Toertocht (15-25-35-40 km) van de KWB Fietsclub te Westmalle op zondag 29-12-2013.

Toen ik die zondag te Westmalle toekwam en hoopte mijn wagen daar op de kleine parking tegenover de kerk te stallen zoals ik al wel eens meer doe wanneer ik hier kom rijden op tochten die vanuit de sporthal vertrekken, bleken daar alle plaatsen in de omtrek al ingenomen te zijn!  Zelfs de dreef naar het kasteel toe stond al vol geparkeerde wagens!  Zelden meegemaakt!  Dit kon enkel betekenen dat hier heel veel mensen naartoe waren gekomen!  Uiteindelijk vond ik een parkeerplek in een zijstraatje, de Holstraat, en bleek bij nader toezien niet ver van de start te staan.  Het einde van de tocht passeerde zelfs door deze straat.  Aan de sporthal stonden de bikers tot een heel eind buiten aan te schuiven om zich in te schrijven, zelden gezien, maar gelukkig duurde het wachten niet lang.  Om 9.30 u was ik met vele anderen op weg voor de toertocht van de KWB Fietsclub Westmalle.

We verlieten het centrum van het dorp en reeds na 1 km splitste de kidstoer van 15 km zich af van de routes van 25-35-40 km.  We reden over een onverhard servitudepaadje achter de school Mariagaarde naast een beek, voorbij het kerkhof en over het fietspad langs een rustige baan de school Mariagaarde weer voorbij.  Een seingever hielp ons oversteken naar de dreef die het kasteel passeerde en eens dat voorbij ging het de velden in ter hoogte van de Leemstraat.  3 km.  Na een strookje asfalt kregen we omstreeks 5 km een zeer vettige veldweg voor de wielen die de straten Gemeentebos en Guut met elkaar verbindt.  Het viel al bij al nog mee, want bij de vorige editie stond hier alles omwille van de ingetreden dooi volledig onder water.  Ik herinner me nog dat in een weide de schapen op een bepaalde plaats met hun poten in het water stonden en ik zelf tot aan mijn enkels!  De oververzadigde veldweg bracht ons naar een zandgroeve van waaraf we omstreeks 7 km iets droger assenwegen voor de wielen kregen.

Veldwegen brachten me na 8,50 km tot aan Groot Veerle, de baan die Westmalle met Sint-Lenaarts (Brecht) verbindt.  Daar zorgde een politieman en een seingever voor een veilige oversteek.  Er stond een blauw zwaailicht op de grond om de aandacht van de passanten te trekken.  Ik was hier trouwens voorbij gereden met de auto op weg naar de start.  Aan de overkant ging het de Legeheideweg in, een betonnen veldweg.  10.10 u.  Aan het einde van deze weg trof ik de splitsing tussen de 25 km en de 35-40 km op een kruispunt van drie verharde wegen en een onverhard pad.  Vorig jaar stond ik hier stil met een lekke band en heb ik nog hulp gekregen van iemand van de club die het parcours controleerde op eventueel verdwenen pijlen!  We kregen daarbij nog een bui van ijsregen over ons heen!  De veldweg die we dienden te nemen lag er nu even vettig bij als vorig jaar!  Ik kreeg er Koppigaard te zien, maar door mijn gesukkel in de modderige ondergrond kon ik hem niet bijbenen.  De veldweg ging over in een bosweg, zijnde de Paepestraat in Brecht en voerde me tot aan de boorden van het Kempisch Kanaal Schoten-Dessel.  12 km.

Het ging er linksaf om even de boorden van het kanaal te blijven volgen over een grasspoor om verderop weer linksaf te gaan naar een pad dat eerst recht op recht door een strook bos liep om over te gaan in een harde veldweg tot de landelijke baantjes Kooldriespark en de Westmallebaan.  14 km om 10.30 u.  Op 15 km troffen we nogmaals een nat en vettig stuk door bos en velden.  Een natte veldweg met grote plassen bracht me tot aan het kruispunt van de Oude Liersebaan en de Heikantstraat.  Dit betekende dat we dicht bij Drieboomkensberg waren, doch we kregen eerst nog een extra rondje voor de wielen.  16,50 km.  We reden de Heikantstraat in, voorbij de bivakplaats Sint-Jansburg om verderop rechtsaf de Geuzenstraat in te rijden.  Links in de verte zag ik de toren van de abdij van de Trappistinnen boven de bomen uitsteken.  Aan het einde van de Geuzenstraat ging het rechtsaf om er op 19 km van de start het Molenbos te bereiken.  Tot 21 km konden we dan rijden over de singletracks in de bossen rond de bidplaats Drieboomkensberg.  In het begin lagen ze er zeer vettig bij, wat wel te verwachten was na de regen van de afgelopen tijd, tijdens het tweede gedeelte lagen ze iets droger.  Bij droog weer is het hier leuk rijden, maar nu bij zo’n nat weer is er weinig lol aan.  De paadjes zijn eigenlijk gedeeltelijk stuk gereden door het veelvuldig gebruik vermits elke lokale toertocht deze plek graag aandoet.  Ik reed er in het zog van een nog vrij jonge knul met geel jasje en op een bepaald ogenblik hoorden wij achter ons wat geroep van een mountainbiker die omver kwam te vallen!  Bultjes en putten werden afgewisseld met bochtjes.

De bevoorrading stond na 22 km opgesteld in de schuur van een manege op de hoek van de Sint-Jobbaan, een zandweg aan de rand van het Molenbos, en de Abdijlaan, de grote baan die Brecht met Schilde verbindt.  11.15 u.  Het aanbod was al grotendeels verslonden.  Er waren nog soep, sportdrank, een wafel en centwafeltjes te eten.  Een maat die later vertrokken was en met wie ik van hieruit voor een bikeweekendje richting Nederland zou vertrekken, zou me achteraf vertellen dat hij de laatste suikerwafel had gekregen.  Er was nog redelijk wat beweging aan de stop, maar ik ben er niet al te lang blijven hangen.  11.30 u.  Op het kruispunt met de Abdijlaan splitste de 40 km zich af van de routes van 15-25-35 km.  Voor de langste tocht ging het rechtsaf en eventjes over het fietspad van de Abdijlaan om verderop een seingever met blauw zwaailicht te treffen die zorgde voor een veilige oversteek naar de Grote Vraagstraat.

De tocht voerde me door deze lange brede zandweg tussen de bomen en net voor de bocht naar links ging het rechtsaf een vrij vettig bospad in dat me tot aan de Sint-Jobbaan, maar nu deze op het grondgebied van Brecht, bracht.  Het is een zandweg doorheen de velden en de bossen.  Het was er druk, want ondanks de nattigheid van de vorige dagen liepen hier wandelaars met loslopende honden rond, evenals mensen te paard.  Op 26,50 km ging het rechtsaf de Polderdreef in tot aan de Poppelaerstraat, allen onverharde boswegen met sporadische bewoning, om daar een stukje mee te pikken van de mooie singletrack evenwijdig met de weg die door vele toertochten “vergeten” wordt!  Dan ging het eventjes over de Kleine Vraagstraat om zo de Caterskapeldreef te bereiken, een straatje op het grondgebied van Schilde dat achter de private bossen van het schooldomein van Kristus Koning in Sint-Job-in-‘t-Goor gelegen is.  28 km om 11.55 u.  Op deze plek konden we tot maar liefst 30 km ons hartje ophalen op een reeks mooie singletracks die in een dennenbos in de buurt van een kleine bosvijver gelegen zijn.  Daar hadden de parcoursbouwers voor ons een knappe lus uitgetekend om zo veel mogelijk paadjes van dit bos te kunnen benutten.

We verlieten de singletracks en kwamen uit in, ik vermoed, de Kleine Vraagstraat, een bospad met veel plassen, waar zich in de loop der jaren links en rechts tussen het struikgewas tracks hebben ontwikkeld om deze plassen te kunnen ontwijken.  Een plasrijke singletrack voerde me dan tot aan de Kotseheide.  Ik kreeg nog steeds andere rijders te zien, maar het was nu veel rustiger dan bij aanvang.  32 km om 12.15 u.  We reden eventjes over een asfaltbaantje en staken een baan over om weer het Molenbos te bereiken.  Op 33 km konden we plezier maken op enkele singletracks in het domein De Welvaart (Sint-Antonius-Zoersel).  Op een bepaalde plek dienden we daar over de rand van een soort heuvelkam te rijden die rond een diepte in het bos loopt.  34 km.  Terwijl ik ernaartoe reed hoorde ik een Reetzweter fulmineren omdat hij bijna onderuit ging.  Zijn maat stond beneden te duvelen op zijn fiets omdat de versnellingen het niet goed deden en hij kost wat kost al rijdend op de kam wilde geraken.  Uiteindelijk zijn we allemaal te voet gegaan, want de ondergrond was kleiachtig en omwille van de vochtigheid zeer glad met hier en daar dan nog glibberige wortels.  Ook de bikers die nog arriveerden betrouwden het niet van er te rijden.  Niemand had zin om dit jaar zijn nek nog te breken!  Ik ben er nog al geweest tijdens toertochten maar toen lag het spoor er beter berijdbaar bij.

We reden een tijdje door imposante bossen en over een tapijt van herfstbladeren in de richting van de Abdij van Westmalle, gevolgd door een vettig paadje omstreeks 36 km.  Een idem dito slijkerig pad bracht me tot in de Jagersdreef om daarna op 37,50 km de zijkant van de abdij, waar de toegangspoort is, te passeren.  Linksaf en voorbij de voorzijde waar een bordje stond met de mededeling “Hier brouwt men lekkere Trappist, voor u nog 3 km”!  Dan ging het over een asfaltbaantje doorheen het bos om nog enkele singeltracks mee te pikken niet ver van de abdij.  Via een asfaltbaantje verlieten we de bossen om de meer bewoonde wereld van Westmalle te bereiken via Het Wild Rijt (rijdt!?).  Ter hoogte van de Scherpenbergmolen reden we de Tichelmanstraat en Ticheltij in, een wijk met nette villaatjes.  Even aangebeld bij een collega die daar woont, maar hij was zelf niet thuis!  Ik zou met mijn slijkpoten toch niet welkom geweest zijn!  Na de oversteek van de baan richting Sint-Lenaarts en enkele woonstraten bereikte ik na 42 km opnieuw de sporthal omstreeks 13.00 u.  Omdat ik m’n wagen passeerde meteen m’n sporttas meegenomen.

Fietske proper laten spuiten aan de bikewash.  Heel eventjes de kantine binnengegaan om te zien of er geen bekenden binnen zaten, maar dat was niet het geval.  Tegen mijn gewoonte in deze keer niet blijven zitten om nog wat te drinken, maar meteen de douches opgezocht.  Ik wou zo snel mogelijk weer naar huis want daar zou Offshore, die hier nog onderweg was, mij komen oppikken voor een onverwacht weekendje in Nederland.  Ik had namelijk graag mijn fiets thuis nog wat proper gemaakt om mijn weekend niet verpest te zien worden door een slecht rijdende fiets!  Offshore arriveerde toen ik huiswaarts vertrok.  Even over 16.00 u zijn wij dan van bij mij thuis vertrokken richting Nijverdal in Nederland, provincie Overijssel, zo’n 233 km van Antwerpen.  Op maandag reden we daar de toertocht van Groenlo (55 km) en de nachtrit van Nijverdal (30 km), op dinsdag de knappe toertocht van Hattemerbroek (50 km).  Wie interesse heeft om te weten hoe het er daar aan toe ging, kan klikken op de plaatsnamen om de verslagen te lezen.  Ze staan op de Nederlandse versie van deze site!

De toertocht in Westmalle was zoals we hem konden verwachten: nat, gezien de weersomstandigheden, wat het op sommige plaatsen zoals Drieboomkensberg wat lastig maakte, maar degelijk georganiseerd en duidelijk uitgezet.  Het was de inzet voor een knap verlengd weekend om het jaar 2013 mee af te sluiten.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

31-12-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-45 km) van WTC De Heggestoempers te Poederlee op donderdag 26-12-2013.

Op tweede kerstdag naar Poederlee afgezakt voor de toertocht van De Heggestoempers.  Het was zeer lang geleden dat ik een toertocht gereden had die vertrekt vanuit de plaatselijke voetbalkantine!  De eerste jaren nadat ik met mountainbiken was begonnen kwam ik hier al wel eens vaker rijden, maar sinds ik het ook verder van huis ga zoeken en korter bij huis, maar dan over de grens, liet ik Poederlee eerder links liggen!  Omdat ik via mails aan de weet was gekomen dat er ook een aantal clubmakkers zouden komen rijden, had ik voor deze zondag mijn keuze van Poppel naar Poederlee verplaatst.  Helaas daagden de clubmakkers door omstandigheden, voor sommigen lees een overdadig kerstfeest met ook te veel vocht, niet op!  Een parkeerplek toegewezen gekregen op een grasveld naast de voetbalvelden waarvan ik me de omgeving nog kon voorstellen na al die jaren.  Ingeschreven in de kantine en om 9.10 u was ik op pad.

De tocht vertrok met een ritje omheen het voetbalveld om daarna een mooie singletrack met wortels door en langsheen het bos voor de wielen te krijgen.  Een bospad voerde me na 1,50 km voorbij de Heggekapel uit 1442, het oudste nog bestaande bouwwerk van Poederlee.  De kapel is het decor voor de jaarlijkse Heggefeesten en dito processie elke tweede zondag na Pinksteren.  Singletracks door enkele stroken bos en veldwegen voerden me tot aan een straat die Schrieken heet en waar we op 4 km weer eventjes een stuk bos in doken.  Verharde landelijke wegen voerden me na 5 km tot Heikant.  In een lokaal bos kregen we tot dik 6,75 km goed berijdbare singletracks, terwijl dezen kort na aanvang er natter bijlagen.  We kwamen het bos weer uit op een veldweg met putten en bulten waar plassen in de putten waren blijven staan.  Toen ik over één van de bulten reed hoorde ik een abnormaal geluid en voelde een ongemeen hevige schok!  Na inspectie van m’n fiets eerst niks abnormaals vastgesteld, ook geen lekke achterband!  Weer opgestapt en toch klopte er iets niet!  Aan de oversteek van een straat nog eens afgestapt om daar vast te stellen dat het scharnierend gedeelte dat de verbinding maakt tussen de pomp van de achtervering en het kader gewoon doorgebroken was!  Metaalmoeheid?  Zwaarlijvigheid?  Of een combinatie van beiden?  Ik zag zo na 7,50 km een einde komen aan deze toertocht op tweede kerstdag!  Als het weer dan eens een beetje mee wil, alhoewel somber, dan geeft het materiaal het op!

Even overwogen welke beslissing ik zou nemen!  Te voet terug of het noodnummer bellen om me te laten depanneren?  Om dan mijn dag naar de vaantjes te zien gaan!  Het werd geen van beiden en ik besloot van te proberen de kleine toer te rijden, hopend dat het stukje waarmee één en ander nog aan elkaar hing, het zou uithouden tot bij aankomst!  Ik moest wel voorzichtig rijden, want bij te veel schokken raakte het kader de klauw van de achtertrein.  Uiteraard zette dit voorval een zware domper op m’n plezier, mede met de wetenschap dat ik deze fiets nu wel een tijd zou moeten missen voor herstel, want een Turner is geen courant merk in ons land!  Wetend dat een vorig onderdeeltje lang op zich had laten wachten, zou het met deze ernstige schade wel eens lang kunnen duren eer de fiets weer rijklaar is!  Gelukkig is mijn andere bike pas volledig nagekeken.

Goed berijdbare en relatief droge veldwegen brachten me om 10.00 u tot aan de splitsing tussen de 30 km en de 45 km aan een kruispunt van landelijke baantjes op 10,75 km van de start!  De kortste afstand 30 km!  Hopelijk ging mijn bike het zo lang uithouden!  Voor mij ging het rechtsaf de Vispluk in Vorselaar in.  Hier moet ergens een intussen gepensioneerde collega wonen!  Ik reed de Zwaluwhoeve voorbij, dook de straat Plein in en kreeg daar even het gezelschap van een oudere man op een gewone fiets.  Hij vroeg me of ik moe was!  “Neen, ik rijd zo traag omdat ik stukken aan m’n fiets heb!  Niet dat ik er anders zo snel rijd”, antwoordde ik de man.  Even verderop scheidden onze wegen toen de tocht rechtsaf een bospad op ging.  Tot 12 km reden we over verharde landelijke wegen om daarna een bospad en veldweg te treffen.  Tot 13 km nogmaals verharde wegen tot aan de oversteek van de snelweg E34 op de grens met Wechelderzande (Lille).  Omstreeks 10.15 u dook ik daar de bossen in op relatief brede paden.

Bospaden en veldwegen leidden me tot in een villawijk van Wechelderzande waar we in de Borgstraat opnieuw een bos in reden.  Op 16 km konden we daar genieten van een plezante singletrack met vele bochtjes.  Ter hoogte van een straat die Zand heet, kruisten we de grote baan die van Wechelderzande naar Lille voert, en reden we een kerkhof voorbij.  16,50 km om 10.30 u.  Op 17 km bereed ik servitudepaadjes tussen weiden en tussen tuinen in meer bewoond landelijk gebied, gevolgd door een pad langsheen de bosrand op 18 km.  Het ging het bos in, gevolgd door een aantal andere bikers, en op 19 km arriveerde ik aan de bevoorrading op de klassieke plek, zijnde de boshut naast de vijver aan de Visbeekbaan in de bossen van Wechel.  10.45 u.  Er was nog veel beweging aan de stop.  Vooral een lawaaivrouwtje viel op door haar luid praten en uitbundig lachen, wat bij één van de bevoorraders de opmerking deed ontvallen dat ze toch niet te veel meer van dat drinken zou krijgen!  Ze kan er maar deugd van gehad hebben van zich op tweede kerstdag zo content gevoeld te hebben!  Dat terwijl ik er zelf maar beteuterd bij stond met de gedachten aan mijn doorgebroken achtervering!  Ik hoorde ook Nederlanders praten, zelfs van over de grens was men naar Poederlee afgezakt.  De bevoorrading was ruim met partjes appelsienen, bananen, suikerwafels, wafels met chocolade, sportdrank, water en lekkere tomatengroentesoep.  Tien minuutjes pauze genomen en van alles eens geproefd.

Voor de route van 45 km was het linksaf (met de rug naar de vijver) en ik veronderstel dat de grootste toer toch wel een aantal tracks van de vaste parcours van de Lilse Bergen zal hebben aangedaan.  Zelf rechtsaf de 30 km aangehouden over een lange brede zandweg doorheen de Visbeekvallei.  Spijtig genoeg bleven op diverse plaatsen kleine tracks onaangeroerd.  Ik passeerde een plek waar links een hele strook bomen gerooid was om de heide weer kansen te geven!  Aan de andere kant van de weg waren twee mannen en een vrouw bezig met het omzagen van nog bomen!  Hopelijk vallen niet te veel plekken in deze bossen ten prooi aan een kaalslag door nota bene Natuurpunt!  Op 20 km dienden we via een kalme brug de E34 te kruisen ter hoogte van borden die de afrit Lille aankondigden en ging het een verhard wegeltje op, eerst door het bos, daarna tussen het bos en de snelweg.  Op 22 km volgde een korte, maar zeer vettige strook met veel modder.

Een lange zandweg met een harde ondergrond bracht me na 24,50 km tot in Gierle (Lille).  11.25 u.  Ik moest eens terugdenken aan Louis Neefs, de Vlaamse zanger die in het lied “Mijn dorp in de Kempen” zijn Gierle bezingt.  Hij verongelukte samen met zijn vrouw Liliane op kerstdag 1980.  Ik vergeet nooit het moment dat dit in het nieuws op tv vermeld werd, terwijl wij rond de tafel zaten bij wijlen mijn grootouders in Wezembeek-Oppem.  Herinneringen uit een ver verleden!  We kruisten de Gierlebaan en reden de Messemakersstraat in.  Er stond daar een wegwijzer naar de Kerststal Hemeldonk en daar ben ik na de toertocht nog eens langs gereden.  Een bewegwijzerde kerststal moet immers iets bijzonders zijn!  Na de doortocht van de straat kregen we van 26 km tot 27 km nog een knappe singletrack vol wortels voorgeschoteld in een strook bos, gevolgd door een stukje bredere bosweg en een korte track recht op recht door de bossen tot aan een betonbaantje.  Via verharde landelijke wegen en een veldweg met vaste ondergrond bereikte ik op 29 km opnieuw het grondgebied van Poederlee.  Langs enkele straten en servitudes ging het weer naar af waar ik omstreeks 12.00 u na 41,50 km en een noodgedwongen extra traag ritje, de voetbalvelden in Poeyel weer bereikte!  De doorgebroken scharnier van de achtervering had het gelukkig uitgehouden, maar het stuk dat nog aan elkaar vast hing begon ook al tekenen van een scheur te vertonen!  Aan de bikewash stond een lange rij wachtenden.

Aan het aantal bikes in de “bewaakte” fietsparking en het geroezemoes dat uit de kantine kwam te horen, had deze tocht op voldoende belangstelling kunnen rekenen!  Nog een klein uurtje in de kantine blijven zitten voor een drankje.  Dat er ook boterhammen te verkrijgen waren had ik te laat gezien!  De clubmakkers daagden echter niet op.  Ik vermoedde al dat ze niet gekomen waren, omdat ik geen flyers van BikeAholic op de tafels zag liggen.  Het grootste vuil nog van mijn fiets gespoten aan de bikewash en dan huiswaarts.  Zoals gezegd eerst nog even tot aan de kersstal in Hemeldonk gereden.  Dat is een grote kersstal met levende dieren, zoals een ezel, kalveren en schapen.  Je kon er ook terecht voor een hapje en een drankje.  Er passeren wandelingen vanuit Vorselaar die tot vier kerststallen aandoen, maar op het wereldwijde web kan ik daarover niets terugvinden.

Er zat naar mijn  zin wat te veel verhard in deze toertocht, en veel brede wegen in de bossen, alhoewel dat met de gebroken achtervering misschien een zegen was!  Ik heb ook 15 km moeten missen en daardoor allicht een aantal mooie stukken.  De teleurstelling omwille van de pech die me overkwam overschaduwde ook het plezier dat ik aan de toer had kunnen beleven.  De organisatie was verder in orde, de afpijling duidelijk en de bevoorrading ruim voldoende.  Over de bewaakte fietsparking moet, zoals sommigen opmerkten, wel eens nagedacht worden.  Uw fiets zelf mogen wegzetten is niet het goede systeem.  Je had gemakkelijk met de nummertjes kunnen foefelen zonder dat iemand aan de ingang dat opgemerkt zou hebben!  Ik heb mijn fiets dan ook op slot gelegd, voor zover iemand in een kapotte bike geïnteresseerd zou kunnen geweest zijn!  Toch blij dat mijn dag niet helemaal naar de bliksem was en dat ik Poeyel nog eens te zien heb gekregen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

28-12-2013 om 20:13 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45 km) van WTC Woensdrecht te Ossendrecht op zondag 22-12-2013.

Na enkele drukke werkweken met weinig slaap, een personeelsfeest ter gelegenheid van het eindejaar en de opruim daarvan daags nadien, was ik ook op zaterdag laat thuis.  Omdat hij veertien dagen ongebruikt had stilgestaan en ik voordien al de indruk had te maken te hebben met een trage leegloper, bij thuiskomst mijn fiets nog eens geïnspecteerd.  Inderdaad, de achterband stond zo plat als een vijg!  Meteen maar een nieuwe binnenband gestoken.  De oorzaak van het lek bleek een metalen doorn te zijn die de buitenband had doorboord.  Voor de zoveelste keer op rij lag ik weer pas laat in mijn bed!  Na hooguit vier uren slaap op zondag m’n bed uit om deel te nemen aan de toertocht van WTC Woensdrecht in het vlak over de Belgisch-Nederlandse grens gelegen Ossendrecht.  Wakker worden duurde lang en om 8.30 u thuis met de bike vertrokken, deze keer via de fietspaden langsheen de grote baan door het gehucht Putte langs beide kanten van de landsgrens.  Het kraam met de gebraden kippen was al present!  Daar staken drie bikers van V’lox me voorbij en op het fietspad langsheen de Putseweg kreeg ik nog groepjes en enkelingen te zien die onderweg waren naar de start.  Ook auto’s met bikes reden in de richting van de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen alwaar de tocht startte vanuit het Restaurant De Blauwe Pauw.  Toen ik daar toekwam vertrok een groepje mij bekende bikers, waaronder Berten, Dennis en Jan.  Aan de start was het nog steeds bijzonder druk, maar de inschrijving verliep vlot.  De hemel zag grijs, het weer was somber en we konden enkel maar hopen op een droge rit.

Om 9.25 u op weg.  De tocht dook achter De Blauwe Pauw meteen de bossen in en eigenlijk zouden we er nauwelijks nog uit komen!  We kregen al direct een resem singletracks voor de wielen die ons naast het Mollercollege voerden en door de plaatselijke bossen.  Er ontstond op enkele plaatsen file omwille van de drukte en het feit dat er ook enkele groepjes onderweg waren die kinderen bij hadden en ook een jonge vader met zijn nog kleine zoon.  De kinderen raakten soms niet over de bultjes.  Dat was wat vervelend, maar daar kan je je niet boos over maken!  Al goed dat de kinderen het niet aan hun hart lieten komen, want een kind dat te veel opgejaagd wordt tijdens de eerste tochtjes houdt het daarna misschien voor bekeken!  We passeerden ook de bekende “put” naast een prikkeldraad, een plaats waar het pad doorsneden wordt door een beekje.  Ik had ’s ochtends al wat pijn in de hiel van m’n rechtervoet en bij het uitklikken voor de file aan de put voelde ik een pijnscheut en binnenin het gevoel als van een elastiek die doorknapt!  Ik veronderstel wel dat er geen pees of spier gescheurd is, want dat ik dan niet meer had kunnen gaan, staan of rijden!  Het zal eerder een spierverrekking zijn.  Het deed in geen geval deugd!

Bospaadjes voerden me na 4 km tot aan de omheining van De Luchtballon, een voormalig legerterrein in Calfven dat omgebouwd is tot vakantieverblijf voor kinderen met astma.  Een kilometer verder reden we over de natte bospaden in de buurt van de kleurrijke nieuwbouw van het Mollercollege.  Ter hoogte van enkele wortels ligt daar een waar modderbad!  Toen ik me er even aan de kant zette, passeerden daar drie Weetabix-Watjes waarmee ik enkele weken geleden een memorabele après beleefde na de toertocht in Kapellen!  Na de modderige passage van deze strook bos reden we over door de regen gebluste zandpaden in een heidelandschap.  Om daarna weer singletracks te treffen in de bossen.  De hemel werd nog grijzer en het was donker in de bossen.  Intussen was het op de paadjes gelukkig minder druk geworden en reden de bikers verder uit elkaar zodat ieder zijn geliefkoosde tempo aan kon houden.  6,50 km om 10.00 u.  Omstreeks 7,50 km hoorde ik in de verte honden blaffen, kwam de omgeving me bekend voor en reed ik inderdaad voorbij de visvijver van ’t Spanjooltje.  Er was daar iemand in de weer met een kruiwagen!  In de buurt is ook ergens een hondenschool, wat het blaffen verklaart.  We raakten de bewoonde wereld van Calfven, want tussen de bomen door zag ik de zandwegen liggen langs dewelke asfalt fietspaden zijn aangelegd, afgeboord met witte paaltjes.  9 km omstreeks 10.15 u.  We vervolgden de rit over de bospaden van De Vluchtheuvel, passeerden weer het aan het bos grenzende terrein van De Luchtballon en kregen een korte maar nijdige klim voorgeschoteld.  Omwille van de pijn in mijn enkel leek het me verstandiger van even te voet naar boven te lopen om te vermijden van mij nog meer te forceren!  Even verder stond een trio langs de kant, waarvan eentje met een gebroken ketting die de klim niet had overleefd!

Na 10,50 km kwamen we even terug uit de bossen tevoorschijn en reden we gedurende een kilometer over het asfalt fietspad naast een zandweg van Calfven naar Ossendrecht.  Tot 12,75 km gebruikten we dan de off-road-ring rond Ossendrecht, een grasspoor dat aan de rand van de open velden omheen het dorp loopt!  Ik heb dit pad al in alle weersomstandigheden bereden: droog, nat en doorheen pakken opgehoopte sneeuw!  Halverwege werd ik aangesproken door een man die zich afvroeg of hij geen splitsing had gemist, want hij had gemerkt dat hij terug in Ossendrecht was.  Hij vreesde waarschijnlijk een stuk van de toer te zullen missen!  Maar er was nog geen splitsing geweest!  Ik vermoed dat dezelfde man me ruim na de bevoorrading nog eens ingehaald heeft.  Het ging daarna nog eventjes de velden in waar we af te rekenen kregen met veel tegenwind.  Toen we de achterzijde van enkele huizen passeerden werd ik toegeroepen door een passerend biker.  Ik vermoed dat hij VanBiLL.com was.  Na een lang, winderig, bij momenten relatief slijkerig stuk doorheen de open velden bereikten we omstreeks 15 km het bosgebied Stoppelbergen wat we in reden naast de ingang van de camping Athena.  10.45 u.  Paden en singletracks werden ons deel in het door bikers geliefde Stoppelbergen op de grens tussen het Nederlandse Ossendrecht en het Belgische Zandvliet en Berendrecht.  Op 17 km van de start trof ik daar midden in het bos om 11.00 u dan toch de splitsing tussen de routes van 25-35 km en 45 km.

Gekozen voor de langste toer.  Vanaf daar trof ik een aantal bekende paadjes die ook deel uitmaken van een eigen plaatselijk rondje dat ik hier enkele jaren geleden vanaf het kasteel Ravenhof in Stabroek leerde rijden.  Op mijn weg trof ik een koppel wandelaars met een worst op pootjes die ik met enige behendigheid diende te ontwijken, want deze hot-dog zonder mosterd liet zich niet intimideren door passerende bikers!  Omstreeks 21 km passeerde ik de Antwerpse sportvelden aan de camping De Watertoren in Berendrecht en ging het de singletrack in het donkere dennenbos op.  Deze eindigt met een stevige klim waar dan nog enkele dikke wortels over het pad liggen.  Er volgden nog enkele mij bekende paadjes in de bossen die aansluiten achter het Moretusbos waarin het kasteel Ravenhof op de landsgrens gelegen is.  Op 24 km volgde de mooie singletrack waarop enkele kleine klimmetjes liggen.  Vroeger was deze plek nog veel knapper, maar de eigenaar heeft hier een jaar of twee geleden een aantal bomen opzettelijk geveld en laten liggen!  Joost mag weten waarom!  Tegen motorcrossers?  Tegen mountainbikers?  In ieder geval was de knappe omgeving hierdoor naar de bliksem!  Er staan nergens borden dat dit gebied privaat eigendom is!  Kort na het vellen van de bomen ontstonden trouwens al nieuwe paadjes, dus de mountainbikers lieten er zich niet door tegenhouden.  Op dit ogenblik heeft er zich al een zeer duidelijke nieuwe singletrack ontwikkeld!  Allicht door de vele voorgangers tijdens deze toertocht, maar ook door lokale bikers die op eigen houtje door deze bossen rijden.  Na het stuk met de omgehakte bomen kwamen twee knappe bulten om te beklimmen en lekker weer naar beneden te bollen!  Inclusief enkele uit de kluiten gewassen wortels!  24 km om 11.30 u.

Mijn plaatselijk rondje gaat na de bulten linksaf, maar nu dienden we rechtsaf te slaan en na nog een stukje singletrack bereikte ik het bospad dat doorheen een brede open strook naast een diepe gracht loopt.  Op 25 km passeerde ik weer de plek aan de houten slagboom waar we het op Belgisch grondgebied gelegen deel van Stoppelbergen waren in gereden.  De in het opvallend gele regenjasje gestoken biker die me begroette en die de lus Stoppelbergen nog diende aan te vatten bleek Jari te zijn!  Dat opende perspectieven, want dat betekende dat ik zo’n 8 km voorsprong had en wij elkaar dan misschien bij aankomst zouden te zien krijgen!  Er waren wel een paar clubmakkers op pad, maar die waren vroeger vertrokken en de kans dat ik hen nog zou zien was daardoor klein.  Even verder werd ik in een zanderig pad aangesproken door een jonge knul in Fidea-uitrusting met de vraag of ik geen inbussleutel bij had.  Het zadel van zijn fiets stond los.  Het stond inderdaad wel heel erg los!  Zo kwam mijn multitool weer van pas om anderen verder te helpen.  Het heeft al meer gediend om anderen uit de nood te helpen dan dat ik het zelf gebruikt heb!

Via de zandweg bereikte ik weer een paadje dat deel uitmaakt van mijn eigen rondje en dat uitkomt op een zanderige open vlakte.  Zelfs nu lag er nog los zand in het klimmetje naar de zitbank die er niet meer bleek te staan.  Er volgden zanderige singletracks en paden en na een lusje kwamen we aan een klimmetje weer uit in de buurt van de verdwenen zitbank.  Daar ging het linksaf tot ik arriveerde aan het pad dat achter de omheining van de politieschool loopt.  Linksaf op dit pad dat er vrij nat bij lag met enkele ferme plassen, vooral naar het einde toe.  Maar het viel nog mee, want ik heb het op die plaats al veel erger geweten.  We dienden het geruime tijd te volgen en arriveerden aan de bevoorrading die opgesteld stond voor de hoofdingang van de politieacademie op 28 km van de start.  12.00 u.  Er was sportdrank en bouillon om te drinken, wafels en krentenbollen om te eten.  Ik had honger en heb maar liefst drie van die krentenbollen naar binnen gewerkt en doorgespoeld met zoete sportdrank!  Tien minuten later was ik weer op weg.

Aan de school ging het linksaf een straat in en even verder rechtsaf een rechte singletrack door het bos op.  Even verder hielpen seingevers ons de Putseweg over en trof ik de splitsing tussen de 25 km en de 35-45 km op 29,50 km van het vertrek.  We reden nu in de bossen van de Groote Meer over mij onbekende paden met kort na de aanvang een vrij vettige strook.  Mijn conditie was nul en ik werd zelfs ingehaald door een vader met zijn zoontje die ik aan de stop had zien toekomen.  Omstreeks 32 km reed de tocht over een knappe heidevlakte en volgde de doortocht van imposante dennenbossen over bredere paden en tracks.  We reden er voorbij de zanderige militaire oefenterreinen op de vrij toegankelijke Ossendrechtse Heide.  Een breed pad voerde me langsheen de heide tot ik ter hoogte van een meertje omstreeks 36 km een open landschap in dook.  Dit gebied werd enkele jaren geleden kaalgekapt.  We kregen de mooie singletrack die zich door hoog en thans dor geworden gras voort slingert en evenwijdig loopt met een zandweg over de heide.  Na een lastig pad met veel mul zand bereikte ik opnieuw de bossen waar we bredere wegen voor de wielen kregen.  39 km om 13.00 u.

Op één van de bospaden werd ik ingehaald door Jari.  Terwijl we enkele woorden wisselden zag ik dat we gevolgd werden door nog een biker met een geel jasje.  Ik had het moeilijk om te blijven volgen, de biker stak voorbij en bleef in het wiel van Jari hangen.  Beiden hingen in de verte achter een biker in een wit jasje.  Op 41 km kwam het bospad uit op de Putseweg tegenover het Puts Molentje op het kruispunt richting Ossendrecht.  Jari en de twee andere bikers stonden er te wachten.  We dienden de grote weg even te volgen en zoals ik verwacht had even verder over te steken om tussen twee betonblokken die daar sinds enige tijd liggen het bos in te duiken.  Daar kregen we een bekende singletrack die door vele tochten in de andere richting wordt bereden.  Ik hoorde voor me het piepen van remmen in het bos en de reden kwam snel.  Nu konden we immers lekker naar beneden rijden op de plek waar anders ferm dient geklommen te worden.  Ik ben er nog nooit al rijdend tot helemaal boven geraakt.  Ooit had zich op deze plek tijdens een toertocht een fotograaf opgesteld en dat was mede de oorzaak van een file zoals ik ze nog zelden op toertochten heb meegemaakt!  Ik denk dat ik toen zeker een kwartier heb staan aanschuiven!

We bereikten de singletrack die zich op een hoogte door het bos slingert en van waaraf men een knap uitzicht heeft in de diepte over de voormalige zandgroeve van Ossendrecht.  Er stonden kerels met quads op het uitkijkpunt.  Na een afdaling door losse zavel konden we genieten van de mooie singletrack die zich door struikgewas slingert en er evenwijdig loopt met een zandweg door de bossen omheen de groeve.  Eens weer in het open veld werden we naar de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan geleid, maar alvorens die te kunnen kruisen dienden we nog door een beek te rijden.  Daar was een betonnen waadplaats geconstrueerd.  Ik heb het geriskeerd van er door te rijden, er was weinig alternatief, en mijn vrees dat het water dieper zou zijn dan wenselijk is, bleek gegrond.  Met natte schoenen en sokken tot gevolg.  Want tegen zo veel water zijn zelfs waterdichte sokken niet bestand.  Zoals te verwachten doken we aan de overkant van de straat naast een eenzaam huis in renovatie opnieuw de bossen in en werden we over de enkele stevige bulten die daar liggen gejaagd.  Via een bospaadje bereikte ik omstreeks 13.30 u De Blauwe Pauw.

De biker die ik daarstraks in het wiel van Jari had zien rijden bleek diens maat en werkmakker te zijn.  Na onze fietsen vastgelegd te hebben binnen nog een frisdrank gedronken.  Berten en Jan zaten er nog in het gezelschap van Rubber-12, Ward en enkele andere bikers.  Dennis stond aan de toog voor een bestelling en was zo tevreden van mij te zien dat hij na het handjes schudden door een onhandige beweging de fles en de twee glazen die al op het dienblad stonden weer op de tap keilde!  Met glasgerinkel, een kapot glas en ter ziele gegaan gerstenat tot gevolg!  Nog even bij Jari en diens maat gezeten aan een tafel waar ook enkele Reetzweters zaten!  Uit de Antwerpse gemeente Reet!  Ook de moeder en vriendin van Jari hadden een kleinere rit gereden, maar waren intussen al huiswaarts vertrokken.   Toen Jari en Rubber-12 huiswaarts vertrokken begon het te regenen.  Nog even terug naar binnen om wat te bekomen van de vermoeiende rit, te wijten aan mijn lamentabele conditie, en te schuilen voor de regen!  De Reetzweters hadden het op een bepaald ogenblik over de après na de tocht in Kapellen!  Ik heb hen daar toen inderdaad ook gezien!  Ik heb zelden zo hard gelachen als toen!  Wanneer toen de polonaise werd aangevat, maar dan boven op de tafels, was het tijd om de stekker uit te trekken!  Toen ik vertrok werd ik buiten aangesproken door een medewerker van WTC Woensdrecht die me vertelde dat er daarnet een slotvaste bike gestolen was!  Het stelen van fietsen bij toertochten wordt een echte plaag in deze streek!  Ze worden zelfs gestolen met fietsdrager en aanhangwagen incluis!

Opnieuw de 15 km huiswaarts aangevat.  Vertrokken via de waadplaats, met opnieuw natte voeten, en het stuk van de rit door de zandgroeve in de andere richting gereden tot ik op de Putseweg arriveerde.  Ik was zodanig moe dat ik op de terugweg zelfs verzaakt heb aan de halve gebraden kip van het kraam op de grens in Putte die ik gewend ben van daar ter plekke op te peuzelen.  Zonder regen thuis geraakt, maar tijdens het schoonmaken van de fiets werd ik geplaagd door stortbuien en door de wind bijna uit mijn schuilplaats geblazen.  Ondanks het sombere weer en het afzien toch genoten van deze knappe rit.  Op het verbindingsstuk van Calfven tot Ossendrecht na bijna uitsluitend doorheen de lokale bossen en heidevlakten, in een speeltuin die geliefd is door bikers langs beide zijden van de grens.  Het was ook plezant van verschillende bekenden te zien, ook al was het dan maar even!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Toertocht te Ossendrecht op 22-12-2013 door Frank Dirks

23-12-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Les humains sont vraiment incroyables door Théophile Duplouy 05-12-2013

10-12-2013 om 23:12 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-46 km) van de Wielerclub Beerse te Beerse op zondag 08-12-2013.

Het was een moeilijke keuze voor deze zondag.  Lang mijn zinnen gezet op de toertocht in het Nederlandse Wouw, maar mij tenslotte toch laten overhalen om nog eens in Beerse te komen rijden.  Het was intussen lang geleden dat ik nog eens in die streek rondgetoerd had!  Een parkeerplekje gevonden buiten de drukte en toch niet ver van de start.  Om 9.00 u was ik ingeschreven en op weg.  Het ging het dorp uit via een ommetje en we werden de drukke Antwerpseweg over geholpen door een seingever en een politieagent.  Ter hoogte van de Lorkenlaan doken we na 2 km de eerste bossen in op het grondgebied van Vosselaar.  Tot 3,50 km konden we daar genieten van enkele lussen die er voor ons waren uitgestippeld.  Een asfaltbaantje en een zandpad voerden ons door een bos waarin woningen gebouwd stonden en na 4 km splitste de kidstoer zich er af van de routes van 25 km en 45 km.  Een kilometer verder reed ik voorbij een omheining van de Lilse Bergen, een in de bossen gelegen vakantiepark.  Ik hoorde het geraas van de snelweg E34 die daar in de omgeving passeert.  Na een kleine 6 km splitsten daar ook de 25 km en de 45 km.  Gekozen voor de lange toer.  9.30 u.

We kregen een hard bospad voor de wielen en van 6 tot 7 km een mooie singletrack in de buurt van de vaste blauwe route.  Van daar een asfaltbaantje op om de snelweg te kruisen.  Aan de overkant doken we weer de bossen in naar een pad dat de bikers langsheen de Zwartgoorheide in Vosselaar leidde.  Ook hier konden we tot 10 km genieten van mooie singletracks met plezante bultjes op en af.  Soms voerde de rit ons rakelings langsheen een afsluiting, vermoedelijk ook van de Lilse Bergen.  Op 10 km kruisten we een asfaltbaantje om direct weer de bossen op te zoeken over diverse paden tot aan de bekende fietsrotonde ter hoogte van het op- en afrittencomplex Beerse van de E34 via hetwelk ook de Lilse Bergen bereikbaar zijn.  Toen we weer het bos in doken zat daar een fotograaf verscholen om de bikers te vereeuwigen.  We kregen er een knap stukje dat deel uitmaakt van de blauwe vaste route te rijden over mooie singletracks in de buurt van de Lilse Bergen.  Op 15 km passeerden we daarvan de hoofdingang om even verderop van het talud van een brug opnieuw de bossen in te rijden.  Sommigen reden er in al hun enthousiasme gewoon voorbij!

Een singletrack door het bos voerde ons tot rakelings langs de snelweg om een splitsing te treffen tussen de kidstoer en de route van 45 km ter hoogte van de Lilse Golf and Country Club.  Toen ik er even halt hield werd ik aangesproken door een Nederlander die vroeg waar de toertocht ergens gestart was.  Eentje van een duo gelegenheidsrijders die tot de ontdekking kwamen dat hier een toertocht aan de gang was en zin kregen om mee te doen!  Ik heb trouwens ettelijke keren gemerkt dat er wel meer Nederlanders naar Beerse waren afgezakt.  Ter hoogte van de Lilse Golfclub begint dé singletrack, het pareltje van de rode vaste route!  Maar ik kreeg hem niet voorgeschoteld zoals ik verwacht had.  De mannen van Beerse hadden door middel van linten een heel ander traject uitgezet dan zonder meer de gekende track in hun tocht op te nemen!  Ze hadden er enkele zanderige en meer technische klimmetjes uitgezocht om ons over te jagen!  Met enige creativiteit kan je van een bekend stukje op deze wijze iets gans anders maken!  Ik herkende er haast niks van terug!  Enkele de lussen en de bochten naar het einde toe!

Na deze feestelijke singletrack bereikte ik de bevoorrading, zoals te verwachten opgesteld aan het hutje naast de bosvijver aan de Visbeekbaan.  10.30 u.  Daar was ook een splitsing tussen de tochten van 25 km en van 45 km.  Maar eerst de inwendige mens versterkt met al het lekkers dat er uitgestald lag!  Warme soep, sportdrank, bananen, verschillende soorten koeken, met en zonder chocolade en peperkoek!  Veel keuze dus en van alles nog meer dan genoeg voorhanden!  Een tiental minuutjes halt gehouden.  Vooral die koeken met chocolade konden mij bekoren!  Na de pauze ging het naast de vijver en nog een tijdje doorheen het bos.  Ik passeerde een zandwegeltje met de bizarre naam “Achter Puttekensberg” (Lille).  Geen berg en geen putteken te zien.  Alhoewel we op een bepaalde plaats in deze bossen toch een aantal uit de kluiten gewassen en met dennen begroeide heuvels passeerden waar helaas geen paadjes over liepen.  Van daar vermoedelijk de naam Lilse Bergen.  Even verder dook ik op 22 km een stukje de bewoonde wereld van Wechelderzande in.  Om tot 25 km weer de bossen op te zoeken, weliswaar over paden waarlangs chalets en buitenhuizen zijn gebouwd die al meer weg hebben van kleine villa’s, maar dan in hout.  Hier passeert ook de rode vaste route en tot 27 km konden we genieten van enkele knappe singletracks die er deel van uit maken of in de omgeving ervan liggen.

Eens de bossen uit volgden zandwegen door een meer open omgeving en passeerden we een eenzaam gelegen weide van Het Nest, een plaatselijk dierenopvangcentrum.  Eens weer de bossen in volgde omstreeks 29 km een vrij lastige singletrack vol kleine bulten en putten, alsof men over een wasbord rijdt!  Ik vermoed dat het één van de “nieuwe” tracks is die deel uitmaken van de rode route sinds die op enkele plaatsen omgelegd is.  Ook al is hij intussen goed aangereden, ik houd er niet zo van.  Al die opeenvolgende putten en dat schokken doet geen deugd aan mijn oude rug en knoken!  Na de passage van een iets vettiger strook ging het rechtsaf een veldweg in over meer open terrein.  Ondanks het al gevorderde uur reden er nog steeds redelijk wat bikers rond.  Tijdens het eerste deel na de pauze reed ik nagenoeg alleen, maar gaandeweg trof ik weer meer mensen die nog op pad waren.

Op 31 km doken we weer de bossen in over een plankje dat er over een gracht was gelegd.  Best afstappen, want het was maar een smalle plank!  Er volgden eerst een paar singletracks met in mijn kielzog een jonge bebaarde langharige biker zonder helm.  In dit bos hadden de mannen van Beerse een ander plezant stukje van de vaste blauwe route in hun parcours opgenomen!  Er liggen daar namelijk op een drietal tracks een aantal achtereenvolgende hoge bulten en het is plezierig om daar over te rijden.  Een bospad voerde me naar de drukke Antwerpseweg, de weg die van Antwerpen naar Turnhout voert, en die beveiligd was door een seingever en twee agenten.  32,50 km om 11.30 u.  We reden er even in de richting van Vlimmeren en Oostmalle om een kilometer verder rechtsaf de Klampovenstraat (Beerse) in te rijden.  Dit is een assenweg waarlangs een betonnen fietspad is aangelegd.  Halverwege was er een splitsing tussen de kidstoer en de 25 km enerzijds en de 45 km anderzijds op 34 km van de start.  Enkele vaders reden er met hun kinderen toch de richting van de 45 km uit.  Zij zullen geweten hebben welke speeltuin er op dit stuk nog op hen lag te wachten!

Ter hoogte van enkele knappe vennen aan de linkerzijde doken we er de Eksterheide in, het gemeentelijke bos van Beerse.  Ook hier konden de bikers zich gedurende een tweetal kilometers vermaken op enkele knappe singletracks.  Naar het einde toe liep het bospad langsheen een aantal dwarsstraten die dood liepen op het bos en de namen van dieren hadden.  Het feest eindigde met de doortocht van deze standingvolle villawijk in het groen voor rijke mensen.  In de straat Rouwleegd overschreed ik na 37 km de grens met Rijkevorsel en nog steeds in het gezelschap van anderen, omstreeks het middaguur.  Het ging een stukje over de Vlimmersebaan om aan de straat Gemeentebos ter hoogte van een kapelletje weer naar de bossen toe te rijden.  Links van mij zag ik tussen de bomen door een grote vijver liggen.  Daar konden we tot 40,50 km nog genieten van enkele singeltracks in een bos aan de rand van de bewoonde wereld.  Toen ging er opnieuw een speeltuin voor bikers open, want zoals ik al begon te vermoeden bij het oprijden van de Vlimmersebaan, werden we naar het crossparcours van Rijkevorsel geleid.  Gedurende een dikke kilometer konden we daar ons hart ophalen over de wegeltjes die zich over bulten en door putten slingeren.  Een beter slot aan een toertocht kan er moeilijk zijn!  Er kwam een einde aan dit leuke stukje op het jaagpad naast het kanaal Schoten-Dessel ter hoogte van de metalen  fietsbrug in Sint-Jozef-Rijkevorsel die we zowel figuurlijk als letterlijk links lieten liggen.

Van hier af ging het tot 45 km langsheen het kanaal over diverse onverharde paden en sporen, voorbij de zwaaikom waar ooit een grote spiegeltent stond, en voorbij een aantal industriële vestigingen langsheen het kanaal gelegen.  We arriveerden aan het brugje over het kanaal in de wijk Den Hout.  Na nog eventjes verder het kanaal gevolgd te hebben, bogen we rechtsaf een veldweg in om de bewoonde kern van Beerse te bereiken.  Na nog enkele straten van het dorp doorkruist te hebben arriveerde ik omstreeks 12.30 u weer aan de voetbalkantine van KFC Lentezon.  Er was nog veel beweging in de kantine, vermoedelijk ook omwille van het voetbal, maar geen bekenden gespot, ook al wist ik dat zij zouden komen.  Ook de collega die ik bij de start te zien had gekregen had het opgegeven van op mij te wachten.  Na nog iets fris gedronken te hebben, de auto weer opgezocht en via de lokale wegen ben ik rustig weer naar huis gereden.

Wat we van deze toertocht onthouden zijn de vele stroken bos die langs onverharde wegen met elkaar verbonden werden en het gebruik van de mooiste stukken van de vaste routes aan de Lilse Bergen zonder deze paden klakkeloos te volgen, getuige het “ombouwen” van de singletrack aan de golf.  Een ruime bevoorrading, seingevers aan enkele gevaarlijke kruisingen en algemeen een knappe organisatie.  Van de bikewash en de douches heb ik geen gebruik gemaakt.  Het enige minpunt was het eerder sombere weer op deze zondag.  Het was fijn van nog eens te rijden in een streek waar ik vroeger op eigen houtje al wel eens ging toeren.  Het was een hele tijd geleden dat ik bepaalde plaatsen nog eens te zien had gekregen en inmiddels ook al enkele jaren geleden dat ik aan deze toertocht had deelgenomen.

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en mountainbike.be!

09-12-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Achtste Rondom Brecht (17-27-45-60 km) van WTC De Stoempers te Brecht op zondag 01-12-2013.

Ook al was ik vroeg op, ik kwam van elders en diende thuis nog eerst m’n fiets op te halen, zodat ik pas om even voor 10.00 u aan de inschrijving was bij WTC De Stoempers in de Garage Felix te Sint-Lenaarts (Brecht) na een parkeerplekje gevonden te hebben in de Koningstoel.  Zo snel mogelijk op pad, al was ik zeker niet de laatste om van start te gaan.  Voor de kleine toer kon men tot 11.00 u vertrekken.  Het ging in de richting van het rondpunt en rechtsaf door een smalle straat om het dorp te verlaten en uit te komen op het asfalt jaagpad naast de vaart Schoten-Dessel.  Na een stukje langsheen de vaart richting Sint-Job ging het twee bruggen verder, ter hoogte van Café Roots, de vaart over en trof ik de eerste splitsing tussen de kidstoer van 17 km en de routes van 27-45-60 km op 2,50 km van het vertrek.  De kids reden verder langsheen het kanaal, de groten gingen linksaf, weg van de vaart, een zompig pad in dat me langsheen het natuurgebied Hoofsweer voerde.  Het natte bospad ging over in een zompig aanzuigend graspaadje.  Eens dit lange grasspoor achter de wielen, bereikte ik een landelijk asfaltbaantje op 4,50 km.

De Westmallebaan voerde me effectief over de grens met Westmalle waar we rechtsaf een zanderige veldweg in sloegen.  Opnieuw rechtsaf een asfaltbaantje in.  Toen ik het in de bossen verscholen jeugdverblijf Sint-Jansburg passeerde kon ik me oriënteren.  Want dra bereikte ik het kruispunt van de Heikantstraat en de Oude Liersebaan.  Dit betekende dat ik me op een boogscheut van Drieboomkensberg en het Molenbos bevond, de bossen die nabij de Trappistenabdij liggen en bezocht worden door elke zichzelf respecterende toertocht in deze regio!  Drieboomkensberg is namelijk synoniem van een netwerk van singletracks en paadjes die hier op een beperkte oppervlakte de bossen doorkruisen.  We reden op 8 km het bos in over minder courant door tochten gebruikte paadjes om van daaruit toch de bekende speeltuin te bereiken.  Ondanks de voorbije natte periode lagen de wegeltjes er behoorlijk bij.  Tijdens de winter blijven er namelijk gemakkelijk plassen staan in de putten tussen de opeenvolgende bultjes.  Het draaien en keren in soms korte bochtjes, het ontwijken van wortels en natte blubber vroegen toch enige behendigheid.  Tot ruim 10,5 km konden we genieten van wat de bossen de biker hier te bieden hebben!

We reden nog enige tijd doorheen de imposante dreven van het Molenbos waar de bomen zo stilaan kaal zijn en de grond bezaaid ligt met bontgekleurde bruine bladeren.  Omstreeks 12 km trof ik een mooie singletrack, gevolgd door een dreef waar we aan de zijkanten over een zompig spoor naast de bomen en over hun wortels konden rijden.  Het centrale gedeelte van de dreef lag namelijk nat en modderig.  Ik genoot nog steeds het gezelschap van andere deelnemers, waaronder een trio in hetzelfde tenue.  10.50 u na 13 km.  We verlieten het Molenbos op de plek waar de Waterstraat in Schilde overgaat in de Abdijlaan in Brecht.  Ik had daarstraks de toren van het klooster van de Trappistinnen al boven de bomen uit zien steken.  We vervolgden de tocht over het asfalt fietspad, reden voorbij de Kleine Vraagstraat om op 16,50 km de Abdijlaan te kruisen en de zanderige Grote Vraagstraat in te slaan ter hoogte van de verkeerslichten.  Ik werd er aangesproken door een traag rijdende jongedame die me vroeg of er al een splitsing geweest was!  Nee, de enige die ik gezien had was de afsplitsing van de kidstoer.  Zij had de route van 17 km willen volgen!  Ja, dan had ze inderdaad vanaf die plek de blauwe pijlen moeten volgen!  Het was duidelijk dat dit haar eerste tochtje was!

De Grote Vraagstraat lag er vrij droog bij, op een vettige intro en enkele grote te omzeilen plassen na.  In de zomer ligt het hier poederdroog, in de winter kan het hier een echte zooi zijn!  Op 19 km reed ik voorbij een eenzaam gelegen witte villa achter hagen, waaruit ik kon besluiten het grondgebied van Sint-Job te hebben bereikt in de buurt van het golfterrein.  We reden er enkele rondjes in de bossen achter de school Kristus Koning om uit te komen in de Caterskapeldreef waar een achterpoortje van de school te vinden is.  Soms staat het bij toertochten open wanneer de organiserende club toestemming vraag en krijgt van het schoolbestuur om de bossen op het schooldomein te mogen doorkruisen.  De Broeders van Liefde zijn mountainbikers gunstig gezind, want in Sint-Job, Maria-Aalter en Lummen rijden toertochten vaak over hun domeinen.  Deze keer was het poortje dicht toen ik er na 20,50 km omstreeks 11.30 u langs reed op de grens tussen ’s Gravenwezel (Schilde) en Sint-Job (Brecht).  Omstreeks 22 km bereikte ik de bevoorrading die opgesteld stond in de Polderdreef, één van de grote onverharde lanen die deze bossen doorkruisen.  Het aanbod was al grotendeels verslonden door de voorgangers, want buiten soep, sportdrank en prinskoeken viel er niks meer te rapen.  De bevoorrading was ondergebracht in een kleine vrachtwagen.  Handig om alles in één rit ter plaatse te krijgen!  Er kwamen nog bikers toe, maar de grote meute was hier al lang gepasseerd.  11.30 u.

Na de stop ging het via de onverharde Kleine Vraagstraat, de Poppelaerstraat en de Baan op Sas 2 richting het kanaal Schoten-Dessel dat we ter hoogte van de woonboten bereikten.  Eens voorbij de bunker kruisten we het kanaal ter hoogte van het sas om aan de overzijde na een eindje langsheen het kanaal gereden te hebben, de bossen van De Merel in te duiken.  De rit voerde ons doorheen deze bossen tussen de Schotensteenweg, de weg die Brecht met Sint-Job verbindt, en het kanaal, over een brede dreef, paadjes en singletracks, waaronder ook een redelijk nat en slijkerig exemplaar!  Ik slaagde er zelfs in van een trage biker in te halen die ik voor de stop nog al eens was voorbij gereden.  Hij reed zeer voorzichtig, vooral in het bos!  Vanaf 27 km kreeg ik een vrij lange zanddreef voor de wielen tot aan de splitsing tussen de kidstoer en de routes van 45-60 km op 28 km van het vertrek.  De route van 27 km stond niet aangegeven!  Daar kreeg ik nog een biker te zien en van dan af zou ik lang alleen rijden!  Ik arriveerde op een kasseibaantje op een kampeerterrein waar ik al bij andere tochten ben gepasseerd.  Ik had me al vaak afgevraagd waar dat ergens was en vandaag kreeg ik het antwoord.  Omdat ik even later een gebouw passeerde van waaruit ook toertochten vertrekken!  Het betreft het terrein van De Groene Linden aan de Schotensteenweg.  In de verte zag ik de biker van daarnet tussen de bomen verdwijnen.

Een veldweg, gevolgd door mooie singletracks, voerde me doorheen een bos over ongekend terrein en van dit mij niet bekende gebied kon ik tot bijna 32 km genieten.  Uiteindelijk kwam ik weer uit de ongerepte natuur tevoorschijn op de Schotensteenweg om deze te kruisen en in de Pierrelaan via een brug de snelweg E19 over te steken.  In de Andrélaan onttrok een geparkeerde bus het zicht op een pijltje dat me naar het bos verwees.  34 km om 12.30 u.  Mooie paden en singletracks leidden me doorheen dit bos dat raakt aan de E19 en ik kon me niet herinneren hier al ooit gereden te hebben.  Tot 37 km kon ik genieten van deze strook bos, het geluid van de snelweg en het zicht op de betonnen muur waarachter de TGV rijdt, moest ik er soms bij nemen!  Uiteindelijk bereikte ik opnieuw de bewoonde wereld in de mij onbekende Achteromstraat in Brecht.  12.45 u.

Spoedig kon ik me toch weer oriënteren toen ik Rommersheide passeerde.  Ter hoogte van een chalet ging het een straatje rechts in dat dood liep op de voet van de snelweg en het snelspoor.  Maar ik kon linksaf een graspaadje op dat over een smalle grasvlakte in de hoogte tussen de snelweg en een bos liep.  Op 39 km kwam het paadje uit in de Mieksebaan, een landelijke weg die van Brasschaat naar Brecht-Overbroek en verder door nog richting Hoogstraten evenwijdig met de snelweg loopt.  Aan de eerstvolgende brug over de E19 moest ik net voor de brug linksaf tussen de bomen om zo de straat te bereiken.  Daar was de splitsing tussen de tochten van 45 km en 60 km.  Omdat ik laat vertrokken was, het intussen al 13.00 u was geworden en ik sinds de vorige splitsing geen andere rijders meer te zien had gekregen, gekozen voor de 45 km.  Ik vermoed dat de tocht van 60 km nog een stuk van Brasschaat meegepikt heeft en daar zal ik komende winter nog wel eens rijden.

Ik diende de snelweg en de straat weer te kruisen om aan de overkant een bos in te slaan.  Een singletrack voerde me daar over een aantal uit de kluiten gewassen bulten in een bos vol herfstbladeren.  Eens het bos weer uit arriveerde ik op een kleine open driehoekige grasvlakte en reed ik vlak naast de snelweg.  Zo kreeg ik deze plek eens vanuit een ander perspectief te zien.  Ik rijd er vaak genoeg langs, maar dan op de snelweg!  Een behoorlijk lastige vettige track leidde me weer tot de Schotensteenweg.  Ik diende deze te kruisen om zo de onverharde Lochtsebaan te bereiken.  Die naam kwam me bekend voor en even later werd duidelijk waarom.  Ze eindigde namelijk op de kruising met de Tilburgbaan ter hoogte van het Kapelleke van de Locht, de Sint-Theobalduskapel.  Tegenover de kapel staat de knappe historische Hoeve De Broeigans en in de omgeving nog de Hoeve De Locht.  41 km.  De kapel fungeert soms als stopplaats voor toertochten.  Op 30 juni stond ik hier nog tijdens de tocht van De Pedaalridders en kwam er Dacuba van de Greenbikers tegen, zonder te weten dat hij dat was.  Toen moest de zomer nog pas goed beginnen en nu is het alweer winter!  Voor het eerst sinds de splitsing kwam ik weer twee bikers tegen na 13 km alleen onderweg te zijn geweest.  Bovendien reed er ook een groepje bikers in de Tilburgbaan, dus op deze plek vervoegde de rit van 45 km de kleinere afstanden.

Het ging verder noordwaarts over de Tilburgbaan tot aan een kruispunt met de weg die vanuit het centrum van Brecht naar de Abdijlaan voert richting Schilde en nu onderbroken is door werken aan het bruggetje ter hoogte van het Café Trapke Op.  We reden door de bewoonde wereld van de Paepestraat en het Duivelstraatje waar een duivel ons ter hoogte van een kruispunt waarschuwde met een bordje “Opgpast (sic), levensgevaar”!  Landelijke betonbaantjes voerden me weer tot in Sint-Lenaarts waar omstreeks 14.00 u een einde kwam aan de tocht in een streek waar ik het afgelopen jaar toch ettelijke keren heb rondgetoerd, maar toch weer onbekende stukjes tegenkwam!  De carwash van de garage fungeerde deze keer als bikewash!

Er stonden toch nog redelijk wat bikes in de bewaakte parking en binnen trof ik Ward die daar met twee vrienden die hij onlangs ontmoet had nog zat na te genieten met een kuip donkere Westmalle.  Die twee waren beginnelingen, hadden de kleine toer gereden, waren al behoorlijk over hun theewater en dat zal niet van thee geweest zijn!  Nog een hele tijd bij die kerels blijven zitten.  De gedachte van eens een zondag wat eerder thuis te zijn kon opgeborgen worden!  De Stoempers hebben bijna letterlijk de stoelen van onder ons uit moeten trekken!  Toen ik mijn wagen weer opzocht kleurde de lucht metaalgrijs, alsof het zou gaan sneeuwen!  Onderweg nog gestopt in Brecht om een gebraden kip te gaan kopen aan een door Ward aangeprezen kraam.  Toch maar een bizar winkeltje!  Er viel toch geen nat en ik heb thuis mijn fiets nog kunnen proper maken.  Eer ik goed en wel binnen was begon het alweer donker te worden!  De dag nadien zou ik weer dezelfde kant uit rijden, maar helaas om te gaan werken!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

>

Toertocht te Brecht op zondag 01-12-2013 door Remco1985

07-12-2013 om 18:49 geschreven door StrammerMax

Danny MacAskill's Imaginate by RedBull

30-11-2013 om 11:49 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van het ATB Team Sirocco te Woensdrecht op zondag 14-11-2013.

Het gebeurt maar enkele keren per jaar dat ik tijdens het weekend verplicht moet gaan werken, tenzij ik vrijwillig met m’n werk bezig ben in drukke periodes als het echt nodig is, maar het weekend van de toertocht van ATB Team Sirocco te Woensdrecht (25-45 km) valt jaarlijks samen met zo’n verplicht nummertje.  Vorig jaar moest ik daardoor na de tocht nog aan het werk, dit jaar had ik op zaterdagavond het spek aan mijn been.  Omdat ik daarna nog de laatste hand diende te leggen aan een werkje dat geen uitstel meer duldde, was het na thuiskomst al 3.30 u eer ik mijn nest lag!  Drie uren later was ik alweer op want de toertocht voor doven en slechthorenden (sic) vanuit het Café Non Plus Ultra in Woensdrecht wou ik niet missen!  In slaapdronken toestand enkele sandwiches achter de kiezen gestoken en omstreeks 8.00 u thuis met de fiets vertrokken, goed voor een rit van 20 km en met de Belgisch-Nederlandse grens exact in het midden!  Een uurtje later was ik in Hoogerheide en van daar ging het direct Woensdrecht binnen.  Door de koude buitenlucht op deze sombere zondagochtend was ik al snel klaarwakker.  Pas in Hoevenen kwam ik een groepje mannen tegen die anderen stonden op te wachten voor een ochtendlijke rit.  Eens de grens over werd ik op het fietspad langsheen de Putseweg wel ingehaald door twee grote groepen bikers die ook richting Woensdrecht reden.  Er passeerden ook redelijk wat auto’s met bikes op de fietsdrager.  Ter hoogte van het café troepten vele bikers samen.  De inschrijving verliep vlot en om 9.15 u kon ik van start gaan.

Vanaf Non Plus Ultra, zoals de naam het zegt gelegen aan de rand van de bewoonde wereld, ging het de kale Noordpolder in via een asfalt landbouwwegeltje.  In de buurt stond een grote windmolen en je had er een goed zicht op de koeltorens van de kerncentrale van Doel aan de horizon op Belgische bodem.  Ik kreeg er tegenliggers en later zou duidelijk worden waarom!  De toer eindigde namelijk over hetzelfde pad als waar hij begon.  Die gasten moeten dan toch hard gereden hebben van nu al terug te zijn!  Aan het eerste kruispunt van veldwegen ging het linksaf en kregen we enkele goed vettige stroken voor de wielen.  Op 3 km diende zich een eerste strook bos aan met enkele uit de kluiten gewassen bulten.  Omdat er veel mensen onderweg waren was ik opgeslokt door één lange trein bikers en was er geen tijd om aan mijn gebruikelijke slakkengangetje te rijden.  Daardoor moest ik al snel op mijn adem trappen!  Dat met zovelen rijden had wel eens zijn charme en het was een troost van te zien dat er nog grotere knoeiers dan ik tussen reden!

Het bos was van korte duur en op het volgende spoor doorheen de velden diende zich “de” wortel aan die bij elke editie weer aanleiding geeft tot oponthoud.  Deze wortel zorgt voor een vrij aanzienlijk hoogteverschil in een korte afdaling en velen verkiezen afstappen boven het risico op over de kop gaan bij een verkeerd manoeuvre.  Een ongeduldige stak de rij voorbij en wipte gezwind naar beneden zonder ook maar iemand anders te hinderen!  Mooi gedaan, hij was zeker van zijn stuk.  Na de wortel diende een drassige grasvlakte gekruist te worden, waarna een modderig pad ons tot een smal spoor tussen hoog struikgewas en een prikkeldraad voerde.  Daar was het even treintje rijden tot we op 4 km het asfalt van de licht klimmende Heistraat bereikten.  Even binnensmonds gefoeterd op de man die net voor mijn wiel in het laatste strookje los zand bleef vast steken!  Samen met vele tientallen anderen bereikte ik klimmend over deze strook asfalt het eerste echte stuk bos.

Daar diende zich een eerste knappe singletrack aan in een dennenbos.  De bodem lag nog wak na de regen van de afgelopen tijd, maar de ondergrond lag alweer stukken beter dan tijdens de toertocht vanuit Ossendrecht veertien dagen eerder na een dag en nacht met veel regen.  De lange trein was bij het ingaan van het bos meteen in stukken gebroken zodat ik het smalle paadje in alle rust kon berijden zonder de hete adem van snellere rijders in de nek te voelen!  Het was er leuk rijden over enkele bulten op en af.  Na een bochtje was er plots een grote opstopping op een paadje op de rand tussen bos en veld.  Het overkomt me zelden dat ik in het bos moet aanschuiven!  Eentje die geen zin had om aan te schuiven ploegde zich door het wakke zand van het naastliggende pas omgeploegde veld.  Aan de omgeving te zien vermoedde ik al wat de oorzaak was en inderdaad, verderop moesten we het beekje door dat er vanuit het bos de velden in gaat.  Voorbij de beek diende zich aan het einde van het pad de eerste splitsing aan tussen de routes van 25 km en van 45 km op 7 km van de start.  Ik had de indruk dat er wel erg veel bikers voor de korte toer kozen!  Waarom kiezen nu al die gozers maar voor een klein ritje?  Het zou achteraf duidelijk worden!  Op dezelfde plek eindigde ook de extra lus van de 45 km zodat al wie die lus achter zich had ook de richting van de 25 km uit reed!  Daarom ook was het op deze plaats zo druk.

Voor de rit van 45 km was het rechtsaf over een smal paadje naast een gracht waar we verderop geconfronteerd werden met het stuk rioolbuis dat een beekje vanuit het bos in de gracht uit doet monden.  Het ging weer de bossen in waar we een hele tijd konden van genieten.  Hier en daar kregen we af te rekenen met wel erg natte plekken.  Op 12 km doorkruisten we eventjes een heidelandschap om nadien een vrij vettig bospad over gestuurd te worden.  Ik vermoed dat we toen in de buurt van het Mollercollege reden.  Deze school ligt een eindje van de Putseweg af en midden in de bossen.  Later reden we effectief de kleurrijke gevel van de nieuwbouw voorbij.  Ook hier was het duidelijk dat deze tocht op veel belangstelling kon rekenen, want er reden weer lange treintjes door de bossen waardoor ik werd opgeslokt of die ik eventjes liet passeren.  Laten passeren was eigenlijk geen optie, want dan moest ik soms lang wachten om een gaatje te vinden om weer van start te kunnen gaan.  Na 13 km bereikte ik omstreeks 10.15 u opnieuw de plek van de eerste splitsing.  Na een extra lus van 7 km vervoegde ik er de basislus van 25 km.

Tot 15 km konden we rijden over enkele plezante uit de kluiten gewassen bulten en aan de omgeving te zien vermoedde ik dat we in de bossen reden in de omgeving van de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen.  Op de hoogste bult met een vrij zanderige ondergrond naar de top toe, raakte ik net niet rijdend tot boven.  Boven even staan wachten en het waren uitzonderingen die rijdend tot op de top geraakten.  Eentje daarvan viel dan boven toch nog om en ging in het zand liggen!  Het was grappig van al het gewemel op deze zandhoop even te blijven gadeslaan!  Toen ik me uiterst links hield omdat er een aantal rechts aan het inhalen waren, schrok ik omdat er toch nog iemand links probeerde voorbij te kruipen net op het ogenblik dat ik nog meer naar links probeerde uit te wijken.  Eventjes luid gefoeterd!  Ik weet niet of die mens dat gehoord had, maar hij durfde niet meer inhalen!  Even verderop, waar het kon, heb ik me dan heel smal gemaakt zodat hij kon passeren.  Het bleek nog een vrij jonge kerel te zijn en hij zei “dank u” bij het inhalen.  Ik kreeg al direct wroeging van mijn uitvalletje, te wijten aan het feit dat ik me rot schrok.  Ja, het was druk op de smalle paadjes!  We verlieten het bos ter hoogte van de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan in Ossendrecht, werden over geholpen door een seingever en naar het rondpunt op de Putseweg geleid.  Daar stonden weer seingevers om de bikers tegen te houden alvorens de Abdijlaan richting Huijbergen in te slaan ter hoogte van Restaurant Jagersrust.  Aan de overzijde van de straat reden enorm veel tegenliggers over het fietspad!  Dat betekende dat ik daar straks ook zou passeren!

Halverwege sloegen we de singletrack in ter hoogte van een toegang tot het natuurgebied Kortenhoeff, aldus één van de nieuwe bruine bordjes.  Die singletrack loopt evenwijdig met de weg richting Huijbergen.  Toen ik er even aan de kant ging reed daar net de bevallige bikester in het zwart-paarse pak voorbij die twee weken geleden uitvoerig op de gevoelige plaat werd vastgelegd door fotograaf Guy!  Er volgde nog een stukje asfalt en we maakten rechtsomkeer aan het rondpunt om zo de toegang tot de Camping Staartse Duinen te bereiken.  Op die plek was er een splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km op 18 km van het vertrek.  De korte rit ging linksaf de bossen in, de langste rit rechtdoor op de grens tussen het Nederlandse Ossendrecht en Kalmthout in België.  10.40 u.  Tot 23,50 km troffen we zeer leuke paadjes in de bossen rond de Staartse Heide, hier en daar met een gebluste zanderige ondergrond.  Vooral van 19 tot 22 km konden we genieten van een aantal bijzonder knappe tracks op en af door de bossen.  Daar sloten bredere zandwegen in een meer open landschap op aan.  Er zijn wel meer toertochten, ook vanuit België, die deze zone bezoeken.  Op 23,50 km kruisten we een in het bos gelegen baantje.  11.00 u.  Boswegen brachten me naar een kwistig met bladeren bestrooide natte bosweg en dat was het teken dat we het groene poortje aan het beeld van de Heilige Teresia in Huijbergen naderden.

Dat groene poortje is telkens het sein dat het feest gaat beginnen, want in het Vijverstraatje tegenover ligt de toegang tot de bossen rond de Pilberg en de Tiestenberg.  De afslag naar de Pilberg lieten we letterlijk links liggen om te genieten van veel ander moois dat hier in de bossen verscholen ligt en door vele andere tochten vaak niet wordt aangedaan.  Bovendien liggen hier zodanig veel paadjes dat geen twee tochten die hier passeren er hetzelfde uit zien!  Van 24 tot 27 km kregen we vele van de knappe heuvelachtige paadjes in de omgeving van de Tiestenberg voor de wielen.  Daar zitten enkele ferme zanderige hellingen tussen en met enige moeite raakte ik toch al rijdend helemaal tot boven.  Alleen al voor deze enkele kilometers is deze toertocht de moeite waard en van dit stukje heb ik dan ook het meest genoten.

Eens het bos weer uit reden we eventjes over het asfalt waarbij je aan je linkerkant de bossen en de zanderige helling van de lokale berg kon zien liggen.  Seingevers hielpen ons naar de andere kant van de Weg naar Wouw alwaar in de Overbergsestraat de bevoorrading stond opgesteld op het erf van de Overbergse Hoeve op 27,50 km van de start.  11.20 u.  Deze plaats situeert zich op de grens tussen Huijbergen in Nederland en Essen in België.  Voor de schuur waren mensen in de weer met het klaarzetten van sportdrank, hete thee, bananen en granenkoeken.  Eindelijk, na zovele jaren diens postjes op het Nederlandse forum gelezen te hebben, kreeg ik daar VanBiLL.com voor het eerst eens te zien!  Hij had me al meermaals op lokale toertochten gezien, maar als een racert een slak voorbij zoeft, dan is een ontmoeting wel extra kort van duur!  Hij en zijn fietsmaat Crapton zijn trouwens geen “gewone” bikers!  Die kerels malen op een jaar tijd vele kilometers af, kennen elk paadje in de wijde omgeving van Bergen-op-Zoom en nemen deel aan gerenommeerde buitenlandse wedstrijden.  Ze foeteren op de groene jongens, soms op de trage bikers of degenen die geen vin sneller trappen wanneer ze een heuveltje naderen en dan stil vallen, maar steeds met een kwinkslag voor wie tussen de regels kan lezen!  Mensen die niet verlegen zijn om hun mening te zeggen, maar tegelijk alles ook weer met een knipoog relativeren.  Daarom liggen ze al lang in mijn bovenste schuif, ook al ken ik hen verder niet en kom ik als kluns nog niet tot aan hun enkels.  Ondanks hun palmares en hun uitmuntende kennis van de lokale aardrijkskunde, nemen ze toch nog steeds deel aan de plaatselijke toertochten.  Het zal zijn uit sympathie voor de lokale organisatoren en zich laten meedrijven met het bont allegaartje deelnemers geeft aan een rit toch nog altijd een extra dimensie die je niet vindt tijdens een ritje solo.  Ik kwam er nog een bekende tegen, JP uit Grimbergen en fervent nachtrijder!  Zelfs vanuit Brussel was men naar Woensdrecht afgezakt!  En eerder had ik tijdens de rit zelfs twee clubmakkers van mijn eigenste Papegaai Bike Team gezien, waaronder de voorzitter himself!  Op de stopplaats was ook een fietsenmaker present voor wie materiaalpech had!  Een kwartiertje blijven hangen en dan weer op pad.

Linksaf het straatje in en dadelijk weer de bossen in om er een splitsing tussen de 25 km en de 45 km te treffen op 28 km van de start.  Op 29 km leidde de knappe zanderige track met enkele bekende bulten met wortels ons tot op de open heide tot vlak bij de omheining van de vliegbasis Woensdrecht.  Het gebeurt me maar zelden, maar hier ervoer ik, net zoals nog een aantal keren vandaag, de teleurstelling wanneer je aan een heuvel alle registers open trekt, het gevoel krijgt van “het gaat me hier lukken” en dan van de fiets gedwongen wordt omdat de rijder voor je stil valt in het klimmetje.  Het ging eventjes langs de omheining en het bos weer in over leuke singletracks.  31 km om 11.55 u.  Tot 34 km konden we plezier maken op de bospaden en de tracks op de Kooiheide nabij de vliegbasis.  Het werd rustiger omdat de meeste snelle jongens intussen al voor me op het parcours reden.  We naderden weer de bewoonde kern van Huijbergen en via een paadje dat Eiland heet bereikten we opnieuw de Abdijlaan.  Ik meen dat we bij eerdere edities dan de Huijbergseweg in reden en daar weer de bossen in doken in de omgeving van de vliegbasis.  Dat was nu niet zo.  VanBiLL.com had me al verteld dat de toer niet helemaal dezelfde was als in de vorige edities omwille van het verbod om bepaalde zones te betreden.

Van 35 km tot 37 km reden we van het rondpunt in Huijbergen tot aan het rondpunt op de Putseweg, het traject waar ik daarstraks de massa tegenliggers had zien rijden.  Nu had ik als enige gezelschap een niet al te jonge vrouw die langzaam maar zeker haar rit reed.  De seingevers aan het rondpunt hadden intussen hun biezen gepakt.  Het ging opnieuw de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan in waar we op 37,50 km de ingang tot de Volksabdij passeerden en op 38 km rechtsaf een vochtig bospaadje in sloegen.  Daardoor zat er iets meer asfalt in deze tocht dan we gewend zijn.  De ondergrond was er nog wak en het vroeg wat duwwerk om er te rijden.  Op 39 km reed ik voorbij de visvijver van ’t Spanjooltje.  Aan een brede zandweg verderop waren twee jonge knullen hun motoren van een aanhangwagentje aan het halen!  Als ze maar geen boswachter tegenkomen!  Rond 40 km kreeg ik nogmaals een zwaar te berijden singletrack met wakke ondergrond voor de wielen die me tot in de bossen van de Vluchtheuvel nabij Calfven bracht.  Daar passeerde twee weken geleden ook de tocht vanuit Ossendrecht, maar komende uit de andere richting.

Ik reed achter de bizarre gebouwen van De Luchtballon, een vakantieverblijf voor kinderen met astma op een voormalig militair terrein.  Hier vertrok vroeger ook een toertocht, maar na twee opeenvolgende afgelastingen omwille van zwaar winterweer, hielden de mensen het hier voor bekeken.  De tocht werd wel vervangen door een tocht vanuit Hoogerheide, georganiseerd door De Grensrijders Ossendrecht, dit jaar helaas letterlijk in het water gevallen omwille van de zondvloed op 13 oktober.  En niet zozeer die zondvloed, maar een onregelmatig terugkerende lek in keuken en badkamer, zelfs na het vernieuwen van de roofing, hield me toen thuis en deed me van ellende weer in mijn bed kruipen!  Intussen lieten de buren toevallig de sinds drie jaar beloofde bekleding op de muur aanbrengen.  Dus maar hopen dat de ellende voorbij is.  Via de Bergstraat bereikte ik de meer bewoonde wereld van Calfven waar de seingever nog op post was.  Calfven weer uit en de Noordpolder Woensdrecht in waar we vanaf de Peerenbergscheweg op de brede zandwegen in de open velden van de Noordpolder te maken kregen met letterlijk veel tegenwind.  Ook de vroegere uitgaven eindigden over een weg in de open vlakte met telkens veel tegenwind!  Via de Brilseweg waarlangs we vanochtend de Noordpolder waren in gereden bij de start, bereikte ik na dik 45 km opnieuw het Café Non Plus Ultra.  Buiten Patrick Enigma nog gezien die proper gewassen weer huiswaarts trok!  Ik was moe, ook al had ik gerust nog een tijdje door kunnen gaan in deze mooie streek als een volleerd Duracell-konijn.

Het moet zijn dat men in de Non Plus Ultra van mening is dat vele mensen uit de streek van de Brabantse Wal potdoof zijn, want de muziek galmt er altijd loeihard uit de boxen!  Vaak dan nog de echte Nederlandse hoempapamuziek of bij gebrek daaraan een dosis smartlappen a là André Hazes.  Ik heb er dan ook noodgedwongen luidkeels mijn drankje besteld.  Ik werd er nog begroet door Dennis, Jan en Berten die er twee weken geleden in Ossendrecht ook bij waren en zelden een lokale tocht ongereden laten!  Zij hadden ook al de douches gezien en vertrokken proper weer naar huis.  Een stiller plekje meer achteraan in de zaal opgezocht.  Daar kreeg ik Lies te zien die in gesprek was met een fietsgenoot.  Een aantal mannen in lichtblauwe pakken met de tekst “Scheldestroom” op hun dijen geobserveerd die al duidelijk boven hun theewater waren en de nodige decibels toevoegden aan de hoempapa!  Waarom wordt dat eigenlijk theewater genoemd?  Dat is toch het laatste waarvan men dronken zou worden!  De schrik sloeg me om het hart wanneer één van die potige kerels mij in de gaten kreeg en de anderen in mijn richting deed kijken, net toen ik op het punt stond te vertrekken!  Zouden zij mijn kritisch bedenkelijke blik gespot hebben?  Oef, neen, het bleken Grensrijders te zijn en ze meenden den Strammer herkend te hebben, de onverlaat die omwille van de zondvloed de tweede editie van hun toertocht onlangs links had laten liggen.  Hierboven kunnen ze lezen waarom en ze schenen het ook niet aan hun hart te laten komen!

Om halftwee huiswaarts waarbij me nog een slopend ritje van 20 km wachtte.  Ik was zodanig moe dat ik zelfs het kippenkraam op de grens in Putte niet met een bezoek vereerd heb om er ter plekke op straat zoals gewoonlijk een halve vogel af te kluiven!  De fiets proper gemaakt en onder de douche gekropen.  Na het eten de afwas nog moeten doen was een beproeving met ogen die bijna toevielen van de slaap en tijdens het feuilleton op zondagavond, het enige waarvoor ik buiten het nieuws de tv voor opzet, ben ik herhaaldelijk ingedommeld!  En zeggen dat men zondag een rustdag noemt!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

26-11-2013 om 17:29 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-30-40 km) van de Wijnegem Bicycle Club te Wijnegem op zondag 17-11-2013.

Het was een moeilijke keuze voor deze zondag.  Er viel moois te beleven in Kalmthout, in Vorselaar en verder van huis in Leernes, Roosdaal en Rotselaar.  Over de grens ook tochten in Budel en Galder.  Maar omdat ik er via het forum indertijd enkele bikers van leerde kennen, viel mijn keuze voor het derde opeenvolgende jaar op de toertocht van de Wijnegem Bicycle Club vanuit hun thuisbasis Wijnegem.  Het is niet voor de hand liggend om vanuit een gemeente, gelegen aan de rand van een grootstad, een toertocht te organiseren.  De uitwijkmogelijkheden zijn beperkt!  Thuis met de bike vertrokken om 8.00 u en een uur later en 17 km verder was ik aan de start in de lagere school nabij het Albertkanaal.  Ondanks het feit dat de tochten in Kalmthout en Vorselaar elk jaar veel deelnemers aantrekken, bleek in Wijnegem toch ook een groot aantal bikers present.  Na afloop hoorde ik spreken van een 900 deelnemers.  De inschrijving verliep vlot en om 9.15 u was ik op weg.

Het ging Wijnegem uit via enkele straten en door twee seingevers werden we de drukke Turnhoutsebaan over geholpen om er het gemeentelijke park in te duiken.  Natte boswegen voerden me doorheen het park.  Ook hier had een knoest van een boom de eerste najaarsstorm van enkele weken geleden niet overleefd.  Ik passeerde het vervallen Wijnegemhof.  De Jan Vlemincktoren in het park van Wijnegem vormt een overblijfsel van het 16de-eeuws kasteel Wijnegemhof, dat gebouwd werd door de familie Vleminck.  Blijkbaar is er geen interesse om het gebouw te restaureren.  Of geen geld!  Het staat jammerlijk te verkommeren.  Bij het verlaten van het park over een dolomieten wegeltje werden we de baan over geholpen door een seingever, om even verderop de baan nogmaals te moeten kruisen bij een volgende seingever.  Een natte veldweg bracht me tot aan een volgend baantje waar ook een seingever op wacht stond in een bocht van de weg.  Met dank aan deze mensen om daar voor ons op deze grijze zondagochtend post te vatten!  Even verder passeerde ik een groot oud verlaten herenhuis en dook ik de landelijke Sumbekestraat in op het grondgebied van Wommelgem.  De straat ging verderop over in een zandweg ter hoogte van een eenzaam huis.  In de verte hoorde ik het geluid van de snelweg E313-E34.  3,20 km.

Aan de Keerbaan in Wommelgem kruisten we via een kalme brug de snelweg ter hoogte van de parking die gelegen is tussen de afrit Wommelgem en de verkeerswisselaar van de E313 en E34 te Ranst.  Na 4 km doken we een zanderig pad vol plassen in dat ons over het terrein van een boomkwekerij voerde.  Voorzichtig langs de zijkanten doorheen de wegbrede plassen gelaveerd omdat ik geen zin had om al van bij aanvang met natte voeten te zitten!  Kwam daar dan toch een kwast voorbijgevlogen die het water naar alle kanten deed spatten!  Het zandpad werd gevolgd door een stukje asfalt om ter hoogte van de Taverne Klein Schawijck een smalle track in te duiken die me langsheen struikgewas naar het wandelbos Zevenbergen leidde.  6 km.  Ter hoogte van een kerkhof doken we het Zevenbergenbos in.  Een mooie lange singletrack, recht op recht, en een bospad leidden me naar het einde toe tot vlak naast de snelweg waar ik de grote borden richting Luik-Aachen en Turnhout-Eindhoven tussen de herfstbladeren door kon ontwaren.  Eens het bos uit dienden we nogmaals de snelweg te kruisen ter hoogte van de verkeerswisselaar in Ranst op 7,50 km van de start.

In de Vaartstraat troffen we een eerste splitsing tussen de kidstoer (15 km) en de ritten van 30-40 km op 8 km van het vertrek.  9.50 u.  Voor ons ging het rechtsaf in een autoluw pad en daar stond iemand van de organiserende club zich te verkneukelen op wat voor ons komen ging!  “Smeer de beentjes maar al in”!  Op 8,50 km doken we een koker onder de E34 in om uit te komen in de zone die ingesloten wordt door het op- en afrittencomplex van de verkeerswisselaar Ranst.  Daarin liggen enkele paadjes die wel de moeite zijn, maar het offer om er te geraken is toch van bedenkelijk allooi!  Omdat het pad er naartoe één grote blubber en zooi is waar geen mens al fietsend doorheen komt!  Eén biker van een duo jonge kerels dat even voor mij op pad was, heeft dat aan den lijve moeten ondervinden.  Het kan te maken gehad hebben met de in Nederland over Zwarte Piet gevoerde polemiek, maar die kerel was toch iets te vroeg en had geen schmink nodig gehad!  Ik heb het niet zien gebeuren, maar de onfortuinlijke kerel is vermoedelijk over de kop gegaan, met zijn tronie regelrecht de wakke blubber in!  Zijn gezicht zag echt compleet zwart!  Er werd nochtans niet mee gelachen.  Ik vermoed dat iedereen die er strompelde of reed met de gedachte speelde dat het net zo goed hem of haar had kunnen overkomen!  De meerwaarde van deze vettige strook, buiten het kunnen bereiken van de zogenaamde Leffeberg, ontgaat me volledig.  Wat een smurrie daar tussen de bomen met dan nog een diepe put waarin een stuk rioolbuis lastig ligt te wezen en een afsluiter met een onmogelijk vettige klim tot het natte graspaadje waarover iedereen naar de Leffeberg slierde.  Daar was het even aanschuiven en omdat het spoor over de Leffeberg door de mannen van Wijnegem onder handen was genomen, lees gesaboteerd was geweest met de plaatsing van houten balkjes, raakte niemand er boven.  Zeker niet in deze natte omstandigheden.  Veel bonnetjes voor een gratis Leffe zullen er dus niet uitgedeeld geworden geweest zijn!

We reden nog een rondje in dit niemandsland van waaruit je de verkeerswisselaar eens uit een heel andere hoek te zien krijgt en passeerden weer de top van de Leffeberg om er naar beneden te rijden.  Daarna de brug van de verkeerswisselaar weer onderdoor en dan over een stuk vangrail kruipen om uit te komen op een asfaltbaantje.  10 km om 10.10 u!  Dat is kunnen!  We reden richting de bewoonde wereld en over de brug over het Albertkanaal te Oelegem waar de weg open ligt voor wegenwerken.  Daar is namelijk onlangs een nieuwe brug over het kanaal geschoven, pal naast de oude, en men is bezig met het maken van de aansluitingen op de bestaande weg!  Van 11 tot 12 km volgde de doortocht van de bewoonde kern van Oelegem tot aan de gelijknamige op- en afrit van de E34.  Aan de overkant van de straat doken we een stuk bos in over een smal paadje dat er naast een nog ongerept stuk van de antitankgracht ligt.  Op de plek waar wij weer uit het bos kwamen liepen veel tegenliggende wandelaars van een georganiseerde tocht en arriveerden we op 14 km in de landelijke Knodbaan (Oelegem).

Linksaf een vettig bospad in met vele plassen.  Dat moet in de omgeving van het Fort van Oelegem geweest zijn.  Op 14,50 km trof ik er omstreeks 10.30 u de splitsing tussen de 30 km en de 40 km op een kruispunt van bospaden.  Ondanks het ongezellige, mistige, donkere en groezelige weer toch maar gekozen voor de langste toer.  Rechtsaf een paadje in over enkele hoogteverschillen.  Er volgden natte bospaadjes en bredere wegen in de met herfstbladeren getooide bossen die er met dit sombere weer alles behalve gezellig bij lagen.  Op 16,50 km bereikte ik een bekende plek waar de tocht de Liefkenshoek kruist en waar wel meerdere tochten in deze regio passeren om er de bossen van Halle-Zoersel in te duiken.  Tot 17,75 km bereed ik paden in de nu troosteloze bossen om uit te komen aan Halmolen in Halle-Zoersel.  Na de doortocht van een bosrijke villawijk volgde op 19 km een zeer plezant slingerpaadje, nog steeds in de Halse Bossen aan Liefkenshoek, de straat die we nogmaals kruisten.  Ik kreeg er nog eens een Zwarte Piet te zien, maar deze keer een echte!  Donkerkleurige types kom je niet zo vaak tegen op toertochten.  En dit was dan nog een vriendelijke jongen, want één van de weinigen die me begroette tijdens het passeren!

In diens zog reed ik door de bosrijke wijken van Halle en voorbij de Lievekenshoeve om het er tegenover gelegen servitudepaadje in te slaan.  Dat leidde me voorbij het Domein Martinus, een in de bossen gelegen complex met hotel en conferentie- en feestzalen.  Via een vrij goed te berijden pad door de Halse Bossen bereikte ik op 22,50 km het Renier Schniederspad aan de antitankgracht in Schilde.  11.00 u.  We kregen er onverharde bospaden onder de wielen waarlangs jammer genoeg achter het groen verborgen villa’s van rijke mensen gebouwd werden.  Vele stukken bos zijn hier dan ook privé en bijgevolg verboden terrein.  Op 23 km troffen we er toch enkele leuke speelbultjes in een lokaal speelbos waar ook kleine scoutsjongens zich aan het amuseren waren.  Als laatste wagon van een treintje reed ik er op en af over de heuveltjes!  We kwamen weer uit op het pad naast de antitankgracht en bereikten zo het Fort van Schilde met opnieuw enkele springbultjes in de buurt van de chalet van Vissersclub De Zonnebaars.  Daar stond zoals tijdens de vorige edities de bevoorrading opgesteld op 25 km van het vertrek.  11.15 u.  Zoals voorheen werd de soep er luidkeels aangeprezen door een Wijnegemnaar.  Ook de andere clubleden hadden veel te vertellen tegen elkaar en stonden op wacht bij de vuilbakken opdat het afval netjes gescheiden zou blijven!  Elke nonchalante biker kon dusdanig onmiddellijk bij zijn lurf gevat worden!  Op het menu stonden naast de soep ook bananen, suikerwafels en sportdrank.  Er was nog redelijk wat beweging aan de stop.

De tocht vervolgde op de andere oever van de antitankgracht waarbij we kort daarna de drukke Turnhoutsebaan dienden te kruisen naar de Prins Boudewijnlaan toe, nog steeds in Schilde.  Verder langsheen de zich door de bossen slingerende gracht tot aan de oversteek van een kruispunt van wegen ter hoogte van de Brasserie Mano en Café Den Inslag om er op 27 km de Loze Visser in te duiken.  Dat is een paadje dat langsheen de antitankgracht loopt en waarlangs aan beide zijden buitenverblijven, het ene al krottiger dan het andere, gebouwd staan.  Ze werden bewaakt door ganzen die zich vijandig en blazend opstelden naar de passanten toe.  Het ging nog een eindje naast de antitankgracht tot aan de splitsing tussen de 30 en de 40 km aan een bunker ter hoogte van de Ketelstraat die doodloopt op de gracht in ’s Gravenwezel op 29 km van het vertrek.  11.45 u.

Een kleine kilometer verder, na de oversteek van een baantje, draaide het parcours weg van de antitankgracht.  We reden een dolomieten paadje op dat zich doorheen een strook bos en langsheen twee kleine vijvertjes slingerde.  Vanaf een brede dreef met imposante beuken draaiden we het Kwikaardstraatje in, een lange smalle assenweg tussen enkele grote domeinen om uit te komen in de Zevenbunderstraat in ’s Gravenwezel.  Na de oversteek van een betonbaantje reed ik over een smal grasspoor het kerkhof voorbij.  Er reden nog steeds andere bikers in mijn nabijheid.  32 km.  Na een eindje door een soort van parkdomein, de kruising tussen een park en een bos, dienden we de drukke baan nabij het centrum van ’s Gravenwezel te kruisen.  Rechts van mij zag ik in de verte de kerk staan.  Weer de bossen in om op 33,50 km voorbij het Kasteel van ’s Gravenwezel te rijden, verstopt achter hoge hagen.  12.00 u.

Ik kreeg nog steeds andere deelnemers te zien en vanaf 35 km kreeg ik zelfs het gezelschap van Jari wiens pad de laatste tijd het mijne wel eens meer kruist.  Om bij te blijven moest ik mijn tempo wel de hoogte in jagen.  Maar vanaf hier reden we voornamelijk over asfalt in een meer bewoonde wereld.  Na een bosdreef waarlangs villa’s gebouwd staan in de omgeving van het Schildewandelpad staken we de drukke Gillès de Pélichylei over en reden we de Boterlaarbaan in.  Op 22 september reed ik nog in deze omgeving naar het einde van de toertocht vanuit Schoten toe.  We bereden nog bosrijke straten met grote villa’s van rijke mensen.  Omstreeks 39 km kwamen we uit op de drukke Houtlaan om er via de grote brug het Albertkanaal over te steken.  Een bordje kondigde de laatste twee kilometers aan en luttele tijd later reden we naast het Albertkanaal en omstreeks 12.30 u waren we na 41,50 km weer bij af.

Het voordeel van het feit dat ik Jari pas tegen het einde van de rit ontmoette was dat er nu wat tijd was voor nog een babbel bij een glaasje.  Over de gereden tocht, over onze fiets en over zaken waarmee we momenteel bezig zijn in ons leven naast de fiets.  Ik rijd meestal en eigenlijk nog het liefst alleen, aan mijn eigen tempo, maar het is altijd plezant van na de rit nog bekenden te zien voor een babbeltje als afsluiter.  Daarom dat een deelname aan een toertocht toch nog altijd een meerwaarde biedt dan een ritje op eigen houtje.  Zelfs al kom je geen bekenden tegen, je ziet dan nog altijd gelijkgezinden om je heen of leert nieuwe mensen kennen.  Na het vertrek van Jari nog een redelijke lange babbel gehad met Cheeseman!  Hij leek van de aardbodem verdwenen, maar blijkt levend en wel.  De mannen uit Wijnegem zijn eigenlijk een wielertoeristenclub met slechts enkele mountainbikers en Cheeseman had zich op de koersfiets gestort als voorbereiding voor een intussen gereden rit naar Assisië!  Zoals zijn naam doet vermoeden waren de lekkere kaasblokjes op de tafels afkomstig uit zijn zaak.  Bent u in de buurt, breng dan eens een bezoekje aan www.kaashandelfransen.be in de Schildedreef 21 te Schilde of aan zijn kraam op één van de lokale markten.  Of zet eens een kaasplank op tafel voor uw bikemakkers of de vergadering van uw club!  Ik weet nu ook wie Bikesmurf is!  Een schuilnaam krijgt daardoor een gezicht!

Op de bevoorrading hoorde ik één van de helpers zeggen “dat het raar ging zijn van hier volgend jaar niet meer te staan”.  En toen ik me klaarmaakte om weer huiswaarts te trekken ving ik nogmaals met een half oor op dat dit voorlopig de laatste editie was van de tocht vanuit Wijnegem.  Waarschijnlijk een beetje het bekende verhaal: te weinig helpers, mensen die in shiften of weekends moeten werken of gewoon geen zin hebben en waardoor de organisatie te veel gedragen moet worden door een kleine groep.  Als deelnemer valt dat niet op, want alles leek me hier zeer goed geregeld en met voldoende helpers, maar je ziet natuurlijk niet wat er allemaal aan vooraf is gegaan.  Wie weet krijgen ze er later toch weer terug zin in om een tocht op poten te zetten.  Misschien is het onvermijdelijke toch te vermijden!  Dat hoopte ik ook voor een private aangelegenheid, maar tijdens de rit naar Wijnegem merkte ik dat mijn hoop vruchteloos is gebleken.  Dat bezwaarde wel mijn gemoed tijdens de tocht en het sombere weer op deze grijze zondag deed daar nog een schepje bovenop!  De tocht in Schoten op 22 september en deze in Wijnegem op 17 november zullen altijd verbonden blijven met deze nare herinnering!  Ach ja, elk einde is ook weer een nieuw begin en na de grijze dagen schijnt ooit weer de zon…

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

18-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Tot 3 km reden we over het fietspad langsheen de grote baan langs dewelke ik Eksaarde had bereikt en waar ik groepen bikers als tegenliggers had gekregen en overschreden we de grens met Moerbeke.  Links van mij zag ik achter een rij bomen ook bikers de andere richting uit rijden en het zou een hele poos duren eer ik daar ook passeerde!  We dienden de baan te kruisen naar een betonbaantje toe dat ons naar een eerste off-road-graspad tussen bomenrijen leidde, gevolgd door een veldweg en nog een graspaadje over private grond.  Ondanks de regen van de afgelopen tijd was dit eerste stukje, op een paar modderige plekken na, goed te berijden.  In ieder geval stukken beter dan het geploeter daags voordien in het Nederlandse Ossendrecht!  De pijlen vielen wel niet goed op en de wijze van bevestiging had ik nog nooit eerder gezien!  Ze zaten namelijk met rond een boom of paal gedraaide plastiekfolie vast!  Dat moet een heel werk geweest zijn om op die wijze de hele tocht uit te pijlen!  In bochten was ook gebruik gemaakt van kalklijnen om de juiste richting aan te geven.

Omstreeks 5,75 km reed ik een stukje langsheen de Moervaart die we via een brug dienden te kruisen om er een eerste splitsing te treffen tussen de routes van 28 km (links), 47 km (rechtdoor) en 55 km (rechtsaf) ter hoogte van de Heirweg in Moerbeke.  Gekozen voor de langste toer.  Het ging eerst een tijd over het fietspad langsheen een vrij drukke weg om dan over de jaagpaden langsheen twee waterlopen, ik gok op de Moervaart en het Kanaal van Stekene, geleid te worden.  De tweede waterloop betrof een smal kanaaltje waar de bruggen tot vlak boven het wateroppervlak kwamen en dus onbruikbaar voor scheepvaart!  Op 9 km bereikte ik een eenzaam huis waar voor een lage brug een bootje in het kanaal aangemeerd lag.  Na het verlaten van het jaagpad kregen we dan toch een strook bos, helaas kort van duur.  Een landelijk baantje bracht me naar Klein-Sinaai (Stekene).  Intussen had ik op het traject van de langste route al zo’n 16 bikers geteld.  We dienden een grote baan te kruisen richting een straat die Polken heet.

Even verder ging het een zandweg in en ook al passeerde ik er een in het bos gelegen grote villa en enkele buitenhuizen, toen ik aan het einde van het pad even omkeek zag ik een groot bord met “Verboden woongebied” staan!  Illegale bouwsels misschien?  Ik reed er een vijver voorbij en dook omstreeks 12 km een stuk bos in waar we konden genieten van enkele singletracks.  Na een brede zandweg, de Pannenhuisstraat, onder de wielen gekregen te hebben sloot de extra lus weer aan op het gemeenschappelijke parcours, want daar kwamen ook bikers vanuit een andere richting toe.  Na een kasseibaantje en een bredere assenweg bereikte ik op 15 km het Wullebos.  In het zog van twee jonge snaken reed ik er over een zompige singletrack die helaas bijna recht op recht door het bos liep en na het passeren van een plas uitgaf op een asfaltbaantje naast de Expressweg E34 in Klein-Sinaai (Stekene).  Met 15,70 km op het tellertje was de doortocht van het Wullebos dus kort van duur.  Het ging linksaf op het asfaltbaantje evenwijdig met de Expressweg.  Toen ik voorbij een volgend bospad, dat op het baantje uitgaf, voorbij reed, zag ik een biker sukkelen om langsheen struikgewas een grote plas, die de hele breedte van het pad in beslag nam, voorbij te geraken.  Deze man was duidelijk van het parcours afgeweken!

Het ging nog een tijd over het asfaltbaantje naast de Expressweg en samen met bikers van allerlei slag, jonge gasten en ouderen, dames en heren, dook ik een volgende strook Wullebos in.  Daar kregen we van 18 tot 19 km een plezante singletrack met bochtjes en bultjes, overal droog en goed te berijden.  Een betonbaantje en een assenweg voerden me daarna tot aan een volgend bos waar een mooi pad me langsheen enkele buitenhuizen voerde.  Een strook beton, een grindpad en een zandpad dat langsheen een bos liep brachten me tot aan de velden.  Hier dienden we wel een aantal plassen te ontwijken.  Tot 22 km was het vervolgens stompen geblazen om een graspaadje te bedwingen en zo omstreeks 11.00 u de bewoonde wereld van Moerbeke te bereiken.

Op 24 km kruiste ik de Moervaart om een lang recht veldspoor op te gaan dat evenwijdig liep met de grote baan langs dewelke ik vanochtend de start had bereikt en waarlangs de toertocht de eerste 3 km vertrok.  Toen al zag ik daar bikers rijden tegen mijn richting in.  Een enigszins saai stukje, omdat het toch een hele tijd recht op recht rijden was, zo’n dikke 2 km lang,  Het vroeg anders wel degelijk een inspanning om er vooruit te komen, want de ondergrond was er redelijk zompig met bij momenten enkele vettige stroken.  Landelijke met steenslag verhard baantjes brachten me tot in de Olentgracht te Eksaarde.  Op 28 km bereikte ik de bevoorrading die opgesteld stond in de poort van een hangar.  Er stonden soep, fruit, wafels, water en sportdrank op het menu.  Er dankbaar gebruik van gemaakt, want ik had honger.  Net zoals gisteren kruiste mijn pad dat van Jari en de zware modderige tocht in Ossendrecht met hagelbuien inclusief, was direct onderwerp van gesprek.  We hadden elkaar gisteren maar heel even en kort na de start gezien en omwille van het zware parcours en een langere afstand was ik een heel eind later binnen, ook al had ik één lus van de langste toer links laten liggen.

Samen met Jari vertrokken, waarbij een verharde weg ons weer tot aan de Moervaart bracht.  Op 31 km troffen we daar een zompig en glibberig pad evenwijdig met de vaart.  Omdat de biker voor me zich vast reed in het slijk en ene die me voorbijstak van links naar rechts slierde door de modder, viel ik helaas zelf ook stil.  Omdat ik al wie ik zag passeren van hot naar her zag glijden en stilvallen, leek het me raadzamer van even te voet te wandelen om zo mijn krachten wat te sparen in plaats van me te pletter te trappen.  Daardoor speelde ik mijn metgezel kwijt net voor de splitsing tussen de 28 km en de 47-55 km ter hoogte van de Daknambrug in Daknam (Lokeren).  Op die plek vloeien de Zuidlede en de Moervaart samen tot de Durme.  De Gentdam gaat er over in de Pontweg aan een oud huis met nieuwe achterbouw.  Verderop links in de Pontweg staat een mooi gerestaureerd huis, naast het Durmehof.  Deze Art-Nouveau-villa kreeg als naam “Mijn Droom” en wordt ook het Boerenkasteeltje genoemd.  Ik herinnerde me deze plek van uit de toertocht van WTC De Bijle Spurters tijdens de Bijlkenskermis op 24 augustus vanuit Puttenen-Lokeren.

Het ging rechtsaf de Pontweg in om daarna weer landelijke paden te bereiken die me omstreeks 34 km langsheen een vijver voerden waar vissers hun hobby uitoefenden.  Voor mij begon daar een korte zompige singletrack langsheen de Durme in Lokeren.  Omstreeks 35 km reed ik naast de Durme onder de Heirbaanbrug, een plek die ik me nog herinnerde van in augustus.  Toen kwam ik daar uit de andere richting en ging het vanaf daar een eindje langsheen de Durme.  Een kilometer verder reed ik over de nieuwe fietsbrug nabij het station van Lokeren om er het park Ter Beuken in te rijden.  In dat park was voor ons tot maar liefst 38,50 km een leuk parcours uitgezet over een aantal tracks, paden en enkele lokale heuvels.  Dit amusante stukje eindigde naast de Kunstacademie Ter Beuken waar we nog eventjes doorheen een bos reden om zo het centrum van Lokeren te doorkruisen in de omgeving van het station.  Ik maak zelden toertochten mee die zo’n verstedelijkt centrum aandoen.  Nabij Diest is er ook een tocht die eventjes het stadscentrum aandoet en de paden achter de resten van de stadsomwalling.

Op 39 km reed ik weer even langsheen de vaart en de velden in ter hoogte van het natuurgebied aan de De Buylaers, een bos dat doorsneden wordt door een grachtenstelsel.  Alle beken stonden er goed vol water!  Vanuit dit bos bereikte ik het stadspark Verloren Bos in Lokeren.  We verlieten dit bos met kasteel via Aardeken om zo tot in de Uebergdreef te rijden.  Daar hadden de mannen van de Gezôarse Feesten van 41 km tot 42,50 km een technisch parcours uitgezet op het talud van een brug met vele korte bochtjes op hellingen.  Het was daar draaien en keren tussen de bomen en klimmen tegelijk!  Na dik 40 km was dit aan mij helaas niet meer besteed!  De kerel die een eindje achter me reed ging het in ieder geval beter af!  Op sommige plekken lag er jammer genoeg ook veel sluikstort van nestbevuilers!  De liefhebbers van technische stukjes konden hier hun hart ophalen.  12.50 u.

Servitudes tussen afsluitingen en tussen een afsluiting en een beek brachten me tot in de omgeving van de Kluisstraat.  De tocht voerde me daar doorheen een bosrijke woonzone waar statige villa’s en stokoude, soms piepkleine huizen elkaar afwisselden.  Een enigszins bizarre omgeving!  Aan het einde van de Daknammolenstraat trof ik de splitsing tussen de routes van 47 km en van 55 km op 44 km van het vertrek.  De toer van 55 km blijven volgen.  In de Kriktestraat herkende ik de nieuwbouwvilla die daar onafgewerkt staat te verkommeren.  De gevel groen door mosvorming van water dat van een onafgewerkt dak zonder goten langs de muren naar beneden stroomt!  Wat een verspilling!  Het ging de drukkere Sinaaistraat in om even verderop rechtsaf een veldweg in te slaan die me tot aan de spoorweg voerde.  Op die plek stond de bevoorrading van WTC De Bijle Spurters.  Rechts staat verderop een opvallende watertoren.  46 km.  Na een stukje over het betonnen pad naast het spoor ging het weer linksaf een assenweg in, de Doornijkstraat op het grondgebied van Waasmunster.  48,75 km om 13.15 u.  Na de oversteek van de Hulstbaan die naar Daknam voert, reed ik een hele tijd over het fietspad naast een gracht in de lange Leestraat.  Aan die kant staan de huizen achter de gracht en zijn door betonnen bruggen met de straat verbonden.  Ik herkende de plaatsen nog van in augustus.

Ter hoogte van de Heirstraat ging het rechtsaf waarna een veldpad me tot in Zwaanaarde voerde waar ik het Restaurant Keysershof passeerde.  Dat ligt naast de Moervaart en pal op de grens tussen Sinaai (Sint-Niklaas) en Eksaarde (Lokeren).  Op 51,50 km van de start reed ik daar voorbij een kruisbeeldje met foto dat herinnert aan de dood van een zekere Tom Waterschoot die daar op 24-jarige leeftijd verongelukte (05-10-2008).  Rechtdoor over het fietspad van de Nieuwe Baan in Eksaarde om verderop de baan te kruisen en een knappe dreef in te rijden.  Een veldweg en een assenweg brachten me tot in het natuurreservaat De Linie waar een leuk paadje zich doorheen een strook bos slingert.  Er stak me daar toch nog een andere biker voorbij en ik deelde er het pad met enkele wandelaars.  53 km.  Mijn geheugen had me niet in de steek gelaten en even verderop bereikte ik inderdaad de Kruiskapel of Verre Kapel van Eksaarde, gelegen op een schilderachtige plek onder de bomen.  De Liniewegel, een mooi pad door de velden en doorheen enkele stroken bos en dat deel uitmaakt van een vaste route, bracht me tot op een smal kiezelpaadje dat er door de open velden slingert.

Een singletrack in de omgeving van een vijvertje bracht me tot aan voetbalvelden via dewelke ik weer het Uilennestje bereikte.  Na 57,50 km om 14.00 u.  Ik werd er onmiddellijk aangesproken door een mij onbekende man die er aan het braadworsten- en hamburgerkraampje stond aan te schuiven!  Hij had in het verhaaltje over de Halloween-nightride in Zele gelezen dat ik zinnens was van naar hier te komen.  Ja, sommige mensen onthouden blijkbaar goed wat er over hun streek geschreven wordt!  Een biker van de Trotinetten had me na het schrijfseltje over de tocht van de Bijle Spurters aangeraden om hier eens te komen rijden om vast te stellen dat Oost-Vlaanderen meer te bieden heeft dan dat ik vermoed!  Ik rijd graag door bossen en ik zal daarom nooit een fan worden van de Oost-Vlaamse tochten!  De bike heeft wel als voordeel dat het een ideale manier is om kennis te maken met andere streken.  Het viel me zo op dat er rond Lokeren nog veel open ruimte is, zonder sporen van bebouwing.  Daar heb je geen besef van als je met de wagen rijdt.  Dan kom je enkel op de grote verkeerswegen.

De bewaakte bikeparking om de hoek ontdekt en omdat ik honger had heb ik me meteen zelfs twee broodjes hamburger aangeschaft en binnen in het zaaltje doorgespoeld met twee drankjes.  Als dessert dan nog de pannenkoek!  Er was nog veel drukte en ambiance binnen, waaronder een grote luidruchtige delegatie van Mobibikes Lokeren.  Nog eens teruggedacht aan de knapste stukjes van het parcours zoals het Wullebos, bizar genoeg het stadspark De Beuken en het technische parcours midden het stadscentrum, de mooie omgeving van de Kruiskapel en de landelijke paden in het land van de Moervaart en de Durme.  De organisatie was verder netjes in orde en ik vermoed dat deze tocht op heel wat belangstelling kon rekenen.  Omstreeks 15.00 u huiswaarts gereden en de schoonmaak van fiets en kleren zette een punt achter dit verlengd weekend!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

16-11-2013 om 12:14 geschreven door StrammerMax

De tocht voerde ons het dorp uit en voorbij een gloednieuwe eenzame hoeve richting Calfven.  Kort nadat we daar na een kleine 2 km de bossen in doken werden we al digitaal vastgelegd door de fotograaf Guy van MTB-You!  Daar zo’n half uurtje blijven staan buurten en wat uitleg gekregen over de fotocompositie met een achtergrond van door een waterzonnetje beschenen herfstbladeren aan de bomen van de bosrand.  Want een foto die voor ons goed genoeg is hoeft dat niet te zijn voor een fotograaf met een professionele achtergrond.  Ik begin nu ook meer te begrijpen waarom Guy in de bossen postvat voor zulke fotoreportages.  Want een pittig jong vrouwke, in een mooi zwart en paars-roze pak, kreeg extra aandacht en nadien ook alle vijf de foto’s online!  Guy maakt namelijk altijd meerdere opnames per biker en plaatst dan nadien de besten op de site!  Omstreeks 10.00 u afscheid genomen, want intussen waren er al hele horden bikers gepasseerd en zou ik met quasi zekerheid al weer bij de laatsten zijn om straks te arriveren!  Gelukkig werden we al bij aanvang gefotografeerd, want de singletrack die we voor de wielen kregen lag er bijzonder slijkerig bij zodat man en bike niet lang proper bleven!  Het was bij momenten echt dabben door de smurrie en terwijl ik me even aan de kant had gezet om snelleren te laten passeren, kwam ook Jari daar voorbij gereden.  Kort daarna trof ik een eerste splitsing tussen de 20 km en de 45-55 km nabij Calfven op een kleine 3 km van het vertrek.

We vervolgden de tocht doorheen de bossen en over het paadje op de rand tussen bos en velden met omstreeks 4,75 km de twee gevaarlijke doorsteken van een beek doorheen putten, waarvan eentje met een stuk betonnen buis.  Er volgde nog een paadje op de rand tussen bos en veld, naast een afsluiting en op 6 km en 7 km vettige singletracks.  Deze streek staat er om bekend van vrij droog te blijven omwille van de zanderige ondergrond, maar de bodem had nu duidelijk geen weerwoord kunnen bieden aan de overvloedige regen van de afgelopen nachten.  Net voor het bereiken van een bos kreeg ik achter mij een knappe regenboog te zien, maar spoedig daarna ook de fikse hagelbui die voor deze regenboog verantwoordelijk was geweest!  Het was altijd goed uitkijken naar waar je reed en om de meest modderige plekken te kunnen omzeilen, zodat ik de kleurrijke nieuwbouw van het Mollercollege, gelegen midden in de bossen naast de Putseweg, slechts vanuit mijn ooghoeken te zien kreeg!  We bereikten een stukje heide waar de paden van door de regen geblust zand er iets beter bij lagen.  Alzo bereikten we de bossen van de Vluchtheuvel waar ik vermoed dat de verschillende afstanden zich weer bij elkaar voegden, vermits er ook bikers van rechts kwamen.  10.30 u.

Omstreeks 9 km konden we genieten van naar de omstandigheden gemeten redelijk goed berijdbare singletracks, gevolgd door een bospad met grote plassen tot 10,75 km.  Verderop verried geblaf van honden de nabijheid van de terreinen van een hondenschool en ter hoogte van de visvijver van ’t Spanjooltje liepen ook joggers rond en stond er een jonge kerel lichaamsoefeningen te doen.  Ook hier waren de paden oververzadigd met water en lagen er dus zwaar bij!  Op 12,5 km werd ik door seingevers naar de andere kant van de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan geholpen en aan de gevarenbordjes achter een draadomheining te zien reed ik er in de nabijheid van de oude zandgroeve van Ossendrecht.  Enkele leuke paadjes brachten me tijdens een tweede fikse regenbui door het bos naast de vijver met achter me een dame die ik nog enkele keren te zien zou krijgen.  Samen met haar bereikte ik op 14 km de brede asfaltbaan in de voormalige groeve.  Een Nederlandse biker in een blauw pak zei me in het voorbijrijden hetzelfde wat ik aan het denken was: “waar zijn we mee bezig” van hier in de regen te rijden op een zondagochtend!  Asfalt ging ter hoogte van het bos weer over in aanzuigend zand en we bereikten het zacht klimmende paadje tussen de nu natte rododendronstruiken.

Het plotse klimmetje dat hier in de omgeving ligt en voor oponthoud zorgt tijdens sommige tochten deden we niet aan.  Ik heb hier ooit een hele tijd in de file gestaan omdat net daar ook een fotograaf had postgevat!  Velen raken er niet tot boven!  Ik kwam weer uit het bos tevoorschijn op de Putseweg, niet ver van het Puts Molentje, en op het fietspad kreeg ik omstreeks 15 km heel even het gezelschap van enkele Weetabix-Watjes.  “Hoor dat allemaal maar kraken van het zand”, zei één van de Watjes.  Ja, ook mijn fiets maakte geen al te mooie geluiden en dat zou ik na afloop geweten hebben.  Na het poetsen zag ik dat zelfs heel wat tandjes van een derailleurwieltje gewoon afgebroken waren!  Zulk weer is nefast voor de fiets!  Ter hoogte van het eetcafé Puts Molentje, aan de afslag richting Ossendrecht-city, zorgden seingevers voor een veilige oversteek van de Putseweg en doken we aan de overkant de bossen van de Groote Meer in.  Ook hier meer water en slijk dan me lief was, waardoor het zwaar trappen werd!  Aan de rand van de heidevlakte stond minder water op de zandwegen, maar de ondergrond had een danig aanzuigend effect zodat ook daar stevig diende getrapt te worden!  17,5 km.

Een mengeling van zandwegen en beter berijdbare bospaden in de Groote Meer werden ons deel.  Omstreeks 21 km reed ik doorheen een knap dennenbos en konden we genieten van de singletrack die zich naast een zandweg doorheen een open heidelandschap slingert om na 23,50 km de vrij toegankelijke militaire oefenterreinen van Woensdrecht te bereiken.  Op deze plaats zijn er weinig sporen van legeractiviteiten, maar ik heb hier ook al op plaatsen gereden waar duidelijk met tanks was geoefend!  Omstreeks de middag was het nog altijd zwaar stompen geblazen!  Omstreeks 26 km kregen we nog een aantal knappe singletracks voor de wielen, nog steeds midden in de bossen.  Een kilometer verder reden we dan langs de bosrand naast een meer open veld.  Op een bepaald ogenblik merkte ik dat mijn kilometertellertje steeds dezelfde afstand bleef aangeven.  Door het geploeter in de modder was de verklikker op de spaak van plaats verschoven!  Een aantal kilometer werden dus niet geregistreerd!  Het was zwaar trappen en ik reed een hele tijd in het gezelschap van twee vrouwen waarvan eentje ook duidelijk last had om vooruit te komen.

Na 30 km bereikte ik de plaats van de bevoorrading op het erf van een hoeve in Ossendrecht.  Daar moet ik weer bij de laatsten geweest zijn, want er was nog slechts weinig beweging.  Buiten zachte wafels en drank was alles door de voorgangers verslonden geworden geweest!  Ik had honger en heb er drie wafels naar binnen gespeeld.  Ik vermoed dat de twee dames het niet goed meer zagen zitten, want ze vroegen of de tocht dadelijk nog door de bossen zou gaan en hoe ze eventueel langs verharde wegen weer naar de start konden geraken!  Zelf toch maar de moed opgebracht om de tocht verder te rijden zoals hij uitgestippeld was, ook al stonden de mannen van MTB Ossendrecht al paraat om met het wegnemen van de pijlen te beginnen!

We werden via een straat in de richting van de politieschool gevoerd.  Ik vroeg me af of de mannen van Ossendrecht ons via het onmogelijke pad achter de academie zouden sturen!  Ze deden het!  Dat pad ligt er eigenaardig genoeg in gewone omstandigheden altijd al nat bij, nu was het er een echte zooi met door de vorige deelnemers doorploegd slijk en plassen die de gehele breedte van het pad in beslag namen!  Wat een geploeter daar!  Via een zandweg naast een draadafsluiting bereikte ik de bossen van Stoppelbergen op de grens tussen Ossendrecht (Nederland) en Zandvliet (België).  Hier konden we rijden over de ontelbare paden die dit bos doorkruisen.  Op een kruispunt van zandwegen trof ik een splitsing tussen de routes van 20-45 km en 55 km.  Omdat ik deze omgeving in Stoppelbergen enigszins ken, er onlangs nog gereden had tijdens de tocht vanuit Kapellen (België), ik geen zin had om me af te beulen om de pijlenwegnemers voor te blijven en ik mijn buik vol had van het geploeter, heb ik deze extra lus wijselijk links laten liggen en de richting van de 45 km gevolgd.  De splitsing kwam er op 34 km van de start en het was intussen ook al 13.00 u!  Ik werd een pad naast een diep uitgesneden beek op gestuurd en zag dat de lus van de 55 km zich even verderop weer bij het gemeenschappelijke parcours voegde.  Er liepen enkele wandelaars rond.  Op 36,50 km trof ik opnieuw een splitsing tussen de routes van 20 km en 45-55 km.

Ik herkende de omgeving en wist daardoor dat we in de bossen reden die aansluiten achter het Moretusbos, het park rond het kasteel Ravenhof in Stabroek dat deels in België en deels in Nederland is gelegen!  Ik reed er tegen de richting van “mijn” eigen lokaal toertje in!  Hier in de omgeving hingen ook pijltjes van een georganiseerde wandeltocht en in een bocht, die er ook bij droog weer altijd slijkerig bij ligt, wandelde effectief een ouder echtpaar.  Hier in de omgeving liggen ook weer vele leuke paadjes met een aantal bultjes op en af.  Op 37 km bereikte ik “dé bult”, maar nu vanuit een richting tegengesteld aan deze die gebruikelijk door tochten wordt gekozen.  Aldus geraakt ik er gemakkelijker op!  Hij ligt in de buurt van de Antwerpse sportvelden en de kampeerplaats De Watertoren in Berendrecht (België).  Aan de mensen die er samentroepten te zien was de camping het vertrekpunt van de wandelingen.  Ik dook er omstreeks 38 km om 13.30 u weer de bossen in over zompige paden en passeerde een grenspaal op de landsgrens tussen Ossendrecht en Berendrecht.  Hier kreeg ik enkele mij bekende bospaadjes voor de wielen.  Even staan vloeken in een bocht waar rechtdoor ook een optie was en er geen pijl was opgehangen!  Ik hoopte dat de pijlen intussen niet weggenomen waren.  Het had geen ramp geweest, vermits ik een idee had van waar ik me ergens bevond!

Er kwam nog een treintje van drie toe en die gingen resoluut linksaf en dat bleek de juiste keuze te zijn.  Verderop hingen weer pijlen.  Ik ben dan een tijdje in het zog van deze drie mannen kunnen blijven rijden.  De bekende “put” lieten de mannen van Ossendrecht helaas links liggen.  We reden nog over verschillende bospaden doorheen het gebied Stoppelbergen om na 42 km het asfalt fietspad naast de zandwegen Scheidreef en Grote Stoppelbergen te bereiken.  Dat fietspad valt samen met de grens tussen België en Nederland.  Ter hoogte van de boshut doken we weer het bos in.  Achter de afsluiting van de nudistencamping Athena was het bospad onberijdbaar geworden tengevolge van boswerken die er blijkbaar recent gestart zijn.  Er werden daar een aantal bomen geveld.  Het brede pad was compleet in de vernieling gereden!  En zeggen dat men hier bikers niet altijd graag ziet komen!  Ze rijden zogezegd de bospaden stuk!  44,50 km.  Na nog een rondje over de vele paden in deze omgeving reden we nogmaals naast Athena om er het bos te verlaten.  Vanaf 46 km volgde een stukje asfalt, een verademing na het vele duwen, om anderhalve kilometer nog eens gemarteld te worden door een met water oververzadigde veldweg richting Ossendrecht.  Die bracht me tot aan het grasspoor dat langs het dorp loopt om dan omstreeks 14.00 u de startplaats weer te bereiken met bijna 49 km op het tellertje.

Daar was buiten geen leven meer te bespeuren, de bikewash was al opgeruimd.  Omdat er nog twee bikers toekwamen die hun fiets stalden en naar binnen gingen, ook maar besloten om binnen nog een kijkje te gaan nemen en eventueel wat te drinken.  Dat bleek een goede beslissing, want zo kreeg ik Ward en diens schoonbroer Frans nog even te zien!  Bovendien zaten Dennis, Guy (rubber-12), Jan en Berten (Mtbiker from Berendrecht) nog bijeen aan een tafeltje.  Daarnaast nog een handvol bikers van eenzelfde club die ik nog al te zien kreeg op tochten in de Antwerpse Kempen.  De vier kompanen zullen direct aan mijn gezicht gezien hebben dat ik het vandaag zwaar te verduren had gekregen!  Ik heb meteen gezegd dat “degene die zou beweren dat het parcours goed berijdbaar was, niet zijn beste dag zou beleven”!  Met dat viertal is er altijd wel ambiance zodat we nog een lekkere beet hebben kunnen weglachen alvorens ze huiswaarts trokken.  Het deed de zware dobber die achter me lag al snel weer vergeten!  Nadat ook het laatste duo in het zaaltje was opgestapt ben ik ook huiswaarts vertrokken.  Ik had wat medelijden met de opruimende dames die achterbleven met de vuile stoelen!  Mij wachtte nog de 15 km weer naar huis zodat ik de dag met zo’n 80 km in totaal kon afsluiten.  Ter hoogte van het kasteel Ravenhof eventjes tot aan de grote baan in het centrum gereden waar op de grens tussen het Belgische Putte-Stabroek en het Nederlandse Putte-Woensdrecht op zondag altijd een kraam met gebraden kippen, ribbetjes, gebakken aardappeltjes en dies meer staat.  Als ik daar op straat ter plekke een halve kip sta af te kluiven op een zondag, dan betekent dit dat de winter in aantocht of bezig is en ik teruggekeerd ben van een toertocht in de eigen streek.  Om dan thuis bij het schoonmaken vast te stellen dat deze moddertocht een ware aanslag had gepleegd op alle bewegende onderdelen van m’n dierbaar vehikel!  Dat deze streek er zelfs bij nat weer droog bij ligt is een bewering die naar het land der fabels kan verwezen worden!  Nat is nat, ook in Ossendrecht!  Nog een geluk dat de regen tijdens de tocht beperkt bleef tot enkele buien.  Het is maar te hopen dat de bikers die voor een eerste keer deze streek verkenden het nadien niet voor bekeken houden, want er valt hier nog moois te beleven en het ligt er beslist niet altijd zo modderig bij!  Het zal op veel plaatsen wel zo geweest zijn!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

12-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Om 9.00 u was ik op pad, vrij vroeg volgens mijn maatstaven.  Omdat men voor de langste toer diende in te schrijven tussen 8.30 u en 9.00 u.  Het ging via nette straten de woonwijk waarin de sportzaal gelegen was uit.  Tot 3,50 km volgden een aantal vrij zompige tot zeer natte veldwegen met een ferm aanzuigende ondergrond.  Ik hoopte dat het niet de hele rit van dat zou zijn.  Ik had namelijk getwijfeld tussen de tochten in Terheijden en Hilvarenbeek en het feit dat ik op een kaart had gezien dat er nogal wat bossen rond Hilvarenbeek liggen, had dit mijn keuze bepaald.  Ik hoopte dus snel in de bossen te kunnen rijden!  Er stond bovendien een fikse tegenwind en de vele bikers vlogen me langs alle kanten voorbij!  Toen er eentje voorbijstak en daarmee door een plas reed, vloog er een kwak slijk recht in mijn oog!  Net nadat ik al een hele week last had gehad van een irritante zandkorrel die maar niet wilde weggaan!  En nu dat die eindelijk weg was kreeg ik weer de volle laag!  Door een paljas zonder geduld!

Mijn wens werd vervuld en we doken het bos in waarin zich een uitgestippelde trimbaan bevond, een loopparcours met sportieve opdrachten.  In Vlaanderen spreken we van een fit-o-meter.  We kregen er leuke singletracks, maar de natte bodem zoog toch ferm aan!  Kort na de start werd ik al op de gevoelige plaat vastgelegd door een fotograaf!    Op dik 5 km diende zich een eerste splitsing aan waar de route van 25 km zich losmaakte van de 45-75 km.  9.20 u.  Tot 7,75 km konden we ons uitleven op bospaden en singletracks over afwisselend droge en natte ondergrond en de passage van enkele vettige modderige plekken.  Aan de rand van een bos reed ik voorbij het Beeks Boshuis, vermoedelijk één of ander buitenhuis.  Verderop ging het rechtsaf over het erf van een boerenhof om er door een aantal seingevers, zeker vier of vijf, naar de overkant van een drukker baantje geholpen te worden!

In het knappe bos aan de andere kant van de straat konden de bikers hun hartje ophalen op leuke singletracks met bulten op en af.  De ondergrond lag er vrij droog met hier en daar enkele plassen.  Omstreeks 10,80 km kreeg ik aan mijn rechterkant een draadafsluiting te zien waarachter reeën rondliepen.  Mijn eerste gedacht was dat dit de achterzijde van de Spartelvijver was, een plek die ik daags voordien was voorbijgereden tijdens de toertocht vanuit het Belgische Weelde.  Dat had best gekund, want beide tochten passeerden elkaar bij nader toezien op een boogscheut van elkaar!  Maar het feit dat ik het Beeks Boshuis was gepasseerd en op de snelweg een wegwijzer richting Beekse Bergen had zien staan en hier dieren zag rondlopen, deed mijn eurocent vallen.  Ik ben er enkele jaren geleden ooit eens geweest in het gezelschap van vrienden met kleine kinderen.  9.50 u.  Korte tijd later arriveerde ik op 12 km weer aan dezelfde oversteekplaats en kwam er een einde aan de lus.  Ik heb aan één van de seingevers dan gevraagd of ik zonet de Beekse Bergen was gepasseerd!  Inderdaad!

Na zompige zanddreven waarover het stevig doorduwen was bereikte ik ter hoogte van een slagboom omstreeks 14 km de grote bossen van het domein Gorp en Roovert.  Landgoed Gorp en Roovert is een uitgestrekt landgoed (1200 ha) met oude loof-, naald- en gemengde bossen, cultuurgronden, heide, vennen en over een lengte van vijf kilometer een nog volop meanderende Rovertse Leij met enkele afgesneden oude zijarmen. Het landgoed is in het bezit van de familie Van Puijenbroek en toegankelijk gemaakt voor het publiek.  Het landgoed Gorp en Roovert bevindt zich in het grensgebied tussen Goirle, Hilvarenbeek en Poppel en vormt in meer dan één opzicht een merkwaardige streek. Een grenspaal uit 1843 voor de brug is getooid met de Nederlandse Leeuw aan de ene, en de Belgische Leeuw aan de andere kant. Het bruggetje loopt over de van België komende Leij, een beek die hier nog in natuurlijke staat verkeert.  Het gebied bestaat uit oude loof-, naald- en gemengde bossen, heide en enkele vennen, waarvan Haneven, Biesbosch, Papschot en Bankven de belangrijkste zijn. Het Papschot wordt omringd door een vochtig heidegebied.  De bossen langs de Rovertse Leij zijn het meest interessant.  Naast bos en natuurgebied bezit het landgoed ook landbouwgronden.  De naam van het gebied kwam me bekend voor en ik vermoed dat ik er ooit al gereden heb tijdens een toertocht vanuit het Belgische Poppel.

Eerst reed ik er door een knap bos met imposante dennenbomen die een scherpe dennengeur verspreidden.  Op 15 km bereikte ik een zandweg op de rand tussen bos en velden en grenzend aan een stukje bewoonde wereld.  Ik deelde er het pad met wandelaars.  Na het passeren van een smal houten brugje reed ik een gebied met heide en bos in.  Op 15,50 km bereikte ik een splitsing tussen de routes van 45 km en 75 km.  Het was toen 10.15 u, dus ik was al een dik uur onderweg!  Een klein rekensommetje leerde me dat ik voor de langste tocht nog ettelijke uren onderweg zou zijn!  Vermits de periode om voor de lange rit te starten beperkt was tot een half uur, vermoedde ik dat de organiserende club wel eens vrij snel zou overgaan tot het opruimen van de pijlen!  Omdat ik bovendien niet wist waaraan ik me nog kon verwachten, achtte ik het raadzamer van niet het onderste uit de kan te halen.  Ik kon beter genieten van een kortere rit dan me af te peigeren voor de 75 km teneinde tijdig weer binnen te lopen!  Dus gekozen voor de 45 km.  Achteraf heb ik het me niet beklaagd van deze beslissing genomen te hebben, ook al heb ik daardoor misschien een aantal mooie stukken gemist!

De omgeving was beslist zeer mooi en ik werd in de richting gestuurd van een grote bosvijver waarin enkele met bomen begroeide eilandjes lagen.  Even halt gehouden aan deze mooie plek waarboven de lucht blauw kleurde en de zon doorbrak.  Een moeder en kind speelden er met hun hond die zich vermaakte met het terughalen van een in de vijver geworpen tak!  16 km.  De tocht voerde me uit het bos en over een klinkerbaantje om een volgende strook bos in te duiken.  Ook daar passeerde ik omstreeks 18,50 km een mooie bosvijver en reed er op de rand tussen bos en velden.  Er volgden zompige bospaden met plassen.  Bordjes gewaagden van een privaat domein met de melding dat het voor iedereen vrij toegankelijk was.  We werden over een zeer mooi pad geleid.  Hier werd de rit even wat meer technisch omwille van het alomtegenwoordige slijk en de vele wortels.  We reden er ook eventjes langsheen een beek, vermoedelijk de Rovertse Leij of één van haar zijtakken.  Hier konden we genieten van een prachtig stukje op deze toertocht.

Op 21 km passeerde ik een in het bos gelegen huis met schuur.  10.45 u.  In een knap beukenbos kreeg ik weer een kleine vijver met eiland te zien.  Het zag er allemaal vrij woest uit.  Een mooi paadje leidde me weer langsheen de Rovertse Leij die zich er met vele bochtjes door het bos van Gorp en Roovert slingerde.  Aan een brugje kruiste ik de beek om er op de andere oever op mijn stappen terug te keren.  De omgeving was er bijzonder knap.  Omstreeks 24 km had ik de indruk dat de route van 75 km zich weer bij de basislus voegde.  Ik reed er weer door een beukenbos met grote bomen en over een bruin tapijt van afgevallen bladeren.  Daar had een fotograaf van www.bekijkenbestel.nl postgevat om de passanten te vereeuwigen.  11.05 u.  Korte tijd later bereikte ik de pauzeplaats in een oude schuur op 26,50 km van de start aan de rand van het domeinbos Gorp en Roovert.  Om 11.15 u was ik dan ruim twee uren aan het rijden, dus ik vorderde al bij al maar traag en ik was blij dat ik niet voor de langste toer had gekozen.  Het kommetje snert, een dikke erwtensoep met schijfjes rookworst, smaakte me en je kon er ook peperkoek eten en bekertjes sportdrank en thee drinken.  Misschien moeten de mensen van RTC Hilvarenbeek overwegen om eens een Tupperware-party te organiseren en zich een schenkkan aanschaffen.  Dat is iets handiger en hygiënischer dan het ene bekertje met het andere te vullen met telkens de vingers in de emmer drank!  Er kwamen een aantal Vlaamse dames toe die op zoek gingen naar hun kwijtgespeelde metgezellen.  Een tiental minuten gerust en om 11.25 u weer op pad.

Na een paadje op de rand tussen bos en veld en met veel tegenwind, bereikte ik de splitsing tussen de routes van 25 km en 45-75 km.  Na een stukje bos en een lang paadje, recht op recht, tussen bos en veld, bereikte ik kort na de stop een stukje open heide en de splitsing tussen de 45 km en de 75 km.  De route van 75 km deed de stop en deze plek twee keren aan.  Bij een eerste passage diende men rechtdoor te rijden, bij de tweede passage mee de richting van de 45 km te volgen.  Het bordje rechtdoor was ofwel omgevallen, ofwel uitgetrokken en neergelegd omdat de lange toer misschien niet meer toegankelijk was.  Dat doet men nog op plaatsen in Nederland.  Vanaf een bepaald ogenblik wordt de langste toer gesloten.  Er volgde de doortocht van lichtere bossen op bredere zandwegen over een aanzuigende ondergrond.  Ik reed er geregeld in het zog van een bikend koppel dat me inhaalde of door mij weer ingehaald werd.  Ik zou omzeggens samen met hen arriveren.  De mannelijke helft liep soms te voet omdat hij duizelig was tengevolge van pijn in zijn nek.

Op 31 km reed ik over een bospad voorbij een aantal nette weekendhuizen met mooi aangelegde tuintjes om een kilometer verder het domein De Utrecht te bereiken.  Ik bevond me toen exact op de grens tussen Nederland en België aan een straat die Tulderheyde heet in het Belgische Poppel.  Landgoed de Utrecht is een ca. 2500 hectare groot landgoed ten zuiden van het dorpje Esbeek in de gemeenten Hilvarenbeek en Reusel-De Mierden.  Het landgoed sluit in het noorden aan op de Rovertsche Heide, in het oosten op de Neterselse Heide en de Wellenseindse Heide, en in het zuiden op de Turnhoutse Heide. Aan de westzijde bevindt zich de Belgisch-Nederlandse grens, met aan de Belgische zijde eveneens een uitgestrekt ontginningsgebied met naaldbossen en landbouwgrond.  Ik doorkruiste er knappe en lekker geurende bossen, soms reed ik over paden op de grens tussen bos en velden.  Een bosvijver waarin de wortels van een omgevallen boom nog boven water uit staken trok mijn aandacht op 34 km.  In de omgeving hoorde ik schietgeluiden van vermoedelijk jagers.

Ik trof mooie paden en singletracks met omstreeks 35 km wel een iets lastiger stuk met putten en slijk.  Ik reed er in het zog van een man en een vrouw.  Deze laatste kliefde overal zonder verpinken door, terwijl haar man op een slijkerige plek onderuit ging en ik zelf ook ternauwernood aan een valpartij ontsnapte!  En deze dame was toch niet meer van de jongste!  Knappe singletracks leidden me tot op een kruispunt van boswegen waar twee mannen van de organiserende club postgevat hadden aan een megagrote waterplas!  Ze gaven richtlijnen voor een veilige passage.  Ik zag er iemand bijna te water gaan zodat het me veiliger leek van even een ommetje te maken!  Mijn voorbeeld werd al snel opgevolgd door degenen die nog toekwamen.  Ik grapte naar de twee mannen of ze er misschien op wacht stonden in de hoop ons in het water te zien vallen!  12.20 u.  De twee Vlaamse vrouwen die ik daarstraks aan de pauze had zien toekomen arriveerden ook op deze plek.

Op bijna 39 km kwam er een einde aan de mooie lus over de Rovertsche Heide in de omgeving van Esbeek, bekend van de jaarlijkse lichtjestocht waarvan de tickets vorige editie op tijd van een half uur uitverkocht waren!  Ik heb toen via een bevriend biker uit Roosendaal een niet gebruikt ticket kunnen overkopen om voor de eerste keer te kunnen zien wat deze populaire lichtjestocht te bieden heeft!

Vanaf een breed pad aan de zijkant van een bos volgden nog enkele lussen die telkens weer op dit pad eindigden.  Op 43 km konden we nog een laatste keer alle registers open trekken en genieten van een prachtig stuk woest bos op de Rovertsche Heide.  Twee kilometer verder bereed ik een knap bospad over bulten op en af!  Pas op 45,50 km voelde ik voor het eerst sinds lang weer asfalt onder de wielen ter hoogte van een baantje dat Groot Lo heet.  Dat was het sein dat het einde in zicht kwam.  Via enkele asfaltbaantjes bereikte ik om 13.15 u opnieuw het sportcentrum aan de J. F. Kennedylaan in Hilvarenbeek.  Dit alles na een tocht waarvan men zonder liegen kan beweren dat hij voor 95% door de prachtige bossen trekt en voor 99% over onverharde paden gaat!  Ik had me geen seconde beklaagd over m’n keuze om naar hier te komen rijden.

Ondanks de minder gunstige weersvoorspellingen bleef het de ganse tocht droog met zelfs een mooie herfstzon en wel veel wind!  Nog samen met enkele anderen gebruik kunnen maken van de afspuitinstallatie, terwijl de mannen al in de aanslag stonden om deze op te ruimen.  Me in de cafetaria van het sportcomplex nog getrakteerd op een koffie en een cola in het gezelschap van de laatste groepjes bikers die daar nog bij elkaar zaten.  Een tijd later zag ik de mannen die de pijlen hadden opgeruimd toekomen.  Alvorens huiswaarts te vertrekken nog even een rondje gereden in het centrum van Hilvarenbeek.  Een mooi en net dorp met een kerk met beiaard aan een groen, met bomen omzoomd groot dorpsplein en een gezellig centrum.  De hemel betrok grijs, we hadden het beste van de dag gehad.  De snelwegen in Nederland en België brachten me vlot weer thuis.  Tijdens het schoonmaken van m’n fiets kreeg ik het behoorlijk koud, maar na een hete douche kon ik de rest van de avond nog nagenieten van deze supermooie dag!  Een aanrader met een mooi parcours, zonder technische hoogstandjes, maar toch pittig!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

07-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Van 5 tot 6,5 km reden we over de brede betonnen start- en landingsbanen op het voormalige militaire domein, waarna een assenweg ons tot de unieke pièce de résistence van deze toertocht voerde.  Het beeld van de moeder die met haar kleine dochtertje op een idem dito mountainbikeje naast zich over de assenweg fietste zal me nog lang bijblijven!  En trappen maar, die kleine beentjes!  Eens letterlijk het hoekje om bereikte ik het pronkstuk, zijnde het parcours van ATB-Kempen!  Ik mocht me wel haasten om er op te rijden, want een grote groep kinderen verzamelde er met hun begeleiders voor de start van de kidstoer!  Ik had beter gewacht, want die beste klein mannen reden met hun al even piepjonge begeleider in mijn wiel en ik moest verdomd ferm trappen om hen voor te blijven.  Indien ze mij hadden voorbij kunnen steken, ze hadden het gedaan!  Van 8 tot 11 km vloog ik met die dreumesen in mijn wiel, gevolgd door die ganse kidstoer, door de zalige kombochtjes en over de springbultjes en sporadische wortels van dit knappe parcours.

Op 11 km kwam mijn redding onder de vorm van de splitsing tussen de 18 km (kids) en de 30-50 km.  Ik zei tegen de jonge begeleider dat ik nogal had moeten spurten om die kleine gasten niet voor de wielen te rijden!  Ja, vooral in de bochtjes gingen ze snel!  Het feest was nog niet gedaan, want tot 14 km volgde voor de groten nog van dat over leuke slingerwegeltjes.  Toen alle routes weer samen kwamen op het ATB-Kempen-parcours kwam ik achter een vader, moeder en kind te hangen.  “Blijven trappen”, zei de moeder, toen het kind een heuveltje op moest, “want ge kunt toch niet met uw voetjes aan de grond!”  Ocharme toch!  Ik denk dat ik op die leeftijd zelfs nog niet kon fietsen!  En het kind geraakte nog boven ook!  Onmiddellijk daarna splitsten de 30-50 km zich weer af van de kidstoer.  10.45 u.

Ik reed de straat Blauwe Kei in en vanaf 14,75 km brachten een lange singletrack, recht op recht, een zandweg en een strook asfalt me tot aan de Vaartstraat in Ravels.  17 km om 10.55 u.  Het ging eventjes langsheen het kanaal Antwerpen-Turnhout om op 18,50 km de Gewestbossen van Ravels in te duiken waar brede harde paden me onder de imposante bomen over een tapijt van veelkleurige gevallen herfstbladeren voerden.  Van 21  tot 23 km konden de bikers hun hart ophalen op een singletrack die bij aanvang redelijk technisch was omwille van de droge bladgrond als ondergrond en de lastige korte bochtjes.  Ik vermoed zelfs dat het paadje er voor deze gelegenheid was vrijgemaakt om niet verstopt te zitten onder de gevallen bladeren.  Eens goed en wel op weg werd de ondergrond harder en gemakkelijker berijdbaar.

Een mix van brede en smalle bospaden volgde en bij het indraaien van een singletrack schoof een biker uit een groepje onderuit en met zijn klikken en klakken de grond op.  We kregen er een singletrack die goed van wortels voorzien was en bij dit vochtige herfstweer is het altijd hopen dat je er niet over wegschuift!  Seingevers hielpen ons een grote baan over die er het bos doorkruist.  Ik gok op de Arendonksesteenweg volgens de kaart.  Een assenweg voerde me recht op recht door het Gewestbos tot aan de stop op 26 km van de start.  11.30 u.  Daar was een zeer ruime keuze uit allerlei lekkers en drinken.  Vooral het kommetje soep en de beschuiten met chocolade konden mij bekoren.  Er waren heel wat helpers paraat om alles aan te vullen.  Vorig jaar stond ik hier ook, maar dan in de gietende regen!  Ik spotte er ook een bekende, Jari, onze wegen kruisen elkaar de laatste tijd al wel eens meer.  De Halloween-nightride in Zele van gisteren was al direct onderwerp van gesprek.

We zijn dan samen vertrokken en direct na de stop troffen we aan een houten slagboom de splitsing tussen de routes van 30 km en 50 km.  Gekozen voor de langste toer.  Na een lange bosweg sloegen we af naar een singletrack die de herinnering aan eerdere edities opriep.  Daar moeten ooit boswerken hebben plaatsgevonden en de ondergrond is er nog altijd niet volledig hersteld.  Putten met slijk, bultjes en wortels maakten dat ik al snel achterop raakte op deze toch vrij lange track.  Jari stak een jongedame voorbij in wiens zog ik nog een vrij groot deel van de tocht ben blijven hangen.  Op langere rechte stukken kreeg ik hem nog geregeld in de verte te zien.  Op 28,50 km lag de lastiger singletrack achter me en maakte plaats voor gewone boswegen.  Omstreeks 30 km kregen we nog af te rekenen met een vrij vettige veldweg.

Van dan af volgde er een eindeloze speeltuin tijdens een grote lus die begon en eindigde op een kruispunt van zandwegen midden de bossen op Nederlands grondgebied nabij de gemeente Reusel-De Mierden.  Volgens een kaart is dit het bosgebied van de “Wellenseinde Heide” dat aansluit bij de bosgebieden “De Utrecht” en “Gorp en Rovert” die ik, zonder het te beseffen, tijdens de toertocht van zondag vanuit Hilvarenbeek bij Tilburg nog zou aandoen.  Beide tochten naderden elkaar bijna tot op een boogscheut van elkaar!  Nog steeds in het zog van de jongedame doorkruiste ik dit bosgebied over de vele paadjes die de mensen uit Weelde er voor ons hadden uitgezet.  Op een gegeven ogenblik kwam een zeer lange singletrack, die bij momenten evenwijdig loopt met een zanderig pad, me bekend voor, ook al was al het groen na boswerken die er ooit plaatsvonden weer hoog opgeschoten.  Op dik 38 km reed ik dan inderdaad voorbij de plaats die ik verwacht had, meer bepaald de Spartelvijver, een natuurzwembad aan de Weeldse Dijk in Hooge Mierde.  Ik heb er even halt gehouden, de jongedame sjeesde lustig verder en verdween uit mijn leven.  Ik heb het domein nog nooit open gezien, het is er altijd even doods!  Het is ook maar geopend van mei tot midden september, vandaar!  12.30 u.

Er volgden nog fraaie bospaden en amusante singletracks over Nederlands grondgebied en na een mooie met fris bodemgroen begroeide bosdreef kwam er pas na 41,50 km een einde aan deze knappe lus.  Tien lange kilometers door ononderbroken bosgebied, waar vind je dat tegenwoordig nog?  12.45 u.  Na nog enkele bospaden bereikte ik een open vlakte en bereed er een pad naast de bosrand waar midden in het veld een windmolentje op een metalen sokkel nog steeds zijn rondjes draait!  De grenspaal op de scheiding tussen bos en veld was met een nieuwe verflaag weer smetteloos wit.  Ik was opnieuw in België en reed er weer het Gewestbos van Ravels in op 43 km van het vertrek.  Tot 45 km volgde er een lange bosdreef waarop zich in de loop der tijden een singletrack heeft gevormd.  Hier en daar dienden wel enkele natte en vettige plaatsen te worden gepasseerd.  Een eerder saai stukje omwille van de lengte recht op recht, maar niets dan bos met imposante dennenbomen.

Het bospad ging over in een tweesporig betonbaantje over een knap groen grastapijt en bracht me naar de Kapel van de Mosdijk in de open vlakte.  Ik keek achterom en indien ik een fototoestel had gehad, dan had ik hier een kiekje kunnen maken voor een fotowedstrijd.  Zo knap hoe dat betonspoor zich door dat groene gras naar het bos toe slingerde!  Uit mijn verhaaltje van vorig jaar: ,,Voor de kapel staan de leugenbanken '', zegt Jan Van Steen. ,,Soms worden ze ook wel eens Het parlement van Weelde genoemd. Op zomeravonden komt de buurt hier bij elkaar en wordt er gezellig gekletst en gebuurt . Omwille van de sterke verhalen die dan wel eens bovenkomen, kregen de zitbanken de naam leugenbanken mee.'' Van Steen mag dan 79 zijn, hij weet smakelijk te vertellen en begrijpt als geen ander dat je het beste tot laatst moet houden. ,,Weet je waarom de mensen hier zo graag toeven?'', vraagt Van Steen. ,,Omdat je - zelfs als je arm bent - hier in Weelde kunt leven.''

Vanaf de kapel kreeg ik in dit open landschap letterlijk veel tegenwind.  Aan enkele eenzame huizen ging het het asfalt van de Schootseweg op.  Deze plek ligt op een boogscheut van de grens waar ik tijdens de tocht vanuit Hilvarenbeek zou passeren.  Er reed me daar toch nog een biker voorbij, waarna asfaltbaantjes door Weelde me omstreeks 13.30 u na 50,50 km weer naar de voetbalkantine voerden.  Omdat ik de parkeerweide passeerde maar meteen mijn sporttas opgevist.  Terwijl ik van schoenen wisselde kwam daar ineens een auto naast me staan die de weide was opgereden!  Jari kwam afscheid nemen alvorens naar huis te gaan!  Er zijn mensen die hun wereld nog kennen!  Hij had het een mooie tocht gevonden.  Dat is ook zo, en al is het parcours jaar na jaar omzeggens hetzelfde en heb ik deze tocht al meermaals gereden, deze bosrijke streek gaat nooit vervelen.  En met een beetje geluk komt ge er gelijkgezinde mensen tegen met wie het klikt.  De douches opgezocht.  Ze waren warm, maar de straal was zodanig fel dat ik er meteen een gratis massage bij kreeg voor rug en kale knikker.  Nog een drankje genuttigd en toen de voetballertjes de kantine binnenkwamen ben ik tevreden weer naar huis gebold.  Zoals de traditie het wil heb ik in Weelde-Statie even halt gehouden aan Frituur Bels Lijntje dat ik elk jaar op deze dag met een bezoek vereer.  En het bakje friet met goulash smaakte me bijzonder goed!  Een dag uit het leven om in te kaderen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

02-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Halloween-nightride (33-52 km) van de Volleybalclub Zele te Zele op donderdag 31-10-2013.

Ondanks het feit dat ik me had voorgenomen van tijdig te vertrekken, was het toch weer haasten geblazen richting Zele om er deel te nemen aan de tiende editie van de Halloween-nightride van de plaatselijke volleybalclub.  Mijn auto geparkeerd in de Jutestraat zoals vorig jaar, dat is vrij dicht bij het vertrek en toch niet in het onmiddellijke centrum van de gemeente.  Er was nog veel gewemel voor de ingang van de sporthal.  De dames aan de inschrijving waren voor de gelegenheid uitgedost als heksen.  Ze hadden veel werk om aan elke biker hun toelichtingen te geven!  Ze hadden helaas geen wisselgeld ter beschikking, zodat de inschrijving wat hectisch verliep op dat ogenblik.  Om 19.35 u was ik op pad voor de griezeltocht.  Was het overdag grijs, maar toch droog gebleven, thans begonnen de eerste regendruppels te vallen!

Via wegeltjes, straten en servitudepaadjes verlieten we het centrum om na 5 km de grote invalsweg ter hoogte van verkeerslichten te moeten kruisen.  Het vertrek was niet gelijkaardig als bij de vorige editie, wat bij mij het vermoeden deed rijzen dat de tocht in de omgekeerde zin was uitgestippeld.  Ter hoogte van een straat die Kil heet, gelegen pal naast de in de hoogte gelegen snelweg, dienden we een metalen brug over een waterloop te kruisen ter hoogte van een pompgemaal op 6,50 km.  Achter het muurtje na de brug had zich een spook verstopt en dat was wel even schrikken omdat ik net geconcentreerd was op het stuurwerk voor het rijden over de smalle brug.  Even verder was een klein kerkhof opgesteld en keken spoken met rode ogen ons aan.  Er waren nog veel bikers onderweg en het loonde de moeite om eens achterom te kijken en de slierten fel witte lichtjes door het landschap te zien trekken.

We dienden een assenweg op te rijden, gevolgd door een veldweg over gras en passeerden een reeks in de bomen opgehangen gekleurde flikkerlichtjes omstreeks 8 km.  Na nog een veldweg bereikte ik omstreeks 11 km het jaagpad langsheen de Durme.  Deze plek had ik ook al tijdens een dagrit in deze streek te zien gekregen.  20.15 u.  Tot 14 km reed ik in een volstrekt duistere omgeving over een smalle spoor dat zich in het gras van het jaagpad had gevormd.  Ter hoogte van een brug over de Durme werden we door twee seingevers een drukkere baan over geholpen.  Van daar af ging het naar beneden tot op een asfaltbaantje dat er evenwijdig loopt met een dijk.  Vorig jaar was het koud en glinsterden de ijskristallen op het gras in het licht van de helmlamp.

Reeds op 16 km arriveerde ik aan de bevoorrading aan Restaurant De Watermolen, Waterstraat 36 in Hamme, aldus een plakkaat.  Dit omstreeks 20.45 u.  Om ze te bereiken moest je eerst onder de poten van een gigantische spin rijden.  De omgeving van de tent was aangekleed met spoken, een kerkhof, een onthoofde naast een geraamte met zeis en ander fraais!  Binnen in de tent hing een groot web met uit papierdeeg gemaakte spinnen!  Een eerste heks prees haar chocoladen dragees aan en die waren beslist lekker!  Uw stuk peperkoek moest je opvissen uit een kooi met spinnen.  Ik betrouw dat anders niet!  Stel u voor dat ze tijdens één of andere editie een echte reuzenspin zouden gebruiken!  De stukjes banaan waren gemillimeterd en er was sportdrank om te drinken.  Ook hier nog altijd veel bikers present.  Na de stop trof ik aan het begin van het straatje de splitsing tussen de routes van 33 km en 52 km.  Er stond zelfs een afstand van 71 km vermeld, dan moest je twee keren de richting van de 52 km uit.  Een achttal bikers koos er samen met mij voor de langste route.

Na enkele straten door Hamme ging het omstreeks 20 km donkere veldwegen op.  Ik schrok nog het hardst van de kerkklok die bij het passeren op dat ogenblik negen uur begon te slaan!  Een treintje van 12 bikers stak me voorbij.  Via een veldweg bereikten we een drukke baan.  Tot 24 km reden we evenwijdig met deze grote baan over een spoor in het gras en het fietspad.  In Hamme ging het dan rechtsaf de Driegotenkouter in.  Een kilometer verder dook ik een bos in.  Daar waren jonge gasten van een jeugdbeweging een tent aan het opruimen die had gediend voor een griezeltocht.  Ze probeerden er ook nog de overschot van hun jenever te slijten aan de passerende bikers.  Ik ben er even gestopt, heb er een borreltje gedronken en even met die gasten staan praten.  Met dit borreltje achter de kiezen dook ik een knap bospad in waar ik zo’n dikke twee kilometer kon van genieten en rijden over de kwistig gevallen herfstbladeren in het schijnsel van m’n lampen.  Acht bikers deelden er m’n weg.  21.45 u.  Tot 28,50 km reden we over de Buntwegel, een leuk paadje naast een vijver.

Op 30 km bereikte ik weer een grote baan en diende daar over de zompige brede graskant te rijden.  Via een brug ging het de Durme over.  Dan rechtsaf naar beneden en de brug onderdoor.  Goed en wel beneden kwam ik uit in een straat die Koolputten heet op het grondgebied van Waasmunster tegenover een huis dat in het decor van deze tocht paste: verlaten met op de verdieping openstaande en op het gelijkvloers dichtgemetselde ramen.  Daarnaast het terrein van een bedrijf.  Omstreeks 22.00 u kruiste ik er een metalen bruggetje.  Aan de overkant konden we van 32,50 km tot 34 km genieten van een soort crossparcours met aangelegde bultjes en vele kombochten in een strook bos.  Hier en daar waren wanden uit gevlochten takken opgetrokken.  Het zou best kunnen dat ik hier ooit tijdens een dagtocht vanuit Waasmunster gepasseerd ben, ik meen me vaag zo’n plek te herinneren.  De omgeving was voor de gelegenheid aangekleed met lichtjes in alle vormen en soorten.  Er stond een man bij een bestelwagen waarin vermoedelijk een aggregaat draaide om alles van stroom te voorzien!  Een vijftal bikers kruisten er m’n weg.

Van 35 tot 36 km doorkruiste de toertocht de bewoonde wereld van Hamme om een jaagpad langsheen de Oude Durme te bereiken.  Ter hoogte van een hoog gebouw naast de oever, de hogergenoemde Watermolen, bereikte ik voor een tweede maal dezelfde bevoorrading op 37,75 km omstreeks 22.30 u en in het gezelschap van nog drie anderen.  Het was nu al een heel stuk rustiger, maar de lekkere chocoladen dragees waren nog ten overvloede beschikbaar!  Na de tweede stop stuurde de tocht ons voornamelijk over landelijke buurtwegen die hier allemaal namen dragen.  Eentje ervan heette Palingwegel!  Op 40 km kreeg ik een fel verlicht gerestaureerd kapelletje in het vizier, de kapel van Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troost aan de Vossestraat in Hamme.  Ik reed er in het zog van een traag rijdende biker met weinig licht in wiens buurt ik al een hele tijd had gereden en me telkens weer inhaalde toen ik langs de kant stil hield.

Op een smal paadje passeerde ik tussen de kale boomtakken zwevende spoken en licht in de bomen.  Even later stond ik op het schilderachtige dorpsplein naast het varken van Hamme-Zogge.  Bikers die daar in de weer waren met het vervangen van een lekke band, zegden me dat het rechtsaf was.  Ik vertelde hen dat ik dat gemerkt had, maar eerst dat varken eens van dichtbij wilde bekijken in het schilderachtige in oranje licht badende centrum van Hamme-Zogge met op de kerk uurwerken met verlichte wijzerplaten.  Het betreft het varken van Jo Bocklandt.  Dat werd twee jaar geleden onthuld ter gelegenheid van de week van de amateurkunsten, Zogge Kust Kunst.  Er stonden gouden lippen op afgebeeld en de tekst van een gedicht.  Iets van “als je uw gemoed wil sussen, moet je mijn billen kussen”!  Ik had eerder zin om mijn tanden in een lekker stuk gebakken spek en eieren te zetten!  23.00 u.

Vanaf Hamme-Zogge volgden een reeks buurtwegen om rond 46 km opnieuw de bewoonde wereld te bereiken.  Een reeks donkere veldwegen in een open omgeving leidden me in de richting een eenzaam huis waarvan de bewoner lekker in zijn warme huiskamer in de zetel lag.  In een bocht van het pad was een klein kerkhof opgesteld met zerken, voorzien van graflichten en bewaakt door spoken met flikkerende ogen, dit alles beschenen door met batterijtjes gevoed blackligt.  De trage biker die ik was voorbijgegaan was inmiddels uit mijn zicht verdwenen.  Een paar keren achterom gekeken, maar geen lichtpuntje te zien in de donkere nacht.  48 km.  Omstreeks 23.30 u reed ik over paden door Zele.  Ter hoogte van een grote baan werd ik staande gehouden door drie jonge bikers die het noorden kwijt waren ter hoogte van een rondpunt.  Daar hingen nochtans pijlen, maar toen ik het centrum van de gemeente bereikte heb ik ofwel een pijl gemist, ofwel was er eentje verdwenen!  Ook het drietal was nog steeds op zoek naar de juiste weg!  Omdat een tegenslag nooit alleen komt, kreeg ik als klap op de vuurpijl ook nog af te rekenen met een lekke achterband!  Het loonde niet meer de moeite om die nog te gaan vervangen.  Ik heb nog enkele keren aan mensen de weg moeten vragen, en omstreeks middernacht lopen er in de woonstraten niet zo veel mensen meer rond, en heb dan met een plat achtersteven toch de Sporthal De Zeven weer kunnen vinden, uitgerekend om middernacht!  Het drietal van daarnet kwam ook nog toe en ik meen zelfs de trage biker nog gespot te hebben toen hij huiswaarts reed!  Die was nog eerder terug dan ik!  Toen ik de dag nadien Jari ontmoette aan de stop van de toertocht vanuit Weelde, vertelde hij dat hij kinderen had gezien die pijlen aan het verhangen waren en zich bezig hielden met het spannen van kleefband over een smal pad.  Hij had zijn beklag gedaan bij volwassenen in de buurt.  Op zich misschien onschuldig, maar het begint met kleefband en eindigt met ijzerdraad!

Het polsbandje met noodnummer kon in de hal ingeruild worden voor een Duvel of ander vocht.  Daar was de Halloween-discotheek al een tijd in volle gang!  Ik heb voor een donkere Leffe gekozen.  Nog eventjes bij drie van de Weetabix-Watjes gestaan.  Maar omdat Danny de vrijdag op een feestje werd verwacht en een man met huishouden de kerk enigszins in het midden moet zien te houden teneinde de huisvrede niet nodeloos in gevaar te brengen, zijn deze mannen kort daarop huiswaarts vertrokken.  Ik herinnerde me van vorig jaar dat hier ook een kraampje met hamburgers in de zaal stond en daar ben ik naar op zoek gegaan.  Toen ik geld aan het opdissen was uit mijn rugzak werd ik als het ware overvallen door enkele kerels van de Goodfellas Mountainbikefriends uit Dendermonde!  Terwijl ik in m’n binnenste stond te duvelen over de lekke band.  Joviaal als ze zijn kwamen onder anderen Svekken, Flaming-Jakke en Boxer me de hand schudden!  Toch maar eerst een hamburger opgesmikkeld.

De Goodfellas waren al goed vrolijk.  Vooral Bram (als ik het goed heb) kon het dansen niet laten!  Svekken had veel te vertellen, van hun deelname aan het wereldkampioenschap singlespeed nabij de Mont-Blanc, de toertocht die zij voor de lokale rugbyclub organiseerden op 10 maart van dit jaar in Sint-Gillis-Dendermonde en over de Goodfellas als vriendegroep bikers.  Toen ik hem de week voordien tijdens de tocht vanuit Kalmthout aan de stop in Brasschaat-Maria-ter-Heide te zien kreeg, probeerde Flaming-Jakke me aan te porren om eens in Dendermonde te komen rijden.  Verdikke, die mannen wisten nog bijna tot in detail wat ik nadien daarover geschreven had!  Een wijze les voor beide partijen.  Zodat zij ervaren hoe anderen de streek waarin zij wonen zien (ik ben niet zo’n fan van toertochten in Oost-Vlaanderen), aldus Flaming Jakke.  Maar ook dat ik altijd goed moet letten op wat ik schrijf!  Per slot van rekening wordt het grootste deel van de toertochten georganiseerd met de beste bedoelingen, om de mensen te doen kennismaken met een streek en een aangename dag voor te schotelen.  De opbrengst voor club, een vereniging of een goed doel is van secundair belang.  Los daarvan ben ik nog door iemand anders uitgedaagd om te komen zien dat Oost-Vlaanderen meer in zijn mars heeft dan dat ik vermoed.  Bij leven en welzijn rijd ik daarom op 11 november in Eksaarde-Lokeren!

In Zele was er minder versiering onderweg dan voordien.  Begrijpelijk omdat er de jaren voordien nogal wat decoratie gejat werd!  Hetgeen er was moet al immens veel voorbereidend werk gevraagd hebben!  Vooral de hond met de monsterachtige kop en een uit gebogen takken geconstrueerd geraamte was erg geslaagd!  Het was weer een amusante belevenis en ook al had ik me voorgenomen van op tijd weer thuis en te bed te zijn, het werd weer veel te laat!  Door de babbel met de Goodfellas was mijn ongenoegen over de afsluitende zoektocht naar de sporthal al snel weer vergeten.  De lekke band heb ik ’s nachts noodgedwongen nog hersteld of ik kon op 1 november thuis blijven!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

01-11-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

We kregen bij aanvang onverharde bosdreven voor de wielen waarlangs tussen de bomen toch huizen gebouwd zijn.  Omstreeks 3 km kwam er een eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 40 km.  Een aantal onverharde wegen brachten me omstreeks 5 km tot aan de Wildertse Duintjes nabij de spoorweg.  Omdat ik problemen had met m’n lurkzak, te hard aan de speen getrokken zodat al het water uit het slurfje gutste, speelde ik rubber al snel kwijt.  We doken rechtsaf de bossen in en van 5 tot 7,75 km konden we met volle teugen genieten van de plezante tracks en paadjes die de Wildertse Duintjes rijk is!  Het was in ieder geval een amusante opener van deze tocht.  Twee eigenaardig opgehangen pijlen op een bultje gaven wel aanleiding tot twijfel.  Na het verlaten van deze speeltuin bereden we opnieuw onverharde bewoonde bosdreven.  Na 9 km kwam er een einde aan een plaatselijke lus, want bereikte ik het asfaltbaantje langs waar ik het College bereikt had.  Een gevarenbordje had daar niet misstaan op de plaats waar het verkeer richting de start het parcours kruiste!  Maar ik herinnerde me nog van vorig jaar dat ik daar zowel met de auto als de fiets goed uit diende te kijken!  Omstreeks 9.55 u reed ik nog steeds in het gezelschap van vele anderen.  Blijkbaar was de regen geen reden geweest om thuis te blijven, alhoewel ik vermoed dat velen iets later vertrokken waren dan gebruikelijk.  Er stak wel een stevige wind op.

Even verderop was de oversteek van de Huijbergsebaan toch bewaakt door twee seingevers.  Het ging een pad in naast de bosrand wat me tot mijn verbazing tot een bekend plekje bracht, meer bepaald het boswachtershuisje nabij het Stappersven in Kalmthout, gelegen aan een bocht in het bospad.  Daarop had zich een singletrack gevormd die vanuit het bos de heide in dook om op 12 km uit te komen aan de Verbindingsstraat, de bekende asfaltweg die nabij het Stappersven door de Kalmthoutse Heide loopt, van Kalmthout tot Kalmthout-Hoek, een plek die wat geïsoleerd ligt van de gemeente.  Buiten de kaalheid en hier en daar een zwarte stronk waren de sporen van de zware heidebrand van enkele jaren geleden (mei 2011) inmiddels onzichtbaar door het opgeschoten heidegras.  Het ging rechtsaf het asfaltbaantje op en omstreeks 13,50 km verlieten we linksaf de Verbindingsstraat om vlak voor Kalmthout-Hoek het bos en de heide in te rijden.  10.15 u.  Plezante paadjes en singletracks voerden de bikers door stroken bos langsheen de heide.

Op 15,50 km bereikte ik een splitsing tussen de routes van 25 km en 40 km.  Aan het kabaal van mijn gsm in m’n rugzak te horen bevond ik me nabij de Nederlandse grens.  Voor de langste route volgde hier een kleine extra lus vanaf de Groenendriesstraat in Kalmthout.  Net voor het bereiken van de splitsing op een zanderig pad had ik me even aan de kant gezet en meende ik Jari te zien passeren.  Ik heb nog geroepen, maar hij sjeesde lustig door.  10.20 u.  Het lusje bracht ons doorheen een open omgeving en langsheen een manege met een schuur met een naar boven uitschuifbaar dak.  Ik had er af te rekenen met een stevige tegenwind.  Twee kilometer later bereikte ik weer het paadje waarlangs de bikers van de 25 km gestuurd werden en vanaf een paadje naar rechts over een dikke wortel reed ik weer op het gemeenschappelijke parcours in het bos.  Op 18,75 km trof ik weer een splitsing tussen de 25 km en de 40 km op een bospad.

Voor de langste toer kwam er een knappe singeltrack over enkele bultjes op en af.  Ik kwam er achter een bij nader toezien vermoedelijk Nederlandse vrouw te hangen.  Een eindje verder misrekende ze zich aan een stevige heuvel en dreigde stil te vallen.  Toen ik me naar links smeet in de hoop zelf de top nog te halen, schrok ik me een hoedje door een biker die ook mij wou inhalen.  Ik uitte mijn ongenoegen over het feit dat hij wel iets had mogen zeggen alvorens zo onverwacht in te halen.  Bovendien viel hij dan nog stil.  Vlak voor de top lag wel een verraderlijke wortel, ik zou het vermoedelijk evenmin gehaald hebben zonder zijn komst.  Het bleek ook een Nederlander te zijn.  Het was grappig toen hij zich omkeerde en met een uitgestreken gezicht zei dat het te steil was!  Ik heb nog eens lachend omgekeken naar de vrouw achter me.  Hopelijk heeft ze niet gedacht dat ik op haar fulmineerde!  21 km.

Het werd donker en begon helaas stevig te regenen op 22 km omstreeks 11.00 u.  We reden toen over de Staartse Heide.  Toen ik even halt hield zag ik de vrouw van daarnet weer in mijn zog verschijnen.  De regen ging over in een heuse stortbui en samen met enkele bikers van onder anderen Van Trier uit Kalmthout vond ik het raadzamer van even te schuilen in het bos.  We stonden daar namelijk net op het punt van een open heidevlakte in te rijden.  Sommigen reden wel gewoon voorbij het regengordijn in, een andere biker die even gewacht had keek ons aan en vertrok met enige twijfel, zeggende dat we anders kou zouden beginnen krijgen.  En hij verdween in de gietende regen!  Twee bomen die in onze nabijheid door de wind tegen elkaar knotsten gaven een onheilspellend geluid en er viel een stuk tak naar beneden tussen de varens.  Het was niet normaal, die stortbui, en we moesten even geduld oefenen eer het weer opklaarde.  Ondanks het schuilen was m’n regenjasje drijfnat.

We reden daarna over een geblust zanderig pad over de open heide, gevolgd door een omwille van de stortbui vettig geworden bospad, zodat de modderspatten naar alle kanten vlogen.  Samen met een meute doornatte bikers bereikte ik de bevoorrading op 24,50 km van het vertrek omstreeks 11.15 u.  Ondanks het toch al gevorderde uur was er nog veel beweging op de pauzeplaats.  Vermoedelijk waren de meesten later vertrokken en hadden gewacht tot de regen van deze ochtend overgewaaid was.  Ondanks dat stond één van de Hoekse Trappers kwistig bananen uit te delen, bevreesd om anders met te veel overschot te blijven zitten.  Hij duwde me prompt een tweede exemplaar in de handen.  Verder heb ik nog een kommetje soep gedronken, een frangipanegebakje gegeten en een beker frisdrank verwoest.  Van een karige bevoorrading was hier dus geenszins sprake!  Die mannen hadden in ieder geval genoeg bananen besteld, want ook in de zaal na afloop werden ze nog uitgedeeld onder de deelnemers en de medewerkers.  Een aantal Hoekse Trappers hadden zich aan de bevoorrading omwille van de regenbui teruggetrokken in de laadruimte van een kleine vrachtwagen waarmee het materiaal naar de stop was gebracht!

Na de stop ging het letterlijk rechtsaf het hoekje om voor de nog resterende 17 km, aldus een bordje.  Tot 29 km volgden mooie maar weliswaar goed nat geworden paden door de bossen van de Staartse Heide.  11.35 u.  Een vettig bospad onder hoge bomen kwam me bekend voor en even later reed ik inderdaad voorbij het beeld van de Heilige Teresia aan het groene poortje in Huijbergen.  In de tegenoverliggende Vijverstraat trof ik op 29,75 km een splitsing tussen de routes van 25 km en 40 km.  Zelfs als je de kleine toer rijdt zou je hier zeker de richting van de 40 km moeten kiezen, want deze extra lus gaat namelijk over de Pilberg.  In Nederland is men blijkbaar overal de bekende groene bordjes aan de toegangen tot de natuurgebieden aan het vervangen door nieuwe bruine bordjes met de vermelding van de naam van het gebied dat men betreedt.  Eindelijk weet ik nu exact over welke heuvel het hier gaat!  Meerdere tochten doen de Pilberg aan, maar slechts de heuvel zelf, terwijl deze toer tot maar liefst 33 km ook een zeer knap stuk van de bossen rondom benutte, tot vlak tegen de tennisterreinen toe die men op andere tochten vanuit de hoogte ziet liggen.

Op de zanderige helling van de hoogste heuvel stond de biker met de KBC-fietsbroek die ik al had zien toekomen op de plek waar we voor de stortbui hadden staan schuilen en ook aan de stop gezien had.  Hij tastte naar zijn kuiten.  Ik vroeg hem of hij gevallen was, maar blijkbaar had hij last van krampen in zijn kuiten!  Bij het beklimmen van een volgende helling zag ik links van me een man die in de weer was om een put te graven met een schopje en een metaaldetector bij zich had!  Aan de twee mannen die op de top wachtten en de KBC-biker die achter me aan was gekomen gevraagd of ze wisten wat die kerel daar aan het doen kon zijn.  Maar zij hadden niet opgemerkt dat hij een metaaldetector bij zich had.  “Misschien is hij zijn fiets aan het zoeken”, grapte de KBC-biker!  Hij moet toch wel last gehad hebben van krampen in zijn kuiten, want ik ging een aantal keren aan de kant, maar hij wou me niet voorbijsteken op de mooie singletracks die we rondom de Pilberg nog voor de wielen kregen.  Hier konden we in ieder geval genieten van één van de knapste stukjes van deze toertocht met meer dan 3 km plezier!

We kwamen weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van de Hollandseweg in een meer open landschap.  De seingever daar had een parasol in de grond geplant om zich te beschermen tegen eventuele regen!  Even verderop ging het rechtsaf een vettige veldweg in.  De KBC-biker moet echt wel last gehad hebben van krampen, want de kerel reed gewoon rechtdoor en hield het dus blijkbaar voor bekeken.  Op het slijkpad in open veld kreeg ik veel tegenwind te verduren.  Ik passeerde een grenspaal en reed dus opnieuw België binnen om uit te komen in een stukje van de Groenendriesstraat in Kalmthout.  35 km.  Van daar ging het een stukje over de Verbindingsstraat en via de Achterstehoevestraat doken we een laatste stuk bos in voor de laatste kilometers fietsplezier.  Op een vettig pad op de rand tussen bos en veld wandelde een jonge vrouw met haar baby in een draagzak op haar buik.  Via een vettige veldweg met enkele grote plassen bereikte ik de parkeerweide waar m’n auto stond en opnieuw het College van Essen.  Omstreeks 12.30 u met 42,50 km op het tellertje.

Gebruik gemaakt van de bikewash, want dat was nodig!  Omdat ik het niet zag zitten van zo onder de modderspatten in de auto te kruipen, eerst gaan douchen in de sporthal met een nette infrastructuur en lekker warm water.  Tijdens het afdrogen en aankleden een praatje gemaakt met een jonge kerel die ook was komen douchen.  Hij vertelde me dat hij kettingbreuk had voorgehad en tevreden was dat een biker hem weer op weg had geholpen met een powerlink.  Dat het tijd was voor een investering en hij zich een kettingpons zou aanschaffen.  Ik vertelde hem dat ik content was dat ik me deze ochtend niet thuis had laten houden door de regen.  Ook al stonden er bij mijn aankomst nog redelijk wat fietsen in de parking, de zaal was na mijn wasbeurt zo stilaan aan het leeglopen en de medewerkers maakten al aanstalten om de leeggekomen tafels en stoelen op te ruimen.  De blonde vrouw die de bestellingen in de zaal opnam en bracht, herkende ik nog van vorige keer.  Dat betekent dat er weer een jaar achter ons ligt!  Me nog een kop lekkere soep met beschuit en een frisdrank aangeschaft.  Omstreeks 14.00 u weer huiswaarts.  Een koppel Nederlanders die voor hun wagen een parkeerplek vlak in een voetbaldoel hadden toegewezen gekregen, waren druk foto’s aan het maken van hun auto in de goal!  Omdat ik voor de verandering eens wat vroeger weer thuis was, de tijd genomen om mijn fiets en vuile auto eerst eens onder handen te nemen.  Eer mijn spullen opgeruimd en gewassen waren en ik iets eetbaars achter de kiezen had, was het alweer tijd om nog even naar tv te kijken.  Op tijd te bed na enkele vervelende werkweken en een druk bikeweekend met weinig slaap!

Het was een mooie tocht vanuit Essen-Hoek in een bosrijke streek met enkele zeer plezante stukken zoals de Wildertse Duintjes, de Staartse Heide en de omgeving van de Pilberg in Huijbergen.  Ondanks de regen ’s ochtends en de stortbui onderweg heb ik toch veel deelnemers gezien, dus de tocht van de Hoekse Trappers kon toch op de nodige belangstelling rekenen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

31-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Via één van de toegangen tot het sportcomplex werden we naar de straat geleid om even verder het knappe park van Merksplas in te rijden.  Daar ging het een bruggetje over en voerden de paden onder de imposante beuken me naar een grasspoor dat me naar Hoekeinde bracht.  Rechtsaf en linksaf de Slagmolenstraat in, waarna de Lochtenberg me over asfalt en een onverharde assenweg tot aan de grote baan van Hoogstraten naar Merksplas bracht.  Twee seingevers zorgden daar voor de oversteek van deze vrij drukke weg.  Ik bereikte de Veldenbergstraat en reed langs het kampeerverblijf Molenzijdse Heide, enkele bedrijven van de lokale KMO-zone en de filialen van enkele grote winkels.  Zoals vorig jaar reden we dan over het terrein van één van de bedrijven van de KMO-zone om zo een volgende straat te bereiken, langsheen Wegenbouw Vermetten en verderop een klein poortje in een afsluiting door.  Van 5 tot 6 km troffen we daar een mooie, weinig bereden, want volgens mij op private grond gelegen, singletrack in een knap bos dat gelegen is langsheen De Gracht in een uitloper van Merksplas-Kolonie.  Samen met een vijftal andere bikers reed ik er over een bruin tapijt van gevallen herfstbladeren.  Ondanks het zonnige en redelijk warme weer was het duidelijk te zien dat de herfst nu volop bezig was!

Het ging weer een poortje door en we doken een korte helling af om het pad te bereiken dat er naast De Gracht loopt, een brede waterloop die door Merksplas-Kolonie loopt.  Tot ruim 7 km reed ik hier ook over een tapijt van herfstbladeren die de ondergrond aan het oog onttrokken.  Uit ervaring weet ik dat hier enkele zompige plekken liggen, maar de paden lagen er goed vast bij.  Halverwege werd een klimmetje op de naastliggende dijk aangesneden.  Ik bereikte de grote baan die Merksplas met Rijkevorsel verbindt en daar maakten we aan de andere kant van De Gracht rechtsomkeer om direct weer de bossen in te duiken.  Een treintje van zes bikers laten passeren alvorens de plezante bultjes en heuveltjes die hier naast een vijver liggen aan te snijden.  Een vrouw had er wat last met de bultjes en de tracks die er hier wat zompiger bij lagen.  Zoals ik verwacht had trof ik er ook de splitsing tussen de kidstoer-25 km en 40-50 km op 8 km van de start.  In tegenstelling tot vorige keer, toen we recht op recht naar de grote baan reden, was hier nu ook een singletrack uitgepijld.

Seingevers hielpen me over de drukke baan naar Rijkevorsel en tot 9,5 km volgde het parcours weer De Gracht, maar nu over een woester singletrack die deel uitmaakt van een vaste route.  Bladeren, wortels en enkele bultjes werden er ons deel.  In het zog van een treintje van vijf bereikte ik de bredere dreven die er het terrein van een boomkwekerij doorkruisen op de grens tussen Merksplas en Beerse.  We kruisten de Beersebaan en via nog een zandweg bereikten we het fietspad naast de zandweg Ossenweg op 10 km na de start omstreeks 13.30 u.

Na de bocht ging het direct rechtsaf het bos in om via bredere paden te arriveren op de Blakheide op de grens tussen Beerse en Rijkevorsel.  Daar reden we over het brede zandpad om daarna rechtsaf te slaan en tot 14 km te kunnen genieten van de knappe singletrack die er naast een manege voert.  13.45 u.  Op het enkele jaren geleden geasfalteerde baantje naast de afsluiting van de camping Breebos ging het rechtsaf over een smal paadje op privaat terrein om de grote baan van Merksplas naar Rijkvevorsel weer te bereiken.  Daar stonden weer seingevers om een veilige oversteek te garanderen.  Het ging de knappe singletrack op die bij aanvang over een soort dijk loopt.  Via een korte helling reden we de dijk af en vervolgden onze weg op een paadje dat er langs loopt.  Deze track loopt dan verder door het bos en maakt deel uit van de rode vaste route die we tegen de richting in bereden.  We arriveerden op een breed bospad in Merksplas-Kolonie en bereikten de Zandweg in Rijkevorsel, een bospad dat links naar Achtel leidt.  Daar reed me een lange trein van zeker 15 bikers voorbij.  We sloegen echter rechtsaf en bereikten één van de typische klinkerdreven van Merksplas-Kolonie.  Het ging er een track op die evenwijdig met deze weg loopt om de baan Merksplas-Hoogstraten te bereiken ter hoogte van Papenvoort op de grens tussen Merksplas en Wortel.  Twee seingevers stonden daar weer op post.

Even verderop sloegen we rechtsaf in de Kolonie, een lange klinkerweg die vanaf De Diepte (bord intussen spoorloos verdwenen) naar de gevangenis van Wortel-Kolonie voert.  Aan het kapelletje ging het echter rechtsaf een baantje op waarvan de aanzet enkele jaren geleden van beton werd voorzien.  Beton ging over in een assenweg op de rand tussen bos en velden.  Ik bereikte een splitsing tussen de kidstoer (rechtdoor) en de andere afstanden 25-40-50 km (linksaf) op 20 km van de start.  Daar was het even optornen tegen de wind op een assenweg door de open velden.  Ter hoogte van een serrecomplex doken we een singletrack in die ons naar een paadje leidde dat ons door de bossen van Wortel-Kolonie voerde.  Op 23 km van de start arriveerde ik aan de bevoorrading die ondergebracht was in een proper, maar krakkemikkig stokoud schuurtje, vlak naast het hoofdgebouw van de gevangenis achter een metershoge draad!  14.15 u.  Er was nog veel beweging aan de stop, er bleven bikers toekomen, waaronder enkele bikers van Forza Turnhout die ik gisteren in Wiekevorst ook had gezien.  Twee dames zorgden er voor sportdrank en suikerwafels.

Niet al te lang blijven staan.  We dienden op onze stappen terug te keren en ik zag dat de gevangenen achter de omheining gelucht werden.  Het ging opnieuw de bossen in om direct de splitsing te treffen tussen de routes van 25-40 km en 50 km.  Gekozen voor de langste toer en ik was niet de enige.  14.30 u.  We doorkruisten één van de imposante bosdreven en daarna ging het linksaf om op 24,50 km het knappe Bootjesven te passeren.  Dat is een klein meer met middenin een eilandje.  Er liepen veel wandelaars rond.  In de winterperiode tijdens een periode van hevige vorst wordt deze plek dankbaar gebruikt door schaatsers en kinderen om in de sneeuw te spelen.  Eens Bootjesven voorbij ging het rechtsaf een bospad in dat me tot aan het Grenspad voerde.  Dat pad ligt pal op de grens tussen België (Wortel-Hoogstraten) en Nederland (Castelré-Baarle-Nassau).  25,25 km.  Ook hier liepen veel wandelaars.  Ik vermoed dat er een georganiseerde wandeltocht plaatsvond!  Vanaf hier kregen we een lus voor de wielen, want aanstonds zou ik deze plek weer passeren.  Het ging linksaf het Grenspad op richting Wortel-city en we bereden dit zeer zanderige pad gedurende meer dan een kilometer tot aan de singletrack rechtsaf aan de bosrand en die daar de grens overschrijdt.  Nog een zanderig pad leidde me voorbij twee eenzame Nederlandse huizen in de richting van de zogenaamde Rooie Weg, de landelijke asfaltbaan die van Minderhout naar Baarle-Hertog voert.  Zo ver reden we echter niet, want het ging snel weer de bossen in voor een lus onder statige bomen, tussen struiken en doorheen de velden.  Ook hier veel wandelaars en nog steeds voorbijstekende bikers.  Op 29 km bereikte ik weer het Grenspad en kwam er een einde aan een lusje van een viertal kilometer op Nederlandse bodem.  14.50 u.

Het ging weer het Grenspad op, maar nu in de andere richting over het parcours van de vaste rode route die hier ook passeert.  Het was een heel eindje tot rechtsaf in de Torendreef, een zandweg waarnaast een korte track achter een draad loopt.  Aldus hadden we het hele natuurgebied rond Bootjesven omcirkeld!  Ik bereikte de assenweg die luttele jaren geleden niet meer was dan een bijna onzichtbaar spoor door hoog gras, maar opnieuw opengemaakt en verbreed werd.  Zo arriveerde ik in Staakheuvel op de grens tussen Wortel en Merksplas, waar een kort, stokoud en verzakt kasseiwegeltje helaas samen met enkele omgevende wegen recent door beton werd vervangen.  32 km om 15.00 u.  Het was duidelijk dat we regelrecht naar het speelbosje op de groene vaste route geleid werden!  Tot 35 km konden we inderdaad ons hartje ophalen op een technische track vol bultjes en korte bochtjes.  De vaste routes werden hier geopend kort nadat ik met biken was gestart en deze plek was de nagel mijner doodskist toen ik er met een collega rondjes kwam rijden!  Ik heb nu toch ook nog één keer voetje aan de grond moeten zetten, de plaatsen waar ik aan de kant ging om andere te laten passeren en de plek waar een drietal, dat me ingehaald had, het pad versperde doordat één hunner aan zijn bike stond te morrelen, niet meegeteld!  In den beginne had ik in elk bochtje wel prijs!  Ik heb dus blijkbaar dan toch wat bijgeleerd!

Om 15.15 u lag dit bijzondere paadje achter de rug en passeerde ik op een asfaltbaantje de in de bossen gelegen Reva-verffabriek.  De hemel overtrok en ik hoopte dat regen uit zou blijven!  Even voorbij Reva ging het rechtsaf de open velden in over bredere assenwegen in Merksplas.  Ik bereikte een betonbaantje en net voor we het Graafsbos in doken werd ik voorbijgestoken door een groepje van acht bikers van Het Vliegend Wiel uit Lille.  Daar waren een paar dames bij en die hielden er flinke vaart in, ook al leken ze me toch niet meer zo jong te zijn!  Ik bereikte een volgend asfaltbaantje dat me naar de manege leidde waar het kroonjuweel van deze tocht gelegen is.  Want op het terrein van dit paardengedoe werden we na 40 km over een grote zandberg gejaagd.  Er was een pad op opengemaakt, vermoedelijk door een bulldozer, maar de ondergrond was vrij nat.  Had ik tot hiertoe vaak alleen gereden, alhoewel ik altijd andere bikers te zien kreeg, het moest weer lukken dat ik uitgerekend hier een man of tien achter mij aan kreeg, net nu het voor mij wat lastiger ging worden!  De wet van Murphy!  15.40 u.  Na de zandberg ging het weer het bos in over een weinig bereden paadje.  Het was duidelijk dat iedereen, behalve de kids, over de berg gejaagd werd, want ik trof nog een splitsing tussen de 25 km en de 40-50 km op 41 km van het vertrek.

Tot 43 km volgden er een aantal lange bospaden waar zich tussen de herfstbladeren sporen als singeltracks hadden gevormd.  Intussen zag de hemel weer blauw en scheen de zon opnieuw!  Een bordje meldde me dat ik privéterrein betrad en even later reed ik voorbij een eenzaam in de bossen gelegen oude villa die langs de grote baan van Merksplas naar Weelde ligt.  Twee in goed opvallende fluojasjes gestoken jonge gasten zorgden voor een veilige oversteek van deze drukke baan, die hier overigens door schilderachtige bossen loopt.  Aan de overkant reed ik de bizarre ingang van het Zwart Goor in.  16.00 u.  Ik reed langs de vijver van het Zwart Goor met de bizarre stenen brug en een klein stenen gebouwtje dat in de vijver staat!  Het weinig beroerde paadje lag op die plek nat en zompig!  Op 44 km kregen we een track in een donker dennenbos voor de wielen.  De bodem was één tapijt van naalden.  Daarna passeerde ik de gebouwen van het Zwart Goor, een dienstverleningscentrum voor volwassenen met een handicap, ontstaan uit een internaat en school voor verstandelijk gehandicapten.  Tot ruim 47 km reed ik vervolgens over tapijten van bruine herfstbladeren in de machtige bossen van dit domein.  16.15 u.  Een halve kilometer verder reed ik nogmaals langsheen de vijver en ook daar trof ik een nat en zompig pad.

Ik kwam weer toe op de grote baan waar ik staande werd gehouden door de laatste twee seingevers tot de baan vrij was!  In het lange bospad dat volgde keek ik halverwege achterom en zag nog steeds de opvallende fluojasjes van de seingevers!  Er volgde nog een biker, maar dit was dan toch de laatste die ik te zien kreeg!  48 km.  Een bosweg en een zompig pad naast een waterpoel brachten me weer tot in het park van Merksplas.  Na enkele paadjes doorheen dit park arriveerde ik weer aan de ingang van het sportcomplex.  Het waren dezelfde twee mannen van de vorige keren die de bikewash voor hun rekening namen!  Dan een warme douche genoten in de nog vrij nieuwe infrastructuur van de sporthal.  Daarna in het gildelokaal nog een kop lekkere soep gedronken en bij een frisdrank wat uitgerust na deze mooie rit, terwijl de mannen van de Midweek Specials al met de opruim bezig waren.  De toertocht in Merksplas is en blijft een aanrader en ik geniet elk jaar weer opnieuw van de paden en de bossen waar ik mijn eerste schreden in het wereldje van het mountainbiken zette!  Helaas wachtte mij op mijn werk nog een minder aangename taak, want daar moest ik mijn bureau nog half leegmaken voor een uit te voeren werk.  Niet te schatten wat er allemaal binnen steekt!  Bij het ter perse gaan van dit verhaal is dat werk reeds achter de rug en mijn bureau weer netjes op orde!  Ik ben zeer content met wat de werkman voor mij in orde heeft gebracht en heb het reeds met veel plezier in gebruik genomen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

30-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De tocht vertrok over een smal paadje naast de voetbalvelden.  De vrouwelijke helft van het koppel in wiens zog ik was vertrokken, schoof er weg in één van de haakse bochten.  Bij aanvang van de tocht kregen we een aantal veldwegen voor de wielen geschoven.  Op 2 km kruiste ik een beek via een smal bruggetje.  Op het water lag een vlot verankerd waarop een door een knipperlicht verlichte figuur met doodskop ons schrik probeerde aan te jagen!  Op 3 km doken we een bos in voor een bochtige singletrack met enkele bultjes.  Doordat de track zich in grote lussen door het bos slingerde kreeg je geregeld de lampjes te zien van de treintjes bikers die voor en achter reden.  Het was in ieder geval een plezant paadje.  Ik reed er weer in het zog van de vrouw die ik daarnet had weg zien schuiven.  Bij het weer verlaten van het bos zijn we verkeerd rechtsaf geslagen en zagen voor ons de bikers die nog komen gingen het bos in duiken.  Ik heb er nog even aan getwijfeld om die singletrack nog eens een tweede keer te berijden, maar heb samen met de vrouw toch maar rechtsomkeer gemaakt.  We hadden gewoon rechtdoor moeten rijden, de velden in.

De vrouw stopte bij haar mannelijke partner, dus ik alleen verder.  Ik ergerde me even aan een aantal treintjes wildebrassen, waaronder eentje van Forza Turnhout, die rakelings passeerden en te snel weer invoegden op een pad dat dan nog dik vier meter breed was!  Een mens kan niet meer doen dan uiterst rechts houden!  Veldwegen en servitudepaadjes werden ons deel.  In de verte zag ik soms de rode achterlichtjes van de bikers die me ingehaald hadden door het landschap trekken.  Omstreeks 7 km bereikte ik in de velden een zanderig paadje waarvan de ondergrond door de regen van de afgelopen tijd geblust was.  20.00 u.  Het paadje bracht me tot op een asfalt fietspad op een oude treinbedding tot aan een straat die Pastoorsbos heet.  Even verder dienden we na 8,5 km een drukke baan te kruisen, ik vermoed deze die Noorderwijk met Morkhoven verbindt.  Beiden deelgemeenten van Herentals.  Servitudes en wegeltjes die hier en daar door enkele stroken bos voerden, brachten mij tot aan de buitensporig fel verlichte Zandkapel van Onze-Lieve-Vrouw-op-het-Zand (Noorderwijk).  Ik had gezien dat een pijl rechtsaf wees, vlak voor de kapel, maar ben er even naartoe gereden om te zien waarom dit gebouw zo in het licht diende gezet te worden.  Het was grappig dat ik daardoor een aantal andere bikers, die nietsvermoedend het toegangspad naar de kapel op reden, achter me aan kreeg!  10,50 km.

Kort daarna kregen we een leuke singletrack in een bos over een soort van crossparcours met bulten en bochtjes om op 12,50 km weer te arriveren op het asfalt fietspad op de oude spoorwegbedding.  We dienden dit te volgen tot aan een woonwijk met witte huizen en bereikten dan de Goorstraat en Broekhoven in Morkhoven.

Daar ging het een betonbaantje op.  In de verte zag ik licht en wat drukte en ter hoogte van een schraag vol verlichte pompoenen en fakkels dienden we een plastieken tunnel binnen te rijden.  De weerkaatsing van een flikkerlicht op de plastieken wanden zorgde voor een bijzonder effect.  Eens de tunnel uit arriveerde ik aan de bevoorrading op een open plekje achter bomen en struiken naast de weg, dezelfde plek als waar ze ook de vorige jaren altijd stond, op 16 km van de start.  In tegenstelling tot vorig jaar, toen ik als laatste ben vertrokken en hier alleen stond, heerste er nu nog een grote drukte.  Er was soep en sportdrank om te drinken, fruit, wafels en cake om te eten.  Omdat het intussen ook steviger was beginnen regenen ben ik niet lang aan de stop blijven staan.

Een vrij vettig pad bracht me na de bevoorrading tot in de Godinstraat te Wiekevorst.  Op 18 km werden we verwelkomd, of misschien beter uitgedaagd, om het spookbos te betreden.  Hier liep een bijzonder smal paadje tussen dicht op elkaar staande dennenbomen.  Kleine spoken en maskers, soms met flikkerende oogjes, keken je aan.  In de verte hoorde ik een eigenaardig geluid en gegil van iemand die duidelijk geschrokken was.  Het was er lastig rijden zo rakelings langs de boomstammen, omdat het paadje zo smal was en het nemen van de korte bochtjes niet zo eenvoudig was!  Ik schrok toch wel even toen ik de plaats van het rare geluid passeerde!  Hier moet een bladblazer verstopt gestaan hebben die aangeschakeld werd met een bewegingsdetector!  Even na mij passeerde er een treintje bikers, zodat het ding een tijdje aan de gang bleef!  Tijdens een eerdere editie lagen hier matrassen onder de bladgrond verstopt om de mensen aan het schrikken te brengen wanneer ze plots schenen weg te zinken!  Op 19 km kwam ik dan toch heelhuids en wel weer uit het spookbos tevoorschijn!

Ik werd naar een vrij vettig pad geleid en reed daarna door een woonwijk om na het kruisen van een grotere baan op 20 km de splitsing te treffen tussen de routes van 20 km (die dus zo goed als aan haar einde was) en 30 km.  Het was slechts 21.00 u en ondanks de regen had ik nog geen zin om er al een punt achter te zetten.  Ik was ook al vuil omwille van de spetterpaadjes dus kon ik even goed nog een tijdje doorgaan.  Ik arriveerde op een grote baan die naar de toepasselijke naam van Pompoenstraat luisterde en dus niet in deze tocht mocht ontbreken.  Via de drukkere Wiekevorstsesteenweg reed ik een bewoonde kern van Heist-op-den-Berg binnen.  We verlieten de baan en doken een bos in waar huizen en buitenhuizen langs onverharde paden achter het groen verborgen stonden.  Op 23,50 km konden we genieten van een mooie singletrack in een bos nabij de Double D Ranch in de Haagstraat te Heist-op-den-Berg.  Ik ben er wel eventjes aan de kant gegaan omdat er een lang treintje snellere bikers naderde.  Vanaf hier volgde een stuk met redelijk veel asfalt.  Omstreeks 26 km reed ik weer in de Haagstraat die op die plaats niet meer is dan een zeer vettig pad.  Er stak me nog een eenzame biker voorbij.  Omstreeks 21.25 u reed ik in de Wortelbaan om een grasspoor tussen de bomen te bereiken.  Ook hier even plaats gemaakt voor een treintje bikers achter me.

Rechtsaf en onmiddellijk weer linksaf om te dokkeren over de kasseitjes van de Wilgenweg.  Daarna volgde omstreeks 28 km een weg voor landbouwverkeer, bestaande uit twee betonnen sporen.  Dit was het teken dat de rit naar zijn einde liep, want via deze paden vertrekt de dagrit van De Wiekers begin augustus.  Vanaf dit betonspoor doken we opnieuw een bos in voor een singletrack en paadjes.  Van uit het bos ging het een spoor op dat zich over een grasvlakte slingert.  Hier was de versiering, theelichtjes in glazen potten, al ten prooi gevallen aan de regen en uitgedoofd, ook al was die intussen al opgehouden zodat mijn kleren onderweg al wat hadden kunnen drogen.

Na de oversteek van de grote baan arriveerde ik weer aan het sportcentrum en heb ik meteen m’n spullen in de auto gelegd.  Het bleek echter nog niet gedaan, want we werden voor de hondenschool een paadje in gestuurd en nog een eindje door een voor de gelegenheid met pompoenen en spoken versierd bos gestuurd, toch nog goed voor meer dan een kilometer.  In de laatste grote pompoenen waren de letters “De Wiekers” en “Dank en tot ziens” uitgesneden.  Om 21.45 u was ik na een 32 km weer bij af.  Zeggen dat ik vorige keer pas om 22.00 u aan de bevoorrading arriveerde!  Mijn fiets in bewaring gegeven en in de kantine iets gehaald om te drinken.  De kleine ongezellige voetbalkantine in het betonnen hok naast de speelvelden zat nog barstensvol natte bikers!  Ik kon Patje2, Bulls69, diens broer en schoonzus, die me onderweg nog voor de stop ingehaald hadden, niet spotten.  Mijn glas buiten gaan leegdrinken.  Het was immers zeer warm voor de tijd van het jaar en ik was blij dat ik geen lange broek had aangetrokken!  Ik zou me te pletter gezweet hebben onderweg.  Ik had de intentie van op tijd huiswaarts te keren, vermits ik tijdens de week al veel te weinig slaap, maar er kwam iemand bij me staan die ik niet onmiddellijk kon plaatsen.  Zijn tenue gaf meer duidelijkheid.  De biker bleek tot het gezelschap van de Weetabix-Watjes te behoren!  Even met de man staan praten tot drie mij beter bekende kompanen van zijn gezelschap arriveerden.  Ik ben dan toch mee terug naar binnen gegaan om nog een glas te drinken.  Mijn intentie om op tijd in bed te liggen kon ik opbergen, maar in ruil kreeg ik toch nog een amusante voortzetting van de avond.  De Watjes blijken elkaar immers al zeer lang te kennen en voor ze met biken begonnen waren het in hun jongere jaren fervente windsurfers.  Danny diste veel herinneringen op over buitenlandse uitstapjes in gammele autootjes voor surfavonturen, over meegenomen tenten zonder piketten of binnentent waar de andere campinggasten los onderdoor konden kijken!  Dos piquetas por favor!  Goed dat Weetabix mij af en toe wat verduidelijkende commentaar gaf om één en ander te kunnen begrijpen!  Patje2 en Bulls69 waren blijkbaar toch nog ter plekke, want toevallig zag ik hen vertrekken toen ik even achterom in het zaaltje keek.  Met al die verhalen waren wij dan toch weer bij de laatsten om huiswaarts te keren.  De laatste bikes stonden bij elkaar tegen een muurtje en met een “bedankt om te komen, tot volgend jaar”, werden we uitgeleide gedaan door de laatste Wiekers die buiten nog op post waren!

De omgeving van Wiekevorst leent zich niet voor het uitzetten van een megabangelijke mountainbiketocht, maar ondanks dat zaten er toch een aantal knappe stukjes in het parcours met enkele te smaken stroken bos en singletracks.  Zulke tocht moet het ook hebben van de sfeerschepping.  Ik had wel het gevoel dat er vorig jaar meer werk gemaakt was van de versiering, maar het kan ook zijn dat deze dit jaar op sommige plekken wat te lijden had van de regen.  De elektrische kaarsvlammetjes geven minder licht dan echte theelichtjes en echte kaarsjes worden dan weer geblust door de regen!  Het moet allemaal wel veel tijd vragen om alles in elkaar te knutselen, zoals dat vlot op de Wimp, de tunnel, de spoken met knipperende oogjes, de luidruchtige surprise in het spookbos, het uithollen van alle pompoenen, het alle materiaal ter plaatse brengen en weer opruimen!  Dat alleen al verdient het nodige respect voor deze vlekkeloze organisatie!  De Wiekers hebben er in ieder geval een amusante avond van gemaakt en ik had de indruk dat er heel wat bikers op deze vrijdagavond naar Wiekevorst waren afgezakt om met eigen ogen te komen zien wat ze voor ons in hun petto hadden!  Allicht tot volgend jaar, in augustus voor de dagrit en/of oktober voor de nightride!

Het verslag van deze nightride is ook te vinden op mtb-you.be en op mountainbike.be!

29-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Vanaf 5,75 km reden we dan gedurende een kilometer op een graspaadje vlak naast de spoorweg.  Aan de andere kant van het spoor ligt een asfaltbaantje dat ik al wel eens berijd wanneer ik met de fiets naar de start rijd van toertochten in Kalmthout of Essen.  Daar waar de antitankgracht via een duiker onder het spoor gaat boog het paadje linksaf de bossen in.  Het voerde ons langsheen de antitankgracht met op onze linkerhand niets dan bos met hier en daar een open plek.  Het paadje lag er goed hard bij, maar er waren hier en daar wel dikke wortels.  We werden met de hulp van een politieman de drukke Kalmthoutsesteenweg over geholpen om onze rit langsheen de antitankgracht te vervolgen.  Mij vielen een aantal bunkers op die nog in relatief goede staat verkeerden.  Omstreeks 8 km volgde een zeer kort stukje over asfalt (Oude Galgenstraat?) om na de bocht rechtsaf weer het bos in te gaan tot aan de antitankgracht.  Deze begeleidde ons verder tot in Putte-Stabroek waar een tweede politieman, geholpen door een seingever, ons de Ertbrandstraat hielp kruisen.  Het ging aan de overkant de Oude Ertbrandstraat in om er de splitsing te vinden tussen de routes van 15 km en 28-43 km.  Hier was ik na 10,50 km weer op bekend terrein.  Er volgde nog een laatste stukje langsheen de gracht tot aan de grote baan die Putte-Stabroek met Stabroek verbindt en daar luistert naar de naam Driehoek.  De “bloembakkenstraat” met de verkeersremmers voerde me naar het houten brugje over hetwelk we het Moretusbos in doken.

In het Moretusbos reden we over de brede dreef onder de imposante beukenbomen en op 12 km voorbij het kasteel Ravenhof.  De lokale bikers weten in dit bos vele paadjes liggen die beslist de moeite waard zijn, maar men zal daar niet graag 1300 man zien over gevlamd komen!  We overschreden de Belgisch-Nederlandse grens die pal door het domein loopt om aan de overkant van het kasseibaantje het asfalt bosfietspad op te gaan dat er naast het zomerhuisje loopt.  Het kasteel staat op Belgische bodem, de op een heuveltje gebouwde gloriette staat in Nederland.  In plaats van het fietspad te blijven volgen dat rechts afbuigt en uitkomt op de grote baan voorbij de bebouwde kern van het Nederlandse gedeelte van Putte (Woensdrecht) ging het rechtdoor een bospad in.  Een singletrack leidde me voorbij het kerkhof aan de bosrand en achter de zogenaamde Geldberg, van waar de Graven van Moretus destijds hun landgoed konden overzien en waar volgens de legende hun centen begraven lagen!

Op 14 km trof ik na een bocht in deze singletrack onverwacht, want niet aangekondigd, een fotograaf aan.  Die had zich met stoeltje, statief en duur fotoapparaat in het bos genesteld voor het maken van kiekjes.  Bij elke passage van een biker gaf het toestel enkele klikken zodat elkeen meer dan één keer vereeuwigd werd.  Het was al een hele tijd geleden dat ik Guy nog gezien had.  Dat moet van vorige winter geweest zijn!  We hadden elkaar vorig weekend wel mislopen in Bergen-op-Zoom en eerder nog in Maarheeze in Nederland.  Hij had veel te vertellen, over het maken van foto’s tot boetes voor loslopende honden en roken in de bossen toe!  Ik ben er dan ook blijven staan van even over tienen tot 10.45 u!  Intussen passeerden er vele bikers van allerlei slag.  Snelle jongens, stoere jongens, trage treintjes met vaders, moeders en kinderen.  Er waren enkele bikers bij die al ferm rood aangelopen waren en afgepeigerd na dit korte stukje intro!  Een dame maakte een cruciale fout!  Zenuwachtig geworden door een groepje achter haar rijdende mannen van een club, hield ze halt in het bochtje vlak voor de lens van de fotograaf!  Die gasten hebben dus geen foto!  Toen de fotograaf dat naar die mannen riep, keerde de vrouw op haar stappen terug en deed dat stukje nog eens over!  Zij heeft wel een foto, een stuk of tien zelfs, aan het aantal klikken te horen!  Er priemde een waterzonnetje door de bomen en een vlaagje wind deed een massa eikels van de bomen naar beneden vallen!

Afscheid genomen van Guy en weer op pad.  Door het lange gesprek hoorde ik thans weer bij de hekkensluiters, want er kon tot halfelf worden ingeschreven!  Eens de bocht voorbij kreeg ik een vrij modderig stuk voor de wielen, maar het was van korte duur.  We kwamen uit op een kiezelpaadje ergens achter het Moretusbos op Nederlands grondgebied, een plek mij onbekend.  Op 15 km reed ik vanaf dit pad de bossen van het Landgoed De Reeberg in.  Na een singletrack volgde daar de splitsing tussen de routes van 28 km en 43 km op 16,50 km na het vertrek.  Een duo jongere mannen dat er toekwam, waarvan duidelijk een meer ervaren biker en een beginneling, pleegde overleg voor de te volgen route.  Ze kozen elk een andere rit.  10.55 u.  Ik kreeg de meer ervaren biker achter me aan en merkte dan dat ik een bekend paadje was in gereden.  Het maakt deel uit van het toertje dat ik hier al eens op eigen houtje kom rijden.  Ik vraag me af of ik het nog zou kunnen rijden, want het is een hele tijd geleden dat ik het nog eens afgelegd heb en de aanwijzingen die er destijds waren zijn intussen al door erosie verdwenen.  Een zanderig pad waarvan de ondergrond geblust was door de regen van de afgelopen week, met hier en daar nog een paar natte stukken, bracht me op 18 km tot aan een draadafsluiting.  Ik vermoed van de politieschool van Ossendrecht of anders een stuk militair domein van Woensdrecht.  Ik ben hier ooit al verzeild geraakt bij het in het wilde weg rijden doorheen deze bossen, want hier liggen ontelbare paadjes verscholen in het groen.

We dienden het zanderige pad te volgen dat evenwijdig met de afsluiting loopt.  Op 19 km verwijderde het pad zich van de draad en bereikte ik de bossen van Stoppelbergen.  Dat opende perspectieven, want hier ligt een echte speeltuin van paadjes te wachten op de bosfietser!  Daar werd dan ook dankbaar gebruik van gemaakt door de parcoursbouwers.  Sommige paadjes maken er deel uit van het tochtje dat ik hier op eigen houtje al eens rijd, maar waren soms niet te herkennen omdat ik ze in de andere richting kreeg voorgeschoteld.  Het brede bospad waar de diepe gracht, bijna een kloof, afbuigt, was me bekend en na een groep tegemoetkomende wandelaars te zijn gepasseerd, reed ik voorbij de achter een betonnen afsluiting gelegen buitenhuisjes van de kampeerplaats Athena.  De dubbele afsluiting, eerst draad en na een niemandsland beton, moet ongenode blikken buiten houden!  Het betreft hier namelijk een naturistencamping!  Het was niet koud, maar om in dit jaargetijde buiten in uw blote bast rond te lopen moet toch niet aan te raden zijn!  Nochtans stonden er redelijk wat wagens op de parking even verderop.

Daar bereikte ik het kruispunt van de Plaatsluis en de Zandvlietseweg.  Via dit laatste asfaltbaantje bereikte ik de “hoofdingang” van Stoppelbergen aan de houten boswachtershut die pal op de grens van Woensdrecht (Nederland) en Zandvliet (België) gelegen is.  Er staan hier in de omgeving dan ook meerdere grenspalen.  Het ging weer de knappe bossen in om er te genieten van de vele paadjes met af en toe enkele bultjes om te overschrijden.  Sommige paadjes waren me bekend van m’n eigen plaatselijke rondje.  Op 23,50 km bereikte ik de brede zandweg aan de rand van een grote open plek in een soort heidelandschap en doken we aan de godvergeten vuilnisbak die hier ten behoeve van de wandelaars is neergepoot, een singletrack in die me bekend is.  Knappe zanderige paadjes werden m’n deel tot aan de eenzame zitbank op een kruispunt van zandwegen (25 km) waar ik al eens gebruik van maak om er even te rusten, een energiereep te eten en te luisteren naar de stilte en het geruis van de wind in de bomen.  Een kilometer verder bereikte ik weer het asfalt fietspad naast de zandweg Scheidreef aan de Kleine en de Grote Stoppelbergen pal op de landsgrens.

Aan het einde van dat pad ging het langsheen een diepe gracht die hier loopt om dan rechtsomkeer te maken en af te slaan naar een andere gedeelte van de Stoppelbergen waar op Belgisch grondgebied ook vele knappe paadjes liggen op de grens tussen Berendrecht en Zandvliet.  Ik kon dus vermoeden wat we hier voor de wielen gingen krijgen.  Ik kon er twee jonge gasten die met hun bike boven op een zanderige heuvel stonden, imponeren door fietsend tot boven te geraken.  Even later kwam “de put” waar je lekker naar beneden en naar boven kan stuiven.  Toen ik een jaar of zes geleden hier de eerste tochten kwam rijden en deze plek nog niet kende, ook al heb ik er bijna mijn hele leven op een boogscheut van gewoond, was het altijd stoppen en me afvragen “doe ik het of doe ik het niet”?  In het begin was het “niet”, daarna reed ik er wel naar beneden maar geraakte ik niet al rijdend tot boven en nu is het een fluitje van een cent en kon ik nog eens een tweede keer uitpakken bij die twee kerels!  28,75 km.  Even later staken ze me dan wel voorbij met nog een derde in hun zog.

Het ging rechtsaf op de plek waar “mijn” rondje rechtdoor gaat richting Moretusbos, om via een brede zandweg een ander kruispunt van boswegen te bereiken aan het achterpoortje van de Ruige Heide, dat is zowel de naam van een kampplaats voor jeugdkampen als de naam van een klein natuurgebied in Zandvliet aan de voet van de snelweg A12 van Antwerpen naar Bergen-op-Zoom.  We kregen een knap stukje voorgeschoteld in deze Ruige Heide door een strook bos en langsheen een zandvlakte.  Daar wees een pijltje naar rechts, maar er was geen duidelijk spoor in het zand te zien.  Ik ben er gewoon linksaf het pad blijven volgen en dat bleek een juiste gok te zijn.  Ik veronderstel dat het verhangen van de pijl een plagerij was van de talrijke kinderen van een jeugdbeweging die er aan het spelen waren.  Alhoewel ze verder goed opgevoed en beleefd bleken te zijn, want netjes aan de kant gingen als ik passeerde.  Ik kwam uit in de Putsebaan en daar hing een bordje richting de bevoorrading.  Ik had onderweg al een paar keren gedacht dat die er niet zou komen vermits ik al ruim over de helft van de afstand zat, maar vermoedde toen dat dit de tocht was waar de stop zich op de speelplaats van de verlaten en in 2010 deels afgebrande bosschool bevond.  Die staat op de grens tussen Zandvliet en Berendrecht.  Dat bleek inderdaad zo te zijn en ik bereikte de Bosschool op 30,50 km van de start.

Een aantal dames zorgden er voor de knabbels en het drinken, althans voor wat er nog van restte!  Want de vorige bikers hadden als een trein termieten bijna alles verslonden wat hier te eten viel zodat er enkel nog fijne koekjes overbleven die eerder thuishoren op een theekransje dan bestemd te zijn voor de stoere bikkels op een mountainbike!  Geen erg, de lekkere tomatensoep maakte veel goed en ik kreeg zelfs nog een tweede portie aangeboden.  Een man die voor het eerst sinds lang na een botbreuk weer op de bike geklommen was, zat op een muurtje om met de dames te babbelen.  Intussen kletterden de vallende eikels op de luifel waaronder de bevoorrading was opgesteld.  Toen ik mijn bekertje soep stond te lurken kwam daar een mij bekende biker toe!  Jari was in het gezelschap van een vriend die pas de sport weer had opgenomen.  Hij had me ooit eens aangesproken tijdens een rit en toen was ik er zeker van dat ik hem al eerder op tochten had zien rijden.  Bovendien had ik kort tevoren bij toeval zijn profielfoto van Facebook eens aangeklikt.  Die verschijnen tegenwoordig in de kantlijn van sites die in het profiel van de gebruiker vermeld worden en ik klik daar af en toe eens op om te zien of er geen bekenden tussen staan.  Hij bleek niet alleen een vriendelijke kerel te zijn, maar houdt er bovendien dezelfde mening op na wat het beleven van een toertocht betreft.  Niet zoals velen over het parcours vlammen en alles geven om het wiel van de makkers niet te verliezen, en dan bij aankomst niks gezien hebben van wat er onderweg te beleven valt, maar wat later vertrekken, rustig kachelen en genieten van de rit en de zondag!  Beter gezelschap voor de resterende aangekondigde 14 km kon ik dus niet hebben!  Er kwamen nog twee bikers toe, maar dat waren mannen van de Kapelse club die de pijlen aan het ophalen waren!

Kort na de bevoorrading troffen we een splitsing tussen de routes van 28 km en 43 km.  De kameraad van Jari koos voor de korte toer.  Later zou blijken dat hij ergens verkeerde pijlen was beginnen volgen en nog later dan wij toekwam.  Hij had even goed met ons mee kunnen rijden, want het nog te rijden verschil voor de beide afstanden was maar 4 km!  Er hingen in de bossen hier inderdaad nog andere gele pijltjes van vermoedelijk één of andere wedstrijd die hier soms gereden wordt.  We bleven nog even in de bossen van Stoppelbergen rijden in de richting van de Ponderosa.  We dienden de ferme bult met wortels te overschrijden die min of meer de grens vormt met het Moretusbos.  35 km.  Daarna reden we over een zandpad waar enkele diepe plassen over de hele breedte van de weg lagen.  We reden de afslag die naar het Oud Broek leidt voorbij.  Daar staat gewoonlijk een kolossale plas die het hele kruispunt inneemt.  Het zandpad bracht ons tot in de bosrijke Kraaienberg (Berendrecht).  Vandaar ging het even over het asfalt van de onbewoonde Steenovenstraat, midden de bossen, om linksaf te gaan en via een bosweg en een zanderig pad een kleine manege te passeren waarvan de brievenbus een heel eind verder staat op het kruispunt van de bosweg en de Konijnendreef.  38 km.  Jari, die voorsprong had opgebouwd, stond daar op mij te wachten.

Hier hadden we het knapste deel van de tocht achter de rug.  We sloegen rechtsaf de verkeersarme Danckerseweg in waar de slagboom blijkbaar vervangen was door een landbouwsluis zodat er geen gewone wagens in kunnen.  Dit betonbaantje loopt dwars doorheen een open poldervlakte en daar krijg je vaak af te rekenen met tegenwind.  We kruisten de antitankgracht en bereikten de grote baan van Putte naar Stabroek ter hoogte van De Neus.  Bij het oversteken begon er iemand luid te claxonneren en ik vermoed dat het een clubmakker van De Papegaaien was, ik gok op Steve, maar ik kon het moeilijk zien.  We reden voorbij de voetbalvelden en werden dan linksaf nog even door het Elzenbos geloodst, door enkele smalle straatjes van Putte-Stabroek, om dan langs de rand van het Elzenbos weer uit te komen op het wegeltje van daarnet.  Volgens de kaart is dat het Hasenpad, enkel te voet en per fiets te gebruiken!  Na het kruisen van de ’s Hertogendijk bereikten we het verkeersarme deel van de Parijseweg die daar ook door de open velden en langsheen paardenweiden loopt.  Eens de grens met Hoevenen voorbij doken we linksaf het bos in dat er op de grens met Kapellen ligt en een uitloper is van het park van Kapellen.  Een mooie lange singletrack bracht ons weer tot in de bewoonde wereld.  We arriveerden in de Streepstraat en omstreeks 13.00 u zo weer aan het Koninklijk Atheneum.

De bikewash was nog operationeel en er heerste nog een grote drukte van après-bikers.  Rubber-12 en Patrick gespot.  Nog een glas gedronken in het gezelschap van Jari en diens maat.  Hij toonde een interessante applicatie waarmee je per datum een overzicht krijgt van alle te rijden toertochten binnen een straal van 100 km van de ingestelde woonplaats!  Na hun vertrek ben ik dan bij de vier Weetabix-boys gaan zitten die ik voortaan zal omdopen tot de Watjes omdat dit op hun nieuwe tenues staat!  Die gasten zaten daar al van even over tienen en waren al goed vrolijk!  Vooral Watje Danny (ik meen toch dat hij zo heet) had het al ferm vlaggen!  Een après-bike met ambiance is WTC Kapellen niet vreemd, want zij engageren Walter en Wiske van Double W om het geheel muziekaal op te vrolijken!  De gevolgen bleven niet lang uit.  Een biker uit Heide Kalmthout gaf een staaltje van Oostenrijkse dansen, je weet wel, dat kuiten- en billengeklets, weg boven op een tafel.  Toen iemand daar een nummertje karaoke met “I did it my way” te horen gaf, ook al was het niet aan te horen, begonnen er twee binken van Van Trier uit Kalmthout zelfs bijna te janken!  Het was daar een vrolijke boel binnen!  De handtastelijkheden namen toe met de hoeveelheid geledigde glazen en toen de polonaise werd aangevat, maar dan boven op de tafels, was het zo stilaan tijd om de stekker uit te trekken en de tap dicht te draaien alvorens het gênant begon te worden!  Intussen waren de goede zielen van WTC Kapellen buiten al bezig met de opruim van de bikewash en de dranghekkens.  Om kwart voor drie ben ik dan samen met de twee laatste Watjes huiswaarts gereden om daar omstreeks 15.00 u te arriveren.  Met een ijle kop mijn fiets nog proper gemaakt en ’s avonds gevochten tegen de slaap!  Van de buurman kreeg ik te horen dat er toch zo’n 1350 deelnemers naar Kapellen waren gekomen.

Een plezante dag beleefd met een knappe toertocht over weliswaar redelijk wat bekende paadjes in het mooie Stoppelbergen op de grens tussen België en Nederland.  Een mooi uitgezet parcours, degelijk afgepijld, alhoewel op sommige plaatsen redelijk schaars, maar de fluopijlen vielen van ver goed op.  Het gebruik van hier en daar een pijl van de VWB was soms wel wat verwarrend.  Minpunten waren het ontbreken van een bewaakte fietsparking en de afwezigheid van gewone slangen aan de bikewash.  Sommigen hebben een aversie tegen hoge druk.  Aangenaam gezelschap onderweg met de fotograaf en het laatste derde van de tocht met de Jari.  Alles afgesloten met een après om u tegen te zeggen.  Als men nu nog zou overeenkomen met Wouwse Plantage om niet op dezelfde zondag te organiseren, was het helemaal knap!  Want elke niet gereden toertocht in deze streek is een gemiste kans om van moois te kunnen genieten.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mtb-you.nl en mountainbike.be en mountainbike.nl!

21-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Omdat uitgerekend net vandaag op mijn werkplek een werkje diende uitgevoerd te worden dat wat verhuis en stof meebracht en ik wou vermijden van op zaterdag nog eens terug naar ginder te moeten voor de opruim, was het alle hens aan dek om het zaakje weer proper te krijgen.  Daardoor was ik pas zeer laat aan de inschrijving.  Om exact één minuut voor negen wandelde ik de Stayokay binnen.  De dames ter plekke maakten net aanstalten om alles op te ruimen.  Ik kreeg een plastiek zakje aangereikt met alles wat ik nodig had: een polsbandje, een knap stuurbordje met mijn persoonlijk nummer 107, bandjes om het bordje aan het stuur te bevestigen en een zelfklever met het logo van de Mellowbikers.  Aan de bewaakte fietsparking kwam ik Niels (Viperworldcup) tegen en hij had voor mij een t-shirt en jasje met het opschrift van de Mellowbikers liggen dat ik een tijd geleden had besteld.  Dat zou ik straks wel ophalen, dan kon ik nu meteen vertrekken, vermits ik alweer de laatste op pad was.  Helaas was het vanaf een uur of vijf in de vooravond beginnen regenen en had het sindsdien niet meer opgehouden.  Even over 21.00 u dook ik de donkere bossen aan de rand van Bergen-op-Zoom in.  Een biker die aan zijn tweede ronde begon stak me voorbij.

Ondanks de regen lagen de bospaadjes er behoorlijk, zelfs goed te berijden bij.  Deze streek is vrij zanderig en kan na een periode van droogte dus wel wat water aan alvorens het hier baggeren geblazen is.  Door de regen lagen de meest zanderige stroken die we hier en daar voor de wielen kregen er zelfs ideaal bij, terwijl men daar in de zomer als door een zandbak rijdt!  De bossen in de streek van de Brabantse Wal zijn bij nacht niet toegankelijk en net zoals op de meeste andere plaatsen dient men voor het organiseren van toertochten vergunningen aan te vragen voor het mogen passeren van bepaalde bos- en natuurgebieden.  Daarom opteren de Mellowbikers steeds voor een tocht op eigen terrein, dus binnen de grenzen van de gemeente.  Daardoor is de beschikbare oppervlakte voor de tocht vrij beperkt en tracht men er zo veel als mogelijk de paadjes te gebruiken.  Vandaar dat ik zo af en toe eens een fel fietslichtje in de verte uit de andere richting zag afkomen, alsof ik te maken ging krijgen met een tegenligger, om dan verderop te moeten links of rechts afslaan.  De nachtrit is daardoor slechts 22 km lang.  Er is wel de mogelijkheid om de toer twee keren na elkaar te rijden.  Wie om 19.00 u bij valavond vertrekt krijgt dus nog iets te zien van de omgeving en kan daarna alles nog eens in volstrekte duisternis overdoen.  Het is geenszins vervelend of saai om deze bijna volledige off-road rit nog eens een tweede keer te rijden.  Omwille van mijn late start en het slechte weer had ik al wel snel besloten van het bij één rondje te laten!

Het eerst deel van de tocht bestond uit vrij vlakke smalle bospaadjes en singletracks tussen de stammen van de geurige dennenbossen.  Hier en daar passeerden we meer open plekken in een soort van heidelandschap over paden met een zanderige ondergrond en soms doorheen hoog opgeschoten grassen.  Het was stikdonker en we reden er door een zo goed als onbewoonde wereld.  Slechts twee keren kreeg ik bij het kruisen van een open vlakte eerst links en daarna rechts van mij eenzelfde verlicht gebouw te zien, wie weet de Stayokay zelf.  Slechts één keer raakte de toer eventjes de bewoning ter hoogte van een manege aan de rand van het bos, een plek die ik al te zien kreeg bij dagtochten in deze streek en de marathon van Bergen-op-Zoom van TC De Markies in februari.  Had ik op de terugweg van m’n werk en op weg naar hier wat gesakkerd op het slechte weer, het deed me deugd van buiten te kunnen zijn en de frisse wind en de regen deden even de beslommeringen van de afgelopen drukke week vergeten.  Alhoewel ik bij momenten ook wel eens dacht van “waar ben ik nu eigenlijk toch mee bezig” van hier rond de toeren in de regen terwijl ik thuis lekker warm en droog had kunnen zitten!  Maar ik kon het niet maken van de Mellowbikers figuurlijk in de kou en letterlijk in het nat te laten staan na alle tijd en energie die ze in hun geesteskind hadden gestoken!  Na afloop is een mens toch altijd weer tevreden van de energie opgebracht te hebben van te komen en slecht weer houdt me in principe nooit tegen van ergens deel te nemen.

Aan de zeldzame oversteken van de asfaltbaantjes die door dit bosgebied lopen stonden seingevers die de regen trotseerden, waarvoor dank.  Best te mijden paaltjes waren hier en daar voorzien van flikkerlichtjes.  Er staken me toch nog enkele bikers voorbij die aan hun twee ronde bezig waren!  Na een eerder vlakke intro werd het parcours rond het middengedeelte van de nachtrit vanaf een kilometer of tien pittiger met een aantal te overschrijden heuveltjes.  We kregen er ook meer af te rekenen met kwistig van boomwortels voorziene paden.  De zandstroken lagen al wat vaster door de regen.  Op een bepaald ogenblik bemerkte ik een verlichte plek in het bos en omstreeks 22.00 u bereikte ik na een kilometer of 12 de bevoorrading.  Het geheel ook daar tot in de puntjes verzorgd met een spandoek met logo en de vermelding “bevoorrading”.  Peperkoek, koeken en sportdrank stonden er op het menu.  Ik had wel te doen met de drie Mellowbikers die daar in hun regenjassen onder een open tentje stonden.  De twee bikers die aan hun tweede ronde bezig waren en me daarnet hadden ingehaald stonden weer op het punt van te vertrekken.  Er kwam nog een duo toe, waarvan één een pak droeg van de Kaaimannen uit Roosendaal en enige tijd later nog een tweetal doorweekte rijders.  Wat peperkoek en koeken geknabbeld en doorgespoeld met twee bekertjes sportdrank.  Daarna in het zog van de Kaaimannen weer op pad.

Ook na de pauze kregen we nog enkele pittige heuveltjes voor de wielen, paden met wortels, bospaadjes en singletracks.  Ik trof een traagrijdende biker die ik op een breed zandwegeltje voorbij ben gegaan.  Op een plek waar het parcours een bocht naar rechts maakte ben ik rechtdoor een singletrack in gereden en heb ik even halt gehouden voor een sanitaire stop.  Terwijl ik daar stond zag ik lichtjes naderen.  Het was de trage biker die passeerde.  Even later hoorde ik getoeter en stopte er een auto.  Dat was iemand die op zoek was naar twee verloren gereden bikers!  Het moet niet eenvoudig geweest zijn van met de auto op die bospaadjes te rijden!  Weer op weg.  Aan een afslag van een asfaltbaantje weer naar het bos toe stond de trage biker te praten met de seingever.  Even verder reed ik op een smal pad pal naast een verkeersweg, ik vermoed de snelweg.  Toen ik even aan de kant stond stak de trage biker weer voorbij en vanaf deze plek heb ik de rest van de tocht in diens zog afgelegd.  Er kwamen nog enkele heuveltjes en wortelpaden en een singletrack met een paar korte bochtjes.  Dit alles steeds in de bossen!  Omstreeks 23.00 u bereikten we weer de Stayokay.  Er rest me van nog te zeggen dat het parcours schitterend was afgepijld.

De slangen aan de bikewash gaven weinig druk, zeker wanneer ze samen gebruikt werden, maar doordat de fiets nat was kwam alle vuil goed los.  Mijn fiets toevertrouwd aan de bewaakte parking en omdat je hem zelf weg kon zetten slotvast gestald aan een dranghekken.  In de kantine van de Stayokay was men net begonnen met het trekken van de nummers voor de tombola.  Mij ergens aan een tafeltje gezet om wat te bekomen van de natte rit.  Aan een tafel links van mij zat een groepje bikers die al goed boven hun theewater waren!  Te veel kabouters, zoals de Nederlanders dat hier noemen, naar binnen gegoten!  Ik kon hun kabaal en idiote lachen niet zo appreciëren!  Ze hadden blijkbaar nood aan aandacht!  Zo’n mensen zou je eigenlijk eens moeten kunnen filmen en ze daarmee achteraf confronteren!  Eén van hen had wel geluk, want won de hoofdprijs!  Ach ja, het zal ook wel wat aan mij gelegen hebben van na een vervelende werkweek en een drukke vrijdag zo hebben moeten jagen om hier nog tijdig te geraken en dan nog moeten afrekenen hebben met hondenweer!  Ik kreeg Richard uit Roosendaal nog eens te zien, dat moet van de vorige winter geleden zijn.  Allicht kruisen onze wegen vanaf nu weer eens meer nu de toertochten in de eigen streek hervatten.  Vorige zondag zag ik Lies nog rijden in Chaam!  In een afzonderlijk zaaltje kon je een kommetje soep verkrijgen.  Je kreeg er zelfs nog een muts van La Chouffe bovenop!  De soep mocht er wezen, lekker heet en met grote stukken vlees er in!  Ik kikkerde er meteen weer van op!  Daar nog even een praatje gemaakt met Jan en Rubber-12.  Ik denk dat het de eerste keer is dat ik hem dit jaar te zien krijg!  Ook Niels kwam binnen om me het jasje te brengen, maar hij werd snel al weer voor één of ander weggeroepen.

Er kwam een biker binnen die er niet gelukkig uit zag en uit flarden van wat er gezegd werd kon ik opmaken dat zijn bike gestolen was!  Het bleef niet bij dit alleenstaand geval, want spoedig bleek dat er al drie bikes gestolen waren, zelfs met fietsdrager en al van de auto gehaald!  Eén van de Mellowbikers is daarop zelfs gaan checken of de fietsen en dragers van de buiten geparkeerde wagens wel slotvast waren!  Moeten meemaken dat uw bike gestolen wordt is verre van aangenaam.  Het is me ook overkomen, meer bepaald in Hoogerheide, en daar ben ik wel een tijd ongelukkig door geweest, temeer daar ik altijd veel tijd stak in het onderhoud van de fiets!  Laten we hopen dat de daders gevat worden!  Het is jammer dat een mens zijn fiets bijna aan zijn lichaam moet vastketenen om er zeker van te zijn dat hij niet gejat wordt!  Omstreeks middernacht ben ik weer huiswaarts gereden.  Mijn nat pak nodigde niet uit om veel langer te blijven.  Leo, die ik tijdens de rit aan een oversteekplaats al eventjes had gezien, was nog in de weer met het opruimen van de dranghekkens.  De groep lawaaierige bikers van daarstraks stonden ook bij hun fietsen.  Hoe ze zijn thuis geraakt mag Joost weten!  In de Molenzichtweg hing ik nog even achter twee mannen die met hun fiets weer huiswaarts reden.  Thuis wachtte dan nog de opkuis van de natte spullen en zo was het toch weer laat eer ik te bed was.

Het was een leuke rit, ik ben tevreden dat ik er weer eens bij kon zijn.  Alles was tot in de puntjes voorbereid en bij deze dank ik de Mellowbikers voor de organisatie van deze nachtrit.  Vooral voor hen vond ik het jammer dat de regen roet in het eten strooide, alhoewel blijkbaar bijna alle ingeschrevenen opdaagden.

Het verslag van deze nachtrit is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

13-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het uitzicht werd belemmerd door de mist waarachter de zon duidelijk moeite deed om door te breken.  Er waren heel wat bikers voor deze tocht opgedaagd en ze hadden soms lange treintjes gevormd.  Er reed me ook een club voorbij die zeker met tien deelnemers present was.  Gekozen voor de 55-80 km die gebruik maakte van leuke singletracks over een aantal bultjes in een bos, alvast een knap stukje van de tocht!  Ik arriveerde op een plek die Kwaaiburg heette zo omstreeks 10 km.  Veel bos en niets dan singletracks, onder andere op het parcours van een zwarte vaste route.  We kregen enkele zeer mooie stukken omstreeks 12 km en 15 km met vele bultjes op en af over amusante singletracks in echt knappe bossen.  9.20 u.  Dan volgde de oversteek van een grotere asfaltbaan met echter weinig verkeer en reed ik langsheen een draadafsluiting van vermoedelijk een militair domein.  Er kwamen bospaden met enkele uit de kluiten gewassen bulten.  Toen ik boven op zo’n bult even halt hield hoorde ik iemand uit een treintje roepen dat er een Mont Ventouxtje op komst was, ook al kon je de bult pas op het laatste moment zien liggen.  Op 17 km van het vertrek trof ik weer een splitsing tussen de routes van 30 km en 55-80 km op een brede zandweg.  We reden toen in de omgeving van de Chaamse bossen nabij Alphen. Op een gegeven ogenblik reed ik over een heide waar schapen graasden achter een verplaatsbare omheining.  Het door de mist bedauwde spinrag maakten de kleine dennen tot kerstbomen.  Dan zie je maar pas hoeveel spinnen er zijn!  Na ruim 20 km staken Ward en zijn maten van 3D-CAD-Systems, waarvan ik er een aan de start al had gezien, me voorbij ter hoogte van de Maastrichtsebaan, een zandweg midden de bossen.  Het zijn mannen die in deze streek wonen, langs beide kanten van de grens!  9.45 u.  Ik was nog steeds in het gezelschap van grote groepen bikers.  Langs de kant van de bospaden stonden vaak indrukwekkende paddenstoelen.

Bospaden voerden me langsheen een kleine bosvijver en brachten me tot aan de eerste bevoorrading nabij het Recreatiepark ’t Zand op 23,50 km van de start omstreeks 10.00 u.  Er waren daar nog veel bikers present.  Vermits ik gewoonlijk altijd vrij laat start op toertochten, was het lang geleden dat ik nog een pauze had getroffen waar het zo druk was!  Je kon er kiezen uit fruit, zoete broodjes en krentenbollen.  De plaatselijke bakker moet veel werk gehad hebben!  Na de pauze vertrokken we over het strand naast de vijver van ’t Zand en ik werd er begroet door een biker die wachtte op z’n maat.  Pas achteraf merkte ik het opschrift Suskewiet op z’n tenue!  Dat moet dus een biker uit de omgeving van het Belgische Westerlo geweest zijn.  Ik weet niet of hij me kende, want ik kom deze mannen (en vrouw) al wel eens tegen op toertochten.  Sinds de stop was de mist opgetrokken en kregen we de zon te zien.  Eens de vijver voorbij volgden weer veel singletracks doorheen de bossen met omstreeks 25 km de passage van enkele zeer leuke bulten, waarvan sommigen met een zanderige ondergrond.  Een jonge vrouw voor me aarzelde om naar beneden te rijden en stond te wachten tot ze te voet kon afdalen, wat niet evident was met de treintjes die elkaar snel opvolgden!  Op 29 km diende ik een asfaltbaantje te kruisen.  In de verte hoorde ik een ziekenwagen.  Dat voorspelt nooit veel goeds tijdens een toertocht, alhoewel ik nadien toch niks vernomen heb over mogelijke ongevallen.

Het ging verder doorheen de Chaamse bossen, horend bij de Baronie van Breda en ik trof na een eerder rustig stuk plots weer veel meer bikers op m’n weg.  Dat was eens wat anders dan mijn soms vrij eenzame ritten wegens mijn laat starten en traag rijden!  Misschien reden alle afstanden hier weer samen?  Ik trof een zeer lang en moeilijker te berijden grasspoor dat de aanloop was naar een volgend bos.  Daar reden we in de buurt van een asfaltbaantje dat er door de bossen liep en dankbaar gebruikt werd door grote groepen wielertoeristen.  Van tussen de bomen door zag ik op dat baantje een ziekenwagen rijden.  Er stond verderop wel een groepje bikers samengetroept, maar ik merkte daar toch niets abnormaal.  Ik kwam ter hoogte van nog een asfaltbaantje het bos uit en trof daar de splitsing tussen de routes van 30 km en 55-80 km.  Dat verklaarde de grotere drukte aan bikers, ik was weer op het gemeenschappelijke parcours!  Ik had er toen ruim 32 km op zitten omstreeks 10.45 u.

Aan een bospad dat een klein asfaltwegeltje kruiste waren paaltjes geplaatst en de biker die achter mij reed kwam ten val doordat hij met zijn stuur de paaltjes raakte.  33 km.  Vanaf hier volgden woester tracks door donkerder bossen met rond 34 km de passage van een klein bosmeer.  Van dan volgden bospaden waar meer snelheid kon gemaakt worden en dienden we op één plaats af te rekenen met wat modder.  Op 36,50 km hoorde ik plots m’n naam roepen en dat bleek Lies uit Roosendaal te zijn.  In het gezelschap van een vriendin.  Het moet van vorige winter, dus van begin dit jaar geleden zijn dat we elkaar nog te zien kregen.  Het is ook vooral in de winterperiode dat de tochten in de eigen grensstreek georganiseerd worden.  Van uit het bos reden we hier een fietspad op dat naast een grote baan liep.  Aldus reden we even over de Gilzeweg waarvan de naam veranderde in Chaamseweg, zijnde de verbindingsweg tussen Gilze en Chaam.  Hoe zou het ook anders kunnen!  Op 38 km dienden we deze baan te kruisen en reden we de Ulvenhoutse bossen in.  Dat deden we met een knappe entree waarbij we een open stuk doorkruisten waarbij de dennenbomen van de omringende bossen zich aftekenden tegen een blauwe hemel.  Brede bospaden voerden me doorheen een licht bos met dennen en loofbomen.  Ik reed Lies en haar vriendin nog eens voorbij toen ze halt hadden gehouden om hun jasjes uit te trekken nu we konden genieten van een beetje zonnewarmte.  Omstreeks 11.20 u overschreed ik de 40 km en was ik halfweg, vermits ik mijn zinnen had gezet op de langste afstand.

Na een reeks bospaden van allerlei slag kwam de splitsing tussen de routes van 55 km en van 80 km op 43 km van het vertrek.  Om 11.30 u koos ik er voor de langste rit.  Paden voerden me doorheen het Ulvenhoutse bos.  Ik was benieuwd naar hoeveel bikers ik nu nog te zien zou krijgen.  Net voor de plaats waar het pad versperd was door een omgevallen boomstam kreeg ik de eerste te zien.  Omstreeks 46 km kwam er een lastig grasspoor dat tussen een strook bomen en een beek naast de snelweg liep ter hoogte van het knooppunt Sint-Annabosch.  Ik kwam uit in de Royaaldreef en moest rechtsaf onder de brug van de snelweg.  Terwijl ik daar even halt hield kwam er nog een biker voorbij en samen met twee anderen dook ik weer een strook van het Ulvenhoutse bos in.  Het bos had hier meer de allure van een park met imposante beukenbomen.  Een bordje waarschuwde ons voor loslopende honden.  Er wandelden hier inderdaad redelijk wat mensen met honden.  Op een kaartje is te zien dat deze strook bos grenst aan de bewoonde kern van Ulvenhout, vandaar!  Het parcours volgde hier knappe dreven waarbij we een aantal beken kruisten over houten bruggetjes.  Tot 50 km kon ik hier genieten van mooie paden.  Drie bikers staken me er voorbij.  Het ging weer dezelfde brug van de snelweg onder in de Royaaldreef en dan rechtsaf.  De lus in dit deel van het Ulvenhoutse bos eindigde met een bijzonder lange singletrack op een soort dijkje tussen de bomen aan de rand van het bos en open veld waarop men een knap uitzicht had!  Een mooie plek!

Op 54 km kreeg ik af te rekenen met een lastig en moeilijker te berijden grasspoor waar ik het gezelschap had van twee andere rijders.  Samen met een andere biker die op zijn stappen terugkeerde omdat hij dacht een pijltje gemist te hebben, bereikte ik na een klinkerbaantje de tweede stop ter hoogte van een manege in de Geerbroekseweg nabij Ulvenhout.  De tweede pauze stond op 55 km van de start.  12.30 u.  Er stonden nog vier andere bikers, waarvan een vrouw met grote gestalte en haarvlecht en die veel te vertellen had!  Er brandde een houtvuur en fietsenmaker Van Engelen was present voor de pechvogels.  Om weer op krachten te komen was gezorgd voor hetzelfde aanbod als aan de eerste stop met fruit, krentenbollen en zoete broodjes.  Na de stop ging het de Anneville-laan in, waarvan de naam al even chique is als de villa’s van de meer begoede Nederlanders die er stonden.  Verderop zag ik links in de verte de grote champignonkwekerij De Morgenstond staan en reed ik enkele hoeven voorbij.  Omstreeks 57 km diende ik een drukke grote baan te kruisen, waarna een verharde bosweg me voorbij Landgoed Ulvenhout voerde.  Ik veronderstel een complex met feestzalen.  Daar ging het opnieuw de bossen in waar in deze streek geen einde aan leek te komen!

Omstreeks 58 km volgden enkele lange tracks in het meer open gebied van de Chaamse Beek langsheen bos en velden.  Om 13.00 u overschreed ik de 60 km en had driekwart van de tocht achter me.  Een kilometer verder waarschuwde een bord aan een veerooster me dat ik een gebied betrad met loslopende dieren.  Maar buiten hun uit de kluiten gewassen hopen uitwerpselen was er niets van te bespeuren.  Een lange singletrack voerde me door de Strijbeekse Heide, een gebied met rechts van me inderdaad bruin geworden heideplanten en een ven op een open plek.  Er liepen daar ook redelijk wat wandelaars rond en een biker in witte short stak me voorbij toen ik even aan de kant halt hield.  Een track leidde me doorheen laag groen met rechts van me een grote vijver.  Zanderige dreven brachten me tot aan Het Smokkelaartje, een pannenkoekenboerderij op het kruispunt van de Grazenseweg en de Goudbergseweg te Strijbeek.  Er zaten heel wat mensen op het terras achter de zaak.  64,75 km om 13.15 u.  Deze plek ligt op een boogscheut van de grens met het Belgische Meersel-Dreef.  In het zog van nog drie bikers bereikte ik de derde bevoorrading op 65 km van het vertrek.  De drie bikers van daarnet stonden daar ook en er kwam er nog een toe die tot het groepje behoorde en het had moeten lossen.  Een jonge vrouw en dito man verzorgden er spijs en drank.  Vooral de laatste viel op door zijn met gel opgestoken paars gekleurde middenstrook van zijn kapsel!  Het meisje vertelde dat ondanks het relatief grote aantal deelnemers, er slechts weinigen gekozen hadden voor de rit van 80 km.  Een bordje kondigde aan dat we nog 15 km te rijden hadden.  13.30 u.  Niet al te lang blijven staan.

Na een veldweg ging het weer het bos in, passeerde ik een vijver en een palmveld en werd de tocht verder gezet over lange zandwegen die me langs bos en velden brachten.  Op 68,50 km bereikte ik een landelijk asfaltbaantje waarvan de naam veranderde van Meerleseweg in Grazenseweg.  Asfalt ging over in een zandweg en ter hoogte van de kruising van een beek zag ik een grenspaal staan.  Ik bevond me toen midden in de open velden.  69,50 km.  Het eerste huis dat ik tegenkwam gaf me een déjà-vue-gevoel en dat gevoel werd nog versterkt toen asfalt- en betonbaantjes me naar het Oosteneind voerden.  Ik bevond me op Belgisch grondgebied in Meerle (Hoogstraten) en langs hier reed ik vroeger al wel eens vanuit Hoogstraten met de fiets naar De Mosten.  Na een stukje over asfalt dook ik op 70 km een paadje van een privaat bos in.  Een track leidde me door dit bos en bij het verlaten ervan werd ik aangesproken door een wielertoerist met de vraag of ik verdwaald was!  Hij had namelijk nog nooit iemand uit dat paadje zien komen!  Toch niet, ik volg gewoon de pijltjes!  Ik moest al direct afscheid nemen van de wielertoerist, want voor mij ging het linksaf richting een aantal zanderige veldwegen.  72,50 km om 14.00 u.  Een zeer lange veldweg leidde me doorheen een open vlakte met weiden waarin hier en daar vijvers lagen.  Er waren enkel gebouwen te zien ver aan de horizon in deze streek op de grens tussen België en Nederland.  Ik was dan toch nog niet de laatste, want in de verte zag ik achter me nog een biker naderen.  74 km.  Het ging rechtsaf op een track doorheen gras met wat bultjes en putten en aan een kruising met een asfaltbaantje kregen we mannen van de organisatie te zien die bezig waren met het verwijderen van de pijlen van het begin van de tocht.  We moesten volgens die mannen gewoon rechtdoor rijden en zeer onverwacht bereikte ik na 76 km de aankomst omstreeks 14.10 u.  Op de parkeerweide stonden nog slechts enkele auto’s.  Meteen m’n fiets op de drager geplaatst.

Buiten heel wat medewerkers waren er nog slechts weinig bikers aanwezig.  Buiten onder het dak van een schuur waarvan de muren waren afgebroken stond een tapinstallatie.  Omdat ik zo laat was heb ik m’n kaartje met noodnummer niet meer ingeruild voor een pannenkoek.  De hamburgers die er gebakken werden konden me daarentegen wel bekoren.  Ik heb er twee binnengespeeld en doorgespoeld met twee frisdranken.  Nog een uurtje in de zon blijven zitten terwijl de opruim volop bezig was.  Bij het wegnemen van een hekken viel een vouwtafel die er tegen was gezet met veel lawaai tegen de grond.  “Daarom heet dat dan ook een klaptafel”, hoorde ik de Nederlander naast me zeggen!  Even over drie uur ben ik dan weer huiswaarts getrokken over de mij bekende E19.  Want ik werk niet zo heel ver van Chaam, maar dan langs de Belgische kant van de grens!  Ik heb genoten van deze lange, mooie tocht met veel bossen en singletracks.  Bijna volledig off-road, met uitzondering van het stukje over Belgische bodem.  Degelijke afpijling en goede organisatie.  Van de accommodatie zoals de bikewash en de douches heb ik geen gebruik gemaakt.  Wie nog eens in deze streek wil rijden kan terecht op zondag 13 oktober in Ullicoten, een gehucht van Baarle-Nassau.  Maar ik trek naar Hoogerheide, dat is dichter bij huis en daar kan ik met de bike naartoe!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

12-10-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax