Toertocht (30-50 km) van Roparunteam Door Dik en Dun te Hoogerheide op zondag 26-01-2014.

Het gebeurt niet gauw dat er gedurende twee opeenvolgende zondagen een toertocht georganiseerd wordt vanuit dezelfde gemeente, maar vanuit Hoogerheide gaat dat zeker niet vervelen!  Twee weken terug in Putte-Woensdrecht te vroeg vertrokken en veel te druk, de zondag daarop in Hoogerheide veel te laat vertrokken en niemand meer gezien, wat ook niet prettig is, dus vandaag de gulden middenweg gekozen!  Thuis om 08.15 u met de bike vertrokken en een uurtje later was ik in het 16 km verder gelegen Hoogerheide aan de andere kant van de grens.  Mijn conditie was nul en ik had het gevoel dat ik niet vooruit kwam!  Me ingeschreven in de cafetaria van de Sports and Pleasure voor de toertocht van Roparunteam Door Dik en Dun en om 09.30 u was ik op pad voor de tocht.

We dienden de Putseweg te kruisen en via de fraaie villawijk, waar een stulpje op 30.000 vierkante meter te koop staat voor het bedragje van 1.775.000 euro, bereikten we het bos.  We kregen er al direct een knappe, doch vochtige, singletrack voor de wielen.  Op 2,50 km volgde ook de beruchte “put”, de doorgang van een plek waar het pad op de grens tussen bos en veld wordt doorsneden door een beek die vanuit het bos het veld in stroomt.  Op 3 km troffen we de immer natte tracks in de omgeving van het Mollercollege dat we aan onze linkerhand in de bossen zagen liggen.  We reden de poort ernaartoe voorbij.  Na een beslijkt pad kregen we iets droger wegen voor de wielen in de bossen van De Vluchtheuvel tot aan het vakantieverblijf De Luchtballon op 5,50 km.  Na nog een vettige track doken we de bossen van De Vluchtheuvel nabij Calfven weer in.  We kregen er tot 9 km bredere paden voor de wielen met bijwijlen toch ferm vettige stroken.  Dat was te verwachten na de overvloedige regenbuien van zaterdagavond.  Een halve kilometer verder passeerde ik de hondenschool en de visvijver van ’t Spanjooltje in de bossen rond Ossendrecht.  10.17 u.

Er volgden afwisselend natte en droge bospaden, een mooie singletrack en op 11 km de oversteek van de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan, beveiligd door seingevers.  Vanaf daar werden we in de richting van de zandgroeve van Ossendrecht gevoerd.  De track lag er vrij modderig bij.  Halverwege schrok ik me bijna een infarct toen een halve idioot in een fluopak van Van Trier uit Kalmthout me langs rechts voorbijstak terwijl ik steeds alle moeite van de wereld doe om me uiterst rechts te houden en daarbij zelfs over de slechtste stukken ondergrond rijd!  Indien ik onverhoeds naar rechts was uitgeweken was de kerel op een boom geknald!  De strook door het gras naar de kern van de groeve toe lag oververzadigd zodat stappen me verstandiger leek dan me te pletter te trappen!  Na een stukje over het asfaltbaantje door de groeve bereikten we het licht klimmende zandpad.  Bij droog weer is dat zand mul, bij nat weer zoals vandaag biedt het veel weerstand door de aanzuigende werking.  De beloning was wel navenant, want eens boven gingen we de knappe iets technischer singletrack op.  Goed dat ik toch enige behendigheid heb aangekweekt in de loop der jaren, want er hing een biker vlak achter me.  Er liggen een aantal korte bochtjes en halverwege is er een doorsteekje waar de takken van de rododendrons je in het gezicht slaan.

Zoals de locals weten eindigt de track met een fikse klim over een aantal dikke wortels waar ik vorige week een biker hoorde van zeggen “dat hier het kaf van het koren wordt gescheiden”!  Ik behoor tot de eerstgenoemde categorie.  Ik kan daarbij steeds mijn leeftijd inroepen als verzachtende omstandigheid.  Er reed ook een vader met zijn zoontje rond, de vader richtlijnen gevend aan zijn zoon.  Dat ventje zal na de rit wel moe geweest zijn zoals de ondergrond er vandaag bij lag!  Ik was zelf al compleet afgepeigerd!  Ik heb het tweetal nog een aantal keren op mijn weg getroffen tot aan de bevoorrading.  Na de “berg” kwam er een track tussen de rododendrons die er nu wel heel nat bij lag.  Zelfs de jongere gasten die me volgden hielden het op bepaalde modderige plekken voor bekeken en stapten af!  De track komt weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van de Putseweg.  Het was intussen al 10.50 u en ik had och arme slechts 15 km gereden (en gewandeld)!

We reden een eindje in de richting van Ossendrecht naar het Puts Meuleke toe om de Putseweg te kruisen en aan de overkant het landgoed Groote Meer in te rijden.  Daar bereden we brede bospaden die weliswaar soms tot de hele breedte toe vol grote plassen stonden.  Op de daaropvolgende smalle slijkpaden was het zwaar stompen.  Op 19 km van de start bereikte ik de bossen van de Staartse Heide.  De doortocht van de Staartse bossen was op deze zondag een zware karwei!  Het slijk op de paden maakte het rijden voor mij lastig.  Wat was ik jaloers op de jonge kerel die in de fleur van zijn leven en veelkleurige pak met zijn cyclocrossfiets als een mes tegen hoge snelheid door de modder sneed!  Ik vroeg me af of het geen profrenner was!  De tocht leidde ons tot aan de manege Wolfshoek in de Staartsestraat te Huijbergen op de grens met Kalmthout.  Tijdens de grote heidebrand in mei 2011 werden de paarden hier uit voorzorg geëvacueerd.  Van op mijn werkplek kon ik de rookkolom zien opstijgen en dat is daar 30 km vandaan.  20,75 km om 11.30 u.

Zoals kon verwacht worden werden we naar het Vijverstraatje tegenover het groene poortje aan het beeld van de Heilige Teresia, reliek van een voormalig klooster, gestuurd.  Eigenaardig genoeg werden we wel linksaf gestuurd maar dan rechtdoor een smalle track op in plaats van linksaf zoals gebruikelijk.  We reden dus langs de Pilberg af en staken de Hollandseweg, met seingever, over om de Schoelibergseweg in te rijden.  Halverwege deze straat ging het linksaf het bos in.  Daar ging de speeltuin van de Pilberg dan toch voor ons open over de vele knappe singletracks en de leuke bultjes die hier in de bossen verscholen liggen.  Helaas was ik al te moe om de hoogste toppen tot boven toe al rijdend te bereiken!  Waar was dat feestje?  Hier was dat feestje, op en rond de Pilberg te Huijbergen, één van de uitverkoren plekken voor de lokale bikers!

Pas na 24 km diende zich de pauzeplaats aan.  Vrij laat toch voor de rijders van de 30 km, want er was nog geen splitsing geweest!  Ze stond opgesteld op de parking van Grondwerken en Transport Van Gastel langsheen de Weg naar Wouw.  Ondanks mijn late arrivé om 11.45 u was er nog veel beweging!  Er waren ook twee ex-clubmakkers die ik nu sinds lang voor de derde zondag op rij te zien kreeg!  Zij hadden hun teamkleding ingeruild voor een pak van fietsenzaak BikeAholic in Stabroek.  Teneinde de inwendige mens te versterken hadden de mensen van Dik en Dun lekkere koeken voorzien, zware cake met bosbessen, tomatensoep, bouillon en sportdrank.  Ik hoorde twee jonge knullen overleggen welke route ze bij de splitsing zouden kiezen!  Ze hielden het bij 30 km!  50 km vonden ze toch al wat veel!  De originele afstanden waren immers elk met 5 km extra uitgebreid.  Eventjes uitgerust op de banken die er opgesteld waren en dan weer op pad.

Onmiddellijk na de stop kwam er dan toch de splitsing tussen de beide afstanden van 30 km en van 50 km achter de terreinen van Van Gastel.  Het duo jonge gasten van daarnet stond te twijfelen!  Uiteindelijk zijn ze toch voor de volle pot gegaan want ik kwam hen later weer tegen op de grote lus.  Omwille van mijn afgepeigerde toestand had ik onderweg ook al uitgemaakt van voor de 30 km te gaan, maar dan zou ik dadelijk weer bij af zijn en dat vond ik maar niks.  Dus toch maar de richting van de 50 km uit!  Mijn enige zorg was op tijd binnen te zijn, dit betekent voor dat de pijlen zouden opgeruimd worden!  Ik betreurde mijn beslissing geenszins want we werden rechtsaf onmiddellijk de beruchte Nootjesberg op gestuurd!  En het lukte mij nog behoorlijk van boven te raken ook!  Alleen het laatste steile topje van de tweede hoge bult lukte net niet.  Daarna volgde het smalle spoor over het bizarre dropje weer naar beneden.  De overtocht van de Nootjesberg werd gevolgd door een knap bospaadje dat uitgaf op een asfaltbaantje in het bos van de Kooiheide (Oude Bergsebaan – Heipad?).  Bij de tocht van vorige zondag kwam deze plek aan het einde, was hier een splitsing tussen de 30 km en de 50 km en waren hier de pijlen voor de langste toer al opgeruimd.  Ik vermoedde toen dat ik het paadje had moeten in rijden waar ik nu uit kwam.  Dat zou me recht naar de Nootjesberg geleid hebben!  Ik heb de Huijbergse heuvels de vorige twee keren gemist door reeds opgehaalde pijlen omdat ze aan het einde van de rit kwamen, vandaag kreeg ik ze gelukkig dan toch voor de wielen!

Rechtsaf en weer rechtsaf het bos in, voorbij enkele knappe chalets tot aan het eenzame huis aan de rand van het bos in de Walsestraat, een zandweg door het bos.  Op 28 km bereikte ik een open vlakte op de plek waar de lichten die de landingsbanen van de vliegbasis van Woensdrecht markeren tot in de velden staan ter hoogte van de Moerkantsebaan, de weg die van Huijbergen naar Bergen-op-Zoom voert.  Het was er dabben geblazen door het oververzadigde gras.  Ik kwam er twee maten tegen, een snellere met een zwart en een trage met rood vestje, die ik later nog ettelijke keren te zien kreeg en met wie ik de eindmeet zou bereiken.  Hier was ook een seingever present, ook al dienden we de baan niet te kruisen maar konden we over het brede fietspad met dubbele rijrichting in de richting van Bergen-op-Zoom rijden.  Anderhalve kilometer verder ging het op 29,50 km linksaf het bos in dat deel uitmaakt van de Woensdrechtse Heide.  Vanaf de paden die we er bereden hadden we uitzichten op bos en heide.  Nog steeds genoot ik het gezelschap van andere rijders.  Waren de paden in het eerste deel van de toertocht te nat, na de stop dienden zich drogere paden aan en op deze plek waren ze zelfs nog te droog met los zand!

Even verder stak ik het zwart-rode duo weer voorbij toen ze even halt hielden.  Op 32,75 km reed ik over een pad dat door een lint in twee was verdeeld omdat er tegenliggers reden.  Ik kreeg er de twee jonge snaken te zien die ik aan de stop had zien overleggen over de te kiezen afstand en aan de splitsing had zien staan twijfelen!  Blijkbaar hadden ze dan toch voor de langste route gekozen en waren ze mij intussen ergens voorbijgestoken.  Ook de Nederlander in oranje pak op de cyclocrosser kon ik nog eens groeten toen hij me tegemoet kwam gereden.  Daarstraks had hij me bij het passeren van een modderstrook nog toegeroepen dat wandelen sneller ging dan rijden toen hij zijn poging diende te staken omdat hij vast kwam te zitten in de modder terwijl ik er al liep te dabben!  Buiten de twee rijders met wie ik later de aankomst zou bereiken was hij de laatste die ik te zien kreeg.  Omstreeks 33,50 km bereikte ik een stukje track naast de omheining van de vliegbasis, week het parcours eventjes van de omheining weg om er dan weer naartoe te gaan.  Daar trof ik op 34,50 km een wel heel erg smalle singletrack die rakelings langs de omheining liep.  Op 35,50 km passeerde ik weer het door een lint gehalveerd pad waar de toer zichzelf kruiste.  Nu geen tegenliggers meer, ik zal ver de laatste geweest zijn die nog op weg was. 

De zeer vettige strook met diepe slijkputten langsheen de vliegbasis dat deel uitmaakt van de vaste groene route vanuit Bergen-op-Zoom stond helaas ook op het menu met letterlijk in mijn zog het zwart-rode duo.  Nog tot 37,50 km vervolgde de tocht zijn weg waarbij we geregeld tot vlak tegen de omheining reden, ik nu in het zog van de man met het rode jasje.  Goed van katoen gegeven om geen terrein te verliezen zodat ik het spoor van dat tweetal kon aanhouden, dat is nog altijd leuker dan helemaal alleen te rijden!  We arriveerden in de open heide waar de landingslichten van de vliegbasis tot buiten de omheining in het zand staan, afgeschermd door een van stroom voorziene lage draad die ik bijna aantikte.  13.00 u.  Daar ging de speeltuin weer eens open, want in het bos dat we bereikten ligt een leuke track die zich over enkele stevige bulten met wortels slingert.  De man met het rode jasje voelde mijn hete adem in zijn nek!  We bereikten weer een track naast de omheining van de vliegbasis, reden voorbij de vliegschool om op 40 km uit te komen op een asfaltbaantje in het bos ter hoogte van een poort van de basis.  Linksaf richting de bossen waar we op 42 km over een stukje van het trimparcours op de Kooiheide reden en voorbij de bizarre groene bollen voor Joost-mag-weten-welke-oefening.  Het pad gaf uit op een lang zandwegeltje dat naast de afsluiting tot aan de Kooiweg in Huijbergen voerde.  Daar bevindt zich één van de toegangspoorten tot de vliegbasis.  43 km.

Linksaf en weer de bossen tegemoet.  We kwamen aan de rand van de bewoonde wereld, zwart-rood was wat uitgelopen, en in de verte zag ik een biker met een opvallend fluojasje rijden in het gezelschap van nog twee anderen!  Verrek, dat waren vermoedelijk mannen die de pijlen aan het ophalen waren!  Dat bleek te kloppen!  Snel voorbij gereden en verderop werd ik begroet door nog een biker in een oranje jasje die net een pijl van een boom had weggehaald.  We reden een pad in dat Eiland heet en vanaf daar had ik de start eventueel zonder pijlen weten terug te vinden!  We lieten het rondpunt in Huijbergen rechts liggen en reden de Putsebaan in tot aan de ingang van de camping Staartse Duinen.  Het ging naast de camping rechts de singletrack op die evenwijdig loopt met de Abdijlaan en er een eind verder op uitgeeft.  Daar liepen ook redelijk wat wandelaars.  Het fietspad van de Abdijlaan op richting Putseweg om dan rechtsaf te slaan in een smalle track waar ik opnieuw in het wiel raakte van de biker met het rode jasje.  De track voerde ons naar de Groene Papegaai waar we over het asfalt de Huijbergsebaan bereikten om verderop de grote Randweg te kruisen alwaar een autobestuurder zijn voorrang afgaf.  Linksaf de Sportlaan in en weer bij af na 49,75 km omstreeks 14.00 u.

Er stonden nog enkele bikers te wachten bij de bikewash en omdat het eigenlijk weinig zin had van m’n fiets al schoon te maken vermits ik er nog mee naar huis moest, ben ik dan maar afgezakt richting cafetaria.  De biker in het zwarte jasje riep naar z’n maat die aan de bikewash stond te wachten om naar de cafetaria te komen, maar die prefereerde een propere fiets boven een glas!  Nog een hotdog met dubbele worst doorgespoeld met een cola.  Geen bekenden gespot, tenzij enkele mensen die ik nog al in deze regio op tochten heb gezien maar verder niet ken.  Slechts een kwartiertje blijven zitten, want ik voelde mij niet op mijn gemak vermits mijn vorige bike hier, toen nog geen twee jaar oud, in 2011 op laffe wijze werd gestolen, ondanks te zijn vastgelegd!  Om 14.15 u huiswaarts.

Op de Putseweg kwam er plots een man met een koersfiets naast me rijden.  Het bleek Jan te zijn.  Net zoals een aantal van zijn maten had hij voor de toertocht forfait gegeven uit vrees voor moddertoestanden!  Blijkbaar had de fietsmicrobe toch toegeslagen en had hij de racefiets dan maar buiten gehaald.  Op de grens scheidden onze wegen want ik kon de beide dames van het kippenkraam niet teleurstellen!  Ik hoefde zelfs mijn bestelling niet meer te zeggen!  Tegen dat ik mijn centen had bovengehaald stak de halve kip al in een zakje, klaar om op de spot vakkundig afgekloven te worden!  In Stabroek en Hoevenen kreeg ik nog af te rekenen met forse tegenwind en begon het op de koop toe te regenen!  18 km verder was ik weer thuis.  Jammer dat het niet droog bleef tot nadat ik m’n fiets weer proper gemaakt had!  Met m’n vermoeide leden al m’n spullen nog schoongemaakt en gewassen nadat ik eerst onder een hete douche was gaan staan.  Na het eten en de afwas uitgeteld neergezegen in de zetel!  Dank zij de puike organisatie van Door Dik en Dun kan ik weer een knappe maar vermoeiende toer toevoegen aan het lijstje met mooie herinneringen.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!