Ronde van Groot Kasterlee (15-29-42-53 km) van de Tielense Wielertoeristen te Tielen op zaterdag 13-09-2014.

Op een zonnige zaterdag naar de Kempen getrokken om deel te nemen aan een toertocht die ik nog nooit eerder gereden had. Volgens de organisatoren, de Tielense Wielertoeristen, werd hun Ronde van Groot Kasterlee uitzonderlijk op een zaterdag georganiseerd om niet samen te vallen met andere tochten. Dat zal allicht de reden zijn waarom ik voor de eerste keer deelnam aan deze tocht vanuit Tielen, een deelgemeente van Kasterlee. Ik kreeg een parkeerplekje toegewezen op enige afstand van de sporthal Tielenhei en net toen ik klaar was om te vertrekken arriveerde m’n compagnon. Ik was content dat ik na drie weekends ofwel helemaal niet ofwel alleen te hebben gereden, omwille van zijn vakantie, weer het gezelschap zou kunnen genieten van m’n makker.

Ingeschreven en vertrokken om 13.20 u. Het ging de bewoonde wereld van Tielen uit via enkele straten, afgewisseld door servitudes. Op 3,50 km reden we voorbij de prachtige watermolen van Tielen. Een halve kilometer verder ging het een dennenbos in. Op een bospad troffen we op 4,50 km een eerste splitsing tussen de routes van 29-42 km en de kidstoer-53 km. De kinderen werden dus samen met de “echten” op pad gestuurd! Zij konden net als wij vanaf hier genieten van zeer knappe singletracks en een zanderig bospad vanaf 8,50 km. Landelijke wegen voerden ons door een meer open landschap om na 10,50 km dan toch te zien dat de kidstoer zich losmaakte van de andere afstanden 29-42-53 km. Tot 12 km reden we op het jaagpad langs de boorden van een waterloop, ik vermoed de Nete. Nadat we de Nete de rug hadden toegekeerd en over een zandpad tussen weiden reden, werden we aangesproken door een ietwat paniekerige man met de vraag om te helpen een paard tegen te houden en weer in de wei te drijven! Ik had bij het passeren al opgemerkt dat het dier op zijn gemakje een openstaande poort kwam uitgewandeld! Ik was niet zo happig op het tegenhouden van een onbekend paard! Ik had eerst de indruk dat de man schrik had van zijn eigen paard, maar vermoedelijk vreesde hij dat het zou gaan lopen indien hij het benaderde. Door het pad te versperren liep het dier uiteindelijk terug naar de plek waar de man het hebben wou!

Vanaf 14 km konden we rijden over een mooie singletrack die deel uitmaken van de vaste routes van Kasterlee. Er waren daar veel (kom)bochtjes, putten en wortels. Je werd er bijna duizelig van het draaien en keren in de elkaar opvolgende bochten. Op omzeggens 16 km van het vertrek maakte de route van 29 km zich los van de 42-53 km en nog geen kilometer verder troffen we na een vrij zanderige bosweg de splitsing tussen de 42 km en de 53 km. 14.15 u. Gekozen voor de langste toer. Tot 17 km konden we ons daar uitleven op een volgende amusante singletrack met opnieuw veel bochtenwerk en behorend tot het vaste parcours. Niets anders dan een aaneenschakeling van boswegen op of in de omgeving van de vaste route werd ons deel tot ruim 20 km. Op zo’n brede weg zagen we een groep wandelaars staan die daar van een bevoorrading genoten. Met een drankje en een knabbeltje, net zoals bij mountainbikers. Een vrouw had meer oog voor een wel zeer mooie paddenstoel aan de andere kant van het pad en was bezig met deze in haar lens te vangen. We hadden tijdens de rit nog al wandelaars ontmoet. Wellicht was hier ook een georganiseerde wandeltocht, er hingen bij momenten oranje plastiek pijlen, maar die genoot dan toch geen massale belangstelling!

Vanaf 20 km voegden de kortere ritten zich weer bij de onze, wat als gevolg had dat we tijdelijk meer bikers te zien kregen. Omwille van ons vrij late vertrek hadden we tot hiertoe niet veel andere deelnemers zien inhalen. In hun zog doken we een volgende bochtige singletrack in en konden we tot 22 km lekker draaien en keren tussen de bomen. We kregen hier een knap en genietbaar stukje van de toertocht voor de wielen! Jari reed met de 29-er van zijn vader die hij daar nog was gaan ophalen nadat hij vastgesteld had dat de trapas van zijn eigen bike muurvast zat! Overmatig gebruik en een moddertocht in Dudzele tijdens zijn vakantie aan zee hadden blijkbaar tijdens de afgelopen week dan toch hun slopend werk gedaan! Vandaar waren we zo laat aan de start. Ik heb dan van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens met zo’n grote wielen te rijden! Het feit dat de fiets een hardtail was en de trappers niet voorzien waren op klikpedalen, viel me tijdens het rijden meer op dan de extra grote wielen! Bovendien moest ik de remhendels heel wat dieper indrukken dan bij m’n eigen fiets! En uitgerekend nu kregen we een stukje parcours voor de wielen met een singletrack over enkele ferm uit de kluiten gewassen zandheuvels met enkele dropkes aan wortels! Ik sjeesde met de fiets zodanig snel naar beneden dat ik al bijna vreesde mijn nek te zullen breken! Gewoonlijk voel ik niet zo veel verschil tussen verschillende fietsen, maar deze keer dus wel! Ik denk anders niet dat het aan de grotere wielen zal gelegen hebben! Geef mij maar een fully, alhoewel Jari beweert te voelen dat die achtervering toch wel verlies van energie betekent. Terwijl volgens hem de 29-er minder wendbaar is. Enfin, ik heb toch na enige tijd mijn eigen fiets weer gebruikt!

Na deze enkele elkaar opvolgende klimmetjes en afdalingen bereikten we het zwarte vaste cyclocrossparcours dat volgens een grote plakkaat enkel toegankelijk is van 1 september tot 1 maart. We reden slechts een kort stukje van dit zwarte parcours op een track over enkele zandheuvels. Nadien volgde tot 27 km een zeer mooi stukje route doorheen de bossen tot we omstreeks 27 km een grote baan in Kasterlee dienden te kruisen. 15.00 u. Na nog een eindje door de bossen bereikten we omstreeks 15.15 u de bevoorrading op 28 km van het vertrek en op het grondgebied van Lichtaart. Er was een zevental mannen van de Tielense Wielertoeristen aanwezig om voor alles te zorgen, maar ze zaten er werkloos op hun stoelen bij vermits de grote drukte intussen achter de rug was. Er was wel nog een delegatie van 13 bikers uit Geel-Zammel aan de stop, waaronder één enkele vrouw! Die hadden wij daarstraks uit een zijpad zien komen toen de door hen gevolgde route van 42 km zich weer bij de 53 km voegde. Er lagen fruit en verschillende soorten koeken en repen om te eten, meer dan keuze genoeg. De mensen van de organisatie waren teleurgesteld, want doordat hun toertocht op zaterdag was in plaats van op zondag, hadden ze maar half zo veel deelnemers. Volgend jaar zullen ze niet van datum veranderen indien er toch concurrentie van andere tochten zou zijn! Nog even staan praten met de mannen uit Tielen en Zammel.

Kort na de stop kwam er een splitsing waar de 53 km apart ging van de 29-42 km. Bijzonder zanderige veldwegen leidden ons in de richting van de Nete. Vanaf 30 km reden we zo’n anderhalve kilometer over het jaagpad langsheen de Nete. Daar kregen we af te rekenen met veel tegenwind zodat het ferm stompen geblazen was. We kruisten de rivier via een bruggetje in Lichtaart. Op 33 km troffen we een wel zeer lange zandweg, de Papendijk. Linksaf voerde een volgende zandweg, Koningshof, in de richting van het Koningsbos. Op 34 km reden we daar rakelings langs om het een kilometer verder in te duiken op het parcours van een blauwe vaste route. Hier vervoegden de kleinere afstanden weer het parcours van de grootste lus. Om direct daarna opnieuw een splitsing te treffen tussen de 29 km en de 42-53 km op 36 km van het vertrek op een bekend punt van de vaste routes. 15.55 u. Na de oversteek van een door het bos lopende rijweg doken we een beukenbos in onder imposante bomen, ook een bekend stukje van de vaste blauwe route. Even verder dienden we enkele uit de kluiten gewassen zandheuvels te overwinnen in een knappe strook bos. Uiteindelijk kwamen we van tussen de bomen tevoorschijn in de open strook waar de bomen gekapt werden voor de aanleg van de recent geopende noord-zuidverbinding richting Geel die daar door een lange tunnel loopt teneinde het natuurgebied Hoge Mouw enigszins te sparen. 37 km om 16.00 u.

We verlieten de vaste route die sinds de werken opnieuw dwars over de tunnel over haar oude traject voert en sloegen linksaf in de richting van de rand van het centrum van Kasterlee waar de tunnel begint. Langs hier voerde tijdens de werken de omlegging van het vaste parcours. We reden niet tot aan de ingang van de tunnel, kruisten wel nog een nieuw aangelegde asfaltbaan en sloegen dan linksaf de bossen van de Hoge Mouw in. Daar liggen zeer leuke paden in een donker dennenwoud. Tot ongeveer 40 km konden we er onze gang gaan over amusante paden en tracks. De ondergrond lag er op diverse plaatsen knap zanderig bij! We werden de Lichtaartsebaan over geholpen en reden het Sint-Lutgardispad in naar de zone met weekendhuizen en een kampplaats aan het Boskabouterpad, nog steeds in het Koningsbos. Na de doortocht van het bos leidden een lange assenweg en het Ossengoor tot aan de rijbaan van de Beukendreef die daar in een bocht onder een lage brug de nieuwe noord-zuidverbinding onder gaat. Ook de blauwe vaste route passeert hier en ik herkende de plek van een eerdere toertocht omdat daar toen de pijlen al waren weggenomen naar het einde van de tocht toe. Samen met een andere biker heb ik dan toch de aankomst gevonden door ons te oriënteren op de kerktoren. 42 km om 16.25 u.

Vanaf deze plek doken we het gebied de Hoge en de Lage Rielen in alwaar we één van de toegangen tot de kampplaats Hoge Rielen passeerden. Net voor de poort ging het rechtsaf de bossen in over een lang pad. Op 44 km kwam er weer een splitsing tussen de 29 km en de 42-53 km. Enkele lange grassporen, veldwegen en de doortocht van een strook bos voerden de bikers tot aan een betonbaantje ter hoogte van Busschoten. Vanaf deze plek kregen we tot 51 km veel grassporen en zandwegen te verwerken. We reden er langsheen de Grote Caliebeek om ze uiteindelijk te kruisen. Eens het bos weer in reden we een tijd langsheen de omheining van het militair domein van Tielen over een pad dat Volkers heet! Vol kers? Er was geen kers te bespeuren! De laatste zandwegen voerden ons doorheen een landelijke omgeving. Toen we een echtpaar met honden op wandel aantroffen in een veldweg tussen hoge maïs was dat het teken dat we de bewoonde wereld opnieuw naderden. Omstreeks 17.00 u waren we de laatste deelnemers die aan de sporthal arriveerden terwijl de Tielense Wielertoeristen al volop met het opruimen bezig waren! Toch kregen we het nog bij de start beloofde petje en een ijsje van Het IJsboerke tussen twee boterwafeltjes van Jules Destrooper! Goed dat Jari zei dat het een ijsje was, want ik had het pakje voor een koekje gehouden en het weg willen steken. Nog een drankje genuttigd in de avondzon en afscheid genomen. Niet voor lang, want voor de dag nadien stond de toertocht in Weelde op ons programma.

De Tielense Wielertoeristen hadden ons met hun Ronde van Groot Kasterlee weten te bekoren met een parcours door de lokale bossen en de mooiste stukken van de lokale vaste routes. Degelijk afgepijld en goed georganiseerd met bewaakte bikeparking en alles er op en er aan. Een toer die ik nog nooit gereden had en bij op mijn palmares kan plaatsen.

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

13-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (18-28-38 km) van BuSo Kristus-Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor op vrijdag 12-09-2014.

September is niet alleen de maand waarin de scholen opnieuw hun deuren open zetten, doch ook de maand waarin de school voor Buitengewoon Onderwijs Kristus-Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor haar intussen traditioneel geworden nightride organiseert. Ten voordele voor de kinderen met leermoeilijkheden, alhoewel men van de drie euro inschrijvingsgeld niet veel zal overhouden! Even traditioneel is dat er heel wat fervente mountainbikers uit onze regio naar daar komen om het weekend in te zetten met een rit en uiteraard een glas. Of twee, drie, … De kans van er bekenden te ontmoeten grenst dus aan de zekerheid. Dat was deze keer niet anders.

Een parkeerplekje gevonden op de directieparking, me ingeschreven en om 19.20 u kon ik op pad voor een tochtje, deels in de schemer en deels in volledige duisternis. Tot 2,75 km reden we door het bos dat deel uitmaakt van het schooldomein van de Broeders van Liefde. Zelfs de enige hoogtemeter, een kunstmatig aangelegde zandhoop bij de start, was extra onder handen genomen. We verlieten het domein via een achterpoortje naar de Caterskapeldreef en zaten meteen op het grondgebied van de buurgemeente Schilde. Daar staken twee mannen, wiens fietspak me niet onbekend leek, me voorbij. Pas toen ze me na het voorbijrijden begroetten merkte ik dat het Bulls69 en diens broer waren! Helemaal uit Rillaar naar hier gekomen voor een portie nachtrijden.

We reden door de bossen die zich achter het schooldomein op de grens met Schilde uitstrekken, onder anderen de dennenbossen in de buurt van een bosvijver die door de meeste tochten in deze omgeving worden benut. Mooie tracks brachten me zo tot in de Mathildedreef in Schilde. 4,50 km. Tot ruim 6,50 km konden we met volle teugen genieten van onbetreden paden in een knap privaat bos dat niet eerder in deze tocht aan bod was gekomen. Er waren nog steeds heel wat bikers die me inhaalden. Na dit niet te versmaden lusje arriveerden we in de Kotseheide waar we te maken kregen met knappe zandwegen. Eens daar voorbij volgde zeer veel bos met een afwisseling van paden en singletracks. Aan de omgeving te zien arriveerde ik omstreeks 9 km in de bossen op het grondgebied van Westmalle en dat bleek achteraf te kloppen. Daar kregen we de bizarre track die over bulten en door putten rond een zeer kleine met water gevulde krater loopt. Nu was de plek goed te berijden, bij nat weer is het er veel te glad en riskant. Ik ben daar ooit op de sukkel geweest in het zog van enkele Reetzweters! Die mannen waren vandaag ook present! In de loop der jaren gevormde tracks langs de stammen van de bomen van imposante bosdreven voerden de bikers in de richting van de abdij van Westmalle.

Korte tijd later passeerden we effectief de achterzijde van de abdij van de Trappisten te Westmalle. Daar reden we voorbij de gloednieuwe koeienstallen. De paters hebben blijkbaar ook twee negers in dienst die daar in de weer waren! Mannen uit de missies? Bestaat dat nog? We kwamen weer uit de bossen tevoorschijn ter hoogte van de Wijngaardstraat en de Heidemolenbaan, straten die vanaf de rand van het centrum van Westmalle in de richting van Drieboomkensberg voeren. De Heidemolenbaan ging verderop over in een assenweg richting het Molenbos. Bij het binnenrijden van het bos staken Patje2 en Jinba Ittai me voorbij en in hun zog dook ik mee een singletrack in. 15,50 km om 20.25 u. Het begon, zeker in de bossen, al donker genoeg te worden om de lichten te ontsteken. Het is duidelijk dat mijn lampen beginnen te verslijten. De tijd dat ik als een verstraler door de bossen reed is duidelijk voorbij! Zelfs een duo gelegenheidsrijders dat ik enkele keren tijdens de rit te zien kreeg had sterker licht!

Gedurende een dikke drie kilometer konden we rijden over de tracks in Drieboomkensberg. Ze waren vrij droog en goed te berijden. In de winter of bij nat weer kan het daar soms een gedoe zijn! Op sommige plaatsen stond het gras langs de zijkanten wel vrij hoog zodat wat voor je kwam soms een verrassing was wegens niet te zien! Overal zag je lichtjes van bikers tussen de bomen en op één plek heb ik een pijltje gemist en ben moeten terugkeren. Verder was het te volgen parcours goed aangeduid. Er was ook redelijk wat geroep in het nachtelijke bos, vooral door een groep in rode pakken gestoken mannen die aanwijzingen gaven aan een trio jonge meisjes. “Pas op, wortel! Putteke op komst!” Het was er plezant rijden tot aan de bevoorrading op de open plek nabij de achter de bomen verscholen bidplaats aan het kruisbeeld van Drieboomkensberg.

Ik bereikte de stop op 18 km omstreeks 20.35 u. Patje2 en Jinba Ittai stonden daar nog en zoals te verwachten was, waren zij al voor de tweede keer de toer aan het rijden. Zij knopen de lange en de korte toer aan elkaar! Patje2 moet wel de kampioen nachtritten van België zijn! Hij schrijft ze bijna allemaal op zijn palmares en legt de meesten dan nog twee keren af! Ook de Watjes (het ligt aan henzelf dat ze zich zo genoemd hebben) Weetabix en Danny kwamen toe. Een stuk fruit en een koek geknabbeld en doorgespoeld met wat sportdrank. Niet te lang blijven staan en vertrokken nog voor de rode lawaaierige rakkers vertrokken. Ik hoorde er ene aan de dames vragen of ze verder nog met hen mee zouden rijden. Onmiddellijk na de stop kwam, nog voor we het bos verlieten, de splitsing tussen de routes van 18 km en 28-38 km.

Daar ging het over de Oude Liersebaan, een assenweg, en voorbij het kruispunt met de Heikantstraat ter hoogte van een privaat domein met inrijpoort naar drie particuliere huizen. Vanuit het bos aan de Heikantstraat klonk het gejoel van kinderen. Daar ligt een kampplaats achter de bomen verscholen. In een goed van stenen voorziene veldweg die volgde zag ik een groepje bikers met pech staan. Hun blauw-rode pakken kwamen me bekend voor. Het was een groep Reetzweters! De uit de gemeente Reet afkomstige kerels kom ik wel vaker tegen op tochten ten noorden van Antwerpen of vlak over de grens in Nederland. Deze toer kon duidelijk rekenen op de aanwezigheid van de vele fervente bikers uit de wijde omtrek! Omdat ze met meerderen waren en mijn technische kunde toch niks voorstelt, ben ik niet gestopt. Een biker alleen met pech rijd ik nooit voorbij zonder te informeren naar wat er scheelt. Op 21 km en om 21.00 u gaf de met stenen bezaaide veldweg uit op een asfaltbaantje. Daar informeerde een meisje of ik geen hondje had zien lopen! Haar vrijdagavond zal met een verloren hondje minder aangenaam geweest zijn!

Ik arriveerde in de bocht aan het einde van de Abdijlaan in Brecht (de baan van Brecht naar Schilde) en vlak voor de brug over het Kempens kanaal Schoten-Dessel kwam de splitsing tussen de 28 km en de 38 km op een 22 km van de start. De rijders van de langste route dienden het bruggetje over het kanaal te volgen tot voorbij Café Trapke Op langsheen de Westmallebaan. We kregen daar aanwijzingen van reeds licht over hun theewater verkerende stamgasten op het terras naar het vervolg van de tocht. We dienden er vanaf een parkeerplek een paadje tussen de struiken in te slaan. Een singletrack door gras met bijwijlen diepe sporen en dito plassen waar het even uitkijken was, bracht me tot aan de Kapel van de Locht op de hoek van de Lochtsebaan. Het ging daar rechtsaf een assenweg in die ongeveer halverwege tussen het kanaal en de grote baan die van Brecht-Overbroek over Sint-Job naar Schoten voert, en er omzeggens evenwijdig mee loopt, ligt. Een leuk grasspoor leidde dan tot aan de achterzijde van de kampeerplaats De Groene Linden, ook vaak vertrekplaats van toertochten, en over een deel van de camping tot aan de grote baan. Net voor de toegangspoort ging het linksaf onder de bomen in plaats van de baan op te rijden. In de verte hoorde ik het geraas van de snelweg E19. 24 km.

Toen ik het pad tussen de struiken in reed werd ik begroet door een voorbijstekende biker die eventjes in mijn zog was blijven hangen. Het bleek Niels te zijn, een biker van de Kaaimannen uit Roosendaal die er hun city-mountainbiketrip organiseren. Ik moet zeggen dat hun vroegere groene pakken mooier en meer kaaimanachtig waren! Hun logo is een krokodil op wiens rug bikers rijden! Tot 29 km ben ik dan in het spoor van Niels blijven rijden, ook al moest ik daarvoor een tandje bij steken! De delegatie Reetzweters stak ons op een bepaald ogenblik voorbij. Zij hadden hun probleem dus kunnen oplossen! Tot 21.30 u reed ik zo achter Niels over de bijzonder leuke paden en tracks in de bossen nabij de tennisterreinen van De Merel, gelegen tussen de Schotensesteenweg – Brechtsebaan en het kanaal. Op een track over een door vroegere boswerken ietwat gehavende strook diende ik Niels te lossen. In de Tilburgbaan zag ik het rode achterlichtje van zijn fiets in de duisternis verdwijnen. Er volgde nog een lange aaneenschakeling van plezante tracks door de bossen in de buurt van de eerder genoemde straat.

Op 31 km kwam ik uit de bossen tevoorschijn op het jaagpad van het kanaal ter hoogte van Sluis 3. Aan het volgende bruggetje ging het dit kanaal over en keerden we aan de overkant op onze stappen terug over een grasspoor voorbij de bunker en de er vast voor anker liggende woonboten. Eens daar voorbij ging het rechtsaf de dijk af naar een bospad toe. Dat leidde voorbij een camping met caravans en chalets waar op vele plaatsen zwak licht brandde bij mensen die er het weekend doorbrachten. Het pad gaf uit in de Baan op Sas 3 van waaraf asfalt en hard aangereden assenwegen ons door de bosrijke villawijk voerden. Uiteindelijk kwam ik uit in de Polderdreef om van daar af de bosdreven te volgen die deel uitmaken van wat hier Klein Zwitserland wordt genoemd. 34 km om 22.00 u. De Sint-Jobbaan, een vrij lange pikdonkere assenweg, en een pad door een stukje bos leidden tot de Grote Vraagstraat.

Even verder doken we plots rechtsaf voorbij een hekje een smal spoor onder struikgewas en tussen bomen in. Dat betekende dat ik zo stilaan de eindstreep naderde. We pikten ook nog de mooie singletrack mee die over enkele bultjes evenwijdig loopt met de Kleine Vraagstraat. Vandaar noem ik deze omgeving Het Examen! Want er is hier ook nog ergens een Vraagstraat! Allemaal in de bossen achter Kristus Koning gelegen! Uiteindelijk kregen we nog de laatste zandheuvels van Klein Zwitserland te verwerken om uit te komen achter het domein van de school. De poort in en voorbij de wat architectuur betreft merkwaardige school- en kloostergebouwen om op 37,50 km de eindmeet te bereiken. Om 22.10 u, een pak vroeger dan vorig jaar!

Bulls69, diens broer, Patje2 en een onbekende gezel, waren de eersten die ik aan een tafeltje spotte. Toen ik voor het gezelschap om drank ging zag ik Niels bij gebrek aan bekenden alleen aan een tafeltje zitten. Hij is dan bij ons komen zitten en werd al direct mee in de gesprekken opgenomen. Want bikers hebben altijd wel gemeenschappelijke interesses om over te kwebbelen. Ik begon te vermoeden dat de onbekende vierde man Petruske wel eens zou hebben kunnen zijn! Het was nog zo ook. Na zo vaak zijn naam op het forum en de sites gezien te hebben, deze mens dan eindelijk eens ontmoet! Ik zou hem op zondag in Weelde ook nog even te zien krijgen! Nadat zijn twee makkers van 3D-CAD-Systems vertrokken waren is Ward nog bij ons komen zitten. De mens die er na een zwaar werkongeval dank zij zijn uitstekende fysiek als fervent mountainbiker toch door is gekomen! Hij had zijn laptop met foto’s bij die hij trots toonde. Hij zag er content uit en dat zijn wij ook omdat hij er nog is. Ondanks het feit dat zij elkaar van haar noch pluim kenden, bleven Ward en Patje2 nog lang in discussie. Zodanig dat men ons als laatsten bijna letterlijk aan de deur heeft moeten zetten! Om 01.00 u viel alzo het doek over deze editie van de nachtrit van Kristus Koning. Ik heb er nog geen enkele sinds het ontstaan van gemist!

Deze editie was super, nog beter dan de voorgaanden en met enkele wijzigingen in vergelijking met vroeger. Ik vroeg me geregeld af waar ze al die singletracks in deze streek bleven halen! Het was de ideale inzet van het weekend met een prachtig parcours doorheen de bossen, mooi weer, het ontmoeten van de vele trouwe en fervente nachtritrijders, met een gezellige après bij een glas en een hamburger om te smullen! Uw bike werd gewassen tijdens uw douche of drankje. De mijne niet, het was ook niet nodig en hij zou zaterdag en zondag nog moeten dienen. Als er dan toch minpunten zijn dan is het dat de fluorescerende stroken op de pijlen iets groter hadden mogen zijn en de prijs van de rit! Die is veel te laag! Vermits de opbrengst voor een goed doel is zou men voor deze nachtrit gerust al zeker een euro meer mogen vragen! Alles was prima georganiseerd en er waren duidelijk heel wat mensen die er hun vrije tijd in gestoken hadden om dit alles voor ons en ten bate van de schoolkinderen te organiseren!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

12-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Lozerbosveldtoertocht (35-40-55-70 km) van WTC Lozer te Kruishoutem-Lozer op zondag 07-09-2014.

De toertocht van Kruishoutem-Lozer die begin september op zaterdag en zondag georganiseerd wordt, staat op mijn jaarlijkse lijstje van niet te missen ritten. Het parcours is niet uitdagend, niet spectaculair, niet technisch, redelijk wat verhard, vrijwel elk jaar identiek, en toch heeft deze rit haar eigen charme. Zelfs zodanig dat ik de tochten in Diest en het dichterbije Gierle gewoon links heb laten liggen. Bovendien heb ik er al altijd schitterend weer gehad! Gewoonlijk rijd ik op zaterdag in Kruishoutem en pik dan op zondag een andere tocht mee. Maar ik kon op zaterdag toch moeilijk weg blijven van het huwelijk van de dochter van mijn zus! Een beeldige jonge vrouw die ooit meegedaan heeft aan missverkiezingen in trouwjurk zien, dat mocht ik toch niet missen! Heeft de man die haar kon krijgen geluk gehad zeg! Niet té lang blijven feesten om op zondag mee te kunnen doen aan de twintigste uitgave van de toertocht van WTC Lozer in Kruishoutem-Lozer, met voor dit jubileum het aanbod van een extra lange rit van 70 km die er in werkelijkheid 66 bleken te zijn! Omdat je maar kon starten tot 9.30 u en het Café De Vlaamse Leeuw op 95 km van de voordeur ligt, moest ik op tijd weer uit de veren! Hetzelfde parkeerplekje ingenomen in de wijk met de witte huizen achter de kerk!

Me ingeschreven met de mededeling dat ik voor de 55 km of voor de 70 km zou gaan! Waarop de man aan de inschrijvingsrafel grapte dat ik nog altijd voor de 70 kon kiezen indien de 55 niet zou lukken! Om 09.05 u was ik op pad voor de toertocht met ritten van 35-40-55-70 km. Voorbij de kerk rechtsaf het dorp uit over servitudes en weidesporen, evenals een kort stukje door het bos van het kasteel van de baron van Lozer! Voor de eerste 4 km in het spoor van een vader, moeder en zoon. De moeder had het wat moeilijk. Ik heb ze na de eerste stop nog teruggezien! Eens het kasteeldomein uit leidde een betonbaantje ons tot aan een manege waar voor de gelegenheid de bikers vrije toegang kregen om de achterliggende assenweg tussen de paardenweiden te bereiken. Die assenweg leidde ons tot aan de Gansstraat voorbij het café-eethuis Ouwe Smisse. Een singletrack voerde ons naast een rij uit de kluiten gewassen en dringend te knotten wilgen tot aan een kleine sluis van een beek.

Een fikse klim over een betonbaantje voerde me richting Huise (Zingem) waar we ter hoogte van een grote witte villa de Kloosterstraat kruisten. Aan de overkant ging het een assenweg op die ons op 8 km voorbij de gerestaureerde Huisekoutermolen voerde. Bij één van mijn eerste deelnames waren werkmannen toen bezig met timmerwerken om de molen op te frissen. Vanuit de straat lager op de helling, die we niet in reden, heeft men een prachtig zicht over de streek. Helaas hing er deze ochtend nog veel mist. Een leuke afdaling over een grasspoor bracht me na 9,50 km in Lede. Daar kregen we de eerste echte kerkwegel die typisch is voor deze streek en deze toertocht. Het zijn smalle paadjes uit betontegels die als linten door het landschap voeren. Dit was zelfs een knap exemplaar dat me langs struikgewas en zelfs doorheen een strook bos voerde. Dit tot op een plek waar enkele uit de kluiten gewassen villa’s staan. De stokoude vervallen hoeve die daar volgens mij ook stond bleek met de grond gelijk gemaakt! Bij mijn eerste deelname leek ze me nog bewoond! Daarna verlaten! Ik ben toen eens door één van de ramen gaan gluren! Thans stond er op de plek een grote villa in aanbouw! Het zijn beslist geen arme mensen die op deze plek wonen! Een dokkerend kasseibaantje en een assenweg brachten me tot in Zingem waar we de kerk passeerden. Na een rondje door Zingem kwam ik weer op dezelfde plaats uit, waardoor er op 12,50 km een einde kwam aan een plaatselijke lus door het dorp. 09.55 u.

Thans volgden enkele kerkwegels met de typische betontegels elkaar op. Zo was er een leuke afdaling in het Wilgenpad voorbij uit de kluiten gewassen knotwilgen, gevolgd door de Diepestraat, een landelijke onverharde weg, om daarna een stevige klim voor de wielen te krijgen in het Hagepreekpad. Daar stond een bordje met de vermelding “Nog niet opgewarmd? Dan zult ge het dadelijk zijn”! Het betrof inderdaad een fikse klim in een veldweg tot aan een asfaltbaantje in Huise. Dan ging het over een fietspad langsheen deze rustige baan tot aan een grote rotonde op het kruispunt met de drukke weg die Gent met Oudenaarde verbindt. Op de grens met Mullem (Oudenaarde) reden we voorbij de witte Bekemolen om daar rechtsaf vanaf de grote baan een kerkwegel in te slaan, vlak naast de molen. Die leidt langsheen een mooi groen natuurgebied. Via dit pad in betontegels bereikten we het schilderachtige Mullem met de authentieke huizen rond de kerk. We reden de kerk voorbij en dan rechtsaf tot vlak naast de tuin van een gerestaureerd oud huis.

“Mullem, het uniek dorp aan het einde van de wereld… Wie Mullem voor de eerste keer binnenkomt en halt houdt aan de kerk kan zijn ogen nauwelijks geloven: hier is de 19de eeuw blijven stilstaan. Hier is God nog niet voorbijgekomen, hier bevindt men zich, zoals de inwoners van de streek het zelf graag zeggen, "tenden de weireld". Mullem, is een Vlaams schilderachtig dorp zoals men het zich niet zou durven voorstellen aan het begin van de 21ste eeuw: een kerk te midden van het kerkhof, een dorpsplein met het voormalig dorpsschooltje,
een kasteel verscholen in een park, enkele prachtig goed bewaarde hoevetjes en verder de stilte, de rust, de natuur". Aldus Barones Lily de Gerlache de Gomery.

Vanaf het mooie Mullem leidde een kerkwegel me naar een grasspoor en tot aan de splitsing tussen de routes van 35 km en van 40-55-70 km op 18 km van het vertrek. 10.15 u. Het graspad waar ik over reed maakte deel uit van een blauwe vaste route van het netwerk Oudenaarde. Enkele bikers staken me voorbij en keerden wat verder, ter hoogte van een grotere maar rustige baan, op hun stappen terug. Daar was ter hoogte van een schooltje een pijl enigszins twijfelachtig opgehangen. We dienden er zo goed als op onze stappen terug te keren. Na de doortocht van velden bereikte ik de villawijk Vaddenhoek (Mullem) en op 20,75 km het gehucht Eine van Oudenaarde. De Beekwegel, één van de vele lokale kerkwegels en een assenweg brachten me te midden van de velden tot op de plaats waar de 35 km zich weer bij de langere afstanden voegde. Aan de omgeving te zien vermoedde ik het en op 25 km bereikte ik na een smal betonnen paadje effectief de eerste bevoorrading naast een schuur te Wannegem-Lede. Spijtig dat er naast het paadje een groot huis in aanbouw was. Weer een stukje groen minder!

Aan de inschrijving had iedereen een kaartje meegekregen met af te scheuren strookjes voor de bevoorradingen en de braadworst bij aankomst. De man die de strookjes in ontvangst nam was dezelfde persoon van de vorige jaren en vermoedelijk één van de bestuursleden van de club. De kleurrijke papegaai op m’n truitje trok z’n aandacht en hij vroeg me van waar ik afkomstig was. Hij had vroeger nog in het Antwerpse Deurne gewoond. De bevoorrading was ruim als altijd met appelsienen, bananen, rozijnen, wafels, koeken, cake, tot zelfs potjes yoghurt toe. Verder water en sportdrank waarvan de smaak me niet zo kon bekoren. Er kwam een duo bikers toe waarvan ik vermoedde hen nog al gezien te hebben. Een van die mannen leek bijzonder sterk op één van m’n vroegere fietsmakkers. Wie weet was het diens broer, want die woonde in Lede! De man van daarnet wenste me bij m’n vertrek nog een amusante rit en voortzetting van de zondag toe. “Dat zal geen probleem zijn”, heb ik toen gedacht. Ik zou hem bij aankomst nog te zien krijgen!

Na de stop werden we direct weer met onze neus op de feiten gedrukt en met onze fiets een fel klimmende kerkwegel op gestuurd. De vorige keer kwam ik hier achter een groepje mannen te hangen die traag reden omdat ze het knap lastig hadden met deze klim. We dienden een baantje te kruisen ter hoogte van een stenen kapelletje en daar kwam ik de moeder tegen in wiens zog ik vanochtend vertrokken was. De klim werd nog verder gezet over een spoor door de weiden aan de andere kant van de weg. Om dan toe te komen in de uit de Ronde van Vlaanderen bekende Huisepontweg te Wannegem-Lede (Kruishoutem). We reden er voorbij het kasteeldomein en de Schietsjampettermolen! 27 km. Dan daalden we weer af voor de doortocht van Wannegem-Lede in soms zeer smalle servitudes tussen hoge struiken en over een afdalend grasspoor. Vanaf 29,75 km reden we voor een volle kilometer langsheen een grote drukke baan, vermoedelijk dezelfde weg van Gent naar Oudenaarde.

Het ging rechtsaf de velden in en voorbij de kitscherige villa-met-torentje met de stenen vogels op de pilaren van de inrijpoort. Verderop was het lastig klimmen in een smal graspaadje met spoorvorming tussen twee prikkeldraden om boven in een smal wegeltje tussen twee huisgevels uit te komen in een straat. Daar trof ik de splitsing tussen de routes van 35-40 km en van 55-70 km op 31,50 km van het vertrek. Slechts kort na het vertrek aan de bevoorrading had ik nog redelijk wat bikers gezien, daarna reed ik alleen en vanaf deze plek zou ik geen andere deelnemers meer te zien krijgen tot aan de tweede stop! Helemaal alleen reed ik door het mooie Vlaamse landschap over asfaltbaantjes richting Nokere. Korte tijd later trof ik aan het einde van een veldspoor de splitsing tussen de ritten van 55 km en van 70 km op 34 km van de start. “De echten gaan rechtsaf, voor de mietjes is het linksaf” meldde een bordje. Ik vermoed anders dat een rit van 55 km voor sommige mensen ook al een hele prestatie is! Op dit soort parcours is een lange rit gemakkelijk te doen zonder dat je tong bij aankomst op je schoenen hangt, maar niet iedereen is even getraind! Me even afgevraagd of ik niet te laat was om nog voor de langste afstand te gaan. Ik had zo goed als exact 2,5 uur gereden, was hier halverwege en het was 11.30 u. Dat moest nog te doen zijn! Ik zou dan om 14.00 u binnenlopen! Ik had zeer goed getimed, want ik ben ook effectief dan gearriveerd! Dus hop naar de 70 km!

Na de splitsing volgden redelijk veel asfaltbanen naar en door Wortegem-Petegem met van 37 km tot 38 km een grasspoor dat deel uitmaakte van een rood-blauwe vaste route. Omstreeks 39 km reed ik over een asfaltbaantje Anzegem in vanuit de Bouvelostraat in Wortegem-Petegem. Hiermee reed ik vanuit Oost-Vlaanderen eventjes de provincie West-Vlaanderen in. Na een eindje langsheen een grote baan gereden te hebben volgden landelijke wegen op de grens met en in Wortegem-Petegem. Op 41 km trof ik daarbij dan toch een strook bos waar ik kon rijden over het Bouvelo-ruiterpad. De doortocht van het bos was kort van duur tot aan de Tsjammelstraat in Wortegem-Petegem. Wat een gekke naam! Ik diende een grote baan te kruisen ter hoogte van de Taverne d’Oude Stokerij. Aan de overkant ging het door een bizarre dreef met steenslag en zelfs kleine stukjes glas als grondbedekking! Op 44 km reed ik tussen weiden en struiken over een zanderige veldweg die gehavend was door gestort bouwpuin, nog steeds in Wortegem-Petegem, en deel uitmakend van een rood-blauwe vaste route. 12.10 u. De tocht voerde me verder over asfaltbanen voorbij enkele grote domeinen in dezelfde gemeente en dit tot ik na 47,50 km de grens met Nokere (Kruishoutem) bereikte.

Hier kwam ik in een mij enigszins bekende omgeving van het Gaverstraatje en de Turkestraat waar het landschap enkele grote hoogteverschillen kent. We dienden te klimmen in de Koninginnestraat en in de hoogte kon ik de villa zien waarvan de rolluiken altijd neergelaten zijn! We reden er niet voorbij, een andere toertocht die hier passeert doet dat wel. Een assenweg deed me weer afdalen tot vlak voor de mooie gerestaureerde villahoeve met de blauw-geel geschilderde luiken. Zoals ik verwachtte ging het rechtsaf en trof ik de tweede bevoorrading op 49 km van het vertrek op een door hagen omzoomd graspleintje naast een hoeve. Ondanks mijn laattijdige komst was alles nog voorhanden van partjes appelsien, wafels, cake en heb ik er zelfs een potje yoghurt gegeten. De sportdrank met citroensmaak kon me hier meer bekoren dan daarstraks! De mensen ter plekke waren bijzonder vriendelijk. Vermits ik vermoedelijk tot de laatste deelnemers behoorde werd ik door een dame aangespoord om mijn buikje goed te vullen teneinde zo weinig mogelijk versneden overschot te hebben! Er kwam nog een koppel rijders toe, een man en een vrouw, vermoedelijk mensen uit de streek, want ze schenen de mensen aan de stop te kennen. Intussen begonnen de mannen met het opruimen van de tent.

Met een volle buik begonnen aan de laatste etappe van de toertocht. We dienden op onze stappen terug te keren in de Spichtestraat en reden opnieuw voorbij het domein met het huis met de geel-blauwe luiken tot aan het kapelletje midden op het kruispunt met de Turkestraat. Dan ging het rechtsaf de Vijverdonkstraat in. Die leidt effectief voorbij een groot kasteel met vijver. Eens daar voorbij volgde zoals ik verwacht had een stevige klim in een strook bos naast het domein. Om uit te komen naast een ouder huis aan de voetbalvelden van Nokere. We reden het schilderachtige centrum van Nokere, met huizen die gelegen zijn op een helling, voorbij. Het loont de moeite om hier het parcours even te verlaten en die kasseistraat, de Nokeredorpstraat, eens af te dalen en weer te beklimmen en te rijden langs de oude witgeschilderde huizen. Even verder ging het dan via een smalle singeltrack naast een pas geschoren haag de dieperik in. Helaas verschijnt hier in de naastliggende weide ook nieuwbouw! Uit de kluiten gewassen stulpjes van mensen die blijkbaar om geen euro verlegen zitten! Het paadje geeft uit op het gekasseide pleintje rond de kerk waar we het intussen verharde paadje naast de jeugdlokalen in reden. Ooit stond op deze plek de tweede bevoorrading.

De kerkwegel bracht me tot aan de oversteek van een grote baan, de Waregemsestraat, om dan de Lindenknokstraat van Nokere (Kruishoutem) te bereiken. Via het Nokeregat en de Pontstraat bereikte ik, rijdend in een open landelijke omgeving, de drukkere Waregemsesteenweg. 54 km om 13.00 u. Een kilometer verder trof ik vrij zanderige veldwegen en een assenspoor tot aan de kruising met de Olsensesteenweg. Daar was het uitkijken voor een auto en een stel aanstormende motorrijders. Aan de overkant de Maaigemstraat in, een landelijke betonnen wegel die me naar de Machelsestraat voerde, nog steeds in een mooie landelijke streek. Rechtsaf en direct weer linksaf aan een huis om een bekend stukje off-road over een klimmend met stenen bezaaid pad voor de wielen te krijgen, nog steeds luisterend naar de naam Maaigemstraat! Ik kwam uit in de netjes aangelegde Deinsestraat, bijna in het hart van Kruishoutem-city zelf. Het ging rechtsaf om over te steken naar een oude, door bomen omzoomde en met gras overwoekerde voormalige kasteeldreef die uitgaf in de Kasteelstraat tegenover een oude toegangspoort naar het kasteel van Kruishoutem. Daar werden we eventjes over het fietspad gestuurd. 59,50 km om 13.20 u. Na een eindje Kasteelstraat ging het rechtsaf de Moerasstraat in om een pad te bereiken dat over een soort van dijk naast een uitgedroogd en met planten begroeid water liep. Dat zal dan dat moeras geweest zijn! Er naast stroomt de Wallebeek.

Via de Wedekensdries en de Akkerdriesstraat ging het in de richting van het kasteel van Lozer alwaar we op 62,50 km op een plek arriveerden waar we kort na de start het kasteelpark verlaten hadden. Tot 63,50 km konden we genieten van de kurkdroge bospaden op het private domein van het kasteel van Baron della Faille waar de mensen van WTC Lozer een parcours hadden uitgestippeld met linten. We reden zelfs rakelings langsheen het kasteel. Via het poortgebouw en de grote toegangspoort verlieten we het kasteel om er de baan over te steken naar de tegenoverliggende dreef. Vanaf 64,50 km konden we ons uitleven en rijden over off-road-paden rond Lozer en genieten van de doortocht van het Lozerbos waaraan deze veldtoertocht zijn naam dankt. Misschien was het ter gelegenheid van de jubileumeditie, maar het viel me op dat deze keer niet de klassieke rechte paden (noodgedwongen) werden gevolgd, terwijl zich links en rechts leuke paadjes over bulten door het bos slingeren die men links moet laten liggen. Nu werden ook zijpaadjes aangesneden met bij wijlen kleine hoogteverschillen. Tot 66 km konden we zo proeven van het mooie Lozerbos.

Aan de rand van het bos zag ik de witte huizen van de woonwijk achter de kerk opdoemen en dat luidde het einde van de toertocht in. Er volgde nog een laatste stuiptrekking over de bochtige singletrack over een aantal hellingen, de wanden van een soort geul, in het bos dat tegenover het Café De Vlaamse Leeuw ligt. Zoals ik aan de splitsing voor de 70 km voorspeld had kwam ik om 14.05 u toe in Lozer. Met 66 km op het tellertje. De man van aan de eerste stop en de mensen van de tweede bevoorrading nog even gezien die me sommeerden om de beloofde braadworst te gaan eten! Dat kon op de weide achter het café. Er zat nog welgeteld één biker aan een tafeltje terwijl twee anderen net opstapten. Aan diens uitleg te horen had hij pech gehad met één van de trappers van z’n fiets en was daarom zo laat. Nadien kwamen er toch nog twee jonge gasten toe. De mensen van WTC Lozer waren al druk in de weer met het opruimen van tafels en stoelen. Er waren nog braadworsten, gratis te bekomen met het afscheurstrookje van je deelnamekaartje, en ik heb me meteen een tweede gekocht. Alles doorgespoeld met twee drankjes met achter mij twee ezels in een afgesloten stukje van de weide! Het voordeel van de rit op zaterdag te rijden is dat er dan nog veel meer mensen op de après aanwezig zijn en er dus nog ambiance is. Ik was blij dat ik voor de langste toer had gekozen zonder geconfronteerd te zijn geweest met reeds opgehaalde pijlen! Tevreden weer naar huis gekeerd. Lozer biedt zeker niet de meest uitdagende toertocht, maar de tocht heeft zijn eigen bijzondere charme die ik elk jaar weer weet te waarderen: van de mooie streek, de schilderachtige plekken die men passeert, tot het gezellig na kunnen genieten op de weide in de schaduw van de kerk en de vriendelijkheid van de mensen die alles organiseren. Ook altijd al schitterend weer gehad bij alle deelnames!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m’n site mtbwijzer.be!

11-09-2014 om 23:55 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van Tour de Tube te Bergen-op-Zoom op zondag 24-08-2014.

Op zondag 24 augustus 2014 ben ik de toertocht van Tour de Tube gaan rijden te Bergen-op-Zoom met ritten van 25 km en 45 km. Eigenlijk ben ik een trouwe klant van de Oeterdalmarathon die ook deze zondag werd georganiseerd, maar na enkele slopende weken met veel werk, zorgen en weinig slaap, zag ik een autorit van 120 km naar Opoeteren niet zitten! De mens met wie ik vorig jaar de rit van 75 km afhaspelde overleed begin januari na een hartstilstand hem overkomen tijdens de toertocht in Lummen daags voor Kerstmis! Om hem nog eens te ontmoeten hoefde ik het niet meer te doen! Een motivatie minder om naar ginds te gaan rijden! Bovendien had ik op 12 juli de knappe toertocht van Deireleire Fieste vanuit Dorne-Maaseik gereden zodat ik nog niet zo lang geleden toch had kunnen genieten van de bossen rond Maaseik. Daarom gekozen voor het dichterbije Bergen-op-Zoom in Nederland, nabij de grens met België.

Omdat ik van elders dan thuis diende te komen was ik op tijd opgestaan, maar ik geraakte maar niet op dreef, zodat ik pas zeer laat aan de start aan de Stayokay, een soort jeugdherberg, opdaagde. De kalenders vermeldden de mogelijkheid om tot 11.00 te kunnen starten, maar dat bleek een fout te zijn. Toen ik me om 10.30 u aan het tentje buiten had ingeschreven bij een vriendelijke dame, kwam er een medewerker zeggen dat men aanstalten ging maken met het verwijderen van de pijlen! Ik zou nog hebben mogen vertrekken, maar de ziel uit mijn lijf trappen om die mannen voor te blijven, dat zag ik niet zitten! Omdat de bevoorrading ook op de startplaats was, kon ik wel het tweede deel van de tocht nog rijden, zijnde de rit van 25 km. Dat was weinig, maar beter dan niets! Het lag aan mij dat ik zo laat was, dus ik kon er mee leven! Het was wel vriendelijk dat ik mijn inschrijvingsgeld prompt terugbetaald kreeg!

Vanaf de Stayokay ging het rechtsaf en kwam ik korte tijd later voorbij de ietwat vervallen hoeve waar op het erf vaak de bevoorrading staat van andere toertochten in deze streek, ik vermoed in de Balsedreef op de rand van het bos. Achter de hoeve stroomt de Zoom, een diep ingesneden beek. We reden tot achter de hoeve en gingen linksaf het bos in naast de Zoom. Op 3,50 km reed ik voorbij een soort mangrove, een strook bos die in het verleden bewust onder water werd gezet, waardoor de bomen afstierven. De dode bomen staan er met hun voeten permanent in het water! Ik vermoed dat deze bizarre plek de zogenaamde Zeezuiper is! Niet het Belgische bier dat in Meer (Hoogstraten) gebrouwen wordt door de Scheldebrouwerij, maar het restant van een voormalig moeras!

De Zeezuiper is een overblijfsel van een uitgestrekt moerasgebied dat zich ten Oosten van de Brabantse Wal uitstrekte van Huijbergen in het Zuiden tot Steenbergen in het Noorden. Uit het (Zuid-)Oosten komende beken botsten op de Brabantse Wal en moesten, om af te wateren in zee, een lange en trage weg in noordwestelijke richting gaan. Moerassig land of “sooma” (soo=moeras en ma=land) was het gevolg. Vanaf de dertiende eeuw beijverden de Wilhelmieten in Huijbergen zich met vervening, een eeuw later volgden de markiezen van Bergen op Zoom. Ze lieten in 1430 de Sooma of Zoom graven waarover turf, een belangrijke brandstof, naar de stad ging. Nadat alle veen was weg gegraven, bleven grote plassen achter die zich onder invloed van de overheersende Zuidwestenwind in Noordoostelijke richting uitbreidden. In de zestiende eeuw bereikten ze hun grootste oppervlakte. Nu voorzag de Zoom de vestingstad Bergen op Zoom van drinkwater, terwijl ze in tijden van belegering ook diende om de directe omgeving onder water te zetten.

Op 4 km kwam ik het bos weer uit aan de Mastendreef waar we de snelweg dienden te kruisen. Aan de overkant reden we een stuk bos in, gevolgd door een strook asfalt om zo op een singletrack pal naast de spoorweg te komen. Deze mooie track maakt deel uit van de zwarte vaste route die aan de Stayokay vertrekt. Op 6 km reden we daar weer het bos in om gedurende een kilometer te kunnen genieten van een knap bospad! Van 7 tot 8,50 km kwam er een leuk stukje route over zandduinen waar we konden rijden over goed van wortels voorziene paadjes. Na de oversteek van de Zanddreef ging het opnieuw het bos in. Even verder reden we voorbij de manege De Paardenhoeve. We kruisten opnieuw de snelweg via de smalle brug waar het verkeer geregeld wordt door zelf te bedienen verkeerslichten. De brug is te smal om tegelijk verkeer toe te laten in de beide richtingen en ligt bovendien in een bocht waardoor de zichtbaarheid erg slecht is. Vandaar het beurtelings verkeer! Aan de overkant doken we de bossen in van het domein Buitenlust. Daar reden we tot 11,50 km in rond en passeerden daarbij enkele grote bosvijvers.

Na de oversteek van een baantje reed ik weer over een deel van het traject van de zwarte vaste route in de omgeving van een nieuw trimparcours. Daar miste ik op 12 km een pijl die bijna horizontaal aan een over en weer zwiepende twijg was vastgemaakt. Er waren er daar nog die verkeerd reden toen ik op mijn stappen terugkeerde. Het ging het bos door tot aan het Fort De Roovere omstreeks 13 km. Dat zogenaamde fort, een oude legerplaats waar de soldaten achter dijken schuilden, werd een aantal jaren geleden in zijn zogezegd oorspronkelijke staat weer hersteld. Tot 15 km konden we daar rijden over een aantal leuke paadjes in het nog woeste deel van het fort. Die paadjes lopen omheen een grote vijver. Wat ik wel bedenkelijk vond was dat het parcours er zichzelf kruiste en dat er op dat kruispunt van singletracks geen waarschuwingsbord was geplaatst! Via dezelfde weg keerden we terug en reden weer over de speciale brug waar het verkeer geregeld wordt door lichten die slechts beurtelings verkeer toelaten omwille van de smalle doorgang en slechte zichtbaarheid. Helaas kreeg ik er een fikse regenbui te verwerken zo omstreeks 11.45 u en met mij nog redelijk wat anderen die nog onderweg waren.

Er volgde een strook asfalt en ter hoogte van de Delweg dook ik opnieuw de bossen in en reed er over paadjes van de zwarte vaste route, op en af over een aantal leuke bultjes. In het bijzonder troffen we rond 18 km een leuke wegel op en af over een aantal zandheuvels aan de rand van een mooie open heidevlakte. Hier kreeg ik ondanks het al gevorderde uur nog het gezelschap van redelijk wat andere bikers! We staken de heide over en ik meende dat er aan de tocht abrupt een voortijdig einde kwam omdat ik het café De Berk voor de Stayokay aanzag! Omwille van de geparkeerde wagens van de klanten, het terras zat er goed vol, was het even uitkijken naar de volgende pijl. Het ging even het bos in om verderop langs en over de heide te rijden met knappe uitzichten over de omgeving!

Ter hoogte van de Bergsebaan staken we de spoorweg over om verderop het bos in te rijden waar we de Zoom kruisten. Ik kwam weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van een bocht in een asfaltbaan, mij bekend uit andere toertochten die hier vaak passeren. Het betreft de Gareelweg en de plek ligt niet ver van de snelweg! We reden de brug over de snelweg op en bereikten aan de overkant de Mastendreef ter hoogte van een kleine parking aan één van de toegangen tot de bossen van Zoomland. 22 km om 12.15 u. Hier in de omgeving ligt een singletrack die zich over enkele heuvels slingert die aan weerszijden van een centraal bospad liggen! Ik ben er verkeerdelijk over gereden in het zog van twee bikers die niet aan de georganiseerde tocht bleken deel te nemen en diende op mijn stappen terug te keren! Er wandelde een man met zijn hond. Na nog enkele bospaden arriveerde ik omstreeks 12.30 na 24,75 km aan de Stayokay en kwam er een einde aan de rit! Het was daar hectisch omdat er net drie grote reisbussen het pad blokkeerden. Met rug- en slaapzakken gepakte jeugd kwam er toe voor een kamp!

Ik zag het niet zitten om in die chaos op te zoek te gaan naar een drankje en heb direct weer de wagen opgezocht die verderop in het bos langs de wegrand geparkeerd stond. Ik had dan nog de tegenslag dat ik tijdens het weer opladen van m’n fiets een fikse stortbui over me heen kreeg! Ook andere bikers, wielertoeristen en joggers deelden in het natte pak! Een weinig teleurgesteld weer naar huis gereden, maar dat het zo’n korte rit werd was volledig aan mezelf te wijten! Omwille van de regen evenmin geopteerd om er op eigen houtje nog een vaste route aan vast te knopen. Tijdens de toertocht was immers al gebleken dat sommige paden er zeer beslijkt bij lagen en vol plassen stonden. Na deze stortbui zou de toestand beslist niet beter zijn! De maand augustus had veel regen bij en ondanks het feit dat ik toch vele tochten in aanvaardbare omstandigheden heb kunnen rijden tijdens de afgelopen zomer, zal deze er toch geen worden om in te kaderen wat het weer betreft! Ook de vermoeidheid na persoonlijke beslommeringen had me parten gespeeld. Waarschijnlijk ook het feit dat m’n fietsmakker met vakantie is waardoor ik de ritjes alleen moet rijden! Na vele jaren meestal alleen op pad te zijn geweest geniet ik het laatste ruime half jaar zijn gezelschap. Waardoor mijn plezier om te rijden heel wat minder is wanneer ik alleen op pad ben!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m’n site mtbwijzer.be en op m’n blog!

StrammerMax

04-09-2014 om 17:27 geschreven door StrammerMax

Toertocht Rando et Raid des Roches (25-35-45-60-75-90 km) van de Bik’Er VTT Erneuville te Erneuville op zondag 17-08-2014.

Op vrijdagavond trokken we met twee wagens, één beladen met een kampeerwagentje met uitklapbare tent en de andere met onze drie mountainbikes, richting provincie Luxemburg. Ik was omwille van de hemeltergende drukte op de Antwerpse ring een uur te laat op de afspraak. Bovendien speelden we elkaar op luttele afstand van de camping Benelux in La-Roche-en-Ardenne nog kwijt omdat de GPS van Jari kuren begon te krijgen terwijl ik zelf zonder veel problemen de kampeerplaats kon vinden. Aldus was het al stikdonker toen we de tent dienden op te zetten, maar dat verliep gelukkig meer dan vlot. Gedurende de nacht is het dan helaas beginnen te regenen. ’s Morgens stelde ik tot mijn ontzetting vast dat ik omwille van de zenuwachtige drukte van de avond ervoor vergeten was van mijn autoramen te sluiten! Dan leg je uw kostbare spullen veilig in de wagen en vergeet je uw ramen te sluiten! Gelukkig was er geen wind geweest zodat een nat interieur tot een minimum beperkt bleef!

Omwille van de regen die bijna de ganse voormiddag aanhield hebben we wijselijk besloten om de toertocht van Achouffe-Wibrin op vrijdag 15 augustus niet te rijden en in de plaats daarvan de gloednieuwe fiets-GPS van Jari aan een eerste test te onderwerpen. Dan kon ook Evy, de vriendin van Jari, mee. We lieten door de GPS een fietsroute uitstippelen vanuit La Roche over Hotton waar we de indrukwekkende grotten hebben bezocht. De rit voerde ons onder anderen over Beffe waar we een lichte maaltijd genoten in het drukbezochte restaurantje Beffelyhills, de enige eetgelegenheid in de wijde omtrek! Om dan terug te keren richting La Roche. De route liep helaas noodgedwongen op enkele plaatsen kort langsheen drukke verkeerswegen. Er zaten ook een paar zeer fikse klimmetjes in! ’s Avonds hebben we gegeten in een restaurant vlak bij de camping Benelux in La Roche.

Op zaterdag 16 augustus zijn Jari en ik de vaste routes 2 en 3 in La Roche gaan rijden. Met tussenstop aldaar voor een kop koffie. Omdat het stadje in een halvemaanvormig dal ligt, beginnen deze routes steevast met een onmogelijke klim! De rest van het parcours is voor elke doorsnee mountainbiker behoorlijk te rijden. Er zijn zeer veel off-road-paadjes wat deze routes de moeite waard maakt om te rijden. Ze lopen door een afwisselend landschap met bossen en soms zeer knappe vergezichten. Er ontbreken enkele pijlen, soms op cruciale punten, zodat het aanbeveling verdient te beschikken over de trajecten op GPS. De trajecten waarover wij beschikten dateerden al van geruime jaren terug, maar waren een prima hulp. De ritten die wij reden zijn via Google-Maps beschikbaar op mijn site mtbwijzer.be (zie link onderaan dit verslag)! Tijdens een klim in de bossen kwamen we twee mannen tegen die te voet een deel van de toertocht van Erneuville aan het uitzetten waren. Die stond voor ons daags nadien op het programma en we werden er zelfs zeer vriendelijk door diezelfde heren ontvangen! Belegde broodjes gekocht in de winkelstraat van La Roche voor een laat middagmaal. ’s Avonds hebben we met Evy nog een bezoek gebracht aan het lokale wildpark Parc à Gibier, maar eigenlijk was dat de moeite niet waard! Weinig dieren te zien en dezen die te zien waren lagen meestal te slapen! Van daar zijn we terug naar Beffe gereden om er in Beffelyhills te gaan eten. We hadden er daags voordien namelijk lekkere hammetjes zien serveren! ’s Avonds wilden we naar “het spook” in het kasteel van La Roche gaan kijken om Evy een plezier te doen. Ondanks het feit dat het die zaterdag na een nacht lang regenen toch droog gebleven was, kwam ik met mijn auto vast te zitten op de zompige kampeerweide! Een terreinwagen met permanent gemonteerde katrol heeft me los komen trekken. Waardoor we ons uitstapje naar het spook konden vergeten!

Op zondag 17 augustus ben ik dan samen met Jari de toertocht vanuit Erneuville gaan rijden. De Rando et Raid des Roches (25-35-45-60-75-90 km) van de Bik’Er VTT Erneuville. We werden naar een parkeerweide geloodst en konden ons inschrijven in de tent op de speelplaats van een schooltje waar we begroet werden door de mannen die we daags voordien pijlen hadden zien hangen! Om 09.45 u konden we van start gaan. De aanzet was een stevige klim over asfalt naar enkele veld- en boswegen toe, om na 3 km reeds de splitsing te treffen tussen de route van 25 km en de andere langere tochten. Omdat we niet vertrouwd zijn met de streek en we weinig tochten in de Ardennen rijden leek de 45 km ons een haalbare kaart! We kregen af te rekenen met een zeer technische singletrack die tussen de dennenbomen kronkelde en die over enkele hoge bulten met korte steile afdalingen voerde! Dat was daar niet zo mijn ding en ik hoopte dat het niet de hele tocht van dat zou zijn, want dan zou ik er weinig lol aan beleven! Bovendien had zich op dat lastige stuk een fotograaf opgesteld! Jari ging het er beter af. Als voormalige rijder met rollerblades kan hij zoiets beter aan!

Eens het bos weer uit volgden tot 8 km veldwegen, assenwegen en asfaltbaantjes met knappe vergezichten over de mooie streek. We hadden hier ook het geluk dat het meestal lekker naar beneden ging! Na de doortocht van een klein dorpje kwam er opnieuw een splitsing tussen de 25 km en de grotere afstanden waar het voor ons een assenweg door de velden op ging. Omstreeks 9 km werden we zwaar op de proef gesteld door een bosklim over een hol spoor! Na een ritje door dat Bois de Bertogne konden we ons laten gaan in een afdaling over een vettig grasspoor! Ter hoogte van Wyompont had je de keuze tussen de houten brug over een beek of gewoon er doorheen te rijden! Maar het water stond vrij hoog met een sterke stroming! Het betrof een zijtak van de Ourthe. Tot 13 km werden we afgepeigerd tijdens een stevige klim over een assenweg doorheen het bos!

Eens boven volgde een minder heftige klim over een rotsachtig pad. Toen we in een meer open gebied arriveerden diende ik Jari terug te roepen omdat ik er met een kettingbreuk geconfronteerd werd! Een eerste herstelpoging faalde omdat er nog een licht verwrongen schakel in de ketting was blijven steken! Dus nog maar eens geprobeerd. Door goed te kijken naar de ketting merkten we dat we twee schakels dienden te verwijderen om de logica van de opeenvolgende schakels te respecteren! Door het samenvoegen van ons meegebrachte gereedschap en onze beider hersencellen zijn we er uiteindelijk in geslaagd van de ketting weer in bruikbare staat te herstellen. We zijn er lang mee bezig geweest, hebben er veel tijd mee verloren, maar hebben er ook wat mee bijgeleerd. Vraag is of we het een volgende keer nog allemaal zullen weten! In ieder geval konden we onze rit vervolgen en de ketting heeft sinds dan niet meer tegengeprutteld! Ik was zeer content dat ik op m’n maat kon rekenen om me te helpen! Intussen hadden vele bikers ons ingehaald en reden we bij de laatsten op het parcours

We staken tijdens een klim een duo voorbij dat ons tijdens de herstelling was gepasseerd, evenals een rijder alleen die het duidelijk zeer moeilijk kreeg en afstapte. Een nog vrij jonge kerel, een dertiger schat ik, die vermoedelijk zijn eerste ritten met de bike reed en nog wat conditie en ervaring moest opbouwen! Nadat we het bos goed en wel verlaten hadden, troffen we op 16 km omstreeks het middaguur de eerste bevoorrading op de winderige hoogvlakte van Mousny. Vriendelijke mensen zorgden er voor een ruim aanbod aan knabbeltjes: fruit, chocolade, wafels, koeken, sportrepen, tot blokjes salami toe! Er stond nog een handvol bikers. Afscheid genomen van de medewerkers en weer op pad. Er volgde een afdaling tot in Ortho, een gehucht van La Roche. Daar troffen we een zware en zeer lange klim, in den beginne over asfalt, maar overgaand in een kiezelpad en een pad over grotere rotsen. Op 20 km bereikten we een volgende bos. 12.30 u. Na de doortocht van dit private bos troffen we een splitsing tussen de routes van 15-45 km en van 25-35-60-75-90 km. Ondanks het tijdverlies wegens de kettingbreuk toch maar gekozen voor de 45 km. Jari had aan de start gelezen dat de route van 35 km er ook effectief 35 waren en dat de route van 45 km in realiteit slechts 43 km was. Het verschil tussen beiden was dus miniem, dus zo veel langer zouden we er dan niet over doen! We reden toen op een paadje dat deel uitmaakte van een vaste route van La Roche.

Op 22,50 km van de start ging de route van 45 km apart de eigen richting uit. Het deel van het parcours dat thans volgde was redelijk vlak en door een afwisselend landschap. We reden over weidesporen en door een bos met jonge bomen in een steile afdaling tot aan een beek, de Ri de Bronse, aan een bruggetje op 27 km. Daarna volgde een klim over een assenweg na het kruisen van een grote baan. We reden op het parcours van de vaste route nummer vier van La Roche. 13.00 u. Een stevige klim over een assenweg en over grassporen bracht ons op 28,50 km tot op de Rue de Beausaint, een grote baan. 13.30 u. Na een kort stukje deze baan gevolgd te hebben doken we een assenweg in die ons naar het gehucht Romchampays voerde. Daar kruisten we nogmaals de Rue de Beausaint. Aan de overkant konden we genieten van een plezante afdaling over een veldweg, een grasspoor en een bospad met dikke wortels. We dienden er nogmaals dwars door een beek te rijden.  Er volgde een klim tot aan een grote baan in Romchamps omstreeks 32 km. 13.50 u. Vanaf hier voegden de grotere afstanden zich er weer bij en kregen we opnieuw af en toe bikers te zien die voor een langere route hadden gekozen.

In het gezelschap van deze bikers bereden we veldwegen in een meer open landschap. Na enkele opeenvolgende klimmetjes bereikten we de tweede bevoorrading op 34,50 km omstreeks 14.00 u. Ze stond opgesteld in een bocht van een zeer breed grindpad en werd bemand door heel wat medewerkers. We waren een beetje verlegen van met onze oranje stuurbordjes voor de 45 km nog tussen de mannen te staan die de marathon of de chrono reden! Er waren zelfs die-hards die niet eens stopten om iets te eten of te drinken om hun tijd veilig te stellen! Nochtans was er keuze genoeg aan lekkers en drank. We voelden wat nattigheid maar het bleef gelukkig bij een zeer korte bui! Na de stop volgden enkele steenpaden en een aantal knappe bospassages! Het ging op en af over een aantal hellingen met op 36 km een wel bijzonder leuke, snelle en steile afdaling!

Op 38,50 km ging het de bewoonde wereld in en kon het aftellen naar de eindmeet schijnbaar beginnen! Niets was minder waar, want van 41 km tot 42 km werden we nogmaals de bossen in gestuurd. En dat over een wel erg zware klim in een bospad waarin zich diepe sporen hadden gevormd. Ik had zin om even te stoppen maar vreesde dan niet meer vooruit te geraken! Ik voelde de hete adem van Jari in mijn nek en achter hem reed een oudere biker die we aan de tweede stop gezien hadden. Ik ben alles blijven geven om me rijdend te houden tot op de top! Het was alsof de bikers van Erneuville ons aan het einde van de rit toch nog dood wilden hebben! Dit pad was een echte uitputtingsslag!

Eens boven en het bos weer uit naderden we de bewoonde wereld en waren we na bijna 43,75 km weer op de speelplaats van het schooltje in Erneuville. We hadden 839 stijgende en 821 dalende hoogtemeters overbrugd! Er heerste nog een gezellige drukte. We hadden geluk de hand te kunnen leggen op twee van de laatste broodjes hamburger! In de tent kon je drank kopen en spieën vlaai. Naast ons kwamen twee Nederlandse mannen zitten die de 60 km gereden hadden en ons met pech langs de kant hadden zien staan! Of we het probleem hadden kunnen oplossen? Ja dus! Ze waren helemaal uit Amsterdam hiernaartoe gekomen! Na een halfuurtje uitgerust te hebben zijn we de auto op de parkeerweide gaan opzoeken. We dienden in La-Roche-en-Ardenne op de camping immers alles nog op te ruimen en de tent weer op te vouwen. Daarna hebben we er nog een douche genomen alvorens de ruim twee uren durende rit naar huis weer aan te vatten! Daarmee eindigde een mooi maar ook bewogen weekend in La Roche. Ondanks het slechte weer hadden we er toch het beste van kunnen maken en zijn we weer een mooie herinnering rijker! Op dat ruim half jaar dat we samen rijden hebben we al veel mooie ritten gereden en een paar verlengde weekends samen op pad geweest. Eind volgende week vertrekt Jari voor twee weken met vakantie. Dan zal ik mijn ritjes tijdelijk alleen moeten rijden. Jammer!

Routes op Google-Maps:

Rustige door de GPS gegeneerde lus vanuit La Roche over Hotton (15-08-2014): klik hier!

Vaste route 2 vanuit La Roche (16-08-2014): klik hier!

Vaste route 3 vanuit La Roche (16-08-2014): klik hier!

Toertocht (45 km) van Erneuville (17-08-2014): klik hier! 839 stijgende en 821 dalende hoogtemeters!

De routes zijn ook te vinden onder de rubriek routes!

Filmpje van de editie 2012: klik hier!

Filmpje van de editie 2012: klik hier!

Filmpje van de editie 2013: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m’n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

>

29-08-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (20-25-45-60 km) van de Fietseling Hageland-Zuiderkempen te Averbode op zondag 10-08-2014.

Op zondag 10 augustus deelgenomen aan de 26^ste Fietseling Hageland en Zuiderkempen, een organisatie van de gemeenten Aarschot, Begijnendijk, Diest, Herselt, Scherpenheuvel-Zichem en Tessenderlo. De organisatie van de mountainbiketocht rustte in de handen van de gemeente Scherpenheuvel-Zichem. De uitstippeling van het parcours werd verzorgd door MTBC Messelbroek en MTB Okselaar. De start was vanuit de sporthal in Averbode, een deelgemeente van Scherpenheuvel. Zoals naar gewoonte m’n makker Jari opgepikt op de afgesproken plek en samen naar Averbode gereden waar we een parkeerplekje vonden in een straat niet ver van het vertrek. Ons ingeschreven in de sporthal en om 9.40 u waren we op weg voor een ritje op de grens tussen de provincies Vlaams-Brabant, Antwerpen en Limburg.

Onmiddellijk na het vertrek troffen we al een splitsing tussen de kidstoer van 20 km en de rest en direct daarna tussen de routes van 25 km en 45-60 km. Als opener kregen we al direct 3 km knappe singletracks door de lokale bossen voorgeschoteld waardoor we al hoopvol konden uitkijken naar de rest van het parcours! Een asfaltbaantje leidde ons tot de splitsing tussen de routes van 45 km en van 60 km op 3,75 km van het vertrek ter hoogte van Heuvelken in Engsbergen (Tessenderlo). Gekozen voor de langste route. Als opener van deze extra lus kregen we een knap bospad met twee keren een plezante klim en afdaling over lokale bulten met een vlakker stuk tussen beiden! Een bospad leidde ons vervolgens voorbij de voetbalvelden van VK Penarol Engsbergen waar we op 7 km een grote baan, de Sparrenweg, kruisten.

Op 10 km ging het omstreeks 10.10 u fel klimmend naar boven nadat we een slijkstrook waren gepasseerd. Vanaf daar kregen we veel singletracks voor de wielen. Er stonden daar redelijk wat plassen! Op 12 km kruisten we nogmaals de Sparrenweg ter hoogte van de grens tussen Engsbergen en Tessenderlo en ging het de Houterenberg in, een grindpad. Nu werden de paden in het Averbodes Bos ons deel. Omstreeks 19 km volgde een vrij lang stuk asfalt over een door de bossen lopend toeristisch fietspad. Ter hoogte van het Jachthuis in de bossen troffen we enkele dubieus opgehangen pijlen die voor verwarring zorgden. Maar ook knappe singletracks om van te genieten! Verderop zagen we een vrijwilligster van het Rode Kruis op een stoeltje aan de toegang tot een domein zitten. Zij wist ons te vertellen dat de mountainbikers door de poort het vermoedelijk private domein dienden in te rijden. We reden er door een stuk bos en langsheen knappe vijvers en uitgestrekte grasvelden. Volgens de kaart bevonden we ons toen in de Merodebossen op het domein de Merode te Averbode. Via deze plek bereikten we de bossen rond de Abdij van Averbode. Daar reden ook veel gewone fietsers en wielertoeristen rond. In een bepaalde dreef stonden ijsventers met hun wagentjes hun waren te verkopen! Op 21,50 km doken we er opnieuw de bossen in en reden er over een zich over en weer slingerende singletrack die er evenwijdig liep met een fietspad doorheen het bos.

Een klim over asfalt voerde tot naast de Abdij van Averbode waar we de grote parking kruisten naar het volgende bos toe. Daar werden we, naast enkele zachte beklimmingen, ook onthaald op een wel zeer stevige klim! Die konden we ons nog herinneren van tijdens de toertocht vanuit Hulshout. Toen hadden we een vlakke rit verwacht, maar werden we ook door het heuvelachtige Scherpenheuvel gestuurd! De GPS van Jari gaf een helling van 11% aan. We daalden door het bos af over een singletrack tot in de Langedreef om een nog zwaardere helling van 16% voorgeschoteld te krijgen. Ik zag de twee bikers die ons zonet hadden ingehaald tot boven rijden. Jari raakte ook al rijdend tot boven, ook al scheelde het niet veel of hij moest voet aan de grond zetten, maar ondergetekende diende halverwege op te geven! Na een asfaltbaantje troffen we op 26,50 km de eerste bevoorrading onder een luifel van een koertje naast het gebouw van een lagere school langsheen de Nieuwe Mechelsebaan in Testelt. Het aanbod op de tafels was karig maar voldoende, de bananen waren reeds opgegeten door de voorgangers. De dames ter plaatse deden hun beklag over het feit dat de gemeente Scherpenheuvel-Zichem wel voor een iets ruimer assortiment had mogen zorgen! Hun club, MTB Okselaar, was door de gemeente aangezocht om de rit uit te pijlen maar had verder weinig logistieke steun gegeven. Zij hadden alles zelf moeten voorbereiden en waren van mening dat één en ander hun club een slechte naam zou geven! Voor hun eigen toertocht zorgen ze immers altijd voor een zeer uitgebreide bevoorrading. Niet dat wij de kwaliteit van een toertocht afmeten aan de keuze die we krijgen aan de stop! Het parcours was ons tot hiertoe al goed bevallen en dat is het belangrijkste! Achteraf drong het tot me door dat Jari niet om water voor zijn drinkbus had durven vragen, vermits er geen water stond! Die jongen is ook veel te braaf! In elke school is er wel een waterkraan ter beschikking!

Na de stop ging het de bossen weer in op de grens met Langdorp. Knappe paden, op en af over bulten en dikke wortels, werden er ons voor de wielen gegooid in de omgeving van de Zilweg in het Rodebergbos omstreeks 30,50 km. Na de doortocht van dit prachtige stuk bos reden we even door de bewoonde wereld van Testelt en voorbij de watermolen aan de Demer. Daar troffen we op 33 km de splitsing tussen de 20-25 km en de 45-60 km omstreeks 12.15 u ter hoogte van een brug over de Demer. We zagen daar bikers die de extra lus voor de langste afstanden reeds achter zich hadden. Ze zagen er allemaal moe uit! Zouden we het dan nog zo hard te verduren krijgen? Vanaf deze plek volgde een eerder saai stuk van de rit en was het tot 38 km niets anders dan kilometers vreten over het jaagpad langs de Demer. Ter hoogte van de Ezelboerderij De Hoef lieten we de Demer achter ons om een eerder lastig grasspoor voor de wielen te treffen, gevolgd door een zachte klim in het Krijkelenbergwandelpad. Ter hoogte van de Engelenberg doken we de bossen van de Waaiberg in waar we omstreeks 41 km enkele stevige hellingen op en af te verwerken kregen.

Rond 43 km bereikten we de meer bewoonde wereld van Scherpenheuvel-Zichem en reden we over landelijke assenwegen. Van 44 km tot 46 km volgde de route het traject van een fietspad over een voormalige spoorwegbedding en hadden we knappe vergezichten over het heuvelachtige landschap. In de verte zagen we de Basiliek van Scherpenheuvel afgetekend tegen de hemel en een grote feesttent in de velden staan. Even later reden we na het maken van een lus de feesttent voorbij. We waren verwonderd van een plek die zo ver af leek te liggen zo snel van dichtbij te passeren! Op 46 km kregen we een splitsing tussen de routes van 40 km en van 60 km. 13.10 u. Nog steeds gekozen voor de langste route. Die leidde ons over een vrij lang grasspoor van een dikke twee kilometer waar we dienden op te boksen tegen een stevige wind. Op 50 km konden we ons lekker laten gaan over een knappe afdaling in een mooie holle weg! Na het kruisen van een baan volgde een stevige off-road-klim op de Vinkenberg van zo’n halve kilometer lang.

Op 55 km diende zich de tweede bevoorrading aan op het grondgebied van Zichem. We waren er maar net op tijd, want de drie mannen ter plekke maakten aanstalten om met de bestelwagen te vertrekken. Ze hadden alles opgeruimd maar diepten voor ons toch nog een banaan, een homp cake en een koek op! Terwijl we dat alles opaten was er tijd en ruimte voor een babbel. Tot hiertoe was het weer meegevallen, veel beter dan de voorspellingen hadden doen uitschijnen, maar thans pakten zich donkere wolken aan de hemel samen! We hoopten toch droog een punt achter de rit te kunnen zetten! Zacht klimmende paden door relatief hoog opgeschoten gras leidden ons na de stop tot in het centrum van Zichem waar we een grote baan kruisten nabij de opvallende kerk met plompe toren. De roestige kleur van de gevels is te wijten aan de ijzerzandsteen waaruit het gebouw is opgetrokken. Die plek ben ik nog al bij andere tochten gepasseerd, maar dan in de andere richting! De straat bracht ons vanaf de witte villa op de hoek met de grote baan op 57 km weer naast de Demer en tot aan de brug waar we daarstraks de extra lus van de 45-60 km begonnen waren en de bikers die op de terugweg waren hadden zien rijden!

De laatste kilometers leidden ons doorheen het Demerbroek en over vrij natte bospaden. Ter hoogte van de voetbalvelden van Everbeur kwam Jari nog onzacht ten val door een moedwillige boomstronk toen wij met de fiets dienden te laveren in een smalle opening tussen de omheining van het voetbalveld en enkele boomstammetjes! Na enkele woonstraten waren we omstreeks 14.30 u weer bij af aan de sporthal met 63 km op het tellertje. Ondanks het feit dat het einde van de mountainbikerit voorzien was om 14.00 u hebben de mannen ter plekke nog de moeite gedaan om voor ons de beloofde drinkbus op te diepen. “Fietseling Hageland-Zuiderkempen” stond er op gedrukt. Om bij onze verzameling te steken! Buiten aan de deur stond nog de doos waar je uw inschrijvingsbewijs in kon deponeren om kans te maken op een te winnen fiets. Aan de inschrijving was gezegd van dat bonnetje mee te nemen en onderweg te laten afstempelen aan de stop. Maar daar hing dan weer een blad dat meldde dat afstempelen niet nodig was! Nog een drankje achter de kiezen gegoten.

We hadden honger gekregen, maar Jari kon de plek waar hij in de omgeving van de Abdij ooit was gaan eten niet meer vinden. Dat zal het grote centrum in de bossen geweest zijn waar we rakelings gepasseerd waren. Dat had dan als gevolg dat we ergens beland zijn waar we anders vermoedelijk nooit hadden gekomen! Meer bepaald het bizarre Indische restaurantje “Tafeltje dek je”! Het interieur is al de moeite van het bekijken waard! Om maar te zwijgen van de uitbater en de andere gasten! We hebben daar Kefta gegeten. Dat zijn pikante lamsgehaktballetjes. Ze zijn Jari toch niet goed bekomen, want hij begon er van te zweten en zijn ogen zagen er uit alsof ik hem aanstonds buiten zou hebben moeten dragen om naar lucht te happen! De thuisrit naar onze carpoolparking zette een punt achter deze amusante zondag. We hadden genoten van de rit en onderweg goed kunnen lachen met onze eigen grappen en grollen. De Kefta-oogjes van de Jari, ik zal ze niet snel vergeten! Intussen de laatste afspraken gemaakt voor het verlengd weekend van 15 augustus, want we zouden donderdag naar de provincie Luxemburg afreizen voor de toertocht in Achouffe-Wibrin, die we omwille van het erg slechte weer uiteindelijk niet gereden hebben, de vaste routes van La-Roche-en-Ardenne en de toertocht van Erneuville.

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m’n site mtbwijzer.be!

26-08-2014 om 17:41 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van de Sportraad Niel te Niel op zaterdag 09-08-2014.

Niel is de wel de laatste plek in Vlaanderen die men in gedachte zou krijgen wanneer men aan mountainbiken denkt! Toch wordt daar jaarlijks een toertocht georganiseerd die door kenners hoog in het vaandel wordt gedragen. Mijn keuze zou niet op Niel zijn gevallen, maar mijn bikemakker wou graag eens naar ginds gaan rijden. Vermits, wanneer je samen rijdt, je ook de keuze van je makker eens moet respecteren, ben ik die zaterdag dus ook richting Niel afgereisd. Het toeval wou dat we beiden in elkaars buurt geparkeerd stonden aan het station op het afgesproken tijdstip! Aan de inschrijving kregen we te horen dat er zich toch al een honderdtal deelnemers hadden aangemeld, wat voor deze rit een succes kan genoemd worden. Om 10.15 u gingen we van start met gemengde gevoelens, benieuwd naar wat we voor onze wielen geworpen zouden krijgen!

De aanzet van de tocht verliep langsheen enkele zeer druk bezochte visvijvers. Eens daar voorbij reden we vlak langsheen de spoorweg over de keien! Tijdens het weekend passeren daar volgens Jari geen treinen. Tot 3,50 km kregen we een nat bospad voor de wielen. Slechts twee keren twee bikers deelden ons pad. In de Nielsestraat in heraanleg misten we een afslag naar rechts omdat de straat er aan de rechterkant afgeboord werd door twee rijen bomen waaraan de pijl bevestigd was en moeilijk te zien vanaf het midden van de straat omwille van de geparkeerde wagens en een werfkeet. Ook het tweetal dat ons net had ingehaald keerde op zijn stappen terug.

Op 5 km kwamen we toe op een dijk naast de Rupel. Vanaf hier tot 7,77 km volgde een bizar stukje toertocht dat wellicht nergens anders dan in deze streek te vinden is! We doorkruisten er namelijk de terreinen van een aantal voormalige oude steenbakkerijen. Het eerste gedeelte betrof een steenbakkerij die gedeeltelijk gerenoveerd werd. De rest van de terreinen was in verval met overwoekerd puin. We passeerden de achterkant van een al jaren onbewoond huis! We reden er tussen vergane glorie over smalle wegeltjes tussen oude gebouwen. Op bepaalde plaatsen reden we zelfs dwars door loodsen. Hier en daar stonden nog treinwagonnetjes waarmee destijds de bakstenen werden vervoerd. Onder een oude brug had zich een klein sluikstort ontwikkeld waar we zo goed als over dienden te rijden! Alzo werd een stukje industriële archeologie ons deel! We reden ook door straatjes en oude steegjes met kleine huizen, al dan niet gerenoveerd!

Op 8 km hebben we ons dan toch even in de ogen gewreven om te zien of het dan toch zo was dat we een immense moddervlakte dienden te kruisen! Het was zo! Dat stuk modderdabben had men ons na de regen van de afgelopen dagen wel kunnen besparen! We ploeterden er verder in het gezelschap van een eenzame rijder. Een kilometer verder bereikten we het station van Boom dat er, zoals gezegd, tijdens het weekend werkloos bij ligt! De omgeving was er troosteloos zoals aan de meeste stations! We staken de Antwerpsestraat - Boomsesteenweg (A12) over en doken het centrum van Boom in. We reden er voorbij de school waar Jari zijn broek versleten had, want naar school gaan deed hij niet graag! Even verder kreeg ik van hem te horen dat we de kampeerweide van Tomorrowland over reden om zo op 13 km het natuur- en recreatiegebied De Schorre in te duiken in het gezelschap van een achttal andere bikers. De doortocht van De Schorre moest het pronkstuk worden van deze toertocht! Maar eerst ging het nog even door het parkgedeelte en over de imposante houten brug met bijhorend kunstwerk. 13,50 km om 11.20 u.

Van 15 km tot 20 km konden we dan genieten van de doortocht van het woeste gedeelte van De Schorre met bizarre paadjes over begroeide zandhopen tussen struiken en bomen. De technisch begaafden konden zich daar ten volle uitleven over klimmetjes en steile afdalingen, terwijl er voor de mindere goden een alternatief was voorzien over gemakkelijker te berijden paden. Op verschillende plaatsen waren er immers bordjes opgehangen met de keuze tussen “hard” en “gewoon”. We kwamen weer uit het bos tevoorschijn naast de waterloop De Lein ter hoogte van de gerestaureerde poort van de steenbakkerijen De Beukelaer in Terhagen (Rumst). Een infobord vertelde daar dat sommige Boomse straten op een veel hoger niveau waren komen te liggen omdat de omliggende gronden afgegraven waren door de kleiwinning ten behoeve van de steenbakkerijen. Een eerder lastige bospassage bracht ons tot een open plek waar we het podium van Tomorrowland in de diepte konden zien liggen. Althans de plek waar het podium had gestaan in een soort van arena, allicht ook een oude kleiput. Er waren nog steeds opruimingswerken aan de gang om het zaakje in de oorspronkelijke staat weer te herstellen! Jari kende de plek. Hij is nog van een Tomorrowlandwaardige leeftijd. Dit soort concerten is van na mijn jeugdjaren en dat soort activiteiten is trouwens nooit aan mij besteed geweest!

Eens daar voorbij troffen we na 25 km op een parkeerplaats de bevoorrading omstreeks 12.40 u. Een oudere dame en heer zorgden daar voor drank en een knabbeltje. Op het menu stonden suikerwafels en bananen, maar die laatsten waren door de vorige bikers reeds verslonden. Verder was er sportdrank. Er kwam nog één andere biker toe. Na een babbeltje tijdens het knabbeltje afscheid genomen van de mensen ter plekke en onze rit verder gezet. De tocht voerde ons over een pad met dikke wortels naast een afsluiting met prikkeldraad. We dienden de Antwerpsestraat – Boomsesteenweg (A12) nogmaals te kruisen om van 29 km tot 30,50 km opnieuw off-road-paden te treffen in een bos over bultjes en wortels. Dan reden we doorheen een stukje bewoonde wereld van Niel en Schelle. Van 35 km tot 36 km reden we over het private terrein van een kleigroeve waar we langs een enorm diepe krater passeerden om een volgende strook bos te bereiken. Daar hebben weer een pijl gemist en dienden op onze stappen terug te keren. 37 km om 13.45 u.

Er volgde een lang spoor door hoog gras evenwijdig met een diep in het landschap uitgesneden beek. Het was duidelijk dat dit pad weinig bereden werd! Het verwonderde me wel van hier nog zo’n groene omgeving te treffen. Hier en daar doemde toch een industriële loods op van achter de bomen. Omstreeks 39 km volgde de doortocht van het centrum van de gemeente Schelle. Eens daar voorbij kregen we nogmaals een lang spoor langsheen een gracht, de Bovenvliet, te verwerken. Dat voerde ons tot aan de Scheldedijk ter hoogte van de Benedenvliet. Daar wandelde een vrouw met een echte papegaai op haar arm! Vanaf een woest grasspoor kregen we aan onze rechterkant de vervallen abdij van Hemiksem te zien. Eens daar voorbij stonden landelijke wegen op het menu. We reden weer voorbij de nog steeds druk beviste vijvers, waaruit we konden besluiten dat de rit stilaan ten einde liep! Straten en enkele servitudes voerden ons tenslotte tot aan Niel Plage, een kunstmatige zandvlakte op een plein in de gemeente. Allicht om het vakantiegevoel aan te wakkeren! Om 14.20 u arriveerden we opnieuw aan de sporthal.

Daar hebben we gebruik gemaakt van de bikewash met hogedrukreiniger, want door de regen van de afgelopen dagen lag het parcours er bij momenten slijkerig bij, zodat onze fiets een poetsbeurt kon verdragen! Daarna zijn we nog een dik uur op het terras van de cafetaria gaan zitten. Daar zaten heel wat mensen met kleine kinderen die zich uitleefden in de speeltuin. Kleine dreumesen in de zandbak! Onder anderen van een gezelschap dat er een verjaardagsfeestje vierde. We hebben ons daar overgegeven aan een smakelijk broodje curryworst en dat doorgespoeld met twee frisdranken. Waarbij onze aandacht vooral naar de nieuwe aanwinst van Jari ging! Een gloednieuwe GPS waarmee we zoveel mogelijk gereden ritten zullen registreren! Om 16.00 u hebben we onze wagens opgezocht en kreeg ik van Jari nog een spuitbus schoonmaakmiddel voor schijfremmen! Opdat ze minder zouden piepen! Afscheid genomen, maar niet voor lang. De volgende dag stond immers de toertocht van Averbode op ons programma!

De toertocht vanuit Niel is een buitenbeentje op velerlei vlakken: een minder courante streek om te biken, weinig deelnemers, de doortocht van sites met industriële archeologie en natuurlijk het rijden in De Schorre! Voor mij de eerste keer dat ik er kwam! Verwonderlijk dat er nog zoveel groen te vinden is in deze streek. Goed was de opsplitsing in “hard” en “gewoon”, want ik had geen zin om mijn nek te breken in De Schorre. Aan het gepiep van de remmen van Jari dat opsteeg vanuit het struikgewas te horen waren sommige afdalingen zeker niet aan mij besteed! De uitpijling kon op sommige plekken duidelijker en beter, maar ik veronderstel dat dit het werk was van slechts enkele, misschien zelfs maar van één persoon! Ondanks de bedenkingen die ik me voor mijn deelname stelde heb ik me op deze rit toch weten te amuseren. Bij droog weer zal het parcours er vermoedelijk ook stukken beter bij liggen!

Voor de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

25-08-2014 om 18:53 geschreven door StrammerMax

Toertocht (24-45-63-80 km) van Het Vliegend Wiel te Lille op zondag 03-08-2014.

Omdat ik door een kameraad gevraagd was geworden geweest om op zaterdagavond op diens trouwfeest te komen tappen, was het maar weer een korte nacht geweest met 3,5 uur slaap. Daardoor gekozen voor een toertocht dichtbij, meer bepaald deze van Het Vliegend Wiel in Lille (24-45-63-80 km). Ik herkende de startplaats aan de voetbalvelden niet direct, ook al ben ik hier vermoedelijk in het verleden al wel geweest, en verwarde ze bovendien met de start van de toertochten in Poederlee, hier niet ver vandaan! Ik was bovendien ook laat aan de start, zodat ik aan de grote afstanden niet meer hoefde te denken! Om 10.15 u was ik ingeschreven en kon ik vertrekken.

Het ging het dorp uit via onverharde servitudes, soms tussen huizen en door stroken bos, en over landelijke betonbaantjes. Op 4 km kruisten we de E34 om de bossen in de Visdonkvallei te bereiken. Hier reden we in de buurt van de vaste routes van Lille. Op 5 km reden we de eerste echte singletrack in. Een brede zandweg leidde naar de overbekende singletrack nabij het golfterrein. Het is de mooiste singletrack die er deel uitmaakt van de rode vaste route. Hij lag er zeer droog, tot zelfs zanderig, bij en was netjes aangereden! Het was zeer lang geleden dat ik hier nog geweest was! Tot op deze plek toch nog een zeven bikers geteld. 7 km. We sloegen nog een singletrack in die deel uitmaakt van een enkele jaren geleden hertekend deel van de vaste route. Toen waren die nieuwe tracks lastig om te rijden, met veel bulten en putten. De tand des tijds en het gebruik ervan hebben één en ander thans afgevlakt en beter berijdbaar gemaakt. Op 8,50 km van het vertrek trof ik midden in het bos een eerste splitsing tussen de routes van 24 km en van 45-63-80 km. 10.50 u.

We bereden singletracks, soms tegen de richting van de vaste route in. Onder anderen een bult die eigenaardig genoeg uit het originele parcours werd verwijderd sinds de heraanleg. Op 12 km bereikte ik een stukje van de bewoonde wereld van Wechelderzande om een kilometer verder weer in het bos gestuurd te worden. Omstreeks 13,75 km reed ik naast het voetbalveld van Wechelderzande en voorbij het kerkhof. We kruisten de grote baan in de omgeving van Speelstad om aan de overzijde een knappe singletrack voor de wielen te krijgen. Op 14,50 km kwam er nogmaals een splitsing tussen de 24 km en de 45-63-80 km. Veld- en zandwegen, Wechelderzande heeft zijn naam niet gestolen, voerden ons in de richting van de snelweg E34. Daar reden we omstreeks 17 km eventjes evenwijdig mee over een strook asfalt. Een kilometer verder kruisten we de snelweg om het natuurgebied de Lilse Zegge te bereiken. Een zandweg leidde daar naar een bos. 19 km om 11.30 u.

We reden weer over een asfaltbaantje evenwijdig met de snelweg. Ik schrok van een plots voorbijstekende wagen die ik omwille van het lawaai van de snelweg niet had horen naderen! Dat is wel het nadeel van deze streek! Hier staan redelijk wat huizen en buitenhuizen in de bossen langs onverharde wegen! Op de meest onverwachte plaatsen doemen hier dan auto’s op! Je snapt soms niet van waar ze komen! Zelfs midden in de bossen moet je op je hoede zijn! Ik bereikte een KMO-zone waar de bevoorrading opgesteld stond in de poort van een handel in gordijnen-hardware (gordijnrails en dergelijke) op 21 km van de start. Ondanks mijn late aankomst omstreeks 11.40 u was alles hier nog voorradig: bananen, appelsienen, koekjes, peperkoek, suikerwafels, sportdrank en zelfs sangria! Ik was er niet de laatste om te passeren, want toen ik weer vertrok kwamen er nog enkelen toe.

Na de stop verliet de toer het industrieterrein waarna een zeer lange zandweg me in de richting van het motorcrossterrein van Lille voerde. Daar reed ik op 23 km pal voorbij. Rechts het crossterrein en links dennenbossen. Het is de eerste keer dat ik er zo dicht passeer. Er stonden mensen met caravans en kampeerwagens, mannen die zich hier komen amuseren en heel hun huishouden meebrengen! Ik zag hen met hun motoren over de bultjes jumpen! Zo amuseert ieder zich met zijn voertuig naar keuze! Eens daar voorbij trof ik een splitsing tussen de routes van 24 km en 45-63-80 km op 24 km van de start. Een wel zeer snelle biker reed me voorbij. Ik had het gevoel deze man al eerder op toertochten gezien te hebben. 11.50 u. Afwisselend zandwegen en landelijke betonbaantjes voerden in de richting van Vispluk in Vorselaar. 25 km. Dat deed me vermoeden dat ik deze toertocht in het verleden ooit al gereden had. Hier konden we ons hart ophalen op een bijzonder knappe amusante singletrack en bospad! Verderop passeerde ik op het middaguur de 14 kapellekens op het kruispunt van zandwegen. Een groter kapelletje wordt er vergezeld van 13 kleine. 27,27 km! We staken Vispluk over en doken weer de bossen in om er te kunnen genieten van weer een knappe singletrack en bospaden.

Op 29,50 km bereikte ik het Kerkebos, zoals de naam het zegt een parkbos dat achter de kerk van Vorselaar gelegen is. Tussen de bomen door kon je een glimp van de kerk met ajuintoren opvangen. We werden er naar het korte fietscrossparcours geleid. Ik heb het twee keren afgelegd, goed voor twee maal 500 meter. Op 32 km passeerde ik het indrukwekkende kasteel van Vorselaar terwijl we knappe assenwegen in het parkdomein bereden. Op 33 km dienden we een drukkere baan te kruisen. Vanaf daar kregen we eerst een singletrack in het bos voor de wielen. Het bos maakte plaats voor meer open velden. Daar kregen we een lang, lastig en weinig bereden graspad te verwerken. De koeien in de naastgelegen weide kregen er, aan hun reactie te merken, weinig mountainbikers te zien. Hier en daar lag er puin gestort. Omstreeks 35 km ging het graspad over in een meer normale veldweg en reden we een tijd naast een waterloop, ik vermoed de Aa. De veldweg ging over in een zandweg door een niemandsland zonder veel bebouwing die me tot de splitsing van de 45 km en de 63-80 km bracht op 36 km van het vertrek. 12.40 u. Omdat ik duidelijk de laatste op het parcours was, vermits ik sinds de bevoorrading geen andere bikers meer had gezien, veiligheidshalve de 45 km gevolgd om niet het risico te lopen van geconfronteerd te worden met reeds opgehaalde pijlen! Desnoods kon ik ’s namiddags nog een ritje maken op eigen houtje, wat ik ook gedaan heb.

De tocht voerde me tot aan een kapelletje op de hoek van de Kweek en Sassenhout nabij Poederlee. Van hier voerde een zanderige veldweg tot aan het kapelletje van Zittaart. Dat staat daar midden op een kruispunt van landelijke asfaltbaantjes. 38,50 km. Op een leuke track tussen de maïsvelden waren een vrouw en haar hond mijn enige gezelschap. Op 39,75 km dook ik weer een bos in over een plezant paadje waar een bult diende overwonnen te worden. Ik schrok van een biker die plots achter mij hing! Dat zal een hekkensluiter geweest zijn op de grote afstanden. Na een kort intermezzo tussen de velden bereikte ik een strook bos met buitenhuisjes. Daar dook ook weer zeer onverwacht een auto op en kreeg ik even het gezelschap van nog een late rijder! Een zandweg op de rand tussen bos en velden bracht me op 43 km in Poederlee. Een bordje kondigde er de laatste drie kilometer aan! Tijdens die laatste kilometers stonden nog enkele plezante singletracks op en af op het menu. Op één van de lokale bultjes was een grote tak gelegd omdat we twee keren over de top van dat bergje gejaagd werden.

Om 13.30 u arriveerde ik opnieuw aan het voetbalveld en zat de rit er op met 46 km op het tellertje. De bikewash heb ik niet gebruikt, meer dan wat stof hing er niet aan m’n fiets! De bewaakte fietsparking was nog operationeel. Mij in de kantine wat te drinken gekocht en me buiten aan een tafeltje gezet bij het andere handvol bikers dat nog aanwezig was. Intussen was het ferm heet geworden! Mijn gemiddelde snelheid lag vrij hoog, ook al had ik mijn ritje in alle kalmte gereden! Na wat uitgerust te hebben ben ik met de auto naar Hoogstraten gereden en heb daar op eigen houtje nog een ritje van 30 km gereden. Dat was ook weer een tijdje geleden! Langs De Gracht in Merksplas Kolonie bleken de bomen en struiken die tussen het pad en de gracht stonden gerooid. Spijtig! Dat maakt het rijden daar iets minder spectaculair!

Het was een mooi ritje daar in Lille. Het was leuk dat niet de gekende Lilse Bergen werden aangedaan, misschien wel voor de grootste afstanden, maar minder gekende plekjes van de streek. De organisatie was in orde. Er daagden zo’n 1000 bikers op en nog een 120 voor de cyclotocht die je hier kon rijden. Niet slecht voor een zondag in de grote vakantie! Jari was er niet bij vandaag, dus was het nog eens een eenzaam ritje. Hij koos voor de fietsdodentocht met zijn vriendin en enkele vrienden. Ik had kunnen meegaan, maar een tocht van 100 km zag ik na een zeer korte nacht niet zitten…

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

04-08-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Boerenbike (30-40-50 km) van de KWB te Droeshout-Opwijk op zondag 27-07-2014.

Op zondag op tijd uit de veren want ik had met m’n bikemakker Jari afgesproken van om 9.00 u in Droeshout-Opwijk te zijn om er samen deel te nemen aan de Boerenbike (30-40-50 km) van de KWB. Deze mountainbiketocht is naast een omloop en wedstrijden voor paardenkoetsen een onderdeel van de Waaienbergkermis in en rond een tent op een weide achter een hoeve op de Waaienberg te Droeshout. Jari had oorspronkelijk plannen voor de toertocht in Waasmunster, maar de Boerenbike staat al jaren op mijn agenda, die wil ik niet laten voorbijgaan, zelfs al moet ik daar die ene keer het gezelschap van m’n makker voor missen! De reden voor zijn keuze was komen te vervallen en zijn berichtje op zaterdagavond maakte duidelijk dat ik hem dan toch mocht verwachten. Ik was content, want ook na de rit valt er op de feestweide altijd nog wat te beleven, en in gezelschap is dat een stuk leuker dan alleen! Voor de eerste keer in al die jaren kon ik de weide aan de Waaienberg zonder het minste probleem vinden! Geen omleiding in Wolvertem, geen markt, wel de voorbereidingen voor een wielerwedstrijd, in Merchtem en de afslag naar het juiste straatje in Droeshout niet gemist! Ik spotte de auto van Jari tussen de rij geparkeerde wagens voor me en het viel me al direct op dat de parkeerweide goed gevuld was en de tocht dit jaar op meer belangstelling dan tevoren kon rekenen! Uiteindelijk vonden 531 bikers de weg naar de Waaienberg, ruim honderd meer dan het jaar voordien! Kristiaan, alias Salto Mortale, de drijvende kracht achter de Boerenbike zat in de tent mee achter de inschrijvingstafel. Wie dat wenste kon daar bij hem de route op zijn GPS laten zetten. Om 09.15 u waren we ingeschreven en op weg.

Het ging van de weide weg over enkele grassporen , veldwegen tussen de maïs en een strook bos om via een lus de kerk van Droeshout te bereiken. Daar werden we door een seingeefster naar de overkant van de Steenweg op Vilvoorde geholpen. Na enkele straten van Droeshout bereikten we weer de paden tussen de velden. Op 7 km van het vertrek werden we aan een eerste test onderworpen want kregen we een fikse klim in een zandweg tussen de maïsvelden voor de wielen. De ondergrond lag er beenhard bij, terwijl het in deze streek bij regen een echte modderpoel kan zijn! Vanaf de veldweg doken we een knap stuk bos in en konden we genieten van een mooie singletrack langsheen de rand van het bos, gevolgd door een plezante afdaling tot 9 km. 09.55 u.

Zonder het te beseffen hadden we intussen het grondgebied van Meldert (Aalst) bereikt en herkende ik de omgeving van de Huizekensstraat. Een echt Vlaamse straat met huizen in verschillende stijlen, oud en nieuw, groot en klein door elkaar en geen enkel op dezelfde rooilijn! Daar volgde de doortocht van het Kravaalbos, ingezet met een zachte klim over een zandweg en een knap bospad van 9 tot 11 km. Kristiaan wist me nadien te vertellen dat we eigenlijk omheen het bos waren gereden, want dat het bos zelf ontoegankelijk is gemaakt voor bikers en zelfs voor wandelaars! Alsof mensen niet tot de natuur behoren! We kwamen uit het bos tevoorschijn naast het Café Kravaalbos Bij Stinne, een beroemd cafeetje waar Stinne Aelbrecht tot aan haar dood in 2011 nog tot haar 91^ste verjaardag pintjes tapte! Twee mannen zorgden er voor dat het café na haar dood kon blijven bestaan!

Op 12 km kregen we een leuke afdaling tussen de alomtegenwoordige maïsvelden voor de wielen. Een kilometer verder reden we eventjes over het grondgebied van Asse en volgde de doortocht van Meldert. Een knap grasspoor leidde ons tot aan de Grotendriesstraat, nog steeds in Meldert, waarna we ongemerkt het grondgebied van Affligem binnen reden. Ter hoogte van Veldekenslos kregen we daar een klim over een veldpad en een grasspoor voor de wielen. Omstreeks 15 km reden we dwars door een maïsveld waarbij de bladeren je in het gezicht en om de oren sloegen! Dat zou later nog enkele keren gebeuren! Na de doortocht van een mooie strook bos kwamen we eventjes in een treintje van bikers te hangen om zo Essene (Affligem), het dorp van de Papeters, te bereiken. In tegenstelling tot vorig jaar kregen we het beeld van de Papeter niet te zien! De toer is immers nooit volledig identiek met de voorgaande editie! Op 18 km volgde daar een klimmetje over asfalt door een villawijk van rijke mensen. Een te smaken afdaling voerde ons tot aan de Bellegemkouter in Affligem die daar door een strook bos voert. Zoals te verwachten was dienden we daarna weer stevig te klimmen en dat over paden met diverse ondergrond, off-road over veld- en boswegen! Op 20,80 km bereikten we aldus de top van de Eksterenberg in Essene. 10.45 u.

Even verder stond ter hoogte van een kapelletje naast het kerkhof de eerste bevoorrading opgesteld. Daar waren nog heel wat bikers aanwezig, wat wij als gewoonlijk late vertrekkers niet gewend zijn! Er was veel keuze aan fruit en lekkers en vooral de ijsgekoelde zoete sportdrank genoot veel belangstelling. De KWB had een koelmachine kunnen lenen en dat was voor ons een grote luxe! Na afloop kreeg ik van Kristiaan te horen dat de 531 deelnemers omzeggens duizend liter sportdrank hadden opgedronken! Na wat gegeten en vooral veel gedronken te hebben togen Jari en ik weer op pad voor de langste route. Aan de stop was namelijk een eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 40-50 km op 22 km van de start. Bordjes maakten duidelijk dat wij hier straks nog een tweede keer zouden passeren. Het was de eerste keer dat tijdens de Boerenbike de beide bevoorradingen op dezelfde plaats stonden. 10.50 u.

Na de stop bereikten we het grondgebied van de gemeente Asse. Op 26 km reden we in de buurt van de vaste route, naast een lange muur, doorheen een strook gras met bomenrijen en volgde de klim in een bospad tot op de Edingsesteenweg nabij de Taverne De Koekoek tegenover de Kruisborre. Hier passeert ook het parcours van een vaste route. We reden niet zoals ik verwachtte de Kruisborreweg in, maar reden een eindje over de steenweg om uiteindelijk de velden in te slaan. Daar reden we in het mooie beschermde landschap aan de kapelletjes van de Kruisborre. De reden van het ommetje werd al gauw duidelijk want we werden het wortelklimmetje aan het Kruis van Sjat op gestuurd! Zoals te verwachten was raakte ik niet over de wortels. Ik heb geroepen naar m’n makker die achter mij reed dat ik het niet zou halen en heb me opzij gesmeten zodat hij de kans had om alsnog tot boven te geraken en dat lukte nog ook! Hij stond er zelf versteld van, zeggende dat hij hier vroeger evenmin zou opgeraakt zijn! Hij heeft ook bijgeleerd in de vier jaren dat hij met de mountainbike rijdt! Een grasspoor tussen prikkeldraad en bos leidde ons tot aan de Kruisborrekapel, de grootste van alle kapelletjes, waar we vermoedelijk door een medewerker op film werden vastgelegd!

Na het passeren van de Kruisborrekapel dienden zich veldwegen in het open landschap van Asbeek aan. Ik heb hier ooit met de tong op mijn tenen gereden en gelopen, omdat ik er tijdens de marathon van Straf in Bergaf op dat moment compleet door zat! Ik raakte toen gewoon niet meer vooruit. Nu heb ik het magische Carbofruit van 3Action op zak om zo’n suikertekort op te vangen! Even sluikreclame moet kunnen! Op 27 km volgde op een kruispunt van beenharde veldwegen tussen de maïsvelden de splitsing tussen de routes van 40 km en van 50 km. Even gepolst bij Jari maar die koos resoluut voor de langste tocht! We bereikten een assenweg in open veld die ons vrij lang en lichtjes dalend in de richting van een bos leidde. De doortocht van die strook bos was van een vettig kaliber! Ik ben er nog al gepasseerd en de ondergrond is er altijd vochtig met grote plassen in de brede sporen op het pad. Met wat behendigheid en stuurmanskunst zijn we, al rijdend over de smalle stroken links en rechts, zonder vuile voeten al rijdend kunnen passeren.

Op 30 km bereikten we de groene omgeving van Sint-Ulriks-Kapelle, deelgemeente van Dilbeek. Daar konden we op adem komen tijdens het rijden over de landelijke asfaltbaantjes met af en toe een kort klimmetje. Het was pas van vrijdag geleden dat we het grondgebied van Dilbeek bereden hadden tijdens de nachttocht vanuit Sint-Anna-Pede-Itterbeek! Op een kruispunt met een grotere baan die daar een bocht maakt werden we staande gehouden door een man die er als verkeersregelaar fungeerde voor een tocht met tractoren. We mochten passeren maar werden aangemaand uiterst rechts te houden. Tractoren van allerlei slag, ook oldtimers, reden er versierd voorbij. 31,31 km om 11.35 u. Even verderop werden we getrakteerd op een zware klim in een smalle voor tussen de velden om uit te komen tussen enkele huizen in Asse. Vanaf hier kregen we enkele lastige paadjes met al dan niet diepe sporen waarbij je links de maïsplanten tegen je lijf kreeg en rechts moest uitwijken voor metershoge netels! Die sporen zaten dan nog vaak verborgen onder hoog gras! Het deed me terugdenken aan de eerste keer dat ik kennismaakte met deze streek tijdens de Daan-TT. Wat heb ik toen afgezien! Zulke paadjes was ik niet gewend! En dan moest je er nog over klimmen ook! En de rit was meer dan tien kilometer langer dan voorzien! 95 km! Eén van mijn eerste lange ritten!

Er volgden servitudepaadjes tussen huizen en tuinen naar de achterliggende velden. In een straat met huizen ging het even voor de Kapel van Petrus Ascanus of Petrus Van Assche, martelaar van Gorkum, een spoor tussen de velden op. De kapel is gelegen op de hoek met de Pastinakenstraat. Petrus Ascanus werd vermoedelijk rond 1530 als Petrus Van der Slachmolen geboren op Tenberg te Asse; hij trad als minderbroeder toe tot de orde van Sint-Franciscus van Assisi en bevond zich in een bijhuis te Gorkum (Nederland) toen de Geuzen op 27 juni 1572 het klooster binnendrongen, de monniken gevangen namen en kort nadien ter dood brachten. De negentien martelaren werden door paus Clemens X zalig verklaard op 24 november 1675 en op 29 juni 1867 werden ze heilig verklaard door Paus Pius IX. De aan Petrus Ascanus toegewijde kapel werd hier opgericht in 1891, op grond geschonken door Petrus Crabbé-Van der Slagmolen. De inwijding gebeurde op 25 oktober 1891.

Vanaf de kapel volgde een lange afdaling over een paadje met een grote onbetrouwbare voor! Dus was het even opletten en concentreren om er uw nek niet te breken! 35 km om 12.00 u. Tot 36,75 km volgde nog een zware klim in een grasspoor tussen langs de ene kant prikkeldraad en langs de andere kant bramen en netels. Ik raakte daardoor even achterop, verloor m’n maat uit het oog en aarzelde bovendien nog aan de twee volgende twijfelachtig opgehangen pijlen om dan toch het goed spoor te hebben gevolgd. Er kwamen servitudes door Asse en smalle wegeltjes langsheen tuinen en huizen. Op 39 km passeerden we de Taverne Hof Ten Eenhoorn aan de Platijn in Asse om opnieuw Asbeek te bereiken. Klimmende en dalende servitudes volgden en we reden omheen het kerkhof om via de Trommelveldweg naast het kapelletje terug uit te komen op de plek van de bevoorrading. In de naastliggende weide was een man een herdershond aan het opleiden met behulp van een drietal schapen! 41,50 km om 12.35 u.

De mensen die voor de bevoorrading zorgden hadden intussen al de meeste spullen opgeruimd. De voorraad was goed geslonken, maar er waren nog bananen à volonté en uit een bestelwagen werden nog vergeten frangipanegebakjes opgediept. Net zoals daarstraks vond vooral de ijskoude sportdrank gretig aftrek zodat er nog een vaatje diende aangemaakt te worden. Op een bank zat een grote groep gelegenheidsbikers, nog zeer jonge mensen. Er kwamen er ook twee toe die aan hun outfit te zien niet gewend waren van veel te biken en zeiknat waren van het zweet! Er kwamen nog twee bikers toe die ik ooit al op andere toertochten aan de stop gesproken had! Eén daarvan diende nog huiswaarts te fietsen maar was zijn drinkbus onderweg verloren! Guy-uit-Beerzel-met-een-z kwam toe, zeggende dat het de eerste keer was dat hij zijn twee maten Peter en Filip kwijtgespeeld was. Peter was ergens verkeerd afgeslagen en Filip waren ze al eerder kwijt! Eerstgenoemde arriveerde even later ook goed in het zweet dan toch aan de stop. Door al de bekende en minder bekende bikers en mede door het frisse drinken waar we niet genoeg van konden krijgen, zijn we ruim een half uur aan de bevoorrading blijven hangen!

Dat maakte dat we uit ons ritme waren en de beentjes ook ferm pijn deden toen we weerom van start gingen voor de laatste lus. Gelukkig hadden we nog slechts 8,50 km voor de boeg! Via stoffige veldwegen en grassporen reden we in de richting van de Heilsborre in Asbeek. Op 46 km volgde nog een zeer zware uitputtende klim in een smal graspaadje en een kort maar steil exemplaar over een assenweg. Daar was mijn pijp uit en moest ik even van de fiets! Peter in mijn zog ook! Guy en Peter staken ons voorbij en versperden even verder het pad omwille van hun blij weerzien met Filip die blijkbaar rechtsomkeer had gemaakt. Daardoor koos ik het verkeerde spoor in het wegeltje en ben plots gestopt waardoor de Jari bijna tegen me aan knalde. Grassporen en veldwegeltjes voerden ons uit het land van Asse, en via de Weyenberg in Merchtem en de Waaienberg in Opwijk weer tot aan de tent van de Waaienbergkermis in Droeshout. Met omzeggens exact de 50 beloofde kilometers op het tellertje! Het was mooi geweest, maar we waren er moe van! 13.30 u.

Buiten aan de tent zagen we delegaties van Straf in Bergaf uit Opwijk en de Goodfellas Mountainbikefriends uit Dendermonde zitten. We zijn dan bij Guy, Peter en Filip gaan zitten om aan het tweede even belangrijke luik van de Boerenbike te beginnen! Onze drie kompanen hadden al besteld, zodat ik om drank en Jari om eten gegaan is! Want na de rit kan je hier terecht voor een lekker stuk vlees van de barbecue met brood en een ruime portie frisse groenten. Ook voor pensen met appelmoes! Jari heeft lekker zitten feesten met zijn uit de kluiten gewassen portie ribbetjes! Na een rit hebben wij vaak honger en als we ter plekke niets kunnen eten, zoeken we het op de terugweg naar huis vaak elders! Kinderen speelden op de springkastelen terwijl het Decap-orgel in de tent het hele populaire repertorium ten gehore bracht! Aan de luchtige gesprekken aan tafel te merken had iedereen zich geamuseerd! Jari had beloofd wat vroeger thuis te zijn en is samen met de drie andere makkers vertrokken. Ik heb dan nog even staan praten met Svekken van de Goodfellas en Kristiaan Salto Mortale, de drijvende kracht achter de Boerenbike met de hulp van de mannen van Straf in Bergaf die de rit voor de KWB uitpijlen. De hele organisatie was weer tiptop in orde en wat me zal bijblijven zijn de enkele zeer knappe klimmetjes en afdalingen in de tocht, naast de lekker frisse sportdrank aan de stops! Mojobiker nog gegroet alvorens te vertrekken, hij was met iemand in gesprek.

Ik heb nog even staan kijken naar de behendigheidswedstrijd voor paardenkoetsen. Er stond ook een ruiter te paard te wachten op zijn beurt om het parcours eens te mogen rijden. Ik heb er even gedacht aan mijn collega en vriend Kristof die me zo’n acht jaren geleden letterlijk naar de fietsenwinkel gesleurd heeft voor de aankoop van een mountainbike! Zonder hem had ik vermoedelijk nooit van mijn leven in Opwijk geweest, laat staan hier op die godvergeten weide in Droeshout gestaan! Mijn gedachten gingen ook even naar Jakke, van wie Svekken me daarnet zonder details slecht nieuws had verteld. Dat hij zich daar doorheen mag slaan. Met de hulp van zijn bike en de steun van zijn Goodfellasvrienden moet dat wel lukken! In de warmte van deze zondagmiddag zag ik in de verte de parasols voor de tent, de mensen die genoten van een moment van zorgeloosheid en hoorde ik de muziek van het orgel. Dan kwam het moment van afscheid. Als er een hemel bestaat, dan hoop ik dat deze er uit ziet zoals die weide in Droeshout, dat God de routes op GPS uitdeelt en engelen ons laven met fris water!

Route op Google-Maps: deel 1   deel 2   deel 3

Het verslag van deze toertocht is ook te vinden op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m’n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

31-07-2014 om 01:10 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-50-60 km) van WTC Bentille te Sint-Jan-in-Eremo op zaterdag 26-07-2014.

Het is zo dat de omgeving van Sint-Jan-in-Eremo in het Meetjesland in het noorden van de provincie Oost-Vlaanderen niet de streek bij uitstek is voor een uitdagende mountainbiketocht en evenmin voor het type tocht waar ik het meest van houd. De streek is zo plat als een vijg en bestaat enkel uit uitgestrekte velden met weinig bebouwing en bijna geen bos. Een uitdagend parcours uitzetten is hier niet mogelijk en hoogtemeters maken evenmin. Tenzij men de mensen tien keren een dijk op en af zou laten rijden, maar van zulke in elkaar geknutselde toestanden houd ik evenmin. Anderzijds denk ik er altijd aan dat er ooit een tijd zal komen dat ik geen hellingen meer aan kan en dus meer dan tevreden zal zijn dat er nog mensen zijn die tochten organiseren in een vlakke streek. Omdat het mooi weer was en mijn makker gisteren zijn smartphone in mijn wagen had laten liggen na de nachtrit in Itterbeek en min of meer op de route naar ginds woont, had ik toch twee redenen om naar hier te komen. Een ommetje gemaakt om de smartphone aan de voordeur af te leveren. Jari opende de deur met zijn slaapkop, nog moe van gisteren. Hij zou toch maar thuis blijven vandaag. Dus alleen verder op pad. Het was toch nog een eind rijden, maar ik vond een parkeerplek vlak bij de start in de woonkern Bentille. Me ingeschreven in het zaaltje achter Café Tramstatie en om 13.15 u was ik als één van de laatsten op weg terwijl het terras al vol zat met kwebbelende bikers en wielertoeristen die hun rit gereden hadden!

Het ging het dorp uit via straatjes en servitudes tot ik de veldwegen bereikte die me na 2 km tot op het parcours van een vaste blauwe route van het netwerk Meetjesland brachten. Tot 3,50 km kon ik er rijden over het spoor door een strook bos wat veruit het enige bos was dat ik op deze rit trof. Veldwegen en landelijke baantjes leidden me tot aan het Leopoldkanaal nabij één van de voetveren, kleine pontons waarmee voetgangers naar de overkant kunnen. Op de 7 km die ik thans had afgelegd slechts twee andere bikers gezien. De rit voerde langsheen het Leopoldkanaal op een zandpad tussen twee rijen met imposante populieren. Een grasspoor bracht me vervolgens tot aan de Langewegbrug in Sint-Laureins. Die dienden we op 8 km over te steken om op de andere oever van het kanaal onze rit te vervolgen. Ik reed er een tijd in het zog van twee andere bikers, vermoedelijk vader en zoon. Tot 11 km reden we evenwijdig met het kanaal verder over afwisselend een grasspoor en assenwegen.

Aan een grote baan, de Sint-Jansstraat in Sint-Jan-in-Eremo-city, ging het linksaf over een stuk fietspad tot aan het Sportcentrum De Boerekreek, waar we de hoofdweg verlieten en een dijk op gestuurd werden. Daar was het van 11 tot 12 km rijden over een beenhard grasspoor waar ik het tweetal van daarnet weer inhaalde. Dan reden we naast een beek en via asfaltbaantjes en een kasseiwegeltje bereikte ik eventjes de bewoonde kern van Waterland-Oudeman. Even daarvoor passeerden we midden in de velden een zogenaamde tiendenpaal. In de wijde omgeving van Sint-Margriete kom je 4 grenspalen of tiendenpalen tegen. Dit waren afbakeningen tussen de bezittingen van de Gentse Sint-Baafsabdij (initialen SB), de Sint-Pietersabdij en de gronden van het bisdom Doornik. Het zijn overblijfselen uit de 15de en de 16de eeuw. Ik vraag me nog steeds af hoe de inwoners genoemd worden! Waterlanders, Oudemannen, Waterlandse Oudemannen of Oude Waterlanders? De lengte van de naam van het dorp is trouwens omgekeerd evenredig met het aantal inwoners! Waterland-Oudeman ligt vlak op de Nederlandse grens. Op 17 km van de start ging het dan ook een assenweg op die deel uitmaakt van een vast parcours van een mountainbikeroute in Zeeuws-Vlaanderen (NL). We reden er, veel stof makend, door de open velden. Op 18 km kwam de eerste bevoorrading waar twee mannen onder een bloedheet tentje voor fruit, koeken en sportdrank zorgden. Er stonden nog zes in hetzelfde blauwe pak gestoken bikers van een clubje dat me even tevoren ingehaald had. Ter hoogte van de stop was er ook de splitsing tussen de routes van 30 km en de routes van 50-60 km. Het was aan de aanwijzingen te merken dat ik hier straks een tweede keer zou passeren na de extra lussen voor de grootste afstanden. Alhoewel het volgens de mannen ter plekke blijkbaar voor sommigen nog niet duidelijk genoeg was, vermits gegadigden voor de langste ritten toch de richting van de 30 waren uitgegaan. De vermeldingen “eerste keer” en “tweede keer” bij de 50-60 km niet gezien! 14.30 u.

Assenwegen in open veld, omwille van de kleine kiezelsteentjes soms lastig te berijden, voerden me op 23 km tot aan de Krakeeldijk ergens tussen het Nederlandse Waterlandkerkje en IJzendijke. Een strook asfalt over de dijk en veel assenwegen voerden me doorheen een open landschap zonder bebouwing. Na een aantal winderige veldwegen was ik na 30 km halfweg de tocht. In deze omgeving was er bitter weinig te zien, uitgezonderd de camping “Bonte Hoeve” in het Nederlandse gehucht Sint-Kruis, horend tot Oostburg wat deel uitmaakt van de gemeente Sluis. Om 15.15 u was ik na 2 uren rijden exact in het midden van de tocht ter hoogte van deze camping. Toen ik er even halt hield stak de groep van zes me weer voorbij. Die had ik daarnet aan de kant zien staan met pech. Nog een groepje van drie identiek geklede bikers en drie solorijders kwamen er voorbij. Aan het einde van de weg naar de camping kwam de splitsing tussen de routes van 50 km en van 60 km. Gekozen voor de langste rit.

Er volgden veldwegen en heel veel assenwegen in een open vlakte waarbij ik op 33 km een grote baan diende te kruisen. Na de overtocht van een grasspoor bereikte ik een tweede grote baan, Eiland genoemd, en vanaf het rondpunt verderop werd ik rechtsaf richting Sint-Kruis en Aardenburg gestuurd. 34,75 km om 15.30 u. Wat me tot hiertoe ook was opgevallen was dat men overal bezig was met het oogsten van de velden. Ik haalde de groep van zes in blauwe pakken gestoken mannen weer in omdat ze halt hadden gehouden. Veld- en assenwegen voerden me opnieuw tot aan de bevoorrading op 40,50 km van de start omstreeks 15.50 u. De blauwe delegatie van zes was er ook. Na hun vertrek even staan praten met de twee mannen ter plekke tot de laatste deelnemer arriveerde. Zij hadden onthouden wie als laatste de stop had aangedaan. Deze biker was zijn maat kwijtgespeeld, die was de verkeerde kant op gereden, had de route van 30 km gereden en zat aan de aankomst al te pintelieren!

Na de stop reden we opnieuw de grens over en passeerden enkele stokoude piepkleine huizen in het Belgische Waterland-Oudeman. Opnieuw de velden in om een open landschap te doorkruisen. Op 43 km passeerde ik het Restaurant Roste Muis. De naam komt van wat hij betekent en behoeft in feite geen verdere uitleg op een zedige site als deze! Deze voormalige kroeg in het midden van nergens voorzag in de loop van zijn geschiedenis dus in meer dan alleen bier! “Roste Muis is een verpozing voor bezoekers in alle tumult van het bestaan. Deze kroeg, gelegen tussen de akkers van vlak land en grenzend aan de mooiste natuurgebieden van de polders, heeft alles te bieden wat iemands hart kan lusten. Als restaurant is het een aanrader omwille van de paling en de met zorg op de kaart gestelde suggesties op maat van de seizoenen. Het uitstekende en volledige palet aan palinggerechten maken de Roste Muis tot één van de meest gekende palinghuizen van het krekengebied. Van alle restaurants in het poldergebied zijn er weinig met een zo sprookjesachtige geschiedenis. Gelegen aan de Oudemanskreek, duikt deze 'taveerne' al vroeg op in de dorpslegendes rond Waterland-Oudeman. In de 19de eeuw was het een schenkhuis, een geheim café, waar  boeren bij Virginie Van Durme uit het omliggende, na het Angelus-gebed, om hun ‘noene’ kwamen. Zoals zoveel schenkhuizen bestond het café toen alleen uit een kleine voorkamer waar de gasten werden ontvangen. Die voorkamer, waar menig vlasboer, jager en poldergast hun stoere verhalen vertellen, is tot op vandaag intact gebleven. De naam Roste Muis heeft het café aan Virginie te danken. Toen ze dansend op de tafel één van de gasten een glimp van haar “vuurrode hemel” liet zien zag het verhaal het licht dat onlosmakelijk is verbonden met de Roste Muis.”

Eens de Roste Muis voorbij bemerkte ik in de verte op een lange betonbaan een paardenkoets die bij nader inzien een bierfiets bleek te zijn van De Poldermuis. Men heeft blijkbaar wat met muizen in deze streek! Eén van de zatte gasten op de bierfiets reikte me een beker bier aan in het voorbijrijden waarvan ik helaas een deel over mij uitgestort kreeg tijdens het aannemen. Spijtig, want het was lekker fris. Ik heb jaren geleden zo ook eens met een bierfiets meegereden! Hoe meer de rit naar zijn einde ging, hoe luidruchtiger de passagiers werden! Op 44,75 km arriveerde ik weer aan een voetveer op de andere oever van het Leopoldkanaal. We dienden een assenweg evenwijdig met het kanaal te volgen. De jonge bomen die hier geplant werden waren schots en scheef gewaaid door de wind! Het kan ook niet anders dan dat de wind hier bij storm lelijk tekeer gaat in deze open vlakte. Verderop kruiste ik een grote drukke baan, de Ketterijstraat, ter hoogte van de Watervlietbrug in Sint-Laureins, om mijn weg langsheen het kanaal te vervolgen. Op de andere oever zag ik het zestal in blauwe pakken gehulde bikers rijden, evenals het drietal anderen, ook in blauw, waarvan eentje in mijn buurt met de wagen geparkeerd stond en die ik ter hoogte van de Bonte Hoeve al gezien had. Een eerder lastig grasspoor leidde me verder langsheen het Leopoldkanaal tot aan de volgende Bellekensstraatbrug in Sint-Laureins. Daar was een splitsing tussen de ritten van 30-50 km en 60 km op 47,50 km van de start. 16.30 u. In mijn zog zag ik de laatste biker van vandaag de richting van de 50 km uitgaan, op weg naar zijn maat die al was toegekomen wegens het verkeerd afslaan aan de stop!

Voor mij ging het linksaf, voor de andere ritten rechtsaf en terug op de andere oever van het kanaal. Ik kreeg een betonweg voor de wielen die me tot aan de Stenenschuurbrug in Sint-Laureins voerde alwaar ik het Leopoldkanaal diende te kruisen. Ik herinnerde me de plek van mijn deelname in 2011. Er staan daar enkele stokoude piepkleine vissershuisjes waarvan twee bewoond in redelijke staat van onderhoud, eentje in verbouwing waar van het origineel niet veel meer te zien is en een vierde onbewoond en in verval, één van de ramen valt bijna uit de gevel! We bereikten de Stenenschuur met links van ons een enorm grote boomgaard. Na een lus met enkel verharde wegen arriveerde ik op 52 km opnieuw aan de Bellekensstraatbrug waar ik de richting van de 30-50 km diende op te gaan voor de laatste etappe. Opnieuw langsheen het Leopoldkanaal onder imposante canadabomen waarvan ik me afvroeg hoe ze stormen doorstonden. Er lagen grote afgebroken takken op de grond. Geen veilige plek om te komen bij stormweer! Aan een eenzaam huis reed ik een wandelaar met hond voorbij. Na een lang stuk langsheen het kanaal ging het ter hoogte van nog een voetveer op 55 km linksaf van het kanaal weg.

Assenwegen en landelijke betonbaantjes leidden weer in de richting van Bentille waar ik op 57 km de bebouwde kom van bereikte. Op 58 km werden we nog naar het terrein achter het lokaal van de plaatselijke jeugdbeweging gevoerd om er over een klein crossparcours gestuurd te worden! Kwestie van de tocht met een korte technische passage te beëindigen! Achter het lokaal was ook de bikewash opgesteld. Veel meer dan de kraan opendraaien en het stof van de fiets spuiten was niet nodig! Om 17.15 u was ik na 59 km weer bij af. Als laatste biker. Er kwamen wel nog enkele wielertoeristen toe, want hier konden ook wegritten gereden worden. Het kaartje met het noodnummer kon je inruilen voor een belegde boterham, maar die waren helaas op. De wielertoeristen vroegen dan een drankje in de plaats, maar dat heb ik niet gedaan. Ik meen dat ik zelfs maar 2,50 euro inschrijving had moeten betalen! Ik heb uit sympathie met de club mijn twee drankjes gewoon betaald, anders houden die mensen er geen cent aan over! Het was mooi weer en ik had me geamuseerd, ook al was het geen supertocht, maar dat had ik ook niet verwacht. Het parcours was ook nagenoeg hetzelfde gebleven als in 2011. De mensen kunnen niet meer uit hun streek halen dan dat wat ze te bieden heeft! Het uitzetten van de pijlen kost even veel werk als elders en de organisatie was verder in orde!

Een goede beschrijving van de tocht werd gegeven door Den Teppen: Zoals al was aangegeven een tocht door de polders van Oost en Zeeuws Vlaanderen, niet meer en niet minder dan dat. Er zaten veel stukken in met verharde weg wat overging in onverharde weg. De mooiere stukjes werden ook gebruikt door de paardenruiters, deze ben ik dan ook meerdere keren tegengekomen. Veel onverhard parcours was oorspronkelijk bestemd voor het landbouwverkeer met redelijk veel stukken voorzien van keitjes, dat maakte het redelijk pittig om door te rijden, maar een uitdaging was het allerminst. De mooie omgeving maakt het weer meer dan goed, daar heb je dan weer alle tijd voor. Het stukje parcours wat was aangelegd op het einde van de rit zorgde er voor dat het gemiddelde van boven de 27 km/u een stuk naar beneden ging. Ik vond het een mooie rit door Vlaanderen, en zeer geschikt voor de beginnende MTBers en jeugdigen. Een doorgewinterde MTBer die op zoek is naar uitdaging of technische stukken vindt hier niet zijn ding. Pijlen, organisatie en bevoorrading waren dik in orde.

Mijn deelname in 2011 en het verhaaltje daarover was rechtstreeks de aanleiding dat een medewerker van mtb-you me gecontacteerd heeft met de vraag of ik niet voor de site wenste te schrijven. Dat heeft me in die drie jaren geen stuiver opgeleverd (er zijn mensen die denken dat er achter mtb-you een hele organisatie schuilgaat, maar dat is niet zo), maar wel een aantal gelijkgestemde vrienden die ik in het wereldje van de amateur-mountainbikers leerde kennen! Sinds een klein half jaar ook een vaste makker! En veel leuke herinneringen! Niet alles kan in geld uitgedrukt worden! Soms stel ik me de vraag of het sop de kool wel waard is, want er kruipt veel tijd in dat schrijven! Maar dan kom ik op de volgende toertocht weer iemand tegen die zegt benieuwd te zijn naar het verhaaltje. Dus gaan we maar weer door en door, zoals het bekende roze konijntje op zijn trommeltje!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

29-07-2014 om 19:36 geschreven door StrammerMax

Nightride (30-45 km) van Zomaarbike te Itterbeek op vrijdag 25-07-2014.

Na wat aanschuiven op de snelwegen in de drukte op vrijdagavond vonden we in Itterbeek een parkeerplekje dicht bij de start van de avond- en nachtrit (30-45 km) van Zomaarbike op de lokale kermisweide met draaimolen en fuiftent. Twee politieagenten kwamen aan de start zeggen dat er nabij Bruski iemand zijn beklag gedaan had over pijlen die over een stukje privaat terrein geplaatst waren. Om 19.00 u waren m’n maat en ik ingeschreven en net toen we vertrokken viel er een regenbui, maar van regen zouden we verder gelukkig gespaard blijven! Bij het vertrek kregen we het imposante Pedeviaduct van de spoorlijn te zien. Het ging het dorp uit over graspaden. Tijdens en na de doortocht van een bosje kwam er een dropke naar beneden en het werd al snel duidelijk dat ik mijn voorband diende bij te pompen. Die had ik noodgedwongen wat moeten aflaten omdat deze nieuwe band met meganoppen anders niet in de houder van m’n fietsdrager paste. We kwamen naast de spoorlijn uit en naast de betonnen muur die de sporen afschermt kreeg men al de keuze tussen gemakkelijk en moeilijk. De laatste optie bestond uit een steile afdaling van het spoorwegtalud. Ik heb deze links laten liggen en Jari vertelde me nadien dat hij halverwege twijfelde of hij wel heelhuids en zonder kleerscheuren beneden zou raken!

Er was een soort wedstrijd uitgeschreven waarbij men zich over bepaalde lastiger delen van het parcours via Strava kon meten met andere bikers. Van 4 tot 5 km kregen we een eerste stukje van deze Strava-uitdaging onder de vorm van een beklimming van een lastig grasspoor. Daar stak Patje2 ons voorbij. Kort daarop volgde een technisch stukje op en af over enkele uit de kluiten gewassen beenharde bulten in een strook bos met enkele korte steile afdalingen. Een moeilijker te berijden en daarom vermoeiend spoor leidde tot de eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km op 6,50 km van de start. Gekozen voor de langste rit. Die voerde ons bij aanvang doorheen een strook bos over een aantal houten bruggetjes. Even verder zagen we de man en de vrouw die al een tijdje vanaf het vertrek in onze buurt hadden gereden van links komen. We dachten dat we ergens wat gemist hadden, maar het was het parcours van de 30 km dat zich weer bij het onze voegde. Na de doortocht van open velden bereikten we op 11 km opnieuw wat bos en troffen we een knap en te smaken paadje dat naar een assenweg leidde. Als je daar linksaf zou slaan kom je aan de Brouwerij Lindemans in Vlezenbeek uit. Daar passeert de jaarlijkse toertocht van Hoebelbike in Vlezenbeek. Ik vergeet nooit de nachtrit die ik ooit in de gietende regen reed!

We gingen echter rechtsaf waar de assenweg overging in een smal spoor op de grens tussen bos en veld met een knap uitzicht op een groene vallei rechts. Ik herkende de omgeving en mijn vermoeden werd bevestigd: we naderden Gaasbeek. Op 13 km voerde een track op de grens tussen bos en velden ons voorbij de voet van het indrukwekkende kasteel van Gaasbeek. Op de flanken van de heuvel waarop het gebouwd is ligt een wijngaard. We vervolgden onze weg op de smalle track langsheen de bosrand. Gelijkaardige sporen op de grens tussen bos en velden , daarna klimmend doorheen gras, brachten ons tot aan een schilderachtig kerkje in Sint-Laureins-Berchem (Sint-Pieters-Leeuw). Ik herkende de omgeving van eerdere passages, allicht de toertocht van Hoebelbike in Vlezenbeek. Na nog enkele kerkwegeltjes doorheen glooiende grasvelden bereikten we een tweede kerk waar de eerste bevoorrading stond opgesteld. Een jongedame maakte er foto’s en twee andere zorgden voor het overvloedige lekkers waaronder fruit (bananen, appelsien tot zelfs watermeloen), allerlei soorten koeken, wafels en chocolade. 15 km om 20.15 u.

Een knap, licht klimmend en eerder lastig te berijden weidespoor voerde tot de splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km op 17,75 km van het vertrek. Een beenhard paadje leidde ons vervolgens doorheen een bos. Vanaf daar volgde een zeer gevarieerde mix van allerlei paden en wegeltjes die vrij behoorlijk te berijden waren. Veldwegen, sporen, zandwegen, soms licht stijgend, dan weer licht dalend, voerden tot het bekende graspaadje op de grens met Anderlecht, nabij verkeerswegen, de spoorweg en de ring om Brussel. Via een graspad achter het terrein van een bedrijf, mijn bekend uit andere toertochten, ik vermoed deze van Bruski vanuit Pepingen en de Hoebelbike, bereikten we de hoge met gras begroeide heuvels aan Bruski en de trainingsvelden voor de jeugdspelers van Anderlecht. Hier kregen we het koppel bikers op de 30 km van daarstraks weer te zien. De man wist ons te vertellen dat zijn vrouw slechts aan haar tweede toertocht bezig was. Daarom was ze bij momenten nog onzeker. Na de afdaling van de hoge berm raakte ik mijn makker even kwijt omdat we beiden de volgende pijl hadden gemist. We waren elk een andere kant uit gereden en geen van beiden in de goede richting! 27 km.

Op 29 km reden we door het park met vijver van Neerpede (Anderlecht) waar veel jongeren aan het joggen waren. Eens het park voorbij troffen we de tweede bevoorrading op 30,50 km van de start om 21.30 u. Het aanbod was er even ruim als aan de eerste stop met fruit, allerlei soorten koeken en chocolade! Dit alles aangeprezen door supervriendelijke mensen die de bikers aanspraken zodat er direct ambiance was aan het tentje. Na de stop ging het een strook bos in, waarna een grindpad ons tot aan het Restaurant De Notelaar (Anderlecht) voerde. Daar diende zich op 31,50 km een tweede Strava-segment aan waar het uiteraard stevig klimmen was! Intussen hadden we het grondgebied van Dilbeek bereikt. We reden er door de Vlazendaalstraat waar villa’s tussen groen verborgen stonden. Na een klimmetje over een graspad en de doortocht van een donker bos troffen we een splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km op 33 km van het vertrek. 22.00 u.

Verharde wegen voerden ons vervolgens tot aan een grote baan, de Itterbeeksebaan, te Itterbeek. Na het kruisen ervan reden we omstreeks 35 km door een bos waar het te volgen spoor was verduidelijkt met een lange kalklijn, de hele singletrack lang! Vanaf 37 km volgde nogmaals de doortocht van enkele stroken bos, afgewisseld met servitudes tussen huizen en tuinen. Op 40 km ging het een derde Strava-segment in onder de vorm van een stevige klim in een smalle singletrack. 22.45 u. Vanaf een donkere veldweg hoorden we muziek in de verte en nam het gedreun van de bassen langzaam toe. Dit was het sein dat het einde van de tocht naderde. Na 42,50 km kwamen we om 23.00 u weer toe op de weide.

Er was een fuif aan de gang in een grote tent, maar de bikers konden terecht op een apart stuk van de weide onder open tentjes en parasols waar lampjes onder opgehangen waren. Aan een tentje kon je terecht voor een lekkere hamburger en drank. Terwijl Jari voor ons een hamburger bestelde, schoof ik aan voor drankjes. Ik werd er geholpen door een wel zeer beleefde jongen. Zelden meegemaakt! Het is mij al meer opgevallen bij toertochten dat de Vlaamse jeugd in het Pajottenland nog van een ander en beter kaliber is dan elders! Er waren nog bekenden aanwezig, waaronder een delegatie Goodfellas Mountainbikefriends uit Dendermonde en een drietal Watjes, waaronder Weetabix waarmee we onlangs in Wijgmaal nog lang aan de praat hadden geweest. Het probleem van te moeten kiezen bij wie we zouden gaan zitten werd al snel opgelost door Jean-Paul die met zijn bike toekwam en ons gespot had. Ook Guy en Patje2 waren bij hem. Ze kwamen bij ons zitten en samen met hen hebben we nog enkele glazen geledigd waarmede deze tocht op een plezante wijze met gelijkgestemden kon worden afgesloten. Dus kon Jari zijn verwachting van na deze toertocht dan toch nog iets vroeger weer thuis te zijn al snel weer opbergen! Bijna gelijktijdig met de Goodfellas en de Watjes zijn we huiswaarts vertrokken. Het was al over twee uur ’s nachts eer we thuis waren! Een mens moet er wat voor over hebben.

We hadden genoten van de tocht. Jari was vooral te spreken over de grote mate van afwisseling die het parcours bood. Ik peinsde me intussen suf over tijdens welke toertocht ik de mij bekende plekjes ooit te zien had gekregen. De hobbelige grassporen waren niet altijd m’n ding! De organisatie was in orde. Ik vroeg me wel af hoe tijdens de start en de après één en ander zou verlopen bij regen omwille van het gebrek aan beschutting. Wat me vooral ook zal bijblijven zijn de supervriendelijke jonge mensen aan de start, de bevoorradingen en de aankomst! Vanuit Itterbeek was ik nog nooit gestart, maar dit is beslist eentje om nog eens over te doen!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

Restauratie Pedeviaduct Dilbeek

28-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-60 km) van WT Millegem te Mol-Millegem op maandag 21-07-2014.

Voor de vierde keer op de nationale feestdag afgezakt riching Mol-Millegem voor de toertocht van WT Millegem die hun tocht traditiegetrouw op deze extra vrije dag organiseren. Vorig jaar heb ik de toer niet gereden omdat 21 juli toen op een zondag viel en er dus ook andere toertochten georganiseerd werden. Ik was toen te vinden op de tocht in Wijgmaal, eentje die ook jaarlijks op mijn lijstje prijkt en die ik ook dit jaar, meer bepaald gisteren, gereden heb. Het is altijd jammer indien een feestdag op een zondag valt omdat bepaalde tochten die traditioneel op die feestdagen georganiseerd worden dan samenvallen met ander moois! In dat geval moet een mens helaas kiezen! Even traditiegetrouw reed ik de tochten in mijn eentje maar deze keer had ik weer het gezelschap van m’n kameraad Jari. We hebben elkaar iets meer dan een jaar geleden voor het eerst ontmoet, maar het is pas sinds enkele maanden dat we de tochten volledig samen rijden. Dat bevalt mij prima! Ik beleef nu nog meer plezier aan de ritten met de mountainbike en ik vermoed van mijn makker hetzelfde. We zijn beiden van het type dat evenmin direct naar huis terugkeert na een rit, maar onderweg naar huis nog stoppen om wat te eten of te drinken. Zeer plezant! Deze mens is voor mij goud waard!

Het viel mij bij het toegewezen krijgen van een parkeerplek al direct op dat de startplaats elders was, niet meer vanuit de tent op het voetbalterrein van Stokt, maar vanaf het voetbalterrein van Millegem in de Arendstraat. Om 9.30 u waren we ingeschreven en konden we van start gaan. Gisteren was het niet mijn dag geweest, bij elke klim in Wijgmaal raakte ik hopeloos achterop, het wilde niet vlotten en Jari moest om de haverklap op mij staan wachten! Ik had duidelijk wat goed te maken vandaag en had me voorgenomen van dat ook te doen en er een ferme lap op te geven! Het ging direct de velden in en reeds op 2 km van de start troffen we een eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 40-60 km. We doken de bossen in en zouden er eigenlijk maar sporadisch weer uit tevoorschijn komen! Een aaneenschakeling van bospaden en plezante singletracks voerde ons naar de Europese wijk aan de Europese School waar de straten logischerwijze de namen van Europese landen kregen! Betonbaantjes waarlangs geen huizen staan voerden ons door de bosrijke omgeving. Vanaf Oude Bleken doken we op 7 km weer de bossen in over off-road-paden en leuke singletracks. Tot maar liefst 19 km konden we ons hart ophalen met het rijden over bospaden en singletracks van diverse kalibers! We hingen daarbij een tijd in het zog van een vader en zoontje die er een fiks tempo op na hielden! Ik moest moeite doen om die jongen te volgen! Het viel ons op dat er redelijk veel kinderen op pad waren in het gezelschap van vader en/of moeder!

Op 19 km bereikten we omstreeks 10.40 u de eerste bevoorrading die net zoals de vorige jaren opgesteld stond aan het terrein van het godvergeten voetbalveld van Flurky in het midden van nergens! Bij het zien van de kinderen realiseerden de vrijwilligers aan de stop zich dat de parcoursbouwers hadden nagelaten van de kidstoer uit te pijlen! Gewoonlijk zo’n 15 km lang! Voor korte beentjes is 25 km al een hele opgave! Een troost voor de vermoeide kinderen was het ruime aanbod aan de bevoorrading met fruit en lekkere cake. En allicht ook het feit dat ze al een knap en genietbaar stukje tocht achter de wielen hadden. Aan de stop viel ons oog op enkele merkwaardige fietsen: een knappe rode Cannondale Lefty, een elektrische mountainbike (voor mij een optie voor later wanneer ik start vanuit het rusthuis als de Jari dan nog bereid is van mij op te komen halen) en een donkerrode dikkebandenfiets van Specialized. Deze laatste zal later nog een rol spelen in dit verhaal!

Na de pauze had het plotse heuveltje bij het in rijden van het bos me toch weer liggen! Maar het was de aanzet tot enkele zeer genietbare kilometers over tracks die zich op en af over heuveltjes door het bos slingerden! Op 21 km passeerden we de Golfclub Nuclea Mol. Jari en ik rijden toch veel liever met de bike dan met zo’n kinderwagen rond te rijden over een smetteloos groen grastapijt en tegen een balletje te kloppen! Een kilometer verder troffen we midden in het bos een splitsing tussen de routes van 25 km en van 40-60 km. Ik herkende de splitsingsborden en andere aanwijzingsborden nog van de vorige edities. Ik vermoed dat het gevolgde parcours jaar na jaar quasi onveranderd blijft. Maar niet-locals zijn dat na een jaar vergeten en de omgeving gaat trouwens zelden vervelen! Luttele afstand verder kruisten we de Boeretang en reden we voorbij het gelijknamige meer aan de terreinen van het kernenergiecentrum SCK Mol. Vanaf daar reden we vanaf 23 km over vrij zanderige paden door het bos. Het was een goede zaak dat er de vorige dagen wat regen gevallen was, anders zou het hier een echte zandbak geweest zijn!  11.10 u.

We reden door de wijk Donk met de witgeschilderde huizen. In sommigen hun voortuin staan relatief kleine masten van een hoogspanningslijn die allicht vanuit het SCK vertrekt. In één van de huizen moet het noodlot toegeslagen hebben. Het was uitgebrand! We dienden de drukke baan Donk te kruisen zo omstreeks 25 km. Aan de overzijde reden we eventjes door de bewoonde wereld. om een volgende bos te bereiken. Daar konden we genieten van mooie paden en singletracks. Een koe deed daar hetzelfde, ze liep gewoon los over het pad! Even verderop kwam er de splitsing tussen de 43 km en de 62 km op 28,75 km van het vertrek. Even omgekeken naar m’n makker, maar hij wees resoluut in de richting van de langste toer! Via het bos bereikten we het kanaal en tussen de bomen door konden we op de andere over de Houthandel Vanderhoydonck zien liggen, een herkenningspunt in deze streek. Meerdere toertochten passeren hier! We reden onder een brug van de Zuiderring, de weg van Mol naar Lommel, en doken eventjes opnieuw een bos in vanaf het Transportbedrijf Gheys om uiteindelijk de kanaaloever te bereiken. We volgden hier wel het fietspad terwijl meerdere tochten hier de korte singletrack door het bos op gaan om dan op datzelfde fietspad uit te komen!

Van 30 km tot 34 km reden we langsheen het kanaal Dessel-Kwaadmechelen en voorbij de plek waar andere tochten het jaagpad verlaten. Enkele herinneringspijlen langs het jaagpad op dit lange traject langs het kanaal hadden niet misstaan. Wij begonnen te vrezen een afslag te hebben gemist! Even voorbij de zwaaikom sloegen we linksaf de Molderloopstraat in. Daarin staat het huis waar voor het raam een perpetuüm mobile heen en weer staat te wiegen. Al meermaals vermeld in mijn verhaaltjes. Nog niet zo lang geleden kregen we de eigenaars ervan te spreken! Ik heb hen toen verteld dat ik het al vaak over het wiegende kleinood op hun vensterbank had gehad! We kruisten de spoorweg en doken via het dropke het achterliggende bos van Tenderlo in! 35 km om 12.00 u. We konden weer feesten op knappe singletracks die ons even achter de magazijnen van Odrada voerden om via een graspad weer de bossen in te duiken en verder te feesten op knappe bospaden.

In het zog van een eenzame dame per bike en het gezelschap van een voorbijstekende biker bereikten we op 39 km na het oversteken van de Molsesteenweg de bossen van Heidehuizen die zich uitstrekken achter het domein van het Technisch Instituut Sint-Paulus. Hier reden we door een bos met te smaken singletracks die er deel uitmaken van de rode vaste Landduinenroute die de gemeenten Mol, Balen en Meerhout aandoet. Op 40 km kwamen we even uit het bos weer tevoorschijn om vanaf de Bremdoornstraat de bekende singletrack in te slaan door een lokaal bosje. Via het Kneveloord bereikten we een straat die Gooreersels heet. Daar stond in een tuin van een woning zoals vanouds de tweede bevoorrading opgesteld. Op 41 km van het vertrek om 12.30 u. Er zaten twee jongedames achter de tafel met lekkers en verder een groepje mannen van WT Millegem allicht bij een pint te wachten tot ze met de opruim konden starten! Het aanbod was hier nog groter dan bij de eerste stop met fruit, krentenbollen en zelfs mellowcakes. Deze laatsten werden aangeprezen met “A negerrinnetet a day keeps the doctor away” en “Once you go black you never go back”! Hierbij weze opgemorken dat negerin slechts met één r wordt geschreven! En over de tweede uitspraak kan ik maar beter zwijgen! Er hingen nog andere veelzeggende creatief uitgedachte verwijzingen in de tuin! Bij het arriveren zagen wij nog net een bekende van daarstraks staan: de dikkebandenfiets die de nodige aandacht van de medewerkers van WT Millegem genoot!

Na de stop bereikten we na enkele asfaltbaantjes en veldwegen het gehucht Hulsen (Balen) en doken er via de Schommelstraat en de Kopberg, een assenweg die deel uitmaakt van de rode vaste route, vanaf het boomkapelletje het heidegebied Volsbergenbossen in! Hier hadden de parcoursbouwers van Millegem een prachtige verrassing voor ons in hun petto. In tegenstelling tot bij andere tochten kregen we hier een te smaken parcours in de Volsbergenbossen voor de wielen! Zo ook de knappe singletrack rondom de open zanderige heide waarbij we nogmaals het boomkapelletje passeerden! Mijn hoop deze track ooit nog eens te kunnen berijden werd dus terstond ingewilligd. Ik herinnerde mij een toertocht die deze track integraal in haar parcours opnam, maar wist niet meer dat het deze was! Hij voert in het bos om een open zandvlakte over enkele uit de kluiten gewassen bultjes! Tot 47,50 km konden we ons bikershart ophalen op deze knappe plek!

We vervolgden de tocht doorheen de Volsbergenbossen en reden er over de knappe paadjes die deel uitmaken van de rode vaste route. Wel tegen de richting van de rode route in, wat ik persoonlijk toch geen goed idee vind! Ik zou niet graag een vasterouterijder van achter een bochtje of vanaf een dropke op mijn weg willen treffen! In ieder geval kregen we hier een te smaken stukje parcours voor de wielen en dat tot maar liefst 51,50 km! 13.15 u. Dan ging het een eindje langsheen de iets drukkere Molsebaan – Borgerhoutsedijk om na het kruisen ervan het gebied Volmolen te bereiken. Dat zijn de zandwegen in het bos waar onder meer de Kempense Modelclub (modelvliegtuigjes) haar stek heeft. Van hieruit ging het rakelings langs Geel-Bel om via de Volmolenstraat en Manheuvels een volgende strook bos te bereiken.

Op 56 km dienden we de Zuiderring van Mol naar Lommel nogmaals te kruisen. 13.30 u. De laatste drie kilometer voerden ons over landelijke asfaltbaantjes en straten weer tot aan het voetbalterrein van Mol-Millegem. We waren er voor de verandering weer eens de laatsten om te arriveren! Met 58,56 km op het tellertje! Nadat we het stof van onze bikes hadden afgespoten kwam de biker met de dikkebandenfiets naar ons toe. Hij schudde me de hand en beweerde ooit met me samen te hebben gereden! Verrek, wie kon dat wezen! Gaandeweg begon het te dagen, zeker toen hij vertelde enkele jaren terug (meer bepaald in 2011) met biken herbegonnen te zijn en voor hem en zijn vrouw, die eveneens bij ons kwam staan, een Cube te hebben gekocht! Dan wist ik dat de biker Rusor betrof, waarvan ik me de foto’s van de Cubes van destijds op het forum herinnerde. Ik was hem inderdaad ooit tegengekomen tijdens een toertocht in de eigen streek, maar dat moet intussen toch al enkele jaren geleden zijn! Als ik zijn naam tegenkwam op het forum dan herinnerde ik me wel dat ik deze biker ooit in levende lijve ontmoet had. Hij reageerde al wel eens op iets wat ik postte, zoals na de diefstal van m’n Trek Fuel EX9 in het Nederlandse Hoogerheide! In ieder geval was de opvallende Specialized Fatboy aanleiding tot een lang gesprek op het voetbalveld van Millegem. De vraag die me vooral intrigeerde was hoe lang het duurt eer zo’n bandje opgepompt is na een lekke band! Een twintig minuten moet je rekenen, de rustpauzes tussen het pompen inclusief! Het beestje wordt onderhouden door www.fietsenschenk.be in Essen! We hebben nog een hele tijd staan praten met Rusor en Rusorin (haha) en het heeft nog een paar mooie foto’s als herinnering opgeleverd! Waarvoor dank!

Intussen hadden de mensen van WT Millegem de omgeving van het voetbalveld opgeruimd en zijn wij onze auto weer gaan opzoeken. Naar m’n stamfrituur- en broodjeszaak in Mol-Rauw rijden was tien kilometer om, dat zag Jari niet zitten! Maar onderweg naar huis zijn we net voor onze carpoolplek in Wommelgem nog een broodje gaan kopen in de winkel en restaurant op de snelwegparking. Waarna onze wegen huiswaarts scheidden, maar niet voor lang. Vrijdag trekken we immers richting Itterbeek voor de zesde Zomaarbike, dit keer een avond- en nachtrit! We hebben ons super geamuseerd in Mol, naar onze maatstaven goed van jetje gegeven op het knappe parcours vol singletracks en zijn er weer een mooie herinnering rijker van geworden!

Jari registreerde de route van 60 km op Google-Maps: klik hier! Er ontbreekt een stukje omwille van een technische storing!

Voor het ontbrekende stukje: klik hier!

Voor de foto's van Rusor: klik hier!

Voor een blik op de Specialized Fatboy: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

24-07-2014 om 21:30 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-44-63 km) van WTC De Biekes Wakkerzeel te Wijgmaal op zondag 20-07-2014.

Zoals reeds verschillend jaren naar Wijgmaal gereden voor de toertocht van De Biekes Wakkerzeel. Van deze toertocht ken ik zelfs het adres van de startplaats van buiten en parkeer ik mijn auto altijd op hetzelfde plekje! Deze keer niet, want ik genoot het gezelschap van m’n maat en de GPS in diens smartphone stuurde ons van de snelweg af in Zemst omwille van een ongeval aan de verkeerswisselaar van Machelen. Daardoor bereikten we de start via de weg tussen het kanaal en de spoorlijn. We kregen een plekje ter beschikking op de terreinen van Remy Industries. Daar kregen we Daniël te zien, kennis uit mijn vriendengroep die jaarlijks met Pinksteren het verlengde weekend al bikend doorbrengt! De man die de parkeerplekken aanwees verwees ons naar de start en voegde er grappend aan toe dat we wel moesten wachten tot de slagbomen van de overweg weer open gingen! Ons ingeschreven in de voetbalkantine en om 9.50 u waren Jari en ik op weg voor een tochtje waarvan ik me van vorig jaar nog levendig herinnerde dat het venijn in de staart zit!

In de aanloop van de toertocht zit redelijk wat asfalt, enkele keren onderbroken door een veldwegel, om de bewoonde wereld van Wijgmaal en Herent uit te komen. Op vijf, zes en zeven kilometer troffen we ook grassporen, het ene al wat lastiger dan het andere. Op 8 km kregen we nogmaals een grasspoor voor de wielen dat overging in een pad doorheen een strook bos. Het bospad ging naadloos over in een smal technisch paadje tussen struikgewas en bomen waar behendigheid en stuurmanskunst vereist waren. Het pad werd weer breder en daar kregen we af te rekenen met een slijkstrook van enkele tientallen meters lang. Jari kwam ten val toen hij toch probeerde van de modder al rijdend te doorklieven. Een biker die volgde had nog meer pech en kreeg af te rekenen met een afgebroken derailleur. Soms kan je beter even te voet lopen dan je ketting aan flarden te stompen! 8,50 km om 10.15 u.

Op 10 km ging het een lage betonnen spoorbrug onder en kregen we een eerste holle weg voor de wielen. Die werd gevolgd door de eerste stevige klim van de dag die ons tot Winksele (Herent) voerde. Tegenover de bakkerij ’t Warot ging het over een grote parkeerplaats naar een graspad achter een woonwijk toe. In die bakkerij ben ik tijdens een toertocht ooit eens de weg naar de start gaan vragen omdat ik geen pijlen meer vond! Het graspad ging over in een off-road-klim richting de open velden. Toen we daar even halt hielden kregen we het gezelschap van Peter ofte Weetabix die ons in de verte gespot had. Hij is een biker van een groepje vrienden uit onze contreien die zich de Watjes noemen en elkaar kennen van in de tijd dat ze gingen windsurfen en skiën. Echte sportmannen dus! Elkaar leren kennen op toertochten en via de verslagen die ik er over maakte. 13 km. Na een vrij lange babbel weer op weg en vermits wij voor de Watjes maar watjes zijn was Weetabix al snel weer uit het vizier verdwenen.

We kregen een afdaling over een grasspoor voor de wielen die beneden eindigt aan een bruggetje voor een veldweg onder de Brusselsesteenweg. Er zijn nog toertochten die hier passeren waarvan eentje op deze plek een optionele lus aanbiedt. Bij nat weer staat alles hier steevast onder water en kan je bij het passeren van de brug tot aan je enkels in het water staan! Aan de andere kant van het bruggetje volgde een klim over een spoor tot op de steenweg alwaar we linksaf weer naar boven gejaagd werden in de Toverbergstraat en het Hoogveld. Bijna boven werden we er het donkere Grevensbos in gestuurd, waar het nog even klimmen is, en daar hebben we halt gehouden omdat we Geert met pech aantroffen. Geert was ons even voordien al voorbijgestoken want hij rijdt een pak sneller dan wij. Hij behoort ook tot de vriendengroep van Pinksteren. En hij zou niet de laatste zijn die we van die groep vandaag te zien kregen! Geert had af te rekenen gehad met een kaderbreuk van zijn bike en reed vandaag met een vervangfiets die hij ter beschikking had gekregen. Hij stond daar met een gebroken ketting. Dank zij wat gepruts, de hulp van Jari en mijn powerlink, hebben we Geert weer aan het rijden gekregen. Samen met de lange babbel met Weetabix heeft dit wel wat oponthoud gekost zodat de tijd intussen al goed gevorderd was en de afstand niet! 15,75 km om 11.00 u.

Er volgde een fikse klim over een veldweg en een betonnen fietspad (buurtweg 22) om boven aan een woonwijk, waar de straten de namen van gesteenten dragen, een splitsing te treffen tussen de routes van 30 km en 44-63 km. Een half holle weg over kasseitjes voerde ons op 20 km voorbij Bertem radar waar we even achter een grote tractor kwamen te hangen en een kilometer verder doken we vanaf de natuurspeeltuin Speelbos ’t Vossenhol (Bertem) nog een stukje van het Grevensbos in. 22 km. Via een knappe holle weg bereikten we de bekende kinderkopjes van de Oude Bertembosstraat, deze keer konden we er lekker naar beneden bollen, bij andere toertochten is het er zwaar klimmen, om beneden op de betonnen oprit voor een moderne schuur van een landbouwbedrijf de eerste bevoorrading te vinden op 24 km van het vertrek. 11.45 u. Er zijn wel meer tochten die op die oprit postvatten!

Er waren al mannen bezig met het vegen van de oprit kwestie van de plek proper achter te laten, maar er waren nog bikers present en er was nog meer dan genoeg om de van te smullen zoals bananen, appelsienen, wafels en sportdrank. Er was nog ambiance vanwege de mensen onder de tent. Een vrouw had er namelijk de opdracht gekregen om een bepaalde medewerker te fotograferen telkens dat hij niets stond te doen! De kerel was aan het vegen en beweerde dan weer dat de grond hier even vuil was als thuis in de keuken! Er werd dus duchtig met spek geschoten. Ik werd er samen met m’n makker digitaal vereeuwigd, een herinnering aan deze zondag voor later. Ik ben blij met de foto!

Na de stop kwam zoals verwacht het kasseibaantje tot aan een kruispunt van knappe holle wegen en een klim over een pad aan de bosrand dat goed voorzien is van voren en wortels. In het zog van Jari ben ik er deze keer wel in geslaagd van de klim te voleinden zonder tussenstop. Eens boven kwam er een splitsing tussen de routes van 30 km en van 44-63 km op 25 km van het vertrek. Gekozen voor de langste rit. Vanaf hier ging het even gedurende geruime afstand lekker snel naar beneden over de kasseitjes van de onbebouwde Bosstraat, een ondiepe holle weg. Vanaf dan doken we het bos in en kregen we veel op en af te verwerken over paden van diverse soort, van brede boswegen tot smalle tracks. Op 29 km passeerden we het Chimaerahuisje, en dat verstaan enkel ingewijden, aan de voet van de watertoren midden in het Bertembos. Er volgden enkele stevige bosklimmetjes! Aan een volgend kruispunt van holle wegen op zo’n 30 km van het vertrek hebben ons dan vergist, mede door een andere biker te volgen, en zijn er rechtdoor gereden in plaats van links af te slaan. Daar kregen we pijlen te zien die duidelijk bedoeld waren voor wie van de andere kant kwam! We zijn dan op onze stappen teruggekeerd en hebben zelf de twijfelachtig opgestelde pijl in de goede richting gezet. Goed dat we zijn teruggekeerd, zo niet hadden we de knappe doortocht van een groot stuk van het Bertembos aan onze neuzen zien voorbijgaan! Die doortocht eindige op 32 km met een korte maar zware klim tot op de Tervuursesteenweg in Heverlee! Linksaf en even verderop weer linksaf om een hoogvlakte te bereiken waar we over een beenharde veldweg, de Bertemstraat, reden. Voor ons zagen we in de verte de gebouwen van de Universiteit Leuven, het Academisch Ziekenhuis en de Brandweer Leuven op Gasthuisberg. We kruisten de Terbankstraat en reden de Sellekensstraat in Herent in, dat is een onverhard pad dat er evenwijdig loopt met de snelweg E314 op het grondgebied van Herent. Je passeert er een witgeschilderde villa die deel uitmaakt van de woonwijk Diependaal en het dichtst bij de snelweg gebouwd is. Meerdere tochten passeren hier.

Het veldpad leidde naar een strook bos en een servitude die uitkomt op de parking van een warenhuis. We kruisten daar de Brusselsesteenweg ter hoogte van de afrit Winksele. Aan de overzijde troffen we een asfaltbaantje dat er overgaat in onverharde paden zoals de Vlietstraat, de Galgenbergstraat en de Bieststraat, bekend uit meerdere toertochten. We kregen er een splitsing tussen de routes van 30 km en van 44-63 km op 35,75 km van de start. Voor ons ging het de Bieststraat in en ik heb daar Jari toegeroepen dat hij dadelijk zeer goed om zich heen moest kijken. Hij was al gefascineerd door het bordje dat De Biekes hier hadden neergepoot met de mededeling “Opgepast, loslopende kippen”! Misschien had hij op een ander soort kippen gehoopt! Wij passeerden er namelijk De Bereklauw of The Ideas Factory, een leefgemeeschap die er huist in een oude woning in deze holle weg. De eigenaar van het terrein heet Gosse en ziet er uit als Catweazle, voor wie oud genoeg is om zich deze televisiereeks over een kluizenaar die door een toverspreuk in de twintigste eeuw terecht komt nog te herinneren. De mens besterft het natuurlijk van de schrik wanneer hij geconfronteerd wordt met de moderne techniek! Kijk maar naar The sun in a bottle, de zon in een fles, een lamp dus! Op het terrein van De Bereklauw staan diverse bizarre kunstwerken en het huis is ook de moeite om te zien! Eens daar voorbij kregen we een zware klim in een smal door struikgewas overwoekerd pad om op 36,50 km uit te komen op de plek waar de Bieststraat een woonwijk binnen komt. 12.50 u.

Na enkele straten ging het weer een strook bos in over een goed van wortels voorziene pad. Er staat daar een in onbruik geraakte garage midden in het bos. “Misschien de garage van De Bereklauw?”, riep ik naar m’n makker. Ze zou er goed bij passen! Ik ben dan gestraft geworden geweest voor deze weinig sympathieke uitspraak, want toen ik een modderstrook passeerde en vast kwam te zitten raakte ik niet uitgeklikt en viel met m’n klikken en klakken boven op een hoop afgezaagde boomtakken en wortelstronken! Jari had er duidelijk plezier in van mij op de grond te zien liggen tussen die rotzooi, in plaats van mij weer recht te helpen, de snoodaard! Hij heeft wel de megastronk, die ik niet eens had opgemerkt, van tussen de spaken van mijn wiel gehaald! We kunnen in ieder geval zeggen dat we beiden op de grond hebben gelegen tijdens deze rit! Mijn knieën doen er nog pijn van! 37 km.

We bereikten de zogenaamd Mollekensberg in Herent waar tenten stonden en mensen rondliepen voor een buurtfeest. Op de Mollekensberg hebben De Biekes altijd een technisch parcours in petto met enkele rondjes op en af over de bergflank! De enkele steile dropkes zijn er niks meer voor mij en omdat Jari voorop was en ik hem kon zien rijden, had ik de kans om voor een chickenway te kiezen in plaats van mij hier af te beulen! 39 km. Via landelijke wegen bereikten we een meer geïndustrialiseerde wereld aan en onder het viaduct van de E314 waar deze het kanaal van Leuven naar de Dijle en de Dijle zelf kruist. De plek valt ook op als je over de snelweg rijdt, want het is een vrij hoog en lang viaduct. Eens daar voorbij reden we over een betonnen fietspad langsheen de Dijle tot aan een bruggetje ter hoogte van een woonwijk. Daar ging de langste route van 63 km apart. Er waren al Biekes bezig met het wegnemen van de pijlen! Omdat ik de toer kende van eerdere deelnames wist ik dat de tweede bevoorrading een weinig verder kwam na het kruisen van de Aarschotsesteenweg niet ver van de start.

Voor mij hoefde de laatste lus niet echt meer, ik ken ze en weet dat ze pittig is, en Jari begon ook moe te worden, waardoor we besloten van ons te beperken tot wat we nu gereden hadden. We hadden voor de volgende dag immers nog een tocht op het programma staan. We hadden ook ruim een uur achterstand door de babbel met Weetabix en het voorthelpen van Geert met zijn gebroken ketting. Dus kunnen we het ook op een ander steken! Omdat we ingeschreven en betaald hadden voor de 63 km zijn we nog tot aan de tweede stop gereden om te kunnen drinken. We werden er zelfs goed in de watten gelegd door de twee mannen die er alles al opgeruimd hadden maar nog present waren. Vorig jaar stonden zij hier ook. We kregen een ijsgekoeld flesje bruiswater, een banaan en twee wafels! Bovendien was er ruimte voor een babbel. Eén van de twee kraaide van geluk omdat zijn vrouw belde “dat hij niet mee hoefde te gaan”! Ik vermoed dat De Biekes dan toch geen pijlen hebben weggenomen aan de brug, misschien omdat ze nog rijders onderweg troffen! Maar ze kwamen dan toe aan de tweede stop. Omdat ze vernamen dat wij de laatste lus niet zouden rijden konden ze dit stuk van de omloop beginnen opruimen.

In plaats van langs de grote baan weer naar de start te rijden, zijn we teruggekeerd naar de brug en hebben er het traject van de 30-44 km gevolgd dat ons over het betonnen fietspad weer tot aan het station van Wijgmaal voerde en aldus tot aan het sportcomplex. Toen ik uit de kantine kwam met de gekochte drankjes kwam Weetabix toe. Hij had al direct door dat wij gefoeterd hadden! Het laatste stuk was pittig en vuil geweest, zei hij. Ik meen dat die lus inderdaad aanvangt met een lange klim in een slijkerige holle weg, waarna je nog zware hellingen over De Zounc en Het Sukkelpad in Holsbeek voor de wielen geworpen krijgt op het grondgebied van Holsbeek. Jari zou daar nog langer op mij hebben moeten staan wachten, want ik was niet in vorm vandaag en raakte bij elke klim hopeloos achterop. Vriendelijk als hij is weet hij dat aan het gebruik van m’n tweede en zwaardere fiets in tegenstelling tot de nachtrit van vrijdag in Herfelingen. Maar het zal eerder aan het manneke er op gelegen hebben! Nog lang aan de praat geweest met Weetabix en Jari, zodat we de laatsten waren om weer huiswaarts te keren! Even voordat het zo ver was kwamen er nog enkele bekenden afscheid nemen, waaronder Koppigaard, ook lid van de pinkstergemeenschap (sic) en diens maat Guy uit Beerzel-met-een-z, nabij Putte. Er was nog een derde potige kerel bij, maar die ken ik niet!

Ondanks de mooie tocht wilde het vandaag niet echt vlotten! Het is beslist ook een pittige tocht. Tijdens het eerste tiental kilometers met redelijk wat asfaltwegen om tot aan de lokale speeltuinen te geraken zou je het niet zeggen, maar vanaf dan worden alle registers opengetrokken! De rest van de organisatie was zoals steeds prima in orde. Content weer naar huis gebold. Omdat we daags nadien samen de rit in Mol-Millegem zouden rijden, de beide fietsen gewoon op de drager laten staan en ze thuis alle twee proper gemaakt. Als tegemoetkoming naar mijn makker toe omwille van m’n lamentabele prestatie van vandaag!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Voor foto's: klik hier of op reeks 1   reeks 2   reeks 3   reeks 4 voor nog meer foto's!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

23-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Avondrit en nightride (30-50 km) van het Waanzinnig Weekend te Herfelingen op vrijdag 18-07-2014.

Net zoals de vorige jaren op vrijdagavond richting Pajottenland gereden om er deel te nemen aan de avond- en nachtrit van het Waanzinnig Weekend Herfelingen. Er is een tijd geweest dat ik nog nooit van Herfelingen gehoord had, laat staan het wist liggen, tot ik tijdens een Waals-Brabantse toertocht een kaartje vond van een ballonwedstrijd met daaraan een kaartje waarop een adres uit Herne. Herne? Nooit van gehoord! In die tijd had men het op het forum ook over een toertocht vanuit Kokejane! Zo’n gekke naam! Nooit van gehoord! Toen ik voor de eerste keer de toer van het Waanzinnig Weekend kwam uitproberen, alleen al omwille van de naam moet je er eens geweest zijn, wist ik meteen waar Herne gesitueerd was en dat Herfelingen en Kokejane er deel van uitmaken! Ik heb meer aardrijkskunde geleerd door te gaan biken dan tijdens mijn schooltijd en zo plekken ontdekt en bezocht waar ik anders nooit een voet zou gezet hebben! Een mens mag niet onder de kerktoren blijven zitten! Van de kerktoren wegraken was anders een probleem want het verkeer in Antwerpen zat weer lekker vast zodat ik drie kwartier onderweg was over 14 km om m’n makker op te pikken op de afgesproken carpoolplek. Jari was na zijn werkweek eerst nog wat gaan rusten en in slaap gevallen! Geen tijd meer gehad om te eten! Dus op de snelwegparking in Waarloos even halt gehouden zodat de jongen zich iets te eten kon kopen. Ik heb zo weer één van zijn goede karaktertrekken leren kennen: respect. Hij wou niet in m’n auto eten, ook al had ik dat van hem kunnen verdragen!

Aldus waren we later dan voorzien ter plaatse. Een plekje toegewezen gekregen op de parkeerweide die ik bijna voorbij was gesjeesd bij het zien van de waanzinnige tent. Ik herkende nog dezelfde man van vorig jaar waarbij ik me toen had ingeschreven. We kregen wat uitleg over de te volgen pijlen en de mogelijkheid om ons kaartje met noodnummer na afloop in te kunnen wisselen voor een consumptie. Om 20.45 waren we op pad. De start van de tocht verliep over hetzelfde traject als vorig jaar waarbij ik bepaalde plaatsen nog herkende. Veldwegen en asfaltbaantjes voerden ons door een landelijke streek. Aan een haakse bocht tussen de velden herkende ik de plek waar vorig jaar een hele meute verkeerd reed door een te hoog in een boom opgehangen pijl. Deze keer diende zich na deze bocht een vrij modderige strook aan, vrij kort, maar lang genoeg om de gedachte van met een propere bike weer toe te komen te kunnen opbergen. Bovendien stond daar nog een jongen met een fototoestel in de aanslag zodat ik het niet kon maken van wandelend vereeuwigd te worden! Door de smurrie was dus de enige optie! De laagstaande avondzon over het knappe landelijke glooiende landschap was letterlijk oogverblindend!

Een lang zacht klimmend smal veldpaadje leidde ons op 6 km tot aan de oude kapel van de Heilige Guido en de Maagd Maria aan de Viergatenstraat en de Heikenweg in Oetingen-Gooik. De deur had een laag verf gekregen maar het blijft er bouwvallig uit zien! Toen we er even halt hielden passeerde er één biker wiens zicht op de pijl we ontnamen, waarvoor ons excuus! Van 7 tot 9 km volgden enkele mooie beklimmingen en afdalingen, zowel over off-road als over verhard. Ik herkende de plek aan een klein boomkapelletje waar vorig jaar een lus begon en eindigde! Maar die kregen we deze keer niet voor de wielen! Uiteindelijk kwamen we uit in de Vollezelestraat, waar we trouwens, onszelf buiten beschouwing gelaten, geen enkele ezel te zien kregen! De straat voerde ons tot in Galmaarden en we reden er door een knappe streek. Op 9,50 km troffen we een splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km ter hoogte van de Repelkouter in Galmaarden. Een mix van verhard en veldpaden voerde ons op 12 km tot aan de grens met Tollembeek. Daar speelde mijn beroepsmisvorming, vragen stellen, me weer parten, maar Jari gaf al het antwoord voor ik de kans had om de vraag te stellen! Hij wist dat Tollembeek de bekende Urbanus huisvest! 1-0 voor de Jari!

Op de grens met Tollembeek werd ons een nijdige klim voorgeschoteld over een smal veldspoor tussen hoog opgeschoten groen waaronder netels en berenklauw! Ik kwam er helaas even stil te vallen. Dit spoor hadden we ook vorig jaar op deze toer aangedaan. 13,85 km om 21.35 u. Vanaf hier viel de route niet meer samen met die van de vorige editie, want van de omgeving die we nu te zien kregen herkende ik niks! Deze toertocht is nooit identiek met de voorgaande, men krijgt iedere keer een ander deel van de streek te zien! Tot 15 km en tot 17 km kregen we ferme beklimmingen te verwerken, zowel over road als over off-road in en om Galmaarden. Soms was het lastig en zwaar door gras rijden. Rond 20 km sloegen we net voor de bebouwde kom van Waarbeke rechtsaf over een asfaltbaantje om daarna over een track doorheen een strook bos te rijden. Hier hadden we voor het eerst onze lampen nodig! 22,22 km om 22.00 u! Dat is kunnen! Op de grens van Denderwindeke (Ninove) en Nieuwenhove (Geraardsbergen) was er een splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km aan de Hoogstraat en Boterdael. Na enkele straten volgde een stukje off-road en passeerden we de in volkomen eenzaamheid gelegen Taverne De Kroon (Denderwindeke) op 25,75 km. De geur van lekker eten deed ons watertanden! Verderop passeerden we de Molen Ter Zeven Wegen, gelegen achter een kapelletje. 26,85 km. We reden toen op een vaste route van Ninove (netwerk Zuid Oost-Vlaanderen) die er een veldweg in dook.

Na een veldweg waarlangs zeker een vijftal veldkapelletjes gebouwd waren, het ene al groter dan het andere, troffen we naast de grootste ervan de bevoorrading op 28 km van het vertrek om 22.40 u. Zoals de vorige jaren was deze weer zeer goed uitgerust met verlichting en koelkasten, aangedreven door een stroomgenerator, zodat we lekker frisse sportdrank te drinken kregen. Agrum van NoLimits. Verder kon je er eten van bananen, appelsienen, peperkoek en suikerwafels. Dat alles verzorgd door twee dames en een jongeman waarmee we een tijdje hebben staan praten. Er kwam nog een biker toe, de tweede slechts die we tot hiertoe op onze tocht troffen! Afscheid genomen van de mensen ter plaatse en gekozen voor de route van 50 km vermits er ter hoogte van de stop meteen een splitsing was.

Brede zanderige veldwegen brachten ons in volstrekte duisternis tot in Meerbeke (Ninove). Een zandpad ging over in een oud kasseibaantje tussen de maïsvelden waar we tot 33 km over dokkerden. 23.10 u. Omwille van de duisternis hadden we nu helemaal geen herkenningspunten meer. Een veldweg voerde ons tot in Neigem (Ninove) en na de doortocht van de kleine dorpskom doken we een donker bospad in. Tot 37 km reden we over een mix van beenharde veldwegen met een stoffige bovenlaag en asfaltbaantjes. 23.25 u. Tot 41 km konden we goed doortrekken op servitudepaadjes, zijnde zeer smalle en van een asfaltlaag voorziene wegeltjes tussen de velden. Op het laatste ervan werden we getrakteerd op een felle klim tussen boompjes en hoog struikgewas en heb ik m’n linkerarm wat opengehaald na de kennismaking met een doornstruik! Het was de keuze tussen dat of vallen! Eindelijk kregen we hier nog eens een andere biker te zien die ons wel zonder boe of bah voorbij reed en met zijn lichtjes in de verte verdween. We bereikten de bewoonde wereld van Oetingen (Gooik) en dienden er een grote baan te kruisen waar zo goed als geen verkeer meer was. Er kwam nog een groepje van drie bikers voorbij.

Op 45 km reden we het grondgebied van Kester (Gooik) binnen en op de daaropvolgende veldwegen kregen we even het gezelschap van nog een eenzame rijder. Van hier af hoorden we in de verte reeds de muziek van de tent op de weide van het Waanzinnig Weekend. Van in de velden zagen we voor ons een hoog oranje verlicht gebouw en een kerktoren opdoemen en uit andere toertochten die ik in deze streek al gereden heb wist ik dat dit de nachtelijke aanblik was van het gehucht Heikruis van Pepingen. Slechts één betonbaantje scheidde ons nog van Herfelingen en om kwart over middernacht kwamen we met de beloofde 50 km weer aan de waanzinnige weide! De man die ons daarstraks de parkeerplek op de weide had toegewezen stond er aan de toegang.

De bikewash hebben we niet benut en de mensen van de bewaakte parking maakten aanstalten om er een punt achter te zetten. In vergelijking met vorig jaar zaten er nog redelijk wat bikers op het terras terwijl de muziek uit de tent galmde. Het was natuurlijk een schitterende en warme zomeravond! Jari had honger, zijn maaltijd van in Waarloos was ontoereikend, en ging direct om hamburgers, bevreesd als hij was de laatste voor zijn neus weggekaapt te zien worden! Terwijl ik wat geld opdiepte om wat te drinken te kopen kregen drie bikematen me in de gaten. Jean-Paul, Guy en Patje waren ook de toer komen rijden. Patje zoals steeds de grote én de kleine lus! Tot even voor 01.00 u met z’n vijven nog wat na zitten praten en al plannen gemaakt voor volgende keren, tot zelfs verlengde weekends kwamen ter sprake.

Toen we op onze carpoolplek arriveerden was het al over twee uur! Reed ik de vorige edities altijd alleen, en zoals beschreven zijn er weinig late starters en rijden de meesten in de vooravond, het was nu de eerste keer dat ik een nachtrit reed in het gezelschap van m’n maat. Dat maakte de rit nog tien keer zo plezant! Ik denk dat we beiden een beetje uit hetzelfde hout gesneden zijn! Ik kon me geen betere kameraad wensen! Doe daar bovenop een rit in het mooie Pajottenland op een prachtige warme zomeravond en je hebt de ideale intro voor een extra lang weekend! Redelijk wat verhard in de toer, afgewisseld met een mix van andersoortige paden en met de nodige kuitenbijters, maar we hebben met volle teugen genoten van deze waanzinnige rit! Evenementen zoals dit, een soort boerenkermis op een weide met voor elk wat wils, dat vind je bij ons niet!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

20-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (22-28-45 km) van MTB Team Hamont te Hamont-Lo op zondag 13-07-2014.

Omdat er toch nog mensen zijn die vrij krijgen op de Vlaamse feestdag van 11 juli, deze keer dan nog een vrijdag, was ik samen met m’n bikemakker Jari en diens vriendin naar Limburg gekomen voor een verlengd weekend. Zij hebben een kampeerwagentje dat uitgevouwen kan worden tot een tent die we donderdagnamiddag al hadden opgesteld op de godvergeten camping met visvijver en zwembad Lindenhof in Hamont-Achel. Kregen we diezelfde avond de zware stortbui over ons die bijna heel Vlaanderen trof met zo’n 25 liter regenwater in een half uur tijd! Maar ze heeft het uitgehouden, de tent! Op vrijdag 11 juli reden we met z’n drie de lus B van de vaste route van Hamont-Achel, gecombineerd met deze van het Nederlandse Valkenswaard met twee maal een stop aan de Achelse Kluis om de inwendige mens te versterken! Voor de zaterdag stond de toertocht van de Deireleire Fieste (15-30-40-50 km) op de agenda en voor zondag de toertocht van Hamont-Achel (22-28-45 km), beiden in het gezelschap van m’n bikemakker.

Aldus trok ik de zondag 13 juli samen met m’n vriend met de bike vanaf de camping naar Hamont-Lo wat we dank zij de gps-applicatie op diens i-phone, met het irritante gebiedende, haast verwijtende stemmetje met Nederlands accent, na 4 km wisten te vinden. We waren de avond voordien wel eens langs daar gereden met de auto toen we terugkeerden van de plek waar we hadden gegeten. Ik wist dat ik al in Hamont was komen rijden, maar na opzoeken bleek dit al de vierde keer te zijn na hier in 2007, 2008 en 2011 ook al te zijn gestart! Toen kon je zelfs kiezen voor een route van 65 km die over de Leenderheide kwam en ik meen me van één van die keren te herinneren dat enkele mannen van het MTB Team Hamont toen met een aanhangwagen in een zandpad stonden met hun tweede bevoorrading! Verder kon ik me er weinig van herinneren. Ons ingeschreven in de parochiezaal en om 10.10 u waren we, vermoedelijk bij de laatsten, op weg.

Van 4 tot 6 km reden we over landelijke asfaltbaantjes en van 6 tot 8 km over een lange veldweg die ook een stukje door een bos kwam. Het was er wat lastig rijden, hobbelig en met heel wat plassen die nog achtergebleven waren na het onweer en de stortbui tijdens de nacht van donderdag op vrijdag. Op 9 km werden we tussen twee zavelhopen gestuurd. Jari die voor me reed, kwam er vast te zitten in de met water verzadigde zavel, zodat ik ook diende te stoppen. Daardoor zakte ik tot over mijn enkels in de doorweekte zavel! Mijn rechterschoen bleef bijna in de blubber steken toen ik me lostrok! Dat stukje had men er even goed uit kunnen laten en ons rechtstreeks naar de grote baan gestuurd hebben die we uiteindelijk toch even dienden te volgen en te kruisen! Aan de overkant leidde een korte singletrack door het bos ons tot een volgend asfaltbaantje. Dat bracht ons tot het bos “De Warande” aan “De Eilandjes” waar we een brede grindweg door een parkbos insloegen. Hierna volgde de doortocht van een villawijk en een veldweg tot aan de splitsing tussen de routes van 22 km en van 28-45 km op 14 km van de start. Jari merkte net zoals ik op dat we al redelijk wat asfalt en verhard onder de wielen hadden gekregen, maar ik zei hem dat dit misschien nog wel kon veranderen en het duurde niet lang eer ik gelijk kreeg.

Want van 15 km tot 17 km kregen we bijzonder knappe singletracks in een dennenbos voorgeschoteld met enkele bulten op en af! Er volgden een bospad, een spoor doorheen hoog gras en langs weiden en velden en nog bospaden met op 19 km een pad als een wasbord met vele opeenvolgende bulten. Van 21 km tot 23 km konden we genieten van zeer mooie singletracks met hier en daar een heuveltje op en af. We passeerden een tentenkamp van een jeugdbeweging zoals we er meerderen te zien zouden krijgen vandaag, reden door een villawijk en over een pad op de rand tussen bos en velden. Het parcours was overal duidelijk uitgezet en er werd bovendien gebruik gemaakt van zagemeel als extra aanduiding en om gevaarlijke stronkjes te markeren! Op 25,75 km bereikten we de bevoorrading op een open plek waar we ons te goed konden doen aan bananen, suikerwafels en sportdrank. Er kwam nog een groepje van een man of vier toe en Jari was vooral geïnteresseerd in één van hun bikes: een Scott in ’t zwart met blitse groene fluokleuren.

Eén van de twee mannen die er nog voor de bevoorrading zorgden hoorde dat ik grapte over het feit dat er zelfs hier zagemeel was gestrooid over een stronkje voor de bevoorradingstafel! Daarstraks had een andere biker gegrapt dat ze daar ook wel zagemeel hadden over mogen strooien en prompt had één van hun mannen een restje zagemeel genomen en over de stronk gestrooid! Ze vonden het ook prima dat wij zelf onze bekertjes bijvulden, “dan hoefden zij niks te doen”, tot de biker met de Scott zijn bekertje tijdens het vullen uit zijn handen liet vallen! “Misschien kunnen we het toch beter zelf doen!”

Ter hoogte van de stop was meteen een splitsing tussen de 22-28 km rechts en de 45 km links. Gekozen voor de langste toer die ons vanaf hier over vrij brede bospaden leidde. We reden er in de buurt van en soms tegengesteld in de richting van een vaste groene route. Ik herkende bepaalde plaatsen omdat we op vrijdag het vast parcours waren komen rijden. Zo ook het kleine driepikkeltje van takken waar toen nog geen pijl aan hing! Grappig! Ik heb toen aan Jari gevraagd of hij wist waarom een stoeltje op drie poten altijd stabiel staat terwijl een stoel op vier poten soms “kwikkelt”! (*) Een vorm van beroepsmisvorming om mensen iets bij te leren of een concrete toepassing te tonen van een theoretisch probleem! Op 30 km eindigde een vrij modderige en gehavende bosweg, de Binnenheide, op een asfaltbaantje en wij herkenden de plek omdat we langs hier op vrijdag de terugtocht naar Hamont hadden aangevat vanaf de Achelse Kluis.

Tot 35 km reden we over een mix van brede en smalle boswegen over een soms zanderige ondergrond in de buurt van de vaste groene route totdat we op een asfaltbaantje uitkwamen. 12.10 u. Na tien meter ging het rechtsaf weer het bos in. Een zeer mooie singletrack op en af leidde ons tot over de grens op Nederlands grondgebied, te zien aan de paaltjes voor de wandelaars en mountainbikers. Wij moeten toen op de Buulderbergse Heide gereden hebben. De omgeving en het parcours waren er in ieder geval knap! Tot 37,50 km reden we dan pal op de landsgrens met Nederland om via een smal spoor tussen de struiken uit te komen naast een bizarre draadafsluiting. Dat bleek een monument te zijn, “Den Draad”, een replica van de elektrische draadafsluiting die tijdens de eerste wereldoorlog moest verhinderen dat Belgen naar het neutrale Nederland zouden vluchten. In de streek waar ik werk staat er op de grens tussen Minderhout (Hoogstraten) en Castelré (Baarle-Nassau) recent iets gelijkaardig: een houten wachthuisje op de plek waar daar “Den Draad” stond. Dit alles omwille van de honderdste verjaardag van het uitbreken van de eerste wereldoorlog.

Vanaf deze plek reden we opnieuw België in over vrij brede bospaden, afgewisseld met kleine smalle grassporen en paadjes. Op 43 km troffen we nogmaals een knappe singletrack die tot achter een bedrijf met stapels paletten voerde. Even verderop reden we voorbij de Grafheuvels van Haarterheide. Mij maak je niet wijs dat die heuvels als halve bollen daar al sinds 1400 voor Christus liggen! We zagen nog een late biker passeren toen we aan de laatste en grootste grafheuvel stonden. In de buurt ligt ook een boskerkhof. We kregen nog twee singletracks voor de wielen, de doortocht van een industriezone en twee bospassages waarna enkele asfaltbaantjes ons weer naar af voerden. Omstreeks 13.30 u zat onze rit er op met 51 km op het tellertje, de vier kilometer van de camping naar de start incluis! Volgens onze bescheiden mening stonden de bordjes die de laatste vijf en de laatste drie kilometers aankondigden niet helemaal correct, alhoewel de gps-applicatie in de i-phone van Jari wel de juiste afstand had geregistreerd.

We waren de laatsten om te arriveren maar konden nog gebruik maken van de bikewash en ons wat te drinken kopen. We hadden genoten van de rit en waren ondanks de grijze hemel droog gebleven! Eens weer op de camping Wilgenhof een douche genoten en onze spullen opgeruimd . Toen we in het naastgelegen fietscafé een broodje aten brak de zon door. Donkere wolken deden ons weer naar de tent vluchten maar onze hoop van ze nog voor de bui droog opgevouwen te krijgen konden we al snel vergeten. Alles weer kliedernat door een ferme stortbui! De opruim verliep aldus in stukken en brokken. Ook onderweg huiswaarts kregen we op drie plaatsen een ware zondvloed over ons uitgestort wat het rijden over de snelweg gevaarlijk maakte. De laatste keer was vlak bij Jari en Evy thuis en daar stonden alle straten onder water! Ik heb er zelfs mijn schoenen moeten uitdoen om, wadend door het water, hun fietsen tot aan zijn deur te krijgen, alhoewel mijn schoenen al doorweekt waren van op de zompige camping! Tegen dat ik zelf thuis kwam was het al ruim 21.30 u, maar ik heb toch nog de moed gehad om al mijn natte spullen in de wasmachine te steken en het meeste nog proper te maken en op te ruimen tot een stuk in de nacht! Daarmee eindigde een mooi weekend op de bike in goed gezelschap, terwijl we al plannen in ons hoofd hebben voor nog zo een!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

(*) Drie punten liggen altijd in één vlak, tenzij ze op dezelfde rechte liggen. Vier punten bepalen niet noodzakelijk één vlak!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

18-07-2014 om 11:37 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-30-40-50 km) van Deireleire Fieste te Dorne-Maaseik op zaterdag 12-07-2014.

Omdat er toch nog mensen zijn die vrij krijgen op de Vlaamse feestdag van 11 juli, deze keer dan nog een vrijdag, was ik samen met m’n bikemakker Jari en diens vriendin naar Limburg gekomen voor een verlengd weekend. Zij hebben een kampeerwagentje dat uitgevouwen kan worden tot een tent die we donderdagnamiddag al hadden opgesteld op de godvergeten camping met visvijver en zwembad Lindenhof in Hamont-Achel. Kregen we diezelfde avond de zware stortbui over ons die bijna heel Vlaanderen trof met zo’n 25 liter regenwater in een half uur tijd! Maar ze heeft het uitgehouden, de tent! Op vrijdag 11 juli reden we met z’n drie de lus B van de vaste route van Hamont-Achel, gecombineerd met deze van het Nederlandse Valkenswaard met twee maal een stop aan de Achelse Kluis om de inwendige mens te versterken! Voor de zaterdag stond de toertocht van de Deireleire Fieste (15-30-40-50 km) op de agenda en voor zondag de toertocht van Hamont-Achel (22-28-45 km), beiden in het gezelschap van m’n bikemakker.

Aldus trok ik de zaterdag 12 juli samen met m’n vriend in de wagen richting Dorne-Maaseik waar ik direct een parkeerplekje innam op een grasveldje naast de baan van zodra ik de feesttent van de Deierleire Fieste in het vizier kreeg. Groot was onze vreugde van aan de tent een braadworsten- en hamburgerkraam in volle actie te zien, groot onze teleurstelling bij aankomst omdat het toen gesloten was! Om 12.00 u stonden we aan de inschrijving in de tent en kregen we even de goedlachse Bruce Wayne en zijn kompaan Mr. C te zien en te spreken. Bruce heb ik voor het eerst ontmoet tijdens de nightride in Rillaar nadat ik al verschillende jaren telkens zijn recensies over een gereden toertocht op het forum had gelezen en al die jaren benieuwd was geweest naar de persoon die achter het alter-ego van Batman verscholen ging!

We verlieten de tent en gingen van start rechtsaf de grote Weg naar As op om korte tijd later het bos in te duiken om er tot bij aankomst eigenlijk nooit nog uit te komen! Onmiddellijk kregen we een overdaad aan singletracks voor de wielen, gevolgd door een paadje doorheen het hoge gras. Op 6 km van de start kregen we een splitsing tussen de kidstoer van 15 km en de routes van 30-50 km. Onmiddellijk daarna kwam er de scheiding tussen de 30 km en de 50 km. De liefhebbers van de route van 40 km konden kiezen door ofwel voor de stop de richting van de 50 km uit te gaan, en na de stop de 30 km te volgen of omgekeerd voor de stop de 30 km te blijven aanhouden en na de stop de 50 km. We bereikten het Wouterbos en daar werden niks dan bospaden en singletracks ons deel. We kregen zeer vaak korte hellingen op en af voor de wielen, eigenlijk gedurende de ganse rit, zodat deze tocht eentje zou worden die geen kat was om zonder handschoenen aan te pakken! Omdat ik al meermaals de Oeterdalmarathon in deze streek gereden heb wist ik min of meer waaraan ik me kon verwachten, maar de tocht was beslist een van een zwaar kaliber met veel meer kort op elkaar volgende hellingen dan tijdens die marathon! In ieder geval konden we tot 13,50 km met volle teugen genieten van een zeer knap parcours in imposante bossen!

Dan kregen we een als gevaarlijk gemarkeerde korte afdaling over stenen en het is de enige als dusdanig aangekondigde afdaling waar ik veiligheidshalve afgestapt ben om botbreuken van mijn oude knoken te vermijden! Ze was me te steil! Op de andere plaatsen ben ik telkens lekker en met veel plezier naar beneden gesjeesd! We bereikten de Bergervenstraat, een herkenningspunt in deze knappe omgeving in de buurt van het gelijknamige ven waar je niks van te zien krijgt. Vanaf hier kregen we in de bossen aan Bergerven enkele zware klimmetjes, telkens gevolgd door afdalingen. We kregen er een aantal keren dezelfde solo bikers te zien. Ik was van mening dat het mannen waren die het parcours aan het controleren waren, maar Jari had met één van hen gesproken toen hij na een klim boven op mij stond te wachten en dat bleek een kerel te zijn die daar op eigen houtje aan het toeren was. 13.00 u.

Na 17 km dienden we een door de bossen lopend asfaltbaantje te kruisen ter hoogte van een kapel. Ik gok op de Kapel van de Weerstand aan de Brugstraat in Rotem. Er volgden enkele meer dan stevige beklimmingen en afdalingen in de bossen. Op 18 km reden we onder een oud bruggetje van een voormalige spoorweg, midden in de bossen om een zandweg te bereiken die vol stond met zeer grote plassen omstreeks 20 km. Enkele bikers staken ons er voorbij. Nog geen kilometer verder kruisten we de Europalaan, een brede rustige baan ter hoogte van De Driepaal in de bossen. Een zware klim en afdaling door woeste bossen leidde ons tot aan de bevoorrading op 23,50 km van het vertrek langs de kant van een veldweg. 14.00 u. Alles was nog ruim voorhanden zoals appelsienen, bananen en granenkoeken van Decathlon die dit initiatief steunt. Dit alles aangeboden door een groepje vriendelijke en enthousiaste vrouwen die me wisten te zeggen dat er zo’n 300 tot 350 deelnemers waren komen opdagen, wat bijna honderd meer was dan vorig jaar. Het was de derde keer dat deze tocht georganiseerd werd en hij kan elk jaar rekenen op meer deelnemers. Op de vraag welke club het parcours uitzette konden ze geen antwoord geven. Ik veronderstel dat het een aantal lokale bikers zijn die dat doen. Om zo’n parcours uit te zetten is een degelijke kennis van zulke bosrijke streek wel nodig! Een biker sprak ons aan, zeggende dat hij de zwaarte van de tocht onderschat had en even later zagen wij hem samen met zijn compagnon in de graskant zitten uitblazen. Wij zouden het tweetal later nog ontmoeten en er samen de aankomst mee bereiken. Verder stond er aan de stop nog een groep kinderen die begeleid werden door een aantal mannen die in hetzelfde fietspak gestoken waren.

Na de stop kregen we een lange zandweg te verwerken en rechtsaf een stevige klim. Kort daarna volgde er in het bos een splitsing tussen de kidstoer van 15 km en de ritten van 30-50 km op 26 km van het vertrek. We kregen er het gezelschap van enkele ruiters te paard. Ter hoogte van de splitsing werden we staande gehouden door een vader die er met zijn dochtertje de toer reed en die we aan de stop hadden zien arriveren. Of wij geen binnenband konden missen! Hij vertelde van de streek te zijn en zijn dochtertje moeilijk te kunnen volgen vermits zij drie keren per week mountainbikeschool volgde en hij zelf al drie maanden niet meer op de bike gereden had! Bovendien had hij geen reservemateriaal bij en kon zijn lekke band niet vervangen. Dus heb ik dan maar een binnenband afgestaan, ik heb er altijd twee bij, en mijn materiaal om hem te vervangen gegeven. Omdat die band al eens hersteld bleek te zijn, waaruit de man besloot dat ik nog de moeite deed om een band te repareren, heeft hij zijn kapotte band meegegeven. Ik vraag immers nooit geld om iemand te helpen, zelfs niet voor een nieuwe binnenband! Bij thuiskomst bleek ik er niets mee te kunnen doen, want het sluitstukje van het ventiel ontbrak. Dat is waarschijnlijk de reden waarom hij een lekke band had. Jari had nog niet zo lang geleden net hetzelfde voor! Groot was mijn verbazing toen de man zei dat hij samen met het kind de rit van 40 km reed! Niks kidstoer dus!

We staken het tweetal voorbij en het werd al snel duidelijk dat ik ferm moest trappen om hen voor te blijven! Er volgde het lange spoor door gras in een soort zeer brede brandgang tussen de dennenbossen, mij bekend vanuit de Oeterdalmarathon. Ik zei tegen Jari dat het dadelijk rechtsaf zou gaan voor een plotse zeer steile klim die ik nooit haal. Jari raakte net niet boven. Dan zagen wij het meisje zonder verpinken netjes tot boven rijden. Ook de vader haalde het, ondanks zijn bewering al lang niet meer gefietst te hebben. We staken terug voorbij en in het voorbijrijden groette ik met “tot aan de volgende klim!”! Zo lang duurde het niet, want we kregen een zeer lange beklimming over een smal en lastig pad tussen de varens voor de wielen, waardoor ik een dipje kreeg. Verderop staken vader en dochter me weer voorbij. Tijdens een volgende gelijkaardige klim, Jari een eind voorop, kreeg ik de twee mannen die aan de stop in de graskant zaten in mijn spoor. Maar ik slaagde er in van hen weer af te schudden! Weer hoorde ik iemand tijdens een inspanning in mijn nek hijgen, maar het bleken twee andere mannen te zijn die me boven voorbijstaken! We bereikten een brede maar door overvloedig los zand moeilijk te berijden bosweg. Door andere bikers te volgen en te veel naar de grond te moeten kijken hebben we daar een pijl gemist. Bovendien werden we nog geconfronteerd met een tweetal dat ik had zien rijden toen we in de weer waren met de lekke band. Eén van die mannen was in het mulle zand vermoedelijk overkop gegaan en stond beduusd weer bij zijn positieven te komen. Zijn mooie blauwe fietsbroek compleet gescheurd, van boven tot onder! Allicht zal deze mens een nare herinnering, blauwe plekken en schaafwonden overhouden aan zijn rit! Ik had achteraf wat wroeging omdat ik niet gestopt was. Maar zijn makker was bij hem!

Aan het einde van het zanderige pad troepten een aantal bikers samen die ons daarnet hadden ingehaald. De vader en de dochter zag ik rechtsaf achter de bocht verdwijnen. Er was oponthoud omdat niemand nog pijlen zag hangen. Een biker belde het noodnummer maar kreeg de voicemail. Hij moet mensen van de organisatie gekend hebben, want belde iemand anders op waar hij wel gehoor kreeg. Ondertussen had ik een vrouw aangesproken om te weten te komen waar we ons ergens bevonden. We zagen enkele buitenverblijven langs het bospad staan. We bleken ons te bevinden aan een plek en pad dat Sparrendal heet in het Dilserbos. Uit het telefoongesprek konden we opmaken dat we rechtsaf moesten en de Boslaan dienden te kruisen. Daar zouden we weer pijlen moeten vinden. Nog voor het kruisen van de Boslaan zagen we bikers rechts uit een pad komen. We hadden daarnet dus een afslag rechtsaf gemist. Het had ons het zanderige pad en die ene biker zijn val en gescheurde broek kunnen besparen!

Na het kruisen van de Bosstraat kregen we opnieuw enkele ferm zware beklimmingen en afdalingen voor de wielen. Sommige afdalingen waren als “gevaarlijk” gemarkeerd, maar dat viel best mee. Ik ben overal naar beneden gesjeesd, waarbij ik mezelf toch even op de vingers diende te tikken van niet te overmoedig te worden en mijn oude knoken in gedachten te houden! Op 37 km troffen we een lang zanderig pad dat er evenwijdig liep met de oude spoorlijn van Eisden naar As waar thans aan railbiken kan gedaan worden. 14.30 u. Omstreeks 39 km arriveerden we aan een industriële vestiging, aan de hopen geperst tuinafval te zien een composteringsinstallatie, en daar hebben we een pijltje gemist. Net zoals een aantal anderen, te zien aan de bandensporen, zijn we daar tot aan de poort van de fabriek gereden, terwijl we voordien een zeer smal paadje rechts hadden moeten volgen! We kregen er het gezelschap van nog een andere biker die even verder in het bos aan de kant moest wegens een lekke band. Deze man had wel alle materiaal bij en kon zijn plan trekken! Hij heeft ons later weer ingehaald.

Op 40 km reden we de diepe put van een zandgroeve voorbij en ging het naast het spoor van de railbike een brug onderdoor. Vanaf hier kregen we nog een zwaar stuk voor de wielen. Toen we even halt hielden op een zanderig pad tussen zandhopen haalden de twee bikers die we aan de stop in de graskant hadden zien zitten ons weer bij. Zij waren beiden al goed groggy van de rit! Eén van die mannen was afkomstig uit Bree en had zijn maat weten te overtuigen om eens mee te rijden. Hun intentie was de route van 40 km te rijden, maar evenmin als wij hadden zij na de stop nog een splitsing tussen de 30 km en de 50 km getroffen! De man uit Bree had zijn makker dus goed bij zijn pietje! Die was nochtans gewend van marathons te lopen, maar deze mountainbiketocht vond hij toch nog andere kost!

De laatste kilometers hebben we dan in het gezelschap van die twee mannen gereden. We kregen nog enkele hellingen voor de wielen. In een lastig pad met diepe sporen en bovendien wandelaars met honden gaven we die twee mannen even het nakijken toen wij voor het goede en zij voor het slechte spoor kozen en kwamen vast te zitten! Stilaan maakten de bossen plaats voor de typische maïsvelden van Dorne en liep de rit naar zijn einde. Toch kregen we aan het einde nog een klim voor de wielen en ik was niet weinig fier van tot boven te geraken terwijl de marathonrijder forfait diende te geven en afstapte. “Ze willen ons helemaal dood”, riep ik hem nog toe! Eens boven kwam ik uit in de straat waar de tent stond! Jari was met zijn fiets weggeschoven en gevallen zonder dat ik dat gemerkt had en kwam even later ook naar boven getuft. Na 49 km waren we pas om 16.30 u weer bij af.

Groot was onze teleurstelling van het worstenkraam gesloten te vinden! Toen we onze fiets aan een hekken vastlegden roken we wel de geur van pannenkoeken. Achter de tent waren enkele mensen buiten in de weer met bakken. In de tent kon je inderdaad pannenkoeken bestellen, met zoet beleg, maar wij besloten van de boekweitpannenkoek met spek en brood eens te proberen! Na alles doorgespoeld te hebben met een drankje zijn we onze fiets nog gaan proper maken aan de iets verderop gelegen bikewash. Daar waren twee mannen met een dialect uit onze contreien in de weer. Zij hadden zelfs een emmertje en zeep bij om hun fietsen achteraf extra proper in hun bestelwagen te kunnen laden! Toen we onze fietsen aan het opladen waren begon het te regenen. Ondanks de grijze hemel hadden we wat het weer betreft nog vrij veel geluk gehad vandaag en droog kunnen rijden!

We zijn content weer naar de camping gereden na een toch redelijk zware tocht. Ik zou zelfs durven beweren dat deze rit zwaarder was dan de Oeterdalmarathon met veel meer kort op elkaar volgende hellingen. De tocht verliep om zo te zeggen voor de volle honderd procent in de bossen en volledig off-road! De toertocht van Deireleire Fieste is beslist een aanrader en verdient meer dan de 300 deelnemers die hem tijdens de derde editie kwamen rijden! Het is duidelijk dat er een aantal fervente mountainbikers achter schuil gaan die er verstand van hebben om een gesmaakt parcours uit te zetten! ’s Avonds zijn we gedrieën nog gaan eten in het Amerikaans restaurant Rodeo in Neerpelt, aan een rondpunt op de grens met Hamont-Achel. Met behulp van zijn i-phone vindt Jari immers altijd wat we hebben willen! Op de camping was het viskamp-weekend nog altijd in volle gang en was onze tent nog altijd omsingeld door visserstentjes! Maar er was ’s nachts al minder geloop en gepraat buiten! Die gasten begonnen ook moe te worden! Voor wie daar interesse voor heeft: http://www.viskamp.nl!

Ik draag dit verslag op aan de betreurde biker Jacky, Vos in de Bossen uit Niel-Bij-As, van wie ik de lokale plaatsnamen zoals Kapel van Rotem, Bergerven en Driepaal leerde kennen alvorens er zelf ooit te passeren. Jacky was een op het forum bekend promotor van de bikemogelijkheden en de toertochten in deze streek waar hij woonde. Met een snoeischaar en zaag op zak onderhield hij de tracks in “zijn” bossen. Ondanks zijn hartproblemen kon hij niet wegblijven van zijn bike en dat is onrechtstreeks zijn dood geworden. Ik kende hem slechts oppervlakkig van de enkele keren dat hij me op sleeptouw nam voor een rit door de hem geliefde bossen en van de keren dat we samen de Oeterdalmarathon reden. Maar die enkele keren volstonden om deze minzame man nooit nog te vergeten en een ereplaats te geven in m’n hart. Jacky overleed begin januari 2014. Als nu een omgevallen boom het pad na een storm versperd of een track dichtgegroeid is door bramen, dan komt dat omdat hij er niet meer is…

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik daarvoor hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

17-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Meerdael-Classic (28-47-60-80-100 km) van de Downhillbikers te Oud-Heverlee op zondag 06-07-2014.

Op de eerste zondag van juli samen met m’n makker Jari naar Oud-Heverlee afgezakt om er de 22^ste editie van de Meerdael-Classic van de Downhillbikers te rijden. De immens grote parking aan de sport- en voetbalvelden aan de Waversebaan stond al volledig vol, want wij werden naar een naburige weide verwezen om te parkeren. Pas toen ik aan de start in de kantine kwam merkte ik dat het niet de eerste keer was dat ik hier kwam rijden. Ik ontmoette hier trouwens ooit Peter, de “bionische man” uit Bertem voor de tweede maal nadat ik hem in een schrijfseltje vermeld had en hij bleek nadien ook aanwezig op een bikeweekend, georganiseerd door een blijkbaar gemeenschappelijke bikemakker! De wereld is klein! Ik kreeg Peter ook deze keer te zien na afloop van de rit!

Om 10.00 u waren we ingeschreven en klaar om te vertrekken. Vanaf de sportvelden ging het direct het bos in en werden we getrakteerd op een slijkerige intro. Daar hadden we na de uitgeregende editie van de 24 uren van Westerlo het weekend voordien eigenlijk niet direct behoefte aan! Bospaden voerden ons tot de splitsing tussen de 28 km en de 47-60-78-100 km op 3 km van het vertrek. Na 6,50 km kwamen we uit het bos tevoorschijn, kruisten we de Waversebaan en reden voorbij de school Don Bosco in de Groenstraat en Don Boscostraat. We troffen een wortelklim waar menig biker stilviel, gevolgd door een smalle track langsheen struikgewas evenwijdig met de spoorweg en een zandpad. Ik meen dat hier ook de vaste Meerdaelwoudroute passeert, maar in de andere richting. Na de oversteek van het spoor bereikten we de grens tussen Oud-Heverlee en Korbeek-Dijle. 10.20 u.

Vanaf het kasseibaantje bereden we grind- en weidesporen in de omgeving van de Dijle en de groene vaste route die daar passeert. We kregen er het gezelschap van een grote groep bikers. Na 12 km reden we door de donkere fietstunnel onder de snelweg E40 en gelukkig ging het rechtsaf. Linksaf ligt een lange en fel door putten en sporen gehavende en stukgereden singletrack van de vaste route! Nu kregen we er nog slechts een klein stukje van voor de wielen en dat viel mee. Dus toch wat ervaring opgedaan tijdens de voorbije jaren! We reden opnieuw onder de snelweg en een eindje naast de spoorweg over asfalt in een richting tegengesteld aan deze van de groene vaste route. Na 14 km kruisten we nogmaals de Waversebaan naast de brug van de E40 en kregen aan de overkant nog een pad op de groene vaste route voor de wielen. Dat pad is ook erg gehavend met sporen en soms diepe plassen en loopt er langs de bosrand evenwijdig met de snelweg die er op een hoogte naast loopt.

Op 16 km van de start doken we het Heverleebos in en reden voorbij het Bezinnings- en vormingscentrum La Foresta in het klooster van de Minderbroeders-Franciscanen, gelegen in de Porsperdreef te Vaalbeek. Via bospaden in het Egenhovenbos bereikten we de bewoonde wereld van Vaalbeek op 18 km van de start omstreeks 11.00 u. Even gaan kijken naar een groot bord om te zien waar we ons ergens bevonden. Aan het Heverleebos, volgens een jonge man met rugzak op tocht. Verderop waren we even in verwarring omdat we ook uit een zijstraatje bikers zagen komen, maar we hadden nergens een pijl gemist! Na de doortocht van Vaalbeek troffen we boswegen met daarop enkele lange pittige vals-platte hellingen en een plezante uitdagende afdaling op 22,50 km in het Meerdaalbos. Op 27,50 km bereikten we de eerste bevoorrading aan het hotel en congrescentrum De Bremberg te Haasrode, gelegen midden in de bossen. 11.45 u. Bevoorrading met knabbeltjes, sportdrank en genoeg animo vanwege de vriendelijke mensen ter plaatse die zo stilaan aanstalten maakten met de opruim.

Na nog een strook bos reden we over een veldweg naast de bosrand waar de fotograaf van mtb-you op de terugweg was naar de stopplaats maar toch nog een foto maakte van de passerende bikers! We staan er bij de laatsten nog net op! Helaas is mijn makker door mijn gespierde torso (lees dik lijf) bijna niet te zien! Even verder kwam er een splitsing tussen de 28 km en de 47-60-78-100 km. Er diende zich een mooie holle weg aan met een stevige klim en een afdaling en een gelijkaardige klim en afdaling in de Oude Geldenaaksebaan in Bierbeek op 31 km. Vervolgens werden boswegen in het Meerdaalwoud ons deel. Op 35 km kregen we een modderstrook in het bos voor de wielen en enkele pittige lange beklimmingen tot de oversteek van de Chaussée de Louvain op de grens met Hamme-Mille (Beauvechain). Na de oversteek werden we opnieuw het bos in gestuurd in de richting van de Warandevijver. De toertocht flirtte hier met de taalgrens!

Op 38 km van het vertrek was er een splitsing tussen de 28 km en de 47-60-78-100 km en bereikten we het gehuchtje Nethen van Grez-Doiceau. Eens daar voorbij volgde een ritje door een knap stuk woest bos en een ferme afdaling tot aan een baantje. Daar troffen we op enkele plaatsen individuele Downhillbikers die al paraat waren om met het weghalen van de pijlen te starten. Verderop troffen we langs dat baantje de plek waar de 47 km apart ging van de 60-78-100 km op 40 km van de start. Vermits we geopteerd hadden voor de rit van 60 km, wachtte ons nog een dikke 20 km. Een zware klim over kasseitjes in een knappe holle weg leidde ons een kilometer verder tot een hoogvlakte met knappe vergezichten. Jari stond boven te wachten zoals na de meeste beklimmingen waar ik altijd terrein verloor.

Op 43 km doken we vanaf een onverharde parkeerplek aan enkele glasbollen en langsheen enkele grote eeuwige plassen een imposante holle weg in waar we een zware klim voor de wielen geschoven kregen. Ik meen dat dit in mountainbikekringen de Lianenklim wordt genoemd omdat er ook effectief lianen in de bomen hangen. Op het kaartje van Jari vertrekt deze vanaf het kruispunt van de Rue de la Cortaie en de Rue de Hamme-Mille in Nethen. Zware kost in ieder geval! Eens boven voerden licht klimmende veldwegen ons tot in Bossut (Grez-Doiceau). Een oud smal kasseispoor op en af tussen de velden bracht ons na 47 km tot aan de tweede bevoorrading in Archennes omstreeks 13.20 u. Enkele vriendelijke dames en Downhillbikers maakten ook hier stilaan aanstalten voor de afbraak. Er lag nog materiaal genoeg om te knabbelen waaronder bananen, appelsienen en repen Twix! Eén van de mannen was dan nog een grote voorraad met dozen Twix aan het opladen met zijn steekwagentje. Wat ons tegen een derde nog arriverende late biker deed opmerken dat hij zich niet diende in te houden, want dat er zeker nog tweeduizend repen beschikbaar waren! Een klein meisje amuseerde zich met de brokken ijs die uit een koelbox in de goot waren gekieperd. Er was dus genoeg animo aan deze rustplaats en omdat wij bij de laatsten waren om er te passeren heb ik goed mijn best gedaan aan de nog beschikbare voorraad! Wij kregen er zelfs een sandwich aangeboden die bedoeld was voor de medewerkers omdat ze er nog heel wat over hadden! De derde biker vroeg ons welke afstand we aan het volgen waren. De rit van 60 km. Hij ook, want hij was niet meer mogen starten voor de 78 km of 100 km. Daarvoor sloot de inschrijving om 10.00 u.

Na de stop reden we verder neerwaarts en voorbij de kerk van Archennes troffen we de splitsing tussen de routes van 78 km en 60-100 km op 47,75 km van het vertrek. Er volgden twee pittige beklimmingen over gehavende sporen waar ook wandelaars rondliepen. Deze paden leidden ons naar een hoogvlakte waar we tussen de knappe korenvelden reden. Een pittige plezante afdaling over een kasseispoor bracht ons tot een splitsing tussen de routes van 60 km en van 78-100 km tegenover een kerkje in Nethen. Daar stonden mensen in mooie kleren buiten te wachten voor het begin van een huwelijksmis. 54 km. We passeerden het oude Château de Savanel dat op een groot domein ligt dat opvalt door de twee grote zuilen aan een vervallen inrijpoort. De vaste Meerdaelwoudroute passeert hier. Vanaf hier kregen we een zware bosklim voorgeschoteld in de richting tegen de vaste route in. Zeven bikers, vermoedelijk mannen op de langste afstand, reden ons hier voorbij. 14.15 u.

Op 55 km reden we opnieuw door het Heverleebos over de brede boswegen op en af. Twee kilometer verder zag ik plots vanaf een hoogte een biker de weg op komen gereden. Ik herkende het groene pak al meteen van ver en even later ook de biker die er in stak! Mojobiker van Straf in Bergaf uit Opwijk was zich hier aan het uitleven door naar beneden te sjezen over paadjes die goed voorzien waren van wortels! Hij sprak van een soort mountainbike-clinic in het gezelschap van een aantal clubmakkers die hij kwijtgespeeld was. Hij was blijkbaar zijn grenzen aan het verleggen van de toertochten naar het meer echte mountainbikewerk! Na een korte babbel weer op weg waarna Mojo ons zelfs nog voorbij kwam gevlogen toen ik aan Jari aan het uitleggen was wie we ontmoet hadden. Allicht krijgen we Mojobiker terug te zien tijdens de Boerenbike van de KWB vanuit Droeshout-Opwijk, de laatste zondag van juli! De Boerenbike is trouwens een aanrader, zowel wat de rit als de après betreft!

Bospaden en nog enkele klimmetjes werden ons deel tot in Sint-Joris-Weert. Ondanks het reeds gevorderde uur kregen we nog steeds bikers te zien die de 78 of 100 kilometer reden. Aan de omgeving te zien naderden we de plek van de Zoete Waters. Net toen ik dat aan Jari vertelde wees hij me op een wegwijzer er naartoe. We staken de betonbaan aan de Zoete Waters over en na een laatste stuiptrekking op een klimmetje door het bos arriveerden we opnieuw aan de voetbalvelden van Oud-Heverlee-Leuven. Na 62,62 km om 14.45 u. Ondanks de ongunstige voorspellingen van regen hadden we het de hele rit droog kunnen houden! We ervoeren een vriendelijke ontvangst aan de bewaakte fietsparking toen de bewakende dame zei dat ze me blij ging maken met het nummertje 61! Toen Jari buiten twee braadworsten bestelde en ik binnen onze drankjes, viel er dan toch een fikse regenbui! Terwijl we nog even zaten na te praten aan een tafeltje binnen kwam één van de dames van de tweede bevoorrading nog naar ons toe met een broodzak waarin nog twee sandwiches zaten! We hadden geluk vandaag! Nog even kort gesproken met Peter die aan een tafeltje naast het onze zat. Hij had me niet zien binnenkomen, druk in gesprek zoals altijd! Deze keer met een zekere Maurice van de Blue Riders, een Vlaams-Brabantse vriendengroep. Nog even gezwaaid naar Raf en Karel aan de toog, een soort van bikende Siamese tweeling die ik vorig jaar een aantal keren ontmoet had tijdens tochten! Zie je de ene, dan is daar ook de andere! Samen met mijn eigenste Siamese tweelingbroeder de auto in de weide weer opgezocht en tevreden weer huiswaarts gereden na deze te smaken editie van de Meerdael Classic bij de immer vriendelijke Downhillbikers en hun medewerk(st)ers! Met bovendien goed gezelschap onderweg kon deze zondag niet meer stuk!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

Meerdael-Classic van de Downhillbikers te Oud-Heverlee op 06-07-2014 door Jokke

16-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De 24 uren van Westerlo van MTB Westel op zaterdag 28 en zondag 29 juni 2014.

Na een jaar afwezigheid wegens het niet vinden van ploegmakkers dit jaar nog eens aangetreden in de 24 uren van MTB Westel te Westerlo. De jaarlijkse braderij wordt er namelijk opgefleurd met een uithoudingswedstrijd waaraan mountainbikers in ploegverband (vier tot zes renners) of solo kunnen deelnemen. Er worden rondjes van 6 km gereden, vertrekkend vanaf de Grote Markt om dan direct onverharde paden te treffen in een strook bos langsheen de Nete, in de bossen van het domein van het kasteel De Merode, een lange bochtige singletrack en enkele grassporen om via het kiezelpad naast de Nete voorbij de kampeerplaats weer de Grote Markt te bereiken. Mijn bikemakker eens gepolst die zelf zijn vrienden aansprak met als resultaat ons aantreden met een gemengde ploeg van vijf bikers, gedoopt BikeAholic Stabroek. Van jong naar oud: Thijs, Bram, Evy, Jari en ondergetekende StrammerMax! Met een kampeerwagentje en een mobilhome ons vooraf gereserveerde plekje opgezocht in de straat die naar de Grote Markt leidt. Na ons geïnstalleerd te hebben bleek er een probleem bij de registratie! Wij bleken niet ingeschreven te zijn, ondanks het feit dat ik een bevestigingsmail had ontvangen! Onze kompaan Dennis, zaakvoerder van de fietsenzaak BikeAholic die zich als solo had ingeschreven, bleek hetzelfde lot beschoren! Dennis en ik hadden ons slechts kort voor het afsluiten van de inschrijvingen opgegeven als deelnemers en blijkbaar was daar wat fout gelopen! We hoefden niet te panikeren, we zouden kunnen deelnemen. Een tijd later kregen we inderdaad het pakketje met een drinkbus waarin de verklikker zat en de bonnetjes voor de bestelde spaghetti in eethuis Suskewiet waartegenover we gekampeerd stonden.

Bram, de beste renner uit onze ploeg, mocht de spits afbijten aan de start! Hij had geen geluk, want op dat ogenblik werden de hemelsluizen opengezet en werd alles en iedereen in Westerlo al goed nat gemaakt tijdens een immense stortbui! De partytent die we tussen de kampeerwagen en de mobilhome hadden opgesteld bleek zo lek als een zeef! Letterlijk een zeef, want de mazen van de stof waaruit ze gemaakt was zeefde de regen tot een nevel van kleine druppeltjes! Omdat we niet de gelegenheid hadden gehad van het parcours te verkennen, hebben we ter plekke het door Bram opgestelde rittenschema met de aflossingen een weinig aangepast zodat iedereen minstens één keer bij daglicht op zaterdagnamiddag rondjes kon rijden! Het parcours bleek gelijkaardig als tijdens de eerdere edities, ik herkende al direct de lastige stukken zoals het vals-platte bospad na het passeren van de oude poort naar het domein De Merode toe. De bochtige singletrack had de stortbui nog redelijk goed doorstaan, maar de korte lusjes op en af de Netedijk waren niet zo mijn ding! Het rechte weidespoor langs de kampeerweide dat twee keren diende bereden te worden, eenmaal kort na aanvang en eenmaal naar het einde toe, was herschapen in een modderpoel! Zo ook het begin van het rondje nadat je van de Grote Markt het achterliggende park in dook!

Terwijl Thijs en Bram de vooravond voor hun rekening namen, samen met Jari en Evy onze spaghetti gaan eten bij Suskewiet. Nadat Jari zijn eerste nachtelijke rondje gereden had namen Bram en Thijs ook het eerste deel van de nacht vanaf middernacht voor hun rekening. Geprobeerd van wat te slapen in de tent, maar dat lukte nauwelijks! Hooguit een uurtje geslapen! Vanaf 23.00 u is het beginnen regenen en het getokkel van de druppels op de tent zou de hele nacht blijven duren! Er was voorzien dat ik om 01.00 u mijn nachtelijke rondjes zou rijden, maar dat bleek verlaat tot 02.00 u en uiteindelijk was het al 03.30 u toen Thijs me kwam roepen om Bram te gaan aflossen! Die twee hadden er duidelijk zin in gehad om te blijven rijden! Niet slecht, maar daardoor had ik weinig geslapen, schrik hebbend van niet op tijd aan de aflos te staan! In de regen staan wachten in de wisselzone waar Bram me zei dat hij nu op Jari en mij rekende om de rest van de nacht voor onze rekening te nemen. Tijdens mijn nachtelijk ritje werd ik ingehaald door Ward van het Blackberry Mobistar MTB Team met renners uit de streek waar ik woon. Allen leren kennen via de mountainbike! Zij behaalden voor de derde keer op rij de eerste plaats bij de categorie Masters! Twee jaar terug kwam Ward hier op bezoek toen hij nog herstellende was na een zwaar arbeidsongeval waardoor zijn leven aan een zijden draad hing! Wat een opluchting van te zien dat hij weer als vanouds op zijn bike kan vlammen en genieten van zijn geliefde sport! De grens tussen zijn en niet zijn, tussen leven en dood, is broos! Drie ronden gereden in plaats van twee, waardoor Jari wel lang in de wisselzonde had moeten wachten! Het parcours had duidelijk te lijden gehad van de onophoudelijke regen en lag er zwaar bij! Bij mijn derde passage zelfs nog een pak zwaarden dan bij aanvang! Toen ik er de tweede keer passeerde was de modderstrook in het begin, net voor de kampeerplaats, zelfs uit de omloop gehaald wegens niet meer te doen! Tijdens mijn rondjes begon het alweer licht te worden! Jari voelde zich niet lekker en zou twee rondjes rijden in plaats van drie. Omdat ik het niet over mijn hart kon krijgen van Evy in dit hondenweer uit haar bed te zetten en over het gehavende parcours te sturen heb ik zelf Jari nog eens afgelost.

Ik had het doorzettingsvermogen van Evy duidelijk verkeerd ingeschat, want zij was vastberaden van haar volgens het reglement minimaal tien af te leggen rondes ook effectief te rijden! Ze reed er zelfs nog eentje extra! Net zoals ik trouwens, diende ze hier en daar te voet door de modder te ploeteren, maar volhouden deed ze! Zij nam samen met Thijs en Bram het gedeelte van de late voormiddag voor haar rekening. Zelf even de douchewagen opgezocht om de vastgekoekte modder van mijn lichaam te verwijderen en een proper pak aan te trekken. Ook tijdens de dag kregen we nog geregeld een stortbui te verwerken. Pech voor een doorweekte Jari die uitgerekend dan de fiets van Evy was gaan schoon spuiten aan de bikewash! Om 14.30 u was het opnieuw mijn beurt. Het parcours had inmiddels zo hard geleden dat het eigenlijk niet meer te doen was! De singletrack was compleet naar de vaantjes gereden en super glad, enkel goed om er uw nek te breken en de onderdelen van uw fiets naar de verdoemenis te helpen! Het was te begrijpen dat er al een dertigtal ploegen en solorijders een punt achter hadden gezet! Ondanks de aanmoedigingen van de toeschouwers langs het parcours, op het marktplein en vanuit de tentjes op de camping, had ik er na één ploeterrondje ook genoeg van! Bram heeft de laatste drie rondjes gereden en ik ben hem dankbaar dat hij daardoor zijn dertig jaar oudere ploegmakker heeft ontzien! Er werd al gedacht aan volgend jaar waar we er toch zouden moeten in slagen van nog een zesde renner in onze ploeg te hebben!

Terwijl Bram de laatste rondjes reed hebben wij intussen de kampeerplaats voor een groot deel opgeruimd zodat we om 16.00 u konden gaan kijken naar de aankomst van de laatste renners van de ploegen en de solo's. Zo kregen we Dennis nog te zien die als BikeAholic Solo met 61 rondjes en 384 km als vierde solorijder een punt kon zetten achter deze editie! Proficiat voor deze knappe prestatie! Vorig jaar had hij symbolisch één rondje gereden omdat hij het slachtoffer was van een valpartij tijdens het downhillen de week voordien met een gebroken sleutelbeen tot gevolg! Dennis reed bovendien ter sponsoring van een goed doel. Topper van deze editie is in ieder geval de solorijder Jens Van Bylen die 441 km bij elkaar reed met zijn 70 rondes! Daar doen wij met veel eerbied onze helm voor af! Terwijl we onze laatste spullen opruimden kwam Jasmine, de vriendin van Bram die ons de hele tijd had vergezeld en foto's gemaakt, nog toe met haar armen vol koeken en fruit. Overschot van de bevoorrading die uitgedeeld werd! Zelf de overschot van de sandwiches die ik voor de hele ploeg klaargemaakt had en de dertig rijsttaartjes die ik speciaal voor de gelegenheid door de bakker had laten maken verdeeld onder de ploegmakkers. De elfde editie werd allicht de meest memorabele en de meest modderige van allemaal! Met dank aan de mensen van MTB Westel die allicht heel wat van hun vrije tijd geïnvesteerd hebben in de organisatie van dit evenement! Blij dat ik er nog eens bij kon zijn!

Voor de uitslagen: klik hier!

Dit verslag is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

15-07-2014 om 23:38 geschreven door StrammerMax

Le Rando des Coquelicots (15-30-46 km) te Chaumont-Gistoux op zondag 22-06-2014.

Tijdens de drukste periode van het jaar wat m’n werk betreft, vandaar dat de verhaaltjes met heel wat vertraging online komen, toch nog tijd vrijgemaakt om te gaan toeren tijdens het weekend kwestie van de zinnen wat te verzetten. Mijn keuze was gevallen op de achttiende editie van de Rando des Coquelicots (15-30-46 km) in Chaumont-Gistoux. Een toertocht die ik nog nooit gereden had en voor het eerst sinds lang alleen vermits de kameraad die me al enige tijd op quasi elke rit vergezelt, er een weekendje op uit was nabij Tilburg. Gisteren hadden we nog wel samen getoerd met het gezelschap mountainbikers waarmee ik jaarlijks het pinksterweekend doorbreng, onder leiding van Willy en Jan die een knappe rit hadden voorbereid vanuit hun thuisbasis Poppel. Het toeval wil dat ik weet dat een coquelicot een kollebloem is, een papavar of simpelweg een klaproos! Mijn (stief)moeder zaliger was afkomstig uit Wezembeek-Oppem en toen wij daar al eens enkele dagen met vakantie gingen als kind maakten wij zo de aanleg van de Brusselse ring mee die in een sleuf dwars door het dorp loopt. Ik was toen enigszins aangedaan van te zien hoe enkele mooie villa’s die vlak naast de sleuf waren komen te staan onteigend waren voor de duur van de werken en arbeiders er hun hoofdkwartier van gemaakt hadden! Later zijn die huizen weer verkocht en opgeknapt. Eén ervan krijg je te zien als je over de ring rijdt en dat huis staat in de Kollebloemenlaan. Vermits Wezembeek een faciliteitengemeente is, en thans helaas bijna uitsluitend Franstalig, staat daar Avenue des Coquelicots bij! Het is een afgesloten hoofdstuk uit mijn leven vermits mijn grootouders inmiddels reeds lang overleden zijn en de rest van de familie uitweek naar elders in Vlaams-Brabant. Zelfs een neef, die er de schrijnwerkerij van zijn vader overnam, woont er niet meer. Maar elke keer wanneer ik op de ring onder de brug van de Kollebloemenlaan rijd denk ik nog eens terug aan die vervlogen tijd.

In Chaumont-Gistoux vond ik een parkeerplek in een straat in heraanleg niet ver van de start in het sportcomplex André Docquier. De inschrijving verliep wat traag en lamentabel aan een tafel in de buitenlucht en werd waargenomen door enkele bejaarde mensen. Om 10.20 u vertrokken. Het ging het dorp uit over een paadje tussen de struiken dat evenwijdig liep met een straat en via enkele kleine straatjes. Op 2,80 km kwam er een splitsing tussen de routes van 15 km en van 30-46 km. Gekozen voor de langste afstanden die werden ingezet met een stevige klim over een kasseiweg en een veldpad, gevolgd door een afdaling over asfalt en een klim over een grasspoor! Op 5 km kregen we na een poos asfalt een mooie afdaling doorheen een imposant woud voor de wielen. Op 6,50 km doken we vanaf enkele huizen een grasspoor in dat luisterde naar de naam Sentier du Train.

Een oude kasseiweg en een zandpad op en af voerden me voorbij een indrukwekkende kasteelpoort die toegang gaf tot een groot domein. Even verder reed ik over een betonbaantje het kasteel van Vieusart (Bonlez) voorbij om dan een korte maar zware klim over een kasseibaantje te moeten overwinnen. Een singletrack door het bos voerde me vervolgens tot in de open velden met knappe vergezichten. Licht klimmend tussen de velden bereikte ik een landelijk baantje, de Rue du Brocsous in Dion-Le-Mont, deelgemeente van Chaumont-Gistoux. Het ging er opnieuw de velden in waarna we konden genieten van een knappe afdaling in een holle wegeltje, overgaand in een klim in nog een mooie holle weg onder de bomen. Op 14,50 km kruiste ik de drukke Chaussée de Namur op het grondgebied van Wavre met voor mij een prachtig landschap van open velden waar verschillende landbouwers in de weer waren met hun tractoren!

Een klimmetje bracht me tot op een plaats waar twee kapelletjes tegenover elkaar staan om er het bos in te rijden over de Ancien Chemin de Nivelles. De plek kwam me bekend voor, vermoedelijk ben ik er al eens gepasseerd tijdens een toertocht vanuit Wavre. Er volgde een lange knappe afdaling over een veldweg vol grote stenen. Een biker in een groene freeridebroek stak me voorbij. Ik zou hem dadelijk nog te zien krijgen aan de bevoorrading en hij zou me vreemd genoeg daarna nog eens een tweede keer inhalen! De kerel had een piercing door zijn linkerwenkbrauw! Een veldweg voerde me tot aan de eerste bevoorrading op 17,75 km van de start omstreeks 11.40 u. Ook hier al redelijk wat oudere mensen die voor het bemannen van de stop instonden. Peperkoek, prinskoeken, madeleintjes, appelen en bananen stonden er op het menu en er was met grenadine aangelengd water als sportdrank. Ik genoot er het gezelschap van slechts vier andere bikers!

Na de stop werd mijn gevulde maag al direct op de proef gesteld door de inspanningen omwille van een stevige klim in een servitudepad onder de bomen en doorheen een bos tot aan een kasseibaantje. Daar kruiste ik op 22 km de Ry du Champ de la Queue, een beekje waarvan de breedte omgekeerd evenredig is met de lengte van de naam! Hierop volgde de doortocht van het schilderachtige Grez-Doiceau. Dan was het even zoeken naar een afgevallen pijl op een plek waar men links een smalle servitude in moest. Sommige pijlen waren met kleefband opgehangen en waaien direct af bij de minste wind! De tocht voerde me naast een beek met stilstaand water waarna het over verharde weg uit ging richting Cocrou, een gehucht van Grez-Doiceau. Tot 27,80 km werd mijn uithoudingsvermogen op de proef gesteld door een wel zeer lange klim in een holle weg. Een veldweg voerde me langsheen het terrein van vermoedelijk een kwekerij van rolgazon, te zien aan de smetteloze grastapijten. Verder ging het over veldwegen met een afwisselende ondergrond van kasseien tot steenslag.

Op 30 km konden de bikers genieten van een knappe afdaling tussen de korenvelden en doorheen een strook bos. Veldwegen voerden me naar het dorpje Longueville , gehucht van Chaumont-Gistoux. Na de doortocht van Longueville ging het na 32 km het paadje Voie De Heze op. Op een veldweg was een boer die aan de slag was met zijn tractor mijn enige gezelschap. De weg ging over in een knappe afdaling doorheen de korenvelden, een strook bos, oude kasseitjes en tenslotte asfalt tot aan enkele eenzame huizen in de Rue de Residal te Heze, gehucht van Chaumont-Gistoux. 34,50 km om 13.00 u. Een klimmetje over beton bracht me tot in een straat die door een bos loopt waarin huizen gebouwd stonden. Via de afdaling in de holle weg Gorge du Loup dook ik Bonlez binnen. Daar trof ik na 38,50 km de tweede bevoorrading op de oprit naar een huis langsheen een betonbaantje. Ook daar weer oudere vriendelijke mensen die de dienst uitmaakten en hetzelfde aanbod aan knabbeltjes en drank als op de eerste stop. Het was intussen duidelijk dat ik de splitsing tussen de routes van 30 km en van 46 km gemist had maar gelukkig op het traject van de langste route beland was! Er kwam nog iemand van de organisatoren toe met een bestelwagentje en deze man begon de overschotten van de bevoorrading uit de delen aan de helpers. Zelf kreeg ik van één van de dames nog een verpakte wafel mee voor onderweg. Ik heb ze na aankomst opgegeten.

Na de stop passeerde ik een schilderachtige omgeving waarin een in het roze geschilderd groot oud huis stond aan een vijver met tegenover een in dezelfde kleur geschilderd kapelletje. Ik zou zweren dat ik deze plek ooit al te zien kreeg tijdens een tocht. Ik diende naar een bos toe te klimmen en in dat bos door een beekje te rijden dat er over het pad stroomt. In deze knappe omgeving werd ik ingehaald door nog twee late jongens, waaronder de eerder genoemde kerel in de groene freeridebroek! Er volgde een stevige klim over een pad vol keien! Veldwegen voerden me over een hoogvlakte tot aan een asfaltbaantje. 44 km. Links van mij zag ik heel in de verte een watertoren staan waar ook een golfterrein ligt. Al gepasseerd tijdens een toertocht vanuit Waver. Vanaf hier ging het over verharde wegen weer naar af met een supersnelle afdaling over asfalt als afsluiter. Om 14.15 u liep ik weer binnen met 47,50 km op het tellertje. Omdat er van après niets meer te bespeuren viel, achter een draadomheining zag ik nog wel wat parasols staan, heb ik dan maar onmiddellijk de auto weer opgezocht. Zoals zo vaak stond die nog eenzaam en alleen als laatste achtergebleven!

Een niet onaardige toer die niet helemaal aan mijn verwachtingen beantwoordde omdat ik meer een omgeving zoals die van Court-Saint-Etienne en Villers-La-Ville verwacht had. Waren er bij aanvang vrij veel asfaltbaantjes en verharde wegen, het middenstuk tussen de twee bevoorradingen maakte dat weer goed met enkele knappe stroken bos, holle wegen, beklimmingen en enkele zeer knappe afdalingen. Aan de afpijling van het parcours diende ik even te wennen, omdat hier zowel gebruik gemaakt werd van pijlen als van aanduidingen en aantekeningen op de grond in rode verf. Van de accommodatie heb ik verder geen gebruik gemaakt, maar aan een sportcentrum zal dat wel in orde geweest zijn! Aan het aantal wagens nabij de start te zien was er toch wat belangstelling, maar vermoedelijk geen overrompeling. Onderweg weinig bikers gezien. Het feit dat men tot 12.00 u kon starten zal daar wel wat mee te maken hebben. Ik schat enkele honderden bikers aanwezig. Weinig animo voor deze tocht op de fora!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

15-07-2014 om 21:47 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-60 km) van de Off-Road-Bikers te Mol-Gompel op zondag 15-06-2014.

Samen met m’n trouwe bikemakker ben ik die zondag nog eens naar de Stille Kempen toe gekomen om er te toertocht van de Off-Road-Bikers vanuit Mol-Gompel te rijden. Ik kan me niet herinneren ooit te zijn vertrokken vanaf het voetbalveld van Gompel. Ik heb de tocht van de Off-Road-Bikers gereden op 15 september 2012 en die vertrok toen vanuit het Sint-Paulusinstituut in Heidehuizen. De bevoorrading stond er wel opgesteld. Ik vermoed dat er in de school een feest of opendeurdag was, vermits de tafels in de zaal gedekt stonden en er daarom niet vanuit de school kon gestart worden. Na het met moeite vinden van een parkeerplek, de auto’s stonden tot in het bos gestald, werden we al direct door een dame van de organisatie bij onze lurf gevat omdat we op privaat terrein stonden. Gelukkig vond ik snel een andere plek voor één van de oude arbeidershuisjes die vroeger tot de glasfabriek behoorden en er in de schaduw staan van het verkommerde casino. Dat behoorde vroeger ook tot de glasfabriek en thans bestaat er blijkbaar onduidelijkheid over wie de eigenaar nu dan wel is! Helaas staat het grote gebouw met de bizarre gevel en torentjes gewoon te verkrotten! Snel ingeschreven en om 9.50 u waren we op weg voor de langste rit.

We vertrokken via de grote baan, staken over en reden voorbij nog een bizar groot schijnbaar verlaten gebouw en enkele grote oude villa’s om daarna een strook bos in te rijden. Na 2,50 km werd m’n makker geconfronteerd met een lekke band, maar na een tiental minuutjes was het euvel al verholpen en de band vervangen. We reden over een assenweg door het bos om links en rechts daarvan reeds een overdaad aan singletracks te mogen berijden! In de onverharde Spoorwegdreef sloegen we vlak voor de overweg linksaf een volgende paadje in. We bereikten het kruispunt van de twee grote wegen door Gompel, richting Wezel en richting Postel, en na een eindje straat doken we opnieuw de bossen in om er een splitsing te treffen tussen de routes van 27 km en van 40-60 km op 8,75 km van het vertrek. Niets dan bospaden en tracks werden er ons deel. We reden er ook langsheen de ingestorte chalet die uitkijkt over een bosvijver. Op 11 km bereikten we weer de bewoonde wereld ter hoogte van de Mora-fabriek. Via het fietspad ging het naar het kanaal en reden we er onder de brug van de ringweg langsheen, voorbij de houtzagerij Vanhooydonck, om dan rechtsaf een strook bos in te slaan om er een ietwat lastige singletrack voor de wielen te krijgen. Door het dichte hoge struikgewas konden we niet zien waar we reden!

Het lusje eindigde opnieuw op de ringweg alwaar we via de brug het kanaal overstaken. Want op de andere oever ligt een mooi speelbos met vele singletracks die ons op en af over enkele lokale bultjes voerden. Dat alles goed voor enkele speelse kilometers bikeplezier! Uiteindelijk kwamen we van tussen de bomen te voorschijn op de kanaaloever tegenover de houtzagerij Vanhooydonck. Even later werd ik begroet door een voorbijstekende biker in het gezelschap van zijn maat. Het was lang geleden dat ik Bruce Wayne nog te zien had gekregen en zijn makker zal allicht de al even mysterieuze Mr. C. geweest zijn! Deze laatste was ook goed op dreef, zodat er geen ruimte was om enkele woorden te wisselen, want Bruce stoof verder in diens spoor. Bijna 17 km om 11.00 u. We vervolgden de rit gedurende geruime afstand langsheen het kanaal en over een track die er evenwijdig loopt met het jaagpad. In wezen passeerden we opnieuw de start die op de andere oever lag. Op de plek die ik vermoedde verlieten we het jaagpad over een track door hoog gras, onder struikgewas en naast een veld.

Het paadje gaf uit in de Molderloopstraat en daar hield ik even halt om Jari te wijzen op een perpetuüm mobile dat daar eindeloos voor het raam van een huis over en weer pleegt te wiebelen en wat ik al een aantal keren vernoemd heb ik een verslag. Een vrouw die in de tegenoverliggende weide gemaaid gras aan het omkeren was vroeg ons of we geen zin hadden om ook de handen uit de mouwen te komen steken. Ook haar man dook op. Het waren de bewoners van het huis met het perpetuüm mobile! Ze wisten me te vertellen dat het niet hetzelfde kleinood was dat er eeuwigdurend over en weer zwiepte. Het vorige had na vier jaar de geest gegeven toen de vrouw des huizes het na een onhandigheid had laten vallen. Vroeger was het inderdaad een soort zonnebloem en iets groter! Enfin, na er al geregeld te zijn gepasseerd heb ik nu ook de bewoners eens te zien gekregen! Even verderop kruisten we de spoorweg en doken we via het bekende dropke na 21 km weer het bos in. Sommige plekjes begin ik hier al goed te kennen!

De ene na de andere singletrack leidde ons doorheen het bos tot we vanuit de Lieven Heerstraat de drukke baan dienden te kruisen om via Kruisven het Sint-Paulusinstituut in Heidehuizen te bereiken. Daar troffen we de eerste bevoorrading op 24,50 km van de start omstreeks 11.30 u. We konden er smullen van fruit, cake en koeken. Na de stop ging het zoals we konden vermoeden naar de bossen van Heidehuizen achter de school om er een mooi stukje van de vaste route mee te pikken in de buurt van de Molse Tennisclub tot aan de gemeentelijke opslagplaats. Het ging er linksaf via een grasspoor het bos in om er een splitsing te treffen tussen de routes van 27 km en 40-60 km op 26,50 km van het vertrek. Na een knappe singletrack over enkele zanderige bulten met in ons zog een ongeduldige biker, volgde op 30 km alweer een splitsing, deze keer tussen de 40 km en de 60 km. Gekozen voor de langste toer die ons in de richting van Geel-Bel stuurde. Daar bereden we de zanderige paden doorheen de Belse Bossen met op sommige plaatsen desolate open plekken na bomenkap. Om de heide weer kansen te doen krijgen? Ter hoogte van enkele huisjes temidden het bos vervoegden we een stuk van de groene vaste route. 36 km om 12.30 u.

Vanaf deze plek konden we met volle teugen genieten van een zeer mooi traject op de groene vaste route doorheen de Belse Bossen, langsheen zandvlakten en onder dennenbomen. Op de vliegweide van de Kempense Modelclub was maar één man zich aan het amuseren met zijn dure speelgoed. Allerlei capriolen haalde hij met zijn modelhelikopter uit! De rit voerde ons na 39 km tot de Kruiskwacht op de grens met Meerhout. Ik verwachtte langsheen het Sport- en Recreatiecentrum De Lissenvijver geleid te worden, maar dat bleek niet zo. Via de Belsche Heide bereikten we de tweede bevoorrading op het paardengedoe van de Far West aan de Hoevendijk in Meerhout. 13.00 u. Twee mannen prezen er hun fruit en knabbeltjes à volonté aan! We zullen allicht bij de laatsten geweest zijn om er te passeren.

Na de stop reden we langsheen de Grote Nete en verschillende visvijvers om op 47 km weer bos te treffen. Knappe paden voerden ons hier op en af over zandheuvels en enkele uit de kluiten gewassen wortels in de Volsbergenbossen te Balen. We pikten er een gesmaakt stukje van de rode vaste route mee en reden voorbij het kapelletje naast de grote zandvlakte over een stukje heide nabij de Kopberg in het gehucht Hulsen (Balen). Achter die zandvlakte ligt nog een mooie track over enkele uit de kluiten gewassen zandheuvels, maar die lieten we rechts liggen! Een grindpad leidde ons tot aan de Borgerhoutsedijk, een iets drukkere baan, alwaar we de Bremdoornstraat in reden. Het oude, vervallen, verlaten en enkele jaren geleden in de fik gestoken huisje op de hoek van beide straten bleek verdwenen en met de grond gelijk gemaakt. Een stukje volkse geschiedenis verdwenen. 51,75 km. Even verder ging het rechts de singletrack in waar we even het gezelschap kregen van een andere late biker in een zwart-wit pak. Die moet zich ergens vergist hebben, want hij stak mij even later een tweede keer voorbij en bleef een hele tijd in het spoor van Jari rijden. Hij was de hele tijd in de waan dat ik het was die achter hem reed!

Een assenweg leidde ons tot aan de oversteek van een grotere baan richting Rosselaar in het gelijknamige gehucht waar we de ruïnes van een kapel passeerden. Op 55 km kruisten we het kanaal Dessel-Kwaadmechelen, ergens halverwege tussen Rosselaar en Balen. Eventjes reden we doorheen een meer bewoonde wereld om er naast een cafeetje het bos in te rijden. Vanaf 58 km kregen we hier nog waar voor onze centen onder de vorm van enkele mooie en plezante singletracks. Op 60 km reden we voorbij de bizarre met betonplaten ommuurde plek in de bossen ter hoogte van de Gompeldijk. Ik vraag me al jaren af wat de functie is van deze plaats. Een paardenstalling? Lokalen van een jeugdbeweging? 14.00 u. Een pad leidde naast een gracht en enkele waterpartijen waar ik de omgeving herkende en tien minuten later arriveerden we aan het voetbalveld van Mol-Gompel. Na bijna 63 km weer bij af. Op de terugweg huiswaarts over Postel beiden nog een belegd broodje achter de kiezen gestoken in frituur Paseo in Mol-Rauw en via de E34 huiswaarts. M’n makker Jari weer netjes tot bij zijn auto gevoerd op de carpoolparking aan het rondpunt in Wommelgem en een kwartier later was ik thuis. Het had deugd gedaan van na enkele drukke werkweken nog eens te kunnen uitwaaien op de fiets in een bosrijke streek die nooit gaat vervelen. Helaas keek ik nog tegen een onaangename week met veel werk aan, de drukste van het hele jaar allicht!

Voor de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

>

10-07-2014 om 01:23 geschreven door StrammerMax