannen en één vrouw, die zich voor de gelegenheid hadden omgedoopt tot team Pornosnor om in hun opvallende kleding een gooi te doen naar het gratis vat dat voor de meest originele ploeg te winnen was! Achteraf zou Dirty Daddy me vertellen dat de mannen weken hun baard en snor hadden laten staan om zich daarna een opvallende snor te kunnen scheren, zeer tot ongenoegen van hun wederhelften. Ook een aantal solo rijdende Slijkfretters waren in dezelfde stijl uitgedost!

En dan bleef er nog net genoeg tijd over om een verkenningsrondje te rijden over het parcours dat de mannen van MTB Westel voor ons in hun petto hadden! Bij terugkomst bleek de vijfde ploegmakker, Joris, gearriveerd. Dat we op de zesde nog een tijdje moesten wachten, was geweten. Dennis zou pas na zeven uur arriveren, na sluitingstijd van zijn fietsenzaak. Intussen kreeg hij wel een aantal telefoontjes van onzentwege om nog vervangspullen mee te brengen. Handig, een fietsenmaker in eigen rangen! Blijkbaar was ik niet de enige die de tijd niet had gehad om z’n fiets grondig te inspecteren alvorens af te reizen!

Het parcours goedgekeurd na m’n kennismakingsrondje. Ik herkende stukken van vorig jaar terug. Aan de singletrack was wel wat veranderd, er kwamen een paar lastige stukken in langs plaatsen waar bomen gekapt waren en de aarde losgewoeld was. Die singeltrack zou voor mij het lastige stuk worden als tragere rijder in het geval ik de hete adem van snellere rijders in mijn nek zou voelen! Net op tijd terug om de start te kunnen meemaken om 16.00 u op zaterdagnamiddag. De vertrekkers van de estafetteploegen dienden naar hun bike in de wisselzone te lopen, de solo’s mochten in hun zog en rijdend op hun fietsen vertrekken. Robert nam voor ons de eer als eerste rijder waar. En dat op zijn eenenzestigste verjaardag, waarbij hij vermoedelijk de oudste deelnemer was! Daar doe ik mij helm voor af! Kris had op voorhand een schema gemaakt zodat iedereen op tijd in de wisselzone zou staan om zijn voorganger af te lossen. De geschatte tijd was vijftien tot twintig minuten voor een rondje. Overdag zouden we twee rondjes rijden. Eerst Robert, dan Kris, dan ik, gevolgd door Yasin en Joris en vanaf 20.00 u kwam Dennis daar nog achter.

Ondanks de vermoeidheid en de korte nachten van de afgelopen weken ging het mij vrij behoorlijk af. Rustig aan, zonder mij te forceren, teneinde het 24 uren uit te kunnen zingen! Uiteraard had ik de langste rijdtijd van de ploeg. Ik deed er bij licht een twintig minuten over en als ik de rondetijden bekijk en rekening houd met m’n leeftijd en gewicht, hoef ik daar niet verlegen om te zijn. Alhoewel ik toch maar traag rijd, te zien aan de snelheid waarmee velen me voorbijstaken en het nakijken gaven! En dat ook naar het einde toe! Men kan zich afvragen waar sommigen de energie vandaan blijven halen! Vertrekkend van de wisselzone ging het eerst door het dorpscentrum een brug (laadbak van een vrachtwagen) over, de hoek om en de bossen in. Daar volgde een vettig stuk over een modderige ondergrond met twee venijnige bochten. Na een stukje kiezelweg en weer een bochtje reden we voor de eerste keer langsheen de camping. De dijk op en af, een ultrakorte track door een stukje bos (oppassen voor de wortel), de dijk weer op, kiezelpaadje, de dijk op en af rond een boom in een korte bocht met klimmetje en dan naar links een brugje over de Grote Nete over. Na een stukje kiezelweg met tegenliggers ging het dan naar rechts de bossen weer in langsheen een oude ijzeren poort en boomwortel. Daar voerde een smalle track die zich op een pad gevormd had ons tussen imposante bomen. Tijdens de eerste ritjes viel op dat het zwaar trappen was naar het einde van die track toe. Wanneer je bij een volgende passage eens goed rondkeek werd dat al snel duidelijk. We hadden daar te maken met een stevig vals plat. Het zou naarmate de uren verstreken voor mij een moeilijk stukje worden op de omloop. Maar het werd ook door de andere rijders op de camping druk besproken wegens goed voelbaar in de benen! Rechtsaf en weer linksaf om daarna linksaf de lange singeltrack in te duiken. Daarop kreeg je af te rekenen met de nodige bochtjes, dood kreupelhout en kleine takjes en boomstronkjes die weliswaar met fluoverf gemarkeerd waren! Ik hoopte er altijd op geen snelle achtervolgers! Naar het einde toe volgden een paar moeilijke bochtjes. Naast één ervan had een medische hulppost postgevat. Daarna kwam een recht bospad, overgaand in een track met enkele bochtjes ter hoogte van een vervaarlijke wortel die menig biker letterlijk liggen heeft gehad. Een kiezelpaadje rechtsaf op en direct weer naar links in een smal paadje dat zich, langs weerszijden begroeid met struikgewas, door velden slingerde. Het gaf uit op een asfaltbaantje met een verlaten huis en enkele oude hoeves. Linksaf en dan weer linksaf een graspaadje op. Om weer uit te komen op de kiezelweg met de tegenliggers. Rechts de bossen in over een hoopje zand om weer een lang recht graspad voor de wielen te krijgen op de rand van weiden en een bos met imposante bomen. Een kiezelweg op om via een eenzame grote hoeve weer een kasseipaadje te bereiken met brug over de Nete. Daar stonden altijd toeschouwers! Daarna het kiezelpaadje naast de Nete op. Vlak voor de camping moesten we twee keren de dijk op en af in korte bochten. Dat was voor mij altijd een vraagteken of ik boven zou geraken. Maar naarmate de dag vorderde had ik daar de techniek om succesvol boven te geraken onder de knie. Afremmen in het bochtje beneden en dan alles geven om de dijk weer op te rijden. Een mens leert bij! Een stukje langsheen de achterzijde van de camping waar steevast teamgenoten en andere bekenden stonden om iedereen aan te moedigen. Aan het nadarhekken, waar vaak teamleden van Pornosnor of solorijders van de Slijkfretters iedereen stonden aan te porren, ging het de dijk af en opnieuw langsheen de camping om via de straat weer het centrum van Westerlo en de wisselzone te bereiken!

Als ik het mij goed herinner heb ik de zaterdag gereden omstreeks 17.00 u, 19.00 u, 21.00 u en 23.55 u. Het was warm en bij gebrek aan bidonhouder op m’n fiets stortte ik me na afloop altijd op het water aan de wisselzone! Toen ik na één van die ritten weer naar de camping reed was ik blij verrast met het onverwacht bezoek dat ons daar te beurt viel! Wardje en Frans waren naar Westerlo gekomen. De vorige edities namen zij deel met een ploeg van 3D- Cadworks, maar deze keer heeft het lot er anders over beslist! Nadat we op oudejaar nog met een hele bende hadden samen gezeten en plezier gemaakt na de toertocht in het Nederlandse Huijbergen, kregen we eind januari het ontstellende nieuws te horen dat Ward zwaar verbrand was geraakt bij een arbeidsongeval! Waren de berichten over zijn kansen aanvankelijk somber, een half jaar later blijkt hij al redelijk goed hersteld! De goede conditie die hij op het ogenblik van het ongeval had, zal wel één van de redenen zijn die er voor gezorgd hebben dat hij het gehaald heeft! Ik heb er bewust nooit wat over geschreven, maar nu hij aan de beterhand is mag dit zeker eens vermeld worden! Wat was ik blij van deze mens terug te zien, want we hebben deze vriendelijke man al veel te lang moeten missen. Hij staat te popelen om de fiets weer te bestijgen. Hij heeft nog een jaar tijd om weer aan te sterken zodat hij hier volgend jaar met zijn teamgenoten weer kan aantreden! Hij ziet het in ieder geval zelf goed zitten, zelfs in het geval hij misschien niet meer op dezelfde wijze mee zal kunnen als tevoren! Ook de zondag zijn Ward en Frans nog langsgekomen om het einde van de dag en het podium mee te maken! Vechtlust en een positieve ingesteldheid kunnen een mens er weer bovenop helpen! Volgend jaar staat hij hier weer met z’n bike, daar ben ik zeker van!

De meest memorabele ritten zijn natuurlijk de ritten in het donker! Voor SilverFokske van De Jeugd van Tegenwoordig was het zijn nachtdoop! Hij had nog nooit een nightride gereden, zei hij, terwijl hij met z’n lampen in de weer was! Onze ouderdomsdeken Robert had laten verstaan liever niet ‘s nachts te rijden en kroop omstreeks 23.15 u na zijn laatste zaterdagse toer van zijn fiets om te gaan slapen met de belofte van om zes uur weer paraat te staan in de wisselzone om af te lossen gelijk wie dan aan het rijden was! Om 23.55 u was het mijn beurt om Kris weer af te lossen. We hadden afgesproken om pas vanaf middernacht elk drie rondes te rijden, zodat ik hem vertelde dat ik twee rondjes zou rijden. De vorige jaren was het parcours op bepaalde plekken ’s nachts verlicht, nu was dat enkel het geval ter hoogte van de camping. Maar omdat ik al meerdere nachtritten heb gereden en dus goed voorzien ben van de nodige lampen, was dat geen probleem. Na mijn twee rondes bleek Yasin niet in de wisselzone te staan! Hij was nog op weg en had me zien passeren! Ik heb dus noodgedwongen nog een derde ronde meegepikt. Geen erg, vermits ik daarstraks door één van de mannen van de Blackberries had horen zeggen dat de eerste die drie rondes rijdt het beste af is en het langste kan rusten! Even over één uur reed ik weer de wisselzone in en kon ik de drinkbus met chip doorgeven. De batterijen in m’n lampen vervangen, ook al beweerde Kris dat het alweer licht zou zijn bij mijn volgende rit, hetgeen toch niet zo zou blijken te zijn! Een douche genomen en geprobeerd van wat te slapen in m’n tentje. Maar op de camping is het uiteraard nooit volledig stil, wanneer de rijders in het passeren roepen naar hun kompanen in de tenten naast de dijk. En de stroomgenerator blijft de hele nacht staan draaien! Ik kreeg het bovendien koud tijdens de nacht!

Het deed pijn wanneer ik omstreeks halfvijf in de ochtend m’n naam hoorde roepen door mijn voorganger die naar de wisselzone vertrok. Terwijl ik recht krabbelde in m’n tentje hoorde ik Dennis nog zeggen dat ik er een lap op moest geven om onze tijd veilig te stellen, alvorens hij een dutje ging doen. Even over vijf uur kwam Kris toe in de wisselzone en kon ik slaapdronken aan mijn tweede reeks van drie nachtrondjes beginnen. Omdat ik zelf niemand gewekt had, hoopte ik dat Robert klaar zou staan aan de start zoals hij beloofd had en dat ik het tot zes uur uit zou kunnen zingen! Toen ik omstreeks kwart voor zes de tweede keer door het centrum van Westerlo passeerde zag ik Robert richting wisselzone wandelen en kon ik hem toeroepen dat ik nog één rondje te gaan had. Intussen had ik het langzamer lichter zien worden. Kon ik om vijf uur mijn lampen nog goed gebruiken, nu waren ze overbodig geworden. Ook de mensen aan de hulppost naast de singletrack in het bos waren weer tot leven gekomen. Zij hadden daar buiten op veldbedden gelegen tijdens de nachtelijke uren. Even over zessen kon ik de bidon met de chip doorgeven aan Robert en weer richting camping rijden.

Omdat Dennis zijn tentje had ingenomen, lag Kris buiten op de grond in zijn slaapzak! Voor mij had het weinig zin om nog terug in m’n tentje te kruipen. Ik ben dan op de dijk gaan zitten kijken naar de passerende bikers en om de zon te zien opkomen. De solo Slijkfretter in zijn macho-klederdracht, een korte spijkerbroek over z’n fietsbroek en lederen vestje met kettingen (een mens moet wat over hebben voor een gratis vaatje), die me daarnet een paar keren had ingehaald met de kletterende kaart tussen de spaken van z’n wiel was nog steeds op dreef en op een bepaald ogenblik kwam ook Dirty Daddy de dijk op gefietst. Ook de fotograaf van dienst was al vroeg uit de veren en legde me op de gevoelige plaat vast terwijl ik langs de dijk op een stapel planken had postgevat met de prut nog in m’n ogen! Er kwam ook leven onder de tentzeilen van de Blackberries en de Jeugd van Tegenwoordig! Die mannen hadden elk zelfs spek en eieren meegebracht om ter plekke te bereiden. Jan voegde er nog wat show aan toe door de Zweedse kok uit de Muppets na te bootsen terwijl hij zijn omelet stond te bakken. Rubber-12 zag ik een half varken bij zijn ei in de pan smijten! De geur van al dit lekkers ontging zelfs de bikers op de dijk niet. “Spek met eieren”, hoorde ik er ene likkebaardend prevelen in het voorbijrijden!

De zon klom hoger, de warmte deed de dauw verdampen en bij de buurmannen was SilverFokske de laatste die zijn spek en eieren begon te bakken! Ik had uitgerekend dat ik omstreeks een uur of negen weer aan de beurt zou zijn en dat bleek zo te kloppen. Ik werd uitbundig toegejuicht vanaf een caféterras door Yasin en Dennis, daarna ook door Kris. En aan de camping door de macho-Slijkfretter! Het trio op het terras vervoegd nadat ik de chip had doorgegeven aan Robert. Als de rekening klopte zou ik nog één keer rondjes dienen te rijden. Indien er sneller gereden werd, dan zat de kans er in dat ik als laatste zou moeten starten. Rond 13.30 u heb ik inderdaad voor de laatste keer moeten aanzetten. Eerst nog een spaghetti gaan ophalen bij Suskewiet en aan onze tent verorberd. Een lekkere afwisseling na m’n voorraad sandwiches met kaas.

In de loop van de namiddag kregen we nog het bezoek van Papegaaien die dit jaar niet deelnamen en van de wederhelften van enkele rijders. Na alles onder zeil gezet te hebben bij de aanvang van een fikse regenbui, waarvan we tot hiertoe gelukkig gespaard waren gebleven, ben ik dan met Steve mee naar het centrum getrokken om er het einde van de 24 uren mee te maken. Gevolgd door de prijsuitreiking. De winnende ploegen waren het Be Fast Team (mannen, 101 rondes), De Pedaalridders Ludo’s Ladies (vrouwen, 79 rondes), De Slijkdabbers (gemengd, 96 rondes), het met ons bevriende Blackberry-Mobistar MTB Team (masters, 88 rondes) en New Concept Biking (solo, 77 rondes). Jan De Busser, de solo-overwinaar van vorig jaar, eindigde tweede met 73 rondes. Team Pornosnor nam met plezier het gratis vat in ontvangst als winnaar van de prijs voor de meest originele deelnemer. Daar gingen ze voor, wist Dirty Daddy me te vertellen. Met de Papegaai Bike Team zijn we op plaats 52 van 57 geëindigd in het klassement “mannen” en op plaats 62 van 90 met 76 rondes in het algemeen klassement. Onze verdienstelijke solorijder Leslie eindigde op plaats 89 in het algemeen klassement met 26 rondes. Hij was daar zelf blijkbaar niet zo tevreden over, maar het feit dat hij heeft volgehouden en nog alles op alles gezet heeft tijdens de zondagnamiddag, is al een hele prestatie op zich voor iemand die voor de rest niet zo heel veel rijdt! Ik zou het zelf niet beter doen! Ik had zo’n 115 km op m’n tellertje bij elkaar gereden in 7,5 uur, de verplaatsingen van de camping naar de wisselzone inclusief.

Na de prijsuitreiking volgde nog een demonstratie trial-biking door Iciar Van den Bergh en stond er naast de tent een clown ballons te knopen voor kinderen. Want de 24 uren worden georganiseerd samen met de jaarlijkse braderij in Westerlo, waardoor er veel volk op de been is. Nog een korte babbel met Dirty Daddy en Ward die met Frans was komen kijken hoe de Blackberries het podium beklommen als winnende masters. En met Sammy en Steve nog een paar glazen geledigd. Intussen was de camping al voor een groot deel ontruimd en stond mijn tentje nog als één van de weinigen overeind. Gelukkig wist Elke er raad mee om m’n twee-seconden-tentje in even veel tijd weer op te vouwen! Met een paar keren over en weer wandelen en rijden naar de auto waren ook mijn spullen opgeruimd. Iemand riep me toe dat ik er blijkbaar niet genoeg van kon krijgen toen ik met de bike weer naar de camping reed.

Afscheid genomen van m’n makkers en op weg naar m’n wagen gezien dat de Blackberries en de Jeugd van Tegenwoordig het terras van Suskewiet hadden ingepalmd. Vermoeid maar content weer naar huis gereden. En zeggen dat ik twee jaar geleden thuis gejankt heb van vermoeidheid na aankomst. Niets daarvan nu. De inspanningen waren al snel weer vergeten en na de vervelende opruim van alle meegenomen spullen blijven enkel de leuke indrukken bewaard als herinnering aan deze uitgave van de 24 uren. Voor mij was het de derde deelname. Bij leven en welzijn strijken we volgend jaar weer neer op de weide naast de Nete in Westerlo. Met de Ward er bij! Alle lof komt toe aan MTB Westel voor de knappe organisatie van dit hele gebeuren, waar weer veel tijd en energie in gestoken geworden geweest moet zijn om aan honderden bikers een onvergetelijke ervaring te bezorgen! Dank daarvoor!

Het verslag van dit evenement is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Totaal klassement

Uitslag per categorie

Rondetijden

Reportage met foto’s in Gazet van Antwerpen en in het Nieuwsblad!

24 uren van Westerlo 30-06-2012 en 01-07-2012 door Berlicummer

08-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-25-35-45-60 km) Le Petit Godefroid te Baisy-Thy op zondag 24-06-2012.

De weersvooruitzichten beloofden voor deze zondag niet veel goeds, maar de enkele druppels die vielen konden mij er niet van weerhouden weg te gaan, ook al had eens lekker uitslapen deugd kunnen doen. Omstreeks 10.00 u was ik ter plaatse in het Waals-Brabantse Baisy-Thy (Genappe) om er de derde editie van Le Petit Godefroid te rijden. Deze streek valt me in de smaak nadat ik er enkele jaren geleden kennis mee maakte na de toertochten vanuit Lasne, Tangissart, Wavre en Mont-Saint-Guibert gereden te hebben. De inschrijving was in de refter van de plaatselijke lagere school, aan tafeltjes op kindermaat! Het dochtertje van één van de medewerkers zat er braaf een tekening te kleuren aan de achterste tafel!

De eerste vijf kilometers kregen we een aantal veldwegen voor de wielen, sommigen geplaveid met kasseitjes, zodat ik vreesde een verkeerde keuze gemaakt te hebben. Bovendien werden de vergezichten belemmerd door de lichte regen die voor een grijs mistgordijn zorgde en kreeg ik af te rekenen met stevige tegenwind. De tocht door het open landschap werd besloten met een stukje bos, waarna we toekwamen in Sart-Dames-Avelines, een gehucht waarvan de lengte van de naam omgekeerd evenredig is met het aantal inwoners. Daar was de eerste splitsing. Intussen was het ook stevig beginnen regenen. Veel bikers had ik niet gezien gedurende die eerste 9 km, enkel degene die samen met mij gestart was en een groepje van twee, gevolgd door een rijder met een wit regenjasje die ik aan het einde van de toer nog te zien zou krijgen. En dan nog een groepje van drie waarvan er één koos voor de route van 35 km terwijl zijn twee maten samen met mij de richting van de 45-60 km uitgingen. Er liepen op die plek ook wandelaars rond die deelnamen aan een georganiseerde tocht.

Vanaf Sart-Dames-Avelines doken we een pracht van een donker bos in en kregen we een mooie track voor de wielen geschoven, op en af tussen de bomen. Het was wat uitkijken voor wortels en een ondergrond die door de regen natter begon te worden. Het pad eindigde achter een aantal kolossale huizen met grote tuinen, op een helling gelegen, met onderaan een aantal vijvers, grenzend aan de bossen. Door de regen was ik intussen al drijfnat geworden. Tot 10 km voerde de rit me doorheen mooie stukken bos met een aantal technische passages over uit de kluiten gewassen wortels. We reden er naast een waterloop die er kronkelend doorheen het bos vloeide. Er volgde een stukje open veld met een paadje doorheen hoog gras en gelegen tussen twee draaipoortjes om dieren binnen of buiten te houden. In het volgende bos staken me twee bikers voorbij en een derde schoof in een dropje weg, maar kon sierlijk van zijn fiets springen en alzo de kennismaking met een boom vermijden.

Via een stevige klim bereikten we op 12 km een mooi bos. Daar moest ik na een korte steile helling even aan de kant om naar adem te happen. Twee bikers in m’n zog raken netjes boven. Van de drie bikers die dan nog volgden moesten er ook twee van de fiets. De derde die wel met de bike tot boven geraakte, begroette me met een “bonjour”, waarna hij tegen zijn makkers riep “Het is gene kak hier!” Eigenaardig genoeg zal ik het trio niet meer op mijn pad ontmoeten. De singletrack door het bos eindigt met een stevige afdaling over een rotsachtige ondergrond om uit te komen aan het kruispunt van grote wegen in Villers-La-Ville aan de ruïnes van de abdij. Even gewacht in de hoop het trio van daarnet weer te treffen, maar die mannen daagden niet op. In Villers-La-Ville gaat het even langsheen een grote baan. Het eerste huis dat ik passeer komt me bekend voor! Hier heb ik ooit al geparkeerd met de wagen. Blijkt dat dit de grote baan is die voorbij Tangissart (Court-Saint-Etienne) komt en waar ik al drie keren La Trace d’Hez ben gaan rijden. Blijkbaar ligt Tangissart maar op een boogscheut van Villers.

Naar rechts ging het dan een brug over de waterloop over, ter hoogte van een aantal op een schilderachtige plek gelegen gerestaureerde huizen. Om weer de bossen in te duiken over een mooie track, gevolgd door bredere bospaden. De plek waar we de bocht naar links moeten volgen herken ik nog van de tocht vanuit Tangissart. Je komt er dan vanaf de andere kant toe. Aan het einde van het brede bospad stond de eerste bevoorrading op 17 km. Er waren de groen en rood gekleurde drankjes (grenadine en munt), blijkbaar een klassieker voor de tochten in deze streek. Je kon er wafels eten, partjes appelsien en nick-nack-koekjes met suiker. De bananen waren er bijna letterlijk gemillimeterd! Er stonden nog een vijftal andere doornatte bikers en de vier kinderen van de medewerkers amuseerden zich met een grote tak in het bos. Eens weer op weg kruisten we een kasseibaantje om de open velden in te duiken alwaar een vrouw de rijders vastlegde met haar fototoestel. Eens het veld voorbij volgde een plezante afdaling over een rotsachtig paadje, een stevige uitputtende klim en een semi-holle weg met veel bermbegroeiing. De volgende 2 tot 3 km reden we over veldwegen om in een stukje bos dan plots naast een drukke baan te verschijnen. Ik vermoed een grote ringweg die naar Waver en de E411 leidt, te zien aan het bord dat ik kon zien staan. Ik ben op weg naar huis over die baan gepasseerd, want het bord was herkenbaar aan de graffiti die er was op gespoten. Het ritje in het bos naast de snelweg was kort van duur, waarna we op de hoogvlakten in de buurt van Tangissart arriveerden. Het tellertje toonde toen 24 km.

Intussen had het nog geen seconde opgehouden met regenen en was ik nat van kop tot teen! Een zeer mooie afdaling over een rotsachtige bodem in een prachtige holle weg, naast een beekje, brachten me tot in een woonkern alwaar het onmiddellijk een volgende holle weg in ging, maar nu klimmend naar boven. Gelukkig was de afdaling van daarnet een stuk langer dan deze korte klim. We arriveren in een mooi bos waar de rit ons over een track tot in de Rue de la Quenique brengt. Deze weg loopt daar op het grondgebied van Court-Saint-Etienne dwars doorheen dat bos. We volgen een eindje deze baan om het bos te verlaten. Daar worden we via een voetgangersbrug in etages de spoorweg over gestuurd. Een waarschuwingsbordje, zoals die op andere punten gevaarlijke plaatsen of oversteken markeerden, waarschuwt hier zelfs voor de aanwezigheid van slangen! “Danger, pietons”! Hèhè! Aan de andere kant van het spoor duikt op een grote open grindvlakte voor een bedrijf het Circus Bouglione op dat daar met zijn tent en vele caravans is neergestreken!

Eens de plaatselijke woonkern voorbij gaat het weer stevig naar boven in een holle weg om dan in een open hoogvlakte te arriveren. Na een stuk bos volgt op 29 km de tweede stopplaats. Daar zitten een man en een vrouw in de kofferbak van een bestelwagen om zich enigszins tegen de regen te beschermen. Het aanbod is ook al een weinig door de regen aangetast. Het is niet evident om in deze omstandigheden van regen en wind de spullen droog te houden. Van de man kom ik te weten dat er zo’n 305 deelnemers gestart waren. En hij kon daar, gezien het slechte weer, vrede mee nemen. Na de stop bracht een smal paadje, bezaaid met grote keien, ons doorheen het hoge gras naast weiden met paarden en hun veulens, tot in Bousval. Daar ging het dan een tijd over een asfaltbaantje waaruit stukken asfalt verwijderd waren om door nieuwe vervangen te worden. Aan de huizen te zien lijden de mensen die hier wonen geen armoede. Op 33 km volgt een splitsing. Een paadje voert ons op de grens van een bos en een vallei over een aantal dikke wortels en dropjes tussen de bomen naar boven. Bij mooi weer moet de omgeving er hier prachtig uit zien. Een smal pad voert ons doorheen struikgewas. Door het contact met de takken die onder het gewicht van de regen over het pad hangen, worden de mouwen van m’n jasje drijfnat. Een pad vol stenen voert ons weer naar boven.

Een pad dat doorheen laag struikgewas voert is intussen door de onophoudelijke regen veranderd in een slijkerige glijbaan. Het vraagt me meer moeite om te rijden dan om te lopen. Het tellertje klokt 34,5 km af. Smalle servitudepaadjes brengen me naar een asfaltbaantje waarlangs mooie villa’s staan, de ene al groter dan de andere. Volgt een stuk bos waarin rioleringswerken plaats vinden. Daar is het even ploeteren geblazen. Waarschijnlijk wordt de weg hier verder doorgetrokken en vallen de mooie stukken bos op de hellingen links en rechts binnenkort ten prooi aan verkaveling en bebouwing door gefortuneerde mensen. We komen weer in een straat met al even mooie huizen. Aan het einde ervan passeren we een grote vijver. Een straatnaambord leert me dat we in Lasne zijn. Dat verklaart de mooie villa’s, want hier wonen de rijke Brusselaars. Een aantal auto’s rijden me voorbij, het kan de suite van een huwelijk geweest zijn. De laatste wagen past goed bij de omgeving: een rode Ferrari! Net voor de plek waar het baantje met een drukkere weg kruist, is de splitsing na 38 km. De 60 km duikt rechts de bossen in, voor de 45 km gaat het rechtdoor de weg over. Ik heb de langste afstand deze keer rechts laten liggen! Ik was al lang onderweg en deze slechte weersomstandigheden waren niet van aard om mij voor de lange toer te motiveren. Met 45 km zou ik vandaag wel mijn bekomst hebben!

Een kilometer verder zie ik iemand in het bos in de weer naast een bestelwagen. Daar is de derde stop zo goed als opgeruimd. Omdat er niet zo veel kilometers meer resten, bespaar ik de mens de moeite van het weer opdiepen van iets eetbaars. En in mijn drinkzak zit nog voorraad genoeg. De vriendelijke man praat me nog wat moed in. En ik merk dat de mensen in Waals-Brabant hoe langer hoe meer moeite doen om u in het Nederlands te woord te staan als ze merken dat je Vlaming bent. Zij zullen wel noodgedwongen tweetalig moeten zijn in hun werkmilieu in deze streek. Weer op weg. Eens het bos uit volgt een stevige klim over een veldweg. Mijn motivatie begon vanaf dan weg te spoelen, samen met de regen en de wind. Aan bordjes die een wandelweg markeren ging het weer een stukje door struikgewas om uit te komen aan een kiezelpad. Volgt een asfaltbaantje van 1 tot 2 km. Het water spoelt langs de zijkanten naar beneden. De man van aan de stop steekt me met zijn wagen voorbij. Na een klim over hetzelfde baantje gaat het naar rechts de velden in. Daar moet ik m’n bike weer optillen om twee draaipoortjes te passeren. Vanaf het smalle paadje doorheen het hoge gras zie ik in de diepte de terreinen van Waterloo-golf liggen. Zelfs met dit hondenweer zijn er golfers bezig. Sporten met een paraplu in de hand! Hoe gek kan een mens zijn! Mijn tellertje toont 43,5 km en ik kies een boom uit voor een sanitaire stop.

Het slechte weer, de regen en de wind beginnen me te enerveren. Maar op 45 km valt er nog niets te bespeuren dat op de plaats van aankomst lijkt! Veldwegen voeren me doorheen het grijze Brabantse landschap. In een afdaling over een goed berijdbaar baantje steekt de biker in het witte regenjasje van vanochtend me voorbij. Na het kruisen van een rijbaan zie ik hem een grof kasseipaadje op kruipen. Ik volg op enige afstand in zijn spoor. Ik vermoed dat deze mens de moed heeft gehad om de grote toer te rijden en mij door zijn hogere snelheid weer heeft weten in te halen. Sinds de eerste stop had ik geen andere rijders meer gezien! Op een brede veldweg staan grote plassen die de hele breedte van het pad innemen. Ik doe geen moeite meer om ze te ontwijken. Gewoon er doorheen. Ik ben toch drijfnat! De laatste is wel dieper dan ik gehoopt had! Herinneringen van een toer in Loonbeek komen boven. Toen was het ook zo’n hondenweer en had ik danig afgezien om op te tornen tegen regen en wind. Na 50 km was ik weer bij af en zag ik de bikers die ik daarstraks aan de eerste stop ontmoet had naar hun auto’s rijden.

De bikewash was er een van uitmuntende kwaliteit. Met een stevige straal was mijn bike zo weer schoon. Daar had ik dus thuis niet veel werk meer mee! Meteen mijn schoenen en benen mee afgespoten. Want er was niets wat op de aanwezigheid van douches wees in zo’n schooltje. Een medewerker zei me dat ik binnen nog wat kon gaan drinken indien ik dorst had. Maar ik voelde er meer voor om direct naar de auto te gaan. Er was daar nog weinig leven te bespeuren. Omdat ik het niet zag zitten om in die natte kleren in de auto te kruipen, mijn boeltje gepakt, en in het hoger gelegen straatje een plekje naast een struik uitgezocht om me om te kleden, teneinde geen zedenschennis te plegen naast de hoofdbaan noch geneteld te worden op een onaangename plaats! Het zal zelden gebeuren dat de paarden van Baisy-Thy vanuit hun weide een mens in zijne pure zullen zien staan. Een paar energierepen verslonden in de auto om wat te bekomen en op te warmen. Om via Villers-La-Ville en Tangissart weer huiswaarts te rijden. Eigenaardig genoeg stuurde de GPS me vanochtend richting Charleroi, terwijl ik nu Brussel naderde vanuit de richting Namen en Luxemburg. Ter hoogte van Rosières reed er op het rechtse rijvak een indrukwekkende colonne caravans met voornamelijk Franse nummerplaten. Het moeten er honderden geweest zijn. Een volksverhuizing van zigeuners misschien! Of de groep die ooit al op diverse plaatsen in ons land is neergestreken om er hun geloof te verkondigen?

Het was een mooie tocht in een streek die me tot op heden al altijd goed is bevallen. Maar de regen en de wind maakten hem tot een uitputtende strijd en eentje om niet snel te vergeten. Doodmoe was ik bij thuiskomst. En dan nog dubbel werk hebben met de was omdat er een stuk papier in een zakje was achtergebleven, zodat al m’n kleren vol papierresten hingen! Ik ben in mijn bed als een blok in slaap gevallen!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto's: de ruïnes van Villers-La-Ville, het oorlogsmonument te Baisy-Thy en de bossen in deze streek.

25-06-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (24-34-44-64-84 km) van de Hagelandse MTB Club te Waanrode op 17-06-2012.

Omdat ik vanuit Hoogstraten thuis eerst m’n bike nog diende te gaan ophalen, m’n lurkzak vullen en m’n fietspak aantrekken, was ik pas tergend laat aan de start! Tien minuten te laat zelfs, maar de mensen van de Hagelandse MTB Club te Waanrode waren nog allemaal paraat aan de inschrijving. Het was ook niet zo evident om een parkeerplekje te vinden, want de straten rondom de startplaats stonden eivol! Me ingeschreven voor de route van 44 km. Niet van m’n gewoonte wanneer er nog langere ritten te rapen zijn, maar omwille van de late start en het feit dat ik me nu niet noodzakelijk hoefde af te peigeren aan de vooravond van de drukste werkweek van het jaar die voor de deur staat!

M’n polsbandje getoond aan de controlepost aan de start en op pad omstreeks 10.45 u. Het zuigende graspaadje naast de voetbalvelden en enkele servitudewegeltjes brachten me uit het dorp om na 3,5 km de eerste perenboomgaard te bereiken. Het zou niet de laatste zijn! En zeggen dat ik niet zo’n fruiteter ben! Mijn vreugde van tussen de vierde en de vijfde kilometer een stukje bos te treffen werd danig getemperd door het feit dat de ondergrond er als een door varkens omgewoelde slijkpoel bij lag. De felle regenbuien van de vorige dagen en de vele reeds gepasseerde bikers hadden hun werk duidelijk gedaan! Hier en daar was het dus even te voet in plaats van mijn krachten in het begin al stompend reeds te verspelen! De omgeving was er mooi, die kon me in ieder geval bekoren!

Van 7 tot 8 km volgde de eerste echte kuitenbijter van de dag. Een veldweg ging een paadje door een perenboomgaard vooraf. Het was zwaar trappen tussen die perenboompjes over de aanzuigende met gras begroeide sporen. Na 9,5 km kwam ik uit op een betonbaantje op de grens van Waanrode en Miskom, beiden deelgemeenten van Kortenaken. Gedurende dit eerste gedeelte van de tocht hadden slechts twee bikers me ingehaald. Er waren dus nog late starters! Een korte stevige klim bracht ons naar het wandelpad “Van de Mis naar de Kom”! Waar halen ze het! De ondergrond lag er vrij vettig bij en ik kreeg een huifkar als tegenligger. Eens die gepasseerd was, ging het nog steiler naar boven doorheen een stukje bos en een boomgaard. Na 12 km trof ik de aan de rand van deze boomgaard de plek van de splitsing waar de 84 km haar eigen weg op ging! Twee bikers die vermoedelijk deze extra lus achter de rug hadden, kwamen uit een paadje tegenover tevoorschijn. Hun rug vol modderspetters!

Tot 15 km volgden veldwegen, enkele stevige klimmetjes en een mooi bos. Spijtig genoeg lag de ondergrond in dit bos er ook zeer vettig bij, zodat het deels rijden en deels lopen was! In het slijk zag ik de afdruk van een valpartij! Eén biker ploetert me voorbij en ik vermoed dat ik hem later nog heb teruggezien. Het zou zelfs iemand van de club kunnen geweest zijn die een stuk van het traject ging controleren. Even verder zag ik hem naar boven kruipen. Het parcours was enigszins saai: een veldweg, bochtje rechts, een zuigend graspad, bochtje links en een stukje asfaltbaan, naar rechts, een veldweg, boomgaard en een baantje. En weer van dat! Even halt gehouden om te lurken aan m’n drinkzak en twee bevallige joggende dames te zien passeren. De schaarse, verspreid staande huizen, keken er uit op bomen. Het moet hier eentonig en eenzaam wonen zijn! Twee jonge bikende knullen stopten achter me. Hadden zij ook de joggende schoonheden opgemorken? Wilden zij ook langer van het uitzicht genieten? Waarschijnlijk wel, maar het bleken twee Hagelandse bezemrijders te zijn die het parcours controleerden op achterblijvers! Verdorie, dat betekende dat ik er wat vaart mocht achter zetten!

Volgde een stuk modderbrij in een bos waar het voor mij sneller al lopend dan rijdend was om die twee snaken voor te blijven! En den deze maar stompen tussen de perenboompjes en een helling op! Ik protesteer, ik eet dit jaar geen peren meer! Boven op de helling stond een koppel jonge bikers. Ik denk dat hij zijn eega warm aan het maken was voor zijn geliefde sport, want deze laatste was nog niet zo heel zelfzeker, alhoewel zij toch de papperige modderbrij tussen de perenbomen al fietsend trotseerde. Op 22 km volgde ik in hun spoor over een naar boven klimmende holle weg met een drogere ondergrond. Op 24 km volgde de afsplitsing van de route van 34 km. Even getwijfeld of ik het duo zou blijven volgen, maar toch maar voor de 44 km gekozen, hopend dat de twee bezemrijders de 34 op zouden gaan teneinde mij niet langer op te jagen! Intussen was het al 12.30 u. De zompig zuigende ondergrond van boomgaarden passeerde onder de noppen van m’n banden. Omstreeks 25 km volgde een plezante afdaling in een mooie holle weg richting Loksbergen. The Locky Mountains, zou een Chinees zeggen! Voor mij ne Spa Lood of ne Spa bluis!

Naar beneden betekent ook weer terug naar boven en het was beslist een zware klim door weer een holle weg. Holle wegen, iets wat in mijn contreien niet te vinden is! Mijn eenzame rit wordt even gebroken wanneer twee bikers me passeren. Na 27 km volgde een stevige klim naar de top van een heuvel waarop een grote zendmast staat. Enkele mooie klimmetjes en leuke afdalingen door opeenvolgende holle wegen konden me in de omgeving van Loksbergen zeker bekoren en ook vermoeien! De Hagelandse bikers hadden zelfs een bordje geplaatst om een vergezicht over Loksbergen te markeren. Spijtig dat dit vredige plekje op zo een jammerlijke wijze in het nieuws is gekomen! Na 30 km tref ik een afsplitsing voor de route van 44 km. Twee bikers staan er aan de kant en steken me later in een stevige klim door een holle weg weer voorbij. Een asfaltbaantje en holle wegklim brachten me vervolgens tot vlak bij de snelweg, ter hoogte van de afrit Halen. Daar tref ik weer een splitsing aan een brug onder de E314. De lange routes gaan er naar rechts, de kortere naar links over een breed kiezelpad. We zijn nu vrij dicht bij de windmolens die hier vorig jaar gebouwd werden. Vorige zondag passeerde ik hier nog in deze omgeving tijdens de toertocht vanuit Diest. Het tellertje toonde 33 km. Het gaat een brug voor landbouwverkeer over om de snelweg weer te kruisen. Op de brug steekt een even eenzame biker me voorbij. We vervolgen onze weg over een zandpad evenwijdig met de snelweg, op een bepaald punt tot zelfs vlak er langs, rakelings langsheen de pechstrook, tot het afbuigt om over te gaan in een zeer stevige klim. Ik merk een groepje van vier achter me, maar hun gezelschap is van korte duur vermits ik tijdens het klimmen alweer snel achterop raak!

Het paadje gaat door een stukje bos waar onlangs stevig moet gekapt zijn. De omgeving ligt er bezaaid met resten van schors en takken. Hier ben ik nog al ooit gepasseerd, maar dan vanuit de andere richting. Ik herken het bordje met de tekst “Pas op, losvliegende bijen! Als de bijen komen, plat op de grond gaan liggen en op hulp wachten! Als er geen hulp komt… sterkte!” En dan nog iets in de stijl van “wie fruit wil eten moet bijen kunnen verdragen”! Even opgezocht in mijn geschiedenisboek! Dat was tijdens de tocht van de Megabikers vanuit Bekkevoort op 7 augustus 2011 (na afloop kennisgemaakt met GPSteven). Zoals al gezegd, voor mij voorlopig geen peren meer! Ik heb genoeg perenboompjes gezien om er een jaar mijn bekomst van te hebben! Want op 37 km reed ik weer door een boomgaard met een bordje dat een vergezicht op Waanrode aangaf. Op 38 km arriveerde ik aan een kapelletje in restauratie. Het bezetsel binnenin was nog vochtig! Het stond op een Y-kruispunt van twee holle wegen met weelderige bermbegroeiing en veel fluitende vogels die de stilte doorbraken. Er was daar een splitsing tussen enerzijds de routes van 24-34-44 km en 64-84 km. Mijn route over het traject van 44 km verder gezet over een zandweg. Mijn aandacht werd getrokken door een bordje dat een gevaarlijke afdaling aankondigde. Maar het enige gevaarlijke was de overvloedige aanwezigheid van gestort steenpuin van enkele voormalige Hagelandse woonhuizen. Er lagen inderdaad nog wel enkele ferme brokken tussen!

Groot was mijn vreugde toen ik aan een volgend kapelletje, op het kruispunt van straten, waaronder de Leemkuilstraat (Bekkevoort) die we uit kwamen, een bordje trof dat de keuze liet tussen twee opties. Linea recta naar Waanrode, met nog 4 km te gaan, of het kunnen meepikken van een extra lus van 6 km. Mijn tellertje toonde omzeggens 40 km. Die tien kilometer zouden nog wel lukken, dus geopteerd voor deze extra buitenkans en naar rechts afgedraaid. We arriveerden aan de grens tussen Bekkevoort en Assent-Bekkevoort en werden er een mooi langzaam klimmend pad op gestuurd in de Begijnenbeekvallei, op de grens tussen de vallei en een bos. Aan een Y-vormig kruispunt ging het naar links. Die plek kwam me niet vreemd voor. Vermoedelijk heeft een andere toertocht me ooit langs deze plek geleid. Eens weer beneden stond daar een schilderachtig gelegen huis midden het groen.

Aan het einde van een smal, hobbelig en zuigend weidepaadje ging het even een grote baan op. Daar was ik tijdens de heenrit vanaf de afrit van de snelweg gepasseerd. Er stond een bordje dat de aandacht trok op de verkoop van hamburgers en ander vettig spul. Maar er stond nu geen kraam. Het viertal dat me daarstraks ter hoogte van de snelweg voorbijstak, reed weer in m’n zog. Waarschijnlijk hadden zij een stuk van de lange routes meegepikt zodat ik hen weer voor was geraakt. We doken een stuk van het Veertigbunderwandelpad op en kregen nog een pracht van een afdaling in een holle weg voor de wielen. Mijn tellertje toonde 44,5 km toen ik even halt diende te houden om een drukke baan over te steken. Daar reden groepjes wielertoeristen, waaronder zelfs een kerel op een ligkoersfiets! Dat ze daar nog geen wedstrijden voor houden! Voor wanneer de ligmountainbike? En de liggende veldtoertochten? Met laag-bij-de-grondse bevoorradingen! Een potentieel gat in de markt?

Na 46 km tref ik weer het kapelletje aan de Leemkuilstraat en komt er een einde aan de extra lus. De Hagelandse bikers uit Waanrode moeten een wiskundig brein in hun rangen tellen, want met de vier nog te verwachten kilometers zal mijn tellertje op de kop exact de gekozen afstand van 44 + 6 km afklokken! Na enkele lokale straten arriveerde ik weer aan het voetbalveld. Daar was niet veel leven meer te bespeuren. De bewaakte fietsparking was opgeruimd en de laatste bikers gingen hun voertuigen te lijf aan de afspuitstand. Zelf heb ik gepast voor de hogedrukreinigers en de schoonmaak thuis gedaan.

De aanzuigende ondergrond maakte de tocht zwaar genoeg. Ik was moe zonder afgepeigerd te zijn. Het parcours was bij momenten eerder saai. De opeenvolging van veldwegen, zompige zuigende paadjes door boomgaarden en de helaas tot moes gereden passages door stukjes bos, werden op de duur wel voorspelbaar. De omgeving van Loksbergen bracht met de mooie holle wegen de gewenste afwisseling. De organisatie was haast professioneel met een degelijke afpijling, op sommige plaatsen zelfs overdadig, nette splitsingsborden op 100 m voor, op en na de splitsing. Verkeerd rijden moet een prestatie op zich geweest zijn! Een bevoorrading heb ik niet gezien! Ofwel was die al opgedoekt, ofwel was daar geen mens meer te bespeuren, zodat ik er gewoon voorbij ben gereden! Mijn lurkzak was bij aankomst dan ook zo goed als leeggedronken! Nog een energiereep verslonden aan de auto alvorens de 100 km huiswaarts weer aan te vatten! Om op de snelweg geconfronteerd te worden met de nodige capriolen! Moto’s die tussen aan 120 km/uur rijdende rijen auto’s voorbijvliegen of haastigen die bij het voorbijsteken bijna uw gat mee hebben! Sommigen denken echt dat ongevallen alleen anderen overkomen! Met het wassen van de fiets, de kleren en de rijder kwam er een einde aan de zondag!

Het verslag van deze rit is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Filmpjes van deze rit (klik op de links onder elk filmpje om het origineel op YouTube te zien):
 

Toertocht te Waanrode op 17-06-2012 door Bud

19-06-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Tot 9 km stonden zacht klimmende paadjes en holle wegen op een bedje van kiezelsteentjes op het menu. We kregen nu een beter zicht op de windmolens, reden over een open hoogvlakte om daarna naar beneden te duiken doorheen een gekasseide holle weg. Ik kreeg er het gezelschap van twee anderen die me over de kasseien voorbij denderden. Daarna ging het weer zacht klimmend naar boven over een holle weg waar zich in de vochtige met gras begroeide bodem twee sporen hadden gevormd. Een aanzwellend geluid van motoren deden me aanvankelijk vermoeden dat de weg op een grote baan uitgaf, tot ik over de top plots een quad aan zag komen rijden. Die kerel had me niet gezien. Aan de kant omdat ik het zaakje niet vertrouwde. Er volgden nog twee kompanen die de helling af kwamen gestoven.

Eens boven arriveerde ik op een brede verharde weg aan een boomgaard in een open vlakte naast de snelweg. Nu kregen we de windmolens van dichtbij te zien. Vorig jaar waren deze nog in aanbouw toen ik de toer vanuit Bekkevoort was komen rijden en je de wieken van kortbij kon bekijken omdat ze op de grond lagen. De snelweg ligt er in een sleuf rechts van het pad. Even verderop kwamen de drie quadrijders vanuit de boomgaard met veel stof het pad op. We volgden een tijd de snelweg, passeerden de brug voor landbouwverkeer waar de toer van Bekkevoort een splitsing had en moesten even verder links het talud van de snelweg op. Dan ging het door het gras verder op de hoogte van de snelweg, zodat je het verkeer kon zien rijden. Via een smal graspaadje naast de snelweg ging het zachtjes naar beneden, zodat we deze nu in de hoogte naast ons te zien kregen. Het smalle graspaadje gaf uit op een brede kiezelweg, een plek die me bekend voorkwam uit andere tochten. Inderdaad, het was de plek waar aan de voet van een brug een kruisbeeld met een foto op een ondergrond van witte stenen ons herinnert aan de moord op Shana Appeltans en Kevin Paulus. De vlugge rijder zal het niet gemerkt hebben, vermits de plek aan het zicht onttrokken wordt door het gras dat hoog is opgeschoten. De brug ligt op de grens met Halen. Het tellertje toonde 13 km, de klok 10.55 u.

Terwijl een snelle jongen me passeerde, werd mijn aandacht getrokken door een klein verkeersbordje op een heuvel rechts. Het waarschuwde voor helikopters! Helikopters op deze plaats? Even later hoorde ik een hoop lawaai en kwam er daar effectief een heli landen! In het midden van nergens! We werden naar rechts over enkele hopen zavel gejaagd. Toen ik mijn aanloop inzette kwam daar ook weer een quad van de bult naar beneden gereden. Eens boven zag ik een groep mannen die met hun quads samengetroept stonden. Op de flanken van de heuvels tekenden zich hun sporen af in de zavel. Behoorlijk steil anders! Ik zou mij niet gerust voelen om met zo’n ding daar naar beneden te rijden! Het pad over de zavelhopen lag er gehavend en beslijkt bij. Eens er voorbij was het even onduidelijk of ik nu rechts dan wel links van een draad verder moest. Terug de brede grindweg op om even verderop naar rechts een bospad op gestuurd te worden om in Webbekom (Diest) te arriveren. Een stevige klim over een track in de bossen werd gevolgd door een afdaling over een holle kasseiweg om weer uit te komen op een grote baan, ik vermoed dezelfde baan als waarlangs de startplaats gelegen was. De baan over en ik had er 15,5 km op zitten toen ik de bekende kasseiweg bereikte die halverwege langsheen een sluis passeert. Aan het einde ervan ging het links over een kiezelpaadje doorheen het Webbekoms Broek. Een groepje van vijf jongere snaken stak me voorbij en twee joggende dames kwamen me tegemoet. Eén ervan leek wat op Tia Hellebaut. Het kiezelpad voerde ons eerst langsheen laag struikgewas en daarna door een groene omgeving, doorsneden van verschillende waterlopen, waar je kon genieten van mooie uitzichten. Op 19,5 bereikten we een smalle wandelbrug over de spoorweg om na 21 km via een asfaltbaantje toe te komen in Zelem-Halen.

Daar kregen we een mooie track voor de wielen die ons tot 24 km over een met bomen omzoomd pad doorheen de velden loodste tot in een bos. Volgde een genietbaar traject doorheen het bos, tegengesteld aan de richting van een vaste route, alwaar mijn eenzaamheid even gebroken werd door twee andere deelnemers. We raken heel even de bewoonde wereld aan de Oude Schansstraat en de Heesstraat in Halen. Om er direct weer de bossen in te duiken over een mooie track die ons tot in de Barenbergseweg op het grondgebied van Schaffen brengt. Daar staat op de hoek, verscholen in het groen, een kolossale villa. Ik heb het gevoel ooit al eens op deze plek te zijn geweest. Op 26 km volgt een splitsing, waar de 60 km apart gaat van de andere afstanden, om een dikke kilometer verder de eerste bevoorrading te treffen, zodat ik bijna op het middaguur kon eten! Ik was er de enige om er te knabbelen van de bananen, de wafels en de peperkoek. Het minuscule stukje appelsien heb ik gelaten voor wat het was, vermits de bananen niet zo gemillimeterd waren zoals op sommige andere tochten! Na enkele woorden gewisseld te hebben met de drie mensen ter plekke, weer op pad.

Asfaltbaantjes in een landelijke omgeving brachten mij tot aan de grens met Meldert (Lummen) op 29 km. Daar gaat het tot 33 km door een mooi bos met enkele stevige klimmetjes en afdalingen op het grondgebied van Kelbergen-Schaffen tot aan het Steenkot, een voormalige ijzerzandsteengroeve. Daar krijgen we in het bos een technisch stukje voor de wielen geworpen met tracks op en af over enkele stevige heuvels. Ik krijg het er lastig, zit net in een dipje waarbij vermoeidheid even toeslaat. Zandwegen voeren ons doorheen een boomkwekerij op een parcours dat een vaste route aandoet in tegengestelde richting. Op 35 km tref ik midden de boomkwekerij een splitsing tussen de 25 km en de routes van 30-40-60 km. Ik houd er even halt om m’n jasje uit te trekken. Want het is intussen behoorlijk warm geworden. Het traject slingert zich vervolgens doorheen een mooie open vlakte om tot 36 km een stukje te rijden over het Kelberg Wandelpad. In de verte krijgen we de boomkwekerij van daarnet te zien. Deze moet hier een behoorlijke oppervlakte bestrijken met bomen in alle maten en soorten.

Een pad voert ons op en af doorheen een holle weg en tot 38 km volgen eerder vlakke assenwegen tot we uitkomen op een grote baan naast een waterloop op de grens met Engsbergen-Tessenderlo. Daar was ik ’s morgens tijdens de heenrit nog vertraagd met de auto om een groep bikers te laten oversteken. En zag ik dat een vrij hoge boordsteen de reden was waarom sommigen links op de baan bleven rijden. Er reden toen trouwens ook enkele grote groepen wielertoeristen rond. Op 42 km trof ik de tweede bevoorrading in de buurt van de Asdonkstraat in het Natuurdomein Dassenaarde. Alles was er opgeruimd en de man, vrouw en zoon ter plekke maakten net aanstalten om de grote tent neer te halen. Ik heb er nog een suikerwafel gekregen. Drinken was niet nodig, vermits ik altijd een voorraad bij heb in m’n lurkzak. Na afloop zou wel blijken dat hij volledig leeggedronken was, iets wat zelden gebeurt.

Na de stop werden we rechts in het gebied Asdonk over een smal paadje in een soort heidelandschap gestuurd waar ik bij gebrek aan bel even “ring, ring” diende te roepen voor twee wandelaars. Volgde een mooi bospad in “De vallei van de drie beken” en een door hoog gras overwoekerde servitude tot aan het voetbalveld van VVV Molenstede aan de Witte Weyersstraat. Een lus door het bos brengt ons weer tot de Asdonkstraat en voorbij de plek waar we daarnet rechtsaf werden gestuurd aan een bordje dat naar het Bolhuis verwijst. Het tellertje klokt 47 km af. Asfaltbaantjes, servitudes, een stukje bos en weide brengen me na 49 km tot aan de splitsing 25-30 en 40-60 km, ter hoogte van het voetbalveld van KFC Diest. Ik hoor een ongewoon geluid boven me, kijk op en zie een zweefvliegtuig cirkels vliegen in de lucht. Verder is het op deze plek zodanig rustig en landelijk, geen levende ziel te zien, dat zelfs twee konijnen in de graskant mijn komst niet hadden opgemerkt en verschrikt in het bos wegvluchten. Aan het einde van de straat wordt mijn reukorgaan geprikkeld door heerlijke geuren van versbereid voedsel! Ik passeer restaurant Berkenhof. Er staan veel geparkeerde wagens. Hier zijn duidelijk feesten aan de gang. Terwijl ik het moet stellen met enkele energierepen! We dienen er de drukke Schaffensebaan te kruisen om aan de overkant een assenweg op te rijden. Het tellertje toont 50 km.

Via een smal paadje bereiken we een kilometer verder het sfeervolle dorpsplein van Molenstede met de kerk en een beeldhouwwerk. En jammer genoeg ook veel geparkeerde wagens! Daarna is het stevig naar boven klimmen voorbij een eenzaam witgeschilderd en schijnbaar onbewoond huis in het bos om even verder de straat Crauwelsbos te bereiken met statige villa’s in het groen. We draaien de straat Grasbos in alwaar een oud vervallen en overwoekerd huis omringd wordt door statige villa’s in het groen. Even verder gaat het naar boven en staan de huizen links van de weg zelfs op een helling gebouwd. In de verte zie je een vallei en de windmolens van daarstraks. Er bekruipt me plots een déjà-vue gevoel, maar wel een van jaren geleden, toen ik nog kind was! Ik zou er namelijk durven voor wedden dat mijn nonkel hier ooit een stuk grond op die helling gekocht heeft! Hij huwde namelijk met een telg van een groot gezin uit Vorst-Kempen die daar een intussen geklasseerde houtzagerij hadden! Omdat hij bijna zijn ganse leven in het buitenland gewerkt heeft, heeft hij dat stuk grond later ook weer verkocht. Ik ben ooit één keer in die zagerij in Vorst geweest en vermoedelijk zijn we toen naar die plek gaan kijken. Het leven heeft er voor gezorgd dat het contact verwaterd en verloren gegaan is. Met de nonkel uit Hillbrow-Johannesburg in Zuid-Afrika. Intussen met pensioen en mogelijk wonend in Vorst!

We dalen af naar de spoorweg die aan de voet van deze heuvel blijkt te liggen. Boven zie je de huizen op de flank van de heuvel staan. Molenstede is duidelijk enkel weggelegd voor welgestelde mensen. Vanaf een weinig gebruikte asfaltweg duiken we de overwoekerde berm naast de spoorweg in. Net daar krijg ik te maken met een bikende tegenligger en twee wandelaars. Verderop volgt een zeer stevige klim in een prachtige diepe en woeste holle weg tot in de Hellestraat in Molenstede. Het tellertje toont 55,5 km. Volgt een lange stevige helling in een zijwegeltje van de Kruisstraat langsheen drie mooi gelegen huizen om nog eens een voetbalveld te bereiken. We rijden er weer tegen de richting van een rode vaste route in. 58 km, het einde nadert. Ik schrik me een helm wanneer ik plots veel kabaal boven me hoor. Het is een sportvliegtuig dat een zweefvlieger naar boven trekt! Mijn eurocent valt! Nog een herinnering uit mijn kindertijd! Een vliegmeeting in Schaffen! Een eeuwigheid geleden! Ik zou er geld voor geven om nog eens een dag van toen te kunnen beleven.

Op 59 km passeren we het militaire vliegveld. Een weidepaadje en tracks door een bos, naar boven klimmend, worden mijn deel. Er is hier veel luchtverkeer. Zweefvliegtuigen die naar boven worden getrokken. De laatste kilometers waren voor een niet-inboorling (uitboorling?) ook beslist de moeite waard. We volgen er de vaste route die zich over de flanken van de stadsomwalling slingert. Hier en daar deed ik de moeite om eens onder de tunnels door te rijden of de oude poorten binnen te gaan. Om achter de omwalling een door groen omrande waterloop te vinden. De Demer misschien? Overspannen door de oude bruggen. De poorten van wat eens stallen geweest zijn hangen rot in de hengsels of zijn er door verrotting intussen reeds uitgevallen. Restauratiewerken dringen zich toch op, wil men dit patrimonium niet laten verloren gaan! Mijn rit eindigde na 64 km met het begroeten van twee jonge rugzaktoeristen die vanaf de andere kant van de drukke weg hun hand opstaken.

Nog eens een kijkje gaan nemen naar alles wat er in de omgeving van de startplaats te zien is: het Provinciaal Domein De Halve Maan, een windmolen en het schilderachtige begijnhof met de stokoude en deels gestutte kerk die ook aan restauratie toe is. En wat sportinfrastructuur betreft zijn de inwoners van Diest in deze buurt zeker niet misdeeld! Enkele energierepen verslonden op een schaduwrijke plek onder de bomen. Op de terugweg nog eens langs Scherpenheuvel gereden waar ontelbare lichtjes de hoop uitdrukken van vele vertwijfelden. De oprit richting Antwerpen in Geel-Oost bleek afgesloten wegens wegenwerken, dat was pech hebben. Het wassen van fiets, kleren en rijder sloten de zondag af.

Alzo trapte ik vandaag in Diest rond. Een mooie rit, goed afgepijld, mooi weer en één en ander te zien onderweg! En een paar herinneringen uit de oude doos. Spijtig genoeg werd het omwille van een late start een eenzame rit, ook al sprak men aan de tweede stop van een duizendtal deelnemers!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto: de Schaffense Poort in Diest.

12-06-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

UCI Trials World Cup 2012 Aalter 26" Superfinal zondag 3 juni 2012

In Aalter heeft de Franse wereldkampioen Gilles Coustelier de eerste wereldbekermanche biketrial in de 26" categorie op zijn naam geschreven. Coustelier, reeds de beste in de finale, zette met amper twee strafpunten de super finale helemaal naar zijn hand. Kenny Belaey, die in de tweede ronde van de finale zwaar ten val kwam, legde voor eigen volk beslag op de tweede plaats. De Brit Jack Carthy, amper 15 jaar oud en poulain van Belaey, eindigde als derde.


Moeilijke omstandigheden voor de deelnemers in deze eerste WB-finale van het seizoen. Terwijl de zon gisteren een ganse dag op het appel was en de nokvolle tribunes voor een supersfeer zorgden, eisten vandaag de regengoden de hoofdrol op. Alle zes de zones lagen er door de aanhoudende regen spekglad bij, wat het voor de finalisten er niet makkelijker op maakte in een sport die in droge omstandigheden sowieso al niet van de poes is.

In de eerste ronde verliep het voor Kenny Beleay, luid aangemoedigd door een enthousiast thuispubliek, van een leien dakje. Alle acht de deelnemers gingen meermaals in de fout en de 'vijven' werden kwistig uitgedeeld. Enkel de Aalternaar bleef min of meer buiten schot en beëindigde zo de eerste ronde als eerste met 21 strafpunten achter zijn naam. Coustelier en Carthy stonden na de de eerste ronde op een gedeelde tweede plaats met 25 strafpunten.

In de tweede ronde liep het voor Belaey mis in de laatste zone. Vanop redelijke hoogte kwam de negenvoudige wereldkampioen bij het afzetten , als gevolg van een lekke band zwaar ten val en blesseerde zich hierbij aan de linkerarm. Ondertussen etaleerde Coustelier zijn klasse door dezelfde zes zones bijna foutloos af te leggen en amper acht strafpunten te totaliseren. Ondanks zijn armblessure bracht ook Belaey het er niet onaardig van af met vijftien strafpunten. Het verschil tussen beide 'kemphanen' bedroeg zo na de tweede ronde 3 punten. Jack Carthy, een fenomeen zoals we er met de Nieuw-Zeelander Anton Cooper in het XC-gebeuren ook eentje hebben, en de Fransman Aurelien Fontenoy, waren de overige twee die zich wisten te plaatsen voor de superfinale.

In die superfinale, waarin de vier gekwalificeerden elk afzonderlijk vier zones aflegden in een tijdspanne van vijftien minuten, mocht Fontenoy als eerste aan de bak. Met veertien strafpunten werd direct duidelijk dat de jonge Fransman niet zou meestrijden voor de zege. Vervolgens was Carthy aan de beurt. De jonge Brit kwam heel sterk voor de dag en behaalde amper zeven strafpunten. Lang zal het niet duren vooraleer deze knaap wereldkampioen wordt bij de elites.

Vervolgens was Belaey aan de beurt. In de eerste zone zette hij direct twee voeten aan de grond. De Oost-Vlaming verbeet de pijn - pas na afloop werd duidelijk dat hij de superfinale met een barst in de elleboog had afgewerkt - en stelde het talrijk opgekomen publiek niet teleur door in de drie resterende zones amper drie punten te scoren. Tegen Coustelier was echter geen kruid opgewassen. De Fransman toonde zich een waardig wereldkampioen en werkte als enige de eerste zone foutloos af. Nadien zette Coustelier voor de zekerheid nog tweemaal een voetje, om zo verdiende deze eerste WB-manche op zijn naam te schrijven.

Super finale 26":

1. Gilles COUSTELLIER (Fra) 5 5 5 5 0 5 (25) 2 5 0 1 0 0 (8) 0 1 1 0 (2) 35
2. Kenny BELAEY (Bel) 1 3 5 5 5 2 (21) 5 4 1 4 0 1 (15) 5 1 1 1(8) 44
3. Jack CARTHY 5 5 5 5 0 5 (25)5 5 0 5 0 5 (20) 5 1 1 0 (7) 52
4. Aurelien FONTENOY 5 5 5 5 1 5 (26) 5 5 3 5 1 5 (24) 5 4 3 2 (14) 64

Kenneth Droeshoudt - Gert Van Horebeek vanuit Aalter

Bron: www.mountainbike.be

04-06-2012 om 21:04 geschreven door StrammerMax

Toertocht Rando La Champêtre (10-25-35-45-55-65 km) te Libin op 27-05-2012 tijdens een weekend te Daverdisse van vrijdag 25 tot en met maandag 28 mei 2012 (Pinksteren).

De toertocht 18ième Rando la Champêtre zou ook als ondertitel “De rush naar het everzwijn” kunnen meekrijgen. Als je wil weten wanneer en hoe we dit beest te zien kregen, dan moet je nu verder lezen.

Het verhaal begint eigenlijk al op vrijdagavond wanneer 25 bikers van diverse pluimage neerstrijken in de Gîte d’Etape te Daverdisse. Voor mij na een rit van dik 170 km. Ik was de laatste die toekwam om 22.30 u, wat volgens één van de deelnemers rechtvaardigde mij om te dopen van StrammerMax tot Alitalia (Always late in time, always late in arrival). De enige mensen die ik eerder al eens ontmoet had waren Offshore, de organisator, en Koppigaard en diens bikemakker, de bionische man uit Bertem. Door mij ooit in een schrijfseltje zo genoemd, toen hij me na een valpartij tijdens een toertocht toevertrouwde dat hij pas een knieprothese had “laten steken”! En later deze mensen nog op mijn pad tegengekomen! De wereld is klein. Een geplande nachtrit over de vaste route van Daverdisse, voor wie daar nog zin in had, moest nog beginnen, maar er waren maar vier gegadigden. Na een lange werkweek en het vooruitzicht van zware tochten in een onbekende streek heb ik daar voor gepast. Ik had m’n lampen trouwens thuis gelaten. Op zaterdag hoefden we niet al te vroeg op te staan, vermits er die dag in het enige lokale winkeltje uit grootmoeders tijd, pas vanaf 8.30 u brood voorhanden was. Daarna werd een plaatselijke toertocht gereden op basis van een GPS-track. Me aangesloten bij de groep mindere en oudere goden, negen in totaal. Er werd rustig gereden en er werd steeds gewacht op achterblijvers. Het werd een prachtige rit van zo’n 50 km lang. Er was een tussenstop voorzien in een café annex eethuisje aan het stationnetje van Graide, waar de waardin bereid was gevonden om voor spaghetti te zorgen, ook al stond die niet op de kaart! Maar met de charmes van Offshore en voor 25 personen zal het de moeite geweest zijn om een pot water te koken en alzo een extra centje te verdienen in dat godvergeten gat. Genoten van dit lekkere bord spaghetti in een blakende zon. Om dan weer op pad te trekken in de weidse natuur. Een barbecue in de gîte en gezellig samenzijn op het grasplein sloot de eerst dag van dit pinksterweekeinde met stralend weer af.

De volgende dag, pinksterdag 27 mei 2012, komt dan de parel aan de kroon van dit lange weekeinde met de Rando la Champêtre vanuit het in kermissfeer gedompelde Libin. De rush naar het everzwijn kon beginnen! Vroeg opstaan is geen probleem, vermits de plaatselijke kerklokken om exact zeven uur iedereen in Daverdisse het bed uit jagen! Maar er was al eerder gewemel in de kamers. Het duurt dus niet lang eer we met 25 rond de tafel zitten voor een stevig ontbijt met stokbrood uit het winkeltje en uitgebreid beleg waarvoor Offshore had gezorgd. De koffie was wel niet te drinken, het lepeltje bleef recht in het kopje staan en je haar, als je het al had, ging terstond rechtop staan bij de eerste slok! Na de afwas vertrekt iedereen met de wagens richting Libin, zo’n 12 km verderop. Offshore vertrok vroeger om als eerste iedereen bij aankomst na de tocht op te kunnen vangen! Er worden weer groepjes gevormd. De meesten wensen het onderste uit de kan en gaan voor de 65 km. Voor mij lijkt 45 km me in deze heuvelachtige streek en in verhouding tot mijn kunnen, voldoende, zodat ik me aansluit bij Anneke en Peter, de bionische man. Een bord aan de inschrijving meldt trouwens een werkelijke afstand van 48 km! Indien het wil vlotten, zal Peter wel de extra lusjes voor de 55 km mee op zijn palmares schrijven. Om 8.30 u zijn we ingeschreven en kunnen we op pad! Het is even wennen aan de combinatie van zeldzame pijltjes, die best niet verward worden met deze van de wandeltochten, en de op de grond gekalkte witte pijlen.

Na een kort stukje over een asfaltbaantje, om het dorp te verlaten, duiken we links de bossen in om er bijna niet meer uit te komen! Want op enkele schilderachtige plekjes na, zullen we nog weinig bewoonde wereld tegenkomen en als het niet in de bossen is, dan rijden we door open vlaktes en velden. De zon staat aan een blauwe, wolkenloze hemel, het wordt al lekker heet en belooft een prachtige dag te zullen worden. Gedurende de eerste zeven kilometers gaat het al langzaam maar zeker bergop, met hier en daar kuitenbijters die een stevige inspanning vragen. Rustig naar boven trappen en zich niet opblazen is de boodschap. Ik krijg van Peter te horen dat ik blijkbaar goed meekan. Het is ook nog maar het begin en het kan snel veranderen! Na 7 km splitst de kidstoer van 10 km zich af van de rest, maar we kunnen hopelijk wel meer aan dan dat, zodat het voor ons rechtsaf gaat, het asfaltbaantje over en direct weer de bossen in. Een kilometer verder gaat de lange toer van 65 km zijn eigen richting uit, waar de echten een extra lus van 4 km voorgeschoteld krijgen. Daardoor kunnen we weinig voorsprong opbouwen en zien we een aantal uit ons gezelschap terug aan de eerste bevoorrading die op 9 km en midden de bossen is opgesteld. Er liggen koeken, peperkoek en chocolade. De bananen en appelsienen zijn blijkbaar wel erg gerantsoeneerd in deze regionen, want in minuscule stukjes versneden! Na het bekijken van de routekaart worden GSM-nummers uitgewisseld, want Peter zal ons tot aan de tweede stop vergezellen, daar de 55 km op gaan met de hoop weer bij ons te kunnen aansluiten na zijn extra lus.

Tot aan de tweede stop krijgen we een bonte mengeling van alles wat een biker graag onder de wielen van z’n fiets ziet passeren! Stevige klimmetjes over rotspaadjes en de doortocht van een kaalgekapte vlakte waar de bloeiende brem is opgeschoten tussen de resten dood hout die indertijd na de kap zijn achtergebleven. We rijden met de fiets over oude takken die samengeklit zijn en de bodem bedekken, verstopt onder het jonge opgeschoten groen. Een diep putje heeft Anneke bijna letterlijk liggen, maar ze laat zich niet uit het lood slaan. Intussen schijnt de zon ongenadig op ons neer. Er volgen leuke afdalingen over rotsachtige paadjes. Hier en daar leiden de bospaden ons langsheen riviertjes en beekjes. Daar waar er water over de weg loopt krijgen we een frisse douche van modderspatten. We rijden geregeld onder kleine bruggen en één keer door een langere tunnel onder de spoorweg door. Wie hier de trein neemt krijgt een mooi landschap te zien. Een prachtig pad voert ons naast een kabbelend riviertje door een adembenemend mooie omgeving. Sommige klimmetjes zijn zwaar en vragen een grote inspanning in deze hitte, maar de schoonheid van de natuur en de uitgestrekte bossen zijn de beste beloning voor de geleverde inspanning.

De tweede stop dient zich na 25 km aan naast een asfaltbaan midden het groen. Alsof het allemaal op voorhand berekend was, krijgen we hier ook weer een aantal deelnemers uit ons gezelschap te zien! Iedereen is enthousiast over het reeds gereden deel van de tocht. Niets dan glunderende gezichten. Er is hetzelfde aanbod als aan de eerste stop, maar de porties zijn iets groter versneden! Peter komt vertellen dat hij verderop zal afslaan op de lus van de 55 km. Als hij iets sneller rijdt kan hij Anneke en mij weer oppikken verder op het parcours. We vertrekken samen met Geert en Kurt die de 65 km volgen. Na de tweede stop worden we al direct een lange afdaling over een met stenen en rotsjes bezaaid pad af gejaagd. Geert en Kurt, Erling en Chantal vliegen ons voorbij. Naar beneden betekent meestal nadien ook weer naar boven. We krijgen een prachtig smal paadje dat ons op en af over enkele bultjes en stevige wortels vlak naast een afgrond door een donker bos loodst. Wat een belevenis! Een ouder echtpaar op wandel maakt zich smal om ons te kunnen laten passeren. Ook op enkele andere plaatsen delen we het pad met groepjes wandelaars. We rijden voorbij een soort vijver waar banken onder de bomen staan. Een pleisterplekje voor mensen die op deze pinksterdag komen genieten van het mooie weer.

Op 33 km gaat voor mij het licht even uit wanneer we een tergend lange klim voor de wielen krijgen! Eerst gaat het nog, in de schaduw onder de bomen, maar op een open plek schijnt de zon genadeloos! Anneke en ik houden even halt om te rusten en te drinken. Wanneer Anneke traag maar zeker de helling bestijgt, moet ik even verder weer halt houden en naar adem happen. Een jonge Waal rijdt me voorbij, maar houdt het even verder ook voor bekeken, gaat in het gras zitten en doet z’n helm uit. Het zweet gutst ook uit mijn helm tot we even hoger weer tussen de bomen rijden. Om na een flauwe bocht te zien dat het verder nog lekker naar boven stijgt! Ik ben aan het einde van m’n Latijn en doe een stukje te voet, de jonge Waal ook te voet in m’n zog, terwijl ik Anneke achter de top zie verdwijnen. Enkele moedigen van de Woody Woodpecker Bikers uit Florennes steken me in hun opvallend gele pakken voorbij. Onder hen een meisje dat ik daarstraks ook nog te zien heb gekregen. Volgen nog twee potige kerels waarvan de tweede me in het Frans begroet. Eens de top voorbij zie ik Anneke tegen een boom zitten. Na de zware klim treffen we de splitsing voor de extra lus op de 55/65 km. Voor ons gaat het er op de route van 45 km rechtdoor.

Het wordt gelukkig wat vlakker, zodat ik een beetje kan recupereren. Korte klimmetjes worden gevolgd door plezante afdalingen. Na zo’n klimmetje zien we Peter terug staan. Via een afdaling razen we naar beneden. De twee jonge kerels in spierwitte pakken, die daarnet aan de kant stonden, rijden me weer voorbij. Ze staan weer stil na de oversteek van een asfaltbaan waar we links het bos in moeten. Even verder rijden Peter en ik verkeerd naar beneden doorheen een slijkerige holle weg, terwijl Anneke die even achterop volgde correct naar rechts en naar boven afslaat. We rijden ons vast op een hoop gerooide sparren die op het pad gesmeten zijn. De twee jonge witte kerels volgen en rijden ook verkeerd. Even te voet door het dode hout en tussen de bomen naar boven om op het correcte pad uit te komen, het geroep van Anneke tegemoet.

Niet ver voor de derde bevoorrading, die zich na 39 km aandient, krijgen we een vettig stuk met door water oververzadigd mos. De wortels van de bomen zijn bekalkt om de juiste weg te wijzen door dit gehavende stukje. Jammer genoeg moet ik van m’n fiets zodat ik ondanks de waterdichte sokken toch met natte voeten kom te zitten. Eens dit natte stuk voorbij dient zich een splitsing aan met een afzonderlijke lus voor de 65 km. Voor ons gaat het naar boven om uit te komen aan de derde stop. Daar treffen we weer een aantal anderen uit ons gezelschap, waaronder Geert, Kurt en mijn kamergenoot Harry. De jonge Waal die daarstraks in mijn zog in de hitte afgepeigerd te voet naar boven wandelde, staat er ook. Het aanbod is zoals aan de andere stops. Het frisse gesuikerde water is welgekomen. Alle moed bijeen geschraapt om de laatste etappe aan te vatten. Intussen is er een grote delegatie van onze groep gearriveerd.

We worden al direct een zware klim op gestuurd. De jonge Waal heeft zich net voor de top weer in het gras gezet. Hij heeft het duidelijk gehad voor vandaag! Even verder is het voor mij toch even te voet, moe als ik ben, terwijl Harry zich met een laatste krachtinspanning over de top trekt. Anneke is voorop en Peter nog op komst. Volgt een megabangelijke afdaling over een keihard opgedroogd en goed van stenen voorziene pad! Vroeger zou ik hier voor gepast hebben! Maar ik voel de hete adem van de anderen uit ons gezelschap in m’n nek wanneer ze mij bijbenen. Omdat dit me zenuwachtig maakt ga ik in een flauwe bocht even aan de kant om de trein te laten passeren, zodat ik de rest van de afdaling tegen m’n eigen tempo kan afleggen. Het gaat een asfaltbaan over en aan een paadje, afgeboord door een houten leuning aan de aanvang van een wandelweg, door enkele haarspeldbochtjes pijlsnel naar beneden. Het scheelt niet veel of ik ga er uit de bocht! Het meisje van de Woody Woodpeckers komt ook naar beneden gesjeesd en krijgt het ook even moeilijk in de bochtjes. Doordat ik me niet als een kamikaze naar beneden stort zoals sommige anderen, raak ik Anneke en Peter even kwijt. De afdaling eindigt in een nog steiler stukje en ik stort me met doodsverachting naar beneden om dan de remmen dicht te smijten wanneer ik beneden uitkom aan de rand van een rijweg. “Nog een gek”, zie ik de dagjesmensen en wandelaars ter plekke denken. Want aan de andere kant van de weg ligt een schilderachtige plek met een vijver naast een riviertje onder de bomen, een pleisterplekje voor een zonnige zondag.

Prachtige bossen, afgewisseld met mooie vergezichten, worden ons deel. De mensen uit Libin hebben ons een mooie tocht in hun prachtige natuur voorgeschoteld. Bij momenten kan je het dennenhout zelfs ruiken. Bospaadjes voeren ons langsheen kabbelende beekjes en houten bruggetjes van boomstammen loodsen ons over murmelende riviertjes. Een beeld om vast te leggen in het geheugen om deze dag nooit nog te vergeten. Anneke en Peter rapen me weer op. Vanaf 42 km krijg ik het toch zwaarder te verduren. De vals platte hellingen, bezaaid met wortels en keien, maken het me lastig en tergend langzaam kruip ik naar boven op enige afstand na m’n twee kompanen. “Het zal nog niet de laatste helling zijn”, hoor ik Anneke zeggen, wanneer Peter weer een lus voor de 55 km is op gegaan. Inderdaad, want op de rand van bos en velden dient zich een kiezelpad aan waarover we langzaam naar boven kruipen in de verzengende hitte. Ik moet even denken aan de jonge Waal die daarstraks afgepeigerd onder de bomen zat! De laatste kilometers, zo tot 45 km, zijn zwaar, vooruitkomen vraagt een grote inspanning.

Dan passeren we plekken in het bos die ik vanochtend ook te zien heb gekregen, evenals de poort naar een weide toe. Dat betekent dat het einde nadert! Eens weer in het bos zie ik twee meisjes op een bike naderen. Anneke staat verderop naast een boom. Ze is even het noorden kwijt en staat te wachten. Een pijltje aan een boom wijst naar rechts. Op deze plek vervoegen we weer de route van 25 km. Het einde komt in zicht, nog een vijftal kilometers te gaan. Ik merk in mijn ooghoeken dat een biker mij al een tijdje volgt in een klim. Aan een slijkerig en lastig stukje krijg ik het even moeilijk, net als hij wil voorbijsteken en daardoor ook van de fiets moet! Het blijkt Duvelbiker uit ons gezelschap te zijn. Nu rijd ik al zo lang alleen en net op dat lastige stuk krijg ik iemand in m’n wiel! Het was de laatste stuiptrekking. Vanaf nu gaat het lekker snel naar beneden en rijden we vanuit het bos de open velden in. Naar links een asfaltbaan op die ons tegen een lekker tempo naar beneden voert. Duvelbiker rijdt een honderd meter voorop naast Anneke. Via het asfaltbaantje rijden we opnieuw Libin binnen. Het tellertje klokt 50 km af.

Om daar aan de bikewash Geert en Kurt weer te treffen. De slangen geven overvloedig water en het stof op de fiets is snel weer weg. Ook Erling en Chantal, Joepie en Annemarie komen toe. En als Harry een tuinslang ziet, dan neemt hij bij dit warme weer graag iemand te grazen! Met z’n allen het straatje in naar boven tot aan de feesttentjes waar gisteren La bande à Lolo optrad! Plots worden we met z’n allen geconfronteerd met een everzwijn, le sanglier! Aan het spit! Het dier heeft deze editie van de feesten in Libin niet overleefd! Dit dier was ook de reden waarom we tijdens de rit de tijd in de gaten dienden te houden! Want Offshore had tickets gekocht voor elke deelnemer! Voor 12,00 euro kon je een portie everzwijn met saus en diverse soorten groenten en een aardappel in de schil eten! Ingecalculeerd in de prijs van ons verblijf! Maar slechts tot 14.00 uur! Deze tocht was dus een rush naar het everzwijn! Want iedereen wilde uiteraard wel van “le sanglier” eten! En met enige verlegenheid moet ik toegeven dat deze portie marcassin ook mijn keuze voor de 45 km mee bepaald heeft! En dat bleek onnodig. Het moet een stevig uit de kluiten gewassen dier geweest zijn, want om 15.30 u was het nog niet volledig door de gemeente verorberd en schoven er nog mensen aan! Offshore stopte iedereen die toekwam een bonnetje in de handen. Fietske vastgelegd aan een hekken en maar direct mijn prijs in ontvangst gaan nemen. Want die had ik nu toch wel verdiend. De tocht kon niet beter afgesloten worden dan met een portie wild en een lekker streekbier onder een tentje aan een tafel in het gezelschap van de anderen uit de groep. Afscheid genomen van Kurt en Geert. Zij vertrokken huiswaarts en morgen naar Oostenrijk om er deel te nemen aan de Alpen Trophy! Dat zal andere koek zijn dan Libin! Met zo’n binken was ik vandaag op pad! Een bont gezelschap van allerlei leeftijden en condities. Van Alpen-Trophy-rijders en geoefende bikers tot zondagsrijders zoals den deze. Anneke en Peter blijven volgen was voor mij een goede motivatie om deze niet simpele tocht tot een goed einde te brengen en de grenzen van m’n kunnen weer een beetje te verleggen. Het streekbier nog wat laten verdampen en dan weer naar Daverdisse langsheen de schilderachtige baan. Ze slingert zich over hoogten doorheen de bossen en de velden en passeert het boekendorp Redu. ’s Avonds zorgde Harry nog voor pasta met tomatensaus en de dag werd besloten in de tuin rond een kampvuurtje. Op een mooie pinksterdag, samen in de zon!

Op pinkstermaandag kon de toertocht van Redu gereden worden op tracks die de organisator Daniel daarvoor ter beschikking had gesteld. Maar omdat ik na een lange klim al stevig op m’n adem diende te trappen en één en ander wat chaotisch verliep, vond ik het raadzamer van op m’n stappen terug te keren dan paniekerig achter de groep aan te hollen. Een sms-je gestuurd dat ik m'n plan zou trekken. Achteraf kreeg ik te horen dat Willy en Koppigaard toch de route van 35 km op hun gemak hadden gereden. Jammer, maar helaas! ’s Namiddags de gîte opgeruimd en afscheid genomen. Wegenwerken op de E 411 ter hoogte van Rochefort en net voor het Viaduc de Beez, evenals een ongeval 9 km verderop deden de terugrit met anderhalf uur uitlopen. Maar niets kon dit prachtige weekend nog verpesten. Met dank aan Offshore voor de goede zorgen!

Deze tocht maakt als eerste deel uit van een vierluik. Op zondag 17 juni kan je uw hart ophalen in Transinne, op zondag 8 juli in Redu en op zondag 12 augustus in Glaireuse. De kans is groot dat ik op 8 juli naar Redu trek.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Een filmpje van de editie 2011 van Cristalpbiker van MTB Overijse

29-05-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

3-Action-Classic (15-25-45-70-85-110 km) van Wolfsdonk Oep Wiele te Langdorp op 20-05-2012.

Na mij, ondanks het verlengd weekend van hemelvaart, drie dagen te hebben opgesloten voor noodzakelijke werkzaamheden voor de job en daardoor onder anderen de Herdermarathon aan mijn neus te hebben laten voorbijgaan, was ik maar wat blij eindelijk nog eens buiten te kunnen komen. Het vorige weekend was er ook al één zonder fiets geweest! Het was al drie jaar geleden dat ik de 3-Action-Classic van Wolfsdonk Oep Wiele nog was komen rijden en Langdorp twee keren links had laten liggen ten voordele van de rit in Waver. Maar ik kon me de zaal met de inschrijving en het plein met de tafeltjes en stoelen, nog perfect voor de geest halen. Omdat ik evenmin graag voor dag en dauw uit m’n bed kom, was het 09.35 u toen ik er aan kon beginnen, nadat ik door parkeerwachters verwezen werd naar een plekje op een gemaaide weide achter een oud huis. Verschillende velden deden dienst als parking! De straat genoteerd, want het zou niet de eerste keer zijn dat ik mijn vehikel na afloop niet meer kon terugvinden!

We vertrokken via een zompig weidepaadje waar het ondanks de late start nog even filerijden was. Tot 6 km volgden paadjes doorheen de velden, korte wegeltjes door stukken bos en asfaltbaantjes door de bewoonde wereld elkaar op. We verlieten Wolfsdonk en kwamen Blauberg binnen waar ik aan een bruggetje over een beek te maken kreeg met een tegenligger. Na nog een stukje bos kwamen we uit aan een kruispunt van asfaltbaantjes ter hoogte van de Onze-Lieve-Vrouwkapel op het grondgebied Aarschot. Daar ging het naar links een verhard pad op. Tot 10 km volgde eenzelfde mengeling van veldwegen en bospaden, aan elkaar gebreid met stukjes over asfaltbaantjes. Intussen reden we op het grondgebied van Scherpenheuvel-Zichem. Omstreeks 10,75 km had een fotograaf van MTB-You zich in de kant van een pad tussen weiden en bos genesteld om de deelnemers voor de eeuwigheid vast te leggen. Een dikke tien kilometer op een klein halfuur, dat was niet slecht voor den deze! Dat ging hier lekker! Maar ik realiseerde me dat de kans groot was dat het niet zo vlot zou blijven gaan!

Mijn gedachten waren nog niet koud of van 11 tot 13 km kregen we een mooie technische track te verwerken die zich op en af door het bos slingerde. Met korte bochtjes rond bomen en wat draai- en keerwerk, hetgeen wat stuurvaardigheid vereiste. Daar ging het voor mij al meteen wat trager! De twee leuke kilometers over mooie bospaden werden besloten met een korte maar steile afdaling. Dit alles nog steeds in Scherpenheuvel. Tot 14 km volgden enkele assenwegen en asfaltbaantjes in een woonwijk. Een korte maar mooie track voerde ons naar een plek die Hoge Eiken heet, waarna een assenweg ons tot een fietspad naast een hoofdbaan leidde. Even verder ging het weer de bossen in over een zompig pad waar in het verleden ooit kwistig steenpuin werd gestort. Het tellertje toonde 17 km en de klok 10.45 u. Na enkele pittige off-road-beklimmingen bereikten we via een bos en een steile afdaling over een gehavende track op de spoorwegberm, de spoorweg in Herselt. Die afdaling over dat uitgedroogd en keiharde paadje boezemde me weinig vertrouwen in. Er reed nog een jonge knul te stuntelen, terwijl zijn maten beneden aan de spoorweg stonden te wachten. Via de overweg ging het dan het spoor over. Daar stond een bord aan een startpunt van een vaste route van het parcours “De Merode”. Ik had er toen 19 km op zitten.

We werden naast een boerderij een private weg op gestuurd die eenmalig voor de gelegenheid was opengesteld, om een jaagpad langs de boorden van de Demer (vermoed ik) te bereiken. Van 20 tot 22 km reden we langsheen de Demer en werden de blote benen gegeseld door de netels die hoog in de bermen waren opgeschoten. Het hoge gras toonde dat hier weinig passage was! We lieten het jaagpad links liggen en werden een hobbelig paadje doorheen een weide op gestuurd. Niet zo m’n ding, dat gehobbel dat afremmend werkt! Op dat ogenblik reden er hier nog vrij veel bikers rond, ik was er beslist niet alleen. Toen ik even halt hield om even te rusten en te lurken aan het slurfje van de drinkzak, arriveerden een drietal bekenden met Rubber-12 in hun zog. Enkele woorden gewisseld en spoedig weer op pad over de landelijke assenwegen die ons voor de wielen kwamen. Op 25 km kreeg ik hen weer te zien, want bood zich de eerste bevoorrading aan op een plek naast een grote rustige baan en die me nog bekend voorkwam van eerdere edities of vanuit andere tochten in deze streek. Keuze genoeg aan de stop: peperkoek, speculaas, wafels, cake met en zonder chocolade, bananen en appelsienen.

Na de rust ging het de grote baan over en bracht een zompig bospad ons weer richting de spoorweg en het bos in. Daar volgde een mooie technische track met enkele stevige beklimmingen. Op één plek was het daarbij afstappen omwille van een dikke wortel die ook twee Nederlandse voorliggers liggen had. En even verder nogmaals omdat ik de verkeerde kant koos en geconfronteerd werd met een verticaal hoogteverschil van een halve meter. Na 29 km komt er een einde aan dit zware intermezzo. Na 31 km diende zich een splitsing aan tussen enerzijds de 45 km en anderzijds de 70-85-110 km. Het aantal bikers was intussen al meer uitgedund. De rijder die me inhaalde koos voor de 45. Dan zou ik binnen een dikke tien kilometer alweer bij af zijn! Dus gekozen voor de route van 70 km waarvoor ik me ook had ingeschreven. De plek kwam me bekend voor, want we reden naast een kerk aan de rand van Aarschot richting de Demer. Het ging de wandelbrug over de Demer op en dan naar links van Aarschot weg.

Veldwegen en wat bos brengen ons naar een straat die luistert naar de namen Wijnberg en Rommelaar. We dalen de Wijnberg af via een off-road-paadje dat uitkomt in een straat die Pals heet. De plek komt me bekend voor van eerdere tochten die vaak langs hier in de andere richting naar boven kruipen. Het gaat er rechtsaf. Een biker in een wit pak dat schittert in de zon, steekt me voorbij. Want het is intussen behoorlijk heet, zelfs zwoel, geworden. In tegenstelling tot vanochtend toen de hemel nog betrokken was. Zoals te verwachten was, gaat het aan het einde van de Pals rechtsaf en de Wijnberg op, langzaam klimmend en afgesloten door een steiler stuk waar het voor mij even te voet is. De 35 reeds afgelegde kilometers zijn niet in mijn fietspak gekropen. De mooie tracks door het bos voeren ons voorbij het vervallen en overwoekerde huis dat er op de heuvel staat. Een vader en zijn zoontje zijn er op wandel.

Veldwegen brengen ons doorheen het landelijke Aarschot. Na 40 km tref ik de splitsing tussen de 70 km en de 85-110 km, na de doortocht van een omgeploegd veld aan een dropke tussen de struiken. Ik meen me te herinneren dat de nachtrit van de Rillaarse Bikers hier ook passeert, maar dan in de andere richting. Twee bikers steken me voorbij net voor dat dropke. En het zou kunnen dat ik me hier vergist heb en achter die twee ben aangegaan in plaats van te kiezen voor de 70 km. Sinds de afsplitsing van de 45 km had ik nog slechts vijf bikers te zien gekregen, drie solo en het duo aan het dropke, allemaal snelle jongens. Een veldweg brengt me tot een straat die Huiskens heet, waar we stevig naar boven moeten klimmen tot aan de Leuvenseweg. Het is puffen geblazen in de hitte. Mijn windvest had ik daarstraks aan de inrit van een huis in een veldweg reeds uitgespeeld. Even verder wordt mijn vermoeden bevestigd en passeren we het grote fruitbedrijf dat niet ver van de snelweg gelegen is en waar de nachtrit ook voorbijkomt. Na een kort stukje over het kiezelpad naast de snelweg duiken we naar links naast een boomgaard de bossen in. Een jonge snelle kerel steekt me gezwind voorbij en verdwijnt tussen de bomen.

Na 42 km kom ik weer uit het bos tevoorschijn om een gehavend paadje naast een veld op te gaan. Ik had niet gemerkt dat er een snelle jongen in aantocht was. Toen ik het merkte en plaats wou maken, wat niet evident was op dat gehavende paadje, was het al te laat! De kerel had geen geduld, stak voorbij, maar had niet gemerkt dat er diepe voren in het gras verborgen lagen! Ik hoorde een hoop tumult achter mij, keek om en zag nog enkel een helm boven het gras uit steken! Ik maak altijd plaats, maar ik moet er wel de kans toe krijgen! “Ja, het is mijn eigen schuld, ik had de diepe voren in het gras niet gezien”, zei de gevallen held. Hij nam zelfs nauwelijks de tijd om eventuele schade aan zijn fiets te controleren. Pas toen ik vroeg of er niks aan z’n fiets was, merkte hij dat er een spaak afgebroken was! En weg stoof hij, alsof hij op tijd thuis moest zijn! Ons traject volgde stukken van een wandelweg die luistert naar de naam Rillaarse Heuvelspad. Even later kwamen we na een leuke afdaling uit in de Tienbunder, de kiezelweg die langs beide zijden van de snelweg loopt. Het tellertje klokt 44 km af. Het gaat de brug onder en langs de andere kant van de snelweg de Tienbunder weer naar boven. Ik herinner me de stevige klim in het duister tijdens de nachtrit van de Rillaarse Bikers van enige weken geleden op deze plek. Even verder duiken we links weer de bossen in en volgen voor mij enkele stevige klimmetjes in de bossen van de Tienbunder.

In de Tienbunder rijden we voorbij de plek waar andere tochten over een beenharde afdaling naar beneden gaan. Hier moet ook ergens de beruchte “monté impossible” liggen, een klim vol venijnige wortels. Eens het bos weer uit rijd ik door zonovergoten velden en tref na 48 km de tweede bevoorrading aan een kapelletje aan een kruispunt van enkele betonbaantjes. Een moeder en haar twee dochters nemen er de honneurs waar en zorgen voor hetzelfde lekkers als op de eerste stop. Op deze plaats stonden ook de Rillaarse Bikers met hun bevoorrading. Groot is mijn verbazing wanneer ik enkel splitsingsborden voor de 85 en de 110 km opmerk. Geen 70 km te zien! Volgens de moeder komen enkel de twee grootste afstanden hier voorbij! Ik moet dus ergens wat gemist hebben! Terugkeren leek me geen optie. De nodige krachten opgedaan, onder anderen met een brikje gel van 3 Action, en de dorst gelest om vervolgens de richting van de 85 km op te gaan, in de hoop de 70 nog ergens te zullen kunnen oppikken!

