Toertocht (15-30-44 km) van Pek en Slik te Essen-Nieuwmoer op zondag 09-03-2014.

Het was van 2011 geleden dat ik de toertocht van Pek en Slik in Essen-Nieuwmoer nog eens gereden had.  Vermoedelijk had ik deze eerder nog al gereden, maar ik kan daar niet direct wat over terugvinden.  In ieder geval meende ik me de startplaats nog te kunnen voorstellen en dat bleek te kloppen!  Op het terrein achter de Garage Akkermans langsheen een grote baan op de hoek met een straat naar een KMO-zone toe.  Er werd een mooie warme lentedag beloofd, dus met de fiets van thuis uit vertrokken.  Het had niet veel gescheeld of ik had thuis kunnen blijven, want ik was de vrijdag voordien zonder bike komen te vallen!  De Turner Flux heeft zo goed als onherstelbare schade opgelopen omdat het bewuste onderdeel niet meer gefabriceerd wordt.  De fietsenmaker zoekt naar een oplossing, maar de fiets is zeker al voor langere tijd buiten gebruik.  Met de Lapierre Zesty was ik vrijdag in panne gevallen ergens tussen Wortel en Merksplas tijdens het voorbereiden van een fietstocht voor collega’s en een goedhartige kerel die me langsheen de drukke baan naast m’n fiets zag wandelen heeft me met zijn bestelwagentje naar Hoogstraten gevoerd!  Waarvoor dank.  Met de oude Minerva Starlight nog buiten komen zie ik niet zitten!  Dat is van internet terug overstappen naar morsesignalen!  Ik had een vervangfiets kunnen krijgen bij BikeAholic, Abtsdreef 13, 2940 Stabroek (sluikreclame), maar de zaakvoerder stelde me een nog voorhanden zijnde “koopje” voor.  Na een testritje is het koopje mijn nieuwe bike geworden.  Dennis heeft alles nog afgesteld zodat ik met een gebruiksklare fiets uit de winkel kon vertrekken.  Daarmee is mijn zesde bike in acht jaar tijd een feit!  Daarvan zijn er wel twee tweedehands, waarvan de Minerva en de Turner, en van de vier nieuwe was er eentje total loss na een aanrijding met een auto en werd mijn knapste pronkstuk na een toertocht in Nederland gestolen!  Het wordt hier in de streek zelfs nog gortiger, want ook tijdens deze toertocht werden fietsen en fietsdragers gestolen!  Er is hier echt een bende actief die alle toertochten afschuimt!

Het was nog koud toen ik ’s ochtends rond achten thuis met de fiets vertrok voor mijn 21,50 km lange tocht langsheen de spoorlijn Antwerpen-Essen richting Wildert en van daar naar Nieuwmoer.  De start zonder problemen gevonden.  Ik had de indruk dat er niet veel geparkeerde wagens stonden, maar blijkbaar waren er meerdere locaties.  De mannen van Pek en Slik kregen zo’n 1000 deelnemers over de vloer.  Naast een toertocht (kids-30-44 km) (slik) kon je ook kiezen voor een wegrit van 70 km (pek).  Het was al 9.30 u toen ik aan de tocht kon beginnen.  We verlieten de KMO-zone en aan het einde van de weg troffen we na 0,50 km reeds de afsplitsing van de kidstoer van 15 km.  Op 1 km doken we het eerste bosje in over een superdroge singeltrack, bijna pure bladgrond, en reden we over het terrein van een plantenkwekerij.  Kort daarop kreeg ik even het gezelschap van Josk.  Na 3 km bereikte ik in zijn zog een strook bos waar we een leuke hard aangereden singletrack over de bultjes van een soort crossparcours voor de wielen kregen.  Plezant!  Enkele landelijke baantjes door Horendonk voerden ons over een bruggetje aan een kapelletje tot over de Nederlandse grens.  Daar ging het de Turfvaartstraat in, een zandweg doorheen het bos.  6 km.  Het ging lekker snel, maar hier diende ik Josk dan toch te lossen toen hij zijn wagonnetje aan een treintje snelle jongens haakte.

Een knap zanderig bospad voerde me naar een asfaltbaantje waar we rechtsomkeer maakten om opnieuw het bos in te duiken.  Een bordje maakte me duidelijk dat ik in het domein Visdonk reed, dat moet dus in Roosendaal geweest zijn.  Tot 8,50 km kon ik rijden over een mooie singletrack en een zandweg in het bos.  Verderop was het wat klungelen op een eerder technische singletrack met bulten en wortels en jonge dunne boompjes die vlak naast het pad waren opgeschoten.  Hier was nog niet alle modder opgedroogd.  Sommigen gingen er in het decor toen ze met hun stuur achter de jonge twijgen bleven hangen.  Een kilometer verder reden we over een asfaltbaantje Rucphen binnen.  Ter hoogte van de Nederheide kregen we een korte track voor de wielen en via dit asfaltbaantje bereikten we de Achtmaalsebaan.  Op 12 km van de start werden we daar door twee seingeefsters naar de overkant geholpen.  Daar doorkruisten we eerst een knap open heidelandschap en ging het vervolgens over een singletrack in Visdonk.  Eentje met veel lage bultjes en putten, alsof men over een wasbord reed.  Zulke paden zouden we nog voor de wielen krijgen en ik houd er niet zo van, dat is slecht voor de rug!  Gelukkig waren het telkens maar korte stukjes.  Bovendien waren ze ook vaak nog goed voorzien van wortels.  Na het wasbord kwam er een eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 44 km op een kruispunt van zanderige boswegen.  12,75 km om 10.20 u.

Gekozen voor de langste route en dat bleek een prima optie, want er kwam een knap stuk dennenbos waar we tot 14,50 km ons hartje konden ophalen op een mix van paden en tracks in de buurt van een vaste route.  Na even uit het bos te zijn geweest volgde nogmaals een wasbord-singletrack en een mooi bospad.  Eerder brede zandwegen voerden de bikers vervolgens doorheen de Rucphense bossen.  Na 18 km bereikte ik het kruispunt van de Postbaan en de Keijtenburgstraat ter hoogte van een voetbalveld met spelers in actie.  Via de Postbaan en de Kromme Elleboog (sic) werden we eventjes over asfalt naar het volgende bos geleid.  Bij het inrijden daarvan ontmoette ik de zoon en de moeder die ik tijdens de toertocht in Hoogstraten uit de nood had geholpen met een binnenband.  19 km.  We passeerden de camping De Posthoorn, in de omgeving waren wel meer campings, en een soort bonte beestenboel, een omheinde plek in het bos waar allerlei dieren rondliepen.  Ik ben daar nog al gepasseerd, allicht tijdens toertochten vanuit Roosendaal.  20 km.

Zand- en veldwegen voerden de tocht op 22,50 km tot aan de Rucphense Heide ter hoogte van Meerven.  Toen ik daar even halt hield kwam de Jari naast me staan.  Hij had het behangpapier en de lijmkwast de rug toegekeerd omwille van het goede weer!  Wat heb je aan een mooi interieur als je tijdens de week uit werken bent en tijdens het weekend op de bike zit!  Weinig!  Tot maar liefst 24 km konden we plezier maken met het overwinnen van enkele uit de kluiten gewassen bulten op een singletrack op en af en boswegen in de buurt van een rode vaste route.  Op 26 km reden we op deze vaste route een hele tijd over een soort ondiepe holle wegel met enkele haakse bochten.  Ik herinner me die bizarre maar knappe plek van vroegere passages.  Het zou wel eens kunnen dat die track daar destijds bewust is uitgegraven bij het aanleggen van het vaste parcours!  Eens daar voorbij kreeg ik even het gezelschap van SilverFokske toen ik gestopt was omdat ik even het noorden kwijt was en van op een zandheuvel zowel voor me als rechts pijlen zag hangen.  Gewoon een korte lus om twee heuvels mee te kunnen nemen!  Het begon ook ferm warm te worden!  Er volgde een plezante track op en af.  Net toen een passerend biker me gevraagd had of er een bevoorrading was op deze tocht, kregen we tussen de bomen een groep bikers aan een tentje te zien.  De bevoorrading kwam ruim over de helft op 28 km van het vertrek.  11.35 u.  Je kon er eten van wafels, prinskoeken en sportdrank.  Ook de soep was lekker, ook al had je door het mooie en warme lenteweer een zomergevoel en daardoor geen warme drank nodig!  SilverFokske en Jari waren nog aanwezig, dus konden we babbelen tijdens het knabbelen!

Na de stop volgde bij aanvang redelijk wat asfalt.  Tot 30 km over landelijke baantjes in een bosrijke omgeving en tot 31 km over een asfalt fietspad dwars doorheen een bos.  Dan ging het opnieuw off-road doorheen de bossen over een aantal heuveltjes tot aan een grote visvijver.  Eens daar voorbij werden ons een knap bospad en amusante singletracks voor de wielen gegooid.  Op 33,50 km arriveerde ik op een eigenaardige plek waar een soort met bomen begroeide aarden wal te zien was.  Er passeerde daar ook een groene vaste route en aan de plaatjes te zien een van Vlaamse makelij.    Op 34 km staken we een door seingevers bewaakte baan over om een bosdreef in te rijden.  Een mix van paadjes werd er ons deel, afgesloten met de overtocht van enkele bulten.  Na een smal paadje, recht op recht doorheen laag groen, trof ik weer een duo seingevers.  38 km.  Een daarvan was Toine die me een mail had gestuurd nadat ik het in het verhaaltje over de Adrie van der Poel Classic vanuit Putte-Woensdrecht op 12 januari gehad had over een “opvallend grote groep bikers  in blauwe pakken” waarvan één biker me had aangesproken.  Een mail om te melden dat zij Pek en Slikkers waren!  Dat was een goede reden om hier hun tocht eens te komen rijden!  En laat dan net nu mijn fiets het begeven hebben!  Waarna ik dat probleem op een drastische wijze heb opgelost!  Toine en zijn clubgenote konden zo stilaan een punt zetten achter hun taak.  Want als ik passeer, dan volgen er nog slechts weinigen!  Alhoewel er nog enkele mannen uit het paadje kwamen gereden.

Volgens Toine had ik nog een vijftal kilometers voor de boeg en zoals hij gezegd had bereikte ik via de Bosdreef al snel een weekendzone met chalets tussen de bomen.  Tot 40 km reden we er over verharde steenslagwegen om er het bos te verlaten via de Koekoekstraat, de Rue Biscuibiscuit!  De zanderige Sijzenlaan voerde me naar de Venetiaanse Heide, een landelijk asfaltbaantje met een poëtische naam en de Magermanse Heide, een zandpad doorheen een bos.  Eens weer in open velden hoorde ik het zoevende geluid van de wieken van windmolens.  42,50 km.  We reden nog over twee zandhopen van een crossparours in een weide en letterlijk in de schaduw van de molenwieken.  Een mooi grasspoor leidde tot aan een villa met niet onderhouden tuin die te koop stond.  Daar kondigde een bordje de laatste af te leggen kilometer aan.  Ik bereikte weer de KMO-zone en na 45 km was ik om klokslag 13.00 u weer bij af.

Het mooie weer had er voor gezorgd dat er nog vele bikers buiten van hun pint zaten te genieten in de zon!  Toen ik mijn fiets aanbood bij de bewaakte parking werd me gevraagd of ik wenste dat hij werd schoongespoten.  Dat was niet nodig, vermits hij niet al te vuil was en ik er toch nog mee naar huis moest rijden.  SilverFokske gespot die bij een collega zat en nog enkele andere bikers die net huiswaarts vertrokken.  Van één van die mensen bleek de fietsendrager te zijn losgewrikt en gestolen, voor die enkele keer dat die mens niet met de bestelwagen was gekomen!  Dus ook hier dieven actief.  Weetabix en zoon namen de vrijgekomen stoelen in.  Een glas donkere besteld en het bij de inschrijving meegekregen bonnetje ingeleverd voor een pannenkoek met bruine suiker.  Lekker dik en ter plekke van deeg gebakken.  Geen opgewarmde voorgebakken scharminkeltjes uit het warenhuis waar je los doorheen kan kijken!  Ze waren zodanig lekker dat Weetabix en ik er nog eentje extra zijn gaan schooien toen we zagen dat de mensen naar huis begonnen te vertrekken.  En nog gekregen ook!  Later werden er zelfs nog uitgedeeld!  Het was er zalig zitten onder een blauwe hemel in een warme zon.  Alsof het al zomer was!  Terwijl we daar genoten van deze mooie zondag kwam de politie twee maal toe voor aangiftes van diefstallen!  De fiets van SilverFokske zal niet gestolen worden!  Met het nieuwe knalgele frame valt die te fel op!  Zo’n opvallende fiets zal een eerste teken van een opkomende midlifecrisis zijn!  Een Harley Davidson zou overkill zijn!  Een mooie afwisselende tocht, een geslaagde après, een vlekkeloze organisatie en prachtig weer maakten er een fijne zondag van.

Enigszins beneveld door twee kuipen donkere vroeg de terugtocht huiswaarts iets meer moeite!  Het was zalig van te zien hoeveel mensen op deze schitterende dag waren buiten gekomen om te genieten van het mooie weer.  In Heide-Kalmthout reden enorm veel fietsers rond.  Mensen waren op wandel, met honden, paarden tot pony’s aan de leiband toe.  Een ommetje gemaakt via Putte-Stabroek om er aan het kraam een halve kip te verslinden, teneinde de donkere te neutraliseren.  Ook daar volle terrassen en veel geloop aan het kasteel Ravenhof in het Moretusbos.  Helaas is dit één van de laatste tochten in de eigen streek.  Nog twee te gaan in Roosendaal en dan is het weer wachten tot de volgende winter.  Aan de dames van het kippenkraam alvast gemeld dat het misschien even zal duren eer ik er nog eens passeer!  Deze zondag was goed voor 92,50 km in de zon.  Waardoor meerderen mij vandaag vroegen of ik op skivakantie was geweest omwille van m’n bruine tint!

Jari zorgde voor de rit op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op mtbwijzer.be!

De onderstaande foto's dateren van de editie 2012!

11-03-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Hollywood laat oog vallen op het kasteel dat we al eens passeren tijdens onze toertochten!

06/03/2014 BRECHT (2960) Het al jaren leegstaand ‘spookkasteel’ Nottebohm aan de Brasschaatbaan in Brecht duikt volgend jaar op in een film van de Amerikaanse topregisseur Tim Burton, boezemvriend van Johnny Depp. 

Toen de Amerikaanse auteur Ransoms Riggs in 2011 aan zijn boek 'Miss Peregrine’s home for peculiar children' werkte, botste hij op het internet op een foto van het vervallen kasteel Nottebohm, gemaakt door de Nederlandse ‘urban exploring’- fotograaf Martijn Zegwaard. Urban explorers zijn mensen die verlaten gebouwen fotograferen.

Riggs viel als een blok voor de eclectische cottagestijl. Aan de hand van de foto fantaseerde de auteur verhalen rond het ‘creepy’ kindertehuis dat hij voor ogen had. 'Miss Peregrine’s home for peculiar children' groeide uit tot een bestseller, wat dan weer de aandacht wekte van Tim Burton, een regisseur met een voorliefde voor donkere fantasieverhalen, zoals 'Edward Scissorhands' en 'Corpse Bride'. Hij gaat het boek rond het kindertehuis verfilmen.

Toch is het onwaarschijnlijk dat Burton in Brecht komt draaien. De gebouwen voor zijn film 'Sleepy Hollow', die dezelfde gothic-horrorstijl uitstralen, liet hij nabouwen in Engeland.

Fréderic Nottebohm, nazaat van de belangrijke Antwerpse handelaarsfamilie die het kasteel in 1908 liet bouwen als buitenverblijf, kan er niet om lachen. “Sinds dat boek dringen groepen Engelstaligen en Nederlanders hier constant binnen”, sakkert de opzichter van het kasteel. “De eigenaar wil dat dit stopt!”

Bron: Gazet Van Antwerpen

07-03-2014 om 01:06 geschreven door StrammerMax

Toertocht (35-58 km) van de Dendermonde Rugby Club te Sint-Gillis-Dendermonde op zondag 02-03-2014.

Ik ben niet zo’n fan van de toertochten in Oost-Vlaanderen, maar uit sympathie met de inrichters en de mannen die het parcours uitzetten en omdat ik ook de eerste editie van deze tocht vorig jaar op mijn palmares had geschreven, toch maar eens afgezakt naar Sint-Gillis-Dendermonde.  Om er de toertocht te rijden van de Dendermondse Rugby Club, uitgezet door de Goodfellas Mountainbike Friends, een lokaal vriendenclubje, die daarvoor vorig jaar warm gemaakt werden omdat één van die bikers een zoon heeft die rugby speelt.  Ik heb enkele Goodfellas leren kennen via het mountainbikeforum en via de mannen van Straf in Bergaf uit Opwijk.  Ik kom hen elk jaar ook wel enkele keren tegen op de toertochten vanuit Opwijk, waar zij trouwe deelnemers zijn aan de Boerenbike, de Halloween-nachttocht in Zele en de Hoebelbike in Vlezenbeek.  Een groepje enthousiastelingen waar je altijd vrolijk van wordt wanneer je hen tegenkomt.  Aan hun inzet om een toertocht uit te zetten in de omgeving van een stad en in een streek die zich daar geografisch minder toe leent zal het dus zeker niet liggen!  Ondanks dat werd het net zoals vorig jaar, en toen was het ook nog zeer slecht weer, voor mij een zware en lange tocht!  Een eenzame tocht ook, want buiten vlak na het vertrek heb ik geen andere bikers gezien, tenzij twee aan de bevoorrading die mij nadien niet meer ingehaald hebben.  Het was dan ook even over 10.00 u toen ik vertrok.

Vanaf het sportcomplex achter een straat met rijhuizen nabij het verstedelijkte centrum van Sint-Gillis ging het een met houtsnippers bedekt paadje op naast de voetbalvelden om een track in een strook bos te bereiken.  Daarna volgde een zompige intro op een grasspoor naast een beek tot aan de oversteek ervan via een bruggetje op 1,50 km om een veldweg te bereiken.  Verderop was één en ander me onduidelijk omdat het parcours linksaf boog terwijl er rechtsaf de mogelijkheid werd geboden om een “testparcours voor de schokdempers” te kiezen, aldus de veelzeggende tekening erbij.  Aan het einde van de tocht zou ik dezelfde plek bereiken waarna duidelijk werd dat deze extra schokdemperlus weer uitkwam aan het vertrek.  Er volgde een iets drogere veldweg en de doortocht van een slijkstrook op 3,50 km.  Daar kreeg ik het enige gezelschap gedurende de ganse tocht van een vijftal bikers die me er inhaalden.  Een natte veldweg leidde me naar Denderbelle (Lebbeke) en voorbij een boerenhof met gedichten op de gevels op de oever van de Dender.  Ter hoogte van een weg die “Veer” heet trof ik de eerste splitsing tussen de routes van 35 km en van 58 km op 6 km van de start.

Samen met een gewone fietser en een biker die vermoedelijk op eigen houtje onderweg was, diende ik te voet via de loopbruggetjes op de sasdeuren van het Sas van Denderbelle de Dender te kruisen.  Het ging linksaf naast de Dender over een door fietsers, wielertoeristen en joggers gebruikt jaagpad richting Mespelare, rechtsaf naar de Singelweg om de drukkere Ouburg over te steken omstreeks 8 km.  Vanaf 10 km volgde een mix van droge en natte veldwegen op het grondgebied van Schoonaarde waar we omstreeks 11 km de spoorweg kruisten.  De tocht voerde me door een landelijke omgeving om drie kilometer verder weer naast de spoorweg uit te komen in de Frans Vertongenstraat te Oudegem (Dendermonde) ter hoogte van enkele industriële vestigingen aan de andere kant van het spoor.  Aan de spoorwegovergang in de Oudegemsebaan, waar een vrachtwagen aan het manoeuvreren was, ging het linksaf en onmiddellijk weer linksaf de baan over en een doodlopende straat in die overging in een onverhard wegeltje.  De rit voerde me vervolgens door Oudegem en Appels en eventjes langsheen de Steenweg op Aalst, om een landelijke onverharde weg te bereiken.  Op 16,50 km ging het dan gedurende een kilometer opnieuw over het jaagpad langsheen de Dender, allicht hetzelfde pad dat het Sas van Denderbelle passeert.  We dienden verplicht te voet nogmaals de Dender te kruisen over een metalen voetgangersbruggetje naast de grote spoorbrug over de waterloop.  Vorig jaar stond hier de eerste bevoorrading in weer en wind en een koude ijsregen!  Deze keer stond er niets.  Ofwel was ze al opgeruimd, ofwel stond ze elders.  Ik heb achteraf gelezen dat de kleine bevoorrading deze keer na de grote kwam, maar ze zal al opgeruimd geweest zijn, wat begrijpelijk was vermits ik de laatste en langste onderweg was!

Het ging verder over een asfalt baantje evenwijdig met het spoor om dit aan de eerstvolgende overweg te kruisen en aan de overzijde op onze stappen terug te keren over een veldweg en zompig grasspoor.  We werden een paadje op gestuurd dat zich aan de spoorweg tussen boomstammetjes op een berm voortslingerde en waar het lastig rijden was omwille van de korte bochtjes en de dicht op elkaar staande boompjes en struiken.  Daarna volgde een vermoeiend stuk stompen over een verzadigd grasspoor in een open gebied met bomen, ik vermoed een soort overstromingsgebied naast een dijk.  Op die begroeide dijk trof ik na 20 km een tweede splitsing tussen de 35 km en de 58 km die daar als 55 km stond aangekondigd.  Even getwijfeld of ik wel de langste toer zou blijven volgen.  Het was intussen al 11.40 u en ik was dus al tergend lang onderweg geweest.  Mijn voornaamste zorg was dat de pijlen zouden blijven hangen, want niet alle toertochten worden logischerwijze van begin tot einde ontpijld!  Ondanks het feit dat de tocht al veel van mijn krachten had gevergd had ik weinig zin om er te snel een punt achter te zetten.  Er dus toch maar voor gekozen om nog 38 km te rijden in plaats van binnen 15 km weer bij af te zijn.

Voor de lange toer ging het rechtsaf en even verderop betreurde ik toch eventjes mijn keuze.  Want er volgde een omzeggens niet te rijden modderstrook op een met putten bezaaid pad vol modderpoelen!  Voor jonge kerels of technisch begaafden zal dit geen problemen opgeleverd hebben, maar voor deze vermoeide Pinokkio die daags voordien van 7.00 u tot 19.00 u aan het werk was geweest, was te voet een betere optie!  Ik kwam van tussen de bomen en struiken uit aan de rand van velden waarna verharde en semiverharde landelijke wegen me over het grondgebied van Sint-Gillis-Dendermonde voerden.  Op 22,85 km werd ik over een paadje gestuurd dat langsheen een grote visvijver liep waar zich op diverse plekken vissers langs de kant hadden neergezet.  In de verte zag ik een plompe kerktoren staan, vermoedelijk van de Onze-Lieve-Vrouwekerk te Dendermonde.  12.00 u.

Een paadje over een dijk voerde me daarna door een knappe omgeving tot op een plek waar graafwerken aan de gang geweest zijn, getuige daarvan een kraan.  Op 24 km werd daar de keuze gelaten tussen de opties “pussy” en “technisch”.  Dat “technisch” bestond uit een korte bijna loodrechte klim op een zandhoop en een afdaling aan de achterzijde ervan.  Na het verlaten van dit terrein doken we een speelbos in ter hoogte van scoutslokalen.  Een kronkelig paadje leidde me doorheen een strook bos tot aan een dijk langs de Oude Dender waar we op en af gestuurd werden over een paadje dat zich met vele S-vormige bochtjes tussen de bomen aan de bosrand slingerde.  Dan ging het de dijk op tot aan een eenzaam huis waar ik vorig jaar met enkele andere bikers een pijltje had gemist ter hoogte van de brievenbus van dat huis.  We dienden er een bocht van bijna 360 graden te maken en een aardeweg in te rijden.  Deze was in ieder geval beter berijdbaar dan vorige keer, want toen was het hier modderdabben!  Het pad bracht me na 25 km tot op een dijk naast de Dender.  Ik reed er onder de Ooiebrug en voorbij enkele oude huizen aan de voet van de Gentsesteenweg die er in de hoogte langs loopt.  Een krakkemikkig oud witgeschilderd hoekhuis met een met mos begroeid dak stond er te koop.  We reden het straatje in dat overging in een veldweg tot aan de Scheldedijk in Dendermonde.

Ter hoogte van een zigeunerkamp met een handvol woonwagens kregen we op 28,50 km nogmaals een speelbosje voor de wielen.  We doken er van de weg naar beneden om er enkele natte maar redelijk te berijden paadjes voorgeschoteld te krijgen in een strook bos.  Even later diende ik onder een brug te rijden waar vorig jaar de bevoorrading stond opgesteld.  Nu niets daarvan, misschien al opgeruimd, deden enkele bandensporen me vermoeden.  Het ging verder langsheen de Dender tot aan de Killeweg die uitkwam op de zeer drukke Mechelsesteenweg.  Toen ik daar op de hoek even halt hield staken me twee bikers voorbij, de eersten die ik sinds kort na de start te zien kreeg!  Even later kwam er dan toch nog een bevoorrading op de parking van de AS Adventure langsheen de Mechelsesteenweg in Dendermonde.  12.40 u.  Samen met de twee andere bikers, die zeiden dat er nog twee op komst waren, me te goed gedaan aan stukjes banaan, partjes appelsien en sportdrank.  Ik ben dan nog voor dit tweetal weer vertrokken en heb het niet meer weergezien, evenmin als de twee anderen waarop ze nog schenen te wachten!

Na de stop ging het de Dendermondse Brug over en een eindje over een drukke baan richting Grembergen.  We doken er een volgend speelbosje in waar een parcours was uitgezet op de oever van de Schelde.  Een zompig graspad op een dijk naast een gracht bracht me tot in de Grootbroekstraat in Grembergen.  Op dit graspad diende ik uit te wijken voor een voederbak en drinkplaats die op een aanhangwagen midden op de dijk was neergepoot ten behoeve van de schapen en de lammeren in de naastliggende weide.  35 km.  Ik reed toen in de nabijheid van het Gremberger Broek aan de Schelde.  Een paadje leidde me tussen de bomen evenwijdig met een grote baan die in de hoogte lag en waarvan ik dus niks kon zien, enkel kon horen.  Aan het einde ervan werden we de hoogte in gestuurd om te arriveren in de brede grasberm naast de Rijksweg die vanuit Sint-Niklaas naar Dendermonde loopt en via dewelke ik daarstraks met de auto naar de start was gereden.  Vanaf 37,50 km reden we hier een tijdje over een zompig grasspoor in deze berm langsheen deze weg.

Het ging weer rechtsaf naar beneden toe in de richting van een graspad en een lange track recht op recht tussen twee rijen bomen.  Aan de linkerkant de Rijksweg en rechts van me een brede gracht waarachter een betonbaantje.  De ondergrond lag er zompig bij, maar het pad was berijdbaar, in tegenstelling tot de vorige editie toen er geen beginnen aan was.  Toen lag het er zo slijkerig bij dat ik van pure ellende een plek opgezocht heb om de gracht over te kunnen steken om op het betonbaantje te kunnen rijden!  We werden linksaf weer naar boven gestuurd waar kon gekozen worden tussen gemakkelijk, wat al steil genoeg was, en extreem over een nog steiler kronkelend paadje, om weer op de Rijksweg uit te komen.  Op 39 km van de start kruisten we op een brede asfaltstrook naast de Rijksweg de Schelde via de Vlassenbroekbrug.  In de verte zag ik achter mij een fietsend gezin met kleine kinderen de brug op rijden.  Tot 40 km ging het dan over het fietspad langsheen deze grote baan richting Lebbeke waar ik op een drukke kruising de verkeerslichten genegeerd heb omdat die ostentatief voor mij op rood bleven staan, ondanks op de knoppen te drukken!  Na afloop zou ik de plek met auto op weg naar huis weer passeren.  Eens die kruising voorbij ging het rechtsaf een kasseibaantje op en doorheen een woonwijk van Sint-Gillis op 41 km.  Een assenweg naast de afsluiting van een bedrijf bracht me tot voorbij de voetbalvelden van FC Lutterzele.  42 km.  Van hieruit ging het door de straat Hoeksken in heraanleg.  Ter hoogte van de spoorwegovergang in de Winningstraat aan de rand van Sint-Gillis trof ik de derde splitsing tussen de 35 km en de 58 km op 43 km van het vertrek.  Ik herinnerde me deze plek van vorig jaar!

Het ging de spoorweg over en linksaf.  Ik kwam er nog twee tegenliggende bikers tegen die de extra lus allicht net achter de rug hadden.  Een brug onder en verderop rechtsaf een zandweg vol plassen in.  Deze zandweg liep vlak naast een drukkere baan die in de hoogte op een berm lag, zodat je er niets van te zien kreeg.  Helaas lag er op een drietal plekken ferm sluikstort dat er door onverlaten van de weg af was neergekieperd.  Bouwpuin en een afgedankte kast.  Onbegrijpelijk in deze tijden!  Het pad liep tot vlak voor een (andere) spoorweg, volgens de kaart op de grens met Lebbeke, en boog naar rechts af onder de rijbaan die er via een brug het spoor kruiste.  Ik meende mij van vorige keer te herinneren dat het aan de andere kant weer evenwijdig met de weg was in de richting van waaruit we kwamen.  Maar ik trof er geen pijl en de landbouwweg lag er uiterst modderig bij met grote plassen.  Niet uitnodigend dus om er in te rijden.  Eventjes verder gereden over asfalt, maar geen pijlen meer te zien.  Daarom achtte ik het raadzamer van via de gekomen weg weer terug te keren, vermits ik wist dat we weer aan het spoor in Lutterzele zouden arriveren.

Het spoor weer over om er dan evenwijdig mee in de richting van Sint-Gillis te rijden.  Het landelijke wegeltje eindigde tussen enkele huizen die uitkijken op het spoorwegemplacement op de rand van Sint-Gillis.  Van daar trof ik een fietsweg door de velden en evenwijdig met een enkelsporige spoorlijn met aan mijn rechterkant het schijnbaar nog gloednieuwe Sint-Blasiusziekenhuis, aan het zicht onttrokken door hoge begroeide zandbermen.  Het ging linksaf het spoor onder via een bruggetje, voorzien van een mensluis op het Ros Beiaard Ruiternetwerk, een door paaltjes geblokkeerde doorgang die enkel paarden, fietsers en wandelaars doorgang biedt.  49,50 km.  Er volgden servitudes doorheen een soort park en rond een vijver tot aan een appartementsgebouw aan de rand van de bewoonde wereld van Dendermonde en dat uitkijkt op nog een vijver met aan de kant ruïnes van oud metselwerk.  Een bordje toonde dat ik me in het natuurgebied Kalendijk bevond. Van tussen de bomen kreeg ik zicht op de gerestaureerde Mechelse Poort op de andere oever van de gracht en de restanten van vervallen en overwoekerd metselwerk van wat ooit een spoorwegbrug moet geweest zijn.  50,75 km.  Er volgden met houtsnippers bedekte paadjes tijdens een lusje door Kalendijk.  Ik werd dan over de overstroomde dolomietpaadjes van een park gestuurd rond een aantal waterpartijen om de eveneens gerestaureerde Brusselse poort te bereiken op 52,50 km van het vertrek.  Het ging eventjes een drukker gedeelte van de stad door langs huizen en flatgebouwen die gedoopt werden met namen van personages uit de Jommekesboeken, langsheen het spoor in de Diepestraat en de Wastijnestraat in.  Om dan naar een naast een groezelige fabriek gelegen blubberspoor gestuurd te worden waar we verwelkomd werden met een bordje waarop een foto van een stukspringende lamp met de vraag “Is uw licht al uit?”.  Wat een zooi op die plek!  We reden er opnieuw in de richting van Denderbelle.  Vanaf de straat ging het een kasseibaantje op, de Donaustraat, op 56 km van het vertrek!  Achter mij dokkerde ook een oudere man met zijn gewone fiets over de kinderkopjes.  Ter hoogte van een huis in verbouwing sloeg het parcours rechtsaf een vettig weidepad in en bereikte ik het “testparcours voor dempers” van kort na de start!  Linksaf tussen de struiken bereikte ik na 58 km en met een grote zucht van verlichting weer de sportterreinen van de rugby!

Ik zag mannen in de weer met de opruim van de bikewash!  Het was intussen ook al 15.15 u!  Ik ben binnen niks meer gaan drinken omdat ik verlegen was van te moeten tonen dat ik zo tergend lang onderweg was geweest!  Ik heb trouwens geen connecties met de rugby en de Goodfellas zullen onderweg geweest zijn voor het ophalen van de pijlen.  De pijl aan mijn geparkeerde auto was inmiddels weg.  Want bij gebrek aan parking had ik mij achter een boompje en lantaarnpaal weten te wringen.  Die kerels zal ik de komende lente en zomer allicht nog wel eens ontmoeten.  Tijdens het opladen van mijn beslijkte bike nog twee energierepen soldaat gemaakt om weer op krachten te komen.  Want ook al durf ik wel eens beweren dat Oost-Vlaanderen minder mountainbikewaardige troeven in petto heeft dan andere streken, dit is een van de zwaarste tochten op mijn jaarlijks palmares!  Omwille van de modder nadat het de afgelopen week toch enkele avonden ferm geregend had en de technische lusjes die niet zo aan een pannenkoek als ik besteed zijn!  Ik houd niet zo van eerder kunstmatig aangelegde trajecten met korte bochtjes rond bomen of klimmetjes gecombineerd met bochtjes, terwijl anderen daar soms net wel van houden.  Ik zou deze tocht eens willen rijden in de zomer, in droge omstandigheden, want dat kan soms een wereld van verschil maken!  De Goodfellas hebben in elk geval de verdienste om er in te slagen van een toertocht in elkaar te steken in het gebied tussen de Dender en de Schelde aan de rand van een grote stad en er een aantal stukjes in te steken waar de technisch begaafde rijder zijn gangen kan gaan en vermoeid kan thuiskomen!  De afpijling was duidelijk en de algemene organisatie in orde.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n website mtbwijzer.be!

05-03-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-30-40 km) van WTC 't Pedalleke te Essen-Wildert op zondag 26-02-2014.

Omdat ik daags voordien naar een feestje met drankje en hapje van een collega die vijftig jaar was geworden geweest was en ik daar mee de deur had gesloten, was de nacht weer maar van zeer korte duur geweest!  Om drie uur te bed en om zeven uur was ik alweer op!  Wakker worden duurt dan altijd lang zodat het al 8.30 u was eer ik van thuis uit met de bike vertrok richting Essen-Wildert.  Vanaf Kapellen dien ik enkel maar de paden en de straten te volgen die evenwijdig lopen met de spoorlijn van Antwerpen naar Essen en Roosendaal.  Enkel vanaf Heide-Kalmthout dien ik even van het spoor af te wijken om vanaf de stopplaats Kijkuit weer een reeds aangelegd stuk van de fietsostrade Antwerpen-Essen te kunnen volgen tot in Wildert.  Zonder enig zoeken arriveerde ik na een uur in de stokoude feest- en toneelzaal achter het Café De Volksvriend.  Alleen die zaal loont al de moeite van hier eens te komen rijden!  Er was nog redelijk wat beweging in en om de zaal.  Ondanks de grote concurrent in Mol-Wezel kon deze tocht op de nodige belangstelling rekenen.  Aan de start trof ik m’n clubmakkers Davies, Bart en Ivan.  Me ingeschreven voor de luttele som van drie euro en om 9.45 u kon ik van start gaan.

Het ging de straat uit in de richting van de spoorweg en in plaats van zoals vroeger rechtsaf te slaan voor de overweg, dienden we deze nu te kruisen en reden we aan de verkeerslichten rechtdoor de Steenovenstraat in en het dorp uit.  Door de iets andere start bereikten we aldus op een andere wijze de toegang tot de Wildertse Duintjes.  Dat is een klein heuvelachtig bosgebied dat doorsneden wordt door talloze paadjes en tracks en bijgevolg een speeltuin voor mountainbikers waar we van 1,50 km tot 3 km konden van genieten.  Het is altijd leuk rijden daar en elke zichzelf respecterende toertocht in deze omgeving neemt deze plek op in het parcours.  We verlieten de Wildertse Duintjes over een pad met steenslag en reden er door een bosgebied waarin langs de onverharde wegen toch bebouwing staat.  Zogezegde buitenhuizen die echter als permanente woning in gebruik zijn!  Het ging dan een asfaltbaantje op met twee haakse bochten.  Vorig jaar reden we deze tocht in sneeuw en ijs en gingen er in de eerste bocht verschillende bikers onderuit!  Nu was het weer mild en konden we zelfs al proeven van de lente.

We passeerden na 6 km het in de verte gelegen college van Essen met het immens grote heiligenbeeld op de kerktoren.  Er weerklonk muziek en er stonden vlaggen in een naburige weide.  Daar moet één of andere manifestatie gepland geworden geweest zijn.  Van het asfalt ging het een veldweg op.  Twee edities geleden heeft één van m’n clubmakkers hier nog een Nederlandse biker voortgeholpen.  Die man had zijn lekke band vervangen, had vastgesteld dat hij zijn pompje vergeten was en durfde niemand tegenhouden om naar een pompje te vragen!  Intussen al twee jaar geleden en het staat me nog steeds voor de geest!  Na de veldweg trof ik op 7 km een splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de 30-40 km.  Een natte veldweg vol te omzeilen plassen voerde met tot aan de kerk van Essen-Hoek, een godvergeten gat op de Belgisch-Nederlandse grens.  8 km.  Even gaan kijken op het kerkhof waar mijn collega en makker begraven ligt.  Zijn broer had ik vlug gevonden, maar net toen ik het wilde opgeven spotte ik het graf.  Hij rust er vredig onder een boom.  Ondanks het feit dat hij zo oud was als mijn vader kon ik het goed met deze mens stellen.  Ik ben blij dat ik nu weet waar hij ligt.  Hoe ouder een mens wordt, hoe meer vrienden en bekenden uit uw leven verdwijnen.  Maar dank zij de bike kom ik er soms ook nieuwe tegen waarmee het klikt.

Aan de kerk staan altijd twee seingevers, ook al is daar weinig verkeer.  Via de Bergsebaan ging het een veldweg in, droog maar met zeer grote plassen.  Via dit pad bereikten we de Belgisch-Nederlandse grens ter hoogte van de Vleetweg en de Hollandsedreef op bijna 11 km van de start omstreeks 10.30 u.  Van hier was het ferm stompen geblazen op een door landbouwvoertuigen gehavende natte veldweg met de wind tegen tot aan een volgend landelijk asfaltbaantje.  Via de Moerkantsebaan bereikte ik met nog redelijk wat anderen de Weg naar Wouw op de plek waar de baan splitst in de richtingen naar Wouw en naar Bergen-op-Zoom even voorbij het centrum van het Nederlandse Huijbergen.  Daar voelde ik plots de hete adem van Jean-Paul in mijn nek!  Met hem had ik de laatste dagen van 2013 doorgebracht tijdens een onverwacht weekendje in het Nederlandse Nijverdal om er de toertochten van Groenlo, de nightride van Nijverdal en de toertocht van Hattemerbroek te rijden.  Het ging rechtsaf de Walsestraat in om er halverwege op het kruispunt met de Overbergseweg de splitsing te krijgen tussen de routes van 30 km en van 40 km.  Het trio snelle jongens dat me daarnet voorbijgevlogen was, de derde in een smetteloos wit mooi fietspak, gingen de richting van de 30 km uit, wij twee rechtdoor in de richting van het bos voor de langste route.  Jean-Paul voelde zich niet in vorm en zat verveeld met het feit dat hij zijn maat Guy had moeten lossen en hoopte dat deze niet te lang op hem zou moeten wachten, maar ging toch mee de 40 km op.

We doken het bos in en kregen enkele leuke paden met bultjes op en af voor de wielen.  Samen genoten we van 14 tot 16 km van de paadjes en tracks in de bossen van de Kooiheide.  Helaas reden we zowel rond de Tiestenberg als rond de Nootjesberg in plaats van er over gestuurd te worden, wat niet wegneemt dat de gevolgde bospaadjes de moeite waard waren.  We kwamen weer uit het bos tevoorschijn op de Overbergseweg.  Ter hoogte van de Overbergse Hoeve op het kruispunt met de Weg naar Wouw werden we door twee seingevers naar de andere kant geholpen.  Jean-Paul wist nog dat hier de bevoorrading had gestaan van de toertocht van ATB Team Sirocco vanuit het Café Non Plus Ultra te Woensdrecht.  Hier hadden we elkaar toen gezien op 24 november 2013.  We reden door de Buurtweg en de Schoeliebergseweg, langsheen de Pilberg met zijn zanderige helling in de verte, om via een graspad de Vijverstraat te bereiken.  Ook hier reden we de toegang tot de Pilberg gewoon voorbij.  We arriveerden aan het “groene poortje” waar het beeld van de heilige Teresia staat nabij het voormalige klooster van Huijbergen en reden de Staartsestraat in.  In een bocht met kruispunt ging het linksaf om de bevoorrading te bereiken die op dezelfde plek was opgesteld als tijdens de vorige edities, voor een poort op de oprit naar een weide toe.  Ze kwam op 19 km van de start omstreeks 11.00 u.

Er viel aan de bevoorrading niet veel meer te verhapzakken buiten sportdrank en peperkoek.  Dat had iets meer mogen zijn.  Jean-Paul had geen geduld want wou Guy weer proberen bij te benen en is alleen vertrokken.  De plek nodigde trouwens niet uit om er lang te blijven staan.  De stop stond zo goed als op de Belgisch-Nederlandse grens en we reden daarna dan ook een grenspaal voorbij om direct een splitsing te treffen tussen de routes van 30 km en van 40 km ter hoogte van de Groenendriesstraat (Kalmthout) op 19,50 km van het vertrek.  Voor de lange toer ging het rechtsaf een asfaltbaantje op dat ter hoogte van een schuur met een in de hoogte verstelbaar dak, overging in onverhard en de bossen van de Staartse Heide in dook.  Daar liggen vele paadjes die doorheen de bossen en over meer open terreinen gaan.  Ook de tochten vanuit Kalmthout doen deze plek vaak aan.  Ik kreeg er te maken met een biker die in mijn wiel bleef hangen.  Op 21 km kregen we een knappe singletrack op onze route, gevolgd door zandpaden en tracks die ons doorheen de bossen en over de open ruimten tot aan de ingang van het caravanpark Staartse Duinen brachten.  Hiermee hadden we een mooi stukje van de rit achter ons.  Mij verlost van mijn achtervolger door er even aan de kant te gaan staan.  23 km om 11.30 u.

Vanaf de camping Staartse Duinen reden we rechtdoor over een zeer lange zandweg van Huijbergen weg, eerst door het bos, daarna over een open en zanderige heidevlakte.  Ter hoogte van de plaats waar we opnieuw een dennenbos bereikten herkende ik de plek waar ik op 27 oktober 2013 samen met anderen had staan schuilen voor een hevige stortbui tijdens de toertocht van de Hoekse Trappers vanuit het college van Essen-Hoek.  Daar kwam toen een biker toe met op zijn broek publiciteit van KBC en die kerel wilde mij nadien maar niet inhalen omdat hij last had van krampen in zijn benen!  Ik houd er niet zo van dat men achter mij blijft rijden.  Daar waar het pad linksaf het bos in ging stond een immens grote plas over de ganse breedte van de doorgang.  Op 24,50 km doken we er weer een dennenbos van de Staartse Heide in.

Op één van de vele paadjes in de bossen van de Staartse Heide haalde SilverFokske me in en de rest van de tocht hebben we in elkaars gezelschap gereden.  Dat was plezant, want meestal rijd ik het grootste deel van de toertochten alleen.  Tot ruim 29 km konden we genieten van de paadjes op de Staartse Heide waarbij we omstreeks 27 km in de buurt van de Groenendriesstraat reden op een plek waar ook andere tochten passeren.  We verlieten de speeltuin via een veldweg die ons tot aan de rand van Kalmthout-Hoek leidde om daar een splitsing te vinden tussen de ritten van 30 km en van 40 km op 29 km van de start.  Voor de langste rit ging het rechtsaf richting de Kalmthoutse Heide.  Tot 33 km reden we over het asfalt van de Verbindingsstraat doorheen het meest bekende stuk van de heide dat door de noodlottige brand op 25 mei 2011 werd verwoest.  De sporen van de heidebrand zijn nog altijd zichtbaar, ook al worden de verbrande stronken van de nadien gerooide dennen door hoog gras aan het zicht onttrokken.  De zandheuvels waarop ooit dennen groeiden liggen er nu kaal bij.  Het zal nog wel enkele jaren duren eer daar weer bomen groeien.  Op het asfalt kregen we het gezelschap van een grote groep wielertoeristen met hun koersfiets, allemaal in hetzelfde pak gestoken.

Ter hoogte van de Kastanjedreef ging het linksaf een onverhard bospad in waar we nog het gezelschap genoten van enkele andere late bikers, waaronder eentje met een opvallend fluojasje en dito overschoenen.  Er marcheerden daar ook groepjes wandelaaars.  Links van ons lag het grote bekende Stappersven.  Na een bocht ging het rechtsaf van het ven weg om een woeste bosdreef in te rijden waar zich naast de stammen van de imposante bomen in de loop der jaren smalle tracks hebben gevormd.  Even later passeerden we het eenzaam in  het bos gelegen jachthuis na 35,75 km.  Ik vermoed dat het een onderkomen is van Natuurpunt dat het Stappersven in 2010 aankocht.  Het ging rechtsaf het natte maar knappe bospad in hetgeen ons weer tot de meer bewoonde wereld voerde in de omgeving van het college van Essen.  Ondanks het intussen gevorderde uur was daar nog steeds een seingever op post die ons liet oversteken naar de Velodreef toe.  Vanaf hier bereden we opnieuw de onverharde dreven langs dewelke grote chalets in de bossen werden opgetrokken.  Het was zaak van er onze blaas nog eens te ledigen alvorens we Wildert-city zouden bereiken!

We arriveerden op het kruispunt waar ik vanochtend bikers had zien naderen op het ogenblik dat ik de Wildertse Duintjes had verlaten.  Dat moeten er dus geweest zijn die de rit toen al bijna achter de rug hadden.  De tocht werd afgesloten in de Wildertse Duintjes waar we nog een aanzienlijke afstand konden bollen over de leuke singletracks die zich door dit bos slingeren.  Omstreeks 12.30 u waren we na 40,50 km weer aan De Volksvriend.  Vermits we beiden nog met de fiets huiswaarts moesten, had het weinig zin gebruik te maken van de bikewash.  De bikeparking was niet bewaakt, maar ik had een slot bij waarmee ik onze fietsen kon vastleggen.  Er was nog redelijk wat beweging, maar tegen dat we goed en wel met onze kuip bruine aan tafel zaten, begon de zaal toch stilaan leeg te lopen.  Vanaf het podium werden de aanwezigen door een aantal kinderen bestookt met vliegers die ze gevouwen hadden van de achtergebleven flyers!  Vooral de folders van Pek en Slik leenden zich daartoe uitstekend!  Hilariteit toen de vliegers terechtkwamen in de een of andere zijn pint, onder anderen in de mijne!  Het is een wonder dat de gordijnen die het toneel afschermden het luchtgevecht overleefd hebben!  Toen de flyers opgebruikt waren vonden de kinderen er niet beter op dan bierkaartjes in de zaal te keilen!  Totdat ze door hun vader in fietspak werden meegenomen nadat diens laatste slok bier zijn keelgat was gepasseerd.

Ondanks het feit dat SilverFokske nog elders werd verwacht, op een ontbijt dat voor hem eerder een late brunch ging worden, zijn we toch nog een klein uurtje in de merkwaardige zaal blijven zitten.  Een oude zaal met spiegels op de pilaren, daterend uit Jezukes tijd, waar in lang vervlogen tijden menig Wilderts huishouden zal zijn gesticht na een dansavond.  We verdachten zelfs de iets oudere Van Trier Bosduiner, die alleen aan een tafeltje in onze nabijheid had gezeten, er van een romance te hebben willen beginnen met de bonnetjesverkoopster toen we merkten dat hij zijn tafeltje ingeruild had voor de stoel naast de hare!  Dan liep de zaal ineens zeer snel leeg, werden de vouwstoelen dichtgeklapt en konden we de prijs van de laatst aanwezige deelnemers in de wacht slepen!  Buiten afscheid genomen van SilverFokske waarna elk zijn eigen weg ging richting thuis.  Voor mij deze keer langsheen het spoor tot Heide-Kalmthout en via de Canadezenlaan en de Grensstraat naar Putte om mij daar op de Belgisch-Nederlandse grens nog eens te goed te doen aan een gebraden halve kip van het kraam dat er elke zondag postvat.  Ik hoef mijn bestelling zelfs niet meer te doen, want tegen dat mijn fiets geparkeerd is en ik mijn handschoenen uit heb zit de kip al verpakt in de zak!  Het is een druk kruispunt en ik heb er altijd lol in van de chauffeurs vanuit hun auto te zien kijken naar die kipetende mountainbiker!

Met lood in de schoenen na een wel zeer korte nacht verder huiswaarts via het kasteel Ravenhof en de zeer lange landelijke baantjes door de winderige open polders van Stabroek en Hoevenen.  Er waren veel mensen op wandel.  Allemaal buiten gekomen op deze zonnige zondag.  Thuis vroeg het me meer moed dan gewoonlijk om aan de schoonmaak van de fiets te beginnen.  Maar ik had me reuze geamuseerd op deze zonnige winterdag met milde temperaturen met als extraatje van onderweg enkele bekenden te treffen.  Het is jammer dat de mannen van ’t Pedalleke jaar na jaar de heuvels van Huijbergen links laten liggen op hun toertocht die altijd hetzelfde parcours volgt, maar dat kon voor mij de pret niet drukken.  Met uit en thuis toch goed voor een dikke 80 km!

Jari zorgde voor de rit op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

27-02-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-37-48 km) van MTB Team De Jachthoorn te Lichtaart op zondag 16-02-2014.

Het leven kan toch zwaar zijn wanneer men nooit eens kan uitslapen!  Niet tijdens de week, want dan moet je werken, en niet tijdens het weekend, want dan kan je biken!  Ik had me nochtans graag nog eens omgedraaid toen de wekkerradio begon te spelen!  De opties waren Kalmthout-Achterbroek en Lichtaart, beide tochten nog nooit gereden.  Althans, zo dacht ik, want toen ik in Lichtaart arriveerde en de plaats van de start zag, wist ik dat ik hier ooit al was komen rijden, vermoedelijk zelfs al meer dan eens.  Het was toch al enkele jaren geleden, meer bepaald in 2011.  Op 27-07-2008 ben ik ook vanaf dezelfde plaats vertrokken, maar dat was een tocht van WTC Lichtaart.  Die dag won Gert Steegmans de slotrit van de Ronde van Frankrijk die dat jaar gewonnen werd door Carlos Sastre!  Bij het naar huis rijden stond in Merksplas een villa in brand (camouflage van een misdaad en moord)!  Dat alles staat vermeld in mijn mountainbikedagboek!  De tocht vanuit Kalmthout-Achterbroek heb ik gereden op 19-02-2012!  De jaren vliegen snel voorbij!

Het was meteen duidelijk dat deze tocht op veel belangstelling kon rekenen, want ik was niet de enige die nog toekwam.  Al op de parkeerweide hoorde ik een bekende stem en kreeg ik Peter uit Bertem te zien en dat moet van eind de zomer geleden zijn!  Hij had een mij onbekende maat bij en binnen zat Marcel op hen te wachten.  Aan en in de kantine stond ook een grote delegatie Bierbikers.  Vlaams-Brabant was in ieder geval al goed vertegenwoordigd in de Kempen.  Me ingeschreven en om 09.45 u was ik op pad.

De tocht ging van start over landelijke betonwegen vanaf de sportvelden met op 1,50 km een kort intermezzo over een veldweg waar in het begin een aantal gigantische plassen stonden.  We dienden de grote baan te kruisen langs dewelke ik Lichtaart bereikt had en de plek aan dat brugje over een waterloop herinnerde ik me vaag van tijdens een eerdere deelname.   Er stonden seingevers om de bikers te laten oversteken.  Aan de overkant reden we het asfaltbaantje Harredonken op naast de waterloop, de Grote Kaliebeek.  Na 3,50 km doorkruisten we een woonwijk met lage witte huizen en reden eventjes doorheen de bebouwde kom een rusthuis voorbij om een asfalt fietspad in een bos te bereiken.  Daar troffen we de splitsing tussen de kidstoer van 15 km en de 25 km enerzijds en de 35-48 km anderzijds op 4,50 km van het vertrek.  Gekozen voor de langste routes.  In het bos dat we in reden trof ik natte bospaden en singletracks met op 7 km de (poging tot) beklimming van een immense zavelberg om een hoger gelegen singletrack te bereiken.  Daarna volgden eerder bredere zandwegen doorheen het bos.

Van 9 tot 10 km kreeg ik zeer natte modderige singletracks voor de wielen met vele bochtjes en bij wijlen grote modderplassen.  De regen van afgelopen vrijdag was hier nog lang niet weggetrokken.  Gisteren in Overpelt lag de ondergrond er ook veel natter bij dan gewoonlijk.  Het was er lastig rijden en uitkijken voor wortels.  Bovendien plakten er enkele snellere jongens aan mijn wiel en er was geen mogelijkheid om plaats te maken om te laten inhalen.  Op 12 km bereikte ik een plaats die Heerle heette en kon ik even op adem komen op verharde weg.  We reden opnieuw het bos in om er een splitsing te treffen tussen de kids-25 km en 35-48 km op 13 km van de start.  “Doorgaan verdomme”, riep een pummel achter mij toen ik vertraagde, terwijl de weg er zeker vijf meter breed was!  Direct na de vorige troffen we op 13,50 km al een volgende splitsing tussen de 35 km en de 48 km ter hoogte van een spoorweg die er doorheen het bos kwam.  Het ging evenwijdig met de spoorweg tot aan de rand van het bos op de grens met Poederlee waar we de overweg namen om aan de overkant het grondgebied van Herentals binnen te rijden via het betonbaantje Hulzen.  15 km om 11.00 u.

Op een plek waar ik diende uit te wijken voor een grote plas op een bospad hoorde ik plots iemand m’n naam roepen.  Het bleek Jos K te zijn.  Korte tijd samen gereden tot aan de plek met de wortelklim die ik herkende van een foto die op het forum was gepost.  17 km.  Na deze kaalgekapte plaats bereikten we knappe singletracks met plezante bultjes in een bos op het parcours van een vaste rode route.  Hier en daar kregen we af te rekenen met een vettige strook.  Een kilometer verder reden we voorbij de rand van een zandvlakte waarop de grote toeristentoren van Herentals staat.  Er volgden knappe singletracks op en in de buurt van het vaste parcours tot aan de wortelafdaling naast het kerkhof van Herentals naar de spoorweg toe.  20,50 km om 11.30 u.  We kruisten het spoor aan de overweg om linksaf even langsheen een drukkere weg te rijden om zo de Lavendelweg in te slaan.  Dit is een straat die naar het bos toe klimt en waarlangs villa’s van rijke mensen staan.  Er stond een knap lapje grond te koop van waar je met je bike zo het achterliggende bos kan in rijden.  Je moet er wel 300.000 euro voor neertellen!  Dat zal voor over 300.000 jaar zijn vrees ik!  Omstreeks 23 km reden we doorheen een knap landschap met dennenbos en een stuk open heide.  Hier volgde een mooi stukje van de toertocht doorheen stroken bos en heide en waarop we ook enkele kuitenbijters te verwerken kregen.

Na de doortocht van deze mooie omgeving bereikte ik de bevoorrading op 26,50 km van het vertrek met sportdrank, fruit, wafels, koeken en chocoladen staafjes waarvan ik me afvroeg waar die verkocht worden.  Het is misschien een zegen voor mijn pens indien ik het niet te weten kom!  Er was nog beweging, maar de grote meute was intussen al gepasseerd.  Het was trouwens al exact middag!  Ook na de stop ging het feestje nog verder met een knappe droge singletrack met leuke bochtjes en zandwegen door dennenbos en heide tot aan de plaats waar de kidstoer zich afzonderde van de 25-35-48 km op 28 km van het vertrek.  Nog 20 km te gaan!  Op 30 km was het even te voet om een grote vlakte met mul zand te kruisen.  Aan de beelden op de sites te zien moet daar een fotograaf gestaan hebben, maar die heeft het niet kunnen opbrengen van op mij te wachten!  Het is een troost van op de foto’s te zien dat ik niet de enige was die er moest wandelen!  We verlieten er de heide om meer gemengd bos met een minder zanderige ondergrond in te rijden.  Even later kregen we een klim in een prachtige holle weg voor de wielen waarvan ik niet wist dat ze in de Kempen bestonden!  In enkele lussen werden we vervolgens een aantal zware hellingen op gestuurd.  Eens daar voorbij splitste de 48 km zich af van de andere routes op 31 km van het vertrek.  De rijders van de langste toer werden er een diepe zandput in gestuurd.  Twee jonge gasten, dertigers schat ik, doken er juichend in, terwijl ik zelf op zoek ging naar een chickenway.  Naar benden was geen probleem geweest, maar als die twee jonge knapen niet rijdend tot boven geraakten was het voor mij zeker niet te doen!

Direct na de zandput kwam er nogmaals een splitsing tussen de 48 km en de rest.  Een bordje meldde dat we een lusje van 4 km op reden over het trainingsparcours van Nijs, Albert en Wellens over de zogenaamde Witte Bergen.  Wat kon ik als pannenkoek komen doen op het parcours van de koningen van het veldrijden?  Wel, eigenlijk ging het me nog niet zo slecht af!  Slechts twee keer voetje aan de grond!  Ik heb er nog al gereden en ik meen er zelfs ooit eens door fotografe Connie op de gevoelige plaat te zijn vastgelegd!  Het betreft een cyclocrossparcours dat uitgezet is met zwarte pijlen.  Enkel open in de winter, van oktober tot februari.  In de zomer worden de paaltjes weggehaald, dixit Zandduivel op het forum.  Het was in ieder geval een knappe en boeiende lus met al die beklimmingen van de zandheuvels waar op 34 km een einde aan kwam op dezelfde plek waar we begonnen waren.  12.50 u.  Zelfs vlak na deze extra lus kregen we nog een plezant en eerder technisch stukje op en af over een mulle singletrack met wortels, bochtige klimmetjes en korte afdalingen.  Voor de kinderen en mindere goden was een “gemakkelijk” alternatief uitgezet.  Het feestje eindige met de oversteek van een grote baan (Herentalsesteenweg?).  35 km.

Het ging de Bekenbaan in richting bos en velden in Lichtaart om zo de holle Weygenberg in te rijden, een stukje onverharde weg waar enkele knappe villa’s in de hoogte gebouwd staan.  Nadien reden we over enkele servitudepaadjes tussen tuinen en achter de tuinen van een aantal nieuwgebouwde woningen die nog niet in gebruik waren.  Na een oversteek kwam er een splitsing tussen de kidstoer en de andere afstanden op een smal paadje tussen struikgewas.  Vanaf hier deden we enkele knappe stukken aan van de vaste routes van Herentals-Kasterlee in het bosrijke Hukkelbergen.  Ik kreeg er af en toe wel af te rekenen met ferm vettige stroken.  In een bos met buitenverblijven reed ik een geel geschilderde koterij uit betonplaten voorbij, ’t Boslicht, een afgelegen kampplaats in Koningsbos te Kasterlee-Goor waar de bevoorrading van de tocht van de Wielertoeristen Kasterlee staat opgesteld.  Al meermaals gereden!  Even later trof ik een splitsing tussen de 25 km en de 35-48 km op zegge 40 km van het vertrek en op het parcours van de vaste route.

Nadat ik vanuit de zandweg de oversteek van een asfaltbaantje in het bos gemaakt had, dook ik een soort parkdomein in over een tapijt van gevallen bladeren tussen imposante bomen.  Daar kregen we enkele stevige klimmetjes voor de wielen.  We vervolgden de rit in de omgeving van het vaste parcours doorheen de bossen om uit te komen op de plek waar een hele strook bos gerooid werd voor de aanleg van een nieuwe tunnel voor de noord-zuidverbinding richting Geel ter ontlasting van het centrum van Kasterlee.  Toen ik hier op 5 oktober vorig jaar bij de hogergenoemde Wielertoeristen Kasterlee kwam biken lagen hier nog immense uitgegraven zandhopen die de werken aan het gezicht onttrokken.  Nu was alles weer dichtgegooid.  De tunnel wordt trouwens volgende week in gebruik genomen, er had onlangs een rampenoefening plaats.  Hij is 500 m lang en is gebouwd om het natuurgebied De Hoge Mouw te vrijwaren.  De vaste route loopt er vlak naast.  Ik ben benieuwd of er binnen afzienbare tijd bomen op de tunnel zullen groeien!

Knappe bospaden en singletracks leidden me doorheen De Hoge Mouw over diverse leuke bultjes op de blauwe vaste route tot zo’n 43 km.  Vanuit de Holle Weg dienden we de drukke Lichtaartsebaan te kruisen.  Een bordje kondigde er de laatste vier kilometers aan.  In het wortelklimmetje aan de overkant staken me nog twee bikers voorbij!  We konden er genieten van knappe singletracks in de bossen in de omgeving van de zandwegen Sint-Lutgardispad, Dressenstraat en Boskabouterpad waarlangs buitenhuisjes staan rond een kampplaats.  Ook tijdens de laatste 2,50 km volgden nog leuke droge singletracks doorheen het bos tot aan de onverharde bosweg Smallebroeken op 45,50 km.  Met de beloofde 48 km op het tellertje arriveerde ik om 14.00 u weer aan de sportvelden als laatste van deze tocht!

De bikewash met de handige zelfgemaakte statieven om uw fiets te plaatsen was nog operationeel en kwam goed van pas om de vuile fiets weer schoon te spuiten.  Nadat ik daar mee klaar was ruimde het meisje wiens foto vaak gebruikt wordt als illustratie bij artikels op mtb-you.be de wasplaats op!  Ik herinner me zelfs dat dit kind is komen rijden op onze eigenste (intussen voorlopig ter ziele gegane) nightride!  Ik meen trouwens daags voordien twee bikers van De Jachthoorn gezien te hebben aan hun bestelwagen toen ik me stond klaar te maken voor de toertocht van de Peltercrossers in Overpelt op zaterdag.  Vorig jaar zijn een aantal leden van m’n eigenste Papegaai Bike Team in Lichtaart komen rijden terwijl ik voor Bergen-op-Zoom had gekozen!  De Jachthoorn vond dat jammer, want hadden ook graag eens een verhaaltje over hun toertocht gelezen, wisten m’n makkers me achteraf te vertellen.  Dat is bij deze dan gebeurd!  In de kantine nog een frisdrank gedronken.  Buiten enkele Reetzweters was er niemand meer, alle bekenden ook naar huis.  Omdat er een groepje wielertoeristen binnen kwam waarvan een moet gedacht hebben dat zijn maten doof waren, roepen dat hij kon, de auto weer opgezocht.  Er stonden er nog vier op de weide.  Enkele jonge snaken die ik daarnet nog buiten aan de kantine had gezien waren met hun auto’s op de weide aan het spelen!  Slippartijtjes maken over het gras!  Ik heb uiteindelijk de wei als laatste verlaten.  Ik was goed moe ’s avonds!  Maar het was de moeite waard geweest na een perfect georganiseerde en afgepijlde toertocht in een bosrijke streek met veel afwisseling en enkele zeer knappe stukken.  Toch wel zwaar door de modderstroken na de regen van vrijdag.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

Toertocht te Lichtaart op 16-02-2014 door Svdragon77

Toertocht te Lichtaart op 16-02-2014 door Philippe Duthoit

20-02-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-23-33-40-52 km) van de Peltercrossers te Overpelt op zaterdag 15-02-2014.

Ik was nog niet zo lang geleden in Overpelt-Holven gaan rijden bij de Bokkerijders, maar aangezien er in die omgeving danig veel bos is, zien geen twee tochten er daar hetzelfde uit.  Dus op zaterdag nog eens naar ginder voor de toertocht van de Peltercrossers.  Het weer dreigde anders roet in het eten te zullen strooien na de regen op vrijdag en de aangekondigde storm die gedurende de nacht opstak.  Ondanks het feit dat ik eindelijk toch eens op tijd te bed was gegaan, werd ik dan omstreeks 01.30 u gewekt door de opkomende wind en het gerammel van al wat niet vast lag of hing!  Het voordeel was wel dat tegen de ochtend alles relatief droog geblazen was.  Thuis mijn fiets nog gaan ophalen en omdat Overpelt zo’n 95 km van de voordeur ligt, was ik pas om 13.30 u ingeschreven.

Zoals gebruikelijk ging het het bos naast de voetbalvelden in alwaar drie mannen stonden om de inschrijvingsbewijzen in ontvangst te nemen.  De hoop van hier zoals naar gewoonte een droog parcours voorgeschoteld te krijgen werd al snel de kop ingedrukt, want de tracks lagen er nat bij, bedekt met een pel modder.  De nog steeds felle wind had immers geen greep op de ondergrond in de bossen om alles te doen drogen.  De doortocht van het bos was bij aanvang kort en via het paadje met de wortels bereikten we de woonwijk Holven om na de oversteek van de kalme hoofdweg de veldweg rechtsaf te nemen die tot de Hunneberg leidt.  Daar doken we opnieuw de bossen in.  Na een bospad diende ik op 4 km een rustige baan (de Gortenstraat?) te kruisen die er dwars door de bossen loopt.  Op het bospad stonden hier en daar grote plassen die te omzeilen waren.  Op 5 km volgde het bekende korte lusje over een singletrack aan een kruispunt van boswegen om even verderop weer op die bosweg uit te komen en nadien de splitsing te treffen tussen de kidstoer-23 km en 33-40-52 km op 5,50 km van de start.  Een kilometer verder kwam de scheiding tussen de routes van 33 km en 40-52 km.  We reden toen in de omgeving van Het Hobos en de Groenstraat met in de verte de brug die de Groenstraat maakt over de Noord-Zuidverbinding.  7,50 km.

We doken er het “lichte bos” in, licht omdat de lage dunne dennenbomen en kale loofbomen langs de paadjes veel licht doorlaten.  Hier liggen vele paadjes die me voerden tot aan de oude grenssteen in Eksel op 9,75 km van het vertrek.  Linksaf en rechtsaf de Diestersebaan in om daar weer rechtsaf het volgende bos te bereiken.  Een leuke singletrack voerde me naar het paadje dat bezaaid ligt met grote wortels en langsheen een open plek in het bos leidt.  Even verderop trof ik midden in dat bos de splitsing tussen de routes van 40 km en 52 km op 12,75 km van de start.  Er stonden twee bikers, ik vermoed dat het Peltercrossers waren, die de omgeving daar in de gaten hielden.  Ik herinnerde me de plek uit eerdere deelnames.  Na een bospaadje kwam ik uit aan de rand van de bewoonde wereld van Eksel ter hoogte van het witte kapelletje van Vlasmeer aan de Weverstraat.  13,50 km.

We dienden de grote baan over te steken om weer het bos in te rijden over paadjes en tracks.  Omstreeks 14 km reed ik voorbij de afsluiting van een voetbalterrein en volgde een iets lastiger track in een zompig bos waar de singletracks en paden te lijden hadden gehad onder boswerkzaamheden.  Omstreeks 16 km reed ik er voorbij de voet van een grote hoogspanningspyloon die er midden in het bos staat.  In die omgeving kregen we enkele plezante heuvels voor de wielen.  Ter hoogte van de gebouwen van de autokeuring in Hechtel-Eksel dienden we de Eindhovensebaan te kruisen naar het bos aan de overkant op 17,50 km van het vertrek.  Een knappe singletrack leidde me op en af en met plezante bochtjes doorheen het bos om na deze genietbare kilometers opnieuw dezelfde baan te kruisen.  20,50 km.  Niets dan bospaden werden daarna deel.  Omstreeks 23 km kreeg ik een tijdje het gezelschap van Nico (Jinba Ittai).  Het was lang geleden dat we elkaar nog te zien kregen.  Hij had een druk weekend voor de boeg, want zou vanavond nog een nightride rijden met een zevental anderen.  De groep bleef slapen bij de op het forum bekende Lowie en zou daags nadien nog een rit rijden van 90 km!  Omdat een slak en Speedy Gonzalez geen goede combinatie is, Jinba Ittai is niet gewend van veel voorbijgestoken te worden, hield hij het na een tijd voor bekeken en stoof weg.  Ik wou dat ik ook zo snel kon vliegen!  Het zal nooit zijn en bovendien was het vandaag mijn dagje niet en kwam ik moeilijk vooruit!

Een bospad en singletracks brachten me tot aan de rand van een open veld in het bos op 25 km van het vertrek.  Er volgden niets anders dan boswegen tot aan de oversteek van nogmaals de Eindhovensebaan naar een bultje aan de overkant.  Een smal spoor bracht me naar een open veld midden tussen de bossen op 28 km.  Intussen was ik al twee plaatsen gepasseerd waar de bevoorradingen van andere tochten in deze streek opgesteld staan.  De ondergrond in het bos werd iets meer zanderig en op 30 km bereikte ik zoals te verwachten was de knappe singletrack met bochten en heuveltjes richting de Witte Berg.  Aan de voet van deze heuvel stond de bevoorrading opgesteld, maar voor we daarvan konden genieten stuurden de Peltercrossers ons eerst naar boven de helling op en er weer af.

De bevoorrading kwam op 31 km van het vertrek en het was inmiddels 16.00 u geworden.  Er stonden nog twee andere bikers.  Ondanks het late uur was er nog keuze genoeg uit fruit, kleine koffiewafeltjes, wafels en frangipanegebakjes.  De Peltercrossers, twee voor de bevoorrading en één in fietstenue, die nog aanwezig waren vermoedden dat ik stilaan de laatste zou zijn en dat zal wel zo geweest zijn ook.  Ze konden zo stilaan beginnen met het opruimen van de spandoeken en de rest van het materiaal.  Zoals te verwachten was werden we na de stop naar de achterkant van de Witte Berg gevoerd waar nog een tweede heuvel is die we op werden gejaagd.  Om langs de kant met losse zavel weer naar beneden te rijden, opnieuw naar boven op de eerste bult, naar beneden door zavel en kort weer naar boven.  Daarna doken we de naastliggende bossen in.  Elke zichzelf respecterende tocht in deze streek doet deze Witte Berg aan.

In de bossen rondom liggen ontelbare paden verscholen.  We reden eventjes op een pad waar het parcours zichzelf kruiste, de weg in twee verdeeld door een lint.  Ik bereikte een donker dennenbos op 35 km en werd er in de richting van de Ford testbaan gestuurd.  Daar staken me toch nog twee bikers voorbij!  Niets dan bospaden werden mijn deel.  Omstreeks 37 km bereikte ik na een zanderig pad de eerder technische singletrack met korte klimmetjes en afdalingen, gecombineerd met korte bochtjes rond boomstammen.  Die combinatie is niet zo m’n ding.  De ene keer rijdt het er al vlotter dan de andere.  Omdat ik al de hele rit vorm miste, ging het hier deze keer niet zo goed!  Ik ben er nog even aan de kant gegaan om een meer begenadigd biker te laten passeren en hij was meteen de laatste die ik vandaag te zien kreeg.  We reden later in de buurt van de testbaan en op het smalle paadje op de grens tussen bos en veld voorbij de metalen uitkijktoren, het is te zeggen een metalen ladder met zitje om reeën te observeren.  Een pad doorheen een strook bos bracht me van in de buurt van de omheining van de testbaan naar de zandgroeve van Lommelzand.  Daar trof ik een splitsing tussen de 23 km en de 33-40-52 km op 38 km van het vertrek.  17.00 u intussen!

Op de plek waar de singletrack in een bochtje raakt aan de asfaltbaan door Lommelzand werd mijn aandacht getrokken door iets dat lag te blinken in het mos.  Ik was er al bijna voorbij toen mijn hersencel me meldde dat het wel eens een gsm zou kunnen zijn!  Gestopt, afgestapt en opgeraapt!  Het was inderdaad een gsm en vermits hij nog aangeschakeld was kon hij daar niet lang gelegen hebben!  Vermoedelijk uit het achterzakje van een biker gevallen!  Wegens het late uur niet onmiddellijk verdere aandacht daaraan besteed en het toestelletje veilig opgeborgen in mijn rugzakje.  De vindplaats was op 40 km van het vertrek.  Een kilometer verder reed ik voorbij de eenzame manege en villa die enkele jaren geleden langsheen een zandweg naar Kattenbos gebouwd werd.  Als je daar links afslaat kom je vrij snel aan het voetbalveld van Lommel-Kattenbos van waaruit ook toertochten vertrekken.  Onlangs deze van MTB Kattenbos nog gereden op 25 januari.  Er wandelde nog een man met zijn hond.  Het ging rechtsaf een veldweg op die me tot aan het lange grasspoor bracht dat er evenwijdig loopt met de spoorlijn.  Er passeerde een trein.  Ter hoogte van de overweg aan een kruispunt van zandwegen ging het eventjes het betonnen fietspad op.

In de verte zag ik voor me bikers stoppen!  Ik vreesde al dat de pijlen werden opgehaald, maar dat bleek niet zo.  Het waren drie mannen die op zoek waren naar een verloren jongen.  Of ik geen kerel van dertien jaar had zien rijden!  Neen dus!  Achteraf gehoord dat deze jongen zonder opletten een biker had gevolgd die de richting van de 40 km was uitgegaan.  Hij moet afgepeigerd zijn toegekomen na één van zijn eerste toertochten!  De mannen succes gewenst met hun zoektocht en weer het bos in gedoken.  Ik reed weer eventjes naast de achter de dennen verscholen spoorweg en een trein stak me voorbij.  Omstreeks 43 km zag ik tussen de bomen door het kruispunt van de ringweg tussen Overpelt en Lommel en de baan Eindhoven-Hasselt.  Ik was dus niet ver meer van Holven, maar nog niet aan de aankomst!  Want in deze bossen liggen oneindig veel paadjes waarvan door de lokale clubs dankbaar gebruik gemaakt wordt.  Ik mocht anders wel voortmaken, want het begon donker te worden!  Rijden bij valavond heeft ook zo z’n voordelen, want op een boswegeltje kruisten plots twee reetjes mijn pad!

Ik diende nogmaals de grote baan Eindhoven-Hasselt te kruisen en aan de overkant trof ik een bordje dat de laatste vijf kilometer aankondigde.  Er stonden toen omzeggens 47 km op het tellertje.  De Peltercrossers wilden me niet laten gaan, want gedurende deze laatste kilometers kregen we alle hoeken en kanten van de bossen rond Holven te zien!  Singletracks en bospaden wisselden elkaar af en geregeld kwam ik eventjes uit op de zandweg die langs de randen van dit bos loopt met (vermoedelijk) de baan van Mol naar Lommel heel in de verte.  Het werd hoe langer hoe meer donker en zelfs in het bos naast de voetbalvelden en de woonwijk werden we nog alle kanten en alle mogelijke paadjes op gestuurd.  Ik was moe en er mocht nu wel zo stilaan een einde aan de rit komen!  Bovendien lagen de singletracks er hier vrij modderig bij, met op sommige plaatsen echte blubberstroken zodat de fun er voor mij zo stilaan af was.  De laatste vijf kilometer leken wel eindeloos te blijven duren!  Na 52,75 km was ik om 18.00 u weer bij af.  Ik had er verdomd lang over gedaan vandaag!

Ondanks het late uur was de bikewash nog operationeel en heb ik er samen met twee anderen nog gebruik van kunnen maken.  Daarna werd de zaak wel opgeruimd.  Aan de auto m’n fiets nog drooggemaakt met een vod opdat hij bruikbaar zou zijn voor de rit van morgen zodat ik dat thuis niet meer hoefde te doen.  De wind stond nog bijzonder hard zodat m’n fiets bijna omver werd geblazen.  Terwijl ik met dat werkje bezig was kwamen de twee mannen van aan de bevoorrading vaststellen dat ik toch de eindmeet had weten te bereiken.  Er lag zelfs nog de gratis curryworst op mij te wachten, maar ik wou liever eerst een douche nemen alvorens die zouden proper gemaakt worden.  Het water was er goed heet en zo konden bike en man proper weer naar huis.  Content dat bikewash en douches nog beschikbaar waren!  Mijn fiets naast de auto gelegd en mij in de auto ontfermd over de gevonden gsm waar ik gelukkig aan terugdacht.  Terwijl ik daarmee bezig was kwamen er twee mannen op wandel voorbij die zich afvroegen of die fiets bij mij hoorde, dan wel daar was neergegooid!  Ik zag hen staan twijfelen, maar ze durfden niet dichterbij komen!

Tussen de contactpersonen in de gsm gezocht naar eventuele nummers onder namen zoals “ik” of “mama” of “papa” teneinde de eigenaar op te sporen!  Bingo!  Toen ik de nummers van “thuis” en “ma” had genoteerd voor het geval de telefoon mocht uitvallen, begon het toestel te rinkelen met het nummer van “thuis”!  Toch raar als je dan opneemt!  De gsm bleek verloren te zijn bij een schuif- en valpartij van een man uit Bocholt!  Hij was blij dat het toestel gevonden was.  Vooral voor de er in opgeslagen nummers!  Afgesproken dat ik het in de parochiezaal Holheide zou afgeven.  Er waren toch nog Peltercrossers aanwezig waar ik het toestel bij kon achterlaten.  Eén van de leden uit Kaulille zou het terugbezorgen.  Ik kreeg zelfs nog de curryworst en een cola aangeboden en ben nog een half uurtje bij die gemoedelijke mannen gaan zitten voor een babbel.  De gsm raakte al snel weer terecht want een kennis van de man in kwestie kwam hem al ophalen.  Ik heb onderweg in het begin trouwens ook nog een verloren binnenband opgeraapt, netjes bijeengehouden door een elastiek.  Een smal exemplaar, vermoedelijk voor een cyclocrossfiets.  Het was 19.30 u toen ik Holven verliet voor de 95 km richting Antwerpen.  Zo laat ben ik nog nooit van een toertocht vertrokken!  Via Postel huiswaarts en onderweg de Paseo in Mol-Rauw nog bezocht voor een hapje.  Proper gewassen en met een vol buikje kon ik naar huis.  Zoals alle voorgaande edities was de toertocht van de Peltercrossers weer prima georganiseerd en konden we genieten van een parcours dat omzeggens volledig door de bossen liep.  Weer laat te bed en vroeg weer op voor de tocht op zondag in Lichtaart, het tweede pareltje van dit weekend!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n website mtbwijzer.be!

17-02-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-27-40 km) van de school Berkenbeek te Wuustwezel op zondag 09-02-2014.

Het was een moeilijke keuze voor deze zondag vermits er op diverse plaatsen toertochten werden georganiseerd die de moeite waard waren.  Anderzijds waren de weersomstandigheden met regen en veel wind niet van aard om met plezier buiten te komen!  Omdat ik al ettelijke jaren voor de toertocht in Bergen-op-Zoom had gekozen en ik daar helaas altijd te laat arriveer op de splitsing voor de marathon van 90 km (als ik dat nog aan zou kunnen), vermits deze op een bepaald uur sluit, heeft deze keer het goede doel de overhand gehaald.  Want door de deelname aan deze toertocht vanuit Wuustwezel steunt men samen met de sponsors de school voor buitengewoon onderwijs Berkenbeek.  Een toertocht door een school is eens wat anders dan de gebruikelijke tombola’s of eetfestijnen om zaad in het bakje te brengen.  De ochtendstond had een weinig goud in de mond tegen een blauwe achtergrond, maar eens goed en wel op weg naar Wuustwezel kleurde de hemel donkergrijs en begon het te regenen.  Er woei bovendien een stevige wind die het koudegevoel nog versterkte.  Ik had compassie met de medewerkers die in weer en wind de parkeerplekken toewezen!  Het afladen van de fiets gebeurde in regen en wind.  De bike van de Nederlander die naast me geparkeerd stond woei tot twee maal toe tegen de vlakte!  Me ingeschreven in de sporthal van de school, m’n kaartje voor de tombola met als hoofdprijs een mountainbike in de doos gedeponeerd en om 9.15 u was ik op pad.

Zoals de vorige edities ging het over het schoolterrein en langsheen een nieuwbouw het achterliggende bos in.  De singletrack die zich daar tussen de stammen van dennenbomen slingert was blijkbaar onder handen genomen.  Er waren wat zandhoopjes aangelegd en kombochtjes getrokken.  Na het verlaten van dit dennenbosje doken we het natuurgebied Wolfsheuvel in waar we vergast werden op, rekening houdend met de weersomstandigheden, vrij droge bospaden.  We kregen er wel af te rekenen met felle wind.  Na 3 km verlieten we de strook bos waarna een veldweg ons tot de oversteek van de Kalmthoutsesteenweg voerde, beveiligd door seingevers.  Het ging het beton van het landelijke Ettingen op en na een afslag links op een asfaltbaantje trof ik na 5 km de splitsing tussen de 15-27 km en 45 km die er na afloop 40 km bleken te zijn.  Er reden er velen rechtdoor over het asfalt voor de kleine toer.  “Te slecht weer”, hoorde ik een aantal keren als reden.  Slechts twee andere gegadigden sloegen mee af voor de langste rit.  Voor de grote toer ging het rechtsaf de veldweg Slangenrit in.  Ik ben tijdens de rit nochtans geen slangen tegengekomen, tenzij aan de bikewash.  Het was er beuken tegen de wind in.  Omstreeks 6 km reed ik door een bosrijker gebied met bewoning en buitenverblijven.

De oversteek van een klein asfaltbaantje werd er bewaakt door een dame die er eenzaam weer en wind trotseerde terwijl ik er moederziel alleen rondreed.  Even verderop dook ik na op 4,75 km het domeinbos Noordheuvel in en kreeg er dan toch even het gezelschap van twee duo’s.  Eens dit bos met wandelvoorzieningen voorbij bereed ik landelijke wegen met bewoning in de buurt van de Staekboomseweg tot 9 km.  Toen ik daar even aan de kant ging staan op de kruising met Bleken kwamen er toch nog groepjes bikers voorbij.  Winderige veldwegen voerden me naar de Blekenheideweg en via de Deureindsedijk bereikten we na 12 km de Bredabaan nabij Gooreind-Wuustwezel.  De biker die me daarnet had aangesproken nadat hij gemorken had dat ik op zoek was naar aanwijzingen “voor in het verslag” verdween rechtsaf in de verte.  Na een uur rijden was ik nog niet ver opgeschoten!  Rechtsaf de Bredabaan op richting Gooreind.  Ik herinner me nog goed de editie van vorig jaar toen het zeer lokaal in deze streek gesneeuwd had en de wagens zeer rustig over deze weg reden.  Even verderop diende ik de Bredabaan te kruisen en ging het de Huikvenweg in.  Ook hier waren twee seingevers present.

Het asfaltbaantje ging over in een onverhard pad tussen de bomen en leidde ons naar het parkbos dat vroeger deel uitmaakte van het domein van het klooster van de zusters Franciscanessen.  Het nog vrij modern ogende klooster is, op de ontwijde kerk na, recent volledig met de grond gelijk gemaakt en heeft plaats gemaakt voor moderne nieuwbouw.  Daarin is het woon- en zorgcentrum Amate ondergebracht.  Ook het centrum voor palliatieve zorgen Coda Hospice huist in voormalige kloostergebouwen, maar dat was al jaren voor de afbraak het geval.  De kerk wordt ook verbouwd en daarin zou een horecazaak onderdak vinden.  Het park werd aangekocht door de Stichting Kempens Landschap, aldus de opschriften op enkele nieuwe zitbanken.  Vanaf 14 km konden we rijden over de paadjes in het kloosterbos waar enkele verloren gelopen beeldhouwwerken herinneren aan het religieuze verleden van dit oord.  Op de parking voor de nieuwbouw aan de Bredabaan stond een “kleine bevoorrading” opgesteld, enkel voor de rijders van de grote afstand.  14,50 km.  De mensen hier hadden gelukkig de beschikking over een zwerfwagen voor wat beschutting en al het lekkers stond uitgestald op een tafel onder een tentzeil.  Er was keuze uit wafels en granenkoeken en men kon er een bekertje sportdrank drinken.  Op sommige tochten biedt de bevoorrading nog niet wat hier te knabbelen viel!  Vorig jaar was ze even verderop opgesteld voor een half ingestort gebouw waar de mensen toen in weer en wind stonden.

Om 10.30 u het kloosterbos weer in om een goed zicht te krijgen op de nieuwgebouwde vleugels met de oude kerk als verbinding tussen beide.  Even later reed ik voorbij het kerkhof van de zusters.  Zij die hier leefden en stierven rusten in twee cirkels omheen een centraal kruisbeeld.  De plek blijft bewaard als herinnering aan het verleden.  De laatste zusters verlieten Gooreind eind juni 2010.  Op een tijdlijn wordt de geschiedenis van de plaats duidelijk gemaakt.  15,75 km.  We kregen nog paadjes in het kloosterbos voor de wielen tot ik op 17 km toekwam op de Gooreindbaan ter hoogte van een oud huis in verbouwing.  Veel meer dan een buitenmuur was er van de oorspronkelijke woning niet te bekennen.  “Baan” was trouwens een te dure naam voor deze assenweg die naar een toegang tot het militair domein, gelegen tussen Wuustwezel en Brecht, leidde.  Veel militaire activiteiten vinden er niet meer plaats.

Tot 20,50 km voerde de tocht me recht op recht langsheen de rand van het militair domein en voorbij enkele vennen over een harde ondergrond, bedekt met een dun vettig laagje modder.  Ter hoogte van het grootste ven ging het linksaf voor een lusje doorheen het Uilenbos, een strook bos die tussen het centrum van Wuustwezel en het militair schietveld gelegen is.  Daar doorheen lopen enkele leuke tracks met wat bulten, putten en wortels, toch goed voor bijna 2 km!  We reden weer in de richting van het ven waar een eerder technische track vlak naast het water over een richel loopt met enkele hoogteverschillen en wortels.  Eens de track achter de rug hielp een seingever ons de Kampweg te kruisen, dit is de baan die Wuustwezel met Brecht verbindt en voor een groot gedeelte langsheen het militair oefenterrein loopt.  De onverharde Schietveldweg voerde me naar het Natuurgebied Het Marum waar we een korte singletrack tussen de dennenbomen voor de wielen kregen.  22,50 km om 11.15 u.

Omstreeks 24 km reden we door een meer bewoonde wereld, door een wijk met allemaal eendere witte huizen en enkele servitudes.  We kregen ook een vettige slijkstrook na de oversteek van een of andere brede beek via een bruggetje.  Van 25 tot 26 km reden we over een lange dreef langsheen een soort parkdomein met een grote vijver (Akkerstraat?) om dan linksaf een singletrack op te rijden, recht op recht langsheen een soort gracht.  Zo bereikten we weer de bewoonde wereld ter hoogte van Het Blok en Achter d’Hoven.  Na de oversteek van de Bredabaan in het volle centrum van Wuustwezel bereikten we via de Hagelkruisakker de bevoorrading in het chirolokaal op 28,50 km van het vertrek.  11.45 u.  Ook hier konden de mensen nu binnen in het lokaal staan.  De vorige jaren stonden ze met alles buiten in de kou.  Het aanbod was meer dan ruim met bananen, allerlei koeken, lekker cupcakes, soep en sportdrank.  Er waren nog enkele andere bikers maar ik vermoed dat ik bij de laatsten zal geweest zijn om er te passeren.  Een tiental minuten blijven verpozen en genoten van het aanbod.  Bij een van de medewerkers eens geïnformeerd naar het aantal deelnemers en dat bleken er zo’n 600 te zijn.  Toch nog een redelijk aantal, gezien het slechte weer en de concurrentie van de tochten in Lille en Bergen-op-Zoom.

Na de stop werden we weer naar een meer landelijke omgeving gestuurd.  Bij de eerste kruising na de stop stond dezelfde dame als vorig jaar eenzaam in de wind.  Aan de eerstvolgende kruising ging het linksaf de Molenstraat in om zo het bos ter hoogte van Molenheide te bereiken omstreeks 30 km.  Daar werden we een singletrack doorheen een bosje op gestuurd.  Aan de toestand van de ondergrond te zien zou ik bijna durven beweren dat deze track er speciaal voor deze tocht was aangelegd.  Hij was niet aangereden en ligt er dus vermoedelijk nog niet erg lang.  De vele korte bochtjes waren wel niet zo mijn ding!  Even later werden we een heuvelkam op gestuurd over een spoor dat rond een diepte in het speelbos loopt.  In de verte kon ik de speeltuin waar we over zouden gestuurd worden al zien liggen!

Die speeltuin was meer bepaald het crossparcours met de vele zandheuvels die er werden aangelegd met centraal op het terrein een singletrack door een stuk dennenbos dat als een eiland midden op dit open terrein ligt.  Van 32 tot 34 km konden we ons hart ophalen op de zanderige paadjes, de zandheuvels en de track doorheen het bos.  Alles lag er vrij droog bij.  Vorig jaar was het hier in de smeltende sneeuw een stuk lastiger!  12.20 u.  Ik kreeg er het gezelschap van nog enkele andere rijders die er aan hun tocht bezig waren.  Via de bosrijke Koekoeksdreef verlieten we het speelterrein en op het kruispunt met Molenheide trof ik een tweede splitsing tussen de ritten van 27 km en van 45 km op 34,50 km van het vertrek.  Voor de langste toer ging het rechtsaf over Molenheide, linksaf en weer linksaf naar de Mastendreef, een zeer lange onverharde weg die op de rand tussen velden en een bos met een privaat jachtgebied loopt, goed voor bijna 2 km.  Ter hoogte van de eerder bizarre kapel van Sterbos-Wuustwezel bereikten we van tussen hoge rododendrons even de bewoonde wereld en werden we door een seingeefster de Nieuwmoersesteenweg over geholpen om dan de Peerdsvenweg in te slaan.  36,50 km.  Die leidde me tot aan een volgende grote baan, de Kalmthoutsesteenweg, die Wuustwezel met Kalmthout verbindt.

Daar ging het kort over het fietspad om een volgende strook kaal loofbos te bereiken.  Daarin ligt een singletrack met vele bochtjes en enkele bultjes waar het niet zo eenvoudig rijden is tussen de vele dunne twijgen die vlak naast het pad opgeschoten zijn.  Ik kreeg er toch nog een andere biker te zien, één van de laatsten vandaag.  Vanuit het bos ging het over het terrein van boomkwekerij Wouters om opnieuw de Nieuwmoersesteenweg over te steken waar de laatste seingeefster zo stilaan een punt kon zetten achter haar taak.  Van daar ging het een lange dreef in die min of meer evenwijdig loopt met de grote baan.  Ze ligt er alles behalve effen bij en op de zijkanten hebben zich in de loop der tijden sporen gevormd.  Ze was beter te berijden dan tijdens eerdere edities, want ik herinner me nog dat er toen grotere plassen stonden en dat de ondergrond er veel modderiger bij lag.  Via de verharde Eglantierdreef bereikte ik om klokslag 13.00 u weer de school Berkenbeek na 41 km, iets minder dus dan de beloofde 45 km.

De goed uitgeruste bikewash met gewone slangen onder voldoende druk was nog operationeel en er waren nog mannen in de weer met het schoonspuiten van hun fiets.  Terwijl ik met dat werkje bezig was kwam Jari nog toe.  Dus toch nog een bekende ontmoet vandaag.  Nadat zijn fiets proper was zijn we binnen nog een glas gaan drinken.  Het laatste bordje langs de kant van de weg kondigde immers Leffe van ’t vat aan!  De mountainbike was al door iemand anders gewonnen en ook de andere fietsspulletjes zoals pompjes, verlichting en truitjes van fietshandel Oostvogels uit Wuustwezel droegen helaas niet het kaartje met onze naam!  Jonge gasten zijn samen met de computer en de gsm in de wieg gelegd en met behulp van een applicatie legt Jari de gereden ritten vast op Google Maps.  Zo kan je bijna tot in detail zien waar je overal gereden hebt.  Als je het “mannetje” naar bepaalde punten toe sleept, dan kan je met Google Streetview ook de omgeving zien.  Natuurlijk maar daar waar een auto kan komen.  Voor een volledige versie zullen we moeten wachten op Google Singletrackview.  Allicht komt dat er ooit!  De tijden zijn wel erg veranderd!  Ik heb als kind de tijd nog gekend dat er geen centrale verwarming was in huis, enkel een kolenkachel.  Ik heb in mijn ganse schooltijd nooit een rekentoestel in mijn handen gehad!  Je kan de rit op Google Maps bekijken via de link onderaan dit verhaaltje.

De bikers van Achter d’Hei uit Kalmthout-Achterbroek die voor de afpijling van de tocht zorgden kwamen met een grote delegatie toe na het opruimen van de pijlen.  In Wuustwezel kan je geen top-parcours uit de hoge hoed toveren en is men voor een stuk aangewezen op veldwegen.  Toch bleef het aandeel asfalt in deze tocht zeer beperkt en werden een aantal leuke plekken opgezocht, zoals een aantal stroken bos met singletracks, het kloosterbos in Gooreind, het crossparcours en het militair domein.  Alles goed te rijden en relatief droog gezien de natte weersomstandigheden van de afgelopen tijd.  De organisatie verliep vlekkeloos en er waren zo te zien aan de aankomst heel wat mensen bij betrokken.  Vooral de seingevers en alle anderen die buiten een vaak eenzame taak hadden, verdienen een woord van dank om de koude en de forse wind te trotseren.  Hopelijk heeft het wat opgeleverd om er iets leuk mee te doen voor de kinderen van Berkenbeek.

Het was toch maar bitter koud toen ik na in de warme zaal gezeten te hebben mijn fiets weer stond op te laden en hem nadien thuis nog een extra sopje gaf om weer klaar te zijn voor de volgende rit.  Na een hete douche kon ik me in een warme zetel nestelen en dat deed deugd.

Om te zien waar u gereden hebt: klik hier (met dank aan Jari K.)

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

11-02-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-27-45-50 km) van de Hoogstraatse Wielertoeristen te Hoogstraten op zondag 02-02-2014.

Ik werk al 28 jaar in Hoogstraten en omdat er een aantal collega’s en ex-collega’s lid zijn van de Hoogstraatse Wielertoeristen, was de keuze voor deze zondag snel gemaakt.  Een mens moet nu eenmaal solidair zijn.  Omdat ik destijds ook mee een jaarlijkse wandeltocht in deze streek hielp organiseren en er later mijn eerste ritjes op de mountainbike reed, zijn er weinig paadjes mij onbekend.  Het was wel al een tijd geleden dat ik ze nog eens onder de wielen gevoeld had.  De tocht vertrok vanuit het Klein Seminarie, één van de grote scholen met internaat in deze stad die in wezen maar één grote straat telt in de noordelijke uithoek van de provincie Antwerpen.  Aan de inschrijving werd ik aangesproken door Leto, een biker die op het forum actief is en waarvan ik wist dat zijn avatar de beruchte S van Specialized was.  Hij wist dat ook ik de betreurde Jacky kende, de trouwe forummer die begin januari op 64-jarige leeftijd overleed na een hartstilstand tijdens de toertocht in Lummen op tweede kerstdag.  De mens met het gouden hart leeft duidelijk verder in de herinnering van alle bikers die hem gekend hebben.  Om 8.30 u was ik ingeschreven en kon ik op pad.

We werden via de achterpoort naar de wijk achter de school gestuurd.  Toen ik in Hoogstraten begon te werken stond daar nog geen enkel huis!  Daar waren enkel weilanden.  Een seingever hielp ons de Vrijheid over en voorbij de kerk ging het rechtsaf de Gelmelstraat in.  Daar reden we voorbij de tweede grote school en meisjesinternaat Spijker om de baan te kruisen en de zandweg in te slaan die ons over de Mark voerde naast de gevangenis in het voormalige kasteel van Hoogstraten.  We bereikten een oude voetweg, de Stap Steppe, die ons voorbij de gerestaureerde en maalvaardige watermolen, de Laarmolen, voerde tot aan de kapel in Minderhout.  Rechtsaf de Castelréweg in en dan weer rechtsaf de zogenaamde Rooie Weg (Hoogstratensebaan) in, de landelijke maar gevaarlijke weg naar Baarle-Hertog en Baarle-Nassau.  Ter hoogte van de Belgisch-Nederlandse grens kruisten we nogmaals de Mark en ging het linksaf een zandweg (Schrans) in.  Aldus bevonden we ons op het grondgebied van Nederland in Castelré, gehucht van Baarle-Nassau.  Het was ferm duwen geblazen want het zand zoog fel aan.  In de zomer ligt dit pad er bij als een zandbak!

Aan het einde van de zandweg ging het linksaf over Groeske en voorbij het huis met de stenen waakhond, om voor de derde keer de Mark te kruisen en linksaf gestuurd te worden in een eerste strook bos, ik vermoed privaat!  Daar sneden we de eerste singletrack van deze zondag aan.  Ik heb aan dit bos geen goede herinneringen.  Toen ik er eens met een kameraad doorheen reed ben ik met een gesp van mijn schoen aan een over de grond liggende ijzerdraad blijven haken en over de kop gegaan!  De littekens op de plaats waar de trapper mijn been toen verwondde zijn na al die jaren nog steeds zichtbaar!  Na een tijdje doorheen deze strook bos gereden te hebben, kwamen we weer uit op de zandweg en ging het linksaf richting Hal.  Op een kruispunt van landelijke wegen troffen we daar na 7 km de eerste splitsing tussen de kidstoer (18 km) en de tochten van 27-45-50 km.  Een seingever bewaakte het kruispunt dat pal op de Belgisch-Nederlandse grens ligt.  De grenzen liggen hier zo dicht bij elkaar omdat deze streek de middelste “bult” vormt van de provincie Antwerpen die in Nederland steekt.  Castelré ligt als het ware als een schiereiland in België.  9.00 u.

Voor de groten ging het rechtdoor om linksaf gestuurd te worden naar een volgende strook bos met bospaden en enkele bochtige singletracks.  Dit bos ligt achter het klooster Mariaveld, in de volksmond bekend als “de Duitse nonnen” omdat hier destijds, voor de eerste wereldoorlog, Duitse nonnen verbleven.  Ik vermoed dat er ook een kleine huishoudschool was.  De laatste zuster verliet het klooster in 2001 en nu wonen er twee gezinnen die het gebouw aan de Bredaseweg renoveerden.  Even voorbij de plek waar we het voormalige klooster tussen de bomen door konden zien staan kwam de splitsing tussen de ritten van 27 km en van 45-50 km op zo’n 10 km van het vertrek.  Gekozen voor de lange toer.  We kwamen uit het bos tevoorschijn en reden een eindje langsheen de Bredaseweg tot we ter hoogte van Café-Taverne ’t Heike het parkdomein Heerles Hof via de grote poort binnen reden.  Tot 15,50 km troffen we hier niks dan paden doorheen een imposant bos dat enkel voor deze gelegenheid toegankelijk is.  Boswegen en grassporen werden er ons deel.  Ik kwam weer uit het bos tevoorschijn aan de rand van de open velden waar de intussen doorgebroken winterzon letterlijk oogverblindend was.  Na een graspaadje op de rand van bos en veld reden we even over een betonnen baantje.  Door een andere biker te volgen reed ik een pijltje voorbij dat ons linksaf naar een volgend bos verwees.  We werden door een andere biker teruggeroepen!  Op die plek stond een kapelletje aan de bosrand.  17 km om 09.50 u.

Ik kwam uit op een volgend asfaltbaantje dat me tot aan Heerle voerde, een rustig baantje dat van de Bredaseweg in Minderhout tot in het Nederlandse Ulicoten voert.  In het naastgelegen bos zag ik vele bikers op het bochtige pad rijden.  Maar we werden eerst over Heerle in de richting van de Bredaseweg gestuurd en sloegen er even verder op een plaats met twee seingevers de private terreinen van de steenbakkerij Desta met de naastliggende manege Desmedt in.  18,50 km.  We reden er doorheen enkele stroken bos langsheen visvijvers die er ontstaan zijn na de afgravingen van kleigrond door de steenbakkerij.  Ook één van de zandhopen was uitgekozen om over te rijden.  Op deze plek was een aantal jaren geleden het parcours van de Superprestige veldrit van Hoogstraten uitgezet nadat deze van het recreatiedomein De Mosten naar hier was verhuisd en voor het evenement dan weer naar de terreinen van de Veiling Hoogstraten werd overgebracht.  Volgende zondag 9 februari wordt de Superprestige gereden.  Hier vinden tijdens de zomer ook jaarlijks de zogenaamde Antilliaanse Feesten plaats waar in de media genoeg ruchtbaarheid wordt aan gegeven.

Eens de zandhoop over reden we kort over het asfalt van de Blauwbossen om tegenover de manege een bos in te rijden over een zompige track recht op recht en rakelings langsheen de boomstammen.  Dan ging het rechtsaf om het bijzondere paadje dat zich met veel opeenvolgende bochten doorheen het bos slingert te bereiken.  Van 20 tot 21 km konden we hier lekker door de bochtjes gaan.  Ik meen dat het bos, dat tussen de wegen Heerle, Habelaar en Blauwbossen is gelegen, privaat eigendom is.  We verlieten het bos en reden gedurende een kilometer over enkele landelijke asfaltbaantjes om ter hoogte van de Gouverneursbossen een bospad in te duiken.  Dit lag er redelijk zompig bij met bijwijlen grote te omzeilen plassen en bracht ons recht op recht en voorbij de eenzame in het bos gebouwde villa opnieuw naar Hal.  We kruisten het asfaltbaantje en reden voorbij de brievenbus de private oprit naar een huis op.  Een raar huis met ramen die eerder doen denken aan een kapel.  Het zou een jachthuis zijn.  Via een zeer korte track doorheen het naastliggende bos bereikten we de bekende slijkweide waar het elk jaar weer dabben is door de modder om het achter het eigendom gelegen bos te bereiken.  23,50 km.

In dat bos troffen we een meer technische singletrack met wat bochtenwerk en hoogteverschillen die ons uiteindelijk opnieuw tot in Hal bracht.  Daar was de bevoorrading opgesteld in de schuur van een hoeve.  Alles was nog voorhanden zoals hete tomatensoep, sportdrank, partjes appelsien en banaan en suikerwafels.  Er was nog redelijk wat gewemel van tegen de kou ingeduffelde bikers.  Ik trof er deze keer niet de Jari, hij was gaan biken in Kalmthout, maar wel de Joeri!  De eerste keer dat ik hem in fietspak trof!  De bevoorrading kwam op 24,50 km, bijna exact halverwege de tocht.  Ik ben er blijven staan van 10.30 u tot 10.45 u.

De tocht bracht ons verder door Hal, linksaf van het kapelletje weg, om opnieuw de Belgisch-Nederlandse grens te overschrijden over een stukje fietspad naast een zandweg.  Linksaf en rechtsaf de bossen in waar we een leuk pad voor de wielen kregen, gevolgd door een bochtige singletrack evenwijdig met het betonnen baantje Haldijk.  Op nagenoeg 28 km kwam ik weer uit de bossen tevoorschijn waarna een veldwegeltje me tot aan de Rooie Weg bracht.  Deze verkeersarme, maar wegens het snel rijden gevaarlijke baan, was bewaakt door seingevers.  Linksaf en een eindje verder weer rechtsaf sloegen we een zandweg op de Singelheide in.  Even verder maakten we een kort zijsprongetje in het Domeinbos Schootse Hoek om weer op de zandweg uit te komen.  Die eindigt aan twee eenzame huizen op de Schootsenhoek (Castelré, Baarle-Nassau).  Het ging de singletrack tegenover in.  Die lag er wel zeer vettig bij.  Halverwege de track stond een vader met zijn zoontje te wachten tot de andere bikers gepasseerd waren om hun tocht verder te kunnen ploeteren.  Voor een kind zal zo’n slijkpoel nog lastiger zijn.  De track gaf uit op het zogenaamde Grenspad, een zandweg die pal op de grens loopt.  Daar stond nog een vader met zijn zoontje te wachten op de twee die nog op de track waren.  Volgens mij was die kerel zelfs de kidstoer aan het joggen terwijl zijn zoontje met de fiets reed.  Dat was me al opgevallen toen ik hen heel in de verte te zien kreeg toen ik daarnet de Rooie Weg op reed.  Op deze plek was er ook een splitsing tussen de 18-27 km en de 45-50 km op 29 km van het vertrek.  Er passeerde daar op dat ogenblik ook een grote groep wandelaars.

De kleinste afstanden werden rechtsaf richting Wortel gestuurd, voor mij ging het linksaf op het zanderige Grenspad.  Even verderop doken we de bossen links in voor een kort stukje onder de bomen.  Daar moet ik dan toch een anders duidelijk opgestelde pijl gemist hebben en ben ik te ver gereden met in mijn zog twee anderen die dus evenmin uit hun doppen hadden gekeken.  Voor me zag ik biker het kruispunt van zandwegen passeren en zag ik weer pijlen hangen.  Ik ben teruggekeerd terwijl de twee anderen gewoon verder door reden.  Ik had rechtsaf een bospad moeten in rijden!  Ik kwam weer uit op het Grenspad.  Ter hoogte van de dreef Kolonie in Wortel-Kolonie kwam de splitsing tussen de 45 km en de 50 km op 32 km van de start.  De twee van daarnet hadden die dus gemist en reden op de route van 50 km.  Want die ging linksaf de open heide in.  11.20 u.  Rechtsaf een zandweg in op Nederlands grondgebied en evenwijdig lopend met het Grenspad over de heide.

Ik kwam weer uit op de Rooie Weg en diende die even te volgen tot op de plaats waar het Grenspad op de Rooie Weg uitkomt.  Daar het Grenspad weer op om het nu in de tegenovergestelde richting te berijden.  Helaas was dit eens zo knappe en woeste gedeelte van het pad door recente boswerkzaamheden volledig in de vernieling gereden en herschapen in een modderzooi.  Aan de zijkanten waren stroken met bomen gerooid.  Hopelijk wordt het pad min of meer weer in orde gebracht na de werken!  Er loopt daar trouwens ook een stuk van de vaste groene route Merksplas-Hoogstraten.  Ik heb mijn best gedaan om zo veel mogelijk modder al rijdend te trotseren, maar het was voor mij hier en daar te voet dabben.  Naar het einde van de vernielde strook toe kwam er een biker voorbij die al hijgend zei “het is me gelukt”!  Om 11.40 u kwam ik na 35,50 km weer toe op de plek van de splitsing tussen de 45 km en de 50 km aan de Kolonie.  Helaas gaven de extra 5 km deze keer geen meerwaarde aan de tocht omwille van de slechte toestand van het Grenspad.  Een collega wist me nadien te vertellen dat zelfs de grachten er zouden gedicht zijn met de bedoeling het regenwater te laten afvloeien om de nabijgelegen vennen te voeden.

Het ging de Kolonie in, dan voorbij het schilderachtige Bootjesven met eilandje om direct daarna rechtsaf te slaan in één van de paden door Wortel-Kolonie.  Linksaf over een klinkerbaantje en direct weer rechtsaf over een volgend pad door de kolonie.  Via dat pad bereikten we de bossen van de kolonie.  Linksaf over een bospad waar in een ver verleden ooit steenpuin moet zijn gestort, vermits er nog altijd grove stukken steen de kop op steken, ook al is het al minder dan een jaar of zeven geleden.  Een dame in korte broek stak me er voorbij!  In plaats van linksaf richting Staakheuvel te rijden, ging het rechtdoor een bos in waar een jongen met de bike stond te wachten.  We kregen er een stukje woest dennenbos met een pad waar wortels de kop op staken.  Het betrof een zijsprongetje over privaat terrein.  Uiteindelijk kwamen we toe aan de Wortelbaan in een bosrijke streek met hier en daar woningen en buitenverblijven op het grondgebied van Merksplas.  39 km om 12.00 u.  De bikers die de streek kennen zullen daar geweten hebben hoe laat het was!

Want in het bos ligt hier een bijzondere singletrack van de groene vaste route verborgen.  Eentje met veel bulten, putten en korte bochtjes.  Bij droog weer nog redelijk goed te berijden, bij slecht weer liggen de putten vol water en modder!  Tijdens mijn eerste ritten met de bike was deze plek de nagel van mijn doodskist.  Deze vaste route is er gekomen kort nadat ik mij een mountainbike had aangeschaft.  Eigenlijk ging het vandaag ondanks de natte ondergrond vrij vlot, ook al moest ik in twee zeer korte bochtjes rond boomstammen toch even voetje aan de grond zetten.  Deze singletrack is altijd al een lastige tante geweest, werd een aantal jaren geleden dan nog eens extra belast door boswerken en bomenkap en is redelijk stuk gereden.  Tot 41 km konden we er onze gang gaan.

Het laatste stukje ervan liet men links liggen en werd gekozen voor de asfaltbaantjes die de zone met weekendhuisjes doorkruisen.  Ik reed voorbij een perceel waar bomen gerooid waren en recent een aantal houten chalets waren opgetrokken.  Op 43 km doken we weer de bossen in over een korte natte singletrack die uitkwam in een dreef van Wortel-Kolonie.  Via dat pad bereikten we de asfalt- en klinkerdreven van de Kolonie en ging het rechtsaf een landweg op tussen bos en velden.  Halverwege zag ik daar de dame staan die mij ter hoogte van Staakheuvel had ingehaald.  Ondanks het feit dat ik wat tempo wilde maken omdat ik een sms had ontvangen van een maat waarvan ik vermoedde dat hij aan de aankomst op me zat te wachten, ben ik toch maar gestopt.

De dame in kwestie bleek voor de tweede keer geplaagd door een lekke band en had geen binnenband meer ter beschikking.  Te voet verder was geen optie, vermits we op nog iets meer dan vijf kilometer van de aankomst waren en dat was nog een heel eind stappen.  Ik heb dan maar meteen één van m’n binnenbanden afgestaan, weliswaar een na een lek hersteld exemplaar bij gebrek aan een nieuwe.  Ik heb altijd twee binnenbandjes bij!  Er meteen aan toegevoegd dat ik geen kei was in het vervangen van een band.  Soms is het geluk dan toch aan mijn zijde, want na het schoonmaken van de velg met een papieren zakdoekje en controle van de buitenband op de oorzaak van het lek zaten de band en het wiel zo weer op hun plek.  Als een fluitje van een eurocent!  Terwijl we daar stonden kwamen er nog drie late rijders voorbij.  De dame in kwestie wat voorsprong gegund zodat ze niet de laatste op het parcours zou zijn indien de band het weer zou begeven.

We doorkruisten nog enkele dreven in de kolonie, haaks op en evenwijdig met de grote baan van Hoogstraten over Wortel naar Merksplas.  Na het kruisen van een klinkerbaantje ging het een zandweg op die ons richting de Beukendreef voerde op de plek waar een brede lange bosdreef begint die voorbij het landloperskerkhof naar Bootjesven loopt.  De vroegere zogenaamde Rijksweldadigheidskolonie of landloperskolonie gaf tot de afschaffing van de landloperij onderdak en werk aan thuislozen.  Een deel van de gebouwen fungeert thans als gevangenis.  We kruisten de Beukendreef richting Poeleinde nabij de Nederlandse grens om via een graspaadje naast een villa een veldweg te bereiken die er naast het knap gerenoveerde huis van een collega voert.  Het meest rustige plekje dat een mens zich kan wensen aan de rand van de bewoonde wereld!  Via een modderige veldweg vol plassen passeerden we de achterzijde van de gevangenis van Hoogstraten om via het kasseibaantje de hoofdweg van Hoogstraten naar Merksplas te bereiken.  Via de statige Lindendreef achter de imposante kerk met ajuintoren reden we over de dolomieten paadjes langsheen het kerkhof om dan via een zeer smalle servitude tussen twee huisgevels de Achtelsestraat en het Klein Seminarie weer te bereiken met omzeggens 51 km op het tellertje.

De kameraad die me een berichtje had gestuurd, en trouwens de maker van de soep aan de bevoorrading, bleek toch nog niet gearriveerd en kwam even later toe.  Samen nog een hamburger gegeten en doorgespoeld met enkele drankjes, waaronder eentje van de dame die ik uit de nood had geholpen.  De jongen die ik ter hoogte van Staakheuvel had zien staan wachten bleek haar zoon te zijn.  Toen de zaal haast was leeggelopen bleek de bikewash opgeruimd.  Er kwam nog een trio toe waarvan twee met een tandem.  Aangezien we er kind aan huis zijn hebben we dan zelf een slang bovengehaald om de fiets schoon te spuiten.  Nadat m’n maat huiswaarts was vertrokken kwamen de drie met de tandem vragen of ze de spuit ook nog even mochten gebruiken.  Ze waren content over de gereden tocht en hadden ook de tocht vanuit Wortel op 12 januari gereden.  Zoals altijd was de organisatie en de accommodatie tip top in orde.  Voor hoogtemeters moet je niet naar hier komen, maar de toer voert over veel off-road doorheen een afwisselend landschap van bossen en open heide.  De afpijling was prima in orde.  Op enkele plaatsen hadden bikers wel pijltjes op stokjes uit de grond gereden of doen afknakken.  De mensen waren ook al van zes uur ’s morgens in de weer, vermits de zaal daags voordien niet beschikbaar was.  Alles moest er nog op zijn plaats gezet worden de dag zelf.  Ondanks de concurrentie van de tocht in het nabije Kalmthout verschenen hier toch 1200 bikers aan de start.  Het was amusant rijden over de paadjes die ik destijds tijdens mijn eerste ritjes met de bike leerde kennen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

04-02-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-50 km) van Roparunteam Door Dik en Dun te Hoogerheide op zondag 26-01-2014.

Het gebeurt niet gauw dat er gedurende twee opeenvolgende zondagen een toertocht georganiseerd wordt vanuit dezelfde gemeente, maar vanuit Hoogerheide gaat dat zeker niet vervelen!  Twee weken terug in Putte-Woensdrecht te vroeg vertrokken en veel te druk, de zondag daarop in Hoogerheide veel te laat vertrokken en niemand meer gezien, wat ook niet prettig is, dus vandaag de gulden middenweg gekozen!  Thuis om 08.15 u met de bike vertrokken en een uurtje later was ik in het 16 km verder gelegen Hoogerheide aan de andere kant van de grens.  Mijn conditie was nul en ik had het gevoel dat ik niet vooruit kwam!  Me ingeschreven in de cafetaria van de Sports and Pleasure voor de toertocht van Roparunteam Door Dik en Dun en om 09.30 u was ik op pad voor de tocht.

We dienden de Putseweg te kruisen en via de fraaie villawijk, waar een stulpje op 30.000 vierkante meter te koop staat voor het bedragje van 1.775.000 euro, bereikten we het bos.  We kregen er al direct een knappe, doch vochtige, singletrack voor de wielen.  Op 2,50 km volgde ook de beruchte “put”, de doorgang van een plek waar het pad op de grens tussen bos en veld wordt doorsneden door een beek die vanuit het bos het veld in stroomt.  Op 3 km troffen we de immer natte tracks in de omgeving van het Mollercollege dat we aan onze linkerhand in de bossen zagen liggen.  We reden de poort ernaartoe voorbij.  Na een beslijkt pad kregen we iets droger wegen voor de wielen in de bossen van De Vluchtheuvel tot aan het vakantieverblijf De Luchtballon op 5,50 km.  Na nog een vettige track doken we de bossen van De Vluchtheuvel nabij Calfven weer in.  We kregen er tot 9 km bredere paden voor de wielen met bijwijlen toch ferm vettige stroken.  Dat was te verwachten na de overvloedige regenbuien van zaterdagavond.  Een halve kilometer verder passeerde ik de hondenschool en de visvijver van ’t Spanjooltje in de bossen rond Ossendrecht.  10.17 u.

Er volgden afwisselend natte en droge bospaden, een mooie singletrack en op 11 km de oversteek van de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan, beveiligd door seingevers.  Vanaf daar werden we in de richting van de zandgroeve van Ossendrecht gevoerd.  De track lag er vrij modderig bij.  Halverwege schrok ik me bijna een infarct toen een halve idioot in een fluopak van Van Trier uit Kalmthout me langs rechts voorbijstak terwijl ik steeds alle moeite van de wereld doe om me uiterst rechts te houden en daarbij zelfs over de slechtste stukken ondergrond rijd!  Indien ik onverhoeds naar rechts was uitgeweken was de kerel op een boom geknald!  De strook door het gras naar de kern van de groeve toe lag oververzadigd zodat stappen me verstandiger leek dan me te pletter te trappen!  Na een stukje over het asfaltbaantje door de groeve bereikten we het licht klimmende zandpad.  Bij droog weer is dat zand mul, bij nat weer zoals vandaag biedt het veel weerstand door de aanzuigende werking.  De beloning was wel navenant, want eens boven gingen we de knappe iets technischer singletrack op.  Goed dat ik toch enige behendigheid heb aangekweekt in de loop der jaren, want er hing een biker vlak achter me.  Er liggen een aantal korte bochtjes en halverwege is er een doorsteekje waar de takken van de rododendrons je in het gezicht slaan.

Zoals de locals weten eindigt de track met een fikse klim over een aantal dikke wortels waar ik vorige week een biker hoorde van zeggen “dat hier het kaf van het koren wordt gescheiden”!  Ik behoor tot de eerstgenoemde categorie.  Ik kan daarbij steeds mijn leeftijd inroepen als verzachtende omstandigheid.  Er reed ook een vader met zijn zoontje rond, de vader richtlijnen gevend aan zijn zoon.  Dat ventje zal na de rit wel moe geweest zijn zoals de ondergrond er vandaag bij lag!  Ik was zelf al compleet afgepeigerd!  Ik heb het tweetal nog een aantal keren op mijn weg getroffen tot aan de bevoorrading.  Na de “berg” kwam er een track tussen de rododendrons die er nu wel heel nat bij lag.  Zelfs de jongere gasten die me volgden hielden het op bepaalde modderige plekken voor bekeken en stapten af!  De track komt weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van de Putseweg.  Het was intussen al 10.50 u en ik had och arme slechts 15 km gereden (en gewandeld)!

We reden een eindje in de richting van Ossendrecht naar het Puts Meuleke toe om de Putseweg te kruisen en aan de overkant het landgoed Groote Meer in te rijden.  Daar bereden we brede bospaden die weliswaar soms tot de hele breedte toe vol grote plassen stonden.  Op de daaropvolgende smalle slijkpaden was het zwaar stompen.  Op 19 km van de start bereikte ik de bossen van de Staartse Heide.  De doortocht van de Staartse bossen was op deze zondag een zware karwei!  Het slijk op de paden maakte het rijden voor mij lastig.  Wat was ik jaloers op de jonge kerel die in de fleur van zijn leven en veelkleurige pak met zijn cyclocrossfiets als een mes tegen hoge snelheid door de modder sneed!  Ik vroeg me af of het geen profrenner was!  De tocht leidde ons tot aan de manege Wolfshoek in de Staartsestraat te Huijbergen op de grens met Kalmthout.  Tijdens de grote heidebrand in mei 2011 werden de paarden hier uit voorzorg geëvacueerd.  Van op mijn werkplek kon ik de rookkolom zien opstijgen en dat is daar 30 km vandaan.  20,75 km om 11.30 u.

Zoals kon verwacht worden werden we naar het Vijverstraatje tegenover het groene poortje aan het beeld van de Heilige Teresia, reliek van een voormalig klooster, gestuurd.  Eigenaardig genoeg werden we wel linksaf gestuurd maar dan rechtdoor een smalle track op in plaats van linksaf zoals gebruikelijk.  We reden dus langs de Pilberg af en staken de Hollandseweg, met seingever, over om de Schoelibergseweg in te rijden.  Halverwege deze straat ging het linksaf het bos in.  Daar ging de speeltuin van de Pilberg dan toch voor ons open over de vele knappe singletracks en de leuke bultjes die hier in de bossen verscholen liggen.  Helaas was ik al te moe om de hoogste toppen tot boven toe al rijdend te bereiken!  Waar was dat feestje?  Hier was dat feestje, op en rond de Pilberg te Huijbergen, één van de uitverkoren plekken voor de lokale bikers!

Pas na 24 km diende zich de pauzeplaats aan.  Vrij laat toch voor de rijders van de 30 km, want er was nog geen splitsing geweest!  Ze stond opgesteld op de parking van Grondwerken en Transport Van Gastel langsheen de Weg naar Wouw.  Ondanks mijn late arrivé om 11.45 u was er nog veel beweging!  Er waren ook twee ex-clubmakkers die ik nu sinds lang voor de derde zondag op rij te zien kreeg!  Zij hadden hun teamkleding ingeruild voor een pak van fietsenzaak BikeAholic in Stabroek.  Teneinde de inwendige mens te versterken hadden de mensen van Dik en Dun lekkere koeken voorzien, zware cake met bosbessen, tomatensoep, bouillon en sportdrank.  Ik hoorde twee jonge knullen overleggen welke route ze bij de splitsing zouden kiezen!  Ze hielden het bij 30 km!  50 km vonden ze toch al wat veel!  De originele afstanden waren immers elk met 5 km extra uitgebreid.  Eventjes uitgerust op de banken die er opgesteld waren en dan weer op pad.

Onmiddellijk na de stop kwam er dan toch de splitsing tussen de beide afstanden van 30 km en van 50 km achter de terreinen van Van Gastel.  Het duo jonge gasten van daarnet stond te twijfelen!  Uiteindelijk zijn ze toch voor de volle pot gegaan want ik kwam hen later weer tegen op de grote lus.  Omwille van mijn afgepeigerde toestand had ik onderweg ook al uitgemaakt van voor de 30 km te gaan, maar dan zou ik dadelijk weer bij af zijn en dat vond ik maar niks.  Dus toch maar de richting van de 50 km uit!  Mijn enige zorg was op tijd binnen te zijn, dit betekent voor dat de pijlen zouden opgeruimd worden!  Ik betreurde mijn beslissing geenszins want we werden rechtsaf onmiddellijk de beruchte Nootjesberg op gestuurd!  En het lukte mij nog behoorlijk van boven te raken ook!  Alleen het laatste steile topje van de tweede hoge bult lukte net niet.  Daarna volgde het smalle spoor over het bizarre dropje weer naar beneden.  De overtocht van de Nootjesberg werd gevolgd door een knap bospaadje dat uitgaf op een asfaltbaantje in het bos van de Kooiheide (Oude Bergsebaan – Heipad?).  Bij de tocht van vorige zondag kwam deze plek aan het einde, was hier een splitsing tussen de 30 km en de 50 km en waren hier de pijlen voor de langste toer al opgeruimd.  Ik vermoedde toen dat ik het paadje had moeten in rijden waar ik nu uit kwam.  Dat zou me recht naar de Nootjesberg geleid hebben!  Ik heb de Huijbergse heuvels de vorige twee keren gemist door reeds opgehaalde pijlen omdat ze aan het einde van de rit kwamen, vandaag kreeg ik ze gelukkig dan toch voor de wielen!

Rechtsaf en weer rechtsaf het bos in, voorbij enkele knappe chalets tot aan het eenzame huis aan de rand van het bos in de Walsestraat, een zandweg door het bos.  Op 28 km bereikte ik een open vlakte op de plek waar de lichten die de landingsbanen van de vliegbasis van Woensdrecht markeren tot in de velden staan ter hoogte van de Moerkantsebaan, de weg die van Huijbergen naar Bergen-op-Zoom voert.  Het was er dabben geblazen door het oververzadigde gras.  Ik kwam er twee maten tegen, een snellere met een zwart en een trage met rood vestje, die ik later nog ettelijke keren te zien kreeg en met wie ik de eindmeet zou bereiken.  Hier was ook een seingever present, ook al dienden we de baan niet te kruisen maar konden we over het brede fietspad met dubbele rijrichting in de richting van Bergen-op-Zoom rijden.  Anderhalve kilometer verder ging het op 29,50 km linksaf het bos in dat deel uitmaakt van de Woensdrechtse Heide.  Vanaf de paden die we er bereden hadden we uitzichten op bos en heide.  Nog steeds genoot ik het gezelschap van andere rijders.  Waren de paden in het eerste deel van de toertocht te nat, na de stop dienden zich drogere paden aan en op deze plek waren ze zelfs nog te droog met los zand!

Even verder stak ik het zwart-rode duo weer voorbij toen ze even halt hielden.  Op 32,75 km reed ik over een pad dat door een lint in twee was verdeeld omdat er tegenliggers reden.  Ik kreeg er de twee jonge snaken te zien die ik aan de stop had zien overleggen over de te kiezen afstand en aan de splitsing had zien staan twijfelen!  Blijkbaar hadden ze dan toch voor de langste route gekozen en waren ze mij intussen ergens voorbijgestoken.  Ook de Nederlander in oranje pak op de cyclocrosser kon ik nog eens groeten toen hij me tegemoet kwam gereden.  Daarstraks had hij me bij het passeren van een modderstrook nog toegeroepen dat wandelen sneller ging dan rijden toen hij zijn poging diende te staken omdat hij vast kwam te zitten in de modder terwijl ik er al liep te dabben!  Buiten de twee rijders met wie ik later de aankomst zou bereiken was hij de laatste die ik te zien kreeg.  Omstreeks 33,50 km bereikte ik een stukje track naast de omheining van de vliegbasis, week het parcours eventjes van de omheining weg om er dan weer naartoe te gaan.  Daar trof ik op 34,50 km een wel heel erg smalle singletrack die rakelings langs de omheining liep.  Op 35,50 km passeerde ik weer het door een lint gehalveerd pad waar de toer zichzelf kruiste.  Nu geen tegenliggers meer, ik zal ver de laatste geweest zijn die nog op weg was. 

De zeer vettige strook met diepe slijkputten langsheen de vliegbasis dat deel uitmaakt van de vaste groene route vanuit Bergen-op-Zoom stond helaas ook op het menu met letterlijk in mijn zog het zwart-rode duo.  Nog tot 37,50 km vervolgde de tocht zijn weg waarbij we geregeld tot vlak tegen de omheining reden, ik nu in het zog van de man met het rode jasje.  Goed van katoen gegeven om geen terrein te verliezen zodat ik het spoor van dat tweetal kon aanhouden, dat is nog altijd leuker dan helemaal alleen te rijden!  We arriveerden in de open heide waar de landingslichten van de vliegbasis tot buiten de omheining in het zand staan, afgeschermd door een van stroom voorziene lage draad die ik bijna aantikte.  13.00 u.  Daar ging de speeltuin weer eens open, want in het bos dat we bereikten ligt een leuke track die zich over enkele stevige bulten met wortels slingert.  De man met het rode jasje voelde mijn hete adem in zijn nek!  We bereikten weer een track naast de omheining van de vliegbasis, reden voorbij de vliegschool om op 40 km uit te komen op een asfaltbaantje in het bos ter hoogte van een poort van de basis.  Linksaf richting de bossen waar we op 42 km over een stukje van het trimparcours op de Kooiheide reden en voorbij de bizarre groene bollen voor Joost-mag-weten-welke-oefening.  Het pad gaf uit op een lang zandwegeltje dat naast de afsluiting tot aan de Kooiweg in Huijbergen voerde.  Daar bevindt zich één van de toegangspoorten tot de vliegbasis.  43 km.

Linksaf en weer de bossen tegemoet.  We kwamen aan de rand van de bewoonde wereld, zwart-rood was wat uitgelopen, en in de verte zag ik een biker met een opvallend fluojasje rijden in het gezelschap van nog twee anderen!  Verrek, dat waren vermoedelijk mannen die de pijlen aan het ophalen waren!  Dat bleek te kloppen!  Snel voorbij gereden en verderop werd ik begroet door nog een biker in een oranje jasje die net een pijl van een boom had weggehaald.  We reden een pad in dat Eiland heet en vanaf daar had ik de start eventueel zonder pijlen weten terug te vinden!  We lieten het rondpunt in Huijbergen rechts liggen en reden de Putsebaan in tot aan de ingang van de camping Staartse Duinen.  Het ging naast de camping rechts de singletrack op die evenwijdig loopt met de Abdijlaan en er een eind verder op uitgeeft.  Daar liepen ook redelijk wat wandelaars.  Het fietspad van de Abdijlaan op richting Putseweg om dan rechtsaf te slaan in een smalle track waar ik opnieuw in het wiel raakte van de biker met het rode jasje.  De track voerde ons naar de Groene Papegaai waar we over het asfalt de Huijbergsebaan bereikten om verderop de grote Randweg te kruisen alwaar een autobestuurder zijn voorrang afgaf.  Linksaf de Sportlaan in en weer bij af na 49,75 km omstreeks 14.00 u.

Er stonden nog enkele bikers te wachten bij de bikewash en omdat het eigenlijk weinig zin had van m’n fiets al schoon te maken vermits ik er nog mee naar huis moest, ben ik dan maar afgezakt richting cafetaria.  De biker in het zwarte jasje riep naar z’n maat die aan de bikewash stond te wachten om naar de cafetaria te komen, maar die prefereerde een propere fiets boven een glas!  Nog een hotdog met dubbele worst doorgespoeld met een cola.  Geen bekenden gespot, tenzij enkele mensen die ik nog al in deze regio op tochten heb gezien maar verder niet ken.  Slechts een kwartiertje blijven zitten, want ik voelde mij niet op mijn gemak vermits mijn vorige bike hier, toen nog geen twee jaar oud, in 2011 op laffe wijze werd gestolen, ondanks te zijn vastgelegd!  Om 14.15 u huiswaarts.

Op de Putseweg kwam er plots een man met een koersfiets naast me rijden.  Het bleek Jan te zijn.  Net zoals een aantal van zijn maten had hij voor de toertocht forfait gegeven uit vrees voor moddertoestanden!  Blijkbaar had de fietsmicrobe toch toegeslagen en had hij de racefiets dan maar buiten gehaald.  Op de grens scheidden onze wegen want ik kon de beide dames van het kippenkraam niet teleurstellen!  Ik hoefde zelfs mijn bestelling niet meer te zeggen!  Tegen dat ik mijn centen had bovengehaald stak de halve kip al in een zakje, klaar om op de spot vakkundig afgekloven te worden!  In Stabroek en Hoevenen kreeg ik nog af te rekenen met forse tegenwind en begon het op de koop toe te regenen!  18 km verder was ik weer thuis.  Jammer dat het niet droog bleef tot nadat ik m’n fiets weer proper gemaakt had!  Met m’n vermoeide leden al m’n spullen nog schoongemaakt en gewassen nadat ik eerst onder een hete douche was gaan staan.  Na het eten en de afwas uitgeteld neergezegen in de zetel!  Dank zij de puike organisatie van Door Dik en Dun kan ik weer een knappe maar vermoeiende toer toevoegen aan het lijstje met mooie herinneringen.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

28-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (14-20-30-40 km) van MTB Kattenbos te Lommel-Kattenbos op zaterdag 25-01-2014.

Na op 11 januari de toertocht van de Bokkerijders vanuit Overpelt-Holven gereden te hebben op 25 januari nog eens naar deze contreien afgezakt om er te rijden in de bossen die deze streek rijk is.  Aan het station van Lommel vlak na de spoorweg linksaf en daar vond ik in een doodlopende zijstraat van de Oude Diestersebaan een ideaal parkeerplekje.  Me ingeschreven in de voetbalkantine en om 13.15 u was ik op weg.  De tocht ving aan op het wegeltje naast de voetbalterreinen dat overgaat in een zanderige bosweg en voorbij een manege voert die bij mijn eerste ritten in deze streek nog in aanbouw was.  Ik kwam uit op de bekende track die evenwijdig met de spoorweg loopt tot aan de overweg op een kruispunt van zandwegen en een betonnen fietspad.  Op die plek trof ik een eerste splitsing tussen de routes van 20-30 km en van 40 km.  Voor de langste afstand ging het rechtsaf het bos in om via dat bospad de singletrack te bereiken die langsheen de afgraving van Lommelzand voert.  Daar bereikte ik na 4,75 km de omgeving van de bekende Witte Berg nabij Overpelt-Holven.

De eerste uitdaging die we er voor de wielen kregen betrof de redelijk technische singletrack met klimmetjes in combinatie met korte bochten langsheen boomstammen.  We bereden de singletrack in de omgekeerde richting in vergelijking met tijdens de toer vanuit Overpelt en dat ging me duidelijk beter af, ook al diende ik af en toe nog wel eens voet aan de grond te zetten.  Eens de track achter de wielen was een zanderig bospad in twee verdeeld door middel van een lint omdat we daar over een kleine afstand tegenliggers troffen.  Een plezant paadje voerde me tot aan de afsluiting van de Ford-testbaan op 5,50 km van het vertrek.  Na een stukje het wegeltje evenwijdig met de afsluiting gevolgd te hebben, ging het weer het naastliggende bos in om na 6,75 km weer uit te komen op het pad met het lint en de tegenliggers.

Het parcours dook er de bossen in en we werden over smalle paadjes gevoerd.  Omdat mijn kilometertellertje het weer liet afweten even gestopt om na 7 km de batterij in de verklikker aan het wiel te vervangen.  Omdat ik tijdens een vorige rit al last had gehad met het toestelletje had ik voor alle zekerheid een batterijtje meegenomen.  Terwijl ik daarmee bezig was passeerden er nog heel wat bikers, waaronder een vrij grote groep.  Op 7,80 km bereikte ik de knappe singletrack met de leuke bultjes op en af.  Deze ligt daar nog niet zo heel erg lang, pas enkele jaren, want ik herinner me nog dat de ondergrond er zeer mul was toen hij pas aangelegd was.  Nu is de zanderige ondergrond al goed vast gereden, met uitzondering van de hoogste bult waar weinigen al rijdend op geraken.  Op 8,70 km ging het feestje nog verder want bereikte ik de voet van de Witte Berg langs de flank die uitkijkt op Holven.  Langs links raak ik er het beste op.  Aan de achterkant weer naar beneden, rechtsaf en linksaf om de tweede heuvel op te rijden.  In tegenstelling tot veertien dagen geleden moest ik helaas voor de top voet aan de grond zetten.  Soms lukt het, soms lukt het me niet om rijdend boven te geraken.  Omdat ik de plek nu zo stilaan begin te kennen heb ik wel een chickenway gekozen om de afdaling in los zand, de bocht van 360 graden en de klim in nog los zand te vermijden.  Dat lukt me toch niet.

Vanaf de Witte Berg ging het rechtsaf waarna bospaden me op 12 km naar de omgeving van de spoorwegovergang net voor het grote kruispunt van de weg naar Lommel en de baan Hasselt-Eindhoven brachten.  Daar ging het een bospad op dat tussen de spoorweg en een bos loopt en waarlangs een aantal jaren geleden de dennen gerooid werden omwille van de hoogspanningsleidingen die er boven lopen.  Intussen zijn er opnieuw vele jonge dennen opgeschoten.  Ik bereikte na 13 km opnieuw de overweg op het kruispunt van zandwegen om er het gemeenschappelijk parcours verder te volgen.  Hiermee kwam er een einde aan een extra lus van ongeveer 10 km.  Rechtsaf het bos in dat er tussen de spoorweg en de ringweg ligt, over een breed zandpad en een smalle singletrack recht op recht, om weer uit te komen op het fietspad in rood beton.  Daar ging het weer het bos in om na een tijd opnieuw uit te komen naast de spoorweg waar we via een track over spoorwegkeien eventjes weer de bewoonde wereld bereikten.  Na de oversteek van een drukkere baan reed ik op 16,50 km voorbij de Polikliniek van het Mariaziekenhuis te Lommel.  Vanaf hier ging het over knappe singletracks en paadjes op en af over een aantal hoge bulten en volgde een stuk zandweg over de heide en doorheen en mooi bos.  Helaas werd de mooie omgeving er hier en daar ontsierd door sluikstort en weggeworpen blikjes en flessen.  Tussen de bomen door zag ik het station van Lommel liggen en in de verte hoorde ik het geraas van crossmotoren.  Ik reed over glooiende paadjes in een heuvelachtig dennenbos achter een industrieterrein om op 21 km het station van Lommel te passeren omstreeks 15.00 u.

Via de overweg waarlangs ik daarstraks de startplaats had bereikt dienden we de spoorweg te kruisen om er een heel eind weer langs te rijden in de richting van waaruit we kwamen.  Op 23 km boog het pad van de spoorweg af en ging het opnieuw het naastgelegen bos in en in de richting van waaruit we gekomen waren.  Ook hier plezante paadjes over leuke heuveltjes.  Op 24,50 km van de start kwam ik toe aan de bevoorrading die opgesteld stond in de toegangsdeur naar de refter van een lagere school.  15.15 u.  Ook al spreken andere bikers in hun commentaren over deze tocht lovend over een ruime bevoorrading, ik moet toch pech gehad hebben, want buiten een partje appelsien, enkele speculaaskoekjes en een bekertje sportdrank viel er niets meer te rapen, ook al kon je tot halfdrie starten.  Ik heb als extraatje dan maar één van m’n eigen energierepen opgepeuzeld.  Je kon er buiten op de speelplaats zitten op bankjes van kinderformaat, dus laag boven de grond!

De karige bevoorrading was al snel weer vergeten toen de speeltuin na de bevoorrading weer open ging onder de vorm van een knap woest bos met paadjes op en af over uit de kluiten gewassen heuvels.  Gevolgd door niets anders dan overvloedig veel bospaden in dennenbossen en langsheen open stukken heide tot aan de windmolen op Katrijten.  Deze plek is genoemd naar de Katrijt of Molse Nete.  Rijt betekent “de vloeibare” of “de stromende”.  Even voorbij de molen troffen we een tweede splitsing tussen de routes van 20 km en de 14 (kidstoer)-30-40 km op 29 km van het vertrek.  Het ging er de bossen in op de rand van de Kattenbosserheide waar het pad ons over open terreinen en doorheen de bossen leidde.  Toen ik even halt hield kreeg ik het gezelschap van een biker die stopte om op twee achterblijvende kompanen, een man en een vrouw in eenzelfde pak, te wachten.  De rest van de tocht heb ik dan in het gezelschap van deze mensen afgelegd.

Na de oversteek van een grote baan ging het een woest bos in waar in de diepte een bosvijver te zien was.  Een paadje leidde me voorbij de ingang van het vakantiepark De Blauwe Meer.  Om 16.15 u en ik schat omstreeks 35 km.  Mijn kilometertellertje had het intussen weer laten afweten.  Allicht is de batterij van het tellertje zelf ook aan vervanging toe.  Het laatste deel van de tocht was bijzonder genietbaar met een aaneenschakeling van vele bospaden en singletracks, vaak over kleine bultjes en dit gedurende meerdere kilometers lang!  Ik reed er nog steeds in het gezelschap van de twee traagst rijdenden van het drietal en we werden nog door twee late jongere kerels ingehaald.  Omstreeks 16.40 u kwamen we weer toe aan de voetbalvelden van Kattenbos nadat een bordje de laatste kilometer had aangekondigd.  Omwille van het sombere weer begon de duisternis al in te vallen.

Gebruik gemaakt van de degelijke bikewash en omdat het donker zou zijn bij thuiskomst eerst mijn fiets nog afgedroogd met een vod aan de auto zodat hij gebruiksklaar zou zijn voor de rit van morgen, zondag.  Toen ik daar mee bezig was kreeg ik onverwacht bezoek van Jari en diens maat die het straatje in kwamen gereden!  Zij waren dus nog na mij op pad vertrokken!  Ze waren op zoek naar hun auto, want wisten niet meer waar ze hem hadden achtergelaten!  Goed dat ze maar te bellen hadden naar metgezellen die al waren toegekomen!

Ook de douches waren nog operationeel en samen met één van de mannen van mijn gelegenheidsmakkers zal ik de laatste geweest zijn om er gebruik van te maken.  Proper en met lekker warm water.  Het was wel uitkijken dat uw elfde vinger niet rechtstreeks door de krachtige straal werd getroffen!  De mannen van Kattenbos hadden intussen de kantine al netjes proper gemaakt en buiten enkele medewerkers was de zaak verlaten.  Na een drankje ben ik dan ook huiswaarts vertrokken over Lommel en Postel om in Mol-Rauw een gebruikelijke tussenstop te houden om wat te eten in frituur Paseo.  Proper gewassen, met een zuivere fiets en de herinneringen aan een mooie rit kon ik rustig weer naar huis toe tuffen en een zorgeloze avond zonder opruim tegemoet zien.  Toen ik daar alles afgeladen en binnen gezet had begon het fel te regenen.  De uitlopers van de windhozen die West-Vlaanderen die avond troffen!  De mensen van Kattenbos hadden ons vandaag weten te boeien met een knappe rit over een mooi parcours, degelijk uitgepijld en met een verzorgde accommodatie zoals bewaakte bikeparking, bikewash en douches.  Een aanrader zoals de meeste tochten in deze streek!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

27-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-50 km) van Roparunteam 14 in ’t uur te Hoogerheide op zondag 19-01-2014.

"Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".  Zoals altijd op zondag weer vroeg uit de veren.  Toch maar iets later vertrokken want vorige zondag was ik in Putte-Woensdrecht kort na het openen van de inschrijvingen vertrokken en was het zeer druk op het parcours.  Als traagrijder is dat niet aangenaam.  Thuis pas om 09.00 u vertrokken.  Het kippenkraam op de Belgisch-Nederlandse grens was al paraat, de maaltijd op de terugweg was dus verzekerd!  Op Nederlandse bodem kreeg ik als enige gezelschap enkele individuele fietsers en een groep wielertoeristen.  Eens de Postbaan in, ook auto’s met bikes.  Ik was duidelijk niet de enige om nog te vertrekken.  Toen ik bijna aan de start was zag ik Dennis, de voorzitter van De Papegaai Bike Team, passeren op weg voor zijn rit.  Een klein uur later en 17 km verder was ik aan de manege Stevenshof en ingeschreven in het tentje op de parking.  De manege ligt in een bedrijventerrein vlak tegenover één van de toegangen tot de vliegbasis Woensdrecht op de grens met Huijbergen.  Om 10.10 u was ik op weg voor de toertocht van het Roparunteam 14 in ’t uur.

Het ging de Kooiweg uit om via het rondpunt een grote baan, de Randweg, te kruisen en naar het centrum van Hoogerheide toe te rijden.  De eerste die me voorbijstak was de jonge biker met de lange baard!  Al vaak gezien op tochten!  Een opvallende verschijning!  Na 2 km reden we daar al een korte singletrack op doorheen een strook bos.  Via servitudes en straatjes reden we nog eventjes door het dorp en voorbij kleine huizen tot we nogmaals de Randweg kruisten om de Aviolandalaan, wat een ronkende naam, te bereiken.  Op 4 km van de start doken we daar de bossen in ter hoogte van de vliegtuigfabriek Fokker.  Tot 6 km konden we daar genieten van een knappe singletrack, die er wel vrij modderig bij lag met midden in de bossen een diepe slijkput.  Vorig jaar was het daar aanschuiven, nu reed ik er omwille van de late start in het gezelschap van nog slechts enkele anderen.  Er lagen daar in het bos ook enkele ferme bulten die we over moesten en omdat het bos in zijn geheel op een hoogte gelegen is verlieten we het via een steile zanderige afdaling.  Ik verliet het bos aan het kruispunt van de Antwerpsestraatweg en de Lange Steen aan de voet van de snelweg.  Vanaf de Lange Steen zie je de vliegbasis Woensdrecht goed liggen.

Tijdens het kort stukje over het asfalt van de Lange Steen kwam ik nog enkele Papegaaien tegen, waaronder Ivan en Bart die ik vorige week na lange tijd ook nog te zien kreeg.  Ook Patrick (Fordje) reed er met zijn vrouw.  Hem kwam ik daarvoor al aan de inschrijving tegen nadat hij me vorige week aansprak tijdens de toer vanuit Putte-Woensdrecht.  Vanaf de Lange Steen ging het opnieuw de bossen in over een leuke en goede berijdbaar relatief droge singletrack.  Eens die achter de wielen volgde een paadje dat evenwijdig met de draadafsluiting rond de vliegbasis loopt.  Ook hier een put waar ooit veel oponthoud was omdat er toen veel water in stond.  Zo bereikten we de bossen van de Woensdrechtse Heide, een vrij toegankelijk militair oefenterrein.  8 km om 10.45 u.

Mooie maar natte singletracks brachten me tot in de bossen van het domein Mattenburgh.  Dit betekende dat we in de nabijheid van de stad Bergen-op-Zoom reden.  Vanaf hier volgden tot op 10 km eerder brede bospaden en aardewegen waarlangs sporadisch villa’s waren gebouwd.  Op 11 km bereikte ik de Zuidgeest, een onverharde weg doorheen de bossen.  De omgeving kwam me er bekend voor.  Hier passeert namelijk de marathon van Bergen-op-Zoom en toen waren er op die plek al een aantal pijlen opgeruimd.  De afsplitsing van de toer van 90 km voor die marathon ligt hier vlakbij.  Tijdens mijn eerste deelname was de pijp van m’n toenmalige maat uit en bij vorige deelnames haalde ik nooit het sluitingsuur van die splitsing en moest ik tevreden zijn met 60 km.  In het gehucht Heimolen van Bergen-op-Zoom hielpen seingevers ons naar de overkant van de straat om er de bossen van het domein Groot Molenbeek in te rijden.  Even verderop stond een fotograaf en laat die nu net gestaan hebben op een plek waar het even klimmen was in een kleine modderpoel!  Om 11.15 u werd ik aldus knoeiend op de foto vereeuwigd.

Na de oversteek van een grote baan, ik vermoed de Huijbergseweg die van Huijbergen naar Bergen-op-Zoom loopt, beveiligd door seingevers, reden we het Landgoed Lievensberg in om er de eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km te vinden op 14,50 km van de start.  11.15 u.  Ik stak er over samen met een kleine groep bikers van een club en dat waren zo goed als de laatste deelnemers die ik te zien kreeg!  Vanaf hier werd het een eenzame rit!  Van het ene uiterste in het andere: vorige week te vroeg en vandaag te laat gestart!  Er lagen daar leuke paden op mij te wachten, op en af over heuveltjes, eerst redelijk nat, daarna goed droog.  Het bos werd er goed benut voor sport en recreatie.  Er liepen joggers rond en tussen de bomen was een heel netwerk van klimtoestanden opgehangen van het Klimbos Brabantse Wal.  Tot 16,50 km konden we genieten van deze fraaie plek aan de rand van de stad.

De Lievensberg is een 127 hectare groot bosrijk landgoed ten oosten van de A58 bij Bergen op Zoom. Het gebied bestaat uit loof- en naaldbos, enkele vastgelegde stuifduintjes en een ca 25 ha groot heideveld in het midden van het gebied. Het ligt vlak bij de stad en wordt druk bezocht door wandelaars. Het is met name te bereiken vanaf de Balsedreef. Die omgeving is fraai parkachtige aangelegd met zware beukenlanen, picknickplaatsen, een heidetuin en een vijver. In de heidetuin vindt men 30 soorten heide. Het gebied is in eigendom en beheer bij de gemeente Bergen op Zoom, maar een deel is in gebruik als waterwingebied van Brabant Water, dat een productiebedrijf heeft nabij Nieuw-Borgvliet aan de overzijde van de A58, Mondaf genaamd.  Bron: Wikipedia.

Lievensberg ligt pal tegen Bergen op Zoom aan, precies tegenover het gelijknamige ziekenhuis. Het is een landschapspark aangelegd rondom het in 1846 gebouwde landhuis.  Het is een park met oude beukenlanen en een heidetuin. De fraaiste boom die het park kent is een treurbeuk, waarschijnlijk behorende bij de originele aanplant van ongeveer 1850. Het bijzondere aan deze beuk is dat hij verschillende takken heeft die zover naar de grond gegroeid zijn dat ze zijn gaan wortelen en weer jongere bomen gevormd hebben. Het is een zeer bijzonder boomrelict. Ik heb tot nu toe nooit een pendula-beuk op deze wijze zien zorgen voor nageslacht. Wat ook erg goed is, is dat blijkbaar de mensen respect voor deze boom hebben. Natuurlijk is het een ideaal object om in te klimmen, maar de beuk ziet er redelijk ongeschonden uit. Er staat dan wel een bordje bij dat je niet moet klimmen in deze boom, maar ik denk dat het gezonde verstand er eerder voor gezorgd heeft dat deze boom zo mooi gebleven is. Een aanrader!  Bron: Han van Meegeren over de treurbeuk in Lievensberg.  We kregen de beuk helaas niet te zien.

Het Landgoed Lievensberg sluit naadloos aan bij Zoomland en in deze bossen konden we ons hart ophalen op onder andere de bekende bultjes.  Sommige tochten pijlen niet uit over de bulten zelf die langsheen een centrale zandweg liggen, maar wie creatief is rijdt er dan toch over.  Er liep een bospaadje vlak langs de snelweg A58 en de omgeving werd ook benut door mountainbikers die er op eigen houtje toerden.  Na 19 km bereikte ik de parking aan de ingang van Zoomland ter hoogte van de Mastendreef, niet ver van de snelweg.  11.40 u.  Na nog een rondje door de bossen verliet ik Zoomland over een paadje dat me naar een hoeve leidde waar de pauze en bevoorrading van de toertocht vanuit Halsteren opgesteld is.  Aan twee joggende dames gevraagd of ze wisten hoe de straat daar heet.  Ze wisten het niet.  Ik meen het ooit eens gevraagd te hebben op een toertocht en na enig zoeken bleek het de tocht vanuit Halsteren te zijn.  Die werd gesponsord door een groenten- en fruithandel en daar was toen veel fruit voorhanden, tot appelen en peren toe.  De hoeve staat langsheen de Balsedreef.

Linksaf even over de Balsedreef om verderop weer de bossen in te rijden.  Er volgden paadjes doorheen de bossen en over stukken open heide.  De toer was hier uitgezet in de buurt van de vaste groene route.  Twee jonge bikers die ik in de verte vanaf de Balsedreef had zien naderen staken me voorbij.  Aan de omgeving te zien had ik hier de bevoorrading verwacht, maar er kwam niets.  We kruisten een door een seingeefster bewaakt baantje en troffen in het volgende bospad een splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km op 25 km van het vertrek.  De twee jonge kerels waren er gestopt om wat te knabbelen.  Het zou me inderdaad niet verwonderd hebben indien de pauze al opgeruimd was, vermits ik halverwege was en er een splitsing kwam.  Alhoewel het toch vreemd zou zijn dat ook alle spullen al zouden opgeruimd zijn en iedereen opgekrast!  Toen ik linksaf een bospaadje was in gereden staken me nog twee bikers voorbij.  Ik vermoed dat dezen de vaste route aan het rijden waren, want ze hadden me in Zoomland ook al ingehaald op het paadje naast de snelweg.  12.00 u.

Ter hoogte van het in de bossen gelegen complex met feestzalen De Nieuwe Kloof staken de twee jongens me weer voorbij en na de bocht kwam ik in hun zog toe aan de stop in het bos Zurenhoek.  De mensen maakten er inderdaad aanstalten om op te ruimen, maar we kregen er prompt eten en drinken aangeboden.  Er waren wafels, eierkoeken, bananen en sportdrank.  Ik hoorde één van de jongens zeggen “als ik dat had geweten”, doelend op hun eetstop van daarnet!  Lang ben ik niet blijven staan vermits het gevorderde uur en de vrees dat de pijlen zouden opgeruimd worden alvorens ik de finish zou bereiken!  Ter hoogte van de stop was er een derde splitsing tussen de 30 en de 50 km.  Raar dat er vlak voor de stop ook een splitsing was!  Na het passeren van een golfterrein, ik wist niet dat hier een golfterrein was, dienden zich donkere dennenbossen aan zo omstreeks 26,50 km.  Aan de woestheid van de bossen te zien vermoedde ik de grens bereikt te hebben met Wouwse Plantage.  Dat bleek na controle op een kaart achteraf correct te zijn.  De bossen van de Wouwse Plantage hebben zo hun eigen uitzicht en karakter.  Er volgde een bospad met halverwege een vrij vettige modderstrook.  Na 29,50 km volgde de oversteek van een groot stuk open heide.  Hier had een toertocht in het verleden ook ooit zijn tenten opgeslagen.

Vanaf de open heidevlakte weer de bossen in.  Alles lag er zeer rustig en verlaten bij en toch doken er hier en daar wandelaars op achter een bochtje of vanuit een zijpaadje.  Zo een jonge moeder met kinderwagen en nog een kleine dreumes aan de hand.  Het parcours volgde hier een tijdje de vaste groene route van Bergen-op-Zoom.  30,50 km omstreeks 12.30 u.  Er volgden niets anders dan bospaden van divers allooi, breed en smal, nat en droog.  Ik zag in het slijk twee bananen liggen zieltogen die een biker uit zijn achterzakjes was verloren en milieubewust als ik ben heb ik de weggeworpen verpakking van een gel opgeraapt.  Er lag daar ook een bananenschil, maar die vergaat of wordt misschien opgemorken en met graagte geconsumeerd door een bosdier.  Interessanter was de jongedame in het zwart-paarse fietspak die me voorbijstak.  Ik heb haar al meermaals op tochten in de streek hier zien rijden en ze werd door fotograaf Guy uitvoerig op de gevoelige plaat vastgelegd tijdens de toertocht vanuit Ossendrecht (De Drieschaar) op 10 november van vorig jaar.  Ze rijdt lekker en gezwind, maar ’t kind is misschien maar half zo oud als ondergetekende.  34 km  om 12.50 u.

Op 35 km diende een baggerstrook getrotseerd te worden en ik vermoed dat we tijdens de toertocht vanuit Huijbergen van 5 januari hier ook in de buurt gereden hebben.  Ik diende een grotere baan te kruisen, ik gok op de Moerkantsebaan – Huijbergseweg (de baan van Huijbergen naar Bergen-op-Zoom) die er door het bos loopt.  Het paadje aan de overkant leidde me naar de afsluiting van de vliegbasis.  Mijn aandacht werd er getrokken door een snelspanner die daar op de grond lag.  Joost mag weten hoe de eigenaar verder heeft kunnen fietsen met een los wiel!  Eventjes een praatje gemaakt met een biker die er toekwam en dacht dat ik stukken had.  Hij was de groene vaste route aan het rijden, een tochtje van een 16 km om eens buiten te zijn en een frisse neus te halen.  Wat ik toen nog niet gemerkt had was dat ik voor dé singletrack naast de afsluiting van de vliegbasis stond, zijnde het onding vol diepe modderputten!  Dat verklaart meteen hoe het komt dat ik op dezelfde toertocht van 5 januari in het gezelschap van Joachim daar tegenliggers kreeg.  Dat waren mannen die de vaste route aan het rijden waren.  36 km om 13.10 u.  Ik passeerde een open vlakte waar de landingslichten van de vliegbasis tot in het open veld staan.  Sommige toertochten laten ons hier door de zompige weiden dabben, maar voor vandaag hadden de parcoursbouwers een beter paadje uitgezocht.  In de verte zag ik een grote baan liggen, de Moerkantsebaan of de Weg naar Wouw, ik wou dat ik het wist.

Er volgde de overtocht van de open heide nabij de vliegbasis van Woensdrecht en na een paadje in de buurt van de omheining bereikte ik op 37,50 km zonder het te beseffen de knappe track door het bos waar enkele ferme klimmetjes over hoge bulten te rapen vallen.  Ze zijn des te leuker omdat ik er ondanks de hoogte en de wortels toch al rijdend over raak.  Kort daarop trof ik midden in het bos een splitsing tussen de 30 km en de 50 km op 38 km van het vertrek.  Een bospad leidde me naar een asfaltbaantje in het bos waar in de omgeving diep verscholen achter groen toch een huis staat.  Op 5 januari passeerden we hier ook.  Er wees een pijl naar links het asfaltbaantje op, maar ik kon geen volgende pijl meer vinden!  Verderop deden sporen in een track me vermoeden dat het daar verder ging, maar ik heb niet geriskeerd van ze te volgen.  Achteraf had ik wel spijt dat ik dat niet even geprobeerd heb.  De plek was nabij het trimparcours in de bossen op de Kooiheide.

Door het over en weer zoeken had ik intussen 41,50 km op het tellertje.  13.30 u.  Ik ben teruggekeerd naar de splitsing en heb dan het traject van de 30 km verder gevolgd.  Om uit te komen op hetzelfde asfaltbaantje, maar verderop.  Volgens een kaartje gok ik op de Oude Bergsebaan of het Heipad.  Het ging kort linksaf om aan de overkant weer bos in te duiken.  Een paadje voerde me vrij recht op recht langsheen een afsluiting, vermoedelijk nog steeds van de vliegbasis, en een visvijver van ’t Spanjooltje, maar dat zal niet deze in Ossendrecht geweest zijn!  Plotseling kwam ik uit het bos tevoorschijn in de bewoonde wereld van Huijbergen en na rechtsaf te zijn gegaan kwam ik toe in de Kooiweg.  De twee jonge gasten die ik net voor en aan de stop had gezien kwamen uit een veldwegeltje links.  Zij hadden dus wel de hele toer kunnen rijden!  Ik had pech gehad!  Als ik had geweten dat ik zo dicht bij de aankomst was, dan had ik toch geprobeerd van de sporen in het bos te volgen.  Want voor de tweede keer op rij heb ik vermoedelijk de ferme heuvels om Huijbergen daardoor nogmaals aan mijn neus zien voorbijgaan!  De man die ik daarstraks op de vaste route ontmoette vermoedde ook al dat ik daar nog over zou gestuurd worden!  Maar ’t was toch welletjes geweest!  Om 13.50 u weer bij af na 44,50 km.

Aan de aankomst kreeg ik nog snert aangeboden.  Dat zal overschot geweest zijn die niet verkocht was geraakt.  Het kommetje soep werd gratis aangeboden, maar ik heb er toch voor betaald omdat ik er bij het inschrijven de prijs van aangekondigd had gezien en omdat met de opbrengst van deze tocht een goed doel wordt gesteund, meer bepaald de zorg voor mensen met kanker.  Het materiaal van aan de stop stond er buiten en ik heb achteraf gezien hoe er een hele bestelwagen mee werd vol geladen tot er echt niks meer bij kon!  Nog een drankje genuttigd in de kantine van de manege Stevenshof en om 14.30 u huiswaarts.  Mijn intentie om de pijlen van de lange toer in de omgekeerde richting te volgen kon ik opbergen, want twee bikers waren ze aan het verwijderen.  Die jongens zagen er moe uit.  Het paadje verder gevolgd tot ik uitkwam in Huijbergen nabij het rondpunt.  Nog een ommetje gemaakt in de bossen aan de Staartse Duinen en via een boswegeltje op de singletrack naast de Abdijlaan terechtgekomen.  Van daar af huiswaarts langs de Putseweg.  Op de grens in Putte nog eens de trouwe klant uitgehangen van het kippenkraam dat er op zondag postvat en een halve gebraden vogel ter plekke verslonden.  Met 23,50 km was ik weer thuis.  Na het poetsen van de fiets en het wassen van man en kleren was de zondag en het weekend daarmee helaas weer voorbij!

Ter informatie: de Roparun is een estafetteloop van meer dan 500 kilometer van Parijs en Hamburg naar Rotterdam waarbij mensen, in teamverband, een sportieve prestatie leveren om op die manier geld op te halen voor mensen met kanker. Ook wel een avontuur voor het leven genoemd. Dat blijkt overigens ook uit het motto wat al jaren is: "Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".  Een Roparunteam bestaat uit maximaal acht lopers die dus ieder gemiddeld zo'n 65 kilometer lopen oftewel meer dan 1 ½ marathon. Daarnaast bestaat een team uit minimaal twee fietsers en nog een aantal mensen in de begeleiding. Denk hierbij aan chauffeurs, verzorgers, cateraars en wegkapiteins. Teams zijn zelf verantwoordelijk voor de invulling van deze taken en gemiddeld bestaat een team uit 25 personen.  Surf eens naar www.roparun.nl!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op mtbwijzer.be!

Toertocht te Hoogerheide op 19-01-2014 door Hansdegebruiker (deel 1)

Toertocht te Hoogerheide op 19-01-2014 door Hansdegebruiker (deel 2)

20-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Adrie van der Poel Classic (27-48 km) van WTC De Spartaan in Putte-Woensdrecht op zondag 12-01-2014.

Adrianus Aloysius Jacobus (Adrie) van der Poel (Hoogerheide, 17 juni 1959) is een Nederlandse voormalige beroepswielrenner in de jaren 1981-2000. Hij viel vooral op door zijn intensieve training, hetgeen meerdere malen tot overtraindheid leidde.  Van der Poel is de schoonzoon van de beroemde Franse wielrenner Raymond Poulidor.  Naar hem is de jaarlijkse toertocht genoemd die georganiseerd wordt door WTC De Spartaan (27-48 km) en die start vanuit Putte-Woensdrecht, vlak op de Belgisch-Nederlandse grens.  Deze streek geniet hoe langer hoe meer bekendheid vanwege de lokale bikers die er langs beide zijden van de grens wonen, maar ook van bikers die van verder af naar hier komen rijden.  Tijdens de après zag ik zelfs een biker met op zijn broekspijp de vermelding van de naam van een club uit een gemeente aan de Belgische kust, wat niet hoeft te betekenen dat die man van ginds afkomstig is!

Toen ik ’s ochtends opstond was het duidelijk dat het tijdens de nacht ferm gevroren had en ik mijn wintervest best zou kunnen gebruiken.  Mijn helmlamp gemonteerd omdat ik van thuis uit bij duister vertrok en voor een rondje Nederlanders plagen, want die kerels houden die lamp vaak voor een camera!  Die lamp is er ook de oorzaak van dat ik door sommigen met meer dan gewone belangstelling wordt aangekeken en het duurt dan soms even voor ik door heb dat het omwille van die lamp is!  Putte ligt op zo’n 10 km van de voordeur.  Om 8.00 u met de fiets vertrokken en een half uur later was ik ter plekke.  Helaas hield mijn kilometertellertje het onderweg al snel voor bekeken.  Omwille van de koude?  Batterij aan vervanging toe?  Ik had in ieder geval geen zin om weer naar huis te rijden om deze te vervangen.  Eigenaardig genoeg zou het ding op de terugweg naar huis opnieuw werken!  Maar tijdens de heenrit en de tocht heb ik helaas geen afstanden kunnen registreren!  Onderweg in het Belgische deel van Putte werd ik ingehaald door een groepje snelle jonge gasten.  Aan de Sporthal De Biezen werd het duidelijk dat er veel mensen naar Putte waren gekomen!  Wat een gewriemel buiten en binnen!  Geen bekenden gespot en om 8.45 u was ik ingeschreven en kon ik van start gaan.

We verlieten het dorp en bereikten al snel een korte vochtige singletrack doorheen een strook bos.  Deze bracht ons naar de Postbaan, een zeer lange zandweg die de vele groepen bikers in de richting van de Ossendrechtse Heide voerde.  Ik ergerde mij soms aan mannen die me rakelings voorbijstaken terwijl het pad daar meer dan breed genoeg is en ik uiterst rechts reed.  Opdat ze naast hun clubmaten zouden kunnen blijven rijden!  Er reed ook een wel zeer grote delegatie van een club, maar ik kon niet zien dewelke.  Deze bikers droegen allen een blauw pak met opschriften in witte letters.  Een deel van de groep had halt gehouden, vermoedelijk omdat er eentje problemen had met z’n fiets.  Eén van de mannen kwam ook naast me rijden met de vraag of ik was wie ik ben!  Zo wist ik dan tenminste dat er toch mensen zijn die deze schrijfseltjes lezen.  Want het vraagt soms wel moed om er aan te beginnen.  Daar kruipt heel wat tijd in!  Even halt gehouden op de plek waar het bospad uitgeeft op de open heidevlakte.  In de verte hoorde ik een trein rijden.  We dienden een zanderige helling op te rijden en bereikten zo de rand van de open heide.

Het uitzicht dat we daar te zien kregen kon wedijveren met het plaatje op de mooiste kerstkaart.  Het wit berijpte heidegras en de schaarse bomen tekenden zich knap af tegen een blauwe winterlucht met nevelslierten en een opkomende zon.  Van op de zanderige toppen van de duinen kon je de slierten bikers door het open landschap zien trekken.  Als je even stopte moest je een hele tijd wachten voor je een opening vond om je tussen te smijten!  Trage rijder zijnde zette deze drukte en de soms wild voorbijstekende deelnemers enigszins een domper op m’n plezier.  Net zoals het verdomde tellertje dat dienst weigerde en waardoor ik geen benul had van de reeds gereden afstand.  Zandsporen voerden ons over de heide.  In ieder geval konden we er ook genieten van de knappe singeltrack die zich doorheen het hoge gras evenwijdig met een zandweg over de heide naar het bos slingert.  Ik heb er de afgelopen tijd nog al gereden.  We doken de bossen van de Groote Meer in en net voor een knappe korte singletrack die op de grens met de Kalmthoutse Heide uitgeeft op een bospad in de richting van het Puts Molentje, sloegen we linksaf een bosweg in.  De bospaden die we dan voor de wielen kregen waren gelukkig breed genoeg om de vele bikers op te vangen.  Sommigen gedroegen zich toch wel als doodrijders!  Ach ja, die knullen geven natuurlijk alles om bij de maten van hun club te kunnen blijven en vliegen overal door de slijkplekken en over kleine hindernissen!  Ik rijd toch liever wat voorzichtiger dan het risico te lopen mijn nek te breken en daardoor de fiets een tijd aan de kant te moeten zetten!  Bij momenten scheen de lage zon recht in de ogen en zag je niet waar je reed!

Hier en daar kregen we op de singletracks of de bospaadjes een pittig heuveltje te verwerken.  Een aantal bikers van V’lox reden me voorbij en toen ik op de top van een zanderige heuvel even aan de kant ging omdat mijn fiets het weer even liet afweten, passeerden daar ook Dennis, Patrick en Berten.  En nog een massa andere bikers!  9.45 u.  Even later kreeg ik ook Rubber-12 te zien en nog later Silverfokske.  Hij had de voorgaanden moeten laten gaan wegens een panne.  Daar had ik trouwens ook mee te maken.  Ik had gisteren mijn fiets met water afgespoten na de tocht in Overpelt (B) en omdat het vannacht dan toch was beginnen vriezen was het water binnen de body nu ijs aan het worden waardoor alles zot draait.  Gelukkig kon ik toch altijd weer verder en zo lang ik bleef trappen was er geen probleem.  Ik heb evenmin het ultieme wapen, meer bepaald warme lichaamsvochten, dienen aan te wenden als redmiddel.  Ook het slurfje van mijn drinkzak vertoonde bevriezingsverschijnselen.  Naarmate de voormiddag vorderde en de lage zon hoger aan de hemel kwam te staan en het warmer werd, waren de problemen van de baan.

Na zeer veel bos bereikten we nogmaals een stuk open heide, knap en wit berijpt, met een zon laag boven de horizon van een lichtblauwe hemel.  10.00 u.  Kort na de oversteek van de open heide bereikte ik via een bospad één van de hoofdingangen van de Groote Meer op de Putseweg ter hoogte van het Puts Molentje nabij Ossendrecht.  Recht tegenover dit eetcafé kwam er de splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km.  Mijn kilometertellertje liet het nog steeds afweten, maar ik schat dat ik toen zo’n 15 km zal gereden hebben.  10.10 u.  De korte toer werd richting Ossendrecht gezonden, voor mij ging het verder richting Woensdrecht om via het fietspad langsheen de Putseweg het rondpunt aan Restaurant Jagersrust te bereiken.  Aan de overkant reden vele bikers die de extra lus al achter de rug hadden.  We dienden de Putseweg over te steken en via de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan reden we de hoofdingang in van de gelijknamige Volksabdij die daar midden in de bossen ligt.  Ik werd er opgeschrikt door een paard dat daar zonder berijder of begeleider enigszins paniekerig moederziel alleen over de baan liep!  Uiteindelijk wandelde het ergens een zijpad in.

We werden de bossen in gestuurd om er te kunnen rijden over de natte en droge paden in de buurt van de abdij en het Mollercollege.  De modderige track in de omgeving van deze school werd ons ook vandaag voorgeschoteld.  Ook hier liggen vele paadjes en enkele bulten in het bos verscholen.  Daarnet was Sammy me voorbijgestoken en hier kreeg ik de clubmakkers Kris, Dennis en Davies te zien.  Aan de stop later ook Ivan en Bart.  Dat was al heel lang geleden!  Blijkbaar was de Stabroekse vogelkooi van de Café de Papegaai Bike Team deze zondag goed uitgevlogen!  Lang heb ik niet in hun zog kunnen blijven rijden omdat ik omwille van m’n tegenpruttelende fiets en de te passeren modderstroken noodgedwongen enkele treintjes had moeten laten voorbijgaan.  Iedereen genoot van de knappe singletracks en paden in dit gedeelte van de bossen van De Vluchtheuvel nabij Calfven.  Ik passeerde de bizarre gebouwen van het vakantieverblijf De Luchtballon.  De omgeving lag er relatief droog bij.  Ik heb het hier ooit onder water weten staan en een biker een beek in zien duiken omdat de overgang tussen pad en beek onder water verstopt zat!  Geblaf van honden aan de in de bossen gelegen hondenschool nabij de visvijver van ’t Spanjooltje.

Omstreeks 10.55 u trof ik seingevers bij de oversteek van een baan, ik vermoed de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan, waarna aan de overkant een zacht klimmend bospad me tot aan de oude zandgroeve van Ossendrecht bracht.  11.00u.  Ook daar is een hondenschool.  We reden de track naast de groeve in om de zeer knappe en iets meer technische singletrack met bochtjes, wortels en tussen struikgewas, evenwijdig lopend met een zandweg, te bereiken.  Die leidde ons tot de voor mij onmogelijk te nemen klim om na een laatste track opnieuw uit de bossen tevoorschijn te komen op de Putseweg.  De extra lus voor de lange toer had voor mij daarom exact één uur geduurd.  We werden weer in de richting van het Puts Molentje gestuurd.  Aan de overkant van de weg reden nog steeds bikers die de extra lus nog voor de boeg hadden.  Ter hoogte van het Puts Molentje ging het rechtsaf richting Ossendrecht om daar de pauzeplaats te bereiken, ondergebracht in de loods van een bedrijf op het bedrijventerrein Driehoeven.  11.15 u.  M’n clubmakkers stonden vertrekkenklaar wanneer ik er toekwam.  Davies had 30 km op z’n tellertje staan en dat kan ongeveer kloppen met mijn tijdsgebruik.  Er stond een massa fietsen en ’t zag er zwart van de bikers.  Gelukkig viel het aanschuiven mee.  Het loonde ook de moeite, want de bevoorrading voorzag in soep, sportdrank, suikerwafels en zelfs een hele banaan.  Hier geen gemillimeterde partjes!  Ondanks de drukte lag er nog een grote voorraad zodat niemand met lege handen diende weg te gaan.

Aan de stop trof ik nog meer bekenden, zoals een trio Weetabix-Watjes en Jos K.  Toen de Watjes weer weg waren werd ik bij het nekvel gegrepen door Jari.  Nog even staan napraten over de bij aanvang modderige tocht van vorige week in Huijbergen en het feit dat (één van) onze fietsen voor langere tijd binnen is voor herstelling.  Jari heeft daarom tijdelijk de bike van zijn vader ingepikt!  Geen fiets hebben is wel het ergste wat een fervent biker kan overkomen!  Al bij al ben ik daardoor vrij lang aan de stop blijven hangen.  Toen ik vertrok was het aantal geparkeerde fietsen en etende bikers al flink geslonken.  Na de stop reden we verder in de richting van het centrum van Ossendrecht en sloegen er de Molenbosstraat in.  Daar reden we de plek voorbij waar op de oprit voor de stal van een hoeve de stop is van een andere toertocht;  Even dacht ik aan deze van vorige zondag, maar dat kon niet kloppen, want dat was in Huijbergen.  Nochtans lijken de beide plekken op elkaar.  Via de Pannenhoef reden we voorbij de ingang van de politieacademie, ook stopplaats van de recente toertocht vanuit Ossendrecht op 22 december.  Deze keer doken we niet de vettige paden in het bos achter de academie in zoals bij andere tochten, maar reden verder tot we linksaf moesten op een zandweg op de rand tussen bos en velden (De Pappot?).  Daar werd ik fel verblind door de lage zon.  We volgden de bocht naar rechts en aan het eerste kruispunt van veldwegen ging het linksaf  (Het Geleeg?) om zo de bossen van Stoppelbergen te bereiken.

Ik arriveerde op een mij bekende plek en we sloegen een singletrack in die eindigt met een kort klimmetje in de buurt van een zitbank op een open plek midden de bossen.  Het is te zeggen, daar stond vroeger een zitbank en bij mijn laatste passage daar was ze weg!  Vanaf hier bereden we mij meer bekende paadjes, alhoewel we ze soms in de andere richting aandeden dan dat ik ze gewend ben van op eigen houtje te rijden.  Dat geeft altijd een heel ander beeld van de omgeving, alsof het de eerste keer is dat men er komt!  Na een bochtje werd ik aangesproken door een zekere Patrick, met als schuilnaam Fordje.  Of ik was wie ik ben?  Ja dus!  Hij was content van de schrijver van de verhaaltjes eens te zien.  Ik was content van te horen dat er dan toch minstens één iemand is die ze leest!  In het zog van Patrick bereikte ik een tweede splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km op het kruispunt van zandwegen in Stoppelbergen waar een zitbank staat.  De splitsing was goed aangegeven, maar je kreeg de bordjes maar op het allerlaatste moment te zien.  Voor de extra lus van de langste rit hadden de parcoursbouwers de mooiste paadjes doorheen het gebied Stoppelbergen uitgekozen.  Het is daar echt een feest om te rijden.  Ik herkende bepaalde plekken maar andere dan weer niet omdat we er tegen mijn gebruikelijke richting in reden.

We bereikten een belangrijk herkenningspunt, namelijk het asfalt fietspad naast de zandweg Scheidreef die letterlijk de scheiding vormt tussen België en Nederland.  Een klein stukje van Stoppelbergen ligt namelijk in België nabij Berendrecht en Zandvliet.  Het fietspad voerde me tot aan de grenspaal ter hoogte van de achterzijde van de jeugdkampeerplaats De Ruige Heide waar een twijfelachtig opgehangen pijl wat voor verwarring zorgde.  Ik reed toen al een hele tijd van kort na de stop in de buurt van een biker met blauwwitte broek en blauw regenjasje.  Er zijn dan blijkbaar toch nog trage rijders.  Die kerel was zeker maar half zo oud als ik.  We moesten er voorbij de brede beek linksaf en bereikten zo een mij meer bekend deel van Stoppelbergen met de bekende “put”, de zandpaadjes en het “klimmeke” nabij de Antwerpse sportvelden.  Zo bereikte ik de achterzijde van de camping De Watertoren in Berendrecht.  Daar heb ik even staan praten met een dame die er met haar hondje op wandel was.  Van daar af ging het weer naar meer bekend terrein in de buurt van “de put” om zo het bekende kruispunt van zandwegen te bereiken.  Volgens een kaartje op internet hebben die simpele wegen naast een gracht wel ronkende namen als “Weg van de Koude Heide naar Zandvliet” en “Weg naar de Tooverberg”!  Vermoedelijk oude plaatsnamen uit een tijd dat er niet alleen hier maar overal slechts weinig bebouwing was en geen asfaltwegen!

Aan een meer open gebied week het parcours weer even af van het mij bekende rondje en reden we voorbij een onlangs gerooide strook bos.  Na nog eventjes bekende wegeltjes gevolgd te hebben diende ik naar rechts af te slaan over minder bekend terrein waar ik langzaam maar zeker de trage biker in blauwwitte broek weer kon inhalen.  Mij niet bekende wegen leidden me door de bossen tot een meer open vlakte van waaruit ik het eenzame huis aan de rand van het Moretusbos kon zien staan.  In dit bos staat het kasteel Ravenhof van de toenmalige graven Van Moretus op Belgische bodem terwijl het theehuisje van het kasteel in Nederland staat.  De grens loopt dwars doorheen het park.  Vanuit het bos bereikte ik samen met de trage biker de bewoonde wereld van Putte op de plek waar ik altijd met de bike passeer op weg naar de toertochten vlak over de grens in Nederland.  Via de Hooiweide kruisten we de grote baan waar nog steeds seingevers present waren om zo de aankomst te bereiken na 48 km omstreeks 13.15 u.

Er stonden nog veel fietsen buiten en in de te kleine ruimte binnen waar de lokale fietshandelaar zijn waren tentoonstelt, stonden nog vele mensen te genieten van een pint en een babbel met de fietsmakkers.  Het is jammer dat men er niet kan zitten!  Mijn tombolalootje leverde me zoals gewoonlijk geen prijs op.  De Papegaaien hadden het al voor bekeken gehouden en waren huiswaarts.  Ik heb dan nog even het gezelschap genoten van Rubber-12, Silverfokske, Dennis, MTBiker from Berendrecht, Patrick Enigma en één van hun maten die ik niet ken.  Dat betekent een portie Antwerpse luchtige gezelligheid en kwinkslagen, vooral dan wanneer er iemand zonder erg op de speen van een ander zijn drinkzak staat te trappelen!  En eigenlijk zijn die gasten altijd even vriendelijk!  Kort na hun vertrek ben ik ook huiswaarts gereden.  Omdat Silverfokske was komen te vertellen dat hij vanochtend het kippenkraam op de grens al had zien staan heb ik de twee dames die het uitbaten, moeder en dochter, nog eens met een bezoek vereerd.  Net toen ik er op straat mijn halve kip begon te verslinden passeerde hij met de auto!  De kippenmoeder vroeg me waar ik woonde en of ik wel meer op zondag over de grens ging rijden.  De helmlamp intrigeerde hen en de dochter vertelde dat ze me vanochtend al met de fiets had zien passeren in het donker terwijl ze op haar moeder en het kraam stond te wachten.  Want het kraam stond er toen nog niet.  Ook het darmpje dat uit mijn rugzak bungelde vereiste een verklaring.  Ik kon hen vertellen dat ik volgende zondag allicht nogmaals zou passeren op de terugweg van de toertocht die dan vanuit Hoogerheide vertrekt!  Leg de halve kip alvast klaar!

Ondanks de drukte bij aanvang, de strubbelingen met de fiets omwille van de koude, het feit dat ik geen benul had van de gereden kilometers omwille van een niet werkend tellertje en het feit dat ik me eigenlijk niet zo lekker in mijn vel voelde vandaag, heb ik toch genoten van deze zondag.  De toer was bijzonder knap uitgezet met het doorkruisen van de lokale bosgebieden over de mooiste paadjes.  Het was een fantastische ochtend met een zon die opkwam boven een bevroren landschap zonder extreem koud te zijn.  Het was een prachtige winterdag.  ’t Was leuk dat vele mensen die ik via het biken leerde kennen vandaag mijn pad kruisten, ook al was het soms maar even.  Dank zij De Spartaan zijn we weer een mooie herinnering aan een dag uit ons leven rijker.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n gloednieuwe website mtbwijzer.be!

Guy Heesakker maakte knappe foto's bij een opkomende zon over een wit berijpte Ossendrechtse Heide:

15-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Bokkerijderstocht (10-25-40 km) van WTC De Bokkerijders te Overpelt op zaterdag 11-01-2014.

Omdat ik op vrijdagavond nog laat bezig was geweest om wat orde op zaken te stellen wat het werk betreft, was ik op zaterdag vrij laat aan de start op de Bokkerijderstocht van WTC De Bokkerijders te Overpelt.  Net op het ogenblik dat ik thuis in het Antwerpse met de wagen vertrok begon het te regenen en hoe dichter ik Overpelt-Holven naderde, hoe harder het regende!  Toen ik m’n fiets aan het afladen was merkte ik pas hoe koud de regen was, als nat ijs!  Aan de ingang van de parochiezaal Holheide waren enkele Bokkerijders bezig met het bakken van frieten en curryworsten voor de liefhebbers.  Soms kan een mens wel eens geluk hebben en toen ik na me ingeschreven te hebben weer buiten kwam, had het opgehouden met regenen!  Om 13.15 u was ik op weg.

Zoals alle tochten vanuit Holven ging het de bossen naast de voetbalvelden in om daar al te kunnen spelen op de wirwar van singletracks die deze bossen doorsnijdt.  Deze bossen liggen in het gebied tussen de grote weg vanuit Eindhoven, door Holven, richting Hechtel en Helchteren, tot in Hasselt, en de spoorweg.  Omstreeks 7 km kregen we een vrij technische singletrack met vele bochtjes en klimmetjes.  Er volgde nog een resem singletracks tot ik weer uitkwam in de Dahliastraat van Holven en niet zo ver van de start.  8,5 km om 13.50 u.  Even verder was er een splitsing tussen de kidstoer (10 km) en de ritten van 25-40 km.  Het ging de bebouwde kom van Holven door en na de oversteek van de rustige hoofdweg ging het aan de overkant verderop rechtsaf een veldweg in die me tot in de Hunnebergstraat voerde.  Daar werd weer resoluut voor off-road gekozen over bospaden met als enige asfalt de oversteek van een baantje op 11,50 km.  Ik vermoed dat dit het baantje is richting Overpelt-Lindel.  We doken onmiddellijk weer het bos in over eerder natte singletracks en een bospad met op 12 km een kort lusje over een lokale singletrack zoals ik verwacht had.  Ik ben hier al meer in de streek komen rijden en op sommige plekken weet ik dan wat me te wachten staat.  In het bospad linksaf volgde de splitsing tussen de 25 km en de 40 km op 13 km van het vertrek.  14.10 u.  Toen wist ik nog niet dat ik weer op deze plek zou arriveren na de extra lus van de route van 40 km.  Twee bikers kozen voor de 25 km, een derde ging samen met mij de richting van de langste toer uit.

Bospaadjes brachten me door eerder woest uitziende bossen tot aan de Winnerstraat, Het Hobos en de Groenstraat, vlak naast de Noord-Zuidverbinding.  14 km.  Vanaf de Groenstraat volgde de doortocht van het Domeinbos Pijnven wat ik de “lichte bossen” noem omdat de partijen dennenbomen er afgeboord worden door lage, thans kale, loofbomen waardoor er veel licht tot op de bodem komt.  De meestal recht op rechte paadjes voerden me tot aan de oude grenspaal uit 1770 (die daar niet op zijn originele plek staat) op het grondgebied van Eksel.  Deze keer ging het dan niet zoals ik verwacht had, want in plaats van linksaf en rechtsaf te slaan tot in de Oude Diestersebaan, om daar weer bos te treffen, ging het deze keer rechtsaf.  Na een eindje over het asfalt doken we omstreeks 18,50 km weer het bos in voor een volgende portie singletracks, afgewisseld met bospaden.  Rond 21 km voerde de tocht me over een aardeweg omheen een open veld, omzoomd door bossen.  14.45 u.  Eens het bos weer in arriveerde ik na 22 km opnieuw op het kruispunt van paden waar ik daarstraks de splitsing van de 25 km en  40 km had gehad.  De extra lus voor de langste rit had daarmee zo’n 9 km geduurd.  Vanaf hier reed ik weer op het gemeenschappelijke parcours.

Paadjes en sporen door het bos voerden me weer tot aan de grote baan Hasselt-Eindhoven in Holven, waar twee seingevers bij een vuurkorf de wacht hielden.  23,75 km.  Aan de overkant moesten we een bergje op en brachten bostracks me tot aan de bevoorrading op 24 km.  Deze stond op het kruispunt van een bospad en een zandweg naast open velden.  Ik kwam er om exact 15.00 u toe, maar er stonden nog andere bikers.  Ik heb trouwens gedurende de ganse rit nog andere bikers te zien gekregen, zeker een zestigtal in totaal.  Aan de stop kon je eten van bananen en appelsienen, suikerwafels, wafels met chocolade, soep en sportdrank.  Meer moest dat niet zijn.  Een knabbeltje was welkom vermits het al van de ochtend geleden was dat ik nog wat gegeten had.  Er stond een bike/cyclocrossfiets met een stuurbordje met “Mont Ventoux” op en de eigenaar in het gele regenjasje reed ongeveer tegen mijn tempo zodat ik in diens zog ben toegekomen.  Tot omstreeks de aankomst kreeg ik hem bijwijlen in de verte te zien.  Hooguit een tiental minuten blijven staan, want er restten nog ettelijke kilometers en in de winter is het ’s avonds vroeg donker, ook al zie je dat de dagen weer beginnen te lengen!

Uiteraard zochten we weer de bossen op en na 26,50 km konden we nog eens rijden over de knappe singletrack die ik hier nog heb weten leggen en na enkele jaren goed vast gereden is.  Het is daar lekker op en af bollen over een aantal heuveltjes.  Zoals te verwachten was raakte ik wel niet al rijdend op de hoogste ervan.  De aanloop er naartoe ligt vol mul zand en daar blijf ik gegarandeerd in vast zitten.  Maar ik ben niet de enige.  De mooie singletrack voerde me op en af in de richting van de Witte Berg die voor me opdoemde eer ik er erg in had.  Dat zijn twee grote hopen zavelkleurig zand die langs de ene kant begroeid zijn en met vaste ondergrond, maar langs de andere kant bestaan uit mul zand!  Twee bikers die me net ingehaald hadden kozen voor de beklimming langs de rechterkant, maar links gaat voor mij beter.  Met wat moeite en zelfvertrouwen raak ik de eerste bult over, wat tijdens mijn eerste ritjes in deze streek niet het geval was.  Aan de andere kant ging het naast de zone met mul zand over een track weer naar beneden en rechtsaf om dan de tweede heuvel vanaf de achterkant aan te vallen.  Het geluk was aan mijn kant vandaag en ik raakte al rijdend helemaal tot boven.  Ik heb weer wat bijgeleerd qua parcourskennis.  Als ik aan de dikke wortel halverwege links houd, dan lukt het om er over te geraken!  We hoefden gelukkig niet door het mulle zand naar beneden, maar rechtsaf over een zachte helling bereikten we weer het bos.  27,50 km.

Eens de Witte Berg over konden we weer ons hartje ophalen op de vele bospaden en de singletracks.  Op 30 km dienden we daarbij een uit de kluiten gewassen bult te overwinnen.  Een kilometer verder ging het rechtsaf een zeer zanderig klimmetje op om in het naastliggende bos de meer technische singletrack voor de wielen te krijgen.  Dat is een track met vele korte bochtjes rond boomstammen en dan nog vaak in combinatie met een klimmetje.  Dat is meestal geen spek voor mijn oude bek.  Soms gaat het hier vrij vlot, maar vandaag wilde het niet goed lukken.  Op deze plek kreeg ik nog redelijk wat anderen te zien, onder anderen een groepje van een jonge kerel en twee meisjes.  Deze twee reden vlotter dan de jongen.  Ik vermoed dat het beginnelingen waren, want korte tijd later trof ik een tweede splitsing tussen de routes van 25 km en 40 km en het drietal koos er voor de korte toer.  Deze splitsing kwam op 32 km van het vertrek.

Voor de lange route ging het linksaf en ik merkte meteen aan de grote vijver achter de bomen dat ik me aan de zandwinning van Lommelzand bevond.  15.50 u.  Vanaf de track die evenwijdig met de zandgroeve loopt kregen we weer vele bospaadjes voor de wielen.  Deze leidden me tot het bekende lange graspaadje dat evenwijdig met de spoorweg loopt.  We arriveerden aan de spoorwegovergang ter hoogte van een kruispunt van zandwegen en konden vanaf daar eventjes gebruik maken van het betonnen fietspad naast de zandweg.  Linksaf het bos in om weer tot naast de spoorweg te komen en daar de bospaden te berijden die er tot 36,50 km evenwijdig met de spoorweg lopen.  Het viel me op dat in de zone onder de hoogspanningsleidingen waar enkele jaren geleden de dennenbomen gerooid werden, nieuwe boompjes al goed hoog opgeschoten zijn.  Alles groeit er weer dicht.  Uiteindelijk arriveerden we in de omgeving van het grote kruispunt van de wegen naar Lommel en Hasselt.  Rechtsaf over de zanderige paadjes en nog steeds door de bossen.

Opeens stond ik na 39 km weer aan de voet van de Witte Berg, maar nu komende van de andere kant.  16.20 u.  Ik werd er naar links gestuurd en kwam uit op de grote baan Eindhoven-Hasselt.  En meteen weet ik nu waar die beruchte berg ligt!  Je kan hem bereiken via een onverhard paadje tussen twee eigendommen dat vertrekt vanaf de grote baan vlak tegenover de rustige hoofdstraat Holvenstraat!  Hij ligt dus op een boogscheut van de start!  Ik had dat eerder al vermoed omdat een andere toertocht (van de Peltercrossers) een bevoorrading heeft aan de voet van de berg.  En naar het einde van de tocht toe meende ik toen de bevoorrading tussen de bomen door te zien staan!  We kruisten de drukke baan en reden de Holvenstraat in, gevolgd door de Esstraat richting aankomst!  Maar wie dacht linea recta naar ginds gestuurd te worden, had het verkeerd voor!  Want we kregen als slot nog enkele knappe singletracks door het lokale bos.  Omstreeks 16.30 u kwam ik na 41 km weer aan de zaal Holheide toe.

Er waren op enige afstand van elkaar, op plekken waar er aansluiting was op de waterleiding, twee afspuitplaatsen.  Er zat weinig druk op de slangen, maar met enige moeite ging het grootste vuil toch van de fiets.  Ik kreeg nog het gezelschap van een man die even na mij toekwam.  Omdat hij op zondag ook zou moeten dienen, het bij thuiskomst donker zou zijn en ik een propere vod in de auto had liggen, het lumineuze idee gehad om mijn vehikel ter plekke proper af te drogen zodat ik met een zuivere fiets weer huiswaarts kon!  Daarna de douches in de barak van de voetbalclub opgezocht.  Het water was er ruim heet!  Zo kon ik zelf ook proper naar huis.  Toen ik mijn fiets aan het opladen was kwam er nog een duo, een jonge man en vrouw, toe in het halfduister.  Daarna werd de bikewash door enkele Bokkerijders ontmanteld.

Weer huiswaarts over Postel.  In de dreef naar het restaurant ter hoogte van de Baileybrug hing nog de knappe kerstverlichting als een soort tunnel tussen de bomen!  In Mol-Rauw nog gestopt aan de Paseo om wat te eten en vanaf de illegale oprit aan de grensovergang via de rustige E34 weer huiswaarts gebold.  Ik was tevreden dat ik me niet had laten thuis houden door de regen vermits ik de hele tocht droog had kunnen rijden.  Uiteraard waren de paadjes natgeregend, maar dat is minder erg dan in de regen te moeten rijden.  De vroege starters hadden vandaag de beste keuze gemaakt en een droog parcours onder de wielen gekregen.  Het was plezant van nog eens in Overpelt geweest te zijn voor dit mooie tochtje door de bossen.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n gloednieuwe website mtbwijzer.be!

13-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van het Wielercomité Huijbergen te Huijbergen op zondag 05-01-2014.

Ik had hem bijna gemist omdat hij nergens in de Vlaamse kalenders was terug te vinden en heb de gegevens ervan vrijdag nog doorgespeeld voor eventuele andere gegadigden nadat ik de tocht op Facebook had vermeld zien staan.  Want er was een toertocht in Huijbergen en dat betekent feest!  Van thuis uit met de bike vertrokken toen het nog donker was en dat was al meteen goed voor 20 km.  Vanaf Putte staken me een vijftal bikers voorbij die evenals ik in hun eentje op weg waren richting Huijbergen.  Op de Putseweg reden ook auto’s naar de start.  Na een uur was ik ginder, er heerste voor De Kloek een gezellige drukte en ik was snel ingeschreven.  Om 09.15 u zat ik weer op de fiets en kon ik van start gaan.

We verlieten het dorp via de Hollandseweg richting Essen en na 750 m doken we al een bos in op een singletrack aan de voet van de Pilberg.  De doortocht van het bos was van korte duur om uit te komen in de Schoeliebergseweg.  Aan het einde daarvan troffen we al de eerste splitsing tussen de routes van de 25 km en 45 km op 2 km van het vertrek.  Voor mij ging het voor de langste rit linksaf de Bredestraat (?) in en even verderop rechtsaf in een onverhard deel van de Bergsebaan, een assenweg.  Daarmee was ik weer in mijn eigenste België op het grondgebied van de gemeente Essen.  Er volgde een korte maar vettige singletrack en een idem dito modderige veldweg tot op de plek waar de Hollandsedreef in Nederland overgaat in de Vleetweg in België.  We reden hier dus pal op de grens.  Nogmaals een modderige veldweg tot aan de Moerkantsebaan.  Na een door seingevers bemande oversteek van een drukkere weg weer van dat.  Ik vermoed dat op dit punt de beide afstanden weer samen liepen.  Veldwegen en modder waren trouwens de constanten tijdens het eerste deel van deze tocht terwijl de bossen, waar iedereen die hier komt rijden op hoopt, in de verte bleven liggen!  Tot 9 km was het baggeren geblazen over een veldweg vol zeer grote plassen.  Ik heb hier en daar gestapt omdat ik mijn energie niet wilde verspelen door nodeloos te stompen door het slijk.  Uiteindelijk arriveerde ik weer in de Vijverstraat langs een meer ongebruikelijke kant en dat betekende dat we de Pilberg naderden.  10.00 u.

We reden over één van de kleine bulten van de Pilberg, terwijl de andere paadjes hier in de bossen voorlopig onbenut bleven.  Later op de tocht zijn we hier wel weer gepasseerd.  Er is één van de lokale toertochten die zeer veel paadjes om de Pilberg benut, want daar is beslist veel te beleven.  Op de top van het heuveltje werd ik begroet door een biker die ik eerst niet kon thuisbrengen!  Hij behoorde tot het trio uit Hoboken dat ik vroeger enkele keren op tochten had ontmoet.  Hun namen had ik wel onthouden en dat is uitzonderlijk!  Het was Joachim.  Sonja en Francis waren er niet bij vandaag.  Ik meen dat ik hen vorige winter niet gezien heb!  Meteen had ik gezelschap voor de rest van de tocht.  Er volgde verharde weg tot aan de Groenendriesstraat en dus reden we opnieuw in België, meer bepaald in Kalmthout.  12 km.  In het onverharde deel van de Groenendriesstraat ging het rechtsaf om de bossen in te duiken over een bij aanvang modderig pad.  Opeenvolgende paden brachten ons tot op de Staartse Heide op 13 km van de start.    Ik passeerde de plek waar ik onlangs tijdens de toertocht vanuit Essen-Hoek (27-10-2013) had staan schuilen voor een immense stortbui.  Dat was op de rand van een bos en de open heidevlakte.  De dennenbomen kraakten toen in de wind en vandaag deden ze net hetzelfde.

Op 14 km kwam er een tweede splitsing tussen de 25 km en de 45 km midden in het bos.  Tot maar liefst 19 km konden we ons hartje ophalen op de knappe singletracks en bospaden op de Staartse Heide.  Op één van de zandwegen kwam VanBiLL.com naast me rijden.  Na zo vele jaren elkaars berichten gelezen te hebben op het forum zonder elkaar ooit ontmoet te hebben is het de derde keer op korte tijd dat we elkaar zien.  Hij vertelde dat de biker die me net ingehaald had zijn kompaan Crapton was.  Maar snel als die kerels rijden was hij zo weer weg!  Omstreeks 19 km kwam er de mooie lange singletrack met enkele leuke bultjes die we ook bereden tijdens de tocht vanuit Essen-Hoek.  Het is jammer dat een mens dat niet terugvindt, ook al heb ik hier al vaker gereden, want hier in de bossen liggen ontelbare paadjes!  VanBiLL en Crapton zullen die paden wel terugvinden, zij kennen heel deze streek als hun broekzak.  We verlieten uiteindelijk weer de bossen in de omgeving van de kampeerplaats De Staartse Duinen om het rondpunt aan het begin van de bebouwde kom van Huijbergen te bereiken op 21 km van de start.  Daar ging het de Westerstraat/Huijbergseweg in om even verderop een veldweg in te rijden in de richting van de Kooiweg.  In deze straat aan de rand van een bedrijventerrein op het grondgebied Hoogerheide bevinden zich één van de ingangen van de militaire vliegbasis Woensdrecht en de manege Stevenshof van waaruit ook een toertocht vertrekt.  Wie de tocht in Huijbergen heeft gemist kan hier in Hoogerheide komen rijden op 19 januari!

We doken rechtsaf het bos in naast een afsluiting van de vliegbasis en vanaf daar konden de bikers genieten van knappe singletracks.  Deze leidden ons tot aan de bevoorrading op het erf voor een schuur in de Vossenholstraat en die kwam op 23,50 km van de start.  Als je op een kaart bij benadering de gevolgde route bekijkt, dan bleven we ondanks die 23,50 km de ganse tijd op luttele afstand van het dorpscentrum van Huijbergen!  11.25 u.  Ik genoot nog steeds het gezelschap van Joachim en er doken nog andere bekenden op.  VanBiLL en Crapton stonden vertrekkenklaar en bij deze heb ik dan eindelijk ook de beruchte Crapton eens gezien!  Eigenlijk had ik eerder een woest bulldozertype verwacht dat iedereen platwalst!  Zag er nog redelijk braaf uit!  Het ziet er naar uit dat hij enkel van Tsjibiti brandhout maakt!  Ik kreeg ook twee Weetabix-Watjes te zien, waaronder Weetabix zelf.  Ook Jari dook plots op.  Deze laatste reed met de bike van zijn vader wegens stukken aan het eigen vehikel.  Tijdens zijn vorige tocht tussen twee bomen blijven haken, overkop en voorvering geforceerd.  Zijn fiets was al langer aan een groot nazicht toe, maar elke gepassioneerde biker ziet er tegen op van zijn fiets meerdere weken te moeten missen.  Niet iedereen kan er twee of meer bikes op na houden.  Mijn tweede vehikel is ook in herstelling na zware schade, ik vrees voor enige tijd, dus als ik nu stukken heb kan ik het ook schudden!  Een mens zou al drie bikes willen hebben om zeker te zijn van te kunnen rijden!

De bevoorrading was al grotendeels verslonden door de voorgangers, het laatste plakje cake verdween voor mijn neus, dus werd het een halve banaan en sportdrank.  Er was ook bouillon om te drinken.  Er hing een briefje bij, want op sommige Nederlandse tochten wordt ook thee geschonken en je ziet niet het verschil!  Het smaakt niet als je een stuk cake doorspoelt met een slok bouillon die je voor thee houdt!  Aan de stop circuleerde al snel het gerucht “dat er seffens wat komen zou”!  Opnieuw een portie modderdabben zoals bij de aanvang?  Of hadden de parcoursbouwers iets anders voor ons in petto?  Om 11.40 u weer op weg in het zog van Jari en Joachim.  Die laatste heeft me dan tijdelijk noodgedwongen verlaten wegens dringend toiletbezoek en hij werd daarvoor naar de start verwezen die niet veraf was!  Hij rechtsaf richting Huijbergen, wij rechtdoor de bossen in.  De verrassing bleek te bestaan uit een fikse beklimming van de Nootjesberg die deel uitmaakt van het parcours van het Nederlandse Kampioenschap veldrijden en in 2015 ook zal opgenomen worden in het Europees Kampioenschap veldrijden!  Er reden daar enkele mannen rond met oranje fluovestjes, ik vermoed mensen van de organisatie of kerels die op eigen houtje toerden.  De eerste helling raakte ik op, maar de tweede meer zanderige helling maar tot halverwege!  Ik zal dus weinig op een kampioenschap kunnen komen doen!  Buiten er naar kijken dan!  De Nootjesberg af rijden lukte wel, ook al is enige voorzichtigheid geboden.  Gelukkig is het bizarre dropke halverwege door erosie verdwenen.

Tot 25 km konden we zo rijden over de hoge bulten van de Nootjesberg.  Vervolgens zochten we verder de bossen op en reden er onder meer in de omgeving van het trimparcours op de Kooiheide.  Daar kregen we plezante paadjes voor onze wielen.  We reden de bosrijke onverharde Walsestraat in en langs het eenzame huis aan de bosrand waar enkele jaren geleden helaas vele bomen werden gekapt.  Aldus bereikten we omstreeks 27 km de vliegbasis Woensdrecht waar de gevolgde singletrack soms tot vlak naast de omheining liep.  We bereikten de open heide naast de basis waar de lichten die de landingsbanen markeren zelfs tot buiten de omheining in de heide opgesteld staan.  Na 28,75 km kregen we daar een splitsing tussen de 25 km en de 45 km.  12.00 u.

Vanaf deze plek volgden we de singletrack die een hele tijd naast de omheining van de basis loopt, op sommige plaatsen er dan weer een eindje vandaan.  Ik vroeg me af of “het” er in zou zitten en “het” zat er in!  Meer bepaald op 29,75 km de zeer vettige strook op één van die tracks vlak naast de omheining.  Daar liggen op korte afstand een aantal zeer diepe putten op het pad.  Het is daar bij droog weer al vaak nog vochtig, nu was het er een echte modderzooi!  Met een beetje geluk kan ik bij droog weer alle putten al rijdend door geraken, nu was daar geen denken aan.  Een poging gewaagd om toch door een slijkput te rijden met als gevolg dat ik bijna met mijn bakkes in de modder ging.  Er liggen daar immers ook wortels onder het slijk verstopt.  “Deur ’t slijk rije da doenge wij nie geire” denken wij dan in het Antwerps “en oep onze smoel vallen oek nie”, dus toch maar liever te voet dabben.  Bovendien kreeg ik er nog te maken met twee tegenliggers die ik later op de rit nog eens te zien kreeg!  Verderop werd het weer deftig rijden en op 30 km passeerde ik één van de achteringangen van de basis.  Daar staat altijd één van de bevoorradingen, ik vermoed van de toertocht van Wouw.  Het schijnt dat de dames in Wouw teleurgesteld waren dat ik er dit jaar niet kwam opdagen.  Vorig jaar evenmin, maar toen was het zeer slecht weer en was ik ziek.  Bovendien valt de datum van deze tocht voor mij moeilijk omwille van werkdrukte.  Volgend jaar beter!  Nooit gedacht van nog succes te hebben bij de vrouwen!

Direct weer het bos in.  Tot 34,50 km volgde een gesmaakte mengeling van knappe bospaden, singletracks en zandwegen op de Woensdrechtse Heide.  Het was echt genieten op de vele paadjes die dit vrij toegankelijke militaire oefengebied rijk is.  Ik kwam weer uit de bossen tevoorschijn op de plek waar de Zuidgeest uitkomt op de Moerkantsebaan/Huijbergsebaan en daar reden me nog een viertal late bikers voorbij.  Opzoeken van deze plek op een kaart leert me dat deze baan Huijbergen verbindt met Bergen-op-Zoom en niet ver ligt van de Stayokay van waaruit de Mellowbikers hun nachtrit laten starten!  12.35 u.  We dienden even het fietspad met dubbele rijrichting te volgen dat op een bepaalde plek de baan kruist om even verder aan de overkant het bos in te duiken.  Na een vettige intro met redelijk wat slijkputten kregen we nadien iets droger bospaden.  Voor eventjes toch!  Bikers zag ik niet meer rijden, wel twee wandelaars.  Er vielen enkele leuke bultjes te overwinnen.  Vanaf 35 km bereikte ik meer woest uitziende bossen waarbij ik omstreeks 37 km nogmaals een ferme modderstrook onder de wielen kreeg.  Mijn vermoeden dat ik op de grens met de bossen van Wouwse Plantage reed werd bevestigd door een plakkaat.  Er stond daar ook een wegwijzer naar De Nieuwe Kloof, dat is een feestzalencomplex midden in de bossen van Bergen-op-Zoom op 2,50 km hiervandaan.

Er stak me toch nog een biker voorbij en even later hoorde ik een bekende stem.  Een ontlaste Joachim had me weer ingehaald.  Ik had me al afgevraagd of hij nog de moeite zou doen om de tocht weer op te pikken.  Hij had eerder de pijp al aan maarten willen geven vermits bij een valpartij een ongelukkig gemonteerd spatbord de opspanning van zijn achterrem had stuk getrokken en hij eerder nog al eens in de modder was gevallen.  Net op het ogenblik dat hij arriveerde kwamen we toe aan een singletrack over een soort heuvelkam waar een bordje voor gladheid waarschuwde.  Een technisch stukje met nogal wat putten en wortels op een extra smalle track!  De omgeving was er woest en knap.  Na 38 km plus de 20 km van de heenrit begon de vermoeidheid toe te slaan.  Na nog een ploeterstukje waarbij Joachim nog eens wegschoof en in de modder ging liggen bereikten we na 40 km een grote baan.  Daar waren de pijlen al opgeruimd, maar ik herinnerde me van vroeger dat we hier naar de baan toe moesten rijden.  Ik gok volgens een kaart op de Moerkantsebaan.  Links in de verte zag ik aan een bestelwagen mannen met fluovestjes staan.  Wij daar naartoe en dat bleken mensen van de organisatie.  We dienden een zeer zompig grasveld in te rijden, een uitloper van een landingsbaan van de vliegbasis, te zien aan de lichten die er opgesteld stonden.  Weer even ploeteren tot aan een zeer lang grasspoor dat ons door het open veld tot in de Walsestraat bracht.

Ik passeerde plaatsen die ik herkende uit andere tochten, onder anderen aan een eenzaam gelegen huis met weide waar ook ergens een heuvel in de bossen moet liggen.  Daar ging het nog eventjes een strook bos in en ik vreesde dat men ons nog over één of andere heuvel zou sturen!  We reden langs een bosrand en ik kon graafmachines zien staan aan de linkerkant.  We arriveerden aan een straat naast Grondwerken Van Gastel, dat moet de Weg naar Wouw geweest zijn.  Aan de overkant liggen volgens mij nog een aantal uit de kluiten gewassen pukkels in de bossen.  Ik meen zelfs die ooit in het zog van Francis, de maat van Joachim, bereden te hebben tijdens een vroegere tocht toen die alleen voor de langste toer had gekozen.  Maar ze bleven ons bespaard vermits een medewerker ons naar de aankomst rechtsaf verwees.  Ik vermoed dat de pijlen daar al opgeruimd waren.  We kwamen voorbij de molen Johanna, Joachim reed onmiddellijk naar zijn wagen en ik kreeg nog het gezelschap van een biker die zei mij al een aantal keren op tochten te hebben zien rijden.  Hij had het laatste stuk nog gevolgd, op basis van de sporen die zich er gevormd hadden.  Om 13.30 u was ik weer bij af.  Jammer van het laatste stuk, maar ik zal rapper moeten leren fietsen als ik het onderste uit de kan wil hebben!

Binnen nog een kommetje dikke snert en een bruin broodje kaas gegeten en alles doorgespoeld met een frisdrank.  Ik zag geen bekenden meer in de zaal zitten.  Ik werd bij het buitengaan nog teruggeroepen door een lichtjes boven zijn theewater verkerende man die aan de toog zat en absoluut wilde weten waar hij zo'n ding kon kopen zoals op m'n helm stond!  Ik laat dat altijd staan om de Nederlanders te plagen!  Zij nemen die helmlamp altijd voor een camera!  Vanaf 14.00 u wachtte mij nog een fikse rit huiswaarts en gedurende die 20 km had ik de ganse tijd de wind op kop.  Ik was blij dat ik thuis was!  Ondanks de modderige intro kregen we toch nog knappe bossen voor de wielen.  De streek lag er natter bij dan ik gehoopt had maar het is er natuurlijk het seizoen naar!  Het feest kan nog even doorgaan, want ook de volgende drie weken kunnen we nog tochten rijden in deze regio.  Hopelijk wordt het wat droger!  Want deur ’t slijk rije da doenge wij nie geire!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

06-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Oudejaarsveldtoertocht (30-50 km) van Cyclo ‘78 Wezep te Hattemerbroek op dinsdag 31-12-2013.

De 25^ste editie van de Telutci-Oudejaarsveldtoertocht van Cyclo’78 uit Wezep vanuit het Sportpark van de Noord-Veluwe-Boys te Hattemerbroek op de laatste dag van het jaar 2013 was het derde luik van onze tweedaagse in Nederland.  Op zondagavond waren we namelijk vanuit België toegekomen in onze door mijn fietsmakker gereserveerde verblijfsplaats De Wilgenwaerd in Nijverdal.  Op maandag reden we de Marveldtocht in Groenlo en de nachtrit in Nijverdal, terwijl we op de terugweg huiswaarts op dinsdag de toertocht in Hattemerbroek hadden uitgekozen.  Aangezien wij geen van beiden houden van veel feestgedruis was kennis maken met een ons onbekende streek de beste manier om het jaar af te sluiten.

In principe was onze verblijfplaats De Wilgenwaerd op oudejaar gesloten, maar omdat de zaakvoerder er zeer flexibel is, konden wij er toch blijven overnachten.  Ik heb die nacht wel niet al te best geslapen en om zes uur ’s ochtends was een onverlaat al bezig met het afknallen van vuurwerk!  Wij moesten ’s ochtends wel onze plan trekken.  Een medewerkster had de avond voordien voor ons een ontbijtpakket gemaakt met boterhammen, een appel, mandarijntjes, een reep Mars, een flesje water en een flesje AA-drink.  We werden er goed in de watten gelegd!  Niets dan lof over de ontvangst, de maaltijden en de goede zorgen van de sympathieke medewerkers!  Omstreeks 8.45 u verlieten we Nijverdal richting Hattemerbroek.  We kregen een parkeerplek toegewezen in een lange bosrijke dreef waarin buitenhuizen stonden op enkele honderden meters van de startplaats.  Rond en in de kantine van de voetbalclub heerste een enorme drukte!  Wij gokten dat hier zeker 2000 deelnemers zouden zijn.  Het waren er uiteindelijk “slechts” 1278.  Dat heeft waarschijnlijk te maken met de gelimiteerde starttijd.  In België ligt doorgaans veel meer tijd tussen het openen en het sluiten van de inschrijvingen, zodat de bikers meer gespreid vertrekken.  Ik had nochtans geluk bij het inschrijven, want lang diende ik niet aan te schuiven!  Hier kon ik ook nog eens genieten van de korting met mijn NTFU-lidkaart.  Als sympathiserend lid van de Mellowbikers uit Bergen-op-Zoom ben ik ook aangesloten bij de Nederlandse bond.  Ik woon in het Antwerpse op luttele 10 km van de grens!  Mijn fietsmaat Offshore woont nabij Brussel.  Om 9.45 u zaten we weer op onze fiets en vertrokken we in het gezelschap van vele anderen die naar Hattemerbroek waren gekomen om het jaar op de gepaste wijze af te sluiten.  Dat deden de lokale bewoners ook, want gedurende de ganse rit hoorden we overal vuurwerk knallen!  Nederlanders en vuurwerk!  Ik zag de vorige dagen zelfs kinderen daarmee bezig!  “Waarom heeft uw zoontje geen vingertjes meer, meneer?”  We passeerden op de weg huiswaarts trouwens Enschede en iedereen weet welke ramp zich daar in 2000 afgespeeld heeft!

Eigenlijk kunnen we deze knappe toertocht samenvatten in drie woorden: bos, bos en nog eens bos!  Want vanaf het voetbalveld doken we het bos in en we zouden er eigenlijk gedurende de ganse tocht niet meer uit komen!  Het enige asfalt dat we te zien kregen was bij het oversteken van enkele wegen die door de bossen lopen!  De routes waren immers geheel uitgezet met behulp van zwarte pijlen op een oranje achtergrond en liepen door “Het Waterwingebied” , het Zwolse bos, het Landgoed Petra en het Landgoed Molecaten.  Na enkele bospaden troffen we de eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km op 3,50 km van het vertrek.  We reden in het gebied van de Veluwe, dit is een overwegend beboste landstreek in de Nederlandse provincie Gelderland en een voormalig kwartier van het hertogdom Gelre. De Veluwe meet ongeveer 1000 km².  Meteen kenden we de reden van het grote succes van deze toertocht.  We kregen een gesmaakte afwisseling van paden doorheen imposante bossen en doortochten van open stukken heide waarvan de planten er nu wel dor en bruin bij stonden.  Zanderige paden wisselden af met singletracks die er in dit seizoen wel wat natter bij liggen, maar desondanks goed te berijden waren.  Enkele keren doken we ook diepgroene donkere dennenbossen in!  Offshore en ik reden een tijdje in het zog van een vader en zijn zoontje tot ik even halt wilde houden om even uit te blazen!  De drie ritten van de vorige twee dagen zaten nog goed in de benen!  Vanaf onze rustplaats konden we de treintjes bikers zien voorbij rijden.  Offshore maakte van de gelegenheid gebruik om enkele foto’s te maken.

Na ongeveer 28 km genieten van deze prachtige natuur en leuke wegeltjes kwam er een tweede splitsing tussen de routes van 30 km en 50 km.  Handig was ook dat er bordjes stonden op de plaatsen van waaraf de beide afstanden weer samen liepen.  Ik had tegen Offshore gezegd dat ik moe was toen we daarstraks even halt hielden, maar we hebben toch geopteerd voor de langste toer omdat we anders dadelijk weer bij af zouden zijn!  Op plaatsen waar je niet alle dagen komt moet je voor het onderste uit de kan gaan!  Omstreeks 30 km was het met volle teugen plezier maken op de mooie paden doorheen het Zwolse Bos waar we enkele uit de kluiten gewassen bulten voor de wielen kregen die wat klimwerk vereisten, zonder er door afgepeigerd te worden.  Midden in dit Zwolse Bos troffen we aan de rand van een bospad op een meer open plek de pauzeplaats.  Daar kon je sportdrank en bouillon drinken en eten van krenten- en oliebollen.  Beiden eens getest, want Offshore had me vanochtend gezegd dat de Nederlanders traditioneel het nieuwe jaar inzetten met het eten van oliebollen.  Heel veel zou ik er toch niet op krijgen, want ze lijken me betrekkelijk zwaar!  Aan de bevoorrading stond ook een vrouw en de wijze waarop zij op haar fiets zat deed vermoeden dat het een profrenster betrof!

Ook na de stop konden we nog rijden over leuke paadjes en ferme heuveltjes in het Zwolse Bos.  Onmiddellijk na de stop kwam er een derde splitsing tussen de beide routes en nog eentje na 35 km.  Niks dan bossen in het Landgoed Petra werden ons deel.  Omstreeks 40 km passeerden we de Julianatoren.  Het was eerder een Julianaput, want wat we op die plek te zien kregen was een immens diepe zavelput.  Er speelden kinderen en de toertocht reed bij wijze van spreken over de tenen van hun ouders die op een bank aan de rand van de put zaten.  Koningin Juliana Toren is een klein pretpark, gelegen ten westen van de stad Apeldoorn (provincie Gelderland).  Het was vroeger samen met het Prins Bernharddal (ook een pretparkje) dé attractie van de omgeving.  Toen dit laatste in 1963 plaats moest maken voor de aanleg van het waterwingebied van Apeldoorn werden de beide parken samengevoegd.  Koningin Juliana Toren dankt zijn naam aan de uit 1910 stammende toren die bij het pretpark staat, de Koningin Juliana Toren, genoemd naar Koningin Juliana.  [Noot: Julianatoren zou buiten de route gelegen hebben en de bewuste zavelput zou de Leemcule bij Hattem zijn.  Nochtans stond er een bordje met de vermelding Julianatoren!]

Naar het einde toe reden we nog over paden doorheen het Vuursteenbos, althans volgens een bordje dat ik zag staan nadat we de snelweg een tweede keer gekruist hadden.  Toen we vanochtend naar de start reden hadden we de pijltjes van de toertocht hier langs de kant van de weg zien staan.  Er volgde als slot nog een mooie kers op de taart met de overtocht van een soort crossparcours over leuke bultjes en heuveltjes en met vele kombochten.  Een voordeel voor de organisatie, want zo’n knap slot blijft bij de deelnemers altijd in het geheugen hangen.  Ik moest moeite doen om mijn maat bij te kunnen houden, want ik was intussen goed moe geworden.  Moe maar voldaan bereikten we de aankomst om op de kop 13.00 u.  Op het polsbandje dat je bij de inschrijving gekregen had stond een nummer voor deelname aan een tombola maar we hadden helaas geen geluk en dus geen prijs!  Nog een drankje genoten in de kantine en nadat de fietsen weer opgeladen waren en de spullen in de auto getast konden we omstreeks 13.45 u de dikke 200 km naar onze woonplaatsen in Belgistan weer aanvatten.  Dit extra lange weekend met tochten in het Belgische Westmalle en in Groenlo, Nijverdal en Hattemerbroek heeft ons weer heel wat herinneringen en een grote hoop vuile was rijker gemaakt.  Ik was nog netjes op tijd voor oudejaarsavond en de vuile bike schoonmaken was mijn eerste taak van het nieuwe jaar!  Met dank aan Offshore, want het was zijn idee om het jaar op deze wijze af te sluiten.

StrammerMax

Verslag op de clubwebsite:

Jubileum editie Telutci-Oudejaars Veldtoertocht Cyclo78 succes.  Wezep 31 december 2013

Onder geweldige omstandigheden (gelukkig is zit het weer soms mee) heeft deze jubileum editie, ofwel, de 25e “Telutci-Oudejaars Veldtoertocht” van Cyclo78 Wezep, vanuit Hattemerbroek op deze laatste dag van het jaar weer plaats kunnen vinden. Voor de club een heerlijke afsluiting van een goed jaar. Zeker gezien het feit dat eerdere edities nogal eens afgelast moesten worden vanwege te risicovolle winterse omstandigheden.

De dagen voor de tocht lieten uitzicht op een relatief droog parcours zodat men zou kunnen spreken van een goed berijdbare route. Soms zit het mee in een wielerleven nietwaar. Het pakte, ondanks minder gunstige voorspellingen vooraf, allemaal behoorlijk gunstig uit. De beide routes waren goed berijdbaar en hebben veel fietsliefhebbers het nodige plezier en genot opgeleverd. Mogelijk was dat ook af te lezen aan het aantal deelnemers. Er kozen maar liefst 1278 fanatieke fietsers voor deze uitdaging op de laatste dag van 2013. Wellicht was het, door de sponsor Telutci interessant omklede evenement, eveneens een belangrijke drijfveer voor een groot aantal deelnemers. Wie het weet mag het zeggen. Over het aantal deelnemers kan de club en met name de commissie veldtoertochten zeer tevreden zijn. Wat is er immers leuker dan heel veel werk steken in de organisatie van een dergelijke tocht en dat bekroond zien met zo veel tevreden deelnemers.  Ook dit jaar kwamen de deelnemers naast de directe omgeving ook weer van heinde en ver; Noord- en Zuidholland, Utrecht, Friesland, zelfs uit België.

De eerste deelnemers vertrokken ruim op tijd. Toch was er wel degelijk een piek bij het inschrijven van deelnemers. In de route was er geen sprake van een echte drukte die invloed had op de fietskunsten van de deelnemers. De routes zijn van dien aard dat de drukte goed opgevangen kon worden. Bij de meer technische delen van het parcours werd enige stuurmanskunst wel degelijk verlangd, maar gelukkig is het allemaal goed verlopen en zijn er ons geen ongelukkige situaties bekend. Ook dit jaar konden we wat dat betreft weer vertrouwen op de aanwezige EHBO-ers. Hiervoor is de dank ook wederom groot. Ook de materiaalposten hebben nauwelijks technisch malheur gewaar kunnen worden. Dit had zeker met de omstandigheden te maken.

De deelnemers genoten van de, met rode pijlen, uitgezette routes. Er was keuze uit een 30 of 50 km. route. De routes zijn zo uitgezet dat er voor ieder type rijder wel iets in zit. Uiteraard speelt hierin ook de mogelijkheden, geboden door de boseigenaren van de natuurgebieden tussen Wezep, Wapenveld en Heerde een grote rol. De organisatie is hen hiervoor dan ook zeer erkentelijk. Zij maken het toch maar weer mogelijk dat op deze manier de deelnemers een route kunnen rijden langs de mooiste plekjes in de omgeving. In beide routes was één centrale controlepost opgenomen. Hier kon men kiezen uit; een sportdrank warme bouillon en een krentenbol of een oliebol. De deelnemers maakten er dankbaar gebruik van, en de waardering hiervoor werd vaak gehoord. Na afloop waren er dan ook vele positieve reacties.

De organiserende commissie kijkt dan ook terug op een mooie fietsdag, die mede dankzij de vele vrijwilligers van de vereniging die zich belangeloos inzetten, heeft kunnen plaatsvinden. De club en zeker de commissie is deze vrijwilligers dan ook zeer erkentelijk.

Namens de commissie “Oudejaarsveldtoertocht”

Lammie Bultman
John de Jong

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.nl en op mountainbike.nl!

04-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Wilgenwaerd Nightride Experience (30 km) op de Sallandse Heuvelrug te Nijverdal door FTC CC '75 op maandag 30-12-2013.

Offshore en ik brachten de laatste dagen van het jaar 2013 door in Nederland om er te komen deelnemen aan drie toertochten.  Nadat we die ochtend de Marveldtocht te Groenlo (55 km) gereden hadden waren we teruggekeerd naar onze verblijfplaats, meer bepaald het sporthotel De Wilgenwaerd in Nijverdal (Hellendoorn, provincie Overijssel).  Daar vertrok de avond van dezelfde dag de derde editie van de Wilgenwaerd Nightbike Experience (30 km) door FTC CC ’75.  Nadat we onze fiets weer rijklaar hadden gemaakt en onze verlichting en spullen in ons kamertje hadden klaargelegd, konden we om vijf uur eerst nog aanschuiven voor een maaltijd, bereid door de kok des huizes.  Ook een zevental Nederlanders die er met hetzelfde oogmerk logeerden en vanochtend ook in Groenlo rondtoerden, zaten in het zaaltje rond de grote tafel.  De maaltijd was lekker, maar wel zwaar , want wij vonden na de soep op ons bord niet alleen stronkjes witloof met ham een kaas, doch ook twee uit de kluiten gewassen porties ribbetjes, groenten en een puntzakje patat op tafel!  Aangevuld met sla en sausjes.  Afgesloten met een lekker dessert.  Er werd echt goed voor ons gezorgd in de Wilgenwaerd, ook al was er pas op het allerlaatste ogenblik gereserveerd!  Het was te lekker om het eten te laten liggen, maar de volle maag heb ik bij aanvang van de rit toch wel moeten bekopen.  In het schuurtje waar onze fietsen gestald stonden lagen de verlichtingssetjes al netjes klaar op een tafel voor de bikers die zo’n setje gehuurd hadden.  Wij hadden ons eigen licht bij!  Ook een mountainbike kon je er desgevallend huren.  Zelfs indien we in Groenlo stukken zouden gehad hebben aan ons vehikel hadden we de rit in Nijverdal kunnen rijden!  Herman Pronk, de man bij wie Offshore in extremis ons verblijf nog had gereserveerd, bleek de drijvende kracht achter de nightride te zijn.  Terwijl wij zaten te eten liep hij al effectief te pronken in zijn wit en lichtgroen gekleurde fietspak en te eten in het gezelschap van een clubmaat in dezelfde uitrusting.

Naar zes uur toe begon ik wat zenuwachtig te worden omdat ik er geen flauw benul van had wat deze nachtrit op de Sallandse Heuvelrug voor ons in zijn petto ging hebben!  Ik was me al in de zaal in de kelderverdieping gaan inschrijven terwijl Offshore zijn lampen aan het installeren was en terwijl ik met dat werk bezig was, ging Offshore zich inschrijven.  Dat was er de oorzaak van dat wij elkaar kwijtspeelden.  We hadden wel op voorhand besproken dat we niet noodzakelijk samen hoefden te blijven tijdens de rit, zodat ieder aan z’n eigen tempo kon rijden.  Ik vond Offshore noch aan de auto, noch aan de inschrijving!  Vermoedend dat hij al weg was, wat achteraf niet zo bleek te zijn, ben ik dan alleen vertrokken.  Bij het inschrijven had één van de dames me er attent op gemaakt dat ik de op een scherm geprojecteerde uitleg goed diende te lezen.  De belangrijkste zaken stonden ook op het kaartje met noodnummer.  De weg was uitgestippeld met behulp van reflectoren.  Dat het ronde reflectoren waren, stond er niet bij, en dat had voor Offshore nuttig geweest zou nadien blijken!  Een oranje reflector betekende “rechtdoor, u bent op het goede spoor”, een rode reflector betekende “rechtsaf” en een witte “linksaf”.  Een wit flikkerlampje betekende “u rijdt op het juiste spoor” en een rood stond voor “gevaar”.  Een beetje ingewikkeld toch bij aanvang, duidelijker na een tijdje rijden.

Ik was te hevig tijdens het vertrek omstreeks 18.45 u en werd terstond bij de lurf gevat door een jong meisje dat als opdracht had bij de start nog eens uit te leggen in welke richting we dienden te rijden!  Over de parking en dan rechtsaf!  Ik reed al van bij aanvang verkeerd omdat ik de rode reflector voor oranje had aanzien, terwijl de oranje reflectoren voor mij eerder geel van kleur waren!  Een kleurenblinde had niet kunnen deelnemen!  Zo bereikte ik het centrum van Nijverdal, maar omdat ik geen aanwijzingen meer vond ben ik lichtjes geïrriteerd op m’n stappen teruggekeerd.  Voor rechtsaf gekozen en even verderop hing er effectief zo’n wit lampje lustig te flikkeren aan een paal.  Zoals Offshore nadien ook kwam te vertellen was de keuze van dit systeem met reflectoren op zich wel goed in het bos of op plekken buiten de bebouwde zones, maar in een dorpscentrum bulkt het overal van de reflectoren!  Het was bij aanvang inderdaad even zoeken en wennen aan het systeem.

Tijdens het eerste deel van de rit voelde ik me niet zo op m’n gemak omwille van diverse redenen: het feit dat ik zonder m’n maat op pad was, de volle maag na het rijkelijke avondmaal, de ietwat lastige start en het feit dat ik moest wennen aan het systeem met de reflectoren!  We bereikten vrij snel de bossen, maar het begin van de tocht kwam me ietwat saai over omwille van een aantal lange bosdreven met eenzelfde zanderige ondergrond en het feit dat het er echt pikdonker was zodat je eigenlijk niets van het omliggende landschap te zien kreeg.  Vanaf 2,50 km werd het parcours wel pittig en werden we diverse keren fiks de hoogte in gestuurd.  Waaruit ik kan concluderen dat de Sallandse Heuvelrug een plaatselijke in de bossen verscholen verhevenheid is waar we in lussen diverse keren over werden gejaagd.  Dat naar boven kruipen viel niet altijd even goed mee met die ribbetjes die in mijn buikje lagen te klotsen!  Bovendien waren de 55 km van Groenlo niet in mijn kleren gekropen!  Naarmate ik het systeem met de reflectoren onder de knie kreeg kon ik meer genieten van de toer.  In een donkere bosdreef met langs weerszijden dikke boomstammen stelde ik me wel vragen over de betekenis van de kleine vierkante witte reflecterende strookjes die op de stammen waren gekleefd.  Ik heb ze aanzien als vervanging voor de witte flikkerlampjes en ben er niet linksaf gegaan!  Dat bleek een goede keuze, want Offshore werd er wel door in verwarring gebracht en dat heeft hem ettelijke kilometers gekost, gezien hij telkens weer aan de start arriveerde!  Toen we dit achteraf met Herman aankaartten, bleken dit resten te zijn van een activiteit van militairen die hun zaken dus niet overal hadden opgeruimd.  Gezien de reflectoren van de toertocht overdag waren uitgezet was dit feit aan de aandacht van Herman ontsnapt.

Naarmate ik de 15 km naderde ruimden de ietwat eentonige lange zandwegen uit het eerste deel van de tocht plaats voor een meer afwisselend parcours met sporadisch een singletrack of een wegeltje door zeer donkere dennenbossen.  Helaas was er het verbod om bij nacht gebruik te mogen maken van de singletracks, zelfs dezen die deel uitmaken van de lokale vaste routes!  Spijtig, want ik was er per vergissing zo eentje in gereden toen ik niet goed op de kleur van de reflector had gelet en dat was beslist een leuk paadje!  Kort voor de plaats van de pauze werden ons een aantal bijzonder leuke paden voor de wielen geworpen die ons over enkele uit de kluiten gewassen bulten en heuveltjes voerden.  Exact halverwege stond onder een tent de bevoorrading opgesteld.  We werden er voorzien van hete chocolademelk, winegums en een soort krakelingenkoekjes.  Een iets ruimer assortiment had gezien de inschrijvingsprijs wel gemogen, ook al had ik er na de copieuze maaltijd van daarstraks zelf geen behoefte aan en kwamen de meeste bikers allicht pas van tafel!  Er kwamen nog groepjes bikers toe, vaak jonge kerels die een taaltje spraken waar ik geen woord van begreep.  Ik vermoed zelfs dat er Duitsers aanwezig waren.  Er was in ieder geval buiten wij, Belgen, ook een Deen present.  Niet te lang blijven hangen teneinde op een redelijk tijdstip weer te arriveren, gezien de rit die morgen nog wachtte!

Na de stop kregen we enkele vrij zware beklimmingen voorgeschoteld, bij aanvang in een knap dennenbos met imposante bomen, maar waarvan de laatste tergend lang en vermoeiend was!  Ik was zeer content dat ik er al rijdend tot boven geraakte.  Wegen en paden in donkere bossen werden ons deel.  Op 20 km reed ik door een meer bewoonde wereld, waarbij een wijk met naar Nederlandse normen grote en fraaie villa’s.  De kerstverlichting in en om de huizen gaf aan het geheel nog een extra cachet.  Het loonde ook de moeite van af en toe eens stil te houden en opzij of achterom te kijken.  Dan zag je de felle witte lichtjes van de treintjes bikers door het landschap trekken!  Meer naar het einde van de tocht toe kwam ik op een gegeven ogenblik uit het bos weer tevoorschijn op een grote baan, de Nieuwe Twentseweg, tegenover een domein dat Schulenburg heet.  Dat was fel verlicht, er spoot een fontein, er stonden kraampjes en er brandde een groot kampvuur.  Joost mag weten wat er daar te beleven viel.

Het laatste gedeelte van de tocht weer richting Nijverdal verliep in een meer open landschap doorheen velden, over graspaadjes, asfaltbaantjes of verharde fietswegen.  Hier was de ondergrond uiteraard ideaal berijdbaar, maar dat genot werd fel getemperd door een forse tegenwind!  Tijdens het laatste stuk richting De Wilgenwaerd reden we naast de waterloop De Regge en daar hadden de mensen van de organiserende club aan de bomen gekleurde ballons opgehangen waarin kleine lampjes waren gestopt!  Na twee uur en een kwartier bereikte ik om 21.00 u na exact 30,30 km weer de plek van de start.  De GPS van Offshore had toch zo’n 292 hoogtemeters geregistreerd!  Er daagden 360 gegadigden op voor deze nachtrit.

Omdat er aan de bikewash met twee slangen nogal wat bikers stonden te wachten heb ik m’n fiets in de bergplaats gezet en ben eerst naar boven gegaan om de rest van m’n materiaal weer proper te maken en onder de douche te kruipen.  Nadat ik beneden in het zaaltje iets fris gedronken had, ben ik omstreeks 22.00 u buiten gaan kijken of Offshore intussen al was gearriveerd!  Hij was er!  Maar hij had wel 53 km gereden!  Omwille van de verwarring met het overaanbod aan reflectoren in het bewoonde centrum bij de start, de achtergebleven witte vierkante reflecterende strookjes aan de bomen in het donkere bos en het feit dat hij diverse keren anderen had gevolgd die ook niet goed wisten waar naartoe en verkeerd reden!  Wij hebben het daarover na afloop nog gehad met Herman en verteld hoe men op andere plaatsen te werk gaat met het uitzetten van een nachttocht.  Wij mogen stellen dat we op het vlak van nachtritten niet aan ons proefstuk toe zijn!  Het is trouwens na een nachtrit dat ik Offshore leerde kennen.  Terwijl hij onder de douche stond heb ik m’n fiets weer toonbaar gemaakt.  Het is de eerste keer dat ik m’n fiets met douchegel heb schoongemaakt.  Bij gebrek aan een alternatief!

Er heerste nog een gezellige drukte in het zaaltje en wij hebben nog menig glas donker Bokbier achter de kiezen gegoten.  Toen de laatste deelnemers huiswaarts trokken, hebben wij ook ons bed opgezocht.   Toen was het al ruim over middernacht!  Ik heb in de loop van de avond ook enkele ventiellampjes gekocht die er te koop werden aangeboden.  Dat wordt leuk show verkopen tijdens de volgende nachtritten!  Overmand door de vele indrukken die ik vandaag had opgedaan kon ik moeilijk de slaap vatten terwijl Offshore al na een kwartier lekker lag te ronken!  En zo zijn we weer een ervaring en een goede herinnering rijker.  Met dank aan de puike organisatie van de vriendelijke medewerkers van De Wilgenwaerd.  Het loont beslist eens de moeite om naar hier te komen en te genieten van de gastvrije Wilgenwaerd en de paadjes en tracks op de Sallandse Heuvelrug.

Voor een filmpje: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.nl en op mountainbike.nl!

Nightride te Nijverdal op 30-12-2013 door ruiten3bikers

03-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Marveldtocht (35-55 km) van RTC Groenlo te Groenlo op maandag 30-12-2013.

Offshore, een bikemaat, was blijkbaar op de zalige gedachte gekomen om het jaareinde af te sluiten met een fietsdriedaagse.  Na de toertocht in het Belgische Westmalle reden we daarom in de vooravond naar het 233 km verder gelegen Nijverdal (Hellendoorn, provincie Overijssel) waar hij voor ons een onderkomen had gevonden in De Wilgenwaerd.  Dat is een soort sporthotel in een grote houten hut, waar men terecht kan voor uitdagende uitjes, feesten, zakelijke arrangementen en sport- en trainingskampen op een unieke locatie!  De hut ligt op de oever van de rivier de Regge.  Ondanks het feit dat er slechts op het laatste nippertje gereserveerd was, werden we er omstreeks halfzeven zonder problemen ontvangen.  De enige werkneemster die er op dat ogenblik in de weer was heeft zelfs de frietketel nog aangezet om er voor ons frieten en een frikandel te bakken.  Misschien niet direct voer voor een sportman, als we dat al zouden zijn, maar het heeft ons wel gesmaakt.  Spullen in de kamer gezet en fiets in de schuur.  Het toeval wou dat de eerste damesploeg van de Belgische voetbalclub Lierse daar logeerde op stage!  Verder hadden we nog het gezelschap van een groep van een zevental Nederlandse bikers die omzeggens hetzelfde programma in gedachten hadden als wij: op maandagochtend de Marveldtoertocht in Groenlo, op maandagavond de Wilgenwaerd Nightbike Experience en wij voegden daar op dinsdag 31 december nog de oudejaarsveldfietstocht vanuit Hattemerbroek aan toe.  Omdat het vat Bok leeg was, dronken we als slaapmutsje nog een Grimbergen.  Zo ver gereden om dan Belgisch bier onder de neus gezet te krijgen!  Enfin, dit merk is op één of andere wijze eigendom van Heineken en wordt voor de Belgische markt niet in Grimbergen, doch door Alken-Maes in Alken gebrouwd.  De dames van Lierse hadden onze deurklink gebruikt als ophangpunt voor hun wasdraad en in het kamertje naast het onze sliepen twee van de zeven Nederlanders.  De kamertjes waren wat krap voor onze twee logge lijven, maar waren netjes in orde.  Wij vroegen ons wel af of de foto aan de muur een was van de Sallandse Heuvelrug waarvan Nijverdal deel uitmaakt!  Als dat zo was, dan zouden wij morgenavond afzien!

Op maandagochtend had een andere medewerkerster van De Wilgenwaerd voor het ontbijt gezorgd en dat was weer allemaal netjes in orde met voldoende brood, beleg, koffie en thee.  Even over 8.30 u konden we vertrekken naar het 66 km verder en een uur rijden gelegen Groenlo in de regio Achterhoek (provincie Gelderland).  De inschrijving was aan de ingang van het Recreatiedomein Marveld en in tegenstelling tot de toertochten in de Belgisch-Nederlandse grensstreek kon ik hier wel gebruik maken van de scan-and-go.  Op 10 km van de Nederlandse grens wonend ben ik namelijk sympathiserend lid van de Mellowbikers uit Bergen-op-Zoom en aldus houder van een lidkaart van de NTFU!  Mijn fietsmakker moest verder lopen en langer aanschuiven!  Ondanks het feit dat de inschrijvingen om 10.00 u sloten, kwamen daar nog heel wat starters toe!  Om 10.00 u zaten wij op de fiets en konden we van start gaan voor een toertocht in een ons volstrekt onbekende regio!

Het ging het dorp uit en op 2,50 km bereikten we een grasspoor dat zich naast een waterloop doorheen het landschap slingerde.  Het moet hier trouwens een waterrijk gebied zijn, want we troffen zowel binnen als buiten het dorp diverse waterpartijen, vijvers, beken en waterloopjes aan.  We kregen ook enkele zompige stroken voor de wielen waar het eventjes baggeren was.  Offshore had op de kaart gezien dat het grondplan van Groenlo een stervorm heeft.  Dit moet dus een vestingstadje geweest zijn.  Kanonnen die hier en daar als versiering waren neergepoot in parken en plantsoenen waren daar de getuigen van.  Tot 5,50 km voerde de Marveldtocht ons naast een waterloop, vermoedelijk de Groenlosche Slinge.  Er waren nog heel wat groepen bikers onderweg.  Op 8 km voerde een singletrack ons over een lus doorheen een lokaal bos en na 10 km troffen we de splitsing tussen de routes van 35 km en van 55 km.  Gekozen voor de langste afstand.  We doken er opnieuw het bos in en kregen een aantal mooie singletracks die ons onder anderen voorbij een omheind crossparcours en een witte uitzichttoren leidden.  Rond 13 km kregen we een extra knap stukje bos voor de wielen en konden we genieten van een paadje met enkele uit de kluiten gewassen bulten.  In een bos ter hoogte van een tunneltje voor landbouwverkeer had een pijl meer niet misstaan, want was het even onduidelijk hoe het nu verder moest.  Goed dat we de moeite gedaan hadden om eerst even goed rond te kijken, anders hadden we een knap stukje van de route gemist!  We genoten er nog even het gezelschap van een andere biker die in zijn eentje onderweg was en ook even reed te zoeken.  Uiteindelijk arriveerden we opnieuw aan het tunneltje wat we in dienden te rijden, gevolgd door nog een tweede.  13,50 km omstreeks 10.50 u.

Tot 16 km konden we genieten van mooie singletracks die ons doorheen de bossen voerden.  Van dan tot ongeveer 20 km ruimden de tracks plaats voor veldwegen.  Bij momenten reden we zelfs gewoon over het erf van de boerderijen.  Op 20 km van de start kruisten we een grote baan om onze tocht verder te zetten over veldwegen in een landelijke omgeving met zo goed als geen verkeer en met weinig bewoning.  Een vrij lange veldweg met een beenharde ondergrond leidde ons tot aan een grote weg.  25 km om 11.30 u.  Aan de overkant van de weg doken we een bos in en bracht het wegeltje ons tot aan de rand van het Zwillbrocker Venn.  Het Zwillbrocker Venn is een natuurgebied in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen, vlak over de Nederlandse grens bij Eibergen en Groenlo.  Het ligt in het Münsterland, nabij de buurtschap Zwillbrock in de gemeente Vreden, ten noorden van Meddo en grenst aan de Nederlandse gemeenten Berkelland en Winterswijk.  Het natuurgebied beslaat ongeveer 157 ha in oppervlakte.  Het natuurgebied omvat zowel bos als moerasgebied.  In het natuurgebied broeden meer dan honderd verschillende vogelsoorten.  Het Zwillbrocker Venn herbergt de grootste kokmeeuwenkolonie van Duitsland, met circa 16.000 getelde dieren.  Het is tevens de wereldwijd meest noordelijk gelegen broedplaats voor een kolonie van ongeveer veertig flamingo's.  Waar de kokmeeuwen het gehele jaar in het gebied aanwezig blijven, trekken de flamingo's in de winter naar de wateren in het zuidwesten van Nederland.  Vanwege deze unieke broedvogels staat het gebied onder vogelbescherming.  Klik hier voor een mooi filmpje van het Zwillbrocker Venn door Ton Kraayenvanger (anno 2009).

Zwillbrock (Nederlands: Zwilbroek) is een buurtschap in de Duitse gemeente Vreden in het Münsterland, gelegen in het Kreis Borken in de deelstaat Noordrijn-Westfalen.  Zwillbrock ligt enkele kilometers ten oosten van Groenlo, aan de Nederlands-Duitse grens. Een gedeelte van de buurtschap ligt op Nederlands grondgebied in de gemeente Berkelland.  Zwillbrock is bekend vanwege het Zwillbrocker Venn en de barokke parochiekerk Sankt Franziskus.  We reden korte tijd langsheen de rand van het natuurgebied en bereikten de pauzeplaats in Kneipe Ludwig Reijrink in Zwillbrock op 27,50 km van het vertrek en exact op het middaguur.  Om het schuurtje naast het café te bereiken dienden we eerst met de fiets dwars door het gelagzaaltje heen te rijden!  We kregen zelfs applaus van de stamgasten.  In de schuur was er voor de deelnemers soep en andere versterkende middelen.  Alhoewel wij daar omwille van de late start niets meer van gezien hebben, buiten een bekertje drinken.  In het schuurtje zorgden twee muzikanten voor wat Duitse hoempapa!  Toen ik mijn drankje stond uit te lurken kreeg ik het gezelschap van een bizar man, een inboorling die vermoedelijk al enigszins boven zijn theewater was!  Ik verstond geen woord van wat hij zei!  Allicht sprak hij de streektaal, een soort verbasterd Duits.  Het kwam er op neer dat hij me kost wat kost wilde overtuigen om het plaatselijke godendrankje eens uit te proberen.  Dat bleek Ossenkamper te zijn, een bitterzoete kruidenlikeur, vergelijkbaar met Jägermeister, maar dan beter volgens de man!  Om van de opdringerige man verlost te raken ben ik dan via het achterhuis maar even mee naar de toog gestapt en heb daar twee borreltjes van die Ossenkamper gekocht, zodat mijn maat en ik konden proeven.  Het werd helemaal te gek toen de man mij naar de plaatselijke winkel mee wilde nemen voor de aankoop van een fles!  Zelfs mijn argument dat ik zo’n fles moeilijk kon meevoeren werd van de tafel geveegd!  Hij inspecteerde zelfs mijn rugzakje om te zien of de fles er niet in zou passen!  Enfin, je hoeft duidelijk geen marketingstudies voleindigd te hebben om te streekproducten aan de man proberen te brengen!  Gelukkig heb ik de opdringerige Duitse Nederlander of Nederlandse Duitser van me af kunnen schudden!  Intussen was de moeder met kinderen die we kort voor het bereiken van Zwillbrock hadden ingehaald weer vertrokken en waren we de allerlaatste deelnemers.  De dranghekkens aan het café werden door enkele medewerkers van de organisatie al opgeruimd.

We verlieten Zwillbrock via de Kloppendiek, een weggetje met aan weerszijden eeuwenoude eiken.  Vermoedelijk de oude processieweg van de katholieken die vanuit Groenlo en Eibergen liepen naar de Sankt Franziskus, aangezien het weggetje tot aan de Nederlandse grens loopt.  Kort na de pauze kwam er weer een splitsing tussen de routes van 35 km en van 55 km.  Heel wat veldwegen en grassporen werden van hier ons deel.  Omstreeks 35 km kregen we af te rekenen met een zeer modderige passage.  Van daar af reden we op het jaagpad langsheen de waterloop de Berkel over een graspaadje tot aan een stuw op 36,50 km.  Daar dienden we de Berkel te kruisen op de plaats waar eertijds de burcht Borg Mervelt  moet hebben gestaan.  12.40 u.  Volgde de doortocht van de gemeenten Rekken en Eibergen om via een grasspoor na 39 km weer uit te komen op het jaagpad naast de Berkel ter hoogte van de stuw.  Vanaf deze plek kregen we een afwisselende mengeling van grassporen naast waterlopen, veldwegen en verharde paden.  In de open vlakten moesten we vaak optornen tegen hevige wind in.

Op 45 km werden we staande gehouden door een biker van de organiserende vereniging.  Op die plek begon een lus doorheen een lokaal bos, maar collega’s van de man waren daar al begonnen met het opruimen van de pijlen.  We zouden er niet zo veel aan missen, beweerde de man, want de ondergrond lag er daar zeer slecht, lees nat en modderig, bij.  We dienden gewoon rechtdoor te rijden door de dreven en zouden vanzelf weer op het parcours terechtkomen.  Dat gebeurde ook, alhoewel het iets verder was dan de door de biker vooropgestelde 600 meter.  Eens deze dreef achter de rug ging het linksaf de Voshaardijk in!  Niet te schatten hoe we daar tegen de wind in moesten beuken.  Ik begon het moeilijk te krijgen en Offshore won terrein.  Gelukkig had hij gezien dat ik achter bleef en nadat hij dit zware stuk achter de wielen had reed hij trager tot ik weer kon aanpikken.  Omstreeks 49 km kregen we nog een mooie en meer technische singletrack voor de wielen geworpen.  Het draaien en keren over een moeilijker te berijden ondergrond vroeg wat behendigheid.

Asfaltbaantjes, servitudepaadjes en een aantal verharde wegeltjes voerden ons vanaf 50 km weer in de richting van de bewoonde wereld.  Na op de kop 55 km bereikten we opnieuw het recreatiedomein Marveld.  De ijsbaan buiten was nu in gebruik genomen door vele kinderen.  Het was 14.00 u en de medewerkers van de club waren intussen vertrokken.  Van iemand die nog daar achtergebleven was kregen we te horen dat er 830 deelnemers aan de start waren verschenen.  De parking die bij onze start nog vol stond was thans leeg en verlaten.  We zijn dan onmiddellijk naar Nijverdal teruggekeerd, vermits we dezelfde avond nog zouden deelnemen aan de nightride vanuit de Wilgenwaerd.  Na onze fiets een weinig proper gemaakt te hebben met de tuinslang die daarvoor in de Wilgenwaerd ter beschikking ligt en onze spullen klaargelegd te hebben voor de nachtrit, konden we nog genieten van een copieuze maaltijd ter plaatse.  Met een goed gevuld buikje konden we de nachrit over de Sallandse Heuvelrug tegemoet zien.  Daarover kan je elders meer lezen!

Van de Marveldtocht kunnen we onthouden dat hij over omzeggens vlak terrein liep in een landelijke streek en door afwisselende landschappen.  In een aantal stroken bos kon genoten worden van enkele knappe singletracks.  De afpijling was duidelijk, op dat ene plekje na, en de organisatie was degelijk en in orde.  Ook het weer was ideaal met wat zon maar wel veel wind.  Het was een mooie kennismaking met deze streek nabij de grens tussen Nederland en Duitsland.

Het verslag van deze rit is al te lezen op mtb-you.nl en op mountainbike.nl!

" target="_blank">Sfeerimpressie van het Zwillbrocker Venn door Ton Kraayenvanger (anno 2009)

02-01-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-35-40 km) van de KWB Fietsclub te Westmalle op zondag 29-12-2013.

Toen ik die zondag te Westmalle toekwam en hoopte mijn wagen daar op de kleine parking tegenover de kerk te stallen zoals ik al wel eens meer doe wanneer ik hier kom rijden op tochten die vanuit de sporthal vertrekken, bleken daar alle plaatsen in de omtrek al ingenomen te zijn!  Zelfs de dreef naar het kasteel toe stond al vol geparkeerde wagens!  Zelden meegemaakt!  Dit kon enkel betekenen dat hier heel veel mensen naartoe waren gekomen!  Uiteindelijk vond ik een parkeerplek in een zijstraatje, de Holstraat, en bleek bij nader toezien niet ver van de start te staan.  Het einde van de tocht passeerde zelfs door deze straat.  Aan de sporthal stonden de bikers tot een heel eind buiten aan te schuiven om zich in te schrijven, zelden gezien, maar gelukkig duurde het wachten niet lang.  Om 9.30 u was ik met vele anderen op weg voor de toertocht van de KWB Fietsclub Westmalle.

We verlieten het centrum van het dorp en reeds na 1 km splitste de kidstoer van 15 km zich af van de routes van 25-35-40 km.  We reden over een onverhard servitudepaadje achter de school Mariagaarde naast een beek, voorbij het kerkhof en over het fietspad langs een rustige baan de school Mariagaarde weer voorbij.  Een seingever hielp ons oversteken naar de dreef die het kasteel passeerde en eens dat voorbij ging het de velden in ter hoogte van de Leemstraat.  3 km.  Na een strookje asfalt kregen we omstreeks 5 km een zeer vettige veldweg voor de wielen die de straten Gemeentebos en Guut met elkaar verbindt.  Het viel al bij al nog mee, want bij de vorige editie stond hier alles omwille van de ingetreden dooi volledig onder water.  Ik herinner me nog dat in een weide de schapen op een bepaalde plaats met hun poten in het water stonden en ik zelf tot aan mijn enkels!  De oververzadigde veldweg bracht ons naar een zandgroeve van waaraf we omstreeks 7 km iets droger assenwegen voor de wielen kregen.

Veldwegen brachten me na 8,50 km tot aan Groot Veerle, de baan die Westmalle met Sint-Lenaarts (Brecht) verbindt.  Daar zorgde een politieman en een seingever voor een veilige oversteek.  Er stond een blauw zwaailicht op de grond om de aandacht van de passanten te trekken.  Ik was hier trouwens voorbij gereden met de auto op weg naar de start.  Aan de overkant ging het de Legeheideweg in, een betonnen veldweg.  10.10 u.  Aan het einde van deze weg trof ik de splitsing tussen de 25 km en de 35-40 km op een kruispunt van drie verharde wegen en een onverhard pad.  Vorig jaar stond ik hier stil met een lekke band en heb ik nog hulp gekregen van iemand van de club die het parcours controleerde op eventueel verdwenen pijlen!  We kregen daarbij nog een bui van ijsregen over ons heen!  De veldweg die we dienden te nemen lag er nu even vettig bij als vorig jaar!  Ik kreeg er Koppigaard te zien, maar door mijn gesukkel in de modderige ondergrond kon ik hem niet bijbenen.  De veldweg ging over in een bosweg, zijnde de Paepestraat in Brecht en voerde me tot aan de boorden van het Kempisch Kanaal Schoten-Dessel.  12 km.

Het ging er linksaf om even de boorden van het kanaal te blijven volgen over een grasspoor om verderop weer linksaf te gaan naar een pad dat eerst recht op recht door een strook bos liep om over te gaan in een harde veldweg tot de landelijke baantjes Kooldriespark en de Westmallebaan.  14 km om 10.30 u.  Op 15 km troffen we nogmaals een nat en vettig stuk door bos en velden.  Een natte veldweg met grote plassen bracht me tot aan het kruispunt van de Oude Liersebaan en de Heikantstraat.  Dit betekende dat we dicht bij Drieboomkensberg waren, doch we kregen eerst nog een extra rondje voor de wielen.  16,50 km.  We reden de Heikantstraat in, voorbij de bivakplaats Sint-Jansburg om verderop rechtsaf de Geuzenstraat in te rijden.  Links in de verte zag ik de toren van de abdij van de Trappistinnen boven de bomen uitsteken.  Aan het einde van de Geuzenstraat ging het rechtsaf om er op 19 km van de start het Molenbos te bereiken.  Tot 21 km konden we dan rijden over de singletracks in de bossen rond de bidplaats Drieboomkensberg.  In het begin lagen ze er zeer vettig bij, wat wel te verwachten was na de regen van de afgelopen tijd, tijdens het tweede gedeelte lagen ze iets droger.  Bij droog weer is het hier leuk rijden, maar nu bij zo’n nat weer is er weinig lol aan.  De paadjes zijn eigenlijk gedeeltelijk stuk gereden door het veelvuldig gebruik vermits elke lokale toertocht deze plek graag aandoet.  Ik reed er in het zog van een nog vrij jonge knul met geel jasje en op een bepaald ogenblik hoorden wij achter ons wat geroep van een mountainbiker die omver kwam te vallen!  Bultjes en putten werden afgewisseld met bochtjes.

De bevoorrading stond na 22 km opgesteld in de schuur van een manege op de hoek van de Sint-Jobbaan, een zandweg aan de rand van het Molenbos, en de Abdijlaan, de grote baan die Brecht met Schilde verbindt.  11.15 u.  Het aanbod was al grotendeels verslonden.  Er waren nog soep, sportdrank, een wafel en centwafeltjes te eten.  Een maat die later vertrokken was en met wie ik van hieruit voor een bikeweekendje richting Nederland zou vertrekken, zou me achteraf vertellen dat hij de laatste suikerwafel had gekregen.  Er was nog redelijk wat beweging aan de stop, maar ik ben er niet al te lang blijven hangen.  11.30 u.  Op het kruispunt met de Abdijlaan splitste de 40 km zich af van de routes van 15-25-35 km.  Voor de langste tocht ging het rechtsaf en eventjes over het fietspad van de Abdijlaan om verderop een seingever met blauw zwaailicht te treffen die zorgde voor een veilige oversteek naar de Grote Vraagstraat.

De tocht voerde me door deze lange brede zandweg tussen de bomen en net voor de bocht naar links ging het rechtsaf een vrij vettig bospad in dat me tot aan de Sint-Jobbaan, maar nu deze op het grondgebied van Brecht, bracht.  Het is een zandweg doorheen de velden en de bossen.  Het was er druk, want ondanks de nattigheid van de vorige dagen liepen hier wandelaars met loslopende honden rond, evenals mensen te paard.  Op 26,50 km ging het rechtsaf de Polderdreef in tot aan de Poppelaerstraat, allen onverharde boswegen met sporadische bewoning, om daar een stukje mee te pikken van de mooie singletrack evenwijdig met de weg die door vele toertochten “vergeten” wordt!  Dan ging het eventjes over de Kleine Vraagstraat om zo de Caterskapeldreef te bereiken, een straatje op het grondgebied van Schilde dat achter de private bossen van het schooldomein van Kristus Koning in Sint-Job-in-‘t-Goor gelegen is.  28 km om 11.55 u.  Op deze plek konden we tot maar liefst 30 km ons hartje ophalen op een reeks mooie singletracks die in een dennenbos in de buurt van een kleine bosvijver gelegen zijn.  Daar hadden de parcoursbouwers voor ons een knappe lus uitgetekend om zo veel mogelijk paadjes van dit bos te kunnen benutten.

We verlieten de singletracks en kwamen uit in, ik vermoed, de Kleine Vraagstraat, een bospad met veel plassen, waar zich in de loop der jaren links en rechts tussen het struikgewas tracks hebben ontwikkeld om deze plassen te kunnen ontwijken.  Een plasrijke singletrack voerde me dan tot aan de Kotseheide.  Ik kreeg nog steeds andere rijders te zien, maar het was nu veel rustiger dan bij aanvang.  32 km om 12.15 u.  We reden eventjes over een asfaltbaantje en staken een baan over om weer het Molenbos te bereiken.  Op 33 km konden we plezier maken op enkele singletracks in het domein De Welvaart (Sint-Antonius-Zoersel).  Op een bepaalde plek dienden we daar over de rand van een soort heuvelkam te rijden die rond een diepte in het bos loopt.  34 km.  Terwijl ik ernaartoe reed hoorde ik een Reetzweter fulmineren omdat hij bijna onderuit ging.  Zijn maat stond beneden te duvelen op zijn fiets omdat de versnellingen het niet goed deden en hij kost wat kost al rijdend op de kam wilde geraken.  Uiteindelijk zijn we allemaal te voet gegaan, want de ondergrond was kleiachtig en omwille van de vochtigheid zeer glad met hier en daar dan nog glibberige wortels.  Ook de bikers die nog arriveerden betrouwden het niet van er te rijden.  Niemand had zin om dit jaar zijn nek nog te breken!  Ik ben er nog al geweest tijdens toertochten maar toen lag het spoor er beter berijdbaar bij.

We reden een tijdje door imposante bossen en over een tapijt van herfstbladeren in de richting van de Abdij van Westmalle, gevolgd door een vettig paadje omstreeks 36 km.  Een idem dito slijkerig pad bracht me tot in de Jagersdreef om daarna op 37,50 km de zijkant van de abdij, waar de toegangspoort is, te passeren.  Linksaf en voorbij de voorzijde waar een bordje stond met de mededeling “Hier brouwt men lekkere Trappist, voor u nog 3 km”!  Dan ging het over een asfaltbaantje doorheen het bos om nog enkele singeltracks mee te pikken niet ver van de abdij.  Via een asfaltbaantje verlieten we de bossen om de meer bewoonde wereld van Westmalle te bereiken via Het Wild Rijt (rijdt!?).  Ter hoogte van de Scherpenbergmolen reden we de Tichelmanstraat en Ticheltij in, een wijk met nette villaatjes.  Even aangebeld bij een collega die daar woont, maar hij was zelf niet thuis!  Ik zou met mijn slijkpoten toch niet welkom geweest zijn!  Na de oversteek van de baan richting Sint-Lenaarts en enkele woonstraten bereikte ik na 42 km opnieuw de sporthal omstreeks 13.00 u.  Omdat ik m’n wagen passeerde meteen m’n sporttas meegenomen.

Fietske proper laten spuiten aan de bikewash.  Heel eventjes de kantine binnengegaan om te zien of er geen bekenden binnen zaten, maar dat was niet het geval.  Tegen mijn gewoonte in deze keer niet blijven zitten om nog wat te drinken, maar meteen de douches opgezocht.  Ik wou zo snel mogelijk weer naar huis want daar zou Offshore, die hier nog onderweg was, mij komen oppikken voor een onverwacht weekendje in Nederland.  Ik had namelijk graag mijn fiets thuis nog wat proper gemaakt om mijn weekend niet verpest te zien worden door een slecht rijdende fiets!  Offshore arriveerde toen ik huiswaarts vertrok.  Even over 16.00 u zijn wij dan van bij mij thuis vertrokken richting Nijverdal in Nederland, provincie Overijssel, zo’n 233 km van Antwerpen.  Op maandag reden we daar de toertocht van Groenlo (55 km) en de nachtrit van Nijverdal (30 km), op dinsdag de knappe toertocht van Hattemerbroek (50 km).  Wie interesse heeft om te weten hoe het er daar aan toe ging, kan klikken op de plaatsnamen om de verslagen te lezen.  Ze staan op de Nederlandse versie van deze site!

De toertocht in Westmalle was zoals we hem konden verwachten: nat, gezien de weersomstandigheden, wat het op sommige plaatsen zoals Drieboomkensberg wat lastig maakte, maar degelijk georganiseerd en duidelijk uitgezet.  Het was de inzet voor een knap verlengd weekend om het jaar 2013 mee af te sluiten.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

31-12-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-45 km) van WTC De Heggestoempers te Poederlee op donderdag 26-12-2013.

Op tweede kerstdag naar Poederlee afgezakt voor de toertocht van De Heggestoempers.  Het was zeer lang geleden dat ik een toertocht gereden had die vertrekt vanuit de plaatselijke voetbalkantine!  De eerste jaren nadat ik met mountainbiken was begonnen kwam ik hier al wel eens vaker rijden, maar sinds ik het ook verder van huis ga zoeken en korter bij huis, maar dan over de grens, liet ik Poederlee eerder links liggen!  Omdat ik via mails aan de weet was gekomen dat er ook een aantal clubmakkers zouden komen rijden, had ik voor deze zondag mijn keuze van Poppel naar Poederlee verplaatst.  Helaas daagden de clubmakkers door omstandigheden, voor sommigen lees een overdadig kerstfeest met ook te veel vocht, niet op!  Een parkeerplek toegewezen gekregen op een grasveld naast de voetbalvelden waarvan ik me de omgeving nog kon voorstellen na al die jaren.  Ingeschreven in de kantine en om 9.10 u was ik op pad.

De tocht vertrok met een ritje omheen het voetbalveld om daarna een mooie singletrack met wortels door en langsheen het bos voor de wielen te krijgen.  Een bospad voerde me na 1,50 km voorbij de Heggekapel uit 1442, het oudste nog bestaande bouwwerk van Poederlee.  De kapel is het decor voor de jaarlijkse Heggefeesten en dito processie elke tweede zondag na Pinksteren.  Singletracks door enkele stroken bos en veldwegen voerden me tot aan een straat die Schrieken heet en waar we op 4 km weer eventjes een stuk bos in doken.  Verharde landelijke wegen voerden me na 5 km tot Heikant.  In een lokaal bos kregen we tot dik 6,75 km goed berijdbare singletracks, terwijl dezen kort na aanvang er natter bijlagen.  We kwamen het bos weer uit op een veldweg met putten en bulten waar plassen in de putten waren blijven staan.  Toen ik over één van de bulten reed hoorde ik een abnormaal geluid en voelde een ongemeen hevige schok!  Na inspectie van m’n fiets eerst niks abnormaals vastgesteld, ook geen lekke achterband!  Weer opgestapt en toch klopte er iets niet!  Aan de oversteek van een straat nog eens afgestapt om daar vast te stellen dat het scharnierend gedeelte dat de verbinding maakt tussen de pomp van de achtervering en het kader gewoon doorgebroken was!  Metaalmoeheid?  Zwaarlijvigheid?  Of een combinatie van beiden?  Ik zag zo na 7,50 km een einde komen aan deze toertocht op tweede kerstdag!  Als het weer dan eens een beetje mee wil, alhoewel somber, dan geeft het materiaal het op!

Even overwogen welke beslissing ik zou nemen!  Te voet terug of het noodnummer bellen om me te laten depanneren?  Om dan mijn dag naar de vaantjes te zien gaan!  Het werd geen van beiden en ik besloot van te proberen de kleine toer te rijden, hopend dat het stukje waarmee één en ander nog aan elkaar hing, het zou uithouden tot bij aankomst!  Ik moest wel voorzichtig rijden, want bij te veel schokken raakte het kader de klauw van de achtertrein.  Uiteraard zette dit voorval een zware domper op m’n plezier, mede met de wetenschap dat ik deze fiets nu wel een tijd zou moeten missen voor herstel, want een Turner is geen courant merk in ons land!  Wetend dat een vorig onderdeeltje lang op zich had laten wachten, zou het met deze ernstige schade wel eens lang kunnen duren eer de fiets weer rijklaar is!  Gelukkig is mijn andere bike pas volledig nagekeken.

Goed berijdbare en relatief droge veldwegen brachten me om 10.00 u tot aan de splitsing tussen de 30 km en de 45 km aan een kruispunt van landelijke baantjes op 10,75 km van de start!  De kortste afstand 30 km!  Hopelijk ging mijn bike het zo lang uithouden!  Voor mij ging het rechtsaf de Vispluk in Vorselaar in.  Hier moet ergens een intussen gepensioneerde collega wonen!  Ik reed de Zwaluwhoeve voorbij, dook de straat Plein in en kreeg daar even het gezelschap van een oudere man op een gewone fiets.  Hij vroeg me of ik moe was!  “Neen, ik rijd zo traag omdat ik stukken aan m’n fiets heb!  Niet dat ik er anders zo snel rijd”, antwoordde ik de man.  Even verderop scheidden onze wegen toen de tocht rechtsaf een bospad op ging.  Tot 12 km reden we over verharde landelijke wegen om daarna een bospad en veldweg te treffen.  Tot 13 km nogmaals verharde wegen tot aan de oversteek van de snelweg E34 op de grens met Wechelderzande (Lille).  Omstreeks 10.15 u dook ik daar de bossen in op relatief brede paden.

Bospaden en veldwegen leidden me tot in een villawijk van Wechelderzande waar we in de Borgstraat opnieuw een bos in reden.  Op 16 km konden we daar genieten van een plezante singletrack met vele bochtjes.  Ter hoogte van een straat die Zand heet, kruisten we de grote baan die van Wechelderzande naar Lille voert, en reden we een kerkhof voorbij.  16,50 km om 10.30 u.  Op 17 km bereed ik servitudepaadjes tussen weiden en tussen tuinen in meer bewoond landelijk gebied, gevolgd door een pad langsheen de bosrand op 18 km.  Het ging het bos in, gevolgd door een aantal andere bikers, en op 19 km arriveerde ik aan de bevoorrading op de klassieke plek, zijnde de boshut naast de vijver aan de Visbeekbaan in de bossen van Wechel.  10.45 u.  Er was nog veel beweging aan de stop.  Vooral een lawaaivrouwtje viel op door haar luid praten en uitbundig lachen, wat bij één van de bevoorraders de opmerking deed ontvallen dat ze toch niet te veel meer van dat drinken zou krijgen!  Ze kan er maar deugd van gehad hebben van zich op tweede kerstdag zo content gevoeld te hebben!  Dat terwijl ik er zelf maar beteuterd bij stond met de gedachten aan mijn doorgebroken achtervering!  Ik hoorde ook Nederlanders praten, zelfs van over de grens was men naar Poederlee afgezakt.  De bevoorrading was ruim met partjes appelsienen, bananen, suikerwafels, wafels met chocolade, sportdrank, water en lekkere tomatengroentesoep.  Tien minuutjes pauze genomen en van alles eens geproefd.

Voor de route van 45 km was het linksaf (met de rug naar de vijver) en ik veronderstel dat de grootste toer toch wel een aantal tracks van de vaste parcours van de Lilse Bergen zal hebben aangedaan.  Zelf rechtsaf de 30 km aangehouden over een lange brede zandweg doorheen de Visbeekvallei.  Spijtig genoeg bleven op diverse plaatsen kleine tracks onaangeroerd.  Ik passeerde een plek waar links een hele strook bomen gerooid was om de heide weer kansen te geven!  Aan de andere kant van de weg waren twee mannen en een vrouw bezig met het omzagen van nog bomen!  Hopelijk vallen niet te veel plekken in deze bossen ten prooi aan een kaalslag door nota bene Natuurpunt!  Op 20 km dienden we via een kalme brug de E34 te kruisen ter hoogte van borden die de afrit Lille aankondigden en ging het een verhard wegeltje op, eerst door het bos, daarna tussen het bos en de snelweg.  Op 22 km volgde een korte, maar zeer vettige strook met veel modder.

Een lange zandweg met een harde ondergrond bracht me na 24,50 km tot in Gierle (Lille).  11.25 u.  Ik moest eens terugdenken aan Louis Neefs, de Vlaamse zanger die in het lied “Mijn dorp in de Kempen” zijn Gierle bezingt.  Hij verongelukte samen met zijn vrouw Liliane op kerstdag 1980.  Ik vergeet nooit het moment dat dit in het nieuws op tv vermeld werd, terwijl wij rond de tafel zaten bij wijlen mijn grootouders in Wezembeek-Oppem.  Herinneringen uit een ver verleden!  We kruisten de Gierlebaan en reden de Messemakersstraat in.  Er stond daar een wegwijzer naar de Kerststal Hemeldonk en daar ben ik na de toertocht nog eens langs gereden.  Een bewegwijzerde kerststal moet immers iets bijzonders zijn!  Na de doortocht van de straat kregen we van 26 km tot 27 km nog een knappe singletrack vol wortels voorgeschoteld in een strook bos, gevolgd door een stukje bredere bosweg en een korte track recht op recht door de bossen tot aan een betonbaantje.  Via verharde landelijke wegen en een veldweg met vaste ondergrond bereikte ik op 29 km opnieuw het grondgebied van Poederlee.  Langs enkele straten en servitudes ging het weer naar af waar ik omstreeks 12.00 u na 41,50 km en een noodgedwongen extra traag ritje, de voetbalvelden in Poeyel weer bereikte!  De doorgebroken scharnier van de achtervering had het gelukkig uitgehouden, maar het stuk dat nog aan elkaar vast hing begon ook al tekenen van een scheur te vertonen!  Aan de bikewash stond een lange rij wachtenden.

Aan het aantal bikes in de “bewaakte” fietsparking en het geroezemoes dat uit de kantine kwam te horen, had deze tocht op voldoende belangstelling kunnen rekenen!  Nog een klein uurtje in de kantine blijven zitten voor een drankje.  Dat er ook boterhammen te verkrijgen waren had ik te laat gezien!  De clubmakkers daagden echter niet op.  Ik vermoedde al dat ze niet gekomen waren, omdat ik geen flyers van BikeAholic op de tafels zag liggen.  Het grootste vuil nog van mijn fiets gespoten aan de bikewash en dan huiswaarts.  Zoals gezegd eerst nog even tot aan de kersstal in Hemeldonk gereden.  Dat is een grote kersstal met levende dieren, zoals een ezel, kalveren en schapen.  Je kon er ook terecht voor een hapje en een drankje.  Er passeren wandelingen vanuit Vorselaar die tot vier kerststallen aandoen, maar op het wereldwijde web kan ik daarover niets terugvinden.

Er zat naar mijn  zin wat te veel verhard in deze toertocht, en veel brede wegen in de bossen, alhoewel dat met de gebroken achtervering misschien een zegen was!  Ik heb ook 15 km moeten missen en daardoor allicht een aantal mooie stukken.  De teleurstelling omwille van de pech die me overkwam overschaduwde ook het plezier dat ik aan de toer had kunnen beleven.  De organisatie was verder in orde, de afpijling duidelijk en de bevoorrading ruim voldoende.  Over de bewaakte fietsparking moet, zoals sommigen opmerkten, wel eens nagedacht worden.  Uw fiets zelf mogen wegzetten is niet het goede systeem.  Je had gemakkelijk met de nummertjes kunnen foefelen zonder dat iemand aan de ingang dat opgemerkt zou hebben!  Ik heb mijn fiets dan ook op slot gelegd, voor zover iemand in een kapotte bike geïnteresseerd zou kunnen geweest zijn!  Toch blij dat mijn dag niet helemaal naar de bliksem was en dat ik Poeyel nog eens te zien heb gekregen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

28-12-2013 om 20:13 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45 km) van WTC Woensdrecht te Ossendrecht op zondag 22-12-2013.

Na enkele drukke werkweken met weinig slaap, een personeelsfeest ter gelegenheid van het eindejaar en de opruim daarvan daags nadien, was ik ook op zaterdag laat thuis.  Omdat hij veertien dagen ongebruikt had stilgestaan en ik voordien al de indruk had te maken te hebben met een trage leegloper, bij thuiskomst mijn fiets nog eens geïnspecteerd.  Inderdaad, de achterband stond zo plat als een vijg!  Meteen maar een nieuwe binnenband gestoken.  De oorzaak van het lek bleek een metalen doorn te zijn die de buitenband had doorboord.  Voor de zoveelste keer op rij lag ik weer pas laat in mijn bed!  Na hooguit vier uren slaap op zondag m’n bed uit om deel te nemen aan de toertocht van WTC Woensdrecht in het vlak over de Belgisch-Nederlandse grens gelegen Ossendrecht.  Wakker worden duurde lang en om 8.30 u thuis met de bike vertrokken, deze keer via de fietspaden langsheen de grote baan door het gehucht Putte langs beide kanten van de landsgrens.  Het kraam met de gebraden kippen was al present!  Daar staken drie bikers van V’lox me voorbij en op het fietspad langsheen de Putseweg kreeg ik nog groepjes en enkelingen te zien die onderweg waren naar de start.  Ook auto’s met bikes reden in de richting van de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen alwaar de tocht startte vanuit het Restaurant De Blauwe Pauw.  Toen ik daar toekwam vertrok een groepje mij bekende bikers, waaronder Berten, Dennis en Jan.  Aan de start was het nog steeds bijzonder druk, maar de inschrijving verliep vlot.  De hemel zag grijs, het weer was somber en we konden enkel maar hopen op een droge rit.

Om 9.25 u op weg.  De tocht dook achter De Blauwe Pauw meteen de bossen in en eigenlijk zouden we er nauwelijks nog uit komen!  We kregen al direct een resem singletracks voor de wielen die ons naast het Mollercollege voerden en door de plaatselijke bossen.  Er ontstond op enkele plaatsen file omwille van de drukte en het feit dat er ook enkele groepjes onderweg waren die kinderen bij hadden en ook een jonge vader met zijn nog kleine zoon.  De kinderen raakten soms niet over de bultjes.  Dat was wat vervelend, maar daar kan je je niet boos over maken!  Al goed dat de kinderen het niet aan hun hart lieten komen, want een kind dat te veel opgejaagd wordt tijdens de eerste tochtjes houdt het daarna misschien voor bekeken!  We passeerden ook de bekende “put” naast een prikkeldraad, een plaats waar het pad doorsneden wordt door een beekje.  Ik had ’s ochtends al wat pijn in de hiel van m’n rechtervoet en bij het uitklikken voor de file aan de put voelde ik een pijnscheut en binnenin het gevoel als van een elastiek die doorknapt!  Ik veronderstel wel dat er geen pees of spier gescheurd is, want dat ik dan niet meer had kunnen gaan, staan of rijden!  Het zal eerder een spierverrekking zijn.  Het deed in geen geval deugd!

Bospaadjes voerden me na 4 km tot aan de omheining van De Luchtballon, een voormalig legerterrein in Calfven dat omgebouwd is tot vakantieverblijf voor kinderen met astma.  Een kilometer verder reden we over de natte bospaden in de buurt van de kleurrijke nieuwbouw van het Mollercollege.  Ter hoogte van enkele wortels ligt daar een waar modderbad!  Toen ik me er even aan de kant zette, passeerden daar drie Weetabix-Watjes waarmee ik enkele weken geleden een memorabele après beleefde na de toertocht in Kapellen!  Na de modderige passage van deze strook bos reden we over door de regen gebluste zandpaden in een heidelandschap.  Om daarna weer singletracks te treffen in de bossen.  De hemel werd nog grijzer en het was donker in de bossen.  Intussen was het op de paadjes gelukkig minder druk geworden en reden de bikers verder uit elkaar zodat ieder zijn geliefkoosde tempo aan kon houden.  6,50 km om 10.00 u.  Omstreeks 7,50 km hoorde ik in de verte honden blaffen, kwam de omgeving me bekend voor en reed ik inderdaad voorbij de visvijver van ’t Spanjooltje.  Er was daar iemand in de weer met een kruiwagen!  In de buurt is ook ergens een hondenschool, wat het blaffen verklaart.  We raakten de bewoonde wereld van Calfven, want tussen de bomen door zag ik de zandwegen liggen langs dewelke asfalt fietspaden zijn aangelegd, afgeboord met witte paaltjes.  9 km omstreeks 10.15 u.  We vervolgden de rit over de bospaden van De Vluchtheuvel, passeerden weer het aan het bos grenzende terrein van De Luchtballon en kregen een korte maar nijdige klim voorgeschoteld.  Omwille van de pijn in mijn enkel leek het me verstandiger van even te voet naar boven te lopen om te vermijden van mij nog meer te forceren!  Even verder stond een trio langs de kant, waarvan eentje met een gebroken ketting die de klim niet had overleefd!

Na 10,50 km kwamen we even terug uit de bossen tevoorschijn en reden we gedurende een kilometer over het asfalt fietspad naast een zandweg van Calfven naar Ossendrecht.  Tot 12,75 km gebruikten we dan de off-road-ring rond Ossendrecht, een grasspoor dat aan de rand van de open velden omheen het dorp loopt!  Ik heb dit pad al in alle weersomstandigheden bereden: droog, nat en doorheen pakken opgehoopte sneeuw!  Halverwege werd ik aangesproken door een man die zich afvroeg of hij geen splitsing had gemist, want hij had gemerkt dat hij terug in Ossendrecht was.  Hij vreesde waarschijnlijk een stuk van de toer te zullen missen!  Maar er was nog geen splitsing geweest!  Ik vermoed dat dezelfde man me ruim na de bevoorrading nog eens ingehaald heeft.  Het ging daarna nog eventjes de velden in waar we af te rekenen kregen met veel tegenwind.  Toen we de achterzijde van enkele huizen passeerden werd ik toegeroepen door een passerend biker.  Ik vermoed dat hij VanBiLL.com was.  Na een lang, winderig, bij momenten relatief slijkerig stuk doorheen de open velden bereikten we omstreeks 15 km het bosgebied Stoppelbergen wat we in reden naast de ingang van de camping Athena.  10.45 u.  Paden en singletracks werden ons deel in het door bikers geliefde Stoppelbergen op de grens tussen het Nederlandse Ossendrecht en het Belgische Zandvliet en Berendrecht.  Op 17 km van de start trof ik daar midden in het bos om 11.00 u dan toch de splitsing tussen de routes van 25-35 km en 45 km.

Gekozen voor de langste toer.  Vanaf daar trof ik een aantal bekende paadjes die ook deel uitmaken van een eigen plaatselijk rondje dat ik hier enkele jaren geleden vanaf het kasteel Ravenhof in Stabroek leerde rijden.  Op mijn weg trof ik een koppel wandelaars met een worst op pootjes die ik met enige behendigheid diende te ontwijken, want deze hot-dog zonder mosterd liet zich niet intimideren door passerende bikers!  Omstreeks 21 km passeerde ik de Antwerpse sportvelden aan de camping De Watertoren in Berendrecht en ging het de singletrack in het donkere dennenbos op.  Deze eindigt met een stevige klim waar dan nog enkele dikke wortels over het pad liggen.  Er volgden nog enkele mij bekende paadjes in de bossen die aansluiten achter het Moretusbos waarin het kasteel Ravenhof op de landsgrens gelegen is.  Op 24 km volgde de mooie singletrack waarop enkele kleine klimmetjes liggen.  Vroeger was deze plek nog veel knapper, maar de eigenaar heeft hier een jaar of twee geleden een aantal bomen opzettelijk geveld en laten liggen!  Joost mag weten waarom!  Tegen motorcrossers?  Tegen mountainbikers?  In ieder geval was de knappe omgeving hierdoor naar de bliksem!  Er staan nergens borden dat dit gebied privaat eigendom is!  Kort na het vellen van de bomen ontstonden trouwens al nieuwe paadjes, dus de mountainbikers lieten er zich niet door tegenhouden.  Op dit ogenblik heeft er zich al een zeer duidelijke nieuwe singletrack ontwikkeld!  Allicht door de vele voorgangers tijdens deze toertocht, maar ook door lokale bikers die op eigen houtje door deze bossen rijden.  Na het stuk met de omgehakte bomen kwamen twee knappe bulten om te beklimmen en lekker weer naar beneden te bollen!  Inclusief enkele uit de kluiten gewassen wortels!  24 km om 11.30 u.

Mijn plaatselijk rondje gaat na de bulten linksaf, maar nu dienden we rechtsaf te slaan en na nog een stukje singletrack bereikte ik het bospad dat doorheen een brede open strook naast een diepe gracht loopt.  Op 25 km passeerde ik weer de plek aan de houten slagboom waar we het op Belgisch grondgebied gelegen deel van Stoppelbergen waren in gereden.  De in het opvallend gele regenjasje gestoken biker die me begroette en die de lus Stoppelbergen nog diende aan te vatten bleek Jari te zijn!  Dat opende perspectieven, want dat betekende dat ik zo’n 8 km voorsprong had en wij elkaar dan misschien bij aankomst zouden te zien krijgen!  Er waren wel een paar clubmakkers op pad, maar die waren vroeger vertrokken en de kans dat ik hen nog zou zien was daardoor klein.  Even verder werd ik in een zanderig pad aangesproken door een jonge knul in Fidea-uitrusting met de vraag of ik geen inbussleutel bij had.  Het zadel van zijn fiets stond los.  Het stond inderdaad wel heel erg los!  Zo kwam mijn multitool weer van pas om anderen verder te helpen.  Het heeft al meer gediend om anderen uit de nood te helpen dan dat ik het zelf gebruikt heb!

Via de zandweg bereikte ik weer een paadje dat deel uitmaakt van mijn eigen rondje en dat uitkomt op een zanderige open vlakte.  Zelfs nu lag er nog los zand in het klimmetje naar de zitbank die er niet meer bleek te staan.  Er volgden zanderige singletracks en paden en na een lusje kwamen we aan een klimmetje weer uit in de buurt van de verdwenen zitbank.  Daar ging het linksaf tot ik arriveerde aan het pad dat achter de omheining van de politieschool loopt.  Linksaf op dit pad dat er vrij nat bij lag met enkele ferme plassen, vooral naar het einde toe.  Maar het viel nog mee, want ik heb het op die plaats al veel erger geweten.  We dienden het geruime tijd te volgen en arriveerden aan de bevoorrading die opgesteld stond voor de hoofdingang van de politieacademie op 28 km van de start.  12.00 u.  Er was sportdrank en bouillon om te drinken, wafels en krentenbollen om te eten.  Ik had honger en heb maar liefst drie van die krentenbollen naar binnen gewerkt en doorgespoeld met zoete sportdrank!  Tien minuten later was ik weer op weg.

Aan de school ging het linksaf een straat in en even verder rechtsaf een rechte singletrack door het bos op.  Even verder hielpen seingevers ons de Putseweg over en trof ik de splitsing tussen de 25 km en de 35-45 km op 29,50 km van het vertrek.  We reden nu in de bossen van de Groote Meer over mij onbekende paden met kort na de aanvang een vrij vettige strook.  Mijn conditie was nul en ik werd zelfs ingehaald door een vader met zijn zoontje die ik aan de stop had zien toekomen.  Omstreeks 32 km reed de tocht over een knappe heidevlakte en volgde de doortocht van imposante dennenbossen over bredere paden en tracks.  We reden er voorbij de zanderige militaire oefenterreinen op de vrij toegankelijke Ossendrechtse Heide.  Een breed pad voerde me langsheen de heide tot ik ter hoogte van een meertje omstreeks 36 km een open landschap in dook.  Dit gebied werd enkele jaren geleden kaalgekapt.  We kregen de mooie singletrack die zich door hoog en thans dor geworden gras voort slingert en evenwijdig loopt met een zandweg over de heide.  Na een lastig pad met veel mul zand bereikte ik opnieuw de bossen waar we bredere wegen voor de wielen kregen.  39 km om 13.00 u.

Op één van de bospaden werd ik ingehaald door Jari.  Terwijl we enkele woorden wisselden zag ik dat we gevolgd werden door nog een biker met een geel jasje.  Ik had het moeilijk om te blijven volgen, de biker stak voorbij en bleef in het wiel van Jari hangen.  Beiden hingen in de verte achter een biker in een wit jasje.  Op 41 km kwam het bospad uit op de Putseweg tegenover het Puts Molentje op het kruispunt richting Ossendrecht.  Jari en de twee andere bikers stonden er te wachten.  We dienden de grote weg even te volgen en zoals ik verwacht had even verder over te steken om tussen twee betonblokken die daar sinds enige tijd liggen het bos in te duiken.  Daar kregen we een bekende singletrack die door vele tochten in de andere richting wordt bereden.  Ik hoorde voor me het piepen van remmen in het bos en de reden kwam snel.  Nu konden we immers lekker naar beneden rijden op de plek waar anders ferm dient geklommen te worden.  Ik ben er nog nooit al rijdend tot helemaal boven geraakt.  Ooit had zich op deze plek tijdens een toertocht een fotograaf opgesteld en dat was mede de oorzaak van een file zoals ik ze nog zelden op toertochten heb meegemaakt!  Ik denk dat ik toen zeker een kwartier heb staan aanschuiven!

We bereikten de singletrack die zich op een hoogte door het bos slingert en van waaraf men een knap uitzicht heeft in de diepte over de voormalige zandgroeve van Ossendrecht.  Er stonden kerels met quads op het uitkijkpunt.  Na een afdaling door losse zavel konden we genieten van de mooie singletrack die zich door struikgewas slingert en er evenwijdig loopt met een zandweg door de bossen omheen de groeve.  Eens weer in het open veld werden we naar de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan geleid, maar alvorens die te kunnen kruisen dienden we nog door een beek te rijden.  Daar was een betonnen waadplaats geconstrueerd.  Ik heb het geriskeerd van er door te rijden, er was weinig alternatief, en mijn vrees dat het water dieper zou zijn dan wenselijk is, bleek gegrond.  Met natte schoenen en sokken tot gevolg.  Want tegen zo veel water zijn zelfs waterdichte sokken niet bestand.  Zoals te verwachten doken we aan de overkant van de straat naast een eenzaam huis in renovatie opnieuw de bossen in en werden we over de enkele stevige bulten die daar liggen gejaagd.  Via een bospaadje bereikte ik omstreeks 13.30 u De Blauwe Pauw.

De biker die ik daarstraks in het wiel van Jari had zien rijden bleek diens maat en werkmakker te zijn.  Na onze fietsen vastgelegd te hebben binnen nog een frisdrank gedronken.  Berten en Jan zaten er nog in het gezelschap van Rubber-12, Ward en enkele andere bikers.  Dennis stond aan de toog voor een bestelling en was zo tevreden van mij te zien dat hij na het handjes schudden door een onhandige beweging de fles en de twee glazen die al op het dienblad stonden weer op de tap keilde!  Met glasgerinkel, een kapot glas en ter ziele gegaan gerstenat tot gevolg!  Nog even bij Jari en diens maat gezeten aan een tafel waar ook enkele Reetzweters zaten!  Uit de Antwerpse gemeente Reet!  Ook de moeder en vriendin van Jari hadden een kleinere rit gereden, maar waren intussen al huiswaarts vertrokken.   Toen Jari en Rubber-12 huiswaarts vertrokken begon het te regenen.  Nog even terug naar binnen om wat te bekomen van de vermoeiende rit, te wijten aan mijn lamentabele conditie, en te schuilen voor de regen!  De Reetzweters hadden het op een bepaald ogenblik over de après na de tocht in Kapellen!  Ik heb hen daar toen inderdaad ook gezien!  Ik heb zelden zo hard gelachen als toen!  Wanneer toen de polonaise werd aangevat, maar dan boven op de tafels, was het tijd om de stekker uit te trekken!  Toen ik vertrok werd ik buiten aangesproken door een medewerker van WTC Woensdrecht die me vertelde dat er daarnet een slotvaste bike gestolen was!  Het stelen van fietsen bij toertochten wordt een echte plaag in deze streek!  Ze worden zelfs gestolen met fietsdrager en aanhangwagen incluis!

Opnieuw de 15 km huiswaarts aangevat.  Vertrokken via de waadplaats, met opnieuw natte voeten, en het stuk van de rit door de zandgroeve in de andere richting gereden tot ik op de Putseweg arriveerde.  Ik was zodanig moe dat ik op de terugweg zelfs verzaakt heb aan de halve gebraden kip van het kraam op de grens in Putte die ik gewend ben van daar ter plekke op te peuzelen.  Zonder regen thuis geraakt, maar tijdens het schoonmaken van de fiets werd ik geplaagd door stortbuien en door de wind bijna uit mijn schuilplaats geblazen.  Ondanks het sombere weer en het afzien toch genoten van deze knappe rit.  Op het verbindingsstuk van Calfven tot Ossendrecht na bijna uitsluitend doorheen de lokale bossen en heidevlakten, in een speeltuin die geliefd is door bikers langs beide zijden van de grens.  Het was ook plezant van verschillende bekenden te zien, ook al was het dan maar even!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Toertocht te Ossendrecht op 22-12-2013 door Frank Dirks

23-12-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax