Toertocht (15-27-42-52 km) van de Rijkevorselse Wielertoeristen te Rijkevorsel op zondag 28-09-2014.

Voor deze zondag hadden we de toertocht van de Rijkevorselse Wielertoeristen met vertrek langsheen het Kempens Kanaal vanuit Sint-Jozef-Rijkevorsel uitgekozen. Vanuit Hoogstraten met de fiets tot ginder gereden, goed voor 11 km opwarming. Toen ik me ingeschreven had werd ik aangesproken door Leto, een biker die ik ooit al eens te zien had gekregen op de toertocht in Hoogstraten. Daarna nog even gewacht op m’n makker Jari waarmee ik had afgesproken. Toen we de voetbalkantine verlieten stond ik onverwacht oog in oog met Nidecker, een vroegere bikemakker die plots van het toneel verdween en van wie ik ruim twee jaar niks meer gehoord of gezien had, als van de aardbodem verdwenen! Tevreden dat hij gezond en wel is, teleurgesteld omdat hij zonder boe of bah verdween! Hij zal niet veel meer gereden hebben, was weer aan het opbouwen en zou een kleine toer rijden. Nu hij terug ten tonele verschenen is zal ik hem allicht nog wel eens te zien krijgen! Het is jammer dat ook een aantal andere vroegere bikematen niks meer van zich laten horen! Het leven is helaas een komen en gaan en vaak zijn er omstandigheden die een mensenleven doen veranderen en contacten doen verwateren. Niets is blijkbaar voor altijd!

Pas om 9.45 u gingen we van start, alhoewel er nog veel drukte aan de startplaats heerste. We reden de metalen brug over het kanaal in Sint-Jozef over en het dorp uit om de bossen van De Pomp, de Poelberg en de Blakheide te bereiken. Daar konden we rijden over de mooie singletrack die achter een manège en de terreinen van Breebos loopt. Die was vroeger verboden voor fietsers, maar dat verbodsbord is in de loop der jaren verdwenen. Na een lusje over privaat terrein bereikten we opnieuw de Blakheide en doken het bos naast de grote vijver in, een met water vol gelopen oude kleiput. 6,50 km om 9.55 u. Een zandweg voerde ons naar en voorbij de zandwinning en werd gevolgd door een singletrack doorheen gras tot aan de wijk Den Hout in Beerse. Van daar reden we eventjes over de betonbaar die van Rijkevorsel naar Beerse voert. We kruisten het kanaal via het ophaalbruggetje in Den Hout, dan rechtsaf en van 10 km tot 13 km reden we onder anderen over de drukke baan Antwerpen – Turnhout. Ter hoogte van het tuincentrum Rodenburg sloegen we op 15 km rechtsaf de bossen in en kwamen we op het parcours van de blauwe vaste route terecht, een route die deel uitmaakt van de routes op de Lilse Bergen.

We bereikten de bossen van het natuurgebied De Epelaar te Beerse en reden een eindje over een fietspad dat er dwars door de bossen loopt. Er kwam een splitsing tussen de routes van 27 km en van 40-52 km. Na een bocht in een zandweg bereikten we het begin van de lange knappe singletrak op de blauwe vaste route. Het is altijd leuk om er te rijden. Na nog een eindje door de bossen te hebben gereden, reden we omstreeks 21 km rakelings voorbij de rotonde met afzonderlijke fietspaden ter hoogte van de oprit Beerse van de snelweg E34. Even verder reden we naast een draadafsluiting, vermoedelijk de achterzijde van het domein De Lilse Bergen. 23 km om 10.50 u. Even verderop troffen we ter hoogte van een hutje, maar een ander dan het klassieke naast de waterpoel, de bevoorrading met lekkers en sportdrank. Op 24,24 km om 11.00 u.

Na de stop kregen we de amusante bochtige singletrack van de rode vaste route, gevolgd door een bospaadje tot 26 km. Daar moeten we een traag rijdende vader en zoon wat zenuwachtig gemaakt hebben, want net voor het bultje gingen ze plots aan de kant, wat ze voor ons niet hadden hoeven te doen! Op 27 km was er nogmaals een splitsing tussen de routes van 27 km en 40-52 km midden in het bos. We kregen één van de meer recente singletracks van de rode vaste route voorgeschoteld, eentje die redelijk goed te berijden was met niet al te veel putten en bulten. Na deze track gingen de 40 km en de 52 km elk hun kant op. Gekozen voor de langste tocht. Vanaf hier reden we over en in de omgeving van de rode vaste route met enkele mooie singletracks. Op 34 km kregen we dan toch één van de meer recente lastige tracks met veel putten en bulten voor de wielen. Enkele jaren terug werd het parcours van de vaste route immers hertekend en werden enkele nieuwe singletracks getrokken. Die waren kort na de aanleg ervan bijna niet te berijden omdat er danig veel putten en bulten op lagen. Om dan nog te zwijgen van de stronkjes van afgezaagde boompjes! Nu zijn ze al meer aangereden, maar er is weinig plezier aan om er te rijden met al dat schokken! Op 35 km kwam er een einde aan de extra lus voor de langste afstand. 11.50 u.

Vanaf de Visbeekvallei reden we opnieuw op de blauwe vaste route over brede zandwegen in het bos. Ik had al aan Jari gezegd dat ik me afvroeg of we ze te zien zouden krijgen en op 38 km was het dan zo ver! We kregen de drie evenwijdige paadjes waarop enkele hoge bulten liggen te berijden. Er volgden nog een aantal bospaden die ons uiteindelijk tot aan de grote baan Antwerpen – Turnhout voerden. Op 39,50 km dienden we die te kruisen. De politieman die daar gestaan had om de bikers naar de overkant te helpen zat net in zijn dienstwagen om weg te rijden! Na de oversteek en een eindje langsheen de grote baan te zijn gereden ging het rechtsaf en troffen we twee keren een grasspoor door het bos. Daarna een betonnen fietspad aan de rand van een assenweg richting Vlimmeren. Er volgde nog een strook bos met singletracks achter de villawijk aan Den Abt. Via de Rouwleegd doorkruisten we deze villawijk om uit te komen op de Vlimmersebaan, de weg van Sint-Jozef-Rijkevorsel naar Vlimmeren. Ter hoogte van de kapel doken we de bossen van de Eksterheide in. 44,75 km om 12.30 u.

We maakten nog een lusje aan het Gemeentebos doorheen het bos om tenslotte de kers op de taart van deze toertocht te krijgen! Meer bepaald de plezante paadjes op het crossparcours van Rijkevorsel! Gedurende ettelijke kilometers konden we ons hart ophalen met het rijden over de bulten, door de putten en de bochtjes! Op 51 km kwamen we om 12.50 u na een paadje weer uit op de straat naast het kanaal ter hoogte van de voetbalvelden en was het feestje uit. Buiten in de warme herfstzon nog een glas gedronken met m’n maat. Afscheid genomen aan zijn auto die naast het kanaal geparkeerd stond en met de bike weer naar mijn stek in Hoogstraten. Niet via de kortste weg, maar via het kanaal richting Beerse. Daarna linksaf en linksaf naar het bruggetje ter hoogte van de hondenschool en door het natuurgebied De Pomp – Poelberg over het parcours van de toertocht. De pijlen waren er al opgeruimd. De Pomp ligt op het grondgebied Beerse en de Poelberg op Rijkevorsel. Het zijn delen van de oude Abtsheide en sluiten aan bij de Blakheide op de grens met Merksplas waarover we daarstraks gereden hadden. Via een stuk van de rode vaste route van Merksplas, met aansluitend een verborgen singletrack die alleen locals weten liggen, Papenvoort, Bolk en Achtel weer huiswaarts. In Hoogstraten was een wielerwedstrijd aan de gang en daardoor werd ik in de Achtelsestraat samen met wandelaars tegengehouden door een seingever tot de renners gepasseerd waren. Het was een mooie dag, goed gezelschap, een mooie toertocht en alles was prima georganiseerd.

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

29-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-25-40 km) van de Rauwtrappers te Mol-Rauw op zaterdag 27-09-2014.

Omdat een mens zo af en toe ook nog wat anders te doen heeft dan te gaan rijden en de zondag in ieder geval al voorbehouden is voor de mountainbike, was ik op deze zaterdag vrij laat aan de start van de Molse Merentocht van de Rauwtrappers in Mol-Rauw. Gelukkig kon je er starten tot 14.30 u! Een parkeerplekje gevonden in een straat in de wijk nabij de kerk op luttele afstand van de start in de basisschool De Zandloper. Om 14.05 u was ik op pad om te genieten van de rit en de zonnige zaterdag. Jari was er vandaag niet bij, ook hij moet zo nu en dan eens tijd maken voor het opknappen van werkjes!

Het ging zoals we in deze streek kunnen verwachten direct het bos in over leuke paden en singletracks in de omgeving van een vijver. Reeds op 2 km trof ik een splitsing tussen de routes van 10-25 km en van 40 km. Ik was niet de enige late starter, want gedurende die eerste kilometers staken me achttal bikers voorbij. Na een lusje door het bos staken we de centrale grote baan door Mol-Rauw in de buurt van de startplaats over en ging het de Zwarte Schuurstraat in. Vanaf het golfterrein ging het een singletrack door een strook bos in om uit te komen in een woonwijk. Op 5 km diende ik de drukke ringweg die van Mol naar Lommel voert te kruisen. Daar ging het een bos in dat er thans vrij woest bij lag na recente bomenkap. Ik arriveerde in de onverharde Spoorwegdreef, een assenweg die er dwars door de bossen loopt. Daar ging het rechts het door kapwerken gehavende bos weer in achter een vijftal andere bikers aan. Tot 8,50 km konden we rijden over bospaden en tracks om te arriveren in een woonwijk. Van hieruit ging het naar de grote baan die van Balen naar Mol-Gompel voert.

Na het kruisen van het spoor en een baan trof ik een verharde weg tussen villa’s die na enige tijd overging in onverhard. Na het grote huis in de bocht ging het opnieuw een singletrack in en volgde een singletrack met dikke wortels op de grens tussen bos en velden. Bospaden en smalle sporen voerden me op 12,75 km tot aan de Mora-fabriek nabij het kanaal. Daar werd gekozen voor het jaagpad naast de Houthandel Vanhooydonck, een plek waar vele lokale toertochten passeren. Het ging dan rechtsaf de bossen van het Buitengoor in en over een eerder lastige singletrack naast een prikkeldraad tot aan de camping Zilverstrand. 14 km. We kruisten het terrein van de camping en reden over de zandsporen voorbij caravans en chalets die daar kunnen gehuurd worden. Eens het domein van het Zilverstrand weer uit kwamen de zanderige singletracks tot aan de baan van Mol naar Postel. Daar sloeg de toertocht linksaf een zanderig pad richting Dessel in. 16 km. Een singletrack leidde me door een bos voorbij een meer. We kruisten de bekende betonbaan aan de toegangen naar het Zilvermeer om aan de andere kant weer naast een meer te rijden.

We bereikten de zanderige paden in het gebied dat gelegen aan een vijver naast de baan van Mol naar Postel. In de omgeving van de restaurantboot De Kleppende Klipper was er een splitsing tussen de routes van 10 km (direct naar de bevoorrading) en de routes van 25-40 km op 19 km van het vertrek. Een singletrack doorheen een eerder desolate met bomen begroeide vlakte tussen het kanaal en het Zilvermeer voerde de tocht tot aan de Sas-4-toren van Dessel op de andere over van het kanaal. 20 km om 15.30 u. We dienden rechtsomkeer te maken op het jaagpad om via hetzelfde bos weer in de richting van Postel te rijden. Deze keer dan over de singletrack en de zandpaden die evenwijdig lopen met het spoor waarover we tot in Dessel waren gereden. Ik passeerde de Kleppende Klipper om op 22 km de bevoorrading te bereiken die zoals tijdens de vorige edities ondergebracht was in enkele gebouwen die daar eenzaam staan te wezen aan de toegang tot de bekende Baileybrug van Postel. Om 15.30 u kon ik daar gebruik maken van de bevoorrading met sportdrank en suikerwafel. Er waren nog bikers aanwezig en er kwamen er nog toe. Omdat ik laat gestart was niet al te lang blijven staan en weer op pad!

Net voor de Baileybrug was er een splitsing tussen de 10 km en de 25-40 km. Voor de langste tochten ging het de merkwaardige brug over om aan de overzijde rechts de bossen van Den Diel in te gaan in het zog van een aantal andere jongens. Na het rijden over een singletrack bereikten we het jaagpad naast het kanaal en zag ik het groepje van daarnet langzaam maar zeker in de verte verdwijnen. Aan de volgende sluis werd rechtsomkeer gemaakt en kwam een korte klim naar het bos toe. Een bospad door een privaat eigendom en een veldweg voerden me doorheen een knappe omgeving. Toen ik een brede veldweg tussen hoge maïs in reed zag ik in de verte een trio bikers aan een traag tempo rijden. Er bleek een kind bij te zijn. Het ging rechtsaf een zandweg met asfaltstrook voor fietsers op in de open velden nabij Postel. Toen ik hen voorbijstak werd duidelijk dat het drietal bikers Michelleke betrof in het gezelschap van vrouw en dochtertje. Hij is één van de organisatoren van de Noordergrensrit van de Powerbikers te Weelde (14-09-2014) en hij had me daar na de toertocht aangesproken. Het was de eerste keer dat ik die tocht in Weelde reed, vermoedelijk omdat hij altijd samenvalt met andere tochten van mijn to do lijstje! Zo leer je weer andere fervente mountainbikers kennen die je dan nadien op toertochten tegenkomt!

Met het fietsende gezinnetje in mijn zog ging het na 24,50 km aan de Steen der Zeven Heerlijkheden, een oude grenspaal die op een punt staat waar zeven heerlijkheden aan elkaar grensden, een zeer lange singletrack recht op recht op. De Steen der Zeven Heerlijkheden is een grenssteen uit 1648 die zich op de grens van de gemeenten Lommel, Mol, Dessel en Balen bevindt, een honderdtal meter ten noorden van de buurtschap Blauwe Kei. Ze werd al vermeld in 1331 als Paal van Schoongors. Deze grenssteen vormde vroeger een drielandenpunt, want hier kwamen de Republiek der Verenigde Nederlanden, met de heerlijkheden Bergeijk, Lommel, de Spaanse Nederlanden met Mol, Postel, Dessel en Balen, en het Prinsbisdom Luik met Luyksgestel, bij elkaar. Het was tot aan de Franse tijd het meest noordelijke punt van de vrijheid Mol, die samen met Balen en Dessel een voogdij vormde. Postel was een zelfstandig kloostergebied van de Abdij van Postel, dat bindingen had met de Meierij van 's-Hertogenbosch en mogelijk zelfs met Reusel. Sedert de uitruil van gebieden tussen Nederland en België in 1843 kwam deze grenssteen geheel in België te liggen, maar de ligging ervan is nog altijd aan de topografie te zien, terwijl de steen op de grens van de provincies Limburg en Antwerpen is gelegen.

Op 26,50 km gaf de singletrack uit op het jaagpad langsheen het kanaal. We reden vanaf daar in een strook bos die zich langsheen dat kanaal uitstrekt over een aantal bulten op en af. Ter hoogte van het Russendorp in Lommel ging het over de blauwe kanaalbrug richting Kerkhoven. Aan de overzijde troffen we een zeer mooie singletrack over lage heuveltjes. Die eindigde op het jaagpad van een ander, smaller kanaal waar enkele plezierbootjes aangemeerd lagen. Hier in de streek van Mol en Lommel lopen immers verschillende kanalen die een kruispunt hebben aan de bekende Sas-4-toren in Dessel. 30 km om 16.10 u. Ik reed nog steeds niet alleen, want zo nu en dan stak me een enkeling nog voorbij. De toer ging over het jaagpad tot aan de eerstvolgende brug die we over moesten. Daar was een splitsing tussen de routes van 25 km en van 40 km op 30,50 km van de start aan een zwaaikom. We reden de brug waar we het kanaal gekruist hadden nu onder om het jaagpad op de andere over te bereiken. Daar ging het op 31,50 km een privaat bos met een vijver in. De omgeving was er bijzonder knap, zeker met dit zonnige weer! Er volgde een mooie omloop met knappe singletracks rond die vijver en doorheen een prachtig groen bos. We reden er over smalle sporen en groene graspaden tot aan de grote zandhoop of uitloper van een dijk naast het kanaal dat we laatst gekruist hadden. Op 33 km van de start werden we hier de hoogte in gejaagd. In tegenstelling tot eerdere edities ging het de zandhoop niet af richting jaagpad, maar dienden we een bocht te volgen om dan linksaf een steile zanderige afdaling te nemen naar het bos in de diepte toe. Daar reden we dan over een pad naast een bovengrondse pijpleiding. Bospaadjes leidden me tot aan de zandgroeve van Sybelco.

Aan de uitgang van het private domein van Sybelco stond een bordje dat de laatste vijf kilometers aankondigde! 16.30 u. Het ging even langs een straat om aan de overkant een knap bos met mooie paden in te rijden. Ik deelde ze met drie wandelaars. Opnieuw werd ik een pad in gestuurd op privaat grondgebied, vermoedelijk van hetzelfde Sybelco. Ik reed er in een meer open omgeving tussen struikgewas naast een grote vijver. Ik had er een knap uitzicht over de groene omgeving en de blauwe lucht. Eens de open plaats voorbij trof ik weer een bospad naast een bovengrondse pijpleiding dat me naar een grote villa voerde die omzoomd werd door uitgestrekte grasvelden. Allicht eigendom van Sybelco. Ik passeerde een van de toegangen naar het domein Blauwe Kei en De Maat. 37 km. Daar ging het rechtsaf over het beton van de Blauwe Keidreef. Naar het einde toe doken we dan rechtsaf nog een strook bos in voor nog enkele knappe singletracks naast een vijver om alzo deze toertocht in schoonheid te eindigen. Met 39,50 km op het tellertje bereikte ik omstreeks 17.00 u opnieuw het terrein van de school.

De bikewash was al ontmanteld, maar gezien het droge weer was deze overbodig. Meer dan wat stof had mijn fiets niet te verduren gekregen. Mijn fiets toevertrouwd aan de mensen van de bewaakte parking en deze zonnige herfstdag afgesloten met een drankje in de refter van de school. Mooie toertocht met een rondje dat jaar na jaar nagenoeg identiek is maar toch niet gaat vervelen en een organisatie die steeds in orde is!

Jari was er niet bij, dus deze keer geen route op Google-Maps!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

28-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45-55 km) van WTC Papillion te Minderhout op zondag 21-09-2014.

Op zondag 21 september zijn mijn maat Jari en ik de toertocht van WTC Papillion gaan rijden in Minderhout. Toen ik er even voor het afgesproken uur met de bike arriveerde zag ik zijn auto al geparkeerd staan, maar kon ik hem nergens vinden! Na me ingeschreven te hebben nog eens naar die auto gaan kijken! Het bleek niet de zijne te zijn, maar een identieke met dan nog dezelfde opvallende letter in de nummerplaat! Dan maar binnen gewacht bij een kop koffie. Omstreeks 09.45 u zijn we vertrokken.

Het ging het dorp uit over servitudes en stille wegen die hier sinds enige tijd ook voorzien werden van naambordjes. We passeerden de Laarmolen op de Mark en reden via de Bosuil en een veldweg achter de gevangenis van Hoogstraten en via Poeleinde naar Wortel. We passeerden het knap gelegen en deels verbouwde huis van een collega. Na de oversteek van de Beukendreef waar seingevers stonden, reden we over een groene vaste route langsheen de bosrand richting Wortel-Kolonie en voorbij de in erfpacht gegeven te restaureren witte huizen die vroeger deel uitmaakten van de zogenaamde Rijksweldadigheidskolonie of Landloperskolonie! Via de Schooldreef en een onverharde dreef reden we voorbij de gevangenis van Wortel. We passeerden de Klapekster, een trefpunt van Natuurpunt, en de Bonte Beestenboel, ondergebracht in de gebouwen van het voormalige Rijkslandbouwbedrijf waar de landlopers en thuislozen indertijd tewerkgesteld waren.

Aan het einde van de dreef bereikten we het onverharde Grenspad dat pal op de grens tussen België en Nederland voert. Hier was er een eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 45-55 km op 10 km van het vertrek. Het was nog maar 10.15 u, dus we hadden snel gereden! Gekozen voor de langste toer Op het Grenspad ging het rechtsaf in de richting van Baarle-Hertog, evenwijdig met de grote baan die van Minderhout naar Baarle voert. Net voor het bereiken van deze baan, hier door de mensen de Rooie Weg genoemd, sloegen we rechtsaf een zandwegel in en nogmaals rechtsaf om op 13 km Bootjesven te bereiken. Dit is een grote bosvijver met middenin een eilandje. In de winter een geliefde plek om te schaatsen wanneer het enkele dagen na elkaar flink vriest.

Zanderige wegen, bosdreven, singletracks en assenwegen voerden ons in de richting van Merksplas. Grappig is dat naast één van deze assenwegen een zandduin ligt met enkele dennen en waarover een korte singletrack loopt, hooguit honderd meter lang, waarover alle lokale toertochten gestuurd worden! Om dan toch enkele hoogtecentimeters te realiseren! Na een asfaltbaantje (de Oude Baan in Merksplas?) troffen we op 17 km een splitsing tussen de 45 km en de 55 km. Voor de langste toer ging het een grasspoor rechts in om het Graafsbos te bereiken. Tot 21 km troffen we daar leuke ietwat vochtige singletracks in de buurt van de rode vaste route. Omstreeks 25 km arriveerden we in de omgeving van het kruispunt tussen Hoekeinde en de Pampaweg. Vanaf daar volgden bredere veldwegen en assenwegen aan de rand van het bosgebied Eindepoel op de grens tussen Merksplas en Wortel.

Zoals te verwachten was doken we op een gegeven ogenblik de groene vaste route op, meer bepaald de zeer bochtige singletrack door het dennenbos aan Staakheuvel. Eentje met veel draaien en keren door vaak zeer korte bochtjes en met de nodige putten en bulten. Hij lag er zeer goed berijdbaar en droog bij. Bij nat weer staan de putten vaak vol met plassen en is het er lastig rijden! Deze vaste routes zijn zo’n acht jaren geleden uitgezet rond de tijd dat ik met biken ben begonnen. De singletracks van Staakheuvel waren toen de nagel aan mijn doodskist wanneer m’n vriend, een collega, me mee op sleeptouw nam tijdens mijn eerste ritten nadat hij me letterlijk mee naar de fietsenwinkel gesleept had om een mountainbike te kopen! Ik zal hem daar altijd dankbaar voor blijven, want acht jaar later rijd ik nog altijd met even veel plezier rond, leerde er veel gelijkgezinde mensen door kennen en gaf het me nieuwe levensdoelen. Daar kwamen later het schrijven van deze verhaaltjes en het oprichten van een eigen website, waarvan hij het luik over wielrennen verzorgt, bij. Met als kers op de taart de kennismaking met m’n huidige fietsmakker die mijn weekends kleurt, het beste wat me in jaren is overkomen. De fiets heeft mijn hele leven ten goede veranderd en ik ben er een gelukkiger mens door geworden die elke week opnieuw iets heeft om naar uit te kijken! Geen betere compensatie dan de fiets in het weekend tegen de stress van tijdens de werkweek!

Zo reed ik van 26,50 km tot 29 km in het zog van m’n makker Jari over de bochtige singletrack op de groene vaste route door de bossen waarin van de kaalslag van enkele jaren geleden niks meer te merken is! Het ging ook stukken vlotter dan in de tijd van toen, alhoewel ik enigszins teleurgesteld was doordat ik uiteindelijk toch nog vier keren voetje aan de grond had moeten zetten in voor mij te korte bochtjes! 11.30 u. Aan het einde van de singletrack kwam er een splitsing tussen de routes van 45 km en van 50 km. Gekozen voor het langste traject.

Tot 30 km ging het over een mij onbekend bospad doorheen gras waar het er iets technischer aan toe ging over een natte ondergrond, door bochtjes en over bultjes. We kwamen uit het bos tevoorschijn op het betonbaantje aan de Ginhovense brug, een bruggetje over een beek op de grens tussen Merksplas en Zondereigen (Baarle-Hertog). We reden door het gehucht Zondereigen en eens daar voorbij volgde een zeer lange, rechte, natte zandweg met veel plassen waarbij we ongemerkt de grens met Nederland overschreden. We arriveerden op de Hoogstratensebaan, in de streek beter bekend als de Rooie Weg, de rustige maar omwille van snel rijden gevaarlijke baan die Minderhout met Baarle-Hertog verbindt. We reden dan een tijd langsheen deze baan in de richting van Castelré, een gehuchtje van Baarle-Nassau op de grens met België.

Op 35,75 km verlieten we de grote baan en sloegen linksaf een zandpad in dat op Nederlands grondgebied evenwijdig loopt met het Grenspad aan Bootjesven. 12.00 u. Vanaf hier bereden we een graspad tussen twee wildroosters. Rechtsaf bereikten we na een zandweg de bevoorrading op de hoek van een pad tussen bos en velden. Pas op 38 km, dus ruim over de helft van de afstand! Om 12.10 u. Daar kon je eten van cake en granenrepen en was er sportdrank om te drinken. Een babbeltje gemaakt met de drie jonge mannen ter plaatse, waarvan één mijn professioneel levenspad zo’n vijf jaar geleden kruiste en één met het typische Kempense accent!

Na de stop kruisten we nogmaals de Hoogstratensebaan (Rooie Weg) en ging het na een zandweg de mooie singletrack op die door een bos nabij het gehucht Hal (in België) evenwijdig loopt met de Haldijk (in Nederland). Tot 40 km konden we ons uitleven op deze track. Daarna doorkruisten we de bewoonde kern van Hal, waar niet meer dan een aantal boerderijen staan. Tijdens eigen ritjes indertijd in deze streek zette ik me altijd even te rusten op de bank aan het kapelletje in de bocht naar de Blauwbossen toe. In de schuur van de stokoude hoeve tegenover de kapel stonden geen ramen meer. Allicht ruimde de al even stokoude boer plaats voor iemand jonger die de vervallen gebouwen onder handen neemt! Net voor de kapel ging het rechtsaf in de straat Hal en dan rechtsaf de veldweg Gouverneursbossen in. Halverwege doken we dan effectief de Gouverneursbossen in, een smalle strook bos in Hal waardoor recht op recht een pad loopt waarop zich een singletrack heeft ontwikkeld. We reden over het erf en voorbij het huis met de “kerkramen” en door een private weide. De ondergrond van die weide lag er droog! Soms kan hier een echte slijkpoel staan! Zo bereikten we de mooie singletrack die over enkele bulten door de Gouverneursbossen loopt! Achter het huis begint namelijk die mooie singletrack. De villa met paardenstallen waarvan de toegangspoort in het bos staat, stond te koop! Voor een stevige prijs allicht!

Eens het bos weer uit passeerden we de landelijke wegen Habelaar (België) en Oude Strumpt (Nederland) en kregen we een splitsing tussen de routes van 25-45 km en van 50 km op 43,50 km van de start om 12.45 u. Bij het in rijden van de bossen aan Heerle troffen we de bikers die aanstalten maakten met het wegnemen van de bepijling. In dit bos ligt een singletrack die zich met vele grote bochten tussen de bomen slingert. Omdat er geen ondergroei is, zie je de bikers dan als een lange kronkelende trein door het bos rijden. Nu reden we er alleen! Ik vermoed dat het een privaat bos is, maar de meeste tochten in de streek krijgen dan blijkbaar toch de toestemming om het pad te gebruiken. Van 45 km tot 48 km konden we spelen in dit bos, eerst op die kronkelende singletrack, daarna over mooie bospaden en grassporen door het bos.

We kwamen uit deze Blauwbossen tevoorschijn in de gelijknamige straat tegenover de manege waar de bekende Antilliaanse Feesten tijdens de zomer georganiseerd worden. Van daar werden we naar en over een smal pad rond de visvijver gestuurd. Eens daar voorbij werd de keuze gelaten tussen “zwaar” en “gewoon”. De eerste optie bestond uit het moeten bedwingen van de grote zandhopen op de terreinen van de steenbakkerij Desta. Op deze plek werd ooit de veldrit Superprestige Hoogstraten beslecht. Omdat ook hier aanstalten gemaakt werd met het opruimen van de pijlen en ik er geen behoefte meer aan had om mij af te beulen op de voor mij onmogelijke zandhopen, heb ik er een deel van links laten liggen. Jari volgde al snel mijn voorbeeld. 50 km.

Via de assenweg door de open velden ging het dan opnieuw richting Hal om de singletracks aan te kunnen doen die gelegen zijn in het “bos achter de Duitse Nonnen”. In deze strook bos liggen een aantal mooie paadjes verborgen. Dat de plek zo in de volksmond bekend is, is een overblijfsel van de oorlogsjaren. Langsheen de Bredaseweg, de weg die van Minderhout naar Meerle en verder naar het Nederlandse Strijbeek en Ulvenhout voert, stond een klooster waar sinds de oorlogsjaren Duitse nonnen verbleven. Een aantal jaren geleden is het gebouw verkocht en opgedeeld in twee woningen voor gezinnen. Het waren oorspronkelijk ook twee woningen die indertijd tot een klooster werden samengevoegd. Achter het klooster ligt het dennenbos waarvan sprake. In dat bos liggen ook enkele buitenverblijven.

We verlieten het bos opnieuw via Hal en reden de Nederlandse grens weer over via een typische zandweg waarlangs een asfalt fietspad voert. Naast deze zandweg ligt ook een strook bos waarin een plezante track werd meegepikt. Hier ben ik ooit eens tijdens een private rit zwaar over de kop gegaan door met mijn schoen te blijven haken aan een in het groen verborgen stuk ijzerdraad. De littekens van waar de trapper van m’n fiets m’n been verwondde zijn een blijvende herinnering aan dit uitstapje! We kruisten de beek Het Merkske en bereikten het gehuchtje Castelré (Baarle-Nassau). Via de zeer lange zandweg door de open velden, waar bij droog weer bijna niet te rijden valt omwille van het losse zand, bereikten we het begin van de Rooie Weg op de grens met België. Via de Castelréweg ging het opnieuw naar de parochiezaal in de Koestraat en waren we na de beloofde 55 km als laatste deelnemers weer bij af.

Terwijl Jari zijn fiets aan een wasbeurt onderwierp, ben ik nog achter een wielertoerist aan gegaan. We hadden die kerel met zijn fiets tegen de grond zien stuiken toen hij de betonnen voet van een hekken had geraakt. Ik merkte dat hij zijn helm had laten vallen en niet weer opgeraapt alvorens verder te rijden! De reden was zoals ik vermoedde: die man was stomdronken. Meer dan hem de raad geven van maar beter te voet naar huis te keren kon ik niet doen! Ik begrijp niet dat zijn maten hem zo lieten gaan! Wij hebben ooit een metgezel onder escorte per fiets naar huis begeleid omdat zijn laatste glas er één te veel was geweest! Als je iemand zo alleen laat gaan en je leest achteraf in de krant dat hij verongelukt is, dan vergeef je dat je hele leven niet meer! Er zaten binnen trouwens nog renners die al goed boven hun theewater waren en bij vertrek aan de fietsbewaking stonden te lallen!

Jari had het parcours van de rit in Waasmunster daags voordien super gevonden, terwijl ik er iets minder enthousiast over was geweest! Vandaag was het net andersom! Er zaten hier wel meer stukken met bredere paden in, maar toch veel off-road en vaak buiten de bewoonde wereld, terwijl de rit in Waasmunster veel bos kent, maar bewoond bos met villa’s. Afhankelijk van de richting waarin men uit gaat kan met in de streek van Hoogstraten tochten uitstippelen doorheen afwisselende landschappen, zoals de bossen in Wortel en Merksplas en de meer open streek over de Nederlandse grens in Castelré. Omdat Minderhout dichter bij de grens ligt dan Hoogstraten, werden de bossen van Merksplas niet aangesneden en richtte de toer zich meer op de streek rond Hal en Castleré. Wij hadden ons in ieder geval goed geamuseerd, genoten van het mooie weer en ondanks de late start toch nog de hele rit kunnen rijden!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

22-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-40-50 km) van MTB ’t Vestjen te Waasmunster op zaterdag 20-09-2014.

Op deze zaterdag was onze keuze gevallen op de toertocht van MTB ’t Vestjen te Waasmuster. Toen ik het centrum van het dorp naderde waren de huizen versierd met gekleurde vlaggetjes. Het was duidelijk dat hier kermis was. Een parkeerplek gevonden op een parking voor een bedrijf en gezien dat mijn maat Jari met wie ik afgesproken had vlak bij geparkeerd stond. De tocht vertrok vanuit de werkplaats van een nabijgelegen garage waar ook een tent op de parking was opgesteld. Er was nog andere animatie buiten de toertocht, want binnen in de loods zaten veel mensen die duidelijk niet gekomen waren om te fietsen. Omstreeks 12.30 u waren we ingeschreven en op pad.

Bij aanvang voerde de tocht ons door straten en servitudes het dorpscentrum uit. Daarbij reden we voorbij het kasteel Blauwendael. In tegenstelling tot andere tochten kregen we de zanderige Baudelodreef, die deel uitmaakt van een vast parcours, al snel in het begin van de tocht. We reden tot naast de snelweg E17 om vervolgens de singletracks mee te pikken in het naastliggende bos tot aan de Abdij Roosenberg. Op omzeggens 4 km kwamen we de boskapel Onze-Lieve-Vrouw-hulp-der-Christenen (halleluja!) voorbij en reden we naar beneden in het zacht hellende Schietakkerstraatje om op 5,25 km weer even de bewoonde wereld aan te doen. Op een plek waar een kolonie eenden niet wilde wijken reden we het park van het Kasteel Ortegat in om na de doortocht ervan de splitsing te treffen tussen de routes van 30-40 km en van 50 km op de grote baan die Waasmunster met de oprit van de E17 verbindt, dit op 5,50 km van het vertrek. Na een servitudepad reden we eventjes weer door het centrum van Waasmunster. Ik werd er begroet door een voorbijrijdende biker, maar ik had geen flauw idee van wie het was!

In de Pontravelaan langs dewelke we de start bereikt hadden, reden we per vergissing het kerkhof op! Dat vonden we wel raar en het verwonderde ons niet dat we er geen volgende pijl meer vonden! Op onze stappen teruggekeerd en vastgesteld dat we een smalle track links naast het kerkhof in hadden moeten slaan! Op het kaartje van Jari is dat extra foute streepje duidelijk te zien! 7 km om 13.00 u. Van 7,50 km tot 9 km reden we over de dijk langs de Durme, eerst over een hobbelig grasspoor, dan over asfalt. We verlieten de dijk via een servtiude en reden vervolgens tot 10 km eventjes door een woonwijk. Daar troffen we een tweede splitsing tussen de 30-40 km en de 50 km. Buurtwegen met naam leidden ons voorbij Het Houten Kruis om via volgende zanderige servitudepaadjes zoals de Katteneekwegel, waar halen ze het, weer op de dijk langs de Durme te arriveren.

Na een eindje er over gereden te hebben ging het linksaf de dijk weer af via een betonnen trapje waarna een hobbelig en vochtig grasspoor naast enkele wilgen en een assenweg ons tot schapenweiden voerden. 15 km. Van 15,50 km reden we gedurende een dikke kilometer lang over de servitudepaadjes die doorheen een villawijk met doodlopende straten voeren. We passeerden een trapje dat naar een voormalige oude spoorwegbedding onder de bomen voert. Er volgden nog steeds smalle servitudepaadjes langsheen de tuinen van grote villa’s. Op 19,50 km reden we het Eekhoekbos in, maar de doortocht bedroeg niet meer dan 500 meter! Na nog enkele villa’s in de bosrijke Heidestraat te zijn gepasseerd reden we net voor de brug over de E17 linksaf hetzelfde bos in. Hier troffen we zeer genietbare singletracks op een parcours dat door meerdere tochten wordt aangedaan. Er ligt daar onder anderen een bruggetje bestaande uit twee halve boomstammen waartussen een spleet die net breed genoeg is om er met je fietsbanden in te sukkelen en te vallen! In ieder geval troffen we hier een knap stukje parcours. We bereikten het talud van de brug over de snelweg. Onderaan staat daar soms een zeer grote slijkplas, maar thans lag alles poederdroog. Via een diep spoor was het klimmen naar het bruggenhoofd toe. Toen we daar even halt hielden, stak ons een groepje bikers voorbij, de jongste van het gezelschap stevig trappend een eind voorop, de oudere makkers achteraan en de oudsten te voet naar boven stesselend! 21,50 km om 14.00 u.

Boven op de brug dienden we de rijweg te kruisen om aan de overkant een fel dalend zandspoor in te rijden van de brug naar beneden. Jari kon niet op tijd uitklikken voor de betonnen boordsteen en kletterde tegen de grond! Er volgde nog een eindje door het bos in de hoogte langsheen de snelweg. We reden dan door een landelijke bewoonde wereld en langsheen paardenweiden tot aan een splitsing tussen de 30-40 km en de 50 km op 23 km van de start. Zoals aan de vorige splitsingen gekozen voor de langste toer. Die leidde ons over landelijke assenwegen voorbij de bizarre Kennel van Rialfo, een bonte beestenboel met honden en lama’s op een grasveld voor een opvallende, langgerekte, kitscherige kasteelvilla! Vanaf daar werden we over de dolomieten wandelpaadjes in Belsele (Sint-Niklaas) gestuurd. Veruit de enige plek waar de toertocht buiten de gemeentegrenzen komt! We reden er over een kronkelend asfaltbaantje en een door diepe geulen gehavende veldweg, mij bekend uit andere tochten in Waasmunster.

Uiteindelijk kwamen we uit op het asfaltbaantje dat vlak naast de snelweg loopt in de richting van Sint-Niklaas en vlak bij de afrit Waasmunster. We sloegen linksaf, passeerden het boshuis Bosrand, reden evenwijdig met de snelweg in de richting van Sint-Niklaas en kruisten rechtsaf de snelweg aan de eerstvolgende brug. 27 km. Een kleine kilometer verder troffen we omstreeks 14.30 u de bevoorrading onder een tentje langs de kant van een asfaltbaantje. Terwijl we van het fruit en de cake knabbelden, kwamen er nog andere bikers toe. We zagen één ons bekende biker, het is te zeggen, we kennen zijn naam niet, maar hij sprak me ooit aan tijdens een toertocht in Merksplas en sindsdien heb ik hem nog gezien, onder anderen tijdens de vorige toer in Waasmunster. Na de stop ging het het Eekhoekbos weer even in en doorkruisten we opnieuw een stuk van de villawijk via de vele servitudes. We reden ook een heel eind door de voormalige spoorwegbedding die diep uitgesneden in het terrein onder de bomen loopt. In de hoogte zie je links en rechts tussen de bomen overal villa’s staan. Op 32,75 km reden we over de singletrack die boven op het talud evenwijdig met de snelweg loopt, volgden even de grote baan, reden we over het op- en afrittencomplex Waasmunster, om aan de andere zijde van de snelweg het smalle paadje rechts in te slaan. Daarstraks hadden we hier nog gereden, maar dan verderop in de richting van Sint-Niklaas. 34 km. Na een eindje de track gevolgd te hebben sloegen we linksaf de Eekhoekstraat in voor een kleine lusje, kruisten we de Patotterij op de grens met Belsele om aan de overkant het bos in te rijden. Daar reden we een aantal lussen over de vele paadjes die het knappe Patotterijbos rijk is. Het was duidelijk te merken dat dit bos, gelegen naast de snelweg en bereikbaar vanaf een carpoolparking, ook als afspreekplaats voor andere doeleinden gebruikt wordt. Helaas ligt er hier en daar ook wat rotzooi. Wij genoten in ieder geval van de leuke paadjes met bochtjes en wortels.

Uiteindelijk kwamen we op 37 km weer uit op een track die hoog op het talud naast de snelweg loopt. Ik verwonderde mij over het feit dat er twee jonge kerels met een bike reden terwijl die elk een kleine spade vast hadden! De reden zou snel duidelijk worden. Want we werden naar een plek gestuurd waar ik nog nooit gereden had. Blijkbaar ligt er hier aan de rand van het bos een crossparcours. We werden er over enkele stevige bulten gejaagd! Die twee jongens hadden dus een spade bij om bergjes te maken! We arriveerden in de Oudeheerweg-Ruiter nabij een brug over de E17 en kregen een splitsing tussen de 30 km en de 40-50 km op 39 km van de start. We zagen bikende tegenliggers naderen waaruit we konden besluiten dat we na een extra lus weer op deze plek zouden toekomen. Aan de overkant hingen inderdaad ook pijlen. Er volgde voor ons een lus over het zogenaamde Oud Vliegveld, een vlakke plek met weinig bebouwing, bomen en enkele stroken bos. We reden er over betonbaantjes, assenwegen, doorheen een strook bos en voorbij het omstreden domein van voormalige textielmagnaat De Clerck. Diens zoon werd vele jaren geleden ooit ontvoerd. “Anthonieke, wij houden van u”! Ik zie het nog zo voor me! Het schijnt dat deze mensen trouwens zelf geen al te propere lei hebben! Maar met veel geld krijg je alles gedaan! De lus eindigde met een compleet overwoekerd oud kasseibaantje waar we in een weide een merkwaardige ezel opmerkten. Met een vacht alsof hij zich een rastakapsel had aangemeten! 41 km om 15.40 u.

Aan de overzijde ging het een grindpad op waar we naast een mooi gelegen villaatje in de Hollestraat reden van waaruit men een zicht heeft op de daar door een sleuf lopende snelweg. Bijna de hele snelweg ligt ter hoogte van Waasmunster in de diepte. Voor de geluidsoverlast? Omwille van de vele bruggen? Wie zal het zeggen! We kruisten voor een laatste maal de snelweg en reden daarna door de zandwegen Uilenhoek en Baudelodreef. Het is bizar dat die Baudelodreef aan weerszijden van de snelweg ligt zonder verbinding tussen de beide delen. Ze bestaat op sommige plaatsen ook louter uit een veldweg van wit zand! 47 km. Na enkele straten en paden arriveerden we opnieuw in de Neerstraat aan de garageloods. Om 16.00 u na 48 km!

Door de kinderanimatie was er enorm veel lawaai in de loods zodat we, net als een aantal andere bikers, buiten voor de tent zijn gaan zitten. Een broodje braadworst gegeten en doorgespoeld met een drankje. De kinderen kwamen naar buiten met hun ballons voor een wedstrijd. Jari was vol lof over de tocht en het parcours. Mij had de toer minder kunnen bekoren omdat hij te veel door de bewoonde wereld voert! Alhoewel het een knappe verdienste is dat de clubs uit Waasmunster er blijkbaar allemaal in slagen van een toer uit te zetten die bijna integraal binnen de eigen gemeente valt. En de stukken worden altijd op een andere wijze aan elkaar gebreid, zodat je nooit twee keren exact dezelfde rit rijdt! Het is niet evident van in een weliswaar rijk beboste maar ook redelijk dicht bewoonde gemeente een toer uit te zetten met zo veel off-road en groen! Ik had me in ieder geval goed geamuseerd. Na een babbel hebben we onze auto’s opgezocht en afscheid genomen. Niet voor lang, want voor de dag nadien stond Minderhout op het programma. Vandaag gereden kort bij Jari thuis, morgen kort bij waar ik verblijf!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

21-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (25-30-35-40 km) te Horebeke door de Horebikers en Het Verzet op vrijdag 19-09-2014.

Zoals de voorgaande jaren vanuit Hoogstraten afgezakt naar de Vlaamse Ardennen richting Horebeke om er deel te nemen aan de nachtrit Horebeke by night van De Horebikers in samenwerking met de fietsenzaak Het Verzet. Deze keer werd niet vertrokken vanuit Sint-Maria-Horebeke zodat ik niet mijn gebruikelijke parkeerplekje tegenover een rij eenzame huizen aan de rand van het dorp kon innemen, doch vanuit Sint-Kornelis-Horebeke. Het moet de verste plek zijn die ik voor een toertocht aandoe, want Horebeke ligt op 130 km van hier! Het zekere voor het onzekere genomen en via de lokale wegen vanuit Hoogstraten tot Antwerpen-Linkeroever gereden. Om te vermijden van vast te komen te staan op de ring om Antwerpen! Het heeft me 2,5 uur rijden gekost, ook al had ik niet het gevoel van zo lang onderweg te zijn. Hoe dichter ik de start naderde, hoe heuvelachtiger het landschap werd. Deze keer werd niet gestart vanuit een tent, maar vanuit de lokalen van Jeugdclub Arcadia. Om 20.45 u was ik ingeschreven en klaar om te vertrekken.

Servitudes, sporen door velden en weiden en stoffige veldwegen leidden bij invallende duisternis tot de eerste splitsing tussen de 25 km en de 30-35-40 km op 4 km van het vertrek. Daar kregen we op de grens tussen Brakel en Zwalm een klim over asfalt te verwerken. Deze voerde me tot op het grondgebied van Sint-Blasius-Boekel. Er was geen goed weer voorspeld voor vandaag met de kans op onweders, maar op het thuisfront was het droog gebleven en hier duidelijk ook! Toch zag ik het in de verte aan de horizon fel weerlichten zonder donder te horen. Dat zorgde in ieder geval voor een bizarre sfeer. Wat het rijden betreft kregen we er enkele fikse hellingen voor de wielen en dat zowel over verhard als off-road! Het ging een privaat kolenveld over waar het laveren was tussen de groenten tot in Elst (Brakel) waar ik op 8 km arriveerde omstreeks 21.15 u. Op 10 km reed ik over een veldweg met vrij diepe voren en kreeg het stof van de voorgangers te verwerken! Er waren immers nog redelijk wat starters en het was een mooi zicht van al die bikers en hun felle lampjes op de fiets door het landschap te zien trekken.

Na 11 km werden we door politieagenten de baan van Michelbeke naar Elst over geholpen om aan de overkant een wel erg smalle servitude in te rijden. Na de doortocht van een feeëriek verlicht dorpscentrum, ik vermoed Elst, volgde een splitsing tussen de routes van 25-30 km en van 35-40 km op 12 km van het vertrek. Tot 15 km werden we vergast op een rondje Elst over donkere veldwegen, afgewisseld met betonbaantjes en grassporen. Ik kreeg er geen andere bikers meer te zien! Ik arriveerde op dezelfde plek waar de lus begonnen was om naar een servitudepaadje gezonden te worden. 21.50 u. Vanuit Elst ging het Michelbeke (Brakel) in en konden we lekker naar beneden rijden over het beton van de Rekelberg. 17 km. Zoals te verwachten was diende ik nadien weer te klimmen om vrij snel het gehucht Rozebeke van Zwalm te bereiken. Ik reed er toen over het traject van een vaste blauwe route.

Klievend door de Vlaams-Ardeense nacht met aan de einder het weerlichten van een stervend onweer, bereikte ik omstreeks 22.00 u op 18 km de bevoorrading die opgesteld stond in een open schuur van een hoeve te Brakel. De Horebikers hadden voor de tweede keer in een jaar tijd hun kerstverlichting van de zolder gehaald om één en ander aan te kleden! Er lag allerlei lekkers en fruit op een lange tafel tussen de flikkerende kerstlichtjes. Overvloedig veel! Met het bonnenboekje dat je bij de inschrijving had meegekregen kon je hier ook terecht voor twee glazen Adriaan Brouwer! Er stonden nog redelijk wat bikes tegen de dranghekkens, maar tegen dat ik goed en wel aan de knabbel was waren deze bikers inmiddels vertrokken. Nog een lange tijd staan praten met één van de drijvende organisatoren van het geheel. De man was tevreden met de 540 deelnemers die de toer hadden bezocht, want dat was meer dan vorig jaar, en met te veel bikers zou het organisatorisch een heksenketel worden. Hij was ook content dat, ondanks het weerlichten aan de hemel, de regen en de buien uit waren gebleven. Altijd goed dat de beide partijen tevreden zijn: de bikers omdat ze hun weekend aan kunnen vatten met een rit op vrijdagavond en de organisatoren die hun inspanningen voor hun evenement beloond zien met een ruime belangstelling! Het moet al bijna halfelf geweest zijn toen de aandacht van de man weggetrokken werd door zijn rinkelende gsm door iemand die uitleg behoefde. Kort voor ik vertrok kwamen er nog twee bikers toe die ik aan de aankomst nog te zien zou krijgen.

Na de stop was het lekker snel naar beneden bollen over een veldpad tot aan de splitsing tussen de 25-30-35 km en de 40 km op 18,50 km van de start. Ondanks het feit dat ik er zeker van kon zijn tot de laatsten op het parcours te behoren, toch maar de richting van de langste toer uitgegaan. Dat rechtvaardigt dan op zijn minst de lange verplaatsing! Ik kreeg inderdaad niemand meer te zien tot enkele kilometers voor de aankomst! Ik merkte dat ik over het parcours van een blauwe vaste route reed in de omgeving van de Wolvenhoek in Zottegem. Een klimmetje en een nat grasspoor voerden naar een bruggetje onder een in onbruik geraakte oude spoorbedding. Daar werden we door een bordje verplicht om af te stappen om het talud naar de bedding toe te kunnen beklimmen! Na een eindje over de oude spoorbedding te hebben gereden bereikten we de landelijke Krommestraat in Zottegem. Van daar leidde een zandweg me naar Sint-Gooiks-Oudenhove. Dat is waarschijnlijk een gehucht waarvan de lengte van de naam omgekeerd evenredig is met het aantal inwoners!

Na de doortocht van een reeds in diepe slaap gedompeld Oudenhove, het viel me op dat er in deze streek weinig licht in de huizen brandt en iedereen blijkbaar met de kippen op stok gaat, kreeg ik een wel zeer stevige klim in een veldweg voor de wielen. Deze veldweg gaf uit op een pleintje, waarna ik via een betonbaantje en een straat die Klappaardlos heet, Zottegem in reed. 24,50 km om 22.55 u. Op 25 km volgde er een stevige klim naar een strook bos toe. Een ietwat twijfelachtig opgehangen pijl bleek dan toch naar een overwoekerd graspaadje te verwijzen. Er volgde een vrij lang stuk, recht op recht, waar een bevestigingspijl niet zou misstaan hebben. Op het ogenblik dat ik arriveerde op het parcours van een rode vaste route hoorde ik de muziek van één of ander optreden. De zanger gaf er bekende deuntjes ten gehore, maar op een vrij monotone wijze! ‘De clown met de lach. Niemand kende de pijn, van zijn stille verdriet…” Ik kon er een tijd naar blijven luisteren toen ik in de omgeving reed. Daarbij passeerde ik een kapelletje in de Torenweg te Sint-Maria-Oudenhove (Zottegem). Eens het dorp uit volgde een plezante afdaling over een grasspoor met toch enkele tricky toestanden zoals wortels, geulen, bulten, putten en losliggende stenen! Het ging lekker snel en daardoor moest je goed uitkijken! Dat was omstreeks 27 km. Even verder bereikte ik opnieuw de bewoonde wereld.

Tijdens een klim over asfalt in een woonstraat met huizen en villa’s te Michelbeke (Brakel) werd ik begroet door drie buren die nog voor hun huis op een stoel zaten te genieten van de enigszins warme nazomeravond. Dus toch niet iedereen ging hier met de kippen op stok! Het zou me niet verwonderen dat deze straat de bekende Berendries was, te zien aan foto’s op het wereldwijde web! Na de vermoeiende klim in deze straat kwam er tot 28,50 km een eerder vervelend spoor tussen prikkeldraden die het er nog lastiger maakten! Vanaf een servitude kon ik nog eens lekker voluit gaan in een afdaling naast weiden met paarden en schapen. Een schaap dat dicht tegen de afsluiting stond deinsde verschrikt achteruit in het licht van mijn lampen. Wie toert er op dat nachtelijk uur immers nog rond! Tijdens de afdaling werd ik nog gedurende enige tijd over een wegeltje met deels weggespoelde kasseien gestuurd! Het ging dan over een metalen bruggetje en doorheen een strook bos tot aan een weidepad naast de Zwalmbeek om uit te komen in een rustige baan ter hoogte van het Sint-Franciscusinstituut te Brakel. 29,50 km om 23.30 u.

Een asfalt fietspad voerde me vervolgens weer tot in Michelbeke waarna we de dorpskern doorkruisten. Hier passeerde ik weer een grote school, Stella Matutina. Eens daar voorbij werd mijn uithoudingsvermogen op de proef gesteld tijdens een zware off-road-klim over een pad tussen wilgenbomen. Asfaltbaantjes voerden me vervolgens doorheen de velden aan de Hoogkouter en de Twaalfbunder in de landelijke omgeving van Brakel. 33 km. In een straat werd ik gevolgd door een biker die me maar niet voorbij wilde steken en door een auto die daar nog eens traag achter reed! Het bleken Horebikers te zijn die het parcours controleerden op pechvogels en achterblijvers! Het betekende meteen dat ik een tandje bij mocht beginnen steken! En dat net op een lastig hobbelig grasspoor tussen een rij bomen en een veld.

Verderop kreeg ik nog een stevige klim voor de wielen en een vrij lange afdaling over een asfaltbaantje met enkele bochten. Enkele zanderige veldwegen voerden me dan in het nachtelijke duister in de richting van een stopplaats in een schuurtje waar je nog een bonnetje kon inleveren tegen een glaasje jenever. Dat heb ik snel door mijn keelgat gegoten om weer te kunnen vertrekken terwijl de Horebikers stonden te babbelen met hun kompanen in het schuurtje. De laatste kilometers dienden te worden gereden over donkere veldwegen richting Sint-Kornelis-Horebeke waar ik even over middernacht arriveerde. Een man vroeg me of ik nog gebruik wilde maken van de bikewash, maar vermits er enkel stof aan de fiets hing en die de volgende dag weer zou moeten dienen, was dat overbodig! De rit had me deugd gedaan, het was goed geweest van uit te kunnen waaien en zo de zorgen van de afgelopen week achter me te kunnen laten. Geen beter manier om te ontstressen dan dit!

Er was nog veel beweging, zowel binnen als buiten, van bikers die bij een glas nog nagenoten van de rit en de vrijdagavond. In de zaal kon je de laatste bonnetjes uit je boekje nog inruilen tegen een hotdog en een drinkbus, aangeboden door Het Verzet. Mij een plekje uitgezocht van waaruit ik, knabbelend aan de hotdog, kon genieten van het gewemel in de uitgelaten zaal. De twee mannen die ik aan de stop had zien toekomen zaten vlak in mijn buurt te genieten van hun kuip gerstenat. Het was vriendelijk dat de man waarmee ik aan de stop had staan praten mij nog een glas wilde aanbieden, maar het werd stilaan tijd om op te stappen. Mij wachtte immers nog een lange rit huiswaarts. Met enige tegenzin dan toch opgestapt, want ik wist dat het allicht lang zou duren eer ik deze plek ver van huis weer zou te zien krijgen. Het had me enige zelfovertuiging gekost om de verre verplaatsing aan te gaan op een vrijdagavond na een werkweek, wetend dat het weer een kot in de nacht zou zijn eer ik thuis was, maar ik was content dat ik er ook deze keer weer bij was. Ik hoopte van deze maal op de terugweg niet geflitst te worden in Oosterzele zoals na de vorige editie en het moet al ruim drie uur geweest zijn eer ik mij te slapen gelegd heb! Met als troost dat dank zij het uitblijven van regen het poetswerk tot een minimum beperkt bleef! Voor een luttele 5 euro hadden we kunnen genieten van een afwisselende rit, een bevoorrading, twee glazen Adriaan Brouwer, een glaasje jenever, een hotdog en een drinkbus er bovenop. Of hoe sport en ontspanning hand in hand samengaan!

Wat me altijd blijft verwonderen is dat ik de mij bekende fervente nachtritrijders die vaak tot in de verste uithoeken rijden om in het donker te kunnen biken nooit in Horebeke te zien krijg! Bij al mijn deelnames nooit een bekende te zien gekregen!

Het verslag van deze nightride is oo te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

Toertocht te Sint-Kornelis-Horebeke 19-09-2014 door Tom De Moor

20-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

MTB Noordergrensrit (20-30-40-55 km) van WTC Powerbikers te Weelde op zondag 14-09-2014.

Ook al was ik al meermaals toertochten gaan rijden vanuit Weelde, deze die vertrekken vanaf de voetbalvelden aan de Baetenheide, aan de Noordergrensrit van WTC Powerbikers vanuit de sporthal Molenslop had ik nog nooit deelgenomen. Een goede reden om dat deze keer dus wel eens te doen! Ik had na de toertocht gisteren in Tielen met m’n maat afgesproken en die beleefde niet zijn meest aangename zondagochtend! Ik kreeg kort na mijn vertrek met de wagen een berichtje om te melden dat hij een half uur later zou zijn en dat ik eventueel al mocht vertrekken. Vermits ik ruim op tijd vertrokken was diende ik daardoor nog een drie kwartier te wachten, maar liever dat dan alleen te toeren. Zijn bike was onklaar en degene die hij gisteren in leen had gebruikt was een 29-er zonder klikpedalen. De pedalen op zijn eigen fiets zaten muurvast, dus nog snel een oude bike gaan ophalen ter vervanging. Zijn pech werd nog erger, want bij aankomst vertelde hij dat hij er op rekende dat ik hem na afloop zou helpen! Het portier van zijn wagen was dichtgevallen met de sleutel er nog in en de deuren op slot! Gelukkig had hij al zijn spullen al uit de auto gehaald, zodat we toch konden rijden! Ik had er niet meer op gerekend van zo laat nog voor de langste toer te kunnen starten, maar we hebben de 55 km toch nog kunnen rijden zonder de opruimploeg achter ons aan te zien komen! Dat maakte nadien het wachten goed zodat we ondanks alle troebels en een ochtend vol hindernissen nog een mooie dag mochten beleven! Het was ruim 10.20 u toen we vertrokken.

De aanzet van de tocht leidde ons gedurende een 4 km over hoofdzakelijk landelijke asfaltbaantjes, hier en daar onderbroken door een servitude of veldweg. Na een zandpad langsheen de bosrand bereikten we al een eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 20-40-55 km op 5 km van de start. Op 6,50 km bereikten we de rand van de Gewestbossen Ravels, de vroegere Staatsbossen, en konden we ons uitleven op singletracks en bredere sporen onder de imposante bomen. Op 8 km troffen we een door de bossen lopende assenweg. Halverwege dit pad werd aan de bikers de keuze gelaten om een ietwat gehavende singletrack al dan niet links te laten liggen. Ofwel rechtdoor, wat de tocht een kleine anderhalve kilometer korter zou maken, ofwel rechtsaf de track in. Voor mij was het niet direct duidelijk welke richting ik diende te kiezen om de track mee te pikken en of mijn maat er zin in had of niet. Er kwamen een man en een vrouw toe die met hetzelfde dilemma werden geconfronteerd. Uiteindelijk zijn we allemaal over de track gereden die deel uitmaakt van de rode vaste route. Jari zijn grijze cel had dus goed gewerkt en de juiste richting gekozen! De track was inderdaad enigszins gehavend met dikke wortels, putten, bulten en greppels, vermoedelijk het restant van vroegere boswerken. Bovendien kwam er nogal wat draaien en keren aan te pas, maar uiteindelijk was alles nog best te doen. Er ligt daar in de omgeving nog zo’n exemplaar dat kort na de stop van de tocht vanuit de Baetenheide wordt aangedaan en die ligt er nog lastiger bij. Tenzij het dezelfde betreft die we in de andere richting bereden!

Eens voorbij de track reden we over een brede bosweg waarna een zanderige veldweg volgde richting het volgende bos. In dat dennenbos troffen we een zachte, poederdroge ondergrond, bijna bladgrond uit een verdroogde bloempot, en reden we over een tapijt van dennennaalden. Op 13 km kwam er een tweede splitsing, dit keer tussen de 20 km en de 30-40-55 km. Een kilometer verder ging na het berijden van een bosweg ook de 30 km de eigen richting uit. Het koppel dat we daarnet ontmoet hadden alvorens de singletrack in te slaan ging de richting van de 30 km uit. Waaruit we konden besluiten dat we veruit de laatsten op het parcours zullen geweest zijn. Via bospaden kwamen we omstreeks 16 km toe in het Landgoed De Utrecht, dat zijn uitgestrekte bossen op Nederlands grondgebied nabij Esbeek. Daar liggen ontelbare paden en zandwegen en het is een uitgelezen speeltuin voor mountainbikers die van bossen houden, wel zonder enige hoogtemeters die in deze streek niet voorhanden zijn. Plezante singeltracks leidden ons tot op de plek waar de 55 km zich losmaakte van de 40 km op 16,75 km van het vertrek. Ondanks het feit dat het intussen al 11.20 u was geworden hebben we gekozen voor de langste toer. Dat bleek een goede keuze, want we konden al snel ons hart ophalen in de vele singletracks die de Domeinbossen Zwartven doorkruisen. Hier werden we dan toch dank zij enkele knappe bulten op en af op enkele hoogtemeters getrakteerd.

Tot 22 km troffen we niets anders dan singletracks in een knappe omgeving. Voor wie bossen en singletracks weet te smaken is deze streek de uitgelezen plek om te rijden. Hier kan je tientallen kilometers rijden en blijven rijden zonder de bewoonde wereld te zien! De locals zijn hier meer dan verwend op dat vlak! Bij het zien van één van de lange knappe tracks vermoedde ik het al, en even verder passeerden we inderdaad De Spartelvijver, een soort recreatieoord midden de bossen. Een muziekkapel bracht er op het terrein achter de vijver haar deuntjes ten gehore. Meteen was het de eerste keer dat ik hier bij het passeren leven bespeurde. Ik vermoed dat de plek enkel tijdens de hoogzomer geopend is. Vanaf de Spartelvijver doken we een volgend deel van de bossen op het grondgebied Reusel – De Mierden in, gelegen in het Nederlandse Hooge Mierden, niet ver van de grens met België. Even kregen we er het gezelschap van toch nog een eenzame late starter. Toen we korte tijd later de bevoorrading bereikten was deze kerel er alweer vertrokken!

De bevoorrading stond opgesteld naast de omheining van de Spartelvijver in de buurt van het bescheiden gebouwencomplex op het domein. Dit op zegge 23 km van het vertrek. De mensen die voor de knabbels en drank zorgden stonden er onder een klein tentje. Ook hier werd duidelijk dat de grens niet ver af was, want de leden spraken zowel met een Vlaamse als Nederlandse tongval. Jari was er nu zeker van dat hij deze tocht al eerder gereden had! 11.45 u. Onlangs onze late start lag er nog genoeg lekkers om van te snoepen. En er was plaats voor een babbeltje tijdens het knabbeltje met de mensen aan de stop. Tot het tijd was om weer op pad te gaan.

Kort na de stop troffen we de plek waar de 30 km zich losmaakte van de 40-55 km. Op de grote toer troffen wij van hier af niets anders dan knappe singletracks, een feest voor elke mountainbiker! Ze lagen er soms vrij zanderig bij. Omstreeks 27 km reden we ook enkele keren over paadjes door zeer hoog gras. Twee kilometer verder kwam er een splitsing tussen de 40 km en de 55 km midden in het bos. 12.15 u. We vervolgden ons pad door de schier eindeloze bossen tot we omstreeks 30 km een grote baan dienden te kruisen. Na een 500 meter deze Lage Mierdseweg gevolgd te hebben doken we opnieuw de bossen in. Ook hier troffen we vrij zanderige paden waarbij we enkele keren op en af over een aantal leuke zandheuvels werden gejaagd. Jari meende de hoeve te zien waar we in augustus tijdens een private rit met bevriende bikers uit Poppel tijdens een middagstop gegeten hadden. Maar het was een andere hoeve, meer bepaald de Spiehoeve, een knap tot woonhuis gerenoveerd boerenhof. Bij nader toezien zat Jari er niet ver naast, want op de kaart is te zien dat de bewuste eethoeve “In den Bockenreyder” te Esbeek daar niet ver vandaan is! In deze eenzaam in de bossen gelegen boerderij is het prettig vertoeven tijdens een fietstocht of wandeling! Je kan er diverse gerechten eten. De menukaart is opgesteld in het plaatselijke dialect wat veel weg heeft van Antwerps! Na een lus door deze speelbossen arriveerden we na 33 km aan een tweede stopplaats waar enkel drank voorzien was. Ze stond opgesteld in een zandweg die uitgaf op dezelfde grote baan die we daarnet gekruist hadden. We bevonden ons nog steeds in het domein De Utrecht. Er passeerden toch nog enkele andere bikers. We waren niet de enigen die zo laat vertrokken waren. Sommigen deden niet de moeite om nog te stoppen. Ook hier werd met opruimen gestart terwijl er nog enkele bekers aan de kant gezet werden voor laatkomers.

Na de drankstop vervolgden we onze tocht over bospaden waarbij we op 37 km een dwars door het bos lopende asfaltbaan kruisten. Op dit kruispunt met boswegen stond een grote paal met wegwijzers naar Weelde, Esbeek, Hooge Mierde en Poppel. Het betrof het kruispunt van de Prins Hendriklaan en de Poppelsedijk, niet ver van de grens tussen Nederland en België. Midden in de bossen! We vervolgden onze weg door het bos van de Turnhoutsche Heide en over een stukje asfalt om vervolgens weer een zeer zanderig pad op te gaan dat er evenwijdig liep met een beek! Op 40 km van het vertrek kregen we nog een splitsing tussen de routes van 40 km en van 55 km. We konden da laatste etappe van 15 km aanvatten!

Vanaf een asfaltbaantje ging het een zeer lange veldweg op die daar evenwijdig liep met de rand van het bos. We doken het bos in over een singletrack en dienden na enige tijd op onze stappen terug te keren na het nemen van een zeer ruime bocht op een kruispunt van zandwegen. Verderop dienden we een asfaltbaantje te kruisen om aan de overkant opnieuw het bos in te duiken voor nog een lading schier eindeloze singletracks! We kwamen uit op een punt waar we al eerder gepasseerd waren waardoor er op 44,50 km een einde kwam aan een grote lus. 13.30 u. We hadden er kunnen genieten van een bijzonder knap stuk van deze toertocht! Er volgden nog bospaden die ons doorheen hoog gras voerden rond 45 km en een vrij gehavend bospad tot aan een maïsveld op 48,50 km. Daar passeerden we de plek waar Jari het al sinds vanochtend over gehad had, terwijl ik wist wat hij bedoelde. Maar er zijn meerdere tochten in de streek die hier blijken te passeren. Ik had deze tocht immers nog nooit gereden. Het was meer bepaald de plek waar er een grenspaal staat aan de rand van de Gewestbossen Ravels op Belgisch grondgebied en een dit keer door de maïs bijna aan het zicht onttrokken half verroest metalen windmolentje op het naastliggende veld op Nederlands grondgebied!

Een zeer lang bospad met diepe plassen en plekken vol slijk voerde ons dan door het bos. Ik herinner me van hier ooit een beginnend biker te hebben zien rijden, een nog vrij jonge kerel, ik schat een dertiger, die bijna niet meer vooruit geraakte! Diens pijp was compleet uit! Hij was op de grootste afstand gesukkeld en zat zo goed als te sterven op zijn fiets! En toen lag er veel meer nat en slijk als nu! Uiteindelijk ging het bospad over in een verhard pad met twee betonsporen voor landbouwverkeer die doorheen een groen grasveld leidden. Op 51 km reden we zo door de laatste strook bos tot aan de Kapel van de Mosdijk waar de zogenaamde leugenbank staat. Een bank waar dorpelingen (te) straffe verhalen kwamen vertellen, aangedikt met onwaarheden om ze kracht bij te zetten! Via enkele landelijke baantjes bereikten we opnieuw de sporthal Molenslop. 14.00 u.

De mensen van de organiserende club hadden het meeste al opgeruimd en er werd een soort barbecue-fornuis buiten gehaald om spek en eieren te bakken voor de helpers. Ik zag Jari triomferend uit de cafetaria komen met een menukaart in de handen! Anders dan in de meeste cafetaria van sporthallen kon je hier degelijk eten en kiezen uit een redelijk uitgebreide menukaart! Wij hebben er dan naast drank ook een lasagne en een spaghetti Molenslop besteld. Een betere afsluiter van deze knappe toertocht en amusante dag was niet mogelijk. Naast wij twee zat er nog een trio in groene pakken gehulde bikers van een club uit Oelegem. Ik meen die mannen nog al gezien te hebben op toertochten. Zo te horen en te zien hadden zij zich ook goed geamuseerd. We hebben nog een paar woorden gewisseld met een Powerbiker die ik afgelopen weekend tijdens de toertocht in Mol-Rauw (27-09-2014) te zien kreeg in het gezelschap van vrouw en dochtertje in een zandweg richting de Steen der Zeven Heerlijkheden, niet zo ver van de beruchte Baileybrug in Postel. Ik gok op Michelleke. Helaas had ik tot dan toe nog niet de tijd gehad om dit verslag te schrijven! Maar bij deze dus uiteindelijk wel! Dat we ons tijdens de toertocht in Weelde super geamuseerd hebben, daar kan hij dus zeker van zijn! Alles prima georganiseerd, genoten van een knap parcours, ondanks de late start toch nog de langste toer kunnen rijden tegen ons tragere tempo zonder de hete adem van de opruimploeg in onze nek te voelen en kunnen afsluiten met een hap eten en een glas! Ondanks de valste start kon de zondag niet meer stuk!

Ik kijk een ganse week uit naar het volgende weekend! We rijden nu al meer dan een half jaar samen, we amuseren ons vaak op zaterdag én op zondag met de mountainbike tijdens de ritten die we in Vlaanderen afschuimen! Daardoor zijn we kameraden geworden. Een makker waarmee je de leuke dingen deelt laat je niet in de steek wanneer hij in de shit zit! Dus moesten we samen nog een oplossing zoeken voor de in de slotvaste wagen achtergebleven contactsleutel! Dat heeft wat tijd gekost, maar dat kon niet opwegen tegen de leuke belevenissen van de afgelopen dag. Jari had me evenmin in de steek gelaten toen mijn ketting doormidden brak bij een beklimming tijdens de toertocht vanuit Erneuville in augustus!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

15-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Ronde van Groot Kasterlee (15-29-42-53 km) van de Tielense Wielertoeristen te Tielen op zaterdag 13-09-2014.

Op een zonnige zaterdag naar de Kempen getrokken om deel te nemen aan een toertocht die ik nog nooit eerder gereden had. Volgens de organisatoren, de Tielense Wielertoeristen, werd hun Ronde van Groot Kasterlee uitzonderlijk op een zaterdag georganiseerd om niet samen te vallen met andere tochten. Dat zal allicht de reden zijn waarom ik voor de eerste keer deelnam aan deze tocht vanuit Tielen, een deelgemeente van Kasterlee. Ik kreeg een parkeerplekje toegewezen op enige afstand van de sporthal Tielenhei en net toen ik klaar was om te vertrekken arriveerde m’n compagnon. Ik was content dat ik na drie weekends ofwel helemaal niet ofwel alleen te hebben gereden, omwille van zijn vakantie, weer het gezelschap zou kunnen genieten van m’n makker.

Ingeschreven en vertrokken om 13.20 u. Het ging de bewoonde wereld van Tielen uit via enkele straten, afgewisseld door servitudes. Op 3,50 km reden we voorbij de prachtige watermolen van Tielen. Een halve kilometer verder ging het een dennenbos in. Op een bospad troffen we op 4,50 km een eerste splitsing tussen de routes van 29-42 km en de kidstoer-53 km. De kinderen werden dus samen met de “echten” op pad gestuurd! Zij konden net als wij vanaf hier genieten van zeer knappe singletracks en een zanderig bospad vanaf 8,50 km. Landelijke wegen voerden ons door een meer open landschap om na 10,50 km dan toch te zien dat de kidstoer zich losmaakte van de andere afstanden 29-42-53 km. Tot 12 km reden we op het jaagpad langs de boorden van een waterloop, ik vermoed de Nete. Nadat we de Nete de rug hadden toegekeerd en over een zandpad tussen weiden reden, werden we aangesproken door een ietwat paniekerige man met de vraag om te helpen een paard tegen te houden en weer in de wei te drijven! Ik had bij het passeren al opgemerkt dat het dier op zijn gemakje een openstaande poort kwam uitgewandeld! Ik was niet zo happig op het tegenhouden van een onbekend paard! Ik had eerst de indruk dat de man schrik had van zijn eigen paard, maar vermoedelijk vreesde hij dat het zou gaan lopen indien hij het benaderde. Door het pad te versperren liep het dier uiteindelijk terug naar de plek waar de man het hebben wou!

Vanaf 14 km konden we rijden over een mooie singletrack die deel uitmaken van de vaste routes van Kasterlee. Er waren daar veel (kom)bochtjes, putten en wortels. Je werd er bijna duizelig van het draaien en keren in de elkaar opvolgende bochten. Op omzeggens 16 km van het vertrek maakte de route van 29 km zich los van de 42-53 km en nog geen kilometer verder troffen we na een vrij zanderige bosweg de splitsing tussen de 42 km en de 53 km. 14.15 u. Gekozen voor de langste toer. Tot 17 km konden we ons daar uitleven op een volgende amusante singletrack met opnieuw veel bochtenwerk en behorend tot het vaste parcours. Niets anders dan een aaneenschakeling van boswegen op of in de omgeving van de vaste route werd ons deel tot ruim 20 km. Op zo’n brede weg zagen we een groep wandelaars staan die daar van een bevoorrading genoten. Met een drankje en een knabbeltje, net zoals bij mountainbikers. Een vrouw had meer oog voor een wel zeer mooie paddenstoel aan de andere kant van het pad en was bezig met deze in haar lens te vangen. We hadden tijdens de rit nog al wandelaars ontmoet. Wellicht was hier ook een georganiseerde wandeltocht, er hingen bij momenten oranje plastiek pijlen, maar die genoot dan toch geen massale belangstelling!

Vanaf 20 km voegden de kortere ritten zich weer bij de onze, wat als gevolg had dat we tijdelijk meer bikers te zien kregen. Omwille van ons vrij late vertrek hadden we tot hiertoe niet veel andere deelnemers zien inhalen. In hun zog doken we een volgende bochtige singletrack in en konden we tot 22 km lekker draaien en keren tussen de bomen. We kregen hier een knap en genietbaar stukje van de toertocht voor de wielen! Jari reed met de 29-er van zijn vader die hij daar nog was gaan ophalen nadat hij vastgesteld had dat de trapas van zijn eigen bike muurvast zat! Overmatig gebruik en een moddertocht in Dudzele tijdens zijn vakantie aan zee hadden blijkbaar tijdens de afgelopen week dan toch hun slopend werk gedaan! Vandaar waren we zo laat aan de start. Ik heb dan van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens met zo’n grote wielen te rijden! Het feit dat de fiets een hardtail was en de trappers niet voorzien waren op klikpedalen, viel me tijdens het rijden meer op dan de extra grote wielen! Bovendien moest ik de remhendels heel wat dieper indrukken dan bij m’n eigen fiets! En uitgerekend nu kregen we een stukje parcours voor de wielen met een singletrack over enkele ferm uit de kluiten gewassen zandheuvels met enkele dropkes aan wortels! Ik sjeesde met de fiets zodanig snel naar beneden dat ik al bijna vreesde mijn nek te zullen breken! Gewoonlijk voel ik niet zo veel verschil tussen verschillende fietsen, maar deze keer dus wel! Ik denk anders niet dat het aan de grotere wielen zal gelegen hebben! Geef mij maar een fully, alhoewel Jari beweert te voelen dat die achtervering toch wel verlies van energie betekent. Terwijl volgens hem de 29-er minder wendbaar is. Enfin, ik heb toch na enige tijd mijn eigen fiets weer gebruikt!

Na deze enkele elkaar opvolgende klimmetjes en afdalingen bereikten we het zwarte vaste cyclocrossparcours dat volgens een grote plakkaat enkel toegankelijk is van 1 september tot 1 maart. We reden slechts een kort stukje van dit zwarte parcours op een track over enkele zandheuvels. Nadien volgde tot 27 km een zeer mooi stukje route doorheen de bossen tot we omstreeks 27 km een grote baan in Kasterlee dienden te kruisen. 15.00 u. Na nog een eindje door de bossen bereikten we omstreeks 15.15 u de bevoorrading op 28 km van het vertrek en op het grondgebied van Lichtaart. Er was een zevental mannen van de Tielense Wielertoeristen aanwezig om voor alles te zorgen, maar ze zaten er werkloos op hun stoelen bij vermits de grote drukte intussen achter de rug was. Er was wel nog een delegatie van 13 bikers uit Geel-Zammel aan de stop, waaronder één enkele vrouw! Die hadden wij daarstraks uit een zijpad zien komen toen de door hen gevolgde route van 42 km zich weer bij de 53 km voegde. Er lagen fruit en verschillende soorten koeken en repen om te eten, meer dan keuze genoeg. De mensen van de organisatie waren teleurgesteld, want doordat hun toertocht op zaterdag was in plaats van op zondag, hadden ze maar half zo veel deelnemers. Volgend jaar zullen ze niet van datum veranderen indien er toch concurrentie van andere tochten zou zijn! Nog even staan praten met de mannen uit Tielen en Zammel.

Kort na de stop kwam er een splitsing waar de 53 km apart ging van de 29-42 km. Bijzonder zanderige veldwegen leidden ons in de richting van de Nete. Vanaf 30 km reden we zo’n anderhalve kilometer over het jaagpad langsheen de Nete. Daar kregen we af te rekenen met veel tegenwind zodat het ferm stompen geblazen was. We kruisten de rivier via een bruggetje in Lichtaart. Op 33 km troffen we een wel zeer lange zandweg, de Papendijk. Linksaf voerde een volgende zandweg, Koningshof, in de richting van het Koningsbos. Op 34 km reden we daar rakelings langs om het een kilometer verder in te duiken op het parcours van een blauwe vaste route. Hier vervoegden de kleinere afstanden weer het parcours van de grootste lus. Om direct daarna opnieuw een splitsing te treffen tussen de 29 km en de 42-53 km op 36 km van het vertrek op een bekend punt van de vaste routes. 15.55 u. Na de oversteek van een door het bos lopende rijweg doken we een beukenbos in onder imposante bomen, ook een bekend stukje van de vaste blauwe route. Even verder dienden we enkele uit de kluiten gewassen zandheuvels te overwinnen in een knappe strook bos. Uiteindelijk kwamen we van tussen de bomen tevoorschijn in de open strook waar de bomen gekapt werden voor de aanleg van de recent geopende noord-zuidverbinding richting Geel die daar door een lange tunnel loopt teneinde het natuurgebied Hoge Mouw enigszins te sparen. 37 km om 16.00 u.

We verlieten de vaste route die sinds de werken opnieuw dwars over de tunnel over haar oude traject voert en sloegen linksaf in de richting van de rand van het centrum van Kasterlee waar de tunnel begint. Langs hier voerde tijdens de werken de omlegging van het vaste parcours. We reden niet tot aan de ingang van de tunnel, kruisten wel nog een nieuw aangelegde asfaltbaan en sloegen dan linksaf de bossen van de Hoge Mouw in. Daar liggen zeer leuke paden in een donker dennenwoud. Tot ongeveer 40 km konden we er onze gang gaan over amusante paden en tracks. De ondergrond lag er op diverse plaatsen knap zanderig bij! We werden de Lichtaartsebaan over geholpen en reden het Sint-Lutgardispad in naar de zone met weekendhuizen en een kampplaats aan het Boskabouterpad, nog steeds in het Koningsbos. Na de doortocht van het bos leidden een lange assenweg en het Ossengoor tot aan de rijbaan van de Beukendreef die daar in een bocht onder een lage brug de nieuwe noord-zuidverbinding onder gaat. Ook de blauwe vaste route passeert hier en ik herkende de plek van een eerdere toertocht omdat daar toen de pijlen al waren weggenomen naar het einde van de tocht toe. Samen met een andere biker heb ik dan toch de aankomst gevonden door ons te oriënteren op de kerktoren. 42 km om 16.25 u.

Vanaf deze plek doken we het gebied de Hoge en de Lage Rielen in alwaar we één van de toegangen tot de kampplaats Hoge Rielen passeerden. Net voor de poort ging het rechtsaf de bossen in over een lang pad. Op 44 km kwam er weer een splitsing tussen de 29 km en de 42-53 km. Enkele lange grassporen, veldwegen en de doortocht van een strook bos voerden de bikers tot aan een betonbaantje ter hoogte van Busschoten. Vanaf deze plek kregen we tot 51 km veel grassporen en zandwegen te verwerken. We reden er langsheen de Grote Caliebeek om ze uiteindelijk te kruisen. Eens het bos weer in reden we een tijd langsheen de omheining van het militair domein van Tielen over een pad dat Volkers heet! Vol kers? Er was geen kers te bespeuren! De laatste zandwegen voerden ons doorheen een landelijke omgeving. Toen we een echtpaar met honden op wandel aantroffen in een veldweg tussen hoge maïs was dat het teken dat we de bewoonde wereld opnieuw naderden. Omstreeks 17.00 u waren we de laatste deelnemers die aan de sporthal arriveerden terwijl de Tielense Wielertoeristen al volop met het opruimen bezig waren! Toch kregen we het nog bij de start beloofde petje en een ijsje van Het IJsboerke tussen twee boterwafeltjes van Jules Destrooper! Goed dat Jari zei dat het een ijsje was, want ik had het pakje voor een koekje gehouden en het weg willen steken. Nog een drankje genuttigd in de avondzon en afscheid genomen. Niet voor lang, want voor de dag nadien stond de toertocht in Weelde op ons programma.

De Tielense Wielertoeristen hadden ons met hun Ronde van Groot Kasterlee weten te bekoren met een parcours door de lokale bossen en de mooiste stukken van de lokale vaste routes. Degelijk afgepijld en goed georganiseerd met bewaakte bikeparking en alles er op en er aan. Een toer die ik nog nooit gereden had en bij op mijn palmares kan plaatsen.

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

13-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (18-28-38 km) van BuSo Kristus-Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor op vrijdag 12-09-2014.

September is niet alleen de maand waarin de scholen opnieuw hun deuren open zetten, doch ook de maand waarin de school voor Buitengewoon Onderwijs Kristus-Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor haar intussen traditioneel geworden nightride organiseert. Ten voordele voor de kinderen met leermoeilijkheden, alhoewel men van de drie euro inschrijvingsgeld niet veel zal overhouden! Even traditioneel is dat er heel wat fervente mountainbikers uit onze regio naar daar komen om het weekend in te zetten met een rit en uiteraard een glas. Of twee, drie, … De kans van er bekenden te ontmoeten grenst dus aan de zekerheid. Dat was deze keer niet anders.

Een parkeerplekje gevonden op de directieparking, me ingeschreven en om 19.20 u kon ik op pad voor een tochtje, deels in de schemer en deels in volledige duisternis. Tot 2,75 km reden we door het bos dat deel uitmaakt van het schooldomein van de Broeders van Liefde. Zelfs de enige hoogtemeter, een kunstmatig aangelegde zandhoop bij de start, was extra onder handen genomen. We verlieten het domein via een achterpoortje naar de Caterskapeldreef en zaten meteen op het grondgebied van de buurgemeente Schilde. Daar staken twee mannen, wiens fietspak me niet onbekend leek, me voorbij. Pas toen ze me na het voorbijrijden begroetten merkte ik dat het Bulls69 en diens broer waren! Helemaal uit Rillaar naar hier gekomen voor een portie nachtrijden.

We reden door de bossen die zich achter het schooldomein op de grens met Schilde uitstrekken, onder anderen de dennenbossen in de buurt van een bosvijver die door de meeste tochten in deze omgeving worden benut. Mooie tracks brachten me zo tot in de Mathildedreef in Schilde. 4,50 km. Tot ruim 6,50 km konden we met volle teugen genieten van onbetreden paden in een knap privaat bos dat niet eerder in deze tocht aan bod was gekomen. Er waren nog steeds heel wat bikers die me inhaalden. Na dit niet te versmaden lusje arriveerden we in de Kotseheide waar we te maken kregen met knappe zandwegen. Eens daar voorbij volgde zeer veel bos met een afwisseling van paden en singletracks. Aan de omgeving te zien arriveerde ik omstreeks 9 km in de bossen op het grondgebied van Westmalle en dat bleek achteraf te kloppen. Daar kregen we de bizarre track die over bulten en door putten rond een zeer kleine met water gevulde krater loopt. Nu was de plek goed te berijden, bij nat weer is het er veel te glad en riskant. Ik ben daar ooit op de sukkel geweest in het zog van enkele Reetzweters! Die mannen waren vandaag ook present! In de loop der jaren gevormde tracks langs de stammen van de bomen van imposante bosdreven voerden de bikers in de richting van de abdij van Westmalle.

Korte tijd later passeerden we effectief de achterzijde van de abdij van de Trappisten te Westmalle. Daar reden we voorbij de gloednieuwe koeienstallen. De paters hebben blijkbaar ook twee negers in dienst die daar in de weer waren! Mannen uit de missies? Bestaat dat nog? We kwamen weer uit de bossen tevoorschijn ter hoogte van de Wijngaardstraat en de Heidemolenbaan, straten die vanaf de rand van het centrum van Westmalle in de richting van Drieboomkensberg voeren. De Heidemolenbaan ging verderop over in een assenweg richting het Molenbos. Bij het binnenrijden van het bos staken Patje2 en Jinba Ittai me voorbij en in hun zog dook ik mee een singletrack in. 15,50 km om 20.25 u. Het begon, zeker in de bossen, al donker genoeg te worden om de lichten te ontsteken. Het is duidelijk dat mijn lampen beginnen te verslijten. De tijd dat ik als een verstraler door de bossen reed is duidelijk voorbij! Zelfs een duo gelegenheidsrijders dat ik enkele keren tijdens de rit te zien kreeg had sterker licht!

Gedurende een dikke drie kilometer konden we rijden over de tracks in Drieboomkensberg. Ze waren vrij droog en goed te berijden. In de winter of bij nat weer kan het daar soms een gedoe zijn! Op sommige plaatsen stond het gras langs de zijkanten wel vrij hoog zodat wat voor je kwam soms een verrassing was wegens niet te zien! Overal zag je lichtjes van bikers tussen de bomen en op één plek heb ik een pijltje gemist en ben moeten terugkeren. Verder was het te volgen parcours goed aangeduid. Er was ook redelijk wat geroep in het nachtelijke bos, vooral door een groep in rode pakken gestoken mannen die aanwijzingen gaven aan een trio jonge meisjes. “Pas op, wortel! Putteke op komst!” Het was er plezant rijden tot aan de bevoorrading op de open plek nabij de achter de bomen verscholen bidplaats aan het kruisbeeld van Drieboomkensberg.

Ik bereikte de stop op 18 km omstreeks 20.35 u. Patje2 en Jinba Ittai stonden daar nog en zoals te verwachten was, waren zij al voor de tweede keer de toer aan het rijden. Zij knopen de lange en de korte toer aan elkaar! Patje2 moet wel de kampioen nachtritten van België zijn! Hij schrijft ze bijna allemaal op zijn palmares en legt de meesten dan nog twee keren af! Ook de Watjes (het ligt aan henzelf dat ze zich zo genoemd hebben) Weetabix en Danny kwamen toe. Een stuk fruit en een koek geknabbeld en doorgespoeld met wat sportdrank. Niet te lang blijven staan en vertrokken nog voor de rode lawaaierige rakkers vertrokken. Ik hoorde er ene aan de dames vragen of ze verder nog met hen mee zouden rijden. Onmiddellijk na de stop kwam, nog voor we het bos verlieten, de splitsing tussen de routes van 18 km en 28-38 km.

Daar ging het over de Oude Liersebaan, een assenweg, en voorbij het kruispunt met de Heikantstraat ter hoogte van een privaat domein met inrijpoort naar drie particuliere huizen. Vanuit het bos aan de Heikantstraat klonk het gejoel van kinderen. Daar ligt een kampplaats achter de bomen verscholen. In een goed van stenen voorziene veldweg die volgde zag ik een groepje bikers met pech staan. Hun blauw-rode pakken kwamen me bekend voor. Het was een groep Reetzweters! De uit de gemeente Reet afkomstige kerels kom ik wel vaker tegen op tochten ten noorden van Antwerpen of vlak over de grens in Nederland. Deze toer kon duidelijk rekenen op de aanwezigheid van de vele fervente bikers uit de wijde omtrek! Omdat ze met meerderen waren en mijn technische kunde toch niks voorstelt, ben ik niet gestopt. Een biker alleen met pech rijd ik nooit voorbij zonder te informeren naar wat er scheelt. Op 21 km en om 21.00 u gaf de met stenen bezaaide veldweg uit op een asfaltbaantje. Daar informeerde een meisje of ik geen hondje had zien lopen! Haar vrijdagavond zal met een verloren hondje minder aangenaam geweest zijn!

Ik arriveerde in de bocht aan het einde van de Abdijlaan in Brecht (de baan van Brecht naar Schilde) en vlak voor de brug over het Kempens kanaal Schoten-Dessel kwam de splitsing tussen de 28 km en de 38 km op een 22 km van de start. De rijders van de langste route dienden het bruggetje over het kanaal te volgen tot voorbij Café Trapke Op langsheen de Westmallebaan. We kregen daar aanwijzingen van reeds licht over hun theewater verkerende stamgasten op het terras naar het vervolg van de tocht. We dienden er vanaf een parkeerplek een paadje tussen de struiken in te slaan. Een singletrack door gras met bijwijlen diepe sporen en dito plassen waar het even uitkijken was, bracht me tot aan de Kapel van de Locht op de hoek van de Lochtsebaan. Het ging daar rechtsaf een assenweg in die ongeveer halverwege tussen het kanaal en de grote baan die van Brecht-Overbroek over Sint-Job naar Schoten voert, en er omzeggens evenwijdig mee loopt, ligt. Een leuk grasspoor leidde dan tot aan de achterzijde van de kampeerplaats De Groene Linden, ook vaak vertrekplaats van toertochten, en over een deel van de camping tot aan de grote baan. Net voor de toegangspoort ging het linksaf onder de bomen in plaats van de baan op te rijden. In de verte hoorde ik het geraas van de snelweg E19. 24 km.

Toen ik het pad tussen de struiken in reed werd ik begroet door een voorbijstekende biker die eventjes in mijn zog was blijven hangen. Het bleek Niels te zijn, een biker van de Kaaimannen uit Roosendaal die er hun city-mountainbiketrip organiseren. Ik moet zeggen dat hun vroegere groene pakken mooier en meer kaaimanachtig waren! Hun logo is een krokodil op wiens rug bikers rijden! Tot 29 km ben ik dan in het spoor van Niels blijven rijden, ook al moest ik daarvoor een tandje bij steken! De delegatie Reetzweters stak ons op een bepaald ogenblik voorbij. Zij hadden hun probleem dus kunnen oplossen! Tot 21.30 u reed ik zo achter Niels over de bijzonder leuke paden en tracks in de bossen nabij de tennisterreinen van De Merel, gelegen tussen de Schotensesteenweg – Brechtsebaan en het kanaal. Op een track over een door vroegere boswerken ietwat gehavende strook diende ik Niels te lossen. In de Tilburgbaan zag ik het rode achterlichtje van zijn fiets in de duisternis verdwijnen. Er volgde nog een lange aaneenschakeling van plezante tracks door de bossen in de buurt van de eerder genoemde straat.

Op 31 km kwam ik uit de bossen tevoorschijn op het jaagpad van het kanaal ter hoogte van Sluis 3. Aan het volgende bruggetje ging het dit kanaal over en keerden we aan de overkant op onze stappen terug over een grasspoor voorbij de bunker en de er vast voor anker liggende woonboten. Eens daar voorbij ging het rechtsaf de dijk af naar een bospad toe. Dat leidde voorbij een camping met caravans en chalets waar op vele plaatsen zwak licht brandde bij mensen die er het weekend doorbrachten. Het pad gaf uit in de Baan op Sas 3 van waaraf asfalt en hard aangereden assenwegen ons door de bosrijke villawijk voerden. Uiteindelijk kwam ik uit in de Polderdreef om van daar af de bosdreven te volgen die deel uitmaken van wat hier Klein Zwitserland wordt genoemd. 34 km om 22.00 u. De Sint-Jobbaan, een vrij lange pikdonkere assenweg, en een pad door een stukje bos leidden tot de Grote Vraagstraat.

Even verder doken we plots rechtsaf voorbij een hekje een smal spoor onder struikgewas en tussen bomen in. Dat betekende dat ik zo stilaan de eindstreep naderde. We pikten ook nog de mooie singletrack mee die over enkele bultjes evenwijdig loopt met de Kleine Vraagstraat. Vandaar noem ik deze omgeving Het Examen! Want er is hier ook nog ergens een Vraagstraat! Allemaal in de bossen achter Kristus Koning gelegen! Uiteindelijk kregen we nog de laatste zandheuvels van Klein Zwitserland te verwerken om uit te komen achter het domein van de school. De poort in en voorbij de wat architectuur betreft merkwaardige school- en kloostergebouwen om op 37,50 km de eindmeet te bereiken. Om 22.10 u, een pak vroeger dan vorig jaar!

Bulls69, diens broer, Patje2 en een onbekende gezel, waren de eersten die ik aan een tafeltje spotte. Toen ik voor het gezelschap om drank ging zag ik Niels bij gebrek aan bekenden alleen aan een tafeltje zitten. Hij is dan bij ons komen zitten en werd al direct mee in de gesprekken opgenomen. Want bikers hebben altijd wel gemeenschappelijke interesses om over te kwebbelen. Ik begon te vermoeden dat de onbekende vierde man Petruske wel eens zou hebben kunnen zijn! Het was nog zo ook. Na zo vaak zijn naam op het forum en de sites gezien te hebben, deze mens dan eindelijk eens ontmoet! Ik zou hem op zondag in Weelde ook nog even te zien krijgen! Nadat zijn twee makkers van 3D-CAD-Systems vertrokken waren is Ward nog bij ons komen zitten. De mens die er na een zwaar werkongeval dank zij zijn uitstekende fysiek als fervent mountainbiker toch door is gekomen! Hij had zijn laptop met foto’s bij die hij trots toonde. Hij zag er content uit en dat zijn wij ook omdat hij er nog is. Ondanks het feit dat zij elkaar van haar noch pluim kenden, bleven Ward en Patje2 nog lang in discussie. Zodanig dat men ons als laatsten bijna letterlijk aan de deur heeft moeten zetten! Om 01.00 u viel alzo het doek over deze editie van de nachtrit van Kristus Koning. Ik heb er nog geen enkele sinds het ontstaan van gemist!

Deze editie was super, nog beter dan de voorgaanden en met enkele wijzigingen in vergelijking met vroeger. Ik vroeg me geregeld af waar ze al die singletracks in deze streek bleven halen! Het was de ideale inzet van het weekend met een prachtig parcours doorheen de bossen, mooi weer, het ontmoeten van de vele trouwe en fervente nachtritrijders, met een gezellige après bij een glas en een hamburger om te smullen! Uw bike werd gewassen tijdens uw douche of drankje. De mijne niet, het was ook niet nodig en hij zou zaterdag en zondag nog moeten dienen. Als er dan toch minpunten zijn dan is het dat de fluorescerende stroken op de pijlen iets groter hadden mogen zijn en de prijs van de rit! Die is veel te laag! Vermits de opbrengst voor een goed doel is zou men voor deze nachtrit gerust al zeker een euro meer mogen vragen! Alles was prima georganiseerd en er waren duidelijk heel wat mensen die er hun vrije tijd in gestoken hadden om dit alles voor ons en ten bate van de schoolkinderen te organiseren!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

12-09-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Lozerbosveldtoertocht (35-40-55-70 km) van WTC Lozer te Kruishoutem-Lozer op zondag 07-09-2014.

De toertocht van Kruishoutem-Lozer die begin september op zaterdag en zondag georganiseerd wordt, staat op mijn jaarlijkse lijstje van niet te missen ritten. Het parcours is niet uitdagend, niet spectaculair, niet technisch, redelijk wat verhard, vrijwel elk jaar identiek, en toch heeft deze rit haar eigen charme. Zelfs zodanig dat ik de tochten in Diest en het dichterbije Gierle gewoon links heb laten liggen. Bovendien heb ik er al altijd schitterend weer gehad! Gewoonlijk rijd ik op zaterdag in Kruishoutem en pik dan op zondag een andere tocht mee. Maar ik kon op zaterdag toch moeilijk weg blijven van het huwelijk van de dochter van mijn zus! Een beeldige jonge vrouw die ooit meegedaan heeft aan missverkiezingen in trouwjurk zien, dat mocht ik toch niet missen! Heeft de man die haar kon krijgen geluk gehad zeg! Niet té lang blijven feesten om op zondag mee te kunnen doen aan de twintigste uitgave van de toertocht van WTC Lozer in Kruishoutem-Lozer, met voor dit jubileum het aanbod van een extra lange rit van 70 km die er in werkelijkheid 66 bleken te zijn! Omdat je maar kon starten tot 9.30 u en het Café De Vlaamse Leeuw op 95 km van de voordeur ligt, moest ik op tijd weer uit de veren! Hetzelfde parkeerplekje ingenomen in de wijk met de witte huizen achter de kerk!

Me ingeschreven met de mededeling dat ik voor de 55 km of voor de 70 km zou gaan! Waarop de man aan de inschrijvingsrafel grapte dat ik nog altijd voor de 70 kon kiezen indien de 55 niet zou lukken! Om 09.05 u was ik op pad voor de toertocht met ritten van 35-40-55-70 km. Voorbij de kerk rechtsaf het dorp uit over servitudes en weidesporen, evenals een kort stukje door het bos van het kasteel van de baron van Lozer! Voor de eerste 4 km in het spoor van een vader, moeder en zoon. De moeder had het wat moeilijk. Ik heb ze na de eerste stop nog teruggezien! Eens het kasteeldomein uit leidde een betonbaantje ons tot aan een manege waar voor de gelegenheid de bikers vrije toegang kregen om de achterliggende assenweg tussen de paardenweiden te bereiken. Die assenweg leidde ons tot aan de Gansstraat voorbij het café-eethuis Ouwe Smisse. Een singletrack voerde ons naast een rij uit de kluiten gewassen en dringend te knotten wilgen tot aan een kleine sluis van een beek.

Een fikse klim over een betonbaantje voerde me richting Huise (Zingem) waar we ter hoogte van een grote witte villa de Kloosterstraat kruisten. Aan de overkant ging het een assenweg op die ons op 8 km voorbij de gerestaureerde Huisekoutermolen voerde. Bij één van mijn eerste deelnames waren werkmannen toen bezig met timmerwerken om de molen op te frissen. Vanuit de straat lager op de helling, die we niet in reden, heeft men een prachtig zicht over de streek. Helaas hing er deze ochtend nog veel mist. Een leuke afdaling over een grasspoor bracht me na 9,50 km in Lede. Daar kregen we de eerste echte kerkwegel die typisch is voor deze streek en deze toertocht. Het zijn smalle paadjes uit betontegels die als linten door het landschap voeren. Dit was zelfs een knap exemplaar dat me langs struikgewas en zelfs doorheen een strook bos voerde. Dit tot op een plek waar enkele uit de kluiten gewassen villa’s staan. De stokoude vervallen hoeve die daar volgens mij ook stond bleek met de grond gelijk gemaakt! Bij mijn eerste deelname leek ze me nog bewoond! Daarna verlaten! Ik ben toen eens door één van de ramen gaan gluren! Thans stond er op de plek een grote villa in aanbouw! Het zijn beslist geen arme mensen die op deze plek wonen! Een dokkerend kasseibaantje en een assenweg brachten me tot in Zingem waar we de kerk passeerden. Na een rondje door Zingem kwam ik weer op dezelfde plaats uit, waardoor er op 12,50 km een einde kwam aan een plaatselijke lus door het dorp. 09.55 u.

Thans volgden enkele kerkwegels met de typische betontegels elkaar op. Zo was er een leuke afdaling in het Wilgenpad voorbij uit de kluiten gewassen knotwilgen, gevolgd door de Diepestraat, een landelijke onverharde weg, om daarna een stevige klim voor de wielen te krijgen in het Hagepreekpad. Daar stond een bordje met de vermelding “Nog niet opgewarmd? Dan zult ge het dadelijk zijn”! Het betrof inderdaad een fikse klim in een veldweg tot aan een asfaltbaantje in Huise. Dan ging het over een fietspad langsheen deze rustige baan tot aan een grote rotonde op het kruispunt met de drukke weg die Gent met Oudenaarde verbindt. Op de grens met Mullem (Oudenaarde) reden we voorbij de witte Bekemolen om daar rechtsaf vanaf de grote baan een kerkwegel in te slaan, vlak naast de molen. Die leidt langsheen een mooi groen natuurgebied. Via dit pad in betontegels bereikten we het schilderachtige Mullem met de authentieke huizen rond de kerk. We reden de kerk voorbij en dan rechtsaf tot vlak naast de tuin van een gerestaureerd oud huis.

“Mullem, het uniek dorp aan het einde van de wereld… Wie Mullem voor de eerste keer binnenkomt en halt houdt aan de kerk kan zijn ogen nauwelijks geloven: hier is de 19de eeuw blijven stilstaan. Hier is God nog niet voorbijgekomen, hier bevindt men zich, zoals de inwoners van de streek het zelf graag zeggen, "tenden de weireld". Mullem, is een Vlaams schilderachtig dorp zoals men het zich niet zou durven voorstellen aan het begin van de 21ste eeuw: een kerk te midden van het kerkhof, een dorpsplein met het voormalig dorpsschooltje,
een kasteel verscholen in een park, enkele prachtig goed bewaarde hoevetjes en verder de stilte, de rust, de natuur". Aldus Barones Lily de Gerlache de Gomery.

Vanaf het mooie Mullem leidde een kerkwegel me naar een grasspoor en tot aan de splitsing tussen de routes van 35 km en van 40-55-70 km op 18 km van het vertrek. 10.15 u. Het graspad waar ik over reed maakte deel uit van een blauwe vaste route van het netwerk Oudenaarde. Enkele bikers staken me voorbij en keerden wat verder, ter hoogte van een grotere maar rustige baan, op hun stappen terug. Daar was ter hoogte van een schooltje een pijl enigszins twijfelachtig opgehangen. We dienden er zo goed als op onze stappen terug te keren. Na de doortocht van velden bereikte ik de villawijk Vaddenhoek (Mullem) en op 20,75 km het gehucht Eine van Oudenaarde. De Beekwegel, één van de vele lokale kerkwegels en een assenweg brachten me te midden van de velden tot op de plaats waar de 35 km zich weer bij de langere afstanden voegde. Aan de omgeving te zien vermoedde ik het en op 25 km bereikte ik na een smal betonnen paadje effectief de eerste bevoorrading naast een schuur te Wannegem-Lede. Spijtig dat er naast het paadje een groot huis in aanbouw was. Weer een stukje groen minder!

Aan de inschrijving had iedereen een kaartje meegekregen met af te scheuren strookjes voor de bevoorradingen en de braadworst bij aankomst. De man die de strookjes in ontvangst nam was dezelfde persoon van de vorige jaren en vermoedelijk één van de bestuursleden van de club. De kleurrijke papegaai op m’n truitje trok z’n aandacht en hij vroeg me van waar ik afkomstig was. Hij had vroeger nog in het Antwerpse Deurne gewoond. De bevoorrading was ruim als altijd met appelsienen, bananen, rozijnen, wafels, koeken, cake, tot zelfs potjes yoghurt toe. Verder water en sportdrank waarvan de smaak me niet zo kon bekoren. Er kwam een duo bikers toe waarvan ik vermoedde hen nog al gezien te hebben. Een van die mannen leek bijzonder sterk op één van m’n vroegere fietsmakkers. Wie weet was het diens broer, want die woonde in Lede! De man van daarnet wenste me bij m’n vertrek nog een amusante rit en voortzetting van de zondag toe. “Dat zal geen probleem zijn”, heb ik toen gedacht. Ik zou hem bij aankomst nog te zien krijgen!

Na de stop werden we direct weer met onze neus op de feiten gedrukt en met onze fiets een fel klimmende kerkwegel op gestuurd. De vorige keer kwam ik hier achter een groepje mannen te hangen die traag reden omdat ze het knap lastig hadden met deze klim. We dienden een baantje te kruisen ter hoogte van een stenen kapelletje en daar kwam ik de moeder tegen in wiens zog ik vanochtend vertrokken was. De klim werd nog verder gezet over een spoor door de weiden aan de andere kant van de weg. Om dan toe te komen in de uit de Ronde van Vlaanderen bekende Huisepontweg te Wannegem-Lede (Kruishoutem). We reden er voorbij het kasteeldomein en de Schietsjampettermolen! 27 km. Dan daalden we weer af voor de doortocht van Wannegem-Lede in soms zeer smalle servitudes tussen hoge struiken en over een afdalend grasspoor. Vanaf 29,75 km reden we voor een volle kilometer langsheen een grote drukke baan, vermoedelijk dezelfde weg van Gent naar Oudenaarde.

Het ging rechtsaf de velden in en voorbij de kitscherige villa-met-torentje met de stenen vogels op de pilaren van de inrijpoort. Verderop was het lastig klimmen in een smal graspaadje met spoorvorming tussen twee prikkeldraden om boven in een smal wegeltje tussen twee huisgevels uit te komen in een straat. Daar trof ik de splitsing tussen de routes van 35-40 km en van 55-70 km op 31,50 km van het vertrek. Slechts kort na het vertrek aan de bevoorrading had ik nog redelijk wat bikers gezien, daarna reed ik alleen en vanaf deze plek zou ik geen andere deelnemers meer te zien krijgen tot aan de tweede stop! Helemaal alleen reed ik door het mooie Vlaamse landschap over asfaltbaantjes richting Nokere. Korte tijd later trof ik aan het einde van een veldspoor de splitsing tussen de ritten van 55 km en van 70 km op 34 km van de start. “De echten gaan rechtsaf, voor de mietjes is het linksaf” meldde een bordje. Ik vermoed anders dat een rit van 55 km voor sommige mensen ook al een hele prestatie is! Op dit soort parcours is een lange rit gemakkelijk te doen zonder dat je tong bij aankomst op je schoenen hangt, maar niet iedereen is even getraind! Me even afgevraagd of ik niet te laat was om nog voor de langste afstand te gaan. Ik had zo goed als exact 2,5 uur gereden, was hier halverwege en het was 11.30 u. Dat moest nog te doen zijn! Ik zou dan om 14.00 u binnenlopen! Ik had zeer goed getimed, want ik ben ook effectief dan gearriveerd! Dus hop naar de 70 km!

Na de splitsing volgden redelijk veel asfaltbanen naar en door Wortegem-Petegem met van 37 km tot 38 km een grasspoor dat deel uitmaakte van een rood-blauwe vaste route. Omstreeks 39 km reed ik over een asfaltbaantje Anzegem in vanuit de Bouvelostraat in Wortegem-Petegem. Hiermee reed ik vanuit Oost-Vlaanderen eventjes de provincie West-Vlaanderen in. Na een eindje langsheen een grote baan gereden te hebben volgden landelijke wegen op de grens met en in Wortegem-Petegem. Op 41 km trof ik daarbij dan toch een strook bos waar ik kon rijden over het Bouvelo-ruiterpad. De doortocht van het bos was kort van duur tot aan de Tsjammelstraat in Wortegem-Petegem. Wat een gekke naam! Ik diende een grote baan te kruisen ter hoogte van de Taverne d’Oude Stokerij. Aan de overkant ging het door een bizarre dreef met steenslag en zelfs kleine stukjes glas als grondbedekking! Op 44 km reed ik tussen weiden en struiken over een zanderige veldweg die gehavend was door gestort bouwpuin, nog steeds in Wortegem-Petegem, en deel uitmakend van een rood-blauwe vaste route. 12.10 u. De tocht voerde me verder over asfaltbanen voorbij enkele grote domeinen in dezelfde gemeente en dit tot ik na 47,50 km de grens met Nokere (Kruishoutem) bereikte.

Hier kwam ik in een mij enigszins bekende omgeving van het Gaverstraatje en de Turkestraat waar het landschap enkele grote hoogteverschillen kent. We dienden te klimmen in de Koninginnestraat en in de hoogte kon ik de villa zien waarvan de rolluiken altijd neergelaten zijn! We reden er niet voorbij, een andere toertocht die hier passeert doet dat wel. Een assenweg deed me weer afdalen tot vlak voor de mooie gerestaureerde villahoeve met de blauw-geel geschilderde luiken. Zoals ik verwachtte ging het rechtsaf en trof ik de tweede bevoorrading op 49 km van het vertrek op een door hagen omzoomd graspleintje naast een hoeve. Ondanks mijn laattijdige komst was alles nog voorhanden van partjes appelsien, wafels, cake en heb ik er zelfs een potje yoghurt gegeten. De sportdrank met citroensmaak kon me hier meer bekoren dan daarstraks! De mensen ter plekke waren bijzonder vriendelijk. Vermits ik vermoedelijk tot de laatste deelnemers behoorde werd ik door een dame aangespoord om mijn buikje goed te vullen teneinde zo weinig mogelijk versneden overschot te hebben! Er kwam nog een koppel rijders toe, een man en een vrouw, vermoedelijk mensen uit de streek, want ze schenen de mensen aan de stop te kennen. Intussen begonnen de mannen met het opruimen van de tent.

Met een volle buik begonnen aan de laatste etappe van de toertocht. We dienden op onze stappen terug te keren in de Spichtestraat en reden opnieuw voorbij het domein met het huis met de geel-blauwe luiken tot aan het kapelletje midden op het kruispunt met de Turkestraat. Dan ging het rechtsaf de Vijverdonkstraat in. Die leidt effectief voorbij een groot kasteel met vijver. Eens daar voorbij volgde zoals ik verwacht had een stevige klim in een strook bos naast het domein. Om uit te komen naast een ouder huis aan de voetbalvelden van Nokere. We reden het schilderachtige centrum van Nokere, met huizen die gelegen zijn op een helling, voorbij. Het loont de moeite om hier het parcours even te verlaten en die kasseistraat, de Nokeredorpstraat, eens af te dalen en weer te beklimmen en te rijden langs de oude witgeschilderde huizen. Even verder ging het dan via een smalle singeltrack naast een pas geschoren haag de dieperik in. Helaas verschijnt hier in de naastliggende weide ook nieuwbouw! Uit de kluiten gewassen stulpjes van mensen die blijkbaar om geen euro verlegen zitten! Het paadje geeft uit op het gekasseide pleintje rond de kerk waar we het intussen verharde paadje naast de jeugdlokalen in reden. Ooit stond op deze plek de tweede bevoorrading.

De kerkwegel bracht me tot aan de oversteek van een grote baan, de Waregemsestraat, om dan de Lindenknokstraat van Nokere (Kruishoutem) te bereiken. Via het Nokeregat en de Pontstraat bereikte ik, rijdend in een open landelijke omgeving, de drukkere Waregemsesteenweg. 54 km om 13.00 u. Een kilometer verder trof ik vrij zanderige veldwegen en een assenspoor tot aan de kruising met de Olsensesteenweg. Daar was het uitkijken voor een auto en een stel aanstormende motorrijders. Aan de overkant de Maaigemstraat in, een landelijke betonnen wegel die me naar de Machelsestraat voerde, nog steeds in een mooie landelijke streek. Rechtsaf en direct weer linksaf aan een huis om een bekend stukje off-road over een klimmend met stenen bezaaid pad voor de wielen te krijgen, nog steeds luisterend naar de naam Maaigemstraat! Ik kwam uit in de netjes aangelegde Deinsestraat, bijna in het hart van Kruishoutem-city zelf. Het ging rechtsaf om over te steken naar een oude, door bomen omzoomde en met gras overwoekerde voormalige kasteeldreef die uitgaf in de Kasteelstraat tegenover een oude toegangspoort naar het kasteel van Kruishoutem. Daar werden we eventjes over het fietspad gestuurd. 59,50 km om 13.20 u. Na een eindje Kasteelstraat ging het rechtsaf de Moerasstraat in om een pad te bereiken dat over een soort van dijk naast een uitgedroogd en met planten begroeid water liep. Dat zal dan dat moeras geweest zijn! Er naast stroomt de Wallebeek.

Via de Wedekensdries en de Akkerdriesstraat ging het in de richting van het kasteel van Lozer alwaar we op 62,50 km op een plek arriveerden waar we kort na de start het kasteelpark verlaten hadden. Tot 63,50 km konden we genieten van de kurkdroge bospaden op het private domein van het kasteel van Baron della Faille waar de mensen van WTC Lozer een parcours hadden uitgestippeld met linten. We reden zelfs rakelings langsheen het kasteel. Via het poortgebouw en de grote toegangspoort verlieten we het kasteel om er de baan over te steken naar de tegenoverliggende dreef. Vanaf 64,50 km konden we ons uitleven en rijden over off-road-paden rond Lozer en genieten van de doortocht van het Lozerbos waaraan deze veldtoertocht zijn naam dankt. Misschien was het ter gelegenheid van de jubileumeditie, maar het viel me op dat deze keer niet de klassieke rechte paden (noodgedwongen) werden gevolgd, terwijl zich links en rechts leuke paadjes over bulten door het bos slingeren die men links moet laten liggen. Nu werden ook zijpaadjes aangesneden met bij wijlen kleine hoogteverschillen. Tot 66 km konden we zo proeven van het mooie Lozerbos.

Aan de rand van het bos zag ik de witte huizen van de woonwijk achter de kerk opdoemen en dat luidde het einde van de toertocht in. Er volgde nog een laatste stuiptrekking over de bochtige singletrack over een aantal hellingen, de wanden van een soort geul, in het bos dat tegenover het Café De Vlaamse Leeuw ligt. Zoals ik aan de splitsing voor de 70 km voorspeld had kwam ik om 14.05 u toe in Lozer. Met 66 km op het tellertje. De man van aan de eerste stop en de mensen van de tweede bevoorrading nog even gezien die me sommeerden om de beloofde braadworst te gaan eten! Dat kon op de weide achter het café. Er zat nog welgeteld één biker aan een tafeltje terwijl twee anderen net opstapten. Aan diens uitleg te horen had hij pech gehad met één van de trappers van z’n fiets en was daarom zo laat. Nadien kwamen er toch nog twee jonge gasten toe. De mensen van WTC Lozer waren al druk in de weer met het opruimen van tafels en stoelen. Er waren nog braadworsten, gratis te bekomen met het afscheurstrookje van je deelnamekaartje, en ik heb me meteen een tweede gekocht. Alles doorgespoeld met twee drankjes met achter mij twee ezels in een afgesloten stukje van de weide! Het voordeel van de rit op zaterdag te rijden is dat er dan nog veel meer mensen op de après aanwezig zijn en er dus nog ambiance is. Ik was blij dat ik voor de langste toer had gekozen zonder geconfronteerd te zijn geweest met reeds opgehaalde pijlen! Tevreden weer naar huis gekeerd. Lozer biedt zeker niet de meest uitdagende toertocht, maar de tocht heeft zijn eigen bijzondere charme die ik elk jaar weer weet te waarderen: van de mooie streek, de schilderachtige plekken die men passeert, tot het gezellig na kunnen genieten op de weide in de schaduw van de kerk en de vriendelijkheid van de mensen die alles organiseren. Ook altijd al schitterend weer gehad bij alle deelnames!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m’n site mtbwijzer.be!

11-09-2014 om 23:55 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van Tour de Tube te Bergen-op-Zoom op zondag 24-08-2014.

Op zondag 24 augustus 2014 ben ik de toertocht van Tour de Tube gaan rijden te Bergen-op-Zoom met ritten van 25 km en 45 km. Eigenlijk ben ik een trouwe klant van de Oeterdalmarathon die ook deze zondag werd georganiseerd, maar na enkele slopende weken met veel werk, zorgen en weinig slaap, zag ik een autorit van 120 km naar Opoeteren niet zitten! De mens met wie ik vorig jaar de rit van 75 km afhaspelde overleed begin januari na een hartstilstand hem overkomen tijdens de toertocht in Lummen daags voor Kerstmis! Om hem nog eens te ontmoeten hoefde ik het niet meer te doen! Een motivatie minder om naar ginds te gaan rijden! Bovendien had ik op 12 juli de knappe toertocht van Deireleire Fieste vanuit Dorne-Maaseik gereden zodat ik nog niet zo lang geleden toch had kunnen genieten van de bossen rond Maaseik. Daarom gekozen voor het dichterbije Bergen-op-Zoom in Nederland, nabij de grens met België.

Omdat ik van elders dan thuis diende te komen was ik op tijd opgestaan, maar ik geraakte maar niet op dreef, zodat ik pas zeer laat aan de start aan de Stayokay, een soort jeugdherberg, opdaagde. De kalenders vermeldden de mogelijkheid om tot 11.00 te kunnen starten, maar dat bleek een fout te zijn. Toen ik me om 10.30 u aan het tentje buiten had ingeschreven bij een vriendelijke dame, kwam er een medewerker zeggen dat men aanstalten ging maken met het verwijderen van de pijlen! Ik zou nog hebben mogen vertrekken, maar de ziel uit mijn lijf trappen om die mannen voor te blijven, dat zag ik niet zitten! Omdat de bevoorrading ook op de startplaats was, kon ik wel het tweede deel van de tocht nog rijden, zijnde de rit van 25 km. Dat was weinig, maar beter dan niets! Het lag aan mij dat ik zo laat was, dus ik kon er mee leven! Het was wel vriendelijk dat ik mijn inschrijvingsgeld prompt terugbetaald kreeg!

Vanaf de Stayokay ging het rechtsaf en kwam ik korte tijd later voorbij de ietwat vervallen hoeve waar op het erf vaak de bevoorrading staat van andere toertochten in deze streek, ik vermoed in de Balsedreef op de rand van het bos. Achter de hoeve stroomt de Zoom, een diep ingesneden beek. We reden tot achter de hoeve en gingen linksaf het bos in naast de Zoom. Op 3,50 km reed ik voorbij een soort mangrove, een strook bos die in het verleden bewust onder water werd gezet, waardoor de bomen afstierven. De dode bomen staan er met hun voeten permanent in het water! Ik vermoed dat deze bizarre plek de zogenaamde Zeezuiper is! Niet het Belgische bier dat in Meer (Hoogstraten) gebrouwen wordt door de Scheldebrouwerij, maar het restant van een voormalig moeras!

De Zeezuiper is een overblijfsel van een uitgestrekt moerasgebied dat zich ten Oosten van de Brabantse Wal uitstrekte van Huijbergen in het Zuiden tot Steenbergen in het Noorden. Uit het (Zuid-)Oosten komende beken botsten op de Brabantse Wal en moesten, om af te wateren in zee, een lange en trage weg in noordwestelijke richting gaan. Moerassig land of “sooma” (soo=moeras en ma=land) was het gevolg. Vanaf de dertiende eeuw beijverden de Wilhelmieten in Huijbergen zich met vervening, een eeuw later volgden de markiezen van Bergen op Zoom. Ze lieten in 1430 de Sooma of Zoom graven waarover turf, een belangrijke brandstof, naar de stad ging. Nadat alle veen was weg gegraven, bleven grote plassen achter die zich onder invloed van de overheersende Zuidwestenwind in Noordoostelijke richting uitbreidden. In de zestiende eeuw bereikten ze hun grootste oppervlakte. Nu voorzag de Zoom de vestingstad Bergen op Zoom van drinkwater, terwijl ze in tijden van belegering ook diende om de directe omgeving onder water te zetten.

Op 4 km kwam ik het bos weer uit aan de Mastendreef waar we de snelweg dienden te kruisen. Aan de overkant reden we een stuk bos in, gevolgd door een strook asfalt om zo op een singletrack pal naast de spoorweg te komen. Deze mooie track maakt deel uit van de zwarte vaste route die aan de Stayokay vertrekt. Op 6 km reden we daar weer het bos in om gedurende een kilometer te kunnen genieten van een knap bospad! Van 7 tot 8,50 km kwam er een leuk stukje route over zandduinen waar we konden rijden over goed van wortels voorziene paadjes. Na de oversteek van de Zanddreef ging het opnieuw het bos in. Even verder reden we voorbij de manege De Paardenhoeve. We kruisten opnieuw de snelweg via de smalle brug waar het verkeer geregeld wordt door zelf te bedienen verkeerslichten. De brug is te smal om tegelijk verkeer toe te laten in de beide richtingen en ligt bovendien in een bocht waardoor de zichtbaarheid erg slecht is. Vandaar het beurtelings verkeer! Aan de overkant doken we de bossen in van het domein Buitenlust. Daar reden we tot 11,50 km in rond en passeerden daarbij enkele grote bosvijvers.

Na de oversteek van een baantje reed ik weer over een deel van het traject van de zwarte vaste route in de omgeving van een nieuw trimparcours. Daar miste ik op 12 km een pijl die bijna horizontaal aan een over en weer zwiepende twijg was vastgemaakt. Er waren er daar nog die verkeerd reden toen ik op mijn stappen terugkeerde. Het ging het bos door tot aan het Fort De Roovere omstreeks 13 km. Dat zogenaamde fort, een oude legerplaats waar de soldaten achter dijken schuilden, werd een aantal jaren geleden in zijn zogezegd oorspronkelijke staat weer hersteld. Tot 15 km konden we daar rijden over een aantal leuke paadjes in het nog woeste deel van het fort. Die paadjes lopen omheen een grote vijver. Wat ik wel bedenkelijk vond was dat het parcours er zichzelf kruiste en dat er op dat kruispunt van singletracks geen waarschuwingsbord was geplaatst! Via dezelfde weg keerden we terug en reden weer over de speciale brug waar het verkeer geregeld wordt door lichten die slechts beurtelings verkeer toelaten omwille van de smalle doorgang en slechte zichtbaarheid. Helaas kreeg ik er een fikse regenbui te verwerken zo omstreeks 11.45 u en met mij nog redelijk wat anderen die nog onderweg waren.

Er volgde een strook asfalt en ter hoogte van de Delweg dook ik opnieuw de bossen in en reed er over paadjes van de zwarte vaste route, op en af over een aantal leuke bultjes. In het bijzonder troffen we rond 18 km een leuke wegel op en af over een aantal zandheuvels aan de rand van een mooie open heidevlakte. Hier kreeg ik ondanks het al gevorderde uur nog het gezelschap van redelijk wat andere bikers! We staken de heide over en ik meende dat er aan de tocht abrupt een voortijdig einde kwam omdat ik het café De Berk voor de Stayokay aanzag! Omwille van de geparkeerde wagens van de klanten, het terras zat er goed vol, was het even uitkijken naar de volgende pijl. Het ging even het bos in om verderop langs en over de heide te rijden met knappe uitzichten over de omgeving!

Ter hoogte van de Bergsebaan staken we de spoorweg over om verderop het bos in te rijden waar we de Zoom kruisten. Ik kwam weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van een bocht in een asfaltbaan, mij bekend uit andere toertochten die hier vaak passeren. Het betreft de Gareelweg en de plek ligt niet ver van de snelweg! We reden de brug over de snelweg op en bereikten aan de overkant de Mastendreef ter hoogte van een kleine parking aan één van de toegangen tot de bossen van Zoomland. 22 km om 12.15 u. Hier in de omgeving ligt een singletrack die zich over enkele heuvels slingert die aan weerszijden van een centraal bospad liggen! Ik ben er verkeerdelijk over gereden in het zog van twee bikers die niet aan de georganiseerde tocht bleken deel te nemen en diende op mijn stappen terug te keren! Er wandelde een man met zijn hond. Na nog enkele bospaden arriveerde ik omstreeks 12.30 na 24,75 km aan de Stayokay en kwam er een einde aan de rit! Het was daar hectisch omdat er net drie grote reisbussen het pad blokkeerden. Met rug- en slaapzakken gepakte jeugd kwam er toe voor een kamp!

Ik zag het niet zitten om in die chaos op te zoek te gaan naar een drankje en heb direct weer de wagen opgezocht die verderop in het bos langs de wegrand geparkeerd stond. Ik had dan nog de tegenslag dat ik tijdens het weer opladen van m’n fiets een fikse stortbui over me heen kreeg! Ook andere bikers, wielertoeristen en joggers deelden in het natte pak! Een weinig teleurgesteld weer naar huis gereden, maar dat het zo’n korte rit werd was volledig aan mezelf te wijten! Omwille van de regen evenmin geopteerd om er op eigen houtje nog een vaste route aan vast te knopen. Tijdens de toertocht was immers al gebleken dat sommige paden er zeer beslijkt bij lagen en vol plassen stonden. Na deze stortbui zou de toestand beslist niet beter zijn! De maand augustus had veel regen bij en ondanks het feit dat ik toch vele tochten in aanvaardbare omstandigheden heb kunnen rijden tijdens de afgelopen zomer, zal deze er toch geen worden om in te kaderen wat het weer betreft! Ook de vermoeidheid na persoonlijke beslommeringen had me parten gespeeld. Waarschijnlijk ook het feit dat m’n fietsmakker met vakantie is waardoor ik de ritjes alleen moet rijden! Na vele jaren meestal alleen op pad te zijn geweest geniet ik het laatste ruime half jaar zijn gezelschap. Waardoor mijn plezier om te rijden heel wat minder is wanneer ik alleen op pad ben!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m’n site mtbwijzer.be en op m’n blog!

StrammerMax

04-09-2014 om 17:27 geschreven door StrammerMax

Toertocht Rando et Raid des Roches (25-35-45-60-75-90 km) van de Bik’Er VTT Erneuville te Erneuville op zondag 17-08-2014.

Op vrijdagavond trokken we met twee wagens, één beladen met een kampeerwagentje met uitklapbare tent en de andere met onze drie mountainbikes, richting provincie Luxemburg. Ik was omwille van de hemeltergende drukte op de Antwerpse ring een uur te laat op de afspraak. Bovendien speelden we elkaar op luttele afstand van de camping Benelux in La-Roche-en-Ardenne nog kwijt omdat de GPS van Jari kuren begon te krijgen terwijl ik zelf zonder veel problemen de kampeerplaats kon vinden. Aldus was het al stikdonker toen we de tent dienden op te zetten, maar dat verliep gelukkig meer dan vlot. Gedurende de nacht is het dan helaas beginnen te regenen. ’s Morgens stelde ik tot mijn ontzetting vast dat ik omwille van de zenuwachtige drukte van de avond ervoor vergeten was van mijn autoramen te sluiten! Dan leg je uw kostbare spullen veilig in de wagen en vergeet je uw ramen te sluiten! Gelukkig was er geen wind geweest zodat een nat interieur tot een minimum beperkt bleef!

Omwille van de regen die bijna de ganse voormiddag aanhield hebben we wijselijk besloten om de toertocht van Achouffe-Wibrin op vrijdag 15 augustus niet te rijden en in de plaats daarvan de gloednieuwe fiets-GPS van Jari aan een eerste test te onderwerpen. Dan kon ook Evy, de vriendin van Jari, mee. We lieten door de GPS een fietsroute uitstippelen vanuit La Roche over Hotton waar we de indrukwekkende grotten hebben bezocht. De rit voerde ons onder anderen over Beffe waar we een lichte maaltijd genoten in het drukbezochte restaurantje Beffelyhills, de enige eetgelegenheid in de wijde omtrek! Om dan terug te keren richting La Roche. De route liep helaas noodgedwongen op enkele plaatsen kort langsheen drukke verkeerswegen. Er zaten ook een paar zeer fikse klimmetjes in! ’s Avonds hebben we gegeten in een restaurant vlak bij de camping Benelux in La Roche.

Op zaterdag 16 augustus zijn Jari en ik de vaste routes 2 en 3 in La Roche gaan rijden. Met tussenstop aldaar voor een kop koffie. Omdat het stadje in een halvemaanvormig dal ligt, beginnen deze routes steevast met een onmogelijke klim! De rest van het parcours is voor elke doorsnee mountainbiker behoorlijk te rijden. Er zijn zeer veel off-road-paadjes wat deze routes de moeite waard maakt om te rijden. Ze lopen door een afwisselend landschap met bossen en soms zeer knappe vergezichten. Er ontbreken enkele pijlen, soms op cruciale punten, zodat het aanbeveling verdient te beschikken over de trajecten op GPS. De trajecten waarover wij beschikten dateerden al van geruime jaren terug, maar waren een prima hulp. De ritten die wij reden zijn via Google-Maps beschikbaar op mijn site mtbwijzer.be (zie link onderaan dit verslag)! Tijdens een klim in de bossen kwamen we twee mannen tegen die te voet een deel van de toertocht van Erneuville aan het uitzetten waren. Die stond voor ons daags nadien op het programma en we werden er zelfs zeer vriendelijk door diezelfde heren ontvangen! Belegde broodjes gekocht in de winkelstraat van La Roche voor een laat middagmaal. ’s Avonds hebben we met Evy nog een bezoek gebracht aan het lokale wildpark Parc à Gibier, maar eigenlijk was dat de moeite niet waard! Weinig dieren te zien en dezen die te zien waren lagen meestal te slapen! Van daar zijn we terug naar Beffe gereden om er in Beffelyhills te gaan eten. We hadden er daags voordien namelijk lekkere hammetjes zien serveren! ’s Avonds wilden we naar “het spook” in het kasteel van La Roche gaan kijken om Evy een plezier te doen. Ondanks het feit dat het die zaterdag na een nacht lang regenen toch droog gebleven was, kwam ik met mijn auto vast te zitten op de zompige kampeerweide! Een terreinwagen met permanent gemonteerde katrol heeft me los komen trekken. Waardoor we ons uitstapje naar het spook konden vergeten!

Op zondag 17 augustus ben ik dan samen met Jari de toertocht vanuit Erneuville gaan rijden. De Rando et Raid des Roches (25-35-45-60-75-90 km) van de Bik’Er VTT Erneuville. We werden naar een parkeerweide geloodst en konden ons inschrijven in de tent op de speelplaats van een schooltje waar we begroet werden door de mannen die we daags voordien pijlen hadden zien hangen! Om 09.45 u konden we van start gaan. De aanzet was een stevige klim over asfalt naar enkele veld- en boswegen toe, om na 3 km reeds de splitsing te treffen tussen de route van 25 km en de andere langere tochten. Omdat we niet vertrouwd zijn met de streek en we weinig tochten in de Ardennen rijden leek de 45 km ons een haalbare kaart! We kregen af te rekenen met een zeer technische singletrack die tussen de dennenbomen kronkelde en die over enkele hoge bulten met korte steile afdalingen voerde! Dat was daar niet zo mijn ding en ik hoopte dat het niet de hele tocht van dat zou zijn, want dan zou ik er weinig lol aan beleven! Bovendien had zich op dat lastige stuk een fotograaf opgesteld! Jari ging het er beter af. Als voormalige rijder met rollerblades kan hij zoiets beter aan!

Eens het bos weer uit volgden tot 8 km veldwegen, assenwegen en asfaltbaantjes met knappe vergezichten over de mooie streek. We hadden hier ook het geluk dat het meestal lekker naar beneden ging! Na de doortocht van een klein dorpje kwam er opnieuw een splitsing tussen de 25 km en de grotere afstanden waar het voor ons een assenweg door de velden op ging. Omstreeks 9 km werden we zwaar op de proef gesteld door een bosklim over een hol spoor! Na een ritje door dat Bois de Bertogne konden we ons laten gaan in een afdaling over een vettig grasspoor! Ter hoogte van Wyompont had je de keuze tussen de houten brug over een beek of gewoon er doorheen te rijden! Maar het water stond vrij hoog met een sterke stroming! Het betrof een zijtak van de Ourthe. Tot 13 km werden we afgepeigerd tijdens een stevige klim over een assenweg doorheen het bos!

Eens boven volgde een minder heftige klim over een rotsachtig pad. Toen we in een meer open gebied arriveerden diende ik Jari terug te roepen omdat ik er met een kettingbreuk geconfronteerd werd! Een eerste herstelpoging faalde omdat er nog een licht verwrongen schakel in de ketting was blijven steken! Dus nog maar eens geprobeerd. Door goed te kijken naar de ketting merkten we dat we twee schakels dienden te verwijderen om de logica van de opeenvolgende schakels te respecteren! Door het samenvoegen van ons meegebrachte gereedschap en onze beider hersencellen zijn we er uiteindelijk in geslaagd van de ketting weer in bruikbare staat te herstellen. We zijn er lang mee bezig geweest, hebben er veel tijd mee verloren, maar hebben er ook wat mee bijgeleerd. Vraag is of we het een volgende keer nog allemaal zullen weten! In ieder geval konden we onze rit vervolgen en de ketting heeft sinds dan niet meer tegengeprutteld! Ik was zeer content dat ik op m’n maat kon rekenen om me te helpen! Intussen hadden vele bikers ons ingehaald en reden we bij de laatsten op het parcours

We staken tijdens een klim een duo voorbij dat ons tijdens de herstelling was gepasseerd, evenals een rijder alleen die het duidelijk zeer moeilijk kreeg en afstapte. Een nog vrij jonge kerel, een dertiger schat ik, die vermoedelijk zijn eerste ritten met de bike reed en nog wat conditie en ervaring moest opbouwen! Nadat we het bos goed en wel verlaten hadden, troffen we op 16 km omstreeks het middaguur de eerste bevoorrading op de winderige hoogvlakte van Mousny. Vriendelijke mensen zorgden er voor een ruim aanbod aan knabbeltjes: fruit, chocolade, wafels, koeken, sportrepen, tot blokjes salami toe! Er stond nog een handvol bikers. Afscheid genomen van de medewerkers en weer op pad. Er volgde een afdaling tot in Ortho, een gehucht van La Roche. Daar troffen we een zware en zeer lange klim, in den beginne over asfalt, maar overgaand in een kiezelpad en een pad over grotere rotsen. Op 20 km bereikten we een volgende bos. 12.30 u. Na de doortocht van dit private bos troffen we een splitsing tussen de routes van 15-45 km en van 25-35-60-75-90 km. Ondanks het tijdverlies wegens de kettingbreuk toch maar gekozen voor de 45 km. Jari had aan de start gelezen dat de route van 35 km er ook effectief 35 waren en dat de route van 45 km in realiteit slechts 43 km was. Het verschil tussen beiden was dus miniem, dus zo veel langer zouden we er dan niet over doen! We reden toen op een paadje dat deel uitmaakte van een vaste route van La Roche.

Op 22,50 km van de start ging de route van 45 km apart de eigen richting uit. Het deel van het parcours dat thans volgde was redelijk vlak en door een afwisselend landschap. We reden over weidesporen en door een bos met jonge bomen in een steile afdaling tot aan een beek, de Ri de Bronse, aan een bruggetje op 27 km. Daarna volgde een klim over een assenweg na het kruisen van een grote baan. We reden op het parcours van de vaste route nummer vier van La Roche. 13.00 u. Een stevige klim over een assenweg en over grassporen bracht ons op 28,50 km tot op de Rue de Beausaint, een grote baan. 13.30 u. Na een kort stukje deze baan gevolgd te hebben doken we een assenweg in die ons naar het gehucht Romchampays voerde. Daar kruisten we nogmaals de Rue de Beausaint. Aan de overkant konden we genieten van een plezante afdaling over een veldweg, een grasspoor en een bospad met dikke wortels. We dienden er nogmaals dwars door een beek te rijden.  Er volgde een klim tot aan een grote baan in Romchamps omstreeks 32 km. 13.50 u. Vanaf hier voegden de grotere afstanden zich er weer bij en kregen we opnieuw af en toe bikers te zien die voor een langere route hadden gekozen.

In het gezelschap van deze bikers bereden we veldwegen in een meer open landschap. Na enkele opeenvolgende klimmetjes bereikten we de tweede bevoorrading op 34,50 km omstreeks 14.00 u. Ze stond opgesteld in een bocht van een zeer breed grindpad en werd bemand door heel wat medewerkers. We waren een beetje verlegen van met onze oranje stuurbordjes voor de 45 km nog tussen de mannen te staan die de marathon of de chrono reden! Er waren zelfs die-hards die niet eens stopten om iets te eten of te drinken om hun tijd veilig te stellen! Nochtans was er keuze genoeg aan lekkers en drank. We voelden wat nattigheid maar het bleef gelukkig bij een zeer korte bui! Na de stop volgden enkele steenpaden en een aantal knappe bospassages! Het ging op en af over een aantal hellingen met op 36 km een wel bijzonder leuke, snelle en steile afdaling!

Op 38,50 km ging het de bewoonde wereld in en kon het aftellen naar de eindmeet schijnbaar beginnen! Niets was minder waar, want van 41 km tot 42 km werden we nogmaals de bossen in gestuurd. En dat over een wel erg zware klim in een bospad waarin zich diepe sporen hadden gevormd. Ik had zin om even te stoppen maar vreesde dan niet meer vooruit te geraken! Ik voelde de hete adem van Jari in mijn nek en achter hem reed een oudere biker die we aan de tweede stop gezien hadden. Ik ben alles blijven geven om me rijdend te houden tot op de top! Het was alsof de bikers van Erneuville ons aan het einde van de rit toch nog dood wilden hebben! Dit pad was een echte uitputtingsslag!

Eens boven en het bos weer uit naderden we de bewoonde wereld en waren we na bijna 43,75 km weer op de speelplaats van het schooltje in Erneuville. We hadden 839 stijgende en 821 dalende hoogtemeters overbrugd! Er heerste nog een gezellige drukte. We hadden geluk de hand te kunnen leggen op twee van de laatste broodjes hamburger! In de tent kon je drank kopen en spieën vlaai. Naast ons kwamen twee Nederlandse mannen zitten die de 60 km gereden hadden en ons met pech langs de kant hadden zien staan! Of we het probleem hadden kunnen oplossen? Ja dus! Ze waren helemaal uit Amsterdam hiernaartoe gekomen! Na een halfuurtje uitgerust te hebben zijn we de auto op de parkeerweide gaan opzoeken. We dienden in La-Roche-en-Ardenne op de camping immers alles nog op te ruimen en de tent weer op te vouwen. Daarna hebben we er nog een douche genomen alvorens de ruim twee uren durende rit naar huis weer aan te vatten! Daarmee eindigde een mooi maar ook bewogen weekend in La Roche. Ondanks het slechte weer hadden we er toch het beste van kunnen maken en zijn we weer een mooie herinnering rijker! Op dat ruim half jaar dat we samen rijden hebben we al veel mooie ritten gereden en een paar verlengde weekends samen op pad geweest. Eind volgende week vertrekt Jari voor twee weken met vakantie. Dan zal ik mijn ritjes tijdelijk alleen moeten rijden. Jammer!

Routes op Google-Maps:

Rustige door de GPS gegeneerde lus vanuit La Roche over Hotton (15-08-2014): klik hier!

Vaste route 2 vanuit La Roche (16-08-2014): klik hier!

Vaste route 3 vanuit La Roche (16-08-2014): klik hier!

Toertocht (45 km) van Erneuville (17-08-2014): klik hier! 839 stijgende en 821 dalende hoogtemeters!

De routes zijn ook te vinden onder de rubriek routes!

Filmpje van de editie 2012: klik hier!

Filmpje van de editie 2012: klik hier!

Filmpje van de editie 2013: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m’n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

>

29-08-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (20-25-45-60 km) van de Fietseling Hageland-Zuiderkempen te Averbode op zondag 10-08-2014.

Op zondag 10 augustus deelgenomen aan de 26^ste Fietseling Hageland en Zuiderkempen, een organisatie van de gemeenten Aarschot, Begijnendijk, Diest, Herselt, Scherpenheuvel-Zichem en Tessenderlo. De organisatie van de mountainbiketocht rustte in de handen van de gemeente Scherpenheuvel-Zichem. De uitstippeling van het parcours werd verzorgd door MTBC Messelbroek en MTB Okselaar. De start was vanuit de sporthal in Averbode, een deelgemeente van Scherpenheuvel. Zoals naar gewoonte m’n makker Jari opgepikt op de afgesproken plek en samen naar Averbode gereden waar we een parkeerplekje vonden in een straat niet ver van het vertrek. Ons ingeschreven in de sporthal en om 9.40 u waren we op weg voor een ritje op de grens tussen de provincies Vlaams-Brabant, Antwerpen en Limburg.

Onmiddellijk na het vertrek troffen we al een splitsing tussen de kidstoer van 20 km en de rest en direct daarna tussen de routes van 25 km en 45-60 km. Als opener kregen we al direct 3 km knappe singletracks door de lokale bossen voorgeschoteld waardoor we al hoopvol konden uitkijken naar de rest van het parcours! Een asfaltbaantje leidde ons tot de splitsing tussen de routes van 45 km en van 60 km op 3,75 km van het vertrek ter hoogte van Heuvelken in Engsbergen (Tessenderlo). Gekozen voor de langste route. Als opener van deze extra lus kregen we een knap bospad met twee keren een plezante klim en afdaling over lokale bulten met een vlakker stuk tussen beiden! Een bospad leidde ons vervolgens voorbij de voetbalvelden van VK Penarol Engsbergen waar we op 7 km een grote baan, de Sparrenweg, kruisten.

Op 10 km ging het omstreeks 10.10 u fel klimmend naar boven nadat we een slijkstrook waren gepasseerd. Vanaf daar kregen we veel singletracks voor de wielen. Er stonden daar redelijk wat plassen! Op 12 km kruisten we nogmaals de Sparrenweg ter hoogte van de grens tussen Engsbergen en Tessenderlo en ging het de Houterenberg in, een grindpad. Nu werden de paden in het Averbodes Bos ons deel. Omstreeks 19 km volgde een vrij lang stuk asfalt over een door de bossen lopend toeristisch fietspad. Ter hoogte van het Jachthuis in de bossen troffen we enkele dubieus opgehangen pijlen die voor verwarring zorgden. Maar ook knappe singletracks om van te genieten! Verderop zagen we een vrijwilligster van het Rode Kruis op een stoeltje aan de toegang tot een domein zitten. Zij wist ons te vertellen dat de mountainbikers door de poort het vermoedelijk private domein dienden in te rijden. We reden er door een stuk bos en langsheen knappe vijvers en uitgestrekte grasvelden. Volgens de kaart bevonden we ons toen in de Merodebossen op het domein de Merode te Averbode. Via deze plek bereikten we de bossen rond de Abdij van Averbode. Daar reden ook veel gewone fietsers en wielertoeristen rond. In een bepaalde dreef stonden ijsventers met hun wagentjes hun waren te verkopen! Op 21,50 km doken we er opnieuw de bossen in en reden er over een zich over en weer slingerende singletrack die er evenwijdig liep met een fietspad doorheen het bos.

Een klim over asfalt voerde tot naast de Abdij van Averbode waar we de grote parking kruisten naar het volgende bos toe. Daar werden we, naast enkele zachte beklimmingen, ook onthaald op een wel zeer stevige klim! Die konden we ons nog herinneren van tijdens de toertocht vanuit Hulshout. Toen hadden we een vlakke rit verwacht, maar werden we ook door het heuvelachtige Scherpenheuvel gestuurd! De GPS van Jari gaf een helling van 11% aan. We daalden door het bos af over een singletrack tot in de Langedreef om een nog zwaardere helling van 16% voorgeschoteld te krijgen. Ik zag de twee bikers die ons zonet hadden ingehaald tot boven rijden. Jari raakte ook al rijdend tot boven, ook al scheelde het niet veel of hij moest voet aan de grond zetten, maar ondergetekende diende halverwege op te geven! Na een asfaltbaantje troffen we op 26,50 km de eerste bevoorrading onder een luifel van een koertje naast het gebouw van een lagere school langsheen de Nieuwe Mechelsebaan in Testelt. Het aanbod op de tafels was karig maar voldoende, de bananen waren reeds opgegeten door de voorgangers. De dames ter plaatse deden hun beklag over het feit dat de gemeente Scherpenheuvel-Zichem wel voor een iets ruimer assortiment had mogen zorgen! Hun club, MTB Okselaar, was door de gemeente aangezocht om de rit uit te pijlen maar had verder weinig logistieke steun gegeven. Zij hadden alles zelf moeten voorbereiden en waren van mening dat één en ander hun club een slechte naam zou geven! Voor hun eigen toertocht zorgen ze immers altijd voor een zeer uitgebreide bevoorrading. Niet dat wij de kwaliteit van een toertocht afmeten aan de keuze die we krijgen aan de stop! Het parcours was ons tot hiertoe al goed bevallen en dat is het belangrijkste! Achteraf drong het tot me door dat Jari niet om water voor zijn drinkbus had durven vragen, vermits er geen water stond! Die jongen is ook veel te braaf! In elke school is er wel een waterkraan ter beschikking!

Na de stop ging het de bossen weer in op de grens met Langdorp. Knappe paden, op en af over bulten en dikke wortels, werden er ons voor de wielen gegooid in de omgeving van de Zilweg in het Rodebergbos omstreeks 30,50 km. Na de doortocht van dit prachtige stuk bos reden we even door de bewoonde wereld van Testelt en voorbij de watermolen aan de Demer. Daar troffen we op 33 km de splitsing tussen de 20-25 km en de 45-60 km omstreeks 12.15 u ter hoogte van een brug over de Demer. We zagen daar bikers die de extra lus voor de langste afstanden reeds achter zich hadden. Ze zagen er allemaal moe uit! Zouden we het dan nog zo hard te verduren krijgen? Vanaf deze plek volgde een eerder saai stuk van de rit en was het tot 38 km niets anders dan kilometers vreten over het jaagpad langs de Demer. Ter hoogte van de Ezelboerderij De Hoef lieten we de Demer achter ons om een eerder lastig grasspoor voor de wielen te treffen, gevolgd door een zachte klim in het Krijkelenbergwandelpad. Ter hoogte van de Engelenberg doken we de bossen van de Waaiberg in waar we omstreeks 41 km enkele stevige hellingen op en af te verwerken kregen.

Rond 43 km bereikten we de meer bewoonde wereld van Scherpenheuvel-Zichem en reden we over landelijke assenwegen. Van 44 km tot 46 km volgde de route het traject van een fietspad over een voormalige spoorwegbedding en hadden we knappe vergezichten over het heuvelachtige landschap. In de verte zagen we de Basiliek van Scherpenheuvel afgetekend tegen de hemel en een grote feesttent in de velden staan. Even later reden we na het maken van een lus de feesttent voorbij. We waren verwonderd van een plek die zo ver af leek te liggen zo snel van dichtbij te passeren! Op 46 km kregen we een splitsing tussen de routes van 40 km en van 60 km. 13.10 u. Nog steeds gekozen voor de langste route. Die leidde ons over een vrij lang grasspoor van een dikke twee kilometer waar we dienden op te boksen tegen een stevige wind. Op 50 km konden we ons lekker laten gaan over een knappe afdaling in een mooie holle weg! Na het kruisen van een baan volgde een stevige off-road-klim op de Vinkenberg van zo’n halve kilometer lang.

Op 55 km diende zich de tweede bevoorrading aan op het grondgebied van Zichem. We waren er maar net op tijd, want de drie mannen ter plekke maakten aanstalten om met de bestelwagen te vertrekken. Ze hadden alles opgeruimd maar diepten voor ons toch nog een banaan, een homp cake en een koek op! Terwijl we dat alles opaten was er tijd en ruimte voor een babbel. Tot hiertoe was het weer meegevallen, veel beter dan de voorspellingen hadden doen uitschijnen, maar thans pakten zich donkere wolken aan de hemel samen! We hoopten toch droog een punt achter de rit te kunnen zetten! Zacht klimmende paden door relatief hoog opgeschoten gras leidden ons na de stop tot in het centrum van Zichem waar we een grote baan kruisten nabij de opvallende kerk met plompe toren. De roestige kleur van de gevels is te wijten aan de ijzerzandsteen waaruit het gebouw is opgetrokken. Die plek ben ik nog al bij andere tochten gepasseerd, maar dan in de andere richting! De straat bracht ons vanaf de witte villa op de hoek met de grote baan op 57 km weer naast de Demer en tot aan de brug waar we daarstraks de extra lus van de 45-60 km begonnen waren en de bikers die op de terugweg waren hadden zien rijden!

De laatste kilometers leidden ons doorheen het Demerbroek en over vrij natte bospaden. Ter hoogte van de voetbalvelden van Everbeur kwam Jari nog onzacht ten val door een moedwillige boomstronk toen wij met de fiets dienden te laveren in een smalle opening tussen de omheining van het voetbalveld en enkele boomstammetjes! Na enkele woonstraten waren we omstreeks 14.30 u weer bij af aan de sporthal met 63 km op het tellertje. Ondanks het feit dat het einde van de mountainbikerit voorzien was om 14.00 u hebben de mannen ter plekke nog de moeite gedaan om voor ons de beloofde drinkbus op te diepen. “Fietseling Hageland-Zuiderkempen” stond er op gedrukt. Om bij onze verzameling te steken! Buiten aan de deur stond nog de doos waar je uw inschrijvingsbewijs in kon deponeren om kans te maken op een te winnen fiets. Aan de inschrijving was gezegd van dat bonnetje mee te nemen en onderweg te laten afstempelen aan de stop. Maar daar hing dan weer een blad dat meldde dat afstempelen niet nodig was! Nog een drankje achter de kiezen gegoten.

We hadden honger gekregen, maar Jari kon de plek waar hij in de omgeving van de Abdij ooit was gaan eten niet meer vinden. Dat zal het grote centrum in de bossen geweest zijn waar we rakelings gepasseerd waren. Dat had dan als gevolg dat we ergens beland zijn waar we anders vermoedelijk nooit hadden gekomen! Meer bepaald het bizarre Indische restaurantje “Tafeltje dek je”! Het interieur is al de moeite van het bekijken waard! Om maar te zwijgen van de uitbater en de andere gasten! We hebben daar Kefta gegeten. Dat zijn pikante lamsgehaktballetjes. Ze zijn Jari toch niet goed bekomen, want hij begon er van te zweten en zijn ogen zagen er uit alsof ik hem aanstonds buiten zou hebben moeten dragen om naar lucht te happen! De thuisrit naar onze carpoolparking zette een punt achter deze amusante zondag. We hadden genoten van de rit en onderweg goed kunnen lachen met onze eigen grappen en grollen. De Kefta-oogjes van de Jari, ik zal ze niet snel vergeten! Intussen de laatste afspraken gemaakt voor het verlengd weekend van 15 augustus, want we zouden donderdag naar de provincie Luxemburg afreizen voor de toertocht in Achouffe-Wibrin, die we omwille van het erg slechte weer uiteindelijk niet gereden hebben, de vaste routes van La-Roche-en-Ardenne en de toertocht van Erneuville.

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m’n site mtbwijzer.be!

26-08-2014 om 17:41 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van de Sportraad Niel te Niel op zaterdag 09-08-2014.

Niel is de wel de laatste plek in Vlaanderen die men in gedachte zou krijgen wanneer men aan mountainbiken denkt! Toch wordt daar jaarlijks een toertocht georganiseerd die door kenners hoog in het vaandel wordt gedragen. Mijn keuze zou niet op Niel zijn gevallen, maar mijn bikemakker wou graag eens naar ginds gaan rijden. Vermits, wanneer je samen rijdt, je ook de keuze van je makker eens moet respecteren, ben ik die zaterdag dus ook richting Niel afgereisd. Het toeval wou dat we beiden in elkaars buurt geparkeerd stonden aan het station op het afgesproken tijdstip! Aan de inschrijving kregen we te horen dat er zich toch al een honderdtal deelnemers hadden aangemeld, wat voor deze rit een succes kan genoemd worden. Om 10.15 u gingen we van start met gemengde gevoelens, benieuwd naar wat we voor onze wielen geworpen zouden krijgen!

De aanzet van de tocht verliep langsheen enkele zeer druk bezochte visvijvers. Eens daar voorbij reden we vlak langsheen de spoorweg over de keien! Tijdens het weekend passeren daar volgens Jari geen treinen. Tot 3,50 km kregen we een nat bospad voor de wielen. Slechts twee keren twee bikers deelden ons pad. In de Nielsestraat in heraanleg misten we een afslag naar rechts omdat de straat er aan de rechterkant afgeboord werd door twee rijen bomen waaraan de pijl bevestigd was en moeilijk te zien vanaf het midden van de straat omwille van de geparkeerde wagens en een werfkeet. Ook het tweetal dat ons net had ingehaald keerde op zijn stappen terug.

Op 5 km kwamen we toe op een dijk naast de Rupel. Vanaf hier tot 7,77 km volgde een bizar stukje toertocht dat wellicht nergens anders dan in deze streek te vinden is! We doorkruisten er namelijk de terreinen van een aantal voormalige oude steenbakkerijen. Het eerste gedeelte betrof een steenbakkerij die gedeeltelijk gerenoveerd werd. De rest van de terreinen was in verval met overwoekerd puin. We passeerden de achterkant van een al jaren onbewoond huis! We reden er tussen vergane glorie over smalle wegeltjes tussen oude gebouwen. Op bepaalde plaatsen reden we zelfs dwars door loodsen. Hier en daar stonden nog treinwagonnetjes waarmee destijds de bakstenen werden vervoerd. Onder een oude brug had zich een klein sluikstort ontwikkeld waar we zo goed als over dienden te rijden! Alzo werd een stukje industriële archeologie ons deel! We reden ook door straatjes en oude steegjes met kleine huizen, al dan niet gerenoveerd!

Op 8 km hebben we ons dan toch even in de ogen gewreven om te zien of het dan toch zo was dat we een immense moddervlakte dienden te kruisen! Het was zo! Dat stuk modderdabben had men ons na de regen van de afgelopen dagen wel kunnen besparen! We ploeterden er verder in het gezelschap van een eenzame rijder. Een kilometer verder bereikten we het station van Boom dat er, zoals gezegd, tijdens het weekend werkloos bij ligt! De omgeving was er troosteloos zoals aan de meeste stations! We staken de Antwerpsestraat - Boomsesteenweg (A12) over en doken het centrum van Boom in. We reden er voorbij de school waar Jari zijn broek versleten had, want naar school gaan deed hij niet graag! Even verder kreeg ik van hem te horen dat we de kampeerweide van Tomorrowland over reden om zo op 13 km het natuur- en recreatiegebied De Schorre in te duiken in het gezelschap van een achttal andere bikers. De doortocht van De Schorre moest het pronkstuk worden van deze toertocht! Maar eerst ging het nog even door het parkgedeelte en over de imposante houten brug met bijhorend kunstwerk. 13,50 km om 11.20 u.

Van 15 km tot 20 km konden we dan genieten van de doortocht van het woeste gedeelte van De Schorre met bizarre paadjes over begroeide zandhopen tussen struiken en bomen. De technisch begaafden konden zich daar ten volle uitleven over klimmetjes en steile afdalingen, terwijl er voor de mindere goden een alternatief was voorzien over gemakkelijker te berijden paden. Op verschillende plaatsen waren er immers bordjes opgehangen met de keuze tussen “hard” en “gewoon”. We kwamen weer uit het bos tevoorschijn naast de waterloop De Lein ter hoogte van de gerestaureerde poort van de steenbakkerijen De Beukelaer in Terhagen (Rumst). Een infobord vertelde daar dat sommige Boomse straten op een veel hoger niveau waren komen te liggen omdat de omliggende gronden afgegraven waren door de kleiwinning ten behoeve van de steenbakkerijen. Een eerder lastige bospassage bracht ons tot een open plek waar we het podium van Tomorrowland in de diepte konden zien liggen. Althans de plek waar het podium had gestaan in een soort van arena, allicht ook een oude kleiput. Er waren nog steeds opruimingswerken aan de gang om het zaakje in de oorspronkelijke staat weer te herstellen! Jari kende de plek. Hij is nog van een Tomorrowlandwaardige leeftijd. Dit soort concerten is van na mijn jeugdjaren en dat soort activiteiten is trouwens nooit aan mij besteed geweest!

Eens daar voorbij troffen we na 25 km op een parkeerplaats de bevoorrading omstreeks 12.40 u. Een oudere dame en heer zorgden daar voor drank en een knabbeltje. Op het menu stonden suikerwafels en bananen, maar die laatsten waren door de vorige bikers reeds verslonden. Verder was er sportdrank. Er kwam nog één andere biker toe. Na een babbeltje tijdens het knabbeltje afscheid genomen van de mensen ter plekke en onze rit verder gezet. De tocht voerde ons over een pad met dikke wortels naast een afsluiting met prikkeldraad. We dienden de Antwerpsestraat – Boomsesteenweg (A12) nogmaals te kruisen om van 29 km tot 30,50 km opnieuw off-road-paden te treffen in een bos over bultjes en wortels. Dan reden we doorheen een stukje bewoonde wereld van Niel en Schelle. Van 35 km tot 36 km reden we over het private terrein van een kleigroeve waar we langs een enorm diepe krater passeerden om een volgende strook bos te bereiken. Daar hebben weer een pijl gemist en dienden op onze stappen terug te keren. 37 km om 13.45 u.

Er volgde een lang spoor door hoog gras evenwijdig met een diep in het landschap uitgesneden beek. Het was duidelijk dat dit pad weinig bereden werd! Het verwonderde me wel van hier nog zo’n groene omgeving te treffen. Hier en daar doemde toch een industriële loods op van achter de bomen. Omstreeks 39 km volgde de doortocht van het centrum van de gemeente Schelle. Eens daar voorbij kregen we nogmaals een lang spoor langsheen een gracht, de Bovenvliet, te verwerken. Dat voerde ons tot aan de Scheldedijk ter hoogte van de Benedenvliet. Daar wandelde een vrouw met een echte papegaai op haar arm! Vanaf een woest grasspoor kregen we aan onze rechterkant de vervallen abdij van Hemiksem te zien. Eens daar voorbij stonden landelijke wegen op het menu. We reden weer voorbij de nog steeds druk beviste vijvers, waaruit we konden besluiten dat de rit stilaan ten einde liep! Straten en enkele servitudes voerden ons tenslotte tot aan Niel Plage, een kunstmatige zandvlakte op een plein in de gemeente. Allicht om het vakantiegevoel aan te wakkeren! Om 14.20 u arriveerden we opnieuw aan de sporthal.

Daar hebben we gebruik gemaakt van de bikewash met hogedrukreiniger, want door de regen van de afgelopen dagen lag het parcours er bij momenten slijkerig bij, zodat onze fiets een poetsbeurt kon verdragen! Daarna zijn we nog een dik uur op het terras van de cafetaria gaan zitten. Daar zaten heel wat mensen met kleine kinderen die zich uitleefden in de speeltuin. Kleine dreumesen in de zandbak! Onder anderen van een gezelschap dat er een verjaardagsfeestje vierde. We hebben ons daar overgegeven aan een smakelijk broodje curryworst en dat doorgespoeld met twee frisdranken. Waarbij onze aandacht vooral naar de nieuwe aanwinst van Jari ging! Een gloednieuwe GPS waarmee we zoveel mogelijk gereden ritten zullen registreren! Om 16.00 u hebben we onze wagens opgezocht en kreeg ik van Jari nog een spuitbus schoonmaakmiddel voor schijfremmen! Opdat ze minder zouden piepen! Afscheid genomen, maar niet voor lang. De volgende dag stond immers de toertocht van Averbode op ons programma!

De toertocht vanuit Niel is een buitenbeentje op velerlei vlakken: een minder courante streek om te biken, weinig deelnemers, de doortocht van sites met industriële archeologie en natuurlijk het rijden in De Schorre! Voor mij de eerste keer dat ik er kwam! Verwonderlijk dat er nog zoveel groen te vinden is in deze streek. Goed was de opsplitsing in “hard” en “gewoon”, want ik had geen zin om mijn nek te breken in De Schorre. Aan het gepiep van de remmen van Jari dat opsteeg vanuit het struikgewas te horen waren sommige afdalingen zeker niet aan mij besteed! De uitpijling kon op sommige plekken duidelijker en beter, maar ik veronderstel dat dit het werk was van slechts enkele, misschien zelfs maar van één persoon! Ondanks de bedenkingen die ik me voor mijn deelname stelde heb ik me op deze rit toch weten te amuseren. Bij droog weer zal het parcours er vermoedelijk ook stukken beter bij liggen!

Voor de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

25-08-2014 om 18:53 geschreven door StrammerMax

Toertocht (24-45-63-80 km) van Het Vliegend Wiel te Lille op zondag 03-08-2014.

Omdat ik door een kameraad gevraagd was geworden geweest om op zaterdagavond op diens trouwfeest te komen tappen, was het maar weer een korte nacht geweest met 3,5 uur slaap. Daardoor gekozen voor een toertocht dichtbij, meer bepaald deze van Het Vliegend Wiel in Lille (24-45-63-80 km). Ik herkende de startplaats aan de voetbalvelden niet direct, ook al ben ik hier vermoedelijk in het verleden al wel geweest, en verwarde ze bovendien met de start van de toertochten in Poederlee, hier niet ver vandaan! Ik was bovendien ook laat aan de start, zodat ik aan de grote afstanden niet meer hoefde te denken! Om 10.15 u was ik ingeschreven en kon ik vertrekken.

Het ging het dorp uit via onverharde servitudes, soms tussen huizen en door stroken bos, en over landelijke betonbaantjes. Op 4 km kruisten we de E34 om de bossen in de Visdonkvallei te bereiken. Hier reden we in de buurt van de vaste routes van Lille. Op 5 km reden we de eerste echte singletrack in. Een brede zandweg leidde naar de overbekende singletrack nabij het golfterrein. Het is de mooiste singletrack die er deel uitmaakt van de rode vaste route. Hij lag er zeer droog, tot zelfs zanderig, bij en was netjes aangereden! Het was zeer lang geleden dat ik hier nog geweest was! Tot op deze plek toch nog een zeven bikers geteld. 7 km. We sloegen nog een singletrack in die deel uitmaakt van een enkele jaren geleden hertekend deel van de vaste route. Toen waren die nieuwe tracks lastig om te rijden, met veel bulten en putten. De tand des tijds en het gebruik ervan hebben één en ander thans afgevlakt en beter berijdbaar gemaakt. Op 8,50 km van het vertrek trof ik midden in het bos een eerste splitsing tussen de routes van 24 km en van 45-63-80 km. 10.50 u.

We bereden singletracks, soms tegen de richting van de vaste route in. Onder anderen een bult die eigenaardig genoeg uit het originele parcours werd verwijderd sinds de heraanleg. Op 12 km bereikte ik een stukje van de bewoonde wereld van Wechelderzande om een kilometer verder weer in het bos gestuurd te worden. Omstreeks 13,75 km reed ik naast het voetbalveld van Wechelderzande en voorbij het kerkhof. We kruisten de grote baan in de omgeving van Speelstad om aan de overzijde een knappe singletrack voor de wielen te krijgen. Op 14,50 km kwam er nogmaals een splitsing tussen de 24 km en de 45-63-80 km. Veld- en zandwegen, Wechelderzande heeft zijn naam niet gestolen, voerden ons in de richting van de snelweg E34. Daar reden we omstreeks 17 km eventjes evenwijdig mee over een strook asfalt. Een kilometer verder kruisten we de snelweg om het natuurgebied de Lilse Zegge te bereiken. Een zandweg leidde daar naar een bos. 19 km om 11.30 u.

We reden weer over een asfaltbaantje evenwijdig met de snelweg. Ik schrok van een plots voorbijstekende wagen die ik omwille van het lawaai van de snelweg niet had horen naderen! Dat is wel het nadeel van deze streek! Hier staan redelijk wat huizen en buitenhuizen in de bossen langs onverharde wegen! Op de meest onverwachte plaatsen doemen hier dan auto’s op! Je snapt soms niet van waar ze komen! Zelfs midden in de bossen moet je op je hoede zijn! Ik bereikte een KMO-zone waar de bevoorrading opgesteld stond in de poort van een handel in gordijnen-hardware (gordijnrails en dergelijke) op 21 km van de start. Ondanks mijn late aankomst omstreeks 11.40 u was alles hier nog voorradig: bananen, appelsienen, koekjes, peperkoek, suikerwafels, sportdrank en zelfs sangria! Ik was er niet de laatste om te passeren, want toen ik weer vertrok kwamen er nog enkelen toe.

Na de stop verliet de toer het industrieterrein waarna een zeer lange zandweg me in de richting van het motorcrossterrein van Lille voerde. Daar reed ik op 23 km pal voorbij. Rechts het crossterrein en links dennenbossen. Het is de eerste keer dat ik er zo dicht passeer. Er stonden mensen met caravans en kampeerwagens, mannen die zich hier komen amuseren en heel hun huishouden meebrengen! Ik zag hen met hun motoren over de bultjes jumpen! Zo amuseert ieder zich met zijn voertuig naar keuze! Eens daar voorbij trof ik een splitsing tussen de routes van 24 km en 45-63-80 km op 24 km van de start. Een wel zeer snelle biker reed me voorbij. Ik had het gevoel deze man al eerder op toertochten gezien te hebben. 11.50 u. Afwisselend zandwegen en landelijke betonbaantjes voerden in de richting van Vispluk in Vorselaar. 25 km. Dat deed me vermoeden dat ik deze toertocht in het verleden ooit al gereden had. Hier konden we ons hart ophalen op een bijzonder knappe amusante singletrack en bospad! Verderop passeerde ik op het middaguur de 14 kapellekens op het kruispunt van zandwegen. Een groter kapelletje wordt er vergezeld van 13 kleine. 27,27 km! We staken Vispluk over en doken weer de bossen in om er te kunnen genieten van weer een knappe singletrack en bospaden.

Op 29,50 km bereikte ik het Kerkebos, zoals de naam het zegt een parkbos dat achter de kerk van Vorselaar gelegen is. Tussen de bomen door kon je een glimp van de kerk met ajuintoren opvangen. We werden er naar het korte fietscrossparcours geleid. Ik heb het twee keren afgelegd, goed voor twee maal 500 meter. Op 32 km passeerde ik het indrukwekkende kasteel van Vorselaar terwijl we knappe assenwegen in het parkdomein bereden. Op 33 km dienden we een drukkere baan te kruisen. Vanaf daar kregen we eerst een singletrack in het bos voor de wielen. Het bos maakte plaats voor meer open velden. Daar kregen we een lang, lastig en weinig bereden graspad te verwerken. De koeien in de naastgelegen weide kregen er, aan hun reactie te merken, weinig mountainbikers te zien. Hier en daar lag er puin gestort. Omstreeks 35 km ging het graspad over in een meer normale veldweg en reden we een tijd naast een waterloop, ik vermoed de Aa. De veldweg ging over in een zandweg door een niemandsland zonder veel bebouwing die me tot de splitsing van de 45 km en de 63-80 km bracht op 36 km van het vertrek. 12.40 u. Omdat ik duidelijk de laatste op het parcours was, vermits ik sinds de bevoorrading geen andere bikers meer had gezien, veiligheidshalve de 45 km gevolgd om niet het risico te lopen van geconfronteerd te worden met reeds opgehaalde pijlen! Desnoods kon ik ’s namiddags nog een ritje maken op eigen houtje, wat ik ook gedaan heb.

De tocht voerde me tot aan een kapelletje op de hoek van de Kweek en Sassenhout nabij Poederlee. Van hier voerde een zanderige veldweg tot aan het kapelletje van Zittaart. Dat staat daar midden op een kruispunt van landelijke asfaltbaantjes. 38,50 km. Op een leuke track tussen de maïsvelden waren een vrouw en haar hond mijn enige gezelschap. Op 39,75 km dook ik weer een bos in over een plezant paadje waar een bult diende overwonnen te worden. Ik schrok van een biker die plots achter mij hing! Dat zal een hekkensluiter geweest zijn op de grote afstanden. Na een kort intermezzo tussen de velden bereikte ik een strook bos met buitenhuisjes. Daar dook ook weer zeer onverwacht een auto op en kreeg ik even het gezelschap van nog een late rijder! Een zandweg op de rand tussen bos en velden bracht me op 43 km in Poederlee. Een bordje kondigde er de laatste drie kilometer aan! Tijdens die laatste kilometers stonden nog enkele plezante singletracks op en af op het menu. Op één van de lokale bultjes was een grote tak gelegd omdat we twee keren over de top van dat bergje gejaagd werden.

Om 13.30 u arriveerde ik opnieuw aan het voetbalveld en zat de rit er op met 46 km op het tellertje. De bikewash heb ik niet gebruikt, meer dan wat stof hing er niet aan m’n fiets! De bewaakte fietsparking was nog operationeel. Mij in de kantine wat te drinken gekocht en me buiten aan een tafeltje gezet bij het andere handvol bikers dat nog aanwezig was. Intussen was het ferm heet geworden! Mijn gemiddelde snelheid lag vrij hoog, ook al had ik mijn ritje in alle kalmte gereden! Na wat uitgerust te hebben ben ik met de auto naar Hoogstraten gereden en heb daar op eigen houtje nog een ritje van 30 km gereden. Dat was ook weer een tijdje geleden! Langs De Gracht in Merksplas Kolonie bleken de bomen en struiken die tussen het pad en de gracht stonden gerooid. Spijtig! Dat maakt het rijden daar iets minder spectaculair!

Het was een mooi ritje daar in Lille. Het was leuk dat niet de gekende Lilse Bergen werden aangedaan, misschien wel voor de grootste afstanden, maar minder gekende plekjes van de streek. De organisatie was in orde. Er daagden zo’n 1000 bikers op en nog een 120 voor de cyclotocht die je hier kon rijden. Niet slecht voor een zondag in de grote vakantie! Jari was er niet bij vandaag, dus was het nog eens een eenzaam ritje. Hij koos voor de fietsdodentocht met zijn vriendin en enkele vrienden. Ik had kunnen meegaan, maar een tocht van 100 km zag ik na een zeer korte nacht niet zitten…

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

04-08-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Boerenbike (30-40-50 km) van de KWB te Droeshout-Opwijk op zondag 27-07-2014.

Op zondag op tijd uit de veren want ik had met m’n bikemakker Jari afgesproken van om 9.00 u in Droeshout-Opwijk te zijn om er samen deel te nemen aan de Boerenbike (30-40-50 km) van de KWB. Deze mountainbiketocht is naast een omloop en wedstrijden voor paardenkoetsen een onderdeel van de Waaienbergkermis in en rond een tent op een weide achter een hoeve op de Waaienberg te Droeshout. Jari had oorspronkelijk plannen voor de toertocht in Waasmunster, maar de Boerenbike staat al jaren op mijn agenda, die wil ik niet laten voorbijgaan, zelfs al moet ik daar die ene keer het gezelschap van m’n makker voor missen! De reden voor zijn keuze was komen te vervallen en zijn berichtje op zaterdagavond maakte duidelijk dat ik hem dan toch mocht verwachten. Ik was content, want ook na de rit valt er op de feestweide altijd nog wat te beleven, en in gezelschap is dat een stuk leuker dan alleen! Voor de eerste keer in al die jaren kon ik de weide aan de Waaienberg zonder het minste probleem vinden! Geen omleiding in Wolvertem, geen markt, wel de voorbereidingen voor een wielerwedstrijd, in Merchtem en de afslag naar het juiste straatje in Droeshout niet gemist! Ik spotte de auto van Jari tussen de rij geparkeerde wagens voor me en het viel me al direct op dat de parkeerweide goed gevuld was en de tocht dit jaar op meer belangstelling dan tevoren kon rekenen! Uiteindelijk vonden 531 bikers de weg naar de Waaienberg, ruim honderd meer dan het jaar voordien! Kristiaan, alias Salto Mortale, de drijvende kracht achter de Boerenbike zat in de tent mee achter de inschrijvingstafel. Wie dat wenste kon daar bij hem de route op zijn GPS laten zetten. Om 09.15 u waren we ingeschreven en op weg.

Het ging van de weide weg over enkele grassporen , veldwegen tussen de maïs en een strook bos om via een lus de kerk van Droeshout te bereiken. Daar werden we door een seingeefster naar de overkant van de Steenweg op Vilvoorde geholpen. Na enkele straten van Droeshout bereikten we weer de paden tussen de velden. Op 7 km van het vertrek werden we aan een eerste test onderworpen want kregen we een fikse klim in een zandweg tussen de maïsvelden voor de wielen. De ondergrond lag er beenhard bij, terwijl het in deze streek bij regen een echte modderpoel kan zijn! Vanaf de veldweg doken we een knap stuk bos in en konden we genieten van een mooie singletrack langsheen de rand van het bos, gevolgd door een plezante afdaling tot 9 km. 09.55 u.

Zonder het te beseffen hadden we intussen het grondgebied van Meldert (Aalst) bereikt en herkende ik de omgeving van de Huizekensstraat. Een echt Vlaamse straat met huizen in verschillende stijlen, oud en nieuw, groot en klein door elkaar en geen enkel op dezelfde rooilijn! Daar volgde de doortocht van het Kravaalbos, ingezet met een zachte klim over een zandweg en een knap bospad van 9 tot 11 km. Kristiaan wist me nadien te vertellen dat we eigenlijk omheen het bos waren gereden, want dat het bos zelf ontoegankelijk is gemaakt voor bikers en zelfs voor wandelaars! Alsof mensen niet tot de natuur behoren! We kwamen uit het bos tevoorschijn naast het Café Kravaalbos Bij Stinne, een beroemd cafeetje waar Stinne Aelbrecht tot aan haar dood in 2011 nog tot haar 91^ste verjaardag pintjes tapte! Twee mannen zorgden er voor dat het café na haar dood kon blijven bestaan!

Op 12 km kregen we een leuke afdaling tussen de alomtegenwoordige maïsvelden voor de wielen. Een kilometer verder reden we eventjes over het grondgebied van Asse en volgde de doortocht van Meldert. Een knap grasspoor leidde ons tot aan de Grotendriesstraat, nog steeds in Meldert, waarna we ongemerkt het grondgebied van Affligem binnen reden. Ter hoogte van Veldekenslos kregen we daar een klim over een veldpad en een grasspoor voor de wielen. Omstreeks 15 km reden we dwars door een maïsveld waarbij de bladeren je in het gezicht en om de oren sloegen! Dat zou later nog enkele keren gebeuren! Na de doortocht van een mooie strook bos kwamen we eventjes in een treintje van bikers te hangen om zo Essene (Affligem), het dorp van de Papeters, te bereiken. In tegenstelling tot vorig jaar kregen we het beeld van de Papeter niet te zien! De toer is immers nooit volledig identiek met de voorgaande editie! Op 18 km volgde daar een klimmetje over asfalt door een villawijk van rijke mensen. Een te smaken afdaling voerde ons tot aan de Bellegemkouter in Affligem die daar door een strook bos voert. Zoals te verwachten was dienden we daarna weer stevig te klimmen en dat over paden met diverse ondergrond, off-road over veld- en boswegen! Op 20,80 km bereikten we aldus de top van de Eksterenberg in Essene. 10.45 u.

Even verder stond ter hoogte van een kapelletje naast het kerkhof de eerste bevoorrading opgesteld. Daar waren nog heel wat bikers aanwezig, wat wij als gewoonlijk late vertrekkers niet gewend zijn! Er was veel keuze aan fruit en lekkers en vooral de ijsgekoelde zoete sportdrank genoot veel belangstelling. De KWB had een koelmachine kunnen lenen en dat was voor ons een grote luxe! Na afloop kreeg ik van Kristiaan te horen dat de 531 deelnemers omzeggens duizend liter sportdrank hadden opgedronken! Na wat gegeten en vooral veel gedronken te hebben togen Jari en ik weer op pad voor de langste route. Aan de stop was namelijk een eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 40-50 km op 22 km van de start. Bordjes maakten duidelijk dat wij hier straks nog een tweede keer zouden passeren. Het was de eerste keer dat tijdens de Boerenbike de beide bevoorradingen op dezelfde plaats stonden. 10.50 u.

Na de stop bereikten we het grondgebied van de gemeente Asse. Op 26 km reden we in de buurt van de vaste route, naast een lange muur, doorheen een strook gras met bomenrijen en volgde de klim in een bospad tot op de Edingsesteenweg nabij de Taverne De Koekoek tegenover de Kruisborre. Hier passeert ook het parcours van een vaste route. We reden niet zoals ik verwachtte de Kruisborreweg in, maar reden een eindje over de steenweg om uiteindelijk de velden in te slaan. Daar reden we in het mooie beschermde landschap aan de kapelletjes van de Kruisborre. De reden van het ommetje werd al gauw duidelijk want we werden het wortelklimmetje aan het Kruis van Sjat op gestuurd! Zoals te verwachten was raakte ik niet over de wortels. Ik heb geroepen naar m’n makker die achter mij reed dat ik het niet zou halen en heb me opzij gesmeten zodat hij de kans had om alsnog tot boven te geraken en dat lukte nog ook! Hij stond er zelf versteld van, zeggende dat hij hier vroeger evenmin zou opgeraakt zijn! Hij heeft ook bijgeleerd in de vier jaren dat hij met de mountainbike rijdt! Een grasspoor tussen prikkeldraad en bos leidde ons tot aan de Kruisborrekapel, de grootste van alle kapelletjes, waar we vermoedelijk door een medewerker op film werden vastgelegd!

Na het passeren van de Kruisborrekapel dienden zich veldwegen in het open landschap van Asbeek aan. Ik heb hier ooit met de tong op mijn tenen gereden en gelopen, omdat ik er tijdens de marathon van Straf in Bergaf op dat moment compleet door zat! Ik raakte toen gewoon niet meer vooruit. Nu heb ik het magische Carbofruit van 3Action op zak om zo’n suikertekort op te vangen! Even sluikreclame moet kunnen! Op 27 km volgde op een kruispunt van beenharde veldwegen tussen de maïsvelden de splitsing tussen de routes van 40 km en van 50 km. Even gepolst bij Jari maar die koos resoluut voor de langste tocht! We bereikten een assenweg in open veld die ons vrij lang en lichtjes dalend in de richting van een bos leidde. De doortocht van die strook bos was van een vettig kaliber! Ik ben er nog al gepasseerd en de ondergrond is er altijd vochtig met grote plassen in de brede sporen op het pad. Met wat behendigheid en stuurmanskunst zijn we, al rijdend over de smalle stroken links en rechts, zonder vuile voeten al rijdend kunnen passeren.

Op 30 km bereikten we de groene omgeving van Sint-Ulriks-Kapelle, deelgemeente van Dilbeek. Daar konden we op adem komen tijdens het rijden over de landelijke asfaltbaantjes met af en toe een kort klimmetje. Het was pas van vrijdag geleden dat we het grondgebied van Dilbeek bereden hadden tijdens de nachttocht vanuit Sint-Anna-Pede-Itterbeek! Op een kruispunt met een grotere baan die daar een bocht maakt werden we staande gehouden door een man die er als verkeersregelaar fungeerde voor een tocht met tractoren. We mochten passeren maar werden aangemaand uiterst rechts te houden. Tractoren van allerlei slag, ook oldtimers, reden er versierd voorbij. 31,31 km om 11.35 u. Even verderop werden we getrakteerd op een zware klim in een smalle voor tussen de velden om uit te komen tussen enkele huizen in Asse. Vanaf hier kregen we enkele lastige paadjes met al dan niet diepe sporen waarbij je links de maïsplanten tegen je lijf kreeg en rechts moest uitwijken voor metershoge netels! Die sporen zaten dan nog vaak verborgen onder hoog gras! Het deed me terugdenken aan de eerste keer dat ik kennismaakte met deze streek tijdens de Daan-TT. Wat heb ik toen afgezien! Zulke paadjes was ik niet gewend! En dan moest je er nog over klimmen ook! En de rit was meer dan tien kilometer langer dan voorzien! 95 km! Eén van mijn eerste lange ritten!

Er volgden servitudepaadjes tussen huizen en tuinen naar de achterliggende velden. In een straat met huizen ging het even voor de Kapel van Petrus Ascanus of Petrus Van Assche, martelaar van Gorkum, een spoor tussen de velden op. De kapel is gelegen op de hoek met de Pastinakenstraat. Petrus Ascanus werd vermoedelijk rond 1530 als Petrus Van der Slachmolen geboren op Tenberg te Asse; hij trad als minderbroeder toe tot de orde van Sint-Franciscus van Assisi en bevond zich in een bijhuis te Gorkum (Nederland) toen de Geuzen op 27 juni 1572 het klooster binnendrongen, de monniken gevangen namen en kort nadien ter dood brachten. De negentien martelaren werden door paus Clemens X zalig verklaard op 24 november 1675 en op 29 juni 1867 werden ze heilig verklaard door Paus Pius IX. De aan Petrus Ascanus toegewijde kapel werd hier opgericht in 1891, op grond geschonken door Petrus Crabbé-Van der Slagmolen. De inwijding gebeurde op 25 oktober 1891.

Vanaf de kapel volgde een lange afdaling over een paadje met een grote onbetrouwbare voor! Dus was het even opletten en concentreren om er uw nek niet te breken! 35 km om 12.00 u. Tot 36,75 km volgde nog een zware klim in een grasspoor tussen langs de ene kant prikkeldraad en langs de andere kant bramen en netels. Ik raakte daardoor even achterop, verloor m’n maat uit het oog en aarzelde bovendien nog aan de twee volgende twijfelachtig opgehangen pijlen om dan toch het goed spoor te hebben gevolgd. Er kwamen servitudes door Asse en smalle wegeltjes langsheen tuinen en huizen. Op 39 km passeerden we de Taverne Hof Ten Eenhoorn aan de Platijn in Asse om opnieuw Asbeek te bereiken. Klimmende en dalende servitudes volgden en we reden omheen het kerkhof om via de Trommelveldweg naast het kapelletje terug uit te komen op de plek van de bevoorrading. In de naastliggende weide was een man een herdershond aan het opleiden met behulp van een drietal schapen! 41,50 km om 12.35 u.

De mensen die voor de bevoorrading zorgden hadden intussen al de meeste spullen opgeruimd. De voorraad was goed geslonken, maar er waren nog bananen à volonté en uit een bestelwagen werden nog vergeten frangipanegebakjes opgediept. Net zoals daarstraks vond vooral de ijskoude sportdrank gretig aftrek zodat er nog een vaatje diende aangemaakt te worden. Op een bank zat een grote groep gelegenheidsbikers, nog zeer jonge mensen. Er kwamen er ook twee toe die aan hun outfit te zien niet gewend waren van veel te biken en zeiknat waren van het zweet! Er kwamen nog twee bikers toe die ik ooit al op andere toertochten aan de stop gesproken had! Eén daarvan diende nog huiswaarts te fietsen maar was zijn drinkbus onderweg verloren! Guy-uit-Beerzel-met-een-z kwam toe, zeggende dat het de eerste keer was dat hij zijn twee maten Peter en Filip kwijtgespeeld was. Peter was ergens verkeerd afgeslagen en Filip waren ze al eerder kwijt! Eerstgenoemde arriveerde even later ook goed in het zweet dan toch aan de stop. Door al de bekende en minder bekende bikers en mede door het frisse drinken waar we niet genoeg van konden krijgen, zijn we ruim een half uur aan de bevoorrading blijven hangen!

Dat maakte dat we uit ons ritme waren en de beentjes ook ferm pijn deden toen we weerom van start gingen voor de laatste lus. Gelukkig hadden we nog slechts 8,50 km voor de boeg! Via stoffige veldwegen en grassporen reden we in de richting van de Heilsborre in Asbeek. Op 46 km volgde nog een zeer zware uitputtende klim in een smal graspaadje en een kort maar steil exemplaar over een assenweg. Daar was mijn pijp uit en moest ik even van de fiets! Peter in mijn zog ook! Guy en Peter staken ons voorbij en versperden even verder het pad omwille van hun blij weerzien met Filip die blijkbaar rechtsomkeer had gemaakt. Daardoor koos ik het verkeerde spoor in het wegeltje en ben plots gestopt waardoor de Jari bijna tegen me aan knalde. Grassporen en veldwegeltjes voerden ons uit het land van Asse, en via de Weyenberg in Merchtem en de Waaienberg in Opwijk weer tot aan de tent van de Waaienbergkermis in Droeshout. Met omzeggens exact de 50 beloofde kilometers op het tellertje! Het was mooi geweest, maar we waren er moe van! 13.30 u.

Buiten aan de tent zagen we delegaties van Straf in Bergaf uit Opwijk en de Goodfellas Mountainbikefriends uit Dendermonde zitten. We zijn dan bij Guy, Peter en Filip gaan zitten om aan het tweede even belangrijke luik van de Boerenbike te beginnen! Onze drie kompanen hadden al besteld, zodat ik om drank en Jari om eten gegaan is! Want na de rit kan je hier terecht voor een lekker stuk vlees van de barbecue met brood en een ruime portie frisse groenten. Ook voor pensen met appelmoes! Jari heeft lekker zitten feesten met zijn uit de kluiten gewassen portie ribbetjes! Na een rit hebben wij vaak honger en als we ter plekke niets kunnen eten, zoeken we het op de terugweg naar huis vaak elders! Kinderen speelden op de springkastelen terwijl het Decap-orgel in de tent het hele populaire repertorium ten gehore bracht! Aan de luchtige gesprekken aan tafel te merken had iedereen zich geamuseerd! Jari had beloofd wat vroeger thuis te zijn en is samen met de drie andere makkers vertrokken. Ik heb dan nog even staan praten met Svekken van de Goodfellas en Kristiaan Salto Mortale, de drijvende kracht achter de Boerenbike met de hulp van de mannen van Straf in Bergaf die de rit voor de KWB uitpijlen. De hele organisatie was weer tiptop in orde en wat me zal bijblijven zijn de enkele zeer knappe klimmetjes en afdalingen in de tocht, naast de lekker frisse sportdrank aan de stops! Mojobiker nog gegroet alvorens te vertrekken, hij was met iemand in gesprek.

Ik heb nog even staan kijken naar de behendigheidswedstrijd voor paardenkoetsen. Er stond ook een ruiter te paard te wachten op zijn beurt om het parcours eens te mogen rijden. Ik heb er even gedacht aan mijn collega en vriend Kristof die me zo’n acht jaren geleden letterlijk naar de fietsenwinkel gesleurd heeft voor de aankoop van een mountainbike! Zonder hem had ik vermoedelijk nooit van mijn leven in Opwijk geweest, laat staan hier op die godvergeten weide in Droeshout gestaan! Mijn gedachten gingen ook even naar Jakke, van wie Svekken me daarnet zonder details slecht nieuws had verteld. Dat hij zich daar doorheen mag slaan. Met de hulp van zijn bike en de steun van zijn Goodfellasvrienden moet dat wel lukken! In de warmte van deze zondagmiddag zag ik in de verte de parasols voor de tent, de mensen die genoten van een moment van zorgeloosheid en hoorde ik de muziek van het orgel. Dan kwam het moment van afscheid. Als er een hemel bestaat, dan hoop ik dat deze er uit ziet zoals die weide in Droeshout, dat God de routes op GPS uitdeelt en engelen ons laven met fris water!

Route op Google-Maps: deel 1   deel 2   deel 3

Het verslag van deze toertocht is ook te vinden op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m’n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

31-07-2014 om 01:10 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-50-60 km) van WTC Bentille te Sint-Jan-in-Eremo op zaterdag 26-07-2014.

Het is zo dat de omgeving van Sint-Jan-in-Eremo in het Meetjesland in het noorden van de provincie Oost-Vlaanderen niet de streek bij uitstek is voor een uitdagende mountainbiketocht en evenmin voor het type tocht waar ik het meest van houd. De streek is zo plat als een vijg en bestaat enkel uit uitgestrekte velden met weinig bebouwing en bijna geen bos. Een uitdagend parcours uitzetten is hier niet mogelijk en hoogtemeters maken evenmin. Tenzij men de mensen tien keren een dijk op en af zou laten rijden, maar van zulke in elkaar geknutselde toestanden houd ik evenmin. Anderzijds denk ik er altijd aan dat er ooit een tijd zal komen dat ik geen hellingen meer aan kan en dus meer dan tevreden zal zijn dat er nog mensen zijn die tochten organiseren in een vlakke streek. Omdat het mooi weer was en mijn makker gisteren zijn smartphone in mijn wagen had laten liggen na de nachtrit in Itterbeek en min of meer op de route naar ginds woont, had ik toch twee redenen om naar hier te komen. Een ommetje gemaakt om de smartphone aan de voordeur af te leveren. Jari opende de deur met zijn slaapkop, nog moe van gisteren. Hij zou toch maar thuis blijven vandaag. Dus alleen verder op pad. Het was toch nog een eind rijden, maar ik vond een parkeerplek vlak bij de start in de woonkern Bentille. Me ingeschreven in het zaaltje achter Café Tramstatie en om 13.15 u was ik als één van de laatsten op weg terwijl het terras al vol zat met kwebbelende bikers en wielertoeristen die hun rit gereden hadden!

Het ging het dorp uit via straatjes en servitudes tot ik de veldwegen bereikte die me na 2 km tot op het parcours van een vaste blauwe route van het netwerk Meetjesland brachten. Tot 3,50 km kon ik er rijden over het spoor door een strook bos wat veruit het enige bos was dat ik op deze rit trof. Veldwegen en landelijke baantjes leidden me tot aan het Leopoldkanaal nabij één van de voetveren, kleine pontons waarmee voetgangers naar de overkant kunnen. Op de 7 km die ik thans had afgelegd slechts twee andere bikers gezien. De rit voerde langsheen het Leopoldkanaal op een zandpad tussen twee rijen met imposante populieren. Een grasspoor bracht me vervolgens tot aan de Langewegbrug in Sint-Laureins. Die dienden we op 8 km over te steken om op de andere oever van het kanaal onze rit te vervolgen. Ik reed er een tijd in het zog van twee andere bikers, vermoedelijk vader en zoon. Tot 11 km reden we evenwijdig met het kanaal verder over afwisselend een grasspoor en assenwegen.

Aan een grote baan, de Sint-Jansstraat in Sint-Jan-in-Eremo-city, ging het linksaf over een stuk fietspad tot aan het Sportcentrum De Boerekreek, waar we de hoofdweg verlieten en een dijk op gestuurd werden. Daar was het van 11 tot 12 km rijden over een beenhard grasspoor waar ik het tweetal van daarnet weer inhaalde. Dan reden we naast een beek en via asfaltbaantjes en een kasseiwegeltje bereikte ik eventjes de bewoonde kern van Waterland-Oudeman. Even daarvoor passeerden we midden in de velden een zogenaamde tiendenpaal. In de wijde omgeving van Sint-Margriete kom je 4 grenspalen of tiendenpalen tegen. Dit waren afbakeningen tussen de bezittingen van de Gentse Sint-Baafsabdij (initialen SB), de Sint-Pietersabdij en de gronden van het bisdom Doornik. Het zijn overblijfselen uit de 15de en de 16de eeuw. Ik vraag me nog steeds af hoe de inwoners genoemd worden! Waterlanders, Oudemannen, Waterlandse Oudemannen of Oude Waterlanders? De lengte van de naam van het dorp is trouwens omgekeerd evenredig met het aantal inwoners! Waterland-Oudeman ligt vlak op de Nederlandse grens. Op 17 km van de start ging het dan ook een assenweg op die deel uitmaakt van een vast parcours van een mountainbikeroute in Zeeuws-Vlaanderen (NL). We reden er, veel stof makend, door de open velden. Op 18 km kwam de eerste bevoorrading waar twee mannen onder een bloedheet tentje voor fruit, koeken en sportdrank zorgden. Er stonden nog zes in hetzelfde blauwe pak gestoken bikers van een clubje dat me even tevoren ingehaald had. Ter hoogte van de stop was er ook de splitsing tussen de routes van 30 km en de routes van 50-60 km. Het was aan de aanwijzingen te merken dat ik hier straks een tweede keer zou passeren na de extra lussen voor de grootste afstanden. Alhoewel het volgens de mannen ter plekke blijkbaar voor sommigen nog niet duidelijk genoeg was, vermits gegadigden voor de langste ritten toch de richting van de 30 waren uitgegaan. De vermeldingen “eerste keer” en “tweede keer” bij de 50-60 km niet gezien! 14.30 u.

Assenwegen in open veld, omwille van de kleine kiezelsteentjes soms lastig te berijden, voerden me op 23 km tot aan de Krakeeldijk ergens tussen het Nederlandse Waterlandkerkje en IJzendijke. Een strook asfalt over de dijk en veel assenwegen voerden me doorheen een open landschap zonder bebouwing. Na een aantal winderige veldwegen was ik na 30 km halfweg de tocht. In deze omgeving was er bitter weinig te zien, uitgezonderd de camping “Bonte Hoeve” in het Nederlandse gehucht Sint-Kruis, horend tot Oostburg wat deel uitmaakt van de gemeente Sluis. Om 15.15 u was ik na 2 uren rijden exact in het midden van de tocht ter hoogte van deze camping. Toen ik er even halt hield stak de groep van zes me weer voorbij. Die had ik daarnet aan de kant zien staan met pech. Nog een groepje van drie identiek geklede bikers en drie solorijders kwamen er voorbij. Aan het einde van de weg naar de camping kwam de splitsing tussen de routes van 50 km en van 60 km. Gekozen voor de langste rit.

Er volgden veldwegen en heel veel assenwegen in een open vlakte waarbij ik op 33 km een grote baan diende te kruisen. Na de overtocht van een grasspoor bereikte ik een tweede grote baan, Eiland genoemd, en vanaf het rondpunt verderop werd ik rechtsaf richting Sint-Kruis en Aardenburg gestuurd. 34,75 km om 15.30 u. Wat me tot hiertoe ook was opgevallen was dat men overal bezig was met het oogsten van de velden. Ik haalde de groep van zes in blauwe pakken gestoken mannen weer in omdat ze halt hadden gehouden. Veld- en assenwegen voerden me opnieuw tot aan de bevoorrading op 40,50 km van de start omstreeks 15.50 u. De blauwe delegatie van zes was er ook. Na hun vertrek even staan praten met de twee mannen ter plekke tot de laatste deelnemer arriveerde. Zij hadden onthouden wie als laatste de stop had aangedaan. Deze biker was zijn maat kwijtgespeeld, die was de verkeerde kant op gereden, had de route van 30 km gereden en zat aan de aankomst al te pintelieren!

Na de stop reden we opnieuw de grens over en passeerden enkele stokoude piepkleine huizen in het Belgische Waterland-Oudeman. Opnieuw de velden in om een open landschap te doorkruisen. Op 43 km passeerde ik het Restaurant Roste Muis. De naam komt van wat hij betekent en behoeft in feite geen verdere uitleg op een zedige site als deze! Deze voormalige kroeg in het midden van nergens voorzag in de loop van zijn geschiedenis dus in meer dan alleen bier! “Roste Muis is een verpozing voor bezoekers in alle tumult van het bestaan. Deze kroeg, gelegen tussen de akkers van vlak land en grenzend aan de mooiste natuurgebieden van de polders, heeft alles te bieden wat iemands hart kan lusten. Als restaurant is het een aanrader omwille van de paling en de met zorg op de kaart gestelde suggesties op maat van de seizoenen. Het uitstekende en volledige palet aan palinggerechten maken de Roste Muis tot één van de meest gekende palinghuizen van het krekengebied. Van alle restaurants in het poldergebied zijn er weinig met een zo sprookjesachtige geschiedenis. Gelegen aan de Oudemanskreek, duikt deze 'taveerne' al vroeg op in de dorpslegendes rond Waterland-Oudeman. In de 19de eeuw was het een schenkhuis, een geheim café, waar  boeren bij Virginie Van Durme uit het omliggende, na het Angelus-gebed, om hun ‘noene’ kwamen. Zoals zoveel schenkhuizen bestond het café toen alleen uit een kleine voorkamer waar de gasten werden ontvangen. Die voorkamer, waar menig vlasboer, jager en poldergast hun stoere verhalen vertellen, is tot op vandaag intact gebleven. De naam Roste Muis heeft het café aan Virginie te danken. Toen ze dansend op de tafel één van de gasten een glimp van haar “vuurrode hemel” liet zien zag het verhaal het licht dat onlosmakelijk is verbonden met de Roste Muis.”

Eens de Roste Muis voorbij bemerkte ik in de verte op een lange betonbaan een paardenkoets die bij nader inzien een bierfiets bleek te zijn van De Poldermuis. Men heeft blijkbaar wat met muizen in deze streek! Eén van de zatte gasten op de bierfiets reikte me een beker bier aan in het voorbijrijden waarvan ik helaas een deel over mij uitgestort kreeg tijdens het aannemen. Spijtig, want het was lekker fris. Ik heb jaren geleden zo ook eens met een bierfiets meegereden! Hoe meer de rit naar zijn einde ging, hoe luidruchtiger de passagiers werden! Op 44,75 km arriveerde ik weer aan een voetveer op de andere oever van het Leopoldkanaal. We dienden een assenweg evenwijdig met het kanaal te volgen. De jonge bomen die hier geplant werden waren schots en scheef gewaaid door de wind! Het kan ook niet anders dan dat de wind hier bij storm lelijk tekeer gaat in deze open vlakte. Verderop kruiste ik een grote drukke baan, de Ketterijstraat, ter hoogte van de Watervlietbrug in Sint-Laureins, om mijn weg langsheen het kanaal te vervolgen. Op de andere oever zag ik het zestal in blauwe pakken gehulde bikers rijden, evenals het drietal anderen, ook in blauw, waarvan eentje in mijn buurt met de wagen geparkeerd stond en die ik ter hoogte van de Bonte Hoeve al gezien had. Een eerder lastig grasspoor leidde me verder langsheen het Leopoldkanaal tot aan de volgende Bellekensstraatbrug in Sint-Laureins. Daar was een splitsing tussen de ritten van 30-50 km en 60 km op 47,50 km van de start. 16.30 u. In mijn zog zag ik de laatste biker van vandaag de richting van de 50 km uitgaan, op weg naar zijn maat die al was toegekomen wegens het verkeerd afslaan aan de stop!

Voor mij ging het linksaf, voor de andere ritten rechtsaf en terug op de andere oever van het kanaal. Ik kreeg een betonweg voor de wielen die me tot aan de Stenenschuurbrug in Sint-Laureins voerde alwaar ik het Leopoldkanaal diende te kruisen. Ik herinnerde me de plek van mijn deelname in 2011. Er staan daar enkele stokoude piepkleine vissershuisjes waarvan twee bewoond in redelijke staat van onderhoud, eentje in verbouwing waar van het origineel niet veel meer te zien is en een vierde onbewoond en in verval, één van de ramen valt bijna uit de gevel! We bereikten de Stenenschuur met links van ons een enorm grote boomgaard. Na een lus met enkel verharde wegen arriveerde ik op 52 km opnieuw aan de Bellekensstraatbrug waar ik de richting van de 30-50 km diende op te gaan voor de laatste etappe. Opnieuw langsheen het Leopoldkanaal onder imposante canadabomen waarvan ik me afvroeg hoe ze stormen doorstonden. Er lagen grote afgebroken takken op de grond. Geen veilige plek om te komen bij stormweer! Aan een eenzaam huis reed ik een wandelaar met hond voorbij. Na een lang stuk langsheen het kanaal ging het ter hoogte van nog een voetveer op 55 km linksaf van het kanaal weg.

Assenwegen en landelijke betonbaantjes leidden weer in de richting van Bentille waar ik op 57 km de bebouwde kom van bereikte. Op 58 km werden we nog naar het terrein achter het lokaal van de plaatselijke jeugdbeweging gevoerd om er over een klein crossparcours gestuurd te worden! Kwestie van de tocht met een korte technische passage te beëindigen! Achter het lokaal was ook de bikewash opgesteld. Veel meer dan de kraan opendraaien en het stof van de fiets spuiten was niet nodig! Om 17.15 u was ik na 59 km weer bij af. Als laatste biker. Er kwamen wel nog enkele wielertoeristen toe, want hier konden ook wegritten gereden worden. Het kaartje met het noodnummer kon je inruilen voor een belegde boterham, maar die waren helaas op. De wielertoeristen vroegen dan een drankje in de plaats, maar dat heb ik niet gedaan. Ik meen dat ik zelfs maar 2,50 euro inschrijving had moeten betalen! Ik heb uit sympathie met de club mijn twee drankjes gewoon betaald, anders houden die mensen er geen cent aan over! Het was mooi weer en ik had me geamuseerd, ook al was het geen supertocht, maar dat had ik ook niet verwacht. Het parcours was ook nagenoeg hetzelfde gebleven als in 2011. De mensen kunnen niet meer uit hun streek halen dan dat wat ze te bieden heeft! Het uitzetten van de pijlen kost even veel werk als elders en de organisatie was verder in orde!

Een goede beschrijving van de tocht werd gegeven door Den Teppen: Zoals al was aangegeven een tocht door de polders van Oost en Zeeuws Vlaanderen, niet meer en niet minder dan dat. Er zaten veel stukken in met verharde weg wat overging in onverharde weg. De mooiere stukjes werden ook gebruikt door de paardenruiters, deze ben ik dan ook meerdere keren tegengekomen. Veel onverhard parcours was oorspronkelijk bestemd voor het landbouwverkeer met redelijk veel stukken voorzien van keitjes, dat maakte het redelijk pittig om door te rijden, maar een uitdaging was het allerminst. De mooie omgeving maakt het weer meer dan goed, daar heb je dan weer alle tijd voor. Het stukje parcours wat was aangelegd op het einde van de rit zorgde er voor dat het gemiddelde van boven de 27 km/u een stuk naar beneden ging. Ik vond het een mooie rit door Vlaanderen, en zeer geschikt voor de beginnende MTBers en jeugdigen. Een doorgewinterde MTBer die op zoek is naar uitdaging of technische stukken vindt hier niet zijn ding. Pijlen, organisatie en bevoorrading waren dik in orde.

Mijn deelname in 2011 en het verhaaltje daarover was rechtstreeks de aanleiding dat een medewerker van mtb-you me gecontacteerd heeft met de vraag of ik niet voor de site wenste te schrijven. Dat heeft me in die drie jaren geen stuiver opgeleverd (er zijn mensen die denken dat er achter mtb-you een hele organisatie schuilgaat, maar dat is niet zo), maar wel een aantal gelijkgestemde vrienden die ik in het wereldje van de amateur-mountainbikers leerde kennen! Sinds een klein half jaar ook een vaste makker! En veel leuke herinneringen! Niet alles kan in geld uitgedrukt worden! Soms stel ik me de vraag of het sop de kool wel waard is, want er kruipt veel tijd in dat schrijven! Maar dan kom ik op de volgende toertocht weer iemand tegen die zegt benieuwd te zijn naar het verhaaltje. Dus gaan we maar weer door en door, zoals het bekende roze konijntje op zijn trommeltje!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

29-07-2014 om 19:36 geschreven door StrammerMax

Nightride (30-45 km) van Zomaarbike te Itterbeek op vrijdag 25-07-2014.

Na wat aanschuiven op de snelwegen in de drukte op vrijdagavond vonden we in Itterbeek een parkeerplekje dicht bij de start van de avond- en nachtrit (30-45 km) van Zomaarbike op de lokale kermisweide met draaimolen en fuiftent. Twee politieagenten kwamen aan de start zeggen dat er nabij Bruski iemand zijn beklag gedaan had over pijlen die over een stukje privaat terrein geplaatst waren. Om 19.00 u waren m’n maat en ik ingeschreven en net toen we vertrokken viel er een regenbui, maar van regen zouden we verder gelukkig gespaard blijven! Bij het vertrek kregen we het imposante Pedeviaduct van de spoorlijn te zien. Het ging het dorp uit over graspaden. Tijdens en na de doortocht van een bosje kwam er een dropke naar beneden en het werd al snel duidelijk dat ik mijn voorband diende bij te pompen. Die had ik noodgedwongen wat moeten aflaten omdat deze nieuwe band met meganoppen anders niet in de houder van m’n fietsdrager paste. We kwamen naast de spoorlijn uit en naast de betonnen muur die de sporen afschermt kreeg men al de keuze tussen gemakkelijk en moeilijk. De laatste optie bestond uit een steile afdaling van het spoorwegtalud. Ik heb deze links laten liggen en Jari vertelde me nadien dat hij halverwege twijfelde of hij wel heelhuids en zonder kleerscheuren beneden zou raken!

Er was een soort wedstrijd uitgeschreven waarbij men zich over bepaalde lastiger delen van het parcours via Strava kon meten met andere bikers. Van 4 tot 5 km kregen we een eerste stukje van deze Strava-uitdaging onder de vorm van een beklimming van een lastig grasspoor. Daar stak Patje2 ons voorbij. Kort daarop volgde een technisch stukje op en af over enkele uit de kluiten gewassen beenharde bulten in een strook bos met enkele korte steile afdalingen. Een moeilijker te berijden en daarom vermoeiend spoor leidde tot de eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km op 6,50 km van de start. Gekozen voor de langste rit. Die voerde ons bij aanvang doorheen een strook bos over een aantal houten bruggetjes. Even verder zagen we de man en de vrouw die al een tijdje vanaf het vertrek in onze buurt hadden gereden van links komen. We dachten dat we ergens wat gemist hadden, maar het was het parcours van de 30 km dat zich weer bij het onze voegde. Na de doortocht van open velden bereikten we op 11 km opnieuw wat bos en troffen we een knap en te smaken paadje dat naar een assenweg leidde. Als je daar linksaf zou slaan kom je aan de Brouwerij Lindemans in Vlezenbeek uit. Daar passeert de jaarlijkse toertocht van Hoebelbike in Vlezenbeek. Ik vergeet nooit de nachtrit die ik ooit in de gietende regen reed!

We gingen echter rechtsaf waar de assenweg overging in een smal spoor op de grens tussen bos en veld met een knap uitzicht op een groene vallei rechts. Ik herkende de omgeving en mijn vermoeden werd bevestigd: we naderden Gaasbeek. Op 13 km voerde een track op de grens tussen bos en velden ons voorbij de voet van het indrukwekkende kasteel van Gaasbeek. Op de flanken van de heuvel waarop het gebouwd is ligt een wijngaard. We vervolgden onze weg op de smalle track langsheen de bosrand. Gelijkaardige sporen op de grens tussen bos en velden , daarna klimmend doorheen gras, brachten ons tot aan een schilderachtig kerkje in Sint-Laureins-Berchem (Sint-Pieters-Leeuw). Ik herkende de omgeving van eerdere passages, allicht de toertocht van Hoebelbike in Vlezenbeek. Na nog enkele kerkwegeltjes doorheen glooiende grasvelden bereikten we een tweede kerk waar de eerste bevoorrading stond opgesteld. Een jongedame maakte er foto’s en twee andere zorgden voor het overvloedige lekkers waaronder fruit (bananen, appelsien tot zelfs watermeloen), allerlei soorten koeken, wafels en chocolade. 15 km om 20.15 u.

Een knap, licht klimmend en eerder lastig te berijden weidespoor voerde tot de splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km op 17,75 km van het vertrek. Een beenhard paadje leidde ons vervolgens doorheen een bos. Vanaf daar volgde een zeer gevarieerde mix van allerlei paden en wegeltjes die vrij behoorlijk te berijden waren. Veldwegen, sporen, zandwegen, soms licht stijgend, dan weer licht dalend, voerden tot het bekende graspaadje op de grens met Anderlecht, nabij verkeerswegen, de spoorweg en de ring om Brussel. Via een graspad achter het terrein van een bedrijf, mijn bekend uit andere toertochten, ik vermoed deze van Bruski vanuit Pepingen en de Hoebelbike, bereikten we de hoge met gras begroeide heuvels aan Bruski en de trainingsvelden voor de jeugdspelers van Anderlecht. Hier kregen we het koppel bikers op de 30 km van daarstraks weer te zien. De man wist ons te vertellen dat zijn vrouw slechts aan haar tweede toertocht bezig was. Daarom was ze bij momenten nog onzeker. Na de afdaling van de hoge berm raakte ik mijn makker even kwijt omdat we beiden de volgende pijl hadden gemist. We waren elk een andere kant uit gereden en geen van beiden in de goede richting! 27 km.

Op 29 km reden we door het park met vijver van Neerpede (Anderlecht) waar veel jongeren aan het joggen waren. Eens het park voorbij troffen we de tweede bevoorrading op 30,50 km van de start om 21.30 u. Het aanbod was er even ruim als aan de eerste stop met fruit, allerlei soorten koeken en chocolade! Dit alles aangeprezen door supervriendelijke mensen die de bikers aanspraken zodat er direct ambiance was aan het tentje. Na de stop ging het een strook bos in, waarna een grindpad ons tot aan het Restaurant De Notelaar (Anderlecht) voerde. Daar diende zich op 31,50 km een tweede Strava-segment aan waar het uiteraard stevig klimmen was! Intussen hadden we het grondgebied van Dilbeek bereikt. We reden er door de Vlazendaalstraat waar villa’s tussen groen verborgen stonden. Na een klimmetje over een graspad en de doortocht van een donker bos troffen we een splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km op 33 km van het vertrek. 22.00 u.

Verharde wegen voerden ons vervolgens tot aan een grote baan, de Itterbeeksebaan, te Itterbeek. Na het kruisen ervan reden we omstreeks 35 km door een bos waar het te volgen spoor was verduidelijkt met een lange kalklijn, de hele singletrack lang! Vanaf 37 km volgde nogmaals de doortocht van enkele stroken bos, afgewisseld met servitudes tussen huizen en tuinen. Op 40 km ging het een derde Strava-segment in onder de vorm van een stevige klim in een smalle singletrack. 22.45 u. Vanaf een donkere veldweg hoorden we muziek in de verte en nam het gedreun van de bassen langzaam toe. Dit was het sein dat het einde van de tocht naderde. Na 42,50 km kwamen we om 23.00 u weer toe op de weide.

Er was een fuif aan de gang in een grote tent, maar de bikers konden terecht op een apart stuk van de weide onder open tentjes en parasols waar lampjes onder opgehangen waren. Aan een tentje kon je terecht voor een lekkere hamburger en drank. Terwijl Jari voor ons een hamburger bestelde, schoof ik aan voor drankjes. Ik werd er geholpen door een wel zeer beleefde jongen. Zelden meegemaakt! Het is mij al meer opgevallen bij toertochten dat de Vlaamse jeugd in het Pajottenland nog van een ander en beter kaliber is dan elders! Er waren nog bekenden aanwezig, waaronder een delegatie Goodfellas Mountainbikefriends uit Dendermonde en een drietal Watjes, waaronder Weetabix waarmee we onlangs in Wijgmaal nog lang aan de praat hadden geweest. Het probleem van te moeten kiezen bij wie we zouden gaan zitten werd al snel opgelost door Jean-Paul die met zijn bike toekwam en ons gespot had. Ook Guy en Patje2 waren bij hem. Ze kwamen bij ons zitten en samen met hen hebben we nog enkele glazen geledigd waarmede deze tocht op een plezante wijze met gelijkgestemden kon worden afgesloten. Dus kon Jari zijn verwachting van na deze toertocht dan toch nog iets vroeger weer thuis te zijn al snel weer opbergen! Bijna gelijktijdig met de Goodfellas en de Watjes zijn we huiswaarts vertrokken. Het was al over twee uur ’s nachts eer we thuis waren! Een mens moet er wat voor over hebben.

We hadden genoten van de tocht. Jari was vooral te spreken over de grote mate van afwisseling die het parcours bood. Ik peinsde me intussen suf over tijdens welke toertocht ik de mij bekende plekjes ooit te zien had gekregen. De hobbelige grassporen waren niet altijd m’n ding! De organisatie was in orde. Ik vroeg me wel af hoe tijdens de start en de après één en ander zou verlopen bij regen omwille van het gebrek aan beschutting. Wat me vooral ook zal bijblijven zijn de supervriendelijke jonge mensen aan de start, de bevoorradingen en de aankomst! Vanuit Itterbeek was ik nog nooit gestart, maar dit is beslist eentje om nog eens over te doen!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

Restauratie Pedeviaduct Dilbeek

28-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-60 km) van WT Millegem te Mol-Millegem op maandag 21-07-2014.

Voor de vierde keer op de nationale feestdag afgezakt riching Mol-Millegem voor de toertocht van WT Millegem die hun tocht traditiegetrouw op deze extra vrije dag organiseren. Vorig jaar heb ik de toer niet gereden omdat 21 juli toen op een zondag viel en er dus ook andere toertochten georganiseerd werden. Ik was toen te vinden op de tocht in Wijgmaal, eentje die ook jaarlijks op mijn lijstje prijkt en die ik ook dit jaar, meer bepaald gisteren, gereden heb. Het is altijd jammer indien een feestdag op een zondag valt omdat bepaalde tochten die traditioneel op die feestdagen georganiseerd worden dan samenvallen met ander moois! In dat geval moet een mens helaas kiezen! Even traditiegetrouw reed ik de tochten in mijn eentje maar deze keer had ik weer het gezelschap van m’n kameraad Jari. We hebben elkaar iets meer dan een jaar geleden voor het eerst ontmoet, maar het is pas sinds enkele maanden dat we de tochten volledig samen rijden. Dat bevalt mij prima! Ik beleef nu nog meer plezier aan de ritten met de mountainbike en ik vermoed van mijn makker hetzelfde. We zijn beiden van het type dat evenmin direct naar huis terugkeert na een rit, maar onderweg naar huis nog stoppen om wat te eten of te drinken. Zeer plezant! Deze mens is voor mij goud waard!

Het viel mij bij het toegewezen krijgen van een parkeerplek al direct op dat de startplaats elders was, niet meer vanuit de tent op het voetbalterrein van Stokt, maar vanaf het voetbalterrein van Millegem in de Arendstraat. Om 9.30 u waren we ingeschreven en konden we van start gaan. Gisteren was het niet mijn dag geweest, bij elke klim in Wijgmaal raakte ik hopeloos achterop, het wilde niet vlotten en Jari moest om de haverklap op mij staan wachten! Ik had duidelijk wat goed te maken vandaag en had me voorgenomen van dat ook te doen en er een ferme lap op te geven! Het ging direct de velden in en reeds op 2 km van de start troffen we een eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 40-60 km. We doken de bossen in en zouden er eigenlijk maar sporadisch weer uit tevoorschijn komen! Een aaneenschakeling van bospaden en plezante singletracks voerde ons naar de Europese wijk aan de Europese School waar de straten logischerwijze de namen van Europese landen kregen! Betonbaantjes waarlangs geen huizen staan voerden ons door de bosrijke omgeving. Vanaf Oude Bleken doken we op 7 km weer de bossen in over off-road-paden en leuke singletracks. Tot maar liefst 19 km konden we ons hart ophalen met het rijden over bospaden en singletracks van diverse kalibers! We hingen daarbij een tijd in het zog van een vader en zoontje die er een fiks tempo op na hielden! Ik moest moeite doen om die jongen te volgen! Het viel ons op dat er redelijk veel kinderen op pad waren in het gezelschap van vader en/of moeder!

Op 19 km bereikten we omstreeks 10.40 u de eerste bevoorrading die net zoals de vorige jaren opgesteld stond aan het terrein van het godvergeten voetbalveld van Flurky in het midden van nergens! Bij het zien van de kinderen realiseerden de vrijwilligers aan de stop zich dat de parcoursbouwers hadden nagelaten van de kidstoer uit te pijlen! Gewoonlijk zo’n 15 km lang! Voor korte beentjes is 25 km al een hele opgave! Een troost voor de vermoeide kinderen was het ruime aanbod aan de bevoorrading met fruit en lekkere cake. En allicht ook het feit dat ze al een knap en genietbaar stukje tocht achter de wielen hadden. Aan de stop viel ons oog op enkele merkwaardige fietsen: een knappe rode Cannondale Lefty, een elektrische mountainbike (voor mij een optie voor later wanneer ik start vanuit het rusthuis als de Jari dan nog bereid is van mij op te komen halen) en een donkerrode dikkebandenfiets van Specialized. Deze laatste zal later nog een rol spelen in dit verhaal!

Na de pauze had het plotse heuveltje bij het in rijden van het bos me toch weer liggen! Maar het was de aanzet tot enkele zeer genietbare kilometers over tracks die zich op en af over heuveltjes door het bos slingerden! Op 21 km passeerden we de Golfclub Nuclea Mol. Jari en ik rijden toch veel liever met de bike dan met zo’n kinderwagen rond te rijden over een smetteloos groen grastapijt en tegen een balletje te kloppen! Een kilometer verder troffen we midden in het bos een splitsing tussen de routes van 25 km en van 40-60 km. Ik herkende de splitsingsborden en andere aanwijzingsborden nog van de vorige edities. Ik vermoed dat het gevolgde parcours jaar na jaar quasi onveranderd blijft. Maar niet-locals zijn dat na een jaar vergeten en de omgeving gaat trouwens zelden vervelen! Luttele afstand verder kruisten we de Boeretang en reden we voorbij het gelijknamige meer aan de terreinen van het kernenergiecentrum SCK Mol. Vanaf daar reden we vanaf 23 km over vrij zanderige paden door het bos. Het was een goede zaak dat er de vorige dagen wat regen gevallen was, anders zou het hier een echte zandbak geweest zijn!  11.10 u.

We reden door de wijk Donk met de witgeschilderde huizen. In sommigen hun voortuin staan relatief kleine masten van een hoogspanningslijn die allicht vanuit het SCK vertrekt. In één van de huizen moet het noodlot toegeslagen hebben. Het was uitgebrand! We dienden de drukke baan Donk te kruisen zo omstreeks 25 km. Aan de overzijde reden we eventjes door de bewoonde wereld. om een volgende bos te bereiken. Daar konden we genieten van mooie paden en singletracks. Een koe deed daar hetzelfde, ze liep gewoon los over het pad! Even verderop kwam er de splitsing tussen de 43 km en de 62 km op 28,75 km van het vertrek. Even omgekeken naar m’n makker, maar hij wees resoluut in de richting van de langste toer! Via het bos bereikten we het kanaal en tussen de bomen door konden we op de andere over de Houthandel Vanderhoydonck zien liggen, een herkenningspunt in deze streek. Meerdere toertochten passeren hier! We reden onder een brug van de Zuiderring, de weg van Mol naar Lommel, en doken eventjes opnieuw een bos in vanaf het Transportbedrijf Gheys om uiteindelijk de kanaaloever te bereiken. We volgden hier wel het fietspad terwijl meerdere tochten hier de korte singletrack door het bos op gaan om dan op datzelfde fietspad uit te komen!

Van 30 km tot 34 km reden we langsheen het kanaal Dessel-Kwaadmechelen en voorbij de plek waar andere tochten het jaagpad verlaten. Enkele herinneringspijlen langs het jaagpad op dit lange traject langs het kanaal hadden niet misstaan. Wij begonnen te vrezen een afslag te hebben gemist! Even voorbij de zwaaikom sloegen we linksaf de Molderloopstraat in. Daarin staat het huis waar voor het raam een perpetuüm mobile heen en weer staat te wiegen. Al meermaals vermeld in mijn verhaaltjes. Nog niet zo lang geleden kregen we de eigenaars ervan te spreken! Ik heb hen toen verteld dat ik het al vaak over het wiegende kleinood op hun vensterbank had gehad! We kruisten de spoorweg en doken via het dropke het achterliggende bos van Tenderlo in! 35 km om 12.00 u. We konden weer feesten op knappe singletracks die ons even achter de magazijnen van Odrada voerden om via een graspad weer de bossen in te duiken en verder te feesten op knappe bospaden.

In het zog van een eenzame dame per bike en het gezelschap van een voorbijstekende biker bereikten we op 39 km na het oversteken van de Molsesteenweg de bossen van Heidehuizen die zich uitstrekken achter het domein van het Technisch Instituut Sint-Paulus. Hier reden we door een bos met te smaken singletracks die er deel uitmaken van de rode vaste Landduinenroute die de gemeenten Mol, Balen en Meerhout aandoet. Op 40 km kwamen we even uit het bos weer tevoorschijn om vanaf de Bremdoornstraat de bekende singletrack in te slaan door een lokaal bosje. Via het Kneveloord bereikten we een straat die Gooreersels heet. Daar stond in een tuin van een woning zoals vanouds de tweede bevoorrading opgesteld. Op 41 km van het vertrek om 12.30 u. Er zaten twee jongedames achter de tafel met lekkers en verder een groepje mannen van WT Millegem allicht bij een pint te wachten tot ze met de opruim konden starten! Het aanbod was hier nog groter dan bij de eerste stop met fruit, krentenbollen en zelfs mellowcakes. Deze laatsten werden aangeprezen met “A negerrinnetet a day keeps the doctor away” en “Once you go black you never go back”! Hierbij weze opgemorken dat negerin slechts met één r wordt geschreven! En over de tweede uitspraak kan ik maar beter zwijgen! Er hingen nog andere veelzeggende creatief uitgedachte verwijzingen in de tuin! Bij het arriveren zagen wij nog net een bekende van daarstraks staan: de dikkebandenfiets die de nodige aandacht van de medewerkers van WT Millegem genoot!

Na de stop bereikten we na enkele asfaltbaantjes en veldwegen het gehucht Hulsen (Balen) en doken er via de Schommelstraat en de Kopberg, een assenweg die deel uitmaakt van de rode vaste route, vanaf het boomkapelletje het heidegebied Volsbergenbossen in! Hier hadden de parcoursbouwers van Millegem een prachtige verrassing voor ons in hun petto. In tegenstelling tot bij andere tochten kregen we hier een te smaken parcours in de Volsbergenbossen voor de wielen! Zo ook de knappe singletrack rondom de open zanderige heide waarbij we nogmaals het boomkapelletje passeerden! Mijn hoop deze track ooit nog eens te kunnen berijden werd dus terstond ingewilligd. Ik herinnerde mij een toertocht die deze track integraal in haar parcours opnam, maar wist niet meer dat het deze was! Hij voert in het bos om een open zandvlakte over enkele uit de kluiten gewassen bultjes! Tot 47,50 km konden we ons bikershart ophalen op deze knappe plek!

We vervolgden de tocht doorheen de Volsbergenbossen en reden er over de knappe paadjes die deel uitmaken van de rode vaste route. Wel tegen de richting van de rode route in, wat ik persoonlijk toch geen goed idee vind! Ik zou niet graag een vasterouterijder van achter een bochtje of vanaf een dropke op mijn weg willen treffen! In ieder geval kregen we hier een te smaken stukje parcours voor de wielen en dat tot maar liefst 51,50 km! 13.15 u. Dan ging het een eindje langsheen de iets drukkere Molsebaan – Borgerhoutsedijk om na het kruisen ervan het gebied Volmolen te bereiken. Dat zijn de zandwegen in het bos waar onder meer de Kempense Modelclub (modelvliegtuigjes) haar stek heeft. Van hieruit ging het rakelings langs Geel-Bel om via de Volmolenstraat en Manheuvels een volgende strook bos te bereiken.

Op 56 km dienden we de Zuiderring van Mol naar Lommel nogmaals te kruisen. 13.30 u. De laatste drie kilometer voerden ons over landelijke asfaltbaantjes en straten weer tot aan het voetbalterrein van Mol-Millegem. We waren er voor de verandering weer eens de laatsten om te arriveren! Met 58,56 km op het tellertje! Nadat we het stof van onze bikes hadden afgespoten kwam de biker met de dikkebandenfiets naar ons toe. Hij schudde me de hand en beweerde ooit met me samen te hebben gereden! Verrek, wie kon dat wezen! Gaandeweg begon het te dagen, zeker toen hij vertelde enkele jaren terug (meer bepaald in 2011) met biken herbegonnen te zijn en voor hem en zijn vrouw, die eveneens bij ons kwam staan, een Cube te hebben gekocht! Dan wist ik dat de biker Rusor betrof, waarvan ik me de foto’s van de Cubes van destijds op het forum herinnerde. Ik was hem inderdaad ooit tegengekomen tijdens een toertocht in de eigen streek, maar dat moet intussen toch al enkele jaren geleden zijn! Als ik zijn naam tegenkwam op het forum dan herinnerde ik me wel dat ik deze biker ooit in levende lijve ontmoet had. Hij reageerde al wel eens op iets wat ik postte, zoals na de diefstal van m’n Trek Fuel EX9 in het Nederlandse Hoogerheide! In ieder geval was de opvallende Specialized Fatboy aanleiding tot een lang gesprek op het voetbalveld van Millegem. De vraag die me vooral intrigeerde was hoe lang het duurt eer zo’n bandje opgepompt is na een lekke band! Een twintig minuten moet je rekenen, de rustpauzes tussen het pompen inclusief! Het beestje wordt onderhouden door www.fietsenschenk.be in Essen! We hebben nog een hele tijd staan praten met Rusor en Rusorin (haha) en het heeft nog een paar mooie foto’s als herinnering opgeleverd! Waarvoor dank!

Intussen hadden de mensen van WT Millegem de omgeving van het voetbalveld opgeruimd en zijn wij onze auto weer gaan opzoeken. Naar m’n stamfrituur- en broodjeszaak in Mol-Rauw rijden was tien kilometer om, dat zag Jari niet zitten! Maar onderweg naar huis zijn we net voor onze carpoolplek in Wommelgem nog een broodje gaan kopen in de winkel en restaurant op de snelwegparking. Waarna onze wegen huiswaarts scheidden, maar niet voor lang. Vrijdag trekken we immers richting Itterbeek voor de zesde Zomaarbike, dit keer een avond- en nachtrit! We hebben ons super geamuseerd in Mol, naar onze maatstaven goed van jetje gegeven op het knappe parcours vol singletracks en zijn er weer een mooie herinnering rijker van geworden!

Jari registreerde de route van 60 km op Google-Maps: klik hier! Er ontbreekt een stukje omwille van een technische storing!

Voor het ontbrekende stukje: klik hier!

Voor de foto's van Rusor: klik hier!

Voor een blik op de Specialized Fatboy: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

24-07-2014 om 21:30 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-44-63 km) van WTC De Biekes Wakkerzeel te Wijgmaal op zondag 20-07-2014.

Zoals reeds verschillend jaren naar Wijgmaal gereden voor de toertocht van De Biekes Wakkerzeel. Van deze toertocht ken ik zelfs het adres van de startplaats van buiten en parkeer ik mijn auto altijd op hetzelfde plekje! Deze keer niet, want ik genoot het gezelschap van m’n maat en de GPS in diens smartphone stuurde ons van de snelweg af in Zemst omwille van een ongeval aan de verkeerswisselaar van Machelen. Daardoor bereikten we de start via de weg tussen het kanaal en de spoorlijn. We kregen een plekje ter beschikking op de terreinen van Remy Industries. Daar kregen we Daniël te zien, kennis uit mijn vriendengroep die jaarlijks met Pinksteren het verlengde weekend al bikend doorbrengt! De man die de parkeerplekken aanwees verwees ons naar de start en voegde er grappend aan toe dat we wel moesten wachten tot de slagbomen van de overweg weer open gingen! Ons ingeschreven in de voetbalkantine en om 9.50 u waren Jari en ik op weg voor een tochtje waarvan ik me van vorig jaar nog levendig herinnerde dat het venijn in de staart zit!

In de aanloop van de toertocht zit redelijk wat asfalt, enkele keren onderbroken door een veldwegel, om de bewoonde wereld van Wijgmaal en Herent uit te komen. Op vijf, zes en zeven kilometer troffen we ook grassporen, het ene al wat lastiger dan het andere. Op 8 km kregen we nogmaals een grasspoor voor de wielen dat overging in een pad doorheen een strook bos. Het bospad ging naadloos over in een smal technisch paadje tussen struikgewas en bomen waar behendigheid en stuurmanskunst vereist waren. Het pad werd weer breder en daar kregen we af te rekenen met een slijkstrook van enkele tientallen meters lang. Jari kwam ten val toen hij toch probeerde van de modder al rijdend te doorklieven. Een biker die volgde had nog meer pech en kreeg af te rekenen met een afgebroken derailleur. Soms kan je beter even te voet lopen dan je ketting aan flarden te stompen! 8,50 km om 10.15 u.

Op 10 km ging het een lage betonnen spoorbrug onder en kregen we een eerste holle weg voor de wielen. Die werd gevolgd door de eerste stevige klim van de dag die ons tot Winksele (Herent) voerde. Tegenover de bakkerij ’t Warot ging het over een grote parkeerplaats naar een graspad achter een woonwijk toe. In die bakkerij ben ik tijdens een toertocht ooit eens de weg naar de start gaan vragen omdat ik geen pijlen meer vond! Het graspad ging over in een off-road-klim richting de open velden. Toen we daar even halt hielden kregen we het gezelschap van Peter ofte Weetabix die ons in de verte gespot had. Hij is een biker van een groepje vrienden uit onze contreien die zich de Watjes noemen en elkaar kennen van in de tijd dat ze gingen windsurfen en skiën. Echte sportmannen dus! Elkaar leren kennen op toertochten en via de verslagen die ik er over maakte. 13 km. Na een vrij lange babbel weer op weg en vermits wij voor de Watjes maar watjes zijn was Weetabix al snel weer uit het vizier verdwenen.

We kregen een afdaling over een grasspoor voor de wielen die beneden eindigt aan een bruggetje voor een veldweg onder de Brusselsesteenweg. Er zijn nog toertochten die hier passeren waarvan eentje op deze plek een optionele lus aanbiedt. Bij nat weer staat alles hier steevast onder water en kan je bij het passeren van de brug tot aan je enkels in het water staan! Aan de andere kant van het bruggetje volgde een klim over een spoor tot op de steenweg alwaar we linksaf weer naar boven gejaagd werden in de Toverbergstraat en het Hoogveld. Bijna boven werden we er het donkere Grevensbos in gestuurd, waar het nog even klimmen is, en daar hebben we halt gehouden omdat we Geert met pech aantroffen. Geert was ons even voordien al voorbijgestoken want hij rijdt een pak sneller dan wij. Hij behoort ook tot de vriendengroep van Pinksteren. En hij zou niet de laatste zijn die we van die groep vandaag te zien kregen! Geert had af te rekenen gehad met een kaderbreuk van zijn bike en reed vandaag met een vervangfiets die hij ter beschikking had gekregen. Hij stond daar met een gebroken ketting. Dank zij wat gepruts, de hulp van Jari en mijn powerlink, hebben we Geert weer aan het rijden gekregen. Samen met de lange babbel met Weetabix heeft dit wel wat oponthoud gekost zodat de tijd intussen al goed gevorderd was en de afstand niet! 15,75 km om 11.00 u.

Er volgde een fikse klim over een veldweg en een betonnen fietspad (buurtweg 22) om boven aan een woonwijk, waar de straten de namen van gesteenten dragen, een splitsing te treffen tussen de routes van 30 km en 44-63 km. Een half holle weg over kasseitjes voerde ons op 20 km voorbij Bertem radar waar we even achter een grote tractor kwamen te hangen en een kilometer verder doken we vanaf de natuurspeeltuin Speelbos ’t Vossenhol (Bertem) nog een stukje van het Grevensbos in. 22 km. Via een knappe holle weg bereikten we de bekende kinderkopjes van de Oude Bertembosstraat, deze keer konden we er lekker naar beneden bollen, bij andere toertochten is het er zwaar klimmen, om beneden op de betonnen oprit voor een moderne schuur van een landbouwbedrijf de eerste bevoorrading te vinden op 24 km van het vertrek. 11.45 u. Er zijn wel meer tochten die op die oprit postvatten!

Er waren al mannen bezig met het vegen van de oprit kwestie van de plek proper achter te laten, maar er waren nog bikers present en er was nog meer dan genoeg om de van te smullen zoals bananen, appelsienen, wafels en sportdrank. Er was nog ambiance vanwege de mensen onder de tent. Een vrouw had er namelijk de opdracht gekregen om een bepaalde medewerker te fotograferen telkens dat hij niets stond te doen! De kerel was aan het vegen en beweerde dan weer dat de grond hier even vuil was als thuis in de keuken! Er werd dus duchtig met spek geschoten. Ik werd er samen met m’n makker digitaal vereeuwigd, een herinnering aan deze zondag voor later. Ik ben blij met de foto!

Na de stop kwam zoals verwacht het kasseibaantje tot aan een kruispunt van knappe holle wegen en een klim over een pad aan de bosrand dat goed voorzien is van voren en wortels. In het zog van Jari ben ik er deze keer wel in geslaagd van de klim te voleinden zonder tussenstop. Eens boven kwam er een splitsing tussen de routes van 30 km en van 44-63 km op 25 km van het vertrek. Gekozen voor de langste rit. Vanaf hier ging het even gedurende geruime afstand lekker snel naar beneden over de kasseitjes van de onbebouwde Bosstraat, een ondiepe holle weg. Vanaf dan doken we het bos in en kregen we veel op en af te verwerken over paden van diverse soort, van brede boswegen tot smalle tracks. Op 29 km passeerden we het Chimaerahuisje, en dat verstaan enkel ingewijden, aan de voet van de watertoren midden in het Bertembos. Er volgden enkele stevige bosklimmetjes! Aan een volgend kruispunt van holle wegen op zo’n 30 km van het vertrek hebben ons dan vergist, mede door een andere biker te volgen, en zijn er rechtdoor gereden in plaats van links af te slaan. Daar kregen we pijlen te zien die duidelijk bedoeld waren voor wie van de andere kant kwam! We zijn dan op onze stappen teruggekeerd en hebben zelf de twijfelachtig opgestelde pijl in de goede richting gezet. Goed dat we zijn teruggekeerd, zo niet hadden we de knappe doortocht van een groot stuk van het Bertembos aan onze neuzen zien voorbijgaan! Die doortocht eindige op 32 km met een korte maar zware klim tot op de Tervuursesteenweg in Heverlee! Linksaf en even verderop weer linksaf om een hoogvlakte te bereiken waar we over een beenharde veldweg, de Bertemstraat, reden. Voor ons zagen we in de verte de gebouwen van de Universiteit Leuven, het Academisch Ziekenhuis en de Brandweer Leuven op Gasthuisberg. We kruisten de Terbankstraat en reden de Sellekensstraat in Herent in, dat is een onverhard pad dat er evenwijdig loopt met de snelweg E314 op het grondgebied van Herent. Je passeert er een witgeschilderde villa die deel uitmaakt van de woonwijk Diependaal en het dichtst bij de snelweg gebouwd is. Meerdere tochten passeren hier.

Het veldpad leidde naar een strook bos en een servitude die uitkomt op de parking van een warenhuis. We kruisten daar de Brusselsesteenweg ter hoogte van de afrit Winksele. Aan de overzijde troffen we een asfaltbaantje dat er overgaat in onverharde paden zoals de Vlietstraat, de Galgenbergstraat en de Bieststraat, bekend uit meerdere toertochten. We kregen er een splitsing tussen de routes van 30 km en van 44-63 km op 35,75 km van de start. Voor ons ging het de Bieststraat in en ik heb daar Jari toegeroepen dat hij dadelijk zeer goed om zich heen moest kijken. Hij was al gefascineerd door het bordje dat De Biekes hier hadden neergepoot met de mededeling “Opgepast, loslopende kippen”! Misschien had hij op een ander soort kippen gehoopt! Wij passeerden er namelijk De Bereklauw of The Ideas Factory, een leefgemeeschap die er huist in een oude woning in deze holle weg. De eigenaar van het terrein heet Gosse en ziet er uit als Catweazle, voor wie oud genoeg is om zich deze televisiereeks over een kluizenaar die door een toverspreuk in de twintigste eeuw terecht komt nog te herinneren. De mens besterft het natuurlijk van de schrik wanneer hij geconfronteerd wordt met de moderne techniek! Kijk maar naar The sun in a bottle, de zon in een fles, een lamp dus! Op het terrein van De Bereklauw staan diverse bizarre kunstwerken en het huis is ook de moeite om te zien! Eens daar voorbij kregen we een zware klim in een smal door struikgewas overwoekerd pad om op 36,50 km uit te komen op de plek waar de Bieststraat een woonwijk binnen komt. 12.50 u.

Na enkele straten ging het weer een strook bos in over een goed van wortels voorziene pad. Er staat daar een in onbruik geraakte garage midden in het bos. “Misschien de garage van De Bereklauw?”, riep ik naar m’n makker. Ze zou er goed bij passen! Ik ben dan gestraft geworden geweest voor deze weinig sympathieke uitspraak, want toen ik een modderstrook passeerde en vast kwam te zitten raakte ik niet uitgeklikt en viel met m’n klikken en klakken boven op een hoop afgezaagde boomtakken en wortelstronken! Jari had er duidelijk plezier in van mij op de grond te zien liggen tussen die rotzooi, in plaats van mij weer recht te helpen, de snoodaard! Hij heeft wel de megastronk, die ik niet eens had opgemerkt, van tussen de spaken van mijn wiel gehaald! We kunnen in ieder geval zeggen dat we beiden op de grond hebben gelegen tijdens deze rit! Mijn knieën doen er nog pijn van! 37 km.

We bereikten de zogenaamd Mollekensberg in Herent waar tenten stonden en mensen rondliepen voor een buurtfeest. Op de Mollekensberg hebben De Biekes altijd een technisch parcours in petto met enkele rondjes op en af over de bergflank! De enkele steile dropkes zijn er niks meer voor mij en omdat Jari voorop was en ik hem kon zien rijden, had ik de kans om voor een chickenway te kiezen in plaats van mij hier af te beulen! 39 km. Via landelijke wegen bereikten we een meer geïndustrialiseerde wereld aan en onder het viaduct van de E314 waar deze het kanaal van Leuven naar de Dijle en de Dijle zelf kruist. De plek valt ook op als je over de snelweg rijdt, want het is een vrij hoog en lang viaduct. Eens daar voorbij reden we over een betonnen fietspad langsheen de Dijle tot aan een bruggetje ter hoogte van een woonwijk. Daar ging de langste route van 63 km apart. Er waren al Biekes bezig met het wegnemen van de pijlen! Omdat ik de toer kende van eerdere deelnames wist ik dat de tweede bevoorrading een weinig verder kwam na het kruisen van de Aarschotsesteenweg niet ver van de start.

Voor mij hoefde de laatste lus niet echt meer, ik ken ze en weet dat ze pittig is, en Jari begon ook moe te worden, waardoor we besloten van ons te beperken tot wat we nu gereden hadden. We hadden voor de volgende dag immers nog een tocht op het programma staan. We hadden ook ruim een uur achterstand door de babbel met Weetabix en het voorthelpen van Geert met zijn gebroken ketting. Dus kunnen we het ook op een ander steken! Omdat we ingeschreven en betaald hadden voor de 63 km zijn we nog tot aan de tweede stop gereden om te kunnen drinken. We werden er zelfs goed in de watten gelegd door de twee mannen die er alles al opgeruimd hadden maar nog present waren. Vorig jaar stonden zij hier ook. We kregen een ijsgekoeld flesje bruiswater, een banaan en twee wafels! Bovendien was er ruimte voor een babbel. Eén van de twee kraaide van geluk omdat zijn vrouw belde “dat hij niet mee hoefde te gaan”! Ik vermoed dat De Biekes dan toch geen pijlen hebben weggenomen aan de brug, misschien omdat ze nog rijders onderweg troffen! Maar ze kwamen dan toe aan de tweede stop. Omdat ze vernamen dat wij de laatste lus niet zouden rijden konden ze dit stuk van de omloop beginnen opruimen.

In plaats van langs de grote baan weer naar de start te rijden, zijn we teruggekeerd naar de brug en hebben er het traject van de 30-44 km gevolgd dat ons over het betonnen fietspad weer tot aan het station van Wijgmaal voerde en aldus tot aan het sportcomplex. Toen ik uit de kantine kwam met de gekochte drankjes kwam Weetabix toe. Hij had al direct door dat wij gefoeterd hadden! Het laatste stuk was pittig en vuil geweest, zei hij. Ik meen dat die lus inderdaad aanvangt met een lange klim in een slijkerige holle weg, waarna je nog zware hellingen over De Zounc en Het Sukkelpad in Holsbeek voor de wielen geworpen krijgt op het grondgebied van Holsbeek. Jari zou daar nog langer op mij hebben moeten staan wachten, want ik was niet in vorm vandaag en raakte bij elke klim hopeloos achterop. Vriendelijk als hij is weet hij dat aan het gebruik van m’n tweede en zwaardere fiets in tegenstelling tot de nachtrit van vrijdag in Herfelingen. Maar het zal eerder aan het manneke er op gelegen hebben! Nog lang aan de praat geweest met Weetabix en Jari, zodat we de laatsten waren om weer huiswaarts te keren! Even voordat het zo ver was kwamen er nog enkele bekenden afscheid nemen, waaronder Koppigaard, ook lid van de pinkstergemeenschap (sic) en diens maat Guy uit Beerzel-met-een-z, nabij Putte. Er was nog een derde potige kerel bij, maar die ken ik niet!

Ondanks de mooie tocht wilde het vandaag niet echt vlotten! Het is beslist ook een pittige tocht. Tijdens het eerste tiental kilometers met redelijk wat asfaltwegen om tot aan de lokale speeltuinen te geraken zou je het niet zeggen, maar vanaf dan worden alle registers opengetrokken! De rest van de organisatie was zoals steeds prima in orde. Content weer naar huis gebold. Omdat we daags nadien samen de rit in Mol-Millegem zouden rijden, de beide fietsen gewoon op de drager laten staan en ze thuis alle twee proper gemaakt. Als tegemoetkoming naar mijn makker toe omwille van m’n lamentabele prestatie van vandaag!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Voor foto's: klik hier of op reeks 1   reeks 2   reeks 3   reeks 4 voor nog meer foto's!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

23-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Avondrit en nightride (30-50 km) van het Waanzinnig Weekend te Herfelingen op vrijdag 18-07-2014.

Net zoals de vorige jaren op vrijdagavond richting Pajottenland gereden om er deel te nemen aan de avond- en nachtrit van het Waanzinnig Weekend Herfelingen. Er is een tijd geweest dat ik nog nooit van Herfelingen gehoord had, laat staan het wist liggen, tot ik tijdens een Waals-Brabantse toertocht een kaartje vond van een ballonwedstrijd met daaraan een kaartje waarop een adres uit Herne. Herne? Nooit van gehoord! In die tijd had men het op het forum ook over een toertocht vanuit Kokejane! Zo’n gekke naam! Nooit van gehoord! Toen ik voor de eerste keer de toer van het Waanzinnig Weekend kwam uitproberen, alleen al omwille van de naam moet je er eens geweest zijn, wist ik meteen waar Herne gesitueerd was en dat Herfelingen en Kokejane er deel van uitmaken! Ik heb meer aardrijkskunde geleerd door te gaan biken dan tijdens mijn schooltijd en zo plekken ontdekt en bezocht waar ik anders nooit een voet zou gezet hebben! Een mens mag niet onder de kerktoren blijven zitten! Van de kerktoren wegraken was anders een probleem want het verkeer in Antwerpen zat weer lekker vast zodat ik drie kwartier onderweg was over 14 km om m’n makker op te pikken op de afgesproken carpoolplek. Jari was na zijn werkweek eerst nog wat gaan rusten en in slaap gevallen! Geen tijd meer gehad om te eten! Dus op de snelwegparking in Waarloos even halt gehouden zodat de jongen zich iets te eten kon kopen. Ik heb zo weer één van zijn goede karaktertrekken leren kennen: respect. Hij wou niet in m’n auto eten, ook al had ik dat van hem kunnen verdragen!

Aldus waren we later dan voorzien ter plaatse. Een plekje toegewezen gekregen op de parkeerweide die ik bijna voorbij was gesjeesd bij het zien van de waanzinnige tent. Ik herkende nog dezelfde man van vorig jaar waarbij ik me toen had ingeschreven. We kregen wat uitleg over de te volgen pijlen en de mogelijkheid om ons kaartje met noodnummer na afloop in te kunnen wisselen voor een consumptie. Om 20.45 waren we op pad. De start van de tocht verliep over hetzelfde traject als vorig jaar waarbij ik bepaalde plaatsen nog herkende. Veldwegen en asfaltbaantjes voerden ons door een landelijke streek. Aan een haakse bocht tussen de velden herkende ik de plek waar vorig jaar een hele meute verkeerd reed door een te hoog in een boom opgehangen pijl. Deze keer diende zich na deze bocht een vrij modderige strook aan, vrij kort, maar lang genoeg om de gedachte van met een propere bike weer toe te komen te kunnen opbergen. Bovendien stond daar nog een jongen met een fototoestel in de aanslag zodat ik het niet kon maken van wandelend vereeuwigd te worden! Door de smurrie was dus de enige optie! De laagstaande avondzon over het knappe landelijke glooiende landschap was letterlijk oogverblindend!

Een lang zacht klimmend smal veldpaadje leidde ons op 6 km tot aan de oude kapel van de Heilige Guido en de Maagd Maria aan de Viergatenstraat en de Heikenweg in Oetingen-Gooik. De deur had een laag verf gekregen maar het blijft er bouwvallig uit zien! Toen we er even halt hielden passeerde er één biker wiens zicht op de pijl we ontnamen, waarvoor ons excuus! Van 7 tot 9 km volgden enkele mooie beklimmingen en afdalingen, zowel over off-road als over verhard. Ik herkende de plek aan een klein boomkapelletje waar vorig jaar een lus begon en eindigde! Maar die kregen we deze keer niet voor de wielen! Uiteindelijk kwamen we uit in de Vollezelestraat, waar we trouwens, onszelf buiten beschouwing gelaten, geen enkele ezel te zien kregen! De straat voerde ons tot in Galmaarden en we reden er door een knappe streek. Op 9,50 km troffen we een splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km ter hoogte van de Repelkouter in Galmaarden. Een mix van verhard en veldpaden voerde ons op 12 km tot aan de grens met Tollembeek. Daar speelde mijn beroepsmisvorming, vragen stellen, me weer parten, maar Jari gaf al het antwoord voor ik de kans had om de vraag te stellen! Hij wist dat Tollembeek de bekende Urbanus huisvest! 1-0 voor de Jari!

Op de grens met Tollembeek werd ons een nijdige klim voorgeschoteld over een smal veldspoor tussen hoog opgeschoten groen waaronder netels en berenklauw! Ik kwam er helaas even stil te vallen. Dit spoor hadden we ook vorig jaar op deze toer aangedaan. 13,85 km om 21.35 u. Vanaf hier viel de route niet meer samen met die van de vorige editie, want van de omgeving die we nu te zien kregen herkende ik niks! Deze toertocht is nooit identiek met de voorgaande, men krijgt iedere keer een ander deel van de streek te zien! Tot 15 km en tot 17 km kregen we ferme beklimmingen te verwerken, zowel over road als over off-road in en om Galmaarden. Soms was het lastig en zwaar door gras rijden. Rond 20 km sloegen we net voor de bebouwde kom van Waarbeke rechtsaf over een asfaltbaantje om daarna over een track doorheen een strook bos te rijden. Hier hadden we voor het eerst onze lampen nodig! 22,22 km om 22.00 u! Dat is kunnen! Op de grens van Denderwindeke (Ninove) en Nieuwenhove (Geraardsbergen) was er een splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km aan de Hoogstraat en Boterdael. Na enkele straten volgde een stukje off-road en passeerden we de in volkomen eenzaamheid gelegen Taverne De Kroon (Denderwindeke) op 25,75 km. De geur van lekker eten deed ons watertanden! Verderop passeerden we de Molen Ter Zeven Wegen, gelegen achter een kapelletje. 26,85 km. We reden toen op een vaste route van Ninove (netwerk Zuid Oost-Vlaanderen) die er een veldweg in dook.

Na een veldweg waarlangs zeker een vijftal veldkapelletjes gebouwd waren, het ene al groter dan het andere, troffen we naast de grootste ervan de bevoorrading op 28 km van het vertrek om 22.40 u. Zoals de vorige jaren was deze weer zeer goed uitgerust met verlichting en koelkasten, aangedreven door een stroomgenerator, zodat we lekker frisse sportdrank te drinken kregen. Agrum van NoLimits. Verder kon je er eten van bananen, appelsienen, peperkoek en suikerwafels. Dat alles verzorgd door twee dames en een jongeman waarmee we een tijdje hebben staan praten. Er kwam nog een biker toe, de tweede slechts die we tot hiertoe op onze tocht troffen! Afscheid genomen van de mensen ter plaatse en gekozen voor de route van 50 km vermits er ter hoogte van de stop meteen een splitsing was.

Brede zanderige veldwegen brachten ons in volstrekte duisternis tot in Meerbeke (Ninove). Een zandpad ging over in een oud kasseibaantje tussen de maïsvelden waar we tot 33 km over dokkerden. 23.10 u. Omwille van de duisternis hadden we nu helemaal geen herkenningspunten meer. Een veldweg voerde ons tot in Neigem (Ninove) en na de doortocht van de kleine dorpskom doken we een donker bospad in. Tot 37 km reden we over een mix van beenharde veldwegen met een stoffige bovenlaag en asfaltbaantjes. 23.25 u. Tot 41 km konden we goed doortrekken op servitudepaadjes, zijnde zeer smalle en van een asfaltlaag voorziene wegeltjes tussen de velden. Op het laatste ervan werden we getrakteerd op een felle klim tussen boompjes en hoog struikgewas en heb ik m’n linkerarm wat opengehaald na de kennismaking met een doornstruik! Het was de keuze tussen dat of vallen! Eindelijk kregen we hier nog eens een andere biker te zien die ons wel zonder boe of bah voorbij reed en met zijn lichtjes in de verte verdween. We bereikten de bewoonde wereld van Oetingen (Gooik) en dienden er een grote baan te kruisen waar zo goed als geen verkeer meer was. Er kwam nog een groepje van drie bikers voorbij.

Op 45 km reden we het grondgebied van Kester (Gooik) binnen en op de daaropvolgende veldwegen kregen we even het gezelschap van nog een eenzame rijder. Van hier af hoorden we in de verte reeds de muziek van de tent op de weide van het Waanzinnig Weekend. Van in de velden zagen we voor ons een hoog oranje verlicht gebouw en een kerktoren opdoemen en uit andere toertochten die ik in deze streek al gereden heb wist ik dat dit de nachtelijke aanblik was van het gehucht Heikruis van Pepingen. Slechts één betonbaantje scheidde ons nog van Herfelingen en om kwart over middernacht kwamen we met de beloofde 50 km weer aan de waanzinnige weide! De man die ons daarstraks de parkeerplek op de weide had toegewezen stond er aan de toegang.

De bikewash hebben we niet benut en de mensen van de bewaakte parking maakten aanstalten om er een punt achter te zetten. In vergelijking met vorig jaar zaten er nog redelijk wat bikers op het terras terwijl de muziek uit de tent galmde. Het was natuurlijk een schitterende en warme zomeravond! Jari had honger, zijn maaltijd van in Waarloos was ontoereikend, en ging direct om hamburgers, bevreesd als hij was de laatste voor zijn neus weggekaapt te zien worden! Terwijl ik wat geld opdiepte om wat te drinken te kopen kregen drie bikematen me in de gaten. Jean-Paul, Guy en Patje waren ook de toer komen rijden. Patje zoals steeds de grote én de kleine lus! Tot even voor 01.00 u met z’n vijven nog wat na zitten praten en al plannen gemaakt voor volgende keren, tot zelfs verlengde weekends kwamen ter sprake.

Toen we op onze carpoolplek arriveerden was het al over twee uur! Reed ik de vorige edities altijd alleen, en zoals beschreven zijn er weinig late starters en rijden de meesten in de vooravond, het was nu de eerste keer dat ik een nachtrit reed in het gezelschap van m’n maat. Dat maakte de rit nog tien keer zo plezant! Ik denk dat we beiden een beetje uit hetzelfde hout gesneden zijn! Ik kon me geen betere kameraad wensen! Doe daar bovenop een rit in het mooie Pajottenland op een prachtige warme zomeravond en je hebt de ideale intro voor een extra lang weekend! Redelijk wat verhard in de toer, afgewisseld met een mix van andersoortige paden en met de nodige kuitenbijters, maar we hebben met volle teugen genoten van deze waanzinnige rit! Evenementen zoals dit, een soort boerenkermis op een weide met voor elk wat wils, dat vind je bij ons niet!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

20-07-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax