Toertocht (25-45 km) van KVC De Lustige Wielrijders te Hoogstraten op zondag 02-11-2014.

Jari wenste op tijd terug thuis te zijn op deze zondag. Zijn keuze was gevallen op de toertocht in Pulle-Zandhoven. Het leek me een beetje zinloos voor mij om naar Zandhoven te rijden wanneer er een toertocht vertrok waarvan de bikewash bijna pal voor de deur van m’n verblijf staat! Dus koos ik voor de toertocht in Hoogstraten. Ook al hadden we onlangs in Minderhout en Merksplas gereden, tochten die elkaar allemaal overlappen. Zo kon Jari zijn tempo wat hoger leggen. Bovendien had ik gisteren wij het schoonmaken van m’n bike gemerkt dat het achterwiel stroef draaide en vreesde ik problemen. Niet te ver van huis gaan leek me dus veiliger! Dat bleek achteraf een goed gok te zijn!

Nadat ik eerst nog enkele werkjes had opgeknapt ben ik me om 9.30 u gaan inschrijven en vertrokken. De tocht verliet het centrum van de stad (sic) via de Achtelsestraat om een recent paadje rechts in te slaan naar de Heilig Bloedstraat toe en via een servitude weer in de Achtelsestraat te arriveren. Aan het einde daarvan, net voor deze straat de velden in duikt, ging het linksaf naar een veldweg die er altijd wat nat bij ligt. In plaats van aan de te houden richting Achtel (Rijkevorsel) sloeg de toer linksaf een spoor door een weide in. Ik kwam uit in een mij onbekende straat aan een boerderij maar bereikte dan toch de asfaltbaantjes Keirschot en Langevoort. Aan de manege doken we de assenweg Koestraat in die ons tot Bolk in Rijkevorsel voerde. Via Papenvoort bereikten we de Zandstraat in Rijkevorsel, een onverharde bosweg aan de rand van de uitlopers van de bossen van Merksplas-Kolonie. Aan het einde van de Zandstraat, op de grens tussen Rijkevorsel en Merksplas, kwam de eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km op 7 km van het vertrek. 9.55 u. Er waren heel wat deelnemers die rechtdoor reden voor de 25 km! Want ondanks het late uur werd ik nog door heel wat andere deelnemers ingehaald. In totaal daagden zo’n 800 deelnemers op!

Voor de route van 45 km ging het rechtsaf Merksplas-Kolonie in en kregen we de knappe singletrack die deel uitmaakt van de rode vaste route. Aan het oorlogsmonument van een verongelukte vliegenier voor een deels gerenoveerde schuur van de Kolonie verlieten we de track linksaf. Eerst heeft me zo veel gebouwen van de Kolonie laten verloederen en nu begint men ze te renoveren! We reden dan door enkele brede dreven van de Kolonie. In de dreef die voorbij de gevangenis van Merksplas en de kapel komt heb ik wat moeten zoeken naar een pijl. Ik was een man en een vrouw blijven volgen, maar die reden blijkbaar het vast parcours! Daarnet had ik nochtans een grote groep bikers rechtdoor zien rijden. Voor alle zekerheid op mijn stappen teruggekeerd en gezien dat ik een pijltje linksaf en laag bij de grond had gemist! Moeilijk te zien tegen een achtergrond van door de zon beschenen bruine herfstbladeren! De meeste pijltjes stonden op korte stokjes vlak boven de grond en niet op ooghoogte! Terwijl ik terugkeerde reden er nog groepen bikers verkeerdelijk rechtdoor! Die konden allemaal terugkeren!

We reden dan in de richting van het slibstort en dienden tussen een rij verkrotte koloniehuizen en idem dito garages tegenover links af te slaan. Ook hier reed de daarnet teruggekeerde meute verkeerdelijk rechtdoor! Een oude kasseiweg leidde me naar het dolomieten fietspad dat door het bos evenwijdig met de baan Rijkevorsel – Merksplas loopt. 14 km. We reden dan in de richting van Merksplas om toe te komen in de strook bos waar enkele paadjes over enkele hoge bulten naast een vijver lopen. Zo bereikten we het lange spoor dat door het bos langsheen de zogenaamde Gracht loopt, een waterloop met stilstaand water aan de rand van de Kolonie. Helaas zijn alle struikgewas en kleine bomen die tussen het pad en de gracht stonden onlangs gerooid. Het ziet er nu allemaal veel kaler uit! Via dat pad bereikte ik samen met enkele anderen het houten bruggetje, waarna een spoor tussen de struiken me weer op het klinkerbaantje Steenweg op Wortel bracht. Via deze door de bossen lopende weg bereikte ik weer de plaats van de splitsing aan de Zandstraat en kwam er een einde aan de eerste extra lus voor de grote toer.

Even verder ging het de singletrack op die deel uitmaakt van de rode vaste route en evenwijdig loopt met de straat om zo de grote baan van Hoogstraten naar Merksplas te bereiken, bijna op de grens van beide gemeenten. We dienden de drukke baan te kruisen en aan de overkant ging het aan het kapelletje De Diepte in. Het begin van deze veldweg werd enkele jaren geleden van beton voorzien. Ook de mannen van Hoogstraten stuurden ons, net zoals dezen van de toer uit Merksplas, over de pas ontdekte of vrijgemaakte singletrack in een strook bos naast het pad! De bodem is er nog zeer mul. Hopelijk wordt hij door locals bereden zodat de ondergrond er wat vaster wordt! Het is ook maar een kort wegeltje! Mijn tellertje klokte 19 km af. We vervolgden onze tocht over de assenweg richting Wortel-Kolonie en reden er nog eens over het spoor over het enige heuveltje dat er, begroeid met enkele dennen, naast het pad ligt

In plaats van aan het einde van de weg linksaf te gaan naar de track naar de bossen van Wortel-Kolonie toe, een plek waar we nadien toch nog zouden passeren, sloeg de tocht rechtsaf de Pampaweg in. Daar kregen we over een vrij lang stuk asfalt te maken met veel tegenwind. Van 20 km tot 21,60 km reden we aldus over de groene vaste route die hier passeert. Aan het volgende kruispunt sloegen we Hooghoekeinde in om zo het in een bos gelegen Heibleuken te bereiken. Dit is een assenweg die overgaat in een veldweg naar een bosrijk gebied waarin buitenverblijven staan aan de verffabriek Reva. We reden het Eendepad in richting Wortel-Kolonie. 24 km om 11.05 u. Uiteindelijk kregen we dan toch wat ik daarnet verwacht had toen we de Pampa bereikten, meer bepaald de singletrack vanaf de rand van de bossen van de Kolonie. We kwamen via deze track weer uit de bossen tevoorschijn in de Pampaweg waar het rechtsaf ging over een onverharde weg naar een van de koloniedreven.

Via die dreef van Wortel-Kolonie bereikten we de bevoorrading op het kruispunt van de hoofddreef Kolonie met de Peedijk. Op 25 km van het vertrek om 11.15 u. We dienden ons tevreden te stellen met een suikerwafel en sportdrank. De soep was op. Jammer, want die was door een collega gemaakt! Er waren nog wat late starters aan de stop aanwezig. Iedereen zag er tevreden uit en er was wat ambiance onder de deelnemers. Na de stop vervolgden we de tocht in de Peedijk om dan rechtsaf een spoor in één van de koloniedreven te treffen tot aan het volgende klinkerbaantje. We reden de gevangenis van Wortel voorbij en passeerden de plek waar de toertocht vanuit Merksplas zijn bevoorrading heeft in een schuurtje van één van de gebouwen tegenover de gevangenis. Het ging rechtdoor het bos in waar we de dreef voor de wielen kregen die ik vroeger tijdens mijn eerste ritten met een kameraad al wel eens bereed. De bodem ervan zit vol met steenpuin dat daar in vroegere tijden ooit moet gestort zijn na een afbraak! Het pad komt uit het bos tevoorschijn aan de rand van de wijk met buitenhuizen die we daarnet doorkruist hadden ter hoogte van Staakheuvel en Eindepoel.

In het lokale dennenbos bereden we de bochtige singletrack die deel uitmaakt van de groene vaste route, het is te zeggen, een deel ervan. De nagel van mijn doodskist in de tijd dat ik pas met mountainbiken begonnen was omstreeks de tijd dat ook deze vaste route werd uitgezet! Uit dit bos had men iets meer kunnen halen, want de doortocht ervan was kort van duur! 27,87 km. We reden dan over het betonbaantje richting Staakheuvel om daar een klinkerdreef van Wortel-Kolonie in te rijden en via een onverharde dreef op de groene vaste route Bootjesven te bereiken. Dat is een klein meer met eilandje! In de winter bij vrieskoude een geliefde plek om te schaatsen! 31 km om 11.45 u. Het ging rechtsaf en dan weer linksaf een zandweg in richting het zogenaalde Grenspad, een bosweg op de grens tussen België en Nederland.

We reden dan het hele Grenspad af richting Wortel, zowel het nattere gedeelte met plassen, als het zanderige gedeelte waar het zand alweer een stuk muller was geworden dan tijdens de tocht vanuit Merksplas! Net voor het bereiken van Wortel trof ik op het kruispunt met een singletrack richting enkele eenzame huizen in Castelré (Baarle-Nassau) een splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km. Op 34,75 km van het vertrek om exact 12.00 u en in het gezelschap van enkele wandelaars met honden. Na de singletrack rechtsaf het lokale bos in. Daar sloeg het noodlot toe! Het achterwiel van mijn fiets liep vast! Het zaakje weer aan de praat gekregen maar na enkele stevige trappen hoorde ik één of ander weggekatapulteerd worden! Tot mijn verwondering bleek de snelspanner van mijn achterwiel te zijn verdwenen! Nog vruchteloos gezocht tussen de herfstbladeren, maar niks meer gevonden! Wie weet was ik het ding al eerder verloren, want reeds in het grenspad had ik een raar geluid gehoord!

Mijn tocht eindigde dus ter hoogte van het Grenspad in Baarle-Nassau! Want met een los achterwiel was rijden niet meer mogelijk. Bij gebrek aan noodnummer dan maar te voet naar af. Gelukkig kende ik er de weg. In kilometers was dat niet zo ver meer af, maar ik was toch nog een uur te voet onderweg naar Hoogstraten! Daar kwam ik nog een collega tegen die de toer ook gereden had en er zelfs de soep voor gemaakt had! Omdat ik aan de pauze geen soep had gekregen heb ik me dan hier een kop gekocht, samen met een boterham met kaas en een drankje. En alles verorberd bij een babbel. De tocht van de Lustige Wielrijders is niet de knapste die men in Hoogstraten rijden kan. De toer van hun spitsbroeders, de Hoogstraatse Spurters, is mooier van parcours, maar ik had me ondanks de pech toch weten te amuseren. Nadien bleek dat er een stuk metaal binnen in de body van het achterwiel was afgebroken, daarin is beginnen ronddraaien en zo de rest beschadigd heeft. Vermits ik nog ettelijke tochten met het beschadigde wiel gereden had, was het hele binnenwerk finaal naar de bliksem. Een nieuw achterwiel was volgens de fietsenmaker de enige goede optie. Dat heeft me toch weer wat geld gekost!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

03-11-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht 20^ste Rondom Weelde (18-32-43-53 km) van WTC De Rappe Wielen te Weelde op zaterdag 01-11-2014.

Traditiegetrouw op 1 november deelgenomen aan de toertocht van WTC De Rappe Wielen te Weelde. Ik ben ooit met de bike van Hoogstraten naar hier gekomen om de tocht te rijden, maar voor zo’n lang extra stuk had ik vandaag geen zin. De laatste baan van Weelde-Statie tot Weelde heet niet voor niets Geeneinde! Ik vermoed dat de toer in Weelde in België de toertocht is met de grootste parkeerweide! Gratis ter beschikking gesteld door de landbouwer en daags voordien door hem gemaaid en proper geveegd! Dat geeft wel het gevoel dat er weinig deelnemers zijn, want zo’n groot pas gemaaid veld krijg je natuurlijk nooit vol! Aan het einde van de rit kregen we te horen dat er 1460 deelnemers geweest waren! Ik stond in het veld geparkeerd ter hoogte van de bikewash die ik achter de rij bomen kon zien staan. In de kantine mijn maat Jari opgewacht en terwijl ik daar zat kreeg ik Danny uit Erpe-Mere te zien aan de inschrijving! Ooit in diens zog gereden tijdens een toertocht en sindsdien een aantal keren tegengekomen op toertochten, vaak op tochten met extra lange afstanden! De man aan de inschrijving die “met” en “zonder” (vergunning n.v.d.r.) roept was ook deze keer present! Het was omzeggens reeds 10.30 u toen Jari en ik aan de rit begonnen.

Het begin van de tocht was voorspelbaar want de toer is jaar na jaar nagenoeg identiek maar dat zonder te gaan vervelen. Aan wat goed is hoeft weinig veranderd te worden! Enkel de passage van het vliegveld was ooit nieuw. Voor deze 20^ste jubileumeditie was er toch een beetje aan het parcours gesleuteld, zo zou blijken. Aldus doken we het bos tegenover de voetbalvelden in en reden er langs het speelbos over een eerste singletrack. Er volgden veldwegen in een landelijke streek. Van 3,50 km tot 4,50 km konden we genieten van een eerste mooie singletrack met bochten en heuveltjes. Een seingever hielp ons Geeneinde over en aan de andere kant van de weg reden we het voormalige Navo-vliegveld op. We reden er over de immens brede startbanen, een ervaring op zich! We kregen vaders met kinderen als tegenligger, zodat we vermoedden dat de kidstoer langs het vliegveld terugkeerde naar de start. We zagen er enkele mensen met zweefvliegtuigen staan. Eens het vliegveld gekruist reden we over een brede zandweg. We werden abrupt en onvriendelijk staande gehouden door een man die met zijn auto voorbijstak, plots aan de kant ging staan en het portier openzwaaide! Hij deed zijn beklag over het feit dat de zweefvliegers niet konden opstijgen door het passeren van de bikers. De trekkabel zou iemand kunnen onthoofden! Bovendien had naar zijn zeggen een landend vliegtuig voorrang op alle andere verkeer! Wij hebben dan het noodnummer gegeven zodat hij daar zijn zeg kon doen! Alsof de organisatoren van een toertocht op zo’n plaats zouden komen zonder toestemming! Het zal iemand geweest zijn die dacht dat de wereld hem alleen toebehoort en dat hij het vliegveld kan gebruiken wanneer hem dat zint!

Bij de aanblik van de zandweg die we bereden wist ik meteen dat dit de toertocht was die over het ATB-Kempen-parcours komt! Inderdaad, korte tijd later doken we van het pad een bos in en kondigde een bordje aan dat we het parcours van ATB-Kempen betraden. Het feestje kon daarmee beginnen, want dit is één van de prachtigste singletracks die ik ken. Met vele bultjes, enkele dropkes en oneindig veel goed te nemen kombochten! Altijd droog en bijzonder goed te berijden! Van 8,70 km tot 14,50 km konden we ons uitleven in dit paradijs voor de mountainbiker, het koninginnenstuk van deze toertocht! Alleen al deze track maakt de tocht tot een belevenis! Aan het einde ervan kwam de splitsing tussen de 18 km (kidstoer) en de 30-45-50 km. Tot 17 km kregen we nog mooie singletracks en bospaden. Van 17 km tot 19 km voelden we even asfalt onder onze wielen en reden voorbij enkele villa’s in een straat langs het Kempens Kanaal in Ravels. We reden eventjes langsheen het kanaal om daarna linksaf het bos weer in te duiken. 19 km om 11.40 u.

Alzo bereikten we het Gewestbos Ravels. Initieel reden we over brede assenwegen en een grasspoor met boven ons een bladerdak in herfstkleuren en een prachtige zon met een temperatuur alsof het zomer was! Van 21,50 km tot 23,50 km konden we opnieuw genieten van een knappe singletrack. Hij begon vrij lastig met enkele bulten, greppels en bochten, maar eens dit moeilijke begin achter de wielen kregen we een zeer mooie track voorgeschoteld met plezante bochtjes. We kwamen er even achter een gezin met drie te hangen: moeder, vader en zoontje. Van 24,50 km tot 25,50 km kwam de volgende knappe singletrack waar we moeder, vader en zoon ingehaald hebben. We bereikten opnieuw een assenweg die we gedurende ruime afstand bereden tot aan de bevoorrading, zoals steeds opgesteld voor een hutje langs het pad in het Gewestbos. Op 27 km van de start, dus vrij laat voor de kortere afstanden, om 12.15 u. De bevoorrading van deze toertocht is altijd prima in orde met bananen en appelsienen en een ruime keuze uit diverse soorten koeken. De peperkoek met kaneel was zeer lekker, maar ook de eierkoeken en de cake! Tijdens één eerdere editie had ik pech wegens een vrij late start toen er aan de bevoorrading bijna niets meer over was! Twee jaar terug stond ik hier in de gietende regen! Het gezin van drie van daarnet hebben we er ook zien toekomen.

Onmiddellijk na de stop kwam op het volgende kruispunt van bosdreven de splitsing tussen de routes van 30 km links en 43-53 km rechts. Gekozen voor de langste toer. In deze bosdreef reden we de “lastige” singletrack (veel wortels, bulten en greppels door vroegere boswerken) op de rode vaste route gewoon voorbij terwijl hij vroeger wel in het parcours was opgenomen. Dat was al een eerste wezenlijk verschil met anders. Tijdens de toertocht van de Powerbikers in Weelde op 14 september van dit jaar kon je kiezen om de track al dan niet te rijden. Daarna volgden veldwegen met wat modder tot we aan de rand van het bos kwamen en aan de overkant van een geoogst maïsveld het windmolentje en de grenspaal zagen staan. Daar zouden we later passeren. We zagen er in de verte bikers rijden. Het is een belangrijk herkenningspunt voor de tochten in deze streek. Het was de eerste keer dat het molentje vanaf deze plek me opviel. Dat kan zijn doordat anders de maïs er nog staat. Wat me ook opviel was dat het wegeltje tussen afsluitdraden in velden naar een “graf” zich ook op deze plek bevindt. Vroeger nog al gezien tijdens toertochten hier. Gaan kijken wat dat nu eigenlijk is. Het is een gedenksteen voor een man die op die plek in 1950 zonder reden werd doodgeschoten. En wat ik wist van toen is dat we ons op de rand van het landgoed “De Utrecht” bevonden. In Nederland dus! Jari wees naar een dode haas op de grond en er passeerde een eenzame wandelaar. 29,75 km.

Na een brede zandweg in De Utrecht kwam er een splitsing tussen de routes van 43 km en van 53 km op 31 km van het vertrek. Zeer mooie paden, bospaden en singletracks volgden in het landgoed De Utrecht. Zeker vanaf 35 km tot aan de Spartelvijver op 38 km. Vele paadjes waren dat met bulten op en af, putten en wortels. Zeker de singletrack vlak voor de Spartelvijver is een mooie. Sinds de bevoorrading hadden we niet veel bikers meer gezien, slechts een zestal. Vanaf de Spartelvijver was een tweede wijziging in het parcours aangebracht. We kregen er mooie singletracks op en nabij het trimparcours van Hooge Mierde. Met hier en daar enkele heuveltjes. Bospaden, sporen en singletracks voerden ons verder door de bossen van De Utrecht in Hooge Mierde. De omgeving was er mooi door de zon die op de herfstbladeren scheen bij deze zomerse temperaturen op 1 november! 41,75 km om 13.30 u. Op 42,50 km reden we over paden tussen veld en bos om toe te komen op een zandweg met aanzuigende ondergrond. Mijn vermoeden werd bevestigd: we kwamen weer toe op de plek waar we de splitsing tussen de routes van 43 km en van 53 km gehad hadden op een kruispunt van zandwegen in De Utrecht. Nu ging het voor ons ook verder op het parcours van de 43 km. Op 44 km van het vertrek om 13.45 u. Hiermee kwam een einde aan een knappe lus door het landgoed De Utrecht.

In een pad met vele en brede plassen kregen we wandelaars als tegenliggers en die kozen voor de beste kant, zodat wij op een smalle richel naast de plas dienden te rijden! Dat liep gelukkig goed af, want daar vallen had een doornat pak betekend! Na een weg tussen twee rijen bomen met dunne stammen aan de rand van een bos kwamen we toe aan de grenspaal en het molentje, helemaal aan de andere kant van het maïsveld en 15 km verder dan daarstraks aan de overkant! 45 km om 13.50 u. We reden opnieuw het Gewestbos Ravels in, maar niet via het pad zoals tijdens de vorige edities. We hielden nu links aan. Er passeerden nog twee late bikers. Na een bosdreef dienden we linksaf te slaan en kwamen we toe op de plek waar na de bevoorrading de splitsing was tussen de 30 km en de 43-53 km. Onze grote extra lus zat er op! Daarstraks hadden we tegen het gezin van drie horen zeggen dat er nog zo’n 6 km te rijden waren voor de kleinste afstand. Die hadden wij nu dus nog voor de boeg! 47 km om 14.00 u.

Via een laatste bospad verlieten we het Gewestbos en reden dan over een weg tussen bos en veld. Ook hier was het parcours anders dan voorheen. Eigenlijk was het einde nu beter dan vroeger met die kilometerslange eentonige bosdreef met het modderige einde. We arriveerden wel opnieuw aan het witte Kapelletje van de Mosdijk na een tweesporig betonnen landbouwpad. Daar stond een oud echtpaar, hij met een bizarre retro elektrische rolstoel, zij met de fiets. Achteraf zagen we hen rijden. De man voorop en zijn vrouw mocht zelf trappen! 51 km om 14.15 u. Vanaf hier kwamen we opnieuw in de landelijke bewoonde wereld en reden we via asfaltbaantjes en zelfs een stukje langsheen een drukke baan in de richting van de aankomst. Alvorens die te bereiken volgde het nog klassieke laatste lusje in een strook bos. Dat pad was moeilijk te bereiken omdat een man met zijn tractor de hele toegang ernaartoe bereden had met grote bandensporen tot gevolg. Hij lachte ons toe toen we over het enige vrij gebleven richeltje balanceerden. In de strook bos zelf liepen jagers met schietgeweren! Om 14.30 u kwamen we na 56,50 km toe en vermoedelijk toch niet als laatsten!

De bikewash was al ontmanteld maar onze fiets was niet vuil. Met het tegoedbonnetje dat je bij de inschrijving had ontvangen kreeg je ter gelegenheid van de twintigste uitgave een zakje chocolaatjes. Een mooie geste vanwege de club en dat voor de luttele inschrijvingsprijs van 3 of 4 euro! Terwijl we buiten in de lage warme zon nog een drankje genoten, nog even gepraat met de drijvende kracht achter het hele gebeuren! We hadden op deze zaterdag kunnen genieten van een prachtige rit door de bossen bij prachtig weer! Toen ik toekwam aan mijn auto in de parkeerweide leek het bij die lage zon alsof het hele dak van de auto vol krassen stond! Vreemd! Bij een nadere inspectie bleek dat spinrag te zijn! De hele buitenkant zat vol met kleine spinnen die de auto letterlijk aan het inpakken waren! Ook de prikkeldraad waarmee de weide gescheiden was van een strook bomen bleek vol spinrag te hangen! Dit was pas een echte natuurlijke Halloween-versiering! Op de terugweg zijn we beiden nog iets gaan eten in ’t Bels Lijntje in Weelde-Statie, zodat ook deze traditie die ik vroeger had gerespecteerd werd, met dat verschil dat ik er vroeger alleen zat, waarna onze wegen scheidden. Omdat deze toertocht in Weelde altijd op 1 november georganiseerd wordt, is hij altijd een aan te raden extraatje wanneer deze hoogdag midden in de week valt! Meestal is er elders dan weinig of zelfs niets te beleven!

Ook de pers was op de hoogte! Ravels - Allerheiligen is in Weelde traditioneel de dag waarop wielertoeristenclub De Rappe Wielen haar jaarlijkse veldtoertocht organiseert. 'Rondom Weelde' is intussen al toe aan zijn 20ste editie. De start- en aankomstplaats van de populaire mountainbiketocht van WTC De Rappe Wielen is op de voetbalterreinen van KSK Weelde. De deelnemers kunnen kiezen uit vier routes, van 18, 32, 42 en 54 kilometer. ‘Ongeveer 85 procent van het parcours loopt door de bossen van Weelde, Ravels en omgeving', zegt Patrick De Rijk van WTC De Rappe Wielen. ‘Er zitten ook enkele technische stroken en single-tracks in de route, alsook een passage over het mountainbikeparcours van Bloso.’ Voor de kinderen is er een aparte 'kidstour' van 18 kilometer. Inschrijven kan van 7.30 tot 10.30 uur. Meer info via tel. 0471-83.01.42 of e-mail derijk@skynet.be Bron: Gazet Van Antwerpen.

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te vinden op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

02-11-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (31-40-54-67 km) van WTC De Wandelaars te Bonheiden op vrijdag 31-10-2014.

Soms vraagt het toch wat moed om op een vrijdagavond de knusse huiskamer te verlaten en met de auto te vertrekken om nog ergens een nightride te gaan rijden. En dan kunnen we dit jaar rond deze tijd nog genieten van superzachte temperaturen! Na aan de eerste twee edities getrouw te hebben deelgenomen had ik vorig jaar de halloweentocht in Bonheiden links laten liggen om deze van Zele te rijden. Dit jaar was het omgekeerd en ben ik de nightride van WTC De Wandelaars in Bonheiden gaan rijden en niet de tocht in Zele. Moest je in Bonheiden bij de eerste editie in 2011 tevreden zijn met een ritje van 28 km, voor de vierde uitgave kon je kiezen uit 31-40-54-67 km. Omdat ik met Jari pas om 19.30 u had afgesproken, viel de langste afstand al bij voorbaat buiten categorie! Er bleek redelijk wat belangstelling te zijn voor de tocht, te zien aan het aantal geparkeerde auto’s! Het systeem van nummertjes voor de fietsbewaking was ook eenvoudiger gemaakt en gebeurde nu zoals elders! Ons ingeschreven in het zaaltje van de Krankhoeve en om 19.50 u waren we op pad voor de nightride.

We verlieten de Krankhoeve via het grote grasveld aan de achterzijde naar het naastliggende bos toe. Reeds van bij aanvang troffen we een aantal mooie singletracks in een bos dat grensde aan de bewoonde wereld. Na de oversteek van een parking bereikten we opnieuw een strook bos en zijn daar even gestopt. Bij het weer vertrekken moet ik uitgeschoven zijn op een onder de natte bladeren verstopte wortel! In ieder geval lag ik na amper 1,50 km al tegen de grond! Het verklaarde meteen de rare reacties van twee bikers die net waren gepasseerd. Die hadden zich vermoedelijk ook voelen wegschuiven, maar hadden nog op tijd kunnen corrigeren! Bospaden, mooie singletracks en asfaltbaantjes brachten ons tot in Peulis (Putte).

Op 8 km doken we na het oversteken van een straat de Peultebossen in. Het was donker in de bossen volgens enkele wandelaars die bezig waren aan een halloweentocht. Tot 9,50 km reden we effectief over leuke paden door stikdonkere bossen. Via asfaltwegen door een bosrijke villawijk bereikten we op 10,50 km het grondgebied van Rijmenam (Bonheiden). Op 12 km reden we vanaf een soort kampplaats met enkele uit betonplaten opgetrokken gebouwen een bos in om er de knappe singletrack te kunnen berijden. Deze slingert zich in grote s-vormige bochten over verschillende heuveltjes doorheen het bos. Je ziet dan telkens de vele lichtjes van de andere bikers zonder te weten of ze nu dan wel achter je of voor je rijden! Ook van 15 km tot 16 km konden we genieten van een knappe bospassage in een villawijk. We reden er over het traject van een rode vaste route. Eens dit bos weer uit troffen we asfaltbaantjes. Op 17,75 km van de start kruisten we omstreeks 21.00 u een grote baan.

Van 18 km tot 20 km was voor de bikers een heel parcours uitgezet over paden door een bos, volledig afgebakend met behulp van linten. Voor mij was het rijden daar eerder lastig omwille van de vele korte bochtjes. Uitgerekend daar kreeg je natuurlijk veel bikers achter je aan! Maar voor wie goede stuurmanskunsten beheerst of technisch onderlegd is zal dit stukje beslist de moeite waard geweest zijn. Intussen was het me opgevallen dat het parcours heel wat gewijzigd en ten goede verbeterd was in vergelijking met de eerste edities! De eerste nightride bestond uit niet meer dan het quasi volledig volgen van de vaste route. En die schijnt er hier altijd vrij nat en modderig bij te liggen, aldus mensen van de streek die het konden weten! Bij het verlaten van een bos stonden er veel bikers stil om te wachten op hun achtergebleven maten en clubmakkers. Ook om te overleggen welke afstand men zou volgen. Hier was immers een splitsing tussen de routes van 31 km en van 40-54-67 km. Op 20 km van het vertrek.

Na het berijden van een graspad dienden we een grote baan te kruisen en doken we omstreeks 22 km een smal pad in ter hoogte van het parkgebied Heerkenshoeve. We zetten onze weg toen verder in de donkere nacht. Twee kilometer verder leidde een vrij vettig grasspoor ons tot in Putte-Grasheide. Van 24 km tot 28 km voerden hoofdzakelijk asfaltbaantjes ons tot aan de bevoorrading. Daar was het uitkijken voor laagvliegende heksen die aan de tent waren opgehangen. De Wandelaars hadden zich wel misrekend in het aantal deelnemers dat uiteraard niet te voorspellen is! Want meer dan een banaan en een bekertje soep en sportdrank was er niet meer voorhanden. Het mag wel gezegd worden dat die soep zeer lekker was! De muziek die uit de boxen galmde hoefde voor mij niet echt!

Na de stop konden we ons hart ophalen op een wel zeer mooie singletrack door de bossen. Die leidde ons tot aan een asfaltbaantje aan het Hippisch Centrum van Bonheiden, één of ander paardengedoe. Op deze plek was er de splitsing tussen de routes van 31-40 km en 54-67 km op 30 km van de start. We kwamen er toe omstreeks 22.00 u. Jari was aan het rekenen geslagen en had geteld dat indien we de 54 km zouden volgen, we allicht niet voor middernacht binnen zouden lopen. Omdat hij een lange werkweek achter de rug had en ik vandaag niet m’n beste dag had beleefd, hebben we dan geopteerd voor de 40 km. Achteraf hadden we daar toch wat spijt van, vermits we dan toch relatief vroeg bleken toe te komen!

Op 31,50 km doken we het bos van de Krekelberg in en konden we genieten van een knappe bosweg van zo’n halve kilometer lang. Wat daarna volgde betrof een afwisseling van bossporen, servitudes en rustige straten in voornamelijk villawijken. Sneller dan verwacht arriveerden we omstreeks 22.45 u weer aan de Krankhoeve met 38 km op de teller. De bikewash was niet optimaal opgesteld op een pad in de tuin van de Krankhoeve. Dat hele pad stond compleet onder water! Ik vroeg me af hoe dit er morgen bij zou liggen als er nog eens zoveel bikers hun stalen ros zouden komen proper spuiten! De druk op de gewone tuinslangen was wel optimaal om de fiets voldoende proper te krijgen voor de dag nadien. Want op 1 november staat traditioneel de knappe rit in Weelde op het programma!

