Toertocht (30-50-60 km) van WTC Bentille te Sint-Jan-in-Eremo op zaterdag 26-07-2014.

Het is zo dat de omgeving van Sint-Jan-in-Eremo in het Meetjesland in het noorden van de provincie Oost-Vlaanderen niet de streek bij uitstek is voor een uitdagende mountainbiketocht en evenmin voor het type tocht waar ik het meest van houd. De streek is zo plat als een vijg en bestaat enkel uit uitgestrekte velden met weinig bebouwing en bijna geen bos. Een uitdagend parcours uitzetten is hier niet mogelijk en hoogtemeters maken evenmin. Tenzij men de mensen tien keren een dijk op en af zou laten rijden, maar van zulke in elkaar geknutselde toestanden houd ik evenmin. Anderzijds denk ik er altijd aan dat er ooit een tijd zal komen dat ik geen hellingen meer aan kan en dus meer dan tevreden zal zijn dat er nog mensen zijn die tochten organiseren in een vlakke streek. Omdat het mooi weer was en mijn makker gisteren zijn smartphone in mijn wagen had laten liggen na de nachtrit in Itterbeek en min of meer op de route naar ginds woont, had ik toch twee redenen om naar hier te komen. Een ommetje gemaakt om de smartphone aan de voordeur af te leveren. Jari opende de deur met zijn slaapkop, nog moe van gisteren. Hij zou toch maar thuis blijven vandaag. Dus alleen verder op pad. Het was toch nog een eind rijden, maar ik vond een parkeerplek vlak bij de start in de woonkern Bentille. Me ingeschreven in het zaaltje achter Café Tramstatie en om 13.15 u was ik als één van de laatsten op weg terwijl het terras al vol zat met kwebbelende bikers en wielertoeristen die hun rit gereden hadden!

Het ging het dorp uit via straatjes en servitudes tot ik de veldwegen bereikte die me na 2 km tot op het parcours van een vaste blauwe route van het netwerk Meetjesland brachten. Tot 3,50 km kon ik er rijden over het spoor door een strook bos wat veruit het enige bos was dat ik op deze rit trof. Veldwegen en landelijke baantjes leidden me tot aan het Leopoldkanaal nabij één van de voetveren, kleine pontons waarmee voetgangers naar de overkant kunnen. Op de 7 km die ik thans had afgelegd slechts twee andere bikers gezien. De rit voerde langsheen het Leopoldkanaal op een zandpad tussen twee rijen met imposante populieren. Een grasspoor bracht me vervolgens tot aan de Langewegbrug in Sint-Laureins. Die dienden we op 8 km over te steken om op de andere oever van het kanaal onze rit te vervolgen. Ik reed er een tijd in het zog van twee andere bikers, vermoedelijk vader en zoon. Tot 11 km reden we evenwijdig met het kanaal verder over afwisselend een grasspoor en assenwegen.

Aan een grote baan, de Sint-Jansstraat in Sint-Jan-in-Eremo-city, ging het linksaf over een stuk fietspad tot aan het Sportcentrum De Boerekreek, waar we de hoofdweg verlieten en een dijk op gestuurd werden. Daar was het van 11 tot 12 km rijden over een beenhard grasspoor waar ik het tweetal van daarnet weer inhaalde. Dan reden we naast een beek en via asfaltbaantjes en een kasseiwegeltje bereikte ik eventjes de bewoonde kern van Waterland-Oudeman. Even daarvoor passeerden we midden in de velden een zogenaamde tiendenpaal. In de wijde omgeving van Sint-Margriete kom je 4 grenspalen of tiendenpalen tegen. Dit waren afbakeningen tussen de bezittingen van de Gentse Sint-Baafsabdij (initialen SB), de Sint-Pietersabdij en de gronden van het bisdom Doornik. Het zijn overblijfselen uit de 15de en de 16de eeuw. Ik vraag me nog steeds af hoe de inwoners genoemd worden! Waterlanders, Oudemannen, Waterlandse Oudemannen of Oude Waterlanders? De lengte van de naam van het dorp is trouwens omgekeerd evenredig met het aantal inwoners! Waterland-Oudeman ligt vlak op de Nederlandse grens. Op 17 km van de start ging het dan ook een assenweg op die deel uitmaakt van een vast parcours van een mountainbikeroute in Zeeuws-Vlaanderen (NL). We reden er, veel stof makend, door de open velden. Op 18 km kwam de eerste bevoorrading waar twee mannen onder een bloedheet tentje voor fruit, koeken en sportdrank zorgden. Er stonden nog zes in hetzelfde blauwe pak gestoken bikers van een clubje dat me even tevoren ingehaald had. Ter hoogte van de stop was er ook de splitsing tussen de routes van 30 km en de routes van 50-60 km. Het was aan de aanwijzingen te merken dat ik hier straks een tweede keer zou passeren na de extra lussen voor de grootste afstanden. Alhoewel het volgens de mannen ter plekke blijkbaar voor sommigen nog niet duidelijk genoeg was, vermits gegadigden voor de langste ritten toch de richting van de 30 waren uitgegaan. De vermeldingen “eerste keer” en “tweede keer” bij de 50-60 km niet gezien! 14.30 u.

Assenwegen in open veld, omwille van de kleine kiezelsteentjes soms lastig te berijden, voerden me op 23 km tot aan de Krakeeldijk ergens tussen het Nederlandse Waterlandkerkje en IJzendijke. Een strook asfalt over de dijk en veel assenwegen voerden me doorheen een open landschap zonder bebouwing. Na een aantal winderige veldwegen was ik na 30 km halfweg de tocht. In deze omgeving was er bitter weinig te zien, uitgezonderd de camping “Bonte Hoeve” in het Nederlandse gehucht Sint-Kruis, horend tot Oostburg wat deel uitmaakt van de gemeente Sluis. Om 15.15 u was ik na 2 uren rijden exact in het midden van de tocht ter hoogte van deze camping. Toen ik er even halt hield stak de groep van zes me weer voorbij. Die had ik daarnet aan de kant zien staan met pech. Nog een groepje van drie identiek geklede bikers en drie solorijders kwamen er voorbij. Aan het einde van de weg naar de camping kwam de splitsing tussen de routes van 50 km en van 60 km. Gekozen voor de langste rit.

Er volgden veldwegen en heel veel assenwegen in een open vlakte waarbij ik op 33 km een grote baan diende te kruisen. Na de overtocht van een grasspoor bereikte ik een tweede grote baan, Eiland genoemd, en vanaf het rondpunt verderop werd ik rechtsaf richting Sint-Kruis en Aardenburg gestuurd. 34,75 km om 15.30 u. Wat me tot hiertoe ook was opgevallen was dat men overal bezig was met het oogsten van de velden. Ik haalde de groep van zes in blauwe pakken gestoken mannen weer in omdat ze halt hadden gehouden. Veld- en assenwegen voerden me opnieuw tot aan de bevoorrading op 40,50 km van de start omstreeks 15.50 u. De blauwe delegatie van zes was er ook. Na hun vertrek even staan praten met de twee mannen ter plekke tot de laatste deelnemer arriveerde. Zij hadden onthouden wie als laatste de stop had aangedaan. Deze biker was zijn maat kwijtgespeeld, die was de verkeerde kant op gereden, had de route van 30 km gereden en zat aan de aankomst al te pintelieren!

Na de stop reden we opnieuw de grens over en passeerden enkele stokoude piepkleine huizen in het Belgische Waterland-Oudeman. Opnieuw de velden in om een open landschap te doorkruisen. Op 43 km passeerde ik het Restaurant Roste Muis. De naam komt van wat hij betekent en behoeft in feite geen verdere uitleg op een zedige site als deze! Deze voormalige kroeg in het midden van nergens voorzag in de loop van zijn geschiedenis dus in meer dan alleen bier! “Roste Muis is een verpozing voor bezoekers in alle tumult van het bestaan. Deze kroeg, gelegen tussen de akkers van vlak land en grenzend aan de mooiste natuurgebieden van de polders, heeft alles te bieden wat iemands hart kan lusten. Als restaurant is het een aanrader omwille van de paling en de met zorg op de kaart gestelde suggesties op maat van de seizoenen. Het uitstekende en volledige palet aan palinggerechten maken de Roste Muis tot één van de meest gekende palinghuizen van het krekengebied. Van alle restaurants in het poldergebied zijn er weinig met een zo sprookjesachtige geschiedenis. Gelegen aan de Oudemanskreek, duikt deze 'taveerne' al vroeg op in de dorpslegendes rond Waterland-Oudeman. In de 19de eeuw was het een schenkhuis, een geheim café, waar  boeren bij Virginie Van Durme uit het omliggende, na het Angelus-gebed, om hun ‘noene’ kwamen. Zoals zoveel schenkhuizen bestond het café toen alleen uit een kleine voorkamer waar de gasten werden ontvangen. Die voorkamer, waar menig vlasboer, jager en poldergast hun stoere verhalen vertellen, is tot op vandaag intact gebleven. De naam Roste Muis heeft het café aan Virginie te danken. Toen ze dansend op de tafel één van de gasten een glimp van haar “vuurrode hemel” liet zien zag het verhaal het licht dat onlosmakelijk is verbonden met de Roste Muis.”

Eens de Roste Muis voorbij bemerkte ik in de verte op een lange betonbaan een paardenkoets die bij nader inzien een bierfiets bleek te zijn van De Poldermuis. Men heeft blijkbaar wat met muizen in deze streek! Eén van de zatte gasten op de bierfiets reikte me een beker bier aan in het voorbijrijden waarvan ik helaas een deel over mij uitgestort kreeg tijdens het aannemen. Spijtig, want het was lekker fris. Ik heb jaren geleden zo ook eens met een bierfiets meegereden! Hoe meer de rit naar zijn einde ging, hoe luidruchtiger de passagiers werden! Op 44,75 km arriveerde ik weer aan een voetveer op de andere oever van het Leopoldkanaal. We dienden een assenweg evenwijdig met het kanaal te volgen. De jonge bomen die hier geplant werden waren schots en scheef gewaaid door de wind! Het kan ook niet anders dan dat de wind hier bij storm lelijk tekeer gaat in deze open vlakte. Verderop kruiste ik een grote drukke baan, de Ketterijstraat, ter hoogte van de Watervlietbrug in Sint-Laureins, om mijn weg langsheen het kanaal te vervolgen. Op de andere oever zag ik het zestal in blauwe pakken gehulde bikers rijden, evenals het drietal anderen, ook in blauw, waarvan eentje in mijn buurt met de wagen geparkeerd stond en die ik ter hoogte van de Bonte Hoeve al gezien had. Een eerder lastig grasspoor leidde me verder langsheen het Leopoldkanaal tot aan de volgende Bellekensstraatbrug in Sint-Laureins. Daar was een splitsing tussen de ritten van 30-50 km en 60 km op 47,50 km van de start. 16.30 u. In mijn zog zag ik de laatste biker van vandaag de richting van de 50 km uitgaan, op weg naar zijn maat die al was toegekomen wegens het verkeerd afslaan aan de stop!

Voor mij ging het linksaf, voor de andere ritten rechtsaf en terug op de andere oever van het kanaal. Ik kreeg een betonweg voor de wielen die me tot aan de Stenenschuurbrug in Sint-Laureins voerde alwaar ik het Leopoldkanaal diende te kruisen. Ik herinnerde me de plek van mijn deelname in 2011. Er staan daar enkele stokoude piepkleine vissershuisjes waarvan twee bewoond in redelijke staat van onderhoud, eentje in verbouwing waar van het origineel niet veel meer te zien is en een vierde onbewoond en in verval, één van de ramen valt bijna uit de gevel! We bereikten de Stenenschuur met links van ons een enorm grote boomgaard. Na een lus met enkel verharde wegen arriveerde ik op 52 km opnieuw aan de Bellekensstraatbrug waar ik de richting van de 30-50 km diende op te gaan voor de laatste etappe. Opnieuw langsheen het Leopoldkanaal onder imposante canadabomen waarvan ik me afvroeg hoe ze stormen doorstonden. Er lagen grote afgebroken takken op de grond. Geen veilige plek om te komen bij stormweer! Aan een eenzaam huis reed ik een wandelaar met hond voorbij. Na een lang stuk langsheen het kanaal ging het ter hoogte van nog een voetveer op 55 km linksaf van het kanaal weg.

Assenwegen en landelijke betonbaantjes leidden weer in de richting van Bentille waar ik op 57 km de bebouwde kom van bereikte. Op 58 km werden we nog naar het terrein achter het lokaal van de plaatselijke jeugdbeweging gevoerd om er over een klein crossparcours gestuurd te worden! Kwestie van de tocht met een korte technische passage te beëindigen! Achter het lokaal was ook de bikewash opgesteld. Veel meer dan de kraan opendraaien en het stof van de fiets spuiten was niet nodig! Om 17.15 u was ik na 59 km weer bij af. Als laatste biker. Er kwamen wel nog enkele wielertoeristen toe, want hier konden ook wegritten gereden worden. Het kaartje met het noodnummer kon je inruilen voor een belegde boterham, maar die waren helaas op. De wielertoeristen vroegen dan een drankje in de plaats, maar dat heb ik niet gedaan. Ik meen dat ik zelfs maar 2,50 euro inschrijving had moeten betalen! Ik heb uit sympathie met de club mijn twee drankjes gewoon betaald, anders houden die mensen er geen cent aan over! Het was mooi weer en ik had me geamuseerd, ook al was het geen supertocht, maar dat had ik ook niet verwacht. Het parcours was ook nagenoeg hetzelfde gebleven als in 2011. De mensen kunnen niet meer uit hun streek halen dan dat wat ze te bieden heeft! Het uitzetten van de pijlen kost even veel werk als elders en de organisatie was verder in orde!

Een goede beschrijving van de tocht werd gegeven door Den Teppen: Zoals al was aangegeven een tocht door de polders van Oost en Zeeuws Vlaanderen, niet meer en niet minder dan dat. Er zaten veel stukken in met verharde weg wat overging in onverharde weg. De mooiere stukjes werden ook gebruikt door de paardenruiters, deze ben ik dan ook meerdere keren tegengekomen. Veel onverhard parcours was oorspronkelijk bestemd voor het landbouwverkeer met redelijk veel stukken voorzien van keitjes, dat maakte het redelijk pittig om door te rijden, maar een uitdaging was het allerminst. De mooie omgeving maakt het weer meer dan goed, daar heb je dan weer alle tijd voor. Het stukje parcours wat was aangelegd op het einde van de rit zorgde er voor dat het gemiddelde van boven de 27 km/u een stuk naar beneden ging. Ik vond het een mooie rit door Vlaanderen, en zeer geschikt voor de beginnende MTBers en jeugdigen. Een doorgewinterde MTBer die op zoek is naar uitdaging of technische stukken vindt hier niet zijn ding. Pijlen, organisatie en bevoorrading waren dik in orde.

Mijn deelname in 2011 en het verhaaltje daarover was rechtstreeks de aanleiding dat een medewerker van mtb-you me gecontacteerd heeft met de vraag of ik niet voor de site wenste te schrijven. Dat heeft me in die drie jaren geen stuiver opgeleverd (er zijn mensen die denken dat er achter mtb-you een hele organisatie schuilgaat, maar dat is niet zo), maar wel een aantal gelijkgestemde vrienden die ik in het wereldje van de amateur-mountainbikers leerde kennen! Sinds een klein half jaar ook een vaste makker! En veel leuke herinneringen! Niet alles kan in geld uitgedrukt worden! Soms stel ik me de vraag of het sop de kool wel waard is, want er kruipt veel tijd in dat schrijven! Maar dan kom ik op de volgende toertocht weer iemand tegen die zegt benieuwd te zijn naar het verhaaltje. Dus gaan we maar weer door en door, zoals het bekende roze konijntje op zijn trommeltje!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!