Toertocht (25-40-50-60-70 km) van MTB Goe Bezig te Arendonk op zondag 07-10-2012.

Op deze zondag na een door regen verzopen zaterdag ander potentieel moois laten liggen om een toer te komen rijden waaraan ik nog nooit eerder had meegedaan, meer bepaald de toer van MTB Goe Bezig vanuit Arendonk. Zoals zo vaak weer veel te vroeg moeten opstaan voor een zondag, gevolgd door een lang proces van ontwaken. Veel moeite gehad met het verorberen van veel te droge sandwiches. Daardoor weer laat aan de start gearriveerd. Hoe luidt dat ook weer van die ezel en de steen? Na het verlaten van de snelweg werd ik over smalle landelijke baantjes naar de Broekkant gestuurd, een plek die dicht bij de recent gebouwde windmolens naast de E34 bleek te liggen! Netjes aangesloten achter de vorige auto en me in de grasberm langsheen de Loopbeemden geparkeerd. Me op de valreep nog ingeschreven voor de lange afstand van 70 km, vermits de inschrijvingen daarvoor om halftien sloten! Groot was dan ook mijn verbazing toen niemand aan de inschrijving vroeg naar de gekozen afstand. Het zou anders toch nuttig kunnen zijn van te weten in hoeverre de langste route in trek is en weet te hebben van het aantal deelnemers dat op de lange omloop onderweg is.

Gedurende de eerste anderhalve kilometer werden we langsheen een brede beek over een hobbelig graspaadje gestuurd, over een bospad, weer over een graspad met enkele diepe modderige putten, om naar een privaat bos gestuurd te worden. Daar was het draaien en keren geblazen omdat we in korte bochtjes omheen de stammen van bomen werden geleid. Dat is voor mij in gewone omstandigheden al niet zo eenvoudig en omdat de bodem nu goed zompig was, alsof met door een bloempot die te veel water heeft gekregen reed, alsof ik dat ooit al ervaren zou hebben, heb ik binnensmonds wel eens gevloekt. Als klap op de vuurpijl brak bij het afstappen het plastieken spatbord van m’n bike af. Waarschijnlijk mijn poot niet hoog genoeg opgeheven! De onderdelen bij elkaar gezocht van tussen de modder, ook al was het duidelijk dat het ding definitief afgeschreven was! Gelukkig voerde de route ons na de doortocht van een hobbelig graspaadje weer tot op de straat en passeerde ik m’n auto, zodat ik de restanten daar kon achterlaten.

Tot 3,5 km werden we over landelijke betonbaantjes gestuurd om daarna weer een privaat bos in te duiken waar we tot 5 km leuke singletracks voor de wielen kregen tot we uitkwamen op een drukke baan. Meer bepaald Schotelven op de grens tussen Arendonk en Oud-Turnhout. Er waren seingevers om ons veilig over te helpen tot in een volgend bospad. Daar stond een biker te wachten op z’n trage maat. Ofwel voelde die laatste zich niet al te best, ofwel had hij problemen met z’n bike, want hij maakte rechtsomkeer en draaide rechtsaf de grote baan op, terwijl zijn maat de tocht vervolgde. Die leidde ons over een goed van grote plassen voorziene bosweg die achter de tuinen van grote villa’s van rijke mensen liep, de villa’s door de bomen grotendeels aan ons zicht onttrokken. Op 5,5 km troffen we een eerste splitsing waar de route van 25 km zich losmaakte van de rest, zijnde 40-50-60-70 km. De grote routes gingen linksaf een pad op dat afgesloten was door dikke betonnen witgeschilderde zuilen. Een grote groep van een club stond er te wachten nadat ze eerder al een keer of twee haasje-over met me hadden gespeeld. We vervolgden het plasrijke bospad dat overging in een zanderig pad. Door de aanzuigende vochtige ondergrond moest je er ferm trappen. Zo zouden er nog vele paden komen. De zandweg heette Hoge Mierde en voerde ons op een bepaald ogenblik voorbij een zone waar het dennenbos gerooid was. Waarschijnlijk weer zo’n project om de heide weer kans te geven! Verderop stonden er weer huizen verscholen tussen de bomen. Van 7,75 km tot 11 km brachten zanderige veldwegen en paden doorheen stukken bos ons over een lus weer tot aan de splitsing met de betonnen zuilen van daarnet. Aan deze splitsing zag ik nu een bord staan dat de wandelaars welkom heette in het natuurgebied De Liereman.

Tot 12,5 km vervolgden we onze weg over een betonbaan in het bos langsheen De Liereman om daarna een veldweg in te slaan, gevolgd door een kort stukje singletrack in een donker bosje. Om daarna weer uit te komen in een woonstraat met mooie villa’s die uitkijken op een bos aan de overkant van de straat. Een kilometer verder troffen we een bijzonder mooie singletrack doorheen een dennenbos waarvan de bodem volledig begroeid was met groen mos. Alsof men er over een tapijt fietste. Met plezante bultjes om over te wippen. Zeer merkwaardig. Tot 14,5 km volgden mooie bospaden, om uit te komen op een zandweg tussen de velden en op een landelijk betonbaantje. Ik werd er ingehaald door één biker en twee Koerskamelen, althans toch volgens het opschrift op een hunner achterwerken. Intikken op Google leert me dat de Koerskamelen een wielerclub is uit Arendonk. Zij reden dus een thuiswedstrijd. Omstreeks 16 km doken we weer een pad in op de grens van bossen en velden. Twee kilometer verder troffen we een zeer technische singletrack in een privaat bos. Daar hadden de mannen van Goe Bezig een draaiende en kerende singletrack opengewerkt in het bos. Doordat hier anders waarschijnlijk nooit gereden wordt, zag de bodem er uit als losgewoelde bladgrond, wat het rijden nog een stuk moeilijker maakte. Enige behendigheid was hier dus nodig! En dat is nu net wat ik miste. Een andere biker riep dat hij “hier niet genoeg profiel voor had”. Maar hij bracht het er eigenlijk alles behalve slecht van af. Mijn gesukkel had weinig met ontbrekend profiel vandoen! Maar het is een welkome uitvlucht die ik moet onthouden voor later! Enfin, na dik een kilometer verliet ik weer de technische bloempot. Hij was er in ieder geval het bewijs van dat de mannen van Goe Bezig hun naam alle eer aan gedaan hadden en zich geen moeite gespaard hadden om hier een pad uit hun hoge hoed te toveren waar de technisch meer onderlegde biker zijn stuurvaardigheid kon uittesten op de opengewoelde tracks vol korte bochtjes. Na het verlaten van het bochtige gedeelte volgde nog een lange rechte singletrack door het bos, hier met een meer vaste ondergrond, tot we op 20 km door drie seingevers werden over geholpen.

Een leuk bospaadje voerde ons gedurende een dikke kilometer op en af over kleine bultjes over delen van het parcours van een fitometer om twee kilometer verder weer geconfronteerd te worden met een goed van grote plassen voorziene veldweg. Ik schrok me daar samen met een andere biker wel een helm toen er van achter de bocht plots een grote landbouwmachine opdook. Want zelfs op de veldwegen moest je wat uitkijken voor mogelijk verkeer. Op diverse plaatsen werd de oogst binnengehaald. Het was hier wat slalommen om de grote plassen te kunnen ontwijken, waarna een redelijk vettig weidespoor volgde. Daar moest ik moeite doen om te trappen over de zompige bodem en over een smal middenspoor, omdat de zijkanten vol water stonden. Het pad bracht me naar een betonbaantje dat ons naar een moderne kerk met afzonderlijke toren leidde. Om even verder voor het chirolokaal de eerste bevoorrading te treffen na 25 km. Daar stonden nog slechts twee andere deelnemers. De voorraad bananen moet bijna verslonden geweest zijn, want de stukjes waren amper vijf centimeter lang. Wie het gatteke had, hield na schillen nog twee centimeter banaan over! Maar er lag nog cake met en zonder noten genoeg om van te snoepen. Ik zag twee toekomende bikers de fout maken die ik op het laatste nippertje had vermeden. Het nadarhekken met “bevoorrading” stond op enkele meters voor de plek in kwestie, zodat die twee de verkeerde oprit aan het hekken in sloegen! Na twee bekertjes zoete drank snel weer op pad, want het was al kwart over elf. Ik had er mijn tijd weer voor genomen. Naar het liedje van Conny Vandenbos zaliger. Het is al kwart over elf, ik word langzaam mezelf, ik ga zorgeloos om met de tijd, heel royaal, je snapt het helemaal. Kon het maar zo blijven!

Er begon voor mij een eenzame tocht, want na de stop heb ik geen enkele andere deelnemer meer gezien. Want aan de splitsing kort daarop kreeg ik twee bikers in mijn wiel die de richting van de kortere toeren op gingen. Het zal het tweetal van aan de stop geweest zijn. Voor mij ging het via een brug een kanaal over. Aan de voet van de brug stonden twee vriendelijke seingevers om me over te helpen. Het ging dan even langs een drukkere baan om verderop weer door twee mannen over geholpen te worden. Dan ging het een grindpad in om er op 27 km de volgende mooie singletrack draaiend en kerend door een bos te treffen. Gevolgd door twee smalle bospaadjes door een gebied dat luisterde naar de naam Hoge Vijvers. Een lange zandweg voerde me dan doorheen het bos naast een omheining van een militair domein. Ook hier veel grote plassen die meestal wel konden ontweken worden. Waar dat niet kon, de zijkant gekozen en er gewoon door! Onder zo’n plas is de bodem gewoonlijk hard. Op één plek was het water toch dieper dan verwacht! Op 30 km sinds de start trof ik de plek waar de route van 40 km zich losmaakte van de trajecten van 50-60-70 km en dit midden in de bossen. In het eerstvolgende paadje ging op een Y-splitsing ook de 50 km haar eigen weg. Gekozen voor de 60-70 km om over een brede zanderige bosdreef met plassen gevoerd te worden. Deze dreef voerde me recht op recht door het bos om er op één plek geconfronteerd te worden met een stevige modderstrook. Even te voet in plaats van me Lazarus te trappen. Kwestie van de energie te sparen voor later. Tot 32 km reden we door het gebied van de Hoge Vijvers om uit te komen op een betonnen toeristisch fietspad naast een zandweg in het bos. Daar kwamen uit een zijweg een viertal jeeps met Nederlandse nummerplaat. Zo amuseert ieder zich met zijn voertuig naar keuze. Gekwetter met een Nederlandse tongval kwam van een groepje wandelaars in zondagse kleren.

Daarnaast was ook het wild tekeer gaan van mijn gsm in de rugzak met de nodige berichten over roaming het bewijs dat ik de landsgrens had overschreden om het natuurgebied De Utrecht te bereiken. Hier heb ik nog al gereden tijdens andere toertochten. De Utrecht staat garant voor leuke paadjes doorheen de schier eindeloze bossen. Een ideaal territorium voor ondergetekende. Veel bos, geen te lastige en goed berijdbare paden, afgewisseld met een paar funstukjes. Alles lag er hier vrij droog bij, rekening houdend met de zondvloed van de vorige dagen. In de putten op de wasbord-paadjes stond wel wat water, maar gewoon er doorheen was het gemakkelijkste. Ik had al snel door dat de uitwijkmanoevers om ze te omzeilen meer energie vroegen! En wat modderspatten betreft moet alles goed meegevallen zijn, vermits mijn rugzakje na afloop nog zo goed als proper was, ondanks het ontbrekende spatbord. Aan een zitbank ging het naar rechts een graspaadje in om nog een grote lus te treffen doorheen dit mooie gebied. Toen ik weer op diezelfde plek arriveerde, reden er nog twee bikers de lus op. maar ze zijn me niet meer voorbijgereden. Ik veronderstel dat ze de route van 60 km gevolgd hebben, vermits ik onmiddellijk daarna een splitsing trof tussen de 60 km en de 70 km. Anders hadden ze mij zeker ingehaald. Geen enkele andere biker kan immers op tegen mijn traagheid!

Na 37,5 km reed ik eenzaam de brede zanderige bosweg ergens midden De Utrecht in waar een bordje me nog eens diets maakte dat ik me op het parcours van de 70 km bevond. Paadjes die men in de veelheid van wegeltjes links diende te laten liggen waren “afgesloten” door takken sprokkelhout. Ik meen ergens gelezen te hebben dat men in Nederland geen kalklijnen mag gebruiken. Het heeft me op sommige plekken toch op het juiste spoor gehouden toen het pijltje pas op het laatst te zien was en ik mijn slakkentempo iets had opgekrikt. Tot ruim 39 km werden leuke bospaden m’n deel. Het bos uit en een veldweg in. Bij gebrek aan ander bevestigingsmateriaal was daar zelfs een verloren gelopen half lege zak cement aan de rand van een veld benut om een pijltje aan vast te maken. Even grappig als inventief. Na een kort stukje over deze veldweg volgden van 40 tot 42 km niets dan singletracks en bospaadjes, allen goed te berijden met slechts hier en daar een plas. Op 42 km passeerde ik een door een draad afgesloten domein met een soort recreatievijver waarin een betonnen sokkel stond. Hier ben ik nog al gepasseerd! In de verte klonk motorengeronk en een omgewoeld spoor verried de recente passage van een crossmoto. Na een intermezzo over een veldweg naast de rand van het bos volgde van 43 tot 44 km weer een prachtige singletrack. Ik zou gezworen hebben hier ooit al gereden te hebben. Vermoedelijk tijdens het rijden van de vaste routes in deze streek vanuit Bladel, Eersel of Reusel. En ik heb hier ooit eens op een vrije donderdag een toer gereden van de regiopolitie van Brabant die de vaste routes volgde met zelf uitgekiende verbindingsstukken. Mooie routes om te rijden trouwens, vlak, maar in een paradijs van singletracks. Omstreeks 44 km voerden mooie paden me op en af doorheen de bossen.

Op 46 km trof ik de tweede bevoorrading, althans het bordje ervan. De bevoorrading zelf was reeds met de noorderzon vertrokken! Geen nood, de vetreserves waren toereikend, het water in de lurkzak idem dito en ik heb altijd een paar energierepen op zak. Ik bevond me aan een gebied dat Zwartven heet in de Kattestraat, een zandweg aan de rand van het bos die uitkwam in het Turnhoutsepad op de grens van Hooge Mierde, een Nederlands dorp dat deel uitmaakt van de gemeente Reusel – De Mierden. Dat bevestigde in ieder geval mijn vermoeden van daarnet. Het ging over een asfaltbaantje even het dorp door. Het viel me op dat er nogal wat panden leeg of te koop stonden. Bij één ervan was zelfs het inruilen van de eigen woning mogelijk! We doken het andere einde van de Kattestraat in, zegge een redelijk vettige bosweg in het gebied Zwartven, waarbij ik aan mijn linkerhand tussen de bomen door de velden van een plantenkwekerij zag liggen. Het bospad ging over in een zandpad op de grens tussen bos en veld. Op 49 km trof ik na de doortocht van enkele meters hobbelige weide een stukje betonnen fietspad en kreeg ik even het gezelschap van twee gewone fietsers. Een kilometer verder weer het bos in over een pad met te omzeilen plassen. Aan een opengemaakte plek meldde een bordje dat het toegestaan was om berkenboompjes en kleine dennen uit te trekken om de heide kansen te geven. De uitgetrokken boompjes mochten aan de paal van het wandelnetwerk verzameld worden. Wie zijn frustraties kwijt wil kan hier bij gelegenheid dus wat bomen komen uittrekken!

Ik verliet op 51 km de Hoge Vijvers via een bospad om een grenspaal tussen België en Nederland voorbij te rijden. Dezelfde palen zoals ze op tien kilometer van mijn woonplaats in de bossen van de Brabantse Wal en het Moretusbos in Stabroek te vinden zijn. Met het kasteel Ravenhof op Belgische en het zomerhuis of gloriètte op Nederlandse bodem! Ik merkte dat op deze plaats een kortere route zich weer bij het traject voegde. Er volgde een zeer lang en smal pad naast een draadomheining, vermoedelijk het militaire domein van daarstraks. Dit pad bleef niet van hindernissen gespeend. Wat een mooi woord! Er werd gewaarschuwd voor wat een diepe put met wortels bleek te zijn, daarna volgde een eindje modderdabben naast een beek die er de vorige dagen vermoedelijk buiten haar oevers was getreden, wat een plechtige uitdrukking is om te zeggen dat ze alles nat en smerig had gezet, om even verder dan weer gewaarschuwd te worden voor prikkeldraad! Dat was er over! Dit uiterst smalle paadje tussen stekelige takken links en ongezellige prikkeldraad rechts, waarin halverwege de doorgang nog eens extra versmald werd door een betonnen paal waarvan de bedoeling in vraag kan gesteld worden, was niet bemeten op de doortocht van een manspersoon met enige omvang! Enkel goed voor pluimgewichten bikertjes van 20 tot 25 jaar! Halverwege afgestapt met het risico van daardoor met mijn persoonlijke achtervering in het prikkeldraad te blijven hangen! Een singletrack met bulten en bochtjes leidde me op 53,5 km tot aan een grote baan. Het deed me denken aan de everzwijnenpaadjes van daarstraks, maar de bodem lag er hier veel vaster bij, zodat het beter rijden was. Even de grote baan over om weer een technischer track met bochtjes, putten en bulten te treffen. Getwijfeld of ik nog wel juist zat op een plek waar een omgevallen boom het pad versperde en ik midden een bos scheen beland te zijn. Geen pijltje! Op mijn stappen teruggekeerd. Er was geen alternatief! Dus nog eens terug om vast te stellen dat de track achter de omgevallen boom dan toch verder liep. Het paadje leidde me door hoog en dicht gras. Blijkbaar weinig bereden.

Op 55 km reed ik weer voorbij een typische grenspaal een vettig bos tegemoet waaruit twee op eigen houtje rijdende (het is te zeggen, ze reden op een fiets) bikers me tegemoet kwamen. Er volgde een partijtje ploeteren en modderdabben, wat te verwachten was nadat de honderden, lees alle, andere deelnemers van de toertocht deze plek waren gepasseerd. Na het modderbad volgde een splitsing tussen de 40-60 km en de 50-70 km aan een uit sprokkelhout opgetrokken poortje. Een smal pad leidde me tussen een bos en een maïsveld. Er stonden een paar schuilhutten, uitkijktorentjes voor wildobservatie, thans onbruikbaar door de te hoog gegroeide maïs. Een weidepaadje leidde me naar een asfaltbaantje. Op dat weidepaadje kreeg ik nog eens twee tegenliggers. Om uit te komen aan een manege, toch één of ander paardengedoe, met de mogelijkheid tot het rijden van huifkarrentochten. 57,5 km. Een vettige veldweg met enkele zeer grote plassen leidde met tot aan een bos met oude in onbruik geraakte chalets. Door een hunner daken was zelfs een grote afgeknakte tak gevallen. Er stonden ook nog chalets in betere staat. Ik stel me toch de vraag over het plezier dat men kan beleven aan het verblijf in zo’n houten vochtkot dat nauwelijks toegankelijk is door of licht krijgt omwille van de zeer dicht op elkaar staande bomen! Niet mijn stuk gebak! Er volgde en vettig maar toch nog doenbaar stukje langsheen nog enkele quasi overwoekerde chalets.

Vanaf 60 km volgde een plezante singletrack, gevolgd door een groezelig door het bos weer overwoekerde betonpaadje, misschien de bovenkant van een ingebuisde waterloop, om een boshut, ik vermoed een chirolokaal, te passeren. Daar was even twijfel welke richting de pijl uit wees, maar enkele kinderen die zich amuseerden met het opstoken van hout in een betonnen tuinkachel, wezen me de weg. Er volgde een breder pad met keuriger buitenverblijven omstreeks 61 km om dan tot 63 km weer geconfronteerd te worden met een nare omgeving met oude in onbruik geraakte buitenhuisjes, de typische Vlaamse koterijen. Hier en daar eentje in betere staat en een paar wandelende mensen in zondagse kleren. Probeer je kleren maar proper te houden in deze natte zooi. Aan het einde van het pad stond een bordje dat de naam van dit oord verklapte. De Rodedel in Arendonk. Rode del? Het zal daarom zijn dat een alleenstaande man van 61 jaar er een briefje had gehangen. Op zoek naar een woonst om de kosten te delen en een domicilie te hebben. Zal misschien wel iets anders in gedachten gehad hebben! Een zeer vettig pad doemde op aan de ingang van een bos.

De Rodedel ging over in een bredere betonbaan naast een KMO-zone waar ballons en kinderen getuigden dat het vandaag ook openbedrijvendag was! Er reden redelijk wat auto’s in de Rodedel. Via een brug ging het de vaart over waar we de weg dienden te kruisen om naast het bruggenhoofd de diepte in gestuurd te worden waar Goe Bezig nog een terrein had weten te vinden alwaar we over een soort van dijk gestuurd werden. Kwestie van de er beschikbare putten en bultjes mee te kunnen nemen. De brug onder en voorbij een druk bezocht café waar ook twee huifkarren stonden te wachten. Na een stukje grote baan weer het bos in om op 66 km nog een leuk paadje te treffen dat zich met vele S-vormige bochten tussen de bomen slingerde. Ik begon me af te vragen waar men alle paadjes bleef halen! Als konijnen uit een hoge hoed getoverd! Een assenweg leidde me voorbij het natuurgebied Goorken dat we figuurlijk links en letterlijk rechts lieten liggen. Om er daarna toch in te rijden ter hoogte van een bizarre betonnen uitkijktoren die ten prooi is gevallen aan graffiti! 70,5 km! Een aantal jonge kereltjes stonden er naast hun twee auto’s de tijd op zondag te doden. Een hangjongerenplek! Vanaf daar voerde een lang smal paadje me naast een waterloop en een eenzame wandelaarster. Er kwam nog een konijn uit de hoge trackhoed wanneer ik op 72 km over een klein crossparcours op en af door een dennenbos gejaagd werd.

Servitudes leidden me tot de meer bewoonde wereld waar ik aan een heuse oude windmolen, deze keer niet zo’n nieuwe lange, een bordje met “nog 5 km” zag staan! Jeetje, en ik zat al over de 70 en begon toch naar het einde te verlangen! Ik werd zelfs een beetje boos op Goe Bezig! Alsof ze mij niet wilden laten gaan. Er volgde zelfs nog de doortocht over een in het plaatselijke “park” uitgekiende parcours over paadjes waarvan ik me afvroeg waar ze ze bleven halen! 73 km. Een man met een kruisje als oorbel, die in het bos op wandel was met twee honden en zijn vrouw, sprak me aan. Nu nog op pad? Ja, zoals altijd de laatste! Hij was op de weg gaan rijden met dit natte weer. Hoeveel km ik gereden had? Hoeveel nog te gaan? Ik had er al moeten zijn! Ge zult seffens dan wel afslaan richting Broekkant, verzekerde hij me. Betonbaantjes en veldwegen brachten me voorbij het verlossende “nog 1 km” weer tot aan de voetbalvelden. En wiens auto stond daar nog eenzaam te wezen? Het antwoord is duidelijk.

Het minste wat men van deze toertocht kan zeggen is dat hij met zorg voorbereid en uitgekiend werd, eigenlijk op het randje van perfect af. Zelfs tot op het laatste, toen ik moe gereden naar het einde verlangde, liet men mij nog alle paadjes uit de omtrek zien! Ik dacht dat er geen einde aan zou komen! Op enkele private terreinen hadden de mannen van Goe Bezig als everzwijnen de bodem losgewoeld om tracks door het bos met een meer technisch karakter open te leggen. Een vlakke tocht, maar door zijn lengte en technische intermezzo’s meer dan vermoeiend genoeg. Alle paadjes van Arendonk en omstreken kregen we te zien. Duidelijk afgepijld, perfect gemarkeerde splitsingen met waarschuwing vooraf, bordje aan de splitsing en bordje na de splitsing met nog eens een herhaling van de gekozen route. Wie er hier in geslaagd is van zich van route te vergissen consulteert best een oogarts. Gevarenbordjes aan door het hoge gras aan het zicht onttrokken geulen of diepe putten om overkop gaan te vermijden. Waarschuwingen aan oversteken en seingevers tot 12.00 uur, aldus de aankondiging aan de start. De rest van de organisatie, zoals bikewash en après zullen ook in orde geweest zijn, maar daar heb ik niks meer van te zien gekregen. Van de gratis friet en curryworst heb ik nog enkel de ketel waarin ze bereid geworden geweest zijn te zien gekregen. Maar dat zal me worst wezen en komt daarenboven mijn pens ten goede. Voor mijn wagen trof ik op de grond nog een bonnetje voor gratis friet. Er is dus nog iemand die zijn portie gemist heeft! En ik waardeer zeer dat de pijltjes lang genoeg bleven hangen om ook deze schildpad de toer te laten afwerken zonder de opruimploeg in het wiel te krijgen. Warm aanbevolen! Daar in Arendonk zijn ze in ieder geval Goe Bezig! In dit filmpje kan je zien hoe ik het er van af bracht op de technische tracks! Héhé!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!