We hebben ons dan een drankje aangeschaft en nog een tweede gaan halen met het polsbandje dat je tegen een consumptie in kon wisselen. En aan de hamburgers die ter plekke door twee dames gebakken werden konden we moeilijk weerstaan! We hebben ons zelfs nog een tweede aangeschaft! Toen ik daar op stond te wachten raakte ik aan de praat met een man van de organisatie die zich excuseerde omdat de hamburgers tussen twee sneden brood gelegd werden in plaats van tussen een broodje! We kregen ze wel aan halve prijs, wat eigenlijk niet nodig had geweest vermits een boterham even goed is als een pistolet! De reden was dat er 150 bikers meer opgedaagd waren dan vorig jaar! Dat was dus meteen de reden dat er aan de bevoorrading niet veel meer te rapen viel! Alhoewel wij ons daar wel vragen bij stelden vermits er daags nadien ook gewoon overdag een toertocht kon gereden worden!

Het parcours was in ieder geval stukken beter dan tijdens de eerste uitgaven die ik reed! Er was ook meer ambiance onderweg en meer leven op het parcours. Twee jaar terug reed ik er omzeggens alleen rond en stonden er aan de stop buiten mezelf nog exact twee mensen! Die stop was toen aan het stamcafé van De Wandelaars en het was toen bitter koud. Het feit dat ik me tijdens de rit niet tenvolle geamuseerd had had niets vandoen met de tocht op zich, dan wel met het feit dat ik geen al te beste dag achter de rug had en mijn tijd had verloren met allerlei onvoorziene zaken! Meer bepaald met het naar de dierenarts gaan met een gedumpte jonge kat die ik heb opgevangen en de aankoop van spullen voor dit dier. De kleine kater schijnt het hier naar zijn zin te hebben, zit veel buiten, maar wijkt geen honderd meter van de deur! De drol die hij na mijn thuiskomst op de trap heeft gelegd was anders geen blijk van dankbaarheid. Het was jammer dat we geen grotere afstand hadden gekozen, maar anderzijds had dit voor gevolg dat er nog leven was op de après. Bij een gesprek en een lekkere hamburger kon ik zo de beslommeringen van de voorbije dag achter mij laten en genieten van het moment. Met dank aan De Wandelaars om hun tijd en energie te steken in het organiseren van het hele gebeuren en veel mensen een amusante avond te hebben bezorgd!

Het verslag van deze toertocht is ook te vinden op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

01-11-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-50 km) van de Midweek Specials te Merksplas op zaterdag 25-10-2014.

Zoals al vele voorgaande jaren was ik op de laatste zaterdag van oktober present op de toertocht van de Midweek Specials te Merksplas. Met de bike vanuit Hoogstraten tot in Merksplas, goed voor zo’n 10 km, waar ik met m’n bikemakker Jari had afgesproken om 13.00 u. Helaas was het mistig en somber weer, waardoor de herfstkleuren in de bossen minder tot hun recht zouden komen. Maar het belangrijkste was dat we, ondanks de soms dreigende lucht, de tocht volledig zonder regen konden rijden! Om 13.10 u waren we op pad voor de tocht die ons initieel door het park van Merksplas loodste, over het bruggetje en via een grasspoor tussen veld en bomen naar de landelijke veldweg Lochtenberg toe. We kruisten de grote baan Merksplas – Hoogstraten om aan de overkant de camping en KMO-zone Molenzijdse Heide te bereiken. We reden er even over de zandhopen achter een bedrijf en over het terrein van dat bedrijf naar de weg toe. Via een poortje dat voor de gelegenheid open stond bereikten we de singletrack op privaat grondgebied in een strook bos dat een uitloper is van Merksplas Kolonie. Het is alsof men er door pure bladgrond rijdt en de singletrack telt bovendien heel wat korte bochtjes!

We reden opnieuw een poortje buiten en zo naar het pad langs De Gracht, een brede beek door de Kolonie, in de richting van de baan Rijkevorsel – Merksplas. We reden naar de andere oever van de gracht waar een singletrack over enkele lage zandheuvels voert. De rest van de singletrack die daar bereden werd zal voor de gelegenheid opnieuw vrij gemaakt geweest zijn van gevallen bladeren wegens anders niet meer te zien. Hij loopt er over een afgedankt crossparcours. Het was wel leuk om eens op deze bosrijke plek te rijden zoals de parcoursbouwers het daar uitgezet hadden. Aldus kregen we leuke singletracks tot aan de splitsing tussen de 25 km en de 40-50 km op 7,75 km van het vertrek. Voor de langste routes dienden we de baan Merksplas – Rijkevorsel te kruisen en reden we aan de overzijde verder langsheen De Gracht. Deze singletrack maakt deel uit van de rode vaste route. We kruisten de klinkerweg Beersebaan in de uitlopers van de Kolonie en via een brede bosweg tussen de terreinen van de boomkwekerij bereikten we op 9 km de Blakheide op de grens tussen Merkplas, Rijkevorsel en Beerse. Net zoals tijdens de recente toertocht vanuit Sint-Jozef-Rijkevorsel kregen we de mooie singletrack op de grens tussen de bossen van de Blakheide en de terreinen van de manege en Breebos voor de wielen. Zeggen dat deze paden vroeger verboden waren voor fietsers! Zoals vaak liepen daar ook wandelaars of mensen met honden.

Op 14 km verlieten we aan de achterzijde van Breebos de Blakheide en sinds de weg naar de manege geasfalteerd werd, spreken de parcoursbouwers blijkbaar de eigenaar van het privaat bebost terrein ernaast aan. Ik vermoed dat dit het zandwinningsbedrijf is aan de kleiputten in Rijkevorsel. We doken namelijk het private bos in en reden daar een hele tijd in rond over mooie paden en tracks. De parcoursbouwers van vandaag hadden duidelijk meer uit dit bos gehaald dan dezen van Rijkevorsel. Uiteindelijk kwamen we weer op de baan Rijkevorsel – Merksplas terecht die we dienden te kruisen. Zoals op alle andere gevaarlijke oversteken stonden hier seingevers! Op 15 km doken we aldus weer de bossen van de Kolonie in en reden er aanvankelijk over een verhoogde berm, een soort dijk, naast een gracht. Eens van de dijk af bereikten we een maar liefst twee kilometer lange singeltrack door Merksplas-Kolonie die deel uitmaakt van de rode vaste route. Uiteindelijk kwamen we toe in de Zandweg te Rijkevorsel die vanuit het gehucht Bolk tot hier op de grens met Merksplas voert. 18 km om 14.20 u. Na het kruisen van de klinkerbaan Steenweg op Wortel bereikten we via de singletrack die er op de rode route evenwijdig mee loopt de grote baan Hoogstraten – Merksplas ter hoogte van het gehucht Diepte. Daar maakte de kidstoer zich los van de andere afstanden.

Vanaf deze plek reden we meer in open velden en nog eens over het enige heuveltje dat dit gebied rijk is en waarvan ook de toertocht vanuit Minderhout laatst gebruik maakte! We bereikten zo het gebied Pampa waar we de bossen van Wortel-Kolonie in doken om tegenover de gevangenis van Wortel de bevoorrading te treffen. Die was zoals de vorige keer ondergebracht in een schuurtje van één van de oude gebouwen van de voormalige Rijksweldadigheidskolonie, lees Landloperskolonie, van Wortel. Op 22,75 km van het vertrek om 14.40 u. Sportdrank, bananen en suikerwafels werden voorzien door dezelfde dames als vorig jaar! We keerden op onze stappen terug en troffen onmiddellijk na de stop de splitsing tussen de routes van 25-40 km en van 50 km. Via bosdreven en sporen reden we door Wortel-Kolonie om op 25 km Bootjesven te passeren, een lokaal goed bekende bosvijver met eilandje!

Eens Bootjesven voorbij ging het rechtsaf een dreef in en linksaf het Grenspad op, dit is een zanderig pad dat pal op de grens tussen België en Nederland ligt. We reden in de richting van Wortel op het pad dat omwille van de regen van de afgelopen tijd nu goed berijdbaar was. Bij droog weer kan dit een echte zandbak zijn! We sloegen rechtsaf de singletrack in die tot enkele eenzame huizen van Castelré (Baarle-Nassau) voert. We reden er een lus door het bos om de zandweg tussen twee veeroosters te bereiken. Die voert tussen struikgewas door en naar de open velden. Er staken ons enkele snelle bikers voorbij, in groene pakken gehulde jonge gasten. We reden opnieuw naar het Grenspad om nu het deel in de andere richting, naar Baarle-Nassau toe, te berijden. Hier staan altijd meer plassen en ligt er meer modder dan in het zanderige deel naar Wortel toe. Eens de onzichtbare achterkant van Bootjesven weer voorbij ging het rechtsaf in een zanderige dreef en kiezelpad aan de rand van Wortel-Kolonie richting Staakheuvel op de grens tussen Wortel en Merksplas. Op 31 km bereikten we Staakheuvel, vroeger een oud gehavend kasseibaantje, sinds enkele jaren helaas vervangen door glad beton!

Zoals te verwachten was kregen we op 32 km de lange en zeer bochtige singletrack die onderdeel is van de vaste groene route. Toen ik pas begon te biken, zo rond de tijd dat deze vaste route werd uitgezet, was deze track de nagel van mijn doodskist omwille van de vele zeer korte bochtjes. Ik diende voortdurend voetje aan de grond te zetten. Ik heb in de loop der jaren dan toch wat bijgeleerd, want nu ging het stukken beter, maar zonder voet aan de grond over de hele track lukt me zelden! Deze keer bleef het beperkt tot één keer in een bocht van omzeggens 360 graden rond een boom! 15.30 u. Na de overtocht van deze bijzondere singletrack kregen we assenwegen door het meer open landelijke landschap van Merksplas, dit in de omgeving van het parcours van de rode vaste route in een zone met weekendhuisjes waarvan sommigen permanent bewoond zijn. Van een betonbaantje ging het na een hoeve linksaf een assenweg in die ons tot een mij minder bekend deel van de streek voerde, meer bepaald in de richting van het Graafsbos.

Op 38 km reden we een privaat bos in over enkele mooie smalle sporen tot op het terrein van een manege. Daar werden we na 40 km over wat ooit de “nieuwe verrassing” van de toertocht genoemd werd gestuurd. Want tijdens één van de vorige edities had men op het domein van deze manege enkele grote zandhopen ontdekt die sindsdien een vaste waarde in de toertocht zijn geworden. Om enkele hoogtemeters te hebben! Voor mij hoeven die dingen niet perse en Jari vond ook dat ze geen meerwaarde bieden voor de toertocht, zeker nu niet omdat de ondergrond er vrij nat bij lag! Na de overtocht van de zandhopen volgde nog een knappe singletrack tot aan de splitsing van de kidstoer-25 km en de 40-50 km op 40,75 km van het vertrek om 16.10 u. Er volgden vrij natte identieke tracks over herfstbladeren in de buurt van de rode vaste route door de bossen. Ze eindigden met de overtocht van een privaat bospad naast een huis dat eenzaam langsheen de grote baan staat. Op 43 km stonden daar de laatste seingevers voor een veilige oversteek van de gevaarlijke weg van Merksplas naar Weelde. Aan de overkant van de straat ging het de poort in van het Zwart Goor. Daar reden we over de paden naast de vijver. Die waren nog natter dan de voorgaanden, bijwijlen soms zeer modderig. We passeerden de gebouwen van het Zwart Goor en reden er nog enige tijd over het bosrijke domein. We verlieten het Zwart Goor aan een openstaande bareel aan het einde van een bospad en toen we daar achteromkeken zagen we de gebouwen vrij dichtbij staan. Het was de eerste keer dat ik dat opmerkte, en dat na reeds zoveel deelnames! Wat me opviel was dat de geschilderde dierenfiguren die hier vroeger op diverse plaatsen in het bos stonden voor de kinderen van het Zwart Goor verdwenen waren.

We reden over enkele graspaden en staken omstreeks 46 km opnieuw de steenweg van Merksplas naar Weelde over. De seingevers die hier gestaan hadden waren inmiddels samen met dezen van daarnet vertrokken. Een groot bord dat de automobilisten moest waarschuwen voor twee keren overstekende fietsers was aan de kant geschoven. We bereden nog enkele paadjes van het Graafsbos en de rit eindigde op enkele weggetjes door het park van Merksplas om weer uit te komen aan de sporthal omstreeks 17.15 u met 51,50 km op het tellertje. Daar konden we nog een beroep doen op de bikewash die zoals alle voorgaande jaren verzorgd werd door dezelfde twee mannen die het water tapten uit een brandweerwagen. Zo kwam er een einde aan een immer knappe toertocht. Spijtig dat het weer vrij somber was met slechts enkele schaarse perioden met wat herfstzon. Het laatste gedeelte van de tocht was vrij nat en modderig, maar het kan nog veel erger in deze streek na overvloedige regen. Omdat Jari nog elders moest wezen was de après in het schutterslokaal naast de sporthal kort van duur en hebben we ons beperkt tot het eten van een kop lekkere soep met boterham. We kregen zelfs nog een extra boterham met hesp aangeboden, vermoedelijk van wat overgebleven was van wat voor de medewerkers was klaargemaakt. Jari wist niet goed meer waar zijn auto geparkeerd stond, maar ik vermoedde dat dit op het grasveld naast de brandweerkazerne was. Daar staan altijd de late starters! Dat bleek zo te zijn! Afscheid genomen en met de bike weer naar Hoogstraten, goed voor nog 10 km en een half uur rijden.

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Mooie foto’s van Merksplas-Kolonie in de herfst door Ludo Verhoeven: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

31-10-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-55 km) van de Trappistentrappers te Zundert op zondag 26-10-2014.

Voor deze zondag hadden we de keuze uit onder anderen de toertocht van de Hoekse Trappers te Essen in België en deze van de Trappistentrappers te Zundert in Nederland. Omdat we vorig jaar, en ik meerdere vorige jaren, de toertocht in Essen hadden gereden, was onze keuze dit keer op Zundert gevallen. Jari noch ik hadden de tocht vanuit Zundert ooit gereden, dus het was een open vraag wat we hiervan konden verwachten! Omdat Zundert slechts 14 km verwijderd ligt van de plek waar ik momenteel verblijf leek mij naar ginder fietsen een handiger optie dan mijn fiets te moeten opladen en ginder naar een parkeerplaats moeten zoeken. De weg naar ginds zou ik wel vinden, quasi recht op recht de grote weg (met fietspad) volgen en rechts houden bij het binnenkomen van het centrum van Zundert. Daar kwam ik al een plek tegen waar de tocht uit het bos tevoorschijn kwam, beveiligd door een nadarhekken, en een splitsing tussen de 40 km en de 55 km, reeds bemand door heel wat seingevers, ook al kwam deze plek lang niet in het begin van de toer. Op de Bredaseweg zag ik Jari met zijn auto passeren zodat we beiden op het afgesproken uur ter plekke waren aan Café Stuivezand. Er was daar redelijk wat beweging, maar toch niet de overrompeling die we onlangs in Chaam te zien kregen! Gelukkig had Jari zijn fietsslot bij, want ik had wel mijn slot bij, maar de sleutel hing bij aan de sleutel van m’n wagen en die had ik uiteraard niet bij! Wegens gebrek aan bewaakte fietsparkings in Nederland is een slot hier aangewezen. Ik weet niet hoe het gesteld is om Breda maar in de streek van Bergen-op-Zoom worden steevast mountainbikes op toertochten gestolen!

Om 9.10 u waren we op pad voor de tocht van 55 km. Vroeger dan gewoonlijk omdat we weten dat de pijlen in Nederland redelijk snel weer opgehaald worden! Vermits wij niet zeer snel rijden kan dat voor de langste toer dan wel eens problemen geven! Gedurende de eerste 5 km kregen we vooral een portie eerder zompige veldwegen te verwerken, evenals enkele servitudes en een pad dwars over een domein met reuzengrote serres! Op 6 km bereikten we de Krabbebossen in Rijsbergen en daar werden we omstreeks 9.20 u op een foto vastgelegd. Er volgde een singletrack in het bos en door de velden. Op 8,50 km kruisten we de snelweg E19-E312 ter hoogte van het Knooppunt Galder. We doken een bos in op een singletrack ricthing Galder. Op 10 km bereikten we het Mastbos wat deel uitmaakt van de Baronie van Breda. Dat opende perspectieven, want met de bosrijke Baronie van Breda hadden we tijdens de toertocht vanuit Chaam al op een positieve manier kennis gemaakt. In het Mastbos troffen we in ieder geval al veel singletracks en bospaden. Er waren daar nog veel deelnemers onderweg!

Op 14 km passeerden we een meer. 9.50 u. Van 15 tot 16 km volgden singletracks en bospaden. Van 16 tot 17 km reden we over asfalt en over een pad met heuveltjes naast de snelweg E312. Van 17 km tot 18,50 km kwam er een aanzuigend graspad en een zandpad dat ons gedurende een tijd langsheen de Galderse Meren voerde. Daar liepen op de stranden veel mensen met honden rond. Er waren ook duikers in het water. Op 19 km omstreeks 10.00 u werden we voor de tweede maal op de gevoelige plaat vastgelegd toen we de Galderse Meren verlieten. Daardoor was ik afgeleid en reed rechtdoor in plaats van rechtsaf te slaan doorheen het met water verzadigde gras in de richting van een straatje. Tot 21 km volgden mooie singletracks, op sommige plaatsen over enkele heuveltjes, en grassporen. Drie snelheidsmaniakken, bij nader toezien droegen ze een pak van de organiserende club, reden ons bijna in het decor! Na de oversteek van een straat volgde een breed graspad met enorm veel slijk! Daar viel bijna niet te rijden! Na deze portie modderdabben bereikten we een asfalt fietsweg richting Hazeldonk (Breda). Daar reden we de achterzijde van de transportzone langs de E19 op de grens tussen België en Nederland voorbij. Dat is een uit de kluiten gewassen bedrijventerrein.

Even verder bereikten we de bevoorrading op de terreinen van Astra Plant langsheen de Oude Tramweg in het Belgische Meersel-Dreef. Ze kwam op 25 km van het vertrek en we arriveerden er omstreeks 10.40 u. Er was sportdrank, bouillon en thee om te drinken, bananen, koeken en wafels om te eten. Na de stop reden we een tijd over betonbaantjes door Meersel-Dreef om op 26 km opnieuw de bossen in te duiken. We reden er door een mooi bos over lange paden, meestal recht op recht, vanaf Meersel-Dreef tot aan het recreatiedomein De Mosten met vijver. 30 km om 11.10 u. Op 31 km reden we pal langsheen de E19 ter hoogte van de grote windmolens die ik indertijd na de bouw ervan ter gelegenheid van hun opening bezocht heb. Het publiek mocht toen een kijkje komen nemen binnen in zo’n molen. We reden over een veldweg en op 32 km kruisten we de snelweg.

Tot 33 km reden we over landelijke betonbaantjes, op 34 km ging het een bos in en reden we over het terrein van een boomkwekerij. Naast een maïsveld stonden een aantal wagens geparkeerd en even verder zagen we de eigenaars ervan lopen. Dat bleken jagers te zijn met geweren en honden. Ofwel waren ze moedwillig, ofwel te lomp om een stapje opzij te zetten om ons te laten passeren. Op 34,77 km kwamen we toe op de grote baan die van Meer naar Zundert voert, nog steeds op Belgische bodem. Eens de grens weer over bereikten we de splitsing van de routes van 40 km en van 55 km op 35,50 km van de start. Het was de plek die ik vanochtend tijdens de heenrit was gepasseerd! 11.30 u. We dienden de baan te kruisen en reden via een paadje links, moeilijk te zien vanwege enkele geparkeerde wagens, het natuurgebied Lange Gooren in. Eerst kregen we een veelbelovend stukje bos, maar dat was kort van duur, daarna tot 38 km een smal grasspoor.

Na het kruisen van een straat reden we aan de overkant het natuurgebied De Krochten in. Als opener kregen we daar te maken met een lang lastig te berijden grasspoor. Omdat het er zo zompig was diende je daar ferm te stompen van 38 km tot 39 km! Eens dat lastige pad uit de voeten kregen we dan toch een strook bos. Via dat bos arriveerden we op een asfalt fietspad dat er naast een veldweg liep. Op 39,50 km konden we nog eens halt houden voor een tweede bevoorrading op de oprit van Boomkwekerij De Krochten in de Krochtenweg in Wernhout. 11.55 u. We konden er eten van bananen en suikerwafels waarvoor door een viertal vriendelijke dames gezorgd werd. En er was even tijd voor een babbel. Na de bevoorrading ging het de knappe bossen van De Krochten in. Daar konden we rijden over leuke paadjes. Jari kreeg er wel een aantal doornen in zijn vingers door een doorntak die na mijn passage terugveerde. Tot 43,50 km reden we in het bos rond.

Lange Gooren en Krochten (of: Gooren en Krochten) is een langgerekt natuurgebied van 145 ha dat eigendom is van Staatsbosbeheer Nederland. Het gebied is gelegen ten oosten van de Aa of Weerijs, en op 2 km ten oosten van Wernhout en Zundert. Het gebied wordt naar het oosten toe begrensd door de Belgisch-Nederlandse grens. Van noord naar zuid omvat het de gebieden: Waaijenberg, Lange Gooren en De Krochten. Ten oosten van het terrein, op Belgisch grondgebied, ligt het cultuurhistorisch belangwekkende Kasteel Maxburg. Het gebied kent vele gradiënten, die van hoog naar laag en van vochtig naar droog lopen. Zo is er het stroomdal van de Goorloop, waarlangs zich de Lange Gooren bevinden. Er zijn verspreid liggende terreinen met naaldbos en met moeras. Ook zijn er plassen, die ontstaan zijn doordat hier vroeger turf werd gewonnen. Voorts zijn er heiderestanten.

Eens het bos der Krochten weer uit volgden asfaltbaantjes en een nat veldspoor tot 38 km. We passeerden Sauna Diana. “Een luxe bordeel voor mannen van de wereld. Attent en gastvrij. Veilig en geborgen. En uiteraard discreet.” Sauna Diana, genoemd naar de godin van de jacht, is inmiddels onlosmakelijk verbonden met Zundert. Wielerfanaten Frans en Corrie Siemons, die het bordeel oprichtten, werden beroemd door de grote Diana-dubbeldekker waarin ze vroeger meereden in de karavaan van de Tour de France. Hun zonen Jan en Marc waren profrenners. Over de familie Siemons schreef bestsellerauteur Jan Siebelink in Pijn is genot - voor wie Zundert wil begrijpen, lees dat boek!

Eens Sauna Diana voorbij zijn we even gestopt omdat het wiel van mijn fiets rare geluiden maakte en enigszins stroef draaide. Toch maar het risico genomen van gewoon de tocht verder te rijden. Het ging rechtsaf het gebied Lange Gooren weer in om daar een mooi bospad te treffen. We staken de drukke Meirseweg weer over, daar stonden zeer veel seingevers die ik vanochtend al te zien kreeg, en reden de bossen van de Waaijenberg in. 48,75 km om 12.55 u. Tijdens de laatste 5 km stonden onder anderen boswegen in de Lange Gooren op het menu. Op een bepaald ogenblik reden we zelfs voorbij een dierenpark. Dat van de familie Siemons van Sauna Diana? Anno 2009 heeft de familie Siemons schuin tegenover het bordeel een kleine dierentuin opgezet. Op de velden waar ooit Zunderts beroemde zoon Vincent van Gogh liep, grazen nu kamelen, lama’s en zebra’s. Vanaf 53 km bereikten we weer de meer bewoonde wereld van Zundert. Een lange zandweg en een asfaltbaantje voerden ons tot aan de aankomst! We arriveerden omstreeks 13.20 u met 56 km op het tellertje.

We konden nog gebruik maken van de bikewash. Het polsbandje dat je bij de inschrijving kreeg kon je inruilen voor een kop hete soep met een boterham. Omdat we iemand anders dat zagen eten en ook trek kregen, hebben we ons nog een “broodje kroket” gekocht, maar die vleeskroket was van binnen nog koud wegens niet lang genoeg gebakken! Alles nog doorgespoeld met een drankje. Jari heeft mij en m’n fiets dan meegevoerd tot in Hoogstraten zodat de terugweg me bespaard bleef. We hadden ons goed weten te amuseren op deze zondag. De streek was zoals we ze verwacht hadden, alhoewel we op iets meer bos hadden gehoopt.

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te vinden op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

27-10-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-45 km) van RTC Zomerlust te Wouwse Plantage op zondag 19-10-2014.

Voor zondag was ons oog gevallen op de toertocht in het Nederlandse Wouwse Plantage en dat bleek aan prima keuze te zijn! Aan de start in Café Koffiehuis d’Ouwe Schuur heerste een drukte van jewelste. Omdat de toertochten in deze streek hoe langer hoe meer bekend en populair worden en allicht ook omdat je slechts gedurende een beperkte tijd kon starten, van 8.30 u tot 10.00 u. Nochtans was er in het nabije Kapellen een al even populaire toertocht en stonden er in de Antwerpse Kempen nog mooie ritten op de kalender! Toen ik me ingeschreven had hoorde ik m’n gsm bellen, maar ik had hem te laat uit m’n rugzakje. Het was m’n fietsmaat Jari die me belde en gelukkig spotte ik hem buiten onmiddellijk in de wriemelende menigte. Of ik even op zijn fiets kon passen tijdens het inschrijven! Om 9.15 u waren we op weg voor onze rit op een warme herfstdag eind oktober.

Vanaf de Plantagebaan doken we onmiddellijk het bos in en reden er in de richting van de Huijbergsebaan en Bergen-op-Zoom. We troffen niks dan amusante singeltracks, bospaden en enkele heuveltjes omstreeks 5 km. Er reden hier heel wat deelnemers rond, snel en traag door elkaar, wat het allemaal een beetje hectisch maakte! Anderzijds had dat ook zo zijn voordelen, want je werd als het ware meegezogen door de stroom van bikers! Het ging dus lekker snel en als dat zo zou blijven duren, zouden we ook vlug weer bij af zijn, kwam er in ons op. Terwijl we graag hebben dat ons plezier op zondag zo lang mogelijk blijft duren! Vermits wij doorgaans late vertrekkers zijn, waren wij zo veel beweging in het bos niet gewend! Zo bereikten we al vrij snel de eerste splitsing tussen de routes van 15 km en van 25-45 km op 7 km van het vertrek nabij de Huijbergsebaan, de weg die vanuit Huijbergen doorheen een bosrijk gebied naar Bergen-op-Zoom voert.

Na die eerste splitsing werd een knap pad doorheen hoog gras in het bos ons deel en konden we weerom genieten van een portie prachtige singletracks. De bomen waren in een gouden ochtendzon getooid met prachtige herfstkleuren. De lage zon verblindde je zo af en toe wel eens wanneer je onder het bladerdek uit kwam. Omstreeks 10 km genoten we van de overtocht van een stukje open heide midden tussen de bossen. Daar troffen we een tweede splitsing tussen de routes van 15-25 km en van 45 km op 10,50 km van het vertrek. 10.00 u. Knappe paden passeerden onder onze wielen en omstreeks 12 km konden we ons bikershart ophalen tijdens het rijden over enkele uit de kluiten gewassen zandheuvels! Om 10.10 u werden we door fotograaf Guy van mtb-you digitaal vereeuwigd. Vorig jaar zat hij in de aanslag op de toertocht van Kapellen, deze keer verhuisde hij samen met ons naar Wouwse Plantage!

De zon speelde tussen de bladeren in prachtige herfstkleuren en intussen hadden wij de groene vaste route van Bergen-op-Zoom bereikt. Leuke, snelle en goed berijdbare singletracks werden ons deel. We kruisten de Molenzichtweg – Boslustweg omstreeks 14 km en reden aan de rand van het Landgoed Lievensberg. Niets dan bos diende zich aan. Op 14,50 km werden we voor een tweede keer op de gevoelige plaat vastgelegd. 10.20 u. Even later reden we over de open heidevlakte in de omgeving van de Stayokay. Of wat er op dit moment nog van rest. Jari had aan de start horen vertellen dat alles zo goed als met de grond is gelijk gemaakt voor verbouwingen! We bereden enorm knappe bospaden in het Landgoed Boslust. Op 18 km vergiste ik me op de splitsing van twee tracks en had gezien dat m’n makker de andere kant op ging. Wat ik niet gezien had was dat er achter mij een biker reed die me voorbijstak en daarna nog een hele meute volgde die daardoor ook verkeerd reed! In het tumult van die bende die even het noorden kwijt was, kwam er dan nog een biker ten val. Zo opgewonden dat ze waren en nu hun ritme even verstoord wisten! Het feestje met de knappe bospaden en singletracks bleef voortduren. Omstreeks 21 km passeerden we daarbij het midden in de bossen gelegen feestzalencomplex De Nieuwe Kloof. 10.45 u. We reden er voorbij over de brede bosweg die bewaakt werd door twee seingevers omdat we hier eventjes af te rekenen kregen met tegenliggers die de plaatselijke lus achter de rug hadden. Het ommetje werd gemaakt omwille van de bevoorrading die opgesteld stond op de grote open zanderige heidevlakte midden de dennenbossen. We bereikten ze over een zandpad met enkele heuveltjes.

De bevoorrading kwam op 22,50 km van het vertrek en we arriveerden er omstreeks 10.50 u. Er waren nog veel bikers aanwezig, iets wat wij door onze gebruikelijk late start bij andere ritten niet gewend zijn! Op de zandvlakte heerste dus een gezellige drukte van etende, drinkende, arriverende en weer vertrekkende deelnemers. Toen Jari zijn drinkbus ging halen om te laten bijvullen spotte hij zijn moeder. Zij reed de toer van 25 km en zou het gezelschap genieten van Frank, een lid van haar tennisclub. Maar Frank had aan de splitsing dan toch besloten om de langste toer te rijden. Wij hadden verwacht dat hij met ons zou meerijden, ook al kenden wij hem niet, maar blijkbaar had hij zijn plannen gewijzigd. Ik vermoed ook dat hij een pak sneller rijdt dan wij en bovendien houden wij onderweg geregeld eens halt! Even gepraat met de vrouw die mijn respect geniet, want haar zoon is een bron van vreugde tijdens mijn weekendritten! De vader van Jari was gaan zeilen. Daar was dit prachtige weer met veel zon, een blauwe lucht en een portie wind ideaal voor! Intussen geknabbeld van de lekkere frangipanegebakjes en cake die aan de stop werden aangeboden.

Na de pauze kwam er een wel heel knap deel van de toertocht met paden doorheen de bossen die ons over enkele uit de kluiten gewassen heuvels loodsten. Omstreeks 24,50 km bereikten we de onverharde bosweg Zurenhoek. Op 27 km werden we voorbijgestoken door de delegatie Bikebikkels die we aan de stop hadden zien toekomen. Toen we in hun zog een smal spoor in een strook gras tussen bomen in reden zagen we voor ons plots veel tumult! Eén van de Bikebikkels was ten val gekomen en van zijn fiets gekatapulteerd! Want Jari vond dat de man wel erg ver van zijn fiets op de grond lag tussen enkele takken kreupelhout! Dat komt er van wanneer je zo dicht achter elkaar rijdt en de toestand van de grond voor je niet meer ziet! Het zal wel niet erg geweest zijn, want even later kwam de hele tot stilstand gekomen groep ons weer voorbij.

We kruisten de Molenzichtweg komende van een singletrack uit het bos waarover we even in een treintje hadden gereden. Intussen reden we weer over en in de omgeving van de vaste groene route. 11.30 u. Op 30 km ging het even over het asfalt van de Balsedreef nabij de Stayokay en doken we ter hoogte van de slecht onderhouden hoeve waar de bevoorrading van andere tochten staat rechtsaf een veldweg in. Deze bracht ons tot vlak naast De Zoom waar we even naast reden om op 31 km de bossen van het Landgoed Zoomland te bereiken. Daar troffen we op 32 km een splitsing tussen de routes van 35 km en van 45 km. Knappe bospaden leidden ons dan doorheen een parkbos en vanaf een eenzaam in dat bos gelegen hoeve met gesloten luiken tot aan de leuke “heuveltjes” van Zoomland. 34 km. De toertocht verliep echter over het centrale pad tussen de heuveltjes en niet er over. Ik zou zelf over de heuveltjes gereden hebben indien de tracks niet aan het zicht onttrokken zouden geweest zijn door afgevallen bladeren! Er reden hier ook bikers op eigen houtje rond.

We vervolgden de toertocht doorheen een parkbos en reden voorbij de parking van Zoomland aan de Mastendreef nabij de snelweg. Een lange bosweg voerde ons van die plek doorheen een knappe omgeving met bomen getooid in herfstkleuren. We konden genieten van zeer mooie bospaden in geurige dennenbossen ter hoogte van de zogenaamde Zeezuiper! Dit is een waterpartij die het midden houdt tussen een vijver en een moeras. Er liggen een aantal eilandjes in. Er staan afgestorven bomen met hun voeten in het water. Een merkwaardige plek! Zeezuiper is ook de naam van een bier dat gebrouwen wordt in de Scheldebrouwerij in Meer (Hoogstraten), maar beide Zeezuipers hebben niets gemeen! Ten oosten van Bergen op Zoom lag in de Middeleeuwen een groot moeras. Hier werd vanaf de 13e eeuw turf gewonnen. Na het weggraven van dit veen bleef een uitgestrekte plas achter. Die watervlakte kon enorme hoeveelheden water opnemen; het kon ‘zuipen als de zee’ en werd dan ook Zeezuiper genoemd. Wat hier van rest vormt de kern van Zoomland. Door ontginning en ontwatering was er eind vorige eeuw niet veel meer van over. Op een bepaald ogenblik reden we rakelings langs de Zeezuiper en ons bezoek aan deze bizarre vijver eindigde op 38 km met het moeten rijden over een grasspoor dat er vrij zwaar bij lag! 12.05 u.

Dan reden we over een graspaadje op de rand tussen bos en velden. Vanaf 40 km bereden we een lange onverharde weg waar zich op de zijkant een smalle asfaltstrook bevond ten behoeve van de fietsers. Vanaf een bruggetje ter hoogte van de Zoomweg reden we over een lange zandweg. 42,50 km om 12.20 u. We passeerden daarbij de velden van het golfterrein van Wouwse Plantage. Na een laatste strook bos bereikten we omstreeks 12.30 opnieuw d’Ouwe Schuur met bijna 44 km op het tellertje! We hadden met volle teugen genoten van deze prachtige rit op een warme herfstdag. Meteen wist ik weer waarom ik zo graag in deze streek kom rijden! Frank en de moeder van Jari waren intussen ook gearriveerd en hadden hun bikes al opgeladen. Van de moeder kregen we nog een pint aangeboden op het buitenterras waar nog vele mensen aanwezig waren. Een van de twee vrouwelijke Molenrijders uit Wouw waarmee we in gesprek waren geraakt, liet een nog volle fles gerstenat uit haar handen glippen. Degene die de scherven kwam opvegen liet de keerborstel vallen en die knalde recht tegen een vol glas op een tafeltje! Voor sommigen was het blijkbaar zo stilaan tijd om naar huis te vertrekken teneinde verdere ongelukken te voorkomen!

Veel langer dan een halfuur zijn we niet gebleven. Jari zou nog een maat over de vloer krijgen om zijn computer in orde te maken en wenste op tijd thuis te zijn. Maar hij vertrok niet zonder de kalender van volgend weekend bekeken te hebben zodat we meteen konden afspreken voor de volgende ritten. We zijn in ieder geval weer een mooie herinnering rijker. Een herinnering aan een zonnige herfstdag met prachtige kleuren, een knappe toertocht om duimen en vingers van af te likken, aangenaam gezelschap onderweg en ontmoetingen met gelijkgestemde zielen! Met bijzondere dank aan de vele seingevers die op wacht stonden op de risicovolle oversteken van die enkele asfaltbanen die deze bossen doorkruisen! Op 14 december kunnen we opnieuw naar hier komen voor de toertocht van de hoger genoemde Molenrijders uit Wouw (22-33-49-64 km). Na de vorige twee edities gemist te hebben wordt het tijd dat ik nog eens naar daar kom!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

Toertocht te Wouwse Plantage op 19-10-2014 door Frank Dirks

20-10-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30 tot 52 km) van de Off Road Bikers te Hamme op zaterdag 18-10-2014.

Voor deze zaterdag hadden we afgesproken voor een toertocht die niet al te ver van de woonplaats van m’n fietsmakker gelegen is, zodat ik het was die deze keer het verst moest rijden naar de start. De keuze was gevallen op de toertocht van de Off Road Bikers te Hamme, waar omwille van een systeem met lussen, naar eigen keuze 30 tot 52 km kon worden gereden. Ik was omwille van de afgesloten afrit Sint-Niklaas-West moeten omrijden via Waasmunster zodat ik iets later ter plekke was dan op het afgesproken uur. Mij geparkeerd op de parking voor vrachtwagens en zoals nadien bleek ook schepen (!) vlak naast de Durme. Jari zat al te wachten. Hij zag er content uit en had al direct veel te vertellen! Hij had misschien de kans om een zo goed als nieuwe mountainbike voor een prijsje te kunnen kopen en had bovendien een frame voor een tandem besteld om samen met zijn vriendin naar het werk te fietsen. Ingeschreven in de sporthal Meulenbroek. Omdat de GPS van Jari bij onze start geen contact kon maken met een satelliet, was het 10.30 u eer we goed en wel op pad waren. We doken in het zog van een vader en zijn zoontje een graspad op achter de sporthal en reden door een strook bos. Tot 2 km konden we genieten van het lokale crossparcours met draaiende en kerende paadjes die hier en daar afgeschermd zijn door wanden van takkenvlechtwerk. Ik ben hier ooit nog gepasseerd, maar dat moet lang geleden zijn.

We kwamen uit het groen tevoorschijn op de dijk naast de Durme in de schaduw van de Mirabrug. Een weinig verder, ter hoogte van voetbalvelden, vroeg een biker ons naar de start! Even later bleek dat we daar weer vlak bij waren, want we reden voorbij de weg waarlangs we de sporthal bereikt hadden. Die biker was dus gewoon honderd meter te ver gereden! Wisten wij veel! We reden langs de plek waar m’n wagen geparkeerd stond en dan een eindje door de bebouwde kom van Hamme. Op 4 km bereikten we opnieuw de oever van de Durme waar we een tijd langs reden. Dan kwam er een eerste extra lus van 4 km. Tot 6,50 km reden we over assenwegeltjes langsheen de Oude Durme. Dat zijn oude zijarmen van de rivier die verworden zijn tot waterpartijen en visvijvers. Ik heb deze plekken enkel nog maar bij nacht gezien tijdens de Halloween-nachtrit vanuit Zele! We passeerden zelfs de plek waar de bevoorrading van deze nachtrit is nabij een oud veerhuis.

Op 7 km kruisten we een grote baan om een landelijke voetweg in te slaan, een smal spoor door de velden. Op 9 km dienden we weer een grote baan over te steken en reden we even weer door de bewoonde wereld en een woonwijk met witgeschilderde huizen waarvan de terrassen op de verdiepingen afgeschermd zijn met traliewerk in alle maten en soorten! Eens daar voorbij bereikten we de voetweg die Zouavenpad gedoopt werd. Dit was bij aanvang een smal spoor door de velden, afgeboord met wat groen en dat naar het einde toe breder werd. Het was een vrij lange weg op het grondgebied van Hamme waar we tot 11 km over reden. De Oude Trambedding, een landelijke assenweg, bracht ons in de richting van een drukke grote baan. Op 13 km reden we daar even over een grasspoor op de brede berm naast die baan, de N41 die van Sint-Niklaas over Dendermonde naar Brussel voert.

Er volgde een stukje over een veldweg en langs een asfaltbaantje tot aan een bruggetje over een brede beek. Even later kwamen we weer naast de drukke N41. We reden dan geruime afstand over een lastig grasspoor in de berm evenwijdig met de baan. Op 16 km doken we rechts de berm af en reden we tussen boomstammetjes en over een tapijt van herfstbladeren over een singletrack in een strook die ligt tussen de N41 en de beek die we daarstraks gekruist hadden. We reden in het zog van de vader en zijn zoontje die we aan de start hadden zien vertrekken. Ze hadden hun winterpakken al aan terwijl het extreem warm was op deze oktoberdag! Ik meen hier nog al gereden te hebben, beter gestapt, want toen lag hier zodanig veel modder dat rijden niet meer mogelijk was. Ik weet niet meer tijdens welke tocht, ik vermoed een vanuit Zele. Op 17,50 km kwam er een einde aan het ritje over de track onder de vorm van een technische uitdaging, meer bepaald een steile afdaling en dito klim op het talud naast de N41. Er stonden een aantal mensen te praten en te kijken. Voor mij was dat even te voet, want ik had niet gezien dat je kon kiezen uit “Rambo” en “gewoon”! Jari lukte de eerste klim wel, alhoewel er voor zijn neus twee bikers die met veel show kwamen aangevlogen en voorbij schoten, halverwege de klim stil vielen! We kwamen weer uit naast de N41 ter hoogte van de brug via dewelke deze baan de Schelde kruist. Even verder was weer een keuze tussen “Rambo” en “gewoon”. De eerste optie bleek een zeer steile afdaling te zijn van een talud, de tweede optie was verder langs de N41 tot aan de verkeerslichten en dan rechtsaf een onverhard pad in. De vader en zijn zoontje volgden in mijn spoor, Jari stortte zich in de diepte. Gevaarlijk was dat die afdaling uitgaf in het pad waar de gewonen passeerden terwijl wie daar naar beneden komt geraasd beneden niet zomaar kan stoppen!

Het ging een dijk naast de Schelde op via dewelke we op 20 km de rand van de stad Dendermonde bereikten. Er volgde de overtocht van een vettige strook bos aan een grote brug in Dendermonde. Aan een druk kruispunt van invalswegen stond daar de bevoorrading opgesteld onder een grote tent van Redbull. 11.45 u. Er stonden nog enkele bikers, maar er was zeker geen overrompeling. Er lagen bananen, appelsienen, wafels, peperkoek, speculaas en snoep naast de sportdrank. Een tiental minuten blijven staan om wat te knabbelen en te drinken. Na de stop kregen we eerst paden in een knap bos voor de wielen. Daar wandelden ook stedelingen. We reden onder één van de gerestaureerde stadspoorten aan de rand van een park en dwars door het centrum van de stad. We passeerden enkele grote visvijvers aan de rand van de stad. Eens het centrum weer uit reden we over een graspad evenwijdig met de Dender. Aan enkele zandhopen die ik meen al ooit gepasseerd te zijn, was weer de keuze gelaten tussen “Rambo” en “gewoon”. Dat gewoon bleek wel vrij nat te zijn! Maar was nog niks in vergelijking met wat erna kwam! We werden een zeer modderig spoor op gestuurd en ook in de daaropvolgende strook bos was het modderdabben geblazen! Dat ik de zandhopen al gezien en bereden had werd nu duidelijk. Het modderspoor herinnerde ik me nog goed van tijdens de toertocht vanuit Sint-Gillis-Dendermonde, uitgezet door de Goodfellas Mountainbike Friends. Toen kwamen we van de andere kant! Vanaf nu passeerden we wel meer plaatsen die ik tijdens die toertocht leerde kennen.

Na het bospad kwamen we uit op een desolate grasvlakte. Daar zijn we even gestopt omdat Jari telefoon kreeg. Goed nieuws! De bike die te koop was wordt de zijne! Er zijn enkel nog wat versleten onderdelen te vervangen! Soms schuilt geluk in een klein hoekje. Het is mijn goede vriend gegund. Eens benieuwd met welk vehikel hij op de volgende afspraak zal verschijnen! Een volgend grasspoor eindigde met een korte maar steile afdaling aan de voet van een brug in de Tragelwegel te Dendermonde. Het ging een kasseibaantje naast de brug op. Daar leunden enkele oudere huizen tegen elkaar. We sloegen linksaf een straat in waar op de hoek het oude witte huis nog steeds te koop stond. Het straatje kwam uit op een asfaltbaantje naast de Dender. We reden een eindje over dat baantje tot aan de Tijsluis nabij de monding van de Dender in de Schelde. 30 km om 12.40 u. Na een lusje doorheen het naastliggende landschap bereikten we een fietspad naast de boorden van de Schelde via hetwelk we weer in de richting van Dendermonde reden. Op 32 km troffen we daar de speelbosjes op een terrein dat ingesloten ligt tussen bruggen en wegen vanaf een zigeunerkamp met enkele woonwagens op een braakliggend terrein tussen grote wegen. De paadjes die zich met zeer veel vrij korte bochtjes tussen de boomstammetjes slingeren waren vrij goed te berijden. Het ging me hier beter af dan tijdens de toertocht vanuit Sint-Gillis. Een nat bospad bracht ons weer tot het grote kruispunt waar de tent van de bevoorrading in de buurt stond. Wie dat absoluut wou kon dus nog eens stoppen! Maar dat zal niet de bedoeling geweest zijn, want we werden linksaf naast de baan de grote brug over gestuurd. Vanaf de volgende spoorbrug kon geopteerd worden voor een extra lus van 1,5 km.

We reden dan door een strook bos, gelegen tussen een weg en de spoorweg. Daar was het wat lastiger rijden. Toen we het bos uit waren hoorden we mannen naar elkaar roepen en even later een kreet. Iemand die gevallen was? Toen ze voorbij reden begroette iemand van het drietal me, maar hij was al te ver om te kunnen zien wie het was! 35 km om 13.00 u. Er volgde nog een volgend deel van de speelbosjes. Verderop werden we opnieuw van de dijk het bos in gezonden over deze keer een nat en zeer hobbelig pad met kleine te ontwijken boomstronken. We reden toen in de omgeving van de Grootbroekstraat en arriveerden op dezelfde plek waar de lus begonnen was. Op 37 km bereikten we het grondgebied van Grembergen (Dendermonde).

Na een graspad op een dijk en een eindje over het jaagpad langs de Schelde kwam er weer een optielus van 6,50 km. Die begon met een korte klim naar een lastig nat grasspoor tot aan een dijk ter hoogte van de Zijdijk. Daar zijn we even gestopt omdat de man die ons net had ingehaald stil kwam te staan door een kettingbreuk. Te veel kracht gezet tijdens het klimmen! We boden onze hulp aan maar hij zou het noodnummer bellen om gedepanneerd te worden. Gelukkig, want met zo’n herstelling ben je soms toch een tijdje bezig! 41 km. Een kilometer verder ging het rechts de dijk weer af over een berijdbaar trapje naar een grasspoor dat tot aan een oud smal kasseibaantje voerde. Via deze weg bereikten we opnieuw het grondgebied van Hamme. We doorkruisten het centrum van de deelgemeente Moerzeke over het mooie marktplein en servitudes tussen eigendommen. In een zo’n paadje hoorde ik een kinderstem “er komt er nog ene” roepen! In een fractie van een seconde realiseerde ik me dat die iets van plan waren! Een drietal kinderen was zich aan het amuseren met het maken van slijkballen en ze smeten die naar de passerende bikers! Maar hun worp was te zwak om doel te treffen en werd dan nog eens gehinderd door de draad die het eigendom van het pad scheidde! Hoe inventief kinderen toch kunnen zijn in het bedenken van dingen om zich mee bezig te houden! Grappig eigenlijk!

Smalle wegeltjes en betonbaantjes voerden ons door de bewoonde kern van Hamme. Na de doortocht ervan bereikten we een gehavend spoor met diepe groeven. Dit Puienbroekpad kwam op 46 km van het vertrek omstreeks 13.50 u. Op 48 km bereikten we Moerzeke (Hamme) via een grote baan en kozen we voor de extra lus van 8 km. Eens omgekeken naar Jari, want hij wilde vandaag op tijd thuis zijn omdat een maat thuis het gras kwam maaien. Met een bosmaaier omdat het de hele zomer lang onaangeroerd was gebleven! Een week uitgesteld omwille van de stortregens vorige zaterdag! Hij deed toch teken in de richting van de extra lus. Zijn maat kon wel beginnen zonder hem! Voor de bike moet alles wijken! De laatste extra lus gaf niet bepaald een meerwaarde aan de toer, want bestond uit bijna uitsluitend betonbaantjes en asfaltwegen door woonwijken. Uiteindelijk bereikten we een graspad ter hoogte van een brug aan een dijk dat er achter een rij struiken evenwijdig liep met een grote baan, ik vermoed dezelfde N41. 52,50 km om 14.10 u. Het paadje leidde ons naar het crossparcours over hetwelk we vlak na de start gereden hadden. Tot 55 km konden we ons hier nog uitleven op de over en weer slingerende paadjes om zo om 14.20 u de sporthal te bereiken. Onze fiets proper gemaakt aan de bikewash.

Uw armbandje met noodnummer kon je inruilen voor een dikke boterham met gekruid gehakt en die smaakte wel na de rit. Alles doorgespoeld met een drankje en nog even nagepraat over de tocht en alles wat ons bezig houdt. Om 15.00 u afscheid genomen en huiswaarts vertrokken. Waar ik m’n wagen geparkeerd had stonden nu veel trailers met plezierboten geparkeerd. Daar waren vrij grote exemplaren bij! Achter een betonnen muur stroomde de Durme. Omdat de bike daags nadien nog gebruikt zou worden heb ik er na thuiskomst niks meer aan gedaan, zodat het opruimwerk deze keer beperkt bleef tot de vuile was en het weer toonbaar maken van m’n beslijkte schoenen. De tocht was degelijk georganiseerd met de nodige voorzieningen zoals bewaakte parking en bikewash. Het parcours kon me minder bekoren, maar dat is eigen aan de tochten in dit deel van Oost-Vlaanderen omdat ik graag in de bossen rijd en uitgestrekte bossen hier niet voor het rapen liggen, zodat de parcoursbouwers alles moeten zien te halen uit de bosjes die zich op de nog overblijvende braakliggende terreinen in het land tussen de Schelde, de Dender en de Durme bevinden. Blijkbaar had ik deze tocht al eens gereden in 2009, wat al weer zo’n vijf jaar achter ons ligt!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

19-10-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45-60 km) van Gant Triatlon Ganshoren op zondag 12-10-2014.

Op zondag van mijn hart een steen gemaakt, want er was een toertocht in het Nederlandse Hoogerheide, eentje die ik vorig jaar gemist heb omdat het die dag zodanig slecht weer was dat ik er echt geen zin in had om buiten te komen en te gaan rijden in de gietende regen! De toertocht in Ganshoren was vorig jaar afgelast, ook omwille van een door de weersomstandigheden onberijdbaar parcours. Omdat ik mij meende te herinneren dat de twee keren dat ik daar al was gaan rijden me goed bevallen waren en omdat er in Hoogerheide en omgeving nog tochten in het verschiet zijn tijdens de winter, dan toch maar afgezakt naar Ganshoren. Dat is de enige tocht die van daar uit georganiseerd wordt. De vorige keren werd hij wel in maart georganiseerd. Ik kon mij van het parcours weinig herinneren en lees ook zelden de verslagen van vroegere ritten nog na. De tocht bleek vooral het land van Asse aan te doen zodat de streek waar de tocht passeert bij nader toezien evenmin nieuw voor me was. De toer komt namelijk voor een groot deel over het grondgebied van Asse en zelfs tot in Aalst, een streek die ook door de toertochten van Straf in Bergaf en de Boerenbike in Opwijk wordt aangedaan. Dat zijn twee tochten waar ik elk jaar weer present ben wegens op alle vlakken amusant. Of we onze keuze voor Ganshoren ten voordele van Hoogerheide moeten betreuren zal een open vraag blijven!

Een parkeerplek gevonden op een pleintje in de omgeving van de torenflats met rode en blauwe gevelplaten, goed te zien vanaf de verkeerswisselaar Groot Bijgaarden op de Brusselse ring en in de schaduw van de Basiliek van Koekelberg! Wanneer ik toekwam aan het lokaaltje van Gant, de Triatlon Ganshoren en organisator van de tocht, stond mijn makker Jari ineens achter mij alsof het allemaal netjes getimed was. De toertocht is eerder kleinschalig en bescheiden, net zoals het kleine clublokaaltje. Er lag anders al een redelijk hoog stapeltje ingevulde inschrijvingsformulieren. Terwijl we ons briefje stonden in te vullen aan een tafeltje werd ik aangesproken door een biker die me vroeg of ik was wie ik ben! Blijkbaar een fervent lezer van de toertochtverslagen! “Dan ben jij de Jari”, vroeg hij aan m’n makker. Fijn dat mijn trouwe kameraad ook eens werd aangesproken door een aandachtige lezer! Helaas had de man geen schuilnaam op de site en weet ik evenmin van waar hij afkomstig is. Omstreeks 9.45 u zijn we vertrokken, niet beseffend wat ons vandaag nog te wachten zou staan!

Vertrekkend vanaf de kantine en de tweede spoorlijn kruisend, reden we bij aanvang op de rand van het Laarbeekbos dat zich vanaf Jette uitstrekt tot vlak tegen de ring om Brussel. Het bos is dan ook bedreigd door een eventuele verbreding van de snelweg! Kort na de start kregen we al een zeer zware klim over een glibberig slijkspoor dat ons doorheen het bos voerde tot op een hoogte waar we over een even glad pad tussen de struiken reden. Na de meestal steeds vlakke tochten van de afgelopen maanden was dit even wennen en vooral puffen geblazen! Op 2 km van de start stond ik al direct in het zweet! Een pad voerde ons door het Laarbeekbos tot vlak naast de snelweg die we onderdoor reden via een tunnel met onverharde bodem voor landbouwverkeer, wandelaars en fietsers. Het was niet de eerste keer dat ik deze plek passeerde! De rit voerde ons dan weer even naar de bewoonde wereld waar we in Zellik (Asse) de spoorweg kruisten ter hoogte van een stopplaats. Er is daar een speciale brug gebouwd voor fietsers en voetgangers waarbij de fietsers via een spiraal naar boven dienen te rijden om over de spoorweg geloodst worden. Deze plek kon ik me nog goed herinneren, ook al was de vorige editie al twee jaar geleden. Tenzij er nog andere tochten zijn die hier passeren!

De rit voerde ons even door het centrum van Zellik en voorbij de op een heuvel gelegen Sint-Bavokerk. Vanaf de kerk ging het over een slijkerig spoor door de velden glijdend naar beneden. Beneden op het kruispunt van veldwegen hielden we even halt om een viertal kerels die op hun moto’s door de velden kwamen aangeraasd te laten passeren. Voor ons ging het dan linksaf waar we opnieuw stevig dienden te klimmen. 6,50 km om 10.15 u. We reden nu in een landelijke omgeving die duidelijk te lijden had gehad van de zware regenbuien die de afgelopen week gevallen waren! Na een glibberige portie slijk reden we langsheen de snelweg waarvan we enkel het geluid van achter de bomen hoorden komen om zo het grondgebied van Bekkerzeel (Asse) te bereiken. Na de doortocht van enkele straten van deze landelijke plek volgde een stevige klim over een nat en glibberig spoor doorheen de weiden. 9,75 km om 10.30 u. We reden dwars over het domein van een manege waarbij het een grappig zicht was van de paardenkoppen uit de stalboxen te zien steken, kijkend naar wat er allemaal gebeurde. Via de manege bereikten we het achterliggende landschap. Aan de voet van de snelweg kregen we na 10,50 km een splitsing tussen de 25 km en de 35-45-60 km. We reden over een brede asfaltbaan naar een brug over de snelweg en ik meen dat de toertocht vanuit Opwijk hier boven op de brug ook een splitsing heeft. Boven op de brug kruisen immers een aantal wegen.

Wat we voor de wielen kregen was een zeer mooie lus door het landelijke Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek) om opnieuw te eindigen in de buurt van de snelweg op nagenoeg dezelfde plek. Ook hier kregen we af te rekenen met heel wat slijk en natte paden! Reeds op 14 km kwam de eerste bevoorrading langsheen een veldweg ter hoogte van een kapelletje. Er lagen wafels, frangipanegebakjes, peperkoek en bananen, alles wel in vrij kleine hompjes gesneden alsof men bang was niet iedereen tevreden te kunnen stellen! Er waren daar nog bikers present waaronder een kleine delegatie Spiderbikers in hun knappe opvallende pakken in rood en blauw die deden denken aan de klederdracht van Spiderman himself! Helaas kan ik over de Spiderbikers niks terug vinden op het wereldwijde web omdat er op diverse plaatsen in de wereld blijkbaar Spiderbikers rondrijden, zodat enkel de naam te vaag is om er informatie over te vinden!

Na de stop werden we al snel een stevige klim opgestuurd over een lastig spoor, bestaande uit een oud kasseibaantje waarvan een deel van de bestrating in de loop der jaren door erosie was weggespoeld. Het baantje ging daarna over in een weidespoor. Er volgden door water verzadigde veldwegen en paadjes tot aan de kapelletjes op de Kruisborre in Asse. In deze mooie geklasseerde omgeving werden we de korte maar heftige klim, met halverwege een megagrote wortel, naast het Kruis van Sjat op gestuurd! Jari raakt er altijd boven, ook al wist hij niet meer dat hij hier ooit al gepasseerd was, maar voor mij is deze klim te steil, om dan nog te zwijgen van die wortel! De klim komt boven uit naast de grootste kapel langs de onverharde Kruisborreweg waar we de splitsing vonden tussen de routes van 35 km en van 45-60 km op 17 km van het vertrek. We kruisten de Edingsesteenweg en doken naast Taverne De Koekoek het neerwaartse bospad in waar halverwege een grote modderpoel ons toelachte! We reden daar even over het parcours van de vaste route. Beneden ging het na de muur van een hoeve linksaf, het spoor op in een dreef tussen de bomen en dan linksaf. Even later reden we door het schilderachtige Asbeek (Asse).

Na de doortocht van Asbeek werden we opnieuw getrakteerd op een ferme modderpoel terwijl we naast een beek reden. Op 21 km bereikten we de tweede bevoorrading naast een vijver tegenover een groot gebouw dat luistert naar de naam “De Hoge Bomen”. 11.40 u. De bevoorrading met een gelijkaardig aanbod, maar niet zo klein versneden, werd er verzorgd door twee Franstalige mensen. We kregen er eventjes het gezelschap van een jong meisje per bike die zeer te spreken was over de organisatie en het parcours, ondanks de modderige toestand ervan! De stop, op een plek die ik me van vroeger kon herinneren en waar ik ook al bij andere tochten gepasseerd was, moet niet ver van de grens met Aalst gelegen hebben, want op 23 km reden we het Café Kravaalbos bij Stinne voorbij en dat ligt, zoals de naam het zegt, aan de rand van het Kravaalbos in Meldert (Aalst). Er volgde eerst de doortocht van het landelijke Meldert die over harde veldwegen door een vlakker landschap verliep, maar bij momenten ook weer met de nodige porties modder en slijk. Van 27 km tot 28 km konden we genieten van enkele mooie paden door het Kravaalbos, eindigend in de bizarre Huizekensstraat met huizen in alle maten, soorten , stijlen en van alle leeftijden, en geen enkel op dezelfde rooilijn! Een zandspoor voerde ons weer tot in de buurt van Stinne. Na rechtsaf te zijn gegaan leidde een zandweg voorbij het mooi gelegen huis van de familie Bal-Tombeur, wiens naam in koeien van letters op de gevel vermeld staat! 29 km om 12.30 u.

Thans volgden beter berijdbare en drogere veld- en assenwegen. Jari dacht net hetzelfde als ik: nu de ondergrond beter berijdbaar was, kregen we een stevige wind als tegenstrever te verduren! Vermoedelijk reden we een lus door de velden, want op 32 km doken we een strook bos in die allicht ook deel uitmaakt van het Kravaalbos. We kregen er twee keren dezelfde jogger te zien, een oudere man met grijze baard, een jongere kerel die er aan het lopen was en enkele wandelaars die telkens aan de kant gingen staan om ons doorgang te verlenen. Eens terug in de open velden zagen we twee bikers op een bank zitten. We weten niet of ze aan de toertocht deelnamen, we hebben ze in ieder geval niet meer te zien gekregen. Een wandelend koppel dat halt hield toen we beiden noodgedwongen door een plas scheurden maakte de schampere opmerking “dat is zeker plezant”, terwijl ze vermoedelijk zelf door de modder hadden moeten dabben, te zien aan de ondergrond die we later onder de wielen kregen! Twee wandelaars op een veldspoor die onze besmeurde bike en kleren zagen, maakten de overbodige opmerking dat het er zwaar bij lag en wensten ons nog goede moed. 34 km.

Dat konden we goed gebruiken, want we kruisten schuin een geoogst maïsveld en die plek ken ik meer dan goed genoeg uit diverse tochten die hier voorbij komen! Het veldspoor leidt namelijk naar een strook bos waar een track ligt die er wel erg gehavend bij ligt door diepe groeven en dikke wortels, klaar om er uw nek te breken! Jari neemt met zijn jonger lijf meer risico dan ondergetekende met zijn oude knoken, maar ik zag hem toch ook vervaarlijk schuiven over de wortels en naast de groeven! Intussen was het al bijna 13.00 u geworden! Veldwegen door het Pajottenland werden ons deel. En de modder er op eveneens! Omstreeks 37 km doorkruisten we een woonkern, maar ik vond nergens aanwijzingen over de naam van de plek. We reden er over servitudepaadjes tussen de velden en langs tuinen. Op 38 km keken we weer aan tegen een zware klim doorheen een bos waar slijk overvloedig present was. Was het rijden door dat slijk bij aanvang van de toertocht nog amusant en reden tot lachen en grappen, het begon ons toch zo stilaan te enerveren!

Op 39 km bereikten we weer de bewoonde kern van Asbeek en reden we over een track onder de bomen naast het domein van een atheneum. Het pad lag er netjes bij! Ik heb hier ooit eens gereden toen het hier vol zwerfvuil lag, afkomstig van de speelplaats! Misschien in een periode met weinig strafstudies en dus geen opruimers! Even verderop werden we over een redelijk gevaarlijke afdaling gestuurd: glad, vol stenen en met veel plassen, water en modder! Een even beslijkt pad voerde dan door de velden, waarna het klimmen was door een verdord maïsveld. Het was ons al eerder opgevallen dat op sommige plaatsen de maïsplanten verdord en rottend op de velden stonden! Het pad gaf uit in een asfaltbaantje en daar troffen we geen pijl meer aan! De moddersporen op de grond, vermoedelijk van bikers, alhoewel je eerder de indruk had dat er een tractor had gereden, zo vuil was het, leidden naar links waar naast een afdaling in een kasseibaantje het kasteel Putberg (Asse) staat. 13.30 u. Toen Jari verder naar beneden was gereden met de hoop daar pijlen te treffen, kwam er een vrouw uit een zijpaadje die zich excuseerde omdat ze de pijlen daar in de omgeving net had weggenomen. We konden het paadje waaruit ze kwam blijven volgen en zouden dan weer pijlen treffen. We misten daardoor wel de singletrack door het bos op de Putberg, maar ik weet dat dit een eerder technisch exemplaar is met enkele zeer steile afdalingen die niet aan mijn oude knoken besteed zijn!

Na enig zoeken en vloeken vonden we inderdaad opnieuw pijlen aan de voet van het kasteel Putberg. Vermoeidheid begon toe te slaan, mijn pijp begon uit te gaan en ik moest meer en meer moeite doen om mijn makker te kunnen blijven volgen. Bij elke hindernis waar ik het lastig had of elke zware modderplek waar ik vast kwam te zitten, won hij opnieuw terrein! Op 45 km passeerden we Taverne De Eenhoorn aan de Platijn in Asse, een zeer schilderachtige plek aan een kruispunt van oude kasseibaantjes. Nadat we er voorbij waren werd ons uithoudingsvermogen weer zwaar op de proef gesteld tijdens een klim over een pad vol keien en een vettig spoor doorheen gras. Het pad door de velden kwam uit op een betonbaantje nabij de Kapel van de martelaar en heilige Petrus Ascanus die vermoedelijk in Asse werd geboren.Petrus Ascanus of Petrus van Assche werd vermoedelijk rond 1530 als Petrus Van der Slachmolen geboren op Tenberg te Asse; hij trad als minderbroeder toe tot de orde van Sint-Franciscus van Assisi en bevond zich in een bijhuis te Gorkum (Nederland) toen de Geuzen op 27 juni 1572 het klooster binnendrongen, de monniken gevangen namen en kort nadien ter dood brachten. De terreur zoals deze van de Islamitische Staat is blijkbaar van alle tijden! Het pad dat we net verlaten hadden was trouwens het Petrus Ascanus wandelpad en in Walfergem (Asse) is een school naar hem vernoemd.

Zelfs na het eten van een portie carbofruit van 3-Action, een soort “spinnetje” met pure suiker, kwam ik niet weer op krachten. Ik was moe van het rijden en modderdabben, we schrokken zelfs toen we zagen hoeveel modder er aan de onderdelen van onze fietsen kleefde! Zo smerig hadden ze er zelden uitgezien! Als de nood het hoogst is dan is de redding blijkbaar toch nabij! Die kwam er onder de vorm van reeds opgeruimde pijlen! Want na veel slijk en een uitputtende klim vonden we na 48 km geen pijlen meer! We waren inderdaad naar gewoonte vrij laat gestart en het was intussen 14.30 u geworden! De laatste tien kilometer van de toertocht hebben we dus niet gereden. Allicht hebben we daardoor een mooi stukje doorheen het Laarbeekbos gemist. Waardoor ons vermoedelijk ook een stevige klim bespaard is geworden, want het Laarbeekbos is ter hoogte van Ganshoren op een helling gelegen! Dank zij de GPS van Jari hebben we zonder veel problemen de weg naar Ganshoren gevonden. Merkwaardig daarbij was hoe het landschap zo plots veranderde van een landelijke naar een verstedelijkte omgeving! Er was ergens een kermis aan de gang en daar hebben we ons aan een kraam een hamburger gekocht. Een man die in het kraampje ernaast met weinig succes karakollen probeerde te slijten heeft er zelfs een foto van onze besmeurde fietsen genomen! Het was onmogelijk om het merk op de buizen nog te lezen! Niet te schatten hoe ze onder de smurrie zaten! Tien minuten later zagen we de gekleurde flatgebouwen van achter de daken opdoemen en waren we weer bij af met 57,50 km op het tellertje. Het was een bewogen en zware rit vanuit Ganshoren en vanaf nu zal ik me het parcours van de tocht allicht altijd blijven herinneren!

Er zou thuis iemand bij Jari langskomen om de computer in orde te brengen en hopelijk is dat nog gelukt vermits we later terug waren dan voorzien. We hadden er niet op gerekend van zo’n zwaar parcours te treffen. Ik begreep meteen waarom de toer vorig jaar omwille van de weersomstandigheden werd afgelast! Ik had ondanks het geploeter toch genoten van de rit. In het gezelschap van een kameraad uit de duizend, die nu en dan omkijkt of zijn oudere makker nog volgt, boven op de top wacht en hem weer thuis brengt met zijn elektronische snufjes! Of het er in Hoogerheide beter bij lag zullen we nooit weten. Men zegt dat die streek meer water kan verwerken, maar we hebben daar toch ook al soms ferm door de modder moeten dabben!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

13-10-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-45 km) van de Sint-Jobse Pedaalridders te Sint-Job-in-‘t-Goor op zaterdag 11-10-2014.

Tegen onze gewoonte in op zaterdag vrij vroeg naar de toertocht vertrokken. Omdat later op de dag een vriend van Jari diens grasperk onder handen zou komen nemen! Gras dat een hele zomer niet gekortwiekt is kan enkel nog met een bosmaaier te lijf gegaan worden! En blijkbaar heeft die vriend zo af en toe een uitlaatklep nodig om zich af te kunnen reageren! Dus hadden we reeds om 9.30 u afgesproken bij de Sint-Jobse Pedaalridders om hun toertocht vanuit Sint-Job-in-‘t-Goor te rijden! Het weer zag er redelijk uit, maar eens op de snelweg vielen er toch al enkele regendruppels! Een parkeerplek gezocht in een zijstraatje van de Sportveldenlaan en wanneer ik bezig was me klaar te maken zag ik Jari met zijn wagen rijden. Hij had evenzo rechtsomkeer gemaakt wegens geen plek meer op de parking bij het voetbalveld. Om 9.50 u waren we ingeschreven en konden we op pad.

Het vertrek verliep door een op de naast de voetbalvelden gelegen bossen doodlopende straat met een eerste singletrack in dat bos. We dienden een drukkere weg te kruisen op de grens met ’s Gravenwezel (Schilde). Aan de overkant troffen we reeds na 1,50 km een eerste splitsing tussen de routes van 15-45 km en van 25 km. Gekozen voor de langste toer. Op 2 km kruisten we de antitankgracht en reden door het bos over dolomieten paadjes en voorbij enkele kleine waterpoelen. Weer op de grens met ’s Gravenwezel reden we ter hoogte van het standbeeld van een kat de Ketelstraat in. Hier reden we op de met houten poortjes beveiligde paden in de bossen om de antitankgracht. Op 4 km kruisten we nogmaals de antitankgracht midden de bossen. Van 4,50 km tot 8 km reden we over een zeer lange vochtige bosweg die tussen de terreinen van de Golfclub Rinkven (Antwerp International Golf and Country Club) loopt. Het was er soms vrij lastig rijden over de hobbelige en vochtige ondergrond.

Een betonpad door het bos en de Koestraat langs de velden en het golfterrein leidden ons omstreeks 9 km tot aan de School voor Buitengewoon Secundair Onderwijs Kristus Koning. Daar stond een seingever om een veilige oversteek te waarborgen. 10.20 u. Ter hoogte van de school ging het weer de bossen in. Een bospad voerde ons voorbij de achteringang van het bosrijke schooldomein naar de Caterskapeldreef. Voor meerdere toertochten staat de achteringang open om een stukje van het privaat bos te kunnen opnemen in de tocht. De Broeders van Liefde zijn mountainbikers gunstig gezind. Ook in Lummen is zo’n school van de Broeders waar toertochten doorheen mogen komen. Deze keer was de poort dicht en ging het links een singletrack op in de richting van de Kleine Vraagstraat. Na een bospad kregen we op 11 km een splitsing tussen de 15 km en de 25-45 km. Voor de langste routes ging het de singletrack op die in de bossen achter Kristus Koning in de buurt van een bosvijver loopt. We bereikten de track die zich in de loop der jaren gevormd heeft op de zijkant van de lange en zanderige Kleine Vraagstraat in de richting van Westmalle. Op omzeggens 14 km bereikten we om 10.45 u een derde splitsing op het kruispunt met de Abdijlaan / Waterstraat, dit is de grote baan die Brecht met Schilde verbindt. We stonden omzeggens op de grens van de beide gemeenten met Westmalle. De reden dat er geen verkeer was werd snel duidelijk. De baan is dwars onderbroken voor de aanleg van één of andere leiding die ook door de bossen loopt. De 25 km ging rechtdoor richting Drieboomkensberg, voor de 45 km ging het rechtsaf over de Abdijlaan.

Even voorbij de werken doken we aan de overkant het Molenbos in. Een lange bosweg bracht ons naar Westmalle waar we op 17,50 km de achterzijde van de Trappistenabdij passeerden op de zijkant van het zeer zanderige pad. Als ik daar kom moet ik altijd aan Pater Winkelhaak denken! Dat moet een stokoude pater zijn die krom loopt van de reuma! Als de paters in het koorgestoelte rechtstaan zie je de mens gebogen staan in een hoek van negentig graden! Zou de oude mens een gelukkig leven gehad hebben binnen het klooster? Er lopen daar ook een aantal zwarte paters rond! We passeerden de reusachtige gloednieuwe stallingen achter de abdij en sloegen rechtsaf en linksaf. Een veldweg en een assenweg voerde in de richting van het in de bossen gelegen bezinningshuis Ter Dennen. 11.00 u. Net voor het bereiken van de bewoonde wereld van Westmalle ging het linksaf. Het asfaltbaantje dat we op een bepaald ogenblik insloegen kwam me onbekend voor tot ik het kruispunt met de volgende straat te zien kreeg. Want daar sloegen we linksaf de Heidemolenbaan in. Deze straat gaat even verder over in een grindpad dat regelrecht naar het Molenbos voert. We pikten er aan bij twee mannen die zelfs iets trager reden dan ons gewoonlijke tempo. In hun zog bereikten we op 21,50 km het Molenbos en sloegen er rechtsaf enkele lastiger sporen in. Deze brachten ons naar de bekende paadjes over de bulten, putten en wortels van Drieboomkensberg. Hier ligt een waar netwerk van singletracks waar alle lokale toertochten dankbaar gebruik van maken! Ondanks het feit dat ze er vochtig bij lagen waren de paadjes vrij goed te berijden. Met vier op een rij stoven we zo door het bos en voorbij het kruisbeeld aan de bidplaats Drieboomkensberg in het Molenbos. De twee mannen moeten niet van de streek geweest zijn, want ze wisten niet waar ze op dat ogenblik reden, terwijl elke biker uit het Antwerpse deze plek herkent. Tot 23,50 km konden we ons hart ophalen tijdens dit mooie stukje van de toertocht!

Mijn vermoeden dat de bevoorrading op de open plek aan het kruisbeeld zou opgesteld staan bleek deze keer niet te kloppen. We verlieten Drieboomkensberg via de zandweg Oude Liersebaan en reden voorbij het kruispunt met de Heikantstraat ter hoogte van een privaat domein met enkele woningen. Zanderige wegen voerden ons door de velden weer in de richting van de Abdijlaan. Van 25,50 km tot 26,50 km reden we over het fietspad naast de Abdijlaan die we even voorbij de verkeerslichten kruisten. Daar troffen we tot 27,50 een volgende zanderige veldweg. Rond 11.30 u werden we daar door een fotograaf van de inrichtende club vereeuwigd. Die foto’s staan intussen online maar ik kan ons er niet tussen vinden. Jammer! Na de veldweg ging het een woeste singletrack door een strook bos in en tussen struiken en velden. Halverwege zijn we daar even gestopt omdat Jari telefoon kreeg. Er reden ons tijdens die korte stop toch redelijk wat bikers voorbij. Helaas begon het te regenen! Het redelijk gehavende spoor kwam op 28 km uit op het asfalt jaagpad naast het kanaal Schoten-Dessel wat we kruisten ter hoogte van Café Trapke Op. Een zijwegeltje bracht ons dan naar de Lochtsebaan.

We hadden ons al eens afgevraagd waar ze bleef, maar aan het Kapelletje van de Locht kwam dan toch de bevoorrading. Pas op 30 km, dus vrij laat. Niet dat we van de honger omvielen! Enkele mannen van de Pedaalridders zorgden er onder een tentje voor sportdrank, bananen, wafels en bijzonder lekkere cake met chocoladestrooisel! Omdat de regen intussen weer had opgehouden te vallen konden we er lekker van eten! 11.45 u. Aan de stop even gesproken met Petruske. Ik vermoedde ook de vrouw van Josk te herkennen en dat bleek nadien te kloppen. Bij aankomst beiden gezien. We reden verder over de Tilburgbaan richting bos waar we op 31 km een splitsing vonden tussen de 25 km en de 45 km. Voor ons ging het rechtsaf over een smal spoor tussen het bos en een weide. Dat paadje leidde ons naar de achterzijde van de kampeerplaats De Groene Linden. We passeerden het gebouw dat aan de Schotensteenweg ligt en reden een paadje op dat tussen bomen en struiken evenwijdig loopt met deze baan.

Eens daar voorbij kregen we een hobbelige zandweg voor de wielen die ons op onze stappen scheen te doen terugkeren. Het pad leidde ons naar de speeltuin van de bossen aan Tennis De Merel! Vanaf hier begon het koninginnenstuk van deze rit! We kregen zeer knappe bospaadjes en singeltracks voorgeschoteld, op een bepaalde plaats zelfs over een aantal uit de kluiten gewassen mij onbekende heuvels! Midden in het bos kregen we op 35 km een splitsing tussen de ritten van 25 km en van 45 km. 12.15 u. Wat minder fraai was is dat het sinds we de stop hadden verlaten zeer hard was beginnen regenen! Een echte stortbui was het! Daardoor dreven we onze snelheid op in de tracks die intussen goed nat waren geworden en vol plassen stonden. Daardoor was het ook uitkijken voor de wortels die door de regen glad waren geworden. Ondanks de stortregen beleefden we toch veel plezier op de paadjes door de bossen van De Merel en om de Tilburgbaan, een strook bos die zich situeert tussen het Kempens Kanaal en de Schotensteenweg, de baan die Schoten met Brecht verbindt. Elke keer wanneer we de Tilburgbaan kruisten en ik vermoedde dat het feestje gedaan was, doken we toch weer een strook bos in voor nog een portie tracks. Alsof er geen einde aan zou komen! Daardoor werd het parcours na de stop wat mij betreft het meest genietbare en amusante stuk van de hele tocht die daarmee in schoonheid zou eindigen, ondanks de kletterende regen.

Op 40 km kwam er dan toch een einde aan het feestje over de vele paadjes in de bossen aan De Merel toen we uit het natte bos tevoorschijn kwamen op het jaagpad van het kanaal Schoten-Dessel ter hoogte van de woonboten. Even verder dienden we ter hoogte van het sas het kanaal te kruisen. Bizar was dat er een duiker aan het werk was in de sluis terwijl van op de kade twee mannen assisteerden! We reden dan op de andere oever over het grasspoor voorbij de bunker en de woonboten om rechtsaf het bos in te duiken en onze weg verder te zetten naast de omheining van een camping. We reden de onverharde boswegen Baan op Sas 2 en de Polderdreef in om zo de omgeving van de Kleine Vraagstraat te bereiken. Nog steeds in de gietende regen. Een drietal, twee mannen en een vrouw, dat we aan de stop al hadden gezien en daarnet langs de kant stond, reed ons weer voorbij.

Het verwonderde me van op 44 km nog een splitsing te krijgen tussen de routes van 25 km en van 45 km! Voor de lange toer ging het de al even lange onverharde Sint-Jobbaan in waar door de regen en de plassen die zich intussen gevormd hadden de modder ons om de oren vloog. Ik vertelde aan Jari dat ik daarstraks op Drieboomkensberg teleurgesteld was van door één modderig putje te hebben moeten rijden omdat mijn fiets en ik tot dan toe proper waren gebleven en er van dan af enkele modderspatten aan m’n fiets hingen! Je had ons nu moeten zien, zeiknat, onder de modder en onze fietsen helemaal smerig! Na de Sint-Jobbaan kwam de zeer mooie track die op een soort lage heuvelkam evenwijdig loopt met de onverharde weg. We kwamen, in het zog van het drietal van daarnet, toe in de Kleine Vraagstraat en reden rechtsaf het spoor in dat vertrekt vanaf een houten poortje. Dat leidde ons over enkele uit de kluiten gewassen en intussen glad geworden wortels in de richting van Klein Zwitserland. Een duo mannen stak ons in de gietende regen voorbij. In hun spoor reden we over het smalle paadje over enkele zandheuvels in de bossen achter de school Kristus-Koning.

We werden door de even zeiknatte seingever de baan over geholpen om zo opnieuw de Koestraat naast de golfterreinen te bereiken waar we daarstraks tegenliggers gezien hadden die de tocht allicht wel droog hadden kunnen beëindigen! Waar de straat op het bos stuikt waaruit we daarstraks gekomen waren, ging het rechtsaf een laatste natte singletrack in die ons op de rand van het bos weer naar de voetbalvelden aan de Sportveldenlaan bracht. Doornat en met 49 km op het tellertje waren we omstreeks 13.15 u weer bij af. Het was een bijzonder mooie toertocht, vooral het gedeelte na de stop in de bossen aan De Merel kon mij zeer bekoren. Ondanks de regen bleven de paadjes goed berijdbaar en konden we redelijk vaart maken, alsof we nog hoopten van niet te nat toe te komen! Onze fietsen schoon laten spuiten, ook al ben ik geen liefhebber van een hogedrukspuit, maar de fiets zo smerig weer mee naar huis nemen leek me geen optie!

Nadat Jari droge kleren had aangetrokken zijn we in de kantine nog een hete kop soep en een frisdrank gaan drinken. Spijtig dat er van après geen sprake was omdat het er omwille van voetbalwedstrijden, onder anderen jeugd, zo druk was! De tent die bedoeld was om de fietsen onder te stallen werd door de ouders van de voetballertjes ook als schuiloord gebruikt zodat het overal drummen was! Mijn kletsnatte pak en met slijk besmeurde ledematen waren ook niet van aard om aan de rit een gezellige après-bike te koppelen! Na de toertochten van de komende weekends onder de loep te hebben genomen, Jari kan alles zien en doen met zijn magische smartphone, teneinde onze keuzes op elkaar af te stemmen, afscheid genomen. Want ik begon kou te krijgen in mijn natte kleren. Omdat ik het niet zag zitten van zo in de wagen te kruipen ben ik ter plekke onder de douche gekropen. Met de fietsbroek nog aan, zodat ik die meteen kon uitspoelen, evenals mijn sokken. Mijn voorbeeld werd al snel gevolgd door de volgende die binnen kwam. En de twee mannen die daarna nog binnen kwamen gingen zelfs geheel gekleed onder de douche staan! Toen ik weer naar buiten wou gaan was het opnieuw beginnen stortregenen! Dus even gewacht onder de tent alvorens de fiets op de fietsdrager te zetten. We waren tegen onze gewoonte in vroeg vertrokken op deze zaterdag, maar de hoop van een thuiskomst zonder veel opruim en nog een lange namiddag kon ik vergeten! Want het heeft heel wat werk gekost om alles weer zuiver te maken! Ondanks de regen had ik me zeer goed geamuseerd, zoals steeds met de bike en in het gezelschap van mijn beste makker.

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

12-10-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-55-80 km) van WV Smeekens Chaam te Chaam op zondag 05-10-2014.

Het was geen gemakkelijke keuze voor deze zondag vermits er op diverse plaatsen tochten werden georganiseerd die de moeite waard waren. Onze keuze viel uiteindelijk op de toertocht van WV Smeekens in het Nederlandse Chaam (30-55-80 km). Ik wist dat ik deze toertocht ooit al gereden had, maar de plaats van de bevoorradingen kwam me danig bekend voor, alsof dat het gisteren was! Het kon achteraf gezien niet missen, want blijkbaar had ik deze toertocht vorig jaar in 2013 ook gereden en eerder al in 2010. Omdat wij onze tijd nemen om te rijden en uit ervaring weten dat men in Nederland nogal vrij snel de pijlen opruimt, waren wij om 9.00 u ingeschreven en gestart! Dat is heel wat vroeger dan wij gewend zijn. Daardoor was er nog heel veel drukte aan de start, het krioelde er van de bikers, en het was rijtje lopen aan de inschrijving. Het zenuwcentrum van de tocht bevond zich in de gebouwen van het bungalowpark RCN De Flaasbloem te Chaam. Vroeger vertrok deze toertocht vanaf een privaat erf van een hoeve.

We verlieten het bungalowpark De Flaasbloem via het kampeerterrein. De enkele mensen die daar een tent hadden opgesteld zullen niet snel zoveel fietsers hun tent hebben zien passeren! Grassporen over het terrein leidden ons naar een bos en we reden een hele tijd aan de buitenzijde van de omheining van het bungalowpark. Dat moet een enorm groot kampeerterrein zijn! Grassporen brachten ons naar de Baronie van Breda en dit landgoed zou een belangrijke constante worden in deze toertocht! We reden door dit domein over bospaden en grassporen, langs bossen en velden in onbewoond gebied tot zo’n 7 km van de start. De Baronie van Breda is een historisch land rond de stad Breda, dat in bezit was van de heren van Breda. Zij vormde niet de enige, maar was vanaf de zestiende eeuw in formele zin wel de belangrijkste en bekendste baronie in de Nederlanden, zeker nadat de zuster-baronie van Bergen op Zoom in 1533 tot een markgraafschap (markizaat) was verheven.

Van 8 tot 9 km troffen we mooie singletracks in het bos, reden we voorbij een ringwal-grafheuvel en volgden sporen door het gras tot we op 10 km op een betonbaantje toekwamen. 9.40 u. Nog een portie mooie singeltracks voerden ons tot de splitsing tussen de 30 km en de 55-80 km op 11,50 km van het vertrek en midden in het bos. Gekozen voor de langste route. Er volgde voor ons een lus over zandpaden nog steeds in de Baronie van Breda. We reden een knap stuk over het parcours van een zwarte vaste route met zeer leuke paden. Van 13 tot 14 km konden we genieten van een bijzonder mooi stuk met vele heuveltjes en bochten! Het was er leuk rijden over de zwarte route tot zo’n 17 km! 10.00 u. Eens dit stuk achter de rug reden we op een pad pal naast de afsluiting van vermoedelijk een militair domein. We reden dan op en af over enkele heuveltjes tot aan de tweede splitsing tussen de 30 km en de 55-80 km op 19,50 km van de start. 10.10 u.

Na de splitsing kwamen er vanaf 21 km paadjes over een heidegebied. Het was daar vrij druk en dus eventjes in een treintje rijden! Omstreeks 23 km reden we over het strand rond een meer en kregen we zeer leuke paden tot aan de bevoorrading. Die stond opgesteld op de terreinen van Camping ’t Zand in Alphen en was vrij groots opgezet met een grote opblaasbare reclameboog, tentjes en zelfs partytafeltjes! Sportdrank, bananen en lekkere krentenbollen waren er te eten. Eigenlijk stillen die Nederlandse krentenbollen beter de honger dan de typisch Belgische suikerwafels aan de stops! Ik vroeg me af wat de bedoeling was van de kommetjes water die op de tafels opgesteld stonden, want dat had ik nog nooit eerder gezien op toertochten! Daarom één van de mannen van de organisatie aangesproken die in onze buurt stond! Dat water diende om uw bril schoon te maken! Even later merkte ik op dat de dame die voor de bananen zorgde niet meer of niet minder dan een collega was! En niet van de minste! Omwille van de drukte was me dat eerst niet opgevallen! Zij wist me te vertellen dat deze toertocht jaarlijks een 1500 deelnemers aantrekt! Dat was te zien aan de drukte daar! De pauze kwam op 26 km van het vertrek omstreeks 10.45 u! Aan de stop was meteen een splitsing tussen de 30 km en de 55-80 km. Een bordje vermeldde dat de volgende stop op de route van 80 km voorzien was over 29 km. We reden langs de vijver weer weg van de pauzeplaats en verlieten zo ’t Zand.

We kregen niets anders dan knappe singletracks doorheen de bossen. Op 30 km werden we omstreeks 11.20 u op foto vastgelegd! Op 32 km bereikten we een asfaltbaantje. Eens daar voorbij volgden weer singletracks en bospaden, hier en daar afgewisseld met een grasspoor! Om 11.45 u klokten we 36 km af. Van 36 km tot 38 km kregen we enkele zeer mooie bospassages tot aan de splitsing tussen de routes van 30 km en van 55-80 km. Even verder kregen we dan toch een bekende te zien. Silverfokske had voor deze tocht gekozen in plaats van voor Langdorp in België omdat hij wat laat op was! Op 40 km meende ik al rijdend een strook slijk met diepe plas te kunnen overwinnen, maar dat was fout gerekend! Mijn wiel bleef in de dieper dan verwachte plas steken en ik viel langs de verkeerde kant om, namelijk deze waar ik nog vastgeklikt zat! Een duik in de modder en een langs de linkerkant besmeurd pak waren de logische gevolgen! Het modderfeestje bleef nog even duren tot aan de oversteek van een baan.

Op 41,50 km bereikten we opnieuw de Baronie van Breda omstreeks 12.15 u. We reden dan in een heidegebied en troffen op 45 km van het vertrek de splitsing tussen de routes van 55 km en van 80 km. 12.30 u. We waren gekomen voor de langste afstand en die zouden we dan ook rijden! Op 48 km dienden we een grote baan in het bos over te steken. Ik hoorde het geluid van een snelweg. Op het kaartje met de route is te zien dat we inderdaad nabij de snelweg E312/A58 reden nabij het knooppunt Sint-Annabosch naast het gelijknamige bos! Niets dan bospaden werden ons deel. Rond 50 km kregen we mooie tracks op de rand tussen bos en velden. We reden toen evenwijdig met een verhard fietspad door het Sint-Annabos. Op 51 km reden we eventjes evenwijdig met de snelweg over asfalt en een klinkerbaantje tot aan de tweede stopplaats in Ulvenout op 52,80 km van de start! 13.15 u. De bevoorrading was ondergebracht in de poort van een paardenstal in de Geersbroekseweg. Met bananen en krentenbollen zoals aan de eerste stop!

Minder prettig was dat we vaststelden dat de pijlen voor de langste route, die op deze plek een tweede keer zou passeren voor een derde bevoorrading, inmiddels al opgehaald waren. Bovendien was er niemand van de organisatie aan de stop die daar iets over zei! Er waren immers na ons nog bikers die toekwamen en aan de extra lus wilden beginnen en er was een biker die de lus net gedaan had en bij aanvang ook geconfronteerd was met reeds opgehaalde pijlen. Hij had wel nog een deel van de lus kunnen rijden! Het bordje dat meldde dat de volgende stop voor de 80 km zich 13 km verder bevond stond er nog. Die 13 km hebben we dus aan onze neus zien voorbijgaan. Achteraf hebben we wel horen zeggen dat dit het zwaarste gedeelte van de hele rit was! De tocht werd verder gezet door de tuin achter de hoeve om uit te komen in de Valkenburgseweg ter hoogte van het domein Valkenberg. Daar meldde een bordje dat er voor de 80 km nog 11 km te rijden vielen. De rekening klopte dus niet, want 53 + 13 + 11 = 77 km en geen 80 km! Mooie paden voerden ons naar het Ulvenhoutse bos wat we op 57 km bereikten. 13.40 u. Toen we door dit bos reden zagen we bikers met rugzakken op een pad rijden, allicht mannen die pijlen hadden opgehaald. Gelukkig kwamen ze niet achter ons aan zodat we rustig verder konden rijden.

In het bos staken we de Chaamseweg over om zo opnieuw de Chaamse Bossen te bereiken. In deze bossen hadden we al kort na de start gereden. Volgens de seingever ter plekke hadden we nog zo’n 7 km te rijden, wat de rekening wel zou doen kloppen. 14.00 u. Er volgden nog zeer leuke singletracks, zeker vanaf het bord dat de laatste 5 km aankondigde! Op 64 km passeerden we daarbij bij het verlaten van een bos het Weidebad Alphen-Chaam, aan de woekerende begroeiing te zien een in onbruik geraakt openluchtzwembad! Alhoewel even opzoeken op het internet me leert dat het zwembad pas op 31 augustus van dit jaar de deuren definitief sloot. Of hoe snel verval zich manifesteert! Korte tijd later waren we weer bij af in het bungalowpark De Flaasbloem. Om 14.20 u na 67 km. De afstand klopte dus uiteindelijk wel vermits we een lus van 13 km niet hadden kunnen rijden.

De bikewash, een soort wasstraatje met sproeiers waar je uw bike door kon rijden, was nog operationeel. Dat is wel leuk, ik heb het nog al gezien in Nederland, maar heel effectief is het niet als uw fiets goed smerig is! Het kaartje met noodnummer kon je inruilen voor een pannenkoek met honing. Jari had tegen de dames aan de pannenkoeken gezegd dat de pijlen te vroeg waren opgehaald en zij wisten te vertellen dat er wel meer mensen daarover hun beklag gedaan hadden! Als troostprijs kregen we elk twee pannenkoeken aangeboden. De laatste hamburger werd voor m’n neus verkocht, maar ik kon er ook binnen in de frituur van de camping voor terecht! We hebben dan nog even gepraat met één van de organisatoren tot het tijd was om huiswaarts te trekken. Ondanks het feit dat de tocht voor ons dan iets korter uitviel dan gepland, hadden we ons goed weten te amuseren en waren we zeer te spreken over het parcours dat bijna uitsluitend door de bossen voert! Een aanrader voor elkeen die van singletracks en bossen houdt!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Hans Kunenborger (Hansdegebruiker) zorgde voor de route op Strava: klik hier!

Ook het filmpje hieronder is van zijn hand!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

Toertocht te Chaam op 05-10-2014 door Hansdegebruiker

06-10-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (28-38-44 km) van de Wielertoeristen Kasterlee te Kasterlee-Houtum op zaterdag 04-10-2014.

De startplaats van de toertocht van de Wielertoeristen Kasterlee vanuit Kasterlee-Houtum kon ik me nog goed voorstellen. Een grote tent, een paardenmolen en een kraam voor Houtum-kermis en achter dat alles een grote parkeerweide. Niet ver van de watermolen van Kasterlee, een camping en feestzalen Den Eyck. Toen ik me stond klaar te maken kreeg ik twee ploegmakkers die de toer net achter de rug hadden te zien: Philippe en Davies. Dat was lang geleden! Davies was één van de drijvende krachten achter de Papegaai Bike Team zodat het bijzonder jammer was dat net hij omwille van gezondheidsredenen tijdelijk moest afhaken! Zo stilaan pikt hij de draad weer op en probeert nieuw leven in het team te blazen! Intussen was m’n fietsmakker Jari toegekomen. Een tijdje met iedereen staan praten, want er viel natuurlijk wel wat te vertellen, zodat we pas vlak voor sluitingstijd aan de inschrijving stonden! Om 13.50 u waren we op pad voor de tiende editie van de Houtumse Mountainbiketocht!

Het ging de veldweg naast de kermisweide in en over een paadje naast de Kleine Nete tot aan de splitsing tussen de 28 km en de 38-44 km. Die kwam op 3 km na de overtocht van het private erf van een hoeve. Op de Nete waren kajakkers actief. Er volgden zanderige wegen door de velden en door enkele stroken bos. Op 5,50 km troffen we een mooie droge singletrack om onmiddellijk erna de splitsing te krijgen tussen de 38 km en de 44 km. Gekozen voor de langste rit. Het ging een droge singletrack in die twee keren onderbroken werd door een lastig stukje over een weg met veel los zand. Tot 7,50 km konden we van dit spoor genieten. Op 8,50 km passeerden we een knappe bosvijver en volgden zanderige veldsporen tussen bomenrijen en langsheen maïsvelden. 10 km om 14.30 u.

Vanaf een veldweg, intussen op het grondgebied van Geel, ging het op 13 km een privaat pad in, zijnde een hobbelig graspad tussen bomen. We reden nogmaals voorbij een bosvijver en kregen van dan af een stevige portie zandwegen doorheen een bos tot we een stukje bewoonde wereld bereikten aan de Oudemolsedijk in Geel. 15,50 km om 15.00 u. We reden dan in de richting van de Watermolen van Kasterlee en staken daar niet ver vandaan de Nete over. Langsheen de Kleine Nete ging het tot aan een grote baan, de Geelsebaan, die we overstaken naar de Zaardenstraat in Kasterlee toe. 16,50 km. Diverse paden voerden ons in de richting van ’t Zand waar we plots uit het bos tevoorschijn kwamen in de strook die ten behoeve van de aanleg van de nagelnieuwe Noord-Zuidverbinding kaalgekapt werd. De nieuwe weg loopt hier onder de zandheuvels door een tunnel om het natuurgebied De Hoge Mouw te sparen. We kregen te maken met tegenliggers, dus hier maakte de toertocht duidelijk een lus!

Op 18 km kruisten we de Noord-Zuidverbinding om aan de overkant een singletrack te treffen die zich draaiend en kerend door het bos slingerde. De ondergrond was er poederdroog! Gedurende een dikke kilometer kregen we veel bochtenwerk voor de wielen om te arriveren in de wijk Goor. Daar kregen we een knap bospad van ongeveer 500 meter lang naast een soort kloof. Ter hoogte van de wijk Hukkelbergen konden we door een prachtig bos rijden over een smal paadje en volgde een klimmetje tot aan de blauwe vaste route. We vervolgden onze weg in de bossen tot aan de bevoorrading. Die was zoals de voorgaande keren ondergebracht in een met geelgeschilderde betonplaten opgetrokken onderkomen aan het Koningsbos wat dienst doet als kampplaats. De stop kwam op 21,50 km van de start en wij waren daar omstreeks 15.20 u. Zoals altijd was er genoeg keuze uit fruit en lekkers, dat alles verzorgd door dezelfde dames die er elk jaar weer op post zijn!

Na de bevoorrading kwam de splitsing tussen de 28 km en de 38-44 km ter hoogte van de onverharde bosweg Koningsbos in het gebied Hoge Mouw. Na de oversteek van de dwars door de bossen lopende Goorseweg kwamen we toe in het machtige beukenbos waar enkele hoge zandheuvels liggen waarover de blauwe vaste route loopt. Op 23 km kwamen we weer toe op de plek waar we daarstraks de Noord-Zuidverbinding hadden gekruist voor de lus door de Hoge Mouw en de stop. Nu reden we in de open strook tussen de tunnel en het bos in de richting van Kasterlee. Na nogmaals de Goorseweg gekruist te hebben, doken we opnieuw linksaf de bossen van de Hoge Mouw in om er te rijden over enkele uit de kluiten gewassen zandhopen. Na een plezante singletrack kruisten we de Lichtaartsebaan en doken het Sint-Lutgaridswandelpad in. Aan het einde van de weg kregen we een splitsing tussen de routes van 28-38 km en 44 km op 25,50 km van de start.

We reden door het mooie bos van het natuurreservaat De Goorkes en door de onverharde paden waarlangs bij momenten buitenhuizen achter groen verstopt staan. Via het Boskabouterpad bereikten we opnieuw de plek aan het einde van het Sint-Lutgardiswandelpad waar we daarnet de splitsing hadden getroffen. Aldus reden we weer samen met de andere afstanden. 27 km. We vervolgden onze weg door het bos met de buitenhuizen en via het Ossengoor bereikten we de omgeving van de Hoge Rielen. Een onverhard pad op de blauwe vaste route evenwijdig met de nieuwe Noord-Zuidverbinding bracht ons tot de lage brug met kettingen (om te vermijden dat te hoge vrachtwagens onder de brug zouden rijden) aan de Beukendreef die daar onder de nieuwe weg duikt. 30 km. Via een onverhard pad ging het naar de Asberg en de Hazenberg waar we ter hoogte van een zanderig pad opnieuw voor de bossen kozen om er de singletracks te berijden. Na een lus arriveerden we opnieuw in de Hazenberg.

Al snel bereikten we een volgende strook bos waar we omstreeks 33 km vergast werden op een aantal zeer knappe singletracks met vele bochtjes en over heuveltjes. We kwamen weer uit het bos tevoorschijn in de Zandhoef ter hoogte van de Zwarte Molen (of Den Duivel of de Molen Peinen). Deze molen werd in 1842 gebouwd en in 1966 door brandstichting geheel vernield. Enkel de stenen molenromp staat nog overeind en is geheel door bos ingesloten. De molen is nog steeds eigendom van de familie Peinen. 33 km. We staken de drukke Turnhoutsebaan over, schrokken ons aan de overkant rot door een hond die plots tegen de afrastering opsprong en reden naast de vervallen koterij de Bergakkers in. Tot 35 km kregen we ook hier een portie leuke singletracks voorgeschoteld! Aansluitend volgden paden langsheen private bossen en een singletrack met veel draaien en keren op 37 km.

Op een bepaald ogenblik passeerden we een bruggetje waar een plakkaat stond waaraan allerlei door bikers op de vaste route verloren attributen waren bevestigd! Allerlei fietsonderdelen, zoals derailleurwieltjes, tandwielen, stuurplaatjes van wedstrijden, tot zelfs een aantal wielen toe! Vanaf daar volgden nog leuke singletracks in lokale bossen, onder anderen een bos vol verdorde bruingekleurde varens. Tot 40 km konden we genieten van een knap stukje van de toertocht! Waar het bospad uitgaf op een betonbaantje kregen we de eerste biker van de club te zien die gereed stond om de pijlen op te halen. Ze zullen met elkaar in verbinding gestaan hebben, want telkens wanneer we een bospad uit kwamen stonden ze ons op te wachten om de borden te verwijderen!

In de Boekweitstraat passeerden we het verlaten huis waar op een oprit een volledig overwoekerde auto geparkeerd staat. Toen ik ettelijke jaren geleden voor het eerst hier kwam rijden stond die wagen daar ook al! De struiken zijn intussen nog groter geworden! Op 42 km kwam er nog een splitsing tussen de routes van 28-38 km en 44 km. Voor de lange toer waren nog mooie singletracks weggelegd in een bos in het gehucht Isschot. Zelfs zeer mooie singletracks over heuveltjes op en af tussen de Waaiberg en de achterzijde van de sporthal Duineneind. Er volgden nog singletracks in het bos tot bijna aan de tent, een waardige afsluiter van de knappe toertocht. Via de Waaiberg arriveerden we weer in Houtum met 46 km op het tellertje omstreeks 17.20 u.

We hadden geen prijs met de tombola waarvan de trekkingen op geregelde tussentijdstippen gebeurde, zodat wie eerst vertrekt ook een prijs kan meenemen! Het kaartje met noodnummer kon ingewisseld worden tegen een lokaal Vlietbier. Het kraam daarvoor was al gesloten, maar we hebben ons glas toch binnen in de tent gekregen en ons nog een hamburger gekocht. We zijn dan buiten gaan zitten waar nog enkele deelnemers zaten naast veel helpers van de organiserende club. De kilte van de avond dreef ons tenslotte naar de auto en huiswaarts! Mooie toertocht en zoals altijd prima georganiseerd! Een aanrader voor wie van veel singletracks houdt!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

05-10-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-27-42-52 km) van de Rijkevorselse Wielertoeristen te Rijkevorsel op zondag 28-09-2014.

Voor deze zondag hadden we de toertocht van de Rijkevorselse Wielertoeristen met vertrek langsheen het Kempens Kanaal vanuit Sint-Jozef-Rijkevorsel uitgekozen. Vanuit Hoogstraten met de fiets tot ginder gereden, goed voor 11 km opwarming. Toen ik me ingeschreven had werd ik aangesproken door Leto, een biker die ik ooit al eens te zien had gekregen op de toertocht in Hoogstraten. Daarna nog even gewacht op m’n makker Jari waarmee ik had afgesproken. Toen we de voetbalkantine verlieten stond ik onverwacht oog in oog met Nidecker, een vroegere bikemakker die plots van het toneel verdween en van wie ik ruim twee jaar niks meer gehoord of gezien had, als van de aardbodem verdwenen! Tevreden dat hij gezond en wel is, teleurgesteld omdat hij zonder boe of bah verdween! Hij zal niet veel meer gereden hebben, was weer aan het opbouwen en zou een kleine toer rijden. Nu hij terug ten tonele verschenen is zal ik hem allicht nog wel eens te zien krijgen! Het is jammer dat ook een aantal andere vroegere bikematen niks meer van zich laten horen! Het leven is helaas een komen en gaan en vaak zijn er omstandigheden die een mensenleven doen veranderen en contacten doen verwateren. Niets is blijkbaar voor altijd!

Pas om 9.45 u gingen we van start, alhoewel er nog veel drukte aan de startplaats heerste. We reden de metalen brug over het kanaal in Sint-Jozef over en het dorp uit om de bossen van De Pomp, de Poelberg en de Blakheide te bereiken. Daar konden we rijden over de mooie singletrack die achter een manège en de terreinen van Breebos loopt. Die was vroeger verboden voor fietsers, maar dat verbodsbord is in de loop der jaren verdwenen. Na een lusje over privaat terrein bereikten we opnieuw de Blakheide en doken het bos naast de grote vijver in, een met water vol gelopen oude kleiput. 6,50 km om 9.55 u. Een zandweg voerde ons naar en voorbij de zandwinning en werd gevolgd door een singletrack doorheen gras tot aan de wijk Den Hout in Beerse. Van daar reden we eventjes over de betonbaar die van Rijkevorsel naar Beerse voert. We kruisten het kanaal via het ophaalbruggetje in Den Hout, dan rechtsaf en van 10 km tot 13 km reden we onder anderen over de drukke baan Antwerpen – Turnhout. Ter hoogte van het tuincentrum Rodenburg sloegen we op 15 km rechtsaf de bossen in en kwamen we op het parcours van de blauwe vaste route terecht, een route die deel uitmaakt van de routes op de Lilse Bergen.

We bereikten de bossen van het natuurgebied De Epelaar te Beerse en reden een eindje over een fietspad dat er dwars door de bossen loopt. Er kwam een splitsing tussen de routes van 27 km en van 40-52 km. Na een bocht in een zandweg bereikten we het begin van de lange knappe singletrak op de blauwe vaste route. Het is altijd leuk om er te rijden. Na nog een eindje door de bossen te hebben gereden, reden we omstreeks 21 km rakelings voorbij de rotonde met afzonderlijke fietspaden ter hoogte van de oprit Beerse van de snelweg E34. Even verder reden we naast een draadafsluiting, vermoedelijk de achterzijde van het domein De Lilse Bergen. 23 km om 10.50 u. Even verderop troffen we ter hoogte van een hutje, maar een ander dan het klassieke naast de waterpoel, de bevoorrading met lekkers en sportdrank. Op 24,24 km om 11.00 u.

Na de stop kregen we de amusante bochtige singletrack van de rode vaste route, gevolgd door een bospaadje tot 26 km. Daar moeten we een traag rijdende vader en zoon wat zenuwachtig gemaakt hebben, want net voor het bultje gingen ze plots aan de kant, wat ze voor ons niet hadden hoeven te doen! Op 27 km was er nogmaals een splitsing tussen de routes van 27 km en 40-52 km midden in het bos. We kregen één van de meer recente singletracks van de rode vaste route voorgeschoteld, eentje die redelijk goed te berijden was met niet al te veel putten en bulten. Na deze track gingen de 40 km en de 52 km elk hun kant op. Gekozen voor de langste tocht. Vanaf hier reden we over en in de omgeving van de rode vaste route met enkele mooie singletracks. Op 34 km kregen we dan toch één van de meer recente lastige tracks met veel putten en bulten voor de wielen. Enkele jaren terug werd het parcours van de vaste route immers hertekend en werden enkele nieuwe singletracks getrokken. Die waren kort na de aanleg ervan bijna niet te berijden omdat er danig veel putten en bulten op lagen. Om dan nog te zwijgen van de stronkjes van afgezaagde boompjes! Nu zijn ze al meer aangereden, maar er is weinig plezier aan om er te rijden met al dat schokken! Op 35 km kwam er een einde aan de extra lus voor de langste afstand. 11.50 u.

Vanaf de Visbeekvallei reden we opnieuw op de blauwe vaste route over brede zandwegen in het bos. Ik had al aan Jari gezegd dat ik me afvroeg of we ze te zien zouden krijgen en op 38 km was het dan zo ver! We kregen de drie evenwijdige paadjes waarop enkele hoge bulten liggen te berijden. Er volgden nog een aantal bospaden die ons uiteindelijk tot aan de grote baan Antwerpen – Turnhout voerden. Op 39,50 km dienden we die te kruisen. De politieman die daar gestaan had om de bikers naar de overkant te helpen zat net in zijn dienstwagen om weg te rijden! Na de oversteek en een eindje langsheen de grote baan te zijn gereden ging het rechtsaf en troffen we twee keren een grasspoor door het bos. Daarna een betonnen fietspad aan de rand van een assenweg richting Vlimmeren. Er volgde nog een strook bos met singletracks achter de villawijk aan Den Abt. Via de Rouwleegd doorkruisten we deze villawijk om uit te komen op de Vlimmersebaan, de weg van Sint-Jozef-Rijkevorsel naar Vlimmeren. Ter hoogte van de kapel doken we de bossen van de Eksterheide in. 44,75 km om 12.30 u.

We maakten nog een lusje aan het Gemeentebos doorheen het bos om tenslotte de kers op de taart van deze toertocht te krijgen! Meer bepaald de plezante paadjes op het crossparcours van Rijkevorsel! Gedurende ettelijke kilometers konden we ons hart ophalen met het rijden over de bulten, door de putten en de bochtjes! Op 51 km kwamen we om 12.50 u na een paadje weer uit op de straat naast het kanaal ter hoogte van de voetbalvelden en was het feestje uit. Buiten in de warme herfstzon nog een glas gedronken met m’n maat. Afscheid genomen aan zijn auto die naast het kanaal geparkeerd stond en met de bike weer naar mijn stek in Hoogstraten. Niet via de kortste weg, maar via het kanaal richting Beerse. Daarna linksaf en linksaf naar het bruggetje ter hoogte van de hondenschool en door het natuurgebied De Pomp – Poelberg over het parcours van de toertocht. De pijlen waren er al opgeruimd. De Pomp ligt op het grondgebied Beerse en de Poelberg op Rijkevorsel. Het zijn delen van de oude Abtsheide en sluiten aan bij de Blakheide op de grens met Merksplas waarover we daarstraks gereden hadden. Via een stuk van de rode vaste route van Merksplas, met aansluitend een verborgen singletrack die alleen locals weten liggen, Papenvoort, Bolk en Achtel weer huiswaarts. In Hoogstraten was een wielerwedstrijd aan de gang en daardoor werd ik in de Achtelsestraat samen met wandelaars tegengehouden door een seingever tot de renners gepasseerd waren. Het was een mooie dag, goed gezelschap, een mooie toertocht en alles was prima georganiseerd.

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

29-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-25-40 km) van de Rauwtrappers te Mol-Rauw op zaterdag 27-09-2014.

Omdat een mens zo af en toe ook nog wat anders te doen heeft dan te gaan rijden en de zondag in ieder geval al voorbehouden is voor de mountainbike, was ik op deze zaterdag vrij laat aan de start van de Molse Merentocht van de Rauwtrappers in Mol-Rauw. Gelukkig kon je er starten tot 14.30 u! Een parkeerplekje gevonden in een straat in de wijk nabij de kerk op luttele afstand van de start in de basisschool De Zandloper. Om 14.05 u was ik op pad om te genieten van de rit en de zonnige zaterdag. Jari was er vandaag niet bij, ook hij moet zo nu en dan eens tijd maken voor het opknappen van werkjes!

Het ging zoals we in deze streek kunnen verwachten direct het bos in over leuke paden en singletracks in de omgeving van een vijver. Reeds op 2 km trof ik een splitsing tussen de routes van 10-25 km en van 40 km. Ik was niet de enige late starter, want gedurende die eerste kilometers staken me achttal bikers voorbij. Na een lusje door het bos staken we de centrale grote baan door Mol-Rauw in de buurt van de startplaats over en ging het de Zwarte Schuurstraat in. Vanaf het golfterrein ging het een singletrack door een strook bos in om uit te komen in een woonwijk. Op 5 km diende ik de drukke ringweg die van Mol naar Lommel voert te kruisen. Daar ging het een bos in dat er thans vrij woest bij lag na recente bomenkap. Ik arriveerde in de onverharde Spoorwegdreef, een assenweg die er dwars door de bossen loopt. Daar ging het rechts het door kapwerken gehavende bos weer in achter een vijftal andere bikers aan. Tot 8,50 km konden we rijden over bospaden en tracks om te arriveren in een woonwijk. Van hieruit ging het naar de grote baan die van Balen naar Mol-Gompel voert.

Na het kruisen van het spoor en een baan trof ik een verharde weg tussen villa’s die na enige tijd overging in onverhard. Na het grote huis in de bocht ging het opnieuw een singletrack in en volgde een singletrack met dikke wortels op de grens tussen bos en velden. Bospaden en smalle sporen voerden me op 12,75 km tot aan de Mora-fabriek nabij het kanaal. Daar werd gekozen voor het jaagpad naast de Houthandel Vanhooydonck, een plek waar vele lokale toertochten passeren. Het ging dan rechtsaf de bossen van het Buitengoor in en over een eerder lastige singletrack naast een prikkeldraad tot aan de camping Zilverstrand. 14 km. We kruisten het terrein van de camping en reden over de zandsporen voorbij caravans en chalets die daar kunnen gehuurd worden. Eens het domein van het Zilverstrand weer uit kwamen de zanderige singletracks tot aan de baan van Mol naar Postel. Daar sloeg de toertocht linksaf een zanderig pad richting Dessel in. 16 km. Een singletrack leidde me door een bos voorbij een meer. We kruisten de bekende betonbaan aan de toegangen naar het Zilvermeer om aan de andere kant weer naast een meer te rijden.

We bereikten de zanderige paden in het gebied dat gelegen aan een vijver naast de baan van Mol naar Postel. In de omgeving van de restaurantboot De Kleppende Klipper was er een splitsing tussen de routes van 10 km (direct naar de bevoorrading) en de routes van 25-40 km op 19 km van het vertrek. Een singletrack doorheen een eerder desolate met bomen begroeide vlakte tussen het kanaal en het Zilvermeer voerde de tocht tot aan de Sas-4-toren van Dessel op de andere over van het kanaal. 20 km om 15.30 u. We dienden rechtsomkeer te maken op het jaagpad om via hetzelfde bos weer in de richting van Postel te rijden. Deze keer dan over de singletrack en de zandpaden die evenwijdig lopen met het spoor waarover we tot in Dessel waren gereden. Ik passeerde de Kleppende Klipper om op 22 km de bevoorrading te bereiken die zoals tijdens de vorige edities ondergebracht was in enkele gebouwen die daar eenzaam staan te wezen aan de toegang tot de bekende Baileybrug van Postel. Om 15.30 u kon ik daar gebruik maken van de bevoorrading met sportdrank en suikerwafel. Er waren nog bikers aanwezig en er kwamen er nog toe. Omdat ik laat gestart was niet al te lang blijven staan en weer op pad!

Net voor de Baileybrug was er een splitsing tussen de 10 km en de 25-40 km. Voor de langste tochten ging het de merkwaardige brug over om aan de overzijde rechts de bossen van Den Diel in te gaan in het zog van een aantal andere jongens. Na het rijden over een singletrack bereikten we het jaagpad naast het kanaal en zag ik het groepje van daarnet langzaam maar zeker in de verte verdwijnen. Aan de volgende sluis werd rechtsomkeer gemaakt en kwam een korte klim naar het bos toe. Een bospad door een privaat eigendom en een veldweg voerden me doorheen een knappe omgeving. Toen ik een brede veldweg tussen hoge maïs in reed zag ik in de verte een trio bikers aan een traag tempo rijden. Er bleek een kind bij te zijn. Het ging rechtsaf een zandweg met asfaltstrook voor fietsers op in de open velden nabij Postel. Toen ik hen voorbijstak werd duidelijk dat het drietal bikers Michelleke betrof in het gezelschap van vrouw en dochtertje. Hij is één van de organisatoren van de Noordergrensrit van de Powerbikers te Weelde (14-09-2014) en hij had me daar na de toertocht aangesproken. Het was de eerste keer dat ik die tocht in Weelde reed, vermoedelijk omdat hij altijd samenvalt met andere tochten van mijn to do lijstje! Zo leer je weer andere fervente mountainbikers kennen die je dan nadien op toertochten tegenkomt!

Met het fietsende gezinnetje in mijn zog ging het na 24,50 km aan de Steen der Zeven Heerlijkheden, een oude grenspaal die op een punt staat waar zeven heerlijkheden aan elkaar grensden, een zeer lange singletrack recht op recht op. De Steen der Zeven Heerlijkheden is een grenssteen uit 1648 die zich op de grens van de gemeenten Lommel, Mol, Dessel en Balen bevindt, een honderdtal meter ten noorden van de buurtschap Blauwe Kei. Ze werd al vermeld in 1331 als Paal van Schoongors. Deze grenssteen vormde vroeger een drielandenpunt, want hier kwamen de Republiek der Verenigde Nederlanden, met de heerlijkheden Bergeijk, Lommel, de Spaanse Nederlanden met Mol, Postel, Dessel en Balen, en het Prinsbisdom Luik met Luyksgestel, bij elkaar. Het was tot aan de Franse tijd het meest noordelijke punt van de vrijheid Mol, die samen met Balen en Dessel een voogdij vormde. Postel was een zelfstandig kloostergebied van de Abdij van Postel, dat bindingen had met de Meierij van 's-Hertogenbosch en mogelijk zelfs met Reusel. Sedert de uitruil van gebieden tussen Nederland en België in 1843 kwam deze grenssteen geheel in België te liggen, maar de ligging ervan is nog altijd aan de topografie te zien, terwijl de steen op de grens van de provincies Limburg en Antwerpen is gelegen.

Op 26,50 km gaf de singletrack uit op het jaagpad langsheen het kanaal. We reden vanaf daar in een strook bos die zich langsheen dat kanaal uitstrekt over een aantal bulten op en af. Ter hoogte van het Russendorp in Lommel ging het over de blauwe kanaalbrug richting Kerkhoven. Aan de overzijde troffen we een zeer mooie singletrack over lage heuveltjes. Die eindigde op het jaagpad van een ander, smaller kanaal waar enkele plezierbootjes aangemeerd lagen. Hier in de streek van Mol en Lommel lopen immers verschillende kanalen die een kruispunt hebben aan de bekende Sas-4-toren in Dessel. 30 km om 16.10 u. Ik reed nog steeds niet alleen, want zo nu en dan stak me een enkeling nog voorbij. De toer ging over het jaagpad tot aan de eerstvolgende brug die we over moesten. Daar was een splitsing tussen de routes van 25 km en van 40 km op 30,50 km van de start aan een zwaaikom. We reden de brug waar we het kanaal gekruist hadden nu onder om het jaagpad op de andere over te bereiken. Daar ging het op 31,50 km een privaat bos met een vijver in. De omgeving was er bijzonder knap, zeker met dit zonnige weer! Er volgde een mooie omloop met knappe singletracks rond die vijver en doorheen een prachtig groen bos. We reden er over smalle sporen en groene graspaden tot aan de grote zandhoop of uitloper van een dijk naast het kanaal dat we laatst gekruist hadden. Op 33 km van de start werden we hier de hoogte in gejaagd. In tegenstelling tot eerdere edities ging het de zandhoop niet af richting jaagpad, maar dienden we een bocht te volgen om dan linksaf een steile zanderige afdaling te nemen naar het bos in de diepte toe. Daar reden we dan over een pad naast een bovengrondse pijpleiding. Bospaadjes leidden me tot aan de zandgroeve van Sybelco.

Aan de uitgang van het private domein van Sybelco stond een bordje dat de laatste vijf kilometers aankondigde! 16.30 u. Het ging even langs een straat om aan de overkant een knap bos met mooie paden in te rijden. Ik deelde ze met drie wandelaars. Opnieuw werd ik een pad in gestuurd op privaat grondgebied, vermoedelijk van hetzelfde Sybelco. Ik reed er in een meer open omgeving tussen struikgewas naast een grote vijver. Ik had er een knap uitzicht over de groene omgeving en de blauwe lucht. Eens de open plaats voorbij trof ik weer een bospad naast een bovengrondse pijpleiding dat me naar een grote villa voerde die omzoomd werd door uitgestrekte grasvelden. Allicht eigendom van Sybelco. Ik passeerde een van de toegangen naar het domein Blauwe Kei en De Maat. 37 km. Daar ging het rechtsaf over het beton van de Blauwe Keidreef. Naar het einde toe doken we dan rechtsaf nog een strook bos in voor nog enkele knappe singletracks naast een vijver om alzo deze toertocht in schoonheid te eindigen. Met 39,50 km op het tellertje bereikte ik omstreeks 17.00 u opnieuw het terrein van de school.

De bikewash was al ontmanteld, maar gezien het droge weer was deze overbodig. Meer dan wat stof had mijn fiets niet te verduren gekregen. Mijn fiets toevertrouwd aan de mensen van de bewaakte parking en deze zonnige herfstdag afgesloten met een drankje in de refter van de school. Mooie toertocht met een rondje dat jaar na jaar nagenoeg identiek is maar toch niet gaat vervelen en een organisatie die steeds in orde is!

Jari was er niet bij, dus deze keer geen route op Google-Maps!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

28-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45-55 km) van WTC Papillion te Minderhout op zondag 21-09-2014.

Op zondag 21 september zijn mijn maat Jari en ik de toertocht van WTC Papillion gaan rijden in Minderhout. Toen ik er even voor het afgesproken uur met de bike arriveerde zag ik zijn auto al geparkeerd staan, maar kon ik hem nergens vinden! Na me ingeschreven te hebben nog eens naar die auto gaan kijken! Het bleek niet de zijne te zijn, maar een identieke met dan nog dezelfde opvallende letter in de nummerplaat! Dan maar binnen gewacht bij een kop koffie. Omstreeks 09.45 u zijn we vertrokken.

Het ging het dorp uit over servitudes en stille wegen die hier sinds enige tijd ook voorzien werden van naambordjes. We passeerden de Laarmolen op de Mark en reden via de Bosuil en een veldweg achter de gevangenis van Hoogstraten en via Poeleinde naar Wortel. We passeerden het knap gelegen en deels verbouwde huis van een collega. Na de oversteek van de Beukendreef waar seingevers stonden, reden we over een groene vaste route langsheen de bosrand richting Wortel-Kolonie en voorbij de in erfpacht gegeven te restaureren witte huizen die vroeger deel uitmaakten van de zogenaamde Rijksweldadigheidskolonie of Landloperskolonie! Via de Schooldreef en een onverharde dreef reden we voorbij de gevangenis van Wortel. We passeerden de Klapekster, een trefpunt van Natuurpunt, en de Bonte Beestenboel, ondergebracht in de gebouwen van het voormalige Rijkslandbouwbedrijf waar de landlopers en thuislozen indertijd tewerkgesteld waren.

Aan het einde van de dreef bereikten we het onverharde Grenspad dat pal op de grens tussen België en Nederland voert. Hier was er een eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 45-55 km op 10 km van het vertrek. Het was nog maar 10.15 u, dus we hadden snel gereden! Gekozen voor de langste toer Op het Grenspad ging het rechtsaf in de richting van Baarle-Hertog, evenwijdig met de grote baan die van Minderhout naar Baarle voert. Net voor het bereiken van deze baan, hier door de mensen de Rooie Weg genoemd, sloegen we rechtsaf een zandwegel in en nogmaals rechtsaf om op 13 km Bootjesven te bereiken. Dit is een grote bosvijver met middenin een eilandje. In de winter een geliefde plek om te schaatsen wanneer het enkele dagen na elkaar flink vriest.

Zanderige wegen, bosdreven, singletracks en assenwegen voerden ons in de richting van Merksplas. Grappig is dat naast één van deze assenwegen een zandduin ligt met enkele dennen en waarover een korte singletrack loopt, hooguit honderd meter lang, waarover alle lokale toertochten gestuurd worden! Om dan toch enkele hoogtecentimeters te realiseren! Na een asfaltbaantje (de Oude Baan in Merksplas?) troffen we op 17 km een splitsing tussen de 45 km en de 55 km. Voor de langste toer ging het een grasspoor rechts in om het Graafsbos te bereiken. Tot 21 km troffen we daar leuke ietwat vochtige singletracks in de buurt van de rode vaste route. Omstreeks 25 km arriveerden we in de omgeving van het kruispunt tussen Hoekeinde en de Pampaweg. Vanaf daar volgden bredere veldwegen en assenwegen aan de rand van het bosgebied Eindepoel op de grens tussen Merksplas en Wortel.

Zoals te verwachten was doken we op een gegeven ogenblik de groene vaste route op, meer bepaald de zeer bochtige singletrack door het dennenbos aan Staakheuvel. Eentje met veel draaien en keren door vaak zeer korte bochtjes en met de nodige putten en bulten. Hij lag er zeer goed berijdbaar en droog bij. Bij nat weer staan de putten vaak vol met plassen en is het er lastig rijden! Deze vaste routes zijn zo’n acht jaren geleden uitgezet rond de tijd dat ik met biken ben begonnen. De singletracks van Staakheuvel waren toen de nagel aan mijn doodskist wanneer m’n vriend, een collega, me mee op sleeptouw nam tijdens mijn eerste ritten nadat hij me letterlijk mee naar de fietsenwinkel gesleept had om een mountainbike te kopen! Ik zal hem daar altijd dankbaar voor blijven, want acht jaar later rijd ik nog altijd met even veel plezier rond, leerde er veel gelijkgezinde mensen door kennen en gaf het me nieuwe levensdoelen. Daar kwamen later het schrijven van deze verhaaltjes en het oprichten van een eigen website, waarvan hij het luik over wielrennen verzorgt, bij. Met als kers op de taart de kennismaking met m’n huidige fietsmakker die mijn weekends kleurt, het beste wat me in jaren is overkomen. De fiets heeft mijn hele leven ten goede veranderd en ik ben er een gelukkiger mens door geworden die elke week opnieuw iets heeft om naar uit te kijken! Geen betere compensatie dan de fiets in het weekend tegen de stress van tijdens de werkweek!

Zo reed ik van 26,50 km tot 29 km in het zog van m’n makker Jari over de bochtige singletrack op de groene vaste route door de bossen waarin van de kaalslag van enkele jaren geleden niks meer te merken is! Het ging ook stukken vlotter dan in de tijd van toen, alhoewel ik enigszins teleurgesteld was doordat ik uiteindelijk toch nog vier keren voetje aan de grond had moeten zetten in voor mij te korte bochtjes! 11.30 u. Aan het einde van de singletrack kwam er een splitsing tussen de routes van 45 km en van 50 km. Gekozen voor het langste traject.

Tot 30 km ging het over een mij onbekend bospad doorheen gras waar het er iets technischer aan toe ging over een natte ondergrond, door bochtjes en over bultjes. We kwamen uit het bos tevoorschijn op het betonbaantje aan de Ginhovense brug, een bruggetje over een beek op de grens tussen Merksplas en Zondereigen (Baarle-Hertog). We reden door het gehucht Zondereigen en eens daar voorbij volgde een zeer lange, rechte, natte zandweg met veel plassen waarbij we ongemerkt de grens met Nederland overschreden. We arriveerden op de Hoogstratensebaan, in de streek beter bekend als de Rooie Weg, de rustige maar omwille van snel rijden gevaarlijke baan die Minderhout met Baarle-Hertog verbindt. We reden dan een tijd langsheen deze baan in de richting van Castelré, een gehuchtje van Baarle-Nassau op de grens met België.

Op 35,75 km verlieten we de grote baan en sloegen linksaf een zandpad in dat op Nederlands grondgebied evenwijdig loopt met het Grenspad aan Bootjesven. 12.00 u. Vanaf hier bereden we een graspad tussen twee wildroosters. Rechtsaf bereikten we na een zandweg de bevoorrading op de hoek van een pad tussen bos en velden. Pas op 38 km, dus ruim over de helft van de afstand! Om 12.10 u. Daar kon je eten van cake en granenrepen en was er sportdrank om te drinken. Een babbeltje gemaakt met de drie jonge mannen ter plaatse, waarvan één mijn professioneel levenspad zo’n vijf jaar geleden kruiste en één met het typische Kempense accent!

Na de stop kruisten we nogmaals de Hoogstratensebaan (Rooie Weg) en ging het na een zandweg de mooie singletrack op die door een bos nabij het gehucht Hal (in België) evenwijdig loopt met de Haldijk (in Nederland). Tot 40 km konden we ons uitleven op deze track. Daarna doorkruisten we de bewoonde kern van Hal, waar niet meer dan een aantal boerderijen staan. Tijdens eigen ritjes indertijd in deze streek zette ik me altijd even te rusten op de bank aan het kapelletje in de bocht naar de Blauwbossen toe. In de schuur van de stokoude hoeve tegenover de kapel stonden geen ramen meer. Allicht ruimde de al even stokoude boer plaats voor iemand jonger die de vervallen gebouwen onder handen neemt! Net voor de kapel ging het rechtsaf in de straat Hal en dan rechtsaf de veldweg Gouverneursbossen in. Halverwege doken we dan effectief de Gouverneursbossen in, een smalle strook bos in Hal waardoor recht op recht een pad loopt waarop zich een singletrack heeft ontwikkeld. We reden over het erf en voorbij het huis met de “kerkramen” en door een private weide. De ondergrond van die weide lag er droog! Soms kan hier een echte slijkpoel staan! Zo bereikten we de mooie singletrack die over enkele bulten door de Gouverneursbossen loopt! Achter het huis begint namelijk die mooie singletrack. De villa met paardenstallen waarvan de toegangspoort in het bos staat, stond te koop! Voor een stevige prijs allicht!

Eens het bos weer uit passeerden we de landelijke wegen Habelaar (België) en Oude Strumpt (Nederland) en kregen we een splitsing tussen de routes van 25-45 km en van 50 km op 43,50 km van de start om 12.45 u. Bij het in rijden van de bossen aan Heerle troffen we de bikers die aanstalten maakten met het wegnemen van de bepijling. In dit bos ligt een singletrack die zich met vele grote bochten tussen de bomen slingert. Omdat er geen ondergroei is, zie je de bikers dan als een lange kronkelende trein door het bos rijden. Nu reden we er alleen! Ik vermoed dat het een privaat bos is, maar de meeste tochten in de streek krijgen dan blijkbaar toch de toestemming om het pad te gebruiken. Van 45 km tot 48 km konden we spelen in dit bos, eerst op die kronkelende singletrack, daarna over mooie bospaden en grassporen door het bos.

We kwamen uit deze Blauwbossen tevoorschijn in de gelijknamige straat tegenover de manege waar de bekende Antilliaanse Feesten tijdens de zomer georganiseerd worden. Van daar werden we naar en over een smal pad rond de visvijver gestuurd. Eens daar voorbij werd de keuze gelaten tussen “zwaar” en “gewoon”. De eerste optie bestond uit het moeten bedwingen van de grote zandhopen op de terreinen van de steenbakkerij Desta. Op deze plek werd ooit de veldrit Superprestige Hoogstraten beslecht. Omdat ook hier aanstalten gemaakt werd met het opruimen van de pijlen en ik er geen behoefte meer aan had om mij af te beulen op de voor mij onmogelijke zandhopen, heb ik er een deel van links laten liggen. Jari volgde al snel mijn voorbeeld. 50 km.

Via de assenweg door de open velden ging het dan opnieuw richting Hal om de singletracks aan te kunnen doen die gelegen zijn in het “bos achter de Duitse Nonnen”. In deze strook bos liggen een aantal mooie paadjes verborgen. Dat de plek zo in de volksmond bekend is, is een overblijfsel van de oorlogsjaren. Langsheen de Bredaseweg, de weg die van Minderhout naar Meerle en verder naar het Nederlandse Strijbeek en Ulvenhout voert, stond een klooster waar sinds de oorlogsjaren Duitse nonnen verbleven. Een aantal jaren geleden is het gebouw verkocht en opgedeeld in twee woningen voor gezinnen. Het waren oorspronkelijk ook twee woningen die indertijd tot een klooster werden samengevoegd. Achter het klooster ligt het dennenbos waarvan sprake. In dat bos liggen ook enkele buitenverblijven.

We verlieten het bos opnieuw via Hal en reden de Nederlandse grens weer over via een typische zandweg waarlangs een asfalt fietspad voert. Naast deze zandweg ligt ook een strook bos waarin een plezante track werd meegepikt. Hier ben ik ooit eens tijdens een private rit zwaar over de kop gegaan door met mijn schoen te blijven haken aan een in het groen verborgen stuk ijzerdraad. De littekens van waar de trapper van m’n fiets m’n been verwondde zijn een blijvende herinnering aan dit uitstapje! We kruisten de beek Het Merkske en bereikten het gehuchtje Castelré (Baarle-Nassau). Via de zeer lange zandweg door de open velden, waar bij droog weer bijna niet te rijden valt omwille van het losse zand, bereikten we het begin van de Rooie Weg op de grens met België. Via de Castelréweg ging het opnieuw naar de parochiezaal in de Koestraat en waren we na de beloofde 55 km als laatste deelnemers weer bij af.

Terwijl Jari zijn fiets aan een wasbeurt onderwierp, ben ik nog achter een wielertoerist aan gegaan. We hadden die kerel met zijn fiets tegen de grond zien stuiken toen hij de betonnen voet van een hekken had geraakt. Ik merkte dat hij zijn helm had laten vallen en niet weer opgeraapt alvorens verder te rijden! De reden was zoals ik vermoedde: die man was stomdronken. Meer dan hem de raad geven van maar beter te voet naar huis te keren kon ik niet doen! Ik begrijp niet dat zijn maten hem zo lieten gaan! Wij hebben ooit een metgezel onder escorte per fiets naar huis begeleid omdat zijn laatste glas er één te veel was geweest! Als je iemand zo alleen laat gaan en je leest achteraf in de krant dat hij verongelukt is, dan vergeef je dat je hele leven niet meer! Er zaten binnen trouwens nog renners die al goed boven hun theewater waren en bij vertrek aan de fietsbewaking stonden te lallen!

Jari had het parcours van de rit in Waasmunster daags voordien super gevonden, terwijl ik er iets minder enthousiast over was geweest! Vandaag was het net andersom! Er zaten hier wel meer stukken met bredere paden in, maar toch veel off-road en vaak buiten de bewoonde wereld, terwijl de rit in Waasmunster veel bos kent, maar bewoond bos met villa’s. Afhankelijk van de richting waarin men uit gaat kan met in de streek van Hoogstraten tochten uitstippelen doorheen afwisselende landschappen, zoals de bossen in Wortel en Merksplas en de meer open streek over de Nederlandse grens in Castelré. Omdat Minderhout dichter bij de grens ligt dan Hoogstraten, werden de bossen van Merksplas niet aangesneden en richtte de toer zich meer op de streek rond Hal en Castleré. Wij hadden ons in ieder geval goed geamuseerd, genoten van het mooie weer en ondanks de late start toch nog de hele rit kunnen rijden!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

22-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-40-50 km) van MTB ’t Vestjen te Waasmunster op zaterdag 20-09-2014.

Op deze zaterdag was onze keuze gevallen op de toertocht van MTB ’t Vestjen te Waasmuster. Toen ik het centrum van het dorp naderde waren de huizen versierd met gekleurde vlaggetjes. Het was duidelijk dat hier kermis was. Een parkeerplek gevonden op een parking voor een bedrijf en gezien dat mijn maat Jari met wie ik afgesproken had vlak bij geparkeerd stond. De tocht vertrok vanuit de werkplaats van een nabijgelegen garage waar ook een tent op de parking was opgesteld. Er was nog andere animatie buiten de toertocht, want binnen in de loods zaten veel mensen die duidelijk niet gekomen waren om te fietsen. Omstreeks 12.30 u waren we ingeschreven en op pad.

Bij aanvang voerde de tocht ons door straten en servitudes het dorpscentrum uit. Daarbij reden we voorbij het kasteel Blauwendael. In tegenstelling tot andere tochten kregen we de zanderige Baudelodreef, die deel uitmaakt van een vast parcours, al snel in het begin van de tocht. We reden tot naast de snelweg E17 om vervolgens de singletracks mee te pikken in het naastliggende bos tot aan de Abdij Roosenberg. Op omzeggens 4 km kwamen we de boskapel Onze-Lieve-Vrouw-hulp-der-Christenen (halleluja!) voorbij en reden we naar beneden in het zacht hellende Schietakkerstraatje om op 5,25 km weer even de bewoonde wereld aan te doen. Op een plek waar een kolonie eenden niet wilde wijken reden we het park van het Kasteel Ortegat in om na de doortocht ervan de splitsing te treffen tussen de routes van 30-40 km en van 50 km op de grote baan die Waasmunster met de oprit van de E17 verbindt, dit op 5,50 km van het vertrek. Na een servitudepad reden we eventjes weer door het centrum van Waasmunster. Ik werd er begroet door een voorbijrijdende biker, maar ik had geen flauw idee van wie het was!

In de Pontravelaan langs dewelke we de start bereikt hadden, reden we per vergissing het kerkhof op! Dat vonden we wel raar en het verwonderde ons niet dat we er geen volgende pijl meer vonden! Op onze stappen teruggekeerd en vastgesteld dat we een smalle track links naast het kerkhof in hadden moeten slaan! Op het kaartje van Jari is dat extra foute streepje duidelijk te zien! 7 km om 13.00 u. Van 7,50 km tot 9 km reden we over de dijk langs de Durme, eerst over een hobbelig grasspoor, dan over asfalt. We verlieten de dijk via een servtiude en reden vervolgens tot 10 km eventjes door een woonwijk. Daar troffen we een tweede splitsing tussen de 30-40 km en de 50 km. Buurtwegen met naam leidden ons voorbij Het Houten Kruis om via volgende zanderige servitudepaadjes zoals de Katteneekwegel, waar halen ze het, weer op de dijk langs de Durme te arriveren.

Na een eindje er over gereden te hebben ging het linksaf de dijk weer af via een betonnen trapje waarna een hobbelig en vochtig grasspoor naast enkele wilgen en een assenweg ons tot schapenweiden voerden. 15 km. Van 15,50 km reden we gedurende een dikke kilometer lang over de servitudepaadjes die doorheen een villawijk met doodlopende straten voeren. We passeerden een trapje dat naar een voormalige oude spoorwegbedding onder de bomen voert. Er volgden nog steeds smalle servitudepaadjes langsheen de tuinen van grote villa’s. Op 19,50 km reden we het Eekhoekbos in, maar de doortocht bedroeg niet meer dan 500 meter! Na nog enkele villa’s in de bosrijke Heidestraat te zijn gepasseerd reden we net voor de brug over de E17 linksaf hetzelfde bos in. Hier troffen we zeer genietbare singletracks op een parcours dat door meerdere tochten wordt aangedaan. Er ligt daar onder anderen een bruggetje bestaande uit twee halve boomstammen waartussen een spleet die net breed genoeg is om er met je fietsbanden in te sukkelen en te vallen! In ieder geval troffen we hier een knap stukje parcours. We bereikten het talud van de brug over de snelweg. Onderaan staat daar soms een zeer grote slijkplas, maar thans lag alles poederdroog. Via een diep spoor was het klimmen naar het bruggenhoofd toe. Toen we daar even halt hielden, stak ons een groepje bikers voorbij, de jongste van het gezelschap stevig trappend een eind voorop, de oudere makkers achteraan en de oudsten te voet naar boven stesselend! 21,50 km om 14.00 u.

Boven op de brug dienden we de rijweg te kruisen om aan de overkant een fel dalend zandspoor in te rijden van de brug naar beneden. Jari kon niet op tijd uitklikken voor de betonnen boordsteen en kletterde tegen de grond! Er volgde nog een eindje door het bos in de hoogte langsheen de snelweg. We reden dan door een landelijke bewoonde wereld en langsheen paardenweiden tot aan een splitsing tussen de 30-40 km en de 50 km op 23 km van de start. Zoals aan de vorige splitsingen gekozen voor de langste toer. Die leidde ons over landelijke assenwegen voorbij de bizarre Kennel van Rialfo, een bonte beestenboel met honden en lama’s op een grasveld voor een opvallende, langgerekte, kitscherige kasteelvilla! Vanaf daar werden we over de dolomieten wandelpaadjes in Belsele (Sint-Niklaas) gestuurd. Veruit de enige plek waar de toertocht buiten de gemeentegrenzen komt! We reden er over een kronkelend asfaltbaantje en een door diepe geulen gehavende veldweg, mij bekend uit andere tochten in Waasmunster.

Uiteindelijk kwamen we uit op het asfaltbaantje dat vlak naast de snelweg loopt in de richting van Sint-Niklaas en vlak bij de afrit Waasmunster. We sloegen linksaf, passeerden het boshuis Bosrand, reden evenwijdig met de snelweg in de richting van Sint-Niklaas en kruisten rechtsaf de snelweg aan de eerstvolgende brug. 27 km. Een kleine kilometer verder troffen we omstreeks 14.30 u de bevoorrading onder een tentje langs de kant van een asfaltbaantje. Terwijl we van het fruit en de cake knabbelden, kwamen er nog andere bikers toe. We zagen één ons bekende biker, het is te zeggen, we kennen zijn naam niet, maar hij sprak me ooit aan tijdens een toertocht in Merksplas en sindsdien heb ik hem nog gezien, onder anderen tijdens de vorige toer in Waasmunster. Na de stop ging het het Eekhoekbos weer even in en doorkruisten we opnieuw een stuk van de villawijk via de vele servitudes. We reden ook een heel eind door de voormalige spoorwegbedding die diep uitgesneden in het terrein onder de bomen loopt. In de hoogte zie je links en rechts tussen de bomen overal villa’s staan. Op 32,75 km reden we over de singletrack die boven op het talud evenwijdig met de snelweg loopt, volgden even de grote baan, reden we over het op- en afrittencomplex Waasmunster, om aan de andere zijde van de snelweg het smalle paadje rechts in te slaan. Daarstraks hadden we hier nog gereden, maar dan verderop in de richting van Sint-Niklaas. 34 km. Na een eindje de track gevolgd te hebben sloegen we linksaf de Eekhoekstraat in voor een kleine lusje, kruisten we de Patotterij op de grens met Belsele om aan de overkant het bos in te rijden. Daar reden we een aantal lussen over de vele paadjes die het knappe Patotterijbos rijk is. Het was duidelijk te merken dat dit bos, gelegen naast de snelweg en bereikbaar vanaf een carpoolparking, ook als afspreekplaats voor andere doeleinden gebruikt wordt. Helaas ligt er hier en daar ook wat rotzooi. Wij genoten in ieder geval van de leuke paadjes met bochtjes en wortels.

Uiteindelijk kwamen we op 37 km weer uit op een track die hoog op het talud naast de snelweg loopt. Ik verwonderde mij over het feit dat er twee jonge kerels met een bike reden terwijl die elk een kleine spade vast hadden! De reden zou snel duidelijk worden. Want we werden naar een plek gestuurd waar ik nog nooit gereden had. Blijkbaar ligt er hier aan de rand van het bos een crossparcours. We werden er over enkele stevige bulten gejaagd! Die twee jongens hadden dus een spade bij om bergjes te maken! We arriveerden in de Oudeheerweg-Ruiter nabij een brug over de E17 en kregen een splitsing tussen de 30 km en de 40-50 km op 39 km van de start. We zagen bikende tegenliggers naderen waaruit we konden besluiten dat we na een extra lus weer op deze plek zouden toekomen. Aan de overkant hingen inderdaad ook pijlen. Er volgde voor ons een lus over het zogenaamde Oud Vliegveld, een vlakke plek met weinig bebouwing, bomen en enkele stroken bos. We reden er over betonbaantjes, assenwegen, doorheen een strook bos en voorbij het omstreden domein van voormalige textielmagnaat De Clerck. Diens zoon werd vele jaren geleden ooit ontvoerd. “Anthonieke, wij houden van u”! Ik zie het nog zo voor me! Het schijnt dat deze mensen trouwens zelf geen al te propere lei hebben! Maar met veel geld krijg je alles gedaan! De lus eindigde met een compleet overwoekerd oud kasseibaantje waar we in een weide een merkwaardige ezel opmerkten. Met een vacht alsof hij zich een rastakapsel had aangemeten! 41 km om 15.40 u.

Aan de overzijde ging het een grindpad op waar we naast een mooi gelegen villaatje in de Hollestraat reden van waaruit men een zicht heeft op de daar door een sleuf lopende snelweg. Bijna de hele snelweg ligt ter hoogte van Waasmunster in de diepte. Voor de geluidsoverlast? Omwille van de vele bruggen? Wie zal het zeggen! We kruisten voor een laatste maal de snelweg en reden daarna door de zandwegen Uilenhoek en Baudelodreef. Het is bizar dat die Baudelodreef aan weerszijden van de snelweg ligt zonder verbinding tussen de beide delen. Ze bestaat op sommige plaatsen ook louter uit een veldweg van wit zand! 47 km. Na enkele straten en paden arriveerden we opnieuw in de Neerstraat aan de garageloods. Om 16.00 u na 48 km!

Door de kinderanimatie was er enorm veel lawaai in de loods zodat we, net als een aantal andere bikers, buiten voor de tent zijn gaan zitten. Een broodje braadworst gegeten en doorgespoeld met een drankje. De kinderen kwamen naar buiten met hun ballons voor een wedstrijd. Jari was vol lof over de tocht en het parcours. Mij had de toer minder kunnen bekoren omdat hij te veel door de bewoonde wereld voert! Alhoewel het een knappe verdienste is dat de clubs uit Waasmunster er blijkbaar allemaal in slagen van een toer uit te zetten die bijna integraal binnen de eigen gemeente valt. En de stukken worden altijd op een andere wijze aan elkaar gebreid, zodat je nooit twee keren exact dezelfde rit rijdt! Het is niet evident van in een weliswaar rijk beboste maar ook redelijk dicht bewoonde gemeente een toer uit te zetten met zo veel off-road en groen! Ik had me in ieder geval goed geamuseerd. Na een babbel hebben we onze auto’s opgezocht en afscheid genomen. Niet voor lang, want voor de dag nadien stond Minderhout op het programma. Vandaag gereden kort bij Jari thuis, morgen kort bij waar ik verblijf!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

21-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (25-30-35-40 km) te Horebeke door de Horebikers en Het Verzet op vrijdag 19-09-2014.

Zoals de voorgaande jaren vanuit Hoogstraten afgezakt naar de Vlaamse Ardennen richting Horebeke om er deel te nemen aan de nachtrit Horebeke by night van De Horebikers in samenwerking met de fietsenzaak Het Verzet. Deze keer werd niet vertrokken vanuit Sint-Maria-Horebeke zodat ik niet mijn gebruikelijke parkeerplekje tegenover een rij eenzame huizen aan de rand van het dorp kon innemen, doch vanuit Sint-Kornelis-Horebeke. Het moet de verste plek zijn die ik voor een toertocht aandoe, want Horebeke ligt op 130 km van hier! Het zekere voor het onzekere genomen en via de lokale wegen vanuit Hoogstraten tot Antwerpen-Linkeroever gereden. Om te vermijden van vast te komen te staan op de ring om Antwerpen! Het heeft me 2,5 uur rijden gekost, ook al had ik niet het gevoel van zo lang onderweg te zijn. Hoe dichter ik de start naderde, hoe heuvelachtiger het landschap werd. Deze keer werd niet gestart vanuit een tent, maar vanuit de lokalen van Jeugdclub Arcadia. Om 20.45 u was ik ingeschreven en klaar om te vertrekken.

Servitudes, sporen door velden en weiden en stoffige veldwegen leidden bij invallende duisternis tot de eerste splitsing tussen de 25 km en de 30-35-40 km op 4 km van het vertrek. Daar kregen we op de grens tussen Brakel en Zwalm een klim over asfalt te verwerken. Deze voerde me tot op het grondgebied van Sint-Blasius-Boekel. Er was geen goed weer voorspeld voor vandaag met de kans op onweders, maar op het thuisfront was het droog gebleven en hier duidelijk ook! Toch zag ik het in de verte aan de horizon fel weerlichten zonder donder te horen. Dat zorgde in ieder geval voor een bizarre sfeer. Wat het rijden betreft kregen we er enkele fikse hellingen voor de wielen en dat zowel over verhard als off-road! Het ging een privaat kolenveld over waar het laveren was tussen de groenten tot in Elst (Brakel) waar ik op 8 km arriveerde omstreeks 21.15 u. Op 10 km reed ik over een veldweg met vrij diepe voren en kreeg het stof van de voorgangers te verwerken! Er waren immers nog redelijk wat starters en het was een mooi zicht van al die bikers en hun felle lampjes op de fiets door het landschap te zien trekken.

Na 11 km werden we door politieagenten de baan van Michelbeke naar Elst over geholpen om aan de overkant een wel erg smalle servitude in te rijden. Na de doortocht van een feeëriek verlicht dorpscentrum, ik vermoed Elst, volgde een splitsing tussen de routes van 25-30 km en van 35-40 km op 12 km van het vertrek. Tot 15 km werden we vergast op een rondje Elst over donkere veldwegen, afgewisseld met betonbaantjes en grassporen. Ik kreeg er geen andere bikers meer te zien! Ik arriveerde op dezelfde plek waar de lus begonnen was om naar een servitudepaadje gezonden te worden. 21.50 u. Vanuit Elst ging het Michelbeke (Brakel) in en konden we lekker naar beneden rijden over het beton van de Rekelberg. 17 km. Zoals te verwachten was diende ik nadien weer te klimmen om vrij snel het gehucht Rozebeke van Zwalm te bereiken. Ik reed er toen over het traject van een vaste blauwe route.

Klievend door de Vlaams-Ardeense nacht met aan de einder het weerlichten van een stervend onweer, bereikte ik omstreeks 22.00 u op 18 km de bevoorrading die opgesteld stond in een open schuur van een hoeve te Brakel. De Horebikers hadden voor de tweede keer in een jaar tijd hun kerstverlichting van de zolder gehaald om één en ander aan te kleden! Er lag allerlei lekkers en fruit op een lange tafel tussen de flikkerende kerstlichtjes. Overvloedig veel! Met het bonnenboekje dat je bij de inschrijving had meegekregen kon je hier ook terecht voor twee glazen Adriaan Brouwer! Er stonden nog redelijk wat bikes tegen de dranghekkens, maar tegen dat ik goed en wel aan de knabbel was waren deze bikers inmiddels vertrokken. Nog een lange tijd staan praten met één van de drijvende organisatoren van het geheel. De man was tevreden met de 540 deelnemers die de toer hadden bezocht, want dat was meer dan vorig jaar, en met te veel bikers zou het organisatorisch een heksenketel worden. Hij was ook content dat, ondanks het weerlichten aan de hemel, de regen en de buien uit waren gebleven. Altijd goed dat de beide partijen tevreden zijn: de bikers omdat ze hun weekend aan kunnen vatten met een rit op vrijdagavond en de organisatoren die hun inspanningen voor hun evenement beloond zien met een ruime belangstelling! Het moet al bijna halfelf geweest zijn toen de aandacht van de man weggetrokken werd door zijn rinkelende gsm door iemand die uitleg behoefde. Kort voor ik vertrok kwamen er nog twee bikers toe die ik aan de aankomst nog te zien zou krijgen.

Na de stop was het lekker snel naar beneden bollen over een veldpad tot aan de splitsing tussen de 25-30-35 km en de 40 km op 18,50 km van de start. Ondanks het feit dat ik er zeker van kon zijn tot de laatsten op het parcours te behoren, toch maar de richting van de langste toer uitgegaan. Dat rechtvaardigt dan op zijn minst de lange verplaatsing! Ik kreeg inderdaad niemand meer te zien tot enkele kilometers voor de aankomst! Ik merkte dat ik over het parcours van een blauwe vaste route reed in de omgeving van de Wolvenhoek in Zottegem. Een klimmetje en een nat grasspoor voerden naar een bruggetje onder een in onbruik geraakte oude spoorbedding. Daar werden we door een bordje verplicht om af te stappen om het talud naar de bedding toe te kunnen beklimmen! Na een eindje over de oude spoorbedding te hebben gereden bereikten we de landelijke Krommestraat in Zottegem. Van daar leidde een zandweg me naar Sint-Gooiks-Oudenhove. Dat is waarschijnlijk een gehucht waarvan de lengte van de naam omgekeerd evenredig is met het aantal inwoners!

Na de doortocht van een reeds in diepe slaap gedompeld Oudenhove, het viel me op dat er in deze streek weinig licht in de huizen brandt en iedereen blijkbaar met de kippen op stok gaat, kreeg ik een wel zeer stevige klim in een veldweg voor de wielen. Deze veldweg gaf uit op een pleintje, waarna ik via een betonbaantje en een straat die Klappaardlos heet, Zottegem in reed. 24,50 km om 22.55 u. Op 25 km volgde er een stevige klim naar een strook bos toe. Een ietwat twijfelachtig opgehangen pijl bleek dan toch naar een overwoekerd graspaadje te verwijzen. Er volgde een vrij lang stuk, recht op recht, waar een bevestigingspijl niet zou misstaan hebben. Op het ogenblik dat ik arriveerde op het parcours van een rode vaste route hoorde ik de muziek van één of ander optreden. De zanger gaf er bekende deuntjes ten gehore, maar op een vrij monotone wijze! ‘De clown met de lach. Niemand kende de pijn, van zijn stille verdriet…” Ik kon er een tijd naar blijven luisteren toen ik in de omgeving reed. Daarbij passeerde ik een kapelletje in de Torenweg te Sint-Maria-Oudenhove (Zottegem). Eens het dorp uit volgde een plezante afdaling over een grasspoor met toch enkele tricky toestanden zoals wortels, geulen, bulten, putten en losliggende stenen! Het ging lekker snel en daardoor moest je goed uitkijken! Dat was omstreeks 27 km. Even verder bereikte ik opnieuw de bewoonde wereld.

Tijdens een klim over asfalt in een woonstraat met huizen en villa’s te Michelbeke (Brakel) werd ik begroet door drie buren die nog voor hun huis op een stoel zaten te genieten van de enigszins warme nazomeravond. Dus toch niet iedereen ging hier met de kippen op stok! Het zou me niet verwonderen dat deze straat de bekende Berendries was, te zien aan foto’s op het wereldwijde web! Na de vermoeiende klim in deze straat kwam er tot 28,50 km een eerder vervelend spoor tussen prikkeldraden die het er nog lastiger maakten! Vanaf een servitude kon ik nog eens lekker voluit gaan in een afdaling naast weiden met paarden en schapen. Een schaap dat dicht tegen de afsluiting stond deinsde verschrikt achteruit in het licht van mijn lampen. Wie toert er op dat nachtelijk uur immers nog rond! Tijdens de afdaling werd ik nog gedurende enige tijd over een wegeltje met deels weggespoelde kasseien gestuurd! Het ging dan over een metalen bruggetje en doorheen een strook bos tot aan een weidepad naast de Zwalmbeek om uit te komen in een rustige baan ter hoogte van het Sint-Franciscusinstituut te Brakel. 29,50 km om 23.30 u.

Een asfalt fietspad voerde me vervolgens weer tot in Michelbeke waarna we de dorpskern doorkruisten. Hier passeerde ik weer een grote school, Stella Matutina. Eens daar voorbij werd mijn uithoudingsvermogen op de proef gesteld tijdens een zware off-road-klim over een pad tussen wilgenbomen. Asfaltbaantjes voerden me vervolgens doorheen de velden aan de Hoogkouter en de Twaalfbunder in de landelijke omgeving van Brakel. 33 km. In een straat werd ik gevolgd door een biker die me maar niet voorbij wilde steken en door een auto die daar nog eens traag achter reed! Het bleken Horebikers te zijn die het parcours controleerden op pechvogels en achterblijvers! Het betekende meteen dat ik een tandje bij mocht beginnen steken! En dat net op een lastig hobbelig grasspoor tussen een rij bomen en een veld.

Verderop kreeg ik nog een stevige klim voor de wielen en een vrij lange afdaling over een asfaltbaantje met enkele bochten. Enkele zanderige veldwegen voerden me dan in het nachtelijke duister in de richting van een stopplaats in een schuurtje waar je nog een bonnetje kon inleveren tegen een glaasje jenever. Dat heb ik snel door mijn keelgat gegoten om weer te kunnen vertrekken terwijl de Horebikers stonden te babbelen met hun kompanen in het schuurtje. De laatste kilometers dienden te worden gereden over donkere veldwegen richting Sint-Kornelis-Horebeke waar ik even over middernacht arriveerde. Een man vroeg me of ik nog gebruik wilde maken van de bikewash, maar vermits er enkel stof aan de fiets hing en die de volgende dag weer zou moeten dienen, was dat overbodig! De rit had me deugd gedaan, het was goed geweest van uit te kunnen waaien en zo de zorgen van de afgelopen week achter me te kunnen laten. Geen beter manier om te ontstressen dan dit!

Er was nog veel beweging, zowel binnen als buiten, van bikers die bij een glas nog nagenoten van de rit en de vrijdagavond. In de zaal kon je de laatste bonnetjes uit je boekje nog inruilen tegen een hotdog en een drinkbus, aangeboden door Het Verzet. Mij een plekje uitgezocht van waaruit ik, knabbelend aan de hotdog, kon genieten van het gewemel in de uitgelaten zaal. De twee mannen die ik aan de stop had zien toekomen zaten vlak in mijn buurt te genieten van hun kuip gerstenat. Het was vriendelijk dat de man waarmee ik aan de stop had staan praten mij nog een glas wilde aanbieden, maar het werd stilaan tijd om op te stappen. Mij wachtte immers nog een lange rit huiswaarts. Met enige tegenzin dan toch opgestapt, want ik wist dat het allicht lang zou duren eer ik deze plek ver van huis weer zou te zien krijgen. Het had me enige zelfovertuiging gekost om de verre verplaatsing aan te gaan op een vrijdagavond na een werkweek, wetend dat het weer een kot in de nacht zou zijn eer ik thuis was, maar ik was content dat ik er ook deze keer weer bij was. Ik hoopte van deze maal op de terugweg niet geflitst te worden in Oosterzele zoals na de vorige editie en het moet al ruim drie uur geweest zijn eer ik mij te slapen gelegd heb! Met als troost dat dank zij het uitblijven van regen het poetswerk tot een minimum beperkt bleef! Voor een luttele 5 euro hadden we kunnen genieten van een afwisselende rit, een bevoorrading, twee glazen Adriaan Brouwer, een glaasje jenever, een hotdog en een drinkbus er bovenop. Of hoe sport en ontspanning hand in hand samengaan!

Wat me altijd blijft verwonderen is dat ik de mij bekende fervente nachtritrijders die vaak tot in de verste uithoeken rijden om in het donker te kunnen biken nooit in Horebeke te zien krijg! Bij al mijn deelnames nooit een bekende te zien gekregen!

Het verslag van deze nightride is oo te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

Toertocht te Sint-Kornelis-Horebeke 19-09-2014 door Tom De Moor

20-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

MTB Noordergrensrit (20-30-40-55 km) van WTC Powerbikers te Weelde op zondag 14-09-2014.

Ook al was ik al meermaals toertochten gaan rijden vanuit Weelde, deze die vertrekken vanaf de voetbalvelden aan de Baetenheide, aan de Noordergrensrit van WTC Powerbikers vanuit de sporthal Molenslop had ik nog nooit deelgenomen. Een goede reden om dat deze keer dus wel eens te doen! Ik had na de toertocht gisteren in Tielen met m’n maat afgesproken en die beleefde niet zijn meest aangename zondagochtend! Ik kreeg kort na mijn vertrek met de wagen een berichtje om te melden dat hij een half uur later zou zijn en dat ik eventueel al mocht vertrekken. Vermits ik ruim op tijd vertrokken was diende ik daardoor nog een drie kwartier te wachten, maar liever dat dan alleen te toeren. Zijn bike was onklaar en degene die hij gisteren in leen had gebruikt was een 29-er zonder klikpedalen. De pedalen op zijn eigen fiets zaten muurvast, dus nog snel een oude bike gaan ophalen ter vervanging. Zijn pech werd nog erger, want bij aankomst vertelde hij dat hij er op rekende dat ik hem na afloop zou helpen! Het portier van zijn wagen was dichtgevallen met de sleutel er nog in en de deuren op slot! Gelukkig had hij al zijn spullen al uit de auto gehaald, zodat we toch konden rijden! Ik had er niet meer op gerekend van zo laat nog voor de langste toer te kunnen starten, maar we hebben de 55 km toch nog kunnen rijden zonder de opruimploeg achter ons aan te zien komen! Dat maakte nadien het wachten goed zodat we ondanks alle troebels en een ochtend vol hindernissen nog een mooie dag mochten beleven! Het was ruim 10.20 u toen we vertrokken.

De aanzet van de tocht leidde ons gedurende een 4 km over hoofdzakelijk landelijke asfaltbaantjes, hier en daar onderbroken door een servitude of veldweg. Na een zandpad langsheen de bosrand bereikten we al een eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 20-40-55 km op 5 km van de start. Op 6,50 km bereikten we de rand van de Gewestbossen Ravels, de vroegere Staatsbossen, en konden we ons uitleven op singletracks en bredere sporen onder de imposante bomen. Op 8 km troffen we een door de bossen lopende assenweg. Halverwege dit pad werd aan de bikers de keuze gelaten om een ietwat gehavende singletrack al dan niet links te laten liggen. Ofwel rechtdoor, wat de tocht een kleine anderhalve kilometer korter zou maken, ofwel rechtsaf de track in. Voor mij was het niet direct duidelijk welke richting ik diende te kiezen om de track mee te pikken en of mijn maat er zin in had of niet. Er kwamen een man en een vrouw toe die met hetzelfde dilemma werden geconfronteerd. Uiteindelijk zijn we allemaal over de track gereden die deel uitmaakt van de rode vaste route. Jari zijn grijze cel had dus goed gewerkt en de juiste richting gekozen! De track was inderdaad enigszins gehavend met dikke wortels, putten, bulten en greppels, vermoedelijk het restant van vroegere boswerken. Bovendien kwam er nogal wat draaien en keren aan te pas, maar uiteindelijk was alles nog best te doen. Er ligt daar in de omgeving nog zo’n exemplaar dat kort na de stop van de tocht vanuit de Baetenheide wordt aangedaan en die ligt er nog lastiger bij. Tenzij het dezelfde betreft die we in de andere richting bereden!

Eens voorbij de track reden we over een brede bosweg waarna een zanderige veldweg volgde richting het volgende bos. In dat dennenbos troffen we een zachte, poederdroge ondergrond, bijna bladgrond uit een verdroogde bloempot, en reden we over een tapijt van dennennaalden. Op 13 km kwam er een tweede splitsing, dit keer tussen de 20 km en de 30-40-55 km. Een kilometer verder ging na het berijden van een bosweg ook de 30 km de eigen richting uit. Het koppel dat we daarnet ontmoet hadden alvorens de singletrack in te slaan ging de richting van de 30 km uit. Waaruit we konden besluiten dat we veruit de laatsten op het parcours zullen geweest zijn. Via bospaden kwamen we omstreeks 16 km toe in het Landgoed De Utrecht, dat zijn uitgestrekte bossen op Nederlands grondgebied nabij Esbeek. Daar liggen ontelbare paden en zandwegen en het is een uitgelezen speeltuin voor mountainbikers die van bossen houden, wel zonder enige hoogtemeters die in deze streek niet voorhanden zijn. Plezante singeltracks leidden ons tot op de plek waar de 55 km zich losmaakte van de 40 km op 16,75 km van het vertrek. Ondanks het feit dat het intussen al 11.20 u was geworden hebben we gekozen voor de langste toer. Dat bleek een goede keuze, want we konden al snel ons hart ophalen in de vele singletracks die de Domeinbossen Zwartven doorkruisen. Hier werden we dan toch dank zij enkele knappe bulten op en af op enkele hoogtemeters getrakteerd.

Tot 22 km troffen we niets anders dan singletracks in een knappe omgeving. Voor wie bossen en singletracks weet te smaken is deze streek de uitgelezen plek om te rijden. Hier kan je tientallen kilometers rijden en blijven rijden zonder de bewoonde wereld te zien! De locals zijn hier meer dan verwend op dat vlak! Bij het zien van één van de lange knappe tracks vermoedde ik het al, en even verder passeerden we inderdaad De Spartelvijver, een soort recreatieoord midden de bossen. Een muziekkapel bracht er op het terrein achter de vijver haar deuntjes ten gehore. Meteen was het de eerste keer dat ik hier bij het passeren leven bespeurde. Ik vermoed dat de plek enkel tijdens de hoogzomer geopend is. Vanaf de Spartelvijver doken we een volgend deel van de bossen op het grondgebied Reusel – De Mierden in, gelegen in het Nederlandse Hooge Mierden, niet ver van de grens met België. Even kregen we er het gezelschap van toch nog een eenzame late starter. Toen we korte tijd later de bevoorrading bereikten was deze kerel er alweer vertrokken!

De bevoorrading stond opgesteld naast de omheining van de Spartelvijver in de buurt van het bescheiden gebouwencomplex op het domein. Dit op zegge 23 km van het vertrek. De mensen die voor de knabbels en drank zorgden stonden er onder een klein tentje. Ook hier werd duidelijk dat de grens niet ver af was, want de leden spraken zowel met een Vlaamse als Nederlandse tongval. Jari was er nu zeker van dat hij deze tocht al eerder gereden had! 11.45 u. Onlangs onze late start lag er nog genoeg lekkers om van te snoepen. En er was plaats voor een babbeltje tijdens het knabbeltje met de mensen aan de stop. Tot het tijd was om weer op pad te gaan.

Kort na de stop troffen we de plek waar de 30 km zich losmaakte van de 40-55 km. Op de grote toer troffen wij van hier af niets anders dan knappe singletracks, een feest voor elke mountainbiker! Ze lagen er soms vrij zanderig bij. Omstreeks 27 km reden we ook enkele keren over paadjes door zeer hoog gras. Twee kilometer verder kwam er een splitsing tussen de 40 km en de 55 km midden in het bos. 12.15 u. We vervolgden ons pad door de schier eindeloze bossen tot we omstreeks 30 km een grote baan dienden te kruisen. Na een 500 meter deze Lage Mierdseweg gevolgd te hebben doken we opnieuw de bossen in. Ook hier troffen we vrij zanderige paden waarbij we enkele keren op en af over een aantal leuke zandheuvels werden gejaagd. Jari meende de hoeve te zien waar we in augustus tijdens een private rit met bevriende bikers uit Poppel tijdens een middagstop gegeten hadden. Maar het was een andere hoeve, meer bepaald de Spiehoeve, een knap tot woonhuis gerenoveerd boerenhof. Bij nader toezien zat Jari er niet ver naast, want op de kaart is te zien dat de bewuste eethoeve “In den Bockenreyder” te Esbeek daar niet ver vandaan is! In deze eenzaam in de bossen gelegen boerderij is het prettig vertoeven tijdens een fietstocht of wandeling! Je kan er diverse gerechten eten. De menukaart is opgesteld in het plaatselijke dialect wat veel weg heeft van Antwerps! Na een lus door deze speelbossen arriveerden we na 33 km aan een tweede stopplaats waar enkel drank voorzien was. Ze stond opgesteld in een zandweg die uitgaf op dezelfde grote baan die we daarnet gekruist hadden. We bevonden ons nog steeds in het domein De Utrecht. Er passeerden toch nog enkele andere bikers. We waren niet de enigen die zo laat vertrokken waren. Sommigen deden niet de moeite om nog te stoppen. Ook hier werd met opruimen gestart terwijl er nog enkele bekers aan de kant gezet werden voor laatkomers.

Na de drankstop vervolgden we onze tocht over bospaden waarbij we op 37 km een dwars door het bos lopende asfaltbaan kruisten. Op dit kruispunt met boswegen stond een grote paal met wegwijzers naar Weelde, Esbeek, Hooge Mierde en Poppel. Het betrof het kruispunt van de Prins Hendriklaan en de Poppelsedijk, niet ver van de grens tussen Nederland en België. Midden in de bossen! We vervolgden onze weg door het bos van de Turnhoutsche Heide en over een stukje asfalt om vervolgens weer een zeer zanderig pad op te gaan dat er evenwijdig liep met een beek! Op 40 km van het vertrek kregen we nog een splitsing tussen de routes van 40 km en van 55 km. We konden da laatste etappe van 15 km aanvatten!

Vanaf een asfaltbaantje ging het een zeer lange veldweg op die daar evenwijdig liep met de rand van het bos. We doken het bos in over een singletrack en dienden na enige tijd op onze stappen terug te keren na het nemen van een zeer ruime bocht op een kruispunt van zandwegen. Verderop dienden we een asfaltbaantje te kruisen om aan de overkant opnieuw het bos in te duiken voor nog een lading schier eindeloze singletracks! We kwamen uit op een punt waar we al eerder gepasseerd waren waardoor er op 44,50 km een einde kwam aan een grote lus. 13.30 u. We hadden er kunnen genieten van een bijzonder knap stuk van deze toertocht! Er volgden nog bospaden die ons doorheen hoog gras voerden rond 45 km en een vrij gehavend bospad tot aan een maïsveld op 48,50 km. Daar passeerden we de plek waar Jari het al sinds vanochtend over gehad had, terwijl ik wist wat hij bedoelde. Maar er zijn meerdere tochten in de streek die hier blijken te passeren. Ik had deze tocht immers nog nooit gereden. Het was meer bepaald de plek waar er een grenspaal staat aan de rand van de Gewestbossen Ravels op Belgisch grondgebied en een dit keer door de maïs bijna aan het zicht onttrokken half verroest metalen windmolentje op het naastliggende veld op Nederlands grondgebied!

Een zeer lang bospad met diepe plassen en plekken vol slijk voerde ons dan door het bos. Ik herinner me van hier ooit een beginnend biker te hebben zien rijden, een nog vrij jonge kerel, ik schat een dertiger, die bijna niet meer vooruit geraakte! Diens pijp was compleet uit! Hij was op de grootste afstand gesukkeld en zat zo goed als te sterven op zijn fiets! En toen lag er veel meer nat en slijk als nu! Uiteindelijk ging het bospad over in een verhard pad met twee betonsporen voor landbouwverkeer die doorheen een groen grasveld leidden. Op 51 km reden we zo door de laatste strook bos tot aan de Kapel van de Mosdijk waar de zogenaamde leugenbank staat. Een bank waar dorpelingen (te) straffe verhalen kwamen vertellen, aangedikt met onwaarheden om ze kracht bij te zetten! Via enkele landelijke baantjes bereikten we opnieuw de sporthal Molenslop. 14.00 u.

De mensen van de organiserende club hadden het meeste al opgeruimd en er werd een soort barbecue-fornuis buiten gehaald om spek en eieren te bakken voor de helpers. Ik zag Jari triomferend uit de cafetaria komen met een menukaart in de handen! Anders dan in de meeste cafetaria van sporthallen kon je hier degelijk eten en kiezen uit een redelijk uitgebreide menukaart! Wij hebben er dan naast drank ook een lasagne en een spaghetti Molenslop besteld. Een betere afsluiter van deze knappe toertocht en amusante dag was niet mogelijk. Naast wij twee zat er nog een trio in groene pakken gehulde bikers van een club uit Oelegem. Ik meen die mannen nog al gezien te hebben op toertochten. Zo te horen en te zien hadden zij zich ook goed geamuseerd. We hebben nog een paar woorden gewisseld met een Powerbiker die ik afgelopen weekend tijdens de toertocht in Mol-Rauw (27-09-2014) te zien kreeg in het gezelschap van vrouw en dochtertje in een zandweg richting de Steen der Zeven Heerlijkheden, niet zo ver van de beruchte Baileybrug in Postel. Ik gok op Michelleke. Helaas had ik tot dan toe nog niet de tijd gehad om dit verslag te schrijven! Maar bij deze dus uiteindelijk wel! Dat we ons tijdens de toertocht in Weelde super geamuseerd hebben, daar kan hij dus zeker van zijn! Alles prima georganiseerd, genoten van een knap parcours, ondanks de late start toch nog de langste toer kunnen rijden tegen ons tragere tempo zonder de hete adem van de opruimploeg in onze nek te voelen en kunnen afsluiten met een hap eten en een glas! Ondanks de valste start kon de zondag niet meer stuk!

Ik kijk een ganse week uit naar het volgende weekend! We rijden nu al meer dan een half jaar samen, we amuseren ons vaak op zaterdag én op zondag met de mountainbike tijdens de ritten die we in Vlaanderen afschuimen! Daardoor zijn we kameraden geworden. Een makker waarmee je de leuke dingen deelt laat je niet in de steek wanneer hij in de shit zit! Dus moesten we samen nog een oplossing zoeken voor de in de slotvaste wagen achtergebleven contactsleutel! Dat heeft wat tijd gekost, maar dat kon niet opwegen tegen de leuke belevenissen van de afgelopen dag. Jari had me evenmin in de steek gelaten toen mijn ketting doormidden brak bij een beklimming tijdens de toertocht vanuit Erneuville in augustus!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

15-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Ronde van Groot Kasterlee (15-29-42-53 km) van de Tielense Wielertoeristen te Tielen op zaterdag 13-09-2014.

Op een zonnige zaterdag naar de Kempen getrokken om deel te nemen aan een toertocht die ik nog nooit eerder gereden had. Volgens de organisatoren, de Tielense Wielertoeristen, werd hun Ronde van Groot Kasterlee uitzonderlijk op een zaterdag georganiseerd om niet samen te vallen met andere tochten. Dat zal allicht de reden zijn waarom ik voor de eerste keer deelnam aan deze tocht vanuit Tielen, een deelgemeente van Kasterlee. Ik kreeg een parkeerplekje toegewezen op enige afstand van de sporthal Tielenhei en net toen ik klaar was om te vertrekken arriveerde m’n compagnon. Ik was content dat ik na drie weekends ofwel helemaal niet ofwel alleen te hebben gereden, omwille van zijn vakantie, weer het gezelschap zou kunnen genieten van m’n makker.

Ingeschreven en vertrokken om 13.20 u. Het ging de bewoonde wereld van Tielen uit via enkele straten, afgewisseld door servitudes. Op 3,50 km reden we voorbij de prachtige watermolen van Tielen. Een halve kilometer verder ging het een dennenbos in. Op een bospad troffen we op 4,50 km een eerste splitsing tussen de routes van 29-42 km en de kidstoer-53 km. De kinderen werden dus samen met de “echten” op pad gestuurd! Zij konden net als wij vanaf hier genieten van zeer knappe singletracks en een zanderig bospad vanaf 8,50 km. Landelijke wegen voerden ons door een meer open landschap om na 10,50 km dan toch te zien dat de kidstoer zich losmaakte van de andere afstanden 29-42-53 km. Tot 12 km reden we op het jaagpad langs de boorden van een waterloop, ik vermoed de Nete. Nadat we de Nete de rug hadden toegekeerd en over een zandpad tussen weiden reden, werden we aangesproken door een ietwat paniekerige man met de vraag om te helpen een paard tegen te houden en weer in de wei te drijven! Ik had bij het passeren al opgemerkt dat het dier op zijn gemakje een openstaande poort kwam uitgewandeld! Ik was niet zo happig op het tegenhouden van een onbekend paard! Ik had eerst de indruk dat de man schrik had van zijn eigen paard, maar vermoedelijk vreesde hij dat het zou gaan lopen indien hij het benaderde. Door het pad te versperren liep het dier uiteindelijk terug naar de plek waar de man het hebben wou!

Vanaf 14 km konden we rijden over een mooie singletrack die deel uitmaken van de vaste routes van Kasterlee. Er waren daar veel (kom)bochtjes, putten en wortels. Je werd er bijna duizelig van het draaien en keren in de elkaar opvolgende bochten. Op omzeggens 16 km van het vertrek maakte de route van 29 km zich los van de 42-53 km en nog geen kilometer verder troffen we na een vrij zanderige bosweg de splitsing tussen de 42 km en de 53 km. 14.15 u. Gekozen voor de langste toer. Tot 17 km konden we ons daar uitleven op een volgende amusante singletrack met opnieuw veel bochtenwerk en behorend tot het vaste parcours. Niets anders dan een aaneenschakeling van boswegen op of in de omgeving van de vaste route werd ons deel tot ruim 20 km. Op zo’n brede weg zagen we een groep wandelaars staan die daar van een bevoorrading genoten. Met een drankje en een knabbeltje, net zoals bij mountainbikers. Een vrouw had meer oog voor een wel zeer mooie paddenstoel aan de andere kant van het pad en was bezig met deze in haar lens te vangen. We hadden tijdens de rit nog al wandelaars ontmoet. Wellicht was hier ook een georganiseerde wandeltocht, er hingen bij momenten oranje plastiek pijlen, maar die genoot dan toch geen massale belangstelling!

Vanaf 20 km voegden de kortere ritten zich weer bij de onze, wat als gevolg had dat we tijdelijk meer bikers te zien kregen. Omwille van ons vrij late vertrek hadden we tot hiertoe niet veel andere deelnemers zien inhalen. In hun zog doken we een volgende bochtige singletrack in en konden we tot 22 km lekker draaien en keren tussen de bomen. We kregen hier een knap en genietbaar stukje van de toertocht voor de wielen! Jari reed met de 29-er van zijn vader die hij daar nog was gaan ophalen nadat hij vastgesteld had dat de trapas van zijn eigen bike muurvast zat! Overmatig gebruik en een moddertocht in Dudzele tijdens zijn vakantie aan zee hadden blijkbaar tijdens de afgelopen week dan toch hun slopend werk gedaan! Vandaar waren we zo laat aan de start. Ik heb dan van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens met zo’n grote wielen te rijden! Het feit dat de fiets een hardtail was en de trappers niet voorzien waren op klikpedalen, viel me tijdens het rijden meer op dan de extra grote wielen! Bovendien moest ik de remhendels heel wat dieper indrukken dan bij m’n eigen fiets! En uitgerekend nu kregen we een stukje parcours voor de wielen met een singletrack over enkele ferm uit de kluiten gewassen zandheuvels met enkele dropkes aan wortels! Ik sjeesde met de fiets zodanig snel naar beneden dat ik al bijna vreesde mijn nek te zullen breken! Gewoonlijk voel ik niet zo veel verschil tussen verschillende fietsen, maar deze keer dus wel! Ik denk anders niet dat het aan de grotere wielen zal gelegen hebben! Geef mij maar een fully, alhoewel Jari beweert te voelen dat die achtervering toch wel verlies van energie betekent. Terwijl volgens hem de 29-er minder wendbaar is. Enfin, ik heb toch na enige tijd mijn eigen fiets weer gebruikt!

Na deze enkele elkaar opvolgende klimmetjes en afdalingen bereikten we het zwarte vaste cyclocrossparcours dat volgens een grote plakkaat enkel toegankelijk is van 1 september tot 1 maart. We reden slechts een kort stukje van dit zwarte parcours op een track over enkele zandheuvels. Nadien volgde tot 27 km een zeer mooi stukje route doorheen de bossen tot we omstreeks 27 km een grote baan in Kasterlee dienden te kruisen. 15.00 u. Na nog een eindje door de bossen bereikten we omstreeks 15.15 u de bevoorrading op 28 km van het vertrek en op het grondgebied van Lichtaart. Er was een zevental mannen van de Tielense Wielertoeristen aanwezig om voor alles te zorgen, maar ze zaten er werkloos op hun stoelen bij vermits de grote drukte intussen achter de rug was. Er was wel nog een delegatie van 13 bikers uit Geel-Zammel aan de stop, waaronder één enkele vrouw! Die hadden wij daarstraks uit een zijpad zien komen toen de door hen gevolgde route van 42 km zich weer bij de 53 km voegde. Er lagen fruit en verschillende soorten koeken en repen om te eten, meer dan keuze genoeg. De mensen van de organisatie waren teleurgesteld, want doordat hun toertocht op zaterdag was in plaats van op zondag, hadden ze maar half zo veel deelnemers. Volgend jaar zullen ze niet van datum veranderen indien er toch concurrentie van andere tochten zou zijn! Nog even staan praten met de mannen uit Tielen en Zammel.

Kort na de stop kwam er een splitsing waar de 53 km apart ging van de 29-42 km. Bijzonder zanderige veldwegen leidden ons in de richting van de Nete. Vanaf 30 km reden we zo’n anderhalve kilometer over het jaagpad langsheen de Nete. Daar kregen we af te rekenen met veel tegenwind zodat het ferm stompen geblazen was. We kruisten de rivier via een bruggetje in Lichtaart. Op 33 km troffen we een wel zeer lange zandweg, de Papendijk. Linksaf voerde een volgende zandweg, Koningshof, in de richting van het Koningsbos. Op 34 km reden we daar rakelings langs om het een kilometer verder in te duiken op het parcours van een blauwe vaste route. Hier vervoegden de kleinere afstanden weer het parcours van de grootste lus. Om direct daarna opnieuw een splitsing te treffen tussen de 29 km en de 42-53 km op 36 km van het vertrek op een bekend punt van de vaste routes. 15.55 u. Na de oversteek van een door het bos lopende rijweg doken we een beukenbos in onder imposante bomen, ook een bekend stukje van de vaste blauwe route. Even verder dienden we enkele uit de kluiten gewassen zandheuvels te overwinnen in een knappe strook bos. Uiteindelijk kwamen we van tussen de bomen tevoorschijn in de open strook waar de bomen gekapt werden voor de aanleg van de recent geopende noord-zuidverbinding richting Geel die daar door een lange tunnel loopt teneinde het natuurgebied Hoge Mouw enigszins te sparen. 37 km om 16.00 u.

We verlieten de vaste route die sinds de werken opnieuw dwars over de tunnel over haar oude traject voert en sloegen linksaf in de richting van de rand van het centrum van Kasterlee waar de tunnel begint. Langs hier voerde tijdens de werken de omlegging van het vaste parcours. We reden niet tot aan de ingang van de tunnel, kruisten wel nog een nieuw aangelegde asfaltbaan en sloegen dan linksaf de bossen van de Hoge Mouw in. Daar liggen zeer leuke paden in een donker dennenwoud. Tot ongeveer 40 km konden we er onze gang gaan over amusante paden en tracks. De ondergrond lag er op diverse plaatsen knap zanderig bij! We werden de Lichtaartsebaan over geholpen en reden het Sint-Lutgardispad in naar de zone met weekendhuizen en een kampplaats aan het Boskabouterpad, nog steeds in het Koningsbos. Na de doortocht van het bos leidden een lange assenweg en het Ossengoor tot aan de rijbaan van de Beukendreef die daar in een bocht onder een lage brug de nieuwe noord-zuidverbinding onder gaat. Ook de blauwe vaste route passeert hier en ik herkende de plek van een eerdere toertocht omdat daar toen de pijlen al waren weggenomen naar het einde van de tocht toe. Samen met een andere biker heb ik dan toch de aankomst gevonden door ons te oriënteren op de kerktoren. 42 km om 16.25 u.

Vanaf deze plek doken we het gebied de Hoge en de Lage Rielen in alwaar we één van de toegangen tot de kampplaats Hoge Rielen passeerden. Net voor de poort ging het rechtsaf de bossen in over een lang pad. Op 44 km kwam er weer een splitsing tussen de 29 km en de 42-53 km. Enkele lange grassporen, veldwegen en de doortocht van een strook bos voerden de bikers tot aan een betonbaantje ter hoogte van Busschoten. Vanaf deze plek kregen we tot 51 km veel grassporen en zandwegen te verwerken. We reden er langsheen de Grote Caliebeek om ze uiteindelijk te kruisen. Eens het bos weer in reden we een tijd langsheen de omheining van het militair domein van Tielen over een pad dat Volkers heet! Vol kers? Er was geen kers te bespeuren! De laatste zandwegen voerden ons doorheen een landelijke omgeving. Toen we een echtpaar met honden op wandel aantroffen in een veldweg tussen hoge maïs was dat het teken dat we de bewoonde wereld opnieuw naderden. Omstreeks 17.00 u waren we de laatste deelnemers die aan de sporthal arriveerden terwijl de Tielense Wielertoeristen al volop met het opruimen bezig waren! Toch kregen we het nog bij de start beloofde petje en een ijsje van Het IJsboerke tussen twee boterwafeltjes van Jules Destrooper! Goed dat Jari zei dat het een ijsje was, want ik had het pakje voor een koekje gehouden en het weg willen steken. Nog een drankje genuttigd in de avondzon en afscheid genomen. Niet voor lang, want voor de dag nadien stond de toertocht in Weelde op ons programma.

De Tielense Wielertoeristen hadden ons met hun Ronde van Groot Kasterlee weten te bekoren met een parcours door de lokale bossen en de mooiste stukken van de lokale vaste routes. Degelijk afgepijld en goed georganiseerd met bewaakte bikeparking en alles er op en er aan. Een toer die ik nog nooit gereden had en bij op mijn palmares kan plaatsen.

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

13-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (18-28-38 km) van BuSo Kristus-Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor op vrijdag 12-09-2014.

September is niet alleen de maand waarin de scholen opnieuw hun deuren open zetten, doch ook de maand waarin de school voor Buitengewoon Onderwijs Kristus-Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor haar intussen traditioneel geworden nightride organiseert. Ten voordele voor de kinderen met leermoeilijkheden, alhoewel men van de drie euro inschrijvingsgeld niet veel zal overhouden! Even traditioneel is dat er heel wat fervente mountainbikers uit onze regio naar daar komen om het weekend in te zetten met een rit en uiteraard een glas. Of twee, drie, … De kans van er bekenden te ontmoeten grenst dus aan de zekerheid. Dat was deze keer niet anders.

Een parkeerplekje gevonden op de directieparking, me ingeschreven en om 19.20 u kon ik op pad voor een tochtje, deels in de schemer en deels in volledige duisternis. Tot 2,75 km reden we door het bos dat deel uitmaakt van het schooldomein van de Broeders van Liefde. Zelfs de enige hoogtemeter, een kunstmatig aangelegde zandhoop bij de start, was extra onder handen genomen. We verlieten het domein via een achterpoortje naar de Caterskapeldreef en zaten meteen op het grondgebied van de buurgemeente Schilde. Daar staken twee mannen, wiens fietspak me niet onbekend leek, me voorbij. Pas toen ze me na het voorbijrijden begroetten merkte ik dat het Bulls69 en diens broer waren! Helemaal uit Rillaar naar hier gekomen voor een portie nachtrijden.

We reden door de bossen die zich achter het schooldomein op de grens met Schilde uitstrekken, onder anderen de dennenbossen in de buurt van een bosvijver die door de meeste tochten in deze omgeving worden benut. Mooie tracks brachten me zo tot in de Mathildedreef in Schilde. 4,50 km. Tot ruim 6,50 km konden we met volle teugen genieten van onbetreden paden in een knap privaat bos dat niet eerder in deze tocht aan bod was gekomen. Er waren nog steeds heel wat bikers die me inhaalden. Na dit niet te versmaden lusje arriveerden we in de Kotseheide waar we te maken kregen met knappe zandwegen. Eens daar voorbij volgde zeer veel bos met een afwisseling van paden en singletracks. Aan de omgeving te zien arriveerde ik omstreeks 9 km in de bossen op het grondgebied van Westmalle en dat bleek achteraf te kloppen. Daar kregen we de bizarre track die over bulten en door putten rond een zeer kleine met water gevulde krater loopt. Nu was de plek goed te berijden, bij nat weer is het er veel te glad en riskant. Ik ben daar ooit op de sukkel geweest in het zog van enkele Reetzweters! Die mannen waren vandaag ook present! In de loop der jaren gevormde tracks langs de stammen van de bomen van imposante bosdreven voerden de bikers in de richting van de abdij van Westmalle.

Korte tijd later passeerden we effectief de achterzijde van de abdij van de Trappisten te Westmalle. Daar reden we voorbij de gloednieuwe koeienstallen. De paters hebben blijkbaar ook twee negers in dienst die daar in de weer waren! Mannen uit de missies? Bestaat dat nog? We kwamen weer uit de bossen tevoorschijn ter hoogte van de Wijngaardstraat en de Heidemolenbaan, straten die vanaf de rand van het centrum van Westmalle in de richting van Drieboomkensberg voeren. De Heidemolenbaan ging verderop over in een assenweg richting het Molenbos. Bij het binnenrijden van het bos staken Patje2 en Jinba Ittai me voorbij en in hun zog dook ik mee een singletrack in. 15,50 km om 20.25 u. Het begon, zeker in de bossen, al donker genoeg te worden om de lichten te ontsteken. Het is duidelijk dat mijn lampen beginnen te verslijten. De tijd dat ik als een verstraler door de bossen reed is duidelijk voorbij! Zelfs een duo gelegenheidsrijders dat ik enkele keren tijdens de rit te zien kreeg had sterker licht!

Gedurende een dikke drie kilometer konden we rijden over de tracks in Drieboomkensberg. Ze waren vrij droog en goed te berijden. In de winter of bij nat weer kan het daar soms een gedoe zijn! Op sommige plaatsen stond het gras langs de zijkanten wel vrij hoog zodat wat voor je kwam soms een verrassing was wegens niet te zien! Overal zag je lichtjes van bikers tussen de bomen en op één plek heb ik een pijltje gemist en ben moeten terugkeren. Verder was het te volgen parcours goed aangeduid. Er was ook redelijk wat geroep in het nachtelijke bos, vooral door een groep in rode pakken gestoken mannen die aanwijzingen gaven aan een trio jonge meisjes. “Pas op, wortel! Putteke op komst!” Het was er plezant rijden tot aan de bevoorrading op de open plek nabij de achter de bomen verscholen bidplaats aan het kruisbeeld van Drieboomkensberg.

Ik bereikte de stop op 18 km omstreeks 20.35 u. Patje2 en Jinba Ittai stonden daar nog en zoals te verwachten was, waren zij al voor de tweede keer de toer aan het rijden. Zij knopen de lange en de korte toer aan elkaar! Patje2 moet wel de kampioen nachtritten van België zijn! Hij schrijft ze bijna allemaal op zijn palmares en legt de meesten dan nog twee keren af! Ook de Watjes (het ligt aan henzelf dat ze zich zo genoemd hebben) Weetabix en Danny kwamen toe. Een stuk fruit en een koek geknabbeld en doorgespoeld met wat sportdrank. Niet te lang blijven staan en vertrokken nog voor de rode lawaaierige rakkers vertrokken. Ik hoorde er ene aan de dames vragen of ze verder nog met hen mee zouden rijden. Onmiddellijk na de stop kwam, nog voor we het bos verlieten, de splitsing tussen de routes van 18 km en 28-38 km.

Daar ging het over de Oude Liersebaan, een assenweg, en voorbij het kruispunt met de Heikantstraat ter hoogte van een privaat domein met inrijpoort naar drie particuliere huizen. Vanuit het bos aan de Heikantstraat klonk het gejoel van kinderen. Daar ligt een kampplaats achter de bomen verscholen. In een goed van stenen voorziene veldweg die volgde zag ik een groepje bikers met pech staan. Hun blauw-rode pakken kwamen me bekend voor. Het was een groep Reetzweters! De uit de gemeente Reet afkomstige kerels kom ik wel vaker tegen op tochten ten noorden van Antwerpen of vlak over de grens in Nederland. Deze toer kon duidelijk rekenen op de aanwezigheid van de vele fervente bikers uit de wijde omtrek! Omdat ze met meerderen waren en mijn technische kunde toch niks voorstelt, ben ik niet gestopt. Een biker alleen met pech rijd ik nooit voorbij zonder te informeren naar wat er scheelt. Op 21 km en om 21.00 u gaf de met stenen bezaaide veldweg uit op een asfaltbaantje. Daar informeerde een meisje of ik geen hondje had zien lopen! Haar vrijdagavond zal met een verloren hondje minder aangenaam geweest zijn!

Ik arriveerde in de bocht aan het einde van de Abdijlaan in Brecht (de baan van Brecht naar Schilde) en vlak voor de brug over het Kempens kanaal Schoten-Dessel kwam de splitsing tussen de 28 km en de 38 km op een 22 km van de start. De rijders van de langste route dienden het bruggetje over het kanaal te volgen tot voorbij Café Trapke Op langsheen de Westmallebaan. We kregen daar aanwijzingen van reeds licht over hun theewater verkerende stamgasten op het terras naar het vervolg van de tocht. We dienden er vanaf een parkeerplek een paadje tussen de struiken in te slaan. Een singletrack door gras met bijwijlen diepe sporen en dito plassen waar het even uitkijken was, bracht me tot aan de Kapel van de Locht op de hoek van de Lochtsebaan. Het ging daar rechtsaf een assenweg in die ongeveer halverwege tussen het kanaal en de grote baan die van Brecht-Overbroek over Sint-Job naar Schoten voert, en er omzeggens evenwijdig mee loopt, ligt. Een leuk grasspoor leidde dan tot aan de achterzijde van de kampeerplaats De Groene Linden, ook vaak vertrekplaats van toertochten, en over een deel van de camping tot aan de grote baan. Net voor de toegangspoort ging het linksaf onder de bomen in plaats van de baan op te rijden. In de verte hoorde ik het geraas van de snelweg E19. 24 km.

Toen ik het pad tussen de struiken in reed werd ik begroet door een voorbijstekende biker die eventjes in mijn zog was blijven hangen. Het bleek Niels te zijn, een biker van de Kaaimannen uit Roosendaal die er hun city-mountainbiketrip organiseren. Ik moet zeggen dat hun vroegere groene pakken mooier en meer kaaimanachtig waren! Hun logo is een krokodil op wiens rug bikers rijden! Tot 29 km ben ik dan in het spoor van Niels blijven rijden, ook al moest ik daarvoor een tandje bij steken! De delegatie Reetzweters stak ons op een bepaald ogenblik voorbij. Zij hadden hun probleem dus kunnen oplossen! Tot 21.30 u reed ik zo achter Niels over de bijzonder leuke paden en tracks in de bossen nabij de tennisterreinen van De Merel, gelegen tussen de Schotensesteenweg – Brechtsebaan en het kanaal. Op een track over een door vroegere boswerken ietwat gehavende strook diende ik Niels te lossen. In de Tilburgbaan zag ik het rode achterlichtje van zijn fiets in de duisternis verdwijnen. Er volgde nog een lange aaneenschakeling van plezante tracks door de bossen in de buurt van de eerder genoemde straat.

Op 31 km kwam ik uit de bossen tevoorschijn op het jaagpad van het kanaal ter hoogte van Sluis 3. Aan het volgende bruggetje ging het dit kanaal over en keerden we aan de overkant op onze stappen terug over een grasspoor voorbij de bunker en de er vast voor anker liggende woonboten. Eens daar voorbij ging het rechtsaf de dijk af naar een bospad toe. Dat leidde voorbij een camping met caravans en chalets waar op vele plaatsen zwak licht brandde bij mensen die er het weekend doorbrachten. Het pad gaf uit in de Baan op Sas 3 van waaraf asfalt en hard aangereden assenwegen ons door de bosrijke villawijk voerden. Uiteindelijk kwam ik uit in de Polderdreef om van daar af de bosdreven te volgen die deel uitmaken van wat hier Klein Zwitserland wordt genoemd. 34 km om 22.00 u. De Sint-Jobbaan, een vrij lange pikdonkere assenweg, en een pad door een stukje bos leidden tot de Grote Vraagstraat.

Even verder doken we plots rechtsaf voorbij een hekje een smal spoor onder struikgewas en tussen bomen in. Dat betekende dat ik zo stilaan de eindstreep naderde. We pikten ook nog de mooie singletrack mee die over enkele bultjes evenwijdig loopt met de Kleine Vraagstraat. Vandaar noem ik deze omgeving Het Examen! Want er is hier ook nog ergens een Vraagstraat! Allemaal in de bossen achter Kristus Koning gelegen! Uiteindelijk kregen we nog de laatste zandheuvels van Klein Zwitserland te verwerken om uit te komen achter het domein van de school. De poort in en voorbij de wat architectuur betreft merkwaardige school- en kloostergebouwen om op 37,50 km de eindmeet te bereiken. Om 22.10 u, een pak vroeger dan vorig jaar!

Bulls69, diens broer, Patje2 en een onbekende gezel, waren de eersten die ik aan een tafeltje spotte. Toen ik voor het gezelschap om drank ging zag ik Niels bij gebrek aan bekenden alleen aan een tafeltje zitten. Hij is dan bij ons komen zitten en werd al direct mee in de gesprekken opgenomen. Want bikers hebben altijd wel gemeenschappelijke interesses om over te kwebbelen. Ik begon te vermoeden dat de onbekende vierde man Petruske wel eens zou hebben kunnen zijn! Het was nog zo ook. Na zo vaak zijn naam op het forum en de sites gezien te hebben, deze mens dan eindelijk eens ontmoet! Ik zou hem op zondag in Weelde ook nog even te zien krijgen! Nadat zijn twee makkers van 3D-CAD-Systems vertrokken waren is Ward nog bij ons komen zitten. De mens die er na een zwaar werkongeval dank zij zijn uitstekende fysiek als fervent mountainbiker toch door is gekomen! Hij had zijn laptop met foto’s bij die hij trots toonde. Hij zag er content uit en dat zijn wij ook omdat hij er nog is. Ondanks het feit dat zij elkaar van haar noch pluim kenden, bleven Ward en Patje2 nog lang in discussie. Zodanig dat men ons als laatsten bijna letterlijk aan de deur heeft moeten zetten! Om 01.00 u viel alzo het doek over deze editie van de nachtrit van Kristus Koning. Ik heb er nog geen enkele sinds het ontstaan van gemist!

Deze editie was super, nog beter dan de voorgaanden en met enkele wijzigingen in vergelijking met vroeger. Ik vroeg me geregeld af waar ze al die singletracks in deze streek bleven halen! Het was de ideale inzet van het weekend met een prachtig parcours doorheen de bossen, mooi weer, het ontmoeten van de vele trouwe en fervente nachtritrijders, met een gezellige après bij een glas en een hamburger om te smullen! Uw bike werd gewassen tijdens uw douche of drankje. De mijne niet, het was ook niet nodig en hij zou zaterdag en zondag nog moeten dienen. Als er dan toch minpunten zijn dan is het dat de fluorescerende stroken op de pijlen iets groter hadden mogen zijn en de prijs van de rit! Die is veel te laag! Vermits de opbrengst voor een goed doel is zou men voor deze nachtrit gerust al zeker een euro meer mogen vragen! Alles was prima georganiseerd en er waren duidelijk heel wat mensen die er hun vrije tijd in gestoken hadden om dit alles voor ons en ten bate van de schoolkinderen te organiseren!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

12-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Lozerbosveldtoertocht (35-40-55-70 km) van WTC Lozer te Kruishoutem-Lozer op zondag 07-09-2014.

De toertocht van Kruishoutem-Lozer die begin september op zaterdag en zondag georganiseerd wordt, staat op mijn jaarlijkse lijstje van niet te missen ritten. Het parcours is niet uitdagend, niet spectaculair, niet technisch, redelijk wat verhard, vrijwel elk jaar identiek, en toch heeft deze rit haar eigen charme. Zelfs zodanig dat ik de tochten in Diest en het dichterbije Gierle gewoon links heb laten liggen. Bovendien heb ik er al altijd schitterend weer gehad! Gewoonlijk rijd ik op zaterdag in Kruishoutem en pik dan op zondag een andere tocht mee. Maar ik kon op zaterdag toch moeilijk weg blijven van het huwelijk van de dochter van mijn zus! Een beeldige jonge vrouw die ooit meegedaan heeft aan missverkiezingen in trouwjurk zien, dat mocht ik toch niet missen! Heeft de man die haar kon krijgen geluk gehad zeg! Niet té lang blijven feesten om op zondag mee te kunnen doen aan de twintigste uitgave van de toertocht van WTC Lozer in Kruishoutem-Lozer, met voor dit jubileum het aanbod van een extra lange rit van 70 km die er in werkelijkheid 66 bleken te zijn! Omdat je maar kon starten tot 9.30 u en het Café De Vlaamse Leeuw op 95 km van de voordeur ligt, moest ik op tijd weer uit de veren! Hetzelfde parkeerplekje ingenomen in de wijk met de witte huizen achter de kerk!

Me ingeschreven met de mededeling dat ik voor de 55 km of voor de 70 km zou gaan! Waarop de man aan de inschrijvingsrafel grapte dat ik nog altijd voor de 70 kon kiezen indien de 55 niet zou lukken! Om 09.05 u was ik op pad voor de toertocht met ritten van 35-40-55-70 km. Voorbij de kerk rechtsaf het dorp uit over servitudes en weidesporen, evenals een kort stukje door het bos van het kasteel van de baron van Lozer! Voor de eerste 4 km in het spoor van een vader, moeder en zoon. De moeder had het wat moeilijk. Ik heb ze na de eerste stop nog teruggezien! Eens het kasteeldomein uit leidde een betonbaantje ons tot aan een manege waar voor de gelegenheid de bikers vrije toegang kregen om de achterliggende assenweg tussen de paardenweiden te bereiken. Die assenweg leidde ons tot aan de Gansstraat voorbij het café-eethuis Ouwe Smisse. Een singletrack voerde ons naast een rij uit de kluiten gewassen en dringend te knotten wilgen tot aan een kleine sluis van een beek.

Een fikse klim over een betonbaantje voerde me richting Huise (Zingem) waar we ter hoogte van een grote witte villa de Kloosterstraat kruisten. Aan de overkant ging het een assenweg op die ons op 8 km voorbij de gerestaureerde Huisekoutermolen voerde. Bij één van mijn eerste deelnames waren werkmannen toen bezig met timmerwerken om de molen op te frissen. Vanuit de straat lager op de helling, die we niet in reden, heeft men een prachtig zicht over de streek. Helaas hing er deze ochtend nog veel mist. Een leuke afdaling over een grasspoor bracht me na 9,50 km in Lede. Daar kregen we de eerste echte kerkwegel die typisch is voor deze streek en deze toertocht. Het zijn smalle paadjes uit betontegels die als linten door het landschap voeren. Dit was zelfs een knap exemplaar dat me langs struikgewas en zelfs doorheen een strook bos voerde. Dit tot op een plek waar enkele uit de kluiten gewassen villa’s staan. De stokoude vervallen hoeve die daar volgens mij ook stond bleek met de grond gelijk gemaakt! Bij mijn eerste deelname leek ze me nog bewoond! Daarna verlaten! Ik ben toen eens door één van de ramen gaan gluren! Thans stond er op de plek een grote villa in aanbouw! Het zijn beslist geen arme mensen die op deze plek wonen! Een dokkerend kasseibaantje en een assenweg brachten me tot in Zingem waar we de kerk passeerden. Na een rondje door Zingem kwam ik weer op dezelfde plaats uit, waardoor er op 12,50 km een einde kwam aan een plaatselijke lus door het dorp. 09.55 u.

Thans volgden enkele kerkwegels met de typische betontegels elkaar op. Zo was er een leuke afdaling in het Wilgenpad voorbij uit de kluiten gewassen knotwilgen, gevolgd door de Diepestraat, een landelijke onverharde weg, om daarna een stevige klim voor de wielen te krijgen in het Hagepreekpad. Daar stond een bordje met de vermelding “Nog niet opgewarmd? Dan zult ge het dadelijk zijn”! Het betrof inderdaad een fikse klim in een veldweg tot aan een asfaltbaantje in Huise. Dan ging het over een fietspad langsheen deze rustige baan tot aan een grote rotonde op het kruispunt met de drukke weg die Gent met Oudenaarde verbindt. Op de grens met Mullem (Oudenaarde) reden we voorbij de witte Bekemolen om daar rechtsaf vanaf de grote baan een kerkwegel in te slaan, vlak naast de molen. Die leidt langsheen een mooi groen natuurgebied. Via dit pad in betontegels bereikten we het schilderachtige Mullem met de authentieke huizen rond de kerk. We reden de kerk voorbij en dan rechtsaf tot vlak naast de tuin van een gerestaureerd oud huis.

“Mullem, het uniek dorp aan het einde van de wereld… Wie Mullem voor de eerste keer binnenkomt en halt houdt aan de kerk kan zijn ogen nauwelijks geloven: hier is de 19de eeuw blijven stilstaan. Hier is God nog niet voorbijgekomen, hier bevindt men zich, zoals de inwoners van de streek het zelf graag zeggen, "tenden de weireld". Mullem, is een Vlaams schilderachtig dorp zoals men het zich niet zou durven voorstellen aan het begin van de 21ste eeuw: een kerk te midden van het kerkhof, een dorpsplein met het voormalig dorpsschooltje,
een kasteel verscholen in een park, enkele prachtig goed bewaarde hoevetjes en verder de stilte, de rust, de natuur". Aldus Barones Lily de Gerlache de Gomery.

Vanaf het mooie Mullem leidde een kerkwegel me naar een grasspoor en tot aan de splitsing tussen de routes van 35 km en van 40-55-70 km op 18 km van het vertrek. 10.15 u. Het graspad waar ik over reed maakte deel uit van een blauwe vaste route van het netwerk Oudenaarde. Enkele bikers staken me voorbij en keerden wat verder, ter hoogte van een grotere maar rustige baan, op hun stappen terug. Daar was ter hoogte van een schooltje een pijl enigszins twijfelachtig opgehangen. We dienden er zo goed als op onze stappen terug te keren. Na de doortocht van velden bereikte ik de villawijk Vaddenhoek (Mullem) en op 20,75 km het gehucht Eine van Oudenaarde. De Beekwegel, één van de vele lokale kerkwegels en een assenweg brachten me te midden van de velden tot op de plaats waar de 35 km zich weer bij de langere afstanden voegde. Aan de omgeving te zien vermoedde ik het en op 25 km bereikte ik na een smal betonnen paadje effectief de eerste bevoorrading naast een schuur te Wannegem-Lede. Spijtig dat er naast het paadje een groot huis in aanbouw was. Weer een stukje groen minder!

Aan de inschrijving had iedereen een kaartje meegekregen met af te scheuren strookjes voor de bevoorradingen en de braadworst bij aankomst. De man die de strookjes in ontvangst nam was dezelfde persoon van de vorige jaren en vermoedelijk één van de bestuursleden van de club. De kleurrijke papegaai op m’n truitje trok z’n aandacht en hij vroeg me van waar ik afkomstig was. Hij had vroeger nog in het Antwerpse Deurne gewoond. De bevoorrading was ruim als altijd met appelsienen, bananen, rozijnen, wafels, koeken, cake, tot zelfs potjes yoghurt toe. Verder water en sportdrank waarvan de smaak me niet zo kon bekoren. Er kwam een duo bikers toe waarvan ik vermoedde hen nog al gezien te hebben. Een van die mannen leek bijzonder sterk op één van m’n vroegere fietsmakkers. Wie weet was het diens broer, want die woonde in Lede! De man van daarnet wenste me bij m’n vertrek nog een amusante rit en voortzetting van de zondag toe. “Dat zal geen probleem zijn”, heb ik toen gedacht. Ik zou hem bij aankomst nog te zien krijgen!

Na de stop werden we direct weer met onze neus op de feiten gedrukt en met onze fiets een fel klimmende kerkwegel op gestuurd. De vorige keer kwam ik hier achter een groepje mannen te hangen die traag reden omdat ze het knap lastig hadden met deze klim. We dienden een baantje te kruisen ter hoogte van een stenen kapelletje en daar kwam ik de moeder tegen in wiens zog ik vanochtend vertrokken was. De klim werd nog verder gezet over een spoor door de weiden aan de andere kant van de weg. Om dan toe te komen in de uit de Ronde van Vlaanderen bekende Huisepontweg te Wannegem-Lede (Kruishoutem). We reden er voorbij het kasteeldomein en de Schietsjampettermolen! 27 km. Dan daalden we weer af voor de doortocht van Wannegem-Lede in soms zeer smalle servitudes tussen hoge struiken en over een afdalend grasspoor. Vanaf 29,75 km reden we voor een volle kilometer langsheen een grote drukke baan, vermoedelijk dezelfde weg van Gent naar Oudenaarde.

Het ging rechtsaf de velden in en voorbij de kitscherige villa-met-torentje met de stenen vogels op de pilaren van de inrijpoort. Verderop was het lastig klimmen in een smal graspaadje met spoorvorming tussen twee prikkeldraden om boven in een smal wegeltje tussen twee huisgevels uit te komen in een straat. Daar trof ik de splitsing tussen de routes van 35-40 km en van 55-70 km op 31,50 km van het vertrek. Slechts kort na het vertrek aan de bevoorrading had ik nog redelijk wat bikers gezien, daarna reed ik alleen en vanaf deze plek zou ik geen andere deelnemers meer te zien krijgen tot aan de tweede stop! Helemaal alleen reed ik door het mooie Vlaamse landschap over asfaltbaantjes richting Nokere. Korte tijd later trof ik aan het einde van een veldspoor de splitsing tussen de ritten van 55 km en van 70 km op 34 km van de start. “De echten gaan rechtsaf, voor de mietjes is het linksaf” meldde een bordje. Ik vermoed anders dat een rit van 55 km voor sommige mensen ook al een hele prestatie is! Op dit soort parcours is een lange rit gemakkelijk te doen zonder dat je tong bij aankomst op je schoenen hangt, maar niet iedereen is even getraind! Me even afgevraagd of ik niet te laat was om nog voor de langste afstand te gaan. Ik had zo goed als exact 2,5 uur gereden, was hier halverwege en het was 11.30 u. Dat moest nog te doen zijn! Ik zou dan om 14.00 u binnenlopen! Ik had zeer goed getimed, want ik ben ook effectief dan gearriveerd! Dus hop naar de 70 km!

Na de splitsing volgden redelijk veel asfaltbanen naar en door Wortegem-Petegem met van 37 km tot 38 km een grasspoor dat deel uitmaakte van een rood-blauwe vaste route. Omstreeks 39 km reed ik over een asfaltbaantje Anzegem in vanuit de Bouvelostraat in Wortegem-Petegem. Hiermee reed ik vanuit Oost-Vlaanderen eventjes de provincie West-Vlaanderen in. Na een eindje langsheen een grote baan gereden te hebben volgden landelijke wegen op de grens met en in Wortegem-Petegem. Op 41 km trof ik daarbij dan toch een strook bos waar ik kon rijden over het Bouvelo-ruiterpad. De doortocht van het bos was kort van duur tot aan de Tsjammelstraat in Wortegem-Petegem. Wat een gekke naam! Ik diende een grote baan te kruisen ter hoogte van de Taverne d’Oude Stokerij. Aan de overkant ging het door een bizarre dreef met steenslag en zelfs kleine stukjes glas als grondbedekking! Op 44 km reed ik tussen weiden en struiken over een zanderige veldweg die gehavend was door gestort bouwpuin, nog steeds in Wortegem-Petegem, en deel uitmakend van een rood-blauwe vaste route. 12.10 u. De tocht voerde me verder over asfaltbanen voorbij enkele grote domeinen in dezelfde gemeente en dit tot ik na 47,50 km de grens met Nokere (Kruishoutem) bereikte.

Hier kwam ik in een mij enigszins bekende omgeving van het Gaverstraatje en de Turkestraat waar het landschap enkele grote hoogteverschillen kent. We dienden te klimmen in de Koninginnestraat en in de hoogte kon ik de villa zien waarvan de rolluiken altijd neergelaten zijn! We reden er niet voorbij, een andere toertocht die hier passeert doet dat wel. Een assenweg deed me weer afdalen tot vlak voor de mooie gerestaureerde villahoeve met de blauw-geel geschilderde luiken. Zoals ik verwachtte ging het rechtsaf en trof ik de tweede bevoorrading op 49 km van het vertrek op een door hagen omzoomd graspleintje naast een hoeve. Ondanks mijn laattijdige komst was alles nog voorhanden van partjes appelsien, wafels, cake en heb ik er zelfs een potje yoghurt gegeten. De sportdrank met citroensmaak kon me hier meer bekoren dan daarstraks! De mensen ter plekke waren bijzonder vriendelijk. Vermits ik vermoedelijk tot de laatste deelnemers behoorde werd ik door een dame aangespoord om mijn buikje goed te vullen teneinde zo weinig mogelijk versneden overschot te hebben! Er kwam nog een koppel rijders toe, een man en een vrouw, vermoedelijk mensen uit de streek, want ze schenen de mensen aan de stop te kennen. Intussen begonnen de mannen met het opruimen van de tent.

Met een volle buik begonnen aan de laatste etappe van de toertocht. We dienden op onze stappen terug te keren in de Spichtestraat en reden opnieuw voorbij het domein met het huis met de geel-blauwe luiken tot aan het kapelletje midden op het kruispunt met de Turkestraat. Dan ging het rechtsaf de Vijverdonkstraat in. Die leidt effectief voorbij een groot kasteel met vijver. Eens daar voorbij volgde zoals ik verwacht had een stevige klim in een strook bos naast het domein. Om uit te komen naast een ouder huis aan de voetbalvelden van Nokere. We reden het schilderachtige centrum van Nokere, met huizen die gelegen zijn op een helling, voorbij. Het loont de moeite om hier het parcours even te verlaten en die kasseistraat, de Nokeredorpstraat, eens af te dalen en weer te beklimmen en te rijden langs de oude witgeschilderde huizen. Even verder ging het dan via een smalle singeltrack naast een pas geschoren haag de dieperik in. Helaas verschijnt hier in de naastliggende weide ook nieuwbouw! Uit de kluiten gewassen stulpjes van mensen die blijkbaar om geen euro verlegen zitten! Het paadje geeft uit op het gekasseide pleintje rond de kerk waar we het intussen verharde paadje naast de jeugdlokalen in reden. Ooit stond op deze plek de tweede bevoorrading.

De kerkwegel bracht me tot aan de oversteek van een grote baan, de Waregemsestraat, om dan de Lindenknokstraat van Nokere (Kruishoutem) te bereiken. Via het Nokeregat en de Pontstraat bereikte ik, rijdend in een open landelijke omgeving, de drukkere Waregemsesteenweg. 54 km om 13.00 u. Een kilometer verder trof ik vrij zanderige veldwegen en een assenspoor tot aan de kruising met de Olsensesteenweg. Daar was het uitkijken voor een auto en een stel aanstormende motorrijders. Aan de overkant de Maaigemstraat in, een landelijke betonnen wegel die me naar de Machelsestraat voerde, nog steeds in een mooie landelijke streek. Rechtsaf en direct weer linksaf aan een huis om een bekend stukje off-road over een klimmend met stenen bezaaid pad voor de wielen te krijgen, nog steeds luisterend naar de naam Maaigemstraat! Ik kwam uit in de netjes aangelegde Deinsestraat, bijna in het hart van Kruishoutem-city zelf. Het ging rechtsaf om over te steken naar een oude, door bomen omzoomde en met gras overwoekerde voormalige kasteeldreef die uitgaf in de Kasteelstraat tegenover een oude toegangspoort naar het kasteel van Kruishoutem. Daar werden we eventjes over het fietspad gestuurd. 59,50 km om 13.20 u. Na een eindje Kasteelstraat ging het rechtsaf de Moerasstraat in om een pad te bereiken dat over een soort van dijk naast een uitgedroogd en met planten begroeid water liep. Dat zal dan dat moeras geweest zijn! Er naast stroomt de Wallebeek.

Via de Wedekensdries en de Akkerdriesstraat ging het in de richting van het kasteel van Lozer alwaar we op 62,50 km op een plek arriveerden waar we kort na de start het kasteelpark verlaten hadden. Tot 63,50 km konden we genieten van de kurkdroge bospaden op het private domein van het kasteel van Baron della Faille waar de mensen van WTC Lozer een parcours hadden uitgestippeld met linten. We reden zelfs rakelings langsheen het kasteel. Via het poortgebouw en de grote toegangspoort verlieten we het kasteel om er de baan over te steken naar de tegenoverliggende dreef. Vanaf 64,50 km konden we ons uitleven en rijden over off-road-paden rond Lozer en genieten van de doortocht van het Lozerbos waaraan deze veldtoertocht zijn naam dankt. Misschien was het ter gelegenheid van de jubileumeditie, maar het viel me op dat deze keer niet de klassieke rechte paden (noodgedwongen) werden gevolgd, terwijl zich links en rechts leuke paadjes over bulten door het bos slingeren die men links moet laten liggen. Nu werden ook zijpaadjes aangesneden met bij wijlen kleine hoogteverschillen. Tot 66 km konden we zo proeven van het mooie Lozerbos.

Aan de rand van het bos zag ik de witte huizen van de woonwijk achter de kerk opdoemen en dat luidde het einde van de toertocht in. Er volgde nog een laatste stuiptrekking over de bochtige singletrack over een aantal hellingen, de wanden van een soort geul, in het bos dat tegenover het Café De Vlaamse Leeuw ligt. Zoals ik aan de splitsing voor de 70 km voorspeld had kwam ik om 14.05 u toe in Lozer. Met 66 km op het tellertje. De man van aan de eerste stop en de mensen van de tweede bevoorrading nog even gezien die me sommeerden om de beloofde braadworst te gaan eten! Dat kon op de weide achter het café. Er zat nog welgeteld één biker aan een tafeltje terwijl twee anderen net opstapten. Aan diens uitleg te horen had hij pech gehad met één van de trappers van z’n fiets en was daarom zo laat. Nadien kwamen er toch nog twee jonge gasten toe. De mensen van WTC Lozer waren al druk in de weer met het opruimen van tafels en stoelen. Er waren nog braadworsten, gratis te bekomen met het afscheurstrookje van je deelnamekaartje, en ik heb me meteen een tweede gekocht. Alles doorgespoeld met twee drankjes met achter mij twee ezels in een afgesloten stukje van de weide! Het voordeel van de rit op zaterdag te rijden is dat er dan nog veel meer mensen op de après aanwezig zijn en er dus nog ambiance is. Ik was blij dat ik voor de langste toer had gekozen zonder geconfronteerd te zijn geweest met reeds opgehaalde pijlen! Tevreden weer naar huis gekeerd. Lozer biedt zeker niet de meest uitdagende toertocht, maar de tocht heeft zijn eigen bijzondere charme die ik elk jaar weer weet te waarderen: van de mooie streek, de schilderachtige plekken die men passeert, tot het gezellig na kunnen genieten op de weide in de schaduw van de kerk en de vriendelijkheid van de mensen die alles organiseren. Ook altijd al schitterend weer gehad bij alle deelnames!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m’n site mtbwijzer.be!

11-09-2014 om 23:55 geschreven door StrammerMax