Bokkerijderstocht (10-25-40 km) van WTC De Bokkerijders te Overpelt op zaterdag 11-01-2014.

Omdat ik op vrijdagavond nog laat bezig was geweest om wat orde op zaken te stellen wat het werk betreft, was ik op zaterdag vrij laat aan de start op de Bokkerijderstocht van WTC De Bokkerijders te Overpelt.  Net op het ogenblik dat ik thuis in het Antwerpse met de wagen vertrok begon het te regenen en hoe dichter ik Overpelt-Holven naderde, hoe harder het regende!  Toen ik m’n fiets aan het afladen was merkte ik pas hoe koud de regen was, als nat ijs!  Aan de ingang van de parochiezaal Holheide waren enkele Bokkerijders bezig met het bakken van frieten en curryworsten voor de liefhebbers.  Soms kan een mens wel eens geluk hebben en toen ik na me ingeschreven te hebben weer buiten kwam, had het opgehouden met regenen!  Om 13.15 u was ik op weg.

Zoals alle tochten vanuit Holven ging het de bossen naast de voetbalvelden in om daar al te kunnen spelen op de wirwar van singletracks die deze bossen doorsnijdt.  Deze bossen liggen in het gebied tussen de grote weg vanuit Eindhoven, door Holven, richting Hechtel en Helchteren, tot in Hasselt, en de spoorweg.  Omstreeks 7 km kregen we een vrij technische singletrack met vele bochtjes en klimmetjes.  Er volgde nog een resem singletracks tot ik weer uitkwam in de Dahliastraat van Holven en niet zo ver van de start.  8,5 km om 13.50 u.  Even verder was er een splitsing tussen de kidstoer (10 km) en de ritten van 25-40 km.  Het ging de bebouwde kom van Holven door en na de oversteek van de rustige hoofdweg ging het aan de overkant verderop rechtsaf een veldweg in die me tot in de Hunnebergstraat voerde.  Daar werd weer resoluut voor off-road gekozen over bospaden met als enige asfalt de oversteek van een baantje op 11,50 km.  Ik vermoed dat dit het baantje is richting Overpelt-Lindel.  We doken onmiddellijk weer het bos in over eerder natte singletracks en een bospad met op 12 km een kort lusje over een lokale singletrack zoals ik verwacht had.  Ik ben hier al meer in de streek komen rijden en op sommige plekken weet ik dan wat me te wachten staat.  In het bospad linksaf volgde de splitsing tussen de 25 km en de 40 km op 13 km van het vertrek.  14.10 u.  Toen wist ik nog niet dat ik weer op deze plek zou arriveren na de extra lus van de route van 40 km.  Twee bikers kozen voor de 25 km, een derde ging samen met mij de richting van de langste toer uit.

Bospaadjes brachten me door eerder woest uitziende bossen tot aan de Winnerstraat, Het Hobos en de Groenstraat, vlak naast de Noord-Zuidverbinding.  14 km.  Vanaf de Groenstraat volgde de doortocht van het Domeinbos Pijnven wat ik de “lichte bossen” noem omdat de partijen dennenbomen er afgeboord worden door lage, thans kale, loofbomen waardoor er veel licht tot op de bodem komt.  De meestal recht op rechte paadjes voerden me tot aan de oude grenspaal uit 1770 (die daar niet op zijn originele plek staat) op het grondgebied van Eksel.  Deze keer ging het dan niet zoals ik verwacht had, want in plaats van linksaf en rechtsaf te slaan tot in de Oude Diestersebaan, om daar weer bos te treffen, ging het deze keer rechtsaf.  Na een eindje over het asfalt doken we omstreeks 18,50 km weer het bos in voor een volgende portie singletracks, afgewisseld met bospaden.  Rond 21 km voerde de tocht me over een aardeweg omheen een open veld, omzoomd door bossen.  14.45 u.  Eens het bos weer in arriveerde ik na 22 km opnieuw op het kruispunt van paden waar ik daarstraks de splitsing van de 25 km en  40 km had gehad.  De extra lus voor de langste rit had daarmee zo’n 9 km geduurd.  Vanaf hier reed ik weer op het gemeenschappelijke parcours.

Paadjes en sporen door het bos voerden me weer tot aan de grote baan Hasselt-Eindhoven in Holven, waar twee seingevers bij een vuurkorf de wacht hielden.  23,75 km.  Aan de overkant moesten we een bergje op en brachten bostracks me tot aan de bevoorrading op 24 km.  Deze stond op het kruispunt van een bospad en een zandweg naast open velden.  Ik kwam er om exact 15.00 u toe, maar er stonden nog andere bikers.  Ik heb trouwens gedurende de ganse rit nog andere bikers te zien gekregen, zeker een zestigtal in totaal.  Aan de stop kon je eten van bananen en appelsienen, suikerwafels, wafels met chocolade, soep en sportdrank.  Meer moest dat niet zijn.  Een knabbeltje was welkom vermits het al van de ochtend geleden was dat ik nog wat gegeten had.  Er stond een bike/cyclocrossfiets met een stuurbordje met “Mont Ventoux” op en de eigenaar in het gele regenjasje reed ongeveer tegen mijn tempo zodat ik in diens zog ben toegekomen.  Tot omstreeks de aankomst kreeg ik hem bijwijlen in de verte te zien.  Hooguit een tiental minuten blijven staan, want er restten nog ettelijke kilometers en in de winter is het ’s avonds vroeg donker, ook al zie je dat de dagen weer beginnen te lengen!

Uiteraard zochten we weer de bossen op en na 26,50 km konden we nog eens rijden over de knappe singletrack die ik hier nog heb weten leggen en na enkele jaren goed vast gereden is.  Het is daar lekker op en af bollen over een aantal heuveltjes.  Zoals te verwachten was raakte ik wel niet al rijdend op de hoogste ervan.  De aanloop er naartoe ligt vol mul zand en daar blijf ik gegarandeerd in vast zitten.  Maar ik ben niet de enige.  De mooie singletrack voerde me op en af in de richting van de Witte Berg die voor me opdoemde eer ik er erg in had.  Dat zijn twee grote hopen zavelkleurig zand die langs de ene kant begroeid zijn en met vaste ondergrond, maar langs de andere kant bestaan uit mul zand!  Twee bikers die me net ingehaald hadden kozen voor de beklimming langs de rechterkant, maar links gaat voor mij beter.  Met wat moeite en zelfvertrouwen raak ik de eerste bult over, wat tijdens mijn eerste ritjes in deze streek niet het geval was.  Aan de andere kant ging het naast de zone met mul zand over een track weer naar beneden en rechtsaf om dan de tweede heuvel vanaf de achterkant aan te vallen.  Het geluk was aan mijn kant vandaag en ik raakte al rijdend helemaal tot boven.  Ik heb weer wat bijgeleerd qua parcourskennis.  Als ik aan de dikke wortel halverwege links houd, dan lukt het om er over te geraken!  We hoefden gelukkig niet door het mulle zand naar beneden, maar rechtsaf over een zachte helling bereikten we weer het bos.  27,50 km.

Eens de Witte Berg over konden we weer ons hartje ophalen op de vele bospaden en de singletracks.  Op 30 km dienden we daarbij een uit de kluiten gewassen bult te overwinnen.  Een kilometer verder ging het rechtsaf een zeer zanderig klimmetje op om in het naastliggende bos de meer technische singletrack voor de wielen te krijgen.  Dat is een track met vele korte bochtjes rond boomstammen en dan nog vaak in combinatie met een klimmetje.  Dat is meestal geen spek voor mijn oude bek.  Soms gaat het hier vrij vlot, maar vandaag wilde het niet goed lukken.  Op deze plek kreeg ik nog redelijk wat anderen te zien, onder anderen een groepje van een jonge kerel en twee meisjes.  Deze twee reden vlotter dan de jongen.  Ik vermoed dat het beginnelingen waren, want korte tijd later trof ik een tweede splitsing tussen de routes van 25 km en 40 km en het drietal koos er voor de korte toer.  Deze splitsing kwam op 32 km van het vertrek.

Voor de lange route ging het linksaf en ik merkte meteen aan de grote vijver achter de bomen dat ik me aan de zandwinning van Lommelzand bevond.  15.50 u.  Vanaf de track die evenwijdig met de zandgroeve loopt kregen we weer vele bospaadjes voor de wielen.  Deze leidden me tot het bekende lange graspaadje dat evenwijdig met de spoorweg loopt.  We arriveerden aan de spoorwegovergang ter hoogte van een kruispunt van zandwegen en konden vanaf daar eventjes gebruik maken van het betonnen fietspad naast de zandweg.  Linksaf het bos in om weer tot naast de spoorweg te komen en daar de bospaden te berijden die er tot 36,50 km evenwijdig met de spoorweg lopen.  Het viel me op dat in de zone onder de hoogspanningsleidingen waar enkele jaren geleden de dennenbomen gerooid werden, nieuwe boompjes al goed hoog opgeschoten zijn.  Alles groeit er weer dicht.  Uiteindelijk arriveerden we in de omgeving van het grote kruispunt van de wegen naar Lommel en Hasselt.  Rechtsaf over de zanderige paadjes en nog steeds door de bossen.

Opeens stond ik na 39 km weer aan de voet van de Witte Berg, maar nu komende van de andere kant.  16.20 u.  Ik werd er naar links gestuurd en kwam uit op de grote baan Eindhoven-Hasselt.  En meteen weet ik nu waar die beruchte berg ligt!  Je kan hem bereiken via een onverhard paadje tussen twee eigendommen dat vertrekt vanaf de grote baan vlak tegenover de rustige hoofdstraat Holvenstraat!  Hij ligt dus op een boogscheut van de start!  Ik had dat eerder al vermoed omdat een andere toertocht (van de Peltercrossers) een bevoorrading heeft aan de voet van de berg.  En naar het einde van de tocht toe meende ik toen de bevoorrading tussen de bomen door te zien staan!  We kruisten de drukke baan en reden de Holvenstraat in, gevolgd door de Esstraat richting aankomst!  Maar wie dacht linea recta naar ginds gestuurd te worden, had het verkeerd voor!  Want we kregen als slot nog enkele knappe singletracks door het lokale bos.  Omstreeks 16.30 u kwam ik na 41 km weer aan de zaal Holheide toe.

Er waren op enige afstand van elkaar, op plekken waar er aansluiting was op de waterleiding, twee afspuitplaatsen.  Er zat weinig druk op de slangen, maar met enige moeite ging het grootste vuil toch van de fiets.  Ik kreeg nog het gezelschap van een man die even na mij toekwam.  Omdat hij op zondag ook zou moeten dienen, het bij thuiskomst donker zou zijn en ik een propere vod in de auto had liggen, het lumineuze idee gehad om mijn vehikel ter plekke proper af te drogen zodat ik met een zuivere fiets weer huiswaarts kon!  Daarna de douches in de barak van de voetbalclub opgezocht.  Het water was er ruim heet!  Zo kon ik zelf ook proper naar huis.  Toen ik mijn fiets aan het opladen was kwam er nog een duo, een jonge man en vrouw, toe in het halfduister.  Daarna werd de bikewash door enkele Bokkerijders ontmanteld.

Weer huiswaarts over Postel.  In de dreef naar het restaurant ter hoogte van de Baileybrug hing nog de knappe kerstverlichting als een soort tunnel tussen de bomen!  In Mol-Rauw nog gestopt aan de Paseo om wat te eten en vanaf de illegale oprit aan de grensovergang via de rustige E34 weer huiswaarts gebold.  Ik was tevreden dat ik me niet had laten thuis houden door de regen vermits ik de hele tocht droog had kunnen rijden.  Uiteraard waren de paadjes natgeregend, maar dat is minder erg dan in de regen te moeten rijden.  De vroege starters hadden vandaag de beste keuze gemaakt en een droog parcours onder de wielen gekregen.  Het was plezant van nog eens in Overpelt geweest te zijn voor dit mooie tochtje door de bossen.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n gloednieuwe website mtbwijzer.be!