Na 11 km kwam ik even uit de bossen tevoorschijn ter hoogte van de camping “De Binnenvaart”. Gedurende de aanvang van deze toer had ik niet meer dan 10 bikers op m’n weg getroffen. Het ging weer de bossen in om na 12 km een lastige zandstrook te treffen. Daar was het traject niet al te best en twijfelachtig uitgepijld. De witte pijlen vielen trouwens moeilijk op in de donkerte van de bossen waarbinnen het zonlicht speelde. Intussen werd ik nog steeds geconfronteerd met het euvel van een over en weer zwiepende derailleur, hetgeen ik niet had kunnen oplossen met het uitnemen en terugplaatsen van het achterwiel. Tot het probleem zich plots vanzelf oploste. We kregen niets dan bos voor de wielen en passeerden op 13 km een mooie private vijver achter een poortje op een schilderachtig plekje. Wat verder was het weer even pijltjes zoeken en gissen hoe het verder moest na het passeren van een singletrack. Daar werden we in de richting van het heidegebied “De Teut en Ten Haagdoorn” gestuurd, aangeprezen als het paarse hart van Limburg. Dat was niet gelogen, want de heide stond in bloei. De pijl rechts verwees naar een singletrack (die liep in de richting van waar we kwamen) terwijl het de bedoeling was de eerstvolgende asfaltweg op te rijden. Een biker kiest uiteraard voor de track! Aan de linkerkant liep een drukke baan. Ik diende dus op m’n stappen terug te keren. Omstreeks 15 km kreeg ik tussen de bomen door golfspelers te zien en bereikte ik de eerste bevoorrading aan de ingang van het golfterrein. Lauwe sportdrank, een stuk banaan en een wafel stonden er op het menu. Tot 18 km werden we langsheen De Teut gestuurd onder een brandende zon om daarna de bossen en de heide in te rijden. Tot 23 km werden assenwegen, zandpaden en een verloren gelopen asfaltbaantje binnen het domein De Teut ons deel. De zon scheen ongenadig op de open vlakte.

Om uit te komen op een drukke baan ter hoogte van de ingang van Kelchterhoef. Daar ging het de oprit van de snelweg voorbij en de brug over om aan de andere zijde weer de bossen in te duiken. Er volgden enkele meer technische tracks op en af tussen de bomen op een helling naast de snelweg. Ook daar was de afpijling beneden alle peil! Na 24 km reden we dan vlak naast de snelweg op een verhoogde berm en zo mee een brug onderdoor. Daar heb ik altijd de neiging van me te bukken omdat je er zo laag onderdoor rijdt! Een bizarre plek in ieder geval, maar toch gekend door de lokale bikers. Ik meen zelfs dat er een vaste route loopt. Het ging dan weg van de snelweg om een strook te bereiken waar enkele jaren geleden vele bomen gerooid werden omwille van de hoogspanningslijnen die er boven lopen. Intussen is die kale vlakte begroeid geraakt met fris groen. We bereden er de paadjes die zich ook doorheen de bossen aan weerskanten van deze strook slingerden. Het was er mooi, zeker nu alles baadde in de zon. Maar ik kreeg het er omwille van de hitte ook lastig! Met een draaierig gevoel tot gevolg. Slechts één biker deelde met mij de tracks. Even verder kregen we opnieuw wat verkoeling toen we de bossen indoken die zich achter de terreinen van een houthandel uitstrekken. Ook hier weer een ondermaatse bepijling. Soms te laat in de bocht, zodat je er voorbij was alvorens je de pijl te zien kreeg, of zelfs helemaal geen pijl!

Maar het aanbod van mooie paden maakte veel goed. Ze gingen op en af over leuke heuveltjes in de bossen. Geregeld diende een zandstrook overwonnen te worden of was het uitkijken voor boomwortels. Zo ging het tot voorbij een eenzame boskapel. Deze lag op een heuveltje van waaruit men uitkeek over een meer. Overal bomen rondom en alles badend in de zon. Het tellertje toonde 28,5 km en de klok 15.50 u. Er volgden enkele plezante singletracks over enkele puisten waarna we tot 30 km over een soort talud of dijk reden, begroeid met bomen en struiken en gelegen tussen de vijver links en een gracht rechts. Het pad leidde ons zo tot aan de zwemvijver van Hengelhoef. Daar leidden meer woeste en minder bereden tracks ons doorheen het bos om uit te komen over een pad naast een diep uitgesneden gracht. Een laag tunneltje onder aan een in onbruik geraakte brug die de indruk geeft in een ver verleden gebruikt te zijn geworden geweest voor een miniatuurtrein. Dat alles midden de bossen. 31,75 km. Het pad leidde ons nogmaals tot vlak bij het strand rond de zwemvijver waar vele mensen met kinderen genoten van het prachtige weer. Na rechtsomkeer weer het bos in en over een bruggetje achter het tunneltje van daarnet. Bij het oversteken van dit brugje had ik de pech van weg te schuiven en bezeerde ik m’n knie bij het maken van een verkeerde beweging om een valpartij te vermijden. Omdat ik eerder nog al wel eens wat last had met die knie tijdens het rijden deed dat deze keer allesbehalve deugd!

Langs de andere zijde van de diepe gracht weer verder om dan rechts een stukje holle weg in te duiken, overgaand in een graspaadje over een in onbruik geraakt voetbalveld. Daar vroegen twee nieuwe Belgen me de weg naar de zwemvijver van Hengelhoef. Maar het zagen er brave jongens uit! Een duik in het water zal in deze omstandigheden deugd gedaan hebben! Doordat ik nogmaals een pijl miste reed ik rechtdoor in plaats van rechts af te slaan. Eindelijk kreeg ik nog eens een andere deelnemer te zien! Op 34 km reed ik weer over mooie tracks en werd ik een heuvel in het bos over gestuurd, gelegen achter een aantal vakantiehuisjes aan de rand van Hengelhoef. Even voor het kasteel Engelhof kwamen we weer even uit de bossen tevoorschijn, vlakbij een ingang van het domein Hengelhoef. Volgde een stukje bos over tracks die tot aan een grote baan leidden nabij een ingang van het domein. Op die plek reden we weer de heide van De Teut binnen. Tracks doorheen de schier eindeloze bossen leidden me na 39 km weer tot dezelfde bevoorrading aan de ingang van het golfterrein. Hiermee eindigde een bijna 25 km lange lus. Vermoedelijk was ik de laatste biker die hier omstreeks 16.30 u passeerde.

Na de stop ging het de grote baan over waar op dat ogenblik wegenwerken bezig waren met afgeschraapte asfalt en een betonnen fietspad in wording. Naar links, de baan over en even verder weer de bossen in ter hoogte van Kelchterhoef. Daar kreeg ik het stokoude boshuisje met groene luiken nog eens te zien. Er ligt een grote vijver voor waarover thans een houten wandelpad bleek gebouwd te zijn. Wie is daar ook eens met zijn bike over gereden? Ik wel! Een stuurfout zou hier een nat pak en een natte bike als gevolg gehad hebben! We kwamen nogmaals voorbij de zwemvijver om op 42 km even naar links het bos in gestuurd te worden over een paadje dat lager ligt dan de omgeving, daar wat draait en keert en zo de indruk geeft dat je in een holle weg rijdt! Ik herkende de plek vanuit een andere toertocht in Helchteren. Toen kwamen we van de andere kant en ik herinnerde me nog dat we toen net daarvoor een pad hadden getroffen als een soort wasbord met bulten en dalen die toen na een natte periode vol diepe plassen stonden. Een pad met een aantal opeenvolgende bochten. Dit kregen we nu ook op het menu, maar nu in de andere richting en in andere omstandigheden: poederdroog en met veel stof. Plassen ontwijken was er deze keer niet bij.

Ter hoogte van een militair domein ging het even een fietspad op en meldde een bordje me dat ik nog 5 km te doen had, terwijl mijn tellertje toch reeds de 45 beloofde kilometers toonde. Het ging er een smalle track op die er evenwijdig liep met een brede zanderige weg. Oranje paaltjes vertelden dat hier ook een gasleiding door de bossen liep. Linksaf, waarna paden doorheen een mooi stuk bos me tot in de Kruisvenstraat brachten. Daar staan een aantal lage villa’s met keurig onderhouden tuintjes en grasperken. Spijtig genoeg moeten ze het eertijdse mooie uitzicht op het bos tegenover ontberen nadat bomen er gerooid werden. Na 48 km ging het er rechtsaf een grote baan over om even verder aan de andere kant weer de bossen in te rijden. Met een dikke 50 km op het tellertje bereikte ik weer de speelplaats van Don Bosco. Veel beweging was er niet meer. Het was intussen ook al 17.45 u geworden. De technische problemen met m’n fiets, de pijn in m’n knie, het hete weer en de zoektocht naar pijltjes op diverse plekken hadden van deze uitstap een lange tocht gemaakt. Ruim de tijd genomen om nog te genieten van drie kuipjes Ter Dolen Kriek, waardoor de douches al gesloten waren. Om daarna de dikke 90 autokilometers huiswaarts weer aan te vatten. Een beetje misnoegd over de ondermaatse afpijling, de problemen met de fiets en gebukt gaande onder de grote warmte met daardoor slaaptekort ben ik dan even mijn geduld verloren aan het tankstation. Gewacht tot de dame in kwestie haar pomp gekozen had, uitgerekend degene waar ik mijn zinnen op gezet had, om dan te moeten vaststellen dat zij zich van nummer vergist had waardoor ik geen toegang kreeg tot de pomp die ik gekozen had! Maar de mooie tracks in het bosrijke Helchteren deden al snel de negatieve puntjes vergeten. Misschien volgend jaar hier en daar toch eens wat alternatieve paadjes zoeken, want de toer was een exacte kopie van deze van het vorige jaar. Dat is misschien ook de reden waarom er minder deelnemers waren. Deze keer kon de toer ook op zondag gereden worden, wat de vorige keren niet het geval was. Dat kan ook de indruk van minder deelnemers gewekt hebben! Maar bossen en singletracks waren er in overvloed en maken deze plek tot een speeltuin voor elke mountainbiker.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you!