Eens weer op weg vraagt een biker me welke afstand ik volg. Want hij had me uit een andere straat zien komen. Een lastige vraag, de 70 willen volgen en op de 85 zitten! Na enkele veldwegen duiken we de bossen van de Leiberg in en volgt een plezante afdaling over een smalle track naast een kloof in de bossen. Enkele weken geleden reed ik hier ook, maar dan in het donker! Het tellertje toont 52 km. Na de afdaling volgt een stevige klim om de Leiberg weer op te geraken en arriveren we in een brede straat, eigenlijk een groot kruispunt, aan een kapelletje in Aarschot. Ik zie de biker van daarnet aan een winkeltje staan. Hij zal honger of dorst gehad hebben! Het gaat naar links de straat in die steil naar boven klimt en waarlangs gloednieuwe huizen gebouwd staan. Enkele jaren gelden waren deze nog in aanbouw. Aan het aantal geparkeerde wagens te zien zijn alle huizen intussen bewoond. Een gek gezicht, al die geparkeerde auto’s in zo’n steile straat. De straat komt boven uit aan één of andere merkwaardige toren. Ik zie de biker van daarnet weer naderen wanneer ik om de toren rijd. We rijden een track door de bossen op en even verder kom ik uit aan een bekende plek! Daar gaat het smalle pad over een beenharde ondergrond naar beneden tot een druk kruispunt aan de oprit van de snelweg. Een vaste route gaat hier in de andere richting naar boven en ik ben hier eens serieus tegen de grond gegaan en heb daar lange tijd een pijnlijke knie aan over gehouden! Dus stap ik er nu liever even af!

Het drukke kruispunt over en aan de overkant de straat over en weer de bossen in, waar het weer even klimmen is en de biker van daarnet definitief uit mijn leven verdwijnt. Even verder volgt een plezante afdaling over een mooie geasfalteerde holle weg. Een straat draagt er de naam Liedeberg. Bergen alom hier! Er liggen 55 km achter me. We duiken een track naar boven op en zien de ernaast gelegen holle weg meer en meer in de diepte verdwijnen. Tot 57 km kunnen we genieten van de mooie tracks in de bossen rond het zogenaamde crossparcours van Aarschot, waarbij we links de daken van de huizen in de diepte kunnen zien liggen. Een mooie plek om te rijden. Even later komen we naast de American Bar Extreme (Gelrode) van het bos uit op een grote baan. Op 59 km bereik ik weer de boorden van de Demer en rijd tot 61,5 km langs de oever van de rivier in de richting van Aarschot.

We steken de Demer over via een paadje dat naast de spoorweg mee over de spoorwegbrug loopt aan het station en doorheen een geïndustrialiseerde omgeving. Even verder staat op een zonnige plek een ouder echtpaar met de derde bevoorrading klaar onder een gele tent. Ik zal er een van de laatste passanten geweest zijn! Maar de mensen houden hun stand bemand tot de afpijlers hen van hun taak ontheffen. Ze maken er geen probleem van met dit mooie weer, of ze nu hier buiten zitten of thuis! Een banaan en een stuk cake gegeten en het nodige vocht binnengedaan bij dit hete weer! Het werd trouwens tijd dat het wat warmer werd en we eindelijk de korte broek weer kunnen bovenhalen! Afscheid genomen van de vriendelijke mensen en nog een banaan meegekregen voor onderweg. Want mijn hoop om nog terug op de 70 km te geraken werd hier meteen de kop ingedrukt! Vanaf hier nog een 20 km te gaan! De nog af te leggen afstand verdubbeld te zien worden, dat was een koude douche op een hete zondagnamiddag! De donderslagen bij heldere hemel waren voor ’s avonds!

We rijden in de omgeving van de spoorweg doorheen een ongezellige geïndustrialiseerde wereld, waar toch ook enkele mooie villa’s neergepoot zijn. Bij somber weer moet deze buurt er troosteloos uit zien! Ter hoogte van de Gijmelenhoek duiken we na 65 km weer de bossen in ter hoogte van een soort zigeunercamping. Even verder waarschuwt een bordje voor spelende kinderen. Te zien aan de rotzooi die er ligt zou enige opvoeding en milieubewustmaking aan die spelende jeugd goed besteed zijn! Er volgt in ieder geval een mooi traject met klimmetjes en afdalingen doorheen de bossen die hier en daar slachtoffer zijn van achtergelaten rommel. Samen met het warme weer zijn ook de insecten weer tot leven gekomen. Bij een korte stop in het bos word ik als het ware overvallen door de muggen. Naast de netels van daarstraks een nieuwe aanslag om mijn blote kuiten! Na 67 km komt er een einde aan de doortocht van het bos en een kilometer verder word ik in een straat staande gehouden door een jonge kerel naast een bestelwagen die me een flesje Guarana van 3 Action toestopt. Die drankjes met muntsmaak kocht ik vroeger al wel eens van een vriend die deze toen verdeelde via zijn wielersite, maar intussen met die site gestopt is. Een kort babbeltje met de man ter plekke en dan weer op pad. Volgens de man staat er even verder op een boom dat het nog 18 km is. Er staat inderdaad 18 op de boom bij de ingang van een bos geschilderd, maar ik weet niet of het met de tocht te maken had!

Even verder rijd ik voorbij het station van Langdorp. Ik meen er een bekende collega te zien wandelen die in Schoonderbuken woont, maar het blijkt iemand te zijn die er goed op lijkt. We duiken het bos in over een smal paadje dat ons naast het verlaten voetbalterrein van Wolfsdonk Sport voert. Ik heb er 69 km op zitten en begin echt doodmoe te worden wanneer die 18 van daarnet weer door m’n hoofd spookt! Een asfaltbaan over en weer naar boven kruipen over een breder off-road pad. Wat ik niet voor mogelijk hield, gebeurt dan toch en ik krijg nog twee bikers te zien die me langzaam inlopen. Ik zie het even niet meer zitten en houd stil wanneer het tweetal in groene pakken gehulde mannen langzaam maar zeker naar boven kruipt. Als ik het me goed herinner passeerden we even verderop een kasteel in de bossen en de bekende poort waar “Bosberg” op staat. Dan gaat het in een holle weg razendsnel naar beneden, maar ik weet dat je halverwege moet oppassen, omdat de tochten daar vaak naar links weer naar boven gejaagd worden. Ik heb hier ooit eens gemist en moest toen net zoals een aantal anderen weer het hele stuk naar boven! En terwijl ik dan via het juiste pad naar boven klom, zag ik nog anderen de pijlen voorbij naar beneden razen.

Tot mijn verbazing zie ik de twee binken die daarnet zo zelfzeker naar boven kropen te voet staan. Kettingbreuk! Of ik geen kettingpons bij me heb! Met dat gereedschap heb ik al menig andere uit de nood kunnen helpen. Het blijken twee Nederlanders te zijn, in groene pakkies, waarvan één van een donker type, een hele of halve Surinamer met een zwart baardje. Zo’n donkere types kom je niet vaak tegen onder een helm! Zijn blanke maat kan goed met de kettingpons overweg en heeft zelfs de powerlink die ik uit m’n rugzak had opgediept niet nodig! Nog geen vijf minuten later zijn we weer op pad. Het tweetal met de zekerheid dat ze me weer zullen treffen in het geval ze nog eens pech zouden hebben! Het tellertje toont 70 km en ik moet echt al m’n moed bijeenrapen om aan de resterende 15 te beginnen! Maar het zal nog de moeite waard blijken te zijn! De Wolfsdonkers hebben blijkbaar het mooiste voor aan het einde bewaard! Want de laatste 20 km waren om van te snoepen. Van 70 tot 73 km volgt een zeer mooi stuk over een goed te berijden track die zich door de bossen slingert. Daar kan je de bikers die voor je zijn of nog achter je komen een aantal keren te zien krijgen! Nog niet zo heel lang geleden heb ik hier nog gereden. Tot mijn verbazing rijdt er nog een groepje van vijf over de S-vormige lussen. Twee afdalingen staan als gevaarlijk gemarkeerd. De eerste is geen probleem, enkel wat hoogteverschillen door een aantal uit de kluiten gewassen wortels. Bij de tweede betrouw ik het halverwege niet meer zo goed omwille van de diepe groeven in de keiharde ondergrond en de knarsende geluiden van m’n remmen! Het vijftal van daarnet komt wel naar beneden gesjeesd. Dat jonge geweld hoeft nergens naar te kijken en ligt waarschijnlijk niet wakker van gebroken botten waardoor ze van school kunnen wegblijven! Even verder gaat het rustiger naar beneden en brengt het pad ons tot aan de voet van de heuvel bij een spoorweg.

Tot 78 km is het feesten geblazen en krijgen we niets anders dan plezante en goed berijdbare tracks voor de wielen. Ondanks de vele kilometers in de benen en de uitputting, slaag ik er zelfs nog in de stevige molshopen die we nog krijgen te overwinnen. Een mooi stukje om af te sluiten is altijd meegenomen, want dat blijft bij de bikers in het geheugen hangen! We komen uit de bossen tevoorschijn aan de Heimolen op de Molenheide, gelegen aan Den Ouden Stokt. Hier heb ik ooit tijdens een tocht de foto verpest van een m’as-tu-vu-koppel dat zijn cabrio met de molen op de foto wilde! Ik sta daar ook bij op! In het bos schrik ik me een hoedje wanneer ik een Wolfsdonker met zijn bike de hoek om zie scheuren. Maar deze mannen staan niet zoals elders al te trappelen om zelfs voor het vertrek van de laatste deelnemer de pijlen al op te halen! Zij houden er rekening mee dat trageren en deelnemers op de lange afstanden ettelijke uren onderweg zijn. Mijn vergissing even toegelicht, enigszins beschaamd over het feit dat ik er weer een dagtocht van aan het maken was! Maar de tamtam had al de ronde gedaan! Volgt een mooie lus in de buurt van de Heimolen, over zandgrond die net niet te los lag en goed te berijden singletracks doorheen de bossen. We krijgen de molenwieken nog eens te zien en draaien op 81 km weer het bos in op een plek waar een bordje de laatste 5 km aankondigt! Volgen nog wat bos, afgewisseld met enkele straten. Op 2 km voor het einde zie ik aan de oprit van een huis de bekende doorzichtige vuilzakken vol bekers en sinaasappelschillen staan. Hier moet een Wolfsdonkse biker wonen die met de onaangename resten van een bevoorrading opgezadeld is geworden geweest!

Via een servitudenpaadje kom ik afgepeigerd weer uit in Wolfsdonkdorp. De bikewash was nog operationeel, maar gebruik was overbodig, wegens weinig vervuiling, en thuis neem ik m’n fiets toch nog eens onder handen. Er zaten nog een paar groepjes bikers en de verkopers van drankbonnetjes waren nog actief. Een fris drankje was meer dan welkom! Zoals te verwachten was, stond m’n auto nog moederziel alleen naast de pas geplante appelboom. Een medewerker kwam de achtergelaten flyers oprapen. Of de tocht mooi was? Ja, zeker de laatste 20 km! En als ik hier in de streek kom rijden passeer ik na afloop altijd eens in Scherpenheuvel. Voorbij de kerk van Testelt gereden waarlangs ik daarstraks per bike was gepasseerd. Ze lijkt wat op de plompe kerk van Zichem! Om in Scherpenheuvel de bike weer van de auto te halen, tot aan de basiliek te rijden en een kaars te branden voor m’n oude vader. En tot heil van alle bikers voor veilige ritten. En omdat ik meer in het offerblok gestoken heb dan strikt nodig, zouden al uw zonden meteen ook moeten vergeven zijn! Via Zichem, zelfs een stukje Tessenderlo en Geel-Zammel ging het in Geel weer de snelweg op. Een plek die omwille van de werken en de gevelde bomen thans onherkenbaar geworden is, op de watertoren na! Mijn bike nog proper gemaakt terwijl het in de verte donderde en de plaats waar ik 40 km verder werk overspoeld werd door een kleine zondvloed! Zelf geen druppel gezien!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

De foto's van de Heimolen en de Orleanstoren te Aarschot zijn te zien op: Toer de Frans!

22-05-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De afdaling van twee kilometer duurde 4 minuten en 27 seconden. Het leverde Marcelo Gutierrez de tweede plaats op. In totaal waagden 50 renners zich aan de ijzingwekkende tocht. U ziet in het filmpje overigens meer dan duizende trapjes voorbijflitsen.

El descenso urbano mas extremo y dificil que haya corrido. Imagenes tomadas el viernes 11 de mayo en Monserrate, uno de los sitos turisticos mas importantes de Bogota la capital de Colombia.

RedBull Devotos de Monserrate 2012 por Marcelo Gutierrez-Awesome downhill round in Monserrate

RedBull Devotos de Monserrate, Sebastián Alfaro on board

15-05-2012 om 17:33 geschreven door StrammerMax

Om 9.15 u met z’n allen vertrokken. Via een veldweg doken we al direct het bos in waar we een mooie track voor de wielen kregen. Mij toch wat ingehouden waar het naar beneden ging, omdat de grond er toch nat bij lag. Mij aan de kant gezwierd om enkele jonge kerels te laten voorbij gaan. Die wipten gezwind over enkele boomstammen. Indien ik zo’n kunstjes zou proberen, ik lag direct op mijn voorgevel! Na 2 km kwamen we weer in een straat van de wijk waarin de startplaats ligt. Vorig jaar stond ik daar geparkeerd. Daar was het meteen klimmen geblazen en boven op het kruispunt stonden Rubber, Fokske en Dennis aan de kant. Dennis had te kampen met een kettingbreuk. Hij was de eigenaar van het eindje schakels dat ik op straat had zien liggen en zijn ketting meteen inkortte met vijf centimeter. Omdat mijn technische bijstand tot de derde macht die van Rubber en Fokske nog niet kan evenaren, maar meteen verder gereden. Die kerels zouden me dadelijk toch weer inhalen.

Mijn oude knoken, die de laatste tijd veel nachtrust moeten ontberen, werden al snel zwaar op de proef gesteld door de opeenvolgende klimmende en dalende veldwegen die ons doorheen deze mooie streek voerden. Het trio, man, vrouw en kind, van het Waasland Mountainbike Team en dito School, kwam ik voor de derde keer op korte tijd tegen op een toertocht! Tegen hun kunde kan ik niet op! Op 5 km werden alle registers dan pas echt goed opengetrokken en diende zich een zware klim door de Vossebeekweg aan, beloond met een mooie afdaling. Reeds na 7 km werd een extra optionele lus van 5 km aangeboden. Vermoedend dat het trio metgezellen, dat mij intussen na het herstel van de ketting weer was voorbijgestoken, deze optie niet aan zich zou laten voorbijgaan, ook gekozen voor dit extraatje. Dat was geen verkeerde beslissing, want de lus opende met een plezante afdaling doorheen een vrij woeste holle weg. De situatie werd even penibel toen dat verdomde zeem van m’n fietsbroek tijdens het afdalen achter m’n zadel bleef haken en ik daardoor mijn kont niet meer in zitpositie kreeg, terwijl mijn wielen over stenen en keien denderden!

Eens beneden, ging het een grote baan over om onze weg te vervolgen over een breed kiezelpad naast het beekje de IJse, waar Overijse zijn naam aan dankt. Dat deze extra lus lekker vlak scheen te zijn, kon ik al direct in mijn dromen opbergen. Tegen mijn orgel! Eens van het grindpad af, ging het al weer snel stevig op en neer over landelijke gehavende asfaltbaantjes en enkele mooie holle wegen. Volgde een track op de rand van een bos, gelegen op een heuvel die luistert naar de naam Koningsberg met links naast de bosrand mooie villa’s van rijke mensen. In dit bos liggen allicht mooie paadjes voor de lokale biker die zijn streek kent. Tot 12 km kregen we landelijke wegen in een glooiend landschap die ons over heuvels voerden met mooie vergezichten onder een spijtig genoeg loodgrijze hemel. Op 17 km kregen we een knappe afdaling door een holle weg die luistert naar de naam Zavelstraat in, ik vermoed, Huldenberg. Het viel me op dat de bewoning in deze streek vaak tot vlak aan de bosrand reikt en dat de straten van asfalt plots overgaan in een onverharde holle weg, hetzij klimmend, hetzij lekker naar beneden razend.

Ik had voor de verandering in de winkel eens gekozen voor witte overschoentjes! Den Rubber had deze bij het vertrek ook opgemorken en er zelfs een foto van gemaakt! Eigenlijk vond ik me daar wel sexy mee staan! Dat is natuurlijk een illusie. Er is daar een spreekwoord over! Iets van een (oude) aap en een gouden ring! Of meer concreet vertaald: een olifant op witte sokken, blijft een olifant. Alsof ik met witte overschoentjes het ranke lichaam van een twintigjarige zou herwinnen! Lang wit zijn ze ook niet gebleven. En ondanks het feit dat ik ze twee maten te klein had gekocht opdat ze goed over de schoenen gespannen zouden blijven zitten, schoten die verrekte rotdingen er geregeld toch weer af bij elk rondje modderdabben.

We bereikten een pad naast een riviertje, waar het even afstappen was om door een van water verzadigde ondergrond te ploeteren in het zog van redelijk wat anderen die hier ook onderweg waren. Op deze plek kwamen we na 18 km het natuurgebied Rodebos en Laanvallei binnen. Die houten sperbareel aan de voet van het donkere Rodebos, kon ik me nog goed herinneren van de vorige keer en uit andere tochten die hier passeren. Tenzij je heel behendig bent, moet je afstappen om door de smalle doorgang te geraken, waardoor je geen aanloop kan nemen voor de klim. Het was een troost dat iedereen hier te voet ging. Zelfs de jongere kerel, met op z’n zwarte broek de sporen van een val in het slijk, die enkele verdienstelijke pogingen waagde om weer op de fiets te gaan zitten, moest uiteindelijk het onderspit delven tegenover een wortel. Toen ik hijgend bijna boven was, kwam er toch een kei voorbij gefietst, en die kerel was niet meer van de jongste! Paadjes voerden ons doorheen een prachtig stukje bos en omstreeks 21 km voorbij een soort zigeunerkamp. Er stonden daar een aantal wagens met Franse nummerplaten.

Op 23 km volgde, gelegen op een plek waar een vaste route het bos in duikt, een afdaling van 15 procent. Niet aan mij besteed om mij daar als kamikaze van een dertig centimeter hoog dropke te werpen en dan tegen 15 procent naar beneden te sjezen! Een kilometer later troffen we de bevoorrading op een kruispunt van landelijke betonbaantjes, ik vermoed te Ottenburg in de buurt van de Loswegstraat. Een drummer gaf er van katoen onder een Aquarius-tent, maar het godendrankje zelf was nergens te bespeuren. Tot twee in blauw gehulde jonge snaken een hele kar verse voorraad aanvoerden! De bevoorrading was tip top! Appelsien, banaan, cake, peperkoek en vooral de ronde koekjes met chocolade konden mij bekoren. Op de plaats van de stop was ook de splitsing tussen de 35 km enerzijds en de 50-60 km anderzijds. Ik was al een tijd onderweg, maar bij kiezen voor de korte toer zou het plezier al binnen tien kilometer afgelopen zijn. En zou den Rubber mij voor watje verslijten! Door de bordjes ter plaatse was het duidelijk dat de grote toeren hier een tweede maal zouden passeren. Een biker die niet goed wist hoe het nu verder moest, gewezen op het bordje “retour”. Die had het grootste deel van zijn 60 km al achter de wielen!

Eenzaam de richting van de lange ritten uit gegaan en al direct kunnen genieten van een knappe track doorheen de bossen, om uit te komen aan een open plek waar bomen gerooid waren. Het paadje liep er al hobbelend neerwaarts over het gehavende terrein. Ik kreeg er het gezelschap van enkele andere bikers. Een megabangelijke afdaling, alwaar ik een hele meute Cameleonbikers (M/V) achter me aan kreeg, bracht ons naar de Florivalstraat die enkele meters verder van naam veranderde in Rue de Florival, op de grens van Ottenburg en Archennes (Grez-Doiceau). Jakkes, deze plek was me bekend van andere tochten! Dat betekende dat we in de buurt van Pécrot waren en seffens stevig de hoogte zouden in gejaagd worden! Het tellertje toonde hier 26,5 km.

We werden inderdaad ter hoogte van het stationnetje van Florival, de spoorweg over gestuurd via een overgang, speciaal bedoeld voor wandelaars en bikers. Maar in plaats van de track in een holle weg op een vaste route opgestuurd te worden, waar halverwege een gedenksteen staat voor burgers uit Gastuche, die tijdens de oorlog stierven bij een bombardement, moesten we links afslaan. Die holle weg vergeet ik nooit. Ooit reed ik hier tijdens een toer vanuit Loonbeek in helse weersomstandigheden met striemende regen en wind! Geen mens was er toen te zien! Deze plek herbergt zeer vele paadjes, want diverse tochten komen hier voorbij, en allemaal op een andere manier. Deze keer ook weer anders. Want we werden niet direct naar boven gestuurd in de holle weg, maar wel naar links toe op een paadje dat zich op de flank van de helling bevond. Links beneden kwam de rijbaan alsmaar lager te liggen, terwijl de track ons langzaam naar boven voerde doorheen de knappe omgeving. Volgens een kaart reden we in het Bois de la Hocaille.

Dan ging het voor mij tergend traag naar boven over een brede kiezelweg die luistert naar de naam Val Vert en waar de mooie villa’s van rijke mensen verscholen liggen tussen de bomen. Alleen de inrijpoorten verraden dat er huizen staan. En eindelijk zag ik in de verte achter me nog eens een biker naderen. Een slijkweg bracht me weer tot in het open veld met mooie vergezichten. Op 30 km trof ik midden de velden de splitsing tussen de routes van 50 en van 60 km. Een jonge snaak die me daarnet nog had ingehaald zag ik in de verte op de toer van 50 km verdwijnen en deze grote Jan dook de 60 km op! Alsof ik al niet lang genoeg onderweg was! Het ging bij aanvang een slijkerige veldweg op om daarna gedurende enkele kilometers te kunnen genieten van de doortocht van een private jacht in het Bois de la Hocaille. Dit alles afgesloten met een mooie afdaling om na 35 km via de Rue de Weert Saint-Georges en de Rue du bois brûlé weer een stukje bewoonde wereld te bereiken. Even opzoeken achteraf leert me dat we in Nethen (Grez-Doiceau) waren. Ik denk dat mijn kompanen dan al achter hun glas bruine aan de après zaten!

Via een paadje met enkele uit de kluiten gewassen plassen, op de rand van veld en bos, bereikten we na 37 km de plek waar een grote villa op een kaal domein staat, door stokoude muren omzoomd en met de resten van wat eens een poortgebouw geweest is. Ik schat dat de Meerdaalwoudroute vanuit Heverlee ook deze plek aandoet. Links van het domein kruipt een prachtige holle weg tergend langzaam naar boven. Maar we werden naar rechts gestuurd in de richting van de Rue de Savanel. Opgeschreven om de plek op kaart te kunnen lokaliseren. Een kasseiwegeltje leidde me voorbij de stokoude, deels reeds ingestorte ommuring, waarbij ik tussen de bomen een oud kasteel meende te kunnen zien. Dat zou het Kasteel Savanel zijn. Tot 39 km worden we een meer bewoond gebied van Grez-Doiceau doorheen gestuurd. Dat moet dus Nethen geweest zijn. Dat alles over straatjes die ferm op en neer gaan! De doortocht werd afgesloten met een vermoeiende klim over een gehavend kasseibaantje waarlangs schilderachtig gelegen huizen links hun stek gevonden hebben en uitkijken op de bossen rechts. We passeren een kruisbeeld waar een bordje meldt dat wie hier vroeger voor ons baden er thans begraven liggen. Dan ging het even naar beneden en doken we naast een paar glasbakken naar rechts een track in over uit de kluiten gewassen rotsen in een holle weg doorheen de bossen. Stenen, groeven, slijk en plassen maakten er het rijden lastig. Spijtig genoeg hebben ook onverlaten deze mooie locatie ontdekt om er sluik te storten. Of het hier was, kan ik me niet meer herinneren, maar op een paadje vol diepe voren en spleten en tussen twee prikkeldraden, had ik het toch niet zo begrepen. De koeien in de weide kon het geen moer schelen. Ze sch.ten waar ze stonden!

Een mooie veldweg brengt ons doorheen een schilderachtig landschap met prachtige vergezichten tot een kruispunt van betonbaantjes in het liefelijke Bossut, waar enkele mooie huizen in alle rust gezellig bij elkaar staan te wezen! Een dure villa met aparte toren in aanbouw, staat nog steeds in dezelfde onafgewerkte staat. Even verder komen mensen toe met allerlei attributen. Er staan al een aantal rozen opgesteld met mensen die in de buurt daarvan op stoelen zitten. Een schietwedstrijd? Pijl en boog? Vuurwapens? Joost mag het weten! Via een stuk vettig bos en naast een voetbalveld met keurig onderhouden grasmat bereiken we weer de meer bewoonde wereld. Een veldwegeltje leidt me naar een kasseiwegeltje in het midden van nergens. Waartoe dient het? Naar waar heeft het overwoekerde paadje ooit geleid? Ik bereikte de spoorweg en kon een ranke kerktoren boven de bomen zien uit steken. Via een smal bruggetje ging het de spoorweg onder om een prachtig zicht te krijgen over de gele koolzaadvelden in volle bloei. Het tellertje toont 45,5 km. In de verte zie ik een soort kasteel staan. Het gaat de spoorweg over en ik passeer een groot wit huis met statige inrijpoort in een bocht van de straat. Deze plek heb ik nog al gezien! Tot 48 km rijden we doorheen een meer bewoonde wereld in de buurt van de spoorweg. Waaruit ik besluit dat aan de lus zo stilaan een einde zal komen. Aan een tweede overweg tref ik langsheen het spoor een wirwar van koterijen, waaronder een verlaten duivenhok. Een biker vliegt me voorbij en foetert op de slagbomen die naar beneden gaan. Even verder zie ik hem weer. Hij roept me toe dat de bevoorrading niet ver meer is en gaat er met een razende vaart vandoor! Seffens zal blijken dat hij vandaag dit stuk van de toer in de gaten hield. Ik herken het brede grindpad waar we de Dijle kruisen en verderop de bossen in duiken.

Voor ik weer van de koekjes met chocolade kon knabbelen, moest ik eerst nog een paar keren klimmen in het bos, om dan via een servitude tussen tuinen de stop voor de tweede maal te bereiken. Buiten mannen van MTB Overijse, in de aanslag om pijlen op te ruimen, was er nog één biker aanwezig. De jongens van Aquarius worstelden met de frigo’s om ze weer in hun bestelwagen te krijgen. Ik had er exact 50 km op zitten. En ik was goed moe! Twee chocoladekoekjes keken me aan! “Take me, take me!” Snel weer op pad. Snel is een relatief begrip voor mij tijdens toertochten! Het begon sterk op een dagtrip te lijken!

Tot 53 km volgde de doortocht van Ottenburg (Huldenberg) met nog een kilometer verder een formidabele afdaling over een pad vol stenen! In de verte bleef ik de biker van aan de stop zien en dat zou het geval blijven tot de finish. Blijkbaar ben ik dan toch niet de enige traagrijder! Op 55 km werden mijn vermoeide leden andermaal zwaar op de proef gesteld toen ik met veel moeite al hijgend naar boven kroop over de Oude Abt, een geasfalteerde holle weg. Die oude abt zal ook niet gemakkelijk boven zijn geraakt! Alsof MTB Overijse mij niet wilde laten gaan, moesten we links naar boven een veldwegeltje in, waar een bordje “privé” de toegang aan anderen ontzegt. Volgde tot 61 km ettelijke kilometers singletrack en paden doorheen een mooi bos. Ik vermoed in privaat bezit. Hier en daar waren linten gespannen. Vage herinneringen van de vorige editie kwamen weer boven. De stevige klimmetjes werden hoe langer hoe zwaarder en het was beslist geen makkie om dit vermoeiende stuk na zo’n lange rit nog te moeten bedwingen. Het verlangen naar de eindstreep begon het te winnen op het genot van de omgeving. Het was zo stilaan welletjes geweest.

Einde in zicht? Dag Jan! De steile Waaienbergstraat in een verlaten wereld, kon ik langzaam maar zeker overwinnen. De biker van aan de stop zag ik enkele honderden meters voor me te voet wandelen. Bijna 62 km! Nog 3 te gaan! Vergeet het! We doorkruisten Tombeek, stevig op en af doorheen enkele straten! Om dan nogmaals reeds halfdood een klim over een holle weg voor te wielen te krijgen. Kasseitjes gingen aan de laatste huizen over in onverhard. De moed zonk me in de schoenen toen ik uitgenodigd werd om de Venusberg te bedwingen! Een pracht van een holle weg, daar niet van, over en tussen stenen en over een soort van dwarsbalkjes die er gelegd werden om de erosie tegen te gaan. Er kwam geen einde aan. Na elke zachte bocht kwam er nog Venusberg! Wel, ik ben tot aan het einde geraakt zonder voet aan de grond te zetten! Wat toch wel een prestatie was na meer dan 60 km afgepeigerd te zijn geworden geweest!

Volgden nog een stukje over kasseien, nog enkele klimmetjes over paadjes en de doortocht van een wijk in Overijse. Aan de verkeersremmers in de straat merkte ik dat we in de buurt van af waren! Maar die mannen van Overijse lieten ons eerst nog alle hoeken en kanten van de omgeving zien. Na 69 km bereikte ik halfdood de aankomst. Mijn metgezel sinds de tweede stop stond te knoeien aan de bikewash. Kraantjes open, kraantjes toe! Je moet natuurlijk aan het oranje uiteinde van de spuitkop draaien! Ik herinner me van vorig jaar dat er toen bij mijn aankomst evenmin nog veel bikers waren, maar dat ik er nog met iemand aan de praat geraakt was tijdens het eten van een pistolet! Nu was er niemand meer, geen fiets meer te bespeuren! Vuil de auto in gekropen en huiswaarts. Nog tot laat m’n fiets en kleren gewassen, m’n spullen weer proper gemaakt en gezorgd voor iets eetbaars. Om daarna als een blok in slaap te vallen!

Een mooie rit, veel afwisseling wat het parcours betreft, duidelijk afgepijld en een ideale verhouding tussen off-road en recuperatiestrookjes over asfalt waar het toch nog steeds makkelijker klimmen is dan over bos- en veldwegen. Verzorgde bevoorradingen en aan mijn tempo kunnen rijden zonder afgejakkerd te worden door de opruimploegen. Voor mij geen makkie! Jammer van het sombere weer, maar gelukkig geen regen gehad. Na de eerste stop werd het wel een eenzame rit!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

De onderstaande foto's van de poort van het Château Savanel en een holle weg nabij Nethen zijn te vinden op het blog Wandelgroetjes uit Borgloon van Johnny en Christiane.

08-05-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax