Lozerbosveldtoertocht (35-40-55-70 km) van WTC Lozer te Kruishoutem-Lozer op zondag 07-09-2014.

De toertocht van Kruishoutem-Lozer die begin september op zaterdag en zondag georganiseerd wordt, staat op mijn jaarlijkse lijstje van niet te missen ritten. Het parcours is niet uitdagend, niet spectaculair, niet technisch, redelijk wat verhard, vrijwel elk jaar identiek, en toch heeft deze rit haar eigen charme. Zelfs zodanig dat ik de tochten in Diest en het dichterbije Gierle gewoon links heb laten liggen. Bovendien heb ik er al altijd schitterend weer gehad! Gewoonlijk rijd ik op zaterdag in Kruishoutem en pik dan op zondag een andere tocht mee. Maar ik kon op zaterdag toch moeilijk weg blijven van het huwelijk van de dochter van mijn zus! Een beeldige jonge vrouw die ooit meegedaan heeft aan missverkiezingen in trouwjurk zien, dat mocht ik toch niet missen! Heeft de man die haar kon krijgen geluk gehad zeg! Niet té lang blijven feesten om op zondag mee te kunnen doen aan de twintigste uitgave van de toertocht van WTC Lozer in Kruishoutem-Lozer, met voor dit jubileum het aanbod van een extra lange rit van 70 km die er in werkelijkheid 66 bleken te zijn! Omdat je maar kon starten tot 9.30 u en het Café De Vlaamse Leeuw op 95 km van de voordeur ligt, moest ik op tijd weer uit de veren! Hetzelfde parkeerplekje ingenomen in de wijk met de witte huizen achter de kerk!

Me ingeschreven met de mededeling dat ik voor de 55 km of voor de 70 km zou gaan! Waarop de man aan de inschrijvingsrafel grapte dat ik nog altijd voor de 70 kon kiezen indien de 55 niet zou lukken! Om 09.05 u was ik op pad voor de toertocht met ritten van 35-40-55-70 km. Voorbij de kerk rechtsaf het dorp uit over servitudes en weidesporen, evenals een kort stukje door het bos van het kasteel van de baron van Lozer! Voor de eerste 4 km in het spoor van een vader, moeder en zoon. De moeder had het wat moeilijk. Ik heb ze na de eerste stop nog teruggezien! Eens het kasteeldomein uit leidde een betonbaantje ons tot aan een manege waar voor de gelegenheid de bikers vrije toegang kregen om de achterliggende assenweg tussen de paardenweiden te bereiken. Die assenweg leidde ons tot aan de Gansstraat voorbij het café-eethuis Ouwe Smisse. Een singletrack voerde ons naast een rij uit de kluiten gewassen en dringend te knotten wilgen tot aan een kleine sluis van een beek.

Een fikse klim over een betonbaantje voerde me richting Huise (Zingem) waar we ter hoogte van een grote witte villa de Kloosterstraat kruisten. Aan de overkant ging het een assenweg op die ons op 8 km voorbij de gerestaureerde Huisekoutermolen voerde. Bij één van mijn eerste deelnames waren werkmannen toen bezig met timmerwerken om de molen op te frissen. Vanuit de straat lager op de helling, die we niet in reden, heeft men een prachtig zicht over de streek. Helaas hing er deze ochtend nog veel mist. Een leuke afdaling over een grasspoor bracht me na 9,50 km in Lede. Daar kregen we de eerste echte kerkwegel die typisch is voor deze streek en deze toertocht. Het zijn smalle paadjes uit betontegels die als linten door het landschap voeren. Dit was zelfs een knap exemplaar dat me langs struikgewas en zelfs doorheen een strook bos voerde. Dit tot op een plek waar enkele uit de kluiten gewassen villa’s staan. De stokoude vervallen hoeve die daar volgens mij ook stond bleek met de grond gelijk gemaakt! Bij mijn eerste deelname leek ze me nog bewoond! Daarna verlaten! Ik ben toen eens door één van de ramen gaan gluren! Thans stond er op de plek een grote villa in aanbouw! Het zijn beslist geen arme mensen die op deze plek wonen! Een dokkerend kasseibaantje en een assenweg brachten me tot in Zingem waar we de kerk passeerden. Na een rondje door Zingem kwam ik weer op dezelfde plaats uit, waardoor er op 12,50 km een einde kwam aan een plaatselijke lus door het dorp. 09.55 u.

