Toertocht (25-35-45 km) van WTC Woensdrecht te Ossendrecht op zondag 22-12-2013.

Na enkele drukke werkweken met weinig slaap, een personeelsfeest ter gelegenheid van het eindejaar en de opruim daarvan daags nadien, was ik ook op zaterdag laat thuis.  Omdat hij veertien dagen ongebruikt had stilgestaan en ik voordien al de indruk had te maken te hebben met een trage leegloper, bij thuiskomst mijn fiets nog eens geïnspecteerd.  Inderdaad, de achterband stond zo plat als een vijg!  Meteen maar een nieuwe binnenband gestoken.  De oorzaak van het lek bleek een metalen doorn te zijn die de buitenband had doorboord.  Voor de zoveelste keer op rij lag ik weer pas laat in mijn bed!  Na hooguit vier uren slaap op zondag m’n bed uit om deel te nemen aan de toertocht van WTC Woensdrecht in het vlak over de Belgisch-Nederlandse grens gelegen Ossendrecht.  Wakker worden duurde lang en om 8.30 u thuis met de bike vertrokken, deze keer via de fietspaden langsheen de grote baan door het gehucht Putte langs beide kanten van de landsgrens.  Het kraam met de gebraden kippen was al present!  Daar staken drie bikers van V’lox me voorbij en op het fietspad langsheen de Putseweg kreeg ik nog groepjes en enkelingen te zien die onderweg waren naar de start.  Ook auto’s met bikes reden in de richting van de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen alwaar de tocht startte vanuit het Restaurant De Blauwe Pauw.  Toen ik daar toekwam vertrok een groepje mij bekende bikers, waaronder Berten, Dennis en Jan.  Aan de start was het nog steeds bijzonder druk, maar de inschrijving verliep vlot.  De hemel zag grijs, het weer was somber en we konden enkel maar hopen op een droge rit.

Om 9.25 u op weg.  De tocht dook achter De Blauwe Pauw meteen de bossen in en eigenlijk zouden we er nauwelijks nog uit komen!  We kregen al direct een resem singletracks voor de wielen die ons naast het Mollercollege voerden en door de plaatselijke bossen.  Er ontstond op enkele plaatsen file omwille van de drukte en het feit dat er ook enkele groepjes onderweg waren die kinderen bij hadden en ook een jonge vader met zijn nog kleine zoon.  De kinderen raakten soms niet over de bultjes.  Dat was wat vervelend, maar daar kan je je niet boos over maken!  Al goed dat de kinderen het niet aan hun hart lieten komen, want een kind dat te veel opgejaagd wordt tijdens de eerste tochtjes houdt het daarna misschien voor bekeken!  We passeerden ook de bekende “put” naast een prikkeldraad, een plaats waar het pad doorsneden wordt door een beekje.  Ik had ’s ochtends al wat pijn in de hiel van m’n rechtervoet en bij het uitklikken voor de file aan de put voelde ik een pijnscheut en binnenin het gevoel als van een elastiek die doorknapt!  Ik veronderstel wel dat er geen pees of spier gescheurd is, want dat ik dan niet meer had kunnen gaan, staan of rijden!  Het zal eerder een spierverrekking zijn.  Het deed in geen geval deugd!

Bospaadjes voerden me na 4 km tot aan de omheining van De Luchtballon, een voormalig legerterrein in Calfven dat omgebouwd is tot vakantieverblijf voor kinderen met astma.  Een kilometer verder reden we over de natte bospaden in de buurt van de kleurrijke nieuwbouw van het Mollercollege.  Ter hoogte van enkele wortels ligt daar een waar modderbad!  Toen ik me er even aan de kant zette, passeerden daar drie Weetabix-Watjes waarmee ik enkele weken geleden een memorabele après beleefde na de toertocht in Kapellen!  Na de modderige passage van deze strook bos reden we over door de regen gebluste zandpaden in een heidelandschap.  Om daarna weer singletracks te treffen in de bossen.  De hemel werd nog grijzer en het was donker in de bossen.  Intussen was het op de paadjes gelukkig minder druk geworden en reden de bikers verder uit elkaar zodat ieder zijn geliefkoosde tempo aan kon houden.  6,50 km om 10.00 u.  Omstreeks 7,50 km hoorde ik in de verte honden blaffen, kwam de omgeving me bekend voor en reed ik inderdaad voorbij de visvijver van ’t Spanjooltje.  Er was daar iemand in de weer met een kruiwagen!  In de buurt is ook ergens een hondenschool, wat het blaffen verklaart.  We raakten de bewoonde wereld van Calfven, want tussen de bomen door zag ik de zandwegen liggen langs dewelke asfalt fietspaden zijn aangelegd, afgeboord met witte paaltjes.  9 km omstreeks 10.15 u.  We vervolgden de rit over de bospaden van De Vluchtheuvel, passeerden weer het aan het bos grenzende terrein van De Luchtballon en kregen een korte maar nijdige klim voorgeschoteld.  Omwille van de pijn in mijn enkel leek het me verstandiger van even te voet naar boven te lopen om te vermijden van mij nog meer te forceren!  Even verder stond een trio langs de kant, waarvan eentje met een gebroken ketting die de klim niet had overleefd!

Na 10,50 km kwamen we even terug uit de bossen tevoorschijn en reden we gedurende een kilometer over het asfalt fietspad naast een zandweg van Calfven naar Ossendrecht.  Tot 12,75 km gebruikten we dan de off-road-ring rond Ossendrecht, een grasspoor dat aan de rand van de open velden omheen het dorp loopt!  Ik heb dit pad al in alle weersomstandigheden bereden: droog, nat en doorheen pakken opgehoopte sneeuw!  Halverwege werd ik aangesproken door een man die zich afvroeg of hij geen splitsing had gemist, want hij had gemerkt dat hij terug in Ossendrecht was.  Hij vreesde waarschijnlijk een stuk van de toer te zullen missen!  Maar er was nog geen splitsing geweest!  Ik vermoed dat dezelfde man me ruim na de bevoorrading nog eens ingehaald heeft.  Het ging daarna nog eventjes de velden in waar we af te rekenen kregen met veel tegenwind.  Toen we de achterzijde van enkele huizen passeerden werd ik toegeroepen door een passerend biker.  Ik vermoed dat hij VanBiLL.com was.  Na een lang, winderig, bij momenten relatief slijkerig stuk doorheen de open velden bereikten we omstreeks 15 km het bosgebied Stoppelbergen wat we in reden naast de ingang van de camping Athena.  10.45 u.  Paden en singletracks werden ons deel in het door bikers geliefde Stoppelbergen op de grens tussen het Nederlandse Ossendrecht en het Belgische Zandvliet en Berendrecht.  Op 17 km van de start trof ik daar midden in het bos om 11.00 u dan toch de splitsing tussen de routes van 25-35 km en 45 km.

Gekozen voor de langste toer.  Vanaf daar trof ik een aantal bekende paadjes die ook deel uitmaken van een eigen plaatselijk rondje dat ik hier enkele jaren geleden vanaf het kasteel Ravenhof in Stabroek leerde rijden.  Op mijn weg trof ik een koppel wandelaars met een worst op pootjes die ik met enige behendigheid diende te ontwijken, want deze hot-dog zonder mosterd liet zich niet intimideren door passerende bikers!  Omstreeks 21 km passeerde ik de Antwerpse sportvelden aan de camping De Watertoren in Berendrecht en ging het de singletrack in het donkere dennenbos op.  Deze eindigt met een stevige klim waar dan nog enkele dikke wortels over het pad liggen.  Er volgden nog enkele mij bekende paadjes in de bossen die aansluiten achter het Moretusbos waarin het kasteel Ravenhof op de landsgrens gelegen is.  Op 24 km volgde de mooie singletrack waarop enkele kleine klimmetjes liggen.  Vroeger was deze plek nog veel knapper, maar de eigenaar heeft hier een jaar of twee geleden een aantal bomen opzettelijk geveld en laten liggen!  Joost mag weten waarom!  Tegen motorcrossers?  Tegen mountainbikers?  In ieder geval was de knappe omgeving hierdoor naar de bliksem!  Er staan nergens borden dat dit gebied privaat eigendom is!  Kort na het vellen van de bomen ontstonden trouwens al nieuwe paadjes, dus de mountainbikers lieten er zich niet door tegenhouden.  Op dit ogenblik heeft er zich al een zeer duidelijke nieuwe singletrack ontwikkeld!  Allicht door de vele voorgangers tijdens deze toertocht, maar ook door lokale bikers die op eigen houtje door deze bossen rijden.  Na het stuk met de omgehakte bomen kwamen twee knappe bulten om te beklimmen en lekker weer naar beneden te bollen!  Inclusief enkele uit de kluiten gewassen wortels!  24 km om 11.30 u.

Mijn plaatselijk rondje gaat na de bulten linksaf, maar nu dienden we rechtsaf te slaan en na nog een stukje singletrack bereikte ik het bospad dat doorheen een brede open strook naast een diepe gracht loopt.  Op 25 km passeerde ik weer de plek aan de houten slagboom waar we het op Belgisch grondgebied gelegen deel van Stoppelbergen waren in gereden.  De in het opvallend gele regenjasje gestoken biker die me begroette en die de lus Stoppelbergen nog diende aan te vatten bleek Jari te zijn!  Dat opende perspectieven, want dat betekende dat ik zo’n 8 km voorsprong had en wij elkaar dan misschien bij aankomst zouden te zien krijgen!  Er waren wel een paar clubmakkers op pad, maar die waren vroeger vertrokken en de kans dat ik hen nog zou zien was daardoor klein.  Even verder werd ik in een zanderig pad aangesproken door een jonge knul in Fidea-uitrusting met de vraag of ik geen inbussleutel bij had.  Het zadel van zijn fiets stond los.  Het stond inderdaad wel heel erg los!  Zo kwam mijn multitool weer van pas om anderen verder te helpen.  Het heeft al meer gediend om anderen uit de nood te helpen dan dat ik het zelf gebruikt heb!

Via de zandweg bereikte ik weer een paadje dat deel uitmaakt van mijn eigen rondje en dat uitkomt op een zanderige open vlakte.  Zelfs nu lag er nog los zand in het klimmetje naar de zitbank die er niet meer bleek te staan.  Er volgden zanderige singletracks en paden en na een lusje kwamen we aan een klimmetje weer uit in de buurt van de verdwenen zitbank.  Daar ging het linksaf tot ik arriveerde aan het pad dat achter de omheining van de politieschool loopt.  Linksaf op dit pad dat er vrij nat bij lag met enkele ferme plassen, vooral naar het einde toe.  Maar het viel nog mee, want ik heb het op die plaats al veel erger geweten.  We dienden het geruime tijd te volgen en arriveerden aan de bevoorrading die opgesteld stond voor de hoofdingang van de politieacademie op 28 km van de start.  12.00 u.  Er was sportdrank en bouillon om te drinken, wafels en krentenbollen om te eten.  Ik had honger en heb maar liefst drie van die krentenbollen naar binnen gewerkt en doorgespoeld met zoete sportdrank!  Tien minuten later was ik weer op weg.

Aan de school ging het linksaf een straat in en even verder rechtsaf een rechte singletrack door het bos op.  Even verder hielpen seingevers ons de Putseweg over en trof ik de splitsing tussen de 25 km en de 35-45 km op 29,50 km van het vertrek.  We reden nu in de bossen van de Groote Meer over mij onbekende paden met kort na de aanvang een vrij vettige strook.  Mijn conditie was nul en ik werd zelfs ingehaald door een vader met zijn zoontje die ik aan de stop had zien toekomen.  Omstreeks 32 km reed de tocht over een knappe heidevlakte en volgde de doortocht van imposante dennenbossen over bredere paden en tracks.  We reden er voorbij de zanderige militaire oefenterreinen op de vrij toegankelijke Ossendrechtse Heide.  Een breed pad voerde me langsheen de heide tot ik ter hoogte van een meertje omstreeks 36 km een open landschap in dook.  Dit gebied werd enkele jaren geleden kaalgekapt.  We kregen de mooie singletrack die zich door hoog en thans dor geworden gras voort slingert en evenwijdig loopt met een zandweg over de heide.  Na een lastig pad met veel mul zand bereikte ik opnieuw de bossen waar we bredere wegen voor de wielen kregen.  39 km om 13.00 u.

Op één van de bospaden werd ik ingehaald door Jari.  Terwijl we enkele woorden wisselden zag ik dat we gevolgd werden door nog een biker met een geel jasje.  Ik had het moeilijk om te blijven volgen, de biker stak voorbij en bleef in het wiel van Jari hangen.  Beiden hingen in de verte achter een biker in een wit jasje.  Op 41 km kwam het bospad uit op de Putseweg tegenover het Puts Molentje op het kruispunt richting Ossendrecht.  Jari en de twee andere bikers stonden er te wachten.  We dienden de grote weg even te volgen en zoals ik verwacht had even verder over te steken om tussen twee betonblokken die daar sinds enige tijd liggen het bos in te duiken.  Daar kregen we een bekende singletrack die door vele tochten in de andere richting wordt bereden.  Ik hoorde voor me het piepen van remmen in het bos en de reden kwam snel.  Nu konden we immers lekker naar beneden rijden op de plek waar anders ferm dient geklommen te worden.  Ik ben er nog nooit al rijdend tot helemaal boven geraakt.  Ooit had zich op deze plek tijdens een toertocht een fotograaf opgesteld en dat was mede de oorzaak van een file zoals ik ze nog zelden op toertochten heb meegemaakt!  Ik denk dat ik toen zeker een kwartier heb staan aanschuiven!

We bereikten de singletrack die zich op een hoogte door het bos slingert en van waaraf men een knap uitzicht heeft in de diepte over de voormalige zandgroeve van Ossendrecht.  Er stonden kerels met quads op het uitkijkpunt.  Na een afdaling door losse zavel konden we genieten van de mooie singletrack die zich door struikgewas slingert en er evenwijdig loopt met een zandweg door de bossen omheen de groeve.  Eens weer in het open veld werden we naar de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan geleid, maar alvorens die te kunnen kruisen dienden we nog door een beek te rijden.  Daar was een betonnen waadplaats geconstrueerd.  Ik heb het geriskeerd van er door te rijden, er was weinig alternatief, en mijn vrees dat het water dieper zou zijn dan wenselijk is, bleek gegrond.  Met natte schoenen en sokken tot gevolg.  Want tegen zo veel water zijn zelfs waterdichte sokken niet bestand.  Zoals te verwachten doken we aan de overkant van de straat naast een eenzaam huis in renovatie opnieuw de bossen in en werden we over de enkele stevige bulten die daar liggen gejaagd.  Via een bospaadje bereikte ik omstreeks 13.30 u De Blauwe Pauw.

De biker die ik daarstraks in het wiel van Jari had zien rijden bleek diens maat en werkmakker te zijn.  Na onze fietsen vastgelegd te hebben binnen nog een frisdrank gedronken.  Berten en Jan zaten er nog in het gezelschap van Rubber-12, Ward en enkele andere bikers.  Dennis stond aan de toog voor een bestelling en was zo tevreden van mij te zien dat hij na het handjes schudden door een onhandige beweging de fles en de twee glazen die al op het dienblad stonden weer op de tap keilde!  Met glasgerinkel, een kapot glas en ter ziele gegaan gerstenat tot gevolg!  Nog even bij Jari en diens maat gezeten aan een tafel waar ook enkele Reetzweters zaten!  Uit de Antwerpse gemeente Reet!  Ook de moeder en vriendin van Jari hadden een kleinere rit gereden, maar waren intussen al huiswaarts vertrokken.   Toen Jari en Rubber-12 huiswaarts vertrokken begon het te regenen.  Nog even terug naar binnen om wat te bekomen van de vermoeiende rit, te wijten aan mijn lamentabele conditie, en te schuilen voor de regen!  De Reetzweters hadden het op een bepaald ogenblik over de après na de tocht in Kapellen!  Ik heb hen daar toen inderdaad ook gezien!  Ik heb zelden zo hard gelachen als toen!  Wanneer toen de polonaise werd aangevat, maar dan boven op de tafels, was het tijd om de stekker uit te trekken!  Toen ik vertrok werd ik buiten aangesproken door een medewerker van WTC Woensdrecht die me vertelde dat er daarnet een slotvaste bike gestolen was!  Het stelen van fietsen bij toertochten wordt een echte plaag in deze streek!  Ze worden zelfs gestolen met fietsdrager en aanhangwagen incluis!

Opnieuw de 15 km huiswaarts aangevat.  Vertrokken via de waadplaats, met opnieuw natte voeten, en het stuk van de rit door de zandgroeve in de andere richting gereden tot ik op de Putseweg arriveerde.  Ik was zodanig moe dat ik op de terugweg zelfs verzaakt heb aan de halve gebraden kip van het kraam op de grens in Putte die ik gewend ben van daar ter plekke op te peuzelen.  Zonder regen thuis geraakt, maar tijdens het schoonmaken van de fiets werd ik geplaagd door stortbuien en door de wind bijna uit mijn schuilplaats geblazen.  Ondanks het sombere weer en het afzien toch genoten van deze knappe rit.  Op het verbindingsstuk van Calfven tot Ossendrecht na bijna uitsluitend doorheen de lokale bossen en heidevlakten, in een speeltuin die geliefd is door bikers langs beide zijden van de grens.  Het was ook plezant van verschillende bekenden te zien, ook al was het dan maar even!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Toertocht te Ossendrecht op 22-12-2013 door Frank Dirks