De start was in de richting van de brug aan de oprit van de snelweg waar we een paadje in doken dat er evenwijdig mee liep en waar ik daarnet van op de afrit bij het toekomen al bikers naar beneden had zien rijden. De ondergrond lag er kurkdroog bij, zodat je zonder problemen naar beneden kon rijden. Zelfs het steile dropke kon me deze keer niet verontrusten. Ik heb het daar al anders geweten en ben er bij slecht weer ooit tot aan de enkels in de modder gezakt! Na 100 meter toertocht zat toen alles en iedereen al onder de smurrie! Na enkele straten door Heverlee doken we na 4 km het bos in, waarna een breed kiezelpad ons door een natuurgebied leidde. Het breed pad ging over in een smal spoor dat ons naast een draadafsluiting voorbij een snelwegparking leidde. Even verder herkende ik een gehavende track vol putten, bulten, en wortels die deel uitmaakt van de vaste route. Nu was het rijden er geen probleem, bij slecht weer kan het er glad zijn. Een lange donkere lage tunnel bracht ons tot aan de andere kant van de snelweg waar het rechtsaf ging over het Dijlepad, een wandelpad dat eerst naast struikgewas en daarna door de velden loopt, omzeggens evenwijdig met de Dijle. Het maakt deel uit van één van de trajecten van de vaste Meerdaalwoudroute. Daar waar het pad de Dijle raakte stonden weer mensen die zinnens waren van met kajaks te gaan varen. Waar de vaste route de smalle kasseiweg richting Korbeek-Dijle op gaat, ging het voor ons rechtdoor over een smal paadje tussen laag struikgewas aan de rand van een bos en een afsluiting van een weide. Ik zag er een paar bikers staan, waaronder iemand die me bekend voorkwam en pas aan de tweede stop zou m’n eurocent vallen!

Van 9 tot 10 km werden de registers pas echt opengetrokken met een zware klim over een holle weg, beginnend met kasseitjes en overgaand in zand. Gevolgd door een lekker snelle afdaling over een veldweg waar het stof door de bikers werd opgejaagd. Beneden troepten enkele jonge gasten samen en stond een biker midden het pad om de afdalers tot kalmte aan te manen. Aan de kant zat het slachtoffer van een valpartij. In het voorbijrijden hoorde ik de jonge vrouw zeggen dat ze niet wist wat er verkeerd was gelopen. Het meiske zat terdege onder het stof! Het moet dus een serieuze buiteling geweest zijn. Omdat er al andere bikers bij waren had het geen zin om de hoop te vergroten en er te blijven staan. Hopelijk liep het goed af en blijft het bij de nare herinnering aan een verpeste toertocht. Er volgde weer een stevige klim, goed voor één kilometer, om na 11,5 km de plek te treffen waar de 72-92 km apart gingen. Even getwijfeld over wat ik zou doen. Met de gedachte dat het beter was van na een nacht met te weinig rust te genieten van een kortere rit, dan het onderste uit de kan te willen en af te zien, toch maar voor alle zekerheid gekozen voor de 52 km. Kort na de splitsing kwam er een biker op zijn stappen terug die vroeg naar de gevallen vrouw, of ze nog ter plekke was en of het nog veraf was. Ja, ze was er nog en ’t was hooguit 2 km. Stoffige veldwegen brachten me dan tot aan de eerste bevoorrading op 14,5 km. Deze stond op een kruispunt van onverharde wegen, aan de voet van een holle weg. Bananen, appelsienen, koeken, peperkoek en wafels om te eten, sportdrank en water om te drinken. Het was intussen al 10.45 u, maar toch was er nog veel beweging aan de stop. Aan de kleur van de polsbandjes te zien waren er ook nog bikers van de lange afstanden die de extra lus van daarnet achter de rug hadden. Waarvan ene met forse poten die ik ook wel onder mijn romp zou willen zien staan teneinde wat sneller vooruit te geraken! Een stevig bazeke!

Na de stop ging het de zacht klimmende mooie donkere holle weg in. Op de brede weg had zich een spoor als een track ontwikkeld. De holle weg gaf uit op een veldpad en op 15,5 km was er een splitsing waar de 92 km apart ging van de rest. Voor de kortere routes ging het even over een hoogvlakte waarbij we links voor ons in de verte de radar van Bertem konden zien liggen. Er steeg ook een vliegtuig op. Er volgde een asfaltbaantje en dan ging het naar rechts een zanderige veldweg in die ter hoogte van een bocht naar links overging in een smal graspad. Ik herinnerde me de plek van tijdens de editie 2010. Toen reed ik de toer in het gezelschap van Nidecker en hij heeft daar twee jongens geholpen die problemen hadden met de schijfremmen van één van hun bikes. Toen was het enorm slecht weer en hebben we van miserie de 38 km gereden in plaats van de vooropgestelde 50! De omgeving baadde nu in de zon en zag er zo heel wat knapper uit. Het graspad voerde naar een holle weg met drie sporen in het gras, waarvan het middelste en smalste iets hoger lag dan de rest. We arriveerden in de bewoonde wereld op de grens met Korbeek-Dijle. Na 19 km kregen we een zachte klim over een semi holle weg voor de wielen. Ik reed er even in het gezelschap van een jonge kerel die met twee meisjes op pad was.

Na de klim reden we over een graspaadje naast een open plek en eventjes tot rakelings naast de snelweg waar we in een grote opening tussen de struiken de wagens zagen passeren. Het pad kwam uit in de Paardenstraat in Bertem. Daar ging het de brug van de snelweg onder om daarna vergast te worden op een zeer stevige klim. Het tellertje toonde er een kleine 21 km en de klok 11.15 u. Tijdens de daaropvolgende afdaling over kasseitjes vlogen twee mannen me voorbij. Tot 22 km reden we doorheen enkele Bertemse straten om een volgende holle weg te bereiken na een klimmetje doorheen de velden (23 km). Daarna was het eerst klimmen en dan dalen over een smal pad om de drukke Tervurensteenweg te kruisen. We doken een smal paadje in over een supersnelle afdaling waar ik eventjes een kort treintje snelle rakkers achter me kreeg (24 km). Even verder zal menig biker een zucht geslaakt hebben, want er doemde een zeer steile helling op over een pad met losse stenen! Als klap op de vuurpijl stond er een bord dat de fotograaf van Mtb-You aankondigde! Alles gegeven om er voor te zorgen van niet wandelend op die foto te staan! En het is me gelukt ook! Het waren de big chiefs themselves die er stonden! Kort nadat ik hen in Kasterlee te zien kreeg, kruisten hier weer onze wegen. Even aan de kant voor een korte babbel. Mijn neus krulde toen ik merkte hoe jongere kerels halverwege voet aan de grond dienden te zetten! En hij krulde nog meer toen één van hen vroeg hoeveel kilometer hij hier had afgelegd en content was dat er nog slechts twee te gaan waren! Hij volgde de toer van 28 km! Newbees die mij binnen afzienbare tijd op grotere afstanden zullen voorbijvliegen! Ook al heb ik dan geen sportief figuur, mijn conditie blijkt dan toch niet zo slecht te zijn. Terwijl ik even met de fotografen stond te praten stopte er plots een biker die een teken van herkenning gaf! Het was de man uit Erpe-Mere die ik tijdens de Oeterdalmarathon in augustus een paar keren op mijn pad en bij de aankomst had getroffen! Een fervent biker van de lange afstanden, want hij nam de 92 km voor zijn rekening! Sympathiek dat hij gestopt is. Ik heb ook nog even met hem gepraat na aankomst. Omstreeks 11.45 u afscheid genomen van de crew van Mtb-You en weer op pad.

Mooie holle wegen op en af voerden de bikers tot in het Bertembos, kort na een splitsing waar de 28 km apart ging op 26 km na de start. De schaduw van de bomen was welgekomen toen we over de mooie dreven reden. Dan volgde de voor mij ondoenbare korte klim over een goed van wortels voorziene spoor waar enkel de van stevige kuiten voorziene of technisch begaafde rijders raad mee weten. Even verder troffen we het Chimaera-huisje. Ik heb dat huisje zo gedoopt nadat ik er Chimeara ontmoette op 18 juli 2010 tijdens de toertocht vanuit Wijgmaal. Hij berijdt een bike van het merk Turner en ontwierp zelf een bijhorend fietspak dat door enkele Turner-rijders gedragen wordt en zelfs tot bij de geestelijke vader van Turner Bikes in the States belandde! En Chimaera haalde met zijn bike de Turner website! We horen niet veel meer van hem. Allicht dringen andere prioriteiten zich op dit ogenblik op! Een biker stak me voorbij net voor we na het huisje via de mooie goed berijdbare singletrack in het bos de dieperik in doken. Er volgde een plezante afdaling over een holle kasseiweg en op 29 km een zware klim over nog meer kasseitjes. Om daarna weer naar beneden te kunnen vliegen over een track aan de rand van het bos, goed voorzien van voren en wortels. Nu lag alles er lekker vast. Bij nat weer moet je hier beter uitkijken! Ik heb hier onlangs nog gereden op 27 juli tijdens de toertocht vanuit Wijgmaal, maar dan in de andere richting! En dan wordt dit pad een zware klim. Maar de kasseiweg nadien dan wel een makkie naar beneden! Beneden na de afdaling trof ik weer een splitsing op 38 km. Voor de afstanden 52-72-92 ging het rechtdoor naar boven over een korte kasseistrook, de andere afstanden sloegen rechtsaf een prachtige holle weg in. Daarin heb ik ooit eens gereden in slechte weersomstandigheden! Alsof men er door een riviertje reed!

Een bordje kondigde de tweede bevoorrading aan. En bovengekomen herkende ik de plek! De tentjes stonden links in de verte op de betonnen oprit van een moderne hoeve. Wijgmaal stond daar ook! Die boer krijgt jaarlijks ettelijke toertochten op zijn erf! Na 30 km bereikte ik omstreeks 12.15 u de tweede stop aan de voet van de Oude Bertembosstraat in Bertem. De biker die ik daarstraks aan de Dijle had gezien en ook toen ik bij de fotograaf stond, kwam toe! Is hij het of is hij het niet! Hij was het! Eigenaardig, het zou de eerste keer zijn dat ik hem zonder zijn maat zie! Maar zijn maat was er! Deze stond zich al te goed te doen aan fruit en koeken! Een onafscheidelijk duo dat ik voor het eerst te zien kreeg op de Herdermarathon (in 2010) en sindsdien zo af en toe mijn pad kruist! Laatst nog gezien in Tangissart (een schitterende tocht in april in Waals-Brabant). De Oeterdalmarathonrijder uit Erpe-Mere was ook nog aan de stop. Ik ben duidelijk niet de enige die zijn zondagen vult met het afschuimen van de toertochten. In tegenstelling tot tijdens de toer vanuit Wijgmaal moesten we de kwistig van kasseien voorziene Oude Bertembosstraat nu beklimmen! In Gazet van Antwerpen heeft iemand deze straat in het kader van Parijs-Roubaix ooit genomineerd als “kasseistrook in Antwerpen”. Zal niet geweten hebben dat Bertem in Vlaams-Brabant ligt! Eens boven, de grote baan over en de veldweg tegenover in, richting Bertembos. Op 33 km passeerden we Bertem Radar van nabij aan onze linkerhand en waarschuwde een bordje ons dat we het eigen parcours kruisten. Er kwam me inderdaad een biker tegemoet gereden. Er volgde een stukje bos waarna een zandweg in een meer open vlakte ons onder een brandende nazomerzon voorbij de grens met Meerbeek (Kortenberg) voerde.

Weer een baan over naar een smalle stijgende kasseitrack toe. Tussen hoge met gras begroeide bermen. Met twee mannen in mijn zog. Ik herkende dit paadje. Het geeft boven uit aan een kruispunt van zanderige buurtwegen ter hoogte van een zitbank op een open hoogvlakte. Andere tochten in deze streek passeren hier ook, één ervan zelfs met een bevoorrading ter plekke. De 72-92 km-rijders werden naar rechts gestuurd. Dat betekende dat zij een aantal brede veldwegen voorgeschoteld kregen in de richting van Everberg, te beginnen met een snelle plezante afdaling. Voor de 52 km, dus voor mij, ging het gewoon rechtdoor om honderd meter verder bikers te zien die van de andere kant kwamen. De twee grootste afstanden maakten hier dus een grote lus, net zoals de tocht vanuit Wijgmaal.

Samen met de binken van de marathon linksaf over een lekker dalend zalig graspaadje tot aan de snelweg. Even naast de snelweg waarna het voor de 92 km linksaf ging. Ik kreeg er drie rijders te zien waarmee ik omzeggens samen gestart was en die de 92 km in sloegen. Doordat ik later gestart was en een kleinere route had gekozen kreeg ik geregeld nog het gezelschap van de lange afstandsrijders. En zonder overdreven drukte. Het was intussen al bijna 13.00 u en gewoonlijk rijd ik dan nog alleen rond, terwijl ik nu toch ook eens andere rijders op het parcours te zien kreeg! Voor mij ging het rechtdoor om even verder linksaf te gaan voor een stukje langsheen een drukke baan. Verderop rechtsaf, waarna een asfaltbaantje en een lange klim over een holle kasseiweg, gevolgd door nog een tweede kasseiklim, maar dan doorheen de velden, me na 40 km weer tot vlak voorbij Bertem Radar voerden. Over het traject van een vaste rode route. Daarna passeerde ik speelbos Vossenhol aan de rand van Bertembos om zo weer de plek te bereiken weer het parcours zichzelf kruiste. Dan ging het linksaf een mooi glooiend bospad in alwaar het trio van daarnet me weer inhaalde. De eerste rijder begroette me met m’n schuilnaam, maar ik zou niet weten wie het was! Het bospad leidde naar een lange smalle holle kasseiweg, overspannen door boomtakken en waar je lekker naar beneden kon bollen. Ik diende me smal te maken voor een aankomende wagen. Ik vraag me af wat daar moet gebeuren als twee tegenliggers elkaar halverwege ontmoeten. Kruisen is er onmogelijk.

Omstreeks 43 km reed ik al klimmend in het bos in een woeste holle weg vol takken en stronken en over een track rond enkele waterpoelen. Daarna kwam er een mooie afdaling over een track die naar het einde toe passeerde langsheen een kleine kloof waarin beneden een holle weg lag. Een prachtig plekje om te zien. 43,5 km. Een pad vol keien bracht me dan weer even tot in de bewoonde wereld om een kleine track in te gaan na het terrein van een manege te zijn gepasseerd. Daar troepten veel mensen samen onder een tentje, daar was duidelijk één of ander te doen. Er volgde een smalle grastrack rechts van een baan de diepte in om beneden uit te komen aan een bruggetje onder die baan. De toer van Wijgmaal kwam van de andere kant en bood daar een extra optie van 1 km met de waarschuwing dat het daar dabben was na een natte periode! Als ik het bij het rechte eind heb is dat op het grondgebied van Herent. Ik heb meermaals geweten dat de plek onder dat bruggetje volledig overstroomd was en ik er tot aan mijn knieën in het water stond! Rubber-12 heeft daar ooit met zijn gsm een fotootje van mij gemaakt wanneer ik daar liep te dabben! Het kleine afdrukje staat thuis nog ergens op de kast! De ondergrond is nu egaal gemaakt met beton en dat lijkt pas recent te zijn gedaan. Ik had gemerkt dat er in de verte een biker naderde en toen ik na het passeren van het bruggetje even halt hield zag ik aan de andere kant een grote stofwolk passeren! Tiens, hij volgt dan toch niet het parcours! Knarsen van grind en remmen! In al zijn hevigheid het bruggetje voorbij gestoven! Tijdens het passeren vroeg hij me of het nog ver zou zijn. Volgens mijn tellertje nog een kilometer of zes, volgens het zijne nog veertien. Het zou uiteindelijk het gemiddelde van de twee blijken te zijn! Aan dat bruggetje had ik 46,5 km gereden. En de hevige jongen verdween al weer snel uit mijn zicht.

Na een veldweg bereikte ik nog eens de bewoonde wereld waar ik op een Y-kruispunt met kapelletje begroet werd door een eenzame wandelaar met ontbloot bovenlijf. Jakkes, die kerel zijn rug zag bruin! Een neger had er niks tegen! Een holle weg werd gevolgd door een zanderig graspad om na 49 km een bos te bereiken na een gevaarlijk dropke naar een holle weg toe. Niks voor mij, deze plek met een verhoogd risico op nekbreuk! Ik werd moe en mijn tempo vertraagde aanzienlijk! Ik was blij dat ik voor geen grotere afstand had gekozen. Er volgde een mooie holle weg op het Mollekensbergwandelpad, gevolgd door een kort klimmetje en doorheen een stukje bos. We konden dus niet ver van De Bereklauw zijn, de woonplaats van Gosse, de plaatselijke Catweazle wiens peperkoeken huisje in één van de holle wegen van Herent staat. We arriveerden in een woonwijk en kregen een afdaling over kasseien voorgeschoteld. Een bordje waarschuwde er voor gladheid. Maar dat zal bedoeld geweest zijn voor het geval van nat weer! Eén biker kwam me al dokkerend over de kasseien voorbij gestoven. Om na 50 km een volgende holle weg en bos te treffen. 14.00 u. Volgen een stukje straat, een kasseiklim, een bosklim en een afdaling.

Jeetje, dit was het bos en de afdaling met het indertijd op het forum fel becommentarieerde dropke! De rubber zat er ooit in de aanslag om mijn potentiële val voor het nageslacht op foto te vereeuwigen, maar ik betrouwde het niet en stapte af! Wel, nu ben ik er gewoon af gereden! En zonder dat mijn smoelwerk kennis maakte met de beenharde ondergrond. Het stelde eigenlijk niks voor! Onmiddellijk een bocht en weer naar boven! Dat lukte me na 50 km en slechts drie uren slaap niet meer! Twee jonge gastjes, hooguit veertien jaar, waren ook aan het einde van hun Latijn. Toch ferm dat ze aan zo’n tocht meedoen! Ik denk dat er zelfs een paar jonge gastjes de 92 km gereden hebben! Een paar keren te zien gekregen! Andere bikers kwamen toe en we zagen hoe ze er ter plekke over een aantal lussen reden. Met telkens dat dropke over een korte steile wand. Ik ben nog één keer naar boven gekropen en naar beneden gereden om dan weer een kort steil stuk op te moeten waar ik zelfs te voet nauwelijks op geraakte! En heb me dan, uitgeteld dat ik was, een chickenway naar boven gezocht, net zoals de twee jongens en gevolgd door een andere oudere biker waarmee ik samen ben gearriveerd. Er volgde een klimmetje over een kwistig van wortels voorziene pad naast een in onbruik geraakte garagebox in het bos. We kwamen even het bos uit aan de houten trap op het Mollekensbergwandelpad (te zien in het filmpje onder deze link). Beneden aan de trap rechtsaf een volgende holle weg in om uit te komen op een afdaling over een keienweg naar beneden. Een wandelend echtpaar met hond er voor de tweede keer gepasseerd. De keienweg is de Galgenbergstraat die beneden eindigt aan de voet van de snelweg ter hoogte van een bruggetje er onder. Ook voor de toer vanuit Wijgmaal was op deze plek een grote lus voorzien die in de Galgenbergstraat eindigde met een splitsing ter hoogte van het bruggetje.

Wanneer ik een track op reed voor een volgend klimmetje krijg ik de oudere biker van aan de Mollekensberg in mijn zog en samen bereiken we een bordje dat de laatste twee kilometer aankondigt. Intussen reden we weer naast de snelweg, verstopt achter het struikgewas, en voorbij een woonstraat waarvan het laatste huis tegen de snelweg pas een lik witte verf heeft gekregen. Ik ben hier al meermaals gepasseerd (onder anderen Wijgmaal) en heb pas nu gemerkt dat het pad waarop we reden luistert naar de naam Sellekensstraat. Het bordje zat verstopt achter de bladeren. Korte tijd later was ik na 56 km weer bij de brandweermannen. Daar zaten de laatste deelnemers nog in de zon te genieten van een drankje. M’n fiets was niet vuil, maar aangezien een bikewash nergens zo goed kan zijn als bij de brandweer, heb ik die mannen hun krachtige waterstraal eens goed op mijn vehikel gericht. En er volgden nog bikers die met water kwamen spelen en de lans richtten tot op de naastliggende parkeerplaats of op hun vrouwelijke fietspartner!

Ik had dan nog het geluk van op de après een aanzienlijke delegatie Bierbikers te treffen, waaronder Pierrot Le Fou. En bij goed gezelschap smaakt een drankje eens zo lekker! Het duo onafscheidelijken was ook reeds netjes gewassen present en de Oeterdalmarathonrijder uit Erpe-Mere kwam iets na mij nog toe. Eén van de brandweermannen kwam de onverkochte pistolets uitdelen. Het heeft soms zijn voordelen van laat toe te komen! Bij de mannen van Opoeteren heeft me dat al twee keren een spie Limburgse vlaai opgeleverd! Eens getest of de brandweermannen die met de opruim waren begonnen alert waren! Toen ik mijn fiets ging halen uit de reeds half ontmantelde bewaakte parking, stond er direct ene naast mij om te zien of ik geen bike aan het verdonkeremanen (wat een mooi woord) was! Top! Het moet al 17.00 u geweest zijn toen ik Gasthuisberg verliet op deze zonovergoten nazomerdag. Veel poetswerk had ik thuis niet meer en ik lag ’s avonds snel te ronken in m’n bed. Ik was vandaag, maandag, wel goed moe! En zeggen dat het weekend dient om uit te rusten! Kort samengevat: blij dat ik gekomen ben voor deze mooie tocht, prima organisatie, duidelijke afpijling, alles prima geregeld en plezant dat enkele bekenden vandaag mijn pad kruisten! Een tien op tien voor Afrit 16!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!