Thans volgden enkele kerkwegels met de typische betontegels elkaar op. Zo was er een leuke afdaling in het Wilgenpad voorbij uit de kluiten gewassen knotwilgen, gevolgd door de Diepestraat, een landelijke onverharde weg, om daarna een stevige klim voor de wielen te krijgen in het Hagepreekpad. Daar stond een bordje met de vermelding “Nog niet opgewarmd? Dan zult ge het dadelijk zijn”! Het betrof inderdaad een fikse klim in een veldweg tot aan een asfaltbaantje in Huise. Dan ging het over een fietspad langsheen deze rustige baan tot aan een grote rotonde op het kruispunt met de drukke weg die Gent met Oudenaarde verbindt. Op de grens met Mullem (Oudenaarde) reden we voorbij de witte Bekemolen om daar rechtsaf vanaf de grote baan een kerkwegel in te slaan, vlak naast de molen. Die leidt langsheen een mooi groen natuurgebied. Via dit pad in betontegels bereikten we het schilderachtige Mullem met de authentieke huizen rond de kerk. We reden de kerk voorbij en dan rechtsaf tot vlak naast de tuin van een gerestaureerd oud huis.

“Mullem, het uniek dorp aan het einde van de wereld… Wie Mullem voor de eerste keer binnenkomt en halt houdt aan de kerk kan zijn ogen nauwelijks geloven: hier is de 19de eeuw blijven stilstaan. Hier is God nog niet voorbijgekomen, hier bevindt men zich, zoals de inwoners van de streek het zelf graag zeggen, "tenden de weireld". Mullem, is een Vlaams schilderachtig dorp zoals men het zich niet zou durven voorstellen aan het begin van de 21ste eeuw: een kerk te midden van het kerkhof, een dorpsplein met het voormalig dorpsschooltje,
een kasteel verscholen in een park, enkele prachtig goed bewaarde hoevetjes en verder de stilte, de rust, de natuur". Aldus Barones Lily de Gerlache de Gomery.

Vanaf het mooie Mullem leidde een kerkwegel me naar een grasspoor en tot aan de splitsing tussen de routes van 35 km en van 40-55-70 km op 18 km van het vertrek. 10.15 u. Het graspad waar ik over reed maakte deel uit van een blauwe vaste route van het netwerk Oudenaarde. Enkele bikers staken me voorbij en keerden wat verder, ter hoogte van een grotere maar rustige baan, op hun stappen terug. Daar was ter hoogte van een schooltje een pijl enigszins twijfelachtig opgehangen. We dienden er zo goed als op onze stappen terug te keren. Na de doortocht van velden bereikte ik de villawijk Vaddenhoek (Mullem) en op 20,75 km het gehucht Eine van Oudenaarde. De Beekwegel, één van de vele lokale kerkwegels en een assenweg brachten me te midden van de velden tot op de plaats waar de 35 km zich weer bij de langere afstanden voegde. Aan de omgeving te zien vermoedde ik het en op 25 km bereikte ik na een smal betonnen paadje effectief de eerste bevoorrading naast een schuur te Wannegem-Lede. Spijtig dat er naast het paadje een groot huis in aanbouw was. Weer een stukje groen minder!

Aan de inschrijving had iedereen een kaartje meegekregen met af te scheuren strookjes voor de bevoorradingen en de braadworst bij aankomst. De man die de strookjes in ontvangst nam was dezelfde persoon van de vorige jaren en vermoedelijk één van de bestuursleden van de club. De kleurrijke papegaai op m’n truitje trok z’n aandacht en hij vroeg me van waar ik afkomstig was. Hij had vroeger nog in het Antwerpse Deurne gewoond. De bevoorrading was ruim als altijd met appelsienen, bananen, rozijnen, wafels, koeken, cake, tot zelfs potjes yoghurt toe. Verder water en sportdrank waarvan de smaak me niet zo kon bekoren. Er kwam een duo bikers toe waarvan ik vermoedde hen nog al gezien te hebben. Een van die mannen leek bijzonder sterk op één van m’n vroegere fietsmakkers. Wie weet was het diens broer, want die woonde in Lede! De man van daarnet wenste me bij m’n vertrek nog een amusante rit en voortzetting van de zondag toe. “Dat zal geen probleem zijn”, heb ik toen gedacht. Ik zou hem bij aankomst nog te zien krijgen!

Na de stop werden we direct weer met onze neus op de feiten gedrukt en met onze fiets een fel klimmende kerkwegel op gestuurd. De vorige keer kwam ik hier achter een groepje mannen te hangen die traag reden omdat ze het knap lastig hadden met deze klim. We dienden een baantje te kruisen ter hoogte van een stenen kapelletje en daar kwam ik de moeder tegen in wiens zog ik vanochtend vertrokken was. De klim werd nog verder gezet over een spoor door de weiden aan de andere kant van de weg. Om dan toe te komen in de uit de Ronde van Vlaanderen bekende Huisepontweg te Wannegem-Lede (Kruishoutem). We reden er voorbij het kasteeldomein en de Schietsjampettermolen! 27 km. Dan daalden we weer af voor de doortocht van Wannegem-Lede in soms zeer smalle servitudes tussen hoge struiken en over een afdalend grasspoor. Vanaf 29,75 km reden we voor een volle kilometer langsheen een grote drukke baan, vermoedelijk dezelfde weg van Gent naar Oudenaarde.

Het ging rechtsaf de velden in en voorbij de kitscherige villa-met-torentje met de stenen vogels op de pilaren van de inrijpoort. Verderop was het lastig klimmen in een smal graspaadje met spoorvorming tussen twee prikkeldraden om boven in een smal wegeltje tussen twee huisgevels uit te komen in een straat. Daar trof ik de splitsing tussen de routes van 35-40 km en van 55-70 km op 31,50 km van het vertrek. Slechts kort na het vertrek aan de bevoorrading had ik nog redelijk wat bikers gezien, daarna reed ik alleen en vanaf deze plek zou ik geen andere deelnemers meer te zien krijgen tot aan de tweede stop! Helemaal alleen reed ik door het mooie Vlaamse landschap over asfaltbaantjes richting Nokere. Korte tijd later trof ik aan het einde van een veldspoor de splitsing tussen de ritten van 55 km en van 70 km op 34 km van de start. “De echten gaan rechtsaf, voor de mietjes is het linksaf” meldde een bordje. Ik vermoed anders dat een rit van 55 km voor sommige mensen ook al een hele prestatie is! Op dit soort parcours is een lange rit gemakkelijk te doen zonder dat je tong bij aankomst op je schoenen hangt, maar niet iedereen is even getraind! Me even afgevraagd of ik niet te laat was om nog voor de langste afstand te gaan. Ik had zo goed als exact 2,5 uur gereden, was hier halverwege en het was 11.30 u. Dat moest nog te doen zijn! Ik zou dan om 14.00 u binnenlopen! Ik had zeer goed getimed, want ik ben ook effectief dan gearriveerd! Dus hop naar de 70 km!

Na de splitsing volgden redelijk veel asfaltbanen naar en door Wortegem-Petegem met van 37 km tot 38 km een grasspoor dat deel uitmaakte van een rood-blauwe vaste route. Omstreeks 39 km reed ik over een asfaltbaantje Anzegem in vanuit de Bouvelostraat in Wortegem-Petegem. Hiermee reed ik vanuit Oost-Vlaanderen eventjes de provincie West-Vlaanderen in. Na een eindje langsheen een grote baan gereden te hebben volgden landelijke wegen op de grens met en in Wortegem-Petegem. Op 41 km trof ik daarbij dan toch een strook bos waar ik kon rijden over het Bouvelo-ruiterpad. De doortocht van het bos was kort van duur tot aan de Tsjammelstraat in Wortegem-Petegem. Wat een gekke naam! Ik diende een grote baan te kruisen ter hoogte van de Taverne d’Oude Stokerij. Aan de overkant ging het door een bizarre dreef met steenslag en zelfs kleine stukjes glas als grondbedekking! Op 44 km reed ik tussen weiden en struiken over een zanderige veldweg die gehavend was door gestort bouwpuin, nog steeds in Wortegem-Petegem, en deel uitmakend van een rood-blauwe vaste route. 12.10 u. De tocht voerde me verder over asfaltbanen voorbij enkele grote domeinen in dezelfde gemeente en dit tot ik na 47,50 km de grens met Nokere (Kruishoutem) bereikte.

Hier kwam ik in een mij enigszins bekende omgeving van het Gaverstraatje en de Turkestraat waar het landschap enkele grote hoogteverschillen kent. We dienden te klimmen in de Koninginnestraat en in de hoogte kon ik de villa zien waarvan de rolluiken altijd neergelaten zijn! We reden er niet voorbij, een andere toertocht die hier passeert doet dat wel. Een assenweg deed me weer afdalen tot vlak voor de mooie gerestaureerde villahoeve met de blauw-geel geschilderde luiken. Zoals ik verwachtte ging het rechtsaf en trof ik de tweede bevoorrading op 49 km van het vertrek op een door hagen omzoomd graspleintje naast een hoeve. Ondanks mijn laattijdige komst was alles nog voorhanden van partjes appelsien, wafels, cake en heb ik er zelfs een potje yoghurt gegeten. De sportdrank met citroensmaak kon me hier meer bekoren dan daarstraks! De mensen ter plekke waren bijzonder vriendelijk. Vermits ik vermoedelijk tot de laatste deelnemers behoorde werd ik door een dame aangespoord om mijn buikje goed te vullen teneinde zo weinig mogelijk versneden overschot te hebben! Er kwam nog een koppel rijders toe, een man en een vrouw, vermoedelijk mensen uit de streek, want ze schenen de mensen aan de stop te kennen. Intussen begonnen de mannen met het opruimen van de tent.

Met een volle buik begonnen aan de laatste etappe van de toertocht. We dienden op onze stappen terug te keren in de Spichtestraat en reden opnieuw voorbij het domein met het huis met de geel-blauwe luiken tot aan het kapelletje midden op het kruispunt met de Turkestraat. Dan ging het rechtsaf de Vijverdonkstraat in. Die leidt effectief voorbij een groot kasteel met vijver. Eens daar voorbij volgde zoals ik verwacht had een stevige klim in een strook bos naast het domein. Om uit te komen naast een ouder huis aan de voetbalvelden van Nokere. We reden het schilderachtige centrum van Nokere, met huizen die gelegen zijn op een helling, voorbij. Het loont de moeite om hier het parcours even te verlaten en die kasseistraat, de Nokeredorpstraat, eens af te dalen en weer te beklimmen en te rijden langs de oude witgeschilderde huizen. Even verder ging het dan via een smalle singeltrack naast een pas geschoren haag de dieperik in. Helaas verschijnt hier in de naastliggende weide ook nieuwbouw! Uit de kluiten gewassen stulpjes van mensen die blijkbaar om geen euro verlegen zitten! Het paadje geeft uit op het gekasseide pleintje rond de kerk waar we het intussen verharde paadje naast de jeugdlokalen in reden. Ooit stond op deze plek de tweede bevoorrading.

De kerkwegel bracht me tot aan de oversteek van een grote baan, de Waregemsestraat, om dan de Lindenknokstraat van Nokere (Kruishoutem) te bereiken. Via het Nokeregat en de Pontstraat bereikte ik, rijdend in een open landelijke omgeving, de drukkere Waregemsesteenweg. 54 km om 13.00 u. Een kilometer verder trof ik vrij zanderige veldwegen en een assenspoor tot aan de kruising met de Olsensesteenweg. Daar was het uitkijken voor een auto en een stel aanstormende motorrijders. Aan de overkant de Maaigemstraat in, een landelijke betonnen wegel die me naar de Machelsestraat voerde, nog steeds in een mooie landelijke streek. Rechtsaf en direct weer linksaf aan een huis om een bekend stukje off-road over een klimmend met stenen bezaaid pad voor de wielen te krijgen, nog steeds luisterend naar de naam Maaigemstraat! Ik kwam uit in de netjes aangelegde Deinsestraat, bijna in het hart van Kruishoutem-city zelf. Het ging rechtsaf om over te steken naar een oude, door bomen omzoomde en met gras overwoekerde voormalige kasteeldreef die uitgaf in de Kasteelstraat tegenover een oude toegangspoort naar het kasteel van Kruishoutem. Daar werden we eventjes over het fietspad gestuurd. 59,50 km om 13.20 u. Na een eindje Kasteelstraat ging het rechtsaf de Moerasstraat in om een pad te bereiken dat over een soort van dijk naast een uitgedroogd en met planten begroeid water liep. Dat zal dan dat moeras geweest zijn! Er naast stroomt de Wallebeek.

Via de Wedekensdries en de Akkerdriesstraat ging het in de richting van het kasteel van Lozer alwaar we op 62,50 km op een plek arriveerden waar we kort na de start het kasteelpark verlaten hadden. Tot 63,50 km konden we genieten van de kurkdroge bospaden op het private domein van het kasteel van Baron della Faille waar de mensen van WTC Lozer een parcours hadden uitgestippeld met linten. We reden zelfs rakelings langsheen het kasteel. Via het poortgebouw en de grote toegangspoort verlieten we het kasteel om er de baan over te steken naar de tegenoverliggende dreef. Vanaf 64,50 km konden we ons uitleven en rijden over off-road-paden rond Lozer en genieten van de doortocht van het Lozerbos waaraan deze veldtoertocht zijn naam dankt. Misschien was het ter gelegenheid van de jubileumeditie, maar het viel me op dat deze keer niet de klassieke rechte paden (noodgedwongen) werden gevolgd, terwijl zich links en rechts leuke paadjes over bulten door het bos slingeren die men links moet laten liggen. Nu werden ook zijpaadjes aangesneden met bij wijlen kleine hoogteverschillen. Tot 66 km konden we zo proeven van het mooie Lozerbos.

Aan de rand van het bos zag ik de witte huizen van de woonwijk achter de kerk opdoemen en dat luidde het einde van de toertocht in. Er volgde nog een laatste stuiptrekking over de bochtige singletrack over een aantal hellingen, de wanden van een soort geul, in het bos dat tegenover het Café De Vlaamse Leeuw ligt. Zoals ik aan de splitsing voor de 70 km voorspeld had kwam ik om 14.05 u toe in Lozer. Met 66 km op het tellertje. De man van aan de eerste stop en de mensen van de tweede bevoorrading nog even gezien die me sommeerden om de beloofde braadworst te gaan eten! Dat kon op de weide achter het café. Er zat nog welgeteld één biker aan een tafeltje terwijl twee anderen net opstapten. Aan diens uitleg te horen had hij pech gehad met één van de trappers van z’n fiets en was daarom zo laat. Nadien kwamen er toch nog twee jonge gasten toe. De mensen van WTC Lozer waren al druk in de weer met het opruimen van tafels en stoelen. Er waren nog braadworsten, gratis te bekomen met het afscheurstrookje van je deelnamekaartje, en ik heb me meteen een tweede gekocht. Alles doorgespoeld met twee drankjes met achter mij twee ezels in een afgesloten stukje van de weide! Het voordeel van de rit op zaterdag te rijden is dat er dan nog veel meer mensen op de après aanwezig zijn en er dus nog ambiance is. Ik was blij dat ik voor de langste toer had gekozen zonder geconfronteerd te zijn geweest met reeds opgehaalde pijlen! Tevreden weer naar huis gekeerd. Lozer biedt zeker niet de meest uitdagende toertocht, maar de tocht heeft zijn eigen bijzondere charme die ik elk jaar weer weet te waarderen: van de mooie streek, de schilderachtige plekken die men passeert, tot het gezellig na kunnen genieten op de weide in de schaduw van de kerk en de vriendelijkheid van de mensen die alles organiseren. Ook altijd al schitterend weer gehad bij alle deelnames!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m’n site mtbwijzer.be!